No menu items!
22.2 C
Sri Lanka
13 August,2025
Home Blog Page 380

ශී‍්‍රලනිපය කොයිබටද?

0


නීතිිඥ චන්ද්‍රසිරි සෙනෙවිරත්න


කොලොන්නාවේ භාරත ලක්‍ෂමන් පේ‍්‍රමචන්ද්‍ර මහ පාරේ වෙඩි තබා මරා දමා ඔක්තෝබර් 08 වෙනිදාට වසර 8කි. 2014 නොවැම්බර් 21 දින මෛති‍්‍රපාල සිරිසේනලා පාරට නොබැස්සා නම් භාරත ඝාතකයන් තවමත් නිදැල්ලේ ය. 2011 සිදුවූ භාරත ලක්‍ෂමන් පේ‍්‍රමචන්ද්‍ර ඝාතනය 2015 ජනවාරි පෙරළිය නොවන්නට අදටත් සාක්ති නැති මරණයකි. මේ තනි සිද්ධිය හරහා ජනාධිපති මැතිවරණයේදී ශ‍්‍රී ලංකා නිදහස් පක්‍ෂයට පැවරෙන භූමිකාව ප‍්‍රශ්න කළ යුතුවේ. මැදමුලන පවුලේ පොහොට්ටුව ලකුණ පිළිබඳව ශී‍්‍රලනිපයේ ස්ථාවරය සාධාරණ මෙන්ම ශක්තිමත්ය. ගැටලූවේ සමස්තය පොහොට්ටුව පමණක් විය නොහැකිය. ශී‍්‍රලනිපය ඓතිහාසිකව සිය ඉරණමට මුහුණ දිය යුතුවේ. රාජපක්‍ෂලා දුමින්ද සිල්වා ලවා භාරත ලක්‍ෂමන් හරහා ශ‍්‍රීලනිපයට එල්ල කළ තුවක්කුව තවමත් පහතට දමා නැත. මුන් යූඇන්පියට කඬේ යනවා කියන්නේ හීන් කෙනිත්තිල්ලක් පමණකි.


ජනාධිපති මැතිවරණයට අලියා ලකුණෙන් තරග කළ යුතු බවට පැවති සජිත් පේ‍්‍රමදාසගේ ස්ථාවරය වෙනස් විය. සමස්ත එජාපය ඒකමතිකව සම්මුති ගෞරවයෙන් හංසයා ලකුණ වෙත ඒකරාශි වී සිටියි. එය සජිත්ගේ ඇදවැටීමක් හෝ පරාජයක් නොවේ. එකට වැඩ කිරීමේ සම්මුතිවාදී මානසිකත්වය පිළිබඳ දේශපාලන හැදිච්චකමය. ශ‍්‍රී ලංකා පොදු ජන පෙරමුණ හිමි රාජපක්‍ෂලාට සම්මුති රටා හුරු නැත. එකට වැඩ කිරීමේ සම සමව බලය බෙදා ගැනීමේ පුරුද්ද ගෑවිලාවත් නැත. මේ හරහා තවමත් පරාජිත රාජපක්‍ෂලාගේ අප‍්‍රාණිකව පවත්නා අධිපතිවාදී තර්ජනාංගුලිය ළ`ග ශී‍්‍රලනිපය බියෙන් ගැහෙමින් සිටියි. සිදුකළ කෝටියක් හොරකම් ¥ෂණ වංචා අපරාධ නිසා, මැදමුලන රාජපක්‍ෂලා දේශපාලන ආවාටයෙහි කරවටක් ගිලී සිටිති. ඔවුන් ලාංකේය ජන සම්මතයෙහි හිටුවා පස් ගැසී හමාරය. ශ‍්‍රීලනිපයේ මහ ලේකම් 2014 නොවැම්බරයේ තනිව පාරට බැස්සේ පීඩනය දැරිය නොහැකි තැනය.

රාජපක්‍ෂලා කල්පනා කළේ සිරිසේන යනු පෞරුෂයක් නැති කොලනිකාරයෙකු කියාය. එහෙත් ශී‍්‍රලනිපය වරගැන්වී තිබුණේ ගමෙන් නගරයෙන් මතුවූ මුදියන්සේ තෙන්නකෝන්ලා එම්එස් තේමිස්ලාගෙනි. ඒ ගැම්ම ඒ හයිය 1994ත් තිබිණ. 1994 ශී‍්‍රලනිපයෙන් පාර්ලිමේන්තුවට පිවිසි භාරත ලක්‍ෂමන් පේ‍්‍රමවන්ද්‍ර 1994දී පාර්ලිමේන්තුවේ කළ සිය මංගල කතාවේදී වෘත්තිය සමිති නායකයෙකුවූ තම පියා වූ වයිඑම් පේ‍්‍රමචන්ද්‍රද, කොලොන්නාව ශී‍්‍රලනිප නාගරික මන්තී‍්‍රවරයෙකුවූ නන්දසේන සමරකෝන් නම් සිය මාමාද ටීබී ඉලංගරත්න නාමයද ගෞරවයෙන් සිහිපත් කළේය. දේශපාලනය කරද්දී වතුරේ පාවෙන කිරල මූඩියක් මෙන් පැවතිය යුතු බවට ටීබී ඉලංගරත්න තමන්ට ගුරු උපදේශ දුන් බව සිහි කළේය.


ශී‍්‍රලනිප උරුමයෙන් බිහිවූ භාරත ලක්‍ෂමන් පේ‍්‍රමචන්ද්‍ර බස්නාහිර පළාත් සභා ඡුන්දය පැවැති 2011 ඔක්තෝබර් 08 වෙනි දින ඝාතනය විය. ඒ වරදට ආර්. දුමින්ද සිල්වා මන්්තී‍්‍රවරයා මරණ දඬුවමට නියම විය. මෙවර ශ‍්‍රී ලංකා පොදුජන පෙරමුණට එක්ව ගෝඨාභය රාජපක්‍ෂ ජනාධිපති වුණොත් භාරත ලක්‍ෂමන්ගේ මිනීමරුවන් නිදහස් වන බව ඉරහඳ මෙන් සත්‍යයකි. එපමණක් නොවේ. නාලන්ද එල්ලාවලගේ මිනීමරුවන් සිටින්නේද මැදමුලන කල්ලිය සමගය. ගමෙන් මතුවූ මෛති‍්‍රපාල සිරිසේනලා, දුමින්ද දිසානායකලා, දයාසිරිලා වැනි දේශපාලනඥයන්ට රාජපක්‍ෂලාට එක්විය නොහැකිය.
වර්තමානයේ රාජපක්‍ෂලා වටකොට සිටින්නේ අලූත්ගමගේලාය. කළුතර රත්තරන්ලාය. එතනෝල් ප‍්‍රනාන්දුලාය. මිගමුවේ ලංසලාය. හම්බන්තොට පිස්තෝල ප‍්‍රනාන්දුලාය. එහි පැමිණි අලූත්ම චරිතය මොහාන් පීරිස්ය.

මොහාන් පිරිස් යනු රාජපක්‍ෂලාගේ උවමනාවට උත්තරීතර ශ්‍රේෂ්ඨාධිකරණය කිළිටි කළ අගවිනිසුරුවන් දෙදෙනාගෙන් එකෙකි. අනෙකා හම්බන්තොට සුනාමි හොරකම යට ගැස්වූ සරත් නන්ද සිල්වා ය. බණ්ඩාරනායක මැතිනිය, ආචාර්ය ඇන්ඇම් පෙරේරා පිළිකුලෙන් විසි කළ විධායක ජනාධිපති ක‍්‍රමයේ පැවැත්ම සහතික කළ, 18 වෙනි සංශෝධනයට අත ඉස්සූ වාසුදේවලා, තිස්ස විතාරණලා, ඩිව් ගුණසේකරලා කරන්නේ මැදමුලන කුක්කන් මඩුවේ ඩියුටිය මිස රටේ ප‍්‍රජාතන්ත‍්‍රවාදය රැුකීම නොවේ. මැදමුලන චින්තනය, එජාප විරෝධී නම් තමන් පසුපස ආ යුතු බවය. ඒ අවලාදය තවදුරටත් වලංගු නැත. ශී‍්‍ර ලංකා නිදහස් පක්‍ෂය යනු උතුරු දකුණු උඩ පහත රට භේදයෙන් තොරව මේ රටේ පැවති ජන සමම්ත දේශපාලන කඳවුරකි. එය විනාස කිරීමට රාජපක්‍ෂලා කි‍්‍රයා කරමින් සිටිති. ශ‍්‍රීලනිප පොහොට්ටු දබරයේ සැබෑව නම් බණ්ඩාරනායකලා යටපත් කොට රාජපක්‍ෂලා මතු කිරිමය. 1994 පටන් රාජපක්‍ෂලා බණ්ඩාරනායකලාට බොරු වලවල් කැපුවේ ඒ නිසාය. මහින්ද රාජපක්‍ෂ සිය පවුල වෙනුවෙන් ශී‍්‍ර ලංකා නිදහස් පක්‍ෂය දිය කර මාතෘභූමිය පල් හොරුන්ගේ දේශයක් බවට පත් කර හමාරය.

‘‘ඔබ ආණ්ඩුවෙන් ආවේ පියාට මහ අමාත්‍ය තනතුර නොදුන් නිසාද?’’ මාධ්‍යකරුවන් 2014 නොවැම්බරයේ ඇසූ ප‍්‍රශ්නයට හිටපු අමාත්‍ය දුමින්ද දිසානායක දුන් පිළිතුර මෙසේය.


‘‘නෑ. මම ආණ්ඩුවෙන් පිටතට ආවේ ආණ්ඩුවේ ප‍්‍රතිපත්තිවල පවත්නා පරස්පරතාවන් නිසා. ඒ පරස්පරය ශී‍්‍ර ලංකා නිදහස් පක්‍ෂයට එරෙහි කෙනහිලිකම්. උතුරු මැද මහ ඇමතිකම දුන්නේ වැඩිමනාප පදනම මත. වැඩිම මනාප ගත් දිමු ජයරත්නගේ පුතා යටපත් කරන්ට මහින්ද රාජපක්‍ෂ උස්සා තැබුවේ මීගමුව කඳානේ උපන් සරත් ඒකනායකය. ඌව පළාතේ ශී‍්‍රලනිපයේ සහජාත දරුවන් යටපත් කොට මැදමුලන රාජපක්‍ෂ දරුවෙකු ඌව මහඇමති කළේය. ශී‍්‍රලනිපයට පණ දුන් දඹුල්ලේ ටීබී තෙන්නකෝන්ලාට එරෙහිව ලක්‍ෂ්මන් වසන්ත පෙරේරා උස්සා තැබීය. ඌවේ මහ ඇමති හැටියට අයියාගේ පුතා නම් කළේ ඡුන්දෙට පළමුවය. එහෙම කී දුමින්ද දිසානායකත් හූ හඬ මැද දණ ගසා ගෙන සිටියි. අප මේ දකිමින් සිටින්නේ ශී‍්‍ර ලංකා නිදහස් පක්‍ෂයේ වර්තමාන ඛේදවාචකය නොවේද? ගාමිණි ලොකුගේ ජොන්ස්ටන් ප‍්‍රනාන්දු මහින්ද සමරසිංහ ලක්‍ෂමන් සෙනෙවිරත්න තිස්ස අත්තනායක පනින රිලවුන් රාජපක්‍ෂලා ළං කර ගත්තේ ඒ නිසාය. බණ්ඩාරනායකලා සමග සිටි රත්නසිරි වික‍්‍රමනායකලා පියසේන ගමගේලා ආදිහු සිල්ලර කාසි වූහ. 2015 පොදු අපේක්‍ෂකයා ශී‍්‍රලනිපයෙන් නිර්මානය වුණේ ඒ පසුබිම මතය.

කුප‍්‍රකට මර්වින් සිල්වාගේ පීඩනයට ලක්වූ රූපවාහිනියේ ප‍්‍රවෘත්ති අධ්‍යක්‍ෂ ටීඇම්ජී චන්ද්‍රසේකර මැදවච්චියේ මෛති‍්‍රපාල සේනානායකගේ ලේ ඥාතියෙකි. ශී‍්‍ර ලංකාකාරයෙකි. ඒ සිද්ධියේදී මර්වින් සිල්වා වෙනුවෙන් නීතිය යටපත් විය. සමහරු හිතුවේ රජරට ටීඇම්ජී චන්ද්‍රසේකරට වඩා රුහුණේ මර්වින් බලවත් කියාය. එහෙත් මර්වින්ගේ පුත‍්‍ර මාලක සිල්වාට ඔඩෙල්හිදී පහර දුන් සිද්ධියේදී රුහුණේ උපන් මර්වින්ගේ පුතාට වඩා මැදමුලන උපන් රාජපක්‍ෂ දරුවෝ බලවත් වූහ. හොරගොල්ලේ චන්ද්‍රිකා බණ්ඩාරනායක නිරුවත් කරවා පාරේ ඇවිද්දවන බවට එස්බී දිසානායක ලවා තර්ජනය කළේ මහින්ද විසිනි. මේ සියලූ තත්වයන් තුළ ශී‍්‍රලනිපයේ කැළඹීල්ල තවත් උත්සන්න වෙයි.

ශී‍්‍රලනිපයේ හෘදය සාක්‍ෂිය මේ රටේ අල්ලස වංචාව ¥ෂණය මුල් බැස ගන්නවාට කැමති නැත. එජාපය පමණක් නොව ජාතික හෙළ උරුමය පවා රාජපක්‍ෂලාගේ සංවර්ධනයට මුවාවී කළ සොරකම් හෙළි කළහ. මෛති‍්‍රපාල සිරිසේන පොදු අපේක්‍ෂකයා කළේ ජනවාරිය නිර්මාණය කළේ විදේශ කුමන්ත‍්‍රණ නොවේ. 1956 අරගලයට මුල්්වූ පන්සල විසිනි. 2015 අරගලයට මුල පිරූ මාදුථවාවේ සෝභිත හාමුදුරුවෝ අනන්තවත් බණ්ඩාරනායක මැතිනිය සමග එජාපයට එරෙහිව මහ පාරේ කඳුථ ගෑස්වලට ලක්වූ යතිවරයෙකි. 2010දීත් විධායක ජනාධිපති ක‍්‍රමය අල්ලස ¥ෂණය අහෝසි කරනවා කී රාජපක්‍ෂලා අද සිටින්නේ ජේආර් සිටි තැනය.

ශී‍්‍රලනිපය මේ පසුබිමේ සිට පොහොට්ටුව වෙනස් කළත් රාජපක්‍ෂලාට එකතු විය හැකිද? මේ ප‍්‍රශ්නය අසන්නේ රටේ නිර්දේශපාලනික සිවිල් සමාජය විසිනි. ගෝඨාභය රාජපක්‍ෂ මුල්ව භරත ඝාතනය යටපත් කළේ දුමින්ද සිල්වා වෙනුවෙනි. දුමින්ද සිල්වා යනු 2004 එජාපයෙන් පළාත් සභාවට තේරී පත්වූ ප‍්‍රකට මුදලාලියෙකුුගේ පුතෙකි. දුමින්දට නැගුණ ළමා අපයෝජන චෝදනාවක් ගැන එජාපය විනය පරීක්‍ෂණයක් ආරම්භ කළ විට, ඔහු තම ආරක්‍ෂාව පිණිස 2007දී රාජපක්‍ෂලාට එක් විය. ඒ සමග එකීී ළමා අපයෝජන චෝදනාව නීතිපති මොහාන් සිල්වා ඉල්ලා අස්කර ගත්තේය. ඒ ගැන එවකට අගවිනිසුරුව සිටි අශෝක සිල්වාගෙන් බීබීසිය ප‍්‍රශ්න කළේය. ඉන්පසුව ජනපි‍්‍රය නිළි අනර්කලී ආකර්ෂාට සහ ඇගේ මවට මරණ තර්ජන එල්ල කළ බවට දුමින්දට චෝදනා නැගිණ. වෙලේ සුදා සමග මත්ද්‍රව්‍ය ව්‍යාපාර කළ බවට දුමින්දගෙන් අපරාධ පරීක්‍ෂණ දෙපාර්තමේන්තුව කිහිප වරෙක ප‍්‍රශ්න කළේය. භාරත ඝාතනය ගැන දුමින්ද සිල්වා නීතියෙන් බේරාගැනීමට ගෝඨාභය රාපක්‍ක්‍ෂ ඔහු සිංගප්පූරු යැවීය. ඒ කාලයේ දුමින්දගේ දුකසැප බැලීමට රාජපක්‍ෂලා එහි ගිය බව වාර්තා විය.

මැදමුලන දෙවන රාජපක්‍ෂ රටේ ජනාධිපතිවූ සිරගෙවල සිටින රණවිරුවෝ එළියට පැමිණෙත්. ඒ ලැයිස්තුවට දුමින්ද සිල්වාත් ඇතුළත් විය හැකිය. එය ශී‍්‍රලනිපයට දරාගත හැකිද? නාලන්ද එල්ලාවලගේ මිනිමරුවන් සමග මැදමුලන රාජපක්‍ෂ රට කරයි. එපමණක් නොවේ. නාලන්ද එල්ලාවල ඝාතන නඩුවේ විත්තියට සාධාරණය ඉෂ්ඨ කිරීමට කි‍්‍රයා කළහ. ගිය සතියේ ඩිලාන් පෙරේරා සුසන්ත පුංචිනිලමේ සමග මාධ්‍ය සාකච්ඡුාවකට එක් විය. නාලන්ද එල්ලාවලගේ මරණයෙන් කම්පාවූ ඩලස් අලහප්පෙරුම තම පුතා නම් කළේ නාලන්ද අලහප්පෙරුම යනුවෙනි. ඒ ආදණීය නාලන්ද සිහි කිරීම පිණිසය. නාලන්ද එල්ලාවල, භාරත ලක්‍ෂමන් පේ‍්‍රමචන්ද්‍ර දෙදෙනා මැරුම් කෑවේ ශී‍්‍රලනිපය වෙනුවෙනි. ඒ ඝාතනවලට නම් පැටලවුණ සුසන්ත පුංචිනිලමේත් දුමින්ද සිල්වාත් දෙදෙනාම ඉපදුණේ සිරිකොතේය. මේ ඉතිහාසය සමග රාජපක්‍ෂලාට එරෙහිව හංස සංධානයට යාමෙන් ශී‍්‍රලනිප කුලසිරිත් කැඬේ යයි යයි කාට කිව හැකිද?


භාරත ඝාතන නඩුවේ තීන්දුව දීමට මාස 3කට පෙර, එනම් 2016 ජූලි මස 25 පෙ.ව.5.45ට ලංකා ඊ නිවුස්, නඩු තීන්දුව විසම්මුතික බවත් දුමින්ද නිර්දෝෂි කරමින් විනිසුරු ශිරාල් ගුණරත්න තීන්දුව ලියා ඇති බවත් වාර්තා කළේය. එකී වාර්තාව අනුව දැඩි බලපෑම් මැද විනිසුරු පද්මිණි රණවක ගුණතිලක වැඩ උඩ සිටින බවත් මොරායස් විනිසුරු දුමින්ද සිල්වා වැරදිකරු බවට තීන්දු කර හමාර බවත් දැක්වේ. මේ කියන්නේ රාජපක්‍ෂලා ඇති කළ සංස්කෘතිය රටේ පැවති ඇති කළ තත්වයයි. අප ආපසු එවැනි රටකට යනවාද? භාරත ඝාතන නඩුවට බලපෑම් කරන්නේ සරත් නන්ද සිල්වා බව ඊ නිව්ස් වාර්තා කරයි. මේ රටේ සිදුවූ විශාලතම මුදල් වංචාවක් හෙල්පින් හම්බන්තොට නමින් ප‍්‍රකටය.

එකී නඩුවේදී බොරු තීන්දුවක් දී තමා මහින්ද රාජපක්‍ෂ නිදහස් බව පිළිගත් සරත් නන්ද සිල්වා ඊට ජාතියෙන් සමාව ඉල්ලීය. හෙල්පින් හම්බන්තොට නඩුවේ විත්තිකාර ලලිත් වීරතුංග රාජපක්‍ෂ වෙනුවෙන් තවත් රාජ්‍ය මුදල් සොරකමක් ගැන දැන් සිරදඬුවම් ලැබ සිටියි. සරත් නන්ද සිල්වා එදා සාධාරණ තීන්දුවක් දුන්නා නම් ලලිත් වීරතුංග අනුෂ පැල්පිට හිරේ යන්නේ නැත. දුමින්ද සිල්වා අතින් භාරත ඝාතනය වන්නේ නැත. ලසන්ත වික‍්‍රමතුංග මැරුම් කන්නේ නැත. එක්නැලිගොඩ අතුරුදන් වන්නේ හෝ ගලගොඩඅත්තේ භික්‍ෂුව හිරේ යන්නේ නැත. ශ‍්‍රීලනිපය රාජලක්‍ෂලාට එක්වුණොත් රටේ නීතිය පුද්ගල ආරක්‍ෂාව මෙන්ම බණ්ඩාරනායක ප‍්‍රතිපත්ති විනාශ වෙනවාය. දුමින්දට විනය පරීක්‍ෂණ සිදු කිරිමට තිබුණ හයිය රාජපක්‍ෂලාට නැත. එහෙත් තම කැබිනට් සාමාජිකයන්ට එරෙහිව අල්ලස් නඩු පැවරීමට අගමැති බණ්ඩාරනායකට හයිය තිබිණ. ශී‍්‍රලනිපය සිටගත යුත්තේ ¥ෂිතයන්ට එරෙහිවය.

රාජපක්‍ෂලාගේ ගැහිලි ගැන ජනාධිපති සිරිසේන නෙ`ථම් කුලූන මුදුනට නැග කළ දේශනය රටම අසා සිටියේය.


තීන්දුව හරි අතට නමින් කුරුණෑගල හෙට්ටිපොල පැවති රැුස්වීමේදී රනිල් සහ තමන් අතර පෞද්ගලික ගැටුමක් නැති බව ජනාධිපති සිරිසේන කීය. රනිල් සජිත් දෙපිල බෙදුණ සකල එජාපයම සජිත් පේ‍්‍රමදාස තෝරාගෙන හමාරය. දේශපාලන තීන්දු ගන්නේ එහෙමය. ජනාධිපති සිරිසේන ගෝඨාභයට ඡුන්දෙ දෙන්න පුළුවන් බවද කියා ඇත. අඩි පහක් පොළොව යටට යන කතාව විහිලූවක් නොවේ නම් ගෝඨාභයගේ ජාතික ආරක්‍ෂාවට සිරිසේන ඇතුළත් නැත.

දෙවැනි මනාපය පාවිච්චි කිරීමට පටහැනිව ගෙනෙන ළාබාල විරෝධය

0


මහාචාර්ය කුමාර් ඬේවිඞ්

ලෝකයේ වෙනත් තැන්වල, මනාප ඡුන්දය හෙවත් උපායශීලීව ඡුන්දය පාවිච්චි කිරීම පක්ෂ විසින් ක‍්‍රමෝපායීව භාවිතයට ගන්නා ආකාරයත්, ඡුන්දදායකයන් විසින් එම මනාපය මහත් උනන්දුවෙන් භාවිත කරන ආකාරයත් දැකගත හැකිය. ඒ වනාහි, ප‍්‍රශස්ත අවසාන ප‍්‍රතිඵලයක් ඇති කර ගැනීම සඳහා ඡුන්දදායකයන් විසින් උපරිමයෙන් ප‍්‍රයෝජනයට ගන්නා, පැසුණු සහ බුද්ධිමත් මෙවලමකි. අනේ අපොයි, එහෙම තත්වයක් මේ සිරිලංකාවේ දකිනට නැත.

මෙවැනි තත්වයක් ගැන හිතාගන්න: ‘සී’ නමැති පක්ෂයට සෑහෙන ඡුන්ද ප‍්‍රමාණයක් ලබාගැනීමේ හැකියාව තිබේ. එහෙත් එම ඡුන්ද ප‍්‍රමාණය එකී මැතිවරණය ජයගැනීමට තරම් ප‍්‍රමාණවත් නැත. ඒ සමගම එම පක්ෂය තවත් දෙයක්ද හොඳින් දනී. එනම්, මේ ඡුන්දයට ඉදිරිපත් වන ‘ඒ’ නමැති අපේක්ෂකයා ඒකාධිපතියෙකු වීමට ඉඩ ඇති බවත්, ‘බී’ නමැති අපේක්ෂකයා තමන්ගේ පංති හතුරෙකු වුණත් ෆැසිස්ට්වාදියෙකු නොවන බවත් ය. එසේ තිබියදී, ‘සී’ නමැති පක්ෂය තමන්ගේ ප‍්‍රචාරක ව්‍යාපාරයේ කථිකයන්ටත්, ප‍්‍රචාරක කණ්ඩායම්වලටත් මෙසේ කියයි: ‘‘අඩු අනතුරක් තියෙන ‘බී’ අපේක්ෂකයාට දෙවැනි මනාපයක් දීම ගැන කතා කරන්න එපා. මොකද, එහෙම කිව්වොත් මිනිස්සු හිතන්න පුළුවන්, අපිට මේ ඡුන්දය දිනන්න බැහැ කියලා.’’ උපක‍්‍රමික දෙවැනි මනාපයක් ගැන කතා කිරීමෙන් වැළැකීමෙන් තමන්ගේ ඡුන්ද ගොඩ මිලියන ගාණකින් වැඩි කරගත හැකිය යන මායාවක කෙනෙකුට සිටිය හැකිද? ප‍්‍රජාතන්ත‍්‍රවාදයට අනතුරක් වශයෙන් තමන්ම සලකන ‘ඒ’ පරාජය කර ගැනීමට වඩා එවැනි මායාවක කෙනෙකු කෙසේ නම් ගිලෙන්නද? එය නම් අමු ගොබ්බකමකි.

මෙසේ උපක‍්‍රමික ඡුන්දයක් භාවිත කිරීම නොමැති වීම සහ ජනතාව මුග්ධයන් සේ ගැනීමේ මානසිකත්වය මගේ සොයා ගැනීමක් නොවේ. මා මේ නිරීක්ෂණය සඳහන් කරන්නේ, මේ අවස්ථාවේ එළැඹීමට නියමිත ජනාධිපතිවරණයේ ස්වභාවය සැලකිල්ලට ගැනීමෙනි. අපේක්ෂකයෝ 35 දෙනෙක් සිටිති. එයින් 33 දෙනෙකු, ජනාධිපතිවරණය ජයගැනීම සඳහා මිලියන 6 ක් ඡුන්ද තමන්ට ලබාගත හැකි යැයි නොසිතිය යුතුය. දෙවැනි මනාපයක් ගැන කතා නොකර සිටියොත්, තමන්ට මේ තරගයේදී පළමු හෝ දෙවැනි තැනට පැමිණිය හැකි යැයි ඔවුන්ට සිතිය හැකිද? විකාරෟ මේ මිනිසුන් තමන්ගේ මොළ ගාල් කොට ඇත්තේ කොහේද?

ලෝකයේ වෙනත් තැන්වල මෙවැනි දේශපාලනික බොළඳකමක් මා දැක නැත. උපක‍්‍රමිකව ඡුන්දය පාවිච්චි කරන ආකාරය විවෘතව ඒ තැන්වල සාකච්ඡුා කරනු ලැබේ. විවිධ ප‍්‍රවේශයන් තුළ ඇති වැදගත් ප‍්‍රතිඵල සංසන්දනය කරනු ලැබේ. එහෙත් අපේ ‘ජනතා බලය’ සහෝදරවරුන්ගෙන් විටෙක ඇසෙන්ට ලැබෙන්නේ හිස් ප‍්‍රලාප ය. ගෝඨාගේ හෝ සජිත්ගේ පිළේ නොසිටීමෙන් අපට ජයග‍්‍රහණය කළ නොහැකි බව අමුතුවෙන් කිව යුතු නැත. එය කවුරුත් දනිති. අප කරන්නේ ජනාධිපතිවරණයෙන් එහා අනාගතයක් ගැන සැලසුම් කිරීමයි. එහෙත් ඒ අනාගත ප‍්‍රගතිය සඳහා කිසිවක් කිරීමට, අප විසින් අපවම රවටා ගැනීමෙන් සහ අපේ කාඩර්වරුන් රැුවටීමෙන් අපට හැකි වන්නේ නැත.

කිසි අපේක්ෂකයෙකු සියයට 50ක් සහ තව එක ඡුන්දයක් ලබා නොගත්තොත් සිදුවන්නේ කුමක්දැයි සමහරු මගෙන් අසති. සියයට 100ක් යනු ඡුන්දදායකයන් 100ක් යැයි අපි සිතමු. ‘ඒ’ නමැති අපේක්ෂකයා ඡුන්ද 46ක්ද, ‘බී’ නමැති අපේක්ෂකයා ඡුන්ද 44ක්ද, ඉතිරි සියලූ අපේක්ෂකයන් ඉතිරි ඡුන්ද 10ද ලබාගන්නේ යැයි සිතමු. මෙහිදී කිසිවෙකු සියයට 50ට වැඩියෙන් ලබාගෙන නැති බව පෙනේ. එවිට කෙරෙන්නේ, ‘ඒ’ සහ ‘බී’ නමැති අපේක්ෂකයන් දෙදෙනා හැර ඉතිරි අපේක්ෂකයන් සඳහා පාවිච්චි කොට ඇති දෙවැනි මනාප ප‍්‍රමාණය ගණන් කිරීමයි.

මේ තත්වය තුළ මෙවැනි අන්ත දෙකක් ගැන සිතාගන්න:

(1* පළමු දෙදෙනා හැරුණු කොට ඉතිරි සියල්ලන් වෙනුවෙන් අවසාන ඡුන්ද 10 පාවිච්චි කළ කිසිවෙකු දෙවැනි මනාපයක් පාවිච්චි කොට නැත. එවිට මුළු ඡුන්ද ප‍්‍රමාණය වශයෙන් සැලකෙන්නේ, පළමු දෙදෙනා ලබාගෙන ඇති ඡුන්ද 90 පමණි. එහිදී, එම ඡුන්ද ප‍්‍රමාණයෙන් සියයට 50ට වැඩි ඡුන්ද ප‍්‍රමාණයක් (46* ලබාගෙන ඇති ‘ඒ’ නමැති අපේක්ෂකයා ජයග‍්‍රාහකයා වන්නේය.

(2* ඉහත කී අවසාන ඡුන්ද 10 පාවිච්චි කළ පිරිසෙන් 3 දෙනෙකු පමණක් දෙවැනි මනාපයක් පාවිච්චි කොට ඇති බවත්, ඒ මනාප තුනම පාවිච්චි කොට ඇත්තේ ‘බී’ නමැති අපේක්ෂකයාට බවත් හිතන්න. දැන් පළමු දෙදෙනාගේ මුළු ඡුන්ද ප‍්‍රමාණය වශයෙන් සැලකෙන ප‍්‍රමාණය ඡුන්ද 93ක් වන්නේය. එයින් සියයට 50ට වැඩි ප‍්‍රමාණයක් හෙවත් ඡුන්ද 47ක් ලබාගෙන ඇති ‘බී’ නමැති අපේක්ෂකයා ජයග‍්‍රාහකයා වන්නේය.

මතක තබාගත යුතු වැදගත් කරුණ වන්නේ, අවසානයේ ගණනය කරනු ලබන්නේ, පළමු දෙදෙනා වෙනුවෙන් සෙසු අයගේ ඡුන්ද පත‍්‍රිකාවල පාවිච්චි වී ඇති මනාප ප‍්‍රමාණය පමණක් බව ය. ඉහත කී ඉතිරි අපේක්ෂයන්ගේ ඡුන්ද පත‍්‍රිකාවල වෙන කිසිවෙකු වෙනුවෙන් පාවිච්චි වී ඇති කිසි ඡුන්දයක් ගණනය කරන්නේ නැත.

මේ ගැන මා මෙතරම් කරදර වන්නේ, ගෝඨා හෝ සජිත් යන දෙදෙනාගෙන් එක් අයෙකුට හෝ මුළු ඡුන්ද ප‍්‍රමාණයෙන් සියයට 50 වැඩි ප‍්‍රතිශතයක් ලැබීමට ඉඩක් නැති නිසා බව දැන් ඔබට වැටහෙනවා ඇත. ඉතිං, ඊළඟට වැඩිම ඡුන්ද සංඛ්‍යාවක් ලබා ගැනීමට හැකියාව ඇති පුද්ගලයා අනුර කුමාර දිසානායකයි. එහි අදහස වන්නේ, අනුර කුමාර වෙනුවෙන් පාවිච්චි වන ඡුන්දය සමග සටහන් කෙරෙන මනාපයක් වෙතොත් එය තීරණාත්මක වන බව ය. එහෙත් ඔහුගේ අනුගාමිකයන් දෙවැනි මනාපයක් පාවිච්චි නොකිරීමට තරම් මුග්ධ කට්ටිවාදී වුණොත්, එය ගෝඨාට ජයග‍්‍රහණය කිරීමට ඉඩ හැරීමකි. මා සිතන පරිදි, ඔවුන්ට අවශ්‍ය නොකරන්නේම එයයි. අනුර කුමාරට ඡුන්දය පාවිච්චි කරන ඡුන්දදායකයා තමන්ගේ දෙවැනි මනාපය (නහය වහගෙන හෝ* සජිත්ට පාවිච්චි කිරීම, දුෂ්කර වුවත්, අත්‍යවශ්‍ය ය. ඉදිරියේදී ප‍්‍රශ්නය එසේ නිරාකරණය වෙතැයි සිතිය හැකිය.

අනුරට පළමු ඡුන්දය දී දෙවැනි ඡුන්දය සජිත්ට දෙන්නැයි ඉල්ලීමෙන් මා කරන්නේ වම සහ ප‍්‍රජාතන්ත‍්‍රවාදීන් අතර පවතින සහජීවනයට හානි කිරීමකැයි මට වඩා තරමක් වයසින් බාල සමසමාජකාරයෙක් කීවේය. එය අන්දකයිප්පු කතාවකි. අමුම විකාරය වන්නේ ඔහුගේම පක්ෂය විසිනුත් අපේක්ෂකයෙකු ඉදිරිපත් කොට තිබීම ය. දැන් ඔහු ජනතාවට කියන්නේ කුමක්ද? පළමු ඡුන්දය සජිත්ට දී දෙවැනි මනාපය ඔහුගේ අපේක්ෂකයාට දිය යුතුයි කියා ද?

ගෝඨා හෝ සජිත් සියයට 50ට වැඩි ඡුන්ද ප‍්‍රතිශතයක් ගත්තොත්, කතාව එතැනින්ම අහවර ය. එසේ නොවන්නේ නම්, පළමු ඡුන්දය තරමටම දෙවැනි ඡුන්දයත් වැදගත් වන්නේය. ඒ දෙකටම ඇත්තේ එකම අගයකි. එසේ හෙයින්, ගෝඨා පරාජය කිරීම සඳහා කටයුතු කිරීමෙන් කිසිවෙකුට අවැඩක් වන්නේ නැත. ‘පළමු ඡුන්දය අනුරට සහ දෙවැනි මනාපය සජිත්ට’ යැයි කීමෙන් සිදු විය හැක්කේ අනාගතය ගොඩනැගීම සඳහා සුගතියක්ම ය.


(2019 ඔක්තෝබර් 9 වැනි දා ‘කලම්බු ටෙලිග‍්‍රාෆ්’ වෙබ් අඩවියේ පළවූ Immature Opposition to Second Preference Voting ලිපියේ පරිවර්තනය ‘යහපාලනය ලංකා’ අනුග‍්‍රහයෙනි.*

ප‍්‍රජාතන්ත‍්‍රවාදී පෙරමුණ කෑලි කඩා කම්මුතුකාරයාට පාවාඩ එළමුද?


අනුරාධපුරයේ පැවැති මංගල ප‍්‍රචාරක රැුලියේදී, ගෝඨාභය රාජපක්‍ෂ කීවේ අත්අඩංගුවේ/සිරගතව සිටින ‘රණවිරුවන් ’ තමා බලයට පැමිණ පසුදිනම නිදොස් කොට නිදහස් කරන බවය. ඒ කියන මොහොතේ ඔහුගේ මුහුණේ තිබුණේ, මෙතෙක් කාලයක් අපහසුවෙන් සිය මුහුණේ රඳවාගෙන සිටි ‘අහිංසක සිනාව’වත්, ‘නිවුණු මුහුණ’වත් නොවේ. ලසන්ත වික‍්‍රමතුංග ඝාතනය වූ පසු විදෙස් මාධ්‍යවේදියකු ඇසූ ප‍්‍රශ්නයකදී ‘හූූ ඉස් ලසන්ත? හී ඉස් අ ටේ‍්‍රටර්’ කියා කෝපයෙන් බැනවැදුණු, රාජ්‍ය බලයෙකන් හිස උදුම්මාගත් ගෝඨාභය රාජපක්‍ෂගේ මුහුණේ භයංකර ඉරියව්වමය. ගාමිණී වියන්ගොඩටත් චන්ද්‍රගුප්ත තේනුවරටත් රාජපක්‍ෂ පිලෙන් පසුගියදා එල්ලවුණු මරණ තර්ජන එහි දෙවැනි පෙරනිමිත්තකි. අනුරාධපුර රැුලියේදී දුමින්ද දිසානායකට ලැබුණු වෛරී සංග‍්‍රහය තවත්් එකකි.


මේ පෙරනිමිති සියල්ලෙන් පෙන්නුම් කරන්නේ ජනාධිපති ගෝඨාභය රාජපක්‍ෂගේ පාලනයක් කුමනාකාර විය හැකිද යන්නයි. ගෝඨාභය රටේ ඊළඟ ජනාධිපති වුවහොත්, සිදුවිය හැකි දේ පහත පරිදි කෙටියෙන් දැක්විය හැකිය.

මිලිටරි ආධිපත්‍යය සහිත රාජ්‍ය පාලනයක් ඇතිවීම 2. රාජපක්‍ෂ පවුල් පාලනය රට පුරා තහවුරු වීම 3. මිනිස් අයිතිවාසිකම් හා නිදහස තීරණාත්මක ලෙස සංකෝචනය වීම 4. වෘත්තීය අයිතිවාසිකම් මර්දනය කිරීම 5. නීතියේ පාලනය සම්පූර්ණයෙන් ගිලිහී ගෝඨාභයම විනිශ්චයකරු බවට පත්වීම 6. මාධ්‍ය මර්දනය හා විවේචකයන්ට එරෙහිව රාජ්‍ය මර්දනය යෙදවීම 7. රාජ්‍ය ව්‍යුහයේ ප‍්‍රජාතාන්ත‍්‍රික ප‍්‍රතිසංස්කරණ ක‍්‍රියාවලිය අතහැර දැමීම 8. 19වැනි ආණ්ඩුක‍්‍රම ව්‍යවස්ථා සංශෝධනය ඉවත්කොට 18 වැනි සංශෝධනයටත් එහා යන පරිදි රාජ්‍ය බලය විධායකය වෙත යළිත් කේන්ද්‍රගත කර ගැනීම 9. ව්‍යවස්ථාදායකය විධායකයේ ආධිපත්‍යයට යටත් රූකඩයක් බවට පත්කිරීම 10. අධිකරණය විධායකයට අවශ්‍ය තීන්දු දෙන ආයතනයක් බවට පත්කිරීම 11. ජනාධිපතිගේ හා ආණ්ඩුවේ බලය දිගින් දිගටම යොදවමින් මැතිවරණ ජයගැනීමේ ක‍්‍රියාවලියක් පවත්වාගෙන යෑම හරහා දේශපාලන නිදහස මර්දනය කිරීම 12. සුළුතර ජනවර්ග හා ඔවුන්ගේ අයිතිවාසිකම් නොතකා හැරීම 13. බහුතර ජාතිවාදී හා ආගම්වාදී චින්තනය ප‍්‍රවර්ධනය කිරීම 14. චීන ණය මත යැපෙන සංවර්ධන බුබුළක් නිර්මාණය කිරීම 15. රාජ්‍යයේ බලය ප‍්‍රසාරණය කරමින්, දේපළ දැරීමට ඇති අයිතිය ඇතුළු සියලූ මිනිස් අයිතිවාසිකම්වලට එරෙහිව එය යෙදවීම 16. සංවරණ හා තුලනයන්ගෙන් මුළුමනින්ම වියුක්ත විධායකයක් බිහිවීම 17. රාජ්‍ය සේවකයන්ගේ නිදහස් වැඩකිරීමේ මනස වෙනුවට මිලිටරි බලයකින් යුත් දේශපාලන යකඩ හස්තයකට යටත්කිරීම 18. ලංකාව ජාත්‍යන්තර වශයෙන් පවත්වාගත යුතු අවබෝධය හා වගවීම අතහැර ජාත්‍යන්තර වශයෙන් හුදෙකලා මානව හිමිකම් විරෝධී රාජ්‍යයක් බවට පත්කිරීම 19. නාගරික ජීවිතයෙහි ඇත්ත ප‍්‍රශ්න යට ලා මර්දනීය හා පුහු නගරාලංකරණයක් ඇතිකිරීම 20. දේශපාලන පක්‍ෂවලට සිය දේශපාලනය කරගෙන යා නොහැකි වන පරිදි නිරන්තර මර්දනයක් එල්ල කිරීම 21. අත්අඩංගුවේ සිටින, සිරදඬුවම් විඳින, අපරාධ විමර්ශනවලට ලක්වී සිටින ඊනියා රණවිරුවන්, දුමින්ද සිල්වා වැනි අපරාධකාරයන් නිදොස් කර නිදහස් කරනු ලැබීම හා ජනාධිපති සමාව ලැබීම. 22. පසුගිය ආණ්ඩුවේ ප‍්‍රමුඛයන්ව සිටිමින් මිනීමැරුම්, වංචා, අල්ලස් හා ¥ෂණවල යෙදුණු අයට එරෙහිව දැනට පවත්වාගෙන යන අපරාධ විමර්ශන කටයුතු අත්හිටුවීම, නඩු කටයුතු අත්හිටුවීම සහ සිරදඬුවම් විඳින්නන්ට ජනාධිපති සමාවක් ලැබීම.


මේ කාරණා සැලකූ කල පෙනෙන්නේ කුමක්ද? 2015 දේශපාලන මොහොතෙහි දිගුවක් මෙන්ම, ඊටත් වඩා භයානක දේශපාලන මොහොතක අප සිටින බව නොවේද?


එනිසා, මේ ජනාධිපතිවරණයේදී ඇත්තේ පිල් දෙකකි. එකක්, ප‍්‍රජාතන්ත‍්‍ර විරෝධී, ආඥාදායක, අයිතිවාසිකම් විරෝධී ෆැසිස්ට් පාලනයක් කරා ඉක්මනින් රූපාන්තරණය විය හැකි පිලයි. අනෙක, ප‍්‍රජාතන්ත‍්‍රවාදී, ආඥාදායකත්වයට එරෙහි, මානව ගරුත්වය අගයන පිලයි. ඒ දෙක අතරමැද කිසිවක් නැත. එනිසා වෙන් කර ගැනීම පහසුය. ගෝඨාභය රාජපක්‍ෂගේ පිල හා ඔහුට එරෙහි පිලයි. ගෝඨාභය රාජපක්‍ෂගේ පිල පරාජය කළ යුතු පිලය. ඔහුට එරෙහි පිල ජයගත යුතු පිලය. එහෙත්, ගෝඨාභය රාජපක්‍ෂගේ පිල එකක් ලෙස එකට එකතුවෙමින් පවතින අතර, ඔහුට එරෙහි පිල විවිධ හේතු මත එකිනෙකා අතර ඉරි ගසා ගනිමින් වෙන්වී සිටියි. එහි ප‍්‍රතිඵලය කුමක් විය හැකිද යන්න පැහැදිලි කරගැනීමට ඉහත කෙටියෙන් දක්වන ලද ගෝඨාභය රාජපක්‍ෂගේ අනාගත පාලනයක ස්වරූපය උදව්වනු ඇත.

ජනපතිවරණය හා ජාතික ආරක්ෂාව

පාස්කු ඉරිදා ත‍්‍රස්ත ප‍්‍රහාරයෙන් පසුව ලංකාවේ ජාතික ආරක්ෂාව පිළිබඳ කාරණය ඉතා වැදගත් කේන්ද්‍රස්ථානයකට පැමිණ ඇත. ජනාධිපතිවරණයට ඉදිරිපත් වන ප‍්‍රධාන අපේක්ෂකයන් සියළුදෙනාම පාහේ ජාතික ආරක්ෂාව ගැන පොරොන්දු ලබාදීමට උත්සුක වන අයුරු පෙනේ. රටක ජනාධිපතිවරණ අපේක්ෂකයෙකු ජාතික ආරක්ෂාවට ප‍්‍රමුඛතාවය දිය යුතු බව අවිවාදිතය. එහෙත් දේශපාලන වේදිකාවේදී වරනැගෙන ජාතික ආරක්ෂාව හා සැබෑ ජාතික ආරක්ෂාව යනු එකම කාරණයදැයි විටෙක සැක පහළ වෙයි. මේ මොහොතේ ලංකාවේ ජාතික ආරක්ෂාව යනුවෙන් අර්ථකතනය වෙන්නේ කුමක්ද, එය සපුරාගත හැක්කේ කෙසේද යන කාරණය පිළිබඳව බුද්ධිමතුන් කිහිපදෙනෙකුගේ අදහස් විමසුවෙමු.
තරිඳු උඩුවරගෙදර

හමුදාවට පමණක් නවත්වන්න බැහැ


ආචාර්ය නිර්මාල් රංජිත් දේවසිරි


රටේ පුරවැසියන්ගේ ආරක්ෂාව හා ජනතාවගේ පොදුවේ ආරක්ෂාව තියෙන්න ඕනෑ. ඒ ගැන සැකයක් තියෙන්න බැහැ. එහෙත් දැන් ‘ජාතික ආරක්ෂාව‘ කියන වචන දෙකෙන් මතුකරන සංකල්පයෙහි ඊට වඩා වැඩි දෙයක් තියෙනවා. ඒක හුදෙක්ම ආරක්ෂාව දීම පිළිබඳ අදහසක් නෙවෙයි. ඒක වෙනම ව්‍යාපෘතියක් වගෙයි. ඔය අදහස එන්නේ විශේෂයෙන් ඇමෙරිකාවට එල්ලවූ 9/11 ප‍්‍රහාරයෙන් පස්සේ. රාජ්‍යය සංවිධානය වෙන්න ඕනෑ කොහොමද කියලා අදහසක් එයින් පස්සේ ආවා. ලංකාවේ යුද්ධයට පදනම් කරගත්ත අදහස් මාලාව එන්නේත් ඒක ඇසුරෙන්.


දැන් ජාතික ආරක්ෂාව කියලා තියෙන කතිකාව හැදිලා තියෙන්නේ පුරවැසියන්ගේ ආරක්ෂාව සහ රටේ ජනතාව යම් යම් තර්ජනවලින් ආරක්ෂා කරන්නේ කොහොමද කියන එකෙන් නෙවෙයි.


උදාහරණයක් ලෙස දැන් තියෙන අදහස අනුව ජාතික ආරක්ෂාවට හානිකර පිරිස් නම් කරනවා. ඒ අයව ද්‍රෝහීන් හෝ ත‍්‍රස්තවාදීන් කියලා නම් කරන්න පුළුවන්. ත‍්‍රස්තවාදියෙකු ලෙස නම් කළාට පස්සේ ඔවුන්ට එරෙහිව නීතිය ක‍්‍රියාත්මක කිරීමෙන් එහා ගොස් ඕනෑ එකක් කරන්න පුළුවන් බව විශ්වාස කරනවා.


ලංකාවේ ත‍්‍රස්තවාදය, ජාතික ආරක්ෂාව සහ ඒ ආරක්ෂාවට තර්ජනයක්යැයි පුද්ගලයන්ව නම් කොට ඔවුන්ට එරෙහිව කටයුතු කිරීමේ ක‍්‍රියාවලියට හොඳ උදාහරණයක් තමයි ප‍්‍රගීත් එක්නැළිගොඩ සිදුවීම. ඔහුගේ අතුරුදන්කිරීම ගැන කතාකරන්නත් බැරි තරමට ඔහුව ත‍්‍රස්තවාදියෙක් කරලා තියෙනවා. ඔහුට මූලික අයිතිවාසිකම් නැති බව පිළිගත් අදහසක් වගේ වෙලා.
අපි බඩගිනි වුණාම මොනවාහරි කන්න ඕනෑ. ඒත් අපි ඉටිපහන් දල්වලා ගන්න රාත‍්‍රී කෑමවේලක් බඩගින්නට කන කෑමක් නෙවෙයි. ඊට වඩා අර්ථ ගොඩක් තියෙනවා. මෙතැන තියෙන ජාතික ආරක්ෂාව පිළිබඳ කතිකාවේත් ආරක්ෂාවට වඩා වැඩි දෙයක් තියෙනවා. ඒත් ඒක සාධාරණීකරණය කරන්නේ ජාතික ආරක්ෂාව පිළිබඳ පෙන්වලා.


පාස්කු ඉරිදා ත‍්‍රස්ත ප‍්‍රහාරය කියන්නේත් ඒ අදහසට හම්බවෙච්ච තල්ලූවක් මිසක් ඒකම නෙවෙයි. ඔයවගේ ප‍්‍රහාර විශාල වශයෙන් හමුදාව නඩත්තු කරලා, හමුදාවට පමණක් නවත්වන්න බැහැ. මුස්ලිම් සමාජයත් එක්ක එකට වැඩ කිරීම වගේ වෙනත් ක‍්‍රමවේදවලින් තමයි ඒවා මැඬපවත්වන්න පුළුවන්. පාස්කු ඉරිදා ත‍්‍රස්ත ප‍්‍රහාරයෙන් පස්සේ තවත් ප‍්‍රහාර දිගට ඇදිලා ගියේ නැත්තේ මුස්ලිම් ජනතාවගේ සහයෝගය නිසා. එවැනි ක‍්‍රියාවලිය් තමයි මෙවැනි ප‍්‍රහාරවලට එරෙහිව දියත් කළ යුත්තේ.


කෙසේවෙතත් ඔය ‘ජාතික ආරක්ෂාව‘ කියන සංකල්පය ආරක්ෂාවට තියෙන තර්ජන වලම අනෙක් පැත්ත. ඒ දෙක එකට යැපෙනවා. සමහර වෙලාවට ඔවුන්ට තර්ජනයත් අවශ්‍ය දෙයක් වෙනවා. ඒ දෙක එකිනෙක මත පවතිනවා.

සොල්දාදුවෙක්ව පත්කරලා මදි


ආචාර්ය චරිත හේරත්


ජාතික ආරක්ෂාව පිළිබඳව ප‍්‍රධාන පැති කිහිපයකින් බලන්න පුළුවන්. මූලික වශයෙන් රටක ජාතික ආරක්ෂාව විදියට සලකන්නේ මිනිසුන්ගේ මූලික නිදහස ආරක්ෂා කරමින් රට තුළ වෙසෙන ජනවර්ගවලට වඩා හොඳින් පවතින්නට හැකිවීම. බාහිර අභියෝග විධිමත් ආකාරයට සමනය කරගැනීමට ඇති හැකියාවත් ජාතික ආරක්ෂාවේ වැදගත් කොටසක්. මෙය තමයි මූලික වශයෙන්ම අපි ජාතික ආරක්ෂාව විදියට විශ්වාස කරන්නේ.


එතැනින් එහා ගිහින් රටේ භෞමික අඛණ්ඩතාවය ආරක්ෂා කරගැනීමත්, ස්වෛරීත්වය රැුකගැනීමත් ජාතික ආරක්ෂාව විදියට වැඩිදුරටත් අපි පිළිගන්නවා. ඒ සඳහා රාජ්‍යය පාවිච්චි කරන විධික‍්‍රම ජාතික ආරක්ෂාවේ මූලිකම වැදගත් දෙයක් විදියට පිළිගනු ලබනවා.


අපේ රටේ ජාතික ආරක්ෂාවට බලපෑම් කරන සාධක ගණනාවක් තියෙනවා. ඕනෑම රටක ජාතික ආරක්ෂාවට බලපෑම් එල්ලවීමේදී සමහර තර්ජන එන්නේ අභ්‍යන්තරික වශයෙන්. රට ඇතුලේ ප‍්‍රතිපත්ති ආදියට අදාලව. තවත් ඒවා එන්නේ ජාත්‍යන්තර දේශපාලනය සමඟ කලාපීය තර්ජන වශයෙනුයි. තවත් විටෙක මේ දෙකම එකට ගැටගැහිලා ජාතික ආරක්ෂාවට තර්ජන එල්ලවෙනවා.


අපේ රටේ ජාතික ආරක්ෂාවට ඉතිහාසය තුළදී තර්ජන එල්ලවෙලා තියෙනවා. එල්ලවූ බරපතලම තර්ජනය තමයි අවුරුදු තිහක් තිස්සේ පැවති යුද්ධය. ඒක මුළු රටටම බලපෑවා. ඒකෙන් රට ගලවාගැනීම ප‍්‍රධානම අවශ්‍යතාවයක් බවට පත්වුණා.


දැන් ඉස්ලාම් අන්තවාදය ජාත්‍යන්තර වශයෙන් පවතින තර්ජනයක් ලෙස සැලකිය හැකියි. ඉස්ලාම් අන්තවාදයේ ජාත්‍යන්තර ක‍්‍රියාකාරීත්වයට ලංකාවේත් ගැටගැසීමක් තියෙනවායැයි සැකයක් තියෙනවා.
එයට මුහුණදිම සඳහා ශක්තිමත් ආරක්ෂක අංශයක් හා බුද්ධි දාමයක් රට තුළ ඇතිවිය යුතුයි. ඒ අර්ථයෙන් වත්මන් ආණ්ඩුව ආරක්ෂාව ගැන නොසලකා හැරලා තියෙනවා.


ජාතික ආරක්ෂාව රැුකගන්නට සොල්දාදුවෙක්ව ඇමතිධූරයට පත්කරලා මදි. රටේ සිස්ටම් එක තුළට ජාතික ආරක්ෂාව පිළිබඳ අවශ්‍යතාවය එන්න ඕනෑ. යූඇන්පී ආණ්ඩුවක් ඇවිත් සජිත් පේ‍්‍රමදාසව දාපු පළියට ජාතික ආරක්ෂාව ඇතිවෙන්නේ නැහැ.


අනිවාර්යයෙන්ම යම් ආණ්ඩුවක් ජාතික ආරක්ෂාව පිලිබඳ ගන්නා ක‍්‍රියාමාර්ගවලට ආණ්ඩුවක් හිතන විදිය බලපානවා. ජනාධිපතිවරයාගේ චින්තනය බලපානවා. ඒ නිසා තමයි ජාතික ආරක්ෂාව පැත්තෙන් ගෝඨාභය රාජපක්ෂ මහතාව ජනාධිපතිධූරයට පත්කිරීම යහපත් වෙන්නේ. ජාතික ආරක්ෂාව පිළිබඳ දැනට තියෙන විසඳුම ගෝඨාභය රාජපක්ෂ මහතායි.

නීතියේ ආධිපත්‍යය ඕනෑ


නීතිඥ ජාවිඞ් යූසුෆ්


ප‍්‍රශ්නය මතුවෙන්නේ අපේ‍්‍රල් 21 වැනිදා සිද්ධියෙන් ඇතිවූ තත්වයෙන් පසුව. සමහරු මතයක් පතුරවනවා එය බුද්ධි අංශ කඩාවැටීමක් නිසා සිද්ධවුණ දෙයක් බව. එහෙත් හෙලිවූ සාක්ෂි බැලූවාම පැහැදිළි වෙන්නේ බුද්ධි අංශ කඩාවැටීමක් තිබුණේ නැති බව. බුද්ධි අංශවල තොරතුරු සෑහෙන තිබුණා. සිද්ධියට දවස් කිහිපයකට කලින් වුණත් ඊට මාස ගණනකට පසුව වුණත් බුද්ධි අංශවල තොරතුරු තිබුණා. කඩාවැටීම තිබුණේ ආරක්ෂක අංශවල.
පොලීසිය හා වෙනත් ආරක්ෂක අංශවල දුර්වලතාවයක් තියෙන බවයි ඒ අනුව අප තේරුම් ගත යුත්තේ. යුද්ධය ඉවරවුණාට පස්සේ ගෙවුණු කාලයේදී නීතියේ ආධිපත්‍යය කඩාගෙන වැටුණා. මොකද ආයතන හා ක‍්‍රමවේද ශක්තිමත් වුණේ නැහැ. පුද්ගලයන් ඉස්මතු වුණා. ඒ නිසා ආරක්ෂක පද්ධතිය කඩාවැටුණා. උදාහරණයක් වශයෙන් බුද්ධි අංශයෙන් පොලීසියේ කොටසකට පණිවුඩයක් දුන්නාම දේශපාලන නායකයන්ගේ උපදෙස් ලැබෙනතුරු නොඉඳ පොලීසිය ක‍්‍රියාත්මක වෙන්න ඕනෑ. එහෙත් පොලීසිය හුරුවෙලා ඉන්නේ දේශපාලඥයන්ගේ නියෝග ක‍්‍රියාත්මක කිරීමටයි.


ආරක්ෂාවට ශක්තිමත් කරන්න පුළුවන් එකම ක‍්‍රමය නීතියේ ආධිපත්‍යය හා එයට වගකියන ආයතන ශක්තිමත් කිරීම සහ ජාතීන් අතර සමගිය හා මිත‍්‍රත්වය ඇති කිරිම. ජාතික ආරක්ෂාව කියන්නේ මිනිස්සුන්ව මර්ධනය කිරීම නෙවෙයි. ඒක මිනිස්සුන්ව තෘප්තිමත් කරන්න ඕනෑ. සමගියෙන් ජනතාව ඉන්න ඕනෑ. ජාතිවාදී අදහස් පතුරුවනකොට සමාජය දුර්වල වෙනවා.
ජාතික ආරක්ෂාව කවදාවත් තනි පුද්ගලයෙකු මත රඳා පවතින්නේ නැහැ. තනි පුද්ගලයන් මත ඒක තීරණය කරනවානම් ප‍්‍රජාතන්ත‍්‍රවාදය කියා එකක් තිබිය යුතු නැහැ. අපේ‍්‍රල් 21ට කලින් අවුරුදු ගාණක් බැලූවාම සහරාන් නීතිය කඩලා හැමතැනම ක‍්‍රියාකළා. උසාවියෙන් වරෙන්තුවක් දුන්නත් නීතිය ක‍්‍රියාත්මක වුණේ නැහැ. නීතියේ ආධිපත්‍යය තිබුණානම් සහරාන්ලා මීට කලින්ම නීතියට කොටු වෙනවා.

රාජපක්ෂලාගේ දැක්ම පරණයි



ඇත්තටම ජාතික ආරක්ෂාව ගැන ප‍්‍රශ්නයක් තියෙනවා. පාස්කු ඉරිදා ප‍්‍රහායෙන් පස්සේ සමාජය අතිවිශාල තිගැස්මකට පත්වුණා. ඒත් අපි තේරුම් ගන්න ඕනෑ මේක මුස්ලිම් අන්තවාදයේ පළමු විශාල ප‍්‍රහාරය. ඒත් මේ අවදානම කාලයක් තිස්සේ තිබුණා.


එහෙත් එතෙක් කාලයක් රාජපක්ෂලා කියමින් හිටපු දෙයින් තමයි ඔවුන්ගේ අවංකභාවය පිළිබඳ ප‍්‍රශ්නය විග‍්‍රහ කරගන්න පුළුවන්. ඔවුන් කියමින් හිටියේ කොටි නැගිටිනවෝ කියන එකයි. එල්ටීටීඊය නැවත ශක්තිමත්ව ආරම්භ වෙන්නට ප‍්‍රායෝගික ඉඩකඩක් තිබුණේම නැහැ. ඔවුන් නැවත ක‍්‍රියාත්මක වුණත් ඒක වෙන්න ඉඩ තියෙන්නේ සුළුවෙන් ආරම්භ වෙලා ක‍්‍රමයෙන් වර්ධනය වීමක්. එවැනි නැගිටීමක් වුණොත් ඒක විසඳන්න පුළුවන් මිලිටරිමය ආකාරයට නෙවෙයි. ඒ නිසා යුධ කඳවුරු ඉවත් කිරීම ආදිය ගැන ඔවුන් එතෙක් වැපිරූ අදහස් අසාර්ථකයි. එක වෙලාවක විමල් වීරවංශ මන්ත‍්‍රීවරයා කීවා ඉස්ලාම් ත‍්‍රස්තවාදය පිළිබඳ ප‍්‍රශ්නය යනු ඇත්ත ප‍්‍රශ්නය වන කොටි ප‍්‍රශ්නය යටගසන්නට මවා පෙන්වන එකක් කියලා.


ඇත්තටම කීවොත් අපේ‍්‍රල් 21 ප‍්‍රහාරය එල්ලවුණේ ඔවුන්ගේ වාසනාවට. ප‍්‍රහාරය එල්ලවීමෙන් පසුව ඔවුන් උත්සාහ කළේ තමන් හැමදාම මේ ප‍්‍රහාරය ගැන අනතුරු හඟවමින් හිටියත් ආණ්ඩුව ගණන් ගත්තේ නැති බව පෙන්වන්නයි. ඔවුන්ගේ අවංකභාවය ප‍්‍රශ්න කරන්න පුළුවන් හොඳම තැන තමයි සාෆිගේ සිද්ධිය. දැන් අලි සබ්රිම පිළිගන්නවා ඒක ඔවුන් පටන්ගත්ත නාට්‍යයක් කියලා. ඒත් ඒ නාට්‍ය හදපු අධ්‍යක්ෂවරුත් තමන්ගේ වේදිකාවේ සිටියදී තමයි ඔවුන් ඒක කියන්නේ. මේ සිද්ධවෙන්නේ රටේ සිද්ධවෙන හැම දෙයක්ම ඔවුන් ඩැහැගනිමින්, තමන්ගේ වාසියට ඒවා අර්ථකතනය කිරීමයි.
එහෙත් අප අනෙක් පැත්තට පිළිගන්න ඕනෑ දෙයක් තියෙනවා. දැනට පවත්නා රජයටත් වගකීම පැවරෙනවා අපේ‍්‍රල් 21 ප‍්‍රහාරය ගැන. ප‍්‍රායෝගිකව ගත්තාම ආරක්ෂාව බාරව සිටියේ ජනාධිපතිවරයා බව ඇත්ත. එහෙත් මහජන වරම ලත් ආණ්ඩුව විදියට අගමැතිවරයාට තිබුණා තමන්ගෙන් බලය උදුරාගන්නා වෙලාවක ඒ වෙනුවෙන් කතාකරන්න. ඒ අනුව ඔවුන්ට යම් දුරකට චෝදනා එල්ලකිරීම හරි.


එහෙත් ජාතික ආරක්ෂාව පිළිබඳ ගෝඨාභය රාජපක්ෂලාගේ දැක්ම පරණයි. ඒ වගේම ඔවුන් කලින් තිබුණු යුද්ධයෙහි හිරවෙලා ඉන්නේ. ඔවුන්ට නව අභියෝගවලට මුහුණදීමේ හැකියාව තියෙනවාද කියන එක ගැන ප‍්‍රශ්නයක් තියෙනවා. අනෙක තමයි ජාතික ආරක්ෂාව කියන්නේ පුළුල් විෂයක්. ඒක ආර්ථික සංවර්ධනය ආදී බොහෝ දේවල් එක්ක බැඳිලා තියෙනවා. ජාතික ආරක්ෂාව යනුවෙන් ඔවුන් අර්ථකතනය කරන්නේ හැමතැනම හමුදා කඳවුරු දාලා පරීක්ෂා කිරීම වගේ දෙයක්. ඒත් ජාතික ආරක්ෂාව කියන්නේ ඊට වඩා සංකීර්ණ දෙයක්. ඒ සංකීර්ණත්වය මත පදනම් වූ දැක්මක් හදාගන්න ඕනෑ.

ජෝර්දානයේ කෑම රජවරුන්


වත්මන් ඉස්ලාම් රාජ්‍යයන්හි ප‍්‍රවර්ධනය වුණ දියුණු කලාවක් ගැන අප දන්නේ නැහැ. දියුණු සංස්කෘතියක් නැහැ. දියුණු දේශපාලනයක් නැහැ. විද්‍යානුකූල අධ්‍යාපනය පැත්තෙන් ඔවුන් ඉන්නේ පසුපසින්. එහෙත් ඉස්ලාම් ලෝකය අන් කිසිදු සංස්කෘතියකට නොදෙවෙනි, දියුණු ආහාර වට්ටෝරු දරා සිටිනවා. සංගීතයෙන් දෙසවන් පිනවීමත්, රූපයෙන් දෑස් පිනවීමත්, සාහිත්‍යයෙන් මනස පිරවීමත්, විද්‍යාවෙන් බුද්ධිය පිනවීමත් කෙසේ වතුදු ඉමිහිරි රසයෙන් දිව පිනවීම පැත්තෙන් ඔවුන් කිසිවෙකුට දෙවැනි නැහැ.


අල්-ලාහ්, අල්-වතන්, අල්-මලික් හෙවත් දෙවියන්, රට හා රජු යන්න ජෝර්දානයේ තේමා පාඨය. රටේ සීයට අනූපහක් ඉස්ලාම් භක්තිකයන්. ජෝර්දානයට තියෙන්නේ රාජාණ්ඩුවක්. අපේ කතාව ජෝර්දානයේ රාජකීය පවුල් ගැන නොවෙයි. ජෝර්දානයේ බොහෝ අය භක්තියෙන් අදහන ජෝර්දානයේ ආහාර වර්ග කිහිපයක් ගැනයි. ජෝර්දානයට ගිය මොහොතක ලියුම්කාරියට මේ ආහාර වර්ග රස බලන්නට අවස්ථාව ලැබුණා.


මන්සෆ්


ජෝර්දානයේ වැසියන් සාම්ප‍්‍රදායිකව පිළිගන්නා ආහාර වර්ගයක් මෙන්ම ඇතැමුන්ට අනුව ජෝර්දානයේ ජාතික ආහාරයද වන මන්සෆ් හදන්නේ එළු කිරිවලින් වේලා තනාගත් ඝන යෝගට් වර්ගයක් (මෙය අප ආහාරයට ගන්නා යෝගට්වලට වඩා වෙනස්. ඉතා ගණයි.* සමඟ බැටළු හෝ එළු මස් තම්බා ගනිමින්. දැවැන්ත සවානක බත් දමා එය මත තම්බා ගත් මස් අතුරා ගන්නවා. මස් තම්බා ගැනීමට පාවිච්චි කොට ඉතිරි වූ යෝගට් දියර හැදි කිහිපයක් හොද්දක් මෙන් බත් සමඟ මිශ‍්‍ර කරනවා. මන්සෆ් අලංකාර කර ගැනීමටත් රස ගුණයෙන් පුරවාගැනීමටත් කජු, ආමන්ඞ්, පයින්, රටකජු ආදි ඇට වර්ග බැදගෙන මන්සෆ් එක උඩින් දමනවා.


මස් තම්බා ඉතිරි වූ යෝගට් දියරයේ ඉතිරි කොටස වෙනමම සුප් බඳුන්වලට දමා ගෙන අරාබි රොටි සමග මන්සෆ් ආහාරයට ගන්නවා. සුප් බඳුන්වලට දමා ගත් යෝගට් දියරය බත් රසවිඳින අතරේ ඔවුන් පානය කරනවා.
අවංකවම කීවොත් ලියුම්කාරියට නම් මන්සෆ් රසය ඒ තරම්ම ගැළපුණේ නැහැ. ගැටලූව තිබුණේ එළුකිරි යෝගට්වලින් ආ රසයේයි. එය අපේ කලාපයේ තුනපහ රසයට හුරුවූ ලියුම්කාරියගේ දිවට එතරම් ගැළපුණේ නැහැ. එහෙත් ලංකාවෙන් ගොස් මන්සෆ් ආහාරයට ගෙන, එය රසවත් ආහාරයක් බව කියන බොහෝ අය ඉන්නවා. ඒ නිසා තුනපහ රසයෙන් මිදී වෙනත් රසයක් දරාගත හැකි ලාංකිකයෙකුට මන්සෆ් රසවිඳින්නට හැකිවේවි.


මන්සෆ් ජෝර්දානයේ පැරණිම සාම්ප‍්‍රදායික ආහාරයක්. කෙසේවෙතත් ජෝර්දානයේ ඉපිද, දැන් ඇමෙරිකාවේ වාසය කරන ප‍්‍රකට මහාචාර්යවරයෙකු වන ජෝසෆ් මසාද් වැනි අය පෙන්වාදෙන්නේ මන්සෆ් ඉතිහාසය සමඟ වෙනස් වූ කෑමක් බවයි. ඒ නිසාම අතීතයේ පැවති රසයම දැන් මන්සෆ් ආහාරයෙන් ලැබෙන්නේ නැහැ. (ලංකාවේ පවා ආහාර වර්ග ඉතිහාසය සමඟ වෙනස් වී ඇති බව බොහෝදුරට පැහැදිලියි. විවිධ සංස්කෘතීන්ගෙන් ලැබුණු රසයන් අපේ ආහාරවල මුල් රසය වෙනස් කර තිබෙනවා. කෙසේවෙතත් අපේ ආහාර ඉතිහාසය ගැන ගැඹුරු අධ්‍යනයන් නැහැ.*


දැන් ජෝර්දානයේ ආහාරයට ගන්නා මන්සෆ් හැදුනෙණ් 20 වෙනි සියවසේ ආරම්භයේ සිට කියලා තමයි පිළිගැනීම තියෙන්නේ. අතීතයේදී ඔටු මස් හා බැටළු මස් වලින් මන්සෆ් හදාගැනීමට ගිතෙල් භාවිත කළ බව කියනවා. එය මස් ආශ‍්‍රිත ආහාරයක්. ආහාරයට ගෙන තිබෙන්නේ අරාබි පාන් සමග. එහෙත් 1920 පමණ පසුවෙද්දී එම මස් මිශ‍්‍රණයට සුදුබත් එකතු වෙලා තියෙනවා. කාලයත් ගතවෙද්දී එළුකිරි යෝගට් මන්සෆ්වලට එකතු වී තිබුණා.


මග්ලූබා


ජෝර්දාන සංචාරයේදී ආහාරයට ගත් තවත් කෑම වර්ගයක් වන්නේ මග්ලූබා. මේ කෑම වර්ගයට නම යෙදෙන්නට හේතු වූ අරාබි වචනයේ සිංහල අර්ථය වන්නේ ‘උඩු-යටිකුරු’ යන්නයි. එය ජෝර්දානයට ඉහළින් තිබෙන සිරියාව. මෙන්ම සහෝදර අරාබි රටවල් වන පලස්තීනය හා ඉරාකය වැනි ප‍්‍රදේශවල සාම්ප‍්‍රදායික ආහාරයක්.


කුකුළු මස් , බත් සහ එළවළුවලින් මග්ලූබා පිසගන්නවා. කුකුළු මස් රසය එතරම් නුහුරු රසයක් නොවෙයි. ඒ නිසාම ලියුම්කාරියටත් එය රසවිඳින්නට හැකිවුණා. ලාංකික රසයට හුරු දිවකට එය ලෙහෙසියෙන් දරාගත හැකියි. ලූණුමිරිස් මිශ‍්‍රණයක් සමඟ කෑවොත් එය ලෙහෙසියෙන් රසවිඳින්න පුළුවන්. මග්ලූබා 13 වන සියවසේ සිට පැවතිගෙන ආහාර වර්ගයක්ලූ. එය මුලින්ම හඳුන්වා දුන්නේ කිතාබ් කියලා කෝකියෙකු බව කියැවෙනවා.


මග්ලූබා තනාගන්නට මුලින්ම කුකුල් මස් තම්බා ගන්නවා. ඉන්පසුව වෙනම භාජනයක් ගෙන රවුමට කපා බැඳගත් මල්ගෝවා, වම්බටු, අල සහ තක්කාලි එහි තට්ටුවක් ලෙස අතුරගන්නවා. තම්බා ගත් කුකුල් මස් එය මතින් තැන්පත් කරනවා. එය මත හොඳින් සෝදා ගත් හාල් තට්ටුවක් තැන්පත් කරනවා. එය මතින් බැදගත් වම්බටු, අල සහ තක්කාලි තට්ටුවක් තබනවා. එය මත නැවත සහල් අතුරනවා. එලෙස තට්ටු කිහිපයක් තැන්පත් කරගත හැකියි. ඉන්පසුව එයට ලූණු, තුනපහ ආදිය එකතු කරගෙන, එයට වතුර දමා තම්බාගන්නවා.
මෙලෙස තම්බාගන්නා මග්ලූබා බත් එක සවානක් මත තබාගන්නවා. එය කරන්නේ බත් තම්බාගත් භාජනය සවාන මත තබා, ඒ භාජනය ඉහළට ගැනීමෙන්. කේක් එකක් මෙන් ඒ බත් එක නිසි පරිදි සවානේ තැන්පත් කර නොගත්තොත් කෑමෙන් වැඩක් නැති බව කියනවා.


ජෝර්දානයේ නැන්දම්මාවරු තමන්ගේ ලේලිය ඉවසිලිමත්දැයි බලන්නට මග්ලූබා එකක් සවානකට දැමීමේ රාජකාරිය පවරන බව ජෝර්දාන ජනවහරේ තියෙනවාලූ. මග්ලූබා සවාන මත තැබූ පසුව එය අලංකාර කරගන්නටත්, අප කලින් කී ඇට වර්ග පාවිච්චි කරනවා. මග්ලූබා කන්නටත් යෝගට් සහ පිපිඤ්ඤා එකතු කරගත් සලාදයක් දමාගන්නවා.


වරගා ඉනබ්


මේ අරාබි වචනයේ තේරුම මිදිකොළ. මෙය 17 වන සියවසත් 19 වන සියවසත් අතර කාලයේ සිටි නසර්-අල්-දින්-ෂා-කුඩර් රජුගේ කෝකියන් තැනූ ආහාරයක් බව පිළිගනු ලබනවා.


වරගා ඉනබ් හදන්නට පළමුවෙන්ම කළ යුත්තේ මිදි කොළ හොඳින් සෝදා ලූණු මිශ‍්‍ර කරපු වතුරේ විනාඩි දෙකක් පමණ තම්බාගැනීමයි. සෝදා ගත් හාල්, අඔරපු මස්, දෙහි, කුඩාවට කපා ගත් තක්කාලි, ඔලිව් තෙල් සහ තුනපහ වර්ග එකතු කර සියල්ලම මිශ‍්‍රකර ගන්නවා. ඉන්පස්සේ මිදි කොළ එකින් එක ගෙන සහල් මිශ‍්‍රණය මිදි කොළ මත දමා කුඩාවට නවා ගන්නවා. අවසානයේ කළ යුත්තේ බැටළු මස් භාජනයක් මත දමා හොඳින් නවා ගත් සහල් මිශ‍්‍ර මිදි කොළ එම භාජනයේ අතුරා ගෙන වතුර එක් කර පැය එකහාමාරක් පමණ මඳගින්නේ වරග ඉනබ් තම්බා ගැනීමයි.


විවිධ මස්වර්ග රසවිඳින්නට කැමති අයෙකුට එයද පහසුවෙන් ආහාරයට ගත හැකියි.


යුරෝපයේ බොහෝ රටවලට ගිය පසු, ඒ රටවල කලාව දකින්නට කලාගාරවලට යන්න පුළුවන්. ඇතැම් රටවල වීදි චිත‍්‍ර සංස්කෘතියක් තියෙනවා. තවත් රටවල සිනමාහල්වල කලාව තියෙනවා. අරාබි ලෝකයෙහි දියුණුම කලාව විඳින්නට නම් අවන්හලකට යා හැකියි. ඇත්තෙන්ම ජෝර්දානයේත් වෙනත් අරාබි රටවලත් තිබෙන ආහාර වර්ග බොහොමයක් සැබෑ කලාකෘති වගෙයි. අරාබියෙහි සංචාරය කරන කෙනෙකු ඒ කලාකෘති සොයා යා යුතුමයි.

පේ‍්‍රක්ෂකයන් නිහඬ කළ අසුරන්


ධනුෂ් හා වෙට්ටි‍්‍රමාරන් සුසංයෝගයෙන් සිනමාවට නැඟුණු තවත් චිත‍්‍රපටියක් වූ ‘අසුරන්’ ඔක්තෝබර් 4 වැනිදා සිට ඉන්දියාවේ සිනමාහල්වලට ආවා. තාක්ෂණික ප‍්‍රශ්නයක් නිසා එය ලංකාවට ආවේ සතියක් පමණ පසුවීයි. ලද පළවැනි අවස්ථාවේම අප සිනමාහලට ගියේ ධනුෂ්, වෙට්ටි‍්‍රමාරන් සුසංයෝගයක් දැවැන්ත තිරයේ දැකීම මොහොතක්වත් ප‍්‍රමාද නොකළ යුතු නිසායි.


මේ චිත‍්‍රපටිය පූමනි නම් දෙමළ ලේඛකයාගේ ‘වෙක්කයි‘ නම් නවකථාව ඇසුරෙන් තැනූ චිත‍්‍රපටියක්. එසේ වුවත් වෙට්ටි‍්‍රමාරන්ම කියන විදියට මේ චිත‍්‍රපටිය නවකතාවට වඩා සම්පූර්ණයෙන්ම පාහේ වෙනස්. කතාව කියැවූ අයෙකු චිත‍්‍රපටිය නැරඹුවොත් කළකිරීමට පත්වෙන බව වෙට්ටි‍්‍රමාරන්ම කියා තිබෙනවා. වඩා යථාර්ථවාදී නවකථාවක් ඇසුරෙන් ජනප‍්‍රිය චිත‍්‍රපටියක් කිරීමට වෙට්ටි‍්‍රමාරන් උත්සාහ කර ඇතැයි පෙනෙනවා.


වෙක්කයි යන දෙමළ නම ‘රත්වූ’ වැනි සිංහල වචනයකින් තේරුම් ගත හැකියි. බොහෝවිට කුල පීඩනය, වාර්ගික වෛරය නිසා ලේ රත් කරගෙන එකිනෙකා කපා කොටාගැනීම දෙමළ සංස්කෘතියෙහි ලක්ෂණයක්. මූලිකවම නවකතාවේ තේමාව එයයි. චිත‍්‍රපටියේදීත් මතු කරන්නේ ඒ තේමාවයි.


ජනප‍්‍රිය දෙමළ සිනමාවේ අධික ලෙස දකින්නට ඇති රුධිරය, වීරයා මිනිමැරීම, සටන් ආදි සියලූ ලක්ෂණ පෙන්වා, ඒ මරාගැනීම්වලට එරෙහි හැඟීමකින් කතාව අවසන් කරන්නට වෙට්ටි‍්‍රමාරන් උත්සාහ කර තිබෙනවා. ධනුෂ් මෑත කාලයේ රඟපෑ මාරි, වීඅයිපී, තංග මගන් වැනි ජනප‍්‍රිය චිත‍්‍රපටි ඔහුගේ රංගන හැකියාවට සාධාරණයක් ඉටු කළේ නැහැ. ‘පන්ච් ඩයලොග්’ උසුරවන ජනප‍්‍රිය දෙමළ වීරයා වීමේ හැකියාව ධනුෂ්ට තිබෙන බව ඇත්ත. එහෙත් ධනුෂ් කියන්නේ විනෝද් (කාදල් කොන්ඬේන්*, කොක්කි කුමාර් (පුදුපේට්ටයි *, කරුප්පු (ආදුකාලම්, මර්යාන් (මර්යාන් වැනි චරිත රඟපාන්න ඕනෑ කෙනෙක්. සරලව කීවොත් අන්ධ රසිකයන්ට සමරන්න පුළුවන් ජනප‍්‍රිය ‘වීරයෙක්’ වෙනුවට, විචාරශීලී රසිකයෙක්ට යළි යළිත් කියවන්නට පුළුවන් අඩුපාඩු සහිත නැවුම් ‘චරිතයක්’ වසර කිහිපයකට වතාවක්වත් ධනුෂ්ගෙන් අප බලාපොරොත්තු වෙනවා. ඇතුළෙන් බිඳීගිය, තමන් සමඟම අරගල කරන චරිත පෙර නොදුටූ විරූ ලෙස සිනමා රූපයට නඟන්නට ධනුෂ්ට ඇති අසමසම හැකියාව අපට අමතකව යා යුතු නැහැ.


ධනුෂ්ගේ දිගැටි අත් සහ පාද, කෙට්ටු සිරුර මෙන්ම හැඟීම්වලට සමපාතව සිරුරම චලනය කිරීමේ හැකියාව නිසා ඔහු සිනමා තිරය මත වෙනස් හැඩතල මවන්නට දක්ෂයි. ඔහු ඒ හැකියාව හොඳ නිර්මාණ වෙනුවෙන් පාවිච්චි කළ යුතුයි.


දෙමළ සිනමාවේ ජනප‍්‍රිය නළුවන් බොහෝ දෙනෙක් කිසිසේත්ම බාර නොගන්නා චරිතයක් අසුරන් වෙනුවෙන් ධනුෂ් බාරගෙන තිබෙන්නේ අපේ ඒ ආශාව සම්පූර්ණ කරමිනුයි. ධනුෂ් රඟපාන්නේ සිනමා වීරයෙකුගේ චරිතයක් නොවෙයි. ‘ජනප‍්‍රිය’ දෙමළ සිනමාවේ මිනුම් දඬුවලට අනුව ‘බිඳීගිය‘ චරිතයක් ධනුෂ් මෙහි රඟපානවා.


එය කුලයෙන් හා ධනයෙන් පීඩාවට පත්වෙන පවුලක ‘සිවසාමි’ නම් ගෘහමූලිකයෙකුගේ චරිතයක්. බලවතුන්ගෙන් කෙතරම් පීඩාවට පත්වුණත් සිවසාමි එයට එරෙහිව සටන් නොකර හිස පාත් කරගෙන ඉන්නවා. සිවසාමි ඒ ගැන සිය බාල පුතුගේ ගර්හාවට පවා ලක්වෙනවා.


ඔහුගේ චරිතයේ ස්වභාවයට උදාහරණයක් ලෙස සිවසාමිගේ පුතා පොලීසියෙන් අත්අඩංගුවට ගත් පසු එයට ඔහුගේ ප‍්‍රතික‍්‍රියාව ගැන කිව හැකියි. පුතා නිදහස් කර දෙන ලෙස ඉල්ලා ප‍්‍රදේශයේ ප‍්‍රභූවරයෙකුගේ නියෝග මත ගම්මානයක ගෙයින් ගෙට ගොස් ගෘහමූලිකයන් ඉදිරියේ ඔහු බඩගා වැඳ වැටෙනවා.


සාමාන්‍යයෙන් දෙමළ සිනමා වීරයෙකුට ගෙයින් ගෙට ගොස් බඩගා වඳින්නැයි ප‍්‍රභූවරයෙක් කීවොත් ප‍්‍රභූවරයාට පහරදී, වීරත්වය නැගෙන දෙබසක් කියනු ඇතැයි අනුමාන කළ හැකියි. ‘සිංහයන් කාගේවත් දෙපා මුල වැටෙන්නේ නැහැ’ වැනි වීර දෙබසක් සාම්ප‍්‍රදායික දෙමළ වීරයෙකු නම් එවැනි මොහොතක කියනවා.


එහෙත් ධනුෂ් තම චරිතය වෙනුවෙන් ගම්මානයක මිනිසුන් ඉදිරියේ බඩගා වැඳවැටී, වෙහෙස වී වෙව්ල වෙව්ලා එළියට එන්නේ විසිල් ගසන්නට බලා සිටින සාම්ප‍්‍රදායික දෙමළ පේ‍්‍රක්ෂකයන් කම්පනයට පත්කොට මීයට පිම්බාක් මෙන් නිහඬ කරමිනුයි.


ප‍්‍රවීණ දෙමළ සිනමා විචාරක භාරද්වාජ් රංගන් පෙන්වාදෙන පරිදිම, අසුරන් චිත‍්‍රපටිය සිනමාත්මක අතින් වෙට්ටි‍්‍රමාරන්ගේ ‘විසාරනෛ’ හෝ ‘වඩ චෙන්නායි’ මට්ටමෙන් තබන්නට බැරි බව ලියුම්කරුටත් හැෙඟනවා. විශේෂයෙන්ම විසාරනෛ චිත‍්‍රපටියේදී හිංසනය පිළිබඳ පේ‍්‍රක්ෂකයා සම්පූර්ණයෙන්ම කම්පනයට පත් කරන්නට වෙට්ටි‍්‍රමාරන් සමත් වුණා. වඩ චෙන්නායි චිත‍්‍රපටයේදී ක‍්‍රම ක‍්‍රමයෙන් චරිතයක් ගොඩනංවමින් වීර කාව්‍ය මට්ටමේ කතාවක් ගොඩනංවන්නට ඔහු සමත්වුණා.


ඒ චිත‍්‍රපටි දෙකේදීම වෙට්ටි‍්‍රමාරන් තමන්ගේ නිර්මාණාත්මක නිදහස පාවිච්චි කරමින් කතාව නිර්මාණය කර තිබුණා. අපේ කලාපයේ සිනමාකරුවන් සාමාන්‍යයෙන් දුක, සතුට, ආදරය, කෝපය තීව‍්‍ර කර පෙන්වන්නට පාවිච්චි කරන්නේ ගීත. එහෙත් වෙට්ටි‍්‍රමාරන් විසාරනෛ චිත‍්‍රපටියේදී සම්පූර්ණයෙන්ම පාහේ ගීතවලින් ඉවත්වුණා. වඩ චෙන්නායි චිත‍්‍රපටියේදීත් දීර්ඝ ගීත යොදාගත්තේ නැහැ. එවැනි ජනප‍්‍රිය උපකරණ වෙනුවට සිනමාත්මක උපක‍්‍රම පාවිච්චි කරමින් විවිධාකාර අවස්ථා ඔහු නිර්මාණය කළේ කලාත්මක සිනමාවට සමීප වෙමින්.


එහෙත් අසුරන් චිත‍්‍රපටිය වඩා සමීප වන්නේ ඔහුගේ පළවැනි චිත‍්‍රපටිය වන ‘පොල්ලදාවන්’ චිත‍්‍රපටියට. ක‍්‍රම ක‍්‍රමයෙන් චරිතයක් ගොඩනැංවීම පවා යම් දුරකට ඔහුගෙන් ගිලිහී ගිහින්.


උදාහරණයකට ඔහුගේ අතීත කතාව ගත හැකියි. ජනප‍්‍රිය දෙමළ චිත‍්‍රපටිවල සිටින ප‍්‍රධාන චරිතයේ අතීත කතාවක් හෙවත් ෆ්ලෑෂ්බැක් එකක් ඉදිරිපත් කිරීම නිතර පාවිච්චි කරන උපක‍්‍රමයක්. (උදාහරණ ලෙස බාෂා, තෙරි, වේදාලම් වැනි චිත‍්‍රපටි සැලකිය හැකියි.* කතාවේ වීරයා අතීතයේදී මීට වඩා සම්පූර්ණ වෙනස් චරිතයක් බව චිත‍්‍රපටිය මැදදී හෙළිදරව් වෙනවා. ඉන්පසුව අතීත කතාව ඉදිරිපත් කරනවා. මෙය බහුලව පාවිච්චි වෙන උපක‍්‍රමයක්. එහෙත් අතීතයේ සිටි චරිතය වත්මන් චරිතයට වෙනස් වූ හැටි, චරිතයේ ගලායෑම සම්පූර්ණ කරන්නේ නැහැ. එවැනි උපක‍්‍රමයක් අසුරන් චිත‍්‍රපටියේදීත් වෙට්ටි‍්‍රමාරන් පාවිච්චි කරනවා.


කෙසේවෙතත් මේ චිත‍්‍රපටි වෙට්ටි‍්‍රමාරන්ගේම අවසන් චිත‍්‍රපටි දෙකට සාපේක්ෂව ජනප‍්‍රිය සිනමාව පැත්තට බර වුණත්, එය දුර්වල බව ලියුම්කරු අදහස් කළේ නැහැ. එය දෙමළ සිනමාවේ හැටියට ඓතිහාසික මට්ටමේ විශිෂ්ටතම චිත‍්‍රපටියක්.

එක වේදිකාවක් හදාගන්නට බැරිවීම අපේත් අසාර්ථකභාවයක්


ආචාර්ය හරිනි අමරසූරිය



ඔබ කල්පනා කරන ආකාරයට ඉදිරි ජනාධිපතිවරණ මැතිවරණ ව්‍යාපාරයේදී කළයුතු දේ මොකක්ද?
අපි 2015 ඉඳලා ප‍්‍රජාතන්ත‍්‍රවාදය සහ සමාජ සාධාරණත්වය වෙනුවෙන් කරන්න පටන්ගත්ත වැඩපිළිවෙළ තවදුරටත් ගෙනයන එක තමයි කරන්න තියෙන්නේ. විශේෂයෙන්ම අපි හදාගත්ත ඉලක්කයක් තමයි දේශපාලන සංස්කෘතියේ යම්කිසි වෙනසක් කරගැනීම. ඒත් ඒක තමයි පහුගිය අවුරුදු හතරහමාර ඇතුළේ සම්පූර්ණ කරන්න බැරිවුණ ඉලක්කය. මේ මැතිවරණයේදී ඒකට ප‍්‍රමුඛතාවක් දෙන්න ඕනෑ. 2015 දී ආරම්භ කරපු වැඩසටහන තව පියවරක් හරි ඉදිරියට ගෙනයන්න පුළුවන් තත්වයන් ඇති කරගන්න ඕනෑ.


එහිදී ඔබ වැඩිපුර අවධානය යොමු කරන්නේ මැතිවරණය ජයගන්නේ කවුද කියන කාරණයටත් වඩා මැතිවරණ ප‍්‍රචාරණ ව්‍යාපෘතියේදී ඉදිරිපත් කරන අදහස්වලටද?
ප‍්‍රචාරණ ව්‍යාපාරයේදී සමාජගත කරන අදහස් ඉතාම වැදගත් වෙනවා. මම අදහස් කරන්නේ නැහැ අපි නැවත 2015ට ගිහින් එදා කළ දේම කළ යුතු බව. මොකද ඒ තත්වය දැන් වෙනස් වෙලා. 2015 දී අපි කරපු දෙයක් තියෙනවා. අපි යම් අත්හදා බැලීමක් කළා ඒකේ සීමාවලූත් අප හඳුනාගෙන තියෙනවා. එහෙත් අපි ආරම්භ කරපු වෙනස අදටත් වලංගුයි. ඉතින්, එදා කළ දෙයින් පාඩමක් ඉගෙනගෙන ඒ වෙනස තවදුරටත් සමාජගත කරමින්, ඒක කරන්නේ කොහොමද කියන එක තමයි වැදගත් වෙන්නේ.


එහෙත් මැතිවරණයක් ජයගන්න ඕනෑ කවුදැයි නිශ්චිතව පෙන්වාදෙමින් මැතිවරණ ව්‍යාපාරයකට දායකත්වය සැපයීමත් වැදගත් නේද?
දිනන්න ඕනෑ කවුද කියනවාට වඩා මට නම් ප‍්‍රධාන කඳවුරු දෙකෙන් ඇහෙන්නේ පරදවන්න ඕනෑ කවුද කියලා කතාවක්. හරිම ඍණාත්මක විදියටයි එවැනි අයගේ ප‍්‍රචාරක ව්‍යාපෘතිය යන්නේ. දේශපාලනිකව යම් දර්ශනයක් දිනවනවා වෙනුවට පරදවන්න ඕනෑ අය ගැනයි කතාකිරීම ධනාත්මක වැඩපිළිවෙළක් විදියට මම දකින්නේ නැහැ. එය ඒ කඳවුරුවල ඉන්න නායකයන්ගේ දුර්වලතාව පෙන්නුම් කරන කැම්පේන් එකක්. දැන් කියන්නේ අහවලා ආවොත් සිංහල ඡුන්ද කැඩෙනවාලූ. තවත් කෙනෙක්ට ඡුන්දය දුන්නොත් ගෝඨා දිනනවාලූ. එය හරිම ඍණාත්මකයි. ප‍්‍රධාන පක්ෂ දෙකෙන් හරි මතවාදයක්වත් දැන් ඉදිරිපත් කරන්නේ නැහැ. කතාකරන දේවල්වල වුණත් මොනවාහරි දෙනවා කියලා පොරොන්දු දෙනවා මිසක්, වෙනසක් වෙනුවෙන් කිසිම දෙයක් කියන්නේ නැහැ. බොහොම ඍණාත්මක කැම්පේන් එකක් තමයි මම දකින්නේ.


ප‍්‍රතිපත්තියක් ඉදිරිපත් නොකර අනෙකාව විවේචනය කරනවා..
මම නම් පෞද්ගලිකව විශ්වාස කරන විදියට ප‍්‍රතිපත්තියක් ඉදිරිපත් කරන්නේ ජාතික ජන බලවේගයෙන්. අනෙක් දෙපැත්තෙන්ම එහෙම වැඩපිළිවෙළක් මට පේන්නේ නැහැ. එක්කෝ අනෙකාව විවේචනය කරනවා. නැත්නම් පුද්ගලයාව ප‍්‍රවර්ධනය කරනවා. කිසිම වැඩපිළිවෙළක් නැහැ. සමාජය වෙනස් කිරීමේ බලාපොරොත්තුවක් පෙනෙන්නේ නැහැ.


ලංකාවේ ප‍්‍රධාන දේශපාලන පක්ෂ කාලයක් තිස්සේම තමන් කෙරෙහි විශ්වාසයෙන් හෝ අනුරාගෙයන් ඡුන්ද නොලැබෙනු ඇතැයි සිතමින්දෝ, ප‍්‍රතිවාදී පිළේ අඩුපාඩු පෙන්වීමට උත්සාහ කරනවා නේද?
මම නම් හිතන්නේ දැන් එවැනි ප‍්‍රචාරක ව්‍යාපාරයක් ගෙනයෑමෙන් පෙන්නුම් කරන්නේ අපේක්ෂකයන්ගේ දුර්වලතා. ඒ දෙපැත්තෙන්ම දාන්න පුළුවන් දුර්වලම අපේක්ෂකයන් දෙදෙනා තමයි මේ ඇවිල්ලා ඉන්නේ. ඒ නිසා එයාලාව ඉදිරියට දැමීමෙන් ලොකු දෙයක් කරන්න බැහැ. ඒ දෙන්නාව හංගමින්, එයාලාව ආරක්ෂා කරමින් තමයි ප‍්‍රචාරක ව්‍යාපෘතිය කරන්න වෙන්නෙ. අපේක්ෂකයාගේ ප‍්‍රතිපත්ති ප‍්‍රවර්ධනය නොකර වෙන යමක් තමයි කියන්න වෙන්නේ.


ගෝඨාභය රාජපක්ෂ පැහැදිලිවම ඒකාධිපතිවාදය පිළිගන්නා පසුබිමක, ඔහුව පරාජය කරනු පිණිස දැනට ඉන්න ප‍්‍රධාන ප‍්‍රතිවාදී අපේක්ෂකයා වන සජිත් පේ‍්‍රමදාසට සහාය දීම අත්‍යවශ්‍ය බවට ප‍්‍රබල තර්කයක් තියෙනවා…
අපි 2015 දී මාර අවදානමක් අරගෙන හරිම අමාරු තත්වයන් උඩ තමයි වෙනසකට මැදිහත් වුණේ. ඒ වෙනස කරලා නැවත වතාවක් ගෝඨාභය බලයට ඒවි කියලා බයක් ඇතිවීම ගැන මට නම් තරහක් එනවා. අවුරුදු හතරකට පස්සේ අප නැවත ගෝඨා බලයට පත්වීම ගැන කතාකරනවා. ගෝඨාභය රාජපක්ෂට නැවත ඡුන්දය ඉල්ලන්න පුළුවන් තත්වයක් ඇතිවුණේ පහුගිය අවුරුදු හතරහමාර ඇතුළේ සිද්ධවුණ වැරදි හින්දා. ඒක සම්පූර්ණයෙන්ම අමතක කරලා දාලා අපි නැවත ගෝඨාභය රාජපක්ෂව පැරදවීම ගැන කතාකරනවා.


ගෝඨාභය රාජපක්ෂ පරාජය කළ යුතු අපේක්ෂකයෙක් බව බැහැර කළ හැකි තර්කයක්ද?
ඔවුන් කිසිවක් නොකර ඉඳලා, නැවතත් අපට පවරනවා ගෝඨාභයව පැරදවීමේ රාජකාරිය. ජනතාව මත පටවනවා ඔහුගේ අවදානම. අපි 2015 දී දැඟලූවේ අපරාධකරුවන්, ¥ෂිතයන් හා බලය අවභාවිත කරපු අය සම්බන්ධයෙන් නීතිය ක‍්‍රියාත්මක කරන්න ඕනෑ කියලයි. නැවත ¥ෂණ සිදු නොවිය යුතු බව කියලයි. ජනාධිපති ක‍්‍රමය පවා අහෝසි කරන්න ඕනෑ කියලයි. ඉතින් නැවතත් ජනාධිපතිවරණයකදී අපරාධ චූදිතයෙක්ව පරාජය කරන්නැයි ජනතාවට කීම අසාධාරණයිනේ. අපි පරාජය කරන්න ඕනෑ බව කියලා එකතු වුණත්, අන්තිමේදී ඉලක්ක වෙන්නේ දේශපාලන නායකයන් නෙවෙයි. මතවාදීව ගෝඨාභය රාජපක්ෂ එක්ක හැප්පුණ මිනිස්සුන්ට තමයි ඒක දරාගන්න වෙන්නේ. මට තියෙන ලොකුම ප‍්‍රශ්නය මේකයි. නැවත යූඇන්පීය ජයගත්තත් 2024 දී නැවත මතුනොවේවි කියලා අපට තියෙන සහතිකය මොකක්ද. ඒ නිසා මම මෙවර වැඩ කරන්නේ ඔය කඳවුරු දෙකම අමතක කරලයි. එයාලා ගැන මට කිසිම විශ්වාසයක් හෝ බලාපොරොත්තුවක් නැහැ. මට නම් ඔවුන් එක්ක කිසිවක් කරන්න බැහැ.


ගෝඨාභය ජයගත්තොත්..
මම හිතන්නේ ඒක අපට ජනාධිපතිවරණයෙන්ම සියල්ල වෙනස් කරන්න බැහැ. ඉතාමත්ම ඉක්මනින් මහමැතිවරණයක් පවත්වනු ඇතැයි විශ්වාස කරන්න පුළුවන්. මම කල්පනා කරන්නේ ඒ මැතිවරණ දෙකම එකිනෙකට සම්බන්ධ කරලායි. පාර්ලිමේන්තුවත් ශක්තිමත් කරන්න වෙනවා. අපේ ප‍්‍රතිපත්ති ඉදිරියට ගෙනයන්න නම් ඒක ශක්තිමත් කරන්න ඕනෑ. ජනාධිපතිවරණයේදී මොන ප‍්‍රතිඵලය ආවත්, අපි දිනාගත්ත දේවල් තියෙනවා නම් ඒක ආරක්ෂා කරන්න පුළුවන් පාර්ලිමේන්තුවේදී. ඒ නිසා මගේ ප‍්‍රධානම ඉලක්කය වෙන්නේ මහමැතිවරණය. මම විශ්වාස කරන්නේ නැහැ ජනාධිපතිවරණය අවසන් වෙලා එන මාස කිහිපය ඇතුළේ කාටවත් ලොකු දෙයක් කරන්න පුළුවන් වේවි කියලා. ජනාධිපතිවරණය ලොකුවට ඉස්මතු කිරීමෙන් අපි දීර්ඝකාලීනව කළ යුතු දේවල්වලින් ඈත් කරනවා. මම විශ්වාස කරන්නේ නැහැ මේ ප‍්‍රශ්නවලට කෙටිකාලීන විසඳුමක් තියෙනවාය කියලා.


ඇමෙරිකාවේ සිවිල් අයිතිවාසිකම් ව්‍යාපාරය, එංගලන්තයේ උත්කෘෂ්ඨ විප්ලවය, ප‍්‍රංශ විප්ලවය වගේ අවස්ථාවල එක මැතිවරණයකින් හෝ එක් නිශ්චිත කැරලිකාරී මොහොතකින් සියල්ල වෙනස් වුණේ නැහැ. එය ජයග‍්‍රහණයන් හා පරාජයන් ඔස්සේ පුරවැසියන්ගේ ආත්මයට කාවැදුණු වෙනස්කම් සහිත සටන් බවට පත්වුණා. ඔබේ අදහස පදනම් වෙන්නේ ඒ සංකල්පය මතද?
ඒක ඇත්ත. ඒවා එකපාරම අත්පත් කරගන්න පුළුවන් දේවල් නෙවෙයි. අපේ අවධානය යොමු වෙන්න ඕනෑ අවසාන වශයෙන් බලාපොරොත්තු වෙන ඉලක්කයටයි. ඒක වෙනුවෙන් තමයි අරගල කරන්න වෙන්නේ. ප‍්‍රංශ විප්ලවය ඇතුළු හැම විප්ලවයේදීම ප‍්‍රතිවිප්ලවයකට මුහුණදෙන්න සිද්ධවෙනවා. ඒවාත් පසු කරගෙන අපට යන්න සිද්ධවෙනවා.


ඒ අනුව ඉදිරියේදීත් ප‍්‍රජාතන්ත‍්‍රවාදය වෙනුවෙන් මහපාරට පැමිණීමට සූදානමින් සිටින 2015 මැතිවරණ ව්‍යාපාරයෙන් මුවාත් වූ, මිනිස් අයිතිවාසිකම්, ජාතික සමගිය, දියුණු දේශපාලන සංස්කෘතිය, ප‍්‍රජාතන්ත‍්‍රවාදය හා යහපාලනය විශ්වාස කරන පුරවැසි කොට්ඨාසයක් ලංකාවේ ඉන්නවා නේද?
මට නම් සම්පූර්ණයෙන්ම අපේ මිනිස්සු ගැන විශ්වාසය තියෙනවා. ඒක මට 2015 දී හොඳටම තහවුරු වුණා. අපේ ඡුන්දදායකයන් අතරින් සැලකිය යුතු කොටසක් දේශපාලනිකයි. ඡුන්දදායකයන් ගැන අපට මොන විවේචන තිබුණත්, ඒ අය අතරේ හොඳ පිරිසක් ඉන්නවා. ඒ අය මත විශ්වාසය තියාගෙනයි අපට යන්න පුළුවන්. අපට මේ වෙලාවේ තියෙන්නේ හරිම අමාරු කටයුත්තක්. මේක දිග ගමනක්. මේකට කෙටි පාරවල් නැහැ. ඒ හින්දා ඒක ටිකක් යන්න ඕනෑ දෙයක්. කෙටි පාරවල්වල යන්න ගිහින් තමයි අපි වැරදි පැතිවලට හැරෙන්නේ.


කෙසේ වෙතත් ඒ පුරවැසි කොට්ඨාසය එක්ව කටයුතු කරනවා වෙනුවට මේ වෙද්දී ඒකාධිපතිවාදය, පවුල්වාදය හා ජාතිවාදය පැරදවීම සඳහා සජිත් පේ‍්‍රමදාස දිනවීමත් විකල්ප බලවේගය ලෙස ජාතික ජන බලවේගය ශක්තිමත් කිරීමත් යන වැඩපිළිවෙළවල්වලට බෙදී ඉන්නවා නේද?
ඒක ඇත්ත. ජාතික ජන බලවේගයේ අධ්‍යාපනය පිළිබඳ ප‍්‍රතිපත්තිය එළිදැක්වූ මොහොතේ අනුර කුමාර දිසානායක කීව දෙයක් තියෙනවා. මම හිතන්නේ ඒක ඇත්ත. මිනිස්සුන්ට වෙනසක් ඕනෑ බව තේරිලා තියෙනවා. ඒ නිසා තමයි මේ තරම් අපේක්ෂකයන් පවා ඉන්නේ. ප‍්‍රධාන බලවේගවලට විකල්පයක් ඕනෑ බව මිනිස්සු දන්නවා. බොහෝ අයට වෙනසක් ඕනෑ. ඒත් තවම අපට බැරිවෙලා තියෙන්නේ වෙනස මොකක්ද කියලා සමාජය තුළ පැහැදිලි එකඟතාවක් ඇති කරන්නයි. ඒ නිසයි බෙදීමක් තියෙන්නේ. කොහොම වුණත් වෙනසක් අපේක්ෂා කරන අය යම්කිසි එකඟතාවක් හදාගන්නේ කොහොමද කියන එක තමයි අපට තියෙන අභියෝගය. එක වේදිකාවක් හදාගන්නට බැරිවීම අපේත් අසාර්ථකභාවයක් විය හැකියි.


කෙසේ වෙතත් මෙලෙස මාර්ග දෙකක ගමන් කරන දෙපාර්ශ්වයේම යම් සැබෑ අරමුණක් ඇතිව අවංක වුවමනාවකින් ඒ මාර්ගවල ගමන් කරන අය ඉන්නවා. ඒ දෙපැත්තටම ගමන් කළ අය බොහෝ දේවල් කැප කරලායි ඒ ව්‍යාපාරවල නිරත වෙන්නේ. ඒ නිසා දීර්ඝකාලීනව ලංකාව වෙනස් කරන්නට නම් මේ මොහොතේ අනෙක් කණ්ඩායම ගත් තීරණය කෙරෙහි ගරු කරමින්, ඉදිරියේදී සහයෝගයෙන් වැඩකිරීමේ අවශ්‍යතාවක් තියෙනවා නේද?
යම් දුරකට තියෙනවා. ඒකයි මම කීවේ මම නම් අපේ මිනිස්සු ගැන ලොකු විශ්වාසයක් තියෙන බව. ඒ අය වෙනස් තැන්වල හිටියත් ඔවුන්ට යම් අදහසක් තියෙනවා. ගැටලූව තියෙන්නේ මිනිස්සුන්ගේ නෙවෙයි, අපේ නායකයන්ගේ. කවුරු හරි මිනිස්සුන්ට විශ්වාස කළ හැකි වෙනසක් හරියට ඉදිරිපත් කළොත් අපේ මිනිස්සු ඒකට එකඟ වෙනවා. එහෙම වැඩපිළිවෙළක් ඉදිරිපත් නොවීම ගැන අපි හැමෝම වගකියන්න ඕනෑ. ඒ හින්දා තමයි අපි ඇහුම්කන් දෙන්න ඕනෑ. එකිනෙකා කෙරෙහි විවෘතව කරන සාකච්ඡුාවක් හරහා තමයි මොනවා හරි දෙයක් ගොඩනඟාගන්න ඕනෑ බව මම නම් හිතන්නේ.

ජනාධිපතිවරණය සහ කුරිරු ප‍්‍රහේලිකාව


ජනාධිපතිවරණ ව්‍යාපාරය උත්සන්න වීමත් සමග පෙනෙන්නට තිබෙන ප‍්‍රවණතාවක් නම්, ජනාධිපතිධුරය ලබාගැනීමේ ඇත්ත තරගය තිබෙන්නේ අපේක්‍ෂකයන් දෙදෙනකු වටා බවයි. ඔවුන් නම් සජිත් පේ‍්‍රමදාස සහ ගෝඨාභය රාජපක්‍ෂ යන දෙදෙනාය. ලංකාවේ ඡන්දදායක කැමැත්ත ප‍්‍රධාන වශයෙන් බෙදෙනු ඇත්තේ ඔවුන් දෙදනො අතරය. එය කෙසේ සිදුවනු ඇත්ද යන්න තවම පැහැදිලි නැත.


විශ්වාස කළ හැකි ඡන්දදායක මත සමීක්‍ෂණය කිරීමේ වෘත්තීයමය සම්ප‍්‍රදායක් නැති අප රටේ, ඡන්දදායක කැමැත්තේ ප‍්‍රවණතා ගැන කළ හැක්කේ අනුමාන කිරීමය. අප රටේ හැම දෙනාම මැතිවරණ ප‍්‍රතිඵල අනුමාන කිරීමේ විශේෂඥයන් වී සිටින්නේ එබැවිනි.


අනුර-මහේෂ්


මේ අතර, ප‍්‍රධාන අපේක්‍ෂකයන් දෙදෙනා හැරුණු විට අනුර කුමාර දිසානායක සහ මහේෂ් සේනානායක යන දෙදෙනාද මහජන සහ මාධ්‍ය අවධානයට ලක්වී සිටිති. දෙදෙනාම ඉදිරියට පැමිණ සිටින්නේ විකල්ප අපේක්‍ෂකයන් ලෙසය. එම දෙදෙනා අතර වඩාත් ඉදිරියෙන් සිටින බව පෙනෙන්නේ අනුර කුමාර මහතාය. සංවිධානගත දේශපාලන පක්‍ෂයක්වූ ජවිපෙ එතුමාට ලැබෙන මහජන සහයෝගයේ ප‍්‍රධාන පදනම් බලවේගයයි. ලංකාවේ දැනට සිටින ඉතාම ඉහළ පෙළේ දේශපාලන කථිකයකුද වන අනුර කුමාර මහතා ජනතාවට විකල්ප දේශපාලන අධ්‍යාපනයක් ලබාදීමේ කාර්යයේදී අවුරුදු ගණනාවක්ම ඉදිරියෙන්ම සිටි දේශපාලනඥයෙක්ද වෙයි. මෛත‍්‍රී-මහින්ද දෙදෙනා ගිය වසරේ ඔක්තෝබර් 26දා දියත් කළ කුමන්ත‍්‍රණයට එරෙහි වීමේ සටනේදී එජාපය පසුබා සිටි පසුබිමක, ප‍්‍රජාතන්ත‍්‍රවාදය රැකගැනීමේ මතවාදී අරගලය තුළ ඉදිරියෙන්ම සිටි කථිකයා එතුමායි.


මේ අතර, මහේෂ් සේනානායක මහතා ඉදිරිපත්වී සිටින්නේ නිර්පාක්‍ෂික සිවිල් සමාජ සහ වෘත්තීය ප‍්‍රජාවගේ දේශපාලන අභිලාෂ නියෝජනය කරන බව ප‍්‍රකාශ කරමිනි. හිටපු හමුදා ප‍්‍රධානියකු වන එතුමා අවධාරණය කරන්නේ, තම හමුදා පසුබිම හෝ මිලිටරි අනන්‍යතාව නොවේ. ඔහුද අවධාරණය කරන්නේ නිදහස්, ප‍්‍රජාතන්ත‍්‍රවාදී, ¥ෂණයෙන් තොර ආණ්ඩුකරණය, මූලික අයිතිවාසිකම්, ජනවාර්ගික සහෝදරත්වය යන තේමාය.


තේමාත්මක වශයෙන් බලන විට අනුර කුමාර සහ මහේෂ් සේනානායක යන දෙදෙනාගේ දේශපාලන ආයාචන අතර මූලික වෙනස්කම් නැත. වෙනස්කම් තිබෙන්නේ, ඔවුන් අවධාරණය කරන සමහර දේ සහ දෙදෙනාගේ පෞද්ගලික-දේශපාලන ශෛලීන්ගේය. මේ අනුව දෙදෙනාම ආයාචනා කරන්නේ ඡුන්දදායකයන් අතර එකම කුලකයටය. එනම්, එජාපය, ශ‍්‍රීලනිපය සහ පොහොට්ටුව යන ප‍්‍රධාන පක්‍ෂ දෙකත්, ඔවුන්ගේ දේශපාලන නායකත්වය, ප‍්‍රතිපත්ති, භාවිත සහ ආණ්ඩුකරණයත් ගැන කලකිරුණ, එපාවූ සහ කෝපයෙන්ද සිටින ඡන්දදායකයන්ටය.


දුසිම් තුනකට ආසන්න අනෙකුත් අපේක්‍ෂකයන්, මෙවර ජනාධිපතිවරණයට ඍජු ලෙස බලපාන මැදිහත්වීම් කරන බවක් තවමත් පෙනෙන්නේ නැත. ඔවුන් කිහිප දෙනකු ‘දෙවන මනාප අපේක්‍ෂකයන්’ බවටද ලකුණු තිබේ. ප‍්‍රධාන අපේක්‍ෂකයන් දෙදෙනා අතර පැහැදිලි ජයග‍්‍රාහකයකු නොවූ විට, දෙවැනි සහ තුන්වැනි මනාප ගණන් කරන්නට සිදුවනු ඇත යන හැකියාව මෙවර ජනාධිපතිවරණයේදී මතු විය හැකි වීම මෙම තත්ත්වයට හේතුවයි.


රටේ දේශපාලන ඉරණම


මේ අතර, මෙවර ජනාධිපතිවරණයේ ප‍්‍රතිඵල ගැන විමසීමේදී, මෙරට පුරවැසියන් අවධාරණය කළ යුත්තේ ‘දිනන්නේ කවර අපේක්‍ෂකයාද?’ යන ප‍්‍රශ්නයට නොවේ. ජනාධිපතිවරණයෙන් පසු අප රටේ දේශපාලන ඉරණම කුමක් විය හැකිද? යන තීරණාත්මක ප‍්‍රශ්නයටය. මෙය අනුර කුමාර දිසානායක සහ මහේෂ් සේනානායක යන අපේක්‍ෂක දෙපලගේත්, එතුමන් සමග සිටින බලවේගවලත් විශේෂ අවධානය යොමුවිය යුතු ප‍්‍රශ්නයකි.
2019 ජනාධිපතිවරණය, යම්කිසි දුරකට 2015 දී තිබි දේශපාලන අභියෝගයම යළි බිහිකර ඇති දේශපාලන සන්ධිස්ථානයක්, අප රටේ පුරවැසියන් ඉදිරියේ දැනට විවෘත කර තිබේ. එම අභියෝගය නම්, 2014 වසර අවසන් වන විට තිබි දේශපාලන තත්ත්වය ගැන දැන් අමතකවී තිබෙන අයද නැවත මතක් කර ගත යුත්තකි. එය එක වාක්‍යයකින් සාරාංශ කළ හැකි වූ දේශපාලන සන්ධිස්ථානයක් විය: දැඩි මර්දනකාරී අධිකාරවාදී පාලන තන්ත‍්‍රයකට පාර කපනවාද? නිදහස, ප‍්‍රජාතන්ත‍්‍රවාදය සහ පුරවැසි අයිතිවාසිකම් රකින දේශපාලන අවකාශයකට දොර විවර කරනවාද? 2015 ජනවාරි ජනාධිපතිවරණයේදී ලංකාවේ ඡුන්දදායකයන් තෝරාගත්තේ දෙවැනි විකල්පයයි. පළවැනි විකල්පය ප‍්‍රතික්‍ෂෙප කළහ.


2019 නොවැම්බර් 16දාට නියමිත ජනාධිපතිවරණය වෙතට දැනට ගොඩනැගෙමින් තිබෙන දේශපාලන වර්ධනයන් තුළ 2015 ජනවාරියේ තිබුණු ඉහත විකල්පයම, අලූත් මුහුණුවරකින්, අප රටේ පුරවැසියන් ඉදිරියේ දැන් දිගහැරෙමින් පවතී. අප රටේ අනාගත දේශපාලන ඉරණම රඳාපවතින්නේ පහත සඳහන් විකල්ප දෙකෙන් කවරක් මතද? දැඩි ලෙස මර්දනකාරී, නව-දක්‍ෂිණාංශික අධිකාරවාදී පාලන තන්ත‍්‍රයක්ද? දේශපාලන ක‍්‍රමය සාපේක්‍ෂ වශයෙන් විවෘතව සහ ප‍්‍රජාතන්ත‍්‍රවාදීව පවත්වාගෙන යන අවම ප‍්‍රතිසංස්කරණවාදී පාලන තන්ත‍්‍රයක්ද? එය පොදුජනයාට තේරෙන අතිසරල භාෂාවකට පරිවර්තනය කරන්නේ නම් ඒකාධිපතිවාදී විකල්පයද? ප‍්‍රජාතන්ත‍්‍රවාදී විකල්පයද?


2014-2015 දී මතුවූ ඉහත කී විකල්ප තෝරා ගැනීමේදී, දේශපාලන බලවේග කඳවුරු ගැසී තිබුණු ආකාරය අනුව, තෝරා ගැනීම ගැටලූ සහගත වූයේ නැත. එයට හේතුව, රටේ දේශපාලන බල ජාතිවාදී-අධිකාරවාදයට එරෙහිව බහුත්්වවාදී ප‍්‍රජාතන්ත‍්‍රවාදී ලෙස පැහැදිලිව ධ‍්‍රැවීකරණය වී තිබීමයි. එම දේශපාලන තත්ත්වය 2019දී නැත. අද තිබෙන දේශපාලන බල තුලනයේ ප‍්‍රධාන ලක්‍ෂණය නම්, ජනාධිපතිවරණය වටා ඇති ප‍්‍රධාන දේශපාලන තර්කය කඳවුරු දෙකකට බෙදී තිබුණත්, ප‍්‍රජාතන්ත‍්‍රවාදය, නිදහස සහ අයිතිවාසිකම් වෙනුවෙන් පෙනීසිටින දේශපාලන බලවේග බෙදී තිබීමයි. 2015-2019 අවුරුදු හතරේ යහපාලන දේශපාලන අත්දැකීමේ නිශේධනීීය අත්දැකීම, මෙම තත්ත්වයේ පසුබිමෙහි තිබෙන ප‍්‍රධාන සාධකය බව අපි දනිමු. ඒ සමගම අප කිසිසේත්ම අමතක නොකළ යුතු දේශපාලන යථාර්ථයක්ද තිබේ. එනම් එම යහපාලනයේ අභාවවාචක අත්දැකීමේ ගොදුරක් වීමට අප, අප රටේ දේශපාලන ඉරණම තල්ලූ නොකළ යුතුය යන්නයි.


මෙය වනාහි අනුර කුමාර දිසානායක මහතා නියෝජනය කරන ජවිපෙ හා ජාතික ජනතා බලවේගයත්, මහේෂ් සේනානායක මහතා නියෝජනය කරන ජාතික ජනතා පක්‍ෂයේ සිවිල් සමාජ සහ වෘත්තීය ප‍්‍රජාවත් මෙන්ම 2015 දේශපාලන වෙනසට සම්බන්ධ වූ ශ‍්‍රීලනිප ප‍්‍රගතිශීලී කොටස්ද, අප රටේ සිවිල් සමාජ බලවේගද බරපතළ ලෙස කල්පනා කළ යුතු, දැනට පවතින අතිමූලික දේශපාලන අභියෝගයට සම්බන්ධ කරුණකි. මෙය තරමක් පැහැදිලි කළ යුතුව තිබේ.


අප‍්‍රසන්න ප‍්‍රහේලිකාවක්


2014-2015 දී මෙන් නොව 2019දී නිදහස, ප‍්‍රජාතන්ත‍්‍රවාදය සහ අයිතිවාසිකම් ආරක්‍ෂා කිරීමට අධිෂ්ඨාන කරගත් පුරවැසියන් ඉදිරියේ තිබුණු දේශපාලන තෝරාගැනීම සාපේක්‍ෂ වශයෙන් පහසු එකක් විය. එයට හේතුව ඉහතදී අප දුටු සන්ධිස්ථානයේ තිබි විකල්ප තෝරාගැනීම් දෙක කළු-සුදු ලෙස එකිනෙතකට ප‍්‍රතිපක්‍ෂව පැහැදිලිව තිබුණු නිසාය. 2019දී එම තත්ත්වය අප ඉදිරියේ නැත. විකල්ප දෙකේ කළු, අන්ධකාර විකල්පය පැහැදිලි වුවත්, අනෙක් විකල්පය ඇත්තේ සම්පූර්ණයෙන්ම සුදු පාටින්ම නොවන අතර, එය සමගි, ඒකාග‍්‍ර විකල්පයක්ද නොවේ. එහෙත් 2019 ජනාධිපතිවරණයේදී අප රටේ දේශපාලනයේ ප‍්‍රධාන ප‍්‍රතිවිරෝධතාව ගොඩනැගී තිබෙන්නේ මෙම තදින්ම කළු සහ ඒ තරම්ම සුදු නැති හා සුදු දේශපාලන අක්‍ෂ දෙකක් වටාය.


2019 තත්ත්වය සංකීර්ණ කරන තවත් සාධකයක් තිබේ. එය දේශපාලන වශයෙන් අංක ගණිතමය එකකි. මේ ප‍්‍රහේලිකාවද ඉතා සරල කර ප‍්‍රකාශ කරන්නේ නම් මෙසේය. කළු අක්‍ෂයට අභියෝග කරන අක්‍ෂය, සුදු නැති සහ සුදු වශයෙන් වෙන්ව තරග කිරීමයි. එජාපය නායකත්වය දරන නව ප‍්‍රජාතන්ත‍්‍රවාදී පෙරමුණේ සජිත් පේ‍්‍රමදාස මහතා සුදු නැති නැතහොත් අළු පාට කණ්ඩායමත්, අනුර කුමාර දිසානායක මහතා සහ මහේෂ් සේනානායක මහතා ‘සුදු’ යන ස්වයං-අවබෝධයේ සිටින කණ්ඩායම් දෙකකුත් වශයෙන් එම වෙන්වීම සහ බෙදීම සිදුවී තිබේ. එම බෙදීමේ අංක ගණිතමය ප‍්‍රකාශය අපට දැකිය හැකිවන්නට ලැබෙන්නේ නොවැම්බර් 17වැනිදා දවල් වන විටය. එනම් ජනාධිපතිවරණ ප‍්‍රතිඵලය ප‍්‍රකාශ කර හමාරවූ විටය. එවිට අපට දකින්නට ලැබෙන ප‍්‍රතිඵලය ඒ තරම් අපැහැදිලි එකක් නොවේ. අනුර කුමාර දිසානායක සහ මහේෂ් සේනානයක මහතුන් ප‍්‍රකාශිත ඡුන්ද සංඛ්‍යාවෙන් සියයට පහක් ලබාගනිතැයි අනුමාන කළහොත්, එය විසින් ජයග‍්‍රහණය තහවුරු කරනු ඇත්තේ ප‍්‍රධාන අපේක්‍ෂකයන් දෙදෙනාගෙන් කවුරුන්ගේද යන්න, අප රටේ දුර්වල මට්ටමකින් හෝ විනාශ නොවී පැවතිය යුතු සහ ආරක්‍ෂා කරගත යුතු ප‍්‍රජාතන්ත‍්‍රවාදයේ ඉරණම ගැන කැක්කුමක් ඇති පුරවැසියන්ට මගහැරිය නොහැකි අභියෝගයකි. ඒ තරම්ම ප‍්‍රසන්න නැති ප‍්‍රහේලිකාවකි.


මෙම අප‍්‍රසන්න ප‍්‍රහේලිකාවට කළු සුදු විසඳුම් නැත. ඇත්තේ, අප රටේ දැනට පවත්නා දේශපාලන මොහොතේ තිබෙන සීමිත දේශපාලන තෝරාගැනීම් විසින් අප ඉදිරියේ ඇති දේශපාලන තීන්දු ගැනීමයි. මට පෙනෙන හැටියට, අප රටේ ප‍්‍රජාතන්ත‍්‍රවාදයට කැපවුණු දේශපාලන ක‍්‍රියාකාරකයන් තීරණය කළ යුත්තේ, අප රටේ දේශපාලන ඉරණම අන්ධකාර යුගයකට තල්ලූ කිරීමට කැපවී සිටින බලවේගවලට රාජ්‍ය බලය අත්පත් කර ගැනීමට දොරටු විවෘත කිරීමට දායක වන්නේද? නැද්ද? යන සරල ප‍්‍රශ්නය බවට එම දේශපාලන තීන්දුව ලඝු වී තිබේ.


දේශපාලන වශයෙන් සවිඥානක සහ දියුණු පුරවැසියන්ට සෑම ජනාධිපතිවරණයකදීම ගන්නා තීරණ පසුව සිත්තැවුල් ඇතිකර ගැනීමට තුඩුදෙයි. 2015දී මෙරට පුරවැසියන්ගෙන් බොහෝ දෙනාගේ අත්දැකීම වූයේ එයයි. එය කුරිරු ප‍්‍රහේලිකාවකි. එම කුරිරු ප‍්‍රහේලිකාවම, එහි කුරිරුබව කිහිප ගුණයකින් වැඩිවී 2019 නොවැම්බර් මාසයේදී අප ඉදිරියේ මතුවී තිබේ. අප ඉදිරියේ මෙවර තිබෙන තෝරාගැනීම වන්නේ, ආපසු හැරවිය නොහැකි අන්ධකාර දේශපාලන අනාගතයක දිසාවට අප සමාජය තල්ලූ කරන විකල්පයක ජයග‍්‍රහණයට ඍජුව හෝ වක‍්‍රව දායක වනවාද? නැද්ද? යන්නයි.

ප‍්‍රජාතන්ත‍්‍රවාදී විකල්පයද?


2014-2015 දී මතුවූ ඉහත කී විකල්ප තෝරා ගැනීමේදී, දේශපාලන බලවේග කඳවුරු ගැසී තිබුණු ආකාරය අනුව, තෝරා ගැනීම ගැටලූ සහගත වූයේ නැත. එයට හේතුව, රටේ දේශපාලන බල ජාතිවාදී-අධිකාරවාදයට එරෙහිව බහුත්්වවාදී ප‍්‍රජාතන්ත‍්‍රවාදී ලෙස පැහැදිලිව ධ‍්‍රැවීකරණය වී තිබීමයි. එම දේශපාලන තත්ත්වය 2019දී නැත. අද තිබෙන දේශපාලන බල තුලනයේ ප‍්‍රධාන ලක්‍ෂණය නම්, ජනාධිපතිවරණය වටා ඇති ප‍්‍රධාන දේශපාලන තර්කය කඳවුරු දෙකකට බෙදී තිබුණත්, ප‍්‍රජාතන්ත‍්‍රවාදය, නිදහස සහ අයිතිවාසිකම් වෙනුවෙන් පෙනීසිටින දේශපාලන බලවේග බෙදී තිබීමයි. 2015-2019 අවුරුදු හතරේ යහපාලන දේශපාලන අත්දැකීමේ නිශේධනීීය අත්දැකීම, මෙම තත්ත්වයේ පසුබිමෙහි තිබෙන ප‍්‍රධාන සාධකය බව අපි දනිමු. ඒ සමගම අප කිසිසේත්ම අමතක නොකළ යුතු දේශපාලන යථාර්ථයක්ද තිබේ. එනම් එම යහපාලනයේ අභාවවාචක අත්දැකීමේ ගොදුරක් වීමට අප, අප රටේ දේශපාලන ඉරණම තල්ලූ නොකළ යුතුය යන්නයි.


මෙය වනාහි අනුර කුමාර දිසානායක මහතා නියෝජනය කරන ජවිපෙ හා ජාතික ජනතා බලවේගයත්, මහේෂ් සේනානායක මහතා නියෝජනය කරන ජාතික ජනතා පක්‍ෂයේ සිවිල් සමාජ සහ වෘත්තීය ප‍්‍රජාවත් මෙන්ම 2015 දේශපාලන වෙනසට සම්බන්ධ වූ ශ‍්‍රීලනිප ප‍්‍රගතිශීලී කොටස්ද, අප රටේ සිවිල් සමාජ බලවේගද බරපතළ ලෙස කල්පනා කළ යුතු, දැනට පවතින අතිමූලික දේශපාලන අභියෝගයට සම්බන්ධ කරුණකි. මෙය තරමක් පැහැදිලි කළ යුතුව තිබේ.


අප‍්‍රසන්න ප‍්‍රහේලිකාවක්


2014-2015 දී මෙන් නොව 2019දී නිදහස, ප‍්‍රජාතන්ත‍්‍රවාදය සහ අයිතිවාසිකම් ආරක්‍ෂා කිරීමට අධිෂ්ඨාන කරගත් පුරවැසියන් ඉදිරියේ තිබුණු දේශපාලන තෝරාගැනීම සාපේක්‍ෂ වශයෙන් පහසු එකක් විය. එයට හේතුව ඉහතදී අප දුටු සන්ධිස්ථානයේ තිබි විකල්ප තෝරාගැනීම් දෙක කළු-සුදු ලෙස එකිනෙතකට ප‍්‍රතිපක්‍ෂව පැහැදිලිව තිබුණු නිසාය. 2019දී එම තත්ත්වය අප ඉදිරියේ නැත. විකල්ප දෙකේ කළු, අන්ධකාර විකල්පය පැහැදිලි වුවත්, අනෙක් විකල්පය ඇත්තේ සම්පූර්ණයෙන්ම සුදු පාටින්ම නොවන අතර, එය සමගි, ඒකාග‍්‍ර විකල්පයක්ද නොවේ. එහෙත් 2019 ජනාධිපතිවරණයේදී අප රටේ දේශපාලනයේ ප‍්‍රධාන ප‍්‍රතිවිරෝධතාව ගොඩනැගී තිබෙන්නේ මෙම තදින්ම කළු සහ ඒ තරම්ම සුදු නැති හා සුදු දේශපාලන අක්‍ෂ දෙකක් වටාය.


2019 තත්ත්වය සංකීර්ණ කරන තවත් සාධකයක් තිබේ. එය දේශපාලන වශයෙන් අංක ගණිතමය එකකි. මේ ප‍්‍රහේලිකාවද ඉතා සරල කර ප‍්‍රකාශ කරන්නේ නම් මෙසේය. කළු අක්‍ෂයට අභියෝග කරන අක්‍ෂය, සුදු නැති සහ සුදු වශයෙන් වෙන්ව තරග කිරීමයි. එජාපය නායකත්වය දරන නව ප‍්‍රජාතන්ත‍්‍රවාදී පෙරමුණේ සජිත් පේ‍්‍රමදාස මහතා සුදු නැති නැතහොත් අළු පාට කණ්ඩායමත්, අනුර කුමාර දිසානායක මහතා සහ මහේෂ් සේනානායක මහතා ‘සුදු’ යන ස්වයං-අවබෝධයේ සිටින කණ්ඩායම් දෙකකුත් වශයෙන් එම වෙන්වීම සහ බෙදීම සිදුවී තිබේ. එම බෙදීමේ අංක ගණිතමය ප‍්‍රකාශය අපට දැකිය හැකිවන්නට ලැබෙන්නේ නොවැම්බර් 17වැනිදා දවල් වන විටය. එනම් ජනාධිපතිවරණ ප‍්‍රතිඵලය ප‍්‍රකාශ කර හමාරවූ විටය. එවිට අපට දකින්නට ලැබෙන ප‍්‍රතිඵලය ඒ තරම් අපැහැදිලි එකක් නොවේ. අනුර කුමාර දිසානායක සහ මහේෂ් සේනානයක මහතුන් ප‍්‍රකාශිත ඡුන්ද සංඛ්‍යාවෙන් සියයට පහක් ලබාගනිතැයි අනුමාන කළහොත්, එය විසින් ජයග‍්‍රහණය තහවුරු කරනු ඇත්තේ ප‍්‍රධාන අපේක්‍ෂකයන් දෙදෙනාගෙන් කවුරුන්ගේද යන්න, අප රටේ දුර්වල මට්ටමකින් හෝ විනාශ නොවී පැවතිය යුතු සහ ආරක්‍ෂා කරගත යුතු ප‍්‍රජාතන්ත‍්‍රවාදයේ ඉරණම ගැන කැක්කුමක් ඇති පුරවැසියන්ට මගහැරිය නොහැකි අභියෝගයකි. ඒ තරම්ම ප‍්‍රසන්න නැති ප‍්‍රහේලිකාවකි.


මෙම අප‍්‍රසන්න ප‍්‍රහේලිකාවට කළු සුදු විසඳුම් නැත. ඇත්තේ, අප රටේ දැනට පවත්නා දේශපාලන මොහොතේ තිබෙන සීමිත දේශපාලන තෝරාගැනීම් විසින් අප ඉදිරියේ ඇති දේශපාලන තීන්දු ගැනීමයි. මට පෙනෙන හැටියට, අප රටේ ප‍්‍රජාතන්ත‍්‍රවාදයට කැපවුණු දේශපාලන ක‍්‍රියාකාරකයන් තීරණය කළ යුත්තේ, අප රටේ දේශපාලන ඉරණම අන්ධකාර යුගයකට තල්ලූ කිරීමට කැපවී සිටින බලවේගවලට රාජ්‍ය බලය අත්පත් කර ගැනීමට දොරටු විවෘත කිරීමට දායක වන්නේද? නැද්ද? යන සරල ප‍්‍රශ්නය බවට එම දේශපාලන තීන්දුව ලඝු වී තිබේ.


දේශපාලන වශයෙන් සවිඥානක සහ දියුණු පුරවැසියන්ට සෑම ජනාධිපතිවරණයකදීම ගන්නා තීරණ පසුව සිත්තැවුල් ඇතිකර ගැනීමට තුඩුදෙයි. 2015දී මෙරට පුරවැසියන්ගෙන් බොහෝ දෙනාගේ අත්දැකීම වූයේ එයයි. එය කුරිරු ප‍්‍රහේලිකාවකි. එම කුරිරු ප‍්‍රහේලිකාවම, එහි කුරිරුබව කිහිප ගුණයකින් වැඩිවී 2019 නොවැම්බර් මාසයේදී අප ඉදිරියේ මතුවී තිබේ. අප ඉදිරියේ මෙවර තිබෙන තෝරාගැනීම වන්නේ, ආපසු හැරවිය නොහැකි අන්ධකාර දේශපාලන අනාගතයක දිසාවට අප සමාජය තල්ලූ කරන විකල්පයක ජයග‍්‍රහණයට ඍජුව හෝ වක‍්‍රව දායක වනවාද? නැද්ද? යන්නයි.

ස්නායු ආබාධ නැතිව තිසරපට අඳින්න


සුදුසු තිසරපටයක් තෝරාගැනීම කෙතරම් අසීරු අභියෝගයක්දැයි දන්නේ කාන්තාවන්මය. ඒ සඳහා වරු ගණන් කාන්තාවන් ගතකරන අයුරු දකින සැමියන්ද කාන්තාවන්ට එය කෙතරම් අභියෝගයක්දැයි දන්නවා විය හැකිය. කෙතරම් වෙහෙස වුවද ඇතැම් කාන්තාවන්ට අවසානයේදී සුදුසු තිසරපටයක් තෝරාගැනීමට නොහැකි වෙයි.


තිසරපට සඳහා ලොව පිළිගත් විද්‍යාත්මක දැනුමක් ඇතත්, ලොව පුරා බොහෝ කාන්තාවන් අතර එය ප‍්‍රකට නැත. ඒ නිසාම බොහෝ කාන්තාවන් තෝරාගන්නේ වැරදි තිසරපටයයි.


වැරදි තිසරපට වැරදි ආකාරයට ඇඳීමෙන් රෝග පීඩා තත්වයන් ඇති විය හැකි බව වෛද්‍යවරුන් පරීක්ෂණ මගින් සොයාගෙන ඇති කරුණකි. එවැනි පර්යේෂණ ඕනෑ තරම් ඇත. කෙසේවෙතත් අපගේ අවධානය එංගලන්තයේ පෝර්ට්මවුත් විශ්වවිද්‍යාලයේ කණ්ඩායමක් මෑත කාලයේදී කරන ලද පරීක්ෂණයක් ඇසුරෙන්, තිසරපටයක් නිවැරදි ආකාරයට පැළඳීම ගැනය.
තිසරපටය වැරදි ප‍්‍රමාණයෙන් යුතුව, වැරදි හැඩයක් ඇතිව ඇඳීමෙන් පියයුරු වේදනාව, හිසරදය, කොන්දේ කැක්කුම්, උරහිසේ වේදනා, බෙල්ලේ වේදනා සහ සමේ ඇති වන චර්ම රෝග වැනි තත්වයන් ඇතිවිය හැකිය. මූලික කාන්තාවන් තමන්ගේ තිසරපටය තෝරාගනිද්දී එහි ආධාරක පටිවල වට ප‍්‍රමාණය ගැන සැලකිලිමත් විය යුතුය. සීමාව ඉක්මවා ලිහිල් වීම මෙන්ම සීමාව ඉක්මවා තද වීමත් ගැටලූ මතු කළ හැකිය. පෝර්ට්මවුත් පර්යේෂණ කණ්ඩායම සොයා ගෙන ඇත්තේ ලිහිල් තිසරපට අඳින කාන්තාවන්ගෙන් සියයට පනහකගේ පියයුරේ පසුපස කොටසේ සම හානි වී ඇති බවය. එනම්, සම ඇදී ගොස් ඇති බවය.


අනෙක් අතට තිසරපටය ඉතා තදින් ඇඳීමද නොකළ යුතුය. එසේ කිරීමෙන්ද පියයුරේ පසුපස කොටසට හානි සිදුවෙයි. පිටෙහි සහ පපු පෙදෙසේ ඇති පේශි තෙරපීම නිසා නහර සහ මාංශපේශි ආශ‍්‍රිතව ඇති විය හැකි තෙරපීම් නිසා ස්නායු දුර්වල විය හැකිය. දීර්ඝ කාලයක් මෙසේ ඇඳීමෙන් උරහිසේ, බෙල්ලේ හෝ කොඳු නාරටියේ ආබාධ හෝ වේදනා ඇති වීමට විශාල ඉඩකඩක් ඇත. ඇතැම් විට, දැනටමත් එවැනි පීඩාවන් විඳින කාන්තාවන්ද සිටිය හැකිය. අනවශ්‍ය ආකාරයට පියයුරු තෙරපමින් තිසරපට ඇදීම නිසා හුස්ම ගැනීමට පවා අපහසු වනු ඇත.


මෙම කාරණාවන් නිසා කාන්තාවන් තමන්ගේ තිසරපටය තෝරාගනිද්දී ශරීරයේ ප‍්‍රමාණය, පියයුරුවල පුමාණය මෙන්ම පියයුරුවල හැඩයටත් ගැළපෙන ආකාරයෙන් තිසරපට තෝරා ගැනීම වැදගත්ය. ඒ හැඩය වෙනස් කිරීමට උත්සාහ කිරීම දීර්ඝකාලීනව භයානක ප‍්‍රතිඵලවලට මුල පුරනු ඇත. තිසරපටයේ ඉදිරිපස කප් තුළ ඇති පැඩින් කොටස්වලින් ඔබගේ පියයුරුවලට හෝ තනපුඩුවලට අනවශ්‍ය පීඩනයක් ඇති නොවන තිසරපටයක් තෝරා ගත යුතුය. උරහිසේ සිට පියයුරුවලට තිසරපටය සම්බන්ධ ආධාරකය වන තනපටි උරහිසට හෝ පිටට තද නොවිය යුතුය.


ඔබ වැරදි තනපටියක් ඇද ඇති දැයි පරීක්ෂා කර ගත හැකි ක‍්‍රමවේද ඇත. තිසරපටය දෙපස ඔබගේ කිහිලි ප‍්‍රදේශය ආශ‍්‍රිත කොටසෙන් පියයුරුවල කොටසක් එළියට පැන තිබෙනවාදැයි පරීක්ෂා කළ හැකිය. අත පිට දෙසට යවා ඔබේ තනපටිය අතින් අදින විට එය ඉදිරියට ඇදෙයි නම් ඔබ ඇඳ සිටින්නේ වැරදි තිසරපටයකි. එය පිටුපස කොටස පිට මැද නොරැුඳී උඩට ඇදෙන්නේ නම් ඔබ ඇඳසිටින්නේ ඔබට නොගැළපෙන පියයුරුවලට වඩා ලොකු තනපටියකි. තිසරපටයේ ආධාරක පටි ඔබේ උරහිසට වඩාත් තද වී ඇත්නම් ඔබ ඇද සිටින්නේ පියයුරුවලට වඩා කුඩා තිසරපටයකි.
මේ වෙද්දී වෙළඳපළේ තිබෙන තිසරපට සඳහා අනුමත ප‍්‍රමාණයන් තිබෙන බව සියලූදෙනා දනිති. ඒ ප‍්‍රමාණයන්ට අදාලව පිළිගත් වගුවක් ඇත. එම වගුව අනුව තිසරපටයෙහි ප‍්‍රමාණය හඳුනාගත හැකිය.


ඒ විධිමත් ප‍්‍රමාණය අනුව තිසරපටයක් මිලදී ගැනීමට නම් මුලින් කළ යුත්තේ තමන්ගේ පියයුරුවල විශාලත්වය මැන ගැනීමය. තිසරපටයෙහි බඳවටෙහි දිග වන්නේ එම දිග ප‍්‍රමාණයයි. උදාහරණයකට යම් පුද්ගලයෙකුගේ එම දිග සෙන්ටිමීටර් 34ක් යැයි සිතමු. ඇය තෝරාගත යුත්තේ සෙන්ටිමීටර් 34ක තිසරපටයකි.


ඉන්පසුව තිසරපටයෙහි ‘කප්’ එකෙහි ප‍්‍රමාණය හඳුනාගත යුතුය. ඒ සඳහා ඉදිරියට පහත් වී පියයුරු පහළට එල්ලා වැටෙන්නට සලස්වා පිටේ සිට එල්ලා වැටෙන පියයුරුවල කෙළවර දක්වා සම්පූර්ණ වට ප‍්‍රමාණය මැනගත යුතුය. එම දිග සෙන්ටිමීටර් 41ක් යැයි සිතමු.


ඒ අනුව දෙවැනි දිගෙන් පළවැනි දිග අඩු කරගත යුතුය. අප දැක්වූ උදාහරණ අනුව සෙන්ටිමීටර් 41න් සෙන්ටිමීටර් 34 අඩු කරගත යුතුය. උදාහරණය අනුව ලැබෙන පිළිතුර හතකි.


අප ඉහත කී වගුවෙහි 1 සිට 21 දක්වා ප‍්‍රමාණයන් ඇත. ඒ ඒ ප‍්‍රමාණයන් අනුව තෝරාගත යුතු ‘කප්‘ එකෙහි ප‍්‍රමාණය වගුවෙහි සඳහන්ය. ඒ අනුව ඔබේ තිසරපටය තෝරාගත හැකිය.


බොහෝ කාන්තාවෝ තිසර පට තෝරාගැනීමේදී තමන්ගේම පියයුරුවල ප‍්‍රමාණය හෝ හැඩය ගැන තමන්ටම ඇති හැඟීම අනුව තිසරපට තෝරාගනිති. තමන්ට උපතින් ලැබුණු පියයුරුවල හැඩය විකෘති කරමින් තිසරපටයක් ඇඳීමට උත්සාහ කරති. අතැම් කාන්තාවන්ට පියයුරු විශාල කර පෙන්වීමටත්, තවත් කෙනෙකුට ඒවා කුඩා කර පෙන්වීමටත් අවැසි වෙයි. ලංකාවේ කාන්තාවන් නම් පියයුරුවල හැඩය වෙනස් කිරිමට උත්සාහ කරන්නේ සංස්කෘතිකමය වශයෙන් ඇතැම් අයගේ චින්තනයෙහි පටු බව නිසාය.
එහෙත් ඒ ආකාරයෙන් තමන්ට උපතින් ලැබුණු පියයුරුවල හැඩය විකෘති කිරීමට උත්සාහ කිරීමෙන් දීර්ඝකාලීනව භයානක ප‍්‍රතිඵල ඇතිවිය හැකි බව තේරුම් ගත යුතුය. බාහිර මිනිසුන්ගේ ආකල්ප ගැන බිය නොවී, තමන්ගේ ශරීර අවයවයක් වන පියයුරුවල ආරක්ෂාව ගැන කල්පනා කිරීමට කාන්තාවන් සැලකිලිමත් වීම වැදගත්ය.

අගමැති ගැන මහින්දගේ බොරුව

0

x තිවංක සපරමාදු


ගෝඨාභය රාජපක්‍ෂ මහතාගේ ඔක්තෝබර් 15 මාධ්‍ය හමුව මේ දිනවල බොහෝ දෙනාට විනෝදය සපයන සිදුවීමක් වී තිබේ. එහිදී ගෝඨාභය රාජපක්‍ෂ මහතා පැහැදිලි කළ එක් සත්‍යයක් වන්නේ, තමා මෙතෙක් පෙන්නුම් කළ දැනුම, විනය හා නිහතමානිකම පිළිබඳ චිත‍්‍රය මුළුමනින්ම මවාගත් එකක් බවයි. එහිදී අසන ලද කිසිම ප‍්‍රශ්නයකට සංයුක්ත පිළිතුරක් දෙන්නට ඔහු අසමත් විය. හැම ප‍්‍රශ්නයකින්ම පිළිතුරු නොදී පැනයන ස්වභාවයක් පෙන්වීය. තමාගෙන් ප‍්‍රශ්න ඇසීම ගැන ඔහු කෙතරම් උරණවී සිටියාද කියනවා නම්, මගෙන් විතරක් නෙවෙයි, මේ අයගෙනුත් අහන්න යනුවෙන් සිනාවෙන් නමුත් ප‍්‍රතිරෝධය දැක්වීමට ඔහුට සිදුවිය. ජනාධිපති අපේක්‍ෂකයා හැටියට අන් අය නොව, තමාම ඒ ප‍්‍රශ්න සියල්ලටම පිළිතුරු දිය යුතු බව වත් ඔහු නොදැන සිටියා වාගේය.


මාර්තු 12 ව්‍යාපාරය සංවිධානය කළ ‘මහජන වේදිකාව’ට නොපැමිණියේ ඇයිද යන ප‍්‍රශ්නයට එහිදී ඔහු කිව්වේ, දහදෙනකු වටවී තමාගෙන් ප‍්‍රශන අහන තැනකට පැමිණිය නොහැකි බවය. මහජන වේදිකාවේදී දහදෙනෙකු වටවී එකෙකුගෙන් ප‍්‍රශ්න ඇසුවේ නැති බව හැමෝම දනිති. අපේක්‍ෂකයන්ට මුලින් ප‍්‍රශ්න පවා දී තිබුණු අතර, ඔවුන් එහි පැමිණ කළේ තමන් සූදානම් වූ කතාවකි. ඒ අනුව ගෝඨාභයගේ පිළිතුරෙන් පෙනෙන්නේ කවර ආකාරයක හෝ ප‍්‍රශ්න කිරීමකට, බඳුන්වීමට ඔහුගේ ඇති අකමැත්තයි.


ඔහු ගලවාගැනීමට සිදුවුණේ අසලින්ම වාඩිවී සිටි මහින්ද රාජපක්‍ෂ සහෝදරයාටය. තමාගෙන් විමසූ සමහර ප‍්‍රශ්න ගෝඨාභය මහින්ද රාජපක්‍ෂටම යොමු කළේය. ඒවා ගැන ඔහුට සංයුක්ත පිළිතුරු නැති බව එයින් පැහැදිලි වුණු අතර, මහින්ද රාජපක්‍ෂටද ඒ ගැන දැනුමක් නැති බව තවදුරටත් පැහැදිලි විය.


දි අයිලන්ඞ් පුවත්පතේ ශමීන්ද්‍ර ෆර්ඩිනැන්ඩු ඇසූ ප‍්‍රශ්නය වුණේ, ජනාධිපති ධුරයට පත්වූ පසු අගමැති තනතුර වෙනස් කරන්නේද යන්නයි. ශමීන්ද්‍ර ෆර්ඩිනැන්ඩු පසුගිය කාලයේ, 2015 ජනාධිපතිවරණ ජයෙන් පසු ඒ වන විට ධුරයේ සිටි අගමැති දිමු ජයරත්න ඉවත් කොට රනිල් වික‍්‍රමසිංහ අගමැති ධුරයට පත්කිරීම ගැන තදබල විවේචනාත්මක අදහසක් දැක්වූවෙකි. ඔහු ගෝඨාභයගෙන් ඒ ගැන ඇසුවේ ඒ පරණ අත්දැකීම නිසාම වන්නට පුළුවන. ගෝඨාභය පිළිතුරක් නොදී මහින්ද රාජපක්‍ෂ වෙත ප‍්‍රශ්නය පාකර හැරියේය.
මහින්ද රාජපක්‍ෂ දුන් පිළිතුර විස්මයජනක බොරුවකි.


ඔහු කිව්වේ අලූත් ජනාධිපතිවරයකු දිවුරුම් දුන් වහාම, අගමැතිවරයා වෙනස් වන බවයි. ඒ වන විට සිටින අගමැති සහ කැබිනට් මණ්ඩලය ඉවත්වන බවත්, අලූත් අගමැතිවරයකු හා කැබිනට් මණ්ඩලයක් පත්කරන්නට සිදුවන බවත්ය.
මේ වනාහි, ආණ්ඩුක‍්‍රම ව්‍යවස්ථාවවත්, පාර්ලිමේන්තු සම්ප‍්‍රදායන්වත් නිසි ලෙස නොදන්නකුගේ අමනොඥ පිළිතුරකි.


මේ සම්බන්ධව අනිද්දා සමග අදහස් දැක්වු ජනාධිපති නීතිඥ ආචාර්ය ජයම්පති වික‍්‍රමරත්න කීවේ, ජනාධිපතිවරයකු අලූතෙන් පත්වීම ඒ වන විට පවතින කැබිනට් මණ්ඩලය සම්බන්ධයෙන් කිසිම බලපෑමක් ඇති නොකරන බවයි.


මුලින් ජනාධිපතිට අගමැති ඉවත්කළ හැකි වුණත්, 19වැනි සංශෝධනය යටතේ අගමැතිවරයා ඉවත් කරන්නට කිසිම බලයක් ජනාධිපතිවරයකුට නැත. ආණ්ඩුක‍්‍රම ව්‍යවස්ථාව අනුව, අගමැතිවරයකු ඉවත් වන්නේ අවස්ථා දෙකකදීය. එකක්, ඔහු සිය ධුරයෙන් ඉල්ලා අස්වූ විටය. දෙවැන්න ඔහු පාර්ලිමේන්තු මන්ත‍්‍රීවරයකු හැටියට සිටීම නතරවූ විටය.


ජයම්පති වික‍්‍රමරත්න මහතා කියන්නේ, අමාත්‍ය මණ්ඩලය විසිරෙන අවස්ථා කිහිපයක් ඇති බවයි. එකක් නම්, අගමැතිවරයාට තවදුරටත් ධුරය දරන්නට නොහැකි වූ විටය. අයවැය යෝජනාව පාර්ලිමේන්තුවේදී පරාජය වුවහොත් එවිටද අමාත්‍ය මණ්ඩලය විසිරෙනු ඇත. ඒ වගේම ආණ්ඩුවට විරුද්ධව විශ්වාස භංග යෝජනාවක් සම්මත වූ විටද ඇමති මණ්ඩලය විසිරෙන්නේය. ආණ්ඩුවේ ප‍්‍රතිපත්ති ප‍්‍රකාශය පාර්ලිමේනතුවේදී පරාජය වුවහොත් ද ඇමති මණ්ඩලය විසිරෙන්නේය.


මේ අවස්ථාවලට නොවැටෙන තැනකදී, අගමැති ධුරය හෝ ඇමති මණ්ඩලය වෙනස් වන්නේ නැත. මහින්ද රාජපක්‍ෂ මහතා, අලූත් ජනාධිපතිවරයකු පත්වුණු විට ඇමති මණ්ඩලය විසිරෙන්නේයැයි කීවේ සමහර විට, ඒ ගැන තිබෙන නීතිමය තත්ත්වය නොදැනම නොවන්නට පුළුවන. එනම්, නීතිය කුමක් වුණත්, තමන් කරන්නට සිතාගෙන සිටින දේ කරන්නට බලාපොරොත්තුවෙන් විය හැකිය.


2015 ජනවාරියේදී මෛත‍්‍රීපාල සිරිසේන මහතා ජනාධිපති අපේක්‍ෂකයා ලෙස සිටි සෑම වේදිකාවකම පැහැදිලිව ප‍්‍රකාශ කෙළේ රනිල් වික‍්‍රමසිංහ මහතා අගමැති හැටියට පත්කරන බවය. ඔහු ජනාධිපති වුණු වහාම අගමැති දිමු ජයරත්න වෙත ධුරයෙන් ඉවත්කිරීමේ ලිපියක් යවන ලදි. ඒ සඳහා ඒ අවස්ථාවේදී ජනාධිපතිවරයාට බලය තිබිණ. අගමැති ලෙස රනිල් වික‍්‍රමසිංහ පත්කරන ලදි. එදා ඒ පත්කිරීම ගැන විරුද්ධව කරුණු කියන කිසිවකු, රනිල් වික‍්‍රමසිංහගේ පත්වීම ගැන පාර්ලිමේන්තුව තුළදී කිසිවකු විරුද්ධ නොවුණු බව කියන්නේ නැත. රනිල් වික‍්‍රමසිංහ අගමැති කළ පසු ඊට විරුද්ධ යමෙකු සිටී නම් කළ යුතුව තිබුණේ ඔහුට විරුද්ධව විශ්වාසභංග යෝජනාවක් සම්මත කරගැනීමට තැත් දැරීමය. එවැන්නක් සම්මත වුණි නම් රනිල් වික‍්‍රමසිංහ මහතාට වහාම ගෙදර යන්නට සිදුවෙයි. එහෙත්, කුමන හේතුවක් නිසා හෝ ඒ වන විටත් මහින්ද රාජපක්‍ෂ මහතාගේ පිලට වැඩි බලයක් තිබුණු පාර්ලිමේන්තුව තුළින් රනිල් වික‍්‍රමසිංහ අගමැතිට එරෙහි විශ්වාස භංග යෝජනාවක් ගෙනාවේ නැත.


ගෝඨාභයගේ හමුවෙන් පසු මාධ්‍ය හමුවකදී අගමැතිවරයා පත්කිරීම ගැන ඩලස් අලහප්පෙරුම මහතාගෙන් මාධ්‍යවේදියකු ප‍්‍රශ්න කළ විට ඔහු කියා තිබුණේ, අගමැතිගෙන් ඉල්ලා අස්වන ලෙස රනිල්ගෙන් ඉල්ලා සිටිය හැකි බවය. එම ඉල්ලීම ඔහුට පිළිගත නොහැක්කේ අවස්ථා දෙකකදී බවත් අලහප්පෙරුම මන්ත‍්‍රීවරයා කිව්වේය. එකක් නම්, එම ඉල්ලීම නීති විරෝධී වන විටය. අනෙක, පාර්ලිමේන්තුවේ බහුතර බලය අගමැතිවරයාට තිබෙන විටය.


මේ විදියට බැලූ විට, ගෝඨාභය රාජපක්‍ෂ මහතා ජනාධිපති වුවද, මහින්ද රාජපක්‍ෂ මහතා වහාම අගමැති ධුරයට පත්කරන්නට, 19 සංශෝධනය යටතේ පුළුවන්කමක් නැත. අගමැතිට වර්තමාන පාර්ලිමේන්තුවේ වැඩි බලයක් තිබෙන තාක් වෙනත් අගමැති කෙනකු පත්කරන්නට පුළුවන්කමක් නැත. තම සහෝදරයාගේ මාධ්‍ය හමුවලදී මහින්ද රාජපක්‍ෂ මහතාත් හරි හරියට ඔහු සමග මේ විදියට බොරු කියන්නට ගියොත්, ඡුන්ද කඩන්නන්ගේ සමිතිය ශක්තිමත් වෙයි.x