No menu items!
22 C
Sri Lanka
24 July,2025
Home Blog Page 30

තවමත් රඟදෙන පාස්කු නාටකය..!

0

ඇත්ත චුදිතයන් කවුද සොයාගැනීමට අවශ්‍ය නම්,
අබුහින්ද් ගැන හොයන්න
සාරා ජස්මීන් ගැන හොයන්න
සොනික් සොනික් ගැන හොයන්න
ජමීල්ට පැමිණි ඇමතුම ගැන හොයන්න

විපක්ෂය විසින් ගෙන ආ යෝජනාවකට අනුව, පාස්කු ඉරුදින බෝම්බ ප්‍රහාරය පිළිබඳ කල් තැබීමේ විවාදයේදී පිළිතුරු කතාව කරමින් මහජන ආරක්ෂක අමාත්‍ය ටිරාන් අලස් මෙසේ ප්‍රකාශ කළේය.

‘දෙහිවල ට්‍රොපිකල් නමැති ආපන ශාලාවේදී පුපුරුවාගෙන මියගිය අබ්දුල් ලතීෆ් ජමීල් නමැත්තා පුපුරුවා ගැනීමට පෙර ටාජ් සමුද්‍රා හෝටලයේ භෝජනාගාරය තුළදී මරාගෙන මැරීමට සූදානම් වෙද්දී ඔහුගේ ජංගම දූරකථනයට ඇමතුමක් එනවා. සී.සී.ටී.වී. කැමරාවල ඉතාම පැහැදිලිව සඳහන් වෙලා තියෙනවා. ඒ කෝල් එක ආවට පස්සේ තමයි ඔහු පුපුරුවා ගන් නැතුව ටාජ් සමුද්‍රා හෝටලයෙන් පිටවෙලා යන්නේ. ඒ දුරකථන ඇමතුම ලැබුණේ කාගෙන්ද? ටාජ් සමුද්‍රා හෝටලයේ පුපුරුවා නොගෙන පිටව යෑමට දූරකථන පණිවුඩයෙන් උපදෙස් ලැබුණාද?

සමහර යූටියුබ් වැඩසටහන්වලදී කියනවා මෙම දූරකථන ඇමතුම දීලා තියෙන්නේ යුද හමුදා බුද්ධි අංශයේ කර්නල් අන්සාර් නමැති පුද්ගලයකු කියලා. මේ අන්සාර් කියන්නේ කවුද?

පාස්කු ඉරුදින ප්‍රහාරයට පැය කිහිපයකට ප්‍රථම ජමීල් නමැත්තා විසින් ඔහුගේ බිරියට වොයිස් පණිවුඩයක් යොමු කරමින් මොහුගේ ජීවිතයේ අවසන් කැමැත්ත පිළිබඳව හා ඔහු දෙවියන් වහන්සේ ළඟට යන බවට ඇය වෙත දැනුම්දී ඇයට යම් ගැටලුවක් ඇති වුවහොත් මේ හඬපටය පොලිසියට ඉදිරිපත් කරන ලෙස ඉල්ලීම් කර ඔහුට නැවත ඇමැතුම් ලබා නොගන්නා ලෙස දන්වා ඇත. එම පණිවුඩය ඔහුගේ බිරිය අසා ඇත්තේ උදෑසන කාලයේ වන අතර එය ඇසූ සැණින් ඇය ජමීල් සමග දූරකථනයෙන් සම්බන්ධ වීමට කිහිපවතාවක්ම උත්සාහ දරා ඇති බව ඇය විසින් අපරාධ පරීක්ෂණ දෙපාර්තමේන්තුව වෙත ලබා දුන් ප්‍රකාශයේ සඳහන් කර තිබෙනවා. මෙම දූරකථන ඇමතුම් ලබා ගැනීමට උත්සාහ කළ කාලය හා සී.සී.ටී.වී. දර්ශන අතර සංසන්ඳනය කිරීමේදී බොහෝදුරට මෙම ප්‍රශ්නගත ඇමතුම බිරිය විසින් ලබා ගන්නා ලද ඇමතුම් බවට සැක කරනු ලබනවා.’

මහජන ආරක්ෂාව පිළිබඳ අමාත්‍ය ටිරාන් අලස් පසුගිය දා පැවති පාස්කු ප්‍රහාරය පිළිබඳ විවාදයේදී මෙසේ ප්‍රකාශ කරනු ලැබූ බව පසුගිය අප්‍රේල් 29 වෙනිදා මව්බිම වෙබ් අඩවිය වාර්තා කර ඇත.

පාර්ලිමේන්තු වරප්‍රසාදවලට මුවා වෙමින් පාස්කු ප්‍රහාර පරීක්ෂණ පිළිබඳව මතභේදාත්මක කරුණු රැසක් මෙහිදී අමාත්‍යවරයා ප්‍රකාශ කළ අතර ඒ ප්‍රකාශ බොහෝ ප්‍රමාණයක් දැනටමත් චැනල් ෆෝ නාලිකාව විකාශය කළ වාර්තා චිත්‍රපටය තුළින් මෙන්ම නොයෙක් යූටියුබ් වැඩසටහන් තුළින් ද අභියෝගයට ලක්වී ඇත. එනිසා හරි නම් රජය දැන් කළ යුතුව ඇත්තේ පාර්ලිමේන්තු වරප්‍රසාදවලට මුවා නොවී අනාවරණය වී ඇති නව කරුණු හරහා පරීක්ෂණ තවදුරටත් සක්‍රිය කිරීමය.

ඉහත කරුණ පිළිබඳව ඇත්ත තත්ත්වය කුමක්ද යන්න සොයාබැලීමේදී අනාවරණය වුණේ අපරාධ පරීක්ෂණ දෙපාර්තමේන්තුව පාස්කු ප්‍රහාරයට අදාළව සිදුකළ පරීක්ෂණයේදී මෙහි සඳහන් අබ්දුල් ලතීෆ් ජමීල් නැමැත්තාගේ බිරිඳගෙන් ප්‍රශ්නකර ප්‍රකාශ සටහන් කරගත්තත් අමාත්‍යවරයා කියන ආකාරයේ දෙයක් එහිදී වාර්තා නොවුණ බවය. මෙම ත්‍රස්ත කණ්ඩායම තම ජාලය ඇතුළත ඇමතුම් ත්‍රීමා නම් ඇප් එකක් භාවිත කරමින් ලබාගෙන තිබුණ බැවින් එම දූරකථන ඇමතුම දුන් පුද්ගලයා සොයාගැනීමට නොහැකිවී ඇත. එහෙත් අමාත්‍යවරයා මෙම කතාවේදී සීසීටීවී දර්ශන පිළිබඳව සඳහන් කරමින් අපූර්ව සන්සන්දනයක් ද කරමින් මෙම කරුණ ප්‍රකාශ කරයි.

එහෙත් මෙතන තිබෙන හෙළිකරගත යුතු වටිනාම කතාව වන්නේ සීඅයිඩීය විමර්ශන ආරම්භ කරන විටත් ජමීල්ගේ බිරිඳගේ සහ ඔහුගේ මවගේ ගෙදරට ගිය බුද්ධි නිලධාරීන් කවුද යන්නයි. එසේ ගියේ ඇයි සහ එසේ යන්නට ඔවුන් දැනුවත් වුණේ කෙසේද යන්නයි. ඒ දැනුවත් වීම පිළිබඳව ද අමාත්‍යවරයා හරි අපූර්ව විස්තරයක් සිදුකරන අතර එම ප්‍රකාශයන් තුළින්ද සිදුවන්නේ සැකය තීව්‍ර වීමය. දැන් මෙම සම්බන්ධතාව පිළිබඳව නව තොරතුරු රැසක් අනාවරණය වී ඇත. හරි නම් රජය කළ යුත්තේ මේ එළියට ඇවිත් තිබෙන තොරතුරු පිළිබඳව නිසි පරීක්ෂණයක් සිදුකිරීමය.

යුද්ධ හමුදා බුද්ධි අංශයේ නිලධාරීන් කීපදෙනෙකු සහ ත්‍රස්ත විමර්ශන කොට්ඨාසයේ නිලධාරීන් දෙදෙනෙක් මෙම නිවෙස්වලට ගොස් ඇති අතර එය අපරාධ පරීක්ෂණ දෙපාර්තමේන්තුවට අනාවරණය වන්නේ පරීක්ෂණ ආරම්භ කර දින 10ක් පමණ ගිය පසුවය. ඒ ත්‍රස්ත විමර්ශන කොට්ඨාසයේ එවක ප්‍රධානියා මාරුවී ගොස් සීඅයිඩීයේ සිටි නිලධාරියෙකු එම තනතුරට පත්වූ පසුවය. එම අනාවරණයෙන් පසුව එවක සීඅයිඩීයේ ප්‍රධානියා සේ කටයුතු කළ ජේ්‍යෂ්ඨ නියෝජ්‍ය පොලිස්පති රවී සෙනෙවිරත්න ත්‍රස්ත විමර්ශන කොට්ඨාසයේ නව අධ්‍යක්ෂට ඒ පිළිබඳව වෙනමම විමර්ශනයක් කරන්නට උපදෙස් ලබාදී ඇත.

ඒ අනුව එසේ ගිය බුද්ධි නිලධාරීන් ගෙන්වාගෙන ප්‍රශ්නකර ප්‍රකාශ සටහන් කරගෙන ඇත. එහිදී ඔවුන් ප්‍රකාශ කර ඇත්තේ තම බුද්ධි කණ්ඩායම ජමීල් නම් පුද්ගලයා කාලයක් තිස්සේ අවේක්‍ෂණය කරමින් සිටි බවය. මෙසේ ආවේක්‍ෂණය කරමින් සිටියා නම් අප්‍රේල් 21 දවසේ ඔහු රැඳී සිටින්නේ කොහේද යන්න, ඔහු කරන්නට සැලසුම්කර තිබෙන්නේ කුමක්ද යන්න එම නිලධාරීන්ට අනාවරණය නොවුණේ ඇයි? එසේ නොදැන සිටියා නම් ජමීල්ගේ පිටුපස සිටිමින් ඔහුව ආවේක්‍ෂණය කළේ කුමක් වෙනුවෙන්ද? මේවා බරපතළ ප්‍රශ්නයන් ය. අනෙක් පැත්තෙන් ජමීල්ගේ සමීපතමයින්ට යුද්ධ හමුදා බුද්ධි අංශය සමග තිබුණ බැඳීම කුමක්ද?

වව්නතිව් සිදුවීම

2018 නොවැම්බර් මස 29 වැනි දින වව්නතිව් පොලිස් මුරපොළ තුළදී පොලිස් කොස්තාපල්වරුන් දෙදෙනෙකු ඝාතනය කරනු ලැබූ අතර එම සිදුවීම පිළිබඳ පරීක්ෂණයේදී බුද්ධි අංශ විසින් අපරාධ පරීක්ෂණ දෙපාර්තමේන්තුව නොමඟ යවනු ලැබූ බව අපරාධ පරීක්ෂණ දෙපාර්තමේන්තුවේ හිටපු ප්‍රධානියා වන විශ්‍රාමික ජේෂ්ඨ නියෝජ්‍ය පොලිස්පති රවී සෙනෙවිරත්න සිය මූලික අයිතිවාසිකම් පෙත්සමක් මගින් ප්‍රකාශ කරනු ලැබුවේ කාලයකට කලින් ය. පසුව ඔහු එය ජනප්‍රිය රූපවාහිනී නාලිකාවක විකාශය වූ වැඩසටහනකදී ද ප්‍රකාශ කරනු ලැබීය.

එම කතාවට ද ටිරාන් අලස් අමාත්‍යවරයා මෙම පාර්ලිමේන්තු කතාවෙන් උත්තර ලබාදෙයි. ඔහු එහිදී ප්‍රකාශ කරන්නේ ‘යුද හමුදා බුද්ධි අංශය විසින් 2018.12.05 දින සිට 2019.04.12 දක්වා අවස්ථා 05කදී අපරාධ පරීක්ෂණ දෙපාර්තමේන්තුව භාර ජේ්‍යෂ්ඨ නියෝජ්‍ය පොලිස්පතිවරයා (රවි සෙනෙවිරත්න) වෙත වාර්තා 05ක් ඉදිරිපත් කර තිබෙනවා. මෙම වාර්තාවලින් ලබාදී ඇති තොරතුරු, තොරතුරුකරුවන් මාර්ගයෙන් ලබා ගන්නා ලද තොරතුරු බැවින් එහි සඳහන් සැක කටයුතු පුද්ගලයන් ගණනාවක් පිළිබඳව විවෘත විමර්ශනයක් කරන ලෙසට මෙම වාර්තාවල පැහැදිලිව සඳහන් කර තිබෙනවා.

යුද හමුදා බුද්ධි අංශය මඟින් 2019.04.12 දින අපරාධ පරීක්ෂණ දෙපාර්තමේන්තුව භාර ජේ්‍යෂ්ඨ නියෝජ්‍ය පොලිස්පතිවරයා අමතමින් යොමු කරන ලද 05 වැනි සහ අවසන් වාර්තාවේදී වවුනතිව් නිලධාරීන් දෙදෙනා ඝාතනය, සහරාන්ගේ අනුගාමිකයන් වන රිල්වාන් නමැත්තා හා මොහොමඩ් මොහිදීන් ආමි මොහිදීන් විසින් සිදුකර ඇති බැවින් අදාළ පුද්ගලයන් අත්අඩංගුවට ගෙන ප්‍රශ්න කර ඝාතනය පිළිබඳව තොරතුරු අනාවරණය කරගන්නා ලෙස ඉල්ලා තිබෙනවා‘

මව්බිම වාර්තා කරන මෙම වාර්තාවට අනුව අමාත්‍යවරයා මේ කරන ප්‍රකාශයට අනුව නම් අපරාධ පරීක්ෂණ දෙපාර්තමේන්තුව හරි හැටි පරීක්ෂණ සිදුකර නැත. එහෙත් අමාත්‍යවරයා ප්‍රකාශ කරන මේ කතාව ඇත්තම ඇත්ත කතාවද? විමසා බැලිය යුතුය.

අපට දැනගන්නට තිබෙන ආකාරයට වව්නතිව් සිදුවීම සිදුවුණ දවසේම එවක පොලිස්පති පූජිත් ජයසුන්දර, ජේ්‍යෂ්ඨ නියෝජ්‍ය පොලිස්පති රවී සෙනෙවිරත්න, නියෝජ්‍ය පොලිස්පති සරත් පීරිස්, පොලිස් පරීක්ෂක විජේතුංග, ගුවන් හමුදාවට අයත් ගුවන් යානයකින් මඩකලපුවට ගොස් ඇති අතර එහිදී එම අපරාධ ස්ථානයට පැමිණ සිටි රාජ්‍ය බුද්ධි අංශය, යුද්ධ හමුදා බුද්ධි අංශය, ගුවන් හමුදා බුද්ධි අංශය වැනි බුද්ධි අංශයන් ප්‍රකාශ කර ඇත්තේ මෙම ප්‍රහාරය හිටපු එල්ටීටීඊ සාමාජිකයන්ගේ වැඩක් බවය. එයට හේතුව ලෙස ඔවුන් ප්‍රකාශ කර ඇත්තේ ඊට ආසන්න දිනයක හිටපු එල්ටීටීඊ සංවිධාන සාමාජිකයන් පිරිසක් මහවිරු සැමරුමක් තියෙන්නට උත්සාහ කිරීම සහ එම උත්සාහය පොලීසිය විසින් ව්‍යර්ථ කිරීමය.

ඒ අනුව අජන්තන් හෙවත් කදිරගාමර්තම්බි රාසකුමාරන් මෙයට සැක බවත් ප්‍රකාශ කර ඇත. ඒ අනුව අජන්තන් හෙවත් කදිරගාමර්තම්බි රාසකුමාරන් අත්අඩංගුවට ගන්නට ද අපරාධ පරීක්ෂණ දෙපාර්තමේන්තුව කටයුතු කර ඇත. වව්නතිව් සිදුවීම සිදුවී මාස 5ක් හෝ 6ක් යන තෙක් බුද්ධි අංශයන්ගේ ස්ථාවරය වී ඇත්තේ ද මෙම ඝාතන හිටපු එල්ටීටීඊ සාමාජිකයන් විසින් සිදුකර ඇති බවය.

මේ පිළිබඳව යුද්ධ හමුදා බුද්ධි අංශයේ බි්‍රගේඩියර් චුලා කොඩිතුවක්කු සහ රාජ්‍ය බුද්ධි අංශයේ ප්‍රධානියා වන ජේෂ්ඨ නියෝජ්‍ය පොලිස්පති නිලන්ත ජයවර්ධන විසින් එවක අපරාධ පරීක්ෂණ දෙපාර්තමේන්තුවේ ප්‍රධානියා දැනුවත් කර ඇත. යුද්ධ හමුදා බුද්ධි අංශය අවසන් වරට එවනු ලැබූ ලිපිය තුළද මුස්ලිම් අන්තවාදී කණ්ඩායමක් මෙම සිද්ධිය පිටුපස සිටින බවට සැක කර ඇතිවා පමණක් බවත් ඔවුන් නිශ්චිතව කවුරුන්ද යන වග ප්‍රකාශ කර නැති බවත් දැනගන්නට ලැබෙයි. දැන් හරි නම් ටිරාන් අලස් ඇමතිවරයා ප්‍රමුඛ ආණ්ඩුව කළ යුතු වන්නේ මේ නොමඟ යවනසුලු පණිවිඩ එවනු ලැබූ බුද්ධි නිලධාරීන් පිළිබඳව පරීක්ෂණයන් සිදු කිරීමය.

21 ප්‍රහාරය ගැන අනතුරු ඇඟවීම

හිටපු රාජ්‍ය බුද්ධි ප්‍රධානී ජේ්‍යෂ්ඨ නියෝජ්‍ය පොලිස්පති නිලන්ත ජයවර්ධන විදෙස් බුද්ධි අංශ වාර්තාවක් උපුටා දක්වමින් 2019 අප්‍රේල් 09 වෙනිදා එවක ජනාධිපති මෛත්‍රීපාල සිරිසේන දැනුවත් කරන්නට ලිපියක් යවන අතර එහි පිටපතක් අපරාධ පරීක්ෂණ දෙපාර්තමේන්තුවේ හිටපු ප්‍රධානියාටද එවා ඇත. පොලිස්පතිවරයාට යවනු ලැබූ ලිපියක් අපරාධ පරීක්ෂණ දෙපාර්තමේන්තුවට කොපිකළ පමණින් ඒ පිළිබඳව අපරාධ පරීක්ෂණ දෙපාර්තමේන්තුව ක්‍රියාමාර්ග ගන්නේ කෙසේද? අනෙක් පැත්තෙන් අපරාධ පරීක්ෂණ දෙපාර්තමේන්තුව යනු ප්‍රහාර මැඬ පවත්වන බලගණයක් නොවෙන බව කවුරුත් දනියි.

එය පොලිස්පතිවරයා වඩාත් හොඳින් දන්නා බැවින් එවක පොලිස්පති පූජිත් ජයසුන්දර මහතා ක්‍රියාමාර්ග ගන්න යැයි දැනුවත් කිරීමක් සිදුකර නැත. ඒ වෙනුවට ඔහු බස්නාහිර පළාත භාර ජේ්‍යෂ්ඨ නියෝජ්‍ය පොලිස්පති, විශේෂ කාර්ය බලකාය භාර ජේ්‍යෂ්ඨ නියෝජ්‍ය පොලිස්පති, ප්‍රභූ ආරක්ෂක අංශයේ ජේ්‍යෂ්ඨ නියෝජ්‍ය පොලිස්පති යන අය වෙත සහ ත්‍රස්ත විමර්ශන කොට්ඨාසයේ අධ්‍යක්ෂවරයා වෙත ක්‍රියාත්මක වෙන්නට දැනුම්දීම් සිදුකර ඇත. ඒ අනුව මේ පිළිබඳව ද ප්‍රකාශ කරමින් අපරාධ පරීක්ෂණ දෙපාර්තමේන්තුවට පහර ගැසීම මුවහමට තඩිබානවා වැනි වැඩක් ය.

වනාතවිල්ලුව

පාස්කු ප්‍රහාරය පිළිබඳ පරීක්ෂණ සිදුකළ අපරාධ පරීක්ෂණ දෙපාර්තමේන්තුවේ එම විමර්ශන ක්‍රියාවලිය විවේචනය කරන ටිරාන් අලස් ප්‍රමුඛ ආණ්ඩුවේ බොහෝ පිරිස් චෝදනා කරන තවත් දෙයක් වන්නේ වනාතවිල්ලුව ප්‍රදේශයෙන් සහරාන්ගේ පුහුණු කඳවුරක් සොයාගැනීමෙන් පසුව ඔහු අත්අඩංගුවට ගන්නට අපොහොසත් වීම හරහා ප්‍රහාරය වළක්වා ගන්නට තිබූ අවස්ථාව අහිමි වූ බවය. එහෙත් ඇත්ත ඒකද?

2018 නොවැම්බර් 29 – වවනතිව් පොලිස් නිළධාරීන් දෙදෙනෙකු ඝාතනය කිරීම, 2018 දෙසැම්බර් 23 – 25 – මාවනැල්ල ආගමික ප්‍රතිමා හානි කිරීම, 2019 ජනවාරි 16 – වනාතවිල්ලුව පුපුරන ද්‍රව්‍යය අත්හදා බැලීම, 2019 මාර්තු 08 – තල්සීම්ට වෙඩි තැබීම, 2019- අප්‍රේල් 16 – කාත්තන්කුඩි තාලංකුඩාහිදී යතුරුපැදියක් පුපුරුවා හැරීම වැනි සිදුවීම් බුද්ධි අංශයන් වෙත දැනගන්නට නොලැබුණේ කෙසේද යන ප්‍රශ්නය අප මුලින්ම ඇසිය යුතුය. මේ කිසි දෙයක් නොදැනගත්තත් ඔවුන් අප්‍රේල් 21 ප්‍රහාරය පිළිබඳව පමණක් තොරතුරු දැන ගැනීම සැක සහිතය. අනෙක් පැත්තෙන් එයත් දෙගෙඩියාවටය. වනාතවිල්ලුවේ සහරාන්ගේ පුහුණු කඳවුර පිළිබඳව තොරතුරු අනාවරණය කරගත් අපරාධ පරීක්ෂණ දෙපාර්තමේන්තුව එම ස්ථානයට ගොස් එම ස්ථානය වටලන විටම එම ස්ථානයට යුද්ධ හමුදා බුද්ධි අංශය පැමිණියේ කෙසේද යන්නත් මෙහි ප්‍රධාන ප්‍රශ්නයක් ය.

ඊට කලින් නොදැන සිටි තැනක් පිළිබඳව සීඅයිඩීය සොයාගත් පසුව යුද්ධ හමුදා බුද්ධි අංශය දැනගත්තේ කෙසේද? ජමීල්ගේ ගෙදරට යාම තරම්ම මෙයත් සැක සහිතය. වනාතවිල්ලුවෙන් සැකකරුවන් හතර දෙනෙක් අපරාධ පරීක්ෂණ දෙපාර්තමේන්තුව අත්අඩංගුවට ගන්නා විට සොනික් සොනික් හිටියේ කොහේද? ප්‍රශ්න මේවාය. ඒ අනුව වනාතවිල්ලුව පිළිබඳව බුද්ධි අංශයන් නොදැන සිටියා යැයි සිතිය හැකිද?

වනාතවිල්ලුවෙන් හෙළිවෙන තොරතුරු සමග අපරාධ පරීක්ෂණ දෙපාර්තමේන්තුව සහරාන් අත්අඩංගුවට ගැනීම සඳහා මන්නාරම ප්‍රදේශයට, වැලිකන්ද ප්‍රදේශයට, කාතන්කුඩියට යන අතර ඒ අතරේ බුද්ධි අංශයන් අපරාධ පරීක්ෂණ දෙපාර්තමේන්තුව දැනුවත් කරන්නේ සහරාන් සිටින්නේ අක්කරෙයිපත්තුවේ කියා ය. පසුව අපරාධ පරීක්ෂණ දෙපාර්තමේන්තුව අනාවරණය කරගන්නේ සහරාන් සිට ඇත්තේ වත්තල ප්‍රදේශයේ බවය. මෙසේ වැරදි තොරතුරු ලබාදීම මගින් බුද්ධි අංශ බලාපොරොත්තු වන්නට ඇත්තේ කුමක්ද?

2019 ජනවරි 16න් පසුව අපරාධ පරීක්ෂණ දෙපාර්තමේන්තුව සහරාන් අත්අඩංගුවට ගැනීම වෙනුවෙන් පරීක්ෂණ මෙහෙයවන අතරේ යුද්ධ හමුදා බුද්ධි අංශය සහ ත්‍රස්ත විමර්ශන කොට්ඨාසය සහරාන් පිළිබඳව විමර්ශනය කරමින් සිට ඇත්තේ 2013 වසරේ සිටය. දැන් අසන්නට සිදුවන්නේ 2013 සිට 2019 ජනවාරි වෙනකම් ඉහත අංශයන් සිදුකළේ කුමක්ද යන්නයි. අවශ්‍ය නම් පොලීසිය භාර ඇමතිවරයාට මේ පිළිබඳවද විමර්ශනයක් සිදු කළ හැකිය.

ඇමතිවරයා පාස්කු ප්‍රහාරය පිළිබඳ විවාදයේ පිළිතුරු කතාව සිද්ධ කරමින් සහරාන් සමඟ සමීප සබඳතාවක් පවත්වාගෙන ගොස් ඇති බවට විදේශ බුද්ධි අංශයක් මඟින් අනාවරණය කරගන්නා ලද අයිපී ලිපිනය භාවිත කරන ලද්දේ කවුරුන් විසින්ද? යන්න සහ අපරාධ පරීක්ෂණ දෙපාර්තමේන්තුව විසින් එම පුද්ගලයාව අත්අඩංගුවට ගැනීමට උත්සාහ කළ අවස්ථාවේ එයට බාධා කරමින් අත්අඩංගුවට ගැනීම වැළැක්වූයේ කවුරුන් විසින්ද? යන කරුණ පිළිබඳව ද අදහස් දක්වා ඇත.

පස්රුල් රහුමාන් මොහොමඩ් සහරාන් හෙවත් පොඩි සහරාන් නමැති මෙම පුද්ගලයා අත්අඩංගුවට ගැනීමට අපරාධ පරීක්ෂණ දෙපාර්තමේන්තුව ක්‍රියාත්මක වෙනවිට යුද හමුදා බුද්ධි ප්‍රධානී බි්‍රගේඩියර් චූලා කොඩිතුවක්කු අපරාධ පරීක්ෂණ දෙපාර්තමේන්තුවේ දර්ෂිකා කුමාරිට කතා කරමින් කීවේ කුමක්ද? පොලීසිය භාර අමාත්‍යවරයා මේ පිළිබඳවත් සොයා බලනවා නම් හොඳය. ඉහතින් අප නම් සඳහන් කළ සොනික් සොනික් නම් බුද්ධි නිලධාරියා ද සීඅයිඩීයට පැමිණ ජාතික ආරක්ෂාව නාමයෙන් කෙටි ප්‍රකාශකයක් කර පිටව ගොස් ඇත. අවශ්‍ය නම් අමාත්‍යවරයාට ඒ පිළිබඳව ද සොයා බැලිය හැකිය. ඊටත් අමතරව අවශ්‍ය නම් වව්නතිව් පොලිස් මුරපොළ අසලින් සොයාගත් ජැකැට්ටුව පිළිබඳව අපරාධ පරීක්ෂණ දෙපාර්තමේන්තුව සිදුකළ විමර්ශනය පිළිබඳව ද කරුණු සොයා ගත හැකිය. මෙවැනි ප්‍රකාශ කරන්නට කලින් මේවා පිළිබඳව සොයාබැලුවා නම් කතාව තවත් සාරගර්භ වනු ඇත.

ගෝඨාභයගේ කෙරුවාව නිසා නැවතුණ පරීක්ෂණ

2019 දෙසැම්බර් 31 දා එවක අපරාධ පරීක්ෂණ දෙපාර්තමේන්තුවේ ප්‍රධානියා ලෙස කටයුතු කළ රවී සෙනෙවිරත්න මහතා විශ්‍රාම යනවිටත් පාස්කු ප්‍රහාරය පිළිබඳ පරීක්ෂණ අවසන් වී තිබුණේ නැත. ඒ වෙනකොට සිදුවී තිබුණේ මෙම ප්‍රහාරය සඳහා සහරාන් වෙත ආධාර සහ අනුබල දුන් පුද්ගලයින් සොයා ඔවුන්ට විරුද්ධව නීතිමය ක්‍රියාමාර්ග ආරම්භ කිරීම පමණි. ඊට එහාට තවත් බොහෝදුරකට මේ පරීක්ෂණ යා යුතුව තිබුණි.

සහරාන්ට ඉහළින් සිට මෙම දැවැන්ත ප්‍රහාරය මෙහෙයවූවෝ කවුරුන්ද? එය සොයා ගතයුතුව තිබුණි. එහෙත් ගෝඨාභය රාජපක්ෂ ජනාධිපති වූ සැණින් ඒ සියල්ල වෙනස් විය. ගෝඨාභය රාජපක්ෂ ජනාධිපතිවරයා සිය ධුරයේ වැඩ භාරගත් සැණකින් කළේ පාස්කු ප්‍රහාරය පිළිබඳ පරීක්ෂණ මෙහෙයවූ එවක සීඅයිඩීයේ අධ්‍යක්ෂ ශානි අබේසේකර එම ධුරයෙන් ඉවත් කර ඔහු මාරුකර යැවීමය. එතනිනුත් නොනැවතුණු ඔහු මෙම පරීක්ෂණයන් භාරව සිටි ප්‍රධාන පොලිස් නිලධාරීන් වහාම අපරාධ පරීක්ෂණ දෙපාර්තමේන්තුවෙන් මාරුකර හැරීම සිදුකළේය.

ඒ අනුව ෂැංග්‍රීලා බෝම්බය ගැන පරීක්ෂණ මෙහෙයවූ නියෝජ්‍ය පොලිස්පති පී අම්පාවිල මහතා, මහවිල ගාර්ඩ්න් පරීක්ෂණ මෙහෙයවූ එස් එස් පී ලොකුහෙට්ටි මහතා, කිංස්බරි බෝම්බය ගැන පරීක්ෂණ මෙහෙයවූ එස් පී කලණසිරි මහතා, කොච්චිකඩේ දේවස්ථාන බෝම්බය පිළිබඳ පරීක්ෂණ මෙහෙයවූ එස් එස් පී බී එස් තිසේරා මහතා, කටුවාපිටිය දේවස්ථාන බෝම්බය පිළිබඳ පරීක්ෂණ මෙහෙයවූ නියෝජ්‍ය පොලිස්පති ජේපීඩී ජයසිංහ මහතා, සියොන් දේවස්ථාන බෝම්බය සහ සයින්දමරුදු පුපුරුවා ගැනීම පිළිබඳව පරීක්ෂණ මෙහෙයවනු ලැබූ එස් එස් පී සිරිවර්ධන මහතා ප්‍රමුඛව මෙම පරීක්ෂණ මෙහෙයවමින් සිටි දක්ෂ නිලධාරීන් සියල්ල මාරුකර හරින්නට කටයුතු කළේය.

ටිරාන් අලස් ඇමතිට අවශ්‍ය නම් හිටපු ජනාධිපතිවරයාගෙන් ඒ පිළිබඳව ද ප්‍රශ්න කළ හැකිය. මේ අනුව මෙම පරීක්ෂණ මෙහෙයවූ සීඅයිඩීයේ කටයුතු කළ දක්ෂයන් 36 දෙනෙක් වහාම මාරු කර යවන්නට තරම් ගෝඨාභය රාජපක්ෂ හිටපු ජනාධිපතිවරයාට තිබුණ හේතුව කුමක්ද? එය සොයනවා නම් පාස්කු ප්‍රහාරය පිළිබඳව බොහෝ දේවල් අනාවරණය වෙනු ඇත.

දැන් රජයට පාස්කු ප්‍රහාරය ඇත්ත චූදිතයන් කවුද යන්න සොයාගැනීමට අවශ්‍ය නම් කළ යුතු වන්නේ අබුහින්ද් පිළිබඳව, සරා ජස්මීන් පිළිබඳව, සොනික් සොනික් පිළිබඳ, ජමීල්ට පැමිණි ඇමතුම පිළිබඳ, කරළියට පැමිණ තිබෙන නව තොරතුරු පිළිබඳව පරීක්ෂණ සිදු කිරීමය. හාදියා ලබාදුන් දීර්ඝ ප්‍රකාශය හරහා තවතවත් විමර්ශනයන් සිදුකිරීමය. චැනල් ෆෝ නාලිකාව විකාශය කළ වාර්තා චිත්‍රපටයේ අන්තර්ගත තොරතුරු ද මෙහිදී අපට බැහැර කළ නොහැකිය. ඒ අනුව පිල්ලෙයාන් කල්ලිය පිළිබඳ මෙන්ම පාර්ලිමේන්තු මන්ත්‍රී ජෝෂෆ් පරරාජසිංහම් ඝාතනය පිටුපස සිටි පිරිස් පිළිබඳව ද පරීක්ෂණ සිදු කළ හැකිය. මෙම පරීක්ෂණ එසේ පුළුල් නොවෙන තාක් සත්‍ය තව තවත් අඳුරට වැටෙනු ඇත.

මැතිවරණ සමයේ අවිනිශ්චිතතා සහ ආචාර්ය ඒ ටී ආරියරත්නගේ අභාවය

දැනට පෙනෙන දේශපාලන සංඥාවලට අනුව ජනාධිපතිවරණය සැප්තැම්බර් මස අගදී පමණ පවත්වන්නට ඉඩ තිබේ. ඒ සඳහා තවත් තිබෙන්නේ මාස පහක් වැනි කෙටි කාලයකි. ඒ නිසාම ජනාධිපතිවරණ තරගයේ උණුසුම ක්‍රම ක්‍රමයෙන් වැඩි වෙමින් පවතී. මෙම පසුබිම තුළ අප රටේ දේශපාලනය ගැන මතුවන ප්‍රශ්නද වැඩිවෙමින් පවතී. එයින් කිහිපයක් ගැන සාකච්ඡා කිරීම මෙම ලිපියේ අරමුණයි. ඒ අතර ළඟදී අභාවයට පත්වූ ආචාර්ය ඒ ටී ආරියරත්න මහතා ගැන කෙටි ඇගැයීමක්ද මේ ලිපියට ඇතුළත් කරමි.

තීරණයක් ගෙන නැති ඡන්දදායකයෝ

ඊළඟ ජනාධිපතිවරණයේදී සිදුවිය හැකි ඡන්දදායක තෝරාගැනීම් පිළිබඳ ජනමත සමීක්‍ෂණ පසුගිය මාස හය පමණ කාලය තිස්සේ එළිදකිමින් තිබේ. මෙම සමීක්‍ෂණ ප්‍රතිඵල ලෙස විශේෂයෙන් සමාජ මාධ්‍යවල පළ කෙරෙන වාර්තාවලට අනුව, එම සමීක්‍ෂණවලින් ප්‍රකාශ වන පුරෝකථනවල ප්‍රධාන ප්‍රවණතා දෙකක් තිබේ. පළමුවැන්න, මුල් කාලයේ ප්‍රකාශ වූ ප්‍රවණතාවකි. එයට අනුව ඉදිරියෙන් සිටින්නේ ජාතික ජන බලවේගයේ අනුර කුමාර දිසානායක මහතා සහ සමගි ජන බලවේගයේ සජිත් ප්‍රේමදාස මහතාය. ජනාධිපතිවරණයෙන් ජය ගැනීමට දිසානායක මහතාට වඩාත් අවකාශය තිබෙන බවද එම සමීක්‍ෂණවලින් අනාවරණය විය. ඒ සමගම දෙවැනි ස්ථානයේ සිටිතැයි අනාවරණය කරනු ලැබූ ප්‍රේමදාස මහතාද ඉහළ ඡන්ද ප්‍රතිශතයක් ගනු ඇතැයි වාර්තා විය. සාම්ප්‍රදායික පක්‍ෂවල අපේක්‍ෂකයන් විය හැකියැයි අනුමාන කළ හැකි රනිල් වික්‍රමසිංහ, මෛත්‍රීපාල සිරිසේන හා නාමල් රාජපක්‍ෂ මහත්වරුන්ට තනි අංකයේ ප්‍රතිශතයන් ලැබෙනු ඇත යන්නද එම පුරෝකථනවල තිබිණ.

එම පුරෝකථනවලට අනුව, ලංකාවේ පාර්ලිමේන්තු දේශපාලනයේ ප්‍රධාන පක්‍ෂ දෙක බවට ජාතික ජන බලවේගය සහ සමගි ජන බලවේගය ස්ථාපිත වීමේ හැකියාවද තිබිණ. සමගි ජන බලවේගය දැනටමත් පාර්ලිමේන්තුවේ ප්‍රධාන විරුද්ධ පක්‍ෂය සහ පොහොට්ටුව පක්‍ෂය ළඟට සිටින ප්‍රධාන පක්‍ෂය වන නිසා, අලුත්ම දේශපාලන ප්‍රවෘත්තියක් විය හැකි වන්නේ, දැනට මන්ත්‍රීවරුන් කිහිප දෙනකුගෙන් සමන්විත ජාතික ජන බලවේගය එක්කෝ පාලක පක්‍ෂය හෝ ප්‍රධාන විපක්‍ෂය බවට පත්වීමයි. ජාජබය ලංකාවේ ප්‍රධාන දේශපාලන පක්‍ෂය බවටත්, එහි අපේක්‍ෂකයා ජනාධිපතිවරයා ලෙස බහුතර ජනතාව විසින් තෝරා ගනු ලැබීමත් සිදුවන්නේ නම් එය ලංකාවේ පමණක් නොව දකුණු ආසියාවේද ඉතා වැදගත් දේශපාලන සිදුවීමක් විය හැකිය. කොළඹ සිටින විදේශ තානාපතිවරුන් ගණනාවක්ද, ජාත්‍යන්තර මූල්‍ය අරමුදලේ නියෝජිතවරුන්ද ජාජබ පක්‍ෂ කාර්යාලයට ගොස් දිසානායක මහතා හමුවී දැන හඳුනාගැනීමෙහි පසුබිමද මෙය විය.

ජනාධිපතිවරණ ප්‍රතිඵල පිළිබඳ දෙවැනි පුරෝකථනය, පසුගිය සති දෙක තුන තුළ එළියට පැමිණ තිබෙන්නකි. එයට අනුව සමීක්‍ෂණයට භාජනය වූ ඡන්දදායකයන්ගෙන් අඩකට ආසන්න ප්‍රමාණයක් තවම සිටින්නේ තමන් ඡන්දය දෙන පක්‍ෂය හෝ අපේක්‍ෂකයා කවුදැයි තවමත් තීරණයක් නොගෙනය. මෙය ඡන්ද ගැන ඡන්දදායකයන් අතර ඉතා ඉහළ උනන්දුවක් තිබෙන ලංකාව සම්බන්ධව විමතිය දනවන ප්‍රවෘත්තියකි. ඒ නිසාම ඒ ගැන මඳක් විමර්ශනය කිරීම අවශ්‍ය දෙයකි.

අපගේ විමසුමට භාජනය කළ යුතු කාරණා දෙක් මෙහිදී මතුවේ. පළමුවැන්න ඡන්දය දීමේ ප්‍රවණතා පිළිබඳ ජනමත සමීක්‍ෂණ ප්‍රතිඵලවල ඇති විශ්වසනීයත්වය පිළිබඳ කරුණයි. දෙවැන්න, ලංකාවේ ඡන්දදායකයන් අඩක් පමණ කවර ජනාධිපති අපේක්‍ෂකයාට ඡන්දය දෙන්නේදැයි තීරණයක් නැත යන්න විශ්වසනීය ප්‍රවෘත්තියක් ලෙස පිළිගතහොත් එම සංසිද්ධියේ ගැබ්වී ඇති දේශපාලන ඇඟවීම් මොනවාද යන්නයි.

මැතිවරණ මත විමසීම්

ශ්‍රී ලංකාවේ මැතිවරණවලදී ඡන්දදායකයාගේ තීරණ ගැනීම සමීක්‍ෂණය කිරීමේ භාවිතය සහ විධික්‍රමය ඒ තරම් දියුණු එකක් නොවන බව පළමුවෙන් පිළිගත යුතුව තිබේ. බොහෝ විට මෙම සමීක්‍ෂණ සිදු කරන්නේ දේශපාලන පක්‍ෂවලට හෝ අපේක්‍ෂකයන්ට සම්බන්ධ පුද්ගලයන් හෝ ආයතන විසින් බව පෙනේ. ඒ නිසාම ප්‍රසිද්ධියට පත්කරන සහ ජනමාධ්‍යවලට ලබාදෙන සමීක්‍ෂණ ප්‍රතිඵලවල විශ්වසනීයත්වය සහ අපක්‍ෂපාතිත්වය පිළිබඳ ප්‍රශ්න මතුවීම වැළැක්විය නොහැකිය.

මැතිවරණ පිළිබඳ මහජන මත සමීක්‍ෂණවලදී, ඡන්දය දෙන්නේ කවර පක්‍ෂයටද, කවර අපේක්‍ෂකයාටද වැනි ප්‍රශ්න අතිශයින්ම සංවේදී ඒවාය. එම නිසාම ‘ඡන්ද අධ්‍යයන විද්‍යාව’ නොහොත් ‘සෙෆොලොජි’ යන විෂය ක්‍ෂෙත්‍රයක් සහ විධික්‍රමද දියුණු කර තිබේ. ලෝකයේ අන් රටවල ඡන්ද මත සමීක්‍ෂණ ආයතන ඡන්ද චර්යා විද්‍යාවට අනුව තම සමීක්‍ෂණ කර ඇති බව, ප්‍රසිද්ධ කරන සමීක්‍ෂණ වාර්තාවත් සමග පළ කර එළි කිරීම සාමාන්‍ය විද්‍යාත්මක භාවිතයයි. ලංකාවේ දැනට පළකර ඇති ඡන්ද මත සමීක්‍ෂණ ප්‍රතිඵල සමග, තමන් යොදාගත් විධික්‍රමය, සාම්පලයේ ප්‍රමාණය, සමීක්‍ෂකයන්ට ලබාදුන් පුහුණුව යනාදි මූලික තොරතුරු ප්‍රකාශ කෙරෙන්නේද යන්න පැහැදිලි නැත. ලංකාවේ ඇත්තටම සිදුවන බව පෙනෙන්නේ, මැතිවරණ දෙපාර්තමේන්තුව ඡන්ද ප්‍රතිඵල නිකුත් කරන ආකාරයටම ඡන්දදායක සමීක්‍ෂණයේ ප්‍රතිඵලද එක් වගුවකින් ප්‍රකාශයට පත්කිරීමයි.

තමන් සිදුකළ සමීක්‍ෂණයේ විධික්‍රමය, එය සිදු කළ කාලය, ස්ථාන, සාම්පලයේ ප්‍රමාණය ආදි විධික්‍රමික තොරතුරු නොසපයන සමීක්‍ෂණ වාර්තාවල විශ්වසනීයත්වය මෙන්ම අව්‍යාජත්වයද පිළිබඳ ප්‍රශ්න මතු කරමින් සාකච්ඡාවක් ඇතිකිරීම දැන් අත්‍යවශ්‍ය වී තිබේ. එසේ නොවුවහොත් වන්නේ, ඡන්දදායක මත විමසීමේ ප්‍රතිඵලයැයි මාධ්‍යයට මුදා හැරෙන වාර්තා මැතිවරණ ප්‍රචාරක ව්‍යාපාරයේම අංගයක් වීමයි.

මැතිවරණ ඡන්දදායක තීරණ අධ්‍යයනය ලංකාවේ ඉතා නොදියුණු ක්‍ෂෙත්‍රයක් නිසාම එම කරුණ දේශපාලන පක්‍ෂවලත්, එවැනි සමීක්‍ෂණ කරන ආයතනවලත් පුද්ගලයන්ගේත් අවධානයට දැන්වත් යොමුවිය යුතුව තිබේ. මැතිවරණ මත නිරීක්‍ෂණය අප සාමාන්‍යයෙන් සිතනවාට වඩා බැරෑරුම් දෙයක් බව දැක්වෙන එක් නිදසුනක් දක්වන්නේ නම් මෙසේය. එවැනි සමීක්‍ෂණවලදී ‘ඔබ ඡන්දය දෙන්නේ කාටද?’ යන ප්‍රශ්නය ඡන්දදායකයන්ගෙන් ඍජුවම ඇසූ විට, සැබෑ පිළිතුරක් නොලැබීමට ඇති ඉඩකඩ වැඩිය.

ඍජු පිළිතුරක් දීමට එම මැලිකමට සංස්කෘතික හා දේශපාලන හේතු තිබේ. ලංකාවේ දේශපාලන සංස්කෘතිය තුළ ඍජු පිළිතුරක් නොදෙන සහ වැරදි පිළිතුරක් දෙන තරමක් විශාල ප්‍රතිශතයක් ඡන්දදායක සාම්පලයක සිටිය හැකිය. ලංකාවේ බොහෝ දෙනා, මේ ලියන මා පවා, ඡන්දය දෙන්නේ කාටදැයි තවත් කෙනකුට එළිදරව් කිරීමට අකමැතිය. ඡන්දය දීමේ තීරණයේ රහස්‍යභාවය රැක්ම අප රටේ ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී දේශපාලන සංස්කෘතියේම කොටසකි. එමෙන්ම, මැතිවරණ ප්‍රචණ්ඩත්වය පිළිබඳ බිය නිසාද තම ඡන්ද අනන්‍යතාව නාඳුනන සමීක්‍ෂකයන්ට හෙළි කිරීමට අකමැති ඡන්දදායකයෝද සිටිති. මැතිවරණ සමීක්‍ෂණයේදී මෙම බාධකය ජය ගන්නේ කෙසේද යන්න සමීක්‍ෂණ ආයතන සහ වෘත්තිකයන් අතර සාකච්ඡා විය යුතු තවත් ගැටලුවකි.

තීරණයක් ගෙන නැති ඡන්දදායකයෝ

ජනාධිපතිවරණයේදී ඡන්දය දෙන්නේ කාටදැයි තවමත් තීරණයක් ගෙන නැති ඡන්දදායක ප්‍රතිශතය ගැන දැනට පළවී ඇති සමීක්‍ෂණ වාර්තාවලින් කියවෙන දේ ඇත්ත නම්, එයින් ඇත්තටම කියැවෙන්නේ කුමක්ද? එකිනෙකට තරමක් සම්බන්ධ කාරණා තුනක් අපට මෙහිදී හඳුනාගත හැකිය.

පළමුවැන්න, තම තේරීම තමන් නොහඳුනන, ආගන්තුක සමීක්‍ෂකයන් සමග මුහුණට මුහුණ ලා හෝ දූරකථනය මාධ්‍යයෙන් අනාවරණය කිරීමට අකැමැති ඡන්දදායක සංඛ්‍යාවක් සිටින බවයි. එම ඇකැමැති බව පළකිරීමේ පහසුම මාර්ගය නම්, ‘තවම තීරණය කරලා නෑ’ , ‘තව කල් තියෙනවා’ යන පිළිතුරු දීමයි. මෙවැනි අතීරණාත්මක ප්‍රතිචාරවලට හේතුවක් වන්නේ, ලංකාවේ දැනට තිබෙන බරපතළ දේශපාලන අවිනිශ්චිතතාවයි. කිසිදු පක්‍ෂයක් හෝ අපේක්‍ෂකයකු සමග දේශපාලන වශයෙන් අනන්‍ය වී නොසිටීම, රටේ පවතින දේශපාලන ව්‍යාකුලත්වය සහ අවිනිශ්චිතතාව පිළිබඳ පසුබිම තුළ ‘බුද්ධිමත් ඡන්දදායකයන්’ දැනට ප්‍රවේශම්කාරී පිළිතුරු දීමේ විකල්පය තෝරාගෙන ඇත්නම් එය අපේ සැලකිල්ල යොමු කළ යුතු ප්‍රවණතාවකි. ‘කුණාටුවට පෙර ඇතිවන්නේ නිහඬතාවකි.’ යයි ඉංග්‍රීසි කියමනක් තිබේ. මේ වසරේ අප රටේ සිදුවිය හැකි බරපතළ දේශපාලන වෙනසක් පිළිබඳව මහජනතාවට අවිඥානිකව ඉව වැටී තිබෙන බවක් ඒ වෙතින් ප්‍රකාශ වන්නේදැයි දැන්ම කිව නොහැකිය. ඔක්තෝබර් මාසය තෙක් ඒ සඳහා ඉවසීමෙන් බලා සිටිය යුතුව තිබේ.

දෙවැන්න නම්, විශාල ඡන්දදායක පිරිසක් තම තෝරා ගැනීම තවමත් නොකිරීම, ලංකාවේ දේශපාලන පක්‍ෂ ක්‍රමය හා දේශපාලන නායකත්වය පිළිබඳ ඇති මහජන විශ්වාසය බිඳ වැටීමේ තවත් ප්‍රකාශනයක් වීමයි. එය 2022 වසරේ පුරවැසි අරගලය තුළින්ද ප්‍රකාශයට පත්වූවකි. කිසිම දේශපාලන පක්‍ෂයක් හෝ අපේක්‍ෂකයකු ජනාධිපතිවරණයෙන් ජය ගැනීම සැහැල්ලුවෙන් නොසිතිය යුතු බව එයින් ප්‍රකාශ වන එක් කරුණකි. අනෙක් කරුණ නම්, පුරවැසියන් සතු දේශපාලන කළකිරීම සහ අපේක්‍ෂා භංගත්වය ඒ වෙතින් තීරණාත්මක ලෙස ප්‍රකාශ වන බවය. ඒ වෙතින් ව්‍යංග්‍යයෙන් ප්‍රකාශ වන තවත් වැදගත් කරුණක් තිබේ. එය නම්, මහජනතාවගෙන් අඩක් පමණ අව්‍යාජ වශයෙන් සිස්ටම් චේන්ජ් එකකට කැපවුණු දේශපාලන නායකත්වයක් එන තුරු බලා සිටින බවයි. එය එසේ නම් දැනට තිබෙන තත්වය ගැන සැහැල්ලුවෙන් ඇස්තමේන්තු කිරීමට ජාජබය සහ සජබය යන ප්‍රධාන විරුද්ධ පක්‍ෂ දෙකටම නොහැකිය.

සර්වෝදය සහ ආරියරත්න මහතා

ගිය සතියේ අභාවප්‍රාප්ත වූ සර්වෝදය ව්‍යාපාරයේ නිර්මාතෘවරයා වූ ඒ ටී ආරියරත්න, ලංකාවේ බිහිවූ විශිෂ්ට ගණයේ පුරවැසියෙක්ද, පොදු ජන නායකයෙක්ද විය. ලංකාවේ සමාජවාදී ව්‍යාපාරයේත්, ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදයේත් දේශපාලන පක්‍ෂ ක්‍රමයේත් තිබුණු එක් බරපතළ හිස් අවකාශයක්පිරවීමට එතුමා ඉදිරියට පැමිණියේය. ‘සිවිල් සමාජ දේශපාලනය’ යන්නට පුරවැසි ක්‍රියාකාරිත්වවාදී අර්ථයක් සැපයීමද එතුමාගේ සාපේක්‍ෂ වශයෙන් නිවුණු ජීවිතයේ එක් දායකත්වයක් විය.

එතුමා පිරවූ හිස් අවකාශය නම්, රටේ ප්‍රධාන ප්‍රවාහයේ දේශපාලන බලවේග විසින් ආමන්ත්‍රණය නොකෙරුණ, දුගී පීඩිත කොන්කරන ලද සහ ප්‍රතිපත්ති සම්පාදකයන්ද, දේශපාලන පක්‍ෂ විසින්ද නොසලකා හරිනු ලැබූ ජනයාට තමන්ගේම ස්ව-ශක්තිය මත ගොඩ නැගුණු සමාජ කර්තෘකත්වයක් ලබාදීමයි. එය එක් අර්ථයකින් බලන විට 1930 ගණන්වල මුල සහ මැද වසරවල ලංකා සමසමාජ පක්‍ෂය ගොඩනැගූ පිරිස් විසින් ආරම්භ කරන ලද, ‘පහළ සිට සිදුකරන සමාජ විමුක්තිවාදී’ දැක්මම සහ භාවිතයම වෙනත් ආකාරයකින් ඉදිරියට ගෙනයාමකි. බුදුන් වහන්සේගේ ඉගැන්වීම්වල ඇති සමානාත්මතා හා සමාජ විමුක්තිවාදී ධර්මයත්, මහත්මා ගාන්ධි සහ විනෝබා භාවේ යන ඉන්දියානු නූතන ඍෂිවරුන් යයි කිව හැකි ජනනායකයන්ගේ ඉගැන්වීම් සහ භාවිතද සංයෝග කිරීමෙන්, ලංකාවට අලුත් සමාජ දේශපාලන චින්තනයක් ගොඩනැගීමටද එතුමා සමත් විය. මෙය වනාහි දීර්ඝ ලිපියකින් විස්තර කළ යුතු සහ සමාජ විද්‍යාත්මක අධ්‍යයනයක් සඳහා ආරාධනා කරන මාතෘකාවකි.

පසුගිය 2022 වසරේ පුරවැසි අරගලයේදීද අවධාරණය වූ කරුණකට, ආචාර්ය ආරියරත්න මහතා සර්වෝදය ව්‍යාපාරය ආරම්භයේදීම සිය කල්පනාව යෙදවූ බව පෙනේ. එනම් දැනට තිබෙන නියෝජිත ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී ක්‍රමය සහ එය මත ගොඩනැගුණු දේශපාලන පක්‍ෂ ක්‍රමයත්, වෘත්තිය දේශපාලනඥ ක්‍රමයත් තුළ ඇති බරපතළම අඩුවකට ආමන්ත්‍රණය කිරීමයි. එය නම් ඡන්දය ප්‍රකාශ කිරීම හැර, ආණ්ඩුකරණ, ප්‍රතිපත්ති සම්පාදන හා ක්‍රියාත්මක කරන ක්‍රියාවලීන්ගෙන් පුරවැසියන් බැහැර කරනු ලැබීමයි. ලිබරල්, නියෝජන ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය ඇත්තටම බිහිකරන්නේ, හුදෙකලා සහ නිෂ්ක්‍රිය පුරවැසියන්ය.

මැතිවරණවලින් පසුව දේශපාලන පක්‍ෂවලට සහ නායකයන්ට පුරවැසියන් අවුරුදු පහක් හයක්ම වන තුරු අමතක වන්නේ ඒ නිසාය. පුරවැසියන් ආණ්ඩුවලට සහ නිලධාරීන්ට මතක් වන්නේ ඔවුන් මත අසාධාරණ බදු පනවන විටය. නිෂ්ක්‍රිය පුරවැසියන් සක්‍රිය පුරවැසියන් කිරීම, ඒ සඳහා ඔවුන්ගේ සමාජ හා සාමූහික විඥානය ගොඩනැගීම සහ පහළ තෘණභූමි මට්ටමේ ස්වේච්ඡා ‘ආණ්ඩුකරණ’ ක්‍රියාවලියකට පුරවැසියන් සහභාගි කරවීම සහ පුද්ගලික ආත්මාර්ථය පමණක් නොව තමන්ද අයිති ප්‍රජාවේ පොදු යහපත සඳහා පුරවැසියන් කැපවීම, ආරියරත්න මහතා සර්වෝදය ව්‍යාපාරය මගින් ලංකාවට හඳුන්වා දුන් ‘ඍජු ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී’ විකල්පයයි. එය ඉහළ සිට පහළට නොව පහළ සිට ඉහළට ගොඩනැගෙන පුරවැසිවාදී සහ සහභාගිත්වවාදී ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී මාදිලියක්ද විය.

මගේ පුද්ගලික මතය නම්, 20 වැනි සියවසේ ලංකාවේ ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී න්‍යායේ සහ භාවිතයේ නව දේශීය නිපැයුම් ගැන කරන විචාරාත්මක අධ්‍යයනයකදී ආචාර්ය ආරියරත්න මහතාගේ දායකත්වය කිසිසේත් අමතක නොකළ හැකි බවයි.

කයිවාරු කන්දක් විලිලා මී පැටියෙකු බිහි කිරීම හෙවත් ලංවිම සමාගම්වලට කැඩීම

ලංකා විදුලි බල මණ්ඩලය ප්‍රතිව්‍යුහගතකරණය කිරීම හෙවත් එහි කටයුතු සමාගම් කිහිපයක් යටතට පත්කර ඒවායේ කොටස් අයිතිය පෞද්ගලික අංශයට ලබාදීම සඳහා ඉදිරිපත් කර ඇති ශ්‍රී ලංකා විදුලි බල පනත් කෙටුම්පත සම්බන්ධයෙන් ලංවිම ඉංජිනේරු සංගමය මේ වන විටත් සිය විරෝධය පළකර ඇත. එමෙන්ම ලංවිම අනෙකුත් වෘත්තීය සමිතිද විරෝධය පළකර ඇත. මෙම පනත් කෙටුම්පතට එරෙහිව ලංකා විදුලි පොදු සේවක සංගමය පාර්ලිමේන්තු වටරවුම අසල අප්‍රේල් 24 දින පැවැත්වීමට නියමිතව තිබූ විරෝධතාවකට එරෙහිව පොලිසිය තහනම් නියෝගයක් ලබාගෙන ද තිබුණි.

මෙම විරෝධයන්ට ප්‍රතිචාර දක්වමින් විදුලි බල ඇමති කංචන විජේසේකර මාධ්‍යයට පවසා තිබුණේ පනත් කෙටුම්පතේ වැරැද්දක් ඇත්නම් ඊට එරෙහිව ඕනෑම අයෙකුට අධිකරණයට යා හැකි බවත්, ඒ මගින් ලබාදෙන තීරණ ඔහු පිළිගන්නට සූදානම් බවත්ය.

ඇමතිවරයාගේ එම ප්‍රකාශය නම් නරියෙකුගේ කපටිකම අපට ප්‍රදර්ශනය කරයි. ඒ පනත් කෙටුම්පතක් සම්බන්ධයෙන් අධිකරණයට කළ හැකි කාර්යය සීමාසහිත වන බැවිනි. යම් පනත් කෙටුම්පතක් අභියෝගයට ලක් කිරීමේදී ශ්‍රේෂ්ඨාධිකරණය සලකා බලන්නේ එහි ව්‍යවස්ථානුකූලභාවය පමණය. සරලව කිවහොත් එම පනත් කෙටුම්පතේ ඇති වගන්ති ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථාවට පටහැනිද නැද්ද යන්න පිළිබඳවය. එසේ ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථාවට පටහැනි යැයි කී වගන්ති පවා සංශෝධනය නොකර පාර්ලිමේන්තුවේ සම්මත කර ගැනීමේ අවස්ථාවක් අප අත්දුටුවේ මාර්ගගත ක්‍රමවල සුරක්ෂිතභාවය පිළිබඳ පනත් කෙටුම්පත සම්මත කරගත් අවස්ථාවේය. ශ්‍රේෂ්ඨාධිකරණ නිර්දේශවලට පිටින් එම පනත් කෙටුම්පත සම්මත කර ගැනීමෙන් පසු නැවත ඒ ගැන සඳහන් කරමින් අධිකරණයට යෑමේ ප්‍රතිපාදන නැති තත්වය තුළ නිතරග ජය අත්වන්නේ පාර්ලිමේන්තුවටය.

ඒ නිසා පනත් කෙටුම්පතක් සම්බන්ධයෙන් අධිකරණ අභියෝගය යනු සීමිත අවස්ථාවක් පමණය. විශේෂයෙන්ම මෙය ඉදිරිපත් කර ඇති ශ්‍රී ලංකා විදුලි බල පනත වැනි පනත් කෙටුම්පත් සම්බන්ධයෙන් අදාළ වේ. ඉන් යෝජනා කර ඇත්තේ ලංකා විදුලි බල මණ්ඩලය අහෝසි කර එහි කාර්යයන් සමාගම් පනත යටතේ පිහිටුවන සමාගම් කිහිපයකට වෙන් කිරීම සහ එම සමාගම්වල කොටස් අයිතිය ආයෝජනයේ නාමයෙන් පෞද්ගලික අංශයට විවෘත කිරීමය. මෙවැනි විධායක තීරණ ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථාවෙන් සහතික කර ඇති විශේෂයෙන්ම පුරවැසියන්ගේ මූලික අයිතිවාසිකම්වලට පටහැනි වන අවස්ථා විරලය.

ලංකා විදුලි බල මණ්ඩලය අහෝසි කර එහි කාර්යයන් සමාගම් කිහිපයක් යටතට පත් කිරීම ආණ්ඩුවේ පාර්ශ්වයෙන් අර්ථ දක්වන්නේ එම මණ්ඩලයේ පාඩුව අහෝසි කර, එහි කටයුතු කාර්යක්ෂම කර දේශපාලන ඇඟිලි ගැසීම්වලින් තොරව එය ස්වාධීන කරන්නක් ලෙසය.
එහෙත් ලංකා විදුලි බල මණ්ඩලයේ ඉංජිනේරු සංගමය එම පනත් කෙටුම්පත සම්බන්ධයෙන් අප්‍රේල් 18 දින මාධ්‍ය හමුවක් පවත්වමින් විරෝධය පළ කරමින් එම විරෝධයට පදනම් වන කරුණු කිහිපයක් ඉදිරිපත් කළේය. ඉන් කිහිපයක් විදුලි පාරිභෝගිකයින් වන මේ රටේ ජනතාවට අදාළ වන ඒවාය.

එම කරුණු වන්නේ, ජාතික විදුලි ප්‍රතිපත්තියක් ගැන පනත් කෙටුම්පතේ සඳහන් වුවද ස්ථාවර විදුලිය සැපයීමක් පිළිබඳව පැහැදිලි අර්ථකථනයක් හෝ විදුලිය නිෂ්පාදනයේ අවම පිරිවැය සහතික කිරීම අරමුණක් ලෙස දක්වා නොතිබීම, පිහිටුවන සමාගම් තුනක හැර අනෙකුත් සමාගම්වල කොටස් අයිතිය පෞද්ගලික අංශයට ලබා ගැනීමට හැකිවීම තුළ අනතුරක් පැවතීම, විදුලි බල ක්ෂේත්‍රයේ නියාමකයා වන මහජන උපයෝගිතා කොමිසමේ බලතල කප්පාදු කිරීම හා විසි අවුරුදු ජනන සැලැස්ම අනුමත කිරීමේ බලය අමාත්‍යවරයා හා කැබිනට් මණ්ඩලය වෙත පවරා ගැනීම, තරගකාරි මිල ගණන් යටතේ විදුලිය මිලදී ගැනීම මගහැර යෑම සඳහා වගන්ති ඇතුළත් කිරීම, ජාතික පද්ධතිය හා සම්බන්ධ වන කිලෝවොට් 11 හෝ 33 බලාගාර නියාමනය කිරීමේ බලය මහජන උපයෝගිතා කොමිසමෙන් ඉවත් කර තිබීම, ජාතික පද්ධති පාලන අංශ සමාගමේ අධ්‍යක්ෂ මණ්ඩලය හා සාමාන්‍යාධිකාරිවරයා පත් කිරීමේ බලය අමාත්‍යවරයා සතුකර ගැනීම, ජාති බලශක්ති ප්‍රතිපත්තිය සකස් කිරීමේදී දේශපාලන සහ ව්‍යාපාරික අවශ්‍යතා සපුරා ගැනීම සඳහා අමාත්‍යවරයාට උපදෙස් ලබාදීම වෙනුවෙන් ජාතික විදුලි උපදේශන සභාවක් පිහිටුවීම, ඕනෑම පුද්ගලයෙකුට හෝ ආයතනයකට අමතර සම්ප්‍රේෂණ බලපත්‍ර ලබාදීමේ හැකියාව සම්ප්‍රේෂණ ජාල සමාගමට ලබාදීම, යම් සමාගමක සියයට 50ට අඩුවෙන් කොටස් ලබාගෙන ඇති සමාගමකට සමාගම් ගණනාවක එම ප්‍රමාණයට අඩුවෙන් කොටස් ලබා ගැනීමට හැකිවීම තුළින් එක් පුද්ගලයෙකුට හෝ සමාගමකට විදුලි බල කර්මාන්තය පාලනය කිරීමේ හැකියාව ලබාදී තිබීම, ගාස්තු අය කිරීමේදී සාධාරණ ලාභයක් ලබාදිය යුතු බවට කර ඇති සඳහන අනුව විදුලි ගාස්තු වැඩිවිය හැකි බව ආදියයි.

එසේ සඳහන් කරන ලද කරුණුවලට අදාළ කරුණු පනත් කෙටුම්පතේ ඊට අදාළ පූර්විකාවේ මෙසේ සඳහන් වේ. ‘ විදුලි බලය උත්පාදනය කිරීම, සම්ප්‍රේෂණය කිරීම, බෙදා හැරීම, වෙළඳාම් කිරීම, සැපයීම සහ ප්‍රසම්පාදනය කිරීම සම්බන්ධ සියලු කටයුතු පැවරී ඇති සහ මෙම කටයුතු කාර්යක්ෂම ලෙස කළමනාකරණය කිරීම සඳහා සහ මෙම කටයුතු සම්බන්ධයෙන් වෙළඳපොළ තරගකාරිත්වය නිර්මාණය කිරීම සඳහා වගකිව යුතු වන ස්වාධීන සංස්ථාමය අස්ථිත්ව සංස්ථාගත කිරීම මගින් වර්තමානයේ දී රජයට හිමි තනි අස්ථිත්වයක් වෙත පැවරී ඇති විදුලිබල කර්මාන්තයේ කටයුතු වෙන්කර තැබීම සහ වෙන් කිරීම මගින් තහවුරු කරනු ලබන විදුලිබල කර්මාන්තයට අලුත් ආයෝජන ආකර්ෂණය කර ගැනීම සඳහා වන අවශ්‍යතාව යථා පරිදි හඳුනාගනු ලබන සහ ඒ සඳහා සැලසුම් කරනු ලබන, විදුලි බල කර්මාන්තයේ පවත්නා ආයතනික ව්‍යුහය සඳහා ප්‍රතිසංස්කරණ අවශ්‍ය හෙයින්ද, විදුලිබල කර්මාන්තයේ සංකාන්ත්‍රිය සහ ප්‍රතිසංවිධානය කිරීම සඳහා යෝජනා ක්‍රමයක් සකස් කිරීම සහ කාලීන සහ අත්‍යවශ්‍ය නෛතික, ව්‍යුහාත්මක, අධීක්ෂණ සහ වෙළෙඳපොළ පදනම් කරගත් වෙනස් වීම් මත පදනම් වූ හඳුනාගත් ප්‍රතිසංස්කරණ ක්‍රියාත්මක කිරීම සමග ආරම්භ වන ක්‍රියාවලියකි.

කොටස් වෙළඳපොළ ලැයිස්තුගත කිරීම සහ රාජ්‍ය පෞද්ගලික අංශ හවුල් ව්‍යාපාර පිළිවෙත් භාවිත කර විදුලිබල කර්මාන්තයේ සෑම කටයුත්තකදීම පෞද්ගලික අංශයේ ආයෝජන සඳහා පහසුකම් සැලැස්වීම සඳහා විනිවිදභාවයෙන් යුත් අයක්‍රමයන් හරහා, විනිවිදභාවයෙන් යුත් මූල්‍ය, ආයෝජන සහ සම්පත් කළමනාකරණය සහ වැඩි දියුණු කරන ලද වගවීමේ සහ අධීක්ෂණ පියවර හරහා මේ පනත යටතේ පිහිටුවනු ලබන සංස්ථාමය අස්ථිත්වවල මූල්‍ය ස්වයං පූර්ණතාව සහතික කිරීමට ප්‍රතිසංස්කරණ මගින් අපේක්ෂා කරන හෙයින්ද,’ යනුවෙන්ය.
පනත් කෙටුම්පත අනුව, ජාතික විදුලිබල ප්‍රතිපත්තිය සහ ප්‍රතිපත්ති මාර්ගෝපදේශ නිකුත් කිරීම සඳහා ජාතික විදුලි බල උපදේශක සභාව යනුවෙන් සභාවක් පිහිටුවනු ලබන අතර එම සභාව අමාත්‍යවරයාට ලබාදෙන උපදෙස් අතරින් එකක් වන්නේ, ‘පාරිභෝගිකයින් වෙත විදුලිබලය ලබා ගැනීමේ හැකියාව නියාමනය කරන ලද අස්ථිත්වවල මූල්‍ය ස්ථාවරභාවය සහ ආයෝජන සඳහා සාධාරණ ප්‍රතිලාභ සහතික කිරීම පිණිස, මුදල් අමාත්‍යාංශය සහ නියාමක විමසා, ජාතික අයක්‍රම ප්‍රතිපත්තිය සකස් කිරීමට අදාළ කාරණා’ ඉටුකළ යුතුය යනුවෙන්ය.

එම සභාව අමාත්‍යවරයා විසින් අමාත්‍ය මණ්ඩලයේ අනුමැතිය ඇතිව පත්කරනු ලබන සාමාජිකයන් හත් දෙනෙකුගෙන් සමන්විත වන අතර එහි සභාපතිවරයා පත්කරනු ලබන්නේද අමාත්‍යවරයා විසිනි. දැනට ඇති විදුලිබල මණ්ඩල පත් කිරීම් සහ මේ අතර වෙනසක් අපට දැකගත හැකිද? ලංවිමට දැනට ඇති දේශපාලනයෙන් මෙය වෙනස් වන්නේ කෙසේද?
තවදුරටත් අයක්‍රම සම්බන්ධයෙන් එහි සඳහන් වන්නේ, අයක්‍රම පැනවීමේදී නියාමක විසින් යොදාගනු ලැබිය යුතු මූලධර්ම ජාතික අයක්‍රම ප්‍රතිපත්තියේ අන්තර්ගත විය යුතු බවත් එය අනුමත කිරීම සඳහා අමාත්‍ය මණ්ඩලය වෙත ඉදිරිපත් කළ යුතු බවත්ය. ඒ අනුව මෙතෙක් මහජන උපයෝගිතා කොමිසම සතු වූ බලතල අමාත්‍ය මණ්ඩලය පවරාගෙන ඇති බව පෙනේ.
එමෙන්ම එහි වැඩිදුරටත් සඳහන් කර ඇත්තේ ‘අයක්‍රම පැනවීමේදී, නියාමනය කරන ලද අස්ථිත්වයන්හි ආයෝජනය මත වූ සාධාරණ ලාභයක් ඇතුළත් කරමින් නියාමක විසින් මූල්‍ය අඛණ්ඩත්වය තහවුරු කරනු ලැබිය යුතුය යන්නය.

දැනටමත් ලංවිම අකාර්යක්ෂමතාව, නාස්තිය, ඉහළ වැටුප් හා දීමනා, අධික මිල විදුලිය මිලදී ගැනීම් නිසා වැඩි විදුලි බිලක් ගෙවීමට සිදුවී ඇතැයි චෝදනා කරන තත්වය තුළ ආයෝජන සඳහා සාධාරණ ප්‍රතිලාභ සහතික කිරීම වෙනුවෙන් විදුලි ගාස්තු තීරණය කිරීම තුළින් තවදුරටත්අ ඩු විදුලි බිලක් බලාපොරොත්තු වීම සිහිනයක් පමණක් වන්නටද පුළුවන.
විදුලිබල කර්මාන්තයේ නියාමකයා ලෙස තවදුරටත් ශ්‍රී ලංකා මහජන උපයෝගිතා කොමිසම කටයුතු කරන බව පනත් කෙටුම්පතේ දක්වා ඇතත්, එහිදී නියාමකට තරවටුවක්ද කර ඇත. ඒ මෙසේය. ‘විදුලිබල කර්මාන්තයට අදාළව නියාමකගේ බලතල, කාර්ය සහ කර්තව්‍ය ක්‍රියාත්මක කිරීමේදී, කිරීමේදී සහ ඉටු කිරීමේදී, නියාමක විසින් සියලු අවස්ථාවලදී, යුක්ති සහගතව, සාධාරණ ලෙස, අපක්ෂපාතීව ලෙස සහ ස්වාධීනව මෙන්ම කාලානුරූපිව, විනිවිදභාවයෙන් යුතුව, වාස්තවිකව සහ මේ පනතේ මූලධර්ම සහ විධිවිධානවලට අනුකූලව ක්‍රියා කරනු ලැබිය යුතුය.’

එය තවදුරටත් විස්තර කරමින් සඳහන් කර ඇත්තේ විදුලිබල කර්මාන්තයට අදාළ වන මෙම පනතේ විධිවිධාන සහ ශ්‍රී ලංකා මහජන උපයෝගිතා කොමිෂන් සභාව පනතේ විධිවිධාන අතර යම් ගැටුමක් ඇති වන අවස්ථාවකදී මේ පනතේ විධිවිධාන බලාත්මක විය යුතුය යන්නයි. ගාස්තු පිළිබඳ, දේශපාලනීකරණය පිළිබඳ හා මෙම කරුණේදීද නගා ඇති චෝදනාවලට පදනමක් ඇති බව පෙනී යයි.

මේ යටතේ ඇතිකරන ප්‍රධානම සමාගම ජාතික පද්ධති ක්‍රියාකරු සමාගම වන අතර එහි සියයට සියයක කොටස් අයිතිය රජය සතුවේ. එහෙත් එහි අධ්‍යක්ෂ මණ්ඩලය පත් කරන්නේද අමාත්‍යවරයා වන අතර සභාපතිවරයා පත් කරන්නේද අමාත්‍යවරයාය. එමෙන්ම එම සමාගමේ ප්‍රධාන විධායක නිලධාරියාද ඇමතිවරයාගේ අනුමැතිය ඇතිව ඇමති මණ්ඩලය විසින් පත් කරයි. මෙයද ලංවිම දේශපාලනීකරණයෙන් මුදවා ගැනීම වෙනුවට සමාගම් ලෙස යළි දේශපාලනීකරණය වීම පිළිබඳ නිදර්ශනයකි.

ජාතික සම්ප්‍රේෂණ ජාල සේවා සැපයුම්කරු සමාගම පොදු සමාගමක් විය යුතු අතර එහි කොටස් අයිතියෙන් සියයට 50කට වඩා රජය සතු විය යුතුය. එම සමාගමට අතිරේක සම්ප්‍රේෂණ බලපත්‍ර නිකුත් කළ හැකිය. ඒ අනුව සම්ප්‍රේෂණ ජාලයේ රජය සතු වැඩි කොටස් අයිතියද අතිරේක බලපත් ලබාදීම මගින් පෞද්ගලික අංශයේ වැඩි කොටස් අයිතියක් බවට පත්වීමේ අවදානමක් පවතී. කොටස් අයිතිය පෞද්ගලික අංශයට නොයන අනෙක් ප්‍රධානම ක්ෂේත්‍රය වන්නේ, ජල විදුලි උත්පාදන වත්කම් සඳහා වූ සමාගම පමණි. එහි සියයට සියයක කොටස් අයිතිය රජය සතුවිය යුතුය යන්නෙන් සඳහන් කර ඇත.

පනත් කෙටුම්පතේ ඇති මෙම කරුණු අනුව ලංකා විදුලි බල මණ්ඩලයේ කටයුතු සමාගම් කිහිපයක් වෙත පැවරුවද, එය නිර්දේශපාලනීකරණය වන බවක් පෙනෙන්නට නැත. ඇමතිවරයාගේ බලය බොහෝ තැන්වල තීරණාත්මකය. එමෙන්ම ආයෝජන ප්‍රතිලාභ සහතික කිරීම මගින් අඩු විදුලි ගාස්තුවක්ද පාරිභෝගිකයන් වශයෙන් අපට බලාපොරොත්තු විය නොහැකිය. අනෙක් අතට නියාමකයාද දුර්වල කර ඇත.

ජාතික අධ්‍යාපන ප්‍රතිපත්ති රාමුව ඉල්ලකය වරදවාගත්, අදමිටු , අසම්පුර්ණ ලියවිල්ල – දෙවැනි කොටස

0

‘හොඳම පාසල ළඟම පාසල’ යැයි දේශපාලන සටන් පාඨයක් පසුගිය කලක පැවතියේය. එසේ වුවත් මේ සටන් පාඨය පැවසුවන් තමන්ගේ හා තම හිතවතුන්ගේ දරුවන් යැව්වේ හොඳම පාසලට මිස ළඟම පාසලට නොවේ. ජාතික අධ්‍යාපන ප්‍රතිපත්ති මාලාව කියවන්නෙකුට වැටහෙන්නේ එහි ඇති සරසවි සංකල්පය ‘හොඳම සරසවිය, ළඟම සරසවිය’ බවට පත්කිරීම බවයි. සරසවි පිළිබඳව එහි ගොඩනගන තර්කයේ සාරාංශය මෙසේය. ‘අද රටේ සංවර්ධන පසුගාමිත්වයට හේතුව සරසවි අධ්‍යාපනය ලද ප්‍රතිශතය මඳවීමයි. එය විසඳීමට රජය මැදිහත් වී සරසවි අධ්‍යාපනයට මුදල් වියදම් කරන නිසා සාමාන්‍ය අධ්‍යාපනයට (පාසල් අධ්‍යාපනයට) රජය යොදන මුදල අඩුවී තිබේ. මෙයට විසඳුම රජයේ මුදල් වැය නොකර ශිෂ්‍යයන්ගෙන් මුදල් අයකර පවත්වා ගෙන යනු ලබන විශ්වවිද්‍යාල ඇති කිරීමයි. මෙයට ඇති බාධාව රජය විසින් මෙවැනි විශ්වවිද්‍යාල ඇති කිරීමට විශ්වවිද්‍යාල ප්‍රතිපාදන කොමිසම වැනි ආයතන හරහා පනවා ඇති බාධාවන්ය. වහාම මේ බාධාව ඉවත්කොට වැඩි වැඩියෙන් විශ්වවිද්‍යාල ඇති කළහොත් වැඩියෙන් උපාධිධරයන් ඇතිවී රට සංවර්ධනය වනු ඇත.’

එපමණක් නොව මෙවන් ආයතන සඳහා අනුමැතිය ලබාදීම පළාත් සභාවලටද ලබාදිය යුතුයැයි මේ ලියවිල්ලේ පැවසේ. මේ වනවිට මේ රටේ පළාත් සභා ක්‍රියාත්මක නොවුණත් මේ ක්‍රියාව විශ්වවිද්‍යාල පද්ධතියේ බරපතළ අවුලක් ඇති කරනු ඇත. මේ ක්‍රියාවලිය යටතේ වඩ වඩා සරසවි ඇති කළහොත් වැඩිකල් නොගොස් අප රටේ වැසියන්ට ‘හොඳම සරසවිය ළඟම සරසවිය’ යැයි සාඩම්බරයෙන් පවසා, ළඟම ඇති කඩමණ්ඩියේ සරසවියෙන් වැඩි කරදරයකින් තොරව උපාධියක් ලැබිය හැකිවෙනු ඇත.

මේ විමධ්‍යගත කිරීමේ අදහසට හාත්පසින්ම වෙනස් මතයක් වන උසස් අධ්‍යාපන කොමිසමේ අධීක්ෂණය යටතට පුද්ගලික විශ්වවිද්‍යාල ගත යුතුය යන සාධනීය මතයද මේ ලියවිල්ලේ අඩංගුවේ. එකම ලියවිල්ලේ මත දෙකක් තිබෙන්නේ මේ ලියවිල්ල විවිධ අය විසින් ලියූවත්, සෝදුපත් බැලීමකට ලක් නොවුණු නිසා විය හැකිය. එසේ නම් මේ ලියවිල්ල සෝදුපත් බලා නැවත ඉදිරිපත් කිරීම වඩා සුදුසුවේ. සියලු උසස් අධ්‍යාපන ආයතන උසස් අධ්‍යාපන කොමිසමේ අධීක්ෂණය යටතට ගන්නේ නම් මේ ආයතනවලට සිසුන් බඳවා ගැනීමේ ක්‍රියා පටිපාටිය, විෂයමාලා අධීක්ෂණය, ගුරුවරුන්ගේ ප්‍රමිතිය, සිසුන්ගෙන් අයකර ගනු ලබන ගාස්තු පිළිබඳ විමර්ශනය කිරීමද රජයේ ආයතනයක් වන උසස් අධ්‍යාපන කොමිසම සිදුකළ යුතුය.

රට සංවර්ධනයේ මාවත කරා ගෙනයාමට අවශ්‍ය වනුයේ ශාස්ත්‍රීය දැනුම ලබාදෙන විශ්වවිද්‍යාල වැඩියෙන් ඇරඹීම නොව රටේ සංවර්ධනයට දායක විය හැකි කාර්මික, කෘෂිකාර්මික, තාක්ෂණික හා විද්‍යාත්මක දැනුම ලබාදෙන විශ්වවිද්‍යාල මට්ටමේ ආයතන රට පුරා සුලබ කිරීමය. මේ බව වටහාගෙන රට තුළ ඇතිකළ යුතු උසස් අධ්‍යාපන ආයතන මොනවාදැයි හඳුනාගැනීම කළ යුත්තේ වගකීමකින් යුතුව වැඩකරන රජයකිනි. මේ ක්‍රියාවලිය සඳහා රජය නායකත්වය ගෙන මැදිහත්විය යුතුය. ඒ වෙනුවට මේ ලියවිල්ල පවසන්නේ පුද්ගලික ව්‍යවසායකයන්ට තමන්ට රිසි පරිදි උසස් අධ්‍යාපන ආයතන බිහිකිරීමේ අයිතිය ලබාදෙන ලෙසටය. මේ කරුණ පිළිබඳව රජය මැදිහත් නොවන්නේ නම් මේ පුද්ගලික ව්‍යවසායකයන් විසින් ඇති කරනු ලබන්නේ රටේ සංවර්ධනය සඳහා වැඩිපුරම දායකත්වයක් ඇතිකළ හැකි විෂයයන් හදාරා රටේ ශ්‍රම බලකායට වැඩිහිටියන් එක්කරන උසස් අධ්‍යාපන ආයතන නොවේ. පුද්ගලික ව්‍යවසායකයන් පිහිටුවන්නේ ශ්‍රී ලංකාවේ දෙමවුපියන්ගෙන් වැඩිම ඉල්ලුමක් ඇති උසස් අධ්‍යාපන විෂයයන් උගන්වන ආයතනයි. ඒ, වෙළඳපොළ පාලනය වන්නේ ඉල්ලුම හා සැපයුම න්‍යාය මත නිසාය.

වෙනත් රටවල අධ්‍යාපන ක්‍රම උඩින් පල්ලෙන් අතගා, ධනවාදයෙන් පරලවී, ධනවාදී දේවතාවා ආරූඪවී, ධනවාදයේ යාතිකා කටපාඩමින් මතුරන ධනවාදී දේවතාවාගේ කට්ටඩියන් නොදන්නා කරුණක් තිබේ. එනම් ධනවාදී රටවල පවා සති අග පොළේ කරවල විකුණන ලෙස උසස් අධ්‍යාපන ආයතන විවෘත කළ නොහැකි බවයි. ලෝකයේ දියුණු ධනවාදී රටවල උසස් අධ්‍යාපනය රජයන් විසින් බරපතළ ලෙස නියාමනය කෙරෙයි. ලෝකයේ දියුණු ධනවාදී රටවල යම් උසස් අධ්‍යාපන ආයතනයක් ආරම්භ කිරීමට ප්‍රථම එහි ඉගැන්වෙන විෂයයන් රටට වැදගත්ද, එයට ශිෂ්‍යයන් ඇතුළු කරගැනීමේ ක්‍රියා පටිපාටිය කුමක්ද?, එහි විෂය නිර්දේශයන් මොනවාද?, ගුරුවරුන්ගේ සුදුසුකම් මොනවාද?, සිසුන් පුහුණුකිරීමේ පහසුකම් ඒවාට තිබේද? යන කරුණු සම්බන්ධයෙන් ගැඹුරු කරුණු විමසීමක් දිගින් දිගටම එම රජයන් විසින් සිදුකරයි.

මේ ධනවාදී කට්ටඩියන්ගේ යාතිකා කීම නිසා අප රටේ අධ්‍යාපනය ගැන යම් ලියවිල්ලක් එළිදැක්වූ විට සිදුවන අවාසනාවන්ත සිදුවීමක් ඇත. එනම් ඒ ලියවිල්ලේ ඇති සියලු කරුණු පසෙක දමා උසස් අධ්‍යාපනය පුද්ගලීකරණය කළ යුතුද නැත්ද යන කෙටි මාතෘකාවට සියලු දෙනා ලඝුවීමයි. මේ ගැන විවාදය අතිශයින් වැදගත්වන නමුත් පාසල් අධ්‍යාපනය ගැන විවාදය ඉස්මතුකොට රටේ අධ්‍යාපනය නවීකරණය කිරීම රටේ යහපත පතන සියලුදෙනා කළ යුතු වැදගත්ම කාර්යය වේ.

ප්‍රෞඪ ඉතිහාසය

මේ ලියවිල්ලේ එක් තැනක මෙසේ සඳහන් වේ. ‘අපගේ ප්‍රෞඪ ඉතිහාසය, සංස්කෘතිය, සාරධර්ම, ජනවාර්ගික හා ආගමික විවිධත්වය පිළිබඳව ශිෂ්‍ය ප්‍රජාව වෙත විෂය මාලාව හරහා අධ්‍යයනය කිරීමට කඩිනමින් අවස්ථාව සලස්වා දිය යුතු අතර එමගින් ශ්‍රී ලාංකික අනන්‍යතාව සහ අභිමානවත් පුරවැසියන් ලෙස ලෝකයේ ශ්‍රී ලාංකිකයන්ට හිමි ස්ථානය පිළිබඳ හැඟීමක් ඇති කිරීමට කටයුතු කළ යුතුය’. මේ සඳහන ගැන කිසිවෙකුටත් විරුද්ධ විය නොහැක. ලොව සියලු රටවල පාසල තුළ මේ විෂයයන් ඉගැන්වීම අනිවාර්ය කර තිබේ. එනමුත් අද ලංකාවේ සෑම තැනක පිහිටුවා ඇති බොහෝ ජාත්‍යන්තර පාසල්වල මේ අනන්‍යතාව ඇති කරන විෂයයන් වන මවුබස හා ඉතිහාසය ඉගැන්වීම සිදු නොවේ. මේ ජාත්‍යන්තර පාසල් යම් අධිකාරියක අධීක්ෂණයට ගෙන මේ විෂයයන් ඉගැන්වීමට අවශ්‍ය අවම විෂය නිර්දේශ හෝ සකසා මේ විෂයයන් සමත්වීම නියම කරන ක්‍රමවේදයක් සැකසීම කාලින අවශ්‍යතාවක්ව පවතී.

ඉගෙනගන්නා බස

ලංකාවේ දරුවන්ට අධ්‍යාපනය ලබාදිය යුත්තේ කුමන බසකින් දැයි යන්න ඉතා වැදගත් ගැඹුරින් සාකච්ඡා කළ යුතු කරුණකි. මෙවැනි ලිපියක් ඒ සඳහා ඉඩ නොසලසයි. ලංකාවේ බහුතර මධ්‍යම පංතික දෙමවුපියෝ බහුතරයක් තම දරුවන් හොඳින් ඉංග්‍රීසි බස කතාකිරීමට, ලිවීමට හා කියවීමට හැකි අය බවට පත්කිරීමේ නොනිත් අසාවෙන් පෙළෙති. ඉංග්‍රීසි බස ලොවෙහි ඇති අපරිමිත දැනුම අත්පත් කරගැනීමටද, ලොව සමඟ සබඳතාවන් ඇති කරගැනීමටද අතිශයින්ම ඉවහල් වන බවට මොවුන් තුළ ඇති අදහස සැබෑවකි. මේ ආශාව සංසිඳුවීමටදෝ වමේ සිට දකුණට විශාල මතවාදී පරාසයක සිටින ඇතැම් දේශපාලන පක්ෂ දරුවන්ට හෝඩියේ සිට ඉංග්‍රීසි බසින් අධ්‍යාපනය ලබාදිය යුතුයැයි යෝජනා කරයි. ඉංග්‍රීසි බස ඉගැනීම හා ඉංග්‍රීසියෙන් ඉගැනීම අතර ඇති වෙනස හඳුනානොගැනීම මෙයට හේතුවයි.

මවුබසින් පවා අධ්‍යාපනය ලබාදීමට අවශ්‍ය මුදල්, ගුරුවරුන් හා සම්පත් නොමැති රටක ඉංග්‍රීසියෙන් අධ්‍යාපනය ලබාදීමට යෝජනා කිරීම විහිළුවකි. මෙවැනි යෝජනාවකින් සිදුවනුයේ රාජ්‍ය අධ්‍යාපන ක්‍රමය තුළ දැනට පාසල් අතර ඇති අසමතුලිතතාව තවත් වැඩිවී ළඟම පාසල තවත් පහළට වැටීමයි. එසේම මවුබස යනු ජාතියක අනන්‍යතාව රැකෙන මූලික ලක්ෂණයයි. මවුබසින් වියුක්තවූ මිනිසා ඉතා ඉක්මනින් තම ජාතික අනන්‍යතාව නැතිකර ගනියි. එම නිසා අවම වශයෙන් දරුවා මුහුකුරා යන තෙක් හෝ මවුබසින් ඉගැන්වීම වැදගත් වේ. දරුවන්ට වෙනත් බසකින් ඉගැන්වීම ආරම්භ කළ යුත්තේ කුමන වයසේද, එසේ නම් ඒ කවර විෂයයන්ද, එසේ වෙනත් බසකින් ඉගැන්වීමට අවශ්‍ය සම්පත් රටට තිබේද යන්න කරුණු හරිහැටි විමසා බලා සිදු කළ යුතු කරුණකි.

ඉංග්‍රීසියෙන් ඉගැන්වීම කෙසේ වෙතත් ලංකාවේ ඉංග්‍රීසි බස ඉගැන්වීම නම් අතිශයින්ම අසාර්ථකය. දැනට ලංකාවේ පාසල් තුළ වසර නවයක් පමණ ඉංග්‍රීසි බස ඉගැන්වුවත් පාසලින් නික්ම යන අපේ ශිෂ්‍යයන්ගෙන් බහුතරයකට වචන කිහිපයක හෝ ඉංග්‍රීසි වාක්‍යයක් නිවැරදිව ලිවීමට, කියවීමට හෝ කතාකිරීමට හැකියාව නැත. වහාම කළ යුත්තේ ඉංග්‍රීසි විෂය නිර්දේශය වෙනස්කොට, දෙවන බස ඉගැන්වීමේ නවීන ක්‍රම භාවිත කර වයසේ එක් එක් අවස්ථාවේදී දරුවා ලබාගත යුතු දැනුම් මට්ටම් නිර්ණය කොට ඉංග්‍රීසි භාෂාව ඉගැන්වීමේ ක්‍රමය වෙනස් කිරීමයි. දෙවැනි බස සාර්ථක ලෙස උගන්වන රටවලින් මේ සඳහා උදවු ලබාගත හැකිවනු අතර, මේ කරුණ සම්බන්ධයෙන් නම් ජාතික අධ්‍යාපන ආයතනයෙන් කිසිත් වැදගත් මෙහෙයක් සිදුවේ යැයි විශ්වාස කළ නොහැක.

ආගම හා සාරධර්ම

මේ ලියවිල්ලේ ඇති වැදගත් සාධනීය කරුණක් නම් ආගම් අධ්‍යාපනය තුළට සාරධර්ම අධ්‍යාපනය (ඩ්කමැ ැාමජ්එසදබ) ඇතුළු කළ යුතු බවට ඇති යෝජනාවයි. අද ලංකාවේ සමාජයේ පවතින දුර්වලතාවක් නම් ආගම් අධ්‍යාපනය තුළින් සියලු සමාජ සාරධර්මයන් උගන්වන්නේය යන දුර්මතයයි. සමාජ සාරධර්ම කලින් කලට වෙනස්වන, සමාජය තුළ මිනිසුන් හැසිරෙන අයුරු නිර්වචනය කරන ඉගැන්වීම් වේ. යහපත් ලෙස මිනිසුන් හැසිරෙන රටවල මේ සාරධර්ම පාසල් තුළ විශේෂයෙන්ම ප්‍රාථමික ශ්‍රේණිවලදී ඉගැන්වේ. හොඳ සෞඛ්‍ය පුරුදු, සමාජ හැසිරීම්, සාමූහික ක්‍රියා, රටට ආදරය කිරීම, ජාතීන් ආගම් අතර සමගිය වැනි දේ මේ සාරධර්ම අධ්‍යාපනයට ඇතුළු වේ. විශේෂයෙන්ම සාරධර්ම නොමැති වැඩිහිටියන් බහුතරයක් සිටින ශ්‍රී ලංකාව වැනි රටක සාරධර්ම ඉගැන්වීම පාසල් තුළ සිදුකළ යුතුමය. මේ පිළිබඳව ජාතික අධ්‍යාපන කොමිෂන් සභා කමිටුවක සාකච්ඡාවක් ඇතිවූ විට ඇතැම් කමිටු සාමාජිකයන්ගේ මතය වුයේ ආගම් මගින් සියලු සාරධර්ම ඉගැන්වෙන බවයි. එවිට මේ ලියුම්කරු අසා සිටියේ, දෙපස බලා කහ ඉර මතුපිටින් පාර පැනීමට ඇති ගාථාව කුමක්ද? කියාය.

පාසල් තුළ දහම් අධ්‍යාපනය ලබාදිය යුත්තේ කෙසේද යන කරුණ ගැන මුලින්ම විමසු ශ්‍රී ලාංකික දාර්ශනිකයා මාර්ටින් වික්‍රමසිංහ මැතිතුමාය. එතුමා 1950 දශකයේදී පළ කළ වැදගත් අදහසක් නම් ආගම් දහම් ඉගැන්විය යුත්තේ ආගමික පරිසරයක් තුළ බවය. මේ කරුණ පිළිබඳව එතුමා ලියු ලිපි රැසක් ඇත. ආගමික අන්තවාදයට නැඹුරු නොවී මේ කරුණ සිදුකළ හැකිදැයි නැවත විමසීමක් කළ යුතුය.

ටියුෂන් විරෝධය

අධ්‍යාපනයේ විවිධ අංශ පුද්ගලික අංශයට භාරදීමට විවිධ තැන්වල යෝජනා කරමින්, ඒවා අධීක්ෂණය කිරීමට නොසිතන මේ ලියවිල්ලේ ඇති අනෙක් ලක්ෂණය නම් ටියුෂන් විරෝධයයි. මුදල් ගෙවා උසස් අධ්‍යාපනය ලබා ගැනීමට ඇති අයිතිය මානව අයිතිවාසිකමක් යැයි දිගින් දිගටම තර්ක කරන්නෝ ටියුෂන් විරෝධයේදී ඒ තර්කය අමතක කරති. මුදල් ගෙවා ලබාගන්නා ටියුෂන් අහෝසි කිරීමට යෝජනා කරන්නන් පුද්ගලික අධ්‍යාපන ආයතන හා විශ්වවිද්‍යාල ඇති කිරීමට යෝජනා කිරීම විමතියකි. මේ තර්කය ඇතිවන්නේ බටහිර රටවල ඇති අධ්‍යාපන ක්‍රමය ලොවෙහි ඇති හොඳම අධ්‍යාපන ක්‍රමය යැයි මේ ලියවිල්ලේ නියමුවන් සිතන නිසා විය හැකිය. ඒ රටවල ටියුෂන් නැති නිසා අපේ රටේ ටියුෂන් තිබීම වැරදි බව මොවුන්ගේ සිත් තුළ ඇති අදහස විය හැක.

රටක අධ්‍යාපන ක්‍රමය ගොඩනැගෙන්නේ ඒ රටට ආවේණික සමාජමය, දේශපාලන, ඓතිහාසික ආකල්ප මතය. ටියුෂන් ඇතිවූයේ අප රටේ විෂය නිර්දේශයේ අවුලක් නිසා හෝ ඉගැන්වීමේ හෝ ඇතිවූ ගැටලුවක් පමණක් නිසා නොවේ. මෙය දෙමවුපියන් තුළ තම දරුවන්ට ඉගැන්වීම හැකි තරම් කළ යුතු යැයි ඇති හැඟීම නිසා ඇති වූවකි. ලංකාවේ මධ්‍යම පන්තියේ විස්තාරණයද ටියුෂන් පන්ති පුළුල් වීමට හේතුවකි. මේ ටියුෂන් ලබාදීම ආසියානු සංස්කෘතියේ කොටසක් ලෙසද හඳුනාගත හැකිය. ලංකාවේ පමණක් නොව ඉන්දියාව, චීනය, ජපානය, දකුණු කොරියාව වැනි රටවල පවා දරුවන්ට ටියුෂන් දීමේ සංස්කෘතිය ඇත. බටහිර සංස්කෘතියක් ඇති එක්සත් රාජධානිය, එක්සත් ජනපදය හා ඕස්ටේ්‍රලියාව වැනි රටවලට සංක්‍රමණය වූ ශ්‍රී ලාංකිකයන් ඇතුළු ආසියාතිකයන් තම ළමයින්ට බරපතළ ලෙස ටියුෂන් ලබාදීම කරගෙන යයි.

මෙයින් අදහස් වන්නේ අප රටේ විෂය මාලාවේ හෝ ඉගැන්වීම් කලාවේ ගැටලු නැති බව නොවේ. විෂය මාලාවේ හෝ ඉගැන්වීම් කලාව වෙනස් කළත් ටියුෂන් ලබාදීම ඉදිරියටත් පැවතිය හැකිය. සිදුකළ හැක්කේ මහා පරිමාණ ටියුෂන් ගුරුවරුන් හා ආයතන ලියාපදිංචි කොට ගාස්තු පාලනය කිරීමේ ක්‍රමවේදයක් ඇති කිරීමයි. මේ කුමක් කළත් පුද්ගලික මට්ටමේ ටියුෂන් ලබාදීම වැඩිදුරටත් පවතිනු ඇත. ටියුෂන් නැති කිරීමට කාලය මිඩංගු කිරීම දැළකින් සුළං බදනවාක් මෙන් නොකෙරන දෙයකට කාලය කා දැමීමකි.

නුපුහුණු ශ්‍රමිකයන්ගේ ගැටලුව

ශ්‍රී ලංකාවේ නුපුහුණු ශ්‍රමිකයන් 10%ක ප්‍රමාණයකට අඩුකළ යුතු බව මේ ලියවිල්ලේ සඳහන් වේ. එහි සඳහන් නොවෙන වැදගත් කරුණක් නම් දත්තවලට අනුව අවුරුදු 25ට වැඩි ශ්‍රී ලංකාවේ පුරවැසියන්ගෙන් උපාධියක් ලබා ඇත්තේ 4.05%ක් පමණක් වන බවය. පාසලින් නික්ම ගිය පසු යම් වෘත්තියක් සම්බන්ධව කෙටි කාලීන හෝ ඉගැනීමක් ලබා ඇති පිරිස වයස අවුරුදු 25ට වැඩි අයගෙන් 14.06%ක් පමණක් බවය. මිලියන 22ක් වන ශ්‍රී ලාංකික ජනතාවෙන් 2023 දත්ත අනුව ශ්‍රම දායකත්වයක් ලබා දෙන්නේ මිලියන 8.4ක් පමණි. මේ අයගෙනුත් පහෙන් හතරක් (80%) කිසිදු වෘත්තීය පුහුණුවක් නොමැති අය නම් අප රටේ මුළු ජනගහනයෙන් තමන් සිදුකරන රැකියාව ගැන නිසි පුහුණුවක් ලැබුවන් ලක්ෂ 16ක් පමණකි. එසේම සිදුකර ඇති සංගණන අනුව අප රටේ මුළු ශ්‍රම බලකායෙන් 25%ක් වන කෘෂිකර්මිකයන්ගෙන් අවම වශයෙන් මාසයක හෝ පුහුණුවක් ලබා තිබෙන්නේ 1%ක් පමණි. එසේම අපේ උපාධිධරයෝ බොහොමයක් තමන් උගත් විෂයයන් නොව වෙනත් විෂයක රැකියාව කරන්නෝ වෙති.

මේ දත්තවලින් පෙනීයන්නේ ජනගහනයෙන් අතිවිශාල ප්‍රමාණයක් පාසලෙන් නික්ම ගිය පසු කිසිදු දෙයක් ඉගැනීමට සූදානම් නැති නිකම්ම නිකම් නිකමුන් පිරිසක් බවට පත්කොට ඇති බවයි. එසේ නැත්නම් ඉගැනීමට අවශ්‍යතාව තිබුණත් එයට අවස්ථාවක් සලසා නොදෙන රටක මොවුහු ජීවත් වෙති. මේ කරුණු සියල්ල නිසා අප රටේ ශ්‍රමිකයන් වැඩකරන පැය ගණනට කෙරෙන වැඩ ප්‍රමාණය හා ඵලදයිතාව ලෝකයේ අනෙක් රටවලට වඩා ඉතා පහළ මට්ටමක තිබේ. ඒ අතින් අප සිටින්නේ චීනය හා ඉන්දියාව වැනි රටවලට වඩා ගව් ගණනක් පහළිනි. අනෙක් අතින් එවන් රටවල විශාල ශ්‍රම බලකායක් සිටින නිසා එයින් පුහුණු ශ්‍රමිකයන්ගේ ප්‍රතිශතය අඩුවුවත් එය සමස්ත ශ්‍රම ඵලදායිතාවට බලපෑමක් නොකරයි. ලංකාව වැනි කුඩා රටක 80%කටත් වැඩි ප්‍රමාණයක් නුපුහුණු ශ්‍රමිකයන් වූ විට රට සංවර්ධනය කරා ගෙනයාම සිහිනයකි. මෙය 10% දක්වා අඩු කරන්නේ කුමන කාලයක් ඇතුළතද, කුමන අයුරින්ද යන්න මේ ලියවිල්ලේ සඳහන් නොවේ.

අද අප සිටින තත්ත්වයෙන් වහා අප මුදවා ගැනීමට අධ්‍යාපනය යොදාගැනීමට ජාතික අධ්‍යාපන ප්‍රතිපත්තියක් තුළින් වහාම ඉටුකළ යුතු කරුණ නම්, මේ දැවැන්ත නුපුහුණු ශ්‍රම බලකායෙන් සැලකිය යුතු පිරිසක් කෙටි කලක් තුළ පුහුණු ශ්‍රම බලකායක් බවට පත්කිරීමයි. මේ ප්‍රශ්නය හඳුනාගත් බව හෝ ඒ ගැන නිසි විසඳුමක් හෝ මේ ලියවිල්ලේ නොතිබෙන්නේ වැඩිහිටියන්ට ලබාදෙන අධ්‍යාපනය, අධ්‍යාපනයක් නොවේයැයි මෙහි රචකයන් සිතන නිසාද? මේ පිළිබඳ සඳහන් වන්නේ ජාතික නිපුණතා කොමිෂන් සභාවක් පිහිටුවන්නේ යැයි යන හිස් වාක්‍යය පමණි. එනම් දැනට ලක්ෂ 16ක්ව සිටින පුහුණු ශ්‍රම බලකාය ලක්ෂ 72ක් දක්වා වැඩිකර ගැනීමට ලක්ෂ 56ක පිරිසක් පුහුණුව සඳහා අනුගමනය කල යුතු දැවැන්ත ක්‍රියාමාර්ගය මෙහි සඳහන් නොවන්නේ තමන් පවසන දෙයේ බැරෑරුම්කම වටහානොගත් නිසා හෝ එසේ වටහාගත්තත් එයට විසඳුමක් නොදී නොතේරෙන වචන රැසකින් කියවන්නන් රැවටීමට විය යුතුය. එසේත් නැතිනම් යථාර්ථය නොහඳුනන දේශපාලනඥයන් පවසන පරිදි රට සංවර්ධනය කිරීම 2048 දක්වා කල් දා ගැනීමට අවශ්‍ය නිසා විය යුතුය.

ඉලක්කය වරදවා ගත් ලියවිල්ල

මේ ලියවිල්ල ලියූ අය සඳහන්කර ඇති පරිදි එහි මූලික පරමාර්ථය 2048දී ලංකාව පූර්ණ සංවර්ධිත රටක් බවට පත්කිරීමට ශ්‍රී ලංකාවේ අධ්‍යාපන ක්‍රමයේ ප්‍රතිසංස්කරණ ඇති කිරීමයි. ඒ සඳහා 2023 සිට 2033 දශකය සඳහා අධ්‍යාපන ක්ෂේත්‍රය සකස් කිරීමයි. ලංකාවේ සංවර්ධනය හැසිරවූ පුද්ගලයන් ලංකාව සංවර්ධිත රටක් බවට පත්කිරීමට තවත් අවුරුදු 24ක් ඉල්ලා සිටීමම විහිළුවකි. මේ ඉල්ලීම වෙනකක් නොව මේ පල්වී ගඳ ගසන, දූෂිත, අසංවේදී සමාජ දේශපාලන ව්‍යුහයට, පාලක පැලැන්තියට හා පාලන ක්‍රමයට තවත් අවුරුදු 24ක් මේ රට හැසිරවීමට අවසර ගැනීමටය. මේ අශෝබන, අශිෂ්ට ඉල්ලීම ඉෂ්ට කිරීමේ දුෂ්ට චේතනාවෙන් රචිත ජාතික අධ්‍යාපන ප්‍රතිපත්ති රාමුව උපන් ගෙහිම විකෘතිව පහළ වූ දරුවෙකි. ඒ කෙසේ වෙතත් මේ ලියවිල්ල ලංකාවේ අධ්‍යාපන ක්‍රමය ගත යුතු මඟ පිළිබඳව සාකච්ඡාවකට මඟ පාදන නිසා මේ ලියවිල්ල මේ එළඹෙන මැතිවරණ වර්ෂයේ මැතිවරණ වේදිකාවල සාකච්ඡාවට, විවාද කළ යුතු ලියවිල්ලකි.

නිදහස් අධ්‍යාපනය දුර්වල කිරීමේ අදහසින්, නිදහස් අධ්‍යාපන විරෝධීන් පිරිසක් විසින් සැඟවී සිටි එල්ල කළ ත්‍රස්ත ප්‍රහාරයක් බඳු මේ ලියවිල්ලේ ඇති යම් යම් සාධනීය ලක්ෂණ පවා මූලික පරමාර්ථයේ ඇති අසෝබන බව නිසාම නැතිවී යයි. මේ මැතිවරණ වර්ෂයේදී, මේ රටේ දේශපාලන පක්ෂ, මේ ලියවිල්ල හදාරා මෙයට තමන්ගේ පක්ෂපාතීත්වය හෝ විරෝධතාව ප්‍රසිද්ධියේ පළකළ යුතුය. ඒ බව ඔවුන්ගේ මැතිවරණ ප්‍රකාශනවල සඳහන් විය යුතුය. පාර්ලිමේන්තු මන්ත්‍රීවරුන් මේ ලියවිල්ල පාර්ලිමේන්තුවේ විවාදයට එන තෙක් නොසිට, කුම්බකර්ණ නින්දෙන් අවදිවී, දැන්ම ඉදිරියට පැමිණ මේ ලියවිල්ලට තමන් එකඟද නැත්ද යන්න ජනතාවට පැවසිය යුතුය. එවිට මේ ලියවිල්ල පිළිගත යුතුද නැත්ද යන්න කරුණ ගැන තම සුජාතභාවය නැතිකරගත් පාර්ලිමේන්තුව නොව, මේ රටේ ජනතාව තීරණය කරනු ඇත.

විශේෂඥ වෛද්‍ය අජිත් අමරසිංහ

රොක් මියුසික් තමයි ඒ වෙනසට හේතුව – චිත්‍ර ශිල්පිනී නයදරා තිරිමාන්න

0

නයදරා තිරිමාන්න අප බොහෝදෙනෙක් හඳුනාගන්නේ අභිවාහ්‍ය කලා (Performance Art) ශිල්පිනියක් විදිහට. එහෙත් ඇයගේ ප්‍රධානම ප්‍රකාශන මාධ්‍ය චිත්‍ර කලාව. ඊට අමතරව ඇය ගායන ශිල්පිනියක්. කෙටි චිත්‍රපට අධ්‍යක්ෂවරියක්.

නයදරා මුලින්ම ඇලුම් කළේ චිත්‍රයට ද සංගීතය ද?

මම සාමාන්‍ය පෙළට එනකම් වෙස්ටන් මියුසික් තමයි ඉගෙනගත්තේ. හැබැයි සාමාන්‍ය පෙළ කිට්ටු වෙලා චිත්‍ර කරන්න පටන් ගත්තා. සාමාන්‍ය පෙළ විභාගයට කළේ චිත්‍ර.

2015 රටේ විශාල වෙනසක් සිද්ධවුණානේ. ඒ වෙනසත් එක්ක මගේ ජීවිතයත් වෙනස් වුණා. 2016 මම විභවි ලලිත කලා ඇකඩමියට එනවා චිත්‍රය විධිමත්ව ඉගනගන්න. ඒ අතරේ මම අනෝජා වීරසිංහ මහත්මිය යටතේ කටහඬ පුහුණු වැඩසටහන්වලට යෝගා වැඩමුළුවලට සහභාගි වුණා. විභවියේදි මම කුසල් ගුණසේකර, කැලුම් චන්ද්‍රසේකර, කරුණාසිරි විජේසිංහ වගේ ගුරුවරුන් යටතේ චිත්‍ර කලාව පුළුල්ව ඉගෙනගත්තා.

ඇයි සංගීතය අතහැරියේ?

සංගීතය අතහැරියේ නෑ. ඒත් මම තේරුම් අරගෙන තියෙනවා මගේ ප්‍රධාන ප්‍රකාශන මාධ්‍යය චිත්‍රය කියලා. මම ඔපෙරා ගායිකාවක් විදිහට කේමදාස පදනමේ ගයත්‍රි කේමදාස මහත්මිය යටතේ ඉගෙනගත්තා. දැනට මම සිංදු දෙකක් කරලා තියෙනවා. ඒත් ඉතිං මගේ වර්තමානය කැපකරලා තියෙන්නේ චිත්‍රය වෙනුවෙන්.

චිත්‍රයේදී ගොඩක්ම වැදගත් වෙන්නේ තමන්ටම කියලා විලාසයක් ගොඩනගා ගැනීම. ඔබ විශ්වාස කරනවාද මේ වෙනකොට ඔබ තමන්ටම කියලා ස්ටයිල් එකක් හදාගෙන තියෙනවා කියලා..

අනිවාර්යයෙන්. ඒත් ඒක දුෂ්කර ව්‍යායාමයක්. මම සෑහෙන්න කාලයක් ඒ වෙනුවෙන් මහන්සි වුණා. කැපවුණා. සෑහෙන්න රස්තියාදු ගැහුවා. චිත්‍රපට බැලුවා. නාට්‍ය බැලුවා. චිත්‍ර ප්‍රදර්ශන සෑහෙන්න ප්‍රමාණයක් බලන්න ඇති. නොයෙක් විෂයන් ගැන ඉගෙනගත්තා. අභ්‍යාස කළා. මම හිතනවා අවසානයේ මම මගේ රිද්මය මගේ විලාසය සොයාගත්තා කියලා.

ඒක කොහොමද වුණේ?

මේ කියන කාලේ මම චිත්‍ර ඇන්දා. හැබැයි ඒවා හරි අඳුරු චිත්‍ර. මම හිතුවා මේක නෙවෙයි මගේ චිත්‍රය කියලා. එතැන තිබුණේ වේදනාවක්. මට ඒ දේ මිනිස්සු වෙත ගෙනියන්න අවශ්‍ය වුණේ නෑ. මොහොතකට හෝ මිනිසුන්ට ලස්සන ලෝකයක් පෙන්වන්න තමයි මට ඕනෑ වුණේ. ඒත් එක්තරා මොහොතක මේ සියල්ල වෙනස් වුණා. මගේ පෙම්වතා රොක් මියුසික් කරන කෙනෙක්. ඔහුගේ ගිටාර් වාදනයන් අස්සේ මම ස්කෙච් අඳින්න පටන් ගත්තා. ඒ වයිබ් එක අස්සේ ඇඳෙන දේවල් එක්ක මම තේරුම් ගත්තා දැන් මගේ ස්ටයිල් එක සොයාගත්තා කියලා. රොක් මියුසික් තමයි ඒ වෙනසට හේතුව. දැන් මම ඒ ස්කෙච් තවදුරටත් වර්ධනය කරමින් සිතුවම් අඳිමින් ඉන්නවා. දැන් මම අඳින චිත්‍ර, ඒවායේ හැඩතල, භාවිත කරන වර්ණ වගේ දේවල් එක්ක මට විශ්වාසයක් තියෙනවා, මේක තමයි මගේ ස්ටයිල් එක කියලා.

ඒත්, වේදනාවන් අස්සේ හිරවෙලා ඉන්නකොට නේද මිනිස්සු හොඳම නිර්මාණ කළා කියන්නේ? අනෙක් පැත්තෙන් අඳුරු චිත්‍රයට ලොකු විචාර අවකාශයක් තිබෙනවා නේද?

ඔව්, මම අහලා තිබෙනවා ඔය කතන්දර. ඒත් මට ඒවගේ කලාවක් මිනිස්සුන්ට දෙන්න අවශ්‍ය වුණේ නෑ. මට තේරුණා ඒක මගේ ස්ටයිල් එක නෙවෙයි කියලා. ඉතිං මම ඒ වේදනාවන් අපහසුතාවන් විඳිමින් ජීවිතේ අභ්‍යාස කළා. මම ආධ්‍යාත්මික පැත්තට සෑහෙන්න නැඹුරු වුණා කිව්වොත් හරි. ඒ සියල්ලේම ප්‍රතිඵලය තමයි මගේ චිත්‍ර විලාසය සොයාගැනීම.

චිත්‍රය සහ සංගීතය අතර තියෙන බැඳීම මොනවගේ කියලද ඔබ හිතන්නේ?

මේ හැමතැනම තියෙන්නේ නේචර් එක. මට දැන් රොක් මියුසික් නැතිව චිත්‍ර අඳින්න පුළුවන්. සංගීතය කියන්නේ විශ්ව භාෂාවක් කියලනේ අපි කියන්නේ, ඔව් ඒක තමයි ඇත්ත. මමත් සංගීතයට ආසයි. අනෝජා මිස් තමයි මට එක වෙලාවකදි කිව්වේ ඔයාට හොඳ කටහඬක් තියෙනවා කියලා. ඒ නිසාම මම ගයත්‍රි මිස් ගාවට ගිහිං ඔපෙරා ගායිකාවකට අවශ්‍ය කටහඬ පුහුණුව ලබාගන්නවා. මේ සියලු දේවල් එක තැනකදි එකතු වෙනවා කියලයි මට හිතෙන්නේ. ඒක තමයි විශ්වයේ ස්වභාවය.

ඔබ චිත්‍රයක් අඳින්න පටන් ගත්තාට පස්සේ ඒ චිත්‍රය අවසන් කරන්න කොච්චර විතර කාලයක් ගන්නවාද? එකදිගට ආවේශයෙන් චිත්‍ර අඳින සිත්තරුන් වගේම මාසයක් දෙකක් අවුරුදු ගණන් එක චිත්‍රය අඳින සිත්තරුනුත් මේ ලෝකේ ඉන්නවා.

මගේ පෙම්වතා සිංදුවක් ප්ලේ කරන්න පටන් අරගෙන ඒක ඉවර කරනකොට මම ස්කෙච් කරලා ඉවරයි. ඒකෙන් කියවෙන්නේ නෑ චිත්‍රය අවසන් කියලා. ඊට පස්සේ ඒ ස්කෙච් එක ඔලුවේ තියෙනවා. ඒ ඔලුවේ තියෙන ස්කෙච් එක තමයි කැන්වස් එකේ මතුකරගන්නේ. වර්ණ හැඩතල හරහා. ඒකට ගතවෙන කාලය කොතරම්ද කියලා කියන්න බෑ. හැබැයි ඒ මුළු කාලයේම ඒ හැඟීම ඒ වයිබ් එක අස්සේ තමයි මම ජීවත් වෙන්නේ.

අරගලය පැවති කාලයේ අභිවාහ්‍ය කලා ශිල්පිනියක් විදිහට ඔබ නිතරම පෙනුණා. අරගලයෙන් ලැබුණ දෙයක් තියෙනවද?

අපි බලාපොරොත්තු දල්වාගෙන හිටිය මට්ටමින් දේවල් සිද්ධවුණේ නෑ. ඒකට හේතුවත් අපිම තමයි. අරගලය අවසන් වෙනකොට මම තේරුම් ගත්ත දෙයක් තමයි අපි තනි තනිව වෙනස් වෙන්නේ නැතුව මේ රට වෙනස් කරන්න බැහැ කියන එක. මම චිත්‍ර ශිල්පිනියක් විදිහට වෙනස් වෙන්න ඕනෑ. ඔබ ජනමාධ්‍යවේදියෙක් විදිහට වෙනස් වෙන්න ඕනෑ. එහෙම නැතිව මේක වෙනස් කරන්න බැහැ කියන දේ මම මේ අරගලය අවසන් වෙනකොට තේරුම් ගත්තා. ඒ අනුව මම පුද්ගලිකව සෑහෙන්න දේවල් වෙනස් කරගෙන තියෙනවා මේ වෙනකොට. මොනවා නැතත් මිනිස්සු තමන්ට ප්‍රශ්නයක් එනකොට සාමූහිකව එකතුවෙලා පාරට බහිවී කියන බලාපොරොත්තු දැන් තියෙනවා. මිනිස්සු ඒක සාමූහිකව එක්ස්පීරියන්ස් කළා.

අභිවාහ්‍ය කලා ශිල්පිනියක් විදිහට නිරූපණයක් කරනකොට ඒකට අවශ්‍ය හැඩය තේමාව වගේ දේවල් ඔබම විසින් සකසා ගන්නවාද නැත්තං ඒකට තව කවුරු හෝ සහාය වෙනවාද?

ඡැරදෙරප්බජැ ්රඑ කරන්න අපිට ලංකාවේ අවකාශයන් අඩුයි. අරගලය වගේ මහජන අවකාශයක අපි මේ ආර්ට් එක කරනකොට අපිත් එක්ක සම්බන්ධ වෙලා ඉන්න අනෙකුත් සහෝදර කලාකරුවන් කියන දේවල්, සංවිධායකයන් කියන දේවල්, ඒ අවස්ථාවේ ප්‍රේක්ෂකයෝ කියන දේවල්වලින් අපි උත්තේජනය වෙනවා. අපි අපේ පර්ෆෝමන්ස් එක ඒ ධාරාවන්ට අනුකූලව වෙනස් කරගන්නවා. ඒ උත්තේජනය ගොඩක් වැදගත්. මම ආසයි එහෙම දෙයක් කරන්න ගියාම මිනිස්සු දක්වන අදහස්වලට. ඒවා එක්ක තමයි මේ කලාව තවත් වර්ධනය වෙන්නේ.

අනික් පැත්තෙන් මම Performance Art කරන්න ගියත් එතැනදීත් වර්ණයන් එක්ක තමයි සෑහෙන්න වැඩ කරන්නේ. පාට මමම ගාගෙන සමහර නිරූපණයන් කරලා තිබෙනවා. සමහර අවස්ථාවලදී ප්‍රේක්ෂකයන්ට දීලා කියනවා පාට ගාන්න කියලා. එතකොට ඔවුනුත් මගේ නිරූපණයට සහභාගි වෙනවා. එතකොට ඒ ආර්ට් එකේ ඔවුන්ගේ හැඟීමත් දියවෙලා තිබෙනවා.

රට විශාල ආර්ථික අර්බුදයක ගිලිලා තියෙන්නේ. මේ කාලේ අපි අපේ ජීවිත සංවිධානය කරගත යුත්තේ කොහොමද?

මම කාලයක් සෑහෙන්න උපයපු කෙනෙක්. ඒ වගේම කාලයක් අන්තෙටම වැටිලා හිටිය කෙනෙක්. මට දැන් හිතෙනවා අපි අපේ උපරිමය දාලා වැඩකරන්න ඕනෑ කියලා. අපි අපේ ධාරිතාවයෙන් 100%ක් දාලා සල්ලි හම්බකරන්න ඕනෑ. ‘කොලිටි ඔෆ් ලයිෆ්‘ කියන දේ පත්වාගෙන යනකොට, ආණ්ඩුව ඒක ගැන යම් වගකීමක් දරන්න ඕනෑ, ඒක ඇත්ත, ඒත් මේ කාලය විශේෂ කාලයක්, මේ කාලයේ අපේ ජීවිතවල ගුණාත්මය පවත්වාගෙන යන්න අපි උපරිමයට කැපවෙන්න ඕනෑ. මම මේ වෙන්කොට චිත්‍ර වර්ක්ෂොප් කරනවා. යෝගා කරනවා. මම දැන් ඇත්තටම ජීවත් වෙන්න සතිමත් බවකින්. මගේ ජීවිතේ සැහැල්ලුයි. ඒ සැහැල්ලුව අස්සේ මම දැන් වෘත්තීයමය විදිහට සිතුවම්කරණයේ නිරතව ඉන්නවා.

ගෙවල්, හෝටල් ලස්සන කරන්න චිත්‍ර අඳිමින් ඉන්න සිත්තරුන් විශාල පිරිසක් ඉන්නවා. ඔබට අදහසක් නැද්ද එවැනි සිත්තරෙක් වෙන්න…

මට තවමත් චිත්‍රයට තියෙන වෙළඳපොළ ගැන අවබෝධයක් නෑ. මට කවුරුහරි කිව්වොත් මෙහෙම චිත්‍රයක් ඇඳලා දෙන්න කියලා මට කීයක් දුන්නත් ඒකනම් කරන්න බැරිවෙයි. හැබැයි කවුරුහරි මගේ ස්ටයිල් එකට කැමතිවෙලා ඒ ස්ටයිල් එකේ චිත්‍රයක් ඉල්ලුවොත් සමහර විට මම ඒ දේ කරලා දෙයි.

රනිල් ජනාධිපති කිරීමේ යූඑන්පී ප්‍රොජෙක්ට් එක කරන්නේ තරුණ සේවා සභාවෙන්ද?

0

ශ්‍රී ලංකාවේ තරුණ කටයුතු පිළිබඳව පිහිටුවා ඇති ප්‍රධානම ආයතනය ජාතික තරුණ සේවා සභාවයි. තරුණ සේවා සභාව යටතේ ශ්‍රී ලංකා යෞවන සමාජ සම්මේලනය ආරම්භ කිරීමේ මූලික අරමුණු වූයේ රට වටා සිටින තරුණ තරුණියන්ට එකට එකතු වීමට, නායකත්ව, වෘත්තීය, ක්‍රීඩා, කලා ඇතුළු විවිධ වූ කුසලතාවන් ඔප් නංවා ගැනීමට මෙන්ම ග්‍රාමීය මට්ටමේ සිට ජාතික මට්ටම දක්වා තරුණ තරුණියන්ගේ ගැටලු හඳුනාගෙන ඊට විසඳුම් සොයා ගැනීමයි. මෙය කිසියම් හෝ දේශපාලන පක්ෂයකට හෝ බලයේ සිටින ආණ්ඩු පක්ෂයට අවශ්‍ය ලෙස තම දේශපාලන ව්‍යාපෘතීන් සඳහා යොදා ගැනීමට නොහැක. ශ්‍රී ලංකා යෞවන සමාජ සම්මේලනය යනු 1979 අංක 69 දරන ජාතික තරුණ සේවා පනත තුළින් ගොඩනැංවූ ස්වාධීන තරුණ සංවිධානයකි. නමුත් පසුගිය කාලය පුරාවටම ජාතික තරුණ සේවා සභාව මෙන්ම ශ්‍රී ලංකා යෞවන සමාජ සම්මේලනයේ තරුණ තරුණියන් දේශපාලන ව්‍යාපෘතිවලට යොදා ගන්නා ආකාරයකි.

ඊට ආසන්නතම සිදුවීම වන්නේ කම්කරු සහ විදේශ රැකියා අමාත්‍ය මනූෂ නානායක්කාර විසින් රට පුරා සංවිධානය කරන එක්සත් ජාතික පක්ෂයේ ‘මගෙන් පටන්ගමු’ නමින් සිදු කරන තරුණ සමුළු මාලාවේ මහනුවර තරුණ සමුළුව සඳහා මහනුවර දිස්ත්‍රික්කයේ තරුණ සේවා නිලධාරීන් හරහා කොට්ඨාස මට්ටමින් තරුණ තරුණියන් සම්බන්ධ කර ගැනීමයි. මගෙන් පටන්ගමු තරුණ සමුළු මාලාවේ ප්‍රථම සමුළුව මාර්තු 06 දින අනුරාධපුර දිස්ත්‍රික්කයේ එක්සත් ජාතික පක්ෂයෙ තරුණ තරුණියන්ගේ සහභාගිත්වයෙන් පවත්වා ඇත. මහනුවර දිස්ත්‍රික්කයේ පැවැත්වූයේ එම සමුළු මාලාවේම දෙවැන්නයි.

පසුගිය අප්‍රේල් 07 වන දින මහනුවර ජනාධිපති මන්දිරයේ දී ‘මගෙන් පටන්ගමු’ මහනුවර දිස්ත්‍රික් තරුණ සමුළුව පැවැත්වූයේ එක්සත් ජාතික පක්ෂයේ නායක ජනාධිපති රනිල් වික්‍රමසිංහගේ ප්‍රධානත්වයෙනි. අමාත්‍ය මනූෂ නානායක්කාර, රාජ්‍ය අමාත්‍ය ලොහාන් රත්වත්තේ, අනුරාධ ජයරත්න, ජනාධිපති කාර්ය මණ්ඩල ප්‍රධානී සාගල රත්නායක, එක්සත් ජාතික පක්ෂයේ මහලේකම් පාලිත රංගෙ බණ්ඩාර, එක්සත් ලක් වනිතා පෙරමුණේ සභාපතිනි ශාන්තිනී කෝන්ගහගේ ඇතුළු එක්සත් ජාතික පක්ෂයේ හිටපු පාර්ලිමේන්තු මන්ත්‍රීවරුන් සහ ප්‍රාදේශීය මන්ත්‍රීවරුන් පිරිසක් මෙම සමුළුව සඳහා සහභාගී වී ඇත. ඇමති මනූෂ නානායක්කාර විසින් මෙම සමුළුව සංවිධානය කළ බව සමුළුවේ දී අදහස් දැක්වූ තරුණ තරුණියන්ගේ ප්‍රකාශවලින් ද තහවුරු විය. එමෙන්ම මෙම සමුළුවේ සම්පූර්ණ වැඩසටහනම පෙළගැසී තිබුණේ මනූෂ නානායක්කාරගේ අධීක්ෂණය හා මෙහෙයවීමෙන් බව පැහැදිලි විය.

මෙම සමුළුව පිළිබඳව සියලුම ආකාරයේ ප්‍රචාරක කටයුතු සිදු වූයේ එක්සත් ජාතික පක්ෂයේ නිල ෆෙස් බුක් පිටුවෙන් හා මනූෂ නානායක්කාරගේ ෆෙස් බුක් පිටුව හරහාය. සමුළුවෙහි සම්පූර්ණ සජීවී විකාශනය ලබා දුන්නේ ද එක්සත් ජාතික පක්ෂයේ නිල ෆෙස් බුක් පිටුවෙනි. මෙම සමුළුව සඳහා සැලකිය යුතු තරුණ තරුණියන්ගේ සහභාගිත්වයක් ද සමුළුවෙහි දර්ශන නරඹද්දී පෙනෙන්නට තිබිණි. ඕනෑම පක්ෂයකට ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී ලෙස දේශපාලනය කිරීමේ අයිතියක් ඇති බව අපි පිළිගන්නෙමු. නමුත් රාජ්‍ය ආයතන හරහා එම නිලධාරීන් යොදවමින් දේශපාලන වුවමනාවන් ඉටුකරවා ගැනීම පිළිබඳව එකඟ විය නොහැක.

අප්‍රේල් 07 දින මහනුවර ජනාධිපති මන්දිරයේ පවත්වන ‘මගෙන් පටන්ගමු’ මහනවර දිස්ත්‍රික් තරුණ සමුළුව සඳහා තරුණ තරුණියන් සහභාගී කරවීමට මහනුවර දිස්ත්‍රික් ජාතික තරුණ සේවා සභා කාර්යාලයෙන් මහනුවර දිස්ත්‍රික්කයේ යෞවන සමාජ දිස්ත්‍රික් ලේකම් වන ඉසර්ඩ් ඒ හිලුර්ඩීන් වෙත අප්‍රේල් 03 වන දින මහනුවර දිස්ත්‍රික් ජාතික තරුණ සේවා සභාවේ සහකාර අධ්‍යක්ෂගේ අත්සනෙන් යුතු ලිපියක් යවා ඇත.

එහි පිටපත් ජාතික තරුණ සේවා සභාවේ අධ්‍යක්ෂ හා සභාපති පසිඳු ගුණරත්න, පළාත් අධ්‍යක්ෂ (මධ්‍යම), යෞවන සමාජ සම්මේලනයේ ලේකම් සහ සභාපති වෙත දැනගැනීම පිණිස යවා ඇති අතර සමුළුව සඳහා අවශ්‍ය සහයෝගය ලබා දීම පිණිස මහනුවර දිස්ත්‍රික්කයේ ජ්‍යෙෂ්ඨ තරුණ සේවා නිලධාරීන් දෙපළට සහ මහනුවර දිස්ත්‍රික්කයේ සියලුම කොට්ඨාස භාර තරුණ සේවා නිලධාරීන්ට යවා ඇත. එහි දී සියලුම කොට්ඨාසවලින් තරුණ තරුණියන් දස දෙනෙක් කණ්ඩායම් භාර නිලධාරීන් වෙත යොමු කරන ලෙස තරුණ සේවා නිලධාරීන්ට ද උපදෙස් ලබා දී ඇත.

එම ලිපියෙහි දැක්වෙන්නේ ‘යූත් සමිට් 2024’ නමින් ඩිජිටල් ලෝකයට ස්මාර්ට් තාරුණ්‍යයක් නම් තේමාව යටතේ ජනාධිපතිගේ ප්‍රධානත්වයෙන් අප්‍රේල් 07 වන දින සවස 04.00 සිට 05.30 දක්වා වැඩසටහනක් ක්‍රියාත්මක වන බවයි. එම ලිපියෙහි කිසිදු තැනක “මගෙන් පටන්ගමු” නම් තරුණ සමුළුවක් පිළිබඳව නම් සඳහනක් කොට නොමැත. ලිපියෙහි තරුණ සේවා නිලධාරීන් විසින් ඉටු කළ යුතු කාර්යයන් ද වෙන වෙනම දක්වා ඇත. ඒවා නම්,

  1. තරුණ තරුණියන් 500 දෙනෙකු ප.ව 02.00 ට පෙර මහනුවර ජනාධිපති මන්දිර පරිශ්‍රයට ඇතුළු කරවා ගැනීම.
  2. මේ සඳහා කණ්ඩායම් භාර නිලධාරීන් ලෙස නම් කරන ලද තරුණ සේවා නිලධාරී මහත්වරුන් රාජකාරියේ යොදවා ගැනීම.
  3. ප්‍රවාහන පහසුකම් සඳහා බස් රථ 08ක් වෙන් කර ඇති අතර සුදුසු පරිදි නියමිත වෙලාවට අදාළ ස්ථානයට යොමු කරවා ගැනීම.
  4. ගරු ජනාධිපතිතුමන් වෙත අදහස් ඉදිරිපත් කිරීමට සුදුසු තරුණ තරුණියන් හඳුනාගෙන ඒ අයගේ නාම ලේඛනය එදිනට පෙර ඉදිරිපත් කිරීම.
  5. අදාළ කොට්ඨාස භාර තරුණ සේවා නිලධාරීන් මඟින් නියමිත තරුණ තරුණියන් සහභාගී කරවා ගැනීම.

මෙම ලිපිය අනුවම ඉතාමත් හොඳින් පැහැදිලි වන්නේ ඩිජිටල් ලෝකයට ස්මාර්ට් තාරුණ්‍යයක් යන තේමාවෙන් පවත්වන වැඩසටහනක් බව පවසමින් එක්සත් ජාතික පක්ෂයේ අනුදැනුම මත සිදුවන “මගෙන් පටන්ගමු” නම් තරුණ සමුළුවක් පැවැත්වීම සඳහා මහනුවර දිස්ත්‍රික්කයේ තරුණ තරුණියන් සහභාගි කරවා ගැනීමට ජාතික තරුණ සේවා සභාවේ අධ්‍යක්ෂ ජනරාල්ගේ සිට කටයුතු කොට ඇති බවයි, කොට්ඨාස මට්ටමේ සිට ජාතික මට්ටමේ වැඩසටහනක් වූවත් ඒ සඳහා යෞවන සමාජ තරුණ තරුණියන් සහභාගි කර ගැනීමට නම් ජාතික තරුණ සේවා සභාවේ අධ්‍යක්ෂ ජනරාල්ගේ අවසරය හිමි විය යුතුය.

එමෙන්ම කිසිදු ආකාරයේ දේශපාලන කටයුත්තකට යෞවන සමාජ තරුණ තරුණියන් සහභාගි කරවා ගැනීමට ජාතික තරුණ සේවා සභාවට නොහැක. නමුත් එක්සත් ජාතික පක්ෂයේ දේශපාලන ව්‍යාපෘතියක් වූ මෙම සමුළුවට මහනුවර දිස්ත්‍රික්කයේ තරුණ තරුණියන් සහභාගි කරවා ගන්නේ අධ්‍යක්ෂ ජනරාල්ගේ පූර්ණ අනුදැනුම මත බව ඉතාමත් පැහැදිලිය. අනෙක් අතට තරුණ තරුණියන් පමණක් නොව රාජ්‍ය නිලධාරීන් වන තරුණ සේවා නිලධාරීන් ද එක්සත් ජාතික පක්ෂයේ දේශපාලන ව්‍යාපෘති සඳහා අවභාවිත කොට ඇත.

මේ පිළිබඳව ජාතික තරුණ සේවා සභාවේ අධ්‍යක්ෂ ජනරාල් හා සභාපති වන පසිඳු ගුණරත්නගෙන් විමසීමට ගත් දුරකථන ඇමතුමේ දී මෙම ලිපිය පිළිබඳව ඔහුගෙන් විමසූ සැණෙන් ඔහු එම දුරකථනය විසන්ධි කළේය. පසුව ද මේ පිළිබඳව විමසීමට ඔහුට අවස්ථා කිහිපයක දීම දුරකථන ඇමතුම් ලබා ගත්තත් ඔහු කිසිදු ප්‍රතිචාරයක් දැක්වූයේ නැත.

ජාතික තරුණ සේවා සභාවේ අධ්‍යක්ෂ ජනරාල් හා එහි සභාපති ලෙස පසිඳු ගුණරත්න සිටිය දී ජාතික තරුණ සේවා සභාවේ සම්පත් අවභාවිත කිරීම සහ යෞවන සමාජවල තරුණ තරුණියන් එකසත් ජාතික පක්ෂයේ දේශපාලන ව්‍යාපෘති සඳහා යොදාගෙන ඇති බව සමාජවාදී තරුණ සංගමයේ ජාතික සංවිධායක එරංග ගුණසේකර අප වෙත පැවසුවේය. මාර්තු 10 කුලියාපිටියේ දී පැවැත් වූ එක්සත් ජාතික පක්ෂයේ තරුණ රැලියට ජාතික තරුණ සේවා සභාවේ සම්පත් යොදවමින් ජාතික තරුණසේවා සභාවේ නැටුම් කණ්ඩායම් හයක්, වෑන් රථ හතරක් සහ කැබ් රථයක් යොදාගෙන ඇති බවත් ඒ බව තහවුරු කිරීම සඳහා ඔවුන් සතුව සාක්ෂි ඇති බවත් ඔහු පැවසුවේය. මේ ඔහුගේ අදහස් දැක්වීමයි.

“රනිල් වික්‍රමසිංහ නැවත වතාවක් ජනාධිපති කරවීමේ එකසත් ජාතික පක්ෂයේ දේශපාලන ව්‍යාපෘතිය වෙනුවෙන් මේ වන විට ජාතික තරුණ සේවා සභාවත්, යෞවන සමාජවල තරුණ තරුණියනුත් පාවිච්චි කරමින් ඉන්නවා. රනිල් වික්‍රමසිංහ ජනාධිපතිට ඔහුගේ එක්සත් ජාතික පක්ෂයේ රැස්වීමක් ඔහුට කැමති විදියට කර ගත්තාට අපිට ප්‍රශ්නයක් නැහැ. අපට තියෙන ප්‍රශ්නය තමයි එක්සත් ජාතික පක්ෂයේ ව්‍යාපෘතිවලට යොදවන්නේ ජාතික තරුණ සේවා සභාවේ ඉන්න තරුණ තරුණියෝ, තරුණ සේවා සභාවේ ඉන්න නිලධාරීන්, යූඑන්පී එකේ ප්‍රොජෙක්ට් ඒක කරන්නද ජාතික තරුණ සේවා සභාව හදලා තියෙන්නේ? රනිල් වික්‍රමසිංහගේ දේශපාලන රැකවරණය හදන්නද? ඒ වෙනුවෙන්ද රටේ තරුණ තරුණියෝ කඩේ යවන්නේ? මෙවර අයවැයෙන් මේ රටේ ඉන්න තරුණ තරුණියන්ට රුපියල් මිලියන 1000යි වෙන් කරලා තියෙන්නේ.

ඒ මුදලෙන් මේ රටේ එන්න එක් තරුණයෙක් තරුණියකට වෙන් වෙන්නේ රුපියල් 212ක් වැනි මුදලක්. රුපියල් 212ක් එක් තරුණයෙකුට තරුණියකට වෙන් කරලා තියෙන පසුබිමක තමයි යූඑන්පී ප්‍රොජෙක්ට්වලට ඒ රාජ්‍ය සම්පත්, මුදල් අවභාවිත කරන්නේ. එක්සත් ජාතික පක්ෂයේ වැඩවලට ජාතික තරුණ සේවා සභාවේ සම්පත් භාවිත කරලා තියෙන බවටත්, රාජ්‍ය නිලධාරීන් සහ මේ රටේ යෞවන සමාජවල තරුණ තරුණියන් යොදාගෙන තිබෙන බවටත් අපි ළඟ සාක්ෂි තියෙනවා. ඉදිරි දින කිහිපය ඇතුළත අපි මේ සම්බන්ධයෙන් අදාළ ආයතනවලට පැමිණිලි කරන්න කටයුතු කරනවා.”

ශ්‍රී ලංකා යෞවන සමාජ ව්‍යුහය ගොඩනැගී ඇත්තේ ග්‍රාමසේවා වසම් නියෝජනය කරමින් යෞවන සමාජ පිහිටුවා, එම යෞවන සමාජවල නිලධාරීන් ලෙස පත්වන තරුණ තරුණියන් යෞවන සමාජ ප්‍රාදේශීය බලමණ්ඩලයටත්, ප්‍රාදේශීය බලමණ්ඩලයේ දී යෞවන සමාජවල තනතුරු ලබා ගන්නා තරුණ තරුණියන්ගේ ඡන්දයෙන් හෝ එකඟතාවයෙන් යෞවන සමාජ දිස්ත්‍රික් බලමණ්ඩලයටත් සහ ප්‍රදේශීය බලමණ්ඩලයේ තනතුරු ලබා ගන්නා තරුණ තරුණියන්ගේ කැමැත්තෙන් යෞවන සමාජ ජාතික බලමණ්ඩලයටත් දිස්ත්‍රික් මට්ටමින් නියෝජිතයින් පත් කර ගැනීමෙනි. යෞවන සමාජ සම්මේලනයේ ජාතික බලමණ්ඩලයේ සභාපති ලෙස ජාතික තරුණ සේවා සභාවේ අධ්‍යක්ෂ ජනරාල් නිල බලයෙන්ම පත් වන අතර අනෙකුත් තනතුරු තරුණ තරුණියන්ගේ කැමැත්ත අනුව බෙදී යයි.

යෞවන සමාජයක නිල කාලය වසරකි. වසරින් වසර දිස්ත්‍රික් මණ්ඩලය දක්වා එම ක්‍රියාවලිය සිදු වෙයි. ජාතික මණ්ඩලයට නියෝජිතයින් තෝරා ගන්නේ වසර දෙකකට වරක්ය. නමුත් මේ වනවිට යෞවන සමාජ සම්මේලනයේ ජාතික බලමණ්ඩලයේ නිල කාලය අවසන් වී තිබිය දීත් වසර එකහමාරක් යනතෙක් ජාතික බල මණ්ඩලයට නව නිලධාරී මණ්ඩලයක් පවත්වා ගැනීමට නිලවරණයක් පවත්වා නොමැත. රටේ පළාත් පාලන ආයතන මැතිවරණය සහ පළාත් සභාවලට ලබා දී ඇති ආදර්ශයම යෞවන සමාජ සම්මේලනයටද ලබා දී ඇත. යෞවන සමාජ සාමාජිකයෙකු ලෙස සාමාජිකත්වය ලබා ගත හැක්කේ වයස අවුරුදු 13ට නොඅඩු සහ 29ට නොවැඩි තරුණ තරුණියන්ට පමණි. ජාතික බලමණ්ඩලය දක්වා පැමිණෙන්නේ ගමේ යෞවන සමාජයේ සිට එන තරුණ තරුණියන්ය. මේ තුළින් අහිමි වෙන්නේ ජාතික බලමණ්ඩලයට පැමිණීමට බලා සිටින තරුණයෙකුගේ හෝ තරුණියෙකුගේ අවස්ථාවක්ය.

යෞවන සමාජ සම්මේලනය පිහිටවීමේ අරමුණු අතර ඉන් ප්‍රධාන අරමුණක් වන්නේ ජාති කුල ආගම්, දේශපාලන භේදයන්ගෙන් තොරව තරුණ පිරිස් එකම සංවිධානයක් තුළ ඒකරාශී කොට ඔවුන් අතර සමගිය, මිත්‍රත්වය සහ සහයෝගය ගොඩනැගීමයි. යෞවන සමාජවල ඉන්න තරුණ තරුණියන්ගෙන් ජාතික බලමණ්ඩලය නියෝජනය කිරීම දක්වා පැමිණෙන, එහි තනතුරුවලට පත් වන තරුණ තරුණියන් නියෝජනය කරන්නේ සමස්ත යෞවන සමාජ තරුණ තරුණියන්ය. එම තරුණ නායකයින්ම දේශපාලන පක්ෂවල තනතුරු ගෙන පක්ෂ වෙනුවෙන් වැඩ කිරීම සමස්ත යෞවන සමාජ සාමාජිකත්වයේ පොදුබවට එකහෙළාම පටහැනිය. නමුත් මේ වන විට යෞවන සමාජ සම්මේලන්යේ ජාතික බලමණ්ඩලයේ ලේකම් ලෙස වැඩ කරන තරිදු නවීන් එක්සත් ජාතික පක්ෂයේ මහනුවර දිස්ත්‍රික්කයේ ගලගෙදර ආසනයේ ආසන සංවිධායකයා ලෙසද වැඩ කරන පුද්ගලයෙකි. ජාතික තරුණ සේවා සභාව පිහිටුවීමට වර්තමාන ජනාධිපති රනිල් වික්‍රමසිංහ සුවිශේෂී වූ වැඩකොටසක් ඉටුකළ බව සැබෑවකි. ඒ ගැන ගැටලුවක් නොමැත. නමුත් ජාතික තරුණ සේවා සභාව සහ එහි සිටින තරුණ තරුණියන් එක්සත් ජාතික පක්ෂයේ තරුණ සංගමය හෝ එහි සාමාජිකයින් නොවන බව මතක් කරගෙන වැඩ කළ යුතුය.

-ඇන්තනී වෙරංග පුෂ්පික-

ජාතික අධ්‍යාපන ප්‍රතිපත්ති රාමුව – ඉල්ලකය වරදවාගත්, අදමිටු, අසම්පූර්ණ ලියවිල්ල

0

පළමුවෙනි කොටස

ජාතික අධ්‍යාපන ප්‍රතිපත්ති මාලාව නම් ලියවිල්ලක් පළවී ඇත. කවරයේ සඳහන් අන්දමට එය ප්‍රකාශයට පත්කර ඇත්තේ අමාත්‍ය මණ්ඩල කමිටුවකිනි. එම කමිටුවේ ජනාධිපතිතුමා, අගමැතිතුමා හා අධ්‍යාපන ඇමතිතුමා සිටි බව සඳහන් වෙතත්, කමිටුවේ අනිත් ඇමතිවරුන් කවුරුන්දැයි මේ ප්‍රකාශනයේ කොතැනකවත් නැත. මෙසේ නමක් ගමක් සොයාගත නොහැකි අමාත්‍ය මණ්ඩල කමිටුව, එසේම නමක් ගමක් සොයාගත නොහැකි ‘විසිපස් දෙනෙකුගෙන් සමන්විත විද්වත් නිලධාරී කමිටුවකට මේ ලියවිල්ල සැකසීම බාරදුන්’ බව පූර්විකාවේ සාඩම්බරයෙන් සඳහන් වේ. ලියවිල්ලේ නම් සොයාගත නොහැකි අමාත්‍ය මණ්ඩල කමිටුවට හා විද්වත් නිලධාරී කමිටුවට ඉතා භාරධුර වැඩක් පැවරී තිබුණු බව පිටකවරයේ මාතෘකාවෙන් පෙනේ. එනම් ජාතික අධ්‍යාපන ප්‍රතිපත්ති මාලාවක් සකස් කොට එය ශ්‍රී ලංකාවේ පාර්ලිමේන්තුවට ඉදිරිපත් කිරීමයි.

තැනූවෙකු නැති සුඛෝපභෝගී නිවෙස් මිහිපිට පහළවීම, අයිතිකරුවන් නැති මැණික් මලු නිවෙසටම ගෙනැවිත් භාරදීම වැනි හාස්කම් ගැන අධිකරණයේදී පවා කියවෙන ශ්‍රී ලංකාව වැනි පින් බිමක, ලියූ අයෙකු සොයාගත නොහැකි මෙවැනි ප්‍රතිපත්ති මාලාවක් ප්‍රාදුර්භුත වීම අරුමයක් නොවේ. මෙවැනි කර්තෘ අඥාත ප්‍රතිපත්ති ප්‍රකාශන පහළකිරීම වත්මන් රජයේ මෝස්තරයක් වී තිබේ. එය මේ රජයට අරුමයක් නොවුණත්, අපට එය කරුමයක් වී ඇත්තේ වැරදීමකින්වත් මේ ලියවිල්ලේ සඳහන් වී ඇති කරුණු ක්‍රියාත්මක කළහොත් එහි හොඳ හෝ නරක විපාක විඳීමට සිදුවෙනුයේ අප රටේ අනාගත පරපුරට වීමයි. දැනට අධිකරණ කිහිපයකින් ඇප ප්‍රතික්ෂේප වී සිටින කෙහෙළිය රඹුක්වැල්ල වැනි අයෙකු ගැන විශ්වාසය පළකළ, ජනතා විශ්වාසය කිසිසේත්ම නැති, ඉදිරිපත් කරන ඕනෑම දෙයකට බහුතර අනුමැතිය ගත හැකි, වත්මන් පාර්ලිමේන්තුව මේ ලියවිල්ලේ අගමුල නොවිමසා අනුමත කිරීම ස්ථිර බැවිනි.

සුජාත නොවන ලියවිල්ල

රටක අධ්‍යාපනයේ දිශානතිය තීරණය කිරීම භාරධුර කාර්යයකි. ඒ දිශානතිය තීරණය කරන්නේ රටේ විධායකය හෝ ව්‍යවස්ථාදායකය නම් ඒ ආයතන රටේ මහජනතාවගේ සැබෑ නියෝජිතයන් විය යුතුය. අද අප රටේ ජනාධිපතිව සිටින්නේ මහජනතාව විසින් පත්කරගත් අයෙකු නොව, මහජන ඡන්දයකදී 2.1%ක් වැනි කුඩා ප්‍රතිශතයක ඡන්ද ලබාගත් දේශපාලන පක්ෂයක නායකයෙකි. එසේම වත්මන් අගමැති හා ඇමති මණ්ඩලය මේ ජනාධිපතිවරයා හෝ බලයෙන් පහවුණු ජනාධිපතිවරයෙකු විසින් පත්කරන ලද අයයි. මෙවන් තත්ත්වයක් යටතේ මහජන මතය නියෝජනය නොකරන ජනාධිපතිවරයෙකු, අගමැතිවරයෙකු හා ඇමති මණ්ඩලයේ කිහිපදෙනෙකු මේ රටේ අධ්‍යාපනයේ දිශාව තීරණය කිරීම විද්වතුන් යැයි තමන් හඳුන්වාගන්නා නිර්නාමික විසිපස් දෙනෙකුට භාරදීමම බරපතළ වරදකි. අවම වශයෙන් මෙවැනි ලියවිල්ලක් සකස්කිරීමට ප්‍රථම වත්මන් පාර්ලිමේන්තුවේ සියලු පාර්ශ්ව මේ කටයුත්තට සම්බන්ධ කරගැනීම මේ කටයුත්ත කළ අයගේ වගකීම වී තිබිණි. මේ සියලු කරුණු විමසා බැලීමේදී මෙම ලියවිල්ල සුජාත ලියවිල්ලක් නම් නොවේ.

වචන හරඹය

මේ ලියවිල්ලේ විධායක සාරාංශයේ දැක්වෙන පරිදිම, විෂයානුබද්ධ ඉගැන්වීම්වලට සීමාවී තිබෙන, තරගකාරී විභාග කේන්ද්‍රීය අධ්‍යාපන ක්‍රමය අපේ අනාගත පරපුර ලොව සමඟ ඉදිරියට ගෙනයා හැකි වාහකයක් නොවේ. ‘අධ්‍යාපනය මානව ප්‍රාග්ධන සංවර්ධයේ ප්‍රධානම මෙහෙයුම් යාන්ත්‍රණය’ බව මේ ලියවිල්ලේ සඳහන් වෙයි. එසේම එහි සඳහන් වන්නේ 2021 මාර්තු මස සිට, එනම් ශ්‍රී ලංකාව බංකොලොත්බව ප්‍රකාශ කළ යුගයේ සිට ඇතිවූ ආර්ථික අර්බුදය හමුවේ පැනනැගී ඇති ආර්ථික අභියෝගය තේරුම්ගෙන ‘රජය විසින් ආර්ථික ස්ථාවරත්වය තහවුරු කරමින් යළි සංවර්ධන ඉලක්ක ළඟා කරගැනීම උදෙසා සමස්ත අධ්‍යාපන ක්ෂේත්‍රයේම පූර්ණ ප්‍රතිසංස්කරණයක් කිරීමේ’ අභිලාෂයෙන් මේ ලියවිල්ල ඉදිරිපත් කරන බවයි. මේ ලියවිල්ලේ සඳහන් කරුණු සලකා බලනවිට නම් මේ ආර්ථික ස්ථාවරත්වය වහාම ඇතිකර ගැනීමේ කඩිනම් වැඩපිළිවෙළකට සරිලන ලෙස අධ්‍යාපනය වෙනස් කිරීමේ අභිලාෂයෙන් එය සකස්කොට ඇති බවක් නොපෙනේ. සැබවින්ම එය අද සිට තව වසර 24කින්, 2048දී එනම් ලංකාවට නිදහස ලැබී අවුරුදු සියයකින් එළඹෙන වසරේදී ලංකාව සංවර්ධිත රටක් බවට පත්කරන්නේ යැයි කියන දේශපාලන හිස් කථාවට සරිලන ලෙස අධ්‍යාපන ක්‍රමය වෙනස් කළ යුතු යැයි හූමිටි දෙන ලියවිල්ලකි.

‘පාසල්වල විෂයානුබද්ධ ඉගැන්වීම්වලට සීමාවී තිබෙන, තරගකාරී විභාග කේන්ද්‍රීය අධ්‍යාපන ක්‍රමය සමස්ත වශයෙන්ම වෙනස් කළ යුතු’ බව ලියවිල්ලේ සඳහන් වේ. මෙය ලියවිල්ලේ නිර්නාමික කතුවරුන් පමණක් නොව ලංකාවේ අධ්‍යාපන ක්‍රමය ගැන කතාකරන ඕනෑම අයෙකු පවසන කරුණකි. ලියවිල්ල පුරා දක්නට ඇති ප්‍රධානම දුර්වලතාව නම් අධ්‍යාපන විද්‍යාව යම් පමණකට හැදෑරූ ඕනෑම අයෙකු දන්නා සරල කරුණු බරපතළ භාෂාවකින් පුන පුනා පැවසීමයි. බොහෝ කරුණු විදේශික අධ්‍යාපනඥයන්ගේ ලියැවිලිවලින් කරන ලද කට් ඇන්ඩ් පේස්ට් වාක්‍ය වේ. වචන හරඹයන්ගෙන් ඔබ්බට ගොස් අපේ අධ්‍යාපනයේ මිහිමත ඇති ගැටලු හඳුනාගත් බවක් නම් ලියවිල්ලේ නොපෙනේ.

නිදහස් අධ්‍යාපනය සුරැකිය යුතුද?

ලංකාවේ අධ්‍යාපන ක්‍රමය පිළිබඳ ඕනෑම වෙනසක් ඇති කිරීමට යෝජනා කරන ලියවිල්ලක මුලින්ම සඳහන් විය යුතු කරුණක් නම් එය ඉදිරිපත් කරන්නන් නිදහස් අධ්‍යාපනය යන සංකල්පය පිළිගන්නේද නැත්ද යන්නයි. ලෝකයේ විවිධ රටවල අධ්‍යාපන ක්‍රම ගැන ගැඹුරින් හදාරා හෝ නොගැඹුරින් අතපත ගා ලංකාවේ අධ්‍යාපන ක්‍රමය වෙනස් කිරීමට තැත් දරන ඕනෑම කෙනෙකු සිහියේ තබාගත යුතු වැදගත් කරුණක් ඇත. එනම් නිදහස් අධ්‍යාපන ක්‍රමය, ශ්‍රී ලාංකික සමාජය සමඟ ගසට පොත්ත මෙන් ඇලී-ගැලී පවතින බවයි. මේ පොත්ත ගැලවීමට උත්සාහ දරන්නා, ගසට කොතරම් පොහොර දැමීමට උත්සාහ කළත් ජනතා වෛරයට පාත්‍ර වේ.

මුලින්ම නිදහස් අධ්‍යාපනය යනු කුමක්දැයි නිර්වචනය කරගත යුතුය. මේ ගැන විවිධ නිර්වචන ඇති මුත්, ‘රජය විසින් හෝ වෙනත් ආයතන විසින් ශිෂ්‍යයන්ගෙන් මුදල් අය නොකර පවත්වාගෙන යනු ලබන උසස් මට්ටමේ අධ්‍යාපනය, නිදහස් අධ්‍යාපනය’ යැයි අර්ථදක්වා මේ කරුණට අවතීර්ණ වෙමු. විවිධ රටවල් විසින් විවිධ මට්ටමින් නිදහස් අධ්‍යාපනය පවත්වාගෙන යනු ලැබේ. ශ්‍රී ලංකාව බොහෝ කලක් තිස්සේ ප්‍රාථමික ශ්‍රේණියේ සිට විශ්වවිද්‍යාලය දක්වා ඉහළ මට්ටමේ නිදහස් අධ්‍යාපනයක් පවත්වාගෙන යයි. ලෝක බැංකුව, එක්සත් ජාතීන්ගේ සංවර්ධන අරමුදල වැනි ජාත්‍යන්තර ආයතනවල නිගමනයන්ට අනුව පවා, අප රටේ ආර්ථික දර්ශකවලට සාපේක්ෂව, ඉතා හොඳ මානව සම්පත් දර්ශකයක් (යමප්බ ාැඩැකදචපැබඑ සබාැං) පවතින්නේ අප රටට උරුම නිදහස් අධ්‍යාපනය හා නිදහස් සෞඛ්‍ය සේවය නිසාය. එනිසා කොතරම් අඩුපාඩු තිබුණත් රටේ ඕනෑම ශිෂ්‍යයෙකුට මුදල් නොගෙවා විශ්වවිද්‍යාලය දක්වා අධ්‍යාපනය ලබා ගැනීමේ අයිතිය සුරැකීම අතිශයින්ම වැදගත්ය. එසේම අධ්‍යාපනය ලොවේ අනෙකුත් රටවලට සමාන්තර ඉහළ මට්ටමේ අධ්‍යාපනයක් විය යුතුය.

ලියවිල්ලේ 15 වෙනි පිටුවේ අමුතු වාක්‍යයක් ඇත. ඒ මෙසේය ‘මුල් ළමාවිය සිට 12+ දක්වා පාසල් අධ්‍යාපනය සඳහා සිසුන්ට ගෙවීමට ඇති හැකියාවට කිසිදු බාධාවක් නොවන පරිදි අධ්‍යාපනය සඳහා වන රාජ්‍ය අරමුදල් සාමාන්‍ය අධ්‍යාපනය වෙත යොමු කිරීමට ප්‍රමුඛතාව ලබාදිය යුතුය.’ මෙහි සාමාන්‍ය අධ්‍යාපනය යනු පාසල් අධ්‍යාපනයයි. නිදහස් අධ්‍යාපනය සුරැකීම ගැන අවධානයකින් යුතුව මේ වාක්‍යය ලියුවේ නම් එය මෙසේ වෙනස් විය යුතුය. ‘මුල් ළමාවිය සිට 12+ දක්වා පාසල් අධ්‍යාපනය සඳහා සිසුන්ට නොගෙවීමට ඇති හැකියාවට කිසිදු බාධාවක් නොවන පරිදි අධ්‍යාපනය සඳහා වන රාජ්‍ය අරමුදල් සාමාන්‍ය අධ්‍යාපනය වෙත යොමු කිරීමට ප්‍රමුඛතාව ලබාදිය යුතුය.’ සිතාමතා මෙවනි වැරදි ප්‍රකාශයක් කිරීමෙන්ම මේ ලියවිල්ලේ සැඟවුණු කර්තෘවරුන්ගේ අභිමතාර්ථය, මුදල් ගෙවන සාමාන්‍ය අධ්‍යාපනයකට මේ රට තුළ මුල්තැන දීම බව පැහැදිලිය.

ලියවිල්ලේ විවිධ තැන්වල ඉස්මතු කරන අදහසක් නම් රජයට අධ්‍යාපනයේ මුළු බරපැන දැරිය නොහැකි නිසා අධ්‍යාපනයේ කොටසක් පුද්ගලික අංශයට භාරදිය යුතු බවයි. මේ තර්කය මුළුමනින්ම වැරදිය. සිදුවිය යුත්තේ කුමන ආර්ථික අපහසුකම් තිබුණත් අධ්‍යාපනය හා සෞඛ්‍යය ගුණාත්මකබවින් ඉහළ අයුරින් පවත්වාගෙන යාම ඕනෑම රජයක මූලික වගකීම වීමයි. රජය අන් සියලුම වියදම්වලට වඩා අධ්‍යාපනයට හා සෞඛ්‍යයට මූලිකත්වය දිය යුත්තේ අප රට දිවෙන රෝදවල කඩ ඇණ දෙක ඒවා වන නිසාය. මේවාට රජය කරන වියදම වියදමක් නොව අනාගතය සඳහා කෙරෙන ආයෝජනයකි. විශේෂයෙන්ම ආර්ථික වශයෙන් ඇදවැටුණු අපේ රටට නැවත හිස එසවීමට හැකිවන්නේ මේ රටේ ජනතාව සෞඛ්‍ය සම්පන්නව, දැනුමින් සන්නද්ධව සිටියොත් පමණි. පවතින සංගණන අනුව පසුගිය වසර දෙක තුළ රටේ දුප්පතුන් සංඛ්‍යාව දෙගුණ වී ඇත. පවුල් පිටින් දුප්පත්වෙමින් පවතින මෙවන් අවධියක මුදල් නොගෙවා අධ්‍යාපනය ලැබීමේ අයිතිය සුරැකීම වෙනුවට, මුදල් ගෙවා අධ්‍යාපනය ලැබීමේ අයිතිය සුරැකීම ගැන කතා කිරීම හිත්පිත් නැති ආමානුෂික ක්‍රියාවකි.

නිදහස් අධ්‍යාපනය පිළිබඳව ඇති තවත් දුර්මතයක් නම් නිදහස් අධ්‍යාපනය විවෘත වෙළඳපොළ ආර්ථික ක්‍රමය පවතින රටවලට නොගැළපෙන සමාජවාදී සංකල්පයක් බවයි. විවෘත වෙළඳපොළ ආර්ථික ක්‍රමය පවතින යුරෝපයේ බොහෝ රටවලද, සමාජ ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී මූලධර්ම මත ක්‍රියාත්මක වන ලොවේ බොහෝ රටවලද ඇත්තේ නිදහස් අධ්‍යාපනයයි. මේ රටවල පෞද්ගලික විශ්වවිද්‍යාල ඇත්තේද අතලොස්සකි. කරුණු නිසි ලෙස නොදැනගෙන අධ්‍යාපන ක්‍රම පිළිබඳ විශාරදයන් ලෙස පෙනීසිටින අය ඕනෑම ලියවිල්ලට නිදහස් අධ්‍යාපනය දුර්වල කිරීමේ සංකල්ප කිහිපයක් ඇතුළු කොට ඒ සංකල්ප වෙනුවෙන් දිවි පරදුවට තබා සටන් වදිති. එවිට සිදුවන්නේ අධ්‍යාපන ප්‍රතිසංස්කරණ පිළිබඳ සමස්ත ලියවිල්ලේ කරුණු අමතකවී නිදහස් අධ්‍යාපනය සුරැකිය යුතුද නැත්ද යන්න ගැන දෙපිලකට බෙදී සටන් කිරීමයි. මේ සටන නිසා සිදුකළ යුතු අධ්‍යාපන ප්‍රතිසංස්කරණවලට පවා අවධානය නොලැබී යයි.

පුද්ගලික අධ්‍යාපනයට යම් තැනක් ඇත්තේ ගුණාත්මකබවින් ඉහළ, රජය ලබාදෙන, නිදහස් අධ්‍යාපනයට අනුගත නොවීමට යම් සාමාජීය හේතුවක් නිසා තීරණය කරන සමාජ තීරුවට ඔවුන්ට අවශ්‍ය සේවාව ලබාදීමටය. එසේ වුවත් අධ්‍යාපනය රජය නියාමනය කළ යුතුය. ලියවිල්ලේ කිසිදු තැනක හතු පිපෙන්නාක් මෙන් බිහිවී ඇති ජාත්‍යන්තර පාසල් නමින් හඳුන්වන පාසල් නියාමනය කිරීමට කිසිදු යෝජනාවක් ඇතුළු නොවන්නේ ඇයිදැයි වටහා ගත නොහැක. මේ පාසල්වල ඉගැන්වෙන විෂය මාලාවන්, ගුරුවරුන්ගේ ප්‍රමිතිය හා අයකරන ගාස්තු, රජය විසින් පිහිටුවනු ලබන යම් අධිකාරියක් මගින් අධීක්ෂණය කළයුතු වන්නේ, මෙම පාසල්වලින් බිහිවන්නේද අප රටේ පුරවැසියන් බැවිනි.

මධ්‍යගතද? විමධ්‍යගතද?

ලියවිල්ලේ ඇති අනෙක් බරපතළ අවුල නම් පවතින අධ්‍යාපන ක්‍රමය මධ්‍යගත හෝ විමධ්‍යගත ලෙස පවත්වා ගත යුතුද, එසේ නම් ඒ අධ්‍යාපනයේ කුමන අංගද යන්න ගැන පැහැදිලි අදහසක් ඉදිරිපත් නොකිරීමයි. එහි එක් තැනක ස්වයං පාලනයක් ඇති නව ආයතන, පළාත් අධ්‍යාපන මණ්ඩල, පාසල් කළමනාකරණ මණ්ඩල ඇතිකොට ඒ ඒ ආයතන අතර තරගයක් ඇතිකොට, ඉගෙනීම නව්‍යකරණයකට භාජනය කළ යුතු බව සඳහන් වේ. මෙය නිදහස් අධ්‍යාපනයේ අක්මුල් දුර්වල කරන ඉතා භයානක යෝජනාවකි. මේ ස්වයං පාලන මණ්ඩලවලට විවිධ අයුරින් මුදල් සොයාගැනීමේ බලතල ලබාදිය යුතු බව තවත් තැනක සඳහන් වේ. මේ ස්වයං පාලන මණ්ඩල අවසාන වශයෙන් කෙළවර වනු ඇත්තේ මූල්‍යමය වශයෙන් ස්වාධීන, සිසුන්ගෙන් මුදල් අයකර ගන්නා ආයතන ලෙසිනි. මේ යෝජනාව ක්‍රියාත්මක වුවහොත් මේ රටේ අධ්‍යාපනය තෝරාගත් පිරිසකගේ මෙවලමක්ව පැවති කල තිබූ ‘පාසල් සමාගම්’ යුගයකට අප රට ආපසු හැරී ගමන් කරනු ඇත.

පවතින පුහුණු විෂයමාලා විශේෂඥවරුන්ගේ හිඟය නිසා නිසා අද ජාතික අධ්‍යාපන ආයතනයේ විවිධ අංශ පවා පවත්වා ගෙනයනු ලබන්නේද අසීරුවෙනි. මෙවන් තත්ත්වයක් යටතේ මේ ලියවිල්ලේ අපේක්ෂිත වෙනස්කම්වල සඳහන් වන අයුරින් පළාත්වලට ස්වයංපාලිත තත්ත්වයක් ලබාදීම කිසිසේත්ම ප්‍රයෝගික නොවේ. ලියවිල්ල පිළියෙළ කිරීමේදී ලංකාව වැනි කුඩා රටක් බවත්, ආර්ථික අගාධයකට වැටී සිටින බවත් අප රට අධ්‍යාපනය සඳහා වියදම් කරන්නේ කුඩා මුදලක් බවත් අමතක වී ඇති බව පෙනීයයි. අධ්‍යාපනයේ විවිධ අංශ විමධ්‍යගත කිරීමෙන් සිදුවන්නේ ඒ සඳහා යන වියදම අධික වී අධ්‍යාපන සේවය කඩාකප්පල් වීමයි.

මුල් ළමාවිය අධ්‍යාපනය

29 වෙනි පිටුවෙහි මුල් ළමාවිය එනම් පෙර පාසල් අධ්‍යාපනයේ ඇති ප්‍රශ්න හා වියවුල් පිළිබඳ සඳහන්ව ඇත. අමාත්‍යාංශ, කාර්යාංශ, ආයතන, පළාත් සභා, පුද්ගලික ආයතන, රාජ්‍ය නොවන සංවිධාන, ආගමික ආයතන මගින් පාලනය වන පෙර පාසල් හා මොන්ටිසෝරි ලෙස පෙර හඳුන්වා දැන් මුල් ළමාවිය සංවර්ධන මධ්‍යස්ථාන ලෙස හඳුන්වන මේ ආයතන බොහොමයක් නොදරුවන්ට අකුරු හා ඉලක්කම් උගන්වන ආයතන බවට පත්වී තිබේ. තම දරුවන්ට ඉංග්‍රීසි භාෂාවෙන් කතා කරවීමේ ආශාවෙන් පෙළෙන දෙමව්පියෝ විශාල මුදලක් වැයකොට තම දරුවන් ජාත්‍යන්තර ළමා පාසල්වලට දරුවන් ඇතුළු කරති. මේ ආයතන අධීක්ෂණය සඳහා ඇති මුල් ළමාවිය සංවර්ධන ලේකම් කාර්යාලය ජාතික අධ්‍යාපන ආයතනය වෙත අන්තර්ග්‍රහණය කිරීම මේ ලියවිල්ලේ ඇති වැදගත් යෝජනාවකි. මේ කාර්යාංශය ඉන්පසුව මේ ආයතනවල විෂය නිර්දේශ, ඉගැන්වීම අධීක්ෂණය කිරීම, පෙර පාසල් ගුරුවරුන්ගේ පුහුණුව විධිමත් කිරීම වැනි දෑ සිදුකළ යුතුය.

මේ ආයතනවල ගුරුවරියෝ බොහෝ දෙනෙක් පොදු කම්කරු නීතිවලට පවා යටත් නොවී, ඉතා අඩු වැටුපකට, විශාල මානසික පීඩාවකින්, තාවකාලික පදනමින් වැඩ කරති. මොවුන්ගේ ජීවන මට්ටම ඉහළ දමා, මනා පුහුණුවක් ලබාදී, මොන්ටිසෝරි ටීචර් සමාජයේ ගෞරවයට ලක්වන කාන්තාවක බවට පත්නොකොට ඔවුන් දිගු කාලීන වෘත්තිකයන් බවට පත්කළ නොහැක. එවැනි වෙනසක් නොකර දරුවන්ගේ බුද්ධි වර්ධනයේ වැදගත් අවධියක ඉගැන්වීම භාරව සිටින මේ කාන්තාවන්ගෙන් දරුවනට උපරිම පල ලබාදිය නොහැක.

ප්‍රාථමික අධ්‍යාපනය

පළමුවෙනි ශ්‍රේණියේ සිට පස්වෙනි ශ්‍රේණිය දක්වා පාසල් කාලය දරුවන්ගේ මූලික ජීවන කුසලතා වර්ධනය උදෙසා කැපවිය යුතු බවට ලියවිල්ලේ ඇති සඳහන නිවැරදිය. එසේ වුවත් මේ කාල පරාසය තුළ මූලික ජීවන කුසලතාවන් වන ආවේග පාලනය, නිවැරදි චින්තනය, පුද්ගලයන් සමඟ සන්නිවේදනය, තර්කානුකුලව සිතීම, අභියෝග භාරගැනීම, තම උත්සාහයෙන් ඉගැනීම වැනි ඉගැන්වීමට හෝ ඉගැනීමට දැනට ඇති බාධා හඳුනාගැනීමක් හෝ එවැනි බාධාවන් මඟ හැරවීමට ගත යුතු පියවර ගැන කිසිදු සඳහනක් ලියවිල්ලේ නැත.

වත්මන් අධ්‍යාපන ක්‍රමය දරුවන්ගේ බුද්ධි වර්ධනයේ එක් එක් අවස්ථාවේ වර්ධනය කළ යුතු හැකියාවන් මොට කරන අයුරුත්, එය පිරිපුන් මිනිසෙකු බිහිකිරීමට බලපාන අයුරුත් පිළිබඳව මා සහ තවත් විශේෂඥ වෛද්‍යවරුන් කිහිපදෙනෙකු විසින් මීට වසර දහයකට ප්‍රථම පාර්ලිමේන්තු කමිටුව්කදී කරුණු ඉදිරිපත්කර, අධ්‍යාපන අමාත්‍යංශයේදී ද, දිවයිනේ ප්‍රධාන නගර රැසකදී ද සම්න්ත්‍රණ මාලාවක් පවත්වන ලදි. මේ දේශනවල අඩංගු කරුණු පුවත්පත්වල ලිපි මාලාවක් ලෙස පළවී පසුව පොතක් ලෙස එලිදැක්විණි. මේ කිසිදු කරුණක් සම්බන්ධයෙන් මේ දක්වා වැදගත් පියවරක් ගෙන නැත.

මේ ජීවන කුසලතා පාසල තුළදී ඉගැන්වීමට නම් පළමුවෙන්ම ඒ කුසලතාවන් වැඩි දියුණුවන අන්දමේ විෂය නිර්දේශයක් මේ අවධියට තැනිය යුතුය. දෙවනුව ඒ විෂය නිර්දේශයට අනුව ප්‍රාථමික ශ්‍රේණිවල ඉගැන්වීම් කිරීමට දැනට සිටින ගුරුවරුන් පුහුණුකළ යුතුය. මේ දෙක සිදුකළත් පාසල් දරුවන් ජීවන කුසලතා වැඩි දියුණුවන අන්දමේ අධ්‍යාපනයක් ලබා ගැනීමට දෙමවුපියන් හා දරුවන් සූදානම් නොවේ නම් මේ අභිමතාර්ථය ඉටුනොවේ.
පස්වැනි ශ්‍රේණියේ ශිෂ්‍යත්වය අමතකවීම

මේ ප්‍රතිපත්ති රාමුවේ කිසිම තැනක පස්වැනි ශ්‍රේණියේ ශිෂ්‍යත්වය ගැන හෝ එය ප්‍රාථමික අධ්‍යාපනයට ඇතිකරන බලපෑම ගැන හෝ සඳහනක් නොකරයි. මෙය මහ පොළවේ යථාර්ථය හඳුනානොගත් ලියවිල්ලක් බව තවදුරටත් තහවුරු වන්නේ එයිනි. තමන් අධ්‍යාපන විශේෂඥයන් ලෙස හඳුන්වාගන්නා අහසෙහි සිටින අය ප්‍රාථමික අධ්‍යාපනය දරුවන්ගේ මූලික ජීවන කුසලතා වර්ධනය උදෙසා කැපවිය යුතු බව සඳහන් කළත්, පොළවෙහි සැබවින්ම සිදුවන්නේ තුන්වෙනි ශ්‍රේණියේ සිට පස්වැනි ශ්‍රේණිය දක්වා දෙමවුපියන් හා දරුවන් මේ සියල්ල අමතක කොට භාෂාව, ගණිතය, සාමාන්‍ය දැනුම හා බුද්ධි පරීක්ෂණය කේන්ද්‍ර කරගත් පස්වැනි ශ්‍රේණියේ ශිෂ්‍යත්වයට සූදානම් වීමයි. මේ කිසිවක් ජීවන කුසලතා දියුණු කිරීමට ඉවහල් වන ක්ෂේත්‍ර නොවේ. රැකියා වෙළඳපොළට නොගැළපෙන, තම යුතුකම් හා වගකීම් නොදන්නා පුරවැසියන් බිහිවන්නේ බුද්ධි වර්ධනයේ වැදගත් අවස්ථාවක් වන ප්‍රාථමික අධ්‍යාපන යුගයේ ජීවන කුසලතා වර්ධනය නොවීම නිසාය. ඒ බව අපේ අධ්‍යාපන විශේෂඥයන් හඳුනාගන්නා තෙක් උසස් අධ්‍යාපනයේ කුමන වෙනස්කම් කළත් පලක් නොවේ.

මෙයට විසඳුමක් ලෙස අපේ පඬිවරුන් යෝජනා කරනු ඇත්තේ පස්වැනි ශ්‍රේණියේ ශිෂ්‍යත්වය අහෝසි කිරීමයි. මෙය දැනට පවතින සමාජ දේශපාලන යථාර්ථය යටතේ කළ නොහැක්කකි. වසර 40ක් වැනි කෙටි කාලයක් තුළ 20% සිට 80%ක් දක්වා ශීඝ්‍රයෙන් වර්ධනය වී ඇති අප රටේ මධ්‍යම පංතික සමාජ ස්තරයේ අපේක්ෂාවන්ට සරිලන අන්දමේ පාසල් පද්ධතිය වැඩි දියුණු කිරීමට මේ දක්වා පැවති කිසිම රජයක් සමත්වී නැත. ඒ නිසා ජනප්‍රිය පාසල් අතලොස්සට තම දරුවා ඇතුළු කරගැනීමට මධ්‍යම පංතික දෙමවුපියන් දරන උත්සාහයේ ප්‍රතිඵලයක් ලෙස මීට දශක කිහිපයකට පෙර දරුවනට බරක් නොවෙන විභාගයක්ව පැවති පස්වැනි ශ්‍රේණියේ ශිෂ්‍යත්ව විභාගය අද බලු පොරයක්ව ඇත. ‘හොඳම පාසල ළඟම පාසල’ වැනි හිස් සටන්පාඨවලින්ද මේ තරගය නැති කළ නොහැක. ඒ, තම දරුවාට ජනප්‍රිය පාසලකට ඇතුළුවීමට හැකි වුවහොත් ලැබෙන අධ්‍යාපනය කෙසේ වෙතත් සමාජ පිළිගැනීම වැඩි බව මේ දෙමවුපියන් දන්නා නිසාය. ජනප්‍රිය පාසලක ආදි සිසුවෙකු වීම තම දරුවාගේ අනාගතයට ඇතිකරන බලපෑම විශාල බව දන්නා අප රටේ සුවිසල් මධ්‍යම පංතිය කිසිවිටකත් මේ විභාගය අවලංගු කිරීමට ඉඩ නොදෙනු ඇත. තමන් මේ විභාගය අවලංගු කරන්නේ යැයි සිංහනාද කළ අපේ අධ්‍යාපන ඇමතිවරුන් කිහිපදෙනෙකු හිමින් සීරුවේ පල්ලම් බැස්සේ, එවැන්නක් කිරීම තම දේශපාලන අනාගතයට සුබදායක නොවන බව දැනගත් නිසාය.

මෙවැනි අන්තෝ ජටා බහි ජටා ප්‍රශ්නයකට ඉදිරිපත් කළ හැකි එක් විසඳුමක් නම් මේ විභාගය හත්වැනි ශ්‍රේණිය දක්වා කල් දමා ජනප්‍රිය පාසල්වල පන්ති හයවැනි ශ්‍රේණියේදී නොව අටවෙනි ශ්‍රේණියට පසුව පළල් කිරීමයි. මේ මගින් මධ්‍යම පංතික දොලදුක සංසිඳෙනු ඇති අතර, ප්‍රාථමික ශ්‍රේණිවල දරුවන් පස්වෙනි ශ්‍රේණිය දක්වා මූලික ජිවන කුසලතාවන් වර්ධනය කෙරෙන අන්දමේ අධ්‍යාපනයකට යොමු කළ හැකිය. මෙයට සමගාමීව දැනට පවතින මුළු පාසල් සංඛ්‍යාව වන (2021) 10,141න් 38%ක් වන පස්වැනි ශ්‍රේණිය දක්වා ළමුන් සිටින පාසල් 3393හි පන්ති 7 වෙනි ශ්‍රේණියේ ශිෂ්‍යත්ව විභාගය දක්වා පුළුල් කළ යුතුය. දැනට ප්‍රාථමික ශ්‍රේණිවල ශිෂ්‍ය සංඛ්‍යාව වන ලක්ෂ 16කින් ලක්ෂ 6ක් ඉගෙනුම ලබන්නේ මේ කුඩා ප්‍රාථමික පාසල්වලය. මෙවැන්නක් තුළින් ජනප්‍රිය පාසල්වල තදබදය අඩුවෙනු ඇති අතර, කුඩා පාසල් වැසීයාමද අඩුවනු ඇත.

කනිෂ්ඨ ද්විතීයක යුගය

හයවැනි ශ්‍රේණියේ සිට දහවෙනි ශ්‍රේණිය දක්වා කාලය වන මෙය මේ ලියවිල්ලේ අඩුම අවධානය යොමුකර ඇති කොටස වේ. එය ජීවිතය සඳහා පදනම යොදන කාලය ලෙස මේ ලියවිල්ලේ සඳහන්ව ඇතිමුත් ඒ කුමන පදනමක් දැයි ලියවිල්ලේ සඳහන් නොවේ. සැබෑ ලෙසම සාක්ෂරතාව හා සාමාන්‍ය දැනුම වර්ධනය කරගත යුතු අවධිය වන මේ වයසේදී භාෂාව, ගණිතය, සාමාන්‍ය දැනුම හා බුද්ධි පරීක්ෂණය කේන්ද්‍ර කරගත් ශිෂ්‍යත්ව විභාගය පැවැත්වීම සුදුසුවේ. එසේම වයස අවුරුදු 12 වන විට වෙනත් පාසලකට අනුගත විය හැකි වයසකට දරුවා මුහුකුරා ගොස් ඇත.

දැනට කනිෂ්ඨ ද්විතීයක අවධියේ පාසල් විෂයමාලාවේ ලක්ෂණය නම් අනවශ්‍ය විෂය කරුණු සහිත විෂයයන් රාශියක් ළමුන්ට ඉගැන්වීමයි. අධ්‍යාපන අමාත්‍යාංශයේ අනුදැනුම ඇතිව හෝ නැතිව මේ ඉගැනුම් බර වැඩිකිරීම විදුහල්පතිවරුන්ගේ අභිරුචිය මත සිදුවේ. මේ කාලය තුළ, මා දන්නා කොළඹ නගරයේ එක් ජනප්‍රිය රජයේ පාසලක සිංහල, දෙමළ, ඉංග්‍රීසිවලට අමතරව තවත් භාෂා දෙකක් දරුවන්ට ඉගැන්විණි. සමස්තයක් ලෙස භාෂා පහක් වන මේ ප්‍රමාණය ගැන ඇසූ මා පවසා සිටියේ තවත් එක් භාෂාවක් ඉගැන්වුවහොත්, මේ පාසලෙන් ෂඩ් භාෂා පරමේශ්වරයන් රැසක් බිහිකර ගතහැකි බවයි. සත්‍ය වශයෙන් සිදුවනුයේ විෂය කරුණු වැඩි නිසා කිසිදු කරුණක් සිතෙහි නොරැඳීමයි.

එසේම මේ කාලය දරුවා සමූහ ක්‍රීඩාවන්ට සිත යොමුකළ යුතු අවධියයි. ප්‍රාථමික ශ්‍රේණිවලදී අසංවිධිත සෙල්ලම්වල නිරත විය යුතු දරුවා ඉන්පසුව සංවිධිත ක්‍රීඩාවල නිරතවිය යුතුය. කණ්ඩායමක් ලෙස වැඩකිරීම, නායකත්වයට ගරු කිරීම, නායකත්වය දීම, ඉලක්කයකට වැඩ කිරීම ක්‍රීඩාව තුළින් ශාරීරික සුවයට වැඩිමනත් ලෙස දරුවා ලබන දැනුම් වේ. මෙවන් වැදගත් අධ්‍යාපන අංශයක් වන ක්‍රීඩා අධ්‍යාපනය’ යන වචනය පවා පිටු 31ක මේ ලියවිල්ලේ කොතැනක වත් සඳහන් නොවේ.

ජ්‍යෙෂ්ඨ ද්විතීයක හා ජ්‍යෙෂ්ඨ අවධිය

මේ අවධි පිළිබඳ මෙතෙක් පළවූ ලියවිලි හෝ ක්‍රියාත්මක කළ වැඩපිළිවෙළට අමතර කිසිදු නව කරුණක් මේ ලියවිල්ලේ අඩංගුව නැත. පාසලේ දරුවන් ගතකළ යුතු වසර ගණන අඩු කිරීමට මේ ලියවිල්ලේ ඇති යෝජනාව හා අනෙකුත් යෝජනා මීට පෙර කිහිප වතාවක් විවිධ ලියවිලිවල පැවසී තිබිණි.

-විශේෂඥ වෛද්‍ය අජිත් අමරසිංහ-

(දෙවෙනි කොටස ලබන සතියේ පළවේ.)(එක්සත් ජනරජ පෙරමුණේ සභාපති වන ලිපියේ රචකයා, ජාතික අධ්‍යාපන කොමිෂන් සභාවේ සාමාන්‍ය අධ්‍යාපනය පිළිබඳ කමිටුවේ හිටපු සාමාජිකයකු වූ අතර වත්මන් අධ්‍යාපනයේ ක්‍රමයේ ගැටලු ගැන පොත් හා ලිපි සම්පාදනය කර ඇත්තෙකි.)

ලෝක හා ආසියානු බැංකු ආධාර අත්හිටුවයි

0

අය වැය යෝජනා ක්‍රියාත්මක කිරීම සඳහා ලෝක බැංකුව සහ ආසියානු සංවර්ධන බැංකුව ලබාදෙන්නට එකඟවී සිටි ඩොලර් මිලියන 500ක ආධාර මුදල නොලැබී යන තත්ත්වයක් උදාවී ඇතැයි කරුණු වාර්තා වෙයි.

පසුගිය කාලයේ පැවති ආර්ථික තත්ත්වය නිසා විනාශයට පත්වූ ව්‍යාපාර නඟාසිටුවීම වැනි කටයුතු සඳහා ණය ලබාදීම වැනි අයවැය සහන යෝජනා ක්‍රියාත්මක කිරීම වෙනුවෙන් මෙම ආධාර මුදල් වෙන් කර තිබුණත් ණය ප්‍රතිව්‍යුහගත කිරීම ආදී අයිඑම්එෆ් වැඩසටහනේ සිදුව තිබෙන පසුබෑම හමුවේ ඉහත ආයතන දෙක ආධාර මුදල් ලබාදීම අත්හිටුවන්නට කටයුතු කර ඇතැයි විශ්වාස කටයුතු ආරංචි මාර්ගවලින් ප්‍රකාශයට පත්වෙයි.

මෙම තත්ත්වය නිසා ලංකා බැංකුව මහජන බැංකුව ආදි බැංකු ක්‍රියාත්මක කරන්නට බලපොරොත්තුවෙන් සිටි ණය යෝජනා ක්‍රමයන් නවතා දමා ඇතැයි තවදුරටත් කරුණු වාර්තා වෙයි.

අමාත්‍යාංශයට සල්ලි නැහැ කියා සීමාවාසික පුහුණුව නොපවත්වයි

0

2015/16 අධ්‍යයන වසරවල ආයුර්වේද සිද්ධ සහ යුනානි උපාධි සම්පූර්ණ කළ ආයුර්වේද වෛද්‍ය ශිෂ්‍ය ශිෂ්‍යාවන්ගේ වසරක සීමාවාසික පුහුණුව ලබා දීමට ඒ සඳහා වැය වන මුදල් නොමැති බැවින් එම කණ්ඩායමේ සීමාවාසික පුහුණුව පැවැත්වීමට නොහැකි බව ශිෂ්‍ය ශිෂ්‍යාවන්ට දේශීය වෛද්‍ය අමාත්‍යාංශය දැනුම් දී ඇති බව සීමාවාසික පුහුණුව අපේක්ෂිත ආයුර්වේද වෛද්‍ය ශිෂ්‍ය කමිටුවේ සම කැඳවුම්කරු බුවනක ජයකොඩි පැවසීය.

ආයුර්වේද වෛද්‍ය වෘත්තියේ නියැලීමට නම් ආයුර්වේද වෛද්‍ය සභාවේ ලියාපදිංචි විය යුතු අතර ඒ සඳහා එක් වසරක සීමාවාසික පුහුණුවක් සම්පූර්ණ කළ යුතුය. සීමාවාසික පුහුණුව නොමැති බැවින් එම ශිෂ්‍ය ශිෂ්‍යාවන්ට ආයුර්වේද වෛද්‍ය වෘත්තියේ නියැලීමට නොහැකි වනවා සේම මේ වන විට ආයුර්වේද අධ්‍යාපනය හදාරණ ශිෂ්‍ය ශිෂ්‍යාවන්ගේ ද සීමාවාසික පුහුණුව ප්‍රමාද වී ගැටලු රැසක් ඇති වන බව ඔහු පෙන්වා දුන්නේය.

ඇන්තනී වෙරංග පුෂ්පික

2023 සුරා බදු රුපියල් බිලියන 1.1ක් තවම අයකරගෙන නෑ

0

2023 වසරට අදාළව මත්පැන් නිෂ්පාදකයින්ගෙන් අයවිය යුතු හිඟ බදු මුදල් ප්‍රමාණය රුපියල් බිලියන 1.1ක් බව ක්‍රම හා විධි පිළිබද කාරක සභාවේදී අනාවරණය වී ඇත.

ඒ අනුව එම හිඟ බදු මුදල් ජූනි 30 වැනිදා වනවිට අයකර ගැනීමට කටයුතු කරන ලෙස ක්‍රම හා විධි පිළිබඳ කාරක සභාව විසින් සුරාබදු දෙපාර්තමේන්තුවට නියෝගයක් නිකුත් කර ඇත.
බදු නොගෙවන මත්පැන් නිෂ්පාදකයින්ගෙන් බලපත්‍ර බදු ගෙවන තෙක් තාවකාලිකව අත්හිටුවීමට ගෙනතිබු කාරක සභා නියෝගය නොසලකා හැර කටයුතු කිරීම පිළිබඳව මෙහිදී කාරක සභාපතිවරයා සුරාබදු දෙපාර්තමේන්තුවෙන් විමසා ඇති අතර එහිදී ඔවුන් ප්‍රකාශ කර ඇත්තේ මත්පැන් නිෂ්පාදකයින්ගේ බලපත්‍ර අහෝසි නොකොට අදාළ හිඟ බදු මුදල් වාරික වශයෙන් අයකර ගැනීමේ ක්‍රමවේදයක් සකස් කර ඇති බවය. එම ක්‍රමවේදය පිළිබඳව සෑහීමකට පත්විය නොහැකි බැවින් ජූනි 30 වැනිදා වන විට හිඟ බදු මුදල් අයකර ගැනීමට කටයුතු කරන්න යැයි මෙහිදී කාරක සභාව නියෝග ලබාදී ඇත.

පාර්ලිමේන්තුවේ ක්‍රම හා විධි පිළිබඳ කාරක සභාව පසුගිය 24දා එහි සභාපති පාඨලී චම්පික රණවකගේ ප්‍රධානත්වයෙන් පාර්ලිමේන්තුවේ දී රැස්විය.