No menu items!
31.2 C
Sri Lanka
13 September,2025
Home Blog Page 219

තමන්ගේ පුරවැසියන්ට වැළලෙන්නට බිමක් දෙන්නට බැරි රටක් සහ ආණ්ඩුවේ කරපිංචා මුස්ලිම් මැති ඇමතිවරු

කෝවිඞ් වයිරසයට ගොදුරු වී මියයන ලාංකික මුස්ලිම් ජාතිකයන්ගේ මළසිරුරු සිය රටේ භුමදාන කිරීම සඳහා ලංකාවේ ජනාධිපති ගෝඨාභය රාජපක්‍ෂගේ ඉල්ලීම මත සිය රජය අදාළ ආයතන සමග සාකච්ඡා කරමින් සිටින බව මාලදිවයිනේ විදේශ ඇමති අබ්දුල්ලා ෂාහිඞ්, ට්වීට් පණිවුඩයක් නිකුත්කරමින් පසුගියදා කීවේය. යම් හෙයකින් මාලදිවයින ඒ සඳහා කැමතිවී, මුස්ලිම් මළසිරුරු එහි යවන්නට ලංකාවේ ආණ්ඩුවද පියවර ගත්තොත්, රටක් හැටියට අප මුහුණ දෙන ඓතිහාසිකම ලජ්ජාව ගෝඨාභය රාජපක්‍ෂ ජනාධිපතිගේ කාලයේ සිදුවිණැයි සටහන් වනු ඇත.

ඒ කුමක්ද? මේ බිමේ උපන්, මේ රටේ පුරවැසියන් වන මිනිසුන් පිරිසකගෙන්, වසංගතයක් වැළඳී අසරණව මියයන්නවුන්ට වැළලෙන්නට බිම් කඩක්වත් දෙන්නට ඔවුන්ගේ රටේ ආණ්ඩුව අසමත් වීය යන්නයි. එවැනි ආණ්ඩුවක් අසමත් ආණ්ඩුවක් නොවේ නම් වෙන කුමක්ද? ලංකාවේ අසමත් ආණ්ඩු තිබුණි. එහෙත් දැන් පහළවන්නට යන්නේ ඒ සියල්ලටමත් වඩා අසමත් ආණ්ඩුවයි. උත්ප්‍රාසය නම්, ලංකාවේ මෙතෙක් පහළ වූ ශක්තිමත්ම, කාර්යශූරම  නායකයා හැටියට හඳුන්වා දෙන ලද ගෝඨාභය රාජපක්‍ෂ මහතාගේ ආණ්ඩුවම ඒ අසමත් ආණ්ඩුව බවට පත්වීමයි.

පසුගිය සතියේ ලෝකය පුරාම ලංකාවේ නම කැතකරන්නට හේතුවුණ සිද්ධිය වුණේ,

දෙසැම්බර් 8 වැනිදා, 38 හැවිරිදි එන් එෆ් එම් ෆාහිම්ගේ අලුත උපන් පුත්‍රයා, දවස් 20ක් පමණක් වයසැති ෂායික්, රිජ්වේ ආර්යා ළමා රෝහලේදී මියගිය පසුව, දෙමාපියන්ගෙන්වත් නොඅසා මළසිරුර ආදාහනය කිරීමයි. ‘අළු භාරගන්න මට හිතක් තිබුණේ නැහැ. අපේ දරුවා නැතිවුණ පණිවුඩයෙන් කම්පනය වෙලායි අපි හිටියේ. ඊළඟට කිව්වා ආදාහනය කළා කියලා. ඒක අපේ ආගමට විරුද්ධයි, දරාගන්න අමාරුයි.’ ෆාහිම් ඉන්දියාවේ ‘ද හින්දු’ පුවත්පතට කියා තිබුණේය.

ෂායික්ගේ කුඩා මළසිරුර ආදාහනය කර තිබුණේ මව්පියන්ගේ කැමැත්තවත් නැතිව, ආණ්ඩුවේ මුස්ලිම් විරෝධී, අසාධාරණ, ක්‍රෑර, දරදඬු හා අමානුෂික ප්‍රතිපත්තිය උඩය.

මේ දරුවාගේ ඉරණමත්, ඒ හරහා ලංකාවේ ලක්‍ෂ 20කට ආසන්න මුස්ලිම් ප්‍රජාවට කරන වෙනස්කොට සැලකිල්ලත් සිහිගැන්වීමට හා ඊට විරෝධය පෑමට පසුගිය ඉරිදා සමාජ ක්‍රියාකාරිකයෝ පිරිසක්, බොරැල්ල කනත්ත ආදාහනාගාරය ඉදිරිපිට වැටේ සුදු රෙදි කඩවල් එල්ලූහ. පසුදා පොලිසිය පැමිණ ඒ රෙදිකඩවල් ගලවා දැමුවේ, ඉන් කනත්ත අවලස්සන වන නිසා නොවේ. සාමකාමී නිහඬ විරෝධයකටවත් දැන් ලංකාවේ ඉඩක් නැති බව ක්‍රියාවෙන්ම පෙන්වන්නටය.

ලංකාව කොවිඞ් නිසා මියයන මුස්ලිමුන්ගේ මළසිරුරු ආදාහනය කිරීමට ආණ්ඩුව දක්වන හේතු මුළුමනින්ම අවිද්‍යාත්මක හා ලෝක සෞඛ්‍ය සංවිධානයේ විශේෂඥ මගපෙන්වීම්වලටද සපුරා පටහැණි බව අලුතෙන් කිවයුතු දෙයක් නොවේ. ඒ ගැන ඕනෑවටත් වඩා පෙන්වා දී ඇත. කොවිඞ් නිසා මියගියවුන්ගේ මළසිරුරු ආදාහනය හෝ භූමදාන කළ හැකි බව ලෝක සෞඛ්‍ය සංවිධානය පැහැදිලිවම සිය මාර්ගෝපදේශවල කියන්නේය. ඒ අතර, හොංකොං විශ්වවිද්‍යාලයේ ක්‍ෂද්‍රජීව විද්‍යා දෙපාර්තමේන්තුවේ ප්‍රධානී මහාචාර්ය මලික් පීරිස්, පසුගියදා අවධාරණය කළේ, කොවිඞ් වයිරසය, මළසිරුරක ඇති මියගිය සෛල මත කිසිසේත් නොපවතින බවයි. එනම්, එය පවතින්නේ ජීවී සෛල මත පමණක් බවයි. හෙතෙම, පර්යේෂණ පත්‍රිකා 320කට වඩා ප්‍රසිද්ධ කර ඇති කීර්තිමත් වෛද්‍ය විද්‍යාඥයකු බව කියන්නේ, ලෝක සෞඛ්‍ය සංවිධානයේ වෙබ් අඩවියයි. පොදුරාජ්‍ය මණ්ඩලයේ ඉහළම විද්‍යාත්මක පිළිගැනීම වන ලන්ඩන්හි රාජකීය සංගමයේ සාමාජිකත්වය ලත් පළමුවැනි ශ්‍රී ලාංකිකයා ඔහුය.

කිනම් හෝ සැකයක් තිබේ නම්, සම්පූර්ණයෙන් මුද්‍රා තබා මළසිරුරු භූමදාන කළ හැකි බවද, එවැනි මළසිරුරකින් කිසිසේත් වයිරසය පිටතට විසිරෙන්නේ නැති බවද, සිය ගණනක් රටවල් කොවිඞ් මළසිරුරු වළදැමීම බහුලවම කරන බවද, ලංකාවටත් වඩා ජල උල්පත් හා භූගත ජලය සංසරණය පොළව මට්ටමට වඩාත්ම ළඟින් තිබෙන රටවල මළසිරුරු භූමදාන කරන බවද, තවත් පරෙස්සම් වීම අවශ්‍ය නම්, ලංකාවේ වියළි කලාපයේ භූගත ජල සංසරණ සම්බන්ධතා නැති ප්‍රදේශයක මළසිරුරු ආරක්‍ෂිතව වළ දැමිය හැකි බවද, එලෙස වයිරසය සිරුරෙන් පිටවන්නේ නම්, කෝවිඞ් ආසාදිතයන් රඳවා තිබෙන හෝ නිරෝධායනය වන රෝහල්, කඳවුරු, නිවෙස් හා අනෙකුත් ආයතන ආශ්‍රිත ජල උල්පත් ඔවුන්ගේ මලමූත්‍ර නිසා වයිරසයෙන් ඉහවහා යන තත්වයක් තිබිය යුතු බවද, මේ මොහොතේ පැහැදිලි විද්‍යාත්මක තේරුම් ගැනීම්ය.

එහෙත්, ලංකාවේ දරදඬු පාලකයන්ට ලෝක සෞඛ්‍ය සංවිධානයේ හෝ එහි ගෞරවනීය පිළිගැනීමට ලක්ව සිටින ලාංකික මහාචාර්ය මලික් පීරිස් වැනි අයගේ විද්‍යාත්මක උපදෙස් තබා තමන්ට සාමාන්‍යයෙන් දැනෙන හැඟෙන විද්‍යාත්මක ඇත්තවත් වැඩක් නැත. ඔවුන්ට වැදගත් වන්නේ, තමන් බලයට පත්කළ සිංහල-බෞද්ධ ස්වෝත්තමවාදීන් ඒ ගැන කුමක් කියන්නේද යන්නයි. පැය විසි හතරේම මුස්ලිම් භීතිකාවෙන් පෙළෙන, ඒ නිසාම 2019දී ගෝඨාභය රාජපක්‍ෂ බලයට ගෙනා මේ ජනතාවත්, ස්වෝත්තමවාදී භික්‍ෂු ගණයාත්, ස්ථිරසාරවම කියන්නේ මුස්ලිමුන්ගේ මළසිරුරු ආදාහනය මිස අන් කිසිවක් නොකළ යුතු බවයි. සිංහල බෞද්ධ තමන් පාංශුකූලයවත් දෙන්නට නොඉල්ලන බවත්, ස්වාමියා හෝ වැඩිමහල් අය ජීවත්ව සිටිද්දී, මියගිය කාන්තාවක හෝ බාලයකු ආදාහනය නොකරන තත්වයක් යටතේ වුවත් සිංහල-බෞද්ධ කෝවිඞ් මළසිරුරු ආදාහනයට ඉඩ දෙන්නේ, රටේම යහපතට බවත්, මුස්ලිමුන්ද මේ මොහොතේ සිය ආගමික ඇදහිලි ඉවත දැමිය යුතු බවත් මේ අය කියති. එහෙත් එය කීමක් නොවේ. අණ කිරීමකි. සිංහල බෞද්ධ බහුතරයගේ වුවමනාවට, මුස්ලිම් සුළුතරය යටත් කර ගැනීමකි. මුස්ලිමුන් ආගම ඇදහිය යුත්තේ කෙසේදැයි නියම කිරීමකි. මුස්ලිමුන් වැඩි වර්ධනය වී සිංහල ජාතිය ගිලගනිතැයි, මුස්ලිමුන් ව්‍යාපාරිකයන් ලෙස සිංහලයන් පරදවතැයි, මුස්ලිමුන් සිංහලුන් වඳ කරතැයි යන අමූලික මනස්ගාතවලට පළිගැනීමේ ප්‍රතිචාර දැක්වීමකි. ඒ වාගේම, 2019 පාස්කු ඉරිදා ප්‍රහාරයට කරන පළිගැනීමකි.

මුස්ලිමුන්ගේ මළසිරුරු භූමදාන කිරීම, බෞද්ධයන් පාංශූ කූලය දීම වැනි දෙයක් නොවේ. ඔවුන්ගේ ආගමික ඇදහිල්ල වන්නේ, පුළුස්සන ලද මළසිරුරක් ස්වර්ගයට නොයන බවයි. ඒ නිසා, මුස්ලිම් මළසිරුරක් පුළුස්සා දැමීම වනාහි ඔවුන්ට කළ හැකි මහත්ම අවමානයකි. අපරාධයකි. බලහත්කාරයෙන් පුළුස්සා දැමීම, ඊටත් වඩා අපරාධයකි. මළසිරුරු ආදාහනය කළොත් දෙව්ලොව යා නොහැකිය වැනි පිළිගැනීමක්, බෞද්ධාගමේ ද තිබුණා නම්, මේ ස්වෝත්තමවාදීන් හැසිරෙන හැටි හොඳින් දැකබලාගන්නට තිබිණි.

ඒ පසුබිම මත, සිංහල-බෞද්ධ ස්වෝත්තමවාදයෙන් හිස කුරුවල් කර නොගත් ඕනෑම කෙනකු, මුස්ලිමුන් මත මේ පටවන්නේ හුදෙක් තමන්ට වුවමනා විදියට-තරමට සුළුතර ජාතීන් පවත්වා ගැනීමේ බලහත්කාරයම බව පැහැදිලිව දකිනවා ඇත. ඒ නිසා, තමන්ගේ ආගමික අයිතිය ඉල්ලීමට මුස්ලිමුන්ට බහුතරවාදී ජනාධිපති, අගමැති පස්සේ කනිපින්දම් කියමින් යන්නට සිදුවී තිබේ.

ලජ්ජාව නම්, ගෝඨාභය රාජපක්‍ෂ ජනාධිපතිගේ දකුණු අත හැටියට පෙනීසිටින අලි සබ්රි අධිකරණ ඇමතිවරයාටවත්, නැගෙනහිර පළාතෙන් පාර්ලිමේන්තුවට පත්ව පොහොට්ටුවට ඈඳුණු එම්එල්එම් අතාවුල්ලා ඇතුළු මුස්ලිම් දේශපාලකයන්ටවත්, 20 වැනි ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථා සංශෝධනයේදී විපක්‍ෂයේ සිට ආණ්ඩුවට ඡන්දය දුන් මුස්ලිම් මන්ත්‍රීවරුන්ටවත්, තමන්ගේම ප්‍රජාව විඳින මේ පීඩාවෙන් මුදවා ගන්නට හැකියාවක් නැතිවීමයි.

ජනාධිපතිවරණයට පෙර, ‘ගෝඨාභය රාජපක්‍ෂ ජයගන්නා බැවින්, ඔහු සමග යන්නට එන්න යැ’යි තම ප්‍රජාවට තර්ජනය කළ අධිකරණ ඇමතිවරයා, අද තමන්ගේ ප්‍රජාවේ මළසිරුරු භූමදාන කිරීමේ අයිතියවත් තහවුරු කර දෙන්නට බැරි තරම් බෙලහීන තත්වයට පත්වී සිටියි. 20වැනි සංශෝධනයේදී ඡන්දය දුන් මුස්ලිම් මන්ත්‍රීවරුන්, ආණ්ඩුවට වුවමනා වී තිබුණේ, ගෝඨාභයගේ ඒක-අධිපති දොලදුක සංසිඳුවීමට ඔළුගෙඩි හැටියට මිස, ජනවර්ගයක් හැටියට ඔවුන්ට ගෞරවයක් දැක්වීමට, පාලනයට ඔවුන්ද හවුල් කරගැනීමට වුවමනාවකින් නොවේ. ඒ අතින් මේ මුස්ලිම් ඇමතිවරුන්, මන්ත්‍රීවරුන් බත් පිඟාන රස කිරීමෙන් පසු ඉවතට විසිකරන කරපිංචා ගානට වැටී තිබේ.

තමන්ගේ ප්‍රජාව වෙනුවෙන් යුක්තිය ඉටුකිරීමට තමන්ට හයියක් අවශ්‍ය යැයි සිතන්නේ නම්, අධිකරණ ඇමතිවරයාට, තමන්ගේම මුස්ලිම් ජනප්‍රජාව පමණක් නොව, රටේ සාධාරණ බුද්ධිමත් මෙන්ම ජාතිවාදී නොවන ජනතාවත්, ඩිලාන් පෙරේරා වැනි තම පක්‍ෂයේම මන්ත්‍රීවරුනුත්, එම්ඒ සුමන්තිරන්, එස්එම් රාසමානික්කම්, ගජන් පොන්නම්බලම් ඇතුළු දෙමළ මන්ත්‍රීවරුත්, සමගි ජාතික බලවේගයේ මන්ත්‍රීවරුත් ඒ වෙනුවෙන් සිටින බව පැහැදිලි විය යුතුව තිබේ. එහෙත්, තමන්ගේ ප්‍රජාව, රාජපක්‍ෂවරුන්ගේ බල තණ්හාවට උත්ප්‍රේරකයක් පමණක් කරවා,  තමන්ගේ උන්නතිකාමී වුවමනාවන් සතපවා ගනු පමණක් කැමති දේශපාලකයන්ට ඒ හයියෙන් වැඩක් නැත. ■

ජනජීවිතය කඩාවැටීම, සමාජ අසහනය සහ ආණ්ඩුවේ අසංවේදීතාව

0
  • මේ පසුබිම තුළ කෙනකුට නිරීක්‍ෂණය කළ හැකි තවත් කනගාටුදායක කාරණයක්ද තිබේ. අප රටේ දුගී, කම්කරු පන්තික සහ පහළ මෙන්ම මැද පන්තික ජනයාගේ ආර්ථික කඩාවැටීම ගැන කිසිදු සංවේදීතාවක් හෝ එම කඩා වැටීම වැළැක්වීමට කිසිදු වැඩපිළිවෙළක් හෝ ආණ්ඩුවට නැති වීමයි.
  • මෙම ජනතාවට ආණ්ඩුවෙන් ලැබෙන්නේ කුමක්ද? ආණ්ඩුවේ ප්‍රචාරක යන්ත්‍රය විසින් දිනපතාම බෙදාහරිනු ලබන අන්ධ විශ්වාස, වර්ගවාදය, ව්‍යාජ දේශප්‍රේමය සහ නායක වන්දනය, දේශීය වෙදකම් මහිමය ආදි මිථ්‍යාවන්ය.

මීට දින කිහිපයකට පෙර උදයේ කොළඹ සිට කුරුණෑගලටත්, දවල් කාලයේ කුරුණෑගල සිට කොළඹටත් සංචරණය කිරීමේ අවස්ථාවක් මට ලැබිණ. මෙම වසරේ ජනවාරි මාසයෙන් පසුව කඩුවෙල සිට කුරුණෑගල දක්වා මඟ දෙපස සමාජ-ආර්ථික දර්ශනය නැරඹීමට මට ලැබුණු පළමුවැනි අවස්ථාව මෙයයි. මෙහිදී සෑම යාර සීයක් පාසාම වාගේ මා දුටුවේ වසා දමා පාළුවට ගාස් ඇති කුඩා කඩ, තේපැන් සැල්, පෙට්ටි කඩ, ලෑලිවලින් සෑදූ එළවළු කඩ, පලතුරු කඩ යනාදියයි. වැලිවේරිය, ඉඹුල්ගොඩ, මුදුන්ගොඩ, යක්කල, තිහාරිය, හොරගොල්ල නගරවල පාර දෙපස ඒ කාලයේ සුලබව තිබුණු, කෙසෙල්, ගස්ලබු, අන්නාසි, ගොටුකොළ කඩ සහ ලෑලි දැන් බොහෝ දුරට අතහැර දමා ඇත. පාර අද්දර තේ කඩ බොහොමයක් වසා දමා පුටු කකුල් උඩට සිටින සේ  අඩුක්කු කර, වෙනදා ආප්ප, පොල් රොටි, කොත්තු රොටි ආදි කෑම සෑදීමට යොදාගත් කෝකි මේස, ඒවා වටේ ඇති වීදුරු පැනෙල් සමගම පාලුවට ගොස් ඇත.

වෙනදා උදේ තේ බීමටත්, දවල් කෑම කෑමටත් සෙනග පිරී තිබුණු ආපන ශාලා බොහොමයක් එක්කෝ වසා දමාය. නැත්නම්, දොරවල් ඇර තිබුණත් පාරිභෝගිකයන් ඉන්නේ දෙතුන් දෙනෙකි. මුළු වරකාපොළම උදේ ආහාර ගැනීමට තරමක් හෝ පිරිසක් සිටියේ කඩවල් දෙක තුනකය. තුල්හිරිය, අලව්ව, පොල්ගහවෙල, පොතුහැර ආදි කුඩා නගරවල වෙළෙඳසැල් සහ ආපන ශාලා වැඩි හරියක් පත්වී තිබෙන්නේ එක්කෝ පාලුවට යෑමේ නැත්නම්, වෙළඳාම කඩා වැටීමේ තත්වයකටය. වෙළඳාම ටිකක් හෝ සිදුවන බව පෙනුණේ කුරුණෑගල නගරයේය. එහෙත් වෙනදා තිබුණු ජනාකීර්ණ බව හෝ පාරිභෝගිකවාදය හෝ ‘සශ්‍රීක’ බව හෝ එම නගරයේ දැන් පෙනෙන්නට නැත. මේවා වනාහි අප රට පත්වී ඇති දරුණු සමාජ-ආර්ථික අකර්මණ්‍යතාවක සහ කඩාවැටීමක දෘශ්‍ය සාක්‍ෂිය.

ඒ කොළඹ කුරුණෑගල පාර ගැනයි. ලංකාවේ අනෙක් පාරවල් දෙපසද, නගරවලද ඇති ආර්ථික කඩාවැටීම පිළිබඳ පොදු චිත්‍රය මෙයම විනා අන් කිසිවක් විය නොහැකිය. ඒවා සෞභාග්‍යයේ නොව නැග එන නව දරිද්‍රතා රැල්ලක පෙර මග ලකුණු ය.

 

සමාජ ඛේදයක්

මේ අතර, කෝවිඞ් පාලන නීතිවලට නිසි ලෙස අනුගත වෙමින්, වැඩි කාලයක් ගෙදරට වී සිටින ගමන්, ඉඳහිට පාරට බසින සහ අසල්වැසියන් සමග තොරතුරු හුවමාරු කරගනිමින්, ඉඳහිට නුගේගොඩ, කොහුවල පැත්තට ගොස් ඒ නගරවලටත් එහි ජනයාටත් සිදුවී ඇති විපත ගැන මා ගොඩනගා ගෙන ඇති අවබෝධය, එන්න එන්නම තියුණු වන මහා සමාජ ඛේදයක් පිළිබඳ අවබෝධයක්ද වෙයි. මෑත කාලයෙන් නිදසුනක් දක්වන්නේ නම් මෙසේය.

ඊයේ පෙරේදා දවසක, මා ගෙදරින් එළියට බැස සිටි අවස්ථාවකදී, ත්‍රීරෝද රථයකින් පැමිණි කෙනෙකු මා සොයා ඇත. ඔහු පැමිණ ඇත්තේ, තම පුත්‍රයාත් සමග ත්‍රීවීල් රථයකින්, පොල් ටිකකුත් පටවාගෙනය. මට පසුව දැනගන්නට ලැබුණ පරිදි, ඔහු මා තරමක් දන්නා, වැල්ලවත්තේ පදිංචි ටැක්සි ව්‍යාපාරිකයෙකි. මාර්තු මාසයෙන් පසු කුලී රථ ව්‍යාපාරය සම්පූර්ණයෙන් බිඳවැටී තිබේ. පසුගිය මාස කිහිපය තුළම ඔහුට ලැබී තිබෙන්නේ එකම දුර ගමනකි. ඒ නිරෝධායනයට යන පිරිසක් කොළඹ සිට කැඳවාගෙන යාමටය. කුලී රථ ව්‍යාපාරය බිඳවැටීමෙන් පසු ඔහු දැන් කරන්නේ කොළඹ පාසලක උසස් පෙළ පන්තියේ ඉගෙන ගන්නා තම පුත්‍රයාද සමග, පොල් සහ එළවළු ත්‍රීවීලරයෙන් ගෙනගොස් විකිණීමයි. ඒ අතර ඊයේ සිට අපේ පැත්තේත් පොලිසියෙන් නිවේදනය කරමින් යන්නේ, ත්‍රීවීලර්, බයිසිකල් සහ අත් කරත්තවලින් වෙළෙන්දන් ගෙන එන බඩු මිලදී ගැනීමේදී පරෙස්සම් වන ලෙසයි. හැකිතාක් දුරට පික්මී හෝ සුපර්මාර්කට් මාර්ගයෙන්, දූරකථනයෙන් හෝ ඔන්-ලයින් මගින් ඇණවුම් කර පාරිභෝගික භාණ්ඩ ලබාගැනීම අපේ සෞඛ්‍ය ආරක්‍ෂාවට හොඳ වුණත්, සිය ගණන් එදා වේල හම්බ කර ගන්නා මේ සුළුවෙනුත් සුළු ව්‍යාපාරිකයන්ගේ ජීවන මාර්ග බිඳ වැටීමද අනිවාර්ය වනු ඇත.

ත්‍රීවීලර් ගැන කථා කරන්නේ නම්, අවුරුදු ගණනාවකින්ම දැක ඇති, කළුබෝවිල, කොහුවල නුගේගොඩ අවට ත්‍රීවීලර්  රියැදුරන් දැන් මට හමුවන්නේ, පරණ කලිසම් හැඳගත්, හරියට රැවුළ කොණ්ඩයවත් කපා නැති, අලුත් නොවන මාස්ක් පැළඳගත්, අපේක්‍ෂා භංගත්වය නිසා දීප්තිය ගිලිහුණු ඇස්ද, මුහුණුද සහිත තරුණ, මැදිවියේ සහ මහලු පිරිමි පුරවැසියන්ය. ඉන් බොහෝ දෙනා දැන් පෙරදී මෙන් උනන්දුවෙන් සහ උද්යෝගයෙන් දේශපාලන සාකච්ඡා ආරම්භ කරන්නේද නැත. ජනාධිපති හා පාර්ලිමේන්තු මැතිවරණවලදී පොහොට්ටු අපේක්‍ෂකයන්ට ඡන්දය දුන් මෙන්ම ආඩම්බරයෙන් පෙනීසිටි බොහෝ දෙනා, දැන් දේශපාලනය කතා කරන්නේ ලජ්ජාවෙනි. අමාරුවෙන් හෝ එදා වේල හම්බ කර ගැනීමට තිබෙන අවකාශ එන්න එන්නම තුනී වීමේ භීතිය සහ ජීවිත කළකිරීම, ඔවුන්ගේ ඇස්වලින්ද මුහුණුවලින්ද, වචනවලින්ද, ශරීර භාෂාවෙන්ද ශබ්ද නගා ප්‍රකාශ වන පණිවිඩයයි.

මා ජීවත්වන නාගරික ගමේ, අර්බන් විලේජ් එකේ, මා වැනි මධ්‍යම පන්තිකයෝද, මට වඩා ඉහළ සෞභාග්‍යයක් හිමි ව්‍යාපාරිකයෝද, දුගී සහ කම්කරු පන්ති පවුල්ද ජීවත් වෙති. මෙම අවසානයට කී දුගී සහ කම්කරු පවුල් පෙරදී ජීවත් වූයේ, එම පවුල්වල වැඩිහිටි පිරිමි සහ ගැහැනු සාමාජිකයන් කළ දෛනික, අනියම්, රැකියාවලින් ලැබුණු වැටුපෙනි. කෝවිඞ් වසංගතය විසින් දැනට සම්පූර්ණයෙන් වාගේ හදවතක් නැතිව බිඳ දමනු ලැබ තිබෙන්නේ, නාගරික සමාජයේ දස දහස් ගණන් පවුල්වල ජීවිකාව පදනම් වූ මෙම අනියම් සේවා සහ රැකියා ව්‍යුහයයි. නාගරික මධ්‍යම පන්තික සහ ඉහළ ආදායම්ලාභී පවුල්වල, ආහාර පිසීම, රෙදි සේදීම, ගේ දොර පිරිසිදු කිරීම, ළමයින්ට තනි රැකීම, රෝගී වැඩිහිටියන් බලා ගැනීම, සුරතල් සතුන් බලාගැනීම ආදි කාර්යයන්ට පැමිණ, දෛනික ආදායමක් ලබාගත් දුප්පත් නාගරික පවුල්වල ස්ත්‍රීන්ට, දැන් එම රැකියා අවකාශය අහිමි වී ඇත. කෝවිඞ් වසංගතය පැතිරෙන්නේ දුප්පත් ජනයා නිසාය යන ප්‍රභූත්වවාදී මිථ්‍යාව ටෙලිවිෂන් මාධ්‍යයෙන් දිගින් දිගටම ප්‍රචාරය කරන පසුබිමක් තුළ මෙම දුප්පත් ස්ත්‍රීන්ගේ දෛනික රැකියා යළි නොලැබෙන පරිදි අහිමී වී ඇත.

නාගරික දුගී පිරිමින්ට සිදු වී තිබෙන්නේ කුමක්ද? මාද හවුල්කරුවෙකු වන එක් නිදසුනකින් මෙය පැහැදිලි කළ හැකිය. මගේ ගෙදර මිදුලේ තණකොළ කපා පිරිසිදු කිරීම, ඉස්සර මා මානසික හා ශාරීරික ව්‍යායාමයක් ලෙස කළ දෙයකි. එහෙත් ටික කලකදී, මා සමග මිත්‍රවූ අපේ කළුබෝවිල දුගී ජනතාව වාසය කරන කලාපයේ කෙනකු අපේ ගෙදරට පැමිණ කළ ඉල්ලීමකින් පසු ඔහුට සහ ඔහුගේ පවුලට ආධාර පිණිස, අවුරුදු ගණනාවක් මා කළ එම කාර්යය, මගේ වයසට යෑමේ කාරණයද යොදාගෙන, එම පුද්ගලයාට පැවරුවෙමි. එහෙත්, කොරෝනා කාලය තුළ, ඔහුට එම කාර්යයට ආරාධනා කිරීමට පෙර, අපේ ගෙදර බරපතළ සාකච්ඡාවක් සිදුවේ. එහෙත්, නාගරික මධ්‍යම පන්තික ජනයා එවැනි සාකච්ඡා කරන්නේ නැත. ඔවුන් තම ගෙවත්තේ වල් කපා සුද්ද කරගන්නේ කෙසේදැයි සමීක්‍ෂණයක් කර නැතත්, මා හොඳින් දන්නා දෙය නම් තණකොළ කැපීම යන ස්වයංරැකියා වෘත්තියේ යෙදෙන බොහෝ දෙනාට තම ආදායම් මාර්ග අහිමි වී ඇත යන්නයි. මෙය මා දිනපතා දකින නාගරික ඛේදවාචකයේ එක් පැත්තකි. සමහර දෙනා බයිසිකලයේ නැගී, ලවුඞ්ස්පීකරයකින් තමන් දෙන තණකොළ කැපීමේ සේවය නිවේදනය කරමින් යති. අපේ ගමේ නම් කවුරුවත් ඔවුන් නතර කර වැඩක් දෙනු මා දැක නැත.

 

මධ්‍යම පන්තිය

මෙය දුගී ජනතාවට ඇතිවී තිබෙන අභියෝගයයි. දුගීන් නොවන, පහළ මධ්‍යම පන්තිකයන්ට වී තිබෙන ඉරණම කුමක්ද? දන්නා පවුල් දෙකක් ආශ්‍රිතව, නාගරික මධ්‍යම පන්තියේ ඉරණම ගැන සුළු අදහසක් හෝ දීමට මම උත්සාහ කරමි.

මා දන්නා සහෝදර සහෝදරියන් කිහිප දෙනකු සිටින එක් පවුලක්, මාර්තු මාසය වන තුරු නාගරික මධ්‍යම පන්තියේ සාපේක්‍ෂ සුවපහසුකමෙන්ද, අපේක්‍ෂාවන්ද සහිතව ජීවත් වූහ. සහෝදර සහෝදරියන් තුන් දෙනකු සංචාරක සහ සේවා ක්‍ෂෙත්‍රයට සම්බන්ධ, ප්‍රමාණවත් වැටුප් ලැබූ තරුණ වෘත්තිකයෝ වූහ. එහෙත් කෝවිඞ් වසංගතයේ ප්‍රතිඵලයක් ලෙස ඔවුන් තුන් දෙනාටම රැකියා අහිමි විය. තම දෙමව්පියන්ගේ ඉතිරි කිරීම් සහ විශ්‍රාම වැටුප් නොතිබෙන්නට එම පවුලට සිදුවන්නේ කුමක්ද? මෙය වනාහි අප සමාජයේ ලක්‍ෂ සංඛ්‍යාත මධ්‍යම පන්තික පවුල් අද මුහුණ දී තිබෙන යථාර්ථයයි. එය වනාහි බිහිසුණු යථාර්ථයකි.

මා දන්නා අනෙක් පවුල මහරගම නිමි ඇඳුම් නිෂ්පාදනය කිරීමෙන් සහ විකිණීමෙන්, සෑහෙන ආර්ථික ස්වාධීනතාවක් අත්පත් කරගනිමින් සිටි පවුලකි. ගේදොර අලුතෙන් හදාගැනීම, වාහනයක් දෙකක් මිලදී ගැනීම, ළමයින්ට හොඳ අධ්‍යාපනයක් ලබාදීම වැනි නාගරික මධ්‍යම පන්තික අපේක්‍ෂාවල සංකේතද ඔවුන්ගේ ජීවිතයේ කොටස් විය. එහෙත් 2019 අප්‍රියෙල් මාසයේ සහරාන් ප්‍රමුඛ ත්‍රස්තවාදීන්ද, 2020 පෙබරවාරි සිට කෝවිඞ් වසංගතය විසින්ද සිදුකරන ලද්දේ කුමක්ද? මහරගම ඇඟලුම් කර්මාන්තය සහ වෙළඳාම විනාශ කර දැමීමයි. අවුරුදු දෙකක්ම පිට පිටම දරුණු පසුබෑම්වලට ලක්වූ මහරගම සුළු වෙළඳ ආර්ථිකයට යළි ගොඩනගා ගැනීමට උදව්වීම, ජනාධිපතිතුමාගේ ‘සෞභාග්‍යයේ දැක්ම’ න්‍යාය පත්‍රයට නම් අයත් නැති බව පෙනේ. මෙම පවුලේ ඉරණම, මහරගම පමණක් නොව, ලංකාවේ සියලු නගරයකම පාහේ දස දහස් ගණන් සුළු වෙළඳ ප්‍රජාවගේ අලුත් ඉරණමයි. මෙම සුළු වෙළඳ පවුල්වල ජීවිත දිනෙන් දින ආර්ථික වශයෙන් බිඳ වැටෙමින් යන හැටි, ඇස් ඇරගෙන පාරේ ඇවිදින කෙනකුට මේ දිනවල පහසුවෙන් නිරීක්‍ෂණය කළ හැකිය.

 

ආණ්ඩුවේ අසංවේදීභාවය

මේ පසුබිම තුළ කෙනකුට නිරීක්‍ෂණය කළ හැකි තවත් කනගාටුදායක කාරණයක්ද තිබේ. අප රටේ දුගී, කම්කරු පන්තික සහ පහළ මෙන්ම මැද පන්තික ජනයාගේ ආර්ථික කඩාවැටීම ගැන කිසිදු සංවේදීතාවක් හෝ එම කඩා වැටීම වැළැක්වීමට කිසිදු වැඩපිළිවෙළක් හෝ ආණ්ඩුවට නැති වීමයි. මහ බැංකුවේ නිලධාරීන් ගෙන්වා ඔවුන්ට ජනාධිපතිතුමා බැණවැදීමෙන් පසු දියත් කරන ලද ආර්ථික පුනර්ජීවන ක්‍රියාමාර්ගයෙන් තවමත් ප්‍රතිලාභ ලැබෙන බව පෙනෙන්නේ විශාල ව්‍යාපාරික සමාගම්වලටය. කොළඹ කොටස් වෙළෙඳපොළේ කටයුතු නැවත යථා තත්වයට පත්වෙමින් තිබෙන බවත්, විශාල සමාගම්වල ලාභ ඉහළ යෑම ආරම්භ වී ඇති බවත් ප්‍රකාශ කරන සුබවාදී ප්‍රවෘත්තිවලට ආණ්ඩුවේ ප්‍රචාරක මාධ්‍යවලින් විශාල ප්‍රසිද්ධියක් ලැබේ. එහෙත් නාගරික, අර්ධ නාගරික සහ ග්‍රාමීය කම්කරු, ගොවි, මැද පන්ති සහ දුගී ජනයාගේ ආර්ථික ජීවිතය බිඳවැටීමෙන් බේරා ගැනීම ගැන කිසිදු සාකච්ඡාවක් හෝ දැක්මක් හෝ කැක්කුමක් හෝ ආණ්ඩුවේ දේශපාලනඥයන්ගෙන්වත්, නිලධාරීන්ගෙන්වත්, වියතුන්ගෙන්වත් ප්‍රකාශ වන්නේ නැත.

ඒ වෙනුවට මෙම ජනතාවට ආණ්ඩුවෙන් ලැබෙන්නේ කුමක්ද? ආණ්ඩුවේ ප්‍රචාරක යන්ත්‍රය විසින් දිනපතාම බෙදාහරිනු ලබන අන්ධ විශ්වාස, වර්ගවාදය, ව්‍යාජ දේශප්‍රේමය සහ නායක වන්දනය, දේශීය වෙදකම් මහිමය ආදි මිථ්‍යාවන්ය. මහජනයා රවටා ඡන්දය දිනන දේශපාලනඥයනුත්, ඔවුන්ගේ ප්‍රචාරක ව්‍යාපාරවලින් ලාභ ලබන මාධ්‍ය ආයතනත් සිතන්නේ, මෙලෙස රවටනු ලැබීමට මහජනයා දිගින් දිගටම කැමැත්තෙන්ම සිටින බවයි. එහෙත් එය දේශපාලනඥයන් සාමාන්‍යයෙන් සිදුකරන ස්වයං-රැවටීමක් බව ටික කලකදී ඔවුන්ට පෙනෙන්නට තිබෙන ඉඩකඩ ගැනද අමතක නොකළ යුතුය. එක් නිසාද යත්, කොරෝනා අර්බුදයත්, ආණ්ඩුවේ අසාර්ථකත්වයත්, අසංවේදීතාවත් හමුවේ දිනෙන් දින වැඩෙන විශාල සමාජ අසහනයක් සහ විරෝධයක් අප රටේ සෙමෙන් සෙමෙන් ගොඩනැගෙමින් තිබේ. මර්දනය සහ රැවටීම තුළින් මෙම සමාජ අර්බුදය විසඳීමට තමන්ට හැකි යැයි ආණ්ඩුව සිතන බවද පෙනේ. එය වනාහි දුර්වල පාලකයන් ඉතිහාසය පුරාම කර තිබෙන වැරැද්දකි.

ඉහත විස්තරයෙන් පෙන්නුම් කරන ආකාරයේ නව සමාජ-ආර්ථික යථාර්ථයක් අප රටේ දැනට බිහිවී ශක්තිමත් වෙමින් පවතී. එය නම් කෝවිඞ් වසංගතයේ ආර්ථික ප්‍රතිඵල විසින්, අප රටේ අසමානතාත්, නව දරිද්‍රතා ප්‍රවණතාත්, නව සමාජ අසහනයේ මූලාශ්‍රත් ගොඩනගා තිබෙන බවයි. ආණ්ඩුවේ, ආර්ථික විශේෂඥයන්ගේ, ප්‍රතිපත්ති සම්පාදකයන්ගේ සහ ජනමාධ්‍යවල වගකීම වන්නේ ඒවා ගැන සංවේදී හා දැනුවත් වී ඒවා අඩු තරමින් කෙටිකාලීන වශයෙන් අවම කිරීමේත්, දිගුකාලීන වශයෙන් විසඳීමේත් පියවර ගැන දැන්ම පටන්ම සාකච්ඡා ඇරඹීම මිස, ඒවා මහජන අවධානයෙන් ඉවත් කරන සුරංගනා ලෝක, අද්භූත සහ අවතාර ලෝක මැවීම, කොඩිවින සහ කුමන්ත්‍රණ න්‍යායවල පිහිට පැතීම යනාදිය නොවේ.■

ව්‍යවස්ථාව හැදෙන්නේ මේ විදියට නම් ඊළඟ ආණ්ඩුවත් අලුත් ව්‍යවස්ථාවක් ගෙනා යුතුය

මාගේ පදවිප්‍රාප්තියෙන් දෙවැනි වසර ඉක්ම යන්නට පෙර අලුත් ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථාවක් ගෙන එන බවට ජනාධිපතිවරයා කිව්වත්, එවැනි ව්‍යවස්ථා ක්‍රියාවලියකට ආණ්ඩුවේ වුවමනාව හා කැපවීම කෙතෙක් දැයි මේ වන විටත් බලවත් ප්‍රශ්න ඇති වී තිබේ. අලුත් ව්‍යවස්ථාව කෙටුම්පත් කිරීමට ජනාධිපතිවරයා කමිටුවක් පත් කෙළේ ය. ඒ කමිටුව මහජන අදහස් විමසන බව කියමින් පුවත්පත් දැන්වීම් පළ කළේ මාසයක පමණ කාලයක් මහජනතාවට ලබා දෙමිනි. ව්‍යවස්ථාව වැනි බැරෑරුම් විෂයකට යෝජනා ඉදිරිපත් කිරීමට මාසයක කාලයක් සෑහෙන්නේ නැතැ’යි ඒ ගැන උනන්දුවෙන් පසුවන සමාජ සංවිධාන සහ පුද්ගලයන් පෙන්වා දීමෙන් පසුව හා කෝවිඞ් වසංගගතය වැඩි වර්ධනය වීම නිසා, දෙසැම්බර් 31 දක්වා කාලය දීර්ඝ කර තිබේ. එහෙත්, යෝජනා ලබා දෙන්නවුන්ගේ නිරීක්‍ෂණය  වී තිබෙන්නේ, පුවත්පත් දැන්වීම් පළකළාට යෝජනා බාර ගැනීමට වුවමනාවක් හෝ කැමැත්තක් කමිටුවේ ක්‍රියාකලාපය තුළ පෙනෙන්නට නැති බවය.

මේ අලුත් ව්‍යවස්ථා සම්පාදන ක්‍රියාවලිය ගැන හැම දෙනාට ම ඇත්තේ සැකයකි. එය මහජනතාවට, මහජන සංවිධානවලට පමණක් නොව, ආණ්ඩුවේ උදවියට ද ඇති සැකයක් බව පෙනෙන්නේ, ආණ්ඩුවේ කිසිවකු ද අලුත් ව්‍යවස්ථාවක් ගැන කිසිම අදහසක් කිසිම වේදිකාවක මේ වන තුරුත් නොකියන නිසාය. 20වැනි ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථා සංශෝධනය ගැන රට පටලවමින් හඬ දුන් ආණ්ඩුවේ දේශපාලකයන්, අලුත් ව්‍යවස්ථාවක් ගැන කිසිවක් නොකියන්නේ ඇයි? ඔවුන් ඒ ගැන කිසිවක් දන්නේ නැති නිසාද? ඔවුන් එම ක්‍රියාවලියෙන් පිටමං කර ඇති නිසාද? නැත්නම් ආණ්ඩුවේ න්‍යාය පත්‍රයේ නැති අලුත් ව්‍යවස්ථාවක් ගැන කිසිවක් කතා කර තේරුමක් නැති බව ඔවුන් දන්නා නිසාද?

කෙසේ වෙතත් මේ ව්‍යවස්ථා සම්පාදන ක්‍රියාවලිය, ලංකාවේ 1972 හා 1978 ව්‍යවස්ථා සම්පාදන ක්‍රියාවලි දෙක තරම්ම, මහජනතාවගෙන් වියෝ වුණ, හුදු ආණ්ඩුවේ වුවමනාව පමණක්ම මත ගමන් කරන, අන් මත නොඉවසන හා ඇතුළත් කර නොගන්නා ව්‍යවස්ථා ක්‍රියාවලියක් බවට පත්වී තිබේ. 1972දී ව්‍යවස්ථා සම්පාදන ක්‍රියාවලියට පාර්ලිමේන්තුවේ විපක්‍ෂයේ සියලුම පක්‍ෂ සහාය දෙන බව කියද්දීත්, ඒවා නොසලකා තනි මතයට සමගි පෙරමුණු ආණ්ඩුව ව්‍යවස්ථාවක් හැදුවේය. 1978දී ජේආර් ජයවර්ධන, තමන්ගේ අධිකාරවාදී වුවමනාව තම සහෝදරයා හරහා ව්‍යවස්ථා කෙටුම්පතකට ඇතුළත් කෙළේය. අවස්ථා දෙකෙහිදීම ආණ්ඩු දෙකට පාර්ලිමේන්තුව තුළ, අලුත් ව්‍යවස්ථාවක් පැනවීමට අවශ්‍ය තුනෙන් දෙකක බහුතරය හිමිව තිබිණ. ඒ බහුතරයෙන් හිස උදුම්මා ගත් ඒ ආණ්ඩු, සම්මුතිවාදීව ව්‍යවස්ථා හදනවා වෙනුවට, තමන්ගේ වුවමනාව පමණක් ව්‍යවස්ථාව ලෙස නිර්මාණය කෙළේය. 1972 ව්‍යවස්ථාවට ආයුෂ තිබුණේ අවුරුදු හයක් පමණි. 1978 ව්‍යවස්ථාව, ලංකාවේ නිර්මාණය වුණු ඒකාධිපති ව්‍යවස්ථාව බවට පත්වෙමින් අද වනතුරුත්, එහි විනාශය බෙදමින් සිටියි.

ලංකාවේ ඉතිහාසයේ මහජන සහභාගිත්වය වැඩියෙන්ම පිළිබිඹු වුණු ව්‍යවස්ථාව නිර්මාණය වීමට ඉඩ තිබුණේ 2015න් පසු යහපාලන ආණ්ඩු කාලයේය. ඒ ගමන යන්නට හැකි වී නම්, බොහෝ විට ලංකාවේ පුළුල්තම මහජන සහභාගිත්වය ඇතිව සකස් කරන ලද ප්‍රශස්තතම ව්‍යවස්ථාව බවට එය පත්වන්නට ඉඩ තිබුණි. රටේ අවාසනාවට එය මඟහැරිණ.

දැන් ව්‍යවස්ථාව සම්පාදනය වෙමින් තිබෙන්නේද 1972 හා 1978ට සමාන ලෙසමය. ජනාධිපතිට වුවමනා කමිටුවක් ඊට පත්කර තිබේ. අඩු ගණනේ එය පාර්ලිමේන්තු තේරීම් කාරක සභාවක් වැනි, අවම මහජන සහභාගිත්වයක් හිමි එකක්වත් නොවේ. ඒ කමිටුවේ කෙටුම්පත ලබන නොවැම්බරය වන විට සම්මත කරගන්නා බව ජනාධිපතිවරයා කියා තිබේ. ඒ සඳහා අවශ්‍ය තුනෙන් දෙකක බලයද ආණ්ඩුවට තිබේ. ඉතින්, කිසිවකුට කන් දෙන්නේ කුමටද?

ආණ්ඩුව ව්‍යවස්ථාවක් හදන්නට යන්නේ මේ විදියට නම්, ඊළඟට එන ආණ්ඩුව මේ ව්‍යවස්ථාව වෙනුවට අලුත් ව්‍යවස්ථාවක් ගෙන ආ යුතුය. තමන්ට බලය ලැබුණහොත් අලුත් ව්‍යවස්ථාවක් හදන බව විරුද්ධ පක්‍ෂ දැන් සිටම රටට කිව යුතුය. පුළුවන් නම් එකට එකතු වී, දැන් සිට මහජනයාද එකතු කරගෙන සම්මුතිවාදී ව්‍යවස්ථා කෙටුම්පතක් සැකසිය යුතුය. බලය ලැබුණු පසු, ඉහළම සම්මුතියෙන්, මේ රාජපක්‍ෂ ව්‍යවස්ථාව කුණුකූඩයට දමා, ඒ සම්මුතිවාදී ව්‍යවස්ථාව සම්මත කළ යුතුය.■

 

නරියාට කුකුළා බාරදීම හෙවත්

ජගත් බාලසූරියට මානව හිමිකම් කොමිසම

ලංකාවේ මානව හිමිකම් නොහොත් මූලික අයිතිවාසිකම් නීතිය අනුව, තම මුලික අයිතිවාසිකම් කඩ වීයැයි හෝ කඩවීමට අත්‍යාසන්න වෙතැ’යි හෝ කියමින් ප්‍රතිකර්ම ලබාගත හැක්කේ එක් නිශ්චිත අවස්ථාවක් යටතේ පමණකි. එනම්, එම මූලික අයිතිවාසිකම් කඩකිරීම, විධායක හෝ පරිපාලන ක්‍රියාවකින් සිදුවූයේ නම් පමණි. මෙහි විධායක හෝ පරිපාලන යන්න කෙටියෙන් පැහැදිලි කළ හැක්කේ. ‘රජයේ ක්‍රියාවක් හෝ නොකර හැරීමක්’ හැටියටය. ඒ අනුව, මූලික අයිතිවාසිකම් ප්‍රතිකර්ම තිබෙන්නේ, රජයේ ක්‍රියාවකින් හෝ නොකර හැරීමකින් කඩවීම සිදුවූ විටය. ඒ අනුව පැහැදිලි කිරීමක් අවශ්‍ය නොවන දේ නම්, වගඋත්තරකරුවා වන්නේ ‘රජය’ බවය. මූලික අයිතිවාසිකම් නඩු පැවරිය හැක්කේ රජයට විරුද්ධව පමණි.

ශ්‍රී ලංකා මානව හිමිකම් කොමිසම පිහිටුවා ඇත්තේ මූලික අයිතිවාසිකම් කඩවීමකදී, ශ්‍රේෂ්ඨාධිකරණය ඉදිරියේ නඩු පැවරීමට පමණක් ඇති අවස්ථාව පුළුල් කොට, ඊට වඩා පහසු, ලාබ ක්‍රමයකින් අවුල විසඳාගැනීමට සාමාන්‍ය ජනතාවට ඉඩ සලසා දීමටය. කොමිසම ඉදිරියට එන්නේද රජයේ ක්‍රියාවකට විරුද්ධ මූලික අයිතිවාසිකම් කඩවීම් ගැන පැමිණිලිය.

රජයට විරුද්ධව එන පැමිණිලි විමර්ශනය කරන තැනක මූලාසනය හිමි විය යුත්තේ කවරකුටද? රජයට එරෙහි විමර්ශනයක් කරන්නට ස්වාධීනත්වයක් හා කශේරුවක් තිබෙන පුද්ගලයකුටවය. මානව හිමිකම් යනු මොනවාදැයි, එහි ලෝක හා දේශීය සන්දර්භය කුමක්දැයි, දන්නා කියන කෙනකුටය.

ස්වාධීන කොමිෂන් සභාවල සාරය විනාශ කර දැමීමේ ගෝඨාභය රාජපක්‍ෂ ක්‍රියාන්විතය අනුව, ආචාර්ය ජගත් බාලසූරිය මානව හිමිකම් කොමිසමේ සභාපති පදවියට පත්කෙරෙන්නේ ද මානව හිමිකම් කොමිසමේ අරමුණත්, කාර්යභාරයත් දිය කොට එය හුදු බිත්තර කට්ටක් බවට පත්කිරීමටය.

ජගත් බාලසූරිය ආණ්ඩු පක්‍ෂයේ දේශපාලකයෙකි. කෑගල්ල පොහොට්ටු දිස්ත්‍රික් සංවිධායකවරයෙකි. කාලයක් ඇමතිකම්, ආණ්ඩුකාරකම් දැරුවෙකි. ඔහුගේ පුතා, මේ ආණ්ඩුවේ රාජ්‍ය ඇමතිවරයෙකි. බිරිඳ කුමාරි බාලසූරිය, පාලක පක්‍ෂයේ හිටපු ආණ්ඩුකාරවරියකි. මේ පසුබිම ඇති ජගත් බාලසූරිය ඉදිරියේදී පෙනීසිටිනු ඇත්තේ මූලික අයිතිවාසිකම් කඩවීයැයි කියන පුරවැසියන්ගේ පැත්තටද? කඩ කළේයැයි චෝදනා ලබන රජයේ පැත්තටද? ඔහු කඩවීම් විසඳනු ඇතිද? නැතිනම් හංගනු ඇතිද?■

මහජන උපයෝගිතා කොමිසම වසා දැමීම: මිල නොකියා නොරොච්චෝලෙට එන චීන බලාගාරය

0

ශ්‍රී ලංකා මහජන උපයෝගිතා කොමිසම අහෝසි කිරීම සඳහා ආණ්ඩුවට හේතුවී ඇති සැබෑ කරුණු මේ මඟින් තවදුරටත් සාකච්ඡා කෙරේ.

ගැහැනියක පිරිමියෙකු කරන්නටත් පිරිමියෙකු ගැහැනියක කරන්නටත් පමණක් බැරි යැයි කියා ජේආර් හඳුන්වා දුන් විධායක ජනාධිපතිධුරයට තව බොහෝ දේවල් කරන්නට බැරිවූ බව එම කාලයට අදාළ තොරතුරු අපට කියා පායි. 20වන ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථාව මඟින් ජේආර්ටත් වඩා විධායක ජනාධිපතිධුරයේ බලතල ලබාගත්තද හිතූ හිතූ ලෙස හිතූ හිතූ තීන්දු ක්‍රියාත්මක කරන්නට ජනාධිපති ගෝඨාභය රාජපක්ෂටත් බැරි බව ඔප්පු කර ඇත.

ශ්‍රී ලංකා මහජන උපයෝගිතා කොමිසම අහෝසි කරන ලෙස ජනාධිපතිවරයාගේ ලේකම්වරයා මුදල් අමාත්‍යාංශ ලේකම්වරයාට නියෝග දුන්නද එය එසේ කළ නොහැකි බව මේ වනවිට ඒ සම්බන්ධයෙන් පැනනැඟී ඇති විරෝධයෙන් පෙන්නුම් කෙරේ. ඉන් එකක් වන්නේ මහජන උපයෝගිතා කොමිසම පාර්ලිමේන්තු පනතකින් ඇති කරන ලද ආයතනයක් වීමත් එවන් ආයතනයක් පාර්ලිමේන්තුවට කරන යෝජනාවක් මඟින්ම අහෝසි කළ යුතු වීමත්ය. කෙසේ වෙතත් එම කොමිසමේ සාමාජිකයන් ජනාධිපති ලේකම්වරයාගේ නියෝගයෙන් පසු එල්ලවූ බලපෑමක් මත ඉවත් වී ඇත. ඔවුන් එසේ ඉවත් නොවූයේ නම් ධුර කාලය අවසන් වීමට පෙර ඉවත් කිරීමේ බලය තිබුණේද පාර්ලිමේන්තුවටය.

අප පසුගිය සතියේ මේ පිළිබඳ ලියූ ලිපියේ දැක්වූ පරිදි මහජන උපයෝගිතා කොමිෂන් පනත හා විදුලි බල පනත සංශෝධනය කිරීමේ ආණ්ඩුවේ වුවමනාව පසුපස පවතින්නේ වෙන කිසිවක් නොව තමන්ට වුවමනා ආකාරයට තමන්ට වුවමනා පුද්ගලයන්ට විදුලි බල ව්‍යාපෘති ප්‍රසම්පාදන ක්‍රමවේදයෙන් බැහැරව ලබාදීමය. එය ඉටුකර ගැනීම  සඳහා ආණ්ඩුව පාර්ශ්වයෙන් අයවැය කථාවේදී මහජන උපායා්ගිතා කොමිසම ගැන එල්ල කරන චෝදනාව වන්නේ විදුලි ව්‍යාපෘතිවලට අවසර ලබාදීම කොමිසම පාර්ශ්වයෙන් පමා කරන බවයි. එය ඇත්තක්ද?. මෙහි විමසා බලන්නේ එයයි.

රටේ ඉහළ යන විදුලි බල අවශ්‍යතාව සැලකිල්ලට ගනිමින් ලංකා විදුලි බල මණ්ඩලය සකස් කරන ජනන සැලැස්මේ ඇති විදුලි බලාගාර සඳහා පමා කිරීම සඳහා මහජන උපයෝගිතා කොමිසම කටයුතු කර තිබේද?. එයට ලැබෙන පිළිතුර ‘නැත’ යන්නය. 2016 වර්ෂයේ සිට මේ දක්වා එම සැලැස්මේ තිබූ මෙගාවොට් 300 බැගින් වූ කෙරවලපිටිය ද්‍රවිකෘත ස්වාභාවික ගෑස් බලාගාර දෙකටම කිසිදු ප්‍රමාදයකින් තොරව එම කොමිසම අවසර දී තිබේ. එම කොමිසම ප්‍රශ්නයක් මතුකර ඇත්තේ මෙගාවොට් 300ක් වන නොරොච්චෝලේ 4වන අදියර සම්බන්ධයෙන් පමණය. එහිදී කොමිසම කියා ඇත්තේ ප්‍රසම්පාදන ක්‍රමවේදයෙන් බැහැරව එක් යෝජනාවක් මඟින් පමණක් එම ව්‍යාපෘතිය ක්‍රියාත්මක කිරීම විදුලි බල පනතට පටහැනි බවය. එම චීන ස්වේච්ඡා යෝජනාවේ ඇති විශේෂම කාරණය වී ඇත්තේ එම බලාගාරය සම්බන්ධයෙන් මිල ගණනක් සඳහන් නොවීමය. ඒ සඳහා පැහැදිලි කිරීම් ඉදිරිපත් කරන ලෙස ලංකා විදුලි බල මණ්ඩලයට ඔක්තෝබර් මාසයේදී කොමිසම දන්වා ඇත. රාජපක්ෂ පාලනයට ගොඩාක් රිදී ඇති එක් කාරණයක් වන්නේ එයය. චීනයේ ස්වේච්ඡා යෝජනාවක් වූ එය රටේ නීති රීති කෙසේ වෙතත්, ක්‍රියාත්මක කළ යුතුය යන්න රාජපක්ෂවරුන්ගේ මතය වීම එයට හේතුවය. අයවැය යෝජනාවේදී විදුලි බල පනත සංශෝධනය කළ යුතු යැයි රාජපක්ෂවරුන් යෝජනා කරන්නේ මෙම බාධකය නිසාය. ඒ සමඟම අයවැය යෝජනාවේදී මහජන උපයෝගිතා කොමිෂන් පනතද සංශෝධනය කළ යුතු යැයි කියන්නේ විදුලි බල ව්‍යාපෘති සම්බන්ධයෙන් මැදිහත් වීමට එම කොමිසමට ඇති හැකියාව නැති කිරීමටය. ඉන්පසු රාජපක්ෂවරුන්ට කැමති කැමති ආකාරයට කැමති කැමති අයට විදුලි ව්‍යාපෘති ලබාදිය හැකි නිසාය.

රාජපක්ෂවරුන්ට රිදී ඇති අනෙක් කාරණය වන්නේ හදිසි විදුලිය මිලදී ගැනීම්වලට කොමිසම අනුමැතිය ලබානොදීමය. ඒ යටතේ මෙගාවොට් 200 බැගින් මාස 30ක කාලයකට කෙටි කාලීන හදිසි විදුලිය මිලදී ගැනීම් සඳහා මේ ආණ්ඩු සමයේදී අවසර ඉල්ලා ඇතත් කොමිසම ඒ සඳහා අවසර දී නැත. පසුගිය යහපාලන ආණ්ඩු කාලයේ සිට මේ දක්වා රට තුළ විදුලි හිඟයක් ඇතිවිය හැකි බව පවසමින් හදිසි කෙටිකාලීන විදුලිය මිලදී ගැනීම්වලට අවස්ථා ගණනාවකදී අවසර ඉල්ලා ඇතත් කොමිසම ඒවාට අවසර ලබාදී නැත. එසේ අවසර නොදුන්නා කියා රට තුළ විදුලි හිඟයක්ද එම කාලයේදී පැනනැඟුණේ නැත. විදුලිය කැපීමක් සිදුවූවා නම් සිදුවී ඇත්තේ නොරොච්චෝලේ බලාගාරයේ බිඳ වැටීමක් හෝ වෙනත් බලාගාරයක බිඳ වැටීමක් හේතුවෙන්ය. රටට සිදුවී ඇති වාසිය වී ඇත්තේ රුපියල් බිලියන ගණනක මුදලක් පෞද්ගලික විදුලි බලාගාරවලට නොගෙවා ඉතිරි කරගැනීමට හැකිවීමය.

හදිසි විදුලිය මිලදී ගැනීම් හෝ පෞද්ගලික අංශයෙන් විදුලි මිලදී ගැනීම් යනු මතුපිටින් පෙනෙන ආකාරයේ  විදුලි ප්‍රශ්නයකට ඇති සරල සහනදායි විසඳුමක් නොවේ. ඒ සඳහා ඇතිකරගන්නා ගිවිසුම්වලදී විදුලිය ලබා ගත්තත් නැතත් ගිවිසුම්ගත කාලයට ගිවිසුම් ගත ඒකක ප්‍රමාණයට විදුලිය සඳහා ගෙවීම් කළ යුතුය. එහිදී අවසානයේ සිදුවන්නේ ලංකා විදුලි බල මණ්ඩලයේ බලාගාරවල විදුලිය නිපදවීමේ ධාරිතාව තිබුණත් ඒවාවලින් විදුලිය නිෂ්පාදනය නොකර ගිවිසුම්ගත පෞද්ගලික බලාගාරවලින් විදුලිය මිලදී ගැනීමය. සාමාන්‍යයෙන් විදුලි බලාගාරයක හොඳ තත්වයේ ආයු කාලය අවුරුදු 25ත් 30ත් අතර යැයි සැලකුවත් රට තුළ ඇති පෞද්ගලික බලාගාරවලට ඊට අඩු ඉතා කෙටි කාලයකින්ම බලාගාරය සඳහා යෙදවූ වියදම පියවාගෙන අධික ලාභ ලබන්නටත් පෞද්ගලික අංශයේ විදුලි මිලදී ගැනීමේ මාෆියාව මඟින් පසුගිය කාලයේ අවස්ථාව සලසා දී ඇත. කාගේ කාගේත් සාක්කු පිරෙන්නේ මේ ආකාරයේ විදුලි මිලදී ගැනීම් තිබුණහොත් පමණය. එම විදුලි බලාගාර ඒ සඳහා ආයෝජනය කළ මිලට ලාභයකුත් එක්කර මිලදී ගත්තත් මේ වනවිට ඒ සඳහා වියදම් කර ඇති වියදමෙන් ඊට වැඩි බලාගාර සංඛ්‍යාවක් රජය සතු කර ගන්නට තිබුණි.

අනෙක් ප්‍රශ්නය ඇත්තේ  පෞද්ගලික විදුලි බලාගාරවලින් ලබාගන්නා විදුලියේ මිල සම්බන්ධයෙන්ය. මිලදී ගන්නා විදුලි ඒකකයකට රුපියලක මුදලක් නොව ශත ගණනක වැඩි මුදලක් ගෙවූවත් ඒ මඟින් රටට අහිමි වන හා සන්තෝසම් ලෙස ඇදී යන මුදල රුපියල් මිලියන ගණන් නොව බිලියන ගණනකි. ඊට හේතුව වසරකට අපේ විදුලි පරිභෝජනය විදුලි ඒකක බිලියන 15ක් පමණ වන බැවිනි.

මේ විදුලි මාෆියාවේ අනෙක් සෙල්ලම වන්නේ අඩු මිල යැයි කියමින් ද්‍රවිකෘත ස්වාභාවික ගෑස් බලාගාර සඳහා මිල ගණන් කැඳවා පසුව එම බලාගාර වැඩිමිල ඩීසල් බලාගාර ලෙස ක්‍රියාත්මක කිරීමය. කෙරවලපිටියේ ගෑස් බලාගාරවලට දැන් සිදුවී ඇත්තේ එයය. එහි ඉදිරි බලාගාරවලට සිදුවනු ඇත්තේත් එයය. මේ බලාගාර සඳහා  රජය හෙවත් ලංකා විදුලි බල මණ්ඩලය ඉන්ධන සැපයිය යුතු නිසා ස්වාභාවික ගෑස් දෙන තෙක් ඒවා අඩුමිල බලාගාර නොව වැඩිමිල ඩීසල් බලාගාර බවට පත්වී ඇත.

මේ ආකාරයේ කරුණු කාරණා ගැන සොයාබලා තීන්දු තීරණ දීමට හා නිරීක්ෂණ ඉදිරිපත් කිරීමට මහජන උපයෝගිතා කොමිසම වැනි නියාමන ආයතනයක් තිබිය යුතුමය. එවැනි ආයතනයක් එපා යැයි කියන්නේ ඉහත කී ආකාරයේ විදුලි ගනුදෙනුවලට සම්බන්ධවී ඒවායින් සංතෝසම් ලබා ගැනීමට කැමති පාලකයන් පමණය.■

පැණියට විතරක් නෙවෙයි කිසිම දේශීය බෙහෙතකට හරි අනුමැතියක් නෑ

කොවිඞ්-19 වසංගතය සඳහා නිපදවූවායැයි කියන පැණි වර්ගයට පමණක් නෙවෙයි, කිසිම ආයුර්වේද ඖෂධයකට අනුමැතිය දෙන්න සුදුසු ක්‍රමයක් ලංකාවේ නෑ.

‘ලොවහොල්ලන කොරෝනා බෙහෙත’ යැයි කොවිඞ්-19 සඳහා ‘බෙහෙතක්’ ලෙස හඳුන්වාදුන් පැණිය ගැන ඇතැම් මාධ්‍ය වාර්තා කර තිබුණේ ඒ විදියට. එහෙත්, ඒ බෙහෙතට ලෝකය හෙල්ලුණේ නැහැ.

යම් සොයාගැනීමක් ගැන ලෝකය හෙල්ලෙන්නේ, බැලූ බැල්මට ඒ සොයාගැනීම විශ්වාස කරන්නට පදනමක් තියෙනවා නම්. විශ්වාස කරන්නට පදනමක් සැකසෙන්නේ සොයාගැනීම පිළිගත් ක්‍රමවේදයක් යටතේ අනුමැතියට ලක් කළොත්. ලංකාවේ ආයුර්වේද ඖෂධ වර්ග අනුමත කරන ක්‍රමවේදයම අවුලක්. අප විස්තර කරන්නේ ඒ ගැන.

 

සූත්‍ර කමිටුව

ධම්මික බණ්ඩාර කොරෝනා පැණිය ‘පෝෂණමය ආහාරයක්’ වශයෙන් ලබාදෙන්නට ආයුර්වේද සූත්‍ර කමිටුව තීන්දුවක් ගත් බව පසුගිය සතිවල ප්‍රවෘත්ති පළ වුණා. එහෙත්, ආයුර්වේද සූත්‍ර කමිටුව එවැනි තීන්දුවක් ගෙන නොමැති බව අප වාර්තා කළා.

පනත අනුව ආයුර්වේද සූත්‍ර කමිටුව නම් ව්‍යුහය පවා නීතියට ගැළපෙන්නේ නැහැ. තව විදියකට කීවොත් ආයුර්වේද සූත්‍ර කමිටුව නීත්‍යනුකූල නෑ.

ලංකාවේ ආයුර්වේද දෙපාර්තමේන්තුව, ආයුර්වේද වෛද්‍ය සභාව ඇතුළු ආයතන ඇති කළේ 1961 අංක 31 දරණ ආයුර්වේද පනතෙන්. ඒ පනතේ 77 වගන්තියේ මෙහෙම තියෙනවා. එම වගන්තිය සම්පූර්ණයෙන් කියවාගැනීම කතාව තේරුම්ගැනීම සඳහා වැදගත්. ඕනෑ තැනක යම් ඖෂධයක් ‘කොලිටි’ හෙවත් ප්‍රමිතියෙන් යුතුයි කියා අප වටහාගන්නේ ඒ ඖෂධය අනුමත කරන ක්‍රමය අනුව.

පනතේ 77 (1) වගන්තිය මෙහෙමයි.

‘ආයුර්වේද වෛද්‍ය කර්මයේ හා ශල්‍ය වෛද්‍ය විද්‍යාවේ කාර්යයන් සඳහා යම් භාණ්ඩයක්, ද්‍රව්‍යයක් හෝ ඖෂධයක් නිෂ්පාදනය කිරීම, විකිණීම, සැපයීම, බෙදා හැරීම හෝ පිළියෙල කිරීම තහනම් කිරීමට, විධිමත් කිරීමට හෝ පාලනය කිරීමට අවශ්‍ය යයි නියෝග පැනවීමට බලය පවරනු ලැබූ බලධරයා විසින් සැලකිය හැකි අන්දමේ සියලු කරුණු පිළිබඳව ඒ අන්දමේ සියලු විධිවිධාන ඇතුළු ආයුර්වේද නීති සංග්‍රහයක් නියම කරමින් මේ පනත යටතේ නියෝග පැනවිය හැකිය. මෙහි මීට පෙර පවරනු ලැබූ බලතලවල සාමාන්‍යත්වයට හානියක් නොවන පරිදි ඒ නීති සංග්‍රහය මගින් මෙහි පහත දැක්වෙන කරුණු සියල්ල හෝ ඉන් යමක් පිළිබඳ විධිවිධාන සැකසිය හැකිය.

(අ) ඒ කාර්යය සඳහා යම් භාණ්ඩයක්, ද්‍රව්‍යයක් හෝ ඖෂධයක් අවස්ථෝචිත පරිදි වසක්, විෂ ද්‍රව්‍යයක් හෝ අන්තරායදායක ඖෂධයක් වශයෙන් ප්‍රකාශ කිරීම.

(ආ) එබඳු ලියාපදිංචි කිරීම හෝ එබඳු බලපත්‍ර සඳහා ඉල්ලුම්පත්‍ර ඉදිරිපත් කිරීම ඇතුළුව එබඳු විධිමත් කිරීම හෝ පාලනය කිරීම ක්‍රියාවෙහි යෙදවීමේ කාර්යය සඳහා ලියාපදිංචි කිරීමේ හෝ බලපත්‍ර නිකුත් කිරීමේ ක්‍රමයක් ආරම්භ කිරීම හා ක්‍රියාත්මක කිරීම සහ එබදු ලියාපදිංචි කිරීම හෝ එබඳු බලපත්‍ර ප්‍රදානය කිරීම, ප්‍රතික්ෂේප කිරීම, අවලංගු කිරීම.

(ඇ) එසේ නිෂ්පාදනය කිරීමේදී, විකිණීමේදී, සැපයීමේදී, බෙදා හැරීමේදී හෝ පිළියෙල කිරීමේදී අනුගමනය කළ යුතු නිවාරණෝපයන් හා සම්පූර්ණ කළ යුතු කොන්දේසි.

(ඈ) ඒවායේ නියුක්ත තැනැත්තන් විසින් තැබිය යුතු හා පවත්වාගෙන යා යුතු පොත් හා සටහන් සහ ඔවුන් විසින් සැපයිය යුතු වාර්තා.

(ඉ) එසේ කරගෙන යනු ලබන ස්ථානයද, ඒ කාර්යය සඳහා තබනු ලබන වාර්තා හා පොත්පත්ද පරීක්ෂා කිරීම.

(ඊ) ඉහත කී කරුණුවලට අනුශාංගික හෝ ඊට සම්බන්ධ වූ වෙනයම් කරුණු.’

එම වගන්තියේ තියෙන විදියට එම නීති සංග්‍රහයේ විධිවිධාන යටතේ ඖෂධවලට අනුමැතිය ලබාදිය හැකියි. (එහි එයට අමතර වශයෙන් තියෙන්නේ සුරාබදු ආඥාපනත පරිපාලනය කිරීමේ විෂය හෝ කාර්යය මේ පනත යටතේ නොකළ යුතු බව. නැත්නම් ආයුර්වේද පනත යටතේත්, මත්පැන් අනුමත කරන්නට පටන්ගනීවි.)

මේ පනත සම්මත වී 2021ට අවුරුදු 40ක් වෙනවා. එහෙත්, තවමත් ඒ නීති සංග්‍රහය සකස් කර නැහැ. ආයුර්වේද සූත්‍ර කමිටුව කියා එකක් පනතේ ඇත්තේත් නැහැ. එය පසුව හදාගත් එකක්. එයට ඖෂධ අනුමත කරන්නට කිසිම පිළිගත් නීති සංග්‍රහයකුත් නෑ. ඒ නිසා ආයුර්වේද සූත්‍ර කමිටුවෙන් යම් ඖෂධයක් අනුමත වුණත්, එය ලංකාවේ බෙහෙත් කඩවලින් අලෙවි කරනවා පමණයි. ආයුර්වේද පාරිභෝගිකයන් එය මිලදී ගත්තාට ජාත්‍යන්තර වශයෙන් පිළිගත හැකි මට්ටමේ අනුමැතියක් නෑ.

ආයුර්වේද ක්ෂේත්‍රයේ ප්‍රවීණයන් වරින්වර පත් වන ආණ්ඩුවලට ඉදිරිපත් කර ඇති ප්‍රධාන ඉල්ලීමක් වන්නේ මේ ආයුර්වේද නීති සංග්‍රහය සකස් කරන ලෙස. ඇත්තටම 2019 වෙද්දී මේ පිළිබඳ විද්වත් කමිටුවකින් සකස් කළ අතුරු වාර්තා දෙකක් ආයුර්වේද කොමසාරිස් ජෙනරාල්වරයා වෙත ඉදිරිපත් කර තිබුණා. එහෙත්, අනුමැතිය ලැබී නැහැ. එම අතුරු වාර්තා අනුව කටයුතු කළේ නම්, මේ වෙද්දී ඖෂධවලට අනුමැතිය දෙන නිසි ක්‍රමවේදයක් හදන්නට ඉඩ තිබුණා.

 

අනුමැතියක් නෑ

දැනට තියෙන කරුණු අනුව පැහැදිලි වන්නේ, මේ පැණියට පමණක් නොව වෙනත් කිසිදු ඖෂධයකට අනුමැතිය දීමේ බලයක් ආයුර්වේද සූත්‍ර කමිටුවට නැති බව.

අප කලින් සිහිපත් කළා වාගේ, ආයුර්වේද පනතේ සූත්‍ර කමිටුවක් කියලා එකක් නෑ. පනතේ තියෙනවා පුද්ගල මණ්ඩල කියලා. ආයුර්වේද කටයුතු සඳහා පත් කරන ලද මණ්ඩල.

එකක් වන්නේ ආයුර්වේද වෛද්‍ය සභාව. දෙවැන්න ආයුර්වේද ආරෝග්‍යශාලා මණ්ඩලය. තුන්වැන්න යෝග පිළිබඳ කමිටුව. ආයුර්වේද වෛද්‍ය සභාවෙන් වෛද්‍යවරුන් ගැන මැදිහත් වෙනවා. ආරෝග්‍යශාලා මණ්ඩලයෙන් ආයුර්වේද සහ දේශීය රෝහල් ගැන මැදිහත් වෙනවා. ආයුර්වේද යෝග සඳහා කමිටුව තමයි බෙහෙත් වර්ග ආදිය ගැන කතා කරන්නට තිබුණේ. ඒ වෙනුවටයි ආයුර්වේද සූත්‍ර කමිටුවක් පස්සේ හදාගත්තේ. සූත්‍ර කමිටුව පනතෙන් එන නීතිරීති, රෙගුලාසි, නිර්ණායක අනුව නෙවෙයි කටයුතු කරන්නේ. එහෙත්, එය එදා ඉඳන් අද දක්වා කටයුතු කරනවා.

 

ක්‍රමවේදයක් නැතිකම

නීතියක් නැතිකමින්, නිසි ක්‍රමවේදයක් නැතිකමින් වෙන්නේ ඕනෑ එකක් ආයුර්වේද ඖෂධයක් යැයි කියන්නට ඉඩක් ලැබීම. යම් ඖෂධයකට අනුමැතිය ලබාදීම කියන්නේ ලෙහෙසි පහසු කටයුත්තක් නොවෙයි. මිනිසුන් ඕනෑ මුදලක් වියදම් කොට ඖෂධ මිලදී ගන්න ලෑස්තියි. අනෙක ඖෂධ ලබාදෙන්නේ රෝගීන්ට. ලෝක සෞඛ්‍ය සංවිධානයේ 2019 වාර්තාව අනුව වසරකට ලංකාවේ අලෙවි කරන ආයුර්වේද ඖෂධවල වටිනාකම රුපියල් කෝටි 9349ක් පමණ. (එම වාර්තාවේ මිල ගණන් සඳහන් වන්නේ ඩොලර් මිලියනවලින්.) කෙසේවෙතත් ආයුර්වේද ඖෂධ කර්මාන්තය යනු අතිදැවැන්ත වටිනාකමක් පවතින කර්මාන්තයක් බව අමුතුවෙන් කියන්න ඕනෑ නැහැ.

 

ජාත්‍යන්තර ප්‍රමිතිය

අපේ ඖෂධ නියාමනය කරන්නට නිසි ක්‍රමවේදයක් නැති බව කීම, දේශද්‍රෝහී වැඩක් නෙවෙයි. මේ ඖෂධ වර්ග හෑල්ලු කරන්නට කියන කතාවක් නෙවෙයි. ඇතැම් දේශීය ඖෂධ වර්ග ඉතා ප්‍රතිඵලදායී බව අප විශ්වාස කරනවා. ඒ නිසාම තමයි ඒවා අනුමත කරන්නට නිසි ක්‍රමවේදයක් ඕනෑ වෙන්නේ.

හොඳ ක්‍රමවේදයක් තිබුණොත්, නරක ඖෂධ ප්‍රතික්ෂේප වේවි. හොඳ ඖෂධ ඉතිරි වේවි. ඒ වගේම ජාත්‍යන්තර මට්ටමෙන් පිළිගත් ඖෂධයක් තිබුණොත් ලොව වෙනත් රටවලින් පවා පිළිගැනීමට ලක් වේවි. අපේ දේවල් ජාත්‍යන්තරයට ගෙනියන්න නම්, ඔවුන්ට පිළිගත හැකි විධිමත් ක්‍රමවේදයක් ඇති කළ යුතුයි.

ලෝක සෞඛ්‍ය සංවිධානය ලෝකයේ තියෙන හැම වෛද්‍ය ක්‍රමයක් ගැනම නිර්දේශ සපයනවා. ඔවුන් සාම්ප්‍රදායික වෛද්‍ය ක්‍රම පිළිබඳ 2014-2023 දස අවුරුදු සැලැස්මක් හඳුන්වාදුන්නා. එහිදී සාම්ප්‍රදායික වෛද්‍ය ක්‍රම සහ ඒ ඒ රටවල දේශීය වෛද්‍ය ක්‍රම ගැන අවධානය යොමු කළා.

එම දස අවුරුදු සැලැස්මේ තියෙන වැදගත් දෙයක් තමයි ආයුර්වේද වෛද්‍ය ක්‍රම පිළිබඳ නියාමන නීති සකස් කළ යුතු බව. ඒ ඖෂධවලට අනුමැතිය දීම, නියාමනය කිරීම ආදි සියලු කටයුතු ගැන ඒ දස අවුරුදු සැලැස්මේ සඳහන්. විද්‍යාත්මක ප්‍රමිතියකට අනුව සාම්ප්‍රදායික වෛද්‍ය ක්‍රම සකස් කරන්නයි ඔවුන් එම සැලැස්ම හැදුවේ. දැනට ලෝක සෞඛ්‍ය සංවිධානයේ රටවල් 197ක් තියෙනවා. සෑහෙන සංඛ්‍යාවක් එවැනි නීති හදලා ඉවරයි. ශ්‍රී ලංකාව පසුපසින්.

සාම්ප්‍රදායික වෛද්‍ය ක්‍රම තිබෙන්නේ, ඒවා ගැන ආඩම්බර වන්නේ අපේ රටේ අය පමණක් නෙවෙයි. ලෝකයේ හැම රටකම පාහේ එවැනි වෛද්‍ය ක්‍රම තියෙනවා. එම වෛද්‍ය ක්‍රම ගෝලීය මට්ටමෙන් ශ්‍රේණිගත කරන විට, ඔවුන් පරීක්ෂා කරන්නේ ඒ ඒ රටවල වෛද්‍ය ක්‍රම නියාමනය වන ආකාරය ප්‍රමිතියෙන් යුක්තද කියා. ලෝක සෞඛ්‍ය සංවිධානයේ සමීක්ෂණ අනුව අපේ දේශීය වෛද්‍ය ක්‍රම අපේ කලාපයේ පවා පහළම ශ්‍රේණිගත කිරීමක ඉන්නවා.

ඒ අනුව මේ ආණ්ඩුව සැබෑ දේශප්‍රේමී ආණ්ඩුවක් නම් කරන්න ඕනෑ අපේ රටේ සාම්ප්‍රදායික වෛද්‍ය ක්‍රම ලෝකයට ගෙනියන්නට කටයුතු කිරීම. ලෝකය ඉදිරියේ විහිළුවක් වීම නොවෙයි.

කොවිඞ් පැණියට විශාල මාධ්‍ය අවධානයක් යොමු වූ නිසාත්, එය දේශපාලන ප්‍රශ්නයක් නිසාත් ඒ ගැන අප ගැඹුරට කතා කළ බව ඇත්ත. බොහෝ කරුණු හෙළි වූ බවත් ඇත්ත. තවත් පැණි වර්ග ඕනෑ තරම් නිසි ක්‍රමවේදයක් නැතිව අනුමැතියට ලක් වෙලා ඇති.■

කොම්පඤ්ඤ වීදියේ හමුදා ඉඩම චීනයට!

0

■ ප්‍රියන්ජිත් ආලෝකබණ්ඩාර

කොළඹ කොම්පඤ්ඤවීදියේ සිටි ලීග් ක්‍රීඩාංගනය ආසන්නයේ  බේරේ වැව අසල ඇති ශ්‍රී ලංකා යුද හමුදා විදුලි හා යාන්ත්‍රික ඉංජිනේරු දෙපාර්තමේන්තු ඉඩම චීන සමාගමකට ලබාදීම සඳහා කටයුතු සිදුවෙමින් පවතින බව හමුදා ආරංචි මාර්ග ප්‍රකාශ කරයි.

එහි ප්‍රථම පියවරක් ලෙස එහි තිබූ කර්මාන්ත ශාලාව කොස්ගම සාලාව ප්‍රදේශයේ දෙසැම්බර් 12 වැනිදා ස්ථාපිත කර ඇති අතර ඒ සඳහා පැවති උත්සවයේ ප්‍රධාන ආරාධිතයා ලෙස යුද හමුදාපති ශවේන්ද්‍ර සිල්වා සහභාගිවී තිබේ. එම දෙපාර්තමේන්තුවට  අයත් ප්‍රධානම කටයුත්ත සිදුකළ කර්මාන්ත ශාලාව සාලාවට ගෙන යෑමෙන් පසු රෙජිමේන්තු මූලස්ථානය පමණක් දැනට එම ස්ථානයේ පවතින අතර එයද ඉදිරියේදී වෙනත් ස්ථානයකට ගෙනයෑමට නියමිත බව හමුදා ආරංචි මාර්ග වැඩිදුරටත් ප්‍රකාශ කරයි.

යුද හමුදා වාහන අලුත්වැඩියාව හා යුද වාහන අලුතින් නිර්මාණය කිරීම විදුලි හා යාන්ත්‍රික ඉංජිනේරු කර්මාන්ත ශාලාවේ සිදුකර ඇත. දෙසැම්බර් 12 වැනිදා සාලාවේ පැවති උත්සවයේදී එම කර්මාන්ත ශාලාවේ නිපදවූ යුද වාහන එක්සත් ජාතීන්ගේ හමුදාව පවා මිලදී ගෙන ඇති බව යුද හමුදාපතිවරයා සිය කතාවේදී ප්‍රකාශ කර ඇත.

මේ සම්බන්ධයෙන් කළ විිමසීමකදී විදුලි හා යාන්ත්‍රික ඉංජිනේරු කර්මාන්ත ශාලාව සාලාවට ගෙන ගිය බව පිළිගත් හමුදා මාධ්‍ය ප්‍රකාශක බි්‍රගේඩියර් චන්දන වික්‍රමසිංහ වැඩිදුරටත් පැවසුවේ එම ඉඩමට සිදුවන්නේ කුමක්දැයි තමා නොදන්නා බවය.■

අධිචෝදනාලාභී පාලිත ප්‍රනාන්දු අමාත්‍යාංශ ලේකම් ධුරයට

0

ඇවන්ගාඞ් පාවෙන අවි ගබඩා ව්‍යාපෘතිය සම්බන්ධයෙන් කොළඹ ත්‍රිපුද්ගල මහාධිකරණය හමුවේ විභාග වන නඩුවක අධිචෝදනා ලබා සිටින විශ්‍රාමික මේජර් ජෙනරාල් පාලිත ප්‍රනාන්දු රාජ්‍ය අමාත්‍යාංශ ලේකම්වරයකු ලෙස ජනාධිපතිවරයා පත්කර තිබේ.

දෙසැම්බර් 11 දින සහිත අංක 2205/15 දරන රාජ්‍ය අමාත්‍යාංශ ලේකම්වරුන් පත්කිරීමේ අතිවිශේෂ ගැසට් පත්‍රය යටතේ ජනාධිපතිවරයා මෙම පත්කිරීම ප්‍රකාශ කර ඇති අතර එම පත්වීම නොවැම්බර් 25 දින සිට ක්‍රියාත්මක වන බව නිවේදනය කර ඇත.  වනජීවි රැකවරණ, අලිවැට හා අගල් ඉදිකිරීම ඇතුළු ආරක්ෂිත වැඩපිළිවෙළ හා කැළෑ නැවත වගා කිරීමේ හා වන සම්පත් සංවර්ධන රාජ්‍ය අමාත්‍යාංශයේ ලේකම්වරයා ලෙස මේජර් ජෙනරාල් පාලිත ප්‍රනාන්දු පත්කර තිබේ.

ඇවන්ගාඞ් සමාගමට පාවෙන අවි ගබඩාවක් පවත්වාගෙන යෑමට අවසර ලබාදීම සඳහා රුපියල් මිලියන 35.5ක මුදලක් අල්ලස් වශයෙන් ලබා ගැනීම හා ලබාදීම යන චෝදනා පාලිත ප්‍රනාන්දු හා නිශ්ශංක සේනාධිපතිට එල්ලවී තිබේ.

මීට අදාල කොළඹ ත්‍රිපුද්ගල මහාධිකරණ නඩුව විභාගයට ගැනීම නැවැත්වීම සඳහා අභියාචනාධිකරණය පසුගිය ජුලි 31 වැනිදා තහනම් නියෝගයක් ලබාදුන්නේය.

පාලිත ප්‍රනාන්දු මහතා ජනාධිපති ගෝඨාභය රාජපක්ෂගේ හමුදා පුහුණු කාණ්ඩ සගයෙක් වන අතර මේ වනවිට ශ්‍රී ලංකා මලල ක්‍රීඩා සංගමයේ සභාපතිවරයාද වේ.■

ශ්‍රීලනිපය තනිව ඉල්ලන්න කතා

0

■ අනුරංග ජයසිංහ

ඉදිරි පළාත් සභා මැතිවරණයේදී තනිව ඉදිරිපත්වීම පිළිබඳ ශ්‍රී ලංකා නිදහස් පක්ෂය සලකා බලමින් සිටින බව එම පක්ෂයේ ජ්‍යෙෂ්ඨ උප සභාපතිවරයෙකු අප සමඟ පැවසීය.

පසුගිය මැතිවරණවලදී ශ්‍රී ලංකා පොදුජන පෙරමුණ සමඟ එක්ව තරග කිරීමෙන් ශ්‍රී ලංකාවට කිසිදු වාසියක් අත් නොවූ බවත්, දිගින් දිගටම කුඩම්මාගේ සැලකිලිවලට මුහුණදෙන්නට සිදු වූ බවත් ඔහු පෙන්වාදුන්නේය.

එම නිසා පාක්ෂිකයන් බහුතරයකගේ අදහස ශ්‍රීලනිපය තනිව පළාත් සභා මැතිවරණයට ඉදිරිපත්වීම බවත්, ශ්‍රී ලංකා පොදුජන පෙරමුණ, සමගි ජන බලවේගය, එක්සත් ජාතික පක්ෂය, ජනතා විමුක්ති පෙරමුණ  පක්ෂ ගණනාවක් එම මැතිවරණයට තනි තනිව තරග කරන නිසා ශ්‍රීලනිපයද තනිව තරග කළ යුතු බවත් ඔහු කීය. මීට පෙර පළාත් පාලන මැතිවරණයේදී තනිව ඉදිරිපත් වූ ප්‍රදේශවලින් සීයට 15ක පමණ ඡන්ද ප්‍රතිශතයක් ශ්‍රීලනිපය ලබාගත් නිසා, තනිව තරග කළහොත් පළාත් සභා මන්ත්‍රීධුර කිහිපයක් දිනාගෙන තෙවැනි ස්ථානයට පත්වීමේ හැකියාව පවතින බව ඔහු පෙන්වාදුන්නේය.■

සජබට 19දා තීරණාත්මකයි

සමගි ජන බලවේගයේ නව පක්ෂ ව්‍යවස්ථාව සම්මත කරගැනීම සඳහා දෙසැම්බර් 19 වැනිදා එම පක්ෂයේ විධායක සභාව රැස්වීමට නියමිත බව එම පක්ෂයේ ලේකම් රංජිත් මද්දුමබණ්ඩාර පැවසීය.

එදින පක්ෂයේ නව ව්‍යවස්ථාව පිළිබඳ තීරණාත්මක තීන්දු එදින ගැනීමට නියමිත බව අනිද්දා සමඟ අදහස් දැක් වූ සමගි ජන බලවේගයේ නායකයෙකු පැවසීය. එහිදී පක්ෂ ව්‍යවස්ථාව සමගි ජන බලවේගයේ නායකයාට වාසිදායක ලෙස සම්මත කරගන්නවාද, ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය රැකෙන ආකාරයට සම්මත කරගන්නවාද යන්න පිළිබඳ සංවාදයක් පවතින බව වාර්තා වේ.

නීතිඥ පිරිසක් කෙටුම්පත් කොට, බහුතර නායකයන් පිරිසකගේ එකඟතාව ලබා ඇති සමගි ජන බලවේගයේ පක්ෂ ව්‍යවස්ථාව අනුව පක්ෂ නායකයා වාර්ෂිකව ඡන්දයෙන් තේරී පත් විය යුතුය. පක්ෂයේ විධායක සභාව බලවත්ම ආයතනය

වන අතර, එම සභාව තෝරා පත් කරගැනීම නායකයාගේ අභිමතය අනුව නොව, පක්ෂයේ අනෙකුත් ආයතනවල බහුතර කැමැත්ත මත සිදු වේ.

කෙසේ වෙතත් සමගි ජන බලවේගයේ නායක සජිත් ප්‍රේමදාස සහ ඔහුට හිතවත් පිරිසක් එම කෙටුම්පතට කැමැත්තක් නොදක්වන බව අනිද්දා සමඟ අදහස් දැක් වූ සමගි ජන බලවේගයේ නායකයන් කිහිපදෙනෙකු පැවසීය. මීට පෙර සජිත් ප්‍රේමදාස මහතා පක්ෂයට ව්‍යවස්ථා කෙටුම්පතක් ඉදිරිපත් කළ බවත්, එම කෙටුම්පත අනුව නායකයා ඉතා බලවත් වන බවත් ඔවුන් පැවසීය.

එහෙත් සමගි ජන බලවේගයේ නායකයන් පිරිසක් සහ ජාතික හෙළ උරුමයේ පිරිසක් එම යෝජනාවට අකමැති වූ බවත්, නායකයාට තනි බලයක් නොලැබෙන ආකාරයේ ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී පක්ෂ ව්‍යවස්ථාවක් යෝජනා කළ බවත් එම නායකයෝ කීහ. නව කෙටුම්පත ඉදිරිපත් කර ඇත්තේ ඒ අනුවය.■

තිරිංග නැතිව යන පාලනයක්

0

මහජන උපයෝගිතා කොමිෂන් සභාව අහෝසි කිරීමට ආණ්ඩුව ගත් තීරණය, ජනාධිපතිවරයාගේ තනි වුවමනාව මත කරන ලද්දක් බව පැහැදිලි ය. ජනාධිපති ලේකම්වරයා, කොමිෂන් සභාව අහෝසි යැ’යි ලිපිය ලියන්නේ ජනාධිපතිවරයාගේ නියමය අනුව මිස ඔහුගේ තනි තීරණයට නොවේ.

කොමිෂන් සභාව අහෝසි කිරීම ගැන, එහි විෂය පථය අයත් වන තමා ද නොදන්නා බව ඩලස් අලහප්පෙරුම ඇමතිවරයා ද කියා තිබේ. සභාව අහෝසිය ගැන ආරංචි වුණු පසුව, වාසුදේව නානායක්කාර වැනි ඇතැම් ඇමතිවරුන්, ඒ ගැන විරෝධය පා අගමැතිවරයාට ලියුම් ලියූ නමුත්, මේ වන තෙක් ඒවායින් කිසි ම ප්‍රතිඵලයක් ලැබී නැත. ලැබෙන්නට ඉඩක් තිබෙන බවක් ද නොපෙනේ. කොමිෂන් සභාව දිගට ම පවත්වා ගෙන යන බවට අගමැතිවරයාගෙන් ද කිසිම සහතිකයක් ලැබී නැත. අගමැතිවරයා ද මේ කාරණයේ දී බෙලහීන බව පෙනේ. ‘ආණ්ඩුවක් හැටියට තනි තීරණ ගන්නට තමන්ට බැරි යැ’යි අගමැතිවරයා නොයෙක් අවස්ථාවල දී කියා තිබේ. එහෙත්, ඒ ආණ්ඩුවේ නායකයා වන ඔහුගේ බාල සහෝදරයා, කැමති ම, තනි තීරණ ගන්නට ය. මෙතෙක් ඔහු ගෙන ඇත්තේ ද තනි තීරණ ම මිස සාමූහික තීරණ නොවේ.

උපයෝගිතා කොමිෂන් සභාව පිළිබඳ තීරණය ආපස්සට හරවන්නට අගමැතිවරයා මැදිහත් වනවා කෙසේ වෙතත්, මේ වන විට කොමිෂන් සභාවේ සාමාජිකයන් ද ඉල්ලා අස් වීමෙන් පෙනී යන්නේ, කොමිසම ගැන අන් කිසිවකුගේ ඉල්ලීම්, බලපෑම් හෝ කැමැත්තක් නොව, ජනාධිපතිවරයාගේ කැමැත්ත හා වුවමනාව පමණක් බලපවත්වන බව ය.

ජනාධිපතිවරයා යන ගමනේ හැටියට මේවා පොඩි පොඩි දේවල් ය. ඔහු නීතියට ඉහළින් ඔසොවා තබා, තනි අධිකාරවාදී පාලකයකු හැටියට රජකමට පත් කිරීමට ගෙනා 20වැනි ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථා සංශෝධනයට ඡන්දය දුන් වාසුදේව නානායක්කාර වැනි ඇමතිවරුන් දැන් කුඩා කුඩා අවුල් ගැන විස්සෝප වීම තේරුමක් නැති දෙයකි. 20 සංශෝධනයට අත එසවීමෙන් ඔවුන් කෙළේ, මේ තනි මතයට වැඩ කරන අධිකාරවාදී පාලනයට ඉස්තාලයේ දොර හැර දීම ය. දැන් ප්‍රචණ්ඩ අශ්වයා ගමන් කරමින් සිටියි. මේ ආරම්භ වුණා පමණ ය.

තමාට හැට නව ලක්‍ෂයක ජනතාවක් රට හදන්නට ඡන්දය දුන්නා යැ’යි ද, තමාගෙන් ඒ සේවය රටට ලබා දීමට 19වැනි ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථා සංශෝධනය බාධාවක් යැ’යි ද කියමින් ගෝඨාභය රාජපක්‍ෂ මහතා, 20 සංශෝධනය හරහා ඒක-අධිපති බලයක් එකතු කර ගත්තේ ය. එහි දී ද වාසුදේව නානායක්කාර වැනි ඇමතිවරුන් යම් විරෝධතා නැගූ නමුත්, ඒවා වුව ද 20හි අධිකාරවාදී හරය ප්‍රශ්න කරන විරෝධතා නොවේ. 20හි හරය වුණේ, ජනාධිපති ධුරයේ විශාල තනි බලයට සීමා හා අධීක්‍ෂණ පනවන සියලු ම සංවරණ හා තුලනයන් ඉවත් කිරීමයි. ජනාධිපතිවරයාගේ ක්‍රියාවක් සම්බන්ධයෙන් මූලික අයිතිවාසිකම් නඩුවක් වත් පැවරීමට බැරි ය යනුවෙන් 20හි තිබුණු අඩංගුව වත් වෙනස් කරන්නට හැකි වුණේ ශ්‍රේෂ්ඨාධිකරණයේ මැදිහත් වීම නිසා ය.

ජනාධිපතිවරයා සිතන්නේ, රට වෙනුවෙන් දෛවය තමන්ට භාර දී ඇති මෙහෙවර ඉටු කරන්නට කිසිම බාධාවක් නොතිබිය යුතු බව ය. ඒ නිසා, ඔහු ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථා සභාව විනාශ කොට, පාර්ලිමේන්තු සභාව නමැති තමාගේ අතේ නැටවෙන රූකඩයක් නිර්මාණය කළේ ය. ඒ හරහා ස්වාධීන කොමිෂන් සභා සම්පූර්ණයෙන් ම පාහේ තමාගේ යටතට ගත්තේ ය. අධිකරණයට විනිසුරු පත් කිරීම් තමාගේ තනි කැමැත්තට කරන තත්ත්වයක් ඇති කෙළේ ය. කොමිෂන් සභාවලට සාමාජිකයන් පත් කිරීමේ දී ඒ කොමිෂන් සභාවල අරමුණට පරස්පර අදහස් හෝ භාවිතාවක් ඇති පුද්ගලයන් පත් කිරීමෙන්, ඒවා තවදුරටත් මරණය පැත්තට ගමන් කරවිය. අල්ලස් කොමිසමට ඊවා වනසුන්දරත්, මානව හිමිකම් කොමිසමට ජගත් බාලසූරියත්, අතුරුදහන්වූවන්ගේ කාර්යාලයට උපාලි අබේරත්නත් පත් කිරීමෙන් ඒ බව පැහැදිලි වේ.

මහජන උපයෝගිතා කොමිෂන් සභාව විදුලි බලය සම්බන්ධයෙන් ද ඉටු කළේ පෙර පැවැති ස්වාධීන කොමිෂන් සභා මෙන් ම අධීක්‍ෂණ කාර්යභාරයකි. විවාද රහිත ව සියල්ලෝ එය පිළිගනිති. ජනාධිපතිවරයාට ඒවා රුස්සන්නේ නැති නිසා, දැන් කොමිසමට මරණය අත්කර දී තිබේ. ආණ්ඩුවේ කිසිවකුට ඊට විරුද්ධ වන්නට ශක්තියක් නැත.

හැම දෙයින් ම අසමත් බව පෙන්වමින් සිටින ජනාධිපතිතුමා, සමත් බව පෙන්වන එක ම දේ නම්, බලය පොදි බැඳ ගැනීමයි.■