No menu items!
28.9 C
Sri Lanka
11 July,2025
Home Blog Page 60

ප්‍රාග්ධනය ගලාඒම ගැන වාමාංශිකයන් බිය වන්නේ ඇයි?

0

පසුගියදා ඉන්දීය මුදල් අමාත්‍යවරිය ශ්‍රී ලංකාවේ සංචාරය කරමින් මෙරට ඉන්දීය ආයෝජනයන් ගැන පසු විපරම් කිරීම සමහර වාමාංශිකයන්ගේ නොසතුටට හේතු වී තිබුණි. එලෙස ප්‍රාග්ධනය ගලාඒම ලංකාව ඉන්දීය වහල් රටක් ලෙසට පරිවර්තනය කිරීමේ උත්සාහයක් ලෙස ද ඔවුන් හඳුන්වා දී තිබුණි.

පරිධියේ රටක් වන ශ්‍රී ලංකාව දේශපාලනිකව වහල් තත්ත්වයට පත් කර ගැනීමේ සියුම් උපායන් තිබෙන බව සත්‍යයකි. එහෙත් එනිසා ප්‍රාග්ධනය ගෝලීයව ගලායෑම දෙස වැඩවසම් ප්‍රවේශයකින් බැලීම අතාර්කික ය. ප්‍රාග්ධනය ගෝලීයව ගලායෑම දෙස බැලිය යුත්තේ ජාත්‍යන්තරවාදී ඇසකිනි.

නව ලිබරල්වාදී අදහස්වලට අනුව ප්‍රාග්ධනය ගෝලීයව ගලා ගොස් ලාභය එකතුකර ගැනීමේ ක්‍රියාවලියට අද වන විට බාධා එල්ල වී තිබේ. ඊට හේතුව ගෝලීය ප්‍රාග්ධනයේ ප්‍රබල රටවල වෙළෙඳපළ පසුබෑමට ලක්වීමයි. විශේෂයෙන් වසර 2008 දී පමණ කාලයේ දී සිදුවූ ආර්ථික කඩාවැටීම නිසා ප්‍රබල රටවලට තම නව ලිබරල් න්‍යාය පත්‍රයන් හකුළා ගැනීමට සිදුවිය. මේ නිසා කුඩා හා දුබල රටවලට ප්‍රාග්ධනය ගලා ආවේ නැති තරම් ය.

වෙළෙඳාම හා සංවර්ධනය පිළිබඳ එක්සත් ජාතීන්ගේ සමුළුව පවසන පරිදි වසර 2018 දී ශ්‍රී ලංකාවට ලැබුණු සමස්ත විදේශ ඍජු ආයෝජන ප්‍රමාණය එක්සත් ජනපද ඩොලර් බිලියන 1.6 සිට 2019 දී මිලියන 758 දක්වා අඩු විය. වසර 2018 දී ශ්‍රී ලංකාවේ විශාලතම ආයෝජකයන් වූයේ මහජන චීනය, හොංකොං, ඉන්දියාව හා සිංගප්පූරුවයි. ඒ අනුව බටහිර ප්‍රබල ධනපති රටවලින් ශ්‍රී ලංකාවට කෙරුණ ආයෝජන අවම වී ඇත.

නව ලිබරල් අර්ථයෙන් ශ්‍රී ලංකාව ධනේශ්වර සංවර්ධනය කරා ගෙන යෑමට විදේශ ඍජු ආයෝජනයන්ගේ අඩුවීම සෑහෙන දුරකට බලපාන්නට ඇත. ලංකාවේ ග්‍රාමීය දරිද්‍රතාවට හා බරපතළ සමාජ ගැටලු විසඳීම සඳහා ආයෝජන හරහා එන ප්‍රාග්ධනය විශාල කාර්යභාරයක් කරයි. වාමාංශිකයන් මේ ප්‍රාග්ධන ගලා යෑමට තුන් හිතින්ම එරෙහි ය. එහෙත් ඒ වෙනුවට කළ යුත්තේ කුමක්දැයි යන්නට ද ඔවුන්ට පිළිතුරක් නොමැත. නව ලිබරල්වාදය හරහා එන ප්‍රාග්ධන ගලාඒම සූරාකෑම සම්බන්ධයෙන් බරපතළ ගැටලු නිර්මාණය කරයි. එහෙත් එවැනි ප්‍රාග්ධනයක් හෝ නොමැතිව ග්‍රාමීය ජන සමාජයේ ආර්ථිකය ශක්තිමත් කරන්නට වෙන ක්‍රමවේදයක් නොමැත.

වාමාංශිකයන් අගති සහගතව ඊට එරෙහි වූවාට කිසිම මාක්ස්වාදියෙකුට ඊට එරෙහි විය නොහැක. මාක්ස්වාදීන් විරුද්ධ විය යුත්තේ ගලා එන ප්‍රාග්ධන ආයෝජනවල ලාභය එක තැනක ගොඩගැසීම හා ඒවා යළි යළි වෙළෙඳපළේ ආයෝජනය නොකිරීම සම්බන්ධයෙනි. සුවිශාල ලෙස ඇති නැති පරතරය ඇති වන්නේ එතැනෙනි. එක්තරා යුගයක ප්‍රාග්ධනය ප්‍රසාරණයවීමේ එක් පියවරක් වූයේ අධිරාජ්‍යවාදයයි. ඊට ජාත්‍යන්තරවාදීන් විරුද්ධ වූයේ ධනය එකතැන සංකේන්ද්‍රණය කිරීමට එරෙහිවීමේ අර්ථයෙනි. එසේම දේශපාලනික යටත්විජිතකරණයට එරෙහිව ය. නමුත් ප්‍රාග්ධනය ගෝලීයව ප්‍රසාරණයවීමේ අර්ථයෙන් අධිරාජ්‍යවාදය යම් ප්‍රගතිශීලී කාර්යයක් කළේ ය.

ප්‍රාග්ධනය ගෝලීයව ප්‍රසාරණය වන ඊළඟ අදියර වන නව ලිබරල්වාදය ද එවැන්නකි. නව ලිබරල්වාදය තුළ ද ධනය එකතැන සංකේන්ද්‍රණය කිරීම ප්‍රතිගාමි ය. පරිධියේ රටවල ශ්‍රමය සූරාකෑම ද පසුගාමී ය. මේ සියලු පසුගාමී තත්ත්වය තුළ වුවද සමාජය ධනේශ්වරකරණය සඳහා එය යම් කාර්යභාරයක් කරයි. එනිසා නව ලිබරල්වාදය සමග පොරබදමින් නිර්ධන පන්තිය ආර්ථිකයෙන් විතැන් කිරීමට එරෙහිව සටන් කළ යුතුව ඇත. එය වැඩවසම්වාදී වාමාංශික ප්‍රවේශයෙන් සපුරා වෙනස් ය.

ධනපති වෙළෙඳපළේ පසුබෑම නිසා ඍජු විදේශ ආයෝජන අඩු වුවද අපේ නිෂ්පාදන අලෙවි කර ගැනීමට විදේශ වෙළෙඳපළ තුළ පවතින ඉඩකඩ තවදුරටත් ශක්තිමත් ය. එහෙත් අතිරික්ත ලාභයක් ලැබෙන කෘෂි හෝ කාර්මික හෝ නිෂ්පාදනයන් නොමැති නිසා සමස්තයක් ලෙස රටට ලැබුණ ඩොලර් ප්‍රමාණය අඩු විය.

ග්‍රාමීය ප්‍රදේශ ආර්ථික ලෙස උත්පාතනය කර ගැනීමට නම් සුවිශාල ආයෝජනයක් තුළින් කෘෂි හෝ කර්මාන්ත හෝ පද්ධතියක් නිර්මාණය කළ යුතුය. උදාහරණයකට වියට්නාමය මේ සියවසේ මුල් ගණන්වල දී කළ පරිදි විශාල ගම්මිරිස් නිෂ්පාදනයක් ඉලක්ක කර ගැනීම ශ්‍රී ලංකාවට ද කළ හැකිය. හෙක්ටයාර් 43,000කට සීමා වී ඇති ගම්මිරිස් වගා වපසරිය විශාල ප්‍රමාණයකින් වැඩි කර ගතහොත් ලංකාවට ආවේණික රසායනිකයක් අඩංගු නිසා ඉල්ලුමක් ඇති දේශීය ගම්මිරිස් සඳහා, අගය එකතු කළ නිෂ්පාදනයන් මගින් එක්සත් ජනපදයේ හා යුරෝපා කොමිසම තුළ විශාල වෙළෙඳපළක් නිර්මාණය කර ගත හැකිය. එවැනි විශාල කෘෂි නිෂ්පාදනයකින් රටට ගෙන්වා ගත හැකි ඩොලර් ප්‍රමාණය ක්‍රමිකව ඉහළ නංවා ගැනීමම තවත් ආකාරයකින් ගමට ප්‍රාග්ධනය රැගෙන ඒමකි.

විදේශ ආයෝජන අහිමිවීම බරපතළ ප්‍රශ්නයක් වුවත් විශාල ලාභ අතිරික්තයක් නිර්මාණය කර ගත හැකි නිෂ්පාදනයන් අපනයනය ප්‍රවර්ධනය කර ගැනීම මගින් ද ඩොලර් රටට ගෙන්වා ගත හැකිය. එවැනි කෘෂි හා කාර්මික ප්‍රතිපත්තියක් සදහා වූ සමාජ ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී වැඩපිළිවෙළක් සහිතව අනාගතය සදහා අප සූදානම් විය යුතුය.

අතාර්කික වාමවාදී කල්ලි

කොළඹ අග නාගරිකයට කේන්ද්‍රගත වූ හෝ මානසිකව අගනාගරිකයේ ජීවත්වන හෝ අතරමැදි පන්තියේ වාමවාදී පිරිසක් සිටිති. ඒ පිරිස විවිධ උප කුලවලින් නියෝජනය වේ. සාතිශය බහුතරය ගමෙන් කොළඹට සංකේන්ද්‍රණය වූ පසුව මැද පන්තියට කඩා පහත් වූ පිරිසකි. ඔවුහු විවිධ අනන්‍යතා තුළ විවිධ ආඛ්‍යානයන් රඟ දක්වමින් සිටිති.

බටහිර චින්තකයන් නිරත්තරයෙන් කියවමින් ඔවුන්ගේ සිංහල භාෂා පරිවර්තකයන් බවට සමහරු පත්ව සිටිති. තවත් සමහරු ඇකඩමික ක්ෂේත්‍රයේ රැදී සිටිමින් උසස් අධ්‍යාපනය හදාරමින් සිටී. තවත් සමහරු නාට්‍ය, සිනමා, කවි, කෙටි කතා වැනි කලා කටයුතුවල යෙදෙන පිරිසකි. යනාදී වශයෙන් විවිධ ක්ෂේත්‍රවල නිරතවන පිරිසක් මේ වාම මූලික කොළඹ කේන්ද්‍රීය කල්ලි කණ්ඩායම් අවකාශයේ සිටිති.

ඔවුන් ඇත්තටම වාමවාදී වී ඇත්තේ අනන්‍යතා ප්‍රශ්නයක් නිසා යැයි කිව හැකිය. තම තමන්ගේ ක්ෂේත්‍රයේ මුදල් උපයමින් ඒවායෙන් ජීවත්වෙමින් අනන්‍යතාව ආරක්ෂා කර ගැනීම සඳහා ඔවුහු වමට එක් අඩියක් ගසාගෙන සිටිති. ඔවුන් සමාජ අසාධාරණයේ සිද්ධීන් තෝරා ගන්නේ හවසට අඩියක් ගැසීමට හෝ චැට් එකක් දැමීමට හෝ එකට එකතු වූ විට ය. ඒ අර්ථයෙන් ඔවුන් වාමවාදී වී ඇත්තේ විනෝදය සඳහා ය. අනන්‍යතාව ශක්තිමත් කර ගැනීම සඳහා ය. ඇත්තටම ඒ වාමවාදි කල්ට්වලට මිනිස්සු එකතු වෙන්නේ පාසල්වල ආදි ශිෂ්‍ය සංගම්වලට මිනිසුන් එකතුවෙන අරමුණුවලට සමාන අරමුණුවලිනි.

අප දන්නා අතීතය තුළ වසර 2004 දී මේ පිරිස ජවිපෙට සහාය දෙමින් ඉතිහාසයේ උපරිම තෘප්තියට පත් විය. ඊට පසුව එවැනි ස්වයංවින්දනයක් ලැබූ අවස්ථාව වන්නේ වසර 2019 දී ජනාධිපතිවරණයේ දී ජාතික ජන බලවේගය වටා එක්වීමෙනි. ඔවුහු වර්තමානය වන විට ජාතික ජන බලවේගය වටා යළි එකතු වෙමින් සිටිති. එසේම මීට වෙනස්ව කුඩා කල්ලි කණ්ඩායම් පෙරටුගාමී සමාජවාදී පක්ෂය වටා වසර 2015 දී එකතුවෙමින් ද එවැනිම ස්වයංවින්දනයක් ලැබූහ. අදටත් සමහර කල්ට් කොළඹ නගරයේ අඳුරු සමාජ ශාලා තුළ හා රැස්වීම් ශාල තුළ එකට එකතු වී බොමින් හා කමින් ද සංවාද කරමින් ද ස්වයං වින්දනය ලබති.

එහෙත් ප්‍රශ්නය වන්නේ මේ කල්ට් මගින් සමාජ බලයක් ගොඩ නගා ගැනීමට ඔවුන්ට තිබූ අවස්ථාව අහිමිවෙමින් තිබීමයි. තවදුරටත් වාමවාදයට පැවැත්මක් නැතිවෙමින් ඇත්තේ නව ලිබරල්වාදයේ ප්‍රචණ්ඩ සුළගට ඔරොත්තුදීමට ඔවුන්ට හැකියාවක් නැති වීමෙනි. ඔවුන්ට ඒ සදහා මුහුණදීමට නොහැකි වී ඇත්තේ ඇත්තටම ඒ සදහා අවශ්‍ය දේශපාලනික මෙවලම් ඔවුන් සතුව නොමැති බැවිනි. එසේම සන්දර්භිත තත්ත්වය තුළ ලෝකය විග්‍රහ කර ගැනීමට අවශ්‍ය දැනුම නොමැතිවීමෙනි. ඔවුන් තවදුරටත් ජාතික රාජ්‍ය කේන්ද්‍ර ගත වූ සුබසාධනවාදය මූලික වූ කේන්සියානුවාදය කෙරෙහි බලාපොරොත්තු තබාගෙන සිටී. එහෙත් කේන්සියානුවාදයේ මානුෂික මුහුණුවර නව ලිබරල්වාදය තුළ විනාශ වී ගොස් බොහෝ කල් ය. නව ලිබරල්වාදය හමුවේ විමුක්තිවාදී ක්‍රියා කළ යුතු අන්දම විග්‍රහ කර ගැනීමට අපොහොසත් ඔවුහු උකටලීව හා අසරණව රාජ්‍ය කේන්ද්‍රගත සුබසාධනවාදය දෙස බලාගෙන සිටිති.

එහෙත් ඒ අසරණකම බලපාන්නේ සමාජ අනන්‍යතාව ගොඩනගා ගැනීමේ දී පමණි. ඔවුන් ජීවත්වන අතරමැදි පන්තියේ ජීවිතයට එමගින් අබමල් රේණුවක හානියක් නොවේ. තම තමන් ඉන්නා ක්ෂේත්‍රයන්හි බිඳවැටීමක් නොමැති තාක් ඔවුහු වාම දේශපාලනය ගැන කියවමින් විප්ලවය සිදුවෙන දිනය ගැන ආස්වාදනීයව ජීවත්වෙති. උදාහරණයකට වමෙන් නගරයට ඇවිත් විශ්වවිද්‍යාල හෝ වෙනත් උසස් අධ්‍යාපනය හෝ ලබා වාම කල්ට්වලට එකතු වූ කොටස් ඇකඩමික ස්ථාවරයක් ලබා ගනිමින් උසස් අධ්‍යාපන ආයතනයන්හි සේවය කරති. ඔවුන් ඇකඩමික ලෙස වාම දේශපාලනය හදාරමින්, තර්ක කරමින්, හීන දකිමින් වැඩ කරන්නේ රැකියාවට ය. එමගින් ඔවුන්ට වැටුප් ලැබෙන නිසා වාම දේශපාලනය ජය ගත්තත් නැතත් ඔවුන්ට හානියක් සිදු නොවේ. ඔවුන් තවදුරටත් වාම දේශපාලනයේ ඇකඩමිකව යෙදෙමින් අතරමැදි පන්තියේ ජීවිත රස විඳිති.

වමට දැනට පවතින තැනින් අඟලක් ඉදිරියට ගමන් කරන්නට නොහැකිය. ඊට හේතුව වම ඉදිරියේ පවතින බරපතළ අර්බුදයට විසඳුම් නැති බැවිනි. කොළඹ කේන්ද්‍රීය අතරමැදි පන්තියේ වාම කල්ට්වලට දැනුම නොමැති නිසා එසේ අතාර්කික වී ඇත. එහෙත් ශ්‍රේෂ්ඨ කාල්මාක්ස් සමාජයට පරම වූ දැනුම් පද්ධතියක් ප්‍රදානය කර තිබේ. නැවත නැවතත් මාක්ස් කියවන්නේ නම් ද නැවත නැවතත් මාක්ස් අර්ථ නිරූපණය කරන්නේ නම් ද වම හිර වී ඇති තැනට විසඳුම් සොයාගත හැකිය. එහෙත් කොළඹ කේන්ද්‍රීය වාම කල්ට්වල නෛසර්ගික ප්‍රශ්නය වන්නේ මාක්ස් කියවීමට තරම් ඔවුන්ට පන්තිමය ශක්තිමත්භාවයක් නොමැතිවීමයි.

ඒ අර්ථයෙන් ප්‍රාග්ධනය ගමට ගලාගෙන ඒමට සමාජය විරුද්ධ නොවන අතර ඒ ප්‍රාග්ධනය නිසා ඇතිවන කාර්මික හා කෘෂිකාර්මික ව්‍යවසායන්ගේ ප්‍රසාරණය තුළින් නිෂ්පාදන මාදිලියේ ඇතිවන වෙනස අගය කළ යුතුව ඇත. එනම් පැරණි නිෂ්පාදන මාදිලිය තුළ තිබූ ප්‍රාථමික හා සරල නිෂ්පාදන රටාව වෙනුවට අලුත් නිෂ්පාදන මාදිලිය තුළ ඇතිවන දියුණු හා සංකීර්ණ නිෂ්පාදන රටාව ස්ථාවර විය යුතු බව පිළිගැනීම ය. ඒ අනුව සිදුවන ධනේශ්වර සංවර්ධනය හමුවේ නිර්මාණය වන නිර්ධන පන්තික හා පීඩිත ජන කොටසේ අයිතීන් වෙනුවෙන් පෙනී සිටිමින් දේශපාලනයේ යෙදීම මාක්ස්වාදීන්ගේ කාර්යභාරයයි.

එහිදී ස්ථිරවම තෝරා ගැනීමට මාර්ගයන් දෙකක් පවතී. පළමුවැන්න ධනේශ්වර වෙළෙඳපළ ශක්තිමත්, දියුණු හා පුළුල් වන අන්දමේ ප්‍රාග්ධනීකරණයට එකඟවීම ය. දෙවැන්න ඊට සමාන්තරව නිර්මාණය වන නිර්ධන පන්තිය දේශපාලනිකව ශක්තිමත් කරමින් ප්‍රති-ධනපති ආර්ථික, දේශපාලන හා සමාජ වැඩපිළිවෙළක් බලගැන්වීම සඳහා දේශපාලනය කිරීම ය. එහි අරමුණ ධනේශ්වර සමාජ ක්‍රමයට මුළුමනින්ම වෙනස් සමාජ ක්‍රමයක් නිර්මාණය කිරීම ය. මේ මාර්ගයන් දෙකම එකිනෙකට තදින් බැඳුණු මාර්ගයන් වන අතර ඒවා කිසිවිට එකිනෙකින් ස්වායත්ත විය යුතු නැත. යම් හෙයකින් ඒවා එකිනෙකින් ස්වායත්ත වූ වහා ගොඩනැගෙන්නේ ධනේශ්වර ප්‍රතිසංස්කරණවාදය හා අවිද්‍යාත්මක සමාජවාදයයි. මේ අන්තයන් දෙකම තරයේ ප්‍රතික්ෂේප කළ යුතුව තිබේ.

සාධාරණ වෙළෙඳපළක් ගොඩනැගීම ඉලක්ක කරගත් ප්‍රති-ධනපති ආර්ථික, සමාජීය හා දේශපාලන ලෝකයක් නිර්මාණය කිරීම සඳහා විකල්ප වැඩපිළිවෙළක් සමාජගත කිරීම අත්‍යවශ්‍ය වේ. ඒ තුළ ආර්ථිකය මත පදනම් වන සමාජීය හා දේශපාලනික විකල්ප ලෝකයක් සඳහා වූ මාර්ග සිතියමක් පවතී. එය පදනම් වන්නේ වැඩ කරන ජනතාව මත වන අතර ධනපතියා මත පදනම් වන ධනේශ්වර ලෝකය එමගින් මුළුමනින්ම විතැන් කෙරේ. එය අලුත් ජීවන ක්‍රමයකි. අලුත් සංස්කෘතියකි. මුළුමනින්ම වෙනස් වූ ලෝකයකි.

ඒ නැවුම් ආර්ථික, සමාජ හා දේශපාලන අවකාශය තුළ මූලික වශයෙන් වෙළෙද පළ සම්බන්ධයෙන් තරයේ විවේචනාත්මක විය යුතු ය. පැරණි වැඩවසම් වෙළෙද පළ මෙන්ම නිදහස් වෙළෙද පළ ද සමාජය තුළ අසාධාරණය, අයුක්තිය හා මිලේඡත්වය වගා කරයි. ඒ නිසා එමගින් පීඩිතයාට ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය, සමාජ සාධාරණත්වය හා නිදහස උදා නොවේ. ඒ නිසා ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය, සමාජ සාධාරණත්වය හා නිදහස උදාවන විමුක්තිදායක සමාජ ක්‍රමයක් නිර්මාණය කර ගැනීම සදහා අලුත් වෙළෙඳපළක් ඇති කරගත යුතු ය. ඊට මාක්ස්වාදයේ මූලික ඉගැන්වීම් පාදක කර ගතයුතු ය.

-පිලිප් ශාන්ත-

මහින්ද සමඟ රනිල්ද සමාන කළ සීනි බදු සෙල්ලම හෙවත් අඩු බද්දට ගෙනැත් වැඩි බද්දේ මිලට විකිණීම

0

මීට අවුරුදු තුනකට පෙර 2020 වර්ෂයේ ඔක්තෝබර් මාසයේදී සිදුවූ සීනි බදු වංචාව සම්බන්ධයෙන් මෙතෙක් කිසිදු පියවරක් නොගැනීමේ තත්වය තුළ 2023 නොවැම්බර් මාසයේ සිදුවූ තවත් සීනි බදු වංචාවක් පිළිබඳ කතිකාවක් ඇතිවී තිබේ. 2020 ඔක්තෝබර් සීනි බදු වංචාවේ වගකිව යුත්තා බවට එවක අගමැති හා මුදල් ඇමති මහින්ද රාජපක්ෂ පත්වන වනවිට 2023 සීනි බදු වංචාවේ වගකිව යුත්තා බවට එවක විපක්ෂයේ සිටි වත්මන් අනුප්‍රාප්තික ජනාධිපති හා මුදල් ඇමති රනිල් වික්‍රමසිංහ වීම පත්වීම උත්ප්‍රාසජනකය.

2020 වර්ෂයේ ඔක්තෝබර් මස 13 වැනි දින විශේෂ වෙළඳ භාණ්ඩ බදු පනත යටතේ අති විශේෂ ගැසට් නිවේදනයක් නිකුත් කරමින් එවක අගමැති හා මුදල් ඇමති මහින්ද රාජපක්ෂ සිදු කරන්නේ එතෙක් සීනි කිලෝවක් ආනයනය සඳහා පනවා තිබූ රුපියල් 50ක් වූ බද්ද ශත 25 දක්වා අඩු කිරීමය. එහිදී සිදුවූයේ එම අඩුකළ බද්ද යටතේ අති විශාල සීනි තොගයක් කෙටි කාලයක් තුළ රටට පැමිණීමය. පිරමිඩ් විල්මා නම් වූ රාජපක්ෂවරුන්ගේ ව්‍යාපාරික හිතවතා එම ආනයනයන්ට සම්බන්ධ වී තිබුණ අතර ඔහුගේ එම අසාමාන්‍ය සීනි ආනයනය ඔහු එතෙක් සිදුකරමින් සිටි සීනි ආනයනයන්ට වඩා සියයට 1222කින් වැඩිවීමක් බව ඒ සම්බන්ධයෙන් විශේෂ විගණන වාර්තාවක් 2022 වර්ෂයේ ඉදිරිපත් කරමින් විගණකාධිපතිවරයා සඳහන් කළේය.

රටට සීනි ආනයනය කරන ප්‍රධාන ආනයනකරුවන් 9 දෙනාගෙන් එක් අයකු වන්නේ ඉහත සඳහන් කරන ලද පිරමිඩ් විල්මා පුද්ගලික සමාගම වන අතර එම සමාගමේ සීනි ආනයනයන් පමණක් එම බද්ද අඩු කිරීමේ කාලයේදී එසේ අසාමාන්‍ය ලෙස වැඩි වුවද අනෙකුත් සමාගම්වල ආනයනයන් එසේ වැඩි වී තිබුණේ නැත. එය කෙසේ කිවහොත් පිරමිඩ් විල්මා සමාගම 2020.01.01 සිට බද්ද අඩු කරන ලද 2020.10.13 තෙක්ම රටට ආනයනය කර තිබී ඇත්තේ සීනි මෙටි්‍රක් ටොන් 19,999ක් පමණය. එහෙත් බද්ද අඩු කරන ලද 2020.10.14 සිට එම බද්ද නැවත වැඩි කරන ලද 2021.02.28 දක්වා මෙටි්‍රක් ටොන් 125,207ක සීනි ප්‍රමාණයක් රටට ආනයනය කර තිබේ.

මේ සම්බන්ධයෙන් විගණනයේ සීමා යටතේ විගණකාධිපතිවරයා සඳහන් කරන වැදගත් කරුණක් තිබේ. ඒ බද්ද අඩු කරන අවස්ථාව වනවිට ආනයනකරුවන් ඇණවුම් කර තිබූ සීනි ප්‍රමාණයන් හා බද්ද අඩු කිරීමෙන් පසුව වෙනත් රටවල ආනයනරුවන් විසින් ඇණවුම් කර තිබූ තොග මෙරටට ආනයනය කිරීමට කටයුතු කර තිබුණේද යන්න සහ ආනයනකරුවන් වෙනුවෙන් සීනි තොග රැගෙන ආ නෞකා බද්ද අඩු කරන තෙක් ආසන්න මුහුදේ නවතා තිබුණේද යන්න පිළිබඳ තොරතුරු ලබා ගැනීමට නොහැකි වූ බවයි.

ශත 25ක් දක්වා බදු අඩු කිරීමට පෙර සීනි සඳහා රුපියල් 50ක බද්දක් පනවා තිබුණේ 2020 මැයි 21 වැනිදාය. ඉන්පසු එය ශත 25ට අඩු කරනු ලැබුයේ 2020 ඔක්තෝබර් 13 වැනිදාය. මෙසේ සීනි බද්ද අඩු කිරීමත් සමඟ විශාල සීනි තොගයක් රටට පැමිණ ඇති බවට ආරංචි පැතිරීමත් සමඟ රාජපක්ෂ ආණ්ඩුව සිදුකළේ 2020 ඔක්තෝබර් 30 සිට ක්‍රියාත්මක වන පරිදි සීනි සඳහා ආනයන බලපත්‍ර ක්‍රමයක් හඳුන්වා දීමය. තවදුරටත් 2020 නොවැම්බර් 10 දින සිට ක්‍රියාත්මක වන පරිදි සිදුකළේ සුද සීනි සඳහා පමණක් උපරිම සිල්ලර මිලක් නියම කිරීමය. එම උපරිම සිල්ලර මිල 2021 පෙබරවාරි 08 වැනිදා යළි ඉවත් කෙරුණි. 2021 ජුනි 11 දින සිට ක්‍රියාත්මක වන පරිදි සිදුකළේ සීනි ආනයනකරුවකු, නිෂ්පාදකයකු, ගබඩාකරුවකු, රැස්කරන්නකු, බෙදාහරින්නකු හෝ වෙළෙන්ඳකු විසින් ඔවුන් සන්තකයේ, භාරයේ හෝ පාලනය යටතේ තිබෙන සීනි සම්බන්ධයෙන් වන ගුදම්, ගබඩා, බහලුම් හෝ වෙනත් ස්ථාන පාරිභෝගික අධිකාරිය යටතේ ලියාපදිංචි කිරීමට නියෝග නිකුත් කිරීමය.

වත්මන් කතාව හෙවත් 2023 නොවැම්බර් සීනි බදු කතාව මෙසේ පෙළ ගැසේ. 2023 නොවැම්බර් 02 වැනිදා සිට වසරක කාලයක් සඳහා ක්‍රියාත්මක වන පරිදි මුදල්, ආර්ථික ස්ථායිකරණ හා ජාතික ප්‍රතිපත්ති ඇමතිවරයා වශයෙන් අනුප්‍රාප්තික ජනාධිපති රනිල් වික්‍රමසිංහ විශේෂ වෙළඳ භාණ්ඩ බදු පනත යටතේ සීනි කිලෝවක් සඳහා රුපියල් 50ක බද්දක් පනවයි. එම බදු පැනවීම සමඟම පැතිර යන කතාව මෙන්ම එල්ල වන චෝදනාව වන්නේ එම බදු වැඩිවීමට ප්‍රථම ප්‍රශ්නගත පිරමිඩ් විල්මාර් සමාගම ශත 25 බද්ද යටතේ විශාල සීනි තොගයක් රටට ආනයනය කර ඇති බවයි. මේ කතාවත් සමඟ කළබලයට පත්වන ආණ්ඩුව ඊලඟට සිදු කරන්නේ සීනි සඳහා උපරිම සිල්ලර මිලක් නියම කිරීමයි. ඒ 2023 නොවැම්බර් 03 දින සිට ක්‍රියාත්මක වන පරිදි පැකට් නොකළ සුදු සීනි කිලෝවක් සඳහා රුපියල් 275ක් හා පැකට් කළ සුදු සීනි කිලෝවක් රුපියල් 295ක් වශයෙන් සහ පැකට් නොකළ දුඹුරු සීනි කිලෝවක් සඳහා රුපියල් 330ක් හා පැකට් කළ දුඹුරු සීනි කිලෝවක් සඳහා රුපියල් 350ක් වශයෙන්ය.

දැන් මේ උපරිම සිල්ලර මිලට සීනි නොවිකුණන වෙළෙන්දන් සොයා පාරිභෝගික අධිකාරිය සිය වැටලීම් ආරම්භ කර ඇත. එහෙත් සැබෑවටම එම උපරිම සිල්ලර මිලට ගන්නට සීනි වෙළඳපොළේ බොහෝ තැන්වල නැත. අඩු බද්ද යටතේ ආනයනය කළ සීනි බද්ද වැඩිකළ විගස රුපියල් 50ක වැඩි මිලක් යටතේ තොග වෙළෙන්දන්ට හා අනෙකුත් වෙළෙන්ඳන්ට විකිණී ඇත. ඒ නිසා එසේ වැඩි මිලට මිලදී ගත් පිරිස්වලට ආණ්ඩුවේ උපරිම සිල්ලර මිලට සීනි විකිණීමේ හැකියාවක් නැත.

මෙසේ සීනි සඳහා බද්ද වැඩි කිරීමට පෙර විශේෂ වෙළඳ භාණ්ඩ බදු පනත යටතේ සීනි කිලෝවක් සඳහා පැවතියේ ශත 25ක බද්දකි. එම බද්ද පනවනු ලැබුයේ 2023 ජනවාරි 04 වැනිදා සිට ක්‍රියාත්මක වන පරිදි මුදල්, ආර්ථික ස්ථායිකරණ හා ජාතික ප්‍රතිපත්ති ඇමතිවරයා වශයෙන් අනුප්‍රාප්තික ජනාධිපති රනිල් වික්‍රමසිංහය. ඊටත් පෙර 2022 ජුනි මස 10 දින සිට ක්‍රියාත්මක වන පරිදි විශේෂ වෙළඳ භාණ්ඩ බදු පනත යටතේ බදු පැනවීමේදීද සීනි සඳහා මුදල්, ආර්ථික ස්ථායිකරණ හා ජාතික ප්‍රතිපත්ති ඇමතිවරයා වශයෙන් එවක අගමැති රනිල් වික්‍රමසිංහ පනවනු ලැබුවේද ශත 25ක බද්දකි.

අනුප්‍රාප්තික ජනාධිපති රනිල් වික්‍රමසිංහ මුදල් ඇමතිවරයා වශයෙන් 2023 නොවැම්බර් 02 දින සිට විශේෂ වෙළඳ භාණ්ඩ බදු පනත යටතේ බදු පැනවීමේදී විශේෂත්වය වන්නේ වෙනත් කිසිදු පාරිභෝගික ද්‍රව්‍යයක බදු ප්‍රමාණය අඩු හෝ වැඩි කිරීම් නොකර සීනි සම්බන්ධයෙන් වූ බද්ද පමණක් වැඩි කිරීමය. මන්ද මීට පෙර සෑම අවස්ථාවකම පාහේ විශේුෂ වෙළඳ භාණ්ඩ බදු පනත යටතේ බදු සංශෝධනය කිරීමේදී භාණ්ඩ කිහිපයක් සම්බන්ධයෙන් එය සිදු කරන නිසාය.

මේ විශේෂ තත්වය අප සැලකිල්ලට ගත යුත්තේ විශේෂ වෙළඳ භාණ්ඩ බදු පනත යටතේ බදු පනවන අනෙකුත් භාණ්ඩ හෝ ද්‍රව්‍ය එසේ බද්දකට යටත් කරන්නේ ඇයිද යන කාරණය ද සැළකිල්ලට ගනිමින්ය. මෙම බදු පැනවීමේ විශේෂම හේතුව වන්නේ දේශීය වශයෙන් නිෂ්පාදනය වන ද්‍රව්‍ය සඳහා වෙළඳපොල ආරක්ෂා කිරීමය. යම් ද්‍රව්‍යයක දේශීය නිෂ්පාදනය වෙළඳපොළට පැමිණෙන කාල වකවානුවලදී මෙම බද්ද පනවන්නේ හෝ තිබෙන බද්දේ ප්‍රමාණය වැඩි කරන්නේ ඒ සඳහා නිසි මිලක් සහතික කිරීම මගින් එම නිෂ්පාදන රැකගැනීම උදෙසාය. ඒ අනුව ආනයනික සහල්, අල, ළුෑණු, මාළු ආදිය සඳහා එසේ විශේෂ වෙළඳ භාණ්ඩ බද්ද පැනවීමේ අඩු වැඩි වීම් අපට නිරීක්ෂණය කළ හැකි අතර එම තත්වයන් සාධාරණීකරණය කිරීමටද හැකිය.

එහෙත් සීනි එසේ නොවේ. සීනි නිෂ්පාදනයේ අඩු වැඩිවීම් සිදුවන මාස හෝ කාල කියා විශේෂ අස්වැන්න නෙළන හෝ වෙළඳපොළට සීනි එන කාල වකවානු නැත. රටේ සමස්ත සීනි නිෂ්පාදනය දළ වශයෙන් වසරකට මෙටි්‍රක් ටොන් 50,000ක් පමණ වන බව ශ්‍රී ලංකා මහ බැංකු වාර්තාව සඳහන් කරයි. රටේ සීනි අවශ්‍යතාවය දළ වශයෙන් වසරකට මෙටි්‍රක් ටොන් 600,000ක් පමණ වන බවද එම වාර්තාව සඳහන් කරයි. ඒ නිසා අනෙකුත් ආහාර ද්‍රව්‍ය සම්බන්ධයෙන් කෙසේ වෙතත් සීනි සම්බන්ධයෙන් දේශීය නිෂ්පාදනය වෙළඳපොලට ඒම වැනි කරුණක් හේතු කරගෙන බද්දේ අඩු වැඩිවීම් සිදු කිරීමේ අවශ්‍යතාවයක් පැන නඟින්නේ නැත. එවැනි අවශ්‍යතාවයක් පැන නඟිනවානම් පැන නඟින්නේ විදේශ වෙළඳපොළේ එම ද්‍රව්‍යවල මිල වැඩි වුවහොත් එහි මිල දේශීය වශයෙන් වැඩිවීම වළක්වා ගැනීමට බද්ද අඩු කිරීම පමණය.

එහෙත් ආහාර ද්‍රව්‍ය සම්බන්ධයෙන් වන විශේෂ වෙළඳ භාණ්ඩ බදු එතරම් ඉහළ අගයක් ගන්නේ නැත. ඒ නිසා එම ද්‍රව්‍ය සම්බන්ධයෙන් රුපියල් 10ක හෝ රුපියල් 20ක බදු වෙනසක් වුවද මිල සම්බන්ධයෙන් ජනතාවට යම් ප්‍රශ්නයක් ඇති කරයි. එහෙත් මෙතෙක් අප අත්දුටු සීනි බද්දේ මිල වෙනස ප්‍රතිශතාත්මකව විශාල අගයක් ගැනීම තේරුම් ගත නොහැකි කාරණයකි. ශත 25 බද්දක් රුපියල් 50 දක්වා වැඩි කිරීම යනු එය සියයට 20,000ක ප්‍රතිශතයකින් ඉහළ නැංවීමකි. එමෙන්ම රුපියල් 50ක බද්දක් ශත 25ක් දක්වා අඩු කිරීමද සියයට 20,000ක පමණ පමණ ප්‍රමාණයකින් එම බද්ද පහළ දැමීමකි.

ශ්‍රී ලංකා මහ බැංකු වාර්තා අනුව ආනයනික සීනි සම්බන්ධ දත්ත පෙන්නුම් කරන්නේ ද පරිභෝජනයේ යම් වෙනස්කම් සිදුවුවද රටේ අවශ්‍යතාව අනුව එම ආනයනයන් කාර්තුවෙන් කාර්තුවට සිදුවී ඇති බවයි. එහි වෙනසක් ඇතිවී ඇත්තේ පිරමිඩ් විල්මාර් සමාගමේ 2020 ආනයනයන් සම්බන්ධයෙන් පමණය.

ඉහත සඳහන් කළ පරිදි සීනි සඳහා මෙතෙක් අවලංගු නොකරන ලද ආනයන බලපත්‍ර ලබාදීමේ ක්‍රමයක් පවතී. ඊට අමතරව සීනි ගුදම්, ගබඩා, බහලුම් හෝ වෙනත් ස්ථාන ලියාපදිංචි කිරීමේ අවලංගු නොකළ නියෝගද පවතී. ඒ නිසා සීනි පාලන මිල සම්බන්ධයෙන් සැබෑ වුවමනාවක් ඇත්නම් පාරිභෝගික අධිකාරිය කළ යුත්තේ උපරිම සිල්ලරට විකුණන ස්ථාන සොයා යෑම වෙනුවට එම ලියාපදිංචි ස්ථාන හා ලියාපදිංචි වී නැති සීනි ගබඩා කර ඇති ස්ථාන සොයා යෑමය. එම සීනි තොග සම්බන්ධයෙන් වූ ආනයනික හා විකුණුම් ලියවිලි පරීක්ෂා කිරීමය.
මන්ද 2020 සීනි බදු වංචාව සමයේ රාජපක්ෂවරුන් කීවේ සීනි මිල අඩුකර ජනතාවට සහන දීම සඳහා බදු අඩුකළ බව හෙයින් හා එම බදු අඩු කිරීමේ වාසිය එදා ජනතාවට නොලැබුණ හෙයින්ය. එම බදු අඩු කිරීමෙන් රජයට වූ පාඩුව රුපියල් බිලියන 16.763ක් හෙවත් රුපියල් කෝටි 1673ක් බව විගණකාධිපතිවරයා සිය වාර්තාවෙන් පෙන්වා දී ඇති අතර එහි තේරුම වන්නේ එතරම් මුදල් ප්‍රමාණයක සහනයක් වංචාවක් නිසා ජනතාවට අහිමි වූ බවයි.

වත්මන් තත්වයේත් ඇත්තේ එහිම අනෙක් පැත්තය. අඩු මිලට ගෙනා සීනි කිලෝවක් සඳහා රුපියල් 50ක් හෝ ඊට වැඩි මුදලක අයුතු ලාභයක් ආනයනකරුවන් ලබාගෙන ඇත. ඔවුන් ශත 25 බද්ද යටතේ ගෙනා සීනි ප්‍රමාණය පිළිබඳ නිශ්චිත තොරතුරු දැන ගැනීමට ලෙහෙසියෙන්ම ආණ්ඩුවට හැකිය. එමෙන්ම එම සීනිවලට සිදුකර ඇත්තේ කුමක්ද යන්නද ආණ්ඩුවට සොයාගත හැකිය. එහෙත් මේ මොහොතේ වෙන වෙන වැඩ කරමින් ආණ්ඩුව නොකරමින් සිටින්නේ ද එයයි. එසේ වුවද බදු වැඩි කිරීම නිසා අයුතු ලාභයක් ලබාගෙන ඇති බව වෙළඳපොළේ සීනි මිල රුපියල් 50ට වැඩි ගණනකින් වැඩි වීමෙන් පෙන්නුම් කෙරේ. ඒ අනුව අවසානයේ අපට පෙනෙන කරුණ වන්නේ කුමක්ද? සීනි බදු සම්බන්ධයෙන් මහින්ද රාජපක්ෂ හා රනිල් වික්‍රමසිංහ අතර වෙනසක් සිදුවී නැති බවය.

යුක්ති – ධාර්මික දේවස්ථානයේ සන්ධිස්ථානයක්!

සියලු බලාපොරොත්තු කඩා වැටෙමින් තිබෙන යුගයක, අනාගතයක් ගැන අපේක්ෂාවක් ඈත මානයකින්වත් හිතට නොදැනෙන යුගයක, නින්දේදී පෙනෙන සිහින පවා අශුභවාදී වන්නේය. පරමාදර්ශ වශයෙන් කාලයක් තිස්සේ විශ්වාස කළ පද්ධති කඩාවැටෙන අයුරු සහ පරමාදර්ශී යැයි ගත් පුද්ගලයන් ඇස්පනාපිට පිරිහෙන අයුරු බලාගෙන සිටීමට සිදුවීමේ ඉරණම, එවැනි අවස්ථාවක හතර පැත්තෙන් අපව වට කරනු ලැබේ.

ඩයනා ගමගේ ගැන නඩු තීන්දුව ගිය සතියේ මේ කොලමේ සාකච්ඡාවට ගැනුණේ එවැනි මනෝ භාවයකිනි. ඊට දින කිහිපයකට පසු, මෙරට ප්‍රමුඛ පෙළේ එක් ජනාධිපති නීතිඥවරයෙකු සමග කළ සාකච්ඡාවකදී මේ ලියුම්කරු උදක්ම අවධාරණය කළ කතාවක් තිබුණි. එනම්, ශ්‍රේෂ්ඨාධිකරණයේ විභාගයට ගැනුණු සහ පෙරේදා (13) එහි විනිශ්චය ප්‍රකාශයට පත්කිරීමට නියමිතව තිබුණු ‘රාජපක්ෂලාගේ නඩුව’, පදනමක් නැති චෝදනා රාශියක් වශයෙන් හෝ අධිකරණයක අධිකාරී විනිශ්චය පථයට හසු නොවන දියාරු විෂයයක් වශයෙන් හෝ සලකා අහක දැමෙන බව ය.

එපමණක් නොව, වගඋත්තරකරුවන්ගේ, එනම් රාජපක්ෂලාගේ නඩු ගාස්තු ගෙවීමට පවා පැමිණිලිකරුවන්ට සිදුවිය හැකි බව ය. ඊට සතියකට කලින් ඩයනා ගමගේ නඩු තීන්දුව ගැන බරපතල ප්‍රශ්නකාරී ආකල්පයක් තිබියදීත්, ශ්‍රේෂ්ඨාධිකරණයෙන් දැන් ලැබීමට නියමිතව තිබුණු ‘රාජපක්ෂලාගේ නඩුවේ’ විනිශ්චය ගැන එසේ අශුභවාදීව සිතුණේ, අධිකරණය යනු තවදුරටත් බලාපොරොත්තු තබාගත හැකි රක්ෂාස්ථානයක් වශයෙන් සැලකිය නොහැකිය යන හැඟීමක් පෙරදැරිව නොවේ. අපේ ආශාවන්ට සහ අභිලාෂයන්ට අනුරූප තීන්දු පමණක්ම අධිකරණයකින් ලැබිය යුතුය යන බොළඳ ආශාවකින් මඩනා ලදුව, එසේ ස්වකීය අභිලාෂ සාධනය සිදු නොවන කළ ඇති වන ළාමක කලකිරීමක් නිසාද නොවේ.

ඇත්තෙන්ම මේ නඩුවට ප්‍රස්තුත විෂයපථය, නෛතිකත්වයට වඩා මූලධාර්මික දේශපාලනික සහ ආර්ථික කාරණාවන්ට මූලිකත්වය දෙන පරිශ්‍රයක් භජනය කෙරෙන බැවිනි. නෛතිකත්වය පවා හැකිතාක් පටු සීමාවන් තුළ සිටිමින්ම අර්ථකථනය කිරීමේ යම් ඌරුවක් සහිත විනිශ්චය සම්ප්‍රදායයක් තුළ, එවැනි විෂයයකට අයත් සමාජ යුක්තිය/අයුක්තිය සමබරව ගෝචර වීම පිළිබඳ නිත්‍ය සහතිකයක් නැති බැවිනි. සීමාන්තික උදාහරණයක් වශයෙන් ගත්තොත්, පුරවැසියෙකුට තුන් වේල කෑමට ඇති අයිතියක් නැති කිරීම ගැන ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී රටක පාලකයෙකු නීතියක් ඉදිරියේ වගවීමට බැඳගැනීම මොන තරම් දුෂ්කර විය හැකිද යන්න ගත හැකිය.

යම් පුද්ගලයෙකුට තුන් වේල කෑමට නැති වීමේ සංසිද්ධිය, ඉතා සංකීර්ණ සහ විවිධ ආකාරයේ විචල්‍යයන් විසින් මෙහෙයවනු ලබන තත්වයක් වීම ඊට හේතුවයි. දේශපාලන වේදිකාවක් මත ඒ වගකීම ඉතා පහසුවෙන් පාලකයෙකු වෙත පැටවිය හැකි වෙතත්, අධිකරණයක් ඉදිරියේ පාලකයෙකු හෝ පාලක පිරිසක් නිශ්චිතව එකී වගවීමට නෛතිකව බැඳගැනීම එතරම් පහසු නැති බවක් බැලූ බැල්මට පෙනෙන්ට තිබේ. මේ නඩුව, මේ විනිශ්චය ලැබෙන තෙක්, මගේ සන්තානයේ වැඩ කෙළේ එලෙසයි.

එහෙත්, අභව්‍යයකැයි මා සිතූ දෙය යථාර්ථයක් විය. පංච පුද්ගල ශ්‍රේෂ්ඨාධිකරණ විනිශ්චය මණ්ඩලයේ ගරු විනිසුරුවරු හතර දෙනෙක්, පෙත්සම්කරුවන්ගේ පැමිණිල්ල සමග එකඟ වූහ. පෙත්සම්කරුවන් වුණේ, ලංකා වාණිජ මණ්ඩලයේ හිටපු සභාපතිවරයෙකු වන චන්ද්‍ර ජයරත්න, සරසවි ඇදුරන් වන ආචාර්ය මහිම් මෙන්ඩිස් සහ ආචාර්ය අතුලසිරි සමරකෝන් සහ සමගි ජනබලවේගයේ ලේකම් රංජිත් මද්දුමබණ්ඩාර ය. පෙත්සම්කරුවන් කියා සිටියේ, ගෝඨාභය රාජපක්ෂගේ පාලනය විසින් රට ප්‍රපාතයට ඇද දැමීම තුළින් තමන්ගේ මූලික අයිතීන් උල්ලංඝණය වී ඇති බවයි. පංච පුද්ගල විනිශ්චය මණ්ඩලයේ එක් ගරු විනිසුරුතුමෙකු පමණක් ඒ මතය සමග එකඟ නොවුණි.

සිරිසේනගේ කුමන්ත්‍රණ නඩුවෙනුත් ඔබ්බට

මෛත්‍රීපාල සිරිසේන, මේ රාජපක්ෂවරුන් සමග එකතු වී එදා පැවති ‘යහපාලන ආණ්ඩුව’ ව්‍යවස්ථා විරෝධීව ගෙදර යැවූ අවස්ථාවේ, රටේ ව්‍යවස්ථාව ආරක්ෂා කිරීම සඳහා ශ්‍රේෂ්ඨාධිකරණය දුන් තීන්දුවේ ඓතිහාසික වටිනාකම සමග මේ තීන්දුව සන්සන්දනය කිරීම අසීරුයි. එදා යම් භයානක ව්‍යවස්ථා-විරෝධී ක්‍රියාවලියක් ආපසු හැරවුණි. එසේ නොවුණි නම්, මේ රටේ ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය කියා දෙයක් ඉතුරු නොවෙනු ඇත. ඊට වෙනස්ව, මේ නඩු තීන්දුවෙන්, මෙතෙක් සිදුව ඇති ක්‍රියාවලිය ආපසු හැරවීමක් සිදු නොකෙරෙයි. එහෙත්, බලය පාවිච්චි කිරීමේදී, විධායකය හෝ පරිපාලනමය බලය හිතුවක්කාරීව සහ/හෝ අපරීක්ෂාකාරීව අභ්‍යාස කිරීමෙන් සමාජයකට සිදු කෙරෙන හානියට, එකී රාජ්‍ය බලධාරීන් වගවීමට බැඳී සිටින බව මේ නඩුවෙන් ඉතා පැහැදිලිව පෙන්වා තිබීම, අර තීන්දුව තරමටම ඓතිහාසික වැදගත්කමක් මෙයට ලබා දෙයි.

වෙනත් අර්ථයකින් ගත් කල මේ තීන්දුව, එදා තීන්දුවටත් වඩා අර්ථසම්පන්න බවට කෙනෙකුට තර්ක කළ හැකිය. මන්ද යත්, මේ නඩුව තුළ, නෛතිකත්වයට හෝ ව්‍යවස්ථානුකූලත්වයට අමතරව, ඒ නෛතිකත්වය සහ ව්‍යවස්ථානුකූලත්වය සමග නිසඟයෙන් ගැටගැසුණු ඉතා පෘථුල සමාජ-ආර්ථික විෂයපථයක්ද අධිකරණය සිය සාවධාන සැලකිල්ලට ගෙන තිබෙන බැවිනි. එහිදී, සමාජ-ආර්ථික යුක්තිය වෙනුවෙන් කෙරෙන ප්‍රගාමී මැදිහත් වීමකට අධිකරණයක් මැළි නොවිය යුතු බව මේ විනිශ්චය තුළින් පෙන්වා දී තිබීම ඉමහත් වැදගත්කමක් දරයි.

පිටු 265 ක් පුරා දිවෙන මේ විනිශ්චය, නීතිය පමණක් නොව, ආර්ථිකය පිළිබඳවත් කරන ලද විදග්ධ විවරණයකැයි කිව හැක්කේ එබැවිනි. මේ සමස්ත විනිශ්චය සිංහල පාඨකයන්ට කියැවීමට අවස්ථාව සැලසිය යුතුය. ඒ වන තෙක්, දැනට අපට කළ හැක්කේ, විනිශ්චයේ ඇතැම් තැන් කිහිපයක් පමණක් අපේ පාඨකයා වෙත ලබාදීම පමණි.

නඩු තීන්දුවේ 33 වැනි පිටුවේ එක් සඳහනක අනුවාදය මෙසේ ය:

“වගඋත්තරකරුවන්ගේ එක් ප්‍රධාන තර්කයක් වුණේ, පැමිණිලිකරුවන් ඉදිරිපත් කරන කරුණු, රාජ්‍ය ආදායම්-වියදම්, ආර්ථික සහ දේශපාලනික ස්වභාවයක් ගන්නා නිසා සහ ඒවා ‘ආණ්ඩුවේ ප්‍රතිපත්ති තීරණ’ වන නිසා, මේ අධිකරණයට එවැනි පැමිණිලි භාරගැනීමට, ඇසීමට සහ විනිශ්චය කිරීමට බලයක් නැති බව ය.”

ලංකාවේ මෙන්ම ඉන්දියාව වැනි වෙනත් රටවලද නඩු තීන්දු, මේ තර්කයට පක්ෂව සහ විපක්ෂව උද්ධෘතකොට දක්වමින් ඒ ගැන දීර්ඝ විශ්ලේෂණයක් කරන ගරු අධිකරණය, සිය විනිශ්චයේ 42 වැනි පිටුවේ සිය අදහස මෙසේ ඉදිරිපත් කරයි:

“නීතියේ ආධිපත්‍යය යනු, හුදෙක් අයිතීන් සහ සමානාත්මතාව පිළිබඳ කාරණයක් පමණක්ම නොවේ. නීතියේ ආධිපත්‍යය යන්නට, රටක සහ එරටේ වෙසෙන සකල ජනතාවගේ තිරසාර ආර්ථික සංවර්ධනයට අදාළ ක්‍රියාවලියත්, එහි කාර්යක්ෂමතාවත් ඇතුළත් වෙයි. එසේ හෙයින්, (වගඋත්තරකරුවන් ගත්) තීන්දු තීරණ අදාළ වන්නේ ආර්ථික ප්‍රතිපත්තියකට යැයි කී පමණින්, වගඋත්තරකරුවන් වගකීමෙන් නිදහස් වන්නේ නැත.”

මේ කාරණයට ගරු අධිකරණය පිවිසෙන්නේ, ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය තුළ පැනෙන ඉතා වැදගත් එක් මූලධර්මයක් ආශ්‍රය කරගනිමිනි. එය හැඳින්වෙන්නේ, “විශ්වාසය මත පදනම් වන, මහජන භාරය” වශයෙනි. රාජ්‍ය පාලකයන් සහ රාජ්‍ය නිලධාරීන්ට යම් බලයක් පැවරෙන්නේ, ‘විශ්වාසය මත පදනම් වන මහජන භාරයක්’ වශයෙනි. එනම් පාලකයන්ට පැවරෙන බලය නීත්‍යානුකුල වන්නේ, මහජන විශ්වාසය මත පාලකයන්ට පැවරුණු එකී භාරය, රටේ සහ මහජනතාවගේ සුභසිද්ධිය සඳහා ඔවුන් විසින් අභ්‍යාස කරන තාක් පමණක් මිස, එකී මහජනතාවට හානියක් කිරීම සඳහා පාවිච්චි කිරීමට නොවන බවයි.

මේ සඳහා ගරු අධිකරණය උද්ධෘතකොට දක්වන කලින් නඩු තීන්දුවක් මේ විනිශ්චයේ 48 වැනි පිටුවේ මෙසේ දැක්වෙයි:

“…තවද, ‘මහජන භාරය’ නමැති මූලධර්මය, මේ අධිකරණය විසින් දීර්ඝ කාලයක් තිස්සේ පිළිගෙන සිය පාවිච්චියට ගෙන තිබේ. එනම්, රාජ්‍ය බලධාරීන් වෙත පැවරෙන බලතල පරම වන්නේවත්, නිර්බාධිත වන්නේවත් නැති අතර, ඒ භාරය බලධාරීන් දැරිය යුත්තේ, ජනතාව සඳහා වන බව ය. ඒ බලය අභ්‍යාස කළ යුත්තේ, බලය පවරා ඇති පරමාර්ථ සාධනය වන පරිදි ය. එසේම, ඔවුන් ඒ බලය අභ්‍යාස කරන ආකාරය, අදාළ පරමාර්ථවලට අනුරූපව, අධිකරණමය විමර්ශණයට බඳුන් කළ හැකි බව ය.”

මේ පිළිබඳව තවත් දීර්ඝ වශයෙන් කරුණු ගෙනහැර දැක්වීමෙන් අනතුරුව ගරු අධිකරණය සිය විනිශ්චයේ 77 වැනි පිටුවේ මෙසේ කියා ඇත:

“අපේ අදහසේ හැටියට, 2 වැනි වගඋත්තරකරු (මහින්ද රාජපක්ෂ), 2 (අ) වගඋත්තරකරු (බැසිල් රාජපක්ෂ), 32 (අ) වගඋත්තරකරු (ගෝඨාභය රාජපක්ෂ) සහ 38 වැනි වගඋත්තරකරු (පී. බී. ජයසුන්දර) යන අයවළුන් (එදා රට වැටෙමින් පැවති බංකොළොත් භාවය වළක්වාගැනීම සඳහා) එක දිගට පියවරක් නොගෙන සිටීම සහ ප්‍රතිකර්මික පියවරගැනීමක් ගැන අසංවේදී ආකාරයෙන් නොතකා හැරීම වනාහී, මුරණ්ඩු සහ අතාර්කික චර්යාවක් වන අතර, මහජනතාව ඔවුන් කෙරෙහි තැබූ මහජන විශ්වාසය ඒ මගින් ඔවුන් විසින් උල්ලංඝනය කර ඇත.” මේ පැමිණිලිකරුවන් අධිකරණය වෙත ගියේ සමස්ත රටවැසියන් වෙනුවෙන් බව අධිකරණය පිළිගත්තේය. එසේ යාමට තරම් බරපතල හේතු කාරණා ඔවුන්ට තිබුණි.

ඒ ගැන විස්තර කරන අධිකරණය සිය විනිශ්චයේ 116 වැනි පිටුවේ මෙසේ කියයි:

“රටේ ආර්ථිකය පිරිහුණේ එක් රැයකින් නොවන අතර අප ඉදිරියේ ඇති කරුණුවලට අදාළ යම් කාලයක් තුළ එය සිදු වූ බව කවුරුත් දනිති. මේ අධිකරණය වෙත ඉදිරිපත්ව ඇති කරුණු අනුව, දළ රාජ්‍ය සංචිත සහ මහබැංකු සංචිත හිඳී ගොස් ඉතිහාසයේ පෙර නොවූ විරූ පහළ අඩියකට වැටී තිබුණු බව පැහැදිලියි. එහි රුදුරු ප්‍රතිවිපාක රටේ සියලු වැසියන්ට එක සේ විඳින්නට සිදු වුණි. පෙට්‍රල්, ගෑස් සහ ඖෂධ වැනි අත්‍යාවශ්‍ය ද්‍රව්‍ය නැති වීම සමග විදුලිය කපාහරින දීර්ඝ පැය ගණන් තුළ ජනතාවගේ දිවිපැවැත්ම එක තැන නතර වුණි. රටවැසියන්ට විඳගැනීමට සිදු වූ ඒ මහා විඳවිල්ල, නිසැකවම, අසීමාන්තික විය.” එසේ කියන ගරු අධිකරණය ඊට ඡේදයකට පසුව මෙසේ කියයි: “තමන්ගේ බලතල ප්‍රකාරව ගත් තීන්දු “ප්‍රතිපත්ති තීරණ” යැයි කියමින් වගකීමෙන් අතහෝදාගැනීමට ඔවුන්ට නොහැක.”

ඔවුන්ගේ නිගමනය කැටි කරමින් අවසානයේ ගරු අධිකරණය කියන්නේ මෙයයි:

“… එබැවින් රාජ්‍ය නිලධාරීන් වශයෙන් තමන් කෙරෙහි ගෞරවයෙන් තබන ලද විශ්වාසය ආරක්ෂා වන ආකාරයෙන් ක්‍රියා කිරීමට වගඋත්තරකරුවන් සෑම වෙලාවකම බැඳී සිටී. මීට ඉහතින් හඳුනාගන්නා ලද (වගඋත්තරකරුවන්ගේ) ක්‍රියාකාරකම්, නොකර හැරීම්, තීරණ සහ චර්යාව, පැහැදිලිවම, ආර්ථික අර්බුදයට දායක වී ඇති අතර, මහින්ද රාජපක්ෂ, බැසිල් රාජපක්ෂ, මහබැංකුවේ මූල්‍ය මණ්ඩලය, නිවාඩ් කබ්රාල්, ඩබ්.ඩී. ලක්ෂ්මන්, එස්. ආර්. ආටිගල, සමන්ත කුමාරසිංහ, ගෝඨාභය රාජපක්ෂ සහ පී. බී. ජයසුන්දර යන වගඋත්තරකරුවන් වෙත පවරන ලද මහජන භාරය/විශ්වාසය කඩකොට ඇත. ඒ අනුව, ව්‍යවස්ථාවේ 12 (1) වගන්තියෙන් කියැවෙන නීතියේ සමාන ආරක්ෂාවට ඇති මූලික අයිතිය උල්ලංඝණය කර ඇති බවට තීන්දු කරමු.” පැමිණිලිකරුවන් කිසිවෙකු වන්දියක් ඉල්ලා නැත. ඒ නිසා, ඔවුන්ගේ නඩු ගාස්තු පමණක් ගෙවිය යුතු බවට අධිකරණය තීන්දු කෙළේය.

මේ රට විනාශ කෙළේ රාජපක්ෂ පවුල ඇතුළු ඔවුන්ගේ නිලධර තන්ත්‍රය විසින් ය යන්න තවදුරටත් දේශපාලනික කතාවක් පමණක් නොවේ. එය, රටේ ඉහළම අධිකරණය විසින්ද තීන්දු කර ඇති තතු යටතේ, තවදුරටත් මේ මහා විනාශයෙන් පලායාමේ කිසි ඉඩක් රාජපක්ෂවරුන්ට ඉතිරිව නැත. අධිකරණය විසින් දෙන ලද මේ තීන්දුව ඉදිරි මැතිවරණයකදී අපරානුමත කිරීම රටේ සියලු පුරවැසියන්ගේ යුතුකමයි. වගකීමයි.

අවසාන වශයෙන්, මෙතරම් සංකීර්ණ පැමිණිල්ලක් සමාජ සුභසිද්ධිය සඳහාම අධිකරණය වෙත යොමු කිරීම ගැන ඉහත කී පැමිණිලිකරුවන් සියල්ලන්ටත්, ඒ පැමිණිල්ල ගරු අධිකරණය ඉදිරියේ විදග්ධ ආකාරයෙන් සනාථ කිරීමට සමත් වූ ජනාධිපති නීතිඥ උපුල් ජයසූරිය ඇතුළු නීතිඥ මඬුල්ලටත් පුරවැසියන් වශයෙන් අප කවුරුත් ණයගැති විය යුතුය.

රඹුක්කන වෙඩිතැබීම සාධාරණ කරන සරත් වීරසේකර යුක්තියේ දේවදුතයාද?

‘ඉන්ධන ඉල්ලා 2022 වර්ෂයේ අප්‍රේල් 19 වැනිදා රඹුක්කන ප්‍රදේශයේ පැවති මහජන උද්ඝෝෂණයේදී එක් පුද්ගලයකු මරණයට පත් කරමින් හා විස්සකට අධික පිරිසක් තුවාලකරුවන් බවට පත් කරමින් පොලීසිය සිදුකළ වෙඩි තැබීම මිනීමැරුමක් බවට අධිකරණය තීරණය කර තිබියදී එය එසේ නොවන බවට කරුණු දක්වමින් ජාතික ආරක්ෂාව පිළිබඳ ආංශික අධීක්ෂණ කාරක සභාවේ සභාපති සරත් වීරසේකර ආරක්ෂක රාජ්‍ය ඇමති ප්‍රමිත බණ්ඩාර තෙන්නකෝන්ට ලිපියක් යවා ඇත.’ මේ ඔක්තෝබර් 29 වැනිදා අනිද්දා පුවත්පතේ මුල් පිටුවේ ප්‍රවෘත්තියකි.

සරත් වීරසේකර මේ ලිපිය ලියන්නේ උත්තම පුරුෂයෙනි. ඒ කියන්නේ ‘මම’ අර්ථයෙනි. ‘සත්‍ය සිද්ධිය මෙය නම් අදාල නඩුවේ මෙම නිලධාරියාට සහ පොලිස් කොස්තාපල්වරුන්ට නීතිඥ සහාය ලබාදී මෙතෙක් ඔවුන් විසින් නීතිඥවරුන්ට ලබාදුන් පුද්ගලික මුදල් නැවත පොලිස් සුබසාධක අරමුදලෙන් හෝ ප්‍රතිපාදනය කිරීම තරයේ නිර්දේශ කරමි… එබැවින් ඉදිරියේදී එවන් අනවශ්‍ය ප්‍රකාශ කිරීමෙන් වළකින ලෙස ඇයට අනතුරු ඇඟවීම සුදුසුයැයි නිර්දේශ කරමි…’ යනුවෙන් ඔහු කියයි.

එහෙත් ඔහු සභාපතිත්වය දරන ජාතික ආරක්‍ෂාව පිළිබඳ ආංශික අධීක්‍ෂණ කාරක සභාවේ තවත් සාමාජිකයෝ සිටිති. ඔවුහු නම්, චමල් රාජපක්ෂ, ජොන්ස්ටන් ප්‍රනාන්දු, රවුෆ් හකීම්, චන්දිම වීරක්කොඩි, චන්න ජයසුමන, චාර්ල්ස් නිර්මලනාදන්, සම්පත් අතුකෝරාළ, සුමිත් උඩුකුඹුර, ප්‍රදීප් උඳුගොඩ, සුදර්ශන දෙනිපිටිය හා නිමල් පියතිස්ස යන මන්ත්‍රීවරුය. දැන් ප්‍රශ්නය වන්නේ සරත් වීරසේකරගේ මේ ලිපිය, හුදෙක් ඔහුගේ සිතුවිලි අනුව ලියු ලිපියක්ද, නැතිනම් ඉහත කී සියලු සාමාජිකයන්ගේ අනුදැනුම හා අනුමැතිය ඇතිව ලියූ ලිපියක්ද යන්නයි. හැබැයි, ලිපිය පුරාම ඇත්තේ සරත් වීරසේකරටම ආවේණිකවූ, නොමේරූ, හැඟීම්බර, පදනම් විරහිත තර්කයන්ගෙන් සමන්විත භාෂා විලාසයක්ය යන්න සලකන විට නම් පැහැදිලි වන්නේ මේ ලිපිය අනෙක් සාමාජිකයන් දන්නේවත් නැතිව, වීරසේකරගේ හිතලු අනුවම සම්පාදනය කළ එකක් බවයි.

කොහොම වුණත් ලිපියෙන් සරත් වීරසේකර පෙන්නුම් කරන්නේ, රඹුක්කන වෙඩිතැබීම, මහා විනාසයක් වළක්වා ගැනීමට හා පොලිස් නිලධාරීන්ගේ ආත්මාරක්‍ෂාවට කළ සාධාරණ වෙඩි තැබීමක් බවයි. මේ සිදුවීම පිළිබඳව කෑගල්ල මහේස්ත්‍රාත් අධිකරණයේ මේ වන විට නඩුවක් විභාග වෙමින් පවතියි. එහි විත්තිකරුවන් වශයෙන් එදා සිද්ධිය අවස්ථාවේදී මූලිකත්වය ගෙන ක්‍රියාකළ ජ්‍යෙෂ්ඨ පොලිස් අධිකාරිවරයා හා අනෙක් පොලිස් නිලධාරීන් තිදෙනා නම් කර තිබේ. ඔවුන් වැරදිකරුවන්ද නැද්ද යන්න හෝ, නඩුවේ ඉදිරි පියවර මොනවාද යන්න ගැන දැනගන්නට ලැබෙන්නේ ඉදිරියේදීය. එහෙත් සරත් වීරසේකර කරන්නේ පාර්ලිමේන්තවේ ආංශික අධීක්‍ෂණ කාරක සභාවක සභාපතිවරයා වශයෙන්, මේ නඩුවේ විත්තිකරුවන් සම්පූර්ණයෙන් නිදොස් කර, එම වෙඩි තැබීම සාධරණීකරණයයි. එය ආංශික අධීක්‍ෂණ කාරක සභාවක බලයට අයත්දැයි අපි නොදනිමු. එහෙත් මෙයින් පැහැදිලි වන්නේ මේ ආණ්ඩුව මහ ලොකුවට අලුත් පාර්ලිමේන්තු සම්ප්‍රදායක් වශයෙන් හඳුන්වා දී ස්ථාපනය කළ ආංශික අධීක්‍ෂණ කාරක සභාවල විසුළු ස්වරූපයයි. අඩු ගණනේ සරත් වීරසේකරගේ සභාපතිත්වයෙන් යුක්ත ජාතික ආරක්‍ෂාව පිළිබඳ ආංශික අධීක්‍ෂණ කාරක සභාවේ විකාරරූපී ස්වභාවයයි.

අධිකරණයේ පවතින නඩුවක විත්තිකරුවන් නිදොස් කරන ආකාරයේ ලිපි ලියන්නට මේ කාරක සභාවට ඇති බලය කුමක්ද? මේ කාරක සභාව නීතිය ගැන විශේෂඥයන්ගෙන් සමන්විත වේද? අඩු ගණනේ තමන්ගේ ලිපිය ලියන්නට පෙර ඒ ගැන විශේෂඥ මත විමසීමකත් කළාද? මේ කිසිවක් නැතිව, හුදෙක් සභාපතිගේ හිතලුවලට ලිපි ලියන විට කාරක සභාවම විහිළුවක් නොවන්නේද? සරත් වීරසේකර හැරුණු විට මනා සිහිබුද්ධියෙන් සිටින කාරක සභාවේ අනෙක් සාමාජිකයන් ඒ ගැන සලකා බලා තිබේද? කාරක සභාව කර ඇත්තේ නීතිපතිගේ බලය තමන්ගේ අතට ගැනීමක්ද?

අනෙක් කාරණය නම්, සරත් වීරසේකර මේ ලිපියෙන් පළකරන නිර්දේශ හා අදහස්ය. ඒවා සියල්ලම, පශ්චාත් යුද මානසිකත්වයේ අඳුරෙන් තවමත් මිදී නැති බව හැම කතාවකින්ම ක්‍රියාවකින්ම ප්‍රකට කරන ඔහුගේ පෞද්ගලික හිතලුවලටම මනාව ගැළපේ. ඔහු කියන්නේ ‘අමෙරිකා තානාපතිනියට අනතුරු ඇඟවිය යුතු’ බවයි. ‘මානව හිමිකම් කොමිසම මේ ගැන කළ පරීක්‍ෂණයේ වාර්තාව ආරක්‍ෂක අමාත්‍යාංශය ප්‍රතික්‍ෂෙප කරන බව කොමිසමට දැන්විය යුතු බව’යි. පමණක් නොව, වාර්තාව නිවැරදි කරන ලෙසත් කොමිසමට දැන්විය යුතු බවයි. ‘මේ වාර්තාව ජාත්‍යන්තරයට අප රට ගැන හිතාමතාම අහිතකර ප්‍රතිරූපයක් මැවීමට කරන ලද්දක් බව’යි. රඹුක්කන බවුසර් ගිනිතැබීමට තැත්කිරීම හා ඉන්ධන ඉල්ලා මිනිසුන් පාරට බැසීම ‘ජාතික ආරක්‍ෂාවට’ තර්ජනයක් බවයි.

මේ විදියටම වැඩ කළ භයානක ජනාධිපති කොමිසමක් උපාලි අබේරත්න මහතාගේ ප්‍රධානත්වයෙන් ගෝඨාභය රාජපක්‍ෂ ජනාධිපතිවරයා පත්කර තිබිණ. ‘පළිගැනීමේ කොමිසම’ යනුවෙන් ඊටම ගැළපෙන නමකින් සාමාන්‍යයෙන් හැඳින්වුණු එයින් කළේ, රාජපක්‍ෂ ආණ්ඩුව කාලයේ මිනිමැරුම්, පැහරගෙන යාම් කප්පම් ඉල්ලීම්, අතුරුදන් කිරීම්වලට වගකිවයුතුයැයි විමර්ශනය කර අධිකරණය හමුවේ නඩු පවරනු ලැබ ඇති හමුදා හා වෙනත් නිලධාරීන් එම චෝදනාවලින් නිදොස් කර නිදහස් කිරීමයි. ඔවුන් ගැන විමර්ශනය කළ පොලිස් හා නීතිපති දෙපාර්තමේන්තුවේ නිලධාරීන්ට චෝදනා නැගීමයි. ඔවුන්ට විරුද්ධව විනය පියවර ගන්නා ලෙස නිර්දේශ කිරීමයි. ලංකාවේ යුක්තිය පසිඳලීමේ ඉතිහාසයේ කළු පැල්ලමක් වුණු මේ කොමිසම, දැන් තියෙන්නේ ඉතිහාසයේ කුණු බක්කියේය. රුපියල් කෝටි ගණන් කාබාසිනියා කර පවත්වාගෙන ගිය කොමිසමේ කිසිම නිර්දේශයක් ක්‍රියාත්මක නොකරන බවට තීරණයක් ගන්නට අවසානයේ කැබිනට් මණ්ඩලයට සිදුවුණේද එහි තිබුණු අනීතික, අයුක්ති සහගත ස්වභාවය නිසාය. විහිළුවට ලක්වුණු තවත් කාරණයක් වුණේ, කොමිසම විසින් නිදොස් කර නිදහස් කරන ලද හිටපු ඉහළ පොලිස් නිලධාරියෙකු, එම චෝදනාවලටම මහාධිකරණය විසින් වසර 5ක සිරදඬුවමකට යටත් කිරීමයි.

දැන් සරත් වීරසේකර භාරගෙන ඇත්තේත් ඒ කාර්යයමද? අධිකරණය ඉදිරියේ විත්තිකරුවන්ගේ චෝදනා සෝදාහැරීමද? අමෙරිකානු තානාපතිනියට අනතුරු ඇඟවීමද? මානව හිමිකම් කොමිසමේ විශේෂඥ වාර්තාව බොරු යැයි කීමද?

අප විශේෂයෙන් කතා කරන්නේ සරත් වීරසේකර ශ්‍රී ලංකා මානව හිමිකම් කොමිසම නිකුත් කළ වාර්තාව සම්බන්ධයෙන් කරන සඳහන ගැනය. ඔහු සඳහන් කරන්නේ එම වාර්තාව ඒක පාර්ශ්වීය, නීතිය නිවැරදිව ක්‍රියාත්මක කරන නිලධාරීන් අධෛර්යයට පත්කරන එකක් බැවින්, එය ජාතික ආරක්ෂාවට අහිතකර බැවින් හා නිවැරදිව ක්‍රියාකළ පොලීසිය පිළිබඳව ඉතා සාවද්‍ය ප්‍රතිරූපයක් මවා ඇති හෙයින් ආරක්ෂක අමාත්‍යාංශය එම වාර්තාව නොපිළිගන්නා බවට හා එය නිවැරදි කරන ලෙස මානව හිමිකම් කොමිසමට දන්වන ලෙසය. ඔහුගේ ලිපියේ මෙසේ කියයි.

‘මෙම සිද්ධිය පිළිබඳව ලංකාවේ මානව හිමිකම් කොමිසමද පරීක්‍ෂණයක් සිදුකර වාර්තාවක් නිකුත් කර තිබේ. ඔවුන්ගේ නිරීක්‍ෂණ අනුවද ඉතා පැහැදිලිව උද්ඝෝෂකයන්ගේ කලහකාරී හැසිරීම සහ තෙල් බවුසරයට ගිනි තැබීමට සැරසීම පිළිබඳව විඩියෝ පට සාක්‍ෂිවලින් තහවුරු වන බව සඳහන් කර තිබේ. එසේ නම් බවුසරය ගිනි ගෙන පිපිරී ගියා නම් සිදුවන ජීවිත /දේපළ හානියේ බරපතළ ස්වභාවය මානව හිමිකම් කොමිසම දැනගත යුතුය. එවන් අවස්ථාවකදී ජීවිත ගණනාවක් බේරා ගැනීම සඳහා ගල්මුල් ප්‍රහාරවලට ලක්වෙමින් බරපතළ තුවාල ලබමින් එතෙක් වෙඩි නොතියා සිට මෙම ඉතාම තීරණාත්මක මොහොතේදී බවුසරයට ගිනි තැබීමට සැරසුණු මැරයන් බිය කිරීමට අහසට සහ දණහිසෙන් පහළට වෙඩි තැබීම, ඔවුන් ප්‍රකාශ කරන පරිදි අයුතු ලෙස ඉක්මවා ගිය බලය පාවිච්චි කිරීමක් වන්නේ කෙසේද?

මානව හිමිකම් කොමිසම මරණකරු මියගිය අයුරු වාර්තා කර ඇති අන්දම සහ පොලිසිය වගකීමකින් තොරව අනවශ්‍ය ලෙස බලය පාවිච්චි කරමින් සිවිල් වැසියෙක් මරා දමා ඇතැයි දැක්වීම පිළිකුල් සහගත ලෙස හෙළා දැකිය යුතුය. මන්ද එය අමූලික බොරුවක් බැවිනි.
දේපළවලට හානි පමුණුවමින් ජනතාවට අවහිර කරමින් තෙල් පිරුණු බවුසර ගිනි තැබීමට තැත් කරමින් මහා විනාශයක් කිරීමට තැත් කළ කලහකාරීන්ගේ මෙම අතිශය නීති විරෝධී හැසිරීම සම්බන්ධයෙන් මානව හිමිකම් කොමිසම නිර්දේශ කර ඇත්තේ මරණකරුට වෙඩි තැබූ පොලිස් භටයා හඳුනාගෙන නීතිපති හමුවට පත්කරන ලෙස සහ නීති විරෝධී ලෙස වෙඩි තැබීමට අණකළ ජ්‍යෙෂ්ඨ පොලිස් අධිකාරිවරයාට විනයානුකූල පියවර ගන්නා ලෙසත්ය.

ජේෂ්ඨ පොලිස් අධිකාරිවරයා මානව හිමිකම් කොමිසමට අනුව ‘නීති විරෝධී’ වෙඩි තැබිම නොකළා නම්, ඉන්ධන බවුසර් පුපුරා දහස් ගණනක් මිනිසුන් මිය යන අතර ඔවුන්ගේ මානව හිමිකම් ගැන මානව හිමිකම් කොමිසම වගකියන්නේද? එසේ නම් ජනතාවගේ ජීවිත බේරාගැනීමට වෙඩි තබා එය නැවැත්වූ පොලිස් නිලධාරියාට ප්‍රශංසා කරනු වෙනුවට ඔහුට දඬුවම් කිරීමට මානව හිමිකම් කොමිසම නිර්දේශ කිරීම කොතරම් නම් ලජ්ජා සහගත ක්‍රියාවක්ද?’

2022 අප්‍රේල් 19 වැනිදා රඹුක්කන සිදුවීම ගැන විමර්ශනය කර නිර්දේශ ඇතුළත් වාර්තාවක් ඉදිරිපත් කරන ලෙස නියම කර මානව හිමිකම් කොමිසම විශේෂඥ කමිටුවක් පත් කළේ 2022 මැයි 5 දාය. මානව හිමිකම් කොමිසමට ලංකාවේ මානව හිමිකම්වල තත්වය ගැන හා ඒවාට සිදුවන බලපෑම් ගැන විමර්ශනය කර මාන ව හිමිකම් ආරක්‍ෂාව, ප්‍රවර්ධනය සම්බන්ධයෙන් වාර්තා හා නිර්දේශ ඉදිරිපත් කිරීමට නීතියෙන්ම බලය හිමිය.

මෙම විශේෂඥ කමිටුවට විශ්‍රාමික මහාධිකරණ විනිසුරුවරුන් වන කේඑච් සුමිත්‍රපාල, සුදත් ගොපල්ලව, ජේ්‍යෂ්ඨ අධිකරණ වෛද්‍ය උපදේශක වෛද්‍ය චන්න පෙරේරා, හිටපු රජයේ රස පරීක්‍ෂක ඩබ්ලිව්.ඩි.ජී.එස්. ගුණතිලක ද ඇතුළත්වූහ. ගුණතිලක මහතා ගිනි අවි, පුපුරන ද්‍රව්‍ය හා වාහන අනතුරු සම්බන්ධයෙන් ලංකාවේ අංක එකේ විශේෂඥයෙකි. ඊට අමතරව නීතිපති දෙපාර්තමේන්තුවේ හිටපු රජයේ නීතිඥ, ජනාධිපති නීතිඥ ප්‍රසන්ත ලාල් ද අල්විස් හා ශ්‍රී ලංකා නීතිඥ සංගමයේ හිටපු ලේකම් අමල් රන්දෙනියද ඇතුළත් වූහ. ඔවුන් දෙදෙනා වර්තමානයේ ප්‍රකට හා කීර්තිමත් අපරාධ නීතිඥවරුය.

කමිටුවේ අතුරු වාර්තාව ශ්‍රී ලංකා මානව හිමිකම් කොමිෂන් සභාවේ වෙබ් අඩවියේ පළවී තිබෙන අතර, එහි කමිටුව කටයුතු කළ ආකාරය ගැනත්, විමසන ලද සාක්‍ෂි ගැනත්, සලකා බලන ලද කරුණු ගැනත් විස්තර අඩංගු වෙයි. එය එවැනි විශේෂඥ කමිටුවකින් බලාපොරොත්තු විය හැකි ආකාරයේ අගති විරහිත, අපක්‍ෂපාතී හා යුක්තිසහගත වාර්තාවකි.

කමිටුවේ නිර්දේශ පහත පරිදිය

  1. පොලිස් නිලධාරීන්ට වෙඩි තැබීමට නියෝග කළ ජ්‍යෙෂ්ඨ පොලිස් අධිකාරී කේ.බී. කීර්තිරත්න මහතාට එරෙහිව වහාම විනය පරීක්ෂණයක් පවත්වන්න.
  2. අනාගතයේදී එවැනි සිදුවීම් ඇති වීම වැළැක්වීම සඳහා මෙම වාර්තාවේ සඳහන් සියලුම වැළැක්වීමේ පියවර ගන්න.
  3. පහත සඳහන් පරිදි ශ්‍රී ලංකා පොලිසියට දැඩි මාර්ගෝපදේශ සහ නියෝග නිකුත් කරන්න
    . මාරාන්තික අවි භාවිතය පිළිබඳ ප්‍රමාණවත් පුහුණුවක් නොමැති පොලිස් නිලධාරීන්ට ටී56 ගිනි අවි වැනි මාරාන්තික අවි ලබාදීමෙන් වළකින්න.
    . විරෝධතා ව්‍යාපාරවල යෙදී සිටින මහජන රැස්වීම් විසුරුවා හැරීමට, සෙනඟ විසුරුවා හැරීමේ මෙහෙයුමකදී මාරාන්තික අවි භාවිත කිරීමට අවශ්‍ය කුසලතා නොමැති පොලිස් නිලධාරීන් යෙදවීමෙන් වළකින්න.
    . ශ්‍රී ලංකාව විසින් භාරගෙන ඇති මූලික අයිතිවාසිකම් සහ ජාත්‍යන්තර මානව හිමිකම් බැඳීම් ප්‍රකාරව ශ්‍රී ලංකා පොලිස් නිලධාරීන්ට මාරාන්තික අවි භාවිතය පිළිබඳ අවශ්‍ය යාවත්කාලීන පුහුණුව නිතර ලබා දෙන්න.
  4. සාමකාමී විරෝධතා දැක්වීමට ව්‍යවස්ථාපිතව සහතික කර ඇති තමන්ගේ අයිතිය ක්‍රියාත්මක කරන පුද්ගලයින්ට එරෙහිව අධික ලෙස බලය යෙදවීමෙන් වළකින්න. නීතියේ ආධිපත්‍යය තහවුරු කිරීම සඳහා වන ඔවුන්ගේ අත්‍යවශ්‍ය ප්‍රයත්නයන්හිදී පොලිස් නිලධාරීන්, මානව හිමිකම්වලට ගරු කිරීම සහ ආරක්ෂා කිරීම පිළිබඳ සහතික වන්න.

ජ්‍යෙෂ්ඨ පොලිස් අධිකාරී කේ.බී කීර්තිරත්න මහතාට සහ විරෝධතාකරුවන්ට වෙඩි තැබීමට වගකිව යුතු සියලුම පොලිස් නිලධාරීන්ට එරෙහිව පරීක්ෂණ සඳහා විද්වත් කමිටුවේ අතුරු වාර්තාවේ සොයාගැනීම් භාවිත කරන ලෙස නීතිපතිවරයාට නියම කරන ලෙසටද කමිටුව මානව හිමිකම් කොමිසමෙන් ඉල්ලා සිටියි. සරත් වීරසේකරට අරහං වී ඇත්තේ මේ නිර්දේශයි.

කමිටු වාර්තාවේ තවදුරටත් නිරීක්‍ෂණ හැටියට දැක්වෙන්නේ, ටී56 වැනි බරපතළ ලෙස මාරාන්තික ගිනි අවියක් පාවිච්චි කිරීමට කිසිසේත් සුදුසු නැති පොලිස් නිලධාරීන්ට ඒවා ලබාදී ජ්‍යෙෂ්ඨ පොලිස් අධිකාරි කීර්තිරත්න වෙඩි තැබීමට අණ දී ඇති බවයි. ‘කමිටුවට පරීක්ෂණ සඳහා කැඳවා ඇති පොලිස් නිලධාරීන් හතර දෙනාගෙන් දෙදෙනකුට සෙනඟ පාලනය කිරීමේ මාධ්‍යයක් ලෙස භාවිත කිරීමට ලැබුණු මාරාන්තික අවි ක්‍රියාත්මක කිරීම පිළිබඳ ඉතා අල්ප දැනුමක් පමණක් තිබූ අතර, එවැනි මාරාන්තික අවි භාවිතය පිළිබඳ යාවත්කාලීන සහ ප්‍රමාණවත් පුහුණුවක් ඔවුන්ට ලැබී නොමැත. තවද, ටී 56 අවියක් කාර්යක්ෂමව හැසිරවීමට තමා වයස වැඩි බවත් වෙඩි තැබීමට අදක්ෂ බවත් එක් පොලිස් නිලධාරියෙක් ප්‍රශ්න කිරීමේදී ප්‍රකාශ කළේය.’ කමිටුව කියයි.

අවසානයේ සිදුවුණේ කුමක්ද? මේ වැරදිවලට හා වැරදි අණදීමකට අනුව අහිංසක මිනිසකුගේ ජිවිතය අහිමිවීමයි. ඔහුගේ බිරිඳට සැමියකු දරුවන්ට පියකු අහිමිවීමයි. ඔවුන්ගේ ජීවනෝපාය අහිමිවීමයි. එපමණක් නොවේ. මේ පොලිස් නිලධාරීන්ටද අත්වී ඇත්තේ එවැනිම කනගාටුදායක ඉරණමකි. විත්තිකාරයකු වූ එක් තරුණ පොලිස් නිලධාරියකු විවාහවීමට සිටියේ සිද්ධිය වූ දිනට පසු සතියේය. අද මේ නිලධාරීන්ට තමන්ගේ අතින් මුදල් ගෙවමින් නීතිඥයන් ඉදිරිපත් කරමින් කනගාටුදායක ඉරණමකට මුහුණ දීමට සිදුවී ඇත. ඔවුන් එම මෙහෙයුමේ යෙදවූ, ඒවාට අණදුන්, ඒවා සැලසුම් කළ දේශපාලනඥයන්, ඉහළ නිලධාරීන් ඇතුළු කිසිවෙක් අද ඔවුන්ගේ සහායට නැත. ලොකු ලොක්කන්ගේ අණට කීකරුවී නීති විරෝධී ලෙස වැඩ කරන පොලිස් පොඩ්ඩන්, මෙවැනි සිදුවීම්වලින් ගත යුතු පාඩම එයයි.

එහෙත් සරත් වීරසේකරට ඒ පැත්ත නොපෙනේ. ඔහු දකින්නේ ජාතික ආරක්‍ෂාව, ලංකාවේ හොඳ නම නැතිකිරීම, අමෙරිකා කුමන්ත්‍රණ වැනි සිඟිති කාරණාය. එහෙත් භයානක වන්නේ මෙවැනි අමනෝඥ පුද්ගලයන් ආංශික අධීක්‍ෂණ කාරක සභා වැනි වැදගත් ආයතනවල මුල් පුටුවලට පත්කිරීමෙන් ලැබෙන වාසිය යොදාගෙන කරන මුග්ධ ප්‍රකාශන හා ලියන මේ ගණයේ ලිපිය.

අපේ වාර්තාව අපක්‍ෂපාතීයි
ජනාධිපති නීතිඥ ප්‍රසන්ත ලාල් ද අල්විස්
විශේෂඥ කමිටුවේ සාමාජික

‘අපේ විශේෂඥ කමිටුව ඒ ස්ථානයට ගියා. ඒ වගේම කෑගල්ල රෝහලට ගිහිල්ලා අධිකරණ වෛද්‍ය නිලධාරිතුමා හමුවුණා. තුවාලකරුවන්ගේ තුවාල සියල්ලම අපි හයදෙනාම විග්‍රහ කළා. ඒ සාක්‍ෂිකාරයොත් එක්කම ස්ථානයට ගිහිල්ලා, සාක්‍ෂි එකතු කළ පොලිස් නිලධාරින්ගේත් තොරතුරු අරගෙන අපි වෙඩි තියපු ස්ථාන ඔක්කොම නිරීක්‍ෂණය කළා. අපි හය දෙනාමෙ අපක්‍ෂපාතී අය. කිසිම දේශපාලනයක යෙදිලා හිටිය අයත් නෙවෙයි.

අපි ඉදිරියේ සාක්‍ෂි දුන්නා කීර්තිරත්න ජ්‍යෙෂ්ඨ පොලිස් අධිකාරිතුමාත්. ඒ ඇරෙන්න සිද්ධියට අදාළ පොලිස් නිලධාරීන් ඔක්කොමත් සාක්‍ෂි දුන්නා. බොහොම සාධාරණව තමයි අපි හැමෝටම කන්දුන්නේ. ඒ සියලුම සාක්‍ෂිවල අවසානයේ තමයි අපේ නිරීක්‍ෂණය දෙන්නේ.

වෙඩි තිබ්බ බවට චෝදනා ලැබ, සාක්‍ෂි දුන් තරුණ පොලිස් නිලධාරියකු ඊට ඉස්සර ගිනි අවි පුහුණුවේදී පාවිච්චි කරලා තියෙන්නේ ටී56 වෙඩි උණ්ඩ 10ක් විතරයි. මේ වගේ නුපුහුණු තරුණ නිලධාරියකු තමයි මෙතැනට අරගෙන ඇවිල්ලා තිබුණේ. මේ විත්තිකරුවන් අතර ඉන්න වැඩිමහල් පොලිස් නිලධාරියා කිව්වා මට ටී56 තුවක්කුව උස්ස ගන්නවත් බෑ කියලා.

ටී56 කියන්නේ කිලෝමීටරයක් පමණ දුරට උණ්ඩ යන ගිනි අවියක්. අතිශය මාරාන්තිකයි. ඒ වගේ ආයුධයක් පාවිච්චි කරන්න දෙද්දි නිලධාරියකුට කොයිතරම් පළපුරුද්දක් තියෙන්න අවශ්‍යද? ඒ නිසා අපි විශේෂ කාර්ය බලකායේ ඉහළ නිලධාරීන් හා හමුදාවේ පුහුණු භාරව ඉන්න ඉහළම නිලධාරියා අපි කැඳෙව්වා. එහෙම කැඳවන්න බලය අපිට තිබුණා. පොලිසිය හා හමුදාව ඉතා පැහැදිලිව කියා සිටියා එහෙම පුහුණුවක් නැති කෙනකුට ටී56ක් ඒගොල්ලො දෙන්නේ නැහැ කියලා. සතියකට එක දවසක් අනිවාර්යයෙන් වෙඩිතැබීම ගැන පුහුණුවීමක් කරනවා කියලත් කිව්වා. විශේෂ කාර්ය බළකායේ නිලධාරියකුට ටී56ක් දුන්නාම එයාගේ ඇහැට ෆෝකස් කරලා පුහුණු කරන නිසා, ඔහුට සේවාවට ඇතුළු වෙන දවසේ දෙන ටී56ම තමයි විශ්‍රාම යනකං එයාට තියෙන්නේ.

සරත් වීරසේකර මන්ත්‍රීතුමා ලිපියේ කියනවා, කීර්තිරත්න පොලිස් අධිකාරිවරයා විශේෂ කාර්ය බලකායේ සහාය ඉල්ලුවත් ඒක ලැබුණේ නැහැ කියලා. එහෙත්, අපට අනාවරණය වුණු කරුණු අනුව, එදා වෙඩිතැබීමේ සිදුවීම වෙනකොට විශේෂ කාර්ය බලකාය ඈතින් නවත්තලා හිටියා. ඒගොල්ලො කුලු පොලු අරගෙන හිටියා. කීර්තිරත්න පොලිස් අධිකාරිවරයා ඔවුන්ව ඉදිරියට කැඳෙව්වේ නැහැ. එහි ප්‍රධාන නිලධාරියා අප ඉදිරියේ සාක්‍ෂි දුන්නා, විශේෂ කාර්ය බලකාය කවදාවත් මුලින්ම වෙඩි තියන්නේ නැහැ කියලා. සියලුම දේවල් කරලා අවසානයට වුණත් වෙඩි තියන්නේ නැහැ කියලා තමයි ඔහු කිව්වේ. අපිට තියෙන ප්‍රශ්නය තමයි විශේෂ කාර්ය බලකාය වගේ විශේෂයෙන් පුහුණු වෙච්ච කට්ටියක් එතැන හිටියත් ඒ අයව ඉදිරියට කැඳවා නැතිකම. එහෙම ඉඳලාත් ඇයි කැඳෙව්වේ නැත්තේ? මේ වගේ පුහුණුව නැති අයට ඉස්සලේලා අහසට වෙඩි තියන්න කියනවා. ඒගොල්ලන්ගේ විත්තිවාචකය වුණේ පොළවට වෙඩි තිබ්බාම උඩට ගියා කියලා. ඒත් සිදුවුණේ ඒක නෙවෙයි. වෙඩි වැදිලා තිබුණේ ඉහල සිට පහළට කෝණයකින්.

අපේ වාර්තාව පක්‍ෂග්‍රාහී එකක්ය කීම ගැන මට පුද්ගලිකව කනගාටුවක් ප්‍රශ්නයක් තියෙනවා. ස්වාභාවික යුක්තියේ මූලධර්ම අනුව ඒ ඒ අයට අවස්ථාව දීලා, පොලිසියට අවස්ථාව දීලා මිසක් ඒකපාක්‍ෂිකව නෙවෙයි මේ වාර්තාව හැදුවේ. ඒ විත්තිකාරයො සියලු දෙනාම සාක්‍ෂි දීලා තියෙනවා. ඒ අනුව තමයි ඒ අය කියන විදියට මේක වෙන්න බෑ කියලා අපි තීරණය කරන්නේ.

මේ වගේ පොලිස් නිලධාරීන්ට ගිනි අවියක් දීලා වෙඩි තියන්න අණ දෙන එකම මිනීමැරුමක්. නමුත් මිනීමැරුම පැත්තක තියමු. අපරාධ නීතියේ පළපුරුද්ද අනුව මම දන්න විදියට, අඩුම ගණනේ දණ්ඩ නීති සංග්‍රහයේ 298 යටතේ අපරීක්‍ෂාකාරී හා නොසැලකිල්ල නිසා මිනීමැරුමක් කිරීම කියන චෝදනාවටවත් නඩුවක් වැටෙන්න ඕනෑ ඔවුන්ට.

කමිටුවේ හිටිය හිටපු විනිසුරුවරුන් තමන්ගේ රාජකාරිය ගැන කිසිම විවේචනයක් චෝදනාවක් කවදාවත් ලැබුණු අය නෙවෙයි. කමිටුවේ සාමාජික හිටපු රජයේ රස පරීක්‍ෂකවරයා වෙඩිතැබීම්, තුවක්කු ගැන දැනට ලංකාවේ ඉන්න එකම විශේෂඥයා. උඩට වෙඩි තිබ්බාය කියන එක සම්පූර්ණයෙන් වැරදියි. අපි එතැනට ගිහිල්ලා කම්බියක් අරගෙන ඒගොල්ලෝ වෙඩි තිව්වාය කියන තැන ඉඳගෙන වෙඩි වැදිච්ච තැන දක්වා නිරීක්‍ෂණය කළා. උඩට වෙඩි තිබ්බා, බවුසරය ළඟදි. ඒක පුච්චන එක වළක්වන්න අහසට වෙඩි තිබ්බා. ඉන් පස්සේ පොලිසියෙ අය බවුසරය පසුකොට යනවා ෂෙඩ් එක ළඟට. එතැනදි තමයි සාමාන්‍ය මිනිසුන්ට වෙඩි තියන්නේ. අර උඩට වෙඩි තිබ්බාය කියන එක අවසාන මිනීමැරුමට සම්බන්ධයක් නැහැ. තුවාල ලැබූ අයගේ උණ්ඩ ඇතුළු වෙච්ච තුවාලෙ තියෙන්නෙ පිටේ. ඒ කියන්නේ දුවන අයට වෙඩි තියලා තියෙන්නේ. මියගිය මනුස්සයාගේ ශ්‍රෝණි මේඛලාව ඇතුළෙ උණ්ඩය පුපුරලා ගියා. ඇඟ ඇතුළේ ඉන්ද්‍රියයන්වලට හුඟක් හානි වුණා.

මේ කමිටුවේ හිටියා නීතිඥවරුන් දෙදෙනක්. මා සහ නීතිඥ අමල් රන්දෙණිය. මම නීතිපති දෙපාර්තමේන්තුවේ දිර්ඝ කාලයක් වැඩකළා. දැන් අපරාධ නීතිඥවරයකු හැටියට කටයුතු කරනවා. අපි දෙන්නාම මේ කාරණා ගැන දීර්ඝ ලෙස තර්ක කළා. පොලිස් නිලධාරීන් කියන දේවල් ඇත්ත වෙන්න බැරිද කියලා තමයි දිගටම තර්ක කළේ. එතැනදී අපිට බවුසරයට ගිනි තියන්න හදපු තත්වයක් අනාවරණය වුණා. නමුත් ඊට ටික වෙලාවකට පස්සේ තමයි පෙට්‍රල් ෂෙඩ් එක ඉස්සරහ වෙඩි තියන්නේ. ඒකෙන් තමයි අර මනුස්සයා මැරෙන්නේ.

ඒ වෙලාවෙ ආරක්‍ෂාව පිළිබඳ බලපෑමක් බවුසර් එකටවත් පොලිස් නිලධාරීන්ටවත් තිබුණේ නැහැ. ඒක ඉතාම වගකීමෙන් කියන්නේ. ඒගොල්ලෝ නම් කියන්නේ පෙට්‍රල් ෂෙඩ් එකට ගිනි තියන්නා ආවාම වෙඩි තිබ්බා කියලා. නමුත් ඒ සාක්‍ෂිවල කියන්නේ පොළවට වෙඩි තිබ්බා කියලානේ. ඒක අපරාධ නඩුවලින් බේරෙන්න ඔවුන්ට දීලා තිබුනු උපදෙස්. නමුත් මේ වෙඩි උණ්ඩ යන්නේ උඩ ඉඳලා පල්ලෙහාට.

සරත් වීරසේකර මහතාගේ ලිපියෙන් අපේ වාර්තාව අභියෝගයට ලක්කරනවා. අපි හයදෙනාම විත්තිකූඩුවට දාලා තියෙන්නේ. මේ විශේෂඥ කමිටුව බොරුවක් අසත්‍යයක් කියනවා කියලානේ කියන්නේ. ඒකෙන් මේ විශේෂඥයො හය දෙනෙක්ව හෑල්ලු කරනවා. එහෙම කරන්න හදන්නේ සරත් වීරසේකර හදන්නේ නීතිපතිගේ බලය අතට ගන්නද? ඒකට එයාට තියෙන බලය මොකක්ද? මානව හිමිකම් කොමිසම මොකක්ද කරන්නේ?
සරත් වීරසේකර මන්ත්‍රීවරයා චෝදනා එල්ල කර ඇත්තේ ශ්‍රී ලංකා මානව හිමිකම් කොමිසම විසින් පත්කරන ලද විශේෂඥ කමිටුවකටය. එහි නිර්දේශවලටය. ඒවාට පිළිතුරු දී තමන්ගේ ස්ථාවරය තහවුරු කළ යුත්තේ ශ්‍රී ලංකා මානව හිමිකම් කොමිසමයි. එහෙත්, කොමිසම තවමත් සිටින්නේ කිසිවක් නොදැක්කා නොදුටුවා ගානටය. ඒ ඇයි?

මම ලියන්න හිතුවේ, මට කියන්න දේවල් තියෙන නිසා, ඒවා නොකියා ඉන්න බැරි නිසා – දිල්ෂි තත්සරණි

0

දිල්ෂි ඇයි නවකතා ලියන්න හිතුවේ?

පොඩි කාලේ මම හරි ආසයි කතා කියවන්න. ඇත්තටම කියවන්න පටන් ගන්නත් කලින් මාව කතාවලට ඇබ්බැහි කළේ මගේ කිරි අම්මා. එයා හරි ලස්සනට මට සුරංඟනා කතා කියලා දුන්නා. අද නිවීහැනහිල්ලේ හිතද්දි මට තේරෙනවා කිරි අම්මා ඒ කියපු කතා නිසා තමයි මම මේ තරම් කතන්දර වලට ඇබ්බැහි වෙලා තියෙන්නේ කියලා.

ඒ ලෝකයට මම කොයිතරම් ඇලුම් කළාද කියනවා නම් මට ආස හිතුනා ඒ ප්‍රබන්ධ කතා ලෝකවල ටිකක් නවතින්න. ඒ ආසව නිසා තමයි මම මගේ ලිවීම පටන් ගන්නෙත්. කතාවක් කියවද්දි ජීවත් වෙනවට වඩා වැඩි වෙලාවක් කතාවක් ලියද්දි කතා ලෝකෙක ජීවත් වෙන්න පුළුවන්. ඒක පිස්සු හැදෙන කාලයක්. මම කතාවක චරිත ගොඩනැංවීම, එම චරිත ජීවත් වෙන පරිසරය සැකසීම වගේ දේවල්, හරිම ආසාවෙන් කරන දේවල්.

ඒ වගේම ඒ චරිත ඒ ඒ සිදුවීම්වලදි හැසිරෙන විදිහ තීරණය කරන එක, එයාලා කියන වචන පරිස්සමෙන් තෝරගන්න එක, එයාලා ජීවත්වෙන තැන් මවන එක මට මගේ ජීවිතේ තියෙන අපූර්වම දේවල්. නවකතා ලියන්න හිතුවේ ඒ දේවල් දැනගෙන නෙමෙයි. ඒවා ලියාගෙන යද්දි තේරුණු දේවල්. අනික තමයි මම නවකතා ලියන්න හිතුවේ, මට කියන්න දේවල් තියෙන නිසා සහ ඒවා නොකියා ඉන්න බැරි නිසා.

අපි බීර සුවඳැති හාදු ගැන කතා කරමු..

බීර සුවඳැති හාදු ලියවුණේ මගේ ජීවිතේ හැලහැප්පීම් ගොඩක් සිදුවෙමින් ගිය කාලෙක. බීර සුවඳැති හාදු පොත ලියන්න පටන් ගත්දි හිටපු මට වඩා සෑහෙන වෙනස් කෙනෙක් තමයි පොත ඉවර කරද්දි මා තුළ හිටියේ. මං හිතන්නේ මම ඒ ගත කරපු අසීරු, අභියෝගාත්මක කාලයේ මාත් නොදැනුවත්වම මගේ තෙරපි එක වුණේ මේ පොත ලිවීම. බීර සුවඳැති හාදු ඒ තරම් ෆැන්ටසිමය ස්වභාවයක් ගත්තේ සහ ඒක පරිවර්තනයක්ද කියලා මගෙන් ගොඩක් අය අහන්නත් ඒක හේතුවක් වෙන්න ඇති. මොකද මට ඕනෑ වුණා මගේ යථාර්තයෙන් මිදෙන්න තැනක් සොයා ගන්න. ඒ අනුව තමයි නිතර වැසි වැටෙන ඒ සීත නිම්නය සහ කඩා වැටුණු හදවත් තියෙන පිරිමි නිතර යන එන ෆ්‍රීසියා අවන්හල නිර්මාණය වුණේ.

නවකතාවක් ලියන්න පටන් ගන්නකොට ඔයා මොනාද මුලින්ම කරන්නේ

ඇත්තටම නවකතාවක් ලියන්න පටන් ගන්නකොට මම කතාව සැලසුම් කරලා, කටු සටහන් ලියාගෙන පටන් ගන්නේ නැහැ. මගේ කතා දෙකම පටන් ගනිද්දි මට ගලායාම ගැන ලොකු අදහසක් තිබුණේ නැහැ. මට කියන්න ඔනෑදේ මම දන්නවා, ඒත් විදිහ දන්නේ නැහැ. ඒ විදිහ කතාවත් එක්ක තමන්ම තමන්ව සොයාගැනීමක් තමයි කරන්නේ. මම ලියන්න මෝටිවේට් වෙන්න ඉන්න තැන බලපානවා. මම හරි ආසයි මඳ අඳුරු තැන්වල ඉදලා ලියන්න. වැස්ස වැටෙන වෙලාවට, කෝපි සුවඳ දැනෙද්දි, ගඟක් ගලා යන හඬ ඇහෙද්දි ලියන්න මම හරි ආසයි. පුළුවන් වෙලාවට මෙහෙම තැන් හොයාගනෙ යනවා. නැත්නම් ඉතින් ඇත්තටම ඉන්න තැනක ඉදලා ලියනවා.

නවකතාව පටන් ගන්නකොට ඔබට නිශ්චිත අවසානයකුත් හිතෙනවාද? නැත්තං ඒක සොයාගෙන යනවාද?

නිශ්චිත අවසානයක් තියෙනවා. ඒත් මගේ පොත් දෙකේම මුලින් තිබුණු නිශ්චිත අවසානය පහු කරගෙන ගිහින් කතාව විසින්ම අවසානයක් තීරණය කළා. ඒක මට හරි අපූරු දෙයක්. මම මගේ ඔලුවේ තියෙන කතාවක් ලියන්න පටන් ගත්තට, කතාවේ චරිත ඒ කතාව තමන්ට ඕනේ තැනකට ගෙනියන හැටි මම බලාගෙන ඉන්නේ පුදුමෙන්. මේ කතා දෙකේදිම කතාව විසින් දුන්න අවසානයන් මම හරිම සතුටෙන් භාර ගත්තා. මම හිතන්නේ ලේඛකයෙක් නිර්මාණය කරන චරිත, තමන්ට අවශ්‍ය දේ තමන් විසින්ම හොයා යාම අරඹන තැන ඉදලා තමයි කතාවක් පණ ගහන්නේ.

මම කිව්ව විදිහට මගේ චරිත ඔවුන් විසින්ම ඔවුන්ව මෙහෙයව ගන්නවා. මම කරන්නේ ඔවුන්ගේ අතින් අල්ලාගෙන යාම විතරයි. ලියන්න මට සමහර දවසට එනර්ජි එක ඕනෑ වෙනවා. කිසිම දෙයක් ලියන්න හිතෙන්නේ නැති, කිසිම දේක අපූර්වත්වයක් පේන්නේ නැති කාල, කතාවක් ලියාගෙන යද්දි උදා වෙනවා. එතකොට ඉබේම නිර්මාණාවේශය එනකන් මම බලාගෙන ඉන්නවා. සමහරවිට කතාවක් ලියන්න මට මේ තරම් කාලයක් වැය වෙන්නේ ඒ බලාහිඳීම නිසා වෙන්නත් ඇති.

බීර සුවඳැති හාදු කියන්නේ ජනප්‍රිය නවකතාවක්, සරළ සුගම රෝමාන්තික කතා ලියන්න බලපෑවේ කවුද?

මට මම විදිහට ලියන්න බලපෑමක් කරපු චරිතයක් තමයිිඉන්දික ගුණවර්ධන’. ඔහු අද අපි අතර නැතත් මම ගෞරවයෙන් සහ ආදරයෙන් ඒ නම මතක් කරන්න කැමතියි.

මම මුලින් කිව්වා වගේ මම ලියන්නේ මාව තෘප්තිමත් කරන්න. මම විශ්වාස කරනවා නිර්මාණයක් හරහා මට තව කෙනෙක් තෘප්තිමත් කරන්න පුළුවන්, ඒ ගැන මම තෘප්තිමත් නම් විතරයි කියලා. ඉතින් මේ තමයි මම තෘප්තිමත් වෙන භාෂා විලාසය. මට මතු කරන්න ඕනෑ තවත් කාරණාවක් තියෙනවා. මගේ පොත් කියවලා තියෙන අය දන්නවා ඇති මම ලියන්න උත්සහ කරන්නේ සංකීර්ණ මනෝභාවයන් ගැන. ඒ සංකීර්ණත්වය සරලව, තේරෙන විදිහට එළියට දෙන්න මට අවශ්‍යයි. සංකීර්ණ දර්ශනයක් සංකීර්ණ භාෂාවක දවටලා දීලා තේරුමක් තියෙයි කියලා මම හිතන්නේ නැහැ.

ඔබගේ පොත්වල ඉන්න චරිතවලට ලස්සන වෙනස් නම් තියෙනවා. මෙහෙම නම් දාන්නේ ඇයි? ඒ එක්කම ඔබගේ අලුත්ම පොත ‘සේ ල වී’ ගැනත් මම කැමතියි කතා කරන්න..

මම මුලින් කිව්වා වගේ මම නිර්මාණය කරන්නේ මම ආස දේවල්. නිතර දකින්න අසන්න නොලැබෙන නම් මම මගේ චරිතවලට පාවිච්චි කරන්නේ ඒ චරිත එක්ක මගේ තියෙන බැඳීම නිසා. මෙහෙම හිතන්නකෝ ඔයාට දරුවෙක් ඉන්නවා නම් ඔයා ඒ දරුවට දාන්න හදන්නේ ලස්සන, ලේසියෙන් අමතක නොවෙන, සුවිශේෂී නමක් නේ. දරුවා කෙහොම හැදෙයි ද කියලා අදහසක් නැතත් දාන නම අපි කැමති ලස්සන එකක් වෙන්න ඕනෑ කියලා අපි හැමෝම හිතනවනේ. මගේ නවකතාවල චරිතවලට නම් දාන එක මටත් එහෙමයි.

‘සේ ල වී’ කියන්නේ ප්‍රංශ යෙදුමක්. ඉංග්‍රීසි භාෂාවෙත් නිතර භාවිතා වෙන මේකෙන් අරුත් ගන්වන්නේ – ‘ජීවිතය මෙහෙමයි ජීවිතයේ හැටි මෙහෙමයි’ වගේ අරුතක්. මේ යෙදුම ජීවිතය ගැන කතා කරද්දි හොඳට ගැළපෙන යෙදුමක්. ජීවිතයේ හැටි මෙහෙමයි කියලා දෙයක් ගැන අපි කියන්නේ අපි ඒ දේ කැමැත්තෙන් හෝ අකමැත්තෙන් අනුමත කරද්දි, පිළිගත්දි. ඉතින් කෙටි කාලෙකදි විඳපු අත්දැකීමක් නිසා ජීවිතය මෙහෙමයි කියලා චරිත තුනක් පිළිගන්න හැටි ගැන කතාවක් තමයිි සේලවී කියන්නේ.

ඔබ රැකියාව විදිහට ඇඩ්වර්ටයිසින් තමයි කරන්නේ. ප්‍රබන්ධ රචනයට මේ රස්සාව කොහොමද බලපාන්නේ.

ඇඩ්වර්ටයිසින් වලදි අපේ වැදගත්ම දේ තමයි කැම්පේන් එකක් වෙනුවෙන්ිඅදහසක්’ ක්‍රැක් කරගන්න එක. සමහර විට ඒ වෙනුවෙන් දවස් ගණන් කල්පනා කරනවා, ටීම් එකම එකතු වෙලා කතා කරනවා. මේ ප්‍රැක්ටිස් එක නිසාම ලිවීම ඇතුළේ එක අදහසකට ෆෝකස් එක තියාගන්න මට පහසු වෙලා තියෙනවා. ලියන හැම වචනයක්ම ඒ පොතෙන් මම එළියට දෙන්න තීරණය කරපු එකම එක අදහස වෙනුවෙන් මෙහෙයවන්න මට ඇඩ්වර්ටයිසින් වලින් ලබපු පන්නරය උදව්වක් වුණා.

කොළඹ ජාත්‍යන්තර පොත් ප්‍රදර්ශනයට පොතක් කිරීම දැන් ගොඩක් ලේඛයන්ගේ හීනයක්. ඒක ගැනත් යමක් අවසන් වශයෙන් කියන්න

පොත් ප්‍රදර්ශනයට පොතක් කරනවාට වඩා බොහෝ දෙනෙක් විසින් කියවන්න උනන්දු වෙන පොතක් කරන එක තමයි ලේඛකයෙක්ගේ හීනය වෙන්නේ. ඉතින් ගොඩක් අය අතරට යන්න ලංකාවේ ලේඛකයින් හැටියට අපිට ඉඩක් නිතර අපිට ලැබෙන්නේ නෑ. ඒත් හැම අවුරුද්දකම සැප්තැම්බර් මාසයේ පවත්වන ජාත්‍යන්තර පොත් ප්‍රදර්ශනය කියන්නේ එහෙම ඉඩක්. ඉතිං මමත් ආසයි ඒ ඉඩ උපරීමයට භාවිතා කරන්න. අනෙක් පැත්තෙන් මේ මාසයේ පොත් වෙනුවෙන් මිනිස්සු අස්සේ දැල්වෙන උනන්දුව මාව ප්‍රබෝධමත් කරනවා කියලා කියන්නත් මම කැමතියි.

ඩිජිටල් ආර්ටිස් කෙනෙක්ට මේකේ අටෝරාසියක් තියෙනවා හම්බකරන්න තැන් – වීනාවි සුලක්නා ඈපා

0

ඔබ කොහොමද පිටරට පිටරට ළමා පොත් රචකයන්ගේ පොත්වල චිත්‍ර අඳින්න පටන්ගන්නේ

මට ආසාවක් තිබුණා ළමයින්ට පොත් ලියන්න. ඉතිං මම ළමා කතා ගොඩක් ලියලා එකතුකරගෙන හිටියා, මට තිබුණ ලොකුම ප්‍රශ්නය තමයි මේ පොත්වලට චිත්‍ර නිර්මාණය කරගන්නේ කොහොමද කියන එක. මට අවශ්‍ය වුණා මගේ ඔලුවේ තියෙන මැජිකල් ඉමැජිනේෂන් එකට හානි නොවෙන විදිහට කරගන්න. මම හිතුවා මමම උත්සාහ කරලා බලනවා කියලා. මම මුලින්ම අඳින වෝටර් කලර් චිත්‍ර ෆෙස්බුක් එකට දැම්මාම, මම වගේම මැජිකල් ටච් එක ළමා චිත්‍රයට අවශ්‍යයි කියලා හිතන අය කීපදෙනෙක් මට කතාකළා. මුලින්ම ඇන්දේ ළහිරු කිතලගමගේ ‘දඟ කූඹි චුට්ටා‘ කියන පොතට. හැබැයි තවමත් පොත කරලා නෑ. ‘රජ මැඳුරේ සාදය’ සංජය වික්‍රමසිංහගේ පොත, ‘දේදුන්නට තටු ඇවිත්‘ නුවන් තොටවත්තගෙ පොත. ඒ පොත් දෙකම මුද්‍රණය වුණා. මම මේ පොත් තුනටම චිත්‍ර අඳින්නේ ඩිජිටල් මාධ්‍යයෙන්.

ඩිජිටල් අඳින්න ඉගෙනගත්තේ කොහෙන්ද?

මම ටැබ් එක අරගෙන මේ වැඩේට බහිනකොට පොටෝෂොප්වත් දන්නේ නෑ. ප්‍රෝක්‍රියේට් කියන සොෆ්ට්වෙයාර් එක තමයි මම පාවිච්චි කරන්නේ, ඒක සම්පූර්ණයෙන්ම යූටියුබ් ටියුටෝරියල්ස් හරහා තමයි ඉගෙනගත්තේ. අයිපෑඩ් එකෙන් එහෙම අඳින්න පටන්ගත්තා. ඒ කාලේ හැටියට අයිපෑඩ් එකක් කියන්නේ මිල සෑහෙන්න වැඩියි. මේක ගන්නකොට චිත්‍ර ශිල්පියෙක් වෙනවා කියන අදහස තිබුණේ නෑ. හැබැයි මේ ටැබ් එකට ගිය ගාන කොහොමහරි හොයාගන්නවා කියන අධිෂ්ඨානය තිබුණා. අනික ඒ වෙනකොට අඳින්න සෑහෙන්න ආශාවක් හිත අස්සේ ඉපදිලා. ඒත් ලංකාවේ ළමා පොතකට චිත්‍ර අඳිනවා කියන්නේ එච්චරටම වටිනාකමක් ලැබෙන දෙයක් නෙවෙයි.

දියසායමෙන් ටැබ් එකට එනකොට තියෙන වෙනස කොහොමද හිතට දැනුණේ?

අපේ ඇතුළාන්තයට දැනෙන වෙනස නම් ගොඩක්. ඇතුළාන්තය සතුටු කරන්න පුළුවන්, ඇතුළාන්තය වෙනස් කරන්න පුළුවන් තැන තමයි දියසායමෙන් ප්‍රායෝගිකව අඳින එක. ඒක අපේ රසවින්දනයට හැඟීමට හොඳ වුණාට කර්මාන්තයක් පැත්තෙන් බලනකොට සල්ලි හම්බකිරීම පැත්තෙන් බලනකොට ඩිජිටල් තමයි පහසු. දැන් මම වැඩ කරන්නේ පිටරටවල් එක්කනේ. එතකොට මගෙන් වැඩක් කරගන්න එන පාරිභෝගිකයා මගෙන් නිතරම ඉල්ලන්නේ සොෆ්ට් කොපි එකක්. මේ වෙනකොට ට්‍රැඩිෂනල් ආර්ට් තමන්ගේ පොත්වලට ගන්නේ බොහෝම අත්ලොස්සක්. රියලිස්ටික් ආර්ට් එකක් ඇන්දොත් ඇන්දාමයි, හැබැයි ඩිජිටල් ආර්ට් එහෙම නෑ. දැන් අපි ළමා කතාවකට චිත්‍රයක් අඳිනවා කියලා හිතන්න, එතකොට මේ වෙනස් කරන්න පුළුවන් එක සෑහෙන්න වටිනවා. පේජ් ලේඅවුට් කරද්දී, වචන ඔබද්දී, තියෙන කැරැක්ටර්ස් එහේ මෙහේ කරන්න වෙනවා, ඩිජිටල් එකේදී ඒ පහසුව තිබෙනවා.

අනික තමයි අපි කටුසටහන ඇඳලා කලයන්ට්ට යැව්වාට පස්සේ ඔහු අපිට ගොඩාක් රිවිෂන්ස් එවනවා. අපි ඒ රිවිෂන්ස් කරලා එයාට යවන්න ඕනෑ. අපි කලර් කරලා යැව්වට පස්සේ එයාලා කලර් චේන්ජස් එවනවා. ඒවාත් අපි කරලා යවන්න ඕනෑ. කවදාවත් අපිට ට්‍රැඩිෂනල් ආර්ට් එක්ක ඒක කරන්න බෑ. සාමාන්‍යයෙන් ට්‍රැඩිෂනල් ආර්ට් එකක් එහෙම වෙනස් කරන්න ගියොත් මාස හයක විතර කාලයක් යනවා. ඩිජිටල්වල යන්නේ සති දෙකක වගේ කාලයක්. හැබැයි ඉතිං දක්ෂතාව තියෙන්න ඕනෑ උපරිමයෙන් ඩිජිටල් ආර්ට්ස්වලට. මොකද ග්‍රැෆික් ඩිසයිනර් කෙනෙකුයි සහ ඩිජිටල් ආර්ටිස්ට් කෙනෙක් කියන්නේ දෙන්නෙක්. ලංකාවේ ගොඩක් අය හිතන් ඉන්නේ මේ දෙන්නම එක්කෙනෙක් කියලා.

ඩිජිටල් ආර්ටිස්ට් කෙනෙක් කියන්නේ, ඩිජිටල් පෑනක් තියෙනවා, ඩිජිටල් කොළයක් නැත්තං කැන්වස් එකක් තියෙනවා, ඩිජිටල් පාට පෙට්ටියක් තියෙනවා, ඩිජිටල් පින්සල් පෑන් වෝටර් කලර් පෙන්සිල් ඕනෑම දෙයක් එතන තියෙනවා, එච්බී පෙන්සිල් එකක් ඕනෑ කියලා හිතන්නකෝ, ඒකත් තියෙනවා, ඒක අරගෙන ඩිජිටල් කොළය උඩ අපි ළමයා අඳිනවා. ඒක තමයි අපි අර පාට අරගෙන පාට කරන්නේ. හෑන්ඩ් ඩ්‍රෝවින් ඩිජිටල් ආර්ටිස්ට් කෙනෙක් කියන්නේ ඒවගේ කෙනෙක්ට, එතකොට එයාට ස්කිල් එක හොඳටම තියෙන්න ඕනෑ.

ඩිජිටල් චිත්‍රනයේදී වර්ණ භාවිත කිරීම කොහොමද වෙන්නේ?

ඩිජිටල් නෝමල් කියලා වෙනසක් නෑ, වර්ණ අපිට සම්මිශ්‍රණය කරගන්න පුළුවන්. හිතන්න අපි දිය සායම් චිත්‍රයක් අඳිනවා කියලා. එතකොට අපිට ඕනෑම රේන්ජ් එකකට කලර්ස් ගෙනියන්න පුළුවන්. හැබැයි ඩිජිටල් ආර්ට් එකක තියෙන වර්ණවලට වඩා ට්‍රැඩිෂනල් ආර්ට් එකක තියෙන වර්ණවල කොලිටි එක වෙනස්. සාමාන්‍යයෙන් ඩිජිටල් ආර්ට් එකක වර්ණ බ්‍රයිට් වැඩියි. එහෙම වෙන්නේ අර කොළයට කැන්වස් එකට උරාගන්න ප්‍රමාණයක් නෑ. දියසායමෙන් අඳිනකොට කොළයට උරාගන්න ප්‍රමාණය ගැන ආර්ටිස්ට අදහසක් තියෙනවා. ඒක අනුව තමයි ඔහු අඳින්නේ. සාමාන්‍යයෙන් ගත්තාම ස්වාභාවික ලෝකයේ තියෙන වර්ණයි ඩිජිටල් ලෝකයේ තියෙන වර්ණයි කියලා වෙනසක් නෑ.

ඔබ අඳින ළමා චිත්‍රයට බලපෑ අය ගැන කතා කළොත්

පරිවර්තන පොත්, ඒවායිනුත් රුසියන් පොත් බලලා තියෙනවා. මම සිබිල් වෙත්තසිංහගේ චිත්‍රවලට ආසයි. හැබැයි ඒ සේරටම වඩා මම පිටරට සඟරා බැලුවා. ගොඩක් ඒවායේ තියෙන පාට වෙනස්වීම් වගේ දේවල් මාව ආකර්ෂණය කරගත්තා කිව්වොත් හරී. පයින් ගස්, වින්ටේජ් වර්ණ පරාසයන්, ගංගා වගේ දේවල්වලට මම පොඩි කාලේ ඉඳලාම ආස වුණා. මම විශ්වයේ ළමයෙක් වෙන්න තමයි පොඩිකාලේ ඉඳලා කැමති. ළමා චිත්‍රය කියන්නෙත් විශ්වීය දෙයක්.

ළමයින් වෙනුවෙන් චිත්‍ර අඳිනවා කියන්නේ මොනවගේ කාරියක්ද?

හරිම සියුම් දෙයක්. වර්ණ භාවිතය වගේ දේවල්වලදී හොඳටම සැලකිලිමත් වෙන්න ඕනෑ. මොන්ස්ටර්ලා ඉන්න රාත්‍රියක් අඳින්න ඕනෑ කියලා හිතන්න, හෙනට කළුකරලා ලොකු ඇස්ගෙඩි දාලා අපි අඳිනවා, සමහර වෙලාවට මේ කතාවම ගොඩනැගෙන්නේ මොන්ස්ටර් ගැන තියෙන බය නැති කරන්න වෙන්න පුළුවන්, එතකොට අපි කොහොමද ළමයා බය කරන්නේ නැතිව එතැනට ළමයා අරගෙන යන්නේ, අන්න ඒකයි වැදගත්.

ළමයින්ට චිත්‍ර අඳිනකොට මූඩ්ස් තමයි වැදගත්. භාව ප්‍රකාශන කියන එක හරියටම තියෙන්න ඕනෑ. ළමයි හරි ආසයි දේවල් දිහා අපූර්ව විදිහට බලන්න. අපි සාමාන්‍යයෙන් බොඩි ස්ට්‍රක්චර් එකක් අඳිනවා වගේ නෙවෙයිනේ ළමා චිත්‍රයක ශරීරය අඳින්නේ. කට නම් තියෙනවා හොඳටම ඇදවෙලා ඇදවෙලා. හිනාවෙලා නම් කන්දෙක ගාවටම හිනාවෙලා. ළමයි සමහර දේවල් ටූ මච් දකින්නේ, ළමයි අතිශයෝක්තියට හරිම කැමතියි, මෙන්න මේ දේවල් අපි අල්ලගත්තොත් අපිට සාර්ථකව ළමයින් වෙනුවෙන් අඳින්න පුළුවන්. අපි මේ රියල් ලෝකය නෙවෙයි ළමයාට දෙන්නේ, ළමයා වෙනත් ලෝකයකට අරගෙන යන්න ඕනෑ. ළමා චිත්‍රකරුවා හොඳ කතන්දරකරුවෙක් වෙන්න ඕනෑ. ඇඟ ඇතුළේ එයාගෙම චාරිකාවක් එයාට තියෙන්න ඕනෑ.

ඔබ වැඩිපුර වැඩකරන්නේ යුරෝපේ එක්ක, එතකොට මෙහේ තියෙන පාට නෙවෙයි එහේ බොහෝ වෙලාවට තිබෙන්නේ..

මට පොතක් එනකොට ඒ එක්කම මඟ පෙන්වීමක් එනවා. මේක ගිම්හාන කාලයක්, මේක හැලෝවීන් කාලයක්, නැත්තං මේක වසන්තය, ඔය වගේ මඟපෙන්වීමක් මට එනවා. එතකොට පොතකට චිත්‍ර අඳින්න කළින් අපි අනිවාර්යයෙන් රීසර්ච් එකක් කරනවා. මේවගේ කාලෙක මේවගේ රටක ස්වභාවය මොකද්ද? අපි ඒ ගැන හොයනවා. ඒ කාලෙට හදන කේක් එක මොනවගේද කියන එක පවා මෙතනදී වැදගත්. ඒ කාලෙට ජනේලෙට දාන රෙද්ද මොනවගේද කියන එක පවා අපි හොයනවා.

හිතන්න හැලෝවින් දවසට කේක් එකක් හදලා මේසේ උඩ තියෙනවා, ඒක තමයි මම අඳින්න ඕනෑ කියලා, එතකොට මම හොයන්න ඕනෑ ඒවගේ රටක හැලෝවින් සමරන්නේ කොහොමද? ඒවගේ දවසට හදන කේක් එක මොන වගේද? මේසෙට දාන රෙද්ද මොනපාටද, මෙන්න මේවගේ පසුබිම ගැන සොයලා බලලා තමයි අඳින වැඩේට බහින්න වෙන්නේ.

ඔබ වැඩිපුර අඳින්නේ පොත් කවරද? නැත්තං ඇතුළත චිත්‍රද?

කවරය සහ සමස්ත පොතම තමයි සාමාන්‍යයෙන් අඳින්නේ.

ස්ටෝරි එකට චිත්‍ර අඳිනකොට එයාලා ස්ටෝරි එක එවනවා ඇති, එතකොට ක්‍රියේෂන් එක ඔයාගෙද නැත්තං ඒකත් එයාලා විස්තර එවනවාද?

ගොඩක් වෙලාවට ගයිඩ් එකක් එක්ක ස්ටෝරි එක එවනවා, ගයිඩ් එක කියලා කියන්නේ එයාලා ක්‍රියේෂන් එකට බලපෑම් කරන්නේ නෑ. හිතන්න ගෑනු ළමයෙක් එයාගේ බලු පැටියා එක්ක ඇඳේ නිදාගෙන ඉන්නවා, එතකොට එයාලා එවන්නේ එච්චරයි. එයාලා එවන්නේ නෑ මොනපාටද, ඇඳගෙන ඉන්නේ මොනාද, ඇඳ මොනවගේද, රූම් එක මොනවගේද, එහෙම නෑ. මට මගේ ටි්‍රප් එක මේ කතාව අස්සේ යන්න පුළුවන්. හැබැයි කෙටි දැනුවත් කිරීමක් කරනවා. අනික් පැත්තෙන් ළමයා මොකක් හරි දේකට විශේෂ නම් ඒකත් කියනවා. ළමයා මොන ජාතියක ළමයෙක්ද කළුද සුදුද ඔය වගේ මොනාහරි සුවිශේෂතා තියෙනවා නම් ඒවා මට කියනවා. ඉතිං ගොඩක් වෙලාවට අපි චිත්‍ර අඳින්න කලින් කැරැක්ටර්ස් ටික ඇඳලා ඒක කතුවරයාට යවනවා. ඒක ඕකේ කරගෙන තමයි සමස්ත පොතට යන්නේ.

මේ වෙනකොට ඔබ පොත් කීයක් විතර ඇඳලා තියෙනවාද?

පොත් 30කට වඩා ඇඳලා තියෙනවා.

ඔබ කොහොමද අඳින්න අවස්ථා හොයාගන්නේ, මොන අවකාශයන් හරහාද ඔබ ඒක කරන්නේ?

මම බේසිකලි වැඩ කරන්නේ සෙඩැරරගජදප එකේ. අප්වර්ක්, ෆ්‍රීලාන්සර්, වගේ ප්ලැට්ෆෝම්ස් අනන්තවත් තියෙනවා අපිට වැඩ කරනවා නම්. මම මේ මහා මුහුදක පුංචි හාල් මැස්සෙක්ගෙ වැඩටික තමයි කරන්නේ. මේක අස්සේ ප්‍රින්ට් ඔන් ඩිමාන්ඩ් කියලා තියෙනවා. ඒ කියන්නේ ඕනෑ නම් අපේ චිත්‍රයක් දාලා, බෙඩ්ෂීට්ස් වගේ අයිටම් පහකට විතර ඒ චිත්‍රය ඇඩ් කරලා, ඊටපස්සේ කවුරුහරි ඒක පර්චස් කළොත් අපිට සල්ලි එනවා.

ඇමර්සන් කිඩ්ල් කියලා තියෙනවා, තමන්ගෙම කතා ලියලා තමන්ගෙම චිත්‍ර ඇඳලා පොත් ගහලා විකුණන්න පුළුවන්. කැන්වා වගේ දේවල් පාවිච්චි කරලා දේවල් කරලා අපිට ඒවා විකුණන්න පුළුවන්. ඩිජිටල් ආර්ටිස්ට් කෙනෙක්ට අටෝරාසියක් තියෙනවා හම්බකරන්න තැන්, ඒවා කියලා නිමකරන්න බෑ. හැබැයි ඒක මැජික් එකකුත් නෙවෙයි. ඔය හැමදෙයක් ගැනම යූටියුබ් එකේ තියෙනවා. සමහරු කියනවා ඉංග්‍රීසි බෑ කියලා, ඒකට තියෙන්නේ වීඩියෝ එක ස්ලෝ දාගෙන සබ්ටයිට්ල් දාගෙන නවත්ත නවත්ත බලලා තේරුම් ගන්න. ඒකට ඉවසීමක් තියෙන්න ඕනෑ.

උදාහරණයක් විදිහට මම වැඩ පටන්ගන්නකොට රෑ එක දෙක වෙනකම් නිකං ඇහැරගෙන ඉඳලා ක්ලයන්ට් කෙනෙක් කොහෙන් හරි රික්වෙස්ට් එකක් දානකම් බලාගෙන ඉඳලා තමයි කලේ. මුලින්ම මම ඩොලර් 05ට චිත්‍රයක් ඇන්දේ. තමන්ගේ ආරම්භය කොතැනද කියන එක නෙවෙයි වැදගත්, අවසාන ඉලක්කය කොතැනද කියන එක තමයි වැදගත්. සති දෙක තුන මාස දෙක තුන හරි ඉවසගෙන තමන්ගේ දේට කමිට් වෙලා ඉන්න ඕනෑ.

ඔබ දැන් පොතක් අඳින්න කොපමණ මුදලක් අයකරනවාද?

පොතේ කොලිටි එක, කැරැක්ටර්ස් ප්‍රමාණය වගේ දේවල් මත තමයි ඒක තීරණය වෙන්නේ. ගොඩක් වෙලාවට අපේ ආදායමෙන් 20%ක් අපේ ප්ලැට්පෝම් එකට ගෙවන්න ඕනෑ. මම මේ වෙනකොට එක චිත්‍රයක් යන රේන්ජ් එක කියන්නම්, මොකද මම එකම ගාන නෙවෙයි අය කරන්නේ, ඒක චිත්‍රයෙන් චිත්‍රයට වෙනස් වෙනවා.

ෆයිවර් එකේ මේ වෙනකොට ඩොලර් 45 ඉඳලා ඩොලර් 150 දක්වා එක චිත්‍රයකට මිල යනවා. එක පොතක එක පිටුවකට තමයි මේ ගාන. ඔය රේන්ජ් එකෙන් තමන්ගේ ගාන කීයද කියන එක, තමන්ගේ දක්ෂතාව, තමන් ඉන්න ලෙවල් එක අනුව වෙනස් වෙනවා. ලංකාවෙ නම් පොතක්ම ඇන්දත් රුපියල් 20,000ක් විතර තමයි ගන්න පුළුවන් වෙන්නේ. හැබැයි මේ වෙනකොට ඇමරිකාවේ ඕස්ටේ්‍රලියාවේ හොඳ නමක් තියෙන චිත්‍ර ශිල්පියෙක් ඩොලර් 10000-15000ත් අතර ගන්නවා එක පොතකට චිත්‍ර අඳින්න.

ඉන්දියාව පකිස්තානය සම්පූර්ණයෙන්ම ඉන්ඩස්ටි්‍ර එක විනාශ කරලා තියෙන්නේ, ඩොලර් 05ටත් චිත්‍ර අඳින අය ඉන්නවා ඉන්දියාවේ පකිස්තානයේ. කොටින්ම මම මගේ නම වීණාවි සුලක්නා කියලා භාවිත කරන්නේ නෑ. වීන් රෙඩ්වුඩ් කියලා තමයි මම මගේ නම භාවිතා කරන්නේ. අපිට ඉතිං අපේ ස්කිල්ස් එක මාකට් කරගන්න දක්ෂතාව දැනුම තියෙන්න ඕනෑ, ඒකටත් ඕනෑම දෙයක් යූටියුබ් එකේ තියෙනවා. අපිට අවශ්‍යතාව විතරයි තියෙන්න ඕනෑ. මෙතන ඉතිං විශාල තරගයක් තිබෙනවා. හැබැයි දක්ෂතාව උවමනාව තියේනම් අපිට ගමනක් යන්න පුළුවන්. ඩොලර් හොයන්න පුළුවන්.

කසියා නිල අරක්කු වෙන එතනෝල් මාෆියාව

0

පාර්ලිමේන්තුවේ ක්‍රම හා විධි කාරක සභාවේ නියෝග නිසා ව්‍යාජ ස්ටිකර් සහිත මත්පැන් බෝතල් විශාල ප්‍රමාණයක් අත්අඩංගුවට ගන්නට හැකිවී ඇති අතර ඒ හරහා විශාල හොර මත්පැන් ජාවාරමක තතු මතුපිටට පැමිණ ඇත. ඒ අනුව ආණ්ඩුවට සම්බන්ධ ප්‍රබල දේශපාලකයෙකු සහ ජනප්‍රිය ක්‍රිකට් ක්‍රීඩකයෙකුගේ කුප්‍රකට සහෝදරයෙකු මෙම ජාවාරම පිටුපස සිටින බව වාර්තා වෙයි. මෙම ක්‍රිකට් සහෝදරයා එතනෝල් ලංකාවට ආනයනය කරන බවත් මෙම දේශපාලකයා එම එතනෝල් බෝතල් කර ව්‍යාජ ස්ටිකර් අලවා වෙළඳපොළට මුදාහරින බවටත් කරුණු වාර්තා වෙයි.

මෙම ව්‍යාජ ස්ටිකර් පිළිබඳ කතාව අනාවරණය වූ පසුව පාර්ලිමේන්තුවේ ක්‍රම සහ විධි කාරක සභාව මෙම ව්‍යාජ ස්ටිකර් නිර්මාණය කළේ කවුරුන්ද යන්න සොයාගැනීම සඳහා ඒ පිළිබඳව පරීක්ෂණයක් කරන්න යැයි ලිඛිතව අපරාධ පරීක්ෂණ දෙපාර්තමේන්තුවට පැමිණිලි කර ඇතැයි වාර්තා වෙන අතර ආණ්ඩුවේ ඉහළ බලපෑම් නිසා තවමත් කිසිදු පරීක්ෂණයක් මේ පිළිබඳව ආරම්භ කර නැති බවද දැනගන්නට ලැබෙයි.

පසුගිය අගෝස්තු 10 දා එම කාරක සභාව ව්‍යාජ ස්ටිකර් සිදුවීම අනාවරණය වීමෙන් පසුව ඒ පිළිබඳව වැටලීම් සිදුකරන්න යැයි සුරාබදු දෙපාර්තමේන්තුවට උපදෙස් ලබාදී ඇති අතර ඒ අනුව කළ මූලික වටයේ වැටලීම්වලින් ව්‍යාජ ස්ටිකර් යෙදු මත්පැන් බෝතල් 98,000ක් පමණ අත්අඩංගුවට ගන්නට හැකිවී ඇත. මෙම අත්අඩංගුවට ගත් ව්‍යාජ ලේබල් යෙදූ මත්පැන් බෝතල් තොගයෙන් බහුතරයක් මෙන්ඩිස් සමාගම සතු මත්පැන් බෝතල් වෙන අතර එහි වයඹ ඩිස්ටලරීස් සමාගමේ මත්පැන් බෝතල්ද ඇති බව වාර්තා වෙයි.

මෙම ව්‍යාජ ස්ටිකර් කතාව පසුපස හඹාගෙන යෑමේදී පෙනෙන්නේ කසිප්පු බෝතල්වලට පුරවා සුප්‍රකට වෙළඳනාමය යටතේම ව්‍යාජ ස්ටිකර් අලවා අලෙවි කරන අලෙවි ජාලයක් ද රට තුළ සක්‍රිය බවය. මේ අනුව පසුගිය දා ගම්පහ දොම්පේ ප්‍රදේශයේදී එවැනි අරක්කු කර්මාන්ත ශාලාවක් වටලන්නට සුරාබදු දෙපාර්තමේන්තුවට හැකිවී ඇත. එම කම්හල සැනටයිසර් නිෂ්පාදන කර්මාන්ත ශාලාවක් බවත් රෝයල් සිලෝන් ඩිස්ටලරීස් නම් ආයතනයකට අයත් බවත් දැනගන්නට ලැබේ.

තවදුරටත් මෙම ආයතනය පිළිබඳව සොයාගෙන යාමේදී අනාවරණය වන්නේ මෙය වයඹ ඩිස්ටලරීස් ආයතනයේම තවත් ආයතනයක් හෝ නම වෙනස් කිරීමක් බවය. මෙම නීති විරෝධී මත්පැන් නිෂ්පාදනාගාරය වැටලීමත් සමග එහි සිටි සේවකයන් 14 දෙනෙක් ද අත්අඩංගුවට ගෙන ඇත. ප්‍රශ්නය වන්නේ දෛනික පඩියට වැඩ කළ වතුකරයෙන් පැමිණි දෙමළ තරුණ ශ්‍රමිකයන් මෙසේ අත්අඩංගුවට ගත්තත් ඔවුන් සේවයේ යෙදවූ මහා පරිමාණ එතනෝල් වෙළෙන්දන් තවමත් නිදහසේ තම ජාවාරම් කරගෙන යාමය. මෙම ව්‍යාජ ස්ටිකර් පිළිබඳ සීඅයිඩීය පරීක්ෂණ නොකර මඟහරින තත්ත්වය තුළ මෙම කසිප්පු ජාවාරම පිළිබඳ ඇත්ත තත්ත්වය එළියට නොඑනු ඇත.

මෙම ව්‍යාජ ස්ටිකර් මත්පැන් ජාවාරමෙන් රජයට වාර්ෂිකව බිලියන 150ක පමණ මුදලක් අහිමිවී ඇති බව දැනගන්නට ලැබෙන අතර අනෙක් පැත්තෙන් මෙම සමාගම් බදු ගෙවීම පැහැරහැරීම නිසා රුපියල් බිලියන 07ක පමණ මුදලක් සුරාබදු දෙපාර්තමේන්තුවට ලැබී නැත. ඒ අනුව බදු නොගෙවන ලද සමාගම්වල බලපත්‍රය අහෝසි කිරීම සඳහා ක්‍රම සහ විධි කාරකසභාව උපදෙස් නිකුත් කර ඇති අතර එම උපදෙස් ක්‍රියාත්මක කරන්නට මුදල් අමාත්‍යාංශය තීරණය කිරීමත් සමග ඩබ්ලිව් එම් මෙන්ඩිස්, රන්දෙණිගල සහ වයඹ ඩිස්ටිලරීස් ඇතුළු සමාගම් 5ක බලපත්‍ර අහෝසි කරන්නට සුරාබදු දෙපාර්තමේන්තුව කටයුතු කළ අතර ඒ අනුව මෙන්ඩිස් සමාගම බදු ගෙවා ඇතැයි කරුණු වාර්තා වෙයි.

2023 වර්ෂයට අදාළව මත්පැන් නිෂ්පාදන සමාගම් 04ක් රුපියල් මිලියන 1014 ක් බදු වශයෙන් ගෙවිය යුතු බවත් එම කෝටි සීයකට ආසන්න මුදල වාරික 09ක් මගින් ගෙවන්නට සුරාබදු දෙපාර්තමේන්තුව සමග එකඟතාවකට පැමිණ ඇති බවත් කරුණු වාර්තා වෙන අතර ඒ අනුව මුල් වාරිකය ලෙස රුපියල් කෝටි 10කට ආසන්න මුදලක් දැනටමත් ගෙවා ඇත. එහෙත් එක් කුප්‍රකට සමාගමක් අධිකරණය ඉදිරියට ගොස් බලපත්‍රය අවලංගු කිරීමට විරුද්ධව වාරණයක් ලබාගෙන ඇත.

මේ අතර 2023 වර්ෂයට කලින් 2004 වර්ෂය දක්වා අයවිය යුතු බදු මුදල් රුපියල් මිලියන 5657 ක් අයවන්නට තිබෙන අතර සුරාබදු දෙපාර්තමේන්තුව එම බදු අයකරගෙන නැත. බලපත්‍ර අහෝසි කරන්නට කටයුතු කරද නැත. මෙවර බලපත්‍ර අහෝසිය සිදුව ඇත්තේ ඉහත නම සඳහන් පාර්ලිමේන්තු කාරක සභාවේ ක්‍රියාකාරීත්වය නිසා ය. ඒ අනුව මෙම කෝටි 565ක බදු මුදල අයකරගන්නේ කවදාද? මේ අතර වාර්තා වන්නේ මෙම විශාල බදු පොලු තබනු ලැබූ අයතන අතරින් ආයතන දෙකක් මේ වනවිට වසාදමා ඇති බවය.

වයඹ ස්ප්‍රීතු සමාගම සහ ඨකදඉැ ඊකැබාැරි යන නම්වලින් හඳුන්වන මෙම සමාගම් දෙක රුපියල් කෝටි 140ක මුදලක් රජයට ගෙවිය යුතුව ඇත. මේ වනවිට මෙම සමාගම් ක්‍රියාත්මක නොවුණත් මෙම සමාගම්වල අයිතිකරුවන් කවුරුන්ද යන්න පොදු සමාජය පවා දන්නා පසුබිමක ඔවුන්ගෙන් මෙම හිඟ බදු මුදල් අයකර ගන්නට කටයුතු කළ යුතුය. රාජ්‍යයේ මුදල් පාලනය පිළිබඳ අයිතිය තිබෙන පාර්ලිමේන්තුව සහ එහි කාරක සභා මේ වෙනුවෙන් අවංකවම කැපවිය යුතුය.

ව්‍යාජ ස්ටිකර් වැටලීම් හරහා මතුව ඇති එතනෝල් මාෆියාව පිළිබඳව සහ එයට එරෙහිව පාර්ලිමේන්තුවේ ක්‍රම සහ විධි කාරක සභාවේ ක්‍රියාමාර්ග පිළිබඳව එම කාරක සභාවේ සභාපති පාර්ලිමේන්තු මන්ත්‍රී පාඨලී චම්පික රණවකගෙන් අනිද්දා පුවත්පත කරුණු විමසූ අතර එහිදී ඔහු ප්‍රකාශ කළේ මෙවැනි අදහසක් ය.

‘සුරාබදු දෙපාර්තමේන්තුවට අපි දැනුම් දුන්නා ව්‍යාජ ස්ටිකර් පිළිබඳ වැටලීම් දිගටම කරගෙන යන්න කියන එක. ඒ වගේම ලබන වසරේ ඉඳන් නව සුරක්ෂිත ස්ටිකරයක් හෝ ඊට අදාළ ඩිජිටල් අංකනයක් හඳුන්වා දෙන්න කියලා නියෝගයත් අපි ලබාදීලා තියෙනවා. ඒ අතරේ ඉතාම වැදගත් දෙයක් සිද්ධ වුණා. ඒක තමයි අපි නිතරම කියපු එක, මේ ප්‍රශ්නය අස්සේ ව්‍යාජ ස්ටිකර් කතාව විතරක් නෙමෙයි තියෙන්නේ කියන දේ, ව්‍යාජ මත්පැන් නිෂ්පාදනාගාර තියෙනවා කියන එක දැන් අනාවරණය වෙලා තිබෙනවා. මෙහෙම නිෂ්පාදනය කරන මත්පැන් දැනට රටේ පවතින මේ මත්පැන් නිෂ්පාදනාගාරවල නම්ම පාවිච්චි කරලා අලෙවි කරනවා, කොටින්ම කිව්වොත් කසිප්පු නිෂ්පාදනය වෙලා ඒවා නිල අරක්කු හැටියට විකිණෙන තත්වයක් රටේ තිබෙනවා කියන දේට බොහොම හොඳ පැහැදිලි පිළිතුරක් අපිට ලැබුණා‘

රාජ්‍ය චර්යාවට මානුෂික නව දැක්මක් දිය හැකිද?

0

ඇමෙරිකානු ජනාධිපති මන්දිරයේ පැවැත්වීමට නියමිත දීපවාලී උත්සවයකට සහභාගි වීමට ජනාධිපතිවරයාගෙන් ලැබුණු ආරාධනයක්, කැනඩාවේ ජීවත්වන ඉන්දියානු සම්භවයක් ඇති කිවිඳියක වන රූපි කෝර් විසින් ප්‍රසිද්ධියේම ප්‍රතික්‍ෂෙප කර ඇත යන්න, ඊශ්‍රායලය ගාසා තීරයේ පලස්තීන ජනතාවට එරෙහිව ගෙන යන යුද්ධය සම්බන්ධව බීබීසී ලෝක ප්‍රවෘත්ති සේවයෙන් ලැබී ඇති අලුත්ම තොරතුරකි.

ආරාධනය ප්‍රතික්‍ෂෙප කරන බව තම සමාජ මාධ්‍ය ජාලා ගිණුමක් මගින් ධවල මන්දිරයට දැනුම් දෙමින් රුපි කෝර් කිවිඳිය කියා ඇත්තේ ‘සිවිල් වැසියන්ට සාමූහික දඬුවමක් පමුණුවන යුද්ධයට සහාය දෙන ආයතනයක ආරාධනයක් පිළිගැනීමට‘ තමන්ට නොහැකි බවයි. ‘බොරුව පරදවා සත්‍යයත්, මෝහය පරදවා ඥානයත් ජයගැනීම උත්සශ්‍රීයෙන් සමරන අවස්ථාවක’ දීපාවලී උත්සවයක් පැවැත්වීමට ජෝ බයිඩන් පාලනය තීරණය කිරීම ගැන තමන් විමතියට පත්වන බව ඇය තවදුරටත් කියා ඇත. ඊශ්‍රායලය ගාසා තීරයේ සිදුකරන සිවිල් ජනතාවට දඬුවම් දීමේ අමානුෂික යුද්ධයට ඇමෙරිකානු ආණ්ඩුව වගකිව යුතු බවට ප්‍රකාශ කරන ලෙසද දකුණු ආසියාතිකයන්ගෙන් ඇය ඉල්ලා සිටියි.

ගාසා තීරයේ ඊශ්‍රායලය විසින් සිදුකරන ජනඝාතක යුද්ධයට ඇමෙරිකාවේ ජනාධිපති ජෝ බයිඩන් සහ ඔහුගේ පරිපාලනය වගකිව යුතුය යන නැගී එන ලෝක මහජන මතය දැන් තවදුරටත් ඉදිරියට යමින් තිබේ. මෙම මතය විශාල වශයෙන් ප්‍රකාශ වන්නේ ඇමෙරිකාවේ, කැනඩාවේ සහ යුරෝපීය රටවලටය. ඇමෙරිකානු ආර්ථික සහ යුද ආධාර මත යැපෙන අරාබි රටවලද මහජනතාව වෙතින් එම මතය තදින්ම ප්‍රකාශ වී තිබේ. ඊශ්‍රායලයට මෙම අලුත් යුද්ධය පවත්වාගෙන යෑමට යුද ආධාර මහා පරිමාණ ලෙස සපයන ජෝ බයිඩන් ජනාධිපතිවරයාගේ ආණ්ඩුව ඇමෙරිකාව ඇතුළත්, ලෝක මහජන මතය ඉදිරියේත් හුදෙකලා වෙමින් පවතින බවද පෙනේ. ලබන අවරුද්දේ පැවැත්වෙන ජනාධිපතිවරණයෙන් නැවත ජය ගැනීමට ජෝ බයිඩන්ට නොහැකි වන තරමට ඇමෙරිකාවේ අභ්‍යන්තර දේශපාලන වෙනස්වීම් සිදුවිය හැකි බවට ලකුණුද දැනටමත් ප්‍රකාශ වෙමින් තිබේ.

ඉන්දියානු සම්භවයක් ඇති කැනේඩියානු පුරවැසියකු වන රූපි කෝර් කිවිඳිය ඊශ්‍රායලයේ ජනඝාතක යුද්ධය පිළිබඳ නිර්භීත ප්‍රතිචාරයට හාත්පසින් වෙනස් ප්‍රතිචාරයක්, ඉන්දියාවේ නරේන්ද්‍ර මෝදි ආණ්ඩුව දක්වා ඇත. හමාස් සංවිධානය ඔක්තෝබර් 7 දා ඊශ්‍රායලයට පහර දීමට ප්‍රතිචාර වශයෙන්, ඊශ්‍රායල අගමැති නෙතනියාහු යුද ප්‍රහාරයක් ආරම්භ කළ විගසම ඉන්දියානු ආණ්ඩුවේ ප්‍රතිචාරය වූයේ එම ආක්‍රමණශීලී යුද්ධයට කොන්දේසි විරහිත සහාය පළකිරීමයි. පලස්තීන ජනතාවගේ අයිතිවාසිකම් ආරක්‍ෂා කිරීම වෙනුවෙන් අවුරුදු දශක ගණනාවක්ම ඉන්දියානු ආණ්ඩුව ගෙන ගිය ප්‍රතිපත්තිය ඔහු එක රැයකින් අතහැර දැම්මේය. පසුගිය සති කිහිපය තුළදී, ගාසා තීරයේ සිදුවන මහා මානුෂිකවාදී අර්බුදය ගැන ලෝකය සසළවී සිටිද්දීත්, මෝදි ආණ්ඩුව තවමත් දරන්නේ තමන් ඒ බව නොදකින, නොදන්නා බව පළකරන නිහඬ පිළිවෙතකි.

රූපි කෝර්ගේ නිර්භීත විරෝධයත් ඉන්දියාවේ මෝදි ආණ්ඩුවේ ඊශ්‍රායල-ඇමෙරිකානු හිතවාදී නිහඬබවත් එකිනෙකට ප්‍රතිපක්‍ෂ කොට තබා බලන විට, අප ඉදිරියේ වැදගත් ප්‍රශ්නයක් මතුවේ. ලෝකයේ අවධානය යොමු විය යුතු එම ප්‍රශ්නය නම් යුදවාදයෙන් උමතු වී සිටින ඇමෙරිකාව සහ රුසියාවද, එම රටවල හවුල්කරුවන්ද සමග එකතුවී සිදුකෙරෙන මානුෂිකවාදී විනාශකාරී රාජ්‍ය ප්‍රතිපත්තිවලට විකල්පයක් ඉදිරිපත් කිරීමට හැකියාවක් තිබෙන රටක් ලෝකයේ නැත්තේ ඇයිද? යන්නයි.

ලෝක දේශපාලනයේ යුදවාදයට විකල්ප දැක්මක් ඉදිරිපත් කිරීමට තරමක් හෝ උත්සාහයක් ගත් නොබැඳි ව්‍යාපාරය දැන් බිඳවැටී ඇත. ඒ අතර, එම නොබැඳි ව්‍යාපාරයේ ලෝක දැක්ම තම විදේශ ප්‍රතිපත්තිය සමග සම්බන්ධ කරගෙන සිටි ඊජිප්තුව, යුගෝස්ලාවියාව, ලංකාව හා ඉන්දියාව කවදුරටත් එම දැක්ම පිළිගන්නේ නැත. ලෝක යුද්ධවලට විකල්ප වශයෙන් ලෝක සාමයක් ගැන නාමික වශයෙන් හෝ කථාකළ ලෝක සමාජවාදී ව්‍යාපාරයද, ලෝක සාමය පිළිබඳ ප්‍රශ්නයේදී අද නිහඬය. ලෝක සාමය පවත්වා ගැනීම පිළිබඳ වරපත්‍රයක් හිමිව සිටින එක්සත් ජාතීන්ගේ සංවිධානයටත් එහි මහලේකම්වරයාටත් යුක්රේන සහ පලස්තීන යුද්ධ දෙකෙහිදීම කළ හැකිව තිබෙන්නේ ඉතා සීමිත කාර්යයකි.

ලෝකයේ රාජ්‍ය විසින් පවත්වාගෙන යනු ලබන, ලෝක භුදේශපාලන භාවිතයේම අංගයක් වන යුද්ධය විසින් ඇති කරනු ලබන මහා මානුෂික විනාශය ගැන මානුෂිකවාදී වේදනාව සහ කෝපය පළකරන යුද විරෝධී මහජන මතයක්ද, මෙම විනාශයට ප්‍රතිචාර වශයෙන් මේ දිනවල අලුතෙන් ගොඩනැගෙමින් තිබෙන බවද අපට නිරීක්‍ෂණය කළ හැකිය. ඉහතදී අප දුටු කැනඩාවේ ජීවත් වන ඉන්දියානු සම්භවයක් ඇති කිවිඳියගේ විරෝධතා ප්‍රකාශය අප අගය කළ යුත්තේ එම සන්දර්භය තුළය. ගාන්ධිගේ සහ නේරුගේ දේශපාලන උරුමය සහිත ඉන්දියාවට නිල වශයෙන් එම හඬට සම්බන්ධ වන්නට වර්තමානයේදී නොහැකිය. අගමැති මෝදි විසින් ඉන්දියාවේ ශිෂ්ටාචාරමය උරුමයට කරනු ලැබ ඇති විනාශය, එම නොහැකියාව පිටුපස තිබෙන ප්‍රධාන සාධකයක් බවද නිරීක්‍ෂණය කළ යුතුව තිබේ. ලංකාවටද බලපාන එම ගැටලුව මඳක් විමසා බැලීමට මෙම ලිපියේ ඉතිරි කොටසින් අපි උත්සාහ ගනිමු.

රාජ්‍ය චර්යාව මානුෂික කිරීමට දැක්මක්?

පලස්තීනයේ හා යුක්රේනයේ සිදුවන ජනඝාතක යුද්ධ දෙක විසින් මතුකරනු ලබන මානුෂවාදී ගැටලුව ගැන යළි මතක් කරගනිමින්, එම විමසාබැලීම ආරම්භ කරමු. එය නම් රාජ්‍ය සහ පාලක පන්තීන් අතර ඇතිවන වෛරය හා පසමිතුරුතා විසඳා ගැනීම සඳහා ඔවුන් සතුව ඇති පහසුම විකල්පය වන යුද්ධයේ ප්‍රථම ගොදුර වන්නේ, එම යුද්ධය නිර්මාණය කිරීමට කිසිදු සම්බන්ධයක් නැති දහස් සංඛ්‍යාත අහිංසක මනුෂ්‍යයන්ය යන්නයි. බයිබලයේ පරණ තෙස්තමේන්තුවේ කතාවල මෙන්ම සම්භාව්‍ය ග්‍රීක කාව්‍ය හා නාට්‍ය නිර්මාණවලට වස්තු වූ ග්‍රීක සමාජයේත්, මහා භාර වීර කාව්‍යයේත් වර්ණනය කෙරෙන පුරාණ ඉන්දියානු සමාජයේත් සිදුවූ ආදිකාලීන ගෝත්‍රික යුද්ධවලදීත් වැඩියෙන්ම විනාශයට පත්වී තිබෙන්නේ එම යුද්ධවලට සම්බන්ධ නැති සිවිල් වැසියන්, ස්ත්‍රීන්, ළමයින්, මහල්ලන් සහ ළදරුවන්ය.

එම ගෝත්‍ර යුද්ධවල සිට, පසුගිය සියවසේ සිදුවූ ලෝක යුද්ධ දෙක මෙන්ම, තවමත් සිදුවන අන්තර්-රාජ්‍ය සහ රාජ්‍ය අභ්‍යන්තර යුද්ධවලත් වැඩිම විනාශයට පත්වන මනුෂ්‍ය කොටස, සාමාන්‍ය සිවිල් ජනතාවයි. පලස්තීනයේ ඊශ්‍රායලය ගෙන යන යුද්ධයේදී ලෝක ජනයාගේ හෘදය සාක්‍ෂිය කළඹවා ඇති ‘මානුෂිකවාදී අර්බුදය’ යන විසිවැනි සියවසේ සංකල්පයෙන් විස්තර වන්නේ, මනුෂ්‍ය ඉතිහාසය තඑරම්ම පැරණි මෙම මානුෂික ඛේදවාචකයයි. යුක්රේන යුද්ධයෙනුත්, ගාසා යුද්ධයෙනුත් නොනැවතීම වාර්තා වන්නේද එයයි.

ලිබරල් මානුෂවාදය

මේ සිදුවීම් මැද, ලෝකයේ ජාතික රාජ්‍ය අතර සම්බන්ධතා, එනම් අන්තර්-ජාතික සම්බන්ධතා, මෙහෙයවීම හා ලෝක සාමය ඇතිකිරීම අරමුණු කරගත් දෘෂ්ටියක් වශයෙන් තිබෙන්නේ ලිබරල් මානුෂවාදයයි. ඉම්මෑනුවෙල් කාන්ට් නම් 18වැනි සියවසේ සිටි ජර්මන් දාර්ශනිකයාගේ ඉගැන්වීම් අතර තිබෙන ‘සදාකාලික සාමය’ නම් වූ ඉගැන්වීම මත පදනම් වන, ලෝක සාමය පිළිබඳ මෙම ලිබරල් දෘෂ්ටිවාදය, රටවල් අතර ඇති යුද්ධවල ප්‍රචණ්ඩත්වය සහ රාජ්‍ය ක්‍රෑරත්වය පාලනය කිරීමට යොදාගන්නා මානුෂවාදී නීති සඳහා චර්යාධාර්මික පදනමද සැපයීය. යුද්ධවලදී සිවිල් ජනතාවට හානි කිරීම, යුද සිරකරුවන් මැරීම, සිවිල් ජනතාවගෙන් පළිගැනීම වැනි ක්‍රියා යුද අපරාධ බවට පත් කරන ජාත්‍යන්තර නීති සහ යුද නීති පැනවීමට එක්සත් ජාතීන්ගේ සංවිධානයට මග පෙන්වන ලද්දේද එම ලිබරල් මානුෂවාදී දෘෂ්ටිවාදය විසිනි. ඊශ්‍රායල යුද ප්‍රහාර ගාසා තීරයේ රෝහල්වලට, පාසල්වලට, නිවාසවලට, පාරවල්වලට සහ අසරණ සිවිල් ජනතාව මතට යොමුවන විට ඊශ්‍රායලය යුද අපරාධ සිදුකරමින්, ජාත්‍යන්තර මානුෂවාදී නීති හිතුමතේ උල්ලංඝනය කරන බවට එක්සත් ජාතීන්ගේ මහලේකම්වරයාගෙන් චෝදනා එල්ල වන විට, ඔහු පදනම් කරගන්නේද මෙම ලිබරල් මානුෂවාදී නීතිය සහ මූලධර්මයි.

එය එසේ සිදුවෙද්දී ලිබරල් මානුෂවාදී නීතියද මහත් අර්බුදයට පත්කරනු ලැබ තිබේ. එසේ කර තිබෙන්නේ අමෙරිකානු, යුරෝපීය සහ ඊශ්‍රායල ආණ්ඩු විසිනි. පලස්තීනයේ ඊශ්‍රායලය විසින් ඇතිකරනු ලැබ තිබෙන මහා මානුෂවාදී ඛේදවාචකය නොසලකා හැරීමට පමණක් නොව ඒ ගැන ඊශ්‍රායලයට දොස් නොපැවරීමටද ඇමෙරිකාව සහ යුරෝපීය ආණ්ඩු තීරණය කර ඇති බව පෙනේ. ඔවුන් හැම දෙනාම තවමත් සිතන්නේ සහ ක්‍රියාකරන්නේ ඊශ්‍රායලය හමාස් සංවිධානයේ ත්‍රස්තවාදයේ අහිංසක, අසරණ වින්දිතයකු ලෙසය. ලිබරල් මානුෂවාදී මූලධර්ම සහ එහි යුද නීති නොසලකා හැරීම සහ උල්ලංඝනය කිරීම ලිබරල් ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී රාජ්‍යවලට අලුත් දෙයක් නොවේ. එය ඇමෙරිකානු මෙන්ම යුරෝපා ලිබරල් රාජ්‍යවල විදේශ ප්‍රතිපත්තියෙන් දිගටම උල්ලංඝනය කරනු ලැබූ මූලධර්මයකි. පලස්තීන ජනතාවගේ දේශපාලන අයිතිවාසිකම් සහ ඔවුන්ගේ මානුෂවාදී අයිතිවාසිකම් රැකදීමට එජා. සංවිධානය දිගින් දිගටම අසමත්වී තිබෙන්නේ මේ පසුබිම තුළය.

රාජ්‍ය චර්යාව හැඩගස්වන නව දැක්මක්?

රාජ්‍යයන්ගේ යුද චර්යාව හැඩ ගැස්වීමට ලිබරල් මානුෂවාදය අසමත් වීමේ මෙම පසුබිම තුළ, රාජ්‍ය චර්යාව හැඩ ගස්වන නව දැක්මක අවශ්‍යතාව, පලස්තීන අර්බුදය ඉදිරියේ නැවත වරක් මතු වී තිබේ. එය ලිබරල් මානුෂිකවාදය අතහැරීමක් නොව, එහි ඇති මූලික අඩුවක් පිරවීමටය. එවැන්නක් සොයා ගැනීමට මූලිකත්වය ගත හැකි ශිෂ්ටාචාරමය සම්ප්‍රදායක් ඇති ලෝකයේ රටවල් තිබෙන්නේද?

එවැනි සාකච්ඡාවක් රාජ්‍ය මට්ටමින් ආරම්භ කිරීම අද අත්‍යවශ්‍ය වී තිබේ. නෙකාබැඳි ව්‍යාපාරය ආරම්භ වූයේ එවැනි ක්‍රියාමාර්ගයක් තුළය. චීනයේ, බුරුමයේ සහ ඉන්දියාවේ මූලිකත්වයෙන් 1953 පවත්වන ලද බැංඩුං සම්මේලනය ජාත්‍යන්තර සම්බන්ධතා පිළිබඳ නොබැඳිවාදී චින්තනයට පසුකාලයේදී තුඩුදුන් මූලික අවස්ථාවයි. ‘යුද්ධයෙන් තොර ලෝකයක්’ පිළිබඳව නව ජාත්‍යන්තරවාදී දැක්මක් අලුතෙන් ගොඩනැගීමට, යුක්රේනයේ සහ පලස්තීනයේ යුද්ධ විසින් ඇතිකර තිබෙන දරුණු මානුෂවාදී ඛේදවාචක විසින් දැන් සුදුසු අවකාශය නිර්මාණය කරනු ලැබ ඇත. වියට්නාම් යුද්ධය පැවති කාලයේ එයට විරුද්ධව මතු වූ ලෝක මහජන මතය සිහි ගන්වන යුද විරෝධී මහජන මතයක්ද ලෝක මටට්මෙන් ගොඩනැගෙමින් තිබේ.

මෙම පසුබිම තුළ, ලෝක මට්ටමේ සාකච්ඡාවක් ඇතිකිරීමට හැකියාව ඇති රාජ්‍යයක් හෝ රාජ්‍ය කිහිපයක් ඉදිරියට ඒමට දැන් සුදුසු කාලයයි. එවැනි රාජ්‍යයක් සොයාගැනීම දුෂ්කරවීම වර්තමාන ලෝක අර්බුදය තුළ ඇති අනේකවිධ ගැටලුවලින් එකකි. ඇමෙරිකාව හෝ යුරෝපීය රටවල් වර්තමාන අර්බුදයේ නිර්මාතෘවරුන් හා කොටස්කරුවන් නිසා ඒවාට ඒ සඳහා කිසිදු දේශපාලන හෝ සදාචාරාත්මක හැකියාවක් නැත. පුටින් යටතේ රුසියාවටද ජනාධිපති ජින් පිං යටතේ චීනයටද ඒ සඳහා අවශ්‍ය චර්යාධාර්මික අයිතියක් නැත. ඒ දෙරටම ඇමෙරිකාවත් සමග ලෝක ආධිපත්‍යය සඳහා යුද්ධ කරන සහ යුද්ධ කිරීමට සූදානම් දෙරටකි.

එම කාර්යයට යන්තම් හෝ සුදුසුකමක් තිබුණු ඉන්දියාවටද දැන් ලැබී තිබෙන්නේ නුසුදුසුකමකි. බීජේපීයත් නරේන්ද්‍ර මෝදිත් බලයට පැමිණීම සමග ඉන්දියාව සතුව තිබුණු ගාන්ධි-නේරුවාදී චර්යාධාර්මික දේශපාලන උරුමය අවසන් විය. එම ක්‍රියාව කළේ අගමැති නේරුගේම දුව සහ මුණුබුරා යටතේ පැවැති කොන්ග්‍රස් පාලන කාලය තුළදීය. අගමැති මෝදිගේ බීජේපී ආණ්ඩුව කෙළේ ඉන්දියානු රාජ්‍යය අභ්‍යන්තර වශයෙන් අසීමිත ලෙස ප්‍රචණ්ඩ, ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය නොතකන, දරදඬු රාජ්‍යයක් බවට පත්කිරීමයි. ලෝක බලවතකු වීමේ ආශාව ඉන්දියානු රාජ්‍යයට ලබාදුන් අගමැති මෝදි, ඔක්තෝබර් 8දාම කෙළේ, හිතේ කිසිදු චකිතයක් හෝ පිළිකුලක් නැතිව ඊශ්‍රායල අගමැති නෙතනියාහුගේ ජනඝාතක ප්‍රතිචාරයට ආශීර්වාදය හා සහාය පළකිරීමයි.

ලෝකයේ අන්තර්-රාජ්‍ය සම්බන්ධතා මානුෂිකවාදී කිරීමට අවශ්‍ය වන්නේ ගාන්ධිවාදී දෘෂ්ටිවාදී මග පෙන්වීමකි. ඒ සඳහා මෝදිගේ ආණ්ඩුව පරාජය කිරීමද අත්‍යවශ්‍යය. ලබන වසරේ අප්‍රියෙල් මාසයේදී ඒ සඳහා අවස්ථාවක් ඉන්දියානු ජනතාවට ලැබෙනු ඇත.

රණතුංගීකරණය වූ ක්‍රිකට් කතා වස්තුව

0

ලෝකයේ පතරංගම නත්තල් ගස හදා ගිනස් වාර්තාවක් වෙත ළඟා වෙමින් සිටි අර්ජුන රණතුංග වඩා ජනප්‍රිය චරිතයක් වූයේ 1996 වසරේ සීමිත ඕවර ලෝක ක්‍රිකට් කුසලානය හිමිකරගත් ශ්‍රි ලංකා ක්‍රිකට් පිලේ නියමුවා වීම නිසා ය.

තමන්ගේ හිසවටා රැස් ඇතැයි සිතන මිනිසුන් කරකැවෙමින් තිබෙන මෙකී රැස් බැහැගෙන යමින් ඇතැයි තමන්ටම සිතෙන විට විකාරයෙන් දඟලයි. නා නා නැටුම් නටයි. නා නා ගැයුම් ගයයි.

ලෝක කුසලානයක් හිමිකරගත් කණ්ඩායමකට නායකත්වය දුන් මිනිසෙක්ට ඩොලර් ලක්ෂ 8ක් පමණ වැයකරමින් නත්තල් ගසක් ගහන්නට සිතෙන්නේ ඇයි? අර්ජුන රණතුංග තුළ බැලූ බැල්මට ම වන්නේ සිංහ-බෞද්ධ අධිනිශ්චයවීමකි. එවැන්නෙකුට ලෝක ශූරයන් වී විසි වසරක ඇවෑමෙන්, එනම් 2016 වසරේ, නත්තල් ගසක් හදන්නට සිතෙයි. මෙම ආර්ටිෆිෂල් නත්තල් ගස මීටර් 73ක් හෙවත් අඩි 239ක් උස ය. රතු, කොළ, රන්, රිදී පෑ ය තවරා එහි රැන්දූ පයින් කෝන් මිලියනයකි. විදුලි බුබුළු ලක්ෂ 6කි. මුදුනේ වූ වලිග තරුව පමණක් මීටර් 6ක් උස ය. මාස 4ක් තිස්සේ සිය ගණනක් වරාය කම්කරුවෝ මෙන්ම ස්වේච්ඡා ශ්‍රමිකයෝ නත්තල් ගහ සමඟ ඔට්ටු වෙමින් සිටිය හ.

මිනිස්සු දරිද්‍රතාවෙන් සිටින සමයක, යහපාලන වේශයෙන් බලයට ආ පාලකයන් මේ විකාර නත්තල් ගසට මෙතරම් මුදලක් වැය කරන්නේ ඇයිදැයි ප්‍රශ්න කෙරුවේ වෙන කවුරුත් නොවේ මැල්කම් කාඩිනල් රන්ජිත් අගරදගුරුවරයා ය. නත්තල් ගසට කර ගසා සිටි අර්ජුනයින් වෙනුවෙන් කාඩිනලුන්ට පිළිතුරු බඳින්නට ඉදිරිපත් වූයේ එවක අගමැති වූ රනිලුන් ය. ඔහු කීවේ නත්තල් ගහට පොදු ජනතා මුදල් වැය නොකරන බවත් එය, ස්වර්ග රාජ්‍යයටත්, තව්තිසා දිව්‍ය ලෝකයටත් කුසල් රැස් කරන, පිංවතුන්ගේ පරිත්‍යාගයන් මත සිද්ධ වන බවත් ය.

නත්තල් ගස බාර ඇමතිවරයා වූ අර්ජුන වහා ඉදිරියට පැමිණ තමන්ගේ අදහස මාධ්‍යයට කීවේ ය. ඔහුට අනුව එය, එකම රටක් එකම ජාතියක් ලෙස අපට ඉන්නට හැකි බව ලොවට පෙන්වනු පිණිස අටවනු ලැබූ නත්තල් ගසකි. අර්ජුන රණතුංග යනු සිංහල බෞද්ධ බහුතරයක් සිටීමෙන් නොනැවතී, සිංහල බෞද්ධ දෘෂ්ටිවාදය අධිනිශ්චය වූ රටක, ජාතික හා ආගමික සහජීවනය ලොවට පෙන්වන්නට ඩොලර් ලක්ෂ අටක් ද විශාල මිනිස් ශ්‍රමයක්ද වැය කර ඇටවූ නත්තල් ගසකට හැකි බව සිතූ විහිළුකාරයෙකි. මෙවන් විහිළුකාරකම් සහ රැස් වළලු එහෙ මෙහෙ වීම්වල සහසම්බන්ධයක් නැද්ද?

මෙම කොලමේ ශීර්ෂය පිණිස යොදා ඇති රණතුංගීකරණය වූ ක්‍රිකට් කතා වස්තුව මා 25වසරකට පෙර, එනම් 1998 මැයි 31 ඉරිදා රාවය පත්තරයේ ක්‍රිඩා පිටුව පිරෙන්නම ලියූ ලිපියක ශීර්ෂයයි. මා ලිපිය ඇරඹූයේ රොෂාන් මහානාම සහ කුමාර ධර්මසේන ශ්‍රී ලංකා ටෙස්ට් පිලෙන් ඉවත් කර දැමීමට ගත් තීන්දුව තුළ වූ රණතුංග අඩංගුව ප්‍රශ්න කරමිනි.

ලෝක කුසලානය දිනා ගැනීම අරජුනගේ නායකත්ව ප්‍රාතිහාර්යයක් ලෙස ගැනීම ඓතිහාසික වරදකි. නා නා කැටයම් පිරි ක්‍රිකට් දැවැන්තයන් රැසක් එකම මොහොතක කණ්ඩායමකට ගොනු වීම ඓතිහාසික විකාශයක ප්‍රතිඵලයක් මිස අර්ජුනගේ මැජික් එකක් නොවේ. නමුත් ලෝක කුසලානය ඔසවාගෙන ක්‍රිකට් බෝඩ් එකට ආ අර්ජුනගේ චර්යාව එතැන් සිට ශුද්ධවූ මමංකාරයෙන් ඔද්දල් වන්නට විය. පසුව, ක්‍රමයෙන්, අර්ජුනගේ පරම හතුරා බවට පත්වුණු, ක්‍රිකට් ඡන්ද කෙරුවාවෙන් අර්ජුනට යන එන මං නැති කළ තිලංග සුමතිපාල ඔසවාගෙන විත් මණ්ඩලයේ මුල් පුටුවේ වාඩි කෙරෙව්වේ අරජුන මිස උණුවන හිත ඇති ක්‍රිකට් ලෝලීන් නොවේ.

අර්ජුන එසේ කළේ කප් එක ගැසූ නායකයාගේ බලපුළුවන්කාරකම් ළෙලවමිනි. ක්‍රිකට් පාලක මණ්ඩලයේ ප්‍රධාන විධායක ධුරයට තමන්ගේ සොහොයුරු ධම්මික රණතුංග සම්ප්‍රාප්ත වූයේ ද අර්ජුන විසින් අවභාවිත කෙරුණු බලය හින්දා ම ය. අර්ජුන යහපාලන වරාය ඇමති වූ විට යළි ධම්මික තමන් ළඟට ගත්තේ ක්‍රිකට් පාලක මණ්ඩල ඉතිහාසය යළි මෙනෙහි කරලමිනි. එතැන් සිට ඝාතන චෝදනා දක්වා දිග්ගැස්සුණු රණතුංග බල හවුලේ යහපාලන කල්කිරියාව, වරාය ඒකාබද්ධ වෘත්තීය සමිති සන්ධානය විසින් ගොනු කෙරුණු කරුණු 20කින් සමන්විත චෝදනා පත්‍රය එකින් එක ලිහා බැලීමෙන් පමණක් වුව තේරුම් ගන්නට බැරිකමක් නැත. මෙකී අර්ජුන සමස්තය ගැන සංවාදය පසෙක තිබියේ වා, මගේ ප්‍රශ්නය මෙයයි.

තමන්ගේ කුප්‍රකට ඉතිහාස භාවිතය අමතක වූවාක් මෙන් අර්ජුන විසින්, ක්‍රිකට් පරිහානියට හේතු මේ මේ යැයි කියමින් නිලධාරීන්ට බලධාරීන්ට හා හිටපු ක්‍රීඩකයන්ට තර්ජනාංගුලිය දිගු කරනු ලැබීම ඉතිහාසය දන්නා මිනිසුන් ඉවසා සිටින්නේ ඇයි ද යන්නයි. 1996 ලෝක කුසලානයට පදනම දැම්මේ ඉතිහාසය පුරා ශ්‍රමය වැපිරූ ක්‍රීඩකයන් බර ගණනාවක් වුව වත්මන් ක්‍රිකට් පරිහානියට පදනම දැමන ලද්දේ අර්ජුන රණතුංග විසින් බව ඉතිහාස සාක්ෂරතාවක් නැති සමාජයට මෙනෙහි කරලීම සමාජ දේශාපාලන වගකීමක් ලෙස සලකමි. මේ ලියන්නේ එබැවිනි.

අර්ජුන විසින් ගොඩනැවුණු ක්‍රිකට් මාෆියාවට එරෙහිව මා ලී පෙර කී ලිපිය පළවුණු, උණු උණු රාවය පත්තරයත් අතැතිව, 1998 මැයි 29වැනි සිකුරාදා දින, කොළඹ බෙත්තාරාම ක්‍රිඩාංගණයේ පැවති නවසීලන්ත සංචාරයේ පළමු ටෙස්ට් තරගය නරඹන්නට පැමිණ සිටි, අර්ජුනෑඹේණිය සමදරාවන්, ස්ත්‍රීන් පිරිසක් වටකරගෙන බහුභානීවැ සිටිනා අයුරු සජීවි තරග විකාශය තුළ විටින් විට පෙන්නන අයුරු තවමත් සජීවි මතකයකි.

මහානාම සහ ධර්මසේන හළා දැමුවා පවණක් නොව මේ වකවානුව වන විට ක්‍රිකට් තේරීම් කමිටුව අරවින්ද ද සිල්වා උපනායක ධුරයෙන් ඉවත් කර සනත් ජයසූරිය එතැනට ඔසවා අනාගත නායකත්වයට පුරුදු පුහුණු කරමින් සිටියේ අර්ජුන අරවින්දට එරෙහිව දියත් කර තිබුණු සීතල යුද්ධය නිසා බව අපට නම් අපැහැදිලි වූයේ නැත. පෙර කී ලිපියේ මා ඒ ගැන ලියා තිබිණ. අර්ජුන සනුහරයේ සමාජ භාවිතය පිළිබඳ හෙළිදරව් කිරීම් ගණනාවක් රාවය මගින් අපි දිගින් දිගටම සමාජගත කළෙමු.

අර්ජුනගේ මහගෙදර වත්තට වැටෙන්නට ටෙනිස් බෝල ගැසූ කොල්ලන්ට වෙච්ච දේ මෙන්ම, පේරාදෙණිය උද්භිද උද්‍යානයේ කම්කරුවකුට වෙච්ච දේ බඳු ක්ෂුද්‍ර සිදුවීම් පවා අපට නම් තවම මතක ය. අර්ජුන සනුහරයේ ආධිපත්‍යයට එරෙහිව දිගින් දිගටම අප ගැසූ මාධ්‍ය කැරැල්ලටම අදාලව 1999 ජනවාරි 31 වැනිදා රාවයට, ම විසින් ලියැවුණු ලියවිල්ලේ ශිර්ෂය තැබුණේ ‘කැප්ටන් හොට්’ ලෙසිනි.

එහි ආරම්භක ඡේදය මෙබඳු විය.
‘කැප්ටන් කූල්ගේ ක්‍රිකට් ජීවිතයේ අවසාන කාලය ළඟාවී ඇත. 18හැවිරිදි ශිෂ්‍යයෙක්ව සිටි අවධියේ දී ශ්‍රී ලංකා ජාතික ක්‍රිකට් පිල නියෝජනය කිරීමේ වරම් ලද ඔහු 18 වසරකට අධික කාලයක් තිස්සේ ක්‍රිකට් පිටියේ හොල්මං කරයි. සියල්ලන්ට ම අයියා කියමින් ක්‍රිකට් පිටියට අවතීර්ණ වූ ඔහු දැන් සියල්ලන්ගේ ම සහ සියල්ලේ ම අයියා බවට පත්ව සිටියි. කොටින්ම ලාංකික ක්‍රිකට් වපසරියේ එකම පොල්මඃකාරයා බවට පත්ව සිටියි. ලාංකීය ක්‍රිකට් ක්ෂේත්‍රයේ රණතුංගීකරණය පිළිබඳව නිවැරදි ස්ථාවරයක සිටිමින් දිගින් දිගටම විග්‍රහත්මක හෙළිදරව් කිරීම් රැසක නිරත වීමට රාවය ක්‍රියා කළේ එබැවිනි. අධිපති මාධ්‍ය සංස්කෘතිය විසින් අර්ජුන විරුවකු ලෙස භෞතීස්ම කෙරෙද්දී රාවය ක්‍රියා කළේ අර්ජුනගේ ඒකාධිපතීත්වය හෙළිදරව් කිරීම වෙනුවෙනි.’

යළි අර්ජුන වීරයකු කරන්නට දතකන ඉතිහාස සාක්ෂරතාව අහිමි සමාජයට අප යෝජනා කරන්නේ මෙයයි.

අර්ජුන මේ නටන්නේ නාඩගමක් නොව අර්ජුන යනු ම නාඩගමකි. ඔහු නටන්නේ ජවුසමක් නොව ඔහු යනු ම ජවුසමකි. හෙ තෙම නටන්නේ කෝලමක් නොව හෙ තෙම ම කෝලමකි. පොලොන්නරු මහපොළොවෙන් මතුවුණු තවත් එක් මිනිසකු වන රොෂාන් රණසිංහ සමඟ එක්ව, ඇල්වතුරත් නිවා බොන පට්ට නිවුණු චරිතයක් බවට පෙන්වන්නට අර්ජුන රඟමින් සිටින ජවනිකා, ඉතිහාස විචාරයකින් තොරව බාර නොගන්නා ලෙස සමාජයට යෝජනා කිරීම, ඔහුගේ ආධිපත්‍යයට එරෙහිව කැරලි ගැසූ ඉතිහාසයක් සහිත අප සතු වගකීමක් වන්නේ ය. අර්ජුනගේ චණ්ඩි පාට් අබියස ප්‍රසන්න රණතුංග පුංචි බබෙකි. අර්ජුන දේශපාලන නරා වලම කළඹන දිය රකුසෙක් නම් ප්‍රසන්න එ වල නැඟුණු පොහොට්ටුවකි.
රණතුංගීකරණය නම් වචනය මා මුල් වරට ලීවේ ශ්‍රී ලංකාව ක්‍රිකට් ලෝක ශූරයන් වීමෙන් වීමෙන් පස් මසක ඇවෑමෙනි. එනම්, 1996 අගොස්තු මාසයේ ය. හිරු සඟරාවට ම විසින් ලියැවුණු ‘ක්‍රීඩයකාගේ ඍජුකෝණාස්‍රය’ නම් කොලම තුළ ය. ඒ, වරුණ වරාගොඩ නම් විශිෂ්ට ක්‍රිකට් ක්‍රීඩකයාට සිදුවූ සන්තෑසිය ගැන ය.

වෙළෙඳසේවා ක්‍රිකට් ඒ කාණ්ඩයේ තරගාවලියේ අවසන් තරඟය පැවතියේ යූනියන් ඇරෂුවරන්ස් සහ හැටන් නැෂනල් පිල අතර ය. එහිදී, ලෝක ශූර පතරංග ක්‍රීඩකයන් රැසකගෙන් සමන්විත වූ යූනියන් ඇෂුවරන්ස් පිල පරදා හැටන් නැෂනල් පිල ශූරතාව හිමිකර ගති. වරුණ වරාගොඩගේ නියාමකත්වයෙන් ය. ජය තහවුරු කරගනිමින් විශිෂ්ට පිති හරඹයක නිරතවුණු වරාගොඩ අවසන් තරගයේ වීරයා ද විය. අසංක ගුරුසිංහගෙන් පසු ඔහුගේ තැන හිමි කරගන්නට තරම් ශක්‍යතා තිබූ වරාගොඩට වළ කැපුවේ ද ගුරුසිංහට ගුරුකං කර පළවා හැරි මිනිසා ම ය.

වරුණ වරාගොඩ පිත්තෙන් පෙළහර පානා මොහොතේ ‘තමුසෙ මෙහෙම ගහලද සිලෝන් ගහන්න හිතන් ඉන්නෙ?’ කියා පිටිය මැදදීම තර්ජනය කළ මිනිසා තමන් කියූ දෙය ම ඉෂ්ට කළේ ය. වරුණ වරාගොඩ නාමය ලංකාවේ ක්‍රිකට් තුළ ආගිය අතක් නැතිවිය.

1996 අගෝස්තුවේ මා ලියූ ඒ කොලමේ අවසන් වැකිය වූයේ මෙයයි. ‘අපේ ක්‍රිකට් ක්‍රීඩාව රණතුංගීකරණය වෙමින් තිබේ.’

ගතවෙමින් පවතින්නේ බලලෝභී මහසොහොන්නු, රාවන්නු, කුම්භාන්ඩු, මළගිය ප්‍රාණකාර ප්‍රේතාවතාර යළි යළිත් පැටව් ගසනා පුළුටු දුගඳ සමයකි. ඉදින්, මම මේ ලියවිල්ල හමාර කරන මොහොතේ, මෙසේ, විදර්ශන කන්නංගරට වට්සැප් පණිවුඩයක් යවමි.

සහෝදරයා, ‘අවතාරය‘ සඟරාවට මොකද වුණේ?

-මංජුල වෙඩිවර්ධන-

2024 අය වැය රජයේ සේවකයන්ගේ ග්‍රහණයට

0

2024 විසර්ජන පනත් කෙටුම්පත අනුව රජයේ සේවය විශාලතම ප්‍රතිපාදන අත්පත්කරගත් ව්‍යුහය බවට පත්ව ඇත. ශ්‍රී ලංකාවේ ආරක්ෂක සහ රාජ්‍ය පරිපාලන අමාත්‍යාංශවලට වෙන්කර ඇති මුදල රුපියල් බිලියන 1,309 ක් බව දැක්වේ. පළාත් සභා සහ මහ ආණ්ඩුවේ කාර්ය මණ්ඩලය, විශ්‍රාම වැටුප් හා ආරක්ෂාව රජයේ ප්‍රධාන අංශ වී ඇති අතර මෙම කටයුතුවලට වෙන් කළ මුදල වාර්තාගත ඉලක්කමක් බවට පත්වීම විශේෂ අවධානයට පත් විය යුතුව තිබේ. මෙම අංශවලින් ජාතික නිෂ්පාදනයට හෝ දළ දේශීය නිෂ්පාදිතයේ වර්ධනයට ලැබෙන පිටිවහල කෙබඳු ද යන්න ප්‍රශ්න කළ යුතුව ඇත.

පළාත් සභා සහ විශ්‍රාම වැටුප් දෙපාර්තමේන්තුව ඇතුළත් රාජ්‍ය පරිපාලන අමාත්‍යාංශයට 2024 වසරේ අය වැය අනුව රුපියල් බිලියන 886ක් වෙන් කර ඇති අතර එය පසුගිය වසරේ රුපියල් බිලියන 782කි. මෙම වසරේ ආරක්ෂාව සඳහා රුපියල් බිලියන 423ක් වෙන් කර ඇත. එය පෙර වසරේ දී රුපියල් බිලියන 410ක් විය. මහජන ආරක්ෂක එනම් පොලිසිය ඇතුළු සේවා සඳහා තවත් රුපියල් බිලියන 140 ක් වෙන් කර ඇති බව දැක්වේ. ආරක්ෂාව සහ පොලිසියේ රාජකාරි සඳහා වියදම පාලනය කරන්නට ආණ්ඩුව තවමත් අපොහොසත්ය.

යුද ගැටුම් අවසන්ව අවුරුදු පහලොවකට පමණ පසු ක්‍රියාත්මක වන අය වැය යෝජනාවක පවා හමුදාව හා පොලිසියේ වැය බරපතළය. ආරක්ෂක පිරිස් අඩු කරන ලෙස යෝජනා පවතින නමුත් අලුත් බඳවා ගැනීම් තවත් සිදුකරන්නට සිදුවී තිබේ. ආරක්ෂක කටයුතු කෙරෙහි රජයේ නැඹුරුව තවදුරටත් එලෙසම පවතී. සෞඛ්‍ය අමාත්‍යාංශයට පසුගිය වසරේ රුපියල් බිලියන 267 සිට රුපියල් බිලියන 410 ක තියුණු ලෙස ඉහළ ප්‍රතිපාදන වෙන්කර ඇති අතර එයට හේතුව ආනයනය කරන ඇත්තේ වෛද්‍ය සැපයුම්වල පිරිවැය ඉහළ යාම බව පැහැදිලිය.

සෞඛ්‍ය අමාත්‍යාංශයේ වියදම්වලින් රුපියල බිලියන හැටක් පමණක් ප්‍රාග්ධන වියදම් වශයෙන් පෙන්වන හෙයින් පසුගිය වසරේ ආකෘතිය ඉක්මවා සේවාවක් අපේක්ෂා කළ නොහැක.
2023 වර්ෂයේ දී ආර්ථික අර්බුදය හේතු කොටගෙන එවකට ක්‍රියාත්මක වූ ඇතැම් ප්‍රාග්ධන ව්‍යාපෘති නවතා දැමූ අතර පුනරාවර්තන වියදම් සෑහෙන කොටසක් ද කපා හරින ලදි. මෙම වසරේ විසර්ජන අය වැය අනුව රජයේ ආයෝජනය සැලකිය යුතු ප්‍රමාණයකින් වැඩිවිය හැකි ලකුණු විද්‍යමාන නොවේ. පුද්ගලික අංශයේ ආයෝජන නංවන සැලැස්මක් සඳහා දැනය පරිසරයක් රහිත අතර අය වැයෙන් දිරිගැන්වීම් යෝජනා කළහොත් ඒවා ක්‍රියාවට නැගෙන්නට ද යම් කාලයක් ගතවේ.

හෙට එනම් නොවැම්බර් දහ තුන්වැනි දා ඉදිරිපත් වන අය වැය මහජනතාවට කිසියම් ආකාරයක සහනශීලී රාමුවක් ඉදිරිපත් වනු ඇතැයි විශ්වාස කළ හැකිය. ලබන වසරේ ජනාධිපතිවරණය සහ පාර්ලිමේන්තු මැතිවරණය පවත්වන්නට ඉඩ ඇත. ආණ්ඩුව කිසියම් උපක්‍රමශීලී පිළිවෙළකින් එය මග නොහැරියහොත් වසර මැද දී හෝ මහජන මතය ආණ්ඩුවට නතු කරගැනීම අරමුණු කරගෙන විශේෂ සහන ක්‍රියාත්මක විය හැකි අතර ඒවා ආර්ථිකයට බලපාන ආකාරය කල් තබා ප්‍රකාශ කළ නොහැකි වී තිබේ.

අය වැය ඉදිරිපත් කරන නමුත් වසර අතරමැද අතිරේක ඇස්තමේන්තු ඉදිරිපත් කරන අවදානමක් පවතී. සත්‍ය අය වැය හිඟය ඉක්මවන කාරණයක් වේ. ජාත්‍යන්තර මුල්‍ය අරමුදල කරන ලද නිර්දේශ අනුව දේශීය ණය ගැනීම පාලනය කරන අතර අය වැය හිඟය ස්ථාවරව තබාගැනීම සඳහා අලුතින් ආදායම් උපයාගන්නට සිදුවේ. ආණ්ඩුව තමන්ට නොලැබෙන ධනය උත්පාදනය සඳහා පහසු ක්‍රියාමාර්ගයක් වශයෙන් බදු වැඩිකරනු ඇත.

2024 අය වැය යෝජනා ඉදිරිපත් කරන්නට කලින් එම වසර සඳහා බදු නංවන යෝජනා ඉදිරිපත්කළ ආණ්ඩුවකට නැවත නැවතත් බදු වැඩිකරන යෝජනා ගැසට් කිරීම අපහසු නැත. පොදු ජනතාවට මෙම බදු බලපාන ආකාරය ගැන නොසලකා, ආණ්ඩුවේ වියදම් පාලනය කරගන්නට තරම් උනන්දුවක් රහිතව හැසිරෙන අවස්ථාවක අලුත් යමක් බලාපොරොත්තු විය නොහැකිය. වැට් බද්ද සියයට දහ අට දක්වා සංශෝධනය කර සීනි කිලෝවකින් අය කරන බද්ද ශත විසි පහක සිට රුපියල් පනහ දක්වා වැඩි කළ ආණ්ඩුවක් ඉදිරියට ද ශයිලොක් න්‍යාය හැර අනෙකක් නොදන්නා බව ඉතාම පැහැදිලි කරුණකි.

2024 වසර සහනශීලී තත්ත්වයක් ඇති කරනු ඇතැයි මහජනතාව බලා සිටී. වසර දෙකක් තුළ සියයට දහයකින් ආර්ථිකය ඍණ අගයකට පත්ව ඇත. මෙම පසුබෑම වලක්වා නැග්මක් වෙනුවෙන් ප්‍රතිසංස්කරණ යෝජනා කර තිබේ. යෝජනා අනුව බදු වැඩි කර ආදායම හා වියදම පාලනය කරගන්නට උත්සාහ කරන නමුත් වර්ධනට අරමුණු කරගෙන සැලැස්මක් සඳහා සූදානමක් නොපෙනේ.

ලබන වසරේ ශ්‍රී ලංකාවේ ආර්ථිකය සියයට 1.5 කින් වර්ධනය වනු ඇතැයි දැක්වේ. සියයට දහයකින් වැටුණ රටක් සියයට එකහමාරකින් වැඩිවීම ආශ්චර්යයක් වෙන්නේ නැත. ශ්‍රී ලංකාවේ ජනගහන රටාව අනුව ඉක්මන් වර්ධනයක් එනම් සියයට දහයක පමණ දළ දේශීය නිෂ්පාදනයේ වැඩ්වීම් අනුපාතයක් අවශ්‍ය කෙරේ. මෙම ඉලක්ක සාක්ෂාත් කරගන්නට සැලකිය යුතු ආයෝජනයක් කළ යුතුවේ. ආණ්ඩුව නොකරන හා පුද්ගලික අංශයට කරන්නට ඉඩ නොදෙන පසුබිමක් තුළ දියුණුවක් අපේක්ෂා කරන්නේ කෙසේද?


ජාත්‍යන්තර තත්ත්වය අනුව පවා අවදානමක් පවතී. රුසියාව හා යුක්රේනය අතර ගැටුම් අවසානයක් නැත. හමාස් සංවිධානය විනාශ කරන ඊශ්‍රායල යුද්ධයේ පැතිරීම කෙලෙස විය හැකි ද යන්න අවිනිශ්චිතය. යුද ගැටුම් තවදුරටත් පැවැතිය හොත් බොරතෙල් බැරලයක මිල ඇමරිකානු ඩොලර් එකසිය පනහ දක්වා වැඩිවිය හැකි බව ලෝක බැංකුව පුරෝකථනය කර තිබේ. ශ්‍රී ලංකාවේ අය වැය සකස් කරන විට මිල තත්ත්ව ගැන විනිශ්චයකින් කරන බව දැක්විය යුතුය. අය වැය රාමුව අනුව බොරතෙල් මිල ඇමරිකානු ඩොලර් අසූවකට සකස් කර ඇති බව පෙනෙන අතර එය දෙගුණයක් දක්වා වුවහොත් ඉදිරිපත්කරන අය වැය සම්පූර්ණයෙන්ම විනාශවීම වැලැක්විය නොහැක. ශ්‍රී ලංකාව වැනි කුඩා ආර්ථිකයක් ඇති රටක් මෙම පසුබිම තුළ බරපතළ තත්ත්වයන්ට නැවත වටයකින් පීඩාවට පත්වීමට ඉඩ තිබේ.

අය වැය විසර්ජන පණත පෙන්වන පරිදි රජයේ ණය ගැනීමේ ඉලක්ක අඩු කර තිබේ. 2024 වසරට රුපියල් බිලියන 3,900 ක් ගැනීමට සූදානම්ය. පසුගිය වසරට වඩා රුපියල් බිලියන දහසකින් අඩු බව පෙනේ. මෙම සීමාව ආණ්ඩුවේ ජයග්‍රහණයක් නොවේ. ශ්‍රී ලංකාවට ණය සපයන ලද මුල්‍ය අරමුදල දේශීය ණය ගැනීම බාලනය කරන ලෙස බල කර තිබීමේ ප්‍රතිඵලයකි. ණය නොගෙන ආර්ථිකය ගොඩනගන්නට නම් පවතින බදු හා දැනට පනවන බදු වලට ද අමතරව තවත් බදු අවශ්‍යය. ධන බද්ද ඉඩම් අයිතිය අනුව බදු යනාදිය පැනැවෙන බව අනාවරණයවේ. ඉඩම වගා නොකිරීම ද අලුත් බද්දකට හේතුවිය හැකිය. මෙම බදු ගෙවන අන්තිමයා පාරිභෝගිකයා බව අමතක කළ යුතු නොවේ.

සීනි බද්ද පනවන පසු සෘජුව සීනි මිල රුපියල් පනහකින් වැඩ්වීමට වඩා වෙනස්ය. ධන බදු ගෙවන්නෝ ද, ආයතනික බදු ද අවසානයේ දී වෙළඳ පොළ අලෙවි වන භාණ්ඩ හා සේවාවලට එකතුවේ. නොදන්නා තැනක පනවන බදු දන්නා දෙයක් මිල දී ගන්නා පසු ගෙවන්නට සිදුවන අතර එයට හේතුව ධනය ගෙවන පුද්ගලයා ඒවා පහල තලයට තල්ලුකරන හේතුවෙන් බව සඳහන් කරන්නට අවශ්‍යය.


ආර්ථිකයක් හැදෙන්නේ ආණ්ඩුවකින් පමණක් නොවේ. රට තුළ පවතින සියළු නිෂ්පාදන හා සේවා අංශවල දායකත්වයෙන්ය. රාමුව පුළුල් කරන පියවර ගතහොත් ආර්ථිකය හැදෙන්නට අවස්ථා නිර්මාණය වේ. ආර්ථිකය ගොඩනගන තීරණ ආණ්ඩුවකට කෙලින්ම ගන්නට හැකියාවක් නැත. ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය අනුව විපක්ෂය, මහජනතාව, මාධ්‍ය, වෘත්තීය සමිති ඇති කරන පීඩනය අනුව කටයුතු කරන්නට සිදුවේ.

විශාල සැලැසුම් හදන නමුත් බරපතළ විරෝධතා මැද අත්හරින්නට සිදුවුවහොත් එදිනෙදා ජීවත්වන රටාවක් හැර අලුත් ආර්ථිකයක් කිසිසේත් හැදෙන්නේ නැත. අවදානමක් ගන්නට ධෛර්යය ඇති පාලකයෝ රටවල් අලුතින් ගොඩනගති. එහි දී අවදානම පමණක් නොව එම අවදානම ගැනීමට අවශ්‍ය පසුබිම ජනතාවට මැනැවින් සන්නිවේදනය කරන්නට සමත්වීම ද වගකිව යුතු අංශවල වගකීමකි.

-මිණිසර-