බදාදා බරපතළ වංචා දූෂණ පිළිබඳ කොමිෂන් සභා වාර්තා ගැන අදහස් දක්වන්නට පැමිණ පාර්ලිමේන්තුව ඇමතූ ජනාධිපති මෛත්‍රීපාල සිරිසේන, ශ්‍රී ලංකා මානව හිමිකම් කොමිෂන් සභාව ගැන බරපතළ විවේචනයක් එල්ල කළ අතර, අපරාධකරුවන් ආරක්ෂා කරන්නට උත්සාහ දරනවායැ’යි මානව හිමිකම් කොමිෂන් සභාවට මෙන්ම මානව හිමිකම් ගැන උනන්දුවක් දක්වන සියල්ලන්ටමද චෝදනා කළේය. අපරාධකරුවන්ට දඬුවම් දීමේදී මානව හිමිකම් ඉදිරියට දමා ඒවාට අකුල් නොහෙළන ලෙස ඒ සම්බන්ධයෙන් කථාකරන රටවලින් තමා ඉල්ලා සිටින බවද එහිදී ජනාධිපතිවරයා පැවසීය. මාලිහිදී බෝම්බ ප්‍රහාරයකට හසුව මියගිය ලංකාවේ සාමසාධක හමුදා භටයන් දෙදෙනාගේද මරණ ගැන ජනාධිපතිවරයා චෝදනා එල්ල කළේ මානව හිමිකම් කොමිෂන් සභාවටය.
රටේ ජනාධිපතිවරයා වුණත්, ඇසූ පිරු තැන් නැති, පරණ ගෝත්‍රික මතවාදවලින් ගහන කුඩා මනසක් ඇති පුද්ගලයකුගේ ස්වභාවය ප්‍රකට කරමින් මෛත්‍රීපාල සිරිසේන මහතා කළ ඒ කතාව, එක පැත්තකින් 2015 ඔහු ජනාධිපති ධුරයට ගෙනඑන්නට විශාල කාර්යභාරයක් ඉටු කළ මෙරට පුරා සිටින මෙන්ම විදේශවල සිටින මානව හිමිකම් ක්‍රියාකාරීන්ට එල්ල කළ බරපතළ ප්‍රහාරයකි. තමා ජනාධිපති පුටුවේ හිඳුවන්නට ජීවිතය කැප කළ මාදුළුවාවේ සෝභිත හිමියන්ට පවා පිටු පෑ සිරිසේන ජනාධිපතිවරයාගෙන්, මානව හිමිකම් ක්‍රියාකාරීන්ට එවැනි ප්‍රහාරයක් එල්ලවීම පුදුමයට කරුණක් නොවුණත්, මානව හිමිකම් සම්බන්ධයෙන් ඔහු සමාජගත කරන්නට හදන ප්‍රතිගාමී මතවාදයට එරෙහි විය යුතුය. මානව හිමිකම් කොමිෂන් සභාවට කරන අභූත චෝදනා හෙළා දැකිය යුතුය.
2015 ජනාධිපතිවරයා හැටියට ඔහු තෝරාගන්නට රොක්වූ දැනුම් තේරුම් ඇති පුරවැසියන්, ඒ සඳහා සලකා බැලූ එක් කාරණයක් වුණේ, මහින්ද රාජපක්ෂ ආණ්ඩුව කාලයේ ලංකාවේ මානව හිමිකම් ක්‍ෂෙත්‍රයෙහි පැවැති සංහාරයයි. යුද ගැටුම් පැවති ප්‍රදේශවල තිබුණු බිහිසුණු මානව හිමිකම් උල්ලංඝනයන් පමණක් නොව, රටේ සාමාන්‍ය පුරවැසියන්ටද බියකින් සැකයකින් තොරව නිදාගන්නට බැරි තරමට ජිවත්වීමේ අයිතිවාසිකම පවා උල්ලංඝනය කෙරෙමින් තිබුණු ඒ කාලය ගැන අලුතෙන් කියන්නට දෙයක් නැත. ඒ දුර්දාන්ත පාලනයේ නායකයා වුණු මහින්ද රාජපක්‍ෂද සිටියේ, අද සිරිසේන ජනාධිපතිවරයා සිටිනවාක් මෙන් මානව හිමිකම් විරෝධී ස්ථාවරයකය. 17වැනි ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථා සංශෝධනය යටතේ පිහිටුවන ලද මානව හිමිකම් කොමිෂන් සභාව තමන්ට වුවමනා විදියට නටවන්නට අවශ්‍ය 18වැනි සංශෝධනය ඔහු පාර්ලිමේන්තුවට ගෙනාවේය. ඒ හරහා මානව හිමිකම් කොමිෂන් සභාවේ ස්වාධීනත්වය මුළුමනින්ම කෙළෙසන ලදි. එහි කොමසාරිස්වරුන් හැටියට තමන්ගේ අන්තේවාසිකයෝ නම් කරන ලදහ. මේ අන්තේවාසිකයන් කොමිෂන් සභාව තුළ සිටිමින් කළේ මානව හිමිකම් විරෝධී වැඩය. කළේ මානව හිමිකම් විරෝධී ප්‍රකාශය. ඔවුන්ට පැවරී තිබුණු මුඛ්‍ය රාජකාරිය වුණේ මහින්ද රාජපක්ෂ ආණ්ඩුවේ මානව හිමිකම් උල්ලංඝනයන් සාධාරණය කිරී එහි ප්‍රතිඵලයක් හැටියට මහින්ද රාජපක්‍ෂගේ කාලයේ ශ්‍රී ලංකා මානව හිමිකම් කොමිසම, ජාත්‍යන්තර ශ්‍රේණිගත කිරීම් අනුව ‘බී’ ශ්‍රේණියට පහත හෙළන ලදි. ඒ එතෙක් සිටි ‘ඒ’ ශ්‍රේණියේ සිටය.
එක්සත් ජාතීන්ගේ සංවිධානය විසින් පිළිගෙන ඇති 1993 පැරිස් මූලධර්ම අනුව, ජාතික මානව හිමිකම් ආයතන පිළිබඳ විශ්ව සන්ධානය විසින් කෙරෙන මේ ශ්‍රේණිගත කිරීමේදී සලකා බැලෙන නිර්ණායකයන් වන්නේ, සාමාජිකයන් තෝරාගැනීමේ හා පත්කිරීමේ ක්‍රියාවලිය, ධුරයෙන් පහකිරීමේ ක්‍රියාවලිය සහ තමන්ගේ ක්‍රියාකාරම්වලදී ආයතනික දේශපාලන ස්වාධීනත්වය පෙන්නුම් කරන්නේද යන කරුණුය. රාජපක්ෂ ආණ්ඩු කාලයේ, 2007දී සහ 2009දී ‘ඒ’ ශ්‍රේණියට උසස් කිරීම සඳහා මානව හිමිකම් කොමිෂන් සභාව කළ ආයාචනා, එම විශ්ව සන්ධානය පිළිනොගත්තේය. ඒ නිසා, මානව හිමිකම් කොමිෂන් සබාව අපශ්‍රේණිගත කිරීමේ ගෞරවය හිමිවන්නේ මහින්ද රාජපක්‍ෂටය. එහි ප්‍රතිඵලය නම්, ලෝකයේ මානව හිමිකම් ප්‍රමිතීන් ඉදිරියේ ලංකාව පහළ මට්ටමේ සිටින රටක් හැටියට අවමානයට පාත්‍රවීමයි.
එහෙත්, 2018 මැයි මාසයේදී නැවත වරක් ශ්‍රී ලංකාවේ මානව හිමිකම් කොමිෂන් සභාව තමන්ගේ පරණ අභිමානය හිමිකර ගනිමින් ‘ඒ’ ශ්‍රේණියේ මානව හිමිකම් ආයතනයක් හැටියට පිළිගැනීමට භාජනය විය. එය රටක් හැටියට අප ලබාගත් කීර්තිමත් ජයග්‍රහණයකි. කොමිෂන් සභාවේ සභාපතිනිය වන ආචාර්ය දීපිකා උඩගම, ඊට පත්කිරීමට සුදුසුම තැනැත්තීය. ඇය සහ ඇගේ කොමසාරිස්වරුන් පත්වී අවුරුදු දෙකක පමණ කාලයක් තුළ, නැවතත් මානව හිමිකම් කොමිසමේ කීර්තිය අත්පත්කරගෙන ‘ඒ’ ශ්‍රේණියට ඉහළ යෑම ඔවුන්ගේ ඒ කැපවීමේ සංකේතයයි. එහෙත් ඒ අවස්ථාවේදී නිවේදනයක් නිකුත් කළ මානව හිමිකම් කොමිෂන් සභාව කීවේ, එය තම ආයතනය ලබාගත් ජයග්‍රහණයක් පමණක් නොව, 19වැනි ව්‍යවස්ථා සංශෝධනය සම්මත කරවා ගැනීම තුළින් ස්වාධීන කොමිෂන් සභා ශක්තිමත් කිරීම ඉල්ලා සිටියා වූ ලංකාවාසී ජනතාවගේද ජයග්‍රහණයක් වන බවයි.
ඒ ගෞරවයෙන් කොටසක් ඒ මොහොතේ ජනාධිපති සිරිසේනටද ලැබුණේය. ඒ 19 වැනි සංශෝධනය බලාත්මක කිරීම සඳහා පෞද්ගලිකවම ඔහු ගත් ප්‍රශංසනීය උත්සාහය නිසාවෙනි. විවිධ රටවල සංචාරය කරන විට, සම්මන්ත්‍රණවලට සහභාගි වන විට, දියුණු රටවල රාජ්‍ය නායකයන් හා රාජ්‍ය තාන්ත්‍රිකයන් ඔහු සොයා පැමිණ අතට අත දෙන්නට එක් හේතුවක් වුනේද මානව හිමිකම් ක්‍ෂෙත්‍රයෙහි සිරිසේන ජනාධිපතිවරයා ගොඩනගාගත් හොඳ නමයි.
එහෙත් දැන් ඉතිහාසයේ පසුගමන් යමින් සිටින ජනාධිපති සිරිසේනට අද මානව හිමිකම් කොමිෂන් සභාව පමණක් නොව මානව හිමිකම්ද නයාට අඳු කොළ වන තත්ත්වයක් උද්ගතව ඇත්තේය.
ඇත්ත. ඔක්තෝබර් 26වැනිදා ව්‍යවස්ථා කුමන්ත්‍රණයෙන් පසුව, පාර්ලිමේන්තුව විසුරුවා හරින්නට ඔහු ගත් තීරණය ව්‍යර්ථ කරන ලද්දේ, ඔහුට විරුද්ධව මූලික අයිතිවාසිකම් පෙත්සම් ගොනුකිරීමට ඇති අයිතිය ප්‍රයෝජනයට ගනිමිනි. මේ නිසා මානව අයිතිවාසිකම් යන්න අරහං වන තත්ත්වයක ජනාධිපති සිරිසේන ස්වාභාවිකවම සිටිනවා විය හැකිය. එහෙත්, මානව හිමිකම් නිසා අපරාධකරුවන් ආරක්ෂා වනවාය යන, ඉතාම පසුගාමී තර්කය ඔහු රට ඉදිරියට දැමීම නම් ඉතා හානිකරය.
මානව හිමිකම් තිබෙන්නේ අපරාධකරුවන් ආරක්ෂා කරන්නට නොවේ. සමස්ත මිනිස් වර්ගයාගේ අයිතිවාසිකම් ආරක්ෂා කරන්නටය. අපරාධකරන්නෝද මනුෂ්‍යයෝ නම්, සිරකරුවෝද මනුෂ්‍යයෝ නම්, ඔවුන්ටද ඒ මානව හිමිකම්වල ආරක්ෂාව තිබිය යුතුය. මත්ද්රව්ය ජාවාරම්කරුවන්, මිනීමරුවන් හෝ වෙනත් ඕනෑම අපරාධකරුවකු වේවා ඔවුන්ටද මානව අයිතිවාසිකම් තිබේ. එහෙත්, ඒ අපරාධවලින් ගැලවී යන්නට නොවේ. ඒ බොහෝ අයිතිවාසිකම්, අපේ රටේ ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථාවෙන් පමණක් නොව අනෙකුත් නීතිවලින්ද දැනටමත් සහතික කොට තිබේ.
පුද්ගලයන් අත්අඩංගුවට ගැනීම, රඳවා තැබීම, ඔවුන්ට එරෙහිව නඩු විභාගයක් පැවැත්වීම මෙන්ම දඬුවම් ලබාදීමද මානව හිමිකම්වලට යටත්ව සිදුවිය යුතුය. මත්ද්රව්ය වරදකාරයන්යැ’යි කියමින් ඔවුන් තිරිසනුන් හැටියට සලකන්නට දියුණු ශිෂ්ටාචාරයක ඉඩක් නැත. අද මරණ දඬුවමද ලෝකයෙන් තුරන් වෙමින් පවතින ම්ලේච්ඡ දඬුවමකි. පිලිපීනයේ දුතර්තේ නමැති ජන සංහාරකයා වන්දනා කරන ජනාධිපති සිරිසේන මත්ද්රව්ය ජාවාරම්කරුවන් එල්ලා මරා දැමීමෙන් මත්ද්රව්ය නිවාරණය වෙතැ’යි මායාවක ගැලී සිටියි. දුතර්තේට තරම් මිනී මරන්නට හිත හදාගත නොහැකි හෙතෙම, දෙතුන් දෙනකවත් නීත්‍යනුකූලව එල්ලා මැරුවහොත් මත්ද්රව්ය නිවාරණය වෙතැයි සිතයි. රටේ අනෙකුත් මානව හිමිකම් ක්‍රියාධරයන් මෙන්ම මානව හිමිකම් කොමිෂන් සභාවද මිනිසුන්ට මරණ දඬුවම දීමට විරුද්ධය. ඒ, එයින් අපරාධ මර්දනය නොවන බවට, ලෝකයේ සංඛ්‍යාලේඛනමය වශයෙන් ඔප්පුවී ඇති කරුණු නිසා හා ලෝක සම්මතයද එය නිසාය. ඒ ගැන කිහිප වරක්ම ජනාධිපතිවරයා වෙත මානව හිමිකම් කොමිෂන් සභාව ලිඛිතවම දන්වා යවා තිබේ.
ජනාධිපති සිරිසේනගේ තේරුම් ගැනීමේ තරමට, මානව හිමිකම් යනු අපරාධකරුවන් ආරක්ෂා කරන දෙයක්යැයි සිතුවාට කළ හැකි දෙයක් නැත. එහෙත්, ඒ චෝදනාව ඉතා පැරණිය. නව ලෝකයට නොගැළපෙයි. එවැනි පැරණි මතවාදයක සිටිමින්, යාවත්කාලීන නොවූ මනසක් ඇතිව මානව හිමිකම් කොමිෂන් සභාවට පහර එල්ල කිරීම හා රට ශිෂ්ටාචාරයේ ආපස්සට ඇදගෙන යෑම නම්, යුක්ති ගරුක ජනතාව ඉවසා සිටිය යුතු දෙයක් නොවේ.■
ජනාධිපතිගේ මානව හිමිකම් විරෝධය
ගුටිකන්නට කැමති ජාතියක්
පාසල් ශිෂ්‍යයකුට අමානුෂික ලෙස පහර දුන් ගුරුවරියකට එරෙහි ව පැවැත්වුණු අපරාධ නඩු විභාගයකින් පසු, මහාධිකරණය ඇයට සිර දඬුවම් ලබා දීම සම්බන්ධයෙන් විවිධ මත සමාජය තුළ මතු වෙන බව පෙනෙයි. ජනාධිපති මෛත්‍රීපාල සිරිසේන ද ප්‍රසිද්ධ කතාවක දී, අන් හැම දා ම මෙන්, පසුගාමී අදහසක් ඉදිරිපත් කරමින්, ගුරුවරියට සිර දඬුවම් ලබා දීම තමා අනුමත නොකරන බව කීවේ ය.
ඒ සමග, ශිෂ්‍යයන්ට පහර දීම සඳහා ගුරුවරුනට ඇති අයිතිය වෙනුවෙන් පෙනී සිටින රැල්ලක් සමාජ මාධ්‍ය ජාලා තුළ දක්නට ලැබිණ. ඒ රැල්ල කෙතරම්දැ’යි කිවහොත්, රටේ ප්‍රකට ගුරු වෘත්තීය සමිතියක් ද ඊට මැදිහත් වෙමින්, ‘තත්ත්වය මෙය නම්, ඉදිරියේ දී ඉගෙනුම් ඉගැන්වුම් ක්‍රියාවලිය හැර පාසල්වල විනය ආරක්ෂා කිරීමේ රාජකාරිවලින් ගුරුවරුන් ඉවත් කර ගැනීමට පියවර ගන්නා බව’ ද පැවසී ය. වෘත්තීය සමිතියේ ප්‍රකාශවලින් පෙනුණේ, ශිෂ්‍යයාට පහර දුන් ගුරුවරියගේ පැත්තේ ඔවුන් සිට ගෙන සිටිනා බව ය. පසු ගිය කාලය තුළ ම නඩුවේ පැමිණිලිකරු වූ, ගුටි කෑමට ලක්වුණු ශිෂ්‍යයා වෙනුවෙන් කිසිවකු පෙනී සිටිනු දක්නට නොලැබිණි. හරියට, ශිෂ්‍යයා යනු පාසල් පද්ධතියේ වැදගත් කොටසක් නොවන බව සිතන්නාක් මෙනි. ශිෂ්‍යයන්ගේ අයිතිවාසිකම් වෙනුවෙන් හඬ නගන්නට ශිෂ්‍යයන්ගේ ජාතික සමිති රටේ නොතිබෙන නිසා ද වන්නට පිළිවන. එසේ තිබිණි නම්, තමන් පාසල් එන්නේ, ගුරුවරුන්ගෙන් අමානුෂික ලෙස ගුටි කන්නටවත්, තමන්ගේ ජීවිත අනතුරේ හෙළා ගන්නටවත් නොවන බව ඒ සමිතිවල නායක ශිෂ්‍යයන් (සමහර විට) කියන්නට ඉඩ තිබිණ.
ගුරුවරියට සිර දඬුවම් පැනවූයේ මහාධිකරණය විසිනි. එම නඩුවේ දී, පහර දීම නිසා, ශිෂ්‍යයාගේ ජීවිතයට පවා හානියක් ඇති වීමට ඉඩ තිබිණැ’යි අධිකරණ වෛi නිලධාරි සාක්‍ෂියෙහි කරුණු ඉදිරිපත් ව තිබුණු බව දැනගන්නට තිබේ. කෙසේ වෙතත්, මහාධිකරණ නඩු තීන්දුවක් වූ පමණින් එය අවසාන සත්‍යය යැ’යි අප පිළි ගත යුතු නැත. තීන්දුව දී තිබෙන්නේ අසත්‍ය පැමිණිල්ලක් මත, අසත්‍ය හෝ ගොතන ලද හෝ සාක්ෂි මත යැ’යි කිසිවකු කියන්නේ නම් ඒ නීතිමය කරුණු මත මහාධිකරණ තීන්දුවට එරෙහි ව තවත් අභියාචනා අවස්ථා දෙකක් ම තිබේ. ඒ අවස්ථා දෙක සඳහා, ගුරු වෘත්තීය සමිති තමන්ගේ වෘත්තීය සගයකුට සහාය වීම තේරුම් ගත හැකි ය.
එහෙත්, මේ සිදුවීම හරහා සමාජගත කරන්නට සැරසෙන පසුගාමී මතවාදයට නම් කොන්දේසි විරහිත ව විරුද්ධ විය යුතු ය. එනම්, ශිෂ්‍යයන්ට පහර දීමට ගුරුවරුන්ට අයිතියක් ඇත යන මතයයි. ‘අපේ ගුරුවරුන් අපට පාසල් කාලයේ දී පහර නොදුන්නා නම්, දැන් අපි වගේ හොඳ මිනිසුන් බිහි නොවන්නට ඉඩ තිබුණා යැ’යි කියන ගුටි කෑම තමන්ගේ අයිතියක් හැටියට සලකන මනස් ඇති පිරිසක් මාධ්‍ය අවකාශය අත්පත් කර ගත් සැටි පසු ගිය දිනවල දකින්නට ලැබිණ.
එක අතෙකින්, මේ ප්‍රකාශ වන්නේ ලාංකීය සමාජයේ වහල් මානසිකත්වය ම මිස අනෙකක් නොවේ. තමන් පාලනය කරන්නට හැඩිදැඩි ඒකාධිපතියකු අවශ්‍ය යැ’යි සිතන, කියන වහල් මානසිකත්වයක් තිබෙන සැලකිය යුතු පිරිසක් සිටින මෙවැනි රටක, ගුටි කෑම අපේ අයිතියක් යැ’යි කියන හඬ මතුවන්නේ ද ඒ වහල් මානසිකත්වයේ ම අනුඅංගයක් ලෙසිනි.
ශිෂ්‍යයන්ට පහර දීමට ගුරුවරුන්ට අයිතියක් තිබිය යුත්තේ ඇයි? නැතිනම්, ගුටි කෑම ශිෂ්‍යයන්ගේ අයිතියක් හැටියට සලකන්නේ ඇයි? ගුටි දීමෙන් හෝ ගුටි කෑමෙන් තොර ව යහපත් මිනිසුන් තනන්නට නොහැකි යැ’යි කියන්නේ ඇයි?
ශිෂ්‍යයකු යනු ළමයෙකි. හෙවත් අවුරුදු 18ට අඩු කෙනෙකි. එවැනි ළමයින්ගේ ආරක්ෂාව සම්බන්ධයෙන් ලෝකයේ ජාත්‍යන්තර සම්මුතීන් සිය ගණනක්, මෙන් ම ඒ ඒ රටවල විශේෂ නීති අතිවිශාල ප්‍රමාණයක් තිබේ. ලංකාවේ ද එසේ ය. පාසල් දරුවන්ට ගුරුවරුන් පහර දීම වළක්වන චක්‍රලේඛ ද අධ්‍යාපන අමාත්‍යාංශයෙන් ම නිකුත් කර තිබේ. පාසලේ දී ශිෂ්‍යයා බලවත්කමෙන්, ශරීර ශක්තියෙන්, කිසිසේත් ගුරුවරයකුට සමාන නොවේ. මේ නිසා, වැඩි බලය හිමි ගුරුවරයා ඒ බලය පාවිච්චි කරමින් සාපේක්‍ෂ ව බෙලහීන ශිෂ්‍යයන්ට කවර හේතුවක් මත හෝ අතින් පයින් පහර දීම සාධාරණ වන්නේ කෙසේ ද? දෙමාපියන් නිවසේ දී කවාපොවා ආරක්ෂා කර තම දරුවන් පාසල් ගුරුවරයාට භාර දෙන්නේ ඔවුන්ගේ පහර දීම්වලට දරුවා ගොදුරක් කරන්නට ද? පහර දීමෙන් තොර ව දරුවන් යහමගට ගත නොහැකි යැ’යි සිතන කෙනකු ගුරු වෘත්තියට ගැළපෙන්නේ නැත. එවැන්නන් ගුරු වෘත්තියෙන් ඉවත් විය යුතු ය. නැතිනම් ඉවත් කළ යුතු ය. ■
ස්විස් චැලෙන්ජ්ට ඉංජිනේරු සංගමයත් චැලෙන්ජ් කරයි
හැත්තෑ එක් වෙනි නිදහස් දින සැමරුම අමතමින් ජනාධිපති මෛත්‍රීපාල සිරිසේන කියූ එක් දෙයක් වූයේ ඔහුගේ යහපාලන කාලය තුළදී භීෂණය සම්පූර්ණයෙන්ම නවතා දමන්නට හැකි වුණත් දූෂණය සම්පූර්ණයෙන් නවතා දමන්නට නොහැකි වූ බවය.
එයින් ඔහු කියූ කරුණු දෙකක් විය. ඉන් එකක් වන්නේ ඔහුගේ පාලනයට පෙර පැවති රාජපක්ෂ පාලනය භීෂණයෙන් හෙවත් පුද්ගලයන් මරාදැමීමෙන්, අතුරුදන් කිරීමෙන් හා පුද්ගලයන්ට පහරදීමෙන් කප් ගැසූ එකක් බවය. ජනප්‍රිය වචනයෙන් කිවහොත් සුදුවෑන් සංස්කෘතියෙන් සමාජයට භීෂණය මුදාහැරි එකක් බවය.
අනෙක දූෂණයෙන් හෙවත් රාජ්‍ය දේපළ කොල්ලකෑමේ හා අවභාවිත කිරීමේ කප් ගැසූ යුගයක් බවය. සරලව කිවහොත් ඔහුද ඔහුගේ ශ්‍රී ලංකා නිදහස් පක්ෂයද සහභාගි වූ යහපාලන ආණ්ඩුවට පෙර රාජපක්ෂ පාලනයේ එක් නරක, පුරුද්දක් වූ දූෂණයෙන් හෙවත් රාජ්‍ය දේපළ කොල්ලකෑමෙන් හා අවභාවිත කිරීමෙන් බේරෙන්නට බැරි වූ බවය.
යහපාලන සභාග ආණ්ඩුවෙන් ඉවත්වී කහවතුරෙන් දෑත් සෝදාගෙන සිටින මෛත්‍රීපාල සිරිසේන ජනාධිපතිවරයා දූෂණය සම්බන්ධයෙන් දැන් ඇඟිල්ල දිගු කරන්නේ එක්සත් ජාතික පක්ෂය දෙසටය. 2015 වර්ෂයේ සිට 2019 වර්ෂය දක්වා කාලයේ සිදුවූ වංචා දූෂණ පිළිබඳව සොයා බැලීමට ඔහු විශේෂ ජනාධිපති කොමිෂමක් පත්කරන්නේ ඒ නිසාය. හැබැයි පසුගිය රාජපක්ෂ පාලන කාලයේ සිදුවුවායැයි කියූ දූෂණ වංචා පිළිබඳ සොයා බැලීමට ඔහු පත්කළ ජනාධිපති විමර්ශන කොමිසමේ වාර්තාව අනුව හෙළිදරව්වූ හොරුන්ටවත් තවම කිසිම දඬුවමක් ලබාදී නැති බව අප මතක තබා ගත යුතුය. එමෙන්ම මහබැංකු බැඳුම්කර කොමිසමේ හෙළිදරව් වූ කරුණු ඇතුළත් යම් වාර්තා කිහිපයක් ඔහු ප්‍රසිද්ධියට පත්නොකර සඟවා තබාගෙන සිටින බවද ඒ සමගම අප මතක තබාගත යුතුය.
හෙළිදරව් ඇති හොරුන්ට දඬුවම් නොකිරීමටත්, බැඳුම්කර කොමිසමේ වාර්තා සඟවා තබා ගැනීමටත් හේතුව ඒ මඟින් ඔහුට රකින්නට පිරිසක් සිටින බවය. ජනාධිපතිවරයාගේ දූෂණයට එරෙහි ප්‍රකාශවල සද්භාවයක් නැති බව දකින්නට එම කරුණු වුව සෑහේය.
ඒ සියලුම කථා පැත්තකින් තැබූ විට අපට හමුවන එක් ප්‍රබල කථාවක් වන්නේ ශ්‍රී ලංකාවේ විදුලිබලාග ාරවලට අවශ්‍ය ද්‍රවිකෘත ස්වාභාවික ගැස් ගොඩබෑම සඳහා පාවෙන ගෑස් ගබඩා පර්යන්තයක් ඉදිකිරීම ඊට අදාළ යටිතල පහසුකම් සංවර්ධනය කිරීම් හා විදුලි බලාග ාරවලට අවශ්‍ය ස්වාභාවික ගෑස් මිලදී ගැනීම යන මහා පරිමාණ ව්‍යාපෘතියය. මීට පෙර අප අවස්ථා ගණනාවකදී පෙන්වා දී ඇති පරිදි මෙම ව්‍යාපෘතිය වූකලි ශ්‍රී ලංකාව මෙතෙක් ඉතිහාසයේ යම් ව්‍යාපෘතියක් සඳහා වැය කිරීමට යන අතිවිශාලම මුදල සහිත ව්‍යාපෘතියය. එය ඇමරිකානු ඩොලර්වලින් බිලියන 7කි. රුපියල් බිලියන 1260කි. තවදුරටත් තේරෙන ලෙස කිවහොත් රුපියල් කෝටි 126,000කි. ඇමරිකානු ජනාධිපති ඩොනල්ඞ් ට්‍රම්ප් ඇමරිකා මෙක්සිකෝ දේශසීමාවේ තාප්පයක් ඉදිකිරීම සඳහා ඉල්ලා සිටින මුදලටත් වැඩි මුදලකි. ජනාධිපති ට්‍රම්ප් ඉල්ලා සිටින මුදල වශයෙන් සඳහන් වන්නේ ඇමරිකානු ඩොලර් බිලියන 5.5කි.
ඒ එම ව්‍යාපෘතියේ මූල්‍යමය වශයෙන් ඇති වැදගත්කමය. එවන් අතිවිශාල මුදලක් වැය වන එම ව්‍යාපෘතිය කඩිනම් මහවැලි සංවර්ධන ව්‍යාපෘතියේ වේලි සඳහා ලැබුණ ආකාරයේ යම් රටක ප්‍රදානයක් වශයෙන් අපට ලැබනේනේ නැත. අඩුම තරමේ යම් රටක ණය ප්‍රදානයක් වශයෙන්ද ලැබෙන්නේ නැත. මෙම ව්‍යාපෘතිය ශ්‍රී ලංකාව කරන්නට යන්නේ දකුණු කොරියාවේ එක්සිම් බැංකුවෙන් ලබා ගන්නා ණයක් වශයෙන්ය. ඊට දකුණු කොරියානු රජයේ කිසිදු සම්බන්ධයක් නැත. ඒ අනුව මෙය රටවල් දෙකක් අතර සිදුකරන ගනුදෙනුවක්ද නොවේ. හැබැයි ව්‍යාපෘති යෝජකයා හෙවත් ඉදිකිරීම් සමාගම කොරියාවේ SK E &S නැමැති පෞද්ගලික සමාගමක්ය. එම සමාගමද දකුණු කොරියානු රජයේ සමාගමක් හෝ නොවේ. පසුගිය සමයේ මිනිසුන් සිය ගණනක් මරුමුවට පත්කරමින් ලාඕසයේ විදුලි බලාගාර වේල්ලක් බිඳී ගිය බව ඔබට මතක ඇත. එම වේල්ලේ ඉදිකිරීම් සමාගම වූයේද මෙමSK E &S සමාගමය.
මෙම ව්‍යාපෘති යෝජනාව එම සමාගමෙන් ලැබී තිබුණේ ජනාධිපතිවරයාටය. එම යෝජනාව මුලින්ම කැබිනට් මණ්ඩලයට ඉදිරිපත් කළේද ජනාධිපතිවරයාය. මෙම යෝජනාව කේවල යෝජනාවකි. රාජපක්‍ෂවරු චීනයේ කේවල යෝජනා ක්‍රියාත්මක කළා සේ යහපාලනය කේවල යෝජනා ක්‍රියාත්මක නොකරන බව කීවෝය. රජයේ ප්‍රසම්පාදන කටයුතු ස්වාධීනව කිරීමට 19 වන සංශෝධනය යටතේ ජාතික ප්‍රසම්පාදන කොමිසමක්ද ස්ථාපිත කළේය.
එහෙත් මෙම ව්‍යාපෘතියේ දී විනිවිදභාවය පිළිබඳ ප්‍රශ්න ඇතිවිය හැකි බවට තක්සේරුවක් තිබෙන්නට ඇත. ඒ නිසා මේ කේවල යෝජනාවට විනිවිදභාවය යැයි නම් තැබූ අයිසිං තැවරුවේය. ඊට තැබු නම වූයේ ‘ස්විස් චැලෙන්ජ් ය. ඒ මේ ව්‍යාපෘති යෝජනාවට අභියෝග කිරීමට වෙනත් පාර්ශ්වලටත් ඉඩ ලබාදීමටය. යෝජනාවක් තිබෙන විට ඇත්ත වශයෙන්ම අනෙක් තරගකරුවන්ට අභියෝග කළ හැක්කේ එහි මිලටය. එහෙත් මේ සඳහා මිල කැඳවීමේදී ව්‍යාපෘති යෝජකයාගේ මිල නම් සඟවා තබා ඇත්තේය. (ස්විස් චැලෙන්ජ් ක්‍රමය යටතේ ව්‍යාපෘති යෝජකයා නොව වෙනත් අයෙකු යම් ව්‍යාපෘතියක් ලබාග න්නේ නම් ව්‍යාපෘති යෝජකයාට ඔහු වැය කළ මුදල් ගෙවීමට බැඳී සිටී.) එය ලංකාව වැනි රටක ස්විස් චැලෙන්ජ් ක්‍රියාත්මක වන ආකාරයය. කෙසේ හෝ තමාගේ මෙම ව්‍යාපෘතිය සරම යට සඟවාගෙන සිටි ජනාධිපතිවරයා ඔහු විසින් ඇති කරන ලද නීති විරෝධී ආණ්ඩු කාලයේදී මෙම ව්‍යාපෘතිය සඳහා ස්විස් චැලෙන්ජ් ක්‍රමයට විවෘත යෝජනා කැඳෙව්වේය.
ඊට මුලින්ම විරෝධය පළකරන ලද්දේ විදුලිබල උත්පාදනය, ප්‍රසම්පාදනය හා සංවර්ධන පිළිබඳ ලංකා විදුලිබල මණ්ඩලය පත්කළ මෙහෙයුම් කමිටුවය. ඒ 2019 ජනවාරි 02 දින දරන ලිපියක් විදුලිබල හා බලශක්ති අමාත්‍යාංශයේ ලේකම්වරයාට යොමු කරමින්ය.
එයින් පසු මෙම ව්‍යාපෘතියට විරෝධය පළකර තිබුණේ ජනාධිපතිවරයාගේ හිතේෂිවන්තයෙකු වන අතුරලියේ රතන හිමිය. ඒ ජනවාරි 09 වැනිදා රාජගිරිය සදහම් සෙවණ විහාරස්ථානයේ පැවති ප්‍රවෘත්ති සාකච්ඡාවකදීය. රටේ බලශක්ති අර්බුදයට විසඳුමක් ලෙස හුවා දක්වමින් නිසි කැබිනට් අනුමැතියකින් තොරව මෙම ව්‍යාපෘතිය ක්‍රියාත්මක කරන්නට යන බවත් එය නතර කළ යුතු බවත් රතන හිමියන් එහිදී ප්‍රකාශ කර තිබුණි. කඩිමුඩියේ මෙම ව්‍යාපෘතිය දේශපාලනඥයන් ගෙනඑන්නට උත්සාහ කරන්නේ ආර්ථික වාසි ලබා ගැනීමට බවත් එහිදී එහිමියන් අවධාරණය කර තිබුණි.
එහෙත් ඉන්පසු මෙම ව්‍යාපෘතිය ජනාධිපතිවරයාගේ බව අප යළි අවධාරණය කිරීමෙන් පසු සියදිවි හානි කරගන්නා සටන් කරන රතන හිමියන්ගෙන් ඒ පිළිබඳ හාහෝවක් නැත. එසේ හාහෝ දැම්මොත් ජනාධිපතිවරයාගේ වසවිසෙන් තොර ගොවිතැන් ව්‍යාපෘතිවලින් එළියට විසිවන බව ඒ හිමියන් දන්නේය.
අවසන් වරට මෙම ව්‍යාපෘතිය ගැන විරෝධය පළකර ඇත්තේ ලංකා විදුලිබල මණ්ඩල ඉංජිනේරු සංගමයය. ඒ ජනවාරි 17 දින සහිතව විදුලිබල හා බලශක්ති අමාත්‍යාංශයේ ලේකම්වරයාට ලිපියක් යොමු කරමින්ය. එයින් ඉංජිනේරු සංගමය කියන්නේ ස්වාභාවික ද්‍රවිකෘත ගෑස් ව්‍යාපෘති පිළිබඳ යෝජනා ඇගැයීමේදී එහි අවදානම හා ප්‍රතිලාභ ගැනත්, නීතිමය කරුණු හා වානිජමය කරුණු ගැනත් අවධානය යොමු කළ යුතු බවය. එමෙන්ම විනිවිද හා සාධාරණ තරගකාරිත්වයකට අවකාශ සැලසිය යුතු බවය. කේවල යෝජනා සාධාරණ තරගකාරිත්වයකට බාධා පමුණුවන බවය. තවද ගෑස් පිළිබඳ යටිතල පහසුකම් හා ගෑස් මිලදී ගැනීමේ කටයුතු වෙන වෙනම ගිවිසුම් යටතේ සිදුකළ යුතු බවය. ගෑස් මිලදී ගැනීමේ ගිවිසුම් වසර දහයකට වඩා වැඩි නොවිය යුතු බවය.
විදුලිබල මණ්ඩලයේ ඉහත සඳහන් කමිටුවද මීට සමාන කරුණු ඔවුන්ගේ විරෝධයේදී පෙන්වා දී තිබුණි. එහිදී ඔවුන් අවධාරණය කර තිබූ එක් කරුණක් වූයේ ලෝකයේ අනෙක් රටවල් ගෑස් මිලදී ගැනීමේදී අනුගමනය කරන ක්‍රමවේද අප අනුගමනය කළ යුතු බවය. එම යෝජනාව මෙම ව්‍යාපෘතියේ නියමුවා වන ජනාධිපති මෛත්‍රීපාල සිරිසේනට ගැළපෙන්නේය.
ශ්‍රී ලංකාවේ මත්ද්රව්ය මර්දනය සඳහා පිලිපීනය අනුගමනය කරන බවට ජනාධිපතිවරයා කර ඇති ප්‍රකාශයන් නිසා ව්‍යාපෘතිය දෙවොලේ කපුවාගේ නිසා එහි ගඳක් නැතැයි ජනාධිපතිවරයාට සිතෙනවා ඇත. එහෙත් අපට නම් එහි දූෂිත ගඳ දැනේ.■
‘රට පාවාදුන් ගිවිසුම’ අත්සන් කළේ ගෝඨාභයයි
වත්මන් අග්‍රාමාත්‍ය රනිල් වික්‍රමසිංහ ඇමෙරිකානු රජය සමඟ රටටම නොදන්වා අත්සන් කර තිබෙන සැඟවුණු ගිවිසුමක් ගැන පෙබරවාරි 03 වැනි ඉරිදා දිවයින පුවත්පතට ලිපියක් ලියූ, සරත් වීරසේකර මහතා ‘හෙළිදරව්’ කර තිබුණි. ‘රටටම හොරෙන් ඇමෙරිකාව සමග අත්සන් කළ ගිවිසුම මෙන්න’ ලිපියේ මාතෘකාව විය. පසුගිය සතියේ ශ්‍රී ලංකාවට ඇමෙරිකානු මිලිටරි ආයතනවලට අයත් භාණ්ඩ තොගයක් ගෙනැවිත් තිබුණේ ඒ ගිවිසුම අනුව යැයි ඒ ලිපියෙහි සඳහන්ව තිබුණි.
මහා හෙළිදරව්වක් ලෙස ඉස්මතු කළා වුව, එවැනි ගිවිසුමක් ඇතැයි බුද්ධිමත් පාඨකයෙකුට පහසුවෙන් තේරුම්ගැන්වීමට අවශ්‍ය වෙන මූලාශ්‍ර කිසිවක් ඒ ලිපියෙහි සඳහන්ව තිබුණේ නැත. කොතැනකවත් ඒ ගිවිසුම අත්සන් කළේ කවදාද, කා සමගද, ගිවිසුමේ කොන්දේසි මොනවාද යන්න සඳහන් වී තිබුණේ නැත. මෙවැනි ගිවිසුම්වලට නමක් තිබිය යුතුය. එවැනි නමක් සඳහන්ව තිබුණේද නැත. ඒ වෙනුවට, සැඟවුණු ගිවිසුමේ කොන්දේසි යැයි සඳහන් කරමින් කොන්දේසි රැසක් සඳහන් කර තිබුණි.
ඉහත කී අත්‍යවශ්‍ය තොරතුරු සරත් වීරසේකරගේ ලිපියට ඇතුළු නොවීම පුදුමයට කාරණයක් නොවේ. ඒ එවැනි ගිවිසුමක් නොමැති නිසාය. ඇමෙරිකාව ශ්‍රී ලංකාව සමග කරන මිලිටරි කටයුතු සඳහා පාවිච්චි කරන ගිවිසුම කිසිවෙකු හංගාගෙන සිටින එකක් නොවේ. ඒ ගිවිසුම ඕනෑම පුද්ගලයෙකුට ඇමෙරිකානු රාජ්‍ය දෙපාර්තමේන්තුවේ නිල වෙබ් අඩවියෙන් බාගත කළ හැකිය. ඇමෙරිකානු හමුදාව සහ ශ්‍රී ලංකාවේ හමුදාව අතර වසර 12ක් තිස්සේ එම ගිවිසුම අනුව කටයුතු සිදුව තිබෙන්නේය. වසර 12ක් තිස්සේ ඇමෙරිකානු හමුදාව ශ්‍රී ලංකාවේ දේශසීමාවට එම ගිවිසුම පාවිච්චි කරමින් ඇතුළු වී තිබෙන්නේය. ඒ විවිධ මිලිටරි කටයුතු සඳහාය.
සරත් වීරසේකරලා අපට නොපෙනෙන, නමක් නොමැති ගිවිසුමක් ගැන කියන්නේ ඇමෙරිකානු රාජ්‍ය දෙපාර්තමේන්තුවේ නිල වෙබ් අඩවියෙහි තිබෙන සැබෑ ගිවිසුම යටපත් කිරීමටය. සැබෑ ගිවිසුම යටපත් කරන්නේ, ඒ ගිවිසුම ආරක්ෂක අමාත්‍යාංශයේ හිටපු ලේකම් ගෝඨාභය රාජපක්ෂ සහ ශ්‍රී ලංකාවේ හිටපු ඇමෙරිකානු තානාපති රොබට් ඕ බ්ලේක් අතර 2007 මාර්තු 05 වැනිදා අත්සන් කළ එකක් වන නිසාය. ‘ඇක්විසිෂන් ඇන්ඞ් බෝඩර් සර්විසස් ඇග්‍රීමන්ට්’ හෙවත් ‘ඇක්සා’ ගිවිසුම යන්න එම ගිවිසුමෙහි නාමය වෙයි.
සැඟවුණු ගිවිසුම
සරත් වීරසේකර කියන, අප නොදන්නා, ගිවිසුමෙහි කොන්දේසි කිහිපයක් ඔහු විසින් පෙන්වා ඇත. ඇමෙරිකන් සෙබළුන්ට අවශ්‍ය පරිදි නිල ඇඳුම් ඇඳගෙන රට තුළ කටයුතු කිරීමට අවසර දීම, ඒ පුද්ගලයන් අමෙරිකානු අපරාධ නීතියට පමණක් යටත් වීම, මෙම පුද්ගලයන් ලංකාවට ගෙන එන සියලු භාණ්ඩ කිසිදු රේගු පරීක්ෂාවකින් තොරව සහ කිසිම බදු ගෙවීමකින් තොරව රැගෙන ආ යුතු වීම ආදි කොන්දේසි රැසක් පිළිබඳව ඒ ගිවිසුමෙහි සඳහන්ව ඇත. ලිපියෙහි සඳහන්වන සියලු කොන්දේසිවල සඳහන්ව ඇත්තේ ශ්‍රී ලංකාවේ රජයේ ස්වාධීනත්වය අහිමිවන බව හැඟවෙන කරුණුය. ඇමෙරිකානු හමුදාවට හිතුමතේ ලංකාවේ දේශසීමාවට ඇතුළුවිය හැකි බව හැඟවෙන කරුණුය. ඇමෙරිකානු හමුදාවට ඕනෑම ආයුධයක් රැගෙන ආ හැකි බව හැඟවෙන කරුණුය. බිය මැවෙන කරුණුය. මෙවැනි ගිවිසුමක් අත්සන් කරන්නට පදනම කුමක්දැ’යි සඳහන්ව නැත.
සැබෑ ගිවිසුම
එහෙත් සැබෑ ගිවිසුම වන ඇක්සා ගිවිසුම ශ්‍රී ලංකාව සහ ඇමෙරිකාව අතර පමණක් අත්සන් කළ ගිවිසුමක් නොවේ. එම ගිවිසුම සඳහා පදනමක් ඇත. ඇමෙරිකානු හමුදාව ලෝකයේ කටයුතුවලට මැදිහත්වීම ලෝක යුද්ධ සමයේ පටන් සිදුවිය. ලෝකයේ මිලිටරි කටයුතු සඳහා ඇමෙරිකාව මැදිහත්වීම නරක කාරණයක් ලෙස දැකීමට අපි හුරුව සිටින්නෙමු. ඇමෙරිකානු මැදිහත්වීම් ගැන තිබෙන සැකය සාධාරණීකරණයට අවශ්‍ය සාධක සැබෑ ලෝකයේ තිබෙන්නේය. එසේ වුව සමස්තයක් ලෙස, ඇමෙරිකානු මැදිහත්වීම් සාධනීය ලෙස ගත හැකි අවස්ථා බොහෝය. සමස්තයක් ලෙස ඇමෙරිකානු මැදිහත්වීම් හොඳද, නරකද යන්න පිළිබඳව ඇමෙරිකාවටම තිබෙන මහා ප්‍රශ්නයට උත්තර සොයන්නට අපි මේ සටහන පාවිච්චි නොකරමු. කෙසේ වෙතත් ඇමෙරිකාව ලෝකයේ සාමය පවත්වාගෙන යෑම සඳහා, මිලිටරි මැදිහත්වීම් කරන බව රහසක් නොවේ.
ඒ වෙනුවෙන් ලෝකයේ රටවල් රැසක් සමඟ ඇමෙරිකාව ගිවිසුම් අත්සන් කර ඇත. ඇක්සා ගිවිසුම එලෙස ඇමෙරිකාව සමඟ රටවල් රැසක් අත්සන් කළ ගිවිසුමකි. නේටෝ ගිවිසුම ලෙස මෙය අතීතයේදී හැඳින්විය. මුලින්ම මේ ගිවිසුම අත්සන් කළේ නේටෝ සංවිධානයේ සාමාජික රටවල් සමගය. මේ ගිවිසුම්වල අරමුණ වී තිබුණේ ඇමෙරිකාව සහ තවත් රටක් අතර මිලිටරි අභ්‍යාස, මෙහෙයුම්, මිලිටරි පුහුණු, මිලිටරිමය ඉදිකිරීම් ආදි කටයුතුවලට අවශ්‍ය වන අමුද්‍රව්‍ය, භාණ්ඩ හා සේවා හුවමාරු කරගැනීමය. ඒ අනුව ඇක්සා ගිවිසුම රටවල් දෙකක් විසින් අත්සන් කළ පසුව, එක් රටක සිටින යුද හමුදාවට අනෙක් රටට ඇතුළු වී, යම් යම් කටයුතු කිරීමට අවස්ථාව ලැබෙයි.
ඇක්සා ගිවිසුම අනුව ලංකාවට ඇතුළුවීම හිතුමතේ කළ හැක්කක් නොවේ. ඒ සඳහා කොන්දේසි රැසක් තිබෙන්නේය. ගෙන ආ හැකි භාණ්ඩ සම්බන්ධයෙන්ද සීමා රැසක් පවතින්නේය. ගිවිසුමෙහි තුන්වැනි කොටසේ ඒ තොරතුරු සියල්ල ඇත.
ශ්‍රී ලංකාව සහ ඇමෙරිකාව යන දෙපාර්ශ්වයටම සමව බලපාන ආකාරයට එකිනෙකාට අවශ්‍ය වන අමුද්‍රව්‍ය, භාණ්ඩ හා සේවා සැපයීම සඳහා බව ගිවිසුමෙහි සඳහන්ය. ගිවිසුම බලපාන ආකාරය, ගෙන යා හැකි භාණ්ඩ වර්ග පිළිබඳව පැහැදිලිව විස්තර කර ඇත.
ඒ අනුව මෙම ගිවිසුම වලංගු වන්නේ ඒකාබද්ධ යුද අභ්‍යාස, පුහුණුවීම්, විවිධ සංවර්ධන කටයුතු, මෙහෙයුම් හෝ වෙනත් ඒකාබද්ධ වැඩකටයුතුවලදී එක් පාර්ශ්වයකට අවශ්‍ය වෙන අමුද්‍රව්‍ය, භාණ්ඩ හා සේවා අනෙක් පාර්ශ්වය වෙත ලබාදීම සඳහාය. මෙම ගිවිසුම යටතේ මිලිටරි මෙහෙයුම් සඳහා එලෙස අමුද්‍රව්‍ය, භාණ්ඩ හා සේවා සැපයීමෙන් පසුව එයට හිලව් ලෙස අනෙක් පාර්ශ්වයට මුදල් සැපයීම හෝ අනෙක් පාර්ශ්වයට භාණ්ඩ සැපයීම කළ හැකිය. ගිවිසුමෙහි සඳහන්ව ඇති පරිදි, මෙම ගිවිසුම යටතේ සිදුකරන හුවමාරු සියල්ල ඒ ඒ රටවල නීතිරීතිවලට යටත්ව සිදුවිය යුතුය.
අනෙක් අතට මෙම ගිවිසුම යටතේ ගෙන යා නොහැකි අමුද්‍රව්‍ය, භාණ්ඩ හා සේවා මොනවාද යන්න සඳහන්ව ඇත. ඒ අනුව ‘වෙපන් සිස්ටම්’ යටතට ගැනෙන ආයුධ මෙම ගිවිසුම යටතේ රැගෙන යා නොහැක. ඇමෙරිකානු මිලිටරි හැඳින්වීම්වලට අනුව ‘වෙපන් සිස්ටම්’ යටතට ගැනෙන්නේ පරීක්ෂණ මට්ටමේ පවතින ආයුධ වර්ග වේ.
ඊට අමතරව මේජර් එන්ඞ් අයිටම්ස් යනුවෙන් හඳුන්වන ලෝන්චර්, ටැංකි, ඇතැම් පැරෂුට් පද්ධති හා යුදමය වාහන ගෙන යා නොහැක. කෙසේ වෙතත් එදිනෙදා පාවිච්චි කරන ආයුධමය නොවන වාහන ගෙන යා හැකිය. ඊට අමතරව රටවල් දෙකෙන් එකක් විසින් තහනම් කළ උපකරණයක් හෝ අමුද්‍රව්‍යයක් රැගෙන යෑමද කළ නොහැකි බව ගිවිසුමෙහි සඳහන් කර ඇත. මිසයිල, නාවික බෝම්බ, ටෝපිඩෝ, න්‍යෂ්ටික ආයුධ, වෝර් හෙඞ් ආදි ආයුධ වර්ග රැසක්ද ගෙනයෑමට ගිවිසුමෙන් අවසර ලැබී නැත.
ගිවිසුම අනුව ගෙන යා හැක්කේ මොනවාද යන්නත් සඳහන් කර ඇත. ඒ අනුව යුද අභ්‍යාස සඳහා අවශ්‍ය වන ආහාර, ජලය, භට නවාතැන්, ගමනාගමනය, ඉන්ධන, ලිහිසි තෙල්, ඇඳුම්, සන්නිවේදන උපකරණ, වෛද්‍ය සේවා, තුවක්කු සහ උණ්ඩ, ගබඩා පහසුකම්, පුහුණු සේවා, පහසුකම් පරිහරණය, අමතර උපකරණ, නඩත්තු සේවා, වරාය සේවා ආදී වශයෙන් මෙම ගිවිසුමට ඇතුළත් වන සේවා පැහැදිලි කර ඇත.
ජාතික රේගු නීති අනුව භාණ්ඩ දේශසීමාවට ඇතුළු කරද්දී පරීක්ෂාවට ලක් කළ යුතු බව ගිවිසුමෙහි සඳහන්ය. මීට අමතරව මෙසේ භාණ්ඩ ගෙන යා හැකි අවස්ථා ගැන විධිමත් විස්තර රැසක් ගිවිසුමෙහි කොන්දේසි ලෙස ඇතුළත් කර ඇත. ඒ අනුව අමෙරිකාවට හිතුමතේ භාණ්ඩ රැගෙන යන්නට ගිවිසුමෙන් අවස්ථාවක් ලැබෙන්නේ නැත. එය මාධ්‍ය විසින් ගොඩනඟන ව්‍යාජ ප්‍රකාශයක් පමණි. මෙවැනි භාණ්ඩ ගෙනයෑමකට පෙර ඒ සම්බන්ධයෙන් දූරකථනයෙන් හා ලිඛිතව දැනුම්දීමද කළ යුතුය.
ගිවිසුම වලංගුද
ජනවාරි 09 වැනිදා පාර්ලිමේන්තුවේදී නලින්ද ජයතිස්ස මන්ත්‍රීවරයා මේ ගිවිසුම ගැන කතාකර තිබුණි. එම අවස්ථාවේදී වාසුදේව නානායක්කාර මන්ත්‍රීවරයා නැගී සිට මෙසේ කියා තිබුණි.
‘අපි මේ පිළිබඳව එදා හිටපු ජනාධිපති මහින්ද රාජපක්ෂ මහතාගෙන් ලිඛිතව ලියලා ඇහුවා කොහොමද මේක වෙන්නෙ කියලා. එතුමා මට දුන්න උත්තරය තමයි මම ජනාධිපති. තානාපති කෙනෙකුයි අමාත්‍යාංශ ලේකම් කෙනෙකුයි අත්සන් කරපු ගිවිසුමක් වලංගු නැහැ කියලා.’
මේ පිළිබඳව ලියුම්කරු විසින් වාසුදේව නානායක්කාර මන්ත්‍රීවරයාගෙන් කළ විමසීමේදීද ඔහු කීවේ ශ්‍රී ලංකාවට ඇමෙරිකානු හමුදාව ඇතුළුවුණේ එම ගිවිසුම අනුව නොවන බවයි. එය ආරක්ෂක අමාත්‍යාංශයේ ලේකම්වරයා සහ ඇමෙරිකානු තානාපතිවරයා අතර අත්සන් කළ ගිවිසුමක් නිසා එය වලංගු නොවන බවයි. එක්කෝ වාසුදේව නානායක්කාර මන්ත්‍රීවරයා මහින්ද රාජපක්ෂ හිටපු ජනාධිපතිවරයා විසින් රවටා ඇත. නැත්නම් ඔහු සැබෑ තතු සඟවන්නට උත්සාහ කරයි.
මේ ගිවිසුම වලංගු නැතිනම් එය අත්සන් කළේ කුමකටද යන්න ගැටලු‍වකි. ඒ ප්‍රකාශය අනුව ගෝඨාභය රාජපක්ෂ ගිවිසුම අත්සන් කළේ විහිළුවට යැයි අනුමාන කළ හැකිය. එහෙත් ඇමෙරිකානු රාජ්‍ය දෙපාර්තමේන්තුව එම ගිවිසුම විහිළුවට ගෙන නැති බව පැහැදිලිය.
අනෙක් අතට 2017 දී මෙම ගිවිසුමෙහි කාලය දීර්ඝ කිරීමට යහපාලන ආණ්ඩුව විසින් තීරණය කර තිබුණි. ඬේලි මිරර් පුවත්පතේ ලිපියක් අනුව, අගමැති රනිල් වික්‍රමසිංහ පාර්ලිමේන්තුවේදී එම ගිවිසුමෙහි කාලය දීර්ඝ කිරීම පිළිබඳව අදහස් පළ කර තිබුණි. ගෝඨාභය රාජපක්ෂ මෙන් රහසේ අත්සන් කිරීම වෙනුවට පාර්ලිමේන්තුවට දැන්වීමෙන් පසුව එම ගිවිසුමෙහි කාලය දීර්ඝ කිරීමට රනිල් වික්‍රමසිංහ අගමැතිවරයා තීන්දු කර තිබුණි. ඒ අනුව තවත් කාලයක් සඳහා දීර්ඝ කර තිබුණේ ගෝඨාභය රාජපක්ෂ විසින් අත්සන් කළ ගිවිසුමය.
මෙවැනි ගිවිසුමක් අත්සන් කිරීම රටේ ජාතික ආරක්ෂාවට හිතකරද නැද්ද යන්න පිළිබඳව වාද විවාද තිබිය හැකිය. එහෙත් ගිවිසුම මුලින්ම අත්සන් කර තිබෙන්නේ මේ වනවිට ශ්‍රී ලංකාවේ සිටින අංක එකේ ‘දේශප්‍රේමියෙකු’ විසින්ය. අංක එකේ ‘දේශද්‍රෝහියෙකු’ විසින් එහි කාලය දීර්ඝ කර ඇත. ඒ අනුව මේ ගිවිසුම දේශප්‍රේමී එකක්ද, දේශද්‍රෝහී එකක්ද යන්න සිතාගත නොහැකි විය හැකිය.
විවිධ රටවල් අතර ගිවිසුම් ඇති වන්නේ විවිධ අවශ්‍යතා සලකා බලාය. තවත් වැදගත් කාරණාවක් කිව යුතුය. අපේ කලාපයේ වැදගත් යුද කඳවුරක් ලෙස ශ්‍රී ලංකාව පාවිච්චි කිරීමට මේ ගිවිසුම අත්සන් කළාදැයි සැක කළ යුතු නැත. එලෙස පාවිච්චි කරනවා නම් ඇමෙරිකාවට ලංකාවම අවශ්‍ය නොවේ. අපට ඉහළින් ඇති දැවැන්ත රට වන ඉන්දියාවද ඇක්සා ගිවිසුම අත්සන් කර ඇත.
මැලේසියාව, සිංගප්පූරුව, ඉන්දුනීසියාව, ඕස්ටේ්‍රලියාව, ජපානය, දකුණු කොරියාව, තායිවානය, පිලිපීනය, ඊශ්‍රායලය, ජර්මනිය, ඉතාලිය, ඩෙන්මාර්කය, නෙදර්ලන්තය, ස්පාඤ්ඥය, ප්‍රංශය, එක්සත් රාජධානිය, නෝවේ, ස්වීඩන්, පින්ලන්තය, චිලී, බ්‍රසීලය හා කැනඩාව යන රටවල්ද ඇමෙරිකාව සමඟ ඇක්සා අත්සන් කර ඇත. මේ ගිවිසුම දේශද්‍රෝහී එකක් නම්, ඒ රටවල් සියල්ලේම නායකයෝ දේශද්‍රෝහියෝය.■
ලංකාවේ හිඩැසක් ඇත්තේ රැඩිකල් වමක් නොව, ලිබරල් නායකත්වය සඳහාය
අපේ නායකයන් ගැන යම් තක්සේරුවක් අපට තිබේ. ඒ තක්සේරු නිවැරදි යැයි ද අපි උප කල්ප නය කරමු. උදාහරණයක් වශයෙන්, ධනපති ලිබරල් ආර්ථිකයක් තුළ දීර්ඝ කාලීන දැක්මක් ඇතිව කටයුතු කළ හැකි දේශපාලඥයා රනිල් වික්‍රමසිංහ බව ඇතැම්හු කියති. මේ ලියුම්කරු ද කාලයක් ඒ මතය දැරුවේය. මෙසේ කියන විට, රැඩිකල් යැයි කියා ගන්නා බොහෝ වාමවාදීන් ‘ඕක තමයි අපි කිව්වේ’ යැයි මට කෝචොක් කිරීමට ඉඩ තිබේ. එහෙත්, ඔවුන්ගේ රැ ඩිකල් දෘෂ්ටිව ාද සහ ඒ දෘෂ්ටි වාද නියෝජනය කරතැයි ඔවු න් සිතන පක්ෂ සහ පක්ෂ නායක යන් සම්බන්ධයෙන් වන ඔවුන්ගේ උප කල්පන ගත්තත්, ඒවායේ වලංගු භාවය දැඩි පරීක් ෂාවකට ලක්වන අවස්ථාවක මීට වෙනස් ආනිශංස යක් ලැබෙතැයි සිතිය නොහේ. මේ දෙක අතර ඇත්තේ එක වෙනසක් පමණ ක් විය හැකිය. එනම්, මේ දක්වා ඉගිල්ලී ඇති කොක්කුන්ග්‍ෙ සුද පැහැදිළිව දැක ගැනීමට හැකිව තිබීම සහ තවම ඉගිල්ලී නැති කො ක්කුන්ගේ සුද බලා ගැනීමට ඉගිල්ලෙන තෙක් බලා සිටීමට සිදුවීම ය.
දවස ගානේ පන්සල් යන දේශපාලඥයා සහ පන්සල් නොයන මුත් පැවිද්දෙකු අපරාධයක් කළ විට පන්සලේ නාමයෙන් ඒ පැවිද්දාව හොරෙන් ආරක්ෂා කිරීමට කටයුතු කරන දේශපාලඥයා අතර වෙනසක් ඇතොත් ඒ, දිනපතා පන්සල් යන දේශපාලඥයාට වඩා අර කියන අපරාධකාර භික්ෂුව හොරෙන් ආරක්ෂා කිරීමට කටයුතු කරන පන්සල් නොයන දේශපාලඥයා ධනපති ලිබරල් ක්‍රමයට වැඩි විනාශයක් කරන තැනැත්තෙකු වීම පමණි. ඇස්පනාපිට හොරකම් කරන සහ දූෂණයේ යෙදෙන දේශපාලඥයාට වඩා, තමන් සොරකම් නොකරන මුත් හොරකම් කරන දූෂිතයන්ව දේශපාලනික හේතු මත රහසින් ආරක්ෂා කරන දේශපාලඥයා ධනපති ලිබරල් ක්‍රමයට වඩාත් හානිකර ය.
මන්ද යත්, ලිබරල්වාදය පිළිබඳ විශ්වාසය මෙවැනි දේශපාලඥයන් නිසා සමාජයකින් අතුගෑවී යන නිසා ය.
රනිල් වික්‍රමසිංහ ජාතිවාදී දේශපාලඥයෙකු නොවේ. මෑත කාලයක ජාතිවාදී අදහස් සිය දේශපාලනය සඳහා ඔහු පාවිච්චි කොට නැත. ගලගොඩඅත්තේ ඥානසාර භික්ෂු ව දිගන පැත්තේ ජාතිවාදී කලකෝලාහලවලට උඩගෙඩි දුන් පුද්ගලයෙකි. ඊට කලින් ඒ භික්ෂු ව රාජප ක්ෂ පාලන කාලය තුළ අලුත්ගම ප්‍රදේශයේ තවත් මුස්ලිම් විරෝධී විනාශයක් ඇති කොට තිබුණි. දිගන සිද්ධි සම්බන්ධයෙන් සහ වෙනත් වැරදි කිහිපයක් සම්බන්ධයෙන් මේ භික්ෂු ව අත්අඩංගුවට ගැනීමට නියමිතව තිබුණි. රටට සැළ කෙ රුණේ ඔහු සොයා ගත නොහැකි තැනක සැඟවී සිටින බවකි. එහෙත් ඔහු සිටින ස්ථානය පොලීසිය දැන සිටියේය. හැබැයි, ඔහු අත්අඩංගුවට ගැනීම, දේශප ාලනි ක අනුමැතිය නොලැබීම නිසා දින ගණනක් දිග් ගැස්සුණි. අවසානයේ, විවිධ පාර්ශ්ව වෙතින් එල්ල වෙමින් පැ වති දැඩි පීඩනය හේතුවෙන් ඔහුව අත්අඩංගුවට ගැන ීමට නියමිත දිනයේ ඔහු උසාවියට භාර විය. එදාම ඔහුට අධිකරණයෙන් ඇප ලැබිණ.
මේ සමස්ත නාටකයේ පිටපත ලියා අධ්‍යක්ෂණය කෙළේ, රනිල් වික්‍රමසිංහ අගමැතිවරයාගේ උපදෙස් මත, පොලීසිය භාර එවක ඇමති සාගල රත්නායක විසිනි.
දැන් අපට ප්‍රශ්නයක් මතුවෙයි. ගලගොඩඅත්තේ ඥානසාර භික්ෂුව මුස්ලිම් විරෝධී හිංසන දේශපාලනය සඳහා දැනුවත්ව පාවිච්චි කළ රාජපක්ෂලා සහ එම භික්ෂුව ජාතිවාදය සඳහා පාවිච්චි නොකළ එහෙත් නීතියේ රැ හැනෙන් ඔහු මුදා හැරීමට කටයුතු කළ රනිල් වික්‍රමසිංහ නැමැති ජාතිවාදී නොවන ලිබරල් දේශපාලඥයා අතර විශාල වෙනසක් තිබේ ද?
ජාතිවාදය රෝගයක් කරගෙන සිටින ප්‍රමුඛ පෙළේ ක්‍රියාකාරී දේශපාලඥයන් අතර විමල් වීරවංශ විශේෂිතයි. හොරකම, දූෂණය, අක්‍රමිකතාව සහ අනීතිකත්වය පිටු දැකීම යහපාලන ආණ්ඩුවේ සුසමාදර්ශයයි. විමල් වීරවංශ හොර පාස්පෝට් එකකින් රට යාමට සැරසෙද්දී කටුනායක ගුවන් තොටුපොළේදී අත්අඩංගුවට ගැනුණි. රනිල් වික්‍රමසිංහ එක ටෙලිෆොන් කෝල් එකකින් විමල් වීරවංශ රක්ෂිත බන්ධනාගාරගත වීමෙන් වැළැක්වූය්‍ෙය. ජාතිවාදය දේශපාලනය කර ගත් විමල් වීරවංශව, ලිබ රල් වාදය දේශපාලනය කර ගත් රනිල් වික්‍රමසිංහ විසින් නීතිය නවා අක්‍රමිකව නිදහස් කොට යැවීම අප භාරගත යුත්තේ කෙසේ ද?
මේ නරුම පූර්වාදර්ශය දැන් අධිකරණය තුළ දිග හැ රෙන ආකාරය ඔබ දන්නේ ද? විමල් වීරවංශ මීගමුව මහේස්ත්‍රාත් අධිකරණයට ඉදිරිපත් කෙරුණ්‍ෙ 2015 ඔක්තෝබර් මාසයේ දවසක ය. එදා සිට මේ දක් වා ඔහු ගේ නඩුව කැඳවා ඇත්තේ වසරකට දෙවරක් පමණි. එනම්, නඩුව කල් දැමෙන්නේ මාස හයක් වැනි දීර්ඝ කාලයකින් බව ය. අවසාන වරට නඩුව කැඳවූයේ පසුගි ය ජනවාරි 30 වැනි දා ය. එදා, ලබන ජුනි මාසය දක්වා, එනම් මාස පහකටත් එහා දිනයකට නඩුව කල් දැමුණි. මෙ සේ දීර්ඝ කාලයකට නඩුව කල් දැමෙන කිසි අවස්ථාවක රජය වෙනුවෙන් පෙනී සිටි නීතිඥවරයා/වරිය මෙවැනි සරළ නඩුවක් එසේ කල් දැමීම කෙරෙහි තම විරෝධතාව දක් වා නැත. හොර පාස්පෝට් එකකින් රට යාමට තැත් කොට හසුවන වෙනත් ඕනෑම සාමා න්‍ය පුරවැසියෙකුගේ නඩු වක් මාස දෙකක් හෝ තුනක් වැනි කෙටි කාලයක් තුළ අසා අවසන් කෙරේ. මෙය, නීතිපති දෙපාර්තමේන්තුවේ හෝ රජයේ නීතිඥවරයා/වරියගේ වරදක් වශයෙන් දකින පුද්ගලයන් දකින්නේ රූකඩය මිස, ඒ පසුපස ඇති නූල නොවේ. ඇතැම්හු නූලත් දකිති. එහෙත් නූල මෙහෙය වන ඇඟිල්ල නොදකිති. විමල් වීරවංශව එදා ආරක්ෂා කෙළේ වුව ද, දැන් මේ කියන නඩුව අසාමාන්‍ය ලෙස කල් යාමේ රෝගයට රනිල් වික්‍රමසිංහගේ සම්බන්ධයක් නැති බව මගේ විශ්වාසයයි. එහෙත්, මුල් පාපය හෙවත් විමල් වීර වංශව රැහැනින් මුදවා නිදහස් කොට යැවීමේ වරද ඔහු සිදු කොට ඇති නිසා, මේ වරදටත් ඔහු වගකිව යුතු වෙයි.
මෙවැනි දේශපාලනයක් මහින්ද රාජපක්ෂ හෝ මෛත්‍රීපාල සිරිසේන සම්බන්ධයෙන් පුදුමයට කාරණය ක් වශයෙන් ගත යුතු නැත. එහෙත් ලිබරල් ප්‍රජාත න්ත්‍ර වාදයක් වෙනුවෙන් පෙනී සිටිතැයි කියන, නීතියේ ආධිපත්‍යය ක් වෙනුවෙන් පෙනී සිටිතැයි කියන රනිල් වික්‍රමසිංහ වැන්නෙකු එසේ කිරීම අප තේරුම් ගන්නේ කෙසේද?
මේ සියලු කාරණා කල්පනාවට ආවේ, ශ්‍රී ලංකන් ගුවන් සේවය පිළිබඳ කරුණු විමර්ශනය කරන ජනා ධිපති කොමිසම ඉදිරියේ පසුගිය දින කිහිපයේ දිග හැරුණු ලොමු දැහැගැන්වෙන කාරණා කිහිපයක් නිසා ය. ලංකා වේ සැබෑ ධනපති ලිබරල් දේශපාලඥයෙකු මේ මොහොතේ බෙහෙතකටවත් ලංකාවේ සොයා ගැනීමට නැති බව, විශේෂයෙන් අගමැති පුටුවේ එවැනි දේශප ාලඥයෙකු මේ මොහොතේ නැති බව මට පසක් වුණේ, ඒ කරුණු දැන ගත් මොහොතේ ය.
ශ්‍රී ලංකන් ගුවන් සමාගම බද්දට ගෙන තිබුණු ගුවන් යානා 14 ක බදු කාලය අවසන්ව තිබේ. බද්ද අවසන් වූ සැණින් ඒ යානා ඒ අයිතිකරුවන්ට ආපසු භාර දිය යුතුය. නිවසක බද්දක් අවසන් වූ පසු ඒ නිවස හිමියාට ආපසු නිවස භාර දෙන්නා සේ ය. එහෙත් මේ කියන බදු කාලය අවසන් වීමෙන් පසුවත් අපේ බලධාරීන් ඒ ගුවන් යානා ආපසු භාර දී නැත. ඔබ දැන් මෙසේ සිතන්ට පුළු වන. තව ටිකක් ඒ යානාවලින් වැඩිපුර වැඩ ගන්ට ඇති. සිංගප්පූරුවට, එංගලන්තයට, ඇමරිකාවට හෝ වෙනත් ගමනා න්තතයකට මේ යානා ඒ කාලය තුළත් ‘මාටියා පාරේ’ දුවමින් යම් ලාභයක් ලබන්ට ඇති. නැත. බද්ද අවස න් වීමෙන් පසු එක ගුවන් සැතැප්මක්වත් දිවීම සඳහා ඒ යානා කිසිවක් පාවිච්චියට ගෙන නැත. ඒ මුළු කාලය තිස්සේම ඒවා තිබී ඇත්තේ මහ පො ළො වේ ගාල් කොට ය. එසේ කිසි වැ ඩකට නොගෙන එකී යානා ‘පාක් කරගෙ න’ සිටීම නිසා වන්දි වශයෙන් ඒවා යේ අයිතික රු වන්ට අප ගෙවා ඇති මුදල කොපමණදැ යි ඔබ දන්න්‍ෙද? ඒ, ඩොලර් මිලියන 12 කි. හෙවත් රුපියල් බිලියන 1.72 කි. මේ සහගහන අපර ාධය සිදුව ඇත්තේ 2006 සහ 2018 කාලයේදී ය. එනම්, යහපා ලන ආණ් ඩුවේ අවුරුදු දෙකක කාලයකුත් ඊට අයත් ය. ඒ මුළු කාලය පුරා ම මේවාට නිකරුණේ අපේ මුදල් ගෙවා ඇත්තේ, ආ පසු භාර දීමට කලින් ඒවායේ කිරීමට නියමිත අලුත් වැඩියා කටයුතු නො කර තිබීම නිසා බව අධික රණ යේදී කියැවුණි. එහෙත් මේ කියන ගුවන් සමාගමේ ඉංජිනේරු අංශ තිබේ. පරිපාලන අංශ තිබේ. ව්‍යාපාර සැලසුම් අංශ තිබේ. ඒවායේ සේවය කරන පුද්ගලය න් ට, රජයේ වෙනත් ආයතනවල සේ වකයන්ට වඩා ලක්ෂ ගණනින් වැඩි වැටු ප් සහ වෙනත් දීමනාත් ගෙවනු ලැබේ. අති දක්ෂ සහ කාර්යක්ෂම ලිබ රල් දේශපාලඥයෙකු, රට ගොඩග ැනීමේ ආර්ථික විජ්ජා ව තමන් සතුව ඇතැයි කියන දේශ පා ලඥයෙකු අගමැති පුටුවේ වාඩි වී සිටින රටක මෙවැනි දෙයක් සිදු විය හැකි ද යන ප්‍රශ්නය මගේ සිතේ මතු විය.
2009-2014 කාලය තුළ හිටපු ජනාධිපති මහින්ද රා ජපක්ෂ ශ්‍රී ලංකන් ගුවන් සමාගමට රුපියල් මිලියන 122.3 ක පොල්ලක් තබා ඇත. මෙය සිදුව ඇත්තේ මහි න්ද රාජපක්ෂ තමන් වෙනුවෙන් වෙන් කර ගත් ගුවන් ගමන් සඳහා නියමිත ගෙවීම් පැහැර හැරීම හේතුවෙනි.
දැන් ඔබට මෙසේ සිතෙන්ට පුළුවන. දිනපතා ලන්ඩන් නුවරට පියාසර කරන මගී ගුවන් යානයක රටේ ජනාධිපතිවරයා ‘ටිකට් නැතිව’ ගිය පමණින් රටට විය හැකි ආර්ථික අනර්ථයක් තිබේද? ඔහු ගියේ කොහොමත් හිස්ව යාමට නියමිතව තිබූ ආසනයක වාඩි වී නම්, ඔබේ ප්‍රශ්නය අර්ථවත් විය හැකිය. නැත, ඔහු ගියේ අප පියාසර නොකරන වෙනත් ගමනාන්තයන්ට ය. එහි අදහස වන්නේ, මුළු ගුවන් යානයම ඔහුගේ ගමන වෙනුවෙන් වෙන් කරගෙන ඇති බව ය. ඒ ගමනට ‘ටිකට් අරගෙන යන’ සාමාන්‍ය මගීන් එක් කර නොගන්නා බව ය. ඒ ස්ථාන කිහිපයක් මෙසේ ය: දකුණු අප්‍රිකාවේ ජොහැන්ස්බර්ග්, ඊශ්‍රායලයේ ටෙල් අවිව්, බොලිවියාව සහ රෝමය වැනි තැන් ය.
2013 දෙසැම්බර් මාසයේ ජොහැන්ස්බර්ග් නුවරට ගිය අපේ ශ්‍රී ලංකන් ගුවන් යානයේ ජනාධිපතිවරයා ඇතුළුව ගමන් ගත්තේ 26 දෙනෙකු පමණි. ඒ සඳහා රුපියල් මිලියන 36 ක් ජනාධිපති ලේකම් කාර්යාලය ගෙවා තිබේ. එහෙත් ‘ඒ. 340’ වර්ගයේ ගුවන් යානය ක් වන මෙහි ආසන 243 ක් තිබේ. අප යම් ගමනක් යාම සඳහා බස් රථයක් කුලී පදනම මත කලින් වෙන් කර වාගෙන ගමනක් යන් න්‍ෙ නම්, ඒ බස් රථයේ මුළු ආසන ප්‍රමා ණයට සරිලන මුදලක් ගෙවනවා විනා, ගමන යන්නේ අපි පස් දෙනෙකු හෝ දහ දෙනෙකු පමණකැයි කියා ඒ පිරිසට පමණක් මුදල් ගෙවන ව්‍යපාරයක් ලෝකයේ නැත.
2014 ජනවාරි මාසයේ ඊශ්‍රායලයේ ටෙල් අවිව් නුවරට මහින්ද රාජපක්ෂ ගියේය. ඔහු සමග ගුවන් යානයේ ගියේ 48 දෙනෙකු පමණි. ඒ සඳහා රුපියල් මිලියන 46.3 ක් ගෙවා තිබේ. මේ ගුවන් යානයේ මුළු ආසන සංඛ්‍යාව 312 කි. මෙය, ජෝර්දානයේ අම්මාන් නුවර ගොඩ බැස් සුවේය. එහිදී කොළඹින් ගිය පුද්ගලයෝ 42 ක් එහි නතර වූහ. එතැන් සිට ටෙල් අවිව් නුවරට ගියේ 6 දෙනෙකු පමණි.
මේ ආකාරයට 2014 ජුනි මාසයේ ජනාධිපතිවරයා බොලීවියාවට ගියේය. ඒ, 39 දෙනෙකු සමග ය. යානයේ ආසන 312 ක් තිබුණි. ඒ ගමන් වාරයෙන් ශ්‍රී ලංකන් ගුවන් සේවයට අත් වු පාඩුව රුපියල් මිලියන 57 කි. එසේම 2014 ඔක්තෝබර් මාසයේ මගී ආසන 312 ක් සහිත ගුවන් යානයකින් මහින්ද රාජපක්ෂ තවත් 69 දෙනෙකු සමග රෝමයට ගියේය. ඒ සඳහා නොගෙවා පැහැර හැර ඇති මුදල රුපියල් මිලියන 43.4 කි.
යහපාලනය බලයට විත් දැන් අවුරුදු 4 කි. දූෂණය සහ නාස්තිය පිටුදැකීම එම ආණ්ඩුවේ ප්‍රතිඥාවන් ය. හිටපු ජනාධිපතිවරයාගේ මෙම නාස්තිය ගැන ලිබරල් ධනපති නායකයෙකු වශයෙන් ගැනෙන රනිල් වික්‍රමසිංහ අගමැතිවරයා ගත් ක්‍රියාමාර්ග කවරේ ද? මහජන දේපළ කොල්ලකෑ සිද්ධීන් දැන ගැනීමට ජනාධිපති කොමිස මක් එන තෙක්ම මහජනතාව බලා සිටිය යුතු ද? මීට අගමැති වරයා දෙන පිළිතුර මම දනිමි: ‘දැන් කොමිසමක් පත්කරලානේ තියෙන්නේ. ඒකේ වාර්තාව ආවහම අපි ඒ ගැන කටයුතු කරනවා.’
සිංගප්පූරු ගුවන් සමාගම ලෝකයේ පළමු පෙළේ ගුවන් සමාගමක් බවට වසර කිහිපයක් තුළ පත්කළ ලී ක්වාන් යූ නැමැති රාජ්‍ය නායකයා ඒ ප්‍රාතිහාර්ය කිරීම සඳහා බාර දුන්නේ ලංකාවේ උපන් දෙමළ ජාතිකයෙකුට ය. ඔහු ලී ක්වාන් යූ ගේ නෑයෙකු හෝ මිතුරෙකු හෝ නොවුණි. අපේ ශ්‍රී ලංකන් ගුවන් සේවය රාජපක්ෂ ජනා ධිපතිවරයා සිය මස්සිනාට භාර දුන්නේය. ඊළඟට රනිල් වික්‍රමසිංහ එය සිය යහළුවන්ට භාර දුන්නේය.
පසුගිය සතියේ ‘දි අයිලන්ඞ්’ පුවත්පතට කැප්ට න් එල්මෝ ජයවර්ධන ලියා තිබූ ලිපියක් මෙහිදී මගේ මතක යට නැගෙයි. ඔහු අවුරුදු විස්සක් සිංගප්පූරු ගුවන් සමාගමේ නියමුවෙකු වශයෙන් සේවය කොට තිබේ. වරක් ඔහු පැදවූ ගුවන් යානයක සිංගප්පූරු අගමැති ලී ක්වාන් යූ ගමන් ගෙන ඇත. එය සාමාන්‍ය මගීන් ගමන් ගන්නා ගුවන් යානයකි. ෆ්‍රැන්ක්ෆර්ට් ගුවන් තොටු පො ළෙන් අගමැතිවරයා බැස ගිය පසු ඔහු ගැන එල්මෝ ජයවර්ධන ගුවන් තොටුපොළ නිලධාරියෙකුගෙන් විමසා තිබේ. මොස්කව් නුවරට යාම සඳහා බි්‍රටිෂ් එයා වේස් ගුවන් යානයක් සඳහා තව පැය දෙකක කාලය ක් ෆ්‍රැන්ක්ෆර්ට් ගුවන් තොටුපො ළේ අගමැතිවරයාට රැඳී සිටීමට ඇති බව නිලධාරියා කියා තිබේ. එවක සිංගප්පූරු ගුවන් සමාගමට ‘බෝයිං 747’ වර්ගයේ ගුවන් යානා 50 ට වැඩි සංඛ ්‍යා වක් තිබියදීත්, අගමැතිවරයා ගියේ මගීන් ගමන් ගන්නා සාමා න්‍ය යානයක මිස, තමන් වෙනුවෙන් වෙනම වෙන් කර ගත් යානයක නොවේ.
වැඩවසම් නායකයන් නහුතයක් සිටින රටකට, නිදහස ලබා වසර 71 කට පසුව පවා සැබෑ ධනපති ලිබ රල් නායකත්වයක් ගොඩනගා ගැනීමට නොහැකි වුයේ මන්ද යන ප්‍රශ්නයට ලැබෙන පිළිතුරම, සැබෑ වමක් ගොඩනගා ගැනීමට අපට නොහැකි වුයේ මන්ද යන්න ටත් වලංගු විය හැකි බව මගේ විශ්වාසයයි.■
ආරක්ෂක අමාත්‍යාංශ ලේකම්ගේ අවධානයට. නාවික හමුදාව පෞද්ගලික ගිනි අවි අරන් දීලා
ආරක්ෂක අමාත්‍යාංශ ලේකම් හේමසිරි ප්‍රනාන්දු පසුගියදා කොළඹ නාලන්දා විද්‍යාලයේදී කරන ලද ප්‍රකාශය සම්බන්ධයෙන් රණවිරු ප්‍රේමී මාධ්‍යවල පපු කැවුත්ත රිදී තිබුණත් ඔහු එම කථාවේදී කරන ලද වැදගත් හෙළිදරව්වක් පිළිබඳව අවධානය යොමු වී නොතිබුණි. එම මාධ්‍ය වුවමනාවෙන්ම හසු කරගෙන තිබුණේ ඔවුන්ගේ පැවැත්මට අදාළ සිංහල බෞද්ධ ජාතිවාදීන් ඇවිස්සිය හැකි හමුදා සාමාජිකයන් අපරාධයක් කළ විට රණවිරුවෙක් නොවන බවට වූ ප්‍රකාශය පමණය.
එහෙත් මිනීමැරීම් නම් වූ අපරාධයට හේතුවිය හැකි හෙළිදරව්වක් හේමසිරි ප්‍රනාන්දු මහතා එහිදී කර තිබුණි. ඒ මෙයාකාරයටය. “ ඒ එක්කම තවත් එකක් කියන්න ඕනේ අනවසර ගිනි අවි ගැන. මම දැන් සුමාන දෙකකට කලින් තමයි දැනගත්තේ මිලිමීටර් 9 පිස්තෝල සහ රිවොල්වර් 4,700ක් ලයිසන් කරලා තියෙනවා කියලා. හැබැයි ලයිසන් කළ කිසිම පදනමක් නැහැ. කා ළඟද තියෙන්නේ කියලාත් නැහැ. ඒවා පිළිබඳ දත්ත සටහන් කොහේවත් නැහැ. ඒවා දුන්න ෆයිල් එකකුත් නැහැ. ඉතාම භයානක තත්වයක්. සමහරුන්ට තියනවා පිස්තෝල 14ක්, නැත්නම් 15ක් එක්කෙනෙක්ගේ නමට. ඒ පිළිබඳ බොහොම අන්තරාදායක පියවරකට මම අවතීර්ණ වෙලා තියනවා. මේ සියලුම ගිනිඅවි පුද්ගලිකවම ආරක්ෂක අමාත්‍යාංශයට ගෙනල්ලා පෙන්නලා අනිද්දා ඉඳන් අවසර පතක් ගන්න ඕනෑ.
හැබැයි මේ ගිනිඅවි අතේ තියාගන්න පුද්ගලයන් පිළිබඳ බුද්ධි අංශවලින් තොරතුරු ලබාගන්නවා. මෙතෙක් බුද්ධි අංශවලින් අරගෙන තියෙන තොරතුරු අනුව නිල වශයෙන් බලපත්‍ර දුන්න 4,700කින් 1,000ක් විතර තමයි තමන්ගේ ආයුදේ තමන්ගේ අතේ තියෙන්නේ. අනෙක් අය ළඟ තියෙන්නේ අර බලපත්‍ර කොළකෑල්ල විතරයි. ඒ ගිනි අවි තියෙන්නේ කොහෙද කියල අපි දන්නේ නැහැ. එක බුද්ධි අංශ වාර්තාවක් අපිට කිව්වා, ‘මේවා සංසරණය වෙනවා හැමතැනම, මේවා පාතාලය අතේ තියෙන්නේ. මේ බලපත්‍ර තියන මනුස්සයාට හැමදාම රුපියල් 50,000ක් ඒ පාවිච්චි කරන මිනිස්සු ගෙනත් දෙනවා’ කියලා. මේක ඉතාම භයානක තත්වයක්. මේ පිළිබඳව අපි තවදුරටත් කටයුතු කරගෙන යනවා.”
මෙම ප්‍රකාශය තුළ ගැබ්වී ඇති සත්‍යය ඉතා භයානකය. එම භයානකකම එන්නේ එම ගිනි අවි ලබාදී ඇත්තේ කාටද? කුමන පදනමක් වශයෙන්ද හා ඒවා දැන් ළඟ තබාගෙන සිටින්නේ කවුරුන්ද යන කිසිදු තොරතුරුක් ආරක්ෂක අමාත්‍යාංශය සතුව නොපවතින බවට ඔහු කරන ප්‍රකාශය තුළය. එමෙන්ම එසේ ලබාදී ඇති ගිනි අවි 4700ත් 3700ක පමණ ප්‍රමාණයක් ඒවා ලබාගත් පුද්ගලයන් සතුව නොපවතින බවට බුද්ධි අංශ අනාවරණය කරගත් තොරතුරුය. එසේම මෙසේ අයිකරුවන් ළඟ නොමැති ගිනි අවි පාතාලය ළඟ සංසරණය වන බවට ඔහු කරන ප්‍රකාශයය.
මෙය මාධ්‍ය විසින් වහාම සාකච්ඡාවට ගත යුතු කරුණක්ය. ආරක්ෂක අමාත්‍ය ජනාධිපති මෛත්‍රීපාල සිරිසේනගේ පපුව රිදෙන අවධානය වහාම යොමුවිය යුතු කරුණක්ය. එහෙත් ඔහු එවැනි අවධානයක් මේ කරුණ ගැන යොමුවන පාටක් පෙනෙන්නට නැත.
අපරාධකරුවන්ට මරණ දඬුවම ලබාදීම තව මාස දෙකක කාලයක් තුළදී ක්‍රියාත්මක කරන බවත් ශ්‍රී ලංකා මානව හිමිකම් කොමිෂම ඇතුළු මානව හිමිකම් සංවිධාන හෙවත් එන්ජීඕ ඊට එරෙහිව කතා නොකරන ලෙසත්, ජනාධිපතිවරයා තරවටු කරයි. ඔහු මෙහිදී අපරාධකරුවන් ලෙස නම් කරන්නේ මත්ද්රව්ය ජාවාරම සම්බන්ධයෙන් මරණීය දණ්ඩනය හිමිවී සිටින අය පමණය. මිනීමැරුම් ඇතුළු අනෙකුත් අපරාධ කළ අපරාධකරුවන් ගැන ඔහු කථා කරන්නේ නැත. කොහොමත් රණවිරුවන් යැයි ඔහු විසින් ආමන්ත්‍රණය කරනු ලබන අපරාධකරුවන්ව ප්‍රසිද්ධියේ ආරක්ෂා කරමින් සිටින ඔහුගෙන් අපට එවැන්නක් බලාපොරොත්තු විය නොහැකිය. ඉදිරි ජනාධිතිවරණයකදී ඔහුට රණවිරු අපරාධකරුවන් ඔහුගේ ජයග්‍රහණය සඳහා අවශ්‍යය. එදා යහපාලන අප්ක්ෂා දැල්වූ ජනතාවගේ ඡන්දය ඉදිරි ජනාධිපතිවරණයකදී ඔහුට ලැබෙන්නේ නැත. ඔහුට පසු බසින්නට සිදුවන්නේ ඔහු විසින් පරාජය කරන ලද සිංහල බෞද්ධ ඡන්ද පදනම වෙතය.
ජනාධිපතිවරයා එසේ වුවත් ආරක්ෂක අමාත්‍යාංශ ලේකම්වරයා නම් ඔහුගේ එකී ආන්දෝලනාත්මක කථාවකට අදාළ ක්‍රියාව නතර කර නැති බව පෙනී යයි. පෙබරවාරි 5 වැනිදා ලංකාදීප පුවත්පත වාර්තාකර ඇති පරිදි දේශපාලනඥයන්, ව්‍යාපාරිකයන් ඇතුළු පිරිස්වලට පොලිසියේ නිර්දේශය මත ගිනි අවි බලපත්‍ර මින් ඉදිරියට නිකුත් කිරීම ආරක්ෂක අමාත්‍යාංශය විසින් අත්හිටුවීමට තීරණය කර ඇත.
නුසුදුසු නන්නාදුනන පුද්ගලයන්ට පොලිසියේ නිර්දේශ මත ගිනි අවි බලපත්‍ර පන්දහසකට වැඩි ප්‍රමාණයක් පසුගිය කාලවලදී අවිධිමත් අයුරින් නිකුත් කර තිබෙන බවට හෙළිදරව් වූ තොරතුරු සැළකිල්ලට ගෙන ඉහත තිරණය ගත් බව ආරක්ෂක අමාත්‍යංශ ලේකම් හේමසිරි ප්‍රනාන්දු ප්‍රකාශ කළැයි එහි සඳහන් කර ඇත.
ව්‍යාපාරිකයන් ඇතුළු විවිධ තරාතිරම්වල ප්‍රභූ පුද්ගලයන්ට ඔවුන්ගේ පෞද්ගලික ආරක්ෂාව සඳහා පෞද්ගලික ගිනි අවියක් අවශ්‍ය යැයි අප නිකමට උපකල්පනය කළත් ඉන් බාහිර රජයෙන් නිලවශයෙන්ම ආරක්ෂාව සපයනු ලබන දේශපාලනඥයන් ඇතුළු අනෙකුත් පුද්ගලයන්ට පෞද්ගලික ගිනි අවියක් අවශ්‍ය වන්නේ ඇයිද යන්න ප්‍රශ්න කළ යුත්තකි.
එවැනි ප්‍රශ්න කළ යුතු ආකාරයේ ගිනි අවිලබාදීමේ තොරතුරු සමුදායක් අපට ලැබී තිබේ. ඒ ශ්‍රී ලංකා නාවික හමුදාවට අදාළවය. තරුණයින් 5 දෙනෙකු ඇතුළු පුද්ගලයන් 11 දෙනෙකු කප්පම් ලබාගැනීම සඳහා පැහැරගෙන ගොස් අතුරුදන් කිරීමේ සිද්ධියේ සැකකාර නාවික හමුදා බුද්ධි අංශ නිලධාරීන්ට සැඟවී සිටීමට ආධාර අනුබල දුන්නේ යැයි චෝදනා ලබා සිටින අද්මිරාල් රවීන්ද්‍ර විජේගුණරත්න නාවික හමුදාපතිධුරය දැරූ සමයේ දී මේ දේ සිදුවී ඇත.
ශ්‍රී ලංකා නාවික හමුදාවෙන් මුදල් ගෙවා රවීන්ද්‍ර විජේගුණරත්නගේ පෞද්ගලික ආරක්ෂාව සඳහා සිටින නිලධාරීන්ට හා ඔහුගේ කාර්යාලයේ සේවය කළ නිලධාරීන්ට මේ ආකාරයට පෞද්ගලික ගිනි අවි ලබා ගැනීමට කටයුතු සම්පාදනය කර දී ඇත.
ඉන් ගිනි අවි දෙකක් පිළිබඳ තොරතුරු මෙසේය. එකක් ලබාදී ඇත්තේ රියර් අද්මිරාල් එච්.යූ.දේශප්‍රිය හෙට්ටිආරච්චිටය. ඔහු ගිනි අවි අවශ්‍ය කාරණය ලෙස දන්වා ඇත්තේ පුද්ගලික ආරක්ෂාව යන්නය. ඔහු ආරක්ෂක අමාත්‍යාංශයෙන් ගිනි අවි ලබාගැනීමට යොමු කරන අයදුම් පත්‍රයේ තවදුරටත් දක්වන්නේ ඒ වනවිටත් ඔහු සන්තකයේ නාවික හමුදාවෙන් නිකුත් කළ ගිනි අවියක් තිබෙන බවයි. ඔහු මේ අයදුම්පත පුරවන්නේ 2017 අප්‍රේල් 17 දින සහිතවය.
අනෙක් නාවික හමුදා නිලධාරියා කොමාන්ඩර් කේ.ජී.සී මහේෂ් ගමගේය. ඔහුත් එම අයදුම්පත පුරවන්නේ 2017 අප්‍රේල් 17 යන එකම දිනකදීය. ගිනි අවිය අවශ්‍ය කාරණය ලෙස ඔහු සඳහන් කරන්නේ නාවික හමුදාපතිවරයාගේ පෞද්ගලික ආරක්ෂාව සඳහා යන්නය. ( රවීන්ද්‍ර විජේගුණරත්න එවක නාවික හමුදාපතිවරයා බව සලකන්න)
මේ ආකාරයට නාවික හමුදාව විසින් මුදල් ගෙවා හෙවත් රජයෙන් මුදල් ගෙවා රවීන්ද්‍ර විජේගුණරත්න නාවික හමුදාපති ධූරය දැරූ සමයේදී පෞද්ගලික ගිනි අවි 12ක පමණ ප්‍රමාණයක් ඔහුගේ පෞද්ගලික ආරක්ෂකයන්ට හා ඔහුගේ කාර්යාලයේ රාජකාරි කළ පුද්ගලයන්ට ලබාදී ඇතැයි අපගේ ආරංචි මාර්ග ප්‍රකාශ කරයි.
මෙහිදී පැන නඟින එක් ප්‍රශ්නයක් වන්නේ නාවික හමුදා රාජකාරිය තුළ එහි සාමාජිකයන්ට රාජකාරි කටයුතු සඳහා ගිනි අවි ලැබිමත්, ඉහළ නිලධාරීන්ට පෞද්ගලික ගිනි අවියකට අමතරව ආරක්ෂාව සඳහා ගිනි අවි සමග කණ්ඩායමක් ලැබීමේ තත්ත්වය තුළ තවදුරටත් මුදල් ගෙවා පිටතින් මිලදී ගන්නා ගිනි අවි එම ආරක්ෂකයන්ට කුමකටද යන කාරණය.
මේ ගිනි අවි සඳහා මුදල් ගෙවා ඇත්තේ නාවික හමුදාව හෙවත් රජයය. එහිදී පැන නඟින අනෙක් ප්‍රශ්නය වන්නේ යම් යම් පුද්ගලයන්ට පුද්ගලිකව ගිනි අවි ලබා ගැනීමට රජයෙන් මුදල් වැය කළ හැකිද යන්නය.
අතුරු කාරණය වන්නේ නාවික හමුදාවේ එකී සාමාජිකයන්ට රාජකාරි ගිනි අවියක් තිබයදීත් පුද්ගලික ගිනි අවියක් වුවමනා වුයේ ඇයිද යන්නය.
ලබාගත් දින සිට මේ දක්වා එම ගිනි භාවිත කර ඇත්ද ඒ කුමන කටයුතු සඳහාද? ආරක්ෂක අමාත්‍යාංශ ලේකම්වරයා මතු කරන පරිදි පතාල කටයුතු සඳහාද, නැතිනම් වෙනත් අපරාධ මෙහෙයුම් සඳහාද යන්න සොයා ගත හැක්කේ ඒ පිළිබඳ කරන විමර්ශනයකින් පසුය. රස පරීක්‍ෂක පරීක්‍ෂණයකදී මේ ගිනි අවි භාවිතා කර ඇත්ද නැද්ද යන්න ලෙහෙසියෙන්ම සොයාගත හැක.
එසේම මේ ගිනි අවි තවමත් ලබා ගත් පුද්ගලයන් සතුව තිබේද? නැතහොත් ඔවුන් ඒවා අන්සතු කර තිබේද යන්නද සොයා බැලිය යුතු වැදගත් කරුණකි. එම සොයා බැලීම්වලින් ලැබෙන ප්‍රතිඵල අනුව ඉදිරි ක්‍රියාමාර්ග ගැනීමද ඉන්පසු සිදුවිය යුතුය.
මේ කරුණු කෙසේ වෙතත් රජයේ මුදලින් පෞද්ගලිකව ලබාගක් මේ ගිනි අවි නාවික හමුදාවෙන් විශ්‍රාම ලැබූ හා ඒ තුළ තවමත් සිටින පුද්ගලයන් සතුව තිබේ. එසේ තිබීම සමාජයක් ලෙස ඉතා භයානකය. ඒ පිළිබඳව සොයා බලා වරද නිවැරදි කිරීම කියා ඇති පරිදිම ආරක්ෂක අමාත්‍යාංශ ලේකම්වරයාගේ වගකීමය. එම වගකීම ඉන් නැවතිය යුතු නැත. නීති විරෝධි ලෙස රජයේ අරමුදල් යොදවමින් සිය ගෝලබාලයන්ට පෞද්ගලිකව ගිනි අවි ලබාදීමට අණදුන් හා කටයුතු කළ පුද්ගලයන් පිළිබඳවද සොයා බලා ඔවුන්ට එරෙහිවද කටයුතු කළ යුතුය. එය එසේ වනවා දැයි අපි බලා සිටිමු.■
චාල්ස්ගෙන් ගොඩ යන්න හැදූ රාජපක්‍ෂවාදී රේගු සටන
රටට රුපියල් කෝටි ගණනක බදු ආදායමක් හා ව්‍යාපාරික ප්‍රජාවට රුපියල් කෝටි ගණනාවක ආදායමක් අහිමි කරමින් ශ්‍රී ලංකා රේගුවේ වෘත්තීය සමිති විසින් ආරම්භ කර තිබූ වෘත්තීය ක්‍රියාමාර්ගය ජනවාරි 05 වැනිදා අවසන් කරනු ලැබීය. ඒ හිටපු රේගු අධ්‍යක්‍ෂ ජෙනරාල් පී.එස්.එම්. චාර්ලිස් මහත්මියව තවත් මාස තුනක කාලයකට රේගු අධ්‍යක්‍ෂ ජෙනරාල් ධුරයේ පිහිටුවීමත් සමගය.
රේගු වෘත්තීය සමිතිවල මේ වෘත්තීය ක්‍රියාමාර්ගයට හේතු වූයේ චාල්ස් මහත්මියව එම ධුරයෙන් ඉවත් කර ඒ සඳහා විශ්‍රාමික නාවික හමුදා නිලධාරියෙකු වූ රියල් අද්මිරාල් ශ්‍යමාල් ප්‍රනාන්දු පත්කරනවා යැයි වූ ආරංචියය. කෙසේ වෙතත් මෙම විරෝධය හේතුවෙන් ශ්‍යාමල් ප්‍රනාන්දුව එම ධුරයට පත්නොකෙරුනු අතර රේගු අධ්‍යක්‍ෂ ජෙනරාල් ධුරයේ වැඩබැලීම සඳහා මුදල් අමාත්‍යාංශයේ අතිරේක ලේකම්වරයකු පත් කරනු ලැබීය.
මෙම වෘත්තීය ක්‍රියාමාර්ගයේදී රේගු වෘත්තීය සමිතිවල ඉල්ලීම වූයේ චාල්ස් මහත්මියව එම ධුරයට නැවත පත් කිරීම හෝ පරිපාලන සේවයේ හෝ රේගු සේවයේ පුද්ගලයකු එම තනතුරට පත්කරන ලෙසය. ශ්‍රී ලංකා රේගුවේ මෑත ඉතිහාසය දෙස බැලු විට එහි අධ්‍යක්‍ෂ ජෙනරාල් ධුරයට පරිපාලන සේවයෙන් හෝ රේගු සේවයෙන් පිට පුද්ගලයකු පත්වී නැත. එහෙත් එම ධුරයේ සිටියඅය දේශපාලන නියෝග ක්‍රියාත්මක නොකිරීම නිසා ධුරයෙන් ඉවත් කරනු ලැබූ බවට වූ උදාහරණ ඕනෑ තරම්ය. එහෙත් එම කිසිදු අවස්ථාවක රේගු වෘත්තීය සමිති මේ ආකාරයට අකුරට වැඩ කිරීමේ ක්‍රියාමාර්ග සිදුකළ අයුරු දැක තිබුනේ නැත. නමුත් මෙවර රේගු වෘත්තීය සමිති සිය ක්‍රියාමාර්ග සාධාරණීය කිරීම සඳහා කියනු ලබන්නේ චාල්ස් මහත්මිය දේශපාලන නියෝගවලට අවනත නොවීම නිසා ඇයව ධුරයෙන් ඉවත් කළ බවය. එහෙත් ඇයට ආ දේශපාලන නියෝග මොනවාදැයි නිශ්චිතවම කියන්නේ නැත. නිල වශයෙන් නොවුනත් රේගු වෘත්තීය සමිතිවල මුලාශ්‍ර මඟින් වාර්තාකර ඇතැයි සැලකිය හැකි සිද්ධිය වන්නේ වෙයිකල්ස් ලංකා සමාගමේ හිමිකරු රේගුවට කළ බලපෑම් හේතුවෙන් ඔහුට රේගුවට ඇතුල්වීමට ලබාදී තිබූ අවසරය අවලංගු කිරීම හා එය ඉවත් කිරීමට මුදල් අමාත්‍යාංශ ලේකම් අචාර්ය ආර්. එච්.එස් සමරතුංග බලපෑම් කිරීමත්ය.
එම චෝදනාව නම් සත්‍ය විය හැකිය. එහෙත් එය මුදල් අමාත්‍ය මංගල සමරවීරගේ නියෝගයක් මත මුදල් අමාත්‍යාංශ ලේකම්වරයා විසින් සිදුකළ එකක් වශයෙන් සැලකිය නොහැකිය. මන්ද මුදල් අමාත්‍යාංශ ලේකම්වරයා වෙහිකල්ස් ලංකා හිමිකරු හා අතීතයේ සිටම ළඟ හිතවත්කමක් තිබූ බව රේගු වෘත්තීය සමිති නායකයන් දන්නා නිසාය. ඔහු මීට පෙර භාණ්ඩාගාර දෙපාර්තමේන්තුවක ප්‍රධානියා වශයෙන් කටයුතු කරන සමයේත් වෙහිකල්ස් ලංකා හිමිකම් වෙනුවෙන් විවිධ සහන ලබාදීමට උත්සාහ කරන ලද අයෙක්ය.
රාජපක්ෂ පිලේ දේශපාලනඥයන් මෙම සිදුවීම දඩමීමා කරගෙන ෆාම් ඔයිල්, කරුංකා , ගම්මිරිස් ආදි චෝදනා රාශියක් කරලියට ගෙනවිත් ඇත. මීට පෙර එම ජාවාරම් ගැන ලියා ඇති පරිදි ඒවා හැමදාම සිදුවූයේ ඒ සඳහා අවසර ලබා දෙන අමාත්‍යාංශයෙත්, රාජ්‍ය ආයතනයෙත්, රේගුවේත් සහයෝගී ක්‍රියාමාර්ග වශයෙන්ය. ආණ්ඩු මාරු වුණාට ඒවාහි ලොකු වෙනසක් සිදුවුයේ නැත. වෙහිකල්ස් ලංකා ගැටළුව දිගින් දිගටම ඇදී එන්නේ එහි හිමිකරු ඔහුට ඇති දේශපාලන සබඳතාත්, ඒමඟින් ඔහු ආරෝපණය කරගත් මැරබලයත් උපයෝගී කරගෙන පෞද්ගලිකවම ශ්‍රී ලංකා රේගුවටත්, එහි නිලධාරීන්ටත් බලපෑම් කිරීමේ චර්යාවය. නිසි තීරු බදු නොගෙවා එකලස් කිරීම සඳහා යැයි ඔහු විසින් ගෙන්වා ඇති නීත්‍යනුකූල නොවන සුඛෝපභෝගී වාහන දේශපාලනඥයන් ඉහළ රාජ්‍ය නිලධාරීන් ඇතුළු ව්‍යාපාරික ප්‍රජාව භාවිතා කරන බවට තොරතුරු ඕනෑ තරම්ය. ඊට හොඳම උදාහරණය වන්නේ හිටපු ශ්‍රේෂ්ඨාධිකරණ විනිසුරුවරයකු වූ අල්ලස් කොමිෂමේ සභාපතිත්වය දැරූ ජගත් බාලපටබැඳි ඔහුගේ එම ජාවාරම්කාර වාහනයක් භාවිත කිරීමය.
ඇත්ත වශයෙන්ම ශ්‍රී ලංකා රේගුවට අවශ්‍ය වන්නේ නීතියට අනුව කටයුතු කරන දේශපාලන නියෝගවලට අවනත නොවන, දූෂණයට වංචාවට වැට බඳින කොන්ද පණ ඇති ප්‍රධානියෙක්ය. රේගු වෘත්තීය සමිති අද කෑකෝ ගසන තරම් වූ එවන් පෞරුෂයක් චාල්ස් මහත්මිය දැක්වීද? රේගුව ගැන කරුණු දන්නා රේගුව තුළ සිටින හා ඉන්පිටත සිටින අයගේ මතය නම් නැත යන්නය. වෙහිකල්ස් ලංකා හිමිකරුගේ සිදුවීම ඇයට පෞද්ගලිකම බලනොපාන්නට එහි හිමිකරුට එවැනි නියෝගයක් පැන වෙන්නේ නැත. ඇගේ පාලන කාලය තුළදීම වෙහිකල්ස් ලංකා හිමිකරුගේ තර්ජනයට ලක්වූ රේගු නිලධාරීන් වෙනුවෙන් ඇය කළ ආරක්ෂාකාරී පියවර කුමක්ද?
පරිපාලන නිලධාරීනියක ලෙස ගත්තත් චාල්ස් මහත්මිය දක්ෂ පරිපාලන නිලධාරිනියක ලෙස හැඳින්වුයේ නැත. රේගුවට ඒමට පෙර ඇය මඩකලපු දිස්ත්‍රික් ලේකම්වරිය ලෙස එහි ජනතාවගේ විරෝධයට ලක්වූ තැනැත්තියකි. රේගුවට පත්කිරීමට දේශපාලන අධිකාරිය සලකා බැලූ ඇයගේ එකම සුදුසුකම් ලෙස සිතන්නේ ඇය දෙමළ ජාතිකයෙක් වීම හා ස්ත්‍රියක යන පදනම විය හැකිය.
විවිධ ජාවාරම්වලට ආධාර අනුබල ලබාදෙන රේගුවේ නිලධාරීන් පිරිසක් ඔවුන්ට ඕනෑ ආකාරයට ඇයව මෙහෙයවූ බවට සාක්ෂි ඕනෑ තරම්ය. එය අවංක රේගු නිලදාරීන් දන්නා කාරණයක්ය. ඇය නිසා රේගුව අමුතු පණක් ලැබූ වේවත්, අවංක රේගු නිලධාරීන්ට ආරක්ෂාවක් ලැබුනේවත් නැත.
එහෙත් චාල්ස් මහත්මිය වෙනුවෙන් රේගු වෘත්තීය සමිති මෙතරම් මරාගෙන මැරෙන්නේ ඇයි? ඊට හේතු විවිධය. එකම මෙ රේගු වෘත්තීය ක්‍රියාමාර්ගයේ ප්‍රධාන නායකයන් බොහෝමයක් රාජපක්ෂ හිතවාදීන් වීම හා ජාතිකවාදී මාතවාදයට උදව්කරන්නන් වීමය. සමහරුන් ශ්‍රී ලංකා නිදහස් පක්ෂය වෙනුවෙන් ඡන්දය ඉල්ලු පුද්ගලයින්ය. සමහරුන් ජාතික වාදී සංවිධානවල සම්මන්ත්‍රණවලට කැපී පෙනෙන උදව් කරන්නෝය.
අනෙක් පැත්තෙන් පරිපාලන සේවයේ හෝ රේගු සේවයේ කෙනෙකු නොවී හමුදා පසුබිමක් ඇති පුද්ගලයෙකු රේගුවට පත්වී රේගුව දෙපයින් සිටවනවාට මේ පිරිස බයය. ඊට හේතුව රේගුවේ බොහෝ අයගේ මසකට රුපියල් ලක්ෂ ගණනක් වන නීති විරෝධී අතිරේක ආදායම් නැතිවීමේ බියය.
ඒ විතරක් නොව රේගුවට පත් කරනවා යැයි කියූ රියල් අද්මිරාල් ශ්‍යාමල් ප්‍රනාන්දුට බිය වීමට මේ පිරිසට තවත් හේතුවක් ද ඇත. ඒ ඔහු තරුණයින් පස් දෙනෙකු ඇතුළු පුද්ගලයන් 11 දෙනෙකු කප්පම් ලබාගැනීම සඳහා පැහැර ගෙන ගොස් අතුරුදන් කිරීමේ සිද්ධිය පිළිබඳ අපරාධ පරීක්ෂණ දෙපාර්තමේන්තුවට කටඋත්තරයක් ලබාදී ඇති පුද්ගලයෙකු නිසාය. එම සිද්ධිය වන අවධියේ ඔහු හිටපු නාවික හමුදාපති වසන්ත කරන්නාගොඩගේ ලේකම්වරයා ලෙස කටයුතු කර ඇත..
ඉතිං එවැනි පුද්ගලයෙකු තනතුරකට පත් කිරීම රාජපක්‍ෂවාදීන්ට හා එහි සරණ යන මෛත්‍රීවාදීන්ට කොහෙත්ම දිරවන කරුණක් විය නොහැකිය. චාල්ස් මහත්මියව රේගුවෙන් ඉවත් කිරීම ඒ නිසාම අඩන්න සිටි අයට ඇහැට ඇඟිල්ලෙන් ඇන්නා ලෙසටම සිදුවී ඇතිසේය. ශ්‍රී ලංකා රේගුව තුළ සිටින හා ඉන් පිටවී සිටින ස්වාධීන පුද්ගලයින් මේ වෘත්තීය ක්‍රියාමාර්ගය හිතාගන්නටවත් බැරි ලෙස දකින්නේ ඒ නිසාය.
හරිනම් රේගු වෘත්තීය සමිතිවල ඉල්ලීම විය යුතුව තිබුණේ මුදල් අමාත්‍යාංශ ලේකම් ආචාර්ය ආර්.එච්.එස්. සමරතුංගව ඉවත් කරන ලෙස ඉල්ලීමය. මන්ද හේතුව වෙහිකල්ස් ලංකා සිදුවීම නම් එහි නිමිත්ත මුදල් අමාත්‍යාංශ ලේකම්වරයා වන බැවින්ය.■
■ ඉඳුවර බණ්ඩාර
මධුෂ් අත්අඩංගුවට ගත්තේ ජනපතිගේ මත් මැඬලීමේ මෙහෙයුමෙන්ද?
මාකඳුරේ මධුෂ් පසුගිය 05 වැනිදා ඩුබායිහිදී ඩුබායි පොලිසියේ අත්අඩංගුවට පත්විය. ඒ තවත් පාතාල සාමාජිකයන් පොකුරක්ද සමගය. මේ අත්අඩංගුවට ගැනීම සිදුවන්නේ හෝටලයක සාදයක් අතරතුරදීය. මේ අත්අඩංගුවට ගැනීම පිළිබඳවද, සාදය පිළිබඳවද බොහෝ කතා දැන් කරළියේ පෙරළෙමින් තිබෙනු පෙනෙයි. ඒ අස්සේ ජනපති සිරිසේනගේ මත් මැඬලීමේ මෙහෙයුමේ ආශ්චර්යයද බොහෝ උඩ පනී. පොලිස් විශේෂ කාර්ය බලකා ප්‍රධානියාට සේවා දිගුවක් ලබාදීම ද සිදුවන්නේ මේ අතරතුරේදීය. ඒ අනුව මධුෂ් අත්අඩංගුවට පත්වූ සාදයට හේතුව නියෝජ්‍ය පොලිස්පති එම් ආර් ලතීෆ් විශ්‍රාම ගැනීමය. මත්ද්රව්ය මැඬලීමේදී බොහෝ එඩිතරව ක්‍රියාකර ඇති මේ නිලධාරියා සේවයෙන් විශ්‍රාම යෑම මත්ද්රව්ය ජාවාරම්කරුවන්ට සතුටට කාරණයක් වන්නට පුළුවන් ය. එහෙත් මේ උක්ත සාදය ඒ සඳහාම පැවැත්වූ එකක් යැයි තොරතුරු නැත. මේ සියල්ල ප්‍රබන්ධ කරමින් මේ උඩ දමන්නට කැසකවන්නේ අන් යමක් නොව ජනපති සිරිසේනගේ මත් මැඬලීමේ ජාතික මෙහෙයුමයි. ඉදිරි මාසය හෝ දෙක ඇතුළතදී මත්ද්රව්ය ජාවාරම්කරුවෙකු යැයි මරණ දඬුවම හිමි පුද්ගලයෙකු හෝ දෙදෙනෙකු පෝරකයට යවා මේ මෙහෙයුම කූටප්‍රාප්ත කර ජනපති සිරිසේන මත් විරෝධී සැබෑ වීරයෙකු ලෙස ජනපති සටනට මුහුණ දෙනු ඇත. මධුෂ් අත්අඩංගුවට ගැනීම ජනපති සිරිසේනට අහසින් කඩාවැටුණු වාසනාවක් වී ඇත්තේ ඒ නිසාය.
මාකඳුරේ මධුෂ්
සමරසිංහ ආරච්චිල්ලාගේ මධුෂ් ලක්ෂිත නොහොත් මාකඳුරේ මධුෂ් අද ලංකාවේ ප්‍රකටව සිටින්නේ පාතාලයේ ගෝඞ් ෆාදර් ලෙසය. ඇත්තටම මේ පුද්ගලයා කවුරුන්ද? සැකවින් සොයා බැලිය යුතුය. මධුෂ්ගේ උපන් ගම වන්නේ මාතර කඹුරුපිටිය ය. ඔහුගේ මව ජනතා විමුක්ති පෙරමුණේ සන්නද්ධ කණ්ඩායමක වෙඩි ප්‍රහාරයකින් මිය යන්නේ 88/89 භීෂණ අවධියේදීය. මෙලෙස අම්මා වෙඩි ප්‍රහාරයෙන් අකාලයේ මියැදෙනකොට 1979 අවුරුද්දේදී උපන් මධුෂ්ට එතරම් වයසක් නැත. ඉන්පසුව ඔහු සහ ඔහුගේ සොහොයුරා උස්මහත්වී ඇත්තේ ලොකු අම්මාගේ සෙවණේ බව කියවේ. තාත්තාද වෙනත් විවාහයක් කරගෙන ඔවුන්ගේ පවුලෙන් ඈත්වී ඇත. මේ සියලු තත්ත්ව සහ අන්ත දිළිඳුකම නිසා මධුෂ් එවක දුෂ්කර ජීවිතයක් ගතකර ඇතැයි කියවේ. මෙම සමාජ තත්ත්වයන් මාකඳුරේ මධුෂ් නම් ගෝඞ් ෆාදර් නිෂ්පාදනය කළේද?
මාකඳුරේ මධුෂ්ට මුලින්ම මිනිමැරීමක් පිළිබඳව චෝදනාවක් එන්නේ 2002/11/29 වැනිදා මාතර මාවරල සිදුවූ මිනිස් ඝාතනයත් සමගය. ඉන්පසුව පාතාල නායකයෙකු ලෙස ශීඝ්‍රයෙන් ඉහළ යන මධුෂ්ගේ නම ඉදිරියෙන් කොල්ලකෑම්, පැහැර ගැනීම්, තර්ජනය කිරීම්, කප්පම් ගැනීම්, මිනීමැරුම් ආදි චෝදනා ලියවෙන්නේ එකපිට එක ලෙසය.
මාකඳුරේ මධුෂ් මුලින්ම අත්අඩංගුවට ගන්නේ එවක පෑලියගොඩ අපරාධ කොට්ඨාසය භාරව කටයුතු කළ දැන් නියෝජ්‍ය පොලිස්පති ප්‍රියන්ත ජයකොඩිය. ඒ 2004 වර්ෂයේදීය. ඒ මීගමුව සහ ගම්පහ ප්‍රදේශයේ ව්‍යාපාරික ආයතන රැසක් අපරාධ කණ්ඩායමක් සේ සංවිධානය වී කොල්ලකෑමේ චෝදනාවටය. වාරියපොළ ප්‍රදේශයේ වත්තක ගල්තලාවක නිදාගෙන සිටියදී මුලින්ම මෙලෙස මධුෂ් අත්අඩංගුවට පත්වී ඇත. ඉන්පසු එම නඩුවට පුතා වෙනුවෙන් ඇප තැබූ තාත්තාද සිරගතව සිට ඇත. ඒ ඔහු අධිකරණය මගහැර විදෙස් ගතවී සැඟවීම නිසාය. 2006/06/11 වැනි දින යතුරුපැදිකරුවන් දෙදෙනෙකු මාකඳුරේදී, එවක දක්ෂිණ සංවර්ධන අධිකාරියේ සභාපති ඩැනී හිත්තැටිය වෙඩි තබා ඝාතනය කරන අතර එම ඝාතනයටද චෝදනා ලබන්නේ මාකඳුරේ මධුෂ්ය. මේ සියල්ලට පොලිස් පරීක්ෂණ ද අධිකරණ ක්‍රියාමාර්ගද ගනිමින් සිටින විට අධිකරණයෙන් ඇප ලබා සිටින මාකඳුරේ මධුෂ් 2016 වර්ෂයේදී බෝට්ටුවක් මඟින් ඉන්දියාවට පැනගියා යැයි කියවේ. එහෙත් අලු‍ත්ම වාර්තා කියන්නේ ඔහුට 2015 දී ලබාගත් නීත්‍යනුකූල ගමන් බලපත්‍රයක් තිබී ඇති බවය. එම ගමන් බලපත්‍රය උපයෝගී කරගෙන ඔහු රටින් බැහැරවී ඇති බවය. ඩුබායිහිදී ඔහු අත්අඩංගුවට පත්වෙන විට ඔහු ව්‍යාජ ගමන් බලපත්‍රයක් භාවිත කරමින් සිට ඇත. එහි වීසා මුද්‍රාවන්ද ව්‍යාජ බව දැනගන්නට ඇත. මීට අමතරව නම් රැසකින් පෙනී සිටිමින් නිර්මාණය කළ ගමන් බලපත්‍ර රැසක්ද ඔහු එහිදී භාවිත කර ඇත. එම ගමන් බලපත්‍ර සියල්ලගේම ඔහුගේ උපන් වර්ෂය පමණක් නිවැරදි බව දැනගන්නට ලැබේ. ඒ 1979 වර්ෂය ලෙසය. ඔහුට අදාළව නිකුත්කර තිබූ රතු වරෙන්තුවේ සඳහන් නම් සහ තොරතුරු ද මගහැර මෙම නව ව්‍යාජ ගමන් බලපත්‍ර නිර්මාණය කර තිබී ඇත. ඒ අනුව පසුගිය අවුරුද්දේ පැවති තාත්තාගේ මරණ ගෙදරටද ඔහු පැමිණ ඇතැයි සැකයක් ඇත. මෙලෙස දිවිගෙවූ මාකඳුරේ මධුෂ් අත්අඩංගුවට පත්වුණේ කෙසේද?..
සාදය හමාරයි
පසුගිය පෙබරවාරි 05 දා ඩුබායි නගරයේ තරු හයේ හෝටලයක, මාකඳුරේ මධුෂ් සාදයක් සූදානම් කර ඇත. ඒ වැලිකඩ බන්ධනාගාර සංහාරයේදී මියගිය පාතාල නායකයෙකු යැයි කියන කළු තුෂාරගේ බිරිඳගේ දරුවාගේ උපන්දිනය වෙනුවෙන්ය. මෙම උපන්දිනයට ලංකාවේ සිට පැනගොස් අරාබියේ වෙසෙන බොහෝමයක් පාතාල නායකයන්, මත්ද්රව්ය ජාවාරම්කාරයන්, හිතවතුන් ආරාධනා ලබා ඇත. මෙම සාදය අතරතුරදී ඩුබායි පොලිසිය මෙම හෝටලය වටලා එහි සිටි සියල්ලන්ගෙන්ම ප්‍රශ්න කර 25 දෙනෙකු අත්අඩංගුවට ගෙන ඇත. එක්සත් අරාබි එමීර් රාජ්‍යයේ කලීජ් ටයිම්ස් (නය්කැැව එසපැි) වෙබ් අඩවිය මෙම සිදුවීම වාර්තා කරමින් කියන්නේ අත්අඩංගුවට ගත් 25 දෙනා අතර මාකඳුරේ මධුෂ්, කෙසෙල්වත්තේ දිනුක, කංචිපානි ඉම්රාන් යන ලංකාවට අවශ්‍යව සිටි ප්‍රබල පාතාල නායකයන් සිට ඇති බවය. ඊට අමතරව ප්‍රසිද්ධ ගායකයෙකු වන අමල් පෙරේරා සහ ඔහුගේ පුතා වන නදීමාල් පෙරේරාද මෙම අත්අඩංගුවට ගත් පිරිස අතර සිටින බවය. මෙම මාධ්‍යට අමතරව ඩුබායිහි වෙන කිසිදු මාධ්‍යක මෙම සිදුවීම වාර්තා නොවුණ බව එරට වෙසෙන ලාංකිකයෙක් පැවසීය. ඒ මෙම සතියේදී සිදුවූ පාප් වහන්සේගේ ඩුබායි සංචාරය නිසා වන්න පුළුවන්ය. මෙම වෙබ් අඩවිය මෙම පුවත වාර්තා කරමින් කියන්නේ ඩුබායි පොලිසිය සහ ලංකාවේ ආරක්ෂක අංශ ඒකාබද්ධ මෙහෙයුමකින් මෙම මෙහෙයුම සිදුකළ බවකි. මෙය ඇත්තක්ද?
වැටලීම පිටුපස ලංකාව සිටියාද?
මේ පිළිබඳව අනිද්දා වෙත අදහස් දැක්වූ ඉහළම පොලිස් නිලධාරියෙකු ප්‍රකාශ කළේ මෙම මෙහෙයුමට ලංකාවේ පොලිසිය කිසිදු ලෙසකට සම්බන්ධ නොවූ බවය. විශේෂ කාර්ය බලකා ප්‍රධානී ලතීෆ් මහතා පමණක් මෙය දැන සිටියා යැයි යන ප්‍රවෘත්තියද බොරුවක් සහ නිර්මාණය කළ එකක් බව ඔහු කියන්නේය. එහෙත් දැනගන්නට තිබෙන ලෙස මීට අවුරුද්දකට පමණ ප්‍රථම මෙම පුද්ගලයන් සහ ඔවුන්ගේ මත්ද්රව්ය ජාවාරම පිළිබඳව මෙරට පොලිසිය එක්සත් අරාබි එමීර් රාජ්‍යය දැනුවත් කර ඇත. ඒ අනුව දීර්ඝ කාලයක් මොවුන් පසුපස පන්නා ඇති ඩුබායි පොලිසිය මෙලෙස එකම අවස්ථාවකදී ඔවුන් සියල්ලෝම අත්අඩංගුවට ගෙන ඇත.
මේ පිළිබඳව අදහස් දැක්වූ විදෙස් කටයුතු අමාත්‍යාංශයේ ඉහළ නිලධාරියෙක්ද ප්‍රකාශ කළේ ලංකාවේ ආරක්ෂක අමාත්‍යාංශය හෝ පොලිසිය හෝ මේ වැටලීම සහ අත්අඩංගුවට ගැනීම දැන සිට නැති බව විශ්වාස බවය. ලංකාවේ ආරක්ෂක අමාත්‍යාංශය, විදෙස් කටයුතු අමාත්‍යාංශයෙන් මේ පිළිබඳව තොරතුරු ඉල්ලා සිටීම මගින් එය තහවුරු වන බවද ඔහු කියයි. මේ බව සනාථ කරමින් ආරක්ෂක රාජ්‍ය අමාත්‍ය රුවන් විජේවර්ධනද පසුගි ය 6 වැනිදා මාධ්‍ය වෙත කියා තිබුණේ මෙම අත්අඩංගුවට ගැනීම පිළිබඳව එමීර් රාජ්‍යය තවමත් ලංකාවේ රජයට රාජ්‍යතාන්ත්‍රිකව කිසිදු දෙයක් කියා නැතිබවය. දේවල් සිදුවන්නේ එසේය. එහෙත් අප නටන්නේ මෙසේය. මාකඳුරේ මධුෂ් අත්අඩංගුවට ගැනීම තමන්ගේ මල්ලට දමාගෙන ගොඩ යන්න දඟලන සියල්ලෝම කරන්නේ ජනතාව ගොනාට ඇන්දවීමය.
මීළඟට මොකද වෙන්නේ
මාකඳුරේ මධුෂ් සහ පිරිස මෙලෙස අත්අඩංගුවට පත්වෙන විට කොකේන් ග්‍රැම් 20ක් හෙරෝයින් ආදි මත්ද්‍රව්‍යද අත්අඩංගුවට ගත් බවට මාධ්‍ය වාර්තා පළවේ. මේ කිසිදු තොරතුරක් නියම තොරතුරු දැයි සැක සහිතය. ඩුබායි පොලිස් හැසිරීම් හොඳටම දන්නා අයෙකු කීවේ පොලිස් පරීක්ෂණ අවසන් වී මොවුන් අධිකරණයට ඉදිරියට ගෙන එන තුරු සියල්ල රහස් බවය. අවම වශයෙන් මේ පිරිස රඳවා සිටින තැනක් හෝ දැනගන්නට අමාරු බව බොහෝ කාලයක සිට ඩුබායිහි වෙසෙන ඔහු සිය අත්දැකීමෙන් කියන්නේය. තත්ත්වය මෙසේ තිබියදී ලංකාවේ බොහෝ දෙනෙක් දැන් කියන්නේ කුමක්ද? ඔවුන් කියන්නේ මේ පිරිස ලංකාවට නොගෙන්වා ඩුබායි නීතියට අනුව කටයුතු කරන්නට ඉඩදිය යුතු බවය. ඒ මෙරට බොහෝ දෙනෙකුට තම රටේ අධිකරණය විශ්වාස නැති නිසාය. අනෙක් පැත්තෙන් අරාබි නීතියට අනුව මොවුන්‍ට තිබෙන මත්ද්රව්ය විකුණුවායැයි කියන චෝදනාව ඔප්පු වුවහොත් මරණීය දණ්ඩනය දේවියැයි විශ්වාස කරන නිසාය.
එහෙත් දැනගන්නට තිබෙන්නේ මත්ද්රව්ය වෙළෙඳාම සම්බන්ධයෙන් බොහෝ කාලයකට මෙපිටදී එක්සත් අරාබි එමීර් රාජ්‍යයේ ඩුබායි තුළ මරණ දඬුවම ලබාදී නැති බවය. එහෙත් එරට නීතියට අනුව යම් පුද්ගලයෙක් මත්ද්රව්ය විකිණීමට වැරදිකරු වුවහොත් ඔහුට අවුරුදු 25ක සිරදඬුවමක් අනිවාර්යයෙන් ලැබෙන්නේය. ඩුබායි රට තුළ මත්ද්රව්ය භාවිත කර පුද්ගලයෙකු හසුවූ විට ඔහුට හිමිවන දඬුවම අවුරුදු 5ක සිරදඬුවමකි.
ලංකාවට ගෙන්විය හැකිද?
ඩුබායිහිදී අත්අඩංගුවට ගත් මේ පිරිස ලංකාවට ගෙන ආ හැකිද?.. ඒ සඳහා දෙරට ගිවිසුම්ගතව සිටින්නේද? පිළිතුර උදර්පණය සඳහා දෙරට අතර ගිවිසුමක් අත්සන් තබා නැති බවය. එහෙත් දෙරට අතර අත්සන් තැබූ ගිවිසුමක මෙම කරුණ සම්බන්ධයෙන් වගන්තියක් තිබුණත් එය ලංකාව තුළ බලාත්මක කිරීමට අවශ්‍ය අවශේෂ කාරණා ලංකාව විසින් සපුරා නොමැති බැවින් ඩුබායිහිදී හෝ එක්සත් අරාබි එමීර් රාජ්‍යයේදී ලාංකිකයෙකු අත්අඩංගුවට පත්වුවහොත් ඔහු ලංකාවට භාරදීමට එක්සත් අරාබි අමීර් රාජ්‍යය බැඳී නැත. මේ අනුව දැන් දැන් රට තුළ වගාදිගාවෙන මධුෂ් ලංකාවට ගේනවා යන කතන්දර ප්‍රබන්ධ පමණක් ය. එය උදයංග වීරතුංග ගෙන ආවා වැනිය.
අනෙක් පැත්තෙන් උදර්පණය සඳහා දෙරට අතර නීතියක් ස්ථාපිතව තිබුණත් එක්සත් අරාබි එමීර් රාජ්‍යයේ රජය සිරකරුවන් හෝ සැකකරුවන් හුවමාරු කරගැනීමේ සාම්ප්‍රදායක් අනුගමනය නොකරන බව දැනගන්නට ඇත. ඒ ඔවුන්ගේ ව්‍යාපාරික ලෝකයට එයින් යම් බලපෑමක් වේයැයි යන ස්ථාවරය මතය. ඉබ්‍රහීම් ඩාව්ඞ්, විජය මලයා වැනි කෝටිපති ඉන්දියානු ව්‍යාපාරිකයන් (අපරාධකරුවන්) තම රටට අවශ්‍යයැයි ඉන්දියාව ඩුබායි වෙත කෙතරම් ඉල්ලීම් යොමුකළත් ඔවුන් ඉන්දියාව වෙත නිදහස් නොකිරීම මෙම තත්ත්වයට නිදර්ශන ලෙස පැවසිය හැකිය. සිංගප්පූරුවේ තත්ත්වයද මෙයට සමානය. ඒ ඔවුන්ගේ කළු සල්ලි ආකර ආයෝජන නිසාය. තත්ත්වය එලෙස නම් ලංකාව වැනි රටක් සමග ඩුබායිහි හැසිරීම ගැන කුමන කතාද!!
අමල් පෙරේරා
මාකඳුරේ මධුෂ් සහ පිරිවර සමග ගායක අමල් පෙරේරා සහ ඔහුගේ පුත් ගායක නදීමාල් පෙරේරා ඩුබායිහිදී අත්අඩංගුවට පත්වීම සමාජ මාධ්‍ය තුළ දැඩි කතාබහට ලක්වී ඇත. මේ පිළිබඳ මාධ්‍යට අදහස් දක්වන අමල් පෙරේරාගේ සොහොයුරු සොහාන් පෙරේරා කියන්නේ තම සහෝදරයා පුතා සමග ඩුබායි ගියේ ප්‍රසංග දෙකට සහභාගී වන්නට බවය. ඔහු එම ප්‍රසංග දෙකට සහභාගි වී නැවත පෙබරවාරි 07 වෙනිදා ලංකාවට එන්නට නියමිතව සිටි බවය. “ප්‍රසංග දෙකට සහභාගි වෙන්න ගියේ. ඒක අමල් අයියගේ ජොබ් එක. ඔය කියන කවුරුවත් පිළිබඳව දැනගෙන ගියා නෙවෙයි. පුතා එක්ක ගිය පළවෙනි අවස්ථාව. එහෙම ඔය පිරිස ගැන දන්නවා නම් පුතා එක්කරගෙන යනවාද? දැන් කට්ටිය අයියාව එල්ලන්න ඕනෑ කියලා කියනවා. ඒවා ඇහෙනකොට දකිනකොට අපිට හරිම වේදනාවයි.”
මාකඳුරේ මධුෂ් පිළිබඳව පසුගිය කාලයේ බොහෝ දේවල් ලියවිණි. ඔහු ජනාධිපති සිරිසේන සහ හිටපු ආරක්ෂක ලේකම් ගෝඨාභය රාජපක්ෂ ඝාතන කුමන්ත්‍රණයට සම්බන්ධ කර පසුගිය කාලයේ කතා ගොතා තිබුණි. එහෙත් මාකඳුරේ මධුෂ් අපරාධ ලෝකයට පැමිණියා යැයි කියන මුල් කාලයේ 2003 දී ඔහු ත්‍රස්ත විමර්ශන කොට්ඨාසයේ එවක සිටි පොලිස් නිලධාරී ජගත් ෆොන්සෙකා ඔහු අත්අඩංගුවට ගන්නේ මහින්ද රාජපක්ෂ ඝාතනය කිරීම සඳහා කුමන්ත්‍රණය කළා යැයි කියන චෝදනාව යටතේදීය. එහිදී ඔහු අවුරුදු 1 1/2ක් පමණ සිරගතව සිට ඇත. එයින් පසුව මාකඳුරේ මධුෂ් රාජපක්ෂ පවුලේ පුද්ගලයන් සමග විශාල ආරවුලකින් සහ වෛරයකින් කටයුතු කර ඇත. මධුෂ් ගැන කතා මෙලෙස ලිවිය හැකිය. අවසන කියන්නට ඇත්තේ මිනීමරුවෙකු පාතාලයෙකු කුඩු ජාවාරම් කරුවෙකු ලෙස චෝදනා ලබා තිබෙන මේ මිනිසා මේ සමාජයේම නිෂ්පාදනයක් බවය. 71 වසක ආයුකාලයේදී ලංකාව බිහිකළ තවත් එක් පුද්ගලයෙකු බවය.■
ගුරුවරු දෙවිවරු නොවෙති
‘මගේ මතකයේ හැටියට අද හෝ ඊයේ, මම උදේ පත්තර බලපුවාම ලොකු කනගාටුවක් ඇති වෙච්ච ප්‍රවෘත්තියක් දැක්කා. මහාධිකරණයෙන් පෙරේදා දඬුවම් දුන්නා ගුරුවරයෙකුට. ශිෂ්‍යයෙකුට ගැහුවයි කියලා බරපතළ වැඩ ඇතුව අවුරුදු ගණනාවක්. හාමුදුරුවනේ, මම ගුරුවරුන්ගෙන් හොඳට ගුටිකාපු කෙනෙක්. මම ඒ නඩු තීන්දුව විවේචනය කරන්නෙ නෑ. නමුත් මේක දැක්ක මේ රටේ ගුරුවරු ළමයින්ට ඉගැන්වීම පිළිබඳව කොහොම හිතයිද කියලා මම දන්නෙ නෑ. ළමයෙකුගේ අතින් අල්ලන එකක් නෑ ගුරුවරයෙක් මීට පස්සෙ”
ජනාධිපති මෛත්‍රීපාල සිරිසේන පෙබරවාරි 02 වැනිදා බණ්ඩාරනායක සම්මන්ත්‍රණ ශාලාවේදී කළ අදහස් දැක්වීමකදී එසේ කියා තිබුණි. ජනාධිපතිවරයා මෙසේ කියා තිබුණේ පෙබරවාරි 01 වැනිදා කුරුණෑගල මහාධිකරණ විනිසුරු මේනකා විජේසුන්දර මහත්මිය ලබාදුන් තීන්දුවක් පිළිබඳවය.
ගුරුවරුන්ගෙන් ‘හොඳට ගුටිකමින්’ හැදුණ මෛත්‍රීපාල සිරිසේන මහතා කෙතරම් ‘ගෞරවනීය පුරවැසියෙක්’දැයි අපි නොකියන්නෙමු. සිසුන්ට ශාරීරික දඬුවම් ලබාදීමෙන් යහපත් පුරවැසියන් බිහිකළ හැකිද යන පැනයට මෛත්‍රීපාල සිරිසේන මහතා හොඳ උදාහරණයක් විය හැකිය.
මේ දවස්වල නම් මෛත්‍රීපාල සිරිසේන තරම් හිංසනය ගැන විශ්වාසය තබන පුද්ගලයෙකු ලංකාවේ නැති තරම්ය. එහෙත් මේ ජනාධිපතිවරයාම 2018 සැප්තැම්බර් මාසයේදී වෛද්‍ය තුෂ් වික්‍රමනායක ඇතුළු පිරිසක් විසින් සංවිධානය කළා ළමා හිංසනයට එරෙහි පාගමනකට සහභාගි වී තිබුණි. ජනාධිපතිවරයාගේ වචන හා ක්‍රියාවල පරස්පරතාව ගැන අප පුදුම විය යුතු නැත.
මේ කියන සිදුවීම 2012 සැප්තැම්බර් 04 වැනිදා සිදුවූවකි. කුරුණෑගල ජෝන් කොතලාවල විද්‍යාලයේ 11 වසරේ සිටි සිසුවෙකුට පහරදීම සම්බන්ධයෙන් නඩු විභාගය සිදුවී තිබුණි. වසර හයක් තිස්සේ විභාග වූ නඩු විභාගයෙන් පසුව 2019 පෙබරවාරි 01 වැනිදා තීන්දුව ලබාදෙමින් ගුරුවරියට වසර දෙකක සිර දඬුවමක් සහ රුපියල් ලක්ෂයක වන්දියක් නියම කර තිබුණි. ගුරුවරිය දරුවාගේ හිසට පහරදුන් බවට සාක්ෂි ලැබී තිබුණි. කෙසේ වෙතත් එම පහරදීම් නිසා සිදුවූ ශාරීරික හානිය පිළිබඳව සාක්ෂි ඉදිරිපත් වුවද, නඩු තීන්දුව ලැබී තිබුණේ එම තුවාලවල බරපතළ බව සලකමින් නොවේ. අධිකරණ තීන්දුවට පදනම් වී තිබුණේ පහරදීම බරපතළද නැද්ද යන්න පිළිබඳව නොවේ. දරුවාට ශාරීරික දඬුවම් ලබාදීමෙන් දරුවාට ක්‍රෑර ලෙස සැලකීම පිළිබඳවය.
ලංකා ගුරු සංගමයේ ප්‍රධාන ලේකම් ජෝසෆ් ස්ටාලින් දීර්ඝ කාලයක් තිස්සේ ළමා හිංසනයට එරෙහිව අදහස් දැක්වූ අයෙකි. අනෙකුත් ගුරු සංගම් සියල්ලම පාහේ දරුවන්ට දඬුවම් දීමට පක්ෂව අදහස් දක්වන පසුබිමක ජෝසෆ් ස්ටාලින් මහතා මෙසේ අදහස් දැක්වීය.
“මේ තීන්දුවෙන් පස්සේ ගුරුවරුන් සෑහෙන කලබලයට පත්වෙලා තිබුණා. බොහෝ ගුරුවරුන්, මේ නඩු තීන්දුවට එරෙහිව කතාකරන්නැයි අපට යෝජනා කර තිබුණා. ඒක සමාජයේ තියෙන ආකල්ප මත පදනම් වුණ අදහසක්. මේ වෙද්දී සමාජ සංවාදයක් ඇතිවෙලා තියෙනවා දරුවන්ට දඬුවම් දීම අවශ්‍යයි කියලා. ඒ අතරේ තවත් අදහස් මතුවෙනවා දරුවන්ට මානව හිමිකම් දීලා වැඩියි කියලා. මම දකින්නේ මේ අදහස් ඉතාම නරක ප්‍රවණතාවක් විදියටයි. මානව හිමිකම් කියන්නේ මිනිස් සමාජය විසින්, මිනිසුන්ගේ යහපත උදෙසා ඇති කරගත්ත දැනුම් පද්ධතියක්. තමන්ගේ දරු පරපුරට මානව හිමිකම් අවශ්‍ය නැති බව මතයක් නිර්මාණය වීම ඉතාම නරක ප්‍රවණතාවක්.
සිසුන්ට ශාරීරික දඬුවම් ලබාදීම සම්බන්ධයෙන් අධ්‍යාපන අමාත්‍යාංශය විසින් 2005/17 අංකය දරන චක්‍රලේඛයක් තියෙනවා. එම චක්‍රලේඛය අවධාරණය කරමින් නැවත 2017 දීත් චක්‍රලේඛයක් නිකුත් කළා.
මේ කියන පහරදීම සම්බන්ධයෙන් අධ්‍යාපන අමාත්‍යාංශය විසින් මූලික විමර්ශනයක් කරලා තියෙනවා. එම විමර්ශනයෙන් ගුරුවරිය නිදහස් කරලා තියෙනවා. ඇත්ත වශයෙන්ම ඒ පාසලේ තිබුණු වාතාවරණය නිසා මේ සිදුවීම ගැන සාක්ෂි දෙන්නට බොහෝ අය ඉදිරිපත් වුණේ නැහැ. ඒ කාලයේ පාසලේ විදුහල්පතිවරයාව සිටි කෙනා දරුවන්ට දඬුවම් දීමට පක්ෂව දැඩි අදහස් දැක්වූ කෙනෙක්.
කෙසේ වෙතත් දීර්ඝ කාලයක් තිස්සේ විභාග වුණ නඩු තීන්දුවකින් පස්සේ මේ සිදුවීම සම්බන්ධයෙන් අධිකරණ තීන්දුවක් ලැබිලා තියෙනවා. ඒ තීන්දුවෙන් දඬුවම් ලබාදීලා තියෙන්නේ දරුවාට ක්‍රෑර ලෙස සැලකීම සම්බන්ධයෙන්. පහරදීම සම්බන්ධයෙන් නෙවෙයි. පහරදීමට දඬුවම් කළා නම් වසර 7ක සිර දඬුවමක් ලැබෙන්න ඉඩ තිබුණා.”
වෛද්‍ය තුෂ් වික්‍රමනායක “ළමා හිංසනය තිත” නම් ස්වේච්ඡා සංවිධානයේ සභාපතිවරියයි. එම සංවිධානය විසින් දරුවන්ට ශාරීරික දඬුවම් ලබාදීමට එරෙහිව ක්‍රියාකාරකම් රැසක් සිදු කර තිබුණි.
“ මාපියන් ගුරුවරුන්ට කියන්නේ ගහලා ළමයාව හදන්න කියලා. දරුවාට තියෙන මානව හිමිකම් දිනෙන් දින අඩුවෙමින් පවතිනවා. වැඩිහිටියනුත් දරුවන් කෙරෙහි දක්වන සැලකිල්ල අඩුවෙලා තියෙනවා. අපි දරුවන්ට සලකන්නේ තුන්වැනි පාර්ශ්වයක් විදියට. දරුවන්ට යම්කිසි ගුරුවරයෙක් දඬුවම් කළොත් අපි ඒ ගැන කතාකරන්න බය වෙනවා. මේ සිද්ධිය ගැන ගුරුවරුන්ට පමණක් ඇඟිල්ල දිගු කරන්න බැහැ. ලංකාවෙ දරුවෙක් උදේ හවස ඉස්කෝලෙට ගිහින්, හවස හයට ගෙදර එන්නෙ. ගුරුවරයාත් එහෙමයි. ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථාවෙන් සෑම පුරවැසියෙකුට අමානුෂිකත්වයෙන් මිදී ජීවත්වීමේ අයිතිය තහවුරු කරනවා. ඒ අයිතිය දරුවන්ටත් අයිතියි. 12 වැනි ව්‍යවස්ථාව අනුව නීතිය සියලු පුරවැසියන්ට එක හා සමාන වෙන්න ඕනෑ. දරුවන්ටත් ඒ අයිතිය තියෙනවා. එක්සත් ජාතීන්ගේ ළමා ප්‍රඥප්තියට අපි අත්සන් කරලා තියෙනවා. ඒත් එක්සත් ජාතීන්ගේ සංවිධානය පෙන්වා දී තිබෙනවා ලංකාවේ ළමා හිංසනය වැඩිවෙලා තියෙන බව. අපි ඒ ගැන ලැජ්ජා වෙන්න ඕනෑ. ළමයින්ට එරෙහිව ක්‍රෑර ලෙස සැලකීම දණ්ඩ නීතිය අනුව අපරාධ වරදක් ලෙස සැලකිය හැකියි. ඒ වුණාට දඬුවම්ට ශාරීරික දඬුවම් ලබාදීම සාධාරණය කරන ඇතැම් නීති දණ්ඩ නීති සංග්‍රහයේ තවමත් තියෙනවා. ඒවා පැරණි නීති. අපි මුලින්ම මේ නීති වෙනස් කරන්න ඕනෑ. අපේ ආකල්පත් වෙනස් කරන්න ඕනෑ. ලංකාවේ අපි සතුන්ට හිංසා කිරීම ගැනත් කතාකරනවා. ඒත් ළමයෙක්ට හිංසනයක් වුණොත් හැමෝම පසුපසට යනවා.”
ජාතික ළමාරක්ෂක අධිකාරිය විසින් 2016 වසරේ තෙවැනි පාසල් වාරයට කරන ලද සමීක්ෂණයකින් පසුව ඔවුන් පෙන්වා දී තිබුණේ සමීක්ෂණයට සහභාගි වූ පාසල් සිසුන්ගෙන් 80%ක්ම එම කාලය ඇතුළතදී ශාරීරික දඬුවම්වලට මුහුණදී ඇති බවය. එයින් 53%කට වැඩි ප්‍රමාණයක් හිංසනයක් ලෙස සැලකිය හැකි බරපතළ දඬුවම් ලබා දී තිබුණි. අත ගුලිකර පහරදීම, පයින් ගැසීම, බෙල්ල සිරකිරීම, වැර යොදා පිට පිට පහරදීම වැනි බරපතළ දඬුවම් රැසක් එලෙස ලබා දී තිබුණි. විසිකිරීම්, බිය වැද්දීම්, පිහියක් හෝ මුගුරක් පෙන්වා තර්ජනය කිරීම් ආදි දඬුවම්ද සැලකිය යුතු පමණින් ඒ සමීක්ෂණයේදී හෙළිව තිබුණි. ගුරුවරුන් විසින් සිසුන් පිළිස්සීමට ලක් කිරීමේ සිදුවීම්ද මෙම සමීක්ෂණයේදී ළමාරක්ෂක අධිකාරියට හමු වී තිබුණි.
දරුවන්ට පහරදීම පිළිබඳව ‘දේව’ බලයක් ගුරුවරුන්ට ලැබී ඇත්තේ කෙසේදැයි අප කල්පනා කර බැලිය යුතුය. දරුවන්ට දඬුවම් කළ යුතු අවස්ථා ගැන, නොකළ යුතු අවස්ථා ගැන, දඬුවම් කළ යුතු ප්‍රමාණය ගැන ගුරුවරුන් විශේෂ අධ්‍යාපනයක් ලබා ඇතැයි කෙනෙක් කල්පනා කළ හැකිය. එහෙත් ළමාරක්ෂක අධිකාරිය විසින් සිදුකළ, ඉහත කී සමීක්ෂණයේදී සමීක්ෂණයට ලක් කළ ගුරුවරුන්ගෙන් 77%ක් සිසුන් විනයගත කිරීම පිළිබඳ කිසිදු පුහුණුවක් ලබා නොතිබූ බව හෙළිව තිබුණි.
අතීතයේ පටන්ම ගුරුවරුන්ව දෙවිවරුන්ට සමාන කර ඇති බව ඇත්තය. ඒත් ගුරුවරු දෙවිවරු නොවෙති. ඔවුහු දරුවෙකුට දඬුවම් කිරීම පිළිබඳ විශේෂ අධ්‍යාපනයක් හෝ දැනුමක් ලද අයත් නොවෙති. සාමාන්‍ය මිනිස්සුය.
සිසුන්ට ශාරීරික දඬුවම් ලබාදීම හරිද වැරදිද යන්න අලුතෙන් සංවාද කළ යුතු නැත. ඒ ගැන වඩා විද්‍යාත්මක සංවාද, පරීක්ෂණ, සමීක්ෂණ රැසක් මිනිස් ඉතිහාසය පුරාවට සිදුකර ඇත. එක්සත් ජාතීන්ගේ සංවිධානය විසින් 2018 දී එළිදැක්වූ එම වාර්තාවට අනුව පෙන්වා දෙන්නේ දරුවන් හිංසනයට ලක් කිරීම නිසා සිදුවන පාඩුව ආර්ථිකමය වශයෙන් ගණනය කළහොත් ඩොලර් ත්‍රිලියන 7ක පමණ වාර්ෂික පාඩුවක් සිදුවන බවය. මානසික පීඩා, ශාරීරික දුබලතා, සෞඛ්‍ය ප්‍රශ්න ආදි වශයෙන් මෙම පාඩුව ගණනය කර ඇත. ඒ ආර්ථික පාඩුව පමණි. සමාජයක් ලෙස හිංසනය නිසා විඳින ප්‍රතිවිපාක පිළිබඳව ලංකාවේ වත්මන් සමාජය පැහැදිලි උදාහරණයකි.■
දෙරණට ආවේ ආවෙක් නොවේ
ආවා කල්ලියේ සාමාජිකයෙකු ලෙස හඳුන්වමින් පසුගිය පෙබරවාරි 04 වන දින දෙරණ නාලිකාවේ වැඩසටහනට සහභාගි වුණු අරුලානන්දන් අරුල් යන පුද්ගලයා ආවා කල්ලියේ සාමාජිකයෙකු නොවන බවත් ඔහු පෙරටුගාමී සමාජවාදී පක්ෂයේ හිටපු සමාජිකයෙකු බවත් වාර්තා වේ.
මේ පුද්ගලයා යාපනය චුන්නාකම් ප්‍රදේශයේ උපත ලබා ඇති නමුත් ඔහු ජීවත් වී ඇත්තේ මීගමුව ප්‍රදේශයේ ය. මේ පිළිබඳව අනිද්දා කළ විමසුමකදී පෙරටුග ාමී සමාජවාදී පක්ෂයේ ප්‍රචාරක ලේකම් පුබුදු ජයගොඩ ප්‍රකාශ කර සිටියේ අදාල පුද්ගලයා තම පක්ෂයට සම්බන්ධව කටයුතු කර ඇති බවත් 2015 වර්ෂයෙන් පසුව ඔහු ඉවත් වී ඇති බවත්ය.■