තිසරණී ගුණසේකර
එය ආන්දෝලනාත්මක ප‍්‍රවෘත්තියක් විය. එහෙත් එය සමාජයට ගියේ බාගෙට ය. රත්නපුරේ පන්සලක විහාරාධිපති භික්ෂුවක විසින් පොලිස් සැරයන්වරයෙක් බෙල්ල මිරිකා ඝාතනය කරන ලදි. ලිංගි ක අපචාර චෝදනා සම්බන්ධයෙන් මේ භික්ෂුව කලක් කට්ටි පනිමින් සිටියේය. පොලිස් සැරයන්වරයා පන්සලට ගියේ ඊට අදාළ වරෙන්තුවක් උන්නාන්සේට භාර දීමට ය. ඔහු එහි ගියේ තනියමයි. නිරායුධවයි. භික්ෂුවක් හමුවීමට පන්සලකට එසේ යාම හැර වෙනත් ක‍්‍රමයක් ගැන කෙනෙකු සිතාවි ද?
සැරයන්වරයාගේ කෑගැසිල්ල ඇසුණු ගම්මු පොලීසියට කතා කළහ. ඒ අනුව පොලිස් කණ්ඩායමක් පන්සලට එද්දී මේ භික්ෂුව අත්බෝම්බයකින් පිරිසට දමා ගැසුවේය.
මෙවැනි දෙයක් හින්දු කෝවිලක, මුස්ලිම් පල්ලියක හෝ කිතුනු දේවස්ථානයක සිදුවිණි නම් තත්වය කුමක් විය හැකිව තිබුණි ද? හින්දු, මුස්ලිම් හෝ කිතුනු පූජකවරයෙකු තමන්ගේ දෑතින් පොලිස් සැරයන්වරයෙකුගේ බෙල්ල මිරිකා මරා, තවත් පොලිස් කණ්ඩායමකට බෝම්බයකිනුත් ගැසුවේ නම් තත්වය කුමක් විය හැකිව තිබුණි ද? එසේ විණි නම්, අපේ මාධ්‍ය සති ගණන් පැල් බැඳගෙන එම සිද්ධිය වමාර වමාරා බුදිනු ඇත. දේශපාලනඥයන්, විශේෂයෙන් දේශපේ‍්‍රමයෙන් බඩවියත රැුකගන්නා දේශපාලනඥයන්, කොටින්ගේ හිස එසවීමක් ගැන, ඉස්ලාම් ත‍්‍රස්තවාදී තර්ජනයක් ගැන සහ කිතුනු කුමන්ත‍්‍රණයක් ගැන උඩුබුරනු නියති. අර බෝම්බය කොහෙන් සපයා ගත් එකක් ද, ජාතික ආරක්ෂාව අරභයා එවැනි අවියක් නිදහසේ සපයා ගැනීමට කෙනෙකුට හැකි වීම මොන තරම් නම් භයානක ද යනාදි වශයෙන් වන විවිධ විදග්ධ ප‍්‍රශ්න මේ මාධ්‍ය හරහා මතු කෙරෙන්ට තිබුණි. එහෙත් මෙතැන අපරාධකරුවා, බෞද්ධ භික්ෂුවකි. එසේ හෙයින් ඒ ගැන වාර්තා කෙරෙන්නේ ඕලාරිකව ය. රටට අනතුරක් පිළිබඳව, හෙලාදැකීමක් පිළිබඳව කිසි ප‍්‍රකාශයක් මෙහිදී අපට දකින්ට නැත. ලෞකික ලෝකයේ සකල කළමනා ගැන මෙලෝ හසරක් නැතිව බණ කීම තම සමාජ වගකීමකැයි ගන්නා මහනායක හිමිවරු මේ සාපරාධී සිද්ධිය ගැන තවමත් මුවින් නොබැණ සිටිති. සිංහල-බෞද්ධ භික්ෂූත්වයේ වර්තමාන තත්වය අළලා මෙම සිද්ධිය නිකුත් කරන සංඥාව ගැන ඒ කිසිවකු කිසිවක් මෙතෙක් දේශනා කොට නැත.
සැකකාර භික්ෂුව දැනට පොලිස් ප‍්‍රශ්න කිරීම්වලට භාජනය කෙරෙමින් සිටී. ඉක්මන් නඩු විභාගයකින් පසුව, ඒ බෞද්ධ භික්ෂුවත්, මිනීමැරුම් ඇතුළු වෙනත් අපරාධ කළ එවැනිම තවත් බෞද්ධ භික්ෂූන් 15 දෙනෙකු සිටින හිරේටම යැවුණොත් යෙහෙකි. බන්ධනාගාර ප‍්‍රධානියාට අනුව, මේ සිරගත භික්ෂූන්ට අමතරව තවත් භික්ෂූහූ 10 දෙනෙක් රක්ෂිත බන්ධනාගාරයේත් වැඩ වෙසෙති.
මහින්ද රාජපක්ෂ ජනාධිපතිව සිටියදී, වධ හිංසාවට පත්කිරීම නඩු ක‍්‍රියාවලියකැයි ඔහු සිතීය. ඒ අනුව, නිසි නඩු පරිපාටි වෙනුවට ඔහු දඩයම පරිපාටියක් කර ගත්තේය. දැන් ඔහු සිතන්නේ, වර්තමාන නඩු ක‍්‍රියාවලිය දඩයමක් බව ය. ඒ අනුව, හැම නඩුවක්ම දඩයමකැයි ඔහු සිතයි. ගිය මාසයේ මාතර පන්සලක ආගමික උත්සව සභාවක් අමතමින්, හිරේ සිටින භික්ෂූන් ඔහු හැඳින්නුවේ දඩයමක වින්දිතයන් වශයෙනි. ‘‘මේ දවස්වල වැඩ සිද්ධ වෙන හැටියට සිවුර ජම්පරයක් කරනවා. බෞද්ධ භික්ෂූන් වහන්සේලා 40-50ක් හිරේ දාලා තියෙන කාලයක් මේක. බෞද්ධයෝ විදිහට අපිට වගකීමක් තියෙනවා ආරක්ෂා කරන්න…’’ ඒ අජාසත්ත මුසාවේ සිට ඔහු ඊළඟට යන්නේ, ඊටත් වඩා හපන් තවත් කෙබරයකට ය. ඒ, සාසනයට අවශ්‍ය තරමින් භික්ෂූන් වහන්සේලා අද නැතිකම ගැන ය: ‘‘ඉස්සර පවුලක නවයක් දහයක් ඉන්නවා. දැන්, එක්කෙනයි, දෙන්නයි. වැඩිම වුණොත්, තුන් දෙනයි. ඒක නිසා අපේ ජාතිය ක‍්‍රමානුකූලව අද වෙනකොට වඳ වෙමින් යනවා. ආර්ථික දුෂ්කරතා තියෙනවා. ඒ වුණාට, අපේ ජනගහනය අඩු කරන්න ආණ්ඩුවෙන් ගෙනියන කූට වැඩපිළිවෙළකුත් මෙතන තියෙනවා, අපේ හාන්දුරුවනේ.’’
රාජපක්ෂ මහතා නූල් සූත්තර සාස්තරේ කෙළ පැමිණියෙකි. ඉහත කී කෙටි සඳහන තුළ ඔහු ගම්‍ය කරන්නේ, භික්ෂු සාසනය කේඬෑරි කිරීමටත්, සිංහල ජාතිය වඳ කිරීමටත් වර්තමාන ආණ්ඩුව කැසකවන බවකි. මේ ප‍්‍රවෘත්තිය සඳහා රාජපක්ෂවාදී ‘දෙරණ’ නාලිකාව දෙන උද්ධෘතය ඒ බව මනාව කියාපායි: ‘‘අපේ ජාතිය වඳ වීමට ඔන්න මෙන්න: මහින්ද රාජපක්ෂ’’.
1881 දී සියයට 66.91 ක් සහ සියයට 61.53 ක්ව පැවති ශ‍්‍රී ලංකාවේ සිංහලයන්ගේ සහ බෞද්ධයන්ගේ ප‍්‍රතිශතය, 2012 වන විට පිළිවෙළින් සියයට 74.9 ක් සහ සියයට 70.1 ක් දක්වා වර්ධනය වී තිබේ. එය මොහොතකට අපි අමතක කරමු. හිරේ ඉන්නේ භික්ෂූන් 25 ක් පමණක් බවත්, ඔවුන් හිරේ වැටී ඇත්තේ අපරාධ සම්බන්ධයෙන් චෝදනා ලැබ හෝ චෝදනාවන්ට වැරදිකරුවන් වීම නිසා බවත් අපි දැනට අමතක කරමු. ඔහුගේ කතාවට සවන්දෙන අය මේ තොරතුරු දන්නේ නැත. දැන ගැනීමේ වුවමනාවක් ද ඒ අයට නැත. ඔවුන් විසින් නිර්මාණය කරගෙන සිටින ප‍්‍රබන්ධයට රාජපක්ෂගේ බේගල් මනාව ගැළපේ. කොටින්ම, මහින්ද රාජපක්ෂට දරුවන් තුන් දෙනෙකු පමණක් සිටින්නේ මන්දයි ඔවුන් නිකමටවත් සිතන්නේ නැත. ඔහුටත් වඩා දේශපේ‍්‍රමී ඔහුගේ මල්ලී ගෝඨාභයට එක දරුවෙකු පමණක් සිටින්නේ මන්දැයි ඔවුන් නිකමටවත් සිතන්නේ නැත. ඔහුට හෝ ඔහුගේ මල්ලීට දරුවන් 9 දෙනෙකු හෝ 10 දෙනෙකු නැත්තේ, රාජපක්ෂ කියන පරිදි, ආර්ථික ප‍්‍රශ්න නිසාවත්, වර්තමාන ආණ්ඩුවේ කූට වැඩපිළිවෙළක් නිසාවත් විය නොහේ. ඒ සියල්ල පැත්තකින් තියන්න. රාජපක්ෂලාගේ පවුලක එකෙකු හෝ මේ දක්වා මහණ වී නැත්තේ ඇයි?
සිරිසේන-වික‍්‍රමසිංහ ආණ්ඩුව සමන්විත වන්නේත්, එම ආණ්ඩුව කරගෙන යන්නේත් විකටයන් පිරිසක් විසිනි. මේ ආණ්ඩුවට එරෙහිව කෙනෙකුට මතු කළ හැකි, දත්තමය වශයෙන් සනාථ කළ හැකි, දහසකුත් එකක් චෝදනා තිබේ. සාමාන්‍ය මිනිසාගේ ජීවන තත්වය නගා සිටුවීමට මේ ආණ්ඩුව අසමත්ව ඇති තරම පෙන්වමින් ඒ චෝදනා මාලාව කෙනෙකුට ගෙනහැර දැක්විය හැකිය. ඒ වෙනුවට, රට ගිනි තියන බොරු කීම, මීට අවුරුදු 35 කට කලින් කළු ජූලියට පාර කැපූ සාහසික බොරු කීම, ඒ සඳහා අවශ්‍ය නොවේ. එහෙත් රාජපක්ෂලා යළි බලයට පැමිණීමේ උපාය ක්රමය කරගෙන ඇත්තේ, සත්‍යය නොව, සාහසික බොරුව උඩ දැමීමයි. ඔවුන් මේ කරන්නේ, ප‍්‍රජාතන්ත‍්‍රීය නිදහස සහ අයිතීන් වේගයෙන් කඩාඉහිරවීම සඳහා තල්ලූවක් කර ගත හැකි, ප‍්‍රජාතන්ත‍්‍ර-විරෝධී මානසිකත්වයක් රට තුළ රෝපණය කිරීම විය නොහැකි ද?
අපරාධ රැල්ලක්?
‘හිට්ලර් කෙනෙකු වී හෝ රට හදන්නැ‘ යි ගෝඨාභයට දේශනා කළ පූජ්‍ය වෙඬරුවේ උපාලි, හිට්ලර් පිළිබඳ උන්මාදයෙන් පෙළෙන එකම පුද්ගලයා නොවේ. කිතුනුවෙකැයි කියාගන්නා පුද්ගලයෙකු විසින් තබන ලද ‘ට්විටර්’ සටහනක මෙසේ සඳහන් වෙයි: ‘‘ලංකාවේ සිද්ධ වෙන මිනිමැරුම් දිහා බලන කොට මේ රට කවුරු පාලනය කරනවද කියලා මට හිතෙනවා… තත්ත්වය හරිම බරපතළ අඩියකට වැටෙමිනුයි තියෙන්නේ.’’ (හිට්ලර් ගැන වර්ණනා කිරීම සම්බන්ධයෙන් ඔහු සිය කනගාටුව ප‍්‍රකාශ කොට ඇති නිසා ඔහුගේ නම මෙහි සඳහන් කිරීමෙන් මම වැළකෙමි).
තත්ත්වය බරපතළ අඩියකට වැටෙමින් තියෙන බව දැන ගැනීමට මේ මහත්මයා ‘බැලූවේ’ කුමක් දෙස ද යන ප‍්‍රශ්නය මෙහිදී පැනනගී. ඔහු, පවතින දත්ත සහ සංඛ්‍යා ලේඛන දෙස නම් බලා නැති බව සහතිකයි. මන්ද යත්, එකී සංඛ්‍යා ලේඛනවලට අනුව, අද පවතින්නේ රාජපක්ෂ කාලයේ සිදු වූ මිනිමැරීම් සංඛ්‍යාවට වඩා අඩු මිනිමැරීම් සංඛ්‍යාවක් වන බැවිනි. (එසේම, බරපතළකම අතින් අඩු අපරාධ සංඛ්‍යාවක් වන බැවිනි).
ඒවා මෙසේ ය:
2010 සිට 2017 දක්වා, බරපතළ අපරාධ ගණයට වැටෙන සිදුවීම් සංඛ්‍යාවන් වන්නේ, 2010 දී 57,381 ක් ද, 2011 දී 54,156 ක් ද, 2012 දී (පරිපූර්ණ සංඛ්‍යා ලේඛන නැත), 2013 දී 55,128 ක් ද, 2014 දී 50,814 ක් ද, 2015 දී 40,188 ක් ද, 2016 දී 36,937 ක් සහ 2017 දී 35,978 ක් වශයෙනි.
මිනීමැරුම් සම්බන්ධයෙන් ගත් විට, 2010 දී 742 ක් ද, 2011 දී 703 ක් ද, 2012 (පරිපූර්ණ සංඛ්‍යා ලේඛන නැත), 2013 දී 586 ක් ද, 2014 දී 548 ක් ද, 2015 දී 474 ක් ද, 2016 දී 502 ක් සහ 2017 දී 452 ක් ද වන්නේය.
ස්ත‍්‍රී දුෂණ සහ ළමා අපචාර ඇතුළු වෙනත් අපරාධ සම්බන්ධයෙන් වන සංඛ්‍යා ලේඛනවලින් කියාපාන්නේත් මෙවන් තත්වයක්මයි.
ශ‍්‍රී ලංකාව අපරාධවලින් හෝ ප‍්‍රචණ්ඩත්වයෙන් විනිර්මුක්ත රටක් නොවේ. එහෙත් එය, එනම් අපරාධ-නැමියාව සහ ප‍්‍රචණ්ඩ-නැමියාව සම්බන්ධයෙන් මීට වසර හතරකට කලින් තිබුණාට වඩා අඩුවක් පෙන්නුම් කරයි. මීට පෙර කිසි දවසක තිබුණාට වඩා අවනීතිය සහ අපරාධ ගහණ රටක් බවට අද අප පත්ව ඇතැයි යන්න, දත්ත සහ සත්‍ය සංඛ්‍යා මත පදනම්ව නොව, ව්‍යාජ ප‍්‍රවෘත්ති පැළ කිරීමක් ඔස්සේ හුවාදක්වනු ලබන චිත‍්‍රයක් මිස වෙනකක් නොවේ. එහි අරමුණ වන්නේ, දේශපාලනික සහ පක්ෂ දේශපාලනික ඉලක්කයකි. ‘භයානක තත්වයක්’ පිළිබඳ මනෝභාවයක් ඇති කොට, අනාගත රාජපක්ෂ පාලනයක් යටතේ නිදහස සහ ප‍්‍රජාතන්ත‍්‍රවාදී අයිතීන් හකුලා ගැනීම සඳහා දැන් තියාම පිට්ටනිය සකසා ගැනීමේ අරමුණ ඒ පසුපස තිබේ.
වෙලාවකට, මතකය යනු ආඳෙකු වැන්න. සිරිසේන-වික‍්‍රමසිංහ ආණ්ඩුව ජනතාවට දුන් උදාර පොරොන්දු මේ වන විට අමතක කොට තිබේ. දැන් පොලොන්නරුවේත් ගුවන් තොටුපොළක් හැදීමේ සරුවපිත්තල වෑයම ඊට දෙස් දෙයි. සමහර විට ඊටම පෑහෙන්ට මෙන්, ජනතාවටත් රාජපක්ෂ කාලය මොන වගේ විණිදැ යි මේ වන විට අමතකව තිබෙනවා විය හැකිය. කහවත්තේ කොටකෙතන ඝාතන වැල, භාරත ලක්ෂ්මන් පේ‍්‍රමචන්ද්‍ර ඝාතනය කිරීම, බි‍්‍රතාන්‍ය සංචාරක කුරාම් ෂයික් ඝාතනය කොට ඔහුගේ රුසියානු ජාතික පෙම්වතිය සමූහදුෂණයට ලක්කිරීම වැනි අති-කුප‍්‍රකට සිදුවීම් පවා දැන් ජනතාවට මතක නැත. ඒ සමගම, රාජපක්ෂ හෙංචයියන් එදා භුක්ති විඳි දණ්ඩමුක්තියේ තරමත් ජනතා මතකයෙන් ගිලිහී ගොස් තිබේ. මර්වින් සිල්වා අපට අමතක ය. ඝාතන සහ ස්ත‍්‍රී දුෂණ ඇතුළු අපරාධ සම්බන්ධයෙන් 100 ටත් වඩා වරෙන්තුවලට නිමිත්තක්ව සිටි ජූලම්පිටියේ අමරේ, හමුදා ඇඳුමෙන් සැරසී ටී.56ක් අතින් ගෙන තංගල්ලේ කරක් ගැසූ මහේශාඛ්‍ය ලීලාව දැන් අපට මතක නැත.
රාජපක්ෂලා යළි බලයට පැමිණීමේ ව්‍යාපෘතියේ අන්තර්ගත ප‍්‍රධාන දෙයක් වන්නේ, අමතකයයි. එම ව්‍යාපෘතිය තුළ අතීතය චිත‍්‍රණය කරනුයේ, නීතිය සහ විනය පැවති යුගයක් වශයෙනි. වර්තමානය හුවාදක්වනුයේ, අවුල සහ අරාජකත්වයෙක් යුගයක් වශයෙනි. ඇත්තෙන්ම එදා තත්වය කෙසේ විණිදැ යි මතකයට නගා ගත හැකි බහුතරයක් ජනතාවට නැවත එවැනි යුගයකට යාමට නම් අවශ්‍ය නොකරනු ඇත.
අද සිදුවන අපරාධ අතිශය තිරිසන් බවත්, කෙනෙකු කම්පාවට පත්කරවන බවත් සැබවි. එහෙත් එය රාජපක්ෂලාගෙන් පසුව ඇති වූ තත්වයක් නොවේ. එම තත්වය පටන් ගැනුණේ යුද්ධය අතරවාරයේ ය. 2012 දී එක් පොලිස් ප‍්‍රකාශකයෙකු කී පරිදි, ‘‘මෑතක කෙරෙන මිනිමැරුම් අන්තිම ක‍්‍රෑරයි. අතපය කපලා දාන්නේ, බෙල්ල ගහලා දාන්නේ ගානකට නැතුව. ඉස්සර ගෑනියෙක් ¥ෂණය කළාම මැරුවේ නැහැ. ඒත් දැන්, දුෂණය කරලා, ඒ ගෑනිව මරලාත් දානවා.’’
රාජපක්ෂ පාරාදීසය, අපරාධ සහ දණ්ඩමුක්තියත්, හිංසනය සහ අහක බලාගෙන සිටීමත්, රැුජයූ යුගයකි. එදා බලවන්තයා නගරංකාරකම් කළ අතර දුර්වලයා සියල්ල විඳගෙන සිටියේය. පාලකයාගේ නමට අහිතකර වන ඕනෑම දෙයක් ජනතාවගෙන් එදා වසංගාගෙන සිටියේය. යාපනේ සිටි සොල්දාදුවෙකු තමන්ගේ සහෝදර සොල්දාදුවන් දෙදෙනෙකු ඝාතනය කොට තමනුත් ජීවිතය නැති කර ගත් අවස්ථාවේ රාජපක්ෂ පාලනය කෙළේ ඒ පිළිබඳ ප‍්‍රවෘත්ති වාරණයක් දියත් කිරීමයි. ශ‍්‍රී ලංකාවේ ‘කාන්තා දුෂණය පිළිබඳ ප‍්‍රශ්නය’ මතු කළ අවස්ථාවේ, එවකට ඇමරිකානු තානාපතිවරයා වූ, (රාජපක්ෂගේ මස්සිනා වන) ජාලිය වික‍්‍රමතුංග ‘ද වොෂිංටන් පෝස්ට්’ පුවත්පතට හිනාවෙමින් කීවේ, ‘‘ඔය කියන විදිහේ දුෂණයක් ලංකාවේ කොහේවත් සිද්ධ වෙන්නේ නැහැ. අපි රටේ ඉන්නේ, හුඟාක් සංවර මිනිස්සු. ලෝකයේ වෙන ඕනෑම රටක වගේ, ඔය එහෙන් මෙහෙන් සිද්ධියක් දෙකක් වෙන්න පුළුවන්’’ යනුවෙනි.
‘එහෙන් මෙහෙන් සිදුවන එකක් දෙකක්’ ස්ත‍්‍රී දුෂණ පිළිබඳ ඒ ප‍්‍රකාශය ඔහු කෙළේ 2012 දී ය. සංඛ්‍යා ලේඛනවලට අනුව, 2010 දී, දවසකට බාල වයස්කාර දරුවන් 3 දෙනෙකු මේ රටේ දුෂණයට හෝ ලිංගික අපයෝජනයට ලක්වුණි. 2011 දී ළමා දුෂණ සිදුවීම් 1169 ක් වාර්තා විය. එනම්, දවසකට 3 බැගිනි. 2012 පළමු මාස 6 තුළ, 700 ට වඩා ළමුන් ප‍්‍රමාණයක් දුෂණයට හෝ අපයෝජනයට ලක්ව තිබුණි. එනම්, දවසකට 4 බැගිනි. මේ ප‍්‍රශ්නයට රාජපක්ෂ ආණ්ඩුවේ එකම පිළියම වුණේ, දුෂණයට ලක්වූවන් දුෂකයාටම පාවා දීමේ යෝජනාවකි. එම යෝජනාව නීතිගත විණි නම්, අර දුෂකයාට බාල වයස්කාර වින්දිතයා විවාහ කර ගැනීමෙන් තමන්ගේ අපරාධයෙන් අතහෝදා ගැනීමට හැකියාව තිබුණි.
මීට සමාන තත්වයක් සම්බන්ධයෙන්, (ගෝඨාභය රාජපක්ෂට වඩා නිවුණු පුද්ගලයෙකු මෙන් අද උඩ දාන)එදා කතානායක චමල් රාජපක්ෂ කීවේ මෙවැන්නකි: ‘‘ගෑනුන්ට කරන තාඩනපීඩන ගැන පිරිමින්ට වැරැුද්දක් කියන්න කාටවත් පුළුවන් කියලා මං හිතන්නේ නැහැ. ඒ තත්වෙට වගකියන්න ඕනේ ගෑනු..’’ එවැනි තත්වයක් තුළ, රාජපක්ෂලාට කලින් හෝ පසුව කිසි අවස්ථාවක නොතිබුණු තරමේ කාන්තා දුෂණ වසංගතයකට එදා රට යට වීමත්, අරුමයක් ද?
අපරාධ-නාශක රාජපක්ෂ, අපරාධවලට එරෙහිව එදා සටන් කෙළේ එලෙස ය.
‘‘රාජපක්ෂලා යන්නේ එකට’’
එක පවුලක්, එක මගක්,
එක එල්ලයක්
‘වියත් මග’ යනු, මහින්ද චින්තනය වෙනත් නමකින් ඉදිරිපත් කිරීමක් බව මහින්ද රාජපක්ෂ යම් සභාවකට මතක් කර දීමෙන් අනතුරුව කතා කළ ගෝඨාභය රාජපක්ෂ, ‘‘රාජපක්ෂලා කවදත් යන්නේ එකට. අනිත් පවුල්වල වගේ අපි අතරේ මතභේද නැහැ’’ යැයි කීවේය. මහින්ද අයියාගෙන් අභිෂේක ලදොත් සහ බැසිල් මල්ලීගේ සහාය ලදොත් පමණක් ගෝඨාභය රාජපක්ෂට ජය ගත හැකිය. ඔවුන් අතරේ ඇති පුද්ගල කෝන්තර කුමක් වෙතත්, නැති වූ බලය යළි ලබා ගැනීමේ ඒකාබද්ධ මෙහෙයුමක රාජපක්ෂලා එක්සත්ව සිටිති. එක පවුලක්, එක මගක්, එක එල්ලයක්..
වර්තමාන පාලකයන්ගේ බාල බොළඳ කැරැුට්ටුවට පින්සිදු වන්නට ඔවුන් ජය ගැනීමටත් ඉඩ තිබේ.
මෙක්සිකෝවේ මෑතකදී බලයට පත් නව ජනාධිපති අන්ද්‍රේස් මැනුවෙල් ලෝපේස් ඔබ්රදෝර් ඔහුගේ මැතිවරණ ව්‍යාපාරයේ ගෙන ගිය ප‍්‍රධාන සටන් පාඨයක් තිබුණි: ‘‘තමුන්නාන්සේලාගේ විශ්වාසය මං කඩකරන්නේ නැහැ. තමුන්නාන්සේලාගේ අපේක්ෂාව මං භංග කරන්නේ නැහැ. තමුන්නාන්සේලාට මං ද්‍රෝහී වෙන්නේ නැහැ.’’
සිරිසේන-වික‍්‍රමසිංහ ජෝඩුව මේ තුනම කෙළේය. දුන් පොරොන්දු බොහොමයක් ඔවුන් අමතක කොට තිබේ. ග්ලයිෆොසේට් තහනම වැනි ක්රියාත්මක කළ සමහරක් ආපසු හරවා තිබේ. ස්තී‍්‍ර යෝනි-ෙඡ්දය ශ‍්‍රී ලංකාව තුළ තහනම් කිරීමට බොහෝ කලක් පස්ස ගසමින් සිට දැන් පියවර ගෙන ඇතත්, ගතානුගතික මුල්ලාවරුන්ගේ බලපෑමට යටත්ව ඒ තිරිසන් සහ අනර්ථකාරී ක‍්‍රියාවට යළි යට වීමටත් ඉඩ තිබේ. හණමිටිකාරයන්ට බියෙන් මේ ආණ්ඩුව සමාජයීය වශයෙන් ප‍්‍රගතිගාමී පියවර ආපස්සට ගෙන තිබේ. බහුජාතික සමාගම් සැනසීමට රටේ පරිසරය බිලිි දී තිබේ. ඕනෑම චණ්ඩියෙකු ඉදිරියේ මේ ආණ්ඩුව දීන අයුරින් දණ නමයි: රජයේ වෛද්‍ය නිලධාරීන්ගේ සංගමයේ සිට චීනා දක්වා අප ඒ බව අත්දැක තිබේ.
‘ද නිව්යෝර්ක් ටයිම්ස්’ පුවත්පත මගින් හෙළිදරව් කළ සිද්ධිය සනාථ කෙරෙන, ‘චයිනා හාබර් සමාගම’ නිකුත් කළ චෙක්පත් හතරක ඡුායා පිටපත්, පසුගිය ‘ද සන්ඬේ ටයිම්ස්’ පුවත්පත වාර්තා කොට තිබේ. පුදුමය වන්නේ, එම වාර්තාව පෙන්වා දෙන පරිදි, මේ සිද්ධිය පිළිබඳ පරීක්ෂණයක් ‘විශේෂ පරීක්ෂණ ඒකකය’ මගින් 2015 සිටම පවත්වාගෙන ගොස් තිබීමත්, මේ චෙක්පත් මාරු කර ගත් පුද්ගලයන් ඒ විමර්ශන මාර්ගයෙන් එදා පටන්ම සොයාගෙන තිබීමත් ය. එහිදී, ‘එවක මහ බැංකුවේ ඉහළ නිලධාරියෙකු විසින්’, එනම් අර්ජුන මහේන්ද්‍රන් විසින්, ‘වගවිභාගයක් නැතිවම එම පරීක්ෂණය නතර කෙළේය’. ශ‍්‍රී ලාංකීය දේශපාලනය නැමැති මේ ඌරු කොටුව සුද්ද කිරීමට ලැබුණු තවත් අවස්ථාවක් එසේ පැහැර හැර ඇත. තමන්ගේම ගොබ්බකම් කන්දරාවට යටව මේ ආණ්ඩුව ගෙදර යන දවසක, ලියා තැබිය හැකි අගනා සමරු පාඨයක් වනු ඇත්තේ, ‘උන් මෙලෝ දානයක් නොකළෝය’ යන්නයි.
බලයෙන් වීසි වී වසර තුන හමාරකට පසුවත්, රාජපක්ෂලා වෙනස් වී නැත. වාචික හෝ කායික ප‍්‍රචණ්ඩත්වය, තවමත් ඔවුන්ගේ ප‍්‍රථම අවියයි. විශ‍්‍රාමික අද්මිරාල් සරත් වීරසේකර, ශ‍්‍රී ලංකා මානව හිමිකම් කොමිසමේ සභාපතිනි ආචාර්ය දීපිකා උඩගම කොටි දෙනක වශයෙන් හඳුන්වා තර්ජනය කොට තිබේ. මහින්ද රාජපක්ෂගේ ජනාධිපතිවරණය සඳහා සපයා ඇති චීන ආධාර පිළිබඳ පුවත ‘නිව්යෝර්ක් ටයිම්ස්’ හෙළි කළ අවස්ථාවේ, එම ප‍්‍රවෘත්ති වාර්තාව සකස් කිරීමේ සහායකයන්ව සිටි දරිශා බැස්ටියන් සහ ආතර් වාමනන් යන දේශීය මාධ්‍යවේදීන් දෙන්නාට, ‘පොහොට්ටු’ මන්ත‍්‍රීවරු ගණනාවක් වක‍්‍රාකාරයෙන් තර්ජනය කළෝය. එය, රාජපක්ෂලා යළි බලයට පැමිණියොත්, රටේ මාධ්‍යයටත්, රටටමත් අත්විය හැකි කලදසාව පිළිබඳ මනා සංඥාවකි. වැඩියත්ම එවැනි පාලනයක් ඇති වන්නේ, ගෝඨාභය ජනාධිපතිවරයෙකු යටතේ නම්, ‘මට හානියක් කළොත්, ඒක රටටම කරන හානියක්’ යැයි වරක් කියූ පුද්ගලයෙකු යටතේ නම්, තත්වය තවත් විසකුරු වන්නේය.
රට ඉදිරියේ අද ඇති තේරීම වන්නේ, විකටයන් ද මිනීමරුවන් ද යන්නයි. දෙවැනි ලෝක යුද්ධයට පෙර ජර්මනිය, සෑහෙන දුරකට අයාලේ ගිය රටකි. එහෙත්, ඊට විසඳුමක් වශයෙන් හිට්ලර් ඉදිරිපත් කළ ‘සහශ‍්‍ර වර්ෂ ජර්මනිය’ (කාගෙත් වාසනාවට අවුරුදු 12 කින් අවසන්ව ගියත්), ඒ මගින් බිහි කළ අවීචි නරකය නතර වුණේ, මිනිස් චින්තනයේ සීමාන්තික පරපීඩාකාමීත්වයත් පරයන ඉමකට ගොසිනි.
(2018 ජුලි 15 වැනි දා ‘ග‍්‍රවුන්ඞ් වීව්ස්’ වෙබ් අඩවියේ පළවූClowns or Murderers: Our Hobson’s Choice නැමැති ලිපියේ පරිවර්තනය ‘යහපාලනය ලංකා’ අනුග‍්‍රහයෙනි.*
