No menu items!
25.5 C
Sri Lanka
18 July,2025
Home Blog Page 271

අයියා මල්ලි ප්‍රශ්න විසඳගන්න සහයෝගය නැහැ

 

මුස්ලිම් කොංග්‍රසය ඉදිරියේදී කරන්නට බලාපොරොත්තු වෙන්නේ කුමක්ද?

මුලින් කියන්න ඕනෑ, මැතිවරණය සාමකාමී බව. විශේෂයෙන්ම මේ වතාවේ උතුරු නැගෙනහිර පැතිවල සෑහෙන සාමකාමී මැතිවරණයක් පැවතුණා. මැතිවරණ කොමිසම සෑහෙන්න වෙහෙස මහන්සිවෙලා, මැතිවරණ වෙනුවෙන් විශාල මුදලක් වියදම් කරලා මැතිවරණය සාර්ථකව පැවැත්වුවා. අපි ඒ පිළිබඳව මැතිවරණ කොමිසමට ප්‍රසංශා කළ යුතුයි. ඒ තමයි ස්වාධීන කොමිෂන් සභාවල යහපත් තත්වය. ජනතාවත් මැතිවරණය පිළිබඳව හොඳ ප්‍රතිචාරයක් දැක්වුවා. මුස්ලිම් කොංග්‍රසය වෙනුවන් යම් ආසන සංඛාවක් ලැබිලා තියෙනවා. ආණ්ඩුව පිහිටුවීම සම්බන්ධයෙන් මතුවෙන ගැටලුවලදී පක්ෂයක් හැටියට අපි තීන්දුවක් ගත යුතුයි. ඊට අමතරව අපේ ප්‍රධානම වගකීම තමයි පාස්කු ඉරිදා ත්‍රස්ත ප්‍රහාරයෙන් පසුව මුස්ලිම් ජනතාවට සිදුවුණු නොයෙකුත් අකරතැබ්බවලට සහ ඔවුන්ගේ ආරක්ෂාව සම්බන්ධයෙන් නොයෙකුත් ප්‍රශ්නවලට මුහුණ දෙන්න සිදුවීම. ඒ වගේම පවතින ආණ්ඩුවේ පුද්ගලයන් පිරිසක් මුස්ලිම් සමාජයට  විරුද්ධව  තදබල ලෙස වැරදි චෝදනා එල්ල කළා. මුස්ලිම් ජනතාව පිළිබඳව වැරදි මතයක් සමාජයේ පතුරුවා හරින්න උත්සහ කළා. අපි බලාපොරොත්තු වෙන්නේ රටේ මුස්ලිම් ජනතාව පිළිබඳව රටේ ව්‍යාප්ත කරලා තියෙන වැරදි අවබෝධය නැතිකර දැමීමට මැදිහත් වී කටයුතු කිරීම. ඒ වෙනුවෙන්, වැරදි තොරතුරු සහ වැරදි අදහස් වෙනුවට සත්‍යය සමාජගත කිරීම තමයි අපේ මූලික යුතුකම විදියට අපි සලකන්නේ. අපට වැරදි තොරතුරුවලට එරෙහිව සටනක් කරන්න සිද්ධවෙලා තියෙනවා. පාර්ලිමේන්තුවේදී එය කරන්න හැකිවෙනු ඇතැයි බලාපොරොත්තු වෙනවා.

 

වත්මන් ආණ්ඩුව සමඟ එකතු වීමට බලාපොරොත්තුවක් තිබෙනවාද?

අපිට රටේ  ජනතාවගේ තීරණයට ගරු කරන්න වෙනවා. ආණ්ඩුවට දැන් වැඩකටයුතු කරන්න පුළුවන්. යම් කිසි අවස්ථාවක ජාතික ආණ්ඩුවක් හදන්න අපට ආරාධනාවක් කළොත් අපි ඒ ගැන සිතා බලනවා. අපේ ප්‍රධාන අරමුණ තමයි ඕනෑම ආණ්ඩුවකට සහය දීම. ඒ නිසා අපිට දැන්ම ඒ ගැන මතයක් ප්‍රකාශ කරන්න බැහැ. එකතුවීමට ඉල්ලීමක් ආවොත්, අපි ඒ ගැන සලකා බලනවා.

 

ප්‍රකාශිත ඡන්ද ප්‍රතිශතය පිළිබඳව ඔබේ මතය කුමක්ද?

සියලුම මහා මැතිවරණවලදී සාමාන්‍යයෙන් 70% ක් වගේ ප්‍රමාණයක් තමයි ඡන්දය ප්‍රකාශ කරන්නේ. අනෙක් එක කොවිඞ් 19 වසංගතය හමුවේ රටේ ජනතාව මේ ආකාරයෙන් ඡන්දය ප්‍රකාශ කිරීම පිළිබඳව අපි සතුටුවිය යුතුයි. උතුරු නැගෙනහිර ජනතාව අතර මේ පාර්ලිමේන්තු මැතිවරණය සදහා ඡන්දය ප්‍රකාශ කිරීමට පුදුම උද්යෝගයක් තිබුණා. මෙවර විවිධ මතවාද තිබෙන පක්ෂ ගණනාවක්  තරඟ කරන්න ඉදිරිපත් වෙලා තිබුණා. විවිධාකාර පක්ෂවලට නියෝජනයක් ලැබුණා. එතෙක් පැවති මැතිවරණ සිතියම වෙනස්වෙන තත්වයක් තිබුණා. අවුරුදු ගාණක් එක පක්ෂයක් පමණක් මත ඡන්දය ප්‍රකාශ කළ ජනතාවට මෙම මැතිවරණයේදී තෝරාගැනීම් වැඩිපුර තිබුණා. ඡන්ද ප්‍රතිශතයක් වැඩිවෙන්න ඒ කාරණය බලපාන්න ඇති කියලයි අපේ අදහස. උතුරු නැගෙනහිර ජනතාවගෙන් 75% ක් පමණ ඡන්දය ප්‍රකාශ කරලා ඇති බවයි අපේ නිරීක්ෂණය. ඉස්සර තිබුණේ පැවති තනි පක්ෂය හෝ දෙක තමන්ගේ මතවාදයට ගැළපෙනවා නම් ඡන්දය දීම හා, නොගැළපේනම් ඡන්දය නොදීම. අවාසනාවට බදුල්ල දිස්ත්‍රික්කයේ පැවති කාලගුණය ඡන්දය ප්‍රකාශ කිරීමට බාධාවක් වුණා. සති ගාණකට කලින් ජනතාව තුළ මැතිවරණ පිළිබඳව අප්‍රසාදයක් තිබුණත් මැතිවරණ ක්‍රියාවලිය පිළිබඳ ජනතාවට දැක්මක් තිබෙන බව පෙනුණා. තමන් සතු ඡන්ද අයිතිය පිළිබඳ අවබෝධයක් තිබුණු බව පෙනුණා. එහෙත් ඔවුන් ඒ ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී දැක්ම හරියාකාරව පාවිච්චි කර තිබෙනවාද කියා මම දන්නේ නැහැ.

රාජපක්ෂ ආණ්ඩුව 19 වැනි ව්‍යවස්ථා සංශෝධනය වෙනස් කර නව ව්‍යවස්ථාවක් ගෙන එන බව පවසනවා, ඔබ එයට සහයෝගය දෙනවාද?

මුලින්ම අපි කියන්නේ, රාජපක්ෂ ආණ්ඩුවට තුනෙන් දෙකක බලයක් ලබා ගන්න පුළුවන් වේවි යැයි අපි හිතුවේ නැහැ. එහෙත් මේ වනවිට ඊට ආසන්න ආසන ප්‍රමාණයක් ඔවුන්ට ලැබී තිබෙනවා.

 

ඔවුන් ව්‍යවස්ථා සංශෝධනයක් ඉදිරිපත් කොට, ඊට විපක්ෂයේ මන්ත්‍රීවරුන් කිහිපදෙනෙකුගෙන් ඡන්ද කිහිපයක් බලාපොරොත්තු වේවි..

19 වැනි සංශෝධනය අයින් කරනවා කියලයි ඔවුන් බලය ඉල්ලුවේ. ඔවුන් මේ විදියට බලය ඉල්ලුවේ,  19 වැනි සංශෝධනයේ මොනවා ඉවත් කරන්නද කියලා අපිට ප්‍රශ්නයක් මතුවෙලා තියෙනවා. 19 වෙනි  සංශෝධනයෙන් යම් තරම් දුරට ස්ථාපිත කරගත් නීතිය පාලනය, විධායකය සහ ව්‍යවස්ථාදායකය තුළ කිබෙන සමතුලිතභාවය ඉවත් කරන්න අපි කවදාවත් ඉඩදෙන්නේ නැහැ. මුස්ලිම් කොංග්‍රසය සංඛ්‍යාවෙන් කුඩා පක්ෂයක් වුණත් මට වගකීමෙන් කියන්න පුළුවන් පක්ෂයේ ලේකම් හැටියට පක්ෂයේ නායකත්වය සහ අපේ පක්ෂයේ සාමාජිකයන් ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථාව ගැන පැහැදිලි අදහසක ඉන්න බව. රටේ බලය නැවත විධායකයට කේන්ද්‍රගත කරගන්න අපේ කණ්ඩායම ඉඩ දෙන්නේ  නැති බව විශ්වාසයි. එහෙම නැතිව යම් පවුලක අනාගත දේශපාලනය වෙනුවෙන් රටේ ව්‍යවස්ථාව හදාගැනීමට සුදානම් වෙනවා නම් අපි කිසිම ආකාරයකින් ඒ පුද්ගලයන්ට සහයෝගය ලබා දෙන්නේ නැහැ. හැබැයි යම් කිසි විදියකින් නීතීයේ පාලනය ස්ථාපිත කරගන්න ව්‍යවස්ථා සංශෝධනයක් ගෙන එනවා නම් හෝ  19 වෙනි සංශෝධනයේ තිබුණු ප්‍රධාන දුර්වලකම් සකස්කරන්න අපගේ සහයෝගය ඉල්ලුවහොත් අපි අනිවාර්යයෙන්ම ඒ සඳහා සහයෝගය ලබා දෙනවා. එහෙම නැතිව අයියලා මල්ලිලාගේ ප්‍රශ්න විසඳගන්න අපි සහයෝගය දෙන්නේ නැහැ.

 

නව සංශෝධන සම්මත වුණොත් ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථා සභාව හා ස්වාධීන කොමිෂන් සභා  නැති වීමට විශාල ඉඩකඩක් තිබෙනවා නේද?

දැනට පවතින ස්වාධීන කොමිෂන් සභාවලට පත් කර ඇති පුද්ගලයන්ගේ සේවා කාලය අවසන් වී තිබෙනවා. ඔවුන් සේවය අවසන් කළ පමණින් ස්වාධීන කොමිෂන් සභා අහෝසි වෙන්නේ නැහැ. ව්‍යවස්ථා සංශෝධනයකින් එය වෙනස් කරනවා නම්, එයට අප එරෙහි වුණත් එය වෙනම තත්වයක්. එහෙත් ව්‍යවස්ථාවේ සංශෝධනයක් සිදු නොකරම, පුරප්පාඩු සම්පූර්ණ නොකර ගැටලුවක් ඇතිකළොත් මුස්ලිම් කොංග්‍රසය එම ක්‍රියාවට විරුද්ධව අනිවාර්යයෙන් පෙනී සිටිනවා. පසුගිය අවුරුදු 5 ක කාලය තුළ ලංකාව තුළ තිබුණු ස්වාධීන කොමිෂන් සභාවල යම් යම් අඩුපාඩු තිබුණත්, කොමිෂන් සභා යම්තාක් දුරට තමන්ගේ ස්වාධීනත්වය බේරාගෙන වැඩ කටයුතු කරලා තියෙනවා. ඒකට හොඳම උදාහරණය මැතිවරණ කොමිසම. අනෙක මානව හිමිකම් කොමිසම. ඇත්තටම මානව හිමිකම් කොමිසමට ලෝකයේ සමහර රටවලට සාපේක්ෂව ලොකු බලයක් ලබා දී තිබුණේ නැහැ. ඒත් ශ්‍රේෂ්ඨාධිකරණයට ගොස් මූලික අයිතිවාසිකම් පෙත්සමක් දමන්න මුදල් නොමැති සාමාන්‍ය මනුස්සයෙකුට මානව හිමිකම් කොමිසමෙන් සැලකිය යුතු සේවයක් වුණා.  ස්වාධීන කොමිෂන් සභා නැති කරන්න හෝ ඒවා මැඩ පැවැත්වීමට උත්සාහ කළහොත් අපි අනිවාර්යයෙන්ම ඒ ක්‍රියාවන්ට විරුද්ධ වෙනවා. අපිට ලොකු බලාපොරොත්තුවක් තියෙනවා ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදයට ගරු කරන සියලුම බලවේග මෙවැනි දේවල්වලට විරුද්ධ වේවි කියලා. එහෙම විරුද්ධ නොවී රට එක් පවුලකට පාලනය කරන්න භාර දෙන්න අපි ඉඩ දෙන්නේ  නැහැ.

 

ජනාධිපතිවරයා ගැන අදහස මොකක්ද?

ජනාධිපතිතුමා පිළිබඳව අපේ ලොකු බලාපොරොත්තුවක් තියෙනවා. පාර්ලිමේන්තු මැතිවරණයට තරග කරන්න හමුදා නිලධාරීන් ගෙන ආවත්, පොදුවේ ඔහු පවුල්වාදී නොවන චරිතයක් කියලයි අපි හිතන්නේ.

 

මැතිවරණයේ ප්‍රතිඵල එක්ක, සුළුතර ජනවර්ගවල අනාගතය ගැන බියක් තියෙනවාද?

ඔව්, ඒ පිළිබඳ ලොකු බියක් ජනතාව තුළ තිබෙනවා. එහෙත් ඒ පිළිබඳ මගේ පෞද්ගලික මතය තමයි  මෙවර මැතිවරණයට ඉදිරිපත් වෙලා සිටි හමුදා නිලධාරීන් පවා දැන සිටියා යුද්ධය සඳහා විශාල සහයෝගයක් මුස්ලිම් ජනතාව ලබා දුන් බව. ආණ්ඩුවත් ඒ බව දන්නවා. එලෙස සහයෝගය දුන් නිසයි එදා එල්ටීටීඊ සංවිධානය උතුරේ හිටපු මුස්ලිම් ජනතාව පැය විසිහතරක් ඇතුළත උතුරු පළාතෙන් ඉවත් කළේ. හමුදා නායකයන් හැමෝම ඒ බව දන්නවා. ඒ අය හිතනවා නම්, ශ්‍රී ලංකිකයින් විදියට අපි හැමෝම එකට සිටිය යුතුයි කියලා, ඒ සඳහා මුස්ලිම් ජනතාවගේ සහයෝගය ලබා ගත යුතුයි. මා හිතන විදියට ඒ බව ඔවුන් දන්නවා. අපි විශ්වාස කරනවා හැත්තෑව දශකයේ දෙමළ ජනතාවට සිදු වුණ දේවල් අපිට සිදු නොවේවි කියලා. ගෝඨාභය රාජපක්ෂ මහතා හමුදා සේවයේ හිටපු නිලධාරියෙක් නිසා ඔහුට විනයක් ඇති බව අපි විශ්වාස කරනවා. ඒ විනය ඔහුට ලැබුණේ  ඔහු හමුදාවේ සිටි නිසා බව මිනිස්සු විශ්වාස කරනවා, ඒ විනයම හමුදාවේ සිටි අනෙක් නිලධාරීන්ටත් ඇති බවත් අපි විශ්වාස කරනවා. මිනිස්සු ඔවුන්ට ඡන්දය ලබා දෙන්න ඇත්තේ ඒ ගැන විශ්වාසය තබලා. මා හිතන්නේ නැහැ, ලංකාවේ ජනතාව සුළුතර ජනවර්ග පාගා දැමීමට ජනවරමක් දුන්නා කියලා. තව ජනවර්ගයක් හිංසාවට පත් කරන්න බහුතර ජනතාවට ඕනෑ නැහැ. නැවත හිංසනය රාජ්‍ය යාන්ත්‍රණයට මුසු කරන්න බහුතරය කැමති නෑ. ඔවුන්ට ඕනෑ තමන්ගේ ආර්ථික, සමාජීය ප්‍රශ්න විසඳනවා දකින්න. ආණ්ඩුව ඒ විශ්වාසය රකින්න ඕනෑ.■

ඔවුන් තෝරාගනු ඇත්තේ කුමක්ද? ■ පත්තරකාරයා මේ තරම් වහලෙකු නම්..

0

මෙහි  පසෙක පළවන්නේ පාර්ලිමේන්තු මහ මැතිවරණය දා (අගෝස්තු 5දා) ‘මව්බිම‘ පුවත්පතේ මුල් පිටුවයි. එක පැත්තකින් ‘මහ ඡන්දය අදයි‘ කියන අතරේ එහි ප්‍රධාන සිරස්තලය, ජනාධිපති ගෝඨාභය රාජපක්‍ෂගේ ප්‍රකාශයක් පදනම් කර ගත්තකි.

‘උදෙන්ම ඡන්ද පොළට ගිහින් ඔබේ යුතුකම ඉටුකරන්න. මගේ යුතුකම මම ඉටුකරන්නම්. මෙතෙක් තිබෙන ප්‍රශ්න යළිත් අහන්න නොතබන රටක් මම ගොඩනගනවා.’ යනුවෙන් එම ප්‍රධාන සිරස්තලයේ අඩංගුය.

බැලූ බැල්මටම මේ ප්‍රකාශය ඡන්දය දා උදේ ජනාධිපති කියූවකි. එහෙත් කොහේදීද?එය කොතැනකදී ජනාධිපතිවරයා විසින්  කියන ලද්දක්දැයි සොයනු පිණිස දෙවැනි පිටුවට ගියද, එහි කිසි තැනක ජනාධිපතිවරයා, ඡන්දය දා එනම් අගෝස්තු 5වැනිදා, කොතැනකදී කියූවක්දැයි සඳහනක් නැත. එහෙත්, ජනාධිපතිවරයා කියූ දේයැයි සඳහන් දීර්ඝ විස්තරයක් එහි පළවෙයි. අනෙක් අතට, අගෝස්තු 5 වැනිදා, ජනාධිපති කියූ දෙයක් නම්, එදිනම පුවත්පතේ පළවන්නටද ඉඩක් නැත.

පුවත තවදුරටත් කියවන කෙනකුට හමුවන්නේ, ‘මේ අතර දළදා පෙරහැර අවසානයේ පැවැති එහි සමාප්ති උළෙලේදී ජනාධිපතිවරයා ඊයේ මෙසේද ප්‍රකාශ කෙළේය’ කියන වෙනත් විස්තරයකි. එය ‘ඊයේ’ කතාවකි. මෙය ‘අද’ කතාවකි.

මෙවැනි අවලස්සන පුවතක් ගැන මෙපමණ විස්තර කළේ පිරියකින් නොවේ. අපේ ‘ජාතික’ ජනමාධ්‍ය වැටී ඇති ජරාජීරණ තත්වය නැවතත් පෙන්වා දෙන්නටය. එය හුදෙක් ආචාධාර්මික වරදක් පමණක් නොවේ. මහ මැතිවරණයක් පැවැත්වෙන අවස්ථාවක මාධ්‍ය විසින් පිළිපැදිය යුතු යැයි මැතිවරණ කොමිෂන් සභාව නියම කර ඇති උපමාන අමුඅමුවේ බිඳ දැමීමකි.

එම උපමාන අනුව, අගෝස්තු 3 වැනි ඉරිදා රාත්‍රි 12න් පසු මහමැතිවරණය වෙනුවෙන් වූ කිසිම ප්‍රචාරක කටයුත්තක් කළ නොහැකිය. රටේ හැම පුවත්පතක්ම පාහේ ඒ නියමයට යටත් වී සිටියේ හුදෙක් නියම පිළිපැදීමටත් වඩා තමන්ගේ ආචාරධාර්මික ළැදියාව පෙන්වමිනි.

එහෙත්, මව්බිම ලජ්ජා නැතිව, ජනාධිපතිවරයාගේ ප්‍රකාශයක් කිසිම මූලාශ්‍රයක් නැතිව, මුල් පුවත සේ පළකර තමන් කුමන ආචාරධර්මයකින්වත්, උපමානයකින්වත් බැඳ තැබිය නොහැකි පිරිසකගේ නිර්මාණයක්  බව ප්‍රදර්ශනය කෙළේය.

මෙය ජනාධිපතිගේ ප්‍රකාශයක් නිසා උපමාන ඊට අදාළ නොවන බව කිසිවකු කිවහොත්, ඔවුන්ට මැතිවරණ කොමිසමේ උපමාන නැවතත් කියවන්නට උපදෙස් දිය යුතුය. ජනාධිපතිවරයා, අගමැතිවරයා යම් පක්‍ෂයක නියෝජිතයකු වන විට, ඔවුන් කරන කියන දේ  අයත් වන්නේ එම පක්‍ෂයේ ක්‍රියාකාරකම්වලටම බව එම උපමාන කියයි. ඒ හැරත්, ජනාධිපතිවරයා එක් පක්‍ෂයක නායකයෙකි. ඔහුගේ පක්‍ෂය මේ මැතිවරණයේදී තරග වැදුණේය. ඒ පක්‍ෂයේ මැතිවරණ  රැස්වීම්වලට ජනාධිපතිවරයා පෞද්ගලිකවම සහභාගි වුණේය. ඒ සෑම අවස්ථාවකදීම ඔහු පක්‍ෂයක කොටසක් නම්, මෙතැනදී පක්‍ෂයකට අයත් නොවන්නේ කෙසේද?

එසේ නම් සිදුවී ඇත්තේ කුමක්ද? පොහොට්ටුවේ ජාතික ලැයිස්තු මන්ත්‍රීධුර අපේක්‍ෂකයකු වන සිය ස්වාමියා වෙනුවෙන් යුතුකම් ඉටුකිරීමට. මව්බිම පුවත්පතේ (පත්තර)කාරයන් පිරිස මහ මැතිවරණය දා අමු අමුවේ මාධ්‍ය සදාචාරය පමණක් නොව, මැතිවරණ කොමිසමේ මාධ්‍ය උපමානද උල්ලංඝනය කිරීමය.

අප මේ කාලයේ මුහුණ දෙන ඛේදවාචකය වන්නේ අශික්‍ෂිත දේශපාලකයන්ගෙන් පාලනය වන්නට සිදුවීම පමණක් නොවේ. තමන්ගේ වෘත්තියේ අවම ආචාරධාර්මික තත්වයවත් නොසලකන, මාධ්‍ය‘කාරයන්ගේ’ මාධ්‍ය කියවන්නට, අසන්නට, දකින්නට ලැබීමත්ය.

මව්බිම මේ මුල් පුවත වනාහි ජනාධිපතිවරයාගේ ප්‍රකාශයකට ඉඩ දීමක් නොවේ. පොහොට්ටු ප්‍රචාරක දැන්වීමක් මුල් පිටුවේ පළකර මාධ්‍ය උපමාන සීසීකඩ විසුරුවා දැමීමකි.■

■ අරුණ ජයවර්ධන

පස්සෙන් එන ‘නරක චරිතය’ වෙනස් කරන්න අලුත් ආණ්ඩුවට හැකිවේද?

0

 

එය අභියෝගයක් වන්නේ තමන්ගේම නරක චරිතයෙන් බේරීමේ වුවමනාවක් ඔවුන්ට ඇත්තේ නම් පමණකි.

ඔහු මේ නරක චරිත ලක්‍ෂණ ඉදිරියට ගෙනයන්නේද යන්න ගැන ඇත්තේ ප්‍රශ්නාර්ථයකට වඩා විශ්වාසයකි.

ඒ සියල්ලන්ගේම පරම බලාපොරොත්තු වනු ඇත්තේ පරණ අපරාධ සමාජයේම දිගුවක් අලුත් ආණ්ඩුව යටතේත් ඉදිරියට යනු ඇතැ’යි කියාය.

                                               

පොදු ජන පෙරමුණ පාර්ලිමේන්තුවේ අතිබහුතර ආසන ප්‍රමාණයක් දිනා ගත්තේය. එනිසා ලංකාවේ ඊළඟ අවුරුදු පහ ගත වන්නේ පොදු ජන පෙරමුණු ආණ්ඩුවක්, ජනාධිපතිවරයකු, අගමැතිවරයකු  යටතේය.

දැන් සිටම සලකා බැලිය යුත්තේ, ඉදිරි අවුරුදු පහ, ආණ්ඩුවේ පාලන කාලය කවරාකාර වේදැයි කියාය. ඒ ගැන දන්නා කිසිවෙක් නැති. එහෙත්, මේ ආණ්ඩුවේ නායකයන් හා ඔවුන් නියෝජනය කරන දේශපාලන ධාරාව ගැන ආපස්සට හැරී නැවත සිතා බැලීමෙන්, අනාගතයේ ඔවුන් කෙසේ කටයුතු කරාවිදැයි අනුමාන කළ හැකිය.

අලුත් ආණ්ඩුවට තිබෙන බලවත්ම අභියෝගය වන්නේ සෙවණැල්ල මෙන් තමා පසුපස එන ‘නරක චරිතයෙන්’ බේරීමයි. ඒ නරක චරිතය, 2005 සිට 2014 අවසානය දක්වා ඔවුන් ආණ්ඩු කළ ආකාරය නිසා නිර්මාණය වී තිබෙන්නකි. එහෙත් එය අභියෝගයක් වන්නේ තමන්ගේම නරක චරිතයෙන් බේරීමේ වුවමනාවක් ඔවුන්ට ඇත්තේ නම් පමණකි. මේ අවුරුදු පහේදීත් රඟපාන්නට කැමැති ඒ නරක චරිතයේම දිගුව නම්, ආණ්ඩුව කළ යුත්තේ වඩා හොඳින් එය කරන්නේ කෙසේද යන්න සලකා බැලීමයි.

විවිධාකාර හේතු මත මෙවර මහමැතිවරණයෙන් ජයගත්තත්, ආණ්ඩුවේ නායකයන් දෙදෙනා සම්බන්ධයෙන්ම ඇත්තේ දේශපාලන වශයෙන් නරක චරිතය.

ජනාධිපති ගෝඨාභය රාජපක්‍ෂගේ නරක අතීත චරිතය ගැන තිබෙන කරුණුකාරණා මොනවාද?

පළමුවැන්න නම්, ඔහුගේ අධිකාරවාදී ක්‍රියා පිළිවෙතයි. තම සහෝදරයා වූ මහින්ද රාජපක්‍ෂ ජනාධිපති ව සිටි කාලයේ ආරක්‍ෂක අමාත්‍යාංශ ලේකම් තනතුරේ ඇති බලය, හැකියාව හා අවස්ථා උපයෝගී කරගෙන ඔහු රඟ පෑ භූමිකාව අත්තනෝමතිකභාවයේ කෙළවරටම ගිය එකක් බව අමුතුවෙන් කිවයුතු නැත. බලය බෙදාහදා ගන්නවා වෙනුවට, සම්මුතියෙන් කටයුතු කරනවා වෙනුවට, තමා වෙතම බලය කේන්ද්‍රගත වන, මමංකාරයෙන් පිරී කටයුතු කරන ලක්‍ෂණ ජනාධිපතිවරයාගේ ප්‍රකටය. ගෝඨාභය ජනාධිපතිවරයා පිළිබඳ අනෙක් කාරණය, ඔහු මහජන මුදල් අවභාවිතය පිළිබඳ චෝදනා ලබා තිබීමයි. ඒ චෝදනා එල්ලවී ඇත්තේද එක අතකින්, ‘රාජ්‍ය බලය හා මුදල් යනු අපේ බලය හා මුදල්ය’ යන කල්පනාවෙන් කිසිවකුගේ අධීක්‍ෂණයට යටත් නොවී කටයුතු කළ අත්තනෝමතික ආකාරය නිසාය. මේ සම්බන්ධයෙන් ඔහුට එදිරිව පැවරී තිබෙන මහාධිකරණ නඩු මේ වන විට තිබෙන්නේ අතරමග ඇනහිටි තත්වයේය. ඒ නිසා ඒවායින් ඔහු නිදොස්දැයි කිසිවකු දන්නේ නැත. ඒ වෙනුවට තිබෙන්නේ ඔහු එම නඩුවල චුදිතයාය යන තත්වය පමණකි. එනිසා, එය ඔහුගේ පරණ නරක චරිතයේ කොටසකි.

ගෝඨාභය රාජපක්‍ෂ ජනාධිපතිවරයාට තිබෙන බලවත්ම චෝදනාවක් වන්නේ ඔහු ආරක්‍ෂක අමාත්‍යාංශ ලේකම් කාලය තුළ විවිධාකාරයෙන් අතුරුදහන් වූ, ඝාතනය කැරුණු, තර්ජනයට ලක්වුණු, අතපය කඩා දැමුණු, මාධ්‍යවේදින්, සමාජ ක්‍රියාකාරිකයන් අහිංසක ශිෂ්‍යයන්, ව්‍යාපාරිකයන් ඇතුළු පිරිස ගැන වාර්තාවයි. මේ බොහෝ සිදුවීම්වලට ඔහු යටතේ එවකට ආරක්‍ෂක හමුදාවල සේවය කළ පිරිස් සම්බන්ධ බවට විමර්ශනවලින් හෙළිදරව් වී, ඔවුන්ට එරෙහිව නඩු පැවරී තිබේ. මේ කිසිම නඩුවක් අවසන් නැත. සමහර ඒවා ත්‍රිපුද්ගල මහාධිකරණ ඉදිරියේ විභාගය ආරම්භවී වත් නැත. ඒ කිසිවක ගෝඨාභය රාජපක්‍ෂ මහතා විත්තිකරුවකු නොවන බව අලුතෙන් කිවයුතු නොවේ. එහෙත්, ඒවායේ විත්තිකරුවන්, රටකට රාජපක්‍ෂ රෙජිමයේ ඉතා සමීපතමයන් බව කවුරුත් දනිති. ඒ වාගේම යහපාලන ආණ්ඩුව බලයට පත් නොවන්නට, ඒ විත්තිකරුවන්ට, වරද කර දඬුවමෙන් නිදහස්වීමේ වරප්‍රසාදය හෙවත් දණ්ඩ මුක්තිය, ගෝඨාභය මහතාගේ අනුදැනුම ඇතිව රාජපක්‍ෂ ආණ්ඩුවෙන් යහමින් ලැබී තිබුණු බව පැහැදිලිය.

සිව්වැන්න, ජනාධිපතිවරයා හමුදා මානසිකත්වයකින් යුක්තව පමණක්, රටේ දේශපාලන, සමාජ, ආර්ථික ප්‍රශ්න දෙස බලන්නකුය යන අදහසයි. පස්වැන්න, ඔහු දැඩි බහුතර ජාතිකවාදී, ආගමිකවාදී හා සුළුතර ජනවර්ග විරෝධී පිළිවෙතක පිහිටා ක්‍රියාකරන්නෙකිය යන කාරණයයි. ඒ වාගේම ඔහු දැඩි මානව හිමිකම් ‘නොසලකන්නකු’ බවද ප්‍රකටය. තමා විසින්ම අධිනිශ්චය කරගත් භෞතික සංවර්ධනයක් සාක්‍ෂාත් කරගැනීම උදෙසා මානව හිමිකම් හා මානව අගැයීම් නොසකා කටයුතු කිරීම ඔහුගේ ක්‍රමයයි. ඔහුගේ අනෙක් ලක්‍ෂණය, ලෝක සන්දර්භය තුළ, තිබිය යුතු රාජ්‍යතාන්ත්‍රික සම්බන්ධතා, ද්විපාර්ශ්වීය හා බහුපාර්ශ්වීය සම්බන්ධතා නොතකන, නොසලකන, හුදෙකලා ජාතිකත්වයක් ගැන විශ්වාස කරන්නෙකිය යන්නයි.   

තමන්ගේ දේශපාලන වුවමනා එපාකම් සඳහා නීතියේ පාලනය පැත්තකට දමා කටයුතු කිරීමේ ගෝඨාභය ලක්‍ෂණය පෙනෙන්නේ ජනාධිපතිවරයා හැටියට තමන්ට ඇති ‘වරදකරුවන්ට සමාව දීමේ බලය’ ඔහු දැනටමත් පාවිච්චි කර ඇති ආකාරයෙනි.

2019 නොවැම්බරයේදී ජනාධිපති පදවියට පත්ව මේ වන තෙක් ගතවී ඇති සැලකිය යුතු කාලය තුළ, ඔහු ඉහත චරිත ලක්‍ෂණවලින් සෑහෙන ප්‍රමාණයක් යළිත් ප්‍රකට කර ඇති බව හැමෝම දනිති. අධිකාරවාදී ගතිය, අත්තනෝමතිකත්වය, සම්මුතිය නොසැලකීම, හමුදා දෘෂ්ටි කෝණයකින් ප්‍රශ්න දෙස බැලීම හා ඒවාට පිළිතුරු සැපයීම, බහුතර ජාතිකවාදී ආගමිකවාදී හා සුළුතර විරෝධී ආස්ථානයක සිටීම, මානව හිමිකම් නොසලකා කටයුතු කිරීම, ‘ලෝකෙන් උතුම් රට’ යන්න හිසින් ගෙන අනෙක් රටවල් හා ජාත්‍යන්තර සංවිධාන අප කියන විදියට සිටිය යුතුයැයි විශ්වාස කිරීම වැනි පුරුදු, තමාගේ මාස ගණනක පාලන කාලය තුළ ඔහු වරින්වර ප්‍රකට කර තිබේ. සුනිල් රත්නායක වැනි සහගහන අපරාධකරුවන්ට, හමුදා රණවිරු ලේබලය අලවා ජනාධිපති සමාව ප්‍රදානය කිරීම, ජනාධිපති සමාව සිය වුවමනාවන් අනුව ඔහු අවභාවිතයේ යොදවන බවට ජීවමාන නිදසුන්ය. සිව්පුද්ගල මිනීමැරුමක වරදකරු වන දුමින්ද සිල්වා අනාගතයේදී ඔහු වෙතින් ජනාධිපති සමාව ලැබීමද ඒ අනුව නියමිත දෙයකි.

ගෝඨාභය රාජපක්‍ෂ මහතාගේ ඉදිරි අවුරුදු හතරහමාරකට අඩු ධුර කාලය තුළ ඔහු මේ නරක චරිත ලක්‍ෂණ ඉදිරියට ගෙනයන්නේද යන්න ගැන ඇත්තේ ප්‍රශ්නාර්ථයකට වඩා විශ්වාසයකි. එනම්, ඔව්, ඔහු ඒවාම ඉදිරියට ගෙනයනු ඇතෟ යන්නය.

අලුත් ආණ්ඩුවේ අගමැති මහින්ද රාජපක්‍ෂත්, ඔහු නායකත්වය දෙන දේශපාලන බලවේගයත්, ගෝඨාභය රාජපක්‍ෂ මහතාට වඩා නරක චරිත පැත්තෙන් ඉන්නේ සිය ගුණයක් ඉදිරියෙනි. ලංකාවේ දේශපාලන ඉතිහාසයේ රාජ්‍ය බලය උපරිම ලෙස අවභාවිත කළාවූද, මහජන මුදල් උපරිම ලෙස මංකොල්ල කෑවා වූද, අසීමිත ලෙස දූෂණයේ යෙදුණා වුද, ජනවර්ග අතර විරසකයන්, සැකයන් නිර්මාණය හා වර්ධනය කළා වූද, සුළුතර ජනවර්ගයන්ට භයානක ලෙස හිංසා පීඩා කළා වූද, ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය විකෘති කළා වූද, නීතියේ පාලනය පුද්ගලයන්ගේ පාලනය දක්වා විකෘති කළා වූද, ස්වාධීන අධිකරණය කෙළෙසුවා වූද, රටේ දේපළ විකුණා දමා සැණකෙලි කෙළියා වූද, රාජ්‍ය බලය කෑදර ලෙස කේන්ද්‍රගත කරගත්තා වූද සියලු දේශපාලන බලවේග නියෝජනය කරන සංකේත නායකත්වය වනාහි මහින්ද රාජපක්‍ෂයි. නොවැම්බර් 17 වැනිදා යළිත් අගමැති ධුරයට පත්වීමෙන් පසුව මේ දක්වා කාලය තුළ, ඔහුද පෙන්වා ඇත්තේ තමා පරණ මහින්දම මිස වෙනසක් ගැන සිතන්නකු වත් නොවන බවයි. පරණ වැරදිම ‘පරමාදර්ශයන්‘ සේ හිස තබාගත්තු බවයි. ඔහු වටා පසුගිය මාස කිහිපය තුළ සිටි මැති ඇමතිවරුන්ද පෙන්වා ඇත්තේ ඒ මගම මිස අනෙකක් නොවේ. මේ මහමැතිවරණයේදී ඒ අපකීර්තිමත් සහචරයන්ගෙන් සාතිශය බහුතරය නැවතත් පාර්ලිමේන්තු මන්ත්‍රීධුරවලට පත්වී ඇති බව පෙනේ.

ඒ අනුව, ජනාධිපති-අගමැති දෙබෑයන්ගේ ආණ්ඩුව අලුත් එකක් වුවද, එය කර තබාගෙන පැමිණ ඇත්තේ පරණ නරක හැසිරීම් ගැන කාර්යසාධන වාර්තාය.

ජනපති, අගමැති, මැති ඇමතිවරුන් මෙන්ම පොදුජන පෙරමුණ කර තබාගෙන යන මිථ්‍යා දෘෂ්ටික අනුගාමිකයන් පිරිසට නම් අවශ්‍ය වී තිබෙන්නේ, 2015න් පසු නැවතීමේ තිත තබන්නට සිදුවූ ‘පරණ හැසිරීම’ ඉදිරියට ගෙනයන්නට බව නිසැකය. නායකයන් වෙනස් වී නැති තරමටම හෝ ඊටත් වැඩියෙන්, අනුගාමිකයන් වෙනස්වී නැති බව අලුතෙන් කිවයුතු නැත. ඒ සියල්ලන්ගේම පරම බලාපොරොත්තු වනු ඇත්තේ පරණ අපරාධ සමාජයේම දිගුවක් අලුත් ආණ්ඩුව යටතේත් ඉදිරියට යනු ඇතැ’යි කියාය. එහෙත්, අපරාධ හසුවීමෙන් නීතිය ඉදිරියේ දඬුවම් ලබන්නට සිදුවන ආකාරයේ ‘පරණ අත්වැරදි’ නොසිදුවන සූක්‍ෂ්ම ආකාරයකින් එය සිදුවනු ඇතැ’යි කියාය. දේශපාලන නායකයන් පසුපස යන රටේ පීඩිත ජනතාව නියෝජනය කරන අනුගාමිකයන්ට අවශ්‍ය වන්නේත් එයයි. ඔවුන් ප්‍රාර්ථනා කරන්නේත් එයයි.

දෙගිඩියාව ඇතිවනු ඇත්තේ, 2015 වන විට, මහින්ද රාජපක්‍ෂ පාලනය ගැන කලකිරී, ජනවාරි 8 වැනිදා මෛත්‍රී-රනිල් යහපාලන ආණ්ඩුව බලයට පත්කරන්නට යම් දායකත්වයක් දී, පසුව ඔවුන්ගේ පාලනය විසින් ඇතිකරන ලද අතිවිශාල බල-අවුල නිසා විස්සෝපයට මෙන්ම කෝපයටත් පත්ව, යළිත් විනයක්, පිළිවෙළක්, ක්‍රමවත් පාලනයක්, එක නීතියක් ඇති රටක් ප්‍රාර්ථනා කරමින් ගෝඨාභය රාජපක්‍ෂට ඡන්දය දුන්නා වූද, මේ මහ මැතිවරණයේදී ඔහුට සහාය වනු පිණිස පොදු ජන පෙරමුණට ඡන්දය දුන්නා වූද පිරිසටය. ඒ පිරිස නම්, 2015ට පෙර මේ නායකයන්ටත්, දේශපාලන බලවේගයන්ටත් තිබුණු නරක චරිතයම නැවත රඟදැක්වෙනවා දකින්නට කැමති නොවනු ඇත. ශක්තිමත් පාලනයක් ගැන ඔවුන් කැමැත්තෙන් පසුවනවා ඇති නමුත්, පාලක පවුලේ ලොකු පොඩි ඇත්තන් බලය අතට ගෙන පිස්සු නටනවා දකින්නට නම් ඔවුන් කැමති නොවනු ඇත. ඒ නිසා, තමන්ට ඡන්දය දුන් එම ඡන්දදායක තීරුවේ අභිලාෂයන් ඉටු කිරීමට නම්, ගෝඨාභය රාජපක්‍ෂ ජනාධිපතිටත්, මහින්ද රාජපක්‍ෂ අගමැතිටත්, ඔවුන්ගේ ඇමති මණ්ඩලය හා ආණ්ඩුවටත්, තමන් පරණ ‘නරක චරිතයෙන්’ වෙන්වුණු අලුත් පිරිසක් බව ක්‍රියාවෙන්ම පෙන්වන්නට සිදුවෙයි. එවැන්නක් සිදුවුණොත්, එය එම ඡන්දදායක තීරුව ගැන පමණක් නොව, රටේ අනාගතය සම්බන්ධයෙන්ද යහපත් පෙරනිමිත්තකි.

එහෙත්, ඒ පැත්තට යන විට, ඒ නරක චරිතයම රඟපෑම ඔවුන්ගෙන් ඉල්ලන අනෙක් පිරිසගේ හිත නොහොඳ වන බවද පැහැදිලිය.

ඉන්දියාව සමග සම්බන්ධතා: වරාය අර්බුදය දෙස සැබෑ දේශප්‍රේමියෙකු බැලිය යුත්තේ කෙසේද?- ■ මහාචාර්ය රොහාන් සමරජීව

0

කොළඹ වරායේ දකුණු තටාකයේ ෑක්‍ඔ නමින් හැඳින්වෙන නැගෙනහිර බහාලුම් පර්යන්තය ජාතිකවාදීන්ගේ සටන් පෙරමුණක් බවට පත්ව ඇත. ගිය වසරේ අස්සන් කරන ලද ඉන්දියානු සහ ජපන් ආණ්ඩු සමග එක්ව නැගෙනහිර බහාලුම් පර්යන්තය සංවර්ධනය කිරීමේ ගිවිසුම ඉරා දමන ලෙස වෘත්තීය සමිති සමග පෙළගැසුණු ඇතැම් පිරිස් උද්ඝෝෂණය කරති. ඔවුන්ගේ ඉල්ලීම ශ්‍රී ලංකා වරාය අධිකාරියට සම්පූර්ණ හිමිකම ඇති සහ එමගින් සම්පූර්ණයෙන් මෙහෙයවනු ලබන තත්ත්වයට පර්යන්තය පත්කරන ලෙස යි. ජාතික සම්පත් විකිණීම ගැන හැමදා අලෙවි කරන තර්ක නැවතත් එළියට දමා ඇත.

 

සැබෑ දේශප්‍රේමියකු කළ යුත්තේ කුමක් ද ?

සැබෑ දේශප්‍රේමියකුගේ නිගමනය පදනම් වනු ඇත්තේ මෙම දිවයිනේ ජීවත්වන ජනයාගේ ජීවන අවස්ථා වර්ධනය වනු ඇත්තේ කුමකින් ද යන ප්‍රශ්නයට ලැබෙන පිළිතුර මතයි. එම ජනතාවට ඇතිවිය හැකි හානි අවම කරගන්නේ කුමන ක්‍රියා මාර්ගයකින් ද යන ප්‍රශ්නයට ලැබෙන පිළිතුර මතයි. මෙම පිළිතුරු සොයා ගත හැක්කේ මුහුණ දී සිටින ප්‍රශ්නය යථාර්ථවාදී ලෙස තේරුම් ගැනීම තුළිනි.

කොළඹ වරායේ මෙහෙයුම් සමාගම් තුනකින් සිදුකරනු ලබයි. එක් පර්යන්තයකින්  මෙහෙයුම්වලින් සියයට 40ක් සිදුකරනු ලබන ක්‍ෂක්‍ඔ හි බහුතර අයිතිය ඇත්තේ චීනයේ ක්‍ඵ ඡදරඑි සමාගමට යි (ශ්‍රී ලංකා වරාය අධිකාරියට සියයට 15ක අයිතිය ඇත).  ජෝන් කීල්ස්, ඵ්ැරින/ ්ඡඵ ටර්මිනල්ස්  සහ එවර්ග්‍රීන් මැරීන් සමාගම්වලින්  සැදුම් ලත් හවුල්කාරිත්වයකට  ී්ර්යන්තයෙහි සියයට 85ක අයිතිය ඇත (ඉතිරි කොටස වරාය අධිකාරිය සතු ය).  තුන්වැනි සමාගම ජයා බහලුම් පර්යන්තයයි. එය 100ට සීයක්ම වරාය අධිකාරිය සතුයි. 

විශාලතම නැව් ඇතුළු කිරීමේ හැකියාව ඇති මෙම කලාපයේ එක ම ගැඹුරු වරාය ලෙස පවතින දකුණු තටාකයේ මෙහෙයුම් කටයුතු කිරීමට යන දෙවන පර්යන්තය නැගෙනහිර බහාලුම් පර්යන්තය යි. බහාලුම් මෙහෙයුම් ධාරිතාව අතින් 2018 වසරේ ලොව 25 වන විශාලතම වරාය ලෙස පැවති කොළඹ වරාය වත්මන් කලබලවලට පෙර වේගවත් වර්ධනයක් පෙන්නුම් කළේ ය.

රට තුළින් ආරම්භ වන සහ අවසන් වන භාණ්ඩ නැව්ගත කිරීම තුළින් පමණක් ලෝකයේ 25 වන විශාලතම බහලුම් වරාය පවත්වාගෙන යාම ශ්‍රී ලංකාව වැනි කුඩා ආර්ථීකයකට කළ නොහැකි ය. කොළඹ වරායට එන භාණ්ඩ සියයට 70කට වඩා ඉන්දියාවෙන් එන හෝ ඉන්දියාවට යන භාණ්ඩ වෙයි. ඉන්දියාවේ ප්‍රධාන වරාය දෙක වන්නේ මහාරාෂ්ට්‍ර ප්‍රාන්තයේ පිහිටි න්‍භඡඔ වරාය සහ ගුජරාට්හි පිහිටි මුන්ද්‍රා වරාය යි. මුන්ද්‍රා වරායට වඩා ඉන්දීය බහාලුම් හසුරුවන කොළඹ වරාය ඉන්දියාවේ දෙවන විශාලතම වරාය යයි කිව හැකි ය.

ඉන්දියානු බහාලුම් කොළඹ වරායෙන් ප්‍රතිනැව්ගත කිරීම කුමන හේතුවක් හෝ නිසා නැවතුණ හොත් ශ්‍රී ලංකා ආර්ථිකයට වන හානිය බරපතළය. වරාය සේවා අපනයනයෙන් ලැබෙන ආදායම් අහිමි වනු ඇත. කොළඹට නිතර නැව් පැමිණීම තවදුරටත් අවශ්‍ය නොවනු ඇත. කොළඹට තවදුරටත් නොඑන විශාල නැව්වලට ප්‍රතිනැව්ගත කිරීම සඳහා තම බහාලුම් කුඩා නැව් මගින් කලාපීය කේන්ද්‍රය වෙත යැවීමට ශ්‍රී ලාංකීය අපනයනකරුවන්ට සිදුවනු ඇත.

ජාලකරණයේ ආර්ථික වාසි කේන්ද්‍රීය වරායයන් සතු වෙයි. ප්‍රතිනැව්ගත කිරීම් සහ අදාළ සේවා සපයන වරායයන් වෙත නැව් වැඩි ප්‍රමාණයක් පැමිණෙයි. එම හේතුවෙන් එම වරාය අනෙක් නැව්වලට ද වඩාත් ආකර්ෂණීය වෙයි. එනිසා වරායක කේන්ද්‍රීය තත්වය යම් කලකට රැක ගත හැක.  එසේ වුව ද, කේන්ද්‍ර තත්වය සදාතනික නොවේ. සපයන සේවාවන්හි ගුණාත්මකබව පිරිහුණහොත් හෝ ගාස්තු තරගකාරී වරායන්ට වඩා අධික වුවහොත් හෝ විශාල නාවුක සන්ධාන (බහාලුම් ප්‍රවාහනයේ සියයට 80ක් සිදුකරනු ලබන්නේ සන්ධාන තුනක් මගිනි) ඉවත්ව යෑමට ඉඩ ඇත. එවැනි සිද්ධියකින් කේන්ද්‍ර තත්ත්වය අවසන් වීම ආරම්භ වනු ඇත.

නාවුක සන්ධාන අතර කොළඹ වරාය කෙරෙහි කැමැත්තක් ඇතිවීමට එක් හේතුවක් නම් එහි සංසරණ කාලය යි. එනම්, කොතරම් ඉක්මනින් බඩු බෑමෙන් /පැටවීමෙන් පසු නැවකට වරායෙන් පිටව යා හැකි ද යන්නයි. කොළඹ සිංගප්පූරුව සහ වෙනත් ප්‍රධාන වරායන්ට පිටුපසින් සිටිය ද, ඉන්දියානු හා බංග්ලාදේශ වරායයන්ට වඩා බෙහෙවින් ඉදිරියෙන් සිටියි. කෙසේ වෙතත්, වෘත්තීය සමිති ඉල්ලීම්වලට පරිබාහිර දේශපාලන හේතු මත  මැතිවරණයට පෙර ක්‍රියාත්මක කළ වැඩවර්ජන මගින් කොළඹ වරායේ කාර්යක්ෂම බව ගැන ඇති පිළිගැනීමට තර්ජනයක් ඇතිකරයි.

භූ-දේශපාලන සාධක සැලකිල්ලට ගනිමින් යම් ආණ්ඩුවක් ගන්නා තීරණ මගින් කේන්ද්‍රීය තත්වය ක්ෂය විය හැකි ය. විශේෂයෙන් ම මැතිවරණ කාලවල ඉන්දියානු දේශපාලනඥයන් කියන්නේ අලුත් රැකියා සහ ව්‍යාපාර අවස්ථා බිහිකිරීම සඳහාත්, ප්‍රතිනැව්ගත කිරීම සඳහා කොළඹ වරායට යන ඔවුන් කියන පරිදි බහාලුමකට ඇමෙරිකානු ඩොලර් 100ක් වන මුදල් ඉතිරි කර ගැනීම සඳහාත් දකුණු ඉන්දියාවේ වරායන් ඉදිකරන බවයි. ඊටත් වඩා අනතුරුදායක වන්නේ ඉන්දියාව සහ චීනය ගැටුමේ සන්දර්භය තුළ කොළඹ වරායේ ඇති සැලකිය යුතු මට්ටමේ චීන අයිතිය උපායමාර්ගික අවදානමක් ලෙස නිරූපණය කිරීමයි. එක රටක, එනම් ඉන්දියාවේ, ප්‍රතිනැව්ගත කිරීමේ ව්‍යාපාර කටයුතු මත යැපෙන්නට සිදුව ඇති කොළඹ වරාය මේ අතින් වඩාත් අවදානම් සහිත ය.

 

භූ-දේශපාලනමය සාධක

කොළඹ වරායට පමණක් අවධානය යොමු කළ ද, භූ-දේශපාලන සාධකවල බලපෑම පෙනෙනු ඇත. විශාලතම පර්යන්තයේ කළමනාකරණ අයිතිය ඇත්තෙත් එහි මෙහෙයුම් කටයුතු කරන්නෙත් චීන සමාගමකි. චීන සබ්මැරීනයක් මෙම වරායෙන් 2014 දී නැවත ඉන්ධන පිරවීම ඉන්දියාවේ දැඩි අසතුටට හේතු විය. මේ වනවිට ඉන්දියාව හා චීනය අතර ගැටුම්කාරී තත්ත්වය පවතින්නේ ඓතිහාසික වශයෙන් ඉහළ තත්ත්වයක ය. මෙම සන්දර්භය තුළ, නැගෙනහිර බහාලුම් පර්යන්තයේ අයිතියෙන් කොටසක් ඉන්දීය සමාගමකට ලබාදීමත්, එමගින් ඉන්දියාව කොළඹ වරායේ කොටස්කරුවෙකු කිරීම තුළින් නව දිල්ලියේ ආරක්ෂක ප්‍රධානීන්ට ලංකාවේ අපක්ෂපාතීබව පිළිබඳ යම් සහතිකයක්  සපයනු ඇත.

නැගෙනහිර බහාලුම් පර්යන්තය පිළිබඳව කුමන තීරණයක් ගත්ත ද එහි අර්ථකථනය වඩා පුළුල් සන්දර්භය යටතේ කෙරෙනු ඇත. මත්තල ගුවන් තොටුපල සම්බන්ධයෙන් ඇති උනන්දුව අත්හරින ලෙස අගමැති මහින්ද රාජපක්ෂ මහතා ඉන්දියාවෙන් ඉල්ලා ඇත. භාවිතයට නොගන්නා නමුත් මතභේදාත්මක ත්‍රිකුණාමලයේ තෙල් ටැංකිවල අයිතිය ආපසු දෙන්නැයි ආණ්ඩුව ඉන්දියාවෙන් ඉල්ලා සිටි බව ද වාර්තා විය. රාජපක්ෂවරුන් චීනය පැත්තට නැඹුරු වන බවට ඇති සංජනනය තවත් ශක්තිමත් වන ආකාරයෙන් මෙම තිත් සම්බන්ධ කර ගැනීමට ඉන්දීය ආණ්ඩුව ක්‍රියාකරන්නට ඉඩ ඇත.

 

එහෙත් ජාතික සම්පත්

නොවිකුණා රැක ගත යුතු නොවේද? 

භූමිය විකුණන්නේ නැත. වරාය දිගට ම ශ්‍රී ලංකා වරාය අධිකාරිය සතුව පවතිනු ඇත. ශ්‍රී ලංකා වරාය අධිකාරිය ද ඇතුළත් හවුල් සමාගමකට නිශ්චිත කාලයකට විශේෂිත කටයුත්තක් සඳහා දකුණු වරායේ කොටසක ඉඩ ලබාදීම පමණක් සිදුවෙයි. ඉඩම මගින් ම වටිනාකම් නිපදවන්නේ නැත. වටිනාකම් නිපදවනු ලබන්නේ නියම ආකාරයේ ආයෝජන (වෙනත් තැනකට ඇණවුම් කළ ඒවා නොව නියම ආකාරයේ ගැන්ටි්‍ර දොඹකර ද ඇතුළත් ව) සිදුකිරීමත් සහ උචිත මට්ටමේ ගුණාත්මකභාවයෙන් යුතු හරි ආකාරයේ සේවා සැපයීමත් මගින් ය. නාවුක සන්ධානයන්ගේ සාපේක්ෂ බලය නිසා පර්යන්ත අයිතියේ කොටසක් නාවුක සමාගම්වලට ලබාගැනීමට ඉඩදීම දැන් පොදු භාවිතයකි. සිංගප්පූරුවේ රජයට අයත් ඉතාම කාර්යක්ෂම වරාය සම්බන්ධයෙන් පවා තත්ත්වය එබඳු ය.

දශක දෙකකට වැඩි කාලයක් තිස්සේ කොළඹ වරායේ කොටස් පෞද්ගලිකව මෙහෙයවන ලද්දේ දිගුකාලීන බදු ගිවිසුම් යටතේ ය. 1999 දී  ී්ඨඔ සඳහා හවුල්කාරීත්වයට ආයෝජනය කළ ඇතැම් සාමාජිකයෝ විදේශිකයෝ වූහ. ඉහළ ම කාර්ය සාධනයක් පෙන්නුම් කළ ක්‍ෂක්‍ඔ, ඩොලර් මිලියන 600ක් තරම් වූ විශාලතම චීන ආයෝජනයකි. එය 2013 සිට ක්‍රියාත්මකව තිබේ. මෙම සමාගම් මගින් වැඩි දියුණු කරන ලද සම්බන්ධතා සහ ඔවුන් විසින් හඳුන්වා දෙනු ලැබූ කාර්යක්ෂමතාව හේතුවෙන් ඉන්දියානු ආර්ථිකයේ වර්ධන වේගය අඩු වූ විට පවා කොළඹ වරායේ වර්ධනය අඩු වුණේ නැත.

ශ්‍රී ලංකාවේ යටිතල පහසුකම් සඳහා විදේශීය ආයෝජන යොදවා ගැනීම පිළිබඳව කනස්සල්ලට පත් වී ඇති අයට මෙම අත්දැකීම්වලින් පෙනෙනු ඇත්තේ හානියක් වී නැති බවය. ඉඩම තිබෙන්නේ මෙහි ය. ආයෝජනය කළ ඩොලර් කෝටි ගණනක් වූ මුදල් එම ඉඩමට බැඳී ඇති අතර ඉවත් කරගත නොහැකි ය. එමෙන් ම, ආයෝජකයන් රැගෙන එන වෙළෙඳපොළ සම්බන්ධතා සහ කුශලතා සමස්ත වරායේ ම වර්ධනයට හේතු වෙයි. වරාය සේවා අපනයනයෙන් ශ්‍රී ලංකාව ආදායම් ලබයි. විදේශීය හිමිකම ඇති සමාගම්වල සේවය කරන උදවිය ඉහළ ආදායම් ලබති. ඒ සියලු දෙනා බදු ගෙවති. ප්‍රධාන වෙළෙඳපොළවල් වෙත ඍජු නැව් ගමන් සේවා සහිත ලෝකයේ 25 වන විශාලතම වරාය පවත්වාගෙන යාමෙන් ජාතික ආර්ථිකය අතිවිශාල ප්‍රතිලාභ ලබයි.

වාණිජ ව්‍යවසායයන්හි විදේශීය ආයෝජන විදේශීය ණයට වඩා රටට වාසිදායක බව සැබෑ දේශප්‍රේමියකු තේරුම් ගනු ඇත. ආයෝජනයක දී අවදානම බෙදාගැනීමක් සිදුවෙයි. ආයෝජනය ලාභ උත්පාදනය නොකරන්නේ නම් විදේශීය ආයෝජකයාට ද කිසිවක් ලැබෙන්නේ නැත. එබැවින් ව්‍යාපාරය සාර්ථක කර ගැනීමට ආයෝජකයාට ද දිරිගැන්වීමක් ඇත. අපගේ අභව්‍ය ආශාවක් නිසා යටිතල පහසුකම් අප විසින් ම ඉදිකර මෙහෙයවීමට ණය ලබාගැනීමේ දී මෙම තත්වය ඇතිවන්නේ නැත. ණය ගැනීමේ දී අවදානම සම්පූර්ණයෙන් ම ඇත්තේ අපේ පැත්තේ ය. ව්‍යාපාරය සාර්ථක වුවත්, නැතත් ණය ආපසු ගෙවිය යුතු ය. චීන ණය මගින් ඉදි කළ නොරච්චෝලේ විදුලි උත්පාදක සම්බන්ධයෙන් නැවත නැවත සිදු වූ ආකාරයට යම්කිසි බිඳ වැටීමක් සිදු වූ විට චීනයේ එක්සිම් බැංකුවට පාඩුවක් සිදුවන්නේ නැත. පාඩු සියල්ල සිදුවන්නේ අපට ය.

එබැවින් සැබෑ දේශප්‍රේමියකු තෙරුම් ගනු ඇත්තේ නූතන වරාය මෙහෙයුම්වල ස්වභාවය සහ ණය සහ ආයෝජන අතර වෙනස පමණක් නොවේ. භූ-දේශපාලනික සන්දර්භය ද තේරුම් ගන්නා අය අපගේ පුරවැසියන්ගේ සුබසෙත සැලසීමේ උත්සාහය පහසුවෙන් අවහිර කළ හැකි ඉන්දියාව වැනි ප්‍රධාන පාර්ශ්වයන්ගේ විශ්වාසය ගොඩනගා ගැනීමේ ආරක්ෂක පියවර ක්‍රියාවට නැගීමට ආධාර කරනු ද ඇත.  නීතිමය බැඳීම්වලට ගරු කිරීමටත් සහ අපගේ යෝධ කිට්ටු අසල්වැසියා සමග ශ්‍රී ලංකාවේ ඉතාම වැදගත් සම්බන්ධතාව ශක්තිමත් කිරීමටත්  සැබෑ දේශප්‍රේමියකු ආණ්ඩුවට සහය දෙනු ඇත.■

ඉන්දියාව සමග සම්බන්ධතා: වරාය අර්බුදය දෙස සැබෑ දේශප්‍රේමියෙකු බැලිය යුත්තේ කෙසේද?- ■ මහාචාර්ය රොහාන් සමරජීව

0

කොළඹ වරායේ දකුණු තටාකයේ ෑක්‍ඔ නමින් හැඳින්වෙන නැගෙනහිර බහාලුම් පර්යන්තය ජාතිකවාදීන්ගේ සටන් පෙරමුණක් බවට පත්ව ඇත. ගිය වසරේ අස්සන් කරන ලද ඉන්දියානු සහ ජපන් ආණ්ඩු සමග එක්ව නැගෙනහිර බහාලුම් පර්යන්තය සංවර්ධනය කිරීමේ ගිවිසුම ඉරා දමන ලෙස වෘත්තීය සමිති සමග පෙළගැසුණු ඇතැම් පිරිස් උද්ඝෝෂණය කරති. ඔවුන්ගේ ඉල්ලීම ශ්‍රී ලංකා වරාය අධිකාරියට සම්පූර්ණ හිමිකම ඇති සහ එමගින් සම්පූර්ණයෙන් මෙහෙයවනු ලබන තත්ත්වයට පර්යන්තය පත්කරන ලෙස යි. ජාතික සම්පත් විකිණීම ගැන හැමදා අලෙවි කරන තර්ක නැවතත් එළියට දමා ඇත.

 

සැබෑ දේශප්‍රේමියකු කළ යුත්තේ කුමක් ද ?

සැබෑ දේශප්‍රේමියකුගේ නිගමනය පදනම් වනු ඇත්තේ මෙම දිවයිනේ ජීවත්වන ජනයාගේ ජීවන අවස්ථා වර්ධනය වනු ඇත්තේ කුමකින් ද යන ප්‍රශ්නයට ලැබෙන පිළිතුර මතයි. එම ජනතාවට ඇතිවිය හැකි හානි අවම කරගන්නේ කුමන ක්‍රියා මාර්ගයකින් ද යන ප්‍රශ්නයට ලැබෙන පිළිතුර මතයි. මෙම පිළිතුරු සොයා ගත හැක්කේ මුහුණ දී සිටින ප්‍රශ්නය යථාර්ථවාදී ලෙස තේරුම් ගැනීම තුළිනි.

කොළඹ වරායේ මෙහෙයුම් සමාගම් තුනකින් සිදුකරනු ලබයි. එක් පර්යන්තයකින්  මෙහෙයුම්වලින් සියයට 40ක් සිදුකරනු ලබන ක්‍ෂක්‍ඔ හි බහුතර අයිතිය ඇත්තේ චීනයේ ක්‍ඵ ඡදරඑි සමාගමට යි (ශ්‍රී ලංකා වරාය අධිකාරියට සියයට 15ක අයිතිය ඇත).  ජෝන් කීල්ස්, ඵ්ැරින/ ්ඡඵ ටර්මිනල්ස්  සහ එවර්ග්‍රීන් මැරීන් සමාගම්වලින්  සැදුම් ලත් හවුල්කාරිත්වයකට  ී්ර්යන්තයෙහි සියයට 85ක අයිතිය ඇත (ඉතිරි කොටස වරාය අධිකාරිය සතු ය).  තුන්වැනි සමාගම ජයා බහලුම් පර්යන්තයයි. එය 100ට සීයක්ම වරාය අධිකාරිය සතුයි. 

විශාලතම නැව් ඇතුළු කිරීමේ හැකියාව ඇති මෙම කලාපයේ එක ම ගැඹුරු වරාය ලෙස පවතින දකුණු තටාකයේ මෙහෙයුම් කටයුතු කිරීමට යන දෙවන පර්යන්තය නැගෙනහිර බහාලුම් පර්යන්තය යි. බහාලුම් මෙහෙයුම් ධාරිතාව අතින් 2018 වසරේ ලොව 25 වන විශාලතම වරාය ලෙස පැවති කොළඹ වරාය වත්මන් කලබලවලට පෙර වේගවත් වර්ධනයක් පෙන්නුම් කළේ ය.

රට තුළින් ආරම්භ වන සහ අවසන් වන භාණ්ඩ නැව්ගත කිරීම තුළින් පමණක් ලෝකයේ 25 වන විශාලතම බහලුම් වරාය පවත්වාගෙන යාම ශ්‍රී ලංකාව වැනි කුඩා ආර්ථීකයකට කළ නොහැකි ය. කොළඹ වරායට එන භාණ්ඩ සියයට 70කට වඩා ඉන්දියාවෙන් එන හෝ ඉන්දියාවට යන භාණ්ඩ වෙයි. ඉන්දියාවේ ප්‍රධාන වරාය දෙක වන්නේ මහාරාෂ්ට්‍ර ප්‍රාන්තයේ පිහිටි න්‍භඡඔ වරාය සහ ගුජරාට්හි පිහිටි මුන්ද්‍රා වරාය යි. මුන්ද්‍රා වරායට වඩා ඉන්දීය බහාලුම් හසුරුවන කොළඹ වරාය ඉන්දියාවේ දෙවන විශාලතම වරාය යයි කිව හැකි ය.

ඉන්දියානු බහාලුම් කොළඹ වරායෙන් ප්‍රතිනැව්ගත කිරීම කුමන හේතුවක් හෝ නිසා නැවතුණ හොත් ශ්‍රී ලංකා ආර්ථිකයට වන හානිය බරපතළය. වරාය සේවා අපනයනයෙන් ලැබෙන ආදායම් අහිමි වනු ඇත. කොළඹට නිතර නැව් පැමිණීම තවදුරටත් අවශ්‍ය නොවනු ඇත. කොළඹට තවදුරටත් නොඑන විශාල නැව්වලට ප්‍රතිනැව්ගත කිරීම සඳහා තම බහාලුම් කුඩා නැව් මගින් කලාපීය කේන්ද්‍රය වෙත යැවීමට ශ්‍රී ලාංකීය අපනයනකරුවන්ට සිදුවනු ඇත.

ජාලකරණයේ ආර්ථික වාසි කේන්ද්‍රීය වරායයන් සතු වෙයි. ප්‍රතිනැව්ගත කිරීම් සහ අදාළ සේවා සපයන වරායයන් වෙත නැව් වැඩි ප්‍රමාණයක් පැමිණෙයි. එම හේතුවෙන් එම වරාය අනෙක් නැව්වලට ද වඩාත් ආකර්ෂණීය වෙයි. එනිසා වරායක කේන්ද්‍රීය තත්වය යම් කලකට රැක ගත හැක.  එසේ වුව ද, කේන්ද්‍ර තත්වය සදාතනික නොවේ. සපයන සේවාවන්හි ගුණාත්මකබව පිරිහුණහොත් හෝ ගාස්තු තරගකාරී වරායන්ට වඩා අධික වුවහොත් හෝ විශාල නාවුක සන්ධාන (බහාලුම් ප්‍රවාහනයේ සියයට 80ක් සිදුකරනු ලබන්නේ සන්ධාන තුනක් මගිනි) ඉවත්ව යෑමට ඉඩ ඇත. එවැනි සිද්ධියකින් කේන්ද්‍ර තත්ත්වය අවසන් වීම ආරම්භ වනු ඇත.

නාවුක සන්ධාන අතර කොළඹ වරාය කෙරෙහි කැමැත්තක් ඇතිවීමට එක් හේතුවක් නම් එහි සංසරණ කාලය යි. එනම්, කොතරම් ඉක්මනින් බඩු බෑමෙන් /පැටවීමෙන් පසු නැවකට වරායෙන් පිටව යා හැකි ද යන්නයි. කොළඹ සිංගප්පූරුව සහ වෙනත් ප්‍රධාන වරායන්ට පිටුපසින් සිටිය ද, ඉන්දියානු හා බංග්ලාදේශ වරායයන්ට වඩා බෙහෙවින් ඉදිරියෙන් සිටියි. කෙසේ වෙතත්, වෘත්තීය සමිති ඉල්ලීම්වලට පරිබාහිර දේශපාලන හේතු මත  මැතිවරණයට පෙර ක්‍රියාත්මක කළ වැඩවර්ජන මගින් කොළඹ වරායේ කාර්යක්ෂම බව ගැන ඇති පිළිගැනීමට තර්ජනයක් ඇතිකරයි.

භූ-දේශපාලන සාධක සැලකිල්ලට ගනිමින් යම් ආණ්ඩුවක් ගන්නා තීරණ මගින් කේන්ද්‍රීය තත්වය ක්ෂය විය හැකි ය. විශේෂයෙන් ම මැතිවරණ කාලවල ඉන්දියානු දේශපාලනඥයන් කියන්නේ අලුත් රැකියා සහ ව්‍යාපාර අවස්ථා බිහිකිරීම සඳහාත්, ප්‍රතිනැව්ගත කිරීම සඳහා කොළඹ වරායට යන ඔවුන් කියන පරිදි බහාලුමකට ඇමෙරිකානු ඩොලර් 100ක් වන මුදල් ඉතිරි කර ගැනීම සඳහාත් දකුණු ඉන්දියාවේ වරායන් ඉදිකරන බවයි. ඊටත් වඩා අනතුරුදායක වන්නේ ඉන්දියාව සහ චීනය ගැටුමේ සන්දර්භය තුළ කොළඹ වරායේ ඇති සැලකිය යුතු මට්ටමේ චීන අයිතිය උපායමාර්ගික අවදානමක් ලෙස නිරූපණය කිරීමයි. එක රටක, එනම් ඉන්දියාවේ, ප්‍රතිනැව්ගත කිරීමේ ව්‍යාපාර කටයුතු මත යැපෙන්නට සිදුව ඇති කොළඹ වරාය මේ අතින් වඩාත් අවදානම් සහිත ය.

 

භූ-දේශපාලනමය සාධක

කොළඹ වරායට පමණක් අවධානය යොමු කළ ද, භූ-දේශපාලන සාධකවල බලපෑම පෙනෙනු ඇත. විශාලතම පර්යන්තයේ කළමනාකරණ අයිතිය ඇත්තෙත් එහි මෙහෙයුම් කටයුතු කරන්නෙත් චීන සමාගමකි. චීන සබ්මැරීනයක් මෙම වරායෙන් 2014 දී නැවත ඉන්ධන පිරවීම ඉන්දියාවේ දැඩි අසතුටට හේතු විය. මේ වනවිට ඉන්දියාව හා චීනය අතර ගැටුම්කාරී තත්ත්වය පවතින්නේ ඓතිහාසික වශයෙන් ඉහළ තත්ත්වයක ය. මෙම සන්දර්භය තුළ, නැගෙනහිර බහාලුම් පර්යන්තයේ අයිතියෙන් කොටසක් ඉන්දීය සමාගමකට ලබාදීමත්, එමගින් ඉන්දියාව කොළඹ වරායේ කොටස්කරුවෙකු කිරීම තුළින් නව දිල්ලියේ ආරක්ෂක ප්‍රධානීන්ට ලංකාවේ අපක්ෂපාතීබව පිළිබඳ යම් සහතිකයක්  සපයනු ඇත.

නැගෙනහිර බහාලුම් පර්යන්තය පිළිබඳව කුමන තීරණයක් ගත්ත ද එහි අර්ථකථනය වඩා පුළුල් සන්දර්භය යටතේ කෙරෙනු ඇත. මත්තල ගුවන් තොටුපල සම්බන්ධයෙන් ඇති උනන්දුව අත්හරින ලෙස අගමැති මහින්ද රාජපක්ෂ මහතා ඉන්දියාවෙන් ඉල්ලා ඇත. භාවිතයට නොගන්නා නමුත් මතභේදාත්මක ත්‍රිකුණාමලයේ තෙල් ටැංකිවල අයිතිය ආපසු දෙන්නැයි ආණ්ඩුව ඉන්දියාවෙන් ඉල්ලා සිටි බව ද වාර්තා විය. රාජපක්ෂවරුන් චීනය පැත්තට නැඹුරු වන බවට ඇති සංජනනය තවත් ශක්තිමත් වන ආකාරයෙන් මෙම තිත් සම්බන්ධ කර ගැනීමට ඉන්දීය ආණ්ඩුව ක්‍රියාකරන්නට ඉඩ ඇත.

 

එහෙත් ජාතික සම්පත්

නොවිකුණා රැක ගත යුතු නොවේද? 

භූමිය විකුණන්නේ නැත. වරාය දිගට ම ශ්‍රී ලංකා වරාය අධිකාරිය සතුව පවතිනු ඇත. ශ්‍රී ලංකා වරාය අධිකාරිය ද ඇතුළත් හවුල් සමාගමකට නිශ්චිත කාලයකට විශේෂිත කටයුත්තක් සඳහා දකුණු වරායේ කොටසක ඉඩ ලබාදීම පමණක් සිදුවෙයි. ඉඩම මගින් ම වටිනාකම් නිපදවන්නේ නැත. වටිනාකම් නිපදවනු ලබන්නේ නියම ආකාරයේ ආයෝජන (වෙනත් තැනකට ඇණවුම් කළ ඒවා නොව නියම ආකාරයේ ගැන්ටි්‍ර දොඹකර ද ඇතුළත් ව) සිදුකිරීමත් සහ උචිත මට්ටමේ ගුණාත්මකභාවයෙන් යුතු හරි ආකාරයේ සේවා සැපයීමත් මගින් ය. නාවුක සන්ධානයන්ගේ සාපේක්ෂ බලය නිසා පර්යන්ත අයිතියේ කොටසක් නාවුක සමාගම්වලට ලබාගැනීමට ඉඩදීම දැන් පොදු භාවිතයකි. සිංගප්පූරුවේ රජයට අයත් ඉතාම කාර්යක්ෂම වරාය සම්බන්ධයෙන් පවා තත්ත්වය එබඳු ය.

දශක දෙකකට වැඩි කාලයක් තිස්සේ කොළඹ වරායේ කොටස් පෞද්ගලිකව මෙහෙයවන ලද්දේ දිගුකාලීන බදු ගිවිසුම් යටතේ ය. 1999 දී  ී්ඨඔ සඳහා හවුල්කාරීත්වයට ආයෝජනය කළ ඇතැම් සාමාජිකයෝ විදේශිකයෝ වූහ. ඉහළ ම කාර්ය සාධනයක් පෙන්නුම් කළ ක්‍ෂක්‍ඔ, ඩොලර් මිලියන 600ක් තරම් වූ විශාලතම චීන ආයෝජනයකි. එය 2013 සිට ක්‍රියාත්මකව තිබේ. මෙම සමාගම් මගින් වැඩි දියුණු කරන ලද සම්බන්ධතා සහ ඔවුන් විසින් හඳුන්වා දෙනු ලැබූ කාර්යක්ෂමතාව හේතුවෙන් ඉන්දියානු ආර්ථිකයේ වර්ධන වේගය අඩු වූ විට පවා කොළඹ වරායේ වර්ධනය අඩු වුණේ නැත.

ශ්‍රී ලංකාවේ යටිතල පහසුකම් සඳහා විදේශීය ආයෝජන යොදවා ගැනීම පිළිබඳව කනස්සල්ලට පත් වී ඇති අයට මෙම අත්දැකීම්වලින් පෙනෙනු ඇත්තේ හානියක් වී නැති බවය. ඉඩම තිබෙන්නේ මෙහි ය. ආයෝජනය කළ ඩොලර් කෝටි ගණනක් වූ මුදල් එම ඉඩමට බැඳී ඇති අතර ඉවත් කරගත නොහැකි ය. එමෙන් ම, ආයෝජකයන් රැගෙන එන වෙළෙඳපොළ සම්බන්ධතා සහ කුශලතා සමස්ත වරායේ ම වර්ධනයට හේතු වෙයි. වරාය සේවා අපනයනයෙන් ශ්‍රී ලංකාව ආදායම් ලබයි. විදේශීය හිමිකම ඇති සමාගම්වල සේවය කරන උදවිය ඉහළ ආදායම් ලබති. ඒ සියලු දෙනා බදු ගෙවති. ප්‍රධාන වෙළෙඳපොළවල් වෙත ඍජු නැව් ගමන් සේවා සහිත ලෝකයේ 25 වන විශාලතම වරාය පවත්වාගෙන යාමෙන් ජාතික ආර්ථිකය අතිවිශාල ප්‍රතිලාභ ලබයි.

වාණිජ ව්‍යවසායයන්හි විදේශීය ආයෝජන විදේශීය ණයට වඩා රටට වාසිදායක බව සැබෑ දේශප්‍රේමියකු තේරුම් ගනු ඇත. ආයෝජනයක දී අවදානම බෙදාගැනීමක් සිදුවෙයි. ආයෝජනය ලාභ උත්පාදනය නොකරන්නේ නම් විදේශීය ආයෝජකයාට ද කිසිවක් ලැබෙන්නේ නැත. එබැවින් ව්‍යාපාරය සාර්ථක කර ගැනීමට ආයෝජකයාට ද දිරිගැන්වීමක් ඇත. අපගේ අභව්‍ය ආශාවක් නිසා යටිතල පහසුකම් අප විසින් ම ඉදිකර මෙහෙයවීමට ණය ලබාගැනීමේ දී මෙම තත්වය ඇතිවන්නේ නැත. ණය ගැනීමේ දී අවදානම සම්පූර්ණයෙන් ම ඇත්තේ අපේ පැත්තේ ය. ව්‍යාපාරය සාර්ථක වුවත්, නැතත් ණය ආපසු ගෙවිය යුතු ය. චීන ණය මගින් ඉදි කළ නොරච්චෝලේ විදුලි උත්පාදක සම්බන්ධයෙන් නැවත නැවත සිදු වූ ආකාරයට යම්කිසි බිඳ වැටීමක් සිදු වූ විට චීනයේ එක්සිම් බැංකුවට පාඩුවක් සිදුවන්නේ නැත. පාඩු සියල්ල සිදුවන්නේ අපට ය.

එබැවින් සැබෑ දේශප්‍රේමියකු තෙරුම් ගනු ඇත්තේ නූතන වරාය මෙහෙයුම්වල ස්වභාවය සහ ණය සහ ආයෝජන අතර වෙනස පමණක් නොවේ. භූ-දේශපාලනික සන්දර්භය ද තේරුම් ගන්නා අය අපගේ පුරවැසියන්ගේ සුබසෙත සැලසීමේ උත්සාහය පහසුවෙන් අවහිර කළ හැකි ඉන්දියාව වැනි ප්‍රධාන පාර්ශ්වයන්ගේ විශ්වාසය ගොඩනගා ගැනීමේ ආරක්ෂක පියවර ක්‍රියාවට නැගීමට ආධාර කරනු ද ඇත.  නීතිමය බැඳීම්වලට ගරු කිරීමටත් සහ අපගේ යෝධ කිට්ටු අසල්වැසියා සමග ශ්‍රී ලංකාවේ ඉතාම වැදගත් සම්බන්ධතාව ශක්තිමත් කිරීමටත්  සැබෑ දේශප්‍රේමියකු ආණ්ඩුවට සහය දෙනු ඇත.■

මැතිවරණයෙන් පසු එළඹිය හැකි අනතුරු සහ වගකීම

මෙවර පාර්ලිමේන්තු මැතිවරණයට මා සහභාගි වූයේ අංශ දෙකකින් සමන්විත දේශපාලන අපේක්‍ෂාවක් ඇතිවය. එහි පළමු අංගය නම්, කිසිදු තනි පක්‍ෂයකට හෝ සන්ධානයකට හෝ පාර්ලිමේන්තුවේ තුනෙන් දෙකක බහුතරයක් නොලැබේවා යන්නයි. දෙවැන්න නම්, 19 වැනි සංශෝධනය ආරක්‍ෂා කිරීමට කැපවී සිටින පක්‍ෂ/සන්ධානවල ආසන ප්‍රමාණය වැඩිවේවා යන්නය.

මෙම පාර්ලිමේන්තු මැතිවරණය ඓතිහාසික අර්ථයකින් බලන විට, වැදගත් වන්නේ නැවත වරක් ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදයේ සහ ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදයේ අනාගතය සහ ඉරණම එහි කේන්ද්‍රීය දේශපාලන තේමාව වී ඇති නිසායි. 2015 ජනාධිපතිවරණයේදී සහ පාර්ලිමේන්තු මැතිවරණයේදීද පැවැති සන්ධිස්ථානමය ලක්‍ෂණය එයයි. එහෙත් පසුගිය නොවැම්බර් මාසයේදී පැවැති ජනාධිපතිවරණයේදීත්, මෙවර පාර්ලිමේන්තු මැතිවරණයේදීත් ඡන්දදායකයකයන් බහුතරයේ තෝරාගැනීම, 2015 දී කළ තෝරා ගැනීමට හාත්පසින්ම වෙනස් වී ඇත. ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදයට ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී විකල්ප සොයන දේශපාලන තෝරාගැනීමක් කිරීමට රටක ඡන්දදායකයන් බහුතරය තීරණය කරන විට, එය රට ඉදිරියේත්, ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදයට කැපවී සිටින පුරවැසියන් ඉදිරියේත් අතිමහත් චර්යාධාර්මික ප්‍රහේලිකාවක්, එනම් , ලෙසින් නැගීසිටියි. ‘ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය ලංකාවට තවදුරටත් සුදුසු නෑ. ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය සීමා කරන්න ඕනෑ. මූලික අයිතිවාසිකම්, කතාකිරීමේ, ලිවීමේ, දේශපාලනය කිරීමේ නිදහස සීමා කරන්න ඕනෑ කියන්නේ අපි විතරක් නොවේ. රටේ ජනතාවගෙන් බහුතරය කියලා තියෙන්නෙත් ඒකමයි.’ යන තර්කය ඉදිරි කාලයේ අප රටේ නිරතුරුව මතුවනු ඇත්තේ, මේ චර්යාධාර්මික ප්‍රහේලිකාවත් ඉදිරිපත් කරමිනි.

 

අලුත් යථාර්ථයක්

මේ අතර, ලෝකයත්, ලංකාවත්, ඉදිරි මාස කිහිපය තුළදී, එනම් මේ වසර අවසාන වීමට පෙර, අලුත් එහෙත් දුෂ්ට යථාර්ථයකට මුහුණ දෙනු ඇත. එය නම් ලෝකයේ සෑම සමාජයක් මෙන්ම, ලෝකයම පොදුවේ, ‘තුන් බියකට’, එනම්, ත්‍රිවිධ අර්බුදයකට  ඇද වැටීමයි. එය කොරෝනා වසංගතය තුළින් මුලදී ආරම්භ වූ ආර්ථික අකර්මණ්‍යතාව විසින් ඇතිකරන ලද ආර්ථික පසුබෑම් විසින් සෑම රටකමත්, ලෝකය පුරාත් ඇති කරන ලද තියුණු ආර්ථික අර්බුදය පදනම් කොට ගත්තකි. එබැවින්, ත්‍රිවිධ අර්බුදයේ පළමුවැන්න, තියුණු වන ආර්ථික අර්බුදයයි.

ඇමෙරිකාවේ සිටින ලෝකයේ ඉහළ පෙළේ ආර්ථික විද්‍යාඥයකු වන මහාචාර්ය ජෝසෆ් ස්ටිග්ලිට්ස්, බංග්ලාදේශ ආර්ථික විද්‍යාඥයකු වන ආචාර්ය හමීඞ් රෂීඞ් එකතුව, දින කිහිපයකට පෙර බි්‍රතාන්‍යයේ  පත්‍රයට ලියූ ලිපියක අනතුරු අඟවා තිබුණේ ගෝලීය මටට්මේ ණය අර්බුදයක් ලෝකය පුරාම දැනට නිර්මාණය වෙමින් පවතින බවයි. එයින් වැඩියෙන්ම බැට කනු ඇත්තේ සංවර්ධනය වන රටවල්ය. දැනටමත් ණය අර්බුදයක පැටලී තිබෙන ලංකාවේ සමස්ත ආර්ථික කඩා වැටීම කිසිසේත්ම පහසු කරුණක් නම් නොවනු ඇත.

මේ පසුබිම තුළ මතු වන ත්‍රිත්ව අර්බුදයේ දෙවැනි අංගය වනු ඇත්තේ සමාජමය කඩාවැටීමයි. . පහසු විසඳුමක් නැති ආර්ථික කඩාවැටීමේ ප්‍රතිඵලයක් ලෙස ඇතිවිය හැකි ව්‍යාපාර කඩාවැටීම් සහ බංකොලොත්වීම්, මහා පරිමාණ රැකියා අහිමිවීම, නව රැකියා නැතිවීම, බහුතර ජනයාගේ ආදායම් මාර්ග අහිමිවීම, ආර්ථික නිෂ්පාදන ක්‍රියාවලිය අඩපණ වීම, පවුලේ එදිනෙදා පැවැත්ම පවා අභියෝගකර වීම යනාදි විනාශකාරී සමාජ ප්‍රතිඵල ලෝකයේ බොහෝ රටවල ඇතිවීමට බොහෝ ඉඩ තිබේ. එවැනි සමාජමය කඩාවැටීම් අප රටේද සිදුවන්නට බොහෝ විට ඉඩ තිබේ. ඒ සමගම ඇතිවන සමාජ අසහනය, සමාජ අසන්තුෂ්ටිය, මෙන්ම දරිද්‍රතාව සහ ලෙඩරෝග, මෙම සමාජ කඩාවැටීම උත්සන්න කිරීමට හේතු විය හැකිය.

ත්‍රිවිධ අර්බුදයේ තෙවැනි අංගය වන දේශපාලන අර්බුදය මතු වනු ඇත්තේ මෙම සමාජ කඩාවැටීමට සමාන්තරවය. සමාජ අසහනය බොහෝ විට ප්‍රකාශ වන්නට ඉඩ තිබෙන්නේ, මහජන විරෝධතා, ඉල්ලීම්, උද්ඝෝෂණ, පෙළපාලි යනාදිය මාධ්‍ය කොට ගෙනය. මෙවැනි තත්වයන් තුළ පුරවැසියන් ස්වයංක්‍රීයවද විරෝධතා දේශපාලනයට සහභාගිවීම සාමාන්‍ය දෙයකි. එහෙත් ප්‍රශ්නය වන්නේ ශක්තිමත් රාජ්‍යයක් නිර්මාණය කිරීම, ශක්තිමත් පාලකයකු බිහිකිරීම සහ නීතිය සහ සාමය ආරක්‍ෂා කිරීම ප්‍රධාන දේශපාලන පොරොන්දුව සහ යුතුකම වන්නේය යන කේන්ද්‍රීය පොරොන්දුව මත බලයට පත්වී සිටින ආණ්ඩුවකට, මෙලෙස තියුණු වීමට ඉඩ තිබෙන සමාජමය කඩාවැටීමක් සාමකාමීව, ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදීව සහ සාමාන්‍ය නීතියේ රාමුව තුළ සාධනීය ලෙස කළමනාකරණය කිරීමට මානසික මෙන්ම දේශපාලන හැකියාවද තිබෙනු ඇත්ද? යන්නයි.

දැනට තිබෙන ලකුණු අනුව නම්, ඉහත සඳහන් ආකාරයේ ස්වයංක්‍රීය හෝ සංවිධානාත්මක සමාජ විරෝධතා පැනනැංගහොත්, ආණ්ඩුවේ පළමු වැටහීම වනු ඇත්තේ අරාජකවාදී, නැතිනම් ‘රැඩිකල්වාදී’ හෝ ‘ත්‍රස්තවාදී’ ක්‍රියා ලෙස තේරුම් ගැනීමත්, රටට හඳුන්වා දීමත්ය. එවැනි ‘අරාජකවාදී’ දේශපාලන ක්‍රියාකාරකම්වලට, ආණ්ඩුව ප්‍රතිචාර දැක්වීමට බොහෝ විට ඉඩ තිබෙන්නේ, තමන්ට සුපුරුදු ලෙස පොලිසිය, සන්නද්ධ හමුදා සහ රාජ්‍ය මර්දන බලය දියත් කිරිමෙනි.

ඇත්තටම, ආණ්ඩුව වැලකිය යුත්තේ සාමකාමී පුරවැසියන් අව්‍යාජව සිදුකරන, සාමකාමී විරෝධතා සහ ඉල්ලීම්වලට රාජ්‍ය මර්දනය තුළින් ප්‍රතිචාර දැක්වීමෙනි. එසේ ප්‍රතිචාර දැක්වුවහොත්, අනිවාර්යයෙන්ම නිර්මාණය වනු ඇත්තේ, ත්‍රිවිධ අර්බුදයේ තුන්වැන්න වන දේශපාලන අර්බුදයද නිර්මාණය වී පැතිරීමයි. එයින් මුළු සමාජයම ප්‍රචණ්ඩත්වය විසින් වෙළාගැනීමේ අනතුරටද පාත්‍ර වෙනු ඇත.

අභියෝගය

මේ කාරණයේදී ආණ්ඩුව ඉදිරියේ අලුත් ආකාරයේ අභියෝගයක් මතු වන්නට ඇති ඉඩ ඉතා බහුලය. එම අභියෝගය නම්,  ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය, නීතියේ ආධිපත්‍යය, සිවිල් හා දේශපාලන අයිතිවාසිකම්, සංවරණ හා තුලන, දේශපාලන බලයට සීමා, ස්වාධීන අධිකරණය යන සාම්ප්‍රදායික ලිබරල් ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී ආණ්ඩුකරණ මූලධර්ම සහ භාවිත පිළිබඳ අවිශ්වාසයක්ද, විවේචනයක්ද සහිතව බලයට පත්ව සිටින ආණ්ඩුවකට තම දේශපාලන ගමනේ දිසාව මෙන්ම ගියරයද වෙනස් කළ හැකිද? යන්නයි. දැනට තිබෙන ලකුණු අනුව, එය පහසුවෙන් කළ නොහැකි, නැතහොත් කිරීමට කිසිසේත්ම නොහැකි කාර්යයකි.

ලංකාව, ත්‍රිවිධ අර්බුදය වැළඳගැනීමට ඉදිරි කාලයේ බොහෝ විට ඉඩ තිබෙන්නේ මේ නිසාය. පාර්ලිමේන්තු මැතිවරණයෙන් පසුව මුහුණ දීමට ලංකාවේ ජනතාවට බොහෝ විට සිදුවන දේශපාලන අනතුර වන්නේද මෙයයි.

මේ ගැන බැරෑරුම් ලෙස සාකච්ඡා කිරීමේ සාකච්ඡාවක් ආරම්භ කිරීම, මැතිවරණයෙන් පසු සියලු පක්‍ෂවල සහ සිවිල් සමාජ කණ්ඩායම්වලත්, වගකිව යුතු පුරවැසියන්ගේත්, දේශපාලන වගකීම වේ.

අප ඉතිහාසයෙන් පාඩම් ඉගෙනක ගන්නේ නම්, 1930 ගණන්වලින්, ලෝක ආර්ථික අවපාතය නිසා ඇතිවූ ආර්ථික, සමාජ සහ දේශපාලන විනාශයත්, ඒවායින් ගොඩඒමට ලෝකය මහන්සි ගත් ආකාරත් පිළිබඳව ආපසු හැරී බැලීම ප්‍රයෝජනවත්ය. ලෝක ආර්ථික අවපාතය ඇතිවූයේ 1920 ගණන්වල අවසාන අවුරුදුවල යුරෝපය, ඇමෙරිකාව, ඇතුළු කාර්මික ධනවාදී රටවලය – එය නිසා ඉතිහාසයේ පළමුවරට ලෝක ආර්ථිකතය කඩා වැටිණ- පශ්චාත් කොරෝනා ලෝක ආර්ථිකයද එවැනිම අවපාතයකට යන්නට ඉඩ තිබෙන බව ආර්ථික විශේෂඥයන් මෙන්ම ජාත්‍යන්තර මූල්‍ය අරමුදලද දැනටමත් අනතුරු අඟවා තිබේ.

එයින් ඇතිවුණු ආර්ථික සහ සමාජ කඩාවැටීම් නිසා බටහිර ලෝකය දෙදරා ගියේය. ෆැසිස්ට්වාදය සහ දෙවැනි ලෝක යුද්ධය එම ආර්ථික අවපාතයේ සහ සමාජ කඩාවැටීම්වල විනාශකාරී දේශපාලන ප්‍රතිඵලයි. 1930 ගණන් වන විට පෙනුණේ ලෝකය ආර්ථික වශයෙන් සම්පූර්ණයෙන්ම අලුතෙන් ගොඩනැගිය යුතුවා පමණක් නොව, ඒ සඳහා නව න්‍යායික සහ ප්‍රතිපත්ති ප්‍රවේශයක්ද අවශ්‍ය බවයි. සාම්ප්‍රදායික ලිබරල්, නිදහස් වෙළෙඳපොළ න්‍යායට සහ ප්‍රතිපත්තියට ලෝක ආර්ථිකය ගොඩ නැගීමට නොහැකි බව පෙන්වා දුන් එංගලන්තයේ ආර්ථික විද්‍යාඥයකු වූ ජෝන් මේනාඞ් කේන්ස් නව න්‍යායික තර්කයක් ඉදිරිපත් කෙළේය. එය නම් ආර්ථිකයේ ක්‍රියාකාරිත්වය සහ ගමන් මග හැසිරවීමට රාජ්‍යය ඍජුව මැදිහත් විය යුතුය. කේනීසියානු ආර්ථික විද්‍යාව ලෙස ඉදිරියට ආවේ එයයි. යුරෝපයේ සුභසාධනවාදය ලෙසත් ඇමෙරිකාවේ භැඅ ෘැ්ක ලෙසත් ඉදිරියට ආවේ මෙම විකල්ප ආර්ථික ප්‍රතිපත්තියයි. 1980 ගණන් දක්වා බටහිර ලෝකයේ ආර්ථික වෘද්ධි චින්තනයේ ප්‍රධාන ධාරාව වූයේ, මහා අවපාතයෙන් ලෝක ආර්ථිකය ගොඩනැගීමට කේන්ස් ඉදිරිපත් කළ ප්‍රතිපත්තිමය විකල්පයයි.

අද අභියෝගය තිබෙන්නේ කේනිසියානු ආර්ථික විසඳුම් යළි ගෙනඒමට නොවේ. නව ලෝක අර්බුදය විසඳීමට ආර්ථික හා දේශපාලන වශයෙන් අලුතෙන් සිතීමටයි. මානුෂවාදී සහ ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී අනාගතයන් ලෝකයේ එක් එක් රටවලට ලබාගත හැකි විකල්ප ගැන සිතීමයි.■

රනිල් වික්‍රමසිංහගෙන් තොර අනාගත එජාපයක්

0

කවර අඩුපාඩුකම් තිබියේ වුණත් රටේ දැවැන්තතම කීර්තිමත් දේශපාලන පක්‍ෂයක් ලෙස පැවැති එක්සත් ජාතික පක්‍ෂය ආසන එකක (ඒ ද, මුළු රටෙන්ම ලද ඡන්ද සංඛ්‍යාවට සාපේක්‍ෂව ආසන බෙදෙන ජාතික ලැයිස්තුවෙනි. කිසිදු මැතිවරණ දිස්ත්‍රික්කයකදී එයට ආසනයක් හිමි නොවීය.) පාර්ලිමේන්තු නියෝජනයක් දක්වා දියාරු කිරීමේ ඓතිහාසික වගකීම නායක රනිල් වික්‍රමසිංහ වෙත පැවරෙයි.

මහමැතිවරණයෙන් ජාතික වශයෙන් එක්සත් ජාතික පක්‍ෂය ලද මුළු ඡන්ද සංඛ්‍යාව 249,435කි. ප්‍රතිශතයක් හැටියට එය 2.15කි. ආසන සංඛ්‍යාවෙන් මෙන්ම ප්‍රතිශත හැටියටද එය ඉන්නේ පස්වැනි ස්ථානයේය. උතුරු නැගෙනහිර ඡන්ද කොට්ඨාසවලට පමණක් තරග වැදුණු දෙමළ ජාතික සංවිධානය පවා, ඡන්ද 327,168ක් ලැබීය. ප්‍රතිශතයක් හැටියට එය 2.82කි. ජනතා විමුක්ති පෙරමුණේ ජාතික ජන බලවේගය ඡන්ද 445, 958ක් සහ 3.84ක ප්‍රතිශතයක් ලබා ගත්තේය.

වගකීම් සහගත දේශපාලන භාවිතාවක් දරන නායකයකු නම්, රනිල් වික්‍රමසිංහ එක්සත් ජාතික පක්‍ෂ නායකත්වයෙන් ඉල්ලා අස්වුණු බවට මේ වන විටත් ප්‍රසිද්ධ නිවේදනයක් නිකුත්වී තිබිය යුතුය. ලෝක ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී සංගමයේ පවා විවිධ නිලතල දරා කීර්තියට පත්ව ඇති නමුත්, වික්‍රමසිංහ මහතාට ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය හා තමා විසින් පරාජය කරා ගෙනයන ලද පක්‍ෂයක නායකත්වය දැරීම යන දෙක අතර තිබෙන පරස්පර සම්බන්ධය ගැන අවබෝධයක් නැතිවා වාගේය. 

රනිල් වික්‍රමසිංහ, වගකීම් සහගත දේශපාලන භාවිතාව සලකන්නේ තමාගේ නායකත්වයට දෙවනුව තබා බව ඔහුගේ සමස්ත නායකත්ව භූමිකාව තුළම ප්‍රකටව පෙනෙන කාරණයකි. සිය නායකත්වයට අභියෝග එල්ල වුණු හැම අවස්ථාවකදීම ඔහු ප්‍රමුඛත්වයේ තබාගත්තේ නායකත්වය මිස, පක්‍ෂයේ උන්නතිය හෝ විසම්මුතික අදහස්වලට ගරුකිරීම යන භාවිතාව නොවේ.

1977දී පාර්ලිමේන්තුවට පිවිස මේ වන තෙක්, අවුරුදු හතළිහකට වැඩි දේශපාලන ක්‍රියාකාරිත්වයක් පෙන්වා තිබෙන, රටේ හිටපු අගමැතිවරයකු මෙන්ම වර්තමාන පක්‍ෂ නායකයකු වන කෙනකුට මේ ආකාරයෙන් මහමැතිවරණයකදී සිය ආසනයවත් රැකගැනීමට නොහැකි තරමේ පරාජයක් හිමිවීම නම් ඓතිහාසික ඛේදවාචකයකි. පරාජය වුණේ ඔහු පමණක් නොවේ. ඔහු සමග සිටි අකිල විරාජ් කාරියවසම්, රුවන් විජේවර්ධන, රංගේ බණ්ඩාර වැනි කිසියම් ආකාරයක හෝ සාර්ථක දේශපාලන ක්‍රියාකාරිත්වයක් පෙන්වූ සියලු දෙනාද ඔහු විසින් පරාජය කරවන ලද්දේය. අවසානයේ රටේ දැවැන්තතම පක්‍ෂයත්ෟ

රනිල් වික්‍රමසිංහ වනාහි සමාජ පන්ති ප්‍රභූත්වයත්, මමංකාරයත්, අත්තනෝමතිකභාවයත් නිසා සිය දේශපාලන ජීවිතය මේ ආකාර ඛේදවාචකයකින් අවසන් කරගත්තෙකි. සමගි ජනබලවේගය හැටියට පක්‍ෂයෙන් සැලකිය යුතු කොටසක් කඩා දැමීමේ සම්පූර්ණ වගකීමද හිමිවිය යුත්තේ රනිල් වික්‍රමසිංහටය. අවසානයේ ඔහු අර්ථ දැක්වුණේ මහින්ද රාජපක්‍ෂ සමග ඩීල් දමන්නකු හා ඒ සඳහා තම පක්‍ෂය මෙන්ම පක්‍ෂයේ නායකයන්ද පාවා දෙන්නකු හැටියට ඉතාමත් පහළ මට්ටමකට ඇදවැටී ය.

2015-2019 කාලය තුළ යහපාලන ආණ්ඩුවේ අගමැතිවරයා හැටියට ඔහු ඉටු කළ භූමිකාව, මේ ඉරණමට ඔහු ඇදදැමූ ගාමක බලයක් වූ බව අමතක කළ නොහැකිය. යහපාලන ආණ්ඩුව විසින් රටේ දේශපාලන චිත්‍රයේ ඇතිකරන ලද දැවැන්ත අවුලට බලවත් දායකත්වයක් දැක්වූ දෙවැනියා රනිල් වික්‍රමසිංහය. (පළමුවැන්නා මෛත්‍රීපාල සිරිසේනය.)

2015දී, ජනාධිපති අපේක්‍ෂකයා වීමට අවසාන මොහොත දක්වාම ඔහු බලාපොරොත්තුව සිටියේය. මාදුළුවාවේ සෝභිත හිමි ප්‍රමුඛ සිවිල් සමාජ ක්‍රියාකාරිත්වය විසින් පොදු අපේක්‍ෂකයකු සෙවීමත්, ඒ තැනට මෛත්‍රීපාල සිරිසේන ගෙනඒමත් නිසා ඔහුගේ බලාපොරොත්තු ඛේදනීය ලෙස බිඳවැටුණු පසු ඔහු ඉන්නට ඇත්තේ ඉබලවත් දේශපාලන වෛරයකින් බව සිතිය හැකිය. ‘නුඹලා මා වෙනුවට පොදු අපේක්‍ෂකයෙක් තෝරාගත්තා නම්, ඒ පොදු අපේක්‍ෂකයා විසින් අනාගතයේ කරන සියලු ක්‍රියාකාරකම්වල විපාක විඳිය යුත්තේත් නුඹලාමය.’ යන අදහසෙහි ඔහු තදින් එල්බ ගෙන සිටි බව පෙනෙයි. 2015-2019 කාලය තුළ, තමන් තනි දේශපාලන ඒකකයක් ලෙස හැසිරීමත්, තනි තීරණ ගැනීමත්, ඒවාට ජනාධිපති සිරිසේන හවුල් කර නොගැනීමත්, ජනාධිපති සිරිසේනට හැකි තරම් තත්වයන් අවුල් කරගන්නට ඉඩ හැරීමත්, ඒවාට කිසිම මැදිහත්වීමක් නොකිරීමත් යනාදි ලෙස ඔහු දැක්වූ ක්‍රියාකාරිත්වය ඒ සිතුවිල්ල ප්‍රකාශයට පත්වූ අවස්ථා හැටියට තේරුම් ගත හැකිය.

රට අවුලකට පත්වන්නේ නම්, ඒ නුඹලා මා තෝරා නොගත් නිසා බැවින්, ඒ විපාක විඳීමට නුඹලා හැම අතින්ම සුදුසු බවද වික්‍රමසිංහ මහතා පොදුවේ දේශපාලන පක්‍ෂ හා සිවිල් සමාජය කෙරෙහි ප්‍රකට කළ ආකල්පයයි. එහි ප්‍රතිඵලය වුණේ, රටේ නායකයන් දෙදනා අතර ඇතිවුණු කුඩුකේඩුකම් පිරුණු දේශපාලන කඹ ඇදිල්ල රට සම්පූර්ණයෙන් අරාජකත්වයක් කරා ඇදගෙන යන තත්ත්වයට පත්වීමයි.

එක පැත්තකින්, අද පොදු ජන පෙරමුණ තුනෙන් දෙකකට ආසන්න පාර්ලිමේන්තු ආසන ප්‍රමාණයක් දිනාගැනීමට මාර්ගය සැකසූ ප්‍රබලම සාධකය වන්නේ හිටපු ජනාධිපති-අගමැති අතර පැවැති මේ කුඩුකේඩු ගැටුමයි. අප්‍රේල් පාස්කු ඉරිදා ප්‍රහාරය විසින් ඒ තත්වය තව තවත් විනාශය කරා ගෙන ගිය අතර, යහපාලනය සමග එකතුව සිටි අයට,  ඡන්දදායකයන්ට පවා තමන්ගේම ආණ්ඩුවේ ක්‍රියාකාරිත්වය සාධාරණය කරගත නොහැකි තත්වයකට පත්වන්නට සිදුවිය. ඒ අතින් බලන විට මේ මහමැතිවරණයේදී එක්සත් ජාතික පාක්‍ෂිකයන් මෙන්ම, සාමාන්‍ය ඡන්දදායකයන්ගෙන්ද සාතිශය බහුතරය එජාපය කෙරෙහි, විශේෂයෙන් රනිල් වික්‍රමසිංහ කෙරෙහි පවත්වා ගත්තේ දැඩි දේශපාලන වෛරයකි. ’හැඳි ගෑවිලාම පලයන්’ හැටියට ජනවහරේ හැඳින්වෙන බලාපොරොත්තුව එජාපය හා එහි නායකයා සම්බන්ධයෙන් මේ පිරිස තුළ තිබුණු බව, ඡන්ද ප්‍රතිඵල දෙස බලන විට මැනැවින් පෙනේ.

පක්‍ෂයක් හැටියට එක්සත් ජාතික පක්‍ෂය මීටත් වඩා වැටෙන්නට තැනක් නැත. එහෙත්, එවැනි අභාවවාචක අත්දැකීමකට මුහුණ දී සිටින විටකදී පවා කිසියම් ආලෝක කදම්භයක් දකින්නට සියල්ලෝ කැමතිය. එජාපය සම්බන්ධයෙන් එවැනි ආලෝක කදම්බයක් මැවිය හැක්කේ නායක රනිල් වික්‍රමසිංහටය. එය කළ හැක්කේ වහාම තමා නායකත්වයෙන් ඉල්ලා අස්වන බව නිවේදනය කිරීමෙනි.

මේ මහමැතිවරණයෙන් පසු එජාපය හා සමගි ජනබලවේගය අතර කිසියම් ආකාරයක හෝ පෑහීමක් සිදුවේයැයි අසරන බලාපොරොත්තුවක් තබාගෙන සිටි සියල්ලන්ම තේරුම් ගත යුත්තේ එවැන්නක් කිසිදා නොවන බවයි. මහ මැතිවරණය තෙක්ද තිබුණේ නැවත එකතුවීමට සජිත් පාර්ශ්වයේ දැඩි අකමැත්තයි.   දැන් මැතිවරණයෙන් පසුව, ඒ කැමැත්ත ‘බිංදුව‘ දක්වා පහළ බැස ඇති බව අමුතුවෙන් කිව යුතු නැත. තමන් සියල්ලන්ම පක්‍ෂ සාමාජිකත්වයෙන්ද නෙරපා හැර ඇරි නිසා සමගි ජනබලවේගය කිසිසේත් එජාපය යටතට යළි නොඒමට තරව සිතන බවද පැහැදිලිය.

දැන් එජාපය දේශපාලන ඉදිරි දැක්මක් ඇති කර ගත යුතු නම්, කළ යුතු වැදගත්ම දේ නම් රනිල් වික්‍රමසිංහගෙන් තොර අනාගතයක් දැකීමයි. ඔහු ඉල්ලා අස් නොවන්නේ නම් අස් කිරීමයි.■

■ අරුණ ජයවර්ධන

ශක්තිමත් පාර්ලිමේන්තුවක්

0

මේ මහ මැතිවරණයේ දී කිසි ම දේශපාලන පක්‍ෂයකට හෝ දේශපාලන පෙරමුණකට පාර්ලිමේතුවේ තුනෙන් දෙකක බලයක් හෝ අතිබහුතර බලයක් ලැබීම නොසිදුවිය යුතු ය යන්න අපේ ස්ථාවරය විය.

එහෙත්, ලක්‍ෂ 69කට ආසන්න රටේ බහුතර ජනතාවක්, ඡන්දය දීමෙන් දැන් පොදු ජන පෙරමුණ ආසන 145ක මට්ටමට ළඟා වී සිටියි. ඒ ජයග්‍රහණය ඔවුන් ලද්දේ ඉතා පහසුවෙන් බවත්, කිසි ම තරගකරුවකු ඔවුන් අසළකවත් නැති බවත් මැතිවරණ ප්‍රතිඵල දෙස බලන්නකුට පෙනී යයි.

 

201-2019 ආණ්ඩු කාලයේ රටේ ඇති වුණු දේශපාලන බල අරගලයේ අවාසනාවන්ත අත්දැකීම් විසින්, බලවත් ජනාධිපතිවරයකු හා බලවත් පාර්ලිමේන්තුවක් පත් කර ගැනීම සඳහා රටේ බහුතර ජනතාව මෙහෙයවන්නට ඇති බව පෙනේ. ඒ ජනතාව සිතනවා ඇත්තේ බලවත් ජනාධිපතිවරයකුට සහාය දීමට බලවත් පාර්ලිමේන්තුවක් ද තිබිය යුතු බවයි.

 

එහෙත්, පාර්ලිමේන්තුව බලවත් වන්නේ ජනාධිපතිට සහාය දීමෙන් නොවේ. ජනාධිපති කියන කියන දේ කර දීමෙන් නොවේ. විධායකය කෙරෙහි බලවත් සංවරණ හා තුලනයන් පවත්වා ගෙන යෑමෙනි. වෙනත් විදියකින් කිවහොත්, විධායකය දෙස සුපරීක්‍ෂාකාරී ව සිටීමෙනි.

 

පාර්ලිමේන්තුවේ විශාල බහුතරයක් ලැබුණහොත් විධායකය කටයුතු කරන්නට ඉඩ ඇත්තේ කෙසේදැ’යි පසුගිය කාලය පුරාම අපි සාකච්ඡා කර ඇත්තෙමු. ඒ කිසිවක් රටේ සිදු නොවනවා දැකීම හෙවත්, අප කී දේ බොරු වනු දැකීම අපේ ප්‍රාර්ථනයයි. අප කී දේට පටහැනි දේ රටේ සිදුවීම අපේ ප්‍රාර්ථනයයි. ඒවා බොරු බවට පත් කළ හැක්කේ ජනාධිපතිවරයාටත්, අගෝස්තු 20 වැනිදා පළමු වරට රැස් වන අභිනව පාර්ලිමේන්තුවටත් ය.

 

පසුගිය කාලය පුරා අප විසින් අත්පත් කරගන්නා ලද ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී ප්‍රතිසංස්කරණයන් ආපස්සට හැරවීම මෙන් ම අධිකාරවාදී, අත්තනෝමතික, සුළුතර ජනවර්ග විරෝධී, මිනිස් අයිතිවාසිකම් විරෝධී, නීතියේ පාලනය නොතකන පාලනයක් ඇති විය හැකි බව අපි කීවෙමු. රටක සිදු විය යුත්තේ එවැනි පාලනයක් ඇති නොවීම යි.

 

එහෙත්, දැඩි විධායක බලයක් හා ඒ බලයට සංවරණ හාා තුලන පවත්වා ගෙන නොයන ව්‍යවස්ථාදායක බලයක් විසින් එවැනි පාලනයක් ඇති කිරීමට හැම අතින් ම පහසු පසුබිමක් පාදා දෙනු ලබයි.

 

මහ මැතිවරණයෙන් තුනෙන් දෙකක බහුතරයකට ආසන්න බලයක් ලැබීමෙන් ගෝඨාභය රාජපක්‍ෂ ජනාධිපතිවරයාට ඒ බලය නිතැතින් ම ලැබී තිබේ. එය නිශ්චිත තුනෙන් දෙකක බහුතරයක් දක්වා වැඩි කර ගැනීම ද අපහසු දෙයක් නොවන බව රටේ හැම දෙනා ම දනිති.  ලංකාවේ දේශපාලන යථාර්ථය එබඳු ය.

 

ඒ අනුව, ආණ්ඩුවෙන් වහා ම ඒමට නියමිත ප්‍රතිසංස්කරණ විය හැක්කේ පාර්ලිමේන්තු බලය සීමා කරන, අගමැතිගේ බලයට සීමා පනවන, තමන්ගෙන් ගිලිහී ගිය බලතල ජනාධිපතිවරයාට යළි පවරන ආකාරයේ ඒවා ය. පාර්ලිමේන්තුව හා අගමැතිට හිමි බලතල, 19 වැනි ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථා සංශෝධනයෙන් ශක්තිමත් කර ඇති තත්වයක් යටතේ, ඔවුන්ගේ පළමුවැනි ප්‍රහාරය එල්ල වනු ඇත්තේ 19 වැනි සංශෝධනයට ය. ඊට ඉඩ දෙනවා ද නැද්ද යන්න මත අභිනව පාර්ලිමේන්තුව තමන්ගේ බලය කෙතරම් රැක ගන්නවා ද යන්න ද තීන්දු වෙයි.

 

ජනාධිපතිවරයාට අවශ්‍ය පරිදි පාර්ලිමේන්තුවේත්, අගමැතිවරයාගේත් බලතල දියාරු කරන ව්‍යවස්ථා ප්‍රතිසංස්කරණ ඉදිරියට පැමිණි විට, සංඥා කුලුනු ලෙස ඒවාට කොළ එළි දල්වන පාර්ලිමේන්තුවක් නම් පවතින්නේ, අප කතා කරන දෙයින් තේරුමක් නැත.

 

‘ශක්තිමත් පාර්ලිමේන්තුවක්’ යන්න පොදුජන පෙරමුණ මේ මහ මැතිවරණයේ දී යොදාගත් තේමා පාඨයයි. පාර්ලිමේන්තුව ශක්තිමත් වන්නේ, තම බලය කෙතරම් දුරට රැක ගන්නට කැමැති ද යන්න මත පමණකි.  තමන් නියෝජනය කරන්නට ජනතාව තෝරා එවූ ආයතනය දිය කර හැරීම අභිනව මන්ත්‍රීවරුන්ගේ ජීවිතාදර්ශය නොවනු ඇතැ’යි අපි සිතමු.■

දල්ලට යට වූ ගැහැනිය කොල්ලකන මැතිවරණ

0

ජූලි 14 ආගරපතන ප්‍රදේශයේ මැතිවරණ ප්‍රචාරණ කටයුතු සිදුකරමින් සිටි ස්වාධීන අපේක්ෂිකාවක වන අනූෂා චන්ද්‍රසේකරන්ගේ ආධාරකරුවන් හා කඳුරට ජනතා පෙරමුණේ ආධාරකරුවන් අතර ගැටුමක් සිදු වූ අතර පොලිස් විමර්ශනද සිදු විය. අනූෂා චන්ද්‍රසේකරන් හිටපු අමාත්‍යවරයෙකු වන ටී. චන්ද්‍රසේකරන්ගේ දියණියයි. කඳුරට ජනතා පෙරමුණ ඇගේ පියාගේ නිර්මාණයක් වූ දේශපාලන පක්ෂයයි. මෙවර ඇය ඉන් පාර්ලිමේන්තු මැතිවරණයේ අපේක්ෂත්වය ඉල්ලා සිටි නමුත් නොලැබුණු අතර අවසානයේදී එහි පුරුෂමූලික දේශපාලනය හා ගැටෙන්නටද සිදු විය. සාමාන්‍යයෙන් සිංහලයන් අතර දේශපාලනය කරන පක්ෂයක නම් පිය උරුමයේ අනුකම්පා ඡන්ද උදෙසා හෝ ඇය ඉල්ලා සිටි අපේක්ෂකත්වය ලැබෙන්නට තිබුණු නමුත් ආරුමුහම් තොණ්ඩමාන් මිය ගිය සැණින් පුත්‍රයාට අපේක්ෂකත්වය ලැබුණු ආකාරයට පියා මිය ගිය අනූෂාට අපේක්ෂත්වය නොලැබීම වතුකර දේශපාලනයේ ස්ත්‍රීපුරුෂ සමාජභාවීය ගැටලුව පෙන්නුම් කරයි.  ඔවුන් වීරාභිවාදන ගයන දකුණු ඉන්දියාවේදී ජයලලිතලා බලයට පත් වුවද ලංකාවේදී මෙසේ වන්නේ ගැහැණියට නොහැක නැතිනම් අයිතියක් නැත යන පරිකල්පනය නිසා බව සමාජ පර්යේෂිකා එන්.වී. මුණසිංහ පවසයි.

 

ඒ කැමැත්ත ඇත්තක්ද

වයෝවෘද්ධ වේලු අම්බිගා මාතාව වතුකරයේ කාන්තාවකි. කලක් වතු කම්කරු කතක ලෙස ජීවිකාව ගෙන ගිය ඇය දැන් හපුතල බණ්ඩාරවෙල මහා මාර්ගය ආසන්නයේ කුඩා එළවලු තට්ටුවක හිමිකාරියක් ලෙස වෙළඳාමේ යෙදෙයි. දේශපාලනයේ නිරත වීම නුහුරු අත්දැකීමක් ලෙස සළකන ඇගේ මතකයේ අන්දමට පසුගිය පළාත්පාලන මැතිවරණයේදී ඡන්දය ඉල්ලීම සඳහා කාන්තාවන් දෙතුන් දෙනෙකු පැමිණි අතර දෙමළ කතා කළත් ඔවුන් වතුකරයේ කාන්තාවන් නොවේ. පළාත් සභා ඡන්ද විමසීමකදී හෝ පාර්ලිමේන්තු මැතිවරණයකදී, කාන්තාවන් වතුකරය නියෝජනය කරමින් ඉදිරිපත් වීම තබා ක්‍රියාකාරීව දේශපාලනයේ නිරත වීම පවා ඇයට විමතියට හේතුවක් වනු නොඅනුමානය. “ලොකු පක්ෂ එක්ක එකතු වෙච්ච කාට හරි තමයි අපි ඡන්දය දෙන්නෙ. ඒ අය වෙනුවෙන් මහින්ද මහත්තයයි, සජිත් මහත්තයයි හපුතලේට ආවා. අපිට හිතා ගන්නවත් බැහැ ගැහැණු අය දේශපාලනේ කරන්නේ මොකටද කියලා. අපි ගෑණු, අපේ පිරිමි කියන විදියට අපි ඡන්දෙ දෙනවා” ඇය පවසයි.

පුෂ්පරාණි හපුතලේට නුදුරු වත්තක තේ දලු නෙළන්නියකි. ”ගෙදර එක්කෙනා කියන විධියට තමයි අපි ඡන්දෙ දෙන්නෙ. හැබැයි ඒකෙන් අපිට හොඳක් වෙන්නෙ නැති බවත් අපි දන්නවා. පහුගිය කාලෙ මගේ අර්ථසාධක වංචා කරලා තිබ්බා. ඒත් ඒ ගැන කතා කරන්නවත් අපිට කවුරුවත් නැහැ. අපිට පිරිමි ගාවට යන්න බැහැ. අනික කොහොමත් එයාලා ලොක්කො” ඇය පවසයි. පුෂ්පරාණි පෙන්වා දෙන අන්දමට වතුකරයේ දේශපාලන පක්ෂ යනු වෘත්තීය සමිතියයි. එහි නායකයෝ දේශපාලන නායකයෝ ය. ඔවුන්ගේ අනුක්‍රමික ධූරාවලිය ප්‍රකාරව සිටින නායකයන් නැතිනම් තලවර්ලා ඡන්දය දැමිය යුත්තේ තාටදැයි සිය අනුගාමිකයන්ට හා ඔවුන්ගේ බිරින්දෑවරුන්ට කියා දෙති.

අධ්‍යාපන මට්ටම හා සමාජ මාධ්‍ය බලපෑම ආදිය මත තරුණ ජනගහණය අතර මේ තත්ත්වය වෙනස් වෙමින් පැවතියද බොහෝ තැන්වල පවතින වතුකර සම්ප්‍රදාය මෙයයි. සංගීතා ඇන්තනී කුමාර් බණ්ඩාරවෙල ජීවත්වන ඉංග්‍රිසි ගුරුවරියකි. ඇයට වතුකරයේ ගැහැණුන්ගේ ජීවන පීඩාවන් පිළිබඳ පුළුල් අත්දැකීම් ඇත. සංගීතා පෙන්වා දෙන අන්දමට 1949 දී අහිමි කෙරුණු ඡන්ද අයිතිය හා පුරවැසි කම නැවත ලැබුණද වතුකර ස්ත්‍රියට නිදහසේ ඡන්දය දීමේ අවස්ථාව හිමි වන්නේ නැත. “සමහරවිට ලංකාවෙ හැම ගම්බද ගැහැණියකගේම තත්ත්වය මේක වෙන්න පුලුවන්. එහෙම නැත්නම් සිංහල, මුස්ලිම් ගැහැණුන්ගෙ ඉරණමත් මේක වෙන්න පුලුවන්. ඒත් වතුකරයේදී තත්ත්වය තවත් බරපතලයි. ගැහැණු අය දෙවැනි පංතියේ වගේ. ඒකට බලපානව ගැහැණු ගැන තියෙන සාම්ප්‍රදායික ආකල්ප. ගැහැණු අයට ලැබිලා තියෙන අඩු අධ්‍යාපනය, ගෘහස්ථ ප්‍රචණ්ඩත්වය එහෙමත්. ඉතිං මොකද වෙන්නෙ දේශපාලන කණ්ඩායම් තලවර්ලා හරහා පිරිමින්ට දෙන පණිවිඩය එයාලා බලෙන් ගෙදරට ගේනවා. ඉතිං කාන්තාවෝ ගෙදර පිරිමි බලපෑම් කරන විදියට ඡන්දය දෙනවා” යැයි පවසන සංගීතා ඉතා වැදගත් කරුණක් අවධාරණය කරන්නීය. එනම්, වතුකරයේ ස්ත්‍රීය ඡන්දය භාවිතා කරන්නේ පිරිමින්ගේ වුවමනාවට නම් එය සැබෑ ජනමතය නිරූපණයක් ලෙස සළකන්නේ කෙසේද යන්නයි. ‘ඡන්ද දෙන පිරිමින්ගෙ වැඩපිළිවෙල ඇතුළෙ කාන්තාව ගැන සඳහනක් නැහැ. ගෑණුන්ගෙ වුවමනා ගැන බලන්නෙත් නෑ. සමහරවිට පිරිමින්ට අරක්කු දීලා ඡන්ද ගන්නවට ගෑණු කැමති නැහැ. ඒත් එයාලට වෙන කෙනෙකුට ඡන්දෙ දෙන්න බැරි විදිහට මානසික බලපෑම් වෙනවා නම් කොහොමද හැබෑ කැමැත්ත ප්‍රකාශ වුණා කියන්නේ.’

 

තීරණ ගන්නේ පිරිමි

වතුකරයේ සමාජ ක්‍රියාකාරිකයෙකු වන පස්සර ඌව ශක්ති පදනමේ නඬේසන් සුරේශ් පවසන්නේ මෙම තත්ත්වයට හේතුව පුරුෂ මූලික වෘත්තීය සමිති ක්‍රියාකාරීත්වය බවයි. අවසන්වරට පැවති පළාත්පාලන මැතිවරණයේ සියයට විසිපහක අනිවාර්ය කාන්තා කෝටාවක් පැවතියද වතුකරය සම්බන්ධයෙන් එය සිහිනයක් වූ බව ඔහුගේ මතයයි. සුරේශ් පවසන්නේ වතුකරයේ ජනයා ඡන්දය දිය යුත්තේ කා හටදැයි තීරණය කිරීම පවා පුරුෂයන්ට අයත් කාර්යයක් වෙද්දී කාන්තාවගේ දේශපාලන සහභාගිත්වය යනු පුරුෂයන්ට වුවමනා අන්දමට ඡන්දය දීම පමණක් බවයි. එසේ වූ කල තමන් ඡන්දය ඉල්ලීම හෝ සක්‍රිය දේශපාලනයේ නිරත වීම අස්වාභාවික දෙයක් ලෙස කාන්තාවන්ටද පෙනෙනු ඇත. “දැන් මේකෙ අපි දකින විශාල ගැටලුවක්. කෙනෙකුට කියන්න පුලුවන් ඇයි මිනිහා කියන පලියට ඡන්දෙ දෙන්නෙ. හැබැයි අපි මේ කතා කරන්නේ පුරුෂ මූලික සමාජයක ගැහැණිය ගැන. මේ මිනිස්සු ආවෙ දකුණු ඉන්දියාවෙ අන්තයටම පුරුෂ මූලික ගම්වල ඉඳලා. ඔවුන්ට තවම ඒකෙන් මිදෙන්න බැහැ. සිංහල ගම්වලදි කාන්තාවො මරණාධාර සමිති විදිහට හරි සංවිධානය වෙලා ඉන්නවා. වතුකරයේ තවම එහෙම නැහැ. කාන්තාවට දේශපාලන සාක්ෂරතාවය අඩුයි. ඒක ලබාදෙන වැඩපිළිවෙලක් නැහැ. දලු කඩමින් ඉද්දි කංගානි අහනවා උඹලා කාටද මේ පාර ඡන්දෙ දෙන්නෙ. ගැහැණු කාගෙ හරි නම කිව්වම උඹලා මගේ මලය මිනිස්සු. වැඩක් කරගන්න ඕන නම් අහවලාට ඡන්දෙ දීපල්ලා කියලා. තව කාරණයක් තියෙනවා හරිම වැදගත්. මේ මිනිස්සුන්ට තවම මැතිවරණයක වැදගත්කම තොරෙන්නෙ නැහැ. එයාලා ලියුම් කරදහිවලින් පුරවැසියො වුණ අය. උඹලට පුරවැසිකම, ඡන්ද අයිතිය, අයිඩෙන්ටිය, ගෙදරක් දෙනවා කියන පොරොන්දුවටයි ඡන්දය වෙන්දේසි කළේ. ඉතිං අර බල දේශපාලනයේ ගොදුරු වෙන්නෙ ගැහැණු. මේකෙන් වෙන්නෙ ඡන්දයේ හැබෑ ජනමතය යටපත් වීම” යනුවෙන්ද පවසන සුරේශ් පෙන්වා දෙන්නේ මැතිවරණයක පැවතිය යුතු සුපිළිපන්න ගුණය ඉන් අහෝසි වන බවයි. “අන්තිමට අපි දකින්නෙ විකෘති ප්‍රථිපලයක්. අපි පිළි ගන්නවා ඒක හරි කියලා. නමුත් දේශපාලන සාක්ෂරතාව නැති සමාජයක් එක්ක කරන සෙල්ලමකට වැඩි දෙයක් එතැන නැහැ.”

වතුකරයේ ජන සමාජය අතිශය පුරුෂ මූලික බව හා දේශපාලනයේදී එය වඩාත් තීව්ර වන බව ඇතැම් සමාජ විද්‍යාත්මක පර්යේෂණවලින්ද හෙළිදරව් වී තිබේ. “වතුකර ස්ත්‍රීයගේ දේශපාලන නියෝජනය” මැයෙන් නිබන්ධනයක් සම්පාදනය කරන පර්යේෂිකා එම්.එන් මුණසිංහ බදුල්ල දිස්ත්‍රික්කයේ ඇල්ල නිව්බර්ග් වත්ත ආශ්‍රයෙන් පෙන්වා දෙන අන්දමට මැතිවරණයකදී ඡන්දය භාවිතා කිරීමට පමණක් වතුකර ස්ත්‍රීයගේ දේශපාලන සහභාගීත්වය සීමා වී තිබුණි. එහිදීද සිය ඡන්දය ලබා දෙන්නේ කාටදැයි යන තීන්දුවට කතුන් එළඹෙන්නේ සැමියාගේ හෝ වැඩිමල් පුතුන්ගේ තීරණයට අනුගත වෙමිනි. වතුකර කාන්තාවගේ සාපේක්ෂ නූගත්කම මේ තත්ත්වයට බලපා ඇති අන්දම විග්‍රහ කරන පර්යේෂිකාව පෙන්වා දෙන අන්දමට ඇය කළ මත විමසීමකට යොදාගත් නියැදියකින් සියයට හැට හතරක පිරිසක් ප්‍රකාශ කර තිබුණේ ස්ත්‍රීයට දේශපාලනය අනවශ්‍ය බවයි.  තවත් සියයට විසිතුනක් ප්‍රකාශ කර තිබුණේ පුරුෂයින්ගේ මතයට මුල් තැන දිය යුතු බවයි. මෙම පර්යේෂණය සිදුකරන අවදියේදී බදුල්ල දිසාවේ වතු කම්කරු ස්ත්‍රීන් කිසිවෙකු හෝ අවම තරමින් ප්‍රාදේශීය සභා මැතිවරණයකදීවත් නාමයෝජනා හෝ ලබා තිබුණේ නැත.

මේ තත්ත්වය පිළිබඳව අප කළ විමසුමකදී නම හෙළි නොකළ මුල් පෙළ වෘත්තීය සමිතියක තලවර්වරයෙකු පැවසුවේ කාන්තාවන් සඳහා වෙන් වූ හෝ ඔවුන්ට මුල් තැනක් ලැබෙන දේශපාලන ව්‍යාපාර වතුවල නොමැති බවයි. එසේම තමන් පවා හිතන්නේ කාන්තාව කළ යුත්තේ නිවසේ වැඩ කිරීම මිස දේශපාලනය කිරීම නොවන බවද ඔහු අප හා පැවසුවේය. ඉන්දියාවේදී ජයලලිතා කළ දේශපාලනය ගැන  විමසූ කළ දෙන්නට පිළිතුරක් ඔහු වෙත නොවීය.

නමුණුකුල වෙසෙන සමාජ ක්‍රියාකාරිකයෙකු වන ගනේෂන් මහාදේවන්ද මෙම ගැටලුව පිළිබඳ විවෘතව අදහස් දක්වන්නෙකි. උගත් තරුණියන් අතර පමණක් යම් තරමක වෙනසක් සිදුවෙන අන්දම දක්නට ලැබුණද ඔවුන්ද විවාහ වූ පසු පුරුෂයාට නතු විය හැකි බව ඔහු පෙන්වා දෙයි. “ඉස්සෙල්ලා මේ කාන්තාවෝ තමන්ගෙ ස්වාමි පුරුෂයා කියන විදියට ඡන්දෙ දුන්නා. දැන් ඉගෙන ගත්ත පුතෙක් ඉන්නවානම් එයා කියන විදියට ඡන්දෙ දෙනවා. වෙලා තියෙන වෙනස ඒක විතරයි” යැයි පවසන ඔහුගේද අදහස මැතිවරණයකදී සැබෑ ජනමතය නිරූපණය වන්නට මේ තත්ත්වය බාධාවක් බවයි.

මේ වනවිට වතුකර  කාන්තාව යම් පමණකින් අධ්‍යාපනය ලබන්නට හෝ මාධ්‍ය ඔස්සේ දැනුවත් වන්නට හැකි පසුබිමක සිටියද තේ දල්ලට මෙන්ම පුරුෂයාටද යට වූ ඇයට තවත් කාලයක් පිරිමි පාර්ලිමේන්තු යැවීම සඳහා කතිර ගැසීමෙන් පමණක් සෑහීමට පත්වන්නට සිදු වනු ඇත. එවැනි පසුබිමක කළ හැක්කේ කුමක්ද යන්න අප විමසුවේ සුරේශ් නඬේසන්ගෙන් හා එන්.වී. මුණසිංහ ගෙනි. ඔවුන්ට අනුව කළ යුත්තේ වතුකර ජනයාට දේශපාලන සාක්ෂරතාව ලබාදීමයි. ඔවුන් පොරොන්දු දේශපාලනයෙන් මුදවා ගැනීම හා මැතිවරණයක ඉලක්කය රට පාලනය කරන පිරිස තෝරා ගැනීම මිස තොරොම්බල් තෑගි දෙන්නන් තෝරා ගැනීම නොවන බව කියා දීමද ඊට ඇතුළත් ය. එමෙන්ම කාන්තාවන් සංවිධානාත්මක ශක්තිය ඇත්තියන් බවට පත් කිරීමේ සිවිල් සංවිධාන කාර්යය වතුකරයට වුවමනා බවද ඔවුන්ගේ මතයයි.     

1949 පාර්ලිමේන්තු මැතිවරණ සංශෝධන පනත මගින් එවක ජාතික ජනගහණයෙන් සියයට 10ක් පමණ වූ ඉන්දීය සම්භවයක් සහිත වතු කම්කරු ජනයාගේ ඡන්දය දීමේ අයිතියට අදාල වන ඔවුන් මෙරට පුරවැසියන් නොවේය යන තීන්දුව ගන්නා ලදී. එන්.එම් පෙරේරා, කොල්වින් ආර් ද සිල්වා වැනි නායකයන්ගේ වාමාංශික පක්ෂ හා තවත් ස්වාධීන සිංහල බෞද්ධ මන්ත්‍රීවරු කිහිප දෙනෙකු මේ අයිතිය උදුරා ගැනීමේ පනතට විරුද්ධව ඡන්දය භාවිතා කරද්දී ආණ්ඩුවේ ඇමති ධූරයක් දැරූ ද්‍රවිඩ සංගමයේ පී.ජී පොන්නම්බලම් ඊට පක්ෂ වීම ඉතිහාසය තුළ වෙනමම ආකාරයකට කියවාගත යුතුය. කෙසේ වෙතත් ඉන් දශක කිහිපයකට පසුව ඔවුන්ගෙන් උදුරා ගැණුනු ඡන්ද අයිතිය දේශපාලන පොර පිටියේ බලය අල්ලා ගැනීමේ ප්‍රයෝගකාරී වැඩපිළිවෙලක කොටසක් ලෙස පුරවැසිකම ප්‍රදානය කරමින් අත් කර දුන්නද ඒ වනවිට වතුකර ජනයාගේ ජනගහණ සංයුතිය සිරිමා ශාස්ත්‍රී ගිවිසුම ප්‍රකාරව වෙනසකට භාජනය වී තිබුණේ ය. ඉන්දියානු සම්භවයක් සහිත ලාංකික දෙමළ ජනයාගෙන් සියයට 80ක් පමණ වතුකරයේ ජීවත් වන නමුත් එකී ගිවිසුම හේතුවෙන් ඉන් සැළකිය යුතු ජනගහණයක් නැවත ඉන්දියාව බලා සංක්‍රමනය වී තිබුණාහ. ලංකාව තවදුරටත් තමන්ගේ මව්බිම ලෙස සළකා මෙරට රැඳුණු පිරිස අතරින් සියයට 51.3ක් නුවරඑළිය දිස්ත්‍රික්කයේද, සියයට 18ක් බදුල්ල දිස්ත්‍රික්කයේද, සියයට 8.5ක් මහනුවර දිස්ත්‍රික්කයේද පදිංචිව සිටින අතර මාතලේ, රත්නපුර, මාතර හා ගාල්ල දිස්ත්‍රික්කවල වතු ආශ්‍රිතව සුලු පිරිසක් ජීවත් වෙති. පසුව වාමාංශික ව්‍යාපාරයෙන් හා ගුණසිංහගේ කම්කරු ව්‍යාපාරයෙන්ද මුක්ත වූ වතුකරයේ දේශපාලනය කලක් රජුන් තනන්නා ලෙස විරුදාවලී ලැබ සිටි සෞම්‍යමූර්ති තොණ්ඩමාන් විසින් ජේ.ආර් වෙත පවරා දෙමින් පුරවැසිකම හා ඡන්ද අයිතිය දිනා ගනු ලැබීය. 2012 වසරේ ජනසංගණන දත්තවලට අනුව 4.4ක් වූ වතුකරයේ ජනගහණය නියෝජනය කරමින් බදුල්ල හා නුවරඑළිය දිස්ත්‍රික්කවලින් පාර්ලිමේන්තු මන්ත්‍රීවරුන් 07 දෙනෙකුවත් පත් වීම නොවැළැක්විය හැකි වූ අතර ඌව හා මධ්‍යම පළාත් සභාවල අනිවාර්ය ඇමති ධූර දෙකක් සමග මන්ත්‍රී ධූර කිහිපයක් වතුකරය නියෝජනය කරන අපේක්ෂකයන් දිනා ගනී. එසේම මධ්‍යම හා ඌව පළාත්වල මෙන්ම සබරගමුව හා දකුණු පළාත්වල පළාත්පාලන ආයතන ඇතමක සභික ධූර දිනා ගැනීමේ අවස්ථාවද වතුකරයේ ජනයාට විවෘතව තිබේ. එහෙත් එහිදී වතුකරයේ ජනයා යනු හුදෙක් පුරුෂයන් මිස මේ දක්වා වචනයේ පරිසමාප්ත අර්ථයෙන් වතුකරයේ කාන්තාවක් ලෙස හැඳින්විය හැකි කිසිම ස්ත්‍රියක් ලංකාවේ පාර්ලිමේන්තුවට පත් ව හෝ ප්‍රධාන පක්ෂයකින් නාමයෝජනා ලබා දී නැත. පළාත් සභාවල තත්වයද එයම වෙද්දී හාවා හඳ දකින්නාක් මෙන් පළාත්පාලන ආයතනවල සීමිත අවස්ථා හිමි වීම පිළිබඳ ආයාසයෙන් සොයා ගත හැකි නිදර්ශන ඇත.■

■ ලසන්ත ද සිල්වා

දල්ලට යට වූ ගැහැනිය කොල්ලකන මැතිවරණ

0

ජූලි 14 ආගරපතන ප්‍රදේශයේ මැතිවරණ ප්‍රචාරණ කටයුතු සිදුකරමින් සිටි ස්වාධීන අපේක්ෂිකාවක වන අනූෂා චන්ද්‍රසේකරන්ගේ ආධාරකරුවන් හා කඳුරට ජනතා පෙරමුණේ ආධාරකරුවන් අතර ගැටුමක් සිදු වූ අතර පොලිස් විමර්ශනද සිදු විය. අනූෂා චන්ද්‍රසේකරන් හිටපු අමාත්‍යවරයෙකු වන ටී. චන්ද්‍රසේකරන්ගේ දියණියයි. කඳුරට ජනතා පෙරමුණ ඇගේ පියාගේ නිර්මාණයක් වූ දේශපාලන පක්ෂයයි. මෙවර ඇය ඉන් පාර්ලිමේන්තු මැතිවරණයේ අපේක්ෂත්වය ඉල්ලා සිටි නමුත් නොලැබුණු අතර අවසානයේදී එහි පුරුෂමූලික දේශපාලනය හා ගැටෙන්නටද සිදු විය. සාමාන්‍යයෙන් සිංහලයන් අතර දේශපාලනය කරන පක්ෂයක නම් පිය උරුමයේ අනුකම්පා ඡන්ද උදෙසා හෝ ඇය ඉල්ලා සිටි අපේක්ෂකත්වය ලැබෙන්නට තිබුණු නමුත් ආරුමුහම් තොණ්ඩමාන් මිය ගිය සැණින් පුත්‍රයාට අපේක්ෂකත්වය ලැබුණු ආකාරයට පියා මිය ගිය අනූෂාට අපේක්ෂත්වය නොලැබීම වතුකර දේශපාලනයේ ස්ත්‍රීපුරුෂ සමාජභාවීය ගැටලුව පෙන්නුම් කරයි.  ඔවුන් වීරාභිවාදන ගයන දකුණු ඉන්දියාවේදී ජයලලිතලා බලයට පත් වුවද ලංකාවේදී මෙසේ වන්නේ ගැහැණියට නොහැක නැතිනම් අයිතියක් නැත යන පරිකල්පනය නිසා බව සමාජ පර්යේෂිකා එන්.වී. මුණසිංහ පවසයි.

 

ඒ කැමැත්ත ඇත්තක්ද

වයෝවෘද්ධ වේලු අම්බිගා මාතාව වතුකරයේ කාන්තාවකි. කලක් වතු කම්කරු කතක ලෙස ජීවිකාව ගෙන ගිය ඇය දැන් හපුතල බණ්ඩාරවෙල මහා මාර්ගය ආසන්නයේ කුඩා එළවලු තට්ටුවක හිමිකාරියක් ලෙස වෙළඳාමේ යෙදෙයි. දේශපාලනයේ නිරත වීම නුහුරු අත්දැකීමක් ලෙස සළකන ඇගේ මතකයේ අන්දමට පසුගිය පළාත්පාලන මැතිවරණයේදී ඡන්දය ඉල්ලීම සඳහා කාන්තාවන් දෙතුන් දෙනෙකු පැමිණි අතර දෙමළ කතා කළත් ඔවුන් වතුකරයේ කාන්තාවන් නොවේ. පළාත් සභා ඡන්ද විමසීමකදී හෝ පාර්ලිමේන්තු මැතිවරණයකදී, කාන්තාවන් වතුකරය නියෝජනය කරමින් ඉදිරිපත් වීම තබා ක්‍රියාකාරීව දේශපාලනයේ නිරත වීම පවා ඇයට විමතියට හේතුවක් වනු නොඅනුමානය. “ලොකු පක්ෂ එක්ක එකතු වෙච්ච කාට හරි තමයි අපි ඡන්දය දෙන්නෙ. ඒ අය වෙනුවෙන් මහින්ද මහත්තයයි, සජිත් මහත්තයයි හපුතලේට ආවා. අපිට හිතා ගන්නවත් බැහැ ගැහැණු අය දේශපාලනේ කරන්නේ මොකටද කියලා. අපි ගෑණු, අපේ පිරිමි කියන විදියට අපි ඡන්දෙ දෙනවා” ඇය පවසයි.

පුෂ්පරාණි හපුතලේට නුදුරු වත්තක තේ දලු නෙළන්නියකි. ”ගෙදර එක්කෙනා කියන විධියට තමයි අපි ඡන්දෙ දෙන්නෙ. හැබැයි ඒකෙන් අපිට හොඳක් වෙන්නෙ නැති බවත් අපි දන්නවා. පහුගිය කාලෙ මගේ අර්ථසාධක වංචා කරලා තිබ්බා. ඒත් ඒ ගැන කතා කරන්නවත් අපිට කවුරුවත් නැහැ. අපිට පිරිමි ගාවට යන්න බැහැ. අනික කොහොමත් එයාලා ලොක්කො” ඇය පවසයි. පුෂ්පරාණි පෙන්වා දෙන අන්දමට වතුකරයේ දේශපාලන පක්ෂ යනු වෘත්තීය සමිතියයි. එහි නායකයෝ දේශපාලන නායකයෝ ය. ඔවුන්ගේ අනුක්‍රමික ධූරාවලිය ප්‍රකාරව සිටින නායකයන් නැතිනම් තලවර්ලා ඡන්දය දැමිය යුත්තේ තාටදැයි සිය අනුගාමිකයන්ට හා ඔවුන්ගේ බිරින්දෑවරුන්ට කියා දෙති.

අධ්‍යාපන මට්ටම හා සමාජ මාධ්‍ය බලපෑම ආදිය මත තරුණ ජනගහණය අතර මේ තත්ත්වය වෙනස් වෙමින් පැවතියද බොහෝ තැන්වල පවතින වතුකර සම්ප්‍රදාය මෙයයි. සංගීතා ඇන්තනී කුමාර් බණ්ඩාරවෙල ජීවත්වන ඉංග්‍රිසි ගුරුවරියකි. ඇයට වතුකරයේ ගැහැණුන්ගේ ජීවන පීඩාවන් පිළිබඳ පුළුල් අත්දැකීම් ඇත. සංගීතා පෙන්වා දෙන අන්දමට 1949 දී අහිමි කෙරුණු ඡන්ද අයිතිය හා පුරවැසි කම නැවත ලැබුණද වතුකර ස්ත්‍රියට නිදහසේ ඡන්දය දීමේ අවස්ථාව හිමි වන්නේ නැත. “සමහරවිට ලංකාවෙ හැම ගම්බද ගැහැණියකගේම තත්ත්වය මේක වෙන්න පුලුවන්. එහෙම නැත්නම් සිංහල, මුස්ලිම් ගැහැණුන්ගෙ ඉරණමත් මේක වෙන්න පුලුවන්. ඒත් වතුකරයේදී තත්ත්වය තවත් බරපතලයි. ගැහැණු අය දෙවැනි පංතියේ වගේ. ඒකට බලපානව ගැහැණු ගැන තියෙන සාම්ප්‍රදායික ආකල්ප. ගැහැණු අයට ලැබිලා තියෙන අඩු අධ්‍යාපනය, ගෘහස්ථ ප්‍රචණ්ඩත්වය එහෙමත්. ඉතිං මොකද වෙන්නෙ දේශපාලන කණ්ඩායම් තලවර්ලා හරහා පිරිමින්ට දෙන පණිවිඩය එයාලා බලෙන් ගෙදරට ගේනවා. ඉතිං කාන්තාවෝ ගෙදර පිරිමි බලපෑම් කරන විදියට ඡන්දය දෙනවා” යැයි පවසන සංගීතා ඉතා වැදගත් කරුණක් අවධාරණය කරන්නීය. එනම්, වතුකරයේ ස්ත්‍රීය ඡන්දය භාවිතා කරන්නේ පිරිමින්ගේ වුවමනාවට නම් එය සැබෑ ජනමතය නිරූපණයක් ලෙස සළකන්නේ කෙසේද යන්නයි. ‘ඡන්ද දෙන පිරිමින්ගෙ වැඩපිළිවෙල ඇතුළෙ කාන්තාව ගැන සඳහනක් නැහැ. ගෑණුන්ගෙ වුවමනා ගැන බලන්නෙත් නෑ. සමහරවිට පිරිමින්ට අරක්කු දීලා ඡන්ද ගන්නවට ගෑණු කැමති නැහැ. ඒත් එයාලට වෙන කෙනෙකුට ඡන්දෙ දෙන්න බැරි විදිහට මානසික බලපෑම් වෙනවා නම් කොහොමද හැබෑ කැමැත්ත ප්‍රකාශ වුණා කියන්නේ.’

 

තීරණ ගන්නේ පිරිමි

වතුකරයේ සමාජ ක්‍රියාකාරිකයෙකු වන පස්සර ඌව ශක්ති පදනමේ නඬේසන් සුරේශ් පවසන්නේ මෙම තත්ත්වයට හේතුව පුරුෂ මූලික වෘත්තීය සමිති ක්‍රියාකාරීත්වය බවයි. අවසන්වරට පැවති පළාත්පාලන මැතිවරණයේ සියයට විසිපහක අනිවාර්ය කාන්තා කෝටාවක් පැවතියද වතුකරය සම්බන්ධයෙන් එය සිහිනයක් වූ බව ඔහුගේ මතයයි. සුරේශ් පවසන්නේ වතුකරයේ ජනයා ඡන්දය දිය යුත්තේ කා හටදැයි තීරණය කිරීම පවා පුරුෂයන්ට අයත් කාර්යයක් වෙද්දී කාන්තාවගේ දේශපාලන සහභාගිත්වය යනු පුරුෂයන්ට වුවමනා අන්දමට ඡන්දය දීම පමණක් බවයි. එසේ වූ කල තමන් ඡන්දය ඉල්ලීම හෝ සක්‍රිය දේශපාලනයේ නිරත වීම අස්වාභාවික දෙයක් ලෙස කාන්තාවන්ටද පෙනෙනු ඇත. “දැන් මේකෙ අපි දකින විශාල ගැටලුවක්. කෙනෙකුට කියන්න පුලුවන් ඇයි මිනිහා කියන පලියට ඡන්දෙ දෙන්නෙ. හැබැයි අපි මේ කතා කරන්නේ පුරුෂ මූලික සමාජයක ගැහැණිය ගැන. මේ මිනිස්සු ආවෙ දකුණු ඉන්දියාවෙ අන්තයටම පුරුෂ මූලික ගම්වල ඉඳලා. ඔවුන්ට තවම ඒකෙන් මිදෙන්න බැහැ. සිංහල ගම්වලදි කාන්තාවො මරණාධාර සමිති විදිහට හරි සංවිධානය වෙලා ඉන්නවා. වතුකරයේ තවම එහෙම නැහැ. කාන්තාවට දේශපාලන සාක්ෂරතාවය අඩුයි. ඒක ලබාදෙන වැඩපිළිවෙලක් නැහැ. දලු කඩමින් ඉද්දි කංගානි අහනවා උඹලා කාටද මේ පාර ඡන්දෙ දෙන්නෙ. ගැහැණු කාගෙ හරි නම කිව්වම උඹලා මගේ මලය මිනිස්සු. වැඩක් කරගන්න ඕන නම් අහවලාට ඡන්දෙ දීපල්ලා කියලා. තව කාරණයක් තියෙනවා හරිම වැදගත්. මේ මිනිස්සුන්ට තවම මැතිවරණයක වැදගත්කම තොරෙන්නෙ නැහැ. එයාලා ලියුම් කරදහිවලින් පුරවැසියො වුණ අය. උඹලට පුරවැසිකම, ඡන්ද අයිතිය, අයිඩෙන්ටිය, ගෙදරක් දෙනවා කියන පොරොන්දුවටයි ඡන්දය වෙන්දේසි කළේ. ඉතිං අර බල දේශපාලනයේ ගොදුරු වෙන්නෙ ගැහැණු. මේකෙන් වෙන්නෙ ඡන්දයේ හැබෑ ජනමතය යටපත් වීම” යනුවෙන්ද පවසන සුරේශ් පෙන්වා දෙන්නේ මැතිවරණයක පැවතිය යුතු සුපිළිපන්න ගුණය ඉන් අහෝසි වන බවයි. “අන්තිමට අපි දකින්නෙ විකෘති ප්‍රථිපලයක්. අපි පිළි ගන්නවා ඒක හරි කියලා. නමුත් දේශපාලන සාක්ෂරතාව නැති සමාජයක් එක්ක කරන සෙල්ලමකට වැඩි දෙයක් එතැන නැහැ.”

වතුකරයේ ජන සමාජය අතිශය පුරුෂ මූලික බව හා දේශපාලනයේදී එය වඩාත් තීව්ර වන බව ඇතැම් සමාජ විද්‍යාත්මක පර්යේෂණවලින්ද හෙළිදරව් වී තිබේ. “වතුකර ස්ත්‍රීයගේ දේශපාලන නියෝජනය” මැයෙන් නිබන්ධනයක් සම්පාදනය කරන පර්යේෂිකා එම්.එන් මුණසිංහ බදුල්ල දිස්ත්‍රික්කයේ ඇල්ල නිව්බර්ග් වත්ත ආශ්‍රයෙන් පෙන්වා දෙන අන්දමට මැතිවරණයකදී ඡන්දය භාවිතා කිරීමට පමණක් වතුකර ස්ත්‍රීයගේ දේශපාලන සහභාගීත්වය සීමා වී තිබුණි. එහිදීද සිය ඡන්දය ලබා දෙන්නේ කාටදැයි යන තීන්දුවට කතුන් එළඹෙන්නේ සැමියාගේ හෝ වැඩිමල් පුතුන්ගේ තීරණයට අනුගත වෙමිනි. වතුකර කාන්තාවගේ සාපේක්ෂ නූගත්කම මේ තත්ත්වයට බලපා ඇති අන්දම විග්‍රහ කරන පර්යේෂිකාව පෙන්වා දෙන අන්දමට ඇය කළ මත විමසීමකට යොදාගත් නියැදියකින් සියයට හැට හතරක පිරිසක් ප්‍රකාශ කර තිබුණේ ස්ත්‍රීයට දේශපාලනය අනවශ්‍ය බවයි.  තවත් සියයට විසිතුනක් ප්‍රකාශ කර තිබුණේ පුරුෂයින්ගේ මතයට මුල් තැන දිය යුතු බවයි. මෙම පර්යේෂණය සිදුකරන අවදියේදී බදුල්ල දිසාවේ වතු කම්කරු ස්ත්‍රීන් කිසිවෙකු හෝ අවම තරමින් ප්‍රාදේශීය සභා මැතිවරණයකදීවත් නාමයෝජනා හෝ ලබා තිබුණේ නැත.

මේ තත්ත්වය පිළිබඳව අප කළ විමසුමකදී නම හෙළි නොකළ මුල් පෙළ වෘත්තීය සමිතියක තලවර්වරයෙකු පැවසුවේ කාන්තාවන් සඳහා වෙන් වූ හෝ ඔවුන්ට මුල් තැනක් ලැබෙන දේශපාලන ව්‍යාපාර වතුවල නොමැති බවයි. එසේම තමන් පවා හිතන්නේ කාන්තාව කළ යුත්තේ නිවසේ වැඩ කිරීම මිස දේශපාලනය කිරීම නොවන බවද ඔහු අප හා පැවසුවේය. ඉන්දියාවේදී ජයලලිතා කළ දේශපාලනය ගැන  විමසූ කළ දෙන්නට පිළිතුරක් ඔහු වෙත නොවීය.

නමුණුකුල වෙසෙන සමාජ ක්‍රියාකාරිකයෙකු වන ගනේෂන් මහාදේවන්ද මෙම ගැටලුව පිළිබඳ විවෘතව අදහස් දක්වන්නෙකි. උගත් තරුණියන් අතර පමණක් යම් තරමක වෙනසක් සිදුවෙන අන්දම දක්නට ලැබුණද ඔවුන්ද විවාහ වූ පසු පුරුෂයාට නතු විය හැකි බව ඔහු පෙන්වා දෙයි. “ඉස්සෙල්ලා මේ කාන්තාවෝ තමන්ගෙ ස්වාමි පුරුෂයා කියන විදියට ඡන්දෙ දුන්නා. දැන් ඉගෙන ගත්ත පුතෙක් ඉන්නවානම් එයා කියන විදියට ඡන්දෙ දෙනවා. වෙලා තියෙන වෙනස ඒක විතරයි” යැයි පවසන ඔහුගේද අදහස මැතිවරණයකදී සැබෑ ජනමතය නිරූපණය වන්නට මේ තත්ත්වය බාධාවක් බවයි.

මේ වනවිට වතුකර  කාන්තාව යම් පමණකින් අධ්‍යාපනය ලබන්නට හෝ මාධ්‍ය ඔස්සේ දැනුවත් වන්නට හැකි පසුබිමක සිටියද තේ දල්ලට මෙන්ම පුරුෂයාටද යට වූ ඇයට තවත් කාලයක් පිරිමි පාර්ලිමේන්තු යැවීම සඳහා කතිර ගැසීමෙන් පමණක් සෑහීමට පත්වන්නට සිදු වනු ඇත. එවැනි පසුබිමක කළ හැක්කේ කුමක්ද යන්න අප විමසුවේ සුරේශ් නඬේසන්ගෙන් හා එන්.වී. මුණසිංහ ගෙනි. ඔවුන්ට අනුව කළ යුත්තේ වතුකර ජනයාට දේශපාලන සාක්ෂරතාව ලබාදීමයි. ඔවුන් පොරොන්දු දේශපාලනයෙන් මුදවා ගැනීම හා මැතිවරණයක ඉලක්කය රට පාලනය කරන පිරිස තෝරා ගැනීම මිස තොරොම්බල් තෑගි දෙන්නන් තෝරා ගැනීම නොවන බව කියා දීමද ඊට ඇතුළත් ය. එමෙන්ම කාන්තාවන් සංවිධානාත්මක ශක්තිය ඇත්තියන් බවට පත් කිරීමේ සිවිල් සංවිධාන කාර්යය වතුකරයට වුවමනා බවද ඔවුන්ගේ මතයයි.     

1949 පාර්ලිමේන්තු මැතිවරණ සංශෝධන පනත මගින් එවක ජාතික ජනගහණයෙන් සියයට 10ක් පමණ වූ ඉන්දීය සම්භවයක් සහිත වතු කම්කරු ජනයාගේ ඡන්දය දීමේ අයිතියට අදාල වන ඔවුන් මෙරට පුරවැසියන් නොවේය යන තීන්දුව ගන්නා ලදී. එන්.එම් පෙරේරා, කොල්වින් ආර් ද සිල්වා වැනි නායකයන්ගේ වාමාංශික පක්ෂ හා තවත් ස්වාධීන සිංහල බෞද්ධ මන්ත්‍රීවරු කිහිප දෙනෙකු මේ අයිතිය උදුරා ගැනීමේ පනතට විරුද්ධව ඡන්දය භාවිතා කරද්දී ආණ්ඩුවේ ඇමති ධූරයක් දැරූ ද්‍රවිඩ සංගමයේ පී.ජී පොන්නම්බලම් ඊට පක්ෂ වීම ඉතිහාසය තුළ වෙනමම ආකාරයකට කියවාගත යුතුය. කෙසේ වෙතත් ඉන් දශක කිහිපයකට පසුව ඔවුන්ගෙන් උදුරා ගැණුනු ඡන්ද අයිතිය දේශපාලන පොර පිටියේ බලය අල්ලා ගැනීමේ ප්‍රයෝගකාරී වැඩපිළිවෙලක කොටසක් ලෙස පුරවැසිකම ප්‍රදානය කරමින් අත් කර දුන්නද ඒ වනවිට වතුකර ජනයාගේ ජනගහණ සංයුතිය සිරිමා ශාස්ත්‍රී ගිවිසුම ප්‍රකාරව වෙනසකට භාජනය වී තිබුණේ ය. ඉන්දියානු සම්භවයක් සහිත ලාංකික දෙමළ ජනයාගෙන් සියයට 80ක් පමණ වතුකරයේ ජීවත් වන නමුත් එකී ගිවිසුම හේතුවෙන් ඉන් සැළකිය යුතු ජනගහණයක් නැවත ඉන්දියාව බලා සංක්‍රමනය වී තිබුණාහ. ලංකාව තවදුරටත් තමන්ගේ මව්බිම ලෙස සළකා මෙරට රැඳුණු පිරිස අතරින් සියයට 51.3ක් නුවරඑළිය දිස්ත්‍රික්කයේද, සියයට 18ක් බදුල්ල දිස්ත්‍රික්කයේද, සියයට 8.5ක් මහනුවර දිස්ත්‍රික්කයේද පදිංචිව සිටින අතර මාතලේ, රත්නපුර, මාතර හා ගාල්ල දිස්ත්‍රික්කවල වතු ආශ්‍රිතව සුලු පිරිසක් ජීවත් වෙති. පසුව වාමාංශික ව්‍යාපාරයෙන් හා ගුණසිංහගේ කම්කරු ව්‍යාපාරයෙන්ද මුක්ත වූ වතුකරයේ දේශපාලනය කලක් රජුන් තනන්නා ලෙස විරුදාවලී ලැබ සිටි සෞම්‍යමූර්ති තොණ්ඩමාන් විසින් ජේ.ආර් වෙත පවරා දෙමින් පුරවැසිකම හා ඡන්ද අයිතිය දිනා ගනු ලැබීය. 2012 වසරේ ජනසංගණන දත්තවලට අනුව 4.4ක් වූ වතුකරයේ ජනගහණය නියෝජනය කරමින් බදුල්ල හා නුවරඑළිය දිස්ත්‍රික්කවලින් පාර්ලිමේන්තු මන්ත්‍රීවරුන් 07 දෙනෙකුවත් පත් වීම නොවැළැක්විය හැකි වූ අතර ඌව හා මධ්‍යම පළාත් සභාවල අනිවාර්ය ඇමති ධූර දෙකක් සමග මන්ත්‍රී ධූර කිහිපයක් වතුකරය නියෝජනය කරන අපේක්ෂකයන් දිනා ගනී. එසේම මධ්‍යම හා ඌව පළාත්වල මෙන්ම සබරගමුව හා දකුණු පළාත්වල පළාත්පාලන ආයතන ඇතමක සභික ධූර දිනා ගැනීමේ අවස්ථාවද වතුකරයේ ජනයාට විවෘතව තිබේ. එහෙත් එහිදී වතුකරයේ ජනයා යනු හුදෙක් පුරුෂයන් මිස මේ දක්වා වචනයේ පරිසමාප්ත අර්ථයෙන් වතුකරයේ කාන්තාවක් ලෙස හැඳින්විය හැකි කිසිම ස්ත්‍රියක් ලංකාවේ පාර්ලිමේන්තුවට පත් ව හෝ ප්‍රධාන පක්ෂයකින් නාමයෝජනා ලබා දී නැත. පළාත් සභාවල තත්වයද එයම වෙද්දී හාවා හඳ දකින්නාක් මෙන් පළාත්පාලන ආයතනවල සීමිත අවස්ථා හිමි වීම පිළිබඳ ආයාසයෙන් සොයා ගත හැකි නිදර්ශන ඇත.■

■ ලසන්ත ද සිල්වා