සමහරුන් කියන විදියට, ‘ගෝඨාභය ජනාධිපති වුණාට ලෝක විනාසය සිද්දවෙන්නේ නැත.’ තවත් සමහරුන් කියන විදියට, ගෝඨාභය ජනාධිපති වුණත් මර්දනය එක දිනකින් පටන් ගන්නේ නැත. එයට කල් ගතවනු ඇත. . ඒ කාලය තුළ ඒ ‘මර්දනයට එරෙහිව සංවිධානය විය හැකිය’. තවත් සමහරුන් කියන විදියට, ජනාධිපති ගෝඨාභයට එක්ව මුහුණ දීම සඳහා වන පුළුල්ම පෙරමුණ දැනටත්් ගොඩනගා අවසන්ය. අරූට මූට බයේ දේශපාලනය කරන්නට බැරි බව තවත් කෙනෙක් කියයි.
මේ කතා එක අතකින් වහසිබස්ය. එක අතකින් අනතුර සරල ලෙස දැකීමක්ය. තවත් අතකින් තමන් ගැන අධිතක්සේරුවක්ය.
ගෝඨාභය ජනාධිපති වූ විට ලෝක විනාසය සිදුවන්නේ නැති බව පැහැදිලිය. ලෝක විනාසයක් නොවුණත්, ඔහු ජනාධිපති ධුරයට නම් පත්වෙයි. 2005 සිට 2014 දක්වා, ආරක්ෂක අමාත්‍යාංශයේ ලේකම් හැටියට සිටි ගෝඨාභය රාජපක්ෂ කළ කී දේ මතක් වන විට, ඔහු ජනාධිපති වුවහොත් ඇතිවිය හැකි ලෝක විනාසයක් නොවන විනාසය අලූතෙන් කිවයුතු නොවේ.
ආරක්ෂක අමාත්‍යාංශයේ ලේකම් හැටියට ඔහු සිටියදී, ඊට ඉහළින් ඔහුගේ අයියා ජනාධිපති සිටියේය. ඊට යටින් අගමැති ප‍්‍රමුඛ ඇමති මණ්ඩලයක් ද සිටියේය. ආරක්ෂක අමාත්‍යාංශයේ ලේකම් හැටියට ඔහු සිටියේ අනෙකුත් අමාත්‍යාංශ ලේකම්වරුන් හා සමාන තත්ත්වයේය. ධුරාවලියේ ඒ තරම් පහළ තත්ත්වයක සිටියදී වුණත්, ඔහු කටයුතු කළ ආකාරය සලකා බලන විට, විධායක ජනාධිපති ධුරයට ඔහු පත්වූ විට පාවිච්චි කළ හැකි අධිකාරි බලය කෙතරම්දැයි ද අලූතෙන් කිවයුතු නැත. එය ලෝක විනාසයක් නොවුණාට, කිසිසේත් අඩුවෙන් තක්සේරු කළ හැකි අවදානමක් නම් නොවේ.
ගෝඨාභය රාජපක්ෂ, ජනාධිපති වී එක් රැුයකින් මර්දනය පටන් නොගන්නා බව පැහැදිලිය. අලූත් ජනාධිපතිවරයකුට දින කිහිපයකින් තමාට එරෙහිව එන විරෝධතාවලට මුහුණ දෙන්නට සිදුවන්නේ නැත.
ආණ්ඩුව කෙරෙහි විරෝධතා එල්ලවන්නේ කාලයක් ගතවන විටය. ආණ්ඩුවත්, ජනාධිපතිවරයාත් දේශපාලන වශයෙන් ස්ථාවර වන විටය. එක පැත්තකින් ඒ දේශපාලන ස්ථාවරත්වය ඇතිවද්දී, අනෙක් පැත්තෙන් රටේ දෛනික ආර්ථික, සමාජ හා අයිතිවාසිකම් ගැටලූ වේගයෙන් ඉහළට යනු ඇත්තේය. ඒ, 2019න් ඉදිරියට අප රැුගෙන යන ගැටලූවලට නිසි පිළිතුරක් දෙන්නට ගෝඨාභය රාජපක්ෂට දර්ශනයක්වත් වැඩපිළිවෙළක්වත්, ඊට සුදුසු කණ්ඩායමක්වත් නැති නිසාය. ජාත්‍යන්තර වේදිකාවක සහාය ලබාගැනීමේ අවකාශයද ගෝඨාභය වැන්නකුගේ උද්දච් ආරක්‍ෂණවාදී හා ජාතිකවාදී පාලනයක් තුළ ක‍්‍රමයෙන් හීන වනු ඇත. ආණ්ඩුව කෙරෙහිත්, ජනාධිපතිවරයා කෙරෙහිත් විරෝධතා, විවේචන, උද්ඝෝෂණ පැනනගිනු ඇත්තේ ඒ අවස්ථාවේදී මිස ඊට පෙර නොවේ.
මර්දනය පැමිණෙනු ඇත්තේ ඒ අවස්ථාවෙහිදීය.
ඒ මර්දනයේ ෆැසිස්ට් මුහුණුවර තේරුම් ගන්නට, අතීතයේ ගෝඨාභය කළ කී දේට අමතරව, දැනටත් මැතිවරණ වේදිකාවලදී ඔහු කියන කරන දේවල් හොඳටම ප‍්‍රමාණවත්ය. මේ මර්දනයට බිය වී දේශපාලනය කරන්නට බැරි බව කිසිවකු කියන විට, ඔවුන් මර්දනය තුළ දේශපාලනය කරන්නට කැමැත්තෙන් සිටින්නේදැයි අපට සිතෙයි. මර්දනය දේශපාලනයට සරුබිමක් බව ඇත්තය. එහෙත්, ඒ දේශපාලනය කරන්නට හදන්නේ් ඝාතන, අතුරුදහන්කිරීම්, පැහැරගෙන යෑම්, තර්ජන, නිදහස අහිමිකිරීම් මතින් නම්, එවැනි දේශපාලනයක් ගැන දෙවරක් සිතන්නට අපට සිදුවෙයි. ඒ දේශපාලනය වෙනුවෙන් දිවි දෙන්නෝ කවරහුද? අතුරුදහන් කිරීමට භාජනය වන්නෝ කවරහුද? පැහැරගනු ලබන්නෝ කවරහුද? සමහර විට ඒ කියන දේශපාලන නායකයන් නොවන්නට පුළුවන. කිසිදු සිවිල් බලයක් නැති ඔවුන්ගේ අනුගාමිකයන් වන්නට පුළුවන. ඔවුන්ගේ දේශපාලනයට අයත් නැති, රටේ ජනමාධ්‍යවේදීන්, වෘත්තීය සමිති ක‍්‍රියාකාරිකයන්, ශිෂ්‍යයන් හා තනි පුද්ගලයන් වන්නට පුළුවන. දැන් මේ කියන්නේ ඒ අය ජීවිතයෙන් වන්දි ගෙවා නිර්මාණය කරන සමාජයක තමන් දේශපාලනය කරන බවද?
ගෝඨාභයට මුහුණ දීම රොමැන්ටික් වැඩක් හැටියට කල්පනා කරන විවිධාකාර ජනප‍්‍රිය චරිත කල්පනා කරන්නේ වටුවැද්දා වටුවන් රැුළ මතට දැළ එලූ විට එක් වරම එය උස්සාගෙන ඉන් මිදී ගිය වටුවන් රැුළ මෙන් එක සිතින්, ඒකාත්මිකව, එක් පෙරමුණක සිට ඒ ව්‍යසනයෙන් මිදෙන්නට තමන්ට හැකි බවය. ඒ ශක්තිය තමන් දැනටමත් ගොඩනගාගෙන අවසන් බවය. තමන් සමග සිටින උගතුන් බුද්ධිමතුන් හා කලාකරුවන් ඒ ශක්තියෙන් හා දැක්මෙන් යුක්ත පිරිසක් බවය.
එහෙත්, වටුවන්ගේ කතාව අතීතයට අයත් එකකි. අද වටුවැද්දා කරන්නට නියමිත, වටුවන් මතට දැළ දැමීමට අමතරව, දැළ අස්සේ සිරවී සිටින වටුවන් එකකු දෙන්නකුට වෙඩි තැබීමය. එමගින් සියලූ වටුවන් බිය ගැන්වීමටත්, දැළ උස්සාගෙන පියඹා යෑම වැළැක්වීමටත් පහසුවෙන් හැකිය. ඉතිරි වටුවෝ බියවෙති. දැළ උස්සාගෙන යෑමට අවශ්‍ය ශක්තියෙන් තොර වෙති.
ලෝකය පුරා එදා මෙදා තුර ඒකාධිපතියන්, මුළු සමාජයටම එරෙහිව එක වර මර්දනය යොදන්නට කරදර වුණේ නැත. ඔවුන් කෙළේ, තමන්ට එරෙහිව යන විශාල පිරිසක් අතරින් එකකුට දෙන්නකුට හොඳ පාඩමක් ඉගැන්වීමය. පුවත්පත් කතුවරුන් එකකු ඝාතනය කොට, එකකුගේ අතපය කඩා දැම්මොත්, අනෙක් සියලූම පුවත්පත් ඇතුළු මාධ්‍ය හීලෑ කරගත හැකිය. වෘත්තීය සමිති නායකයන් එකකු දෙන්නකු බියගැන්වුවහොත්, මරා දැම්මහොත්, අනෙක් සියලූම වෘත්තීය සමිති නායකයන් නිහඬ කරවිය හැකිය. ශිෂ්‍යයන් එකකු දෙන්නකු පැහැරගෙන ගොස් අතුරුදහන් කළහොත්. මුළු ශිෂ්‍ය සමාජයම බියපත් කර නිශ්ශබ්ද කළ හැකිය. ගෝඨාභය රාජපක්ෂ යනු ඒ ගණයේ පුද්ගලයෙකි. නිහඬකිරීම සඳහා කළ යුතු දේත්, එය කළ යුතු මාත‍්‍රාවත් ඔහු පිරිසිඳ දනියි.
එකා දෙන්නාට හුදෙකලාව භීෂණය පැතිරෙන මොහොතක, එකා වගේ දැළ උස්සාගෙන යන්නට එකතු වන වටු රැුලක් සිටිය නොහේ.
ගෝඨාභය ආ විට සාමූහිකව මුහුණ දෙන්නට පුළුවන් පුළුල්තම බලවේගය තමන් හදනවා යැයි කිසිවකුට කියන්නට හැකි නමුත්, එය බොල් පුරසාරමක් බවත්, තමන්ම තෘප්තියට පත්වීමක් පමණක් බවත් තේරුම් ගත යුතුය. එවැනි මර්දනයක් එළැඹෙන විටදී මේ රොමැන්ටික් බලවේග කරනු ඇත්තේ විදේශ රටකට පැනගන්නට හැකි මාවත් තිබේදැයි සෙවීමය. පවුල් පිටින් මේ නරකාදියෙන් බැහැර වී, සන්සුන් රටකට වී දරුවන්ටත් උගන්නාගෙන කලා නිර්මාණයක් කරගෙන ඉන්නට අවස්ථා සෙවීමය. එසේ පැනගන්නට නොහැකිව ලංකාවේ සිටින්නන්ට ‘පරෙස්සම් වී සිටින්නැයි’ ¥රකථනයෙන් ආදරණීය අවවාද කිරීමය. නැතිනම්, ලංකාවේම ඉඳගෙන තමාගේ පාඩුවේ සාහිත්‍ය නිර්මාණයක්, කවිපොතක්, නාට්‍යයක් කරගෙන, චිත‍්‍රයක් ඇඳගෙන, ඒ කලා නිර්මාණ තුළ ව්‍යාජ විරෝධාකල්ප තවරමින්, මර්දනයට වාරණයට එරෙහිව පෞද්ගලික කනිපින්දම් කියමින් සිටීමය.
අනෙක් අතට මේ පිරිසගෙන් බොහෝ පිරිසකට ඍජු මර්දනයක් එල්ල වන්නට හේතුවක් නැත. එදත්, අදත් ඔවුන් සමාජයට කළ තීරණාත්මක මැදිහත්වීමක් නැති නිසාය. පිරිසක් මැද කරන හැඟීම්බර කතාවකින් එවැනි මැදිහත්වීමක් සිදුවන්නේ නැත. ජාතික සමගිය ගැන සාහිත්‍යමය සිහින දකින්නවුන්ගෙන් සමාජයට තීරණාත්මක බලපෑමක් එල්ල වන්නේ නැත. සංහිඳියාව, ප‍්‍රජාතන්ත‍්‍රවාදය, හොඳ නරක, යුක්තිය අයුක්තිය ගැන කරන සරල කතාවලින් හෝ දේශනවලින් හෝ මර්දනීය පාලනයකට තීරණාත්මක බලපෑමක් වන්නේ නැත. ගෝඨාභය රාජපක්ෂගේ ෆැසිස්ට් පාලනයකට ඒ පිරිස සතුරන් ලෙස පෙනෙන්නේ ද නැත. ඒ නිසා ඒ මර්දනය ගැන ඔවුන්ට දැනෙන්නේ නැත. හැෙඟන්නේද නැත. කෙටියෙන් කිවහොත්, තමන්ගේ කාරිය නිසා අත් විය හැකි ප‍්‍රතිඵලයේ පරිමාණය ගැන ඔවුන්ගේ රොමැන්ටික් මනසට නියම දැනුමක් තේරුමක් නැත.
අද ජාතික සමගිය, සංහිඳියාව ගැන කතාකිරීම ඇඟ නොරිදෙන පහසු දෙයකි. ඒ නිසා එවැනි දේ ගැන පැය ගණන් හැඟීම්බර කතා පවත්වන සිහින දකින්නෝ වේගයෙන් බෝවී සිටිති. අද එය විලාසිතාවකි. එහෙත් යුද්ධය පැවැති කාලයේ සාමය සංහිඳියාව ගැන කතාකිරීම බිහිසුණු දෙයක් බවට පත්ව තිබුණේය. ඒ කාලයේ මේ රොමැන්ටික් වීරයන් ඉදිරියට පැමිණ ඒ ගැන කතාකරනු දකින්නට නොලැබුණි. අනෙක් අතට, සමහරුන් කළේ දෙමළ අයිතිවාසිකම් අරගලය ‘බෙදුම්වාදී ත‍්‍රස්තවාදයක්’ හැටියට ලේබල් කර, එය මර්දනය කිරීමට කෙරෙන යුද්ධය සාධාරණීකරණයයි. එහි යෙදෙන ඊනියා රණවිරුවන් වර්ණනා කිරීමයි. ඒ කාලයේ යුද්ධයට එරෙහිවන්නන්, සාමය ගැන කතා කරන්නන් ලේබල් කැරුණේ දේශද්‍රෝහීන් හැටියටය. අද ප‍්‍රගතිගාමී වේශයකින් පෙනීසිටින බලවේගවලට අයත් පුවත්පත් පවා, පුද්ගල නම් සහිතව දේශපේ‍්‍රමී-දේශද්‍රෝහි ලේබල් සමාජ ක‍්‍රියාකාරිකයන් මත ඇලවූ අන්දම අපට මතකය. ගෝඨාභය රාජපක්ෂ, ප‍්‍රජාතන්ත‍්‍රවාදය, ජාතීන් අතර සමගිය, නීතියේ පාලනය ගැන වැඩ කරන රාජ්‍ය නොවන සංවිධාන මර්දනය කිරීම සඳහා ක‍්‍රියාකරන විට, පාර්ලිමේන්තු කමිටු හරහා ඒ මර්දනයට න්‍යායාත්මක මගපෙන්වීමක් සිදුකෙරුණු හැටි අමතක කළ යුතු නොවේ.
ජාතික සමගිය ගැන, සුළුතර වාර්ගිකයන්ගේ අයිතිවාසිකම් ආරක්ෂා කිරීම ගැන නවකතා ලියන්නට, ගීත ලියන්නට, චිත‍්‍ර අඳින්නට බොහෝ දෙනා සිටිති. එහෙත්, මේ මොහොතේ සුළුතර වාර්ගිකයන්ගේ අයිතිවාසිකම් ආරක්ෂා කළ හැකි වන්නේ පුළුල් බලය බෙදාහදා ගැනීමකින් පමණක්යැයි කියන විට, ඔය කියන බොහෝ කලාකාරයන්, විද්වතුන් වෙන වැඩක් බලාගන්නා බව නිසැකය. එය ඔවුන් කතා නොකරන, ඔවුන්ට කතා කළ නොහැකි, තහනම් කලාපයකි. ඒ සංයුක්ත කාරණය සාකච්ඡුාවට නොගෙන, අඩු ගණනේ බලය විමධ්‍යගත කිරීමත් ගැන වචනයක්වත් කතා නොකර, ජාතික සමගිය ගැන කියන වචන වැටෙන්නේ හිස් ප‍්‍රලාප ගණයටය. කලා කෘතිවලදී සිංහල, දෙමළ කෙල්ලන් කොල්ලන් විවාහ කර දුන්නාට ජාතික සමගිය ඇතිවන්නේ නැත.
අනෙක් අතට, පසුගිය අවුරුදු 71ක කාලය තුළ රට විනාස කළේ, මාරුවෙන් මාරුවට බලයේ සිටි ප‍්‍රධාන දේශපාලන පක්ෂ දෙක විතරක් නොවේ. බලයට පත් නොවූ, ආණ්ඩු නොකළ දේශපාලන පක්‍ෂද, බලවේගද ඒ කාලය තුළ රටේ සිදුවුණු විනාශයට වගකිව යුතුය. උදාහරණයක් හැටියට, දෙමළ ජනතාවගේ අයිතිවාසිකම් පිළිබඳ ප‍්‍රශ්නයට මෙතෙක් ආමන්ත‍්‍රණය කළ ප‍්‍රශස්තම ක‍්‍රමය වන පළාත් සභා පිහිටුවන අවස්ථාවේදී රටේ මහා විනාශයක් කළේ බලයේ සිටි පාලක පක්ෂය නොවන බවද අප මතක තබා ගත යුතුය. බණ්ඩාරනායක- චෙල්වනායගම් ගිවිසුම, ඩඞ්ලි -චෙල්වනායගම් ගිවිසුම වැනි ජාතික ප‍්‍රශ්නයට පිළිතුරක් දෙන්නට තැත් කළ තීරණාත්මක අවස්ථාවලදී ඒ සියල්ල විනාස කළේ බලයේ සිටි දේශපාලන පක්ෂය නොවේ.
චන්ද්‍රිකා බණ්ඩාරනායක, රනිල් වික‍්‍රමසිංහ පාලනය පෙරලා දමා, පරිවාස ආණ්ඩුවක් හැ¥ කාලයේ, විධායක ජනාධිපති ක‍්‍රමයේ යහගුණ ගැන එක පේළියට කතාකළ පිරිස් අද 20වැනි සංශෝධනය කර තබාගෙන යන විට, අප නම් එය දකින්නේ යහපත් දෙයක් හැටියටය.
මනුවර්ණ මේ ටික කීවේ, අතීතයේ හැසිරීම ගැන කියා මේ මොහොතේ ප‍්‍රජාතන්ත‍්‍රවාදී පාර්ශ්වයේ සිටින අයට එසේ සිටින්නට අයිතියක් නැතැයි කියන්නට නොවේ. ‘උනුත් එකයි මුනුත් එකයි’ කියන කතාවට ‘තමනුත් එකයි’ කියන කෑල්ලක්ද එකතු කළ යුතු බව කියන්නටය. ප‍්‍රධාන පක්ෂ දෙක රට කෑවේයැයි කියන විට තමන්ද ඊට හවුල්වුණු බව කියන්නටය. මේ විනාශයට අප සැමගේද දායකත්වය ලැබී තිබෙන බව නිහතමානීව, ස්වයං විවේචනාත්මකව පිළිගත යුතුය. දේශපාලන අවංකභාවය ඇරඹෙන්නේ එතැනිනි.
සියලූ දෙනාට වෙනස් විය හැකිය. ඒ වෙනස යහපත පැත්තට වන තාක් අතීතය ගැන කන්කෙඳිරි ගාන්නේ නැතිව පිළිගත යුතුය.
අතීතය පෙන්වා, උන් සහ මුන් යන දෙගොල්ලන්ම ප‍්‍රතික්‍ෂෙප කිරීම පහසු තීරණයකි. එය කරන්නට බරපතළ න්‍යායික දැනුමක් අවශ්‍ය නොවේ. රොමැන්ටික් විලාසිතාවේ දේශපාලනයක යෙදෙන බොහොමයක් අය කරන්නේ එයයි. එසේ කිරීමෙන් තමන්ගේ ඊනියා දේශපාලන කන්‍යාභාවයද ආරක්ෂා කරගෙන, අප කිසිවකුට කඬේ යන්නේ නැතැයි කියන අභිමානයෙන් සිටින්නටද හැකිය.
එහෙත්, මේ මොහොතේ දේශපාලනය ඒ තරම් සරල නැත. අප මුහුණ දිය යුතු සංයුක්ත ප‍්‍රශ්නය නම්, ගෝඨාභය රාජපක්ෂ ඇතුළු රාජපක්ෂ පවුලේ ෆැසිස්ට් පාලනයක් ගෙනඒමට ඍජුව හෝ වක‍්‍රව උදව් කරනවාද යන්නයි. එවැනි පාලනයක් බිහිවුණු පසුව, ඊට මුහුණ දීම ගැන සිතියම් අඳින්නට සමහරවිට නොවැම්බර් 17 වැනිදා සිට අපට හැකියාව ලැබෙනු ඇත. එහෙත් ඊට වඩා පහසු අවස්ථාවක් ඊට පෙර, නොවැම්බර් 16 වැනිදා උදා වේ. එනම්, එම පාලනය නොකැඳවා ගෙන සිටීමේ අවස්ථාවයි. ඊට ඉඩහසර නොදීමේ අගනා අවස්ථාවයි. ඒ අවස්ථාව ගත යුතු නැද්ද?
අනාගයේ ෆැසිස්ට් පාලනයක් බිහිවන බව ඉන්තේරුවෙන්ම තේරුම් ගත හැකිව තිබියදීත්, ඒ ෆැසිස්ට් පාලනය විසින් මිනිසුන් මරා දමා සියලූ අයිතිවාසිකම් සටන් සමතලා කර, දේශපාලන පක්ෂවල ක‍්‍රියාකාරිත්වය අඩපණ කොට, සර්වාධිකාර පාලනයක් ගෙනයන බව පැහැදිලිව පෙනෙද්දීත්, එය කැඳවාගෙන ‘භයානක රසය’ විඳිනවාට වඩා, නොකැඳවාගෙන සිටීමේ අවස්ථාව ප‍්‍රයෝජනයට ගත යුතු නැද්ද? තමන්ගේ දේශපාලන පාරිශුද්ධභාවය ගැන (ඇත්ත වශයෙන්ම කිසිවකුට එවැනි පිරිසිදු චරිත නැත* සලකා, ඒ පාලනය නොකැඳවාගෙන සිටීමේ සාමූහික ප‍්‍රයත්නයෙන් වෙන්වී සිටිය යුතුද?
ඒ අනාගත ෆැසිස්ට් පාලනය වළක්වා ගත හැක්කේ කෙසේද යන මේ මොහොතේ ඇති සංයුක්ත ප‍්‍රශ්නයට දිය හැකි පැහැදිලි පිළිතුර, ඒ සඳහා වඩාත්ම හැකියාව ඇති අපේක්‍ෂකයා දිනවීමයි. ඒ සඳහා තීරණයක් ගැනීම ‘උනුත් එකයි, මුනුත් එකයි, අපි ඕවාට නැහැ’ කියන පන්නයේ පහසු එකක් නොවේ. ඉතාම අසීරු එකකි. අහවලාට කඬේ යනවායි අසාගන්නට මාවතකි. හැබැයි, ඒ අසීරු තීරණය වෙනුවෙන් පෙනීසිටින්නෝ් හැමෝම කවුරුවත් වෙනුවෙන් කඬේ යන්නෝ නොවෙති. ඔවුන්ට ඇත්තටම බියක් තිබේ. ඒ ෆැසිස්ට් පාලනයකට ලංකාව විවෘත වීමේ අවදානම දරන්නට ඇති බියයි. එය ව්‍යාජ නිර්භීතකම් පසෙක දමා ‘වැළඳගත යුතු’ බියකි. ඒ බියට පත්වී සිටින්නෝ එජාපයෙන් වරදාන, තනතුරු හෝ ලාභ ප‍්‍රයෝජන ලබාගත්තෝ, ලබාගන්නෝද නොවෙති. එජාප රූකඩද නොවෙති. එහෙත් කරන්නට ඇති එකම දේ එය බවට තීරණය කර ඇත්තෝ වෙති. එසේ නොවන හැම පියවරක්ම අවසානයේ සේවය කරන්නේ ෆැසිස්ට් පාලනයකට පාවාඩ එළීමටය.
ගෝඨාභය පරාජය කිරීම වූකලි සාමූහික ප‍්‍රයත්නයකි. එයින් කොටසක් කඩාගෙන තමන්ගේ දේශපාලන කන්‍යාභාවය රැුකගැනීම නිසා සිදුවන්නේ රාජපක්ෂ පාලනය රටේ තහවුරු වීම නම්, එසේ කෑලි කඩන්නන් ඒ විනාශයටත් වගකිව යුතුය. ඒ නිසා ගෝඨාභය රාජපක්ෂට එරෙහි සියල්ලන් සිටිය යුත්තේ තම තමන්ගේ කවච තුළ නොවේ. එක පෙරමුණකය. කවච තුළ සිටිමින්ම එක්ව මුහුණ දීමේ පෙරමුණකය.
දේශපාලනය ගැන රොමැන්ටික් සිහින දකින්නන්ගේ දිරිගැන්වීම් හා පෙළඹවීම් නිසා පමණක් සංවිධිත දේශපාලන පක්ෂ තීන්දු තීරණ ගන්නේ නැත. ඔවුන් සලකා බැලිය යුත්තේ උදාවී ඇති දේශපාලන මොහොතයි. ඒ මොහොතේ ආඥාදායකත්වයට එරෙහිව ප‍්‍රජාතන්ත‍්‍රවාදය වෙනුවෙන් පෙනීසිටින ආකාරය ගැනයි. ඒ මොහොත තුළ ගත හැකි හොඳම තීරණය ගත්තොත් අහවලූන් කුමක් කියාවිදැයි දේශපාලන පක්ෂයකට කරදර විය නොහැකිය. කළ යුත්තේ හොඳම තීරණය ගෙන, එය අනුන් ඉදිරියේ සාධාරණය කිරීමයි. ඊට තවමත් ප‍්‍රමාද නැත.
මේ මොහොතේ ප‍්‍රජාතන්ත‍්‍රවාදී දේශපාලනය යනු මෙයයි. ‘ගෝඨාභය එනවා. එවිට සියල්ල අහවර වේවි. ඒ ගැන ‘බියවී’ ඔහු පරදවන්නට එකතුවන්න.’
