මේ වාක්‍ය කිහිපය ලියන තුරුත්, නව අගවිනිසුරු කවුදැ’යි දැනගන්නට ඉඩක් තිබුණේ නැත. ආණ්ඩුක‍්‍රම ව්‍යවස්ථා සභාවට පත් කරන ලද නව සාමාජිකයන් සහිත ව එය රැුස්වීමට නියමිත ව තිබුණේ මේ ලියන දාට පසු දා ය. එදින ම නව අගවිනිසුරු සම්බන්ධයෙන් තීරණය කිරීමට ආණ්ඩුක‍්‍රම ව්‍යවස්ථා සභාව සාකච්ඡුා කිරීමට නියමිත ව තිබුණි.
කොහොම වුණත්, අලූතෙන් පත්වන අගවිනිසුරුවරයා ඉදිරියේ ඇති අභියෝග නම් අඩු නැති ය.
මහින්ද රාජපක්ෂ ආණ්ඩුව හිටපු අගවිනිසුරු ආචාර්ය ශිරානි බණ්ඩාරනායක, නින්දිත ලෙස ධුරයෙන් පලවා හැරීම, ඒ ආණ්ඩුවේ මළගම සිදු වන්නට විශාල අනුබලයක් සැපයූ සිද්ධියකි. රටේ යුක්තිය සාධාරණය ගැන අබමල් රේණුවකවත් හැඟීමක් තිබුණු අය, රාජපක්ෂ ආණ්ඩුවට එරෙහි ව රොදබැඳ ගන්නට හේතු වුණු ඉතා ම වැදගත් හේතුවක් වුණේ, කැළෑ නීතියට අනුව යමින් ආචාර්ය බණ්ඩාරනායක ධුරයෙන් පහ කිරීමයි. එයින් පැන නැගුණු රාජපක්ෂ විරෝධී රැල්ල අවසාන වුණේ රාජපක්‍ෂවරුන්ගේ ආඥාදායක ආණ්ඩුව ද බිඳ දැමීමෙනි.
රාජපක්‍ෂවරුන්ගේ බිඳ වැටීමෙන් පසු, ඔවුන්ගේ අන්තේවාසිකයා හැටියට ශ්‍රේෂ්ඨාධිකරණයේ මුල් පුටුව හෙබවූ එවකට අගවිනිසුරු මොහාන් පීරිස් නව ජනාධිපති මෛත‍්‍රීපාල සිරිසේන වෙත ගොස්, තමාට තවදුරටත් අගවිනිසුරු අසුනේ සිටින්නට ඉඩ දෙසන ලෙසත්, නව ජනාධිපතිවරයා කියන ඕනෑ ම විදියකට තමා නඩු තීන්දු දෙන බවත් කියමින් බැගෑපත් වුණු බව කීවේ ජනාධිපති මෛත‍්‍රීපාල සිරිසේන ම ය. ඒ සිදුවීම අපට අවධාරණය කරන්නේ ලංකාවේ අධිකරණ පද්ධතිය රාජපක්ෂ සමය තුළ කෙතරම් ගඳ ගසන තත්ත්වයකට පත් ව තිබුණේ ද යන්නයි.
නව ආණ්ඩුව පත්වීමත් සමග ම ශිරානි බණ්ඩාරනායක මහත්මිය අගවිනිසුරු ධුරයේ යළිත් අඛණ්ඩ ව කටයුතු කරන්නට යෙදුණු අතර, (මොහාන් පීරිස්ගේ අගවිනිසුරු පදවිය නීත්‍යනුකූල නොවන නිසා, ඔහු රටේ අගවිනිසුරුවරයකු හැටියට පිළි ගැනෙන්නේ නැත.) ආණ්ඩුවේ ම විවිධ බලවේගවල මැදිහත්වීම නිසා එක් දිනකින් ඉල්ලා අස්වී යන්නට ද ඇයට සිදු විණ.
ඉන්පසු පසුගිය අවුරුදු තුනක පමණ කාලය තුළ අගවිනිසුරුවරුන් දෙදෙනකු පත් වී තිබේ.
එහෙත්, අවාසනාවකට මෙන්, රාජපක්ෂ ආණ්ඩුව කාලයේ අධිකරනය වැටී තිබුණු නරාවළෙන් ගොඩ ගන්නට අවශ්‍ය තරමේ වැඩ කිරීමේ වේගවත් ශෛලියක් ඇති කර ගන්නට ඒ අගවිනිසුරුවරුන්ට හැකි වුණේ නැත. මහා විනාශයකට පසු පත්වන නායකයන්ට පැවරෙන්නේ, ඒ විනාශයෙන් වූ හානිය නැවත හරිගස්සන්නට සිය ගුණයක වේගයකින් හා කාර්යක්‍ෂමතාවකින් වැඩ කරන්නට ය. විශේෂයෙන් ශ්‍රේෂ්ඨාධිකරණය වැනි ආයතනයක ඒ කාර්යභාරය ඍජු හා සකර්මණ්‍ය විය යුතු ය. එහෙත්, ඒ වෙනස්කම අපේ අධිකරණයෙන් පිළිබිඹු නොවී ය.
ජනවාරි වෙනසෙන් පසු සිදුවුණු වැදගත් ම දියුණුවක් නම්, අධිකරණයට ස්වාධීන ව වැඩ කරන්නට අවකාශයක් නිර්මාණය වීමයි. ඒ අවකාශය ප‍්‍රයෝජනයට ගෙන, ස්වාධීන ව, නීතියට අනුව මෙන් ම මහජන සුබසිද්ධිය සලකා බලමින් ද සිය කාර්යභාරය වගකීම් සහගත ව ඉටු කරන විනිසුරුවරුන් පිරිසක් අපේ අධිකරන පද්ධතියේ පහළ සිට ඉහළට දැන් ක‍්‍රම ක‍්‍රමයෙන් ඇතිවෙමින් සිටින බව සුබවාදී ව සටහන් කර තැබිය යුතු ය. එහෙත්, ඒ ස්වාධීනත්වය රඳා පවතින්නේ පුද්ගල සාධක මත පමණක් නොවේ. පද්ධතියක් හැටියට, ස්වාධීන ව ඒ තත්ත්වය පවත්වා ගන්නට නොහැකි වුවහොත්, එය අධිකරන ස්වාධීනත්වයට තදින් ම බලපානවා ඇත.
ඒ නිසා, ඒ අධිකරණ නිලධාරීන්ට, කිසිදු බලපෑමකට යටත් නොවී ස්වාධීනව කටයුතු කිරීමට අවශ්‍ය වන අවකාශය සහතික කිරීමත්, ඔවුන්ට ඒ සඳහා වන අධිෂ්ඨානයක් ඇති වන පරිදි කටයුතු කිරීමත් බාර වන්නේ ඉහළ අධිකරණ විනිසුරුවරුන්ට ය. එයිනුත් අගවිනිසුරුවරයාට ය.
එහෙයින්, නව අගවිනිසුරුවරයා ඒ කාර්යභාරය මැනැවින් තේරුම් ගෙන, යුක්තිය හා සාධාරණත්වය මත ම පමණක් තීන්දු තීරණ ගැනීමට තම අධිකරණ නිලධාරී ප‍්‍රජාවට නායකත්වය දෙනවා ඇතැ’යි බලාපොරොත්තු වෙමු.
