ලංකාවේ දැනට සිදුවන දේශපාලන විවාදවලට අදාළ තේමා දෙකක් ගැන මෙම ලිපියෙන් සාකච්ඡා කිරීමට අදහස් කරමි. පළමුවැන්න, ගිය සතියේ අප ආරම්භ කළ, අයිතිවාසිකම් පිළිබඳ කතිකාව පුළුල් කිරීම පිළිබඳ සාකච්ඡාව තවදුරටත් ඉදිරියට ගෙන යාමයි. දෙවැන්න යෝජිත 21/22 සංශෝධනය පිළිබඳ මතුවී තිබෙන ව්‍යාකුලත්වය වෙතින් පැන නඟින, ආණ්ඩුක්‍රම ප්‍රතිසංස්කරණ සිදුකිරීමේ මාධ්‍ය අලුත් කිරීමේ අවශ්‍යතාව පිළිබඳ අදහස පැහැදිලි කර ගැනීමයි.

අයිතිවාසිකම් පිළිබඳ කතිකාව

ගිය සතියේ ලිපියේද අප දුටු පරිදි, ලංකාවේ අයිතිවාසිකම් පිළිබඳ කතිකාව ඇත්තටම සෑහෙන ලෙස පුළුල් වී තිබේ. එහෙත් සිදුවී තිබෙන්නේ, ඒ වෙතින් මතුවී තිබෙන පුරවැසි අයිතිවාසිකම් පිළිබඳ මතුවී ඇති නව අදහස්, යෝජනා සහ තර්ක, අයිතිවාසිකම් පිළිබඳ අධිපති කතිකාවට ඇතුල් කර නොගැනීමයි. එයට ප්‍රධාන හේතු දෙකක් තිබෙන බව පෙනේ.

(i) අයිතිවාසිකම් පිළිබඳ අධිපති ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී කතිකාව, ලිබරල්, තනි පුද්ගලවාදී, ප්‍රවේශයෙන් ද, සිවිල් හා දේශපාලන අයිතිවාසිකම් රාමුවෙන් ද ඉවතට ගෙන යෑමේ බුද්ධිමය ප්‍රයත්න අප රටේ ප්‍රමාණවත් ලෙස නොමැතිවීම පළමුවැන්න ය.

(ii) දෙවැන්න වන්නේ, අයිතිවාසිකම් පිළිබඳ ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථා නීතිය ලිබරල්වාදී සහ නෛතික අනුභූතිවාදී රාමුව තුළ තවමත් සිරවී සිටීමයි. නෛතික ලිබරල්වාදය කණ්ඩායම් සහ සාමූහික අයිතිවාසිකම් පිළිගන්නේ නැත. නෛතික අනුභූතිවාදය (Legal Positivism) නීතියට සමාජ විද්‍යාත්මක හෝ සදාචාරවාදී පදනම් තිබේ යැයි පිළිගන්නේ නැත. නීතියට සමාජීය වගකීමක් ද නැත.

මෙම පසුබිම තුළ ලංකාවේ තිබෙන ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථා නීතිය පිළිබඳ අධිපති ප්‍රවේශය ගැන අපට කළ හැකි විවේචනයක් නම් එය ලංකාවට ම සුවිශේෂ පටු ලිබරල්වාදී සහ පටු නෛතික-අනුභූතිවාදී සහ ඒ නිසාම ගතානුගතිකවාදී සම්ප්‍රදායක් වී තිබීමයි. එහි ප්‍රතිඵලය වී තිබෙන්නේ, ලිබරල්, තනි පුද්ගලවාදී, සිවිල් සහ දේශපාලන අයිතිවාසිකම්වලට සමාන්තරව ස්ත්‍රීන්ගේ, සුළු වාර්ගික හා සංස්කෘතික ප්‍රජාවන්ගේ සහ පීඩිත කුල ප්‍රජාවන්ගේ පුද්ගල අයිතිවාසිකම්වලට අමතරව කණ්ඩායම්/සාමූහික අයිතිවාසිකම් සඳහා මතුවී තිබෙන ඉල්ලීම්වලට ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථාමය පිළිගැනීමක් ලබා දීමට. සාම්ප්‍රදායික ගුරුකුලවලට අයත් නීතිවේදීන්ද, ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථා සම්පාදකයින්ද, විනිශ්චයකාරවරුන්ද කැමති නොවීමයි. අයිතිවාසිකම් පිළිබඳ අප රටේ කතිකාව පුළුල් කිරීමේ ප්‍රයත්නවලදී ජයගත යුතු බාධකයක් වන්නේ මෙයයි.

සුළුතර ප්‍රජාවන්ට කණ්ඩායම්/සාමූහික අයිතිවාසිකම් නෛතිකව සහතික කිරීමට විරුද්ධව තිබෙන ප්‍රධාන ලිබරල්වාදී තර්කය හඳුනා ගැනීම ද මෙහිදී අපට ප්‍රයෝජනවත්ය. එම තර්කය මෙසේය. සමහර සුළු ජන ප්‍රජාවන් සතු සංස්කෘතික සහ සමාජ සම්ප්‍රදාය තුළ නිර්-ලිබරල් සහ එම ප්‍රජාවේ සාමාජිකයන්ගේ පුද්ගලික නිදහස ප්‍රතික්ෂේප කරන චාරිත්‍ර සහ පිළිගැනීම් තිබිය හැකිය. ළදරු විවාහ, ස්ත්‍රීන්ට වෙනස්කම් කිරීම හා පුරුෂ ආධිපත්‍යය නිදසුන්ය. සාමූහික අයිතිවාසිකම් සුළු ජන ප්‍රජාවන්ට ප්‍රදානය කළහොත්, එවිට ලිබරල්වාදය අගය කරන පුද්ගල නිදහස උල්ලංඝනය කරන චාරිත්‍රවලට සුජාතභාවය ලබාදීමක් ද වනු ඇත.

ඊට වෙනස්ව, සාමූහික අයිතිවාසිකම් ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථාගත කිරීම සඳහා ස්ත්‍රීන් ද සුළු ජන කොටස් ද, පීඩිත කුල සහ ගෝත්‍රික ප්‍රජාවන් ද වෙතින් එල්ල වන තර්කය මෙසේය. ස්ත්‍රීන් ද, සුළු ජන ප්‍රජාවන්ද අත් විඳින සමාජ-ආර්ථික අවාසි සහ වෙනස්කම් කරනු ලැබීම් වනාහී ඓතිහාසික වශයෙන් ද සමාජ හා ආර්ථික ව්‍යුහාත්මකව ද මුල් දිව ගොස් ඇති, ලිබරල් නෛතික සමානත්වය විසින් විසඳුම් දිය නොහැකි, ඒවාය. ඒ සඳහා විශේෂ නීති සහ රාජ්‍ය ප්‍රතිපත්ති අවශ්‍ය වේ. හුදෙක් පුද්ගල අයිතිවාසිකම් පමණක් ඒ සඳහා ප්‍රමාණවත් නැත.

අසාධාරණයට පාත්‍ර වී සිටින පුද්ගලයින් අයත් වන ප්‍රජා කණ්ඩායම්වල සාමූහික අයිතිවාසිකම් ද නෛතික සහ ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථාමය ප්‍රතිපාදන මාධ්‍යයෙන් ආරක්ෂා කරන සාමූහික/කණ්ඩායම් අයිතිවාසිකම් ප්‍රවේශයක් ඒ සඳහා අවශ්‍ය වේ. එම ප්‍රජාවන්ගේ පුද්ගල අයිතිවාසිකම් අර්ථවත් වීම සිදුවන්නේද එවිටය.

ලංකාවේ සමාජයේ ‘අයිතිවාසිකම්’ සම්බන්ධයෙන් සුළු ජන, ස්ත්‍රී, තරුණ සහ පීඩිත කුල ප්‍රජාවන් අතර ගොඩ නැගී තිබෙන සාකච්ඡා සහ අරගලවල පුද්ගල අයිතිවාසිකම්වලට අමතරව සාමූහික අයිතිවාසිකම් සඳහා වන ඉල්ලීම්වලින් මෙම ප්‍රවේශයේ අවශ්‍යතාව අවධාරණය වේ. සමාන නියෝජනය සහ සමාන රැකියා අවකාශ සම්බන්ධයෙන් කෝටා ක්‍රමයක් සඳහා ස්ත්‍රී ව්‍යාපාරයෙන් ඉදිරිපත් වී ඇති ඉල්ලීම නිසි ලෙස ඉටු කිරීමට නම්, ස්ත්‍රීන්ට කෝටා ක්‍රමයෙන් තහවුරු කරන සමාන නියෝජන හා රැකියා අවකාශ සඳහා ‘විශේෂ’ අයිතිවාසිකම් හිමිවිය යුතුය යන මූලධර්මය පිළිගත යුතුව තිබේ. පිතෘ මූලිකත්වය හා ස්ත්‍රී රෝෂණ මතවාද මත ගොඩ නැගුණු සමාජ ආයතන, මතවාද හා බල ව්‍යුහ විසින් ඓතිහාසික වශයෙන් ද්විතීයික පුරවැසියන් තත්වයට පත් කර ඇති ස්ත්‍රීන්ට සමාන අයිතිවාසිකම් සහතික කළ හැක්කේ, ඒ සඳහා ස්ත්‍රීන් වීම නිසාම ලැබිය යුතු ‘විශේෂ’ අයිතිවාසිකම් ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථා හා නෛතික ප්‍රතිපාදනද, රාජ්‍ය ප්‍රතිපත්ති ද මගින් ඒ බව සහතික කිරීමෙනි. ස්ත්‍රීන් වීම නිසාම අයිතිවාසිකම් අහිමි වී සිටින ස්ත්‍රීන්ට සමාන පුරවැසි අයිතිවාසිකම් හිමිවන්නේ ස්ත්‍රීන් වීම නිසාම ලැබිය යුතු ‘විශේෂ’ සාමූහික අයිතිවාසිකම් නිසාය.

ලංකාවේ පාර්ලිමේන්තුව, ඇමති මණ්ඩලය, පළාත් සභා, පළාත් පාලන ආයතන, කොමිෂන් සභා යනාදිය සම්බන්ධව ස්ත්‍රී නියෝජනය මෙන්ම තරුණ නියෝජනය සහතික කිරීම ද විශේෂ කණ්ඩායමේ අයිතිවාසිකම් පිළිබඳ ප්‍රවේශයක් තුළින් තහවුරු කළ යුතුව තිබේ. ලංකාවේ දේශපාලනය, දේශපාලන පක්ෂ, රාජ්‍ය සේවය, ඇමති මණ්ඩල, කොමිෂන් සභා යන සෑම බල ක්ෂේත්‍රයකම ආධිපත්‍යය නියෝජනය වී තිබෙන්නේ ජ්‍යෙෂ්ඨ පුරවැසියන්ටය. ඒ සියල්ල තරුණ පුරවැසියන් බැහැර කර තිබෙන බලකොටු වැනිය. 1960 ගණන්වල අග භාගයේ සිට දැනට තිබෙන ගාලුමුවදොර අරගලය දක්වා, දශක ගණනාවක්ම, සිංහල, දෙමළ, උඩරට දෙමළ හා මුස්ලිම් සමාජවල තරුණ කොටස්වල නිරන්තර ඉල්ලීමක් වී තිබෙන්නේ, අප රටේ ජ්‍යෙෂ්ඨ පරම්පරාවේ ආධිපත්‍යයට හසුවී තිබෙන දේශපාලන, සමාජ, ආර්ථික, අධ්‍යාපන යනාදි ක්ෂේත්‍රවල තීරණ ගැනීමේ බලකොටුවල දොරටු තමන්ටද විවෘත කරන ලෙසය. එහෙත් එම ආයාචනයන්ට කන්දීමට, දශක ගණනාවක ලේ වැගිරීම්වලින් පසුව පවා, අප රටේ බලය හිමි වැඩිහිටි පරම්පරා සූදානම් නැත. තමන්ටද අවකාශ ලබාදෙන ලෙස තරුණ පරම්පරාවලින් නිබඳව නැගෙන මෙම ආයාචනාවලට ප්‍රතිචාර දැන්වීමේ එක මගක් වන්නේ, මහජන ක්ෂේත්‍රයේ සෑම අංශයකම සමාන නියෝජනය සඳහා තරුණ තරුණියන්ටද මූලික අයිතිවාසිකමක් තිබෙන බව ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථාවෙන් සහතික කර, එය අයිතිය යථාර්ථයක් කෙරෙන ප්‍රතිපාදන සැපයීමයි.

ඉහත සඳහන් නිදසුන් දෙකෙන්ම පෙනෙන්නේ, සමාජ සමානත්වය සහ සමාජ සාධාරණත්වය මත පදනම්ව, දැනට බැහැර කිරීමට ලක්වී තිබෙන සියලු සමාජ කොටස්වලට සමාන අයිතිවාසිකම් හා සමාන පුරවැසිභාවය සහතික කිරීමේ ප්‍රවේශයක් තුළින් අප රටේ ‘අයිතිවාසිකම්’ පිළිබඳ කතිකාව පුළුල් කළ හැකි බවයි. ඒ සඳහා අයිතිවාසිකම් පිළිබඳ ලිබරල්වාදී සහ නෛතික අනුභූතිකවාදී ප්‍රවේශවල සීමා අතික්‍රමණය කිරීමටද සිදුවේ. ලිබරල්, සමූහාණ්ඩුවාදී සහ සමාජ ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී ප්‍රවේශවල සංයෝගයක් ඒ සඳහා අවශ්‍ය වේ. ලංකාවේ මහජන අරගලවලින් ඒ සඳහා අවකාශ ද විවෘත වී තිබේ. එම අවකාශය ප්‍රයෝජනයට ගැනීමට සූදානම් බුද්ධිමය ක්‍රියාකාරී ශ්‍රේණි අතර ඇතිවන දේශපාලන සාකච්ඡාවල න්‍යාය පත්‍රයට මෙම තේමාව එක්කර ගැනීම වැදගත් වන්නේ එබැවිනි.

21 සංශෝධනයේ ඉරණම සහ 22 සංශෝධනය

දැනට පෙනෙන්නේ, 21 සංශෝධනය පිළිබඳ අදහස ගෝඨාභය-රනිල් ආණ්ඩුවද, පොදු ජන පෙරමුණද විසින්, රාජපක්ෂ පවුලේම උවමනාවලට ගැළපෙන පරිදි සම්පූර්ණයෙන්ම පාහේ දියාරු කරනු ලැබ ඇති බවයි. දියාරු 21 සංශෝධනයක් පාර්ලිමේන්තුවෙන් සම්මත කර ගැනීම, ලංකාවේ දේශපාලනයෙන් ඉවත් කරනු ලැබීමේ ඉරණමෙහි දොරකඩෙහිම සිටි රාජපක්ෂ පවුලේ දේශපාලන පුනරාගමනයේ සංකේතවත් ජයග්‍රහණය වීමටද හැකිවිය හැකි බව පෙනේ.

රාජපක්ෂ පවුල් බලය බිඳ දැමීමේ අවියක් විය හැකිව තිබුණු 21 වැනි සංශෝධනය මෙවන් පසුබෑමකට හා ඉරණමකට ගොදුරු වීම වෙතින්, ආණ්ඩුක්‍රම ප්‍රතිසංස්කරණයේ දේශපාලනය ගැන අප සමාජයේ ක්‍රියාකාරී ප්‍රතිසංස්කරණවාදී කොටස්වල අවධානයට යොමුවිය යුතු නිරීක්ෂණ කිහිපයක් කළ හැකි ය. ඒවා මෙපරිදි ය.

(i) 21 වැනි සංශෝධනයක් අර්ථවත් ලෙස ඉදිරියට ගෙන යාමට නම් එය සමස්ත වශයෙන් ආණ්ඩුක්‍රමයම ප්‍රතිසංස්කරණය කිරීමේ පුළුල් න්‍යාය පත්‍රයක් සමග සම්බන්ධ කළ යුතුව තිබේ. ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථාවේ කොටස් සංශෝධනය, සමස්ත ආණ්ඩුක්‍රම ප්‍රතිසංස්කරණ ව්‍යාපෘතියකින් සහ අරගලවලින් හුදෙකලා නොකළ යුතුය යන්න අප මේ දිනවල ඉගෙන ගත යුතු ප්‍රධාන පාඩමකි.

(ii) ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථාවේ කොටස් සංශෝධනයත්, සමස්ත ආණ්ඩුක්‍රම ප්‍රතිසංස්කරණත්, ලංකාවේ රාජ්‍යය, ආණ්ඩුක්‍රමය හා දේශපාලන ව්‍යුහ නැවත-ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී කිරීමේ සමස්ත ව්‍යාපෘතියක එකිනෙකට බැඳුණ අංග විය යුතුය. දශක පහක් තිස්සේ එක දිගට පසුබෑමට ලක්වී ඇති ලංකාවේ ආණ්ඩුක්‍රමික ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය නැවත ගොඩනැගිය හැක්කේ, විධායක ජනාධිපති ක්‍රමයේ වරින් වර සිදු කරන සංශෝධන තුළින් නොවේ. පාර්ලිමේන්තු ක්‍රමයට නැවත යෑමෙන් පමණක්මද නොවේ. ඊට වඩා පුළුල් ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදීකරණ න්‍යාය පත්‍රයක් පිළිබඳ කතිකාවක් ගොඩ නගා, ඒ සඳහා සමාජයද සූදානම් කිරීමෙනි. එයට හේතුව, ලංකාවේ ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය ප්‍රතිෂ්ඨාපනය කිරීම, ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී සහ නිර්ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී බලවේග අතර සිදුවන සටනක්ද වන නිසාය. දැනට 21 සංශෝධනය වටා දිග හැරෙන්නේද එම සටනයි.

(iii) ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී ආණ්ඩුක්‍රම ප්‍රතිසංස්කරණ ව්‍යාපෘතියක් ලංකාවේ සාර්ථක වීමට නම්, ලංකාවට අලුත් සහ ප්‍රතිසංස්කරණවාදී දේශපාලන පන්තියක්ද සමාජ-දේශපාලන සන්ධානයක්ද අවශ්‍ය වේ. දැනට ආණ්ඩු බලයේ සිටින දේශපාලන පන්ති කොටස් වනාහී ප්‍රතිසංස්කරණවාදී විභවයක් හෝ හැකියාවක් නැති, ගතානුගතික-අවස්ථාවාදී කණ්ඩායම් බව පැහැදිලිය. දියාරු 21 සංශෝධනයක් ගෙන ඒමෙන් ඈතට ගිය ප්‍රතිසංස්කරණ හැකියාවක් ඔවුන්ට නැත.

(iv) ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී ආණ්ඩුක්‍රමික ප්‍රතිසංස්කරණ සඳහා දේශපාලන අවකාශය විවෘත කරන ලද්දේ ලංකාවේ පුරවැසි විරෝධතා ව්‍යාපාරය විසිනි. එහෙත් එම අවකාශය සාධනීය ලෙස ප්‍රයෝජනයට ගැනීමට පාර්ලිමේන්තුවේ සිටින විරුද්ධ පක්ෂ සියල්ල අසමත් වී ඇත. මෙම ප්‍රතිසංස්කරණ මොහොත ගිලිහී යාම ගැන සජබ, ජවිපෙ සහ ටීඑන්ඒ යන ප්‍රධාන විරුද්ධ පක්ෂ තුන වගකිව යුතු වෙයි.

මෙම පසුබිම තුළ ලංකාවේ ප්‍රජාතන්ත්‍රීයකරණ අරගල මුහුණ දෙන නව සන්දර්භයේ පහත සඳහන් ලක්ෂණ තිබේ. ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී ප්‍රතිසංස්කරණ මොහොතේ ජවය දැන් දුර්වල වෙමින් තිබේ. එයට ප්‍රධාන හේතුව, පුරවැසි විරෝධතා ව්‍යාපාරයේ ගතිකත්ව බලය පත්වී ඇති පසුබෑමයි. එය මැයි 09-10 සිදුවීම්ද, රනිල්-ගෝඨාභය සන්ධානයද පසුබිම් කරගෙන සිදුවූවකි. පුරවැසි විරෝධතා ව්‍යාපාරය සටන්කාමී වාමාංශික කණ්ඩායම්වල මෙහෙයවීමට පාත්‍රවීම, පුරවැසි ව්‍යාපාරයේ බහුජන ස්වභාවය තීරණාත්මක ලෙස දුර්වල කිරීමටද තුඩු දී තිබේ. ජවිපෙ සහ පෙරටුගාමී සමාජවාදී පක්ෂවල මූලෝපායික වැරදි මෙම පසුබෑමට දායක වූ බව රහසක් නොවේ. පුළුල් මහජන විරෝධතා ව්‍යාපාර වේගයෙන් ඉදිරියට යද්දී, ඒවාට රැඩිකල් වාමාංශික පක්ෂ සිදු කරන මැදිහත්වීම්වල අනපේක්ෂිත දේශපාලන ප්‍රතිඵල ඇතිවිය හැකිය යන්න එයින් උගත යුතු පාඩමකි.

එහෙත් පුරවැසි අරගලය නව ස්වරූප ගනිමින් ඉදිරියට යයි. දැනට තිබෙන ආර්ථික, සමාජ හා දේශපාලන අර්බුදය ඉදිරියේ එය දිගටම පවතිනු ඇත. දැනට පසුබෑමට ලක්වී ඇති ආණ්ඩුක්‍රම සංශෝධන ව්‍යාපාරයද අලුත් කළ යුතු බව පෙනේ. ආණ්ඩුක්‍රම සංශෝධන ව්‍යාපාරය තුළ පසුගිය සති කිහිපය තුළ ප්‍රදර්ශනය වූ ප්‍රධාන දුර්වලතා කිහිපයක් පහත සඳහන් පරිදි හඳුනා ගත හැකිය.

(i) 21 වැනි සංශෝධන ප්‍රයත්නවල තිබූ ප්‍රභූත්වවාදී ප්‍රවේශය එනම්, 21 වැනි සංශෝධනයේ අන්තර්ගතය හා එය ඉදිරියට ගෙන යෑමේ ක්‍රියාවලිය දේශපාලන ප්‍රභූන්, පක්ෂ නායකයන් සහ ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථා විශේෂඥයන් කිහිප දෙනෙකු වෙත සීමාවීම.

(ii) එම ප්‍රභූත්වවාදයේ ප්‍රතිඵලයක් ලෙස, 21 සංශෝධන ප්‍රයත්නය පුරවැසි ව්‍යාපාරයෙන් සහ මහජනතාවගෙන් හුදෙකලා වීම.

(iii) වඩා හොඳ එකක් විය හැකිව තිබුණු 21 වැනි සංශෝධනයේ අරමුණු හා අන්තර්ගතය, අධිපති දේශපාලන පන්තියේ පසමිතුරු කණ්ඩායම්වල දේශපාලන තරගයේ සහ බල අරගලයේ ගොදුරක් බවට පත්වීම.

(iv) තමන් යෝජනා කළ 21 වැනි සංශෝධනය පුළුල් ආණ්ඩුක්‍රම ප්‍රතිසංස්කරණ ව්‍යාපාරයක කොටසක් ලෙස ඉදිරිපත් කිරීමට වඩාත් විස්තෘත සංශෝධන යෝජනාවක් ඉදිරිපත් කළ සජබයද අපොහොසත් වීම.

(v) ආණ්ඩුක්‍රම ප්‍රතිසංස්කරණ සඳහා ඒකාබද්ධ දේශපාලන ප්‍රයත්නයක් ගැනීමට සහ ඒ මගින් එය මහජන ව්‍යාපාරයක් බවට පත් කිරීමට අවශ්‍ය සාකච්ඡා ආරම්භ කිරීමටවත් විරුද්ධ පක්ෂවලට නොහැකි වීම.

නව අවකාශයක්?

එහෙත් මෙම පසුබෑම ආපසු හැරවීමේ අවකාශයක් මෙම වසර අවසන් වීමට පෙර නැවත විවෘත වීමට හොඳටම ඉඩ තිබේ. එය වනාහී ඉදිරියේදී උත්සන්නවීමට නියමිත ආර්ථික හා සමාජ අර්බුදවල ප්‍රතිඵල ලෙසය. එම පසුබිම තුළ ගෝඨාභය-රනිල් ආණ්ඩුවත් බරපතළ අවුලකට පත්වීම වැළැක්වීම දුෂ්කර වනු ඇත. දැනට වේගයෙන් ගොඩනැගෙමින් තිබෙන සමාජ අසහනය, මහජන කෝපය සහ හෙට දවසක් පිළිබඳ අපේක්ෂා භංගත්වය පුපුරා යෑමට ඇති ඉඩකඩ බොහෝය. මහජනයා නැවතත් පාරට බැසීම එවිට වැළැක්විය නොහැකි වනු ඇත.
එවැනි විය හැකි සමාජ පිපිරීමක් ඉදිරියේ විරුද්ධ පක්ෂවල දේශපාලන මැදිහත්වීම කවරාකාර විය යුතු ද? පුරවැසි ව්‍යාපාරයේ න්‍යාය පත්‍රය කුමක් විය යුතුද? පසුගිය මාස තුන තුළ අත්දැකීම් වෙතින් ඉගෙන ගත යුතු තවත් පාඩමක් වන්නේ පාර්ලිමේන්තුවේත්, ඉන් පිටතත් සිටින විරුද්ධ පක්ෂ සහ පුරවැසි ව්‍යාපාර අතර මූලෝපායික සන්ධානයක් ගොඩ නගා ගැනීමේ අවශ්‍යතාවයි. ඒවා එකිනෙකින් වෙන්ව හා හුදෙකලාව සිටීමේ වාසිය ලැබෙන්නේ ‘සතුරාට’ බව දැන්වත් එම පාර්ශ්ව විසින් අවබෝධ කරගත යුතුව තිබේ. මෙම වසර අවසන්වීමට පෙර පාර්ලිමේන්තු මැතිවරණයක් පැවැත්වීමට ආණ්ඩුවට සාර්ථකව බලකිරීමට හැකිවනු ඇත්තේද එවිටය.

නව පාර්ලිමේන්තු මැතිවරණයක් තුළින් නව පාර්ලිමේන්තුවක් තෝරා ගැනීමට මහජනතාවට ඉඩදීමේ වැදගත්කම 21 සංශෝධනයට පත්වී තිබෙන ඉරණම වෙතින්ද අවධාරණය කෙරේ. ගෝඨාභය-රනිල්-පොහොට්ටු ආණ්ඩුව දැන් කර තිබෙන්නේ, 21 සංශෝධනය තුළින් ගෝඨාභය රාජපක්ෂ 20 වැනි සංශෝධන ජනාධිපතිවරයා ලෙස, ඔහුගේ ධුර කාලය අවසන් වන තුරු තබාගෙන සිටීමේ සහතිකය දීමයි. මෙයින් ඉගෙන ගත යුතු වැදගත්ම දේශපාලන පාඩමක් නම්, දැනට තිබෙන පාර්ලිමේන්තුව වනාහී 20 සංශෝධනය අහෝසි කිරීම, විධායක ජනාධිපති ධුරය අහෝසි කිරීම, ගෝඨාභය රාජපක්ෂ ධුරයෙන් ඉවත් කිරීම යන කිසිදු අරමුණකට සේවය කළ හැකි පාර්ලිමේන්තුවක් නොවන බවයි. ඒ සඳහා රටේ දැනට පවතින මහජන මතය ප්‍රත්‍යක්ෂ හා නියෝජනය කරන නව පාර්ලිමේන්තුවක් අවශ්‍යය.

එහෙත් බෙදී සිටින විරුද්ධ පක්ෂ සහ මහජන ව්‍යාපාරවලින් හුදෙකලා වී සිටින විරුද්ධ පක්ෂවලට, එවැනි ආකාරයේ නව පාර්ලිමේන්තුවක් නිර්මාණය කිරීමට නොහැකිය. සම්පූර්ණයෙන් නව ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථාවක් කෙටුම්පත් කර සම්මත කර ගැනීමට අවශ්‍ය මහජන වරමක් පුරවැසියන් වෙතින් ලබා ගැනීමටද, බෙදී ගිය හා පුරවැසි ව්‍යාපාරයෙන් හුදෙකලා වූ විපක්ෂවලට නොහැකිය. ඉදිරි කාලයේදී නව දේශපාලන ආරම්භයක් සඳහා විවෘත විය හැකි දේශපාලන අවකාශයෙන් සාධනීය ලෙස ප්‍රයෝජනයට ගැනීමට නම්, විරුද්ධ පක්ෂත්, මහජන ව්‍යාපාරත්, මූලෝපායික වශයෙන් නව ආරම්භයක් සඳහා දැන්ම සිටම සැලසුම් කළ යුතුය. ඒ සඳහා සාකච්ඡා ආරම්භ කළ යුතුය. ■

සුප්‍රකට ව්‍යාපාරික ධම්මික පෙරේරා පාර්ලිමේන්තු මන්ත්‍රීධුරයක දිව්රුම් දීමෙන් අනතුරුව මාධ්‍ය ඔස්සේ පැවසූ කරුණු දෙකක් ගැන මම කල්පනා කළෙමි.

පළමු වැනි කාරණය නම්, ඔහු පැවසුවේ ‘මම ආවෙ ඩොලර් හදන්න‘ යන්න ය.

දෙවෙනි කාරණය නම් ‘තමා මේ ගිලෙන නැවක් යයි නොසිතන බවත්, සෙලවෙන නැවක් යයි සිතන බවත්‘ යන්නය. එකරුණ පැහැදිලි කරමින් ඔහු තව දුරටත් පැවසුවේ ‘රටේ ඩොලර් හිඟයක් නිසා ඇති වී තිබෙන ප්‍රශ්නයක් මිස වෙනත් ප්‍රශ්නයක් නැති බව‘ ය.

දැඩි ආත්ම විශ්වාසයකින් අමාත්‍ය පදවියක් ධම්මික පෙරේරා ලබා ගන්නේ විනාශය කරා තල්ලු වෙමින් තිබෙන ලංකාව බේරාගෙන ජන ජීවිතය ආරක්ෂා කිරීමට ද? එසේ නැත්නම් රාජපක්ෂලා රැක ගැනීමට ද?

ප්‍රථමයෙන් කිව යුත්තේ මේ ලියුම්කරු රාජපක්ෂලාට විරුද්ධ පුද්ගලයෙකු බව ය. අනෙක නම් ලංකාව බංකොළොත් වුණේ රාජපක්ෂලා හොරකම් කිරීම නිසාය යන්න දැඩිව විශ්වාස කරන බව ය.

ධනය සහ බලය

පෘතග්ජනයන් ධනයට, ධනය රැස් කිරීමට කැමතිය. ලංකාවේ ඇතැම් භික්ෂූහු ගිහියන්ටත් වඩා ධනය රැස් කිරීමට කැමැත්තෝ වෙති. ධනය ඇති තරම් තිබේ නම් සියලු සැප සම්පත් විඳින්නට පුළුවන් යයි සිතීම බොහෝ පෘතග්ජනයන්ගේ හැඟීම ය. ධනය රැස් කිරීමට මිනිස්සු අපමණ දුක් විඳිති. ජීවත්වීම සඳහා යමක් හම්බ කර ගැනීමට දුක් විඳීමට වඩා – ‘ධනය රැස් කිරීමට දුක්විඳීම‘ වෙනස් ය.

ධනය උත්පාදනය වෙනුවෙන් තම කුසලතා භාවිතයට ගෙන මහා පරිමාණයෙන් ව්‍යාපාර ගොඩ නඟන්නන් රටකට – රටක දියුණුවට අවශ්‍යම වේ. දහස් ගණනකට ජීවනෝපායන් විවිධ මට්ටම්වලින් නිර්මාණය සහ පොදුවේ රටේ දියුණුවට අවශ්‍ය බදු ආදායම් වැඩි කිරීම මහා පරිමාණයේ ව්‍යාපාරවලින් සිදු වේ.

ධම්මික පෙරේරා මහා පරිමාණයේ ව්‍යාපාර ජාලයක හිමිකරුවෙකු වෙමින් ලංකාවේ අංක එකේ ධනවතා බවට පත් විය. ඔහු අද ජීවත් වන්නේ මනුෂ්‍යයෙකුට විඳින්නට හැකි ඉහළම සැප සම්පත් විඳිමිනි. බැලූ බැල්මට පෙනී යන්නේ ඔහු දේශපාලනයට අවතීර්ණ වන්නේ සියල්ල තාවකාලිකව හෝ හැර දමා බව ය.

දේශපාලනයෙන් මහා ධනවතෙකු වන්නා චෞරයෙකි. ව්‍යාපාර ගොඩ නඟා – උරුම කරගෙන, ඒවා සාර්ථකව කරගෙන යමින් පිළිගත් ශිෂ්ට සම්මතයන්ට අනුව – නීති ගරුකව ලාභ ලබා ධනවත් වන්නා චෞරයෙක් නොවේ.

ධම්මික පෙරේරා ධනවතෙකු වීම සම්බන්ධව පැහැදිලි අදහස් ඇත. කැෂිනෝ ව්‍යාපාරය සහ කොටස් වෙළඳ පොළේ ආයෝජනය කිරීම ඒ අතර ප්‍රධාන ය. ධම්මික ධනවත් වීම සම්බන්ධ එක අදහසක් පැහැදිලි නැත. මන්ද ඊට නිසි මූලාශ්‍ර නැති කම ය. ඒ අදහස නම් රාජපක්ෂ පවුලේ මුදල් කළමනාකරණය සිදු කළේ ධම්මික යන්නය. මේ අදහස ධම්මික පෙරේරාට ප්‍රතික්ෂේප කළ හැකිය. ඒ අනුව ධම්මික සතු ධනය ඔහු විසින්ම උපයන ලද ධනය යයි අපි පිළිගනිමු. එසේ නම් ධම්මික පෙරේරා ආණ්ඩුකරණයට පිවිසීම අහසේ පියාසර කරන ගුවන් යානයකින් මුහුදට පැන්නා වැනි වැඩක් නොවේ ද? ඒ අපට හිතන්නට පුළුවන් තරම නිසා විය හැකිය. ධම්මිකට අනුව තමාගේ දේශපාලන සම්ප්‍රාප්තිය රට අර්බුදයෙන් ගොඩ ගැනීම ය. ඊට අදාළව ඔහුට කරන්නට තිබෙන්නේ ‘ඩොලර් හැදීම‘ ය. කොතරම් සැහැල්ලුවකින් ද ඔහු මේ අදහස පවසන්නේ!

අසීමිත ලෙස ධනය රැස් කළ ධනවතෙකු ඒ සියල්ලෙන් මිදෙන්නට හෝ ඈත් වන්නට කල්පනා කිරීම හේතු දෙකක් නිසා විය හැකිය.

එකක් නම්, ධනය රැස් කිරීමෙන් හෙම්බත්ව සියල්ල හැර දමා අපිස් දිවි පෙවතක් – මුනිවරයෙකුගේ දිවි පෙවතක් අපේක්ෂා කිරීම ය.

අනෙක නම් ධනයට වඩා වැදගත් දෙයක් තවත් ඇති බැවින් එය උරුම කර ගැනීමට කල්පනා කිරීමය. එය නම් බලය යි.

ධනවතෙකුට – මහා පරිමාණයේ ව්‍යාපාරිකයෙකුට ද බලය නම් ‘ශක්තිය‘ ඇත. ඒ බලයට වඩා ‘බලගතු බලය‘ හෙවත් ‘ශක්තිය‘ වන්නේ දේශපාලන බලය යි.

අභාවප්‍රාප්ත කිලී මහාරාජා මේ ‘ද්විත්ව බලය‘ම අභ්‍යාස කළ පුද්ගලයෙකි. එහෙත් ඔහුගේ අභාවයෙන් පසුව ඔහු අභ්‍යාස කළ දේශපාලන බලය නිමවී යාම නියමය වේ. කිලී මහාරාජා ධන බලයේ මහිමයෙන් රටේ නායකයා බවට පත් වුණේ නම් ඔහුගේ බලය නිමවී නොයන බලයකි. බණ්ඩාරනායක – සේනානායක – ජයවර්ධන යන චරිත මිය ගිය පුද්ගලයන් වුවත් ලංකාවේ ආණ්ඩුකරණයෙහි නිමග්න වීමෙන් භුක්ති විඳි බලය, අභ්‍යාස කළ බලය අසාමාන්‍ය එකකි. ව්‍යාපාර ජාලයක් සම්බන්ධ තීන්දු තීරණ ගැනීමට වඩා රටක් සම්බන්ධව තීන්දු තීරණ ගැනීමට පුළුවන් වීම ලංකාව සම්බන්ධයෙන් හරිම අමුතු බලයකි. රටක් නැත්තට නැති කිරීමට – රටක නීතිය අවශ්‍ය අන්දමට කණපිට හැරීමට මේ අමුතු බලයට හැකිය. (මේ අමුතු බලය ලංකාවේ තරම් වෙන ශිෂ්ටසම්පන්න රටක තිබේදැයි නොදනිමි)
ධම්මිකගේ අභිප්‍රාය කුමක් ද?

මට හිතෙන අන්දමට ධම්මික පෙරේරාගේ අභිප්‍රාය වී තිබෙන්නේ ආණ්ඩුකරණයෙහි තීරණාත්මක චරිතයක්ව ඉක්බිතිව රටේ නායකත්වයට පත්ව භුක්ති විඳින බලය – අභ්‍යාස කරන බලය (හරිම අමුතු බලය) උරුම කර ගැනීමේ අරමුණක පිහිටා සිටින බව ය.

හොරකම් කිරීම හා මිනීමැරීම හැර වෙන දෙයක් කළ නොහැකි පුද්ගලයන් ආණ්ඩුකරණයේ තීරණාත්මක චරිත බවට පත්ව ඉන් එහාට ගොස් තිබෙනවා නම් ‘යම් හැකියාවක් – ශක්තියක්‘ තිබෙන මට බැරි ඇයි? යන පැනය ධම්මික තමාගෙන් ඇසුවා වෙන්නටත් පුළුවන.

තරඟය දිනන්නට පන්දු හයකින් ලකුණු හතළිස් පහක් රැස් කළ යුතුය. මේ අවසන් කඩුල්ලයි. ඒ කඩුල්ලට පැමිණ සිටින්නේ පිතිකරුවෙකු නොව දඟ පන්දු යවන්නෙකි. කුමක් කළ යුතු ද? කඩුල්ල රැකගෙන හැම පන්දුවකටම හයේ පහරවල් එල්ල කළ යුතුය. එපමණක් නොව නිපන්දුවක් ද උරුම කර ගත යුතුය. මේ තරඟය දින්නොත් ඔහු වීරයෙකි.

දැන් ධම්මික කඩුල්ලට පැමිණ සිටියි. අපි නරඹමු.

රටක නායකත්වය නම් සිහිනය

මෑත කාලයේ රටේ නායකත්වයට ජන වරමක් ලබන්නට හැකි බල ව්‍යුහයක් උරුම කරගෙන සිටි, එහෙත් එය නොහැකි වුණ අවාසනාවන්තම පුද්ගලයා රනිල් වික්‍රමසිංහ නම් වේ. පසුගිය ජනාධිපතිවරණයේ දී ගෝඨාභයට එරෙහිව එජාපයෙන් නාම යෝජනා ඉදිරිපත් කිරීමට රනිල් වික්‍රමසිංහට නෛතික අවකාශය තිබුණ නමුත් ජයග්‍රහණය කළ නොහැකිය යන අදහස පක්ෂය තුළින් ප්‍රබලව මතු වූ හෙයින් ඔහුට පසු බසින්නට සිදු විය. මේ පසුබිම තුළ කරූ ජයසූරියට පිරිසක් ද, සජිත් ප්‍රේමදාසට පිරිසක් ද කැමැත්ත පළ කර සිටි වගත් නොරහසකි. රනිල් මේ දෙදෙනාගෙන් කිසි කෙනෙකුට අපේක්ෂකත්වය නොදෙන තැනක සිටියේය. අවසන මංගල ඇතුළු පිරිසකගේ මැදිහත්වීමෙන් සජිත් ඇතුළු පිරිසක් කඩාගෙන යාමට පියවර ගැනීම නිසා එපා වාහෙට හොදි බෙදන්නා සේ රනිල් සජිත්ට අපේක්ෂකත්වය ලබා දුන්නේය. ලබා දුන්නත් ඔහු ජයග්‍රහණයට නොව පරාජයට අවශ්‍ය පදනමය ගොඩ නැඟුවේ.

සජිත්ට අපේක්ෂකත්වය දෙනවාද නැද්ද යන අල්ල පනල්ලේ රනිල් තව දෙයක් කළේය. එය නම් සජිත් – කරූ දෙන්නාම නැතිව පොදු අපේක්ෂකයෙකු වෙනුවෙන් කල්පනාවකින් යම් පිළිවෙතකට අවතීර්ණ වීම ය. ඔහු තෝරා ගත් පොදු අපේක්ෂකයා වූයේ ධම්මික පෙරේරා ය. මේ කාරණය මාධ්‍ය මැනවින් වාර්තා කළ අන්දම අපට මතක ය.

කරූ සහ සජිත් දෙදෙනාම එක ගලෙන් දඩයම් කරනු රිසියෙන් රනිල් උන් හිටි ගමන් ධම්මික පෙරේරාගේ නිවසටම ගොස් පොදු අපේක්ෂකයා බවට ඉදිරිපත්වන ලෙසට යෝජනා කර ඇත. මේ යෝජනාවේ අරමුණ ධම්මික ජනාධිපති කිරීම ද? අපට වැටහෙන අන්දමට නම් අරමුණ රාජපක්ෂලා අතට බලය උරුම කර දීම ය. කෙසේ වුව තමන්ට පොදු අපේක්ෂකයා වන්නැයි රනිල් නිවසටම පැමිණ ආරාධනා කිරීම විහිළුවක් නොවන බව ධම්මික පෙරේරා වටහාගෙන ඊට අවශ්‍ය ප්‍රතිඥාව රනිල්ගෙන් ලබාගෙන රටේ නායකයා බවට පත්වීමේ සිහිනය පළවෙනි වතාවට දුටුවේ යයි මම අනුමාන කරමි.

එහෙත් රනිල්ට අවශ්‍ය අන්දමට පොදු අපේක්ෂකයෙකු ඉදිරිපත් කරන්නට නොහැකි විය. සජිත්ට අවස්ථාව ලබා දෙන්නට සිදු විය.

මේ ක්‍රියාදමය නිසා ධම්මික පෙරේරා තුළ ඇති වන්නේ රාජ්‍ය පාලනය උරුම කරගැනීම සම්බන්ධයෙන් නැවුම් බලාපොරොත්තුවකි. සිය ව්‍යාපාරවල පැවැත්ම වෙනුවෙන් ද වග බලා ගනිමින් රාජ්‍ය පාලනය සඳහා සැලසුම් සම්පාදනය කිරීමට ධම්මික නැඹුරු වුණ අන්දම ඔහු විවිධ මාධ්‍ය අවකාශයන් භාවිත කරමින් විදහා පෑවේය. ඒ වෙනුවෙන් ඔහු නිසි විශේෂඥයන්ගේ සහාය ලබමින් රටේ මූලික ප්‍රශ්න අධ්‍යයනය කර තමා බලයට පත්වුවහොත් රාජ්‍ය පාලනය කරන අන්දම විධිමත් අන්දමින් අදාළ ක්ෂේත්‍ර විශ්ලේෂණය කිරීමේ ද නිමග්න ව සැලසුම් සම්පාදනය කිරීම ද සිදු කළ බව අසන්නට ලැබේ.

ලංකාව ගොඩ නැඟීමට අවශ්‍ය අධ්‍යාපන ප්‍රතිසංස්කරණයක අවශ්‍යතාව වටහා ගන්නා ධම්මික ඒ ඔස්සේ සිය ප්‍රතිරූපය ගොඩ නඟා ගැනීම පිණිස ෘඡ ෑෘඹක්‍්ඔෂධභ යු ටියුබ් චැනලය නිර්මාණය කළේය. ඒ වෙනුවන් විශාල මුදලක් ආයෝජනය කොට සමාජ සේවයක අඩිතාලම දැමූ බව ද වාර්තා වේ. වසංගත සමයේ එය සාර්ථකව ව්‍යාප්ත කිරීමට ද ඔහු සමත් විය. මේ කටයුතු පිටුපස එදා ජනාධිපති අපේක්ෂකත්වය නොලැබුණත් කවදා හෝ මම රටේ නායකයා වෙමි යන සිහිනයෙන් – දැඩි අරමුණකින් ධම්මික පෙරේරා කටයුතු කළ බව අප්‍රකට සත්‍යයක් යයි මම අනුමාන කරමි.

තතු කෙසේ වුව පසුගිය ජනාධිපතිවරණයේ දී ධම්මික වැඩ කරන්නේ ගෝඨාභයගේ ජයග්‍රහණය වෙනුවෙනි. එය ඔහුට එය නොකර බැරි කටයුත්තකි. මන්ද ඔහු ඒ පිළේ සාමාජිකයෙකු බැවිනි. එනමුත් ඔහු එය කරන්නේ රනිල් විසින් රෝපණය කරන ලද බීජයට සීරුවට ප්‍රාණය දෙමින් විය යුතුය.

ගෝඨාභය පාලනය ධම්මික ඇතුළු මහා පරිමාණ ව්‍යාපාරිකයන් පිරිසකට නරක නොවීය. ඊට හේතුව අන්ධකාරයේ ගමනක් යන්නට මහමඟට බැස්ස අන්ධයෙකුට කාගේ වුව කණවැල ඇල්ලීම පිහිටක් බැවිනි.

ගෝඨාභයගේ පාලනය අසාර්ථක වීම සිදු වන විට ව්‍යාපාරික ධම්මික දේශපාලනයට අවතීර්ණ වීමේ පසුබිමේ තදින් හෝම්වර්ක් කරමින් සිටියේ තරමක දුර පාරකින් මාවතට පිවිසීමට බවට දැන ගන්නට තිබේ. එහෙත් ඔහුට කෙටි පාරකින් ආණ්ඩුකරණයට අවස්ථාව උදාවෙයි. මේ අවස්ථාව ඔහුට ප්‍රදානය කරන්නේ රනිල් ද? නැත්නම් බැසිල් ද? නැත්නම් රනිල් -බැසිල් එකඟතාව අනුව ගෝඨා ද?

නිර්භීත තීන්දුවක්

මැති සභයට කාලයක් තිස්සේ පැමිණියේ හිඟන්නන් (දැනුම – කුසලතා හා ආර්ථික පදනම අනුව) වැනි චරිත ය. එහෙත් ඔවුන් ධනපතියන් බවට පත් වන්නේ අලංකාර පහරවල් කල් නොමරා එල්ල කරමින් ශතක රැස් කරන්නන් ලෙසිනි. ධම්මිකට ධනපතියෙකු වෙන්නට මැති සභය අවශ්‍ය නැත. මන්ද ඔහු මැති සභයට එන්නට වරමක් ලබන්නේ ධනපතියෙකු බැවිනි. මේ තීන්දුව ඔහු ගන්නේ මොළේ අමාරුවක් නිසා විය නොහැකිය. ඔහු මේ තීන්දුව ගන්නේ පැහැදිලි ගේම් ප්ලෑන් එකක් ඇතිව විය යුතුය. ඒක කුමක් ද?

ධම්මිකට ලැබෙන අමාත්‍ය පදවියට අයත් ආයතන යනු රටේ වැදගත් හා ප්‍රබලම ආයතනයි. මේ ලැයිස්තුව සකස් කළේ කවුරුන් ද? මේ ලැයිස්තුව සකස් කළේ ධම්මිකම විය හැකිය. කවුරුන් සකස් කළත් රනිල් ඊට එකඟ වී තිබේ. මෙතුළ රනිල්ගේ අසාර්ථකවීම නිල නොවන අන්දමට පිළිගැනීමක් ද ඇත. ඔහු සාර්ථක පදනමක සිටියේ නම් බැසිල්ගෙන් පුරප්පාඩු වන මන්ත්‍රී ධුරයේ දිව්රුම් දෙන්නේ සාගල රත්නායකය. මේ ඇමති පදවිය ලබා දෙන්නේ ද ඔහුටය. අගමැති පදවිය ලබා ගෙන විහිළුකාරයෙකු වී සිටින රනිල්ට ඒ ක්‍රීඩාවට අවසරය පොහොට්ටුවෙන් පමණක් නොව ගෝඨාභයගෙන් ද ලබා ගැනීමට තත්වයක් තිබුණේ නැත. මේ පසුබිමේ රනිල් ද වෑයම් කරන්නේ ධම්මිකගේ නැට්ටේ එල්ලෙන්නටය.

ධම්මික ගමනක් යන්නට හදන්නේ අධිවේගී දුම්රියකිනි. හැමදේම තමන්ට අවශ්‍ය අන්දමට සිදු කළ හැකි බලය ඔහු තමන් අතට ලබා ගෙන තිබේ. ඇත්ත වශයෙන්ම දැන් ධම්මික රනිල්ට – මහින්දට පමණක් නොව ගෝඨාභයට ද ඉහළින් ආණ්ඩුකරණය තුළ නිල බලයක් උරුම කරගෙන සිටින්නෙකි.

කඩා වැටුණ ව්‍යාපාරවලට මුදල් ආයෝජනය කොට ලාභ උපයන තත්වයකට ඒවා පත් කළ ධම්මික කඩා වැටුණ රාජ්‍යයට ඩොලර් සම්පාදනය කොට දැවෙන ප්‍රශ්න තුනී කරගත හොත් ඔහු බංකොළොත් සමාගමක් ගොඩ ගත්තා සේ රට ද ගොඩ ගත්තෙකු ලෙස පිළිගැනීමට ලක් විය හැකිය. ඒ වෙනුවෙන් තමන් නිර්භීත තීන්දුවක් ගත් බවය ධම්මික අවධාරණයෙන් පවසා තිබෙන්නේ. ධම්මිකගේ නිර්භීත තීන්දුව කෙක්කෙන් හෝ කොක්කෙන් ඵල දැරුවහොත් හැම ආර්ථික විශේෂඥයෙකුම – දේශපාලන විශේෂඥයෙකුම අන්දුන්කුන්දුන්ය.

ඩොලර් හැදීම

ධම්මික ‘ඩොලර් හැදීම‘ යන්න පරිහරණය කළේ අනවබෝධයෙන් නොවේ යයි සිතමි. එහිදී ඔහුට වචන පැටලුණා ද විය නොහැකිය. ‘ඩොලර් ගෙන ඒම‘ – ‘ආයෝජන ගෙන ඒම‘ – ‘ඩොලර් ඉපයීම‘ යනාදි යෙදුමක් භාවිත නොකර ‘ඩොලර් හැදීම‘ ගැන කතා කිරීම මට පමණක් අදාළ ගැටලුවක් ද?

‘ආප්ප හැදීම‘ – ‘සපත්තු හැදීම‘ -‘ගෙවල් හැදීම‘ – ‘වාහන හැදීම‘ මට වැටහෙයි. ‘ඩොලර් අච්චු ගැසීම‘ කීවා නම් එයත් මට වැටහෙයි. එහෙත් ඩොලර් අච්චු ගහන්නට ධම්මිකට බැරි බව අපි දනිමු. ධම්මික දැඩි විශ්වාසයකින් පවසන්නේ ‘ඩොලර්‘ හදන බව ය.

ලංකාව කුඩා රටකි. ව්‍යාපාරික ක්ෂේත්‍රයේ ද දේශපාලන ක්ෂේත්‍රයේ මෙන් රහස් කියා ජාතියක් නැත. එබැවින් ව්‍යාපාරික ක්ෂේත්‍රයේ කලක සිට පවතින කථා බහක් සිහි වේ. ඒ කථා බහ නම් ‘ධම්මික රාජපක්ෂලාගේ සල්ලි හැන්ඩ්ල් කරන ප්‍රධාන පුද්ගලකයෙක්‘ යන්නය.

මේක ඇත්තක් ද?

මේ ප්‍රශ්නය ධම්මිකගෙන් ඇසුවොත් ඔහුට තරහා යන්නට පුළුවන. මම හැන්ඩ්ල් කරන්නෙ මගෙ සල්ලි මිස කාගෙවත් සල්ලි නෙමේ යයි ඔහු දැඩි ස්වරයකින් පිළිතුරු දෙනු ඇත.
ධම්මිකට ව්‍යාපාරික ක්ෂේත්‍රයට – ආයෝජන ක්ෂේත්‍රයට අදාළ සියලු ආයතන එක රැයෙන් හිමි කරන විට එය දරා ගන්නට අපහසු තවත් ව්‍යාපාරික පිරිසක් එළියේ සිට කැළඹී සිටිනවා විය නොහැකි ද?

ඒ අය අතර ද රාජපක්ෂලාගේ මුදල් හැන්ඩ්ල් කරන අය සිටිනවා විය නොහැකි ද?

සමහර විට ”එකට කෑවත් බොක්ක වෙනස් යයි” කියා ධම්මික කියනු නැත.

දැන් මේ ”ඩොලර් හැදීම” ගැන අවධානය යොමු කරමු.

ඉතා සූක්ෂ්ම අන්දමට ඉන්ධන ලබා ගැනීම – ගෑස් ලබා ගැනීම – පොහොර ලබා ගැනීම යනාදිය සිදු කෙරුණොත් ධම්මික පැවසූ එක දෙයක් සත්‍ය වේ. ඒ කුමක් ද?

”මේක හෙලවෙන නැවක්, ගිලෙන නැවක් නෙමේ. ප්‍රශ්නය ඩොලර් නැතිකමයි.”

එහෙනම් ඩොලර් ටික හදාගෙන දැවෙන ප්‍රශ්න තුනී කළහොත් වැඩේ ගොඩ ය. එහෙම වෙනවා නම් ඩොලර් කොහෙන්දැයි කාටවත් ප්‍රශ්නයක් නැත. ඒ ලංකාවේ හැටිය.

දැන් අප වටහා ගත යුත්තේ ඩොලර් හැදීම නම් කටයුත්ත ධම්මිකට හැර වෙන කෙනෙකුට කළ නොහැකි බවයි.

තමන් ළඟ තබා ගත නොහැකි ධනයක් හිතවන්තයෙකු ළඟ කෙනෙකු තබන්නේ පසුව ලබා ගන්නා අදහසිනි. හිතවන්තයා ඒ මුදල් රහසිගතව සඟවා තබයි. මුදල්වල අයිතිකාරයාට මේ මුදල් නීත්‍යනුකූලව අයිති කර ගැනීමට අවශ්‍ය වෙයි. මේ මුදල් නීත්‍යනුකූලව අයිති කර ගැනීම හෙවත් කළු සල්ලි සුදු කිරීම ව්‍යාපාරික ලෝකය තුළ සෙප්පඩ විජ්ජාවකි. මේ සෙප්පඩ විජ්ජාවත් ‘ඩොලර් හැදීම‘ වැනි වැඩකි.

හෙට අනිද්දා වන විට ලංකාවට ඉන්ධන – ගෑස් සහ පොහොර ලැබෙන්නට පටන් ගතහොත් ඒවාට ගෙවිය යුතු මුදල් – ඩොලර් ද ගෙවා තිබේ නම් කලබල වන්නට දෙයක් නැත. සඟවන ලද මුදල් නීත්‍යනුකූලව හිමි කර දීම යන ක්‍රියාව මෙලෙස සිදු වෙන බව අද නොදන්නේ කවුරුන් ද? මේ ක්‍රියාදාමය තුළ මොළෙන් කළ යුතු වැඩ ටිකක් ඇත. ඒවා හැමෝටම කළ නොහැකිය. කළ හැකිම පුද්ගලයා සොයා වැඩේ භාරදිය යුතුය.

මහ බැංකුවේ අධිපති පවා විස්මයට පත්වන අන්දමට ධම්මික ඩොලර් හදන්නට පිළිවන. සමහර විට මහ බැංකුවේ අධිපති සමඟ වාඩිවී වැඩේ කරනවා වෙන්නටත් පුළුවන. අවසන සිදු වන්නේ කුමක් ද? රාජපක්ෂලා ගොඩ යාම ය.

ධම්මික පාස් වුණොත්

ධම්මික ෆේල් වුණොත් ෆේල් වන්නේ ”සෙප්පඩ විජ්ජාවක්” සිදු නොවුණ බැවිනි. එසේ නම් අපට අසන්නට ලැබෙන දේවල් සම්පූර්ණයෙන්ම නිවැරදි නැත. ධම්මික පාස් වුණෝතින් ගොඩ යන්නේ රාජපක්ෂලා විතර ද? නැත ඉහළින්ම ඉදිරියට – ඉදිරියට ගමන් කර සිටින්නේ ධම්මිකය. කාටවත් විසඳන්නට බැරි වුණ ප්‍රශ්න විසඳුව මොහු නොවේද අප රට පාලනය කිරීමට සුදුස්සා!

ධම්මික අමාරුම විභාගකෙට පෙනී සිටීමට විභාග ශාලාවට පැමිණ සිටියි. මේ විභාගයට පිළිතුරු ලියන්නට අවශ්‍ය ඉගෙනුම ලබා පාඩම් කර නැතත් පිළිතුරු ලියන්නට වාඩි වෙන්නේ ලොකු ආත්ම විශ්වාසයකිනි. අමාරුම විභාගයෙන් ඔහු උසස් සාමාර්ථයක් ලබා ගතහොත් රට ගොඩ නොවේ ද? රට ගොඩ ඒ යයි අපි සිතමු. එතනින් තරඟය නිමා වනු නැත.

ධම්මිකට රටේ නායකයා වීමේ අරමුණ සාක්ෂාත් කර ගැනීම ඉතිරිව තිබේ. ඊට හරහට සිටින්නේ නාමල් ය. මේ මොහොත තුළ නාමල් ට සිහිනය සාක්ෂාත් කර ගන්නට බැරිය. රාජපක්ෂලා ධම්මිකට ඩොලර් හදන්නට උල්පත පාදා දෙන්නේ පළමුව ධම්මික දෙවනුව නාමල් යන තීන්දුව මත විය හැකිය.

මා මේ මොහොතේ අපේක්ෂා කරන්නේ ධම්මික පෙරේරාගේ අසමත් වීමය. ඊට හේතුව රාජපක්ෂලා දේශපාලන වැඩ බිමෙන් දූරිභූත කිරීම හැර ලංකාවට සැබෑ ගොඩ ඒමක් නැති බැවිනි. ධම්මික සමත්ව යළි වතාවක් රාජපක්ෂ කෙනෙකුට ආණ්ඩුකරණයට අවස්ථාව උදා වුවහොත් ලංකාවට බරපතළම වරද කළ පුද්ගලයා මහින්ද නොව, රනිල් නොව ධම්මික පෙරේරා ය.

විනාශය තුළින් ඉපදීමකි රට අපේක්ෂා කළ යුත්තේ. පැළැස්තරය ඝන එකක් වුව ඉන් තුවාලය සුව නොවේ.■

2013දී රතුපස්වල ජනතාව පාරට බැස්සේ ජනපතිවරයාට හෝ අගමැතිවරයාට ඉවත් වන්නැයි බල කිරීමට නොවේ. වස විස නැති පිරිසිදු පානීය ජලය ඉල්ලමිනි. ‘අපි ඉල්ලුවේ වතුර ටැංකි, ඔවුන් එව්වේ යුද්ධ ටැංකි.’ යැයි රතුපස්වල කාන්තාවක බීබීසී පුවත් සේවයට කියා තිබුණි. සාමකාමී ජනතා උද්ඝෝෂණයට ප්‍රතිචාර ලෙස ආරක්‍ෂක ඇමති මහින්ද රාජපක්‍ෂ හා ආරක්‍ෂක ලේකම් ගෝඨාභය රාජපක්‍ෂ එව්වේ 58 වන සේනාංකයේ සන්නාහ සන්නද්ධ භට පිරිසකි.

ඊළාම් යුද්ධය නිමාවේදී ලංකා හමුදාවන්ට යටත් වූ එල්ටීටීඊ නායකයන් පිරිසක් හා ඔවුන්ගේ පවුල්වල සාමාජිකයන් (ළමුන්ද ඇතුළුව) ඝාතනය කිරීමේ සුදු කොඩි සිද්ධිය (white flag incident) සම්බන්ධයෙන් චෝදනා ලැබ සිටියේ 58 වන සේනාංකයයි. 2013දී මේ භටපිරිස නිරායුද උද්ඝෝෂකයන්ට දැක්වූ ප්‍රතිචාරයෙන් වැලිවේරිය හා ඒ අවට ප්‍රදේශය යුද්ධ පිටියක් බවට පත්විය. ගම්වැසියෝ තිදෙනෙක් ඝාතනය වූහ. ජීව උණ්ඩ ප්‍රහාරයෙන් පලා ගිය ගම්වාසීන් හඹා ගිය හමුදා භටයෝ නිවෙස්වලට පමණක් නොව පල්ලියකටද කඩා වැදුණහ. රබර් උණ්ඩ භාවිත නොකළේ මන්දැයි එක් ගම්වැසියකු පසුව ඇසූ විට, හමුදා භටයකුගේ පිළිතුර වූයේ රබර් උණ්ඩ භාවිත කරමින් උද්ඝෝෂකයන් හුරතල් කිරීමට තමන්ට බැරි බවය.

උතුර දකුණට පැමිණි මෙම සිද්ධියට පසුබිම් වූයේ අත්වැසුම් නිපදවන වෙනිග්‍රොස් කම්හල අනීතික ලෙස පරිසරයට මුදා හළ අපද්‍රව්‍ය නිසා රතුපස්වල අවට භූගත ජලයට විෂ එක්වීමයි. කම්හල අයිති වූයේ හේලීස් සමාගමටය. හේලීස් සමාගමේ කොටස්වලින් 50%ක් පමණ අයත් වූයේ ධම්මික පෙරේරා මහතාටය. 2013 වන විට පෙරේරා මහතා ලංකාවේ දැවැන්තම ව්‍යාපාරිකයකු පමණක් නොව ප්‍රවාහන අමාත්‍යාංශයේ ස්ථිර ලේකම්වරයාද විය. රාජ්‍ය පරිපාලනය පිළිබඳ කිසිදු අත්දැකීමක් නොතිබූ ව්‍යාපාරිකයකු රාජ්‍ය පරිපාලනයේ ඉහළම තනතුරකට පත්කළේ මහින්ද රාජපක්‍ෂ ජනපතිවරයාය.

යමු (Yamu) නම් වෙබ් අඩවිය කොළඹ නගරයේ විවිධ ස්ථාන පිළිබඳව වාර්තා කිරීමේ වැඩසටහනක එක් පියවරක් ලෙස බෙලාජියෝ (Bellagio) කැසිනෝව පිළිබඳව සටහනක් තැබුවේය. කැසිනෝව තුළ ක්‍රියාත්මක වන ගණිකා සේවය පිළිබඳවද එහි සඳහනක් විය. අද මෙන්ම එදාද ගණිකා වෘත්තිය නීති විරෝධී වුවද බෙලාජියෝ කැසිනෝවට නීතිය හෝ පොලිසිය ගැටලුවක් වූයේ නැත. බෙලාජියෝ කැසිනෝවේ හිමිකරු වූයේ ඒ වන විට ප්‍රවාහන අමාත්‍යාංශයේ ලේකම් තනතුර දැරූ ධම්මික පෙරේරා මහතාය. සංස්කෘතිය, සභ්‍යත්වය ගැන දිවා රෑ ජප කළ රාජපක්‍ෂවරුන්ටත් ඔවුන්ගේ මුර දේවතාවන් වූ දේශපාලන භික්‍ෂූන්ටත් මේ කිසිවක් ප්‍රශ්නයක් වූයේද නැත.

අද ඒ ධම්මික පෙරේරා පොහොට්ටු පක්‍ෂයේ මන්ත්‍රීවරයෙකි. ඔහුට ආයෝජන මණ්ඩලයද ඇතුළත් වූ බලගතු ඇමතිකමක් දෙන බවට රාවයක් තිබේ. ව්‍යාපාරිකයන් දේශපාලනයට ගෙන ඒම භික්‍ෂූන් හෝ අනෙකුත් ආගමික පූජකයන් දේශපාලනයට ගෙන ඒම තරම්ම මෝඩ වැඩකි. කුණු වූ දේශපාලනය තවත් කුණු කිරීම විනා එයින් වන යහපතක් නොමැත.

රාජපක්‍ෂලා 2019දී යළි බලයට ආවේ චීවරයේ එල්ලීගෙනය. දැන් කහ සිවුරේ රැකවරණය ඔවුන්ට අහිමිය. නාග ලෝකයෙන් නයි වැඩැම්මවූ රාජපක්‍ෂලාට තුනෙන් දෙකක් දීම මරණ මංචකයේදී සිහිකොට සතුටු විය හැකි පිනක් ලෙස දෙසූ, කුරහන් සාටක භික්‍ෂූහු අද නිහඬය. දැන් රාජපක්‍ෂලා සැරසෙන්නේ කැසිනෝ ව්‍යාපාරිකයකුගේ කබායේ එල්ලී බලය රැකගැනීමටය.
රාජපක්‍ෂ පවුල යම් පසුබෑමකට ලක්වුවද ඔවුන් තම බල ව්‍යාපෘතිය අත්හැර නොමැත. බැසිල් රාජපක්‍ෂ මහතා මන්ත්‍රිධුරයෙන් ඉවත් වීම උපක්‍රමික පසුබැසීමක් පමණි. 21වන සංශෝධනය ගෙන ඒමේ උත්සාහය මුළුමනින්ම පරාජය කිරීමටත් යළිත් සුපිරිසිදු රාජපක්‍ෂ පාලනයක් නිර්මාණය කිරීමටත් ඔහු තිරය පිටුපස සිට සිය සුපුරුදු නූල් සූත්තර සෙල්ලමේ යෙදෙනු නොඅනුමානය.

ධම්මික පෙරේරා යනු ඒ දාදු සෙල්ලමේ ඉත්තෙකි. ඔහුට ආයෝජනය සම්බන්ධ නව ඇමතිකම දී ආර්ථිකය යළි ගොඩනැගීමේ සැබෑ සමතා ඔහු යන මිථ්‍යාව ප්‍රචාරණ රැල්ලක් තුළින් මවා පා රනිල් වික්‍රමසිංහ අගමැතිවරයා ඉවත් කිරීමට සුදුසු පරිසරයක් නිර්මාණය කිරීම කපුටු උපාය විය හැක. ධම්මික පෙරේරා මහතා යනු රාජපක්‍ෂවරුන්ගේ අන්තේවාසික ව්‍යාපාරිකයකු වූ බැවින් ඔහු අගමැති තනතුරට පත්කිරීම රාජපක්‍ෂ බල ව්‍යාපෘතිය ඉදිරියට ගෙනයාමේ හොඳම ක්‍රමය ලෙස කපුටු බුද්ධියට වැටහුණා විය හැක. මේ දේශපාලන රංගනය තුළ ධම්මික පෙරේරා නළුවා සැබැවින්ම අඳිනුයේ මාක් ඇන්ටනි චරිතයටද නැතහොත් බෲටස් චරිතයටද යන්න කාලය විසින් හෙළිදරව් කරනු ඇත. නමුත් ව්‍යාපාරිකයකු දේශපාලනයට ගෙන ඒම තුළින් රාජපක්‍ෂවරුන් සිදුකළේ භික්‍ෂූන් දේශපාලනයට ගෙන ඒම තරම්ම වූ විනාශයක් බව නම් අදම නිසැකවම කිව හැක.

පක්‍ෂ-විපක්‍ෂ බල පොරයේ අවියක් වූ ජනතා දුක

රනිල් වික්‍රමසිංහ මහතා අගමැති ධුරය බාරගන්නේ රාජපක්‍ෂවරුන් වෙනුවෙන් නොව තමන් වෙනුවෙනි. ඔහු අගමැති ධුරයේ කටයුතු කරනුයේ රාජපක්‍ෂ බල ව්‍යාපෘතිය රකින්නට නොව තමන්ගේ බල ව්‍යාපෘතිය යළිත් පණ ගන්වන්නටය.

අද සජබයේ එහා ජවිපෙ ප්‍රධානතම සතුරා බවට පත්ව ඇත්තේ රනිල් වික්‍රමසිංහ අගමැතිවරයාය. ඒ ඔවුන්ගේ බල ව්‍යාපෘතීන්ට ඔහු කුඩා හෝ සාර්ථකත්වයක් අත්කර ගැනීම බාධාවක් ලෙස දකින බැවිනි. රනිල් ඉවත් කොට අගමැතිකමට සජිත්, අනුර කුමාර, චම්පික හෝ වෙන විපක්‍ෂ නායකයකු පත්කළද ඉන්පසු ඉතිරි විපක්‍ෂයේ මෙම බෙදීම, තමන්ගේ පටු බල උවමනාවන් වෙනුවෙන් වූ කුලල් කාගැනීම නතර නොවනු ඇත. සජිත් අගමැති වුවහොත් රනිල්-අනුර කුමාර-චම්පික ප්‍රමුඛ විපක්‍ෂයට ඔහු ප්‍රධාන සතුරා වනු ඇත. අනුර කුමාර අගමැති වුවහොත් රනිල්-සජිත්-චම්පික ප්‍රමුඛ විපක්‍ෂය ඔහුට එරෙහිව දේශපාලන අවි අමෝරනු ඇත. චම්පික අගමැති වුවහොත් රනිල්-සජිත්-අනුර කුමාර ප්‍රමුඛ විපක්‍ෂය ඔහුට නොනැවතී පහර දෙනු ඇත.

රාජපක්‍ෂවරුන්ට අවශ්‍ය බලය රැකගැනීමටය. අගමැති රනිල් හා විපක්‍ෂයේ සියලු නායකයන්ට අවශ්‍ය බලය ලබාගැනීමය. අර්බුදය, බඩු මිල, බඩු හිඟය, පෝලිම්, කුසගින්න, දරිද්‍රතාව, රට, ජාතික සම්පත්- මේ සියල්ල පක්‍ෂ-විපක්‍ෂ නායකයන්ගේ බල සෙල්ලමේ ඉත්තන් පමණි.
ගෝඨාභය රාජපක්‍ෂ විශ්‍රාමික කර්නල්වරයා රාජ්‍ය පාලනයට කොතරම් නුසුදුසුද යන්න අදානි-මෝදි පටලැවිල්ලෙන්ම පැහැදිලි වේ. මෝදි අගමැතිවරයා පුනර්ජනනීය බල ව්‍යාපෘතිය අදානි සමාගමට දෙන්නැයි බලපෑම් කළා නම් එය වැරදිය. නමුත් එවැනි සිදුවීම් ගෝලීය දේශපාලනයේ සාමාන්‍යයන්ය. ජනපතිවරයා ඒ බව ලංවිම සභාපතිවරයාට නොකිව යුතුව තිබුණි. ඒ සරල කාරණය වටහාගැනීමට තරම් පරිණත බවක් ඔහුට නොතිබූ නිසා අද මෙම කතාව ඉන්දියාව සහ ලංකාව අතර රාජ්‍යතාන්ත්‍රික ප්‍රශ්නයක් දක්වා වර්ධනය වී ඇත. මෙහි ප්‍රතිඵලය විය හැක්කේ ඉන්දියාවෙන් අප ඉල්ලා ඇති ඩොලර් මිලියන 400 හදිසි ණය මුදල නොලැබී යාමය. නැතහොත් ප්‍රමාද වීමය. එහි වැඩිම වන්දිය ගෙවන්නට සිදුවනු ඇත්තේ මේ අර්බුදයෙන් වැඩිපුරම බැට කන නැති බැරි ලාංකිකයන්ටය.

මාදිවයිනේ හිටපු ජනපතිවරයා හා ආචාර්ය හර්ෂ ද සිල්වා මන්ත්‍රීවරයා සම්බන්ධ සිදුවීමද මෙයටම සමානය. මැද පෙරදිග රාජ්‍ය නායකයන් දොපොළක් ලංකාවේ ආධාර ඉල්ලීමට දැක්වූ ප්‍රතිචාරය පිළිබඳ කතාව සත්‍යයක්ම වුවද එය නම්ගම් සහිතව රටටම හෙළිකිරීමෙන් ආචාර්ය හර්ෂ ද සිල්වා මන්ත්‍රීවරයා කළේ ජනපති ගෝඨාභය විශ්‍රාමික කර්නල්වරයා කළ මෝඩකමට නොදෙවෙනි ක්‍රියාවකි.

දේශපාලකයන් මෙලෙස බල සෙල්ලමේ යෙදෙන අතර රට අතරමංය. ජනතාව අසරණය.
ලංකාව නිධානයක් මත සිට හිඟාකනවා යැයි ඇතැම්හු කියති. නිධානයක් යනු ක්‍ෂණිකවම, වැඩි කරදරයක් නොමැතිව, ධනවත් වීමේ මගකි. ලංකාවට එවැනි මගක් නොමැත. අප මේ අර්බුදයෙන් ගොඩඑන්නට නම් රාජපක්‍ෂ ආර්ථික වැරදි නිවැරදි කරන ඉතා දුෂ්කර හා දිගු ගමනක යෙදිය යුතුය.

ලංකාව චීනයෙන් ඉල්ලූ ඩොලර් බිලියන 1.5ක මුදල් හුවමාරු ණය (currency swap) චීනය ප්‍රතික්‍ෂෙප කළ බව සති අන්තයේ වාර්තා විය. අදානි-මෝදි සිදුවීම නිසා ඉන්දීය ණය අහිමි වීමේ අවදානමක් මතුවෙනවා පමණක් නොව, ලංකාවේ අර්බුදයට මැදිහත් වීම රාජ්‍යතාන්ත්‍රික හිසරදයක් නිර්මාණය කරගැනීමේ ක්‍රමයක් ලෙස අනෙක් රටවල්ද දකිනු ඇත. හර්ෂ ද සිල්වා සිද්ධියෙන් එම මතය තවත් තහවුරු වීමට ඉඩ තිබේ. හදිසි ආහාර හා බෙහෙත් වැනි ආධාර හැරුණු විට ඩොලර් සත පහක් අපට ණය දෙන්නට කිසිවකුත් ඉදිරිපත් නොවන තත්වයක් මේ වන විට නිර්මාණය වී තිබේ.

ජාත්‍යන්තර මූල්‍ය අරමුදලෙන් ඉල්ලා ඇති ණය පහසුකම ලැබෙනුයේ රටේ ආර්ථික පිළිවෙත් වෙනස් කිරීම මතය. ගෝඨාභය-මහින්ද-බැසිල් පාලනයේ අමනොඥ බදු පිළිවෙත නිසා ඩොලර් අර්බුදයක් පමණක් නොව රුපියල් අර්බුදයක්ද අපට නිර්මාණය විය. දැනටත් බඩු මිලෙන් දනින් වැටී සිටින ජනතාව මතට තවත් බර නොපටවා රුපියල් අර්බුදය විසඳීමට ඇති එකම ක්‍රමය ඍජු බදු වැඩිකිරීමත්, අධ්‍යාපනය, සෞඛ්‍ය හා සමාජ සුභසාධනය හැරුණු කොට අනෙක් රාජ්‍ය වියදම් අඩු කිරීමත්, (විශේෂයෙන්ම ආරක්‍ෂක වියදම්), ශ්‍රී ලන්කන් වැනි පාඩු ලබන රාජ්‍ය ආයතන හැකි ඉහළම මුදලට විකුණා දැමීමත්ය.

නමුත් මේ කිසිවක් වෙන බවක් නොපෙනේ. ඒ වෙනුවට සමාජ සුබසාධනය සඳහා යැයි කියමින් තවත් වක්‍ර බද්දක් පැනවීමට ආණ්ඩුව සැරසේ.

වක්‍ර බදුවල බර අවසානයේ වැටෙන්නේ පාරිභෝගිකයාගේ කර මත බවත්, සමාජ සුබසාධනය සඳහා වක්‍ර බද්දක් පැනවීම නිරර්ථක ක්‍රියාවක් බවත් වටහා ගන්නට ජනපතිවරයා අසමත් වුවද, එය අගමැතිවරයා දන්නවා නොඅනුමානය. මෙම බද්ද ජනතාවට තවත් බරක් පමණක් නොව තමන්ට දේශපාලන පාරාවළල්ලක්ද වන බව නම් අගමැතිවරයාට නොවැටහීමට ඉඩ තිබේ. (ඉතිහාසය පුරා ඔහුට ලත් අවස්ථා ඔහු අහිමි කර ගත්තේ දේශපාලන ප්‍රතිරෝධයන් නිසි ලෙස අවබෝධ කරගෙන ඒවා කළමනාකරණය කරන්නට ඔහු තුළ වූ සහජ නොහැකියාව නිසාය. දෙමළ ජාතික සන්ධානය හා ශානක්‍යයන් රාසමානික්කම් මන්ත්‍රීවරයා සමග අනවශ්‍ය හා ළාබාල ගැටුමක් නිර්මාණය කරගැනීමෙන් පෙනීයනුයේ මෙම නොහැකියාව සමනය කරගැනීමට මේ තීරණාත්මක මොහොතේ පවා රනිල් වික්‍රමසිංහ මහතා අසමත් බවය.)

ලංකාවේ මැයි 9දා හටගත් ප්‍රචණ්ඩත්වය ආර්ථික අර්බුදයන්ට මුහුණ දෙන අනෙකුත් රටවලටද අනතුරු ඇඟවීමක් බව අයිඑම්එෆ් ප්‍රධානියා බීබීසී පුවත් සේවයට කියා තිබුණි. මේ ප්‍රචණ්ඩත්වයට මූලික හේතුන් ලෙස ඇය සඳහන් කර තිබුණේ අත්‍යවශ්‍ය භාණ්ඩ හිඟයත් ඒවායේ මිල දැරිය නොහැකි ලෙස ඉහළ යාමත්ය. සමාජයේ නැති බැරි කොටස් වෙනුවෙන් අත්‍යවශ්‍ය භාණ්ඩ දැරිය හැකි මිලට ලබාදීමේ වැඩපිළිවෙළක් ක්‍රියාත්මක කිරීම ඇය ඒ සඳහා යෝජනා කළ මූලික පිළියමයි.

සමාජ ආරක්‍ෂණ දැළක් ගැන පාලකයන් (විශේෂයෙන්ම අගමැතිවරයා) නිතරම කතා කළද එවැන්නක් පිළිබඳව ප්‍රතිපත්තිමය හෝ වැඩසටහන්මය ඉඟියක් වත් තවමත් නොමැත. සමෘද්ධිලාභීන්ට එක් වරක් රුපියල් 5000ක් දීම කිසි ලෙසකිනුදු ප්‍රශ්නයට පිළිතුරක් නොවේ. පැරණි හා නව දරිද්‍ර පවුල්වලට අත්‍යවශ්‍ය භාණ්ඩ දැරිය හැකි මිලකට ලබාදෙන වැඩපිළිවෙළක් නිර්මාණය කරන අතරතුර ගම් හෝ ග්‍රාම නිලධාරී කොට්ඨාස මට්ටමින් අවශ්‍යතාව පරිදි ප්‍රජා කුස්සි (community kitchen) ක්‍රමයක් හෝ ක්‍රියාත්මක කිරීමට පාලකයන් කටයුතු කළ යුතුය.

ලංකාවේ ඉන්ධන ගෑස් හා භූමිතෙල් නිරපේක්‍ෂ හිඟයක් (absolute shortage) තිබුණද ආහාර හිඟය සාපේක්‍ෂය. (relative shortage). ආහාර හිඟයට මූලික හේතුව දැරිය නොහැකි මිලය. එක්සත් ජාතීන්ගේ නවතම වාර්තාවට අනුව ලාංකිකයෝ මිලියන 5ක් පමණ කුසගින්නෙන් පෙළෙති. ජනගහනයෙන් 22%කට පමණ ආහාර ආධාර අත්‍යවශ්‍යය. මේ කුසගින්න ආහාර හිඟයක් නිසා ඇතිවූවක් නොව ආහාර මිලට ගැනීමේ මූල්‍යමය නොහැකියාව නිසා ඇතිවූවකි. මේ ජනතාවට අවශ්‍ය, ආහාර දැරිය හැකි මිලට ගැනීමේ ක්‍රමවේදයක් විනා වගා සංග්‍රාම වැනි උන්මාදයක් නොවේ. (මේ රටේ ප්‍රශ්නය වගාවට ඉඩම් නැතිකම නොව තිබෙන ගොවිබිම්වල වගාකීරීමට පොහොර නැතිකමය.)

දේශපාලකයන් බල පොරයේ යෙදෙනුයේ ලාංකිකයන්ගෙන් අඩුම තරමින් 22%ක ජීවිත කඩාවැටෙමින් තිබෙන තත්වයක් තුළය. අපව මෙතැනට තල්ලු කළ අදූරදර්ශී හා වගකීම් විරහිත දේශපාලනය අප මෙතැනින් ගැලවීමේ මගද අවුරමින් සිටී.

භික්‍ෂුව, ව්‍යාපාරිකයා හා ගැලවුම්කාර මිථ්‍යාව

බුදුදහම තුළ ගැලවුම්කාර සංකල්පයක් නොමැත. නමුත් සිංහල-බෞද්ධයන් අති බහුතරයක් තුළ ගැලවුම්කාරයෙකු පිළිබඳව ඇත්තේ කරුණු හා සාක්‍ෂිවලට නොනැමෙන අචල විශ්වාසයකි. එක් ගැලවුම්කාරයකු ප්‍රශ්න තවත් අවුල් කරන විට ගැලවුම්කාර සංකල්පය පිළිබඳව විචාර බුද්ධියෙන් සලකනවා වෙනුවට තවත් ගැලවුම්කාරයකු සොයායාම බහුතරයේ සිරිතය.

ගෝඨාභය රාජපක්‍ෂ යනු මතුපිට විචිත්‍ර වර්ණ ගල්වා ඔප දැමූ හිස් බඳුනක් බව වටහාගන්නට මෙරට බහුතරයකට දෙවසරකට ආසන්න කාලයක් ගතවුණේ එබැවිනි. බහුතරයේ ඇස් ඇරෙන විට රට බංකොලොත් වී හමාරය.

සමස්ත සංඝ සංස්ථාව දේශපාලන ගැලවුම්කරුවා ලෙස ඉදිරිපත් කළේ චම්පික රණවක හා උදය ගම්මන්පිළගේ ජාතික හෙළ උරුමයයි. Fast Food සංකල්පයට අනුව යමින් කෙටි කලකින් ධර්ම රාජ්‍යයක් බවට ලංකාව පත්කිරීම සඳහා සඟ සතු කළ තම පක්‍ෂයට බලය දෙන්නැයි ඔවුහු ඉල්ලා සිටියෝය.

කහ සිවුරට ඊට වඩා සාර්ථක ලෙස උරුමකම් කීමට රාජපක්‍ෂවරුන්ට හැකිවිය. 2019 ජනපතිවරණයේ බරෙන් වැඩි හරියක් ඇද්දේ කුරහන් සාටකයට වශීවුණු භික්‍ෂූන්ය. ලංකාව වැටී ඇති ආගාධයට කුරහන් සාටක භික්‍ෂුවගේ වගකීම අතිමහත්ය.

‘දේශපාලන භික්‍ෂුව යනු සසුන් රුක මත හටගත් පිළිලකි. ඒ පිළිල වැඩුණු පසු නැසෙන්නේ රුකය.’ යයි ඩබ්ලියු. ඒ. අබේසිංහ මහතා තම ‘ගෞතම බුද්ධ රාජ්‍යය සහ තවත් විවාදාපන්න ලිපි’ කෘතියේ මතක් කර දෙයි. 1955දී එස් ඩබ්ලිව් ආර් ඩී බණ්ඩාරනායක මහතා ආරම්භ කළ ඒ ශාසන විනාශය 2022 වන විට රාජපක්‍ෂවරුන් සම්පූර්ණ කොට ඇත.

ව්‍යාපාරිකයන් ක්‍රියාකාරි දේශපාලනයට ගෙන ඒමෙන් රාජපක්‍ෂවරු රට මත තවත් විනාශයක් පතිත කිරීමට සැරසෙති.

දේශපාලන භික්‍ෂුව බලය හා ධනය මුල් තැන තැබුවාක් මෙන් දේශපාලන ව්‍යාපාරිකයාද මුල් තැන තබනු ඇත්තේ ලාභය හා බලයයි. රටට හොඳ දේ ලෙස ඔවුන් දකිනු ඇත්තේ නිල වශයෙන් නැතිවත් නොනිල වශයෙන් තමන්ට හෝ තම පවුලට අයත් ව්‍යාපාරයන්ට හිතකර දෑය.

වත්මන් අර්බුදයෙන් ගොඩ ඒමේ එක් මගක් ලෙස බොහෝ විට යෝජනා වනුයේ සමාගම් හා පුද්ගල අය බදු ඉහළ දැමීමයි. මෙය යම් ප්‍රමාණයකට අගමැති වික්‍රමසිංහ මහතා ගතවූ මස සිදුකළද තවත් බදු ඉහළ දැමීමකට හැකියාව හා අවශ්‍යතාව තිබේ. ධම්මික පෙරේරා දේශපාලකයා එවැන්නකට කිසිදා කැමති වේද? බදු අඩුකිරීම හරහා රට සංවර්ධනය කළ හැකිය යන මිථ්‍යාව යළිත් වරක් ගෝඨාභය ජනපතිවරයාගේ හිස තුළට තල්ලු කිරීමෙන් 2019 විනාශයට නොදෙවෙනි වූ විනාශයක් කිරීමට ව්‍යාපාරික-දේශපාලකයන් උත්සාහ නොගනීද?
ව්‍යාපාරිකයන්ට ඉහළම දේශපාලන බලය දී තිබුණු දේත් නැති කරගත් රටවල් දෙකක් මෑත ඉතිහාසයේ දැකිය හැක. එකක් නම් සිල්වියෝ බර්ලුස්කෝනිට බලය දුන් ඉතාලියයි. අනෙක නම් ඩොනල්ඩ් ට්‍රම්ප්ට බලය දුන් අමෙරිකාවයි. මේ ව්‍යාපාරික-දේශපාලකයන් බලයෙන් ඉවත්වනුයේ ආර්ථිකයටද වින කිරීමෙන් පසුය.

ගැලවුම්කාරයාගේ මිථ්‍යාව ලාංකීය සමාජය තුළ මුල් බැසගෙන ඇතිතාක් බූරුවන්ට සිංහ වෙස් ගැනීම පහසුය. ජනතාවගේ පීඩනය ඉහළ යත්ම පක්‍ෂ විපක්‍ෂ සාම්ප්‍රදායික දේශපාලකයන් සියල්ලම අප්‍රිය වත්ම තවත් ‘ගැලවුම්කාරයකුට’ ඉඩ විවෘත වේ.

යළිත් වතාවක් නිර්දේශපාලනික විරෝධතා මාලාවක් සමාජය තුළින් සමාජීය ප්‍රශ්න අරබයාම මතුවීම සාධනීය සිදුවීමක් වනුයේ මේ සංදර්භය තුළය. ‘කුස්සියේ විලාපය’ යැයි නම් කර ඇති මෙම විරෝධතාව සංයුතියෙන් මධ්‍යම පන්තික වුවද එයින් ඉස්මතු වනුයේ ලාංකිකයන් බහුතරයක් අඩු වැඩි වශයෙන් මුහුණ දෙන ප්‍රශ්නය. දේශපාලන ක්‍රියාකාරීන්ගේ ග්‍රහණයට හසු නොවී සමාජීය බලපෑම් කණ්ඩායමක් ලෙස මෙම විරෝධතාවට පැවතිය හැකි නම් එය වඩාත් සුබදායක වනු ඇත.

අදානි-මෝදි අවුල නිසා ඉන්දීය ණය නොලැබී ගියහොත් ඉදිරි සති/මාස කිහිපය කවරාකාර වේදැයි සිතාගැනීමට අසීරුය. ජනතාවගේ සාධාරණ කෝපයට රතුපස්වලදී මෙන් මර්දනයෙන් පිළිතුරු දීමට ආණ්ඩුව ක්‍රියාකළහොත් එය ප්‍රචණ්ඩත්වයේ අලුත් වටයක උපන් ගෙය විය හැක.
මැයි 9 වෙනිදා නිට්ටඹුවේදී උද්ඝෝෂකයන් පිරිසක් විසින් ඉතාමත් අමානුෂික ලෙස ඝාතනය කෙරුණු අමරකීර්ති මන්ත්‍රීවරයාට යම් තරමකට සමාන ඉරණමක් විපක්‍ෂ නායකවරයාට හා තවත් සජබ මන්ත්‍රීන් පිරිසකට ගාලු මුවදොරදී අත් නොවුණේ ඔවුන් සමග අවි ගත් හමුදා ආරක්‍ෂකයන් සිටි බැවිනි. එම නූලෙන් වැලකුණු ඛේදවාචකය අනාගතය පිළිබඳ අනතුරු හැඟවීමකි. දැන්වත් දේශපාලන බල පොරය පසෙක තබා යම් එකඟතාවකින් කටයුතු නොකළහොත් දෙවන රැල්ල කොතනින් කවදා පටන් ගෙන කොතනින් කවදා නතරවේදැයි කීම අසීරුය. නැති බැරිකමින් මිරිකෙන බහුතරය අතර සාමාන්‍ය සොල්දාදුවන්ගේ මව්පියන්, බිරින්දෑවරුන් හා දරුවන්ද සිටින බව කවුරුත් සිහි තබා ගැනීම ඇඟට ගුණය.■

යහපාලන ආණ්ඩුව රාජපක්ෂලා විවිධාකාරයෙන් විවේචනය කළේ ඇයි? යහ පාලන ආණ්ඩුව ජනතාවට ජීවත් වෙන්නට බැරි තත්වයකට රට පත් කළේ ද? රට බේරා ගන්නට තිබෙන අවසාන අවස්ථාව යයි භික්ෂූන් ජනතාව මුළා කළේ ඇයි?

යහ පාලනයක් රැයක් එළිවෙන විට උදා වේ යයි හෝ උදා කළ හැකි යයි කවුරුන් හෝ සිතුවේ ද?
යහ පාලනයක් ‘අවශ්‍ය නැත‘ යන අදහස දරමින් යහ පාලනයක් ප්‍රතිෂ්ඨාපනය වීමට එරෙහිව කටයුතු කළ අය නම් සිටිති.

දිලිත් ජයවීර

මෑතක දී දිලිත් ජයවීර තමන් ගෝඨාභය රාජපක්ෂ බලයට පත් කිරීමට කැපවී වැඩ කළ බව පැවසීය. ගෝඨාභය සිය මිතුරෙකු බවත් – සුන්දර මිනිසෙකු බවත් පැවසීය. ගෝඨාභයට රට හරි මඟ ගෙන යන්නට නුදුන්නේ රාජපක්ෂලා බව ද අවධාරණය කළේය.

දිලිත් ජයවීරගේ අදහස් දැක්වීම කීප වාරයක් මම නැරඹුවෙමි. අවසන මට හිතුණේ ලංකාව විනාශ කර දැමීමට දිලිත් ජයවීර දැනුවත්ව පියවර ගත් පුද්ගලයෙකු බවයි.

ගෝඨාභය සුන්දර මිනිසෙක් වීම!

කවර මනුෂ්‍යයෙකු වුව සුන්දර හෝ අසුන්දර විය නොහැකිය. මනුෂ්‍යයා හොඳ – නරක යනුවෙන් කොටස් දෙකකට වෙන් කළ නොහැකිය. හැම මනුෂ්‍යයෙකු තුළම යහ ගුණ සේම දුර්ගුණ ද තිබෙන බව සත්‍යයකි. ඕනෑම කෙනෙකුට කවර මනුෂ්‍යයෙකුගේ වුව යහ ගුණ සේම දුර්ගුණ වටහා ගන්නට පුළුවන. සමහර විට කෙනෙකු තුළ ඉතා නරක අන්දමට – භයානක අන්දමට දුර්ගුණ තිබෙන බව වැටහුණත් විවිධ හේතු සාධක නිසා සම්බන්ධකම් පවත්වන තත්වයක් තිබීම යථාර්ථයයි. එනමුත් මනුෂ්‍යත්වයට හානිකර – පටහැනි දුර්ගුණ තිබෙන්නෙකු සමඟ මිත්‍ර සන්ථවයක් කෙනෙකු ඇති කර ගන්නේ නම් එය ප්‍රශ්නකාරී ය.

යම් පුද්ගලයෙකුට උන් හිටි ගමන් බලය පරිහරණය කරන්නට ලැබුණ විට – විශේෂයෙන් රාජ්‍ය බලය පරිහරණය කරන්නට ලැබුණ විට ඔහුව දකින – ඔහු සමඟ සම්බන්ධතා ඇති කර ගන්නට උත්සුක වන පිරිසේ සීමාවක් නැත. ඊට අදාළ වන්නේ ‘බලය’ සන්තක ‘බලයම’ විනා අන් කිසිවක් නොවේ. බලය ඉතා තදින් නෑකම් කියන්නේ ධනයටයි. ලංකාවේ බලය සහ ධනය අතර තිබෙන්නේ ලේ නෑකමකි. යම් කෙනෙකු රාජ්‍ය බලය අභ්‍යාස කරන්නට සමත් වුණ විට ඔහු සමඟ මිත්‍ර සන්ථවයක් ඇති කර ගන්නේ අත ලෙවකන්නට නොවේ. විශේෂයෙන් ව්‍යාපාරිකයෙකු රාජ්‍ය බලය අභ්‍යාස කරන්නෙකු සමඟ මිතු දමක් ඇති කර ගැනීමට පදනම් වන්නේ ‘ධනය ඉපයීමට බලය‘ සතු ශක්‍යතා පිළිබඳ අවබෝධයම වේ.

ඒ සියල්ල අපි පසෙකින් තබමු. ගෝඨාභයගේ සුන්දරත්වය යනු කුමක් ද?

මහින්ද රාජපක්ෂ ජනාධිපති වීම නිසා ඔහුට ආරක්ෂක අමාත්‍යාංශයේ ලේකම් පදවිය හිමි විය. ඔහු හමුදා නිලධාරියෙකු ලෙස සේවය කළ ද යුද්ධය පවතින සමයේ හමුදාවෙන් ඉවත් වී ගිය පුද්ගලයෙකි. කමල් ගුණරත්න පවසා ඇති අන්දමට මානසික අසනීපයක් නිසා හමුදාවෙන් ඉවත් වී ගිය කෙනෙකි. අමාත්‍යාංශයක ලේකම් පදවියක් ලබන්නට පිළිගත් අධ්‍යාපන සුදුසුකම් සහ පුහුණුවක් තිබිය යුතුය. ගෝඨාභයට ඒ කිසිවක් නැත. එහෙත් ඔහු පිළිගත් අධ්‍යාපන සුදුසුකම් සහ පුහුණුවක් ලද ලේකම්වරු සිය යටතට පත් කර ගත්හ. ඒ සිය සහෝදරයා විධායක ජනාධිපති බැවින් ඒ අනුහසිනි. රාජ්‍ය සේවය තුළ නීති ගරුක නිලධාරීන්ට තමන්ගේ වෘත්තීය වගකීම් හා වගවීම් රැකගෙන කටයුතු කරන්නට බැරි තත්වයක් මේ නිසා ඇති විය. පවතින්නට නම් වැරදි තීරණ ගත යුතුය, නැත්නම් නිර්භීතව ඉවත්ව යා යුතුය. එසේ කිරීමට අපහසු යථාර්ථයක් ද රටේ තිබුණ බව නොරහසකි.

දිලිත් ජයවීර සතු නොයෙක් ව්‍යාපාර ඇතත් ඔහු ප්‍රසිද්ධියක් ලබන්නේ දෙරණ මාධ්‍ය ජාලය නිසා ය. එනිසා ඔහුට මාධ්‍යකරුවන් සම්බන්ධ පොදුවේ කිසියම් හෝ හැඟීමක් තිබිය යුතු වේ. ගෝඨාභය ආරක්ෂක ලේකම්ව සිටි සමයේ මාධ්‍යවේදීන් ඝාතනය – අත පය කඩා දැමීම – අතුරුදන් වීම යනාදි අපරාධ ගණනාවක් සිදු විය. කිසිවකට නීතිය ක්‍රියාත්මක වූයේ නැත. උත්ප්‍රාසය නම් මාධ්‍ය ආයතනයකට ගිනි තැබීම ද මෙසමයේ සිදු වීම ය. මේ කිසිවක් නොදන්නා – මේ කිසිවකට නීතිය ක්‍රියාත්මක නොවූ බව නොදන්නා බබෙකු ලෙස දිලිත් ජයවීර සැලකිය හැකි ද?

ගෝඨාභයට නඩු තිස් පහක් වැනි ගණනක් තිබුණ බවත් තමා ඒවාට පෙනී සිටි බවත් අලි සබ්රි පාර්ලිමේන්තුවේ දී පැවසීය. අලි සබ්රි ද දිලිත් ජයවීරගේ මිතුරෙකි. ඉතින් මේ දෙමිතුරන් සිසිල් පැන් බොන වෙලාවක හෝ ඒ නඩු හබ ගැන කිසිම කිසිවක් කතා නොකළේ ද? ඒ ඇතැම් නඩුවලට මහාධිකරණය අධි චෝදනා භාර දුන් බව හෝ දිලිත් ජයවීර දැන සිටියේ නැද්ද?

නීතියෙන් ඔප්පු කොට අච්චු කොට නැතත් සාපරාධී මනුෂ්‍ය ඝාතනවලට වගකිව යුතු කෙනෙකු සහ මහජන මුදල් අයථා ලෙස පරිහරණය කළ කෙනෙකු සුන්දර මිනිසෙකු ලෙස යම් පුද්ගලයෙකුට හැඟෙනවා නම් ඒ සුන්දරත්වයම අරුම එකකි. හරි භයානක එකකි. අද මොන තර්ක විතර්ක කළත් දිලිත් ජයවීර දැනුවත්ව රටේ නායකයා බවට ඔසවා තබා තිබෙන්නේ නීති ගරුක මනුෂ්‍යයෙකු නොවන බවට වාදයක් නැත.

අලි සබ්රි

අලි සබ්රි දක්ෂ නීතිඥයෙකු බව ප්‍රකටය. ඔහු ගෝඨාභයගේ නීතිඥවරුන් අතර ප්‍රමුඛයා වන්නටත් ඇත. කවර නීතිඥයෙකු වුව තමන් පෙනී සිටින සේවා දායකයාට අදාළ නඩුවේ සුල මුල – ඇත්ත නැත්ත මැනවින් දැන සිටින්නෙකි. අප අසා ඇති අන්දමට අධික මිලක් අය කරන දක්ෂ නීතිඥයන් යනු නිරපරාදේ නඩුහබවලට පැටළුණ කෙනෙකු වෙනුවෙන් සේවය කරන්නෝ නොවෙති. අධික මිලක් අය කරන්නේ ඇත්ත නැත්ත කරන්නටය යන්න ජන වහරේ එන්නකි.
සිය සේවාදායකයා ආරක්ෂක ලේකම්ව සිටි අවධියේ අලුත්ගම මුස්ළිම් ජනතාව කේන්ද්‍ර කරගෙන අමානුෂික ක්‍රියාදාමයක් දියත් වුණ බව අලි සබ්රි නොදැන සිටියා විය නොහැකිය. ඊටත් අමතර හා ප්‍රබල කාරණාව නම් රාජපක්ෂලාගේ ආණ්ඩුකරණය තුළ ජාතිවාදය හා ආගමික අන්තවාදය ගහට පොත්ත සේ බැඳී තිබුණි. ඒ වග අලි සබ්රි දැන නොසිටියා විය නොහැකිය.
ගලගොඩඅත්තේ භික්ෂුව මේ රටේ සුළු ජාතීන්ට, විශේෂයෙන් මුස්ළිම් ජාතීන්ට කළ අණ වින අලි සබ්රි නොදැන සිටියා විය නොහැකිය. ගලගොඩඅත්තේ කා වෙනුවෙන් කාට කුමට සේවය කළ කෙනෙකු දැයි අලි සබ්රිට කෙසේ වෙතත් අද ලෝකයටම විවෘත පුවතකි.

කුරුණෑගල රෝහලේ සේවය කළ මොහොමඩ් ෂාපි නමැති වෛද්‍යවරයා වද සැත්කම් කරන්නෙකු බවට අපවාද නඟා බන්ධනාගාර ගත කොට ඔහුගේ ජීවිතයට කළ අනර්ථය අලි සබ්රි නොදැන සිටියා විය නොහැකිය.

තව තවත් දෑ විශේෂයෙන් සුළු ජාතීන් මර්දනයට – මුස්ළිම් ජාතිකයන් හිංසනයට ලක් කිරීමට රාජපක්ෂලාගේ බල සමය තුළ සිදු වුණ බව ලෝක ප්‍රකටය.

අද අපට අසන්නට තිබෙන්නේ සරල ප්‍රශ්නයකි. නිසැකවම නීතියෙන් දඬුවම් ලබන්නට නියමිතව සිටි – තමන් අදහන ආගම අදහන පුරවැසියන්ට හිංසා කළ පුද්ගලයෙකු වෙනුවෙන් පනී සිට ඔහු රටේ නායකයා බවට පත් කිරීමට කැපවීම අල්ලා දෙවියන් විසින් අනුමත කරන්නේ ද? දිලිත් ජයවීර දැනුවත්ව ආණ්ඩුකරණයට නුසුදුස්සෙකු රටේ නායකයා බවට පත් කරන්නට කැපවී ද?, අලි සබ්රි ඊටත් වඩා ඉහළ පඩියක සිට ඒ කටයුත්තම සිදු කර තිබේ. අද රට – රට වැසියන් පත්ව තිබෙන තත්වය ගැන ඔබලාට මොනම විදිහකින්වත් නිදහස් විය නොහැකිය. අපරාධකරුවාට පමණක් නොව අපරාධයට උඩ ගෙඩි දුන්නා ද නීතියෙන් දඬුවම් ලැබිය යුතුය. ලංකාවේ නීතියෙන් නිදහස් වුණත් සොබා දහමෙන් දඬුවම් ලැබෙනු නියතය.

විජේදාස රාජපක්ෂ

උගතුන් පාර්ලිමේන්තු යැවිය යුතුය යන්න විවිධ අවකාශයන්හි මතු වන අදහසකි. මෙහිදී උගතුන් යනුවෙන් සලකන්නේ මොන විදිහේ පුද්ගලයන් ද? ජී. ඇල්. පීරිස් එසේ මෙසේ උගතෙක් ද? විජේදාස රාජපක්ෂ!

මැති සභය තුළ දී වේවා ඉන් පිටතදී වේවා දේශපාලනඥයෙක් මානව ධර්මතාවලට පටහැනිව කාට හෝ අවමන් කරන්නේ නම් එය නොහොබී. බොරු කීම සේම බොරුව වසං කොට ඊට වෙනත් අර්ථ කථන දීම බොරු කීමටත් වඩා නරකය.

යහ පාලන ආණ්ඩුවේ අධිකරණ ඇමතිවරයා වූයේ විජේදාස රාජපක්ෂය. ඔහුට විටෙක අමාත්‍ය පදවිය අහිමි විය. පළවෙනි චෝදනාව වූයේ යහ පාලන අපේක්ෂා මුඳුන් පත් කිරීමට ඔහු කටයුතු නොකිරීමය. ඔහු කටයුතු කළේ යහ පාලන අපේක්ෂාවන්ට පටහැනිව මතවාදයක පිහිටමිනි. මේ නිසා ඔහු සම්බන්ධයෙන් පක්ෂයෙන් ද පිටතින් ද දැඩි විරෝධයක් මතු විය.
පෙර කළ නම් කෙනෙකු කී කතාවක් කාලයේ වැලි තලාවට යටවීම සොබාවයයි. එහෙත් අද කවරෙකු වේවා කවර දවසක හෝ කියූ දෑ යළි යළිත් අසන්නට – දකින්නට පුළුවන. එක අවස්ථාවක රාජපක්ෂලා බිමට සමතලා කර දමන විජේදාස රාජපක්ෂ පසු අවස්ථාවක ඔවුන් සමඟ කිසි හිරිකිතයක් නැතුව ආණ්ඩුකරණයට දායක වෙයි. ඒ වෙනුවෙන් ද ඔහුට තර්කයක් ගොඩ නැගීමට පහසුවෙන් හැකිය.

ගෝඨාභය රාජපක්ෂ සම්බන්ධයෙන් විජේදාස රාජපක්ෂගේ මුවින් මසුරන් කතා පවසා ඇත. ඒවා මුහුණු පොත හරහා සැරි සරන අතර සයිබර් අවකාශයේ සුරක්ෂිතය.

යම් මනුෂ්‍යයෙක් තවත් මනුෂ්‍යයෙකුට මිනීමරුවෙකු බව – චෞරයෙකු බව – බල කෑදරයෙකු බව – රටට ආදරය නැත්තෙකු බව කැට තියා පවසා රැයක් එළිවෙන විට වෙස් මාරු කරගෙන එක පත බුදින්නට පුළුවන් නම් ඔහු අරුම පුදුම මනුෂ්‍යයෙක් නොවන්නේ ද?

මහින්ද රාජපක්ෂ පරාජය කිරීමට පෙනී සිටි විජේදාස රාජපක්ෂ යහ පාලනය පෙරළා දමන්නට ද පෙනී සිටියේය. යහ පාලන ආණ්ඩුවේ මෙන්ම සිරිසේනගේ කුමන්ත්‍රණ ආණ්ඩුවේ ද ඔහු ඇමතිවරයෙකු වන්නේය. ගෝඨාභය දිනවන්නට පෙනී සිටින ඔහු ගෝඨාභයට දැඩි ප්‍රහාර එල්ල කරන්නෙකු බවට ද පත් වේ. ඊට හේතු කුප්‍රකටය. රනිල්ට හිතේ හැටියට නෙළන්නට හැටි බසක් පරිහරණය කළ ඔහු අද රනිල් අගමැති යටතේ අධිකරණ අමාත්‍යවරයා වේ. මොහු උගතෙකි. ඔහුගේ මැතිවරණ දැන්වීම්වලින් පැවසුණ අන්දමට හෙතෙම ප්‍රාඥයෙකි.

ගෝඨාභය රාජපක්ෂත් රනිල් වික්‍රමසිංහ සේම ලැජ්ජා බය නැති මිනිහෙකු බැවින් හිස මත මළ පහ කළ පුද්ගලයා වුව පැවැත්ම වෙනුවෙන් ළං කර ගන්නේය. මෙහෙව් රටක් කෙසේ නම් නීතිය මත පාලනය වන රටක් වේ ද?

නිශ්ශංක සේනාධිපති

ව්‍යාපාරිකයන් හා ජාවාරම්කාරයන් යනුවෙන් දෙකොටසක් ලංකාවේ සිටිති. කලක සිට ශිෂ්ට සම්පන්නව ව්‍යාපාර කරමින් – නිසි අන්දමට ආණ්ඩුවට බදු ගෙවමින් රටේ අදායම ඉහළ නංවන ව්‍යාපාරික ප්‍රජාවේ ඉරණම ජාවාරම්කාරයන්ගේ සම්ප්‍රාප්තියෙන් වෙනස් වී ඇත.

ජාවාරම්කාරයන් එහෙම පිටින්ම රාජ්‍ය බලයේ අනුහසින් වැජඹෙන්නෝ වෙති. ජාවාරම්කාරයන් කාගේත් අතීතය තුළ තිබෙන්නේ අඳුරු කෙටි කටු සටහන්ය. නිශ්ශංක සේනාධිපති මාධ්‍ය ඔස්සේ කතා කරන විලාසය නිරීක්ෂණය කළ කෙනෙකුට ඔහුගේ චරිත කතාවම පසක් කර ගත හැකිය. යහ පාලන ආණ්ඩුව පැවති සමයේ ඔහු කළ වැරදිවලට දඬුවම් ලබන තත්වයක සිටිය ද කිසිවෙකුත් නොසිතූ විරූ පුද්ගලයන්ගේ රැකවරණ හේතුවෙන් ඔහු බේරුණි. ඔහුගේ ව්‍යාපාරයට සම්බන්ධ එක් නැවක ආයුධවල අංක මැකී ඇත්තේ ආයුධ එකට ඇතිල්ලීමෙන් බවය තහවුරු කෙරුණේ. ඒවා මරේ මරු වැඩ කිඩ ය. නීතිය තරමක් ක්‍රියාත්මක වන අවස්ථාවක ඔහුට මාරාන්තික අසනීපයකි. අසනීපයෙන් හඬමින් රඟපෑ අන්දමත් අපූරුය.

සේනාධිපති මහා දානපතියෙකුගේ භූමිකාව ද උරුම කරගෙන සිටින්නෙකි. ඔහු ආධාර දුන් අයගේ ලැයිස්තු පුවත් පත්වල පළ කෙරුණේ විශාල වශයෙනි. කෙසේ වුව යහ පාලන ආණ්ඩුව සමයේ සේනාධිපතිගේ ව්‍යාපාරය නාවික හමුදාව යටතට පත් කෙරිණි. ඒ අනුව නාවික හමුදාව උපයන්නට වූ ආදායම අති විශාලය. ජාවාරම්කාරයෙකු හරි හම්බ කර ගත් ධනස්කන්ධය ආණ්ඩුවට ලැබීම එසේ මෙසේ දෙයක් ද? ගෝඨාභය රාජපක්ෂගේ සොඳුරු මිතුරෙකු බැවින් යළිත් නාවික හමුදාවෙන් ඔහු අතට ව්‍යාපාරය පත් වේ. එපමණක් නොව ඔහුගේ නඩු හබවලින් ද නිදහස් වීමට භාග්‍යය ලබයි.

ගෝඨාභය මොන තරම් ජරා ජීර්ණ මිනිහෙක් ද? ඔහු රට වල පල්ලට ඇද දමා ඇත්තේ නින්දිත අන්දමටය. අද ජාවාරම්කාරයන් ඔහු වටේට සිට ඔහුට බලය අත්හරින්නට ඉඩ නොදෙන තත්වයකය. ඒ අවකාශය තුළ තව දුරටත් සිදු වන්නේ හපය ද හප කර සාරය උරා බීමය. ගෝඨාභය තොලොංචි වන විට මේ ජාවාරම්කාරයන් රොත්තද තොලොංචි වනු ඇත. එවිටත් ඔවුන්ට රජ සැප – සුර සැප විඳින්නට පුළුවන.

ලංකාව ඉතා කෙටි කාලයක් තුළ බංකොළොත් වීමට වග කිව යුත්තේ ගෝඨාභයම ය. ඔහුව ඉහළට ඔසවන ලද ජාවාරම්කාරයන් සියලු දෙනාම හිතේ හැටියට හම්බ කර ගන්නේ ගෝඨාභයගේ අනුහසිනි. මොන අන්දමකින්වත් ගෝඨාභයට ජාවාරම්කාරයන්ගෙන් ගැලවීමක් නැත. ගෝඨාභය සිටින තුරා රටට – රට වැසියන්ට ද ගැලවීමක් නැත. රනිල් වික්‍රමසිංහ මොන තරම් බරපතළ වරදක් ද කර තිබෙන්නේ? බලය පුදුමාකාර අශිෂ්ට අවියක් බව තවම රට වැසියන් වටහා ගෙන තිබේ ද?

උදයංග වීරතුංග

රාජ්‍ය බලය අවභාවිත වන අන්දම සම්බන්ධයෙන් අගනාම නිදර්ශනය වන්නේ උදයංග වීරතුංගය. ඔහු රතු වරෙන්තුවලින් ද බේරුණෙකි. ගෝඨාභය ජනාධිපති පදවියට පත්වුණ වහාම දිවයිනට පැමිණෙන ඔහු රාජ්‍ය පාලනයේ ද බලවතෙකු බවට පත්වන අන්දම මාර ය.
අද ඔහු ගෝඨාභයට ද ප්‍රහාර එල්ල කරන තත්වයකය. ඔහුට එතරම් බලවත්ව කටයුතු කරන්නට පුළුවන් වී තිබෙන්නේ කෙසේ ද? ගෝඨාභයට එල්ල කළ එක ප්‍රහාරයකට හෝ වචනයක් කියන්නට ගෝඨාභය අසමත් ඇයි? ගෝඨාභය ගැන දන්නා කියන කාටත් උදයංග වීරතුංග නෙළුෑ නෙළිල්ල හරිම පුදුම ය.

ලංකාව අවාසනාවන්ත රටක් බවට පත් කළේ රාජපක්ෂලා – ඥාතීන් සාමූහිකවය. මහින්ද රාජපක්ෂ තව දුරටත් බලයේ එල්ලී සිටින්නේ බලය තමන්ට පමණක් අදාළ නොවන බැවිනි.

ජයසුන්දර සහ කබ්රාල්

ලංකාවේ ආර්ථික අර්බුදය දැනුවත්ව ක්ෂණිකව සිදු කරන ලද්දකි. අර්බුදයට වග කිව යුතු කිසිවෙක් නැත. සියලු දෙනාම නිරුපද්‍රැතය. ජනතාව මහමඟ දුක් විඳින විට, අර්බුදය නිර්මාණය කළ උදවිය තවමත් මහජන මුදලින් සැප ම විඳිති. ඔවුන් කළ වරදක් නැත. එනිසා ඔවුන්ට නීතියෙන් දඬුවමක් ද නැත.

පී.බී ජයසුන්දර ආර්ථික ඝාතයෙකු ලෙස ඔවුන්ගේ පිළෙන්ම චෝදනා ලැබූවෙකි. චෝදනා කළ තැනැත්තා කවරෙකු වුව ඔහු නැඟූ චෝදනාව බරපතළ එකකි. විස්මය නම් එය කිසිවෙකුත් නොසිතූ විරූ අන්දමට යථාර්ථයක් වී තිබීමය. අනුවණ පාලකයෙකුට උපදෙස් දී හෝ නොදී රට විනාශ මුඛයට තල්ලු කොට අද ජයසුන්දර යහතිනි. ඔහුට නීතියෙන් දඬුවමක් නැත. ඒ ඇයි? ඔහුට දඬුවම් කරන්නට හැක්කේ කවර නෛතික අවකාශයක් යටතේ ද?

ජයසුන්දර අපරාධයේ තිරය පිටුපස චරිතයකි. කබ්රාල් අපරාධයේ පොතේ ගුරු ය. මැති සභය තුළ ද, මාධ්‍ය සාකච්ඡාවල ද ඔහු කටමැත දෙඩවූ අන්දම හරිම නිර්භීතය. කබ්රාල් ජාතික ලැයිස්තුවෙන් පාර්ලිමේන්තුවට ගන්නා රාජපක්ෂවරුන් පසුව ඔහුව මන්ත්‍රී තනතුරෙන් ඉවත් කරගෙන මහ බැංකුවේ අධිපති පදවියට පත් කරයි. ඊට හේතු කාරණා දන්නේ ද රාජපක්ෂලා සහ කබ්රාල්ය. සියලු රාජපක්ෂ දූෂණවල රස රහස් ගබඩාවේ යතුර තිබෙන්නේ කබ්රාල් අතේය. එනිසා ඔහුට නීතියෙන් දඬුවම් විඳින්නට සිදුවේයයි අප සිතිය යුතු නැත.

රනිල් වික්‍රමසිංහ

ගෝඨාභය පාලනය – රාජපක්ෂලාගේ පාලනය අවසන් කොට රට යම් අන්දමකට බේරා ගන්නට පුළුවන් තැනකට කෙසේ හෝ පත් විය. ඒ වෙනුවෙන් ඉවහල් වුණ අරගලයේ ජයග්‍රහණය කණපිට හරවන ලද්දේ රනිල් වික්‍රමසිංහ බව අමුතුවෙන් විස්තර කළ යුතු නැත.
මේ අවස්ථාවේ රනිල් ගෝඨාභයටත් වඩා අපරාධකාරයෙකි. චෞර පවුලකින් රට බේරා ගන්නට ලැබුණ අවස්ථාව රටට අහිමි කරන්නේ රනිල්ය. රනිල් අරගලයේ ජයග්‍රහණය පික් පොකට් ගැසුවේය. අරගලය පටන් ගන්නා විට පැත්තක සිටි රනිල් අරගලය තීරණාත්මක තැනක් කරා ගමන් කර විට අළු ගසා දමා නැගිට්ටේය. යහ පාලන ආණ්ඩුවට අවමන් කළ හැත්ත බුරුත්තම අද රනිල්ගෙන් යැපෙන තත්වයකය.

යහපාලනයට මඩ ප්‍රහාර එල්ල කළවුන් පවා අද රනිල් – සාගල අබිමුව කුක්කන් වැනිය. රනිල් මහජන වරමක් නැතිව ආණ්ඩු කරන්නෙකි. මහජන වරමක් ලබා ගත්තවුන්ගේ වරම ගිලිහෙන විට රනිල් ඊට මුක්කුවක් ගසා තමා අතටත් බලය ගෙන රාජපක්ෂලාටත් තව දුරටත් බලය හිමිකර දී සිටියි. සියල්ලෝම හිරිකිතයක් නැතුව මහජන මුදල්වලින් රිසි ලෙස අවශ්‍යතා සපුරා ගනිමින් වැජඹෙති. ජනතාවට තවම ඉතිරිව තිබෙන්නේ හුස්ම ගන්නට නිදහස පමණි.

අද වන විට ලංකාව පාලනයකින් තොර මහ මුහුද මැද අතරමංවූ නෞකාවක තත්වයට පත්ව ඇත. කවර පාරක වුව දකින්නට ලැබෙන්නේ ජීවන අරගලයකි. එහෙත් මැතිසභය තුළ කයිවාරු පම්පෝරිවල අඩුවක් නැත. මේ ලියන මොහොතේ මිතුරෙකු දූරකථනයෙක් පවසා සිටියේ රටේ විනාශයේ සක්විතිලා සෙලවී නැති බවය. රටම පාරට බැසීම – මොන විදිහකින් හෝ මොවුන් පන්නා දැමීම හැර වෙන කිසි විකල්පයක් නැති වගය ඔහු පැවසුවේ.

රනිල්ට කිසි වගකීමක් නැත. ගෝඨාභය වගකීම අත් හැර තිබේ. මහින්ද ඇතුළු පවුල අනාගත සැලසුමකය. විපක්ෂය කැබලි වෙන තත්වයකය. අවසානය කුමක් විය හැකි ද? අවසානය මහා විනාශයක් විය හැකිය. ඉන් මිදෙන්නට නම් ජනතාව වීදී බැස රනිල් – ගෝඨා ආණ්ඩුව කෙසේ හෝ බෙලසුන් කළ යුතුම ය. වෙන විසඳුමක් නැත.■