ජීඑල් පීරිස් මහතා ශ්‍රී ලංකා පොදුජන පෙරමුණේ සභාපති හැටියට මේ සතියේ මාධ්‍ය හමුවකදී කිව්වේ, 17 සහ 19 යන ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථා සංශෝධනවලින්, ජනාධිපතිවරයාට ඉහළ තනතුරු සඳහා පුද්ගලයන් පත්කිරීමට තිබුණු බලය ඉවත් කර ඇති බැවින්, 19 වැනි සංශෝධනය ඉවත් කිරීමට තමන්ට තුනෙන් දෙකක පාර්ලිමේන්තුවේ බලයක් ලබා දෙන ලෙසය.
පීරිස් මහතාගේ කතාවේ මුල් කොටස ඇත්තකි. 19න් (ඊට පෙර 17න්) ජනාධිපතිවරයාට තිබුණු ඉහළ තනතුරුවලට පුද්ගලයන් පත්කිරීමේ බලය සීමා කරන ලදි. එසේ කරන ලද්දේ ඇයි යන්න ගැන කීමට පෙර, ජනාධිපතිවරයාට තනි කැමැත්ත අනුව පුද්ගලයන් පත්කිරීමට හැකියාව තිබුණු තනතුරු මොනවාදැයි බැලීම වටියි. 19වැනි සංශෝධනයේ එවැනි තනතුරු ගණනාවක් ගැන සඳහන් වෙයි.
ඒවා නම්, 1. අග්‍රවිනිශ්චයකාරවරයා සහ ශ්‍රේෂ්ඨාධිකරණයේ විනිසුරුවරු 2. අභියාචනාධිකරණයේ සභාපතිවරයා සහ අභියාචනාධිකරණ විනිසුරුවරු 3. අධිකරණ සේවා කොමිසමේ සභාපති හැර අනෙක් සාමාජිකයෝ දෙදෙනා (සභාපති වන්නේ අගවිනිසුරු නිලබලයෙනි.) 4. නීතිපති 5. විගණකාධිපති 6. පොලිස්පති 7. පරිපාලන කටයුතු පිළිබඳ පාර්ලිමේන්තු කොමසාරිස් හෙවත් ඔම්බ්ඩුස්මන් 8. පාර්ලිමේන්තු මහ ලේකම්
ඉහත කී තනතුරුවලට 19ට පෙර පත්කිරීම් කළේ ජනාධිපති සිය තනි කැමැත්ත මතය. තමාට කැමති කෙනෙක් පත්කරන ලදි. 19න් පසු ජනාධිපති එම තනතුරුවලට සුදුස්සන්ගේ නම් නිර්දේශ කළ යුතු අතර, ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථා සභාව ඒවා අනුමත කළ විට පමණක් ජනාධිපතිට පත්කිරීම කළ හැකිය.
19ට අනුව, පහත තනතුරු සඳහා, ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථා සභාව නම් නිර්දේශ කරන අතර ජනාධිපතිවරයා තනතුරට පත්කරයි.
ඊට අදාළ තනතුරු මෙසේය. මැතිවරණ කොමිෂන් සභාව, රාජ්‍ය සේවා කොමිෂන් සභාව, ජාතික පොලිස් කොමිෂන් සභාව, විගණන සේවා කොමිෂන් සභාව, ශ්‍රී ලංකා මානව හිමිකම් කොමිෂන් සභාව, අල්ලස් හෝ දූෂණ චෝදනා විමර්ශන කොමිෂන් සභාව, මුදල් කොමිෂන් සභාව, සීමා නිර්ණය කොමිෂන් සභාව, ජාතික ප්‍රසම්පාදන කොමිෂන් සභාව යන ඒවායේ සභාපතිවරු හා සාමාජිකයෝය.
පළමුවැනි හා දෙවැනි ලැයිස්තුවේ තිබෙන, රටේ ඉතාම වැදගත් තනතුරු හා කොමිෂන් සභාවල කොමසාරිස්වරුන් හැටියට ජනාධිපතිට කැමති කැමති පුද්ගලයන් පත්කිරීමට තනි බලයක් තිබිය යුතුද? 1978 මුල් ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථාවේ තිබුණේ ඒ බලයයි. ජනාධිපතිවරයාට හිතුමනාපේ ඉහළ තනතුරුවලට පුද්ගලයන් පත්කරන්නට හැකි අතර, අවශ්‍ය සෑම විටම ඔවුන් ඉවත් කර අනෙකෙකු පත්කරන්නටද බලය තිබිණ.
1978 ව්‍යවස්ථාව නීතිගත කළ වහාම, අගවිනිසුරු ධුරයට පත්කළ නෙවිල් සමරකෝන් මහතා හොඳම උදාහරණයයි. ඔහු පෞද්ගලික නීතිඥයකු වශයෙන් සේවය කරමින් සිට කෙළින්ම අගවිනිසුරු ධුරයට ඒහි භික්ඛුභාවයෙන් මෙන් පත්කරනු ලැබීමට එකම හේතුව, ඔහු ජනාධිපති ජයවර්ධනගේ සමීප හිතවතකු වීමය. (එහෙත් නෙවිල් සමරකෝන් ජනාධිපති ජයවර්ධනගේ පදයට නොනැටූ නිසා අවසානයේ ඔහුට එරෙහිව දෝෂාභියෝගයක් පවා ගෙනඑන්නට ජයවර්ධන ජනාධිපතිවරයා කටයුතු කෙළේය.) ශ්‍රේෂ්ඨාධිකරණයට අභියාචනාධිකරණයට පත්කැරුණේද ජනාධිපති ජයවර්ධනගේ තේරීම අනුවය.
තමා පත්කළ පුද්ගලයාට එරෙහිව යන්නට කුමන හේතුවක් නිසා හෝ පෞරුෂයක් නෙවිල් සමරකෝන් මහතාට තිබුණත්, අනෙක් කිසිම කෙනකුට එවැනි පෞරුෂයක් තිබෙනු නැතිවා සිකුරුය. ඒ ගැන ඕනෑ තරම් පූර්වාදර්ශ අපේ රටේ තිබේ. අනෙක් හැම දෙනාම කරන්නේ – කළ යුතු වන්නේ, තමා පත්කළ ජනාධිපතිවරයාගේ ඕනෑ එපාකම් ඉටුවන විදියට තමාගේ ධුරයේ කටයුතු කරගෙන සිටීමයි. විනිසුරුවරයකු නම් ජනාධිපතිට වුවමනා තීන්දු දිය යුතුය. නීතිපති නම්, ජනාධිපතිට වුවමනා විදියට නඩු පැවරීමත් තිබෙන නඩු ඉල්ලා අස්කර ගැනීමත් කළ යුතුය. පොලිස්පති නම් ජනාධිපතිට වුවමනා විදියට පොලිසිය මෙහෙයවිය යුතුය. අධිකරණ කොමිසමේ සාමාජිකයන් නම්, ජනාධිපතිට පක්‍ෂපාත තීන්දු දෙන පහළ අධිකරණ විනිසුරන් ජනාධිපතිට වුවමනා උසාවිවල ස්ථානගත කළ යුතුය. විගණකාධිපති නම් ජනාධිපතිට වුවමනා විදියට රාජ්‍ය ආයතනවල විගණනය කළ යුතුය. විගණන වාර්තා සැකසිය යුතුය. මෙහි ජනාධිපති යන්නට, ‘ජනාධිපති බිරිඳ, පවුලේ අය, ආණ්ඩුව, ආණ්ඩුවේ ඇමතිවරු’ වැනි පදද එකතු කළ හැකිය. එවිට බිහිවන්නේ පරණ වැඩවසම් පන්නයේ ජනාධිපතිට හා හෙංචයියන්ට වුවමනා විදියට හැම වැඩක්ම කරන නිලධාරි පැලැන්තියක් මිස, ස්වාධීන, කොන්ද කෙළින් ඇති අධිකරණ හා රාජ්‍ය සේවයක් නොවේ.
මේ තනතුරුවල ස්වාධීනත්වය නැතිවීම බලපාන්නේ ඍජුවම රටේ ‘සාමාන්‍ය මහජනතාව’ටය. සාමාන්‍ය මහජනතාවට යැයි කිව්වේ, බලය ඇති, බලය ඇත්තන් සමග ඇයිහොඳයිකම් ඇති ‘අසාමාන්‍ය මහජනතාවට’, එවැනි පක්‍ෂපාති තනතුරුවලින් හානියක් නොවන නිසාය. මන්ද යත් ඒ තනතුරුවල සිටින අය කැපවී සිටින්නේ ඒ අය වෙනුවෙන්ම සේවය කිරීමට නිසාය.
ජනාධිපතිට ඇති මේ බලය ව්‍යවස්ථාවට ඇතුළත් කළ ජේආර් ජයවර්ධන මහතා පැතුවේ, තමන්ට වුවමනා විදියට වැඩ කිරීමට කැපවී සිටින අධිකරණයක් හා රාජ්‍ය සේවයක් නිර්මාණය කර ගැනීමය. කොටින්ම, ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදි ලෙස පත්වී වැඩවසම් රජකෙනකු හැටියට රටේ පාලනය ගෙනයාමය. 17 වැනි ව්‍යවස්ථා සංශෝධනය සම්මත වුණු 2001 ඔක්තෝබර් 3 වැනිදා දක්වා තත්වය එය විය.
17වැනි ව්‍යවස්ථා සංශෝධනය ඒ ‘ජයවර්ධන’ බලයට එරෙහිව තබන ලද යෝධ පියවරකි. විධායක ජනාධිපතිට, මුළු රාජ්‍ය ව්‍යුහයම තමන් අතේ නැටවිය හැකියාව සැලකිය යුතු ලෙස අඩු කළ 17 සංශෝධනයෙන්, පළමුවරට ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථා සභාව ඇතිකොට, ජනාධිපති තනි බලයට බලවත් සීමා ඇතිකරන ලදි.
2005න් පසු මහින්ද රාජපක්ෂ ජනාධිපතිවරයා 17වැනි සංශෝධනය ඉවසුවේ නැත. 2010 සැප්තැම්බර් 9 වැනිදා සම්මත කරගත් 18 වැනි ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථා සංශෝධනයෙන් ඒ සියලු ජයග්‍රහණ ආපස්සට හරවා, රූකඩයක් බඳු ‘පාර්ලිමේන්තු සභාව’ක් පත්කරන ලදි. එය, ඊට පෙර තිබුණු ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථා සභාවේ බලතලවලට වඩා සියගුණයකින් දුර්වල බලතල ඇති, නිසැකවම ජනාධිපතිගේ රූකඩයකි. ඉහළ තනතුරුවලට ජනාධිපති කරන පත්කිරීම් ගැන කිසිම බලපෑමක් එම රූකඩ සභාවට කළ නොහැකි විය.
ඒ ජනාධිපති රාජපක්‍ෂගේ ප්‍රාර්ථනයයි. ඔහුට වුවමනා වුණේ, ජේආර් ජයවර්ධනටත් වැඩි හිතුවක්කාර බලයක් සහිත ජනාධිපති ධුරයක් හදාගෙන, (ධුර කාල දෙකකට සීමා කර තිබුණු) ජනාධිපති පදවිය දැරීමේ ධුර කාල සීමාවද ඉවත්කොට මැරෙන තුරු ජනාධිපති හැටියට ඉන්නටත්, තමාගෙන් පසුව නාමල් රාජපක්‍ෂට ජනාධිපති විය හැකි පරිදි වැඩ කරන්නටත්ය.
ඒ තත්වය ආපස්සට හරවා 17 සංශෝධනයේ තත්වයට නැවත ගෙනාවේ 19 වැනි සංශෝධනයෙනි. එනිසා, 17ත් 19ත් විධායක ජනාධිපති ධුරයේ බලතලවලට සෑහෙන සීමා පැනවූ, එමෙන්ම රටේ ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය ගරුකරන ජනතාවගේ බලාපොරොත්තු ඉටු කළ ව්‍යවස්ථා සංශෝධන දෙකයි.
අගවිනිසුරු, ශ්‍රේෂ්ඨාධිකරණ විනිසුරුවරු, සභාපති ඇතුළු අභියාචනාධිකරණ විනිසුරුවරු, නීතිපති, පොලිස්පති, අල්ලස් කොමිසමේ සභාපති ඇතුළු සාමාජිකයන්, මැතිවරණ, රාජ්‍ය සේවා කොමිෂන්වල සාමාජිකයන් වැනි අය ජනාධිපතිගේ තනි අභිමතයට පත්කරන තත්වයක් ඇතිවුවහොත් රටේ නීතියේ පාලනයට සිදුවන්නේ කුමක්දැයි අලුතෙන් කිවයුතු නැත.
2001 වන තුරු අපි ඒ අභාග්‍ය සම්පන්න අත්දැකීම් ලබා ඇත්තෙමු. 2005 සිට 2014 අවසානය දක්වාද ඒ අත්දැකීම යළිත් වරක් ජනාධිපති මහින්ද රාජපක්ෂ යටතේ අපි ලැබීමු.
ඒ සඳහා දැක්විය හැකි දුර්වර්ණ උදාහරණයක් නම්, හිටපු ශ්‍රේෂ්ඨාධිකරණ විනිසුරු ඊවා වනසුන්දරයි. 2014 ජූලි මස 6 වැනිදා ‘දේශය’ පුවත්පතට වනසුන්දර මහත්මිය දුන් සම්මුඛ සාකච්ඡාවකදී මහත් අභිරුචියෙන් පැහැදිලි කර තිබුණේ තමා සහ හිටපු ජනාධිපති මහින්ද රාජපක්ෂ අතර පැවැති හා තවමත් පවතින සමීප මිත්‍ර සම්බන්ධය ගැනය. නීතිපති දෙපාර්තමේන්තුවේ සිට ‘ගෙදර යන ගමන්’ අරලියගහ මන්දිරය පැත්තේ ඇවිත් යන්නටයැයි ජනාධිපති රාජපක්ෂ කියූ සැටිත්, සවස එහි ගිය විට ජනාධිපතිවරයා තමා පුදුම කරවමින් ඉතාම මිත්‍රශීලීව ශ්‍රේෂ්ඨාධිකරණ විනිසුරු ධුරයක් ප්‍රදානය කළ ආකාරයත් ඇය එම සාකච්ඡාවේදී මහත් ආහ්ලාදයෙන් පැහැදිලි කර තිබුණි. මේ විනිසුරු ධුරය දෙන්නේ තමාගේ නීති විදුහලේ සිටි හොඳම මිතුරා වූ මහින්ද රාජපක්ෂ බැවින් එය සතුටින් පිළිගත් බව ඇය එහි කියයි.
ඊවා වනසුන්දර, ජනාධිපති මහින්ද රාජපක්ෂ නමැති මිතුරාට කළ ගුණ සැලකුවේ, 2015න් පසු ඔහුගේ මල්ලි ගෝඨාභය රාජපක්ෂ, තමා අත්අඩංගුවට ගැනීමෙන් වළක්වන නියෝගයක් නිකුත් කරන්නටයැයි මූලික අයිතිවාසික්ම් පෙත්සමක් ගොනුකරමින් ඇය ඇතුළු විනිසුරු මඬුල්ලක් ඉදිරියට පැමිණි අවස්ථාවේදීය.
එම ශ්‍රේෂ්ඨාධිකරණ විනිසුරු මඬුල්ලට නම්කර තිබුණු තිදෙනා වූවෝ සරත් ආබෲ, බුවනෙක අලුවිහාරේ හා ඊවා වනසුන්දර යන මහත්ම මහත්මීහුය. පෙත්සම සලකා බැලීම ආරම්භ කළ වහාම බුවනෙක අලුවිහාරේ විනිසුරුවරයා, පෞද්ගලික හේතු මත එම නඩුවෙන් ඉවත්වන බව කීවේය. වනසුන්දර මහත්මියද කළ යුතුව තිබුණේ එයයි. තමාගේ සමීපතම මිත්‍රයකු වූද, තමන්ට ශ්‍රේෂ්ඨාධිකරණ විනිසුරු ධුරයක් ප්‍රදානය කළා වූද ජනාධිපති රාජපක්‍ෂගේ සහෝදරයාගේ නඩුව ඇසීමෙන් ඉවත්වීම ඇය ගත යුතුව තිබූ තීරණයයි. නීතියේ පාරදෘශ්‍ය බවත්, එහි සාධාරණ බවත් පිටතට පෙනෙන්නේ එවැනි පියවරකිනි. එහෙත් එසේ නොකළ ඇය, සරත් ආබෲ විනිසුරු සමග එකතුවී පෙත්සම විමසා ගෝඨාභය රාජපක්ෂ අත්අඩංගුවට ගත නොහැකි බවට අතුරු තහනමක් පැනවූවාය.
සාමාන්‍යයෙන් නඩුවක කිසියම් පාර්ශ්වයක් සමග තමාගේ හිතමිතුරු හෝ පසමිතුරු සම්බන්ධයක් පවතින විට විනිසුරුවරුන් අනුගමනය කරන්නේ එම නඩුව ඇසීමට සහභාගි නොවීමේ පිළිවෙතයි. එහෙත් ඊවා වනසුන්දර මහත්මිය ඒ පිළිවෙත කඩකළාය. අද ඇය ගෝඨාභය රාජපක්ෂ මහතාගේ බලය යටතේ ප්‍රංශයේ ශ්‍රී ලංකා තානාපති හැටියට පත්කරන ලදි. මහින්ද රාජපක්ෂ ඊවා වනසුන්දරට සැලකූ ආකාරයත්, ඊවා ගෝඨාභය රාජපක්‍ෂට සැලකූ ආකාරයත්, සිත්ගන්නාසුලු නොවේද?
තනි කැමැත්ත අනුව මහින්ද රාජපක්ෂ ජනාධිපති කළ තවත් කිලිටි පත්කිරීමක් නම්, මොහාන් පීරිස් මහතා අගවිනිසුරු ධුරයට පත්කිරීමයි. කැලෑ උසාවියක් පවත්වා ආචාර්ය ශිරාණි බණ්ඩාරනායක අගවිනිසුරු ධුරයෙන් ඉවත්කිරීමෙන් පසු, අගවිනිසුරු ධුරයට පත්කැරුණේ මොහාන් පීරිස්ය. ඔහු හැම අතින්ම ඊට නුසුදුස්සකු බවට අදහස් පළවද්දී කිසිත් නොඇසූ රාජපක්ෂ මහතා ඔහු අගවිනිසුරු ධුරයට පත්කළේය. ඒ තමන්ට වුවමනා විධියට අධිකරණය හසුරුවා ගැනීමේ චේතනාවෙනි. සිංහල අවුරුද්දට කාල්ටන් නිවසේ අවුරුදු කෑම මේසය ඉඳුල් කිරීමේ සිට රාජපක්ෂ පුත්‍රයන්ගේ රග්බි තරග නැරඹීමට යෑම හරහා, ජනාධිපති රාජපක්‍ෂට අවශ්‍ය ආකාරයට ශ්‍රේෂ්ඨාධිකරණ තීරණ ලබාදීම දක්වා මොහාන් පීරිස් මහතා තමන්ට පැවරුණු ‘කාර්යය’ හරිහැටි ඉටුකළේය.
ඒ කතාවේ පිළිකුල් සහගතම කොටස ප්‍රසිද්ධියේ කීවේ හිටපු ජනාධිපති මෛත්‍රීපාල සිරිසේනය. ජනාධිපති පදවියට පත්වුණු පසු තමා හමුවීමට පැමිණි මොහාන් පීරිස් අගවිනිසුරුවරයා, තමා ධුරයෙන් ඉවත් නොකරන ලෙස ඉල්ලා සිටිමින්, යහපාලන ආණ්ඩුවට අවශ්‍ය පරිදි ශ්‍රේෂ්ඨාධිකරණය පැත්තෙන් කරන්නට වුවමනා වැඩ කර දෙන්නට තමා සූදානම්යැයි කී බව සිරිසේන මහතා ප්‍රසිද්ධියේ කීවේ වරක් දෙවරක් නොවේ. මේ මොහාන් පීරිස් මහතාම, ජනාධිපති මහින්ද රාජපක්ෂ විසින් නීතිපති ධුරයට තනි කැමැත්තනේ පත්කර සිටි කාලයේ, චන්දන කත්‍රිආරච්චිගේ මිනීමැරුම් නඩුව අතරමගදී පැමිණිල්ල ඉල්ලා අස්කරගත් හැටි කාටත් මතක ඇතිවා නිසැකය.
තවත් කතාවක් මෙසේය.
ශිරාණි බණ්ඩාරනායක මහත්මියට එරෙහිව දෝෂාභියෝගය විභාග කළ පාර්ලිමේන්තු කමිටුව ඉදිරිපත් කළ වාර්තාව බලරහිත කිරීමට බණ්ඩාරනායක මහත්මිය වෙතින් අභියාචනාධිකරණයට ඉදිරිපත් කැරුණු පෙත්සමක් විභාගකිරීමට ත්‍රිපුද්ගල විනිසුරු මඬුල්ලක් පත්කැරිණි. මේ විනිසුරු මඬුල්ල සමන්විත වූයේ සභාපති ශ්‍රීස්කන්ධරාජා, අනිල් ගුණරත්න හා ඒ ඩබ්ලිව් ඒ සලාම් යන විනිසුරුවරුන්ගෙනි. පෙත්සම ඇසූ විනිසුරු මඬුල්ල පාර්ලිමේන්තුවේ දෝෂාභියෝග කමිටුවේ වාර්තාව නීති විරෝධී වන හෙයින් අවලංගු කිරීමට නියෝග කළේය. තමන්ගේ වෛරක්කාරියක ලෙස සැලකූ ශිරාණි බණ්ඩාරනායක මහත්මියට වාසි සහගත වන ලෙස අභියාචනාධිකරණය දුන් මෙම තීරණයෙන් කෝපාවිෂ්ට වූ මහින්ද රාජපක්ෂ ජනාධිපතිවරයා කළේ කුමක්ද? ශ්‍රීස්කන්ධරාජා මහතා කෙතරම් සුදුස්සකු වුවත්, පසුව කිසිම අවස්ථාවක ශ්‍රේෂ්ඨාධිකරණ විනිසුරු ධුරයකට උසස් නොකිරීමට වගබලාගැනීමයි. ඉන්පසු ශ්‍රේෂ්ඨාධිකරණ පුරප්පාඩුවලට පත්කරන ලද්දෝ ඔහුට වඩා ජ්‍යෙෂ්ඨත්වයෙන් පහළ විනිසුරුවරුය.
මෙලෙස දක්‍ෂ හා අවංක විනිසුරුවරයකු වූ ශ්‍රීස්කන්ධරාජා මහතා අභියාචනාධිකරණයේම නතර කරන ලද්දේ ජනාධිපති රාජපක්‍ෂගේ වුවමනාව නිසා බව නීති ක්‍ෂෙත්‍රයේ හැමෝම දනිති. වැඩිකල් නොගොස් ශ්‍රී ස්කන්ධරාජා මහතා හදිසියේ රෝගී වූයේය. ඔහු මියයන්නට ආසන්නයේදීද ශ්‍රේෂ්ඨාධිකරණයේ විනිසුරු පුරප්පාඩුවක් ඇතිවිය. ඊට වඩාත්ම සුදුස්සාවූ ශ්‍රීස්කන්ධරාජා මහතා මියයන තුරුම මහින්ද රාජපක්ෂ ජනාධිපතිවරයා එම පුරප්පාඩුවද නොපුරවා සිටියේය. හැම අතින්ම නියමිත හා තමා නියතවම සුදුස්සකු වූ උසස්වීම් නොලැබීම නිසා ඇතිවූ බලවත් සිත්තැවුල ශ්‍රීස්කන්ධරාජා මහතාගේ අකාල මරණයට ප්‍රමුඛ ලෙස බලපෑ බව අධිකරණ ක්‍ෂෙත්‍රයේ ප්‍රසිද්ධ කතාබහක් විය.
ෂිරාණි බණ්ඩාරනායක තීන්දුව දුන් විනිසුරු මඬුල්ලේ අනෙක් සාමාජික අනිල් ගුණරත්න මහතාද උසස්වීම් අහිමිකිරීමේ වෛරයට පාත්‍රවූයේය. තමන්ට ජ්‍යෙෂ්ඨත්වයෙන් අඩු අය ඉහළ අධිකරණයට පත්වීම් ලබද්දී බලා සිටි ඔහුට ශ්‍රේෂ්ඨාධිකරණ විනිසුරු ධුරයක් හිමි වූයේ මෛත්‍රීපාල සිරිසේන මහතා ජනාධිපති ධුරයට පත්වීමෙන් පසුව, කේ ශ්‍රීපවන් මහතා අගවිනිසුරු ධුරයට පත්කළ අවස්ථාවේදීය. ඔහු වැනිම විශිෂ්ටත්වයෙන් යුක්ත ඒ ඩබ්ලිව් ඒ සලාම් මහතාද මේ රාජපක්ෂ වෛරයට එලෙසින්ම පාත්‍ර වූයේය. වයස අවුරුදු 63දී ඔහු අධිකරණ සේවයෙන් සමුගත්තේ, ඔහුට හැම’තින්ම සුදුසුකම් තිබූ ශ්‍රේෂ්ඨාධිකරණ විනිසුරු ධුරයක් දරමින් නොව ඊට වඩා පියවරක් අඩු තත්ත්වයේ අභියාචනාධිකරණ සභාපති ධුරයේ සිටියදීය.
වත්මන් ශ්‍රේෂ්ඨාධිකරණ විනිසුරු සිසිර ආබෲද මේ ඉරණමටම පාත්‍රවූවෙකි. තමන්ගේ ඍජු හා නොනැමෙනසුලු ප්‍රතිපත්ති නිසා ඔහු ‘පස්සෙන් යන පෝලිමේ’ නොසිටියේය. (තනතුරු ලබන්නට නම් ඒ කාලයේ ‘පස්සෙන් යන පෝලිමේ‘ ආවතේවකරුවකු වීම අනිවාර්ය විය.) ආරංචි මාර්ග කියන්නේ, රැකියාවක් ලබාදීම සඳහා තමා හමුවන්නට පුතා එවන ලෙස එවක ජනාධිපතිවරයා එවකට අභියාචනාධිකරණ විනිසුරු සිසිර ආබෲට කියා තිබූ බවයි. එහෙත් තම ස්වාධීනත්වය ඊට වඩා අගය කළ ආබෲ මහතා පුත්‍රයා ජනාධිපති හමුවට යැව්වේ නැත. ඒ සිදුවීම නිසා ඔහුටද නියමිත උසස්වීම් නොලැබීමේ ඉරණම අත්විය. තමන්ට වඩා නීතිපති දෙපාර්තමේන්තුවේදී ජ්‍යෙෂ්ඨත්වයෙන් අඩු අය ශ්‍රේෂ්ඨාධිකරණ විනිසුරුවරුන් ලෙස පත්වීම් ලබද්දී සිසිර ආබෲ මහතා ඒ දෙස බලා සිටියේය.
ජනාධිපති රාජපක්‍ෂගේ හිතුවක්කාර අනෙක් පත්කිරීම සත්‍යා හෙට්ටිගේය. බැසිල් රාජපක්ෂ ඇතුළු රාජපක්ෂ පවුලේ සමීප මිතුරකු වූ සත්‍යා හෙට්ටිගේ මහතා ජනාධිපති රාජපක්ෂ ඍජුවම අභියාචනාධිකරණ සභාපති බවට පත්කොට ඊළඟ පුරප්පාඩුවේදී ශ්‍රේෂ්ඨාධිකරණයට පත්කළේය. අවුරුදු 65දී ශ්‍රේෂ්ඨාධිකරණයෙන් විශ්‍රාම ගිය පසු, ඔහු රාජ්‍ය සේවා කොමිෂන් සභාවේ සභාපති ධුරයට ද පත්කිරීමෙන් සැලකීම ඉහළින්ම කරන ලද්දේය. 18වැනි සංශෝධනය අනුව රාජ්‍ය සේවා කොමිසමේ සාමාජිකයන්ද පත්කැරෙන්නේ ජනාධිපතිගේ තනි අභිමතයටය.
මේ අධිකරණයට සම්බන්ධ සිදුවීම් කිහිපයක් පමණෙකි. ඒවායින් පෙනෙන්නේ කුමක්ද? තනි කැමැත්ත අනුව, විනිසුරුවරුන් හා අනෙකුත් තනතුරුවලට පත්කිරීමට ජනාධිපතිවරයාට තිබෙන බලය කෙතරම් විනාශකාරීද යන්නයි.
නීතිපති, විගණකාධිපති, පොලිස්පති ආදින් පත්කිරීම ජනාධිපතිට පැවරූ විට නීතිපති දෙපාර්තමේන්තුවේත්, පොලිස් දෙපාර්තමේන්තුවේත්, විගණකාධිපති දෙපාර්තමේන්තුවේත් කොඳු කැඩෙන හැටි අලුතෙන් ලියන්නට වුමනාවක් නැත. ස්වාධීන කොමිෂන් සභාවලට ජනාධිපබතිට වුවමනා විදියට සාමාජිකයන් පත්කරන්නට ගියොත්, ඒවාට නැතිවන්නේ ඒවායේ ආත්මය වන් ස්වාධීනත්වයයි. පොහොට්ටු පක්ෂයට දැන් වුවමනා සිය බල තණ්හාව සඳහා ඒ විනාශය රටට කරන්නටය. ස්වාධීන කොමිෂන් සභාවලට හැකි වැර යොදා පහරදීමත්, ඒවා පක්‍ෂපාතියැයි ලේබල් ඇලවීමත් එක දිගට කරන්නේ ඒ දුෂ්ට අරමුණ වෙනුවෙනි. කොමිෂන් සභාවල විවිධාකාර අඩුපාඩුකම් තිබෙන්නට පිළිවන. ඒවා හදාගන්නවා වෙනුවට දරුවා බේසම සමගම විසිකරන ක්‍රමයක් පිළිගත හැකි නොවේ.
අගෝස්තු 5න් පසු අප බලාපොරොත්තු වන්නේ 19 නැති, ඉහත ප්‍රධාන තනතුරු සියල්ල ජනාධිපතිට වුවමනා රූකඩ බවට පත්කරන පාලනයක්ද? නැතිනම්, ජනාධිපතිට වුවමනා විදියට මුළු රාජ්‍ය තන්ත්‍රයම නටවන්නට බැරි, රාජ්‍ය නිලධාරීන්ගේ ස්වාධීනත්වය හා පුරවැසියන්ගේ අයිතිවාසිකම් රැකෙන පාලනයක්ද?
