No menu items!
23.6 C
Sri Lanka
19 July,2025
Home Blog Page 273

ඩග්ලස්, අතාවුල්ලා, පිල්ලෙයාන් එක්ක ජාතික ආණ්ඩුවක්

ආණ්ඩුවට හිතවත්ව කටයුතු කරන ඩග්ලස් දේවානන්දා, පිල්ලෙයාන් හා ඒ.එල්.ඒ. අතාවුල්ලා යන නායකයන්ගේ පක්ෂ සමඟ සන්ධානගතව ආණ්ඩුවක් නිර්මාණය කරන බව ශ්‍රී ලංකා පොදුජන පෙරමුණේ ජාතික සංවිධායක බැසිල් රාජපක්ෂ පවසයි.

ශ්‍රී ලංකා පොදුජන පෙරමුණට මන්ත්‍රීධුර 145ක් ලැබුණත්, එම පක්ෂ සමග එක්ව පාර්ලිමේන්තුවේ තුනෙන් දෙකක බලයකින් යුත් ආණ්ඩුවක් ඇති කරගැනීමට නියමිතය.

මඩකළපු දිස්ත්‍රික්කයෙන් තරග කළ පිල්ලෙයාන්ගේ ටීඑම්වීපී පක්ෂයට ජාතික ලැයිස්තු මන්ත්‍රීධුරයක් සමග මන්ත්‍රීධුර දෙකක් ලැබුණු අතර, යාපනය හා වන්නි දිස්ත්‍රික්කවලින් තරග කළ ඩග්ලස් දේවානන්දා මහතාගේ නායකත්වයෙන් යුත් ඊපීඩීපී පක්ෂයට මන්ත්‍රීධුර දෙකක් ලැබුණි. මඩකළපු දිස්ත්‍රික්කයෙන් තරග කළ ඒ.එල්.ඒ. අතාවුල්ලා මහතාගේ ජාතික කොංග්‍රසයට මන්ත්‍රීධුරයක් හිමිවිය.

ඊට අමතරව යාපනය දිස්ත්‍රික්කයෙන් ශ්‍රීලනිපය නියෝජනය කරමින් තරග කොට තේරී පත් වූ අංගජන් රාමනාදන්ද ජාතික ආණ්ඩුවේ පාර්ශ්වකරුවෙකු කරගැනීමට නියමිත බව රාජපක්ෂ මහතා කීය. කෙසේ වෙතත් ජාතික ආණ්ඩුවක් පිහිටුවීම සඳහා ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථාවේ ඇති ප්‍රතිපාදන පාවිච්චි කරමින් ආණ්ඩුවේ ඇමතිධුර සංඛ්‍යාව විශාල වශයෙන් වැඩි කරගැනීමේ බලාපොරොත්තුවක් නැති බව ඔහු කීය.

ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථාවේ 46 (4) හි ජාතික ආණ්ඩුව පිළිබඳව මෙසේ සඳහන් වෙයි.

‘..පාර්ලිමේන්තුවේ වැඩිම ආසන සංඛ්‍යාවක් ලබාගන්නා පිළිගත් දේශපාලන පක්ෂය හෝ ස්වාධීන කණ්ඩායම හෝ විසින් ජාතික ආණ්ඩුවක් පිහිටුවන අවස්ථාවේදී අමාත්‍ය මණ්ඩලයේ අමාත්‍යවරයන් සංඛ්‍යාවද අමාත්‍ය මණ්ඩලයේ සාමාජිකයන් නොවන අමාත්‍යවරයන් සංඛ්‍යාවද නියෝජ්‍ය අමාත්‍යවරයන් සංඛ්‍යාවද පාර්ලිමේන්තුව විසින් තීරණය කළ යුත්තේය.’

ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථාවේ 46 (1) (අ) හි සඳහන් වන්නේ ජාතික ආණ්ඩුවක් නොවන අවස්ථාවක අමාත්‍ය මණ්ඩලයේ මුළු අමාත්‍යවරයන් සංඛ්‍යාව තිහ නොඉක්මවිය යුතු බවත්, අමාත්‍ය මණ්ඩලයේ සාමාජිකයන් නොවන අමාත්‍යවරුන්ගේ හා නියෝජ්‍ය අමාත්‍යවරුන්ගේ සංඛ්‍යාව හතලිහ නොඉක්මවිය යුතු බවත්ය.■

උප්පැන්න සහතිකයේ ආකෘතිය ගැන කලබලයට හේතුව නොදැනුවත්කමයි -මහාචාර්ය රොහාන් සමරජීව

0

යටත්විජිත ආණ්ඩුව විසින් 1864 දී පිහිටුවනු ලැබූ රෙජිස්ට්‍රාර් ජෙනරාල් දෙපාර්තමේන්තුව වැඩි ප්‍රසිද්ධියක් නොමැතිව පැවතිණි. අසාමාන්‍ය ලෙස එයට පසුගිය දිනවල තරමක මතභේදාත්මක තත්ත්වයකට මුහුණදීමට සිදුවිය. උප්පැන්න සහතිකයේ ආකෘතියේ සිදුකරන වෙනස්කම් ප්‍රකාශයට පත් කළ එය දින ගණනක් ඇතුළත එය වෙනස් කරන බව ප්‍රකාශ කළේ සහතිකයෙන් ජන වර්ගය සහ ආගම ඉවත් කිරීමට කොළඹ දිස්ත්‍රික් අපේක්ෂක විමල් වීරවංශ මහතා දැඩි ලෙස විරුද්ධ වීම නිසා ය. පාලක පක්ෂයේ ප්‍රබල ආධාරකාරියක වන ජෙහාන් හමීඞ් මහත්මියද ආගම ඉවත්කිරීමට ඇගේ විරුද්ධත්වය ප්‍රකාශ කළා ය.

බලාපොරොත්තු නොවූ පාර්ශ්වයකින් ද වෙනස්කම්වලට පහර එල්ල විය. එනම් වාර්ගික යුක්තිය සඳහා වූ ක්‍රියාකාරීන්ගෙනි. එක් අයකු ට්වීටර් පණිවිඩයකින් කීවේ  “ඔබ අයිති වන්නේ සංඛ්‍යාත්මකව කුඩා වාර්ගික කණ්ඩායමකට නම් ඔබගේ අනන්‍යතාව රජය මගින් නිල වශයෙන් පිළිගැනීමට ඇත්තේ ඉතා අඩු ඉඩකඩක් වන අතර නිලධාරිවාදී වුවමනාවට අනුව ප්‍රධාන කණ්ඩායම්වලින් එකකට උරාගනු ඇත. මා සිතන්නේ මෙය ඕනෑම අර්ථවත් ඇතුළත්කර ගැනීමේ උත්සාහයකට වඩා ඉතාම ආධිපත්‍යධාරී /ස්වීකරණයක් බවයි.”

 

නොදැනුවත්බවේ ප්‍රතිමූර්තිය

2006 අංක 6 දරන ඉලෙක්ට්‍රොනික ගනුදෙනු පනතේ 2014 අංක 1 දරන රෙගුලාසියට සංශෝධනයක් ලෙස ඉදිරිපත් වූ නව ආකෘතිය විමල් වීරවංශ මහතා ද මන්ත්‍රීවරයකු වූ අටවැනි පාර්ලිමේන්තුවෙන් අනුමත කොට 2019 මාර්තු 14 දා ගැසට් අංක 2114/27 ලෙස ප්‍රකාශයට පත්කරනු ලැබී ය.

උප්පැන්න සහතිකයේ ආකෘතිය වැනි වැදගත් කරුණක් ගැන ඔහු තම කෝපය එල්ල කරන රෙජිස්ට්‍රාර් ජෙනරාල්වරයා තම තනි අභිමතය අනුව තීරණ නොගන්නා බව 2000 වසරේ සිට පාර්ලිමේන්තුවේ සිටින වීරවංශ මහතා නොදනී නම් ඔහු පසුගිය 20 වසරේ මොනවා කළාදැයි සැක පහළවේ. අඩ සියවසක තරම් කාලයක් පාර්ලිමේන්තුවේ සිටි අගමැතිතුමා ද මෙය දැන සිටිය යුතු ය. වාර්තා වන්නේ, ජනවර්ගය තිබිය යුතු බව ඔහු දුරකථනය මගින් නිලධාරීන්ට දැනුම් දුන් බව යි. ඔහු නියෝග කළ යුතුව තිබුණේ පවතින රෙගුලාසියට සංශෝධනයක් කෙටුම්පත් කරන ලෙස යි.

කෙසේ වෙතත්, සිවිල් සමාජ ක්‍රියාකාරීන්ගෙන් සහ සිද්ධිය ගැන තම මතය ප්‍රබල ලෙස ප්‍රකාශ කළ හමීඞ් මහත්මියගෙන් වඩා හොඳ ප්‍රතිචාරයක් අපට බලාපොරොත්තු විය හැකි විය යුතු ය. සරල කරුණු සොයා බැලීමක් කළේ නම් ඉතා හොඳ ය. බොහෝ දෙනා සතුව උප්පැන්න සහතිකයක් (හෝ දෙකක්) ඇත.

ඔහු සතුව ඇති උප්පැන්න සහතික පරීක්ෂා කළේ නම් වීරවංශ මහතාට දැනගන්නට ලැබෙනු ඇත්තේ ආගම යන්න කිසිවිටක ඇතුළත් නොවූ (අලුත උපන් දරුවකුට ආගමක් තිබේ ද?) බව සහ සඳහන් වී ඇත්තේ දරුවාගේ ජනවර්ගය නොව මවුපියන්ගේ ජනවර්ගය පමණක් බව යි. තමන්ගේ ස්මාර්ට් දූරකථනයෙන් ආණ්ඩුවේ ගැසට් පත්‍රය පරීක්ෂා කළේ නම් ඔහුට දැනගන්නට ලැබෙනු ඇත්තේ අලුත් ආකෘතිය තුළ පියාගේ හා මවගේ ජාතිකත්වය සඳහා අලුත් ක්ෂේත්‍ර ඇතුළත් කොට ඇති අතර ඔවුන්ගේ ජනවාර්ගික කණ්ඩායම පෙන්නුම් කිරීමට ද ඉඩ දී ඇති බව යි.

පිළුණු වික්ටෝරියානු සදාචාරයෙන් ඔබ්බට

ඉතා ම වැදගත් සහ ප්‍රගතිශීලී වෙනස්කම් ගණනාවක් ද ඔහුට දැකගන්නට ලැබෙනු ඇත. පැරණි ආකෘතියේ පියාගේ වෘත්තිය හෝ නිලය විමසා තිබුණ ද මව සම්බන්ධයෙන් එවැන්නක් නැත. එය දැන් ඉවත් කොට ඇත. ‘මවුපියන් විවාහක ද?’ විමසූ ක්ෂේත්‍රය ද නැත.

මේවා අපගේ හිටපු යටත් විජිත පාලකයන් විසින් උප්පැන්න සහතිකයට ඇතුළත් කොට තිබු පසුගාමී අංග බවට සාධාරණ ජනයා එකඟ වනු ඇත. පියාට නිලයක් හෝ  වෘත්තියක් ඇති බව සහ මවට එවැන්නක් නැති බව කෙනෙකු උපකල්පනය කරන්නේ ඇයි?

නිල ලේඛනයක් මගින් අහිංසක දරුවකු අවජාතකයකු (අවිවාහක මව්පියන්ගේ දරුවකු හඳුන්වන තාක්ෂණික යෙදුම) ලෙස අපකීර්තියට ලක් කළ හැක්කේ කෙසේ ද?  බි්‍රතාන්‍යයන් විසින් කලකට පෙර අතහැර දමන ලද වික්ටෝරියානු සදාචාරය පිළිගන්නා අයකු වුව ද ඔහුගේ/ඇගේ මවුපියන්ගේ ක්‍රියාවකට දරුවකු වග කිව යුතු නැති බව පිළිගනු ඇත. මෙම ප්‍රතිසංස්කරණය පිළිබඳව වැඩි ගෞරවය හිමිවිය යුත්තේ වෛද්‍ය තුසිතා විජේමාන්න මහත්මියගේ නායකත්වයෙන් යුතු වූ ස්ත්‍රීන් හා ස්ත්‍රී පුරුෂ සමාජභාවය පිළිබඳ පාර්ලිමේන්තු ආංශික අධීක්ෂණ කමිටුවට යි.

ඇතැම් විවේචකයන්ගේ අදහස වන්නේ ප්‍රසිද්ධ සහතිකයේ ක්ෂේත්‍ර අඩු වූ විට එහි ප්‍රතිඵලය ලෙස වැදගත් දත්ත සහ සාක්ෂි රැස්කිරීම නතරවන බවයි. එනම්, පිතෘත්වය පිළිබඳ සාක්ෂි නැතිවීම හෝ ජනගහනයේ ජනවාර්ගික සංයුතිය දැනගැනීමට තවදුරටත් නොහැකි වන බව යි.

පළමු කාරණය දත්ත රැස්කිරීම සහ තොරතුරු ඉදිරිපත්කිරීම කලවම් කර ගැනීම නිසා ඇති වු අවුලකි. උපතක් ලියාපදිංචි කරන විට ලබාගන්නා තොරතුරු සියල්ල සහතිකයට ඇතුළත් කිරීමට හේතුවක් නැත. බොහෝ රටවල කෙටි ආකෘතියකින් යුතු සහතිකවල මව්පියන්ගේ නම් පවා ඇතුළත් වන්නේ නැත. එසේ වුව ද රැස් කළ දත්ත සියල්ල දෙපාර්තමේන්තුව සතුව පවතින අතර නීතිමය හෝ පරිපාලනමය ක්‍රියාවලියක් මගින් ලබාගත හැකි වෙයි. කෙසේ වෙතත්, සිදු කළ යුත්තේ එයයි. එයට හේතුව නම් ප්‍රසිද්ධ පුද්ගලයන්ට එරෙහිව විභාග වන අධිකරණ නඩු මගින් පෙන්නුම් කරන පරිදි උප්පැන්න සහතිකවලින් සැලකිය යුතු ප්‍රතිශතයක් ව්‍යාජ ඒවා වෙයි.

දෙවන කාරණයට හේතුව වැරදි වැටහීමයි. ජනවාර්ගික සංයුතිය මනින්නේ එක් එක් උප්පැන්න සහතිකය බලමින්, ජනවර්ගය ගැන ස්වයං හඳුනාගැනීම් අමාරුවෙන් එකතුකිරීමෙන් නොව ජනලේඛන සහ සංඛ්‍යාලේඛන දෙපාර්තමේන්තුව මගිනි. එමෙන් ම, ඉහත සඳහන් කළ පරිදි, පැරණි ආකෘති පත්‍රයේ ලියාපදිංචිවන්නාගේ ජනවර්ගය සැබවින් ම සඳහන් වන්නේ නැත.

එමෙන් ම ට්විටර් මගින් කෙනෙකු අදහස් දක්වා තිබූ ආකාරයට  ජනවර්ගය තබාගැනීමට කතාකරන උදවිය කිව යුතු කාරණයක් නම් කුලය ද වාර්තා කළ යුතු බවට තර්ක නොකරන්නේ ඇයි ද යන්නයි. සහතිකයේ කුලය සඳහා ක්ෂේත්‍රයක් නොවීම නිසා නිලධාරිවාදී වුවමනාව අනුව සංඛ්‍යාත්මක ව කුඩා කණ්ඩායම් ප්‍රධාන කණ්ඩායම් තුළට උරා ගැනීමක් සිදු විය නොහැකි ද?

ඊ ආණ්ඩුකරණයේ පාදක අංගයක්   

විස්තරාත්මක සහ නිවැරදි ජනගහන ලියාපදිංචියක් ඊ ආණ්ඩුකරණයේ අත්‍යවශ්‍ය පාදක අංගයකි. ඉලෙක්ට්‍රොනික ගනුදෙනු පනත යටතේ අදාළ රෙගුලාසි ප්‍රකාශයට පත්කරන ලද්දේ එම හේතුව නිසා ය. 2019 හඳුන්වා දුන් ප්‍රධාන ප්‍රතිසංස්කරණයක් නම් 2019 සිට නිකුත් කරන උප්පැන්න සහතිකවල ජාතික හඳුනාගැනීමේ අංකයක් ඇතුළත් කිරීමට ඉඩකඩ සැලසීමයි. එමගින් කලක් යන විට ශිෂ්‍ය අංක, උප්පැන්න සහතික අංක වැනි අංක ගණනාවක් තිබීම අවසන් කළ හැකි වෙයි. සහතික ව්‍යාජ ලෙස සැකසීමට වඩා අපහසු වන ලෙස සහ ලිපි ලේඛන දුරස්ථව සත්‍යාපනය කර ගැනීමටත් හැකි වන ලෙස නව ආකෘතිය තුළ ආරක්ෂක පියවර ඇතුළත් කොට ඇත.

අවධානයෙන් සිටින පාඨකයාට මේ වන විට යම් අමුත්තක් තේරෙන්නට ඇත. වීරවංශ මහතා සහ පිරිස 2020 ජුලි මාසයේ විරෝධතා දක්වන්නේ එවකට ඩිජිටල් යටිතල පහසුකම් සහ තොරතුරු තාක්ෂණ ඇමති අජිත් පී පෙරේරා මහතාගේ අත්සනින් යුතුව 2019 මාර්තු මාසයේ ප්‍රකාශයට පත් කළ රෙගුලාසියකටය. ඔවුන්ගේ විරෝධය පාන්නේ මාස 16ක් කල් ඉකුත් වීමෙන් පසුවය.

මෙම දේශපාලන කුණාටුව ඇතිවීමට හේතු වුයේ එක ම පාලම දෙවරක් විවෘත කිරීමට සමාන යමක් කිරීමට කවරකු හෝ උත්සාහ කිරීම නිසා බව පෙනෙන්නට තිබේ.  කලින් පැවති එක්සත් ජාතික පෙරමුණු රජය ආරම්භ කළ දෙයක ගෞරවය ශ්‍රී ලංකා පොදුජන පෙරමුණට ලබාදීමට කළ මෙම උත්සාහයේ ප්‍රතිඵලය ලෙස අනවශ්‍ය අවලාද මතුවීම ගැන කනගාටු විය යුතු ය. මෙබඳු මෝඩ වැඩ නිසා කලින් පාර්ලිමේන්තුව කළ හොඳ දේ ආපසු හරවන්නට නවවන පාර්ලිමේන්තුව ක්‍රියා නොකරනු ඇතැයි අපි බලාපොරොත්තු වෙමු. ■

 

 

කොරෝනා කාලේ දුක්බර කෑම කතාව

0

‘අපේ ප්‍රධාන බිස්නස් එක වෙලා තිබුණේ උළුඳු වඬේ. නමුත් දැන් උළුඳු ඇට කිලෝ එකක් රුපියල් 1000 යි. ඒ ගානට අරගෙන වඬේ එකක් රුපියල් පනහකටවත් දෙන්න ඕනේ. දවස් දෙකක් විතර රුපියල් 50 ට දාලා බැලුවා, හරි ගියේ නෑ. ඒ නිසා කොරෝනාවලින් පස්සේ වඬේ හැදුවේම නෑ.’

පිටකොටුව පැත්තට යන හෝ පිටකොටුව පැත්තේ සිට පැමිණෙන බස් රථවල සීට් ගාණටවත් සෙනඟ පෙනෙන්නට නැත. තැනින් තැන ඉන්නේ ‘මාස්ක්’ දමාගත් මගීන් කිහිප දෙනෙකි. කොම්පඥ්ඥ වීදියේ කෙළවර කුඩා කඩයකි. කඬේ ඉදිරියේ ඉඳි ආප්ප රාක්කයකි. මැදිවිය ඉක්ම වූ කාන්තාවක් කඬේ තුළ සිට පාර දෙස බලා සිටියි. ඇගේ මුහුණේ අත්තේ බලාපොරොත්තු සුන් වූ ස්වභාවයකි. මුළු කොළඹම ඇගේ මුහුණින් පිළිබිඹු වෙන්නාක් මෙනි.

ඇඳිරි නීතිය ඉවත් කර මාස කිහිපයක් ගත වී තිබේ. කොළඹ ආයතනවල වැඩට එන්නනේ සුළු පිරිසකි. කොළඹට සෙනඟ අඩුවෙන් පැමිණීම අනෙක් සුළු ව්‍යාපාරවලට මෙන්ම කෑම කඩයක් කරගෙන දවසේ වියදම උපයාගත් අයටත් ඇති කර තිබෙන්නේ දැඩි බලපෑමකි.

කොළඹ මහ ඉස්පිරිතාලය ඉදිරිපිට නෙල්සන් හෝටලයේ මුදලාලි මහතාගේ නමත් නෙල්සන්ය. ‘මුදලාලිගේ නමම කඬේටත් දාලා තියෙන ලංකාවේ එකම කඬේ තමයි අපේ කඬේ.’ එසේ කියන්නේ කැෂියර් එකේ සිටින තාත්තා අසලින් කුඩා බංකුවක වාඩි වී සිටින නෙල්සන් මුදලාලි මහතාගේ පුතාය.
‘කුලිය ගෙවන එක මගහැරිලා තියෙන්නේ. ගොඩනැගිල්ල අයිති මහත්තයා කියලා තියෙන්නේ කඩ කුලිය ගැන හිතන්න එපා කොහොම හරි කඬේ කරගෙන යන්න කියලා. එහෙම වුණත් කරගෙන යන්න බැරි තත්ත්වයක් දැන් තියෙන්නේ.’ ඔහු කියයි.

කොරෝනා පැමිණීමට පෙර සේවකයින් විසි දෙදෙනෙක් සේවය කළ නෙල්සන් මුදලාලිගේ හෝටලයේ දැන් සේවය කරන්නේ සේවකයින් 12 දෙනෙක් පමණි. පාන්දරින් වෙළඳසැල පිරිසිදු කර, තමුන් පිරිසිදු වී කහ වතුර ඉස දෙයියන්ට, බුදුන්ට මල් පහන් පුදා දවස ආරම්භ කළ නෙල්සන් මුදලාලිත්, ඔහුගේ පුතාත් දැන් කියන්නේ උදේ පහට අවදි වී රෑ 12 පමණ වනතුරු තමන් පරණ පවක් ගෙවමින් සිටින බවය. එ තරමට කෑම කඩ කෙරුවාව ඔවුන්ට අරහං වී තිබේ.
මෙය තනි පුද්ගලයෙකුගේ තනි ප්‍රශ්නයක් නොවේ. මේ දිනවල කොළඹ ආශ්‍රිත ආහාර වෙළඳසැල් මුහුණදෙන ප්‍රධාන ප්‍රශ්නයය. කුඩා කඩයක ‘වේටර්වරුන්’ ලෙස සේවය කළ අය ගෙදර යැවීමට සිදුවී ඇත. ඒ කඩයේ සිට ආහාර ලබාදීම නවත්වා ඇති නිසාය. කඩයේ සිට ආහාර ගත හැක්කේ ඉඩ පහසුකම් ඇති තැන් කිහිපයක පමණි. එවැනි තැන්වල පවා මේස ඈත් කර තැබිය යුතු නිසා එකවර ආහාර ගත හැකි පිරිස සීමා වෙයි. ඒ නිසා සේවක අවශ්‍යතාවද සීමා වෙයි. කුඩා කෑම කඩයක් කරන වෙළෙන්දෙකුට සේවකයන් ගෙදර යැවීමට සිදුවෙයි. සේවය නොගෙන, සේවකයන්ට වැටුප් ලබාදීමට තරම් මේ ආයතන ශක්තිමත් ඒවාද නොවේ.
ආයතනවල රැකියාවට පෙර තරම් සේවකයෝ නොපැමිණෙන නිසාත්, එන අය හෝටල්වලින් කෑමට ඉඩ නොතියා ගෙදරින් ආහාර ගෙන පැමිණෙන නිසාත් ව්‍යාපාර අඩු වී ඇතැයි කියන්නේ බොහෝ දෙනා අතර ප්‍රචලිත බොරැල්ල හන්දියේ මිහිරි බත් කඬේ ලීලාරත්න මුදලාලිය.
‘අපි නම් සේවකයන් අස් කළේ නෑ. කොහොමහරි හැමෝම තියාගෙන තවම පඩි ගෙවමින් ඉන්නවා. මාසෙකින් හමාරකින් හරි යයි කියලා හිතනවා.’
ගනුදෙනුකරුවකුගෙන් මුදල් ගෙන ඉතිරි මුදල් ගෙවන අතරේ ලීලාරත්න මුදලාලි කියයි. පවතින තත්ත්වය යහපත් අතට හැරෙනු ඇතැයි ඔහු බලාපොරොත්තුවකින් කතා කරයි.
‘අපි කඬේ වහගෙන හිටිය මාසවල එක්කෙනෙක් කඬේ නවත්තලා හිටියා. කඬේ ව්‍යාපාර කරන දවස්වල ආව ලයිට් බිලම තමයි ඇවිල්ලා තියෙන්නේ. වතුර බිලත් එහෙමයි.’
මාස ගණනක හිඟ විදුලි, ජල බිල්පත් ලාච්චුවෙන් එළියට ගෙන පෙන්වමින් ලීලාරත්න මුදලාලි පවසයි. විදුලි, ජල බිල්පත් සහනය රජය ප්‍රකාශයට පත් කර තිබුණත් බිල ගෙවන්නට ගිය විට ආයතන දෙකම කියන්නේ තවම සහනය පිළිබඳ චක්‍රලේඛ ලැබී නොමැති බවය. ‘ඡන්දෙන් පස්සේ ලයිට්, වතුර සහනය අයින් කරන එකක් නෑ.’ ඔහු විස්වාසයෙන් යුතුව කියයි.
පෙර සඳහන් කර පරිදි කොළඹ කෑම කඩවල්වල සේවය කළ විශාල පිරිසක් තම ගම් බිම්වලට ගොසිනි. බොහෝ කඩවල්වල සේවක ප්‍රමාණය හරි අඩකින් පමණ අඩු කර තිබේ. වෙළඳසැලේ සේවය නතර වී සේවය කළ සේවකයෝ උපයන මුදල් මාස් පතා ගෙදරට යවා ඇත. අනෙක් රස්සාවල් මෙන් නොව හෝටල් රස්සාවේදී කෑම බීම හා ඉඳුම් හිටුම් නොමිලේම ලැබේ. ඒ නිසා ඔවුන්ට මාස් පතා ගෙදරට යවන්නට යම් මුදලක් ඉතිරි කරගත හැකිය. ගම්වල සිටින ඔවුන්ගේ බිරින්දෑවරු ඒ මුදල සකසුරුවමින් දරුවන්ගේ අධ්‍යාපන කටයුතු ඇතුළු අත්‍යාවශ්‍ය දේවල් සඳහා පමණක් විය පැහැදම් කරන්නට කටයුතු කරති. දැන් මාස හතරකට ආසන්න කාලයක් කොළඹ පැමිණ හෝටල්වල රස්සාව කළ පිරිසෙන් අඩකට වඩා රැකියා අහිමි වී හමාරය. වැසී ගිය ඇතැම් වෙළඳසැල්වල ගොඩනැගිලි ඉදිරිපිට ‘බදු දීමට තිබේ’ පුවරුව එල්ලා ඇත.
‘කොරෝනාවලට කලින් දහ තුන් දෙනෙක් විතර වැඩ කළා. දැන් වැඩ කරන්නෙ නවදෙනයි. හතර දෙනෙක් ගෙදර තිබ්බා. ඒ හතර දෙනාට පොඩි ගණනක් ගෙවනවා. හොඳ නෑනේ.’
එසේ කීවේ රාජගිරියේ ඩයින් වේ ලංකා හෝටලයේ මොහොමඞ් රිල්වාන් මුදලාලි මහතාය. රුපියල් එක් ලක්ෂ විසිදහසක් වන කඩ කුලියත්, රුපියල් තිස් දහසක වතුර බිලත්, රුපියල් පනස් දහසක විදුලිය බිලත් මාස් පතා ඔහු ගෙවිය යුතුය. වෙනදා පැමිණි ගනුදෙනුකරුවන්ගෙන් අඩක්වත් දැන් නොඑන බව රිල්වාන් මහතා පවසයි. බැංකුවලින් ණය ගන්නට ඔහු අකමැතිය.
‘අපි ලෝන් මුකුත් ඉල්ලුවේ නෑ. අපි පොලිය තියෙන ඒවා ගන්නේ නෑනේ කොහොමත්. මේ මාසේ බලල මොකක් හරි තීන්දුවක් ගන්න තමයි ඉන්නේ.’
දුෂ්කරතාවට පත් වී ඇති ව්‍යාපාරිකයින්ට 4% පොලියට ණය ලබා දීමේ වැඩසටහනක් ක්‍රියාත්මකය. එහෙත් බැංකු එම ණය සහනය හිතුමතේට දෙන්නේ නැත. ඔවුන්ට ණය ගෙවීම ගැන සහතික අවැසිය. මෙවැනි වෙළඳසැල් කරන ව්‍යාපාරිකයන් ‘බිස්නස් කරන අයට බැංකුවෙන් ලෝන් එකක් දෙනවා කියලා තිබුණානේ. මමත් ගිහින් ඉල්ලුවා. ලංකා බැංකුවේ මගේ ජංගම ගිණුමක් තියෙනවා. මාස හතරක් පහක් ගනුදෙනු කරලා නෑ කියනවා. චෙක් දෙක තුනක් රිටන් වෙලා තියෙනවා කියලා කියනවා. අවුරුදු දහයක් විතර පරණ ගිනුමක් වෙලත් ණයක් දෙන්න බෑ කිව්වා.’ එසේ කීවේ යසෝධරන් ය. නාවල පාරේ පාසල් මාවත කිට්ටුව කුඩා හෝටල් කඩය කරන්නේ යසෝධරන් හා ඔහුගේ බිරියයි.
වටේ පිටේ තියෙන ආයතනවල සේවය කරන්නන්, පාසල් ළමුන් හා මේසන් බාස්වරුන් වැනි අය යසෝධරන්ගේ නිත්‍ය ගනුදෙනුකරුවන්ය. අවුරුදු දාහතරක් තිස්සේ කරගෙන ආ කඬේ මාස හතරක සිට කඩ කුළිය ගෙවා ගත නොහැකි වන තරමට වැටී ඇතැයි ඔහු කියයි.
‘අපේ ප්‍රධාන බිස්නස් එක වෙලා තිබුණේ උළුඳු වඬේ. නමුත් දැන් උළුඳු ඇට කිලෝ එකක් රුපියල් 1000 යි. ඒ ගානට අරගෙන වඬේ එකක් රුපියල් පනහකටවත් දෙන්න ඕනේ. දවස් දෙකක් විතර රුපියල් 50 ට දාලා බැලුවා, හරි ගියේ නෑ. ඒ නිසා කොරෝනාවලින් පස්සේ වඬේ හැදුවේම නෑ.’
මෙවැනි සුළු පරිමාණ ව්‍යාපාර පාඩු ලබමින් තව වැඩි කලක් පවත්වාගෙන යා නොහැක. අමාරුවෙන් ගොඩනගාගත්, අමාරුවෙන් පවත්වාගෙන ගිය ව්‍යාපාරයට පසු කඩා වැටෙන්නේ දරු මල්ලන්ගේ ජීවිතයයි.
අප මෙහි සඳහන් කළේ දැන් කොළඹ රැඳී සිටින ව්‍යාපාර හිමියන්ගේ කතාවය. අප සමඟ දූරකථනයෙන් කතාබහ කළ, එහෙත් නම් සඳහන් කරන්නට අකමැති රැකියා අහිමි වූ සේවකයන්ගේ කතාව ඊටත් වඩා දුක්බරය. දැන් ඔවුන් ගම්මානවලට ගොස් නිනව්වක් නැතිව ඉන්නේ, දරුමල්ලන්ට එදා වේල සපයන අන්දම සිතමින්ය. කුලී වැඩ සොයා රස්තියාදු වීම, කීයක් හෝ ඉල්ලා නිවෙස්වලට යෑම, සොරකම් කිරීම ආදී නොයෙකුත් ‘විසඳුම්’ ඔවුන් සොයමින් සිටී.■

■ ප්‍රියන්ජිත් ආලෝකබණ්ඩාර

හිඟ හා දඩ බදු කෝටි 41,715ක් අයකරලා නෑ

ලංකාවේ ආර්ථිකය පවතින්නේ තීරණාත්මක කඩාවැටීමකය. ලෝකයේම තත්වය එයය. දැන් නැවත ආර්ථිකය ගොඩගන්නට කළයුත්තේ කුමක්දැයි විශේෂඥයෝ දහඅතේ කල්පනා කරති. එහෙත්, ලංකාවේ දූෂණ වංචාවලට බාධක දැම්මොත්, කොමිස් කුට්ටි වෙනුවෙන් ක්‍රියාත්මක කරන නාස්තිකාර ව්‍යාපෘති නැවැත්වුවොත් හා නිසි කලට බදු අය කළොත්, මේ තීරණාත්මක කාලයේ විශාල මුදලක් උපයාගත හැකි බව යමෙකු කියනු ඇත. ඒ කතාවේ වරදක් නැත.

පසුගිය සතියේ නිකුත් කළ නවතම විගණකාධිපති වාර්තාවෙන් පෙන්වා ඇති, දේශීය ආදායම් දෙපාර්තමේන්තුවේ අකාර්යක්ෂමතාව නිසා අය කර නොමැති හෝ අකාර්යක්ෂමතාව නිසා වැරදියට සටහන් වී ඇති හිඟ බදු මුදල් ප්‍රමාණය හා හිඟ දඩ ප්‍රමාණය රුපියල් කෝටි 41,715කි. ඒ 2019 ජුනි 30 දක්වා අය නොකළ හිඟ බදු මුදල්ය. ඇතැම්විට දැන් තත්වය ඊටත් වඩා වැඩි විය හැකිය.

 

හිඟ බදු

දේශීය ආදායම් කොමසාරිස් ජනරාල්වරයා රැස්කරන බදු පිළිබඳ පරිපාලන කටයුතු 2015 දක්වා සිදුකර ඇත්තේ ‘ලෙගසි’ නම් පරිගණක පද්ධතියකින්ය. 2016 ජනවාරි 01 වැනිදා සිට එම කටයුත්ත ‘රැමිස්’ නම් පරිගණක පද්ධතියට පවරා තිබුණි. ඒ අනුව දැන් පරණ පද්ධතිය හා නව පද්ධතිය යන දෙකම ක්‍රියාත්මක වේ. දෙවැන්න වඩා කාර්යක්ෂමය. බදු ගෙවන්නන්ගේ බදු වාර්තා, බදු ගෙවීම්, දේශීය ආදායම් දෙපාර්තමේන්තුව නිකුත් කරන අතිරේක තක්සේරු ඇතුළු තොරතුරු එම පද්ධතිවල ඇත.

බදු ගෙවන අය බදු නොගෙවා පැහැරහැරීමේ හිඟ පිළිබඳ විස්තරත්, එම හිඟවලට අදාල දඩ මුදල් ගැනත් එම පද්ධතියේ ඇත. මුදල් රෙගුලාසි 128(2)(ඇ) ප්‍රකාරව දේශීය ආදායම් දෙපාර්තමේන්තුවේ බදු අයකිරීම පිළිබඳ විස්තර සෑම වර්ෂයේම විගණකාධිපති දෙපාර්තමේන්තුවට ඉදිරිපත් කරයි. විගණකාධිපති සෑම වසරකම දේශීය ආදායම් දෙපාර්තමේන්තුව පිළිබඳ සකස් කරන වාර්ෂික විගණන වාර්තාවට ඒ තොරතුරු ඇතුළත් කරයි.

ඉදිරිපත් කර ඇති දත්ත අනුව 2019 ජුනි 30 දක්වා ලෙගසි පරිගණක පද්ධතියේ හිඟ බදු මුදල රුපියල් 309,934,567,851ක් විය. එනම් රුපියල් කෝටි 3099කි.

මේ මුදල ගැන තවත් පැහැදිලි කිරීමක් කළ යුතුය. පවතින හිඟයෙන් සීයට 58.8ක අයකිරීම් තාවකාලිකව අත්හිටුවා ඇත. සීයට 41.2ක්, එලෙස තාවකාලික අත්හිටුවීමක් කර නැති, ඒ නිසා අය කරගත හැකි හිඟ බදුය. එනම් රුපියල් කෝටි 1277ක් අය කරගත හැකිය.

2019 ජුනි 30 දක්වා රැමිස් පද්ධතියේ හිඟ මුදල රුපියල් 3,861,623,483,037කි. එනම් රුපියල් කෝටි 38,616කි. ඒ අතර ඇති, අය කිරීමේ ක්‍රියාවලිය තාවකාලිකව අත්හිටුවූ හිඟ බදු මුදල සීයට 96කි. සීයට 4ක් අය කරගත හැකිය. එනම් රුපියල් කෝටි 1630ක් අය කරගත හැකිය.

සරල බසින්, කීවොත් පාලකයන්ගේ කුම්මැහිකම හැර, අය කරගන්නට වෙන කිසිම බාධාවක් නැති බදු මුදල් ප්‍රමාණය රුපියල් කෝටි 2908කි. අනෙක් බදු මුදල් ප්‍රමාණයත්, තාවකාලික අත්හිටුවීම් අහවර වූ පසු අය කරගත හැකිය. තාවකාලික අත්හිටුවීම් යනු කුමක්දැයි ඉදිරියේ පැහැදිලි කරන්නෙමු.

 

වාර්තාවක් ඇයි?

ඉහත කී වාර්තාව විශේෂ විගණන වාර්තාවකි. අප පෙර සඳහන් කළ පරිදි දේශීය ආදායම් දෙපාර්තමේන්තුවේ බදු අය කිරීම් පිළිබඳ විස්තර වාර්ෂිකව විගණකාධිපති දෙපාර්තමේන්තුවට ලැබෙයි. සාමාන්‍ය වාර්ෂික විගණන වාර්තාවක එම තොරතුරු ඇතුළත් වෙයි. 2015න් පසු විගණකාධිපති දෙපාර්තමේන්තුව වඩා ස්වාධීන ආයතනයක් විය. 19 වැනි සංශෝධනයත් ඒ ස්වාධීනත්වය තහවුරු කරනු ලැබීය. එයින් පසු විශේෂ නිරීක්ෂණ අනුව විශේෂ විගණන වාර්තා වැඩි වැඩියෙන් සකස් කළේය. 2015 දී ලැබූ පුරවැසි ජයග්‍රහණ අතර විගණකාධිපති දෙපාර්තමේන්තුවේ ක්‍රියාකාරිත්වයද පවතී.

එම විශේෂ විගණන වාර්තාවේදී විගණකාධිපති දෙපාර්තමේන්තුව ප්‍රකාශ කර ඇත්තේ කාල විශ්ලේෂණ අනුව අයකරගත හැකි බදු හා දඩ මුදල් කාලීනව අය වී නොතිබුණ බවය. සරල බසින් කීවොත් නිසියාකාර ලෙස බදු මුදල් අය කර නොමැති බවය.

ඊට අමතරව දේශීය ආදායම් දෙපාර්තමේන්තුවේ ගිණුම් තැබීමේ වැරදි නිසා නිර්මාණය වූ හිඟ බදු ශේෂ මිලියන 3500කට වඩා පවතින බව එම වාර්තාවේ සඳහන්ය.

 

හිඟ බදු මුදලක් කියන්නේ මොකක්ද?

දේශීය ආදායම් කොමසාරිස් ජෙනරාල්වරයා පරිපාලනය කරන බදු පනත්වල විධිවිධාන ප්‍රකාරව බදු ගෙවන්නා මාසිකව හෝ කාර්තු වශයෙන් බදු මුදල් ගෙවිය යුතුය. නියමිත දිනවලදී බදු වාර්තා ඉදිරිපත් කළ යුතුය. ගෙවා ඇති බදු මුදල වාර්තාවේ සඳහන් බදු මුදලට වඩා අඩු වන විට එම බදු ප්‍රමාණය හිඟය ලෙස සඳහන් කරයි.

හිඟ බදු පස්සෙන් පන්නා අය කරගත යුතුය. එතැනින් නතර නොවේ. හිඟ බදුවලට දඩ මුදලක් එකතු වෙයි. එම දඩ මුදලත් පස්සෙන් පන්නා අය කරගත යුතුය. වෙනත් කෝණයකින් කල්පනා කළොත්, දේශීය ආදායම් දෙපාර්තමේන්තුව කාර්යක්ෂම නම් යම් බදු ගෙවන්නෙකු බදු නොගෙවා පැහැරහැරියොත් ආණ්ඩුවට වාසියක් ඇත. ඒ අමතර මුදලක් අය කරගන්නට හැකිවීම නිසාය.

ලීසිං සමාගම් ගැන සිතමු. වාහන ලීසිං එකක වාරිකය ප්‍රමාද වන තරමට ලීසිං සමාගමට වාසියක් ඇත. ඒ ප්‍රමාද ගාස්තු ගෙවන්නට සිදුවන නිසාය. එහෙත් ඒ වාසිය ලැබෙන්නේ ලීසිං සමාගම ගෙවීම් පැහැරහරින ලද පුද්ගලයා අල්ලාගෙන ඒ පුද්ගලයාගෙන් වාරිකය අයකරගත්තොත්ය. නිසි පරිදි ගෙවීම් නොකළොත් ගත හැකි ක්‍රියාමාර්ගද ලීසිං සමාගමට ඇත.

බදු ගෙවීමට අදාළ තත්වයත් එසේය. බදු ගෙවීම් පැහැරහරින අය පසුපස සිටීමත්, හිඟ බදු අයකිරීමත් දේශීය ආදායම් දෙපාර්තමේන්තුවේ ප්‍රමුඛ රාජකාරියකි. එසේ බදු ගෙවීම පැහැරහැරියොත් නඩු පැවරීම ඇතුළු ක්‍රියාමාර්ග ගැනීමේ හැකියාව දේශීය ආදායම් දෙපාර්තමේන්තුවට ඇත. එම දෙපාර්තමේන්තුවේද, දෙපාර්තමේන්තුව භාර අමාත්‍යවරයාගේද වගකීම එය නිසිපරිදි ඉටු කෙරෙන බවට වගබලාගැනීමය.

 

හිඟ බදු හැදෙන හැටි

බදු පනත්වල විධිවිධාන අනුව බදු ගෙවන්නන් තමන්ම තක්සේරු කර තමන් ගෙවිය යුතු බදු මුදල නිසි වෙලාවට ගෙවිය යුතුය. බදු වාර්තා ලබාදීමත් කළ යුතුය. යම් බදුගෙවන්නෙකු නිසි වෙලාවට බදු වාර්තා ඉදිරිපත් කර නැතිනම් දෙපාර්තමේන්තුව බදු ගෙවන්නෙකුට නිසි වාර්තාවක් ඉදිරිපත් නොකිරීම මත දඩ පනවයි. ඊට අමතරව වාර්තා නිකුත් කළ අයගේ වාර්තා මත පදනම් වී, හිඟ බදු මුදල් තියෙනවාදැයි සොයාගනී. පෙර කී පද්ධති දෙකෙන් පැරණි පද්ධතිය වන ලෙගසි පද්ධතියේදී නිලධාරීන් ලේඛන පරීක්ෂා කොට හිඟ බදු මුදල් හඳුනාගනී. රැමිස් පද්ධතියේදී ස්වයංක්‍රියව හිඟ බදු මුදල් ගණනය කරයි.

ඇතැම් බදු ගෙවන්නන් තම නිවැරදි බදු මුදල අනාවරණය කර නැත. එවැනි අවස්ථාවක දේශීය ආදායම් දෙපාර්තමේන්තුවේ නිලධාරීහු ඒ පිළිබඳ සොයාබලා, ගෙවා නැති බදු මුදල් ගණනය කර ඒවා හිඟ බදු ලෙස වාර්තා කරති. තවත් සමහරුන් වාර්තා සකස් නොකරන නිසා, දෙපාර්තමේන්තුව ඔවුන්ගේ බදු මුදල් තක්සේරු කරයි. ඒවාද හිඟ බදු මුදල් ගොඩට එකතුවෙයි.

 

තාවකාලිකව අත්හිටුවන්නේ ඇයි?

මෙලෙස දෙපාර්තමේන්තුව හිඟ බදු මුදල් පිළිබඳ තක්සේරු කළ පසු, බදු පනත්වල විධිවිධාන අනුව බදු ගෙවන්නාට අභියාචන කිරීමට අවස්ථාවක් ලැබේ. ඔහු දින 30ක් ඇතුළත අභියාචන කළ යුතුය. ඔහු අභියාචන කිරීමෙන් පසු, එම අභියාචනය විසඳෙන තෙක් සම්පූර්ණ බදු හා දඩ මුදල හෝ, ඉන් කොටසක් තාවකාලිකව අත්හිටුවීම කළ හැකිය. අභියාචනය විසඳූ පසු එහි තීන්දුව අනුව මුදල් ගෙවීම සිදුකෙරේ.

ඊට අමතරව හිඟ බදු අයකර ගැනීමට දේශීය ආදායම් දෙපාර්තමේන්තුව අධිකරණ ක්‍රියාමාර්ග ගෙන ඇතිනම්, අධිකරණ තීන්දුව ලැබෙන තෙක් එම බදු මුදල් අයකර ගැනීම තාවකාලිකව අත්හිටුවයි. තාවකාලිකව අත්හිටුවූ යැයි කියන්නේ එම අගය වේ.

ඒ අනුව ක්ෂණිකව අයකරගත හැක්කේ අප ඉහත සඳහන් කළ මුදල් අතරින්, අයකරගත හැකි බදු මුදල් යන කොටසය. ඒ මුදල් අයකරගන්නට කිසිම බාධාවක් නැත. ඇත්තේ දෙපාර්තමේන්තුවේ ප්‍රමාදය පමණකි. එම මුදලේ අගය රුපියල් 290,812,600,505කි. එනම් රුපියල් කෝටි 2908කි.

 

තවත් අඩුපාඩු

එම වාර්තාවෙන් පෙන්වා ඇති දත්තවලින් හෙළිවෙන තවත් කරුණු ගණනාවක් ඇත. ඉන් එක් කරුණක් ඇත්තේ ලෙගසි පද්ධතියට අදාළවය.

විගණකාධිපති දෙපාර්තමේන්තුව පෙන්වන ආකාරයට 2012 සිට 2017 දෙසැම්බර් 31 දක්වා තොරතුරු විශ්ලේෂණය කරන විට සෑම වර්ෂයකම මුළු හිඟ බදු හා දඩ මුදලින් සීයට 90ක් තාවකාලිකව අත්හිටුවූ බදු යන කුලකයට අයත් විය. ඒ අනුව සීයට 90ක් හිඟ බදු අය කර නොගත්තේ, ඒවා තාවකාලිකව අත්හිටුවූ නිසා යැයි කියමින් අත පිසදාගත හැකිය. 2018 සිට තාවකාලිකව අත්හිටුවා නැති, ඒ නිසා අයකරගත හැකි, එහෙත් අය කරගෙන නොමැති බදු ප්‍රමාණය සීයට 279කින් වැඩිවී තිබේ.

ඊට අමතරව ලෙගසි පද්ධතියේ 2012ට පෙර වර්ෂවල හිඟ බදු ප්‍රමාණය කෝටි 286ක් බවද දැකිය හැකිය. 2013 සිට 2017 දක්වා කාලයේ බදු කෝටි 736කි. ඒ අනුව වසර ගණන් පැරණි හිඟ බදුමුදල් අය කරගන්නට හැකියාව තිබියදී අය කරගෙන නොමැති බව පැහැදිලිය.

ඊට අමතරව තාවකාලිකව අත්හිටුවා ඇති රුපියල් කෝටි 456ක් වටිනා හිඟ බදු සහ රුපියල් කෝටි 235ක් වටිනා හිඟ දඩු මුදල් හේතුවක් සඳහන් නොකර අත්හිටුවූ ඒවාය. ඒ කියන්නේ, ඒවා අත්හිටුවන්නට හේතුවක් නැත. හේතුවක් හොයා නැත. මේ ඉලක්කම් හිස් ඉලක්කම් නොවේ, රටේ ජනතාවගේ යහපතට යෙදවිය හැකි මහජන බදු මුදල්ය. රජයේ ආදායමය. නිදහස් සෞඛ්‍ය, නිදහස් අධ්‍යාපනය, පොදු ප්‍රවාහනය ක්‍රියාත්මක වෙන්නේ එම බදු මුදල්වලින්ය.

උක්ත විගණකාධිපති වාර්තාවෙන් නිර්දේශ කර ඇත්තේ 2019 ජුනි 30 දින දක්වා රුපියල් කෝටි 41,715ක් වටිනා හිඟ බදු හා දඩ මුදල් අය කරගැනීමට හෝ නිරවුල් කිරීමට කටයුතු නොකළ නිලධාරීන් පිළිබඳ විධිමත් ක්‍රියාමාර්ග ගත යුතු බවය. මෙවැනි වාර්තාවලින් අප තේරුම්ගත යුත්තේ ලංකාවේ ආර්ථිකය ගොඩගැනීමට නම් මුලින්ම මේ පද්ධතිවල අඩුපාඩු නිවැරදි කරගත යුතු බවය. අනෙක 19 වැනි සංශෝධනය හා ස්වාධීන කොමිෂන් සභා ආදි ව්‍යුහවලට ගරහන අයත් තේරුම්ගත යුත්තේ, එවැනි ස්වාධීන ආයතනවලින් මෙවැනි කරුණු සොයාබලමින් හෙළිදරව් කරන විට ඒවාට එරෙහි මහජන මතයක් ගොඩනැගෙන බවත්, එය මෙවැනි අඩුපාඩු මඟහරවන්නට උදව්වක් වන බවත්ය.■

මහමැතිවරණයට සතියයි.. කළ යුත්තේ කුමක්ද?

0

මහජනයා අසරණයි

ආචාර්ය ධම්ම දිසානායක

ලංකාවේ ඉතිහාසය ප්‍රවේශයකින් සලකන විට, දේශපාලනඥයන් පිළිබඳ මේ තරම් විශ්වාසය කඩ වූ කාලපරිච්ඡේදයක් නැති බව මට පේනවා. ජනතාවගේ විශ්වාසය බිඳවැටීම කාලයක් තිස්සේ සිද්ධවුණා. ඒක දැන් කූටප්‍රාප්තියට ඇවිත්. මෙහෙම මොහොතක තමයි මහමැතිවරණය තියෙන්නේ.

දේශපාලන ව්‍යාපාර එක්තරා ආකාරයකට අවතක්සේරුවට ලක්වෙලා. පුද්ගල අරමුණු සහිත බල ව්‍යාපෘති ඉදිරියට ආ කාලයකට ලංකාව ඓතිහාසිකව ඇවිත්. දේශපාලන ප්‍රතිපත්ති මත පදනම් වූ පක්ෂ නෑ. කිසියම් අඩුපාඩු සහිතව වුණත්, දේශපාලන ව්‍යාපාර දෙකක් විතරයි තියෙන්නේ. එකක් ජවිපෙ. අනෙක පෙරටුගාමී සමාජවාදී පක්ෂය. අනෙක් සියලු කණ්ඩායම් දේශපාලනය හැර සියලු දේ කරනවා. ලංකාවේ ප්‍රධාන ධාරාවේ සන්නාමගත කිසිදු පක්ෂයක් දේශපාලන ව්‍යාපාර ගණයට වැටෙන්නේ නෑ. මැතිවරණ කොමිසමේ පක්ෂ විදියට ලියාපදිංචි වුණාට, සලකුණු තිබුණාට ඒවා දේශපාලන පක්ෂ නෙවෙයි.

එහෙම තැනකදී මහජනයා අසරණයි. ඒකට හේතුවක් තියෙනවා. ලංකාවේ බහුතර ජනතාව පුද්ගලික ජීවිතයේදී ඉතාමත් කපටියි. ලාභ ප්‍රයෝජන ගැනීමට රවටන්න ඕනෑ කාවද වගේ කාරණා ගැන කපටියි. එහෙත් සමාජීය හා දේශපාලන ජීවිතයේදී අපි අඥානයි සහ අශිෂ්ටයි. ඒකට හේතුව ඔවුන්ට දේශපාලන දැක්මක් නැතිවීම. සමාජ දැක්මක් නැතිවීම. ජාතික දැක්මක් නැතිවීම. රාජ්‍යයේ අනාගතය ගැන අදහසක් නොතිබීම.

අපේ රටේ නියෝජන සිද්ධාන්තය මුළුමනින්ම අභාවයට ගිහින්. පාර්ලිමේන්තුවට පත්වන දේශපාලන බල කණ්ඩායම්වල කිසිම කෙනෙක් ජනතාව නියෝජනය කරන්නේ නැහැ. ඔවුන් නියෝජනය කරන්නේ තමන් සහ තමන්ගේ පවුලේ අය පමණයි.

දැන් මිනිසුන්ට සිද්ධවෙනවා එක්කෝ සමාජ, දේශපාලන ව්‍යාපාර අලුතින් හදන්න. නැත්නම් දැනට පුද්ගල බල ව්‍යාපෘති විදියට පවතින ව්‍යාපාරවලට සමාජ දේශපාලන ව්‍යාපාර බවට පත්වෙන්නැයි බලකරන්න වෙනවා. නැතිනම් සමාජ දේශපාලන ව්‍යාපාර විදියට යම් තරමින් හෝ හඳුනාගත් අයට ඡන්දය දෙන්න. ජනතාව නෙවෙයි, මේ රටේ පුරවැසියන් කටයුතු කළ යුත්තේ සමාජ දේශපාලන දැක්වීමකින් කියන එක තමයි මගේ යෝජනාව.

 

නිදහස ගැන හිතන්න

නාට්‍යවේදී ලූෂන් බුලත්සිංහල

ඡන්දය තමයි මානව සංහතිය තමන්ගේ ස්වාධීනත්වය වෙනුවෙන්, නිදහස වෙනුවෙන් සොයාගෙන පුරුදු පුහුණු කළ එකම උපක්‍රමය. මම දන්නේ නැහැ ඡන්දය කියන එකේ නිදහස පිළිබඳ හැඟීම අපේ රටේ ජනතාවට ඒ ආකාරයෙන් මෙතෙක්, මේ කරන ලද දේශපාලන ක්‍රමය තුළ තහවුරු කරලා තියෙනවාද කියලා. මේක තමයි අපේ නිදහස, මේක අපි අපිවම පාලනය කරගන්න උත්සාහ කරන කටයුත්තක්, අපේ වගකීම මේක කියන එක අපේ ජනතාවට මේ අවුරුදු හැත්තෑගාණ තිස්සේ වැටහිලා නෑ. තවමත් කුලභේදය, පවුල් පසුබිම, පවුලේ ප්‍රභූත්වය, ආගම්වල බලපෑම් අනුව තමයි මිනිසුන් ඡන්දය පාවිච්චි කරන්නේ. තමන්ගේ නිදහස වෙනුවෙන් නෙවෙයි. අපේ රටවල අලුතෙන්ම පාවිච්චි කරන දේ තමයි රටේ ආරක්ෂාව කියන එක. මගේ ජීවිතයේ මට කවදාවත් දැනිලා නෑ 1948න් පස්සේ රටේ ආරක්ෂාවට කිසිම බාහිර බලපෑමක් ඇතිවෙලා තියෙනවා කියලා. එහෙත් අදත් මේ මිනිසුන්ට රටේ ආරක්ෂාව ගැන කියනවා. ඉස්සර තිබුණ විදේශ ආක්‍රමණ ගැන බය ඇතිකරන විදියට. ඉතිහාසයේ ඉගැන්වූ සොළී ආක්‍රමණ, පරංගි ආක්‍රමණ ආදී ඒවා ගැන තමයි අදටත් බිය පතුරවන්නේ. අද පාර්ලිමේන්තු ක්‍රමය හැදිලා තියෙන්නේ වැඩවසම් ක්‍රමය තවදුරටත් පාවිච්චි කරන්නට. දැන් තියෙන ඡන්ද ක්‍රමයට රජකෙනෙක් ඇති කරගන්නේ කොහොමද වගේ කාරණා ගැන හිතනවා. රටේ ජනතාව ඒ ගැන පුළුල් වශයෙන් කල්පනා කරන්න ඕනෑ.

 

 

මනාප තුනෙන් එකක් කාන්තාවකට දෙන්න

සිනමාවේදිනී අනෝමා රාජකරුණා

ලංකාවේ පුරවැසියන්ගෙන් සීයට 51ක් කාන්තාවන්. ඒ අතරින් ඡන්දදායකයන් වන වැඩිහිටි පුරවැසියන්ගෙන් සීයට 56ක් කාන්තාවන්. එහෙත් ඒ නියෝජනය පාර්ලිමේන්තුවේ කවදාවත් දකින්න ලැබෙන්නේ නෑ. පාර්ලිමේන්තුවේ වැඩිම කාන්තා නියෝජනය සීයට 6 ඉක්මවලා නැහැ කවදාවත්. පහුගිය කාලයේ 5.8ක්. සමබරතාවයේ අඩුවක් තියෙන බව බැලූ බැල්මට පේනවා. අපේ කලාපයේත්, ලෝකයේත් කාන්තා නියෝජනය සාපේක්ෂව ඉහළයි.

නියෝජනය කියන්නේ ස්ත්‍රීපුරුෂභාවයේ හුදු වෙනස විතරක් නෙවෙයි. පාර්ලිමේන්තුවේදී ගන්නා තීන්දු තීරණවල, රටේ පාලනය පිළිබඳ තීරණ ගැනීමේ ක්‍රියාවලියේ කාන්තා සංවේදීභාවය අඩුවෙලා බව කියන්න පුළුවන්. ඒ නිසාම කාන්තා සංවේදී තීරණ ගැනීමේ අවශ්‍යතාවක් තියෙනවා. ලංකාවේ අවසාන පාර්ලිමේන්තුවේ අමාත්‍ය මණ්ඩලයේ හිටියේ එකම කාන්තාවක් විතරයි. 1931 දී ඡන්ද අයිතිය ලබාගත් ලංකාවේ කාන්තා පුරවැසියන්ට තීරණ ගැනීමේ ක්‍රියාවලියේදී අමාත්‍ය මණ්ඩලයේ එතරම් අඩු නියෝජනයක් තිබීම සැලකිය යුතු කාරණාවක්.

ඡන්දදායකයාට ඇති මනාප තුනෙන් එකක් කාන්තාවකට ලබාදෙන්න කියන ඉල්ලීම මේ වෙනකොට සමාජගත වෙලා තියෙනවා. ඒ අනුව යමෙකුගේ ප්‍රතිපත්තිය කුමක් වුණත්, කුමන පක්ෂයකට ඡන්දය දුන්නත් කාන්තාවකට ඡන්දය දෙන්නැයි ඉල්ලනවා. ඇතැමුන් විමසන්නේ, ඊට කලින් කාන්තාවන් ඒ වැඬේට සුදුසුද කියලා බලන්න කියලා. එතකොට අවසන් පාර්ලිමේන්තුවේ හිටපු පිරිමි හැමෝම ඒ සුදුසුකම් සම්පූර්ණ කරලාද?

අපට පාර්ලිමේන්තුවෙන් ගිලිහිලා තියෙන්නේ කාන්තා සංවේදීකම. ඒ වගේම කාන්තා ප්‍රශ්න සම්බන්ධයෙන් අසංවේදී වීම. අද කාන්තාවන්ගේ හා දරුවන්ගේ ප්‍රශ්න සම්බන්ධයෙන් අතිශය අංසවේදීබවක් තියෙනවා. කාන්තාවන්ගේ ජීවන අත්දැකීම්වලට මුහුණදීපු හා කාන්තාවන් වෙනුවෙන් හඬක් නැගිය හැකි අය පාර්ලිමේන්තුවට ගේන්න ඕනෑ. අපි කොවිඞ්-19 එක්ක දැකපු මූලිකම කාරණාව තමයි මැදපෙරදිග සේවයේ නියුතු සේවිකාවන් තවම එහේ. මෑන්පවර් ක්‍රමය යටතේ ලංකාවේ කර්මාන්තශාලාවල සේවය කළ අනියම් කම්කරුවන් බහුතරය කාන්තාවන්. ඔවුන්ගේ රැකියා ආරක්ෂාවට මොකද වුණේ. තේ කර්මාන්තයේ බහුතර කාන්තාවන් ඉන්නවා. දාහක වැටුපක් ගැන ඔවුන් හඬනගනවා. පාර්ලිමේන්තුව තුළ කතාකරලා, මේ පිළිබඳ තීරණ ගන්න වැඩිපුර කාන්තාවන් ඕනෑ.

හුදෙක් පාර්ලිමේන්තුවට කාන්තා නියෝජිතයන් පත් කරන්න විතරක් නෙවෙයි ඕනෑ. පක්ෂවලට, කාන්තා ලැයිස්තුවලට සුදුසු කාන්තාවන් ගේන්න අවශ්‍යයි කියන එක පක්ෂවලට දන්වන්න මේක අවස්ථාවක් කරගන්න පුළුවන්. ඡන්දදායකයන් එක මනාපයක් කාන්තාවකට ප්‍රකාශ කරන්න කැපවුණොත්, පක්ෂවලට කාන්තාවන් ඇතුළත් කරන්න වෙනවා. එතැනට පක්ෂ තල්ලු කරමු.

 

රාජපක්ෂ හවුලට ස්ථාවරත්වය බෑ

විදර්ශන කන්නංගර

ලොකු ආශ්චර්යයක් වුණේ නැතිනම්, පොදුජන පෙරමුණට ඊළඟ වතාවේ ආණ්ඩුව පිහිටුවීම අවශ්‍ය නියෝජනය ලැබේවි. එහෙත් එතැනින් පස්සේ නිර්මාණය වෙන්නේ අලුත් බල හවුලක්. ඒක අධිකාරීත්වය මත පදනම් වූ, දැඩි අධිකාරීත්වය අභ්‍යාස කරන, ආගමික වාර්ගික බෙදීම් උත්සන්න කරපු අලුත් දක්ෂිණාංශික පාලනයක්. මහා ප්‍රාග්ධනය, ඉහළ ධන කුවේරයන්, අතරමැදි ධනේශ්වර වෘත්තිකයන්, ලුම්පන් ආර්ථික දේශපාලන බලවේග හා වාර්ගික දේශපාලනයේ මතවාදී බලඇණිය තමයි ඉදිරියට හැදෙන්න නියමිත රාජපක්ෂ පාලනය නියෝජනය කරන්නේ.

ඉදිරි අවුරුදු පහක් දහයක් ඇතුළත මේ අභියෝගය වඩාත් හොඳින් පෙනෙන්න තියේවි. මෙවර මැතිවරණයේදී අපි ඡන්දය පාවිච්චි කරන්න ඕනෑ මේ අනතුර වළක්වන්න. මේක ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදයට ලොකු අනතුරක්. ඒක නිශ්චිතයි. අධිකාරීවාදී දක්ෂිණාංශික බල හවුල ස්ථාපනය වීම වැළැක්වීම, එය දුර්වල කිරීම හා එයට ප්‍රතිවිරෝධයක් දැක්වීම සඳහා පාර්ලිමේන්තු නියෝජනයක් ශක්තිමත් කරන්න ඕනෑ.

එතැනදී අපි යෝජනා කරන්නේ නව ලිබරල්වාදී ආර්ථික ප්‍රතිපත්ති කරපින්නාගත් විපක්ෂ කණ්ඩායම් විකල්පයක් ලෙස තෝරාගෙන වැඩක් නැති බව. ඒ ජනතා විරෝධී ආර්ථික ප්‍රතිපත්තිවලින් නැවත රාජපක්ෂ පන්නයේ පාලනයකට ඉඩ හදනවා. ඒ නිසා වාමාංශික ජනප්‍රියවාදය, වාමාංශික ජනතාවාදය මුල් කරගත්ත සන්ධානයක් තමයි ඉදිරියට එන අනතුරට විකල්පයක් විදියට ගොඩනඟන්න තියෙන්නේ. මම කියන්නේ නැහැ නිශ්චිත පක්ෂයකට ඡන්දය දෙන්න කියලා. එහෙත් පුළුල්, වාමාංශික ජනතාවාදී සන්ධානයකට පාර්ලිමේන්තුවේ නියෝජනයක් ලබාදීමට කටයුතු කළ යුතුයි. ඒකෙන් තමයි රාජපක්ෂලා ගෙනෙන්න නියමිත බල හවුලට එරෙහි ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය වෙනුවෙන් අරගලයක් දියත් කරන්න හැකි වෙන්නේ. ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය අගයන, ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය ආරක්ෂා කරගත යුතු බව හිතන, ඉදිරි අවුරුදු පහේදී අවම වශයෙන් දේශපාලන නිදහස ආරක්ෂා කරගන්න හිතන මිනිසුන් මෙවැනි ජනතාවාදී නියෝජිතයන් වෙනුවෙන් තම ඡන්දය පාවිච්චි කරන්න ඕනෑ. එහෙම නොවුණොත් අලුතෙන් හැදෙන පාලන තන්ත්‍රය භයානක වෙන්න පුළුවන්.

රාජපක්ෂවරුන් තුනෙන් දෙකක් ඉල්ලනවා. දේශපාලන ස්ථාවරත්වයක් ඕනෑ බව කියනවා. ඔවුන් එහිදී කියන්නේ සංවර්ධනය ජනතාවට ව්‍යාප්ත කරන්න පුළුවන් බව. ඒත් මේක පැහැදිලි මිථ්‍යාවක්. ඉදිරියේදී එන්න නියමිත රාජපක්ෂ බල හවුලට කිසිම දේශපාලන ස්ථාවරත්වයක් ගොඩනඟන්න බෑ.  ලංකාවේ දේශපාලන ස්ථාවරත්වයක් එන්න නම් ජනවාර්ගික කණ්ඩායම් අතර ඒකමිතියක් තියෙන්න ඕනෑ. ඒ දේශපාලන ස්ථාවරය හදන්න රාජපක්ෂලාට බෑ. ඔවුන් තමන්ගේ දේශපාලනය පදනම් කරගන්නේ වාර්ගික බෙදීම් මත. ජනතාව භේදභින්න කරලා, එකම රටක් තුළ ජීවත්වෙන්න තිබුණ ඒ ජනවර්ගවල දේශපාලන අභිලාෂ වෙන් කරලයි ඔවුන් බලය නඩත්තු කරන්නේ. එවැනි තත්වයක් තුළ රටේ දේශපාලන ස්ථාවරත්වයක් ඇතිවෙන්නේ නෑ.

ජනවාර්ගික ප්‍රශ්නයට ඉදිරියේදී තිරසාර විසඳුමක් අවශ්‍යයි. සියලු වාර්ගික කණ්ඩායම්වලට තමන්ගේ ආණ්ඩුවක් කියලා හිතෙන පාලනයක් ඕනෑ. එතකොටයි ස්ථාවරත්වය ඇතිවෙන්නේ. ඒ නිසා අලුත් බල හවුලට කිසිසේත්ම දේශපාලන ස්ථාවරත්වය ගන්න බෑ. තුනෙන් දෙක ගන්න ලැබෙන්නේත් නෑ. ගත්තත්, සංවර්ධනයට ඕනෑ අවම ඒකමිතිය ගොඩනඟන්නවත් ඔවුන්ට ඉඩ ලැබෙන්නේ නෑ.

 

ඡන්දය දාන්න බයයි කොරෝනා නිසා නෙවෙයි

මහාචාර්ය ඩෙස්මන්ඞ් මල්ලිකාරච්චි

1947 දී සර්වජන ඡන්ද බලය මත පදනම් වූ පාර්ලිමේන්තු දේශපාලනය ආරම්භ කරපු රටේ, 2020දී දකින්න ඕනෑ නැග්මක්. අපට පසුව පටන්ගත් රටවල අපට වඩා නැග්මක් තියෙනවා. ප්‍රජානත්ත්‍රවාදය පැත්තෙනුත් නැග්මක් තියෙනවා.

ඒත් අපේ මැතිවරණ ව්‍යාපාරය ඇතුළේ තියෙන දියාරුකම හා බඩජාරිකම එක්ක අරාජිකත්වයට යමින් ඉන්නේ. අපේ කාලය ඇතුළත මේක ජරාජීර්ණ වෙලා නැතිවෙලා යාවි.

මේක හරි වේදනාවක්. අනාගත පරම්පරාව වෙනුවෙන් අපි බලාපොරොත්තු වෙන්න ඕනෑ මේ ඉන්න වයෝවෘද්ධ දේශපාලනඥයන්ගේ අනාගතය සශ්‍රීක කිරීම නෙවෙයි. රට, ජාතිය, ආගම ගැන කතාකරනවා නම් අපි කල්පනා කරන්න ඕනෑ රටේ බාල පරම්පරාවේ අනාගතය ගැන. මැතිවරණයක් ඒ දරුවන්ගේ ඉදිරි ගමන සඳහා ඉනිමඟක් වෙන්න ඕනෑ. ඇත්තටම මම ඡන්දය දාන්න බයයි. ඒත් ඒ කොරෝනා නිසා නෙවෙයි. මම කොරෝනාවලට බය නෑ. ඊටත් වඩා ලොකු වසංගතයක් තමයි දේශපාලන වසංගතය.

කොරෝනාවලට එන්නතක් හොයාගනීවි. ඒත් දේශපාලන වසංගතයට එන්නත් හොයන්න බෑ. අපි 2015දී අනාගත බලාපොරොත්තු ඇතිව ඡන්දය පාවිච්චි කළා. ඒත් අපි අද මේ තත්වයට ඇවිත්. 2015ට කලින් අගමැති හිටියේ දි.මු. ජයරත්න. ඒත් මෙවර මැතිවරණයට අපි මුහුණදෙනකොට අගමැති, ජනපති එක බඩවැල කඩාගෙන ආපු දෙන්නෙක්. මේ ඡන්දයෙන් පස්සේ කථානායකත් ඒ බඩවැල කඩාගෙන ආ කෙනෙක් වෙන්න ඉඩ තියෙනවා. දැන් විවිධ ලකුණු එක්ක ඡන්දෙට විවිධ අය ඉදිරිපත් වුණාට, ඡන්දය ඉවරවුණාට පස්සේ ඒ අය පැත්ත මාරු කරන්නේ නැතිවේවි කියලා විශ්වාස කරන්නේ කොහොමද. ඒ නිසා, දැන් තියෙන්නේ බය හිතෙන තත්වයක්.■

19 පියවරු එජාපය නෙවෙයි පොහොට්ටුව

‘දි අයිලන්ඞ්’ ප්‍රවෘත්ති කර්තෘ

ශමීන්ද්‍ර ෆර්ඩිනැන්ඩු

 

මැතිවරණය ගැන ඔබට ඇති අදහස මොකක්ද?

වසර ගණනාවක් තිස්සේ අපේ රටේ වෙන දේවල් එක්ක 2015 ඉඳලා යහපාලන ආණ්ඩුව 2020 මාර්තු වෙන තුරුත් ඊට පෙර කාලයේත් පැහැදිලිවම ලංකාවේ බලයේ හිටපු ආණ්ඩු ලංකාවේ සිංහල, මුස්ලිම්, දෙමළ ජනතාවගේ විශ්වාසය කඩලා තියෙනවා. ඒක පැහැදිලි කාරණයක්. මිනිසුන්ට කිසිම පාලක කණ්ඩායමක් විශ්වාස නැති බව පැහැදිලියි. එහෙම තත්වයක් තුළ තමයි මැතිවරණයක් එන්නේ. අපේ රටේ මිනිසුන් පොලීසිය මත් ජාවාරම් කිරීම ගැන පුදුම වෙන්න ඕනෑ නැහැ. මහ බැංකුව දෙපාරක් මංකොල්ල කාපු රටක් මේක. එවැනි තත්වයක කාට ඡන්දය දැම්මත්, විශ්වාසය මිනිසුන්ගෙන් ගිලිහිලා තියෙන්නේ. තමුන්ගේ බලය වර්ධනය කරගන්නවා මිස, මිනිසුන්ට සිදුවූ දෙයක් නැති බව පැහැදිලියි. මට දිය හැකි හොඳම උදාහරණය තමයි මේ රට සේවක අර්ථසාධක අරමුදලටත් වංචා කරපු රටක් වීම. හොයලා බලනකොට මහ බැංකුව 2018 දෙසැම්බර් මාසයෙන් පස්සේ සේවක අර්ථසාධක අරමුදලේ මුදල් හදලා නෑ. ඒ වගේ තත්වයක් තුළ කාවද විශ්වාස කරන්නේ කියන ප්‍රශ්නය තියෙනවා.

 

කාටවත් ඡන්දය නොදීම හා මහජන නියෝජිතයන් නැති මිලිටරිමය පාලනයක් ඇති කිරීම ඔබ විශ්වාස කරනවාද?

මම නම් ඒක විශ්වාස කරන්නේ නැහැ. මේ රටේ සියලු තනතුරු හමුදාව දාලා කරන්න බැහැ. පාර්ලිමේන්තුව අත්‍යවශ්‍යයි. එහෙත් ඒක යහපත් පාර්ලිමේන්තුවක් වෙන්න ඕනෑ. මම ඉතාමත් වගකීමෙන් කියනවා මේ රටේ තියෙන පාර්ලිමේන්තුව මිනිසුන්ගේ අයිතිවාසිකම් කල්පනා නොකරන, කිසිම ආකාරයට වග නොකියන දූෂිතම ආයතනය බව. හිටපු අධිකරණ ඇමති විජේදාස රාජපක්ෂගෙන් මම වතාවක් ඇහුවා ලංකාවේ දූෂිතම ආයතනය පාර්ලිමේන්තුව නේද කියලා. එතුමා පිළිගත්තා පාර්ලිමේන්තුව කියලා. අධිකරණ ඇමතිව සිටියදී, ඔහුත් කියනවා නම් තමුන් නියෝජනය කරන පාර්ලිමේන්තුව රටේ දූෂිතම ආයතනය කියලා, ප්‍රශ්නයක් තියෙනවා. එම්සීසී ගිවිසුම සම්බන්ධව ගිය ආණ්ඩුව කටයුතු කළ විදිය, මේ ආණ්ඩුව කටයුතු කළ විදිය සලකා බලමු. කුරුණෑගල පුරාවිද්‍යාත්මක වටිනාකමක් ඇති ස්ථානය පිළිබඳ කටයුතු කරන විදිය සලකා බලමු. කොටින්ම පාස්කු ඉරිදා ප්‍රහාරය වැනි ත්‍රස්ත ප්‍රහාරයට වගකිවයුතු කෙනෙක් විදියට චෝදනා ලබන හිටපු ජනාධිපතිවරයාට තමන්ගේ ලැයිස්තුවෙන්, පොළොන්නරුව දිස්ත්‍රික්කයෙන් ආණ්ඩු පක්ෂයේ නාමයෝජනා දුන්නාම මේ රටේ මිනිසුන්ට ප්‍රශ්නයක් තියෙනවා. කාගෙන් ඇහුවත් අහවල් පක්ෂය හොඳ හෝ නරක බව විශ්වාසයෙන් කියන්න බැරි තත්වයක් මට පේනවා. ඒක කනගාටුදායක තත්වයක්. ඒත් මොනවා කරන්නද?

 

බොහෝ අපේක්ෂකයන්ට චෝදනා තියෙනවා..

මේ ඡන්දයට ඉදිරිපත් කරන මිනිසුන් අතරින් 118ක් විතර අර්ජුන් ඇලෝසියස්ගෙන් මුදල් ගත් බවට චෝදනා තියෙනවා. දැන් පොහොට්ටුව, එක්සත් ජාතික පක්ෂය හා සමගි ජන බලවේගය නියෝජනය කරන කණ්ඩායම් තුනේම පුද්ගලයන්ට විරුද්ධ චෝදනා තියෙනවා. සමහර අයට දැන් නඩු ක්‍රියාත්මක වෙන්නේ නෑ. සමහර ඒවා කල් දාලා, සමහර නඩුවලින් චූදිතයන් නිදහස් වෙලා. ඒත් දැනට නඩු නැති බව කියන්නේ වැරැද්දෙන් සම්පූර්ණයෙන් නිදහස් වූ නිසා නෙවෙයි. විවිධ ක්‍රමවලින් නඩුවලින් ගැලවීම විතරයි වෙලා තියෙන්නේ. මේ සිදුවීම්වලදී දකින්න ලැබුණු තත්වයක් තමයි ඔවුන් මොන විරුද්ධකම් තිබුණත්, කණ්ඩායමක් විදියට එකට ඉන්න බව. ඒ නිසයි වංචාව හා දූෂණය පවතින්නේ. මේකට පාර්ලිමේන්තුව නියෝජනය කරන සියලුම පක්ෂ වග කියන්න ඕනෑ.

රන්ජන් රාමනායක හිටපු රාජ්‍ය ඇමතිතුමාගේ හඬපටි යට ගහන්න පාර්ලිමේන්තුවේ සියලුදෙනා එකතුවෙලා කරපු වැඬේ ඉතිහාසගත වෙනවා. ඒක කුණු කතාවක් විදියට මතුවුණා විතරයි. කතාව සම්පූර්ණයෙන් යට වුණා. රන්ජන්, හිරුණිකා වගේ කිහිපදෙනෙකුගේ කතාවක් වෙලා, ඒක නතර වුණා. දැන් රටේ තියෙන අශික්ෂිත තත්වය තමයි ඔවුන් මේක යට ගහන්න හැමෝම එකතුවීමෙන් පෙනෙන්නේ. ඊට අමතරව මහබැංකු බැඳුම්කර ගනුදෙනුව ගැන ජනාධිපති කොමිසමේ වාර්තාව බැලුවේත් නෑ. වෝහාරික වාර්තාව බැලුවේත් නෑ. ඒකෙන්ම සත්වයා කවුද කියලා හිතාගන්න පුළුවන්. මෙහෙම රටක කාවද විශ්වාස කරන්න පුළුවන්. ශ්‍රී ලංකාව නියෝජනය කරන කුසල් මෙන්ඩිස් මනුස්සයෙක් හප්පලා මරපු වෙලාවේ පොලීසිය සැදී පැහැදී මොනතරම් ඉක්මනින් ප්‍රශ්නය විසඳුවාද? සාමාන්‍ය මනුස්සයෙක් හැප්පුණා නම් දවස් 14ක් ඇතුළේ. එදා ආරක්ෂක කැමරාවල පින්තූර සටහන් නොවුණා නම් අදටත් අවුරුදු 64 මනුස්සයා හැප්පුවේ කවුද කියලා කවුරුත් දන්නේ නෑ. මාධ්‍යවලින් අනුමාන කරයි නොහික්මුණු ත්‍රීවීල්කාරයෙක් හප්පලා ගියා කියලා. ඒකත් ත්‍රීවිල්කාරයාගේ පිටින් යයි. ඕක තමයි ලංකාවේ තත්වය.

 

අනෙක් පැත්තෙන් කිසිම පක්ෂයකට ප්‍රතිපත්තියක් නැති බව පේනවා නේද?

මම හිතනවා අපේ රටේ කිසිදු පක්ෂයකට මතක ඇති කාලෙකට ප්‍රතිපත්තියක් තිබිලා නෑ. ඔවුන් ගැළපෙන විදියට දේශපාලනය කරනවා. ඒක පක්ෂ සියල්ලම කරනවා. ප්‍රතිපත්තියක් ඇත්තේම නෑ. මම ඒකට දෙන හොඳම උදාහරණය තමයි 2015 දී යහපාලන ආණ්ඩුවට 19 වැනි සංශෝධනය ගේනකොට පාර්ලිමේන්තුවේ ආසන 50ක් තිබුණේ නැතත්, යහපාලන ආණ්ඩුවට 200ට වැඩි අතිබහුතරයක ඡන්දය ලබාදුන්නේ පොදුජන පෙරමුණේ අද ඉන්න කණ්ඩායම. ඒ කෝණයෙන් බැලුවොත් 19 පියවරු එජාපය නෙවෙයි පොහොට්ටුව. එහෙත් අවුරුදු කිහිපයක් ඇතුළත ඔවුන් 19 වැනි සංශෝධනයට එරෙහි දැඩි ප්‍රචාරයක් ගෙනයනවා.

එජාපයෙන් කොළඹ දිස්ත්‍රික්කයෙන් ඉදිරිපත් කළ ඕෂල හේරත් කියන අපේක්ෂකයා මැතිවරණ කොමිසම ගැන කළ හෙළිදරව්වෙහි, වැදගත්කමක් තියෙනවා. මා එය විශ්වාස කරනවා. ඒ ගැන සොයාබැලිය යුතුයි. එයින් ලංකාවේ දේශපාලන ක්‍රමය ගැන අවබෝධයක් ලබාගන්න පුළුවන්. එහෙත් මෛත්‍රීපාල සිරිසේන ජනාධිපතිතුමාගේ මාධ්‍ය අංශයේ දෙවරක් රාජකාරි කරලා, ඔහු එක්සත් ජාතික පක්ෂයෙන් තරගයට ඉදිරිපත් වන්නේ කුමන ආකාරයෙන්ද කියලා මට හිතාගන්න බෑ. මම ඉතා පැහැදිලි ලෙස දන්න කාරණයක් තියෙනවා. මම ඔහුගෙනුත් ඇහුවා. 2020 මාර්තු මාසයේ 15 වැනිදාත් ඔහු එජාපයේ සාමාජිකයෙක් නෙවෙයි. 19 වැනිදා ඔහු එජාප අපේක්ෂකයෙක් ලෙස නාමයෝජනා බාරදුන්නා. මට ඒ ගැන ගැටලුවක් තියෙනවා. මෙවැනි සිදුවීම්වලින් සිතාගත හැකියි දැන් දේශපාලන පක්ෂවල ක්‍රියාකාරීක්වය. පක්ෂ සාමාජිකත්වය ලැබීමේ සිටම ගැටලුවක් තියෙනවා. ඉතිහාසයේ පළවැනි වතාවට අපි දකිනවා නාමයෝජනා දුන් අය ඉල්ලා අස්වීමේ සිදුවීම්. කවදාවත් අපේ රටේ එහෙම වුණ බවක් මා දන්නේ නෑ. මේක අපේ රටටම ආවේණික දේශපාලනයක්. පැති මාරු කිරීම සාමාන්‍ය දෙයක් වෙලා.

 

ඒ අතර ආණ්ඩුව තුනෙන් දෙකක් ඉල්ලනවා නේද?

තුනෙන් දෙක ලැබෙන්නේ නැහැ. මේ ක්‍රමය තුළ කිසිදු ආකාරයකට තුනෙන් දෙක ගන්න බෑ. හිටපු ආරක්ෂක (අමාත්‍යාංශ) ලේකම්තුමා පොහොට්ටුවේ අපේක්ෂකයා විදියට ඉදිරිපත් වෙලා ලක්ෂ 69කින් ඡන්දය දින්නා. ඒ ඡන්ද ප්‍රමාණයම, ඒ ප්‍රතිශතයම අද ලැබුණත් 150ක් නෑ. මේ ඡන්දයේදී අනිවාර්යයෙන්ම, ඒ තත්වයෙන්ම ඡන්ද ප්‍රමාණය පවත්වාගෙන යා හැකි බව අනුමානයක් විතරයි. 1978 මේ ඡන්ද ක්‍රමය ඇතිකරලා මුල්ම ඡන්දය තිබුණේ 1989 දී. එතැන් පටන් තිබුණු ඡන්දවලදී සරල බහුතරය අරන් තියෙන්නේ දෙපාරයි. පළවැනි වතාවේ ගත්තේ 1989 දී ප්‍රේමදාස කාලයේ. ජේවීපීය මර්දනය කරලා, ශ්‍රීලනිපයත් දුර්වල වූ කාලෙක. ඊට පස්සේ නැවත සරල බහුතරය ගත්තේ 2010 දී මහින්ද රාජපක්ෂ මහත්තයා ත්‍රස්තවාදය පරාජය කළාට පසු. 2010 දී මහින්ද මහත්තයා 18 වැනි සංශෝධනය ගේන්න අවශ්‍ය මන්ත්‍රී සංඛ්‍යාව පාර්ලිමේන්තුව තුළ කරපු මෙහෙයුමකින් ගත්තා. වෙන පක්ෂවල අය තමන්ගේ පැත්තට අරගෙන 150 හදාගත්තා. මම කියන්නේ  මේ ඡන්දයේදී පක්ෂ කරන මෙහෙයුම් ගැන අනාවැකි කියන්න බෑ. ඒත් ඡන්දෙකින් 150 ගන්න අවස්ථාව නෑ. පාර්ලිමේන්තුවේ 196ක් ඡන්දයෙන්  පත්වෙනවා. 29ක් ජාතික ලැයිස්තුවෙන් එනවා. ඒ තත්වය තුළ 150ක් එක පක්ෂයකට ගන්න අවස්ථාවක් කොහෙත්ම නෑ. ඒක සටන්පාඨයක් විතරයි. එහෙත් පොහොට්ටුව පැහැදිලි ජයග්‍රහණයක් ගනීවි කියලා මම හිතනවා.

 

19 සංශෝධනයේ පියවරුන් පොදුජන පෙරමුණේ ඉන්න බව ඔබ කීවා. එය තවත් පැහැදිලි කළොත්..

එදා ශ්‍රීලනිපයේ නායකත්වය මෛත්‍රීපාල සිරිසේන මහතාට දීලා තිබුණා. ඔහුගේ ඉල්ලීම සහ බලකිරීම මත එදා ඒකාබද්ධ විපක්ෂ කණ්ඩායම 19ට අත ඉස්සුවා. එහෙම තමයි 200ට වැඩි ඡන්ද ප්‍රමාණයක් ගත්තේ. විශේෂයෙන් සඳහන් කරන්න ඕනෑ, ඒකට විරුද්ධව ඡන්දය පාවිච්චි කළේ රියර් අද්මිරාල් සරත් වීරසේකර මහතා විතරයි. ඒ වෙලාවේ 19 ගේන්න එජාපයට වඩා වැඩි කාර්යභාරයක් කළේ තුනෙන් දෙක සම්පූර්ණ කරපු කණ්ඩායම. ඔවුන් දැන් තමුන් ඉල්ලපු දේ නැති කරන්න තුනෙන් දෙකක් ඉල්ලනවා. මීට කලින් කවුරුත් මේ විදියට ඒ කාරණය පෙන්වලා නැතිවත් ඇති. මේක විකාරයක්. 19 වැනි සංශෝධනය රටට විනාසයක් නම්, 19 නරක නම්, ඒක විජාතික කුමන්ත්‍රණයක් කියලා කියනවා නම් අත්සන් කරපු හැමෝම විජාතික කුමන්ත්‍රණයේ ඉඳලා තියෙනවා. එක්කෝ ඔවුන් කළ වරද ගැන සමාව ඉල්ලන්න ඕනෑ. නැත්නම් ඒ කුමන්ත්‍රණයට හසු වූ ආකාරය පැහැදිලි කරන්න ඕනෑ.

 

පොහොට්ටුව ජයගන්න බව ඔබ අනුමාන කළේ ඇයි?

එක්සත් ජාතික පක්ෂය බෙදී ගිහින් ඇතිව තිබෙන කලබල තත්වය ඒකට බලපායි. එහෙත් සමගි ජන බලවේගයට ශක්තියක් නැතිවම නෙවෙයි. උදාහරණයක් කීවොත්, 2015 අගෝස්තු ඡන්දයේදී කොළඹ දිස්ත්‍රික්කයේ ආසන 11ක් යූඇන්පීය දින්නා. 2020 අගෝස්තු 05 වැනිදා ඡන්දයේදී එදා දින්න 11 න් යූඇන්පීයේ ඉතිරිවෙලා ඉන්නේ රනිල් වික්‍රමසිංහ හා රවී කරුණානායක විතරයි. පිටින් ගෙන්නලා තියෙනවා හිටපු පාර්ලිමේන්තු මන්ත්‍රී දයා ගමගේ. ඉතිරි 9න් 8ක් ඉන්නේ සජිත් ප්‍රේමදාසගේ පැත්තේ. සජිත් ප්‍රේමදාස හම්බන්තොටින් කොළඹට ආවා. කොළඹින් පහුගිය මැතිවරණයට ඉදිරිපත් වූ ඉරාන් වික්‍රමරත්න ජාතික ලැයිස්තුවෙන් ඉදිරිපත්වෙනවා. විජයදාස රාජපක්ෂ පොදුජන පෙරමුණෙන් ඉල්ලනවා. කොළඹ වැඩි වාසිය පොහොට්ටුවට තියෙන බව පෙනුණාට සමගි ජන බලවේගයටත් ප්‍රබල ශක්තියක් තියෙනවා. මොකද මනෝ ගනේෂන්, මරික්කාර්, මුජිබුර් රහුමාන් ආදි මුස්ලිම් හා දෙමළ අපේක්ෂකයන් ඉන්නේ ඒ පැත්තේ. දෙමළ ප්‍රගතිශීලී සන්ධානය, මුස්ලිම් කොංග්‍රසය, සමස්ත ලංකා මක්කල් කොංග්‍රසය ඇතුළු කණ්ඩායම් ඉන්නේ සමගි ජන බලවේගයේ. ඒ අයගේ ප්‍රචාරක ව්‍යාපාරයේ ශක්තිය ටෙලිවිෂනයේ පෙනෙන්නේ නෑ. මම හිතන විදියට පොහොට්ටුව ශ්‍රීලනිපයට කරපු වැඬේ ටෙලිෆෝන් එක අලියාට කරනවා. මිනිසුන් මේ කතන්දරය කීවාම කියනවා සජිත් ප්‍රේමදාස හිටපු ඇමතිතුමා සහ මහින්ද රාජපක්ෂ සමීප කරන්න බැරි බව. ඒත් මම හිතන විදියට එක්සත් ජාතික පාක්ෂිකයන්ට සජිත් කියන්නේ මහින්ද වගේ කෙනෙක්. සජිත් වටේට ඒ පැත්තේ මිනිසුන් එක්වෙන එක නවත්වන්න බෑ. කවුරුත් ඒක පිළිනොගත්තාට ඇත්ත කතාව ඒක.■

19 පියවරු එජාපය නෙවෙයි පොහොට්ටුව

‘දි අයිලන්ඞ්’ ප්‍රවෘත්ති කර්තෘ

ශමීන්ද්‍ර ෆර්ඩිනැන්ඩු

 

මැතිවරණය ගැන ඔබට ඇති අදහස මොකක්ද?

වසර ගණනාවක් තිස්සේ අපේ රටේ වෙන දේවල් එක්ක 2015 ඉඳලා යහපාලන ආණ්ඩුව 2020 මාර්තු වෙන තුරුත් ඊට පෙර කාලයේත් පැහැදිලිවම ලංකාවේ බලයේ හිටපු ආණ්ඩු ලංකාවේ සිංහල, මුස්ලිම්, දෙමළ ජනතාවගේ විශ්වාසය කඩලා තියෙනවා. ඒක පැහැදිලි කාරණයක්. මිනිසුන්ට කිසිම පාලක කණ්ඩායමක් විශ්වාස නැති බව පැහැදිලියි. එහෙම තත්වයක් තුළ තමයි මැතිවරණයක් එන්නේ. අපේ රටේ මිනිසුන් පොලීසිය මත් ජාවාරම් කිරීම ගැන පුදුම වෙන්න ඕනෑ නැහැ. මහ බැංකුව දෙපාරක් මංකොල්ල කාපු රටක් මේක. එවැනි තත්වයක කාට ඡන්දය දැම්මත්, විශ්වාසය මිනිසුන්ගෙන් ගිලිහිලා තියෙන්නේ. තමුන්ගේ බලය වර්ධනය කරගන්නවා මිස, මිනිසුන්ට සිදුවූ දෙයක් නැති බව පැහැදිලියි. මට දිය හැකි හොඳම උදාහරණය තමයි මේ රට සේවක අර්ථසාධක අරමුදලටත් වංචා කරපු රටක් වීම. හොයලා බලනකොට මහ බැංකුව 2018 දෙසැම්බර් මාසයෙන් පස්සේ සේවක අර්ථසාධක අරමුදලේ මුදල් හදලා නෑ. ඒ වගේ තත්වයක් තුළ කාවද විශ්වාස කරන්නේ කියන ප්‍රශ්නය තියෙනවා.

 

කාටවත් ඡන්දය නොදීම හා මහජන නියෝජිතයන් නැති මිලිටරිමය පාලනයක් ඇති කිරීම ඔබ විශ්වාස කරනවාද?

මම නම් ඒක විශ්වාස කරන්නේ නැහැ. මේ රටේ සියලු තනතුරු හමුදාව දාලා කරන්න බැහැ. පාර්ලිමේන්තුව අත්‍යවශ්‍යයි. එහෙත් ඒක යහපත් පාර්ලිමේන්තුවක් වෙන්න ඕනෑ. මම ඉතාමත් වගකීමෙන් කියනවා මේ රටේ තියෙන පාර්ලිමේන්තුව මිනිසුන්ගේ අයිතිවාසිකම් කල්පනා නොකරන, කිසිම ආකාරයට වග නොකියන දූෂිතම ආයතනය බව. හිටපු අධිකරණ ඇමති විජේදාස රාජපක්ෂගෙන් මම වතාවක් ඇහුවා ලංකාවේ දූෂිතම ආයතනය පාර්ලිමේන්තුව නේද කියලා. එතුමා පිළිගත්තා පාර්ලිමේන්තුව කියලා. අධිකරණ ඇමතිව සිටියදී, ඔහුත් කියනවා නම් තමුන් නියෝජනය කරන පාර්ලිමේන්තුව රටේ දූෂිතම ආයතනය කියලා, ප්‍රශ්නයක් තියෙනවා. එම්සීසී ගිවිසුම සම්බන්ධව ගිය ආණ්ඩුව කටයුතු කළ විදිය, මේ ආණ්ඩුව කටයුතු කළ විදිය සලකා බලමු. කුරුණෑගල පුරාවිද්‍යාත්මක වටිනාකමක් ඇති ස්ථානය පිළිබඳ කටයුතු කරන විදිය සලකා බලමු. කොටින්ම පාස්කු ඉරිදා ප්‍රහාරය වැනි ත්‍රස්ත ප්‍රහාරයට වගකිවයුතු කෙනෙක් විදියට චෝදනා ලබන හිටපු ජනාධිපතිවරයාට තමන්ගේ ලැයිස්තුවෙන්, පොළොන්නරුව දිස්ත්‍රික්කයෙන් ආණ්ඩු පක්ෂයේ නාමයෝජනා දුන්නාම මේ රටේ මිනිසුන්ට ප්‍රශ්නයක් තියෙනවා. කාගෙන් ඇහුවත් අහවල් පක්ෂය හොඳ හෝ නරක බව විශ්වාසයෙන් කියන්න බැරි තත්වයක් මට පේනවා. ඒක කනගාටුදායක තත්වයක්. ඒත් මොනවා කරන්නද?

 

බොහෝ අපේක්ෂකයන්ට චෝදනා තියෙනවා..

මේ ඡන්දයට ඉදිරිපත් කරන මිනිසුන් අතරින් 118ක් විතර අර්ජුන් ඇලෝසියස්ගෙන් මුදල් ගත් බවට චෝදනා තියෙනවා. දැන් පොහොට්ටුව, එක්සත් ජාතික පක්ෂය හා සමගි ජන බලවේගය නියෝජනය කරන කණ්ඩායම් තුනේම පුද්ගලයන්ට විරුද්ධ චෝදනා තියෙනවා. සමහර අයට දැන් නඩු ක්‍රියාත්මක වෙන්නේ නෑ. සමහර ඒවා කල් දාලා, සමහර නඩුවලින් චූදිතයන් නිදහස් වෙලා. ඒත් දැනට නඩු නැති බව කියන්නේ වැරැද්දෙන් සම්පූර්ණයෙන් නිදහස් වූ නිසා නෙවෙයි. විවිධ ක්‍රමවලින් නඩුවලින් ගැලවීම විතරයි වෙලා තියෙන්නේ. මේ සිදුවීම්වලදී දකින්න ලැබුණු තත්වයක් තමයි ඔවුන් මොන විරුද්ධකම් තිබුණත්, කණ්ඩායමක් විදියට එකට ඉන්න බව. ඒ නිසයි වංචාව හා දූෂණය පවතින්නේ. මේකට පාර්ලිමේන්තුව නියෝජනය කරන සියලුම පක්ෂ වග කියන්න ඕනෑ.

රන්ජන් රාමනායක හිටපු රාජ්‍ය ඇමතිතුමාගේ හඬපටි යට ගහන්න පාර්ලිමේන්තුවේ සියලුදෙනා එකතුවෙලා කරපු වැඬේ ඉතිහාසගත වෙනවා. ඒක කුණු කතාවක් විදියට මතුවුණා විතරයි. කතාව සම්පූර්ණයෙන් යට වුණා. රන්ජන්, හිරුණිකා වගේ කිහිපදෙනෙකුගේ කතාවක් වෙලා, ඒක නතර වුණා. දැන් රටේ තියෙන අශික්ෂිත තත්වය තමයි ඔවුන් මේක යට ගහන්න හැමෝම එකතුවීමෙන් පෙනෙන්නේ. ඊට අමතරව මහබැංකු බැඳුම්කර ගනුදෙනුව ගැන ජනාධිපති කොමිසමේ වාර්තාව බැලුවේත් නෑ. වෝහාරික වාර්තාව බැලුවේත් නෑ. ඒකෙන්ම සත්වයා කවුද කියලා හිතාගන්න පුළුවන්. මෙහෙම රටක කාවද විශ්වාස කරන්න පුළුවන්. ශ්‍රී ලංකාව නියෝජනය කරන කුසල් මෙන්ඩිස් මනුස්සයෙක් හප්පලා මරපු වෙලාවේ පොලීසිය සැදී පැහැදී මොනතරම් ඉක්මනින් ප්‍රශ්නය විසඳුවාද? සාමාන්‍ය මනුස්සයෙක් හැප්පුණා නම් දවස් 14ක් ඇතුළේ. එදා ආරක්ෂක කැමරාවල පින්තූර සටහන් නොවුණා නම් අදටත් අවුරුදු 64 මනුස්සයා හැප්පුවේ කවුද කියලා කවුරුත් දන්නේ නෑ. මාධ්‍යවලින් අනුමාන කරයි නොහික්මුණු ත්‍රීවීල්කාරයෙක් හප්පලා ගියා කියලා. ඒකත් ත්‍රීවිල්කාරයාගේ පිටින් යයි. ඕක තමයි ලංකාවේ තත්වය.

 

අනෙක් පැත්තෙන් කිසිම පක්ෂයකට ප්‍රතිපත්තියක් නැති බව පේනවා නේද?

මම හිතනවා අපේ රටේ කිසිදු පක්ෂයකට මතක ඇති කාලෙකට ප්‍රතිපත්තියක් තිබිලා නෑ. ඔවුන් ගැළපෙන විදියට දේශපාලනය කරනවා. ඒක පක්ෂ සියල්ලම කරනවා. ප්‍රතිපත්තියක් ඇත්තේම නෑ. මම ඒකට දෙන හොඳම උදාහරණය තමයි 2015 දී යහපාලන ආණ්ඩුවට 19 වැනි සංශෝධනය ගේනකොට පාර්ලිමේන්තුවේ ආසන 50ක් තිබුණේ නැතත්, යහපාලන ආණ්ඩුවට 200ට වැඩි අතිබහුතරයක ඡන්දය ලබාදුන්නේ පොදුජන පෙරමුණේ අද ඉන්න කණ්ඩායම. ඒ කෝණයෙන් බැලුවොත් 19 පියවරු එජාපය නෙවෙයි පොහොට්ටුව. එහෙත් අවුරුදු කිහිපයක් ඇතුළත ඔවුන් 19 වැනි සංශෝධනයට එරෙහි දැඩි ප්‍රචාරයක් ගෙනයනවා.

එජාපයෙන් කොළඹ දිස්ත්‍රික්කයෙන් ඉදිරිපත් කළ ඕෂල හේරත් කියන අපේක්ෂකයා මැතිවරණ කොමිසම ගැන කළ හෙළිදරව්වෙහි, වැදගත්කමක් තියෙනවා. මා එය විශ්වාස කරනවා. ඒ ගැන සොයාබැලිය යුතුයි. එයින් ලංකාවේ දේශපාලන ක්‍රමය ගැන අවබෝධයක් ලබාගන්න පුළුවන්. එහෙත් මෛත්‍රීපාල සිරිසේන ජනාධිපතිතුමාගේ මාධ්‍ය අංශයේ දෙවරක් රාජකාරි කරලා, ඔහු එක්සත් ජාතික පක්ෂයෙන් තරගයට ඉදිරිපත් වන්නේ කුමන ආකාරයෙන්ද කියලා මට හිතාගන්න බෑ. මම ඉතා පැහැදිලි ලෙස දන්න කාරණයක් තියෙනවා. මම ඔහුගෙනුත් ඇහුවා. 2020 මාර්තු මාසයේ 15 වැනිදාත් ඔහු එජාපයේ සාමාජිකයෙක් නෙවෙයි. 19 වැනිදා ඔහු එජාප අපේක්ෂකයෙක් ලෙස නාමයෝජනා බාරදුන්නා. මට ඒ ගැන ගැටලුවක් තියෙනවා. මෙවැනි සිදුවීම්වලින් සිතාගත හැකියි දැන් දේශපාලන පක්ෂවල ක්‍රියාකාරීක්වය. පක්ෂ සාමාජිකත්වය ලැබීමේ සිටම ගැටලුවක් තියෙනවා. ඉතිහාසයේ පළවැනි වතාවට අපි දකිනවා නාමයෝජනා දුන් අය ඉල්ලා අස්වීමේ සිදුවීම්. කවදාවත් අපේ රටේ එහෙම වුණ බවක් මා දන්නේ නෑ. මේක අපේ රටටම ආවේණික දේශපාලනයක්. පැති මාරු කිරීම සාමාන්‍ය දෙයක් වෙලා.

 

ඒ අතර ආණ්ඩුව තුනෙන් දෙකක් ඉල්ලනවා නේද?

තුනෙන් දෙක ලැබෙන්නේ නැහැ. මේ ක්‍රමය තුළ කිසිදු ආකාරයකට තුනෙන් දෙක ගන්න බෑ. හිටපු ආරක්ෂක (අමාත්‍යාංශ) ලේකම්තුමා පොහොට්ටුවේ අපේක්ෂකයා විදියට ඉදිරිපත් වෙලා ලක්ෂ 69කින් ඡන්දය දින්නා. ඒ ඡන්ද ප්‍රමාණයම, ඒ ප්‍රතිශතයම අද ලැබුණත් 150ක් නෑ. මේ ඡන්දයේදී අනිවාර්යයෙන්ම, ඒ තත්වයෙන්ම ඡන්ද ප්‍රමාණය පවත්වාගෙන යා හැකි බව අනුමානයක් විතරයි. 1978 මේ ඡන්ද ක්‍රමය ඇතිකරලා මුල්ම ඡන්දය තිබුණේ 1989 දී. එතැන් පටන් තිබුණු ඡන්දවලදී සරල බහුතරය අරන් තියෙන්නේ දෙපාරයි. පළවැනි වතාවේ ගත්තේ 1989 දී ප්‍රේමදාස කාලයේ. ජේවීපීය මර්දනය කරලා, ශ්‍රීලනිපයත් දුර්වල වූ කාලෙක. ඊට පස්සේ නැවත සරල බහුතරය ගත්තේ 2010 දී මහින්ද රාජපක්ෂ මහත්තයා ත්‍රස්තවාදය පරාජය කළාට පසු. 2010 දී මහින්ද මහත්තයා 18 වැනි සංශෝධනය ගේන්න අවශ්‍ය මන්ත්‍රී සංඛ්‍යාව පාර්ලිමේන්තුව තුළ කරපු මෙහෙයුමකින් ගත්තා. වෙන පක්ෂවල අය තමන්ගේ පැත්තට අරගෙන 150 හදාගත්තා. මම කියන්නේ  මේ ඡන්දයේදී පක්ෂ කරන මෙහෙයුම් ගැන අනාවැකි කියන්න බෑ. ඒත් ඡන්දෙකින් 150 ගන්න අවස්ථාව නෑ. පාර්ලිමේන්තුවේ 196ක් ඡන්දයෙන්  පත්වෙනවා. 29ක් ජාතික ලැයිස්තුවෙන් එනවා. ඒ තත්වය තුළ 150ක් එක පක්ෂයකට ගන්න අවස්ථාවක් කොහෙත්ම නෑ. ඒක සටන්පාඨයක් විතරයි. එහෙත් පොහොට්ටුව පැහැදිලි ජයග්‍රහණයක් ගනීවි කියලා මම හිතනවා.

 

19 සංශෝධනයේ පියවරුන් පොදුජන පෙරමුණේ ඉන්න බව ඔබ කීවා. එය තවත් පැහැදිලි කළොත්..

එදා ශ්‍රීලනිපයේ නායකත්වය මෛත්‍රීපාල සිරිසේන මහතාට දීලා තිබුණා. ඔහුගේ ඉල්ලීම සහ බලකිරීම මත එදා ඒකාබද්ධ විපක්ෂ කණ්ඩායම 19ට අත ඉස්සුවා. එහෙම තමයි 200ට වැඩි ඡන්ද ප්‍රමාණයක් ගත්තේ. විශේෂයෙන් සඳහන් කරන්න ඕනෑ, ඒකට විරුද්ධව ඡන්දය පාවිච්චි කළේ රියර් අද්මිරාල් සරත් වීරසේකර මහතා විතරයි. ඒ වෙලාවේ 19 ගේන්න එජාපයට වඩා වැඩි කාර්යභාරයක් කළේ තුනෙන් දෙක සම්පූර්ණ කරපු කණ්ඩායම. ඔවුන් දැන් තමුන් ඉල්ලපු දේ නැති කරන්න තුනෙන් දෙකක් ඉල්ලනවා. මීට කලින් කවුරුත් මේ විදියට ඒ කාරණය පෙන්වලා නැතිවත් ඇති. මේක විකාරයක්. 19 වැනි සංශෝධනය රටට විනාසයක් නම්, 19 නරක නම්, ඒක විජාතික කුමන්ත්‍රණයක් කියලා කියනවා නම් අත්සන් කරපු හැමෝම විජාතික කුමන්ත්‍රණයේ ඉඳලා තියෙනවා. එක්කෝ ඔවුන් කළ වරද ගැන සමාව ඉල්ලන්න ඕනෑ. නැත්නම් ඒ කුමන්ත්‍රණයට හසු වූ ආකාරය පැහැදිලි කරන්න ඕනෑ.

 

පොහොට්ටුව ජයගන්න බව ඔබ අනුමාන කළේ ඇයි?

එක්සත් ජාතික පක්ෂය බෙදී ගිහින් ඇතිව තිබෙන කලබල තත්වය ඒකට බලපායි. එහෙත් සමගි ජන බලවේගයට ශක්තියක් නැතිවම නෙවෙයි. උදාහරණයක් කීවොත්, 2015 අගෝස්තු ඡන්දයේදී කොළඹ දිස්ත්‍රික්කයේ ආසන 11ක් යූඇන්පීය දින්නා. 2020 අගෝස්තු 05 වැනිදා ඡන්දයේදී එදා දින්න 11 න් යූඇන්පීයේ ඉතිරිවෙලා ඉන්නේ රනිල් වික්‍රමසිංහ හා රවී කරුණානායක විතරයි. පිටින් ගෙන්නලා තියෙනවා හිටපු පාර්ලිමේන්තු මන්ත්‍රී දයා ගමගේ. ඉතිරි 9න් 8ක් ඉන්නේ සජිත් ප්‍රේමදාසගේ පැත්තේ. සජිත් ප්‍රේමදාස හම්බන්තොටින් කොළඹට ආවා. කොළඹින් පහුගිය මැතිවරණයට ඉදිරිපත් වූ ඉරාන් වික්‍රමරත්න ජාතික ලැයිස්තුවෙන් ඉදිරිපත්වෙනවා. විජයදාස රාජපක්ෂ පොදුජන පෙරමුණෙන් ඉල්ලනවා. කොළඹ වැඩි වාසිය පොහොට්ටුවට තියෙන බව පෙනුණාට සමගි ජන බලවේගයටත් ප්‍රබල ශක්තියක් තියෙනවා. මොකද මනෝ ගනේෂන්, මරික්කාර්, මුජිබුර් රහුමාන් ආදි මුස්ලිම් හා දෙමළ අපේක්ෂකයන් ඉන්නේ ඒ පැත්තේ. දෙමළ ප්‍රගතිශීලී සන්ධානය, මුස්ලිම් කොංග්‍රසය, සමස්ත ලංකා මක්කල් කොංග්‍රසය ඇතුළු කණ්ඩායම් ඉන්නේ සමගි ජන බලවේගයේ. ඒ අයගේ ප්‍රචාරක ව්‍යාපාරයේ ශක්තිය ටෙලිවිෂනයේ පෙනෙන්නේ නෑ. මම හිතන විදියට පොහොට්ටුව ශ්‍රීලනිපයට කරපු වැඬේ ටෙලිෆෝන් එක අලියාට කරනවා. මිනිසුන් මේ කතන්දරය කීවාම කියනවා සජිත් ප්‍රේමදාස හිටපු ඇමතිතුමා සහ මහින්ද රාජපක්ෂ සමීප කරන්න බැරි බව. ඒත් මම හිතන විදියට එක්සත් ජාතික පාක්ෂිකයන්ට සජිත් කියන්නේ මහින්ද වගේ කෙනෙක්. සජිත් වටේට ඒ පැත්තේ මිනිසුන් එක්වෙන එක නවත්වන්න බෑ. කවුරුත් ඒක පිළිනොගත්තාට ඇත්ත කතාව ඒක.■

එතුමාට ඕනෑවුණේ වරාය සේවකයන් බය කරගන්න

ලාල් බංගමුවගේ – ස්වාධීන වරාය සේවක සංගමයේ සභාපති

මේක හැමදේම හමුදාව දාලා හරියට කරන බව කියන ආණ්ඩුවක්. ඒත් ප්‍රධාන හමුදා පත්කිරීමක් වූ වරාය අධිකාරියේ සභාපති හිටපු යුද හමුදාපති දයා රත්නායකට ‘හමුදා සෙල්ලම්’ සිවිල් පාලනයේදී බැරි බව වරාය වෘත්තිය සමිති පෙන්වුවා..

වරාය සභාපතිවරයා ලෙස පත්වූ මුල් දවස්වල එතුමාට වුවමනා වුණේ හමුදාවේ නීතිරීති දාලා, වරාය සේවකයන් බය කරගන්න. අපිට තර්ජනාත්මක ස්වරූපයෙන් තමයි නිතරම කතා කළේ. අපි ඔහු එක්ක සාකච්ඡා ඉල්ලුවාම අපට වෙලාව ලබා දුන්නේත් නැහැ. සාකච්ඡා ලබා දුන් අවස්ථාවල අපිට කතා කරන්න ඉඩ දුන්නේ නැහැ. තමන්ට කතා කරන්න තිබෙන දේවල් කියලා ඔහු පිටත්වෙලා ගියා. ඔහු අපට කිව්වේ වෘත්තීය සමිති එකතු වුණොත් සාකච්ඡා ලබා දෙන බව. අවසානයේ අපි වරායේ තිබුණු වෘත්තීය සමිති 23 ක් එකතුවෙලා පෙන්නුවා. අපි හමුදා සෙබළු නෙවෙයි. ඔවුන් හිතන විදියට නිහඬව ඉන්න අපි ලෑස්ති නෑ. අපව පීඩාවට පත් කරන්න, නිහඬ කරන්න උත්සාහ කරන තරමට අපේ හඬ වැඩිවෙනවා. අපි එතුමාට කිව්වේ වරාය පෞද්ගලික කිරීම නවත්වන්න කියලා. ඔහු අපිට එකතුවෙලා එන්න කිව්වේ නක්කලේට, ඒත් අපි වරාය බේරාගන්න එකතු වුණා. අපි කාටවත් බය නෑ. ඔහු පිළිගත්තා ඉන්දියාවෙන් බලපෑමක් තියෙන බව. ඔහු උත්සාහ කළේ මේක යහපාලන ආණ්ඩුව කාලේ ගහපු ගිවිසුමක් කියලා අපිව ගොනාට අන්දවන්න. වරාය සේවකයෝ මේ සියලු දේවල් දැනගෙන හිටියා.

 

මේ විරෝධතාවලට හේතුව මොකක්ද?

ශ්‍රී ලංකා වරාය  අධිකාරිය කියන්නේ අපේ රටේ බලවත්ම ආයතනයක්. 1978  වර්ෂයේදී ලලිත් ඇතුලත්මුදලි ඇමතිවරයා යටතේ වරායේ ජයබහලු පර්යන්තය පටන් ගත්තා. ජයබහලු පර්යන්තය කන්ටේනර් මෙහෙයුම් පටන්ගත් ස්ථානය. ජයබහලු පර්යන්තය පටන්ගත් ස්ථානයේ අද තියෙන්නේ මීටර් 12යි දශම 4 යි. ජයබහලු පර්යන්තයට එන්නේ කුඩා නැව් පමණයි. අද වරායට එන විශාල නැව් ජයබහලු පර්යන්තයෙන් අල්ලන්න බැහැ. විශාල නැව් අල්ලන්න නම් මීටර් 18ක්වත් පළල තියෙන ස්ථානයක් හදන්න ඕනෑ. 2007 වර්ෂයේදී මහින්ද රාජපක්ෂ මහත්තයා බලයේ ඉන්නකොට ආසියානු සංවර්ධන බැංකුවෙන් රුපියල් මිලියන 350ක ණයක් අරගෙන දකුණු කොළඹ වරායේ දියකඩනයක් හැදුවා. ඒ ණය ලබාදීමේදී ආසියානු සංවර්ධන බැංකුවෙන්  කොන්දේසි තුනක් දීලා තිබුණා. මෙම ණයවලින් වරාය තුළ පර්යන්ත තුනක් සෑදිය යුතු බවට. එකක් දකුණු කොළඹ වරාය, නැගෙනහිර සහ බටහිර පර්යන්ත සෑදිය යුතුයි කියා.

 

ඉන්පස්සේ….

ඒ ණය ලබාදීමේදී තිබුණේ මේ පර්යන්ත තුනම බහුජාතික සමාගම් සමඟ ඒකාබද්ධව කරගෙන යනවා කියලයි. ඒත්  අපේ වෘත්තීය සමිතිවල ඉල්ලීම මත නැගෙනහිර පර්යන්තය ශ්‍රී ලංකාවට ඕනෑයි කියන පදනම ඇතිවුණා. අපි ඒ ගිවිසුම වෙනස් කරලා නැගෙනහිර පර්යන්තය ශ්‍රී ලංකාවට අවශ්‍ය විදියට කටයුතු කරගෙන යෑමට සුදානම් කළා. දකුණු කොළඔ පර්යන්තය පමණක් සීඅයිසීසී කියන චීන රජයට අයත් බහුජාතික සමාගමකට මහින්ද රාජපක්ෂ මහත්මයා 2014 වර්ෂයේදී ලබාදුන්නා. එහිදී  චීන සමාගමට  කොටස්වලින් 85%ක් ලැබෙන විදියටත් ශ්‍රී ලංකාවට කොටස්  15%ක් ලැබෙන විදියටත් තමයි ගිවිසුම්ගත වෙලා තිබුණේ. ඔවුන් එම පර්යන්තයේ විශාල විදියට නැව් මෙහෙයුම් කටයුතු කරනවා.

 

ඉතිරි පර්යන්තවල වැඩකටයුතු සිදුවුණාද?   

අපිට ඉතිරි වුණා බටහිර සහ නැගෙනහිර පර්යන්ත දෙක. දකුණු කොළඔ වරාය හදන අවස්ථාවේදී වරායේ සේවය කළ ඉංජිනේරුවෝ සහ සේවකයෝ එකතුවෙලා නැගෙනහිර පර්යන්තය ගොඩනගා ගත්තා. මහින්ද රාජපක්ෂ ආණ්ඩුව කාලේ  නැගෙනහිර පර්යන්තය ගොඩනැගූ පසු ඊට අවශ්‍ය ක්‍රේන් ඇණවුම් කළා. ඉන්පස්සේ යහපාලන ආණ්ඩුව පත්කළ වරාය විෂයභාර ඇමතිවරයා විදියට කටයුතු කළ අර්ජුන රණතුංග  ඇණවුම් කළ ක්‍රේන්වල මිල වැඩි බවත්, කොමිස් ගසා ඇති බවත් පවසමින් ඇණවුම් කළ ක්‍රේන් ගෙන්වීම් නැවැත්වුවා. ඒ ඇණවුම් අවලංගු කළ නිසා තමයි වරායේ සේවකයන්ට එහි රැකියා කරන්න නොහැකි වෙලා තියෙන්නේ. වත්මන් රජය බලයට ආවාට පස්සේ ජයබහලු පර්යන්තයට ඇණවුම් කරන ලද ක්‍රේන් 3ක්  පාවිච්චි නොකරන නිසා අපි නැගෙනහිර පර්යන්තයට ඒ ක්‍රේන් ගොඩබාගත්තා. තවම ක්‍රේන්වලින් කිසි වැඩක් සිදු කෙරෙන්නේ නැහැ. ඒ නිසා විශාල පාඩුවක් වරායට සිද්ධ වෙනවා.

 

මහින්ද රාජපක්ෂ පොරොන්දු වුණාට, ඔහු බලයට ආපසුව නැවත වරාය වෙනත් රටකට ලබා දෙන්න යනවා නේද?

මහින්ද රාජපක්ෂ මහත්මයා විපක්ෂ නායක වී සිටි කාලයේ වරායේ කොටස් විකුණන්නේ නැහැ කියා කීවාට, වර්තමාන වරාය විෂයභාර අමාත්‍ය ජොන්ස්ටන් ප්‍රනාන්දු නැගෙනහිර පර්යන්තය ඉන්දියාවට ලබා දීමට කැබිනට් පත්‍රිකාවක් කැබිනට් මණ්ඩලයට දාලා තියෙනවා. ඡන්දය නිසා ඒ කැබිනට් පත්‍රිකාව තවම අනුමත වී නැහැ. අපි අගමැතිතුමා හමුවූ අවස්ථාවේදී ඔහු අපිට කිවේ නැගෙනහිර පර්යන්තය අනිවාර්යයෙන් ඉන්දියාවට ලබා දිය යුතු බව. ඔහු අපට කීවේ බටහිර පර්යන්තය හදාගනිමු, 2015 වර්ෂයේ පැවැත්වූ ජනාධිපතිවරණයෙන් ඔහුව පැරුද්දුවේ ඉන්දියාව නිසා මෙම ක්‍රේන් බාගන්න ඉඩ දිය යුතු බව. ජයබහලු පර්යන්තයට  විශාල නැව් ගේන්න බෑ. මේ වන විට වරායේ පෞද්ගලික අංශයට පැවරූ චීන වරාය සහ චන්ද්‍රිකා කුමාරතුංග සිටි කාලයේ ජපානයට ලබාදුන් රැජින පාලම කියන ස්ථාන තියෙනවා. ඒවා පාලනය කරන සමාගම් තමයි දැනට වරායට එන නැව්වල 55%ක පමණ මෙහෙයුම් කරන්නේ. අපට ලැබෙන්නේ ඉතාම සුළු ප්‍රමාණයක්. මේ පර්යන්තයත් අපිට නැති වුණොත් කොළඔ වරාය සතු ජැටියක් ඉතිරිවෙන්නේ නැහැ.

 

මේ අරගල රැකියා වෙනුවෙන්ද?

හේතුව ඒක විතරක් නෙවෙයි. ලංකාවට ලැබෙන විදේශ විනිමය සම්පූර්ණයෙන්ම නතරවෙනවා. අපේ රැකියාත් අහිමි වෙලා යනවා. අපේ රටට අවශ්‍ය බඩු භාණ්ඩ ආනයනය කිරීමේදී ගෙන්වාගන්න අසීරු වෙනවා. රටේ ආරක්ෂාවට තර්ජනයක් වෙන්නත් පුළුවන්. අපි කියන්නේ දැනටමත් පෞද්ගලික වරායන් දෙකක් තිබෙන නිසා නැගෙනහිර පර්යන්තය ලංකාව සතුව තියාගන්න කියලා. රටේ ජනතාව තේරුම්ගත යුතුයි මේක සේවකයන්ගේ ප්‍රශ්නයක් නෙවෙයි, රටේ ප්‍රශ්නයක් කියලා.

දිනකට රුපියල් මිලියන 20කට වැඩිය ආදායමක් හොයන්න පුළුවන් තැනක් තමයි මේ විදියට ඉන්දියාවට දෙන්න යන්නේ. මේ වෙනකොට ඉන්දියාවේ අවසර නැතිව අපිට දොඹකර ක්‍රියාත්මක කරන්න බැරි තත්වයක් උදාවෙලා තියෙනවා. අපි උගුලක හිරවෙලා ඉන්නේ. ඉතිරි වෙලා තියෙන දේපළත් විකුණන්න වත්මන් රජයට ජනතාව බලය දෙන්න බලාපොරොත්තුවෙන් සිටිනවා නම්, ඒක හරි කනගාටුදායකයි.

 

පසුගිය සතියේ වරාය සේවකයන් ජනාධිපතිවරයාට සංදේශයක් භාර දුන්නා නේද? ඒකට පිළිතුරු ලැබුණාද?

නැහැ, අපි ජනාධිපති ලේකම් කාර්යාලයට ගිහින් ලබා දුන් ලිපියට කිසිදු පිළිතුරක් මේ වනතෙක් අපිට ලැබුණේ නැහැ. ජනාධිපති ලේකම් පී.බී. ජයසුන්දරට  නැගෙනහිර පර්යන්තය ඉන්දියාවට ලබා දීමට ලොකු වුවමනාවක් තියෙනවා. පිළිතුරක් නොලැබුණු නිසා ජුලි 29 වෙනිදා වරාය ඇතුළේ උද්ඝෝෂණයක නිරත වුණා. තවත් ක්‍රියාමාර්ග ගන්නවා. අපි මහානායක හිමිවරුන් හමුවී මේ ගැන සාකච්ඡා කළා. ඔවුන් අපිට උපදෙස් දුන්නා, රටේ දේපළ වෙනත් රටවලට විකිණීමට වර්තමාන ආණ්ඩුව ගන්න උත්සාහය නවත්වන්න කියලා.■

කාරුණික සහ ප්‍රජාපීඩක නොවන ආණ්ඩුක්‍රමයක් සඳහා

එම විකල්ප දෙක නම්, ප්‍රජා පීඩක පාලන තන්ත්‍රයකට ‘ඔව්’ යැයි කියන්නේද? එම පරිහාණිය වළක්වන්නේද? යන ඒවාය.

 

සතියකින් පමණ පැවැත්වෙන අප රටේ පාර්ලිමේන්තු මැතිවරණයත්, පසුගිය නොවැම්බර් මාසයේ පැවැති ජනාධිපති මැතිවරණයත් කේන්ද්‍රකොට ගත් දේශපාලන සාකච්ඡාව තුළ, ශ්‍රී ලංකා පොදුජන පෙරමුණ සහ එය වටා සිටින සිංහල-බෞද්ධ ජාතිකවාදී, ව්‍යාපාරික සහ වෘත්තික කොටස් විසින් ඉදිරිපත් කර ඇති දේශපාලන ඉදිරි දර්ශනයක් වන්නේ, ලංකාවට වඩාත් සුදුසු වන්නේ, පශ්චාත්-ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී, ශක්තිමත් රාජ්‍යයක්/ශක්තිමත් ආණ්ඩුවක් වන්නේය යන අදහසයි.

‘ශක්තිමත් රාජ්‍යය/ශක්තිමත් ආණ්ඩුව’ යනු එක්තරා විධියකට ලංකාවේ සිංහල -බෞද්ධ ජාතිකවාදයේත් මතවාදී දේශපාලන සිහිනය වන අතර, ලංකාවේ සමාජයේ අලුතෙන් බිහිවී ඇති පාර-ජාතික ව්‍යාපාරික පන්තියේත්, වෘත්තික ප්‍රභූ තන්ත්‍රයේත්, වෘත්තීය දේශපාලන පන්තියේ ප්‍රබල කොටසකත් දේශපාලන අභිලාෂයද වෙයි.

මේ දේශපාලන සිහින සහ අභිලාෂ සංකල්පගත කර ඉදිරිපත් කිරීමේදී, එය සූත්‍රගත කෙරෙන්නේ පාර්ලිමේන්තු ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදයට පැහැදිලි විකල්පයක් වශයෙනි. මෙම විකල්පය සංකල්ප ගත කර ඇති පිරිස්, මූලාශ්‍ර සතරකින් තම අදහස් ලබා ගෙන තිබෙන බව නිරීක්‍ෂකයකුට අනුමාන කළ හැකිය. පළමුව, ලංකාවේම පැවති පූර්ව-ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී රාජාණ්ඩුවාදයයි. දෙවැන්න, කොන්ෆියුසියානු ධර්මය වෙතින් අනුප්‍රාණය ලැබූ, වර්තමාන චීනයේ ආණ්ඩුව සමග සම්බන්ධ පශ්චාත්-සමාජවාදී උගතුන් බටහිර ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය පිළිබඳව කර ඇති විවේචනයයි. තෙවැන්න, සිංගප්පූරුව, මැලේසියාව සහ දකුණු කොරියාව වැනි රටවල 1970 ගණන්වල සිට අත්හදා බලන ලද අධිකාරවාදී සංවර්ධන මාදිලියයි. සිව්වැන්න, ලෝකයේ ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී මෙන්ම ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී නොවන රාජ්‍යවලද පසුගිය අවුරුදු විස්ස පමණ කාලය තුළ වර්ධනය වූ ‘ජාතික-ආරක්‍ෂක රාජ්‍යය’ යනුවෙන් හැඳින්වෙන මර්දනකාරී රාජ්‍ය හා ආණ්ඩුකරණ මාදිලියයි.

මෙම රාජ්‍ය සහ ආණ්ඩුක්‍රම මාදිලිය ලංකාවේ සංකල්පගත කිරීම ආරම්භ කෙරුණේ 2018 වසරේදී පමණ බව පෙනේ. පසුගිය මාර්තු මාසයේ සිට මේ දක්වා එහි සමහර අංග අත්හදාබැලීමට ලක්කරන ලද බවද පෙනේ. එසේ අත්හදා බලන ලද ප්‍රධාන අංග දෙකක් නම්, රාජ්‍ය බලය ජනාධිපතිවරයා වෙත කේන්ද්‍රගත කිරීම සහ යුද හමුදාව දේශපාලන බලයේද පාර්ශ්වකරුවකු කිරීමය.

ලංකාවේ අනාගත රාජ්‍යය සහ ආණ්ඩුක්‍රමය පිළිබඳ මෙම මාදිලිය ගැන කළ හැකි එක් නිරීක්‍ෂණයක් නම්, එය පරිකල්පනය කරනු ලැබ ඇත්තේ කෝවිඞ්-19 අර්බුදය ඇතිවීමට පෙරය යන්නයි. එම නිරීක්‍ෂණය වෙතින් කෙනෙකුට මතු කළ හැකි ප්‍රශ්නයක් නම්, පූර්ව-කෝවිඞ් අර්බුදයට පෙර පරිකල්පනය කරන ලද දේශපාලන ප්‍රතිසංස්කරණ මාදිලියක්, කෝවිඞ් අර්බුදයට පසුව රටකට කොතරම් ප්‍රායෝගික වන්නේද? යන්නයි.

එම ප්‍රශ්නය ලංකාවේ කවුරුන් හෝ මතුකර ඇත්දැයි දැනගන්නට ක්‍රමයක් නැත. එහෙත් එය මතු කළ යුතුම ප්‍රශ්නයක් වෙයි. එයට හේතුව නම්, කොරෝනා අර්බුදය විසින් දැනටමත් නිර්මාණය කර ඇති  අති දරුණු ආර්ථික සහ සමාජ අර්බුද හමුවේ, ශක්තිමත් රාජ්‍යය/ ආණ්ඩුව පිළිබඳ විකල්පයට කළ හැක්කේ එම අර්බුදයේ තුන්වැනි ප්‍රකාශනය වන ‘දේශපාලන අර්බුදය’ පහසුවෙන් විසඳිය නොහැකි ලෙස උග්‍ර කිරීම  නොවේද? යන සංශයවාදී සහ බියකරු ප්‍රශ්නය අප හැම දෙනාම ඉදිරියේ අනිවාර්යයෙන්ම මතුවන නිසාය.

 

කොරෝනා අර්බුදය සහ ලංකාව

රටේ ක්‍රමයෙන් උග්‍රවන පෙර නොවූ විරු අර්බුදයත්, එය විසින් බිහිකරනු ලබන තියුණු සමාජ අර්බුදයත් විසඳීමට ආණ්ඩුවට අතිශයින් දුෂ්කර වීම, පාර්ලිමේන්තු මැතිවරණයෙන් පසු අප හැම දෙනාම මුහුණ දෙන දේශපාලන යථාර්ථයේ අනිවාර්ය කොටසක් වනු ඇත. ආර්ථික වර්ධනය, රැකියා උත්පාදනය, ජනයාගේ ජීවන මට්ටම ආරක්‍ෂා කිරීම, සමාජ සුභසිද්ධිය සහ සමාජ සාමය පවත්වාගෙන යාම, පුරවැසියන්ගේ නිදහස සහ අයිතිවාසිකම් ආරක්‍ෂා කිරීම යනාදි ආණ්ඩුවක් විසින් සාමාන්‍ය තත්වයක් තුළ කළ යුතු වන මූලික කාර්යයන් සියල්ලම ඉටු කිරීම ඉදිරි කාලයේදී බෙහෙවින් දුෂ්කර වනු ඇත. ආණ්ඩුකරණයේ අතිමූලික කාර්යයන් සඳහා වගකීමට පවා අවශ්‍ය මුදල් නොමැති වීම මෙම අභියෝගයට හේතු වන ප්‍රධානතම සාධකයයි.

මෙය පොහොට්ටු පක්‍ෂය හෝ වේවා, එජාපය හෝ වේවා, සමගි ජන බලවේගය හෝ ජවිපෙ හෝ වේවා, අගෝස්තු මාසයෙන් පසුව ආණ්ඩු බලයේ සිටින්නේ නම්, මුහුණ දෙන්නට සිදුවන අභියෝගයකි. ඒ එක් එක් පක්‍ෂය එයට මුහුණ දෙනු ඇත්තේ කෙසේදැයි අපට අනුමාන කළ නොහැකිය. එහෙත්, අගෝස්තු මාසයෙන් පසුව බලයේ සිටින ආණ්ඩුවකට, අප රටේ මහජනතාවගේ පැත්තෙන් බලන විට තිබිය යුතු, සරල ගුණාංග කිහිපයක් තිබිය යුතු බව නම් කල් තියාම කිව හැකිය. ඒවා මීට පෙර ආණ්ඩුවලට ඉතා අඩුවෙන් තිබි, එහෙත් ඉදිරි කාලයේදී නම් ප්‍රධාන ගුණතා විය යුතු ඒවා බවද කිව හැකිය.

පළමුවැන්න, අප සමාජයේ බහුතරයක් ජනතාවට විඳින්නට සිදුවන පැතිරෙන ආර්ථික අහේනිය, වැඩෙන දරිද්‍රතාව, සහ තියුණු වන අසරණභාවය පිළිබඳව සංවේදී සහ ඒ ගැන මානුෂිකව අවබෝධ කර ගැනීමට දේශපාලන නායකයන්ටද, රාජ්‍ය නිලධාරීන්ටද හැකියාව ලැබීමයි. මනුෂ්‍ය දුක ගැන සංවේදී නොවන දේශපාලනඥයන්ද, ආර්ථික විද්‍යාඥයන්ද, අමාත්‍යාංශ ලේකම්වරුන්ද සහිත ආණ්ඩුවකට කළ හැකි වනු ඇත්තේ, ආර්ථික අර්බුදයෙන් දුක් විඳින ජනතාව තව තවත් තලා පෙළා දැමීමයි.

දෙවැන්න, පාලකයන්ට සහ නිලධාරීන්ට හදවතේ තෙතමනයක් තිබීමයි. එනම්, මහජන දුක පිළිබඳව සංවේදී වීම නිසාම හදවත් උණුවීමේ හැකියාව තිබීමයි. ආණ්ඩුකරණය යනු ප්‍රජාපීඩක බල ක්‍රීඩාවක් නොව, සමාජයම මුහුණ දෙන විපතකදී මහජනයාට සානුකම්පිකව සලකන සමාජ ව්‍යායාමයක් බව සිතන්නට ඔවුන්ට හැකිකම ලැබෙනු ඇත්තේ එවිටය.

 

ප්‍රජා පීඩක විකල්පය

මේ දිනවල ඇමෙරිකාවේ සිදුවන දේවලින්ද, පසුගිය සති කිහිපය තුළ හොංකොංහි සිදුවූ දේ දෙසද බලා සිටි කෙනකුට, පශ්චාත්-කොරෝනා ලෝකය තුළ ප්‍රජාපීඩක පාලකයන් ගෙන යන හදවතක් නැති පාලන තන්ත්‍ර නිසා උත්සන්න කර ඇති ‘සමාජය කඩා වැටීමේ’ ක්‍රියාවලියේ බිහිසුණුකම පෙනෙයි. අප රටේ ඉදිරි කාලයේ ඇතිවන්නට බොහෝ විට ඉඩ තිබෙන්නේත්, ඒ නිසාම වැළැක්විය යුතු වන්නේත් එවැනි ප්‍රජා පීඩකත්වයක් සහ සමාජීය කඩාවැටීම්ය.

ඇමෙරිකාවේ සිදුවන්නේ, එරට කළු ජනතාව, තමන්ගේම පවුල්වල සාමාජිකයන්ට විරුද්ධව අමෙරිකානු පොලිසිය පුරුද්දක් ලෙස ගෙන යන ක්‍රෑර ලෙස සැලකීම නවත්වන ලෙස සාමකාමීව රට පුරා ගෙනගිය විරෝධතා ව්‍යාපාර මර්දනය කිරීමට, ඇමෙරිකානු ෆෙඩරල් පොලිසියේ මර්දනකාරී බලය මුදාහැරීමයි. හොංකොංහි සිදුවූයේ, තමන්ගේ ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී නිදහස චීන රජය විසින් උදුරාගනු ලැබීමට විරුද්ධව, එරට වැසියන් ගෙනගිය සාමකාමී විරෝධතා ව්‍යාපාරය මැඩ පැවැත්වීමට, මුළු චීන රාජ්‍යයේම මර්දන ශක්තිය මුදාහැරීමයි. මේ අවස්ථා දෙකම වනාහි, අප රටේ මීට වසර කිහිපයකට පෙර අප දුටු ‘රතුපස්වල ප්‍රතිචාරයම‘ මහා පරිමාණ ලෙස මුදාහැරීමකි.

ඇමෙරිකානු සහ චීන ආණ්ඩු දෙකම දැනට, සාමකාමී සිවිල් පුරවැසියන්ට එරෙහිව දියත් කර ඇති ප්‍රජා පීඩක මර්දනය වනාහි, රාජ්‍යය සහ පාලකයන් පුරවැසියන්ට වඩා ‘ශක්තිමත් බව පෙන්වීමේ’ අවස්ථාවන්ය. ප්‍රජා පීඩක පාලකයන්ගේ සුපුරුදු චර්යාවක් නම් රාජ්‍යයේ ශක්තිය එහි ප්‍රජා පීඩක, මර්දනකාරී සහ හදවතක් නැතිවීමේ හැකියාවන් මත ප්‍රදර්ශනය කිරීමයි.

 

ප්‍රජා පීඩක විකල්පය නැවැත්වීම

ලංකාවේ සමාජයද මේ දිනවල වේගයෙන් ඇදී යන බව පෙනෙන්නේ මෙවැනි දේශපාලන අනාගතයක් වෙතය. තවත් දින කිහිපයකින් පැවැත්වෙන පාර්ලිමේන්තු මැතිවරණය එක්කෝ එම පරිවර්තනයට වරපත්‍රයක් දීමේ, නැතහොත් එය නතර කිරීමේ ඡන්දදායක තීරණය ප්‍රකාශ කරන්නාවූ තෝරා ගැනීමක් බවට ලඝු වී තිබේ.

ලංකාවේ ඡන්දදායකයන්ට මෙම ඉදිරි දින කිහිපය තුළ, අවුරුදු 75ක් පමණ කාලය තුළ තම රටේ පැවැති ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී උරුමය මත ගොඩනැගුණු දේශපාලන ප්‍රඥාව භාවිත කරමින් තෝරා ගැනීමට තිබෙන්නේ, තම රටේ දේශපාලන ඉරණමෙහි මෙම විකල්ප දෙකෙන් එකකි. නැවත කියන්නේ නම්, එම විකල්ප දෙක නම්, ප්‍රජා පීඩක පාලන තන්ත්‍රයකට ‘ඔව්’ යැයි කියන්නේද? එම පරිහාණිය වළක්වන්නේද? යන ඒවාය. ■

ගත යුතු තීරණය කුමක් ද?

0

අගෝස්තු 5 වැනි දින පැවැත්වෙන මහ මැතිවරණය වූ කලි, ඉරි ගසා වෙන් කර පෙන්විය හැකි දේශපාලන පාර්ශ්ව දෙකක් අතර තේරීම කළ යුතු අවස්ථාවකි. එනම්, ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදයට එරෙහි පාර්ශ්වය හා ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය උදෙසා වූ පාර්ශ්වය අතර ය.

ජනාධිපතිවරයාත්, ආණ්ඩු පාර්ශ්වයත් සාමූහික වශයෙන් මෙන් ම එකක් හැටියට ගත් විට ද, ඉන්නේ ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදයට එරෙහි පැත්තේ ය. ඒ පැත්තේ ඒකරාශි වී සිටින බුද්ධිමතුන්, වියතුන්, චින්තකයන්, දේශපාලකයන් ඈ සෑම සියලු දෙනාගේම පොදු සාධකය නම්, ලංකාවේ මීළඟ පාලනය, ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය වෙනුවට ඒකාධිකාරිත්වය පදනම් කරගෙන විය යුත්තක් බව සිතීම ය. සම්මුතිය වෙනුවට, තනි පුද්ගලයකුගේ හෝ එක පවුලක කැමැත්ත අනුව රට පාලනය විය යුතු බව සිතීම ය. තමන්ගේ අය වැරදි කළ විට, නීතිය ක්‍රියාත්මක නොකළ යුතු බවත්, අනුන්ට පමණක් නීතිය ක්‍රියාත්මක කළ යුතු බවත් සිතීම ය. සුළුතර ජනවාර්ගිකයන්, බහුතර ජාතිකයන්ගේ-ආගමිකයන්ගේ කැමැත්තේ පරිසීමාව අනුව, ඔවුන් කියන-කරන පරිදි පමණක් ජීවත් විය යුතු බව සිතීම ය.

මේ මහ මැතිවරණයේ දී ඔවුන් පත් කර ගන්නට හදන පාර්ලිමේන්තුව ද, ජනාධිපතිවරයාට වුවමනා වේලාවක විසුරුවා හළ හැකි පරිදි අනාගතයේ දී ව්‍යවස්ථා විධිවිධාන සැකසෙනවා ඇත.

එසේ වුවහොත්, වසංගත සමයක දිවි පරදුවට තබා, රුපියල් කෝටි හතකට වැඩි වියදමකින් මැතිවරණයක් පවත්වා, අවුරුදු පහක කාලයකට පත් කර යවන පාර්ලිමේන්තුව, ජනාධිපතිවරයාට වුවමනා වේලාවට ගෙදර යැවිය හැකි, ඔහුගේ වුවමනාව අනුව නැටවෙන රූකඩ මඩුවක් බවට ම පත් වනවා ඇත.  19 වැනි ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථා සංශෝධනය යටතේ පවතින සීමා කුණුකූඩයට දමා, ජනාධිපතිවරයාට වුවමනා කෙනකු අගවිනිසුරු, ශ්‍රේෂ්ඨාධිකරණ විනිසුරුවරුන්, අභියාචනාධිකරණ සභාපති හා විනිසුරුවරුන්, නීතිපති, විගණකාධිපති, පොලිස්පති යනාදි රටේ ස්වාධීන ව පැවතිය යුතු තනතුරුවලට පත් කෙරෙනවා ඇත. ස්වාධීන මැතිවරණ කොමිසම, රාජ්‍ය සේවා කොමිසම, මානව හිමිකම් කොමිසම, විගණන කොමිසම, පොලිස් කොමිසම වැනි ස්වාධීන ව සිටීම අත්‍යවශ්‍ය වන රාජ්‍යයේ අංග, ජනාධිපතිවරයාට වුවමනා පුද්ගලයන් ගෙන් සැදුණු මුළුතැන්ගේ සභා බවට පත් කෙරෙනවා ඇත.

අගෝස්තු පස් වැනි දා එළැඹෙන්නේ, ඒ අඳුරු අනාගතයට රට ඇද ගෙන යන්නට අප එකිනෙකා පෞද්ගලික ව දායක වෙනවා ද නැද්ද යන ප්‍රශ්නය අපෙන් ම අසා ගත යුතු මොහොතයි.

අපේ උත්තරය නම් පැහැදිලි ය. හැකි වැර යොදා, එළැඹෙන්නට නියමිත ඒ අඳුරු අනාගතය වළක්වා ගත යුතු ය.ඒ සඳහා කළ යුතු දේ නම් කිහිපයක් තිබේ. පළමු ව, අනිවාර්යයෙන් ම ඡන්දපොළට ගොස් තමන්ගේ ඡන්දය පාවිච්චි කිරීම ය. ඡන්දය දැමීම සඳහා තමන්ගේ නිවෙසේ උදවිය මෙන් ම අසල්වැසි හිත මිතුරු සියල්ලන් ම දිරි ගැන්වීම ය.

දෙවනු ව, තමන්ගේ ඡන්දය, ඉහත කී ප්‍රජාතන්ත්‍ර විරෝධී බලවේගයට එරෙහි ව පාවිච්චි කිරීම ය. වෙනත් විදියකට කිවහොත්, ආණ්ඩුවේ දේශපාලන පාර්ශ්වය නොවන ඕනෑ ම දේශපාලන පක්‍ෂයකට හෝ පෙරමුණකට හෝ ඡන්දය දීම ය.

 

ඒ තීරණය අගෝස්තු පස් වැනි දා ගන්නට අප අපොහොසත් වුවහොත්, එතැන් සිට එළැඹෙනු ඇත්තේ, ‘ප්‍රජාචන්ච්‍රවාදය ප්‍රජාචන්ච්‍රවාදය’ යැයි දොඩවමින් ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය වළ දමන්නට කැස කවන කාලයකි. ආර්ථික පීඩනය ඉවසා ගත නොහී ආණ්ඩුවට විරුද්ධ වන මිනිසුන්ට ‘රතුපස්වල න්‍යායෙන්’ ප්‍රතිචාර දක්වන කාලයකි. බලය ඇත්තවුන්ගේ අපරාධකාරී ක්‍රියා විවේචනය කරන අය පසුපස රාජ්‍ය මර්දනය හඹා එනු  හැකි කාලයකි. මෙහි නොකී බොහෝ ප්‍රජාතන්ත්‍ර විරෝධී, ඒකාධිකාරී, නීති විරෝධී, අයිතිවාසිකම් විරෝධී පාලනයක් ඉස්මත්තට එනු ඇති කාලයකි.

ඒවා වළක්වා ගත හැකි ය. ඒ සඳහා අධි බලැති ආණ්ඩුවක් ඇති වීම වැළැක්විය යුතු වා සේම, බලවත් විපක්‍ෂයක් ද ඇති කර ගත යුතුය. ඒ සඳහා ඡන්දය පාවිච්චි කරන්න.■