ආණ්ඩුව දැන් පිම්බාම වැටෙන දතක් සදිසි ය. පිඹින්නේ කවුරුන් ද? රට වැසියන්ගේ ඉරණම විසඳෙන්නේ පිඹින්නට පුළුවන් සියල්ලන් එක්වීමෙන් පමණි. ඉන් මෙහා විසඳුමක් නැත.
ඇත්ත වශයෙන්ම දැන් ආණ්ඩුවට යන එන මං නැත. එහෙත් ආණ්ඩු බලය මහජන වරමකින් ලැබී තිබෙන නිසා ආණ්ඩුව ඔහේ බලා සිටීමය කරන්නේ. විපක්ෂයේ සියලු පක්ෂ තව දුරටත් බලා සිටිය යුතු ද?

කසාදයක් කර ගන්නට උවමනාවෙන් සිටින හතළිස් විය සමීපයේ සිටින තැනැත්තියක, ‘සියලු දුසිරිතින් තොර – උගත් රූමත් – කුලවත් – ඉහළ තනතුරක් දරන හා ‘කඩවසම්’ තරුණයෙකු ගැන සිහිනයක් දකිනවා නම් ඇයට මහලු මඩමක මරණය නිසැක ය.

අනුවණකම් වලින් නැත්තටම නැතිවුණ රටක ජනතාව අද ”හිස මත පතිත පොලු පහරකින්” නිලංකාරව, පියවි සිහියෙන් අවධි විය හැකි තත්වයකය. මේ පසුබිම තුළින් ම විනාශයට ඇද දමන ලද රාජ්‍යය යළි ගොඩ නඟන්නට පුළුවන් වන්නේය. ඒ සඳහා සියල්ලට කලින් කළ යුත්තේ රාජපක්ෂ පවුලෙන් රටට – ජනතාවට නිදහස අත්පත් කර ගැනීම ය. ඒ වෙනුවෙන් රටම පාරට බැස්සත් පලක් නැත. ඒ වෙනුවෙන් විපක්ෂයේ සියලු පක්ෂ පොරොන්දම් නොබලා එක් විය යුතුම වේ. මේ වග අනේක වාරයක් ලියා ඇත. ඒත් සජබෙත් – ජවිපෙත් නිසැකවම ඉර පායන්නේ තමන්ට යයි සිතා සිල්ලර වැඩ කරමින් කාලය ගත කරන අන්දම දැන් නම් අප්‍රසන්නය.

ජීවත් වෙන්නට පෝළිම්වල ළගින්නට සිදුව තිබෙන මිනිස්සු එකතු කොට ආණ්ඩුවට බැණ වැදීම දැන් අවශ්‍ය නැත. ආණ්ඩුවට ලුණු ඇඹුල් ඇතිව බනින්නට ජනතාව අවශ්‍ය තරමට ප්‍රායෝගිකව අත්දැකීම් ලබා ඇත.

එනිසා ”අපිටම විතරයි පුළුවන්” – ”අපිම විතරයි හරි”, යනුවෙන් උඩඟු මනසින් කිසිදු පක්ෂයක් කටයුතු කළ යුතු නොවේ. තවදුරටත් තනි තනිව ගමන් ගැන නම් හිතන්නේ ජනතාව තනි අලින්ට එරෙහි වන දිනයත් ඈතක නොවිය හැකිය.

විෂ බඳුනක්ම ය.

ජනාධිපතිගේ හෝ අගමැතිගේ හෝ ආණ්ඩුවේ හෝ කිසිම හොඳක් නැත. අන්තිම අසාර්ථකය. රාජපක්ෂවරුන් රටට හෝ ජනතාවට තඹ දොයිතුවක ආදරයක් ඇති පිරිසක් නොවේ. ඔවුන්ට, රට හරි හම්බ කර ගැනීම පිණිස ය. ජනතාව, යෙහෙන් වැජඹීම පිණිසය. ඉතා අසීරු අවස්ථාවේ පවා වෙර දරන්නේ හැකි තරම් සාරය උරු බොන්නටය. කවර ලේබල අලවාගෙන කරළියට ආවත් රාජපක්ෂවරුන් වෙනස් වන පිරිසක් නොවන බව පැහැදිලිය. ඔවුන්ට බලය යනු චුවින්ගම් එකකි. කිසිවෙකු හෝ තව දුරටත් රාජපක්ෂවරුන්ගේ පාලනයකින් සෙතක් සැලසේ යයි සිතනවා නම් අවසිහියෙන් හෝ මුග්ධ ලෙසින් වස බඳුනක් පානය කිරීම සදිසි ය. ඒ නිසා වස බඳුන ඉවත දැමිය යුතුම ය.

වස බඳුන තුළ තිබෙන්නේ රට – ජාතිය ආගම බව වටහා ගැනීම වස බඳුන ඉවත දැමීමට අවශ්‍ය ඥානය වේ. පාපයට බිය නැති පුද්ගලයන්ට ආගමක් කොයින් ද? ඔවුන්ට ආගම යනු පවතින්නට පළිහකි.

මේ මොහොතේ රට තුළ තත්වය කුමක් වුවත් තීරණාත්මක මොහොතේ ජාතිය සහ ආගම වෙනුවෙන් කැඳවන්නට කුලී හේවායන් රාජපක්ෂවරුන් නඩත්තු කරගෙන සිටින බවත් අප වටහා ගත යුතුය. එබැවින් අනවශ්‍ය සිහින දකිමින් විපක්ෂයේ හැම පක්ෂයක්ම මහ පොළොවේ දේශපාලනයට අවතීර්ණ විය යුතුය.

විපක්ෂයේ ප්‍රධාන පක්ෂය වටා කුඩා පක්ෂ ඒකරාශී වීමක් හා – මේ ප්‍රධාන පක්ෂය විවෘත ගැඹුරු සංවාදයක් ඔස්සේ කුඩා පක්ෂ තුළ දැඩි ලෙස විශ්වාසය තහවුරු කරමින් ඒකරාශී කර ගැනීමක් ද නැත. ජවිපෙ පැත්තෙන් පැවසෙන්නේ අප හැර අන් අය අපට විශ්වාස නැති බවය. ඊට දක්වන හේතු කාරණා ද බැහැර කළ නොහැකිය. එහෙත් විමානයට ගෙවදින්නට මත්තෙන් යකා දුරින් දුරු කළ යුතුව තිබේ.

එකතු වීම සම්බන්ධයෙන් ජවිපෙ දක්වන අදහස්වලින් ගම්‍ය වන්නේ අනම්‍යශීලී බවකි. වස බඳුන යෙහෙකි, එකතු වීම් නොහැක. තව දුරටත් මෙබඳු මතවාදයක ගිලී සිටීමෙන් රටේ අනාගතය අවිනිශ්චිත බවක – ඝන අඳුරක ඔහේ එකෙල මෙකෙල වෙයි.

සටන් බිම කොතනද?

මහජනතාවගේ ඡන්දයෙන් පත්වුණ, මහජන නියෝජිතයන් සිටින තැන වන පාර්ලිමේන්තුව විපක්ෂයේ සටන් බිම බවට පත් කර ගත යුතුය. සටන් කළ යුත්තේ යහපාලන ආණ්ඩුව කුමන්ත්‍රණයකින් පෙරළා දමන්නට ගත් ගෝත්‍රික විලාසයෙන් නොවේ. ආණ්ඩුව පෙරළා දමා ජනාධිපතිවරයා ගෙදර යවන්නට මැතිවරණයක්ම අවශ්‍ය ද? මේ වැදගත් ප්‍රශ්නයකි. එහෙත් මැතිවරණයක් නියමිත දවසට හෝ අදාළ කාලයේ ලබා ගෙන ආණ්ඩුව පෙරළා දමන්නට පෙරුම් පිරිය යුතු නැත. ආණ්ඩුවේ සිටින ප්‍රගතිශීලී කොටස් සමඟ විපක්ෂය පාර්ලිමේන්තුවේ තුනෙන් දෙකකට වැඩි බලයක් නිර්මාණය කර ගත යුතුය. කථානායක ආණ්ඩුවේ රූකඩයක් බැවින් කිසිවක් කළ නොහැකිය යනුවෙන් විපක්ෂයේ පක්ෂ පසුගාමී විය යුතු නොවේ. ශක්තිමත් බලවේගයක් පාර්ලිමේන්තුව තුළ ගොඩ නැඟුණහොත් ජනාධිපතිවරයාට බලහත්කාරයෙන් ආණ්ඩු කරන්නට කිසිසේත්ම හැකි වන්නේ නැත.

සටනක් යනු විවේක සුවය ලබමින් – නා කියා ගෙන ඉඩ තිබෙන විදිහට කරන්නක් නොවිය යුතුය. සටනක් යනු ජයග්‍රහණයක් අපේක්ෂාවෙන් ප්‍රබල ප්‍රයත්නයක් විය යුතුය. පාර්ලිමේන්තුව විසුරුවා හරින තැනට ජනාධිපතිවරයා පොළඹවන වේගයක් සටන තුළ තිබිය යුතුය.

ජනාධිපතිවරයා තමන්ගේ අසාර්ථකභාවය වටහා ගෙන පාර්ලිමේන්තු මැතිවරණයකට කල් මනින බවක් පෙනේ. ආණ්ඩුවට ළැදි පිරිසගේ සියලු නඩු හබ අවසන් කර ගැනීම පිළිවෙළින් කරගෙන විත් චොකා මල්ලිව නිදහස් කර ගැනීම ඔස්සේ ජනාධිපතිවරයාගේ අරමුණය පිටතට පැන්නේ. එහෙත් තව දුරටත් සල්ලි අච්චු ගසමින් සියලු ප්‍රශ්න සමහන් කරන්නට මත්තෙන් මැතිවරණයක් කරා එළඹිය හැකි නම් රටට විපතක් වූ විෂ බඳුන දුරින් දුරු කරන්නට තිබෙන හැකියාව ඉහළය.

ජනතාව අත් විඳිමින් තිබෙන ප්‍රශ්නවලට විසඳුමක් නැත. දැන් ජනතාව වෙනසකට සූදානම්ය. ඒ වෙනසට ජනතාවට දායක විය හැක්කේ දෙවනුවය. පළමුව කළ යුත්තේ මහජන නියෝජිතයන් බහුතරය මැතිවරණයක් වෙනුවෙන් අඛණ්ඩ සටනක නිමග්න වීමය.

මැතිවරණයකින් පසුව

පළමුව මැතිවරණයකට ගොස් ජයග්‍රහණය කළත් ජනාධිපතිවරයා අතිශයින් බලසම්පන්න බැවින් ආණ්ඩුවක් කරන්නට පුළුවන් ද? නොපමාව මැතිවරණයකට යාමෙන් – ජයග්‍රහණය වෙනුවෙන් එකමුතුව කැපවීමෙන් තුනෙන් දෙකක බලයක් ලබාගන්නට පුළුවන් වනු ඇත. ඒ තුනෙන් දෙකේ බලය ෆන් එකක් කර නොගෙන ජනාධිපතිවරයා විශ්වාසභංගයකින් ගෙදර යවන්නට භාවිත කළ යුතුය. අලුත් පාර්ලිමේන්තුවේ කථානායකවරයා වත්මන් කථානායකයා නොවන බැවින් පියවරෙන් පියවර කඩිනමින් කළ හැකි දෑ ඇත.

ජනාධිපතිවරයාගේ ධුර කාලය නිමවන තෙක් බලා සිටීම – පාර්ලිමේන්තුවේ කාලය නිමවන තුරු බලා සිටීම සැබෑ විපක්ෂයක කාර්යය නොවේ. අවංක මහජන නියෝජිතයන් වේ නම් ඔවුන්ගේ කාර්යය ද එය නොවේ. බලා සිටීම හේතුවෙන් සිදුවන දේ වන්නේ කිසිවෙකුට ආණ්ඩු කරන්නට පුළුවන් තත්වයක් නැති වීමය. ඉන් ජනතාව කබළෙන් ළිපට වැටීමය සිදු වන්නේ.
සමහර පක්ෂයක දේශපාලනයේ හැඩ තල පිරික්සන විට කුකුසක් පහළ වන්නේ ආණ්ඩුකරණයෙහි වෙනසකට බියක් සහ අකමැත්තකැයි සිතේ. ඇතැම් පක්ෂ නායකයන් කැමැත්තේ විස්තර විචාරකයාගේ භූමිකාව නිරූපණයට විනා – පිටියට ගොස් ක්‍රීඩා කිරීමට නොවේ. හේතුව ක්‍රීඩා කරන්නට බය ද? නොහැකිකම ද?

තනි කකුළෙන් හිට ගත්තොත්

මේ මොහොතේ සියලු පුරවැසියන්ගේ පරම වගකීම විය යුත්තේ විපක්ෂයේ සියලු පක්ෂවලට තනි කකුළෙන් සිට නොගන්නා ලෙසට බල කර සිටීම යයි සිතමි. නිල වශයෙන් රාජ්‍ය පාලනයට බලයක් අහිමි අවකාශයකදීත් තනි තනි ගමන් ගැන කල්පනා කරනවා නම්, ඒ ඒ චරිත නිල බලයක් උරුම කර ගත් විට හැසිරීම අති භයානක වනවාට සැකයක් නැත. ජනතාවට රසවත් කතා කියා වරම් ලත් පාලකයන් මේ වන විට ඕනාවටත් වඩා පාඩම් ඉගෙන ගෙන ඇත. පාඩම් ඉගෙන ගත්තාටම පලක් ඇද්ද? ඒ උගත් පාඩම්වලින් නියමාකාරව ප්‍රයෝජන ලැබිය යුතුය.

විපක්ෂයේ සියලු පක්ෂ එක මේසයක වාඩිවී ”බලය බෙදා හදා ගැනීම” සම්බන්ධයෙන් ගැඹුරින් කතා කළ යුතුව තිබේ. එකතු වී නම් ආණ්ඩුකරණයට වරමක් දිනා ගන්නේ, ආණ්ඩුකරණයට එකතුවුණ සියල්ලන්ගේ කුසලතාවලින් දක්ෂතාවලින් ආණ්ඩුව සමන්විත විය යුතුය. මෙහිදීත් අතිශයින් වැදගත් කාරණාව වන්නේ විධායක ජනාධිපති පදවිය තබාගෙන බලය බෙදා හදා ගන්නේ කෙසේ ද යන්නය. මේ සම්බන්ධයෙන් සිරිසේන ඉගැන්වූ පාඩම ද යළි සමාලෝචනය කරනු වටියි.

සිරිසේන විධායක ජනාධිපති පදවියට පත්ව, පාර්ලිමේන්තුව විසුරුවා හැරීම පමා කරමින් හා ජාතික ආණ්ඩුවක් කියා විකාරයක් අටවාගෙන කළේ විනාශයකි. වැදගත්ම අමාත්‍යාංශ ඔහු ශ්‍රීලනිපය සතු කර ගත්තේය. අනෙක් අමාත්‍යාංශවලින් එකක දෙකක හැරෙන්නට හැම අමාත්‍යාංශයකටම ලේකම්වරුන් පත් කළේ සිරිසේනට අභිමත පරිද්දෙනි. ඉතා දක්ෂ පුද්ගලයන්ට පවා තීරණ ගන්නට සිදු වුණේ සිරිසේනගේ හිත දිනා ගනිමින්ය. ඒ නිසා යහ පාලන ආණ්ඩුවේ ප්‍රගතිශීලී වැඩ රැසක් අබල දුබල කිරීමට හා බිඳ දැමීමට සිරිසේන සමත් විය.
එබැවින් විධායක ජනාධිපතිවරයෙකු ඉහළින් තබාගෙන රටට – ජනතාවට අනාගතයක් දකින්නට පුළුවන්කමක් නැත. තනි කකුළෙන් හිට ගැනීමට ප්‍රිය කාටත් උවමනාව තිබෙන්නේ විධායක බලයේ රස පහස විඳින්නටය. එබැවින් ඊට ඉඩ තිබිය යුතු නැත.

එකතු වීමට වැඩ පිළිවෙළක්

රට වැටී තිබෙන අගාධයෙන් ගොඩ ගන්නට නම් තනි පුද්ගලයෙකුට නොහැකිය. අසාමාන්‍ය බලයක් භුක්තියට සවි කර ගත් ගෝඨාභය කළ සාර්ථකම ක්‍රියාදාමය තමා නඩුහබවලින් නිදහස් වීම හා තම පවුලේ උදවිය හා ගජ මිතුරන් නඩු හබවලින් නිදහස් කිරීමය. ඒ වෙනුවෙන් ඔහුට තිබුණ අරමුණ ඔහු සාර්ථකව හඹා ගියේය.

දැන් රට ඉන් පාඩමක් උගත යුතුය. ඒ පාඩම නම් විධායක ජනාධිපති පදවිය තිබෙන තුරා නීතිය මත පාලනය අපට උරුම කර ගන්නට බැරිය යන්නය.

යහ පාලන ආණ්ඩුව පැවති සමයේ තිබුණ ව්‍යවස්ථාදායක සභාව ඔස්සේ අධිකරණ ක්ෂේත්‍රයෙහි සිදු කෙරුණ යහපත් දේ දිගටම සිදු වුණේ නම් රටට – ජනතාවට අත්වන සෙත අති මහත්ය. විනිසුරුවරුන් පත් කිරීම ව්‍යවස්ථාදායක සභාව කළ නිර්දේශ මත සිදු කිරීම හා සිදු නොකිරීම හා සමඟ අද සිදු වෙන අන්දම සලකා බලන විට වැටහෙන ගැඹුරු සත්‍යයක් ඇත. එය නම් විධායක ජනාධිපති නීතිය මත පාලනයට කිසි ලෙසකින් හෝ කැමති නැති බවය. සිරිසේන සතුව විධායක බලය තිබුණත් ඔහුට සිදු කරන්නට සිදුවුණ ප්‍රතිසංස්කරණ හේතුවෙන් ඔහුට අධිකරණයට අවැසි අන්දමට බලපෑම් කරන්නට පුළුවන් වූයේ නැත. ඉතිහාසයේ පළමු වතාවට විධායක ජනාධිපතිගේ තීන්දුව සාවද්‍ය බවට සත් පුද්ගල විනිසුරු මඬුල්ලක් ඒක මතික තීන්දුවක් ලබා දුන්නේ විධායක පදවිය නැතිකළ අවකාශයක නොව බලතල අඩු කළ අවකාශයක දී ය. මේ තත්වය දන්නා වෙන්ඩ ජනාධිපතිවරුන් කිසි ලෙසකින් හෝ විධායක ජනාධිපති පදවියේ බලතල අඩු කරන්නටවත් සතුටු වේ දැයි සිතිය නොහැකිය. මේ පසුබිම තුළ සියලු සමාජ බලවේග ශක්තිමත්ව පුද්ගලයෙක් වෙනුවට – වැඩ පිළිවෙළක් වෙනුවෙන් ගොඩ නැඟීම අවශ්‍ය වේ.

පුද්ගලයා කටයුතු කරන්නේ තනි මතයටය

ගෝඨාභය විධායක ජනාධිපති පදවියට පත්ව කළ එකම සාර්ථක කටයුත්ත නඩු හබවලින් නිදහස් වීම සමඟ එක පෙළ තැබිය හැකි එක කටයුත්තක් සිරිසේන ද තනි මතයට කළේ ය. (ඔහු විධායක ජනාධිපති පදවියේ සිටි කාලයේ සිදු කෙරුණ කිසිම සාධනීය ප්‍රතිසංස්කරණයක් ඔහුගේ මතයට අනුව සිදු වුණ ඒවා නොව, සමාජ බලවේගයේ බලපෑමේ සාර්ථක ප්‍රතිඵලය) සිරිසේන තනි මතයට කළේ ඔහු වෙනුවෙන් කටයුත්තකි. එය නම් කුප්‍රකටය. අගනුවර වටිනාම භූමිභාගයක වටිනා නිවාස කිහිපයක් එකතු කොට වාස භූමියක් තනා ගැනීමය. පුදුමය වන්නේ විධායක පදවිය ලත් සැණින් තමන් වෙනුවෙන් සාර්ථකව වැඩ කරන්නට පුළුවන් වීමය. ඒ සාර්ථකත්වයෙන් අඩකින් අඩක් හෝ රාජ්‍ය පාලනයට කැප කරන්නට සමත් වී නම් රට හෙමින් හෝ ඉදිරියට නොවේ ද යන්නේ?

සිරිසේන පාස්කු ප්‍රහාරය සම්බන්ධ තමන් දන්නා රහස් සඟවා ගැනීම – ගෝඨාභය රාජපක්ෂට නීතියේ රැකවරණ සැලසීම – නිවට අන්දමට පැරදී ගෝඨාභයට අභිමත ආණ්ඩුවක් ගොඩ නඟා ගන්නට පක්ෂය වෛශ්‍යා වෘත්තියේ යෙදවීම වැනි කටයුතු මැනවින් සිදු කෙරුණ අවකාශය තුළ සිරිසේනගේ පැවැත්ම නිරුපද්‍රිත විය. අද සිරිසේන වෙන ගමනකට සූදානම් වේ. මේ අල්ල පනල්ලේය සිරිසේනගේ නිල නිවස සම්බන්ධ වාරණ නියෝගයක් නිකුත් වන්නේ. සිරිසේන බලය අවභාවිත කරමින් උරුම කර ගත් නිල නිවස සම්බන්ධ නඩුව කවුරුන් පැවරූ නඩුවක් වුව ඒ නඩු තීන්දුව අනුව සිරිසේනට නිල නිවස හිමි වීම හෝ අහිමි වීම අවසන දී විධායක ජනාධිපතිගේ තනි මතයට අදාළ වේ. ශ්‍රේෂ්ඨාධිකරණයෙන් දීර්ඝ නඩු විභාගයකින් පසුව මනුෂ්‍ය ඝාතනයට වරදකරුවෙකුව මරණ දඬුවම ලැබ සිටියෙකු නිදහස් කොට රජයේ උසස් පදවියක් එසැණින් ලබා දෙන්නට විධායක ජනාධිපතිට බලය ඇත්නම් සිරිසේනට නිල නිවස සන්තක කර දෙන්නට කවර බැරි කමක් ද?

ජනතාවගේ ප්‍රශ්නය

ජනතාව පක්ෂ පාට භේදයකින් තොර විඳින පීඩාව ඉතා දරුණුය. එහි අවසානයක් ද නොපෙනේ. හැට නව ලක්ෂයක් තමන් කර ගත් වරද නිවැරදි කර ගැනීමට පෙරුම් පුරති.
සියලු රටවැසියන් හදවතින්ම අසන ප්‍රශ්නයක් ඇත. ඒ කුමක් ද?

විපක්ෂයේ සියලු පක්ෂ, ඒවායේ නායකයන් – ඉහළ තලයේ උදවිය අවංකව කල්පනා කරන්නේ රටට යහපතක් කිරීමට නම් – රටේ ජනතාවගේ යහපත සැදීමට නම් – කිසිම පෞද්ගලික අභිමතාර්ථයන් නැත්නම්, මක් නිසා ද සියල්ලන් එකට එකතු වී අගාධයෙන් ගොඩ එන්නට ලෑස්ති නොවන්නේ? තනි තනිව ගමනක් යන්නට වෙර දරන්නේ මන්ද?

දේශපාලන පක්ෂයක් නිර්මාණය වන්නේ ජනතාවගේ යහපත උදෙසා නොවන්නේද? යහපත් ආණ්ඩුකරණයක් උදෙසා නොවන්නේද?

දේශපාලන පක්ෂයක ප්‍රධාන අරමුණ හැරමිටියෙන් යනතුරුම දේශපාලන වැඩ බිම තුළ සිඟමන් යැදීම ද?

අප පාසල් යන කාලයේ සිටි වාමාංශික නායකයන් අබල දුබලව අවසඟ කයින් යුතුව බලය වෙනුවෙන් දේශපාලන වැඩ බිම තුළ සැරි සරා අවසන් ගමන් ගිය සැටි සැටි අපි දුටිමු. ඔවුන් තනි තනිව බුදු වන්නට පතා තනිවීම පමණක් අඩුවකින් තොරව උරුම කර ගත් අන්දමය අප දුටුවේ. ඇතැම් පක්ෂයක නායකයෙක් දෙවැන්නා හෝ තුන්වැන්නා – තවත් අය වියපත්ව අසරණව මිය ගිය විට පක්ෂයට කළ හැකි වූයේ ”විප්ලවීය ආචාරය” පුද කරන්නට පමණය. අවම වශයෙන් ජීවිත කාලයම දේශපාලනයට කැප කළ ඒ ඒ චරිත වෙනුවෙන් බුහුමන් දැක්වීමට කනත්තට පැමිණෙන්නට තරම් පිරිසක් ද නොවූ සැටි අපට දකිනන්ට ලැබුණි. ඔවුන් අවංක පුද්ගලයන් විය යුතුය. ප්‍රතිපත්තිගරුක පුද්ගලයන් ද වන්නට ඇත. දේශපාලන පොත හරියටම කියවූ උදවිය වන්නටත් ඇත. එහෙත් කාලයාගේ ඇවෑමෙන් ජනතා තීන්දුව වූයේ ඔවුන් රටටවත් – ජනතාවටත් පලක් නැති මිනිසුන්ය යන්නය. මේ සැහැසි කියමනක් විය හැකිය. වේදනාකාරී කරුණක් විය හැකිය. එනමුත් දේශපාලන වැඩ බිම තුළ මොන නායකයෙක් හෝ ”තිරිහන්” වන්නේ නැත. නිසැකවම ”වියපත්” වන්නේය.

වියපත්ව මහලුව මිය යන දේශපාලනයකට වඩා, අවසානයක් දකිනන්ට බැරි වන මුත් සෑහෙන දුරක් යා හැකි දේශපාලනයක් වෙනුවෙන් ”එකට එකතු වී” ශක්තිමත් බලවේගයක් ලෙස විපක්ෂයේ සියලු පක්ෂවලට එක ගමනක් යන්නට බැරි ඇයි?

රට වෙනුවෙන් – ජනතාව වෙනුවෙන්, එසේත් නැත්නම් ”විෂ බඳුන” පෙරළා දැමී වෙනුවෙන් හෝ එකතු වීමට බැරි පක්ෂ කෙසේ ද රටට – ජනතාවට යහපත් අනාගතයක් උරුම කර දෙන්නේ.

හැම පක්ෂයක්ම වෙර දරන්නේ නිවසක උරුමක්කාරයන් වීමට බවකි පෙනේනේ. එහෙත් නිවසකට මුළුතැන් ගෙයක් සේම – වැසිකිළියක් ද උවමනාය. අංග සම්පූර්ණ නිවසක් තැනීමට හා ඒ නිවසට අවශ්‍ය මූලික අවශ්‍යතා හඳුනාගෙන කටයුතු පිළිවෙළ කිරීමට තනි පුද්ගලයෙකුට පුළුවන් ද? පුළුවන්ය යන උත්තරය දෙනවාට වඩා – ”හොඳයි අපි ඔක්කොම එක අරමුණකින් එකතුව අංග සම්පූර්ණ නිවසක් හදමු” යයි හිතන්නට බැරි මන් ද?

විපක්ෂයේම ජීවත් වීමෙන් ඇතැම් පක්ෂ – නායකයන්, අනම්‍යශීලීව ප්‍රාණයෙන් නිරුද්ධ – වෙනස් වීමට නුවණක් හෝ ප්‍රඥාවක් නැත්තන් වී සිටින්නේ ද?■

ලංකාව දැනට පත්ව ඇති තියුණු අර්බුදය වැනි තත්ත්වයකට මුහුණ දෙන ඕනෑම රටක, රාජ්‍යය, සමාජය, පාලක පන්තිය, ජනතාව යන විවිධ අංශවල තිබෙන සාමාන්‍යයෙන් දකින්නට නොලැබෙන අංග ලක්ෂණද අනාවරණය වෙයි. මෙම අර්බුදය අප රටේ රාජ්‍යය ගැන හෙළිකරන්නේ කුමක්ද යන්න විමසා බැලීමට තරම් වටිනා කරුණකි. පිළිතුර නම් මේ දිනවල අපගේ රාජ්‍යය පුරවැසියන් සම්බන්ධයෙන් දක්වන කුරිරු ආකල්පය නැවත නැවතත් අනාවරණය වන බවයි. රාජ්‍යයේත්, පාලකයන්ගේත්, නිලධරතන්ත්‍රයේත් කුරිරුකම් එළියට එන බවයි.

රාජ්‍යය යනු නිසර්ගයෙන්ම කුරිරුභාවයට හැකියාව දක්වන සහ කුරිරුභාවයේ ඒකාධිකාරය තමන්ට හිමි යැයි විශ්වාස කරන ආයතනයකි. රාජ්‍යයේ කුරිරුභාවයේ ශක්‍යතාව ජනතාවගෙන් වසන් කිරීමට පාලකයෝ සාමාන්‍යයෙන් ඉදිරිපත් වෙති. ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය යනු පාලක පන්තීන්ට ඒ සඳහා ඇති වැදගත් මාධ්‍යයකි. “ජනතාව රැක බලා ගැනීම” තම වගකීමක් ලෙස සැලකීම, නූතන රාජ්‍යයේ ගති ලක්ෂණයකි. එය සුභසාධනවාදය සහ ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය යන දෙක වෙතින්ම පෝෂණය කර ඇති රාජ්‍ය ගතිලක්ෂණයකි. කුරිරුකම වසා ගැනීමේද මාධ්‍යයකි.

එහෙත් ‘ජනතාව රැක බලා ගැනීමේ කාර්යය’ රාජ්‍යයට අමතක වන, රාජ්‍යය විසින් අමතක කරනු ලබන අවස්ථාද තිබේ. එම අමතක කිරීම වනාහී රාජ්‍යයත්, පාලක පන්තියත්, නිලධරතන්ත්‍රයත් එකට සිදු කරන දෙයකි. දැනට ලංකාවේ සිදුවෙමින් තිබෙන්නේ රාජ්‍යය, පාලක පන්තිය සහ නිලධාරි පන්තිය යන පාර්ශ්ව තුනම මහජනතාවට ක්‍රෑර ලෙස සැලකීමයි. රාජ්‍යයේ ප්‍රචණ්ඩත්වය තිබෙන්නේ අවි ආයුධවලින් සිදුකරන දේවල්වල පමණක්ම නොවේ. අවි රහිතව කරන දේවලද කුරිරුබවේ අඩුවක් නැත. මේ දිනවල විදුලිය කැපීම, රුපියලේ අගය අසීමිත ලෙස පහළට වැටෙන්නට දී බලා සිටීම, ගෑස්, ඩීසල් සහ පෙට්‍රල් හිඟය නැවැත්වීමට අසමත්වීම සහ නොනවතින බඩු මිල ඉහළයෑම යන මේවායින්, ප්‍රදර්ශනය වන්නේ රාජ්‍යයත් පාලක පන්තියත් සතු පරපීඩක තෘප්තියක් ලැබීමේ කුරිරු ගති ලක්ෂණයයි.

දිනෙන් දින උග්‍රවන විදුලිය කැපීම යන කරුණ, අප රටේ අතිබහුතරය අත්විඳින රාජ්‍ය ක්‍රෑරත්වයේ අලුත්ම නිදසුනයි. කොළඹ නගරය, කොළඹ නගරයෙන් පිටත ජනාධිපතිවරයාගේ පුද්ගලික නිවස තිබෙන මිරිහාන, ඇමතිවරුන්ගේ හා හමුදා ප්‍රධානීන්ගේ පුද්ගලික නිවාස පිහිටා තිබෙන පාරවල් යන ස්ථාන කිහිපයක් හැර රටේ සෑම තැනකම වසන පුරවැසියන් මේ දිනවල විඳින දුක ගැන ඇත්තටම කාට කියන්නද? ජනාධිපතිට, අගමැතිට, මුදල් ඇමතිට, විදුලිය භාර ඇමතිට ඒ ගැන පැමිණිලි කර වැඩක් නැතිවා පමණක් නොව, පුරවැසියන්ගේ දුක ගැන කිසිදු සංවේදීතාවක් ද ඒ කාටවත් නැත. අන් පුරවැසියන් මෙන් දවසකට පැය අටක් දහයක් පමණ විදුලිය කැපීමට ලක් නොවන ඔවුන්ට, මේ දිනවල දවල්ටත් රෑටත් ඇති ගිනි රස්නයෙන් පීඩා විඳින කුඩා දරුවන්, මහලු සහ වැඩිහිටි ජනයා, රෝගී ජනයා මෙන්ම නිරෝගී අය පවා දිනපතා, දවල් සහ රෑ විඳින හිරිහැරය සහ දුක ගැන කනගාටුවක් නොදැනෙන පාලකයන් සහිත රාජ්‍යයක් කුරිරු රාජ්‍යයක් නොවන්නේ නම් කුමක්ද?

අවසානයක් පෙනෙන්නට නැති විදුලිය කැපීම නිසා පුරවැසියන් පත්වන්නේ ශාරීරික පීඩනයට පමණක් නොවේ. මානසික පීඩනයකටද, මහත් ආතතියකටද ඔවුහු පත්වෙති. මේ දිනවල ලංකාවේ, කොළඹ නගර සීමාව හා මිරිහාන ආදි ප්‍රදේශ කිහිපයක හැර මුළු රටේ ජනතාවගෙන් බහුතරය උදේට නැඟිටින්නේ ‘තවත් සුබ දවසක් උදාවී ඇත’ යන හැඟීමෙන් නොවේ. තමන්ට තවත් කාලකණ්ණි දවසක් ලබාදී ඇති පාලකයන් ගැන කෝපයෙනි. පැය කීයක් අදත් විදුලිය කපාවිද? විදුලිය කැපීම කීයට පටන් ගෙන කීයට අවසන් වේවිද? යනාදි අවිනිශ්චිත හැඟීම් සහිත ආතතියකින් ආරම්භ කරන දවස කිසිසේත් ඵලදායී එකක්ද නොවේ. එදිනෙදා ජීවිතයේ කාර්යයන් බොහොමයකට විදුලිය මත යැපීම ග්‍රාමීය සමාජය තුළද පැතිරී ඇති කාලයක, ලංකාවේ පුරවැසියන්ගෙන් අතිබහුතරයට මෙම කාලකණ්ණි ඉරණම ලබා දුන් පාලකයන් කරන්නේ තම දුෂ්ට පාලනය පිළිබඳව මහජනතාවගෙන් සමාව අයදිනවා වෙනුවට මහජනතාව මායා කතා මගින් රැවටීමයි.

කෑම පිසීමට අවශ්‍ය ගෑස්ද, ඊට අමතරව භූමිතෙල්, ඩීසල්, පෙට්‍රල් සොයමින් අසාර්ථක ප්‍රයත්න දරමින් වෙහෙසුණු තවත් පුරවැසි කොටස් පත්වූ ඉරණමද රාජ්‍යයේද එහි පාලක පන්තියේද කුරිරු ක්‍රියාවල අවසානයක් නොදකින වින්දිතයෝ වෙති. මෙම වින්දිත ජනයා දැන් මුහුණ දෙන්නේ දිනපතා ඉහළ යන ජීවන වියදමේ අභියෝගයටයි. ආහාර සහ අත්‍යවශ්‍ය භාණ්ඩවල මිල ඉහළ යද්දී, පාලක පන්තියේ ඉහළ කොටස් හැසිරෙන්නේ ඒ පිළිබඳව කිසිදු වගකීමක් තමන්ට නැත යන හැඟීමද ප්‍රදර්ශනය කරමිනි.

මේ සියල්ලේ ප්‍රතිඵලය වී තිබෙන්නේ, ලංකාවේ පුරවැසියන්ගෙන් අති බහුතරය, හෙට දවස ගැන පවා බලාපොරොත්තුවක් නැති, අපේක්ෂාභංගත්වයටත්, කෝපයටත්, කලකිරීමටත්, දෛනික ආතතියටත් භාජනය වන මනුෂ්‍ය පිරිසක් බවට ඇද වැටීමයි. එම තත්ත්වයෙන් ගොඩ ඒමට මහජනතාවට ඇති එකම මග තමන්ගේ පුරවැසිභාවයේ ගරුත්වය ආරක්ෂා කර ගැනීමට ඇති එකම මග වන විරෝධතා දේශපාලන ක්‍රියාවල යෙදීමයි. බොහෝ පුරවැසියෝ පසුගිය කාලයේ විරෝධතා ක්‍රියාවල යෙදුණහ. එම ක්‍රියා ඉදිරියට ගෙනයෑම සහ සාමූහික පුරවැසි ක්‍රියාකාරීත්වය සඳහා පිවිසීම, තමන්ගේ ආත්ම ගරුත්වය රැක ගැනීමට, අප රටේ පුරවැසියන්ට ඉතිරි වී තිබෙන විකල්පයයි.

“සර්ව පාක්ෂික” සමුළුව

ගිය සතියේ ජනාධිපතිවරයාගේ සහභාගිත්වයෙන් පැවැත්වුණ ‘සර්ව පාක්ෂික’- එය ඇත්තටම ‘අසර්ව පාක්ෂික’ සාකච්ඡාවකි- සමුළුව ගැන රටේ ජනයා තුළ ඇතිවී තිබෙන්නේ උපහාසාත්මක ප්‍රතිචාරයකි. රටේ දැනට තිබෙන උග්‍ර අර්බුදයට ඍජුවම වගකිවයුතු සහ වගඋත්තරකාර පිරිස එකතු වී පැවැත්වූ එම රැස්වීමේ ව්‍යාජත්වය ගැන මහජනතාවට අමුතුවෙන් පැහැදිලි කළ යුතු නැත. එය හරියට මංකොල්ලකාර කණ්ඩායම් එකිනෙකාට ස්තුති කර ගැනීමට පවත්වන දිවා භෝජන සංග්‍රහයක් වැන්න.

මේ අතර, එම සමුළුවේ අතුරු කතාවක් ගැන තරමක් ජනමාධ්‍ය අවධානය යොමුවී තිබේ. එනම් උතුරු-නැගෙනහිර ප්‍රශ්න විසඳීමේ ‘නව ආරම්භයක්’ ගැනීමට ජනාධිපතිවරයා සහ ද්‍රවිඩ ජාතික සන්ධානය සාකච්ඡා ආරම්භ කිරීමයි. ත්‍රස්තවාදය වැළැක්වීමේ පනත යටතේ අත්අඩංගුවට ගෙන ඇති ද්‍රවිඩ සිරකරුවන් නිදහස් කිරීමට පියවර ගැනීම, උතුරු-නැගෙනහිර ඉඩම් ප්‍රශ්නය විසඳීමට පියවර ගැනීම, උතුරු-නැගෙනහිරට බලය විමධ්‍යගත කිරීම ගැන සාකච්ඡා කිරීම සහ දෙමළ ඩයස්පෝරාවගේ අයෝජන පදනම් කරගෙන උතුරු-නැගෙනහිර සංවර්ධන අරමුදලක් යන කරුණු හතර ඉදිරි සාකච්ඡාවල තේමාවනු ඇත.

ජනාධිපතිවරයාගේ පැත්තෙන් බලන විට දෙමළ ජාතික සන්ධානය සමග ඉහත කරුණු මත සාකච්ඡා මාලාවකට එළඹීම සාමාන්‍ය සිදුවීමක් නොවේ. දෙමළ ප්‍රශ්නයට දේශපාලන විසඳුමක් පිළිබඳ අදහසට ඉතා මෑතක් වනතුරු තදින් විරුද්ධව සිටි ජනාධිපති ගෝඨාභය රාජපක්ෂ දැන් පෙන්වන නම්‍යශීලීභාවයේ අර්ථය කුමක්ද? එය දියේ ගිලෙන මිනිසා ලී කොටයක හෝ එල්ලී ගොඩට පිහිනීමට තැත් කිරීම වැනි ක්‍රියාවකි යන්න ඒ ගැන එල්ල විය හැකි පළමු ප්‍රතිචාරයයි. හැම පැත්තෙන්ම අසාර්ථකවීම්ද, පසුබෑම්ද මැද්දේ සිටින ජනාධිපතිවරයා තමන්ටද දේශපාලන ජයග්‍රහණයක් සොයමින් සිටින දෙමළ ජාතික සන්ධානයේ පිහිට පැතීම සිදුවන දෙයෙහි දෙවැනි අර්ථය යැයිද කෙනෙකුට කිව හැකිය. ඇත්ත වශයෙන්ම, ද්‍රවිඩ ජාතික සන්ධානයට සහ රාජපක්ෂ ආණ්ඩුවට බැරෑරුම් දේශපාලන පියවරක් හවුලේ ඉදිරියේ තබන්නට හැකියාව තිබේද?
ලංකාවේ වේගයෙන් තියුණු වන මහා අර්බුදය පිළිබඳ පසුබිම තුළ රාජපක්ෂ-සම්බන්දන් ගිවිසුමක් දක්වා දිවෙන සාකච්ඡා ක්‍රියාවලියක් ආණ්ඩුව සහ දෙමළ ජාතික සන්ධානය අතර සිදුවේ යැයි අනුමාන කිරීම තරමක් දුෂ්කරය. තම අලුත් න්‍යාය පත්‍රයට රාජපක්ෂ පවුලේ අනෙක් සාමාජිකයන්ද, හමුදා නායකත්වයද සිංහල-බෞද්ධ ජාතිවාදී බලවේගද එකතු කරගැනීමට ජනාධිපතිවරයාට හැකිවනු ඇත්ද, නැද්ද යන්න මෙහිදී වැදගත් වන කරුණකි. රාජපක්ෂ පවුලේ සහෝදරයන් අතර ඇති බල දේශපාලනයේ නව ගතිකත්වයන්ද මෙහිදී වැදගත් සාධකයක් වනු ඇත. පසුගිය කාලයේ රටේ පැතිරුණු අදහසක් නම්, ගෝඨාභය රාජපක්ෂ ජනාධිපති ධුරයෙන් ඉවත් කොට, ජනාධිපතිවීමේ යටි අරමුණක් මුදල් ඇමති බැසිල් රාජපක්ෂ සතුව ඇත යන්නයි. ‘රජ වාසල’ තොරතුරු නොලැබෙන පුරවැසියන්ට මේ පිළිබඳව පැහැදිලි අදහසක් සකසා ගැනීම දුෂ්කරය. දෙමළ ජාතික සන්ධානය සමග සාකච්ඡා ඇරඹීමෙන් තමන්ගේ දේශපාලන තත්ත්වය ශක්තිමත් කර ගැනීමට ජනාධිපතිවරයා අනපේක්ෂිතව තීරණය කළේ මේ හේතුව නිසා යැයිද කෙනෙකුට අනුමාන කළ හැකිය.

කෙසේ වුවත්, රාජපක්ෂ-සම්බන්දන් ගිවිසුමක් සඳහා රාජපක්ෂ-සුමන්දිරන් සාකච්ඡා මාලාවක් ඇරඹීමට හොඳටම ඉඩ තිබේ. ඒ සඳහා ඇමෙරිකානු ආණ්ඩුවේ සහායත්, තල්ලුවත් ලැබෙනු ඇත. එහෙත් දෙමළ ජාතික සන්ධානය කළ යුතු එක් දෙයක් තිබේ. එනම් ඉතිහාසය අමතක නොකිරීමයි. දෙමළ ජනයාට අමතක නැති පාඩමක් වන්නේ, සිංහල දේශපාලන නායකයන්, තමන්ට සාකච්ඡාවලින් දේශපාලන අවාසියක් ලැබෙන බව දුටු වහාම, සාකච්ඡා ක්‍රියාවලියෙන් ඉවත්වීමයි. නැතහොත් සාකච්ඡා බිඳ වැටීමට ඉඩ සැලසීමයි. මෙම කලාව පසුව එල්ටීටීඊ නායකයෝද මැනවින් ප්‍රගුණ කළහ. දෙමළ ජාතික සන්ධානයේ නායකත්වය පරෙස්සම් විය යුතු කරුණක් මෙතැන තිබේ. එය නම් සාකච්ඡා අසාර්ථක වුවහොත් තමන් මත වරද පටවනු ලැබීමට ඉඩ නොතැබීමයි.

අවුලෙන් අවුලට යෑම

ඊයේ විදුලිය කැපීම පැය අටක්ම සිදුවිය. අද එය පැය දහය දක්වා දික්විය. ආරංචි හැටියට හෙට පැය 13ක්ම විදුලිය කැපෙනු ඇත. මෙම ප්‍රවණතාව නවතින්නේ නැත්නම් දවසකට පැය 24ක්ම විදුලිය කැපීමේ යථාර්ථයට මුහුණදීමටද අප රටේ ජනතාවගේ අති බහුතරයට සිදුවනු ඇත.
විදුලි අර්බුදය, අප රටේ ආර්ථික, මූල්‍ය සහ ආණ්ඩුකරණ අර්බුදයේ නිර්මාණයක් විය. දැන් සිදුවන්නේ නිර්මාණය නිර්මාපකයකු වීමයි. එනම් විදුලිය අර්බුදය විසින් ආර්ථික, සමාජ සහ දේශපාලන අර්බුදය තමන්ට තියුණු කරනු ලැබීමයි.

“ලංකාව දැන් පත්වී තිබෙන්නේ අරාජික තත්ත්වයකටය”යි සමහර දෙනා කියූ දේ බැරෑරුම් ලෙස මෙතෙක් ගණන් නොගත් අයටද, එම විග්‍රහය ගැන ගැඹුරින් සිතා බැලීමට දැන් සිදුවෙමින් පවතී. විදුලිය අර්බුදය සම්පූර්ණයෙන්ම ආණ්ඩුවේ පාලනයෙන් ගිලිහී ගොස් ඇත යන කරුණ දැන් පැහැදිලිය. දැන් පැන නැඟී තිබෙන්නේ විදුලිය අර්බුදය විසින් ආණ්ඩුවද පාලනය කරනු ලැබීමයි. “ලංකාව අරාජක වෙලා” යන අදහසෙහි සැබෑ අර්ථය වී තිබෙන්නේ එයයි.

මෙහි අවසාන දේශපාලන ප්‍රතිඵලය කුමක් වනු ඇත්ද? එය පිළිතුරක් සිතීමට නොහැකි තරම් සංකීර්ණ ප්‍රශ්නයකි. එයට හේතුව ලංකාවේ රාජ්‍යය පෙර නොවූ විරූ, කල් පවත්නා සහ දිග්ගැස්සුණු, එමෙන්ම පහසු විසඳුමක් නැති අර්බුද ගණනාවකට හිරවී සිටීමයි. ඊනියා සර්ව පාක්ෂික සමුළුව එයට කිසිසේත්ම විසඳුමක් නොවේ. එය හරියටම මේ අර්බුද සියල්ලෙහිම වගඋත්තරකරුවන්ගේ දිවා භෝජන සංග්‍රහයකට වැඩි යමක් නොවීමයි.

මේ පසුබිම තුළ ලංකාව ‘අසමත් රාජ්‍යයක්’ යන කීර්තිනාමයද විවාද රහිතවම හිමි කර ගනු ඇත. ලංකාව යනු ලෝකයේ අන් කිසිදු රටක් විසින් අනුගමනය නොකළ යුතු වන මොඩලයක් බවටද වේගයෙන් පත්වෙමින් තිබේ. මෙවැනි තත්ත්වයක් තුළ දිගටම ආණ්ඩු බලයේ සිටීමට රාජපක්ෂ පවුලේ සාමාජිකයන්ට ඇති දිරිගැන්වීම් කුමන ඒවා විය හැකිද? මෙය රාජපක්ෂ පවුලේ සාමාජිකයන් ළඟින් ඇසුරු කරන අයගෙන් ඇසිය යුතු ප්‍රශ්නයකි. රාජපක්ෂලාට බලයේ සිටීමට නොහැකි නම්, ආණ්ඩු බලය ලබාගැනීමට ඇත්තටම අවශ්‍ය වනු ඇත්තේ කාටද? සජබෙට? ජවිපෙට? ශ්‍රීලනිපයට? එජාපයට? ඒ සියලුදෙනාම පිළිතුරු අපේක්ෂා කරන ප්‍රශ්නය වනු ඇත්තේ, “ආණ්ඩු බලය අරගෙන මොනවා කරන්නද?” යන්නයි. ඇත්තටම කළ හැකි දේවල් නම් ඒ තරම්ම නැත. විරුද්ධ පක්ෂ ඉදිරියේ තිබෙන ප්‍රහේලිකාත්මක ප්‍රශ්නය නම් ආණ්ඩු බලය ලබා නොගෙන ඉඳීම යහපත් වන තරමට රටේ අර්බුදවලට විසඳුම් සෙවීම පහසු නැත යන්නයි.

පුරවැසියන්ට කරන්නට තිබෙන්නේ දැනට මුළු රටම විනාශයට ඇද දැමීමට වගකිවයුතු දේශපාලන පන්තියට සහ නිලධාරී පන්තියට දඬුවම් කිරීමයි. රාජ්‍යයේ කුරිරුකම් සහ හදවතක් නැති ආණ්ඩුකරණ ක්‍රියාවලිය නැවැත්විය හැකි නව පාලක පිරිසක් නිර්මාණය කරගැනීමයි. ලංකාවේ තවමත් ඉතිරි වී තිබෙන ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය තුළ ඒ සඳහා ඇති ඉඩ තුළින් ක්‍රියාත්මකවීමයි. ■

■ ලංසු ඇපකර නොදීමෙන් මුල් අවස්ථාවේම නුසුදුස්සෙකු වෙලා
■ අමාත්‍යාංශ නිලධාරියා තීරණයට විරුද්ධ වෙලා

ටෙන්ඩරය ලබාදීමේ ලිපිය අනුව හා ටෙන්ඩරය ලබාගත් පුද්ගලයාගේ ලිපිය අනුව සිදුවී ඇති දෙය පැහැදිලිය. එම ටෙන්ඩරය තුන්වන මිල ගණන් ඉදිරිපත් කරන ලද තැනැත්තාට ලබාදී ඇත්තේ ටෙන්ඩර් මණ්ඩල තීරණයකින් නොවන ජනවසම ප්‍රසම්පාදන අංශය නම්වූ එකකිනි.

ජනවසම සාමාන්‍යාධිකාරි උත්තර නැත

මෙම ටෙන්ඩරය සම්බන්ධයෙන් ලියුම්කරු ජනවසම සාමාන්‍යාධිකාරි ප්‍රදීප් ලියනගෙදරගෙන් විමසූ විට මේ සම්බන්ධයෙන් බොහෝ දුරකථන ඇමතුම් ලැබෙන නිසා විමසීම් කරන්නේ කවුද යන්න නොදන්නා හෙයින් පිළිතුරු ලබාදීම ප්‍රතික්ෂේප කළේය.

අමාත්‍යාංශය යමක් විමසුවහොත් ඒවාට පිළිතුරු ලබාදෙන බවත්, මාධ්‍යයට ඔහු හෝ සභාපතිවරයා මෙතෙක් පිළිතුරු ලබාදීමක් සිදුකර නැති බවත් කීය. එසේ නම් මාධ්‍ය ප්‍රකාශකවරයකු සිටිනවා දැයි කළ විමසීමේදී එවැන්නෙක් නැති බවද කීය. කතා කරන්නේ මෙම ටෙන්ඩරය තුළ ඇත්තටම සිදුවී ඇත්තේ කුමක්ද යන්න දැන ගැනීමට බව වෙනත් දීර්ඝ කතා බහකින් පසු නැවත විමසීමේදී පොදු පිළිතුරක් ලබාදෙන බව පවසමින් ඔහු කීවේ ‘එක් පුද්ගලයෙක් ගෙවන්න සල්ලි නෑ. හතර පාරට ගෙවන්නම්’ යැයි කිවහොත් එය ලබාදිය හැකිද යන්නය. මේ සම්බන්ධ තොරතුරු නැත්නම් ඒ ගැන බලා පිළිතුරක් ලබාදෙන ලෙස ඉල්ලීමෙන් පසු එසේ පිළිතුරක් ලබාදෙන බව පැවසූවද පුවත්පත මුද්‍රණයට යනතෙක්ම ඔහුගෙන් පිළිතුරක් ලැබුණේ නැත.

මට කතාකරලායි ටෙන්ඩරේ දුන්නේ

නාවලපිටිය නගරාධිපති අමල් ප්‍රියංකර

මෙම ටෙන්ඩරය ලබාදී ඇති නාවලපිටිය නගරාධිපති අමල් ප්‍රියංකරගෙන් මේ පිළිබඳව විමසීමේදී ඔහු ප්‍රකාශ කළේ ඔහු සමඟ සාකච්ඡා කර එම ටෙන්ඩරය ලබාදුන් බවත් ඔහු ඉදිරිපත් කළ මිලට වඩා වැඩියෙන් තවත් ලක්ෂ හතලිහක මුදලක් ඔහුට ගෙවන්නට සිදුවූ බවත්ය. සියලු ටෙන්ඩර්කරුවන් කැඳවා සාකච්ඡාවක් කළේදැයි ඔහුගෙන් කළ විමසීමේදී එවැන්නක් සිදුනොවූ බව ඔහු පිළිගත්තේය.

(ඔහු සමඟ කළ සාකච්ඡාවද දුරකථනය ඔස්සේ සිදුවී ඇති බව පෙනේ)■

‘ඉයුකැලිප්ටස් ගස් විකිණීම සඳහා වන ටෙන්ඩරයේ තීරණය සම්බන්ධයෙන් හා ඇගැයීම් ක්‍රියාවලියේ පවතින අඩුලුහුඬුකම් මත ඉහත සමඟ එකඟ නොවෙමි.’

එසේ සටහනක් යොදා ඇත්තේ කෘෂිකර්ම අමාත්‍යාංශයේ නියෝජ්‍ය අධ්‍යක්ෂ (සංවර්ධන) ඊඑම් සිසිර ඒකනායකය. ඒ ඉයුකැලිප්ටස් ගස් 778ක් විකිණීම සම්බන්ධයෙන් ජනතා වතු සංවර්ධන මණ්ඩලය ඉදිරිපත් කළ ටෙන්ඩරය සම්බන්ධයෙන්ය. එම ටෙන්ඩර් මණ්ඩලයේ ඔහුට අමතරව ජනතා වතු සංවර්ධන මණඩලයේ සභාපති වින්ග් කමාන්ඩර් බීඩී අබේසූරිය හා එහි ගණකාධිකාරි කේජේටීබී රාජසූරිය කටයුතු කර ඇත.

කෘෂිකර්ම අමාත්‍යාංශය නියෝජනය කළ සාමාජිකයා එසේ එකඟ වී නැත්තේ එම ටෙන්ඩරයේ තුන්වන වැඩිම ලංසුව ඉදිරිපත් කළ පුද්ගලයාට එකී ටෙන්ඩරය පිරිනැමීමට ගත් තීරණයටය. එසේ විරුද්ධ වන්නට හේතු කිහිපයක් බලපා ඇතැයි එකී ටෙන්ඩර් ක්‍රියාවලියට අදාළ ලිපි ලේඛන දෙස අවධානය යොමු කිරීමේදී අපට පෙනී යයි. ඉන් එකක් වන්නේ මෙසේ තුන්වෙනුවට වැඩිම ලංසුව ඉදිරිපත් කළ පුද්ගලයා ටෙන්ඩරය විවෘත කරන අවස්ථාවේදී ලංසු ඇපකරයක් ඉදිරිපත් කර නොතිබීමය. ඒ අනුව ලංසු ඇපකරයක් නොතිබූ පුද්ගලයකු යනු ටෙන්ඩරයක් විවෘත කිරීමෙන් පසු පළමු අවස්ථාවේම නුසුදුස්සෙකු වන ඇගයීමේ ක්‍රියාවලියට භාජනය නොවන්නෙකි. එසේම ඔහුගේ මිල පළමු හෝ දෙවන මිල නොවීමය.

මෙම ටෙන්ඩරයේදී වැඩිම ලංසුව ඉදිරිපත් කර ඇත්තේ එම්ඒඑන් ගයාන් මධුසංක යන අයය. ඔහු ඉදිරිපත් කර ඇති මිල වන්නේ රුපියල් 80,165,000කි. ඒ සඳහා ඔහු ඉදිරිපත් කළ මිලෙන් සියයට 10ක් වන රුපියල් 8,016,500ක ලංසු ඇපකරයක් හැටන් නැෂනල් බැංකුවේ චෙක්පතක් මගින් ලබාදී ඇත. දෙවන වැඩිම මිල ඉදිරිපත් කර ඇත්තේ යූජීකේඑච් කරුණාරත්න යන අයය. ඔහු ඉදිරිපත් කර ඇති මිල වන්නේ රුපියල් 72,775,000කි. එහෙත් ඔහු ටෙන්ඩරය විවෘත කරන අවස්ථාවේ ලංසු ඇපකරයක් තැන්පත් කර තිබී නැත. තුන්වනුවට වැඩිම මිල ඉදිරිපත් කර ඇත්තේ ජීබී අමල් ප්‍රියංකර යන ඉහත සඳහන් කළ විරෝධයට හේතු වූ පුද්ගලයාය. ඔහුගේ මිල වී ඇත්තේ රුපියල් 63,436,700කි. ඔහු ලංසු ඇපකරයක් ඉදිරිපත් කර නැත. සිව්වන වැඩිම මිල ඉදිරිපත් කර ඇත්තේ එල්ටීඒ ලියනගේ යන අයය. ඔහුගේ මිල 60,912,400කි. ඔහු ජනතා වතු සංවර්ධන මණ්ඩලය නමින් ලබාගන්නා ලද ටෙන්ඩර් මුදලින් සියයට 10ක් වන රුපියල් 6,091,240ක ලංසු ඇපකරයක් ඉදිරිපත් කර ඇත. පස්වන වැඩිම මිල ඉදිරිපත් කර ඇත්තේ යූජී සම්පත් කුමාර යන අයය. ඔහු ඉදිරිපත් කර ඇති මිල රුපියල් 59,212,400කි. ඔහුද ලංසු ඇපකරයක් ඉදිරිපත් කර ඇති අතර ඒ සම්පත් බැංකුව මගින් රුපියල් ලක්ෂ 5ක ඇපකරයකි.

ජනතා වතු සංවර්ධන මණ්ඩලයේ එකී ටෙන්ඩර් මණ්ඩලය ටෙන්ඩර් සම්බන්ධයෙන් වූ රජයේ මාර්ගෝපදේශ අනුගමනය කළා නම් ටෙන්ඩර් ඇගැයීමේ ක්‍රියාවලියෙන් මෙම පුද්ගලයින් පස් දෙනාගෙන් මුලින්ම පුද්ගලයින් දෙදෙනෙකු අයින් කළ යුතුය. ඒ ලංසු ඇපකර ඉදිරිපත් නොකළ පුද්ගලයින් දෙදෙනාය. උත්ප්‍රාසය වන්නේ එසේබ මුලින්ම ඉවත්කළ යුතු පුද්ගලයින් දෙදෙනාගෙන් එක් අයකු වන තුන්වනුවට වැඩිම මිල ඉදිරිපත් කර ඇති පුද්ගලයාට මෙම ටෙන්ඩරය ටෙන්ඩර් කමිටු සාමාජිකයකුගේ විරුද්ධත්වය මධ්‍යයේ ජනතා වතු සංවර්ධන මණ්ඩලය පිරිනමා තිබීමය.

එම ටෙන්ඩරයේ ඇගැයීම් කමිටුව ලෙස ජනතා වතු සංවර්ධන මණ්ඩලයේම නිලධාරීන් තිදෙනෙකු කටයුතු කර ඇති අතර ඔවුන් කියා ඇත්තේ වැඩිම මිල ගණන් ඉදිරිපත් කරන ලද පුද්ගලයාට මෙම ටෙන්ඩරය පිරිනමන ලෙසය. ඒ ඔහු විසින් වැඩිම මිල ඉදිරිපත් කිරීම, ලංසු ඇපකරයක් ඉදිරිපත් කිරීම හා එසේ ඉදිරිපත් කරන ලද මිල තක්සේරු අගයට වඩා වැඩි අගයක් ගැනීමය.

එහෙත් කුමක් හෝ නොදන්නා හේතුවකින් මෙම ටෙන්ඩරය ජීබී අමල් ප්‍රියංකර නම් නාවලපිටිය නගර සභාවේ පාලක ශ්‍රී ලංකා පොදුජන පෙරමුණේ නගරාධිපතිවරයාට හිමිවී ඇත. මහින්දානන්ද අලුත්ගමගේ අමාත්‍ය ධුරය දරන කෘෂිකර්ම අමාත්‍යාංශය යටතේ ජනතා වතු සංවර්ධන මණ්ඩලය හෙවත් ජනවසම පවතින අතර නාවලපිටියේ ආණ්ඩුවේ ප්‍රධාන පක්ෂය වන ශ්‍රී ලංකා පොදුජන පෙරමුණේ නායකයා වන්නේ මහින්දානන්ද අලුත්ගමගේය. සමගි ජන බලවේගයට බලය තිබූ එම නගර සභාවේ බලය වත්මන් නගරාධිපති අමල් ප්‍රිියංකරට ලැබෙන්නේ පසුගිය වසරේදීය.

ඒ අනුව මෙම ටෙන්ඩරය, පළමු අවස්ථාවේම නුසුදුස්සකු වූ නාවලපිටිය නගරාධිපති අමල් ප්‍රියංකරට ලැබීම අප පුදුමයට පත්කරන ලද කරුණක් විය යුතු නැත. මන්ද මේ දැන් අප ජීවත් වන්නේ වංචාවට දූෂණයට ඉඩක් නැති ජනාධිපති ගෝඨාභය රාජපක්ෂගේ සෞභාග්‍යයේ දැක්ම යටතේ වන නිසාය. එකී සෞභාග්‍යයේ දැක්ම කටයුතු සිදුවන්නේ මේ ආකාරයට නිසාය.
නාවලපිටිය නගරාධිපති අමල් ප්‍රියංකර 2021 නොවැම්බර් 16 දින සහිතව ජනවසම සභාපතිවරයාට ලියුමක් යොමු කරයි. ඒ මෙම ඉයුකැලිප්ටස් ගස් කපා ඉවත් කිරීමේ ටෙන්ඩරයට අදාලවය. ඔහු එහි සඳහන් කරන්නේ ‘ඉහත ගස් හෙලීමේ ටෙන්ඩරය සඳහා මා විසින් ඉදිරිපත් කර ඇති මුදල වන්නේ රු. 63,436,700 ක මුදල වේ. නමුත් ඔබතුමන් විසින් ඉල්ලා ඇති සංශෝධන සැලකිල්ලට ගෙන, හා ගරු උප සභාපතිතුමන් සමග කරන ලද දුරකථන සංවාද අනුව රු. 67,000,000ක මුදලක් මෙම ගස් සඳහා ගෙවීමට මා කැමැත්ත ප්‍රකාශ කරමි.

තවද මේ සඳහා මුදල් ගෙවීම සඳහා මා වෙත ඔබ ආයතනයෙන් ලිපියක් නිකුත් කරන මෙන්ද, මෙම ගස් සඳහා වන සියලු ලිපි ලේඛන නියමිත ආකාරයෙන් නිවැරදිව ඇති බවටත්, මෙම ගස් බිම හෙලීම සඳහා නිසි පරිදි අවසරය ලබා දී ඇති බවටත් සඳහන් කර මා වෙත ලිපියක් ලබාදෙන මෙන්ද කාරුණික ඉල්ලා සිටිමි.’ යනුවෙන්ය.

ඒ අනුව එම දිනයේම හැරෙන තැපෑලෙන් ජනවසම සභාපතිවරයා අමල් ප්‍රියංකරට ලිපියක් යවන අතර එහි සඳහන් වන්නේ, එම ගස් කැපීමේ ටෙන්ඩරය සඳහා වැඩිම මිල ගණන වශයෙන් රු. 80,165,000ක මුදලක් ඉදිරිපත් වූ බවත්, ටෙන්ඩරයේ වැඩිම මිල ගණන් ඉදිරිපත් කරන ලද පළමු හා දෙවන ගැණුම්කරුවන් එම මුදල් එකවර ගෙවීමට අපොහොසත්වීම හේතුවෙන් තුන්වන වැඩිම මිල ගණන් ඉදිරිපත් කරන ලද අමල් ප්‍රියංකර මහතා වෙත එම ටෙන්ඩරය ප්‍රදානය කිරීමට ජනවසම ප්‍රසම්පාදන අංශය විසින් කැමැත්ත පළකර ඇති බවත්ය. ඉදිරිපත් වී ඇති වැඩිම මිල ගණන හා සැසැඳීමේදී ප්‍රියංකර මහතාගේ මිල ගණන රුපියල් 16,728,300ක අඩුවක් තිබෙන බැවින් ජනවසම උපසභාපතිවරයා දන්වා ඇති පරිදි රුපියල් 67,000,000ක මුදලක් ගෙවීමට ඔහු කැමැත්ත ප්‍රකාශ කර ඇති බැවින් ඔහුගේ පළමු ඉල්ලීමට වඩා එම මුදල රුපියල් 3,563,300කින් වැඩි බැවින් ඔහුට ටෙන්ඩරය පිරිනමන බවය. එමෙන්ම කැමැත්ත පළකරන ලද මුදලෙන් සියයයට 10ක් වන හාණිපූර්ණ මුදල වන රුපියල් 6,700,000ක මුදලත් සමඟ මුළු මුදල වන රුපියල් 73,700,000ක මුදල දින 03ක් ඇතුළත ජනවසම ගිණුමට බැරකර, ඉන්පසුව ගිවිසුම්ගතව මෙම ගස් අදියර දෙකක් යටතේ ඉවත්කර ගන්නා ලෙසය. එමෙන්ම එහි වැඩිදුරටත් සඳහන් කරන්නේ එම ටෙන්ඩරය ඔහුට ලබාදීම සම්බන්ධයෙන් සියලු අනුමැතීන් ලබාගෙන ඇති බවය.

ටෙන්ඩරය ලබාදීමේ ලිපිය අනුව හා ටෙන්ඩරය ලබාගත් පුද්ගලයාගේ ලිපිය අනුව සිදුවී ඇති දෙය පැහැදිලිය. එම ටෙන්ඩරය තුන්වන මිල ගණන් ඉදිරිපත් කරන ලද තැනැත්තාට ලබාදී ඇත්තේ ටෙන්ඩර් මණ්ඩල තීරණයකින් නොවන ජනවසම ප්‍රසම්පාදන අංශය නම්වූ එකකිනි. ඒ ඒ ප්‍රසම්පාදන සඳහා පත්කරන ප්‍රසම්පාදන කමිටු තිබුණාට රාජ්‍ය ආයතනයක් තුළ ප්‍රසම්පාදන අංශයක් තිබෙන බව අප මේ දැන ගන්නේ ප්‍රථම වරටය. කෙසේ වෙතත් යම් ප්‍රසම්පාදනයක් සඳහා ටෙන්ඩර් මණ්ඩලයක් පත්කර එහි තීරණයක් තිබියදී වෙනත් තීරණයක් ප්‍රසම්පාදන අංශය නම් එකකින් ගැනීම නීත්‍යනුකූල වන්නේ නැත. වෙනත් අංශයකින් වෙනත් තීරණයක් ගැනීමට එම ටෙන්ඩරය අහෝසි කළ යුතුය. එම ටෙන්ඩරය සම්බන්ධයෙන්ම වෙනත් තීරණයක් ගැනීමට අවශ්‍ය නම් කළ යුත්තේ ටෙන්ඩර් මණ්ඩලය මගින්ම එය ගැනීමය. එයද හොර රහසේ නොව ඉල්ලුම්කරුවන් කැඳවා පොදුවේ සාකච්ඡා කිරීමෙන් අනතුරුවය.

මෙම ටෙන්ඩරයේදී වැඩිම මිල ගණන් ඉදිරිපත් කරන ලද පුද්ගලයා හා දෙවන වැඩිම මිල ගණන ඉදිරිපත් කරන පුද්ගලයා එකී ටෙන්ඩරය අත්හැරීම යන කරුණ කොටස් වශයෙන් ගෙවීමේ පදනම මත අත්හැරියා යැයි කීම පිළිගැනීමට ටිකක් අමාරු එකකි. මන්ද කොටස් වශයෙන් ගෙවීමේ හැකියාවක් නැති බව දැන දැනම ඔවුන් ටෙන්ඩරයට ඉදිරිපත් වී ඇති බැවින් හා ඒ සඳහා ඇපකරද තබා ඇති බැවින්ය. එවැනි හේතුවක් ඉදිරිපත් කර ටෙන්ඩරය ලබාගැනීමෙන් ඉවත් විය හැක්කේ වෙනත් බලපෑමක් හෝ එකඟතාවක් මත යන්න අනුමාන කළ හැකි දෙයය.

වැඩිම මිල ගණන් ඉදිරිපත් කිරීම නිසා හා ලංසු ඇපකරය තබා තිබීම නිසා ටෙන්ඩරයට සුදුසුකම් ලැබූ පුද්ගලයා එය අත්හැරියේ නම් එම ටෙන්ඩරය අහෝසි නොකර තවදුරටත් පවත්වාගෙන යෑමේදී සිදුකළ යුත්තේ ඊළඟ සුදුසුකම් ලබා ඇති අය සම්බන්ධයෙන් සලකා බැලීමය. එහිදී දෙවන වැඩිම මිල ඉදිරිපත් කර ඇති පුද්ගලයා මෙන්ම ටෙන්ඩරය පිරිනමා ඇති තුන්වන වැඩිම මිල ඉදිරිපත් කරන ලද පුද්ගලයාද ඒ සඳහා සුදුසුකම් ලබන්නේ නැත. ඒ ඔවුන් දෙදෙනාම ටෙන්ඩරය විවෘත කරන අවස්ථාවේ මූලික සුදුසුකම වන ලංසු ඇපකරය තබා නොතිබීම නිසාය. ඒ අනුව ටෙන්ඩර් මණ්ඩලය යොමු විය යුත්තේ ලංසු ඇපකරය තැබූ අනිකුත් පුද්ගලයින් වෙතය. නොඑසේනම් එම ටෙන්ඩරය අතහැර අලුතින් ටෙන්ඩර් කැඳවීමය.
කෙසේ වෙතත් ටෙන්ඩර් මණ්ඩලයකින් මෙම ටෙන්ඩරය පිරිනැමීම සිදුවී නැති බව ටෙන්ඩරය පිරිනැමීම සඳහා හුවමාරු වූ ලිපි මගින් පෙන්නුම් කරන නිසා තවත් බරපතළ ප්‍රශ්නයක්ද මෙහිදී පැනනඟී. ඒ ජනවසම සභාපතිවරයා අමල් ප්‍රියංකර මහතාට යවන ලිපියේ සඳහන් කරන ‘සියලු අනුමැතීන්’ ලබාගෙන ඇත්තේ කාගෙන්ද යන්නය. නීත්‍යනුකූල නොවුණත් එසේ ටෙන්ඩර් මණ්ඩලයෙන් පරිබාහිරව අනුමැතීන් ලබාගන්නවා නම් ඔහු ලබාගත යුත්තේ ඔහුට ඉහළින් සිටින විෂයභාර අමාත්‍ය මහින්දානන්ද අලුත්ගමගේගෙන් හෝ එම අමාත්‍යාංශ ලේකම්වරයාගෙන්ය. මහින්දානන්ද අලුත්ගමගේ එසේ අනුමැතිය දුන්නා නම් එයද බරපතළ ප්‍රශ්නයකි. මන්ද මෙම ටෙන්ඩරය හොර පාරේ ලැබූ පුද්ගලයා අලුත්ගමගේ ඇමතිවරයා යටතේ දේශපාලනය කරන නාවලපිටිය නගර සභාවේ සභාපතිවරයා වන නිසාය. එවැන්නක් සිදුවී ඇත්නම් ඒ මගින් කියන්නේ සිය ගෝලයාට නීත්‍යනුකූල නොවන ආකාරයකට ටෙන්ඩරයක් පිරිනමන්නට ඇමතිවරයෙකු සිය බලය අවභාවිතාවේ යොදවා ඇති බවක්ය. ■