ඔමාලි රධිකා විටෙක නිළියක්, විටෙක පර්ෆෝමන්ස් ආර්ට් කරන ශිල්පිනියක්, විටෙක චිත්‍ර ශිල්පිනියක්. FRAGMENTS ඇයගේ අලුත්ම කලා කාර්යය. මේක චිත්‍ර ප්‍රදර්ශනයක්. ‘කාලය තුළ කැබලි වූ මතකයන් / Memories fragmented in passage of time විදිහට නාමකරණය කරන මේ චිත්‍ර ප්‍රදර්ශනය පසුගිය ජනවාරි මස 19-20 සහ 21 කියන දින තුනේ කොළඹ ලයනල් වෙන්ඩ්ට් කාලගාරයේදී පැවැත්විය. මේ ඒ පිළිබඳව ඇය හා කළ සංවාදයක් ය.
චිත්‍ර කලාවට ඔබගේ ප්‍රවේශය වෙන්නේ කොහොමද කියන තැනින් මේ කතාබහ පටන් ගනිමු.
මම පුරුද්දක් විදිහට පොඩි කාලේ ඉඳලාම චිත්‍ර ඇන්දා. 2004 අවුරුද්දේ කොළඹ සෞන්දර්ය කැම්පස් එකට ආවාට පස්සේ මම චිත්‍ර හා මූර්ති කියන විෂය තමයි ඉගෙනගත්තේ. මම මීට කලින් කණ්ඩායම් විදිහට කළ චිත්‍ර ප්‍රදර්ශනයන් කීපයකට සහභාගි වෙලා තිබෙනවා. පිටරටවල පවා එහෙම එක්සිබිෂන්වලට සහභාගි වෙලා තිබෙනවා. ඒ අතරේ ත්‍ඍ්ඨඵෑභඔ කියන්නේ මගේ මුල්ම ඒකපුද්ගල චිත්‍ර ප්‍රදර්ශනය.
චිත්‍රය කිව්වාට ඔබ මෙහිදී අපි සාම්ප්‍රදායික අර්ථයෙන් ගන්න කැන්වසය භාවිත කරන්නේ නෑ. මොකද්ද මේකට හේතුව.
ඔව්. මම මේකෙදී කරන්නේ මම ගෙවපු කාලයත් එක්ක ජීවිතේ මට පුද්ගලිකව විඳින්න වුණ මතකයන් කැබලි විදිහට එකතු කරන එක. ඉතිං කැඬුණු බිඳුණු මේ මතකයන් එකතු කරන්න හොඳම විදිහ මේ චිත්‍ර ලීවල නැත්තං දැව රවුම්වල අඳින එක තමයි කියලා මම හිතුවා. මේ මුළු ප්‍රදර්ශනය අස්සේ තියෙන්නේ මිශ්‍ර මාධ්‍යයෙන් මම කළ නිර්මාණ. දැව සෑරීම, දැව පිළිස්සීම, දැව කැටයම්, වර්ණ ගැන්වීම්, මුද්‍රණ කලාව කියන මේ මාධ්‍යයන් සියල්ල එකතුකළ නිර්මාණ පොකුරක් තමයි මේ ප්‍රදර්ශනයේ තිබෙන්නේ. මෙහි ප්‍රධාන වශයෙන් චිත්‍ර 20ක් තිබෙනවා. හැබැයි ඒ හැම චිත්‍රයක් අස්සෙම තවත් චිත්‍ර රවුම් ගොඩක් තිබෙන නිසා අවසානයේ චිත්‍ර 300ක් විතර එකතුවක් මෙතැන තිබෙනවා.
ඇයි ඇත්තටම කැන්වස් එක අතෑරලා මේ වගේ රළු මාධ්‍යයක් උඩ නෙක ක්‍රම මගින් චිත්‍රණය කරන්න හිතුවේ.
මට ඕනෑ වුණා අලුත් දෙයක් කරන්න. චිත්‍ර රස විඳින්නාට අලුත් දෙයක් දෙන්න අවශ්‍ය වුණා. අනෙක මගේ ජීවිතේ පහුගිය කාලේ සිදුවුණ දේවල් හැලහැප්පීම් කඩාගෙන වැටීම් නැවත නැඟිටීම් වගේ දේවල් චිත්‍රණය කරන්න මේක තමයි හොඳම ක්‍රමය කියලා මට හිතුණා.
පිළිස්සුණ කැබලි වුණ ජීවිතයක් ද ඇත්තටම ඔබට තිබෙන්නේ..
ඔව්, මම කැම්පස් එකට ඇවිත් කෙටි කාලයකින් මගේ මව සහ පියා දෙන්නාම නැතිවෙනවා. කොළඹ ජීවිතේ සෑහෙන්න අමාරු වෙනවා. මම කැම්පස් ගිහිං ඇවිත් හවස වැඩකරනවා වියදම සොයාගන්න. සමහර දවස් කන්න බොන්න පවා නැතිව ගෙවිලා ගිහිං තියෙනවා. සමහර දවස් මම හැතැක්ම ගණන් පයින් ගිහිං තියෙනවා, බස් එකට අවශ්‍ය මුදල නැතිව. ආදර සම්බන්ධතා බිඳවැටුණාට පස්සේ ඇතුළතින් සිදුවෙන කඩාගෙන වැටීම්, ජීවිතේට තදින් දැනෙනවා. ඉතිං මේ වැටි වැටී නැඟිට නැඟිට ආ ජීවිතේ ඒ මතකයන් චිත්‍රය අස්සට ගේන්න හොඳම ක්‍රමය මේක කියලා මට හිතුණා. ජීවිතේ කඩාගෙන වැටීම් බිඳවැටීම් කියන්නේ චක්‍රයක්. ඒක ඉස්සරහට සිදුවෙමින් යනවා. මේ රවුම් අස්සෙත් තියෙන්නේ ඒ ජීවිතේ. මම ශක්තිමත්. මම පවතිනවා. ඒ සිදුවීම් මතකයන් වගේ ජීවිතේ අස්සේ ඉතුරුවෙලා පවතිනවා. අනෙක තමයි මේ චිත්‍ර බලන්නාට මේ හරහා එයාගේ මතකයට යන්නට පුළුවන් වෙයි කියලා මම හිතනවා. ඒ පොදු ඉඩ මම මේ අස්සේ තියලා තියෙනවා. ඔහුගේ හෝ ඇයගේ ආත්මයට මෙය දැනේවි.
කාන්තාවකට මෙහෙම බර රළු වැඩ බෑ කියලානේ, අපේ සමාජය හිතන්නේ. ඔබට එහෙම හිතුණේ නැද්ද?
මම හිතන්නේ චිත්‍ර කලාව අස්සේ ගැහැනු පිරිමි කියලා දෙයක් නෑ. දැව තෝරගන්න කොටම තාක්ෂණයත් එක්ක ඒ ටූල්ස් එක්ක වැඩ කරන්න වෙනවා. මුලින් පොඩි චකිතයක් තිබුණා. නමුත් අවසානයේ කළා. ලොකු ලෑලිවල පවා වැඩ කළා. ඇත්තටම මේවා කරන්න පිරිමියෙක් වෙන්නම ඕනෑ නෑ. මම කැම්පස් එකේ සබ්ජෙක්ට් එකක් විදිහට මුද්‍රණ කලාව ඉගෙනගත්තා. එතැනදී මුද්‍රණ ක්‍රම ගැන විශාල දැනුමක් ලබාගන්න පුළුවන් වුණා. ඒ හැමදෙයක්ම මේ වැඩෙ අස්සේ එකතුවෙලා තිබෙනවා. ඒක මට අලුත් අත්දැකීමක්. හැම කඩාගෙන වැටීමක් කියන්නේම අලුත් නැඟිටීමක්. මේ චිත්‍ර ප්‍රදර්ශනයත් එහෙමයි. අලුත් නැඟිටීමක්.
ඔබ කැමති කුමන වර්ගයේ චිත්‍ර කලාවකටද කියලා මම ඇහුවොත්..
සමකාලීන චිත්‍ර කලාවට මම ගොඩක් කැමතියි. මට ඒක දැනෙනවා වැඩියි. ඒ නිසා මම නිමග්න වෙලා ඉන්නෙත් ඒ කලාව අස්සේ.
දැන් ලංකාවේ ගොඩක් සිත්තරුන් ආකිටෙක්චර් සඳහා චිත්‍ර අඳිනවා. නැත්තං කලා පොළ සඳහා චිත්‍ර අඳිනවා. ඒ අතරේ ඉදලා හිටලා චිත්‍ර ප්‍රදර්ශනයක් කරන නමුත් දිගටම ඇඳීම් කරන සුළු පිරිසක් ඉන්නවා. මේ තත්ත්වය ගැන ඔබ මොකද්ද හිතන්නේ..?
අපිට ඉතිං මේකෙන් වඩාත්ම හොඳ මොකද්ද කියන එක කියන්න බෑ. ඒක පුද්ගල කේන්ද්‍රීය තෝරාගැනීම. මේ ආර්ථිකය එක්ක පවතින්නත් වෙනවා. ආර්ථිකය නැතිව කොහොමද ජීවිතේ ඉස්සරහට අරගෙන යන්නේ. මේ හැමදෙයක් උඩ තියලා තමයි අපිට මේක දිහා පුළුල්ව බලන්න වෙන්නේ.
ඔබගේ චිත්‍ර ගුරු භූමිකාව ගැනත් ටිකක් කතා කරමු.
මම චිත්‍ර ගුරුවරියක් විදිහට හෝමාගම මහින්ද රාජපක්ෂ විද්‍යාලයේ උගන්වනවා. මම ඉතිං ළමයි එක්ක මට පුළුවන් පරිමාවෙන් උපරිම වැඩ කරනවා. ළමයින් චිත්‍ර ප්‍රදර්ශන සඳහා වැඩි වැඩියෙන් යොමුකරන්න විශාල වශයෙන් මහන්සි වෙනවා.
චිත්‍රය කියන්නේ ළමයින්ගේ පරිකල්පන ශක්තිය වැඩි කරන්න සහ ඔවුන් හිතන විදිහ වෙනස් කරන්න පවා භාවිත කරන්න පුළුවන් විෂයක්. නමුත් ලංකාවේ පාසල් අධ්‍යාපනය අස්සේ ඒ දේ වෙන්නේ නෑ කියලා කිව්වොත්..
ඔව් ඒක ඇත්ත, ලංකාවේ අධ්‍යාපන ක්‍රමයේ විශාල වැරැද්දක් තිබෙනවා. මම දන්න විදිහට හය වසරෙ ඉඳලා එකොළහ වසරට යනකම් තියෙන්නේ හරිම පටු විෂය නිර්දේශයක්. අනික ළමයි සාමාන්‍ය පෙළට එනකම් විතරයි චිත්‍ර හදාරන්නේ. ඊට පස්සේ වෙනත් විෂයන්වලට තමයි ලොකු නැඹුරුවක් තියෙන්නේ. ළමයින්ට වගේම දෙමාපියනුත් හිතන්නේ සාමාන්‍ය පෙළින් පස්සේ චිත්‍රය දිගට කරන්න තෝරගෙන වැඩක් නෑ කියලා. එහෙම නෑ, හැකියාව තියෙන කෙනෙක්ට චිත්‍රය කියලා කියන්නේ හොඳ අනාගතයක්.
ඔබ කියන ඔය පරිකල්පන ශක්තිය දියුණු කිරීම උදෙසා චිත්‍ර කලාව භාවිත කිරීම අපි ලංකාවේ පාසල්වල පොඩි පන්තිවලදී යම් ප්‍රමාණයකට කරන දෙයක්. හැබැයි දරුවා හතර වසරට එනකොට ඒ නිර්මාණාත්මක ක්‍රියාකාරකම් සේරම ඉවර වෙනවා. ඒකට හේතුව ශිෂ්‍යත්වය. දෙමාපියෝ ළමයා සම්පූර්ණයෙන්ම විභාග මානසිකත්වයට අරගෙන යනවා. තරඟයට දානවා. ඊට පස්සේ චිත්‍ර වගේ කලා සෞන්දර්ය විෂයන්වලට දරුවාට තියෙන ඉඩ සම්පූර්ණයෙන්ම ඇහිරෙනවා. නැතිනම් අහුරනවා. අපි ඉස්කෝලේ යන කාලේ මොනවාහරි පීරියඩ් එකකට ගුරුවරයෙක් නැතිවුණාම අපි දුවන්නේ චිත්‍ර කාමරේට. නමුත් අද දරුවෝ එහෙම නෑ. ඔවුන්ට අද චිත්‍ර කාමරේ මඟඇරිලා.
මගේ ඉස්කෝලෙට දරුවන් ඇතුළත් කරගන්නා ක්‍රමය නිසා වෙන්න ඇති ගොඩක් ළමයි දක්ෂයි. චිත්‍ර සම්බන්ධවත් ඔවුන්ට දක්ෂතා විශාල වශයෙන් තියෙනවා. මම ඉතිං මගේ දැනුම බෙදාහරිනවා. චිත්‍ර අඳින්න ඔවුන්ව දිරිගන්වනවා, ඒ චිත්‍ර ප්‍රදර්ශනවලට යවනවා. දරුවන්ට නිතරම පිටරටවල චිත්‍ර පෙන්වනවා, හැම වෙලාවෙම අඳිනවාට වඩා ප්‍රායෝගිකව වැඩ කරන්න තමයි මම පාසල ඇතුළේ උත්සාහ ගන්නේ. ඒ අතරේ පර්ෆෝමන්ස් ආර්ට් වගේ දේවල් ගැනත් මම මගේ දරුවන්ට උගන්වනවා.
ඔබ ලංකාවේ පර්ෆෝමන්ස් ආර්ට් (අභිවාහ්‍ය කලා) කරන සීමිත පිරිස අතරින් කෙනෙක්. ලංකාවේ එතරම් ප්‍රචලිත නැති මේ කලා මාධ්‍යය ගැන මිනිස්සු හිතන්නේ කොහොමද?
චිත්‍ර කලාවයි, පර්ෆෝමන්ස් ආර්ට් කරනවා කියන්නෙයි දෙකක්. බිත්තියක හරි, කොළේක හරි, කැන්වස් එකක හරි, අපි අපේ හැඟීම චිත්‍රණය කරනවා. හැබැයි පර්ෆෝමන්ස් ආර්ට් එකේදි අපි කරන්නේ ශරීරය හරහා ඒක නිරූපණය කිරීම. එතකොට කැන්වස් එක වෙන්නේ ශරීරය. ඒක සජීවීව මිනිස්සු ඉස්සරහා තමයි අපි කරන්නේ.
ඔව්, ඔබ කියනවා හරි, ලංකාවෙ ගොඩාක් අය අතරට මේක තවම ගිහිං නෑ. ඒ නිසා සමහර අය මේ කලාව පිස්සුවක් වගේ දකින්නේ. ‘මොනාද අනේ මේ කරන්නේ?’ අහන අය ඉන්නවා. ඒ අතරේ හොඳ කියන සුළු පිරිසකුත් ඉන්නවා. මම මේ කලාව විෂයක් විදිහට ඉගනගෙන නෑ. නමුත් බන්දු මනම්පේරි, ජනනි කුරේ වගේ මේ කලාවේ ඉන්න ප්‍රමුඛයෝ මට සෑහෙන්න මේ කලාව දියුණු කරගන්න උදව් කරලා තිබෙනවා. ඉතිං මේ ප්‍රදර්ශනයේ පළවෙනි දවසේ (19) හවස 5.30ට ප්‍රදර්ශනය ආරම්භ කරන මොහොතේ මම පර්ෆෝමන්ස් ආර්ට් එකක් කරනවා.
