No menu items!
22 C
Sri Lanka
11 July,2025
Home Blog Page 62

පොහොට්ටු දේශපාලකයන්ගේ වැව් සුද්දය..!

0
සංවර්ධනය කරන්න යන වැව

පතල් කර්මාන්තය නිසා නැත්තටම නැතිවී විනාශ වී ගොස් තිබෙන කුඹුරු යායකට වතුර දෙනවා යැයි කියන හුණ්ඩු වැව් පොඩ්ඩක් වාරි සෞභාග්‍යයෙන් සංවර්ධනය කරන්න යන බව ලැබුණු ආරංචියට මේ ලියුම්කරු එම ස්ථානය වෙත ගියේ ය. ස්ථානය රත්නපුර කුරුවිට ප්‍රදේශීය ලේකම් බල ප්‍රදේශයේ පැරඩයිස් ග්‍රාමයයි. අතීතයේ වතුයායක් සේ පැවති මේ බිම දැන් නිවාස විශාල ප්‍රමාණයක් ඉදිවූ අතිශය ජනාකීර්ණ ප්‍රදේශයක් ය.

රත්නපුර පැරඩයිස් යනු මැණික් නිධියක් කීවාට කමක් නැත. ඒ තරමට මේ ප්‍රදේශයේ මැණික් බහුලව හමුවෙයි. කිසිම දේකට නීතියක් නැති රටේ මැණික් පතල් කැණීම යනු මාෆියාවක් ය. ප්‍රදේශයේ දේශපාලන නායකයන් මැණික් වෙළඳ ව්‍යාපාරිකයන් සහ රාජ්‍ය සේවකයන් මේ මාෆියාවේ ප්‍රධාන කොටස්කරුවන් ය.

රත්නපුර කුරුවිට පැරඩයිස් වත්තේ මැදට වන්නට කුඩා ජල පොකුණක් තරම් වැවක් ඇත. උපරිම අක්කර දෙකක භූ තලයක් වසාගෙන පැතිරුණ ජල තලයක් මෙහි ඇති අතර මෙම වැව කුඩා ජල මූලාශ්‍රයකින් පෝෂණය වෙයි. මැල් මහත්තයා නම් අතීත අයිතිකරුවෙකු මේ වැව නිර්මාණය කර ඇති බවත් මෙය පුද්ගලික වැවක් බවත් දැන් මෙම වැව පැරඩයිස් ග්‍රාමයේ වැව පෙදෙස පුරවැසියන්ට අයත් බවත් පැවසේ.

මෙම වැවෙන් වගාකරන කුඹුරු නැති පසුබිමක (පතල් නිසා කුඹුරු විනාශ වී ඇත) ගොවි සමිති යැයි අටවාගත් සමිති රොත්තක් මේ වැව සංවර්ධනය කර අනේ අපිට යල මහා දෙකටම ගොවිතැන් කරන්නට වතුර දෙන්න යැයි බළධාරීන්ගෙන් ඉල්ලා ඇත. ඒ ඉල්ලීමට හිත් උණුකරගත් අඛිල එල්ලාවල, ජෝන් සෙනෙවිරත්න, පවිත්‍රාදේවි වන්නිආරච්චි වැනි පාර්ලිමේන්තු මන්ත්‍රීවරුන් දිස්ත්‍රික් සංවර්ධන කමිටුව හරහා මේ වැව හාරන්නට වාරි සෞභාග්‍යා කැඳවා ඇත. අඛිල එල්ලාවල, ජෝන් සෙනෙවිරත්න, පවිත්‍රාදේවි වන්නිආරච්චි වැනි දේශපාලකයන් මැණික් නිධියක තිබෙන රස දන්නා බවට කිසිදු සැකයක් නැත. ඒ රසය අනුව මේ හුණ්ඩු වැවට මේ ව්‍යාපෘතිය පැමිණ ඇත.

සරත් බුලත්ගම

අපේ ළිං හිඳෙයි

‘මම දැන් මෙහෙට ඇවිත් අවුරුදු 08ක් වෙනවා. කොවිඩ් කාලෙට පස්සේ මිනිස්සු ඔය වැව වටේට පොඩියට මැණික් පතල් කැපුවා. ඒවායෙන් හොඳට මැණික් හම්බ වුණා. පස්සේ රත්නපුරේ මැණික් වෙළඳ ව්‍යාපාරිකයෙක් ලොකුවට හැබැයි හොරාට පතල් කැපුවා. දැන් පන්සලේ හාමුදුරුවොත් අල්ලගෙන පුද්ගලික කොම්පැනියකුත් සෙට් කරගෙන මහා පරිමාණ මංකොල්ලයක් දෙන්න තමයි මේ හදන්නේ. සකර් මැෂින් ගහන්න හදන්නේ.

පහුගිය 30 වෙනිදා විශාල මැෂින් ගෙනල්ලා වැඩේ පටන් ගන්න තමයි හැදුවේ, ගමේ අපි විරුද්ධ වුණාම වාහන ටික අරගෙන ගියා. මේ වැව සකර් මැෂින් දාලා හැරුවොත් අපේ ළිං හිඳෙයි. අනික වැව වටේට ගෙවල් ගොඩක් තියෙනවා. ඒවා වැව අයිනෙන්මයි හදලා තියෙන්නේ. වැවේ වතුර මට්ටම පහළට ගියොත් ඒ ගෙවල්වලට මොනාවෙයිද? එක එක බොරු සංගම් හදාගෙන තමයි මේ වැඩේ කරන්නේ.

අනික වැව සංවර්ධනය කරන්න හදනවා නම්, රොන් මඩ ඉවත් කරන්න හදනවා නම්, මැණික් සංස්ථාව මොකටද මෙතනට සම්බන්ධ වෙන්නේ. මේ හදන්නේ වැව සංවර්ධනය කරන්න නෙවෙයි. වැව හාරලා මැණික් ටික ගරන්නයි මේ හදන්නේ. අපි ගමේ මිනිස්සු හැමෝම මේකට විරුද්ධයි.‘

මේ කරන්න හදන වැව් සංවර්ධනය පිළිබඳව පැරඩයිස් ලේක්සයිඩ් සුබ සාධක සංගමයේ සභාපති සරත් බුලත්ගම මහතාගේ අදහස ය. රත්නපුරේ පතල් කෙරුවාව හරහා සිදුවන පරිසර විනාශය ගැන දන්නා ඕනෑම අයෙකුට මේ කරන්න හදන විනාශය ගැන බයක් හිතීම සාධාරණය.

බැකෝ පතල් අවසන් වූ පසු ඉතිරිවන්නේ විශාල ආවාට මදුරු වළවල් ය. ඒවා වසා දැමීම ගැන බලන්න ඉන්න මැණික් හා ස්වර්ණාභරණ අධිකාරිය ඒවා දිහා ඇහැක් ඇර බලන්නේ නැත. මේ ආවාට වළවල් වසා නොදමන්නේ නම් ඒවා වසාදැමීම සඳහා යම් මුදලක් ඩිපොසිට් එකක් ලෙස මැණික් හා ස්වර්ණාභරණ අධිකාරිය ලබාගත්තත් ඒ මුදලින් හෝ මේ ආවාට වසාදමන්නට එම අධිකාරිය කටයුතු කරන්නේ නැත.

දයා කස්තුරි

වැව සංවර්ධනය ඕනෑ නෑ

‘පැරඩයිස් ලේක්සයිඩ් කියන මේ හරියේ ඉඩම් කට්ටිකරලා විකුණුවෙ ද ෆිනෑස් ආයතනය. ඉඩම් කට්ටි 312ක් මෙතන තියෙනවා. ඒ ඉඩම්වලින් ඉඩම් කට්ටි දෙසීය පනහක විතර ගෙවල් හදලා තියෙන්නේ. මේ වැවේ ලස්සන නිසා තමයි අපි මේ වැව ළඟින්ම ඉඩම් ගත්තේ. මේ වැව වටේ තියෙන හැම ගෙයක්ම කෝටියකට වඩා වටින ගෙවල්. රාජ්‍ය සේවකයෝ තමයි මෙතන වැඩියෙන් ඉඩම් අරගෙන ගෙවල් හදලා තියෙන්නේ. බැංකු ලෝන් දාලා හදපු මේ ගෙවල් මැණික් ගැරුවට පස්සේ ඉරිතලලා ගියොත් අපි මොකද කරන්නේ.

මේ වැඩේ සංවිධානය කරලා කරන්නේ පොහොට්ටුවේ කුරුවිට ප්‍රාදේශීය සභාවෙ හිටපු මන්ත්‍රී කෙනෙක්. රුවන් අසෝක තමයි මනුස්සයාගේ නම. මිනිහා සමෘද්ධි නියාමකයෙක්. එයා තමයි ඔය ගම්මානේ සමෘද්ධි පවුල් එකතුකරගෙන ඒ සමිතියට 10%ක් දෙන්නම් කියලා මේ වැව හාරන්න අවශ්‍ය ලියවිලි හදලා තියෙන්නේ. දිස්ත්‍රික් කමිටු රැස්වීම තිබුණේ පහුගිය ඔක්තෝබර් 26 වෙනිදා එදා ගම්මානේ කට්ටිය අරගෙන ගිහිං ඒ මිනිස්සු මේකට කැමතියි කියලා පෙන්නලා. මේ වැව වටේ පදිංචි වෙලා ඉන්න අපේ අයගෙන් හයදෙනාටයි යන්න දුන්නේ.

මේක අධීක්ෂණය කරනවා කියලා බෝඩ් එකේ රාජ්‍ය ආයතන ලිස්ටෙකක් දාලා තියෙනවා. ඒත් කවුරුත් අධික්ෂණය කරනවා කියලා දෙයක් නෑ, පුද්ගලික කොන්ත්‍රාත් සමාගමක් ඇවිත් මැණික් ගරන්න තමයි මේ හදන්නේ. මේකෙන් රටට සෙතක් වෙන්නෙත් නෑ. ගමට සෙතක් වෙන්නෙත් නෑ. ඒ නිසා අපි මේ වැව වටේ ඉන්න අය විදිහට කියන්නේ අපිට මේ වැව සංවර්ධනය කරන්න අවශ්‍ය නෑ. මේ වැව මෙහෙම තිබුණාම හොඳටම ඇති.‘

හිටපු ප්‍රදේශීය සභා මන්ත්‍රීවරියක වන දයා කස්තුරි මහත්මිය මේ වැව් සුද්දය ගැන දරන්නේ මේ වගේ අදහසක් ය. ඇයට මෙම වැවට මායිම්ව බිම් කැබලි දෙකක විශාල නිවෙස් දෙකක් තිබෙන අතර ඇයගේ ප්‍රශ්නය වන්නේ ජීවිත කාලයක් මහන්සිවී හරි හම්බ කළ තම දේපල දේශපාලකයින් සහ රාජ්‍ය නිලධාරීන් රොත්තකගේ ආශාව උදෙසා විනාශ වන්නට ඉඩදෙනවාද යන්නයි.

විශාල මැෂින් ගෙනල්ලා වැඩේ පටන් ගන්න තමයි හැදුවේ…

වැව් සුද්දය

මැණික් හා ස්වර්ණාභරණ අධිකාරිය අයත් අමාත්‍යාංශයේ රාජ්‍ය අමාත්‍යවරයා වන චාමර සම්පත් දසනායක මහතාගෙන් අනිද්දා පුවත්පත මෙම වැව් සුද්දය පිළිබඳව තොරතුරු විමසූ අතර ඔහු මෙසේ පැවසීය. ‘මම ඔය ගැන දන්නේ නෑ. ඕක සභාපතිගෙන් අහන්න. මොකද ඕක දිස්ත්‍රික් සංවර්ධන කමිටුව හරහා ආපු යෝජනාවක්‘

මේ අනුව අප මැණික් හා ස්වර්ණාභරණ අධිකාරියේ සභාපති විරාන් ද සිල්වාගෙන් කරුණු විමසූ අතර ඔහු මේ ගැන කැණීම් ඉඩම් හා පර්යේෂණ අංශයේ අධ්‍යක්ෂ ඩී. ඩබ්ලිව්. අමරසිරිගෙන් කරුණු විමසන්න යැයි පැවසීය. ඒ අනුව ඔහුගෙන් කරුණු විමසූ විට ඔහු ප්‍රකාශ කළේ මෙය තම ආයතනයට අයත් වැඩක් නොවෙන බවය. හදිස්සියේ වැව සංවර්ධනය කරන විට මැණික් නිධියක් මතු වුණොත් තම ආයතනය ඒ පිළිබඳව කටයුතු කරනු ඇති බවද ඔහු එහිදී ප්‍රකාශ කළේය.

එහෙත් පුදුමයකට වාගේ, පසුගිය දා මෙම ස්ථානයට කැණීම් යන්ත්‍ර ගෙන ආ විට මතුවූ ජනතා විරෝධය අතර තුර එම ස්ථානයෙන් මැණික් හා ස්වර්ණාභරණ අධිකාරියේ නිලධාරීන් මතුවී ඇත. තමන්ගේ වැඩක් නොවුණත් ව්‍යාපාරිකයන්ගේ බලවත් ඉල්ලීම පිට එම නිලධාරීන් එතනට ගියාදැයි කියන්නට අප නම් දන්නේ නැත. එහෙත් රත්නපුර ප්‍රදේශයේ මැණික් වෙළඳ ව්‍යාපාරිකයන්, මැණික් හා ස්වර්ණාභරණ අධිකාරියේ සේවකයන් තම සේවය සඳහා මුදල් යහමින් ගෙවා ලබාගෙන සිටින බව අපි දනිමු.

මෙම ව්‍යාපෘතිය කාගෙද කවුද මේක කරන්නේ යැයි දැන ගැනීම සඳහා කෘෂිකර්ම ආමාත්‍ය මහින්ද අමරවීර මහතාගෙන් අනිද්දා පුවත්පත කරුණු විමසූ අතර එහිදී ඔහු ප්‍රකාශ කළේ මේ කටයුත්ත තම අමාත්‍යාංශයේ වැඩක් නොවෙන බවය. මේ පිළිබඳව කරුණු විමසීම සඳහා රත්නපුර දිස්ත්‍රික් ලේකම්වරයා දූරකථනය හරහා සම්බන්ධ කරගන්නට උත්සාහ කළත් ඔහු සාකච්ඡාවක සිටි නිසා එම උත්සාහය ව්‍යර්ථ විය.

කරුණු කෙසේ පැවතියත් දිස්ත්‍රික් කමිටුව හරහා කරළියට පැමිණ, එම කමිටුවේ අනුමැතියෙන් පත්තුවී තිබෙන මෙම ව්‍යාපෘතිය ප්‍රදේශයේ ඉහළ දේශපාලකයන් සහ මැණික් ව්‍යාපාරිකයන්ගේ කූඨ උපායක් බව නම් පැහැදිලිය. දැන් ප්‍රශ්නය තිබෙන්නේ වතුර දෙන්නට කියා කුඹුරක් නැති හුණ්ඩු වැවක් සංවර්ධනය කරනවා යැයි බොරුවක් මවාපාමින් කරන මේ සෙල්ලමට රාජ්‍ය කෙසේ ප්‍රතිචාර දක්වනවාද යන්නයි. ප්‍රදේශයේ මිනිසුන්ගේ ගෙවල්දොරවල් බිමට සමතලාවන්නට ඉඩදී වැව් පතුලේ මැණික් ඉල්ලම් සක් කරන්නට ජාවාරමුන්ට ඉඩ දෙනවාද නැද්ද? ප්‍රශ්නය එයයි.

මෙම වැව් සුද්දය පිළිබඳව කරුණු දැනගැනීම සඳහා පාර්ලිමේන්තු මන්ත්‍රී අඛිල එල්ලාවල මහතා දූරකථනයෙන් ඇමතූවත් ඔහුගෙන් ප්‍රතිචාරයක් නැතිවිය.

දේශීය සීනි නිෂ්පාදනයේ තිත්ත ඇත්ත

0

සෙවනගල සීනි කර්මාන්තායතනය යළි දයා ගමගේට පවරන ආරංචියක් පසුගිය සතියේ දී මාධ්‍ය විසින් වාර්ථා කර තිබුණි. දයා ගමගේ යනු උග්‍ර එක්සත් ජාතික පාක්ෂිකයකු වන අතර පසුගිය යහ පාලන ආණ්ඩුවේ හිටපු ඇමතිවරයෙකි. එසේම එක්සත් ජාතික පක්ෂයේ හිටපු භාණ්ඩාගාරිකවරයෙකි.

සෙවනගල හා පැල්වත්ත සීනි කම්හල් දෙක රජයට පවරා ගත්තේ 2011.11.11 වෙනි දින සම්මත කර ගත් පනතකට අනුව ය. සමහර පෞද්ගලික ව්‍යවසායන් රජයට පවරා ගැනීම සදහා සකස් කළ එම පනත නීති කෙටුම්පත් දෙපාර්තමේන්තුවේ නිර්මාණයක් නොවූ අතර පී.බී. ජයසුන්දර භාණ්ඩාගාර ලේකම් ලෙස භාණ්ඩාගාරයේ නීති නිලධාරීන් ලවා සකස් කර ගත්තකි. එනිසාම එහි අඩුපාඩු රැසකි. වැරැදි ගොඩකි. සෙවනගල පවරා ගත්තේ එහි අයිතිකරු දයා ගමගේ නිසා ය. පැලවත්ත පවරා ගත්තෙ එහි අයිතිකරු වූ හැරී ජයවර්ධන සමග එකල බැසිල් රාජපක්ෂ නොහොද නෝක්කඩුවෙන් සිටි නිසා ය. පසුව සමාගම් දෙක පාලනයට ලංකා සීනී සමාගම නම් රාජ්‍ය සමාගම ද ඇති කළේ ය.

රජයට පවරා ගත් පැලවත්ත හා සෙවනගල කම්හල් දෙක නඩත්තුවට 2012 වර්ෂයේ දී භාණ්ඩාගාරයෙන් විශාල මුදලක් ලබා දුනි. ඒ එම කම්හල් දෙකේම ද්‍රවශීලතාව අවම අගයක වූ නිසා ය. බැරකම් විශාල ප්‍රමාණයක් තිබූ අතර නිෂ්පාදනය කරන සීනී වල ආදායම අවම විය. උක් වලින් සීනි නිෂ්පාදනය කිරීමේ දී අතුරු නිෂ්පාදනයක් වන එතනෝල් වලින් විශාල ලාභයක් ලැබිය හැකි වුවද එවකට රාජපක්ෂ රජයේ අදූරදර්ශී මත්ද්‍රව්‍ය ප්‍රතිපත්තිය නිසා එය වැළකුණි. ආයුර්වේද සංස්ථාවට අවශ්‍ය එතනෝල් ප්‍රමාණය ලබාදුන්නේ ද දහසකුත් එකක් බාධා මධ්‍යයේ ය.

මේ මොන ප්‍රශ්නය තිබුණත් 2012 වර්ෂය අවසානයේ දී කම්හල් දෙකම ලාභ ලැබීය. ආණ්ඩුවේ මාධ්‍යය ඒ අගයන් උඩ දමමින් ප්‍රචාරය කලේ ය. එහෙත් ලාභ ගණනය කළේ අමුතු ක්‍රමයකට ය. සමස්ත ලැබීම් වලින් සමස්ත වියදම් අඩු කර ලාභය පෙන්වූවා මිස මහා භාණ්ඩාගාරය විසින් ලබා දුන් අත්තිකාරම් මුදල අඩු නොකලේ ය. රාජපක්ෂ ආණ්ඩුව රජයේ ආයතනවල ලාභ පෙන්නුවේ එසේ ය. අද ද කරන්නේ එයම ය.

2011 පෞද්ගලික ව්‍යවසායන් රජයට පවරා ගැනීමේ පනත යටතේ පැල්වත්ත සීනී සමාගම පවරා ගන්නා විට එය හිමිව තිබුණේ හැරී ජයවර්ධනට ය. ඒ වනවිට දක්ෂ නිලධාරීන් පිරිසක් යටතේ ඔහු එය මනා ලෙස කළමනාකරණය කරමින් තිබුණි. උක් වලින් සීනී නිපදවීමේ දී අතුරු නිෂ්පාදනයක් ලෙස නිපදවෙන එතනෝල් උපක්‍රමශීලීව අළෙවි කරමින් ඔහු ලාභය තහවුරු කරගෙන තිබුණි. ඒ අනුව කිසිම වියදමක් නොදරා එතනෝල් නිෂ්පාදනය වන අතරම ඒවාට ඉහළ මිලක් පවතින නිසා සමස්ත කම්පැණියේම ලාභය පවත්වාගෙන යෑමට ඔහුට හැකි විය.

පැලවත්ත කම්හලේ යන්ත්‍ර සූත්‍ර ඉතා පැරණිය. ඒ වනවිටත් ලෝකයේ එවැනි යන්ත්‍ර සූත්‍ර භාවිතා කරමින් නොතිබුණි. එනිසා අමතර කොටස් ද සොයා ගැනීමට නොහැකි විය. ඒ සියල්ල සපයා ගත්තේ කම්හලේ ඉංජිනේරුවන් විසින් එහිම ඒවා යාත්තු කර ගැනීමෙනි. එහි සේවකයන් ද ඒවාටම කැප වී සිටියේ රැකියාව ආරක්ෂා කරගත යුතු නිසා ය. මේ සියල්ල සීනි නිෂ්පාදනයට බාධාවක් වුවද එතනෝල් වෙළෙදාම කළමනාකරණය කරමින් හැරී ජයවර්ධන කර්මාන්තය කරගෙන ගියේ ය.

ඔහුට දේශපාලනික අවුලක් පැන නැග්ගේ මේ අතර ය. බැසිල් රාජපක්ෂ සමග තිබූ ව්‍යාපාරික ගනුදෙනුවක් හිත හොදින් විසදා ගැනීමට නොහැකි වූ නිසා දෙදෙනා අතර ආරාවුලක් ඇති විය. ප්‍රශ්නය සාමකාමීව විසදා ගැනීමට මහින්ද රාජපක්ෂට ද නොහැකි විය. අවසානයේ දී එතනෝල් නිෂ්පාදනය කරමින් ලාභ ලබමින් පැවැති සීනී කර්මාන්ත ශාලාව රජයට පවරා ගැනීමේ ලැයිස්තුවට ඇතුලත් විය.

සෙවනගල පැවැතියේ මීට වෙනස් තත්ත්වයකි. එහි අයිතිය පැවතියේ අමු යුඑන්පීකාරයකු වූ දයා ගමගේට ය. ඔහුට ගේමක් දීමට රාජපක්ෂ ආණ්ඩුවට අවශ්‍ය විය. 2002 දී රනිල් වික්‍රමසිංහ ආණ්ඩුව විසින් සෙවනගල පුද්ගලීකරණය කරන විට දයා ගමගේ ඉදිරිපත් කළ ලංසුවේ මිල තුන්වැනි ස්ථානයේ තිබුණි. එහෙත් පළමු හා දෙවැනි ලංසු ප්‍රතික්ශේප කර තුන්වන ලංසුව වූ දයා ගමගේගේ ලංසුව පිළිගනිමින් ඔහුට සෙවනගල කම්හල විකිණීමට තාක්ෂණික කමිටුව ශූක්ෂම වී තිබුණි. අද ද ඒ දූෂණයන් ගැන සොයා බැලීමට රාජපක්ෂ ආණ්ඩුවට අවශ්‍ය නැත. නමුත් රාජපක්ෂගේ ඇම්බැට්ටයන් උඩ පනින්නේ දයා ගමගේ රනිල්ගෙන් කම්හල් නිකම් වගේ ගත්තා යැයි කීමට ය. දයා ගමගේ ඉතාම සොච්චම් මිලක් වූ රුපියල් මිලියන 600කට සෙවනගල මිල දී ගත් බව ඇත්තකි. එහි තිබූ යකඩ සුන්බුන් හා වෙනත් ද්‍රව්‍ය විකුණා වැය වූ මුදල දයා ගමගේ විසින් සොයා ගත් බව ද ඇත්තකි. එහෙත් ඒ අපරාධයන් සොයා නොබලා වරදකරුවන්ට දඩුවම් කිරීමට රාජපක්ෂලා උනන්දු නොවීම පුදුමයකි.

2011 දී රජයට පවරා ගන්නා විට රාජපක්ෂලා දස සිල් සමාදන්වී සිටියහ. එනිසා උක් වලින් සීනී නිපදවන විට අතුරු ඵලයක් ලෙස නිපදවන එතනෝල් තවදුරටත් නිෂ්පාදනය නොකරන බව මාධ්‍ය වලින් රටටම කීය. හැරී ජයවර්ධන දිගටම කළේ හොර අරක්කු පෙරීම මිස සීනි නිෂපාදනය කිරීම නොවන බව කටවාචාල කතා ද කීය. එහෙත් රජයට පවරා ගත් පසුව ද ඉබේ නිෂ්පාදනය වන එතනෝල් භාවිතයට ගත්තා මිස මොලෑෂස් ඉවතට දැම්මේ නැත. එහෙම කරලාත් කම්පණිය ලාභ ලැබීමට රාජපක්ෂලාට නොහැකි විය. නඩත්තු කළේ භාණ්ඩාගාරයෙන් මුදල් පොම්ප කරමිනි.

ඊට හේතුව ප්‍රාණසම ලෙස රැකියාව කළ කම්හල් දෙකෙහි ඉහළ හා පහළ නිලධාරීන් රැකියාවෙන් නෙරපීම නිසා ය. පැල්වත්ත කම්හලේ ඉංජිනේරු කටයුතු තමන්ගේ වැඩ මෙන් සලකා උනන්දුවෙන් කළ ප්‍රධාන ඉංජිනේරුවරයා ගෙදර යෑවීමට ඇමතිවරයා තදියම් වූයේ ඔහු ජවිපෙකාරයකු බව කියමිනි. එලෙසම දක්ෂ හා පැරණි සේවකයන් රැසක් ගෙදර යැව්වේ ය. අවසානයේ ඒවාට විශ්‍රාම ගිය හමුදා නිලධාරීන් හා භටයන් පත් කළ අතර ඔවුන් සීනි නිෂ්පාදනය ගැන මෙලෝ හසරක් නොදත් නිසා පාඩු පිට පාඩු සිදුවිය.

2011 පෞද්ගලික ව්‍යවසාය රජයට පවරා ගැනීමේ පනත අනුව පැල්වත්ත හා සෙවනගල රජයට පවරා ගැනීමෙන් පසුව සියළු සීනි කම්හල් හා එවැනි ව්‍යවසායන් එක වහලක් යටතට ගනිමින් ශ්‍රී ලංකාවට සීනී ආනයනය අවම කර දේශීයව සීනි නිෂ්පාදනය කළ යුතු බවට වූ අමුතු ප්‍රතිපත්තියක් යටතේ වෙනම අමාත්‍යංශයක් පිහිටුවා ඊට ඇමතිවරයකු ලෙස දෑත ශක්තිමත් කරන්නට ආ යූඑන්පීකාරයකුට එහි වගකීම පැවරුවේ ය ශ්‍රී ලංකාවේ සීනි කර්මාන්තය ප්‍රවර්ධනය කිරීමට ඇමතිවරයාගේ උපදෙස් මත ඇමති මණ්ඩල සංදේශ 14ක් ඉදිරිපත් කළ ද සියල්ල ප්‍රතික්ශේප කරවන්න එවකට භාණ්ඩාගාර ලේකම් වූ පී. බී. ජයසුන්දර සමත් විය. ඉදිරිපත්වන හැම අමාත්‍ය මණ්ඩල සංදේශයක්ම නිරීක්ෂණ සදහා පීබී ජයසුන්දරට ඉදිරිපත් කරන අතර ඉන්පසු ඒවා යළි අමාත්‍ය මණ්ඩලයට එන්නේ අහබ්බෙනි. ඒ ආවත් වැඩේ නොකරන ලෙස නිරීක්ෂණ ඉදිරිපත් කර තිබුණි.

ඒ අතර පීබී ජයසුන්දර එවකට ඇමතිවරයකු වූ ලක්ෂ්මන් යාපා සමග එකමුතු වී රතු සීනී සුදු කරන විදේශ ආයෝජනයක් හම්බන්තොට ඇති කරන්නට සැලසුම් සකස් කරමින් තිබුණි. එහි ප්‍රකාශිත අරමුණ වූයේ ආනයනික රතු සීනි සුදු කර පිටරට යැවීම එම ආයෝජනයේ අරමුණ බවය. එහෙත් එහි ඉතා කුඩා වගන්තියක වූයේ එලෙස නිෂ්පාදනය කරන සීනි දේශීය වෙළෙද පළට ද යොමු කළ හැකි බව ය. සියල්ල පුපුරා ගියේ එතැනිනි.

ඇත්තටම දේශීයව සීනි නිෂ්පාදනය කිරීම වියදම අධික කාර්යයකි. විදේශ වෙළෙද පළෙන් සීනි ආනයනය කරන්නේ නම් ඉතාම අඩුවට දේශීය වෙළෙද පළෙහි සීනී අළෙවි කළ හැකිය. එහෙත් දේශීයව නිෂ්පාදනය කරන සුළු සීනී ප්‍රමාණය ආරක්ෂා කිරීම සදහා ආනයනික සීනි වලට අධික බදු පනවා දේශීය වෙළෙද පළෙහි සීනි මිල සමාන කර ඇත. එසේ නොවුනා නම් දේශීය සීනී මිල මෙන් භාගයක මිලකට ආනයනික සීනි අළෙවි කළ හැකිව තිබුණි. පීබී ජයසුන්දර ඒ සත්‍යය දැනගෙන සිටින්නට ඇත. එනිසා විශාල ආයෝජනයක් සහිතව හම්බන්තොට ස්ථාපනය කරන රතු සීනි සුදු කරන කම්හලක සීනී අපනයනය කර විදේශ විනිමය ඉපයීමටත් එම සීනි දේශීය වෙළෙද පළට ද අළෙවි කර සීනි මිල වෙනුවෙන් පාරිභෝගිකයන් වැය කරන උපරිමය අවම කිරීමටත් පීබී ජයසුන්දරට අවශ්‍ය වන්නට ඇත.

උක් ගසෙන් සීනි නිපදවීම යල් පැන ගිය ක්‍රමයකි. ලෝකයේ සීනි නිෂ්පාදකයන් බහුතරය සීනි නිපදවන්නේ බීට් වලිනි. ඒ සදහා වූ තාක්ෂණය ද දියුණු ය. පරණ යන්ත්‍රෝපකරණ වලින් උක් වලින් සීනි නිපදවීම ප්‍රාථමික ය. එසේම හරියාකාර උක් අස්වැන්නක් නැති නිසා සෙවනගල හා පැල්වත්තේ සීනී නිපදවූයේ වසරේ මාස හයක පමණි. විශේෂඥයන් පවසන්නේ අරය කිලෝමීටර් පහක වෘත්තාකාර ප්‍රදේශයක් අවම ධාරිතාවෙන් යුතු උක් සීනී කම්හලකට අවශ්‍ය බව ය. එවිට කම්හලට අවශ්‍ය ධාරිතාවෙන් උක් සැපයිය හැකිය. එහෙත් එවැනි ඉඩම් ප්‍රමාණයක් ශ්‍රී ලංකාවෙන් සොයා ගැනීම දුෂ්කර ය. වසර 2012 දී මොනරාගල, අම්පාර, මඩකලපුව, ත්‍රිකුණාමලය, මුලතිව්, අනුරාධපුරය, වව්නියාව, මන්නාරම, පුත්තලම හා කිලිනොච්චි දිස්ත්‍රික්ක වලින් එවැනි වපසරියක ඉඩම් හෙව්ව ද ඒවා සොයා ගැනීමට අපහසු විය.

එවැනි තත්ත්වයක් තුළ ශ්‍රී ලංකාවේ සීනි නිෂ්පාදනය දඩබ්බරකමකි. අපරාධයකි. එය තේරුම් ගත් නිසා දෝ පීබී ජයසුන්දර ඒ අපරාධය වැළැක්වීමට එදා කට්‍රයුතු කලේ ය. එහෙත් රාජපක්ෂගේ බත් බැලයන් අද ද උඩ පනින්නේ දේශීය සීනී නිෂපාදනයක් ගැන නන්දොඩවමිනි.

සිරිලක දේ සිරිසැප දේ යන්න කල් ඉකුත් වූ සංකල්පයකි. ඊට හේතුව නව ලිබරල්වාදී ලෝකයක් තුළ කුඩා වෙළෙද පළකට සීමාවීම අගතිගාමී බැවිනි. 1815 දී ශ්‍රී ලංකාවම බි්‍රතාන්‍ය අධිරාජ්‍යවාදයට යටත්වන විට ලාංකික සමාජය පාරිභෝගික භාණ්ඩ වලින් ස්වයං පෝෂිතව තිබුණි. එහෙත් වෙළෙද පළක් නොතිබුණි. එම නිසා ගුණාත්මකභාවය අවමවීම හා සීමාසහිතවීම ආවේනික ලක්ෂණයන් වූහ.

ලෝකය සමග ගනුදෙනු නොකර අප නිපදවන දේ පාරිභෝජනය කරමින් සිටිනවා නම් ඉතා ග්‍රාම්‍ය හා ප්‍රාථමික ජීවිතයක් ගත කරන්නට අප සූදානම් විය යුතු ය. එසේ නම් මෙරටේ නිපදවන මොන මොනවා හෝ අනුභව කර පයින් ගමන් කරමින් ඉතා දුක්ඛිත ජීවිතයකට සූදානම් විය යුතුය.

එසේ නැත්නම් නිෂ්පාදන වියදම වැඩි භාණ්ඩ ආනයනය කරමින් ඒ වෙනුවට අපනයන අභිමුඛ භාණ්ඩ හා සේවා නිෂ්පාදනය කරමින් ඩොලර් ගෙන්වා ගැනීමට අප ද වෑයම් කළ යුතුය. ලෝකයම වෙළෙද පළකි. ඒ වෙළෙද පළට සැපයීම ද ඒ වෙළෙද පළෙන් ලබා ගැනීම ද කලාවකි. ඊට අප සූදානම් විය යුතුය.ධනේශ්වර වෙළෙද පළ අසාධාරණ වුවත් ඒ වෙළෙද පළෙන් කොන් වී සිටින්නට අපට නොහැකිය.

1978 ට පෙර වෙළෙද පළේ කළ දේ දැන් කළ නොහැකිය. එහෙත් ප්‍රාථමික මට්ටමෙන් යමක් නිපදවා ඒ නිපදවීමට ද මහා භාණ්ඩාගාරයෙන් මුදල් යොදවා “අප ලාභ ලැබුවා” යැයි සතුටුවිය හැක්කේ මෝඩ දේශපාලන කුහකයන්ට හා දුපත් මානසිකයන්ට පමණි. සීනීවල මෙරටේ නිෂ්පාදන වියදම අධික ය. බ්‍රසීලය වැනි රටවල අඩු වියදමකින් නිෂ්පාදනය කරන සීනි මෙරටට ආනයනය කර ඔයිට වඩා අඩුවට පාරිභෝගිකයන්ට අළෙවි කළ හැකිය. එසේත් දේශීයව නිපදවන්නට යෑම නිසා ඒවායේ ඉහළ මිල ආරක්ෂා කිරීමට ආනයනික සීනි වලට විශාල බද්දක් අය කෙරේ.

ඒ නිසා පාරිභෝගිකයන්ට තම මාසික බිලෙන් විශාල වැය බරක් දැරීමට සිදුවන්නේ සීනි වලට ගෙවන බදු මුදලටයි. ආර්ථික ජාතිකවාදීන් සියරට දේ සිරි සැප දේ කියමින් නිෂ්පාදන වියදම වැඩි සීනි නිදපදවමින් ගොන් ආතල් ගන්නා විට ඒ ආතල්වල පැවැත්ම සහතික කිරීමේ වන්දිය ගෙවන්නට වන්නේ පාරිභෝගිකයන්ටයි. ඒ අනුව මිල දී ගන්නා සෑම සීනි කිලෝග්‍රෑමයකට රුපියල් 50කට අධික බදු මුදලක් ගෙවීමට ශ්‍රී ලංකා පාරිභෝගිකයන්ට සිදුවේ.මෝඩ නායකයන් රටකට පත් කර ගන්නා විට ඊට වඩා යහපතක් සමාජයට සිදුවන්නේ ද නැත.

දූපත් මානසිකත්වයෙන් යුතු ව්‍යාජ ජාතිකවාදීන්ගේ මතය වන්නේ කොරෝණා වැනි ව්‍යසනයක දී ඊට මුහුණ දීමට සියල්ල දේශීයව නිෂ්පාදනය කිරීම යෝග්‍ය බව ය. ඔය කියන්නේ අන්තර් ජාතික වෙළෙදාම ගර්හිත වී ඇති නිසා පැන නගින තත්ත්වයන් තුළ ප්‍රශ්නකාරී නොවන ලෙස වෙළෙද පළ හැසිරීමට නම් දේශීයව සියළු දේ නිෂ්පාදනය කළ යුතු බව ය. එය අගති සහගත තර්කයක් වන්නේ දේශීයව මොනවා නිෂ්පාදනය කළත් ඛණිජ තෙල් නිෂ්පාදනය කරන්නට නොහැකි නිසා ය. සමස්ත ආර්ථිකයම රදා පවතින්නේ ඛණිජ තෙල් මත ය. එහෙත් ඛණිජ තෙල් ආනයනය කරන්නේ නම් අනෙක්වා දේශීය නිෂ්පාදනය කිරීමේ හදිසිය පැහැදිලි නැත.

ඔවැනි තර්කයක් මුල් වරට ගොඩනැගුවේ ලංකාවේ විශිෂ්ඨ ධනපති දේශපාලකයකු වූ එසේම නව ලිබරල්වාදී වෙළෙද පළ මනාව තේරුම් ගෙන සිටි ලලිත් ඇතුලත්මුදලිගෙනි. වී ගොවිතැන අත්හල යුතු බවට විදේශ මූල්‍යායතන දිගින් දිගටම පවසද්දී ලලිත් ඇතුලත්මුදලී පැහැදිලිවම ප්‍රකාශ කළේ වී වගාව අප අත් නොහරින බවත් අන්තර් ජාතික වෙළෙදාමේ අර්බූදයක් ඇතිවූ විට අපේ ආහාර සුරක්ෂිතතාව තහවුරු වන්නේ එමගින් පමණක් බව ය. එය හරියටම හරි කතාවකි. ලාංකිකයන් ප්‍රධාන ආහාරය ලෙස භුක්ති විදින්නේ බත් ය. බත් ලබාදෙන වී ගොවිතැන අත්හල හොත් අන්තර් ජාතික අර්බූදයක දී බරපතල ප්‍රශ්නයකට මුහුණ පාන්නට සිදුවේ. ආහාර සුරක්ෂිතාව බිද වැටේ. අපට බඩ ගින්නේ ඉන්නට සිදුවේ. ඒ නිසා මුළු වැර යොදා වී වගාව ශක්තිමත් කළ යුතුය.

නමුත් සීනි යනු අත්‍යවශ්‍ය ආහාරයක් නොවේ. සීනි පාරිභෝජනය නිසා සෞඛ්‍යය ආරක්ෂාවට තදබල ගැටළු නිර්මාණය වී ඇත. එය ඇත්තකි. අන්තර්ජාතික දියවැඩියා සංගමයේ සංඛ්‍යාලේඛන අනුව ශ්‍රී ලාංකිකයන් ලක්ෂ 11.6ක් දියවැඩියාවෙන් පීඩා විදී. එය රටේ සමස්ත ජන සංඛ්‍යාවෙන් 8.5%කි. සැම පුරවැසියන් දොලොස්දෙනෙකුටම එක් අයෙක් දියවැඩියාවෙන් පීඩා විදින රටක් දේශීයව සීනි නිෂ්පාදනය කරන්නට හැකියාවන් බැලීමත් ඒ නිෂ්පාදනයේ ලාභ පෙන්වමින් ගොන් ආතල් ගැනීමත් විහිළුවකි.

මෙවැනි වාතාවරණයක් තුළ ලෝකයේ පවතින ප්‍රවනතාව වන්නේ සීනි පාරිභෝජනය අත්හැරීමය. ඒ සමගම විවිධ දෑ සීනි වලට විකල්පයක් ලෙස භාවිතා කිරීම ය. ශ්‍රී ලංකාවේ සීනි වලට විකල්පයක් ලෙස භාවිතා කිරීමට හැකි ප්‍රාථමිල මට්ටමේ ද්‍රව්‍යයන් වන්නේ කිතුල් නිෂ්පාදනයන් ය. කිතුල් පැණි හා කිතුල් හකුරු නිෂ්පාදන වියදම ඉතාම කුඩා මට්ටමක පවතින සීනි වලට කදිම විකල්පයන් ය. ඒවා ද දියවැඩියාවට හේතුවන බව ඇත්ත වුවත් සීනි වලට විකල්පයක් ලෙස කිතුල් හකුරු හා පැණි භාවිතයට ගත හැකිය.

ස්ටේවියා නම් පැලෑටියෙන් නිෂ්පාදිත දෑ සීනි වෙනුවට විකල්පයක් ලෙස භාවිතා කිරීම අද ලෝකයේ ලොකු ප්‍රවනතාවකි. දකුණු ඇමරිකාව නිජබිම වූ ස්ටේවියා ශාඛය ලෝකය පුරා වගා කළ හැකිය. එලෙස වගා කරන ස්ටේවියා පැළෑටියෙන් සීනි වලට වික්ලපයක් නිෂ්පාදනය කර භාවිතයට ගැනීම ලෝකය පුරාම සිදුවේ. ආසියාවේ මහජන චීනය හා ඉන්දියාව වැනි රටවල ද ස්ටේවියා වගා කර ඒ ආශ්‍රයෙන් නිපදවන දෑ පාරිභෝජනයට ගනී.

ශ්‍රී ලංකාවේ ආර්ථික ජාතිකවාදීන්, සියල්ල දේශීයව නිෂ්පාදනය කිරීමේ බොළද සංකල්පය දෝතින් දරාගෙන සිටිය ද මෙවැනි අලුත් ප්‍රවනතා ගැන කිසිම උනන්දුව්ක දක්වන්නේ නැත. ඊට හේතුව ඔවුන් සතු අඩු දැනුම හා ඔවුන් සම්ප්‍රදායිකවාදීන්විම ද විය හැකිය. අලුත් අලුත් නිෂ්පාදන හා නිර්මාණයන් ගැන ඔවුන් දක්වන්නේ අඩු සැලකිල්ලකි. ඊට හේතුව ඔවුන් ලංකාවේ පාදඩ ව්‍යාපාරික ප්‍රජාවේ, වෛද්‍ය ගුණදාස අමරසේකරගේ වචනයෙන් කිවහොත් වසල වෙළෙද කුළයේ සුරතලුන්වීම ය. 1978 දී ආර්ථිකය ප්‍රතිසංස්කරණය වී වෙළෙද පළ පුළුල් විය. එහිදී එහි බලය අල්ලා ගත්තේ කෘෂි හෝ කාර්මික හෝ ධනපති පන්තිය නොවේ. ඒ අවකාශය පිරවූයේ සේවා ආර්ථිකයේ පාදඩ ධනය ඇති පන්තියයි. මේ ජාතිකවාදීන් ඒ පාදඩ ධනය ඇති පන්තියේ සුරතලුන් ය. එනිසා සීනි වලට නිර්මාණශීලී විකල්පයක් තනා ගැනීම වැනි කාරණා වලදීත් ඔවුන් ඉන්නේ වැඩවසම්වාදී අදහස් වල ය. ඒ පෙර කී වසල වෙළෙද කුලය තෘප්ත කිරීම ඔවුන්ගේ එකම ඉලක්කය වන බැවිනි.

-පිලිප් ශාන්ත-

රාජපක්ෂලා හොරුද?

0

රාජපක්ෂවාදයට එරෙහිව විකල්ප දේශපාලනයක් සාර්ථක කර ගන්න අපහසු වූ මූලික හේතුවක් තමයි ග්‍රාමීය මට්ටමෙන් සහචරයන්ට මුදල් බෙදල දෙන ආණ්ඩුවේ ප්‍රතිපත්තිය. මේ වැඩේ කළමනාකරණය කරන මූලිකයා වුණේ බැසිල් රාජපක්ෂ. ඒ නිසා ග්‍රාමීය පොහොට්ටු කාඩරයන් අතර ආණ්ඩුවේ ජනප්‍රියම නායකය වුණෙත් බැසිල් රාජපක්ෂමයි.

මේ ක්‍රමය අනුව ප්‍රාදේශීය ලේකම් කොට්ඨාසයක් තුළ සිදු කෙරෙන රජයේ කොන්ත්‍රාත්, අරක්කු බාර්, පෞද්ගලික බස් ධාවනය, ටියුෂන් පන්ති, කැළෑ කැපීම්, බොරලු කැපීම් ආදි සියළු කටයුතුවල තීන්දු තීරණ ගන්නෙ ආණ්ඩුවේ ප්‍රාදේශීය දේශපාලකයන්. ඒ කියන්නෙ පාර්ලිමේන්තු, පළාත් සභා, පළාත් පාලන ආයතන ප්‍රධානීන් හා පළාත් පාලන ආයතන මන්ත්‍රීවරුන්. ප්‍රදේශයේ රජයේ කොන්ත්‍රාත් කරන්නෙ ආණ්ඩු පක්ෂයේ පළාත් පාලන මන්ත්‍රීවරු එහෙමත් නැත්නම් පළාත් පාලන ආයතනයේ ප්‍රධානියා.

අරක්කු ලයිසම අරන් දෙන්නෙ, එහෙමත් නැත්නම් මාසෙකට වරක් බාර් එකෙන් කප්පම් ගන්නෙ, පෞද්ගලික බස්වලින් ටියුෂන් පන්තිවලින් කප්පම් ගන්නෙ, හොරට කැළෑ කපන්නෙ, පස් කපන්නෙ, වැලි ගොඩදාන්නෙ එක්කො පළාත් සභා මන්ත්‍රීවරයා, නැත්නම් පාර්ලිමේන්තු මන්ත්‍රීවරයා.

මේ විදිහට තමන්ගෙ ප්‍රදේශයේ සිදුකරන රජයේ කොන්ත්‍රාත්වලින් ලාභ ඉපැයීම හා විවිධ අන්දමින් කප්පම් ගැනීම මගින් විශාල මුදලක් ආණ්ඩු පක්ෂයේ ප්‍රාදේශීය දේශපාලකයන් අත එකතු වෙනවා. ඒ මුදල්වලින් කොටසක් පක්ෂ දේශපාලන වැඩවලට යොමු කරනවා. ඉතිරිය දේශපාලකයාගෙ බැංකු ගිණුම් තර කරනවා.

ප්‍රාදේශීය මට්ටමෙන් සිදුවෙන මේ වින්නැහියම තමයි ජාතික මට්ටමෙන් වෙන්නෙත්. මහ ආණ්ඩුවේ මුදල් ගනුදෙනු ගැන තීන්දු තීරණ ගන්නෙත් ආණ්ඩුවෙ දේශපාලකයන්ට ලාභ, කොමිස් හා කප්පම් ලැබෙන විදිහට තමයි. ගම්වල උන් වගේ කොළඹ ඉන්න මංකොල්ලකාර දේශපාලකයන් කරේ එල්ලගෙන මස් කන්නෙ නෑ. ඒවාට ඉන්නව හැරී ජයවර්ධන, දිලිත් ජයවීර වගේ ව්‍යාපාර කරන විද්වත් ව්‍යාපාරික අය. ආණ්ඩුවෙ ලොකු ලොකු බිස්නස් කරන්නෙ අන්න ඒ විද්වත් ව්‍යාපාරිකයො. ඉතින් හිතවත්කමට එයාලා දේශපාලකයන්ට උදව් කරනවා.

මේ හොරකම් කිරීම ගැන විමසිල්ලෙන් සිටින කෙනෙකුට ඒ ගැන අවබෝධයක් ලබා ගන්න පුළුවන්. අපි මේක මුලින්ම ගම් මට්ටමෙන් කරලා බලමු. තම තමන්ගෙ ගම්වල ඉන්න පළාත් පාලන මන්ත්‍රීවරයා දේශපාලනයට එන්න කලින් හා දේශපාලනයට ආවාට පස්සෙ එයාගෙ භෞතික සංවර්ධනය ගැන පොඩි විමර්ශනයක් කරන්න. ඒ කියන්නෙ පොඩි විගණනයක් කරන්න. අන්න එතැනදි පැහැදිලි වෙයි හරිහමන් ආදායම් මාර්ගයක් නැතත් ගමේ මන්ත්‍රී මේ වෙන කොට පොහොසතෙක් බව. එතකොට එයාට ඒ සල්ලි ලැබුණෙ කොහොමද? එයා නිකම්ම නිකම් පුරවැසියකු උනා නම් කොන්ත්‍රාත් කරන්න ලැබෙනවාද? ලාභ හොයන්න පුළුවන්ද? එයාට කප්පම් ලැබෙනවාද? ඔන්න ඔය වගේ කාරණා ටිකක් හොයලා බලන්න.

අන්න එතකොට නිකම්ම පැහැදිලි වෙයි ගමේ පළාත් පාලන මන්ත්‍රීවරයා, ප්‍රාදේශීය සභාවෙ සභාපතිවරයා, පළාත් සභා මන්ත්‍රීවරයා, පාර්ලිමේන්තු මන්ත්‍රීවරයා සල්ලි හම්බ කළේ කොහොමද කියලා. ඒ විදිහටම තමයි මහ ආණ්ඩුවෙ ඇමතිවරුත් සල්ලි හම්බ කළෙත්. ඒ විදිහටම තමයි අගමැති හා ජනාධිපතිත් සල්ලි හම්බ කළේ. ඒ ක්‍රමය තමයි මේ දේශපාලනය පවත්වාගෙන යන මාෆියා, පාදඩ ආර්ථික උපක්‍රමය. ඒක නිසා තමයි පක්ෂ කාඩර්වරුන්ගෙ අතට සල්ලි යන්නෙ. ඒ සල්ලි ගන්න පක්ෂ කාඩර්වරු රාජ්‍ය බලය කොහොම හරි රැක ගන්න මහන්සි වෙනවා. කෙක්කෙන් හෝ කොක්කෙන් හෝ රාජ්‍ය බලය රැක ගන්නවා.

මේ පවතින පාදඩ මාෆියාව බිඳ දමන්න පහසු නැහැ. නමුත් ඒ මාෆියාව බිඳදමන්න බැරිකමකුත් නැහැ. මේ ක්‍රමය රැක ගන්න කට්ටිය කොච්චර දැඟලුවත් මෑත ඉතිහාසයේ අවස්ථා දෙකකදි මේ පාදඩ මාෆියාව සුණුවිසුණු කරන්න අපට පුළුවන් වුණා. එක අවස්ථාවක් තමයි 1994. අනෙක් අවස්ථාව තමයි 2015. මේ අවස්ථා දෙකේදීම පාදඩ මාෆියාව ආරක්ෂා කර ගන්න විශාල රාජ්‍ය යාන්ත්‍රණයක් තිබුණත් ඒක පරාජය කරන්න සමාජයට පුළුවන් උනා.

මහජන නියෝජිතයන් සල්ලි හම්බු කිරීම

අපි හිතමු දම්පෑලැස්ස ප්‍රාදේශීය සභාව කියලා එකක් තියෙනවා කියලා. ඒකෙ මඩකුඹුර කොට්ඨාසයේ ප්‍රාදේශීය සභා මන්ත්‍රී තමයි කපිල. ඉතින් කපිලගෙ කොට්ඨාසයේ සියලු ඉදිකිරීම්වල, ඒ කියන්නෙ පාර කාපට් කිරීම, පාර කොන්ක්‍රීට් කිරීම, පාලම් ඉදි කිරීම, අලුතෙන් පාරවල් තැනීම, පැති කාණු බැඳීම වගේ පොඩි පොඩි වැඩවල කොන්ත්‍රාත් එක කරන්නෙ කපිලමයි. ඒක අහන කොට පොඩ්ඩක් හිනහ යනවා. නමුත් ඒක එහෙම වෙනවා. මහජන නියෝජිතයන්ට කොන්ත්‍රාත් කරන්න බැහැ. නමුත් ප්‍රායෝගිකව මහජන මන්ත්‍රීවරුන් කොන්ත්‍රාත් කරනවා. ඒක කරන්නෙ මෙන්න මෙහෙම.

ඔය පොඩි පොඩි වැඩවලට මධ්‍යම ආණ්ඩුවෙන් මුදල් ප්‍රතිපාදන එන්නෙ ප්‍රාදේශීය මහලේකම් කාර්යාලයට. එතකොට මඩකුඹුර කියන කපිලගෙ කොට්ඨාසයේ පාරක් කොන්ක්‍රීට් කරන්න මුදල් ප්‍රතිපාදන ආවාම ඒකට ඇස්තමේන්තුව හදලා කොන්ත්‍රාත්තුව පවරනවා ගමේ ප්‍රජා සමිතියකට. ප්‍රසම්පාදන මාර්ගෝපදේශ සංග්‍රහය අනුව ගම්වල කරන ප්‍රජා වැඩ සඳහා කොන්ත්‍රාත් පැවරීම්වලට ලංසු කැඳවන්න ඕන නෑ. ඇස්තමේන්තු කළ මිලට වැඩේ කරන්න ගමේ ප්‍රජා සංවිධානයකට පවරන්න ප්‍රාදේශීය ලේකම්ට පුළුවන්. එහෙම පවරන කොට ප්‍රාදේශීය ලේකම් අදාළ ප්‍රජා සංවිධානය එක්ක ගිවිසුම් අත්සන් කරනවා.

ඔය විදිහට දම්පෑලැස්ස ප්‍රාදේශීය ලේකම් මඩකුඹුර ගොවි සංවිධානය එක්ක ඔන්න ගිවිසුමක් අත්සන් කරනවා පාර කොන්ක්‍රීට් කරන්න. නමුත් ලංකාවේ ප්‍රජා සංවිධානවලින් 0.0001%කටවත් හැකියාවක් නැහැ ඉදිකිරීම් කොන්ත්‍රාත් කරන්න. ඒව පිහිටුවාගෙන තියෙන්නෙ වෙනත් සුබසාධන ඉලක්ක සහිත අරමුණුවලින්. ඒ නිසා කපිල ඒකට මැදිහත් වෙලා වැඩේ කපිලගෙ අතට ගන්නවා. කපිල මන්ත්‍රී වෙනකොටම දන්නවා කල්ල මරේ කියලා. ඒ නිසා මන්ත්‍රීකමේ දිවුරුම් දෙන්නෙම කොන්ත්‍රාත් කරන්න අවශ්‍ය යටිතල පහසුකම් සකස් කරගෙන. එක්කො සුහදව කොන්ත්‍රාත් එක කපිලගෙ අතට ගන්නවා. එහෙම නැත්නම් පොඩි තගක් දාලා කොන්ත්‍රාත් එක කපිලගෙ අතට ගන්නවා. සමිතියට පොඩි ගානක් දෙනවා.
ඊට පස්සෙ කපිලගෙ කොට්ඨාසෙ පාර හදන්නෙ කපිලමයි. මහජන නියෝජිතයාත් කපිලමයි. කොන්ත්‍රාත් එකේ ගුණාත්මකතාව බලන්න එන්නෙ ප්‍රාදේශීය ලේකම් කාර්යාලයේ තාක්ෂණ නිලධාරියෙක්. එහෙම නැත්නම් දිස්ත්‍රික් ලේකම් කාර්යාලයේ සිවිල් ඉංජිනේරුවා. ඒ දෙන්න තුලනය කර ගන්න බැරි නම් කපිලගෙ දේශපාලනය මොකටද ඉතින්. අවශ්‍ය වුණොත් ඒ අයට පොඩි ගානක් දෙනවා. නැත්නම් දේශපාලන තර්ජනයක් කරනවා. ඒවා සෑහෙන්න සරල හා පහසු වැඩ. ඊට පස්සෙ කොන්ත්‍රාත් එක ගොඩ. ඇස්තමේන්තු වියදම රුපියල් ලක්ෂ පහක් නම් ලක්ෂ තුනකින් විතර වැඩේ ගොඩ දානවා. ඉතුරු සල්ලිවලින් පොඩි පොඩි ගණන් ටිකක් බේරලා ලොකු ගාන කපිලගෙ සාක්කුවට දා ගන්නවා. මහජන නියෝජිතයා කපිල උනාට සමහර වෙලාවට කරන සංවර්ධන ව්‍යාපෘතියෙ ගුණාත්මකතාව වෙනුවෙන් කතා කරන්නෙ ප්‍රාදේශීය ලේකම් කාර්යාලෙ නිලධාරීන්. ඔන්න ඔහොමයි වැඩේ සිද්ධ වෙන්නෙ.

දැන් මෙහෙම හම්බ කරන සල්ලිවලින් තමයි කපිල දේශපාලනය කරන්නෙ. කොළඹදි ලොකු දේශපාලන වාසියක් උනාම කපිලගෙ ගමේ රතිඤ්ඤා පත්තු කිරීමේ සිට කිරිබත් හැදීම, මැයි පෙළපාලි යන්න බස්වලට ගෙවීම, ජනාධිපති/අගමැති/ ඇමති ගමට එන කොට වියදම් දැරීම වගේ ලොකු වැඩ ගොඩක් කරන්නෙ මේ සල්ලිවලින්. ඒ සේරමත් කරලා ගානක් පොතේ දාගන්නෙ හැමදාමත් මන්ත්‍රීකම් කරන්න නොලැබෙන නිසයි. කපිලගෙ ලොකු පුතාව තොරතුරු තාක්ෂණ උපාධිය කරවන්න ඕස්ත්‍රේලියාවට යැව්වෙ එහෙම ඉතුරු කර ගත්ත ලක්ෂ පනහකින් තමයි. ඉතින් කපිල විතරක් නෙවෙයි, හැම ප්‍රාදේශීය මන්ත්‍රී කෙනෙක්මත්, පළාත් සභා මන්ත්‍රී කෙනෙක්මත්, පාර්ලිමේන්තු මන්ත්‍රී කෙනෙක්මත් ඕක කරනවා. ඊට අමතරව කප්පම් ගන්නවා.

මේ විදිහට තමයි ප්‍රාදේශීය දේශපාලනය සක්‍රිය වෙන්නෙ. ඊට පස්සෙ උපාධිධාරීන්ට ආණ්ඩුවෙ ඔෆීස්වල රස්සා අරන් දෙනවා. ඉගෙන ගත්තෙ නැතිවුන්ට රියැදුරු හා කාර්යාල කාර්ය සහකාර වගේ රස්සා අරන් දෙනවා. එහෙමත් නැත්නම් කම්කරු රස්සාවලට තල්ලු කරනවා. රජයෙන් අරන් දෙන්න පුළුවන් හැම සහනාධාරයම මිනිස්සුන්ට අරන් දෙනවා. ආණ්ඩුව නිසා වරදාන අරන් යැපෙන අයගෙන් ඒ විදිහට ලොකු ජාලයක් හදා ගන්නවා. මේ ජාලය ශක්තිමත් කර ගත්තාම ආයෙ මොකෙකුටවත් මේ කපේ දි ආණ්ඩුව පෙරලන්න බැහැ. හැබැයි කොන්ත්‍රාත්වල ලාභයෙන්, කොමිස් ගැනීමෙන් හා කප්පම් ගැනීමෙන් ගොඩනැංවෙන්නෙ මාෆියා පාදඩ ආර්ථිකයක්. ඒ වගේම රාජ්‍යය ශක්තිමත් කරලා පුළුවන් හැම එකාටම රජයේ රස්සා දීලා කරන්නෙත් මහජන මුදල් නාස්තියක්.

රාජපක්ෂවාදී ආර්ථික මාෆියාව පරාජය කරන්නේ කෙසේද?


1994 දිත් 2015 දිත් ආණ්ඩු පෙරළුණේ ඉහළ සිට පහළට ආව ආණ්ඩු විරෝධී ගැම්මක්, උද්යෝගයක් නිසා මිසක් ගම තුළින් සමාජය තුළින් ඇතිවූ දේශපාලනික ප්‍රතිවිරෝධී අදහස් නිසා නොවන බව ඉතා පැහැදිලි කරුණක්. ගම තුළින් හෝ සමාජය තුළින් හෝ එහෙම දේශපාලන ප්‍රතිවිරෝධයක් නිර්මාණය නොවන්න එක්තරා සාධකයක් බලපෑවා. ඒ සාධකය තමයි මොන ප්‍රශ්න සමාජය තුළ ඇවිලී ගොස් තිබුණත් ග්‍රාමීයව ආර්ථිකය තුළ යම්කිසි ශක්තියක් ගොඩනැගී තිබීම. 1993-1994 වනවිට ජනසවිය හා ග්‍රාමීය ඇඟලුම් කම්හල් ඉදිකිරීම වැනි කාරණා නිසාත් යූඑන්පී ආණ්ඩුවෙන් අතිවිශාල ප්‍රමාණයකට රජයේ රැකියා සපයා දී තිබූ නිසාත් යම්කිසි තුලනයක් හටගෙන තිබුණා. ඒ වගේම 2014-2015 වනවිටත් රජයේ රැකියා සපයාදීම ගම් මට්ටමේ මහජන නියෝජිතයන් විසින් නිර්මාණය කරගෙන තිබූ පාදඩ ආර්ථික ක්‍රමය ආදිය නිසා යම්කිසි තුලනයක් හටගෙන තිබුණ. මේ නිසා ඒ තුලනය ඇතිව තිබූ ග්‍රාමීය සමාජය දේශපාලනිකව කුලප්පු කරන්නට හැකිවුණේ මැද පන්තියෙන් පහළට ගලා ආ පණිවුඩය නිසයි. ඒ පණිවුඩය නිසා 1994 දි ගමේ දේශපාලන තුල්‍යතාව කඩා වැටුණත් 2015 දි ඒ තුල්‍යතාව කඩා වැටුණෙ නැහැ. ඊට හේතුව උනේ රාජපක්ෂවරුන් විසින් නිර්මාණය කර තිබූ ප්‍රාදේශීය ආර්ථික මාෆියාකරණය බිඳිය නොහැකි ලෙස ශක්තිමත්ව තිබීමයි.

ඒ තත්ත්වය 2019 දී රාජපක්ෂවාදය විසින් රාජ්‍ය බලය ලබා ගැනීමෙන් පසුව යළි සක්‍රිය උනා. ඒ තත්ත්වය තුළ ආණ්ඩු විරෝධී දේශපාලන ව්‍යාපාරයන්ට ගම තුළ සක්‍රියවීම බරපතළ ලෙස සීමා වී තිබෙනවා. නමුත් තමන්ගෙ දේශපාලනය හමුවේ ගමේ පවතින බරපතළ බාධාව වන්නේ බැසිල් රාජපක්ෂගේ ග්‍රාමීය ආර්ථික මාෆියාව බව කිසිම දේශපාලන පක්ෂයක් තේරුම් ගත් බවක් හෝ පෙනෙන්නට නැහැ. එක්සත් ජාතික පක්ෂය, සමගි ජනබලවේගය හා ජාතික ජනබලවේගය අන්ධානුකරණයෙන් බලා සිටිනවා මිස තමන් හමුවේ සක්‍රියව පවතින දේශපාලන අභියෝගය අවම වශයෙන් විග්‍රහ කර ගැනීමට හෝ මහන්සියක් දරා නැහැ. ඒ නිසා මේ ප්‍රබල දේශපාලන අභියෝගය නිෂ්ක්‍රිය කර ගැනීමට පවතින හැකියාව අවමයි.

ධනේශ්වර දේශපාලනයට එරෙහිව ක්‍රියාත්මක විය යුතු විමුක්ති දේශපාලනයකට මේ තත්ත්වය සමග හැප්පීමට අපහසුයි. ඊට හේතුව විශාල රාජ්‍ය අනුග්‍රහය ලත් මාෆියා සුබසාධනයකට පිටුපා විමුක්ති ව්‍යාපාරයකට සහායදීමට ඉදිරියට එන්නේ අතලොස්සක් නිසයි. එවැනි මාෆියා රාජ්‍ය යාන්ත්‍රණයකට අභියෝග කළ හැක්කේ සමාජ ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී දේශපාලන ව්‍යාපාරයකට පමණයි. විමුක්ති ව්‍යාපාරයක ක්‍රියාකාරීත්වය සජීව වන්නේ පවතින අවකාශයෙන් බැහැරව නිසාත් සමාජ ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී ව්‍යාපාරයක ක්‍රියාකාරීත්වය සජීව වන්නේ පවතින අවකාශය තුළම නිසාත් වඩා ප්‍රායෝගික වන්නේ සමාජ ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී දේශපාලන ව්‍යාපාරයක් ඉදිරියට ගැනීමයි.

ප්‍රශ්නය වන්නේ ආර්ථික මාෆියාකරණයකින් ප්‍රාදේශීයව පාදඩ දේශපාලනය ශක්තිමත් කර ඇති රාජපක්ෂවාදයට එරෙහිව ශක්තිමත්ව නැගී සිටිය හැකි සමාජ ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී දේශපාලනය කුමක්ද යන්නයි. ඒ සඳහා ශක්තිමත් කළ හැකි දේශපාලන ව්‍යාපාරයන් දෙකක් ඇතත් ඒ දෙකම අක්‍රියව පවතිනවා. එකක් නම් ජනතා විමුක්ති පෙරමුණ වන අතර එය අතරමැදි පන්තියේ ග්‍රහණයට ලක්ව තිබෙන්නක්. අනෙක ශ්‍රී ලංකා නිදහස් පක්ෂය වන අතර එය නායකත්වයක් නොමැතිව රාජපක්ෂවාදය පසුපසම ගමන් කරමින් තිබෙන්නක්.

ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී ප්‍රතිසංස්කරණවලින් යුතු වාමවාදී සමාජ ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී දේශපාලනයකට සමාජය තුළ පවතින්නෙ ලොකු ඉඩකඩක්. ඊට ප්‍රධාන හේතුව ධනේශ්වරය තවමත් විශ්වාසය බිද ගැනීමට තරම් අර්බුදයකට ගොස් නැති බව මහජනයා තුළ පවතින අවබෝධයයි. ග්‍රාමීය සමාජය යූඑන්පිය හා සමගි ජනබලවේගය ප්‍රතික්ෂේප කරන්නේ ඊට ආවේණික ආර්ථික ප්‍රතිසංස්කරණයන්ගේ රෞද්‍රකම නිසයි. නමුත් ජනතා විමුක්ති පෙරමුණේ හා ශ්‍රී ලංකා නිදහස් පක්ෂයේ සුසංයෝගයකට සමාජය තුළ විශ්වාසයක් ගොඩනගා ගන්න ඉතා පහසුයි.

ඒ සඳහා මූලිකම අවශ්‍යතාව වන්නේ දරිද්‍රතාවට එරෙහිව සමාජය ආමන්ත්‍රණය කරන ශක්තිමත් වැඩපිළිවෙළක්. එය සිංහල නොවන ජනකොටස අතරට ගෙන යෑමට ජාතික ප්‍රශ්නයට විසඳුමක් ද නිර්මාණය කර ගැනීම අනිවාර්ය අවශ්‍යතාවක්. මෙවැනි ප්‍රතිපත්තිමය පදනමක සිට සමාජයට ආමන්ත්‍රණය කළහොත් රාජපක්ෂවාදී පාදඩ ආර්ථික මාෆියාව පරාජය කිරීම අපහසු නැහැ. ඒ සමගම රාජපක්ෂවාදී දේශපාලනය පරාජය කරන එකත් අපහසු නැහැ.

-පිලිප් ශාන්ත-

දේශපාලනික කටුසුභාවය: දුෂ්ට සුචරිතයක් ගැන ආවර්ජනයක්

0

‘මං ඒක කළේ රට ගැන හිතලා, ජනතාව ගැන හිතලා’ යන්න, තමන් ගන්නා දේශපාලනික තීන්දු සාධාරණීකරණය සඳහා බොහෝ ශ්‍රී ලාංකීය දේශපාලනඥයන් නිතර කියන කතාවකි. වැඩියත්ම ඒ කතාව කියන්නේ, තමන් ගත් තීරණයක් වැරදුණු අවස්ථාවල ය. මේ දේශපාලනඥයන්ට අනුව ඔවුන් දේශපාලනයට පිවිසෙන්නේ ජනතාවට සේවය කිරීමටයි. පවතින දේශපාලන සංස්කෘතිය වෙනස් කිරීමටයි. ජනතාවගේ සහ රටේ අවශ්‍යතා පෙරදැරිව නීති සම්පාදනය ඇතුළු තීරණ ගන්නා ඔවුන්, වෙනත් වෘත්තීන්හි නියැළෙන අය මෙන් යම් වයස් සීමාවකින් පසු විශ්‍රාම ගියොත් ඒ ඉතා කලාතුරකිනි. මන්ද යත්, ජනතාවට ඔවුන්ගේ සේවය අවශ්‍ය කරන බැවිනි. මේ කියන ජනතාවගේ අභිවෘද්ධිය උදෙසාම ඔවුහු විටින්විට සිය දේශපාලන ආස්ථානයන් වෙනස් කරති.

බොහෝ ශ්‍රී ලාංකික දේශපාලනඥයන් නිතර කරන දෙයක් වන්නේ, ජනතාවගේ නාමයෙන්, රටේ අභිවෘද්ධියේ නාමයෙන්, තමා පාර්ලිමේන්තුවට තේරී පත් වූ පක්ෂය මාරු කිරීමයි. එය කිසි චකිතයක් නැතිව කරන දෙයකි. මෑතක සිට, පක්ෂය මාරු නොකරම වෙනත් පක්ෂයක අසුන් ගැනීමත් සිදු කෙරේ. එය, ආණ්ඩු පක්ෂයේ විය හැකිය. විපක්ෂයේ විය හැකිය. එසේ කරන්නේද, පොදු යහපත සඳහා ය.

කෙසේ වෙතත්, දේශපාලනඥයන් පක්ෂ මාරු කිරීම පිළිබඳ මේ පිළුණු සාකච්ඡාවට අලුත් මුහුණුවරක් මෑතකදී ලැබුණි. ඒ, මේ මාසයේ ශ්‍රේෂ්ඨාධිකරණය දුන් නඩු තීන්දුවත් නිසා ය. ශ්‍රී ලංකා මුස්ලිම් කොංග්‍රසයේ මන්ත්‍රීවරයෙකු වශයෙන් පාර්ලිමේන්තුවට පිවිස, පසුව වර්තමාන ආණ්ඩුවේ පරිසර අමාත්‍ය පදවියට පත් නසීර් අහමඩ් තමාව මුස්ලිම් කොංග්‍රස් පක්ෂයෙන් නෙරපීමට එරෙහිව ශ්‍රේෂ්ඨාධිකරණයට පෙත්සමක් ඉදිරිපත් කෙළේය. ඔහුව පක්ෂයෙන් නෙරපා තිබුණේ, පක්ෂයේ මතයට එරෙහිව, 2022 විසර්ජන (අයවැය) කෙටුම්පතට පක්ෂව ඡන්දය පාවිච්චි කිරීම නිසා ය. ශ්‍රේෂ්ඨාධිකරණය තීන්දු කෙළේ පක්ෂය විසින් ඔහුව එසේ නෙරපනු ලැබීම නීත්‍යනුකූල වන බවයි. ඒ අනුව ඔහුට සිය මන්ත්‍රී අසුන අහිමි විය.

ආචාර ධර්ම සහ වෘත්තීයභාවය

විශේෂයෙන් අලුත් ආණ්ඩුවක් බලයට පත් විට එම ආණ්ඩුවේ ඇමති තනතුරු ලබාගැනීම සඳහා තමන්ගේ පක්ෂය මාරු කරන දේශපාලනඥයන් බොහෝවිට අප දැක තිබේ. මෙවැනි දේශපාලනඥයන්ට විරුද්ධව නීතිමය සහ විනය පියවර ගත් අවස්ථාද තිබේ. මේ සිරිතට ශ්‍රී ලාංකිකයන් හුරු වී ඇතැයි පෙනුණත්, මන්ත්‍රීවරුන් මෙසේ පිල් මාරු කිරීම කෙරෙහි බලවත් අපුලක් ජනතාව තුළ තිබේ. මන්ද යත්, එම කල්ක්‍රියාව නිසා, දේශපාලනඥයා කෙරෙහි ඡන්දදායකයා තබන විශ්වාසය පළුදු වන බැවිනි.

මන්ත්‍රී කෙනෙකුට තමන්ගේ පක්ෂය මාරු කිරීමට අයිතියක් තිබිය යුතුද නැද්ද යන්න සරල ප්‍රශ්නයක් නොවේ. ඒ පිළිබඳව පවතින නීතිමය තත්වය පැත්තකින් තිබ්බත්, එවැනි තීරණයක ඇති ආචාරධාර්මික සහ ප්‍රායෝගික පැත්ත ජනතා අවධානයට ලක්වෙයි. එසේ වන්නේ, රටක දේශපාලනය තුළ දේශපාලන පක්ෂයකට පැවරෙන කාර්යභාරය නිසා ය. එසේම, යම් දේශපාලනඥයෙකු වෙනුවෙන් ස්වකීය ඡන්දය පාවිච්චි කිරීමේ හෝ නොකිරීමේ තීරණය කෙරෙහි එකී දේශපාලනඥයාගේ පක්ෂයේ දෘෂ්ටිවාදය සහ ක්‍රියාකාරීත්වය ඡන්දදායකයා කෙරෙහි බෙහෙවින් බලපාන නිසා ය. හරි හෝ වැරදි වේවා, බොහෝ මිනිසුන් දේශපාලනඥයන් වෙනුවෙන් සිය ඡන්දය පාවිච්චි කරන්නේ එම දේශපාලනඥයාගේ පක්ෂය සැලකිල්ලට ගැනීමෙනි. එවැනි සන්දර්භයක් තුළ දේශපාලනඥයෙකු නියෝජනය කරන දේශපාලන පක්ෂය, රටේ සමස්ත දේශපාලනය කෙරෙහි කෙලින්ම බලපායි. එය, තමා වෙනුවෙන් නියෝජිතයෙකු තෝරගැනීමේ හොඳම ක්‍රමය වුණත් නැතත්, ඒ තීරණය ඡන්දදායකයා ගනු ලබන්නේ මැතිවරණයට අදාළ ඔවුන්ගේ තීන්දු තීරණ කෙරෙහි සැලකිලිමත් වීමෙනි. එවැනි කරුණු රාශියක් මැද්දේ යම් පුද්ගලයෙකු තෝරාගැනීමට ඡන්දදායකයාට සිද්ධ වීම, එක්තරා ආකාරයකින් විකෘතියකි. මන්ද යත්, අවසානයේ ඡන්දය පාවිච්චි කෙරෙන්නේ ඒ පුද්ගලයාට නොව, ඔහුගේ පක්ෂයට වන බැවිනි.

යම් පක්ෂයකින් තේරී පත් වූ පසු කෙනෙකු සිය පක්ෂය මාරු කිරීමට බොහෝ දෙනා විරුද්ධ වන්නේ එබැවිනි. එය ජනතාව දකින්නේ ද්‍රෝහීකමක් වශයෙනි. එවැනි දේශපාලනඥයන් තවදුරටත් විශ්වාස කිරීමට ඡන්දදායකයාට නොහැකි වන්නේය. ඔවුන්ගේ අදහස් උදහස් හා ක්‍රියාකාරකම් පිළිගැනීමට නොහැකි වන්නේය.

ආචාර විද්‍යානුකූලව බලන විට, මන්ත්‍රී කෙනෙකුට යම් අදහසක් දැරීමට සේම ඒ අදහස වෙනස් කිරීමටත්, පක්ෂපාතීත්වයන් වෙනස් කිරීමටත් අයිතියක් ඇති බවත් සැලකිල්ලට ගැනීමට සිදුවෙයි. මන්ත්‍රීවරයෙකුට/වරියකට මූලික අයිතීන් අහිමි කළ නොහැකියි. විශේෂයෙන්, තමන්ගේ හෘදසාක්ෂිය සම්බන්ධයෙන්, තමන්ගේ චින්තනය සහ විශ්වාසයන් සම්බන්ධයෙන් වන ආස්ථානයන් වෙනස් කිරීමට අයිතියක්, ශ්‍රී ලංකාව වැනි ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී රටක කෙනෙකුට තිබිය යුතුය. තමන් ඡන්දය පාවිච්චි කළ අදහස පසුව වෙනස් කරගැනීමට ඡන්දදායකයෙකුට පුළුවන් වන්නා සේම, මන්ත්‍රීවරයෙකුට/වරියකටද ඒ අයිතිය තිබිය යුතුය. තමන්ගේ දේශපාලන පක්ෂපාතීත්වයන් වෙනස් කරගැනීමට ඡන්දදායකයාට ඇති අයිතියට වැඩි අයිතියක් සමහරවිට මන්ත්‍රීවරයෙකුට/වරියකට තිබිය යුතු යැයි කෙනෙකුට තර්ක කළ හැකිය. මන්ද යත්, මන්ත්‍රීවරයා/වරිය යනු බලය අභ්‍යාස කරන තැනක සිටින කෙනෙකු නිසා, තමන් සිටින්නේ වැරදි පක්ෂයක යැයි යම් මොහොතක ඔහුට/ඇයට තේරුම් ගියොත්, ඊට වඩා සේවයක් වෙනත් පක්ෂයකට ගියොත් කළ හැකි යැයි ඔහුට/ඇයට හැඟී ගියොත්, එසේ කිරීමට ඉඩ දීම නරකක් නොවන බැවිනි. පක්ෂ මාරු කිරීම වරදක් නම්, එයින් කියැවෙන්නේ, රටට තවදුරටත් සේවයක් නොකරතියි සිතන පක්ෂයක එක දිගටම තමන්ගේ නියෝජිතයා සිටිය යුතු යැයි කෙනෙකු සිතිය යුතු බවක්ද?

අවශ්‍ය කරන වෙනස

පක්ෂ මාරු කිරීමේ හේතු හෝ ඒවායේ ප්‍රතිවිපාක කවරක් වෙතත්, දේශපාලනඥයන් කවදත් පක්ෂ මාරු කරනු ඇත. පක්ෂ විසින් ඉතා තදබල නීති සහ රෙගුලාසි පනවාගත්තොත් මිස එය නතර කළ නොහැකි වනු ඇත. එසේත් නැතහොත්, ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථාවෙන්ම ඒ සඳහා වන ප්‍රතිපාදන ඇති කිරීමට සිදු වනු ඇත. යම් පක්ෂයකින් අප තෝරා පත්කරන නියෝජිතයා සිය පක්ෂය මාරු කිරීමෙන් අප තුළ ඇති විය හැකි අපේක්ෂාභංගත්වයෙන් මිදී සිටීමට නම් කළ යුත්තේ, ඔවුන් අපට දෙන පොරොන්දු ඉටු කිරීම් ගැන සහ අපේ අපේක්ෂා ඔවුන් සන්තර්පණය කරතියි තියාගන්නා විශ්වාසයන් වෙනස් කරගැනීමයි. තවත් විදිහකින් කිවහොත්, අපේ නියෝජනත්වය පක්ෂයක් මත වාරු නොකොට පුද්ගලයන් මත වාරු කිරීමයි.

සමහර දේශපාලන විචාරකයන් පෙන්වා දෙන පරිදි, රටේ පවතින සැබෑ දේශපාලනික තත්වයන් තේරුම්ගැනීමට බොහෝ ඡන්දදායකයෝ අපොහොසත් වෙති. බොහෝ දෙනා ඡන්දය පාව්චිචි කරන්නේ, කරන්නන් වාලේ ය. නෛතික වගකීමක් ඉටු කිරීමක් වශයෙන් ය. සැබෑ පුරවැසියෙකුට, රටේ පවතින සැබෑ තත්වයන් සැලකිල්ලට ගෙන තමා වෙනුවෙන් නිවැරදි නියෝජිතයන් පත්කර යැවීමට පුළුවන් විය යුතුය. සියල්ලටමත් වඩා, රටක් පාලනය කිරීමට දේශපාලනඥයන් අවශ්‍ය යැයි පිළිගෙන ඇති තත්වයක් තුළ, දේශපාලනඥයාගේ ප්‍රථම කාරිය වන්නේ ජනතාවගේ අවශ්‍යතා ඉටු කිරීම ය යන්න, බොහෝ දෙනා අමතක කරති. සමහරවිට, දේශපාලන පක්ෂයක් විසින් මුළුමණින් ආරෝපණය කොට ඇති වටිනාකම් සහිත පුද්ගල දේශපාලනඥයා කෙරෙහි ආකර්ශණය වන තරම්, තනි පුද්ගලයෙකු වශයෙන් ඒ දේශපාලනඥයාගේ දක්ෂතා සහ සුදුසුකම් කෙරෙහි අවධානය යොමු නොකරන්නේ ඒ නිසා විය හැකිය. පුද්ගල දේශපාලනඥයන් තුළ ඇති එවැනි දක්ෂතා සහ හැකියාවන් කෙරෙහි වැඩි අගයක් පැවරීමට ඡන්දදායකයා පටන්ගත්තොත්, සිය නියෝජිතයා නියෝජනය කරන පක්ෂය ඡන්දදායකයාට එතරම් වැදගත් නොවනු ඇත. එසේ වූ විට, තේරී පත් වූ පසු යමෙකු පක්ෂය මාරු කළ විට එතරම් අපේක්ෂාභංගත්වයක් හෝ කලකිරීමක් ඡන්දදායකයා තුළ ඇති වීමට ඉඩක් නැත. මන්ද යත්, ඡන්දය පාවිච්චි කරන මොහොතේම ඡන්දදායකයා සැලකිල්ල යොමුකොට ඇත්තේ, පක්ෂයක ප්‍රතිරූපයකට වඩා, පුද්ගලයෙකුගේ හැකියාවන්, පළපුරුදුකම්, ප්‍රතිපත්ති සහ චරිත ස්වභාවයන් වැනි කාරණා කෙරෙහි වන නිසා ය.

කෙසේ වෙතත්, පවතින ක්‍රමය තුළ, දේශපාලනඥයන්ගේ ක්‍රියාකාරීත්වයන් කෙරෙහි දේශපාලන පක්ෂ විසින් ඇති කෙරෙන බලපෑම මුළුමණින් ඉවත දැමීමට පුළුවන්කමක් නැත. ඒ නිසාම, යම් දේශපාලනඥයෙකු තමන්ගේ පක්ෂය මාරු කළ විට ඔහු කෙරෙහි කලින් පැවති අපේ විශ්වාසය ඒ අයුරින්ම දිගටම රඳවාගැනීමට අපට ඇති හැකියාවත් සීමා වන්නේය. එසේ වෙතත්, දේශපාලන පක්ෂ මත පරායත්ත වීමෙන් ඡන්දදායකයා ඈත් වීමට පටන්ගැනීම යම් ආරම්භයක් විය හැකිය. එය, දැන් කරන්නා සේ, දේශපාලන පක්ෂ විසින් රූපගන්වා ඉදිරිපත් කරන නියෝජිතයෙකු පත්කරගන්නවාට වඩා හොඳ ය. ඒ අනුව, පක්ෂ මත යැපෙනවා වෙනුවට පුද්ගල දේශපාලනඥයන් මත යැපීමට අප ඉක්මනින් ඉගෙනගන්නා තරමට, ඒ දේශපාලනඥයන්ද යම් පාඩමක් හිතට ගනු ඇත. එනම්, තමන්ගේ පක්ෂය කරන්නේ කුමක්ද යන්න මත නොව, තමන් කරන්නේ කුමක්ද යන්න මත තමාගේ දේශපාලන අනාගතය තීරණය කෙරෙනු ඇති බව ඔහුට/ඇයට වැටහීමට පටන්ගැනීම ය.

මෙය, මීට වසරකට පමණ කලින් ‘අරගලය’ තුළ බොහෝ දෙනාට අවශ්‍ය කළ ශ්‍රී ලංකාවේ දේශපාලන සංස්කෘතිය වෙනස් කරගැනීමේ කර්තව්‍යය පිළිබඳව සලකා බැලිය හැකි එක් පැත්තකි. දේශපාලනඥයාගේ පැත්තෙන් ගන්නා විට ඔවුන්ගේ හැකියාවන් සහ විශ්වසනීයත්වයන් පිළිබඳ ප්‍රශ්න රාශියක් ඇති බව පිළිගන්නා අතරේම, ඔවුන්ගේ හැකියාවන් සහ ඔවුන් කෙරෙහි විශ්වාසය තැබීම සඳහා සැලකිල්ලට ගැනෙන ඡන්දදායකයාගේ පර්යායනුත් වෙනස් විය යුතු බව කිව හැකිය. ඡන්දදායකයාගේ වෙනසකින් තොරව, දේශපාලන ක්‍රමයේ වෙනසක් අපේක්ෂා කළ නොහේ. මන්ද යත්, ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී ක්‍රමය තුළ දේශපාලනයේ ගති ස්වභාවය තීන්දු කෙරෙන ප්‍රධාන ගාමකය වන්නේ ජනතාවගේ ඡන්දය වන බැවිනි.
(2023 ඔක්තෝබර් 19 වැනි දා ‘ද මෝනිං’ පුවත්පතේ පළවූ ලිපිය පරිවර්තනය ගවර්නන්ස් ලංකා වෙතිනි.)

-සුමුදු චාමර-

අධිකරණය ඉදිරියට එතොත්, පිරිසුදු දෑතින් එව!

සමස්තයක් වශයෙන් අදීන අපේ අධිකරණයේ ඉඳහිට සිදුවන පීලි පැනීම් තිබේ. ඇතැම් විනිසුරුවරුන් නිසා අධිකරණයේ ගෞරවය සහ අධිකරණය කෙරෙහි ජනතාව තුළ තිබෙන විශ්වාසය පළුදු වූ අවස්ථා ඉතිහාසයේ දක්නට තිබුණි. ඉන් එක් කැපීපෙනෙන අවස්ථාවක් වුණේ, සුනාමි ආධාර අක්‍රමිකතාවක් සම්බන්ධයෙන් මහින්ද රාජපක්ෂට එරෙහිව තිබූ නඩුව විභාග කළ ආකාරයයි. එම නඩුවේදී, තමන්ට අවශ්‍ය විණි නම් මහින්ද රාජපක්ෂව හිරේ යැවීමට හැකියාව තිබුණු බවත්, එදා එසේ නොකිරීම ගැන තමා ජනතාවගෙන් සමාව ඉල්ලා සිටින බවත්, ඒ නඩුව විභාග කළ හිටපු අගවිනිසුරු සරත් නන්ද සිල්වා ඊට වසර ගණනාවකට පසු අවස්ථාවක ප්‍රසිද්ධ වේදිකාවක කීවේය. මෙයින් පෙනී යන්නේ, යුක්තිය ඉෂ්ට කිරීම වෙනුවට, අයුක්තියට ඉඩ හැරීමේ යම් ඉඩහසරක් සහ අවසරයක් විනිසුරුවරයෙකුගේ අභිමතය විසින් නිර්මාණය කළ හැකි බවයි.

සෑම විනිසුරුවරෙයකුටම පාහේ එවැනි අවසරයක් සිය පාවිච්චියට ගත හැකි අවස්ථා සිය වෘත්තීය ජීවිතය තුළ මුණගැසෙනවාට කිසි සැකයක් නැත. එහෙත් අතිබහුතරයක් විනිසුරුවරුන් එවැනි අවස්ථා තමාගේ පුද්ගල රුචිකත්වයන් සඳහා පාවිච්චියට නොගෙන, නීතිය විසින් ඉල්ලා සිටින යුක්තිය පසිඳලීම කෙරෙහි පමණක් යොමු වීම සාමාන්‍ය සිරිතයි. රටක අධිකරණයක් අදීන සහ අපක්ෂපාතී වන්නේ එවිට ය. එසේ නොමැතිව, පැමිණිලිකරුවන් තමන් ඉදිරියට ‘පිරිසුදු දෑතින් නොපැමිණි බව’ කියමින්, අර අගවිනිසුරුවරයා මහින්ද රාජපක්ෂව නිදහස් කළා පමණක් නොව, පැමිණිල්ල ඉදිරිපත් කළ ‘පිරිසුදු දෑතින් නොපැමිණි’ යැයි ඔහු සිතූ තුන්දෙනාට, එක්කෙනෙකුට රුපියල් ලක්ෂය බැගින් වන වන්දියක් ගෙවන ලෙසටත් නියම කෙළේය.

අභිමතානුසාරී සහනයක් පතාගෙන අධිකරණය ඉදිරියට එන කෙනෙකු ‘පිරිසුදු දෑතින්’ පැමිණිය යුතු බව, සාධාරණ පදනමක් මත විනිශ්චය කළ පූර්වාදර්ශ කිහිපයක් අපේ පැරණි නඩු තීන්දුවල තිබේ. ‘පිරිසුදු දෑත’ යනුවෙන් මෙහිදී දළ වශයෙන් අදහස් වන්නේ, අදාළ අභිමතානුසාරී සහනය කෙනෙකු අධිකරණයෙන් අපේක්ෂා කළ යුත්තේ, සාධාරණ සහ පොදු යහපත සඳහා මිස, පටු සහ හුදෙක් පුද්ගල අවශ්‍යතා පිරිමැසීම සඳහා නොවිය යුතු බවයි. යමෙකු කෙරෙහි වන ද්වේෂයක් වැනි අගතියක් පෙරටු කරගෙන, යමෙකු අපහාසයට සහ නින්දාවට පත්කිරීමක් සඳහා අධිකරණයෙන් සහන නොපැතිය යුතු බව එහි මුඛ්‍යාර්ථයයි. ඒ මූලධර්මය කෙරෙහි එකහෙලා කෙනෙකුට විරුද්ධ විය නොහැකි වෙතත්, එය භාවිතයට ගැනීමේ පරාසය පුද්ගල කේන්දී්‍රය තලයක් භජනය කිරීම හේතුවෙන් අසීමිත අවකාශයක විසිරිය හැකි නිසා, බොහෝවිට එකී මූලධර්මය අවභාවිත වීමේ හෝ සාධාරණ සීමාවෙන් ඔබ්බට යාමේ වැඩි ඉඩකඩක් තිබේ. (මේ න්‍යාය ඉතා ඈතට ගෙන ගියොත්, දූෂණයට ලක් වූ ගණිකාවකට කිසි දවසක යුක්තිය පතා අධිකරණයක් ඉදිරියට පැමිණිය නොහැකි වනු ඇත).

ගෝඨාභය රාජපක්ෂගේ පුරවැසි භාවය

ගෝඨාභය රාජපක්ෂගේ ද්විත්ව පුරවැසි භාවය අභියෝගයට ලක්කරමින් මේ ලියුම්කරු සහ මහාචාර්ය චන්ද්‍රගුප්ත තේනුවර පැවරූ පෙත්සම විභාගයට ගැනීමේදී, මේ මූලධර්මය, එක්තරා නොමඟ යවනසුළු පදනමක් මත පිහිටා අර්ථගැන්වුණි. අපේ නඩුව විභාගයට නොගෙන අභියාචනාධිකරණය විසින් වීසි කිරීමට එක් හේතුවක් වුණේ, ගෝඨාභය රාජපක්ෂ වගඋත්තරකරු කරමින් අප ඉල්ලා සිටි සහනය අපට ලබාදීමට තරම්, අපේ ‘දෑත් පිරිසුදු නැති’ බවට අධිකරණය තීන්දු කිරීමයි. මේ කියන අපේ අත්වල තිබුණු ‘අපිරිසුදුව’ කුමක්ද?

අප දෙදෙනා කළ පැමිණිල්ලක් ප්‍රකාරව, පොලීසිය විසින් මහේස්ත්‍රාත් අධිකරණය ඉදිරියේ කරුණු ඉදිරිපත් කෙළේය. අපේ පැමිණිල්ල වුණේ, ගෝඨාභය රාජපක්ෂ ලබාගෙන ඇතැයි කියන ලංකාවේ ද්විත්ව පුරවැසි භාවය නීත්‍යානුකූල එකක් නොවන බවයි. හෙවත්, ඔහු ශ්‍රී ලාංකිකයෙකු නොවන බවයි. එහිදී, ගෝඨාභය රාජපක්ෂව අත්අඩංගුවට ගැනීමට/ඔහුගෙන් ප්‍රශ්න කිරීමට අපරාධ පරීක්ෂණ දෙපාර්තමේන්තුව විසින් කරන ලද ඉල්ලීමක් කොළඹ මහේස්ත්‍රාත් අධිකරණය විසින් ප්‍රතික්ෂේප කළ බවක් එක්තරා මාධ්‍යයක පළ වී තිබුණි. ඒ ප්‍රවෘත්තිය දැකීමෙන් අප ‘බෙහෙවින් සිත් තැවුළට පත් වූ’ බව, පොලීසියට දෙන ලද අපගේ ප්‍රකාශයක සටහන්ව තිබුණි. ඒ හේතුව, එනම් ගෝඨාභය රාජපක්ෂව අත්අඩංගුවට ගැනීමට මහේස්ත්‍රාත් අධිකරණය ඉඩ නොදීම ගැන අප ‘බෙහෙවින් සිත් තැවුළට පත්වීම’, ගෝඨාභය රාජපක්ෂ කෙරෙහි අපගේ පූර්ව-අගතියක් පිළිබඳ සාක්ෂියක් වශයෙන් අභියාචනාධිකරණය සැළකීය. එනම්, අප අධිකරණය ඉදිරියට ගොස් තිබුණේ ‘අපිරිසුදු දෑතිනි.’ හෙවත්, ගෝඨාභය රාජපක්ෂ කෙරෙහි පැවති ජන්මාන්තර වෛරයකිනි.

එහෙත් ඇත්තෙන්ම සිදුව තිබුණේ කුමක්ද? මාධ්‍යයේ පළ වී තිබුණු ඒ වාර්තාව අමූලික බොරුවකි. ගෝඨාභය රාජපක්ෂව අත්අඩංගුවට ගැනීමට එදා මහේස්ත්‍රාත් අධිකරණයෙන් පොලීසිය ඉල්ලා සිටියේ නැත. ඒ නිසා මහේස්ත්‍රාත් අධිකරණයෙන් එවැනි ප්‍රතික්ෂේප කිරීමක් සිදු කර තිබුණේද නැත. මේ බොරු වාර්තාව පළ කළ මාධ්‍යවේදීන් ඊට පසුවදා අධිකරණය ඉදිරියට කැඳවා, ඒ ගැන අවවාද කිරීමට තරම් මහේස්ත්‍රාත් අධිකරණය පියවර ගෙන තිබුණි. එම වැරදි වාර්තාව මාධ්‍ය තුළ ගොනුකොට තිබුණේ, අපේ ‘පරාජයක්’ සහ ගෝඨාභය රාජපක්ෂගේ ‘ජයග්‍රහණයක්’ පිළිබඳ බොළඳ ප්‍රවෘත්තියක් රටට ගෙනහැරපෑමට උනන්දුවක් තිබුණු, මාධ්‍ය ක්ෂේත්‍රයේ සිටි යම් පිරිසකි. ඒ අනුව අප, ‘බෙහෙවින් සිත් තැවුලට පත්වුණේ’ මහේස්ත්‍රාත් අධිකරණයකින් ගෝඨාභය රාජපක්ෂ අත්අඩංගුවට ගැනීමට ඉඩ නොදීමක් නිසා නොව, එසේ ඉඩ නොදුන් බවට හිතාමතා වැරදි වාර්තාවක් යම් පිරිසක් විසින් මාධ්‍ය මගින් ජනගත කිරීම නිසා ය.

එය, මාධ්‍ය සදාචාරය උල්ලංඝණය කිරීමකි. පොලීසියට දෙන ලද අපේ කටඋත්තරයක සඳහන් වන්නේ ඒ කාරණයයි. එහෙත්, අපේ එම ප්‍රකාශයට වැරදි අර්ථකථනයක් ආරූඪ වීම නිසා, අපේ අත් ‘පිරිසුදු නැති බව’ ඒ මගින් නිගමනය කිරීමට අභියාචනාධිකරණය එදා ඉක්මන් වුණි. (මේ සමස්ත තීන්දුව අභියෝගයට ලක්කොට අප ශ්‍රේෂ්ඨාධිකරණයේ නඩුවක් ගොනුකොට තිබුණත්, ගෝඨාභය රාජපක්ෂ ජනාධිපති වීමත් සමග, ජනාධිපතිවරයාට එරෙහිව නඩු කීමේ ඉඩක් නීතියේ නැති නිසා, ඒ නඩුව අප විසින් ඉල්ලා අස්කරගැනුණි).

ඕෂල හේරත්ට වඩා ඩයනා ගමගේ ‘පිරිසුදු වීම’

මේ කියන ‘අත් පිරිසුදු නැති’ කතාව පසුගිය දා ඩයනා ගමගේට එරෙහිව සමාජ ක්‍රියාකාරික ඕෂල හේරත් විසින් අභියාචනාධිකරණය ඉදිරියේ පවරා තිබූ ‘ක්වෝ වොරන්ටෝ’ ආඥාව සම්බන්ධයෙන්ද සඳහන් විය. අභියාචනාධිකරණ සභාපතිවරයා වන බන්දුල කරුණාරත්න සහ ඛේමා ස්වර්ණාධිපති යන ගරු විනිසුරුවරුන් විසින් මේ නඩුව වීසි කරන ලදි. ඒ අනුව ඔවුන්ගේ තීන්දුව වුණේ, ඩයනා ගමගේට පාර්ලිමේන්තු අසුන දැරීමට බාධාවක් නැති බවත්, ඈට නින්දා කිරීමට සහ ඇය අපහසුතාවට පත්කිරීම සඳහා සමාජ ක්‍රියාකාරික ඕෂල හේරත් විසින් මේ ‘ක්වෝ වොරොන්ටෝ’ ආඥාව ඉල්ලා සිට ඇති බවත් ය. එහෙත්, අභියාචනාධිකරණයේ මේ නඩුව විභාග කළ අනෙක් ගරු විනිසුරුවරයා වන එම්. ඒ. ආර්. මරිකක්කාර් ඊට ඉඳුරා ප්‍රතිවිරුද්ධ නිගමනයකට පැමිණ, ඩයනා ගමගේට පාර්ලිමේන්තු ආසනයක් දැරීමට නීත්‍යානුකූල අයිතියක් නැති බවට තීන්දුවක් දුන්නේය.
මේ පරස්පර තීන්දු දෙක සඳහා පදනම් වී ඇතැයි පෙනෙන, දැනට ප්‍රකාශයට පත්ව ඇති හේතු කාරණා පිරික්සීමේදී, අභියාචනාධිකරණයේ සභාපති ඇතුළු බහුතර විනිසුරු මතය, ඕෂල හේරත්ගේ ‘දෑතේ අපිරිසුදු භාවය’ මත වැඩියෙන් රඳා සිට ඇති බවක් පෙනෙන්ට තිබේ. අනිත් පැත්තෙන්, එම්. ඒ. ආර්. මරික්කාර් විනිසුරුවරයාගේ තීන්දුව, නිමිත්ත වෙනුවෙන් ඉදිරිපත්ව ඇති දත්ත සහ නීතිමය මූලධර්ම ආශ්‍රයකොට පවතින බවක් බැලූ බැල්මට පෙනෙන්ට තිබේ.

‘ක්වෝ වොරොන්ටෝ’ යනු, යමෙකුට බලය ලැබෙන්නේ කොහෙන්ද යන්න ප්‍රශ්න කරන නඩු විශේෂයකි. උදාහරණයක් වශයෙන්, ඩයනා ගමගේට පාර්ලිමේන්තුවේ අසුන් ගැනීමට බලය සහ සුදුසුකම එන්නේ කොතැනින් කොහොමද යන ප්‍රශ්නය මතු කිරීම, ඒ නඩුවේ මූලික හරයයි. එහිදී, එම්. ඒ. ආර්. මරික්කාර් විනිසුරුතුමා උපුටා දක්වන එක් නිදර්ශනයක්, මේ පිළිබඳ වැදගත් නෛතික මූලධර්මයක් අවබෝධ කරගැනීමට අපට උපකාර වෙයි. ඒ මෙසේ ය: ටිකට් පතක් නොමැතිව දුම්රියේ ගමන් කර අසුවන තැනැත්තෙකු සම්බන්ධයෙන් නඩුවක් වෙතොත්, දුම්රියේ ගමන් කිරීමට තමා අතේ ටිකට් පතක් තිබුණු බව ඔප්පු කළ යුත්තේ එම තැනැත්තා මිස පැමිණිලිකාර ටිකට් පරීක්ෂකවරයා නොවේ. ඕෂල හේරත් කෙළේ, ඩයනා ගමගේ බි්‍රතාන්‍ය පුරවැසියෙකුට හිමි විදෙස් ගමන් බලපත්‍රයකින් ලංකාවට ආ ගිය බවත්, ලංකාවේ ද්විත්ව පුරවැසි භාවයක් නොලබා, ලංකාවේ විදේශ ගමන් බලපත්‍ර කිහිපයක්, කූඨ ලේඛන මාර්ගයෙන් ඇය ලබාගෙන ඇති බවත් පෙන්වා දීමයි. ඒ බවට, ආගමන-විගමන පාලක ජෙනරාල් අංශයද සනාථ කරයි.

දැන්, ස්වාභාවික යුක්ති ධර්මය දෙසට සහ සාමාන්‍ය බුද්ධිය දෙසට හැරෙන්න: කෙනෙකුට ද්විත්ව පුරවැසි භාවයක් නැති බව ඔප්පු කිරීමද වඩා පහසු, එසේ නැත්නම්, ද්විත්ව පුරවැසි භාවයක් ඇති බව ඔප්පු කිරීමද වඩා පහසු? තමාට බලය ලැබුණේ කොහෙන්දැයි විමසන ‘ක්වෝ වොරොන්ටෝ’ නඩුවකදී, බලය ලැබුණු ආකාරය ඔප්පු කළ යුත්තේ, එසේ ඔප්පු කිරීමට අවශ්‍ය සාක්ෂි අනිවාර්යයෙන් තමන් අතේ තිබිය යුතු පුද්ගලයා ය. (ටිකට් නැතිව කෝච්චියේ ගිය පුද්ගලයා සිහියට ගන්න). ඩයනා ගමගේගේ ශ්‍රී ලංකා පුරවැසි භාවය පිළිබඳ සහතිකය තිබිය හැක්කේ ඩයනා ගමගේගේ අතේ මිස, ඕෂල හේරත්ගේ අතේ නොවේ. ඒ නිසා, යුක්තිය පසිඳලීම සඳහා අධිකරණයට සහාය වන ඕනෑම කෙනෙකු ඒ වැදගත් සාක්ෂිය අධිකරණයට ඉදිරිපත් කිරීමට බැඳී සිටියි.

දැන් තවත් පැත්තකින් මේ ප්‍රශ්නය දෙස බැලිය හැකියි. මේ රටේ වෙසෙන දෙකෝටියකට අධික ජනතාවක් තමන්ගේ පුරවැසි භාවය ඔප්පු කරන, උප්පැන්න සහතිකය හෝ ජාතික හැඳුනුම්පත, ඩයනා ගමගේ සම්බන්ධයෙන් ප්‍රමාණවත් නොවන්නේ ඇයි? ඇය බි්‍රතාන්‍ය පුරුවැසියෙකු වශයෙන් යම් අවස්ථාවකදී සිටි බව ඇය විසින්මත් පිළිගෙන ඇති බැවිනි. බි්‍රතාන්‍ය විදේශ ගමන් බලපත්‍රයක් පාවිච්චි කරමින් ලංකාවට ආ ගිය කෙනෙකු වන බැවිනි. ඒ කාරණය ඇය විසින් පිළිගැනීමේ පටන්, ලංකාවේ පුරවැසි භාවය ඔප්පු කිරීමේ පූර්ණ බර පැටවෙන්නේ ඩයනා ගමගේට ය.

දෙවැනුව, දෙහිඅත්තකණ්ඩියේ පියදාස බි්‍රතාන්‍ය විදේශ ගමන් බලපත්‍රයකින් ලංකාවට ආ ගිය බවක් ආගමන-විගමන දෙපාර්තමේන්තුව කීවොත්, එය අප කාටවත් වැදගත් කාරණයක් නොවේ.

පියදාසගේ අල්ලපු ගෙදර වෙසෙන සිරිපාලටත් එය වැදගත් නැත. එහෙත්, ඩයනා ගමගේ යනු අර දෙකෝටියකට අධික ජනතාවක් නියෝජනය කිරීම සඳහා පාර්ලිමේන්තුවේ අසුන් ගන්නා නියෝජිතවරියකි. එසේ වන හෙයින්, ඕසල හේරත් පමණක් නොව, මුළු මහත් ඡන්දදායක ජනතාවම මේ ‘ක්වෝ වොරොන්ටෝ’ භාවය ඇගෙන් ඉල්ලා සිටිය යුතුය. ඒ සහතිකය ඉදිරිපත් කිරීම ඇය ප්‍රතික්ෂේප කරයි නම්, එනයින්ම ඇය ලංකාවේ පුරවැසියෙකු නොවන බවට නිගමනය කළ යුතුය. කරුණු එසේ තිබියදී, පැමිණිලිකාර ඕසල හේරත්ගේ ‘දෑත් පිරිසුදු නැතැ’ යි කීම (එය ඇත්තක්ම වුණත්), සාධාරණ විනිශ්චයාසනයකින් පුරවැසියන් බලාපොරොත්තු වන දෙයක් නොවේ.

ළබැඳියාවන් අතර ගැටුමක්?

මේ අභියාචනාධිකරණයේ සභාපති විනිසුරුතුමා පිළිබඳව ඊයේ (8) පාර්ලිමේන්තුවේදී යම් හෙළිදරව්වක් කෙරුණි. ඒ, ක්‍රිකට් පාලක මණ්ඩලයට අදාල නඩුවක් සම්බන්ධයෙනි. වර්තමාන ක්‍රිකට් පාලක මණ්ඩලය ක්‍රීඩා ඇමතිවරයා විසින් විසුරුවා හරිනු ලැබීමට එරෙහිව මේ විනිසුරුතුමා විසින් අතුරු තහනම් නියෝගයක් පනවන ලදි. මේ ක්‍රිකට් නඩුවට අදාළ සියලු දත්ත අප සතුව නැති නිසා, එකී අතුරු වාරණ නියෝගය ගැන අදහසක් ප්‍රකාශ කිරීමට අපට පුළුවන්කමක් නැත. එහෙත්, ඊයේ පාර්ලිමේන්තුවේදී කියැවුණු එක් කාරණයක්, එය සත්‍යයක් වන්නේ නම්, බරපතළ වැදගත්කමකින් යුක්තයි. ක්‍රිකට් පාලක මණ්ඩලයට සම්බන්ධ සහ ක්‍රිකට් පාලක මණ්ඩලයේ නීති අවශ්‍යතා වෙනුවෙන් පෙනී සිටින එක් පුද්ගලයෙකු/නීතිඥවරයෙකු, අභියාචනාධිකරණයේ සභාපති විනිසුරුතුමාගේ ඥාති පුත්‍රයෙකු වන බවයි. මෙය, පැහැදිලිවම ළබැඳියාවන් අතර ගැටුමක් ඇති කරන තත්වයකි. එසේ හෙයින්, සභාපති විනිසුරුතුමා මේ නඩුව විභාග කිරීමෙන් ඉවත්ව සිටිය යුතුව තිබුණු බව, සාමාන්‍ය පුරවැසි ඥානයට වැටහෙන කාරණයකි.

ඒ අනුව, නීතියේ සහන පතා පුරවැසියෙකු අධිකරණයක් ඉදිරියට පැමිණීම ‘දෑත් පිරිසුදුව’ කළ යුතු කාර්යයක් යැයි යමෙකු කියන්නේ නම්, පුරවැසියන් සරණ පතා යන ඒ අධිකරණයේ විනිසුරුවරයෙකු ඊටත් වඩා ‘දෑත් පිරිසුදුව’ එහි අසුන් ගත යුතුව ඇතැයි කෙනෙකුට කිව නොහැක්කේ මන්ද? අධිකරණයේ ස්වාධීනත්වය, අදීනත්වය සහ ගෞරවය ආරක්ෂා කරන ප්‍රධාන සාධකය වන්නේ, විනිසුරුවරුන්ගේ සුපිළිපන් භාවය බව අමුතුවෙන් කිව යුතු නැත.

සැරි සර සිරි

0

සුගන්ධය පමණක් විඳ විඳ ආපන ශාලාවට මඳක් නුදුරින් සිඟමන් යදින්නා දැක දැකත් නුදුටු විරූ ලෙස මග හැර යන්නට අපොහොසත් වූයෙමි. අනුරාධපුර පොත් ප්‍රදර්ශනය හේතු කොටගෙන උදෑසන ආහාරය එකී හෝටලයෙන් ලබා ගන්නට සිදු වූ හෙයිනි.

සිඟන්නෝ වූ කලී නෙත නොගැටිය යුතු තරමට අපුල දනවන පව්කාර ඇත්තන් බව හඟින පුණ්‍යවන්තයෙකු නොවූයෙන් මහද සැලිණ. සිඟන මුදලාලිලා ගැන අසා ඇතත් ඇතැම් සිඟන්නන් වෙත අධික ධන සම්භාරයක් ඇතැයි පුවත් පවා ඉඳහිට පළ වෙතත් අසමානතාව රජයන රටක සිඟන්නා අරුමයක් නොවේ.

ලොවින් සිඟමන් යදින රටක අපෙන් සිඟන සිඟන්නෙකු අබියස මගේ කුස පමණක් පුරවා ගැනීමේ වරදකාර බවින් මිදෙන්නට තැත් කළෙමි. එහෙත් මගේ දිළිදු පසුම්බියට දරන්නට හැකි තරමද අමතක නොකළ යුතු බැවින් මට හැකි වූයේ බිත්තර බනිසයකින් ඔහු සනසාලන්නටය.
“කන්න… කාලා බොන්න වතුර තියෙනවද..?”
“වතුර බෝතලේ ඉවරයි නෝනේ… කන්ඩ කටක් ලැබෙයිද නැද්ද දෙයියො දනියි.. මං ඉතිං බඩ පිරෙන්ඩ වතුර බිව්වා…”
හිස් වතුර බෝතලය පාමින් ඔහු හිනැහුණේය.
මා වෙත වූ වතුර බෝතලයද ඔහුට පරිත්‍යාග කළෙමි.

“බඩ පිරෙන්ඩ බඩට කනවා මිසක වතුරෙන් බඩ පුරවගන්න සිද්ධ වෙන රටක් ..! නරකම නෑ අප්පා… අඩු ගානේ වතුරවත් තියෙනවානේ…”යි කොඳුරමින් මම ප්‍රදර්ශන භුමිය වෙත ගියෙමි.
ඊළඟ උදෑසන ද හෝටලයට ගොස් පිටතට එන්නට පෙර සුපුරුදු තැන සුපුරුදු පරිදි සිඟමන් යදින්නා උදෙසා කෙටි ආහාරයක් මිලදී ගතිමි.
“ඔතන ඉන්ඩ එපා කියලා මම කිව්වනේ.. මිනිස්සු යන්නෙ බඩගින්නට කන්ඩ.. හෝටලේ දොරකඩම ඉන්න එක මහ මූසලයි..”
“මම ඉන්නෙ දොරකඩම නෙවෙයි නේ.. ටිකක් එහායින්..”
“ඒ ඇයි…”
“කන්ඩ යන අය කැමති වෙයිද අපේ මූණු බල බලා කන්ඩ යන්ඩ..?”
මගේ සිඟන්නා තවත් සිඟන්නියක සමග අඬ දබරයක පැටලිලාය.

“අනේ මගේ දරු පැටියට හුඟක් අමාරුයි.. ඔෆරේසන් එකට ලක්ෂ අටක් ඕනැලු.. ඒක හොයාගන්ඩ මේ දඟලන්නේ…”
ඇය වෙත දරුවකුගේ ඡායාරූපය සමග වෛද්‍ය වාර්තා ඇතුළු කඩදාසි ගොන්නක් තිබිණ.
ඒවා ඇත්ත හෝ බොරු විය හැකිය. එහෙත්..?
“අනේ නිකං පලයං යන්ඩ බං.. කවුරු දනී ඔව්වයෙ හැබෑ බොරු…”
“බොරු නෙවෙයි.. මගේ කෙල්ලගෙ ළමයා.. කෙල්ලයි මායි කොහොම හොයන්ඩද ලස්ස ගණන්?… කවුද අපිට එක රුපියලක් දෙන්නේ..?”
“එව්වයෙං මට වැඩක් නෑ.. උඹ ඔතනින් අහකට යනවද නැද්ද..?”
“මට බලං ඉන්ඩද කියන්නේ දරු පැටියා මැරිලා යනකං.. බැරිම තැන තමා මේ පාරට බැස්සේ…”
දෙදෙනාගේ වාදය කෙළවරක් නැත.

මම ආපසු හෝටලයට ගොස් තවත් බිත්තර බනිසයක් මිලදී ගතිමි.
“වැඩි දෙයක් ගන්න විදියක් නෑ.. පුංචි කෑමක්..”
රණ්ඩු කරන දෙන්නාට ඒ සුළු සංග්‍රහය කරමින් “රණ්ඩු වුණා මදැයි. දැං.. කන්න.. බඩගිනි ඇතිනෙ….”යි කීවෙමි.
නෙතග කඳුලු කෙසඟ දෙකම්මුල් ඔස්සේ රූරා හැලෙයි. කඳුළු සුසුම් අතරේම ඇය මගේ ඇබිත්තං සංග්‍රහය බාරගත්තාය.
ඔහුද රණ්ඩුව මඳකට නවතා බනිසයට අත දිගු කළේය.

“රණ්ඩු කරන්න එපා හොඳේ..”
මම ඉල්ලා සිටියෙමි.
පාර අද්දර ත්‍රීවිල් රථ ගාල මගීන් පතා බලා සිටිනවා වැන්න. ඇතැම් රියකින් බිමට බට රියැදුරන් බලා සිටියද මම තැකීමක් නොකළෙමි.
හදවත අයදින කවරක් වුව ක්‍රියාවේ යොදවන්නට අප පැකිලිය යුතු ද…
“හිඟන්නන්ට දෙන්න පුරුදු වෙන්න එපා.. හිඟනකම ප්‍රවර්ධනය කරන්න එපා.. හිඟන්නො කියන්නේ මහ වදයක්… හිසරදයක්… තුරන් කරන්න ඕන ජාතියක්…”
එහෙම කියන පින්කාර මහතුන් බෝමා…

“කොට්ට උරයක් කණපිට හරවනවා වගේ මේ විසකුරු සමාජය අනික් පැත්ත හරවන්න බෑ නෙවැ… සමාජ ආර්ථික දේශපාලන විපර්යාසයක් වෙනකම් ඉතිං බඩගින්නෙ ඉන්නත් බෑනේ.. ඔන්න ඔහේ කන්ඩ කටක් දෙම්මු එතකං.. කරන්ඩ පුළුවන් දෙයක් තියේනං කරමු අප්පා.. පුංචිම පුංචි දෙයක්… ඇබිත්තංම ඇබිත්තං දෙයක්…”යි වාද කරන්නට කට පොපියයි.
එහෙත් ඒ වෙනුවට නිහඬව නිහඬවම දැවෙන හදවතක පුළිඟු දකිමි.
පොත් ප්‍රදර්ශන භුමියට පිවිසෙන්නට පෙර හැරී බැලුවෙමි.

දෙන්නා දෙපසක හිඳගෙන උදෑසන ආහාරය භුක්ති විදින අයුරු දැක මුව නැගි හීන් හිනාව දුටු ඇසක් නොවිණ.
“බඩගින්න කියන්නෙ උහුලන්ඩ පුළුවන් ගින්නක් නෙවෙයි.. අනික රාන්චි අම්මේ මොන එහෙකටද මනුස්සයා හරි සතා සීපාවා හරි බඩගින්න උහුලන්නේ…? බඩ කට පිරෙන්ඩ කන්ඩ බොන්ඩනෙ ඔනැන්නේ….. ඉන්න ටිකේ උහුලන ගිනි මදිවට තව බඩගිනිත් උහුලපල්ලකෝ… යකාගෙ වැඩක්නේ යකෝ මේක…”
මුත්තම්මාගේ උස් හඬ මගේ දෙකන රැව් පිළිරැව් දෙයි.
“අනේ මුත්තම්මේ මේක යකාගේ රටක් ..”

ශාන්ති දිසානායක
.

නොනිමි අරගලයක මතක ගිනි පුපුරු

0

ගාමිණී මුතුකුමාරණ සහෝදරයා ගේ ‘නොනිමි අරගලයක මතක ගිනි පුපුරු’ කෘතියෙහි ඇතුළත් වනුයේ තමාද සහභාගි වූ තරුණ සන්නද්ධ දේශපාලන අරගලයක ඓතිහාසික මතක සටහන් ගොන්නකි. නිදහසින් පසුව ගෙවී ගිය වසර 75 ක පමණ කාලයක් පුරා මෙරට පාලනය කළ, ධනපති පක්ෂ දෙකක් විසින් යුක්තිය ඉල්ලා සටන් කළ තරුණ තරුණියන්ගේ අරගල 3ක් (1971, 1988 -89 ජවිපෙ අරගලය සහ 1983 සිට 30 වසරක් තිස්සේ ඇදී ගිය දමිළ සන්නද්ධ අරගලය) ලෙයින් යකඩින් මර්දනය කරන ලදි.

තමාද සහභාගි වූ නමුත් පක්ෂග්‍රාහී නොවෙමින් යම් මධ්‍යස්ථ විචාරාක්ෂියකින් ජවිපෙ අරගලය ගැන ලියන්නට ගාමිණී සහෝදරයා සමත් වී ඇත. ව්‍යාපාරය විසින් නොකළ යුතුව තිබුණ සමහර ක්‍රියාකාරකම් සහ නොගත යුතුව තිබූ සමහර තීන්දු තීරණ පිළිබඳව ඔහු අවංකව ම තම ස්ථාවරය සටහන් කරන්නට පසුබට නොවෙන අතර කිසිවිටෙක ‘ද්‍රෝහියෙකු’ නොවීමටත් වගබලා ගනී! ඔහුගේ රචනා ශෛලිය මෙවැනි කෘතියක් කම්මැලිකමින් තොරව කියවාගෙන යාමට අනුබල සපයන්නකි.

“මේ 1971 අප්‍රේල් සිදුවීම්වල තවත් පැරණි කතාවකි. මෙවැනි වැරැදි විප්ලවවාදී ව්‍යාපාර තුළින් පහකළ යුතු බව සඳහන් කළ යුතුය. 1971දී මාතර දිස්ත්‍රික්කයේ දෙනියාය නගරය ආසන්නයේ විසූ දොස්තර රෙක්ස් කොස්තා මරා දැමීම නොකළ යුත්තක් හා එය සමාජීය වශයෙන් පක්ෂයට විශාල හානියක් ගෙන දුන් සිදුවීමක් ලෙස දුටුවේය. දොස්තර කොස්තා දෙනියාය අවට පුරා සාමාන්‍ය ජනයා තුළ මහත් ගෞරවයක් හිමිකර ගෙන සිටි පුද්ගලයෙකි.
ඔහුගේ බිරිඳ ද දිළිඳු ජනයා වෙනුවෙන් සමාජ සේවයක යෙදුණු කාන්තාවකි. අ

ප්‍රේල් අරගලය මැඩ පැවැත්වීමට දෙනියායට පැමිණි රජයේ හමුදා නිලධාරීහු මේ දොස්තර කොස්තාගේ නිවස හා සබඳතා පැවැත්වූහ. හමුදා සෙබළුන්ට ප්‍රතිකාර ගැනීමටත් වාහනවලට ඉන්ධන ලබා ගැනීමටත් ඔවුහු වරින්වර එන්නට යන්නට වූවා මිස දොස්තර කොස්තා අරගලකරුවන්ට එරෙහිව හමුදාව සමඟ කටයුතු නොකළේය. වෙඩි වැදුණු අරගලකරුවන්ට ද මේ කාලයේ දොස්තර කොස්තා ප්‍රතිකාර කර තිබිණ. එහෙත් වැරදි මතයක් දැරූ අරගලකරුවන් දිනක් මේ දොස්තර කොස්තාගේ නිවසට පැමිණ ඔහුට වෙඩි තබා මරා දැමීය.

“ළමයිනේ කලබල වෙන්න එපා මම කියන දේ අහන්න” යි වෙඩි තැබීමට පෙර දොස්තර කොස්තා පවසද්දීම කෙනෙකු ඔහුට වෙඩි තබා තිබුණි. මේ අනුවේදනීය සිදුවීම ගැන සිරගෙදරදී රෝහණ ඇතුළු වැඩි දෙනෙකුගේ සිත් කම්පා වුණු බවට අප අසා තිබුණේය. පසු කලෙක දොස්තර කොස්තාගේ ඛේදනීය සිදුවීම වැනිම තවත් බොහෝ ගණනක් සිදු වුණේය. ගාල්ල රත්ගම දොස්තර නන්දදාස ප්‍රනාන්දු කලක් ජවිපෙට හිතවත්ව සිටි අතර 1982 රත්ගම අතුරු මැතිවරණයට ද ජවිපෙ නියෝජනය කළේය. එහෙත් 1988 පළාත් සභා මැතිවරණය වන විට නව සමසමාජ පක්ෂය නියෝජනය කිරීම හා සුළු මත ගැටුමක් හේතුකොට ඔහු ඝාතනය කොට තිබුණි. දයා පතිරණ, සාගරිකා ගෝමස්, ස්ටැන්ලි කල්පගේ (ස්ටැන්ලි විජේසුන්දර විය යුතුයි?) වැනි ඝාතන සිදු කරන්නට තරම් බරපතළ හේතු තිබුණේ නැත.

ඇතැම් පුද්ගල ඝාතන සාමාන්‍ය වැරදි වුවත් සන්නද්ධ කණ්ඩායම්වල තිබූ අපරිණත බව නිසාම ඒවා මග හරවා ගත නොහැකි විය. 1971 අප්‍රේල් අරගලය වන විට ජවිපෙ මුහුණ දෙමින් තිබුණේ ළදරු අවධියක ය. පරිණත මධ්‍යම කාරක සභාවක් හෝ දේශපාලන මණ්ඩලයක් එහි නොවීය. අත්දැකීම් මඳ විප්ලවවාදී පක්ෂයකින් අඩු ලුහුඬුකම් සිදු විය හැක. එහෙත් 1988-89 වැනි කාලයක පක්ෂය සිටියේ තරමක පරිණත තත්වයක් තුළය. අනෙක් පැත්තෙන් අප ජාත්‍යන්තර විප්ලවවාදී ව්‍යාපාරයන් සම්බන්ධයෙන් පුළුල් අධ්‍යයනයක් කර තිබුණේ නම් සිදු වූ හානිය අවම කරගත හැකිව තිබිණ.

සතුරාගේ ප්‍රහාර මටසිළුටු නොවනා විට අරගලකරුවන්ගේ ප්‍රහාර තුළින් ද එවැනි මටසිළුටු බවක් සිදු නොවන බවට ඇති ජනප්‍රිය කියමන දියුණු විප්ලවවාදී පක්ෂයක් තුළින් සිදු විය යුතු නැත. අපට එරෙහිව අවි අමෝරා උන් ප්‍රධාන සතුරා හා ඉන් පහළ අපව විවේචනය කළ පුද්ගලයින්ට එරෙහිව සන්නද්ධ බලය යෙදවීම එකම ගණයකට තැබීමේ හානිය තේරුම් නොගෙන කටයුතු කළේය. සතුරාට එරෙහිව කළ ප්‍රහාර හා සමාජීය වශයෙන් සුළු හානි කළ ගමේ ගොඩේ හා නගරවල ජීවත් වූ පුද්ගලයින්ට දඬුවම් ලබා දුන් ඇතැම් ක්‍රමවේද මහජනයාගේ බලවත් අප්‍රසාදයට ලක් වෙමින් තිබුණේය.

අප ජාත්‍යන්තර විප්ලවීය අරගලවල ඉතිහාසය මහත් උද්‍යෝගයෙන් යුතුව කතා කළත් ඒවායෙන් ගත යුතු සැබෑ අත්දැකීම් නොගත්තේය. උදාහරණයක් හැටියට කියුබානු විප්ලවීය අරගලයේ දී ඔවුන් කිසි විටකත් සාමාන්‍ය ජනයාට හානි ගෙන දුන් දෑ නොකිරීමට දැඩි විනයක් පවත්වා ගෙන යන්නට සමත් වී තිබිණ. ඒ නිසාම මේ සාමාන්‍ය ජනයාට රජයේ හමුදා හා විප්ලවීය හමුදාව අතර ඇති වෙනස හඳුනා ගත හැකි විය.” (නොනිමි අරගලයක මතක ගිනි පුපුරු, 278-279 පිටු)

රෝහණ විජේවීර සහෝදරයා ඇතුළු දේශපාලන මණ්ඩලයම ඝාතනයට ලක්වීමෙන් ඉක්බිතිව ජවිපෙ නායකත්වයට පත් වූයේ සෝමවංශ අමරසිංහ ය. ඔහු විජේවීර තරම් අනුහස් සහිත නායකයෙක් නොවීය. විජේවීර සහෝදරයා සන්නද්ධ හමුදාවන්ට කොටුවීමට සෝමවංශගේ අදූරදර්ශී තීරණයක් හේතු වූ හැටි මෙම කෘතියේ විස්තර කර ඇත!

සෝමවංශ විදේශගතව සිට ලංකාවට පැමිණ ජනතාව ඇමතූ පළමු ජන රැළියේ දී ම (කළුතර දී) ‘තුන්වැනි කැරැල්ලක්’ ගැන වහසි බස් දොඩවමින් සංහාරයකින් පසුව හිස ඔසොවමින් සිටි තම දේශපාලන ව්‍යාපාරයට කරගත්තේ බරපතළ හානියකි. කෙසේ නමුත් ශ්‍රී ලාංකේය විප්ලවීය/ වාමාංශික දේශපාලනය ගැන උනන්දුවක් දක්වන සෑම අයෙක්මත් ජවිපෙ හා පෙරටුගමී ලෙස බෙදී ගිය සහෝදර කණ්ඩායම් විසිනුත් මෙම කෘතිය කියවීම වැදගත් යැයි සිතමි.

පියන්කාරගේ බන්දුල ජයවීර

2022 වර්ෂයේදී අධිකරණය මගින් 7988ක් ප්‍රජා විශෝධන ක්‍රියාවලිය සඳහා යොමු කරලා

0

වරදින් මිදුණු යහපත් පුද්ගලයකු බිහිකිරීම සිය දැක්ම කරගත් ප්‍රජා පාදක විශෝධන දෙපාර්තමේන්තුව 1999 අංක 46 චදරන පනත මගින් ස්ථාපිත කරන ලද රාජ්‍ය ආයතනයකි.

1999 වසරේදී අධිකරණ අමාත්‍යාංශය යටතේ නියමු ව්‍යාපෘතියක් ලෙස ශ්‍රී ලංකාව තුළ ප්‍රජා විශෝධන ක්‍රියාවලිය ආරම්භ කර ඇති අතර 1999 පනත යටතේ අධිකරණ 3කින් ආරම්භ වූ නියමු ව්‍යාපෘතිය මේ වනවිට රටපුරා සංචාරක අධිකරණ හා මහේස්ත්‍රාත් අධිකරණ 125ක ක්‍රියාත්මක වේ. සුළු වරදකරුවන් ප්‍රජා විශෝධන ක්‍රියාවලියට යොමු කිරීම තුළින් අධික බන්ධනාගාර තදබදය අඩු කිරීම හා එමගින් වරදකරුවන් නඩත්තුව සඳහා වැයවන අධික වියදම අවම කිරීම, සුළු වරදකරුවන් බන්ධනාගාර ගත කිරීම තුළින් සංවිධානාත්මක අපරාධකරුවන් බවට පත්වීමේ ඉඩකඩ වැළැක්වීම හා ඔවුන් වඩාත් ඵලදායී පුනරුත්තාපන ක්‍රියාවලියකට යොමු කිරීම මෙම විශෝධන ක්‍රියාවලිය මගින් අරමුණු කර ඇත.

අධිකරණයේ සුළු වරදකරුවකු වූ පුද්ගලයකුට ප්‍රජා විශෝධන ආඥාවක් ලබාදීම තුළින් අපේක්ෂා කරනුයේ ප්‍රජාව තුළම තබා ඔහුගේ වරදකාරී චර්යා රටාවන් මුදවා යහපත් පුරවැසියකු බවට පත් කිරීමට අවශ්‍ය කටයුතු කිරීමයි. එම විස්තර සඳහන් වන්නේ ප්‍රජා පාදක විශෝධන දෙපාර්තමේන්තුව පාර්ලිමේන්තුවට ඉදිරිපත් කර ඇති සිය 2022 වාර්ෂික කාර්ය සාධන වාර්තාවේය.

එම වාර්තාවට අනුව 2022 වර්ෂය තුළදී ආඥාලාභීන් 7988ක් ප්‍රජා විශෝධන ක්‍රියාවලිය සඳහා අධිකරණය මගින් යොමු කර ඇත. එසේ යොමු කරන ලද පුද්ගලයින් අතරින් ආඥා සම්පූර්ණ කළ පුද්ගලයින්ගෙන් සියයට 42.8ක් සාර්ථක ලෙස විශෝධනය කර සමාජගත කර ඇත. ආඥාව අවසන් කරන ලද ආඥාලාභීන් සංඛ්‍යාව 4502ක් වන අතර එහි ප්‍රතිශතය සියයට 56කි. එසේම ආඥාව කඩකළ ආඥාලාභීන් සංඛ්‍යාව 2021 වර්ෂයේ ආඥා ලැබූ ආඥාලාභීන් සමඟ 1803ක් වන අතර එහි ප්‍රතිශතය සියයට 22කි.

මහේස්ත්‍රාත් අධිකරණ මගින් 2022.01.01 සිට 2022.12.31 දක්වා කාලය තුළ ආඥාලාභී නියෝග ලබාදී ඇති පුද්ගලයින් සංඛ්‍යාව පළාත් අනුව මෙසේය. බස්නාහිර 2471, මධ්‍යම 975, උතුර 913, දකුණ 750, වයඹ 703, ඌව 598, නැගෙනහිර 593, සබරගමුව 576 හා උතුරු මැද 409 වශයෙනි.

එම කාලයේදී මහේස්ත්‍රාත් අධිකරණ මගින් වරද අනුව ලබාදී ඇති ආඥා සංඛ්‍යාව මෙසේය. හෙරෝයින් සම්බන්ධයෙන් 2527, නීති විරෝධී මත්පැන් සම්බන්ධයෙන් 2218, ගංජා සම්බන්ධයෙන් 958, මෙතම්ෆෙටමින් සම්බන්ධයෙන් 450, මහජන සාමය කඩකිරීම් සම්බන්ධයෙන් 429, සූදුව සම්බන්ධයෙන් 333, සොරකම් සම්බන්ධයෙන් 155, ගෟහස්ත ප්‍රචන්ඩත්වය සම්බන්ධයෙන් 76, වංචාව සම්බන්ධයෙන් 50, කැරලි කෝලහාල සම්බන්ධයෙන් 10, සොර බඩු ලඟ තබා ගැනීම ගැනීම සම්බන්ධයෙන් 9, නීති විරෝධී අවි ආයුධ ළඟ තබා ගැනීම සම්බන්ධයෙන් 7 හා වෙනත් 766ක් වශයෙනි.

එම වාර්ෂික වාර්තාවට ඇතුළත් කර ඇති විගණකාධිපතිවරයාගේ වාර්තාවේ වියදම් කළමනාකරණය යටතේ සඳහන් කරන්නේ ජාතික අයවැය චක්‍රලේඛ හා රාජ්‍ය වියදම් පාලනය කිරීම පිළිබඳ චක්‍රලේඛ අනුව වර්ෂය තුළ වියදම් දැරීම සඳහා වෙන්කරන ලද ප්‍රතිපාදනවල ඉතිරිවීම් ඇත්නම් ඒවා වර්ෂය අවසන් වීමට පෙර වෙනත් වියදම් සඳහා යොදවා නොගත යුතු වුවද, සමාලෝචිත වර්ෂයේ වැය ශීර්ෂයන් 4ක් සඳහා මුදල් රෙගුලාසි 66 යටතේ රුපියල් 15,030,000ක ප්‍රතිපාදන මාරු කරගෙන තිබුණ බවයි. වැය ශීර්ෂයන් අතර එලෙස මාරු කිරීමේ ප්‍රතිශතය සියයට 29 සිට 231 අතර පරාසයක් ගෙන තිබුණ බවයි. එසේ ලබාගත් ප්‍රතිපාදනවලින් ඉතිරිය සියයට 5 සිට සියයට 52 දක්වා පරාසයක් ගෙන තිබුණ බවයි.
එමෙන්ම නීති, රීති හා රෙගුලාසිවලට අනුකූල නොවීම යටතේ සඳහන් කරන්නේ මුදල් රෙගුලාසි පරිදි හානි හා පාඩු ලේඛනයක් පවත්වාගෙන ගොස් නොතිබුණ බවයි.

එසේම එම වර්ෂයේදී භාණ්ඩ අපහරණය කර තිබූ බවත්, එම භාණ්ඩ විකිණීමෙන් ලද සත්‍ය මුදල පිළිබඳ තොරතුරු හා විනාශ කරන ලද භාණ්ඩ පිළිබඳ තොරතුරු විගණනයට ඉදිරිපත් නොකළ බවයි. තවද 2022 නොවැම්බර් 11 හා නොවැම්බර් 18 දිනවල නිකුත් කරන ලද විගණන විමසුම් සඳහා දෙපාර්තමේන්තුව විසින් පිළිතුරු ලබාදී තිබුණද විමසුමේ අදාළ සියලුම නිරීක්ෂණ ආවරණය වන පරිදි පිළිතුරු ලබාදී නොතිබුණ බවයි.
ඉඳුවර බණ්ඩාර

රක්ෂණයේ අනුබද්ධ සමාගම් විකිණීමට විරෝධය

0

ශ්‍රී ලංකා රක්ෂණ සංස්ථාව සතු අනුබද්ධ සමාගම්වලින් 8න් 5ක් ප්‍රතිව්‍යුහගත කිරීම යටතේ විකුණා දැමීමට සූදානම් බවත්, එම ආයතනවල නිත්‍ය වටිනාකම රක්ෂණ සංස්ථාව වෙත රජයේ ප්‍රතිපත්ති ක්‍රියාවට නැංවිය යුතු බවත් රක්ෂණ සේවක සංගමය මුදල් අමාත්‍යාංශ ලේකම්වරයාට ලිපියක් යොමු කරමින් සඳහන් කරයි.

එහි අවධාරණය කර ඇත්තේ මෙම අනුබද්ධ සමාගම් මිලදී ගෙන ඇත්තේ රක්ෂිත ජනතාවගෙන් ලැබෙන මුදල් අයෝජනය කර උපයා ගන්නා ලද ආදායමෙන් බවත් හා ඒ නිසාම එම ආයතන රක්ෂිත ජනතාව සතු බවයි.

එමෙන්ම ශ්‍රී ලංකා රක්ෂණ සංස්ථාව සතු අනුබද්ධ සමාගම්වල මුළු වටිනාකම රුපියල් බිලියන 200ක් බවද එහි සඳහන් කර තිබේ.

ශ්‍රී ලංකා රක්ෂණ සංස්ථාව සතු අනුබද්ධ ආයතන වන්නේ ලංකා හොස්පිටිල්ස්, ලිට්රෝ ගෑස් ලංකා, ලිට්රෝ ටර්මිනල් ලංකා, කැන්විල් හොටෙල්ස් ඇන්ඩ් ස්පා, කැන්විල් හෝල්ඩින්ග්, මැනේජ්මන්ට සර්විසස් රක්ෂණ, සිනෝ ලංකා හොටෙල්ස් ඇන්ඩ් ස්පා හා හෙළන්කෝ හොටෙල්ස් ඇන්ඩ් ස්පා යන සමාගම්ය.

කර්මාන්ත හා සේවා ස්ථාන 2000ක් වැහිලා

0

රට පුරා කර්මාන්ත ශාලා හා සේවා ස්ථාන 2000ක් පමණ වැසී ඇති බවත්, එම ආයතනවල වෘත්තීය සමිති නැති බැවින් ඒවායේ සේවකයින් නිහඬව සිටින බවත් නිදහස් වෙළඳ කලාප සහ පොදු සේවා සේවක සංගමය නිවේදනයක් නිකුත් කරමින් සඳහන් කරයි.

රජයේ ජනලේඛන හා සංඛ්‍යාලේඛන දෙපාර්තමේන්තුව නිකුත් කර ඇති නවතම වාර්තා අනුව කර්මාන්ත ශාලා සේවකයින් 384,000කට හා සේවා අංශයේ 137,699කට රැකියා අහිමි වී ඇති බව සඳහන් වන බවත් එම නිවේදනයේ සඳහන් කරයි.

එසේම මෙසේ කර්මාන්ත ශාලා හා සේවා ස්ථාන වසා දැමීමට අමතරව අතිකාල අහිමි කරමින්, මූලික වැටුපෙන් සියයට 50ක් ගෙවමින් උපායමාර්ගිකව රැකියා ස්ථාන වසා දමමින් සිටින බවද සඳහන් කර තිබේ.

එම තත්වයන් හෙළිදරව් කිරීමේ හා ඒ සඳහා විරෝධය දැක්වීමේ වැඩසටහනක් නොවැම්බර් 05 වැනිදා කොළඹ විහාර මහා දේවී එළිමහන් රංග පීඨයේදී හා ඒ අසලදී පැවැත්වෙන බවද එම සංගමය වැඩිදුරටත් නිවේදනය කරයි.

ඉඳුවර බණ්ඩාර