පාර-ජාතික ව්‍යාපාරික කණ්ඩායම්ද, රටවල් ඇතුළේ සිටින දේශපාලන කණ්ඩායම්ද ඇතිකර ගන්නා අලුත් දේශපාලන සන්ධාන විසින් දේශපාලන පක්ෂ ක්‍රමය පත්කරනු ලැබ ඇති පරිවර්තනයේ ලංකාවේ නිදසුන පිළිබඳ සාකච්ඡාවක් අපි ගිය සතියේ ආරම්භ කෙළෙමු. අප රටේද, වෙනත් රටවල් ගණනාවකද, වර්තමානයේ සිදුවන දේශපාලන වෙනස්වීම් ගැන ලියන ග්‍රන්ථයක එක් පරිච්ඡෙදයක් වීමට තරම් වැදගත් මෙම තේමාව ගැන තවදුරටත් විභාග කිරීම මේ ලිපියේ අරමුණයි.
පාර-ජාතික
පළමුවෙන්ම ‘පාර-ජාතික’ යන සංකල්පයේ අර්ථය පැහැදිලි කරගනිමු. ‘පාර-ජාතික’ යනු ‘විදේශික’ නොවේ. ‘ජාතික සහ ජාතික-රාජ්‍ය සීමාවන් ඉක්මවා යන’ යනු එහි මූලික අර්ථයයි. නූතන ලෝකයේ ධනවාදී ප්‍රාග ්ධනය ක්‍රියා කරන්නේ පාර-ජාතික චරිත ස්වභාවයක් සහිතවය. ‘ජාත්‍යන්තර’ යන සාම්ප්‍රදායික සංකල්පය ඉක්මවා ගිය ලක්ෂණයක් මෙහි තිබේ. ‘ජාත්‍යන්තර’ යන පැරණි සංකල්පය, එහි වචනාර්ථයෙන්ම ප්‍රකාශ වූ පරිදි, අදහස් කෙළේ, ජාතීන් අතර නැතහොත් ‘ජාතික-රාජ්‍ය අතර’ යන අර්ථයයි. ‘ජාතික-රාජ්‍යය’ යන දේශපාලන ඒකකවලට සාපේක්‍ෂ ස්වායත්තතාවක් තිබෙන බව එම සංකල්පයෙන් අදහස් කෙරිණ.
ධනවාදයේ ගෝලීයකරණයත්, නව ලිබරල් ආර්ථික, සමාජ සහ දේශපාලන පරිවර්තනත් යටතේ, මෙම ‘ජාත්‍යන්තර’ යන පදයෙන් අප තේරුම් ගත් ලෝකය වෙනස් වී ඇත. මෙම වෙනස් වීමේ හරයෙහිම තිබෙන්නේ ලෝක ධනවාදය පාර-ජාතික ජාලයක් බවට පත්වීමයි. ධනවාදී ප්‍රාග්ධනය ගලා යන්නේ, ආයෝජනය කෙරෙන්නේ, ක්‍රියාත්මක වන්නේ නව, පාර-ජාතික ගති ස්වභාවයක් අත්පත් කරගෙන සහ පාර-ජාතික ජාල තුළින් වීමද අපට පහසුවෙන් නිරීක්ෂණය කළ හැකි නව වර්ධනයකි. ජාතික රාජ්‍ය රාමුවක් මත ගොඩනැගුණු ලෝක ක්‍රමයක් තුළ සංවිධානය වී තිබුණු ලෝක ධනවාදයේ නව අවධියක් ගැන මෙයින් යෝජනා වේ.
ලෝක ධනවාදයේත්, ජාතික ධනවාදවලත් ඇති මෙම නව වර්ධනය, ප්‍රාග්ධනයේ පාරජාතික ගලායාම හරහා මූල්‍ය ධනවාදයේ ගෝලීය ආධිපත්‍යය යටතේ, ඇතිවන ආර්ථික, සමාජ හා දේශපාලන පරිවර්තන, ශාස්ත්‍රඥයන්ගේ විශේෂ අවධානයට දැන් යොමුවෙමින් පවතී. ඒ අතර, අවධානයට යොමුවිය යුතු වැදගත් තේමාවක් වන්නේ, මෙම පරිවර්තනයේ ප්‍රතිඵලයක් ලෙස එක් එක් රටවල ආර්ථික ක්‍රමයේ, සමාජ ව්‍යුහයේ, රාජ්‍යයේ සහ දේශපාලනයේ ඇතිවන පරිවර්තන, ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදයට සහ ආණ්ඩුකරණයට බලපාන්නේ කෙසේද? යන්නයි. ලංකාව සහ අපට අසල්වාසී ඉන්දියාවේ දැනට සිදුවෙමින් යන බවට නිරීක්ෂණය කළ හැකි නව වර්ධනයන්, පහසුවෙන් නොසලකා හැරිය යුතු ඒවා නොවේ.
අපේ මාතෘකාව වන දේශපාලන පක්ෂ සහ ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය සම්බන්ධව සලකා බලන්නේ නම්, පහත සඳහන් ආරම්භක උපකල්පනය වෙතින් එම විමසීම පටන්ගත හැකිය.: ආණ්ඩු බලය ලබාගැනීමට විභවතාව ඇති දේශපාලන පක්ෂ සහ දේශපාලන පක්ෂ සමග සන්ධානගත වෙමින්, රාජ්‍යයේ ගමන්මගට සහ ප්‍රතිපත්තිවලට බලපෑම් කිරීම පාර-ජාතික ව්‍යාපාරික පන්තියේ දේශපාලන අභිලාෂවල ඉලක්කයයි. දේශපාලන පක්ෂ සහ අපේක්‍ෂකයන් ‘අත්පත් කර ගැනීම’ නැතහොත් ‘ මරු කරගැනීම’ මෙම අරමුණෙහි මතුපිට පමණක් දැනට විවෘතව පෙනෙන එක් පැත්තකි. ධනවාදයේ නව හැඩගැසීම් සමග ඇතිවන සමාජ ව්‍යුහාත්මක පරිවර්තන සමග බිහිවන නව සමාජ පන්තිවල ඇති, ‘රාජ්‍යය අත්පත් කරගැනීමේ අභිලාෂ’ පිළිබඳ පැරණි දේශපාලන න්‍යායික අදහස්වලට ආපසු යාම, මේ කාලයේ අපට කළ හැකි ප්‍රයෝජනවත් කාර්යයක්ද වෙයි.
ඉන්දියාවේ නිදසුන්
මේ දිනවල ඉන්දියාවේ රාජස්ථාන් ප්‍රාන්තයේ කොංග්‍රස් ප්‍රාන්ත ආණ්ඩුව දෙකඩ වී තිබේ. එම කොංග්‍රස් ආණ්ඩුවේ, මහත් දේශපාලන විජිගීෂාවකින් යුත් තරුණ නායකයෙක්, ආණ්ඩු බලයේ සිටින බීජේපී නායකත්වයේ නොසැඟවුණු ආශීර්වාදයද යටතේ කොංග්‍රස් ආණ්ඩුව බිඳගෙන, බීජේපී සහාය ඇති නව ආණ්ඩුවක් පිහිටුවීමට උත්සාහ දරමින් සිටී. මෙම ක්‍රියාවලියම ගිය වසරේ ගුජරාට් ප්‍රාන්තයේ කොංග්‍රස් ආණ්ඩුවට සිදුවිය. කර්ණාටක ප්‍රාන්තයේද ඊට සමාන ක්‍රියාවලියක් සිදුවිය.
මේ හැම වර්ධනයකම පිටුපසින් තිබෙන්නේ, සාම්ප්‍රදායික දේශපාලන පක්‍ෂයක් ලෙස කොංග්‍රස් පක්ෂය බිඳ වැටෙමින් යාමත්, කොංග්‍රස් පක්ෂයට සම්බන්ධ කණ්ඩායම් විසින් ඔවුන් සහ නව පාර-ජාතික ව්‍යාපාරික කොටස් සමග ඇතිකරගෙන තිබෙන නව සන්ධානවල අභිලාෂවලට අනුව කොංග්‍රස් පක්ෂය ‘අත්පත් කරගැනීමට’ ගන්නා ප්‍රයත්න ප්‍රකාශයට පත්වීමත්ය. කොංග්‍රස් පක්ෂය එක්කෝ මෙවැනි පරිවර්තනයකට පාත්‍ර වීම හෝ පක්‍ෂයක් ලෙස තව තවත් දුර්වල වීම හෝ යන තෝරාගැනීම් දෙක ඉදිරියේ වර්තමානයේ දේශපාලන වශයෙන් අකර්මණ්‍ය වී තිබේ. ලංකාවේ රනිල් සහ ඉන්දියාවේ රාහුල් අතර මේ ඉරණම සම්බන්ධව තිබෙන්නේ, කෙනෙකුට නොපෙනිය යුතු නැති සමාන්තරයකි.
මේ අතර, ඉන්දියාවේ බීජේපීය සහ ලංකාවේ පොහොට්ටු පක්ෂය, සාර්ථක ලෙස පාර-ජාතික ව්‍යාපාරික කණ්ඩායම් සමග ඇතිකරගෙන තිබෙන නව සන්ධානවල දේශපාලන ප්‍රතිලාභද අත්පත් කරගැනීම සම්බන්ධව කිට්ටු සමාන්තරයක් සපයති.
පාර-ජාතික ව්‍යාපාරික පන්තිය සහ බීජේපී
ඉන්දියාවේ දේශපාලනයේ ඇති ඉතා පැහැදිලි ලක්ෂණයක් නම්, අගමැති මෝදි, ගුජරාට් ප්‍රාන්තයේ ප්‍රධාන අමාත්‍යවරයා කාලයේ සිට, බටහිර ඉන්දියාවේ ගුජරාටය සහ මහාරාෂ්ට්‍රයත්, දකුණු ඉන්දියාවේ කර්ණාටක ප්‍රාන්තයත් පදනම් කොටගෙන බිහිවූ නව පාර-ජාතික ව්‍යාපාරික ස්තර සමග ඇති කරගත් සම්බන්ධතා ජාල තුළින්, ඉන්දියාවේ ප්‍රධාන ප්‍රවාහයේ දේශපාලනයේ පංති-පදනම් අලුත් කරන ලද සහ පරිවර්තනය කරන ලද බවයි. පසුගිය අවුරුදු හතකට වැඩි කාලය තුළ සමස්ත ඉන්දියාවේම ආණ්ඩුව වී තිබෙන බීජේපීය පිටුපස සිටින ප්‍රධානතම මූල්‍ය සහ පන්ති බලවේගය වන්නේ මෙම නව පාර-ජාතික ඉන්දියානු ව්‍යාපාරික ස්තරයි.
මෙම ඉන්දියානු පාර-ජාතික ව්‍යාපාර ස්තර සමහර දෙනා සාම්ප්‍රදායික කර්මාන්ත, බැංකු සහ වාණිජ ව්‍යාපාරික පවුල්වලින් පැවත එන අයයි. එහෙත්, එයින් බොහෝ දෙනා තවදුරටත් පැරණි කර්මාන්තකරුවෝ හෝ වෙළෙන්දෝම නොවෙති. ආර්ථික ගෝලීයකරණය, නව ලිබරල් ප්‍රතිසංස්කරණ, තාක්ෂණික සහ සන්නිවේදන විප්ලවය සහ මූල්‍ය ප්‍රාග්ධනයේ ආධිපත්‍යධාරී නැගීම යන සාධක විසින් බිහි කරන ලද නව ආර්ථික-ව්‍යාපාරික අවකාශ විසින් බිහි කරන ලද කොටස්ය. අතිශයින්ම ධනවත් ඔවුන්ගෙන් බොහෝ දෙනා තරුණ, ඉතා කෙටි කලකින් කෝටිපතියන් වූ, එහෙත් පළමුවරට ව්‍යාපාරික ලෝකයට පැමිණි අය වීම මෙම ස්තරයේ එක් ලක්‍ෂණයකි. ධනය ඉපැයීම පිළිබඳ ඉතා ප්‍රතිභාසම්පන්න, ඔවුන්ගේ ආර්ථික ක්‍රියාකාරිත්වය ක්‍ෂෙත්‍ර ගණනාවක පැතිරී තිබේ. තොරතුරු තාක්‍ෂණය, විද්‍යුත් සන්නිවේදනය, විද්‍යුත් ජනමාධ්‍යය, පෞද්ගලික අධ්‍යාපනය, පෞද්ගලික සෞඛ්‍ය සේවා සහ රෝහල්, ප්‍රාග්ධන කළමනාකරණය සහ මූල්‍ය සේවා සහ උපදේශ සැපයීම, සංගීත සහ විනෝද කර්මාන්තය, මෙම නව ව්‍යාපාරික ස්තර විශාල ප්‍රමාණයෙන් ඇදී ගිය නව ආයෝජන හා ව්‍යාපාරික ක්‍ෂෙත්‍රයි. ඔවුහු සාම්ප්‍රදායික ආයාත-නිර්යාත වෙළඳාමටද මහා පරිමාණයෙන් ඇතුළු වූහ. ‘දේශපාලන සම්බන්ධකම්‘ යන මැජික් සාධකය මෙම ව්‍යාපාරික පන්තියේ නැගීම සඳහා තුඩු දුන් ඉතා වැදගත් ආර්ථික-නොවන සාධකයකි.
පාර-ජාතිකත්වය
මෙම ව්‍යාපාරික පන්තිය ‘පාර-ජාතික’ වන්නේ කෙසේද? ඔවුන් ඉන්දියාවේ බොම්බාය, අහමදාබාද්, බැංගලෝර් සහ හයිදරාබාද් වැනි ප්‍රධාන වාණිජ සහ අධි- තාක්ෂණික නගරවල තම මූලස්ථාන පවත්වාගෙන යන ගමන්ම, ඔවුන්ගේ මෙහෙයුම් කලාප වන්නේ ඉන්දියාව නොව ලෝකයයි. ඔවුන්ගේ ප්‍රාග්ධනය තිබෙන්නේ ඉන්දියාවේ බැංකුවලම නොවේ. ඉන්දියාවේ බැංකුවල එම ප්‍රාග්ධනය තිබුණද, නූතන ලෝකයේ ප්‍රාග්ධනය යනු තත්පර කිහිපයකින් ලෝකයේ එක නගරයක සිට තවත් නගරයකට සංචරණය කරන ‘පණිවුඩයකි.’ ධනවාදී ලෝක වෙළඳපොළ මූල්‍ය ප්‍රාග්ධනය යනු ද්‍රව්‍යයක් නොව සම්බන්ධතාවක් පමණියැයි කාල්මාක්ස් 1870 ගණන්වලදී ප්‍රාග්ධනය කෘතියේ තුන්වැනි වෙළුමේ කර ඇති නිරීක්ෂණය අන් කවරදාටත් වඩා අද වලංගු වන්නේ ඒ නිසාය. ලංකාවේ එෆ්සීඅයිඩී එක, ලාංකික දේශපාලනඥයන් සහ ව්‍යාපාරිකයන් පිටරට බැංකුවල සඟවා තිබෙන මුදල්වලින් සතයක්වත් සොයාග ැනීමට අසමත් වුණේ, එකල දූෂණ විරෝධී ව්‍යාපාරය මෙහෙයවූ මෛත්‍රීපාල සිරිසේන හා රනිල් වික්‍රමසිංහ යන මහත්වරුන් හෝ එෆ්සීඅයිඩී ප්‍රධානියා හෝ මාක්ස්ගේ ෘ්ි ණ්චසඒක කෘතිය කියවා නොතිබුණු නිසාද වන්නට ඇත. එහෙත් ඒ වෙතින් පෙනෙන වැදගත් කරුණ නම්, 2010 පමණ කාලය වන විට ලංකාවේ අලුත්, ධනවත් ව්‍යාපාරික කොටස්, පාර-ජාතික ප්‍රාග්ධන ගලායාමේ ජාලයන් තුළට ඇතුල්වී සිටි නිසායැයි සිතීම වඩාත් සබුද්ධික පැහැදිලි කිරීමකි.
පාර-ජාතික ප්‍රාග්ධනයට රටක් නැත. එය ජාතික-රාජ්‍යයේ සීමා සහ නීති නොතකයි. එහෙත් එහි හිමිකරුවන් තවමත් සිටින්නේ ජාතික රාජ්‍යය ඇතුළත, නගරවල, අලුතෙන් ගොඩනගන ලද අතිවිශාල සහ අතිසුඛෝපභෝගී නිවෙස්වලය. ඔවුන්ගේ චර්යාවන්ද පාර-ජාතික ව්‍යාපාරික පන්තිවල ගෝලීය චර්යාවේ අනුකරණයකි. කොරෝනා අර්බුදයට පෙර ගොඩනැගී තිබුණු ජාත්‍යන්තර ගුවන්ග මන්වල පෙර නොවූ විරූ ව්‍යාප්තිය නිසා ඔවුහු ‘ලෝක පුරවැසියෝ’ ද වූහ. එක මූල්‍ය අගනුවරක උදේ කෑමත්, තවත් මූල්‍ය අගනුවරක රාත්‍රි භෝජනයත් ගන්නා තරමට ඔවුනට භෞමික ලෝකය කුඩා ගමකි. ඔවුන්ගේ මුදල් සහ අත්‍යන්ත ලාභ, බොහෝවිට මෙන්ම සිරිතක් ලෙස කිසිදු රටක ආදායම් බදු දෙපාර්තමේන්තුවට හසුවන ඒවාද නොවේ. ඒවා වනාහි ජාතික-රාජ්‍ය ක්‍රමයේ බදු නීතියෙන්ද, මූල්‍ය අපරාධ නීතියෙන්ද ස්වාධීන පැවැත්මක් අත්පත් කරගෙන ඇති නව අදෘශ්‍යමාන සත්ව විශේෂයකි. ඉඳහිට හෝ ඒවා ද්‍රව්‍ය බවට පත්වන්නේ ඉන්දියාවේ මෙන්ම ලංකාවේද සිදුවන පරිදි, දේශපාලන පක්ෂවලට ලැබෙන වශයෙනි. මැතිවරණ ව්‍යාපාරවලදී පක්‍ෂවල මෙන්ම අපේක්‍ෂකයන්ගේද අරමුදල්වලට කෙරෙන ත්‍යාග වශයෙනි. ආගමික ස්ථානවලටත්, ආගමික නායකයන්ටත්, ලැබෙන පුණ්‍ය පරිත්‍යාග වශයෙනි. වරායවල්, ගුවන්තොටුපොළවල්, අධිවේගී මාර්ග, නවීන ක්‍රීඩා මණ්ඩප, විදුලි බලාගාර යනාදි මහා පරිමාණ රාජ්‍ය අංශයේ කොන්ත්‍රාත් ලබාගැනීමටත්, ඒවා නිර්මාණය කිරීමටත් ආයෝජනය වන ප්‍රාග්ධනය වශයෙනි. ආණ්ඩුවක් මූල්‍ය විශෝධන නීති ලිහිල් කළ විට බැංකු ගිණුම්වලට එන්නේද එම චංචල, නම්‍යශීලී, අදෘශ්‍යමාන පැවැත්මක් සහිත මූල්‍ය ප්‍රාග්ධනයයි. ඒවාට ජාතියක් නැත. ඒවා පවතින්නේත්, සංචරණය වන්නේත්, ජාතික -රාජ්‍යයේ දේශ සීමා නොතකා සහ ඉක්මවාය. සාපේක්‍ෂ වශයෙන් අපෞද්ගලික ජාල තුළය. ඒවා පාර-ජාතික වන්නේ එබැවිනි.
පාර-ජාතික ප්‍රාග්ධනය සහ දේශපාලනය
මේ අතර, ජාතික අනන්‍යතාවක් නැති පාර-ජාතික මූල්‍ය ප්‍රාග්ධනයේ හිමිකරුවෝ, එක්තරා අවස්ථාවක ‘ජාතිය’ වෙත ආපසු එති. එය නම්, එම ප්‍රාග්ධන හිමිකරුවන්ගේ ‘මව් රටේ’ රාජ්‍යය, රාජ්‍ය ප්‍රතිපත්ති, මූල්‍ය නීති සහ දේශපාලන හැඩගැස්වීමට සක්‍රිය ලෙස සහභාගි වීමට, ඔවුන් වෙත පවත්නා උවමනාව සහ අවශ්‍යතාව නිසාය. පාර-ජාතික ප්‍රාග්ධනය, ජාතික-රාජ්‍යය සමග ඇති සම්බන්ධතා සම්පූර්ණයෙන්ම බිඳ දමන්නේ නැත යන විග්‍රහය ගොඩ නැගීමට අපට සිදුවන්නේ මෙම පසුබිම තුළය. පාර-ජාතික ප්‍රාග්ධනය ජාතික-රාජ්‍ය ක්‍රමය වෙතින් ලබාගෙන ඇත්තේ සාපේක්‍ෂ ස්වාධීනතාවකි. එහි විශේෂත්වය නම් එය පාර-ජාතික ප්‍රාග්ධනය විසින් තමන්ම තීරණය කළ කොන්දේසි මත ලබාගත් සාපේක්‍ෂ ස්වාධීනත්වයක් වීමයි. එහෙත් මෙම කොන්දේසි නැවත සංස්කරණය කරගැනීමට නම්, ඒ තනි තනි ජාතික රාජ්‍යයන් සහ එහි දේශපාලන මෙන්ම නිලධරවාදී නායකයන්ද සමග ගනුදෙනු කිරීමට, එනම් බැටදඑස්එැ කිරීමට පාර-ජාතික ප්‍රාග්ධන හිමියන්ට සිදුවේ. ඒ සඳහා ඇති පහසුම මාර්ගය නම් තම මව් රටේ දේශපාලනයද මෙහෙයවීමට සහ පාලනය කිරීමට, එනම් ජදබඑරදක කිරීමට, අවකාශ ලබාගැනීමයි. ඉන්දියාවේ දැනට විශාල ලෙස සිදුවී තිබෙන්නේත්, ලංකාවේ දැනට සිදුවෙමින් පවතින්නේත්, මෙම ක්‍රියාවලියයි. ‘ඊයේ ඉන්දියාව, අද ලංකාව’ යනු මෙම ක්‍රියාවලිය හැඳින්විය හැකි කෙටි සූත්‍රපාඨයකි.
දේශපාලන පක්ෂවලට බලපෑම් කිරීම, ධනපති, ව්‍යාපාරික සහ ඉඩම් හිමි පන්තීන් මෙන්ම, කම්කරු පන්තියද, මධ්‍යම පන්ති ස්තරද සෑම විටම සිදුකර ඇති දෙයකි. එය ‘ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී-ක්‍රීඩාවේ’ සුජාත අංගයක් ලෙසින් සලකනු ලැබූවකි. තම පන්ති අවශ්‍යතා සහ අභිලාෂ මත රාජ්‍යයේ ස්වභාවය තීරණය කිරීමට, රාජ්‍ය ප්‍රතිපත්ති සහ නීති රීති වෙනස් කිරීමට, සමාජ පන්ති සහ ස්තර නිරන්තර උත්සාහ ගනිති. දේශපාලන පක්ෂ අතර තරගය සහ මැතිවරණ යනු පන්ති අරගලය සාමකාමීව සිදුවීමේ මාධ්‍යයන්ය.
මේ අතර, නව පාර-ජාතික ව්‍යාපාරික පන්ති ස්තර, දේශපාලන පක්ෂවලට ඇතුල්වීම සහ බලපෑම් කිරීම පිළිබඳ වර්තමාන සංසිද්ධියේ ඇති විශේෂත්වය කුමක්ද? එය දේශපාලන සාධකයකි. එය නම්, නූතන ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී රාජ්‍යය සහ දේශපාලන ක්‍රම, පශ්චාත්-ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී අධිකාරවාදී පරිවර්තනය කරා ගෙන යාමේ ප්‍රධානතම සමාජ-පන්ති කර්තෘකයා වී සිටින්නේ මෙම සමාජ පන්තිය වීමයි. මෙය වනාහි ඉන්දියාවට වඩා, විවෘතව සහ ප්‍රබලව ලංකාවේ ප්‍රකාශයට පත්වෙමින් තිබෙන වර්ධනයකි. ‘ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී ක්‍රියාවලිය අත්පත් කරගැනීම, පාර්ලිමේන්තු ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය අවසන් කිරීමේ මූලික යාන්ත්‍රණයක්’ බවට පත්වී තිබීම ලංකාවේ වර්තමාන දේශපාලන සන්ධිස්ථානයේ ඇති සරදම් සහගත ලක්‍ෂණය වී තිබෙන්නේ මේ පසුබිම තුළය.
මෙම පන්ති ස්තරයේ දේශපාලන ඉලක්කය පශ්චාත්-ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී වී ඇත්තේ ඇයි? එය වෙනම විභාග කළ යුතු ගැටලුවකි.■
