පුරප්පාඩු වී තිබෙන අභියාචනාධිකරණ විනිසුරු ධුරයට සිය කාර්ය මණ්ඩලයේ ලේකම්වරියක පත් කරන ලෙස ජනාධිපති මෛත‍්‍රීපාල සිරිසේන ආණ්ඩුක‍්‍රම ව්‍යවස්ථා සභාවට කළ නිර්දේශය එම සභාව විසින් පසුගිය සිකුරාදා ඒකමතික ව ප‍්‍රතික්‍ෂෙප කෙළේ ය. ආණ්ඩුක‍්‍රම ව්‍යවස්ථා සභාවේ සාමාජිකයකු වන විපක්‍ෂ නායක මහින්ද රාජපක්ෂ ද ඒ තීරණය ගත් රැුස්වීමේ සිටීම විශේෂත්වයකි.
එහි තවත් විශේෂත්වයක් වන්නේ, නුසුදුස්සකු විනිසුරු ධුරයකට පත් කරන ලෙස රටේ ඉහළ ම තනතුර දරන ජනාධිපතිවරයා යෝජනා කරන විට දී පවා, එය ප‍්‍රතික්‍ෂෙප කිරීමට හැකි බලයක් හා ශක්තියක් තිබෙන, දේශපාලන-පුරවැසි හවුලකින් යුක්ත සභාවක් මේ රටේ බිහි වී තිබීම නිසා ය. විපක්‍ෂ නායක හැටියට ආණ්ඩුක‍්‍රම ව්‍යවස්ථා සභාව නියෝජනය කරන මහින්ද රාජපක්ෂ මහතාට එය නුහුරු දෙයක් වූවාට ද සැකයක් නැත. ඔහුගේ කාලයේ එවැනි දේ සිදු නොවූ නිසා ය. ඇත්ත වශයෙන් ම ඊට විරුද්ධ දේ සිදු වූ නිසා ය.
හිටපු ශ්‍රේෂ්ඨාධිකරණ විනිසුරු ඊවා වනසුන්දර මහත්මියට එම ශ්‍රේෂ්ඨාධිකරණ විනිසුරු පදවිය ජනාධිපති මහින්ද රාජපක්ෂ පිරිනැමුවේ ඇය සිය නීති විද්‍යාල මිතුරියක වීම නිසා, මිතුරුකමට සැලකීමක් වශයෙනි. නීතිපති දෙපාර්තමේන්තුවේ වැඩ ඇරී ගෙදර යන ගමන් අරලියගහ මන්දිරයට එන්නට කියා ඇයට දුන් ත්‍යාගයක් වශයෙනි. අගවිනිසුරු ශිරාණි බණ්ඩාරනායක ධුරයෙන් පහ කර අගවිනිසුරු ධුරයට ඔහු පත් කෙළේ සිය ඇමති මණ්ඩලයේ නීති උපදේශක මොහාන් පීරිස් ය. ඒ ගැන අපි ගිය සතියේ ලීවෙමු.
එදා මහින්ද රාජපක්ෂ ජනාධිපතිවරයාගේ භූමිකාව අද රඟපාමින් සිටින්නේ ජනාධිපති මෛත‍්‍රීපාල සිරිසේන ය. තමාට කැමති කැමති පුද්ගලයන්ට, තමාගේ කාර්ය මණ්ඩලයේ සිටින පුද්ගලයන්ට, රටේ ඉහළ ම අධිකරණයේ තනතුරු හිමි විය යුතු යැ’යි ඔහු සිතන්නේ, එදා මහින්ද රාජපක්ෂ ජනාධිපතිවරයා සිතූ ආකාරයට ම ය.
එහෙත් වෙනසක් තිබේ. ජනාධිපතිවරයා හිතන හිතන විදියට වැරදි වැඩ කරන්නට බැරි රාජ්‍ය ව්‍යුහයක් අප විසින් නිර්මාණය කරනු ලැබ තිබේ. ආණ්ඩුක‍්‍රම ව්‍යවස්ථා සභාව ඊට එක් උදාහරණයකි. පාර්ලිමේන්තුව නියෝජනය කරන සෑම පාර්ශ්වයක් ම එහි නියෝජිතයන් හැටියට සිටින අතර, පුරවැසි සමාජයේ නියෝජිතයෝ තුන් දෙනෙක් ද එහි සිටිති. මේ සභාවට ජනාධිපතිගේ නිර්දේශයක් වුව ද, ප‍්‍රතික්‍ෂෙප කිරීමට, ආපසු හරවා යැවීමට බලය ලැබුණේ ජනතාවගෙනි. නිශ්චිතව ම කිවහොත්, 2015දී ඒ ජනතාව විසින් කරන ලද දේශපාලන වෙනස තුළිනි. ඒ වෙනසෙහි වැදගත් පියවරක් වූ 19 වැනි ආණ්ඩුක‍්‍රම ව්‍යවස්ථා සංශෝධනය තුළිනි. අද ජනාධිපති සිරිසේනට 19 වැනි ආණ්ඩුක‍්‍රම ව්‍යවස්ථා සංශෝධනය අරහං වී තිබෙන්නේ, මහින්ද රාජපක්ෂ පන්නයේ චින්තනයට අනුව වැඩ කිරීමට එම සංශෝධනය නිසා තමාට ඉඩ නොලැබෙන බව ඔහු දන්නා බැවිනි.
ජනාධිපතිගේ වෛරයට 19ත්, ආණ්ඩුක‍්‍රම ව්‍යවස්ථා සභාවත් කෙතරම් ලක් වුණ ද, ඒ විසින් ලංකාවේ ඇති කරන ලද ආණ්ඩුක‍්‍රම ව්‍යුහමය වෙනස ජනතාවගේ ජයග‍්‍රහණයකි. ව්‍යුහමය වෙනස්කම්වලින් හිතුවක්කාර පාලනයන් වළක්වා ගත හැකි ය යන්නට උදාහරණයකි.
18 වැනි ආණ්ඩුක‍්‍රම ව්‍යවස්ථා සංශෝධනය හරහා, 17 වැනි සංශෝධනයෙන් ඇති කර තිබුණු මෙවැනි ම ව්‍යුහමය වෙනස්කම් තමාගේ බලය තහවුරු කර ගැනීමට විනාශ කර දැමූ මහින්ද රාජපක්ෂ මහතා, වත්මන් ව්‍යවස්ථා සභාවේ සාමාජිකයකු හැටියට වාඩි වී වත්මන් ජනාධිපතිවරයාගේ අත්තනෝමතික තීරණ ආපස්සට හැරවීමට දායක වීම ද සුවිශේෂ දේශපාලන අවස්ථාවකි.
මේ අවස්ථාව අප ගත යුතු ඉදිරි මග පිළිබඳ ඉඟියක් ද සපයයි. එනම්, හිටපු අත්තනෝමතික පාලකයකු කිසියම් නිශ්චිත ප‍්‍රජාතන්ත‍්‍රවාදී ව්‍යුහයකට අනුකුල කරවා ගන්නා මෙන් ම, සිටින පාලකයකුගේ අත්තනෝමතික තීන්දු තීරණ බල රහිත කරනා පාලන ක‍්‍රමයක් අපට අවශ්‍ය බව ය.
මේ අවස්ථාවේ දී අපට ආණ්ඩුක‍්‍රම ව්‍යවස්ථා සභාව වැනි ව්‍යුහයක් නොතිබිණි නම්, ජනාධිපතිවරයාගේ වුවමනාවට, අභියාචනාධිකරණ විනිසුරු ධුරයක් සඳහා කිසිදු සුදුසුකමක් නැති, හුදෙක් ජනාධිපතිගේ කාර්ය මණ්ඩලයේ සේවය කළාට සැලකීමක් වශයෙන් කිසිවකු රටේ ඉහළ ම අධිකරණයක විනිසුරු ධුරයකට පත්වනු ඇත. ඒ, ජනාධිපතිගේ තේරීමට වඩා හැම අතින් ම සුදුසුකම් ඇති, ජ්‍යෙෂ්ඨ, කීර්තිමත් විනිසුරු දෙපළක් දැනටමත් සුදුසුකම් ලැයිස්තුවේ ඉහළින් ම සිටිය දී ය.
එවැනි රටක අධිකරණයේ ස්වාධීනත්වය ගැන කළ හැක්කේ කුමන කතාවක් ද?
මේ ජයග‍්‍රහණ සුළු ඒවා ලෙස කිසිවකුට පෙනුණත්, ඒවා අප ගමන් කරමින් සිටින ප‍්‍රජාතන්ත‍්‍රවාදය රැුකීමේ දිසාවට තැබු යෝධ පියවර ය.
මේ තීරණාත්මක අවුරුද්දේ අපට ඇත්තේ ඒ ජයග‍්‍රාහී ගමන් මගේ ඉදිරියට යෑම තෝරා ගැනීම මිස අන් කිසිවක් නොවේ. අපි දැන් ගංගාවේ අඩක් පිහිනා ඇත්තෙමු. ඉතිරි දුර අනෙක් ඉවුරට පිහිනනවා මිස, ආපස්සට හැරී පිහිනීමේ යුක්තියක් සාධාරණයක් නැත. මෙතෙක් කල් කළ පිහිනීම ගැන අපට ම විවාද, විවේචන තිබේ. එහෙත් ඒ විවේචන මත ම තබා, ලබා ගත් ජයග‍්‍රහණ සියල්ල ආපස්සට හරවන්නට අවස්ථාවක් උදා කර දීම කිසිසේත් කළ නොහැකි ය. නොකළ යුතු ය.x
