No menu items!
22.6 C
Sri Lanka
28 June,2025
Home Blog Page 529

ශ‍්‍රීලංකන් අනතුරේ හෙලූ කපිල චන්ද්‍රසේනට සභාපතිකම දී විරෝධය නිසා නැවත ගනියි

0

 

 

මන්ත‍්‍රී මහින්ද රාජපක්‍ෂගේ නීති විරෝධී ආණ්ඩුව, තමන්ට නැති බලයක් ආරෝපණය කරගෙන, මුලින්ම කරන ලද පත්වීම්වලින් එකක් වන්නේ ශී‍්‍රලංකන් ගුවන් සමාගමේ සභාපති තනතුරට, එහි හිටපු ප‍්‍රධාන විධායක නිලධාරියකු වූ කපිල චන්ද්‍රසේන පත්කිරීමයි. මේ පුද්ගලයා මීට පෙර ශී‍්‍ර ලංකන් ගුවන් සමාගමේ ප‍්‍රධාන විධායක නිලධාරියා ලෙස තනතුර දැරූ, 2011 සිට 2015 දක්වා අවුරුදු හතරක කාලය තුළ ශ‍්‍රී ලංකන් ගුවන් සමාගම ලබා ඇති ශුද්ධ අලාභය රුපියල් බිලියන 93කි.

එයින්, 2011/2012 ගිණුම් වර්ෂය තුළ ශ‍්‍රී ලංකන් ලබා ඇති ශුද්ධ අලාභය රුපියල් මිලියන 383කි. 2012/2013 කාලය තුළ ශුද්ධ අලාභය බිලියන 19කි. 2013/2014 කාලය තුළ ශුද්ධ අලාභය රුපියල් බිලියන 26කි. 2014/2015 කාලය තුළ රුපියල් බිලියන 32කි. 2015/2016 ගිණුම් වර්ෂය තුළ ශුද්ධ අලාභය රුපියල් බිලියන 16කි.

මේ කරුණු හෙළිදරව් වුණේ, රාජපක්‍ෂ ආණ්ඩුව කාලයේ ශ‍්‍රීලංකන් හා මිහින් ලංකා ගුවන් සමාගම්වල සිදුවුණු අක‍්‍රමිකතා හා දූෂණ සොයාබැලීම සඳහා ජනාධිපති මෛත‍්‍රිපාල සිරිසේන පත්කළ, මේ වන විට අක‍්‍රිය වී ඇති, ජනාධිපති කොමිසම හමුවේ ඉදිරිපත්වුණු සාක්‍ෂිවලිනි.

එම කොමිසම කොමිසම හමුවේ සාක්‍ෂි දෙමින් ශ‍්‍රීලංකන් ගුවන් සමාගමේ ලේකම් ඩැල්රින් තිරුකුමාර් මහත්මිය ඉදිරිපත් කළ ලේඛනවලට අනුව මේ කරුණු එළිදරව් විය.

විශ‍්‍රාමලත් ශ්‍රේෂ්ඨාධිකරණ විනිසුරු අනිල් ගුණරත්න, අභියාචනාධිකරණ විනිසුරු ගාමිණී අමරසේකර, විශ‍්‍රාමලත් මහාධිකරණ විනිසුරු පියසේන රණසිංහ ඇතුළු පස්දෙනකුගෙන් සමන්විත වූ මෙම ජනාධිපති කොමිසම, ජනාධිපති මෛත‍්‍රීපාල සිරිසේන විසින් පත්කරන ලද්දේ, මහබැංකු බැඳුම්කර වංචාව සෙවීමට පත්කළ ජනාධිපති කොමිසමට පසුවය.

මේ සා අලාභයක් අවුරුදු හතරක සිය සේවා කාලය තුළ ශ‍්‍රීලංකන් සමාගමට අත්කරදුන් කපිල චන්ද්‍රසේන, යළිත් එහි සභාපතිවරයා ලෙස පත්කිරීම, ජනාධිපති මෛත‍්‍රීපාල සිරිසේනගේ කනට ගැහුවාක් වැනි පත්කිරීමක් නොවේද? තමාම පත්කළ කොමිෂන් සභාව ඉදිරියේ හෙළිදරව් වන මේ කම්පනය කරවනසුලූ කරුණු පසුගිය කාලය පුරාම පුවත්පත්වල පිටු ගණන් පළවී තිබෙද්දීත්, ජනාධිපති සිරිසේන කපිල චන්ද්‍රසේනගේ පත්කිරීමට එරෙහි නොවන්නේ ඇයි? මහබැංකුවේ අධිපති ලෙස අර්ජුන් මහේන්ද්‍රන් දෙවැනි වරටත් පත්කිරීමට විරුද්ධව මහ මෙහෙයුමක් කළ ජනාධිපතිවරයා, දැන් මහින්ද රාජපක්‍ෂ කරන මේදූෂිත පත්කිරීම් සම්බන්ධයෙන් මුනිවත රකින්නේ, රාජපක්‍ෂවරුන්ට ආත්මයෙන්ම යටත්වී සිටීමේ සංසාර පුරුද්දේ කොටසක් හැටියටද?

කපිල චන්ද්‍රසේන ගැන ජනාධිපති කොමිසමේදී එළිදරව් වුණේ ඔහුගේ කාලය තුළ එම සමාගම ලද පාඩුව ගැන පමණක් නොවේ.

ඔහු ශ‍්‍රීලංකන් එයාර්ලයින්ස්හි ප‍්‍රධාන විධායක නිලධාරි ලෙස කටයුතු කරමින් මසකට රුපියල් ලක්‍ෂ 15ක වැටුපක්ද ලබාගත් බවයි. වැදගත් කරුණ එය නොවේ. ශ‍්‍රීලංකන්හි එම තනතුරේ එම වැටුප ලබනා අතරම ඔහු ශ‍්‍රී ලංකා ටෙලිකොම් හා මොබිටෙල් යන ආයතනවලද වැඩබලන ප‍්‍රධාන විධායක නිලධාරි ලෙස කටයුතු කළ බවයි. එහෙත් තමා ටෙලිකොම්හි හා මොබිටෙල්හි තනතුරු දරන බව ඔහු කිසිවිටෙකත් ශ‍්‍රීලංකන් කළමනාකාරිත්වය වෙත හෙළිදරව් කර නොතිබිණි. ඒ, ශ‍්‍රීලංකන් සමාගමේ අධ්‍යක්‍ෂවරුන් පූර්ණකාලීනව සමාගම වෙනුවෙන් පමණක් කාලය යෙදවිය යුතුයැයි ඒ වන විට මුදල් අමාත්‍යාංශය කර තිබුණු නියමයෙන් මගහැරීම සඳහාය. පසුව ඔහු උපදේශකයකු හැටියට ටෙලිකොම් වෙතින් හා මොබිටෙල් වෙතින් රුපියල් ලක්‍ෂ 4,50,000ක දීමනාවක් වෙනම ලබාගෙන ඇති බවද කොමිසම හමුවේ එළිදරව් විය.

කොමිසම හමුවේ සාක්‍ෂි දෙමින් ශ‍්‍රීලංකන් ලේකම් ඩැල්රින් තිරුකුමාර් කියාසිටියේ, තමා මිහිාන් ලංකා සමාගමේද අධ්‍යජෂ දුරයක් දරන බව පමණක් කපිල චන්ද්‍රටෙස්න ශ‍්‍රීලංකන් සමාගම වෙත දැනුම් දී තිබුණු බවයි.
එම කොමිසම ඉදිරියේ ටෙලිකොම් සභාපති සිරිසේන කුමාරසිංහ ඉදිරිපත් කළ ලේඛනවලින් පැහැදිලි වුණේ, කපිල චන්ද්‍රසේන නීති විරෝධී ලෙස, එකවර රාජ්‍ය ආයතන තුනක ඉහළ තනතුරු දරමින්, එම තනතුරුවලට අදාළ දීමනා මෙන්ම අනෙකුත් පහසුකම්ද ලබාගෙන ඇති බවයි.

එම ලේඛනවලට අනුව කපිල චන්ද්‍රසේන ටෙලිකොම් සමාගමේ හා මොබිටෙල් සමාගමේ වැඩබලන විධායක නිලධාරි තනතුරට පත්වී තිබුණේ, 2013 අපේ‍්‍රල් 29 වැනිදාය. ඒ වෙනුවෙන් ඔහුට මසකට රුපියල් ලක්‍ෂ 5ක දීමනාවක් ටෙලිකොම් වෙතින් ගෙවා තිබේ. ඊට අමතරව ඔහුගේ දරුවන්ගේ පාසල් ගාස්තුද, සොඛ්‍ය රක්‍ෂණ සඳහාද මුදල් ගෙවා ඇත්තේ ටෙලිකොම් විසිනි.

2014 ජුනි 24වැනිදා සිට, කපිල චන්ද්‍රසේන ටෙලිකොම් හා මොබිටෙල් සඳහා උපදේශකයකු හැටියට කටයුතු කර ඇති අතර, ඒ වෙනුවෙන් ඔහුට ගෙවන ලද මාසික දීමනාව රුපියල් 4,50,000කි. මේ තනතුරේ සිටිමින් ඔහු කර ඇත්තේ ටෙලිකොම් සභාපතිවරයාට විවිධ කාරණා සම්බන්ධයෙන් උපදෙස් සැපයීමයි.

2011 වසර වන තුරු ශ‍්‍රීලංකන් හා මිහින් ලංකා ගුවන් සමාගම්වල අධ්‍යක්‍ෂවරයකු ලෙස පමණක් කටයුතු කළ කපිල චන්ද්‍රසේන, ශ‍්‍රීලංකන්හි ප‍්‍රධාන විධායක තනතුරට පත්කෙරෙන්නේ, 2011 මැයි 3වැනිදා පැවැති විශේෂ අධ්‍යක්‍ෂ මණ්ඩල රැුස්වීමකදීය. එහෙත් ඊට පෙර ප‍්‍රධාන විධායක නිලධාරි තනතුර පුරප්පාඩුවී ඇති බවට පුවත්පත් දැන්වීමක් හෝ පළකර නොතිබිණි. ඔහු එවැනි තනතුරක් සඳහා අයැදුම් කොට ද නොතිබුණු අතර, ඒ නිසාම එම තනතුරට ඔහු සුදුස්සකුද කියාවත් ලේඛනවලින් හා සහතිකවලින් දැනගන්නට අධ්‍යක්‍ෂ මණ්ඩලයට හැකියාවක් තිබුණේද නැත. ඒ අනුව බලන කල, ඔහු සමාගමේ විධායක නිලධාරි ධුරයට පත්කර ඇත්තේ, බඳවාගැනීමේ පටිපාටියට පටහැණිවය.

ශ‍්‍රී ලංකන් සමාගමේ බඳවාගැනීමේ පටිපාටියට අනුව, එහි ප‍්‍රධාන විධායක නිලධාරි තනතුර සඳහා මූලික උපාධියක් හෝ පශ්චාත් උපාධියක් හෝ අදාළ ව්‍යාපාරික ක්‍ෂෙත‍්‍රයට අදාළ උපාධියක් ලබා තිබිය යුතුය. ඒ වාගේම, වාණිජ ගුවන්ගමන් සමාගමක අවුරුදු 15කට වැඩි සේවා පළපුරුද්දක් තිබිය යුතුය. වාණිජ ගුවන්ගමන්, ගුවන්යානා ඉංජිනේරු විද්‍යාව, ගුවන්ගමන් කළමනාකරණය ගැන ගැඹුරු දැනීමක්ද තිබිය යුතුය. 2008දී ප‍්‍රධාන විධායක නිලධාරි ලෙස මනෝජ් ගුණවර්ධන පත්කිරීමේදී මේ සියලූ බඳවාගැනීමේ සුදුසුකම් සලකා බලන ලද නමුත් කපිල චන්ද්‍රසේනගේ පත්වීමේදී ඒවා කිසිවක් සලකා තිබුණේ නැත.

ශ‍්‍රීලංකන්හි ප‍්‍රධාන විධායක නිලධාරී වශයෙන් මුල් අවුරුදු තුනේදී ඔහුට රුපියල් ලක්‍ෂ 15ක වැටුපක්ද ගෙවා ඇත. ඒ අසීමිත ඉන්ධන දීමනාවක්ද, පෞද්ගලික රියැදුරකු සමග කාර් එකක්ද, ක‍්‍රීඩා සමාජ සාමාජිකත්වය සඳහා වසරකට රුපියල් 24,000ක්ද, නිවසේ දුරකථනය හා ජංගම දුරකථනයේ සියලූ බිල් ශ‍්‍රීලංකන් සමාගම විසින් ගෙවාදැමීම ඇතුළු පහසුකම් රැසකට අමතරවය.

2014දී, ඔහුගේ පළමු කොන්ත‍්‍රාත් සේවා කාලය අවසන්වුණු පසුව, ශ‍්‍රීලංකන්හි අධ්‍යක්‍ෂ මණ්ඩලය තවත් අවුරුදු4ක් සඳහා ඔහුගේ සේවා කොන්ත‍්‍රාත්තුව අලූත් කළේය. සාමාන්‍යයෙන් පෞද්ගලික සමාගමක ප‍්‍රධාන තනතුරක් දරන්නකුගේ සේවා කාලය දිගු කෙරෙද්දී, ඔහු එතෙක් සේවය කළ ආකාරය ගැන අංශක 360ක ඇගැයීමක් කරන නමුත්, කපිල චන්ද්‍රසේන සම්බන්ධයෙන් එවැනි කිසිදු ඇගයීමක්ද නොවීය. එහෙත්, ඔහුගේ සේවා කොන්ත‍්‍රාතුව දිගු කිරීමේදී ඔහු එතෙක් ලැබූ වැටුප හා අනෙකුත් දීමනාවලට සියයට පහක වැඩිවීමක් නම් ඇතුළත් විය. ඊටත් අමතරව 2012-2013 වසර සඳහා ඔහුට, ‘ව්‍යාපාරික වශයෙන් වැදගත් පුද්ගලයන්ට’ ගෙවන රුපියල් මිලියන 16ක අතිරේක දීමනාවක්ද ගෙවන ලදි. 2011-2012 වසර සඳහා එම දීමනාව වුණේ මිලියන 6ක් පමණි.

පෞද්ගලික සමාගම්වල ගිණුම් පහසුව සඳහා සාමාන්‍යයෙන් වියදම් මධ්‍යස්ථාන (cost centre)  හෙවත් එක් එක් අංශයට යන වියදම ගණන් බැලීමක් සිදුවෙයි. කපිල චන්ද්‍රසේනගේ ප‍්‍රධාන විධායක නිලධාරී කාර්යාලය සඳහා වියදම 2011/2012 වසර සඳහා රුපියල් මිලියන 13කි. 2012/2013 සඳහා මිලියන 29කි. 2013/2014 සඳහා මිලියන 28කි. 2014/2015 සඳහා මිලියන 26කි.

කපිල චන්ද්‍රසේනගේ අවභාවිතයන් එතැනින් අවසන් නොවේ. බෙලිඅත්තේ, මහින්ද රාජපක්‍ෂගේ සමීප නෑදෑයන්වූ පිරිසකට අයත්, එකම පවුලේ සමාගම් දෙකක් ලෙස ලියාපදිංචි කර ඇති කුමා ස්ටිකර්ස් හා විහඟ මාර්කටින් යන සමාගම් දෙකට නීති විරෝධී ආකාරයෙන් ශ‍්‍රීලංකන්හි ප‍්‍රචාරක පුවරු සවිකිරිමේ ව්‍යාපෘතිය භාරදී ඇත්තේද කපිල චන්ද්‍රසේනය. මේ ප‍්‍රචාරණ සමාගම දෙක සඳහා ශ‍්‍රී ලංකන් සමාගම විසින් ගෙවා ඇති මුදල රුපියල් මිලියන 415ක් හෙවත් රුපියල් ලක්‍ෂ 4,150කි. කිසිම ටෙන්ඩර් කැඳවීමකින් තොරව, ශ‍්‍රීලංකන් ප‍්‍රචාරක පුවරු සවිකිරිම සඳහා අදාළ සමාගම් දෙක තෝරා ගෙන ඇති අතර, සමකාලීන මිල අනුව ඔවුන්ට ගෙවා ඇති මුදල ඉතා වැඩිය. ඒ ඔවුන්ගේ අධික අයකිරිම් නිසාය. හමුවුණු එකම එක ටෙන්ඩර් පත‍්‍රිකාවකින් එළිවුණේ, වෙළෙඳ ප‍්‍රචාරක පුවරු සවිකිරීම සඳහා නැගෙනහිර පළාතේ සමාගමක් රුපියල් 7,90,000ක මිලගණන් ඉදිරිපත් කර තිබෙද්දී, කුමා ස්ටිකර්ස් සමාගමේ මිලගණන රුපියල් 9,90,000ක් වූ බවයි. කොමිසම ඉදිරියේ සාක්‍ෂි දුන් ශ‍්‍රීලංකන් නිලධාරීන්ට අනුව, සෑම ව්‍යාපෘතියක්ම කුමා ස්ටිකර්ස් වෙත ලබා දෙන ලෙස කපිල චන්ද්‍රසේන ඔවුන්ට බලකර තිබේ.

අවුරුදු 9ක් පුරා ලංකාව දූෂිතයන්ගේ දේශයක් බවට පත්කළ රාජපක්‍ෂවරුන්ට නැවතත් රට පාලනය නීති විරෝධීව භාරදී මෛත‍්‍රීපාල සිරිසේන ජනාධිපතිවරයා කර ඇත්තේ, 2015දී සිංහාසනයෙන් පලවා හැරි ¥ෂිතයන් සියල්ලන්ටම තමාගේ ආශීර්වාදය ඇතිව යළිත් සිංහාසනාරූඪ වීමට මග පෑදීම බව මේ වන විට ඉවත් කර ඇතිවා වුණත්, කපිල චන්ද්‍රසේනගේ පත්වීමෙන්ම පමණක් වුණත් පැහැදිලි නොවන්නේද?

 අරුණ ජයවර්ධන

ප‍්‍රජාතන්ත‍්‍රවාදය වෙනුවෙන් ලොකු අරගලයක් කරන්න වෙනවා ජනාධිපති නීතිඥ ජේ.සී. වැලිඅමුණ

 

 

ජනාධිපති මෛත‍්‍රීපාල සිරිසේන විසින් ඉදිරිපත් කළ තර්කය පිළිගතහොත් ඉදිරියේදි ඇතිවිය හැකි තත්වයන් පිළිබඳව පැහැදිළි කළොත්…
19 වැනි සංශෝධනයට කලින් තිබුණා පාර්ලිමේන්තුව විසුරුවාහරින්න අවුරුද්දක කාලයක් ගතවෙනතුරු බැරි බව. අවුරුද්දකට පෙර කරනවානම් පාර්ලිමේන්තුවේ බහුතර ඡුන්දයක් ඕනෑ. ඊට පස්සේ ඕනෑ වෙලාවක ජනාධිපතිවරයාට පුලූ‍වන්කම් තිබුණා. ඒ වෙලාවේ තමයි 19 වැනි සංශෝධනය අනුව ජනාධිපතිවරයාට තිබෙන අභිමතය අවුරුදු හතරහමාරක් ගතවෙනතුරු බැහැ. හදිසියේ ශේෂ්ඨාධිකරණය කිව්වොත් ජනාධිපතිවරයාට පුලූ‍වන් කියලා, මැතිවරණයෙන් පස්සේ දවසක්වත් ගත නොවී පාර්ලිමේන්තුව විසුරුවන්න පුලූ‍වන්.

පාර්ලිමේන්තුව වෙනුවට ජනතාවට තීන්දුවක් ගැනීම සඳහා ඡුන්දයකට යෑම ප‍්‍රජානත්ත‍්‍රවාදී තීන්දුවක්යැයි සමහරු පෙන්වනවා නේද?
පාර්ලිමේන්තුවටත් ජනමතයක් තියෙනවා. ජනාධිපතිවරයාටත් ජනමතයක් තියෙනවා. එක ජනමතයකට තවත් ජනමතයක් පාගනවානම් ආණ්ඩුක‍්‍රම ව්‍යවස්ථාවක් ක‍්‍රියාත්මක කරන්න බැහැ එක් ජනමතයකට තවත් ජනමතයක් පාගනවානම්. එතකොට ජනාධිපතිට කියන්න බැහැ මිනිස්සු අවුරුදු පහකට දීපු ඡුන්දය මට ඕනෑ විදියට සීමා කරන්න පුලූ‍වන් කියලා. ඒක සීමා කරන්න පුලූ‍වන් වෙන්නේ අවුරුදු හතහමාරකට පස්සෙ. පාර්ලිමේන්තුවට බලය තියෙනවා හදිසි අවශ්‍යතාවයක් වුණොත් ඊට පෙර පාර්ලිමේන්තුව විසුරුවාහරින්න. ඒ සඳහා තුනෙන් දෙකක අනුමැතිය ලබාගැනීමයි අවශ්‍ය වෙන්නේ.

කෙසේ වෙතත් බොහෝ අය පෙන්වනවා 19 වැනි සංශෝධන යේ අඩුපාඩුවක් නිසා මේ තත්වය ඇතිවූ බව..
19 සංශෝධනයේදී සිදුවු දේ හරියට තේරුම් ගන්න ඕනෑ. ඒකේ අරමුණ තමයි බලන්න ඕනෑ. ව්‍යවස්ථාදායකය, විධායකය හා අධිකරණය කියන කුළුණු තුනේ බලතුලනය නැවත සකස් කළා. අධිකරණයට වැඩිපුර බලය ආවා. උදාහරණයක් විදියට ජනාධිපතිවරයා පිළිබඳ අධිකරණයට විමර්ෂණය කරන්න බලය ආවා. ඊට අමතරව විධායකයේ කාලසිමාව සහ තවත් බලතල අඩු කළා. ඊළඟට පාර්ලිමේන්තුවට හා තවත් පුද්ගලයන්ට ඇඟිලි ගහන්න බැරි තත්වයක් ඇතිවුණා. ඊට පස්සේ පාර්ලිමේන්තුවේ බලතල අඩුවුණා. පාර්ලිමේන්තුවට නීති ක‍්‍රියාත්මක කරන්න තියෙන බලතල වගේම විධායකයේ අනුමැතියේන තොරව කරන්න තිබුණු බලය වැඩිවුණා. දැන් නැවතත් 19 සංශෝධනයෙන් එහා ගිහින් බලය පාවිච්චි කරනවානම් යන්නේ ඉතිහාසයේ පස්සට. දැන් ජනාධිපතිවරයා කැමති නැහැ 19 වැනි සංශෝධනයෙන් ඇතිකරපු සීමා මත ඉඳගෙන බලය ක‍්‍රියාත්මක කරන්න.

දහනවවැනි සංශෝධනය හරියට කරන්න බැරිවුණ නිසා තමයි මේ ප‍්‍රශ්නය ඇතිවෙලා තියෙන්නෙ කියලා තර්කයක් තියෙනවා තමයි. ඒත් සාමාන්‍යයෙන් ව්‍යවස්ථාවක් අර්ථ නිරූපණය කරනකොට බලනවා ව්‍යවස්ථාදායකයේ අරමුණ මොකක්ද කියලා. 19 වැනි සංශෝධනයේ අරමුණ තමයි ජනාධිපතිවරයාගේ බලතල සීමා කිරීම. ඕනෑම සංශෝධනයක කෙටුම්පත් අවස්ථාවේ යම් අඩුවක් තියෙන්න පුලූ‍වන්. මේ සංශෝධනයටත් කාරක සභා අවස්ථාවේදී ලොකු වෙනස්කම් ඇතිවුණා. ඒවා නිසා ඇතැම්විට දැන් යම් යම් අර්බුද ඇතිවෙලා තියෙන්න පුලූ‍වන්. ඒත් ඒවා මත ඉඳගෙන ව්‍යවස්ථා සංශෝධනයක් නොතකා හරින්න බැහැ.

නීතිය දන්න අයට පුලූ‍වන් විවිධ අර්ථනිරූපණ දීලා මිනිස්සුන්ව අතරමං කරන්න පුලූ‍වන්. දොස්තර කෙනෙක් පොඩි ලෙඩක් ලොකුවට පෙන්වලා මිනිස්සුන්ව අතරමං කරනවා. දැන් ඉන්න සමහර විශ‍්‍රාමික විනිසුරුවරු එයාලාගේ පැවැත්ම සඳහා එක එක විදියේ අර්ථනිරූපණ දෙනවා. ඒත් බැලූ බැල්මටම ආණ්ඩුක‍්‍රම ව්‍යවස්ථාවේ හෝ අනෙක් තැනකින් කෙනෙකුට ලැබෙන බලතල එක් ප‍්‍රතිපාදනයක පමණක් දක්වන්නෙ නැහැ. විවිධ තැන්වලදී දක්වනවා. ජනාධිපතිවරයාට බලය දුන්නාම ඒක ක‍්‍රියාත්මක කරන විදිය තවත් තැනක තියෙන්න පුලූ‍වන්. 33 වගන්තියේම ශ්‍රේෂ්ඨාධිකරණ විනිසුරුවුන් පත්කිරීම පිළිබඳ බලය තියෙනවා. ඉන්පස්සේ තවත් තැනක ඒකට අදාළ විස්තර තියෙනවා.

මේ තත්ත්වය ව්‍යවස්ථානුකූලයැයි පිළිගතහොත් ව්‍යවස්ථාවේ වෙනත් වගන්ති අර්ථනිරූපණයේදි අර්බුද ඇතිවෙන්න ඉඩ තියෙනවාද?
වෙනත් කාරණාවලදීත් ඒ ප‍්‍රශ්නය ඇතිවෙන්න පුලූ‍වන්. සම්පූර්ණයෙන් විධායක ජනාධිපතිවරයෙක්ය කියන පදනමේ සිට ඉදිරියේදී අර්ථනිරූපණය වෙන්න පුලූ‍වන්. විනිසුරුවරුන් ඇතුළුව නොයෙක් පත්වීම් ආණ්ඩුක‍්‍රම ව්‍යවස්ථාව නොතකා හැරලා කරන්න පුලූ‍වන්. මේ ඔක්කෝම එකට එන්නෙ. කොමිෂන් සභා අකර්මණ්‍ය කරන්න, මැතිවරණවලට මැදිහත් වෙන්න පුලූ‍වන්. සියල්ල වෙන්නේ මේ අර්ථනිරූපණය මත.

පාර්ලිමේන්තුවත් නොතකා හරිමින් ව්‍යවස් ථාවේ වගන්ති පාවිච්චි කරමින් මේ තත්වය ඉදිරියට ගියහොත් විය හැකි දේ කුමක්ද?
ඒවා වෙන්නෙ මොකක්ද කියලා කියන්න බැහැ. ඒත් එක් දෙයක් පැහැදිළියි. ආණ්ඩුක‍්‍රම ව්‍යවස්ථාව නොතකා හැරීමක් අවසානයේදී රටක ලේ ගැලීමක් දක්වා වර්ධනය වෙන්න පුලූ‍වන්. ආර්ථිකය කඩාවැටෙන්න පුලූ‍වන්. රට අගාධයකට යන්නෙ. ජාත්‍යන්තර පිළිග ැනීම සම්පූර්ණයෙන්ම නතර වෙන්න පුලූ‍වන්. ආණ්ඩුක‍්‍රම ව්‍යවස්ථාවෙන් බැඳලා තියෙන්නෙ ඒ අගාධයට නොගෙ ාස් වළක්වන්න. ඇත්තටම ආන්ඩුක‍්‍රම ව්‍යවස්ථාවකින් කරන්නේ බලතල සීමා කිරීම.

ව්‍යවස්ථාවක් තියෙන්නේ පාලකයන්ගෙන් ජනතාව බේරාගන්නට යැයි අදහසක් තියෙනවා නේද?
ඇත්තවශයෙන්ම ව්‍යවස්ථාව කියන්නෙ ඒක. ඒකට කියනවා බහුතර මතය කුමක් වුණත් ආණ්ඩුක‍්‍රම ව්‍යවස්ථාවෙන් නීතියේ පාලනය තීරණය කරනවා. ඒකම තමයි ජනතාවගේ බලය ආරක්ෂා කරන ක‍්‍රමය. ආධිපත්‍යය තිබිය යුත්තේ නීතියට. මෑතකදී ඇමෙරිකානු අගවිනිසුරුතුමා කිව්ව කාරණාවක් තියෙනවා. අපි ඉන්නේ ජනතාව ආරක්ෂා කරන්න නෙවෙයි, ආණ්ඩුක‍්‍රම ව්‍යවස්ථාව ආරක්ෂා කරන්න කියලා ඔහු කිව්වා. ආණ්ඩුක‍්‍රම ව්‍යවස්ථාවේ හතරවැනි ව්‍යවස්ථාවේ තියෙනවා සියලූ‍දෙනා දෙන දිවුරුම. සියලූ‍ රජයේ සේවකයන්, නීතීඥවරුන්, මහජන නියෝජිතයන් ඇතුළු සියලූ‍දෙනා දිවුරුම් දෙන්නෙ ආණ්ඩුක‍්‍රම ව්‍යවස්ථාව ආරක්ෂා කරන්න කැපවෙනවා කියලා. ආණ්ඩුක‍්‍රම ව්‍යවස්ථාව ආරක්ෂා කරන්න ඔවුන් කැපවෙනවාද කියලා බලන්න මේක අවස්ථාවක්.

අනෙක් පැත්තෙන් රාජපක්ෂ පිළට සහාය දක්වන සාමාන්‍ය ජනතාව හා බුද්ධිමතුන් ව්‍යවස්ථාවේ කුමක් තිබුණත් ආණ්ඩුව වෙනස් වී හමාර නිසා, ඒ තත්වය පිළිගත යුතු බව කියනවා නේද?
ඔය මතය නිසා තමයි ලංකාවට ඉදිරියට යන්න බැරි. ඒකෙන් පේන්න බැරි ලංකාවේ අවාසනාව. වෙන රටක බුද්ධිමතුන් කියන අය, විද්වතුන්, වෘත්තිකයන් තමන්ගෙ පැවැත්ම වෙනුවෙන් මත ප‍්‍රකාශ කරන්නෙ නැහැනේ. දේශපාලන පක්ෂය අනුව මතය වෙනස් කරන්නෙ නැහැනේ. ලංකාවේ තමයි ඒ විදියෙ බුද්ධිමතුන් ඉන්නේ.

මෙතැනින් කුමක් සිදුවේවිද?
මොනවා වුණත්, මේ මුළු ක‍්‍රියාදාමයම ව්‍යවස්ථා විරෝධීයි. ඒකේ ප‍්‍රතිඵල සියල්ල නළ දත් වගේ. ඒක මුළු ඉතිහාසයටම එක්වූ කළු පැල්ලමක්. මේක අනෙක් පැත්තට තල්ලූ‍ කරනවාද, නැත්නම් නැවතත් ප‍්‍රජාතන්ත‍්‍රවාදය ස්ථාපනය කරනවාද කියන ප‍්‍රශ්නය තියෙනවා. අපට ප‍්‍රජාතන්ත‍්‍රවාදය වෙනුවෙන් ලොකු අරගලයක් කරන්න වෙනවා.

ප‍්‍රජාතන්ත‍්‍රවාදය වෙනුවෙන් ලොකු අරගලයක් කරන්න වෙනවා ජනාධිපති නීතිඥ ජේ.සී. වැලිඅමුණ

 

 

ජනාධිපති මෛත‍්‍රීපාල සිරිසේන විසින් ඉදිරිපත් කළ තර්කය පිළිගතහොත් ඉදිරියේදි ඇතිවිය හැකි තත්වයන් පිළිබඳව පැහැදිළි කළොත්…
19 වැනි සංශෝධනයට කලින් තිබුණා පාර්ලිමේන්තුව විසුරුවාහරින්න අවුරුද්දක කාලයක් ගතවෙනතුරු බැරි බව. අවුරුද්දකට පෙර කරනවානම් පාර්ලිමේන්තුවේ බහුතර ඡුන්දයක් ඕනෑ. ඊට පස්සේ ඕනෑ වෙලාවක ජනාධිපතිවරයාට පුලූ‍වන්කම් තිබුණා. ඒ වෙලාවේ තමයි 19 වැනි සංශෝධනය අනුව ජනාධිපතිවරයාට තිබෙන අභිමතය අවුරුදු හතරහමාරක් ගතවෙනතුරු බැහැ. හදිසියේ ශේෂ්ඨාධිකරණය කිව්වොත් ජනාධිපතිවරයාට පුලූ‍වන් කියලා, මැතිවරණයෙන් පස්සේ දවසක්වත් ගත නොවී පාර්ලිමේන්තුව විසුරුවන්න පුලූ‍වන්.

පාර්ලිමේන්තුව වෙනුවට ජනතාවට තීන්දුවක් ගැනීම සඳහා ඡුන්දයකට යෑම ප‍්‍රජානත්ත‍්‍රවාදී තීන්දුවක්යැයි සමහරු පෙන්වනවා නේද?
පාර්ලිමේන්තුවටත් ජනමතයක් තියෙනවා. ජනාධිපතිවරයාටත් ජනමතයක් තියෙනවා. එක ජනමතයකට තවත් ජනමතයක් පාගනවානම් ආණ්ඩුක‍්‍රම ව්‍යවස්ථාවක් ක‍්‍රියාත්මක කරන්න බැහැ එක් ජනමතයකට තවත් ජනමතයක් පාගනවානම්. එතකොට ජනාධිපතිට කියන්න බැහැ මිනිස්සු අවුරුදු පහකට දීපු ඡුන්දය මට ඕනෑ විදියට සීමා කරන්න පුලූ‍වන් කියලා. ඒක සීමා කරන්න පුලූ‍වන් වෙන්නේ අවුරුදු හතහමාරකට පස්සෙ. පාර්ලිමේන්තුවට බලය තියෙනවා හදිසි අවශ්‍යතාවයක් වුණොත් ඊට පෙර පාර්ලිමේන්තුව විසුරුවාහරින්න. ඒ සඳහා තුනෙන් දෙකක අනුමැතිය ලබාගැනීමයි අවශ්‍ය වෙන්නේ.

කෙසේ වෙතත් බොහෝ අය පෙන්වනවා 19 වැනි සංශෝධන යේ අඩුපාඩුවක් නිසා මේ තත්වය ඇතිවූ බව..
19 සංශෝධනයේදී සිදුවු දේ හරියට තේරුම් ගන්න ඕනෑ. ඒකේ අරමුණ තමයි බලන්න ඕනෑ. ව්‍යවස්ථාදායකය, විධායකය හා අධිකරණය කියන කුළුණු තුනේ බලතුලනය නැවත සකස් කළා. අධිකරණයට වැඩිපුර බලය ආවා. උදාහරණයක් විදියට ජනාධිපතිවරයා පිළිබඳ අධිකරණයට විමර්ෂණය කරන්න බලය ආවා. ඊට අමතරව විධායකයේ කාලසිමාව සහ තවත් බලතල අඩු කළා. ඊළඟට පාර්ලිමේන්තුවට හා තවත් පුද්ගලයන්ට ඇඟිලි ගහන්න බැරි තත්වයක් ඇතිවුණා. ඊට පස්සේ පාර්ලිමේන්තුවේ බලතල අඩුවුණා. පාර්ලිමේන්තුවට නීති ක‍්‍රියාත්මක කරන්න තියෙන බලතල වගේම විධායකයේ අනුමැතියේන තොරව කරන්න තිබුණු බලය වැඩිවුණා. දැන් නැවතත් 19 සංශෝධනයෙන් එහා ගිහින් බලය පාවිච්චි කරනවානම් යන්නේ ඉතිහාසයේ පස්සට. දැන් ජනාධිපතිවරයා කැමති නැහැ 19 වැනි සංශෝධනයෙන් ඇතිකරපු සීමා මත ඉඳගෙන බලය ක‍්‍රියාත්මක කරන්න.

දහනවවැනි සංශෝධනය හරියට කරන්න බැරිවුණ නිසා තමයි මේ ප‍්‍රශ්නය ඇතිවෙලා තියෙන්නෙ කියලා තර්කයක් තියෙනවා තමයි. ඒත් සාමාන්‍යයෙන් ව්‍යවස්ථාවක් අර්ථ නිරූපණය කරනකොට බලනවා ව්‍යවස්ථාදායකයේ අරමුණ මොකක්ද කියලා. 19 වැනි සංශෝධනයේ අරමුණ තමයි ජනාධිපතිවරයාගේ බලතල සීමා කිරීම. ඕනෑම සංශෝධනයක කෙටුම්පත් අවස්ථාවේ යම් අඩුවක් තියෙන්න පුලූ‍වන්. මේ සංශෝධනයටත් කාරක සභා අවස්ථාවේදී ලොකු වෙනස්කම් ඇතිවුණා. ඒවා නිසා ඇතැම්විට දැන් යම් යම් අර්බුද ඇතිවෙලා තියෙන්න පුලූ‍වන්. ඒත් ඒවා මත ඉඳගෙන ව්‍යවස්ථා සංශෝධනයක් නොතකා හරින්න බැහැ.

නීතිය දන්න අයට පුලූ‍වන් විවිධ අර්ථනිරූපණ දීලා මිනිස්සුන්ව අතරමං කරන්න පුලූ‍වන්. දොස්තර කෙනෙක් පොඩි ලෙඩක් ලොකුවට පෙන්වලා මිනිස්සුන්ව අතරමං කරනවා. දැන් ඉන්න සමහර විශ‍්‍රාමික විනිසුරුවරු එයාලාගේ පැවැත්ම සඳහා එක එක විදියේ අර්ථනිරූපණ දෙනවා. ඒත් බැලූ බැල්මටම ආණ්ඩුක‍්‍රම ව්‍යවස්ථාවේ හෝ අනෙක් තැනකින් කෙනෙකුට ලැබෙන බලතල එක් ප‍්‍රතිපාදනයක පමණක් දක්වන්නෙ නැහැ. විවිධ තැන්වලදී දක්වනවා. ජනාධිපතිවරයාට බලය දුන්නාම ඒක ක‍්‍රියාත්මක කරන විදිය තවත් තැනක තියෙන්න පුලූ‍වන්. 33 වගන්තියේම ශ්‍රේෂ්ඨාධිකරණ විනිසුරුවුන් පත්කිරීම පිළිබඳ බලය තියෙනවා. ඉන්පස්සේ තවත් තැනක ඒකට අදාළ විස්තර තියෙනවා.

මේ තත්ත්වය ව්‍යවස්ථානුකූලයැයි පිළිගතහොත් ව්‍යවස්ථාවේ වෙනත් වගන්ති අර්ථනිරූපණයේදි අර්බුද ඇතිවෙන්න ඉඩ තියෙනවාද?
වෙනත් කාරණාවලදීත් ඒ ප‍්‍රශ්නය ඇතිවෙන්න පුලූ‍වන්. සම්පූර්ණයෙන් විධායක ජනාධිපතිවරයෙක්ය කියන පදනමේ සිට ඉදිරියේදී අර්ථනිරූපණය වෙන්න පුලූ‍වන්. විනිසුරුවරුන් ඇතුළුව නොයෙක් පත්වීම් ආණ්ඩුක‍්‍රම ව්‍යවස්ථාව නොතකා හැරලා කරන්න පුලූ‍වන්. මේ ඔක්කෝම එකට එන්නෙ. කොමිෂන් සභා අකර්මණ්‍ය කරන්න, මැතිවරණවලට මැදිහත් වෙන්න පුලූ‍වන්. සියල්ල වෙන්නේ මේ අර්ථනිරූපණය මත.

පාර්ලිමේන්තුවත් නොතකා හරිමින් ව්‍යවස් ථාවේ වගන්ති පාවිච්චි කරමින් මේ තත්වය ඉදිරියට ගියහොත් විය හැකි දේ කුමක්ද?
ඒවා වෙන්නෙ මොකක්ද කියලා කියන්න බැහැ. ඒත් එක් දෙයක් පැහැදිළියි. ආණ්ඩුක‍්‍රම ව්‍යවස්ථාව නොතකා හැරීමක් අවසානයේදී රටක ලේ ගැලීමක් දක්වා වර්ධනය වෙන්න පුලූ‍වන්. ආර්ථිකය කඩාවැටෙන්න පුලූ‍වන්. රට අගාධයකට යන්නෙ. ජාත්‍යන්තර පිළිග ැනීම සම්පූර්ණයෙන්ම නතර වෙන්න පුලූ‍වන්. ආණ්ඩුක‍්‍රම ව්‍යවස්ථාවෙන් බැඳලා තියෙන්නෙ ඒ අගාධයට නොගෙ ාස් වළක්වන්න. ඇත්තටම ආන්ඩුක‍්‍රම ව්‍යවස්ථාවකින් කරන්නේ බලතල සීමා කිරීම.

ව්‍යවස්ථාවක් තියෙන්නේ පාලකයන්ගෙන් ජනතාව බේරාගන්නට යැයි අදහසක් තියෙනවා නේද?
ඇත්තවශයෙන්ම ව්‍යවස්ථාව කියන්නෙ ඒක. ඒකට කියනවා බහුතර මතය කුමක් වුණත් ආණ්ඩුක‍්‍රම ව්‍යවස්ථාවෙන් නීතියේ පාලනය තීරණය කරනවා. ඒකම තමයි ජනතාවගේ බලය ආරක්ෂා කරන ක‍්‍රමය. ආධිපත්‍යය තිබිය යුත්තේ නීතියට. මෑතකදී ඇමෙරිකානු අගවිනිසුරුතුමා කිව්ව කාරණාවක් තියෙනවා. අපි ඉන්නේ ජනතාව ආරක්ෂා කරන්න නෙවෙයි, ආණ්ඩුක‍්‍රම ව්‍යවස්ථාව ආරක්ෂා කරන්න කියලා ඔහු කිව්වා. ආණ්ඩුක‍්‍රම ව්‍යවස්ථාවේ හතරවැනි ව්‍යවස්ථාවේ තියෙනවා සියලූ‍දෙනා දෙන දිවුරුම. සියලූ‍ රජයේ සේවකයන්, නීතීඥවරුන්, මහජන නියෝජිතයන් ඇතුළු සියලූ‍දෙනා දිවුරුම් දෙන්නෙ ආණ්ඩුක‍්‍රම ව්‍යවස්ථාව ආරක්ෂා කරන්න කැපවෙනවා කියලා. ආණ්ඩුක‍්‍රම ව්‍යවස්ථාව ආරක්ෂා කරන්න ඔවුන් කැපවෙනවාද කියලා බලන්න මේක අවස්ථාවක්.

අනෙක් පැත්තෙන් රාජපක්ෂ පිළට සහාය දක්වන සාමාන්‍ය ජනතාව හා බුද්ධිමතුන් ව්‍යවස්ථාවේ කුමක් තිබුණත් ආණ්ඩුව වෙනස් වී හමාර නිසා, ඒ තත්වය පිළිගත යුතු බව කියනවා නේද?
ඔය මතය නිසා තමයි ලංකාවට ඉදිරියට යන්න බැරි. ඒකෙන් පේන්න බැරි ලංකාවේ අවාසනාව. වෙන රටක බුද්ධිමතුන් කියන අය, විද්වතුන්, වෘත්තිකයන් තමන්ගෙ පැවැත්ම වෙනුවෙන් මත ප‍්‍රකාශ කරන්නෙ නැහැනේ. දේශපාලන පක්ෂය අනුව මතය වෙනස් කරන්නෙ නැහැනේ. ලංකාවේ තමයි ඒ විදියෙ බුද්ධිමතුන් ඉන්නේ.

මෙතැනින් කුමක් සිදුවේවිද?
මොනවා වුණත්, මේ මුළු ක‍්‍රියාදාමයම ව්‍යවස්ථා විරෝධීයි. ඒකේ ප‍්‍රතිඵල සියල්ල නළ දත් වගේ. ඒක මුළු ඉතිහාසයටම එක්වූ කළු පැල්ලමක්. මේක අනෙක් පැත්තට තල්ලූ‍ කරනවාද, නැත්නම් නැවතත් ප‍්‍රජාතන්ත‍්‍රවාදය ස්ථාපනය කරනවාද කියන ප‍්‍රශ්නය තියෙනවා. අපට ප‍්‍රජාතන්ත‍්‍රවාදය වෙනුවෙන් ලොකු අරගලයක් කරන්න වෙනවා.

බලය අත්තනෝමතික විදියට පාවිච්චි කරන්න බැහැ ආචාර්ය ජයම්පති වික‍්‍රමරත්න

 

 

අධිකරණය වෙත ඔබ ඉදිරිපත් කළ මූලික අයිතිවාසිකම් පෙත්සමෙන් ඉදිරිපත් කළ තර්කය මොකක්ද?
ආණ්ඩුක‍්‍රම ව්‍යවස්ථාවක වගන්ති තනිව අර්ථනිරූපණය කරන්න බැහැ. සම්පූර්ණ ව්‍යවස්ථාව කියවන්න ඕනෑ. ව්‍යවස්ථා සංශෝධනයකදී පාර්ලිමේන්තුවට තිබුණු අරමුණ මොකක්ද කියන එක බලපානවා. ඒ සංශෝධනයට කලින් තිබුණේ මොකක්ද කියන එක වැදගත් වෙනවා. ඒ වගේම මැතිවරණයකින් පසුව කරන සංශෝධනයක් නම් මැතිවරණයේදී තිබුණු අරමුණ මොකක්ද කියන එක වැදගත් වෙනවා. රික්තයක හෙවත් හිස්තැනක ව්‍යවස්ථාව අර්ථ නිරූපණ්‍ය කරන්න බැහැ. 19 වැනි ව්‍යවස්ථා සංශෝධනයෙන් තමයි 70 වැනි ව්‍යවස්ථාව සංශෝධනය කරනු ලැබුවේ. එහි අරමුණ වුණේ ජනාධිපතිවරයාට පාර්ලිමේන්තුව සම්බන්ධයෙන් ඇති බලතල සීමා කිරීම. පාර්ලිමේන්තුව ශක්තිමත් කිරීම.
19 සංශෝධනයට කලින් පාර්ලිමේන්තුව විසුරුවීමේ බලය අසීමිත තත්වයක ජනාධිපතිවරයාට තිබුණා. ඒ කියන්නේ ඕනෑම වෙලාවක පාර්ලිමේන්තුව විසුරුවා හරින්න පුලූ‍වන්. එකම සීමාවයි තිබුණේ. ඒ තමයි, කලින් පාර්ලිමේන්තුව එකල තිබුණු ධූරකාලය වන වසර හයක ධූරකාලයට කලින් විසුරුවාහැරලා තිබුණානම්, ඊළඟ පාර්ලිමේන්තුව වසරක් ගතවෙනතෙක් විසුරුවාහරින්න බැහැ. ඇත්තටම ලංකාවේ මෑත ඉතිහාසයේ හැම පාර්ලිමේන්තුවක්ම වසර හයට කලින් විසුරුවාහැරියා. ව්‍යවස්ථාවට අනුව නම් කලින් පාර්ලිමේන්තුව සම්පූර්ණ කාලය ගියොත් පළවැනි දවසේ වුණත් විසුරුවාහරින්න බලය තිබුණා. එතකොට මේ අසීමිත බලතල ඉවත් කරන්න කියලා තමයි ජනතාව ඉල්ලූ‍වේ. ඒ අනුව 19 වැනි සංශෝධනය හදනකොට තීරණය වුණා පළවැනි අවුරුදු හතරහමාර තුළ ජනාධිපතිවරයාට බලයක් නැති බව පැහැදිළිව කියන්න. ඒ කාලය තුළ පාර්ලිමේන්තුව විසුරුවාහැරීමට බලය ලැබෙන්නේ පාර්ලිමේන්තුව තුනෙන් දෙකක ඡුන්දයෙන් ඉල්ලූ‍වොත් විතරයි. 19 වැනි සංශෝධනය හදන වෙලාවේ ඒ සංශෝධනය හදපු තාක්ෂණික කමිටුව සැලකිල්ලට භාජනය කරපු දෙයක් තමයි 19 වැනි සංශෝධන කෙටුම්පත ශ්‍රේෂ්ඨාධිකරණයේදී අභියෝගයට ලක්වෙන බව. ඒ කියන්නේ ජනාධිපතිවරයාගේ බලතල සීමා වන නිසා ජනමත විචාරණයක් දක්වා මෙම සංශෝධනය යා යුතු බව යෝජනා කරනු ඇතැයි අපි කල්පනා කළා. ඒ නිසා ජනාධිපතිවරයාට පාර්ලිමේන්තුව කැඳවීමේ, වාර අවසාන කිරීමේ සහ විසුරුවාහැරීමේ බලයක් තිබෙන බව පැහැදිළිව ප‍්‍රකාශ කරන්නට අවශ්‍ය වුණා. 33 (2) (ඇ) ව්‍යවස්ථාව එකතුවුණේ ඒ විදියට. ඒ කියන්නේ ඒ ව්‍යවස්ථාවේ කියනවා බලධාරියා කවුද කියන එක. එපමණයි. නමුත් කලින් කී විදියට 33 (2) (ඇ) වගන්තිය විතරක් තනිව කියවන්න බැහැ. ඒ නිසා ඒක පමණක් අල්ලාගෙන පාර්ලිමේන්තුව විසුරුවාහරින්න බැහැ.

ශ්‍රේෂ්ඨාධිකරණය ඉදිරියේ මේ පිළිබඳ කරුණු දක්වද්දී ජනාධිපතිවරයා වෙනුවෙන් නැඟු‍ණු තර්කය මොකක්ද?
ශ්‍රේෂ්ඨාධිකරණයේදි අනෙක් පැත්තෙන් නැඟු‍ණ තර්කය තමයි අනෙක් වගන්තිවල මොනවා තිබුණත් 33 වැනි ව්‍යවස්ථාව තනිව කියවන්න පුලූ‍වන් බව. අපි ඊට විරුද්ධව තර්ක කළේ ආණ්ඩුක‍්‍රම ව්‍යවස්ථාව හෝ වෙනත් ඕනෑම ව්‍යවස්ථාවක් තනිව කියවන්න බැරි බව.

ජනාධිපතිවරයා විසින් ප‍්‍රකාශයක් මඟින් පාර්ලිමේන්තුව කැඳවීම, පාර්ලිමේන්තුව වාර අවසාන කිරීම සහ පාර්ලිමේන්තුව විසුවාහැරීම කළහැක්කේය යනුවෙන් 70 වැනි වගන්තියෙ සඳහන් වෙනවා එසේ වුවද, පාර්ලිමේන්තුව විසින් එහි නොපැමිණි මන්ත‍්‍රීවරයන්ද ඇතුලූ‍ව මුළු මන්ත‍්‍රීවරුන්ගේ සංඛ්‍යාවෙන් තුනෙන් දෙකකට නොඅඩු සංඛ්‍යාවකගේ යෝජනා සම්මතයක් මඟින් පාර්ලිමේන්තුව විසුරුවා හරින ලෙස ජනාධිපතිවරයාගෙන් ඉල්ලීමක් කරනු ලබන්නේ නම් මිස, පාර්ලිමේන්තුවේ ප‍්‍රථම රැුස්වීම සඳහා නියම කරගනු ලැබූ දිනයෙන් අවුරුදු හතරක් සහ මාස හයක කාලයක් අවසන් වන තෙක් ජනාධිපතිවරයා විසින් පාර්ලිමේන්තුව විසුරුවා හැරීම නොකළ යුත්තේය. යනුවෙන් සඳහන් වෙනවා. එම ව්‍යවස්ථාවේ අනු වගන්තිවල සඳහන් වෙනවා පාර්ලිමේන්තුව විසුරුවාහරින්නේ කොහොමද කියලා. ඒ වගේම නැවත පාර්ලිමේන්තුව කැඳවන දිනය, මැතිවරණය වගේ කාරණා පිළිබඳවත් සඳහන් වෙන්නේ එතැනදී. සරලව පෙන්වාදුන්නොත් ජනාධිපතිවරයා පාර්ලිමේන්තුව විසුරුවාහැරීමේ කටයුත්ත වෙනුවෙන් පාවිච්චි කළ 33 (2) (ඇ) වගන්තියේ නැහැ ජනාධිපතිවරයා පාර්ලිමේන්තුව විසුරුවාහැරිය යුත්තේ කොහොමද කියලා. එතැන තියෙන්නේ කවුද විසුරුවාහරින්නේ කියලා පමණයි. එතකොට විසුරුවා හරින්නේ කොහොමද. ජනාධිපතිවරයා විශේෂ ප‍්‍රකාශයක් කිරීමෙන්ද, කථානායකට ලිපියක් ලිවීමෙන්ද, මැතිවරණ කොමිෂන් සභාවට ලිපියක් ලිවීමෙන්ද. ඒ එක ක‍්‍රමයකින්වත් පාර්ලිමේන්තුව විසුරුවාහරින්නේ නැහැ. ඒක කළ යුත්තේ ප‍්‍රසිද්ධ ප‍්‍රකාශණයක් මඟින්. ඒ කියන්නේ ගැසට් පත‍්‍රයක් හරහා රටටම කරන ප‍්‍රකාශනයකින්. ජනාධිපතිවරයාට ඒ කටයුත්ත කරන්නට ප‍්‍රතිපාදන සැපයෙන්නේ 70 ව්‍යවස්ථාවෙන්. එතකොට ජනාධිපතිවරයා පාර්ලිමේන්තුව විසුරුවාහරින මොහොතක 70 වැනි ව්‍යවස්ථාව පාවිච්චි කරන්නම වෙනවා. ඔහුට 70 වැනි ව්‍යවස්ථාවේ තියෙන සීමා නොතකා, එහි තිබෙන වෙනත් උපව්‍යවස්ථා පමණක් පාවිච්චි කිරීමේ හැකියාවක් නැහැ.

මේ තර්කය පිළිගතහොත් ඇතිවිය හැකි නරක ප‍්‍රතිඵල ගැනත් ඔබ පෙන්වාදුන්නා නේද?
මේ වගේ තර්ක විකාරී තර්ක විදියට සලකන්න වෙන බව අපි පෙන්වලා දුන්නා. මේ තර්කයෙන් සිදුවිය හැකි ප‍්‍රතිඵල අපි පෙන්වුවා. මේ තර්කය හරිනම් අලූ‍ත් පාර්ලිමේන්තුවක් පත්වීමෙන් පසු දිනයේ වුණත් පාර්ලිමේන්තුව විසුරුවන්න පුලූ‍වන්. ඒ කියන්නේ 19 වැනි සංශෝධනයට පෙර තිබුණු තත්ත්වයටත් වඩා ජනාධිපති ශක්තිමත් වෙනවා. ජනතාව බලාපොරොත්තු වුණේ ඒ අත්තනෝමතික බලය ජනාධිපතිට දෙන්න නෙවෙයි. ජනාධිපතිගේ බලය සීමා කරන්න. 19 වැනි සංශෝධනයට පෙර තිබුණාටත් වඩා ශක්තිමත් ජනාධිපති කෙනෙක් ඉන්න බැහැ.

දැන් ඇතිවෙන තර්කයක් තමයි රටේ හදිසි තත්වයක් ඇතිවී තිබෙන නිසා පාර්ලිමේන්තුව විසුරුවා හැරපු බව…
හදිසි තත්ත්වයක් යටතේ තීරණයක් ගන්න පුලූ‍වන් කියලා ව්‍යවස්ථාවේ කිසිම තැනක නැහැ.

ජනාධිපතිවරයාගේ තර්කය ශ්‍රේෂ්ඨාධිකරණය විසින් පිළිගන්නා තත්ත්වයක් ඇතිවුණානම් ජනාධිපතිවරයාට පාර්ලිමේන්තුව විසුරුවාහැරීමට අසීමිත බලයක් ලැබේවිද?
වැඩිපුර සැලකිල්ලට භාජනය නොවූ තවත් කාරණයක් කිව යුතුයි. මුල් ව්‍යවස්ථාවේ තිබුණා දෝෂාභියෝගයක් ඉදිරිපත් වී, ඒක පිළිගත්තාම ජනාධිපතිට පාර්ලිමේන්තුව විසුරුවාහරින්න බැහැ කියලා. එතකොට තර්කයක් ආවා පළවැනි අවුරුදු හතරහමාර ඇතුලේ කොහොමත් බැහැ. ජනාධිපතිවරයාට මාස හයයි ඉතිරිවෙන්නේ. ඒ මාස හයේදීත් පාර්ලිමේන්තුව විසුරුවාහරින එක වළක්වන්න පුලූ‍වන් දෝෂාභියෝගයක් ගෙනැල්ලා. ඒ නිසා කෙනෙකුට තර්ක කළ හැකියි ජනාධිපතිවරයාගේ බලතල ප‍්‍රායෝගිකව ගත්තොත් සම්පූර්ණයෙන් ඉවත් වූ බව එතකොට අවුරුදු පහේදීම ජනාධිපතිවරයාගේ බලය සීමා වෙනවා. එම නිසා අවුරුදු හතරහමාරක් යනතෙක් ජනාධිපතිවරයාට හිතුමතේ විසුරුවාරින්න බැරි නිසා, දෝෂාභියෝගයක් තිබියදී ඉවත් කළ හැකිය කියන වගන්තිය ඉවත් කළා. එහෙම වෙන්නේ පළවැනි අවුරුදු හතරේ විසුරුවාහරින්න බැරිවෙන නිසා.

ජනමත විචාරණයකින් පාර්ලිමේන්තුව විසුරුවාහරින්න අවසර ඉල්ලා සිටින බවත් සාකච්ඡා වෙනවා නේද?
ඒ කියන්නේ ජනතාවගෙන් අහන්න පුලූ‍වන් කියලා. ඒත් ජනතාවගෙන් අහන්න පුලූ‍වන් ව්‍යවස්ථානුකූල දේවල් කරන්න විතරයි. ව්‍යවස්ථාවේ නැති දේවල් කරන්නද කියලා අහන්න ජනමත විචාරණ පැවැත්විය නොහැකියි. ඒකත් විකාරී අදහසක්. අවශ්‍යනම් ජනතාවගෙන් අහන්න පුලූ‍වන් මේ ව්‍යවස්ථාව වෙනස් කරමුද කියලා. ඒත් එහෙම ඇහුවාට පස්සේත් ඒක පාර්ලිමේන්තුවෙන් අනුමත කරන්න ඕනෑ. ඒත් ව්‍යවස්ථාව නොතකා විසුරුවාහරින්න කැමතිද කියලා අහන්න බැහැ.

ශ්‍රේෂ්ඨාධිරණය විසින් තවමත් තීන්දුවක් ලබාදී නැහැ. අතුරු තහනම් නියෝගයක් පමණයි. ඒ තීන්දුව සැලකිය යුත්තේ කෙසේද?
අපේ තර්කයේ බරපතළ දෙයක් තියෙන බව සලකපු නිසා තමයි නඩුව ඉදිරියට අරගෙන යන්න අවසර දුන්නේ. ඊටත් වඩා වැදගත් කාරණයක් තියෙනවා. අපි පෙන්වලා දුන්නා මේක අත්හිටෙව්වේ නැත්නම් රටට අනර්ථයක් වෙන බව. ඒක පිලිඅරගෙන ඒ ගැසට් නිවේදනය තාවකාලිකව අත්හිටුවන්න ගරු අධිකරණය ක‍්‍රියාකළා. ඒ අනුව මේ වෙද්දි එහෙම ගැසට් නිවේදනයක් නැහැ. ඒ අනුව ඊට පෙර තත්වයට අනුව කටයුතු කිරිමේ හැකියාව තියෙනවා. ඒ අනුව තමයි පාර්ලිමේන්තුව රැස් වුණේ. කෙටියෙන් කියනවානම් ඒක තමයි සිද්ධවුණේ. දෙසැම්බර් 07 වැනිදා වෙනතුරු ඒ ගැසට් එක නැහැ.

මේ තත්ත්වය තුළ ජනාධිපතිවරයා නැවතත් පාර්ලිමේන්තුවේ සැසිවාරය අවසාන කරන ගැසට් නිවේදනයක් පළ කළොත් ඒක ව්‍යවස් ථානුකූලද?
බලය තිබුණු පළියට අත්තනෝමතික ලෙස පාවිච්චි කරන්න බැහැ. ඒක ආණ්ඩුක‍්‍රම ව්‍යවස්ථාවේ හා පරිපාලන නීතියේ එක සිද්ධාන්තයක්. බලය තිබුණු පළියට බලය අනිසි ලෙස පාවිච්චි කරන්න බැහැ. අනෙක් පැත්තෙන් මේ ක‍්‍රියාවලියේ තනි තනි සිදුවීම්වල ව්‍යවස්ථානුකූලභාවය සලකාහරින්න බැහැ. මේ සම්පූර්ණ ක‍්‍රියාවලිය ව්‍යවස්ථානුකූලද කියලා බලන්න වෙනවා. ඉතින්, පාර්ලිමේන්තුව කල් දැම්මත් සම්පූර්ණ ව්‍යවස්ථා විරෝධී ක‍්‍රියාවලියක කොටසක් විදියටයි ඒක සලකන්න වෙන්නේ. මොකද විශ්වාසභංග යෝජනාවක් සම්මතවීම ඇතුළු සිදුවීම් නිසා මේ නීතිවිරෝධී ආණ්ඩුවට පාර්ලිමේන්තුවේ බහුතරයක්ද නැති බව විශ්වාසයි. ව්‍යවස්ථාවේ 48 (2) වගන්තිය අනුව විශ්වාසභංගයකින් පසුව කැබිනට් මණ්ඩලය විසුරුවා හැරෙනවා. ඒ අනුව නීතිවිරෝධී කැබිනට් මණ්ඩලයත් නැහැ.

විශ්වාසභංග යෝජනාවක් සම්මත වුණාම පාර්ලිමේන්තුව විසිරී යනවාද?
මේක පහුගිය සති ගණනක් තිස්සේ මගෙන් අහපු ප‍්‍රශ්නයක්. එහෙම ක‍්‍රමයක් නැහැ.

නොවැමරබර් 14 වැනිදා පාර්ලිමේන්තුවේදී සිදුවුණේ කුමක්ද?
පාර්ලිමේන්තුවේ න්‍යායපත‍්‍රයක් තිබුනේ නැහැ. එදින පාර්ලිමේන්තු මන්ත‍්‍රීවරුන් විසින් න්‍යායපත‍්‍රයක් නිර්මාණය කරගත යුතුයි. එතකොට දිනේෂ් ගුණවර්ධන මන්ත‍්‍රීවරයා කිව්වා පාර්ලිමනේතුව කල් දාන්න ඕනැ බව. ඒත් සුමන්තිරන් මන්ත‍්‍රීවරයා යෝජනා කළා ස්ථාවර නියෝග අත්හිටුවලා පාර්ලිමේන්තුව පවත්වාගෙන යන්න. ඒකට වැඩි දෙනෙක් කැමතිවුණ හින්දා කථානායකවරයා ඒ අනුව කටයුතු කරන්න තීන්දු කළා. ඉන්පස්සේ අනුර කුමාර දිසානායක යෝජනාවක් ඉදිරිපත් කළා මහින්ද රාජපක්ෂ ඇතුළු ආණ්ඩුවට විශ්වාසය නැති බව. ඒකට රාජපක්ෂ පිළේ මන්ත‍්‍රීවරුන් ගණනක් විරුද්ධ වුණා. ඒ වෙලාවේ පාර්ලිමේන්තුවේ සභාගර්භයෙන් රාජපක්ෂලා ඇතුලූ‍ පිරිසක් එළියට ගියා. මුලින්ම කටහඬ අනුව යෝජනාව විමසා බැලූ‍වා. වැඩි පිරිසක් විශ්වාසභංගයට සහයෝගය තියෙන බව කථානාකතුමා කිව්වා. එහෙත් කෙනෙක් ඉල්ලීමක් කළා නමෙන් ඡුන්දය ඉල්ලමු කියලා. ඒ අනුව නමෙන් ඡුන්දය ඉල්ලන්න සීනුව වාදනය කළා. ඒත් ඒක මැද්දේ කලබල ඇතිවුණා. නමෙන් ඡුන්දය ගන්න බැරි නිසා හඬෙන් ඡුන්දය ගන්න සිද්ධවෙන බව. ඒ වෙනකොට රාජපක්ෂ පාර්ශ්වයේ බොහෝ අය ගිහිල්ලාත් තිබුණා. ඒ තත්වයත් එක්ක වැඩි පිරිසක් නීතිවිරෝධී ආණ්ඩුවට විරුද්ධව ඡුන්දය දුන්නා. ඒ අනුව විශ්වාසභංගයක් සම්මත වෙලා ආණ්ඩුවට බහුතර බලයක් නැති බව තහවුරු වුණා.

එහෙත් ඉන් පසුවත් කැබිනට් මණ්ඩලය විදියට රාජපක්ෂ කණ්ඩායම ක‍්‍රියා කරනවා නේද?
ඒ සියල්ල නීතිවිරෝධීයි. කැබිනට් මණ්ඩලය රැුස්වෙන්නවත් බැහැ මෙතෙක් සිදුවුණ දේවල් ව්‍යවස්ථා විරෝධීයි. මෙතැනින් එහාට ආණ්ඩුව ගෙනියන්න උත්සාහ කරනවානම් ඒකත් නීතිවිරෝධීයි.

මීළඟට සිදුවිය යුත්තේ කුමක්ද?
දැන් කළයුත්තේ ජනාධිපතිවරයා විසින් අගමැතිවරයෙක්ව සහ කැබිනට් මණ්ඩලයක් නම් කරන එක. ජනාධිපතිවරයා පත් කළ යුත්තේ පාර්ලිමේන්තුවේ උපරිම විශ්වාසයක් තිබෙන කෙනාව. ව්‍යවස්ථාවේ තත්ත්වය ඒක.

ජනාධිපතිවරයා ව්‍යවස්ථාව ඇතුළෙන් උපරිමයෙන් රිංගුවා ජනාධිපති නීතිඥ යූ.ආර්. ද සිල්වා

 

නීතීඥ සංගමයේ සභාපතිවරයා ලෙස කටයුතු කරන ජනාධිපති නීතීඥ යූ.ආර්. සිල්වා විසින් මේ වනවිට ඇතිවී තිබෙන ව්‍යවස්ථා අර්බුදය පිළිබඳව දැක්වූ අදහස් නීතීඥ සංගමයේ සභාපතිවරයාගේ අදහස් ලෙස සලකමින්, නීතීඥ සංගමයේ මතය ලෙස ඔහුගේ අදහස් ඇතැම් මාධ්‍ය විසින් උපුටා දක්වා තිබුණි. කෙසේ වෙතත් තමන් ව්‍යවස්ථාව පිළිබඳව දැක්වූ අදහස් කිසිවක් නීතීඥ සංගමයේ මතය නොවන බවත්, නීතීඥ සංගමය මෙම අර්බුදය සම්බන්ධයෙන් අදහසක් නොදක්වන බවත් ඔහු පෙන්වාදුන්නේය. කෙසේ වෙතත් මෙම අර්බුදයේදී ඔහුගේ මතයට ඉහළ ඉඩක් ලැබී තිබුණේ ඔහු නීතීඥ සංගමයේ සභාපතිවරයා ලෙස කටයුතු කරන නිසාය. මෙම සංවාදය ව්‍යවස්ථාව පිලිබඳව ඔහුගේ පෞද්ගලික අදහස් තේමා කරගනිමින්ය.

 

ජනාධිපතිවරයා විසින් පාර්ලිමේන්තුව විසුරුවාහැරීම ව්‍යවස් ථාවට අනුකූල බව ඔබ පෙන්වාදුන්නේ කුමන තර්කයක් මත පදනම්වද?
වගන්තියේ තියෙනවා අවුරුදු හතරහමාරක් දක්වා පාර්ලිමේන්තුව විසුරුවන්න බැහැ කියලා. ඊට අමතරව තියෙනවා තුනෙන් දෙක තියෙනකන් පාර්ලිමේන්තුව විසුරුවන්න බැහැ කියලා. ඒ දෙක අතරතුර විශේෂ වගන්තියක් තියෙනවා. එ තමයි 33 වගන්තිය. ඒකේ මාතෘකාව තියෙන්නේ ජනාධිපතිතුමාගේ කාර්යභාරය කියලා. ඒක යටතේ තමයි ඔය තත්ත්වය පැහැදිළි කරන්නේ. ඒ අනුව තමයි ජනාධිපතිතුමා ජනතාවගේ පරමාධිපත්‍යයට මුහුණදීලා ඒක කළේ.

එහෙත් ව්‍යවස්ථාවේ සඳහන් වෙන්නේ ජනාධිපතිවරයාට පැවරී ඇති බලතලවලට අමතරව පහත බලතල පැවරෙන්නේය කියලා. ඒ හරහා ජනාධිපතිවරයාට බලයක් පැවරීම සිදුවෙනවා. ඒ බලයට සිමාවක් වගන්තියෙන් තියෙනවා නේද?
නැහැ නැහැ. මීට ප‍්‍රථමයෙන් කුමක් සඳහන්ව තිබුණත් ඒක දෙන්න පුලූ‍වන් කියලා තියෙන්නේ. නැතුව තියෙන ඒවාට අමතරව පුලූ‍වන් කියන කතාව නෙවෙයි කියන්නෙ. කොහොම වුණත් මේ අවස්ථාවේ මා ළඟ ව්‍යවස්ථාව නැහැ. ඒ වගන්තිය කියෙව්වොත් මම පැහැදිළි කරන්නම්.

ආණ්ඩුක‍්‍රම ව්‍යවස්ථාවෙන් හෝ වෙනත් ලිඛිත නීතියකින් හෝ ජනාධිපතිවරයාට පවරා ඇති බලතලවලට හා කාර්යයන්ට අමතරව ජනාධිපතිවරයාට පහත බලතල පැවරෙන්නේය කියලයි වගන්තියේ තියෙන්නේ…
ඒක තමයි. මමත් අදහස් කළේ ඒක. අමතර කියන වචනය නැත්නම් ඔබ මුලින් කී තර්කය ගේන්න පුලූ‍වන්. අමතරව කියලා තියෙන නිසා ජනාධිපතිවරයාගේ ක‍්‍රියාව සාධාරණීකරණය වෙනවා. අනෙක මීට කලින් 19 සංශෝධනය ජනමත විචාරණයකට යා යුතුද නැද්ද කියලා සලකා බලන්නට ශ්‍රේෂ්ඨාධිකරණයට ගියානේ. ඒ වෙලාවේ ශ්‍රේෂ්ඨාධිකරණය ලබාදුන් තීන්දුව අනුව පේනවා ශ්‍රේෂ්ඨාධිකරණය ගැලපෙන්නේ නැති ඉවත් කරන්නැයි නම් කළා. මුලින් අගමැතිවරයාට සියලූ‍ බලතල දීලා තමයි 19 වැනි සංශෝධනය සැලසුම් කරලා තිබුණේ. ඒත් ජනාධිපතිවරණයට නොගොස් ඒ තරම් ජනාධිපතිවරයාගේ බලතල අඩු කරන්න ශ්‍රේෂ්ඨාධිකරණය ඉඩ දුන්නේ නැහැ. ඒ නිසා ඒක සංශෝධනය කළා. 2002 ව්‍යවස්ථාව සම්බන්ධයෙනුත් ඕක සාකච්ඡුා කළා. එතැනදී තීන්දුවක් ගත්තා ජනාධිපතිවරයාව දුර්වල කරලා, ජනතාවගේ පරමාධිපත්‍යය ඕනෑවට වඩා හකුළලා තියන්න බැහැ කියලා. මට හිතෙන විදියට අවුරුදු හතරහමාරක් ගතවෙනතුරු පාර්ලිමේන්තුව විසුරුවාහරින්න බැරි බව තිබුණාට, ඒක ජනාධිපතිවරයාගේ බලතල සීමා කිරීමක් ලෙස අර්ථකතනය නොවුණේ 33 (2) ඇ ව්‍යවස්ථාව අනුව ජනාධිපතිවරයාට පාර්ලිමේන්තුව විසුරුවාහරින්නට බලතල තිබෙන නිසා කියලයි.

කෙසේ වෙතත් 2015 ජනාධිපතිවරණයේදී ජනවරම ලැබ ුණේත්, පාර්ලිමේන්තුවේ 19 වැනි සංශෝධනය සම්මත කරද්දී බලාපොරොත්තු වුණේත් පාර්ලිමේන්තුව විසුරුවාහැරීමට ජනාධිපතිවරයාට තියෙන බලය සීමා කිරීමේ අපේක්ෂාවෙන්. මේක ඒ අපේක්ෂාවට පිටින් යෑමක් නේද? ව්‍යවස්ථාවේ වගන්තියක් පාවිච්චි කරලා ජනවරම සහ ව්‍යවස්ථා සම්පාදනයේ අපේක්ෂාව කඩලා නේද?
ඒක හරි. දැන් කෙනෙක් හිතන්න පුලූ‍වන් මේ වගන්තිය තිබුණේ නැත්නම් ඉවරයි නේද කියලා වගේ එකක්. ඒත් ඒ වගන්තිය තියෙනවානේ. ඉතින්, ඒකේ තියෙන ඉස්පිල්ලක් හෝ පාපිල්ලක් වුණත් පාවිච්චි කරන්න හැකියාව තියෙනවා.

ඒක ජනාධිපතිවරයාගේ දේශපාලන වුවමනාව නේද?
ඒක හරි. ඒත් අපට කියන්න පුලූ‍වන් ඒක ජනාධිපතිවරයාගේ මතය කියලා. ඔහු කියන්න ඉඩ තියෙනවා ඒක ජනතාවගේ අවශ්‍යතාවය කියලා. දෙපැත්තක් තියෙනවා.

මේ වෙලාවේ මහින්ද රාජපක්ෂ අගමැතිවරයාව පත් කිරීමත් නීතිවිරෝධී බව මතයක් තියෙනවා. මේ ව්‍යවස්ථා අර්බුදය වෙලාවේ නීතීඥ සංගමය මතයක් ප‍්‍රකාශ නොකරන්නේ ඇයි?
නීතීඥ ඇතුළේ මත දෙකම තියෙනවා. ඒත් පොදු මතයක් තිබුණා පාර්ලිමේන්තුව අනවශ්‍ය ලෙස කල් නොතබා ඉක්මනින් කැඳවන්න කියලා. ඒ මතය අපි සංගමයේ නිල ඉල්ලීමක් විදියට ඉදිරිපත් කළා. ඊට අමතරව මේ දේශපාලන තත්ත්වය තුළ රටට හානිකර විදියට හැසිරෙන්න එපා කියලා ජනතාවගෙන් අපි ඉල්ලීමක් කළා. ඒ වගේ දෙයක් හැර නීතීඥ සංගමය නීතිමය තත්ත්වය ගැන මතයක් කියන්න බැහැ. අපට මේ වෙලාවේ සාමාජිකයන් 21 000ක් ගෙන්වන්න විදියක් නැහැ.

අගමැතිවරයා ලෙස මහින්ද රාජපක්ෂව පත් කිරීම සාධාරණීකරණය කිරීමට පාවිච්චි කළේ එ.ජ.නි.ස.ය ජාතික ආණ්ඩුවෙන් ඉවත් වෙද්දී ඉබේම ජාතික ආණ්ඩුව විසිර ගියා කියන තර්කය…
ඔබ අහන්න උත්සාහ කරන්නේ ජාතික ආණ්ඩුවේ තවත් පක්ෂ සිටි බවනේ. ඒත් මේක සභාග ආණ්ඩුවක් නෙවෙයි. ජාතික ආණ්ඩුවක්. එයාලාගේ ප‍්‍රතිපත්ති ප‍්‍රකාශවලට අනුව ජාතික ආණ්ඩුව කියන්නේ ප‍්‍රධාන පක්ෂ දෙක එක්වීමෙන් හැදෙන ආණ්ඩුවක්. එක්සත් ජාතික පෙරමුණේත් පොඩි පක්ෂ තියෙනවා. ශ‍්‍රී ලංකා නිදහස් පක්ෂය එක්කත් පුංචි පක්ෂ තියෙනවා. ඒවා එක්වුණාට ජාතික ආණ්ඩුව ලෙස සලකන්න බැහැ.

එහෙත් 19 වැනි සංශෝධනයට අනුව ජාතික ආණ්ඩුවක් කියන්නේ ප‍්‍රධාන පක්ෂ දෙක එක්වීමෙන් හැදෙන ආණ්ඩුවක් පමණක් නෙවෙයි නේද?
එහෙම අර්ථනිරූපණයක් දෙන්න පුලූ‍වන්. ව්‍යස්ථාවක් සම්මත කිරීමට හෝ සංශෝධනය කිරීමට ජනතාවගේ බලයක් පාර්ලිමේන්තුවට ලැබෙනවා. ඒ අනුව තමයි සංශෝධනය කරන්නේ. එතකොට සංශෝධනයක් සිදුවෙන්නේ මැතිවරණයේදී ජනතාවගේ ඡුන්දයෙන් යම් යම් කාරණාවලට ලැබෙන අනුමැතිය මත. ඒ ජනවරම සැලකිල්ලට ගත යුතුයි. එතකොට මැතිවරණ න්‍යායපත‍්‍රවලදී සහ මැතිවරණයේදී ජාතික ආණ්ඩුව පිළිබඳව දැක්වූ අර්ථකතනය සලකන්න වෙනවා.‍ ඒ අනුව ජාතික ආණ්ඩුවක් කියන්නේ ප‍්‍රධාන පක්ෂ දෙක එක්වීමෙන් හැදෙන ආණ්ඩුවක්.
19 සංශෝධනය මුලින් සැලසුම් කරලා තිබුණේ ප‍්‍රධාන පක්ෂ දෙක එක්වුණොත් ජාතික ආණ්ඩුවක් නිර්මාණය වෙන ආකාරයට. 19 සම්මත කරපු දිනයේ හැන්සාඞ් වාර්තාවලට අනුව ඒකාබද්ධ විපක්ෂයේම මන්ත‍්‍රීවරුන් තමයි පුංචි පක්ෂ එක්ක එකතුවුණත් ජාතික ආණ්ඩුවක් පිහිටුවන්න අවස්ථාව ලැබෙන්න ඕනෑ බව තර්ක කළේ. ඒ අනුව 19 සංශෝධනයේ සඳහන් වෙන්නේ පක්ෂ කිහිපයක් එක්වුණොත් ජාතික ආණ්ඩුවක් නිර්මාණය වෙන බව. ජාතික ආණ්ඩුවේ ඇමති මණ්ඩලයට අවසරය ලබාගත් 2015 සැප්තැම්බර් 03 වැනිදා අදාල හැන්සාඞ් වාර්තාවෙහි සඳහන් වෙන ආකාරයට අගමැතිවරයා පෙන්වාදෙනවා. ජාතික ආණ්ඩුවට පාර්ලිමේන්තුවේ ඉන්න පක්ෂ හයෙන් තුනක් සම්බන්ධ බව. ඒකට අදාළ ගිවිසුම් තමා ළඟ තිබෙන බවත් අවශ්‍ය නම් පාර්ලිමේන්තුවට ඉදිරිපත් කරන බවත් පාර්ලිමේන්තුවේදී ඔහු කියනවා…
එ.ජා.ය.ය ඉල්ලන්නෙ ඒ තර්කය පැත්තෙන් තමයි. ඒත් බැලූ බැල්මට පේන දේ තමයි තුන්වැනි පක්ෂය වන මුස්ලිම් කොංග‍්‍රසය හැමවෙලාවෙම තවත් පක්ෂයක් එක්ක ඉන්නේ ප‍්‍රධාන පක්‍ෂයක් එක්ක. දැන් වෙන්නේ ඒ එ.ජ.නි.ස.ය ගියාට පස්සේ ඇමති මණ්ඩලය 33ක් පමණ ඉතිරිවෙනවා. ඒ අය ඉබේම විසිරිලා ගියා ලෙස සලකන්න ජනාධිපතිවරයාට පුලූ‍වන්.

එහෙම බලද්දී ජනාධිපතිවරයා පාර්ලිමේන්තුව මහින්ද රාජපක්ෂව අගමැති ධූරයට පත් කරන්න පාවිච්චි කරලා තියෙන්නේ ව්‍යවස්ථාවේ වගන්තිවල තියෙන තාක්ෂණික කාරණා නෙවෙයි, ජනවරම සහ ජනමතය. එහෙත් පාර්ලිමේන්තුව විසුරුවා හරින්න පාවිච්චි කරද්දී ජනමතය සහ ජනවරම අමතක වෙලා තාක්ෂණික කාරණා විතරක් පාවිච්චි කරලා නේද?
නැහැ නැහැ. තාක්ෂණික කාරණා නෙවෙයි නෙවෙයි. එහෙම කියන්න එපා. ජනාධිපතිවරයා දැන් කරුණු ඉදිරිපත් කරනවානෙ. පාර්ලිමේන්තුවේ කථානායකවරයා අමුතු විදියට කටයුතු කරනවා, අගමැතිලා දෙන්නෙක් ඉදිරිපත් වෙනවා. මේ ප‍්‍රශ්ණවලට විසඳුමක් විදියටයි පාර්ලිමේන්තුව විසුරුවාහරින්න වුණේ. එයා කළේ ජනතාව ඉදිරියට යෑම. එයාට ඒක වටා සාධක තියෙනවා. ඒ සාධක සදාචාරාත්මකද කියන එක වෙනම කාරණාවක්. නැතිනම් එකපාරම අහවල් වගන්තිය තියෙන නිසා කරපු දෙයක් නෙවෙයි. මොකද ජනාධිපතිවරයාට කියන්න පුලූ‍වන් මම පාර්ලිමේන්තුව හරහා මේ ප‍්‍රශ්නය විසදන්න උත්සාහ කළා කියලා. පාර්ලිමේන්තුවට දින නියම කළා. ඒත් කථානාකවරයාගේ හැසිරීම නිසා තමන්ට ඒක කරන්න බැරිවුණා කියලා කියන්න පුලූ‍වන්.

කොහොම වුණත් පාර්ලිමේන්තුව රැස්වී ඒ ප‍්‍රශ්නය විසඳාගන්නත් ඉඩ තිබුණා නේද? ජනාධිපතිවරයා ඒකට ඉඩ නොදීමෙන් පෙනෙන්නේ‍ෙඔහුගේ පාර්ශ්වයට 113 නොතිබුණු නිසා මේක කළ බව..
පාර්ලිමේන්තුව රැුස්වීමේ අවදානම ගන්න එයාලා ලෑස්තිවුණේ නැහැ. මොකද මෙයාලා ලෑස්තිවුණේ පාර්ලිමේන්තුව කැඳවලා ටික දවසක් යද්දී අවශ්‍ය විදියට කණ්ඩායම එකතු කරන්නනේ. ඒත් කතා කනායකවරයාට තිබුණේ අමුතු හැසිරීමක්. පාර්ලිමේන්තුව රැුස්වූ දිනයේම කථානායකවරයා බහුතරය තියෙන්නේ කාටද කියලා විමසන්න උත්සාහ කළා. ඒක ලොකු කලබගෑනියක්නෙ. සෙංකෝලය උස්සන් යනවා. අපි ඉඩ දෙන්නේ නැහැ කියනවා. ලොකු ගැටුමක් ඇතිවෙන්න ඉඩ තිබුණා. මට හිතෙන දේ තමයි ඒ ගැටුමට නොගොස් කළහැකිව තිබුණු හොඳම දේ තමයි මේක කියලා. එතකොට කාටවත් මොකුත් කියන්න බැහැනේ.

එහෙත් ගැටලූ‍ව මේ වෙලාවේ ඔහු දේපාලනික වුවමනාවක් වෙනුවෙන් කළ දේ අනාගතයේදී පූර්වාදර්ශයක් වෙනවා. ඒ අතින් ඔහු උත්සාහ කළේ ජනාධිපතිවරණයේදී ඔහුට ලැබුණු ජනවරමෙන් සහ 19 වැනි සංශෝධනයෙන් කරපු දේවල් දේශපාලන අවශ්‍යතාවයක් මත වෙනස් කිරීම නේද?
අනිවාර්යයෙන්. එයා කියන හේතු පිළිගන්න බැරිද පුලූ‍වන්ද කියන ප‍්‍රශ්නය වෙනම තියෙනවා. ඒත් ජනාධිපතිවරයා ව්‍යවස්ථාව ඇතුලෙන් උපරිමයෙන් රිංගුවා. වගන්ති තිබුණා. ප‍්‍රතිපාදන තිබුණා. ඒ නිසා එයා කලින් කී දේවල්වලට වෙනස්ව තීරණයක් ගත්තා.

අපේ ප‍්‍රතිපත්තිවලින් ආර්ථිකය ඉහළට ගෙනැල්ලා අපි පෙන්වන්නම් ජාතික ප‍්‍රතිපත්ති හා ආර්ථික කටයුතු පිළිබඳ නියෝජ්‍ය අමාත්‍ය හර්ෂ ද සිල්වා

 

 

මහින්ද රාජපක්ෂ හා මෛත‍්‍රීපාල සිරිසේන විසින් ව්‍යවස්ථා විරෝධී ලෙස ආණ්ඩුවක් පිහිටුවිම සඳහා දියත් කල කුමන්ත‍්‍රණය මේ වෙද්දි අසාර්ථක වෙමින් තියෙනවා. කෙසේ වෙතත් මේ කුමන්ත‍්‍රණය නිසා සිදුවූ ආර්ථික බලපෑම අත්හරින්න බැහැ නේද?
මුලින්ම කිව යුතුයි, මේ වෙද්දි රුපියලේ අගය තවත් අඩුවෙලා තිබුණත් කුමන්ත‍්‍රණයට කලින් රුපියල අඩුවෙද්දී කතාකරපු පත්තර දැන් ඒ කතාකරන්නේ නැති බව. අද ජාත්‍යන්තර සමාජය ලංකාව මත තැබූ විශ්වාසය වැඩිවෙනවා වෙනුවට විශ්වාසය කඩාවැටෙමින් තියෙනවා. අනෙක් එක තමයි ලංකාවේ තියෙනවා ඇමෙරිකන් ඩොලර්ස්වලට ජාත්‍යන්තර වෙළෙඳපොළේ තියෙන්නේ. මේ වෙද්දී ලංකාව විසින් ගත්ත ණය ගෙවාගන්න පුලූ‍වන්ද කියන සැකය ජාත්‍යන්තරයට ඇතිවෙලා තියෙනවා. ජනවාරි මාසයේදී අපි ඩොලර් මිලියන 1000ක් සහ ඒකේ පොළිය සහිත ණයක් ගෙවන්න ඕනෑ, ඒවා රාජපක්ෂලාගේ කාලයේ ගත්ත ණයක්. මේ වගේ ක්ෂණික ණය නිසා තමයි ලංකාවේ ණය ප‍්‍රශ්නය උග‍්‍ර වුණේ. පොඩි පොඩි වාරික විදියට නොගෙවා ලොකු වාරික කිහිපයකින් ක්ෂණිකව ගෙවන්න තමයි මේක ගත්තේ. දැන් මේක ගෙවන්න තියෙනවා. ඒ ණය ගෙවාගන්න පුලූ‍වන්ද කියන විශ්වාසය පළවැනිවතාවට කඩාවැටිලා තියෙනවා. විශ්වාසය කඩාවැටෙද්දි අපි ගෙවිය යුතු මුදල වැඩිවෙනවා.

ඊට අමතරව ඩොලර් මිලියන 200 ට කිට්ටු ප‍්‍රමාණයක් පහුගිය සති එකහමාර විතර තුළ ලංකාවෙන් විදෙස් ආයෝජකයන් විසින් ඉවත් කරගෙන ගිහින් තියෙනවා. ඒ වගේ දේවල් රුපියලේ කඩාවැටීම වේගවත් කරනවා. ලංකාව චීන බැංකුවකින් ඩොලර් මිලියන 1000ක ණයක් ගිය සතියේ අරගෙන තියෙනවා. ඒකෙනුත් සෑහෙන ප‍්‍රමාණයක් රුපියල බේරාගැනීමට වැය කරන්න සිද්ධවෙලා. ඒ තරම් මුදලක් රුපියල් බේරාගන්න යට කළත් ලංකාව ගැන විශ්වාසය ගොඩනඟාගන්න බැරිවෙලා තියෙනවා.

අනෙක් පැත්තෙන් ජාත්‍යන්තර ආයතන සහ රටවල් ලංකාවේ නීතිවිරෝධී ආණ්ඩුව පිළිගත්තේ නැහැ. දැන් තියෙන්නේ හරිම ව්‍යාකූල තත්ත්වයක්. පහුගිය සතියේ නීතිවිරෝධී විදේශ අමාත්‍ය සරත් අමුණුගම විසින් විදේශ තානාපතිවරුන්ට ආරාධනා කරලා තියෙනවා. එහෙත් ඒ ආරාධනාව පිළිඅරගෙන ප‍්‍රධාන රටක් විදියට චීනයේ තානාපතිවරයා විතරයි ගිහින් තියෙන්නේ. ඉන්දියාවත් යවලා තියෙන්නේ පහළ තනතුරක් දරන නිලධාරියෙක්. ඒ නිසා පැහැදිළියි, ලංකාව පාලනය කරමින් ඉන්නේ නීතිවිරෝධී කල්ලියක් කියලයි ලෝකය විශ්වාස කරන්නේ. පහුවෙච්ච හැම දවසකම ජාත්‍යන්තරය අපේ රට දිහා බලන්නේ අර්බුදයක් දෙස බලන විදියට. ජනාධිපතිවරයාගේ නීතිවිරෝධී ක‍්‍රියා සහ ඒවාට ලැබෙන ප‍්‍රතිචාරවලින් තත්ත්වය තවත් උග‍්‍ර වෙනවා. ඒ සියල්ල ජාත්‍යන්තර ආයෝජකයන් සහ රාජ්‍යයන්ගේ විශ්වාසය කඩාවැටෙනවා.

ආර්ථික වශයෙන් ජාත්‍යන්තරය මත මේ තරම් යැපෙන්නේ කුමටදැයි කෙනෙක් අහන්න ඉඩ තියෙනවා. රාජපක්ෂලා දේශීය ආර්ථිකයන් ගැන විශ්වාස කරන බව කෙනෙක් කියන්න ඉඩ තියෙනවා..
අපේ රට ජාත්‍යන්තර ආර්ථික ජාලාවේ තදින් බැඳුණ කොටස්කාරයෙක් විදියට තමයි අපි ඉදිරියට අරගෙන එමින් හිටියේ. ඒක බොහොම අමාරුවෙන් කරමින් සිටි දෙයක්. විවිධ අභියෝගවලට මුහුණදුන්නා. අපි අපනයනය වැඩි කරන්න ජී.එස්.පී ප්ලස් අරගත්තා. යුරෝපා සංගමයේ සහාය ගත්තා. ජපානය, චීනය, ඉන්දියාව එක්ක ගණුදෙනු කළා. අපේ ජනාධිපති මෛත‍්‍රීපාල සිරිසේන මහතාට ඉතා ඉහළ පිළිගැනීමක් තිබුණා. ඒ නිසා තමයි ජාත්‍යන්තර රටවල් අපි දිහා ගෞරවයෙන් බැලූ‍වේ. ඒ නිසා තමයි ඇමෙරිකාවෙන් ඇමෙරිකන් ඩොලර් මිලියන 460ක ප‍්‍රදානයක් අත්සන් කරන්න ලෑස්තිවෙලා හිටියේ. ගිය සතියට කලින් සතියේ තමයි ජාත්‍යන්තර මූල්‍ය අරමුදල ඇ.ඩො. මිලියන 350 ක ගිවිසුම අත්සන් කරන්න හිටියේ. ඒ කිසිදෙයක් වුණේ නැහැ. මේ සියල්ල අවසානයේදි ආර්ථික වශයෙන් ලංකාව මුහුණදෙන අභියෝගය ඔක්තෝම්බර් 26 වැනිදා මුහුණදුන් අභියෝගයට වඩා බොහොම සංකීර්ණයි. ඒක බොහොම බැ?රුම් එකක්.

ඒත් මහින්ද රාජපක්ෂලා ආ විගස බදු අඩුකිරීමත්, බඩුමිල අඩුකිරීමත් ඇතුලූ‍ සහන රැසක් දුන්නා නේද?
මේ ව්‍යාකූල තත්ත්වය ඇතුළේ එකපාරම සහන දීලා, බදු අඩුකිරීම කිසිම වගකීමක් නැතිව ගත් තීන්දුවක්. ආර්ථික විද්‍යාව පිළිබඳ අවබෝධයක් තියෙන කෙනෙක් විදියටත්, රජයේ ආර්ථික වැඩපිළිවෙල පිළිබඳව යම්කිසි අවබෝධයක් තියෙන විදියටත් මම ඒක දකිනවා. බඩුමිල කියන එක බලන්න වෙන්නේ මෙහෙම. දේශපාලනඥයන්ගේ විදියට බලනවාට වඩා ආර්ථික විද්‍යාවට අනුව තමයි බලන්න වෙන්නේ. එතකොට අපි බලන්න ඕනෑ උද්ධමනය දිහා. උද්දමනය වැඩි වෙද්දී අමාරුයි. අඩු වෙද්දී හොඳයි. ලංකාවේ මෑත කාලයේ අඩුම උද්ධමනය තිබුණේ මේ කුමන්ත‍්‍රණය සිදුවෙද්දී. 0.9 % ක් දක්වා උද්ධමනය අඩුවුණා. මේ අය මෙහෙම කීවාට ලංකාවේ මෑත කාලයේ වැඩිම උද්ධමනය තිබුණේ 2007 දී විතර මහින්ද රාජපක්ෂ සමයේදී. ඒ කාලේ 29% ක් දක්වා උද්ධමනය ඉහළ නැගලා තිබුණා. දැන් 0.9% උද්ධමනය නිසා තමයි බඩුමිල අඩුවෙනවා කියන්නේ. ඔවුන් තමන්ගේ කාලයේදී තිබුණ ඒවා අමතක කරලා දැන් කතාකරන්නේ. කොහොම වුණත් පහුගිය අවුරුදු දහය ඇතුළේම 10%ට අඩුවෙන් උද්ධමනය තිබුණා. රාජපක්ෂ ආණ්ඩුවටත් ගෞරවයක් විදියට කියන්න සිද්ධවෙනවා. 2007 න් පස්සේ මෑත කාලය ගත්තොත් උද්ධමනය 9.9% දක්වා දෙවතාවක් ආවත්, සමස්ථයක් විදියට උද්ධමනය අධික ලෙස වැඩිවෙන්න ඉඩ නොදී තියාගත්තා. ඒත් අපි තරම් අඩු කරන්න ඔවුන්ට හැකිවුණේ නැහැ. බඩුමිල අඩු කරන්න ඕනෑම ආණ්ඩුවක් උත්සාහ කරනවා. ඒක ප‍්‍රයෝගි කව කරන්න ඕනෑ දෙයක්. ඒත් බඩුමිල අඩු කරන්න ඕනෑ එක් භාණ්ඩයක, දෙකක මිල අඩුකරලා නෙවෙයි. අඩු කරන්න ඕනෑ උද්ධමනය. මේ අවුරුද්දේ මුල හාල් මිල හා පොල් මිල රුපියල් සීයට වඩා වැඩිවෙලා තිබුණා. ඒ වෙලාවේ නියඟය සහ වෙනත් ස්වාභාවික ආපදා එක්ක රටේ ආහාර නිෂ්පාදනය අඩුවුණා. ඒක ඒ භාණ්ඩවල මිලට බලපෑවා. ඒක තමයි පළාත් පාලන මැතිවරණයේදී අපට ලොකු අවාසියක් වුණේ. මිල ඉහළ යද්දී ආණ්ඩුවක් එක්ක මිනිස්සුන්ට තරහ යනවා. ඉතින් බඩුමිල අඩුවෙන් තියාගන්න ආණ්ඩු කැමතියි. අපේ අවාසනාවට පහුගිය කාලයේදී බඩුමිල ඉහළ ගියා. ඒත් මේ වෙද්දී ඒ මිල යළිත් අඩුවෙමින් තිබුණේ. කොහොම වුණත් සමස්ථයක් විදියට ගත්තාම උද්ධමනය තමයි පාලනය වෙන්න ඕනෑ. ඒක අපි කරමින් හිටියේ. රාජපක්ෂලා භාණ්ඩයක, දෙකක මිල අඩුකිරීම ජීවන වියදම අඩුකිරීමක් ලෙස සලක්නන බැහැ. ඔවුන් කරන්න ඕනෑ උද්ධමනය අඩු කරන එක. ඒක එකම එක රැුයකින් කරන්න පුලූ‍වන් දෙයක් නෙවෙයි.

යහපාලන ආණ්ඩුවට බඩු මිල අඩු කරන්න හැකියාවක් තිබුෙ ණ් නැද්ද?
2014 දෙසැම්බර් වෙද්දී දළ දේශීය නිෂ්පාදනයට සාපේක්ෂව රජයේ ආදායම තිබුණේ 10.4% යි. ලෝකයේ කඩාවැටුණු රටවල් කිහිපයක් හැරුණාම, ස්ථාවර රටවල්වල තිබුණු අඩුම ආදායම ඒක. අපි එක්ක තරග කරන අපේ ලෙවල් එකේ රටවල්වල රාජ්‍ය ආදායම 18% – 24% අතර තිබුණා. ලංකාවේ ආදායම මේ තරම් අඩුවෙන්න හේතුවක් තියෙනවා. රජයක ආදායමෙන් වැඩිපුර එන්නේ බදු ආදායම. බදු ආදායම වැඩි නොවුණොත් රජයක් විසින් ජනතාවට ලබාදෙන සහන ලබාදෙන්න බැහැ. අපේ ආණ්ඩුව රජයේ ආදායම 14% දක්වා වැඩි කළා. අපි වක‍්‍ර බදු අඩු කලා. ඍජු බදු වැඩි කළා. අපි බදු ගෙවන්නැයි ජනතාවගෙන් ඉල්ලලා තිබුණා. ඒ නිසා තමයි බදු අඩු ගෙවන්න කියලා ආදායම් බදු දෙපාර්තමේන්තුවෙන් බොහෝ දෙනෙක්ට ලියුම් ඇවිල්ලා තිබුණේ. යම්කිසි බදු ප‍්‍රමාණයක් ගෙවන්න කියලා. ඒ විදියේ ලියුමක් ආවාම ජනතාව බියට පත්වෙනවා බදු ගහනවා කියලා. ඒත් ඒකේ අරමුණ වුණේ සාමාන්‍ය ජනතාව මත පැටවුණ වක‍්‍ර බදු අඩු කරලා ඉහළ බදු උපයන අයගෙන් අයකරන ඍජු බදු අඩු කළේ. ඒකෙන් වගකිවයුතු පුරවැසියෙක් විදියට තමන්ගේ ආදායම සඳහන් කරලා, බදු ගෙවන්න කියලා කොළයක් එවලා තිබුණේ. මොකද ලංකාවේ සෞඛ්‍ය, සමෘද්ධිය, අධ්‍යාපනය ඇතුළු සියලූ‍දේට මේ බදු මුදල් පාවිච්චි කරනවා. මේ රටේ වියදම අහසින් වැටෙන්නේ නැහැ. පුරවැසියෙක් හැටියට යම්කිසි බද්දක් ගෙවන්නට වගකීමක් තියෙනවා. ඒක තමයි අපි කළේ. ඒක බොහෝදුරට සාර්ථක වුණා. අපි වැට් එක පවා අඩු කරන්න තීන්දු කළා. මොකද වක‍්‍ර බදු අඩුකරලා ඍජු බදු වැඩි කරලා තියෙන්නේ. අපි ටියුෂන් මාස්ටර්ලා, වෛද්‍යවරු, නීතීඥවරු වගේ අයට ආදායම සඳහන් කරලා බදු ගෙවන්නැයි අපි කිව්වා. අනෙක් බොහෝ රටවල්වල ඍජු බද්ද මීට වඩා ගොඩක් වැඩියි. ෆෙස්බුක් එකේ එහෙම අපව විවේනය කරන අය ඉන්නවා ලංකාවෙන් පිට බටහිර රටවල. එයාලා 40%ට වඩා ඒ ආණ්ඩුවලට බදු ගෙවන අතරතුර තමයි අපේ බදු ගැන කතාකරන්නේ. දැන් ඍජු බදු අඩු කරනවානම් 15% සිට වැට් එක 20% ට විතර වැඩි කරන්න වෙනවා. නැත්නම් එක්කෝ ණය ගන්න වෙනවා. නැත්නම් නිදහස් අධ්‍යාපනය හෝ සෞඛ්‍ය කපලා දාන්න වෙනවා.

ඒත් යහපාලන ආණ්ඩුවට ආර්ථික වශයෙන් විජයග‍්‍රහණ ලබන්න හැකියාවක් නොතිබුණු බව පිළිගන්න වෙනවා නේද?
මෙතැන තියෙන්නේ මත දෙකක වෙනසක්නේ. මිනිස්සු හිතුවා යූ.ඇන්පි. ආණ්ඩුවක් ආවොත් අත දිගඇරලා වියදම් කරන්න පසුබිමක් හැදේවි කියලා. ඒ මතය හරි. ඒත් අපට හිතපු විදියට වැඩ කරන්න ලැබුනේ නැහැ. අපේ කකුලෙන් ඇද්දා. ආපු දවසේ ඉඳන්. අපි කරන්න හැටපු බොහෝ වැඩපිළිවෙලවල් කරන්න දුන්නෙ නැහැ. සුසිල් පේ‍්‍රමජයන්තලා, අනුර යාපාලා, එස්.බී. දිසානායකලා කැබිනට් එකේ එදා ඉඳන් කටයුතු කළේ ආණ්ඩුව දුර්වල කරන වැඬේ. ප‍්‍රතිපත්ති කඩාකප්පල් කරන වැඬේ. අපෙන් බලාපොරොත්තු වුණ දේවල් ඒ විදියටම කරන්න බැරිවුණේ කකුලෙන් ඇද්ද නිසා. දැන් ඒ ප‍්‍රශ්නය ඉවරයි. ඊළඟට එන්නේ යූඇන්පි ආණ්ඩුවක්. දැන් අපි අපේ ප‍්‍රතිපත්තිවලට වැඩ කරලා ආර්ථිකය තවත් ඉහළට ගෙනැල්ලා පෙන්වන්නම්. අපි දැන් අවස්ථාවක් ඉල්ලන්නේ අපේ ආර්ථිකය ඉහළ දාන්නට.

ඔබ මෑත කාලයේදී නවෝත්පාදනයට අත දෙන ආර්ථිකයක් පිළිබඳව කතා කරමින් හිටියා නේද?
ඒක දිගටම අපි කතාකළා. අපි වැඩිපුරම පහුගි ය කාලයේදි වැඩිපුර උනන්දුව දැක්වුවේ එන්ටප‍්‍රයිස් ශ‍්‍රී ලංකා වැඩසටහනට. අපි නවෝත්පාදනය වෙනුවෙන් උපාධිදාරීන්ට ලක්ෂ 15ක් ණය දුන්නා සතයක්වත් පොලියක් නැතිව. ලක්ෂ 15ක් ණය දුන්නා එක රුපියලක ඇපයක් නැතිව. මොන රජයද එහෙම කළේ. මිලියන 50 වෙනතුරු අපි නවෝත්පාදකයන්ට ව්‍යසායකයන්ට ණය දුන්නා. මේකට පදනම් වුණේ පැරකුම් යුගයක් පිළිබඳ ප‍්‍රතිපත්තිය. අපි පැරකුම් යුගයක් කියා විශ්වාස කරන්නේ ලංකාව ලෝකයත් එක්ක එකතුවීමේ කතාවක්. පරාක‍්‍රමබාහු රජතුමා කළේ ඒක. අපි අපනයන කරන්නෙ නැතිව ජයගන්න බැහැ. වෙනස තියෙන්නේ අපි අපනයන ආර්ථිකයකට යනවාද, රට වටේට තාප්ප බැඳගෙන සංවෘත ආර්ථිකයකට යනවාද කියන එකයි.

මෙය විප්ලවීය මොහොතකි

0

 

 

ශ‍්‍රී ලංකාවේ අර්බුදය තීව‍්‍ර‍ වෙමින් තිබේ. මේ වන විට අධිකරණයත් පැටලී තිබෙන මෙම අර්බුදයෙන් ගොඩ ඒමට මේ රටට තව වසර ගණනාවක් ගත වනු ඇත. රාජපක්ෂ පවුල් බලවේගයට අවශ්‍ය පරිදි මහ මැතිවරණයක් පැවැත්වීමෙන් හෝ පාර්ලිමේන්තුව විසුරුවා හැරීම සඳහා ජනමතවිචාරණයක් පැවැත්වීමෙන් හෝ මෙම අර්බුදය විසඳෙන්නේ නැත. ඒවායින් සිදුවන්නේ අර්බුදය තව තවත් තීව‍්‍ර‍ වීම පමණි. තම ජනවරම එම ජනවරමින් පරාජය කරන ලද බලවේගයට පාවා දුන් ජනාධිපති සිරිසේන ජනාධිපතිවරණයක් කැඳවීම මේ අර්බුදයෙන් ගොඩ ඒමට යම් මාර්ගයක් පාදනු ඇත. එහෙත් එය ද බොහෝ අභියෝග හමු වන මාර්ගයකි. එහි යම් ප‍්‍ර‍ගතිශීලිත්වයක් තිබෙන්නේ එය පූර්ණ රාජ්‍ය ප‍්‍ර‍තිසංස්කරණයකට මග විවර කරගැනීමට යොදාගත හැකි බැවිනි.

පවත්නා සමාජ ක‍්‍ර‍මය ධනේශ්වර ලක්ෂණ සහිත සමාජ ක‍්‍ර‍මයකි. එහි පාලන බලය හොබවන්නේ රජය ම සිය ආදායම් මාර්ගය කරගත් ඉහළ මධ්‍යම පංතියකි. ඔවුන් ව්‍යවසායකයන් බවට පවා පත් වන්නේ මූලික වශයෙන් රජයෙන් විවිධ මාර්ගවලින් උපයා ගත් ප‍්‍රාග්ධනයෙනි. ඔවුන් ධනවත් පැළැන්තියක් මුත් ධනපති පන්තියක් වන්නේ නැත. නිෂ්පාදනය ඔවුන්ගේ මූලික කාර්යය නොවේ. ඔවුන්ගේ මූලික කාර්යය වන්නේ රජය පුළුල් කිරීම, රජය සමග කොන්ත‍්‍රාත් කිරීම, රජයෙන් වැටුප් හා වරප‍්‍ර‍සාද ලැබීම සහ රජය පවත්වාගෙන යාමයි. ව්‍යවසායක හා කම්කරු පන්තිවලට මෙම සමාජ ක‍්‍ර‍මය තුළ දේශපාලන හෝ මතවාදීමය බලයක් නැත. එහෙත්, ඔවුන් මේ සමාජ ක‍්‍ර‍මය ඔසවාගෙන යන ප‍්‍ර‍ධාන බලවේගයි. අප ඉහත සඳහන් කළ අතරමැදි පන්තියට සිය ආධිපත්‍යය පවත්වාගෙන යන්නට සිදු වී තිබෙන්නේ මෙම පන්තීන් සූරාකෑමෙනි. එක පැත්තකින් කම්කරුවන්ද අනෙක් පැත්තෙන් ව්‍යවසායකයන් ද සූරාකන මෙම අතරමැදි පන්තිය ඒ වෙනුවෙන් භාවිතා කරන ප‍්‍රධාන ආයුධය වන්නේ දෘෂ්ටිවාදයයි.

ලිබරල්වාදය, සමාජ ප‍්‍ර‍ජාතන්ත‍්‍ර‍වාදය, මාක්ස්වාදය, පශ්චාත් මාක්ස්වාදය, පශ්චාත් නූතනවාදය, සිංහල බෞද්ධ ජාතිකවාදය, දෙමළ ජාතිකවාදය වැනි වර්තමානයේ ජනප‍්‍රිය සියලූ‍ දෘෂ්ටිවාදයන් මෙම අතරමැදි පන්තික මතවාදී රාමුව විනිවිදින්නට අසමත් ය. මේ සෑම දෘෂ්ටිවාදයක් ම පදනම් වන්නේ පවත්නා ක‍්‍ර‍මය රැුකගැනීමේ කොන්දේසිය මත ය. ඒ වෙනුවෙන් ඔවුන් කරන පළමු කාර්යය වන්නේ යථාර්ථය වසන් කරන විග‍්‍ර‍හයක් නිර්මාණය කරගැනීමයි. ඕනෑම රජයේ ආයතනයකට ගිය විට රජය පවතින්නේ කුමකට ද යන්න ඇස් පනා පිට ම දැක ගත හැකි ය. රජයේ රෝහලකට බෙහෙත් ගන්නට යන බුද්ධිමත් පුද්ගලයකුට වුව එය පවතින්නේ රෝගීන්ට ප‍්‍ර‍තිකාර කිරීමට නොව ඇමතිවරුන්ගේ සිට වෛද්‍යවරුන් හරහා රෝහල් සේවකයන්ට වැටුප් ගෙවීමට බව ද, රෝහලෙන් සේවයක් සැලසෙන්නේ එම පැවැත්ම මහජනතාවට සාධාරණීකරණය කිරීමට පමණක් බව ද පහසුවෙන් තේරුම් ගත හැකි ය. එසේ නම්, රජය ගොඩනැගිලි ආදිය හදමින් සෞඛ්‍ය සේවා සංවර්ධනය කරන්නේ ඇයි ද යයි ඔබ අසනු ඇත. මා කියන්නේ රජය එසේ කරන්නේ මහජනතාවට එසේ කරන බවට පොරොන්දු වී තිබෙන නිසා ය. අතරමැදි පන්තියේ බලය රැුකගැනීමට එය අවශ්‍ය ය. නැතිනම්, යටිතල පහසුකම් සංවර්ධනයේ ඇත්ත අරමුණ රජය සමග කොන්ත‍්‍රාත් කරන පිරිස් හා සැපයුම්කරුවන් පොහොසත් කිරීම ය. අතරමැදි පන්තියේ බලවත් කොටස් වන දේශපාලකයන් කරන්නේ ඔවුන්ගෙන් ද කුට්ටියක් කඩාගැනීමයි.

මෙම සමාජ ක‍්‍ර‍මය දැන් තව දුරටත් පවත්වාගෙන යන්නට බැරි තරමට සමාජයට බරක් වී හමාර ය. ලක්ෂ 15ක් පමණ වන රජයේ සේවකයන්ට වැටුප් හා විශ‍්‍රාම වැටුප් ගෙවීමට පමණක් වසරකට රුපියල් බිලියන 1000කට වඩා වැය වේ. දේශපාලකයන්ගේ හා නිලධාරීන්ගේ වරප‍්‍ර‍සාද ද ඔවුන් නඩත්තු කිරීම සඳහා යන වියදම් ද එකතු කළ විට රජය පවත්වාගෙන යාම රුපියල් බිලියන දස දහස් ගණනක මහජන මුදල් නාස්තියකි. රජය පවත්වාගෙන යාමට හා අතරමැදි පන්තියට අතයට වාසි හැර වෙනත් කිසිවක් රටට නොලැබුණු හම්බන්තොට වරාය, මත්තල ගුවන් තොටුපල හා වෙනත් සංවර්ධන ව්‍යාපෘති වෙනුවෙන් ගත් ණය දැන් ගෙවිය යුතු ය. ණය ගෙවන්නට තවත් ණය ගත් විට ණය පැටවු ගසයි. මේ වන විට සමස්ත රාජ්‍ය ආදායම ණය ගෙවන්නට මදි ය. මෙවන් සමාජ ක‍්‍ර‍මයක් තවදුරටත් පවත්වාගෙන යන්නේ කෙසේ ද?

එහෙයින් දැන් දැන් දේශපාලන අධිකාරීන්ට වඩා විනිවිද පෙනෙනසුළු ලෙස වැඩ කරන්නට සිදු වී තිබේ. පසුගියදා එළිදුටු ඉන්ධන මිළ සූත‍්‍ර‍ය මේ සඳහා කදිම නිදසුනකි. එහි වී එක, වී දෙක ආදී වශයෙන් සූත‍්‍ර‍ගත කෙරුණේ රජය නඩත්තු කිරීම සඳහා බදු ද ගෙවමින් ලෝක වෙළෙඳපොළේ මිළ ඉහළ පහළ යන ආකාරය අනුව තෙල් මිළදීගෙන පරිභෝජනය කිරීම හැර වෙනත් විසඳුමක් වැඩ කරන, බදු ගෙවන ජනතාවට නැති බවයි. තත්වය එයයි. ව්‍යවසායක හා වැඩ කරන පංතීන් අභිමුව දැන් පවතින අර්බුදය වන්නේ දැවැන්ත, අකාර්යක්ෂම අතරමැදි පන්තියක සුඛ විහරණය වෙනුවෙන් පවත්වාගෙන යන වත්මන් සමාජ ක‍්‍ර‍මය රැුක ගැනීම සඳහා අනන්ත බදු බරකට කැමැත්තෙන් කර ගසනවා ද නැතිනම් මෙම සමාජ ක‍්‍ර‍මය රැුඩිකල් අන්දමින් වෙනස් කරනවා ද යන්නයි. මෙය එක පැත්තකින් ව්‍යවසායක පන්තියටත්, අනෙක් පැත්තෙන් කම්කරු පන්තියටත් විප්ලවීය අවස්ථාවකි. මාක්ස්වාදී අර්ථයෙන් අවශ්‍ය නම් ධනේශ්වර විප්ලවයක් ලෙස ද හැඳින්විය හැකි ය. එහෙත්, අතරමැදි පන්තික බලය පිළිබඳ අදහසක් මාක්ස්වාදීන්ට නැත.

මේ වන විට පැන නැගී තිබෙන බල අරගලය අප විග‍්‍ර‍හ කරන්නේ මෙම දැක්ම තුළ සිටිමිනි. එහෙයින් එය හදිසියේ පැනනැගුණ තත්වයක් ලෙස අප දකින්නේ නැත. මෙම අර්බුදය පැනනගින්නේ ම, පවත්නා ක‍්‍ර‍මය රැුකගැනීම සඳහා වඩා මර්දනකාරී පාලනයක් ඉල්ලා මධ්‍යම පන්තියේ පහළ තලය තුළ මතු වූ ජනප‍්‍රියවාදී රැුල්ලත් සමගයි. බල අරගලයේ මුල එතැනයි. ජනාධිපති සිරිසේන අසු වන්නේ එම රැුල්ලේ බලපෑමට ය. මහින්ද රාජපක්ෂ ඉතා නිවැරදිව එතැනට ඇදී එයි. මේ වන විට එම බල අරගලය ප‍්‍ර‍ජාතාන්ත‍්‍රික සීමා තුළ සිදු විය හැකි උපරිම තලයට පැමිණෙමින් තිබේ. එහි ප‍්‍ර‍තිඵලය පූර්ණ අරාජිකත්වයකි. ඉතා අසීරුවෙන් පවත්වාගෙන ගිය ආර්ථිකයක් මතට මෙම බල අරගලය කඩා වැටීම නිසා මෙම සමාජ ක‍්‍ර‍මය ඉතා ඉක්මණින් මුළුමනින් ම බිඳවැටෙන්නට අවස්ථාව උදා වී තිබේ. මේ වන විටත් රටේ ව්‍යවස්ථාව සම්පූර්ණයෙන් ම අර්ථ විරහිත තත්වයකට පත් වී හමාර ය. මෙය විප්ලවීය මොහොතකැයි අප කියන්නේ ඒ නිසා ය. ජනතාවනි, විප්ලවීය අරගල, ජාතික විමුක්ති අරගල, හමුදා කුමන්ත‍්‍ර‍ණ ආදී ඕනෑම ආකාරයක පඹගාලක පැටලීමට සූදානමින් සිටින්න.

අජිත් පැරකුම් ජයසිංහ

ජනාධිපතිවරයා සිරිසේන භූමිකාවෙන් ඉවත්විය යුතුය

0

 

වසර 9ක් තිස්සේ රටම කොල්ල කෑ කල්ලිය කුමත‍්‍රණයක් හරහා අගමැති තනතුර හා කැබිනට්ටුවද මංකොල්ල කෑහ. එහෙත් පසුගිය 13 වැනිදා ලද අධිකරණ නියෝගයෙන් පසුව එදිනම රාත‍්‍රියේදී රාජපක්ෂට නම්බු පිටින්ම කොස්කොල ඔටුන්න ගලවා දමා සාමාන්‍ය මන්ත‍්‍රීවරයා ලෙස පාර්ලිමේන්තු පැමිණෙන්නට ඉඩ කඩ තිබුණි. එහෙත් ඔහු පහුවදා උදෙන්ම පැමිණ අගමැති අසුනේ වාඩි වූයේය. ඉන්පසු තමුන් වෙත ඉදිරිපත් කෙරුණු විශ්වාසභංග යෝජනාව සඳහා ඡුන්දය විමසීමට මොහොතකට පෙර යෝජනාව ගෙන එනු ලැබූ අනුර කුමාර දිසානායක මහතාටද ඉඟියක් පා පුතා නාමල් මන්තී‍්‍රවරයා සමග සභා ගැබෙන් ඉවතට ගොස් ඇත. මංකොල්ලයට පසුදා සිටම මහින්ද මහතා සිරිසේන මහතාටද ශ‍්‍රීලනිපයටද කොකා පෙන්නන්නට පටන් ගත්තේය. කටවුට් බැනර්වල පවා පුංචියට පිටිපස්සෙන් ඉන්නට සිරිසේන මහතාට සිදු විය. මේ රාජපක්ෂලාගේ හැටිය.

එහෙත් රනිල් වික‍්‍රමසිංහ මහතාගෙන් අගමැති තනතුර කොල්ල කා ගත් මොහොතේ සිට ඔහු අනේක විධ අපහසුතා, අපහාසයන්, අවමානයන් ද විඳ දරා ගනිමින්ම විවිධ බලවේගයන් ද හවුල් කර ගෙන කටයුතු කල ආකාරය ඉතාම ප‍්‍රශස්ථය. එසේම කථානායකවරයා ඉතා ඉවසිලිවන්තව ජනතා පරමාධිපත්‍යය මතු කර පෙන්වන්නට ගත් ක‍්‍රියාමාර්ගයන් ද ඉතාම විශිෂ්ඨය.

කෙසේ වුවද ඔක්තෝබර් 26 සිට මේ ගෙවී යන කාල පරිච්ෙඡ්දය පුරෝකථනය කල නොහැකි පුදුමාකාර සිඳුවීම් වලින් ගහන එකකි. සාහිත්‍ය කෘතියක් හෝ නාට්‍යයක් වැනි කළා කෘතියක් වුව ප‍්‍රශස්ථ එකක් යැයි සැලකෙන්නේ පාඨකයාට, පේ‍්‍රක්ෂකයාට ක්ෂණික තිගැස්සීම් නොදේ නම්ය. ඒවා තුල සිඳුවීම් ක්ෂණික නොවෙන ලෙස පෙළ ගස්වා පේ‍්‍රක්ෂකයා ක‍්‍රමක‍්‍රමයෙන් උච්ඡු ස්ථානයට ගෙන එයි. සිරිසේනලා රාජපක්ෂලා අධ්‍යක්ෂණය කර හා කරමින් සිටින මෙම නාටකය නම් එවැනි එකක් නොවේ. තිගැස්සීම් ගහන මෝඩ පේ‍්‍රක්ෂකයා ආකර්ශනය කර ගෙන ගානක් කඩා ගත හැකි ආකාරයේ බාලම එකකි. ප‍්‍රජාතන්ත‍්‍රවාදී රටක ඡන්ද පවත්වන කාල සීමාව ජනතාව දත යුතුය. අගමැති වැනි පත් කිරීම් ඒහි භික්ෂු භාවයෙන් කරන්නේ නැත. විධායකය; ව්‍යවස්ථා දායකය හෝ අධිකරණය අභිබවා යන්නේ නැත. බාල නාට්‍ය වල මෙන් ජනතාවට ශොක් ට්රීට්මන්ට් දෙන නායකයෝ ඒකාධිපතියෝය. නැත්නම් පිස්සෝය. එක්කෝ මේ දෙවර්ගයේම එකතූන්ය.

අධිකරණයේ මැදිහත් වීම නිසා ජනතා නියෝජිතයන් 122ක් සිරා මරා හවුල ප‍්‍රතික්ෂේප කර ඇති වග නිල වශයෙන් සපථ කරන්නට මේ වන විට හැකිව ඇත. එය ජනතා නියෝජිතයගේ අභිමතයේ නවතම පළිවිඹුවයි. එනිසා ඉතිරි පාර්ලිමේන්තු කාලය තුල ද කටයුතු කල යුත්තේ එකී ජනතා නියෝජිතයන් හරහා ජනතා පරමාධිපත්‍යය පිළිබිඹු වන ලෙසය. පාර්ලිමේන්තු නියෝජනය සහිත සමහර දේශපාලන පක්ෂ නීත්‍යනුකූලව පාර්ලිමේන්තුව විසුරුවා හැරීමට කැමතිය. එක්කෝ ඒ සඳහා 2/3 ලබා ගැනීමට ඉක්මනින්ම කටයුතු කල යුතුය. එසේත් නැතහොත් විධායක ජනපති ක‍්‍රමය අහෝසි කිරීමකට වුව යාමට බාධාවක් නැත.

ඇත්තටම සිරිසේන මහතා ඔක්තෝබර් 26 වැනිදා සිට කටයුතු කලේ සිරිසේන ලෙස මිස ශ‍්‍රී ලංකා ප‍්‍රජාතාන්ත‍්‍රික සමාජවාදී ජනරජයේ ජනාධිපතිවරයා ලෙස නොවේ. ඔහුට අද දින සිට වුව සිරිසේන භූමිකාවෙන් ඉවත්ව රටේ මූලික නීතියට අනුව ජනාධිපතිවරයා ලෙස නැවත කටයුතු කරන්නට පටන් ගත හැක. එසේ වුවහොත් අවුල ලිහීමට පහසුය. එහෙත් කථානායක වරයාගේ නෙවැම්බර් 14 ලිපියට පිළිතුරු ලෙස ඔහු එවා ඇති ලිපිය සිරිසේන පන්නයේම ජනතා පරමාධිපත්‍යයට එරෙහි පුහු තර්ක මත පදනම් වූ එකකි. ඒ අනුව කිව හැක්කේ ඉදිරියේදී ‘‘නොවිය හැක්කක් නොමැත”‍ යන්නයි.

මේ තත්වය යටතේ රටතුල ප‍්‍රජාතන්ත‍්‍රවාදය ප‍්‍රතිෂ්ප‍ඨාපනය කිරීමට නම් ජාතික මැතිවරණයක් තිබිය යුතුමය. එවැන්නක් වැඩි කලක් නොගොස් පැවැත්වෙනු ඇතැයි බලාපෙරොත්තු වෙමු. එවැනි විටක ප‍්‍රතිගාමී සිරි රාජ බලවේගය(ඉදිරියේද‍ අද පවතින තත්වය වෙනස්ව එය රාජපක්ෂලා පමණක් තින්දු තීරණ ගන්නා පක්ෂයක් වන්නටද පුළුවන) පරාජය කිරීමේ වගකීම වගකිව යුතු දේශපාලන පක්ෂ හා දේශපාලන අවබෝධයක් ඇති පුරවැසියා අතට පත් වන්නේය.
ගතවූ සති 3 ක කාලසීමාව තුල සිරිසේනලා රාජපක්ෂලා හා ඔවුන්ගේ ගජමිතුරු කල්ලිය ගැන එවැනි පුරවරසියන් හොඳින්ම දැනගත් වග ඉතාම පැහැදිලිය. එය කළු වළාවෙක රිදී රේඛාවක් වන් යහපත් තත්වයකි.

සිරි රාජ කල්ලියට ප‍්‍රතිවිරුද්ධ පාර්ශවයන් ගන්නා සියළු දේශපාලන තීන්දු හා ක‍්‍රියාමාර්ග ඉදිරි මැතිවරණයකදී දැණුවත් ඡුන්දදායකයා හරහා ඔවුන්ව පරාජය කිරීමද ඉලක්ක කර ගෙන ගත යුතුය. ඒ සඳහා දැනටමත් යෝජිත දේශපාලන හා සිවිල් එකතුවකින් යුක්ත පළල් සංධානය ඉතාම හොඳ උපාය මාර්ගයකි. එතුල සෑම තලයකම හා ක්ෂේත‍්‍රයකම හඬ නියෝජනය විය යුතුය. රජීව් ගාන්ධි ඝාතනයෙන් පසුව ඉන්දියානු ජාතික කොංග‍්‍රසය මෙහෙයවන්නේ සෝනියා ගාන්ධි මහත්මිය වුවද ඇය මැතිවරණ වලට ඉදිරිපත් වන්නේ නැත. මෙම සංධානයේ නායකත්ව මණ්ඩලයට අමතරව එවැනි අයෙකු සභාපතිත්වය හෙබවූවාට ද වරදක් නැත.
ප්‍රියදර්ශනී ආරියරත්න

දේශපාලන සුදුව අබියස රාජ්‍යය

0

 

කෞටිල්‍යගේ අර්ථ ශාස්ත‍්‍රය පෙන්වා දෙන ආකාරයට පැරණි ඉන්දියාවේ සුදු ක‍්‍රීඩාව රජයට ආදායම් සම්පාදනය කළාවූ මගක් විය. ප‍්‍රාග් ඓතිහාසික වීර කාව්‍යක් වන මහාභාරතය තුළ හමුවන කතා පුවතකින් කියවෙන්නේ යුධීෂ්ධීර නම් රජු සුදු ක‍්‍රීඩාව නිසා සිය රාජ්‍ය අහිමි කොටගත් ආකාරයයි. යුධීෂ්ධීර ගේ ක‍්‍රියාව නිසා පාණ්ඩව රාජ්‍ය වංශිකයන්ට සිය රාජ්‍ය අතහැර යාමට සිදුවිය. රාජ්‍ය උකසට තබා අනුවණ ලෙස සිදුකරන දේශපාලන සුදු ක‍්‍රීඩාව අතීතයට ද වඩා වර්තමානයේ දී සිදුවන බවට උපකල්පනය කල හැකි සංසිද්ධියකි. නමුත් වර්තමාන දේශපාලන සුදුව සිදුවන්නේ රජයට සහ රාජ්‍යට නෛසර්ගිකව හිමිකම් කිවහැකි පාළකයන් අතින් නොවෙයි.

අතීතයේ දී රජු රාජ්‍යයේ එකම භාරකරුවා, අයිතිකරුවා සහ ආඥාදායක පාලකයා විනි. නමුත් නුතන ප‍්‍රජාතාන්ත‍්‍රික ජාතික රාජ්‍යයේ ව්‍යවස්ථාපිත අයිතිකරුවන් වන්නේ පුරවැසියන්ය. පුරවැසියා විසින් පරමාධිපත්‍ය බලය උසුලනු ලැබේ. ජනතාවගේ පරමාධිපත්‍ය බලය නියෝජිත ප‍්‍රජාතන්ත‍්‍රවාදයේ දී පාළක පංතියට ලැබෙනුයේ කිසියම් නිශ්චිත කාල රාමුවක් සඳහා පමණී. එසේම එම බලය අභ්‍යාසකරණයෙහි ලා විධායක, ව්‍යවස්ථාදායක සහ අධිකරණ යන ත‍්‍රිත්ව බල ව්‍යුහක් පවතී. මෙම බල ත‍්‍රිත්වය විසින් ජනතාවගේ පරමාධිපත්‍ය බලය ක‍්‍රියාත්මක කර වීමේ දී එය රාජ්‍යයේ ස්වෛරීත්වය ආරක්ෂා වන අන්දමිනුත්, ජනතාවගේ මුලික අයිතීන් ආරක්ෂා වන අන්දමිනුත් සිදුකළ යුතුය. නුතන පාළකයා සහ ජනතාව අතර පවතින සම්මුතිය වන්නේ එයයි.

නමුත් ප‍්‍රජාතන්ත‍්‍රවාදය නමැති දේශපාලන පද්ධතිය අතිශය වැරදි සහගත ලෙස අවභාවිතා කරමින් හා ජනතා සම්මුතියට පයින් ගසමින් ගෙනයන පාලනයක් අද මෙරට තුළ උදාවී තිබේ. එය හුදෙක්ම දුෂිත දේශපාලන බල ක‍්‍රීඩාවක් බවට ඌනනය වී තිබේ. මෙහි දී සමස්ත රාජ්‍යයේ අසමාන බල ව්‍යුහය ආධිපත්‍යට ලක්කරන විධායකයේ ව්‍යාධිමය ස්වරූපය නිසා එය තව දුරටත් තීව්ර වූ අධම අශෝබන ක‍්‍රියාවක් වී තිබේ. පාර්ලිමේන්තුව විසුරුවමින්, බහුතරය නැති ආණ්ඩුවක් හමුදා බලයෙන් ආරක්ෂා කරමින්, නීති සම්පාදකයන් මිළට ගනිමින්, ඔවුන්ව බියගන්වමින් අසීමිතව බලය අවභාවිතා කරන විධායකය නිසා රාජ්‍ය බලය ආරක්ෂා කරන ස්වෛරීත්වය නමැති අදෘශ්‍යමාන ආරක්ෂණ කවචයේ ශක්තිය අද බිංදුවට ම සිඳී තිබේ. ශ‍්‍රී ලංකාව පාලනය කරන දේශපාලක සුදු අන්තුවන් නිසා මෙරට තවත් එක් ”බනානා රිපබ්ලික්” එකක් බවට පත් වී තිබේ. ජාතිවාදීන් විසින් නිරන්තරයෙන් විවේචනයට බඳුන්වන විදේශීය අතපෙවීම් යනු ජාතිවාදයේ හා දුෂණයේ ම අභ්‍යන්තර තර්කනයේ ප‍්‍රතිඵලයක් නොවන්නේද?

කෙසේමුත්, එම්බසි දේශපාලනය විසින් අභ්‍යන්තර බල අරගලයට විශාල බල පෑමක් වන බව අසත්‍යක් නොවෙයි. නමුත් ධනවාදී බටහිර කඳවුරට සේම එම පන්නයේම නමුත් ප‍්‍රජාතන්ත‍්‍රවාදය ට එතරම් නොකැමැති චීනයට ද අවශ්‍ය ව ඇත්තේ මෙරට පාළක තන්ත‍්‍රය සිය කලාපීය හා ගෝලීය මුලෝපාය තුළ ඔවුනට කැමති ආකාරයෙන් ස්ථානගතකර ගැනීමටය. බටහිර කඳවුරේ උපාය ප‍්‍රජාතන්ත‍්‍රවාදය වන විට, චීනයේ උපාය ණය බවට පත්ව තිබේ. මේ කඳවුරු දෙකටම සේවය කරමින්, ඔවුනගේ අභිලාෂයන්ට අනුව බලය හසුරුවමින්, තමන්ගේ දුෂිත දේශපාලන පංතිය ආරක්ෂා කරගනිමින් ගෙනයන බල ක‍්‍රීඩා සුදුව අද ඉතාමත්ම නරක අතට හැරී තිබේ.

ජාතිවාදයෙන් හා දේශපාලන කඳවුරු වාදයෙන් ඔද්දල් කළ මනසක් සහිත මෙරට පීඩිත පංතිය දේශපාලන වහල්භාවයේ ගිළී සිටිනතාක් මෙරටට දේශපාලන ස්වෛරීත්වය, යහපාලනය හා ප‍්‍රජාතාන්ත‍්‍රික සමාජ වාදය යනු දිගුදුර සිහිනම පමණකි. පාර්ලිමේන්තුව තුළ සිදුවන බල ක‍්‍රීඩාව දෙස බලා සිටීමෙන්, එයට සහයෝගය දැක්වීමෙන් දේශපාලනික වහල් ජනයා ඔවුන්ගේ වහල් බාවයෙන් ගලවාගත නොහැක. සමහර පුජක හා ජාතිවාදී බුද්ධිමය කොටස් නිරන්තරයෙන්ම කාල්ග ාමින් ගිනි අවුලන පසුගාමී දේශපාලනයට එරෙහිව ප‍්‍රභල විකල්ප චින්තනයක් අවශ්‍ය යුගයකි මෙය.
විසඳුම කුමක්ද යන පැනයට තාවකාලික පිළිතුරු නැත. මැතිවරණ දේශපාලනය හා සමගාමීවම පීඩිතයා හා කෙරෙන අධ්‍යාපනික ගනුදෙනුව තවදුරටත් තීව්ර කළයුතුව තිබේ. අධ්‍යාපනය සම්බන්ධයෙන් පවතින නිළ කතිකාව වෙනුවට නොනිළ, පුළුල් මහජන බලවේගයක් ඉලක්ක කොටගත් සමාජීය අධ්‍යාපනයක් යෝජනා කලයුතුය. නිළ බුද්ධිමතුන් ට වඩා ඒ තුළ මහජන බුද්ධිමතුන්ට විශාල භූමිකාවක් පවතී.

‘‘සෑම විප්ලවයකට ම පුර්වයෙන් දැඩි විවේචනාත්මක ශ‍්‍රමයක් මඟින් ජනතාව අතර සංස්කෘතිය හා අදහස් පැතිරවීම සිදුවිය යුතුයැයි’’ යනුවෙන් ග‍්‍රාම්ස්චි ගෙනෙන අදහස වඩාත් පුළුල්ව සාකච්ඡුා කිරීමේ කාලය මෙයයි. වාමාංශය විසින් ජනතාව ගේ සිතීමේ අවකාශය පුළුල් නොකිරීම, ජනතාවගේ දැනුම සිය ව්‍යාපාරයන්ට දායක නොකර ගැනීම නිසා මෙරට දුෂිත දේශපාලනය වඩාත් ශක්තිමත්ව ස්ථාපිත වී තිබේ. දේශපාලන බලසුදුවට එරෙහිව පීඩිතයා සමග එක්ව ගොඩනඟන ‘අධ්‍යාපනයක්’, නැතිනම් පවතින හෙජමොනික ෆැසිස්ට් කතිකාමය සබඳතා තුලින් ඔවුන් මුදවා පවත්නා බලව්‍යුහයට එරෙහි නව සමාජ සබඳතා ජාලයක් නිර්මාණය කලයුතුය. පාර්ලිමේන්තුව තුළ ප‍්‍රතිකඳවුරු ගතවීමෙන් පමණක් අධානග‍්‍රාහී තුරුම්පු දේශපාලනය හා බල සුදුව පරාජය කළ නොහැක,

අතුලසිරි සමරකෝන්

දේශපාලනය ව්‍යවස්ථාමය තලයෙන් ආචාරධර්ම තලයට!!!

0

 

වර්තමාන දේශපාලන අර්බුදය විසින් ජනිත කරනු ලැබ ඇති එක් ප‍්‍රතිවිපාකයක් වන්නේ ආණ්ඩුක‍්‍රම ව්‍යවස්ථාවේ සුජාතභාවය දැඩිලෙස ප‍්‍රශ්න කරනු ලැබීමයි. කිසියම් දේශපාලන ක‍්‍රමයක් ආණ්ඩුක‍්‍රම ව්‍යවස්ථාවක් මගින් පාලනය වීමට නම් ඊට අවශ්‍ය වැදගත් පූර්ව කොන්දේසියක් වන්නේ එම ආණ්ඩුක‍්‍රම ව්‍යවස්ථා ලේඛනයේ අඩංගුව පිළිබඳව මෙන්ම මතභේදාත්මක අවස්ථාවන්හි දී එම ලේඛනය අර්ථකථනය කිරීම පිළිබඳව ද අදාළ දේශපාලන ක‍්‍රමය තුළ සැලකිය යුතු පිළිගැනීමක් පැවැතිය යුතු වීමයි. නමුත් ලංකාව තුළ එම පිළිගැනීම ඉතා තියුණු ලෙස ප‍්‍රශ්න කිරීමට ලක් වී තිබේ. ඇත්ත වශයෙන්ම ආණ්ඩුක‍්‍රම ව්‍යයස්ථාවක තිරසාරභාවය මැනෙන්නේ ඊට කොයිතරම් දුරට තියුණු දේශපාලන අර්බුද අවස්ථාවන්ට මුහුණ දීම එහි සුජාතභාවය ආරක්ෂා කරගැනීමට හැකියාව තිබේ ද යන්න මතයි.

ඇත්ත වශයෙන්ම ලංකාවේ දැනට පවත්නා ආණ්ඩුක‍්‍රම ව්‍යවස්ථාවට ආරම්භයේ සිටම එතරම් සුජාතභාවයක් ලැබුණේ නැත. වර්තමානය වන විට එම ප‍්‍රශ්න කරනු ලැබීම තියුණුම අවස්ථාවකට පත් වී තිබේ. එවිට අප ඉදිරියේ ඇති ගැටලූ‍ව වන්නේ තීරණාත්මක දේශපාලන ගැටලූ‍ සම්බන්ධයෙන් විනිෂ්චයන්ට එළඹෙන්නේ කෙසේ ද යන්නයි.

ව්‍යවස්ථාව මගින් කලමනාකරණය කළ නොහැකි මෙවැනි දේශපාලන අර්බුදකාරී තත්වයක් උදා වූ කල්හී අපට තොරාගත හැකි මාවත් දෙකක් තිබේ. එකක් නම් දේශපාලන බල ක‍්‍රීඩාවට ඉඩ දී, එම බල ක‍්‍රීඩාවේ ප‍්‍රතිඵලයක් ලෙස අදාළ අර්බුදය නිරාකරණය වීමට ඉඩ හැරීම යි. අනෙක් මාවත වන්නේ දේශපාලනයේ දී වැදගත්වන ආචාරධර්ම පිළිබඳ තළය වෙත යොමු වීමයි.

දේශපාලනයට අදාළව ආචාරධාර්මික තලය වෙත නැඹුරු වීමේ වැදගත්කම වන්නේ ඒ මගින් කිසියම් සමාජයක දේශපාලන ජීවිතය සංවිධානය විය යුත්තේ කෙසේ ද, එම සංවිධානය පදනම් විය යුත්තේ කුමනාකාර මූලධර්ම මත ද යන්න පිළිබඳව මූලික ප‍්‍රශ්න මතුකිරීමට අපට ඒ මගින් ඉඩ ලැබීමයි. මෙවැනි අවස්ථාවක දී ඉතාම වැදගත් වන්නේ ඇති වී තිබෙන දේශපාලන කඳවුරු අතර වූ තියුණු දේශපාලන විභේදනයෙන් ඔබ්බට ගොස් මේ මූළික ආචාරධාර්මික ප‍්‍රශ්න මතු කිරීමයි.

2015 ජනවාරි 8 වෙනි දා පැවැති ජනාධිපතිවරණයේ දී තියුණු ලෙස ප‍්‍රකාශයට පත් වූ එක් වැදග යථාර්ථයක් වූයේ දේශපාලන පරිකල්පනයන් දෙකක් ලෙස සමාජය තියුණු ලෙස බෙදී වෙන්වීමයි. මහින්ද රාජපක්ෂ මහතාගේ නායකත්වයෙන් වූ කඳවුර වෙතින් ප‍්‍රකාශයට පත් වූ දේශපාලන පරිකල්පනයේ මූලික දෘෂ්ටිවාදී සංයුතිය වූයේ සිංහල-බෞද්ධ ජාතිකවාදය ලෙස හැඳින්වීමට හැකි අදහස් පද්ධතියයි. මේ අදහස් පද්ධතිය මගින්, ඇත්ත වශයෙන්ම, ලංකාවේ වැසියන්ගේ දේශපාලන ජීවිතය සංවිධානය වියයුතු ආකාරය පිළිබඳ ආචාරධාර්මික ප‍්‍රවේශයක් යෝජනා කර තිබුණි. මෙහිදී මම එම ප‍්‍රවේශයේ වූ ආචාරධාර්මික තලය ලෙස හඳුන්වනු ලබන්නේ දේශපාලන වශයෙන් යහපත් කුමක්ද අයහපත් කුමක්ද යන්න පිළිබඳ ඒ තුළ දක්නට ලැබෙන ප‍්‍රවේශයයි. කෙසේ වුව ද, එම ප‍්‍රවේශය තුළ දැකිය හැකි එක් ප‍්‍රධාන ගැටලූ‍වක් වූයේ සිංහල-බෞද්ධ නොවන ජනකණ්ඩායම්වලට ආමන්ත‍්‍රණය කිරීමට ඒ තුළ ඇති අතිශය සීමිත වූ හැකියාවයි.

මේ නිසා මෙන්ම තවත් සාධක නිසා මේ දේශපාලන පරිකල්පනයට විරුද්ධව සිංහල-බෞද්ධ සමාජයට පිටතින් සිටින අති බහුතරය ද, සිංහල-බෞද්ධ සමාජයේ සැලකිය යුතු පිරිසක් ද සංවිධානය වීම අපිට 2015 ජනවාරි ජනාධිපතිවරණය හරහා දැකගත හැකි විය. කෙසේ වෙතත් එම සංවිධානය වූ පිටත හි පැවැති ප‍්‍රමුඛ ගැටලූ‍ව වූයේ එයට එයටම විශේෂිත වූ මෙන්ම, ලංකාවේ තීරණාත්මක දේශපාලන ජනඛණ්ඩය වූ සිංහල-බෞද්ධ බහුතරයට ද ආකර්ශනීය ලෙස ආමන්ත‍්‍රණය කිරීමය සමත් දේශපාලන පරිකල්පනයක් අවශ්‍ය තරම් පැහැදිළි ලෙස ඉදිරිපත් නොවීමයි. මා මීට පෙරද පෙන්වා දී ඇති ආකාරයට ඒ තුළ ප‍්‍රජාතන්ත‍්‍රවාදය, සමාජ සාධාරණත්වය හා ජනවාර්ගික හා ආගමික කණඩායම් අතර සමගිය පිළිබඳ පණිවිඩ ගැබිවී තිබුණි. එහෙත් ඒ බෙහෙවින් සැඟවුණු පණිවිඩ ලෙසිනි. වෙනත් ආකාරයකින් කියනවානම් තියුණු ලෙස ධ‍්‍රැවීකරණය වූ ජනාධිපතිවරණ ප‍්‍රචාරක ව්‍යාපාරයේ ප‍්‍රචාරකවාදී වාගාලංකාර අතර ඒ පණිවිඩ සැඟවී තිබිණි. එසේම එම ජනාධිපතිවරණයෙන් බලයට පත් වූ පාලක ප‍්‍රභූන් එම ප‍්‍රතිමාන අමු අමුවේ උල්ලංඝනය කළ නිසා ඒ ප‍්‍රතිමාන නියෝජනය කිරීමය ඒ පාලක ප‍්‍රභූන්ට හැකියාවක් ද නොවීය.

දැන් අප ඉදිරියේ ඇත්තේ අප විසින් අමතක කර දමා ඇති මේ ආචාරධාර්මික තලය වෙත යොමුවීමේ අවශ්‍යතාවයයි. ඒ මගින් කළ යුත්තේ තමන් යහපත පිළිබඳ ප‍්‍රතිමූර්තිය බවත්, අයහපතේ ප‍්‍රතිමූර්තිය වන සතුරා යහපත වෙත ආකර්ශනය කරගැනීම තමන් වෙත පැවරී ඇති සදාචාරමය වගකීම බවත් යන විශ්වාසය මතු කටයුතු කිරීම නොව, සමස්ත සමාජයටම ආමන්ත‍්‍රණය කළ හැකි ආචාරධර්මීය කතිකාවක් ගොඩ නැංවීමට කටුතු කිරීමයි. එය පහසු කටයුත්තක් නොවූවද ඉක්මනින් හෝ පමාවී හෝ ඒ අවශ්‍යතාවය අප ඉදිරියට පැමැණිම වැළැක්විය නොහැක.

නිර්මාල් රංජිත් දේවසිරි