අලූත් ජනාධිපතිවරයකු හා ආණ්ඩුවක් පත්ව මාසයකට වැඩි කාලයක් ගත වෙද්දී, අලූත් පාලනය ගැන විවිධ සැකසංකා සහිත සංකේත සමාජය තුළ ක‍්‍රම ක‍්‍රමයෙන් මතු වෙමින් තිබේ. ඉන් ප‍්‍රධාන එකක් වන්නේ, රට යම් විදියකින් 2015න් ආපස්සට යමින් තිබෙනවා ද යන්නයි.
2020 ජාතික නිදහස් උත්සවයේ
දී ජාතික ගීය සිංහලෙන් පමණක් ගැයීමට තීරණයක් ගෙන ඇති බව ස්වදේශ කටයුතු අමාත්‍ය ජනක
බණ්ඩාර තෙන්නකෝන් මාධ්‍යට පවසා තිබේ.
එය ඇත්තක් නම්, යළි ආපස්සට හරවන්නට
යන්නේ, 2015 ජාතික නිදහස් දින උළෙලේදී
තබනා ලද ඓතිහාසික පියවරකි. එම නිදහස් උළෙලේදී ජාතික ගීය දමිළ භාෂාවෙන් ගැයීමටත්, එය උත්සවය අවසානයේ ගැයීමටත් තීරණය කිරීමට පුරෝගාමී මැදිහත් වීමක් කළේ හිටපු
ජනාධිපති මෛත‍්‍රීපාල සිරිසේන ය. එම විශිෂ්ට තීරණය අනුව, 2015 නිදහස් උත්සවය අවසානයේ ජාතික ගීය දමිළ භාෂාවෙන්
ගැයෙන විට, රටේ සාමය, සංහිඳියාව හා ජනවාර්ගික සහෝදරත්වය ගැන අදහසක් හා හැඟීමක් ඇති ව සිටි සියලූ දෙනාගේ
ම ඇස්වලට කඳුළු පිරුණු බව අපේ අත්දැකීම ය. නමක් හැටියට කිවහොත්, පාර්ලිමේන්තු මන්ත‍්‍රී ඩිලාන් පෙරේරා ද වරෙක ගුවන්විදුලි සම්මුඛ සාකච්ඡුාවකදී, ඒ මොහොතේ තමාගේ දෑසින් කඳුළු කඩා හැළුණු බව කීවේ ය.
ජාතික ගීය දමිළ භාෂාවෙන් ගැයීම ආණ්ඩුක‍්‍රම ව්‍යවස්ථාවට එකඟ ද, නැද්ද, වෙනත් රටවලත් භාෂා
දෙකකින් හෝ තුනකින් ජාතික ගීය ගැයෙනවා ද වැනි තර්ක විතර්ක පසෙක තැබුවොත්, එදා, එනම්, 2015 පෙබරවාරි 4 වැනි දා ජාතික ගීය දමිළ භාෂාවෙන් ගැයුණ විට, සංහිඳියාව සහෝදරත්වය ගැන අලූත් හැඟීමක් හැම දෙනාගේ ම සිත් තුළ පිරෙනන්ට ඇති
බවට සැකයක් නැත. ඊටත් වඩා වැදගත් වන්නේ,
තමන්ගේ මව්බිමට ඇති ආදරය, තමන්ගේ ම භාෂාවෙන්
ප‍්‍රකාශ කරන්නට දමිළ සහෝදර ජනතාවට ලැබුණු අවස්ථාවයි. එදා ජාතික නිදහස් උළෙලට සහභාගි
වී සිටි දෙමළ ජාතික සන්ධානයේ නායක ආර් සම්පන්දන් මහතාගේ මුහුණ ද ඒ සාඩම්බරයෙන් හා ආහ්ලාදයෙන්
පිරී තිබෙනවා දකින්නට හැකි විය. ‘මේ රට අපටත් අයිති
ය. අපිත් මේ රටේ පුරවැසියෝ ය. අපේම මව්බසින් අපේ රටට ඇති ආදරය අපි කියමු.’ වැනි සාඩම්බරයක් දමිළ මිනිසුන් තුළ එදා ඇතිවන්නට ඇත.
එදා සිට ගත වූ සෑම පෙබරවාරි 4 වැනිදාවක ම ජාතික
නිදහස් උත්සවයේදී ජාතික ගීය දමිළ භාෂාවෙන් ගයන ලදි.
දැන් ජනක බන්ඩාර තෙන්නකෝන් මහතා කියන දේ ඇත්තක් නම්, ආපස්සට හරවන්නට හදන්නේ ඒ වැදගත් පියවරයි.
ඊට අමතරව අතුරලියේ රතන හිමි මුස්ලිම් විවාහ හා දික්කසාද ආඥා පනත අහෝසි කිරීම
සඳහා පනත් කෙටුම්පතක් පෞද්ගලික මන්ත‍්‍රීවරයකුගේ පනත් කෙටුම්පතක් හැටියට ඉදිරිපත් කරන්නට
සූදානම් වන බව මාධ්‍ය වාර්තාවල දැක්වෙයි. මුස්ලිම් විවාහ හා දික්කසාද ආඥා පනත පැවතීම
නිසා රටේ කිසිම අකටයුත්තක්, අපරාධයක් සිදු නොවේ.
එක ම වෙනස රටේ බහුතරය, සාමාන්‍ය විවාහ හා දික්කසාද ආඥා පනත යටතේ විවාහ වීමත්, මුස්ලිම් ජාතිකයන් මුස්ලිම් විවාහ හා දික්කසාද ආඥා පනත යටතේ විවාහ වීමත් ය.
ඊට අමතරව උඩරට ප‍්‍රදේශවල ජීවත් වන සිංහලයන් සඳහා උඩරට විවාහ ආඥා පනතක් ද තිබෙන බව
අමතක නොකළ යුතු ය. රතන හිමියන්, ‘රටට එක නීතියක්
තිබිය යුතු යැ’යි කියන අදහසින් මුස්ලිම් විවාහ පනත අහෝසි කිරීමට කල්පනා කරන්නේ නම්, ඒ සමගම උඩරව විවාහ ආඥා පනත ද අහෝසි කිරීමට කෙටුම්පතක් ගෙන ආ යුතු නොවේ ද? එවැන්නක් නොවීමෙන් පෙනෙන්නේ මුස්ලිම් ජනතාවට එරෙහි ව රතන හිමිගේ අසද්භාවය ම
මිස අන් කුමක් ද? නැතිනම්, රටේ සාමාන්‍ය ජන ජීවිතයේ යහපැවැත්මට කිසිම අහිතකර බලපෑමක් නොවන නීතියක් වෙනස්
කිරීම සඳහා මෙවැනි හදිසියක් ඇති වුණේ ඇයි?
ඒ අතර, තවත් භික්‍ෂුවක්
පාසල් දරුවන්ට අත්‍යවශ්‍ය ම ලිංගික අධ්‍යාපනය ලබා දෙන අතිරේක කියවීම් පොතක් වහා ඉවත්
කළ යුතු යැයි කියයි. (දැනටමත් එය ඉවත් කර ඇති බව වෙන ම කාරණාවකි.*
මේ සියලූ දෙනා ම ගෝඨාභය රාජපක්ෂ මහතා ජනාධිපති ධුරයට පත් කිරීම සඳහා වෙහෙස
මහන්සි වී කටයුතු කළ පිරිසට අයත් ය. ගෝඨාභය රාජපක්ෂ මහතා වරෙක කියා තිබුණේ, තමාට සිංහල ජනතාවගෙන් පැහැදිලි ජනවරමක් ලැබී ඇති බවත්, ඒ අනුව කටයුතු කිරීම තමාගේ වගකීම බවත් ය. තමාට ඡුන්දය දුන් පිරිස වෙනුවෙන් බැඳී
සිටීම ප‍්‍රජාතන්ත‍්‍රවාදී දේශපාලනය තුළ මහජන නියෝජිතයකුගේ වගකීමකි. දේශපාලන විද්‍යාවේ
වචනවලින් ‘සමාජ ගිවිසුම’ කියන්නේ එයට ය.
එහෙත්, සීරුවෙන් සැලකිය
යුත්තේ බහුතරයේ අදහස වූ පමණින් එය නිවැරදි අදහස වන්නට ඉඩක් නැති බව ය.
බහුතරයේ අදහස නිවැරදි නොවන බවට ඉතා ම හොඳ උදාහරණයක් සැපයෙන්නේ කිතු දහමෙනි.
නිදහස් කළ යුත්තේ යේසුස් ද, බරබ්බස් දැ’යි පිලාත් ඇසූ විට, රැුස්ව සිටි මහජනතාවගෙන් සාතිශය බහුතරයක් එක පැහැර ඉල්ලා සිටියේ ‘බරබ්බස්’ බව ය. ඒ මත බහුතර මහජනතාවගේ
කැමැත්තෙන් යේසුස් කුරුසියට තබා ඇණ ගසනු ලැබීමේ ඉරණමට මුහුණ දුන්නේ ය. පිලාත් පන්නයේ
නායකයන්ගේ භූමිකාව ඉතිහාසයේ අවසන් කැරුණු පරිච්ඡෙදයක් බවට අපට පත් කළ හැකි ද?x
නායකයා නිවාඩු ගනිද්දී මර්දනයට මුහුණදෙන එජාපෙය
එක්සත් ජාතික පක්ෂ නායක රනිල් වික‍්‍රමසිංහ මේ වන විට සිටින්නේ ඉන්දියාවේ නත්තල්
නිවාඩුව ගතකරමින්ය. අවුරුද්දේ අවසානයේ නිවාඩු ගතකිරීම අවුරුද්ද පුරා ක‍්‍රියාශීලී මිනිසුන්ගේ
සාමාන්‍ය පිළිවෙතකි. එහෙත් එවැනි සුවදායක වසරාවසානයක් ගත කළ හැක්කේ, ගතවුණු අවුරුද්ද පුරා සියල්ල හොඳින් සිදුවන කාලයකය. පරිසරයකය. එජාප නායකයා නත්තල්
නිවාඩුව ගතකරද්දී එජාපය තිබෙන්නේ ගිනි ගොඩක රත් වෙමිනි. ඇතුළතින් මෙන්ම පිටතින්ද කැළඹෙමිනි.
එකක්, ආණ්ඩුව එජාපයේ හා එජාපෙරමුණේ
නායකයන් තෝරා බේරාගෙන දඩයම් කිරීම අරඹා තිබේ. නීතිය අනුව කටයුතු කරනවාය වාගේ පෙනුණත්, ආණ්ඩුවේ මේ වැඩපිළිවෙළ ඇතුළත ඇත්තේ විරුද්ධවාදීන් මර්දනය කිරීමේ, ඔවුන් දඩයම් කිරීමේ වුවමනාව බව ඉතාම පැහැදිලිය. ‘අපි අතගහන්නේ නෑ. නීතිය අනුවයි වැඩ සිද්දවෙන්නේ’යි ආණ්ඩුවේ නායකයන්
කිව්වත්, වැඬේ සිදුවන්නේ ඒ අනුව නොවන
බවත්, දේශපාලන පළිගැනීමේ වුවමනාවකින්
බවත් පැහැදිලිය.
2015න් පසුවද විවිධ
චෝදනා යටතේ, ඊට පෙර ආණ්ඩුවේ දේශපාලන නායකයන්, නිලධාරීන් අත්අඩංගුවට ගැනීම් සිදුවිය. එහෙත්, ඒ සියල්ලේම පොදු ගුණාකාරය වුණේ,
ඔවුන් සියල්ලන්ම රටේ මහජන දේපළ සම්බන්ධ අපරාධ හා පුද්ගලයන් පැහැරගෙන යෑම, අතුරුදන් කිරීම, ඝාතනය වැනි අපරාධ
සම්බන්ධව අත්අඩංගුවට ගනු ලැබීමය. අද චම්පික රණවකට වන්නාක් මෙන්, රාජිත සේනාරත්නට වන්නාක් මෙන්, පරණ නඩු ඉදිරියට
ගෙන හෝ මාධ්‍ය සාකච්ඡුාවලදී කියන කරන දේ මත ඒ කිසිවකු අත්අඩංගුවට ගැනුණේ නැත.
වර්තමාන ආණ්ඩුවේ සමහරුන්, 2015 නීතිය ක‍්‍රියාත්මක
කිරීම ගැන නිතර වැරදි විදියට කතාකරන නිසා ඒ ක‍්‍රියාවලිය ගැන යම් විස්තරයක් කළ යුතුය.
2015 පෙබරවාරියේදී මහජන
මුදල් අවභාවිතය, වංචාව, අල්ලස් හා ¥ෂණ, වෙනත් අපරාධ චෝදනා සම්බන්ධයෙන් කටයුතු කරන නීතිය ක‍්‍රියාත්මක කිරීමේ ආයතන අතර
සම්බන්ධීකරණයක් පවත්වා ගැනීම සඳහාත්, ඔවුන්ට අවශ්‍ය උපදෙස්
හා පහසුකම් ලබාදීම සඳහාත් කමිටුවක් පත්කරන ලද්දේ කැබිනට් තීරණයක් අනුවය. ඒ කමිටුවට
විජේදාස රාජපක්ෂ ඇතුළු ඇමතිවරු 13 දෙනෙක් ඇතුළත්වූහ.
බාහිර විශේෂඥයන් තිදෙනකුගෙන්, ප‍්‍රමුඛ නීතිඥවරුන්ගෙන්, නීතිපති දෙපාර්තමේන්තුවේ
ඉහළ නිලධාරීන්ගෙන්, පොලිස්පතිවරයාගෙන්, අල්ලස් හෝ ¥ෂණ කොමිසමේ නිලධාරින්ගෙන්, මුදල් අමාත්‍යාංශයෙන්, එම කමිටුව සමන්විත
විය.
2015ට පෙර ආණ්ඩුව සම්බන්ධයෙන්
මහජනතාවගෙන් ලැබුණු මූල්‍ය වංචා පිළිබඳ පැමිණිලි එකම ආකාරයේ නොවීය. ඒවා සම්බන්ධයෙන්
කටයුතු කළ යුතු වූයේ විවිධාකාරයෙන්, විවිධ ආයතන මගින්ය.
ඒ සමහර චෝදනා පිළිබඳ විමර්ශන ඉතාම සංකීර්ණ හා බැ?රුම් ඒවාද විය. ඒ සමහර ඒවා පිළිබඳ කටයුතු කිරීමට ලංකාවේ අපරාධ විමර්ශකයන්ට තිබුණු
දැනුමත් පළපුරුද්දත් ප‍්‍රමාණවත් වුණේ නැත. එනිසා, එවැනි පැමිණිලි යොමු කළ යුත්තේ කුමන විමර්ශන ආයතනයටද, කුමන ආකාරයේ විමර්ශනයක් පැවැත්විය යුතුද යන්න ගැන උපදෙස් දීම එම කමිටුවෙන් සිදුවිය.
පොලිස් මූල්‍ය අපරාධ කොට්ඨාසය හෙවත් එෆ්සීඅයිඞීය නිර්මාණය වන්නේද මෙම කමිටුවේ
යෝජනාවක් වශයෙනි.
ඊට අමතරව කැබිනට් අනුමැතියෙන් ¥ෂණ මර්දන ලේකම්
කාර්යාලයක් ස්ථාපිත කෙරිණ. එහි ලේකම් ලෙස පළපුරුදු රාජ්‍ය නිලධාරියකු වූ ආනන්ද විජේපාල
පත්කෙරිණි. නීතිපති දෙපාර්තමේන්තුවේ, විගණකාධිපති දෙපාර්තමේන්තුවේ, මුදල් අමාත්‍යාංශයේ, ලේකම් -අතිරේක ලේකම්
මට්ටමේ ඉහළ නිලධාරීහු මේ කාර්යාලයේ විශේෂඥයන් හැටියට නිල වශයෙන් කටයුතු කළෝය. කාර්යාලය
සම්බන්ධීකරණය කෙරුණේ අගමැති ලේකම්වරයා විසිනි. ලේකම් කාර්යාලයට ලද පැමිණිලි සම්බන්ධයෙන්
සමාලෝචනය කිරිමෙන් පසු ඒවා පොලිස්පතිවරයාට,
අල්ලස් කොමිසමට යනාදි නීතිය ක‍්‍රියාත්මක කිරීමේ ආයතනවලට යවන ලදි. ඉදිරි විමර්ශන
සම්බන්ධයෙන් පියවර ගැනුණේ එම ආයතන විසිනි.
2015 අලූත් ආණ්ඩුව පිහිටුවූ
වහාම වාගේ නිර්මාණය කරන ලද එම කාර්යාලය,
එවකට ආණ්ඩුවේ සියලූ පාර්ශ්වයන්ගේම පාහේ දායකත්වයෙන් පවත්වාගෙන ගිය එකකි. ඒ තුළින්
දේශපාලන විරුද්ධවාදීන් හඹායාමක් සිදුවුණාදැයි කිව නොහැකි නමුත්, පැහැදිලිව පෙනුණේ, එමගින්, මහා පරිමාණයෙන් මහජන මුදල් අවභාවිත කළ පුද්ගලයන්ට හා අපරාධ කළවුන්ට එරෙහිව අපරාධ
විමර්ශන ආරම්භ කොට පවත්වාගෙන යන බවයි.
වැදගත් කාරණයක් වන්නේ, රටක මහජන මුදල්
මහා පරිමාණයෙන් අවභාවිත කිරීම හා වෙනත් අපරාධ සම්බන්ධයෙන් කටයුතු කිරීම වනාහි, දේශපාලනමය කාරණයක් බවයි. මන්ද යත්,
ඒවාට සම්බන්ධ වන්නේ බොහෝ විට පැවැති ආණ්ඩුවක ඉහළ නිලතල දැරූ දේශපාලකයන් මෙන්ම
නිලධාරීන් හා ආණ්ඩුවේ සමීපතමයන් වන නිසාය. ඔවුන්ට එරෙහිව නීතිය ක‍්‍රියාත්මක කිරීම
වූකලි හුදෙක් පුද්ගලයන්ගේ හෝ නීතිය ක‍්‍රියාත්මක කිරීමේ ආයතනවල හෝ වැඩකොටසක් පමණක්
නොවේ. අනෙක් අතට, ඒවාට සම්බන්ධ අයගේ
විශාල ප‍්‍රතිරූප නිසාම, ඔවුන්ට එරෙහිව කටයුතු
කිරීම පහසු දෙයක්නොවේ. එනිසා ඒවාට එරෙහිව කටයුතු කිඍිම අවශ්‍යයෙන්ම දේශපාලනමය කාර්යභාරයකි.
2015දී ඒ කාර්යභාරය
ඉටුකිරීම සඳහා මහජන වරමක් ලැබී තිබිණ. ඒ වරම ලැබුණේ, හුදෙක් දේශපාලන විරුද්ධවාදීන් මර්දනය සඳහා නොවේ. මහජනතාවගේ දේපළ හා මුදල් මංකොල්ල
කෑ පුද්ගලයන් නීතිය ඉදිරියට ගෙනවුත්, නීතිමය පියවර ගැනීමටය.
ප‍්‍රශ්නය තිබුණේ, ඒ විමර්ශන නිසි
පරිදි ඉදිරියට ගෙනයෑමට යහපාලන ආණ්ඩුවට දේශපාලන අධිෂ්ඨානයක් නොතිබීම ගැනය. එක පැත්තකින්
ආණ්ඩුවේ නායකයන් අතර තිබුණු බෙදීම එම විමර්ශනවලටය බලපෑවේය. ජනාධිපති සිරිසේන සිටියේ
පසුගිය ආණ්ඩුවේ දේශපාලන නායකයන් හා නිලධාරීන් ආරක්ෂා කරන ස්ථාවරයකය. අගමැතිවරයාද, විපක්ෂය සමග වංක සහයෝගයෙන් කටයුතු කරමින්, එම විමර්ශන ඉදිරියට ගෙනයෑමට අවශ්‍ය ධෛර්යය නොදුන්නේය. නීතිය හා සාමය බාර ඇමති
සාගල රත්නායක, මුළුමනින්ම අකාර්යක්‍ෂම, දුර්වල හා එවැනි කාර්යභාරයක් ඉටුකිරීමට අවශ්‍ය දේශපාලන දැක්මකින් වියුක්ත අයෙක්
විය.
එහි සම්ප‍්‍රයුක්ත ප‍්‍රතිඵලය වුණේ,
එම විමර්ශන අවශ්‍ය පරිදි වේගයෙන් ඉදිරියට නොයෑමත්, ඒවාට අවශ්‍ය පහසුකම් නිසි ආකාරයෙන් නොලැබීමත්, අවශ්‍ය නීතිමය හා ආයතනික වෙනස්කම් සඳහා ආණ්ඩුවෙන් සුදුසු සහායක් නොලැබීමත්ය.
ඒ වැඩ පිළිවෙළ නිසි ආකාරයෙන්, නිසි වේගයෙන් හා
කාර්යක්‍ෂමතාවෙන් ඉදිරියට ගියේ නම්, රටේ තත්ත්වය මීට
වඩා බොහෝ වෙනස් වන්නට තිබිණ.
ඒ අතර සමහර චුදිතයෝ, ඉහළ අධිකරණවලට ගොස්
මූලික අයිතිවාසිකම් නඩු පවරා, තමන් අත්අඩංගුවට
ගැනීමෙන් වැළැක්වීමේ නියෝග ලබාගත්හ. ඒවා තවමත් ක‍්‍රියාත්මක වෙයි. එම නියෝග අනියම්
ආකාරයෙන් විමර්ශන සම්බන්ධයෙන්ද බලපෑ අතර,
චුදිතයන්ට නීතිය ඉදිරියට නොගොස්,
ආරක්‍ෂාව ලැබීමේ හැකියාවක් ඉන් ලැබිණ. ඒ අනුව මේ ක‍්‍රියාවලියේ සමස්ත දුර්වලකම්
විසින් චුදිතයන්ට දඬුවමින් මිදී සිටීමේ අවස්ථාවක් හිමිකර දෙන ලද්දේය. ජනාධිපති ගෝඨාභය
රාජපක්‍ෂද, ඒ ලෙස අධිකරණයෙන් ලබාගත්
අත්අඩංගුවට ගැනීමෙන් වැළැක්වීමේ නියෝග මත අදත් සිටින්නෙකි. වර්තමාන ආණ්ඩුවේ මැති ඇමතිකම්
දරන බොහෝ දෙනෙක්ද විවිධාකාර චෝදනා සම්බන්ධයෙන් අධිකරණ ඉදිරියේ පැවැත්වෙන නඩු විභාගවල
චුදිතයෝ වෙති.
එදා සහ අද වෙනස වන්නේ, අද චම්පික රණවක
හෝ රාජිත සේනාරත්න පසුපස නීතිය හඹායන්නේ ඔවුන් මහජනතාවට, ඔවුන්ගේ දේපළ, මුදල්වලට එරෙහිව
කළ වැරදි සම්බන්ධ චෝදනාවලට නොවීමය. මහජන අරමුදල්වලින් කෝටි හයක මුදලක් යොදවා, ජනාධිපති අපේක්ෂක මහින්ද රාජපක්‍ෂගේ ප‍්‍රචාරණය සඳහා සිල් රෙදි බෙදීම ගැන ඔහුගේ
ලේකම් ලලිත් විරතුංග අධිකරණයෙන් වැරදිකරු වන විට, චම්පික රණවකට එල්ලවන චෝදනාව නම්,
2016දී සිදුවුණු රිය අනතුරකදී වාහනය පදවා,
වෙනත් කෙනෙකු ඒ වෙනුවෙන් ඉදිරිපත් කිරීමය. කාල දෙකක හා පාලන දෙකක වෙනස එයයි.
චම්පික රණවක මන්ත‍්‍රීවරයාට අදාළ රිය අනතුර ගැන සැලකිල්ලෙන් බලන විට පෙනෙන්නේ, එය කිසිසේත් සිතාමතා කරන ලද්දක් නොවන බවය. පොලිසිය කියන පරිදිම, පැහැදිලි ආලෝක තත්ත්වයන් යටතේ, මීටර සියයක පමණ
ඉදිරිය පැහැදිලිව පෙනෙද්දී, මහපාරෙන් අතුරු
පාරකට රිය හරවා යද්දී රියේ පසුපස කොටසේ ගැටෙන
මෝටර් සයිකලයක් සම්බන්ධ සිද්ධිය,
‘හිට් ඇන්ඞ් රන්’ හෙවත්, හප්පා පලායෑම යන ගණයට වැටෙන ආකාරයක් තිබේද යන්න ගැන අවබෝධයක් රිය පදවන සියල්ලන්ටම
ඇතිවාට සැකයක් නැත. අනෙක් අතට, රිය අනතුරට ලක්ව
දැඩි ලෙස රෝගාතුර වන තරුණයා, පදවාගෙන පැමිණි
මෝටර් සයිකලය, සීසී1000 ගණයේ,
මහාමාර්ගවල ධාවනය සඳහා අවසරයක් නොමැති මෝටර් බයිසිකලයක් වීමත්, මහමග හොඳින්ම ආලෝකය තිබෙන හා මීටර් 100ක පමණ ඉදිරි දුර
දර්ශනය වන තත්ත්වයක, මහමගෙන් හරවා යන
වාහනයක පසුපස කොටසේ වැදීමත් ගැන කිසිවකු,
විශේෂයෙන් චම්පික රණවක මන්ත‍්‍රීවරයාට එළව එළවා පහර දෙන හිරු, දෙරණ නාලිකා මෙන්ම මව්බිම පුවත්පතද අවධානයක් යොමු නොකරන බව පෙනෙයි. ආබාධිතව
සිටින තරුණයා ගැන අනුකම්පාවක්, කනගාටුවක් ඇතිකර
ගැනීම අත්‍යවශ්‍යය. එහෙත්, මේ රිය අනතුර වනාහි
ඔහුගේ සම්පූර්ණ දායකත්වය නිසා සිදුවුවක් බව පැහැදිලිවම කිව යුතුය.
මේ මොහොතේ ආණ්ඩුව සමග සිටින මාධ්‍ය ඇතුළු සියල්ලන්ගේ පොදු අරමුණ චම්පික රණවක
මහතාට බලවත් ලෙස පහර දීම බව පෙනෙයි. ඒ සඳහා අවශ්‍යතාවක් ඇතිවන්නේ, පසුගිය කාලය තුළ, රාජපක්‍ෂවරුන්ගේ
දේශපාලනයට එරෙහිව චම්පික රණවකගේ භාවිතය නිසා බව නිරුවත් ඇත්තයි.
රාජිත සේනාරත්න මන්ත‍්‍රීවරයා සම්බන්ධයෙන්ද ක‍්‍රියාත්මක කෙරෙන්නේ විරුද්ධවාදීන්
මර්දනය කිරීමේ වැඩපිළිවෙළකි. මැතිවරණ වේදිකාවලදී, මැතිවරණ මාධ්‍ය හමුවලදී කියන දේ සම්බන්ධයෙන් ඉන්පසු නීතිමය මැදිහත්වීමක් නොකිරීම
ලංකාවේ පමණක් නොව ලෝකයේ හැම රටකම සාමාන්‍ය සම්ප‍්‍රදායයි. එවැනි දේ ගැන ඊට පසුව නීතිය
ක‍්‍රියාත්මක කරන්නට ගියා නම්, අද පාර්ලිමේන්තුවේත්
ඉන් පිටතත් සිටින සියලූම දේශපාලකයන් පාහේ සිටිය යුත්තේ සිරගෙවල බව නිසැකය.
රාජිත සේනාරත්න මහතාට එරෙහිව චෝදනා කෙරෙන්නේ සුදුවෑන් භීෂණයක් ගැන බොරුවක් කීවායැයි
කියා නම්, ආණ්ඩුව පළමුව කළ යුත්තේ 2015ට පෙර සුදුවෑන්වලින් පැහැර ගැනීම් ගැන වාර්තා නැවත
ගෙන්වා පරීක්ෂා කිරීමයි. ඒ කාලයේ සුදුවෑන්වලින් පැහැර ගැනීමේ සංස්කෘතියක් තිබුණු බව
සරත් ෆොන්සේකා මහතාද අද ප‍්‍රසිද්ධියේ කියයි. සුදුවෑන්ද කළුවෑන්ද කියා විශේෂයක් නොතිබුණත්, විවිධ පුද්ගලයන් පැහැරගෙන යෑම්,
අතුරුදහන් කිරීම් ඒ කාලයේ ප‍්‍රවණතාවක් ලෙස සිදුවුණු බව අලූත් දැනුමක් නොවේ.
දැනට රටින් පිටුවහල්ව සිටින පෝද්දල ජයන්ත වැනි මාධ්‍යවේදීන් කාලයකට පෙර පොලිසියට
කර ඇති පැමිණිලි ගැන ස්වාධීන, විනිවිද පෙනෙන විමර්ශන
අලූතෙන් පටන් ගත්තා නම්, සුදුවෑන් භාවිතය
ගැන නිශ්චිත තොරතුරු සොයාගන්නට ඉඩ ලැබෙනවා ඇත.
අනෙක් අතට, සුදුවෑන් ගැන රාජිත
සේනාරත්නගේ මාධ්‍ය හමුවේදී ප‍්‍රකාශ කළ පුද්ගලයන් විවිධ අපරාධවලට සම්බන්ධ පුද්ගලයන්
බව දැන් පොලිසිය කියයි. ඔවුන් එවැනි අපරාධකාරයන් බව කීමෙන්, සුදුවෑන් පැහැර ගැනීම් ගැන ඔවුන්ගේ කතාවල සත්‍ය අසත්‍යතාව ගැන නිගමනයක් ලැබෙන්නේ
නැත.
එජාපෙරමුණ මුහුණදී සිටින දේශපාලන මර්දනය මේ සිදුවීම් දෙකෙන් පෙනේ.
ඊටත් පෙර, පොලිස් පරීක්‍ෂක
නිශාන්ත ද සිල්වාට රට හැර යන්නට සිදුවීමත්,
ශානි අබේසේකර හා තිසේරා යන නිලධාරීන්ට දඬුවම් හැටියට සේවයෙන් පහත්කිරීම් ලැබීමත්, මේ දේශපාලන පළිගැනීම් ක‍්‍රියාවලියේම මුල් පියවර බව පැහැදිලිය. වෙනස, ඒ නිලධාරීන් කිසිවකු එක්සත් ජාතික පෙරමුණ වෙනුවෙන් හෝ වෙනත් දේශපාලන පක්ෂයක්
වෙනුවෙන් කටයුතු නොකිරීමත්, ස්වාධීනව හා අපක්ෂපාතීව, ඉහළින් තමන් වෙත පවරන ලද සිය රාජකාරිවලම යෙදීමත් පමණි. මේ මර්දනය ඉදිරියේදී
කාට එරෙහිව යෙදවෙනවාද යන්න තවමත් පැහැදිලි නැත.
ප‍්‍රශ්නය ඇත්තේ මෙවැනි මර්දනකාරි පසුබිමක, ඊට ශක්තිමත්ව මුහුණ දීමට එජාපෙරමුණ දක්වන ඈලිමෑලි දුබල ගතියයි. නැතහොත් විනාශකාරී
නොසැලකිල්ලයි. බාහිරින් එන එම මර්දනයට සාමූහිකව මුහුණ දී ආරක්ෂා වෙනවා වෙනුවට පක්ෂය තුළ ආරාවුල් විසඳාගැනීමේ මාරාන්තික සටනක
එජාප දේශපාලකයෝ නිරතව සිටිති.
සජිත් පේ‍්‍රමදාස, තමාට පක්ෂ නායකත්වය
ලැබිය යුතුයැයි සටන් කරද්දී රනිල් වික‍්‍රමසිංහ සුපුරුදු කල්මැරීමේ හුරුපුරුද්ද පවත්වාගෙන
යමින් සියලූ ප‍්‍රශ්න උඩුදුවන තුරු විවේකය ගතකරයි.
ජනාධිපතිවරණ අපේක්‍ෂකකම ලබාගන්නට රට පුරා මහජන රැුස්වීම් පවත්වමින් පක්ෂය තුළට
බලය යෙදවීමට සජිත් පේ‍්‍රමදාස මහතා පසුගිය ඔක්තෝබරයට පෙර සමත්වුණත්, අද තමා ඉන්නේ ඒ තරම් ශක්තිමත් නොවන තැනක බව ඔහුම දැනගත යුතුය. ඔහු අද ඉන්නේ
ජනාධිපතිවරණ ඉතිහාසය තුළ තමාගේ ඡුන්ද කොට්ඨාසය ඉතාම ලජ්ජාසහගත ලෙස පරාජය වුණ දේශපාලකයකු
ලෙසය. ඒ, ගෝඨාභය රාජපක්ෂ මහතා තිස්සමහාරාමයෙන්
සියයට 62.55ක ප‍්‍රතිශතයක් ලබද්දී සජිත්
පේ‍්‍රමදාස මහතා සියයට 29.68ක ප‍්‍රතිශතයක්
ලැබීම නිසාය. මේ ප‍්‍රතිශත විශේෂයෙන් දැක්වූයේ පක්ෂය තමාගේ කකුලෙන් ඇද්දේයැයි ඔහු
කියන කතාව, ඒ හැටියටම ඇත්තක් නොවේයැයි
පැහැදිලි කරන්නටය. තිස්සමහරාම ආසනයෙන් හා හම්බන්තොට දිස්ත‍්‍රික්කයෙන් ඔහු බිම් මට්ටමටම
ඇදදැමීමට සමත් ‘එජාප කුමන්ත‍්‍රණයක්’ තිබීමට ඉඩක් නැත. ඒ නිසා එය සජිත් පේ‍්‍රමදාසගේ ‘ඇත්ත තරම’යැයි සිතන්නට අපට හැකිය. තමාට ජනාධිපතිවරණ අපේක්‍ෂකකම ලබාගැනීම සඳහා ඔහු මවා
පෙන්වූ ප‍්‍රතිරූපයත්, ඡුන්ද පදනමත්, මහජන සහායත් ඒ ලෙසම ඔහුට නැති බව සමස්ත ජනාධිපතිවරණ ප‍්‍රතිඵලයෙන් පෙනෙයි. ඒ
නිසා, ෂයිලොක් පන්නයේ ඉල්ලීම් ඉල්ලන්නට
සජිත් පේ‍්‍රමදාස මහතා ශක්තිමත් නැත. ජනාධිපතිවරණයෙන් පසු වදවේදනා විඳිමින් ඔහු ‘නිහඬව’ ගතකළ කාලයද නායකත්වය සඳහා
ඔහුගේ නුසුදුසුකම වැඩි කළේය.
දැන් එජාපය ගිලී තිබෙන අර්බුදයෙන් මිදිය හැක්කේ, පොදු සාමූහික ක‍්‍රියාමාර්ගයකින්,
පාක්ෂිකයන් මෙන්ම, රාජපක්ෂ පාලනය
ගැන දැනටමත් කලකිරී සිටින, පළි ගැනීමට ලක්ව
සිටින, මිනිසුන් ඒකරාශි කිරීම තුළින්
පමණය. අවාසනාවකට එජාපයට ඒ ඥානය තවම නැත.x
