No menu items!
31.7 C
Sri Lanka
21 August,2025
Home Blog Page 395

රත් වරලැති ලිය ඊඩිපස් සංකීර්ණයේ නූතන එළඹුම

0

පො ළොව බිඳ පස් නියැදි ලබාගැනීමේ තාක්ෂණය සුලබ නොවූ 1980 මැදභාගයේ කුන්තානියෙන් පස හාරා ළිං කණින්නකු වූ මහ්මුට් බාස්උන්නැහේ අයත් වන්නේ වසර දහස් ගණනක් තිස්සේ පැවැති ක්‍රමවේදයක් (කලාවක්) ප්‍රයෝජනයට ගනිමින් ළිං හෑරූ වෘත්තිකයන්ගේ අවසන් පරම්පරාවට ය. ජලය මතුකරගැනීමට යෝග්‍ය තැනක් නිශ්චය කරගැනීම සඳහා මේ ළිං කණින්නෝ පසෙහි මෙන් ම තණකොළවල ද කෘමීන්ගේ හා පක්ෂීන්ගේ ද භාෂාව ප්‍රගුණ කරති. අනතුරුව ගෙවතු පිටුපස වැල්ගාල් ඔස්සේ බිම පහුරුගාන කිකිළියන් අතරේ ඇනතබාගෙන මහපොළොවට ඇහුම් කන් දෙති.


දවස පුරා පොළොව සමඟ ඔට්ටු වී ලබන මඳ විරාමය අතරේ භූගර්භයේ රහස් පිළිබඳව මහ්මුට් බාසුන්නැහේ පවසන්නේ සිය ගෝලයන් (අත්උදව්කරුවන්) වන ජෙම් සහ අලි සමඟ ය. ඒ අනුව පොළොව අභ්‍යන්තරයේ ස්ථරවලින් සමහරක් කොතරම් ගැඹුරු හා පුඵල් වන්නේ ද යත් ඒවා මිනිසුන්ගේ රුධිරනාලවලින් වෙනස් නොවෙයි. ශරීරයට ශක්තිය සපයන රුධිරය මිනිසුන්ගේ නහරවල දුවන්නාක් මෙන් ම මේ දැවැන්ත අන්තර්භෞම නහරවැල් ද මහපොළොවේ ජීවරුධිරය, යකඩ සහ හුණුගල් යනාදියෙහි ස්වභාවයෙන් ඔබමොබ රැගෙන යයි. ඇළමාර්ග, විවිධ හැඩයෙන් යුතු අන්තර්භෞම විල් ආදිය පිහිටා ඇත්තේ මේ නහරවැල් අතරේ ය. කිසිසේත් බලාපොරොත්තු නොවූ ක්ෂණයක ළිංවලින් ජල උල්පත් මතුවන ආකාරය විස්තර කරන මහ්මුට් බාස්උන්නැහේ වැඩිදුරටත් කියා සිටින්නේ ශරීරයේ ඉන්ද්‍රියයන් මෙන් ම මහපොළොවේ විවිධ ස්තර ද සමහරවිට එකට පැටලී තිබෙන බව ය. මහ්මුට් බාසුන්නැහේට අත්උදවු දීම සහා දහසය හැවිරිදි ජෙම්ගේ පැමිණීම පිළිබඳව පොතේ එක්තැනක විස්තර වන්නේ මෙසේ ය. 1986 ගිම්හාන කාලෙ තාත්තා අපිව දාලා ගියාම මට පන්තිවලට ගෙවන්න සල්ලි ඕන වුණා. ඉතින් මං මාසයක් ළිං හාරන බාසුන්නැහැ කෙනෙකුගේ ගෝලයා හැටියට වැඩ කළා. (රත් වරලැති ලිය, 198 පිටුව) ලේඛකයෙක් වන්නට සිහින මවමින් සිටි ජෙම්, මේ මාසය තුළ ලබන අත්දැකීම් ඔහුගේ අනාගතය සැලසුම් කරන, ඊට බලපෑම් කරන ආකාරය විස්මජනක ය. මහ්මුට් බාස්උන්නැහේ ළිඳ හාරමින් සිටින කුඩා නගරය පිහිටා ඇත්තේ එකල මිලියන පහක ජනගහනයකින් යුතු වූ ඉස්තාන්බුල් නගරය දෙසට බෑවුම්ව ඇති සුවිසල් සානුවක ය. මේ කුඩා ප්‍රාදේශීය නගරයේ නම අන්ගරේන් ය. නගරයට ඇතුඵවන තැන ගැසූ සුවිසල් දැන්වීම් පුවරුවක ලියැවී ඇත්තේ අන්ගරේන් ප්‍රදේශයේ ජනගහනය 6,200 ක් වන බව ය. නගර සීමාවේ නාට්‍ය දැන්වීම්වලින් වටකෙරුණු කූඩාරමක් ද පිහිටා තිබේ. එහි සඳහන්ව ඇත්තේ ‘සදාචාර කතා රඟහල’ යන්න ය. ‘රත් වරලැති ලිය’ රැඟුම් පාන්නේ මේ සදාචාර රඟහලෙහි ය.


රතු පැහැයෙන් හිසකේ වර්ණගන්වා සිටින නළගන අතිශයින්ම රූමත් ය. ජෙම් ඇයට පෙම් බඳින්නේ දුටු සැණිනි. මහ්මුට් බාසුන්නැහේට රහසින් වරක් කූඩාරම් රඟහලට පියමනින ජෙම්, ඒ රාත්‍රියේදී දකින ඇතැම් දර්ශන ඔහුගේ ජීවිතයට නොමැකෙනසුලු බලපෑමක් සිදුකරයි. මිනිත්තු කිහිපයකට සීමාවන රංග භූමියේ සෑම නිරූපණයක්ම ඇරඹෙන්නේ අලුත් කතාවකිනි. හැම්ලට් නාට්‍යයේ දර්ශනයක් රඟදක්වන නඵනිළියෝ ඉනික්බිතිව පැරණි ජනගීයක් ගායනා කරති. ප්‍රේමය යනු මායාවක් වුව ද මුදල් යනු සැබෑවකැයි ඉන් කියැවෙයි. අනතුරුව රංග භූමියට පිවිසෙන්නෝ වානේ හිස්වැසුම් සහ මුහුණු ආවරණ පැළඳගත් සන්නාහසන්නද්ධ නයිට්වරු දෙදෙනෙකි. වැඩිමහලු නයිට්වරයා, තනි පහරකින් තරුණ නයිට්වරයා බිම හෙළයි. තරුණයාගේ සිරුර මත නැගී, ඒ හදවත කඩුවෙන් සිදුරු කරයි. මිය යමින් සිටින තරුණ රණකාමියා වැඩිමහල්ලාට සෙමින් යමක් කියයි. තරුණයාගේ මුහුණු වැස්ම ඉවත් කරන වැඩිහිටි රණකාමියාගේ මුහුණින් පළවන්නේ තමාට භයානක අත්වැරැද්දක් සිදුවූ බව පිළිබිඹු කරන අභිනයන් ය. මියයමින් සිටින සිය පුතු ඇකයේ හොවාගන්නා ඔහු ඉකිබිඳිමින් හඬයි. රතු පැහැති හිසකේ ඇති කාන්තාවගේ හැඬුම විලාපයක් බවටත්, විලාපය වීරකාව්‍යයක් ලෙසටත් රූපාන්තරණය වෙයි. ග්‍රීක පෞර රාජ්‍යයක් වූ තීබසයේ රජුගේ පුත් කුමරා වූ ඊඩිපස් රුදුරු කඩු පහරකින් මරණයට පත් කරන්නේ තමාගේ පිය රජුම ය. ඊඩිපස් විවාපත්වන්නේ, දරුවන් බිහිකරන්නේ තමාගේ මව සමඟිනි. එහෙත් මේ සියල්ල සිදුවන්නේ ඊඩිපස්ගේ අනුදැනීමකින් තොරව ය.

ඕනෑම ගැහැනියක ගැබ්ගැන්වීමේ හැකියාව පිය පුතු දෙදෙනකුට සමව සලසා දී ඇත්තේ සොබාදහම ය. එහෙත් මනුෂ්‍ය සදාචාර ධර්මයනට අනුකූලව මිනිසුන් එය හඳුන්වන්නේ ව්‍යභිචාරය ලෙස ය. රතු හිසකේ ඇති කාන්තාව වරක් ජෙම් කැඳවාගෙන යන්නේ ඇගේ නිවෙස කරා ය. අඳුරු නිවසේ විදුලි පහන් දල්වන ඇය, සිනාසෙමින් කියන්නේ ‘බය වෙන්න එපා. මට ඔයාගේ අම්ම තරම් වයසයි’ කියා ය. එහෙත් ජීවිතයේ ප්‍රථම වතාවට ඒ රාත්‍රියේදී ඇය හා යහන් ගතවීමට ජෙම්ට සිදුවෙයි. ඒ සම්බන්ධයෙන් පසුව ඔහු තබන සටහන මෙවැනි ය. ‘මා සිතෙහි මවාගත් කිසිවකටත් වඩා රතු පැහැති හිසකේ ඇති කාන්තාවගේ සිරුර සොඳුරු වූ බව කීම පමණක් ප්‍රමාණවත්ය.’ බර පස්බාල්දි උඩට ගැනීම සඳහා ඩබරයේ අත්දඬුව කරකවමින් දිවාකල වෙහෙසෙන විටදීත් කෑම පැයේ තුරු සෙවණක වැතිර නිදි කිරා වැටෙමින් සිටියදීත් ජෙම්ගේ දවල් සිහින කරා පැමිණෙන්නී රතු කෙස් ඇති කාන්තාව ය. ඒ හැරුණු විට මහ්මුට් බස්උන්නැහේ කියන උපදේශ කතාවලට සවන් දෙද්දී ඔහුට හැඟෙන්නේ මළවුන්ගේ රාජධානිය සහ මහපොළොවේ ගැඹුරුම තැන් යන සියල්ල දිව්‍යලෝකයේ සහ අපායේ කොටස්වලට අනුරූපව පිහිටා ඇති බව ය. අහසේ නිල්පැහැගත් ශිඛරයත් එහි එල්ලී සිටින දහස් ගණන් වූ වෙව්ලන තාරකාත් පවතින්නේ මහපොළොවට විරුද්ධ දිශාවේ බව දැන සිටිය ද පොළොවේ ගැඹුරට-ගැඹුරට යද්දී ජෙම්ට හැඟෙන්නේ තමන් දෙවියන්ගේ සහ දේවදූතයන්ගේ ලෝකයට වඩවඩාත් ළංවන අයුරකි. මහ්මුට් බාස්උන්නැහේ ළිඳ තුළ සිටියදී පස්පිරුණු බාල්දිය මඳක් ඇලවී එක්වරම එය කොක්කෙන් මිදීගිය අවස්ථාවක ජෙම් බරපතළ ප්‍රශ්නයකට මැදිවෙයි. බාල්දිය පෙරළී යත්ම ළිඳ ඇතුළෙන් නැගෙන්නේ වේදනාබර විලාපයකි. ඉන්පසු ගැඹුරු නිහඬතාවකි. අනතුරුව මුඵලෝකයම ළිඳ තරමටම නිහඬ වී සිටියි. ජෙම්ගේ දණහිස් වෙව්ලන්නට වෙයි. මහ්මුට් බාසුන්නැහේ ජීවත්වේවායි පතමින් ම ජෙම් පලා යාම අරඹයි. උමතුවෙන් මෙන් අන්ගරෙන් නගරය ද හැරයයි.


අසූව දශකයේ මැදභාගයෙන් පසුව ඉස්කෝප්පය හා කුන්තානිය භාවිතයෙන් ළිං හෑරීම වැනි සාම්ප්‍රදායික විධික්‍රම ඉස්තාන්බුල් නුවරින් ද අභාවයට යමින් පවතී. තාක්ෂණික දියුණුව ඉස්තාන්බුල් නුවරට වඩා හොඳ ජලසැපයුමක් ලබා දෙයි. මහ්මුට් බාස්උන්නැහේ ළිඳෙහි තනිකර පැමිණි දා පටන් තමා මිනීමරුවකු වූයේ දැයි දෙගිඩියාවෙන් යුතුව පශ්චාත්තාපීව සිටින ජෙම්, කලකට පසු ඉංජිනේරු භූගර්භ විද්‍යාව පිළිබඳ පශ්චාත් උපාධියකට අයැදුම් කරයි. අනතුරුව අය්ෂේ නම් වූ රූමත් තරුණියක විවාහ කරගන්නා ජෙම්, බොහෝවිට ඇය සමඟ ඒකාත්මික වන්නේ පතපොත කියවීම ඔස්සේ ය. එහෙත් තමා භූගර්භ විද්‍යාව හැදෑරීමේ පසුබිම් හේතුව වන්නේ මහ්මුට් බාස්උන්නැහේ බව ඔහු කිසිදිනෙකත් ඇයට කියන්නේ නැත. ඇතැම් රාත්‍රියක ඔහු සිහිනෙන් දකින්නේ මහ්මුට් බාස්උන්නැහේ ය. අභ්‍යවකාශයේ කිසියම් තැනක තාරකා අතරේ සෙමෙන් භ්‍රමණය වන නිල් පැහැයට හුරු දැවැන්ත ගෝලයක් කණිමිනි, ඔහු පසුවන්නේ.
මහ්මුට් බාස්උන්නැහේ සමඟ අන්ගරෙන් නගරයේ ගතකළ ජීවිතයෙන් විසි වසරකට පසුව ඉස්තාන්බුල් තාක්ෂණික සරසවියේ පන්ති සගයෙකු ජෙම් හමුවට ගෙන එන්නේ අපූරු යෝජනාවකි. ඛනිජ තෙල්වලින් සරු ඉරානයේ ඉදිකිරීම් කොන්ත්‍රාත්තු ලබාගැනීම සඳහා තමා ලංසු තබන බවත් ඉරානය බටහිර රටවල් සමඟ යෙදී සිටින වාග් සංග්‍රාමයෙන් ප්‍රයෝජන ගනිමින් ඔවුන්ට පොළොව විදින උපකරණ විකිණීමට තමන්ට හැකිවනු ඇති බවත් ඔහු කියයි. ලෝකය ශීඝ්‍රයෙන් වෙනස් වෙමින් පවතී. රැකියාවට සමුදී ව්‍යාපාරික ලෝකය වෙත කෙමෙන් පියනගන ජෙම්, සිය බිරිඳ ද සමඟ සොහ්රාබ් සමාගම ස්ථාපිත කරයි. නව ඉදිකිරීම් ව්‍යාපෘති වෙනුවෙන් මිලට ගන්නා ඉඩම්වල මෙන් ම දියුණුවෙමින් පවතින පෙදෙස්වල ඇති පැරණි ගොඩනැගිලිවල ද ඔව්හු සිය මුදල් ආයෝජනය කරති.


ඕනෑම අවස්ථාවක ඔබ ඉන්නා වීදිය කුමක් දැයි නිවේදනය කරන චන්ද්‍රිකා නැවිගේටරයක් අපි අපේ මෝටර් රියේ සවිකර ගතිමු. මීට පෙර අප කිසිදිනෙක දැක නොතිබූ අලුත් ප්‍රදේශවලට ද ඈත ක්ෂිතිජයේ කුමාරවරුන්ගේ දූපත් දැකිය හැකි කඳුමුදුන්වලට ද එහි තිරයේ ඇදුණු මාර්ගය අනුගමනය කරමින් අපි යන්නෙමු. එසේ ගොස් නගරයේ වර්ධනය ගැන මවිතයට පත් වන්නෙමු. එහෙත් අන් බොහෝ දෙනකු කළ පරිද්දෙන් පැරණි නගරය අතුගෑවී යෑම ගැන නිමක් නොමැතිව මැසිවිලි නොනැගූ අපි නගරයේ මේ අලුත් ප්‍රදේශ ව්‍යාපාරික අවස්ථා වශයෙන් වැළඳ ගන්නෙමු. සෑම දිනෙකම කාර්යාලයේදී රජයේ නිල ගැසට් පත්‍රයේ වෙන්දේසි නිවේදන පරික්ෂා කරන අයිෂේ දිනපතා හපුර්රියෙට් පුවත්පත් වෙබ් අඩවියේ හා අනෙක් වෙබ් අඩවිවල දේපළ වෙළඳාම් පිටු පීරා බැලුවා ය. (195 පිටුව)


වරක් තමන් ලංසු තැබිය යුතු යැයි සිතූ වෙන්දේසියක් ගූගල් සිතියමෙන් සොයාගන්නා අයිෂේ එය විශාලනය කරද්දී ‘අන්ගරෙන්’ යන වචනය පරිගණක තිරයේ සටහන් වනු දැකීමෙන් ජෙම් තුළ හටගන්නේ තිගැස්මකි. මහ්මුට් බාසුන්නැහේ මිහිදන් වූ ළිඳ දැකගැනීමේ නොතිත් ආශාවක් ඔහු තුළ හටගන්නේ ඉන් අනතුරුව ය.


ටෙහ්රාන් නුවර තෙල් සමාගමක පාලනාධිකාරිය හමුවීමට යාම සඳහා ජෙම්ට අවස්ථාව උදාවන්නේ මේ අතරේ ය. ඔහු ඉරානය බලා ගුවන්ගතවන විට අයතුල්ලා-කොමෙයිනිගේ විප්ලවයට වසර විසිපහක් කල් පිරී තිබේ. ජෙම්ට දැනගන්නට ලැබෙන්නේ තුර්කි සමාගමකට ඒ වන විට ඉරානයේ ඉතා වාසිදායක ව්‍යාපාරික අවස්ථා උදා කරගතහැකි බව ය. මේ දිනවල බටහිර පුවත්පත් පිරී යමින් පවතින්නේ ඉරානයට බෝම්බ හෙළීමේ විපාක පිළිබඳ වාදවිවාදවලිනි.
ටෙහ්රාන් නුවරදී ජෙම්ගේ සිත යළිත් වරක් සසලවන්නේ බිත්තියක එල්ලෙමින් තිබූ සිතුවමක් දැකීමෙනි. එය තමාට හුරුපුරුදු දසුනකි යි ඔහුට සිතෙයි. සිතුවමෙහි සිටින්නේ සිය පුතු ඇකයේ හොවාගෙන හඬන මිනිසෙකි. අන්ගරෙන් නගරයේ කූඩාරම් රඟහලේදී නැරඹූ පියපුතු අරගලය හෙවත් පුතා මැරූ පියාගේ වැලපීමත් දෙදෙනාගේම සිරුරවල තැවරුණු රුධිරයත් එක්වරම ඔහුට සිහිවෙයි.


සිය සත්කාරිකාව වෙතින් සිතුවම ගැන විමසන ජෙම්ට ඇය පැහැදිලි කරදෙන්නේ එය ‘ෂාහ්නාමේහ් මහා කාව්‍යයේ’ දර්ශනයක් වන බව ය. (මහා ඉරානයේ ජාතික කාව්‍යය ලෙස සැලකෙන ‘ෂාහ්නාමේහ්’ කාව්‍යය ක්‍රි.ව. 977-1010 දක්වා වූ දීර්ඝ කාලය තුළ ෆෙර්දොව්සි නම් පර්සියානු කවියා විසින් නිර්මාණය කරන ලද්දකි.) සිතුවමේ සිටින පියා රොස්තම් ය. ඔහු විසින් මේ දැන් ඝාතනය කරනු ලැබ ඇත්තේ ඔහුගේම පුතු වන සොහ්රාබ් ය.
තම හද ගැඹරෙහි වූ පිතෘත්වය පිළිබඳ අදහසට යාවන එය ජෙම්ගේ කාල්පනික ලෝකය තුළ පැළපදියම් වන්නේ නිරායාසයෙනි. පියා මරා දැමූ ග්‍රීසියේ ඊඩිපස් සහ පුත්‍රයා මරා දැමූ පෙරදිග රොස්තම් ද ජෙම්ගේ චිත්ත සන්තානයේ කඳවුරු බැද සිටියි. රොස්තම්ගේ සැබෑ පාපය වන්නේ පුත්‍රයා මරාදැමීම නොව සරාගී රාත්‍රියක පුතකු ජාතක කොට ඉන්පසුව ඒ පුතුට පියකු වශයෙන් යුතුකම් ඉටුකිරීමට බැරිවීම නොවේදැයි ඔහුගේ සිත විමසයි. ඔහු පෙරළා තුර්කියට පැමිණෙන්නේ සංකීර්ණ සිතුවිලිදාමයක වෙළෙමිනි.


මැදියම් රැයක නින්දෙන් අවදිවන ජෙම් කල්පනා කරමින් සිටියදී ජනෙල් තිර මැදින් ගලා එන වීදියේ නියොන් එළි නිදන බිරිඳගේ (අයේෂ්ගේ) ශෝභන නළල්තලය මත සිතුවම් ඇඳ තිබේ. තමාටත් ඇයටත් දරුවන් නොසිටිය ද තමන් ප්‍රීතිමත් අඹු-සැමි යුවළකි යි ඔහු සිතයි. පිටත වැසි වසිමින් පවතී. පොලිස් රියක් නිල්එළි විහිදුවමින් වේගවත්ව ඇදී යයි. ඒ වූ කලි තුර්කිය, යුරෝපා සංගමයට ඇතුළත් වීම ගැන පක්ෂ කොටස්, ජාතිකවාදීන් හා ඉස්ලාම්වාදීන් සමඟ විදීවල ගැටුම් ඇතිකරගන්නා කාලයයි. සියලුම පාර්ශ්ව ජාතික කොඩිය පතාකයක් ලෙසිනුත් ආයුධයක් ලෙසිනුත් භාවිතයට ගෙන සිටිති. තමා, තම ව්‍යාපාරයට ‘සොහ්රාබ්’ යන නම යෙදුවේ කුමක් නිසා දැයි සිතා බලන්නට ජෙම් යොමුවන්නේ පසුකලෙක ය.


ජෙම්ගේ හා අයිෂේගේ සොහ්රාබ් සමාගම දක්ෂ වෙළෙඳ දැන්වීම් ආයතනයක සේවය ලාබගැනීමේ ගිවිසුමකට බැඳෙන්නේ 2013 වසරේදී ය. විශාල ප්‍රමාණයේ තට්ටු ගණනාවකින් යුත් ගොඩනැගිලි ඉදිකරන සමාගම් සතර අතින්ම හිස ඔසවද්දී සොහ්රාබ් හිමිකරුවෝ ද වෙළෙඳ ප්‍රචාරණයට නැඹුරු වී සිටිති. යුරෝපීය ඇඳුමින් සැරසුණු ටයිපටි පැළඳගත් ගොඩනැගිලි කොන්ත්‍රාත්කරුවෝ උජාරු ලෙස මේ වෙළඳ දැන්වීම්වලට පෙනීසිටිති. ඔවුන්ගේ විශාල රූප එළිදකින්නේ පුවත්පත්වලින් හා දැන්වීම් පුවරුවලිනි.


මේ අතර සොහ්රාබ් සමාගමේ කීර්තිය වඩ-වඩා පැතිරයමින් පවතී. සමාගමට ලියුම් ගලා එන්නට වෙයි. හදිසියේම ජෙම් මහතා අත පත්වන්නේ ආගන්තුකවූත් කූතුහලය දනවනසුලුවූත් ලිපියකි.
ජෙම් මහතාණෙනි, ඔබට ගරු කරන්නට මට හැකි වූවා නම් හොඳ ය. ඔබ මගේ තාත්තා ය. අන්ගරෙන්වලදී සොහ්රාබ් තම සීමාව ඉක්මවා ගොස් ඇත. ඔබේ පුතා වශයෙන් ඔබට අනතුරු අඟවන්නට මට අවශ්‍ය ය. මේ ලිපිනයට මට ලියන්න. මා සෑම දෙයක්ම පැහැදිලි කර දෙන්නම්. ඔබේ පුතාට බිය වන්න එපා. -එන්වර්


අලංකාර වෙළඳ දැන්වීම්වල බිහිසුණු අවාසනාවන්ත ප්‍රතිඵලය ඇරඹෙන්නේ එතැනිනි. චපාහි විශ්වවිද්‍යාල රෝහලෙන් රුධිරය පරික්ෂා කර ගැනීමට ජෙම් මහතාට සිදුවෙයි. එහි ප්‍රතිඵලය මුලින්ම ලැබෙනේනේ ඔහුගේ නීතිඥවරයා වන නෙජාටිට ය.


අපගේ නෙජාටි (නීතිඥවරයා) කියන ආකාරයට මගේ පුතා මා හමුවීම ප්‍රතික්ෂේප කිරීම හොඳ ලකුණකි. ඔවුන්ගේ වයස කුමක් වුව ද මේ තත්වයේ සිටින පුත්තු නිසගයෙන්ම කටුක වූහ. ඔවුන්ගේ සැබෑ පීතෘත්වය ලියාපදිංචි කළ විට වසර ගණනාවක් දිළිඳුභාවයෙන් ජීවත්වීම වෙනුවෙන් වන්දි ඉල්ලා නඩු පැවරීමේ අයිතිය ඔවුන්ට හා ඔවුන්ගේ මවුවරුන්ට ලැබිණ.
.. එහෙත් ඔහුගේ වචනවලින් මා කොතරම් සැනසීමට පත්වී දැයි දුටු විට, මා මගේ ආරක්ෂක උපක්‍රම අතහැර නොදැමිය යුතු යැයි නීතිඥවරයා මට අවවාද කළේ ය. මක්නිසාද යත් අවසානයේදී පිතෘභාවය පිළිබඳ නඩුවලින් සැමවිටම අදහස් වූයේ මුදල් බැවිනි. වැදගත්, ධනවත් පුද්ගලයා විනා දුප්පත් නොවැදගත් පුද්ගලයා තමන්ගේ පියා යැයි හිමිකම් කියමින් උසාවියට ගිය පුතෙක් ඉතිහාසයේ කිසිකලෙකත් නොවීය. (228-229 පිටු)


මහ්මුට් බාසුන්නැගේගේ ළිඳ වෙත ජෙම් කැඳවාගෙන යන්නේ සෙර්හට් නම් වූ තරුණයෙකි. ළිඳ වසා තිබූ කොන්ක්‍රීට් පට්ටම අසලට ඔවුන් ළංවන්නේ රෑ අඳුර ද සමඟිනි. ඉනික්බිතිව කරළියට නැංවෙන්නේ නූතන ඊඩිපස් අන්දරයකි. එහෙත් සියල්ල සිදුවන්නේ හිතාමතා හෝ කලින් සැලසුම් කෙරුණ ආකාරයකට නොවේ.
නොබෙල් (සාහිත්‍ය) සම්මානලාභී තුර්කි ලේඛක ඔර්හාන් පමුක්ගේ The Red Haired Woman නම් වූ නවකතාව, ‘රත් වරලැති ලිය’ නමින් සිංහලට පරිවර්තනය කර ඇත්තේ නිලූක කදුරුගමුව ය. පමුක්ගේ දසවන නවකතාව මේ ය. පමුක්ගේ පොතක් සිංහල භාෂාවට නැගුණු ප්‍රථම අවස්ථාව මෙය වන බව ද පොතේ සඳහන්ව තිබේ.


පොළොවේ නන්විධ වූ ස්තර, භූ නහරවැල් එකිනෙක හඳුන්වාදෙමින් ඉතිහාසය හා පුරාණෝක්ති ද පීරමින් මේ අපූරු ලේඛකයා, පාඨකයා කැඳවාගෙන යන්නට තැත්කරන ඒ අභූත පූර්ව ලෝකයට ඇතු`ඵවීම සඳහා අවශ්‍ය පියාපත් මෙය කියවන සියලුම පාඨකයන් සතුව ඇත්තේ ද යන්න විවාදාපන්න ය. ඔර්හාන් පමුක් වැනි ලේඛකයකු මෙවැනි නවකතාවකින් කියන්නට උත්සාහ කරන දෙය ඔහුගේ අභිප්‍රාය එලෙසින්ම ග්‍රහණය කර ගැනීම ද ඉතා පහසු නොවන්නේ එහෙයිනි.■

■ කැත්ලීන් ජයවර්ධන

උස අත්තක මලක් වෙන්නයි ඕනෑ :සමන් අතාවුදහෙට්ටි

0


ඔබේ ගම් පළාත, කුඩා කාලේ හැදී වැඩුණේ කොහේද කියා කිව්වොත්?
විවාහ වූ අලුත මගේ අම්මාට, තාත්තාට වුවමනා වෙලා තිබුණා සුන්දර පළාතක ජීවත් වෙන්න. ඒ නිසා පළමු පත්වීම අරගෙන ඒ අය ගියා ගල්ගොමුවේ ඇහැටුවැවට, ඇහැටුවැව ගමේ ඉස්කෝලේ පටන් අරන් තියෙන්නේ 1955 විතර. ඒ වන්නියේ දුෂ්කර ගම්මානයේ තමයි මම ඉපදෙන්නේ.
ඊටත් එහා තියෙන සියඹලන්ගමුවේ ඉස්කෝලේ විදුහල්පතිවරු ඉන්නේ නෑ. ගුරුවරු ඉන්නෙත් නෑ. අවුරුදු තුනක් තුළ විදුහල්පතිවරු හය දෙනෙක් ඉඳලා අයින්වෙලා ගිහින් තිබුණා. ඒක තාත්තා දැනගත්තාට පස්සේ 1959 සැප්තැම්බර් මාසේ අපි යනවා සියඹලන්ගමුවේ ඉස්කෝලෙට. 1964 අග විතර වෙනකන් අපි ඉන්නේ සියඹලන්ගමුවේ. ඊට පස්සේ අපේ අධ්‍යාපන කටයුතු නිසා තමයි තාත්තලා අම්මලා තීරණය කරන්නේ නගරයට එන්න ඕනෑ කියලා.
සියඹලන්ගමුවේ ඉඳලා කෙලින්ම එන්නේ කොළඹ රාජකීය විද්‍යාලයට. එච්.ඩී. සුගතපාල මහත්තයා තමයි කනිෂ්ඨ අංශයේ විදුහල්පතිතුමා. එතුමා ලේඛකයෙක්, පුවත්පත් කතුවරයෙක්, නාට්‍යවලට ළැදි කෙනෙක්. ඒ ඇසුර එක්ක තමයි මගේ කලා ජීවිතේ ගොඩනැගෙන්නේ. මගේ ඇඟේත් යමක් තියෙන්න ඇති.
ඒ කාලේ මම ‘මිහිර’ පත්තරේට ලිපි ලියනවා. ඉස්කෝලේ කුඩා සඟරා සංස්කරණය කරනවා.
1967 අපි සමස්ත ලංකා පාසල් නාට්‍ය තරගයට ‘පොතේ ගුරා’ කියලා ඉස්කෝලෙන් නාට්‍යයක් කරනවා. ඒ නාට්‍යයට දෙවෙනි තැන ලැබෙනවා. ගුවන් විදුලියේ ළමා අංශයේ ප්‍රධානියා වූ ප්‍රභා රණතුංග මහත්මිය ඒ නාට්‍යය බලන්න එනවා. නාට්‍යයේ රඟපෑ සමහර ළමයින්ට එතුමිය ගුවන් විදුලියේ වැඩසටහන් සඳහා ආරාධනා කරනවා. අපි කිහිප දෙනෙක් ගුවන් විදුලියට යනවා. ළමා පිටියට සම්බන්ධ වෙනවා. නමුත් එක්කෙනයි දෙන්නයි ඉතිරි වෙන්නේ. අනික් අය හැලෙනවා.
එතැනින් තමයි මම ගුවන් විදුලියට සම්බන්ධ වෙන්නේ. ඉතිං මම ගුවන් විදුලිය එක්කම හැදෙනවා වැඩෙනවා. 1976 විතර ගුවන් විදුලියේ සහන නිවේදකයෙක් ලෙස සේවයට බැඳෙනවා.
මම ‘දෙසතිය’ සඟරාවේ ක්‍රීඩා සංස්කාරකවරයා විදිහට වැඩකළා. එයට සමාන්තරව ගුවන් විදුලියේ රාජකාරි කළා. ඒ නිසා මම ලේඛනයේයි, විද්‍යුත් මාධ්‍යයේයි දෙකේම සමාන්තරව ඉදිරියට ඇවිල්ලා තියෙනවා.

විවිධ රටවල සංචාරය කරමින් ඔබ ලියූ සංචාරක සටහන් හරහා ඔබ සිංහල සාහිත්‍යයට නව ආරක ග්‍රන්ථ මාලාවක් තිළිණ කර තිබෙනවා. ඒ ගැන කතාකළොත්?
සංචාරක ලේඛනය නැත්නම් චාරිකාලංකාර කියන එක අතීතයේ හිටන් තිබුණා. හියුන් සාන්, ඉබන් බතූතා, මාර්කෝ පෝලෝ, එසේ දේශාටන සටහන් ලියූ අය. ඒවායෙන් අපිට ඒ ඒ කාලවකවානු පිළිබඳව විශාල දැනුමක් අවබෝධයක් ලබාගන්න පුළුවන්, එක්දහස් තුන්සිය ගණන්වල පවා පිටරටින් ආ අය ලියූ එවැනි කෘතීන් තියෙනවා.
ලංකාවෙත් එහෙම සාහිත්‍යයක් පැවතුණා. පත්තර කලාව ඇතුළේ මීමන ප්‍රේමතිලක විවිධ තැන් ගැන සතිපතා ලිපි ලියලා තියෙනවා. විමලරත්න තුමාරගම එයා ගිය ස්ථාන පිළිබඳව කවි ලියලා තියෙනවා. මෑත ඉතිහාසයේ ධර්මසිරි ගමගේ, නීල් විජේරත්න, කපිල කුමාර කාලිංග, සුනේත්‍රා රාජකරුණානායක, සංචාරක සටහන් ලියලා තියෙනවා.
නමුත් පොත් මාලාවක් විදිහට කවුරුවත් ඒවා පළකළේ නෑ. මමත් එහෙම පළකරන්න හිතාගෙන පටන්ගත්තා නොවෙයි. නමුත් පළමු පොතට විද්‍යෝදය සාහිත්‍ය සම්මානය හිමි වූ නිසාත්, මගේ මිත්‍රයෝ සහ ප්‍රේම් දිසානායක මහත්තයා මාව දිරිමත් කළ නිසාත්, තමයි මේක දිගටම ලියන්න පෙළඹුණේ.
ඒ අනුව තමයි මම චාරිකාලංකාර පොත් මාලාවක් කරන්න පෙළඹුණේ. පළමු පොත ජපානය ගැන ලියැවුණු ‘හණමිචිය දිගේ’, දෙවෙනි පොත චීනය ගැන ලියැවුණු ‘සොඳුරු සැරිසර සේද මාවත දිගේ’, තුන් වෙනි පොත මැලේෂියාව ගැන ලියැවුණු ‘සොඳුරු සැරිසර සරවක් නදිය දිගේ’, හතර වෙනි පොත චීනය ගැන ‘සොඳුරු සැරිසර සක්වල දිගේ’. එහි වැඩි බර තියලා තිබුණේ ටිබෙටි ස්වාර්ථය පිළිබඳව.
පසුගියදා එළිදුටුවේ මගේ ඉන්දියාව ගැන ලියැවුණු ‘සොඳුරු සැරිසර රම්‍ය සාගරය දිගේ’ සහ ‘සොඳුරු සැරිසර රතු බලකොටුව දිගේ’ කියන පොත් දෙකයි. ඒ පස්වෙනි හා හයවෙනි පොත්.

ඔබ බොහෝ කල් පටන් විවිධ සාහිත්‍ය නිර්මාණවල හා ලේඛන කාර්්‍යයන්හි යෙදෙන කෙනෙක්. නමුත් මේ සොඳුරු සැරිසර පොත් මාලාවට ඔබ වැඩි ඉඩකඩක් වෙන්කොට තිබෙන බව පෙනෙනවා.
සංචාරක කටයුතුවලට මම ටිකක් පෙරේතයි. ඒ නිසා මේ සොඳුරු සැරිසර පොත් මාලාවට වැඩි ඉඩක් වෙන්වෙලා තියෙනවා.
අනික පාඨකයන්ගේ පැත්තෙන් ඒ සඳහා ලැබෙන ප්‍රතිචාර හොඳයි. ඔවුන් කියවන්නේ නැත්නම්, හොඳ ප්‍රතිචාර ලැබෙන්නේ නැත්නම්, මේවා පළ කරන්න පෙළඹවීමක් ඇති නොවෙන්න තිබුණා.
රසවින්දනය කියන දේ සංචාරක සටහන්වල නැතුවා නොවෙයි. සංචාරක පැත්තෙන්, අධ්‍යාපනික පැත්තෙන්, සමාජීය පැත්තෙන්, දේශපාලනික පැත්තෙන්, ආර්ථික පැත්තෙන් ආදි වශයෙන් විවිධ තොරතුරු ලියැවිලිවලට කැටිවෙනවා කියලා මට හිතෙනවා.

විවිධ රටවල සංචාරයේ යෙදෙමින් කරුණුකාරණා සොයමින් මෙවැනි සටහන් ලිවීම ලෙහෙසි පහසුකාර්යයක් නොවෙයි?
සාමාන්‍ය සංචාරකයෙක් විදිහට ගිහිල්ලා මේ වගේ කෘතියකට කරුණු හොයන්න බෑ. සාමාන්‍ය සංචාරකයෙක් යම් තැනකට ගිහිල්ලා රිසි සේ නිදහසේ එතැන තියෙන දේවල් බලලා, විඳලා පැයකින් එන්න පුළුවන් වුණාට, සංචාරක සටහන් කරන්නෙකුට ඒකට දවසක් යනවා. එක පැත්තකින් ඒක වෙහෙසකර කාර්යයක්, ඒක ශාරීරික වෙහෙස පමණක් නොවෙයි. ඒ දවස ගතකරන්න වුණාම ඒ එක්ක එක් වෙන තවත් ගොඩාක් දේවල් තියෙනවා. වියදමක් තියෙනවා. ඒ නිසා මේක අමාරුයි. සමහර තැනක් නරඹලා එතැන තියෙන තොරතුරු ප්‍රමාණවත් නොවුණොත් තවත් තැනකට යන්න වෙනවා තොරතුරු ගන්න.
චීනය, ජපානය වගේ රටවලට ගියාම භාෂා පරිවර්තකයෙක් ඕනෑ කරනවා. සමහර අවස්ථාවල මට ඒ ඒ රටවල ලේඛනාගාරවලට ගිහිල්ලා පැරණි ලේඛන කියවන්න, පතපොත බලන්න, කරුණු එක් රැස් කරන්න සිද්දවෙනවා. නමුත් මම මේ කාරණේට තියෙන ආසාව, උනන්දුව, කැපවීම දැකලා සමහර ආයතන, හිතවත් පුද්ගලයන් ඉදිරිපත් වෙලා නවාතැන් පහසුකම්, ගමන් පහසුකම් සපයලා තියෙනවා. එහෙම නොවෙන්න මේ වැඬේ මට තනියම කරගන්න වෙන්නේ නෑ.

මාධ්‍ය ක්ෂේත්‍රයේ දශක ගණනාවක අත්දැකීම් සමග සංසන්දනාත්මකව බලන විට අද ජනමාධ්‍ය භාවිතාව පිළිබඳ ඔබට තිබෙන්නේ කෙබඳු තක්සේරුවක්ද?


තාක්ෂණික වශයෙන් අපි ඉදිරියට ගිහින් තියෙනවා. අන්තර්ගතය වශයෙන් අපි ඉදිරියට ගිය බවක් පෙනෙන්නේ නෑ. විද්‍යුත් මාධ්‍ය විතරක් නොවෙයි, පත්තර කලාව ගත්තත් පසුගාමී තැනක ඉන්නේ. ඉදිරියේ එළැඹෙන තාක්ෂණික අභියෝගවලට අපි කිසිම සූදානමක් නෑ.

ඔබ විවිධ සංස්කෘතීන් පිළිබඳ අත්දැකීම් ලබා තිබෙනවා. අපේ රටේ තත්ත්වය සංස්කෘතික භාවිතාවන් ගැන ඔබ මොකක්ද හිතන්නේ?
ඇත්තටම අපේ රටේ කෑම සහ බීම සම්බන්ධයෙන් සංස්කෘතියක් හැදිලා නෑ. මීට අවුරුදු දහයකට පහළොවකට කලින් මගේ ප්‍රංශ යාළුවෙක් එක්ක සැඳෑ වෙලාවක කතා කරමින් ඉන්නකොට ‘අපි විනාඩි පහළොවෙන් කෑම හදලා පැය එකහමාරක් විතර ඒවා කනවා, ඔයාලා පැය එකහමාරක් තිස්සේ කෑම හදලා විනාඩි පහළොවෙන් කනවා’ කියලා කිව්වා. අපි කෑම කන්න ඉගෙනගෙන තියෙනවා. බීම බොන්න ඉගෙනගෙන තියෙනවා. රස විඳින්න ඉගෙනගෙන නෑ. ඒගොල්ලෝ මත්පැන් බොන්නේ නෑ. රස විඳිනවා. ඉස්සර අපේ මගුල් ගෙවල්වල අපට මතකයි සමහර අය පිළිකන්නට ගිහින් දෙකක් කටේ හලාගෙන කෙළ ගහගහ ඇවිල්ලා කෑම මේසේ ඉඳගන්නවා. ඒ බොන්නේ වෙරි වෙන්න. බඩ පැලෙන්න කන්න ඕනෑ. දියුණු රටවල මහ පුදුම විදිහට ඒ කෑම සංස්කෘතිය ගොඩනැගිලා තියෙනවා.

අද වෙනකොට සම්පූර්ණයෙන්ම වාගේ තාක්ෂණය හා තාක්ෂණික උපකරණ පැමිණෙන්නේ විදේශයෙන්. රටක් ලෙස අපි තාක්ෂණික භාවිතයන් පැත්තෙන් කොයි වගේ ආස්ථානයක සිටද කටයුතු කරමින් ඉන්නේ?
තාක්ෂණය උපයෝගී කරගෙන අපේ නිර්මාණ කලාව පෝෂණය කරන්න අපි හිතන්නේ නෑ. අලුත් දෙයක් ආ ගමන්ම අපි ඒක ප්‍රතික්ෂේප කරනවා. තාක්ෂණයට බැනලානේ අපි පටන් ගන්නේ. ට්‍රැක් අටේ රෙකෝඩිං ආවාට පස්සේ ගායකයාට වෙනම රෙකෝඩිං ස්ටුඩියෝ එකට ඇවිත් සිංදුව කියන්න පුළුවන්, එක එක සංගීත භාණ්ඩය වෙන වෙනම ඇවිත් ප්ලේ කරන්න පුළුවන්. පස්සේ සේරම එක් කරලා සිංදුව හදන්න පුළුවන්.
ඩිජිටල් ක්‍රමය ආවාට පස්සේ කටහඬ වෙනස් කරගන්න පුළුවන්, ඕනෑ කෙනෙක්ට සිංදු කියන්න පුළුවන් කියලා බැන බැන ඉන්නවා. තාක්ෂණය හරියට පාවිච්චි කිරීම ගැන අපි පස්සේ හිතන්නේ.
මම අවුරුදු විස්සක් වගේ කාලයක් තුළ අවස්ථා කිහිපයකදී චීනයට නිල සංචාර ගිහින් තියෙනවා. ඒ අවස්ථාවල චීනයේ හිටපු ජනාධිපතිවරු, අගමැතිවරු, ඇමතිවරු, ප්‍රාන්තවල නායකයෝ මුණගැහිලා තියෙනවා. ඒ අය ඒ අයගේ රට ගැන කියද්දී කියන්නේ ‘චීනයේ නගරවල අදායම ඉතා හොඳයි, ඒ නිසා දුප්පත් ගම්මානවලින් දුප්පත් ජනතාව නගරවලට සංක්‍රමණය වෙනවා රැකියාවල් සඳහා, මේක විශාල ප්‍රශ්නයක්. අපිට තියෙන ලොකුම ප්‍රශ්නය තමයි අපේ දුප්පත්කම නැති කරන එක’ කියලා. අද චීනය තමයි ලෝක ආර්ථික බලවතා. ඒ ශක්තිවන්ත ආර්ථික බලවතාගේ ජනාධිපතිතුමා කියනවා, තමන් දුප්පත්, ඒ දුප්පත්කම නැති කිරීම සඳහා තමයි අපි වැඩ කරන්නේ කියලා.
ලංකාවේ අපි කියනවා අපි ලෝකෙන් උතුම් රට කියලා. ඒ ආකල්පය අපේ දියුණුවට විශාල බාධකයක් වෙලා තියෙනවා. අපි හිතාගෙන ඉන්නවා අපිට තරම් හොඳ සංස්කෘතියක් වෙන කාටවත් නෑ කියලා. අධිමානයකින් ඉන්න කෙනාට තව යන්න තැනක් නෑ. මම අන්තිමයා කියලා හිතුවොත් තමයි පළමුවෙනියා වෙන්න උත්සාහ කරන්න පුළුවන් වෙන්නේ. ලෝකේ අපිට වැඩිය දියුණු මිනිස්සු, සංස්කෘතීන් තියෙන බව අපි පිළිගන්න අවශ්‍යයි. ■

ප්‍රියන්ජිත් ආලෝක බණ්ඩාර

උස අත්තක මලක් වෙන්නයි ඕනෑ :සමන් අතාවුදහෙට්ටි

0


ඔබේ ගම් පළාත, කුඩා කාලේ හැදී වැඩුණේ කොහේද කියා කිව්වොත්?
විවාහ වූ අලුත මගේ අම්මාට, තාත්තාට වුවමනා වෙලා තිබුණා සුන්දර පළාතක ජීවත් වෙන්න. ඒ නිසා පළමු පත්වීම අරගෙන ඒ අය ගියා ගල්ගොමුවේ ඇහැටුවැවට, ඇහැටුවැව ගමේ ඉස්කෝලේ පටන් අරන් තියෙන්නේ 1955 විතර. ඒ වන්නියේ දුෂ්කර ගම්මානයේ තමයි මම ඉපදෙන්නේ.
ඊටත් එහා තියෙන සියඹලන්ගමුවේ ඉස්කෝලේ විදුහල්පතිවරු ඉන්නේ නෑ. ගුරුවරු ඉන්නෙත් නෑ. අවුරුදු තුනක් තුළ විදුහල්පතිවරු හය දෙනෙක් ඉඳලා අයින්වෙලා ගිහින් තිබුණා. ඒක තාත්තා දැනගත්තාට පස්සේ 1959 සැප්තැම්බර් මාසේ අපි යනවා සියඹලන්ගමුවේ ඉස්කෝලෙට. 1964 අග විතර වෙනකන් අපි ඉන්නේ සියඹලන්ගමුවේ. ඊට පස්සේ අපේ අධ්‍යාපන කටයුතු නිසා තමයි තාත්තලා අම්මලා තීරණය කරන්නේ නගරයට එන්න ඕනෑ කියලා.
සියඹලන්ගමුවේ ඉඳලා කෙලින්ම එන්නේ කොළඹ රාජකීය විද්‍යාලයට. එච්.ඩී. සුගතපාල මහත්තයා තමයි කනිෂ්ඨ අංශයේ විදුහල්පතිතුමා. එතුමා ලේඛකයෙක්, පුවත්පත් කතුවරයෙක්, නාට්‍යවලට ළැදි කෙනෙක්. ඒ ඇසුර එක්ක තමයි මගේ කලා ජීවිතේ ගොඩනැගෙන්නේ. මගේ ඇඟේත් යමක් තියෙන්න ඇති.
ඒ කාලේ මම ‘මිහිර’ පත්තරේට ලිපි ලියනවා. ඉස්කෝලේ කුඩා සඟරා සංස්කරණය කරනවා.
1967 අපි සමස්ත ලංකා පාසල් නාට්‍ය තරගයට ‘පොතේ ගුරා’ කියලා ඉස්කෝලෙන් නාට්‍යයක් කරනවා. ඒ නාට්‍යයට දෙවෙනි තැන ලැබෙනවා. ගුවන් විදුලියේ ළමා අංශයේ ප්‍රධානියා වූ ප්‍රභා රණතුංග මහත්මිය ඒ නාට්‍යය බලන්න එනවා. නාට්‍යයේ රඟපෑ සමහර ළමයින්ට එතුමිය ගුවන් විදුලියේ වැඩසටහන් සඳහා ආරාධනා කරනවා. අපි කිහිප දෙනෙක් ගුවන් විදුලියට යනවා. ළමා පිටියට සම්බන්ධ වෙනවා. නමුත් එක්කෙනයි දෙන්නයි ඉතිරි වෙන්නේ. අනික් අය හැලෙනවා.
එතැනින් තමයි මම ගුවන් විදුලියට සම්බන්ධ වෙන්නේ. ඉතිං මම ගුවන් විදුලිය එක්කම හැදෙනවා වැඩෙනවා. 1976 විතර ගුවන් විදුලියේ සහන නිවේදකයෙක් ලෙස සේවයට බැඳෙනවා.
මම ‘දෙසතිය’ සඟරාවේ ක්‍රීඩා සංස්කාරකවරයා විදිහට වැඩකළා. එයට සමාන්තරව ගුවන් විදුලියේ රාජකාරි කළා. ඒ නිසා මම ලේඛනයේයි, විද්‍යුත් මාධ්‍යයේයි දෙකේම සමාන්තරව ඉදිරියට ඇවිල්ලා තියෙනවා.

විවිධ රටවල සංචාරය කරමින් ඔබ ලියූ සංචාරක සටහන් හරහා ඔබ සිංහල සාහිත්‍යයට නව ආරක ග්‍රන්ථ මාලාවක් තිළිණ කර තිබෙනවා. ඒ ගැන කතාකළොත්?
සංචාරක ලේඛනය නැත්නම් චාරිකාලංකාර කියන එක අතීතයේ හිටන් තිබුණා. හියුන් සාන්, ඉබන් බතූතා, මාර්කෝ පෝලෝ, එසේ දේශාටන සටහන් ලියූ අය. ඒවායෙන් අපිට ඒ ඒ කාලවකවානු පිළිබඳව විශාල දැනුමක් අවබෝධයක් ලබාගන්න පුළුවන්, එක්දහස් තුන්සිය ගණන්වල පවා පිටරටින් ආ අය ලියූ එවැනි කෘතීන් තියෙනවා.
ලංකාවෙත් එහෙම සාහිත්‍යයක් පැවතුණා. පත්තර කලාව ඇතුළේ මීමන ප්‍රේමතිලක විවිධ තැන් ගැන සතිපතා ලිපි ලියලා තියෙනවා. විමලරත්න තුමාරගම එයා ගිය ස්ථාන පිළිබඳව කවි ලියලා තියෙනවා. මෑත ඉතිහාසයේ ධර්මසිරි ගමගේ, නීල් විජේරත්න, කපිල කුමාර කාලිංග, සුනේත්‍රා රාජකරුණානායක, සංචාරක සටහන් ලියලා තියෙනවා.
නමුත් පොත් මාලාවක් විදිහට කවුරුවත් ඒවා පළකළේ නෑ. මමත් එහෙම පළකරන්න හිතාගෙන පටන්ගත්තා නොවෙයි. නමුත් පළමු පොතට විද්‍යෝදය සාහිත්‍ය සම්මානය හිමි වූ නිසාත්, මගේ මිත්‍රයෝ සහ ප්‍රේම් දිසානායක මහත්තයා මාව දිරිමත් කළ නිසාත්, තමයි මේක දිගටම ලියන්න පෙළඹුණේ.
ඒ අනුව තමයි මම චාරිකාලංකාර පොත් මාලාවක් කරන්න පෙළඹුණේ. පළමු පොත ජපානය ගැන ලියැවුණු ‘හණමිචිය දිගේ’, දෙවෙනි පොත චීනය ගැන ලියැවුණු ‘සොඳුරු සැරිසර සේද මාවත දිගේ’, තුන් වෙනි පොත මැලේෂියාව ගැන ලියැවුණු ‘සොඳුරු සැරිසර සරවක් නදිය දිගේ’, හතර වෙනි පොත චීනය ගැන ‘සොඳුරු සැරිසර සක්වල දිගේ’. එහි වැඩි බර තියලා තිබුණේ ටිබෙටි ස්වාර්ථය පිළිබඳව.
පසුගියදා එළිදුටුවේ මගේ ඉන්දියාව ගැන ලියැවුණු ‘සොඳුරු සැරිසර රම්‍ය සාගරය දිගේ’ සහ ‘සොඳුරු සැරිසර රතු බලකොටුව දිගේ’ කියන පොත් දෙකයි. ඒ පස්වෙනි හා හයවෙනි පොත්.

ඔබ බොහෝ කල් පටන් විවිධ සාහිත්‍ය නිර්මාණවල හා ලේඛන කාර්්‍යයන්හි යෙදෙන කෙනෙක්. නමුත් මේ සොඳුරු සැරිසර පොත් මාලාවට ඔබ වැඩි ඉඩකඩක් වෙන්කොට තිබෙන බව පෙනෙනවා.
සංචාරක කටයුතුවලට මම ටිකක් පෙරේතයි. ඒ නිසා මේ සොඳුරු සැරිසර පොත් මාලාවට වැඩි ඉඩක් වෙන්වෙලා තියෙනවා.
අනික පාඨකයන්ගේ පැත්තෙන් ඒ සඳහා ලැබෙන ප්‍රතිචාර හොඳයි. ඔවුන් කියවන්නේ නැත්නම්, හොඳ ප්‍රතිචාර ලැබෙන්නේ නැත්නම්, මේවා පළ කරන්න පෙළඹවීමක් ඇති නොවෙන්න තිබුණා.
රසවින්දනය කියන දේ සංචාරක සටහන්වල නැතුවා නොවෙයි. සංචාරක පැත්තෙන්, අධ්‍යාපනික පැත්තෙන්, සමාජීය පැත්තෙන්, දේශපාලනික පැත්තෙන්, ආර්ථික පැත්තෙන් ආදි වශයෙන් විවිධ තොරතුරු ලියැවිලිවලට කැටිවෙනවා කියලා මට හිතෙනවා.

විවිධ රටවල සංචාරයේ යෙදෙමින් කරුණුකාරණා සොයමින් මෙවැනි සටහන් ලිවීම ලෙහෙසි පහසුකාර්යයක් නොවෙයි?
සාමාන්‍ය සංචාරකයෙක් විදිහට ගිහිල්ලා මේ වගේ කෘතියකට කරුණු හොයන්න බෑ. සාමාන්‍ය සංචාරකයෙක් යම් තැනකට ගිහිල්ලා රිසි සේ නිදහසේ එතැන තියෙන දේවල් බලලා, විඳලා පැයකින් එන්න පුළුවන් වුණාට, සංචාරක සටහන් කරන්නෙකුට ඒකට දවසක් යනවා. එක පැත්තකින් ඒක වෙහෙසකර කාර්යයක්, ඒක ශාරීරික වෙහෙස පමණක් නොවෙයි. ඒ දවස ගතකරන්න වුණාම ඒ එක්ක එක් වෙන තවත් ගොඩාක් දේවල් තියෙනවා. වියදමක් තියෙනවා. ඒ නිසා මේක අමාරුයි. සමහර තැනක් නරඹලා එතැන තියෙන තොරතුරු ප්‍රමාණවත් නොවුණොත් තවත් තැනකට යන්න වෙනවා තොරතුරු ගන්න.
චීනය, ජපානය වගේ රටවලට ගියාම භාෂා පරිවර්තකයෙක් ඕනෑ කරනවා. සමහර අවස්ථාවල මට ඒ ඒ රටවල ලේඛනාගාරවලට ගිහිල්ලා පැරණි ලේඛන කියවන්න, පතපොත බලන්න, කරුණු එක් රැස් කරන්න සිද්දවෙනවා. නමුත් මම මේ කාරණේට තියෙන ආසාව, උනන්දුව, කැපවීම දැකලා සමහර ආයතන, හිතවත් පුද්ගලයන් ඉදිරිපත් වෙලා නවාතැන් පහසුකම්, ගමන් පහසුකම් සපයලා තියෙනවා. එහෙම නොවෙන්න මේ වැඬේ මට තනියම කරගන්න වෙන්නේ නෑ.

මාධ්‍ය ක්ෂේත්‍රයේ දශක ගණනාවක අත්දැකීම් සමග සංසන්දනාත්මකව බලන විට අද ජනමාධ්‍ය භාවිතාව පිළිබඳ ඔබට තිබෙන්නේ කෙබඳු තක්සේරුවක්ද?


තාක්ෂණික වශයෙන් අපි ඉදිරියට ගිහින් තියෙනවා. අන්තර්ගතය වශයෙන් අපි ඉදිරියට ගිය බවක් පෙනෙන්නේ නෑ. විද්‍යුත් මාධ්‍ය විතරක් නොවෙයි, පත්තර කලාව ගත්තත් පසුගාමී තැනක ඉන්නේ. ඉදිරියේ එළැඹෙන තාක්ෂණික අභියෝගවලට අපි කිසිම සූදානමක් නෑ.

ඔබ විවිධ සංස්කෘතීන් පිළිබඳ අත්දැකීම් ලබා තිබෙනවා. අපේ රටේ තත්ත්වය සංස්කෘතික භාවිතාවන් ගැන ඔබ මොකක්ද හිතන්නේ?
ඇත්තටම අපේ රටේ කෑම සහ බීම සම්බන්ධයෙන් සංස්කෘතියක් හැදිලා නෑ. මීට අවුරුදු දහයකට පහළොවකට කලින් මගේ ප්‍රංශ යාළුවෙක් එක්ක සැඳෑ වෙලාවක කතා කරමින් ඉන්නකොට ‘අපි විනාඩි පහළොවෙන් කෑම හදලා පැය එකහමාරක් විතර ඒවා කනවා, ඔයාලා පැය එකහමාරක් තිස්සේ කෑම හදලා විනාඩි පහළොවෙන් කනවා’ කියලා කිව්වා. අපි කෑම කන්න ඉගෙනගෙන තියෙනවා. බීම බොන්න ඉගෙනගෙන තියෙනවා. රස විඳින්න ඉගෙනගෙන නෑ. ඒගොල්ලෝ මත්පැන් බොන්නේ නෑ. රස විඳිනවා. ඉස්සර අපේ මගුල් ගෙවල්වල අපට මතකයි සමහර අය පිළිකන්නට ගිහින් දෙකක් කටේ හලාගෙන කෙළ ගහගහ ඇවිල්ලා කෑම මේසේ ඉඳගන්නවා. ඒ බොන්නේ වෙරි වෙන්න. බඩ පැලෙන්න කන්න ඕනෑ. දියුණු රටවල මහ පුදුම විදිහට ඒ කෑම සංස්කෘතිය ගොඩනැගිලා තියෙනවා.

අද වෙනකොට සම්පූර්ණයෙන්ම වාගේ තාක්ෂණය හා තාක්ෂණික උපකරණ පැමිණෙන්නේ විදේශයෙන්. රටක් ලෙස අපි තාක්ෂණික භාවිතයන් පැත්තෙන් කොයි වගේ ආස්ථානයක සිටද කටයුතු කරමින් ඉන්නේ?
තාක්ෂණය උපයෝගී කරගෙන අපේ නිර්මාණ කලාව පෝෂණය කරන්න අපි හිතන්නේ නෑ. අලුත් දෙයක් ආ ගමන්ම අපි ඒක ප්‍රතික්ෂේප කරනවා. තාක්ෂණයට බැනලානේ අපි පටන් ගන්නේ. ට්‍රැක් අටේ රෙකෝඩිං ආවාට පස්සේ ගායකයාට වෙනම රෙකෝඩිං ස්ටුඩියෝ එකට ඇවිත් සිංදුව කියන්න පුළුවන්, එක එක සංගීත භාණ්ඩය වෙන වෙනම ඇවිත් ප්ලේ කරන්න පුළුවන්. පස්සේ සේරම එක් කරලා සිංදුව හදන්න පුළුවන්.
ඩිජිටල් ක්‍රමය ආවාට පස්සේ කටහඬ වෙනස් කරගන්න පුළුවන්, ඕනෑ කෙනෙක්ට සිංදු කියන්න පුළුවන් කියලා බැන බැන ඉන්නවා. තාක්ෂණය හරියට පාවිච්චි කිරීම ගැන අපි පස්සේ හිතන්නේ.
මම අවුරුදු විස්සක් වගේ කාලයක් තුළ අවස්ථා කිහිපයකදී චීනයට නිල සංචාර ගිහින් තියෙනවා. ඒ අවස්ථාවල චීනයේ හිටපු ජනාධිපතිවරු, අගමැතිවරු, ඇමතිවරු, ප්‍රාන්තවල නායකයෝ මුණගැහිලා තියෙනවා. ඒ අය ඒ අයගේ රට ගැන කියද්දී කියන්නේ ‘චීනයේ නගරවල අදායම ඉතා හොඳයි, ඒ නිසා දුප්පත් ගම්මානවලින් දුප්පත් ජනතාව නගරවලට සංක්‍රමණය වෙනවා රැකියාවල් සඳහා, මේක විශාල ප්‍රශ්නයක්. අපිට තියෙන ලොකුම ප්‍රශ්නය තමයි අපේ දුප්පත්කම නැති කරන එක’ කියලා. අද චීනය තමයි ලෝක ආර්ථික බලවතා. ඒ ශක්තිවන්ත ආර්ථික බලවතාගේ ජනාධිපතිතුමා කියනවා, තමන් දුප්පත්, ඒ දුප්පත්කම නැති කිරීම සඳහා තමයි අපි වැඩ කරන්නේ කියලා.
ලංකාවේ අපි කියනවා අපි ලෝකෙන් උතුම් රට කියලා. ඒ ආකල්පය අපේ දියුණුවට විශාල බාධකයක් වෙලා තියෙනවා. අපි හිතාගෙන ඉන්නවා අපිට තරම් හොඳ සංස්කෘතියක් වෙන කාටවත් නෑ කියලා. අධිමානයකින් ඉන්න කෙනාට තව යන්න තැනක් නෑ. මම අන්තිමයා කියලා හිතුවොත් තමයි පළමුවෙනියා වෙන්න උත්සාහ කරන්න පුළුවන් වෙන්නේ. ලෝකේ අපිට වැඩිය දියුණු මිනිස්සු, සංස්කෘතීන් තියෙන බව අපි පිළිගන්න අවශ්‍යයි. ■

ප්‍රියන්ජිත් ආලෝක බණ්ඩාර

බෙලිහුල්ඔය වරුණා

0

බෙලිහුල්ඔයේ ගල් සෙවලයි ලිස්සනවා
හිරිකටු ඔයේ හෙල වැහැලා බොර එනවා
ඉහින් කණින් කූඩැල්ලන් ලේ බොනවා
දුප්පත්කම නිසා රස්සාවට යනවා


අවුරුදු හැට හැත්තෑවකට ඉස්සර ගම්සභා මැම්බර කෙනෙකුව හිටපු තාලෙට කවි කියන්න දක්ෂ තමන්ගේ පොඩි සීයා විලියම් අප්පුහාමි කියාපු මේ කවිය තමුන්නේ මතකය හාරා අවුස්සා කීවේ බෙලිහුල්ඔය කඩමණ්ඩියේ ජීවත්වන අද මැදිවියද පසු කරමින් ඉන්න ජයරත්න බණ්ඩාර මාමා.
“අපේ පොඩි සීයයි, මේරිස් අප්පුහාමි සීයයි එයා තමයි මගේ තාත්තගේ අප්පච්චි, ඒ කාලේ හැටියට තරමක් දැන උගත් මිනිස්සු. සුද්දො එහෙම හුඟක් ආශ්‍රය කළා. ඒ කාලේ මෙහාට හරියට සුද්දො ආවානෙ.”


අදත් බෙලිහුල්ඔය කියාපු හැටියෙ මතකෙට එන්නේ සනීපදායක හා සුරම්‍ය පරිසරයකින් හෙබි නිකේතනයක්. එදා වගේ සිය ගණනක් සුද්දන් නොආවත් දෙස් විදෙස් සංචාරකයන් අතර නිදහසේ සුව විඳිය හැකි තැනක් ලෙස බෙලිහුල්ඔය ප්‍රසිද්ධයි. බෙලිහුල්ඔය කියන කඩමණ්ඩිය නැත්නම් ගලගම ඉසව්ව නාමකරණය වෙලා තියෙන්නේ ඒ නමින් තියෙන ඔය නිසා.
වළවේ ගඟේ අතු ගංගාවක් විදියට ඉපදිලා ගලන බෙලිහුල්ඔය හොර්ටන් තැන්නෙන් ආරම්භ වෙලා සුනිමල සීතල දිය දහරාවන් දරාගෙන ගල්පරවලින් ගහන ඉතාමත් විචිත්‍ර දර්ශනයක් මවාලමින් පල්ලම් බහිනවා. ලොකු කුඩා කඩ කිහිපයකින්, තැපැල් කන්තෝරුව, සමූපකාරය වගේම හැන්දෑවට එකතු පහදු වෙන උන්දැලාගේ ගිනිහම නිවන තැබෑරුමකින් සමන්විත වෙච්ච ඒතරම් ජනාකීර්ණ නොවුණු බෙලිහුල්ඔයට සියල් සිරිය වගේම සම්පත්ද ලැබ දෙන්නේත් මේ දිය දහරාවන්ම යි.

දිය බෙල්ලෝ නම් දුන්නෝ


“කොහොමත් මේ පළාත වතුරෙන් පොහොසත්. ඉහත්තාවෙ පේන කඳු හොර්ටන් තැන්නනේ. එක පැත්තකින් බෙලිහුල්ඔය ගලන කොට අනෙක් පැත්තෙන් හිරිකටු ඔය. හිරිකටු ඔය කියන්නේ හිරිගඩු පිපෙන තරම් සීතල වතුර තිබුණු නිසා හදාගත්ත නමක් තියෙන ඔයක්. අදටත් ඒක හරිම සීතල වතුර තියෙන ඔයක්. මේ බෙලිහුල්ඔයට නම දෙන්න ඇත්තෙ නම් බෙල්ලො. ඔයේ හරියට ගල්පර. ඒවායේ ලිස්සන දිය සෙවල පිරිලා තිබ්බ නිසා බෙල්ලොත් ගොඩක් හිටියා. ගල්වලට ඇලිලා හිටපු මේ බෙලිකටු ඉස්සර මිනිස්සු එකතු කරලා පුළුස්සලා හුණු ගත්තා කියනවා බුලත් විට කන්න.” ඒ ජයරත්න බණ්ඩාර මාමාගේ මතක මඩිස්සලය විවර වුණු අන්දම.


ඇත්තටම ඒ කතාව හරි කියලා හිතෙන්නේ බෙලිහුල්ඔයට බැස්සාම. හැම ගල් පරයක් ගාණෙම කළු පාට බෙල්ලො ජාතියක් ඇලිලා ඉන්නවා. උන්ව පහසුවෙන් ගලවලා ගන්නත් පුළුවන්. ගන්දර දයා නෙත්තසිංහගෙ ගෙදර ගිහිල්ලා මහ පව්වකින් මුහුද අද්දර බැහැලා කරිජ්ජ වලකින් නාද්දි මේ වාගෙම බෙල්ලො ගල් පරවලින් ගලවලා ආයෙම වතුරට දැම්මා මට මතකයි. මුං ඒ බෙල්ලන්ගෙ මිරිජ්ජ නෑයා වගේ.
බෙලිහුල්ඔය අවට පරිසරය බෙහෙවින් සුන්දරයි. හෝර්ටන් තැන්නෙන් ගලන මේ දිය දහරා බේකර්ස් ඇල්ල වගේම ඒ තරම් ප්‍රසිද්ධ නැති තවත් දිය ඇල්ලක් වුණ කැතිගාන ඇල්ලටත් පණ දෙනවා.


“ඉස්සර මේ හැම එකේම අදට වඩා වතුර තිබුණා. අපේ මේ කඩමණ්ඩිය මැදින් ගලන්නේ මැද කඳුර ඔය, නැගෙනහිර පැත්තෙන් ගලන්නෙ පුවක්ගස් ඇල්ල ආර. ඉස්සර මේවයෙ හරියට හිටියා මාලුවෝ.”
ඒ මාලු අතර ආඳන්, හොරපොලයි හා අල්ලක් තරම් ලොකු නිල් කලු ගල් ඉස්සෝ හිටියා. බෙලිහුල්ඔය එවකට තිබූ කුඩා කඩමණ්ඩියේ හුන් කොල්ලන් කුරුට්ටන් මැදකඳුර ඔයෙහි ඉස්සන් ඇල්ලූවා. ජයරත්න බණ්ඩාර මාමා ඉස්සන් අල්ලා සිය මුත්තණුවන්ගෙන් ගුටි මුරද ලබාපු කෙනෙක්. කොල්ලෝ ඉස්සන් ඇල්ලුවේ සුණු සහල් යොදා ගනිමින්. ඒක බොහෝම හුරුබුහුටිකමක් වුවමනා කරන දඩයමක්. කිතුල් පිත්තක අග්ගිස්සට කිතුල් කෙන්දකින් තනා අමුණා ගන්නා තොණ්ඩුවක් දමාපු බිලිපිත්තක් ඉස්සන් දඩයමට වුවමනා කරනවා. ඇම සුණු සහල්. අත්තම්මලාට, අම්මලාට හොරෙන් ගෙයි සුණු සහල් මුට්ටියෙන් ගන්නා සුණු සහල් මිටක් ඇරගෙන මැද කඳුර ඔයට යන කොල්ලෝ ඉස්සන් ගැවසෙන ඉවුරු හෝ ගල්පර අතරට ඒවා ඉහලා බලාගෙන ඉන්නවා. ඉස්සා සුණු සහල් ඇට හොයාගෙන පිහිනලා ආවම ඉස්සරහින් තොණ්ඩුව තියලා ඌ එතුළින් රිංගා සිරවෙන්නට සැළැස්සීම දඩයම් උපක්‍රමයයි. අහළ පහළ කතෝලික පවුලක හිටපු ජෝජ්ජි මාමා කැත්තෙන් ගසා දෙකට කපා පත ආඳෙකු මරා ගත්තේත් ඒ කාලයේමයි.

ගාලෙ ගොනුන් ලිහුවා මතකද රාළේ


අද බදුල්ල කොළඹ මහා මාර්ගයේ කිලෝමීටර් 170ක් පමණ ආවට පස්සෙ හමුවෙන කදිම නිකේතනයක් හැටියට ප්‍රසිද්ධ බෙලිහුල්ඔය වසර සියයකට එකසිය පණහකට පමණ ඉහතදීත් සනීපදායක ගිමන්පොළක් ලෙස ප්‍රකටව තිබුණා. ඒ සුද්දන් වතු වැවූ හල්දුම්මුල්ල, හපුතල ප්‍රදේශවලට කරත්තවලින් බඩු ප්‍රවාහනය කළ යුගයයි. කළුතරින් පාරුවලට පටවා ගෙනෙන බඩු රත්නපුර මහ සමන් දේවාලයට නුදුරෙන් බා ගෙන කරත්තවලට පටවන්නේ මේ වෙහෙසකර ගමන ආරම්භ කිරීම සඳහායි.


ගමනේ තැන තැන ගිමන්හල් තිබුණා. එවැනි එක් නැවතුම් පලක් වූණේ ඉඹුල්පේ යි. කරත්ත එහි නැවතූ පසු බෙලිහුල්ඔය දක්වා පයින් එන පයිංඩකාරයෙක් මෙපමණ කරත්ත ගණනක් මිනිසුන් හා ගොනුන් පිරිසක් උඩත්තාවට එන බව දැනුම් දෙනවා. විලියම් අප්පුහාමිගේ ගාලේ කඬේ පිරිස සඳහා කෑම පිළියෙල වෙනවා. පැමිණෙන ගැල්කරුවන් ගොනුන් ලිහා සාත්තු කර බෙලිහුල් ඔයෙන්, මැද කඳුරෙන් සිත් සේ සනීපෙට නා ගෙන ඉස්මුරුත්තාවට එනතුරු කන්නේ ගාලෙ කඩයෙන්. ඔවුන්ට නිදන්නට සිංහල උලු හෙවිල්ලූ අම්බලමක් පාරේ අද්දරට වන්නට තිබ්බා. සංරක්ෂණය කළ යුතු අම්බලම කඩා දමා පස්සේ කාලෙක ප්‍රාදේශීය සභාව එතැන වැසිකිලියක් හැදූ බව ප්‍රදේශවාසීන් කියනවා. කොහොම වෙතත් මේ ගැල් සාත්තුවලට සාත්තු සප්පායම් කිරීමේ කාරිය තමයි මෙතැන පුංචි ටවුමක් නැත්නම් කඩ මණ්ඩියක් හදලා තියෙන්නේ.

ලෝ ප්‍රකට සුද්දන්ගේ තානායම්පල


ලංකාවේ කරත්තකරුවන් මෙතැන සනීපදායක ගිමන්පොළක් කරගන්නා විට වැවිලිකාර සුදු මහත්තුරුන්ට වුවමනා කළේ ඉස්තරම් තානායමක් තැනීමයි. රමණීය බෙලිහුල්ඔය ඉවුරේ මාර්ගය අද්දරට වෙන්නට යුරෝපීය ගෘහ නිර්මාණ ශිල්පයට අනුව ඔවුන් තැනූ තානායමට අස්හලක්ද ඇතුළත් වුණා. එහි මිදුලේ වැවූ පාරෙ මාර යැයි ව්‍යවහාරයේ හඳුන්වන ඇල්බීසියා ලෙබෙක් ගස අද වනවිට වසර එකසිය පණහක්වත් පැරණි අතිදැවැන්ත වෘක්ෂ රාජයෙක්. එය නඩත්තු කිරීම පේරාදෙණිය උද්භිද උද්‍යානයේ අනුදැනුම ඇතිව සිද්ධ වෙන්නෙ වටිනාකමක් තියෙන වැඩිහිටියෙක් විදියට සලකලා.


රසවත් භෝජන සංග්‍රයන්ට නමගිය මේ තානායම එංගලන්තයේ රාජකීය උදවිය පවා ගිමන් හළ තැනක් කියලා ජන ව්‍යවහාරයේ සඳහන් වෙනවා. ඒ කොහොම වෙතත් සිරිමාවෝ රත්වත්තේ මෙනවිය හා තරුණ බණ්ඩාරනායක මහතා මෙහි මධුසමයට ආවා. එදා ඔවුන් සිටුවූ අඹ පැලය අද දැවැන්ත වෘක්ෂයක්.
“එදා බෙලිහුල්ඔය විලියම් අප්පුහාමි තමයි ඒ දෙපළ පිළිගන්න ගොක්කොළ තොරණ ගැහුවේ. තොරණෙ කවියක් ලියලා තිබ්බා තැඹිලි මල් අලවලා.” ඒ ජන මතකයයි.
අසිරිමත් ජන මතකයේ අද ඊයේ වගේ රැඳුණු තවත් සිද්ධියක් ලෙස්ටර් ජේම්ස් පීරිස්ගේ සංදේශය චිත්‍රපටය රූපගත කිරීම.


“එතකොට මං පොඩි කොල්ලෙක්. අපේ මාමලා මාව කරේ තියන් ගිහින් ටිකක් උඩහට වෙන්න තැනක චිත්‍රපටය හදනවා පෙන්නුවේ. යම්තම් මතකයි මාමා ගාමිණී මහත්තයාව එහෙම පෙන්නනවා. සමහර දර්ශන කළේ නැග්රැක් නන්පෙරියල් පැත්තට යන පාරෙ. කරත්තෙ යන ගමන් කියන සිංදුව තියෙන්නෙ මුත්තෙට්ටුවගම පාරේ. ටිකක් උඩහට වෙන්න බලකොටුව තිබ්බෙ. ඒක පුපුරුවනව නේ. මේ චිත්‍රපටයට අස්සයො ගෙනල්ල හිටියා. අපි උන්ට බය වුණා. මොකද ඌ හරි තේජවන්ත ලොකු සතෙක්නේ.” ඒ ජයරත්න බණ්ඩාර මාමා.

කුරුල්ලා වගේ ජීවිතයක්


බෙලිහුල්ඔයෙහි ජීවත් වුණේ ගොවීන්. මේ කඩ මණ්ඩියේ වෙළඳාම් කළ අයත් ගොවිතැනක් බතක් කළ උදවිය. කරවල, තෙල්, දිය ලුණු පමණයි ඔවුන් පිටින් බලාපොරොත්තු වුණු දේ අතර තිබ්බෙ. පසුකාලීනව සමනල වැවෙහි දියවරට යටවුණු ගම්වල පවුල් ගණනාවක් මෙහි විත් පදිංචි වූ නමුත් ජන ජීවිතයේ සංහිඳියාව ආරක්ෂා වුණා. ඊට හේතු වූණේ රමණීය සැපදායක පරිසරය කියලයි කවුරුත් කිව්වෙ.


අද මේ කුඩා නගරයේ ජීවත්වන ව්‍යාපාර කරන ත්‍රීවීලර පදවන පිරිස අතර කතෝලික කිහිපදෙනෙකුත් ඉන්නවා. ඔවුන්ද සංහිඳියාවේ ආශීිර්වාදය ලද්දවුන්. බෙලිහුල්ඔයේ කතෝලිකයෙකු වන ටයිටස් සිල්වාට අනුව පරම්පරා හතරකවත් තිස්සේ කතෝලිකයින් මෙහි වෙසෙනවා.
“1900 ඉඳලා විතර මෙහේ පල්ලියක් තිබ්බා. ඔය බේරුවල මග්ගොන පැත්තේ ඉඳලා කළු ගඟේ පාරුවල වෙළඳාමට ආපු මිනිස්සු තමයි අපේ පැරැණියො. ඒ කියන්නෙ සුද්දගෙ කාලෙ. 1860 දී බලංගොඩ පල්ලිය හදලා තියෙන්නේ. වතුවල වෙළඳාමටනේ තව උඩහට ආවෙ. ඔය ජෝකිනූ මුදලාලිලා එහෙම කරවල, ලුණු නන්පෙරියල් හපුතල වතු වලට ඇද්දා.”
මෙහි වෙසෙන කතෝලික හා බොදුනු පවුල් අතර ඇත්තේ දැඩි සහෝදර බැඳීමක්. පල්ලියේ පෙරහැරට බොදුනුවන්ගේ උපහාරය හිමිවන අතර පන්සල් තැනීමේදි ගල් ගඩොල් කඳු උඩට කර බරින් අදින්නට කිතුනුවන් සහය දීලා තියෙනවා. නන්පෙරියල් නැග්රැක් වතුවල දෙමළ වතු ජනයාටත් ආසන්නයේ සරුසාරම කඩපල වගේම තැබෑරුමක් තියෙන හින්දා ඔවුන් ගැවසෙන්නේත් බෙලිහුල්ඔයම යි.


ඒ වුණාට 83 කළු ජූලිය කාලෙ දෙමළ ජනයාට යම් යම් සැහැසිකම්වලට මුහුණ දෙන්නට සිදුවූ අත්දැකීම් සමහරුන්ගෙ මතකෙ තියෙනවා. එවැනි දේවලට හවුල් වූ විජේරත්න පවසන්නේ තමන් දැන් ඒ ගැන පසුතැවිලි වන බවයි.
“මං එතකොට නන්පෙරියල් වත්තෙ ඔපිසර කෙනෙක්. මාත් මිනිස්සුන්ට හිරිහැර කළා. ඒ සින්න දොරේගෙ කීම අහලා නොමග ගිහිල්ලා. දැන් මං ඒ දේවල් ගැන පසුතැවිලි වෙනවා. ඒකෙන් අපිට බොහෝ දේවල් අහිමි වුණා. හැබෑ වීරකම කියන්නේ ජාතිවාදය නෙවෙයි. අද මේ බෙලිහුල්ඔයට එන දෙමළ අයට ලැබෙන්නේ සහෝදරකම.”
ඒ පරිච්ඡේදයට පසු තවම බෙලිහුල්ඔය සංහිඳියාව සුරක්ෂිතය. එහෙත් දැන් ඔවුන් විස්සෝප වන්නේ අහිමි වන රමණීය පරිසරය ගැන. කඳුකරයේ වැවූ පයිනස් හා ගඟ දිගට ඉදි කර ඇති විදුලි බලාගාර දියවර උදුරාගෙන අහවරයි. දැන් ඉස්සන් සහ බොහෝ මාලුන්ද නිදහසේ පියෑඹූ බොහෝ සමනලුන් හා කුරුල්ලන්ද සමුගෙන ගොස් හමාරයි. රසායනික ගොවිතැන නිසා වක්කඩට කට තබා දිය බොන්නට පුළුවන්කමක් අද නෑ. එහෙත් බෙලිහුල්ඔය එයා නම් තවමත් සුන්දරයි තරුණයි. ■

■ ලසන්ත ද සිල්වා

විමුක්ති දේව ධර්මය ඇතුළේ සමාජ විග්‍රහයක් තියෙනවා : සරත් ඉද්දමල්ගොඩ පියතුමා

0

.

සාමාන්‍ය ජනයාට ගැටලු ඇති වන අවස්ථාවලදී පල්ලියෙන් වීදියට බැස මහජනයා හා එක්ව අරගලවලට එක් වන පූජකවරු සිටිත් නම් ඒ අතේ ඇඟිලි ගණනටත් අඩුවෙනි. සරත් ඉද්දමල්ගොඩ පියතුමා ඒ අතලොස්සක් වූ පියතුමන්ලා අතරින් කෙනෙකි.
වී ගොවියන් වස පානය කර දිවි තොර කරගන්නා අවස්ථාවක, රජයට අභියෝග කරමින් ගොවි නායක හරමානිස්, එම්. කේ. ජයතිස්ස ඇතුළු ගොවි මහත්වරුන් හිඟුරක්ගොඩ ගොවි උපවාසයේ නියැලුණු අවස්ථාව, ජල සම්පත පෞද්ගලික කිරීමේ අරමුණින්, ආණ්ඩුව ජල පනත ගෙන ආ අවස්ථාව, එප්පාවල පොස්පේට් නිධිය විදේශීය සමාගමකට අලෙවි කිරීමට කටයුතු කළ අවස්ථාව, හමුදා පොලිස් බලතල යොදා තාප විදුලි බලාගාරය ඉදිකිරීම සඳහා නොරොච්චෝලේ ගොවි බිම් ගොවියන්ගෙන් උදුරාගත් අවස්ථාව ආදි ඉතිහාසයේ තීරණාත්මක අවස්ථා වෙයි.
ඒ අවස්ථාවලදී පීඩාවට පත් ජනකොටස්වලට ශක්තියක් වෙමින් ඉදිරියෙන්ම හිටගත් කතෝලික පියතුමා වූයේ සරත් ඉද්දමල්ගොඩ පියතුමාය.

■ ■ ■ ■ ■

‘මම ඉපදුණේ මාබුල ගමේ, හැදී වැඩුණේ වග කියන ගමේ. අම්මා තාත්තා දෙන්නම ගුරුවරු නිසා දුෂ්කර පළාත්වල විවිධ පාසල්වලට ගියා. පහේ ඉඳන් අවුරුදු තුනක් ගමේ ජෝන් බොස්කෝ විද්‍යාලයට ගියා. අටවෙනි ශ්‍රේණියේදී බොරැල්ලේ සෙමනේරියටත්, ඕ ලෙවල්වලින් පස්සේ අම්පිටිය සෙමනේරියටත් ගියා.
අධ්‍යාපන කටයුතු ඉවර වෙලා මීගමුවේ මහ වීදියේ පල්ලියේ අවුරුදු දෙකහමාරක් විතර හිටියා. පස්සේ සහායක පියනමක් හැටියට පිටිපන පල්ලියේ වැඩ කළා. ධීවර ජනතාව සමග තමයි වැඩි ඇසුරක් ඇති වුණේ.
පිටිපනින් පස්සේ පිටකොටුවේ හයවැනි පාවුළු මධ්‍යස්ථානයට ආවා. ඒකේ තමයි ක්‍රිස්තියානි කම්කරු ව්‍යාපාරය තිබුණේ. එතැන අධ්‍යක්ෂ ජෝ ඩිමෙල් පියතුමාට තමයි සංවර්ධන කටයුතු භාර වෙලා තිබුණේ. කම්කරු ව්‍යාපාරයේ වැඩ කරන ගමන් පියතුමාගේ සංවර්ධන වැඩවලට සහාය වුණා. 1979දී මම මීසම් සේවක හැටියට කටුනායකට ආවා.
1980 විතර මම මීසමේ පල්ලි සම්බන්ධ කටයුතුවලින් ඉවත් වුණා. බිෂොප් මාව යැවුවා පිලිපීනයේ පුහුණුවකට. ඇවිල්ලා මීගමුවේ ‘තම්මිට’ ආයතනයේ සංවර්ධන කටයුතුවල යෙදිලා හිටියා.
රතිඤ්ඤා පත්තු කිරීමක් නිසා මීගමුවේ ධීවර පැල්පත් තිහක් විතර ගිනිගත්තා. ධීවර දෙපාර්තමේන්තුවෙන් ඒ අයට ගෙවල් දුන්නා. නමුත් යම් පිරිසකට ගෙවල් හදන්න ඉඩම් මදි වුණා. එතකොට එහේ හිටිය ෆාදර් අයිවන් පෙරේරා මට එන්න කියලා ‘පොඞ්ඩක් මේ ගැන බලන්න’ කීවා. ඒ ප්‍රශ්නයට හවුල් වෙලා දහ දෙනෙක් එක්ක විතර වැඩ කරගෙන යනකොට, අවසානේ මේ නිවාස ප්‍රශ්නයෙන් දුක් විඳින එක්දහස් පන්සීයක විතර පිරිසක් එක් වුණා. මහ වීදිය, වැල්ල වීදිය, පිටිපන, පෙරියමුල්ල වගේ ගම්මානවල අය හිටියේ. ප්‍රදේශයේ පල්ලිවල පියතුමන්ලාගේ සහායත් ඇතිව පිරිස සංවිධානය වෙලා අවුරුදු පහක් විතර වැඩ කරනකොට ඒක ලොකු අරගලයක් වුණා.
ඩෙන්සිල් ප්‍රනාන්දු මන්ත්‍රීතුමා වෙළෙඳකලාපයට කියලා අයින් කරගෙන හිටපු ඉඩමක් තිබුණා. අපි ඒකෙන් අක්කර 72ක් විතර ප්‍රමාණයක් වෙන් කරගෙන මිනිස්සුන්ව පදිංචි කළා. එතකොට නිවාස අධිකාරිය බාරව හිටියේ ප්‍රේමදාස මහත්තයා. එයාගේත් උපකාර අරගෙන මිනිස්සුන්ට ගෙවල් 600ක් විතර හදලා දුන්නා.
නමුත් මිනිස්සුන්ගේ ප්‍රශ්න එතනින් ඉවර වුණේ නෑ. මීගමුවේ ජනාවබෝධ කේන්ද්‍රය පටන් ගත්තේ මිනිස්සුන්ගේ ඒ ප්‍රශ්න මූලික කරගෙන. කටුනායක මීසමේ දී මම අඳුනාගෙන හිටිය ළමයි කිහිප දෙනෙක් මේ සංවිධානයට පූර්ණකාලීනව සම්බන්ධ කර ගත්තා. පස්සේ අපට විදේශීය ආධාර ලැබෙන්න ගත්තා.
ධීවර ජනයාට තිබුණා ධීවර ආම්පන්න පිළිබඳ හා අස්වැන්න අලෙවිය සම්බන්ධ ප්‍රශ්න. ඒ ප්‍රශ්න දෙක මූලික කරගෙන අපි මීගමුවේ බෝට් යාර්ඞ් එකක් පටන්ගත්තා. කුඩා බෝට්ටු හදන්න පටන් ගත්තා. මිනිස්සුන්ට අඩු මිලකට ගුණාත්මක මාළු ලබා දෙන්න වැඩ පිළිවෙළක් හැදුවා. ’
88, 89 භීෂණ වකවානුව වන විට ඉද්දමල්ගොඩ පියතුමා විශාල සමාජ කාර්යභාරයක නියැලී සිටියේය. ඒ නිසාම පියතුමා වටා පීඩිත මිනිස්සු විශාල වශයෙන් ඒකරාශී වී සිටියෝය. සමාජය ගැඹුරු අන්ධකාරයක ගිලී ගිය මොහොතේ සරත් ඉද්දමල්ගොඩ පියතුමා තම ජීවිත අවදානම නොතකා අපක්ෂපාතීව මනුෂ්‍යත්වය වෙනුවෙන් පෙනී සිටියේය.
‘සමාජයේ අර්බුදයක්, යුක්තිය පිළිබඳ ප්‍රශ්නයක් ඇති වී තිබෙනවා. මනුෂ්‍ය ඝාතන වැරදියි කියන ස්ථාවරයේ අපි හිටියා. විශේෂයෙන් තරුණයන් මරා දැමීම පිළිබඳව මම දැඩි ස්ථාවරයක සිට කටයුතු කළා. නමුත් ජ.වි.පේ. අපිව අවිස්වාස කළා. දෙපැත්තෙන්ම අපට ගැලවීමක් තිබුණේ නෑ.
බුත්තල මයිකල් රුද්‍රිගූ පියතුමා සන්නද්ධ කණ්ඩායමක් විසින් ඝාතනය කර තිබුණා. මීගමුවෙත් මරණ කිහිපයක් වුණා. මේ අතර දවසක් පොලීසියේ දී කතාවක් වෙලා තියෙනවා මේ ෆාදර් සරත් ඉද්දමල්ගොඩ තමයි මීගමුවට ජේ.වී.පී. ගෙනාවේ, බෝට් යාර්ඞ් එක තමයි මධ්‍යස්ථානය කියලා. රාත්‍රියේ පොලීසියේ පිරිසක් බෝට් යාර්ඞ් එකට ඇවිල්ලා, වොචර්ගේ ඇස් වහලා, ආයුධ වගයක් යාර්ඞ් එක ඇතුළට දාලා, වොචර්ගේ ඇස් ලෙහලා ‘මේ ආයුධ කොහෙන්ද?’ කියලා ඇහුවා.
සී.අයි.ඩී. එකෙන් මාව ප්‍රශ්න කරලා කිව්වා ‘අපිට කරුණු පැහැදිලියි, ප්‍රශ්නයක් නෑ, අපි අනිත් සෙකියුරිටි ගෲප්ස්වලටත් දැනුම් දෙන්නම්, නමුත් ඒ අය මොනවා කරයිද කියලා අපට කියන්න බෑ’ කියලා. බෝට් යාර්ඞ් එකේ ළමයි දෙන්නෙක් ගෙනැත් බාර දෙන්න කිව්වා. ඒ වෙනකොටත් ඒ අය එතනින් පැනලා ගිහින් තිබුණා.
අපිත් එක්ක හිටිය බොහෝ දෙනෙක්ගේ ගෙවල්වලට පොලීසියෙන් පනිනවා, ඇරෙස්ට් කරනවා. අපි ෆ්‍රෙඩී ගමගේ ඇතුළු ළමයි කිහිප දෙනෙක් වහාම පිලිපීනයට පිටත් කළා. සී.අයි.ඩී. ප්‍රශ්න කිරීමෙන් පස්සේ දවස් තුනක් වගේ ඇතුළත මටත් පිලිපීනෙටම යන්න වුණා.
පිලිපීනයේ මම මාස තුනක් විතර හිටියේ. එතැනින් සමුළුවකට සහභාගි වෙන්න ඉන්දියාවට ආවා. එතන අයගේ උදව්වෙන් නෙදර්ලන්තයට ගියා. ‘ඩච්’ භාෂාව දන්නේ නැති නිසා නෙදර්ලන්තයේ මට කරන්න දෙයක් නෑ. එතනින් එංගලන්තයට යන්න උත්සාහ කළා. නමුත් එහෙන් වීසා දෙන්නේ නෑ. මගේ අතේ අඩුම තරමින් බිෂොප්ගෙන් ලියුමක්වත් නෑ. උපන් රටට ගිහින් එතැනින් වීසා ඉල්ලන්න කියනවා. ඒත් ලංකාවට එන්න බෑ, තත්ත්වේ හොඳ නෑ.
නවදිල්ලියේ තිබුණා රැඩිකල් සමාජ ව්‍යාපාරයක්. මම එහෙට ගියා. ඒ අය ලංකාවේ අපි කරපු වැඩ ගැන අහලා තිබුණා. එතැන හිටිය දවස් තුන හතර තුළ එංගලන්තයට වීසා ගන්න උත්සාහ කළා. ඒ සංවිධානයේ හිටියා බෙල්ජියම් සිටිසන් තියෙන ෆාදර් කෙනෙක්. ෆාදර්ගේ බලකිරීම නිසා වීසා නිලධාරියා මට බෙල්ජියම්වලට වීසා දුන්නා. දැන් මම බෙල්ජියම්වල ඉඳලා එංගලන්තයට යන්න උත්සාහ කරනවා. නමුත් ඒ අයත් කියන්නේ උපන් රටට ගිහින් එතැනින් වීසා ඉල්ලන්න කියලා.
බි්‍රතාන්‍ය තානාපති කාර්යාලයේ හිටියා අපේ හිතවත් ස්ටීව් ඇලට්සන් මහත්මයා. එයා මැදිහත් වෙලා බෙල්ජියම්වලට දැන්වුවා මාව රිලීස් කරන්න කියලා.
එංගලන්තයේදී මට ශිෂ්‍යත්වයක් ලැබුණා. මම ආයතනයට බැඳිලා ඵීජ එක කළා. අවුරුද්දකින් පස්සේ මම වැඩිදුර ඉගෙන ගන්න ගෝල්ඞ් ස්මිත් කියන විශ්වවිද්‍යාලයේ ලියාපදිංචි වුණා. මාස තුනක් විතර ඒ කොලෙජ් එකේ ඉන්නකොට ලංකාවට එන්න ලැබුණා. ලංකාවට ඇවිත් ජයදේව උයන්ගොඩ යටතේ එම්ෆිල් එකට ඉගෙන ගත්තා. ආයෙත් ටිකෙන් ටික සමාජ වැඩ පැත්තට නැඹුරු වුණා. පස්සේ එම්ෆිල් අත්හැරියා.
1993 මම එනකොට මෙහෙ ඇමරිකන් හඬ ව්‍යාපෘතියට විශාල භූමි ප්‍රදේශයක් ලබාදීමට එරෙහිව අරගලයක් පටන් අරන් තිබුණා. ඒකට වැඩ කළා. අවසානේ මිනිස්සු පරාද වුණා. ඊට පස්සේ කණ්ඩලම ප්‍රශ්නය ආවා. ඒ වගේ ජාතික මට්ටමේ ජන අරගලවලට මම මැදිහත් වුණා.’

■ ■ ■ ■ ■

ජාතික සම්පත් හා මානව හිමිකම් සුරැකීමේ සන්ධානය ඇති කිරීමේ පුරෝගාමී මෙහවරක් සරත් ඉද්දමල්ගොඩ පියතුමාගෙන් සිදු විය.
‘අනුරාධපුර එප්පාවල පොස්පේට් නිධිය විකුණන ප්‍රශ්නයේදී ඊට එරෙහිව විශාල ජන බලයක් ගොඩ නැගුණා. ඒ වෙලාවේ සිවිල් සංවිධාන, දේශපාලන පක්ෂ, ආගමික නායකයන්, විද්වතුන් මූලික වෙලා ජාතික සම්පත් හා මානව හිමිකම් සුරැකීමේ සංධානය පිහිටෙව්වා. එප්පාවල මහමාන්කඩවල පියරතන හාමුදුරුවෝ එහි මූලිකත්වය ගත්තා. ඉඩම් හා කෘෂිකර්ම ප්‍රතිසංස්කරණ ව්‍යාපාරය, සී.එම්.යූ. වගේ ආයතන එහි විශාල වැඩ කොටසක් කළා.
සිස්ටර් නොයෙල් ක්‍රිස්ටීන් ප්‍රනාන්දු මූලිකව වෙළඳකලාපයේ කම්කරුවන් පිළිබඳ කළ වැඩවලට සහාය වුණා. මීගමුවේ ජනාවබෝධ කේන්ද්‍රයේ වැඩවලට හවුල් වුණා.’
ආරම්භයේ පටන් උතුරේ යුද්ධය පිළිබඳ ඉද්දමල්ගොඩ පියතුමා දරන්නේ ඉතාම සුළුතරයක් විසින් පිළිගත් මානවවාදී අදහසය. සමහරුන්ට ජීවිතයෙන් වන්දි ගෙවීමට ඒ අදහස දැරීමම ප්‍රමාණවත් වී තිබිණි.
‘අපි පළාත් සභාවලට පක්ෂව හිටියේ. අපට බොහෝ අය චෝදනා කළා රට පාවා දෙනවා, ඉන්දියානු ආක්‍රමණවලට ඉඩ දෙනවා කියලා. ජ.වි.පෙ. අපිව අවිස්වාස කරන තත්ත්වයක් ඇති වෙලා තිබුණා.
තිස්ස බාලසූරිය පියතුමාගේ ස්ථාවරය වෙලා තිබුණේ ‘යුද්ධය එපා. දේශපාලන විසඳුමක්’ කියන එක. ෆාදර්ගේ ඒ හැම කටයුත්තකටම මම සහභාගි වුණා.
තිස්ස බාලසූරිය පියතුමා සර්වෝදය එක්ක එක් වෙලා කතරගම ඉඳලා උතුරට විශාල පා ගමනක් සංවිධානය කළානේ. පොලීසිය ඇවිල්ලා පා ගමන නතර කළා.
‘යුද්ධය එපා, දේශපාලන විසඳුමක් දෙන්න’ කියලා. අපි ගෝල්ෆේස් පිටියේ උද්ඝෝෂණයක් කළා. පණහක හැටක විතර සුළු පිරිසක් හිටියේ. පොලිසියේ නිළධාරියෙක් ඇවිල්ලා තිස්ස බාලසූරිය පියතුමාට අමු තිත්ත කුණුහරුපෙන් බැන්නා.
යුද්ධයෙන් තුවාල වෙච්ච අය වෙනුවෙන් දකුණේ මිනිසුන්ව සංවේදී කරන්න, ආධාර එකතු කිරීම්, නගරවල යම් යම් කැම්පේන් සංවිධානය කළා.
ඒ වෙලාවේ මිනිසුන්ව දැනුවත් කරන්න සමහර පල්ලිවල ඉරිදා දේව මෙහෙය අවස්ථාව අපට දුන්නා. සරත් ගුණරත්න කියන මන්ත්‍රීවරයා මට ටෙලිෆෝන් එකෙන් කතා කරලා හොඳටම බැන්නා. එයා ආවේගෙන් බැන්නා කියලා මට ආවේගෙන් කතා කරන්න බෑනේ. මම සද්ද නැතුව හිටියා.
යුද්දේ අවසාන වකවානුව. ඉස්පිරිතාලවල යුද්ධයෙන් තුවාල වෙච්ච රෝගීන් පිරිලා හිටියා. ඇස් නෑ. කන් නෑ. අත් නෑ. කකුල් නෑ.’

■ ■ ■ ■ ■

සාමාන්‍ය පියතුමෙකුගේ සැප පහසු ජීවිතය පසෙකට දමා මහජනයා වෙනුවෙන් වීදි බැස දුෂ්කර මාරගයේ ගමන් කිරීමට සෙමනේරියේ අධ්‍යාපන අවධියේදීම ඉද්දමල්ගොඩ පියතුමා තීරණය කර තිබිණි.
‘හැට ගණන්වල ලෝකය පුරාම තරුණ නැගිටීම් තිබුණා. ඒ තරුණ නැගිටීම් ගැන විශ්වවිද්‍යාලවල වගේම, සෙමනේරිවල හිටිය තරණයන්ටත් දැනුණා. පාරේ විදී සටන් නොගියාට, උගන්වන විෂයන් අලුත් වෙන්න ඕනේ කියලා වගේ අරගල කළා.
මේ අවධියේ යුරෝපයේ පිරිසක් සභාව ප්‍රතික්ෂේප කළා. කට්ටියක් පල්ලියෙන් ඈත් වුණා. කට්ටියක් මාක්ස්වාදය වැළඳගත්තා.
කතෝලික සභාවෙන් දෙවැනි වතිකානු මන්ත්‍රණ සභාව කැඳෙවුවා. යුක්තිය, සාධාරණත්වය, කම්කරු අරගල වගේ දේවල්වලට පල්ලිය තවදුරටත් විවෘත වෙන්න ඕනේ කියන අදහස ඒකෙදි මතු වුණා.
දකුණු ඇමෙරිකාවේ, දකුණු අප්‍රිකාවේ, ආසියාවේ විමුක්ති දේව ධර්මය පිළිබඳ කථිකාව පල්ලිය තුළින්ම මතු වුණා. ඒ අදහස් ලංකාවට හඳුන්වා දුන්නේ තිස්ස බාලසූරිය, ඇලෝසියස් පීරිස්, පෝල් කැස්පර්ස් පියතුමන්ලා. අපි විමුක්ති දේව ධර්මය ගැන පොත පත කියවන්න ගත්තා. ඒ වගේ පසුබිමක තමයි අපි අධ්‍යාපනය ඉවර කරලා එළියට එන්නේ.
මාක්ස්වාදය ගැන බොහෝ දේවල් අපි කියවලා තිබුණේ නෑ. නමුත් අපට ඒ ගැන තිබුණු අල්ප දැනුම අපි දේව ධර්මය දිහාට නැඹුරු වෙන්න හේතු වුණා. විමුක්ති දේව ධර්මය ඇතුළේ සමාජ විග්‍රහයක් තියෙනවා.
මනුෂ්‍යයෙක් තුළ ඇතිවන සියලුම හැඟීම් මා තුළත් තියෙනවා. නමුත් දූත කාර්යයට මූලිකත්වය දුන්නාම ඒවා අඩුකරගන්න පුළුවන්. අද කතෝලික සභාවේ තියෙන විශාලම ප්‍රශ්නයත් මේකයි. දූත කාර්යය අමතක වෙලා. විමුක්ති දේවධර්මයේදී අපට කියන්නේ දරිද්‍ර මිනිසාගේ අරගලවලට ඇතුල් වෙන්න කියලා.’

■ ■ ■ ■ ■

1993 දී ලංකාවට එන ඉද්දමල්ගොඩ පියතුමාට ඉන්න තැනක් තිබුණේ නැත. ගෝනවල ප්‍රදේශයේ ඉතා මනරම් නිස්කලංක ආරාමයක් වන ‘තුලන’ ආයතනයේ ප්‍රධාන පියතුමා ඉද්දමල්ගොඩ පියතුමාට කැමති කාලයක් එහි නවතින්නට ඉඩ දුන්නේය. අදටත් එතුමා සැබෑ පූජකවරයෙකු ලෙස මහජනයාට සේවය කරමින්, ඉතා සරල ජීවිතයක් ගෙවමින් එහි වාසය කරයි.
බෞද්ධයන් බුදුන් වහන්සේගේ ධර්මය දන්නේ නැත. ක්‍රිස්තියානිකාරයන් ක්‍රිස්තුන්වහන්සේගේ ධර්මය දන්නේ නැත. බුදුන්වහන්සේගේ ධර්මයට අනුව ජාති අනුව බෙදීම ධර්මයේ මූලික සිද්ධාන්ත වලට පටහැනිය. කතෝලික ධර්මයට අනුව සියලු මනුෂ්‍යයෝ දෙවියන් වහන්සේගේ දරුවෝය. හැමෝම සමානය. ජාති අනුව බෙදෙන්නට නොහැකිය.■

■ ප්‍රියන්ජිත් ආලෝකබණ්ඩාර

දේශපාලන කන්‍යාභාවය රැකගැනීමට පෙර මරණයෙන් බේරී සිටිය යුතුය

0


■ ඡන්දදායකයා ධ්‍රැවීකරණය වන තරම අනුව, දෙවැනි මනාපයක් ලකුණු කිරීම ප්‍රායෝගික වන්නේ නැත.
■ දැන් අපට ඇත්තේ ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය රැකගැනීමේ අභියෝගයයි.

■ රාජපක්‍ෂවරුන් මේ අවුරුද්ද අවසානයේදී නැවතත් පරාජය කිරිම අත්‍යවශ්‍යය.

ලංකාවේ ජනාධිපතිවරණ ඉතිහාසයේ පළමුවැනි වරට දෙවැනි මනාපය ලකුණු කිරීම ගැන උනන්දු සාකච්ඡාවක් ඇතිවී තිබේ. ඊට හේතුව, ප්‍රධාන පක්‍ෂ දෙකේම අපේක්‍ෂකයන්ට ජයග්‍රහණය සඳහා අවශ්‍ය වන වලංගු ඡන්ද සංඛ්‍යාවෙන් සියයට පනහකුත් එක ඡන්දයක් ලබාගැනීමට නොහැකි වේය යන ජනප්‍රිය මතයයි. ඊට හේතුවන අනෙක් කරුණ වන්නේ, ජාතික ජන බලවේගයේ අපේක්‍ෂකයා සැලකිය යුතු ඡන්ද ප්‍රමාණයක් ‘කඩනු ඇත’ යන මතයයි.


පසුගිය ජනාධිපතිවරණයේදී මෛත්‍රීපාල සිරිසේන මහතා ඡන්ද 6,217,162ක් ලබාගත්තේය. එය සියයට 51.28කි. මහින්ද රාජපක්‍ෂ මහතා ඡන්ද 5,768,090ක් ලබාගත් අතර එය සියයට 47.58කි. සිරිසේන මහතා මහින්ද රාජපක්‍ෂට වඩා ඡන්ද 4,49,072ක් ලබා සිටි නමුත්, සියයට පනහ සීමාව (6,061,975)ට වඩා ඔහු ලබා තිබුණේ ඡන්ද 1,55,187ක් පමණි. වෙනත් විදියකට කිව්වොත්, ඔහුට ජය හිමිවුණේ ඡන්ද 1,55,187ක් නිසාය. එම ඡන්ද ප්‍රමාණය ඔහුගෙන් ගිලිහී ගියා නම්, ඒ ඡන්දයේදීද දෙවැනි මනාපය සලකා බැලීමට සිදුවනු ඇත. මේ ඇත්ත හිතේ තබාගෙන 2019 ජනාධිපතිවරණය දෙස බැලුවොත්, චිත්‍රය කුමක් වනු ඇත්ද?


මෙවර රාජපක්‍ෂ විරෝධී පිළෙන් ඉදිරිපත් වන කවර වූ හෝ ප්‍රධාන අපේක්‍ෂකයාට, 2015දී මෛත්‍රීපාල සිරිසේන මහතාට උතුරු මැද පළාතෙන් හිමිවු ඡන්ද ප්‍රමාණය ලැබෙන්නේ නැත. දෙමළ ජාතික සන්ධානය හා අනෙකුත් දෙමළ හා මුස්ලිම් පක්‍ෂ ඒ ප්‍රධාන අපේක්‍ෂකයා සමග සිටියත්, තීරණාත්මක කාරණය වන්නේ ජනතා විමුක්ති පෙරමුණ මේ වාරයේ ඔහු සමග නැති බවයි. එහි අපේක්‍ෂකයා මේ වාරයේදී කුමන ඡන්ද ප්‍රමාණයක් ලබාගනීදැයි තවමත් කිව නොහැකි නමුත්, නැවතත් මතක් කළ යුත්තේ, 2015දී ඡන්ද 1,55,187ක් ගිලිහී ගියේ නම්, පොදු අපේක්‍ෂකයාට සියයට පනහ පැන්නීම අසීරු වන බවය.
මේ සරල සංඛ්‍යා ස්වල්පය සිතට ගැනීමෙන් පවා, 2019 ජනාධිපතිවරණය කෙතරම් තීරණාත්මක එකක් වනු ඇද්දැයි කල්පනා කළ හැකිය.


මේ අවුල්සහගත තත්ත්වය මගහැර ගැනීමට සමහරුන් යෝජනා කරන්නේ (සමහර විට, ඡන්ද කැඩීමේ ‘වරදට’ ක්‍ෂමාලාපයක් මෙන්) දෙවැනි මනාපයක් ලකුණු කිරීමට සිය ඡන්දදායකයන් දිරිමත් කිරීමයි. ජනාධිපතිවරණයේදී ලංකාවේ ඡන්දදායකයා ධ්‍රැවීකරණය වන තරම අනුව, දෙවැනි මනාපයක් ලකුණු කිරීම ප්‍රායෝගික වන්නේ නැත. උදාහරණයක් හැටියට ගෝඨාභයට ඡන්දය දෙන්නකු ප්‍රතිවිරුද්ධ ප්‍රධාන අපේක්‍ෂකයාට දෙවැනි මනාපය දෙන්නේ නැත. අනෙක් පැත්තද එසේමය. අනුර කුමාර දිසානායක මහතාට ඡන්දය දෙන අය, දෙවැනි මනාපය ගෝඨාභය රාජපක්‍ෂට නොදෙන බව සහතික නමුත්, මේ පැත්තේ ප්‍රධාන අපේක්‍ෂකයාට දෙන්නේද නැති බව ඉතා පැහැදිලිය. සංයුක්තව කිවහොත්, එජාපයෙන් ඉදිරිපත් වන අපේක්‍ෂකයකුට දෙවැනි මනාපයක් දෙන්නට, තම සාමාජිකයන් 60,000ක් එජාපය ඝාතනය කළ බව නිතර කියන ජවිපෙ සාමාජිකයන්ට කිසිසේත්, හිත හදා ගන්නට හැකිවන්නේ නැත. ඒ නිසා, ජන බලවේගය හුදෙක් ‘ඡන්ද කඩන මැෂිම’ක් බවට පත්වීම නිසැකය.


2015 එකට සිටි පෙරමුණ කැඩී විසිරී යෑමෙන් නොනැවතී, වෙන වෙනම ඉල්ලන්ටද යෑමෙන්, ඒ පෙරමුණ සමග එකතුව සිටි ලක්‍ෂ 62ක පිරිස බලවත් අවදානමකට මුහුණ දෙන්නේය. එහි ප්‍රතිඵලය ගෝඨාභය රාජපක්‍ෂ ජයග්‍රහණය කිරීම වන්නටද බැරි නැත. මේ යථාර්ථය පිළිගැනීමට අප සූදානම්ද? එහි වගකීම ගන්නේ කවුද?
පළමුව වගකීම ගත යුත්තේ ජනාධිපති හා අගමැතිය. 2015දී එකට සිටි බලවේග රාශියක්, ඒ එකට සිට ඉටුකරගන්නට බලාපොරොත්තු වූ ප්‍රගතිශීලී අරමුණු රාශිය, මුළුමනින්ම පාවාදී ඒ බලවේග අතරමං කර දැමුවේ ඒ දෙදෙනාත්, ඔවුන්ගේ ආණ්ඩුවත්ය. ඒ නිසා, ඔවුන් දෙදෙනා ගැන පමණක් නොව, ප්‍රධාන දේශපාලන පක්‍ෂ සියල්ලම කෙරෙහි බලවත් ජනතා විරෝධයක් මේ වන විට නැගී තිබේ. ජාතික ජන බලවේගය ඉතාම සාධාරණ ලෙස නියෝජනය කරන්නේ ඒ විරෝධතා පවුරයි. තමන් විසින් සකස් කරගන්නා ලද ප්‍රතිපත්ති සමූහයක් ජන බලවේගයට තිබුණත්, ඒවායේ අගයක් මේ අවුරුද්දේ නැත්තේ ඔවුන්ට ජයගත නොහැකි නිසාය. එනිසා, ජන බලවේගය හුදෙක් විරෝධතා ප්‍රකාශනයක් ලෙස සලකන්නට සිදුවේ. එහෙත්, එවැනි විරෝධතා ප්‍රකාශනයක් සිය ‘අසමත්කම් හා නොකර හැරීම්’ තුළින් නිර්මාණය කිරීමේ වගකීම සම්පූර්ණයෙන් බාරගත යුත්තේ, කිසිදු සැකයක් නැතිව, ජනාධිපතිත් අගමැතිත් ඔවුන්ගේ ආණ්ඩුවත්, ඊට එකතුවුණු දේශපාලන පක්‍ෂත්ය.


එසේ කී පමණින්, මේ තත්ත්වයට වගකිවයුත්තන් සොයා ඔවුන්ට වෛර කිරීමෙන් හෝ කුරුසියට තබා ඇණ ගැසීමෙන් හෝ අප මුහුණ දී සිටින යථාර්ථය වෙනස් වන්නේ නැත. ඒ භයානක යථාර්ථය නම් කුමක්ද? නැවතත්, ප්‍රජාතන්ත්‍ර විරෝධී, අධිකාරවාදී හා ෆැසිස්ට් පන්නයේ පාලනයක් මේ අවුරුද්ද අවසානයේ ඇරැඹීමට බොහෝ ඉඩකඩ තිබීමයි. ඒ භයානක තත්ත්වය භාරගන්නට අප සූදානම්ද?
එවැනි පාලනයක් යළි ඇරඹුණහොත්, මෛත්‍රීපාල සිරිසේනටවත්, රනිල් වික්‍රමසිංහටවත්, අනුර කුමාර දිසානායකටවත්, ජවිපෙ අනෙක් නායකයන්ටවත් කිසිදු හානියක් නොවනවා ඇත. ඔවුන්ගේ දේශපාලන ධුරාවලිය තුළින්ම ඒ රැකවරණය ඔවුන්ට ලැබෙන බැවිනි. එහෙත්, තත්ත්වය මෙසේ කැටි කළ හැකිය. මේ අවුරුද්ද අවසානයේ ගෝඨාභය රාජපක්‍ෂ බලයට පැමිණියහොත්, එතැන් සිට, අනුර කුමාර, ලාල් කාන්ත ඇතුළු ජවිපෙ නායකයන්ට, අතුරුදහන් කෙරෙන, ඝාතනය කෙරෙන, පහරකෑම්වලට ලක්වී තුවාල වන, මරණ තර්ජනයට ලක්වන තමන්ගේ පක්‍ෂයේ පහළ මට්ටමේ සාමාජිකයන් වෙනුවෙන් මෙන්ම, මාධ්‍යවේදීන්, සමාජ ක්‍රියාකාරීන්, වෘත්තීය සමිති නියෝජිතයන් හා මහජනතාව වෙනුවෙන් වෙහෙසෙන්නට නම් අනිවාර්යයෙන් සිදුවනවා ඇත.


මේ මොහොතේ සමාජවාදයට යන්නට නොහැකි බව සියල්ලෝ දනිති. ජවිපෙත් අනෙක් වාමාංශික පක්‍ෂවලත් සියල්ලෝ දනිති. මේ මොහොතේ සමාජවාදය සඳහා විලිරුදාවක් කිසිවකුට නැතැ’යි අනිද්දා පුවත්පතටම කියා තිබුණේ ජවිපෙ නායකයෙකි. එසේ කියන්නේ ඇයි? සමාජවාදය වැනි දුර නොපෙනෙන ඉලක්කයකට වඩා මේ දැන් ඉටුකරගත යුතු ඉලක්ක අපට තිබෙන බැවිනි. ඒවා ඉටු කරනොගෙන සමාජවාදය පසුපස හඹායාම කළ නොහැක්කක් බැවිනි. ඒ අනුවම සැලකුවහොත්, දැන් අපට ඇත්තේ ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය රැකගැනීමේ අභියෝගයයි. 2015දි මේ සියලු පාර්ශ්ව එක්ව කළ වෑයම නිසා, ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය, රාජ්‍ය ප්‍රතිසංස්කරණ පැත්තෙන් අපට සෑහෙන දුරක් යන්නට හැකිවුණු බව අවිවාදාත්මකය. අද මේ තරම් දේශපාලන සාකච්ඡා, උද්ඝෝෂණ, විරෝධතා සමාජය පුරාම විසිර පැතිර ඇත්තේ ඒ ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී අවකාශය නිසාය. බිහිසුණු සමයක නොබියව ඉදිරියට පැමිණ සමහරුන් කළ සටන් නිසා, අද ඕනෑම පුද්ගලයකුට මෝස්තරයට පවා ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය, මානව අයිතිවාසිකම් වෙනුවෙන් පාරට බැස කෑගැසීමේ අවස්ථාව ලැබී තිබේ. ඒ බොහෝ දෙනකුට දිනාගත් ඒ ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය සඳහා කළ අතීත කැපවීම්වලින් වගේවගක් නැත. ඔවුන්ට එය දැනෙන්නේ මෝස්තරයට විරෝධය පෑමට ලැබුණු ආරක්‍ෂිත අවකාශයක් හැටියට පමණකි.


විරෝධය ප්‍රකාශ කිරීම සාපේක්‍ෂව පහසු දෙයක් වන නමුත්, යමක් රැකගැනීම සඳහා සටන් කිරීම එතරම්ම පහසු නැත. විශේෂයෙන්ම ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය විනාශ කරන්නට එන්නන්ගෙන් එය රැක ගැනීම කිසි ලෙසකින්වත් පහසු නැත. ඒ වගේම අප කිහිප දෙනකුට පමණක් එකතුවී එය රැකගැනීමද කළ නොහැක්කකි. ඒ සඳහා මේ මොහොතේ ගොඩනැගිය හැකි පුළුල්ම ජනතා සන්ධානය ගොඩනැගිය යුතු වෙයි.
අපේ කඳවුරක් වටා මායිම් ලකුණු කරගෙන කැමති නම් මෙතැනට එන්නැයි පැවසීම නිසා එවැනි පුළුල් සන්ධාන බිහිවන්නේ නැත. අනෙක් අතට ඒ පුළුල් සන්ධාන තුළ සිටිනු ඇත්තේ අප කැමති එවුන් පමණක් නොවේ. අප වැනි ‘පිරිසිදු’ අරමුණු ඇත්තන් පමණක්ද නොවේ. එහෙත්, මේ මොහොතේ අපට ඇති අභියෝගය, එකකි. ඒ ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය එහි භයානකම සතුරාගෙන් ආරක්‍ෂා කරගැනීමයි. හුදෙක් විරෝධතා ප්‍රකාශනයෙන් ඒ කාරිය සිදුවන්නේ නැත. ඊටත් වඩා, හුදු විරෝධතාව මේ වෙලාවේ වැඩ කරනු ඇත්තේ සතුරාගේ වාසියටය. එහි ප්‍රතිඵලය සතුරාට බලය ලැබීම නම්?


මේ කියන්නේ සතුරා පෙන්වා බියවද්දා, ලිබරල් තොණ්ඩුවක් වෙත රට ඇදගෙන යෑමේ ව්‍යාපෘතියට ප්‍රගතිශීලී කොටස් ඇද ගැනීමේ වෑයමක් යැයි කිසිවකු කියන්නට බැරි නැත. එහෙත්, ප්‍රශ්නය ඒ තරම් සරල නැති බව සිහිබුද්ධිය තිබෙන ඕනෑම කෙනකුට තේරෙනවා ඇත.
2005දී එල්ටීටීඊ සංවිධානය, ලිබරල් රනිල් වික්‍රමසිංහ වෙනුවට ජාතිකවාදී මහින්ද රාජපක්‍ෂ තෝරාගත්තේ, ඒ තුළ තමන්ගේ සටනට ඉඩක් ලැබී, ජයග්‍රහණය කරන්නට ඉඩක් පාදාගත හැකියැයි බලාපොරොත්තුවෙනි. එහෙත්, සිදුවූයේ කුමක්දැයි කවුරුත් දනිති. මේ ජනාධිපතිවරණයේදී විරෝධතා දේශපාලනය තුළින් ලැබෙන ඡන්ද ප්‍රමාණය හරහා ඊළඟ මහ මැතිවරණයේදී පාර්ලිමේන්තුවේ වැඩි නියෝජනයක් හිමිකර ගැනීමේ බලාපොරොත්තුවෙන් කටයුතු කිරීමද 2005දී ප්‍රභාකරන් ගත් තීරණයට යම් සමානකමක් දක්වයි. ජනාධිපතිවරණයේදී මීට වෙනස් ආකාරයකින් කටයුතු කර වුවද මහමැතිවරණයේදී ඒ ඉඩ, සමහර විට ඊටත් වඩා ඉඩක් පාදාගත හැකි හෙයිනි.


ආකාර දෙකකින් මේ අවස්ථාව වැදගත්ය. එක පැත්තකින්, ප්‍රජාතන්ත්‍ර විරෝධී ෆැසිස්ට් බලවේගවලට මේ මොහොතේ රට අත්පත් කර ගන්නට නොදී සිටිම අත්‍යවශ්‍යය. අනෙක් පැත්තෙන්, තවත් අවුරුදු පහක කාලයකට ඔවුන් පරාජය කිරීම වනාහි, ෆැසිස්ට් පන්නයේ රාජපක්‍ෂ පාලනයකට තිබෙන ඉඩ ඉතාම දැඩි ලෙස හකුළුවා දැමීමයි. මනුවර්ණ එහෙම කියන්නේ, ඩීඒ රාජපක්‍ෂගේ පුතුන්ට වඩා ඔහුගේ මුණුබුරන්ට, ඔවුන් වටා සිටින අලුත් පරම්පරාවට, කවර අඩුපාඩුකම් තිබියේ වුව, ෆැසිස්ට්වාදයට වඩා ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදයේ අගය යම් තරමකින් හෝ තේරුම් යන්නට ඉඩ ඇති බැවිනි. නැතහොත්, නව ලෝක තත්ත්වයන් මත, ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදයෙන් තොර සිතීමක් අනාගත ලෝකය ඉතිරි නොකරනු ඇති බැවිනි.
ඒ නිසා, රාජපක්‍ෂවරුන් මේ අවුරුද්ද අවසානයේදී නැවතත් පරාජය කිරිම අත්‍යවශ්‍යය. ඊටත් වඩා ගෝඨාභය රාජපක්‍ෂ බලයට ඒම නැවැත්වීම අත්‍යවශ්‍යය. එය 2015 එකට සිටි සැමගේ ඓතිහාසික වගකීමක් හැටියට මේ මොහොතේ ඉතිරිව තිබේ. ඒ වගකීමෙන් ගැලවී යන්නට අනේකවිද හේතු අප හැමටම තිබෙනවා වන්නට පුළුවන. අපත් සමගම තරහ වන්නට අපටම හේතුද තිබෙනවා වන්නට පුළුවන. එහෙත් අභියෝගය බිහිසුණු නිසාම, ඒ සියල්ල දෙවැනි තැන ලන්නට අපට සිදුවී තිබේ.


2015දී අපට සිදුවුණේ ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී අවකාශයක් ඇතිකරගැනීම සඳහා සටන් කිරීමටය. එය ජයගත හැකි විය. ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී අවකාශයද දැන් රටේ ඇතිවී තිබේ. එහෙත්, දැන් අප මුහුණ දී සිටින්නේ එය රැකගනීමේ සටනටය. ඒ සටනෙන් පැරදීම සඳහා දැන දැන, ගණන් හදා තේරුම් ගෙනම දායක වුවහොත්, ඉතිහාසයේ අපේ නම් තිබෙනු ඇත්තේ මහජනතාව සාතන් වෙත පාවාදුන් පාපතරයන්ගේ කුලකයේය.
දේශපාලන කන්‍යාභාවය, පක්‍ෂය හෝ පක්‍ෂයේ කේඩරය රැකගැනීම සඳහා යැයි ගන්නා තීරණවලින් ඒ පාපකර්මය ආවරණය කරගන්නට නම් නොහැකි වනු ඇත. මන්ද යත්, එවිට හාත්පස ඇසෙනු ඇත්තේ මළබෙර හඬ පමණක් වන බැවිනි. දේශපාලන කන්‍යාභාවය රැකගැනීම වැදගත්ය. ඊට පෙර මරණයෙන් බේරී සිටිය යුතුය.■

ණය කෙතරම් තීරණාත්මක එකක් වනු ඇද්දැයි කල්පනා කළ හැකිය.
මේ අවුල්සහගත තත්ත්වය මගහැර ගැනීමට සමහරුන් යෝජනා කරන්නේ (සමහර විට, ඡන්ද කැඩීමේ ‘වරදට’ ක්‍ෂමාලාපයක් මෙන්) දෙවැනි මනාපයක් ලකුණු කිරීමට සිය ඡන්දදායකයන් දිරිමත් කිරීමයි. ජනාධිපතිවරණයේදී ලංකාවේ ඡන්දදායකයා ධ්‍රැවීකරණය වන තරම අනුව, දෙවැනි මනාපයක් ලකුණු කිරීම ප්‍රායෝගික වන්නේ නැත. උදාහරණයක් හැටියට ගෝඨාභයට ඡන්දය දෙන්නකු ප්‍රතිවිරුද්ධ ප්‍රධාන අපේක්‍ෂකයාට දෙවැනි මනාපය දෙන්නේ නැත. අනෙක් පැත්තද එසේමය. අනුර කුමාර දිසානායක මහතාට ඡන්දය දෙන අය, දෙවැනි මනාපය ගෝඨාභය රාජපක්‍ෂට නොදෙන බව සහතික නමුත්, මේ පැත්තේ ප්‍රධාන අපේක්‍ෂකයාට දෙන්නේද නැති බව ඉතා පැහැදිලිය. සංයුක්තව කිවහොත්, එජාපයෙන් ඉදිරිපත් වන අපේක්‍ෂකයකුට දෙවැනි මනාපයක් දෙන්නට, තම සාමාජිකයන් 60,000ක් එජාපය ඝාතනය කළ බව නිතර කියන ජවිපෙ සාමාජිකයන්ට කිසිසේත්, හිත හදා ගන්නට හැකිවන්නේ නැත. ඒ නිසා, ජන බලවේගය හුදෙක් ‘ඡන්ද කඩන මැෂිම’ක් බවට පත්වීම නිසැකය.


2015 එකට සිටි පෙරමුණ කැඩී විසිරී යෑමෙන් නොනැවතී, වෙන වෙනම ඉල්ලන්ටද යෑමෙන්, ඒ පෙරමුණ සමග එකතුව සිටි ලක්‍ෂ 62ක පිරිස බලවත් අවදානමකට මුහුණ දෙන්නේය. එහි ප්‍රතිඵලය ගෝඨාභය රාජපක්‍ෂ ජයග්‍රහණය කිරීම වන්නටද බැරි නැත. මේ යථාර්ථය පිළිගැනීමට අප සූදානම්ද? එහි වගකීම ගන්නේ කවුද?
පළමුව වගකීම ගත යුත්තේ ජනාධිපති හා අගමැතිය. 2015දී එකට සිටි බලවේග රාශියක්, ඒ එකට සිට ඉටුකරගන්නට බලාපොරොත්තු වූ ප්‍රගතිශීලී අරමුණු රාශිය, මුළුමනින්ම පාවාදී ඒ බලවේග අතරමං කර දැමුවේ ඒ දෙදෙනාත්, ඔවුන්ගේ ආණ්ඩුවත්ය. ඒ නිසා, ඔවුන් දෙදෙනා ගැන පමණක් නොව, ප්‍රධාන දේශපාලන පක්‍ෂ සියල්ලම කෙරෙහි බලවත් ජනතා විරෝධයක් මේ වන විට නැගී තිබේ. ජාතික ජන බලවේගය ඉතාම සාධාරණ ලෙස නියෝජනය කරන්නේ ඒ විරෝධතා පවුරයි. තමන් විසින් සකස් කරගන්නා ලද ප්‍රතිපත්ති සමූහයක් ජන බලවේගයට තිබුණත්, ඒවායේ අගයක් මේ අවුරුද්දේ නැත්තේ ඔවුන්ට ජයගත නොහැකි නිසාය. එනිසා, ජන බලවේගය හුදෙක් විරෝධතා ප්‍රකාශනයක් ලෙස සලකන්නට සිදුවේ. එහෙත්, එවැනි විරෝධතා ප්‍රකාශනයක් සිය ‘අසමත්කම් හා නොකර හැරීම්’ තුළින් නිර්මාණය කිරීමේ වගකීම සම්පූර්ණයෙන් බාරගත යුත්තේ, කිසිදු සැකයක් නැතිව, ජනාධිපතිත් අගමැතිත් ඔවුන්ගේ ආණ්ඩුවත්, ඊට එකතුවුණු දේශපාලන පක්‍ෂත්ය.


එසේ කී පමණින්, මේ තත්ත්වයට වගකිවයුත්තන් සොයා ඔවුන්ට වෛර කිරීමෙන් හෝ කුරුසියට තබා ඇණ ගැසීමෙන් හෝ අප මුහුණ දී සිටින යථාර්ථය වෙනස් වන්නේ නැත. ඒ භයානක යථාර්ථය නම් කුමක්ද? නැවතත්, ප්‍රජාතන්ත්‍ර විරෝධී, අධිකාරවාදී හා ෆැසිස්ට් පන්නයේ පාලනයක් මේ අවුරුද්ද අවසානයේ ඇරැඹීමට බොහෝ ඉඩකඩ තිබීමයි. ඒ භයානක තත්ත්වය භාරගන්නට අප සූදානම්ද?
එවැනි පාලනයක් යළි ඇරඹුණහොත්, මෛත්‍රීපාල සිරිසේනටවත්, රනිල් වික්‍රමසිංහටවත්, අනුර කුමාර දිසානායකටවත්, ජවිපෙ අනෙක් නායකයන්ටවත් කිසිදු හානියක් නොවනවා ඇත. ඔවුන්ගේ දේශපාලන ධුරාවලිය තුළින්ම ඒ රැකවරණය ඔවුන්ට ලැබෙන බැවිනි. එහෙත්, තත්ත්වය මෙසේ කැටි කළ හැකිය. මේ අවුරුද්ද අවසානයේ ගෝඨාභය රාජපක්‍ෂ බලයට පැමිණියහොත්, එතැන් සිට, අනුර කුමාර, ලාල් කාන්ත ඇතුළු ජවිපෙ නායකයන්ට, අතුරුදහන් කෙරෙන, ඝාතනය කෙරෙන, පහරකෑම්වලට ලක්වී තුවාල වන, මරණ තර්ජනයට ලක්වන තමන්ගේ පක්‍ෂයේ පහළ මට්ටමේ සාමාජිකයන් වෙනුවෙන් මෙන්ම, මාධ්‍යවේදීන්, සමාජ ක්‍රියාකාරීන්, වෘත්තීය සමිති නියෝජිතයන් හා මහජනතාව වෙනුවෙන් වෙහෙසෙන්නට නම් අනිවාර්යයෙන් සිදුවනවා ඇත.


මේ මොහොතේ සමාජවාදයට යන්නට නොහැකි බව සියල්ලෝ දනිති. ජවිපෙත් අනෙක් වාමාංශික පක්‍ෂවලත් සියල්ලෝ දනිති. මේ මොහොතේ සමාජවාදය සඳහා විලිරුදාවක් කිසිවකුට නැතැ’යි අනිද්දා පුවත්පතටම කියා තිබුණේ ජවිපෙ නායකයෙකි. එසේ කියන්නේ ඇයි? සමාජවාදය වැනි දුර නොපෙනෙන ඉලක්කයකට වඩා මේ දැන් ඉටුකරගත යුතු ඉලක්ක අපට තිබෙන බැවිනි. ඒවා ඉටු කරනොගෙන සමාජවාදය පසුපස හඹායාම කළ නොහැක්කක් බැවිනි. ඒ අනුවම සැලකුවහොත්, දැන් අපට ඇත්තේ ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය රැකගැනීමේ අභියෝගයයි. 2015දි මේ සියලු පාර්ශ්ව එක්ව කළ වෑයම නිසා, ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය, රාජ්‍ය ප්‍රතිසංස්කරණ පැත්තෙන් අපට සෑහෙන දුරක් යන්නට හැකිවුණු බව අවිවාදාත්මකය. අද මේ තරම් දේශපාලන සාකච්ඡා, උද්ඝෝෂණ, විරෝධතා සමාජය පුරාම විසිර පැතිර ඇත්තේ ඒ ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී අවකාශය නිසාය. බිහිසුණු සමයක නොබියව ඉදිරියට පැමිණ සමහරුන් කළ සටන් නිසා, අද ඕනෑම පුද්ගලයකුට මෝස්තරයට පවා ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය, මානව අයිතිවාසිකම් වෙනුවෙන් පාරට බැස කෑගැසීමේ අවස්ථාව ලැබී තිබේ. ඒ බොහෝ දෙනකුට දිනාගත් ඒ ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය සඳහා කළ අතීත කැපවීම්වලින් වගේවගක් නැත. ඔවුන්ට එය දැනෙන්නේ මෝස්තරයට විරෝධය පෑමට ලැබුණු ආරක්‍ෂිත අවකාශයක් හැටියට පමණකි.


විරෝධය ප්‍රකාශ කිරීම සාපේක්‍ෂව පහසු දෙයක් වන නමුත්, යමක් රැකගැනීම සඳහා සටන් කිරීම එතරම්ම පහසු නැත. විශේෂයෙන්ම ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය විනාශ කරන්නට එන්නන්ගෙන් එය රැක ගැනීම කිසි ලෙසකින්වත් පහසු නැත. ඒ වගේම අප කිහිප දෙනකුට පමණක් එකතුවී එය රැකගැනීමද කළ නොහැක්කකි. ඒ සඳහා මේ මොහොතේ ගොඩනැගිය හැකි පුළුල්ම ජනතා සන්ධානය ගොඩනැගිය යුතු වෙයි.
අපේ කඳවුරක් වටා මායිම් ලකුණු කරගෙන කැමති නම් මෙතැනට එන්නැයි පැවසීම නිසා එවැනි පුළුල් සන්ධාන බිහිවන්නේ නැත. අනෙක් අතට ඒ පුළුල් සන්ධාන තුළ සිටිනු ඇත්තේ අප කැමති එවුන් පමණක් නොවේ. අප වැනි ‘පිරිසිදු’ අරමුණු ඇත්තන් පමණක්ද නොවේ. එහෙත්, මේ මොහොතේ අපට ඇති අභියෝගය, එකකි. ඒ ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය එහි භයානකම සතුරාගෙන් ආරක්‍ෂා කරගැනීමයි. හුදෙක් විරෝධතා ප්‍රකාශනයෙන් ඒ කාරිය සිදුවන්නේ නැත. ඊටත් වඩා, හුදු විරෝධතාව මේ වෙලාවේ වැඩ කරනු ඇත්තේ සතුරාගේ වාසියටය. එහි ප්‍රතිඵලය සතුරාට බලය ලැබීම නම්?


මේ කියන්නේ සතුරා පෙන්වා බියවද්දා, ලිබරල් තොණ්ඩුවක් වෙත රට ඇදගෙන යෑමේ ව්‍යාපෘතියට ප්‍රගතිශීලී කොටස් ඇද ගැනීමේ වෑයමක් යැයි කිසිවකු කියන්නට බැරි නැත. එහෙත්, ප්‍රශ්නය ඒ තරම් සරල නැති බව සිහිබුද්ධිය තිබෙන ඕනෑම කෙනකුට තේරෙනවා ඇත.
2005දී එල්ටීටීඊ සංවිධානය, ලිබරල් රනිල් වික්‍රමසිංහ වෙනුවට ජාතිකවාදී මහින්ද රාජපක්‍ෂ තෝරාගත්තේ, ඒ තුළ තමන්ගේ සටනට ඉඩක් ලැබී, ජයග්‍රහණය කරන්නට ඉඩක් පාදාගත හැකියැයි බලාපොරොත්තුවෙනි. එහෙත්, සිදුවූයේ කුමක්දැයි කවුරුත් දනිති. මේ ජනාධිපතිවරණයේදී විරෝධතා දේශපාලනය තුළින් ලැබෙන ඡන්ද ප්‍රමාණය හරහා ඊළඟ මහ මැතිවරණයේදී පාර්ලිමේන්තුවේ වැඩි නියෝජනයක් හිමිකර ගැනීමේ බලාපොරොත්තුවෙන් කටයුතු කිරීමද 2005දී ප්‍රභාකරන් ගත් තීරණයට යම් සමානකමක් දක්වයි. ජනාධිපතිවරණයේදී මීට වෙනස් ආකාරයකින් කටයුතු කර වුවද මහමැතිවරණයේදී ඒ ඉඩ, සමහර විට ඊටත් වඩා ඉඩක් පාදාගත හැකි හෙයිනි.


ආකාර දෙකකින් මේ අවස්ථාව වැදගත්ය. එක පැත්තකින්, ප්‍රජාතන්ත්‍ර විරෝධී ෆැසිස්ට් බලවේගවලට මේ මොහොතේ රට අත්පත් කර ගන්නට නොදී සිටිම අත්‍යවශ්‍යය. අනෙක් පැත්තෙන්, තවත් අවුරුදු පහක කාලයකට ඔවුන් පරාජය කිරීම වනාහි, ෆැසිස්ට් පන්නයේ රාජපක්‍ෂ පාලනයකට තිබෙන ඉඩ ඉතාම දැඩි ලෙස හකුළුවා දැමීමයි. මනුවර්ණ එහෙම කියන්නේ, ඩීඒ රාජපක්‍ෂගේ පුතුන්ට වඩා ඔහුගේ මුණුබුරන්ට, ඔවුන් වටා සිටින අලුත් පරම්පරාවට, කවර අඩුපාඩුකම් තිබියේ වුව, ෆැසිස්ට්වාදයට වඩා ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදයේ අගය යම් තරමකින් හෝ තේරුම් යන්නට ඉඩ ඇති බැවිනි. නැතහොත්, නව ලෝක තත්ත්වයන් මත, ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදයෙන් තොර සිතීමක් අනාගත ලෝකය ඉතිරි නොකරනු ඇති බැවිනි.
ඒ නිසා, රාජපක්‍ෂවරුන් මේ අවුරුද්ද අවසානයේදී නැවතත් පරාජය කිරිම අත්‍යවශ්‍යය. ඊටත් වඩා ගෝඨාභය රාජපක්‍ෂ බලයට ඒම නැවැත්වීම අත්‍යවශ්‍යය. එය 2015 එකට සිටි සැමගේ ඓතිහාසික වගකීමක් හැටියට මේ මොහොතේ ඉතිරිව තිබේ. ඒ වගකීමෙන් ගැලවී යන්නට අනේකවිද හේතු අප හැමටම තිබෙනවා වන්නට පුළුවන. අපත් සමගම තරහ වන්නට අපටම හේතුද තිබෙනවා වන්නට පුළුවන. එහෙත් අභියෝගය බිහිසුණු නිසාම, ඒ සියල්ල දෙවැනි තැන ලන්නට අපට සිදුවී තිබේ.


2015දී අපට සිදුවුණේ ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී අවකාශයක් ඇතිකරගැනීම සඳහා සටන් කිරීමටය. එය ජයගත හැකි විය. ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී අවකාශයද දැන් රටේ ඇතිවී තිබේ. එහෙත්, දැන් අප මුහුණ දී සිටින්නේ එය රැකගනීමේ සටනටය. ඒ සටනෙන් පැරදීම සඳහා දැන දැන, ගණන් හදා තේරුම් ගෙනම දායක වුවහොත්, ඉතිහාසයේ අපේ නම් තිබෙනු ඇත්තේ මහජනතාව සාතන් වෙත පාවාදුන් පාපතරයන්ගේ කුලකයේය.
දේශපාලන කන්‍යාභාවය, පක්‍ෂය හෝ පක්‍ෂයේ කේඩරය රැකගැනීම සඳහා යැයි ගන්නා තීරණවලින් ඒ පාපකර්මය ආවරණය කරගන්නට නම් නොහැකි වනු ඇත. මන්ද යත්, එවිට හාත්පස ඇසෙනු ඇත්තේ මළබෙර හඬ පමණක් වන බැවිනි. දේශපාලන කන්‍යාභාවය රැකගැනීම වැදගත්ය. ඊට පෙර මරණයෙන් බේරී සිටිය යුතුය.■

ජනාධිපතිවරණය සහ ප්‍රතිරෝධක බලයක් ගොඩනැගීම

0

අප රටේ දැනට ගොඩනැගෙමින් පවතින දේශපාලන තත්ත්වයන් තුළ තීරණාත්මක අවස්ථාවක් වන ඉදිරි මැතිවරණවලදී මෙරට වාමාංශික, ප්‍රගතිශීලී සහ ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී බලවේගවලත්, පුරවැසියන්ගේත් වගකීම කුමක් විය යුතුද? මේ දිනවල සෙමින් සෙමින් සාකච්ඡා වෙමින් පවතින මේ ප්‍රශ්නය පිළිබඳව තරමක් බැරෑරුම් ලෙස සිතා බැලීමට ‘අනිද්දා’ පාඨක ප්‍රජාවට ආරාධනා කිරීම මේ ලිපියේ අරමුණයි.


මේ ලිපියෙන් ඉහත කී ප්‍රශ්නයට මා යෝජනා කරන, කොටස් දෙකකින් යුත් පිළිතුර පළමුවෙන්ම ඉදිරිපත් කරමි. එම පිළිතුරේ පළමුවැනි කොටස නම්, ‘ලංකාවේ දේශපාලනය පශ්චාත්-ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී අවධියකට පාත්‍රවීම වැළැක්වීම’යි. දෙවැනි කොටස නම්, ‘ඒ සඳහා ශක්තිමත් සහ පරිවර්තනීය ප්‍රතිරෝධක බලයක් ගොඩනැගීම’යි.
මේ ලිපියේ මූලික වශයෙන් කෙරෙන්නේ මේ පිළිතුර පැහැදිලි කිරීමයි.


‘ප්‍රතිරෝධක බලය’ යනු දේශපාලනයේ ඇති අධිපති, ප්‍රතිගාමී සහ දක්‍ෂිණාංශික බලවේගවල ශක්තියට එරෙහි විය හැකි, එය සමග සටන් කළ හැකි සහ එය පරාජය කළ හැකි විකල්ප බලයයි. මෙය ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදයේ පැවැත්ම සහ ආරක්‍ෂාව සඳහා අත්‍යවශ්‍ය සාධකයකි. විකල්ප බලය ශක්තිමත්ව පවත්වා ගැනීම සාමාන්‍යයෙන් සමාජයක දේශපාලන සෞඛ්‍යයට අත්‍යවශ්‍යය.

පශ්චාත් ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී ප්‍රවණතා


ලංකාවේ දේශපාලන ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදයේ ඉරණම අර්බුදයකට මුහුණ පාමින් සිටියි. මෙය ලංකාවට විශේෂ වූවක් නොව, ඇමෙරිකාවේ සහ බි්‍රතාන්‍යයේ සිට ඉන්දියාව දක්වා අපට දැකිය හැකි ලෝක මට්ටමේ ප්‍රවණතාවකි. එය එක් එක් රටවල දිග හැරෙන්නේ ඒවාට සුවිශේෂ තත්ත්වයන්, පසුබිම් සහ පාත්‍ර වර්ගයාද සහිතවය.


ලංකාවේ වර්තමාන දේශපාලන ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදයේ අර්බුදය 2015 වසරින් පසු නව දිසාවකට ගමන් කළ බව මෙහිදී සටහන් කළ යුතු අතර, අර්බුදයේ එම යළි දිසාගත වීම තේරුම් ගැනීම අපේ සාකච්ඡාවට වැදගත් වෙයි. 2009-2014 යන අවුරුදු පහක පමණ කාලය තුළ අප රටේ සිදුවූයේ පශ්චාත්-ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී පරිවර්තනයකට ආරම්භක පියවර තැබීමයි. මෙම ක්‍රියාවලියේ කර්තෘකයන් වූයේ එවකට ජනාධිපති මහින්ද රාජපක්‍ෂ, ඔහුගේ පවුලේ සාමාජිකයන් සහ ඔවුන්ට පදනම සැපයු බල හවුලයි. 2014 වසර වන විට පැහැදිලිව පෙනුණ දෙය නම්, රාජපක්‍ෂ පවුල නායකත්වය දුන් බල හවුල සතුවූ ලංකාවේ දේශපාලනය අධිකාරවාදී දිහාවට ගෙනයාමේ ව්‍යාපෘතිය නැවැත්විය හැකි ශක්තිමත් බලවේගයක් නොපැවැති වූ බවයි. ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී බලවේග පැවැතියේ විසිරී ගොස්ය. අල්ලස, දූෂණය, බියගැන්වීම් සහ බෙදා පාලනය කිරීම් යනාදි ඉන්දියාවේ බීජේපී ආණ්ඩුව දැනට පාවිච්චි කරන අධිකාරවාදී උපක්‍රම ඵලදායි ලෙස පාවිච්චි කරමින් රාජ්‍යය පාලන තන්ත්‍රය පෙනීසිටියේ තමන් අපරාජිත බලවේගයක් බවට වර්ධනය වී ඇති ප්‍රතිරූපයද ගොඩනගමිනි.


එහෙත් මෙම බැලූබැල්මට භයානක පසුබිම තුළ තවත් වැදගත් දේශපාලන සාධකයක් බිහිවී තිබිණ. එය නම්, ප්‍රතිරෝධක බලවේගයක අවශ්‍යතාව මහජනතාවට දැනීමත්, එවැන්නක් මතුවීමට අවශ්‍ය දේශපාලන අවකාශය විවෘත වීමත්ය. රාජපක්‍ෂ බල හවුල ඡන්දයෙන් පරාජය කළ විකල්ප සන්ධානය බිහිවුණේ මෙම පසුබිම මතය. එම සන්ධානය, ලංකාවේ දේශපාලන පරිවර්තනයේ අලුත් කර්තෘකයකු වීමේ විභවතාව තිබුණ එකකි. එම විභවතාව විනාශ කරගැනීම, ‘යහපාලන සන්ධානය’ නමින් හැඳින්වුණු විකල්ප බල හවුලට, තම ප්‍රජාතාන්ත්‍රික ප්‍රතිරෝධක වගකීම ගැන නිසි අවබෝධයක් නොතිබීමේ ප්‍රතිඵලයක්ද විය.

නව ප්‍රතිරෝධක පෙරමුණක්


අවුරුදු පහකට පසුව දැනටද ලංකාවේ විවෘත වෙමින් පවතින්නේ, එවැනි ප්‍රජාතාන්ත්‍රික ප්‍රතිරෝධක පෙරමුණක් ගොඩනැගීමේ අවශ්‍යතාවයි. එම පෙරමුණ ගොඩනැගීම වනාහි (අ) තනි දේශපාලන පක්‍ෂයකට පමණක් සාක්‍ෂාත් කරගත නොහැකි කර්තව්‍යයකි. (ආ) එය හතර ආකාරයක සන්ධානයක එකතුවක් විය යුතුය. එනම්, (1) අන්තර් පක්‍ෂ සන්ධානයක්, (2) අන්තර් වාර්ගික සන්ධානයක්, (3) දේශපාලන පක්‍ෂ සහ සිවිල් සමාජ බලවේග අතර සන්ධානයක් සහ (4) අන්තර් පන්ති සන්ධානයක්, විය යුතුය. ලංකාවේ ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය රැකගැනීමේ න්‍යාය පත්‍රය අද ඉදිරියට දමා, එය ආරක්‍ෂා කරගෙන, එය දේශපාලන පරිවර්තනයේ යථාර්ථය බවට පත්කිරීමේ කර්තෘක කාර්යය කළ හැක්කේ මෙවැනි සතරාකාර ලක්‍ෂණවලින් සමන්විත පුළුල් සන්ධානයකටය.

පරිවර්තනීය සන්ධානයක්


අද ලංකාවේ හදිසි දේශපාලන කර්තව්‍යයක් වන්නේ මෙවැනි බහුපාක්‍ෂික, බහුවාර්ගික, බහුපන්තික සහ පක්‍ෂ සහ සිවිල් සමාජ බලවේග අතර ගොඩනගන පරිවර්තනීය සන්ධානයකි. 2015 සන්ධානය මෙවැන්නක් වුවද, එය අසාර්ථක විය. එම අසාර්ථකත්වය ගැඹුරු විග්‍රහයකට ලක්කර, එයින් මතුපිට නොව ගැඹුරු දේශපාලන පාඩම් ඉගෙන ගැනීම, අද ලංකාවේ වාමාංශික සහ ප්‍රගතිශීලි බලවේග විසින් කළ යුතු දෙයකි. එසේ ඉගෙනගන්නා පාඩම් අතර එකක් වන්නේ, 2015 සන්ධානය පරිවර්තනාත්මක සන්ධානයක් (ඔර්බිදෙරප්එසඩැ ක්‍ද්කසඑසදබ) එකක් නොවීමයි. ආණ්ඩු බලය තමන් අතට ලැබුණත්, එය සිය න්‍යාය පත්‍රය ක්‍රියාත්මක කිරීමට භාවිත නොකර, ඇඟිලි අස්සෙන් ලිස්සා යාමට එයට ඉඩ හැර තිබෙන්නේ, තමන්ගේ උකුලට වැටුණ ඓතිහාසික වගකීම ගැන අලුත් ආණ්ඩුවේ නායකයන් සවිඥානක නොවීම නිසායි. 2015දී සිදුවූ ආණ්ඩු වෙනස ඔවුන් දුටුවේ ලංකාවේ දේශපාලනය වෙනස් කිරීමේ වරපත්‍රයක් ලෙස නොවේ.
ලංකාවේ අද ගොඩනැගිය යුතුව තිබෙන නව පරිවර්තනීය දේශපාලන සන්ධානයක කේන්ද්‍රීය ඉලක්කය, සටන් පාඨය සහ මහජනතාව වෙත ඉදිරිපත් කරන ආරාධනය විය යුත්තේ දේශපාලන ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය රැකගැනීමයි. සමාජවාදය ගොඩනැගීම නොවේ. සමාජවාදී පරිවර්තනයද නොවේ. සමාජවාදී පරිවර්තනයක් සඳහා සටන් කිරීමට ඉඩ තබන සහ අවකාශය සහතික කරන එකම දේශපාලන ක්‍රමය වන ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී ක්‍රමය ආරක්‍ෂා කර, ස්ථායි කිරීමයි.


මෙම ප්‍රිස්මය තුළින් අප ඉදිරි මැතිවරණ දෙස බලන්නේ නම්, ජනාධිපතිවරණය, පළාත් සභාවරණය සහ පාර්ලිමේන්තු මැතිවරණය යනු සමාජවාදී පරිවර්තනයේ මොහොතවල් නොවේ. අප රටේ ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී දේශපාලන ජීවිතය, ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී පදනම්, චර්යාව සහ ස්වභාවය ආරක්‍ෂා කර, දීර්ඝ කාලීනව ස්ථායි කරගැනීමේ මොහොතවල්ය. දේශපාලන ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය නැතිවීම, එය අධිකාරවාදී බලවේග විසින් තෙරපනු ලැබීම සහ දේශපාලන ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය දේශපාලන අධිකාරවාදී බලවේග විසින් විස්ථාපනය කරනු ලැබීම, ඉදිරි ජනාධිපතිවරණය විසින් අප වෙත ඉදිරිපත් කෙරෙන අති දැවැන්ත ඓතිහාසික අනතුරයි. අප රටේ ප්‍රජාතාන්ත්‍රීය ප්‍රතිරෝධක බලවේග ගොඩනැගිය යුත්තේ මෙම අනතුර වළක්වා ගැනීමටය. එයට මුහුණ දීමටය. එය පරාජය කිරීමටය.

ප්‍රතිරෝධක බලය


ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදයේ පැවැත්ම සහ ආරක්‍ෂාව සඳහා ප්‍රතිරෝධක බලය සහ බලවේග අවශ්‍ය වන්නේ ඇයි? එයට ප්‍රධාන හේතුව, දේශපාලන ක්‍රමයක් ලෙස ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය යන්න, පහකරනු ලැබීමේ අනතුරට නිරන්තරයෙන් පාත්‍රවී සිටින්නක් වන නිසාය. සමාජයේ සිටින සෑම පන්තියක්ම ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී දේශපාලන න්‍යාය පත්‍ර ඇති ඒවා නොවේ. ඓතිහාසික වශයෙන් ධනේශ්වර පන්තිය ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදයේ ප්‍රධාන ගාමක බලවේගය වුවත්, ධනවාදයේ අර්බුද ඇතිවූ හැම අවස්ථාවකම ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදයේ ධජය අතහැර දැමීමට ධනේශ්වර පන්තිය මැලිවී නැත. වර්තමාන ලෝකයේ මෙන්ම ලංකාවේද බිහිවී සිටින වාණිජ සහ මූල්‍ය ධනේශ්වර පන්ති ප්‍රජාතන්ත්‍ර විරෝධී සමාජ බලවේගයක්ද වෙයි. එම පන්තිය ප්‍රමුඛත්වය දෙන්නේ තමන්ට ඉක්මනින් ලාබ ලබාදෙන, දේශපාලන ස්ථාවරභාවය ඕනෑම වියදමක් දරා සහතික කරන, හැඩිදැඩි දේශපාලන සහ රාජ්‍ය නායකයන්ටය. මේ අතර මධ්‍යම පන්ති ස්තරද පහසුවෙන් ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය අතහැර දමති. නිර්-ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී හැඩිදැඩි නායකයන්ට අවශ්‍ය ඡන්ද පදනම සපයන්නේ අපේක්‍ෂා භංගත්වයට පත්වූ මධ්‍යම පන්තික ස්තරයි. නිර්-ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී ජනකාන්තවාදී න්‍යාය පත්‍රය ඉදිරියට දමන ‘පොදු ජන වීරයන්’ ආමන්ත්‍රණය කරන්නේද මධ්‍යම පන්ති ස්තරවලටයි. මෙම බලවේගවලට එරෙහි වන සමාජ-දේශපාලන සහ දෘෂ්ටිවාදී බලවේග නොමැතිව, දේශපාලන ක්‍රමයක් ලෙස ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදයට පැවතිය නොහැකිය. එහි පැවැත්ම ආරක්‍ෂා කරන මිත්‍ර සහ ප්‍රතිරෝධක බලවේගද බහුපන්තික සමාජ බලවේගයකි. ඒ සඳහා ධනපති පන්තියේ සිට කම්කරු සහ ගොවි ජනතාව දක්වා වන සමාජ බලවේගවල සහභාගිත්වය සහ බලමුළු ගැන්වීම අවශ්‍ය වේ. ශක්තිමත් සහ පුළුල් පන්ති පදනමක් නොමැතිව දේශපාලන ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදයට පැවැතිය නොහැකි ඓතිහාසික තත්ත්වයක් කරා අපි දැන් පා නගා සිටින්නෙමු.

වැත්ම සහ ආරක්‍ෂාව සඳහා ප්‍රතිරෝධක බලය සහ බලවේග අවශ්‍ය වන්නේ ඇයි? එයට ප්‍රධාන හේතුව, දේශපාලන ක්‍රමයක් ලෙස ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය යන්න, පහකරනු ලැබීමේ අනතුරට නිරන්තරයෙන් පාත්‍රවී සිටින්නක් වන නිසාය. සමාජයේ සිටින සෑම පන්තියක්ම ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී දේශපාලන න්‍යාය පත්‍ර ඇති ඒවා නොවේ. ඓතිහාසික වශයෙන් ධනේශ්වර පන්තිය ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදයේ ප්‍රධාන ගාමක බලවේගය වුවත්, ධනවාදයේ අර්බුද ඇතිවූ හැම අවස්ථාවකම ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදයේ ධජය අතහැර දැමීමට ධනේශ්වර පන්තිය මැලිවී නැත. වර්තමාන ලෝකයේ මෙන්ම ලංකාවේද බිහිවී සිටින වාණිජ සහ මූල්‍ය ධනේශ්වර පන්ති ප්‍රජාතන්ත්‍ර විරෝධී සමාජ බලවේගයක්ද වෙයි. එම පන්තිය ප්‍රමුඛත්වය දෙන්නේ තමන්ට ඉක්මනින් ලාබ ලබාදෙන, දේශපාලන ස්ථාවරභාවය ඕනෑම වියදමක් දරා සහතික කරන, හැඩිදැඩි දේශපාලන සහ රාජ්‍ය නායකයන්ටය. මේ අතර මධ්‍යම පන්ති ස්තරද පහසුවෙන් ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය අතහැර දමති. නිර්-ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී හැඩිදැඩි නායකයන්ට අවශ්‍ය ඡන්ද පදනම සපයන්නේ අපේක්‍ෂා භංගත්වයට පත්වූ මධ්‍යම පන්තික ස්තරයි. නිර්-ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී ජනකාන්තවාදී න්‍යාය පත්‍රය ඉදිරියට දමන ‘පොදු ජන වීරයන්’ ආමන්ත්‍රණය කරන්නේද මධ්‍යම පන්ති ස්තරවලටයි. මෙම බලවේගවලට එරෙහි වන සමාජ-දේශපාලන සහ දෘෂ්ටිවාදී බලවේග නොමැතිව, දේශපාලන ක්‍රමයක් ලෙස ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදයට පැවතිය නොහැකිය. එහි පැවැත්ම ආරක්‍ෂා කරන මිත්‍ර සහ ප්‍රතිරෝධක බලවේගද බහුපන්තික සමාජ බලවේගයකි. ඒ සඳහා ධනපති පන්තියේ සිට කම්කරු සහ ගොවි ජනතාව දක්වා වන සමාජ බලවේගවල සහභාගිත්වය සහ බලමුළු ගැන්වීම අවශ්‍ය වේ. ශක්තිමත් සහ පුළුල් පන්ති පදනමක් නොමැතිව දේශපාලන ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදයට පැවැතිය නොහැකි ඓතිහාසික තත්ත්වයක් කරා අපි දැන් පා නගා සිටින්නෙමු.

මැතිවරණ සහභාගිත්වය


මේ පසුබිම තුළ අප රටේ ප්‍රගතිශීලී, ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී සහ වාමාංශික බලවේග ජනාධිපති සහ පාර්ලිමේන්තු මැතිවරණවලට ප්‍රවේශ විය යුත්තේ හුදෙක් තවත් මැතිවරණයකට සහභාගි වීමේ පටු කාර්යයක් ලෙස සලකා නොවේ. එම මැතිවරණ සහභාගිත්වයේ මූලෝපායික නිෂ්ඨා පිළිබඳවද පැහැදිලි ගණන් බැලීමක් සහිතවය. ජනාධිපතිවරණය සහ පාර්ලිමේන්තු මැතිවරණය එකිනෙකට වෙනස් ගතිකත්ව සහිත අවස්ථා දෙකකි. ජනාධිපතිවරණයෙන් අත්පත් කරගැනීමට අපේක්‍ෂා කරන්නේ කවර මූලෝපායික ඉලක්කයක්ද? පාර්ලිමේන්තු මැතිවරණයෙන් අත්පත් කරගත හැකිවන්නේ කවර මූලෝපායික ඉලක්කයක්ද?


ජනාධිපතිවරණයෙන් ඕනෑම අපේක්‍ෂකයකු සතු වනු ඇත්තේ ඉරණම් දෙකකින් එකකි. ජය ලබාගෙන ලංකාවේ රාජ්‍ය නායකයා වීම හෝ පරාජය වී සාමාන්‍ය පුරවැසියකු ලෙස නැවත පත්වීමය. එහෙත් පරිවර්තනීය න්‍යාය පත්‍රයක් ඇති අපේක්‍ෂකයකුට තිබිය යුත්තේ මේ දෙකම නොවේ. ලංකාවේ රාජ්‍යයේ, රාජ්‍ය ව්‍යුහයේ, දේශපාලන ආයතනවල සහ සමාජයේ දේශපාලන සහ සමාජමය ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය ආරක්‍ෂා කර, එය අධිපති දේශපාලන විඥානය සහ භාවිතය බවට පත්කිරීමේ මූලෝපායික ඉලක්කයයි.

අසමසම කර්තව්‍යය


මෙම ඉලක්කය ජනාධිපතිවරණයෙන් ජයගැනීම හෝ පරාජය ලැබීම හෝ යන පටු ඉලක්ක දෙකේ රාමුවෙන් නිදහස් විය යුත්තකි. ජය ගතහොත්, තමා ඉදිරියේ තිබෙන අති දැවැන්ත පරිවර්තනීය ප්‍රතිසංස්කරණ වගකීම, 2015න් පසුව සිදුවූ පරිදි, කෑලිවලට කැඩෙන්නට ඉඩ නොතබා, දේශපාලන යථාර්ථයක් බවට පත්කිරීමේ අසමසම කර්තව්‍යයයි. පරාජය වුවහොත්, ජනාධිපතිවරණ ව්‍යාපාරය තුළ පදනම දමාගෙන ගොඩනැගූ ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී ප්‍රතිරෝධක බලවේගය, පාර්ලිමේන්තු මැතිවරණය විසින් විවෘත කරනු ලබන නව අවකාශය කරා මෙහෙයවීමයි. ලංකාවේම පැරණි වමේ 1960 ගණන් දක්වා පැවැති අත්දැකීමෙන් උගත හැකි වැදගත්ම පාඩමක් වන්නේ, පාර්ලිමේන්තුව, ප්‍රතිරෝධක දේශපාලනයේ (ක්‍දමබඑැරඩැසකසබට චදකසඑසජි) ඉතාම වටිනා වේදිකාවක්ය යන්නයි. මේ සඳහා ජනාධිපතිවරණයේත්, පාර්ලිමේන්තු මැතිවරණයේත් තමන්ට ලැබිය හැකි ප්‍රතිඵල මූලෝපායික වශයෙන් සම්බන්ධ කර ගැනීම, ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී ප්‍රතිරෝධක දේශපාලන පෙරමුණක් විසින් කළ යුතුව තිබේ. එම පෙරමුණ ඉදිරි පාර්ලිමේන්තුවේ ශක්තිමත් බලවේගයක් වීම අප රටේ ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය ආරක්‍ෂා කිරීමේ අනාගත අරගලයට නැතිවම බැරි පූර්ව කොන්දේසියකි.


ලංකාවේ දේශපාලනයේ මේ දිනවල පවතින්නේ ක්‍ෂණිකව වෙනස්වන ගතිකත්වයක් බව පහසුවෙන්ම නිරීක්‍ෂණය කළ හැකිය. ඒ සමගම දේශපාලන බලවේග පවතින්නේ විසිරී ගිය, ද්‍රවශීලී සහ කැටි නොගැසුණු තත්ත්වයකය. විවිධ බලවේග ප්‍රතිසන්ධානගත වීමේ ක්‍රියාවලීන් ගණනාවක්ම එකවර සිදුවෙමින් තිබේ. මේවා දෙස පුරවැසියෝද මහත් අවධානයෙන් ද විමසිල්ලෙන්ද බලාසිටිති. මේ අතර පරිවර්තනීය ප්‍රජාාතන්ත්‍රවාදී ප්‍රතිරෝධක බලවේගයක් සඳහාද ඇති දේශපාලන අවකාශයද ටිකෙන් ටික පුළුල් වෙමින් පවතී. ව්‍යාකුලත්වයෙන් පිරි පසුබිමෙහි තිබෙන එක් සාධනීය විවෘත වීමක් වන්නේ එයයි. ■

ලිපි ගොනු අසම්පූර්ණ වන්නේ ජනාධිපතිවරයාගේ බලපෑම නිසාය

ගම්පහ රතුපස්වලදී පිරිසිදු වතුර ඉල්ලූ මහජනතාවට වෙඩි තබා තිදෙනකු ඝාතනය කිරීමත් විශාල පිරිසකට එලව එලවා පහරදී තුවාල කිරීමත් යන චෝදනා යටතේ යුදහමුදා බි්‍රගේඩියර්වරයකු හා තවත් හමුදා සෙබළුන් ගණනාවකට එරෙහිව පවරා ඇති නඩුව විභාග කිරීම සඳහා ත්‍රිපුද්ගල මහාධිකරණ විනිසුරු මඬුල්ලක් පත්කරන්නට අගවිනිසුරුවරයා තීරණය කර තිබේ. ඒ වාගේම, ඇවන්ගාඞ් ආයුධ වංචාව, ප්‍රගීත් එක්නැලිගොඩ පැහැරගෙන ගොස් ඝාතනය කිරීම යන අපරාධ සම්බන්ධයෙන්ද තවත් ත්‍රිපුද්ගල විශේෂ මහාධිකරණ විනිශ්චයාසන දෙකක් පත්කිරීමට අගවිනිසුරුවරයා තීරණය කර තිබේ.


ඒ අතර, නිතිපතිවරයා වැඩ බලන පොලිස්පතිවරයාට දන්වා තිබෙන්නේ, තමා අපරාධ සම්බන්ධව ලිපි ගොනු ඉල්ලූ විට අසම්පූර්ණ ලිපි ගොනු එවීමෙන් වළකින ලෙසය. පසුගියදා නීතිපතිවරයා ලසන්ත වික්‍රමතුංග ඝාතනය, වසීම් තාජුදීන් ඝාතනය වැනි ප්‍රධාන අපරාධ පහක් සම්බන්ධයෙන් පරීක්‍ෂණවලට අදාළ ලිපිගොනු තමා වෙත එවන මෙන් අපරාධ පරීක්‍ෂණ දෙපාර්තමේන්තුවට දැනුම් දුන් අතර, ඒ අනුව යවන ලද ගොනු අසම්පූර්ණ වීම නිසා, නීතිපතිවරයා නැවතත් එසේ අවවාද කරන්නට ඇතැ’යි සිතිය හැකිය.


මේ ලිපි ගොනු අසම්පූර්ණ ඇයිද යන්නට අපරාධ පරීක්‍ෂණ දෙපාර්තමේන්තුව හෝ වැඩ බලන පොලිස්පතිවරයා දක්වන හේතු නිශ්චිතවම අප නොදන්නා නමුත්, ඒවා අසම්පූර්ණ වන්නට ඇති බලවත්ම හේතු, ඒ ගැන පසුගිය කාලයේ විමසීමෙන් සිටි අය හැටියට, අපට කිව හැකිය.


මේ කුප්‍රසිද්ධ අපරාධ එනම්, ලසන්ත වික්‍රමතුංග ඝාතනය, ප්‍රගීත් එක්නැලිගොඩ පැහැරගෙන ගොස් ඝාතනය කිරීම, වසීම් තාජුදීන් ඝාතනය, කීත් නොයර් පැහැරගෙන ගොස් ඝාතනයට තැත්දැරීම, තරුණ ශිෂ්‍යයන් පස්දෙනකු ඇතුළු එකොළොස් දෙනකු කප්පම් ලබාගැනීම සඳහා පැහැරගෙන ගොස් ඝාතනය වැනි අපරාධවල ප්‍රධාන ලක්‍ෂණය නම්, ඒවාට ආරක්‍ෂක හමුදාවල, එනම් යුද හමුදාවේ හා නාවික හමුදාවේ සෙබළ හා නිලධාරි කණ්ඩායම් සම්බන්ධ වී සිටීමය. මේ වන විට හෙළිවී ඇති කරුණු අනුව, ඒ සහභාගිත්වය ඉතාමත් පැහැදිලිය.


ශිෂයන් ඇතුළු එකොළොස් දෙනකු පැහැරගෙන ගොස් මරාදැමීම සම්බන්ධයෙන් නාවික හමුදාවේ ඉහළ නිලධාරීන්ගෙන් සමන්විත කණ්ඩායමක් වගකිවයුතු බවට කරුනු හෙළිවී ඇති අතර, ඒ එකොළොස් දෙනා පැහැරගෙන විත් රඳවා තබාගෙන මරණයට පත්කිරීමට පෙර, ඒ බව දැන සිටියදීත් ගලවාගැනීමට කටයුතු නොකිරීම ගැන හිටපු නාවික හමුදාපති වසන්ත කරන්නාගොඩටද චෝදනා එල්ලවී තිබේ. වර්තමාන ආරක්‍ෂක මාණ්ඩලික ප්‍රධානී රවි විජේගුණරත්නට චෝදනා එල්ලවී ඇත්තේ ඒ අපරාධයට සම්බන්ධ ප්‍රධාන සැකකරුවකු සඟවා තබාගෙන ඔහුට රටින් පිටවීමට ආධාර අනුබල දුන්නේය යන්න මතයි. (රවි විජේගුණරත්නට මේ අවුරුද්ද අවසානය දක්වා ජනාධිපතිවරයා සේවා දිගුවක් දී ඇති අතර, වසන්ත කරන්නාගොඩ අද්මිරාල් ඔෆ් ද ෆ්ලීට් නමැති ඉහළම නිලයකට ජනාධිපතිවරයා විසින් පසුගියදා ඔසොවනු ලැබ තිබේ.)


ප්‍රගීත් එක්නැලිගොඩ, ලසන්ත වික්‍රමතුංග, කීත් නොයර්, උපාලි තෙන්නකෝන් වින්දිතයන් වූ අපරාධවලට සම්බන්ධවී ඇත්තේ, කිසියම් එක් පුද්ගයකු හෝ කණ්ඩායමක් විසින් සැලසුම් සහගතව මෙහෙයවන ලද හමුදා ප්‍රහාරක කණ්ඩායම්ය. ප්‍රගීත් පැහැරගෙන ගොස් රැඳවූයේ ගිරිතලේ යුද හමුදා බුද්ධි අංශ කඳවුරේය. එහි භාර නිලධාරි කර්නල් ශම්මි කුමාරරත්න විසිනි. එහි රඳවාගෙන ප්‍රශ්න කිරීමෙන් පසු කඳවුරෙන් පිටතට හමුදා වාහනවලින්ම ප්‍රගීත් එක්නැලිගොඩ ගෙනගොස් මරාදමන ලද බව දැන් ඉතා පැහැදිලිය. ලසන්ත වික්‍රමතුංග ඝාතනයට, කීත් නොයර් පැහැරගැනීමට හමුදා ප්‍රහාරක කණ්ඩායම පිටත් වුණේ මරදානේ ටි්‍රපොලි හමුදා කඳවුරෙනි.
දැන් මේ ලිපිගොනු අසම්පූර්ණ වන්නේ මන්ද?


ඒ අපරාධ පිළිබඳ පරීක්‍ෂණ, දීර්ඝ ලෙස විහිද ගොස්, එකම තැනකදී නැවතී ඇති නිසාය. එනම්, මේ ඝාතනවලට සම්බන්ධ හමුදා ඛණ්ඩ ස්ථානගතව සිටි හමුදා කඳවුරුවලින් ඔවුන්ගේ ගමන්බිමන්, පාවිච්චි කළ වාහන යනාදිය ගැන අවශ්‍ය තොරතුරු අපරාධ පරීක්‍ෂණ දෙපාර්තමේන්තුවට ලබා නොදීම නිසාය.


සෑම හමුදා කඳවුරකම, ඒ ඒ කඳවුරේ සෙබළුන් හා නිලධාරීන් යොදවන රාජකාරි, ගමන්බිමන් ආදිය ගැන දෛනිකව සටහන් කෙරෙන අතර, හමුදා කඳවුරට යන එන වාහන සියල්ලත්, ඒවා පිටත්ව ගියේ නම්, පැමිණියේ නම් ඒ කොහේටද, කොහි සිටද, ඒවායේ ගමනේ යෙදුණේ කවුද යනාදි සියලුම විස්තරත් ඒ දෛනික සටහන්වල ඇතුළත් වෙයි. මේ අපරාධ සම්බන්ධයෙන් විමර්ශන කරන නිලධාරීන් මුහුණදී සිටින වැදගත්ම ප්‍රශ්නය නම්, මේ තොරතුරු හමුදාව විසින් ලබා නොදීමයි. ඒ සම්බන්ධව අනේක වාරයක් ඒ විමර්ශන කෙරෙන අධිකරණවලට, හමුදාපතිවරුන්ට, ආරක්‍ෂක ඇමති-ජනාධිපති ඇතුළු සියලු පාර්ශ්වවලට අපරාධ විමර්ශකයන් විසින් දැනුම් දෙනු ලැබ ඇතත්, මේ වන තෙක් විවිධ හේතු දක්වමින් ඒවා හමුදා අංශ විසින ලබාදී නැත. සමහර විට එසේ ලබා නොදීමට හේතු හැටියට කියන්නේ ජාතික ආරක්‍ෂාවට එය තර්ජනයක් වන බවය. සමහර විට කියන්නේ, ඒ තොරතුරු සටහන් පොත් දැන් හමුදාව සතුව නැති බවය.


පසුගියදා විශ්‍රාම ගිය යුද හමුදාපති මහේෂ් සේනානායක, ධුරය බාරගන්නා විට කීවේ, රණවිරුවන් යනු මිනීමරුවන් නොවන බැවින්, මේ පරීක්‍ෂණ සඳහා තමාට දිය හැකි උපරිම සහාය දෙන බවයි. විවිධාකාර ප්‍රකාශ හරහා තමා මහා ප්‍රගතිශීලියකුයැ’යි පෙන්වුවත් ඔහුගේ ධුර කාලය අවසන්ව ගෙදර යන තුරුත්, ඒ වගකීම ඉටුකිරීමෙන් ඔහු මගහැර සිටියේය.


ඒ සියල්ලටම වඩා, ඒ තොරතුරු ලබාදීමට විශාලතම බාධාව කළේ ජනාධිපති මෛත්‍රීපාල සිරිසේනය. ආරක්‍ෂක අමාත්‍යාංශ ලේකම්වරයාගේ, නීතිය හා සාමය අමාත්‍යාංශ ලේකම්වරයාගේ, පොලිස්පතිවරයාගේ, අපරාධ පරීක්‍ෂණ දෙපාර්තමේන්තුවේ නිලධාරීන්ගේ, හමුදාපතිවරුන්ගේ, යුද හමුදා බුද්ධි අංශයේ ප්‍රධානිගේ සහභාගිත්වයෙන් පැවැති රැස්වීමකදී, මේ තොරතුරු උසාවියටවත් ලබා නොදෙන ලෙස නියෝග කළේ ජනාධිපතිවරයාය. ඒ 2018 අගෝස්තු 28 වැනිදා ඔහුගේ පැජට් පාරේ නිවසේ පැවැති සාකච්ඡාවකදීය.


ජනාධිපති ආරක්‍ෂක ඇමතිය. සේනාධිනායකය. ඔහුම ඒ පරීක්‍ෂණවලට තොරතුරු ලබා නොදෙන ලෙස නියම කරන විට, හමුදාපතිවරු ඇතුළු වගකිවයුත්තෝ ඒ අණ නියම ලෙස පිළිපදිමින් තොරතුරු වසං කරමින් සිටිති. දැන් සිදුවෙමින් පවතින්නේ එයයි. හරි නම්, නීතිපතිවරයා ඒ ගැන ප්‍රශ්න කළ යුත්තේ වැඩ බලන පොලිස්පතිවරයාගෙන් නොවේ. ජනාධිපතිවරයාගෙනි.■

ලංකාවේ ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදයේ අද්‍යතන ප්‍රශ්න(ය) කවරේද? (1)


මුලින්ම 1977 වසරට යන්න. ලංකාවේ වර්තමානයේ අප මුහුණදෙන ඕනෑම ප්‍රශ්නයක් පැහැදිලි කරගැනීමේ ආරම්භක ස්ථානය 1977 යැයි බොහෝ දෙනා කියති. ඒ සෑම ප්‍රශ්නයකම නිර්මාතෘ වන්නේ ජේ.ආර්. ජයවර්ධන ය යන්න ඒ අයගේ හැඟීමයි. මෙය, ප්‍රශ්නය වටහා ගැනීම සඳහා මතුපිටින් පෙනෙන ඉතා පහසු ඉලක්කයක් සහ පුද්ගලයෙකු වශයෙන් ගත හැකි වෙතත්, එයම වර්තමාන අර්බුදය ව්‍යාකුල කර ගැනීමටත්, සොයා ගැනීමට ඇති පිළිතුර දුෂ්කර කර ගැනීමටත් හේතුකාරක වන බවක් බොහෝ විට පෙනෙන්ට තිබේ. හැම කුණු ගොඩක්ම බේරේ වැවට යැයි කියන්නා සේ 1977 සහ ජේ.ආර්. ජයවර්ධනගේ ඇඟේම අප එල්ලුණොත්, තවත් දශක ගණනාවක් තිස්සේ ඒ හොල්මන් දෙකේ වින්දිතයන් බවට අප පත්වෙනු නිසැකයි.


සියලු සමාජ ප්‍රශ්නවල මූලය ධනවාදය යැයි සරලව ගැනීමට සහ සියලු ප්‍රශ්නවලට විසඳුම ඇත්තේ සමාජවාදය තුළ යැයි ගැනීමට එය සමාන ය. මිනිස් සමාජය කිසි දවසක සමාජවාදී සමූහ ගොවිපොළක් කිරීමටවත්, ධනවාදී වෙළඳපොළක වෙන්දේසියක් කිරීමටවත් නිත්‍ය අවකාශයක් නැත. සමූහ ගොවිපොළ බලහත්කාරයෙන් ඇති කළ හැකිය. එහෙත් එය තාවකාලික ය. ධනවාදී වෙන්දේසිය, ඊට වඩා සූක්ෂ්ම ය. සාර්ථක ය. එහෙත් වෙන්දේසිය විසින්ම ඇති කරන කොන්දේසි මගින් එයද විවිධ අර්බුදවලට පත්කරනු ලැබේ.


අප කවුරුත් සිතන ආකාරය සකස්ව ඇත්තේ භෞතික පරිසරයක, දෙන ලද තත්වයන්ට යටත්ව ය. උදාහරණයක් වශයෙන්, අප දෙවියන් යැයි හඳුනාගන්නා රූපකය, භෞතික වශයෙන් හැම අතකින්ම මනුෂ්‍යයාට සමාන ය. පන්සලේ විහාරගෙය ඇතුළේ ඇඳ තිබෙන ශක්‍රයාගේ රුවත්, ලස්සන මිනිස් රුවකි. කතරගම දෙවියන් එසේ නොවන බව දැන් ඔබ පෙන්වා දිය හැකිය. ඒ රූපකය භාවිතයට පැමිණීමේ සමාජ හේතු පැහැදිලි කිරීමක් සඳහා මෙය අවස්ථාව නොවෙතත්, ඔහුගේ අඟපසග සියල්ල, පවතින ලෝකයේ ඒවා මිස ඉන් පිටස්තර කිසිවක් නොවන බව පෙන්වා දිය හැකිය.


සමාජවාදයේ ‘උත්තරීතර’ මිනිසාවත්, ධනවාදයේ ‘අධමයාවත්’ අප රූපගත කරගෙන සිටින්නේ, ඉහත කී අපේම භෞතික සීමාවන්ට යටත්වයි. එය, අපේ චින්තනය පහසු කරවන බව සැබෑව. මේ නිසා, ‘සා දුකින් පෙළෙනවුන් දැන් ඉතිං නැගිටියව්’ කියා හෝ ‘නිර්දන පංති ආඥාදායකත්වයෙන් තොර අනාගතයක් මිනිසාට නැතැ’ යි කියා හෝ කීම ආස්වාදනීයයි. ආකර්ෂණීයයි. අනිත් අතට, ධනවාදියාගේ පැත්තෙන් ගත් විට, මිනිසාගේ වරණයේ (තෝරා ගැනීමේ) පරාසය නිර්බාධීව පුළුල් කරන තරමට, ඒ සඳහා අවස්ථා වඩ වඩාත් වෙළෙඳපොල තුළ සම්පාදනය කර දෙන තරමට, ‘නිදහස්’ සහ ‘නිවහල්’ මිනිසා බිහි වනු ඇතැයි කියනු ඇත. මේ යාන්ත්‍රික චින්තන ද්වය, ප්‍රශ්නය විසඳා ගැනීමට තබා ප්‍රශ්නය තේරුම් ගැනීමටවත් වැඩිමනත් සහායක් නොවනු ඇත.
ඒ සීමාවන් හිතේ තබාගෙන 1977 ගැන සහ ජේ.ආර්. ජයවර්ධන ගැන අප සිතා බැලුවොත්, මෙවැනි අදහසක් ඇති කරගත හැකිය. ආර්ථිකය විවෘත කොට, ධනවාදී මිනිසා බිහි කිරීමට ඔහුට අවශ්‍ය විය. එය කළ හැකිව තිබුණේ දේශපාලනික ශල්‍යකර්මයක් මාර්ගයෙන් යැයි තමා විශ්වාස කරන බව ඔහු රටට කීවේය. විධායක ජනාධිපති ක්‍රමයක් ඔහු ලංකාවට හඳුන්වා දුන්නේ එබැවිනි. ඊට වසර කිහිපයකට පසුව මේ කියන විවෘත ආර්ථිකයම ඉන්දියාවත් වැළඳගත්තේය. එහෙත්, විධායක ජනාධිපති ශල්‍යකර්මයක් ඒ සඳහා අවශ්‍ය යැයි ඔවුන් සිතුවේ නැත.


එසේ නම්, මේ ක්‍රමය ජේ. ආර්. ජයවර්ධනට අවශ්‍ය කෙළේ වෙනත් කාරණයක් සඳහා බව පැහැදිලි ය. ජේ.ආර්. ජයවර්ධන මුදල් ඇමති වශයෙන් සිටියදී හටගත් 1953 හර්තාලයේ පටන් ජේ.ආර්. චින්තනය සැකසී තිබුණේ අධිකාරීවාදී පාලකයෙකු රජ කැරැවිය හැකි ක්‍රමයක් තුළ ඇතැයි ඔහු විශ්වාස කළ සාර්ථකත්වයක් සහ කාර්යක්ෂමතාවක් කෙරෙහි ය. ඒ බව වරෙක ඔහු කෙලින්මත් කීවේය. තමාට අවශ්‍ය කරන්නේ, පාර්ලිමේන්තුවට යටත් නැති පාලකයෙකුගේ තන්ත්‍රයක් බව එහිදී ඔහු කීවේය. මෙය භයානක තත්වයක් බව, ශ්‍රී ලංකා නිදහස් පක්ෂය ඇතුළු මේ රටේ සියලු ප්‍රධාන සහ අප්‍රධාන පක්ෂ, විශේෂයෙන් මාක්ස්වාදී පක්ෂ, 1978දීම වටහාගත්තේය. ඒ ගැන අනතුරු ඇඟෙව්වේය. එහෙත් ඒ පක්ෂ සියල්ලේ ඊළඟ පරම්පරාව, එක්කෝ ජේ.ආර්. ජයවර්ධනගේ ඒ විධායක ජනාධිපති ක්‍රමයේ පසුකාලීන සෘජු අනුගාමිකයෝ (මහින්ද) වූහ. නැත්නම්, වක්‍ර අනුගාමිකයෝ (ඩිව්, තිස්ස, වාසු) වූහ.


ජේ.ආර්. ජයවර්ධනටත්, මේ ඊළඟ පරම්පරාවටත් විධායක ජනාධිපති ක්‍රමය ආසක්ත වීමට අමතර තල්ලුවක් තවත් කාරණයක් නිසා සැපයුණි. ඒ බෙදුම්වාදී යුද්ධයයි. එම යුද්ධය අවසන් කරගත්තේ විධායක ජනාධිපති ක්‍රමය නිසා යැයි කීම පට්ටපල් බොරුවක් සහ සහසුද්දෙන්ම අතාර්කික කතාවක් වූවත්, යුද්ධය විසින් සිංහල දකුණේ අලුත් ජනවිඥානයක් ඇති කළ බව සැබවි. එය ‘සිංහල රාජකීය’ විඥානයකි. දෙමළ උතුරෙන් එල්ල වුණු ‘පරසතුරු’ තර්ජනය ඉදිරියේ දකුණේ ‘සිංහල රාජකීයත්වය’ කරටියටම නැග්ගේය. රාජපක්ෂ කඳවුරෙන්, ඒ අනුව, රජ පවුලක් නිර්මාණය කෙරී ඇත. ඊට පිටස්තරව, මීට පෙර කිසි දවසක නොවූ විරූ පරිද්දෙන්, තනි පුද්ගලයන් (මා මොවුන් හඳුන්වන්නේ ‘නයි නටවන්නන්’ වශයෙනි) ජාතියේ ගැලවුම්කාර භූමිකාව කෙරෙහි තමන් වෙත විශ්වාසය තබන්නැයි ඉල්ලා සිටිති. (මහින්ද, චමල්, බැසිල්, ගෝඨාභය සහ නාමල් ඇතුළු) රාජපක්ෂලාගේ පවුල විශාල වීම නිසා ඔවුන්ට ඈඳෙන ‘රාජකීය පවුල්’ අපනාමය, අර කියන තනි පුද්ගලයන්ට ඇලවෙන්නේ නැත. හේතුව, ඔවුන් තුළ පවුල්වාදයක් නැති නිසා නොව, පවුලක් දක්වා ව්‍යාප්ත කිරීමට තරම් වන ‘රාජකීයත්වයක’ අහලටවත් තවම ඔවුන් පැමිණ නැති නිසාවෙනි. එහෙත්, ප්‍රජාතන්ත්‍රීය පද්ධති වෙනුවට පුද්ගලයා කෙරෙහි රාජපක්ෂලා තුළ ඇති විශ්වාසය මේ සෑම පුද්ගලයෙකු තුළම නොමඳව පවතී. ඊටත් වඩා, රාජපක්ෂලා පසුපස ඇති ජනමූල පක්ෂයක තිරිංගය ඔවුන් පසුපස නැති නිසා, පුද්ගලවාදය කෙරෙහි ඔවුන්ගේ නැමියාව රාජපක්ෂලාටත් වඩා භයානක එකක් වීමටත් හැම ඉඩකඩක්ම තිබේ.
මේ පුද්ගලවාදය එන්නේ කොතැනින්ද? 1953 හර්තාලයෙන් බැටකෑ දා පටන් පුද්ගල ආඥාදායකත්වයක් කෙරෙහි ජේ.ආර්. තුළ තිබූ මූලාශ්‍රයෙන්මයි. ඒ ජේ.ආර්.ගේ වර්තමාන ‘අවතාරය’ වන්නේ, ශ්‍රී ලංකා නිදහස් පක්ෂ මහ පවුලේ ගෝඨාභය රාජපක්ෂ කෙනෙකු මිස එක්සත් ජාතික පක්ෂයේ කෙනෙකු නොවීම, ඇත්තෙන්ම ඓතිහාසික සරදමකි. මෙය, ගෝඨාභය රාජපක්ෂ තවත් ජේ.ආර්. ජයවර්ධන කෙනෙකු වෙනු ඇතැයි කීමක් නොවේ. එසේ කීවොත් එය අධම අවතක්සේරුවකි. ගෝඨාභය රාජපක්ෂ යනු, යම් හෙයකින් බලයට පත්වුවහොත්, ජේ.ආර්. අතදරුවෙකු බවට පත්කරවන ඒකාධිපතියෙකු වෙනවා නොඅනුමානයි.


‘පුද්ගලයා පිළිබඳ විශ්වාසය තැබීම’ සමග විධායක ජනාධිපති ක්‍රමයක් සමපාත වන්නේ කෙසේද? ඉහත කී, වාර්ගික සහ සමාජයීය (‘පරසතුරු’ තර්ජනයට එරෙහිව ‘සිංහල රාජකීයත්වය’ සමාජගත වීමේ) කාරණාවට අමතරව ගත් විට, උත්තරය ඉතා සරල ය. තනි පුද්ගලයෙකු රජෙකු කිරීමේ එකම ආයතනික ක්‍රමවේදය එය වන බැවිනි. පාර්ලිමේන්තු ක්‍රමයක් තුළ තනි පුද්ගලයෙකු රජෙකු කිරීම (බැරි නැතත්) දුෂ්කර ය. හේතුව, ඒ පුද්ගලයාගේ (විධායක අගමැති?) පැවැත්ම යම් තාක් දුරකට හෝ සාමූහිකයක් (පාර්ලිමේන්තුව) සමග බැඳී පවතින බැවිනි. එහෙත්, වෙනම තනි ඡන්දයකින් පත්කරගන්නා සහ සාමූහිකත්වයකට වගනොකියන පුද්ගලයා ඊට සපුරා වෙනස් ය. වරක් ජනාධිපති මෛත්‍රීපාල සිරිසේන කළා සේ ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථාව පවා ඔහුට උල්ලංඝනය කළ හැකිය. එය එදා වැළකුණේ, කතානායකවරයා ප්‍රමුඛ පාර්ලිමේන්තුවේ අප්‍රතිහත නැගිටීම සහ අධිකරණයේ අදීනත්වය නිසාම පමණි.


(ඉතිරිය ඉදිරියට)■

රාජපපක්ෂලා දින්නොත් ඩාලි පාරේ කාර්යාලයත් නැතිවේවි

නීතිඥ රජික කොඩිතුවක්කු
ශ්‍රීලනිපය සුරැකීමේ ජාතික සංවිධානයේ ලේකම්

ඔබ නියෝජනය කරන කණ්ඩායම ගැන පැහැදිළි කිරීමක් කළොත්…

මම කතාකරන්නේ ශ්‍රී ලංකා නිදහස් පක්ෂය සුරැකීමේ ජාතික සංවිධානයේ ලේකම් විදියටයි. ගිය අවුරුද්දේ ඔක්තෝබර් මාසයේදී මම ජනාධිපතිතුමාගේ ලේකම් තනතුරත්, ශ්‍රී ලංකා නිදහස් පක්ෂයේ ආසන සංවිධායක ධූරයත් අත්හැරියා. මාත් ඇතුලුව ආසන සංවිධායකවරුන් 18 දෙනෙක් ඒ විදියට සංවිධායක ධූර අත්හැරලා ශ්‍රී ලංකා නිදහස් පක්ෂය සුරැකීමේ ජාතික සංවිධානය හදාගෙන ශ්‍රීලනිපය වෙනුවෙන් වැඩකරන්නට පටන්ගත්තා. අපි පැහැදිළිව ඉල්ලුවේ පක්ෂය ආරක්ෂා කරන්න කියන කාරණාව. ඒ කාරණය හරිහැටි ඉටු නොවී මහින්ද රාජපක්ෂ මහත්තයාට පක්ෂය උගස් කරන්නට ගිය අවස්ථාවේදී තමයි අපි එයට විරුද්ධවෙලා ආසන සංවිධායක ධූර අත්හැරියේ. අපි පක්ෂය රැකගන්න කියන තැන ඉඳලා ජනාධිපතිවරයාගෙන් ඉල්ලීම් මාලාවක් කරමින් ඉන්නවා. මීට කලින් අපි එක්සත් ජනතා නිදහස් සන්ධානයේ මහලේකම්තුමා සමඟ කතාකළා. ජනාධිපති ලේකම් කාර්යාලයේදී අතිගරු ජනාධිපතිතුමාවත් අපි මුණගැහුණා. ඒ සාකච්ඡාවලදී අපි පැහැදිළිව කීවේ ජනාධිපතිතුමා ඊළඟ මැතිවරණවලට ඉදිරිපත් විය යුතු බව. එතුමා ඉල්ලන්නේ නැතිනම් ශ්‍රී ලංකා නිදහස් පක්ෂයෙන් වෙනත් අපේක්ෂකයෙක්ව හෝ දෙන්න කියලා අපි ඉල්ලුවා. ඒ අපේක්ෂකයාට වැඩ කරන්න ලෑස්ති බව අපි කීවා.

එහෙත් ශ්‍රීලනිපයට තනිවම කටයුතු කරන්න තරම් ශක්තියක් නැති බව කියනවා නේද?
ලංකාව පුරාම ග්‍රාමසේවක වසම් 14022ක් තියෙනවා. ඒ හැම ග්‍රාමවසමකම පාහේ ශ්‍රීලනිපය නියෝජනය කරන නියෝජිතයන් 25කට වඩා ස්ථීරවම ඉන්නවා. තරුණ සංගමේ ගත්තත් එහි සභාපති, ලේකම්, භාණ්ඩාගාරික, කාරක සභාව ඉන්නවා. ඊට අමතරව කාන්තා සමිති ආදී විවිධ ශාඛා සංවිධාන තියෙනවා. ඒ තනතුරුධාරීන් ටික හෝ ඉන්නවා. ඒ අනුව අපට එතැනින්ම එනවා 280,125ක ප්‍රමාණයක්. ආසන්න වශයෙන් ඒ ඉන්නේ අපේ පක්ෂයේ සාමාජිකත්වය. මේ සාමාජිකත්වය වෙන කොහේටවත් යන්නේ නැහැ. ඔවුන් ශ්‍රීලනිපය ඇතුලේ ඉන්න මිනිස්සු. ගම් මට්ටමෙන් පොදුජන පෙරමුණටත් ඔය වගේම යාන්ත්‍රණ තියෙනවා. එජාපයටත් තියෙනවා. ඒ නිසා ගම් මට්ටමෙන් ඔවුන් අතර බෙදීමක් තියෙනවා. ඒ නිසා වෙන පක්ෂයකට යන්න ශ්‍රීලනිප කණ්ඩායමට බැහැ. වෙන පක්ෂවල ග්‍රාමීය නායකයන් අපේ ග්‍රාමීය නායකයන්ට ඉඩ දෙන්නේ නැහැ. මා මෙය පැහැදිළි කළේ පහළම මට්ටමෙන්.

ශ්‍රීලනිපයෙන් ගිය මන්ත්‍රීවරුන් ගැටලුවක් නැතිව පොදුජන පෙරමුණේ වැඩකරනවා නේද?
නැහැ. ඉහළ මට්ටමෙනුත් ඔය ප්‍රශ්නයම තියෙනවා. මම උදාහරණයක් කියන්නම්. චන්දිම වීරක්කොඩි මන්ත්‍රීතුමා හබරාදූවේ තමන්ගේ පොදුජන පෙරමුණු ආසන බලමණ්ඩලය පිහිටුවන්න ගියාම ඔහුව හූ තියලා එළෙව්වා. ඔහුව එළවලා ආසන බලමණ්ඩලයේ ප්‍රධානත්වයට පත්කරගෙන තිබුණේ පොදුජන පෙරමුණේ ප්‍රාදේශීය සභාවේ සභාපතිවරයාව. මේ ගැන චන්දිම වීරක්කොඩි මන්ත්‍රීතුමා මහින්ද මහත්තයාට කියලා තියෙනවා. මහින්ද මහත්තයා කියලා ඕක බැසිල් මහත්තයාට කියන්න කියලා. බැසිල් මහත්තයා කියලා තියෙනවා ඕක ඩලස්ට කියන්න කියලා. ඩලස් අලහපෙරුම මන්ත්‍රීවරයා කිව්වාලු ඕක රමේෂ් පතිරණට කියන්න කියලා. එතකොට රමේෂ් පතිරණ මන්ත්‍රීතුමා කීවාලු ඔයාට ගමේ අය කැමති නැහැ, ඒ නිසා ඔයා එන්න එපා කියලා. එතකොට මේ ඉරණමට මුහුණදෙන්නද ශ්‍රීලනිප මන්ත්‍රීවරු ගියේ.

පොදුජන පෙරමුණ හා එක්වෙන්න බැරි බව කියන්නේ ඇයි?
දැන් පොදුජන පෙරමුණෙන් ජනාධිපතිවරණ අපේක්ෂකයෙක්ව නම් කරලා. දැන් අපට කියනවා ඒ අපේක්ෂකයා එක්ක එකතුවෙන්න කියලා. ඒ උදව්ව ගන්නාතෙක් අපට හරිම ආදරයෙන් කතාකරනවා. ඒත් අපි එකතුවුණාම අපව සම්පූර්ණයෙන්ම තලලා පොඩිකරලා ශ්‍රීලනිපය විනාශ කරනවා. ඒ නිසයි අපි යෝජනා කරන්නේ මොන අමාරුකම් මැද වුණත් ශ්‍රීලනිපය විදියට අපි මේ තත්වයට තනියෙන්ම මුහුණදෙමු කියලා. මේක අභියෝගයක් ලෙස සලකමු කියලා. ලංකාවේ බිම් මට්ටමෙන් ඡන්දය ඉල්ලපු අපේ ගමේ නියෝජිතයෝ ඉන්නවා. එයාලා අසරණ වෙලා ඉන්නේ. ඔවුන්ට පොහොට්ටුවට යන්න බැහැ. යූඇන්පීයට යන්නත් බැහැ. 2015 දී ජනාධිපතිතුමාට ඡන්ද ලක්ෂ 62ක් ලැබුණා. එතැනින් එජාපයේ ස්ථාවර ඡන්ද ලක්ෂ 40ක් තිබුණායැයි සිතන්න පුලුවන්. ඊට අමතරව අනෙකුත් ජනවර්ගවල පක්ෂ, ජේවීපීය, සිවිල් සමාජය ඇතුලු බලවේග නිසා තවත් ඡන්ද ලක්ෂ 12ක් තිබුණායැයි හිතමු. අඩු තරමේ ඡන්ද ලක්ෂ 10ක් විතර ජනාධිපතිතුමා එක්ක ශ්‍රීලනිපයෙන් කැඩිලා ආවා. ඒ ඡන්දවලින් තමයි ජනාධිපතිතුමාව ජයග්‍රහණය කෙරෙව්වේ. ශ්‍රීලනිපයෙන් කැඩිලා වඩා යහපත් සමාජයක් ඇතිකිරීම වෙනුවෙනුයි ඔවුන් ඡන්දය දුන්නේ.

ශ්‍රීලනිපයේ හිටපු මහලේකම්වරයාටයි ඔවුන් ඡන්දය දුන්නේ. ඒ ඡන්දය දීපු උදවියට තමයි අද යනඑනමං නැතිවෙලා තියෙන්නේ. ඒ මිනිස්සුන්ට අපේ පක්ෂයේ ජාතික ලැයිස්තුවෙන් පත්වුණ සමහර නායකයෝ දැන් කියනවා මහින්දලාගේ වැරදි දැන් ඉවරයි කියලා. මහින්දලාට උදව් කරන්න කියලා. ආත්ම ගෞරවයක් තියෙන කිසිම කෙනෙක්ට තමන් ප්‍රතික්ෂේප කරපු ඒ කණ්ඩායම රාජපක්ෂලා තමන්ගේ මතවාද පවා කිසිම ආකාරයකින් වෙනස්වෙලා නැති පසුබිමක රාජපක්ෂලාට එකතුවෙන්න බැහැ. ශ්‍රීලනිප ජාතික ලැයිස්තුවෙන් ආපු එස්.බී. දිසානායකලා, ඩිලාන් පෙරේරාලා කරන්නේ ඊළඟ මැතිවරණය සඳහා තමන්ගේ ඊළඟ මැතිවරණය සඳහා වැඩකටයුතු හදාගන්න එක. එස්.බී. දිසානායක ඇමතිතුමාට මතක නැතිවෙලා තියෙනවා තමන්ම කලිනුත් මහමැතිවරණයෙන් පරාද කළේ මහින්ද රාජපක්ෂලා බව. රාජපක්ෂලා නුවර වේදිකාවල කීවේ එස්.බී.ට හැර අනෙක් අයට ඡන්දය දෙන්න කියලයි.

ශ්‍රීලනිපය යළි ගොඩගන්නට කරන්න ඕනෑ දේවල් බොහොමයක් තියෙනවා නේද?
මේ වැටීම තාවකාලිකයි. අපි කියන්නේ අපට නැවත ගොඩඑන්න අවශ්‍යයි. ඒකට වැඩපිළිවෙලක් තමයි ඕනෑ. දැන් කුමාර වෙල්ගම වගේ අය ප්‍රගතිශීලී විදියට ඉදිරියට ඇවිල්ලා තියෙනවා. ඔහු කියන කතාව එක්ක එකතුවෙන්න අපට බැරිකමක් නැහැ. ඔහු කියන්නේ ශ්‍රීලනිපය දිනවන්නට වැඩපිළිවෙලක් හදන්න කියලා. කුමාර වෙල්ගමලා ළඟ ඉඳලා දැක්ක ගෝඨාභය රාජපක්ෂගේ දුර්ගුණ අපි දුර ඉඳලා දැක්කා. මේ වෙද්දී ගෝඨාභය රාජපක්ෂ මහත්තයා එක් ගමකට විශ්‍රාමික හමුදා හා පොලිස් නිලධාරී 50 දෙනෙකුගෙන් සමන්විත කණ්ඩායමක් නිර්මාණය කරමින් ඉන්නවා. මෙය හිට්ලර්ගේ හමුදාව වගේ වැඩ කරන්න යන කට්ටියක්. මේකෙන් කියන්නේ ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය නෙවෙයි, තමන්ගේ අණට ක්‍රියාත්මක වෙන පාලනයක් බලගන්වන්න ඕනෑ බවයි. අපට ඒකට එකඟ වෙන්න බැහැ. මොන අඩුපාඩු තිබුණත් 2015න් පස්සේ රජයක්, පුද්ගලයෙක්, දේශපාලඥයෙක් විවේචනය කිරීමේ හැකියාවක් තිබුණා. එතැනින් අපි යන්න ඕනෑ ආපස්සට නෙවෙයි. ඉදිරියටයි. ඒ නිසයි අපි ජනාධිපතිතුමාට කීවේ එතුමා ඉල්ලන්නේ නැතිනම් එතුමා වහාම ශ්‍රීලනිප අපේක්ෂකයෙකුට ඉදිරිපත් වෙන්න ඕනෑ බව. ජනාධිපතිතුමා එසේ නොකර ගෝඨාභය රාජපක්ෂට සහාය දුන්නොත් අපි ඒකට විරුද්ධව ශ්‍රීලනිප මතවාදය නියෝජනය කරමින් අපේක්ෂකයෙක්ව ඉදිරිපත් කරනවා. ඉන්පස්සේ අපි නිකන්ම ඉන්නේ නැහැ. පොදුජන පෙරමුණ පරාජය කළ හැකි හැමදේම අපි කරනවා.

ඔබේ කණ්ඩායමේ ඉල්ලීම් පසුගිය සතියේදී ලිඛිතව ඉදිරිපත් කළා නේද?
ජනාධිපතිතුමාට දෙන්න කියලා ශ්‍රීලනිප ජාතික සංවිධායක දුමින්ද දිසානායක මහත්තයාට අපි ලිඛිත යෝජනා 12ක් ඉදිරිපත් කළා. අපේ අපේක්ෂකයෙක්ව ඉදිරිපත් කිරීම, පිළිගත හැකි පොදු අපේක්ෂකයෙක්ට සහාය දීම හෝ පොදු අපේක්ෂකයෙක්ව ඉදිරිපත් කිරීම, එසේ නැතිනම් රාජපක්ෂලාට එරෙහි පිළේ සිටගැනීම කරන්න ඕනෑ. අපි ඉදිරිපත් කළ යෝජනා දුමින්ද දිසානායක මන්ත්‍රීතුමා පිළිගත්තා. ඒවා ඉටු කළ යුතු බව අප ඉදිරියේ ඔහු පිළිගත්තා. එතුමා එය මධ්‍යම කාරක සභාවට ඉදිරිපත් කරන බවටත් කිව්වා.

රාජපක්ෂලාට එරෙහිව කැරළි ගසන්නට ශ්‍රීලනිපය ප්‍රමාද වැඩි බව හැඟෙන්නේ නැද්ද?
මේ වෙද්දී ප්‍රධාන දේශපාලන ධාරාවන් දෙකක ජනාධිපති අපේක්ෂකයා කවුද කියලා නම්කරලා හමාරයි. තවමත් අපට අපේක්ෂකයෙක් නැහැ. අපේක්ෂකයෙක් නැතත් අපට හිටගන්න පුලුවන් මතවාදයක් හදන්න කියලා අපි ඉල්ලනවා. මම දැක්කා රෙජිනෝල්ඞ් කුරේ මහත්තයා කියනවා මේ වෙද්දී ශ්‍රීලනිපය කියන එකේ ඔලුව නැති බව. ඇඟ විතරක් තියෙන බව. අපට මතකයි මීට කලින් එතුමා රාජපක්ෂලාව විනාශ කරන්න ඕනෑ කියලා ශ්‍රීලනිප මධ්‍යම කාරක සභාවේදී කියපු බව. නයාට පොල්ලෙන් ගැහුවානම් මරලා ඉවරකරන්න කියලා ජනාධිපතිතුමාට මධ්‍යම කාරක සභාවේදී ඔවුන් උපදෙස් දුන් බව අපට මතකයි. ඊළඟ මැතිවරණය ළංවෙද්දී ඔවුන් රාජපක්ෂලා ලඟ හිටගෙන. අපට එහෙම හිටගන්න බැහැ. අපේ පක්ෂයට මැරෙන්න ඉඩදෙන්න බැහැ. රාජපක්ෂලා ශ්‍රීලනිපය විනාශ කළා. අද මහින්ද රාජපක්ෂ මහතා වෙනත් පක්ෂයක සභාපතිවරයෙක්. ගෝඨාභය රාජපක්ෂ වෙනත් පක්ෂයක අපේක්ෂකයෙක්. අපේ පාර්ලිමේන්තු මන්ත්‍රීවරු බහුතරයක් වෙනත් පක්ෂයක සාමාජිකයෝ. අපි එයාලා පස්සේ යන්නේ ඇයි. එතැන ඉන්නේ ඉතිහාසයේ කුණුකූඩයට යන්න නියමිත අය. රාජපක්ෂලාගෙන් තොර කිසිදු දෙයක් හිතන්නේ නැති, කතාකරන්නේ නැති තැනකට යන්න අපට අවශ්‍ය නැහැ.

ජනාධිපතිවරණ අපේක්ෂකත්වයට යෝජනා වී සිටින ගෝඨාභය රාජපක්ෂ ගැනත් ඔබලාගේ දැඩි විරුද්ධත්වයක් තියෙනවා නේද?
ගෝඨාභය රාජපක්ෂ මහත්තයා මහින්ද රාජපක්ෂ මහත්තයාගෙන් අපේක්ෂකත්වය ගත්තේ කැමැත්තෙන් නෙවෙයිනේ. බලහත්කාරයෙන් වගෙයිනේ. එළිය වගේ නම්වලින් ගෝඨාභය රාජපක්ෂව රටවටේ ගෙනගිය මිලිටරි කණ්ඩායම මේ වෙද්දී පැහැදිළිව කියන කාරණය තමයි ඊළඟ පාර්ලිමේන්තු මැතිවරණවලදී ඒ සංවිධානවලට කෝටා එකක් ඕනෑ බව. ඒ සංවිධානවල ඉන්නේ මිලිටරිවාදීන්. ගෝඨාභය රාජපක්ෂව කිසිසේත්ම පාලනය කරන්න බැහැ. ඔහුට අපේක්ෂකයා වෙන්නට වේදිකාව හදලා දුන්නේ බැසිල් රාපජක්ෂ මහත්තයා. ඒත් අපේක්ෂකත්වය ලැබුණ වෙලාවේ කිසිම වෙලාවක බැසිල් රාජපක්ෂගේ නම කීවේ නැහැ. බැසිල් රාජපක්ෂට තමයි මම ස්තූති කරන්න ඕනෑ කියලා ටෙලිප්‍රොම්ප්ටරයේ ආපු වචන කාණ්ඩය එහෙමපිටින්ම ගෝඨාභය රාජපක්ෂ මහතා කීවේ නැහැ. ඒක තමයි රාජපක්ෂ පවුලේම අයට ගෝඨාභය රාජපක්ෂ මහත්තයා සලකන විදිය. සහෝදරවරුන්ටත් ගෝඨාභය රාජපක්ෂ සලකන්නේ එහෙමනම් තමන්ට කොහොම සලකයිද කියලා සැකයෙන් ඉන්නේ ශ්‍රීලනිපයේ අය නෙවෙයි. පොදුජන පෙරමුණේම සාමාජිකයන්ට ඒ සැකය තියෙනවා. ශ්‍රීලනිපයේ අපි නම් සැකයක්වත් තියාගන්න ඕනෑ නැහැ. ගෝඨාභය රාජපක්ෂ ශ්‍රීලනිපයට කිසිම අවස්ථාවක් දෙන්නේ නැහැ. ඒ නිසා අපි කියන්නේ මේ තත්වයේ ඉන්නේ නැතිව පැහැදිළිව පේන අනතුර හමුවේ එකා වගේ සටන් කරමු කියලයි. රාජපපක්ෂලා දින්නොත් පහුවදා අපට ඩාලි පාරේ කාර්යාලයත් නැතිවේවි.

ඔබ දකින අන්දමට ශ්‍රීලනිප නායකයන් ඉන්නේ මොන මතයේද?
මේ වෙද්දී දුමින්ද දිසානායක මන්ත්‍රීවරයා පැහැදිළිවම ශ්‍රීලනිපය වෙනම තරග කළ යුතුයි කියන තැන ඉන්නවා. මහින්ද අමරවීර, දයාසිරි ජයසේකර කියන නායකයනුත් දෙපළත් පැහැදිළි මතයක ඉන්නවා. අනෙක් අයගේ මතය මොකක්ද කියලා පැහැදිළි නැහැ. ගොඩක් අය කල් මරමින් බලාගෙන ඉන්නේ තමන් කොයි පැත්තේද කකුල තියන්නේ කියලා කල්පනා කරමිනුයි.

තනිවම ජනාධිපතිවරණයට ඉදිරිපත් වුණොත් ශ්‍රීලනිපය පරාද වේවි නේද?
අපි පරාජය වෙන්න පුළුවන්. මේක කෙටිකාලීන පරාජයක්. ඒත් මම විශ්වාස කරන විදියට දීර්ඝකාලීන ජයග්‍රහණයක් තියෙනවා. අපි අනුමාන කරමු අපට ඡන්ද ලක්ෂ 18ක් දැන් තියෙනවා කියලා. අපි දැන් පොහොට්ටුවට ගියොත් අනිවාර්යයෙන්ම ඒ ඡන්ද ලක්ෂ 18 පොහොට්ටුවට යනවා. නැවත ඒක දිනාගන්න පුලුවන් වෙන්නේ නැහැ. ඒත් අපට පුලුවන් වුණොත් තනියෙන් ඉල්ලන්න. අපි පරාජය වෙන්න පුලුවන්. අපි මීට කලිනුත් විපක්ෂයේ හිටියානේ. ඒත් අපි පරාජය වුණත් අපේ ඡන්ද ආරක්ෂා වෙනවා. ඊට පස්සේ එන පාර්ලිමේන්තු මැතිවරණයේදී අපි තනියෙන් ඉදිපත් වුණොත් දැනට පවතින ඡන්ද මට්ටමත් එක්ක ලංකාවේ දිස්ත්‍රික්ක 25න් අඩුම තරමේ නියෝජිතයෝ 15කට වඩා ගන්න පුලුවන්. ඒ අඩුම අනුමානය. සිරිමාවෝ මැතිණිය පක්ෂය ගොඩගත්තේ ආසන 8ට වැටුනාට පස්සේයි. ඉතින්, අපට පක්ෂය ගොඩගන්න ආසන 15ක් හොඳටෝම ඇති. මතක තියාගන්න ඕනෑ ඒ ආසන 15ම පත්වෙන්නේ තරුණ, ජවසම්පන්න නායකයෝ. නැවුම් නායකයෝ. අපට තියෙන ලොකුම ආශිර්වාදය තමයි විවිධ චෝදනාවලට ලක්වෙලා මහජනතාවගේ පිළිකුලට හේතුවුණ වියපත් නායකයන් පක්ෂයෙන් ඉවත්වීම. බහුතරයක් පොහොට්ටුවට ගිහින්. ඉතිරි අය එජාපයට ගිහින්. අලුත් ගමනක් සඳහා නැවුම් නායකයන් නිර්මාණය කරගන්න අපට දැන් පුලුවන්. ඒ නායකයන්ට අපේ ආණ්ඩුවක් හදාගන්න පුලුවන්. ශ්‍රීලනිප නායක මට්ටමේ ඉන්න දුමින්ද දිසානායක, මහින්ද අමරවීර හා දයාසිරි ජයසේකර කියන්නේ තවත් අවුරුදු විස්සක් යනතුරු දේශපාලනය කරන්න පුලුවන් දේශපාලඥයන්. අපි වෙනම තරග කළොත් ඊළඟ මැතිවරණයේදී රාජපක්ෂලාගේ පොහොට්ටුව පරාද වෙනවා. දැන් පොහොට්ටුව පැරදුණොත් රාජපක්ෂලාගේ වයස එක්ක ගත්තාම නැවත ඔවුන්ට නැගිටීමක් නැහැ. ඒ නිසා පොහොට්ටුවට පැනපු පහළ මට්ටමේ උදවිය නැවත ශ්‍රීලනිපයට එන්න පටන්ගනීවි.