• අදඅපි පත්වෙලා තියෙන තත්ත්වය ඉතාම බිහිසුණු තත්ත්වයක්, මේ රටේ නායකයා වෙලා ඉන්නේ දේශපාලනය නොදන්න කෙනෙක්.

2010 ජනවාරි 24 වෙනිදා කියන්නේ ප්‍රගීත් එක්නැළිගොඩ කියන මාධ්‍යවේදියා, සමාජ ක්‍රියාකාරිකයා පැහැරගෙන ගොස් අතුරුදන් කරලා දාපු දවස. මේ අවුරුද්දේ ජනවාරි 24 වැනිදාට ප්‍රගීත්ගේ ජීවත්වීමේ අයිතිය පැහැරගෙන අවුරුදු 11ක් වෙනවා. පසුගිය යහපාලනය අවධියේ ප්‍රගීත්ට මොකද්ද වුණේ කියන දේ සොයා ගැනීම සඳහා අපරාධ පරීක්ෂණ දෙපාර්තමේන්තුව විමර්ශනයක් කළා. එම විමර්ශනයට අදාළව ප්‍රගීත්ට මොකද්ද වුණේ කියන ගැටලුවට, එම උභතෝකෝටිකයට පිළිතුරු ලැබුණා. එහෙත් තවමත් ප්‍රගීත් එක්නැළිගොඩ කියන පුරවැසියාට යුක්තිය ඉටුවෙයි කියන එක පෙනෙන තෙක් මානයකවත් නැහැ. ප්‍රගීත් අතුරුදන් කරලා අවුරුදු 11ක් වුණත් ප්‍රගීත් නාමය ජීවග්‍රහයෙන් මේ සමාජය මත පවත්වාගෙන යන්නට ඇය තවමත් ශක්තිමත්! ඇය තවමත් ප්‍රගීත් වෙනුවෙන් සටනේ සිටින්නී, ප්‍රගීත් අතුරුදන් කරලා අවුරුදු 11ක් ගතවෙන්න ඔන්න මෙන්න තියලා මම ඇය මුණ ගැහුණා. ඇය ප්‍රගීත්ගේ බිරිඳ සන්ධ්‍යා එක්නැළිගොඩ.

ප්‍රගීත් වෙනුවෙන් කළ අරගලය තුළින් ඔබේ අරමුණ ඉටු වුණාද ?
බොහෝ දෙනෙක් දන්නවා මම මේ ගමන තුළ කොතරම් අපහස වින්දාද කියලා. මේ රටේ යම් ගැහැණියක් ඉතාම නරක විදිහට අපහාසයට ලක් වුණා නම්, ඒ ගැහැණිය මම තමයි. මගේ මේ අරගලයේ ප්‍රධාන අරමුණු තුනක් තියෙනවා. එකක් මේ රටේ අධිකරණ ක්‍රමවේදය. අධිකරණය කොහොමද මට සහය කරගන්නේ කියන එක. අනිත් එක, මම මේ රටේ පොදු අරගලයේ කොටස්කාරයෙක් විය යුතුයි කියන එක. තුන්වැනි කාරණය මම පැහැදිලිව දැනගෙන හිටියා මේ රටේ භූමිය තුළ මොනවා හරි කරන්න නම් අන්තර්ජාතික වශයෙන් සහයෝගය අත්‍යවශ්‍යම වෙනවා කියලා. කොහොමද මේක ජාත්‍යන්තර තලයේ අරගලයක් බවට පත් කරන්නේ, කියන කරුණෙදි මම හිතන්නේ මං කරපු වැඩ කොටස වගේම මට සහය වෙච්ච අනිත් අයගෙ කාර්යභාරයත් අගය කරනවා. මොකද ඒකත් මේ ගමනට රුකුලක් වුණා.
මේ අරගලය තුලින් මම බලාපොරොත්තු වෙච්ච දේ නම් 100% ඉටු වුණේ නැහැ. හැබැයි අපි 2015 පස්සේ සිද්ධ වෙච්ච දේවල් පිළිබඳ යථාර්ථවාදීව බැලිය යුතු වෙනවා. ඒක තමා මගේ කියවීම. ඒ තුළ නඩුවක් ගොනු වීම වෙනකන් ආපු ගමන ප්‍රමාණවත් කියන එකයි මගේ හැඟීම. ප්‍රමාණවත් කියන්නේ මොකද ඒකෙදි අපරාධකරුවන්ට දඬුවම් දීම සිද්ධවේවි කියන ඉලක්කය තිබුනත්, අපි දැනගත යුතු වෙනවා මේ අපරාධවලට සම්බන්ධ කරගෙන තියෙන පුද්ගලයින් මේ රටේ දේශපාලනඥයින්ට අවශ්‍ය පුද්ගලයින්. ඒ දේශපාලන බලපෑම් මත අපිට ලැබුණු දෙය තමයි මේ. මම කැමතියි මේ අපරාධකරුවන්ට දඬුවම් දීලා නඩුව අවසන් කරන තැන දක්වා ගියා නම්. ඒක තමා ඉලක්කය වුණේ.
අපරාධ පරීක්ෂණ දෙපාර්තමේන්තුවට, නීතිපති දෙපාර්තමේන්තුවට මේ ගමන යන්න සිද්ධ වුණේ බලපෑම් එක්ක. ඊළඟට හමුදාව කියන සාධකය මේවා එක්ක තමයි මේ පරීක්ෂණ ඉස්සරහට ගියේ. මේ අපරාධවලට සම්බන්ධ පුද්ගලයන් අත්අඩංගුවට ගත්තට පස්සේ එවකට හිටපු ජනාධිපතිවරයා ප්‍රසිද්ධියේ කියනවා මේ අපරාධ වලට සම්බන්ධ රණවිරුවන් සිරගත කරගෙන ඉන්නවා කියලා. රටේ නීතියට පිටින් මිනිහෙක් පැහැරගෙන ගිහිල්ලා මරලා එයාගෙ සිරුරත් අතුරුදහන් කරපු පුද්ගලයෙක් කොහොමද රණවිරුවෙක් වෙන්නේ? ඒ අයගේ රාජකාරිය නෙමෙයි ඒ. සමහර විට ඔබට කියන්න පුළුවන් මේ අයට කවුරුහරි දීපු නියෝගයක් තමා මේ කළේ කියලා. මම පැහැදිලිවම දන්නවා ඔීනෑම පුද්ගලයකුට ඉහළින් එන නියෝග එම පුද්ගලයා ක්‍රියාත්මක කරන්නේ අර ඉහළ පුද්ගලයාගේ බලය තමන්ට ආරෝපණය කරගෙන. එතකොට ඒ පුද්ගලයින් කිසිසේත්ම අහිංසකයින් නෙමෙයි. ඒ නිසා තමයි මේ සියලුම අපරාධ කරපු පුද්ගලයින්ට දඬුවම් ලැබිය යුතුයි කියන තැන මම ඉන්නෙ.

මට හිතෙනවා ප්‍රගීත් ගේ අතුරුදන් වීම පිළිබඳ පරීක්ෂණ තවත් ඉස්සරහට යන්න තිබුණා කියලා. හමුදාවේ බලපෑම මත සහ ඔවුන් තොරතුරු සැඟවීම මත මෙම පරීක්ෂණ යම් ආකාරයකට අඩාල වෙනවා..
ඒක තමයි ශ්‍රී ලංකාවේ තියෙන විමර්ශනවල ස්වභාවය. යුද හමුදාව කියන්නේ අපරාධ පරීක්ෂණ දෙපාර්තමේන්තුව කියන්නේ මේ රටේ රාජ්‍ය ආයතන. ඉතින් අපරාධයක් සොයා ගැනීම සඳහා අපරාධ පරීක්ෂණ දෙපාර්තමේන්තුව කටයුතු කරනකොට මේ අනිත් කොටස වන යුද හමුදාව මේ අපරාධ විමර්ශනය සඳහා අවශ්‍ය තොරතුරු ලබා දෙන්නේ නැහැ. අසත්‍ය තොරතුරු දෙනවා. ඒ අසත්‍ය තොරතුරු අධිකරණයට ඉදිරිපත් කරනවා. මෙහෙම දේවල් කොහොමද යුද හමුදාවක් කරන්නෙ? මොකද රටක අපරාධයක් සිදුවුණාම ඒ අපරාධය පිළිබඳ සොයන කොට ආණ්ඩුවේම අනික් යාන්ත්‍රණය ඒකට සහාය දෙන්නෙ නැහැ. ඉතින් කොහොමද මේ රටේ පුරවැසියෙකුට යුක්තිය ඉෂ්ට වෙන්නේ?

මේ වන විට මේ සම්බන්ධයෙන් නඩුවක් ගොනු වෙලා තියෙනවා අධිකරණයේ. අනිත් පැත්තෙන් මේ අපරාධ පිළිබඳව විමර්ශනය කරපු නිලධාරීන් අත්අඩංගුවට අරගෙන තිබෙනවා. සමාජයේ ලොකු කතාබහක් ඇතිවෙලා තියෙනවා මෙවැනි පරීක්ෂණ මෙහෙය වූ නිසා යම් දේශපාලන හස්තයක් ක්‍රියාත්මක වුණා කියලා..
අපරාධ පරීක්ෂණ දෙපාර්තමේන්තුවේ හිටපු අධ්‍යක්ෂ ශානි අබේසේකර මහත්මයා සහ අනෙක් නිලධාරීන්ට උරුම වෙලා තියෙන තත්ත්වය ගැන ඉතා ලොකු කම්පනයක මම ඉන්නේ. මොකද අපරාධ පරීක්ෂණ දෙපාර්තමේන්තුවේ නිලධාරීන් විදිහට ඒ අය යුනිෆෝම් එක ගන්නෙ මේ රටේ අපරාධ හොයන්න. අපරාධ කරන පුද්ගලයා තරාතිරම නොබලා හොයා ගැනීමයි මේ රටේ පුරවැසියන් වෙනුවෙන් ඔවුන්ට තියෙන වගකීම. ඒ වගකීම ඉෂ්ට කිරීම හේතුවෙන් ඒ නිලධාරීන්ට හිරගෙදර තපින්න වෙනවා නම්, ඒක මේ රටේ ඛේදවාචකයක්. මම හොඳටම දන්නවා මේ දැන් ඉන්න අපරාධ පරීක්ෂණ දෙපාර්තමේන්තුවේ නිලධාරීන්වත්, මේ අපරාධ පරීක්ෂණවලට සම්බන්ධ නීතිඥවරුන් විසින් බියවද්දා තිබෙනවා. ඒක කරන්නේ මේ සිදුවීම් උදාහරණයට ගනිමින්. ඒකෙන් පැහැදිලි වෙනවා මේ විදිහට මේ නිලධාරීන්ගෙන් පළිගන්නේ අපරාධකාරයෝ කියලා. ඒකයි මම කියන්නේ මේක මේ රටේ ඛේදවාචකයක් කියලා.
දීර්ඝ කාලයක් ඔබ දරුවන් සමග විශාල අරගලයක් ගෙන ගියා නැති වෙච්ච තමන්ගේ සැමියා, තම දරුවන්ගේ පියා වෙනුවෙන්. ඔහුට මොකද වුණේ කියන එක දැන ගන්න. ඒ අරගලයේ දී සමාජය තුළින් විශාල පීඩනයක් ඔබට එල්ලවෙනවා. විශේෂයෙන් කාන්තාවන්ගෙන්.
රාජපක්ෂවාදීන් කියන ජාතිය එක රාමුවක විතරයි හිතන්නෙ. එයින් පිට ඔවුන්ට හිතන්න හැකියාවක් නැහැ. ඔවුන්ගේ ඒ රාමුවට යම් කිසි කෙනෙක් බලපෑමක් කරනවා නම් එයාට පිළිතුරු දෙන්නේ අසභ්‍ය වචනයෙන්. ඊට වඩා මෙවැනි තත්ත්වයක් ඇති වුණොත් ඒ පුද්ගලයා පත්වන තත්ත්වය ගැන හිතන්න ඔවුන්ට චූටි බුද්ධියක් වත් නැහැ. ඒ අය හිතන්නේ කවදාවත් තමන් සමාජයේ එවැනි බලපෑමට ලක්වෙන්නේ නැහැ කියලා. මොකක් හරි දුකක් එයාලට සිදුවෙන්නේ නැහැ කියලා. ඒක නිසා ඒ අය පැහැදිලිවම දන්නෙ අසභ්‍ය වචන කියන්නයි, ඡායාරූප විකෘති කරන්න විතරයි. නමුත් මම හිතන්නේ ඒක මේ පොදු සමාජය නිරූපනය කරන චිත්‍රය නෙමෙයි. රාජපක්ෂවාදීන් විසින් මෙහෙයවන ලද කණ්ඩායම් වල ක්‍රියාකලාපය. ඒ අය සමහරවිට අන්තර්ජාලය තුල ව්‍යාජ අනන්‍යතාවන්ගෙන් පෙනී සිටිනවා. ඒ අයට තමන්ගේ මුහුණවත් පෙන්නන්න බැහැ. මොකද ඒ තරමටවත් ඒ අයට හයිය නැහැ. එච්චරට දුර්වලයෝ.

අපි පහුගිය කාලේ දැක්කා මේ වගේම හේතු මත අරගල කරපු කාන්තාවෝ. හැබැයි ඒ බොහෝ දෙනෙක් අරගල කළේ තමන්ට ඇබැද්දියක් වුණාම විතරයි. නමුත් ඔබ ලංකාවේ තිබුණ අරගලවල සක්‍රීය චරිතයක් වුණා. මොකක්ද මේකට හේතුව?
මගේ අරගලය අර්ථවත් වෙන්නේ මම පොදු අරගලයෙත් කොටස්කාරයෙක් වුනොත් විතරයි. අනෙක මට ලැබෙන අවස්ථාවක් මම පොදු අරගලයකට කැප නොකළොත් මම ආත්මාර්ථකාමී ගැහැනියක් වෙනවා. මට ඒ තැනට වැටෙන්න ඕනෑ නැහැ. මොකද උතුර ද දකුණ ද සිංහල ද දෙමළ ද මුස්ලිම්ද මිනිස්සු අතුරුදහන් වෙච්ච අයට දැනෙන දුක වේදනාව එකයි. මේ හැම කෙනෙක්ගේම ගලායන ලේ එක පාටයි. කඳුළු එකයි. ඉතිං එහෙම නම් මට කොතන හරි මොහොතක් ලැබෙනවා නම් ඒ මොහොත මගේ සැමියා විතරක් නෙවෙයි පොදු අරගලය වෙනුවෙන් මම භාවිතා කරන්න පැකිලෙන්නේ නැහැ.

එළඹෙන 24 වෙනදාට ප්‍රගීත් අතුරුදහන් වෙලා වසර 11 ක් පිරෙනවා. මේ වෙද්දි අපි නැවත වතාවක් වටයක් කැරකිලා හිටපු තැනටම ඇවිදින් නේද?
මම හිතන්නේ අපි 2010 හිටියට වඩා ඉතාම නරක තැනකට තමයි අද ඇවිල්ල තියෙන්නේ. මොකද 2010 දී මේ රටේ විශාල වශයෙන් මිනිසුන් අතුරුදහන් වුණා. මරාදැම්මා. දූෂණ- වංචා සිදුවුණා. මේ සියලු දේවල් තිබ්බත් මහින්ද රාජපක්ෂ දේශපාලනඥයෙක්. දේශපාලනය දන්න නායකයෙක්. ඒ කාලේ මේ රටේ යම් තරමකට ස්වාධීන ආයතන තිබ්බා. ඒ තියෙන පොඩි ඉඩ හරි පාවිච්චි කරලා තමන් ස්වාධීනව කටයුතු කරන්න ඕනෑ කියලා හිතන මිනිසුන් හිටියා. ඉතින් ඒ අයට කිසියම් වූ ශක්තියක් තිබ්බා එකට ගොනු වෙලා වැඩ කරන්න. අද අපි පත්වෙලා තියෙන තත්ත්වය ඉතාම බිහිසුණු තත්ත්වයක්, මේ රටේ නායකයා වෙලා ඉන්නේ දේශපාලනය නොදන්න කෙනෙක්.

පුරවැසියෙක් විදිහට මවක් විදිහට මේ රට ගැන ඔබට දැන් දැනෙන හැඟීම වචන කළොත්..
කවදාවත් දියුණුවෙන්නෙ නැති රටක්. මේ රටේ ඉපදෙන දරුවන් ගැන හරිම දුකයි. මේ රටේ පාලකයන්ට අවශ්‍ය වහල්ලු. ඒ වහලුන් සම්පාදනය කරමින් ඉන්නවා. ඒකට අපි වගකිව යුතුයි කියන එක මම දන්නවා. මොකද පහුගිය කාලේ, පහුගිය අවුරුදු පහ තුළ අවස්ථාව තිබුණ කාලෙදිවත් මේ රටේ පොදු ජනතාව දේශපාලනිකව නිවහල් මිනිසුන් කරන්නම්, නිදහස්ව හිතන්න පුළුවන් මිනිස්සු බවට පත් කරන්න අවශ්‍ය දේශපාලන දැනුම ලබා දුන්නේ නැහැ. මේ රටේ මානව හිමිකම් ක්‍රියාධරයන් වගේම සිවිල් සංවිධාන ඒකට වගකිව යුතු වෙනවා.■

ප්‍ර භූන්ටත් කොවිඩ්-19 හැදෙනකොට, දැන් ලංකාවේ වසංගතයේ තත්වයේ බරපතළකම තේරෙනවා කියලා සමහරුන් කියනවා…
ප්‍රභූන් කියලා අමුතු ජාතියක් නෑ. සමාජයට කොවිඩ් ඇවිත් තියෙනවා. දේශපාලනඥයන් කියන්නේ සමාජය එක්ක වැඩිපුරම ගැටෙන මිනිසුන්. අපට සංචරණය නවත්වන්න බෑ. උත්සවවලට යන එක නවත්වන්න බෑ. ඒ නිසා වැඩිපුරම හැදෙන්න තිබුණේ දේශපාලනඥයන්ට. ඒත් අපි පරෙස්සමෙන් බොහෝ අවස්ථාවල හිටියා. ඒත්, අවදානමක් තිබුණා. පාර්ලිමේන්තුවට වැළඳීම විශේෂ දෙයක් ලෙස කියන්න බෑ. ඒක වැරදි කතාවක්. සමාජයේ ගැවසෙන ප්‍රමාණය එක්කයි මේක තීන්දු වෙන්නේ.

ආසාදනය වීමෙන් පසු ඒ ගැන ප්‍රසිද්ධියේ නොකියා නිහඬව සිටි ප්‍රභූන් ගැනත් වාර්තා වුණා. ඒත් ඔබ ප්‍රසිද්ධියේ කීවා…
ඔව්, මට මුලින් උණ තිබුණා. මම දවසකට පස්සේ කොළඹ ගෙදර වෙනම කාමරයක හිටියා. වෙනම වැසිකිළියක් පාවිච්චි කළා. ඒ සැකයක් තිබුණ නිසා. මම ඇත්තටම හිතුවේ මේ ඩෙංගු කියලා. මගේ අතපය රිදෙන්න පටන්ගත්තා. කොන්ද රිදෙන්න පටන්ගත්තා. මම පීසීආර් පරීක්ෂණයක් සහ ඩෙංගු පරීක්ෂණයක් කළා. මගේ පීසීආර් පොසිටිව් වුණා. ඩෙංගු නෙගටිව් වුණා. මම මේක ප්‍රසිද්ධ කළේ මා එක්ක ආශ්‍රිතයන් ඉන්නවා නම්, ඔවුන්ට නිරෝධායනය වෙන්න. සමහර අය රෝග ලක්ෂණ තියාගෙන සද්ද නැතිව ඉන්නවා. මම ඒකයි මිනිසුන්ගෙන් ඉල්ලන්නේ උණ, හෙම්බිරිස්සාව, උගුරේ වේදනාව, කන්න බැරිකම ආදි සියල්ලම කොවිඩ් ලක්ෂණයක් වෙන්න පුළුවන්. ඒ නිසා පරෙස්සම් වෙන්න, පීසීආර් කරන්න, ස්වයං නිරෝධායනයට ලක්වෙන්න කියලා. ඒකෙන් ගොඩක් අය ආරක්ෂා වෙනවා.

කොවිඩ්-19 ආසාදිත කෙනෙක් විදියට ඔබට කොවිඩ්-19 පාලනය ගැන කියන්න තියෙන්නේ මොනවාද?
දැන් තියෙන තත්වය ටිකක් බරපතළයි. තවදුරටත් මේ පැතිරීම වළක්වන්න බැහැ. නිරෝධායන මධ්‍යස්ථාන ප්‍රමාණවත් නැහැ. එන්න එන්නම කොවිඩ්-19 අසාදිතයන් වැඩි වෙනවා. හමුදාවට මේක දරාගන්න පුළුවන් තත්වයක් නෙවෙයි. ආණ්ඩුව නිරෝධායන මධ්‍යස්ථානයක් දැම්මාම ආහාර දෙන්න ඕනෑ. යටිතල පහසුකම් සම්පාදනය කරන්න ඕනෑ. ප්‍රවාහනය කරන්න ඕනෑ. ඒක කරගෙන යන්න පුළුවන් තත්වයක් නෙවෙයි තියෙන්නේ.
සෞඛ්‍ය කාර්ය මණ්ඩල ප්‍රමාණවත් නොවෙන්නත් ඉඩ තියෙනවා. ඒ නිසා මම ඉල්ලන්නේ කරුණාකරලා නිවෙස්වල නිරෝධායනය වෙන්න ඉඩ දෙන්න. ස්වයං නිරෝධායනයට තමන්ගේ ගෙදර පහසුකම් තියෙන අයට ඒක කරන්න පුළුවන්. ඒකෙන් ආණ්ඩුවට යන වියදම සෑහෙන අඩු කරගන්න පුළුවන්.
උණක්, හෙම්බිරිස්සාවක්, කැස්සක්, කට තිත්ත නම් මුලින් සෞඛ්‍ය අංශවලට දැනුම්දීලා ගෙදර වෙනම කාමරයක තනි වෙන්න, සෞඛ්‍ය අංශවලට ඒ ගැන දැනුම්දෙන්න පුළුවන්. මහජන සෞඛ්‍ය පරීක්ෂකවරුන් ලවා පරීක්ෂා කරලා ගෙදර වෙනම කාමරයක් සහ වැසිකිළියක් තියෙනවා නම් තනි කරන්න පුළුවන්.
සමහර අයට කිසි රෝග ලක්ෂණයක් නැහැ. එයාලා පොසිටිව්. එයාලා නිරෝධායන මධ්‍යස්ථානවල ඉන්නවා. සත පහකට වැඩක් නෑ. කන්න බොන්න දෙමින් තියාගෙන ඉන්නවා. ආණ්ඩුව බලාගන්න ඕනෑ වසංගතයෙන් අසාධ්‍ය වෙන අය සහ ගෙදර ඇතුළේ නිරෝධායනය වෙන්න බැරි අය. සාමාන්‍ය අය මධ්‍යස්ථානවල දැම්මාම, ඒවායේ සලකන්නැතිව ගිය ගමන් වීඩියෝවක් දාලා ආණ්ඩුවට බණිනවා. ඒත් අනෙක් පැත්තෙන් ආණ්ඩුවට මේක කරන්නත් බෑ. කාර්ය මණ්ඩලයත් මදි.
මේ ප්‍රශ්නයේ තව පැත්තක් තියෙනවා. පිටරට ඉන්න හැටදාහක් විතර ලංකාවට එන්න ඉන්නවා. ඔවුන්ට පහසුකම් සපයන්නත් සූදානම් වෙන්න ඕනෑ. නැත්නම් විශාල විනාසයකට යන්න ඉඩ තියෙනවා. ඔවුන් ගැනත් බලන්න එපැයි.

නිරෝධායන කඳවුරුවලට යන්න මිනිසුන් කැමති නැහැ…
අන්න ඒකයි. මිනිසුන් ඉදිරිපත් වෙන්නේ නැහැ. සමහර අය නිරෝධායන කඳවුරුවලට යන්න කැමති නැති නිසා හැංගිලා ඉන්නවා. දවස් කිහිපයකින් මේ අසනීපය ඉවරවෙනවා. රෝග ලක්ෂණ නැති කෙනෙකුට පොඩි නිවාඩු කාලයක් වගේ. මේ අය ගෙදර හරියටම නිරෝධායනය වෙනවාද කියලා බලන්නට මහජන සෞඛ්‍ය පරීක්ෂකවරුන්ට සහ ආරක්ෂක අංශවලට පුළුවන්. ඒ ක්‍රමය ආවොත් ආසාදිතයන් සහ සැකයක් තියෙන අය ඉදිරිපත්වීම සහ සෞඛ්‍ය අංශවලට සහයෝගය දැක්වීම මීට වඩා වැඩි වේවි.

රාජ්‍ය ඇමතිවරයෙක් විදියට ඔබට ලැබුණේ ප්‍රධාන ධාරාවේ විෂයක් නෙවෙයි. ඒත් කොහොමහරි තමන්ට ලැබුණ විෂයෙන් රටේ අවධානය දිනාගන්න ඔබ සමත් වුණා…
මේ විෂය අතපසු වූ විෂය ක්ෂේත්‍රයක්. ලංකාවේ බලය බෙදීම නිසා වැඩිම හානියක් සිදු වූ විෂයක් මේක. මීට පෙර මා දැරූ තනතුර ක්‍රීඩා අමාත්‍යධුරය. බලය බෙදීම නිසා ක්‍රීඩාවට හානියක් වෙලා තිබුණා. මොකද පළාත් සභාවලට ක්‍රීඩාව බාරදුන්නාම, ඒක දුවවන්න පළාත් සභාවලට සල්ලි නෑ. ක්‍රීඩා අමාත්‍යාංශයේ මුදල් ටික තියෙන්නේ මධ්‍යම ආණ්ඩුවේ. සාමාන්‍යයෙන් පළාත් සභාවලට ක්‍රීඩා කටයුතු කරන්න කියලා මධ්‍යම ආණ්ඩුවෙන් සල්ලි දුන්නේ නෑ. ඒත් මම ආවාට පස්සේ සම්පූර්ණයෙන්ම ඒකට අවශ්‍ය ශක්තිය දුන්නා. දැන් මට ඇවිල්ලා තියෙන්නේත් බලය බෙදීම නිසා ප්‍රශ්න ඇති වූ ක්ෂේත්‍රයක්. අත් යන්ත්‍ර, පේෂකර්ම, ඇඟලුම් නිෂ්පාදන විෂයන් පළාත් සභාවලට තමයි අයිති. ලංකාවේ පේෂකර්ම දෙපාර්තමේන්තුව නිකම් ආයතනයක් විතරයි. ඒකේ සම්පූර්ණ වැඩපිළිවෙළ තියෙන්නේ පළාත් සභාවල කර්මාන්ත අධ්‍යක්ෂවරුන් යටතේ. ඔවුන්ට ආයතන පවත්වාගෙන යන්න මුදල් නෑ. ඒක තමයි ක්ෂේත්‍රය කඩාවැටීමට හේතුව.

එහෙනම් ප්‍රශ්නය බලය බෙදීම නෙවෙයි. බලය තියෙන අයට මුදල් නොදීම…
බලය බෙදුවාට මුදල් දෙන්නේ නැහැනේ ප්‍රායෝගිකව. දැන් මට ඒකට අත ගහන්න සිදුවෙලා. මම පුළුවන් විදියට වැඩපිළිවෙළ පටන්ගත්තා. මම ඉල්ලපු ප්‍රමාණයට මුදල් නොලැබුණත්, ලැබුණු මුදලින් විශාල වැඩකොටසක් කරනවා. ඒ අනුව තමයි අත්යන්ත්‍ර සහ බතික් නිෂ්පාදන වෙනුවෙන් වැඩපිළිවෙළ රාශියක් පහුගිය කාලයේ කළේ. නත්තල් උත්සවය, කඨින පිංකම ආදි අවස්ථාවල අපි මැදිහත් වුණා. මට මේ අසනීපය ආවේ නැති නම් තෛපොංගල් උත්සවය සමරන්නත් මම සම්බන්ධ වෙනවා. පෙබරවාරි 04 වැනිදා සිංහ කොඩිය නිෂ්පාදනය කරනවා. අවුරුදු උත්සව එක්ක විශාල වැඩකොටසකට සම්බන්ධ වෙනවා. අපට ලැබෙන අමාත්‍යාංශය මොකක්ද කියන එක බලන්නේ නෑ. ලැබෙන ඕනෑ තැනක නිර්මාණශීලී වැඩක් කරන්න බලනවා. ජනතාවට අලුත් අත්දැකීමක් ලැබෙන විදියේ වැඩක් කරන්න මහන්සි වෙනවා. අපට ලැබෙන පහසුකම් තුළ, ලැබෙන විෂයක් ඇතුළේ නිර්මාණශීලීව කරන්නේ මොකක්ද කියන එකයි වැදගත්.

ඔබ ලංකාදීපයට කියා තිබුණා ශ්‍රීලනිපයට සිදුවෙන අසාධාරණය ගැන දැන් ‘කෙඳිරියක්’ තියෙන බව…
ශ්‍රීලනිපය මේ ආණ්ඩුව පත් කරන්න වැඩ කරපු පක්ෂයක්. මේක නිකන්ම ගිහින් තනතුරු ගත් පක්ෂයක් නෙවෙයි. සැලසුම් කරලා අපට රැස්වීම්වල හූ කියනකොට, අප එළවනකොට අපි ගිහින් ජනාධිපතිතුමා එක්ක ගිවිසුමක් අත්සන් කළා. පක්ෂය විදියට අපි ගමේ පාක්ෂිකයන්ගේ ඉඳලා, සංවිධායකවරයාගේ ඉඳලා වැඩ කළා. ඒ හැමෝගේම තමන්ගේ මට්ටම්වලදී පීඩාවන්ට මුහුණදෙන්න වුණා. ඊටපස්සේ තමයි අපි මේ ආණ්ඩුවේ ඉන්නේ.
මීට කලින් එජාප ආණ්ඩුවට අපි ගියේ වැඩ කරලා නෙවෙයි. එජාපය බලයට ගේන්න අපි වැඩ කළේ නෑ. අපි විරුද්ධ පැත්තෙන් ඡන්දය ඉල්ලුවේ. ඒත් අපි ජනාධිපතිතුමාට සහයෝගය දෙමින් ජාතික ආණ්ඩුව හදපු වෙලාවේ අපට වැදගත් තැනක් ලැබුණා. යූඇන්පීය කවදාවත් අපට මේ විදියට පක්ෂය විනාශ වීම සඳහා ක්‍රියා කළේ නෑ. ඔවුන් අපට ඉතා ඉහළ කැබිනට් ඇමතිධුර 13ක් දුන්නා. නියෝජ්‍ය ඇමති සහ රාජ්‍ය ඇමති තනතුරු තිබුණා. පක්ෂයට යම් සාධාරණ වැඩපිළිවෙලක් ක්‍රියාත්මක කරන්න හැකි වුණා. ඒත් දැන් ගැටලුවක් තියෙනවා. ආණ්ඩුකාරවරුන් පත් කිරීම, සභාපතිවරුන් පත් කිරීම, ආයතන ප්‍රධානීන් පත්කිරීම ආදිය පවා අසාධාරණයි. මන්ත්‍රීවරුන්ට ලබාදෙන ප්‍රතිපාදනවලදී පවා ශ්‍රීලනිපය හුදකලා කරලා තියෙනවා. ඒ නිසා පහළ මට්ටමේ කෙඳිරියකටත් එහා ගිය විශාල විරෝධයක් තියෙනවා. ඒ නිසයි අපි කියන්නේ, මේ ගැන කාටවත් කියලා වැඩක් නෑ. ජනාධිපතිවරයාටම තමයි කියන්නේ. එතුමා මේක බලන්න ඕනෑ. ඒකට අපි එතුමා එක්කත් යම් සාකච්ඡාවක් අනාගතයේ බලාපොරොත්තු වෙනවා.

ඔබ ශ්‍රීලනිපයෙන් කරන පැමිණිලි කෙඳිරියක් කියා කීවේ ඇයි? ගර්ජනාවක් වගේ වචනයක් දැම්මානම් හරිනේ…
අපේ ඉල්ලීම් වැරදියට තේරුම් ගන්න හොඳ නෑ. මම අදහස් කළේ ඒක. අපි මේක ආණ්ඩුවේම අයට තමයි කියන්නේ. අපි ආණ්ඩුව කඩා බිඳ දමන්න ලෑස්ති නෑ. අපේ බලාපොරොත්තුව තව අවුරුදු පහක් ගෝඨාභය රාජපක්ෂ මහත්තයා දිනවීම මිසක්, මේ අවුරුදු පහෙන් ගෝඨාභය ගෙදර යවන්න නෙවෙයි. ඒ නිසා අපි ඉවත්වෙන බව තර්ජනය කරන්නේ නෑ. මෙහෙම ගියොත් අවුරුදු පහක් යද්දී ගෝඨාභයත් ඉවරවෙලා, ආණ්ඩුවත් ඉවරවෙලා සියල්ල ඉවර කරගන්න තැනකට තල්ලුවෙනවා. අපි භයානකකම තමයි පෙන්වලා දෙන්නේ. මේක කවුරුත් බිත්තියට හේත්තු කිරීමක් නෙවෙයි.

පොහොට්ටුව ශ්‍රීලනිපයට සලකන්න ඕනෑ මොකටද?
ඒක වැදගත් වෙන්නේ අද නෙවෙයි. තව අවුරුදු කිහිපයකින්. ජනාධිපතිතුමා තව අවුරුදු පහකින් ඉස්සරහට යන්න නම් ශ්‍රීලනිප සහයෝගය අත්‍යවශ්‍යයි. ඉතින්, අපි පාක්ෂිකයන් බලාගත්තේ නැති නම්, ඔවුන්ට කිසිදෙයක් කියන්න බෑ. එයාලා අපෙන් අහයි පොහොට්ටුවට සහයෝගය දෙන්න ඕනෑ මොකටද කියලා. තමන් විතරක් ශක්තිමත් වුණාම හරියනවා කියලා හිතන්න නරකයි. තව පක්ෂ ගණනාවක් තියෙනවා. කොමියුනිස්ට් පක්ෂය, සමසමාජ පක්ෂය, විමල් වීරවංශ මහතාගේ පක්ෂය, මහජන පක්ෂය ආදි සියලු කණ්ඩායම් ශක්තිමත් වුණොත් තමයි සන්ධානය ශක්තිමත් වෙන්නේ. ඒ ඒ කණ්ඩායම් දුර්වල වෙන තරමට සන්ධානයත් කඩාගෙන යනවා. තනි පක්ෂයකින් කරන්න බෑ. චීන කොමියුනිස්ට් පක්ෂය වෙනත් කිසි පක්ෂයකට ඉඩ නොදී තනියම ඉන්නවා වගේ තනි පක්ෂයක් ලංකාවේත් හදන්න හිතනවා නම්, ඒක යථාර්ථය නෙවෙයි. චීන කොමියුනිස්ට් මෙහේ හදන්න බෑ. සන්ධානයේ අනෙකුත් පක්ෂ ශක්තිමත් කරන වැඩපිළිවෙළක් ක්‍රියාත්මක කළ යුතුමයි. නැත්නම් ඒ පක්ෂ සන්ධානයෙන් ගැලවිලා එළියට යනවා.

ඒත් ඔවුන් හිතන්නේ තනි ආධිපත්‍යයක් හදාගන්න…
ඕනෑ කෙනෙක්ට ඕනෑ තමන් ශක්තිමත් වෙන්න තමයි. ඒකේ වරදක් නෑ. ඒත් අනෙකුත් පක්ෂ ශක්තිමත් වෙද්දී, එයාලාත් ශක්තිමත් වෙන බව තමයි මම කියන්නේ. ඒ කාලයේ ශ්‍රීලනිපය අතේ හැන්ද තියෙනකොට කොමියුනිස්ට් පක්ෂය, සමසමාජ පක්ෂය වගේ පක්ෂවලට හොඳම තනතුරු දුන්නා. හොඳට සැලකුවා.

පොහොට්ටුවේ නායකයන් කියන්නේ පහුගිය කාලයේ ශ්‍රීලනිපයේ අය තමන්ට සලකපු විදියට, අද ශ්‍රීලනිපයට ඔවුන් කරන සැලකීම් හොඳ වැඩියි කියලයි….
දැන් පොහොට්ටුවේ ඉඳන් අපට බණින සමහර අය ශ්‍රීලනිපයේ නායකයන් වෙලා හිටියා. ශ්‍රීලනිපය අනෙක් අයට සැලකුවේ නැති බව ඔවුන් කියනවා නම්, ඒ අයත් මේ තනතුරුවල හිටියා. ඔය සමහර අය ශ්‍රීලනිපයෙන් ඉවත් කළේ පොදුජන පෙරමුණ කියලා වෙනම පක්ෂයක් හැදුවාට පස්සේ. ශ්‍රීලනිප සංවිධායකවරුන් කියන්නේ මේ පක්ෂය සංවිධානය කරන අයටනේ. ඒ අය වෙනම පක්ෂයක් සංවිධානය කරන්න ගත්තාම කොහොමද ඉන්න ඉඩ දෙන්නේ.■

කොවිඩ්-19 වසංගතය කළමණාකරණයේදී ආණ්ඩුවේ අසමත්කම පැහැදිලිව පෙනෙන්නට ඇත. මේ සටහන ඒ පිළිබඳ හිටපු අමාත්‍යාංශ ලේකම් අශෝක පීරිස් සමඟ කළ සංවාදයක් ඇසුරෙනි.

ලංකාව වසංගත මර්දනයට අලුතින් පුරුදු වුණ රටක් නෙවෙයි. ඉස්සර ඉඳලාම විවිධ වසංගත තිබිලා, මර්දනය කරලා තියෙනවා. ඒත් කොවිඩ්-19 වසංගතය අපේ පාලනයෙන් ගිලිහිලා ව්‍යාප්ත වෙනවා. මේ වෙනකොට රෝගීන් 50,000 පහු කරලා. මරණ දෙසීයට වැඩියි.
යම් ප්‍රශ්නයක් ආවාම නිවැරදිව, අඩු සම්පත් භාවිතයකින්, අඩු කාලයක් වැය කරමින්, මහජන හිතකාමී ආකාරයට විසඳන එකයි හොඳ කළමනාකරණයක් කියන්නේ. ඒ කරුණු එක්ක බලනකොට අඩුවක් අපට පේනවා.

විධායකය
අඩුව පටන්ගන්නේ විධායකයේ ඉහළම තැනින්. කොවිඩ් පළවැනි රැල්ල එනකොට ජනාධිපතිවරයා කීවා යුද්ධය කරපු අපට මේක කජ්ජක්ද, රට වහන්නේ නෑ කියලා. අවුල පටන්ගත්තේ එතැනින්. මිනිසුන් ඒ ප්‍රකාශයෙන් සැහැල්ලු වුණා.
නායකයා කරන දේවල් එක්ක මිනිසුන් හැඩගැහෙනවා. නවසීලන්තය සාර්ථක වුණේ රටේ අගමැතිනිය ජනතාව එක්ක හොඳ සංවාදයක හිටපු නිසා. ඇය ආදර්ශයක් වීමත්, වසංගතයේ බරපතළකම තේරුම් ගැනීමත් නිසා. ප්‍රධානියාගේ හැසිරීම්වලට මිනිසුන් අනුගත වෙනවා. විශේෂයෙන්ම ඡන්දය අවසන් වූ විගස නිසා, හැටනවලක්ෂයක් ජනතාව විශ්වාසයෙන් ජනාධිපතිවරයා වටේට එකමුතුවෙලා හිටියා.

විශේෂඥයන්
වසංගතයක් කියන්නේ සෞඛ්‍ය ප්‍රශ්නයක්. ලංකාවේ වසංගත රෝග විශේෂඥයන් ඉන්නවා. වෛරසවේද විශේෂඥයන් ඉන්නවා. ඊට අමතරව ජනතාව අතර මේක පැතිරෙනකොට ප්‍රජා සෞඛ්‍ය ප්‍රශ්නයක් බවට මෙය පත්වෙනවා. ඒ අනුව ප්‍රජා සෞඛ්‍ය විශේෂඥයන් වැදගත් වෙනවා. ඒ විශේෂඥයන් වර්ග තුනම ලංකාවේ ඉන්නකොට අයින් කරලා හමුදා යාන්ත්‍රණය වසංගත පාලනයට හමුදාව යොදාගන්නවා. විශේෂඥයන් අවශේෂ කටයුතුවලට තියාගත්තා. වසංගතය ගැන දිනපතා මහජනතාවට ප්‍රවෘත්ති නිකුත් කරන්නේ හමුදාපතිවරයා සහ පොලිස්පතිවරයා.
අන්තිමේ මේක වෛරසයක් පිළිබඳ ප්‍රශ්නයක් නෙවෙයි, වෙන ත්‍රස්තවාදී ප්‍රශ්නයක් රටේ තියෙනවා වාගේ වුණා. පළවැනි කාලයේ කොහොමහරි මර්දනය වුණා. ඒත් දෙවැනි වතාවේ හමුදාපතිවරයා බැලුවේ මේකත් වැඩක්ද කියලයි. හමුදාපති වසංගත මර්දනයට පුහුණුවෙලා නෑ.

සෞඛ්‍ය පරිපාලනය
ලංකාවේ ඉතා සංවිධිත සෞඛ්‍ය පරිපාලන යාන්ත්‍රණයක් තියෙනවා. පළාත් මට්ටමෙන් පළාත් සෞඛ්‍ය සේවා අධ්‍යක්ෂ ඉන්නවා. දිස්ත්‍රික් සෞඛ්‍ය සේවා අධ්‍යක්ෂවරුන් ඉන්නවා. ප්‍රාදේශීය මට්ටමෙන් එම්ඕඑච් හෙවත් සෞඛ්‍ය වෛද්‍ය නිලධාරීන් ඉන්නවා. ඒ යටතේ මහජන සෞඛ්‍ය පරීක්ෂකවරුන් හා පවුල් සෞඛ්‍ය සේවිකාවන් ඉන්නවා. හැම ප්‍රදේශයක්ම ආවරණය කරන්නට ඒ නිලධාරීන්ට පුළුවන්. හරි නම් කරන්න තිබුණේ වසංගත පාලනය සෞඛ්‍ය අංශවලට පවරලා අතිරේක දේවල් කරන්නට හමුදාව යෙදවීම.
මිනිසුන්ට ආරක්ෂාව දීම, නිරෝධායන කඳවුරු ඉදිකිරීම, රෝහල් හැදීම, යම් යම් ප්‍රදේශවල ආරක්ෂාව, ප්‍රවාහන කටයුතු ආදිය හමුදාවට කරන්න තිබුණා. ප්‍රධාන කාර්යභාරය සෞඛ්‍ය අංශ කරන අතරතුරේ.

සිවිල් පරිපාලනය
අනෙක් පැත්ත තමයි වසංගත තත්වය නිසා ජන ජීවිතය කඩාකප්පල් වීම. ඒක යථාතත්වයට පත් කිරීමත් කළමණාකරණයේ කොටසක්. ඒ කටයුත්ත සඳහා සිවිල් යාන්ත්‍රණ තියෙනවා.
ප්‍රාදේශීය සිවිල් පරිපාලනය ලංකාවේ අවුරුදු දෙසීයක් විතර තිස්සේ ස්ථාපිත වූ ක්‍රමයක්. ඒක සෞඛ්‍ය අංශවලට අනුබද්ධයි. දිස්ත්‍රික් ලේකම්වරුන්, ප්‍රාදේශීය ලේකම් කොට්ඨාශ, ප්‍රාදේශීය ලේකම්වරුන් හා ඒ යටතේ ග්‍රාම නිලධාරීන්, සමෘද්ධි නිලධාරීන් ආදී අය ඉන්නවා. පළාත් ප්‍රධාන ලේකම්, පළාත් සෞඛ්‍ය අමාත්‍යාංශ ලේකම් ආදී නිලධාරීනුත් ඉන්නවා.

මාසෙකට වතාවක් දිස්ත්‍රික් සංවර්ධන කමිටු රැස්වීම්වලට සෞඛ්‍ය අංශයේ නිලධාරීනුත් එනවා. එතකොට කිසි ඝට්ටනයක් නැතිව ඒ අයට වැඩ කරන්න පුළුවන්.
ඊළඟ වැරැද්ද තමයි දිස්ත්‍රික්කවලටත් හමුදා නිලධාරීන් යෙදවීම. ඒ නිලධාරීන් ආපහු වසංගත රෝග, ප්‍රජා සෞඛ්‍ය ප්‍රශ්න ගැන කිසි දැනුමක් නැති හමුදා විනයක් තියෙන කෙනෙක්. ඒ අයට අර නිලධාරී යාන්ත්‍රණය එක්ක කිසි සම්බන්ධයක් නෑ. දිස්ත්‍රික් ලේකම් ප්‍රාදේශීය ලේකම්වරයෙක්ට වැඩක් පවරනකොට, නම කියලා කතා කරලා ඒ ප්‍රශ්නය විසඳන්න කියන්න පුළුවන්. ඒ සම්බන්ධය හමුදාවේ අයට නෑ.

ටූල්ස් තියෙන අය
1996 දී විතර ඩෙංගු මර්දන කාර්යසාධක බලකායක් ආවා. ඒකේ ප්‍රධානියා සෞඛ්‍ය සේවා අධ්‍යක්ෂ ජෙනරාල්. ඊටපස්සේ ප්‍රාදේශීය ලේකම්වරුන්, දිස්ත්‍රික් ලේකම්වරුන් වැඩ කළා. ඒක පත් කළාට පස්සේ අවුරුද්ද තමයි ලංකාවේ ඩෙංගු රෝගීන් අඩුම අවුරුද්ද. මොකද, විෂය දන්න යාන්ත්‍රණයක් තමයි පාවිච්චි කරන්නේ. ජනාධිපතිගේම භාෂාව අනුව, ඒ අයට ‘ටූල්ස්’ තියෙනවා.
ඒ අතරේ සෞඛ්‍ය සේවා අධ්‍යක්ෂ ජෙනරාල් තනතුරේ හිටපු අනිල් ජාසිංහ අමාත්‍යාංශ ලේකම් තනතුරක් දෙනකොට තමන්ගේ විෂයට නොගැළපෙන තැනකට මාරු කළා. වෛරස් මර්දන කාර්ය සාධක බලකායේ ප්‍රධානියා වෙන්න තිබුණේ සෞඛ්‍ය අමාත්‍යාංශ ලේකම්. ඒත් දැන් ඒ තනතුරේ ඉන්නේ හමුදා නිලධාරියෙක්. ඔහුට සෞඛ්‍ය ගැන දැනුම ඇති. ඒත් සෞඛ්‍ය පරිපාලනයේ අත්දැකීම් නැහැ. අනිල් ජාසිංහට අමතරව වෛද්‍ය පර්යේෂණ ආයතනයේ හිටපු ප්‍රධානියාත් මාරු කළා.

ආපදා කළමනාකරණය
ලංකාවේ ආපදා කළමනාකරණ දෙපාර්තමේන්තුවේ විෂය පථයට අයත් ආපදා අතරට වසංගත අයත් වෙනවා. ප්‍රාදේශීය ලේකම් කොට්ඨාශවලත් ආපදා කළමනාකරණ නිලධාරීන් ඉන්නවා. ඒ අය ලවා ආපදා තත්වයට අදාල දත්ත එකතු කිරීම, ජන ජීවිතයට එල්ල වූ බලපෑම් සලකා බැලීම, අවශ්‍ය ආධාර සැපයීම කරන්න පුළුවන්. ලංකාවේ ආපදාවලදී ඉතා සාර්ථක විදියට ආධාර සැපයීම් කරලා තියෙනවා. ඒත් දැන් බුද්ධි අංශවලින් තමයි දත්ත එකතු කරන්නේ. බුද්ධි අංශ ජනතාව දිහා බලන්නේ සතුරු කණ්ඩායමක් විදියට. එයාලාගේ එකම අරමුණ දරදඬු විදියට වෛරසය ආ ගිය තැන් සෙවීම. මිනිසුන්ගේ ප්‍රශ්නවලට විසඳුම් හොයන්නේ නෑ. මහජන මිතුරු විදියට ප්‍රශ්නය විසඳන්න බැරි වෙනවා. ස්වයං රැකියාවල යෙදුණු ලක්ෂ ගණනක මිනිසුන් පිළිබඳ හමුදා යාන්ත්‍රණය සංවේදී වෙන්නේ නෑ.

ඇහුම්කන් නොදීම
දෙවැනි රැල්ල පටන්ගත්තේ ගම්පහෙන්. එතකොට රටේ ලොකු ඉල්ලීමක් ආවා ගම්පහ දිස්ත්‍රික්කය වහන්න කියලා. ඒත්, එහෙම හමුදා මානසිකත්වයෙන් වැඩ කරනකොට වෙනත් අයගේ ඉල්ලීම් සහ යෝජනාවලට සවන් දෙන්නේ නෑ. ඒ නිසා ඒක ක්‍රියාත්මක වුණේ නෑ. එහෙම වුණා නම් මේ පැතිරීම වෙන්නෑ. ගම්පහ දිස්ත්‍රික්කයෙන් එළියට එන්නේ නෑ. පසුව බස්නාහිර පළාතටම පැතිරෙනකොට බස්නාහිර පළාත ලොක්ඩවුන් කරන්න කියලා ඉල්ලුවා. ඒකත් අර හමුදා මානසිකත්වය නිසා ඇහුම්කන් දුන්නේ නෑ. තවමත් බස්නාහිර ඉඳලා හැම තැනටම සෙනඟ යනවා.

භීතිය
හමුදාවෙන් වැඩ කරන නිසා මිනිසුන්ට පොඩි භීතියක් තියෙනවා. නිරෝධායනයට අරගෙන ගිහින් කොහේ දායිද කියලා දන්නේ නෑ.
කළමනාකරණය කියන්නේ නිවැරදි වෙලාවට තීන්දු ගැනීම. ඒ ක්‍රියාවලියේත් අඩුපාඩු තියෙනවා. මුස්ලිම් අයගේ දේහයන් ආදාහනය විතරක් කරනවා. භූමදාන කිරීමෙන් කිසි ප්‍රශ්නයක් ඇති නොවන බව විශේෂඥයන් කියනවා. ඒත් හමුදා මානසිකත්වය නිසා තමන් ගත් තීරණය වෙනස් කරන්නේ නෑ. ඒකේ උච්චතම අවස්ථාව ආවේ දවස් 20 ළමයා පුච්චපු වෙලාවේ. ඒක ලෝකයම කැළඹෙන සිදුවීමක් වුණා. ක්‍රියාවලියේම තිබුණු අසාර්ථකත්වය සංකේතවත් වුණේ ඒ සිදුවීමෙන්.
රාජ්‍ය අමාත්‍ය සුදර්ශනී ප්‍රනාන්දුපුල්ලේ ප්‍රජා සෞඛ්‍ය ගැන දැන්න වෛද්‍යවරියක්. ඇගේ මැදිහත්වීමෙන් භූමදානය ගැන බලන්න කමිටුවක් දැම්මා. ඒ කමිටුවෙන් භූමදානය කළ හැකි බව නිර්දේශ කළත්, ඒක පිළිගත්තේ නැහැ.
ඒ අතරේ වසංගතය ගැන මාධ්‍යවලින් කරන ප්‍රකාශ ප්‍රශ්නකාරීයි. එක් පැත්තකින් වසංගතය පැතිරෙන බව කියනවා. ඒත් ඒ අතරේ තවත් කෙනෙක් තවම සමාජගත වෙලා නෑ කියනවා. මිනිසුන් ඒවාට හිනාවෙනවා. හමුදාකරණය නිසා ජනතාව අතරට හරි තොරතුරු යන්නේ නෑ. බොහෝ අය කියන්නේ මීට වඩා රෝගීන් ඇති, ඒත් පීසීආර් සංඛ්‍යාව සීමිත නිසා ආසාදිතයන් හඳුනාගන්න බැරි බව. ලංකාවේ දැන් පීසීආර් විසිදාහක් විතර කරන්න ඕනෑ. එකෙන් අඩක් විතර කරන්නේ.
ඊට අමතරව කොවිඩ්-19 ආසාදිත ප්‍රභූන් ගැන සමාජයට සම්පූර්ණ තොරතුරු කියන්නේ නැහැ. ගොවිජන සේවා කොමසාරිස් එක්ක තේ බිව්වි චමල් රාජපක්ෂ අමාත්‍යවරයා පවා නිරෝධායනය වුණත්, ඒක එළියට ආවේ නැහැ.
සාර්ථක කළමනාකරණයකදී තොරතුරු වසන් කරන්නේ නෑ.
හමුදාව ගැන මිනිසුන්ට තියෙන භීතිය, නිවැරදි තොරතුරු නැති වීම නිසා සාමාන්‍ය ජනතාව නිරෝධායන ක්‍රියාවලියට සහයෝගය දෙන්නේ නැහැ. මුස්ලිම් ජනතාවට එරෙහි ප්‍රතිපත්තිය නිසා මුස්ලිම් අයගේ සහයෝගය නෑ. මහජන හිතකාමී ගතිය නැතිවෙනවා. එතකොට මිනිසුන්ගේ සහයෝගය නැති වෙනවා.

එන්නත ප්‍රමාදයි
අප වැරදි තොරතුරු ගැන මීට කලින් සිහිපත් කළා. දේවාල කපුවන් බෙහෙත් හොයාගන්න පටන්ගත්තේ එහි දිගුවක් විදියට. බොරු ඖෂධ ගැන තොරතුරු පැතිරීම වැරදි තොරතුරුවල උච්චතම අවස්ථාව. නිසි කළමනාකරණයක් යටතේ වැරදි තොරතුරු මතුවෙන්නේ නෑ. මේ වගේ වැරදි තොරතුරු පැතිරෙන්න හැරීම භයානකයි.
ඒකෙන් එන්නත ගන්න ප්‍රමාද වුණා. දැන් ලෝකයේ රටවල් 51ක එන්නත ගහලා. බංග්ලාදේශයේ සහ මෙක්සිකෝවේත් ගහන්න පටන්ගත්තා. මැදපෙරදිග රටවල්, යුරෝපීය රටවල් එන්නත ගහනවා.
ඔය අතරේ එන්නතට විරුද්ධ අසත්‍ය තොරතුරු කියනවා. එන්නත ගෙන්වාගන්න බැරි වුණ නිසාත්, මිත්‍යා අදහස් පැතිරවීමේ වුවමනාව නිසාත් එන්නත ගැන විවිධ මත පැතිරවීමට ඉඩ හරිනවා. එන්නත ගන්න ආණ්ඩුවට සල්ලි නැති බව විශ්වාස කරන්න බෑ. එහෙනම්, අධිවේගී මාර්ග හැදීම ටිකකට නවත්වන්න පුළුවන්නේ.
දැන් ශ්‍රී ලංකාව එන්නත් පෝළිමේ පිටිපස්සට ගිහින්. නිසි කලට නිවැරදි තොරතුරු නොලැබීම නිසා එන්නත් ලැබෙද්දී සිංහල අවුරුද්ද වේවි. දැන් තියෙන හැටියට ඒ වෙද්දී ආසාදිතයන් ලක්ෂයක් විතර වේවි.■

නිරෝධායන නීති නොතකා හිතුමතේ කටයුතු කරන උදයංග වීරතුංගත්, ඔහුගේ මැදිහත්වීමෙන් ක්‍රියාත්මක කළ සංචාරක ව්‍යාපෘතිය නිසා හෝටල් ක්ෂේත්‍රයේ සේවකයන්ට වූ බලපෑමත් ගැන සටහනකි.

උදයංග වීරතුංග අපූරු චරිතයකි. ඔහුට රජයේ කිසිදු වගකීම් සහගත තනතුරක් නැත. එහෙත් ඔහුගේ ලිපිනය අරලියගහ මන්දිරයේ ලිපිනය වේ. නිරෝධායන නීති ඔහුට අදාළ නැත. යුක්‍රේන සංචාරකයන් මුණගැසී මුහුණු ආවරණත් නැතිව ඡායාරූප ගත් ඔහු, ඉන්පසු කොළඹ හෝටලයකට වී මාධ්‍ය සාකච්ඡා පැවැත්වීය.
දැන් ඔහු සංචාරක බුබුළු පිළිබඳ නීති තඹේකට නොතකමින් තමන්ට හිතෙන හිතෙන තැන්වලට යන්නට පටන්ගෙන තිබේ. නීතියේ හැටියට එක් සංචාරක කණ්ඩායමක් සිටිය යුත්තේ එක් බුබුළකය. එහි සිටින අය සංචාරක කණ්ඩායම ගියාට පසු නිරෝධායනය විය යුතුය. එහෙත්, උදයංග වීරතුංගට ඒ නීතිය අදාළ නැත. ඔහු අත්තෙන් අත්තට පනින කුරුල්ලා වාගේ, බුබුළෙන් බුබුළට පනිමින් සිටී. මාධ්‍යවලට කතා කරමින් සිටී. ඔහුට නිරෝධායන නීති අදාල නැත.
ඒ අතරතුරේ ඔහු සීගිරියට ගොස්, ඡායාරූප ගන්නට එපායැයි සඳහන් පුවරුවක් ඉදිරිපිට සංචාරකයන් සමග ඡායාරූපයක් ගත් අවස්ථාවක්ද විය. සීගිරි චිත්‍රවලට හානි වීමේ අවදානම නිසා ඡායාරූප ගැනීමෙන් වළකින ලෙසට පුවරු ගසා ඇත.
එක රටක් වුණත්, ජනාධිපති ගෝඨාභය නන්දසේන රාජපක්ෂ සහ අගමැති මහින්ද රාජපක්ෂ දෙන්නාගේ පවුලේ අයට වෙනම නීතියක් වී තිබෙන බව එවැනි සිදුවීම්වලින් පෙනෙයි.

එච්චර හයියක්
උදයංග වීරතුංග කර ඇති ඇතැම් ප්‍රකාශ, ඇතැම් සිදුවීම් සලකා බලන විට ඔහුට එතරම් හයියක් කොහෙන්දැයි පැනයක් ඇති වේ. යුක්‍රේනයේ කොවිඩ්-19 වසංගත තත්වය වැඩිවෙද්දී, එරට ලොක්ඩවුන් කර තිබියදීත් සංචාරකයන් ගෙන්වීමට තරම් ඔහුට හයියක් ඇත. ‘ඉදිරියේදී තවත් සංචාරකයන් ගේනවා’ කියා හිතුවක්කාර සහ තර්ජනාත්මක ස්වරූපයෙන් කියන්නට තරම් ඔහුට හයියක් ඇත. කිසිදු විධිමත් ගණනයක් නොකර, සංචාරකයන්ගෙන් රටට මෙච්චර ආදායමක් ආවා කියා පවසන්නත් ඔහුට හයියක් ඇත. හයිය කොහෙන්දැයි පුදුම විය යුතු නැත. ඒ ජනාධිපති සහ අගමැති පවුලේ සාමාජිකයෙකු වීමේ හයියය.

සේවකයන්ගේ දුක
මෙලෙස සංචාරකයන් ගෙන්වීමෙන් විශාල ලාභයක් ලැබුණු බව උදයංග වීරතුංග කියා තිබුණි. ඔහු කියා තිබුණු ආකාරයට රුපියල් කෝටි 42ක ආදායමක් යුක්‍රේන සංචාරකයන් 1500ක් ගෙන්වීමෙන් ලැබී තිබුණි. මෙතරම් අවදානම් සහගත ව්‍යාපෘතියකින් පසු ලැබුණේ රුපියල් කෝටි 42ක් බව කීම ආඩම්බරයට කාරණයක් නොවේ. රටක ආර්ථිකයේ හැටියට ඒ මුදල ඉතා සුළු මුදලකි. අනෙක උදයංග වීරතුංග අරුණ පත්තරයට කටින් කියා තිබුණා මිස, ඒ කෝටි 42 ලැබුණු හැටි පිළිගත් ආයතනයකින් ගණනය කොට, ඒ මුදල් ලැබුණේ කාටද කියා පැහැදිලි කර තිබුණේත් නැත.
එහෙත් අනෙක් පැත්තෙන් ඒ මුදල ලැබුණේ කාටද යන්න වෙනම විමසිය යුතු පැනයකි. සැබෑ ජනතා හිතකාමී අරමුණකින් මෙය කළා නම් හෝටල්වල සේවකයන්ට, සංචාරක ක්ෂේත්‍රයේ වෙනත් රැකියා කරන උදවියට ලාභ ලැබිය යුතුය. එහෙත් ප්‍රායෝගික අත්දැකීම් එසේ නොවේ.
අලුත්ගම ප්‍රදේශයේ හෝටලයක සේවකයෙකු මෙසේ පැවසීය. ‘හෝටල්වල ඔය කියන තරමේ ආරක්ෂාවකුත් නෑ. හෝටලයක සේවකයන් සහ කලාප දෙවර්ගයකට කඩලා තියෙනවා. එක් පිරිසක් සංචාරකයන් එක්ක ඍජුව ගනුදෙනු කරනවා. ඔවුන් ඉන්නේ රතු කලාපයේ. දෙවැනි පිරිස හෝටල්වල අනෙකුත් අංශවල වැඩ කරන අය. ගිණුම් අංශ, විධායක අංශ ආදී අය. දෙවැනි පිරිස ගෙදර ගිහින් එනවා. ඒ දෙපිරිස එකිනෙකා අතර සම්බන්ධතා පවත්වන්න බැරි වුණත්, ප්‍රායෝගිකව ඒක වෙන්නේ නැහැ. සේවකයන් එකිනෙකා මුහු වෙනවා. එතකොට ගෙදර ගිහින් එන නිල් කලාපයේ අයගෙන් වසංගතය එළියට යන අවදානමක් තියෙනවා. මේවා නිරීක්ෂණය කරන්නට හමුදාව හිටියත් එයාලා ඇවිත් පරීක්ෂා කරලා යනවා විතරයි. එයාලාට මේවා අහුවෙන්නේ නැහැ.
අනෙක මේ සංචාරකයන් හෝටලය ඇතුළේදී කිසිම නිරෝධායන නීතියක් අනුව කටයුතු කරන්නේ නෑ. අපි දන්නේ නැහැ, දැන් ඔවුන් ගුවන් තොටුපළේදී මුහුණු ආවරණ දානවාද කියලා. ඒත්, හෝටලයේදී නම් මුහුණු ආවරණ දාන්නේ නෑ. වැඩේ කියන්නේ ඔවුන් එක්ක ගනුදෙනු කරන මඟ පෙන්වන අයත් ඒවා දාන්නේ නැති වීම.
අනෙක් පැත්තෙන් අපේ ශ්‍රමය සූරාකන එක නවත්වන්න බෑ. හෝටලයේ වැඩට ඇවිත්, දවස් ගාණක් නිරෝධායනය වෙනකොට, සේවක සංඛ්‍යාව වැඩි කරන්නේ නෑ. ඒ වෙනුවට ඉන්න සේවක කණ්ඩායම දෙකට බෙදනවා. එතකොට හෝටලයේ නැවතිලා ඉන්න සේවකයන්ගේ ශ්‍රමය පැය විසිහතරේ සූරාකනවා.
සේවකයන්ට සේවා ගාස්තුවක් ලැබෙන්නේත් නෑ. හෝටල්වල කාමර ගාස්තු විශාල වශයෙන් පහල දාලා. රුපියල් 40,000ට තිබුණ කාමරයක් දැන් 14,000කට යනවා. කලින් 80,000ට විතර දුන්න ඒවා 21,000ට විතර. එතකොට හෝටලයේ සේවකයන්ට අමතර දීමනාවක් දෙන්නවත් ලාභයක් නෑ. ඒ නිසා හෝටලයට ඔය කියන තරමේ ආදායමක් එනවා කියා හිතන්න බෑ.’
හෝටල්වලට විවිධ දේවල් අලෙවි කරමින් ලාභ ලැබූ උදවියටත් දැන් ලැබෙන දෙයක් නැත. බුබුළෙන් පිටට යන්නට බැරි නිසා, ස්වයං රැකියා කළ අය කොහොමත් අනතුරේය. කුඩා පරිමාණ හෝටල් සහ නිවාසවල නවාතැන් පහසුකම් දුන් අයට ලැබෙන දෙයක් නැත.
ඒ අනුව උදයංග කියන කෝටි 42 හෝටල් සේවකයන්ට, ස්වයං රැකියා කරන උදවියට සහ කුඩා පරිමාණයේ රැකියා කරන අයට නොලැබේ.
ඒ නිසා සැබෑ ලෙස සංචාරක කර්මාන්තය ‘ගොඩදමන්නට’ කල්පනා කරන්නේ නම් හැකි ඉක්මනින් එන්නත ගෙන්වාගෙන සංචාරක කර්මාන්තය ඇරඹීම මිස අන් විසඳුමක් නැත.
‘මේ විදියට ගියොත් මේ රස්සාව කරන අය රස්සාව අත්හැරලා ගෙදර යාවි.’ අප සමඟ අදහස් දැක් වූ හෝටල් සේවකයා කීය.

සේවක ඉල්ලීම්
පොදුවේ හෝටල් සේවකයන්ගේ ඉල්ලීම් ගැන අන්තර් සමාගම් සේවක සංගමයේ හෝටල් සේවක මධ්‍යස්ථානයේ ජාතික සංවිධායක ජයතිලක රණසිංහ මෙසේ පැවසීය.
‘අපට සංචාරක කර්මාන්තය දියුණු කරන්නට උත්සාහ කිරීම ගැන විරෝධයක් නෑ. ඒත්, සංචාරකයන් සම්බන්ධයෙන් රටේ අවදානමක් තියෙනවා. සේවකයන්ට ඒ ගැන බයක් තියෙනවා. මේ වෙනකොට බටහිර කොවිඩ්-19 ව්‍යාප්ත වෙලා තියෙන වේගය, වෛරසයේ අලුත් ප්‍රභේදය දැක්කාම සේවකයන්ට තියෙන බය වැඩියි.
යුක්‍රේන ජාතිකයන් ගේනකොට හෝටල්වලටත් කලින් සමාජයේ අනෙකුත් බලවේගවල විරෝධය ඇති වුණා. ස්වෙච්ඡා සංවිධාන, පක්ෂ සහ වෘත්තිය සමිති විරුද්ධ වුණා. ඒත් ආණ්ඩුව අත්හරින්නේ නැහැ. ව්‍යාපෘතිය කළා. ඒත්, එතකොට හෝටල් සේවකයන්ට හොඳ දැනුවත් කිරීමක් කරලා නෑ. මෙවැනි වෙලාවක වැඩක් කරනකොට සේවකයන්, සේව්‍යයන්, වෘත්තිය සමිති සහ ආණ්ඩුව අතර හොඳ අවබෝධයක් තියෙන්න ඕනෑ. ඒ වෙනුවට ආණ්ඩුවේ ඉල්ලීම පරිදි උදයංග වීරතුංගගේ මෙහෙයවීමෙන් තමයි මේක කරන්නේ. සේවකයන්ගේ ඉල්ලීම් අදාල නැහැ.
ලංකාවට එන අයට පීසීආර් කරනවාද. අවදානමක් අරගෙන රස්සාව කරන අයට ලැබෙන දීමනා මොනවාද. ඒ අය කොච්චර දුරට නිරෝධායනය වෙන්න ඕනෑද. පෞද්ගලික ජීවිතයට බලපාන්නේ කොහොමද. ආදී ප්‍රශ්න එනවා. ඒ ප්‍රශ්නවලට විසඳුම් නොවී තනි තනි පුද්ගලයන්ගේ හිතුමතේට ව්‍යාපෘති ක්‍රියාත්මක කරලා සංචාරක ව්‍යාපාරය ගොඩදාන්න බෑ.
අපි දැන් සිනමන් බේ, බෙන්තොට බීච්, සෙන්ටාරා කියන හෝටල්වල සේවක ඉල්ලීම් ගැන සොයා බැලුවා. දැනටමත් සේවකයන්ට දින 28ක් හෝටලයේ ඉන්න සිදුවෙලා. ඒ කියන්නේ සංචාරකයන්ට සේවා සපයමින් දින 14ක් සහ ඉන්පසු නිරෝධායනයට දින 14ක් වශයෙන්. එහෙම ඉන්නකොට, එයාලාගේ පෞද්ගලික ජීවිතයේ තියෙන අනෙක් ප්‍රශ්න විසඳාගන්නේ කොහොමද. සරල උදාහරණයක් කීවොත් ගෙදර අසනීපයක් තියෙන කෙනෙකුට බෙහෙත් ගන්න, ගෙදර බඩු ගන්න එළියට යන්න ගෙදර තියෙන මෝටර් සයිකල් එක අරගෙන ගිය කෙනා දැන් දවස් විසිඅටක් නිරෝධායනයේ හිරවෙලා. එතකොට ගෙදර වැඩකට එළියට යන අය ත්‍රීවීල්වල යන්න ඕනෑ. ගෙදර හදිසියකට යන්න විදියක් නෑ. එච්චර අවදානමක් අරගෙන සේවයේ යෙදෙන අයට ලැබෙන්නේ මොනවාද.
ඔවුන් ජීවිත අවදානමකුත් එක්ක වැඩ කරන්න සූදානම්. ඒත්, ඔවුන් ඉල්ලන්නේ සාධාරණ ඉල්ලීමක්. අඩු තරමේ ඒ සඳහා සාධාරණ ගෙවීමක් කරන්න කියලයි ඔවුන් ඉල්ලන්නේ. මොකද, මේ විදියට කළොත් ඔවුන්ට ලැබෙන වැටුපට වඩා වැඩි මුදලක්, කාලයක් සහ ශ්‍රමයක් වැය වෙනවා.
මේ තත්වය නිසා සේවකයන් ඉල්ලුවා බුබුළ ඇතුළේ ඉන්න දවසකට රුපියල් දාහක අමතර ගෙවීමක් කරන්න කියලා. පසුව ඔවුන් සාකච්ඡා කරලා, සම්පූර්ණ දවස් 28ට රුපියල් 15,000ක මුදලක් දෙන්න කියන ඉල්ලීමට එකඟ වුණා. ඒ මුදල ප්‍රමාණවත් නැතත්, තියෙන තත්වය තේරුම් අරගෙන ඒ මුදලින් සෑහීමට පත්වෙන්න පුළුවන්.’
අවසානයේ පෙනී යන හැටියට, මේ ව්‍යාපෘතියෙන් සංචාරක ක්ෂේත්‍රයේ රැකියා කරන අයටත් අත් වූ සෙතක් නැත. ස්වයං රැකියා කරන අයට ලැබුණ දේකුත් නැත. උදයංග කටින් කී කෝටි 42 ලැබුණේ කාටද කියා දන්නේත් නැත. හෝටල් සේවකයන්ගේ ආතතිය, නිවෙස්වල ප්‍රශ්න සහ කොවිඩ්-19 අවදානම පමණක් ඇත.■