No menu items!
22.2 C
Sri Lanka
12 July,2025
Home Blog Page 53

ජලාශ ප්‍රදේශවලින් හිමිවිය යුතු වාසිය නියඟය තෙක් සැඟවීම

0

අධික වැසි සහිත කාලගුණය ඇතැම් ප්‍රදේශවලට හිරිහැරයකි. ශ්‍රී ලංකාවේ විදුලිය උත්පාදනයට වාසිදායක වී ඇත. අලුත් වාර්තා ඉදිරිපත් කරන විදුලිය බල මණ්ඩලයට අනුව විදුලිය උත්පාදනයෙන් සියයට 83.46 ක් පුනර්ජනනීය බලශක්ති ප්‍රභවවලින් බව දැක්වේ. මෙහි අනෙක් පැත්තක් පසුගිය කාලයේ පැවැතිණ. රටට අවශ්‍ය විදුලිය නිපදවීම සඳහා දැවිතෙල්, ගල්අඟුරු ඇතුළු පොසිල ඉන්ධන විශාල වශයෙන් භාවිත කරන ලද අතර දුර්වලව තිබුණ ආර්ථිකය තවත් වටයකින් බෙලහීන කරන්නට මෙම පිරිවැය හේතු වී තිබුණි. විදුලිය උත්පාදනය කරන ජලාශ පිටාර ගලන අතර අඩුම වියදමකින් උත්පාදනය කරන විදුලිය සඳහා අධික ගාස්තු අය කිරීම සාධාරණ නැත. විදුලිය ප්‍රතිපත්ති සම්පාදකයන් විදුලිය පාරිභෝගිකන්ගේ අපහසුතා සලකා බලා වහාම ගාස්තු සංශෝධනයක් කළ යුතුවේ.

විදුලිය බල මණ්ඩලයේ තොරතුරුවලට අනුව ජල විදුලි උත්පාදනයෙන් ලැබෙන වාසිය විදුලිය පාරිභෝගිකයන්ට පැවැරීම සඳහා ක්ෂණික සූදානමක් දැනට නැත. වසර අවසානයේ ගිණුම් සලකා අත්පත් කරගත් ලාභයක් වෙතොත් 2024 වසරේ අප්‍රියෙල් මාසයේ දී විදුලිය බිල අඩු කළ හැකි බව ප්‍රකාශයට පත්ව තිබේ.

විදුලිය බල මණ්ඩලය මෙරට ප්‍රධාන රාජ්‍ය ව්‍යවසායයක් වන අතර එය විශාලතම පිරිවැටුම ලබන බව ද සඳහන් කළ යුතුය. එයට සමානව දැවැන්ත අලාභ සහිතව අකාර්යක්ෂමව පවත්වාගෙනන යන රජයේ ආයතන අතර ඉදිරියෙන්ම පසුවේ. විදුලිය බල මණ්ඩලයේ පවතින විෂමතා මැඩපවත්වන පියවරක් වශයෙන් උත්පාදන, බෙදාහැරීම හා අලෙවිය වෙනම සමාගම් ගණනාවකට පවරන හා මණ්ඩලයේ කටයුතු වෙනස් කරන අලුත් පණතක් සම්මත කර ඇත. මෙම පණතට සමාන්තරව කරන ප්‍රතිසංස්කරණ අනුව විදුලිය ඒකකයක අවසාන මිල සලකා අය කරන ගාස්තු ක්‍රමයක් දැනට ක්‍රියාත්මක වේ.

ජාත්‍යන්තර මුල්‍ය අරමුදල කරන ලද බලකිරීම අනුව විදුලිය හා ඛණිජතෙල් අංශවල කරන ලද වෙනස්කම් හේතු කොටගෙන අය වැයට එල්ල වූ පීඩනය වළකන ලද අතර එය ඍජුව පාරිභෝගිකයන්ට උහුලන්නට සිදුවී තිබේ. මෙම වසර තුළ අවස්ථා හතරක දී විදුලිය බිල වෙනස් කළ අතර දැනට අය කරන අධික ගාස්තුව එහි ප්‍රතිඵලයකි. මාසික විදුලිය බිල ගෙවාගත නොහැකි ලක්ෂ ගණනකට නිතිපතා රතු නිවේදන නිකුත් කරන අතර විදුලිය විසන්ධි කිරීමෙන් පසු නැවත සැපයීම සඳහා අය කරන අතිරේක ගාස්තු ගෙවීමට සිදුවන හෙයින් නිතිපතා විදුලිය පරිහරණය තර්ජනාත්මක තත්ත්වයකට පැමිණ ඇති බව සඳහන් කළ යුතුය.

අලාභ ගණන් බලන විදුලිය බල මණ්ඩලය වහාම ගාස්තු සංශෝධනය කරන අතර අවශ්‍ය ඉලක්කම් නියාමන කොමිසමට ඉදිරිපත් කිරීමට නොපැකිලෙන බව ද මෙහි දී විශේෂයෙන් සඳහන් කළ යුතු කරුණකි. කෙසේ නමුත් ජල විදුලිය ඇතුළු පුනර්ජනනීය උත්පාදනයේ වාසි ගැන දක්වා ගාස්තු අඩු කරන යෝජනාවකට ඉදිරිපත් වෙන්නේ නැත. 2023 වසර තුළ ජල විදුලිය උත්පාදනය ගිගාවොට් 5000 ක් වෙතැයි නියාමන කොමිසම තක්සේරු කර තිබුණි. දනට ඇති වාර්තා අනුව සැලකිය යුතු වාසියක් ලැබී තිබේ. දහ අට වසරකට පසු විදුලිය බල උත්පාදන ජලාශ ධාරිතාව සියයට අනූ හයක ප්‍රතිශතයකට පැමිණ ඇත. පසුගිය අගෝස්තු මාසය වන විට දැවිතෙල් හා ගල් අඟුරු භාවිත කර කරන උත්පාදනය සියයට 82 දක්වා ඉහළ ප්‍රතිශතයක විය. දැන් එය සියයට 16.54 කි. ලෝක වෙළඳ පොළේ දැවිතෙල් හා ගල් අඟුරු මිල ඉහළ යන මෙම කාලයේ ජල විදුලියෙන් රටට ලැබුණ අවස්ථාව වෙස්වලාගත් ආශීර්වාදයකි.

මෙම වාසිය විදුලිය පාරිභෝගිකයන්ට වහාම පැවැරීමට කටයුතු නොකරන්නේ ඇයි?
ශ්‍රී ලංකාවේ ආර්ථිකය හැසිරවීම සඳහා රැඩිකල් තීරණ ගත් බව දක්වන ආණ්ඩුව කරන්නේ කුමක්ද? අංශක තුන්සිය හැටක චක්‍රයකින් ජන ජීවිතයට බදු පනවා ඇත. බදු පහසුවක් නොවන අතර පාලකයන් පිළිබඳව ඇති වෛරයෙන් දැවෙමින් උහුලන බව මතක් කර දිය යුතුවේ. සිස්ටම් වෙනස් කරන සේ පාලකයන්ට බලකරන ලද පොදු ජනතාවට කිසිම සහනයක් නැත. ලබන වසරේ සිට වැට් බද්ද සියයට දහ අටක ප්‍රතිශතයක් දක්වා වැඩි කරන අතර බද්දට යටත් කරන භාණ්ඩ හා සේවා ලැයිස්තුව ප්‍රසාරණය කර තිබේ. විදුලිය බිල වැට් බද්දෙන් නිදහස් කරන බව දක්වන නමුත් පෙට්‍රල්වලට වැට් බද්ද අය කරන බව දැක්වේ. මෙම පසුබිම අනුව රුපියල් කිහිපයකින් හෝ විදුලිය ගාස්තු අඩු කළහොත්, ජනතාවට ලැබෙන සහනයකි.

දියුණුවෙමින් පවතින රටට බලශක්තිය අවශ්‍ය සාධකයකි. ඒක පුද්ගල බලශක්ති පරිභෝජනය ඉහළ මට්ටමකට කැඳවීම ජනතාවගේ පහසුව දක්වයි. දැනට ඇති විදුලිය ගාස්තුව තුළ නිෂ්පාදන පිරිවැය ඉක්මවන කාරණා අතර අකාර්යක්ෂමතාව ප්‍රධානය. ශ්‍රී ලංකා මහ බැංකුව දක්වන පරිදි විදුලිය බල මණ්ඩලය රාජ්‍ය බැංකුවලින් රුපියල් බිලියන දහසක් ණය ගෙන ඇත. එදිනෙදා වියදම් සඳහා බැංකු අයිරාවලින් තවත් රුපියල් මිලියන 850 ක් ලබාගෙන තිබේ. මෙම ණය වෙනුවෙන් අති විශාල පොලියක් මාසිකව පියවන්නට සිදු වී ඇත.

විදුලිය බල මණ්ඩලයට සපයන ණය ලංකා හා මහජන බැංකුවලට කදිම ඉල්ලමකි. මහ බැංකු අධිපතිවරයා දක්වන පරිදි විදුලිය බල මණ්ඩලයේ ණය ලබාගැනීමේ රජයේ බැංකු ඒකාධිකාරය අවසන් කළ යුතුය. පුද්ගලික බැංකු සමග ද ගනුදෙනු කරන බලය පිරිනැමුවහොත් රජයේ බැංකුවල පවතින රාමුව බිඳ වැටීමෙන් පසු ණය තරගකාරීත්වයක් ඇතිවේ. විදුලිය පාරිභෝගිකයන්ගේ ඉරණම ගැන සලකා බලන පසු ණය තරගකාරීත්වය රාජ්‍ය හෝ පුද්ගලික අංශවලින් ඇති කිරීමේ වෙනසක් නැත. අවසානයේ දී මණ්ඩලයේ ණය, පොලිය හා වෙත් වියදම් විදුලිය නිෂ්පාදන පිරිවැයට එකතුවේ. ණය බර නැති ආයතන සඳහා බලකරන ප්‍රතිපත්ති සකස් කරන්නට ආණ්ඩුව වගබලාගත යුතුවේ.

පසුගිය ජුලි මාසයේ දී අතිරේක විදුලිය බලය මිල දී ගැනීම සඳහා පුද්ගලික අංශයේ බලාගාර සමග ගිවිසුම් අත්සන් කළ මණ්ඩලය පසුව ජලය නිදහස් නොකළහොත් රටට අඛණ්ඩ විදුලිය සම්පාදනය කළ නොහැකි බව නිවේදනය කර සිටියේය. සමනල වැව ජලාශයට ජලය නිදහස් කිරීමට කැබිනට් අනුමැතිය ලැබුණ අතර ගොවිතැනට තිබුණ ජලය විදුලිය නිපදවන්නට වැය කරන තරමට තත්ත්වය නරක වී තිබුණි. මෙම වාතාවරණය සමග අද වන විට ජල විදුලිය සහිතව පුනර්ජනනීය විදුලි උත්පාදනය ඉහළම මටට්මකට පැමිණීම සලකා බැලිය හැකිය.
අත්පත් කරගෙන ඇති වාසිය විදුලිය පාරිභෝගිකයන්ට සපයන අතර අඩුම පිරිවැයකින් විදුලිය උත්පාදනය කළ හැකි අලුත් උපාය ගැන මණ්ඩලයේ අවධානය යොමු විය යුතුවේ. පාරිභෝගිකයන් වශයෙන් සැලකීමේ දී ගෘහස්ථ පමණක් නොව කර්මාන්ත හා ව්‍යාපාර ගන විශේෂයෙන් සැලකිල්ල අවශ්‍යය. මේවායේ නිෂ්පාදන ක්‍රිියාවලියේ දී විදුලිය ගාස්තු බරපතළ සාධකයකි.

ඉහළ බලශක්ති වියදම නිෂ්පාදනයේ මිල හා අපනයනය කරන අවස්ථාවේ දී ජාත්‍යන්තර තරගකාරීත්වයට බලපාන අංශයකි. ලෝකයේ අනෙක් රටවලට වඩා අඩු මිලට හොඳ තත්ත්වයේ නිෂ්පාදන සැපයිය නොහැකි අවස්ථාවේ දී ශ්‍රී ලංකාවේ අපනයන ප්‍රතික්ෂේපවීම වැළැක්විය නොහැක. වාර්තා අනුව තොරතුරු තාක්ෂණ හා මෘදුකාංග අංශයේ අපනයනය පළමු වතාවට ඇමරිකානු ඩොලර් බිලියනයක ආදායමක් කරා පැමිණ ඇත. මෙය ඉතා යහපත් තත්ත්වයකි. මෙරට මෘදුකාංග සැපයුමට විදුලිය ඇතුළු බලශක්ති පිරිවැය, අහිතකර සාධකයක් බවට පත්වුවහොත් නැවත නැගී සිටිය නොහැකි පරිදි බිඳ වැටෙන්නට ඉඩ ඇත. තරගකාරී රටවල් වෙළඳ පොළ ඩැහැගැනීමට උත්සුක වන අතර විදුලිය බල මණ්ඩයේ කටයුතු පාලනය කිරීමට ගන්නා පියවර අවසානයේ දී පාරිභෝගිකයන්ට පමණක් නොව මෙරට අපනයන අංශය ද පීඩාවට පත් කරනු ඇත. විදුලිය ගාස්තු තීරණය කරන ආකාරය පිළිබඳ අලුත් ආකෘතිය අනුව මිල ගැන තීරණයක් ගැනීමට කාර්තුවක් වැය කරන්නට සිදුවීම ගැන වහාම අවධානය යොමු කිරීම අවශ්‍යය.

– මිණිසර –

අයි.එම්.එෆ්. ඇපය වෙනුවෙන්,බංකොළොත් ලංකාවේ දුගියා අඳුරේ

0

ශ්‍රී ලංකාවේ නැගෙනහිර පළාතේ මඩකලපුව නගරය කාෂ්ටක අව්වෙන් කරවෙද්දී, පරණ පුංචි නිවසක වෙසෙන තිස්පස් වියැති මවක් සිය අලුත උපන් බිළිඳා ඉස්තෝප්පුවට ගෙනැවිත් ගිනි රස්නෙන් ආරක්ෂා කරගැනීමට වෙහෙස වෙයි. බිම වාඩි වී දරුවා තුරුලු කරගෙන නළවන ඇගේ හිසට ඉහළින් විදුලි පංකාවක් හෙමිහිට කැරකෙයි.

කෙසේ වෙතත්, විදුලි පංකාවෙන් හමන කුසීත මඳ පවන, තවත් හිසරදයක් නිරන්තරයෙන් සිහිගන්වයි. ඒ විදුලි පංකාව දුවන්නේ, අසළක ඇති විදුලි රැහැනකින් හොරෙන් ලබාගන්නා විදුලියෙනි. ඒ රහස හෙළි වුණොත් ඔවුන් ‘අමාරුවේ වැටෙනු’ ඇත. එසේ විදුලිය සොරකම් කිරීමට තමන් පෙළඹුණේ මීට මාස පහකට කලින් සිය නිවසේ විදුලිය විසන්ධි කරනු ලැබූ නිසා බව, තිදරු මවක වන කෞශල්‍යා කීවාය. හඳුනා ගැනෙතැයි බියෙන් ඈ සිය මුල් නමෙන් පමණක් තමාව හඳුන්වා දුනි.

“ගිය අවුරුද්දෙ ආණ්ඩුව විදුලි ගාස්තු වැඩි කළාට පස්සෙ අපේ ලයිට් බිල වැඩි වුණා. ඊට පස්සෙ කළුවරේ පවා ඉඳලා අපි කරන්ට් එක ඉතුරු කරගත්තා.” ඈ සිහිපත් කළාය. “අන්තිමට, එහෙම කරලත් හරිගියේ නැහැ.”

2022 අගෝස්තු මාසයේ පටන් තුන් වරක් ඉහළ දැමූ විදුලි බිල ගෙවාගත නොහැකිව ඈ වින්ද ගැහැට, තවත් එවැනි බොහෝ ශ්‍රී ලාංකිකයන්ගේ දුක කියාපාන්නකි. ඔක්තෝබර් මාසය වන විට, විදුලි බිල් නොගෙවීම නිසා, නිවාස 500,000 ක විදුලිය විසන්ධි කර ඇති බව, ලංකා විදුලිබල මණ්ඩලය ගිය මාසයේ මාධ්‍යයට කියා තිබුණි.

කෞශල්‍යාගේ නිවස වැනි වටාපිටාවට සෑම රෑකම කඩාවැටෙන ඝනාන්ධකාරය, බංකොළොත් ශ්‍රී ලංකාවේ වර්තමාන තත්වය පිළිබිඹු කරයි. ඒ වනාහී, ‘ජාත්‍යන්තර මූල්‍ය අරමුදලෙන්’ ආණ්ඩුව ලබාගත යුතුව ඇති ඩොලර් බිලියන 3 ක් වෙනුවෙන්, රටේ වෙසෙන දරිද්‍රතාවෙන් පෙළෙන දස ලක්ෂ ගණන් ජනතාවක් විසින් කරගැසිය යුතු මිලකි. පසුගිය මාර්තුවේ මෙකී මූල්‍ය පහසුකම ‘ජාත්‍යන්තර මූල්‍ය අරමුදලෙන්’ ලබාගැනීම සඳහා ලංකාවේ ආණ්ඩුව ඒ වසරේ අගෝස්තු මාසයේත්, ඉන්පසු මේ වසරේ පෙබරවාරි මාසයේත්, විදුලි බිල ඉහළ දැම්මේය. එතැනින් නොනැවතුණු, පාඩු ලබන විදුලිබල මණ්ඩලය ගිය මාසයේ නැවත වරක් සියයට 18-20 අතර ප්‍රමාණයකින් විදුලි ගාස්තු ඉහළ දැම්මේය.

අඳුරෙන් ගැළවීමට බොහෝ පවුල්වලට හැකි වුණේ, ගිනි පොලීකාරයන්ගේ සියයට 10 පොලියට ණයකරුවන් වීමෙනි. ඒත් තවත් බොහෝ පවුල් එසේ කිරීමට පවා හැකියාවක් නැතිව අඳුරේම දිවි ගෙවති. “දැන් අපිට ලයිටුත් නැහැ, ගත්ත ණය ගෙවන්න සල්ලිත් නැහැ.” සිව් දරු මවක වන 48 හැවිරිදි ඈන් කීවාය.

‘ජාත්‍යන්තර මූල්‍ය අරමුදල’ වෙත මෙතරම් පරායත්ත වීමට ලංකාවට සිදු වුණේ, 2022 සිදු වූ ආර්ථික කඩාවැටීමත්, ජාත්‍යන්තර ණය ගෙවාගැනීමට නොහැකි වීමත් නිසා ය. එසේ වුණේ, වැරදි පාලනය, දූෂණය සහ අන්ත-ජාතිකවාදය වැනි කරුණු හේතුවෙනි. ඊට අමතරව, කෝවිඩ් උපද්‍රවයත් ඒ පිටට ආවේය. ලංකාවට සිදු වූ මේ විපත තමන්ටත් දවසක අත්වෙතැයි බියෙන්, ඊනියා ‘දකුණු ගෝලීය’ කලාපයේ ආසියානු සහ අප්‍රිකානු වෙනත් රටවල්ද භීතියෙන් සොලවාලීය.

‘ජාත්‍යන්තර මූල්‍ය අරමුදල’ පිළිබඳ විවේචකයන්, තෙවරක් විදුලි බිල වැඩි වීම දකින්නේ, මිලියන 22 ක ජනගහනයක් ඇති ලංකාවේ දුප්පත්ම ස්තරය වන මිලියන 5.8 ක ප්‍රමාණයක කුටුම්බ මත රජය විසින් වැඩිම බරක් පැටවීමේ නිදර්ශනයක් වශයෙනි. “සහනාධාර කපාහරින ‘ජාත්‍යන්තර මූල්‍ය අරමුදලේ’ කර්කශ පියවර විසින් බලශක්ති මිල වෙළෙඳපොළ ඉහළ නංවයි” යනුවෙන්, ශ්‍රී ලංකාවේ යාපනය විශ්වවිද්‍යාලයේ දේශපාලන අර්ථශාස්ත්‍රඥයෙකු වන අහිලන් කදිරගාමර් කියයි. “දැනටමත් ගැහැටට පත්ව සිටින පවුල්වලට තව තවත් කර්කශ තත්වයන්ට මුහුණදීමට සිදු වී ඇතැ” යි ඔහු තවදුරටත් කියයි.

1948 නිදහස ලබාගැනීමේ පටන් රටක් වශයෙන් ලංකාව මුහුණදුන් උග්‍රතම ආර්ථික අර්බුදයේ බලපෑම විමර්ශනයට ලක්කරන වාර්තාවන්හි, විදුලිය නැතිව රටේ ජීවත් වන පවුල් සංඛ්‍යාව දිනපතා වැඩි වෙමින් තිබෙන බව පෙන්වා දෙයි. “2022 අගෝස්තු මාසයේ සියයට 75 කින් විදුලි බිල වැඩි කිරීමෙන් අනතුරුව නැවතත් 2023 පෙබරවාරි මාසයේදී සියයට 66 කින් එය වැඩි වීම, අඩු ආදායම් ලබන සෑම නිවෙසකටම ඉතා දරුණු ලෙස බලපෑ දැඩි කම්පනයක් වූ” බව, ගවේෂණ සහ ප්‍රජා සහභාගීත්ව ස්වාධීන සංවිධානයක් වන ‘කලම්බු අර්බන් ලැබ්’ නමැති ආයතනය මගින් සම්පාදනය කළ, කම්කරු පංතික දිළින්දන් පිළිබඳ එක් වාර්තාවක සටහන් වෙයි. “පසුගිය මාස කිහිපය තුළ, විදුලිය විසන්ධි කරන බවට අනතුරු අඟවා නිවෙස්වලට යවන ලද අවසාන නිවේදනවල වැඩි වීමක් මෙන්ම, රටේ විවිධ තැන්වල ප්‍රසිද්ධ දැන්වීම් පුවරුවල අලවා ඇති එවැනි අනතුරු ඇඟවීම් පිළිබඳ පත්‍රිකා රාශියක්ද අප දැක තිබේ.” යැයි එම වාර්තාව තවදුරටත් සඳහන් කරයි.

අවුරුදු 9 කට පසු ප්‍රථම වරට 2022 අගෝස්තු මාසයේ විදුලි බිල වැඩි වීම, මසකට විදුලි ඒකක 60 ට අඩුවෙන් පරිභෝජනය කරන පවුල් මිලියන 3.14 කට තදින් බලපා ඇති බව, ලාභ පරමාර්ථ නැති, බිම් මට්ටමේ උපදේශන කණ්ඩායමක් වන ‘ආර්ථික යුක්තිය සඳහා වන කාන්තා සාමූහිකය’ කළ පරීක්ෂණ වාර්තාවකින් පෙන්වා දී තිබේ. මේ සංවිධානයේ ප්‍රතිපත්ති සටහනක දැක්වෙන පරිදි, ආර්ථික අගාධයෙන් ගොඩඒමේ අවශ්‍යතාව ‘ආයුධයක්’ වශයෙන් පාවිච්චි කරමින්, ජනතාවට මූලික සේවාවන් සඳහා ප්‍රවේශ වීමට ඇති ඉඩකඩ රජය විසින් අහුරන බව කියැවෙයි.

දරිද්‍රතාවත් ඉහළ යමින් තිබේ. කලාපීය ප්‍රතිපත්ති පර්යේෂණ සංවිධානයක් වන ‘ලර්න්ඒෂියා’, 2023 මැද භාගයේ පෙන්වා දී ඇති පරිදි, මේ වසරේදී ලංකාවේ දිළිඳු සංඛ්‍යාව මිලියන 7 දක්වා වැඩි වී තිබේ. කෝවිඩ් වසංගතයට කලින් 2019 දී එම ප්‍රමාණය වුණේ, මිලියන 3 කි. අලුත්ම වාර්තාවන්ට අනුව, මේ ප්‍රමාණය, මුළු ජනගහනයෙන් සියයට 31 ක් පමණ වන්නේය.

ජාත්‍යන්තර මූල්‍ය අරමුදලේ දරුණු කොන්දේසි ගැන නැඟෙමින් පවතින අසහනය, සීග්‍රයෙන් වර්ධනය වෙමින් තිබෙන ජාත්‍යන්තර ජනතා විරෝධයක එක් අංගයකි. පසුගිය සැප්තැම්බරයේ, ගෝලීය අයිතිවාසිකම් පිළිබඳ සොයාබලන, ‘හියුමන් රයිට්ස් වොච්’ සංවිධානය පිටු 131 කින් යුත් වාර්තාවක මෙසේ කියා තිබුණි:. “වෙඩි වැදුණු තුවාලයක් ඔතන වෙළුම් පටියක්: අයි.එම්.එෆ්, සමාජ ආරක්ෂණ වියදම් සහ කෝවිඩ්-19 වසංගතය මගින් පනවා තිබෙන පටි තද කරගැනීමේ ප්‍රතිපත්ති හරහා ආණ්ඩුවේ වියදම් කපාහැරීම සහ ප්‍රතිගාමී බදු ක්‍රමවලට රුකුල්දීම මගින් අවසානයේ මිනිසුන්ගේ අයිතීන් පාගා දැමෙන බවට ලද අත්දැකීම් පිළිබඳ වාර්තාගත ඉතිහාසයක් අපට තිබේ.”

ජාත්‍යන්තර මූල්‍ය අරමුදල සිය විවේචකයන්ට පිළිතුරු දෙමින්, ශ්‍රී ලංකාවට මෙවර සපයා ඇති ණය වැඩපිළිවෙල, අතීතයේ අනුගමනය කළ දැඩි පිළිවෙතින් පැහැදිලි වෙනසක් පෙන්නුම් කරන බව කියා සිටී. වොෂින්ටන් නුවර පිහිටි අරමුදලේ මූලස්ථාන නිලධාරීන්, ‘නික්කෙයි ඒෂියා’ සමග කළ සාකච්ඡාවකදී එක දිගටම කියා සිටියේ, සිය වැඩපිළිවෙළ නිසා පීඩාවට පත්වන ජන කොටස් සඳහා මුදල් ආධාර සැපයීම මගින් ආරක්ෂණ දැලක් එලීම, තමන් ප්‍රමුඛත්වයේ ලා සලකා ඇති බවයි.

සමාජ ආරක්ෂණ දැල සඳහා වෙන් කෙරෙන මුදල් ප්‍රමාණය වැඩි කිරීමත් සමග, සමාජ ආරක්ෂණ තොරතුරු ලේඛනයක් සහ සමාජ ආරක්ෂණය සඳහා වන විෂයබද්ධ සුදුසුකම් පිළිබඳ නිර්ණායකද සපයනු ලබන බව, ජාත්‍යන්තර මූල්‍ය අරමුදලේ ශ්‍රී ලංකාව සඳහා වන ජ්‍යෙෂ්ඨ කාර්යාල ප්‍රධානී පීටර් බ්‍රවර් කියා සිටියේය.

ඒ අනුව, පීඩාවට පත්වන ජනතාව සඳහා රුපියල් බිලියන 187 ක් (ඩොලර් මිලියන 573 ක්) හෝ දළ දේශීය නිෂ්පාදිතයෙන් සියයට 0.6 ක් එකී සුභසාධන වියදම් සඳහා 2023 අයවැයෙන් ලංකා රජය වෙන් කළ යුතු බව ජාත්‍යන්තර මූල්‍ය අරමුදල යෝජනා කර තිබේ. එය, 2022 සමාජ ආරක්ෂණය සඳහා අයවැයෙන් වෙන් කළ මුදල මෙන් තුන් ගුණයකි. එක නිවසක් සඳහා, 2022 සපයන ලද මුදල මෙන් මෙම ප්‍රමාණය දෙගුණයක් වන්නේය.

එහෙත් බිම් මට්ටමේ තත්වය ඉතා දුක්ඛිත ය.

ශ්‍රී ලංකාවේ ආණ්ඩුවේ ‘අස්වැසුම’ නමින් හැඳින්වෙන අලුත් සමාජ සුභසාධන වැඩපිළිවෙළ අරභයා ප්‍රාරම්භක ප්‍රශ්න මතු වී තිබේ. මේ යටතේ ආවරණය කිරීමට අපේක්ෂා කරන්නේ පවුල් විසි ලක්ෂයක් පමණි. එය, පසුගිය මාර්තු මාසයේ සමාජ සුභසාධන මණ්ඩලයෙන් ආධාර ඉල්ලා සිටි දරිද්‍ර පවුල් තිස්හත් ලක්ෂයට වඩා බෙහෙවින් අඩු පවුල් සංඛ්‍යාවකි. තෝරාගත් පවුල්වලට මාසික ආධාර මුදලක් සපයනු ලැබේ. එය, විවිධ ස්තර යටතේ ගෙවන, මසකට රුපියල් 2500 සිට රුපියල් 15,000 දක්වා වන මුදලකි.

මඩකලපුවේ වෙසෙන දිළිඳු වැසියෝ, දිනෙන් දින වැඩි වෙන භාණ්ඩ මිල ගණන්, රැකියා අහිමි වීම් සහ විදුලිය විසන්ධි කිරීම් වැනි දහසකුත් ප්‍රශ්න සමග පොරබදති. මීට කලින් පැවති සමෘද්ධි වැඩසටහන යටතේ සුභසාධන ආධාර ලැබූ නමුත් අලුත් වැඩපිළිවෙළින් තමන්ව නෙරපා හැර ඇතැයි ඔවුහු කියති.

  “අපි ලැයිස්තුවේ නැහැලු. හේතුව ඇයි කියලා කියන්නෙත් නැහැ.” දෙදරු මවක වන, 47 හැවිරිදි අරුනාසලන් ඉලංගේස්වරී කීවාය. “අපි දැන් ෆ්‍රිජ් එක පාවිච්චි කරන්නෙ නැහැ. ටී.වී. බලන්නෙ නැහැ. රෑට ඉන්නෙ ලයිට් නිවාගෙන. මේ අහලපහළ ගෙවල් 15 ඉන්න අනිත් අයත් එහෙමයි.”

(‘නික්කෙයි ඒෂියා’හි 23.11.2023 දින පළවූ ලිපියේ පරිවර්තනය ගවර්නන්ස් ලංකා වෙතිනි.)

– මාර්වන් මාකන් මාකර් –

වර්තමාන මානසිකත්වයෙන් යුතුව අපට රට සංවර්ධනය කළ හැකිද?

0

ශ්‍රී ලංකාව නිදහස ලැබූ දා පටන් සංවර්ධිත රටක් වීමට උත්සාහ කර තිබේ. එකම වරද නැවත නැවතත් කරමින් ඒ කාර්යයෙහි ලා අප අසාර්ථකව ඇති බවක් පෙනේ. ලෝක මූල්‍ය පද්ධති සහ සංවර්ධන ආධාර ක්‍රම මෙහෙයවන බටහිර ආයතනවලට අවශ්‍ය කරන්නේ, වර්තමාන ගෝලීය ක්‍රමය සවිබල ගන්වන සහ ඒකාබද්ධ කරවන ආකාරයේ සරල රේඛීය සංවර්ධන ක්‍රියාවලියක් තුළ දුප්පත් රටවල් සිටිනු දැකීමට ය. දෙවැනි ලෝක යුද්ධය අවසානයේ පටන්, අතලොස්සක් පමණක් ජාතීන් සංවර්ධන තත්වයක් වෙත ලඟාවීමට සමත්ව ඇත්තේ එබැවිනි. 1938 සහ 2022 වර්ෂ පාදක කරගනිමින් සකස් කළ, එසේ සංවර්ධනය වී ඇති ආකාරය දක්වන රටවල් පිළිබඳ ලැයිස්තු දෙකක් පහත දක්වා ඇත.

කෙසේ වෙතත්, මේ කාලය තුළ සැලසුම් කළ ව්‍යාපෘති නිසියාකාරයෙන් ක්‍රියාත්මක කෙළේ නම්, ශ්‍රී ලංකාවට සංවර්ධිත රටක් බවට පත්වීමේ විශාල ගැම්මක් ගත හැකිව තිබුණි. කඩිනම් මහවැලි ව්‍යාපාරය එවැනි එක් අවස්ථාවකි. ඒ මගින් නිපදවෙන අතිරික්ත විදුලිය දකුණු ඉන්දියාවට අපනයනය කිරීමට ඒ දිනවල කතා කෙරුණි. 1976-86 කාලය තුළ, මොරගහකන්ද හැරුණු විට අනෙක් සියලු ප්‍රධාන ජලවිදුලි ව්‍යාපාර අවසන් කර තිබුණි. වසරකට මෙගාවොට්ස් 25 ක ධාරිතාවෙන් යුත් මොරගහකන්ද ව්‍යාපෘතිය 2018 දී අවසන් කරන ලදි. එම ව්‍යාපෘතිය වසර 30 ක කාලයක් පමා වීම හේතුවෙන් රටේ සංවර්ධනය සඳහා දායක කරගත හැකිව තිබූ ජලවිදුලි නිෂ්පාදිත ධාරිතාව මෙගාවොට්ස් 750 කි. ඊටත් අමතරව, ගල්අඟුරු වැනි ෆොසිල බලශක්ති පරිභෝජනය ඒ කාලය තුළ ඉතිරි කරගැනීමෙන් සහ කෘෂිකර්මාන්තය සඳහා ඒ ජලවිදුලිය යොදවාගැනීමෙන් අත්කරගත හැකිව තිබූ ඉතිරියත් තිබේ. ආණ්ඩු බලය වෙනස් වීම හේතුවෙන් ‘අවසාන සැතපුම’ ගමන් නොකළ අවස්ථාවකට මෙය කදිම උදාහරණයකි. 1988 දී ජේ. ආර්. ජයවර්ධනගෙන්, ආර්. ප්‍රේමදාසට බලය මාරු විය. ජනාධිපති ආර්. ප්‍රේමදාසගේ දේශපාලනික උපායමාර්ගය තිබුණේ වෙනත් (නිවාස) දිසාවකට ය. මහවැලි කඩිනම් ව්‍යාපෘතියේ අවසාන කොටස එහිදී පැත්තකට දැමුණි. (සරදම වන්නේ, මහවැලි සංවර්ධන යෝජනා ක්‍රමය 1961 දී මුලින්ම ඇරඹුණේ සිරිමාවෝ බණ්ඩාරනායකගේ ආණ්ඩුවෙන් වීමයි).

මඟහැරුණු අවස්ථා

සංවර්ධනය සඳහා අවශ්‍ය, තිරසාර සහ විශ්වාසවන්ත බලශක්ති සැපයුමක්, මේ අවස්ථාව ප්‍රයෝජනයට ගැනීමෙන් අත්කරගත හැකිව තිබුණි. එහෙත් සිදු වුණේ එහි අනිත් පැත්තයි. පවතින බලශක්ති ධාරිතාව අවසන් වන තෙක් අපි කිසිවක් නොකර සිටියෙමු. ශ්‍රී ලාංකීය ව්‍යාපාරවලට ලෝක වෙළෙඳපොළේ තරඟකාරී වීමට ඇති හැකියාව නැති කරන මට්ටමට විදුලිය සඳහා වන වියදම ඉහළ යවන ආකාරයේ හදිසි විදුලිය මිල දී ගැනීමේ පුරුද්දට අප ඇබ්බැහි වුණේ එයාකාරයෙනි. එදා පටන්, රටේ අවශ්‍යතාවට සරිලන මට්ටමට විදුලිය ජනනය කිරීමට අප අපොහොසත්ව තිබේ. අද වන විට අපේ සංවර්ධනය මැඩලන ප්‍රධාන සාධකයක් බවට එය පත්ව තිබේ. අද, එනම් 2023 දී විදුලිය මිල දී ගැනීම සඳහා හිඟන පාත්තරයක් අරගෙන ඉන්දියාව ඉදිරියට යාමට අපට සිදුව ඇත. තවත් පැත්තකින් සලකන කල මෙය ජාතික ආරක්ෂාව පිළිබඳ බරපතළ තත්වයක් නිර්මාණය කිරීමේ අවදානම සහිත බවත් කිව යුතුය. මන්ද යත්, අප සමග පැහැදිලිවම ප්‍රශ්න තිබෙන රටකට මේ මගින් අප විසින්ම යම් හැන්දක් සපයාදෙන බැවිනි. ඇත්ත වශයෙන්ම අප කරන්නේ, කැමැත්තෙන් සහ ස්වේච්ඡාවෙන් ඉන්දියාවේ ‘ගාසා තීරය’ බවට අප පත්කරගැනීමයි. ඔවුන්ට රිසි පරිදි කටයුතු කිරීමට අප අසමත් වෙතොත් අනාගතයේදී අපට විදුලිය සැපයුම ඉන්දියාව විසින් නතර කර දැමිය හැකිය. මේ වනාහී, අපේ දේශපාලනික ප්‍රභූ තන්ත්‍රයේ සහ ඉහළ පෙළේ සැලසුම් සම්පාදකයන්ගේ මුග්ධ භාවයේ නව අදියරකි.

ජාතික වැදගත්කමක් ඇති ව්‍යාපෘති, ආණ්ඩු වෙනස් වීමත් සමග නතර කිරීම, පැත්තකට දැමීම හෝ කපා දැමීම, අද වනතෙක්ම අපේ රටේ දකින්ට ලැබෙන දෙයකි. (කටුනායක ගුවන් තොටුපොළ ගොඩනැඟූ දා පටන් සුදු අලියෙකු බවට පත් වූ) රත්මලාන ගුවන් තොටුපොළ, (තවම අවසන් කර නැති) බේස්ලයින් පාර හරහා කටුනායක ගුවන් තොටුපොළ සහ කටුනායක අධිවේගී මාර්ගය සමග සම්බන්ධ කිරීමේ ව්‍යාපෘතිවල පටන් මේ කාරණය අපට දැකගත හැකිය. කටුනායක අධිවේගී මාර්ගය තැනීමේදී සිදු වූ ප්‍රමාදයන් ගැන අපි කවුරුත් දනිමු. ඉහත කී ව්‍යාපෘතිය සමාප්තියකට පත්කරගැනීමට අපට හැකි විණි නම්, රත්මලාන සහ කටුනායක කාර්මික කලාප සම්බන්ධ කිරීමට අපට හැකියාව තිබුණි. එවැනි තත්වයක් තුළ, ගුවන් තොටුපොළ දෙකක් සහ කොළඹ වරාය අතර දුර පැයකට අඩු ගමන් කාලයකට සීමා කරගැනීමට හැකියාව තිබුණි. එවැනි සම්බන්ධීකරණයක්, වෙළෙඳාම සහ ආයෝජනය සඳහා වන යෝධ ප්‍රේරකයක් වෙනවා පමණක් නොව, දැනට සුදු අලියෙකු වී තිබෙන රත්මලාන ගුවන් තොටුපොළත් නව ජිවයකින් පණගසා නැඟිටිනු ඇත.

මේ කාලයේ සුලභව කියන්නට පුරුදුව සිටි කාරණය වුණේ, අප යුද්ධයකට පැටලී සිටි බවයි. එහෙත්, 2009 දී යුද්ධය සමාප්ත වීමෙන් පසු අර තත්වය තවත් උග්‍ර වුණු සැටි අපි දැක්කෙමු. 2009 පටන්, කොළඹ වරාය නගරය සහ නෙළුම් කුලුනු ව්‍යාපෘති මාස 18 කට ආසන්න කාලයකින් නතර කෙරී තිබුණි. තවත් ජාත්‍යන්තර ගුවන් තොටුපොළක් වී ගබඩාවක් වශයෙන් පාවිච්චියට ගන්නා අතරේ, උතුරේ අලුත් ගුවන් තොටුපොළක් තනන ලදි. දැන් අපට, සුදු අලි වශයෙන් පවතින ගුවන් තොටුපොළවල් තුනක්- මත්තල, යාපනය සහ රත්මලාන- තිබේ. කොරේ පිටට මරේ කීවා සේ, 2023 ඔක්තෝබරයේදී, සුදු අලි ගුවන් තොටුපොළවල් තුනක් පාවිච්චියට නොගෙන සිටි තත්වයක් තුළ, අයහපත් කාලගුණ තත්වයන් හේතු කොටගෙන ශ්‍රී ලංකන් ගුවන් යානා කිහිපයක් ඉන්දියාවේ ත්‍රිවන්ද්‍රම් ගුවන් තොටුපොළ වෙත හරවා යවන්නට අපට සිදු විය. කිසි මහජන ආන්දෝලනයක් ඇති නොවුණි. අහිමි වූ අවස්ථාවන් ගැන හෝ වියදම් වැඩි වීම ගැන කිසි ආකාරයක හාහූවක් කර්මාන්ත අංශයෙන් අසන්ට ලැබුණේ නැත. එසේම, කර්මාන්ත අංශයේ හෝ ආණ්ඩු මට්ටමේ වගවීමක් පිළිබඳ කතාබහක් ඇති වුණේද නැත. සිවිල් ගුවන්සේවා අධිකාරිය සහ ගුවන් තොටුපොළ සහ ගුවන් සේවාවන්ට කිසි ගාණක් තිබුණේ නැත. ඒ නිසා දැන්, දේශපාලනයට යට නොවන, ගුවන් ගමන් සහ ගුවන් සේවාවන් පිළිබඳ ජාතික උපායමාර්ගික අවශ්‍යතාවක් තදින්ම තිබේ. මීට කලින්, වරක් සැලසුම් කර තිබූ ‘සැහැල්ලු රේල්ලු පද්ධතිය’ බඩු ප්‍රවාහණය සඳහා ප්‍රමාණවත් නැතැයි කියා පසුගිය කාලයේ අවලංගු කිරීම මේ අතර අපගේ මතකයට නැඟේ.

ඉහත සඳහන් කෙළේ, අපේක්ෂිත පරිදි සමාප්ත කෙළේ නම් ලංකාවට සිය සංවර්ධනය වෙත වේගයෙන් ගමන් කිරීමට හැකියාව තිබූ අවස්ථා කිහිපයකට උදාහරණයි. ඒවායේ විශාලත්වය සහ වියදම නිසා මාධ්‍ය මගින් ප්‍රචාරණය කරන ලදුව මහජනතාව ඒවා ගැන හොඳින් දන්නවාට සැකයක් නැත.

අතහැර දැමූ ව්‍යාපෘති

මීට අමතරව, රට පුරා අතහැර දමන ලද කුඩා ව්‍යාපෘති ගණනාවක් තිබේ. අත්‍යවශ්‍ය මාර්ග, ජන ප්‍රජා සම්බන්ධ කරවන පාලම්, රාජ්‍ය සේවාවන් ස්ථාපිත කිරීමේ ගොඩනැගිලි සහ ජනාවාස ප්‍රදේශවලට අවශ්‍ය කරන අනෙකුත් වාණිජ ක්‍රියාකාරකම් ආදිය ඒවාට අන්තර්ගතයි. සෑම අලුත් ඇමතිවරයෙකුම කරන්නේ, ඊට කලින් සිටි ඇමතිවරයාගේ ක්‍රියාකාරකම් නොසලකා තමන්ගේ ව්‍යාපෘති ඉදිරියට දැමීමයි. ඒ ආකාරයට, බාගෙට අවසන් කර අතහැර දැමූ ව්‍යාපෘති හෙවත් සුදු අලි ව්‍යාපෘති රට පුරා ඇති බව වරින් වර පළවන ප්‍රවෘත්ති වාර්තා පෙන්වා දෙයි.

මෙවැනි තීන්දු තීරණ නිසා, ආයෝජකයන්ට කරකියාගත හැකි දෙයක් නැතිව බලා සිටීමට සිදු වෙයි. ගිවිසුම්ගත කොන්ත්‍රාත් උල්ලංඝනය කෙරේ. කොන්ත්‍රාත්කරුවන්ට සහ සැපයුම්කරුවන්ට නියමිත මුදල් නොගෙවා පැහැර හැරෙයි. නැතහෙත් පමා කෙරෙයි. මේවායින් සිදුවන්නේ ආයෝජකයන්ගේ විශ්වාසය සිඳබිඳලීමයි. ඊට අමතරව, සුළු සහ මධ්‍ය පරිමාණ ව්‍යාපාර බංකොළොත් කරවයි. වසර ගණනාවක් තිස්සේ සිදුවන මෙවැනි ක්‍රියාකාරකම් නිසා, බොහෝ ආයෝජකයන්වද, දේශීය සහ ජාත්‍යන්තර සංවිධානද, අපේ ආණ්ඩුව සමග ගනුදෙනු කිරීමට අධෛර්යමත් කරනු ලැබ තිබේ. ඒ අනුව, ආණ්ඩුව සමග කටයුතු කිරීමට ඉතිරි වන්නේ සංවිධාන කිහිපයක් පමණි. ඒ මගින්, අක්‍රමිකතාවන්ට ඉඩ සැලසෙයි. ප්‍රසම්පාදන ක්‍රියාවලිය තුළ ඇරෙන fදාරවල් නිසා විවිධ මට්ටමේ දූෂණයන්ට අවකාශ සැපයෙයි.

සෑම මට්ටමකම දූෂණය

අද රටේ පවතින දූෂණය, දේශපාලනික, පරිපාලනමය සහ සමාජය යන සියලු තීරු ඔස්සේ ව්‍යාප්තව ඇත. මේ නිසා, ඇතැම් ආයෝජකයෝ තමන්ගේ ව්‍යාපෘති රජයෙන් අනුමත වන තෙක්වත් නොසිට, තමන්ගේ ධනයත් රැගෙන ආපසු මෙරටින් යති. ඒ තරමට, ව්‍යවසායයන් සඳහා විවිධ තලවලදී ඉල්ලා සිටින අල්ලස් ආදිය ගෙවූ පසු, අපේක්ෂිත ව්‍යාපාරයෙන් ලැබීමට බලාපොරොත්තු වන ප්‍රතිලාභවලින් වැඩක් නැති බවක් ඔවුන්ට දැනෙන බැවිනි. පරිපාලන මට්ටමේදී සිදුවන මෙවැනි දූෂිත තත්වයකට උදාහරණයක් මාධ්‍යයේ පළ විය. ඒ, ශ්‍රී ලංකාව සඳහා වන ‘ගූගල් අන්තර්ජාල බැලුම් ආවරණය’ සම්බන්ධයෙනි. අවසානයේ ඒ සේවාව ලංකාවට සපයා දීමේ යෝජනාව ගූගල් සමාගම විසින් අහක් කරගන්නා ලදි.

මීට සමගාමීව, සංවර්ධනයේ ඊළඟ අදියරට ලංකාව පත්කළ හැකිව තිබූ බොහෝ ව්‍යවස්ථාමය උත්සාහයන් පසුව දියාරු කර තිබේ. නැත්නම්, අතහැර දමා තිබේ. බිම් මට්ටමේ විරෝධතා නිසා එවැනි උත්සාහයන් සාර්ථක කරගැනීමට හැකි වී නැත. මානව හිමිකම් පිළිබඳ, රැකියා නීති පිළිබඳ, අධ්‍යාපනය, වෙළෙඳාම සහ ගුවන් ගමන් පිළිබඳ ඉතා වැදගත් වෙනස්කම් ඇති කරගත හැකිව තිබූ ව්‍යවස්ථාමය අවස්ථා, බොළඳ චින්තන රටාවන් නිසා එක තැන පල්වෙමින් තිබේ.

මේ ආකාරයේ චින්තනයක් සහ ක්‍රියාකාරීත්වයක්, කැලෑ කපා පුළුස්සා කරන හේන් ගොවිතැනට සම කළ හැකිය. එහිදී සිදුවන්නේ සෑම අලුත් ගොවියෙකුම තමාගේ භෝගය සඳහා අලුත් ඉඩම් ප්‍රමාණයක් විනාශ කිරීමයි. මෙහිදී, භෝගය යනුවෙන් මා අදහස් කරන්නේ, අපේ දේශපාලනඥයන් හුරු වී ඇතැයි කියන කොමිස් සහ/හෝ අල්ලස් ය. “නිදහස් අධ්‍යාපන ප්‍රතිපත්තිය නොතිබුණි නම්, වැඩි හරියක් ශ්‍රී ලාංකිකයන් තවමත් හේන් ගොවියන් වශයෙන් සිටිනු ඇතැ” යි ප්‍රධාන පෙළේ දේශපාලනඥයෙකු මෑතකදී කියා තිබීම ලොකුම විහිළුවකි. අවුරුදු ගානක් තිස්සේ හේන් ගොවියන්ට අධ්‍යාපනය ලබා දීමට අප සමත්ව ඇති බවක් එයින් ගම්‍ය කෙරේ. එහෙත්, දේශපාලනඥයන් බවට පත්ව සිටින උගත් ගොවියන්ට, තවමත් හේන් ගොවිතැන් මානසිකත්වය අතහැර දැමීමට පුළුවන් වී නැත.

ජන සංගණන සහ සංඛ්‍යාන දෙපාර්තමේන්තුවට අනුව, 2021 දී ශ්‍රී ලාංකිකයන්ගෙන් ඉංග්‍රීසි සාක්ෂරතාව තිබුණේ සියයට 22 කට පමණි. ඒ වසරේම, ලංකාවේ ගෙවල්වලින් සියයට 22.9 කට ඩෙස්ක්ටොප් හෝ ලැප්ටොප් පරිගණකයක් තිබුණි. සමහරවිට මෙය, අපේ සමාජයේ පවතින දූෂණය නිසා, අසමාන ඩිජිටල් වෙනසක් ස්ථාපිත වන බවක් කල්තියා පෙන්නුම් කරන දර්ශකයක් විය හැකිය.

ජාතික සංවර්ධන සැලැස්මක් අවශ්‍යයි

රට ඉදිරියට ගෙන යාමට නම්, දේශපාලනික නායකත්වයට කවුරු පත්වුණත් ක්‍රියාත්මක කළ හැකි ජාතික සංවර්ධන සැලැස්මක් සකසා ගැනීම වැදගත් ය. දේශපාලන පක්ෂයට තමන්ගේ දැක්ම වර්ධනය කරගැනීමට සහ ක්‍රියාවට නැංවීමට මෙන්ම, රටේ සංවර්ධන උපායමාර්ගය නඩත්තු කිරීමටත් ඒ මගින් හැකි වනු ඇත. ඒ සඳහා දියුණු දැක්මක් සහිත නායකයන් අවශ්‍ය කෙරේ. පවතින මැතිවරණ ක්‍රමයත්, ඡන්දය පාවිච්චි කරන බොහෝ ජනතාවකගේ පටු මානසිකත්වයත් නිසා එවැනි නායකයන් මතුවෙතැයි සිතිය නොහැක.

රොෂන්ග වික්‍රමසිංහ
(24.11.2023 – ඩේලි එෆ්.ටී. පුවත්පත)

කරඬු ඇත්තු – ජගත් වැල්ලවත්තගේ නවකතාවක්

0

ශ්‍රී ලංකේය නවකතාවේ හෙට දවසේ ඇඳෙන චිත්‍රය ආකූල ව්‍යාකූල වෙමින් පවතී. අමුද්‍රව්‍ය හා වෙනත් වියදම් ඉහළ යාම නිසා නිෂ්පාදන භාණ්ඩ මිල ඉහළ අගයක් ගනී. එය භාණ්ඩ පාරිභෝජනය කරන පුද්ගලයාගේ මිලදී ගැනීමේ ශක්තිය හීන කරවයි. නිර්මාණ සාහිත්‍යයට ද සිදුවන්නේ එයයි. ඒ අනුව බැලුවහොත් නවකතා, කෙටිකතා හෝ කාව්‍ය කෘතීන්හි මුද්‍රණ වියදම ඉහළ යෑම වළක්වාගත නොහැක්කේ මෙරට ප්‍රකාශකයන් ද සෙසු ව්‍යාපාරික ප්‍රජාවගෙන් වෙනස් නොවන හෙයිනි.

ඒ අනුව නිර්මාණකරුවන්, පාඨකයා සේම ප්‍රකාශකයා ද රැක ගැනීමේ ජාතික වැඩපිළිවෙළක් සකස් වීමේ අවශ්‍යතාව අද ඉතා ප්‍රබල අයුරින් මතුවී ඇත. එහිදී පළවෙන නිර්මාණවල කිසියම් බරක් රැඳවීම වැදගත් ය. එසේ නොවුවහොත්, එවැන්නක් මිලදී ගැනීමට පාඨකයා උනන්දු නොවුණොත් එය යහපත් ලකුණක් නොවෙනු ඇත . මෙවන් වකවානුවක පොතක් මිලදී ගැනීම යනු පාඨකයා කරනු ලබන කිසියම් පරිත්‍යාගයකි. ඒ අනුව නිර්මාණකරුවන් සිය නිර්මාණවලට උපරිම වටිනාකමක් ලබා දීමේ වගවීමට බැඳී ඇත. ශ්‍රී ලංකාවේ නිර්මාණ කෘතියක් මිලට ගැනීමෙන් පසුව යළි භාර දී මුදල් ආපසු ගැනීමේ හැකියාවක් හෝ වෙනත් කෘතියකට හුවමාරු කර ගැනීමේ අයිතියක් තවමත් ලැබී නොමැත. මේ නිසා වර්තමාන ශ්‍රී ලංකේය නවකතාවේ සන්දර්භය සෙමින් සෙමින් හෝ වෙනස් විය යුතුව ඇත. එය නවකයන්ට නව ඇරඹුමක් විය හැකිය. දැනට නිර්මාණ සාහිත්‍යය හා එක්වූවන් ද ගැඹුරින් සිතිය යුත්තකි. අද එවන් ලකුණු දක්නට ලැබීම සතුටට කරුණකි.

නූතන ජාත්‍යන්තර නිර්මාණ කලාව ‘අංකන සාහිත්‍යය (Digital Literature) දක්වා විතැන් වී ඇත. අපගේ නිර්මාණ සාහිත්‍යයේ පර්යේෂණාත්මක නවකතාව පහසුවෙන් එම අවකාශය කරා රැගෙන යා හැකිය. මෙරට නවකතා අතර සමාජීය හා ඓතිහාසික කතා නිරන්තරයෙන්ම දැකිය හැකි ය. එහෙත් දේශපාලනික නවකතා හා පර්යේෂණාත්මක නවකතා ඉතා අඩුය. එය කිසියම් නවතම ප්‍රභේදයක් වුවද සෑම නිර්මාණයක් ම කිසියම් පර්යේෂණයක සොයා බැලීමක ඵලයකි. එසේම පවතින දේශපාලනයේ කිසියම් පිළිබිඹුවකි. එය වත්මන් නිර්මාණකරුවා දැන තිබීම සුබවාදී ලකුණකි.

අප මෙහිදී කතා කරන්නේ දේශපාලනික නවකතාවක කිසියම් ප්‍රස්තූතයක් මත දිගහැරෙන නිර්මාණ කෘතියක් ගැනය. අප රටේ දේශපාලනික නවකතා ලියවෙන්නේ ඉතා අඩුවෙනි. එහෙත් 70, 80 හා 90 දශකයන්හි මෙරට බොහෝ දේශපාලනික නවකතා රචනා විය. කේ ජයතිලක, ඒ.වී. සුරවීර, හේමරත්න ලියනාරච්චි, එච්.ඒ. සෙනෙවිරත්න එවැනි රචකයෝ කීපදෙනෙකි. එහෙත් මෑත කාලයේ දී ලියවුණු දේශපාලනික නවකතා ගණයට අයත් කළ හැකි නවකතා කීපය හා එදා ලියූ තේමා එකිනෙක වෙනස් ය. එදා පැවති හා පැවතිය යුතු වූ දේශපාලනික සිදුවීම් ඔවුහු නිර්වචනය කළහ.

එහෙත් වර්තමාන නවකතාකරුවන්ගේ දේශපාලනික නවකතා නව තාක්ෂණය, දේශපාලනික සැලසුම්කරණය මෙන් ම බොහෝ සැහැසි ක්‍රියාවලින්ද පිරී ඇත. එය විටෙක දකුණු ඉන්දීය සිනමාව කතාකරන දූෂිත දේශපාලනයට මෙරට දේශපාලනික නම්ගම් වෙනස් කොට පෙන්වීමක් මෙනි. විසාකේස චන්ද්‍රසේකරම්ගේ ‘රජ සහ ඝාතකයා’හි තවත් දේශපාලනික දිගුවක් වශයෙන් ජගත් වැල්ලවත්තගේ ‘කරඬුව ඇත්තු’ සාකච්ඡාවට බඳුන් කළ හැකිය. එහෙත් ඒ නිර්මාණ දෙකකි.

ඔහුගේ කංචුක නාමය කියන්නේ, අලි පෙරහැරේ ගියත් කරඬු වැඩම කරවන්නේ ඇතුන් ලවා බවයි. එය ගැඹුරු අරුත් ගන්වන්නකි. ශ්‍රී ලාංකීය දේශපාලන ඉතිහාසයේ ඇතුන් සේ වෙස්වලා ගෙන ඇති බහුතරයක් අලි ය. එහෙත් ඔවුහු කොටන් ඇදි අලි නොව පෙරහැරේ පිනට ගිය අලි ය. කතුවරයා ආරම්භයේදීම සුවිසල් උපහාසයක් සමස්ත ජරාජීර්ණ වූ දේශපාලනික සතුන් වෙත එල්ල කරයි. ජගත්ගේ කරඬු ඇත්තු අලින්ගේ වෙස් ගත් දේශපාලන ඇතුන් වීමට දඟලන එහෙත් අභ්‍යන්තරයෙහි සිඟාල වත හිමිවූවන්ගේ අර්ධ කතා වින්‍යාසයකි.

ඔහු සිය දේශපාලනික කියවීම අරඹන්නේ කරඬු ඇත්තු හරි අඩක් පෙරහැරේ යැවීමෙන් අනතුරුවය. ඇතුන් ආරම්භ වෙන්නේ විශ්වවිද්‍යාලයේ නවක වධය ඇසුරිනි. ඉහළ පංතික ඇසුරින් ගොඩ නංවා ගෙන යන චරිත හා බැඳී ගිය කතාන්දර සුකුමාල සුන්දර පැලැන්තියක රැඳුණු සාම්ප්‍රදායික බොල් පිළිම වටා ඔහු සළුපිළි පළඳවා ඉදිරිපත් කරයි.

එය එලෙස ආරම්භ වී පෙරට ඇදීයන්නේ පාඨකයා පියෙවි ලොව ඇදහිය නොහැකි සුරංගනා රූපමාලාවක් සිහි ගන්වමිනි. එය කතුවරයා ඉදිරිපත් කරන්නේ මේ රටේ ඇතැම් දේශපාලනික චරිත ගැන කිසියම් පූර්වකථනයක් ලෙසින්ද? ජගත් සිය මනසින් බැඳුණු දේශපාලනය පටන් ගන්නේ කතාවේ පිටුවලින් හරි අඩක් ගෙවීමෙන් අනතුරුවය. එසේ කියවද්දී විසාකේසගේ ‘රජ සහ ඝාතකයා’හි ‘දේදුනු කව‘ මෙන්ම දේශපාලනික ගේම් සංස්කෘතිය මතකයට එන්නේ නිරායාසයෙනි. ජගත් මවන සිය ‘දූවිලි එකතුව’ තාක්ෂණය හා මෙහෙය වූ දේශපාලනික සංස්කෘතිය දේදුනු කව දේශීය කිරීමක් මෙන් වෙයි. ඒ නිසා එය බොහෝ දුරට මෙරට ජන ඇසුර ලබන්නාක් මෙන් ම එම චින්තනය ප්‍රදර්ශනය කරවයි. එසේම සාර්ථක දේශපාලනික උත්සාහයක් කරා සමාජය මෙහෙයවිය හැකි නවමු දේශපාලන චින්තනයක් පිළිබඳව එය මවන සිහිනයකි.

ඔහු එහිදී අවධාරණය කරන්නේ ශ්‍රී ලංකාවේ වර්තමාන පාලනය උදෙසා අවශ්‍ය වන්නේ පක්ෂ දේශපාලනය නොව ජාතික දේශපාලනයක් බවයි. ජගත් චිත්‍රණය කීරීමට යන සටහනේ එම සංකල්පය කොතෙක් දුරට ඉටු කිරීමට ඔහු කොතෙක් සමත් ව ඇතිදැයි සලකා බැලීම වැදගත්ය. සාමාන්‍ය ජනයාට වගවීමක් ඇති එසේම අවංක ප්‍රතිපත්තියක් නැතිකම වත්මත් දේශපාලනයේ ඇති විශාලතම අඩුව බව ඔහු වටහා ගෙන සිටියි. වත්මන් දේශපාලන නායකයින් දෙතුන් දෙනෙකු සමග සමීපව කටයුතු කිරීමෙන් ලද අත්දැකීම් මගින් ඔහු පවතින දේශපාලන ක්‍රමය පිළුණු වී ඇති බව කියන්නේ දූවිලි එකතුව නිර්මාණාත්මකව හා සංවර්ධන ක්‍රියාවලියක් උදෙසා ඉදිරිපත් කළ හැකිය යන දැඩි අදිටනක එල්ලී බව පෙනේ.

වරෙක නවකතාවක් උදෙසා නිර්මාණකරුවෙකුගේ සිහිනයක් ලෙස ඉවත දැමීමට නොහැකි ලෙස සිය දේශපාලන චිත්‍රය වර්ණවත් කිරීමට ජගත් ගන්නා උත්සාහය පැහැදිලිය. ඔහු එය සිය දේශපාලන පරිචය මගින් පරිකල්පනයක් කරගන්නේ කරඬු ඇත්තු අවසන් භාගයේ දී ගෙන යනු ලබන කේතකී මුල්කරගත් මින්දකගේ ප්‍රේම වෘතාන්තයක අතුරු කොනක් ඔස්සේ ය. සිතිජ, එඩ්වින් සේනානායක, වික්‍රමසූරිය, ජයනි, අනුපමා මෙන්ම දුවිලි එකතුව ආත්ම කරගත් අකලංක හා තීක්ෂණ ආදින්ගේ චරිත එකිනෙක විග්‍රහ කර බැලුවහොත් වත්මන් දේශපාලන ගොහොරුව තුළ ඇති රූපවල ස්වරූප ඔවුන්ගෙන් දැකගත හැකිය.

‘දේශපාලනය යනු තුන් යම ක්‍රීඩාවකි. බොහෝ සූර ක්‍රීඩකයන් එම ක්‍රීඩාවේදී බලන්නේ වර්තමානයේ වෙන දේ දෙස පමණක් නොවේ. අතීතයේ එම ක්‍රීඩාව සිදුවී ඇති ආකාරය අනුව අතීතයේ තම ප්‍රතිවාදියාගෙන් එල්ල විය හැකි අභියෝගය දෙස ද බලතී.’ (පිටුව 139)

මෙය වත්මන් දේශපාලනයේ එක් මගක් පමණි. ජගත් මෙහිදී සඳහන් කරන තත්වයට වඩා වර්තමාන දේශපාලනයේ සිටින්නෝ මනුෂ්‍යත්වයට බොහෝ දුරින් පසුවන්නෝය. ඔවුහු අමනුෂ්‍ය හා සත්ව යෝනිවල උපන් සත්ත්වයන් මෙනි. ඔවුන්ගේ එවන් ක්‍රියා එහෙම පිටින්ම දේශපාලනයේදී කරන තත්ත්වයට ඔවුහු අද පත්ව සිටිති. එය බලය වෙනුවෙන් නොකළ යුතු නමුත් අද එය සිදුවෙමින් පවතින වග ජගත් හෙළි කරයි. එවන් ක්‍රියා දේශපාලන ක්‍රියා හා අතිනත් ගන්නා තත්ත්වයට අද දේශපාලකයා ව්‍යාපාරිකයා හා පාතාලය සමඟ එක්වෙමින් සියල්ල විසඳීමට හැකි බව පෙන්නුම් කරනු ලබයි. එහිදී ජගත් කියන දූවිලි එකතුවේ සංස්කෘතික අධ්‍යාපනික හා ආර්ථික සැලසුම් කිසියම් ප්‍රමාණයකින් එම කටයුතු මර්දනයෙහි ලා විසඳුම් ලෙස පෙනී යනු ඇත.

එහෙත් ඔහුම විග්‍රහ කරන සිද්ධීන් භා සේනානායකලා වික්‍රමසූරියලා මේ උපරි ව්‍යුහය තුළ අරක් ගෙන සිටීම නිසා එවන් කටයුතු පෙරහැරේ කසයට පෙරින් පුපුරා යන අහිංසක වෙළෙන්දෙකුගේ බැලුම් හඬවල් මෙනි. දූවිලි එකතුව ඔස්සේ ජගත් සිය දේශපාලනික අත්දැකීම්, කියවීම හා පරිකල්පනය එකට ඈඳනු පෙනේ. එහෙත් පරිකල්පනය අප යොදා ගත යුත්තේ කුමකට ද? මෙහිදී ශ්‍රීමත් පිලිප් සිඩ්නිගේ කියමනක් ඉතා වැදගත් වෙයි.

‘නිර්මාණකරුවාගේ විශේෂයෙන්ම කවියාගේ පරිකල්පනය සොබාදහමේ පෙනෙන දෙය අතික්‍රමණය කොට උත්තරීතර මානවීය ලෝකයක් නිර්මාණය කිරීමයි’ එසේනම් වර්තමානයේ නිර්මාණකරුවා කළ යුත්තේ දකින්නට ඇති දේවල් එසේම ඉදිරිපත් කිරීම නොවන්නේ ය. ඒ තුළ සාමාන්‍ය දෑසට නොපෙනෙන දේ සාකච්ඡාවට බඳුන් කිරීමයි. නිර්මාණකරුවා යනු මුනිවරයෙක් යැයි කියන්නේ එනිසාය. ඔහු බලන්නේ තුන්වෙනි ඇසද ප්‍රයෝජනයට ගනිමින් විය යුතුය. එසේ බලන කල ඔහුගේ ලෝකය පුළුල් ය. ඔහු දකින සිදුවීම් මතුපිටට පෙනෙන දෙයට වඩා වෙනස් වෙයි. නිර්මාණකරුවෙකුට එය සමාජ විද්‍යාත්මක හා දේශපාලනික ප්‍රබන්ධයක දී ඉතා සාර්ථකව ඉදිරිපත් කළ හැකිය. එහිදී පරිකල්පනය සේම සිය නිර්මාණයට දක්වන අවංකව බවද ඉතා වැදගත්ය.

කරඬු ඇත්තු ජගත්ගේ දේශපාලනික කියවීමයි. ඒ නයින් ‘මේ වත්මන’ දේශපාලකයන්ගේ සේම රටවැසියාගේ ද අවධානයට යොමු විය යුත්තෙකි. එහෙත් අප අද හැම දෙයක් ගැනම කියවන්නේත් පශ්චාත් පර්යේෂණ පවත්වන්නේත් යමක් සාර්ථක වූ විට හෝ අසාර්ථක වූ විට ය. ඊට පෙර අප හදන ඇස්තමේන්තු, පුරෝකථන, ව්‍යාපෘති වාර්තා සියල්ලක්ම නාමික ය. දේශපාලකයින්ගේ මැතිවරණ පොරොන්දු හෝ සංකල්පනා ද එලෙසම ය.
එවන් සමාජයක ඇත්තේ වෛරී පක්ෂ දේශපාලන කියවීමක් විනා රට සංවර්ධනය කරන ජනතාව නගා සිටුවන දේශපාලනික ක්‍රියාවලියක් නොවේ.

මේ සා ආර්ථික සාමාජික හා ජාත්‍යන්තර වශයෙන් පිරිහී ඇති අවධියක වුවද මේ රටේ ඊනියා දේශපාලනික සත්තු සිදුවී ඇති ව්‍යසනයෙන් ගොඩඒමේ මං සෙවීමට හෝ එක් නොවෙති. එවන් සමාජයක දේශපාලන නවකතා ඇතැමුන්ට සිහින ව්‍යාපෘති පමණි. ජගත් වැල්ලවත්තගේ කරඬු ඇත්තු සිය දේශපාලන ප්‍රාර්ථනා කරඬුව දූෂිත ඇත්තුන්ගෙන් මුදවා බර අදින අලින් වෙත බාරදීමේ ව්‍යායාමයක යෙදීමට උත්සාහ ගන්නා බවක් පෙනේ. එම අලි හැමදාමත් බර අදිනවා විනා කරඬු නොදකින නිසාය.

– චම්මින්ද වෙලගෙදර –

රූප මංසල – යොමු එළිය සහ සෙවුම් එළිය

‘මිනිසුන් මහාචාර්ය පෝල් බ්ලූම් (Paul Bloom) ගෙන් ඔහුගේ පොත කුමක් ගැනදැයි ඇසූ කල ඔහු මෙසේ පිළිතුරු දෙනු ඇත :
‘එය සහකම්පනය පිළිබඳවයි. ‘
ඔහු මෙසේ කියන අතර ඔවුන් හිනැහෙමින් හිස සලනු ඇත:
‘හැබැයි මම ඒකට විරුද්ධයි! ‘
පෝල් බ්ලූම් විහිළු කරන්නේ නැත. මේ මනෝවිද්‍යාඥයාට අනුව සහකම්පනය ලෝකය ආලෝකමත් කරනා කරුණාබර සූර්යයකු නොවන්නේ ය. එය යොමු එළියක් (spotlight) පමණකි, නැතහොත් සෙවුම් එළියකි (searchlight). එය මගින් ඔබේ ජීවිතයේ නිශ්චිත පුද්ගලයකු හෝ කණ්ඩායමක් වෙන්කොට තබා ඒ ආලෝක කිරණය මගින් හෙළිපෙහෙළි කරන්නා වූ ඔවුන්ගේ සියලුම හැඟුම් ලහි ලහියේ උරා ගනිද්දී ලොව අන් සියල්ල බොඳව යනු ඇත. මිනිසුන් යනු හැමවිටම අනෙක් මිනිසුන්ගේ හැඟීම් උරාගන්නා, චිත්තවේගී රික්ත ශෝධකයන් (vaccum cleaners)ය.’ : රූගර් බ්‍රෙග්මාන්, මනුසත්වග, සිංහල පරිවර්තනය: මංජුල කල්දේරා.

ඔබේ පරිගණකයේ යතුරු පුවරුවේ එක යතුරකට හිමිකම් කියන්නෙ එක අකුරක්නෙ. ඒ වගේමයි ඒකෙ එක යතුරක නාමගත වෙලා ඉන්න යතුරක් කොහොමවත් තවත් අකුරකට අයිතිවාසිකම් කියන්න යන්නෙත් නෑ. නමුත් බොහෝ විට කාට හරි වචනයක් ටයිප් කරන්න යතුරු එකක් දෙකක් හෝ ඊට වැඩි ගණනක් ක්‍රියාත්මක කරන්න සිද්ධවෙනවා. එතකොට යතුරක් කියන්නෙ එක ඒකකයක්. මේ යතුරු සියල්ලම අන්තර්ගත යතුරු පුවරුව තවත් ඒකකයක්. ඒ වගේමයි මොකක් හරි, නීතිමය, රාජකාරිමය, පරිපාලනමය හෝ වාර්තාමය වර්ගයන්ට අදාළ ලේඛනයක් සකස් කර ගන්න නම් සම්පූර්ණ යතුරු පුවරුවම වගේ භාවිතයට ගන්න සිද්ධ වෙනවා. ඒ කියන්නෙ ඒ ප්‍රකාශන ඵලදායිතාවට පුවරුවේ යතුරු වැඩි ගණනක් භාවිතයට ගන්න සිද්ධ වෙනවයි කියන එක.

මෙතනිනුත් ලෝකයේ පොදු භාෂාවක් විදිහට ගත්තාම බහුතරයක් අනෙකා එක්ක ගනුදෙනු කරන්නෙ ඉංග්‍රීසි භාෂාවෙන්නෙ. ඉංග්‍රීසි භාවිතයෙ කැපිටල් සහ සිම්පල් අකුරු දෙවර්ගය වෙනුවෙන් යතුරු පුවරුව ඇතුළෙම තියෙන තවත් අමතර යතුරක් භාවිත කරන්න සිද්ධවෙනවා. ඒ වගේමයි අද වෙනකොට මිනිසා කියන ජීවියාගේ සන්නිවේදන පරාසය ඉතාමත් සංකීර්ණ පුළුල් තලයකයි පවතින්නෙ. ග්‍රාමීය තත්වයේ චූල මට්ටමේ කාර්යාලයක වුණත් අද සන්නිවේදන වාහක විදිහට භාවිතයට ගැනෙන්නෙ පරිගණක. කළු පාට රිබන් පටියක් එක්ක අකුරු ටයිප් කරපු යතුරුලියන මේ වෙනකොට කෞතුක භාණ්ඩ බවට පත්වෙලා. එතකොට අද පරිගණක යතුරු පුවරුව කියන්නෙ ලෝකයේම පොදු සම්මතයක් බවට පත්වුණු මෙවලමක්. අනික් අතට රූප ආශ්‍රිතව සන්නිවේදන කටයුතු වෙනුවෙන් භාවිත කරන අනේකවිධ මෘදුකාංග සංඛ්‍යාවකුත් මේ පරිගණක ඇතුළෙ ක්‍රියාත්මකයි. එතකොට ඒ වෙලාවට පරිගණකයේ ක්‍රියාත්මක කෙරෙන මෘදුකාංගයේ තවත් සහයෝගිතා අංශුවක් හෝ ඒකකයක් විදිහට මේ යතුරු පුවරුව නිතැතින්ම පරිවර්තනය වෙනවා.

උදාහරණයක් විදිහට ෆොටෝෂොප් භාවිතයේ එක අවස්ථාවකදී එයට අදාළ ඡායාරූපය විතරක් කළු පසුබිම තුළ දර්ශනය කරගන්න ඕනෑ නම් තදකරන්නෙ යතුරු පුවරුවෙ තියෙන එෆ් යතුර. එතෙන්දි පරිගණකය එෆ් යතුර භාවිතයට ගන්නෙ වෙනස්ම මෙහෙයුම්කාරකයක් විදිහට. ඒ වගේමයි නවීන යුද උපක්‍රමවලදි ස්වයංක්‍රීය මිසයිල් හැසිරවීම වගේ කටයුතුත් සිද්ධ වෙනවා ඇත්තෙ පරිගණකයේ මේ යතුරු පුවරුවක් එක්ක. එහෙම බැලුවම මේක අකුරු ටයිප් කරන සීමාවෙන් ඔබ්බට ලෝකයේ සාගර සීමාවන් සමූහයම ඉක්මවා යන මහා දැවැන්ත මෙහෙයුම් මෙවලමක්.

ඉතින් අපි මේ තරම් වෙලා කතා කරපු පරිගණක සහ යතුරු පුවරු ඔක්කොම නිර්මාණය කළේ මේ අපි වගේම මිනිස්සු. මිනිස්සු අතින්ම ඒ වගේ සන්නිවේදන මෙවලම් වැඩිදියුණු වෙන්නෙ ඒ සන්නිවේදන ශක්‍යතාවන් තමන්ගේ ඉදිරි පැවැත්මට ඕනෑ කරන නිසා. ජීවත්වීම කියන කාරණයෙදි තමන් සමග වෙසෙන අනෙකුන් හඳුනාගැනීම, ඔවුන්ගෙන් සිදුවේ යයි සැකකෙරෙන අකටයුතුකම් පිළිබඳ දැනුවත්වීම, ඔවුන් සමග සහයෝගයෙන් තම අරමුණු දිශාගත කළහැකි ආකාරයට මාවතක් සකස්කර ගැනීම වගේ දේවල් ඇතුළත්.

විවිධ දේශපාලන සහ ආර්ථික ක්‍රියාකාරකම්වල අනිසි ප්‍රතිඵල විදිහට ජීවන පරිශ්‍රයේ අගාධයටම තල්ලුවුණු ජන කොටස් ගැන ජාත්‍යන්තර පුවත් විකාශනවල නිරන්තරයෙන්ම අහන්න, දකින්න ලැබෙනවා. කවුරුත් උත්සාහ කරන්නෙ තම තමන්ට හැකි පරිමාවෙන් තමන්ට උපරිම ජීවන තත්වය ළඟාකර ගන්න. ඒ වෙනුවෙන් තමන්ගේ ජීවිත පරදුවට තියලා දැඩි අවදානමක් ගන්නත් සමහරු සූදානම්. ආර්ථික පරිපීඩන, ජාතිකවාදී ගැටලු, සන්නද්ධ ගැටුම්, මිලිටරීකරණය සහ තවත් හේතු සාධක හින්දා බහුතරයක් උදවිය තමන් ඉන්න භූමියෙන් වෙනත් දේශයකට විතැන් වෙන්න උත්සාහ කරනවා. සරලම භාෂාවෙන් බෝට්ටුවක නැගලා ‘රට පනිනවා’ කියලා වරනැගෙන්නේ ඒක.

මේ ඡායාරූපයෙන් නිරූපණය වෙන්නෙත් ඒ විදිහෙ කණ්ඩායමක්. මේ මූහුණු ගොන්න, විවිධාංගකරණයෙන් යුක්ත දේශයන් කීපයක හරස් කඩක්. ඒ අයගේ මුහුණු පවසන කතාන්දරය පුංචි කාලෙ අපි අහපු ‘එකමත් එක රටක කතන්දරේ’ට වඩා හාත්පසින්ම වෙනස් එකක්. මහා දැවැන්ත කන්දක් වගේ ඉහළට ඉස්සිලා පොළොව දෙබෑකරගෙන යන අනුසාරයෙන් පහළට කිඳා බසින දළ රළ පෙළක බෝට්ටුවක තමන්ගෙ ජීවිත එපා කියලා ඉදිරියට ඇදෙන මේ මිනිස්සුන්ගෙ ජීවිත ඇතුළට එබී බලන්න එකම සෙවුම් එළියක්වත් නැහැ. ඒ වගේමයි අගාධයක් නොපෙනෙන මහා සාගරයේ ඔවුන්ට රිදී ඉරක් පෙන්නන එකුදු යොමු එළියකුත් නැහැ.

හැබැයි මේ ඡායාරූපෙ ඉන්න මිනිස්සුත් ලෝකය කියන පරිගණකයේ යතුරු පුවරුවේ යතුරු කාණ්ඩයක් වගේ. එකම කාණ්ඩයක් වගේ සහෝදර බැම්මකින් බැඳිලා ඉන්න මේ කට්ටිය, මොහොතකින් එකිනෙකා මරාගන්න තත්වයකටත් පත්වෙනවා. ඒ ඒ මොහොතවල්වලදි ඒ අයගෙ ක්‍රියාකාරකම් සිද්ධවෙන්නෙ ඒ වාස්තවික තත්වයට අනුකූලව. හරියට පරිගණකයෙ මෘදුකාංග වෙනස් වෙනකොට යතුරු පුවරුවෙ යතුරුවල චරිත ස්වභාවය වෙනස් මුහුණුවරක් ගන්නවා වගේ. මම මේ ඡායාරූපය ගලවගත්තෙ චමිල ප්‍රියංක අධ්‍යක්ෂණය කළ ඔයැ න්‍මබටකැ වේදිකා රංග කටයුත්තෙන්. මේ මුහුණුවලට පතිතවෙලා නැවත පරාවර්තනය වන සෙවුම් එළියත්, යොමු එළියත් සොයන්නෙ ඔබව වෙන්න පුළුවන්. මොකද ඔබත් විවිධ උච්ඡාවචනයන්වලට බඳුන් වන මේ ලෝක පරිගණක යතුරු පුවරුවේ තවත් ප්‍රකාශන යතුරක් නිසා.

සටහන සහ ඡායාරූපය : හේමන්ත අරුණසිරි

සුදනන්ගේ අශෝභන නිහැඬියාව තුළ වැජඹෙන දෙවියන්ගේ මිනිස්සු…?

‘හිස් ගෝණියකට කෙළින් ඉන්න බෑ.’ මේ අපූරු ආකල්පය ප්‍රකාශයට පත්කරන්නේ බරසාර උගත්කමක්, සමාජ පිළිගැනීමක් නැති ‘කේ’ මහත්මියයි. මස්පෙති, තැම්බූ එළවඵ, දිග ලෝහ හැඳිවලින් පොඩි කර, ඒවා පාරිභෝගිකයාට අලෙවි කිරීම ඇයගේ ජීවනෝපායයි. ගල්අඟුරු, තණපිඩලි, බෝතල් කළ ගෑස් ආදිය අලෙවි කරන බිල් ෆර්ලෝන් නමැති වෙළෙන්දාගේ වැඩපොළ පිහිටා ඇත්තේ ද ‘කේ’ මහත්මියගේ අවන්හලට නුදුරිනුයි. නිවු රොස් නගරයේ මිනිසුන් ඒ නොවැම්බරයේ වැඩිපුරම කතා කරන්නේ වැස්ස හා සීතල ගැනයි. නිවු රොස් නගරයේ දුම්කවුඵවලින් වීසි වන දුම්රොටුවලින් ‘බරො ග`ඟ’ ස්ටවුට්වල අඳුරු පැහැයට හැරී ඇති අයුරින් ම ප්‍රදේශයේ මිනිසුන්ගේ ජීවිත හා සිත්සතන් වසා පැතිර යන්නේ ද දුමාරයක් වැනි අඳුරකි. බිල් ෆර්ලෝන් ගැනුම්කරුවන්ට තමාගේ බඩුභාණ්ඩ රැගෙන ගොස් භාරදෙන ප්‍රවාහන සේවාව අරඹන්නේ ද මේ කාලසීමාව තුළදීයි.

බිල් ෆර්ලෝන් යැයි කියන්නේ නිවු රොස් නගරයේ ජීවත් වන වැඩිමනත් මිනිසුන්ට නැති සියුම් දැක්මක්, හොඳ හිතක් ඇති මිනිසකුට ය. ඔහු මේ තත්ත්වයට පැමිණ සිටින්නේ ද බිංදුවේ සිට ය. අප්‍රේල් 1 වෙනිදා උපත ලබා තිබුණ ද, ඒ නිසාම ‘කොල්ලා පල් මෝඩයකු වේවි!’ යි මිනිසුන් කටකහනවාට කියන කතාවල ගොදුරක් බවට පත්ව සිටිය ද ඔහුට දුර පෙනෙන ඇසක් තිබේ. සිය දියණියන් ලොකුමහත් වෙන හැටි මෙන් ම ඔවුන් අනුක්‍රමිකව පිරිමින්ගේ ලෝකයට ගමන් කරමින් සිටින සැටි ද උපකල්පනය කිරීමටත්, තේරුම් ගැනීමටත් ෆර්ලෝන්ට හැකිවන්නේ එහෙයිනි. ‘ලෝකෙ ලේසිම දේ තමයි සියල්ලම නැතිවෙලා යන එක’ වැනි දාර්ශනික කල්පනා ඔහු තුළ උපදින්නේ ද අහම්බයක් ලෙස මිස පොතක පතක ඇති අදහසකට අනුව නොවේ. මේ කාලය ගැන පොතේ දැක්වෙන්නේ මෙලෙසයි.

නගරයේ සහ පාර තොටේදී ඔහු දැක තිබුණා අවාසනාවන්තයන්. දික්වෙමින් තියෙන ඩෝල් පෝලිම්-ජීවනාධාර පෝලිම්- වල හිටියේ තමන්ගේ ගෙදර උණුසුම් කරගන්න විදුලි ගාස්තු ගෙවාගන්න බැරිව, හරියට බන්කර් අස්සේ ජීවත් වෙනවාට නොදෙවෙනි උණුසුමක, උඩ කබා, වැහි කබා පොරෝගෙන ජීවත්වෙන මිනිස්සු. ගැහැනු අය, ඔවුන්ගේ හැම මාසෙම පළවෙනි සිකුරාදා, තැපැල් කන්තෝරුවේ බිත්තිය ළඟ පෝලිම් ගැහිලා හිටියා ඔවුන්ගේ බඩු ගේන්න ගෙනියන මොකක් හරි මල්ලක් එල්ලා ගෙන, ළමයින්ගේ දීමනාව එකතු කරගන්න. (දෙවියන්ගේ මිනිස්සු, 18 පිටුව) ඒ විසිවන සියවසේ අගභාගය හෙවත් 1985 අවුරුද්දයි.

ගුවන්විදුලි ප්‍රවෘත්තිවලට අනුව තරුණ ළමයින් පිටරට (ලන්ඩන්-බොස්ටන්-නිව්යෝර්ක් වැනි නගරවලට) ඇදී යමින් සිටින්නේ ද මේ කාලය වන විටයි. රේඩියෝව අසාගෙන සිටීමේ පුරුද්දක් නැතත් ප්‍රවෘත්තිවලින් මෙවැනි පුවත් කියවෙනු ෆර්ලෝන්ට ද ඉඳහිට ඇසී තිබේ. රටේ ආර්ථික අවපාතයක් පිළිබඳ ඉඟියක් ද එහි වෙයි. අයර්ලන්තයේ කෝක් හා කෙරී නගරවල සමහර දෙනෙකු පූජනීය ස්ථානවලට එක්රැස් වන්නේ එකම එක පිළිමයක් හෝ දේවබලයෙන් හෝ චලනය වනු ඇතැයි බලාපොරොත්තු වෙමිනි. මේ දිනවල ෆර්ලෝන් සිටින්නේ ද ආර්ථික අවපාතයේ අතුරුඵල භුක්ති විඳිමිනි. නිවු රොස්හි නැව් තටාංගණ සමාගම ඒ වන විට වැසී ගොසිනි. ඔහුගේ බිරිඳ-අයිලින් රැකියාව කළ ග්‍රේවුස් සමාගම ද වසා දමා තිබේ. වෙන්දේසිකරුවා කියා සිටින්නේ ‘වෙළෙඳාම සීතලෙන් ගල්වෙලා නිසා ඇස්කිමෝවරුන්ට අයිස් විකුණන්න වත් උත්සාහ කළ යුතු’ යැයි කියා ය. මේ විපරිත කාලයේදී ද ෆර්ලෝන් දැඩිව තීරණය කර සිටින්නේ හිස නවාගෙන හොඳ මිනිසුන්ගේ කාණ්ඩයට එකතු වීගෙන, දියණිවරුන්ට අවශ්‍ය අධ්‍යාපනය නගරයේ හොඳම පාසලෙන්-සෙන්ට් මාගරට් වෙතින්ම ලබා දීමට ය.

නොවැම්බරය ගෙවී දෙසැම්බරය උදා වී තිබේ. අයිලින් ලකලෑස්ති වෙමින් සිටියි. සැමියා හා දියණියන් ද කැටුව නත්තලට පෙර නගර චතුරස්‍රය වෙත පැමිණීම ඇගේ එක් අපේක්ෂාවකි. චාරිත්‍රය යෙදී ඇත්තේ දෙසැම්බරයේ 1 වන ඉරිදාට ය. නගර ශාලවෙන් පිටතට ක`ඵවර වැටුණ පසු ආලෝකය දල්වන අයුරු බලා සිටින්නට නගරයේ සියල්ලෝම වාගේ එහි පැමිණෙති.

දැනටමත්, නගර චතුරස්‍රයේ ඇති ගව ඔරුව අසල නිමවා ඇති යස රඟට ඇඳ පැළඳගත් නෝවේජියානු උප්පත්ති කතාවල චරිතයන් අලුතින් පින්තාරු කර අලංකාර ලෙස වර්ණවත් කර තිබෙනවා. කවුරුහරි දොස් කියන්න පටන් ගත්තොත් ජෝෂෆ්ට ඕනෑවට වඩා පාට ගාලා වර්ණවත් කරලා කියලා එයාගේ රතු සහ දම්පාට ඇඳුම්වල, කන්‍යාමරිය තුමිය ඇගේ සාමාන්‍ය වර්ණ වන සුදු සහ නිල් ඇඳුමින් ඉවසිලිවන්තව දණ ගසාගෙන සිටීම ගැන පොදුවේ අනුමැතියක් හම්බවෙනවා. නිදාගෙන ඉන්න බැටලු දෙනුන් සහ තොටිල්ල මුරකරමින් ඉන්න දුඹුරු පාට බූරුවා හැමදාම එක වාගේ පෙනුණත්, නත්තලට ඉස්සරින්දා ජේසු බිළිඳාගේ පිළිමයක් තොටිල්ලේ තැන්පත් වෙනවා. (21 පිටුව)

ප්‍රදේශයේ කන්‍යාරාම භාරව සිටින්නන් ගැහැනු ළමුනට පුහුණු වීමේ මධ්‍යස්ථාන පවත්වාගෙන යන බව ද ප්‍රකට ය. ළමුනට මූලික අධ්‍යාපනයක් ලබා දෙන ඒවායේ රෙදි ඇපිල්ලුම් පොළවල් සඳහා ද යම් ඉඩක් වෙන් කොට තිබේ. පූජකයන්, ධනවතුන් මෙන් ම රෝහල්, නිවාස යනාදියෙහි සියලු කුණු සෝදා හැරෙන්නේ ද මේවායේදී ය.

ඒ වාගෙම තවත් කතාත් තියෙනවා. සමහරු කිව්වෙ පුහුණු වෙන ස්කෝලෙ ළමයි. එහෙමයි ඒ අයව හැඳින්නුවේ, මොන දෙයක්වත් ඉගෙන ගන්න අය නෙවෙයිලු, නරක චරිත තියෙන අයලු. පුනරුත්ථාපනය කරන, එළිවෙච්ච වෙලේ ඉඳලා රෑ වෙනකම්ම වැඩ කරමින් රෙදිවල කුණු සෝදා හැරීමෙන්, තපස් රැකීමක් කරන (තමන්ගේ පව් සෝදන). ඒ පැත්තෙ සාත්තු සේවිකාවක් කැඳවලා තියෙනවා ඕනෑවට වඩා කාලයක් වතුර බේසම් ළඟ හිටගෙන ඉඳලා නහර ගැටගැහිච්ච කෙල්ලකට සාත්තු කරන්න. තවත් සමහර අය කියනවා ඔය පූජකවරියන්ම තමයි ඇඟිලිවල ඇට පෑදෙනකම් රෙදි සෝදන්නෙ, අරාන් ස්වෙටර්ස් ගොතන්නෙ, රොසරි (නවගුණවැල්) වලට නූල්වලින් ඇට ගොතන්නෙ පිටරටවලට විකුණන්න, ඒ අයගේ හදවත් රත්තරන් වුණත් ඇස්වල අමාරු හැදෙනවා, කතා කරන්න ඉඩ දෙන්නෙ නෑ. යාච්ඤා කරනවා පමණයි. දවසෙන් බාගයක් සමහරුන්ට කන්න දෙන්නේ පානුයි බටරුයි විතරයි, වැඩ ඉවර වුණාම තමයි රෑට කන්න රස්නෙ ඇති කෑමක් දෙන්නෙ කියලා. තවත් සමහරු දිවුරලා කියනවා; ඕකෙ වෙන කිසිම වෙනසක්, හොඳක් නෑ.

(තාත්තලා නැතිව ළමයි හම්බ වුණාම) අර ළාබාල අම්මලයි ළමයිනුයි නතර කරලා, හංගලා තියාගන්න ඒ ගොල්ලන්ගෙම අය විසින් නවත්තලා තියන නිවාසයක් විතරයි. ඒ අවජාතක ළමයි ධනවත් ඇමරිකන්කාරයින්ට හදාගන්න දෙන්න නැත්නම් ඔස්ටේ්‍රලියාවට යවන්න, පූජකවරියො හොඳ ගාණක් හොයාගන්නවා මේ ළමයි පිටරටවලට පංගරාත්තු කරලා. ඒක තමයි ඒ ගොල්ලෝ කරන කර්මාන්තෙ කියලා. (41-42 පිටු)
ෆර්ලෝන් යැයි කියන්නේ කටකතා විශ්වාස කරන්නකුට ද නොවේ. එහෙත් වරක් අඟුරු ප්‍රවාහනය කරමින් සිටියදී පූජනීය ලෙස සැලකෙන එක්තරා භූමිභාගයකදී ඔහුට අහඹු ලෙස දැකගන්නට ලැබෙන්නේ ගැහැනු ළමුන් දුසිමකටත් වැඩි පිරිසක් පාංකඩ ද අතැතිව, දණගසාගෙන පොළොව මදිමින් සිටින ආකාරයයි. ඒ එක් දැරියකට ඇත්තේ කැත විදිහට විකෘත වූ ඇසකි. තවත් දැරියකගේ ලකයකට නැති කොණ්ඩය, අන්ධයකුගේ කතුරකින් කැපුණාක් මෙනි. ඉනික්බිතිව ඔහුට ඇසී යන්නේ ඒ දැරියකගේම හඬකි.

’මහත්තයෝ, අපට උදවු කරන්නේ නැද්ද?’
ෆර්ලෝන්ට තමන් පස්සට අඩියක් තිබ්බ බව තේරුණා.
‘මාව ගඟ ළඟට එක්කරගෙන යන්න. එච්චරයි ඔයාට කරන්න තියෙන්නේ.’ ඈ ඉතාම අව්‍යාජ උනන්දුවකින් කතා කළ අතර ඩබ්ලින්වල කතා විලාසය පළ කළා.
‘ගඟට?’
‘නැත්තං ගේට්ටුවෙන් එහාට ගෙනියන්නකෝ.’
‘ඒක මට කරන්න බෑනේ ළමයො. මට ඔයාව කොහේටවත් ගෙනියන්න බෑ.’ ෆර්ලෝන් කිව්වා, ඔහුගේ හිස් අත් දෙක පෙන්නන ගමන් දෙපැත්තට දිගු කරලා. (43 පිටුව)

එසේ කීව ද වෙනදා මෙන් නිදහසේ ලොරිය පදවාගෙන එකඟ කරගත් සිතින් ගමනේ යෙදෙන්නට ෆර්ලොන්ගේ හෘදය සාක්ෂිය එදා ඉඩ දෙන්නේ නැත. මග දිගේ ඇති පරණ ඕක්ගස්, ලයිම්ගස් නිරුවත්ව දරදඬුව සිටිනු ඔහුට පෙනෙයි. කන්‍යා සහෝදරි, සංගීත පන්ති පවත්වන කැමෙල් හා දම්පාට ලෝගුව පද්ද පද්දා ගමනේ යෙදෙන පාදිලිතුමන් දෑත් දෙපසට විහිදුවා අවදි කරන හඬ හා ඒ ආශීර්වාද පාඨ ඔහුගේ කන්සිදුරුවල රැව්පිළිරැව් නගයි.
‘පියාණන්ගේ ද පුත්‍රයාගේ ද ශුද්ධ වූ ආත්මයේ ද නාමයෙන් අපේ සමිඳුන් වන ජේසු තුමන්ගේ කරුණාව ද දෙවියන් වහන්සේගේ ආදරය ද ශුද්ධ වූ ආත්මයේ මිත්‍රත්වය ද සෑම විටම ඔබ සමඟ වේවා!’ (73-74 පිටු)

නත්තලට පෙරදා සුපුරුදු ගමන නොගිහින් ඉන්න ෆර්ලෝන්ට හිතෙන්නේ කවදාවත් නොහිතුණ විදිහට ය. ඔහුගේ මනස නිදහස් වෙමින් විරාමයක් ලබා දී ඇත්තේ නිදැල්ලේ ඔහේ ඇවිද බලන්නට ය. පාලම හරහා යමින් ගඟ දිහා බලන ඔහුට අයිලින් දැන් රාත්‍රී යාච්ඤාවට සැරසෙන අයුරු සිහිවෙයි. කන්‍යාරාමය වට කළ උස ප්‍රාකාරය මුදුනේ හිටගත් කැපෙනසුලු වීදුරුකෑලිවල උල් කොන් දෙස ඔහු බලා සිටී. උඩ තට්ටුවේ ජනෙල් රෙද්දක් ඈත්වී ළමයෙක් එබී බලයි. ෆර්ලෝන්ගේ අත යතුරට යයි. ලොරි ඇන්ජිම පණ ගැන්වෙයි. තමා එදා තනිකර ආ දැරිය-ඇය තමාගෙන් කළ ඉල්ලීම ඔහුට සිහි වෙයි. දැරිය හැඳ සිටි ඇඳුමේ තෙත ලපයක් සෑදී තිබුණේ තනකිරි වෑස්සීම නිසා බව ද මතක් වෙයි.
‘මේ ඔක්කොම වෙද්දී තමන් කුහක කෛරාටිකයෙක් වාගේ දේව කන්නලවුවට ගිය හැටිත් ඔහු කල්පනා කළා.’ (82 පිටුව)

තුන්වෙනි මහලේ ක`ඵපාට ගෑ ජනේලවලට සවිකර ඇත්තේ යකඩ ග්‍රීල් ය. මොකක්දෝ ආවේගයකට හුරු හැඟීමක් තමාගේ රුධිරමාංස කලම්බමින් ඇති අයුරු අත්දකිමින් ඔහු අඟුරු කාමරයේ දොර ළඟට ගියේ ය.

‘ඔයා දැන් මාත් එක්ක ගෙදර යනවා සාරා.’
ෆර්ලෝන්, සාරා සමඟ ඉදිරියට ඇදී යන්නේ හදවතේ තෙරපෙන උද්යෝගයකින් හා බියකිනි. චතුරස්‍රයේ ආලෝකවත් ගව ඔරුව දෙස ඇය දෑස් දල්වා බලා සිටියි. දණගසා සිටින කන්‍යාමරිය තුමිය, ජෝෂප්ගේ එළිය විහිදුවන නිලඇඳුම් කට්ටලය, නැණවතුන් තිදෙනා සහ ජේසු බබාගේ පිළිරූ… එහෙත් දැරියගේ අවධානය යොමු වන්නේ තොටිල්ල මුරකරමින් සිටින බූරුවාට ය.
‘එයා හරිම ලස්සනයි නේ ද?’
ඇය බූරුවාගේ කනේ රැඳුණු හිම පොඩ්ඩක් ඇඟිලි තුඩින් ඉවත් කරන්නේ ආදරයෙනි.

ප්‍රබන්ධයක් : (fiction) ලෙස හැඳින්වුව ද මේ පොතින් කියැවෙන්නේ අයර්ලන්තයේ මෑතකාලීන ඉතිහාසයට අයත් ශෝචනීය හා බිහිසුණු අන්දරයකි. අයර්ලන්තයේ අවසාන Magdalen (ගණිකා හා පුනරුත්ථාපන නිවාස) ඇපුල්ලුම් පොල වසා දමන ලද්දේ 1996 වසරේදී යැයි කතුවරිය සිය පසුසටහනින් පවසයි. එහි වැඩිදුරටත් මෙසේ ද දැක්වේ.

මෙම ආයතනවල කොපමණක් ගැහැනු ළමයින් සහ කාන්තාවන් ගණනක් බලෙන් වැඩට යොදවනු ලැබුවේ ද, සිරගත කරන ලද ද යන්න අප්‍රකාශිත ය. දස දහසක් යන්න අවම සාමාන්‍යයක් විය හැකි අතර තිස් දහසක් යන්න වඩාත් නිවැරදි විය හැකිය. (Magdalen) ඇපුල්ලුම් පොළවල වාර්තා සියල්ලම වාගේ විනාශ කර ඇත. නැතිවී ඇත. නැතහොත් ඒවාට අත නොගැසිය හැකි තත්වයට පත් කර ඇත. මේ ගැහැනු ළමයින් හෝ කාන්තාවන් කරන ලද කාර්යය කිසිමාකාරයකින් හඳුනාගැනීම හෝ පිළිගෙන නැත. බොහෝ ගැහැනු ළමුන් සහ කාන්තාවන්ගේ දරුවන් මිය ගොස් ය. ….

මේ අවුරුද්දේ මුලදී, Mother and Baby Home Commission Report – (එනම් වූ වාර්තාව) පෙන්වා දුන් පරිදි පරික්ෂා කරන ලද ආයතන දහ අටක පමණක් දරුවන් නව දහසක් මිය ගොස් ඇත. 2014 දී ඉතිහාසඥ Catherine Corless ඇගේ දරුණු සොයා ගැනීමෙන් පෙන්වාදුන් පරිදි 1925 සහ 1961 අතර ළදරුවන් 796 ක් Galway පළාතේ Tuam නිවාසයේ පමණක් මිය ගොස් ඇත. මේ නිවාස කතෝලික පල්ලිය විසින් වියදම් කරමින් සහ පාලනය කරමින් අයර්ලන්ත රජයේ සහායෙන් පවත්වාගෙන ගොස් ඇත. (101 පිටුව)

අයර්ලන්ත ජාතික ක්ලෙයාර් කීගන් (Claire keegan) නම් වූ මේ කතුවරිය මේ කෙටි නවකතාව (Small Things Like These& ලියා ඇත්තේ ව්‍යසන සමයකදී හෙවත් කොවිඩ් වසංගත කාලයේදී ය. මෙය 2022 වසරේ බූකර් ත්‍යාගය සඳහා කෙටි ලැයිස්තුගත කෙරුණකි. කතුවරියගේ නිර්මාණ, ලෝකයේ විවිධ භාෂා 35 කට වැඩි සංඛ්‍යාවකට පරිවර්තනය වී ඇති අතර ඇගේ Foster නම් වූ කෘතිය 21 වන සියවසේ පළවූ විශිෂ්ට නිර්මාණ පනහෙන් එකක් ලෙස 2020 දී ‘ටයිම්ස්’ විසින් නම් කරනු ලැබ තිබේ. මේ කෙටි නවකතාව ලිවීමේදී ඇගේ අධ්‍යාශය කෙබඳු වී දැයි ප්‍රකාශමාන වන්නේ පොත් කවරයේ (පිටුපස) ලියැවුණ මේ අදහසිනි.

මේ ඒ දුෂ්ටබවේ ස්වභාවය හෝ එය පවත්වාගන ගිය පරිසරය පිළිබඳව ලියැවුණු නිර්මාණයක් නොවේ. ප්‍රධාන චරිතය වන ෆර්ලෝන්ගේ නිසොල්මන් වීරත්වයට වඩා එය විපරම් කර බලන්නේ මු`ඵ සමාජයේම පැවති ආත්මාර්ථකාමී, පාපකාරි බව විසින් එවැනි ක්‍රෑරත්වයක් පවත්වාගෙන යාමට ඉඩහැරීම ගැනයි. ‘දෙවියන්ගේ මිනිස්සු’ නමින් මෙය සිංහල භාෂාවට පෙරළා ඇත්තේ ප්‍රවීණ පරිවර්තක හා ලේඛක උපාලි උබයසේකර ය. 2023 වසරේ එය එළිදුටුවේ සූරිය ප්‍රකාශනයක් ලෙස ය. කෙටි වාක්‍ය ගණනාවක් එක දිග වැකියකට ගොනු කිරීම සඳහා සිත්ගන්නාසුලු ක්‍රමයක් (ක්‍රමවේදයක්) යොදාගෙන ඇති කතුවරියගේ භාෂා භාවිතය හැකිතාක් දුරට ඒ අයුරින්ම රැකගැනීමට මේ පරිවර්තනයේදී තමා උත්සුක වූවේ යැයි කතුවරයා පවසයි.

‘මේ පරපුරේදී අප හට, සිදුවෙයි තැවිලි වන්නට, දුදනන් විසින් කළ දුෂ්ට කටයුතු ගැන නොව, සුදනන් විසින් පෑ භයංකර අශෝභන නිහැඬියාව ගැනම…’ යනුවෙන් මාටින් ලූතර් කිං විසින් පළකරනු ලැබූ අදහසේ සදාතනික බව යළි ස්මරණයට කැඳවන නිර්මාණයක් ලෙස ද මෙය හැඳින්වීමට පු`ඵවන. එහෙත්…? තමා සුරක්ෂිත නම්, අනෙකාගේ අනාරක්ෂිත, ශෝචනීය ඉරණම් ගමන ගැන බොහෝ මිනිස්සු මායිම් නොකරති. හිස්ගෝණි කෙළින් සිටගන්නේ නැත.

ව්‍යවස්ථා සභාව ජනාධිපතිලාගෙන් බේරාගැනීම

0

ජනාධිපතිවරයා ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථා සභාව සමග ප්‍රසිද්ධ ගැටුමක නිරත වී සිටියි. නොවැම්බර් 22 වැනිදා පාර්ලිමේන්තුව අමතමින් ජනාධිපතිවරයා කිව්වේ ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථා සභාවේ කටයුතු ගැන විමර්ශනයට පාර්ලිමේන්තු කාරක සභාවක් පත්කළ යුතු බවය. ව්‍යවස්ථා සභාව විධායකයේ කොටසක් බවද, ඊට එරෙහිව මූලික අයිතිවාසිකම් නඩු පැවරිය හැකි බව මතක තබාගත යුතු බවද ඔහු ව්‍යවස්ථා සභාවට කීවේය.

දූෂණ විරෝධී පනත සම්මත වී මාස තුනක් ගතව ඇතත් එම කොමිසමේ සාමාජිකයන් පත්කිරීම සඳහා නම් නිර්දේශ කිරීමට ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථා සභාව කටයුතු කර නැතැයි ඔහු කීවේය. ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථා සභාව නිසා පොලිස්පතිවරයකු හා ඉහළ අධිකරණ විනිසුරුවරයකු පත්කරගන්නට තමාට නොහැකිවී තිබෙන බව කී ජනාධිපතිවරයා, එයින් රටේ පාලනය ගෙනයාමට නොහැකිවී ඇතැයිද චෝදනා කළේය.

ජනාධිපතිවරයා මෙලෙස ව්‍යවස්ථා සභාව සමග ආරාවුලක් ඇතිකර ගන්නේ තමාගේ තනි හා හිතුවක්කාර බලයට එයින් ඇතිකරන සංවරණ හා තුලනයන් නිසා බව පැහැදිලිව පෙනෙයි. පසුගිය සතියක ජනාධිපතිවරයා අභියාචනාධිකරණ සභාපති නිශ්ශංක බන්දුල කරුණාරත්න, ශ්‍රේෂ්ඨාධිකරණ විනිසුරුවරයකු හැටියට උසස් කිරීමට කළ යෝජනාව ව්‍යවස්ථා සභාවට යැව්වේය. ඒ සමගම සෝභිත රාජකරුණා විනිසුරුවරයා අභියාචනාධිකරණ සභාපති හැටියට පත්කිරීමටද යෝජනා කළේය.

අභියාචනාධිකරණ සභාපති බන්දුල කරුණාරත්න, පසුගිය කාලයේ විවාදයට ලක්වූ විනිසුරුවරයෙකි. ක්‍රීඩා ඇමති රොෂාන් රණසිංහ පාර්ලිමේන්තුවේදී ඔහු පිළිබඳ බලවත් විවේචනයක් කළේය. ඇමතිවරයා විසින් පත්කරන ලද ක්‍රිකට් අතුරු කමිටුවට දිනයක් ඇතුළත තහනම් නියෝගයක් පැනවීමෙන්, කරුණාරත්න විනිසුරුවරයාගේ ක්‍රියාකලාපය පක්‍ෂග්‍රාහී වන බව ඔහු කීවේය. එවැනි තීන්දුවක් ගැනීමේදී වගඋත්තරකාර පාර්ශ්වයෙන් කරුණු නොවිමසා ඒකපාක්‍ෂිකව තහනම් නියෝගයක් පැනවීමද ඔහු ඉස්මතු කර දැක්වීය. පසුව සභාපති විනිසුරු කරුණාරත්න, ක්‍රිකට් අතුරු කමිටුව පිළිබඳ නඩුවෙන් ඉවත්විය. තවමත් ඒ නඩුව විමසෙමින් පවතියි. දැන් ඉන්නේ අලුත් ක්‍රීඩා ඇමතිවරයෙකි.

ඊට පෙර ඩයනා ගමගේ මන්ත්‍රීවරියගේ පාර්ලිමේන්තු ආසනය සම්බන්ධයෙන් බහුතර නඩු තීන්දුව ලිව්වේද බන්දුල කරුණාරත්න විනිසුරුවරයාය. එම නඩුව මුලින් ඔහු සහ මරික්කාර් විනිසුරුවරයා ඉදිරියේ අසා, අවසානයේ විනිසුරුවරුන් දෙදෙනා තීන්දුව ගැන වෙනස් මත දෙකක සිටි නිසා තුන්වැනි විනිසුරුවරයකු එකතු කර ගැනීමට නියම විය. ඒ අවස්ථාවේදී පෙත්සම්කාර ඕෂල හේරත් වෙනුවෙන්, විනිසුරුවරුන් පස් දෙනකු පත්කරන ලෙස ඉල්ලුවත්, සභාපති විනිසුරු කරුණාරත්න, අවසර දුන්නේ විනිසුරුවරුන් තිදෙනකුට පමණි. ඒ අනුව, සභාපති විනිසුරුවරයා විසින් ඛේමා ස්වර්ණාධිපති විනිසුරුවරිය විනිසුරු මඬුල්ලට එකතු කරගන්නා ලදි. ඇය සභාපති විනිසුරු කරුණාරත්නගේ තීන්දුවට එකඟත්වය පළකළ අතර, මරික්කාර විනිසුරුවරයා තමාගේ පළමු ස්ථාවරයේම සිට, ඩයනා ගමගේගේ මන්ත්‍රීධුරය අහෝසි කළ යුතුයැයි නියම කළේය.

බන්දුල කරුණාරත්න විනිසුරුවරයා මෙලෙස විවාදාත්මක තත්වයක සිටියදීය, ජනාධිපතිවරයා ඔහු ශ්‍රේෂ්ඨාධිකරණයට උසස් කරන ලෙස ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථා සභාවට යෝජනා කළේ. ශ්‍රේෂ්ඨාධිකරණයේ හා අභියාචනාධිකරණයේ විනිසුරුවරුන් හැටියට පත්කළ යුතු අයගේ නම් ජනාධිපතිවරයා විසින් ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථා සභාවට යෝජනා කිරීමත්, ව්‍යවස්ථා සභාව ඒවා අනුමත කළ විට ජනාධිපතිවරයා අදාළ තනතුරට පත්කිරීමත්, ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථාවේ නියමයයි. බන්දුල කරුණාරත්න හා සෝභිත රාජකරුණා මහත්වරුන්ගේ නම් ව්‍යවස්ථා සභාව තුළදී සමාන ඡන්ද දෙපැත්තටම ලැබීමෙන් (3:3) තීරණයක් ගත නොහැකි තත්වයකට පත්වී ඇත. (දෙදෙනෙකු ඡන්දයෙන් වැළකී සිටියහ.) ජනාධිපතිවරයා චෝදනා කරන්නේ ඒ සම්බන්ධයෙනි.

මීට පෙර, ව්‍යවස්ථා සභාව, අභියාචනාධිකරණ විනිසුරුවරුන්ගේ කාර්ය සාධනය සම්බන්ධයෙන් තොරතුරු එවන්නැයි අගවිනිසුරුවරයාගෙන් ඉල්ලා ලිපියක් යවා තිබිණ. ඒ, තමන් වෙත විනිසුරු පත්කිරීම් සම්බන්ධ යෝජනා ලැබුණු විට ඒ ගැන තීරණය ගැනීම පහසු වෙන්නටය.
විනිශ්චයකාරවරුන් පිළිබඳ ජනාධිපතිවරයාගේ නිර්දේශ අනුමත කිරීම අතිවිශාල වගකීමක් වන හෙයින් එම වගකීම ඵලදායි හා කාර්යක්ෂම ලෙස ඉටු කිරීමට අදාළ තොරතුරු ලබාගැනීම අවශ්‍ය යැයි සභාවේ සභාපති කථානායකවරයා එම ලිපියේ සඳහන් කොට තිබිණ.

ජනාධිපතිවරයා මේ පියවරද විවේචනය කරමින් ව්‍යවස්ථා සභාවේ සභාපති කථානායකවරයාට ලිපියක් යවා තිබිණ. ඔහු කියා තිබුණේ, තමා එවන යෝජනා ගැන අනුමැතිය දීම හෝ නොදීම මිසක, මෙවැනි දේ කිරීමෙන් ව්‍යවස්ථා සභාව තම සීමාව ඉක්මවා කටයුතු කරන බවක් පෙනෙතැයි කියාය.

කාරණය එතැනින් නැවතුණේ නැත. ව්‍යවස්ථා සභාවේ එම තොරතුරු ඉල්ලීමට විරුද්ධව ශ්‍රේෂ්ඨාධිකරණයට මූලික අයිතිවාසිකම් පෙත්සමක් නොවැම්බර් 29 වැනිදා ඉදිරිපත් කෙරුණේය. ව්‍යවස්ථා සභාව ගත් එම තීරණය බල රහිත කරන ලෙස මෙම පෙත්සම මඟින් ඉල්ලා ඇත. ජනාධිපතිවරයා ව්‍යවස්ථා සභාවට විනිසුරුවරුන්ගේ නම් නිර්දේශ කරනු ලැබ ඇති තත්ත්වය යටතේ, ව්‍යවස්ථා සභාව එම විනිශ්චයකාරවරුන්ගේ විස්තර ඉල්ලා ඇතැයි පෙත්සම්කරු කියයි.

මේ සියලු දේ සිදුවන්නේ, ජනාධිපතිවරයා ව්‍යවස්ථා සභාවට විරුද්ධව ප්‍රසිද්ධියේ අදහස් පළකරන්නට පටන් ගැනීමත් සමගය. එනම්, ජනාධිපතිවරයාගේ විරෝධයේ අනුඅංග හැටියටය. ඒවා ජනාධිපති කාර්යාලයෙන්ම සකස්වෙන තිරපිටපතට අනුව සිදුවන බව තේරුම් ගැනීම අපහසු දෙයක් නොවේ. ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථා සභාව යනු විධායකයේම කොටසක්යැයි ජනාධිපතිවරයා කීවත්, එය විධායක ජනාධිපතිවරයාගේ අත්තනෝමතික බලතල සීමා කිරීමට, 2001දී චන්ද්‍රිකා කුමාරතුංග ජනාධිපතිනියගේ පරිවාස ආණ්ඩුව කාලයේදී සිවිල් සමාජයේ මැදිහත්වීමෙන් 17 වැනි ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථා සංශෝධනයෙන් ඇතිකරන ලද්දකි.

එයින් බලාපොරොත්තු වන්නේ, ඉහළ අධිකරණ විනිසුරුවරුන් ඇතුළු රාජ්‍යතන්ත්‍රයේ ඉහළ තනතුරුවලට පත්කිරීම් ජනාධිපතිවරයාගේ ‘තනි කැමැත්තට’ කරන්නට ඉඩ නොදී වඩා ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී මාර්ගයකින් කිරීමයි. එය විධායකයේම කොටසක් නම්, එහි සබාපතිත්වය දිය යුත්තේ ජනාධිපතිට හෝ වෙනත් ඇමතිවරයකුටය. එහෙත්, මෙහි සභාපතිවරයා කථානායකය. ජනාධිපතිවරයාගේ නියෝජිතයෙක්ද සභාව තුළ සිටියි.

ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථා සභාව, එහි උපතේ පටන්, විධායක ජනාධිපතිගේ පීඩාවට ලක්වූ දෙයකි. එහි ලොකුම හතුරා හැටියට සැලකිය හැක්කේ විධායක ජනාධිපතිය. ජනාධිපති කුමාරතුංගගේ කාලයේ ඇරඹුණත්, මැතිවරණ කොමිෂන් සභාවට, ව්‍යවස්ථා සභාව නිර්දේශ කළ අය පත් නොකිරීමෙන් ඇයම ව්‍යවස්ථා සභාවට හතුරුකම් කරන්නට පටන් ගත්තීය. ඉන්පසුව, 17 වැනි සංශෝධනය මහින්ද රාජපක්‍ෂ ජනාධිපතිවරයා විසින් ආපස්සට හරවනු ලැබිණ. ඔහුගේ 18 වැනි සංශෝධනයෙන් ව්‍යවස්ථා සභාව අහෝසි කොට පාර්ලිමේන්තු සභාව නමැති ජනාධිපතිගේ රූකඩයක් මෙන් නැටවෙන සභාවක් ඇතිකරනු ලැබීය. එම සභාවට කළ හැකිව තිබුණේ, ජනාධිපති එවන නම් ගැන ‘නිර්දේශ’ ඉදිරිපත් කිරීම පමණි. ඒවා පිළිගැනීම හෝ නොගැනීමට ජනාධිපතිට හැකිය.

එය කිසිසේත් 17හි තිබුණු ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථා සභාවට සමාන නැත. හුදු රූකඩයකි. මහින්ද රාජපක්‍ෂගෙන් පසු ජනාධිපති මෛත්‍රීපාල සිරිසේනගේ කාලයේ, 19 වැනි සංශෝධනය ගෙනැවිත් ව්‍යවස්ථා සභාව පරණ ආකාරයට යළි පිහිටුවන ලදි. එහෙත් එය සිදුවුණේ සිරිසේන ජනාධිපතිගේ හා වික්‍රමසිංහ අගමැතිගේ පෞද්ගලික හොඳකමක් නිසා නොව, සාධාරණ සමාජයක් සඳහා ජාතික ව්‍යාපාරය වැනි සිවිල් සංවිධාන විසින් 2015 ජනාධිපතිවරණයේදී ඉදිරියට ගෙනෙන ලද ව්‍යවස්ථා ප්‍රතිසංස්කරණ න්‍යාය පත්‍රයේ අංකයක් අනුව බව පැහැදිලි කළ යුතුය. ජනාධිපති සිරිසේනද ඒ කාලයේ ව්‍යවස්ථා සභාව සමග විවිධ ආරාවුල් ඇතිකරගත් බව මතක තිබේ. ගෝඨාභය රාජපක්‍ෂ 20න් එය යළිත් ආපස්සට හරවා මහින්ද රාජපක්‍ෂගේ රූකඩ පාර්ලිමේන්තු සභාව යළි පිහිටුවූයේය.

17, 18, 19, 20, 21 යන ව්‍යවස්ථා සංශෝධන එකම දෙයක් වටා, එනම් ව්‍යවස්ථා සභාව වටා කැරකුණු බවත්, ඉදිරියට ගිය අවස්ථාවල ජනාධිපතිගේ බලයට සීමා පැනවුණු බවත්, ආපස්සට ගත් විට ජනාධිපතිගේ හිතුවක්කාර බලය නැවතත් ස්ථිර වූ බවත් සිහිකට යුතුය.
රනිල් වික්‍රමසිංහ මෙවර අගමැතිවූ පසුව, නැවතත් 21 සංශෝධනය හරහා ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථා සභාව පිහිටුවූ නමුත් දැන් ඒ පුද්ගලයාම ජනාධිපති වී ව්‍යවස්ථා සභාව සමග ගැටුමක් ඇතිකරගෙන තිබේ. ඒ අතින් ඔහු මහින්ද රාජපක්‍ෂ හා ගෝඨාභය රාජපක්‍ෂ හා සමානය.

ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථා සභාවේ සාමාජිකයන් ගණන දහයක් වන නමුත් දැනට ඉන්නේ නවයකි. පාර්ලිමේන්තුවේ ප්‍රධාන පක්‍ෂ දෙක නොවන සුළුතර පක්‍ෂවලින් ව්‍යවස්ථා සභාවට පත්කළ යුතු නියෝජිතයා, පොහොට්ටු පක්‍ෂයෙන් කැඩී කණ්ඩායම් අටවාගත් පිරිසගේ බලපෑමෙන් තවමත් පත්කරගන්නට හැකිවී නැත. සාධාරණව බැලුවොත්, එහි නියෝජිතත්වය හිමිවිය යුත්තේ ප්‍රධාන පක්‍ෂ දෙක හැරුණු විට වැඩි බලය හිමි දෙමළ ජාතික සන්ධානයටය. එම පක්‍ෂයෙන් මන්ත්‍රී ධර්මලිංගම් සිද්ධාර්ථන්ගේ නම යෝජනා කර ඇති නමුත් දීර්ඝ කාලයක් තිස්සේ ඔහු පත්කර නැත. ඊට අමතරව සභාවේ සිවිල් සමාජය නියෝජනය කරමින් නියෝජිතයෝ තිදෙනෙක් සිටිති.

දැනට තිබෙන විදියට ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථා සභාවේ කාර්යයන් පිටත ලෝකයට විවෘත නැත. තමන් තීරණ ගන්නා විදිය ගැන කෙතාරතුරු පිටතට නොදෙන්නට සාමාජිකයන් එකඟවී ඇති බව සාමාජිකයන්ගෙන් තොරතුරු විමසන විට දැනගන්නට තිබෙන කාරණයකි. එහෙත්, ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථා සභාව එසේ රහසිගත එකක් විය යුතුදැයි යන්න ගැන විවාදයක් පවතියි. විශේෂයෙන් එහි සිටින, සිවිල් සමාජය නියෝජනය කරමින් පත්කර ඇති තිදෙනා, තමන් ගන්නා තීන්දු තීරණ ගැන රටේ මහජනතාව දැනුවත් නොකළ යුතුදැයි ප්‍රශ්න කෙරෙයි. අඩුගණනේ ඔවුන් වගකිව යුත්තේ මහජනතාවට නිසාය.

ව්‍යවස්ථා සභාව තමන් කටයුතු කරන ආකාරය ගැන සකස් කරගත් රීති සමූහයක් The Rules relating to the Performance and Discharge of Duties and Functions of the Constitutional Council made in keeping with the provisions of Article 41G (3) of the Constitution of the Democratic Socialist Republic of Sri Lanka නමින් පසුගියදා ගැසට් කරන්නට පියවර ගත්තේය. එහෙත්, ජනාධිපතිවරයා රජයේ මුද්‍රණාලයාධිපතිට, එම ගැසට්එක මුද්‍රණය නොකරන ලෙස නියම කර ඇති බව සන්ඩේ ටයිම්ස් පුවත්පත පසුගිය සතියේ වාර්තා කර තිබිණ. එයද ජනාධිපති හා සභාව අතර ගැටුමේ තවත් අංකයකි.

ජනාධිපති වික්‍රමසිංහ, තමාගේ තීරණවලට හා යෝජනාවලට ව්‍යවස්ථා සභාව කැමති නොවීම සම්බන්ධයෙන් අසතුටට පත්වී සිටින බව පෙනේ. ජනාධිපතිගේ යෝජනාවලට උඩ පැනගෙන අනුමැතිය දීමට නම් ව්‍යවස්ථා සභාවක් තිබිය යුතු නැත. එය ඇතිකර තිබෙන්නේම ජනාධිපතිගේ යෝජනා ගැන සලකා බලා තීන්දු තීරණ ගැනීමටය. අනුමත කිරීමට හෝ නොකිරීමටය. අනුමත නොකළ විට, වෙනත් සුදුසු නම් ඉදිරිපත් කිරීමට ජනාධිපතිට සිදුවෙයි. එය ජනාධිපතිගේ ඊගෝවට හෙවත් ප්‍රතිරූපයට හානියක් සේ සැලකෙන්නටද පිළිවන. එහෙත්, ව්‍යවස්ථා සභාව පිහිටුවා තිබෙන අරමුණෙන් පිට පනින්නට නොහැකිය. ‘මා ඉදිරිපත් කළ නම් අනුමත නොකරන තාක් වෙනත් අය නම් කරන්නේද නැත’ යනුවෙන් ජනාධිපති කියන්නේ නම්, එය ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථාව උල්ලංඝනයක් හැටියට වුවද සැලකිය හැකිය.

වැඩ බලන පොලිස්පතිවරයා පත්කිරිමේදී ව්‍යවස්ථා සභාව ජනාධිපතිගේ නාම යෝජනාව අනුමත කළේය. එහෙත් බෙදුණු තීන්දුවකිනි. මාස තුනකින් පසු ඔහු ස්ථිර පොලිස්පතිවරයා ලෙස පත්කරන්නට නම් යෝජනා කළහොත්, සිදුවිය හැක්කේ කුමක්ද? සභාව මේ විදියටම එයද අනුමත කරාවිද? එසේ වේ නම්, මූලික අයිතිවාසිකම් කඩකිරීම හා වෙනත් කාරණා සම්බන්ධයෙන් අධිකරණය ඉදිරියේ නඩු පවතිද්දී පොලිස්පති හැටියට පත්වූ ප්‍රථමයා හැටියට වර්තමාන වැඩබලන පොලිස්පතිවරයා සැලකෙනු ඇත. එය සිදුවුවහොත්, මේ ජනාධිපතිවරයාද සැලකිය හැක්කේ චෝදනා ලත් පුද්ගලයකු පොලිස්පති ධුරයට නම් කළ හා පත්කළ, මහජනතාවගේ අයිතිවාසිකම් හා යහපත මුළුමනින්ම පාවාදුන් ජනාධිපතිවරයකු හැටියටය.

දැන් ජනාධිපති යෝජනා කරන්නේ සභාවේ කටයුතු සොයා බැලීමට පාර්ලිමේන්තු කාරක සභාවක් පකත්කළ යුතු බවටය. ජනාධිපතිවරයාත්, ආණ්ඩු පක්‍ෂයත් යෝජනා කළහොත් තේරීම් කාරක සභාවක් පත්කරන්නට පාර්ලිමේන්තුවට සිදුවෙයි. සාමාන්‍යයෙන් පාර්ලිමේන්තු කාරක සභාවක සංයුතිය අනුව, සංඛ්‍යාත්මකව වැඩි බලයක් හිමිවන්නේ ආණ්ඩු පක්‍ෂයටය. ඒ අනුව සිදුවිය හැක්කේ කුමක්ද? කාරක සභාවේ වැඩි මතය ජනාධිපතිවරයාට සමානව පැවතීමයි. එයින් අවසන් වන්නේ ව්‍යවස්ථා සභාවේ ස්වාධීනත්වයයි.

ජනාධිපති කාර්යාලයේ සිටින සුනන්ද මද්දුම බණ්ඩාර වැනි අන්තේවාසිකයන් දැන් ‘ව්‍යවස්ථා සභාවක් ඕනෑද’ වැනි අදහස් පුවත්පත්වලට ලියන්නට පටන්ගෙන තිබේ. ඔවුන්ගෙන් ප්‍රකාශ වන්නේ ‘හිස් මාස්ටර්ස් වොයිස්’ බව අමුතුවෙන් කිවයුතු නැත. මේ කසකාරයන් කස ගහන්නේ ජනාධිපති ඊළඟට ව්‍යවස්ථා සභාවට කරන්නට යන දේට ගැළපෙන මහජන මතයක් හදන්නටද? එහෙත්, ව්‍යවස්ථා සභාවේ ස්වාධීනත්වය යන්න නිරපේක්‍ෂ දෙයක් නොවේ.

තමන්ගේ කාර්යය අපක්‍ෂපාතීවත්, කාර්යක්‍ෂමවත් මෙන්ම මහජනතාවගේ සුබසාධනයට හේතුවන පරිදි ඉටුකිරීමට වගකීමක් සභාවට තිබේ. සභාවට මහජන පිළිගැනීමක් පවතින්නේ හා එයින් බලපොරොත්තු වන කාර්යභාරය නිසි ලෙස ඉටුන්නේ ඒ වගවීම සභාව නිසි ලෙස ඉටුකරන්නේ නම් පමණකි. තමන්ට එල්ලවන විවේචන ගැන දැනුවත්භාවයකින් යුක්තව, මහජනතාවගේ පැත්තේ සිට එම අඩුපාඩුකම් සකසා ගැනීමත්, සමස්තයක් හැටියට විධායක ජනාධිපතිවරයාගෙන් තමන්ට එල්ල වෙන බලපෑම්වලට හක්තිමත්ව මුහුණ දීමත් ව්‍යවස්ථා සභාවේ වගකීමටම අයත් දේ වෙයි. ව්‍යවස්තා සබාව හැමදාම බේරාගැනිමට සිදුවි ඇත්තේ ජනාදිපතිලාගෙන්ය. දැන් වික්‍රමසිංහ ජනාධිපතිගෙන්ය.

වතුකරයේ සෑම පවුලකටම ස්ථීර ලිපිනයක් – අධිකරණයේදී රජය පොරොන්දු වේ

0

රටේ මධ්‍ය කඳුකරයේ වතුවල සේවය කිරීම සඳහා ඉන්දියාවේ සිට පැමිණීමේ දෙසීය වන සංවත්සරය මීට මාස කිහිපයකට පෙර වතු කම්කරු ප්‍රජාව සමරනු ලැබුයේ මේ රටේ දෙවන ගණයේ පුරවැසියන් ලෙස ඔවුන්ට සිදුකරන වෙනස් කොට සැලකීම් පිළිබඳ අවධානය යොමු කරමින්ය. එසේ අවධානයට ලක්කරන ලද එක් කරුණක් වූයේ වතු නිවාසවල ජීවත්වන ජනතාවට ලිපි ගනුදෙනු කිරීම සඳහා ලියාපදිංචි කරන ලද ස්ථීර ලිපිනයක් නැති වීමය. වතු ජනතාවගේ නමට ලැබෙන ලිපි ලැබෙන්නේ ඔවුන් පදිංචිව සිටින වත්තේ ලිපිනයටය.

එසේ ලැබෙන ලිපි ඔවුන්ට ලැබෙන ආකාර කිහිපයක් පවතී. එකක් වන්නේ වත්තේ ඇති පෙට්ටියකට එම ලිපි දැමීමත්, වතු ජනතාව ඔවුන්ට හිමි ලිපි ඉන් තෝරා ගැනීමත්ය. තවත් ක්‍රමයක් වන්නේ ඔවුන්ට ලැබෙන ලිපි වත්තේ ඔවුන් පදිංචිව සිටින කොටසේ හෙවත් ඩිවිෂන්වල සුපවයිසර්වරුන්ට ලබාදීමත්, සුපවයිසර්වරුන් ඒවා ඔවුන්ට ලබාදීමත්ය.

මේ කිසිම ක්‍රමයක් වතු ප්‍රජාවට ඔවුන්ට හිමි ලිපි අස්ථානගත වීමෙන් තොරව ලැබෙන බවට සහතිකයක් වූයේ නැත. වතු ප්‍රජාවේ දරුවන්ට රැකියා සඳහා ලැබෙන ලිපි නොලැබීම, කණකර උගස් තැබීම වැනි කටයුතුවලදී බැංකු මගින් යොමු කරන දැනුම්දීම් නොලැබීම, ඥාතියෙකුගේ අසනීප තත්වයක් හෝ අවමංගල්‍යයක් වැනි කාරණයකට අදාළ දැනුම්දීම් නොලැබීම දක්වා ඔවුන්ගේ ජීවිතයේ අත්‍යවශ්‍ය කාරණා කලට වේලාවට දැන ගැනීමට ඔවුන්ට නොලැබී තිබුණි. එසේ වී තිබුණේ තමන්ටම කියා ස්ථීර ලිපිනයක් වතු ප්‍රජාවට අහිමි වී තිබුණ තත්වය තුළය. එසේම ඩිවිෂනයක් තුළ එකම නම ඇති දෙදෙනෙකු හෝ කිහිප දෙනෙකු සිටින විට ලිපියේ හිමිකාරයා කවුද යන්නද තෝරා බේරා ගැනීම උභතෝකෝටිකයද මේ සඳහා හේතු වී තිබුණි.

මෙසේ විස්තර කරන විට යමෙකුට ප්‍රශ්නයක් පැනනැඟිය හැක්කේ වතුකරයේ ජනතාවට ඡන්දය අයිතිය හිමි නම් එසේ ඔවුන්ට ඡන්දය හිමිවී ඇත්තේ ඔවුන්ගේ ස්ථීර ලිපිනයකට නොවේද යන්නයි. සැබැවින්ම ඔවුන්ට ඡන්දය ඇත්තේ ඔවුන්ගේ ස්ථීර ලිපිනයකට නොවේ. ඔවුන්ගේ ඡන්දය ලියාපදිංචි කර ඇත්තේ යම් වත්තක ඩිවිෂනයකට හෙවත් කොට්ඨාසයකටය. වතුකරයේ දේශපාලනඥයින්ට වතුකර ප්‍රජාවේ ඡන්දවලට විශාල බලපෑමක් කිරීමට හැකි වී ඇත්තේද මේ හේතුව නිසාමය. ඒ ඒ ඩිවිෂනයට තලවර්ලා හෙවත් වතු ප්‍රජාවේ නායකයෝ ඇත. ඔවුහු හැම විටම යම් වතුකර දේශපාලනඥයෙකු හෝ දේශපාලන පක්ෂයක ආධාරකරුවෝ වෙති. ඩිවිෂන්වලට ලැබෙන තැපෑලෙන් ලැබෙන ලිපිත් නිසි පරිදි නොලැබෙන හා අස්ථාන ගතවන තත්වයක් තුළ තැපෑලෙන් ලැබෙන ඡන්දවලට සිදුවන්නේ කුමක්ද යන්න අමුතුවෙන් කිවයුතු නැත.

වතුකර ජනතාවගේ ස්ථිර ලිපිනයක් යන ප්‍රශ්නයට විසඳුම් ලබාදෙන්නට යම් උත්සාහයන් පසුගිය කාලයේ ගෙන තිබුණි. එහෙත් එම උත්සාහයන් ස්ථීර විසඳුම් බවට පත්වී තිබුණේ නැත. මේ නිසාම මෙම ප්‍රශ්නයට ස්ථීර විසඳුමක් ඉල්ලා වතු කම්කරු ප්‍රජාවේ තරුණයයෙකු වන ජීවරත්නම් සුරේෂ්කුමාර් එස්සීඑෆ්ආර් 110/23 යටතේ ශ්‍රේෂ්ඨාධිකරණයට මූලික අයිතිවාසිකම් පෙත්සමක් ගොනු කර තිබුණි. ඔහු වෙනුවෙන් ජ්‍යෙෂ්ඨ නීතිඥ ලක්ෂාන් ඩයස් පෙනී සිට තිබුණ අතර අගවිනිසුරු ජයන්ත ජයසූරිය, ඒඑච්එම්ඩී නවාස් හා අර්ජුන ඔබේසේකර යන ශ්‍රේෂ්ඨාධිකරණ විනිසුරු මඩුල්ල ඒ සම්බන්ධයෙන් වූ තීන්දුවක් දෙසැම්බර් 04 වැනිදා ලබාදී තිබුණි. ඒ එම මූලික අයිතිවාසිකම් පෙත්සමේ රජයේ පාර්ශ්වකරුවන් වෙනුවෙන් නීතිපතිවරයා දැක්වූ කරුණු සැලකිල්ලට ගනිමිනි.

එහිදී වගඋත්තරකරුවන් වෙනුවෙන් නීතිපතිවරයා නියෝජනය කරමින් නියෝජ්‍ය සොලිසිටර් ජනරාල් කණිෂ්ක ද සිල්වා අධිකරණයට දන්වා තිබුණේ පෙත්සම්කාර ජීවරත්නම් සුරේෂ්කුමාර් පදිංචිව සිටින මාවතගම මුවන්කන්ද වත්තේ පදිංචි වතු කම්කරු ප්‍රජාවට මාසයක කාලයක් ඇතුළතදී ස්ථීර ලිපින ලබාදෙන බවයි. එමෙන්ම මුළු රටේම වතු ප්‍රජාවට ස්ථිර ලිපින ලබාදීමට යම් කාලයක් යන බැවින් ඒ සඳහා මාස නවයක කාලයක් ලබාදෙන ලෙස ඉල්ලා ඇත.

එම කරුණු පිළිගනිමින් ශ්‍රේෂ්ඨාධිකරණය පෙත්සම්කාර පාර්ශ්වයට දැනුම් දී ඇත්තේ එම පෙත්සම පිළිබඳ ඉදිරි කටයුතු අවසන් කරන බවත්, මාස නවයක කාලයකදී පොරොන්දු වූ පරිදි ස්ථිර ලිපින වතු ප්‍රජාවට නොලැබුණේ නම් යළි ශ්‍රේෂ්ඨාධිකරණයට පැමිණිය හැකි බවත්ය.
පෙත්සම්කරු පදිංචිව සිටින වත්ත රජයට ඉඩම් හිමි වත්තක් වන අතර එය වර්තමානයේ වතු සමාගමක් විසින් පාලනය කරනු ලබයි. මේ ආකාරයේ රජයට ඉඩම් හිමි වතු රාජ්‍ය හා පෞද්ගලික සමාගම් විසින් මේ වනවිට පාලනය කරනු ලබන අතර පෙත්සම්කරුවන්ගේ ඉල්ලීම වී තිබුණේ එම සෑම වත්තකම පදිංචි වී සිටින මෙම ප්‍රශ්නයට මුහුණ දී ඇති වතු කම්කරු ප්‍රජාවගේ පොදු ගැටලුව සම්බන්ධයෙන් විසඳුමක් ලබාදෙන ලෙසයි.

ඒ අනුව මෙම ගැටලුවට විසඳුම් ලබාදීමේ වගකීම එම පෙත්සමේ වගඋත්තරකාර පාර්ශ්ව වූ රාජ්‍ය පරිපාලන, ස්වදේශ කටයුතු, පළාත් සභා හා පළාත් පාලන ඇමති අගමැති දිනේෂ් ගුණවර්ධන, වැවිලි ඇමති රමේෂ් පතිරණ, වතු යටිතල පහසුකම් ඇමති ජීවන් තොන්ඩමාන් හා තැපැල් විෂය භාර ඇමතිවරයාට පැවරෙනු ඇත. ඒ මේ සම්බන්ධයෙන් කටයුතු කිරීමේ වගකීම බිම් මට්ටමේ රාජ්‍ය නිලධාරියා වන ග්‍රාමසේවකට, තැපැල්කරුවන් යෙදවීම සම්බන්ධයෙන් තැපැල් දෙපාර්තමේන්තුවට, ලිපින ලබාදීම සම්බන්ධයෙන් අදාළ පළාත් පාලන ආයතනයට මෙන්ම අනුමැති ලබාදීම් හා යටිතල පහසුකම් සම්බන්ධයෙන් වතු යටිතල පහසුකම් අමාත්‍යාංශයට වගකීම් පැවරෙන නිසාය.

මීට පෙර මේ සම්බන්ධයෙන් 2004 වර්ෂයේදී නෝර්වුඩ් පොයිස්ටන් වත්තේ දී උත්සාහයක් ගෙන ඇති අතර එය බලාපොරොත්තු ආකාරයටම සාර්ථක වී නැත. ඒ සඳහා මැදිහත්වීම් කළ වතු ප්‍රජාවගේ ක්‍රියාකාරිකයෙකු වන වී වීරසිංහම් අප සමඟ පැවසූ ආකාරයට එම වත්තේ කළමනාකරුගේ කැමැත්ත ඒ සඳහා ලැබී තිබේ. ඒ අනුව ඔවුන් සිදුකර ඇත්තේ වත්තේ ඒ ඒ ඩිවිෂන්වල ඇති පාරවල්වලට යම් අදාළත්වයක් ඇති පරිදි නම් යෝජනා කරමින් එම පාරවල් නම් කිරීමය. එම පාරවල් අනුව නිවාසවලට අංක ලබාදෙමින් ලිපින ලබාදීමය. එහෙත් එම කටයුත්ත අදාළ පළාත් පාලන ආයතනයේ අවසරය ඇතිව නිල වශයෙන් සිදුවිය යුතු වන අතර එහිදී එය එසේ සිදුවී නැත.

ඒ නිසාම ඉන්පසු වතුකරයේ ජනතාවට ස්ථිර ලිපින ලබාදීමේ ඉල්ලීම 2005 ජනාධිපතිවරණයේදී ප්‍රධාන අපේක්ෂකයින් දෙදෙනා වූ රනිල් වික්‍රමසිංහට හා මහින්ද රාජපක්ෂට ඉල්ලීම් ඉදිරිපත් කර ඇත. එහිදී මහින්ද රාජපක්ෂ ඔහු බලයට පත් වුවහොත් ලිපින ලබාදෙන බවට හා තැපැල්කරුවකු යොදවන බවට පොරොන්දු වී ඇති අතර ජනාධිපතිවරණ ජයග්‍රහණයෙන් පසු මහින්ද රාජපක්ෂ උත්සවයක් පවත්වා එම වත්තට තැපැල්කරුවකු යොදවා තිබේ. එහෙත් වතු ජනතාව ඔවුන්ගේ ලිපින ලෙස ඔවුන්ගේ නම, ලබාදුන් ලිපිනයේ අංකය හා ප්‍රදේශය සඳහන් කරමින් ලිපින සකස් කිරීම නිසා යම් ගැටලුවකට මුහුණ දීමට තැපැල්කරුවන්ට සිදුවී තිබේ. ඒ වත්තේ නමක් සඳහන් නොකරමින් වතු ජනතාව ඔවුන්ගේ ලිපිනය පාවිච්චි කිරීම නිසාය. වත්ත නිසා සියවස් දෙකක කාලයක් තිස්සේ ඔවුන් විඳි ගැහැට ඒ සඳහා හේතු වන්නට ඇත.

වත්මන් නඩුවේ පොරොන්දුව අනුව එම වගකීම පළාත් පාලන ආයතනවලට පැවරෙන අතර ලිපියක් නියමිත පරිදි එක් එක් නිවසට ලැබෙන පරිදි පාරවල් නම් කිරීම හා නිවාස අංකගත කිරීම රජයේ වගකීම බවට ඒ අනුව පත්වේ. මන්ද පාරක් නැතිව වත්තක ඩිවිෂනයකට ලිපිනයක් සකස් කිරීම පහසු නොවන නිසා හා ඒ මගින් නැවතත් සිදුවන්නේ එක් එක් නිවසකට නොව මෙතෙක් තිබූ ක්‍රමයටම ඩිවිෂනයකට ලිපි බෙදීමක් වන නිසාය.
ඉහත සඳහන් කළ මැතිවරණ ඉල්ලීමේ බලපෑමක් ලෙස වතු යටිතල පහසුකම් අමාත්‍යාංශය එම ඇමතිවරයාගේ දේශපාලන හිතවතුන් වන වතුකර ප්‍රජාවගේ 500ක පිරිසක් එම අමාත්‍යාංශයට බඳවාගෙන තැපැල්කරුවන් ලෙස තැපැල් අමාත්‍යාංශයට අනුයුක්ත කර තිබේ. ඒ අනුව ඔවුන්ට පැවරී ඇති රාජකාරිය වී ඇත්තේ එතෙක් වත්තට නොගොස් බෙදූ ලිපි වත්තට ගොස් එහි අයිතිකරුවන්ට බෙදීමය. පසුව එම සේවකයින් තැපැල් දෙපාර්තමේන්තුවට අනුයක්ත වී තිබේ. එහෙත් ප්‍රශ්නයට තවමත් විසඳුමක් ලැබී නැත. ඒ ඔවුන්ද ඩිවිෂනයට ගොස් ලිපි බෙදීමේ කාර්යයට පමණක් එම අවස්ථාවලදී සීමා වීම නිසා හා මේ වනවිටත් තැපැල්කරුවන්ට සිදුකිරීමට සිදුවී ඇත්තේ එයම නිසාය.

වතු ප්‍රජාවට ඔවුන්ගේම වූ ස්ථිර ලිපිනයක් අවශ්‍ය වන්නේ ඇයි? ඒ හුදු ලිපියක් ලබා ගැනීම සඳහාම පමණක් නොවේ. ඔවුන්ගේ ජීවිතයේ උපතේ සිට විපත දක්වා සියලු කටයුතු ඒ මගින් පාලනය වන නිසාය. උදාහරණයකට නිසි වයස සම්පූර්ණ වූ වතු ප්‍රජාවේ දරුවෙකුට ජාතික හැඳුනුම්පතක් ලබා ගැනීමේ අවස්ථාවක් ගත හැකිය. තමන්ට ස්ථිර ලිපිනයක් නැති, පොදු ලිපිනයක සාමාජිකයෙකු නිසා සිදුවන්නේ වත්තේ කළමනාකරු හෝ ඒ සඳහා බලය දී ඇති පුද්ගලයා වෙත එම කටයුත්ත සිදුකර ගැනීමට යෑමට එම දරුවාට සිදුවීමයි. මෙසේ යන්නේ ගැහැනු දරුවෙකු නම් තත්වය සාමාන්‍ය නොවේ. සමහරවිට ඒ සඳහා අවශ්‍ය අනුමැතිය ලබාදීම් ලිංගික අල්ලසක් දක්වා දිගුවේ. මෙම තත්වය විදේශ ගමන් බලපත්‍රය ඇතුළු රාජ්‍යය සමඟ කටයුතු කරන සියලු අවස්ථාවලට බලපායි. ඒ අනුව වතු ප්‍රජාවේ ජනතාවට ඔවුන්ගේම කියා ස්ථීර ලිපිනයක් නැති තත්වය තුළ ස්වීය පැවැත්මක් නැති බව පෙනී යයි.

ඉතිහාසයට ගියහොත් ඔවුන්ගේ උපත ලියාපදිංචි කළේද වත්තේ කළමනාකරු හා ඔහුට ඕනෑ ආකාරයටය. වතු ප්‍රජාවේ සාමාජිකයන්ට ඔවුන්ගේ දෙමාපියන් බලාපොරොත්තු වූවාට වෙනස්ව නම් ලැබී ඇත්තේ මේ වහල්භාවය නිසාය. අද එයින් ගැලවීමේ අවස්ථාවක් වතු ප්‍රජාවට ලැබී ඇත. ඒ ළමයින් ඉපදීම වත්තේ නොව ඒ අවට රජයේ ග්‍රාමීය හෝ පර්යන්ත රෝහලක සිදුවන බැවින්ය. විපත ලියාපදිංචි කිරීම තවමත් වතු පාලනාධිකාරියෙන් ගැලවී නැත. ඒ මරණ ලියාපදිංචි කිරීමේ බලයලත් තැනැත්තා විශාල ප්‍රදේශයක් සඳහා පත්කර ඇති බැවින් හා වතුකරයේ ග්‍රාම සේවකවරුන්ට අදාළ බල ප්‍රදේශයද විශාල එකක් වන බැවින්ය.

වතුකර ප්‍රජාවට ලිපි එන්නේ වත්තේ කළමනාකාරිතවය හරහා නම් හා ඔවුන්ගේ ජීවිතයට අදාළ බොහෝ කටයුත සම්බන්ධයෙන් වගකීම පැවරෙන්නේ වතු කළමනාකාරිත්වයට නම් ඒ මගින් වතු ප්‍රජාව අගතියට පත්වීමේ තත්වය වැළැක්විය නොහැකිය. මන්ද වතු ප්‍රජාව සම්බන්ධයෙන් තීරණාත්මක වන ඕනෑම ලිපියක් ලබාදීම හෝ නොදීම මෙන්ම ඔවුන්ගේ එදිනෙදා ජීවිතයට බලපාන වැදගත් අනුමැතීන් වතු කළමනාකාරිත්වය මත තීරණය වන එකක් වන නිසාය.

ඒ නිසා මෙම තත්වය පසුවී හෝ වහාම නිවැරදි විය යුත්තකි. ශේ්්‍රෂ්ඨාධිකරණ තීන්දුව අනුව ඒ සඳහා මාවතගම මුවන්කන්ද වත්තට ඇත්තේ මාසයක කාලයකි. රටේ අනෙකුත් වතුවලට ඇත්තේ මාස නවයක කාලයකි. එම පොරොන්දු ඉටුවේදැයි අපි බලා සිටිමු.

වතුවල තත්වය වෙනස්කොට සැලකීමක්
නීතිඥ ලක්ෂාන් ඩයස්

මෙම මූලික අයිතිවාසිකම් නඩුවේදී ශ්‍රේෂ්ඨාධිකරණය කිව්වේ ලංකාවේ හැම වත්තකම හැම පවුලකටම ලිපිනයක් ලබාදීමට රජය එකඟ වුණ බවයි. ඒ අනුව මෙහි පෙත්සම්කරු අයත්වන මුවන්කන්ද වත්තට මුලින්ම හා අනෙක් වතුවලට මාස නවයක කාලයකදී ලිපින ලබාදෙන බව සඳහන් කළා. එසේ නොවුණහොත් නැවත අධිකරණයට පැමිණෙන්න කියලා දැනුම් දුන්නා.

රටේ අනෙක් තැන්වල සිදුවෙන සාමාන්‍ය පරිපාලන ක්‍රමවේදය වතුවලදී ඒ ආකාරයෙන් සිදුවෙන්නේ නැහැ. ග්‍රාම සේවක සිදුකරන රාජකාරි සිදුකරන්නේ නැත්නම් පැවරිලා තියෙන්නේ වත්තේ මහත්තයාට. හැඳුනුම්පතක් ගන්න ගියත් වත්තේ මහත්තයා ගාවට යන්න ඕන සහතික කරගන්න. ළමයෙක් පාසලට දාන්න ලියුමක් ගන්නත් වත්තේ මහත්තයා ගාවට යන්න ඕන. කාන්තාවන් රට යනකොට පවුලේ වගකීම් තත්වය බලලා වාර්තාවක් දෙන්න ඕන ග්‍රාම සේවක. එහෙත් වතුවලදී ඒක දෙන්නේ වත්තේ මහත්තයා. මේ තත්වය ඇත්තටම රටේ අනෙකුත් ජනතාව සමඟ ගත්තාම වෙනස්කොට සැලකීමක්.

ඊළඟ මැතිවරණයට අපූරු සන්ධානයක්

පසුගිය සතියේ මේ පුවත්පතේ මුල් ප්‍රවෘත්තිය වුණේ, ඊළඟ මැතිවරණය සඳහා විපක්ෂයේ පුළුල් සන්ධානයක් ගොඩනැඟීම සඳහා සාකච්ඡා කෙරෙමින් පවතින බව ය. එම සන්ධානය ගොඩනැඟෙතැයි කියන්නේ, සමගි ජනබලවේගය කේන්ද්‍ර කරගනිමිනි. මෙයට, ඩිලාන් පෙරේරා, නාලක ගොඩහේවා, ජී. ඇල්. පීරිස් සහ චන්න ජයසුමන ඇතුළු පිරිසක් එක් වන බවත්, එම සන්ධානයේ නියෝජ්‍ය නායකත්වය ඩලස් අලහප්පෙරුමට ලබාගැනීම අරමුණු කරගනිමින් චරිත හේරත් වැනි තවත් පිරිසක් ඊට එක් වීමට නියමිත බවත් එම ප්‍රවෘත්තියෙන් කියැවුණි.

සන්ධානයක් යනු කුමක්ද? පළමුව, යම් මැතිවරණයක් ජයග්‍රහණය කිරීමට වැඩිම හැකියාවක් ඇතැයි සිතන කණ්ඩායම්වල ඒකරාශි වීමකි. එනම්, ඊට අනුබද්ධ පුද්ගලයන් සහ කණ්ඩායම් සතුව බිම් මට්ටමේ ප්‍රබල ඡන්ද පදනමක් ඇතැයිද, එය පොදු සන්ධානයේ මැතිවරණ ජයග්‍රහණය සඳහා උපස්ථම්භක වෙතැයිද යන විශ්වාසය මත එකී කණ්ඩායම් සහ පුද්ගලයන් ඒකරාශි වීම ය. මෙහිදී මුඛ්‍ය එල්ලය වන්නේ, එළැඹෙන මැතිවරණයක් ජයග්‍රහණය කිරීමයි.

සන්ධානයක දෙවැනි අදහස සහ වඩාත් වැදගත් අදහස වන්නේ, ජයග්‍රහණයකින් පසු, ඊළඟ රාජ්‍ය පාලනයක් වඩාත් සාර්ථක අන්දමින් පවත්වාගැනීම සඳහා ප්‍රයෝජනවත් විය හැකි යැයි සිතන මතවාදී සහ දෘෂ්ටිවාදී පෝෂණයක් සැපයෙන සහ නිවැරදි ඉදිරි දැක්මක් සහිත දේශපාලනික කණ්ඩායම් සහ පුද්ගලයන් ඒකරාශි කරගැනීම ය.

මැතිවරණ ජයග්‍රහණයක් ලබාගැනීම සහ ඉන්පසු පිහිටුවන ආණ්ඩුවක සාර්ථකත්වයක් අතර අනිවාර්ය සහසම්බන්ධයක් නැත. එනම්, යම් සන්ධානයක් ජයග්‍රහණයක් කළ පමණින් සාර්ථක ආණ්ඩුවක් රටට ලැබෙතැයි සිතිය නොහැකි බව ය. හොඳම උදාහරණය, ගෝඨාභය රාජපක්ෂගේ අති විශාල ජයග්‍රහණය සහ ඒ ජයග්‍රහණයෙන් පසු පිහිටුවාගත් ආණ්ඩුව ලැබූ අති විශාල අසාර්ථකත්වයයි. ඒ නිසා, හුදෙක් මැතිවරණ ජයග්‍රහණයක් සඳහා පමණක් සන්ධානයක් ඇති කරගැනීම, බලයට පත්වීම සඳහා යම් පිරිසකට ප්‍රයෝජනවත් විය හැකි වෙතත්, එවැනි පිරිසකගෙන් රටට වැඩක් වෙතැයි අනිවාර්යයෙන් සිතිය නොහැකි බව එහි අදහසයි. එබැවින් සන්ධානයක් ගැන කතා කරන විට අප සලකා බැලිය යුත්තේ, එකී පාර්ශ්වකරුවන්ගේ ඉදිරි දැක්මෙන් සහ හැකියාවන්ගෙන් රටේ හෙට දවසට යහපතක් වේද යන කාරණය පමණි.

එසේ වෙතත්, සන්ධානයක පළමු අර්ථය, එනම් හුදෙක් මැතිවරණය ජයග්‍රහණය කිරීමේ ඒකල පරමාර්ථය පමණක් සැලකිල්ලට ගනිමින් ඉහත යෝජිත සන්ධානය දෙස කෙටියෙන් සලකා බැලීම නිරර්ථක නැත. මේ කියන අර්ථයෙන් ගත් විට, කෙනෙකු සිය විශ්වාසය ගොඩනඟන්නේ, එක් පොදු උපකල්පනයක් මත පිහිටමිනි. එනම්, දැනට පාර්ලිමේන්තුව නියෝජනය කරන ඉහත කී පුද්ගලයන් සහ පක්ෂ, ඔවුන් පාර්ලිමේන්තුවට මුලින් තේරී පත්වුණු අවස්ථාවේ තිබුණු නියෝජනයට සමාන ශක්තියකට තවමත් අඩුවැඩි වශයෙන් හිමිකම් කියන්නේය යන උපකල්පනයයි. ඒ සියලු පුද්ගලයන් සහ කණ්ඩායම්, පසුගිය මැතිවරණයෙන් රාජ්‍ය බලය ලබාගත් පක්ෂයෙන් ඡන්දය ඉල්ලා ජයග්‍රාහී වූවන් ය.

බොහෝ ජයග්‍රාහී පක්ෂ අවුරුදු කිහිපයක් රාජ්‍ය පාලනය හෙබැවීමෙන් කාලයකට පසුව, මුලින් ඔවුන් සතුව තිබුණු නියෝජනමය ශක්තියට තවදුරටත් හිමිකම් කියන්නේ නැතිවා විය හැකිය. ඒ කාරණය, අද තිබෙන පාර්ලිමේන්තුව තුළ තරම් සත්‍යයක් විය හැකි වෙන කිසි පාර්ලිමේන්තුවක්, නිදහසෙන් පසු ශ්‍රී ලංකාවේ තිබී නැතැයි කීම අතිශයෝක්තියක් නොවේ. මේ පිරිසට නායකත්වය දුන් පුද්ගලයාට ජීවිතය බේරාගෙන රටින් පැනයාමට සිදු විය. තමා ජීවතුන් අතර සිටියදීම සහ තමාගේ පාලන කාලය අතරවාරයේදී රාජ්‍ය බලයෙන් ඉවත් වී වෙනත් පුද්ගලයෙකු අනුප්‍රාප්තිකයා වශයෙන් පත්කිරීමට තරම් දරුණු අර්බුදයකට මුහුණදුන් පුද්ගලයෙකි, ඔහු. එය, ඊට කලින් කිසි දවසක අප අත්දැක නැති තත්වයකි.

දැන් සමගි ජනබලවේගය සමග මහා සන්ධානයක් ගොඩනැඟීමට කතා කරන්නේ, එම නායකයාගේ නාමයෙන් සහ ආකර්ෂණයෙන් පාර්ලිමේන්තුවට තේරීපත් වූ පිරිසකි. ඔවුන් සියල්ලන්ගේ පක්ෂය පොහොට්ටුවයි. ඉහත නම් කී අයගෙන් බොහොමයක්, ඊළඟ මැතිවරණය පොහොට්ටුවෙන් තරග කළොත් ජයග්‍රහණය කරතියි සිතීම අසීරු ය. ඇත්තෙන්ම, ගෝඨාභය රාජපක්ෂ ඇතුළු රාජපක්ෂලා මේ රටට කළ විපත සහ විනාශයට මේ සියලු පුද්ගලයන් වගකිවයුතු බවට සාමාන්‍ය ජනමතයක් මුල්බැසගෙන තිබේ. එය සහේතුක හැඟීමකි.

ඉතිං, ඔවුන්ගේ ඒකරාශි වීමකින්, විශේෂ ඡන්ද ශක්තියක් යම් සන්ධානයකට ලැබෙතැයි සිතීම යථාර්ථවාදී නැත. එබැවින්, සන්ධානය ගොඩනැඟෙන්නේ හුදෙක් මැතිවරණය ජයග්‍රහණය කිරීමේ පරමාර්ථය පමණක් පෙරදැරිව යැයි මොහොතකට උපකල්පනය කළත්, ඒ උපකල්පනය පදනම් වන්නේ ඉතා දියාරු සමාජ යථාර්ථයක් මත බව අපට පෙනී යයි.
සන්ධානයේ දෙවැනි අරුත හෙවත්, පාර්ශ්වකරුවන්ගේ ප්‍රතිපත්තිගරුක බව, ඉදිරි දැක්ම, කැපවීම සහ හැකියාවන් වැනි සාධනීය කාරණා, මැතිවරණය ජයග්‍රහණය කිරීමෙන් පසු පිහිටුවාගන්නා ආණ්ඩුවක් රටට වැඩදායක කරගැනීමට ඉවහල් වන්නේය යන පදනම මත පිහිටා ඒ දෙස බැලුවොත් ඇඳෙන චිත්‍රය කෙබඳුද?

මේ සියල්ලන් අත්‍යන්තයෙන් ඊට නුසුදුස්සන් වන බව, එහිදී අපට පෙනෙන ආසන්නතම කාරණයයි. ඔවුහු සියල්ලෝ සෘජුවම, ගෝඨාභය රාජපක්ෂ මේ රටට කළ මහා අපරාධයේ සම-හවුල්කරුවෝ ය. හිටපු ජනාධිපති ගෝඨාභය රාජපක්ෂ, හිටපු අගමැති සහ හිටපු මුදල් ඇමතිවරුවන් වන මහින්ද රාජපක්ෂ සහ බැසිල් රාජපක්ෂ ඇතුළු පිරිසක්, රටේ වර්තමාන ආර්ථික අගාධයට වගකිවයුත්තන් යැයි මෑතකදී ශ්‍රේෂ්ඨාධිකරණය දුන් තීන්දුවට, මේ මහා සන්ධානයට ඇතුළු වීමට අද සාකච්ඡා කරමින් සිටිතියි කියන ඉහත කී සියල්ලන් ඇතුළත් ය. එම නඩුවේ ඔවුන්ගේ නම් සඳහන් නොවන්නේ, පෙත්සම්කරුවන් විසින් ඔවුන් වගඋත්තරකරුවන් වශයෙන් නම් කර නොතිබීම නිසාම පමණි. එහෙත් දෙන ලද තීන්දුවේ සාරය අරගෙන බැලුවොත්, ගෝඨාභය රාජපක්ෂ තරමටම, ජී. ඇල්. පීරිස්, නාලක ගොඩහේවා, ඩලස් අලහප්පෙරුම, චන්න ජයසුමන ආදි සියල්ලන්, අප අද පත්ව සිටින වර්තමාන අර්බුදයට වගකිවයුත්තන් බව සකල ජනයා දනිති.

දේශපාලනඥයන් අතින් වැරදි සිදුවිය හැකි බවටත්, යම් වරදක් කළ පමණින් එම දේශපාලනඥයාව ඉතිහාසයේ කුණු කූඩයට දැමීම නොමනා බවටත් මෙහිදී කෙනෙකු තර්ක කළ හැකිය. එකී දේශපාලනඥයා තමන් කළ වරද පිළිගෙන එය නිවැරදි කරගැනීමට කටයුතු කරන්නේ නම්, ඔහු හෝ ඇය පිළිබඳව ජනතාව යළිත් විශ්වාසය තැබීමේ වරද කුමක්ද යන ප්‍රශ්නය එහිදී මතු වෙයි. ඒ සාධාරණ ප්‍රශ්නය මේ කියන පිරිස සම්බන්ධයෙන් අදාළ වන්නේ කෙසේද යන්න විමසා බැලීම වටී.

අප කතා කරන්නේ, ජීවිතයේ එක වරක් වරදක් කළ තැනැත්තෙකු ගැන නම් ඉහත කී තර්කය පිළිගැනීමේ වරදක් නැත. එහෙත්, එකම වරද නැවත නැවතත් කරන පුද්ගලයෙකුට ඒ අවසරය හිමි නොවෙයි. ඔවුන් හැඳින්විය හැක්කේ ‘ප්‍රත්‍යසාරී වැරදිකරුවන්’ වශයෙනි. විශේෂයෙන් රටක භාරකාරත්වයක් පිරිනැමීමට එවැනි පුද්ගලයෙකු කොහෙත්ම සුදුසු නොවන බව එකහෙළා කිව යුතුය. ඉහත කී පුද්ගලයන් අතරින් ජී. ඇල්. පීරිස් සහ ඩලස් අලහප්පෙරුම වැනි දේශපාලනඥයන්ගේ අතීත ක්‍රියාකාරීත්වය තුළින් එක කාරණයක් පමණක් උපුටා දැක්වීම මෙහිදී ප්‍රමාණවත් ය: නූතන ලංකා ඉතිහාසය බිහි කළ පරම අධිකාරීවරයා වූ ජේ. ආර්. ජයවර්ධනගේ උරුමය ඉදිරියට ගෙන යමින්, මෙරට ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය හකුළුවාලමින් ජනාධිපතිවරයා රජෙකුගේ තත්වයට ඔසවා තැබූ ව්‍යවස්ථා සංශෝධන දෙකක් තිබේ.

ඉන් පළමුවැන්න වන්නේ 18 වැනි ව්‍යවස්ථා සංශෝධනයයි. ඊට කලින් 17 වැනි ව්‍යවස්ථා සංශෝධනයෙන් ඇති කර තිබූ සියලු ප්‍රජාතන්ත්‍රීය ආයතන බෙලහීන කරමින්, නීතියේ ආධිපත්‍යය වෙනුවට ජනාධිපතිවරයාගේ ආධිපත්‍යය විරාජමාන කිරීම මේ සංශෝධනය මගින් සිදු කෙරුණි. මහා නීති විශාරදයෙකු වන ජී. ඇල්. පීරිස් සහ පොදු ජන හිතවතෙකු වශයෙන් පෙනී සිටීමට ලොල් කරන ඩලස් අලහප්පෙරුම ඒ සංශෝධනයේ ප්‍රමුඛ පාර්ශ්වකරුවන් ය.
මේ වරද, 2015 යහපාලන ආණ්ඩුවෙන් නිවැරදි කෙරුණි.

ඒ, රාජපක්ෂලාගේ 18 වැනි ව්‍යවස්ථා සංශෝධනය අහෝසි කොට, 19 වැනි ව්‍යවස්ථා සංශෝධනය ගෙන ඒමෙනි. එසේ නිවැරදි කළ වරද, 2019 බලයට පත් ගෝඨාභය රාජපක්ෂ නැවතත් ආපසු හැරෙව්වේය. ඒ, 19 අක්‍රිය කොට, 20 වැනි සංශෝධනය සම්මත කරගැනීමෙනි. අර කී දෙදෙනා එහිදීත් දෑතම උස්සා ඊට සහාය දුන්නෝය. එකම වරද, එකම ආකාරයෙන් දෙවරක් කෙරුණු, මෙතරම් පැහැදිලි සාක්ෂියක්, අපේ මෑත ඉතිහාසයෙන් සොයාගැනීමට නැත. එකම ආකාරයකින් දෙවරක් කෙරුණු ඒ වරද, තුන්වැනි වරටත් හරිගැස්සුණේ ගෝඨාභය රාජපක්ෂ රජ කම අතහැර පලායාමෙන් පසු මේ මෑතකදී ගෙනා 21 වැනි ව්‍යවස්ථා සංශෝධනයෙනි.

ලොකුම විහිළුව මෙයයි. 18 වැනි සංශෝධනය මගින් ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය ආපස්සට හැරවීමටත්, 19 වැනි සංශෝධනය මගින් ඒ හැරවීම ආපසු හැරවීමටත්, 20 වැනි සංශෝධනය මගින් ඒ ආපසු-හැරවීම නැවත හැරවීමටත්, 21 වැනි සංශෝධනය මගින් ඒ ආපසු-ආපසු හැරවීම නැවත ආපසු හැරවීමටත් මේ දෙන්නාම පෙරමුණේ සිට අත් උස්සා ඇත. මොවුන් සතු බුද්ධිමය පරිචය සහ ප්‍රතිපත්තිමය සුපිළිපන්භාවය තිබෙන්නේ කොහේද? එවැනි මිනිසුන්ගෙන් සන්ධානයක් පෝෂණය විය හැක්කේ කෙසේද?

ඊට අමතරව, ඉහත කී ශ්‍රේෂ්ඨාධිකරණ තීන්දුවට පිටුදුන් ආර්ථික කඩාවැටීම ඉදිරියේ මෙවැනි මිනිසුන් නිවැරදි ප්‍රතිපත්තිමය ස්ථාවරයක් නොගෙන සිටීම, රටේ අනාගතය හැඩගැස්වීම සඳහා ඔවුන් නුසුදුස්සන් කරවන බරපතළ අවශේෂ කාරණා වශයෙන් පවතී. සමස්ත කෘෂිකර්මාන්තය ප්‍රපාතයට හෙළමින් කාබනික කිරීමට ගත් මෝඩ ප්‍රතිපත්තිමය තීන්දුව, රාජ්‍ය ආදායමට කණකොකා හැඬවූ බදු සහන ප්‍රතිපත්තිය සහ විදේශ සංචිතය කාබාසිනියා වීම නතර කිරීමට අවසාන මොහොත දක්වා පියවර නොගැනීම ආදී, ආර්ථිකයට අදාළ ප්‍රතිපත්තිමය මංමුළාවන් කිසිවකදී මේ කිසිවෙකු කටක් හෙල්ලුවේ නැත. කෝවිඩ් වසංගතයට රටම බිලි වෙමින් සිටියදී, කෝවිඩ් එන්නත ගෙන්වීම වෙනුවට ‘ධම්මික පැණියක්’ රටට පෙවීමට පෙරමුණ ගත්තා වූද, fදාස්තර ශාෆි ගැන වඳ බෙහෙත් කතාවක් ප්‍රබන්ධ කොට මුළු රටම ජාතිවාදයෙන් ඔද්දල් කිරීමට පෙරමුණ ගත්තා වූද, මහාචාරී චන්න ජයසුමනත්, ඊළඟ විපක්ෂ සන්ධානයේ කොටස්කරුවෝ වෙත් නම්, එකී සන්ධානය තුළ තිබිය හැකි ‘විපක්ෂය’ කුමන ආකාරයේ එකක් විය හැකිද?

අප වටහාගත යුතු ප්‍රධාන කාරණය මෙයයි: වර්තමාන පාර්ලිමේන්තුවේ පොහොට්ටුව නියෝජනය කරන අතිබහුතරය, පසුගිය මහ මැතිවරණයෙන් ඔවුන් ලැබූ නියෝජනත්වය මේ වන විට අහිමි කරගෙන සිටිත්. ඒ නිසා, බිම් මට්ටමේ ඡන්ද හයියක් ඔවුන්ගේ මාර්ගයෙන් නව සන්ධානයේ සංඛ්‍යාත්මක අගයකට දායාද වෙතැයි සිතීම මුළාවකි. ඔවුන් නියෝජනය කරන පුළුල් ජනතාවක් මහපොළොවේ නැති බැවිනි. එසේම, ඒ කඳවුරේ අතිබහුතරය, 2005 සිට ගත වූ රාජපක්ෂ රාජ්‍ය පාලන තුනක කාලයක් තුළ, මේ රටේ ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය ප්‍රවර්ධනය සඳහා මොනම ආකාරයක හෝ සාධනීය බුද්ධිමය දායකත්වයක් සපයා නැතිවා පමණක් නොව, එකී සාරධර්ම කෙළෙසීමට පෙරමුණ ගත්තෝද වෙති.

ඒ සියලු කරුණු පසෙක ලා මෙවැනි පිරිස් සමග ‘මහා සන්ධානයක්’ ගොඩනැඟීමට කුමන හෝ හේතුවක් මත ප්‍රධාන විපක්ෂය කටයුතු කරන්නේ නම්, එළැඹෙන මැතිවරණයකදී රාජපක්ෂලා සමග සන්ධානගත වීමට බොහෝවිට ඉඩ ඇති එක්සත් ජාතික පක්ෂයට චෝදනා කිරීමට තමන්ට ඇති දේශපාලනික හෝ සදාචාරමය අයිතිය කුමක්දැයි රටට පැහැදිලි කිරීමටත් විපක්ෂය බැඳී සිටී. එහිදී සමගි ජනබලවේගය උත්තර දිය යුතු සරල පැනය මෙයයි: මේ කියන පිරිස සමග තමන්ට සන්ධානගත වීමට හැකි නම්, ඔවුන්ගේ ඉතිරි නායකයන් වන රාජපක්ෂලා සමග රනිල් වික්‍රමසිංහට සන්ධානගත වීමට නොහැක්කේ ඇයි?

රටේ අනාගත වගකීමක් දැරීමට අපේක්ෂා කරන ඕනෑම විපක්ෂයක් මේ මොහොතේ කළ යුත්තේ, රාජපක්ෂලා විසින් නොමඟ යවන ලද ජනතාව සමග සන්ධානගත වීම මිස, ඒ ජනතාව නොමඟ යැවූ පරාජිකා පුද්ගල නාම පුවරු සමග සන්ධානගත වීම නොවේ.

ආර්ථිකය යළි ගොඩනැගීම සඳහා ජනතාව සමඟ විශ්වාසය නැවත ගොඩනඟන්න

0

පසුගිය සතියේ පාර්ලිමේන්තු කටයුතුවලදී පැහැදිලි වූ ආකාරයට, ආර්ථික හා සදාචාරාත්මක පරිහානියක දිගින් දිගටම පවතින රට යළි ගොඩනැගීමේ භාරධුර කාර්යයකට රජය මුහුණ දී සිටී. පූර්ව අරගල සමය සමඟ ඇති වූ ආර්ථික හා සදාචාරාත්මක පරිහානිය වෙතින් ඉක්මන් සංක්‍රමණයක් පිළිබඳ මූලික අපේක්ෂාවන් අවසන් වූයේ ජනාධිපති රනිල් වික්‍රමසිංහ මහතා ජනාධිපති ධුරයට පත්වීමත් සමඟය. ආර්ථික යහපැවැත්ම ඉතා පහළ මට්ටමක පැවතියද, පැරණි ක්‍රමය, ආණ්ඩු පාලනය සහ ආර්ථිකය ස්ථාවර කිරීම සඳහා ජනාධිපතිවරයා ප්‍රථම අවස්ථාවේදී ආරක්ෂක අංශ සහ ඉන් පසුව පාර්ලිමේන්තු බහුතරය දක්ෂ ලෙස භාවිත කළේය. එමගින් ඔහු, තවමත් තම සාමාන්‍ය ජීවිතය ගතකළ හැකි ජන කොටස්වල සහ ශ්‍රී ලංකාව ප්‍රතිවාදී බලවතුන්ගේ ගොදුරු බවට පත්වීමට අකමැති වූ අන්තර්ජාතික ප්‍රජාවගේ සහයෝගය ලබාගැනීමට සමත් විය.

අන්තර්ජාතික මූල්‍ය අරමුදලේ දෙවැනි ණය වාරිකය, මෙම වසර අවසන් වීමට පෙර ශ්‍රී ලංකාවට ලැබෙනු ඇතැයි මහ බැංකු අධිපතිවරයා විශ්වාසය පළකර තිබේ. ආදායම් සහ වියදම් අතර පරතරය අඩුකිරීම ඇතුළු අන්තර්ජාතික මූල්‍ය අරමුදලේ මූලික කොන්දේසි සපුරාලීමට රජය අපොහොසත් වුවද, ඔහු මෙම අනාවැකිය පළකර ඇත. කොන්දේසිවලට සම්පුර්ණයෙන් අනුකූලවීමට හැකියාව නොලැබුණද, අයිඑම්එෆ් අරමුදල් වෙත ප්‍රවේශවීමට ඇති හැකියාව හිතකර තත්ත්වයක් පෙන්නුම් කරයි. රජය විසින් සකස් කරන ලද අයවැය ලේඛනයෙන් පෙන්නුම් කරන්නේ, වැඩිවන බදු ආදායම පිළිබඳ පුරෝකථනයන් මගින් අගාධය තවත් පුළුල් වීමකි. දූෂණය මැඬලීමට සහ නව කොන්ත්‍රාත්තු අත්සන් කිරීමේදී විනිවිදභාවයෙන් කටයුතු කළයුතු බවට වන අවශ්‍යතාව ඉස්මතු කරන ලද අයිඑම්එෆ්හි “පාලන රෝග විනිශ්චය” වාර්තාවට අනුව කටයුතු කිරීමට ආණ්ඩුව සංඥාත්මකව අසමත් වී ඇත.

සමාජ මාධ්‍ය වාර්තා සහ පෞද්ගලික කතා විශ්වාස කරන්නේ නම්, දූෂණය සෑම තරාතිරමකම වර්ධනය වෙමින් පවතී. අන්තර්ජාතික සමාගම් සමඟ ගිවිසුම්වලට එළඹෙන්නේ නියමයන් සහ කොන්දේසි ගැන එතරම් දැනුමක් නොමැතිව වන අතර, චීනය සමඟ ඇති ණය ප්‍රතිව්‍යුහගතකරණය කිරීමේ ගිවිසුම පවා රහසක්ව පවතී. එහෙත් ශ්‍රී ලාංකීය ජන කොටස් අතර මෙන්ම අන්තර්ජාතික ප්‍රජාව අතර ද විශ්වාසයක් පවතිනුයේ රට ස්වයංපෝෂිත ආර්ථික වර්ධනයක් කරා සංක්‍රමණය වනතුරු වත්මන් අසතුටුදායක පාලනය ඉවසා සිටිය යුතු බවයි. මේ මොහොතේ සිදුවන ඕනෑම ආණ්ඩු මාරුවක් ඔස්සේ රට අත්පත් කර ගෙන ඇති ආර්ථික ස්ථාවරත්වය අනතුරේ හෙළනු ඇතැයි කනස්සල්ලක් නිර්මාණය කර ඇත. මේ හේතුවෙන් සාමාන්‍ය ජනතාව අනාගතයේදී පිටරටකට පැනගොස් තමන්ට හැකි සෑම මහජන ඡන්දයකදීම විරෝධය පළකරමින් අනාගතය පිළිබඳ විශ්වාසයක් නොමැතිකම ප්‍රකාශ කරනු ඇත.

විශ්වාසය නොපවතී

ආණ්ඩුව දිගින් දිගටම අවිවාදිත ලෙස බලය අල්ලාගෙන සිටියද, ආණ්ඩුවේ පාලනය ක්‍රියාත්මක කිරීම සඳහා පාර්ලිමේන්තු බහුතරය සහ ආරක්ෂක හමුදාවන් දක්ෂ ලෙස යොදාගත්තද, සාමාන්‍ය ජනතාවගෙන් බහුතරයකගේ පිටුබලය තමන්ට ඇති බව පෙන්වීමට එයට හැකියාවක් නැත. රාජ්‍යතාන්ත්‍රික කවයන් තුළ දෝංකාර දෙන මතය වන, දැනට වඩා හොඳ විකල්පයක් නොමැති බව, ව්‍යාපාරික සහ ඉහළ සමාජ පන්තිවල ආකල්පයද වන අතර, රජයේ ප්‍රතිපත්තිවලට ඔවුන්ගේ සහාය තිබෙන බව පෙනෙන්නට තිබේ. එහෙත් ආණ්ඩුවට සහ එහි නායකත්වයට ලැබෙන සහයෝගය සියයට 20කටත් වඩා අඩු බවත්, ඇතැම් විට ඊටත් වඩා අඩුවෙන් ලැබෙන බවත්, අඛණ්ඩව සිදුකෙරෙන මහජන මත විමසුම්වලින් සැබෑ ලෙස පිළිබිඹු නොවේ. දිගු කලක් ප්‍රමාදවී ඇති පළාත් පාලන සහ පළාත් සභා මැතිවරණ පැවැත්වීම සඳහා වූ ඉල්ලීම් ආණ්ඩුව අධිෂ්ඨානශීලීව ප්‍රතික්ෂේප කිරීමට හේතුව මෙයයි.

ලබන වසරේ ජනාධිපතිවරණය සහ පාර්ලිමේන්තු මැතිවරණ පවත්වන බවට ජනාධිපතිවරයා කළ ප්‍රකාශය, නැවුම් ජනවරමක් ලබානොගෙන තවදුරටත් බලයේ සිටීම සාධාරණීකරණය කළ නොහැකි බව ආණ්ඩුවට අවබෝධ වී ඇති බවට පිළිගැනීමක් විය හැකිය. යෝජිත අයවැය එම මැතිවරණ සඳහා ආණ්ඩුවේ සූදානම පිළිබඳ ඇඟවීමකි. විවිධ ජන කොටස් සඳහා ප්‍රතිලාභ ලබාදීමට එහි උත්සාහයන් ඇතත්, සම්පත් හිඟකම නිසා මෙම පොරොන්දු ඉටුකළ හැකිද යන්න තවත් ප්‍රශ්නයකි. දස දහස් සංඛ්‍යාත ගොවි පවුල් විසින් දැනට රාජ්‍ය බදු යටතේ වගාකරන ඉඩම්වලට නොමිලේ හිමිකම ලබාදීමට ජනාධිපති වික්‍රමසිංහ මහතා ප්‍රතිඥා දී ඇත. ආර්ථික ප්‍රතිලාභ ලබාදෙමින් ජනතාවගේ ඡන්දය ලබාගැනීමට පෙළඹවීම ශ්‍රී ලංකාවේ පමණක් නොව ලොව පුරා ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී ක්‍රියාවලියේ එක් ප්‍රධාන ලක්ෂණයකි.

කෙසේ වෙතත්, ආර්ථික ප්‍රතිලාභ ලබාදීම සඳහා රාජ්‍ය බලය දක්ෂ ලෙස භාවිත කිරීම, නව නීති ගෙනඒම සඳහා පාර්ලිමේන්තු බහුතරය භාවිත කිරීම සහ එම නීති ක්‍රියාත්මක කිරීම සඳහා ආරක්ෂක හමුදාවන් යොදාගැනීම පාලනයේ සාර්ථකත්වය සඳහා එකම අමුද්‍රව්‍යය නොවේ. සාමාන්‍ය ජනතාවට බලයේ සිටින පිරිස් විශ්වාස කළ හැකිවිය යුතුය. මෙම විශ්වාසය පැමිණෙන්නේ වචනයේ සහ ක්‍රියාවේ එකඟතාවෙනි. වත්මන් ආණ්ඩුවේ එක් ලක්ෂණයක් වන්නේ ක්‍රියාවන් වචන සමග නොගැළපීමයි. ධුරාවලියේ පහළ මට්ටමේ අය අල්ලා ගැනීමට දූෂණ විරෝධී නීති භාවිත කරන නමුත් ඉහළ මට්ටමේ සිටින අය දිගටම එම නීතිවලට හසුනොවී පැනයති. අතිවිශාල ජනතාවක් දරිද්‍රතාවට ඇද දැමූ ආර්ථික අර්බුදයට ඛේදවාචක වගකිවයුත්තන් නම්කරමින් ලබාදුන් මෑත කාලීන ශ්‍රේෂ්ඨාධිකරණ තීන්දුව ක්‍රියාත්මක වී නොමැති අතර එය ක්‍රියාත්මක වන බවට දැනට ඉඟියක් හෝ නොමැත.

නොවිසඳුණු ගැටලුව

ආණ්ඩුවට ජනතා විශ්වාසය යළි ගොඩනැගිය යුතු තවත් ක්ෂේත්‍ර දෙකක් තිබේ. පළමුවැන්න නම්, ආර්ථිකය ප්‍රකෘතිමත් කිරීමේදී දැරීමට සිදුවන බර සාධාරණව සෑමදෙනා අතරම සමාන ලෙස බෙදාහරින බව ඔවුන්ට ඒත්තු ගැන්වීමයි. ඊපීඑෆ් සහ ඊටීඑෆ් විශ්‍රාම වැටුප් අරමුදල් ප්‍රතිව්‍යුහගතකරණය කිරීම දුප්පත් ජනතාවට අහිතකර ලෙස බලපානු ලබන අතර, බැංකු ක්ෂේත්‍රයේ කඩාවැටීම සැබෑ හැකියාවක් පිළිබඳවද බියක් නිර්මාණය වී ඇත. කෙසේවෙතත්, විපක්ෂය විසින් පාර්ලිමේන්තුවේදී පෙන්නුම් කරන පරිදි, සමාගම් විසින් ලබාගෙන ඇති අතිවිශාල ණය ප්‍රමාණයක් බැංකු විසින් අවශෝෂණය කරගෙන ඇති බවට දැන් අනාවරණය වන සාක්ෂි මගින් යහපත් තත්වයක් පිළිබිඹු වන්නේ නැත. හිතවතුන්ගේ සමාගම්වලට අනුග්‍රහය දක්වමින් බදු සහන ලබාදීම ඇතුළුව හැකි ඉක්මනින් එවැනි අනෙකුත් වැරදි සහ අසමානතා නිවැරදි කරන බවට රජය පොරොන්දු විය යුතුය. පසුගියදා පැවැති පාර්ලිමේන්තු විවාදයන්වලදී විපක්ෂයට රටේ ස්ථාවරභාවයේ අවශ්‍යතාව පෙන්වාදෙන කරුණු ඉදිරිපත් කිරීමට අවස්ථාව සැලැසිණි.

ආමන්ත්‍රණය කළ යුතු දෙවැනි ක්ෂේත්‍රය වන්නේ රටේ ජනවාර්ගික ගැටුමයි. මෙය ආර්ථික අර්බුදයේ විශාලත්වය නිසා ජාතික කතිකාවේ පසුපසට පසුබැස ගිය ගැටලුවකි. කෙසේවෙතත්, රටේ ආර්ථික අර්බුදයට මූලික හේතුවක් වන්නේ, අන්තර් වාර්ගික යුක්තිය සහ සාධාරණත්වය ප්‍රවර්ධනය කෙරෙන ප්‍රතිපත්ති පැවැතියා නම් සිදුනොවන, එහෙත් නිර්මාණය වූ යුද්ධයක් සඳහා විශාල සම්පත් ප්‍රමාණයක් කැපකිරීමයි. ආරක්ෂක හමුදා වෙනුවෙන් අයවැයෙන් විශාල කොටසක් වෙන්කිරීම දිගටම කරගෙන යයි. විවිධ ජනවාර්ගික සහ ආගමික ප්‍රජාවන් සිටි පමණින් ශ්‍රී ලංකාව අද්විතීය රටක් වන්නේ නැත. වෙනත් රටවලද එවැනි විවිධත්වයන් ඇත. එහෙත් එම බොහෝ රටවල්, විශේෂයෙන් ආර්ථික වශයෙන් සාර්ථක වූ රටවල්, සමස්ත සමාජයටම ප්‍රයෝජනවත් වන පරිදි සංවාදයෙන් සහ අන්‍යෝන්‍ය එකඟතා තුළින් තම මතභේද විසඳාගැනීමට ක්‍රම සොයාගෙන ඇත. ශ්‍රී ලංකාවේ නම් වසර පහකට වැඩි කාලයකින් පළාත් සභා මැතිවරණ පවත්වා නැත.

ජනවාර්ගික සහ ආගමික සුළුතරයන් රටේ දේශපාලනයේ කොටසක් බවත් සමාන ඔවුන්ට පුරවැසියන් ලෙස සලකන බවත් ඒත්තු ගැන්වීමේ අවශ්‍යතාව පවතී. පළාත් සභා මැතිවරණය තවත් වසර දෙකකින් කල්දැමීමට හැකියාවක් නොමැත. ජනාධිපතිවරණයෙන් සහ පාර්ලිමේන්තු මැතිවරණයෙන් පසුව එළඹෙන වසර තුළ එම මැතිවරණය පවත්වන බවට ජනාධිපතිවරයා කරන ප්‍රකාශවල තර්කානුකූල පදනමක් නොමැත. මෑතකාලීනව ගත්කල, ඉන්දීය සම්භවයක් ඇති දෙමළ ජනතාවට නිදහස ලබාදීමේ දී සිදුවූ වරද තවමත් නිවැරදි කර නැත. ඔවුහු තවදුරටත් රටේ දුප්පත්ම සහ වඩාත්ම නොසලකා හරින ලද ප්‍රජාව ලෙස ජීවත්වෙති. මේ වන විට දෙමළ සහ මුස්ලිම් ජනතාවට පිඩාවක් බවට පත්ව ඇති ප්‍රශ්නයක් වන්නේ නැගෙනහිර ප්‍රදේශයේ තණබිම් පිටස්තර පුද්ගලයන් විසින් අත්පත් කර ගැනීමයි. එම ප්‍රදේශවල පදිංචිකරුවන් ආරක්ෂා කිරීමට රජයක් නොමැත. ආර්ථිකය නඟා සිටුවීම සඳහා ජනතාව රජය සමඟ ඒකාබද්ධ කරන විශ්වාසය ගොඩනැගීමේ මාර්ගය මෙය නොවේ.

– ජෙහාන් පෙරේරා –