මේ මොහොතේ ලංකාවේ පවතින අශික්ෂිත දේශපාලනික අස්ථාවරත්වය අප තේරුම් ගත යුත්තේ හුදෙක් ව්‍යවස්ථා විරෝධී ක‍්‍රමන්ත‍්‍රණයකින් පමණක් ඔබ්බට යන, ජනතා පරමාධිපත්‍යයටත් පුරවැසි දේශපාලනික හිමිකමත් ඉතාම අවලස්සන ලෙස දත නියවන තත්ත්වයක් ලෙසය. නිදහසින් පසු මේ දක්වාම මෙරට දේශාපලනය විසින් අපට උගන්වා ඇති පාඩමක් නම් මේ ජරාජීර්ණ ක‍්‍රමය තුළ දේශපාලනික සදාචාරය සහ ප‍්‍රතිපත්තිගරුක දේශපාලනය වැනි සංකල්ප ඕනෑවට වඩා විශ්වාස කරන්නට යාම අනවශ්‍ය ප‍්‍රයත්නයක් බවයි. විශේෂයෙන්ම, ජනවාරි 08 හැරවුම්කාරකය ලෙස අප තවමත් හඳුන්වන තීරණාත්මක මොහොත රනිල්-මෛත‍්‍රී දෙපලම විසින් සිය පක්ෂ අභිලාශ සහ පෞද්ගලික න්‍යායපත‍්‍ර තුළ අනාථ කරවීමේ ‘නොස්ටැල්ජියානු කම්පාව’ ද තවදුරටත් වලංගු නොවන බවද අපි පිළිගනිමු. එතෙකුදු වුවත් පුරවැසියා නමැති සංකල්පය සමග මේ කරමින් පවතින නුසුදුසු හා අලජ්ජී සූදු කෙළිය වක‍්‍රාකාරයෙන් සාධාරණීකරණය කරන අපෙක්ෂාභංගත්වයක් තැනට පුරවැසිභාවය සහ පරමාධිපත්‍යය ලඝු කිරීමද නොකළ යුතු බව අපගේ හැඟීමයි.
ජනවාරි 08 න් පසුව බිහි වූ ආණ්ඩුව කිසිම ආකාරයක පරමාදර්ශී ප‍්‍රජාතන්ත‍්‍ර රාමුවක් ලෙස භාරගත යුතු එකක් නොවූ බවත්, මෙරට පුරවැසියන් බහුතරය එදින එම තීරණයට එළැඹියේ රනිල් හෝ මෛත‍්‍රී යන දෙදෙනාට බලය අත්කර දීමේ අනවශ්‍ය තරම් නොසැලකිලිමත් අපේක්ෂාවතින් නොව මෑත ඉතිහාසයේ බිහි වූ ගෝත‍්‍රිකම ලක්ෂණ වැළඳ ගන්නා තැනට බහුතර ජන මනසම කූඨ ලෙස තල්ලූ කළ රෙජීමයකට තවදුරටත් රට ලියා අයිතිකර දීමේ හානිය වටහාගත් හෙයින් බව අප ලියා තැබුවේ ආණ්ඩුව බිහි වී කෙටි කලකින්ම ය. ඊනියා යහපාලන ආණ්ඩුව පත් වීමට පෙරම පවා අප පුරෝකථනය කළ දේශපාලනික කුහකකම ඉන් පසුවද ප‍්‍රකට වූ බව වටහා ගැනීමට නොහැකියාවක් ප‍්‍රජාතන්ත‍්‍රවාදය ගරු කරන ජනතාවට නොතිබුණි. මෙම පසුබිම තුළ, වර්තමානයේ පවතින දේශපාලනික සූදු කෙළිය හමුවේ නැවතත් අර දුර්දාන්ත පාලනයට අත වැනිය යුතු නොවන්නේය යන පදනම මෙත මේ වන විට අත්තනෝමතික ලෙස රනිල් වික‍්‍රමසිංහ ධූරයෙන් පහ කිරීමේ ක‍්‍රමන්ත‍්‍රණයට විරෝධය පෑමක් ප‍්‍රගතිශීලී ජනතාව හා ක‍්‍රියාකාරිකයන් අතර දැන් දළුලා වැඩෙමින් පවතී. ඇතැම් අය මෙය සාවද්‍ය ලෙස තේරුම් ගන්නේ ‘එජාපයට කඬේ යාමක්’ ලෙස වුවද, එසේම එජාපය ගැන අපට ඇති අප‍්‍රසන්නතාවයෙහි කිසිදු අඩුවක් නැති බව පිළිගනිමින් වුවද, පාර්ලිමේන්තුව නැවතත් කැඳවා මෙම කපටි ප‍්‍රයත්නය පරාජය කළ යුතු බව කියන්නට සාධාරණ හේතු ඕනෑතරම් ඇත.
මේ සියල්ලකටම වඩා මහින්ද රාජපක්ෂ ව්‍යවස්ථා විරෝධී ලෙස අගමැති පුටුවේ වාඩි කිරීමට ජනපති තීරණය කිරීමෙන් දින කිහිපයක් ඇතුළත අපට දකින්නට ලැබුණු සමහර සිදුවීම් බරපතළ ලෙස ගැනීම වැදගත්ය. බරපතළ අපරාධ චෝදනා ලබා ඇති ‘රජ කුමාරවරුන්’ තීරණාත්මක ආයතනවලට කොට කලිසමින් රස්තියාදුකාර නියායෙන් ගොඩ වන්නේ සවුත්තුවට මෙනි. මේ මොහොත වන විටත් සමාජ ජාලාවල සංසරණය වන ඡුායාරූපයක දැක්වෙන පාඨයක සඳහන් වන්නේ ‘මහින්ද රාජපක්ෂ ජනාධිපතිතුමා’ වශයෙනි. ඇතැම් අය මේ නිසාම ප‍්‍රශ්නාර්ථයකින් අසන්නේ මේ කියන ‘ජනාධිපති’ කෑල්ල ඔහුගේ නමේ වාසගමේම කොටසක්ද? යනුවෙනි. මෙවැනි කාරණා මහින්දගේ ඍජු අනුදැනුම සහිතව සිද්ධ වන දේවල් බව අප නොකියන නමුදු මේ අපට ප‍්‍රකට කරන්නේ ඔහුගේ වහල් අනුගාමිකයන්ගේ චින්තන රටාවේ හැටි ය. පැහැදිලිවම කියන්නේ නම් ‘රාජපක්ෂ උන්මාදය‘ නමැති දරුණු ව්‍යාධිය වැළඳුණු අයව රාජපක්ෂ දෘෂ්ටිවාදය විසින් හසුරුවනු ලබන ආකාරය ය. ඇත්තටම අප විරුද්ධ වන්නේ මේ අසික්කිත භාවිතයට යි. පුරවැසියන් හැටියට අප ජීවත් වන්නට කැමති වන්නේ මෙවැනි මෝඩ, ගෝත‍්‍රික හා ම්ලේච්ඡු ලක්ෂණ විසින් අපව බැඳ තබන රාජ්‍ය අවකාශයක නොවන බැවිනි. රනිල්ගේ පාලන ආශිර්වාදය පවතින පසුබිමක සිදු වූ මහ බැංකු මංකොල්ලය වැනි අපරාධ කිසිසේත්ම හරි බව පිළි නොගන්නා අතරම තාජුඞීන්ලා, ලසන්තලා, එක්නැලිගොඩලා සහ තවත් බොහෝ අය සම්බන්ධයෙන් සිදු වූ අපරාධ සාධාරණීකරණය කරන්නට ‘ගැම්මක්’ එවැනි දේවලින් නොලැබෙන බව පිළිගන්නට සිදු වන්නේද එහෙයිනි.
මේ අතරම ජනපති විසින් මෑතකදී විදෙස් තානාපතිවරුන් අමතා කළ ප‍්‍රකාශයකට අනුව අපට එළැඹෙන්නට සිදු වන සාධාරණ නිගමනය නම් අප ජීවත් වන රට පාලනය කරන ව්‍යවස්ථා දෙකක් එකිනෙකට පටහැනි ලෙස සිංහල හා ඉංග‍්‍රීසි මාධ්‍යවලින් ඇති බව ය. මෙය පුරවැසියන් ලෙස අප ලැජ්ජා විය යුතු තත්ත්වයකි. ඔහුගේ ගේම උපරිමයටම ඔඩු දුවා ඇති කැත විලාසය ඔප්පු කරන තත්ත්වයකි. පුරවැසියන් ලෙස අප කොතරම් අරාජික අසරණකමකට පත් කර ඇතිද යන්න තේරුම් ගත යුතු පරස්පරයකි. ඇත්තටම මේ මොහොතේ කැපුවත් කොළ කුලකයට අයත් එජාප සාමාජිකයන් කොන්දේසිවිරහිතව තම නායකයන් වෙනුවෙන් කඬේ යනවා විය හැකි ය. එහෙත්, දැනටමත් ඇස් පනාපිට පෙනෙන්නට ඇති පරිදි මධ්‍යස්ථ ක‍්‍රියාකාරීන් මේ අර්බුදය සම්බන්ධයෙන් මැදහත් වන්නේ ඉහත කී කැත දෘෂ්ටිවාදයේ ශාපයට හසු වීමට ඇති බලවත් නොකැමැත්ත නිසාවෙනි. කෙසේ හෝ පාර්ලිමේන්තුව කැඳවා ජනතා පරමාධිපත්‍යයේ නාමයෙන් නිසි අගමැති තීරණය කිරීම කළ යුතු බව බොහෝ අය අවධාරණය කරන්නේද එබැවිනි. අපට වැදගත් වන්නේ පුද්ගලයා නොව ‘අවම තුවාල ලබා හෝ‘ ප‍්‍රජාතන්ත‍්‍රවාදය නැමැති ‘වචන මාත‍්‍රයවත්‘ ආරක්ෂා කර ගැනීම වෙනුවෙන් පෙනී සිටීම ය.
අනෙක් අතට නාමල් කුමාර වැනි බෙලිරූපවලින්ද නැවත නැවතත් පෙන්නුම් කෙරෙන්නේ පුරවැසියා ගැන මේ අයට ඇති තක්සේරුවයි. අද අප ජීවත් වන රටේ බුද්ධි අංශ ‘වැඩකාරයා’ ලෙස පෙනී සිටින්නේ මෙවැනි කුහකයන් නම්, එය අප ලැජ්ජාවටත් කම්පාවටත් පත් විය යුතු තවත් හේතුවක් බවද කිව යුතුය. ජනපති ඝාතන කුමන්ත‍්‍රණ ප‍්‍රයත්නයක් ගැන අපූරු ප‍්‍රලාප ඔහු විසින් සමාජගත කරනු ලැබීම තවමත් නතර වී නොමැත. දවසින් දවස ඔහු අලූ‍ත් සැකකාරයන් ගැන හෙළිදරවු කරන්නේ කාගේ හෝ වුවමනාවකට විය හැකි බවටද මිනිස්සු සැක පහළ කරති. ඇත්ත වශයෙන්ම මෙය ‘නිවටයා පහසුවෙන් නොසලකා හැරීමේ මෝඩකම‘ ගැනද කතාවකි. රනිල් ඇත්තෙන්ම කළ යුතුව තිබුණේ ජනපති ඝාතන කුමන්ත‍්‍රණ ගැන කරුණු වාර්තා වී නම් එසේ වූ අවස්ථාවේදීම නිසි පරීක්ෂණ පැවැත්වීමය. එහෙම කළා නම් බොහෝ දුරට ජනතා පරමාධිපත්‍යයෙන් පරාජිත රාජපක්ෂ රෙජීමයට නැවත රට අයිති කරවීම මෙතරම් ඉක්මන් නොවන්නට ඉඩ තිබුණා පමණක් නොව මේ කියන නාමල්ලා වැනි හුදු මිනිස් ශරීර රටේ ජාතික දේශපාලනය තීන්දු කරන්නට තරම් වැදගත් සාධක බවට පත් වන්නේද නැත. ඒ මිස රනිල් අගමැති පුටුවෙන් ඉවත් වීමක් ගැන ‘දුකක්‘ අපට නැත. විය යුතුව තිබුණේද එයම ය. එහෙත් මේ සා ව්‍යවස්ථා විරෝධී ලෙස පුරවැසි පරමාධිපත්‍යයට කොකා පෙන්වමින් නම් නොවේ!
රාජපක්ෂ දෘෂ්ටිවාදය ශිෂ්ටාචාරයේ මාවතකට අවතීර්ණ වීමට සූදානම් නම්, මිනී මරන්නේ සහ පුරවැසි පීඩා නොකරන්නේ නම්, ‘රජ මානසිකත්වයක්’ සමාජගත කර මේ රටේ මිනිසුන්ගේ අභිමානය වළපල්ලට ඇද නොදමන බවට විශ්වාස කළ හැකි හැසිරීමක් තිබේ නම් බහුතර ඡන්ද මතින් පාලන බලය ලබා ගැනීමට හැකි වනු ඇත. එවැනි හැසිරීමක ඔවුන් නියැළෙනු ඇති බවට අවම සංඥාවක් හෝ පෙන්නුම් කළේ නම් මේ සා අශිෂ්ට කුමන්ත‍්‍රණ හරහා බලය ඩැහැගැනීමට සිදු වීමේ ජාත්‍යන්තර අපකීර්තියට ලක් වීමට ඔවුන්ට සිදු නොවනු ඇත. එහෙත්, අර ගෝත‍්‍රික ලක්ෂණවලින් ගැලවීමේ හැකියාවක් එයට නොමැති බව මේ දින කිහිපය තුළ වාර්තා වන සිදුවීම් කෙරෙන් වුවද ගම්‍ය වේ. මෙය ශිෂ්ඨ ලෝකය අපට හිනාවෙන මොහොතකි.
මේ මොහොතේ ප‍්‍රජාතන්ත‍්‍රවාදී බලවේග විසින් සිදු කළ යුතුවම ඇති මෙහෙවරක් නම් මේ ව්‍යවස්ථා විරෝධී කුමන්ත‍්‍රණය පරාජය කිරීම වෙනුවෙන් තම වපසරියෙන් සහාය පළ කිරීම මිස මේ බොරදියේ කරවටක් ගිලී තමන්ගේ පක්ෂ වෙනුවෙන් මාළු බෑමවත්, පෞද්ගලික න්‍යායපත‍්‍ර මත මේ කුමන්ත‍්‍රණය සාධාරණීකරණය කරන්නට අර ඇදීමවත් නොවන බවද අවධාරණය විය යුතුය. අපට අනුව නම් මේ පවතින තත්ත්වය තුළ ‘ප‍්‍රධාන පක්ෂ මොකක් බලයට ආවත් එකයි, දැන් ඕනෑ විකල්ප බලවේගයක්‘ වැනි න්‍යායපත‍්‍ර යොදාගෙන ප‍්‍රජාතන්ත‍්‍රවාදී බලවේග අඩපණ කිරීමත්, විහිළුවට ලක් කිරීමත් ඇත්තෙන්ම නුදුරේදීම ඔවුන්ගේම බෙල්ල කපා ගැනීමේ ගිවිසුමකට අත්සන් තැබීමක් වැනි ය. මෙම දේශපාලනික කුමන්ත‍්‍රණය ඔඩු දුවන්නට ඉඩ හැරීමෙන් නියත වශයෙන්ම සිදු වන්නේ තමනුත් පරාජය වී ප‍්‍රජාතන්ත‍්‍රවාදයත් තිබෙනවාටත් වඩා විනාශ වී යාම පමණකි. ‘තිබෙනවාටත් වඩා’ යන්න අප අවධාරණය කරන්නේද මේ මොහොතේ ප‍්‍රජාතන්ත‍්‍රවාදය වෙනුවෙන් අපට කළ හැකි එකම දෙය නම් පවතින ප‍්‍රායෝගික විකල්ප අතරින් ‘අවම හානියක්’ ඇති විකල්පය තෝරාගැනීම හැර අන් මාවතක් ඉතිරිව නැති බව කරුණු සහිතවම ඔප්පු වෙමින් පවතින හෙයිනි. මේ නිසා ‘සමාජවාදය කියන්නේ ලැබෙන හැම අවස්ථාවක්ම යොදා ගෙන තම පක්ෂ ගොඩදැමීමට මාන බැලීම මිස සමාජය වෙනුවෙන් පෙනී සිටීම නොවේ ය’ යන සාමාන්‍යකරණයට එළැඹෙන්නට සිදු වන තැනට මෙරට වාමාංශික යැයි කියන බලවේගද පොදුවේ කටයුතු කරන්නේ නම් එයද ඉතාම ඛේදනීය තත්ත්වයකි. රනිල් ගෙදර යවන්න, එහෙත් ප‍්‍රජාතන්ත‍්‍රවාදයත්, ආණ්ඩුකම ව්‍යවස්ථාවත් අනිවාර්ය නිවාඩු යැවීමෙන් වළකින්න! බහුත්වවාදී සන්දර්භයක් තුළ බැලූ‍වද ලංකාවේ ආණ්ඩුක‍්‍රම ව්‍යවස්ථාවේද ගැටළු රාශියක් ඇතත් ඒවාද ඉතාම කුමන්ත‍්‍රණකාරී ලෙස මහින්ද රෙජීමයකට නැවතත් රාජ්‍ය බලය පාවා දීමට බලපත‍්‍රයක් ලෙස ගත යුතු නැත.
අර්බුදයේ වාසිය ලබා දිය යුත්තේ කා වෙතද යන්න මේ මොහොතේ අප වගකීම්සහගතව තෝරාගත යුතු වන්නේ එහෙයිනි. මින් පෙර ජනාධිපතිවරණය හමුවේද ඇතැම් බලවේග උත්සාහ ගත්තේ ඊනියා යහපාලන ආණ්ඩුව වෙනුවට මෙරට පුරවැසියා තෝරාගත යුත්තේ විකල්ප දේශපාලනික බලවේගයකි යන අදහස සමාජගත කරමින් මහින්දටම වක‍්‍රාකාරයෙන් පිටිය සකස් වන තැනට කටයුතු කිරීම වුවද එවැනි ප‍්‍රයත්න පවා ‘වැඩ නොකළේ‘ පුරවැසියා සිය වගකීම ඉටු කළ හෙයිනි. මේ නිසා මෙය අප කාගේත් වගකීම සහ ප‍්‍රජාතන්ත‍්‍රවාදයට ඇති කැමැත්ත ගැනද ලිට්මස් පරීක්ෂාවක් බවද කිව යුතුය.
මේ අයුරින් ගියහොත් ‘ඇඩ‍්‍රස් නැතිව‘ යන්නේ පුරවැසි අපටම ය. අර්ජුන රණතුංග මේ අල්ලපනල්ලේ කලබලේට තෙල් සංස්ථාවට රිංගුවේ ඇයි? යන පැනය අප කාටත් ඇත. එතෙකුදු වුවද වාර්තා වන කරුණු අනුව බලන විට පෙනී යන්නේ අපට අහිමි වූ අර මිනිස් ජීවිත කුලප්පු කරමින් මෙහෙයවූ, ඝාතනයක් විය යුතුම තැනට ‘ගේම් එක‘ මෙහෙයවූ බලවේග ඇත්තේ කවර පාර්ශ්වයේද යන්න තේරුම් ගැනීමට අසීරු විය නොහැක. මේ එක උදාහරණයක් පමණි. තවත් බොහෝ සිදුවීම් ඉදිරියට සිදු වනු ඇත. අඩුම තරමින් පුරවැසි ජීවිතම මේ සා කපටි ලෙස මුළා කොට මරා දැමෙන තත්ත්වයට විරුද්ධව හෝ සාමාන්‍ය ජනතාවද සිහිකලක්පනාවෙන් තීරණ ගත යුතුව ඇත. එසේ නොකර ‘‘කෑවෝ, කෑවෝ” යි කියමින් විලාප දීමෙහිත්, පෞද්ගලිකව තමන්ට හෝ තමන් දන්නා කෙනෙකුට හානියක් වූ පසු දේශපාලකයන්ගේ මවුවරුන්ට දෙස් දෙවොත් තැබීමෙහිත් ඵලක් නැත. අපට පෙනෙන්නට අපේම සල්ලිවලින් එහෙටත් මෙහෙටත් විකිණෙමින් හරිහම්බ කරන මේ ජරාජීර්ණ ක‍්‍රමය තුළ දේශපාලකයා අපට ආදරේ නැත. එහෙත්, අපට ආදරය කිරීම, අපත් අත්හැර දැමිය යුතු කාළය එළැඹ අවසන්ද?
අශාන් වීරසිංහ
