ඔක්තෝබර් 26වැනිදායින් ආරම්භවූ ජනාධිපති මෛත්රීපාල සිරිසේනගේ අත්තනෝමතික ව්‍යවස්ථා විරෝධී ක්රියාවලිය මේ ලියන මොහොත වන බ‍්‍රහස්පතින්දාව තෙක්ද අවසන්වී නැත. රටේ හැම දෙනා තුළම තිබෙන්නේ ඊළඟ මොහොතේ කුමක් වෙයිද යන අවිනිශ්චිත ප‍්‍රශ්නාර්ථයය.
රටක ආණ්ඩුක්රම ව්‍යවස්ථාව අනුව කටයුතු සිදුවේ නම්, ‘එකකට පසුව අහවල් දේ සිදුවිය හැකියැ’යි පූර්ව නිගමනයක සිටිය හැකිය. නීතිය හැම විටම පූර්ව නිගමනය කිරීමේ හැකියාව අපට ලබාදෙයි. ‘මෙහෙම වුණොත් මෙහෙම වෙනවායැ’යි සිතන්නට හැකිවීම නීතියේ පාලනයක් තුළ ඇති විශේෂතම ලක්‍ෂණයයි. එහෙත්, ජනාධිපති මෛත්රීපාල සිරිසේන කටයුතු කරන්නේ ව්‍යවස්ථාවටත්, සියලූ සදාචාර මූලධර්වලටත් පටහැණිව නිසා, ඔහු ඊළඟට කරන්නේ කුමක්දැයි කිසිවෙකු දන්නේ නැත. එය ඉතා භයානක අවුලකට රට ඇදදැමීමකි. අවිනිශ්චිතභාවයේ අගාධයට රට, සමාජය, ආර්ථිකය, දේශපාලනය ඇදදැමීමකි. මේ මුග්ධ ක‍්‍රියාවලියට කිසිවකු හුරේ දැමීමෙන් සිදුවන්නේ ඒ අගාධයට රට ගෙනයෑමේ පාපකර්මයට යහමින් හවුල් වීමයි.
බදාදා පාර්ලිමේන්තුවේදී මහින්ද රාජපක්ෂ හා ඔහුගේ නීති විරෝධී ආණ්ඩුවට එරෙහිව සම්මත කරගන්නා ලද විශ්වාස භංග යෝජනාව සම්බන්ධයෙන් ජනාධිපතිවරයාට නිල වශයෙන් දැනුම්දුන් කතානායකවරයාට, ජනාධිපතිවරයා එවා ඇති එක පැත්තකින් මුරණ්ඩු හා අනෙක් පැත්තෙන් විහිළුකාර උත්තරය විසින් පෙන්වනු ලබන්නේ, තමා විසින්ම ඇතිකරන ලද අතිවිශාල දේශපාලන අර්බුදය දැන්වත් අවසන් කරගැනීමේ කල්පනාවක ජනාධිපතිවරයා නැති බවයි. ව්‍යවහාර භාෂාවෙන් කියතොත්, ඔහු තවමත් ‘ගේම ම ඉල්ලයි.’ මෙතෙක් කාලයක් තමා කර ඇති ව්‍යවස්ථා විරෝධී ක‍්‍රියාකලාපය ගැනවත්, ඒ ව්‍යවස්ථා විරෝධී ක‍්‍රියාකලාපය මේ වන විට අධිකරණයෙන් පවා අවඥාවට භාජනය වී ඇති බවවත් තේරුම් ගන්නට ඉස්පාසුවක්, සන්සුන් මනසක් සිරිසේන ජනාධිපතිවරයාට නැති බව ඔහු හැසිරෙන ආකාරයෙන් පෙනෙයි. ඔහු දැන් වන විට කටයුතු කරන්නේ වෛරයෙන්, ක්‍රෝධයෙන් පිරුණු නොදැමුණු මිනිසකුගේ ස්වභාවයෙනි. ‘පුජනීය, වන්දනීය’ සංඝරත්නයක් ගැන කියමින්, දිනපතා පන්සල්වලට වැදී ගාථා මතුරමින්, මසක් පාසා ධර්ම දේශනා උත්සවාකාරයෙන් පවත්වමින් මහා බෞද්ධයකු සේ හැසිරෙන්නට තතනන මේ මනුෂ්‍යයා තුළ ඇත්තේ සපුරා ඊට වෙනස් ද්වේෂයෙන් පිරුණු, වෛරයෙන් පිම්බුණු ඉතා කුඩා මනුෂ්‍ය ආත්මයක් බවද පැහැදිලිව පෙනෙයි. මෙවැනි කුඩා ආත්මයක් හිමි මිනිසකුට විධායක ජනාධිපති ධුරයේ අතිවිශාල බල කන්දරාව ලැබුණු විට, හැසිරෙන රෝගී ආකාරය ඔහු හැම පැයකම ප‍්‍රදර්ශනය කරමින් සිටියි.
කතානායකවරයාගේ ලිපියට ජනාධිපති සිරිසේනගේ පිළිතුර තුළින් වෑහෙන වෛරයේ තරම බලන්න. ‘පාර්ලිමේන්තුව සම්බන්ධයෙන් නීතිය ඉදිරියේදී විනිශ්චයට භාජනය වී ඇති අවස්ථාවකදී ඔබතුමා විසින් ගත් ක‍්‍රියාමාර්ගය එකී නඩුවේ හරයට අගතිදායක වන බව දන්වනු කැමැත්තෙමි’යි ඔහු කතානායකට ලියයි. මේ වාක්‍යයෙන් පෙනෙන විදියට, අධිකරණයේ කාර්යභාරයත් ජනාධිපති පවරාගෙන ඇති බව හොඳින්ම පැහැදිලි වෙයි. තමන් ඉදිරියේ විනිශ්චයට භාජනය වී ඇති කරුණක හරයට අගතිදායක වන යමක් සිදුවන්නේද යන්න ගැන තීන්දු කිරීමේ බලය ඇත්තේ අධිකරණයට මිස ජනාධිපතිවරයාට නොවේ. එබැවින්, අධිකරණයේ කාරියක් ජනාධිපතිවරයා බලෙන්ම පවරාගෙන මේ කරන්නේ කතානායකට තරවටුවක්, තර්ජනයක් මිස අන් යමක් නොවේ.
‘ආණ්ඩුවට එරෙහි විශ්වාස භංග යෝජනාවක් ඉදිරිපත් කළ යුතු ආකාරය සහ එය සම්මත කරගැනීමට අනුගමනය කළ යුතු ක‍්‍රියාපටිපාටිය ආණ්ඩුක්රම ව්‍යවස්ථාවේ සහ ස්ථාවර නියෝගවල සඳහන්ව ඇති මුත්, ආණ්ඩුක්රම ව්‍යවස්ථාවත් ස්ථාවර නියෝග සහ පාර්ලිමේන්තු සම්ප්රදායන් යන සිියල්ල නොසලකා හැර ඔබ ක‍්‍රියාකර ඇති බව පෙනීයයි.’
ලියුමේ ඇති ජනාධිපතිවරයාගේ මේ ප‍්‍රකාශයෙන්ද පෙනෙන්නේ පාර්ලිමේන්තුවේ සිදුවුණු දේ ගැන විනිශ්චයක් දෙන්නට ඔහු ඉදිරිපත්වී ඇති ආකාරයයි. 14 වැනිදා පාර්ලිමේන්තුවේදී සිදුවුණු ක්රියාවලිය දෙස ආපසු හැරී බැලීමේදී, ජනාධිපතිවරයාගේ මේ අදහසට කිසිම පදනමක් නැති බව පැහැදිලි වෙයි. එදින කතානායකවරයා පාර්ලිමේන්තුව කැඳවූයේ ජනාධිපතිවරයා විසින්ම 14වැනිදා පාර්ලිමේන්තුව කැඳවිය යුතු බවට නිකුත්කරන ලද ගැසට් පත්රය ප‍්‍රකාරවය. පාර්ලිමේන්තු මන්ත්රීවරුන් 225කගේ අයිතිවාසිකම් හා වරප‍්‍රසාද ආරක්‍ෂාකර දීමේ සම්පූර්ණ වගකීම ඇත්තේ කතානායකවරයාටය. ඔහු හමුවීමට ගිය ජනාධිපතිවරයාගේත්, මහින්ද රාජපක්‍ෂගේත් පක්‍ෂ දෙක හැර පාර්ලිමේනතුවේ සිටින සියලූම පක්‍ෂ, හැකි ඉක්මනින් පාර්ලිමේන්තුව කැඳවන ලෙස ඉල්ලා සිටි බව ප‍්‍රසිද්ධ දෙයකි. ඒ මන්ත්රීවරුන් සියල්ලම ගත් කල ඔවුන් පාර්ලිමේන්තුවේ බහුතරය වන බව පැහැදිලිය. කතානායකවරයා ඒ බහුතරය වෙනුවෙන් පෙනීසිටීමේ වරද කුමක්ද? එය ජනාධිපතිවරයාට විනිශ්චය කළ හැකිද?
14 වැනිදා පාර්ලිමේන්තුව කැඳවීමට පෙර පක්‍ෂ නායකයන් කැඳවූ කතානායකවරයාට ලැබුණු ප‍්‍රතිචාරය වුණේ, එදින පාර්ලිමේන්තුවේ ස්ථාවර නියෝග අත්හිටුවා කටයුතු කළ යුතු බවයි. එහෙත් ඒ සඳහා පාර්ලිමේන්තුවේ බහුතර අනුමැතිය අවශ්‍යය. ඊට අමතරව, මහින්ද රාජපක්‍ෂටත්, ඔහුගේ ඊනියා ආණ්ඩුවටත් විරුද්ධව විශ්වාස භංග යෝජනාවක් ගෙනෙන බව ජනතා විමුක්ති පෙරමුණ දැනුම් දුන්නේය. පාර්ලිමේන්තු රැස්වීම ආරම්භ වීමෙන් පසු සිදුවුණේ එම එකඟතාව අනුව කටයුතු කිරීමයි. එම්ඒ සුමන්තිරන් මන්ත‍්‍රීවරයා ස්ථාවර නියෝග අත්හිටුවීමේ යෝජනාව ඉදිරිපත් කළ අතර. එය ස්ථිර වීමෙන් පසු, කතානායකවරයා කීවේ ඊට පාර්ලිමේන්තු මන්ත‍්‍රීවරුන්ගේ බහුතර කැමැත්ත අවශ්‍ය බවයි. එය ලැබීමෙන් පසු විශ්වාස භංග යෝජනාව ඉදිරිපත් කැරුණු අතර, ඒ සම්බන්ධයෙන් ඡන්දය විමසන ලදි. බැලූබැල්මට විශ්වාස භංගයට පක්‍ෂව සිටි පිරිස වැඩිවුණු අතර, හඬින් ඡුන්දය ලකුණු කිරීම සිදුවන්නේ ඒ අතරය. කවුරුවත් ‘නමින් ඡුන්දය ලබාගත යුතුයැ’යි ඉල්ලනු දක්නට නොලැබිණි. එහෙත් කතානායකවරයා නමින් ඡුන්දය විමසන්නට උත්සාහයක් ගත්තේය. එදින පාර්ලිමේන්තු රැස්වීම කඩාකප්පල් කිරීමේ චේතනාවෙන් සිටි මෛත‍්‍රීගේත් මහින්දගේත් පක්‍ෂවල මන්ත්රීවරු කෑකෝ ගසමින් ඒ උත්සාහය ව්‍යර්ථ කළෝය. එය ව්‍යර්ථ වුණු තැන, හඬින් ගත් ඡුන්දය අනුව, විශ්වාස භංග යෝජනාව සම්මත වුණු බවත්, මහින්ද රාජපක්ෂට හා ඔහුගේ ඊනියා ආණ්ඩුවට පාර්ලිමේන්තුවේ බහුතර බලයක් නැති බවත් කතානායකවරයා නිල වශයෙන් නිවේදනය කරන ලදි. මේ ක‍්‍රියාවලියට විරුද්ධ වන යම් පිරිසක් පාර්ලිමේන්තුවේ සිටියේ නම් ඔවුන් කළ යුතුව තිබුණේ තමන්ම සන්සුන් වී, නමින් ඡුන්දය ගැනීමට අවස්ථාව සැලසීමය. එහෙත්, මෛත‍්‍රීගේ හා මහින්දගේ පාර්ශ්වයට පාර්ලිමේන්තුව තුළ බහුතර බලය නැති බව හොඳින්ම පෙනෙන්නට තිබුණි.
කතානායකවරයාට පාර්ලිමේන්තු සම්ප‍්‍රදාය උගන්වන්නට වෙහෙසෙන ජනාධිපති සිරිසේන, එහෙම නම් කළ යුතුව තිබුණේ, පාර්ලිමේන්තුවට යන තම මන්ත‍්‍රීවරුන්ට සන්සුන්ව හැසිරෙන ලෙසත්, නමින් ඡන්දයක් ගන්නා හැටියට ඉල්ලන ලෙසත්, ඊට මුහුණ දී සිය බහුතර බලය පෙන්වන ලෙසත් අවවාද කිරීම නොවේද? අනුන්ගේ සදාචාරය හොයන මේ අශික්‍ෂිත ජනාධිපතිවරයාට, ඒ වගකීම අමතක වුණේ ඇයි? උත්තරය පැහැදිලිය. ඔහුගේ කටේ නරිවාදං රෙද්ද පල්ලෙන් බේරෙමින් තිබෙන අවස්ථාවයි මේ. අත්තනෝමතික ලෙස අගමැතිවරයකු පත්කළත්, ඔහුට පාර්ලිමේන්තුවේ බහුතරය දිනාගැනීමේ සටනින් මෛත‍්‍රීත් මහින්දත් එකට පරාජය වී තිබේ. අඩු ගණනේ, ඇමති, නියෝජ්‍ය ඇමති වරදාන දී තමන් වෙත අල්ලාගත් පියසේන ගමගේ, වසන්ත සේනානායක, ඒඑච්එම් ෆවුසි, සුරේෂ් වඩිවේල් වැනි මන්ත‍්‍රීවරුන්වත් තමන් සන්තකයේ තබාගැනීමට මේ ජනාධිපතිවරයාට නොහැකි විය. ඒ වෛරය දැන් ඔහු පෙන්වන්නේ කතානායකට පාර්ලිමේන්තු සම්ප‍්‍රදාය උගන්වන්නට නිෂ්ඵල උත්සාහයක යෙදෙමිනි.
අනෙක් අතට කතානායක ස්ථාවර නියෝග අත්හිටුවීම නීති විරෝධීව කර ඇත්දැයි විභාග කිරීම ජනාධිපතිගේ වැඩක් නොවේ, පාර්ලිමේන්තුවේ වැඩකි. කතානායක එලෙස නීති විරෝධීව වැඩ කර ඇත්නම් කළ හැකි පහසුම ප‍්‍රතිකර්මය වන්නේ, ඔහුට විරුද්ධව පාර්ලිමේන්තුව තුළ විශ්වාස භංග යෝජනාවක් ගෙනවුත්, ඔහු ධුරයෙන් පලවා හැරීමයි. එය එදිනම හෝ ඊට පසුදිනම පාර්ලිමේන්තුවේදී කළ හැකිව තිබුණි. එවැනි පියවරක් නොගත්තේ, ඊට අවශ්‍ය බහුතරය පාර්ලිමේන්තුවේ නැති බව සිරිසේන ජනාධිපතිවරයා හොඳින්ම දන්නා නිසා නොවේද? අනෙක් අතට. 14 වැනිදා සම්මත කරගත් විශ්වාස භංග යෝජනාවට විපක්‍ෂව බහුතරයක් තිබේ නම්, කළ යුතුව තිබුණේ අගමැති රනිල් වික්රමසිංහ කී ලෙසටම, 15 වැනිදා පාර්ලිමේන්තුව තුළ මහින්ද රාජපක්ෂට සහාය පළකිරීමේ යෝජනාවක් ගෙනැවිත් එය බහුතර බලයෙන් සම්මත කර ගැනීමය. ඒ යෝජනාව සඳහාද ස්ථාවර නියෝග අත්හිටුවා පාර්ලිමේන්තුවට කටයුතු කළ හැකිය. එවැනි ප‍්‍රජාතාන්ත‍්‍රික ක‍්‍රියාවකට මේ ජනාධිපතිවරයා උපදෙස් නොදෙන්නේ මන්ද? යම් හෙයකින් මහින්ද රාජපක්ෂට පාර්ලිමේන්තුවේ බහුතරය තිබේ නම් අගමැති රනිල් වික්රමසිංහ පරාජය බාරගත යුතුය. එහි විවාදයක් නැත. මේ ඉක්මන් හා පහසු ක‍්‍රියාමාර්ගය පාවිච්චි කොට මේ අතිවිශාල අර්බුදයෙන් රට මුදා ගන්නවා වෙනුවට සිරිසේන ජනාධිපතිවරයා දක්වන හැසිරීම සමාන වන්නේ කවරකුගේ හැසිරීමකටද?
ජනාධිපතිවරයාගේ පිළිතුරු ලිපියෙහි ඇති භයානකම හා විනාශකාරී කොටස නම් මෙයයි.
‘ආණ්ඩුක්රම ව්‍යවස්ථාවේ විධිවිධාන පරිදි මවිසින් අග‍්‍රාමාත්‍යවරයකු පත්කිරීමේදී මාගේ මතය අනුව පාර්ලිමේන්තුවේ විශ්වාසය උපරිම වශයෙන් ඇති පාර්ලිමේන්තු මන්ත‍්‍රීවරයකු අග‍්‍රාමාත්‍යවරයා ලෙස පත්කිරීමට විධිවිධාන ඇති නමුත්, අග‍්‍රාමාත්‍යවරයාට හෝ ආණ්ඩුවට බහුතරයක් ඇති බව හෝ නැති බව පෙන්වීමේ අවශ්‍යතාවක් හෝ පාර්ලිමේන්තු සම්ප‍්‍රදායක් නොමැති බව දැනුම් දෙනු කැමැත්තෙමි.’
‘තමාගේ මතය අනුව පාර්ලිමේන්තුවේ උපරිම විශ්වාසය දිනා ඇතැ’යි කල්පනා කළ මහින්ද රාජපක්ෂට පාර්ලිමේන්තුවේ උපරිම විශ්වාසය නැති බව මේ වනතුරුත් මේ ජනාධිපතිවරයාට තේරුම් ගන්නට නොහැකිවීම සලකුණු කරන්නේ ඔහුගේ බුද්ධියේ සීමාවද? නැතිනම් මුරණ්ඩුකමේ ලක්‍ෂණද?
තමාගේ මතය අනුව අගමැතිවරයකු පත්කිරීමට ඔහුට බලය ඇති නමුත්, ඒ අගමැතිවරයාට පාර්ලිමේන්තුවේ බහුතර බලයක් නැති නම්, ඔහුගේ ආණ්ඩුව ඉදිරියට ගෙන යා නොහැකි බව, පාර්ලිමේන්තු සම්ප‍්‍රදාය ගැන ඉගෙනගන්නා අපොස සාමාන්‍ය පෙළ ශිෂ්‍යයකු පවා දන්නා කාරණයකි. එවැනි මූලික මූලධර්මයක් පවා මේ ජනාධිපතිවරයාට තේරුම් නොයන්නේ ඇයි?
ජනාධිපතිවරයා පත්කළ අගමැතිවරයකු පාර්ලිමේන්තුව තුළ තමන්ගේ විශ්වාසය පෙන්විම අත්‍යවශ්‍ය නැතත්, දැන් උද්ගත වී ඇත්තේ ඊට පරස්පර අවස්ථාවකි. එනම්, ජනාධිපතිවරයා පත්කළ අගමැතිවරයාට පාර්ලිමේන්තුවේ බහුතරය නැති බවට කෙරෙන අභියෝගයකි. ප්රජාතන්ත්රවාදය ගැන කෙස් පැලෙන තර්ක කටේ රුවාගත් ජනාධිපතිවරයා ඒ තත්ත්වය තේරුම්ගත යුතුය. ඒ අවස්ථාවේදී පවා, තමාට උපරිම විශ්වාසය ඇති බව පෙන්වා නොසිටීමට අගමැතිවරයාට හැකි නමුත්, ඔහු කෙරෙහි විශ්වාසය නැති බව ඔප්පු කිරීමේ භාරය ඔහුට විරුද්ධ වන්නන් වෙත පැවරෙයි. එය විසඳාගත හැක්කේ සරල පරීක්‍ෂණයකිනි. එනම් අගමැතිවරයාට එරෙහිව විශ්වාස භංග යෝජනාවක් ගෙනැවිත් බහුතර ඡුන්දයෙන් එය සම්මත කර ගැනීමයි. ප්රජාතන්ත්රවාදී සම්ප‍්‍රදායත්, පාර්ලිමේන්තු සම්ප‍්‍රදායත් නම් එයයි. එම විශ්වාස භංග යෝජනාවේදී ජනාධිපතිවරයා පත්කළ මහින්ද රාජපක්ෂට එරෙහිව බහුතර ඡුන්දයක් ලැබුණොත්, ජනාධිපතිවරයාගේ ‘මතය’ නිසි ලෙස කරුණු සොයා නොබලා ඇතිකරගත් මතයක් බවට පත්වෙයි. මහින්ද රාජපක්ෂගේ ඊනියා අගමැතිකම නැතිවී යයි. එහෙත් මහින්ද රාජපක්ෂට බහුතරය තිබේ නම්, ඉතාම පහසුවෙන් විශ්වාස භංගයට විරුද්ධව ඡුන්දය දී එය ආපසු හරවා තමාගේ බලය තහවුරු කර ගත හැකි නොවේද?
මේ සරල සත්‍යයට මුහුණ නොදෙන්නේ ඇයි? හේතුව පැහැදිලිය. රනිල් වික්රමසිංහ සමග ඇති නොගැළපීම ගැන වෛරයෙන් සිටි ජනාධිපතිවරයා ඊට පළිගත්තේ මහින්ද රාජපක්ෂ අගමැති කිරීමෙනි. ඒ වන විට ඔහුට පාර්ලිමේන්තුවේ බහුතරයක් නොවීය. අගමැති හැටියට මහින්ද පත්කිරීමෙන් පසු බහුතරය දිනාගැනීමේ අපිරිසිදු සටන ඇරඹිණ. බහුතරය දිනා දීමේ වගකීම පවරාගත්තේ ජනාධිපතිය. තෙමේම කතාකරමින් මන්ත්රීවරුන් බිලි බාගන්නට ඔහු දැරූ වෑයම දැන් ප‍්‍රකටය. එහෙත් ලජ්ජා සහගත ලෙස ඔහු ඊට අසමත් විය. නොවැම්බර් 5වැනිදා, බත්තරමුල්ල රැුලියේදී, ‘බයවෙන්න එපා, 113 බහුතරය දැන් අපට තියෙනවා’ කියන විටත් එය නැති බව මෛත්රීපාල දැනසිටියේය. ඔහු කීවේ අමූලික බොරුවකි. ඒ බොරුව තවත් සහතික වන්නේ ඊට පසුදාම, ඔහුගේ අතින්ම නියෝජ්‍ය ඇමතිකමක් ගත් මන්තී‍්‍රවරයකු ආපසු එජාපයට යෑම නිසාය. මෛත්රීපාල සිරිසේන තමාගේ වගකීම ඉටුකරන්නට අසමත් විය. එහි ප‍්‍රතිඵලය පාර්ලිමේන්තු බලය උරගා බලන්නට තිබෙන අවස්ථාව වන පාර්ලිමේන්තු රැස්වීම නොතැබිය හැකි වන සේ එය විසුරුවා හැරීමයි. එක වරදක් වහගන්නට තවත් වරදක් බැගින් කරමින් ජනාධිපතිවරයා කොළේ ඉරාගෙන ඇෙඟ්් හලාගෙන සිටියි. මේ ඇත්ත වසන්නට, ජාතිය ඇමතීමෙන්වත්, කතානායකට ලියුම් ලිවීමෙන්වත්, මහජන රැුස්වීම් ඇමතීමෙන්වත් ජනාධිපතිවරයාට නොහැකිය. ඒ හැම පියවරක්ම පෙන්වන්නේ ඔහුගේ අසාර්ථකත්වයයි. එය ඔහු නොපිළිගන්නේ ඇයි? ඔහු අසාර්ථක වී ඇතිවා පමණක් නොව. කලක් මේ රටේ රජ උන්මාදයෙන් හැසිරුණු මහින්ද රාජපක්‍ෂද තුට්ටු දෙකක තත්ත්වයට ඇදදැමීමට සිරිසේන මහතාගේ මේ අමනොඥ පියවර හේතුභුත වී තිබේ.
ජනාධිපතිවරයා හිතන බව පෙනෙන්නේ, පාර්ලිමේන්තුවට පිටතින් ජනාධිපතිවරයා හැටියට සිටිමින්, තමා කරන ඕනෑම ජඩ වැඩක් මේ රටේ පාර්ලිමේන්තුවේ බහුතරය මෙන්ම, බහුතර පොදු ජනතාවද ඉවසා සිටිය යුතුයැයි කියාය. එසේ විය යුත්තේ ඇයි? එක පුද්ගලයකුට මේ සා විකාර හා භයානක ආකාරයකට හැසිරෙමින් රටේ විශාල විනාශයක් ඇතිකරන්නට ඉඩ දිය යුතුව තිබේද? ඔහු පාඩම් ඉගෙන ගන්නේ කොතැනින්ද?
අඩුගණනේ ශ්‍රේෂ්ඨාධිකරණය තමාගේ ගැසට් නියෝගයක් අත්හිටුවන්නට පෙර නොවූ විරූ ආකාරයේ තීන්දුවක් දී තිබියදීවත්, ඒ ගැන දෙවරක් සිතන්නට ඉස්පාසුවක් සිරිසේන ජනාධිපතිට නැද්ද? තමා පත්කළ ඊනියා අගමැතිට පාර්ලිමේන්තුවේ බහුතරයක් නැති බවට අංක එක දෙක ලෙස ගණන් කර එකතු කරගන්නට තරම් බුද්ධියක් මේ ජනාධිපතිවරයාට නැද්ද?
සිරිසේන ජනාධිපතිවරයා මේ හැසිරෙන ආකාරයෙන් පෙනෙන්නේ ජනාධිපතිවරයාගේ බලතල සීමා කිරීමට ව්‍යවස්ථාවෙන් පැනවී ඇති සියලූ සංවරණ හා තුලනයන් ක්රියාත්මක නොකළ හැකි ආකාරයට දරදඬු ලෙසින් ඔහු ක්රියාකරන බවය. කුමන වැරදි තිබුණත්, පාර්ලිමේන්තුවාදියකු හැටියට සැලකිය හැකි මහින්ද රාජපක්‍ෂද මේ අදාන්ත ජනාධිපතිවරයාගේ මුග්ධ ක‍්‍රියාකලාපය ඉවසා දරාගෙන සිටීම විමතියට කරුණකි. තමා අගමැති වුවද, මේ ජනාධිපතිවරයා තමාටත් මේ ආකාරයෙන්ම ආණ්ඩුක්රම ව්‍යවස්ථාවට පිටින් ගොස් ප‍්‍රහාර එල්ල කළ හැකි බවට දුරදිග රාජපක්ෂ මහතාට නොපෙනෙන්නේද? ඔහුත් සමග සිටින, දිනේෂ් ගුණවර්ධන. වාසුදේව නානායක්කාර, සරත් අමුණුගම වැනි පාර්ලිමේන්තුවාදීන් ඉදිරිපත්වී දැන්වත් මේ බිහිසුණු ක‍්‍රියාකලාපයට තිරිංග දැමිය යුතු බවට ජනාධිපතිවරයාට උපදෙස් නොදෙන්නේ මන්ද?
මෙවැනි නිමක් නැති හිතුවක්කාරකම්වල අවසානය, රටේ ප්රජාතන්ත්රවාදී ආයතන ක්රමය පිළිබඳව මහජනයාගේ විශ්වාසය බිඳවැටීමයි. ඉන්පසු නීතිය තමන් අතට ගෙන ක‍්‍රියාකිරීමට මහජනයා පෙළඹීමයි. එනිසා ජනාධිපතිගේ මේ හිතුවක්කාර ක්රියාවලිය රට ලේ විලක් බවට පත්වීමේ අවදානම දෙසට යොමුවී ඇති බව මේ පළපුරුදු පාර්ලිමේන්තුවාදීන්ට නොපෙනෙන්නේ ඇයි? ව්‍යවස්ථාවට සපුරා විරුද්ධව තමා ගත් තීන්දුවක් අනෙක් සියලූම දෙනා අනුමත කර ඊට යටහත්ව සිටිය යුතුයැයි ජනාධිපතිවරයා කල්පනා කරන්නේ නම්, ඊට එරෙහිව එන සියලූ ව්‍යවස්ථානුකූල ක්රියාමාර්ග වුවමනාවෙන්ම බල රහිත කරන්නේ නම් හෝ පොඩිපට්ටම් කරන්නේ නම් හෝ නොසලකා හරින්නේ නම්, මේ අන්තවාදය විසින් රට ඇදගෙන යනු ඇත්තේ කුමන තරමේ විනාශයකටද යන්න අපි පැහැදිලිව තක්සේරු කරගත යුත්තෙමු.
