වර්තමාන දේශපාලන අර්බුදය ව්‍යවස්ථානුකුලවාදය පිළිබඳ වඩාත් වැදගත් කතිකාවක් සඳහා ඉඩ සලසයි. එහෙත් මෙහිදී ව්‍යවස්ථානුකූලත්වය හා මෙරට දේශපාලන පද්ධතිය අතර සම්බන්ධතාවක් පවතීද යන ගැටලුව ව්‍යවස්ථා න්‍යාය පිළිබඳ ප්‍රමාණික බුද්ධිමතෙකුට පළමුව මතුකළ හැක. මගේ අදහස නම් වර්තමාන මොහොත විසින් ලාංකේය දේශපාලන පද්ධතියේ ව්‍යුහාත්මක අසමතුලිතතාවයන් හා ව්‍යවස්ථානුකූලවාදය එකිනෙකට ප්‍රතිවිරුද්ධව අභිමුඛ කොට ඇති බවයි.
මෙහිදී දීර්ඝව අප විසින් සාකච්ඡාවට බඳුන් කළ යුතු කරුණු කිහිපයකි. ලාංකේය ව්‍යවස්ථානුකූුලවාදයේ ස්වභාවය, ජනතා පරමාධිපත්‍යයේ වලංගුභාවය සහ ව්‍යවස්ථාව සහ දේශපාලන පද්ධතියේ සංවර්ධනයන් අතර පැවතිය හැකි සම්බන්ධතා ඒ අතරින් කිහිපයකි. නමුදු ඒ කිසිම කරුණක් මෙහිදී පූර්ණ ලෙස සාකච්ඡා කළ නොහැකිවනු ඇත.
‘ව්‍යවස්ථානුකූුලවාදය යනු ස්ථිතික චින්තන පද්ධතියකට වඩා ගතික දේශපාලන හා ඓතිහාසික ක්‍රියාවලියක්’ වශයෙන් හඳුන්වා තිබේ. එය විසින් ‘රටක දේශපාලන පද්ධතිය හා තාර්කික දේශපාලන භාවිතාව තුළ සිදුනොවිය හැකි දේ අතර සබඳතාවක් ගොඩනඟයි’. ව්‍යවස්ථාවක් යනු වාග්මය සංඥා භාවිතාවෙන් දේශපාලන පර්යාය/අණසක පිළිබඳව ගොඩනඟන භාෂාමය නිරූපණයකි. ‘ව්‍යවස්ථානු භාෂාව මඟින් කලාත්මකව සැලසුම් කරනු ලැබූ හා සුවිශේෂිත කොට දක්වනු ලැබූ ආයතනයන පද්ධතිය ක්‍රියාත්මක කරවමින් හා මෙහයවමින් ද, දේශපාලන බලය බෙදමින් හා සංවරණය කරමින් දේශපාලන පර්යාය, පිළිවෙළ නැතිනම් අණසක නිර්මාණය කරන්නේ ව්‍යවස්ථානුකූුලවාදයයි’. ඒ අනුව ව්‍යවස්ථාවක් මඟින් ඉදිරිපත්කරන භාෂාත්මක සංඥාවන්ට ඔබ්බෙන් ගමන් කරන භාවිතාමය ක්‍රියාවලිය පිළිබඳ අවබෝධයක් ලබාගැනීමට ව්‍යවස්ථානුකුලවාදය වැදගත් වෙයි.
ලාංකේය ව්‍යවස්ථාවාදය පිළිබඳ මූලික පිළිග ැනීම වියහැක්කේ ‘මුලික නීතිය මඟින් දක්වා ඇති ප්‍රතිපාදනයන්ට යටත්ව ආණ්ඩුවේ කටයුතු මෙහෙය වියයුතු බවයි’. එසේම මෙරට ව්‍යවස්ථාව යනු පරම්පරා ගණනක් හරහා ගමන් කරන ලියැවිල්ලක් නිසා එය ලියැවී තිබෙනුයේ ‘සාමාන්‍ය භාෂාවකින් වන අතර, එය සුවිශේෂ දේශපාලන ක්‍රියාවලියක් මඟින් අනුදත් ලේඛනයකි’. එමනිසා ‘සාමාන්‍ය නීතියකට නොමැති එම නීති පරයා ගමන් කරන සුජාතබවක් ව්‍යවස්ථාවට පවතී’.
එහෙත් දේශපාලන පාත්‍රයන් තමන්ගේ ඉතාමත් පටු හා ‘නුදුරු උවමනාවන් ඉදිරියට ගනිමින් ව්‍යවස්ථාමය පාලනය පරීක්ෂාකාරී ලෙස තුලනය කිරීම හා සුරැකීම අතපසු කරන්නේ නම් හා ව්‍යවස්ථාමය පොදු භාෂාව විවිධ අයුරින් තාර්කික- සාධාරණ ලෙස අර්ථ නිරුපණය කරන්නේ නම් සිදුවිය හැක්කේ කුමක්ද?‘ එසේම ව්‍යවස්ථාවේ ‘ඓතිහාසික අර්ථය’ යළි මතුකර ගැනීමට අපොහොසත් වන්නේ නම් හා වර්තමානයේ පවතින ඉතාමත් සංවේදී අවශ්‍යතාවන්ට අනුකූලව එය අරුත් ගැන්වේ නම් ද සිදුවන්නේ කුමක්ද? මෙ සියලු‍ම තත්වයන් යටතේ පවා කිසියම් පක්ෂයක් විසින් ව්‍යවස්ථාවට පටහැනි ආකාරයේ කිසියම් ප්‍රතිපත්තියක් මත පිහිටා කටයුතු කරනු ලැබිය හැක. මේ අනුව ’දේශපාලන අභිලාෂයන් හමුවේ ව්‍යවස්ථාව විහීනත්වයට පත්විය හැක’, නැත්නම් එමගින් අපේක්ෂා කළ දේශපාලන යථාර්ථය පිළිබඳව ඉච්ඡාභංගත්වයට පත්විය හැක.
‘ව්‍යවස්ථාවේ පොදු භාෂාව විවිධ ආකාරයෙන් අර්ථ නිරූපණය විය හැකි නිසා එහි මුල් අර්ථය වෙනස්වන ආකාරය කිසිවෙකුටත් වඩා පැහැදිලිව දර්ශනය නොවනු ඇත’. ව්‍යවස්ථාව උල්ලංඝනය වන ආකාරයේ ප්‍රතිපත්තියක් මත පිහිටා කටයුතු කරන අය තර්ක කරනු ඇත්තේ ඔවුන්ගේ තර්කය නිවැරදිව වටහා ගන්නේ නම් ව්‍යවස්ථාවට පක්ෂවනු ඇති බවයි. ‘එසේම එලෙස ව්‍යවස්ථාව උල්ලංඝනය කරන ප්‍රතිපත්තිය අතිවිශාල බහුතරයක් විසින් පිළි ගනු ලබන්නේ නම් ද එවිට ව්‍යවස්ථාමය ගැටලුව හඳුනා ගැනීම තබා සංවාදයට ගැනීමවත් සිදු නොවිය හැක’. ‘ව්‍යවස්ථාවක් මඟින් ආණ්ඩුවක් පාලනය විය යුතුය යන අදහස පක්ෂ දේශපාලනය හා ඓතිහාසික ක්‍රියාවලිය මඟින් තර්ජනයට පත්වන ආකාරය වටහා ගත හැක’.
අප අද මෙරට මුහුණ පා ඇත්තේ බහුතරයක් විසින් ව්‍යවස්ථාව වැරදි ලෙස අර්ථකථනය කිරීමක් නොවෙයි. එය තනි පුද්ගලයෙකුගේ ඉතා නුදුරු දේශපාලන අපේක්ෂාවක් වෙනුවෙන් සමස්ත ව්‍යවස්ථානු නීතියම කණපිට පෙරළනු ලැබිය හැකි තත්ත්වයකි. කිසියම් බහුතර ජනතාවක් විසින් කිසියම් ඓතිහාසික උවමනාවක් අනුව පත්කළ ජනපතිවරයෙකු එම ඓතිහාසික උවමනාවට හා බහුතරයේ අපේක්ෂාවට එරෙහිව කටයුතු කරන අවස්ථාවක් වශයෙන් එය හඳුන්වා දීම යුක්ති සහගත බව මඟේ හැඟීමයි. එය මෙරට ප්‍රමුඛතම දේශපාලන විද්‍යා හා නීතිය පිළිබඳ විද්වතුන් විසින් ද පෙන්වාදෙනු ලැබ තිබෙන සත්‍යයකි. ව්‍යවස්ථාවක් මඟින් ආණ්ඩුවක් පාලනය කිරීමේ කර්තව්‍යය සහ ජාතික දේශපාලනය පාලනය කිරීම සාමාන්‍ය නීතිය භාවිතාවෙන් සාමාන්‍ය ජනයා පාලනය කිරීමට වඩා ඉතා වෙනස් දෙයක් බව ව්‍යවස්ථාවාදය අපට තවදුරටත් කියා දෙයි.
එමනිසා රාජපක්ෂලාගේ සහ සිරිසේනගේ දේශපාලන බලය පිළිබඳ පටු හෝ ඉතා නුදුරු අභිලාෂයන්ට පක්ෂව ලාංකේය ව්‍යවස්ථාවේ ඉතාම ප්‍රජාතාන්ත්‍රික වෙනස්කමක් වූ 19 වන සංශෝධනයේ ඓතිහාසික උවමනාව සහ එහි විධායක බලය තුලනය කිරීම පිළිබඳ වූ අර්ථය ශ්‍රේෂ්ඨාධිකරණය විසින් යළි සලකා බලන්නේ කෙසේද යන්න ව්‍යවස්ථානුකූලවාදය මෙරට දී අත්පත්කරගෙන ඇති තත්වය පිළිබඳ ඓතිහාසික නිගමනයක් වනු ඇත. දූෂිත දේශපාලන පද්ධතියේ ප්‍රයෝජ්‍යතා දේශපාලනයට ව්‍යවස්ථානුකුලවාදය යට නොකළ යුතු බව මඟේ පුරවැසි හැඟීමයි.■
අතුලසිරි සමරකෝන්
ව්‍යවස්ථානුකූලවාදය දේශපාලන පද්ධතියට අභිමුඛවීම
මහ මැතිවරණයක් නීති විරෝධීය.
ජාතිය ඇමතීමේ ව්‍යාජයක් කරමින් තමාට ගැති අන්තේවාසිකයන් පිරිසක් ඉදිරියේ තබාගෙන පාර්ලිමේන්තු මන්ත්‍රී මහින්ද රාජපක්ෂ අධිකරණයට අයුතු බලපෑමක් කළේය. පාර්ලිමේන්තුව විසුරුවා හැරීමට එරෙහිව පැවැත්වෙන මූලික අයිතිවාසිකම් පෙත්සම් විභාගයේදී ශ්‍රේෂ්ඨාධිකරණයෙන් තමාට ලැබිය යුතු නඩු තීන්දුව ඔහු එහිදී ප්‍රකාශයට පත් කළේය. එනම්, තමාට කැමති ඕනෑම වේලාවක පාර්ලිමේන්තුව විසුරුවා හැරීමට ජනාධිපතිවරයාට බලයක් ඇතැ’යි තීන්දු කරන මෙන් ඔහු ශ්‍රේෂ්ඨාධිකරණයට නියම කළේය. ඒ මතය තහවුරු කිරීමට මෙන් විවිධ රටවලින් ඔහු ඉදිරිපත් කළ උදාහරණ, ඔහුගේ තර්කය සනාථ කිරීමට නොව අනාථ කිරීමට හේතුවන බව මේ වන විටත් සම්මානිත නීතිඥවරුන් පෙන්වාදී ඇත. අනෙක් අතට දැන් ලංකාවේ තිබෙන්නේ රාජාණ්ඩුවක් නොවේ. හිතන හිතන වේලාවට පාර්ලිමේන්තුවක් විසුරුවා හැරිය හැකි ඒකාධිපතියකුගේ රජයක්ද නොවේ.
අපේ රටට අදාළ වන්නේ අපේ ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථාවයි. එය රටේ උත්තරීතර නීතියයි. ඊට 19 වැනි සංශෝධනය ගෙනාවේ, ජනාධිපතිවරයාගේ බලතල හැකි පමණින් සීමා කිරීමටය. ඊට පාර්ලිමේන්තුවේ මන්ත්‍රීවරුන් 223කගේ අනුමැතිය ලැබිණි. පාර්ලිමේන්තුව සම්මත කළ පසු, පාර්ලිමේන්තුව විසින්ම වෙනස් කරන තෙක්, රටේ නීතිය වන්නේ එයයි.
19 වැනි සංශෝධනය අනුව, ජනාධිපතිවරයාට කැමති ඕනෑම අවස්ථාවක පාර්ලිමේන්තුව විසුරුවා හැරිය නොහැකිය. ඒ බලය ඔහුට ලැබෙන්නේ පාර්ලිමේන්තුවක් පත්වී අවුරුදු හතරහමාරකට පසුවය. පත්වන පාර්ලිමේන්තුවක් අඩුගණනේ අවුරුදු හතරහමාරක් සුරක්‍ෂිතව පවතින බව එයින් අදහස් වේ. ඒ කාලයට පෙර එය විසුරුවා හැරිය හැක්කේ එක් අවස්ථාවකදී පමණය. එනම්, පාර්ලිමේන්තුවේ මන්ත්‍රීවරුන්ගෙන් තුනෙන් දෙකකට වැඩි පිරිසක් එය විසුරුවා හරින ලෙස යෝජනාවක් සම්මත කරගත් විටය.
19වැනි සංශෝධනයේ මේ සියල්ල ඉතා පැහැදිලිව සටහන් වී තිබේ. ජනාධිපතිවරයාට පාර්ලිමේන්තුව විසුරුවා හැරිය හැකි බව කියන අතරම, එය කළ හැක්කේ අවුරුදු හතරහමාරකට පසුව පමණක් බවද එහි පැහැදිලිව කියා තිබේ. ඒ නිසා, සමහරුන් කියන විදියට, 19වැනි සංශෝධනයේ හිල් නැත. මේ කාලයේ බොහෝ දෙනකු 19යේ අසාර්ථකභාවයත්, වංකභාවයත්, හිල් ගැනත් නන් දොඩවති. සමහරුන් ජනාධිපති කියන නිසා එසේ කරන අතර, සමහරුන් එසේ කරන්නේ, 19 සංශෝධනය ගෙනෙන විට තමන්ගෙන් අදහස් ගත්තේ නැති නිසාය. කොටින්ම, 2015 ජනවාරියේදී රටේ පුරවැසියන් විසින් ඒ පුද්ගලයන් කර උඩ තබාගෙන නොගිය නිසාය. තවත් සමහරුන් එය කරන්නේ 19හි නිර්මාතෘවරුන්යැයි තමා සිතනවුන් සමග තිබෙන පෞද්ගලික වෛරය නිසාය.
එහෙත්, වරද ඇත්තේ 19වැනි සංශෝධනයේ නොව, එය මුළුමනින්ම නොසලකා හැරීම මතය. ජනාධිපති මෛත්‍රීපාල සිරිසේන කරන්නේ 19 මතු නොව මුළු ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථාවම නොසලකා හරිමින් විවිධ තීන්දු තීරණ ගැනීමය. ඒ බව, මේ වන විට යම් තාක් දුරට ශ්‍රේෂ්ඨාධිකරණය හා අභියාචනාධිකරණය තීන්දු කර තිබේ. 19 සංශෝධනයේ විධිවිධාන ගැන මත දෙකක් හෝ කිහිපයක් තිබීමෙන් එහි අවුලක් ගැන කියැවෙන්නේ නැත. දණ්ඩ නීති සංග්‍රහය වැනි බැලූ බැල්මටම ඉතාමත් පැහැදිලි නීති සම්බන්ධයෙන් පවා, අධිකරණය ඉදිරියේ නඩුවකදී දෙපාර්ශ්වයක් සිටිති. එහෙත්, නිවැරදි ඉන් එක් පාර්ශ්වයක් පමණි. ඒ නිවැරදි බව තීරණය කරන්නේ අධිකරණය විසින් නීතියට අනුකූලවය.
ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථාව උල්ලංඝනය කරන්නවුන්ටද තමන්ගේ පාර්ශ්වය වෙනුවෙන් කියන්නට මොනවා හරි දේවල් තිබේ. ජනාධිපති සිරිසේන දැන් කියන්නේ ඒවාය. එහෙත්, ඒ කියන සියලු දේවලින් නැවත නැවතත් පැහැදිලි වන්නේ ජනාධිපතිවරයා ගත් තීරණ වැරදි බවයි. ඒ තීරණ ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථාවට පටහැණි බවයි.
අපේ ව්‍යවස්ථාව අනුව, ජනාධිපතිවරයකුට හිතුමතේ පාර්ලිමේන්තුව විසුරුවා හළ නොහැකිය. එයින් බලාපොරොත්තු වන්නේ, මහජන ඡන්දයෙන් තේරී පත්වුණු නියෝජිතයන්ගෙන් හැදුණු පාර්ලිමේන්තුව බලවත් කිරීමය. 2015 ජනවාරියේදී පොදු අපේක්ෂකයා හැටියට මෛත්‍රීපාල සිරිසේන දුන් එක් පොරොන්දුවක් නම්, ජනාධිපතිධුරය අහෝසි කර පාර්ලිමේන්තුව ශක්තිමත් කිරීමය. පාර්ලිමේන්තුව ශක්තිමත් කිරීමේ එක ක්‍රමයක් නම්, ජනාධිපතිවරයාට හිතුමනාපේ එය විසුරුවා හැරීමට ඇති බලය සීමා කිරිමයි. ඒ නිසා, අවුරුදු හතරහමාරක් ගතවන තුරු පාර්ලිමේන්තුව විසුරුවා හැරිය නොහැකිය යන්න, 2015 ජනවරමට මුළුමනින්ම එකඟය.
අවුරුදු හතරහමාරකට පෙර පාර්ලිමේන්තුව විසුරුවා හරින්නට ජනාධිපතිට නොහැකිවීම මහා පාපයක් හැටියටත්, එයින් රට අරාජික වන බවත් හුවා දක්වන පිරිස, අවසාන වශයෙන් සේවය කරන්නේ ජනාධිපතිගේ විධායක බලයෙන් පාර්ලිමේන්තුව සමතලා කිරීමේ ඒකාධිපති ව්‍යාපෘතියටය.
මේ මොහොතේ මහ මැතිවරණයක් ඉල්ලීමද නීති විරෝධීය. මහ මැතිවරණයකදී ජනතා පරමාධිපත්‍යය ක්‍රියාත්මක කිරීමට ඉඩ ලැබේය යන්න ඔවුන් පතුරුවන ජනප්‍රිය සේ පෙනෙන මිථ්‍යාවකි. එලෙස මහමැතිවරණයක් ඉල්ලීමම ජනතා පරමාධිපත්‍යයට එරෙහිව යෑමකි.
එසේ වන්නේ ඇයි? ජනතා පරමාධිත්‍යයේ කොටසක් වන ඡන්ද බලය පාවිච්චි කරමින් 2015 අගෝස්තු 17 වැනිදා මහජනතාව, තමන්ගේ ජනතා පරමාධිපත්‍යයේ තවත් කොටසක් වන ව්‍යවස්ථාදායක බලය පාවිච්චි කිරීම සඳහා නියෝජිතයන් 225 දෙනකු පාර්ලිමේන්තුවට පත්කර යැවූහ. ඒ පිරිස, අවුරුදු 5ක් යනතුරු නිරුපද්‍රැතව තමන් වෙනුවෙන් ඒ බලය පාවිච්චි කරන බව ඡන්දය පාවිච්චි කරන අවස්ථාවේ මහජනතාව තුළ පූර්වාපේක්‍ෂාවක් තිබිණ. ඒ පූර්වාපේක්‍ෂාව එන්නේ හිතුමනාපේ නොවේ. ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථාවෙනි. ඒ අපේක්‍ෂාව ඒ ආකාරයෙන්ම ඉටුනොවන අවස්ථාද තිබිය හැකිය. එනම්, එම කාලයට පෙර පාර්ලිමේන්තුව විසුරුවා හැරීමය. එහෙත්, එවැනි විසුරුවා හැරීමක් කළ හැක්කේද ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථාවේ විධිවිධානවලට යටත්වය. එනම් අවුරුදු හතරහමාරකට පසු හා පාර්ලිමේන්තුව විසින්ම ඉල්ලා සිටියහොත් යන අවස්ථාවලදී පමණකි. මේ කිසිම අවස්ථාවකට නොවැටෙන පරිදි පාර්ලිමේන්තුව විසුරුවා හැරියහොත්, එය ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථාව උල්ලංඝනය කිරීමකි.
ඕනෑම වේලාවක ජනාධිපතිවරයාට හිතුමනාපේ පාර්ලිමේන්තුව විසුරුවා හැරිය හැක යන මතයට පක්ෂව සිටින පිරිස තේරුම් ගත යුත්තේ, තමන්ට හිතවත් ආණ්ඩුවක් පත්වුණු විටද ජනාධිපතිවරයා මේ කඩුව අතට ගත හැකි බවය. සිරිසේන ජනාධිපතිවරයා නීතියක්, පිළිවෙළක්, සම්ප්‍රදායක් ගැන දන්නේ නැත. යම් හෙයකින් මේ විදියටම ඔහු ඊළඟ ආණ්ඩුවත් විසුරුවා හැරියහොත්, රටට අත්වන ඉරණම කුමක්ද? අප හැමදාමත්, එක් පුද්ගලයකු නිසා ව්‍යවස්ථා අර්බුදවල ගිලී තිබෙන අඳුරු රටක් වනු ඇත.
ඒ නිසා, මේ මොහොතේ මහ මැතිවරණයක් ඉල්ලීමම ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථා විරෝධීය. එයින් කෙරෙන්නේ අත්තනෝමතික ජනාධිපතිවරයකුගේ විකාරසහගත පියවර, පිළිගැනීමකි.
මහ මැතිවරණයකදී, අපට අපේ පරමාධිපත්‍ය බලයක් වන ඡන්දය පාවිච්චි කිරීමට අවස්ථාව ලැබෙන්නේයැ’යි මහජනතාව ගොනාට ඇන්දවීමක්ද මේ දිනවල කෙරෙයි. ඒ රාජපක්ෂ ගැත්තන් විසිනි. එහෙත්, ඒ රාජපක්ෂ පාලනය පැවැති කාලයේම මැතිවරණ පැවැත්වුණු දූෂිත ආකාරය මතක ඇතියවුනට, රාජපක්ෂලාගේ පරමාධිපත්‍යයට ගරුකිරීම ගැන අලුතෙන් කියන්නට දෙයක් නැත. පාර්ලිමේන්තුව විසුරුවා හැරීමට පැයක් තිබියදී පවා, ජනාධිපතිවරයාත්, මහින්ද රාජපක්‍ෂත් උත්සාහ ගත්තේ හැකි තරම් අමාත්‍යවරුන් සංඛ්‍යාවක් පත්කර, මුළු රාජ්‍ය යාන්ත්‍රණයම තමන්ගේ අතේ තබාගෙන මහ මැතිවරණයකට යෑමටයි. ඒ කුමටද? 2005-2014 කාලයේ කළාක් මෙන්, මුළු රාජ්‍ය යාන්ත්‍රණයම තමන්ගේ වාසිය සඳහා පාවිච්චි කිරීමටයි.
මහජනතාව ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථාවක් නිර්මාණය කළාට, ඒ මහජනතාවම ඒ ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථාවට යටත් විය යුතුය. නීතියේ පාලනය යනු එයයි. ව්‍යවස්ථාව කඩකර මහ මැතිවරණයකට යාම වුවත්, සැලකිය යුත්තේ ඒ නීතියේ පාලනයට එරෙහිවීමක් ලෙසය.■
අධිකරණය වෙත ගෞරවයෙනි නසා ගැනීම මොනවා කිව්වත්..
මහජන ඡන්දයෙන් රටේ නායකයා බවට පත් වී සිටින, අත්තනෝමතික ජනාධිපතිවරයකු විසින් නීතිය නොතකමින්, නොනවත්වා රටට කෙරෙමින් තිබෙන විනාශය වළක්වන්නට සිටින අවසාන ගැලවුම්කරුවා බවට පත් වී ඇත්තේ රටේ අධිකරණයයි.
කතානායක කරු ජයසූරිය ගෞරවනීය සටනක් කරමින් මේ අදාන්ත පාලකයාගේ ප්‍රජාතන්ත්‍ර විරෝධී අපචාරයන් වළක්වා ගන්නට උත්සාහ නොදරන්නට, මේ තරම් වත් රටක් අපට ඉතිරි වන්නේ නැත. බලතල බෙදීමේ න්‍යායේ අකුරක් වත් නොදන්නා ජනාධිපතිවරයකුට එහි අරුමය ප්‍රායෝගික ව ම පෙන්වා ප්‍රත්‍යක්‍ෂ කරවමින් කළ සටන විසින් ලංකාවේ ජනතා පරමාධිපත්‍යයේ ගැලවුම්කරුවකු බවට කතානායකවරයා ද ඔසොවා තැබෙන බව සටහන් කළ යුතු ය.
දැන් අර්බුදය ඇත්තේ අධිකරණය ඉදිරියේ ය. පාර්ලිමේන්තු මන්ත්‍රී මහින්ද රාජපක්ෂ, මේ වන විටත්, සිය ඊනියා ජාතිය ඇමතීමක් මගින් අධිකරණය කළ යුතු දේ ගැන අනියම් ලෙස තර්ජනය කර හමාර ය. එය සිහි ගන්වන්නේ, 2012 වසරේ දී දිවි නැගුම පනත් කෙටුම්පත තමන්ට වුවමනා විදියට අනුමත කර දෙන හැටියට මහින්ද හා බැසිල් රාජපක්‍ෂවරුන් අගවිනිසුරු ශිරාණි බණ්ඩාරනායකට කළ බලපෑමයි. එය නොසිදුවූ කල්හි, පාර්ලිමේන්තුව කැලෑ උසාවියක් බවට හරවා, සිය අන්තේවාසිකයන් ලවා අගවිනිසුරුවරිය අවමානයට පාත්‍ර කර, ගෙදර යැවූ හැටි මුළු රටට ම තවමත් අමතක වී නැත.
එහෙත්, අද අපේ අධිකරණය, විධායකය දෙස බලාගෙන, ඔවුන්ගේ වුවමනාවට අනුව තීන්දු දෙන අධිකරණයක් නොවේ. පසුගිය අවුරුදු හතරකට ආසන්න කාලය තුළ, රටක් ලෙස අප අත්පත් කර ගත් ජයග්‍රහණයන්ගෙන් එකක් නම්, මේ අධිකරණ ස්වාධීනත්වයයි.
අද අපේ අධිකරණය, ජනාධිපතිවරයාගේ නීති විරෝධී තීරණ ආපස්සට හරවන්නට තරම් ශක්තිමත් ය. අපක්‍ෂපාතී ය. නීති විරෝධී අගමැතිවරයාට, එම ධුරය දැරීම සඳහා ඇති බලය කුමක්දැ’යි අසන්නට තරම් බලවත් ය. ඒ නීති විරෝධී අගමැතිවරයාගේත් නීති විරෝධී කැබිනට් මණ්ඩලයේත් පත්කිරීම් අත්හිටුවන්නට තරම් ඉදිරිගාමී ය. රටට අවශ්‍ය ව ඇත්තේ එවැනි අධිකරණයකි. තමන්ට හිමි පරමාධිපත්‍යයේ කොටසක් වන අධිකරණ බලය, මෙලෙස නිවැරදිවත්, අපක්‍ෂපාතීවත් භාවිතයෙහි යෙදෙනු බලා සතුටට පත්වන්නේ මේ රටේ යුක්තිගරුක පුරවැසියා ය.
පාර්ලිමේන්තුව විසුරුවා හැරීමට ජනාධිපතිවරයා ගත් නීති විරෝධී තීරණය තාවකාලික ව හෝ ආපසු හරවන්නට ශ්‍රේෂ්ඨාධිකරණය පියවර ගනිද්දී, නීති විරෝධී අගමැතිගේත්, නීති විරෝධී කැබිනට් මණ්ඩලයේත් තනතුරු තාවකාලික ව අත්හිටුවන්නට අභියාචනාධිකරණය තීරණය කළේ ය. මේ ඉහළ අධිකරණ දෙක, මේ සා අපක්‍ෂපාතී ව කටයුතු කරන විට ඒ දෙස ගෞරවයෙන් බලා සිටින පහළ අධිකරණ විනිසුරුවරුන්ගේ ප්‍රසාදය පළවන්නේ කෙසේ ද? රටේ ප්‍රධානතම හමුදා නිලධාරියා වූ, ආරක්‍ෂක මාණ්ඩලික ප්‍රධානී පවා ජනාධිපතිවරයාගේ බලපෑමටවත් යටත් නොවී රක්ෂිත බන්ධනාගාරගත කිරීමෙනි. මේවා 2015 ජනවාරියට පෙර ලංකාවේ සිතන්නටවත් හැකිව තිබූ තත්ත්වයන් නොවේ. ඉහළ අධිකරණවල විනිසුරුවරුන් ක්‍රියාවෙන් ම හරි මග පෙන්වන විට, ඒ මග යනු කැමති සිය ගණන් පහළ අධිකරණ නිලධාරීන් ද සිටින බව මේ හරහා අපට පෙනෙන ඇත්තයි.
ඉහළ හා පහළ අධිකරණවල මේ තීන්දු තීරණවල කිසි ම පක්‍ෂපාතිත්වයක්, ගැති බවක් නැත. ඇත්තේ නීතිය සමග පමණක් සසඳා බලා හරි වැරදි තීරණය කිරීමේ නෛතික භාවිතයයි. අධිකරණය මහජනතාවගේ ඡන්දයෙන් තෝරා පත් කර ගැනෙන ආයතනයක් නොවන නිසා, මේ අපක්‍ෂපාතීත්වය හා සාධාරණයේ බලය ඒ ලෙස ම පවත්වාගෙන යන්නට අධිකරණයට අවස්ථාව ලැබී තිබේ. අධිකරණය සලකා බලන්නේ තමා ඉදිරියේ තිබෙන ගැටලුව දෙස නීතියට අනුකූල ව පමණකි.
යම් හෙයකින් අධිකරණයත්, මේ ඉදිරි ගාමී බව නොපෙන්වා සිටියා නම් අපට අත් විය හැකි ව තිබුණු ඉරණම කුමක් ද? ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථාවට, පාර්ලිමේන්තු සම්ප්‍රදායන්ට සිතූ සේ පාපහර දෙමින්, රට සිය බූදලයක් හැටියට සිතන ජනාධිපතිවරයකුගේ ඒ බිහිසුණු විකාරයට රට ම නතු වීමයි.
අප අධිකරණයට ගෞරව කළ යුත්තේ එහෙයිනි. ඉදිරියේදී ද අධිකරණය ඒ මගෙහි ම යනු ඇති බව ජනතාවට විශ්වාස ය.■
මහින්දගේ තවත් බොරු හෙළිවෙයි
මහින්ද රාජපක්ෂ නීතිවිරෝධීව රටේ අග්‍රාමාත්‍යවරයා ලෙස පෙනී සිටිමින් දෙසැම්බර් 02 දිනයේ ප්‍රකාශයක් සිදුකර තිබුණි. තමන් අධිකරණ කටයුතුවලට බාධා නොකරන බව කියමින් ප්‍රකාශය ආරම්භ කළත්, ඔහුගේ අදහස් දැක්වීම සූදානම් කර තිබුණේම ජනාධිපති මෛත්‍රීපාල සිරිසේන විසින් පාර්ලිමේන්තුව විසුරුවාහැරීම සඳහා නිකුත් කළ ගැසට් නිවේදනය නීත්‍යනුකූල බව පෙන්වීම සඳහාය. ව්‍යවස්ථාවේ කොටස් කිහිපයක් පමණක් උපුටා දක්වමින් ඔහුගේ අදහස් දැක්වීම සිදුකර තිබුණේ මහජන මතයට බලපෑම් කිරීම වෙනුවෙන්ය. කෙසේ වෙතත් ඔහුගේ අදහස් දැක්වීමෙහි තිබුණු ඇතැම් කොටස් පැහැදිලිවම සාවද්‍ය කාරණාය. පහතින් උපුටා දක්වා ඇත්තේ එම සාවද්‍ය කොටස් කිහිපයකි.
‘ලෝකයේ පාර්ලිමේන්තු ආණ්ඩුක්‍රම සහිත හුඟක් රටවල ඉන්නෙ නාමමාත්‍ර රාජ්‍ය නායකයෝ. ඒ වගේ රටවල පවා සම්ප්‍රදායක් තියෙනවා රාජ්‍ය නායකයන්ට තම අභිමතය හා තක්සේරුව පරිදි පාර්ලිමේන්තුව විසුරුවාහරින්න පුළුවන් බව. 1975 දී ඕස්ටේ්‍රලියාවේ ආණ්ඩුකාරවරයා තම තනි අභිමතය අනුව අගමැතිව ධුරයෙන් නෙරපලා මහ මැතිවරණයක් කැඳෙව්වා.
1970දී ඉන්දියානු පාර්ලිමේන්තුවේ බහුතරයක් තිබුණු විපක්ෂයේ විරෝධය නොතකා ජනාධිපති වී.වී. ගිරි පාර්ලිමේන්තුව විසුරුවාහැරියා. 1979 දී සංජීව් රෙඞ්ඩි ජනාධිපතිතුමා පාර්ලිමේන්තුවේ ඇතිවුණ අරාජිකත්වය හේතුවෙන් තම තක්සේරුව අනුව පාර්ලිමේන්තුව විසුරුවාහැරියා. එහෙම වුණේ නාමමාත්‍රික රාජ්‍ය නායකයෝ ඉන්න රටවල.”
ඔහු ඒ ආකාරයෙන් ලෝක ඉතිහාසයේ සිදුව තිබෙන සිදුවීම් කිහිපයක් උපුටා දැක්වූවේය. කෙසේ වෙතත් පාර්ලිමේන්තු මන්ත්‍රී ජනාධිපති නීතිඥ ආචාර්ය ජයම්පති වික්‍රමරත්න පෙන්වා දී ඇත්තේ එම මහින්ද රාජපක්ෂ මන්ත්‍රීවරයා පෙන්වූ කරුණු සාවද්‍ය බවය.
“වෙනත් රටවල අගමැතිවරයාගේ උපදෙස් නැතිව පාර්ලිමේන්තුව විසුරුවා හැරියායැයි කියන අවස්ථා පිළිබඳව රාජපක්ෂ මහත්මයා සඳහන් කළා. මුලින්ම කියන්න ඕනෑ ඒ එක රටකවත් ව්‍යවස්ථා විධිවිධානයන් අපේ රටට බලපාන්නේ නැහැ. මොකද අපේ රටේ තියෙන්නේ සම්පූර්ණ වෙස්ට්මිනිස්ටර් ක්‍රමයේ පාර්ලිමේන්තු ක්‍රමයක් නෙවෙයි. අපේ රටේ ජනාධිපති සහ පාර්ලිමේන්තු ක්‍රමයේ දෙමුහුමක් තියෙන්නේ. 19 වැනි සංශෝධනයෙන් පස්සේ ඒ ක්‍රමය ටිකක් පාර්ලිමේන්තු ක්‍රමයට බරවීගෙන යන බව ඇත්ත. නමුත් මූලික වශයෙන් කීවොත් දෙමුහුන් ක්‍රමයක් තමයි තියෙන්නේ. අපේ ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථාවේ විසුරුවාහැරීම පිළිබඳව පැහැදිලි සහ ප්‍රකාශිත විධිවිධාන තියෙනවා. ඒ නිසා ජනාධිපතිවරයාට තමන්ගේ කැමැත්ත අනුව විසුරුවාහැරීමට කලින් තිබුණු අසීමිත ඉඩකඩ හොඳටම අඩුවෙලා තියෙනවා.
රාජපක්ෂ මහතා කියනවා එංගලන්තයේ පාර්ලිමේන්තුව රජතුමාගේ අභිලාෂය අනුව විසුරුවාහරින්න පුළුවන් බව. 1784 සහ 1834 පාර්ලිමේන්තුව එකල හිටියේ රජු විසින් අගමැතිගේ උපදෙස් නැතිව විසිරවූ බව ඔහු කියා තිබුණා. අවසන් වරට එහෙම සිදුවීමක් වෙලා අවුරුදු 184ක් ගතවෙලා තියෙනවා. මේ අවුරුදු 184 තුළ කිසිම අවස්ථාවක රජු හෝ රැජිණ පාර්ලිමේන්තුවේ බහුතරය හිමි අගමැතිවරයාගේ උපදෙස් නැතිව පාර්ලිමේන්තුව විසුරුවා හැරලා නැහැ.
තවත් වැදගත් කාරණයක් තියෙනවා. එතුමා සහ එතුමාගේ උපදේශකයන් දන්නේ නැතිව ඇති, මීට අවුරුදු කිහිපයකට ඉස්සෙල්ලා, එනම් 2011දී බි්‍රතාන්‍ය පාර්ලිමේන්තුවට විශේෂ පනතක් ගෙනාවා. ‘ස්ථිර වාරයක් තිබෙන පාර්ලිමේන්තුව පිළිබඳ පනත’ කියලා. එය සම්මත වීමෙන් පසුව, දැන් බි්‍රතාන්‍යයේ පාර්ලිමේන්තුවේ වසර පහක ධුර කාලයට කලින් අගමැතිවරයාගේ උපදෙස් පිට වුණත් විසුරුවා හරින්න බැහැ. ඒ අවුරුදු පහ තුළ තුනෙන් දෙකකින් ඉල්ලීමක් කළොත් පමණක් විසුරුවාහරින්න පුළුවන්. එහෙම නැතිව විසුරුවා හරින්න එක අවස්ථාවයි තියෙන්නේ. එනම්, විශ්වාසභංගයක් සම්මත කරගෙන දින 14ක් ඇතුළත වෙනත් කෙනෙකුට පාර්ලිමේන්තුවේ බහුතර විශ්වාසය ඇති බව පෙන්වන්නට බැරිවුණොත් පාර්ලිමේන්තුව විසුරුවාහරින්න පුළුවන්. ඒ කියන්නේ විශ්වාසභංගයක් සම්මත වූ පළියටවත් විසුරුවාහරින්න බැහැ. ඉතාම පැහැදිලියි.
අනෙක, බි්‍රතාන්‍යයේ ලිඛිතව ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථාවක් නැහැ. සම්ප්‍රදාය අනුවයි කටයුතු කරන්නේ. එහෙත් එහේ පවා පාර්ලිමේන්තුව විසුරුවීමට ඇති බලය සීමා කරන පනතක් සම්මත වී තිබෙනවා.
මහින්ද රාජපක්ෂ මහතා කීවා ඕස්ටේ්‍රලියාවේ 1975 අගමැතිවරයාගේ උපදෙස් නැතිව පාර්ලිමේන්තුව විසුරුවා හැරිය බව. ඕස්ටේ්‍රලියානු ව්‍යවස්ථාවේ 57 වැනි වගන්තියේ කියනවා යම්කිසි විසර්ජන පනතක් පාර්ලිමේන්තුවේ නියෝජිත මන්ත්‍රී මණ්ඩලයෙන් සම්මත වෙලා පිට පිට දෙවතාවක් සෙනෙට් මණ්ඩලයෙන් සම්මත නොවුණොත් අග්‍රාණ්ඩුකාරවරයාට පාර්ලිමේන්තුව විසුරුවාහරින්න පුළුවන් කියලා. එහෙත් එසේ කළ හැක්කේද සම්ප්‍රදාය අනුව අගමැතිවරයාගේ උපදෙස් මත පමණයි. 1975දී ජෝර්ජ් විට්ලම් කියන අගමැතිවරයා හිටියේ. දෙවතාවක් විසර්ජන පනත් දෙකක් සම්මත නොවුණත් විසුරුවාහරින්නට ඔහු උපදෙස් දුන්නේ නැහැ. මේ තත්ත්වය නිසා මුදල් පරිහරණය සම්බන්ධයෙනුත් විශාල අර්බුදයක් ඇතිවුණා. ඒ වෙලාවේ අග්‍රාණ්ඩුකාරවරයා විසින් අගවිනිසුරුවරයාගෙන් උපදෙස් ඉල්ලු‍වා. අගවිනිසුරුවරයා කිව්වා මේ විශේෂ අවස්ථාවේදී විතරක් අගමැතිවරයාව මාරු කරන්න බලය ලැබෙන බව. පාර්ලිමේන්තුව විසුරුවා හරින්න බලය දුන්නේ නැහැ. කොහොම වුණත් ඒ වෙලාවෙ විපක්ෂ නායක විදියට හිටපු මැල්කම් ෆ්‍රේසර්ට අගමැති ධුරය බාරගන්නැයි අග්‍රාණ්ඩුකාරවරයා ආරාධනා කළා. නමුත් කොන්දේසි දෙකක් මතයි ඒක කළේ. එකක් තමයි සෙනෙට් මන්ත්‍රී මණ්ඩලය බහුතරය පාවිච්චි කරලා අර මුදල් පනත් දෙක සම්මත කරන්න ඕනෑ කියන එක. අනෙක තමයි පාර්ලිමේන්තුව විසුරුවාහරින්නට උපදෙස් දෙන්න ඕනෑ කියන එක. ඒ අනුව මැල්කම් ෆ්‍රේසර් අගමැතිවරයා විදියට පත්වෙලා, උපදෙස් දුන්නාට පසුවයි 1975 දී පාර්ලිමේන්තුව විසුරුවාහැරියේ.
තවත් ප්‍රකාශයක් තමයි ඉන්දියානු ජනාධිපතිවරුන් දෙදෙනෙකු විසින් 1970 දී හා 1979 දී පාර්ලිමේන්තුව අගමැතිවරයාගේ උපදෙස් නැතිව විසුරුවා හැරපු බව. ඒකත් වැරදි ප්‍රකාශයක්.
වී.වී. ගිරි කියන ජනාධිපතිවරයා විසින් 1970 දී ලෝක් සභාව විසුරුවා හැරියා. ඒක ඇත්ත. එහෙත් අග්‍රාමාත්‍ය ඉන්දිරා ගාන්ධිගේ උපදෙස් පිට. ඊට අමතරව කැබිනට් මණ්ඩලයෙන් ඉල්ලීමක් කළා පාර්ලිමේන්තුව විසුරුවා හරින්න කියලා. හේතුව වුණේ කොංග්‍රස් පක්ෂය දෙකඩ වී තිබීම. කොංග්‍රස් ආණ්ඩුව සුළුතර ආණ්ඩුවක් බවට පත්වුණා. එසේ වුවත් වැදගත් කාරණය තමයි, ඉන්දිරා ගාන්ධි පාර්ලිමේන්තුවේදී පරාජය වී නොතිබීම. ඒ අනුව පාර්ලිමේන්තුවේදී පරාජය නොවූ අග්‍රාමාත්‍යවරියක් තමයි උපදෙස් ලබා දුන්නේ.
1979 දී අග්‍රාමාත්‍ය ශරන් සිං විසින් උපදෙස් ලබාදුන්නා ජනාධිපති සංජේ රෙඞ්ඩිට පාර්ලිමේන්තුව විසුරුවන ලෙස. එතකොට පාර්ලිමේන්තුව කල් දාලා තිබුණේ. එසේ තිබියදී තමයි විසුරුවා හැරියේ.
කොහොම වුණත් ඒවා වෙනත් රටවල සිද්ධවුණ දේවල්. මම කිව්වා වගේ අපේ තත්ත්වය වෙනස්. අපේ තියෙන්නේ දෙමුහුන් තත්ත්වයක්. මම කලින් කීවා වගේ විසුරුවා හැරීමේ බලතල ඉතාමත් පැහැදිලිව ව්‍යවස්ථාවේ තියෙනවා. ඒ නිසා අනෙක් රටවල සිදුවීම් අපට අදාළ වෙන්නේ නැහැ. කොහොම වුණත් අනෙක් රටවල් ගැන රාජපක්ෂ හිටපු ජනාධිපතිවරයා කරපු ප්‍රකාශ සාවද්‍යයි.”
පාර්ලිමේන්තු මන්ත්‍රී මහින්ද රාජපක්ෂ විසින් මෙවැනි අදහස් දැක්වීම් සිදු කරන්නේ බලයේ තව මොහොතක් හෝ රැඳී සිටීමේ වුවමනාව නිසා බව පැහැදිලිය. කෙසේ වුව ලෝකයේ සම්ප්‍රදායන් පිළිබඳව විකෘති අදහස් දක්වමින්, මෙවැනි අවස්ථාවකට එවැනි අදහස් ගළපමින් ඔහු ගන්නා උත්සාහයන් බුද්ධිමත් පුරවැසියන් සිටින තාක් කල් අසාර්ථක උත්සාහයන් බවට පත්වන බව මේ වෙද්දී පැහැදිලිවම පසක් වෙමින් තිබෙන්නේය.■
■ අනුරංග ජයසිංහ
මේක මනස්ගාත කුමන්ත්‍රණයක්
විශ්‍රාමික රාජ්‍ය නිලධාරී ලයනල් ප්‍රනාන්දු
ජනාධිපති මෛත්‍රීපාල සිරිසේන මහතා විසින් ඔක්තෝබර් 26 වැනිදා ගත් තීන්දුව ගැන ඔබේ මතය කීවොත්…
සම්පූර්ණයෙන්ම වැරදි වැඩක්. විකෘති විදියට ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථාව අර්ථකථනය කරමින් ඔහු වැඩ කළා. ව්‍යාජ හේතු ඉදිරිපත් කළා. මිනිහෙක් යමක් කරනවා නම් ඒක කරන එක අවසානයේදී ඒක අර්ථගත වෙන්න එපැයි. ඒකෙන් යම්කිසි කෙනෙකුට හෝ යම්කිසි පාර්ශ්වයකට යහපත් දෙයක් වෙනවායැයි හිතන්න පුළුවන් නම් ඒ තීරණය සාධාරණය කරන්න තිබුණා. ඒත් මේ තීන්දුවෙන් කිසිම කෙනෙකුට හොඳක් වෙලා නැහැනේ.
අගමැති රනිල් වික්‍රමසිංහගෙන් දැවැන්ත පීඩාවකට ලක්වූ බවත් අන්ති මේදී ඝාතන කුමන්ත්‍රණයක් දක්වා එය වර්ධනය වූ බවත් ජන ාධිපතිවරයා නිදහසට කරුණු විදියට ඉදිරිපත් කරනවා නේද?
මට අවුරුදු අසූ දෙකක්. මම රාජ්‍ය සේවයේ ඉහළ තනතුරු බොහොමයකට හිටපු කෙනෙක්. මේ පෙරහැරවල් යන්නේ කොහාටදැයි මම හොඳට දන්නවා. හැටේ දශකයේ ඉඳන් මම මේ පෙරහැරවල් බලාගෙන හිටියා. එකපාරම සංවිධානයක ක්‍රියාකාරී අධ්‍යක්ෂ කියාගත්ත කෙනෙක් ඇවිල්ලා පදනම් විරහිත කතාවක් ඉදිරිපත් කරනවා. ඉන් පස්සේ ඝාතන කුමන්ත්‍රණයක් ගැන කියනවා. සති තුනකට පමණ කලින් දිනමිණ පත්තරයක තිබුණා, මාස තුනක් ගතවෙද්දී රනිල් වික්‍රමසිංහ විසින් ලංකාව වළපල්ලට ඇදගෙන ගිය බවට ජනාධිපතිවරයා කළ ප්‍රකාශයක්. ඔහු කරන මේ ප්‍රකාශයේ අර්ථය කුමක්දැයි අපි දන්නේ නැහැ. මොකක්ද මේ කියන වළපල්ල. ජනාධිපතිතුමා මීට කලින් එක වළපල්ලක් ගැන කිව්වා. තමන්ගේ මුළු පවුලම අඩි හයක් වළපල්ලට යවන්නට හිටි බව කාලයක් මතුරමින් හිටියා.
මේ වගේ ප්‍රකාශවලින් හැම වෙලාවේම ස්වයං අනුකම්පාවක් ලබාගන්නට මෛත්‍රීපාල සිරිසේන මහතා උත්සාහ කරනවා. මීට කලින් ජනාධිපතිවරු එහෙම කළේ නැහැ. ජනාධිපතිවරු කෙසේ වෙතත් අගමැතිධුරයේ සිටි කාන්තාවක් වූ සිරිමාවෝ බණ්ඩාරනායක මැතිනියවත් ඔය තරම් මැසිවිලි නැඟු‍වේ නැහැ. කාන්තාවකට වැඩ කටයුතු කරන්න විවිධ බාධා එල්ලවූ බව ප්‍රකාශ කරනවා නම් පිළිගන්න පුළුවන්. ජනාධිපතිතුමා කියන විදියට රනිල් වික්‍රමසිංහ මහතා මාස තුනක් ඇතුළත රට වළපල්ලට ගෙනගියා නම්, තවත් අවුරුදු තුනක් රනිල් වික්‍රමසිංහ එක්ක වැඩ කළේ කොහොමද? දැන් තියෙන විරසකය එදා තිබුණේ නැහැනේ.
මෛත්‍රීපාල සිරිසේන මහතා තම අසරණභාවය පෙන්වන අතරේම, තමන්ට බලය ඇති බව පෙන්වන්නට උත්සාහ කිරීම අපූරු තත්ත්වයක් නේද?
ඒක ඇත්ත. එක රැයකින් ඔහු සියල්ල වෙනස් කළා. ඔහු හැමවෙලේම කියනවා මට වෙනසක් කරන්න ඕනැ බව. ඔහු දැන් නිතර කියන තවත් දෙයක් තමයි, තමන් විශේෂ ප්‍රකාශයක් කරන බව. ඒත් ඔහුගේ විශේෂ ප්‍රකාශවල තියෙන්නේත් මැසිවිලි සහ අවලාද පමණයි. ඔහු තමන්ට නැති බලතල පවා අත්තනෝමතික ලෙස පාවිච්චි කරමින් තමන්ගේ අසරණබව පෙන්වන්නට උත්සාහ කරන නායකයෙක්.
මෛත්‍රීපාල සිරිසේන මහතා වසර තුනක් ඇතුළත වෙනස් වූ හැටි ඔබ විග්‍රහ කරගන්නේ කො හෙ ාමද?
මම රාජ්‍ය සේවයේ සිටියදී කිසිම පක්ෂයකට පක්ෂපාතීව වැඩ කරලා නැහැ. මම පක්ෂපාතී වුණේ මගේ හෘදය සාක්ෂියට විතරයි. එහෙත් විශ්‍රාමික නිලධාරියෙක් විදියට මම 2015 ජනවාරි 08 වැනිදා වෙනසක් වෙනුවෙන් නිශ්ශබ්දව කටයුතු කළා. නොවැම්බර් 21 වැනිදා ඔහු ශ්‍රීලනිපයෙන් එළියට ආ මොහොතේ මමත් නව නගර ශාලාවට ගිහිල්ලා ඉදිරිපස අසුනක ඉඳගෙන හිටියා. ඒ වෙලාවෙ ආපු මනුස්සයා මේ තරම් වෙනස් වුණ විදිය අපූරු කාරණයක්.
මෛත්‍රීපාල සිරිසේන මහතා ජනාධිපති ධුරයේ වැඩ බාරගනිද්දී බෝල්පොයින්ට් පෑනක් පෙන්වලායි අත්සන් කළේ තම සරල බව පෙන්වන්න්. දැන් ඔහුට වෙලා තියෙන දේ මීට කලින් සෝභිත හිමි පෙන්වලා දුන්නා. මාදුළුවාවේ සෝභිත හිමි තමයි 2015 ජනවාරි 08 වැනිදා වෙනසක් සිදුකිරීම වෙනුවෙන් පෙරමුණේ ගියේ. එහිමියන් පුදුම ශක්තියක් වගේම දැක්මක් තිබුණු කෙනෙක්. එහිමියන්ට ආරාධනා කළා පොදු අපේක්ෂකයා වෙන්න කියලා. සෝභිත හිමි ඇහුවේ, කොහොමද මහත්තයෝ මම පොදු අපේක්ෂකයා වෙන්නේ කියලා. ඕකට පත්වුණොත් මටත් රසය දැනේවි, මටත් රසය දැනුණොත් එන්න හිතෙන්නේ නැහැ කියලා එහිමියන් කිව්වා. ඒක තමයි ඇත්තටම වුණේ. මෛත්‍රීපාල සිරිසේන ජනාධිපතිතුමාට අවුරුදු හතර කිට්ටු වෙද්දී බලය සඳහා රසය වැටුණා. අපි මෝඩයෝ නෙවෙයි. අපි වැන්නවුන්ට තේරෙනවා මේ කියන කරන දේවල්වල සැබෑ අරමුණ මොකක්ද කියලා. දැන් මේ සැලසුම් කරන්නෙ තවත් අවුරුදු පහක ධුර කාලයකට පත්වෙන්නට බව අපි දන්නවා. එතුමා කරපු තවත් දේවල් පත්තරවල තිබුණා. ඒ චෝදනා ගැන කතාකරන්න මම කැමති නැහැ. මම කතාකරන්නේ ව්‍යවස්ථාව උල්ලංඝනය කිරීම ගැන පමණයි.
ඔහු විසින් ව්‍යවස්ථාදායකයේ සම්මත වූ විශ් වාසභංගයක් ප්‍රතික්ෂේප කළා…
මේ විදියට විශ්වාස භංගයක් ප්‍රතික්ෂේප කිරීම කවදාවත් සිද්ධවෙලා නැහැ. පාර්ලිමේන්තුව සම්බන්ධයෙන් ජනාධිපතිතුමාගේ කාර්යභාරය මොකක්ද. එතුමා තමන්ගේ පුටුවේ ඉන්න ඕනෑ. තමන්ගේ බලතල පාවිච්චි කරන්න ඕනැ. පාර්ලිමේන්තුවෙන් සම්මත වෙන අණ පනත්වලට අනුව කටයුතු කරන්න ඕනෑ. දැන් බැලු‍වාම ජනාධිපතිතුමා දෙකයි දෙකයි හතරයි කියලා දන්නේත් නැහැ. බහුතරයක් කියන්නේ මොකක්ද කියලා දන්නේත් නැහැ. මහින්ද රාජපක්ෂ කියනවා බහුතරය එයාලාට තියෙනවාලු. එස්.බී. දිසානායක කියනවා අද බහුතරය නැතිවුණාට දවස් හතරකින් ගේනවාලු. එස්.බී. දිසානායක වගේ පුද්ගලයන් පිළිබඳව නම් කතාකරලා ප්‍රයෝජනයක් නැහැ. ස්ථාවර නියෝග අත්හිටුවලා හදිසියේ විශ්වාසභංග යෝජනාව සම්මත කරගන්නට හේතු බොහොමයක් තිබුණා. පාර්ලිමේන්තුවේ අන් සියලු කටයුතුවලට වඩා වැදගත්කම තිබුණු ප්‍රශ්නය මේක. ඒත් මම කල්පනා කළේ මේක ගැන ඒ විදියට කතා කරනවා නම් එදා ශිරාණි බණ්ඩාරනායකට පාර්ලිමේන්තුවේදී කරපු දේවල් සැලකිය යුත්තේ මොනවා හැටියටද?
ලංකාවේ ඇතැම් විද්වතුන් කියන වා ව්‍ය වස් ථාවේ අහවල් සිදුර තියෙන නිසා, ඒකෙ න් රිංගා යන්න පුළුවන් බව. ජන ාධිපති වරය ාත් ලංකාවෙ ලිඛිත ව්‍යවස්ථාවෙ අඩුපාඩු පෙන්වමින් බලය අවභාවිත කරනවා. එහෙත් එංගලන්තය වගේ රටවල් පැහැදිලි ලිඛිත ව්‍යවස ්ථාව ක් නැති වත් අපූරුවට පාලනය ගෙන යනවා. ලංකාවේ ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍ය වස් ථාවේ ගැටලු‍වක් තිබෙන බව ඔබ විශ්වාස කරනවාද?
ඔබ කීවා හරි. එංගලන්තයේ මැග්නා කාර්ටා ගිවිසුමෙන් පස්සේ කිසිම ලිඛිත ව්‍යවස්ථාවක් නැහැ. තියෙන්නේ පනත් හා ගිවිසුම් කිහිපයක් විතරයි. අතීතයේ ලේ හැලීම් සිද්ධවෙලා තිබුණත්, මේ වෙද්දී හැම ආයතනයක්ම දන්නවා තමන්ගේ සීමාව. ලංකාවට ලිඛිත ව්‍යවස්ථාවක් තිබියදී මෙසේ කරන ජනාධිපතිවරයා, එංගලන්තයේ වගේ අපැහැදිලි දේවල් තිබුණොත් මොනවා නොකරාවිදැයි හිතාග න්නවත් බැහැ. ව්‍යවස්ථාවේ අඩුවක් නැහැ. මේවා ජනාධිපතිතුමාගේ ඔළුවට එන මනස්ගාත කියලායි මම හිතන්නේ. අපට මේවා පසුපස තියෙන ඇත්ත තේරෙන්නේ නැහැ කියලා ඔහු හිතනවා වෙන්න ඇති. ව්‍යවස්ථාවේ ගැටලු ගැන අවුරුදු තුනකට පස්සේද ඔහු දකින්නේ.? ඒකයි මේක කුමන්ත්‍රණයක් වෙන්නේ. ඇත්තටම කිව්වොත් මේක මනස්ගාත කුමන්ත්‍රණයක්. හිතලු, දෘශ්‍ය මායා ගොඩකින් පිරුණු මනස්ගාත කුමන්ත්‍රණයක්.
පාර්ලිමේන්තුවේ 225ම කිව්වත්, රනිල් වික්‍රමසිංහ අගමැතිධුරයට පත් නොකරන බව දැන් ජනාධිපතිවරයා කියනවා..
ඇයි එහෙම කරන්නේ. මේක ශිෂ්‍යයෙක්ව පන්තියේ මොනිටර් කරන එක සම්බන්ධ ප්‍රශ්නයක් නෙවෙයි. එහෙම නම් ගුරුවරයාට උත්තර නොදී ඉන්න පුළුවන්. පන්තියම ආවත් පත් කරන්නේ තැති බව කියන්න පුළුවන්. මොකද ඒ ළමයා අනෙක් ළමයින්ට කරදර කරන බව ගුරුවරයා දන්නවා වෙන්න පුළුවන්. ඒත් මේක එහෙම ප්‍රශ්නයක් නෙවෙයි. දැන් රනිල් වික්‍රමසිංහ මහතා දෙමළ ජාතික සන්ධානයේ විශ්වාසය පවා දිනාගෙන තියෙනවා. මේ පක්ෂ දෙකේ බල ගැටුමට සහභාගි නොවී හිටපු ජේ.වී.පී. එකත් ඉතාම සද්භාවයෙන්, සාධනීය ලෙස මේ තත්ත්වයට මැදිහත් වෙමින් රාජපක්ෂ කණ්ඩායමට විශ්වාසය නැති බව පෙන්වලා තියෙනවා. පාර්ලිමේන්තුවේ බහුතරය තියෙන පුද්ගලයාව අගමැති ධුරයට පත් නොකරන බව කියමින්ම, ජනාධිපතිවරයා කියනවා සතියකින් ප්‍රශ්නය විසඳනවාලු. දැන් මම නම් කැමති නැහැ මහ මැතිවරණයකට. මම කැමතියි මුලින් ජනාධිපතිවරණයක් තියනවාට. දැන් මහ මැතිවරණය ගැන කියන්නේ සටකපටකමට.
මේ වගේ වෙලාවක රාජ්‍ය සේවකයන් කළ යුත්තේ කුමක්ද?
ඔවුන්ට බියක් තියෙන්න පුළුවන්. ඔවුන් හවස ගෙදරට යා යුතුයි. ගෙදර අය ප්‍රශ්න කරනවා වෙන්න පුළුවන්. සාමාන්‍ය නිලධාරීන් බිය වීම සාධාරණයි. ඒත් ලේකම්වරු, සහකාර ලේකම්වරු වගේ ඉහළ නිලධාරීන් දැනගන්න ඕනෑ තමන් කොතැනද ඉන්නේ කියලා. ඔවුන්ට බිය කියන්නේ තමන්ගේ ක්‍රියා සාධාරණය කරන්නට හේතුවක් නෙවෙයි. චෙක්පත් අත්සන් කරන, තීරණ ගන්න මට්ටමේ නිලධාරීන් නිර්භීතව තමන්ගේ හෘදය සාක්ෂියට අනුව කටයුතු කරන්න ඕනෑ. වලංගු නොවන තීන්දු පිළිගන්න ඕනෑ නැහැ. වලංගු නොවන තීන්දුවක් සම්බන්ධයෙන් අධිකරණයට වුණත් යා හැකියි.
මගේ මට්ටමේම ජ්‍යෙෂ්ඨ නිලධාරියෙක් පහුගිය අවුරුදු තුනහමාර පුරාවට එක්තරා අමාත්‍යාංශයක උපදේශකවරයෙක් විදියට කටයුතු කළා. හොඳ නිලධාරියෙක්. ඔහු මේ සිදුවීමෙන් පස්සේ තමන්ගේ ඇමතිවරයාට ලියුමක් ලිව්වා. තමන් ඉවත්වෙන බවත්, අලු‍ත් රජයට තමන් කිසිම සේවාවක් සිදු නොකරන බවත් සඳහන් කරලා තිබුණා. අදටත් එතුමා ගෙදර ඉන්නවා. ඒකට තමයි හෘදය සාක්ෂිය කියන්නේ. කෙළින් වැඩ කරද්දී තමන්ගේ රුපියල් ලක්ෂයේ වැටුප නැතිවේවි. විශ්‍රාම වැටුප විතරක් ඉතිරිවේවි. වෙන රැකියාවක් හොයන්න වේවි. ඉස්සර පොල්ගෙඩි දහයක් ගෙනාපු ගෙදරට පොල්ගෙඩි දෙකක් ගේන්න සිද්ධවේවි. ඒත් හෘදය සාක්ෂියට අනුව වැඩ කරන්නම වෙනවා.
හෘදය සාක්ෂියට අනුව වැඩ කිරීම කියන්නේ නියුරම්බර්ග් අධිකරණයෙන් පවා පෙන්වූ කාරණයක් නේද?
ඔව්. ඒක ලෝකයේම රාජ්‍ය සේවකයන් පිළිගත යුතු නීතියක්. ඒක රීතියකුත් නෙවෙයි. නියුරම්බර්ග් අධිකරණය කියන්නේ හිට්ලර්ගේ පාලනයෙන් පස්සේ ලෝකයේ රටවල් බොහොමයක් එකතුවෙලා ජර්මනියේම පිහිටුවූ අධිකරණයක්. හිට්ලර්ගේ පාලනය යටතේ වැරදි තීන්දු ගත්ත නිලධාරීන් බොහොමයක් හිටියා. හර්මන් ගෝරිං, ජෝසෆ් ගොබෙල්ස් වගේ. යුද්ධය අවසානයේදී හිට්ලර් මියගිය බව කියනවා. ඇතැම් නිලධාරීනුත් මිය යන්න ඇති. ඒත් බොහෝ අය ඉතිරි වුණා. ඉතිරි වූ නිලධාරීන් විශාල පිරිසක් සම්බන්ධයෙන් නඩු විමසීම සඳහා තමයි නියුරම්බර්ග් අධිකරණය තීන්දු කළේ. ඒ නිලධාරීන්ට ඉහළ නායකයන්ගේ නියෝග පිළිගත් බව කියමින් නිදහස් වෙන්න ලැබුණේ නැහැ. ඔවුන්ට නීති විරෝධී නියෝග පිළි නොගෙන සිටීමේ හැකියාවක් තිබුණා. ලංකාවේත් අනූෂ පැල්පිට සහ ලලිත් වීරතුංග කියන නිලධාරීන්ට දඬුවම් ලැබුණේ ඒ අනුවයි.
ජේ.ආර්. ජයවර්ධන මහත්තයා වතාවක් මට තනතුරක් දුන්නාට පස්සේ මගෙන් කෙලින්ම ඇහුවා ඔබතුමා කොමියුනිස්ට් නිලධාරියෙක් කියලා කියනවා නේද කියලා. මම උත්තර දුන්නා මගේ බැඳීම තියෙන්නේ කිසිම පක්ෂයකට නොවෙන බව. මගේ වගකීම තියෙන්නේ ආණ්ඩුවට. එහෙත් මම මගේ හෘදය සාක්ෂිය කවදාවත් පාවලා දුන්නේ නැහැ. මම එක් වතාවක විශාල ටෙන්ඩරයක් සම්බන්ධ ප්‍රශ්නයක් නිසා රොනී ද මෙල් එක්ක ප්‍රශ්නයක් ඇතිකරගෙන සේවයෙන් ඉවත් වුණා. ඊට පස්සේ මාව සංචිතයට දැම්මා. ඇතුලත්මුදලි මහත්තයා එක්කත්, චන්ද්‍රිකා බණ්ඩාරනායක එක්කත් විරසක වෙන්න සිද්ධවුණ අවස්ථා තියෙනවා. ගෙදර ගියාම මට නැවතත් කතාකරපු අවස්ථා ගොඩක් තියෙනවා. රට වටේට මාරුවීම් ලබන්න වුණ අවස්ථාත් බොහොමයක් තියෙනවා. මගේ රාජ්‍ය සේවයේ ඉතිහාසයේදී තනතුරු 38ක පමණ මම වැඩ කළා.
රාජපක්ෂ – සිරිසේන කණ්ඩායම විසින් කථානායකවරයාට පහත් මට්ට මේ අවලාද ව්‍යාපාරයක් ගෙනගියා..
මහින්ද රාජපක්ෂ වටා ඉන්න කණ්ඩායමට ඒ විදියේ ලෙඩක් තියෙනවා. එයාලා කියන දේ අනෙක් අය පිළිගන්න ඕනෑ. එයාලාට ඕනෑ දේවල් කථානායකවරයා ඇතුළු හැමෝම කියන්න ඕනෑ. කථානායක කරූ ජයසූරිය මහතා ඒවායින් නොසැලී, බොහොම වැදගත් තීන්දු ගත්තා. මම කරූ ජයසූරිය මහතාට කෝල් කරලා සුබ පැතුවා. ඔහු බොහොම ශ්‍රේෂ්ඨ තීන්දු ගත්තා. අද බොහොම තරුණ මන්ත්‍රීවරු අතිශය නීති විරෝධී විදියට වැඩ කළා. ඉතාම පහත් හැසිරීමක් පෙන්නුවා. ඔවුන්ගේ තර්ජන තිබියදීත් සභා ගර්භයට එන්න කථානායකවරයා බිය වුණේ නැහැ. දැඩි තීන්දු ගන්න බිය වුණේ නැහැ. මේ කාලපරිච්ඡේදයට අදාළ දේශපාලන චරිත ගැන යම්කිසි පිළිරූ හදනවා නම්, කරූ ජයසූරිය මහතාගේ පිළිරුවක් තමයි හදන්න ඕනෑ. පාර්ලිමේන්තු පරිශ්‍රයේ ඔහුගේ පිළිරුවක් ඉදිකරන්න ඕනෑ.■
රවීන්ද්‍ර විජේගුණරත්න සහ යුක්තිය පිළිබඳ අපේක්ෂා
පුද්ගලයින් 11 දෙනෙකු (ඇත්ත ටමනම් 28 දෙනෙකු) පැහැරගෙන ගොස් වධ හිංසා පමුණුවා කප්පම් ලබාගෙන පසුව ඝාතනය කරනු ලදැයි කියන සිද්ධියයේ ප්‍රධාන සැකකරු ලු‍තිනන් කොමදෝරු චන්දන ප්‍රසන්න හෙට්ටිආරච්චි නැමැත්තාට රැකවරණය සැපයීම, ඔහුව ආරක්ෂිතව රටින් පිටමං කිරීම ආදී සිද්ධීන් ගණනාවකට සැකකරුවෙකු වූ එහෙත් ජනාධිපති සිරිසේනගේ සහායෙන්, පොලීසියෙන් කට්ටි පනිමින් සිටි ත්‍රිවිද හමුදා මාණ්ඩලික ප්‍රධානී අද්මිරාල් රවීන්ද්‍ර විජයගුණරත්න පසුගි ය නොවැම්බර් 28 වැනිදා කොළඹ කොටුව අධිකරණයට බාර වන්නේය. ඒ අනුව ඔහු පසුගිය දෙසැම්බර් 5 වෙනිදා දක්වා රක්ෂිත බන්ධනාගාරයට යැවෙන්නේ චෝදනා බරපතළ බැවින් ය. ඊට අමතරව ඔහුට විරුද්ධව තවත් අමතර චෝදනාවන් රැසක් ද පොලීසිය විසින් එල්ලකරන්නේ ඔහුට ඇප ලබාදෙනවාට විරුද්ධව කරුණු කියමින් ය. මේ තත්ත්වය තුළ හමුදාවේ ඉහළම නිළධාරියාට ඇප නොලැබෙන්නේය. අපි ගියවර අනිද්දා තුළින් මේ පිළිබඳව සත්‍ය තත්ත්වය රටට කීවෙමු. එම බරපතළ චෝදනා අතර මේ හමුදා ලොක්කාට සාක්ෂිකරුවන්ට තර්ජනය කිරීම, පැහැරගැනීමට උත්සාහ දැරීම සහ පරීක්ෂකයින්ට සෘජුව බාධා පැමිණවීම් යන චෝදනා එහිදී එළ්ලවිය. නීතිපති දෙපාර්තමේන්තුව සහ ජනධිපති ලේකම්වරයා මොහුට ඇප ලබාගන්නට විශාල මෙහෙයුමක් කරමින් සිටින තත්ත්වයක් තුළ ඔහුට ඇප ලබා ගැනීමට නොහැකි ලෙස ශක්තිමත් පදනමකින් පොලීසිය චෝදනා ගොනුකිරීම මෙන්ම ඔහු මෙම සිද්ධියේ දෙවන සැකකරු ලෙස නම්කිරීමද මෙහිදී කැපී පෙනුණි. එහෙත් පසුගි ය 5 වෙනිදා මෙතරම් බරපතළ චෝදනා තිබෙන, සැකකරුවන් පැහැරගන්නට උත්සාහ කළ මේ හමුදා නිළධාරියාට ඇප ලැබීම මෙන්ම, එයට අපරාධ පරීක්ෂණ දෙපාර්තමේන්තුව විරුද්ධ නොවීම යන කාරනා යුක්තිය දෙස දෑස් දල්වාගෙන සිටින වින්දිතයින්ගේත් පුර වැසියන්ගේත් එම බලාපොරොත්තු සුන් කරන තත්ත්වයක් බව කිවයුතුය. මෙම තත්ත්වය අතුරුදන්වූවන්ගේ ඥාතීන් දකින්නේ කෙසේද? අපි සොයා ගියෙමු. ඇය ජමල්ඩීන් ජෙනිෆා වීරසිංහය. අතුරුදන්වූ ජමල්ඩීන් දිලාන්ගේ ප්‍රිය මව ඇයයි.
පුතා ඉන්නවා විස්වාසයි..
‘මට විශ්වාසයි මෙගේ පුතා ඉන්නවා කියලා. එයාලට මගේ පුතා නිදහස් කරන්න බැරුවයි ඉන්නේ. මගේ පුතා නිදහස් කරන්න මම මේ නඩු සේරම අයින් කරගන්නවා. වැරදිකරුවන්ට ඕනිම වෙලාවක සමාව දෙන්න මම සුදානම්. මට ඕනී මගේ පුතා විතරයි.’ එලෙස ඇය කතාව ආරම්භ කරන්නීය.
එවක නාවික හමුදාපති වසන්ත කරන්නාගොඩ 2009 මැයි මස 28 වැනි දින කොළඹ දිසාව භාර නියෝජ්‍ය පොලිස්පති අනුර සේනානායකට පැමිණිලි කරන්නේ තමන්ගේ ශරීර අරක්ෂකයා වන ලු‍තිනන් කොමදෝරු සම්පත් මුණසිංහ එල්.ටී.ටී.ඊ යට සම්බන්ධ දැයි සැකබවය. එම පැමිණිල්ලෙන් ඔහු කියා තිබුණේ නාවික හමුදාවේ වින්‍යාරක්ෂකාධිපතිවරයා විසින් සම්පත් මුණසිංහගේ කාමරය පරීක්ෂා කළ විට විවිධ වර්ගයේ පිස්තෝල, ජීව උණ්ඩ, බැංකු පොත්, සිවිල් පුද්ගලයින්ගේ ජාතික හැඳුනුම්පත්, විදේශ ගමන් බලපත්‍ර ආදී භාණ්ඩ 21 ක් හමුවී ඇති බවය. එවක නාවික හමුදාපති වසන්ත කරන්නාගොඩ තමන්ගේ ශරීර ආරක්ෂකයා පිළිබඳව මෙසේ පැමිණිලි කරන්නේ තමන්ගේ පුද්ගලයික ජීවිතයේ අතිසමීප ප්‍රශ්නයක් නිසාය. නැතිනම් මේ සියළු සිදුවීම් වැළලෙන්නට තිබුණි. ඒ කෙසේ වුණත් මේ සියළු දෑ නාවික හමුදාපති ලෙස ඔහු ටක්කයටම දැන සිට ඇත. මේ පැමිණිල්ල පොලිස්පතිවරයාගේ නියමයයෙන් රහස් පොලිසියට යොමුවන අතර එහිදී කෙරෙන විමර්ෂන අවසානයේ වසන්ත කරන්නාගොඩටද, එම පරීක්ෂණ ඔහුගේ ගෝලබාලයන්ටද පාරා වළල්ලක් වන්නේය.
මෙම පරීක්ෂණ පිළිබඳව දැනගෙන පරීක්ෂණවල සියළු බී වාර්තා ලබාගෙන අතුරුදන් වූවන්ගේ පැත්තෙන් මෙම නඩුවට මුලින්ම සම්බන්ධ වන්නේ ජමාල්ඩීන් ජෙනිෆා වීරසිංහය. ඒ 24 හැවිරිදි වියේ පසුවූ තමන්ගේ පුතාට සිද්ධවූයේ කුමක්දැයි දැනගැනීම සඳහාය. අපි නැවත ඇය වෙත යමු..
‘මම තමයි අතුරුදන්වූවන්ගේ පාර්ශවයෙන් මුලින්ම මේ නඩුවට සම්බන්ධ වුණේ. දැන් අවුරුදු 9ක් නොකඩවා මම මේ නඩුවට එනවා. මට දැන් අවුරුදු 58ක්. අපේ ශරීර දැන් හොඳටම දුර්වයි. මට හොඳටම ලෙඩ. ඒත් මට මගේ දරුවාව හොයා ගන්න ඕනී. රජීව් ගේ අම්මා, තිලකේෂ්වරන්ගේ තාත්තා, ප්‍රදීප්ගේ තාත්තා, සාජින්ගේ අම්මා මේ හැවෝම නඩුවට නොකඩවා එනවා. ලියෝන්ගේ අම්මාට ගොඩාක් අසනීපයි. තවත් අම්මා කෙනෙක් ආවා දැන් එයා නැතිවෙලා. දැන් ඒ දරුවාගේ මාමා එනවා. එන්නේ මන්නාරමේ ඉදලා. දවසකට කලින් කොළඹ ඇවිත් කොළඹ නැවතිලා තමයි එයා මේ නඩුවට සහභාගී වෙන්නේ. මේ හැවෝම එන්නේ තමන්ගේ දරුවාට මොකද වුණේ කියලා හොයාගන්න..”
2008 සැප් 17 වැනි දින ජමල්ඩීන් දිලාන් අතුරුදන් වන්නේ උසස් අධ්‍යාපනයට එංගලන්තයට යාමට බලාපොරොත්තුවෙන් සිටි සිය මිතුරෙකුගේ ප්‍රිය සාදයක් සඳහා සහභාගී වීමට ගොස් සිටියදී දෙහිවල ප්‍රදේශයේදීය. ඔහු සමග එදින එහි සිටි රජීව් නාගනාදන්, ප්‍රදීප් විශ්වනාදන්, තිලකේෂ්වරන් රාමලිංගම්, සහ මොහොමඞ් සාජින් යන සියල්ලෝම නාවික හමුදාවේ කප්පම් කල්ලිය විසින් එදින පැහැරගෙන යන්නේය. එදින සිට තවමත් ඔවුන් ගෙදර පැමිණ නැත. මේ දෙමාපියන් පොළොව නුහූලන දුක් කන්දක් උහුලමින් නඩුහබවල පැටලෙමින් තමන්ගේ දරුවන්ට සිදුවුණේ කුමක්දැයි සොයමින් සිටින්නෝය.
“මම මෙහෙම අවුරුදු 9ක් ලස්සනට ඇදගෙන පාරේ ගියාට මැරිලා වගේ තමයි ජීවත්වෙන්නෙ. මට තව ගෑනු දරුවෙක් ඉන්නවා. එයා වෙනුවෙන් තමයි අපි බොරුවට හරි මෙහෙම සතුටින් වගේ පෙන්නගෙන ජීවත්වෙන්නේ. නැත්තං ජීවත්වීමේ බලාපොරොත්තු දැන් අපෙන් ගිලිහිලා ගොඩාක් කල්. මගේ දරුවා අතුරුදන් වෙනකොට එයාට වයස 24 යි. දැන් හිටියනම් 34ක ගජ ඉළන්දාරියෙක්. අපි එහෙනම් කොච්චර සතුටුවෙනවද?.. ඕනිම කෙනෙකුට මේ කියන රණවිරුවන්ට වුණත් තමන්ගේ දරුවෝ තමයි ජීවිතය. ඒත් මේ රණවිරුවෝ හැසිරෙන විදිහ මටනම් අදහා ගන්න බෑ. මගේ මහත්තයාත් රණවිරුවෙක්. අපි කියන්නෙ නෑ රණවිරුවෝ සේරම මෙහෙමයි කියලා. සුළු පිරිසක් තමයි මේවගේ වැඩ කළේ. ඇයි ඔවුන් එළිදරව් කරලා ඔවුන්ට නීතිය ක්‍රියාත්මක කරන්න ආණ්ඩුවට බැරි. මට තියෙන ප්‍රශ්නය ඒකයි.’
යුක්තිය ඉටුවේයයි සැකයි
‘මාණ්ඩලික ප්‍රධානියා රවීන්ද්‍ර විජේගුණරත්න අත්අඩංගුවට ගන්න ඉන්නකොට පොලිසිය මොකද්ද කිව්වේ? පොලිසිය කිව්වෙ අවශ්‍ය සියළුම සාක්ෂි තිබෙනවා කියලා. ඊළඟට නොවැම්බර් 28 වෙනිදා පොලිසිය උසාවියේදි මොනවද කිව්වේ? කොච්චරනම් චෝදනා එල්ලකලාද? ඒත් පසුගි ය දෙසැම්බර් 5 වෙනිදා උසාවියේදි පොලිසිය මේ හමුදා නිළධාරියාට ඇප දෙන්න විරුද්ධ වුණේ නෑ. කොහොමද එහෙම වෙන්නේ?.. අපිට ලොකු ප්‍රශ්නයක්. අපිට පසුගි ය දෙසැම්බර්5 වෙනිදා හිතුණා මේක ඉවරයි කියලා. කොහොමහරි පොලිසියත් නම්මගෙන නේද කියලා. දැන්නම් මට මේ නඩුව ගැන අපිට සාධාරණය ඉටුවෙයි කියලා කිසිම විශ්වාසයක් නෑ.’
පසුගිය 5 වෙනිදා උසාවියේදී සිදුවූ සිදුවීම් මතක් කරමි ඇය කියන්නීය. හඬා වැටෙන්නීය.
‘අපිට මොකුත්ම ඕනී නෑ අපිට ඕනී අපේ දරුවෝ’ ඇය නැවත නැවත කියන්නීය. ඇයගේ සැමියාගේ වයස දැන් 68ක් ය. ඔහුගේ විශ්‍රාමික ජීවිතය නාවික හමුදා ඝාතකයෝ ඝාතනයකර දමා ඇත. මේ සිද්ධි පිළිබඳව මේවනවිට පරීක්ෂණ බොහෝ සිදුවී ඇත. සාක්ෂි බොහෝ ප්‍රමාණයක් පොලිසිය විසින් එකතුකරගෙන ඒවා විමර්ෂණය කර ඇත. යුක්තිය පසිඳිලීම පිළිබඳව වූ ලංකාවේ අධිකරණ ක්‍රියාවලියේ සහ පොලිස් පරීක්ෂණ ක්‍රියාවලි ඉතිහාසයේ මෙම පරීක්ෂණය ඉහළින්ම ලියවෙනු ඇත. එහෙත් ජනාධිපති සිරිසේනද, ඔහුගේ සහචර මහින්ද රාජපක්ෂ කල්ලියද මේ පරීක්ෂණ ගඟේ ඇරීම සඳහා පසුග ිය කාලයේ අඳුරේද, දැන් එළිපිටද බොහෝ වැඩ කරමින් සිටින්නෝය.
අපේ ලෝයර් එයා එන් ජී ඕ නෙවෙයි
‘අපේ මේ නඩුවේ දෙමාපිය පාර්ශවයෙන් දැන් ඉදිරිපත් වෙන ලෝයර් තමයි අචලා මැඩම්. ඒ මැඩම් සල්ලි බලාගෙන නෙවෙයි මේක කතාකරන්නේ. සමහර දවස්වලට අපිට එයාට දෙන්න සල්ලි නෑ. එතකොට අපි කියනවා අනේ මැඩම් ඊළඟ සතියේ දෙන්නම් කියලා. එයා ඒත් ඉදිරිපත් වෙනවා. කලින් කතාකරපු ලෝයර් නම් එහෙම නෑ. සල්ලි නැත්තං එයා නඩුවට කතාකරන්නේ නෑ. ඒත් එදා දෙසැම්බර් 5 වෙනිදා උසාවියේදී අනික් පාර්ශවයේ ලෝයර් මහත්තයෙක් අච්ලා මැඩම් එන් ජී ඕ වලින් සල්ලි ගන්නවා කියලා චෝදනා කලා. හැබැයි පස්සේ උසාවියේදිම ඒකට සමාව ගන්න වුණා ඒ අයට. අපි මේකට කිසිම රාජ්‍ය නොවන සංවිධානයක් හෝ දේශපාලන පක්ෂයක් ගාවගන්න කැමති නෑ. අපි එහෙම කරන්නෙත් නෑ. එහෙම තියෙද්දි තමයි මේ අය මෙහෙම චෝදනා කරන්නේ. බලන්න දැන් මේ විමර්ෂනය කරන ප්‍රධාන නිළධාරියා මාරුකරන්න හැදුවා. ඊළඟට අපේ ලෝයර් මැඩම් අචලට මරණ තර්ජන තිබෙනවා. මේ මොකටද මේ රණවිරුවෝ කියාගෙන ඉන්න සුළු පිරිසක් වුණ අපරාධකාරයෝ ආරක්ෂා කරන්න.’
මෙලෙස මාධ්‍යට කතාකරන්නේ, උසාවි යමින් එමින් සක්‍රීයව යුක්තිය ඉටුකර ගැනීමේ ක්‍රියාවලියේ සිටින්නේ, දෙහිවල දී අතුරුදන් වූ තරුණයින් පස්දෙනාගේ සමීපතමයින් ය. දැනට පරීක්ෂණ කෙරෙන 11 දෙනා අතර සිංහල පුද්ගලයින් දෙදෙනෙකුද සිටින බව සැලකිය යුතුය. ඒ මේ අතුරුදන් සියල්ල කොටි යැයි සිංහල සමාජය මත අදහසක් ගොඩනගා තිබෙන බැවින් ය. එහෙත් ඇත්ත තත්ත්වය එය නොවේ. මෙම පැහැරගැනීම්වල අරමුණ කප්පන් ලබාගැනීමය. නැතිනම් කාගේ හරි තරහක් පිරිමහා ගැනීම සඳහා කුලියට පැහැරගැනීමය. එනිසා මේ සංවිධානත්මක අපරාධය කළ අපරාධකරුවන්ට දඩුවම් ලබා දිය යුතුය. එමගින් වින්දිතයින්ට යුක්තිය ඉටුකර දිය යුතුය.
‘මේ ජනාධිපති ගැන අපි ලැජ්ජා වෙනවා. මෙයා ජනාධිපතිවරණ වේදිකාවේ මොනවද කිව්වෙ?.. මෙයා අපේ කඳුළු විකුණලා තමයි ජනාධිපති වුණේ. අපේ ළමයි අතුරුදන් වුණ එක මෙයාට වාසියක් වුණා ජනාධිපති පුටුවට නගින්න. දැන් මෙයා මොකද කියන්නේ? දැන් මෙයා කියන්නෙ පරීක්ෂණවලට අවශ්‍ය තොරතුරු දෙන්න එපා කියලා. ඒ පරීක්ෂණ සියල්ලට මෙයා අකුල් හෙළනවා. එතකොට අපේ ඡන්දයෙන් අපේ දුක කඳුළුවලින් බලයට ආපු මේ මනුස්සයාට ලැජ්ජ නැද්ද මෙහෙම කරන්න?’
ජමාඩීන් ජෙනිෆා වීරසිංහගේ මේ හඬ අනෙකුත් අතුරුදන් වූවන්ගේ ඝාතනයට ලක්වූවන්ගේ දෙමාපිය නෑ හිතවතුන්ගේම අදහස බව කිව යුතුය.■
සිරිසේන සන්නිය සහ රටක වින්නැහිය
තව සතියකින් ප්‍රශ්නය විසඳා දෙන බවට ජනාධිපති සිරිසේන ඊයේ (4) පොරොන්දු විය. එනම්, විසඳුම ක් ඔහු අතේ ඇති බව ය. එහෙත්, විසඳීමට ඇති ප්‍රශ්නයේ නිර්මාතෘ රනිල් වික්‍රමසිංහ බවත් ඔහු කීවේය. සිරිසේන කියන මේ කතාව, ගෝඨා භය රාජපක්ෂ සහ තවත් උදවිය වෙනත් ආකාරයකින් කියමින් සිටිති. ඔවුන්ට අනුව, ප්‍රශ්නයට හේතුව වන්නේ 19 වැනි ව්‍යවස්ථා සංශෝධනයයි. ඔවුන් කියන කතාවේ ඇත්තක් තිබේ.
සිරිසේන විසින් පසුගිය ඔක්තෝබර් 26 වැනි දා රනිල් වික්‍රමසිංහ අගමැති ධුරයෙන් ඉවත් කරනු ලැබීම ප්‍රශ්නයක් වුණේ, ඒ වන විට 19 වැනි ව්‍යවස්ථා සංශෝධනයක් සම්මත කරගෙන තිබුණු නිසා ය. එසේ නෙ ාවුණි නම්, එනම්, අපට තිබුණේ 18 වැනි ව්‍යවස්ථා සං ශෙ ා්ධනය සහිත 1978 ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස ්ථාව නම්, ඇත්තෙන්ම ඔක්තෝබර් 26 වැනි දා රනිල් වික්‍රමසිංහ ඉවත් කිරීම කිසි ප්‍රශ්නයකට තුඩු දීමට මොනම ඉඩ ක් වත් නොවුණි. මන්ද යත්, පරණ ව්‍යවස්ථාවේ හැටියට, ජන ාධිපති වරයාගේ අත්සන යට තේ අගමැති වරයා ඉවත් කිරීම ඕනෑම අවස් ථාවක කළ හැකිව තිබුණු බැවිනි. එය එම ව්‍ය වස් ථා වේ 47 (අ) යටතේ පැහැදිළිව සඳහන්ව තිබුණි. එහෙත් එය 19 වැනි සංශෝධනය යටතේ ඉවත් කොට ඇත.
ඊළඟට, සිරිසේන ජනාධිපති විසින් පාර්ලි මේන්තුව විසුරුවා හැරීමත් ප්‍රශ්නය ක් වුණේ, 19 ව්‍යවස්ථා සංශෝධනය නිසා ය. මන්ද යත්, ඊට කලින් ව්‍යවස්ථාවට අනුව, පාර්ලිමේන්තුවේ ආයු කාලයෙන් වසරක් ගිය තැන ජනාධිපතිවරයාට කැමති ඕනෑම වේලා වක පාර්ලිමේන්තුව විසුරුවා හැරිය හැකිව තිබු ණි. වර්තමාන පාර්ලිමේන්තුව ආරම්භ කෙරුණේ 2015 අගෝස්තු මාසයේ නිසා, 2016 අගෝස්තු මාසයෙන් පසු පරණ ව්‍යවස්ථාව යටතේ ඕනෑම අවස්ථාවක එසේ විසුරුවා හැරීමට හැකි විය යුතුව තිබුණි. ඒ අනුව, 2018 ඔක්තෝබර් 26 වැනි දා සිරිසේන විසින් පාර්ලි මේන්තුව විසුරුවා හරිනු ලැබීම කිසි විදිහකින් ප්‍රශ්නයක් නොවනු ඇත. එහෙත් 19 වැනි ව්‍යවස්ථා සංශෝධනය යටතේ, ජනාධිපතිවරයාට එසේ විසුරුවා හැරිය හැකි බලය පැවරෙන්නේ පාර්ලිමේන්තුවට වසර හතර හමාරක කාලයක් ගත වූ පසුව පමණි. ඒ අනුව, පාර්ලිමේන්තුව විසුරුවා හැරීමත් අද ප්‍රශ්නය ක් වී ඇත්තේ 19 වැනි ව්‍යවස්ථා සංශෝධනය නිසා ය.
ඉතිං, ප්‍රශ්නය මෙසේ විග්‍රහ කිරීමෙන් කෙනෙකු බලාපොරොත්තු වන්නේ කුමක් ද? ව්‍යවස්ථාදායකය සහ අධිකරණය ආදී සියලු බල කේන්ද්‍ර විධායකයේ අණසකට යට කළ හැකි ආකාරයේ ආණ්ඩු ක්‍රමයක් තිබිය යුතු බවයි. එනම් සියලු රාජ්‍ය අංශ මෙහෙයවීමේ පූර්ණ බලය විධායකයට තිබිය යුතු බවයි. වෙනත් විදිහකින් කිවහොත්, මහින්ද රාජපක්ෂ පන්නයේ විධායක ජනාධිපති ධුරයටත් වඩා ගොරතර විධායකයක් රටට අවශ්‍ය කරන බවයි.
2015 ජනවාරි 8 වැනි දා මේ රටේ හැට දෙලක්ෂයක් ජනතාව ඡන්දය පාවිච්චි කෙළේ ඒ විධායක බලාධිකාරී ක්‍රමය අහෝසි කොට, විධායක ජනාධිපති ක්‍රමයමත් අහෙ ා් සි කිරීමටයි. ඒ නිසාම, 19 වැනි ව්‍ය වස්ථා සං ශෝ ධනය හරහා, විධායක ජනාධිපතිවරයා සහ පාර්ලි මේන්තුවත්, විධායක ජන ාධිපති වරයා සහ අධිකරණයත් අතර වන සහසම්බන්ධතාව වඩාත් ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී කෙළේය. එනම්, පාර්ලි මේන්තුව සහ අධිකරණය යන බල ආයතන දෙක, විධායක ජන ාධිපතිවරයාගේ දඬු අඬුවෙ න් මුද වා ගැනුණු බවයි. ‘ගෙදර යන ගමන්’ ශ්‍රේෂ්ඨාධිකරණයට විනි සුරුවරුන් පත්කළ රාජපක්ෂ ක්‍රමවේදය ඉවත් කොට, ‘ව්‍ය වස්ථා සභාවක්’ හරහා එම විනිසුරන් ඇතුළු රජයේ වෙනත් උසස් නිලතල දරණ පුද්ගලයන් පත්කිරීමට, ඒ 19 වැනි ව්‍යවස්ථා සංශෝධනය හරහා පියවර ගැනුණු බවයි. අද කුමක් කීවත්, ඒ මතය සමග, රාජපක්ෂ පවුලම 2015 ජනව ාරියෙන් පසු එකඟත්වය පළ කළහ. 19 වැනි ව්‍ය වස්ථා සංශෝධනය සම්මත කර ගැනීම සඳහා ඔවුන් සියල්ලන්ම පාර්ලිමේන්තුව තුළ ඒ සඳහා ඡන්දය පාවිච්චි කෙළේ එබැවිනි.
ඇත්තෙන්ම දැන් ප්‍රශ්නය වන්නේ, 19 වැනි ව්‍යවස්ථා සංශෝධනය නොව, ඒ 19 වැනි ව්‍ය වස්ථා සංශෝධනය ජනාධිපති සිරි සේන විසින් නිදැල්ලේ උල්ලංඝණය කරනු ලැබ තිබීමයි. එම සංශෝධන ඇති කර ගත් දා පටන් එය අපේ ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථාවේම කොටසක්ව තිබේ. දැන් එය, තුනෙන් දෙකක බහුතරයකින් පාර්ලිමේන්තුවේ සම්මත කර ගත් ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථාවකි. මේ ලියවිල්ල සමග ගනුදෙනු කරන පුද්ගලයන් ඊට අනුගතව හැසිරිය යුතුවා මිස, ඒ ව්‍යවස්ථාව පුද්ගලයන්ගේ ඕනෑ එපාකම් වලට අනුව හැසිරෙන්නේ නැත. යමෙකු එය උල්ලංඝණය කළොත් එය එම පුද්ගලයාගේ වරදකි. උදාහරණයක් වශයෙන්, කෝච්චියකට කෙනෙකු යට වීම කෝච්චියේ වරදක් නොව, යට වූ තැනැත්තාගේ වරදකි. තමා කෝච්චි පාර හරහා යන විට කෝච්චිය ක් පැමිණීම වරදක් යැයි එම පුද්ගලයාට කිව හැකි ද?
ජේ. ආර්. ජයවර්ධනගෙන් පටන් ගෙන මහින්ද රාජපක්ෂ දක්වා අපේ ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍ය වස්ථාව විවිධාකාරයෙන් වෙනස් කර ගත්තේ තමන්ගේ බලය තර කර ගැනීම සඳහා ය. පළමු වරට, 19 වැනි ව්‍යවස්ථා සංශෙ ා් ධන යෙන්, විධායකයේ එම බලය සීමා කොට, පාර්ලිමේන්තුවේ බලය පුළුල් කෙ රුණු අතර, අධිකරණය ඇතුළු රාජ්‍ය ආයතන ස් වාධීන කෙරුණි. එනම්, රාජ්‍ය බල කදම්භය තුලනය කෙරුණි. ඒ ක්‍රමය වැරදි යැයි යමෙකු කියන්නේ නම්, ඔහු/ඇය ඉල්ලා සිටින්නේ වෙන දෙයක් නොව, තනි පුද්ගලයෙකු රජ කැරැවිය හැකි ක්‍රමයකි. මහින්ද සහ ගෝඨාභය රාජපක්ෂ ඇතුළු පිරිස අද 19 වැනි ව්‍යවස්ථා සංශෝධනය විවේචනය කරන අතරේම තමන් අතට නැවත වරක් බලය ඉල්ලා සිටීම ඉතා භයානක දෙයක් වන්නේ එබැවිනි.
රටේ ප්‍රධාන පුරවැසියා මෙසේ ව්‍යවස්ථාව උල්ලංඝණය කිරීම නිසා දැන් මාසයකටත් වැඩි කාලයක් තිස්සේ මුළු රටම අවුලට පත්ව තිබේ. මේ අවුල විසඳා ගැනීම සඳහා රනිල් වික්‍රමසිංහ ‘මස් රාත්තලම’ ඉල්ලා සිටිය යුතු නැති බව සමහරු කියති. කෝඳුරු තෙල් හත් පට්ටයකුත් මදි වගක් මේ අවස්ථාවේ නොකිව යුතුව ඇති බවත් තවත් අය කියති.
ඇත්තෙන්ම, මස් රාත්තලම දැන් ඉල්ලා සිටින්නේ කවුද? මුළු පාර්ලිමේන්තුවේ 225 දෙනාම අනුමත කළත් තමන් රනිල් වික්‍රමසිංහ අගමැති ධුරයට පත්කරන්නේ නැතැයි කියන පුද්ගලයා වැටෙන්නේ කොයි ප්‍රවර්ගයට ද? තමාගේ ඉල්ලීම ඉටු කිරීම සඳහා, රටේ ආ ණ් ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථාව අමු අමුවේ උල්ලං ඝණය කරමින්, පාර්ලිමේන්තුවේ ස්වෛරීත්වය යට පත් කරමින්, හුදෙක් ස්වකීය ආශාව මත කටයුතු කරන ජනාධිපති සිරිසේන නොවේ ද, මස් රාත්තලම ඉල්ලා සිටින පුද්ගලයා?
අනිත් පැත්තෙන්, මස් රාත්තලම ඉල්ලා සිටින්නේ රනිල් වික්‍රමසිංහ යැයි උපකල්ප නය කරමින්, ඔහු සහ ඔහුගේ පක්ෂය වෙනත් අයෙකු අගමැති ධුරයට පත්කිරීම සඳහා මේ අවස් ථා වේ ඉඩ දිය යුතුව ඇතැයි අපි මො හෙ ාතකට සිතමු. එවිට ඇති වන්නේ මෙ වැනි තත්ත්වයකි. 19 වැනි ව්‍යවස්ථා සංශෝධනය සෑම අර්ථයකින්ම නිසරු ලියවිල්ලක් බවට පත්වන්නේය. විධායක ජනාධිපතිවරයා ඉන් මතුවට, රටේ ව්‍යවස්ථාව මායිම් නොකරන්නේය. ව්‍යවස්ථාව මායිම් නොකරන පාලකයෙක් රටේ වෙනත් නීතියකට ගරු කරතැයි සිතිය නොහැක. ඒ සියල්ලටමත් වඩා, රටක් සහ සමාජයක් වශයෙන් එකී අත්තනෝමතික හැසිරීම අනුමත කරමින් අප සියල්ලන් විසින් එකී විධායක මාදිලිය අනුමත කළා වන්නේය. ඒකාධිපතියන් පහසුවෙන් බිහි වන්නේ එවැනි සමාජයකිනි.
ප්‍රශ්නයක් විසඳා ගැනීමට මාර්ග දෙකක් ඇතැයි අපි මොහොතකට සිතමු. ඉන් එක් මාර්ගයක් අනුගමනය කිරීම සඳහා අවශ්‍ය කරන්නේ එක් පුද්ගලයෙකුගේ කැමැත්ත පමණි. ඒ කැමැත්ත මත ප්‍රශ්නය විසඳා ගැනී මෙන්, වෙනත් කිසි ප්‍රශ්නයක් ඇති නොවන්නේ නම්, එය ප්‍රශස්ත විසඳුමක් වන්නේය. අනිත් මාර්ගයෙන් ප්‍රශ්නය විසඳා ගැනීම සඳහාත් අවශ්‍ය වන්නේ එක් පුද්ගලයෙකුගේ කැමැත්ත පමණක් යැයි සිතමු. එහෙත්, ඒ පුද්ගලයාගේ කැමැත්ත මත ප්‍රශ්නය විසඳන අවස්ථාවේ, තවත් ප්‍රශ්න රාශියක් ඒ මගින් අලුතෙන් උත්පාදනය කෙරේ නම්, එය ප්‍රශ්නය විසඳීමේ ප්‍රශස්ත මාර්ගය විය නොහැක.
දැන් මෙය, සිරිසේනට සහ වික්‍රමසිං හට ආ දේශ කොට බලන්න. සිරිසේනගේ මතය ජය ගත්තොත් රටේ ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය, ආණ් ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථාව සහ පාර්ලිමේන්තුව ආදී සියලු ආයතන සහ පාලන පද්ධති බෙලහීන වන්නේය. විකෘති වන්නේය. වික්‍රමසිංහගේ මතය ජය ගත්තොත්, එවැනි ප්‍රතිවිපාකයකින් තොරව, අප පසුගිය ඔක්තෝබර් 25 වැනි දා සිටි තත්වයට ආපසු ගමන් කරන්නේය.
මෙය, රනිල් වික්‍රමසිංහ අගමැති කැරැ වීම සඳහා කෙරෙන සටනකැයි යමෙකු සිතන්f න් නම්, එය එම අදහසට පක්ෂව සිතු වත් (කැපු වත් කොළ වර්ගයේ එක්සත් ජාතික පාක්ෂි කය න් සිතන ආකාරයෙන්), විපක්ෂව සිතු වත් (රාජප ක්ෂලා නොවන සියල්ලන් යූ.ඇන්.පී කාරයන් යැයි සිතන්නන්) කරන්නේ, කැලය කියා ගස හඳුනා ගැනීමකි.
අප අද මුහුණදෙන අර්බුදය තුළ ගොඩනැගෙන සංකල්පීය ආස්ථාන (විධායකය ද, ව්‍යවස්ථාදායකය ද?) මතුපිටින් නියෝජනය කරන්නේ පුද්ගලයන් වීම (සිරිසේ න-මහි න්ද-රනිල්) වැලැක්විය හැකි දෙයක් නොවේ. ප්‍රශ්න යේ මූලයම පුද්ගලික වන නිසා (‘රනිල්ට මම කැමැති නැහැ’- සිරිසේන) ඒ ප්‍රශ්නය වෙතින් මතුවන සංකල්පීය ආස්ථානයන ්ට පුද්ගල කේන්ද්‍රීය ගතියක් ආරෝපණය වීම කොහෙත්ම වැලැක්විය නොහැක. එහෙත් ඒ හේතුවෙන්, ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය සහ ෆැසිස්ට්වාදය අතර තේරීම අප මොහොතකට හෝ අවුල් කර ගත්තොත්, මේ දෙපාර්ශ්වයේම යකඩ සපත්තු වක් යට ජීවත් වීමට අපට සිදුවන කාලය වැඩි ඈතක නොවන බව මතක තබා ගත යුතුය.■
වෛද්‍ය සංගමය නිරුවතින්
රජයේ වෛද්‍ය නිලධාරීන්ගේ සංගමය වෛද්‍ය වෘත්තියට නිගා කරන සංවිධානයක් බවට පත්වෙමින් තිබෙන බව කණගාටුවෙන් වුවත් ලියා තැබිය යුතු කාරණයකි. වෛද්‍යවරුන් 25,000ක් පමණ සාමාජිකත්වය දරන බව කියන වෛද්‍ය නිළධාරීන්ගේ සංගමය ලංකාවේ සිටි ශක්තිමත්ම සහ ගෞරවණීයම වෘත්තිය සමිතියකි.
මේ වෙද්දී වෛද්‍යවරුන් බොහෝදෙනෙකු රජයේ වෛද්‍ය නිලධාරීන්ගේ සංගමය විවේචනය කරන තැනට පත්ව සිටින්නේය. බොහෝ වෛද්‍යවරුන් රජයේ වෛද්‍ය නිලධාරින්ගේ සංගමයේ නිලවරණවලට සහභාගී වෙන්නේද නැත. අනුරුද්ධ පාදෙණිය ඇතුළු සුළුතරයකගේ අතකොළුවක් බවට මෙම සංවිධානය පත්ව ඇත.
2015ට පෙර දේශපාලන කාරණයක් ගැන විමසද්දී ‘අපි දේශපාලනය කරන්නේ නැහැ’යි කී රජයේ වෛද්‍ය නිලධාරීන්ගේ සංගමය ගෙවුණු වසර තුන ඇතුළත දේශපාලනයේ ප්‍රධාන මාතෘකාවක් වූ හැටිත්, රාජපක්ෂලා බලයට ආ විගස නිහඬ වූ හැටිත් අපි දුටුවෙමු. තමන්ගේ දේශපාලනය නිරුවත් කොට හෙළිදරව් කිරීම ගැන එම සංගමයේ ඉහළ නිලධාරීන්ට අප ස්තූතිවන්ත විය යුතුය. ඉදිරියේදී තව තවත් එම සංගමයේ නිලධාරීන්ගේ නිරුවත දැකිය හැකි වනු ඇත.
වෛද්‍ය සභාව
රජයේ වෛද්‍ය නිලධාරීන්ගේ සංගමය විසින් වෛද්‍ය සභාවේ බලය ඇල්ලීම සඳහා කටයුතු කිරීම බොහෝ වෛද්‍යවරුන්ගේ විරෝධයට හේතු වී තිබුණු කාරණයකි. වෛද්‍ය සභාව යනු වෛද්‍යවරයෙකු විසින් ආචාරධර්ම විරෝධී ක්‍රියාවක් සිදු කළහොත් ඒ පිළිබඳව කටයුතු කළයුතු ආයතනයයි. වෛද්‍යවරුන්ට පිළිගැනීම ලබාදෙන වෘත්තීය ආයතනයයි. එහි ස්වාධීනත්වය අතිශය වැදගත් කාරණයකි. බොහෝවිට වෛද්‍ය සභාවට තෝරා පත් කරගැනුණේ වෛද්‍ය වෘත්තිය සම්බන්ධයෙන් ඉහළ ගෞරවයක් ලැබූ, මධ්‍යස්ථ වෛද්‍යවරුන්ය.
එවැනි ආයතනයක බහුතර බලය එක් වෘත්තිය සමිතියකට ලැබුණහොත්, සිදු වන්නේ එහි සාමාජිකත්වයට වාසිදායක ලෙස වෛද්‍ය සභාව කටයුතු කිරීම බව අමුතුවෙන් කිව යුතු නැත. රජයේ වෛද්‍ය නිලධාරීන්ගේ සංගමයේ සාමාජිකයන්ව වෛද්‍ය සභාවේ තනතුරුවලට පත් කරගැනීම සඳහාද පහත් මට්ටමේ ප්‍රචාරණ ව්‍යාපාරයක් ගෙන ගිය බව ප්‍රසිද්ධ කාරණයකි. මේ වෙද්දී වෛද්‍ය සභාවේ තනතුරු අතර රජයේ වෛද්‍ය නිලධාරීන්ගේ සංගමයේ කිහිපදෙනෙක්ම වෙයි.
වෛද්‍ය සභාවේ පුරප්පාඩු වී තිබුණු සභාපති අසුනෙහි පුරප්පාඩුව සම්පූර්ණ කිරීමටද රජයේ වෛද්‍ය නිලධාරීන්ගේ සංගමය මැදිහත් වී තිබුණි. වෛද්‍ය පාලිත අබේකෝන්ව එම තනතුරට පත් කරන ලෙස රජයේ වෛද්‍ය නිලධාරීන්ගේ සංගමය බලපෑම් කර තිබුණි. ඒ බව නොවැම්බර් 30 වැනිදා පැවති වෛද්‍ය සභාවේ මාසික රැස්වීමේදීද කතාබහට ලක්වී තිබුණි. වෛද්‍ය සභාවේ සාමාජික, රජයේ වෛද්‍ය නිලධාරින්ගේ සංගමයේ ලේකම් වෛද්‍ය නවීන් ද සොයිසා විසින් වෛද්‍ය සභාවේදී කතාවක් කර තිබුණු අතර ඒ කතාවෙන්ද ඔහු පෙන්වා ඇත්තේ වෛද්‍ය සභාවේ සභාපතිවරයාව පත් කිරීමට රජයේ වෛද්‍ය නිලධාරීන්ගේ සංගමය මැදිහත් වූ බවයි.
කෙසේ වෙතත් වෛද්‍ය පාලිත අබේකෝන් විසින් එම තනතුර ප්‍රතික්ෂේප කර තිබුණි. ඔහු ප්‍රකාශ කර තිබුණේ සෞඛ්‍ය හේතු නිසා තම තනතුර ප්‍රතික්ෂේප කළ බවයි.
පාලිත අබේකෝන් වෛද්‍යවරයාව එම තනතුරට පත් කර තිබුණේ නීතිවිරෝධී සෞඛ්‍ය අමාත්‍ය චමල් රාජපක්ෂ විසින්ය. කෙසේවෙතත් නොවැම්බර් 30 වන දා පැවති ශ්‍රී ලංකා වෛද්‍ය සභාවේ මාසික රැස්වීමට පාලිත අබේකෝන් මහතා සහභාගී වී තිබුණේ නැත.
එදින රජයේ වෛද්‍ය නිලධාරින්ගේ සංගමයේ සමාජිකයන් විසින් නව සභාපති වෛද්‍ය පාලිත අබේකෝන් කොහිදැයි විමසා සිට ඇති අතර වෛද්‍යසභාවේ උපසභාපතිනිය විසින් දැනුම් දී ඇත්තේ නව සභාපතිවරයා විසින් එම තනතුර වාචිකව ප්‍රතික්ෂේප කර ඇති බවයි. එහි දී වෛද්‍ය සභාව වෙත පත්කරන ලද ලිපිය වෛද්‍ය නවීන් ද සොයිසා ගෙනැවිත් තිබුණි. එතෙක් වෛද්‍ය සභාවටද එම පත්කිරීම වාචිකව දැනුම් දී තිබුණා මිස නිල ලියැවිල්ලක් ලැබි තිබුණේ නැත.
වෛද්‍ය සභාව සතුව නොමැති ලියැවිල්ලක් රජයේ වෛද්‍ය නිලධාරීන්ගේ සංගමයට ලැබීමත්, රජයේ වෛද්‍ය නිලධාරීන්ගේ සංගමය වෛද්‍ය සභාවේ සභාපතිවරයාව පත් කිරීමට බලපෑම් කිරීමත් සම්බන්ධයෙන් එහිදී රජයේ වෛද්‍ය නිලධාරීන්ගේ සංගමයේ සාමාජිකයන් නොවන වෛද්‍යවරුන් විසින් අදහස් දක්වා ඇත. එය මත ගැටුමක් දක්වා වර්ධනය වී ඇති අතර වෛද්‍ය සංගමය දේශපාලනීකරණය කිරීම පිළිබඳව වෛද්‍යවරුන් විසින් දැඩි විවේචනයක් සිදු කර ඇත.
රාජිත සේනාරත්නගේ හෙංචයියන් යැයි එම වෛද්‍යවරුන්ට චෝදනා කරමින් රජයේ වෛද්‍ය නිලධාරීන්ගේ සංගමයේ සාමාජිකයන් විසින් එම නිලධාරීන්ට තර්ජනය කර ඇති අතර, එම වෛද්‍යවරුන්ට පහරදීමටද උත්සාහ කර ඇත.
ජාතික ලැයිස්තු
රජයේ වෛද්‍ය නිලධාරීන්ගේ සංගමයේ ඉහළ තනතුරු දරමින් සිටින සාමාජිකයන් පිරිසක් පසුගිය සතියේදී පාර්ලිමේන්තු මන්ත්‍රී මහින්ද රාජපක්ෂව මුණගැසී තිබුණි. එම හමුව රජයේ වෛද්‍ය නිලධාරිනේගේ සංගමය නියෝජනය කරමින් සිදුකළ නිල සාකච්ඡාවක්දැයි අපි නොදන්නෙමු. කෙසේ වෙතත් එහිදී විවිධ කරුණු සාකච්ඡා කර තිබෙන අතර, රජයේ වෛද්‍ය නිලධාරීන්ගේ සංගමයේ ප්‍රබල නිලධාරියෙකුට ජාතික ලැයිස්තුවේ පාර්ලිමේන්තු මන්ත්‍රීධූර ලබාදීම පිළිබඳවද සාකච්ඡා කර ඇතැයි අතිශය විශ්වාසවන්ත ආරංචිමාර්ග පවසන්නේය.
මෙය රජයේ වෛද්‍ය නිලධාරීන්ගේ සංගමයේ නිල ස්ථාවරයක් නොවන බව පැහැදිළි කාරණයකි. තමන් නියෝජනය කරන සංවිධානයේ නායකයන්ව දේශපාලන පක්ෂයක ජාතික ලැයිස්තු සාමාජිකයන් බවට පත්කිරීමට වෛද්‍යවරු කැමති වෙන්නේ නැත. මේ වෙද්දී රජයේ වෛද්‍ය නිලධාරීන්ගේ සංගමයේ ඉහළ තනතුරු දරන නිලධාරීන් රාජපක්ෂලාගේ ඔඩොක්කුවේ සිටින බව බහුතර විශ්වාසය වී තිබෙන්නේය. රජයේ වෛද්‍ය නිලධාරීන්ගේ සංගමය මහින්ද රාජපක්ෂලාගේ ව්‍යාජ දේශප්‍රේමී වදන් මාලාව උසුරුවමින්, රාජපක්ෂලාගේ වචන මාලාවට අලු‍ත් දේශප්‍රේමී වදන් එකතු කරමින් පසුගිය කාලයේදී පැහැදිළි දේශපාලනයක යෙදුණි. ඉහත ඉල්ලීම වැනි ඉල්ලීමක් එන්නේ ඒවාට කෘතගුණ සැලකීමක් ලෙස විය යුතුය.
මෙම සාකච්ඡා තිරය පසුපස සිදු වුවද, මේවා ක්‍රියාත්මක විය යුත්තේ එළිපිටය. එතෙක් බලා සිටිය යුතුය.■
විනය පියවර නැහැ
ශ්‍රී ලංකා නිදහස් පක්ෂයෙන් ඉවත්ව, ශ්‍රී ලංකා පොදුජන පෙරමුණට එක්වු මන්ත්‍රීවරුන් සම්බන්ධයෙන් කිසිදු විනය පියවරක් නොගන්නා බව ශ්‍රී ලංකා නිදහස් පක්ෂයේ ප්‍රධාන ලේකම් මහාචාර්ය රෝහණ ලක්ෂ්මන් පියදාස පැවසීය.
අනිද්දා කළ විමසීමකදී අදහස් දක්වමින් ඔහු ප්‍රකාශ කළේ එවැනි තත්ත්වයක් පිළිබඳව පක්ෂ අභ්‍යන්තරයේ සාකච්ඡා කළ හැකි නමුත්, පක්ෂයෙන් ඉවත්ව ගිය කණ්ඩායම සමඟ මේ මොහොතේ ගැටුම් ඇති කරගත නොහැකි බවයි.
තමන්ගේ ප්‍රධාන සතුරු කණ්ඩායම එක්සත් ජාතික පක්ෂය බවත්, එක්සත් ජාතික පක්ෂයට එරෙහිව සිටින කණ්ඩායම් අතර ගැටුම් ඇති කරගත යුතු නොවන බවත් ඔහු ප්‍රකාශ කළේය. ඒකාබද්ධ විපක්ෂයේ සාමාජිකයන් ලෙස කටයුතු කළමහින්ද රාජපක්ෂ ඇතුළු කණ්ඩායමක් මේ වනවිට ශ්‍රී ලංකා පොදුජන පෙරමුණේ සාමාජිකත්වය ගෙන ඇත ■
විනය පියවර ගනු ලැබුවහොත් එසේ ශ්‍රී ලංකා පොදුජන පෙරමුණේ සාමාජිකත්වය ගත් කණ්ඩායමේ පාර්ලිමේන්තු මන්ත්‍රීධුර අහෝසි කිරීමේ හැකියාවක් ඇත.
ෆොන්සේකා ගන්න සාක්ෂි නෑ
ජනාධිපති සිරිසේන සහ ගෝඨාභය රාජපක්ෂ ඝාතනය කිරීමට කුමන්ත්‍රණය කළායැයි යන චෝදනාව යටතේ ජෙනරාල් සරත් ෆොන්සේකා හෝ පොලිස්පති පූජිත් ජයසුන්දර හෝ අත්අඩංගුවට ගැනීමට ප්‍රමාණවත් සාක්ෂි නැතැයි රහස් පොලිස් ආරංචි මාර්ග ප්‍රකාශ කර සිටී.
එක පුද්ගලයෙකු විසින් වරින් වර මාධ්‍ය හමු පවත්වමින් යම් යම් ප්‍රකාශ නිකුත් කළත් එම ප්‍රකාශ මත පදනම්ව කෙනෙකු අත්අඩංගුවට ගැනීමට නොහැකි බවද එම ප්‍රකාශකයා පැවසීය.
දැනට තිබෙන තත්ත්වය මත මේ දෙදෙනා කුමන්ත්‍රණ චෝදනාව යටතේ අත්අඩංගුවට ගන්නේ නම් එය කළ හැක්කේ පොලිසියට ඉහලින් කරන බලපෑමක් අනුව බවත් ඉහළින් එන නීති විරෝධී නියෝග පොලිසිය පිළිගනු ඇතැයි විශ්වාස නොකරන බවත් ඔහු වැඩිදුරටත් පැවසීය.■