මහජන උපයෝගිතා කොමිෂන් සභාව අහෝසි කිරීමට ආණ්ඩුව ගත් තීරණය, ජනාධිපතිවරයාගේ තනි වුවමනාව මත කරන ලද්දක් බව පැහැදිලි ය. ජනාධිපති ලේකම්වරයා, කොමිෂන් සභාව අහෝසි යැ’යි ලිපිය ලියන්නේ ජනාධිපතිවරයාගේ නියමය අනුව මිස ඔහුගේ තනි තීරණයට නොවේ.
කොමිෂන් සභාව අහෝසි කිරීම ගැන, එහි විෂය පථය අයත් වන තමා ද නොදන්නා බව ඩලස් අලහප්පෙරුම ඇමතිවරයා ද කියා තිබේ. සභාව අහෝසිය ගැන ආරංචි වුණු පසුව, වාසුදේව නානායක්කාර වැනි ඇතැම් ඇමතිවරුන්, ඒ ගැන විරෝධය පා අගමැතිවරයාට ලියුම් ලියූ නමුත්, මේ වන තෙක් ඒවායින් කිසි ම ප්‍රතිඵලයක් ලැබී නැත. ලැබෙන්නට ඉඩක් තිබෙන බවක් ද නොපෙනේ. කොමිෂන් සභාව දිගට ම පවත්වා ගෙන යන බවට අගමැතිවරයාගෙන් ද කිසිම සහතිකයක් ලැබී නැත. අගමැතිවරයා ද මේ කාරණයේ දී බෙලහීන බව පෙනේ. ‘ආණ්ඩුවක් හැටියට තනි තීරණ ගන්නට තමන්ට බැරි යැ’යි අගමැතිවරයා නොයෙක් අවස්ථාවල දී කියා තිබේ. එහෙත්, ඒ ආණ්ඩුවේ නායකයා වන ඔහුගේ බාල සහෝදරයා, කැමති ම, තනි තීරණ ගන්නට ය. මෙතෙක් ඔහු ගෙන ඇත්තේ ද තනි තීරණ ම මිස සාමූහික තීරණ නොවේ.
උපයෝගිතා කොමිෂන් සභාව පිළිබඳ තීරණය ආපස්සට හරවන්නට අගමැතිවරයා මැදිහත් වනවා කෙසේ වෙතත්, මේ වන විට කොමිෂන් සභාවේ සාමාජිකයන් ද ඉල්ලා අස් වීමෙන් පෙනී යන්නේ, කොමිසම ගැන අන් කිසිවකුගේ ඉල්ලීම්, බලපෑම් හෝ කැමැත්තක් නොව, ජනාධිපතිවරයාගේ කැමැත්ත හා වුවමනාව පමණක් බලපවත්වන බව ය.
ජනාධිපතිවරයා යන ගමනේ හැටියට මේවා පොඩි පොඩි දේවල් ය. ඔහු නීතියට ඉහළින් ඔසොවා තබා, තනි අධිකාරවාදී පාලකයකු හැටියට රජකමට පත් කිරීමට ගෙනා 20වැනි ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථා සංශෝධනයට ඡන්දය දුන් වාසුදේව නානායක්කාර වැනි ඇමතිවරුන් දැන් කුඩා කුඩා අවුල් ගැන විස්සෝප වීම තේරුමක් නැති දෙයකි. 20 සංශෝධනයට අත එසවීමෙන් ඔවුන් කෙළේ, මේ තනි මතයට වැඩ කරන අධිකාරවාදී පාලනයට ඉස්තාලයේ දොර හැර දීම ය. දැන් ප්‍රචණ්ඩ අශ්වයා ගමන් කරමින් සිටියි. මේ ආරම්භ වුණා පමණ ය.
තමාට හැට නව ලක්‍ෂයක ජනතාවක් රට හදන්නට ඡන්දය දුන්නා යැ’යි ද, තමාගෙන් ඒ සේවය රටට ලබා දීමට 19වැනි ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථා සංශෝධනය බාධාවක් යැ’යි ද කියමින් ගෝඨාභය රාජපක්ෂ මහතා, 20 සංශෝධනය හරහා ඒක-අධිපති බලයක් එකතු කර ගත්තේ ය. එහි දී ද වාසුදේව නානායක්කාර වැනි ඇමතිවරුන් යම් විරෝධතා නැගූ නමුත්, ඒවා වුව ද 20හි අධිකාරවාදී හරය ප්‍රශ්න කරන විරෝධතා නොවේ. 20හි හරය වුණේ, ජනාධිපති ධුරයේ විශාල තනි බලයට සීමා හා අධීක්‍ෂණ පනවන සියලු ම සංවරණ හා තුලනයන් ඉවත් කිරීමයි. ජනාධිපතිවරයාගේ ක්‍රියාවක් සම්බන්ධයෙන් මූලික අයිතිවාසිකම් නඩුවක් වත් පැවරීමට බැරි ය යනුවෙන් 20හි තිබුණු අඩංගුව වත් වෙනස් කරන්නට හැකි වුණේ ශ්‍රේෂ්ඨාධිකරණයේ මැදිහත් වීම නිසා ය.
ජනාධිපතිවරයා සිතන්නේ, රට වෙනුවෙන් දෛවය තමන්ට භාර දී ඇති මෙහෙවර ඉටු කරන්නට කිසිම බාධාවක් නොතිබිය යුතු බව ය. ඒ නිසා, ඔහු ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථා සභාව විනාශ කොට, පාර්ලිමේන්තු සභාව නමැති තමාගේ අතේ නැටවෙන රූකඩයක් නිර්මාණය කළේ ය. ඒ හරහා ස්වාධීන කොමිෂන් සභා සම්පූර්ණයෙන් ම පාහේ තමාගේ යටතට ගත්තේ ය. අධිකරණයට විනිසුරු පත් කිරීම් තමාගේ තනි කැමැත්තට කරන තත්ත්වයක් ඇති කෙළේ ය. කොමිෂන් සභාවලට සාමාජිකයන් පත් කිරීමේ දී ඒ කොමිෂන් සභාවල අරමුණට පරස්පර අදහස් හෝ භාවිතාවක් ඇති පුද්ගලයන් පත් කිරීමෙන්, ඒවා තවදුරටත් මරණය පැත්තට ගමන් කරවිය. අල්ලස් කොමිසමට ඊවා වනසුන්දරත්, මානව හිමිකම් කොමිසමට ජගත් බාලසූරියත්, අතුරුදහන්වූවන්ගේ කාර්යාලයට උපාලි අබේරත්නත් පත් කිරීමෙන් ඒ බව පැහැදිලි වේ.
මහජන උපයෝගිතා කොමිෂන් සභාව විදුලි බලය සම්බන්ධයෙන් ද ඉටු කළේ පෙර පැවැති ස්වාධීන කොමිෂන් සභා මෙන් ම අධීක්‍ෂණ කාර්යභාරයකි. විවාද රහිත ව සියල්ලෝ එය පිළිගනිති. ජනාධිපතිවරයාට ඒවා රුස්සන්නේ නැති නිසා, දැන් කොමිසමට මරණය අත්කර දී තිබේ. ආණ්ඩුවේ කිසිවකුට ඊට විරුද්ධ වන්නට ශක්තියක් නැත.
හැම දෙයින් ම අසමත් බව පෙන්වමින් සිටින ජනාධිපතිතුමා, සමත් බව පෙන්වන එක ම දේ නම්, බලය පොදි බැඳ ගැනීමයි.■
