ඩිජිටල් ආර්ටිස් කෙනෙක්ට මේකේ අටෝරාසියක් තියෙනවා හම්බකරන්න තැන් – වීනාවි සුලක්නා ඈපා

ඔබ කොහොමද පිටරට පිටරට ළමා පොත් රචකයන්ගේ පොත්වල චිත්‍ර අඳින්න පටන්ගන්නේ

මට ආසාවක් තිබුණා ළමයින්ට පොත් ලියන්න. ඉතිං මම ළමා කතා ගොඩක් ලියලා එකතුකරගෙන හිටියා, මට තිබුණ ලොකුම ප්‍රශ්නය තමයි මේ පොත්වලට චිත්‍ර නිර්මාණය කරගන්නේ කොහොමද කියන එක. මට අවශ්‍ය වුණා මගේ ඔලුවේ තියෙන මැජිකල් ඉමැජිනේෂන් එකට හානි නොවෙන විදිහට කරගන්න. මම හිතුවා මමම උත්සාහ කරලා බලනවා කියලා. මම මුලින්ම අඳින වෝටර් කලර් චිත්‍ර ෆෙස්බුක් එකට දැම්මාම, මම වගේම මැජිකල් ටච් එක ළමා චිත්‍රයට අවශ්‍යයි කියලා හිතන අය කීපදෙනෙක් මට කතාකළා. මුලින්ම ඇන්දේ ළහිරු කිතලගමගේ ‘දඟ කූඹි චුට්ටා‘ කියන පොතට. හැබැයි තවමත් පොත කරලා නෑ. ‘රජ මැඳුරේ සාදය’ සංජය වික්‍රමසිංහගේ පොත, ‘දේදුන්නට තටු ඇවිත්‘ නුවන් තොටවත්තගෙ පොත. ඒ පොත් දෙකම මුද්‍රණය වුණා. මම මේ පොත් තුනටම චිත්‍ර අඳින්නේ ඩිජිටල් මාධ්‍යයෙන්.

ඩිජිටල් අඳින්න ඉගෙනගත්තේ කොහෙන්ද?

මම ටැබ් එක අරගෙන මේ වැඩේට බහිනකොට පොටෝෂොප්වත් දන්නේ නෑ. ප්‍රෝක්‍රියේට් කියන සොෆ්ට්වෙයාර් එක තමයි මම පාවිච්චි කරන්නේ, ඒක සම්පූර්ණයෙන්ම යූටියුබ් ටියුටෝරියල්ස් හරහා තමයි ඉගෙනගත්තේ. අයිපෑඩ් එකෙන් එහෙම අඳින්න පටන්ගත්තා. ඒ කාලේ හැටියට අයිපෑඩ් එකක් කියන්නේ මිල සෑහෙන්න වැඩියි. මේක ගන්නකොට චිත්‍ර ශිල්පියෙක් වෙනවා කියන අදහස තිබුණේ නෑ. හැබැයි මේ ටැබ් එකට ගිය ගාන කොහොමහරි හොයාගන්නවා කියන අධිෂ්ඨානය තිබුණා. අනික ඒ වෙනකොට අඳින්න සෑහෙන්න ආශාවක් හිත අස්සේ ඉපදිලා. ඒත් ලංකාවේ ළමා පොතකට චිත්‍ර අඳිනවා කියන්නේ එච්චරටම වටිනාකමක් ලැබෙන දෙයක් නෙවෙයි.

දියසායමෙන් ටැබ් එකට එනකොට තියෙන වෙනස කොහොමද හිතට දැනුණේ?

අපේ ඇතුළාන්තයට දැනෙන වෙනස නම් ගොඩක්. ඇතුළාන්තය සතුටු කරන්න පුළුවන්, ඇතුළාන්තය වෙනස් කරන්න පුළුවන් තැන තමයි දියසායමෙන් ප්‍රායෝගිකව අඳින එක. ඒක අපේ රසවින්දනයට හැඟීමට හොඳ වුණාට කර්මාන්තයක් පැත්තෙන් බලනකොට සල්ලි හම්බකිරීම පැත්තෙන් බලනකොට ඩිජිටල් තමයි පහසු. දැන් මම වැඩ කරන්නේ පිටරටවල් එක්කනේ. එතකොට මගෙන් වැඩක් කරගන්න එන පාරිභෝගිකයා මගෙන් නිතරම ඉල්ලන්නේ සොෆ්ට් කොපි එකක්. මේ වෙනකොට ට්‍රැඩිෂනල් ආර්ට් තමන්ගේ පොත්වලට ගන්නේ බොහෝම අත්ලොස්සක්. රියලිස්ටික් ආර්ට් එකක් ඇන්දොත් ඇන්දාමයි, හැබැයි ඩිජිටල් ආර්ට් එහෙම නෑ. දැන් අපි ළමා කතාවකට චිත්‍රයක් අඳිනවා කියලා හිතන්න, එතකොට මේ වෙනස් කරන්න පුළුවන් එක සෑහෙන්න වටිනවා. පේජ් ලේඅවුට් කරද්දී, වචන ඔබද්දී, තියෙන කැරැක්ටර්ස් එහේ මෙහේ කරන්න වෙනවා, ඩිජිටල් එකේදී ඒ පහසුව තිබෙනවා.

අනික තමයි අපි කටුසටහන ඇඳලා කලයන්ට්ට යැව්වාට පස්සේ ඔහු අපිට ගොඩාක් රිවිෂන්ස් එවනවා. අපි ඒ රිවිෂන්ස් කරලා එයාට යවන්න ඕනෑ. අපි කලර් කරලා යැව්වට පස්සේ එයාලා කලර් චේන්ජස් එවනවා. ඒවාත් අපි කරලා යවන්න ඕනෑ. කවදාවත් අපිට ට්‍රැඩිෂනල් ආර්ට් එක්ක ඒක කරන්න බෑ. සාමාන්‍යයෙන් ට්‍රැඩිෂනල් ආර්ට් එකක් එහෙම වෙනස් කරන්න ගියොත් මාස හයක විතර කාලයක් යනවා. ඩිජිටල්වල යන්නේ සති දෙකක වගේ කාලයක්. හැබැයි ඉතිං දක්ෂතාව තියෙන්න ඕනෑ උපරිමයෙන් ඩිජිටල් ආර්ට්ස්වලට. මොකද ග්‍රැෆික් ඩිසයිනර් කෙනෙකුයි සහ ඩිජිටල් ආර්ටිස්ට් කෙනෙක් කියන්නේ දෙන්නෙක්. ලංකාවේ ගොඩක් අය හිතන් ඉන්නේ මේ දෙන්නම එක්කෙනෙක් කියලා.

ඩිජිටල් ආර්ටිස්ට් කෙනෙක් කියන්නේ, ඩිජිටල් පෑනක් තියෙනවා, ඩිජිටල් කොළයක් නැත්තං කැන්වස් එකක් තියෙනවා, ඩිජිටල් පාට පෙට්ටියක් තියෙනවා, ඩිජිටල් පින්සල් පෑන් වෝටර් කලර් පෙන්සිල් ඕනෑම දෙයක් එතන තියෙනවා, එච්බී පෙන්සිල් එකක් ඕනෑ කියලා හිතන්නකෝ, ඒකත් තියෙනවා, ඒක අරගෙන ඩිජිටල් කොළය උඩ අපි ළමයා අඳිනවා. ඒක තමයි අපි අර පාට අරගෙන පාට කරන්නේ. හෑන්ඩ් ඩ්‍රෝවින් ඩිජිටල් ආර්ටිස්ට් කෙනෙක් කියන්නේ ඒවගේ කෙනෙක්ට, එතකොට එයාට ස්කිල් එක හොඳටම තියෙන්න ඕනෑ.

ඩිජිටල් චිත්‍රනයේදී වර්ණ භාවිත කිරීම කොහොමද වෙන්නේ?

ඩිජිටල් නෝමල් කියලා වෙනසක් නෑ, වර්ණ අපිට සම්මිශ්‍රණය කරගන්න පුළුවන්. හිතන්න අපි දිය සායම් චිත්‍රයක් අඳිනවා කියලා. එතකොට අපිට ඕනෑම රේන්ජ් එකකට කලර්ස් ගෙනියන්න පුළුවන්. හැබැයි ඩිජිටල් ආර්ට් එකක තියෙන වර්ණවලට වඩා ට්‍රැඩිෂනල් ආර්ට් එකක තියෙන වර්ණවල කොලිටි එක වෙනස්. සාමාන්‍යයෙන් ඩිජිටල් ආර්ට් එකක වර්ණ බ්‍රයිට් වැඩියි. එහෙම වෙන්නේ අර කොළයට කැන්වස් එකට උරාගන්න ප්‍රමාණයක් නෑ. දියසායමෙන් අඳිනකොට කොළයට උරාගන්න ප්‍රමාණය ගැන ආර්ටිස්ට අදහසක් තියෙනවා. ඒක අනුව තමයි ඔහු අඳින්නේ. සාමාන්‍යයෙන් ගත්තාම ස්වාභාවික ලෝකයේ තියෙන වර්ණයි ඩිජිටල් ලෝකයේ තියෙන වර්ණයි කියලා වෙනසක් නෑ.

ඔබ අඳින ළමා චිත්‍රයට බලපෑ අය ගැන කතා කළොත්

පරිවර්තන පොත්, ඒවායිනුත් රුසියන් පොත් බලලා තියෙනවා. මම සිබිල් වෙත්තසිංහගේ චිත්‍රවලට ආසයි. හැබැයි ඒ සේරටම වඩා මම පිටරට සඟරා බැලුවා. ගොඩක් ඒවායේ තියෙන පාට වෙනස්වීම් වගේ දේවල් මාව ආකර්ෂණය කරගත්තා කිව්වොත් හරී. පයින් ගස්, වින්ටේජ් වර්ණ පරාසයන්, ගංගා වගේ දේවල්වලට මම පොඩි කාලේ ඉඳලාම ආස වුණා. මම විශ්වයේ ළමයෙක් වෙන්න තමයි පොඩිකාලේ ඉඳලා කැමති. ළමා චිත්‍රය කියන්නෙත් විශ්වීය දෙයක්.

ළමයින් වෙනුවෙන් චිත්‍ර අඳිනවා කියන්නේ මොනවගේ කාරියක්ද?

හරිම සියුම් දෙයක්. වර්ණ භාවිතය වගේ දේවල්වලදී හොඳටම සැලකිලිමත් වෙන්න ඕනෑ. මොන්ස්ටර්ලා ඉන්න රාත්‍රියක් අඳින්න ඕනෑ කියලා හිතන්න, හෙනට කළුකරලා ලොකු ඇස්ගෙඩි දාලා අපි අඳිනවා, සමහර වෙලාවට මේ කතාවම ගොඩනැගෙන්නේ මොන්ස්ටර් ගැන තියෙන බය නැති කරන්න වෙන්න පුළුවන්, එතකොට අපි කොහොමද ළමයා බය කරන්නේ නැතිව එතැනට ළමයා අරගෙන යන්නේ, අන්න ඒකයි වැදගත්.

ළමයින්ට චිත්‍ර අඳිනකොට මූඩ්ස් තමයි වැදගත්. භාව ප්‍රකාශන කියන එක හරියටම තියෙන්න ඕනෑ. ළමයි හරි ආසයි දේවල් දිහා අපූර්ව විදිහට බලන්න. අපි සාමාන්‍යයෙන් බොඩි ස්ට්‍රක්චර් එකක් අඳිනවා වගේ නෙවෙයිනේ ළමා චිත්‍රයක ශරීරය අඳින්නේ. කට නම් තියෙනවා හොඳටම ඇදවෙලා ඇදවෙලා. හිනාවෙලා නම් කන්දෙක ගාවටම හිනාවෙලා. ළමයි සමහර දේවල් ටූ මච් දකින්නේ, ළමයි අතිශයෝක්තියට හරිම කැමතියි, මෙන්න මේ දේවල් අපි අල්ලගත්තොත් අපිට සාර්ථකව ළමයින් වෙනුවෙන් අඳින්න පුළුවන්. අපි මේ රියල් ලෝකය නෙවෙයි ළමයාට දෙන්නේ, ළමයා වෙනත් ලෝකයකට අරගෙන යන්න ඕනෑ. ළමා චිත්‍රකරුවා හොඳ කතන්දරකරුවෙක් වෙන්න ඕනෑ. ඇඟ ඇතුළේ එයාගෙම චාරිකාවක් එයාට තියෙන්න ඕනෑ.

ඔබ වැඩිපුර වැඩකරන්නේ යුරෝපේ එක්ක, එතකොට මෙහේ තියෙන පාට නෙවෙයි එහේ බොහෝ වෙලාවට තිබෙන්නේ..

මට පොතක් එනකොට ඒ එක්කම මඟ පෙන්වීමක් එනවා. මේක ගිම්හාන කාලයක්, මේක හැලෝවීන් කාලයක්, නැත්තං මේක වසන්තය, ඔය වගේ මඟපෙන්වීමක් මට එනවා. එතකොට පොතකට චිත්‍ර අඳින්න කළින් අපි අනිවාර්යයෙන් රීසර්ච් එකක් කරනවා. මේවගේ කාලෙක මේවගේ රටක ස්වභාවය මොකද්ද? අපි ඒ ගැන හොයනවා. ඒ කාලෙට හදන කේක් එක මොනවගේද කියන එක පවා මෙතනදී වැදගත්. ඒ කාලෙට ජනේලෙට දාන රෙද්ද මොනවගේද කියන එක පවා අපි හොයනවා.

හිතන්න හැලෝවින් දවසට කේක් එකක් හදලා මේසේ උඩ තියෙනවා, ඒක තමයි මම අඳින්න ඕනෑ කියලා, එතකොට මම හොයන්න ඕනෑ ඒවගේ රටක හැලෝවින් සමරන්නේ කොහොමද? ඒවගේ දවසට හදන කේක් එක මොන වගේද? මේසෙට දාන රෙද්ද මොනපාටද, මෙන්න මේවගේ පසුබිම ගැන සොයලා බලලා තමයි අඳින වැඩේට බහින්න වෙන්නේ.

ඔබ වැඩිපුර අඳින්නේ පොත් කවරද? නැත්තං ඇතුළත චිත්‍රද?

කවරය සහ සමස්ත පොතම තමයි සාමාන්‍යයෙන් අඳින්නේ.

ස්ටෝරි එකට චිත්‍ර අඳිනකොට එයාලා ස්ටෝරි එක එවනවා ඇති, එතකොට ක්‍රියේෂන් එක ඔයාගෙද නැත්තං ඒකත් එයාලා විස්තර එවනවාද?

ගොඩක් වෙලාවට ගයිඩ් එකක් එක්ක ස්ටෝරි එක එවනවා, ගයිඩ් එක කියලා කියන්නේ එයාලා ක්‍රියේෂන් එකට බලපෑම් කරන්නේ නෑ. හිතන්න ගෑනු ළමයෙක් එයාගේ බලු පැටියා එක්ක ඇඳේ නිදාගෙන ඉන්නවා, එතකොට එයාලා එවන්නේ එච්චරයි. එයාලා එවන්නේ නෑ මොනපාටද, ඇඳගෙන ඉන්නේ මොනාද, ඇඳ මොනවගේද, රූම් එක මොනවගේද, එහෙම නෑ. මට මගේ ටි්‍රප් එක මේ කතාව අස්සේ යන්න පුළුවන්. හැබැයි කෙටි දැනුවත් කිරීමක් කරනවා. අනික් පැත්තෙන් ළමයා මොකක් හරි දේකට විශේෂ නම් ඒකත් කියනවා. ළමයා මොන ජාතියක ළමයෙක්ද කළුද සුදුද ඔය වගේ මොනාහරි සුවිශේෂතා තියෙනවා නම් ඒවා මට කියනවා. ඉතිං ගොඩක් වෙලාවට අපි චිත්‍ර අඳින්න කලින් කැරැක්ටර්ස් ටික ඇඳලා ඒක කතුවරයාට යවනවා. ඒක ඕකේ කරගෙන තමයි සමස්ත පොතට යන්නේ.

මේ වෙනකොට ඔබ පොත් කීයක් විතර ඇඳලා තියෙනවාද?

පොත් 30කට වඩා ඇඳලා තියෙනවා.

ඔබ කොහොමද අඳින්න අවස්ථා හොයාගන්නේ, මොන අවකාශයන් හරහාද ඔබ ඒක කරන්නේ?

මම බේසිකලි වැඩ කරන්නේ සෙඩැරරගජදප එකේ. අප්වර්ක්, ෆ්‍රීලාන්සර්, වගේ ප්ලැට්ෆෝම්ස් අනන්තවත් තියෙනවා අපිට වැඩ කරනවා නම්. මම මේ මහා මුහුදක පුංචි හාල් මැස්සෙක්ගෙ වැඩටික තමයි කරන්නේ. මේක අස්සේ ප්‍රින්ට් ඔන් ඩිමාන්ඩ් කියලා තියෙනවා. ඒ කියන්නේ ඕනෑ නම් අපේ චිත්‍රයක් දාලා, බෙඩ්ෂීට්ස් වගේ අයිටම් පහකට විතර ඒ චිත්‍රය ඇඩ් කරලා, ඊටපස්සේ කවුරුහරි ඒක පර්චස් කළොත් අපිට සල්ලි එනවා.

ඇමර්සන් කිඩ්ල් කියලා තියෙනවා, තමන්ගෙම කතා ලියලා තමන්ගෙම චිත්‍ර ඇඳලා පොත් ගහලා විකුණන්න පුළුවන්. කැන්වා වගේ දේවල් පාවිච්චි කරලා දේවල් කරලා අපිට ඒවා විකුණන්න පුළුවන්. ඩිජිටල් ආර්ටිස්ට් කෙනෙක්ට අටෝරාසියක් තියෙනවා හම්බකරන්න තැන්, ඒවා කියලා නිමකරන්න බෑ. හැබැයි ඒක මැජික් එකකුත් නෙවෙයි. ඔය හැමදෙයක් ගැනම යූටියුබ් එකේ තියෙනවා. සමහරු කියනවා ඉංග්‍රීසි බෑ කියලා, ඒකට තියෙන්නේ වීඩියෝ එක ස්ලෝ දාගෙන සබ්ටයිට්ල් දාගෙන නවත්ත නවත්ත බලලා තේරුම් ගන්න. ඒකට ඉවසීමක් තියෙන්න ඕනෑ.

උදාහරණයක් විදිහට මම වැඩ පටන්ගන්නකොට රෑ එක දෙක වෙනකම් නිකං ඇහැරගෙන ඉඳලා ක්ලයන්ට් කෙනෙක් කොහෙන් හරි රික්වෙස්ට් එකක් දානකම් බලාගෙන ඉඳලා තමයි කලේ. මුලින්ම මම ඩොලර් 05ට චිත්‍රයක් ඇන්දේ. තමන්ගේ ආරම්භය කොතැනද කියන එක නෙවෙයි වැදගත්, අවසාන ඉලක්කය කොතැනද කියන එක තමයි වැදගත්. සති දෙක තුන මාස දෙක තුන හරි ඉවසගෙන තමන්ගේ දේට කමිට් වෙලා ඉන්න ඕනෑ.

ඔබ දැන් පොතක් අඳින්න කොපමණ මුදලක් අයකරනවාද?

පොතේ කොලිටි එක, කැරැක්ටර්ස් ප්‍රමාණය වගේ දේවල් මත තමයි ඒක තීරණය වෙන්නේ. ගොඩක් වෙලාවට අපේ ආදායමෙන් 20%ක් අපේ ප්ලැට්පෝම් එකට ගෙවන්න ඕනෑ. මම මේ වෙනකොට එක චිත්‍රයක් යන රේන්ජ් එක කියන්නම්, මොකද මම එකම ගාන නෙවෙයි අය කරන්නේ, ඒක චිත්‍රයෙන් චිත්‍රයට වෙනස් වෙනවා.

ෆයිවර් එකේ මේ වෙනකොට ඩොලර් 45 ඉඳලා ඩොලර් 150 දක්වා එක චිත්‍රයකට මිල යනවා. එක පොතක එක පිටුවකට තමයි මේ ගාන. ඔය රේන්ජ් එකෙන් තමන්ගේ ගාන කීයද කියන එක, තමන්ගේ දක්ෂතාව, තමන් ඉන්න ලෙවල් එක අනුව වෙනස් වෙනවා. ලංකාවෙ නම් පොතක්ම ඇන්දත් රුපියල් 20,000ක් විතර තමයි ගන්න පුළුවන් වෙන්නේ. හැබැයි මේ වෙනකොට ඇමරිකාවේ ඕස්ටේ්‍රලියාවේ හොඳ නමක් තියෙන චිත්‍ර ශිල්පියෙක් ඩොලර් 10000-15000ත් අතර ගන්නවා එක පොතකට චිත්‍ර අඳින්න.

ඉන්දියාව පකිස්තානය සම්පූර්ණයෙන්ම ඉන්ඩස්ටි්‍ර එක විනාශ කරලා තියෙන්නේ, ඩොලර් 05ටත් චිත්‍ර අඳින අය ඉන්නවා ඉන්දියාවේ පකිස්තානයේ. කොටින්ම මම මගේ නම වීණාවි සුලක්නා කියලා භාවිත කරන්නේ නෑ. වීන් රෙඩ්වුඩ් කියලා තමයි මම මගේ නම භාවිතා කරන්නේ. අපිට ඉතිං අපේ ස්කිල්ස් එක මාකට් කරගන්න දක්ෂතාව දැනුම තියෙන්න ඕනෑ, ඒකටත් ඕනෑම දෙයක් යූටියුබ් එකේ තියෙනවා. අපිට අවශ්‍යතාව විතරයි තියෙන්න ඕනෑ. මෙතන ඉතිං විශාල තරගයක් තිබෙනවා. හැබැයි දක්ෂතාව උවමනාව තියේනම් අපිට ගමනක් යන්න පුළුවන්. ඩොලර් හොයන්න පුළුවන්.