–          එම්.එම්. ස්වර්ණලතා

එම්.එම්. ස්වර්ණලතා නම් ඇය පසුගිය සති කිහිපය තුළ ලංකාවේ දේශද්‍රෝහීම මව බවට පත්ව සිටියාය. ඇයට විරුද්ධව පුවත්පත් පිටු ගණන් පිරී ගියේය. ගුරුවරුන් කිසිදා කිසිදු වරදක් නොකරන දෙවිවරුන් යැයි උපකල්පනය කරමින්, කුරුණෑගල මහාධිකරණය විසින් 2019 ජනවාරි 31 වැනිදා දරුවෙක්ට කෲර ලෙස සැලකූ ගුරුවරියකට එරෙහිව ලබාදුන් තීන්දුවකට එරෙහිව සමාජය විසින් අවි අමෝරාගෙන තිබුණි. ජනාධිපතිවරයාද ඒ තීන්දුවට එරෙහිව අවි අමෝරා තිබුණි.

මේ දරුවාට කෲර ලෙස සැලකීම සම්බන්ධයෙන් කුරුණෑගල මහාධිකරණය ඉදිරියේ එච්.සී. / 128/ 2017 අංකය යටතේ විභාග වූ නඩුවෙන් ඉහත තීන්දුව ලැබී තිබුණි. ඊට අමතරව දරුවාගේ පියා විසින් ශ්‍රේෂ්ඨාධිකරණය ඉදිරියේ මූලික අයිතිවාසිකම් නඩුවක්ද පවරා තිබුණි. ඒ එෆ්.ආර්. / 461 / 2012 අංකය යටතේය. කෙසේ වෙතත් පියා අභාවප්‍රාප්ත වී තිබුණු නිසා මූලික අයිතිවාසිකම් නඩුව ඉදිරියට ගොස් තිබුණේ නැත.

කෙසේවෙතත්, මේ දෙමාපියන්ට අධිකරණය ඉදිරියට යෑමට තරම් සාධාරණ හේතු තිබුණේද යන්න පිළිබඳව සමාජය කිසිදු විමසීමක් කළේ නැත. ගුරුවරුන් බවට පත්වෙන්නේද මේ සමාජයේම මිනිසුන් බව බොහෝදෙනෙකු සලකා  බැලුවේ නැත. ඒ නිසාම ඇගේ හඬට කිසිදු ඉඩක් ලැබී තිබුණේ නැත. ඇතැම් මාධ්‍ය විසින්, මේ සමස්ථ සිදුවීමේ වින්දිතයා වූ ඇගේ පුතාගේ නම් ගම් සහිතව චරිත ඝාතනය කිරීමට පෙළැඹී තිබුණි. ඇගේ හඬට ඉඩක් තිබුණේද නැත. මේ සිදුවීමට මුහුණදුන් ගුරුවරියටද කියන්නට කතාවක් ඇති බව සැබෑය. දරුණු දඬුවම් දීමෙන් සමාජය යහපත් කළ හැකිවනු ඇතැයි ගුරුවරිය සැබෑ ලෙසම විශ්වාස කළ විය හැකිය. කෙසේ වෙතත්, දඬුවම් දීමෙන් දරුවෙකුගේ ජීවිතය යහපත් අතට හැරෙන්නේ නැති බව මේ සිදුවීම කදිම උදාහරණයකි. ගුරුවරියගේ පැත්තේ හඬට මාධ්‍යවලින් විශාල ඉඩක් වෙන්කළ පසුබිමක, අපි මවගේ හඬට අපේ ඉඩ වෙන් කළෙමු. ඇයද, ඇගේ අභාවප්‍රාප්ත වූ සැමියාද හෙද නිලධාරීන්ය. ඇගේ අත්දැකීම විසින්ම, මේ සිදුවීමේදී රාජ්‍ය ආයතනවල නිලධාරීන් කටයුතු කළ ආකාරයත්, ලංකාවේ මාධ්‍ය ඇතුළු සියළු පාර්ශ්වයන් කටයුතු කළ ආකාරයත් පිළිබඳව අවබෝධයක් ගත හැකිය.

මගේ පුතා ඉගෙනගත්තේ සර් ජෝන් කොතලාවල විද්‍යාලයේ. 2012 දී මේ කියන සිදුවීම වුණේ ඒ ඉස්කෝලයේදීමයි. ජුලි මාසයේදී මේ සිදුවීම වෙන්නට කලින් ඉඳන්ම, මේ ගුරුවරිය මගේ පුතාට පහරදීලා තිබුණා. අනෙක් මාපියන්ගෙන් මම දැනගත් විදියට එයා ඒ විදියට ළමයින්ට සැලකුවේ පාසලෙන් අමතරව පෞද්ගලික පංති පවත්වනවා. ඇයගේ පංතිවලට එන ළමයින්ට එක විදියකටත්, එන්නේ නැති ළමයින්ට තව විදියකටයි තමයි සැලකුවේ.

මගේ පුතාගේ පන්තිභාර ගුරුවරිය ලෙස ඇය පත්වුණේ 10 වසරේදී. ඒ කාලයේදී තමයි වසර වෙනකොට මගේ පුතා ඉස්කෝලේ යන්න බැරි බව කියන්න පටන්ගත්තෙ.‍ අපි බලෙන්ම වගේ තමයි ඉස්කෝලේ යැව්වේ. මම දවසක්  ඉස්කෝලෙට ගිහිල්ලා ඉස්කෝලේ හිටපු  විදුහල්පතිතුමාට මේ ප්‍රශ්ණය කිව්වා. සමන් ඉන්ද්‍රරත්ත කියන විදුහල්පතිවරිය තමයි මේ කාලයේ පාසැලේ හිටියේ. මම  විදුහල්පතිවරයාට ගිහින් කිව්වා සර්  මගේ පුතා ඉස්කෝලේ යන්න බැහැ කියලා කියනවා. මේ අවුරුද්දේ තමයි සාමාන්‍ය පෙල  විභාගය කරන්නේ. ඉස්කෝලේ එන්නත් අකමැතියි. පංති කාමරය ඇතුලේ හරි ඉස්කෝලේ ඇතුලේ හරි ළමයාට අසාධාරණයක් වෙනවාද කියලා දන්නේ නැහැ ඒ නිසා සර් පොඩ්ඩක් මේ ගැන හොයලා බලලා පියවරක් ගන්න. එහෙම නැතිනම් පංතිය හරි වෙනස් කරලා දෙන්න කියලා මම විදුහල්පතිවරයාගෙන් ඉල්ලුවා. නමුත් ඔහු ඒකට උත්තරයක් විදියට කිව්වේ  ඉගෙන ගන්න ළමයි විතරයි ඉදිරියට යන්නේ. ඒ ළමයාත් ඉස්කෝලේ එන්න අදිමදි කරනවා නම් යන පැත්තකට ඔහේ යයි නේ කියලා මට කිව්වා.

මම ඒ වෙද්දී පොල්ගහවෙල රෝහලේ වැඩ කළේ. මම මේ ගැන මගේ මහත්තයාටත් කිව්වා. ඒ සිද්ධිය වෙලා සති තුනකට පස්සෙ ඉස්කෝලේ ලොකු දෙමාපිය රැස්වීමක් තිබුණා. මගේ මහත්තයා තමයි ඒ රැස්වීමට ගියේ. ඒ රැස්වීමේදී මම විදුහල්පතිතුමාව මුණගැහිලා කියපු දේවල් ගැන ලොකු විවේචනයක් කරලා තිබුණා. ළමයෙකුගේ අම්මා කෙනෙක් ඇවිත් තමන්ට උපදෙස් දෙන්න උත්සාහ කළ බවත්, නිවෙස්වලට ගිහිල්ලා ළමයින්ව පාසැලට ගෙන්වාගන්න තමන්ට බැරි බවත් විදුහල්පතිතුමා කියා තිබුණා.  

ඊට පස්සෙ 11 වසරේ අන්තිම වාර විභාගය 2012 ජුලි 09 වැනිදාට නියමිතව තිබුණා. විභාගයට කලින් සතියේත් පන්තිය අතුගෑවේ නැති බව කියලා ගුරුවරිය කොස්සෙන් ගහලා තිබුනා. පන්තියේ ලමයි 50ක් විතර ඉන්නවා. ළමයා ගෙදර ඇවිත් ඒ සිද්ධිය ගැන කීවා. අපි කිව්වා සාමාන්‍යපෙළ දක්වා ඉස්කෝලෙට යන්න කියලා. ඉන්පස්සේ වෙන ඉස්කෝලයට දාන්නම් කියලා පොරොන්දු වෙලා තමයි ළමයාව ඉස්කෝලෙට යැව්වෙ. වාර විභාගය ලියන්න ලෑස්ති කරලා තිබුණෙ ඉස්කෝලෙ ප්‍රධාන ශාලාව. එදා උදේ විනයභාර ගුරුවරුන් විසින් ළමයින්ව පරීක්ෂා කරලා. කොණ්ඩේ වැවිලා තියෙන ළමයින්ට කියලා තියෙනවා අනෙක් දවසේ කොණ්ඩය කපාගෙන එන්න කියලා. අපේ පුතාටත් කොණ්ඩය කපන්න කියලා තියෙනවා. මේ සිද්ධිය පන්තිභාර ගුරුවරිය දැකලා. අපේ පුතා විභාග ශාලාවට ඇතුළු වෙනවාත් එක්කම මේ ගුරුවරිය පුතාගේ මූණටම ගහලා තියෙනවා. ඊට පස්සේ පුතාට පහරදෙමින් විභාග ශාලාවේ එහා කෙළවරම ළමයාව ඇදගෙන ගිහින්. මුහුණට පාරවල් කිහිපයක් ගහලා තියෙනවා. ඒකෙන් පස්සෙ උඹට විභාගය දෙන්නෙ නැහැ කියලා පුතාව එළියට දාලා.

ඒ සිද්ධියෙන් පස්සේ පුතා නියෝජ්‍ය විදුහල්පතිවරයාව මුණගැහිලා මේ ගැන කියලා තිබුනා. ගුරුවරියගෙන් පුතාට පහරදීම් වෙන බව ඊට කලිනුත් නියෝජ්‍ය විදුහල්පතිතුමාව දැනුවත් කරලයි තිබුණේ. ඒකෙන් පස්සෙ නියෝජ්‍ය විදුහල්පතිතුමා පුතාව විභාගයට වාඩි කරවලා තිබුණා. එදා සිංහල විෂය තමයි නියමිතව තිබුණේ. පළවැනි ප්‍රශ්ණපත්‍රයට උත්තර ලියනකොට දරුවාට කලන්තය ඇවිත් තිබුණා. පුතා ඩෙස්ක් එකේ ඔලුව ගහගෙන ඉඳලා. දෙවැනි ප්‍රශ්ණ පත්‍රය ලියලාත් නැහැ. විභාගය ඉවරවුණාම අර ගුරුවරිය පුතාගේ පිළිතුරු නොලියපු ප්‍රශ්ණ පත්‍ර අරගෙන අනෙක් ළමයින්ට පෙන්වලා සමච්චල් කරලා. මෙන්න ලියලා තියෙන උත්තර කියලා. ළමයාගේ දෙමාපියන්ටත් බැණලා ප්‍රශ්ණපත්‍ර විසිකරලා තිබුණා.

මම එදා ගෙදර එද්දී රෑ වුණා. මම පුතාට කන්න කතාකළාට එයා ආවේ නැහැ. ඉන්පස්සෙ තමයි මම ඉස්කෝලෙ වෙච්ච දේ දැනගත්තෙ. මහත්තයා කිව්වා, හවස පුතා එයා එක්ක කොණ්ඩය කපන්න ගියා කියලා. ඉන්පස්සේ පුතා නිදාගෙනම හිටපු බව කිව්වා. මම ඇහැරවලා බලද්දී පුතාගේ මූණ ඉදිමිලා. මම අහද්දී පුතා කිව්වා, ඒක තමයි මම ඉස්කෝලෙ යන්න බැරි බව කිව්වෙ කියලා. නැවත ඉස්කෝලෙ නොයන බව පුතා කිව්වා. මම එදා රෑම ප්‍රින්සිපල්ට කෝල් එකක් අරගෙන දරුවාට පහරදීලා තිබෙන බව කීවා. ප්‍රින්සිපල් අපට බැන්නා. ගහපු එක එයාට අදාල නැති බව කියලා, තමුසෙලා ඕනෑ එකක් කරගන්න කියලා කිව්වා. එහෙම වුණොත් තමන් ඕනෑ දෙයක් කරලා ගුරුවරියව බේරාගන්නා බව විදුහල්පතිවරයා කීවා.

අපි එදා රෑම දරුවාව පොල්ගහවෙල රෝහලේ නැවැත්වුවා. ඉන්පස්සෙ කුරුනෑගල රෝහලට මාරු කළා. 36 වැනි වාට්ටුවේ තමයි දරුවා හිටියෙ. එයාලා දරුවාව පරීක්ෂා කරලා අපට කිව්වා, දරුවාගේ කන් බෙරයට බරපතල විදියට හානිවෙලා තියෙන බව. මම රෝහල් පොලීසියේ ඒ සම්බන්ධයෙන් පැමිණිල්ලක් දැම්මා. ඒ පැමිණිල්ල තමයි නඩුවක් දක්වා ගියේ.

පැමිණිල්ල දාලා දවස් විස්සක් යනතෙක් ගුරුවරිය අතුරුදන් වෙලා හිටියා. කුරුණෑගල පොලීසියේ නිලධාරීන් බොහෝදෙනෙකුගේ ළමයි හිටියෙ මේ පාසැලේ. ඒ නිසාම පොලීසියෙනුත් සිදුවීම යටගහන්න උත්සාහ කළා. හොස්පිට්ල් එකේ හිටපු සහෝදර හෙදියන් අතරිනුත් බොහෝ දෙනෙක් අපට විරුද්ධව කතාකළා.

ඉන්පස්සෙ මම මේ සිදුවීම ගැන පොලිස්පතිවරයාට ලිව්වා.  තවත් ආයතන බොහොමයකට ලිව්වා. ගුරුවරිය හැංගිලා ඉන්නෙ කොහේද කියලා මම හෙව්වා. කුරුණෑගල සමුපකාර රෝහලේ තමයි ගුරුවරිය හිටියෙ. මම ඒ බව දැනුම් දුන්නාට පස්සෙ පොලීසියෙන් ගුරුවරියට විරුද්ධව වරෙන්තු නිකුත් කළා.

මේ කාලසීමාව ඇතුලේ අපට සෑහෙන තර්ජන ආවා. අපේ ගෙදරට විවිධාකාරයේ අය ආවා. අපට සල්ලි දෙන්නත් හැදුවා. ටෙලිෆෝන් එකෙනුත් තර්ජන ආවා. අපි ටෙලිෆෝන් වයර් ගැලෙව්වා. ගෙදර අත්හැරලා ගියා. ඒ කාලය හරිම අමාරු කාලයක්. කිසිම කෙනෙක් අපි ගැන හොයාබැලුවේ නැහැ. මගේ පොඩි දුව ඒ වෙද්දීත් ජෝන් කොතලාවල විද්‍යාලයේම පස්වැනි වසරේ හිටියේ. දුවටත් සෑහෙන පීඩා විඳින්න සිද්ධවෙලා තිබුණා. මගේ පුතා අධ්‍යාපනයෙන් ඒ තරම් ඉදිරියට ගියේ නැහැ. ඒත් දුව ඉගෙනීමට දක්ෂයි. එයාව පන්තියෙන් කිහිපවතාවක්ම එළියට දාලා තිබුණේ මේ සිදුවීම නිසා. අන්තිමේදී දුවව ඒ ඉස්කෝලෙන් අයින් කරගත්තා.

පුතාට පහරදුන්න වෙලාවේ එතැන තවත් ළමයි 200 ක් විතර හිටියා. ඒත් සිදුවීම ගැන සාක්ෂි නොදෙන ලෙසට ඒ අයව පොළඹවාගෙන තිබුණා. පුතා සාක්ෂිකරුවන් ලෙස නම් කරලා තිබුණේ එයාගෙ හොඳම මිත්‍රයන්ව. ඒ දෙන්නාත් සාක්ෂි දුන්නෙ පහරදීම සිද්ධවුණ වෙලාවෙ එතැන හිටියෙ නැති බව. පොලීසියත් ඒ සාක්ෂි මත නඩුව ඉස්සරහට ගෙනිච්චේ.

නීතිය ක්‍රියාත්මක කරන ආයතනවලින් සහායක් නැති තැන මමම නීතීඥයන්ව හොයාගත්තා. මගේම වියදමෙන් තමයි නඩුව ඉදිරියට අරගෙන ගියේ.  ශ්‍රේෂ්ඨාධිකරණයේ මූලික අයිතිවාසිකම් පෙත්සමකුත් දැම්මා.

මේ සිදුවීමෙන් පස්සේ පුතා නන්නත්තාර වුණා. ඉස්කෝලෙ යන්න කැමති වුණේ නැහැ. අපෙත් එක්කත් සම්බන්ධය නැතිවුණා. අපටත් වෛර කළා. එයා මුලින්ම කියපු වෙලාවෙ අපි මොනාවත් කළේ නැති බව එයා කිව්වා. එයා තමන්ටම වෛර කරන්න ගත්තා. මත්ද්‍රව්‍ය පාවිච්චි කරන්න ගත්තා. අපි මහන්සිවෙලා එයාව පුනරුත්ථාපනයට යොමු කළා. දැන් එයා මත්ද්‍රව්‍ය පාවිච්චි කරන්නෙ නැහැ. දැන් තමයි එයා සාමාන්‍ය තත්වයට ටිකෙන් ටික එන්නෙ. මේ වෙද්දී එයා පාඨමාලාවක් හදාරලා, ඒකේ පුහුණුවට ගිහින් ඉන්නවා. ඒත් මේ සිදුවීම් නිසා ළමයාට ගොඩක් දේවල් අහිමි වුණා. මේ සිද්ධියෙන් අපේ පවුලම විනාශ වුණා. මගේ මහත්තයා මේ සිද්ධියෙන් පස්සේ ලොකු පීඩනයකට මුහුණදුන්නා. අන්තිමේදී එයා හෘද රෝගියෙක් වුණා. හෘද රෝගියෙක් විදියට මියගියා.

මේ තීන්දුව දුන්නෙ අධිකරණය විසින් හැම පැත්තෙන්ම සාක්ෂි විමසීමෙන් ස්සෙ. දරුවාට සිද්ධිය වුණේ අවුරුදු 15 දී. ඒත් ඉන්පස්සෙ සිද්ධවුණ හැමදෙයක්ම උසාවිය ඉස්සරහට ගෙනාවා. එයා මත්ද්‍රව්‍ය ගන්න බවත්, එයා හොඳ ළමයෙක් නොවන බවත් උසාවිය ඉස්සරහා ඔප්පු කරන්න හැදුවා. ඒ සිද්ධියෙන් පස්සෙ ළමයාගෙ ජීවිතයට වුණ බලපෑම, ඒ සිද්ධිය සාධාරණීකරණය කරන්නට පාවිච්චි කළා. අපි උසාවියේදී පිළිගත්තා ළමයා මත්ද්‍රව්‍ය පාවිච්චි කරන බව. ළමයා කිව්වා, තමන්ට ජීවිතය ගැන ආසාවක් නොතිබුණ හින්දා මත්ද්‍රව්‍ය පාවිච්චි කරපු බව. එදා ඒ ගුරුවරියට තිබුණේ තමන්ට ගහන්න නෙවෙයි, තමන්ට උගන්වන්නට බව පුතා කිව්වා. මට හිරිහැර කළේ ඇයි, අනෙක් ළමයි ඉස්සරහා සමච්චල් කළේ ඇයි කියලා ළමයා උසාවියේදී ඇහුවා.

දැන් සමාජ මාධ්‍යවල මගේ දරුවාව දාමරිකයෙකුගේ තත්වයට දාලා ලිපි ලියැවෙනවා. ළමයා ගැන වැරදි මතයක් මේ රටේ හැම තැනම පැතිරෙනවා. මගේ දරුවාට නොවුණ දේවල් පවා පත්තරවල දාලා තියෙනවා. මේවා නිසා දරුවාව තව තවත් මානසිකව ඇද වැටෙනවා. හැමෝම ලෙහෙසියෙන්ම ගුරුවරියගේ පැත්ත අරන්. අපට කියන්න තියෙන්නේ මොනවාද කියලාවත් අහන්නෙ නැහැ.

මේ හැම සිදුවීමෙන්ම පස්සෙ ලංකාවෙ නීතිය ක්‍රියාත්මක වෙන විදිය ගැන අපට තියෙන්නෙ ලොකු වේදනාවක්. මහාධිකරණයෙන් අහලා නඩු තීන්දුවක් දුන්නාට පස්සේත් මිනිස්සු ඒ ගැන සෑහීමකට පත්වෙන්නෙ නැහැ. අධිකරණයෙන් දීර්ඝ නඩු විභාගයකින් පස්සේ දුන්න තීන්දුවක් යුක්තිය විදියට පිළිගන්න බැරි ඇයි. ඒ තරම් දෙයක් වුණාට පස්සෙත් අපට අසාධාරණයක් වුණාද කියලා නිකමටවත් සොයාබලන්නෙ නැත්තෙ ඇයි. මේ වගේ ගුරුවරුන්ට ගුරුවරුන් කියන්න බැහැ. ඔවුන් මැරවරුන්. ගුරුවරයෙක් වූ පළියට සියළුම අය ඉතාම සද්භාවයෙන් කටයුතු කරන බව මිනිස්සු හිතන්නෙ ඇයි. එහෙම හිතලා, තමන්ගෙ දරුවන්ව පාසැලේදී අවදානමකට පත් කරනවා.

මේ සියළු සිදුවීම්වලින් පස්සේත්, ආයතන බොහොමයක් එක්ක අවුරුදු ගාණක් හැප්පුණාට පස්සේත්, අපේ ජීවිත විනාශ වුණාට පස්සේත් අපවම වැරදිකරුවන් කරන්න එපා කියලා මම සමාජයෙන් ඉල්ලනවා.

පසුගිය ජනවාරි 21 දා දේශීය සිනමාව සිය 72 වෙනි ජන්මදිනය පසු කළේය. 1947 ජනවාරි මස 21වන දින ප‍්‍රථම සිංහල කථානාද චිත‍්‍රපටය ලෙස සැලකෙන ‘කඩවුණු පොරොන්දුව’ කොළඹ කිංග්ස්ලි (Kingsly) සිනමාහලේ ප‍්‍රදර්ශනය වීම, නිල වශයෙන් මෙරට දේශීය සිනමා කර්මාන්තයේ උපත සිදුවූ දිනය ලෙස සැලකේ. එහෙත් සිනමා ඉතිහාසඥයින්ට අනුව නම් මෙරට චිත‍්‍රපට නිපදවීම ආරම්භවූයේ එයට බොහෝ කලකට පෙරදී යැයි කියැවේ.

කෙසේ වෙතත් මෙම ඓතිහාසික මොහොත සැමරීම වෙනුවෙන් ජාතික චිත‍්‍රපට සංස්ථාව උත්සවයක් සංවිධානය කළේය. මෙරට සිනමා කලාව හා කර්මාන්තය ප‍්‍රවර්ධනය කිරීමේ වගකීම පැවරී ඇති එකම රාජ්‍ය ආයතනය වශයෙන් සංස්ථාව එකී සාම්ප‍්‍රදාය ඉටුකිරීමට ඉදිරිපත් වන්නට ඇත. ඒ සදහා මුද්‍රණය කළ ආරාධනා පත‍්‍රයේ අත්සන් කොට තිබූයේ එහි සභාපතී සුනිල් එස්. සිරිසේන මහතායි. පසුගියදා සිදුවූ දේශපාලන කුමන්ත‍්‍රණයෙන් පසු පිහිටුවාගත් නව රජයේ නිවාස, ඉදිකිරීම් හා සංස්කෘතික කටයුතු පිළිබඳ අමාත්‍ය සජිත් පේ‍්‍රමදාස මහතා විසින් කළ පත්කිරීමක් අනුව සිරිසේන මහතා සභාපති තනතුරට පත්ව සිටියේය. ඒ මහතා මෙයට පෙරද ජාතික චිත‍්‍රපට සංස්ථාවේ සභාපති ධූරය දැරූ දක්ෂ පරිපාලන නිලධාරියෙකි. කෙසේ වෙතත් හෙළ සිනමාවේ 72 වෙනි උපන්දින සැමරුමට සහභාගීවීමට අභිනව සභාපතිවරයාට හැකි නොවීය. චිත‍්‍රපට සංස්ථා ඉතිහාාසයේ අඩුම කාලයක් සභාපති තනතුර දැරූ තැනැත්තා ලෙස වාර්තාවක් තබමින් හෙතෙම තනතුරෙන් ඉවත්ව ගියේය. එයට හේතුව හරි හැටි පැහැදිලි නැතත් ඇතැම් අය ප‍්‍රකාශ කරන්නේ රටේ මේවන විට ආණ්ඩු දෙකක් ක‍්‍රියාත්මකවන ස්වරූපයක් තිබීම එයට හේතුවන්නට ඇති බවයි. ජනාධිපති සිරිසේන මහතා එම පත්වීම අවලංගු කිරීමට මුල්වී ඇති බවක්ද කියැවේ.

1972 අංක 47 දරණ රාජ්‍ය චිත‍්‍රපට සංස්ථා පනත මේ වනතුරුත් නීතිමය වශයෙන් අහෝසිවී නොමැති වුවද රාජ්‍ය චිත‍්‍රපට සංස්ථාව යන නාමකරණය නම් වෙනසකට ලක්වී ඇත්තේය. එසේම එහි ඇතුළත් බොහෝ විධිවිධාන ද වර්තමානයේ දී ක‍්‍රියාත්මක නොවේ. විටින් විට බලයට පත්වූ රජයයන් විසින් නිකුත්කරණු ලැබූ චක‍්‍රලේඛ හා නියෝග යටතේ යටකී පනත අක‍්‍රියභාවයට පත්කොට ඇති බවක් පෙනේ. බොහෝ දෙනා සදහන් කරන්නේ සංවෘත අර්ථික ප‍්‍රතිපත්තියක් යටතේ සම්මත කොට ක‍්‍රියාත්මක කළ විධිවිධාන ඇතුළත් පනතක් වත්මන් විවෘත ආර්ථික ප‍්‍රතිපත්තීන් යටතේ ක‍්‍රියාත්මක කිරීම ගැටලූ මතුවීමට මූලික හේතුවක් වී ඇති බවයි. 1972 නිකුත්වූ රාජ්‍ය චිත‍්‍රපට සංස්ථා පනත තවමත් වලංගුව පවතීද? එසේ නැතිනම් දැනට ක‍්‍රියාත්මක ජාතික චිත‍්‍රපට ප‍්‍රතිපත්තිය කුමක් ද? 1972 සම්මත කරගත් පනතේ වලංගු භාවය පිළිබඳ ගැටලූවක් පවතින්නේ නම් එය මෙතෙක් සංශෝදනය කිරීමට නොහැකි වී ඇත්තේ ඇයි? මෙම ප‍්‍රශ්නවලට පිළිතුරු සොයා යාමේදී පැහැදිලිවන මූලික කරුණක් වන්නේ 1977 න් පසු බලයට පැමිණි කිසිදු රජයකට මෙරටේ සිනමා කලාව හෝ කර්මාන්තය නඟාසිටුවීමේ අභිලාෂයක් හෝ අවශ්‍යතාවක් නොතිබූ බවයි. වරින්වර නොයෙකුත් කොමිෂන් සභා හා කමිටු පත්කරමින් ඔවුන් කළේ කාලය මැරීමක් බැව් දැන් අපට පිළිගැනීමට සිදුවේ. ඇත්තවශයෙන්ම ඔවුනගේ අපේක්ෂාව වන්නට ඇත්තේ මෙරට සිනමා කර්මාන්තය අතීතයේ තිබූ ආකාරයෙන්ම පෞද්ගලික සමාගම් සතු ව්‍යාපාරයක් ලෙස පවත්වාගෙන යාමට ඉඩදී, චිත‍්‍රපට සංස්ථාව යන්න ස්වාභාවික මරණයකට පත්වනතුරු නිහඩව බලා සිටීම යැයි සිතේ.

මෙකී තත්ත්වය ඇතිවීමට තවත් හේතවක් සේ සැලකිය හැක්කේ අපරටේ සිනමා ක්ෂේත‍්‍රය හා සම්බන්ධ අයවලූන්ගේ කුලල්කාගැනීමේ සම්ප‍්‍රදායයයි, ඔවුනතර ඇති දේශපාලනික බෙදීම්, කල්ලිවාදය, මමංකාරය හා ආත්මාර්ථකාමීත්වය ද රජයේ මෙකී නිහඩ ප‍්‍රතිපත්තිය පවත්වාගෙන යාමට රුකුලක් වී ඇත. සිනමා කර්මාන්තයේ උන්නතිය වෙනුවෙන් ප‍්‍රතිපත්ති මාලාවක් යෝජනා කිරීමට යැයි කියමින් මෙරට සිනමාකරුවන් වරින්වර එක්රැුස් කළ බොහෝ අවස්ථාවලදී ඔවුනතර එකගතාවක් ඇතිකරගැනීම බෙහෙවින්ම දුෂ්කර වූ බැව් තතු දන්නෝ දනිති. සිනමා කලාකරුවන්ගේ සමිති සංගම් බොහොමයකම අද වනවිට බෝඞ් ලෑලිවලට පමණක් සීමාවී ඇත. ඇතැම් සමිති සමාගම් ආරම්භ වී වසරකින් හෝ දෙකකින් අක‍්‍රියභාවයට පත්වනු පෙනේ. එක් සංගමයකින් ඉදිරිපත් කෙරෙන යොජනා හා ඉල්ලීම්වලට මෙන්ම උද්ඝෝෂණයන්ට ද වෙනත් සමිති සමාගම් එක්නොවීම සුපුරුදු ලක්ෂණයකි. ඇමෙරිකාවේ මෙන් දශක ගණනාවක් සක‍්‍රීයව ක‍්‍රියාත්මකවන වෘත්තීය සිනමා සංවිධාන (Proffessional Organizations) එනම්; American Society of Cinematographers  හා Directors Guild of America වැනි ආයතන මෙරට බිහිවීම සිහිනයක් පමණි. මෙම තත්ත්වය රජයට නිහඩ ප‍්‍රතිපත්තීයක් පවත්වාගෙනයාම සදහා කදිම පසුබිමක් නිර්මාණය කර තිබෙන බව පෙනී යයි.

පසුගිය මහින්ද රාජපක්ෂ පාලන සමයේ සිනමා ප‍්‍රදර්ශනය ඩිජිටල්කරණය කිරීම හා අදාල රජයේ ප‍්‍රතිපත්ති ප‍්‍රකාශනය එළිදැක්වීමට යැයි කියමින් සිනමා කලාකරුවන් අරලියගහ මන්දිරයට කැදවා කළ ව්‍යාජ උත්සවයේ දී බොහෝ සිනමා කලාකරුවන් වැඩියෙන් උනන්දුවූයේ ජනාධිපතිතුමා සමග ඡුායාරූප ගැනීමට, සතුටු සාමීචියේ යෙදීමට හා තම තමන්ගේ පෞද්ගලික ඉල්ලීම් ඇතුළත් ලියුම් කඩදාසි පිළිගැන්වීමටයි.

චිත‍්‍රපට කර්මාන්තය ප‍්‍රවර්ධනය කිරීමේ අවශ්‍යතාවක් ඇත්තෙන්ම රජයට තිබේද?
පසුගිය වසර 4ක පමණ කාලසීමාව තුළදී පමණක් ජාතික චිත‍්‍රපට සංස්ථාවට පත්වූ සභාපතිවරුන් හා වැඩ බලන සභාපතිවරුන්ගේ සංඛ්‍යාව 5 කට ආසන්න වේ.

1972 දී රාජ්‍ය චිත‍්‍රපට සංස්ථාව නමින් ආරම්භ වූ ආයතනය මුලින්ම ක‍්‍රියාත්මක වූයේ ප‍්‍රවෘත්ති හා ගුවන් විදුලි අමාත්‍යාංශය යටතේ වුවද එය ඉතා කෙටි කාලයකට පමණක් සීමාවිය. ඉන් අනතුරුව එය පැවරුනේ ක‍්‍රම සම්පාදන හා රාජ්‍ය ආරක්ෂක අමාත්‍යංශයටයි. එකී අමාත්‍යාංශය අග‍්‍රාමාත්‍ය සිරිමාවෝ බණ්ඩාරණායක මැතිණිය යටතේ ක‍්‍රියාත්මක විය. කෙටි කලකින්ම මෙම අමාත්‍යාංශ හුවමාරුව සිදුවූයේ ජාතික චිත‍්‍රපට සංස්ථාවේ ප‍්‍රථම සාමාන්‍යාධිකාරී ඞී.බී. නිහාල්සිංහ මහතා හා එවකට ප‍්‍රවෘත්ති හා ගුවන් අමාත්‍ය ආර්.එස්. පෙරේරා මහතා අතර ඇතිවූ මතගැටුමක් යැයි කියැවේ. 1970 සිට 1977 දක්වා පැවැති සමගි පෙරමුණු රජය යටතේ එය ක‍්‍රම සම්පාදන අමාත්‍යාංශය යටතේ ම පැවතිය ද ඉන් අනතුරුව පත්වූ සෑම රජයක් යටතේදීම එකී ආයතනය විවිධ අමාත්‍යාංශ යටතට පත්විය. ඒ අතර ජනාධිපති කාර්යාලය, සංස්කෘතික අමාත්‍යංශය, අධ්‍යාපන අමාත්‍යාංශය, ප‍්‍රවෘත්ති හා ජනමාධ්‍ය අමාත්‍යංශය, වාරිමාර්ග හා රාජ්‍ය පරිපාලන යන අමාත්‍යාංශය ද වේ. සිනමාව හා අදාලව ස්ථිරසාර රාජ්‍ය ප‍්‍රතිපත්තියක් නොමැති පසුබිමක විටින් විට සිදුවන මෙකී අමාත්‍යාශ හුවමාරුව ජාතික චිත‍්‍රපට සංස්ථාවේ දෛනික පරිපාලන කටයුතු කෙරෙහි පවා ඇතිකර තිබෙන හානිකර ප‍්‍රතිඵල අපමණය. විශේෂයෙන්ම වරින්වර පත්වන අමාත්‍යවරුන් හා සභාපතිවරුන් විසින් ගනු ලබන තීන්දු තීරණ මත මිසක කිසිදු ස්ථිරසාර ප‍්‍රතිපත්තියක් යටතේ එය ක‍්‍රියාත්මකවන බවක් නොපෙනේ. 2015 බලයට පත්වූ යහපාලන රජය යටතේ අග‍්‍රාමාත්‍ය රනිල් වික‍්‍රමසිංහ මහතා විසින් ජාතික ප‍්‍රතිපත්ති හා ආර්ථික කටයුතු අමාත්‍යාංශය යටතේ ‘ඩිජිටල්කරණය හා චිත‍්‍රපට බෙදාහැරීම සදහා නිර්දේශ ඉදිරිපත් කිරීම’ වෙනුවෙන් විද්වත් කමිටුවක් පත්කළේය. එම කමිටුවේ නිර්දේශ ඇතුළත් වාර්තාව 2016 ජූලි මස නිකුත් වූ අතර නැවතත් ජනාධිපති සිරිසේන මහතා විසින් තවත් කමිටුවක් පත්කරනු ලැබීය. 2017 වසරේ අවසන් භාගයේ පත්කරනු ලැබූ එකී කමිටුව, ‘සිනමා කර්මාන්තයේ උන්නතිය උදෙසා නිර්දේශ ඉදිරිපත් කිරීම’ වෙනුවෙන් පත්කළ බැව් සදහන් විය. එම කමිටුවේ කෙටුම් පත් වාර්තාව 2018 අපි‍්‍රයෙල් මස 03 වන දින ජනාධිපති තුමා වෙත පිළිගන්වනු ලැබීය. කෙසේ වෙතත් ඒ වන විටත් ජාතික චිත‍්‍රපට සංස්ථාව වෙනත් ඇමතිවරයෙකු යටතට පත්වී තිබිණ. ඒ සංස්කෘතික කටයුතු පිළිබද අභිනව අමාත්‍ය විජේදාස රාජපක්ෂ මහතායි. ඒ මහතා කලක් ජාතික චිත‍්‍රපට සංස්ථා අධ්‍යක්ෂ මණ්ඩල සාමාජිකයෙකු ලෙස කටයුතු කළ අතර නීතීඥයෙකුද වේ. ඔහුගේ නියෝගයකට අනුව චිත‍්‍රපට බෙදාහැරීම 1972 දී මෙන් නැවතත් රජය වෙත පවරාගන්නා බවට කඩිනම් නිවේදනයක් නිකුත් කළේය. නව අමාත්‍යවරයාගේ මතය වූයේ 1972 අංක 47 දරණ ජාතික චිත‍්‍රපට සංස්ථා පනත තවමත් වලංගු බැවින් තමන් එකී තීරණයට පැමිණි බවයි.

මෙම තීරණයට එරෙහිව චිත‍්‍රපට බෙදාහැරීමේ සමාගම් කිහිපයක් නඩු මගට පිවිසියහ. එකී නඩුව විභාගකොට තීරණයක් ලබාදීමට තවත් බොහෝ කලක් ගතවනු නියතය. මේ අතරතුර නැවතත් අමාත්‍යාංශ වෙනසක් සිදු වූ අතර ජාතික චිත‍්‍රපට සංස්ථාවේ සභාපති පුටුව ද නැවතත් වෙනස් විය. මේ අනුව අදටත් චිත‍්‍රපට බෙදා හැරීම පෙරපරිදිම සිදුවන අතර අග‍්‍රාමාත්‍යවරයා හා ජනාධිපතිවරයා විසින් පත්කළ කමිටු වාර්තාවලට කුමක් සිදුවූවාදැයි යන්න පවා වාර්තා නොවේ. 1965 සිට මේ දක්වා ජාතික චිත‍්‍රපට ප‍්‍රතිපත්තියක් සැකසීමේ අරමුණින් පත්කළ කොමිෂන් සභා හා විවිධ කමිටු විසින් නිකුත් කළ වාර්තා සංඛ්‍යාව 15ක් හෝ විස්සක් ද ඉක්මවයි. ඒ අතර ජාතික චිත‍්‍රපට සංරක්ෂණාගාරයක් පිහිටුවීම හා අදාල වාර්තා හා ඩිජිටල්කරණය පිළිබද වාර්තාද වේ.

කිසිදු ක්ෂේත‍්‍රයක් සදහා අප රටේ ජාතික ප‍්‍රත්පත්ති මාලාවක් සකසා ගැනීම අසීරු වී ඇත්තේ ඇයිද යන්න වටහා ගැනීම අපහසු නොවේ. ඒ වරින්වර බලයට පැමිණෙන රජයයන් විසින් පක්ෂ දේශපාලනයට මුල්තැන දී හිතුවක්කාර අන්දමින් කටයුතු කිරීම නිසාය යන්න පැහැදිලිය. සිනමාව කෙසේවෙතත් අධ්‍යාපන, සෞඛ්‍ය හා ගමනාගමනය වැනි අත්‍යාවශ්‍ය සේවාවන් සදහාවත් එවැනි ප‍්‍රතිපත්ති මාලාවක් ඇතිකර ගැනීමට අප රටේ දේශපාලකයන්ට හැකිවේයැයි කිසිසේත් විශ්වාස කළ නොහැක. රටක් ශිෂ්ට සම්පන්නව හා සාර්ථකව පාලනය කිරීම උදෙසා සකස්කරගත යුතු මූලික ප‍්‍රතිපත්තිමය ලියවිල්ල වන ආණ්ඩුක‍්‍රම ව්‍යවස්ථාව මෙන්ම ඡුන්ද ක‍්‍රමය පිළිබ`ද සම්මුතියක් ඇතිකරගැනීමේ දී ද වර්තමානයේ ඇතිවී තිබෙන අර්බුදය හරහා මේ බැව් තවදුරටත් තහවුරු වේ.

බලලෝභී දේශපාලනඥයින්ගේ කුහකත්වය පමණක් නොව ව්‍යාපාරිකයින්, කලාකරුවන්, බුද්ධිමතුන් ඇතුළු සමස්ත ජාතියේම ආත්මාර්ථකාමීත්වය මෙකී අවුල් සහගත බව උද්ගතවීමට මුල්වී ඇති බැව් අපගේ දෑස් ඉදිරිපිට සිදුවන දේ හරහා ඉතා පැහැදිලි ලෙස වටහා ගැනීම අපහසු නොවේ.

එම්.ඞී.මහින්දපාල

වෛද්‍ය තුෂ් වික‍්‍රමනායක – ළමා හිංසනයට තිත සංවිධානය

ළමා හිංසනයට තිත කියන සංවිධානය ඇරඹුණේ ඇයි?

මෙහෙම සංවිධානයක් ඇති කරන්න හේතු වුණේ මගේම දරුවෙක්ට සිද්ධවුණ පුද්ගලික කාරණයක් නිසා. මට තේරුම් ගියා මේ සමාජයම අවුල් සහගත බව. මේක පටන්ගත්තේ 2018 මාර්තු මාසයේදී. ඒත් ටික කාලයක් ගතවෙද්දී වෘත්තිකයන් හා විශේෂඥයන් එකතුවුණා. මේක ජාතික ව්‍යාපාරයක් බවට පත්වුණා. අපි පාගමනක් තිබ්බා. මේකට ලංකාවේ විවිධ ප‍්‍රදේශවලින් ජනතාව ආවා. ජනාධිපතිතුමාත් ආවා. එතුමා අපේ පෙත්සමක් බාරගත්තා. අපේ පංචවිධ යෝජනාවලියත් එතුමා බාරගත්තා. එතුමා බොහොම සන්තෝසයෙන් අපි එක්ක එකට වැඩකරන බව කිව්වා. අපි ඒ වෙලාවෙ සන්තෝස වුණා.

ගහන්නේ නැතිව ළමයෙකුගේ විනය හදන්න බැහැ කියා සමාජ මතයක් තියෙනවා නේද?

දඬුවම හා විනය පාලනය කියන දෙකේ සෑහෙන වෙනසක් තියෙනවා. දඬුවම කියන්නේ ඍණාත්මක විදියට අවසාන වෙන දෙයක්. දඬුවමෙන් වෙන්නෙ කාගේ හෝ අණට කීකරු වීමක් පමණයි. ඒකට කීකරු වෙන්නෙ ඇයිද කියලා දන්නෙ නැහැ. විනය පාලනය කියන්නෙ ධනාත්මක විදියට කෙළවර වෙන දෙයක්. ඒක තමන් ස්වයං ලෙස හඳුනාගෙන තමන්ගෙ ක‍්‍රියාව හරිද වැරදිද කියලා හඳුනාගෙන තමන් හික්මීමක් ඇති කරගන්නවා. ඇත්තටම ළමයෙක්ව පුරුදු කරන්න ඕනෑ ක‍්‍රම ක‍්‍රමයෙන් තමන් කරන ක‍්‍රියාව හරිද වැරදිද කියලා තමන්ම හඳුගාගන්නට.

ළමයින්ට දඬුවම් කිරීම නතර කළ යුතු තරම් මහා සමාජ ප‍්‍රශ්නයක් නොවන බව ඇතැම් අය කියනවා නේද?

දඬුවම් නිසා දරුවෙක් ඍණාත්මක දේවල් බොහොමයකට මුහුණදෙනවා. කෙටිකාලීනව බොහෝ දේවල් සිද්ධවෙන්න පුලූවන්. දීර්ඝකාලීන ප‍්‍රතිඵල තමයි භයානකම. දරුවා අධ්‍යාපනය අතින් පහළ වැටීම, පරාදීන මානසිකත්වයෙන් යුතු වීම, ජයග‍්‍රහණ හඹා නොයෑම වගේ තත්ත්වයන් ඇතිවෙන්න ඉඩ තියෙනවා. උදාහරණයක් විදියට තමන්ගෙ රැුකියාවෙන් ඉදිරියට නොයන්න පුලූවන්. තමන්ගේ පෞද්ගලික ජීවිතයේදී ගැටලූ ඇතිවෙන්න පුලූවන්. පෞරුෂය අතින් සීමා වෙන්න ඉඩ තියෙනවා. තවත් අයව හිංසනයට ලක් කරන්න ඉඩ තියෙනවා. ඒ පැත්තෙන් දරුවන් පිරිහෙනවා. අනෙක් පැත්තෙන් ගුරුවරයන්ව පිරිහෙනවා. මොකද ගුරුවරුන් දඬුවමක් දෙන්නෙ හිනාවෙවී නෙවෙයි. එයාලාගේ ක්ෂණික කෝපය ඒ පහරදීම ඇතුලෙ තියෙනවා. සමහර ගුරුවරයෙක් පහරදීමෙන් පස්සෙ කම්පනයට ලක්වෙනවා. පසුතැවෙනවා. මේ දේවල් නිසා එක් පැත්තකින් අධ්‍යාපනය කඩාවැටෙනවා. සමාජය කඩාවැටෙනවා. ඒක ආර්ථික වශයෙනුත් බලපානවා. අන්තිමේදී මානසික වශයෙන් අබ්බගාත වුණ දරුවෙක් සහ අබ්බගාත වුණ ගුරුවරයෙක් තමයි එළියට එන්නෙ.

ළමයින්ට දඬුවම් කළයුතු බවට ලොකු සමාජ මතයක් තිබෙන නිසා, ළමයින්ට දඬුම් කිරීමේ සම්ප‍්‍රදාය පිටුදැකීම අසීරු කටයුත්තක් නේද?

අවුරුදු තිහකට කලින් ලෝකයේ සමහර අප‍්‍රිකානු රටවල්වල වහල්කම තිබුණා. ඒ වහල්කම නීති මාර්ගයෙන් සහ ආකල්ප වෙනස් කිරීමෙන් විවිධ සම්මුතීන්ට අත්සන් කිරීමෙන් වහල්කම තුරන් කළා. මට හොඳට මතකයි මම උසස්පෙළට ඉගෙනගත් කාලයේ පවා අපේ ගෙදර වැඩකාරකමට දරුවෙක් හිටියා. ඒක ඒ කාලයේදී සාමාන්‍ය දෙයක්. මම වෛද්‍ය අධ්‍යාපනය ලබලා නැවත ගෙදර ඇවිත් අහද්දී අම්මා කිව්වා දැන් නීතිය අනුව ළමා මෙහෙකරුවන්ව තියාගන්න බැරි බව. අනෙක් අතට දරුවන්ට වඩා හොඳට සලකන්න ඕනෑ බව ඇය කිව්වා. ඒ පරම්පරාව එක් පැත්තෙන් නීතිය වෙනස් වූ බව දැනගත්තා අනෙක් පැත්තෙන් දරුවෙක්ට එහෙම කිරීම අමානුෂික බව තේරුම් ගත්තා. තවත් ගොඩක් ක්ෂේත‍්‍රවල මේ වගේ සිදුවීම් තියෙනවා. එක් කාලයක අපි එදිනෙදා දේවල් විදියට දකින කාරණා පසුකාලීනව වැරදි බව තේරුම් ගන්නවා. එතකොට අපි දරුවන්ට වෙන හිංසා ගැන අඩු තක්සේරුවක් කරන්නෙ ඇයි.

අපි දරුවන් වෙනුවෙන් 1992 දී එක්සත් ජාතීන්ගේ ළමා ආරක්ෂණ ප‍්‍රඥප්තියට මුලින්ම අත්සන් තබපු රටක්. ඒ වෙලාවේ රටවල් 153 ක් පමණයි අත්සන් තැබුවේ. ඒකට අත්සන් තබමින් අපි පොරොන්දුවක් වුණා දරුවන්ව ආරක්ෂා කරන බවට. පසුකාලීනව තවත් රටවල් මේ ප‍්‍රඥප්තියට අත්සන් තැබුවා. දැන් 196ක් ප‍්‍රඥප්තියට අත්සන් තබා තිබෙනවා. ඒ අතරින් 134ක් පාසැල් තුළ ශාරීරික දණ්ඩණය සම්පූර්ණයෙන්ම නතර කරලා. රටවල් 54ක් පාසැල් තුළ නිවාස තුළ හා අනෙකුත් ආයතන තුළ ළමා හිංසනය සම්පූර්ණයෙන් නතර කරලා. නේපාලය පවා මෑතකදී මේක සම්පූර්ණයෙන් නතර කළා. අපි මීට කලින් නිවෙස්වල මෙහෙකාර දරුවන්ව තබාගැනීම නතර කරමින් ජාතියක් හැටියට පෙන්වුවා දරුවන්ට හොඳට සලකන්නට අපට පුලූවන් බව. අපට දරුවන්ව ආරක්ෂා කරගන්නට නීතියත් ආකල්පත් වෙනස් කරන්න පුලූවන් බව පෙන්වුවා.

දරුවන්ට දඬුවම් කිරීමට විරුද්ධ සමාජ මතයක් ඇතිකරගැනීමට තිබෙන බාධා විදියට ඔබ දකින්නෙ මොනවද?

මම කාරණා හතරක් දකිනවා. මුල්ම කාරණය තමයි අපේ සමාජයේ ආකල්පයක් විදියට තිබෙනවා තමන් දඬුවම් ලබපු නිසා තමන්ගේ ජීවිත යහපත් වූ බවට. අනෙක් කාරණය තමයි අපේ ජීවිත ගොඩක් සංකීර්ණ වෙලා තිබීම. පෞද්ගලික ජීවිත වගේම වෘත්තිමය ජීවිත සංකීර්ණයි. එතකොට අපට අසහනයක් තියෙනවා. අපි ප‍්‍රශ්ණ විසඳන්නට කාලය ගතකරනවාට වඩා ක්ෂණික විසඳුම් හොයනවා. තුන්වැනි කාරණය තමයි අපේ අධ්‍යාපන ක‍්‍රමවේදය. අපේ අධ්‍යාපන ක‍්‍රමවේදය පීඩාව වැඩි අධ්‍යාපන ක‍්‍රමයක්. විභාග හඹායමින් ළමයින්ව මෙහෙයවන, ගුරුවරුන්වත් මෙහෙයවන අධ්‍යාපන ක‍්‍රමයක් තියෙන්නෙ. හතරවැනි කාරණය තමයි අදාල පුහුණුවීම් ලබාදීම. එතකොට ළමා මනස අවබෝධ කරගන්නෙ කොහොමද. දඬුවමකින් තොරව ළමයාට දේවල් පහදා දෙන්නෙ කොහොමද කියන එක. මේක කරන්න පුලූවන් ක‍්‍රමවේද ගොඩක් තියෙනවා. එකක් තමයි ගුරු පුහුණුවීම්වලදී මේ ගැන වැඩිපුර කතාකිරීම. ඒ වගේම දරුවන්ව විනයගත කිරීමට අදාල පුහුණුවීම් දිස්ත‍්‍රික්ක පුරාවට කරන්න කාලය ඇවිත්.

ළමා කාලයේ ශාරීරික දඬුවම් ලබපු නිසා තමන්ගේ ජීවිත සාර්ථක වූ බව ජනාධිපතිවරයාගේ සිට බොහෝදෙනෙක් කියා තිබෙනවා නේද?

තමන් හොඳින් ඉන්නවාය කියන එක ඒ පුද්ගලයාට විශ්ලේෂණය කරන්න බැහැනේ. තමන් ගැන තමන්ටම තක්සේරුවක් කරන්න බැහැනේ. අනෙක අපි හිතන්න ඕනෑ තමන්ට ගැහුවේ නැත්නම් අපි තවත් හොඳින් ඉඳීවිද කියලා. අනෙක ගුටිකෑමෙන් ළමයෙක් වඩා යහපත් අතට හැරෙන බව සම්පූර්ණයෙන්ම වැරදි කතාවක් බව විද්‍යාත්මකව ඔප්පුවෙලා තියෙනවා. කිරිහොද්දක් හැඳිගාන්නේ නැතිව හදන්න බැරි බව කියනවා තමයි. ඒත් මේ සංස්කෘතිය අපේ නෙවෙයි. අපේ සෙල්ලිපි ඇසුරෙන් හොයාගෙන තියෙනවා අපේ ඇතැම් පැරණි රජවරු එයාලාගේ පවුලේ රාජකීය දරුවන්ට ගහන්න එපා කියලා එකල හිටපු පඬිවරුන්ට කියලා තියෙන බව. දෙවැනි විජයබාහු, වෝහාරික තිස්ස වගේ රජවරු මෙහෙම කියලා තියෙනවා. අපේ අධ්‍යාපන සංස්කෘතියට දඬුවම් කිරීමේ පුරුද්දක් ආවෙ අධිරාජ්‍යවාදී පාලකයන්ගෙන්. බටහිර ජාතීන් අපව යටපත් කරන්නට අපව දණගැස්සුවා. කසයකින් හෝ වේවැලකින් ගැහුවා. දැන් ඔවුන් ඒවා අත්හැරලා. අපි මේක අපේ සංස්කෘතිය කියලා වැළඳගෙන.

වැරදි කරන ළමයින්ට දඬුවම් නොකළොත්, ඔවුන් අපරාධකරුවන් බවට පත්වේවි කියලා කියනවා නේද?

රටවල් 134ක් පාසල්වල දණ්ඩනය නතර කරලා තියෙන බව කීවානේ. මේ රටවල් එකකවත්, ශාරීරික දඬුවම් අවසන් කළාට පස්සෙ ළමා අපරාධවල සංඛ්‍යාත්මක වැඩිවීමක් වුණ බව ඔප්පුවෙලා නැහැ.

ගුරුවරුන්ගේ සංවිධාන හා ගුරුවරුන්ගේ සමාජයෙන් ළමයින්ට දඬුවම් කිරීමට පක්ෂව අදහස් මතුවෙන බව ඔබට පේනවාද? ළමා හිංසනයට එරෙහිවීම ‘ගුරු දෙවිවරුන්ට’ එරෙහිව පෙළගැසීමක් විදියට ඇතැම් අය දකිනවා නේද?

අපේ මේ මැදිහත්වීම එකදු ගුරුවරයෙක්ටවත්, විදුහල්පතිවරයෙක්ටවත් විරුද්ධව කරන කර්තව්‍යයක් නෙවෙයි. අවාසනාවකට පුංචි සංඛ්‍යාවක් ඉන්නවා, දඬුවම් ලබාදීමට දැඩිව කැමැත්තක් දක්වන. එයාලා ස්වභාවයෙන්ම ප‍්‍රචණ්ඩත්වයට කැමතියි. ඒත් ලංකාවේ බහුතරය ප‍්‍රචණ්ඩත්වයට කැමති නැහැ. ඒත් සාමාන්‍යයෙන් ඕනෑම තැනක වැඩි අවධානයක් ලැබෙන්නෙ ප‍්‍රචණ්ඩකාරී ලෙස හැසිරෙන කෙනාටනේ. ඒ නිසා ප‍්‍රචණ්ඩත්වයට අකැමති අයවත් මර්දනය කරගෙන ප‍්‍රචණ්ඩත්වයට කැමති අයගේ අදහස් තමයි පහුගිය කාලයේදී මතුවුණේ. ඒ නිසා මම විශ්වාසයෙන් කියනවා ගුරුවරු අතරත්, දඬුවමට අකැමති අය ඉන්නවා.

ළමයින්ට දඬුවම් කිරීම සම්බන්ධයෙන් ලංකාවෙ නීතිමය පසුබිම මොනවගේද?

ඕනෑම දේකට මිනුම් දණ්ඩක් තියෙන්න ඕනෑ. සමාජීය කාරණා ගැන තියෙන මිනුම් දණ්ඩ තමයි නීතිය. අද ලංකාවේ රජය, අධ්‍යාපන අමාත්‍යාංශය, ළමාරක්ෂක අධිකාරිය වගේ ආයතන විසින් පිළිගන්නා නීතිය තමයි එක්සත් ජාතීන්ගේ ළමාරක්ෂක ප‍්‍රඥප්තියට අත්සන් තැබූ නීතිය. ඒ ප‍්‍රඥප්තිය අනුව ශාරීරික දඬුවමක් කියන්නෙ ශරීරයට පහරදීම පමණක් නෙවෙයි. දණගැස්සවීම, තල්ලූ කිරීම, සිටුවා තැබීම ආදී ඒවාත් ශාරීරික දඬුවම්. ඊට අමතරව වාචික වශයෙන් කරන දඬුවම් ගැනත් ඔවුන් කියනවා. අසභ්‍ය විදියට කතාකිරීම, බූරුවා කියලා කතාකිරීම ආදී ඒවාත් හිංසාව යටතට ගැනෙනවා. කොටින්ම දරුවෙක්ට ලැජ්ජාවක් වෙන විදියට, භීතියට පත්වෙන විදියට, දරුවාගේ පෞරුෂයට කෙළෙසන විදියට කතාකළොත් ඒක හිංසාවට අයත් වෙන බවත්, ඒවා පිළිගන්නෙ නැති බවත් මම කලින් සඳහන් කරපු ප‍්‍රඥප්තියෙන් වෙනස් කළා. ඒ අනුව 1995 දී අපි දණ්ඩනීති සංග‍්‍රහයේ 308 වගන්තිය අලූත් කළා. දැන් තියෙන්නෙ 308 ඒ වගන්තිය. ඒ වගන්තිය අනුව දරුවෙක්ට කුරිරු ලෙස සැලකුවොත්, ඒක දඬුවම් ලැබිය හැකි වරදක් බව කියනවා.

ඒත් අපි දණ්ඩ නීති සංග‍්‍රහයේ අනෙක් තැන් වෙනස් කළේ නැහැ. එහෙම වෙනස් නොකළ එක් වගන්තියක් තමයි 82 කියන වගන්තිය. වයස අවුරුදු 12ට අඩු දරුවෙක්ට හොඳ හිතින් පහරදීම වැරැුද්දක් නෙවෙයි. මේක මොනතරම් ඉපැරණි නීතියක්ද කීවොත් වැඩිහිටියෙක් හා දරුවෙක්ව වෙන්කරන වයස ලෙස අද අපි හඳුනාගන්නා වයස අවුරුදු 18 සීමාවත් මේ නීතියෙන් හඳුනාගෙන නැහැ. ඊට අමතරව 341 (1* කොටසේ කියනවා ගුරුවරයෙක් තම වෘත්තිමය කටයුතු කරන කාලයේදී දරුවෙක්ට හිතේ හැටියට පහරදුන්නත් ඒක වරදක් නොවන බව. ඇත්තටම කිව්වොත්, මේ නීති ලියලා තියෙන්නෙ ඉංග‍්‍රීසි භාෂාවෙන්. මේ නීතියත් මොනතරම් ඉපැරණිද කීවොත්, මේ නීතියේ තියෙන ඉංග‍්‍රීසි වචනය අද පාවිච්චියට ගැනෙන්නේත් නැහැ. ඉංග‍්‍රීසියෙන් තියෙන වාක්‍යය තමයි ‘ඉෆ් අ ස්කූල් මාස්ටර් ෆ්ලොග්ස් අ ස්ටුඩන්ට්’ කියලා. මේ ෆ්ලොග් කියන වචනය තමයි අද පාවිච්චි නොකෙරෙන වචනය. මේ වගේ පරස්පරයන් නීතියෙන් තියෙද්දී අපි දෙන ආදර්ශය තමයි අපේ දරුවන්ට ගහන්නට නීතියෙන් ඉඩ තියෙන බව.

ළමා හිංසනයට තිත කියන සංවිධානය විසින් ඉදිරිපත් කළ පංචවිධ වැඩපිළිවෙලෙහි සඳහන් වෙලා තිබුණෙ මොනවද?
මුලින්ම අපි පෙන්වුවා ඉහත

කී විදියට නීතිය වෙනස් කළ යුතු බව. දෙවැනි කාරණය තමයි ළමා ආරක්ෂණ ප‍්‍රතිපත්තිය එළි දැක්විය යුතු බව. දැන් අවුරුදු ගාණක් තිස්සේ ප‍්‍රතිපත්තිය එළිදක්වන්න උත්සාහ කළත්, ඒක සිද්ධවුණේ නැහැ. තුන්වැනි යෝජනාව තමයි 12/ 2016 චක‍්‍රලේඛය ජාත්‍යන්තර පාසැල්වලටත් නිකුත් කරලා, ඒ චක‍්‍රලේඛය ගැන සමාජය දැනුවත් කිරීම. අධ්‍යාපන අමාත්‍යාංශයෙන් ළමයින්ට දඬුවම් ලබාදීම තහනම් කරමින් චක‍්‍රලේඛ දෙකක් නිකුත් කරලා තියෙනවා. 2005 චක‍්‍රලේඛය තමයි බොහෝ දෙනෙක් දන්නෙ. අමතරව තවත් චක‍්‍රලේඛයක් තියෙනවා. 12 / 2016 අංකය යටතේ චක‍්‍රලේඛයක් තියෙනවා. ඒ ගැන ගොඩක් අය දන්නෙ නැහැ. මේ චක‍්‍රලේඛය අධ්‍යාපන අමාත්‍යාංශයේ වෙබ් අඩවියේ පවා නැහැ. මේක හංගලා තියෙන්නෙ. ඇත්තටම මේ චක‍්‍රලේඛයේ බොහෝදුරට තියෙන්නෙ 2005 චක‍්‍රලේඛයේ තිබුණු කරුණුම තමයි. මේ චක‍්‍රලේඛය සියළු රජයේ පාසල් හා රජයේ අනුමත පුද්ගලික පාසැල් සඳහා පමණක් නිකුත් කළ එකක්. ජාත්‍යන්තර පාසල්වලට ඒක අදාළ නැහැ. මේ චක‍්‍රලේඛයට යටින් තියෙනවා ඒකේ පිටපත් යොමු වෙලා තියෙන්නේ කොහේටද කියලා. පිටපත් ගිහිල්ලා තියෙනවා විදේශ අමාත්‍යාංශය, මුදල් අමාත්‍යාංශය හා යුරෝපීය සංගමයට. මේ පිටපත් යැව්වෙ ජී.එස්.පී. ප්ලස් සහනය ලැබීමේ අරමුණෙන්. මේ චක‍්‍රලේඛය නිකුත් කළේත් ප‍්‍රතිපත්තියක් විදියට රට ඇතුලේ ළමා හිංසනය පිටුදකින්නට නෙවෙයි. ජී.එස්.පී. ප්ලස් ගන්නට. ඒ චක‍්‍රලේඛයේ තියෙනවා ළමයින්ට දඬුවම් කරන ගුරුවරුන් සම්බන්ධයෙන් විනය පියවර ගන්නට පමණක් නෙවෙයි, නඩු මඟට බහින්නත් පුලූවන් බව. අධ්‍යාපන අමාත්‍යාංශය මේක හරිහැටි බෙදාහරින්න දැනගන්න ඕනෑ. අපි ජාත්‍යන්තර පාසල් නියාමනයට ලක් කළ යුතු බව ඒ යෝජනාවලියේදී කියනවා.

හතරවැනි යෝජනාවෙන් පුහුණුව ගැනත්, ළමාරක්ෂක නිලධාරීන් පාසල්වලට පත්කිරීමත් යෝජනා කරනවා. ගුරුවරුන් හා දරුවන් සම්බන්ධවෙන ක‍්‍රීඩා ආදී විෂය බාහිර ක‍්‍රියාකාරකම් පුහුණු කරන අයට ළමාරක්ෂණය පිළිබඳ පුහුණුවීම් ලබාදෙන්න ඕනෑ. අපි තවදුරටත් යෝජනා කරනවා ළමාරක්ෂක නිලධාරීන් පාසැල්වලට අනියුක්ත වෙන්න ඕනෑ බව. මොකද ළමයෙක්ට යම් හිංසනයක් සිද්ධවුණොත්, ඒක සම්බන්ධයෙන් කිසිදු පියවරක් ගන්න අමාරුයි. විදුහල්පතිවරයා, පොලීසියේ පැමිණිල්ල ලියාගන්නා නිලධාරියා ඇතුළු අයගේ ආකල්ප අනුව තමයි පියවරක් ගන්න පුලූවන්ද බැරිද කියන එක තීරණය වෙන්නෙ. පස්වැනි යෝජනාව අනුව ඉහත කී වැඩකටයුතු සිද්ධවුණොත්, අපි පත‍්‍රිකාවක් දෙනවා සියළු දරුවන්ට. ඔබව හිංසාවට ලක් කරන්න බැහැ, හිංසනයක් සිද්ධවුණොත් අහවල් නිලධාරීන්ට කතාකරන්න කියන පණිවුඩය අපි සිසුන් හා මාපියන්ට දෙනවා.

තරිඳු උඩුවරගෙදර / රේඛා නිලූක්ෂි හේරත්

‘‘මෙහෙමයි මචං අපි ඔය කියනවනේද ගැසියර් දියවීම, පොළවේ උෂ්ණත්වය ඉහළ යෑම තමයි ලෝක විනාශය කියලා. නෑ මචං. ඊට වැඩිය දරුණු අනතුරක් තියෙනවා මචං. ඒතමයි මේ අයිස් දියවෙනකොට ඒ කියන්නේ අවුරුදු දහස් ගාණක් මිදිලා ඉන්න ගැසියර් දියවෙනකොට මචං, බැක්ටිරියා වගේ අපි දන්නේ නැති ගොඩක් ක්‍ෂ්ද්‍ර ජීවින් එළියට එන්න පුළුවන් මචං. ඒක ලොකු ප‍්‍රශ්නයක් වෙයි. බලපං දැන් මේ හුස්ම බර නෑ නේ. මාර විදිහට දැනෙනවනේ මචං.’’ මගේ හිපී මිත‍්‍රයා කතා සාගරය කළම්බනවා. අපේ හිසට ඉහළින් වලාකුළු වියනක් බැඳගෙන අහගෙන ඉන්නවා. සුදු පෙන කැටි වලා කඳු සිරස් සිප සිප ඔහේ ඉන්නවා. අපි දැන් ඉන්නේ කොළඹින් කිලෝමීටර 160කට වැඩි දුරක. හරියටම කියනවනම් බලංගොඩ නන්පේරියල් වතුයායේ. මේක පාලනය කරන්නේ හැරී ජයවර්ධනගේ බලංගොඩ ප්ලාන්ටේෂන්. අපි යන්නේ ලෝකාන්තය හොයාගෙන. මේ ගමන එන්නනම් බෙලිහුල් ඔය කැම්පස් එකට චුට්ටක් කලින් බලංගොඩ පැත්තට වෙන්න තියෙන නන්පේරියල් බෝඞ් එක ළඟින් වමට හැරෙන්න ඕනී. ඊට පස්සෙ බෙලිහුල්ඔයට වැටෙන හිරිකටු ඔයට සමාන්ත‍්‍රව උඩට නගින්න ඕනී… කඳු තරණයක් තියෙන්නේ. ඒ තමයි ලෝකාන්තයට මග. දුෂ්කරයි. පෝවීලයක නැතුව බයිසිකලයක යනවනම් සීරුවට. පොඞ්ඩක් එහෙට මෙහෙට වුණොත් අවුරුද්දක් විතර පහළට පෙරළෙන ඇගලිය. ඒත් ඈතින් ඇසෙන සරසරය. හිරිකටු ඔය. හැමතැනම කඳු සිරස් තරගයක. ‘මේක මචං ගිනිකඳු ඇතිවුණා කියන්න සාධකයක්. මේ කඳු පිහිටලා තියෙන විදිහ බලන්න.. ලාවා ගලාගෙන ගියා වගේ. රත්නපුරේ මැණික් තිබීම මේ ගිනිකඳු කතාව ඔප්පුකරන සාධකයක්…’ අපි කතාසාගරයක කිමිදිලා ලෝකාන්තයට ගමනක් යනවා. බේකර් වංගුව පිස්සු හැදෙන පියස්සක්. සමනැළ වැව, උඩවළව ජලාශය, ඉදලා නුවරඑළිය පැත්තට කුරුල්ලෙක්වගේ ඇස්දෙකෙන් පියාඹන්න පුළුවන් ඉසව්වක්.

අතරමග දමිළ ජීවිත

මේක ලෝකාන්තයද? ලෝකයේ ඇරඹුමද? එහෙම හිතෙන ඉම් පෙදෙස් අතරමග. සීත සුළං එන්න එන්නම.. ටකරන් ලෑලී, මැටි කළුගල් ඝනකම් බිත්ති ලැයින් ගෙවල් පොකුරු, තැන තැන.. දවසේ පඩිය 1000ක් කරන්න කියලා ඉල්ලන මිනිස්සු. පාන්පිටි රොටියයි ලූණුමිරිස් තලියයි ජීවිතය ජීවත් කරන මිනිස්සු. සීනි අල්ලක් අරං කහට උගුරක් බොන මිනිස්සු. කහට දත් දසන් පෙන්නලා හිනාවෙන මිනිස්සු. සුද්දා මේ මිනිස්සු ලංකාවට අරං එනකොට මේ බිම තිබුණ වගේ තමයි තාම. කිසිම පහසුකමක් නැති වටපිටාව එහෙම කියනවා. අපිට නගරක් ඩිවිෂනයට අපි පාර සොයනවා. ‘‘කවදාවත් ඉස්කෝලයක් දැකපුවත් නැති ළමයි ඉන්නවා. දුප්පත්කම හොඳටම. ගිහිං ලියපං පුළුවන්නම්..’’ බලංගොඩ සුරාබදු එකේ වැඩකරපු මගේ යාළුවෙක් මට කාලයකට කලින් කියපු කතාවක් ඕක. කසිප්පු වැටලීමකට ගිය මිනිහගේ හිත උණුවෙලා, මගේ ඉස්සරහා වැගිරුණේ ඒම… කසිප්පු උවදුරක් සල්ලි අතමිට නැති කලට ළඟට එන. දුෂ්කර දේශගුණය, පොළව එක්ක ඔට්ටුවෙන මේ ජීවිතවට අස්වැසිල්ලකට තිබෙන්නේ දාහය නිවාදමන සුළං රැල්ලක් විතරයි.

නගරක් බංගලාව සහ බේකර් මතක..

ලෝකාන්තයට යන මේ පාරේ කිලෝමීටර් 32ක් විතර ගියාම නගරක් බංගලාව හම්බවෙනවා. මේක ලංකාවට එළවළු වගාව හඳුන්වා දුන්නා යැයි කියන බේකර් සුදු මහත්තයා තමයි හදලා තියෙන්නේ.

1846 දි තමයි සැමුවෙල් බේකර් කියන මේ සුද්දා නුවරඑළියේ මහගස්තොට විශාල ගොවිපොළක් ආරම්භ කරන්නේ.. මේ මනුස්සයා දක්ෂ දඩයක්කාරයෙක්. ඔහු පොත් දෙකක් ලියනවා ‘‘ ඔයැ ඍසකෙැ ්බා එයැ ්‍යදමබා සබ ක්‍ැහකදබ (1853” , ‘‘ ‍The Rifle and the Hound in Ceylon (1853 ) ” ‍Eight years wanderings in Ceylon (1855” කියලා. මේ පොත්වල මහඑළියේ නැත්තං හෝටන්තැන්නේ ගෝනුන් දඩයම්කල හැටි විස්තර කර තිබෙනවා. මහ එළියේ ඇති බේකර් ඇල්ල, සැමුවෙල් බේකර් සිහිවීමට නම්කර තිබෙනවා. ඊට පහළින් තමයි අපි මේ ඇවිත් ඉන්න බංගලාව තිබෙන්නේ. සැමුවෙල් බේකර් මේ බංගලාව හදන්න ඔහියේ ඉඳලා තමයි බඩු ගෙනාවා කියලා කියන්නේ. කේබල්වලින් බඩු ඇද්දා කියලත් කියනවා. කොහොම හරි අති දුෂ්කර මගක්. පෙදෙසක්.. අපි මේ පාරේ එනකොට හම්බවෙන බේකස් වංගුවට මෙපිටහට එන්න එදා මාර්ගයක් තිබිලා නෑ. සැමුවෙල් බේකර් කියන මේ සුද්දා එදා ලෝකාන්තයට නැත්තන් මහඑළියට ඇවිත් එළවළු වැව්වා. ඒ විතරක් නෙවෙයි ගජරාමෙට අලි ඇතුන් මැරුවා. කතාවට කියන්නේ සැමුවෙල් බේකර් කියන සුද්දයි එයාගේ යාළුවොයි හෝටන්තැන්නේ හිටපු කුරු අලි විශේෂය සංහාරය කරලා වද කරලාම දැම්මා කියලා… මෙහෙම සෙල්ලම් දාලා ලංකාවෙන් පිටව ගිය සැමුවෙල් බේකර් අප‍්‍රිකාවේ ගවේෂණ චාරිකාවල යහමින් යෙදිලා ඉඳලා තිබෙනවා. ඒ කාලේ අභිරහසක් වුණ නයිල් ගඟ ආරම්භවන ජල මූලාශ‍්‍රය සොයා ගත්තේ මේ හාදයා. ඒ 1862දි විතර. අප‍්‍රිකාවේදි කරපු මේ සෙල්ලම්වලට 1866දී සැමුවෙල් බේකර්ට නයිට් පදවිය දෙනවා. ඊටපස්සේ සර් සැමුවෙල් බේකර්. ලංකාවේ බේකර් ඇල්ල තිබෙනවා. බේකර් බංගලාව තිබෙනවා. ඒවගේම අප‍්‍රිකාවේ උගන්ඩාවල කඳුවැටියකට ‘‘මවුන්ට් බේකර්” කියලා නම තියලා තිබෙනවා. ඇත්තටම බේකර්ලා මේ දුෂ්කර කඳු තරණය කළේ වළාකුළු අල්ලන්න නෙවෙයි. සීතල විඳින ගමන් සත්තු මරන්න තිබෙන පිපාසය සංසිඳවා ගන්න. මේ බංගලාව අවට උණුසුම සාමාන්‍යයෙන් සෙල්සියස් අංශක 15ක් විතර. සමහර සීත දෙසැම්බරයක උණුසුම සෙල්සියස් අංශක 2ක් 3ක් අතර ගානකට යනවා. නගරක් වල තිබෙන මේ බේකර් බංගලාවෙ තමයි එදා ජේ ආර් ජයවර්ධන හිටපු ජනාධිපතිවරයා මදුසමය ගතකලා කියලා කියන්නේ. මේක කතාවක් ඇත්තද කියන්න හරියටම දන්නේ නැහැ.

ලෝකාන්තයට…

නගරක් බංගලාවෙ ඉදලා තමයි හෝටන්තැන්නට නැත්තං මහඑලියට යන්න මග තිබෙන්නේ. ලෝකාන්තය තිබෙන්නෙත් මේ මහඑළියෙම තමයි. වළාකුළු වියන් කේඩෑරි ගස් සුළං කපොලූ ලෝකාන්තයට ඕනි සෞන්දර්ය අරං එනවා. ‘‘යාලූවෙලා ඉන්න කොල්ලො කෙල්ලෝ මේකෙන් පහළට පනිනවා. අපි තමයි එතකොට ගන්න යන්නේ. සමහරු අත්වැරදීම් වලින් නොසැලකිල්ලෙන් පහළට වැටෙනවා. අතරමග රැුඳෙන මිනී ගන්න එක හරිම අමාරු වැඩක්.’’ ජීවත්වෙන්න දවසකට රුපියල් දාහක් දෙන්න කියලා ඉල්ලන මිනිසෙක් කතාකරනවා. ලෝකාන්තයකට ඕනී හැමදෙයක්ම මෙතන තියෙනවා. රාත‍්‍රියට තරු පොකුරු අහස අපේ ඇස් අග්ගිස්සටම එබෙනවා. උදෑසනට මීදුම හැමදෙයක්ම ලස්සනට වහලා දානවා. ඉතිං ලෝකාන්තයේ සෞන්දර්ය විඳින්න එන්න කියලා තමයි අන්තිමට කියන්න වෙන්නේ…

මීගමුව කියූ සැනින් මතකයට එන්නේ මාළුය. ඊළඟට සුමිහිරි කරවලය. ඊළඟට මතකයට එන්නේ කතෝලික පල්ලිය ය. මීගමුව පල්ලිවලටද ධීවර කර්මාන්තයටද එකසේ ප‍්‍රසිද්ධය. මුහුද ගැන, මුහුද හැසිරෙන අයුරු ගැන, එහි වෙසෙන මසුන් ගැන, මීගමු ධීවරයින් තරම් වෙන කවුරුත් දන්නේ නැතිය. ඒ මීගමු ඉතිහාසයම, මේ ධීවර කතාව මත ගොඩනැගී තිබෙන නිසාය. මීගමු ධීවරයින්ගෙන් 90%ක්ම කරාව වාංශිකයින්ගෙන් පැවතගෙන එයි. කරාව යන වචනයේ පරිනාමය ගැන කතාකරන භාෂා විශ්ලේෂකයෝ කියන්නේ ‘මුහුදු වෙරළ අසල’ කියන තේරුමින් මෙම වචනය පැවත එන බවය. කෙසේ වුණත් මීගමු ධීවර ඉතිහාසය සොයා බැලීමේදී පෙනෙන්නේ, කොට්ටේ යුගයේදී එනම් ක‍්‍රි.ව 1412 සිට 1467 දක්වා කාලය තුළ රජකළ හයවැනි පරාක‍්‍රමබාහු රජුගේ කාලයේදී ඉන්දියාවේ කාංචිපුර, කාවේරි පට්ටනම්, නිලක්කරේ යන ප‍්‍රදේශවලින් ගෙනඑන ලද හේවා බලඇණිවලින් මෙම ප‍්‍රදේශය ජනාවාස වී පැවත එන බවය. ඒ අනුව කුරුකුලසූරිය, වර්ණකුලසූරිය, මිහිඳුකුලසූරිය යන වාසගම් පැවත එන්නේය. මීගමුවේ මහා වීදිය, වැල්ල වීදිය, කුරණ වීදිය ආදී ප‍්‍රදේශ කේන්ද්‍රගතව මෙම ප‍්‍රජාව අතීතයේ සිට ධීවර කර්මාන්තයේ නිරතව සිට ඇත. මේනිසා මුහුද එහි සතා සතුන් ඔවුන්ට ආගන්තුක නැත. එහෙත් ඔවුන් අද කියන්නේ තමන්ගේ බඩට පහර වැදී ඇති බවය. ඒ සංවර්ධනය නිසාය. රටකට සංවර්ධනය අවැසිය. එහෙත් ඒ සංවර්ධනය හිට්ලර් පන්නයේ නොවිය යුතුය. එය ජනතාවගේ සිතැඟියාවන් හඳුනාගත් තිරසර සංවර්ධනයක් විය යුතුය. මීගමු ධීවරයාට බඬේ පාර වැදුන මේ තත්ත්වය පිළිබඳව අපි කතාකරන්නට සිතුවෙමු.

අවුල මොකද්ද?

‘අවුල සරලව කියනවනම් මේකයි කොළඹ වරාය නගරයට මුහුදෙන් වැලි කැනීම නිසා අපේ සුළු පන්න ධීවරයට අල්ලන්න මාළු නෑ’ මෙලෙස කතාව ආරම්භ කළේ ජූඞ් නාමල් ප‍්‍රනාන්දුය. ඔහු මීගමුව ධීවර සංවිධාන එකමුතුවේ කාරකසභිකයෙකි. අපි ප‍්‍රශ්නය තුළට කිමිදෙමු..
‘මේ ෆෝට් සිටී එක හදන ව්‍යාපෘතිය ආරම්භ කළ අවස්ථාවෙ ඉඳලා ඒකට විරුද්ධ වුණා, ධීවර ප‍්‍රජාව ඒ වෙනුවෙන් දැනුවත් කරපු මිනිහෙක් මම. මම මෙහෙම කියන්නම්.. එදා අපි වචනයක් වචනයක් පාසා කියපු දේවල් අද සත්‍ය වෙලා තිබෙනවා. අද මීගමුවට පහළ දකුණු මුහුදේ එක හුරුල්ලෙක් නෑ. ගල් මාළු නෑ. සාලයෝ නෑ. මේක පිටත එන්ජින් සවිකළ කුඩා බෝට්ටුවලින් දවසේ රස්සාව කරන ප‍්‍රජාවට ලොකු ප‍්‍රශ්නයක්..’ ජූඞ් නාමල් කියන විදිහට මීගමුවට දකුණින් හා සමාන්ත‍්‍රරව මුහුදේ වැලි කැනීම් ඉතිහාසය නිසා මේ විනාශය සිදුවී ඇත. මෙම ද්‍රෝනියේ වැලි කැනීම් ඉතිහාසය 1999 තරම් ඈතට දිවයයි. වැලි කැනීම් සිතියම නිරීක්ෂණයේදී පෙනෙන්නේ ස්ථාන හයක 1999 සිට වැලි කැනීම් සිදුවී ඇති බවය. මෙහිදී රාජ්‍ය ආයතනයෝද පුද්ගලික ආයතනයෝද වැලි කැනීම් සිදුකර ඇත. මෙම දත්තයන්ට අනුව වරාය නගර සංවර්ධන ව්‍යාපෘතිය සඳහා වැලි ඝන මීටර් මිලියන ගනනින් කැන ඇත. ඒ සුවිශාල ප‍්‍රදේශයක් ආවරණය වෙන ලෙසය. දැන් වරාය නගරය සම්පූර්ණයෙන්ම පුරවා ඇත. එහෙත් මේ ධීවර ජනතාව කියන ලෙස තවදුරටත් කැනීම් සිදුවෙමින් තිබෙයි.

තඹගල, කරල මුහුද ඉවරයි

‘අපිට නාරා එකවගේ උපකරණවත් විද්‍යානූකූල දැනුමක්වත් නෑ, මේ මුහුද ගැන. හැබැයි අපි පරපුරෙන් පරපුරට රැුකගෙන ආපු දැනුමක් තිබෙනවා, මේ ධීවර කර්මාන්තය පිළිබඳව. ඒ දැනුමට අනුව අපි දන්නවා තඹගල කියන ප‍්‍රදේශයයි, කරල මුහුද කියන ප‍්‍රදේශයෙයි හොඳට මාළු අහුවෙනවා කියලා. ඒ ප‍්‍රදේශයේ තමා මාළුන්ට හොඳට කන්න එහෙම තිබුණේ. දියවැල් උතුරින් එන ඒවා දකුණින් එන ඒවා අරං එන මාළු මේ කියන සීමාවේ නතර වුණා. ඒත් වැලි කැනීම් කරලා මේ ගල් වැටිය ආශ‍්‍රිත ප‍්‍රදේශය විනාශ කළාට පස්සේ මාළු නතර වෙන්නේ නෑ. ඒනිසා දැන් පිටත ඇන්ජින් සවිකරගත්ත ධීවරයෝ දකුණු මුහුදට යන්නේ නෑ. ඒ කියන්නේ ¥වෙන් දකුණට යන්නේ නෑ. මොකද ගිහිං වැඩක් නෑ’ මේ වැල්ල වීදිය ග‍්‍රාමීය ධීවර සමිතියේ සභාපති ජූඞ් හෙක්ටර් ය.

පල්ලියේ පාවාදීම

‘මේ පෝට් සිටී එක හදන්න පටං ගත්ත වෙලේ ඉඳලා අපි මිනිස්සු දැනුවත් කළා. උද්ඝෝෂණ කළා. සත්‍යග‍්‍රහ කළා. ගුටි කෑවා. පල්ලිය මුලින් මේ සටනේ ඉදිරිය ගත්තා. වැල්ලවීදිය මීසම් පාලක ටෙරන්ස් පියතුමා වගේ අය තමයි මේ සටන් පෙරමුණේ හිටියේ. ඒත් උන්නාන්සේ සටන මැදට ඇවිල්ලා කියනවා, මට යන්න පුළුවන් උපරිම දුර මේකයි. මෙතනින් එහාට බෑ කියලා. මේකට කාඩිනල් හිමිපානන් යම් බලපෑමක් කරන්න ඇති. අන්තිමට සොච්චම් වන්දියකට, මේ සටන මූලිකත්වය ගත්ත පල්ලිය විසින්ම, එය පාවලා දුන්නා.’ මේ වර්ණකුලසූරිය මැක්සි ය. ඔහු එක්සත් වෘත්තීය ධීවර සංගමයේ සභාපතිය.

වන්දි අවනඩුව

‘වන්දිය විදිහට ලක්ෂ 20 ගානේ ධීවර සමිති 58කට සල්ලි දුන්නා. මේ ගානත් පොරොන්දු මුදල නෙවෙයි. ඉතිරි මුදල් කාගේ සාක්කුවට ගියාද කියලා දෙයියෝ තමයි දන්නේ. මේ සටන පාවලා දීලා ධීවර සමිති ලොකු ලොක්කෝ, පල්ලිය ලොකු ලොකු වරප‍්‍රසාද ලබාගත්තා. ඒවා ගැන පැහැදිලි සාක්ෂි අපි ළඟ තිබෙනවා. අන්තිමට කලපු ධීවර සමිති 15වකුත් මේ සල්ලි අරං. තවත් සංගම් මේ සල්ලි ගන්නම අලූතින් හදපු සංගම්. මේ කරපු අපරාදවලට අද ස්භාව ධර්මට දඬුවම් දීලා. අද ධීවරයාගේ රස්සාව අනතුරේ වැටිලා’ මේ මැක්සි මහතාය.
මොවුන් කියන ලෙස වරාය නගර ව්‍යාපෘතියට අදාළ වන්දි මුදල් ලබාදීම තුළද ගැටලූ රාශියක් ඇත. මේ පිරිස් කියන ලෙස මෙම වැලි කැනීම නිසා මූලිකම බලපෑම සිද්ධවී තිබෙන්නේ හැදල මෝයේ සිට කමතොටුපළ මෝය දක්වා ධීවර රැුකියාව කරන පිටත එන්ජින් සවිකළ බෝට්ටු ධීවරයින්ටය. එහෙත් මිරිදිය ධීවර සමිතිවලටද, බහුදින යාත‍්‍රා ධීවර සමිතිවලටද මෙම වන්දි මුදල් ලබාදීම ගැටලූවට තුඩුදී ඇත.

මෙම කලාපයේ මෝදර ධීවර වරායෙන් මුහුදු යන එක් දින ධීවරයින්ටද, ධීවර සංගම්වලට ලබාදී ඇති මෙම වන්දිය ලබාදී නැත. මේ අනුව මෝදර, ලූණු පොකුණ, අලූත් මාවත, මට්ටක්කුලිය ප‍්‍රදේශයේ ධීවර පවුල් 800කට පමණ ලොකු අසාධාරණයක් වී ඇත.

විසඳුමක් තිබේද?..

‘මේ විනාශයන් ගැන හරියට පරික්ෂා කරලා දත්ත විශ්ලේෂණය කරලා හරි වාර්තාවලින් රජය දැනුවත් කරන්න නාරා ආයතනය දැනගන්න ඕනී. නමුත් ඔවුනුත් රජයට අවශ්‍ය බොරුවම පැළ කළා. මෙහෙම හානියක් වෙනවා ඒක වළක්වා ගන්න මේවගේ දේවල් කරන්න ඕනී කියලා නාරා එක රජය දැනුවත් කරන්න ඕනී හරිනම්. ඒත් ඒක වුණේ නෑ. චීනට ඕනී දේ තමයි නාරා එක කිව්වේ. ඒ නිසා අද කැලිඩෝ වෙරළ සම්පූර්ණයෙන්ම මුහුදට ඛාදනය වෙලා ගිහිං තියෙනවා. ඉස්සර මුහුදු ඛාදනය නොවුණු හලාවත මුතුපන්තිය ධීවර ගම්මානය මුහුදු ඛාදනය වෙන්න පටං අරං. අපි අහන්නේ නාරා ආයතනය කලින් මේවා දැක්කද? අපිනම් මීගමුවේ ධීවරයෝ හැටියට මේවා ගැන මුලින්ම කිව්වා. අනතුරු ඇගෙව්වා. ඒත් කිසිදෙයක් ගානකට ගත්තේ නෑ බලධාරියෝ’ මේ ජූඞ් නාමල් ගේ හඬය. බොහෝ ධීවරයන් ලොකු අධ්‍යාපනයක් ලබාගත් පිරිසක් නොවේ. ඔවුන් බොහෝ දෙනෙක් එදිනෙදා රටතොට තොරතුරුවලටද ඇහුම්කන් නොදේ. මේ තත්ත්වය තුළ මහින්ද රාජපක්ෂ ආණ්ඩුවද ඊට පසු යහපාලන ආණ්ඩුවද පල්ලිය සමග එකතුවී ධීවර ජනතාව රැුවැට්ටුව බව අප සමග කතාකළ බොහෝ දෙනෙක් ධීවරයෝ ප‍්‍රකාශ කළෝය.
‘ඉස්සර මාසෙට ලක්ෂය එකහමාර එක බෝට්ටුවකින් හෙව්වා.

අද සමහර මාසවලට රුපියල් දහදාහක් සොයා ගන්න නෑ. ඉතිං කොහොමද මේ ධීවරයින්ගේ ළමයි කන්නේ අඳින්නේ. පාසල් යන්නේ. මේවා තමයි අද අපිට තිබෙන ප‍්‍රශ්න. මේ ප‍්‍රශ්නය නිසා බෝට්ටු 1600කින් විතර මුහුදු යන රිජු ධීවර ප‍්‍රජාවක් අනතුරේ වැටිලා. අනික මේ මාළු හිඟකම නිසා එන්න එන්නම මාළු ගණන් යනවා. එතකොට ඒක මාළු පාරිභෝගිකයට බලපානවා. අනික් පැත්තෙන් අතිරික්ත මාළු ප‍්‍රමාණය මත තමයි මීගමුවේ කරවල කර්මාන්තය රැුඳුනේ. අද කරවල කරන්න සාලයෝ සූඩයෝ නෑ’ මෙලෙස මේ ව්‍යසනයේ නිවැරදි සිතුවම පිළිබඳව විග‍්‍රහයක් කළේ ජූඞ් හෙක්ටර් ය. මොවුන් ආණ්ඩුවට කියන්නේ තම ධීවර ප‍්‍රජාවට සාධාරණයක් කරන්න කියා ය. දැනට දී තිබෙන වන්දියද ධීවර සමිති දියුණු කරගැනීම සඳහා සහ ඒ ඒ සමිතියේ සිටින සාමාජිකයින්ට ණය ලබාදීම වැනි කටයුතු සඳහා භාවිතා කිරීමට ධීවර සමිතිවලට දෙනු ලැබූ වන්දියක් ය. එම ලබාදීම් සමහරක් නිවැරදි නැත. ඒ නිසා මේ ධීවර ප‍්‍රජාව දෙස සානුකම්පිතව බලා නැවත ධීවරයාට සෘජුව ප‍්‍රතිලාභ ලබාදෙන වන්දි ක‍්‍රමයකට යායුතුය.. ‘දැන් ධීවර ජනතාව දන්නවා ජුදාස් කවුද කියලා..මේ ජනතාව එසේ කියති..’

මුම්බායි නගරයේ වර්ග කිලෝමීරයකට 40,000 ක පමණ පිරිසක් ජීවත්වෙනවා. එතරම් දැවැන්ත නගරයේ චෙම්බුර් ප‍්‍රදේශයේ අක්කර 100කට වැඩි දැවැන්ත ගොල්ෆ් ක‍්‍රීඩාංගනයක් පිහිටා තිබෙනවා. ඒ ගොල්ෆ් ක‍්‍රීඩාංගනයට අද්දරින් ඉතා කුඩා නිවාසවල මිනිසුන් පිරිසක් ජීවත්වෙනවා. මේ නිවාස ඉන්දියාවේදී ‘ස්ලම්ස්’ යන නමින් හැඳින්වෙනවා. සිංහලෙන් බොහෝ අය ‘මුඩුක්කු’ යන නමින් හැඳින්වෙනවා. අනිල් බජ්රන්ග් මානේ සහ සුරේෂ් රමේෂ් මෙහ්බූබානි පදිංචිව ඉන්නේ මේ මුඩුක්කුවල.
ගෝල්ෆ් ක‍්‍රීඩාව ධනවතුන්ගේ ක‍්‍රීඩාවක්. ධනවතුන්ගේ කාලය මරන්නට කරන ක‍්‍රීඩාවක්. ඉහත කී ‘මුඩුක්කු’ ජීවිතය හා ගොල්ෆ් ක‍්‍රීඩාව අතර දැවැන්ත පරතරයක් තිබෙනවා. ලෝකය විසින් උගන්වා තිබුණේ එහෙම. එහෙත් අනිල්ගේ සිතුවිලි හා සුරේෂ්ලාගේ බලාපොරොත්තු එකට මුසුවීමෙන් චෙම්බූර්හි මුඩුක්කු ලෝකයට ගොල්ෆ් ක‍්‍රීඩාව ඇවිත් තිබුණා. ධනවතුන්ගේ කාලය මරන ක‍්‍රීඩාවක්යැයි ලේබල් කර තිබුණු ගොල්ෆ් ක‍්‍රීඩාව චෙම්බූර්හි පීඩිතයන්ගේ කාලය මරන ක‍්‍රීඩාවක් බවට පත්ව තිබුණා. මේ කතාව ඒ මුඩුක්කු ගොල්ෆ් ගැනයි.
අනිල් බජ්රන්ග් මානේ කියන්නෙ මුඩුක්කු ගොල්ෆ්වල ආරම්භකයා. ඔහු අඩි දහයේ දහයේ පුංචි නිවසක පදිංචිව සිටි කෙනෙක්. ලොකු හීන දකින්නට නොව, එදිනෙදා කෑම්පීම් සොයාගෙන පණ ගැටගසාගන්නට දැවැන්ත අරගලයක් කරන්නට සිද්ධවුණු ලෝකයක ඔහු හැදී වැඞී තිබුණා. ඔහුගේ නිවෙස තිබුණේ ඉහතින් කීව ගොල්ෆ් ක‍්‍රීඩාංගනයේ වැට අද්දරම වුණත්, ගොල්ෆ් ක‍්‍රීඩාංගණයේ කාලය මරන මිනිසුන්ට වඩා දැඩි පීඩනයක අනිල් ජීවත්වුණා.
අනිල්ට වයස අවුරුදු 14ක් වෙද්දී ඔහුට පාසලෙන් එළියට බහින්නට සිදුවී තිබුණා. අනිල්ගේ අම්මා ඇදුම රෝගය නිසා අසාධ්‍ය තත්ත්වයේ හිටියා. තාත්තා කුස්සියේදී සිදුවූ අනතුරක් නිසා පිළිස්සුම් තුවාල ලබා අසාධ්‍ය වී තිබුණා. තමන්ගේ නිවසෙන් එහාපැත්තේ ඇති ගොල්ෆ් ක‍්‍රීඩාංගණය දෙසට වයස අවුරුදු 14 දී අනිල්ගේ අවධානය යොමුවුණේ මේ ප‍්‍රශ්න නිසායි. ගොල්ෆ් ක‍්‍රීඩා සමාජයේ බෝල ඇහිඳීම සහ ගොල්ෆ් ක‍්‍රීඩකයා පසුපස පිති බෑග් රැුගෙන යෑම සඳහා මුඩුක්කුවේ ජීවත්වෙන අයට අවස්ථාව ලැබෙනවා. ඒ සේවකයන්ව ඉංග‍්‍රීසි භාෂාවෙන් කැඞී කෙනෙක් ලෙස හඳුන්වනවා. අවුරුදු 14 දී කැඞී කෙනෙක් වූ අනිල් නිහඬවම අවුරුදු තුනක් පසු කර තිබුණා. මේ ක‍්‍රීඩා සමාජය ඇතුළු ලෝකයේ බොහෝ ක‍්‍රීඩා සමාජවල කැඞීලාට ගොල්ෆ් ක‍්‍රීඩා කිරීම තහනම්. ඒ තහනම හින්දා අනිල් කාලයක් තිස්සේ ධනවතුන් ක‍්‍රීඩා කරන අන්දම බලා සිටියාලූ. එසේ බලා සිටියදී ක‍්‍රීඩාවේ නීතිරීති, ක‍්‍රීඩාවේ උපක‍්‍රම ආදිය ඔහුට හොඳින්ම වැටහී තිබුණා. වයස අවුරුදු 17 දී ගොල්ෆ් සමාජයේ සාමාජික ධනවතෙකු විසින් අනිල්ට පන්දුවට පහරක් දීමට යෝජනා කර තිබුණා. ඒ අනුව අනිල් විසින් නිල වශයෙන් පළමු වරට ගොල්ෆ් පිත්තෙන් ප‍්‍රහාරයක් එල්ල කර තිබුණා. අඩි 150ක් දුරට ඒ ප‍්‍රහාරය ගිය බව කියනවා. එයින් පසුව, තමන්ගේ ඇෙඟ්ත් ගොල්ෆ් තිබෙන බව අනිල්ට හැෙඟන්නට පටන්ගෙන තිබුණා. ඒත් ක‍්‍රීඩා සමාජයේ නීති නිසා, ඔහුට ක‍්‍රීඩා කිරීමට අවස්ථාවක් තිබුණේ නැහැ.
කෙසේ වෙතත් ඔහු තමන්ගේ බලාපොරොත්තු අත්හැරියේ නැහැ. ඔහු තමන්ට‘දැකීමට අවසර නැතැයි’ කී හීනයක් දකින්නට පටන්ගෙන තිබුණා. ඒ ගොල්ෆ් ක‍්‍රීඩකයෙකු වීමේ හීනය. ඔහු අසීමාන්තික ලෙස හීන දැක තිබුණා. අවසානයේ අනිල් ජීවත් වූ වීදි අතර අනිල්ගේ හීනය පුපුරාගොස් තිබුණා. තාප්පයෙන් එහාපැත්තේ තණබිස්සේ ගොල්ෆ් ක‍්‍රීඩා කිරීම වෙනුවට ඔහු තමන් ජීවත්වූ නිවාස අතර ගොල්ෆ් පටන්ගත්තා. ස්ලම් ගොල්ෆ් නමින් ඔහු එම නව ක‍්‍රීඩාව හැඳින්වුණා. දැනටමත් බටහිර ලෝකයේ ‘අර්බන් ගොල්ෆ්’ ( නාගරික ගොල්ෆ් * නම් සංකල්පයක් තිබෙනවා. ළඳු කැලෑ, තණබිස්සවල් වෙනුවට නාගරික පසුබිමක ගොල්ෆ් ක‍්‍රීඩා කිරීම නාගරික ගොල්ෆ්වල සංකල්පය වුණා. ස්ලම් ගොල්ෆ්වලදී සිද්ධවුණේ ‘මුඩුක්කු නිවාස’ අතර ගොල්ෆ් ක‍්‍රීඩාකිරීම.
පිංපොං බෝලයක් සහ වානේ කම්බියකින් ඔවුන්ගේ ක‍්‍රීඩාව සිද්ධවුණා. වානේ කම්බිය විවිධ හැඩවලට නවා, විවිධාකාරයේ ගොල්ෆ් පිති නිර්මාණය කරගත්තා. මේ පිති ‘ස්ලම්ස්ටික්’ ලෙස හැඳින්වුවා. පුංචි මුදලක් ඔට්ටුවට දමා ක‍්‍රීඩාව සිද්ධ වුණා.

අනිල් ජීවත්වූ නිවාස අතර, ගොල්ෆ් ක‍්‍රීඩා සමාජයේ කැඞීලා බොහෝ දෙනෙක් සිටියා. ඔවුන් සියලූදෙනාම පාහේ ගොල්ෆ් නීතිරීති දැනසිටියා. ඒ නිසාම ඔවුන් ඒ ක‍්‍රීඩාවට කැමැත්තක් දැක්වුවා. ක‍්‍රීඩා කිරීමට පහසුකම් තිබෙන අය විසින් ක‍්‍රීඩා කරන ආකාරය පිළිබඳව ඔවුන් රහසින් ආශා කරන්නට ඇති. ඒ නිසාම අනිල්ගේ ‘ස්ලම් ගොල්ෆ්’ ක‍්‍රීඩාව වටේට බොහෝ අය එක්වුණා. වසර කිහිපයක් ගතවෙද්දී මුළු ලෝකයේම මාධ්‍යවල අවධානය ‘ස්ලම් ගොල්ෆ්’ සඳහා ලැබී තිබුණා. අනිල්ලාගේ ක‍්‍රීඩා හැකියාව නිසාම පසුකාලීනව කැඞීලාට ක‍්‍රීඩා කිරීමේ අවස්ථාව ක‍්‍රීඩා සමාජය විසින් ලබාදී තිබුණා. ඒ අනුව ඉන්දීය ගොල්ෆ් තරගාවලි කිහිපයකදීම අනිල්ට තම දක්ෂතා පෙන්වන්නට අවස්ථාව ලැබී තිබුණා. එහෙත් ගොල්ෆ් තරගාවලියකට සහභාගී වෙන්නට නම්, ලොකු මුදලක් වැය කළ යුතුයි. ඒ නිසා අදටත් අනිල් තරගාවලියකට සහභාගී වීම සඳහා දැඩි වෙහෙසක් විඳිනවා.
අනිල් ගොල්ෆ් තරගාවලිවලට සහභාගී වී ජාතික මට්ටමෙන් ජයග‍්‍රහණයක් ලබන්නට උත්සාහ කරද්දී සුරේෂ් රමේෂ් මෙහ්බූබානි චෙම්බුර් මුඩුක්කු ගොල්ෆ් පිටියේ ගොල්ෆ් ශූරයා බවට පත්ව තිබුණා. අද චෙම්බුර්හි වීදිවල සිටින දක්ෂම ක‍්‍රීඩකයා වන්නේ සුරේෂ්.
සුරේෂ්ලාගේ ස්ලම් ගොල්ෆ් ක‍්‍රීඩා සමාජයට 2018 දී පැරීසියටත් ආරාධනාවක් ලැබී තිබුණා. ඒ පැරීසියේ තිබුණු නාගරික ගොල්ෆ් ක‍්‍රීඩා තරඟාවලියකට. ලෝකයේ රටවල් ගණනාවකින් පැමිණි ක‍්‍රීඩකයන් මේ තරගාවලියට සහභාගී වී තිබුණා. මේ තරගාවලියෙන් ඉන්දීය කණ්ඩායම පස්වැනි තැන ලබා තිබුණා. ඒ තරගාවලියේ ජය පරාජයටත් වඩා, ලෝකය ජයගැනීම ගැන හීන දකින්නට ඔවුන්ට පැරීසි ගමන හේතු වී තිබුණා.
සුරේෂ්ගේ හීනය වන්නේද අනිල් මෙන් ජාතික මට්ටමේ ගොල්ෆ් තරගාවලිවලට සහභාගී වීමටයි. අනිල්ගේත් සුරේෂ්ගේත් අඩි පාරේ යමින්, ස්ලම් ගොල්ෆ් ක‍්‍රීඩාවේ ඉදිරියට යන්නට චෙම්බුර්හි තරුණයන් බොහෝ දෙනෙක් වත්මනෙහි හීන දකිනවා. තමන්ට කිසිසේත්ම උරුම නැතැයි සිතූ ලෝකයක් ගැන සිහින දකින්නට ඔවුන්ට අවස්ථාව ලැබී තිබෙනවා. ධනවතුන්ට පමණක් උරුම බව කී ක‍්‍රීඩාවක් ගැන ඔවුන් හීන දකින්නට පටන්ගෙන තිබෙනවා. කුමන බාධා තිබුණත්, හීන දැකීම අත් නොහැරපු අනිල්ලා නිසා අද චෙම්බූර් වීදිවල වැස්සෙන් හැදී තිබෙන වතුර වළවල්වලට පෙර නොතිබුණු වටිනාකමක් හිමිව තිබෙනවා.

අනුරංග ජයසිංහ