ජන බලය කොළඹ වටලා ආපසු හැරී ගොස් ඇතත්, කොළඹ වෙනදා මෙන්ම තිබේ. ආණ්ඩුවද වෙනදා මෙන්ම තිබේ. පිරිසක් කොළඹ ඇවිත්, සමහරුන් රැුයක්ද ගතකර ආපසු ගියා මිස, කිසිවක් වෙනස්වන්නට කිසිම හේතුවක් ඇතිවුණු බවක්ද නොපෙනේ. පිටතින් බලා සිටිය අය කෙසේ වුණත්, ජනබලයට සහභාගිවුණු අයටවත් එය මහා විප්ලවයක් කළ, බලපෑමක් කළ අවස්ථාවක් ලෙස පෙනෙන්නේද? එයින් මහා පරිවර්තනයක් වුණු බව පෙනෙන්නේද?
ජන බලයේ අවසාන ප‍්‍රතිඵලය කුමක්ද? කිසිවක් නැත. කවුරුත් දන්නා විදියට කියනවා නම්, ‘අපේ චූන් අපට චූන්’ තත්ත්වයෙන්ම වැඬේ අහවර විය. ආණ්ඩුව වටලන්නට තරම් පිරිසක් කොළඹට ආවේද නැත. ලක්‍ෂ ගණනක් ඇවිත් කොළඹ සම්පූර්ණයෙන්ම අවුල් කොට, ආණ්ඩුව ගන්නවායැයි කීවද ලක්‍ෂ ගණනින් ගණන් කරන්නට මිනිසුන් ලේක්හවුස් අවට මාර්ගවල සිටියේද නැත. පිට පළාත්වලින් කොළඹට ආ බහුතරයක් බස්වල හිටියේ පහක දහයක බැගින් පිරිසකි. ආ පිරිසෙන් බහුතරයකටද ආණ්ඩුව පෙරලනවා තියා කෙලින් හිටගන්නටවත් හැකියාවක් තිබුණේ නැත. සමහරුන්ට කොළඹ රවුමක් දමා, අඩියක් ගසා, ඩෝලැක්කියක් හෝ පපර බෑන්ඞ් එකක් ගසා සිංදුවක් කියා, යට ඇඳුමෙන් නැටුමක් නටා ගෙදර යන සතුට, ආණ්ඩුව පෙරලනවාට වඩා හොඳටම ඇති වාගේ පෙනුණේය.
ජන බලය, සංවිධානය අතින් අන්තිම පහළට වැටුණු ව්‍යාපෘතියකි. ඒකාබද්ධ විපක්‍ෂයට හිතවත් අයද එය පිළිගනිති. රැලිය පැවැත්වීම සඳහා කොළඹ නගර සභාවට අයත් හයිඞ් පාක්, කැම්බල් පාක්, කිරුළපන ක‍්‍රීඩාංගණය වැනි ප‍්‍රධාන පෙළේ සියලූම පිට්ටනි, පොදු ජන පෙරමුණේ කොළඹ නාගරික මන්ත‍්‍රීවරුන් විසින් වෙන්කරවාගෙන තිබුණි. එහෙත්, ඒ පිට්ටනිවල රැුලිය පැවැත්වුවහොත්, කොළඹට එදිනෙදා එන යන සාමාන්‍ය මහජනතාවට, පාසල් දරුවන්ට ‘උපරිම පීඩාවක්’ කරන්නට බැරි බව තේරුම් ගත් ජන බල නායකයෝ රැුලිය ලේක්හවුස් ඉදිරිපිටට ගෙනගියහ. අවසන් මොහොත දක්වා රැුලිය තිබෙන ස්ථානය හෙළි නොකර සිටීමේ පිළිවෙතක් අනුගමනය කළේ, ආණ්ඩුවේ මර්දනයක් ගැන ව්‍යාජ බියක් මවන්නටය. එහි ප‍්‍රතිඵලය වුණේ, කිසිම සනීපාරක්‍ෂක පහසුකමක් නැති, අඩු ගණනේ ජන බල නායකයන්ට මහජනයා අමතන්නට වේදිකාවක් වත්, ශබ්ද විකාශන යන්ත‍්‍රවත් නැති ඉතාම අවුල් සහගත තත්ත්වයක් ඇතිවීමයි.
ඇත්ත වශයෙන්ම, ලංකාවේ හතර දෙසින් බස්වල පටවා කොළඹට ගෙන ආණ්ඩුව පෙරලන්නටයැයි කියා ගෙන ආ පිරිස ඔවුන්ගේ දේශපාලන නායකයන් විසින් කොළඹදී අතරමං කරනු ලැබූහ. පැය ගණනක්, සමහර විට දවසක් බස් රථවල ගාල්වී පැමිණි පිරිසට කිසිම පහසුකමක් සපයන්නටවත් මේ නායකයෝ සමත් නොවුණාහ. ඔවුන්ගේ පෞද්ගලික වුවමනා එපාකම් ඉටුකරගන්නට අඩුගණනේ වැසිකිළි පහසුකම්වත් සපයාදී නොතිබිණි. රැුලිය පැවැත්වුණු පසුව මහින්ද රාජපක්‍ෂ ඇතුළු නායකයන් පිටත්ව ගිය අතර, රාත‍්‍රිය මහපාරේ ගතකරන්නට නියමවී තිබුණු පිරිසක් පාර පුරා වාඩිලාගෙන උදේ වනතුරු සිටියහ. රාත‍්‍රියේ ඔවුන් සමග සිටියේ සුසිල් පේ‍්‍රමජයන්ත මන්ත‍්‍රීවරයා පමණක් බව පෙනිණි. මුළු ප‍්‍රදේශයම කසළ යායක් බවට පත්වී තිබිණ.
සවස් යාමේ පන්දම් අතැතිව ‘සත්‍යක‍්‍රියාවක’ යෙදීම එහි විකාර සහගතම අවස්ථාවක් විය. සත්‍යක‍්‍රියාවක යෙදෙන්නට තරම් අවම මට්ටමේ සත්‍යයක්වත් කියන, සත්‍යවාදී කිසිවෙක් ඒකාබද්ධ විපක්‍ෂය තුළ සිටින්නේද? එහි ඉහළම මට්ටමේ නායකකාරකාදීන්ගෙන්ද, මැද හා පහළ මට්ටමේ නායකයන්ගෙන්ද බහුතරයක් වංචා, දුෂණ, අපරාධ, අල්ලස් හා මහජන මුදල් මංකොල්ලකෑම්වල චුදිතයෝය. මුල් පෙළේ නායකයකු වන ජොන්ස්ටන් ප‍්‍රනාන්දු මේ වන විටත් ඉන්නේ සතොස භාණ්ඩ අවභාවිතයකට චෝදනා ලැබ රිමාන්ඞ් භාරයේය. නාමල් රාජපක්‍ෂගේ, විමල් වීරවංශගේ පටන් ප‍්‍රසන්න රණතුංග හරහා උදය ගම්මන්පිල දක්වා සියලූ දෙනාම පාහේ, සමහරුන් තමන්ගේ කලත‍්‍රයන්ද සමග අධිකරණය ඉදිරියේ අපරාධ සඳහා අධිචෝදනා ලද්දාහු වෙති. තමන්ට එරෙහිව ගෙනඑන චෝදනා තමන්ගෙන් පළිගන්නට කරන ඒවා ලෙස බොරු කියමින් මහාජනතාව රැුවටීමේ යෙදී සිටින්නෝ වෙති. මෙවැනි පිරිසක් ‘සත්‍යක‍්‍රියා’වක යෙදෙනවායැයි කී විට එය විකාරයක් ලෙස නොපෙනෙන්නේ කාටද?
‘අපි ආපහු රත්නපුරේට එන්නේ ආණ්ඩුව පෙරළලා මහින්ද අගමැති කරගෙන’යැයි කී පවිත‍්‍රා වන්නිආරච්චිට ජනබලය අවසානයේ ඒ කිසිවක් කරගන්නට බැරිවම අත පිහදා ගෙන රත්නපුරේ යන්නට සිදුවිය. ආණ්ඩුව පෙරළා දමා මිස නොනැගිටිය යුතුයැයි කී මුරුත්තෙට්ටුවේ ආනන්ද හිමියන්ට, ආණ්ඩුව නොපෙරළාම කා බී මත්වී, හිස් අතින් ගෙවල්වලට යන පිරිස දැකගන්නට තරම් පවක් පලදී තිබිණ.
කොටින්ම, ආණ්ඩුවේ හුස්ම හිරකරන්නට ආ පිරිසට, ආණ්ඩුවට අලූත් හුස්මක් දී යන්නට සිදුවිය. වැනි වැනී සිටින ආණ්ඩුව ඒ හුස්මෙන් තවත් දුරක් දුවනවා නොඅනුමානය.
මීට පෙර ඒකාබද්ධ විපක්‍ෂය මැයි රැලිය සඳහා ගෝල්ෆේස් පිටිය පිරෙන්නට සෙනග ගෙනැවිත් පෙන්නුවේය. එය ඒකාබද්ධ විපක්‍ෂය තමන්ගේ ජන බලය පෙන්නූ ශක්තිමත්ම අවස්ථාවකි. ගෝල්ෆේස් පිටිය පිරෙන්නට එදා ජනතාව ආවේ මැයි රැලියක් පවත්වන්නටය.
නිකංම නිකං මැයි රැුලියකට එපමණක් ආවා නම්, ආණ්ඩුව පෙරලා, මහින්ද අගමැතිත් කර ගෙදර යන්නට, ගෝල්ෆේස් පිටිය වාගේ හත් අට ගුණයක ජනතාවක් කොළඹ පැමිණිය යුතු විය. එදා මෙන් සිය ගුණයක උද්වේගයක්, ආවේගයක්, ශක්තියක් ඒ ජන පිරිසට තිබිය යුතු විය. එහෙත් ඒ කිසිවක් නොවීය. මනුවර්ණ යෝජනා කරන්නේ, ගෝල්ෆේස් පිටියට පැමිණි සෙනගවත් ජන බලයේදී පෙන්වන්නට බැරිවීමම ඒකාබද්ධ විපක්‍ෂයේ දැවැන්ත පරාජයක් බවය. මෙතෙක් ආණ්ඩුව සමග සිටි මන්ත‍්‍රීවරුන් 15 දෙනකුද දැන් ඒකාබද්ධ විපක්‍ෂයට එකතුවී සිටින කල, මේ පරාජය තවත් දරුණු එකක් වෙයි. ඒකාබද්ධ විපක්‍ෂ නායකයන්, වියතුන්, කලාකරුවන් දිනපතා, පැයකට වරක් මෙන් මාධ්‍ය සාකච්ඡුා තබමින් කීවේ, මෙතෙක් කිසිදාක කොළඹට නොආ ජනගඟ සැප්තැම්බර් 5 කොළඹට ගලනු ඇත කියාය. එක්කෝ ඔවුන් එය කියන විටම, එසේ නොවන බව දැන සිටියා විය යුතුය. නැතිනම්, ඇත්තටම එසේ වෙතැයි විශ්වාසයෙන් කීවා විය යුතුය. සමහර විට ඒ ඒ ප‍්‍රාදේශීය දේශපාලකයන් පොරොන්දු වූ පරිදි ලක්‍ෂ ගණනක පිරිසක් කොළඹට එන්නට ලැයිස්තුගත කර තිබුණා වන්නටද හැකිය. එහෙත්, අවසානයේ, ජන බලයත්, ආඬි හත්දෙනාගේ කැඳහැලිය බවට පත්වුණේ කොහොමදැයි ඒකාබද්ධ විපක්‍ෂයේ නායකයන් මනා සිහි නුවණින් සලකා බැලිය යුතුය. එපමණක් නොවේ, එන්න එන්නම තමන්ගේ ජන බලය හීනවන ආකාරයක් පෙනෙන්නේ ඇයිදැයි සලකා බැලිය යුතුය. ආණ්ඩුව පෙරළන්නට එන්නට කී විට, එය නොසලකා තමන්ගේ වැඩක් කරගත් පාක්‍ෂිකයන් ගැනත් නැවත සිහිනුවණින් කල්පනා කළ යුතුය. 5 වැනිදා සවස 7 වන විට, ජනප‍්‍රිය දේශපාලන විචාරකයකු වන අජිත් පැරකුම් ජයසිංහ සිය මුහුණු පොතේ සටහන් කළේ, ‘පළාත් පාලන ඡුන්දය පොහොට්ටුවේ පීක් එක බවත්, දැන් ඇත්තේ පල්ලම් බැසීම බවත් ජනබලයෙන් ඔප්පු විය’ යනුවෙනි. සමාජ මාධ්‍යවල සමස්තයක් ලෙස ඒ වන විටත් ජනබලය විහිළුවට ගැනීම ආරම්භ වී තිබුණි. මේ එයින් එකකි. ‘බීලා ඉවරෙකුත් නැහැ. ඇවිදල ඉවරෙකුත් නැහැ. මේ යකා අගමැති වෙන පාටකුත් නැහැ. දනහිස් කඩිත්තුවත් හැදිලා ඉන්නේ ඕයි අම්මපා’.
කොළඹ වටලන්නට ආ ජනබලය මුළුමනින්ම අපතේ ගිය ශක්තියකි. මීට වඩා තීරණාත්මක අවස්ථාවකදී ප‍්‍රයෝජනයට ගන්නට ඒ බලය තබා නොගෙන අදුරදර්ශී හා ළාමක හා දඩිබිඩි දේශපාලන තීරණ මත මෙවැනි ශක්තිය අපතේ හැරීම් ඒකාබද්ධ විපක්‍ෂය යළි යළිත් කරමින් සිටින්නේය. මහනුවර සිට ආ පාගමන එකකි. ගෝල්ෆේස් පිටියට සෙනග පිරවීම තවත් එකකි.
මේ ඒ තරම් ජනබලයක් පාරට කැඳවන්නට හේතුවක් තිබෙන මොහොතක් නොවේ. ඒකාබද්ධය හා ඔවුන්ගේ මාධ්‍ය විසින් උලූප්පා පෙන්වන හා ඇත්ත වශයෙන්ම ආණ්ඩුවත් තමන්ගේ භාවිතයෙන්ම පෙන්වන විවිධාකාර දුර්වලකම් හා අවුල් මැද්දේ වුවද, ආණ්ඩුව යෙදී සිටින්නේ ධනාත්මක ගමනකය. ආණ්ඩුව තුළ තිබෙන අභ්‍යන්තර බල අරගලය හේතුවෙන් මර්දනීය බලයක් ජනතාව වෙත එල්ල නොකිරීම නිසා, ආණ්ඩුව දුර්වලයැයි කිසිවකු කල්පනා කළත්, එය අරාජික තත්ත්වයක් නොවේ. කවර විවේචන තිබුණා වුණත්, මේ ආණ්ඩුව මේ මොහොතේ පලවා හරින්නට සිතන මැදිහත් පිරිසක් රටේ නැත.
ඒ වාගේම, මහමගට ලක්‍ෂ ගණනක් පැමින ආණ්ඩුව වටලන්නට තරම් ක්‍ෂණික දැවෙන ගැටලූවක්ද මේ මොහොතේ රටේ නැත. අනෙක් අතට. ටියුනීසියාවේ, ඊජිප්තුවේ, තායිලන්තයේ මහ පාරට පැමිණ වාඩිලාගෙන දවස් ගණන් සිටි පිරිස මෙන් ‘පුරවැසි මනස’ක් ඇති පිරිස් ඒකාබද්ධ විපක්‍ෂයේ මහජන කුලකය තුළ කොහෙත්ම නැත. (එවැනි පිරිසක් සිටිනවා නම් ඒ සිටින්නේ හරියටම ඒකාබද්ධයට, පොදු ජන පෙරමුණට විරුද්ධ පැත්තේය) මේ පිරිසට විනයක්, උද්යෝගයක්ද නැත. ඒකාබද්ධයේ පදනම හුදු ඡුන්දදායකයෝය. කැමැත්තෙන් වහලූන් හැටියට ඉන්නට කැමැත්තෝය. හැකි හැම අවස්ථාවකදීම අපරාධවලට කැමැත්තෝය. මේ වන විට විවිධාකාර අපරාධ නිසා හිරේ විලංගුවේ වැටි සිටින පොදුජන පෙරමුණේ පළාත් පාලන සභිකයන් ගණන වුවත් පෙන්වන්නේ ඒ ඇත්තයි.
මහපාරේ උද්ඝෝෂණවලින් ආණ්ඩු පෙරළන්නට තරම් තැනකට මේ රටේ දේශපාලනය ගමන් කර නැත. එය දියුණු දේශපාලන ලක්‍ෂණයක්ද නැද්ද කියන්නට නොහැකි වුණත්, මැතිවරණයකදී ඒ වෙනස්කම් කිරීම සාමකාමී හා ප්රජාතන්ත්රවාදී ක‍්‍රමය හැටියට සැලකිය හැකිය. අනෙක් අතට විධායක ජනාධිපති ධුරයට එවැනි පීඩනයකට ඔරොත්තු දීමේ තනි ශක්තියද තිබේ. එයට ආණ්ඩු යාන්ත‍්‍රණයද එකතුවූ කල, පිටතින් එන අවිධිමත් බලවේගයකට ආණ්ඩුවක් කාලයට පෙර ගෙදර යවන්නට හැකියාවක් නැත. අඩු ගණනේ පාර්ලිමේන්තුව තුළ ඔළු ගෙඩි මාරුවකින් ආණ්ඩු මාරුවක් කිරීමේ හැකියාවක් තිබුණද, මහපාරේ සටන්වලින් එවැනි දේ සිදු නොවේ. දැන් ධුරයේ සිටින ජනාධිපතිවරයා, මෙවැනි අවස්ථාවකදී පාවිච්චි කළ හැකි මර්දනීය බලතලවලින් මහින්ද රාජපක්‍ෂට වඩා කිසිසේත් අඩු කෙනෙක්ද නොවේ.
අවසානයේ සිදුවුණේ, ‘අපේ චූන් අපිම බලා ගෙදර යන’ තත්ත්වයකට පොදු ජන පෙරමුණේ දේශපාලකයන් හා ඡුන්දදායකයන් පත්වීමය. මේ පළමුවැනි වාරය බවත්, ඊළඟට කොළඹ එන්නේ ආණ්ඩුව අල්ලාගන්නට බවත් ආචාර්ය නාලක ගොඩහේවා මෙන්ම මහින්ද රාජපක්‍ෂ මන්ත‍්‍රීවරයාද එහිදී කිායනු අසන්නට ලැබුණි. එහෙත්, මීට පෙර මහනුවර සිට කොළඹට පාගමනකින් ආ අවස්ථාවේදීද, ඊළඟට එන්නේ ආණ්ඩුව අරගෙන යන්නටයැයි කීවා ඔවුන්ට අමතක වී ඇතිවා සේය. මේ විදියට තව කීප සැරයක් ආවත්, ආණ්ඩුව වැටෙන බවක් නම් නොපෙනේ. එහෙත්, ඒ හැම වාරයක් පාසාම පොදු ජන පෙරමුණේ ජන බලය අඩුවන බවක් නම් දැනටත් පෙනේ.
