ආණ්ඩුව ගැන අවබෝධයක් ලැබීමට නම් මේ දවස්වල කියවිය යුත්තේ ආණ්ඩුවට හිතවත් පුවත්පත් ය. ඒ හැම පුවත්පතක ම පාහේ පොදු ගුණාකාරය වන්නේ, ආණ්ඩුවේ ‘පලු ඇරීම’ ය. ඒවායේ කතුවැකි, ආණ්ඩුව හදා ගැනීමේ වුවමනාවෙන් වුණත් කියන්නේ, ආණ්ඩුවේ වැරදි ම ය. එවැනි එක් සති අන්ත පුවත්පතක්, මේ මොහොතේ ලංකාව හැඳින්වූයේ ‘කප්පිත්තකු නැති නැවක්‘ ලෙස ය. එහි තේරුම, ආණ්ඩුවේ අන්තිම හිතවතුන්ට පවා, දැන් එහි ගන්නට දෙයක් නැති බව වැටහී තිබෙනවා ය යන්න ය.
මහජනතාවට ආණ්ඩුව කෙරෙහි ඇති සමස්ත විරෝධය ගොනු වන්නේ එක ම තැනකට ය. ඒ ‘ආණ්ඩුව කිසි ම දෙයක් ගැන වග නොකියන බව’යි.
ජනාධිපතිවරයා ජනාධිපතිකම් කරන්නේ ශ්‍රී ලංකා ප්‍රජාතාන්ත්‍රික සමාජවාදී ජනරජයේ දැයි මහජනතාවට ප්‍රශ්නයක් තිබේ. ඒ තරමට ම ඔහු ලංකාවෙන්, ලංකාවේ ජනතාවගෙන් හුදෙකලා වෙලා ය. හිරුනිකා ප්‍රේමචන්ද්‍ර ඇතුළු කාන්තාවනට, දේශපාලන වුවමනාවකින් වුණත් ජනාධිපතිවරයාගේ ගෙදර ඉදිරිපිටට ගොස් කාන්තාවන් හැටියට තමන් විඳින දුක කියන්නට සිදුවුණේ, ජනාධිපතිතුමාට ඒ ගැන හැඟීමක්, දැනීමක්, කම්පනයක් නැද්දැයි සිතෙන තරමට ඔහු වෙනම ලෝකයක සිටින බවක් පෙනෙන හෙයිනි.
2019 නොවැම්බරයේ දී ඔහු පත් වූ තැන් සිට මේ දක්වා ඔහු විවිධ අවස්ථාවල ජාතිය අමතා කතා කර තිබේ. එහෙත් ඒ කිසිම අවස්ථාවක, තමා ජනාධිපතිකම් කරන රටේ ජනතාව මේ සා දුකක් විඳින බවක් පිළිගත්තේ ද? ඔවුන්ගේ දුක ගැන තමා ඇතුළු ආණ්ඩුව කම්පා වන බවත්, ඒ දුක නැති කිරීමට හැම මොහොතක ම වැඩ කරමින් සිටින බවත්, රට නැවත ගොඩ නැගෙන තුරු මහජනතාවත් සමග එකතු තමා ඇතුළු ආණ්ඩුව ද ඒ දුක ම විඳින බවත්, කවදාක හෝ ඒ කිසි ම කතාවක ඔහු කියා තිබේ ද? ඒ වෙනුවට ජනතාවට ඇසී ඇත්තේ ‘මම තමයි හොඳට ම කළේ, මේවා මගේ වැරදි නෙවෙයි, පරණ ආණ්ඩුවේ වැරදි’ වැනි එක පැත්තකින් ලාබ ගණයේ පුරාජේරු සහ වගකීමෙන් මිදීමේ වගන්ති පමණකි.
අප මීට පෙරත් කිහිප වරක් ම ලියා ඇති පරිදි, මේ ආණ්ඩුවේ වගකීම් විරහිතභාවය සහතික කරන එක් ඉසව්වක් නම්, විදුලිබල අර්බුදයයි. ආණ්ඩුවේ ඇත්තන්ට අනුව නම් මේ විදුලි අර්බුදය තමන්ගේ දුස්-කළමනාකරණය නිසා ඇතිවූවක් නොවේ. පසුගිය ආණ්ඩුව ප්‍රමාණවත් තරම් විදුලි බලාගාර නොසෑදීම නිසා හටගත්තකි.
මාධ්‍යවල මහ ඉහළින් දැක්වුණේ, මාර්තු 5 වැනි දා සිට විදුලි අර්බුදය සම්පූර්ණයෙන් විසඳෙන බවත්, ඒ ගැන අදාළ නිලධාරීන් ජනාධිපතිවරයාට දැන්වූ බවත් ය. ඊට පසු පළවුණේ, විදුලිය කප්පාදුවකින් තොරව සපයන්නට ජනාධිපතිවරයා නියම කළ බවයි. එහෙත් ඒ කිසිවක් සිදු විණි ද? මේ ලියන බ්‍රහස්පතින්දා වන විටත්, රට පුරාම විදුලි කප්පාදුවක් පවතියි. විදුලි කප්පාදුවටත් වඩා විකාරය නම්, මහජන උපයෝගිතා කොමිසම පත්වී ඇති විහිළුසහගත තත්වයයි. එක මොහොතක විදුලිය කපන්නේ නැතැයි කෙටි පණිවුඩ එවන කොමිසම, ඊළඟ ක්‍ෂණයෙහි විදුලිය කැපීමේ කාලසටහනක් එවයි. ඊටත් වඩා විකාරය නම්, ඒ කියන විදුලිය කැපීම ඔවුන් ම කියන කාලසටහන අනුව සිදු නොවීමයි. එක්කෝ නියමිත කාලයට පසුව විදුලිය කැපේ. නැතිනම් ඒ කාලයට පෙර විදුලිය කැපේ. සමහර විට නියමිත වෙලාවට පෙර විදුලිය ලැබේ. සමහර විට නියමිත වෙලාවටවත් විදුලිය ලැබෙන්නේ නැත.
ඇත්ත, විදුලිය කියන්නේ ගබඩා කර තබාගන්නට නොහැකි බලශක්තියක් වන නිසාත්, රටේ විදුලිබල ඉල්ලුම අනුව සැපයුම තීන්දු වන නිසාත්, මොහොතින් මොහොතට විදුලිබල පරිභෝජනයේ උච්චාවචනයන් සිදු වන නිසාත්, විදුලිය කැපීම් ගැන ටක්කෙට ම කියන්නට බැරිවා වන්නට පුළුවන. එහෙත්, අඩු ගණනේ මහජනතාවට තමන්ගේ ආණ්ඩුව ගැන විශ්වාසයක් ඇතිවන අන්දමටවත් මේවා කළමනාකරණය කර ගන්නට ලැබේ නම් යහපත් දෙයකි.
මේ විදුලිය ගැන කතාවෙන් කොටසක් පමණි. ගෑස් ගැන, කිරිපිටි ගැන, එළවළු ගැන, හාල් ගැන, හෙටානිද්දා බෙහෙත් ගැන කියන්නට තිබෙන්නේ ද එක ම කතාව ය.
ඒ හැම කතාවේ ම සාරාංශය මෙසේ ය. මහජන ඡන්දයෙන් පත් වූ ජනාධිපති කෙනෙක් සිටියි. ඔහුත් ඔහුගේ ආණ්ඩුවත්, රටේ වැඩියෙන්ම නිර්වින්දනය වූ සහ වැඩියෙන් ම පිස්සු කෙළින අපූරුව දැනගන්නට අවශ්‍ය නම් ඩීසල් පෝලිමක් අසළින් යන්න.■
