‘දරුවා මැරුණ දවසේ ඉඳන් මාධ්‍යවලින් ඇවිත් මගේ කතාව අරගෙන ගියා. ඒත් හරියට විස්තර ගිහිල්ලා නැහැ. දරුවාට සිද්ධ වුණ දේ ගැන කිසිම කෙනෙක්ට ගාණක් නැහැ. දැන් හැමෝම කතා කරන්නෙ හොස්පිටල් එකට වෙච්ච දේ ගැන. අනෙක දැන් දරුවා මැරුණ එකේ වගකීමත් මට ගන්න වෙලා. මගේ දරුවාගේ ජීවිතේ ගත්තා මදිද?’ මුලින්ම ඇය අප සමඟ කතාකළේ එලෙසය. ඇගේ නම මෙහි සඳහන් නොකරන්නට අපි සිතුවෙමු. වෙනත් මාධ්‍යවලින් ඇගේ නම සහ ඡායාරූප පළ කළද ඇගේ පෞද්ගලිකත්වය තබාගැනීමට මේ මොහොතේ ඉඩ දිය යුතු බව අපි සිතුවෙමු. ඇය ගලහ රෝහලේදී මියගිය දරුවාගේ මවයි.
ඇයටත්, ගලහ රෝහල කුඩුපට්ටම් කළ අයටත් කියන්න ඇති, එහෙත් වෙනත් මාධ්‍යවලින් කියන්නට ඉඩක් නොලැබුණු කතාව අසන්නට අපි ගලහට ගියෙමු. ගලහ රෝහල අසලින් පහළට ඇති කුඩා මාවතකින් ‘දෙල්තොට වත්ත’ වතුයායට අයත් වතු කම්කරුවන්ගේ නිවාසවලට යා හැකිය. පුංචි නිවාස පේළි අතර, එක් නිවාස පේළියක කෙළවරෙහි දරුවා සිටි නිවස පිහිටා තිබුණි. ඒ වෙද්දී ඒ නිවාස පේළියෙහි ජීවත්වූ වැඩිමහල් පිරිමි කිහිපදෙනෙකුවම අත්අඩංගුවට ගෙන තිබුණි. ඒ පොදු දේපළවලට හානි කරමින් කළහකාරී ලෙස හැසිරීම නිසාය.
නීතිය අන්ධ නිසාත්, එය එසේම විය යුතු නිසාත් කළහකාරී ලෙස හැසිරුණු පුද්ගලයන් සම්බන්ධයෙන් නීතිය ක‍්‍රියාත්මක කිරීම පිළිබඳව අපිද එකඟ වන්නෙමු. ඒ රජයේ වෛද්‍ය නිලධාරීන්ගේ සංගමයේ තර්ජනයට බිය වීමෙන් නොව, රෝහලට පහරදීම වැරදි ක‍්‍රියාවක් වන නිසාය. රෝහලට පහරදීම ගලහ පොලීසියේ එදින රාජකාරියේ සිටි සියලූ පොලිස් නිලධාරීන් ඉදිිිරිපිට සිදුවූ නිසා වැරදි පුද්ගලයන් අත්අඩංගුවට ගැනීමක් සිදු නොවනු ඇති බවද අපි විශ්වාස කරන්නෙමු. කෙසේ වෙතත් මේ සටහනෙන් අපගේ බලාපොරොත්තුව රෝහල කඩා බිඳ දැමීමේ සිදුවීම ගැන කතාකිරීම නොවේ. එයට හේතු වූ සිදුවීම් ගැන කතාකරන්නටය. රෝහලේ භාණ්ඩවලට පමණක් නොව, මියගිය දරුවාගේ ජීවිතයටත් යුක්තිය ඉටු විය යුතු නිසාය.
පෙර සිදුවීම්
‘මීට කලිනුත් මේ රෝහලේදී ලෙඞ්ඩුන්ට අසාධාරණ සිද්ධ වෙලා තියෙනවා. අර සෙරෙප්පු දාගෙන ආපු නිසා රෝගියෙක්ට පහරදුන්න කතාව එක සිදුවීමක් විතරයි. තවත් රෝගීන් මැරිලා තියෙනවා. ඒ අයගේ පවුල්වලටත් සැකයක් තිබුණා හොස්පිට්ල් එකෙන් හරියට බැලූ‍වෙ නැති නිසයි මැරුණෙ කියලා.’ වත්තේ මවක් එසේ කතාකරන්නට පටන්ගත්තාය.
‘ඒ විතරක් නෙවෙයි. අපි දෙමළ නිසා අපට හරියට අසාධාරණකම් වෙනවා. අපව ගණන් ගන්නෙ නැහැ. සමහර වෙලාවට ලොකු අමාරුවක් තිබුණත් පෝලිමේ තියනවා. පෝලිමේ එන්න කියනවා. මේ අසාධාරණකම් දෙමළ අයට වැඩියි. ඒත් දෙමළ අයට විතරක් නෙවෙයි එහෙම අසාධාරණ වෙන්නෙ. දුප්පත් සිංහල මිනිස්සුන්ටත් වෙනවා. ඒත් ඩොක්ටර් දන්න කෙනෙක් ආවොත් අමාරුවක් නැතත් පෝලිම් කඩලා බෙහෙත් ලැබෙනවා.’ තවත් අයෙක් කීවේ එසේය.
‘හොස්පිට්ල් එකේ දෙමළෙන් හරියට කතාකරන්න දන්න කිසිම කෙනෙක් නැහැ. ගොඩක් හොස්පිට්ල්වල මේ ප‍්‍රශ්නය තියෙනවා. සිංහල දන්නෙ නැති ලෙඩෙක් ගියොත් ලෙඬේ විස්තර කරගන්න විදියක් නැහැ.’ තවත් බරපතළ ප‍්‍රශ්නයක් ඔහු කීය.
ගම්වාසී දෙමළ ජනතාවගේ අදහස්වල තිබුණේ අඩු වැඩි වශයෙන් කඳුරට දෙමළ ජනතාවට මුහුණදෙන්නට සිදුවන අසාධාරණයන්ගේ හරයයි. මේ දරුවාගේ මරණය සමඟ ඒ පීඩනය තවත් දරාගෙන සිටින්නට බැරි තත්වයකට පත්වූ බව ඔවුන්ගේ අදහසය. ‘එදා කෝවිලේ උත්සවය. අපි හිටියෙ ඒක සමරන ගමන්. අපි දෙවියන්ට භක්තියෙන් එහෙම හිටපු වෙලාවක මේ වගේ කතාවකුත් අහන්න ලැබුණාම අපට දැනෙන්නෙ මොකක්ද?’ කෙනෙක් එසේ විමසන්නේය. රෝහලට පහරදීම සමාව දිය නොහැකි අන්දමේ වැරැුද්දක් වුවද එසේ කරන්නට හේතුවී තිබුණේ රෝහල ඇතුළු ආයතනවලදී ඔවුන්ට මුහුණදෙන්නට සිදුව තිබුණු පීඩනයයි.
මවගේ කතාව
දරුවාගේ මවට කියන්නට තිබුණු කතාවේ තහවුරු කරගත නොහැකි වූ කොටස් කිහිපයක් අත්හැර මේ ලිපියට එකතු කරන්නෙමු. සිදුවීමට මුහුණදුන් වෙනත් පුද්ගලයන්ගෙනුත් තහවුරු කරගත හැකිවූ ඇගේ අත්දැකීම මෙහි එයි. කෙසේ වෙතත් අහිමි වූ වේදනාවෙන් සිටින මවගේ කතාව සම්පූර්ණ සත්‍යය ලෙස පිළිගන්නා ලෙස අපි ඉල්ලා නොසිටින්නෙමු. ඒ වෙනුවට ඇගේ කතාව තුළ ඇති එක් වැදගත් කාරණයක් අප අවබෝධ කරගත යුතුය. ඒ රජයේ රෝහලත්, වෛද්‍යවරුනුත් පිළිබඳ ඇයට ඇති අවිශ්වාසයයි.
‘මගේ දරුවා හොඳටම හිටියා. එයාට කිසි ලෙඩක් ඇවිල්ලා නැහැ. දවස් ගාණක් උණ ඇවිල්ලා තිබුණෙ නැහැ. ඒත් එදා එකපාරම උණ හැදුණා. ෆිට් එක වගේ ආවා.’
දරුවා රැුගෙන යන්නට කොපමණ කාලය ගත වීදැයි අපි විමසුවෙමු. ‘මෙතැන තිබුණු වීල් එකෙන් දරුවාව අරගෙන ගියෙ. ලැයිමේ තිබුණු වීල් එක. කිසිම වෙලාවක් ගියේ නැහැ. මම කෙළින්ම ගියේ මාතෘ හා ළමා සායනයෙ ඩොක්ටර් ළඟට. ඒ ඩොක්ටර්ගෙ ඩිස්පැන්සරියට. ඩිස්පැන්සරියෙ පෝලිමේ ඉන්නෙ නැතිව ඇතුළට ගියා. ඒ ඩොක්ටර් උණ වැඩියි කියලා උණ බහින්න ඩොක්ස්ඒඞ් එකක් ඇතුල් කළා. ඉන්පස්සෙ කිව්වා දරුවාට ෆිට් එක, ඉක්මනින් හොස්පිට්ල් එකට ගෙනියන්න කියලා. එතැනින් වංගු දෙකයි හොස්පිට්ල් එකට. මම ආවා හොස්පිට්ල් එකට. දුවගෙන ගියා ඩොක්ටර් ළඟට. මහත්තයා කෝවිලට ගිහින් හිටියෙ. ත‍්‍රීවීල් එක අරගෙන ගිය මල්ලීත් මමත් තමයි හොස්පිට්ල් ගියෙ.
එතැන හිටපු ඩොක්ටර් ඕ.පී.ඞී. එකේ ලෙඩෙක් බලාගෙන හිටියා. ළමයා දිහා බලන්නේත් නැතිව ඇයි කියලා ඇහුවා. මම කිව්වා දරුවාට උණ වැඩිවෙලා කියලා. එතකොට කිව්වා අල්ලපු කාමරේ වාට්ටු ඩොක්ටර් ඉන්නවා. එතැනට යන්න කියලා. මම ඒ වෙලාවේම දිව්වා. අර ඩොක්ටර් ළඟ ක්ලීනික් ලෙඞ්ඩු දෙන්නෙක් හිටියා. මට කිව්වා එළියේ ඉන්න, කතාකරන්නම් කියලා. ළමයාට හොඳටම අමාරුවෙන් හිටියේ. මට බලාගෙන ඉන්න පුළුවන්කමක් තිබුණෙ නැහැ. ඒත් මම එළියෙ හිටියා.’
ඇය පවසන අන්දමට ඉන්පසුව ඇයව වාට්ටුවේ වෛද්‍යවරයා විසින් පරීක්ෂා කරන්නේය. එහෙත් ඒ පරීක්ෂා කළ ආකාරය පිළිබඳවත් ඇය සෑහීමකට පත්වෙන්නේ නැත. ‘ඩොක්ටර් ෆෝන් එක කණේ තියාගෙන දරුවාව බැලූ‍වේ. ඩොක්ස්ඒඞ් එක දාලානෙ තියෙන්නෙ, බයවෙන්න එපා කියලා ඇඞ්මිට් කරන්න ටිකට් එකක් ලිව්වා. කෝල් එකෙන් ඉරිදා තියෙන පාටි එකක් ගැන කතා කර කර හිටියෙ.’
එසේ සැලකිය යුතු වෙලාවක් වාට්ටුවේ සිටි බව ඇය කියන්නීය. ඒ අතරේ රිය අනතුරකින් තුවාල වූ දෙදෙනෙකු රෝහලට ගෙනැවිත් තිබේ.
‘ඇක්සිඩන්ට් එක ගෙනාවා. ඇක්සිඩන්ට් එක ගෙනාපු ගමන් ඩොක්ටර්ලා දෙන්නයි, නර්ස්ලායි, ඇටෙන්ඩන්ට්ලායි ඔක්කොම එහේට දිව්වා. ඒ අතරෙ දරුවාගෙ කිසිම හැසිරීමක් නැහැ. දත් අතරට දිව හිරවෙලා තිබුණා. මම ටිකක් වෙලා ඉඳලා ඩොක්ටර්ලා හිටපු පැත්තට ආයෙමත් දරුවාව අරගෙන ගියා. මම කිව්වා මේ බලන්න, දරුවාට අමාරුයි කියලා. ඇක්සිඩන්ට් එක හිටපු තැන හැමෝම වටවෙලා හිටියා.
ඇක්සිඩන්ට් එක මාරාන්තික එකක් නෙවෙයි. එක ඩොක්ටර් කෙනෙක්ට හරි දරුවාව බේරගන්න තිබුණා. මම දරුවාව ඇඳේ තියාගත්තා. ටිකක් වෙලා පරක්කු වෙද්දී ත‍්‍රීවීල් එකේ හිටපු මල්ලි මිස්ට බැන්නා. දරුවා මෙච්චර අමාරුවෙන් ඉන්නවා. කවුරුත් බලන්නේ නැහැ කියලා. මිස් ඒක ඇම්බියුලන්ස් ඩ‍්‍රැයිවර්ට කියලා තිබුණා. ඩ‍්‍රැයිවර් ඇවිත් බැන්නා. ඔයාට ඕන විදියට ලෙඞ්ඩු බලන්න බැහැ කියලා. මම ත‍්‍රීවීල් එකේ මල්ලීට කිව්වා මල්ලි බණින්න එපා. අපේ දරුවා බලන්න ඕනනෙ කියලා. ඒ වෙද්දී දරුවාට හරිම අමාරුයි.’
ඒ අතරේදී ඇය භයානකම කතාවක් කියන්නීය. ඒ ප‍්‍රකාශය රෝහලේ වෛද්‍යවරිය විසින් සිදු කළ බව කියැවෙන ප‍්‍රකාශයකි. ඒ මොහොතේ සිටි වෙනත් පුද්ගලයෙකු අපට මුණනොගැසුණත් ඊට පෙරත් එවැනි ප්රකාශ සිදුකර ඇති බව ගම්වාසීහු තහවුරු කරන්නෝය. රෝගීන් බලන වෛද්‍යවරයෙකු ජාතිවාදී වීම සෙල්ලමක් නොව, අතිශය භයානක කාරණයක් බව අමුතුවෙන් කිව යුතු නැත.
‘වාට්ටුවේ ඉන්න අතරේ එකපාරක් ඩොක්ටර් ළමයාව බැලූ‍වා. ඒ වෙලාවෙ මිසී එක්ක ඩොක්ටර් කතාකරද්දී කිව්ව කතාවකට මම බයවුණා. ඩොක්ටර්, මං මේ මිනිස්සුන්ට උදව් කරන්න කැමති නැහැ කියලා කිව්වා. ඊට කලින් සිද්ධවුණ ප‍්‍රශ්න ගැන කිව්වා. අර සෙරෙප්පු දෙකක් දාගෙන ආපු කතාවත් කිව්වා. ඩොක්ටර්ගෙ ඇඟට ළමයෙක් කැහැලා වෙච්ච සිද්ධියක් කිව්වා. ළමයින්ට කැස්ස එද්දී එයාලා කහිනවා. එයාලාට තේරෙන්නෙ නැහැනෙ. එහෙම කහින්නෙ දෙමළ ළමයි විතරක් නෙවෙයිනෙ. ඩොක්ටර් ඔය වගේ මිසී එක්ක තමයි කතාකරන්නෙ. ඒ කතාවෙන් කිව්වෙ ඒ ඩොක්ටර් වැඩිපුර ලෙඞ්ඩු ගැන බලන්නෙ නැහැ. තව අවුරුදු තුනක් ඉන්නවා. ඒ ඉන්න කාලෙ සාමාන්‍ය විදියට රාජකාරිය කරනවා කියලා.’
‘මේ මිනිස්සුන්ට උදව් කරන්නේ නැහැ’යැයි කී කතාව ගැන අපි නැවත විමසුවෙමු.
‘දෙමළ මිනිස්සු කියන එකයි අදහස් කළේ. ඇත්තටම ඔය ඩොක්ටර් කිව්ව සිද්ධිවලින් ඩොක්ටර් වැඩිපුර කේන්තියෙන් කතා කළේ රෝගියෙක්ට පහරදීලා, ඒක මාධ්‍යවල ගිය සිදුවීම ගැන. මෙයාලා පොඩි දෙයක් වුණත් මාධ්‍යවලට කියලා අපට තර්ජනය කරනවා කියලා කිව්වා. ඒත් ඔය සිද්ධිය වුණේ අපේ ගමේ කෙනෙක්ට නෙවෙයි. අපි අඳුනන්නෙත් නැහැ එයාව. ඒත් ඒකෙන් පීඩාවට පත්වුණේ මෙතැන වත්තේ ඉඳලා නිතර හොස්පිටල් එකට යන මිනිස්සු.’ මව එසේ පිළිතුරු දුන්නාය.
‘ඔය කතාව කියපු ඩොක්ටර් ඕ.පී.ඞී. එකට ගියා. ඒ ගිහින් විනාඩි දහයක් ගියේ නැහැ මගේ දරුවා මැරුණා. එතකොට දහයයි තිහයි.’ මව කියන්නීය. ඉන්පසුව ඇය එය සිදුවූ ආකාරය විස්තර කරන්නීය.
‘ඩොක්ටර් ගියාම මම දරුවා ළඟ හිටියෙ. දරුවාව අතගාමින් හිටියා. දරුවා කට ඇරියා. හුස්ම තුනක් විතර ගියා. හුස්ම ගන්න අමාරුයි කියලා තේරෙද්දී මම කෑගැහුවා. මිසී ඩොක්ටර්ව හොයන්න දිව්වා. තුන්වැනි හුස්ම අමාරුවෙන් හෙළපු ළමයා හිරවුණා. මට තේරෙන විදියට ඒ වෙලාවෙ මැරුණා. ඒත් එක්කම ඩොක්ටර් ආවා. ඇවිල්ලා දරුවාව බැලූ‍වා. ඉන්ජෙක්ෂන් එකක් විදලා දරුවාව බේරගන්න හැදුවා. ඒත් එහෙමම දරුවා නැතිවුණ බව තේරුණා. අපටත් ඒක තේරුණා. එතකොට මහත්තයා කෝවිලේ ඉඳන් හොස්පිට්ල් එකට ඇවිත්. මගේ මහත්තයා කෑගහන්න ගත්තා ඩොක්ටර් මොකක්ද මේ කළේ, ඩොක්ටර් තමයි දරුවාගෙ ජීවිතයට වගකියන්න ඕන කියලා.’
ඇය කියන අන්දමට ඒ මොහොතේ වෛද්‍ය නිලධාරියා විසින් ගලහ පොලීසියට දුරකථන ඇමතුමක් ගෙන දරුවා මියගිය බව කියා ඇත. ගලහ පොලීසියේ ස්ථානාධිපතිවරයාද අනිද්දා සමඟ අදහස් දැක්වීය. ඒ මොහොතේ ඔහු පළ කළ අදහස්වලින් ඒ කාරණය සනාථ වෙයි.
‘මම උදේ කන්ෆරන්ස් එකකට යන්න සූදානමින් හිටියේ. උදේ 10ට පමණ හදිසි අනතුරක් වෙලා, දෙන්නෙක්ව හොස්පිටල් එකට ගෙනිච්ච බව මට පොලීසියේ ට‍්‍රැෆික් ඕ.අයි.සී. කෝල් කරලා දැනුම් දුන්නා. ඒක සාමාන්‍ය දැනුම් දීමක්. එතැනදී ඔහු කිව්වා කිසිවෙක්ට මාරාන්තික අනතුරක් වෙලා නැති බව.’
කෙසේ වෙතත් පොලිස් ස්ථානාධිපතිවරයාට 10.30ට පමණ ගලහ රෝහලේ වෛද්‍යවරිය විසින් දුරකථන ඇමතුමක් ලබා දී කියා ඇත්තේ දරුවෙකු මරණයට පත්ව ඇති බවයි. ‘ළමයෙක් නැතිවුණා කිව්වාම මම ඒ වෙලාවෙ හිතුවෙ ඇක්සිඩන්ට් එකෙන් කියලා. ඒත් මට සැකයක් ඇතිවුණා එතැන ළමයෙක් හිටපු බව මට උදේ රිපෝට් වුණේ නැති නිසා. මගෙන් ඩොක්ටර් නිලධාරීන් දෙන්නෙක්ව ඉල්ලූ‍වා. මෙතැන පොඩි කලබලයක් බව ඩොක්ට කිව්වා.’
පොලිස් ස්ථානාධිපතිවරයාගේ කතාවෙන් තහවුරු වෙන්නේ වෛද්‍යවරිය විසින් 10.30ට රෝගියා මියගිය බව පොලිස් නිලධාරියාට දැනුම් දී ඇති බවයි. එයින් තවත් කාරණයක් තහවුරු වෙයි. ඒ වෛද්‍යවරුන් විසින් ගොඩනැඟු එක් කතාවක් අසත්‍ය බවයි. ඒ බොරුව නම් දරුවා ත‍්‍රීරෝද රථයකින් බැහැරගෙන ගිය නිසා දරුවාව මියගිය බවට වෛද්‍යවරුන් කියන කතාවය. දරුවා මියගොස් ඇත්තේ ගලහ රෝහලේදීමය. දෙවැනි ගිලන් රියක් එනතුරු රැුඳී නොසිට, ඊට පෙර දරුවා පැහැරගෙන ගිය කතාවක් සත්‍යයක් නොවන බව සිදුවීම ඇසෙන් දුටු අය කියන්නෝය. දෙවැනි ගිලන් රථය රෝහලට පැමිණෙද්දීත් දරුවා රෝහලේය. දෙවැනි ගිලන් රිය පැමිණෙන්නේ දරුවා මියගිය විගසමය. දරුවාට පණ තිබුණේ නම් ගිලන් රියෙන් දරුවා රැුගෙන යන්නට ඉඩ තිබුණි. වෛද්‍යවරුන්ගේ පැත්තෙන් මාධ්‍ය වෙත ව්‍යාජ කතාවක් ගොතන්නේ දරුවා අහිමි වූ මවගේ මතම දරුවාගේ මරණයෙහි වගකීම පටවන්නටය.
‘දරුවා පේරාදෙණියට ගෙනිච්චෙ පොඩි හරි බලාපොරොත්තුවක් තියෙයි කියලා. එතැන හිටපු මිනිස්සු වටවෙලා හිටියා. මිනිස්සු බලලා කිව්වා දරුවාගෙ රස්නෙ තියෙනවා. බේරගන්න පුළුවන් කියලා. හැමෝම එහෙම කිව්ව නිසා ඒ කලබලයෙන්ම ත‍්‍රීවීල් එකෙන් පේරාදෙණියෙ යන්න පිටත් වුණා.’ මව කියන්නීය.
‘ඊට කලින් දරුවාව ඇම්බ්ලියුලන්ස් එකෙන් පේරාදෙණියෙ ගෙනියන්න ඕනෑ බව කිව්වා. කලින් ඇම්බියුලන්ස් එකෙන් දරුවාව යැව්වෙ නැහැ. තවත් එකක් එයි, එතකොට පේරාදෙණියෙ යවන්න පුළුවන් කියලා කිව්වා. ඒත් ඇක්සිඩන්ට් එක අරගෙන ගිය ඇම්බියුලන්ස් එකෙන් වුණත් දරුවාව ගෙනියන්න තිබුණා. ඒකේ ඉඩ තිබුණා. දෙවැනියට ආපු ඇම්බියුලන්ස් එකත් එද්දී දරුවා මැරිලා ඉවරයි. ඒ ඇම්බියුලන්ස් එකේ ඩ‍්‍රැයිවරුත් දරුවා බැලූ‍වා. බලලා වෙනත් අමාරු ලෙඩෙක්ව දාගෙන ගියා. මම ත‍්‍රීවීල් එකෙන් අරගෙන ගියේ අනෙක් අයගෙ ඉල්ලීම එක්ක.’ මව එසේ කියන්නීය. ඇය පෙන්වාදෙන ආකාරයට දෙවැනි ගිලන් රථය එනතුරු රැඳී නොසිට දරුවා පැහැරගෙන ගියා නොව, දරුවා මියගිය නිසා දෙවැනි ගිලන් රථය දරුවා නැතිවම රෝහලෙන් පිටත් වී ඇත.
‘ඩොක්ටර්ට බලන්න බැරිනම් දරුවාව හොස්පිට්ල් එකට ගෙනාපු වෙලාවේම පේරාදෙණියෙ යවන්න තිබුණා. දරුවාව තියාගෙන ඉන්න කියලා. අපේ මිනිස්සු කලබලයට වැරදි කළා තමයි. ගල් ගහපු එක වැරදියි. දරුවා නැතිවුණ කේන්තියට වුණත් එහෙම දෙයක් නොකර ඉන්න තිබුණා. ඒත් ඒක වුණේ දරුවාගෙ ජීවිතය හොස්පිට්ල් එකෙන් ගත්ත නිසා. එතැන හිටපු ගොඩක් අයගෙ දරුවන්ව බැලූ‍වෙ මම. එයාලා කම්පනය වුණේ එයාලාගෙ දරුවන්ව බලපු මට මෙහෙම එකක් වුණ නිසා.’ මව එසේ කියන්නීය.
‘ඩොක්ටර්ස්ලා දැන් කියනවා හොස්පිටල් එක කඩපු අයව ඇල්ලූ‍වෙ නැත්නම් වැඩ වර්ජනයක් කරනවා කියලා. දැන් අපේ දරුවා වෙනුවෙන් වර්ජනය කරන්නෙ කවුද. දරුවා ගැන කතාකරන්නෙ කවුද.’ මව එසේ විමසන්නීය.
අපව ඇය මුණගැහෙද්දී ඇය සිදුවීම පිළිබඳව මානව හිමිකම් කොමිෂන් සභාව වෙත පැමිණිල්ලක් සිදුකර තිබුණි. ඊට අමතරව වෛද්‍ය සභාවටද පැමිණිලි කරන්නට බලාපොරොත්තු වන බව ඇය පවසන්නීය.
ඇගේ කතාවේ අඩුපාඩු තිබිය හැකිය. ඇතැම්විට වෛද්‍යවරුන්ට දරුවා ගැන කරන්නට දෙයක් නොතිබුණු නිසා දරුවා ගැන බලන්නට නොබලා සිටියා විය හැකිය. එසේ වුවද රෝහලක වෛද්‍යවරුන් ප‍්‍රමුඛ සේවකයන්ගේ වගකීම රෝගීන්ට ප‍්‍රතිකාර කිරීම පමණක් නොවේ. රෝග ීන්, රෝගීන්ගේ පවුල්වල පුද්ගලයන් සමඟ හුදු ප‍්‍රතිකාර කිරීමකින් එහා ගිය ගනුදෙනුවක් කරන්නට වෛද්‍ය නිලධාරීන්ට සිදුවෙයි. එහෙත් ඒ වගකීම නිසි ලෙස ඉටු වී නැති බව පැහැදිලි කාරණයකි. එසේ නැතිනම් පාලනය කළ නොහැකි ලෙස ගම්වාසීන් රෝහලට පහර දෙන්නේ නැත. දරුවෙකු මියගිය බවට කතාවක් ඇසූ පමණින්, තමන් ප‍්‍රතිකාර ගන්නා රෝහල විනාශ කිරීමට ගම්වාසීන් පෙළැඹෙන්නේ නැත. ගම්වාසීන් කියන්නේද එයයි.
‘මේ ගැන ස්වාධීන පරීක්ෂණයක් කරන්න ඕනෑ. නඩුවක් වුණත් යන්න ඕනෑ. ඒ ඩොක්ටර්ස්ලා, එතැන හිටපු ලෙඞ්ඩු ඔක්කෝම ගෙනැල්ලා එක තැනක තියලා එතැන වුණ දේ මොනවද කියලා ආයෙ කතාකරන්න ඕනෑ.’ එය මවගේ ඉල්ලීමය. අප පසුගිය සතිවල වෛද්‍ය සභා පනත වෙනස් විය යුතු බව සිහිපත් කළෙමු. ඒ මහාචාර්ය කොල්වින් ගුණරත්න විසින් මතුකළ කාරණයක් නිසාය. මේ වෙද්දී රජයේ වෛද්‍ය නිලධාරීන්ගේ සංගමය විසින් වෛද්‍ය සභාවේ බලය අල්ලා සිටින්නේය. ගලහ සිදුවීම ගැන මාධ්‍ය සාකච්ඡුා පවත්වමින් රජයේ වෛද්‍ය නිලධාරීන්ගේ සංගමය විසින් කළේ සම්පූර්ණයෙන් රෝහලේ සිටි වෛද්‍යවරයා වෙනුවෙන් පෙනී සිටීමය. ගම්වාසීන්ගේ කතාවට දශමයකට ඇහුම්කන් දිය යුතු බව ඒ සංගමය විශ්වාස කළේ නැත. දැන් දරුවාගේ මව යුක්තිය ඉල්ලන්නේ කාගෙන්ද? චූදිත වෛද්‍යවරුන් වෙනුවෙන් පෙනී සිටින වෛද්‍ය සංගමය විසින් බලය අල්ලාගෙන සිටින වෛද්‍ය සභාවෙන්ද? ගලහ සිදුවීම අත්හරින්නට අප සූදානම් නැත. ඇයද නිහඬව සිටින්නට සූදානම් නැත. ඇයවත් ඇගේ සැමියාවත් ‘නූගත් මාපියන්’ ලෙස ඇතැම් වෛද්‍යවරුන් හඳුන්වා තිබුණි. එහෙත් ඇය කියන තරම් නූගත් නැත. ඇය ඉදිරියේදී සටන් කරනු ඇත. ඒ නිසා මේ සිදුවීම ගැන ඉදිරියේදීත් වාර්තා කරන්නට අප සුදානම්ය.
‘මගේ දරුවාට වෙච්ච දේ වෙන කාටවත් වෙන්න මම ඉඩ තියන්නේ නැහැ.’ අප ඇගෙන් වෙන්වෙද්දී ඇය අවසානයට කීවේ එසේය.
රේඛා නිලූ‍ක්ෂි හේරත්
තරිඳු උඩුවරගෙදර
