No menu items!
28.6 C
Sri Lanka
18 July,2025
Home Blog Page 270

අපි මානව හිමිකම් කඩ කරලා ලෝක වාර්තාවක් තිබ්බ රටක්- පිලිප් දිසානායක

0

රයිට් ටු ලයිෆ් සංවිධානයේ විධායක අධ්‍යක්ෂ

 

ඔබේ සංවිධානය වැඩකරන ක්ෂේත්‍ර පැහැදිලි කළොත්..

ලංකාවේ සිදුවන වධ හිංසා, නීති විරෝධී අතුරුදහන් කිරීම් හා නීති විරෝධී ඝාතනවලට එරෙහිව අපි මානව හිමිකම් සංවධානයක් ලෙස වැඩ කරමින් සිටිනවා. මේ අවස්ථා තුනම ලංකාවේ මිනිස්සුන්ගේ මූලික මිනිස් අයිතිවාසිකම් කඩ වෙන අවස්ථා තුනක්. ඒ මූලික මිනිස් අයිතිවාසිකම් රටක් තුළ ක්‍රියාත්මක වෙන්නේ නෑ කියන්නේ ඒ රට ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය පිළිබඳව ලෝකයේ ඇති කරගෙන තිබෙන මූලධර්මයන්ට එරෙහි වීමක් විදිහටයි අපි දකින්නේ. ඒ නිසා පුද්ගලයකු සතු ජීවත්වීමට ඇති අයිතිය තහවුරු කිරීම සඳහා ඒවා කඩවෙන හැම තැනකදීම අපි මැදිහත් වෙනවා.

ඉතිහාසය පුරා හැම කාල වකවානුවකම මේ ක්‍රියාවලි තුනම බරපතල ලෙස ලංකාවේ සිද්ධවුණා. පහුගිය අවුරුදු දෙකක කාලය තුළ ලංකාවේ අතුරුදහන් වීම් සිදුවුණේ නෑ කියලා මානව හිමිකම් කොමිෂන් සභාව කියනවා. ඒ කාරණාව අපි පිළිගන්නවා. නමුත් වධහිංසාව හා නීති විරෝධී ඝාතන තවමත් ලංකාවේ සුලභව සිදු කෙරෙනවා. ඒය ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී රාජ්‍යක පැවැතිය යුතු ලක්ෂණයක් නොවෙයි. ඒ නිසා අපි ඒ ගැන අවධානය යොමු කරලා අසාධාරණයන්ට ලක්වෙච්ච වින්දිතයන් දිරිගැන්වීම, නීතිමය රැකවරණය සැළසීම හා මග පෙන්වීම කරමින් ඉන්නවා. ඒ සමගම මේ විෂය පිළිබඳ තිබෙන අවබෝධය සමාජය තුළ වැඩි කිරීමේ අරමුණින් අපි කටයුතු කරනවා. මේ පිළිබදව තිබෙන නීති ශක්තිමත් කරගන්න අදාල ආයතන සමග සාකච්ඡාවක, සංවාදයක සිටිනවා.

 

ඔබ කියූ කරුණු තුන මූලිකව අපේ සමාජය පිළිබඳව තව දුරටත් කතා කළොත්?

අපි නිදහස ලබලා ගත වූ වසර හැට තුළ මේ කාරණා තුනට අදාල සිදුවීම් උතුරේත් දකුණේත් සිද්ධවෙලා තියෙනවා. අපි දන්නවා 1971 කැරැල්ල වෙලාවේ අතුරුදන් වීම්, වධහිංසා පැමිණවීම් හා නීති විරෝධී ඝාතන බරපතළ ලෙස සිද්ධ වුණා. ඊට පස්සේ 1988 හා 1989 කාලෙත් දකුණේ සිද්ධවුණා. ඊට පස්සේ තිස් අවුරුදු යුද්ධය ඇතුළෙත් බරපතල විදිහට ඒ දේම උතුරේ සිද්ධවුණා. ඇත්තටම අපි ඒ පැත්තෙන් ලෝක වාර්තා තැබූ රටක්. අපි දැක්කා පහුගිය අවුරුදු කිහිපයක වැඩි වශයෙන් අතුරුදහන් වීම් සිදුවන රටක් බවට ලංකාව පත් වෙලා තිබ්බා. ඒ බව පාර්ලිමේන්තුවේ හැන්සාඞ් ගතවෙලත් තියෙනවා. ඒ වගේම නීති විරෝධී ඝාතන බරපතල ලෙස සිද්ධ වෙච්ච රටක් විදිහට ලංකාව නම් වෙලා තියෙනවා. රටේ එක ජන වර්ගයක් පමණක් නෙවෙයි සියලුම ජන වර්ගවලට මේ ප්‍රශ්නයට මුහුණ දෙන්න සිද්ධවෙලා තියෙනවා. අපේ අත්දැකීමට අනුව අතුරුදහන් වීම් වාර්තාවීම නතර වෙලා තිබුණත් අනෙක් කාරණා දෙක තවමත් සිද්ධ වෙනවා.

 

වධහිංසා සිද්ධවෙන්නේ කොහොමද?

අපි දන්න තරමින් පොලිස් වධහිංසාව දරුණුවට සිදු වෙමින් තියෙනවා. ග්‍රාමීය ප්‍රදේශවල අපරාධ පරීක්ෂණ කටයුතුවලදී තොරතුරු ලබාගැනීම සඳහා භාවිත කරන එකම ක්‍රමවේදය තමයි වධහිංසාව. සාමාන්‍ය පුද්ගලයෙක් අත්අඩංගුවට පත් වුණාම වධහිංසා කරලා තමයි තොරතුරු ලබා ගන්නේ. ඒක උතුරටත් දකුණටත් අදාලයි. ලංකාවේ නීිතිය අනුව එවැනි වධහිංසාවල් සිදු කිරීම මූලික මිනිස් අයිවාසිකම් කඩකිරීමක්. අපරාධ නීතිය අනුව අපරාධ වරදක්. ඒ නීතිය පැත්තකින් තියලා තමයි අතීතයේ සිටම මේ ක්‍රියාදාමයන් සිද්ධවෙන්නේ. අපට තිබෙන එක ගැටළුවක් තමයි උතුරු නැගෙනහිර සිදු වීම් හරියාකාරව වාර්තා නොවීම. දකුණේ එවැනි සිදුවීම් සෑහෙන්න වාර්තාවෙමින් තිබෙනවා. අපි ඒවා සම්බන්ධයෙන් කටයුතු කරමින් ඉන්නවා. අවශ්‍ය වාර්තාකරණයන් සිදු කරලා තියෙනවා.

 

පොලීසිය විතරද?

හිංසනය ක්‍රියාත්මක වෙන්නේ පොලිස් ස්ථාන තුළ විතරක් නෙමෙයි අනෙකුත් ව්‍යුහ තුළත් සිදු වෙනවා. උදාහරණයක් ලෙස බන්ධනාගාරගත වූවන් පිළිබඳ පාවිච්චි කරන්නෙත් වධහිංසාව. පාසල පද්ධතිය තුළත් පාසලේ විනය පවත්වාගෙන යාම සඳහා භාවිත කරන්නේ හිංසනය. අපි හිතන්නේ නීතිය තිබුණට මදි හිංසනය සමාජයෙන් තුරන් කිරීම සඳහා ඒ නීති පිළිබඳව සමාජය දැනුවත් වීම හා ක්‍රියාත්මක වීම අවශ්‍යයි.

 

විවිධ සංවිධාන වසර ගණනාවක් තිස්සේ මේ දියුණු අදහස් සාකච්ඡා කරමින් සිටියත් සමාජය ගමන් කරමින් තිබෙන්නේ ප්‍රතිවිරුද්ධ දිහාවකට කියලා මම කීවොත්?

අපේ රටේ හිංසාකාරී වටපිටාව නිර්මාණය වන්නේ සාමාන්‍ය නීතියට එපිටින් වන නීති ක්‍රියාත්මක වෙන්නට අවශ්‍ය පරිසරය නිර්මාණය වූ නිසයි. කැරලි කෝලාහල හා යුද්ධය ඊට ප්‍රබලව බලපාලා තියෙනවා. සමාජයේ මතයක් හැදුණා, මේ කැරලි කෝලාහලවලට සම්බන්ධ වූ අය නීතියට පිටින් හරි මර්දනය කරන්න ඕනෑ කියලා. 1971, 1988, 1989 හා උතුරේ යුද්ධය වගේ අවස්ථාවල ඒ දේ සිද්ධ වුණා. නීත්‍යානුකූලව වැඩකිරීම කාලය ගත වෙන වැඩක් නිසා නීතියට පිටින් මේ අයව මර්දනය කළ යුතුයි කියලා අදහසක් සමාජය තුළ නිර්මාණය වුණා. ඒ විතරක් නොවෙයි, එසේ නීතියට පිටින් කටයුතු කළා. නිලධාරීන්ට එසේ කටයුතු කරන්න අවස්ථාව ලැබුණා. ඒ අවස්ථාවල තිබුණු ආණ්ඩු ඒ නිලධාරින්ව ආරක්ෂා කළා. නමුත් නීතියේ තියෙන්නේ වෙන කාරණාවක්. නීතියට පිටින් කටයුතු කිරීම පුද්ගලයේකුගේ මූලික මිනිස් අයිතිවාසිකම් කඩකිරීමක් හා අපරාධ වරදක්. රැකියාව අහිමි වෙනවා විතරක් නෙමේ, හිර දඩුවම් විඳින්නත් සිද්ධ වෙනවා.

අවුරුදු 17 ක් තිස්සේ අපි මෙ කාරණාව සම්බන්දව වැඩ කරමින් ඉන්නවා. ඒ නිසා මේ විෂය ගැන තිබෙන අවබෝධය වැඩි කිරීම හා විෂය සම්බන්ධයෙන් කටයුතු කරන පිරිස වැඩි කිරීමටත් අපි කටයුතු කරමින් සිටිනවා. එහි එක් පියවරක් ලෙස වධහිංසාවට එරෙහි ශ්‍රී ලාංකික එකමුතුව කියලා සංවිධාන 28 ක් එක් වෙලා ඒකාබද්ධ ක්‍රියාමාර්ග වෙත යොමු වෙලා ඉන්නවා. ඒ නිසා සමහර සිද්ධි සම්බන්ධයෙන් අපට ශක්තිමත්ව එකට පෙනී හිටින්න හැකි වෙනවා. ඒකාබද්ධ නිවේදන නිකුත් කරන්න හැකි වෙලා තියෙනවා.■

■ ප්‍රියන්ජිත් ආලෝකබණ්ඩාර

අලුත් ආණ්ඩුවෙන් ඕනෑ මොනවාද?

තරුණයන් ඉදිරියට ආ යුතුයි

නීතිඥ ප්‍රශාන්තලාල් ද අල්විස්

මේක ලංකා ඉතිහාසයේ තීරණාත්මක ඡන්දයක්. මේක 225ම එපා කියන ජනතා මතයක් තිබුණ පසුබිමක තිබුණ මැතිවරණයක්. අලුත් අය ඕනෑ බව මිනිසුන් කීවා. අපේ මහජනතාව එසේ කීවත්, ඒ විදියට ඡන්දය දී ඇති බව පෙනෙන්නේ නෑ. තවමත් වහලුන් පක්ෂවල ඉන්න බව මම හිතනවා.

බලයට පත් වූ ආණ්ඩුව ප්‍රතිපත්ති මත පාලනයක් ගෙනයනු ඇතැයි මා අපේක්ෂා කරනවා. එහෙත් එසේ සිදුවේවි කියා හිතන්නේ නෑ. මහජන නියෝජිතයන් ප්‍රතිපත්ති වෙනුවට පෞද්ගලික අරමුණු ඉදිරියට දමාගත් පාලනයක් ගෙනයනු ඇතැයි මා හිතනවා.

එහෙත් මොන පක්ෂයකින් හෝ අලුත් අදහස් තියෙන අලුත් මිනිසුන් ඒවි කියලා මට ප්‍රාර්ථනාවක් තිබුණා. පළවැනි වතාවට ජාතික ලැයිස්තුවෙන්වත් රටට අවශ්‍ය උගත් මිනිසුන් පත්කරනු ඇතැයි මා බලාපොරොත්තු වුණා. අපි කතාකරන මොහොත තෙක් ඒ බලාපොරොත්තු ඉටුවුණාදැයි හරියට දැනගන්න ලැබුණේ නෑ. ඒත් ඒ බලාපොරොත්තු යථාර්තයක් වේයැයි මා හිතන්නේ නෑ.

අලුත් ව්‍යවස්ථාවක් ඕනෑ. මා විශ්වාස කරන්නේ ස්වයංජාත ව්‍යවස්ථාවක්. ජනතාව අතරින් ආ, ඔවුන්ගේ අනුමැතිය ලත් ව්‍යවස්ථාවක්. භූතානය ව්‍යවස්ථාවක් හැදුවේ අවුරුදු හයක් තිස්සේ එකතු කළ ජනතා අදහස් ඇසුරෙන්. මම භූතානයේ ව්‍යවස්ථාව කෙටුම්පත් කරන්න දායක වූ අගවිනිසුරුතුමා එක්ක බෞද්ධ නීති දර්ශනය ගැන අධ්‍යන කළා. ඒ දැනුම එක්ක මගේ බලාපොරොත්තුව දළ ජාතික සතුට මත පදනම් වූ එවැනි ව්‍යවස්ථාවක්.

පාර්ලිමේන්තු මැතිවරණයට තරුණ අය බොහොමයක් ඉදිරිපත් වුණා. නැවුම් මුහුණු ගණනාවක් ආවා. එහෙත් මට පාර්ලිමේන්තුව ගැන ලොකු බලාපොරොත්තුවක් නෑ. එක තරුණයෙක් හරි පාර්ලිමේන්තුවට ගියොත් ඒක ලොකු ජයග්‍රහණයක් බව තමයි මම ප්‍රතිඵල ලැබෙන්නට කලින් කල්පනා කළේ.

තරුණයන් යැයි කීවේ අවුරුදු විස්සේ නෑඹුල් අය නොවෙයි. යම් පරිණතකමක් ඇති, දේශපාලන පරිචයක් ඇති අය. අවුරුදු තිස්පහේ විතර අය. එතැනින් වෙනස පටන්ගන්න පුළුවන්. ඒ අය අතරින් පාර්ලිමේන්තුවට තේරී පත්වූ අයට පාර්ලිමේන්තු මන්ත්‍රීවරුන් ලෙස විශාල කාර්යභාරයක් තියෙනවා. තේරී පත් නොවූ අයට පාර්ලිමේන්තුවෙන් පිටත විශාල කාර්යභාරයක් තියෙනවා. ඔවුන් දේශපාලනයේ ඉදිරියට ආ යුතුයි. ඒ තරුණයන් ඉදිරියට ගැනීම මා වැනි වියපත් අයගේ වගකීමක් බව මා හිතනවා. අපේ පරම්පරාවේ අයට මේ රටේ වෙනසක් කරන්න බැරි බව මා විශ්වාස කරනවා. ලෝකයේ නව ප්‍රවණතා එක්ක තරුණ පරපුර තමයි ඉදිරියට එන්නේ. රටේ ව්‍යවස්ථා වෙනසකට, දේශපාලන සංස්කෘතියේ වෙනසකට තරුණයන් මුල් වූ සාකච්ඡා ආරම්භ කරන්න ඕනෑ. ඒක තමයි ඊළඟ අවුරුදු පහේ විය යුත්තේ.

 

ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය වැළඳගත යුතුයි

කථිකාචාර්ය අතුල විතානවසම්

දේශපාලන ක්ෂේත්‍රයේ ප්‍රධාන අභියෝග දෙකක් මඟහරින්න බෑ. එකක් ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය සාක්ෂාත් කිරීම. පසුගිය කාලයේදී ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය ක්‍රමයෙන් පාරිහානිය කරා ගමන් කරන බව අපි දැක්කා. රාජ්‍ය යාන්ත්‍රණය ගැන ජනතා විශ්වාසයක් නෑ. විධායකය බලය මධ්‍යගත කිරීමේ ප්‍රවණතාවක් තියෙනවා. මිනිසුන්ගේ අයිතිවාසිකම්, නිදහසට පහර වදිනවා. ඒ අනුව ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය පිළිබඳ ප්‍රශ්නයක් තියෙනවා.

ඊට අමතරව ජනවාර්ගික ගැටළුවට විසඳුමක් ඕනෑ. පළාත් සභා ක්‍රමය ජනවාර්ගික ගැටළුවට විසඳුමක් විදියට ගෙනාවාට ඒකෙන් සම්පූර්ණයෙන් දෙමළ ජනතාවගේ ගැටළු විසඳන්න බැරිවුණා. පළාත් සභා ක්‍රමයෙන් මූලික වශයෙන් අරමුණු කරගත් බලය බෙදාහැරීමේ අරමුණුවලට ගමන් කරන්න බැරිවුණා. ඒ හා බැඳුණු ප්‍රධානම අවුල තමයි රටේ ජනවාර්ගික කණ්ඩායම් අතර සංහිඳියාව ගොඩනඟන්නේ කොහොමද කියන එක.

දැන් අලුත් ප්‍රශ්නයක්. මුස්ලිම් ජනතාව රටේ දේශපාලන ප්‍රවාහයෙන් ඈත්වෙමින් ඉන්නවා. ඒ ගැන බලයට පත් වූ ආණ්ඩුව වගකියන්න ඕනෑ. අලුතින් බලයට පත්වෙන ආණ්ඩුවත් වගකියන්න ඕනෑ.

පාලකයන් සිංහල, දෙමළ හා මුස්ලිම් කියලා ජනකොටස් ටික බෙදාගත්තාම රටක් පාලනය කරන්න පුළුවන්ද කියන ප්‍රශ්නය එනවා. මේක ගැඹුරු ප්‍රශ්නයක්. මේකට විසඳුම් හොයන්න ඕනෑ. මේ ජනකොටස් තුන එකතු කරගෙන තනි ජාතියක් ගොඩනඟන්නේ කොහොමද කියන බැරූරුම් ප්‍රශ්නයට ආණ්ඩුව මුහුණදෙන්න ඕනෑ.

ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය හා ජනවාර්ගික ප්‍රශ්නය පිළිබඳ කාරණා ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථාව එක්කත් බැඳෙනවා. ඒ වෙනුවෙන් ව්‍යවස්ථාව සංශෝධනය කරන්න ඕනෑ. ඒ නිසා ආණ්ඩුව කියන එක ඇත්ත. නව ආණ්ඩුව ව්‍යවස්ථා සංශෝධනයකට අතගැසිය යුතුයි. ඒත් ඒක කළ යුත්තේ තනි පවුලක් වටා බලය ඒකරාශී වෙන විදියට නෙවෙයි. තනි පුද්ගලයෙක් වටා බලය ඒකරාශී වෙන විදියට නෙවෙයි. තනි පුද්ගලයෙක් වටා බලය ගොනු කරන්න යනවානම් ඒ තරම් අමනෝඥ ක්‍රියාවක් නෑ.

ආණ්ඩුවට තුනෙන් දෙකක් තියෙනවාද කියන එක අදාල නෑ. අනෙකුත් ප්‍රශ්න සම්බන්ධ කරමින් රටේ පුළුල් දේශපාලන කතිකාවක් ගොඩනඟමින් ආණ්ඩු ව්‍යුහය ප්‍රතිව්‍යුහගතකරණයකට ලක් කරන්න ඕනෑ. රාජ්‍යය නැවත සකස් කිරීමේ බරපතල අභියෝගයකට මුහුණදෙන්න ඕනෑ. පහුගිය අවුරුදු ගණනාව තුළ බලයට පත් වූ ආණ්ඩු කළා වගේ පෞද්ගලික සුඛවිහරණයට යන්නේ නැතිව සැබෑ ප්‍රශ්න විසඳන්න වෙනවා.

දැඩි පාලනයක් මත රට ගොඩනඟන්න පුළුවන් බව මිත්‍යාවක්. එහෙම කරන්න ගිහින්, ගැටළු ඇතිවුණොත් ආණ්ඩුවටම වන්දි ගෙවන්න වෙනවා. ජේ.ආර්. ජයවර්ධන කාලයේ ඒ වගේ වැඩපිළිවෙලක් ගෙන ගිහින්, ජීවිත ගණනාවක් විනාශ වෙලා ශෝකාන්විත කෙළවරකින් අවසන් වුණා. ඒ නිසා ඇති වූ ජාතීන් දෙකක්, අරමුණු දෙකක් මුල් කරගෙන කරපු විප්ලවවාදී ව්‍යාපාර දෙකේම මූලික විරෝධය තිබුණේ සිංහල පාලක පන්තියක් මධ්‍යගත බලයක් ගොඩනැඟීමටත්, ඒ මධ්‍යගත පාලනයෙන් පීඩාකාරී බලයක් ගෙනගියෑමටත් එරෙහිව.

බලය අරගෙන ඒක සමරමින් තව තව බලය ඒකරාශී කරගෙන තමන්ට ඕනෑ පාලනයක් ගෙනයන බව හිතනවානම් ඒක ඉතා ව්‍යසනකාරීයි. ඒකත් එක්ක ඉදිරියට යන්න බෑ. එහෙම කරන්න ගියොත් ඉදිරි අවුරුදු පහ තුළ ආණ්ඩුවට බරපතල අභියෝග එල්ලවේවි. ඒ අභියෝග සමහරවිට ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී ස්වරූපයෙනුත්, ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී නොවන ස්වරූපයෙනුත් එල්ලවෙන්න පුළුවන්.

අපට ජාත්‍යන්තර සමාජයෙන් ඈත්වෙන්න බෑ. අපි කොන්වෙන්න බෑ. අමනෝඥ පාලකයන් හිතනවා ජාත්‍යන්තර සමාජය නැතිව රට පාලනය කරන්න පුළුවන් බව. ඒක පරාජය කළ යුතු මානසිකත්වයක්.  හමුදාව තියාගෙන, ලෝකෙන් කොණ්වෙලා රටවල් පාලනය කරන්න බෑ.

රාජපක්ෂ පාලනය සිහියට නඟාගත යුත්තේ 2015දී ඔවුන්ට වෙච්ච දේ මොකක්ද කියන එක. 2015 පත් වූ ආණ්ඩුව ප්‍රඥාවන්ත විදියට කටයුතු කළානම් 2019 දී රාජපක්ෂලාට ජයගන්න බෑ. 2019දී රාජපක්ෂලා ජයගත්තේ පහුගිය පාලන තන්ත්‍රය ජනතාවට එපා වූ නිසා. ඒ කැකෑරෙන වෛරයෙන් තමයි ජනතාව ඡන්දය දුන්නේ. නව ආණ්ඩුව උද්දාමයට පත්වෙන්න හොඳ නෑ, මේ ජනවරම අපට ඕනෑ දෙයක් කරන්න දුන්න එකක් කියලා. ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය පිටුදැකිය යුතු දෙයක් නෙවෙයි. ඒක වැළඳගත යුතු දෙයක්. මිලිටරිවාදය, අධිකාරිවාදය අත්හැරලා ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී ආණ්ඩුකරණයකට ගෙනගියොත් තමයි රටටත් හොඳ, ඔවුන්ටත් හොඳ. එහෙම නැතිව ගෙනයන පාලනය ඉතා කෙටි පාලනයක් වෙන්න පුළුවන්. 2015 අත්දැකීමට අමතරව ඔවුන් ජේ.ආර්., ප්‍රේමදාස, චන්ද්‍රිකා හා රනිල්-මෛත්‍රී ආණ්ඩුවලට අත් වූ ඉරණම සිහිතබාගත යුතුයි. අවුරුදු පහකට ලැබුණ බලයෙන් රට හදන්න හිතන්නයි ඕනෑ.

 

එම්සීසී බැරිනම් සීඑම්එම් හරි අත්සන් කරලා කන්න දෙන්න

ආචාර්ය අමින්ද මෙත්සිල

2019 ජනාධිපතිවරණයේදී ගෝඨාභය රාජපක්ෂ ජනාධිපතිවරයාට අනපේක්ෂිත ජයක් ලැබුණේ අලුත් පරම්පරාව ඔහු ගැන විශ්වාස කළ නිසා. අපි නිදහස ලබලා අවුරුදු හැත්තෑදෙකක්. අපේ කලාපයේ රටවල් අතර, ගොඩක් සංඛ්‍යාලේඛනවලින් අද අපට පහළින් ඉන්නේ ඇෆ්ගනිස්ථානය විතරයි. අපි පහළටම වැටිලා. ඒ නිසා නැවතත් රට හරිගස්සලා විනයානුකූල, දූෂණයෙන් තොර සංවර්ධනයක් ඇතිකිරීම ගැන හැමෝම බලාපොරොත්තු තියාගෙන ඉන්නවා. මේ ආණ්ඩුව වැඩ පටන්ගනිද්දී තමයි කොවිඞ්-19 වසංගතය ආවේ.

ස්ථිරසාර ආණ්ඩුවක් ඕනෑ බව මිනිසුන් හිතන බව පේනවා. මැතිවරණයෙන් පසු ජනතාවගේ බලාපොරොත්තුව තමයි ඉක්මනින් සංවර්ධනයේ මාවතට රට ගැනීම. මිනිසුන්ගේ සහයෝගය ඒ අරමුණ වෙනුවෙන් ලැබී ඇති බව පේනවා.

එහෙත් ජනතාවට කෙටිකාලීන බලාපොරොත්තුත් තියෙනවා. කොවිඞ්-19 වසංගතය අවසාන වෙන දිනය ගැන ඉඟියක්වත් නෑ. ඉතින්, ජනතාවගේ ජීවන තත්වය රැකගැනීම, රැකියා සුරක්ෂිතතාවය ලබාදීම ආදී කෙටිකාලීන බලාපොරාත්තු තමයි ජනතාවට වැඩිපුර තියෙන්නේ. හයිවේ හදන්න, ගුවන් තොටුපළ හදන්න වගේ ලොකු බලාපොරොත්තු නෑ.

රජය අයවැයක් ඉදිරිපත් කරලා නෑ ගිය අවුරුද්දේ. මේ අවුරුද්දේ අයවැයක් ඉදිරිපත් කරන්න ඕනෑ, ආණ්ඩුව ආ හැටියේම. අයවැයෙන් ඉතිහාසයේ කවදාටත් වැඩිය සහන ලැබීම ගැන ජනතාව බලාපොරොත්තු වෙනවා. රජය විශාල අර්බුදයකට මුහුණදෙනවා සහන දෙන්නේ කොහොමද කියලා.

සහන නොදුන්නොත් පළවැනි වතාවේම ජනප්‍රියත්වය හීන වෙන්න පුළුවන්. පාරිභෝගිකයන්ට හා ව්‍යවසායකයින්ට සහන දෙන්න ඕනෑ. සහන දෙන්න නම් රජයට සල්ලි ඕනෑ.   ඒත් රජයේ ආදායම කඩාවැටිලා. බදු ආදායම් නෑ, විදේශ ශ්‍රමිකයන්ගේ ආදායම් නෑ, ඇඟලුම් කර්මාන්තයේ ආදායම නෑ.  ඊට අමතර ණය තියෙනවා. රුපියල් බිලියන 2000ක් ණය ගෙවන්න ඕනෑ. දැඩි මූල්‍ය දුෂ්කරතාවන්ට යටත්වෙලා ජනතාවට සහන සලසන්නේ කොහොමද කියන එක තමයි රජයට තියෙන අභියෝගය.

රජය ණය ගත්තාද වගේ කාරණා කිසිවක් ජනතාවට අදාල නෑ. ඔවුන්ට ඕනෑ ජීවිත පවත්වාගැනීමට. දැනුත් පෞද්ගලික අංශයේ සේවකයන්ට වැටුපෙන් භාගයක් විතරයි ගෙවන්නේ. සමහර ආයතන කඩාවැටිලා. රජය ඒවා විසඳන්න ඕනෑ.

කොවිඞ් නිසා ඇති වූ සමාජීය ගැටළුත් තියෙනවා. කොළඹ ඉස්කෝලවල වැඩකළාට ගමේ ඉන්න ළමයින් මාර්තු මාසයේ ඉඳලා ගෙදර. ආයෙත් සැරයක් ඔක්තෝබර් හා නොවැම්බර් සති පහක නිවාඩුවක් එනවා උසස්පෙළ හා නිවාඩු වෙනුවෙන්. මේ අවුරුද්දේ ඉතා කෙටි කාලෙකට තමයි ඉස්කෝලේ තිබුණේ. එය ළමයින්ගේ අධ්‍යාපනයටත්, සමාජයීය ජීවිතයටත් බලපානවා. මේ වගේ අතුරු ප්‍රශ්න ගොඩක් තියෙනවා.

මේ මොහොතේ 19 වැනි සංශෝධනය, අලුත් ව්‍යවස්ථා, එම්සීසී, සෝෆා වගේ ප්‍රශ්න එතරම් වැදගත් විදියට මිනිසුන් කල්පනා කරන්නේ නෑ. මිනිසුන් කියයි, එම්සීසී බැරිනම් සීඑම්එම් හරි අත්සන් කරලා අපට කන්න දෙන්න කියලා.

 

කලාපීය බල අරගලය අලුත් අභියෝගයක්

කථිකාචාර්ය සුමිත් චාමින්ද

ආණ්ඩු බලය ලැබූ ශ්‍රී ලංකා පොදුජන පෙරමුණ ඉදිරියේ තියෙන අභියෝගය මෙතෙක් කිසිදු පාලනාධිකාරියක් මුහුණ නොදුන් අභියෝගයක් බව මා හිතනවා. එක් පැත්තකින් ආර්ථික අභියෝගය. කොවිඞ්-19 වසංගත තත්වයෙන් පසු ලෝකය පුරා ඇතිවීමට නියමිත ගැඹුරු අර්බුදයක් තියෙනවා. දේශපාලන අර්ථශාස්ත්‍රඥයන් තර්ක කරන්නේ 1929 ඇතිවුණ මහා ආර්ථික අවපාතයෙන් පසු, ඇතැම්විට ඊටත් වඩා ගැඹුරු, දැවැන්තම අර්බුදය මේක බව. මෙවැනි අර්බුදයකට මුහුණදීමේ අත්දැකීම් කාටවත් නෑ.

ශ්‍රී ලංකාවේ ජාතික ආදායමට දායක වෙන හැම ක්ෂේත්‍රයක්ම අර්බුදයට ගොදුරු වෙලා. විදේශ ශ්‍රමිකයන් ලංකාවට එවන මුදල් ප්‍රමාණය අඩුවෙලා. අපි නිෂ්පාදනය කරන යුරෝපීය වෙළඳපළ ඉලක්ක කරගත් ඇඟලුම් ආදී භාණ්ඩවලට තියෙන ඉල්ලුම දුර්වල වෙලා. සංචාරක කර්මාන්තය කඩාවැටිලා. අවිධිමත් අංශයේ ආර්ථික කටයුතුවල යෙදෙන අතිවිශාල පිරිසක් ඉන්නවා. ඔවුන් අර්බුදයක ඉන්නවා. විරැකියාව පිළිබඳ විශාල ප්‍රශ්නයක් තියෙනවා.

ඒ එක්කම කලාපීය බල අරගලය ආණ්ඩුවට මුහුණදෙන්න සිද්ධවෙන අලුත් අභියෝගයක්. වර්තමානයේ අපට පෙනෙනවා, වසංගත තත්වයත් පසුබිම් කරගෙන දෙවන සීතල යුද්ධයක් ඇමෙරිකා එක්සත් ජනපදය හා චීනය අතර වර්ධනය වීමේ අවදානමක් තියෙන බව. ඒකේ සලකුණු අද අපට පේනවා. චීනයේ ජාතික ආරක්ෂක පනත මුල් කරගෙන හොංකොංවල ඇති වූ විරෝධය, චීනය හා තායිවානය අතර ඇතිවන අරගලය හා ඇමෙරිකාව හා චීනය අතර දකුණු චීන මුහුදේ ආයුධ සන්නද්ධ ගැටුමක ආසන්නයේ පැවතීම තීරණාත්මකයි. ඊට අමතරව චීනය හා ඉන්දියාව අතර දේශසීමා ගැටුමත් මේ බල අරගලය ප්‍රකාශයට පත්වීමක්.

පළමු සීතල යුද්ධය ඇමෙරිකා එක්සත් ජනපදය හා සෝවියට් දේශය අතර පවතින විට ලංකාව තිබුණේ ප්‍රධාන ගැටුම්කාරී කලාපයක නෙවෙයි. එහෙත් ඇමෙරිකා එක්සත් ජනපදය හා චීනය අතර යුද්ධයක ප්‍රධාන ගැටුම්කාරී කලාපය තමයි ආසියා, පැසිෆික් කලාපය. එහි මධ්‍යයේ ලංකාව පිහිටා තියෙනවා. චීන ව්‍යාප්තවාදය ගැන සිදුකරන ජාත්‍යන්තර මට්ටමෙන් සිදුකරන දේශපාලන විග්‍රහවලදී හම්බන්තොට වරාය හා පාකිස්ථානයේ ග්වාගාර් වරාය ගැන නිතර සඳහන් වෙනවා. මේ දෙකම පාලනය කරන්නේ චීනය. ඊට ප්‍රතිපාක්ෂිකව ඇමෙරිකා එක්සත් ජනපදය සෝෆා ගිවිසුම යටතේ ඇමෙරිකානු හමුදාවට ශ්‍රී ලංකාවේ පහසුකම් ලබාදෙනවා. ඊට අමතරව එම්සීසී ගිවිසුම ගැන ඔවුන් උනන්දුවක් දක්වනවා. ඉන්දියාවත් කොළඹ වරායේ නැගෙනහිර ජැටිය ගැන දක්වන උනන්දුව තුළ භූ දේශපාලනික වුවමනාකම් තියෙන බව පැහැදිලියි. ඒ සියල්ල මැද චීනයේ ණය උගුලකට ලංකාව හසුවේවිද කියන බය තියෙනවා. ආර්ථික අර්බුදය සමඟ සම්බන්ධ වූ විදේශ සම්බන්ධතා පිළිබඳ අර්බුදයකුත් එනවා. ඔය විදියට මහා බලවතුන් අතර බල ගැටුමේ කේන්ද්‍රයට අපි හසුවෙලා ඉන්නවා.

මේක සම්බන්ධයෙන් පැහැදිලි උපායමාර්ගික දැක්මක් බලයට පත් වූ පාලකයින්ට තියෙන බව පේන්නේ නෑ. ඒ නිසා එම අර්බුදයේ ගොදුරක් බවට ලංකාව පත්වෙන බව අනුමාන කළ හැකියි.

ඊට අමතරව ගෝඨාභය රාජපක්ෂ ජනාධිපතිවරයාගේ නායකත්වයෙන් යුත් ආණ්ඩුව සිංහල බෞද්ධ ජාතිකවාදයේ ආන්තික ධාරාවක් නියෝජනය කරනවා. ඒ නිසා විදේශීය සම්බන්ධතාවලදී ලංකාව හුදෙකලා තත්වයකට ගමන් කරන්න හේතුවේවි කියන සැකය තියෙනවා. ජිනීවා මානව හිමිකම් කවුන්සිලයේ යෝජනා සම්බන්ධයෙන් දක්වන ප්‍රතිචාර, ලංකාවේ ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය හා මානව අයිතීන් පිළිබඳ උනන්දු පාර්ශ්ව කෙරෙහි දක්වන ප්‍රතිචාර නිසා හුදෙකලා වීමේ අවදානමක් තියෙන බව පේනවා. ඉන්දියාව සමඟ පවතින සම්බන්ධය ලංකාවේ දේශපාලන ස්ථාවරත්වය සම්බන්ධයෙන් ඉතාම තීරණාත්මකයි. පවතින ලෝක යථාර්තය තුළ හුදෙකලා වීම අසීරුයි. ලංකාවේ සිංහල බෞද්ධ අන්තවාදයක් නඩත්තු කරන අතරතුරේ ලෝකය සමඟ යහපත් සම්බන්ධයක් පවත්වාගැනීම පරිකල්පනය කරන්න බෑ. විශේෂයෙන්ම ලංකාවේ දෙමළ ජනතාවගේ පැවැත්ම සම්බන්ධයෙන් ඉන්දියාව සංවේදීයි.■

 

කේක් ගෙඩි අප්පුලා 

0
TOPSHOT - Supporters of the ruling United National Party (UNP) and New Democratic Front (NDF) presidential candidate Sajith Premadasa attend a final campaign rally under rain in Colombo on November 13, 2019, ahead of the November 16 presidential election. - Police stepped up security across Sri Lanka on November 13 over fears of violence on the final day of campaigning for the fiercely contested presidential election, officials said. (Photo by ISHARA S. KODIKARA / AFP) (Photo by ISHARA S. KODIKARA/AFP via Getty Images)

මේ කොලම ලියන්නේ මැතිවරණ කැම්පේන අවසන් වූ රාත්‍රියේ ය. එනම් ඉරිදා ය. සඳුදා හා අඟහරුවාදා කැම්පේන කටයුතු කිසිවක් කළ නොහැකි නොනගතය එළඹේ. ඩිජිටල් කැම්පේන පසුබිමක නොනගතය රකී ද කියා විශ්වාසයක් නැත. පොලිසිය විසින් තාප්පවල පෝස්ටර් ඉරා දැමීම, කොඩි වැල් කැපීම, මයික්-ලැයිස්පීකර කුදලාගෙන යාම  ආදි කටයුතු කරන මෙන් ඩිජිටල් මාධ්‍ය නියාමනය ලෙහෙසි පහසු නැත.  ඇත්තෙන් ම මෙවර මැතිවරණ ව්‍යාපාර හෙවත් කැම්පේන අඩු වැඩියෙන් කරගෙන ගියේ ඩිජිටල් හෙවත් සමාජ මාධ්‍ය ඔස්සේ ය. කැම්පේනවල උණුසුම් අංගයක් වන ප්‍රතිවාදියාට පහර දීම ද මෙවර කරනු දක්නට ලැබුණේ සයිබර් අවකාශයේ ය. මෙවර කොලමේ මා සාකච්ඡා කරන්නේ එම සයිබර කැම්පේනවල ගතිකයින් ගැන ය. කෙසේ වෙතත් මෙම කොලම පළවන විට මැතිවරණයේ ප්‍රතිඵල නිකුත් වී අවසාන ය. යට කී කැම්පේනවල ඡන්ද ගැනීමේ හා කැඩීමේ බලපෑම ද අපට ඒ වන විට පහසුවෙන් තේරුම් ගත හැක.  

මැතිවරණ කැම්පේන කලකට පෙර කළේ දේශපාලන පක්ෂයේ ම අයවළුන් ය. ලෙටර් ප්‍රෙස් ක්‍රමයට අච්චු ගසාගත් දැන්වීම් කොල, පෝස්ටර හා කොඩිවැල් සැරසිලි වූ අතර අදාළ පක්ෂයේ පාටින් කුඩා මේසයක ඇතිරූ ඉටි කොලයක් මත තබා ඇති ඔරේන්ජ් බාර්ලි හෝ නෙක්ටෝ බෝතලය සහිත පොකට් මීටීම ද මතක් කරනු වටී. මේ අහිංසක හා වැඩි වියදමක නැති ආධුනික කැම්පේන අඩු වැඩි වශයෙන් 1977 වන තෙක් ම අපට දක්නට ලැබිණ. ක්‍රමයෙන් මැතිවරණ කැම්පේන වෘත්තීය දැන්වීම්කරුවන් විසින් කරනු ලැබීය. 1977 දී 5/6 ක බහුතරයකින් බලයට පත් වූ ප්‍රබල රජයේ මාධ්‍ය ඇමති වූ ආනන්ද තිස්ස ද අල්විස් මහතා ප්‍රවීණ දැන්වීම්කරුවෙකි. ඉන් පසු එක්සත් ජාතික පක්ෂයේ එම භූමිකාව තවත් ප්‍රවීණ දැන්වීම්කරුවෙකු වූ අර්වින් වීරක්කොඩි මහතා ඉටු කළේ ය. ආර් ප්‍රේමදාස යුගයේ තම කැම්පේන සඳහා ජාත්‍යන්තර දැන්වීම් ඒජන්සි ද සම්බන්ධ කරගති. එකල නවමු අත්දැකීමක් වූ ප්‍රකට ටීසර කැම්පේනයක් ලෙස ‘මේ කවු ද මොනව ද කරන්නේ‘ පෝස්ටරය රට පුරා ඇළවුණේ ආර් ප්‍රේමදාස ජනාධිපතිවරණ අපේක්ෂක නාමයෝජනාව භාර දීමට ඔන්න මෙන්න තියා ය. එම කැම්පේනය කළේ ලෝ සුපතළ සාචි සහ සාචි දැන්වීම් ඒජන්සිය විසිනි.

මේ වන විට මැතිවරණ කැම්පේන මුළුමනින් ම පාහේ කරන්නේ වෘත්තීය දැන්වීම් ඒජන්සි විසිනි. එවන් සමහර ඒජන්සි එක් එක් පක්ෂ හා අපේක්ෂකයින් ප්‍රවර්ධනය පෞද්ගලික මට්ටමින් ද කරනු රහසක් නොවේ. මෙවර කැම්පේන ඩිජිටල් මාධ්‍ය ස්වරූපයක් ගත් අතර ඒවා ප්‍රචාරණය වූයේ සමාජ මාධ්‍ය වේදිකා තුළ ය. ඒවායේ වැඩි රසක් හෝ නවමු බවක් නම් නොතිබුණ  බව කිව යුතු ය. කැම්පේන සඳහා අත දිග හැර  වියදම් කිරීමේ හැකියාව වඩා ම තිබුණේ පොහොට්ටුවට ය. එහෙත් ඔවුන් විසින් මෙවර දැනෙන මට්ටමේ කැම්පේනයක් කළේ නැත. සමහර විට ඒ ඔවුන් පහසුවෙන් තරඟයක් නැති ව දිනනවා යන දැඩි විශ්වාසය ඔවුන් අතර තිබුණ නිසා විය හැක. අලි-ටැලි ලෙස දෙකඩ වූ එක්සත් ජාතික පක්ෂයේ දෙබෑයන් ද දැනෙන මට්ටමේ කැම්පේනයක් කළේ නැත. බලපෑම හා ප්‍රතිඵල කෙසේ වෙතත් මහත් උනන්දුවකින් කැම්පේන කළේ නම් ඇහැට කනට පෙනෙන ජාජබී නංගිව ඉස්සරහට දාගත් ගෙදරට වයසට ගිය ජවිපෙ අක්කා ය. පෙර කල ජවිපෙ කැම්පේන කරන නිශ්චිත ක්‍රමවේදයක් තිබිණ. දිවි දෙන්නට හෝ සූදානම් පූර්ණ කාලීන කාඩරයක් සිටි ජවිපෙ තාප්ප වැහෙන්න අතින් ඇඳි පෝස්ටර ගැසී ය. රත්මලානේ ග්ලැක්සෝ කර්මාන්ත ශාලාව හා සොයිසා මහල් නිවාස අතර පිහිටි අති විශාල තාප්පයක ජවිපෙ පෝස්ටරයක් බිල්බෝඩයක් ලෙස තිබුණා මතක ය.  යහමින් අතේ සල්ලි-බාගේ ගැවසෙන පක්ෂයක් වන ජවිපෙට මේ වන විට යට කී ශ්‍රම-සුරු (ක්ඉදමර-සබිඑැබිසඩැ) කැම්පේන කළ යුතු නැති අතර නිදි මරමින් පාප්ප බාල්දි ඇඳි කාඩරවරුන් දැන් ඔබ්සලීට හෙවත් අවලංගු වී ඇත. දැන් ජවිපේ ඇත්තේ පාප්ප-කාඩර්වරු නොව ඩිජිටල්-කාපර්වරු ය. මොවුහු යට කී හාර්ඞ්-කෝර් කාඩරයට වඩා පහසුකම් භුක්ති විඳින, කැමති වෙලාවට රැඩිකල් වෙන කැමැති වෙලාවට ලිබරල් වන ෆ්ලෙක්සි-රෙවලුෂනරීස් හෙවත් මිගෙල්-දනියෙල් විප්ලවවාදීහු ය.        

පාප්ප-කාඩරවරුන්ට සිකරැට්-අරක්කු තහනම් වුව ද ජවිපෙ නව්‍ය විප්ලවවාදීන්ට ජිං-ටොනිකයක් තොලගාන හමන් කේජියක් අදින ගමන් පක්ෂයට නිර්මාණශීලී ටැග්-ලයින, ලෝගෝ, පෙස් බුක් මීම, සූටි සූටි ජින්ගල, ඇඞ් කෑලි සෑදීමේ  නිදහස ඇත. පෙර කල මෙන් යමක් පක්ෂයේ පොලිටි බියුරෝවෙන් මධ්‍යම කාරක සභාවෙන් අනුමත වීම තව දුරටත් අවැසි නැත.  තමන් සිතා, මෝස්තරය නිමවා, සයිබරයේ පොස්ටුගත හෝ උඩුගත කිරීම කරන්නේ කේවල විප්ලවවාදියා ය. එම ප්‍රවේශයේ වාසියක් ඇත. ඒ මෙසේ ය. සතියකට පමණ යට කී පන්නයේ නිර්මාණශීලී දැන්වීමක් පෙස් බුකයේ පළ විය. නොම්බරයක් නම ලෙස යෙදූ අසුව දශකයේ ජනප්‍රිය චිත්‍රපටයක ගීතයක් එකල සිහින කුමරා ලෙස සැලකූ අතිශය කඩවසම් නළුවෙකුත් යට ගිය දවස ජනප්‍රිය විකට නළුවෙකුත් ගයන-රඟන කෙටි දසුනක් දැන්වීමේ බොඩිය ලෙස භාවිත විය. ගීතය කැපෙන්නේ යට කී පක්ෂයේ අපේක්ෂකයෙකුගේ රුව, නම හා මනාප අංකය ට ය. එම අංකය යට කී චිත්‍රපටයේ නම වන අංකය ද සමාන ය. වාවු !! කෙතරම් නිර්මාණශීලී අදහසක් ද ? එහෙත් දැන්වීම්කරුට මෑතකාලීන ඉතිහාසය ද අපේක්ෂකයාගේ ජීව-දත්ත ද අමතක වී දෝ ද කියා මට සිතුණේ මේ නිසා ය. අදාළ කසවසම් නළුවාගේ පියකරු මුහුණ ගල් කටස වෙඩි පහරකින් සුණු විසුණු කර මහා දවල් ඝාතනය කළේ යට කී පක්ෂය ම ය. කවට නළු තෙමේ මිය පරලොව ගිය විට මළකඳ ඉල්ලා පාර්ශ්ව ද්වයක් මහා කලබැගෑනියක් කළේ ය. මෙම නළු මළකඳන් දෙක ම අදාළ පක්ෂයට හා අපේක්ෂකයාට පාරා වලල්ලක් මෙන් පතිත වන්නට මහා කලක් ගියේ නැත. තණකොළ කපන්නට ගොස් සුරුස් ගා ගහෙන් බභිනා සේ අප දැන්වීම්කරු කීවේ තමන් එම දැන්වීම ‘ජොලියට‘ කළ එකක බවයි. මෙම ප්‍රවේශයේ වටිනාකම වන්නේ පක්ෂයට ද අදාළ පුද්ගලයාට ද වගකීම නොගෙන සිටීමේ පහසුකම යි. දැන්වීම පත්තු වුණා නම් හිමිකාරත්වය ද ගෞරවය ද දෙපාර්ශ්වය ම වැළඳ ගනු අතර එය තමන්ට පත්තු වන්නට එන විට මග හැර යා හැක.     

මෙම කැම්පේන සමයේ වඩාත් ම පත්තු වූ දැන්වීම නිර්මාණය වූයේ අවර ගණයේ අයෙකු ලෙස සැලකෙන, සාපේසක්ෂ ව තරුණ නොදරුවෙකු අතිනි. මෙම පීචං තරුණයා යට කී පක්ෂය ප්‍රති-සන්නම්කරණය හෙවත් රී-බ්රෑන්ඞ් කිරීම කළේ සාමාන්‍යයෙන් තිරිසන් සතුන්ට යොදන පදයක කොටසක් පක්ෂයේ නමට සන්ධි කිරීමෙනි. පක්ෂයේ පේස්බුක් බලකායේ පූර්ණකාලීන මහැදුරෝ (බදු මුදලින් පඩි ලබන නමුත් 9-5 කාලය තුල නිරතුරු පේස්බුකයේ ලැග සිටින) ද පෙරකදෝරුවරු ද යට කී අවර තරුණයා මරාගෙන කෑ හ. එහෙත් එය කොරෝනාවට ටැස්ට් කරන බෙහෙත් මෙන් අසාර්ථක විය. ඔය අල්ලේ පනල්ලේ නව ලිබරල් ආර්ථික මතධාරියෙකු ලෙස සැලැකෙන සිනමාකරුවෙකු යට කී දැන්වීම ගැන අදහසක් පළ කර සිටියේ ය. ඔහු කී පරිදි ම ඔහු නම් කළ මෝස්තරකරුවා ම ප්‍රති-ටැග්ලයිනයක් නිර්මාණය කළේ පක්ෂය වෙත තරුණයා විසි කළ උපහාසාත්මක හා අපහාසාත්මක චීත්ත රෙද්දෙන් කුරුතාවක් හා ජන්ගියක් මසා ගන්නා ආකාරයකිනි. මේ වන විට යට කී පක්ෂයේ අයවළුන් දිගට හරහට චීත්ත කුරුතා හා ජංගි, පේස්බුක් මීම ලෙස ‘සෙයාර්’ කරති.

මේ දකින විට මට සිහි වුණේ අප කුඩා කාලයේ කළ සෙල්ලමකි. එනම් අප කාට හෝ පුළුවන් නම් ‘කේක්-ගෙඩි-අප්පු‘ කියා දිගට ම කියා ගෙන යන ලෙස ‘ලණුවක්‘ දීමයි. ඕකත් වැඩක් ද කියා වීරයා ලෙස  ‘කේක්-ගෙඩි-අප්පු‘ කියා දිගට ම කියාගෙන යන විට ඉන් හඬ නැගෙන නව අර්ථය හේතුවෙන් ලණුව දෙන්නා හා අසා සිටින පිරිස කොක් හඬලා සිනාසෙති. එහෙත් තම මන්තරයෙන් අනුනට ඇසෙන්නේ කුමක් ද බව නොදැන තම වීරකම ගැන උජාරුවෙන් මෙම කේක්-ගෙඩි-අප්පුවරු තම මන්තරය කියාගෙන කියාගෙන යති ! පොහොට්ටුකාර අවර නොදරුවෙකු හා නව ලිබරල් වැඩිහිටියෙකු  දුන් ලණු දෙකක් ඇත්ත මිනිස් වර්ගයා විසින් දෙපොටට අඹරා එළියට ගන්නට උගහට ගානට දැන් ගිල අවසාන ය.■   

උදන් ප්‍රනාන්දු

චීනයේ උයිගර් වාර්ගික සංහාරය

0

අන්තවාදය තුරන් කිරීමේ ව්‍යාපෘතියක් බව කියමින්, චීනයේ ජනවාර්ගික කණ්ඩායමක අනන්‍යතාවය මකාදැමීමේ ව්‍යාපෘතියක 2014 සිට මේ දක්වා චීනය යෙදෙනවා. මේ  වන විට ලෝකයේ දැවැන්තම මානව හිමිකම් උල්ලංඝන කිරීමේ සිදුවීම් අතර එය තියෙනවා.

එම ජනවර්ගය හඳුන්වන්නේ උයිගර් යන නමින්. ඔවුන් චීනයේ සින්ජියැන්ග් නම් ප්‍රදේශයේ පදිංචිව සිටින ජනකොටසක්. චීන රජය ඔවුන්ට සලකමින් ඉන්නේ ඉතා භයානක සහ නපුරු ආකාරයට. මේ පිළිබඳ තොරතුරු පසුගිය වසර පහක කාලය තිස්සේ වරින්වර හෙළිවෙන්නට පටන්ගත්තා.

මේ වනවිට එක්සත් ජාතීන්ගේ සංවිධානයේ වාර්තා, හෙළිදරව් කරන ලද චීනයේ අභ්‍යන්තර තොරතුරු හා සැටලයිට් ඡායාරූප වලින් උයිගර් මුස්ලිම්වරුන්ගේ මානව හිමිකම් උල්ලංඝනය කිරීම ගැන විශාල කොටසක් හෙළිවී තිබෙනවා. එහෙත්, චීනය සතු බලය නිසා, එම ව්‍යාපෘතියට එරෙහිව ලෝකයේ අනෙකුත් රටවල්වලට කළ හැක්කක් නැති තරම්. එක්සත් ජාතීන්ගේ සංවිධානය පවා චීනය ඉදිරියේ දුර්වලයි.

යම් ජනවර්ගයකට අයත්වීම නිසා විශේෂිත සැලකීමට ලක් කිරිම පිළිබඳ එක්සත් ජාතීන්ගේ විශේෂ කමිටුවේ සාමාජික ගේ මැක්ඩූගාල් 2018 අගෝස්තුවේ ජිනීවාහි පැවති, චීනයේ ප්‍රතිපත්ති පිළිබඳ දින දෙකක සමාලෝචන වැඩසටහනක ආරම්භක සැසියේදී මෙම මානව හිමිකම් කැඩීම ගැන කියා තිබුණා. එහිදී එම කමිටුව සාක්ෂ්‍ය ලෙස තනි සිදුවීම් ගණනාවක් ඔහු ඉදිරිපත් කර තිබුණා.

එහිදී ප්‍රකාශ කළේ උයිගර් මුස්ලිම්වරුන් මිලියනයකට වැඩි පිරිසක් නීතියට පිටින් සිරගත කර සිටින බවට පිළිගත හැකි තොරතුරු ලැබී තිබෙන බව. වසර කිහිපයක් තිස්සේ මිලියන දෙකක පිරිසක් නැවත අධ්‍යාපනය ලබාදීමට සහ නැවත අධිශික්ෂණයට ලක් කිරීමට යොමු කර ඇතැයි එක්සත් ජාතීන්ගේ වාර්තාවේ සඳහන් වුණා. මෙම ප්‍රදේශයේ ජීවත්වන ජනතාවට චීනයේ අනෙකුත් ජනතාවට හිමි අයිතිවාසිකම් අහිමි කර ඇති බව එහිදී ඔහු කීවා.

උයිගර් ජනවර්ගයට අයත් සිසුන් සිය ගණනක් විදෙස්ගතව සිට ෂින්ජියැන්ග් දක්වා ගිය පසු අතුරුදන් වී ඇති බව එම වාර්තාවේ සඳහන් කර තිබුණා. ඒ අතරින් පිරිසක් සිරගත කර ඇති බවත්, ඒ අතරින් ඇතැම් අය සිරගත කර සිටියදී මියගොස් ඇති බවත් එහි කියා තිබුණා.

මෙම ජනවර්ගයේ අනන්‍යතාව නිසාම එම ජනතාව රාජ්‍යයේ සතුරන් ලෙස සලකන බවත් ඔහු කියා තිබුණා. එදිනෙදා ආගමික ක්‍රියාවක යෙදීම පවා දඬුවම් ලැබීමට හේතුවක් වී ඇති බව ඔහු එහිදී කියා තිබුණා. මේ සියල්ල කර තිබුණේ ‘අන්තවාදය මැඬලීම’ යන ලේබලයට මුවාවෙමින්. 

වාර්තාවලට අනුව යුදෙව් සංහාරයෙන් පසු යම් ජනකොටසකට අයත් වැඩිම පිරිසක් එකවර කඳවුරුවල රැඳවූ අවස්ථාව මෙය. උයිගර් ජනවර්ගයට අයත් මිලියන ගණනක් ඉන්නවා. චීනයේ අවසාන ඉලක්කය ඒ සියළුදෙනා මුස්ලිම් ආගම හා අනන්‍යතාව අත්හැර කොමියුනිස්ට් පක්ෂයට අනුගත කරවාගැනීම. යම් ජනකොටසක් සිතන පතන අන්දම, ඔවුන්ගේ සංස්කෘතිය බලහත්කාරයෙන් යටපත් කිරීම සුමට කාර්යයක් නෙවෙයි. එය බලහත්කාරයෙන් කළ යුතු අතිශය මර්දනකාරී ක්‍රියාවක්.

සින්ජියැන් ප්‍රදේශය පිහිටා ඇත්තේ චීනයේ උතුරු-බටහිර කෙළවරේ. උයිගර්වරුන් කාලෙක පටන් චීන කොමියුනිස්ට් පක්ෂයේ සහ චීන සමූහාණ්ඩුවේ පාලනය සමඟ ආරවුලක සිටියා. ඔවුන් මුස්ලිම් වීම අනෙකුත් චීන ජාතිකයන්ගෙන් ඔවුන් වෙනස්වන ප්‍රධාන සාධකයක්.

චීනය දැඩි මුස්ලිම් විරෝධී රාජ්‍යයක්. සරල උදාහරණයක් මෙසේයි. එරට රාජ්‍ය මාධ්‍යයක විකාශය කළ රියැලිටි වැඩසටහනක් වන ‘ඩිවාස් හිට් ද රෝඞ්’ වැඩසටහනේදී, පිරිසක් ඩුබායි වෙත ගියා. ඩුබාහිහි සිටි සියළු මුස්ලිම් සාම්ප්‍රදායික ඇඳුම් ඇඳගත් සියළු පුද්ගලයන්ව විවිධ කාටූන් රූපවලින් ආවරණ කර තිබුණා. හිජාබය වැනි ඇඳුම්, මුස්ලිම් හිස්වැසුම් එකක්වත් ඒ ඩුබායි සංචාරය අතරතුරේ පෙන්වුවේ නැහැ. එවැනි සිදුවීම්වලින් චීනයේ මුස්ලිම් විරෝධී ප්‍රවේශය පැහැදිලි වෙනවා.

ඇතැම් චීන ජාතිකයන් උයිගර් මුස්ලිම්වරුන්ට විරුද්ධයි. වාර්තා වැඩසටහන්වලදී උයිගර්වරුන් ගැන කතාකරන ඇතැම් බීජිං ජාතිකයන් කියන්නේ ‘ඔවුන් හොරුන් සහ වංචාකරුවන්.’ කියා. යම් ජනවර්ගයක් විස්තර කරන්නට එවැනි යෙදුමක් පාවිච්චි කිරීමම යහපත් තත්වයක් නොවෙයි.

චීන සමූහාණ්ඩුව කාලයක් තිස්සේ සාම්ප්‍රදායික චීන ජාතිකයන් සින්ජියැන් ප්‍රදේශයට සංක්‍රමණය වීම දිරිමත් කර තිබුණා. එම චීන ජාතිකයන්ට උයිගර් ජාතිකයන්ට වඩා වැඩි වැටුප්වලට රැකියා දී තිබුණා. මෙම තත්වය වර්ධනය වී 2009 දී විශාල ගැටුම් ඇතිවී, හාං-චීන ජාතිකයන් විශාල පිරිසක් මියගොස් තිබුණා.

මෙම සිදුවීම්වලට පසුබිම් වූ සංකීර්ණ තත්වයට සංවේදී නොවී, චීන සමූහාණ්ඩුව උයිගර් මුස්ලිම් ජාතිකයන් ත්‍රස්තවාදීන්, අන්තවාදීන් ලෙස ලේබල් කළා.

උයිගර් මුස්ලිම්වරුන්ට එරෙහි වත්මන් ව්‍යාපෘතිය චීන ජනාධිපති ක්ෂි-ජින් බලයට පත්වූ පසු ආරම්භවූවක්. ඔහු ත්‍රස්තවාදයට එරෙහි ‘තදින් ක්‍රියාකිරීම’ නම් වූ වැඩසටහනක් 2014 දී ආරම්භ කළා. එම ව්‍යාපෘතියෙන් කෙරුණේ උයිගර් මුස්ලිම්වරුන් සියළුදෙනාම ත්‍රස්තවාදීන් ‘වීමේ ඉඩක් ඇති’ පුද්ගලයන් ලෙස සලකමින් කටයුතු කිරීම. ඒ අනුව ඔවුන් ජීවත් වූ ප්‍රදේශ දැඩි ලෙස නිරීක්ෂණය කරන්නට පටන්ගත්තා. සින්ජියැන් ප්‍රදේශය ලොව වැඩිපුරම නිරීක්ෂණයට ලක්වන ප්‍රදේශයක්.

2019 දී බීබීසී පැනොරාමා ආයතනයේ ‘හව් ටු බ්‍රේන්වොෂ් අ මිලියන් පීපල්’ නම් වාර්තා වැඩසටහනේදී පෙන්වාදෙන්නේ උයිගර් මුස්ලිම්වරුන් ජීවත්වන හැම නිවෙසකම ඉදිරිපස හා පසුපස දොරටු කැමරා දමා නිරීක්ෂණය කරන බව. යමෙක් අසල්වැසියන් සමඟ වැඩිපුර මිත්‍රශීලී වෙනවාද, අඩුවෙන් මිත්‍රශීලී වෙනවාද. නිවසේ ඉදිරිපස දොරටුවෙන් වෙනුවට පසුපස දොරටුවෙන් නිවසට ගියාද වැනි සිදුවීම් පවා ‘සැකසහිත’ සිදුවීම් ලෙස නම් කර තිබෙනවා.

එවැනි ආගමික අන්තවාදය පිළිබඳ සැකසහිත හැසිරීම් 75ක් රජය ලැයිස්තුගත කර තිබුණා. ඇතැම් ඒවා කලින් කී ලෙස විකාරසහගතයි. වෙනදාට වඩා වැඩිපුර කෑම ගබඩා කිරීම, මත්ද්‍රව්‍ය හා දුම්වැටි පාවිච්චි කොට එක්වරම ඒවා අත්හැරියාද, හේතුවක් සිතාගත නොහැකි ආකාරයට ව්‍යායාම් උපකරණ මිලදීගත්තාද වැනි හේතු සැකසහිත හේතු ලෙස නම් කර තිබෙනවා.

චීනය එවැනි කරුණු මත උයිගර් මුස්ලිම්වරුන් ගැන තොරතුරු එකතු කරනවා පමණක් නෙවෙයි, ඒවා පරිගණක පද්ධතිවලට ඇතුළත් කොට එම දත්ත මත ‘අන්තවාදීන්’ හඳුනාගන්නවා. 2019 නොවැම්බර් මාසයේ එන්බීසී නිව්ස් ආයතනයේ වාර්තාවකට අනුව එක් මාසයක් තුළ එම පද්ධතියෙන් පුද්ගලයන් 24,000ක් සැකසහිත බව හඳුනාගෙන, 15,000ක් කඳවුරුවලට යොමුකර තිබුණා.

මේ ගැන අදහස් දක්වමින් 2019 දී චීනයේ නිලධාරියෙකු සීබීඑස්එන් මාධ්‍ය ආයතනයට කියා තිබුණේ මෙලෙස. ‘ඇතැම් පුද්ගලයන් මිනීමැරුමක් කරන්නටත් පෙර ඔවුන් මිනීමැරුමක් කරන්න ලෑස්ති බව අඳුනගන්න පුළුවන්. අපි ඔවුන් අපරාධය කරනතුරු බලා ඉන්න ඕනෑද? ඊට පෙර එය නවත්වන්න ඕනෑද?’

මෙය විකාරසහගත තර්කයක්. යමෙකු මිනීමැරුමක් කරන බව කලින් කියන්නේ කෙලෙසද? මෙම ප්‍රකාශයෙන්ම පැහැදිලි වන්නේ චීන ආණ්ඩුව අපරාධයක් නොකළ අය පවා කඳවුරුවලට ගෙනයන බව. ඒ ඔවුන් අපරාධ කරන්නට ඉඩ ඇති බව කියමින්. ‘රැවුළ වැවීම, ආහාර නොගෙන උපවාසයේ යෙදීම, ගුවන් බලපතක් සඳහා අයදුම් කිරීම’ ආදී හේතු පුද්ගලයන් රඳවා තැබීමට තවත් හේතු වුණා.

චීනය මුලින් මෙම කඳවුරු පවතින බව ප්‍රතික්ෂේප කළා. ඊට පසු කීවේ මෙම ස්ථාන වෘත්තිය පුහුණු මධ්‍යස්ථාන කියායි. 2019 දී මෙම කඳවුරු වෘත්තිය පුහුණු මධ්‍යස්ථාන පමණක් බව පෙන්වන්නට, චීන ආණ්ඩුව මාධ්‍යවේදීන් පිරිසක් මෙම කඳවුරු ඇතුළට රැගෙන ගියා. ඉතා ප්‍රවේශමෙන්, ඔවුන් ඇඟිල්ල දිගුකරන පැත්ත පමණක් පටිගත කරන්නට ඉඩදෙමින් මාධ්‍යවේදීන්ව ඇතුළට ගෙනගොස් තිබුණා. එම කඳවුරුවල වීඩියෝ නරඹන විටම පෙනෙන්නේ මෙම කඳවුරුවල මොකක් හෝ අවුලක් ඇති බව. රඳවා සිටි අය රොබෝවරුන් මෙන් ගීත ගයන අන්දම, එකම තාලෙට නර්තනයේ යෙදෙන අන්දම වීඩියෝවලට හසුවී තිබුණා.

‘අපි හැමෝම දැනගත්තා අපේ මොකක්හරි වරදක් තියෙන බව. වාසනාවට කොමියුනිස්ට් පක්ෂය සහ ආණ්ඩුව අපට නොමිලේ පුහුණු ලබාදීමේ වැඩසටහනක් පටන්ගත්තා.’ එම සංචාරයේදී මාධ්‍ය වෙත අදහස් පළකළ කඳවුරක රැඳී සිටි කෙනෙක් කීවේ එහෙම.

කඳවුරක සිටි එක් කාන්තාවක අප පෙර බීබීසී පැනොරාමා ආයතනයේ වාර්තා වැඩසටහනකට සම්මුඛ සාකච්ඡාවක් ලබාදී තිබුණා. ‘අපි ටොයිලට් වලට යනකොට අප පසුපස ඔවුන් එනවා. ඉක්මන් කරන්න, ඉක්මන් කරන්න. ඔවුන් අපට කියනවා. අපි ඉක්මන් කළේ නැතිනම්, ඔළුවට විදුලිසැර අල්ලනවා. ඒක ගොඩක් රිදෙනවා. ඔවුන් ගොඩක් ඒක කළා. අපට රිදුණත් අපි කියන්න ඕනෑ, ස්තූතියි ගුරුතුමනි. අපි ආපහු පරක්කු වෙන්නේ නැහැ’ කියලා.

ඊට අමතරව ජුනි 29 වැනිදා ඇසෝසියේටඞ් ප්‍රෙස් ආයතනයේ වාර්තාවක සඳහන් වුණේ උයිගර් කාන්තාවන් බලහත්කාරයෙන් ගබ්සා කිරීම, කෘත්‍රිම වඳකිරීම් ආදී ක්‍රියා පවා සිදුකරන බව. ඕනෑවට වඩා ඉස්ලාම් බව හැඟෙන නම් දරුවන්ට යෙදීම තහනම් කිරීම, පල්ලියට යෑම වැළැක්වීම, උයිගර් දරුවන්ට බෝඩිම් පාසල් ඉදිකිරීම තහනම් කිරීම (මද්රාසා විරෝධය) ආදී ක්‍රියා ඔවුන් සිදුකරනවා. 2019 ඔක්තෝබර් මාසයේ ඒඑෆ්පී ආයතනය වාර්තා කර තිබුණේ උයිගර් ජනතාවගේ පාරම්පරික සුසාන භූමි ඉවත් කොට ‘සතුටු උද්‍යාන’ තනා බව. එවැනි සිදුවීම් නිසා මෙය පැහැදිලි වාර්ගික සංහාරයක් බව තර්ක කළ හැකියි.

පසුගිය වසර කිහිපය තිස්සේ උයිගර් මුස්ලිම්වරුන් පිළිබඳ ජාත්‍යන්තර සමාජයේ අවදානය යොමු වූ නිසා චීන සමූහාණ්ඩුව මෙම කඳවුරු කිහිපයක් වසා දමා තිබෙන බව වාර්තා වෙනවා. එහෙත්, එලෙස වසා දැමීමෙන් පසු, එම කඳවුරුවල සිටි පුද්ගලයන්ට එරෙහි විමර්ශන සිදුකොට අධිකරණයෙන් වරදකරුවන් කොට, ඔවුන් සිර කඳවුරුවලට යොමුකර තිබෙනවා. ඒ අනුව තවදුරටත් පුහුණු මධ්‍යස්ථාන ලෙස නොව, සිරකඳවුරු තුළම ඔවුන් රඳවා තබාගත හැකියි.

නවතම තත්වය වන්නේ උයිගර් ජාතිකයන් දැවැන්ත කම්හල්වල සේවයට බලහත්කාරයෙන් යොමු කිරීම. මේ දිනවල චීනය විශාල වශයෙන් මුහුණු ආවරණ නිපදවනවා. මෙම මුහුණු ආවරණ නිපදවන්නට බලහත්කාරයෙන් කම්කරුවන් ලෙස උයිගර් මුස්ලිම්වරුන් යොදාගන්නා බව සැටලයිට් ඡායාරූප ඇතුළු සාක්ෂි සහිතව මාධ්‍ය හෙළිදරව් කර තිබෙනවා. එලෙස නිපදවන මුහුණු ආවරණ ඇමෙරිකාව ඇතුළු ලෝකයේ රටවල් රැසකට යවන බවත් හෙළිකර තිබෙනවා.

උයිගර් වැසියන් කම්කරුවන් ලෙස සේවයේ යෙදවීම, ඔවුන්ට රැකියා ලබාදෙන යහපත් ව්‍යාපෘතියක් ලෙස චීන රජය හඳුන්වනවා. උපන් ප්‍රදේශයෙන් ඈත් කිරීමෙන් ඔවුන් අන්තවාදී අදහස්වලින් ඈත් කොට, අධ්‍යාපනය ලබාදෙන බව චීන රජයේ මාධ්‍ය කියනවා. එහෙත් ඔවුන් බලහත්කාරයෙන් නිවෙස්වල ඈත ස්ථානවල බලහත්කාරයෙන් රඳවමින් රැකියාවලට යොමු කිරීම කිසිසේත්ම ‘යහපත්’ ව්‍යාපෘතියක් නොවෙයි.

2020 මාර්තු 01 වැනිදා ඕස්ටේ්‍රලියාවේ ඒඑස්පීඅයි නම් ආයතනය කළ විමර්ශනයකින් හෙළිකර තිබුණේ 80,000කට වැඩි පිරිසක් පසුගිය කාලයේ ඔවුන්ගේ ප්‍රදේශවලින් ඈත් කොට රැකියා සඳහා යොමුකර ඇති බව. මෙලෙස නිවෙස්වලින් බලහත්කාරයෙන් ඈත්කළ කම්කරුවන්ගේ සේවය චීනයේ හා විදෙස් සමාගම් 83ක්ලබාගන්නා බව එම වාර්තාවල සඳහන්. නයිකි, ෆෝක්ස්වැගන් වැනි සමාගම් පවා ඒ අතර සිටිනවා.

මේ වනවිට නයිකි සමාගම මෙම වාර්තා පිළිබඳ සැලකිල්ලට ගෙන, ක්‍රියාමාර්ග ගන්නා බව නිවේදනය කර තිබෙනවා.

එහෙත් බීබීසී මාධ්‍යවේදියෙකු ෆෝක්ස්වැගන් සමාගමේ ප්‍රධාන විධායක නිලධාරිවරයාගෙන් 2019 දී මේ ගැන විමසුවාම ඔහු මෙසේ කියා තිබුණා.

‘අපි ආඩම්බර වෙනවා, ඔවුන්ගේ ප්‍රදේශයේ රැකියා අවස්ථා නිර්මාණය කරන්නට හැකිවීම ගැන. එය ප්‍රයෝජනවත් බව අපි හිතනවා.’

එයට ප්‍රතිචාර ලෙස මාධ්‍යවේදියා විමසා තිබුණේ මෙලෙස. ‘ෂින්ජියැන් එක්ක නම ගෑවීම ආඩම්බර විය හැකි කාරණයක් නොවෙයි. චීන ජනරජය එම ජනතාවට සලකන ආකාරය පිළිබඳ සලකා..’

‘මට ඒ ගැන විනිශ්චයක් දෙන්න බැහැ.’

‘එහෙත් ඔබ ඒ ගැන දන්නවාද?’

‘නැහැ, ඔබ කියන්නේ කුමක් ගැනද කියා මා දන්නේ නැහැ.’ නැවත ප්‍රතිචාර ලෙස විධායක නිලධාරියා කියා තිබුණේ එලෙස. එම සම්මුඛ සාකච්ඡාවේදී ෆෝක්ස්වැගන් ප්‍රධානියා එම දැවැන්ත මානව හිමිකම් ගැටළුව මඟහැර යන්නට උත්සාහ කළ බව පෙනෙනවා.

අඩු වැටුපට, බලහත්කාරයෙන් සේවයේ යොදවන සේවකයන් නිසා දැවැන්ත සමාගම් ඉහළ ලාභයක් ලබනවා. එම ලාභය අත්හරින්නට එක් සමාගමක් සූදානම් වුණත්, තවත් සමාගමක් මානව හිමිකම් නොතකා එම ලාභදායී අවස්ථාව ඩැහැගැනීමට ක්‍රියා කරන්නට ඉඩ තියෙනවා.

උයිගර් ජාතිකයන් රඳවා තැබූ කඳවුරුවල සිටි, බීබීසී පැනොරාමා ආයතනයට සම්මුඛ සාකච්ඡාවක් ලබාදුන් අප ඉහත සඳහන් කළ කාන්තාව කඳවුරෙන් එළියට ආ පසු බලහත්කාරයෙන් රැකියාවක යොදවා තිබුණා. ඇය නිවසෙන් ඈතට ගෙනගිය නිසා පුංචි දියණිය ඇතුළු පවුලෙන් වෙන්ව සිටින්නට සිදුවුණා. ඇගේ පුංචි දියණිය ඒබීසී නයිට්ලයින් ආයතනය ඉදිරියේ තමාට මවගෙන් වෙන්ව සිටීමේ අත්දැකීම ගැන කියන විට, මවගේ හඬාවැටීම වීඩියෝවල සටහන් වී තිබුණේ සංවේගජනක ආකාරයට.

දැන් ඇති ගැටළුව වන්නේ චීනයේ මෙම මානව හිමිකම් උල්ලංගණයට එරෙහිවන්නේ කවුද යන්න. ලෝකයේ රටවල් බොහොමයක් චීනය හා මිතුරුවන්නට කැමතියි. එක්සත් ජාතීන්ගේ සංවිධානයට පවා තනිව කළ හැකි දේ සීමිතයි. 2020 මුල ඇමෙරිකා එක්සත් ජනපදයේ කොංග්‍රසය උයිගර් මුස්ලිම්වරුන්ගේ අයිතිවාසිකම් පිළිබඳ පනතක් සම්මත කරගත්තා. ඇමෙරිකානු ජනාධිපතිවරයා එම පනතට අත්සන් තැබුවා. එහෙත් 2020 ජුනි 17 වැනිදා වෝල් ස්ටී්‍රට් ජර්නල් වාර්තා කර තිබුණේ ට්‍රම්ප් ජනාධිපතිවරයා මෙම කඳවුරු ඉදිකිරීම ඉතා යහපත් ක්‍රියාවක් යැයි චීනයේ ජනාධිපති ෂි ජින්පින්ට පෞද්ගලිකව කියා ඇති බව. චීන විරොධී යැයි සලකන ඇමෙරිකාවේ ජනාධිපතිවරයා එසේ කියන විට, අනෙක් චීන විරෝධී රාජ්‍යය වන ඉන්දියාවද උයිගර් මුස්ලිම්වරුන්ගේ ආකෘතිය කාෂ්මීරයට යොදන්නට උත්සාහ කරන බව පසුගිය කාලයේ වාර්තා පළවුණා.  එවැනි පසුබිමක චීනයේ මානව හිමිකම් උල්ලංඝනයට කිසිවෙකු එරෙහි නොවීමත්, ලොව වෙනත් රටවල් එය අනුකරණය කිරීමත් සිදුවිය හැකියි.■

මාධ්‍ය සමබර නෑ

0

පැෆ්රල් සංවිධානයේ විධායක අධ්‍යක්ෂ රෝහණ හෙට්ටිආරච්චි

අපේක්ෂක වියදම් සීමා කිරීමේ නීතියක් නැති වුණාම අපට සාධාරණ ඡන්දයක් අපේක්ෂා කරන්න බෑ. රූපවාහිනියේ නිතර, නිතර දකින අපේක්ෂකයා තමයි අපේක්ෂකයා කියලා මිනිස්සුන්ට හිතෙන්නේ.

නිදහස් හා සාධාරණ මැතිවරණයක් පැවැත්වුණා කියා ඔබ හිතනවාද?

සාපේක්ෂ අර්ථයෙන් ඔව් කියලා කියන්න පුළුවන්. සාම්ප්‍රදායික මැතිවරණ ප්‍රචාරණ ක්‍රම ඇහිරී ගිය නිසා මුදල් තිබෙන අපේක්ෂකයන් වැඩි වාසියක් ගත්තා. රාජ්‍ය දේපළ අවභාවිතය. බඩු බෙදීම වාගේ කාරණා දකින්න තිබුණා. පෞද්ගලික මාධ්‍යත්, රාජ්‍ය මාධ්‍යත් හැසිරුණු ආකාරයේ ඒ බව පෙනුණා. ඒ අය තෝරාගත් අපේක්ෂකයාට හා පක්ෂයට තමයි වැඩි ඉඩක් වෙන් කරලා තිබුණේ. මාධ්‍ය සමබර වුණේ නෑ. අපේ රටේ අවුරුදු පහක් තුළ මැතිවරණ හතරක් තියෙනවා. එහෙම  හැම අවුරුද්දෙම මොකක් හරි මැතිවරණයක් තියෙනවා. මාධ්‍යවල මේ තත්ත්වය දිගින් දිගටම පැවතීම නරක තත්ත්වයක් හැටියට අපි දකිනවා. මෙහෙම ගියොත් නිවැරදි ජනමතය මතුකරගන්න අපට බැරි වෙනවා. මැතිවරණ කොමසාරිස්වරයාට මාධ්‍ය ප්‍රචාරණය සමබර කරන්න ප්‍රමාණවත් ප්‍රතිපාදන නෑ. මේක බරපතල අඩුවක්.

 

රාජ්‍ය දේපළ අවභාවිතය වගේ ප්‍රවණතා දකින්න තිබුණාද?

අපේක්ෂකයෝ 7452ක් තරග කළ මැතිවරණයක් මේක. ඒ අර්ථයෙන් පුළුල් චිත්‍රය දෙස බැලුවාම පහුගිය මැතිවරණවලට සාපේක්ෂව රාජ්‍ය දේපල අවභාවිතය වගේ කාරණාවල යම් අඩු වීමක් දකින්න තියෙනවා. එය අපි දකින්නේ දේශපාලන සංස්කෘතියේ ක්‍රමික වෙනසක් හැටියට.

 

මැතිවරණ ප්‍රචණ්ඩ ක්‍රියාවල අඩුවක් දකින්න තියෙනවාද?

දේශපාලන නියෝජිතයින් වටේ හිටපු සාම්ප්‍රදායික කාඩර්වරුන්ට වැඩක් නැති වෙලා තියෙනවා. ගම් මට්ටමෙන් කරපු මැතිවරණ ප්‍රචාරණ කටයුතු අවම වීම ඊට හේතු වුණා. ඒ නිසා ගැටුම් අවම වුණා. මැතිවරණ ප්‍රචාරණ කටයුතු සාම්ප්‍රදායික ක්‍රමවලින් අයින් වෙලා විද්‍යුත් මාධ්‍ය, මුද්‍රිත මාධ්‍ය හා සමාජ මාධ්‍ය වගේ ක්ෂේත්‍රයන්වලට දෝලනය වෙලා තියෙනවා. මේ කාරණයත් මැතිවරණ ප්‍රචණ්ඩ ක්‍රියා අවම වෙන්න බලපෑවා.

 

එහෙත් සමාජ මාධ්‍යවල ප්‍රචාරක කටයුතු සිදුවෙන ආකාරයත්, සමාජ මාධ්‍ය අවකාශයේ වෛරී ප්‍රකාශ සිදුකිරීමත් බරපතල ගැටළුවක් හැටියට පවතිනවා නේද?

මෙම කාරණය සම්බන්ධයෙන් පැෆ්රල් සංවිධානය, මැතිවරණ කොමිසම, හෑෂ් ටැග් නම් ආයතනය හා ෆේස්බුක් ආයතනය අතර නොනිල එකඟතාවක් තිබුණා. හෑෂ් ටැග් ආයතනය සමාජ මාධ්‍ය නිරීක්ෂණය කරමින් අපට වාර්තා එව්වා. අපි ඒ වාර්තා අපේ නීතිඥයන් පරීක්ෂා කරලා දෛනිකව මැතිවරණ කොමිසමට පැමිණිලි විදියට වාර්තා කළා. මැතිවරණ කොමිසම වහාම එය ෆේස්බුක් ආයතනයට වාර්තා කළා. ඒක තමයි ක්‍රමවේදය වුණේ. නිහඬ කාලසීමාව තුළ අපි වාර්තා කළ ඒවායින් 60%ක් පමණ ඉවත් කරන්න කටයුතු කරලා තිබුණා. මුල් කාලේ පැමිණිලි 3000ක් පමණ තිබුණා. නිහඬ කාලසීමාව තුළ නීති උල්ලංඝනලය කිරීමේ සිදුවීම් පිළිබඳ පැමිණිලි 4300ක් පමණ තිබුණා. ඒ කාලසීමාවේ අංක ප්‍රදර්ශනය කරමින් ප්‍රචාරක කටයුතු සිදුකළ අවස්ථා තිබුණා. ඡන්දය දවසේත් එවැනි ප්‍රචාර 510ක් තිබුණා. සමහර පැමිණිලි සම්බන්ධයෙන් මැතිවරණ කොමිසම ක්‍රියාමාර්ග අරන් තිබුණා.

 

ඡන්දය ප්‍රකාශ කිරීමට අවස්ථාව නොමැති වූ ඡන්දදායකයිනුත් හිටියා?

නිරෝධායන මධ්‍යස්ථානවල අයට ඡන්දය ප්‍රකාශ කරන්න බැරි වුණා. ඒක ඒ අයගේ වරදක් නොවෙයි. ඇතිවුණු සමාජයීය තත්ත්වය නිසා සිදුවුණු දෙයක්. මැතිවරණ කොමිසම සෑහෙන උත්සාහයක් දැරුවා ඔවුන්ට ඡන්දය ප්‍රකාශ කරන්න අවස්ථාව හදලා දෙන්නට. එය ඔවුන්ට සාධාරණ ඇගයීමක් ලෙස ප්‍රකාශ කළ යුතුයි. එහෙත් නීතිමය තත්තවයන් සලකලා අවසාන මොහොතේ ඔවුන් ඒ උත්සාහය අතහැරියා. එහෙත් ඡන්දය ප්‍රකාශයට පත්කිරීමට නොහැකි වුණේ ඒ අයට පමණක් නොවෙයි. ඡන්ද අයිතිය පාවිච්චි කිරීමේ අවස්ථාව නොලැබෙන තවත් ගොඩක් අය ලංකාවේ ඉන්නවා. මැතිවරණ නිරීක්ෂකයන්, රිමාන්ඞ් බන්ධනාගාරගත පිරිස්, සෞඛ්‍ය ක්ෂේත්‍රයේ අත්‍යාවශ්‍ය සේවාවල යෙදෙන ඇතැම් නිලධාරීන්, රෝහල්ගතව සිටින රෝගීන්, පෞද්ගලික ආරක්ෂක සේවාවල නිරත වෙන අය හෙවත් සෙකියුරිටි මහතුන්, පෞද්ගලික ප්‍රවාහන සේවා පවත්වාගෙන යන පිරිස්, ධීවරයන් හා ඡන්දය පවතින දවසේ විවාහ මංගල්‍ය යොදාගෙන තිබුණු අයට ඡන්දය පාවිච්චි කරන්න අවස්ථාවක් නෑ. ඔය උදාහරණවලට අමතරව ඡන්දය අහිමි තවත් ගොඩක් අය ඉන්නවා. ඔවුන් තමන් ඡන්දය පාවිච්චි කරන ප්‍රදේශයේ ඡන්දය දවසේ නොමැති වෙන්න පුළුවන්. එහෙම නැත්නම්, ඔවුන්ට ඡන්දය පාවිච්චි කරන්න ඡන්දපොළට යන්න නොහැකි වෙන්න පුළුවන්.

 

එවැනි අයට ඡන්දය පාවිච්චි කිරීමට විකල්ප ක්‍රම තියෙනවාද?

මේ සඳහා ඡන්දය පාවිච්චි කිරීමේ ක්‍රම හැදෙන්න ඕනේ. හදිසියේ පැමිණෙන ස්වභාවික විපතක් වගේ අවස්ථාවක ඡන්දය ප්‍රකාශ කිරීම සඳහා ඡන්දදායකයන්ට අවස්ථාව ලබාදීමට මැතිවරණ කොමිසමට ඉඩකඩ තියෙන්න ඕනෑ. මියන්මාරයේ ඡන්ද පොළට එන්න බැරි වැඩිහිටියන්ගේ ඡන්දය ගෙදරට ගිහින් ගන්නවා. ඇෆ්ගනිස්ථානයේ තලේබාන් සිරකරුවන්ටත්, බන්ධනාගාර සිරකරුවන්ටත් ජංගම ඡන්ද තියෙනවා. ඒ වගේ ක්‍රම අපේ රටටත් හඳුන්වලා දෙන්න අවශ්‍යයි. තායිලන්තයේ ගොවියෙකුට ඡන්දය පැවැත්වෙන දිනයේ ඡන්දය දාන්න බැරිනම් එයාට පුළුවන් ලියාපදිංචි වෙලා ඡන්දයට කලින් දිනයකදී ඡන්දය ප්‍රකාශ කරන්න. මේ වගේ අමතර ඡන්ද මධ්‍යස්ථාන හැමතැනම දාන්න ඕනෑ නැහැ. නියමිත දිනට කලින් ඡන්දය ප්‍රකාශ කරන්න අවස්ථාව දෙන්න පුළුවන්. එවැනි ඡන්ද මධ්‍යස්ථාන තියෙන්නේ දිස්ත්‍රික්කයකට මධ්‍යස්ථාන දෙකක් තුනක් වෙන්න පුළුවන්. සමහරවිට අමතර දින දෙකක් කරන්න පුළුවන්. එක දිනයක් නියම කළත් ඇති. ලෝකයේ ඡන්ද අයිතිය තහවුරු කරන්නට එවැනි ක්‍රම ක්‍රියාත්මක වෙමින් තියෙනවා. තැපැල් ඡන්ද කියන්නේ ලංකාවේ දැනට පාවිච්චි වෙන එවැනි ක්‍රමවේදයක්. එහෙත්, ඡන්දය අහිමිවෙන්නේ රාජ්‍ය සේවකයන්ට පමණක් නෙවෙයි.

 

විදේශ ශ්‍රමිකයන්ටත් ඡන්ද අයිතිය නැහැ නේද?

ඔව්, රටට විදේශ විනිමය ගෙනෙන විශාල පිරිසකට ඡන්දය පාවිච්චි කරන්න බැරි වෙලා තියෙනවා. ඒ පිරිසට ඡන්දය භාවිත කරන්න හැකි වන විදිහේ වැඩ පිළිවෙලක් හැදෙන්න ඕනෑ. මේ කරුණු සලකා බලා මැතිවරණ ක්‍රමයට සංශෝධන ගෙන ඒම නව පාර්ලිමේන්තුවේ ප්‍රමුඛ වගකීමක් වෙනවා.

 

ඡන්දය සඳහා අපේක්ෂකයන් විශාල ලෙස  මුදල් වියදම් කොට තිබුණා නේද? ප්‍රචණ්ඩක්‍රියා සහ බලය අවභාවිත කිරීම් අඩු වුණත්, මුදල් වියදම් කිරීම නිසා මැතිවරණයෙහි සමබිම නිර්මාණය වෙනවාද?

අපේක්ෂක වියදම් සීමා කිරීමේ නීතියක් නැති වුණාම අපට සාධාරණ ඡන්දයක් අපේක්ෂා කරන්න බෑ. රූපවාහිනියේ නිතර, නිතර දකින අපේක්ෂකයා තමයි අපේක්ෂකයා කියලා මිනිස්සුන්ට හිතෙන්නේ. ලංකාවේ කුඩා පක්ෂවල අපේක්ෂකයන්ට විශාල අසාධාරණයක් වෙනවා. දැන් තියෙන ක්‍රමයේ හැටියට මුදල් තිබෙන අයට විතරයි ඉස්සරහට එන්න හැකිවෙන්නේ. යහපත් මිනිස්සු ඉබේම විසි වෙලා යනවා. ආර්ථික හයිය නැත්නම් ඡන්දය ඉල්ලන්න පෙළඹෙන්නේ නෑ. ඒකෙම ඊලඟ ප්‍රශ්නය තමයි යම් අපේක්ෂකයෙක් විශාල මුදලක් වියදම් කළොත් සිදු වෙන ඊළඟ ප්‍රතිඵලය.

 

වියදම් කළ මුදල හොයන්න සිදුවීමද?

ඔව්, අපේක්ෂකයෙක් ඡන්දෙට කෝටි පහක් වියදම් කළා නම් ඡන්දේ දිනුවට පස්සේ එයා ප්‍රමුඛතාවය දෙන්නේ ඒ කෝටි පහ නැවත උපයා ගැනීමටයි. ඊට පස්සේ ඊළග ඡන්දෙට තව කෝටි පහක් හොයාගන්න උත්සාහ කරනවා. ඒ කෝටි දහයට අමරව තව ලාභයකුත් හොයන්න ඕනෑ ඊළඟ ඡන්දෙ කරන්න නම්. එතකොට එයාට එයාගේ මහජන නියෝජිත කාර්යභාරය කරන්න බැරිවෙනවා. ඒ මුදල එයාට යාළුවෙක් දුන්නා නම් ඡන්දෙ දිනුවාම ඒ යාළුවාට ඒ වගේ කිහිප ගුණයක් උපයා ගැනීමට ඉඩ දෙන්න වෙනවා. වියදම් සීමා කරන්නේ තැතිව ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදයේ තියෙන මූලික හරය ආරකෂා කරන්න අපට බෑ. ඒ නිසා ඒකට අදාල නීති සංශෝධන වීම අවශ්‍යයි.

 

පෙර මැතිවරණවලිනුත් මේ මැතිවරණයෙනුත් මැතිවරණ ක්‍රමයේ හඳුනාගත් අනෙකුත් දුර්වලතා පිළිබඳ ඔබේ අදහස?

ලංකාවේ පසුගිය මැතිවරණ පහක් හයක් දෙස ආපසු හැරී බැලුවොත් දේශීය හා විදේශීය මැතිවරණ නිරීක්ෂකයන් මැතිවරණ ක්‍රමය වෙනස් කිරීම සඳහා විවිධ නිර්දේශ ඉදිරිපත් කර තියෙනවා. එහෙත් එවැනි නිර්දේශ බොහොමයක් ක්‍රියාත්මක වෙන්නේ නෑ. ඒ නිසා අප අදහස් කරන්නේ කළ යුතු සංශෝධනවල ප්‍රමුඛතා ලැයිස්තුවක් හදලා එය පාර්ලීමේන්තුවට ඉදිරිපත් කරන්න ඕනෑ බව. උදාහරණයක් කීවොත් පාරලීමේන්තුවේ පක්ෂ මාරු කිරීම ගැන අලුත් වෙනස්කම් ඕනෑ.

 

මොනවගේ වෙනස්කම්ද?

පහුගිය කාලේ එක් වතාවක එකම මන්ත්‍රීවරයා හය වතාවක් පක්ෂ මාරු කළා. එහාට පනිනවා මෙහාට පනිනවා. ඒ පනින්නේ මහජන සුභ සිදුධිය ගැන හිතලා නෙවෙයිනේ, තමුන්ගේ සුභ සිද්ධිය සලකලානේ. අන්තිමේ සමහර නියෝජිතයන් ඉන්නේ කුමන පක්ෂයේද කියා හිතාගන්න බැරි තත්වයක් ආවා. ආණ්ඩුවෙන් විපක්ෂයට පනින අවස්ථා හරි අඩුයි. ගියත් යන්නේ බලය හුවමාරු වෙනවා කියලා දැනෙන මොහොතේදී, නැත්නම් හැම වෙලාවේම සිද්ධවෙන්නේ විපක්ෂයෙන් ආණ්ඩු පක්ෂයට පැනීම. පැනලා එක්කෝ සල්ලි ගන්නවා. නැත්නම් කැබිනට් ඇමතිකමක් ගන්නවා. අපේ මැතිවරණ ක්‍රමය අනුව මිනිස්සු ඡන්දේ දෙන්නේ පක්ෂයකට. මන්ත්‍රීවරුන්ට අයිතියක් නෑ ඡන්ද දායකයාගෙන් අහන්නේ නැතුව පක්ෂ මාරු කරන්න. ඒ හිල් වහන්න ඕනෑ. මන්ත්‍රීවරයා හෘදය සාක්ෂියට අනුව තීන්දු ගන්නවා නම් ප්‍රශ්නයක් නෑ. නමුත් ඔවුන් තීන්දු ගන්නේ තමන්ගේ වාසියට.■

■ ප්‍රියන්ජිත් ආලෝකබණ්ඩාර

බරපතළ ප්‍රචණ්ඩ ක්‍රියාවලින් තොර මැතිවරණයක්

0

 

මැතිවරණ ප්‍රචණ්ඩ ක්‍රියා නිරීක්ෂණ මධ්‍යස්ථානයේ ජාතික සම්බන්ධීකාරක මංජුල ගජනායක

 

මෙවර මැතිවරණය පිළිබඳව ඔබේ සංවිධානයේ තක්සේරුව කෙබඳුද?

අපේ රටේ පැවැති සෑම මැතිවරණයක්ම පැවතියේ කුමන හෝ අභියෝගාත්මක වාතාවරණයක් තුළ. මැතිවරණවලදී අලුත් අත්දැකීම් ඉගෙනගන්න ලැබුණා. ගියවර ජනාධිපතිවරණයේදී අපේක්ෂකයන් සංඛ්‍යාව විශාල වුණා. මෙවර මැතිවරණයේදී අපට සෞඛ්‍ය මාර්ගෝපදේශ මාලාවක් පිළිපදිමින් මැතිවරණයට මුහුණ දීමට සිදු වීම විශේෂයි.

 

එහෙත් ඡන්දය ප්‍රකාශ කළ ප්‍රතිශතය වැඩියි නේද?

කොවිඞ්-19 වසංගතයෙන් තිබුනු සීමා මැද පවා 71.7%ක ප්‍රතිශතයක් ඡන්දය ප්‍රකාශ කිරීම ජයග්‍රහණයක් ලෙස සලකන්න පුළුවන්. මේ සිදුවෙමින් තිබෙන ධනාත්මක වෙනස පිළිබඳ අපට සතුටක් තියෙනවා. කවර ආකාරයේ අදහස් පැවතියත් මැතිවරණ කොමිසමේ සභාපති මහින්ද දේශප්‍රිය මහතා තමයි ඉතාම දුෂ්කර අවස්ථාවේ මැතිවරණයක් පැවැත්විය යුතුය යන අදහසෙහි පූර්ණකාලීනව සිටිමින් අන්‍යයන් දිරිමක් කරන ලද පෞරුෂය වූයේ. ඒ ගෞරවය ඔහුට පුද කළ යුතුමයි.

 

ප්‍රචණ්ඩක්‍රියා තිබුණාද?

අනෙක් මැතිවරණවලට සාපේක්ෂව ගත් විට බරපතල මැතිවරණ ප්‍රචණ්ඩක්‍රියාවලින් තොර මැතිවරණයක් පැවතුණ බව පැවසිය හැකියි.

 

ප්‍රචණ්ඩක්‍රියා අඩු වුණත්, විශාල වියදම් සහිත ප්‍රචාරක ව්‍යාපෘති නිසා අසාධාරණයක් වුණා නේද?

ලෝකය කණපිට හැරවීම එක් පුද්ගලයෙකුට හෝ සවිධානයකට කළ නොහැකියි. එම නිසා සංවිධානයක් ලෙස අපට කළ හැකි ප්‍රධානම කාර්යය තමයි ‘අපට කළක්කේ කුමක්ද යන්න හඳුනා ගැනීම’ හා ඒ වෙනුවෙන් අවංකව හා කැපවීමෙන් වැඩ කිරීම. ශ්‍රී ලංකාවේ අධික මැතිවරණ පිරිවැය නියාමනය සඳහා සහාය වීමට අවශ්‍ය දත්ත පද්ධතියක් නිර්මාණය කිරීම අපි සිදුකරමින් සිටිනවා. ඒ අනුව මෙවර මැතිවරණයේදී අපට පෙනී ගිය කාරණය වූයේ එක් එක් අපේක්ෂකයා විසින් පක්ෂ විසින් මැතිවරණය සඳහා සෘජුව දැරූ අධික පිරිවැයට සමාන සමාන පිරිවැයක් අපට හදුනාගත නොහැකි මාර්ග හරහා වක්‍රව වියදම් කර ඇති බවයි. 

 

මැතිවරණ ප්‍රචාරණයදී සාම්ප්‍රදායික මාධ්‍ය සේම සමාජ මාධ්‍ය හසුරවා ගැනීමේදී ගැටළු පැනනැගුණා නේද?

අද වන විට නව මාධ්‍ය විසින් ඇති කර ඇති පරිසරය අතිශයින් සංකීර්ණයි. ඡන්ද පොලට යන අපේ ගැමියා හෝ නාගරිකයා තුළින් පමණක් නොවෙයි මීළඟ දශකයේදී ඡන්ද ජයග්‍රහණය හෝ පරාජය තීරණය වන්නේ. සෑම නිමේශයක් පාසාම අන්තර්ජාලය පුද්ගලයන් හසුරවමින් සිටිනවා. මේ චිත්ත සන්තානයත් එක්ක තමයි පුද්ගලයාට ඡන්දපොලට යාමට සිදුවන්නේ. එම නිසා මගේ අදහස වන්නේ අපි මේ නව මාධ්‍ය අවකාශය නිර්මාණාත්මකව භාවිත කළ යුතු බව. අනෙක මැතිවරණ නීතිවලට අනුකූල වන පරිදි එය පාවිච්චි කළ යුතුයි. අපි අන්තර්ජාලය අවබෝධ කරගනිමින්, එයට අදාල මැතිවරණ නීති සකස් කළ යුතුයි. ඉදිරියේදී ඇති වන මැතිවරණ ප්‍රතිසංස්කරණවලදී මෙවැනි කාරණා පිළිබඳ අවධානය යොමු කළ යුතුයි.

 

නව පාර්ලිමේන්තුව ගැන අදහස මොකක්ද?

මේ මැතිවරණයෙන් නව පාර්ලිමේන්තුවට 225 දෙනෙක් පත් වෙනවානේ. පාර්ලිමේන්තු සැසිවාරය නව වූවාට පත් වෙන මන්ත්‍රීවරුන් අලුත් වෙන්නේ නැතනම් ඒ නව පාර්ලිමේන්තුවේ ඇති විශේෂත්වයක් නෑ කියන කාරණය අපි අවධාරණය කරනවා. පරණ පාර්ලිමේන්තුව නියෝජනය කළ සාම්ප්‍රදායික මහජන නියෝජිතයින් නව පාර්ලිමේන්තුව නියෝජනය කිරීම අලුත් බෝතලයේ පරණ වයින් දැමීමට සමයි. පසුගිය දිනෙක ඉන්දියාවේ අධිකරණයක ආශ්වාදජනක නඩු තීන්දුවක් දුන්නා. එහිදී මහජන නියෝජිතයන්ට ශ්‍රේෂ්ඨාධිකරණය නියමයක් කළා. ඔවුන් නාමයෝජනා බාර දෙන විට නාමයෝජනා සමග අපරාධකාරී චර්යාවන් පිළිබඳ වාර්තාවක් ඉදිරිපත් කරන ලෙස නියෝග කළා. ඒ තරම් ප්‍රගතිශීලි තැනකට අපට යාමට හැකිදැයි කියන්නට බැහැ. එහෙත් ආයතනයක් ලෙස අපි උත්සාහ කරනවා ඊළඟ මැතිවරණය සඳහා නාමයෝජනා දෙන පුද්ගලයින්ගේ අපරාධචර්යා පිළිබඳ තොරතුරු වෙබ් අඩවියක් හරහා එළියට දාන්න.

 

මැතිවරණයට අදාල නීතිරීති සකස් කිරීමේ උනන්දුවක් මැතිවරණ කොමිසමට නෑ නේද?

පසුගිය වසරේ මැතිවරණ කොමිෂන් සභාව සභාපතිවරයාගේ ප්‍රමුඛත්වයෙන් මැතිවරණ නීති සංශෝධනය කිරීමට අදාල පාර්ලිමේන්තු තේරීම් කාරක සභාවක් ඉල්ලා සිටියා. මේ තේරීම් කාරක සභාව හරහා පුරවැසියෙකුට අවුරුදු 18ට එළඹෙන විටම ඡන්දය බලය ලබා දීම සඳහා කටයුතු කිරීම, මැතිවරණ වියදම් නියාමනය කිරීම, විදෙස්ගත ශ්‍රී ලාංකිකයාගේ ඡන්ද අයිතිය තහවුරු කිරීමට හැකි ක්‍රමවේදයක් සොයා බැලීම, පාර්ලිමේන්තු පනත් සංශෝධනය වැනි කාරණා ඉටු කරගැනීම පිළිබඳව දීර්ඝ කාලයක් තිස්සේ උත්සාහ කරමින් සිටිනවා. ඒ නිසා පාර්ලිමේන්තු තේරීම් කාරක සභාවක අවශ්‍යතාවය සමාජගත කරන්න ඉදිරියේදී අපි කටයුතු කරනවා.

 

මේ මැතිවරණයේදී ඡන්දය ප්‍රකාශ කරන්නට අවස්ථාව නොලැබූ පිරිසක් සිටියා. ඉදිරි මැතිවරණවලදී ඔවුන්ගේ ඡන්ද අයිතිය තහවුරු කරන්න හැකිවේවිද?

මැතිවරණයකදී විදෙස්ගත ශ්‍රී ලාංකිකයින්ට ඡන්ද අයිතිය හිමි විය යුතුයි කියා අප තරයේ විස්වාස කරනවා. අපි අවුරුදු ගණනක සිට මේ කාරණය ගැන අවධානය යොමු කරමින් සිටියා. ඔවුන්ගේ ඡන්දය ලියාපදිංචි කිරීමේ ගැටළුවක් ඇත්තේ නෑ. එහෙත් ඡන්දය භාවිත කරන්නට පහසුකම් සලසන්නේ කෙසේද යන්න තමයි තිබෙන ගැටළුව වන්නේ. මෙය ඉතාමත්ම පරිස්සමෙන් සංවාදයට ලක් කළ යුතුයි. එය ක්‍රමයෙන් ගෙන වැඩ පිළිවෙළක් සකස් කරගත යුතු කාරණයක් ලෙස මා දකිනවා. විදේශයක රාජ්‍ය තාන්ත්‍රික කාර්යාලයක දී ගොඩනගන ලද තාවකාලික ඡන්ද පොළක ඡන්දය ප්‍රකාශ කීරීමේදී ඇති විය හැකි ප්‍රශ්න කිහපයක් තිබෙනවා.

 

ඒ මොනවාද?

පළමුව ශ්‍රී ලංකාවේ විදේශීය දූත මෙහෙවර තුළ 40% ක පංගුවක් හැම විටම පත් කරන්නේ දේශපාලනඥයන්. ඒ අනුව තානාපති සේවයේ සිටින නිලධාරීන් දේශපාලනඥයන්. ඇතැම් නිලධාරීන් ගැන විදෙස් ශ්‍රමිකයන්ට විශ්වාසයක් නෑ. මොනවගේ පුද්ගලයන් පසුගිය කාලයේ තානාපතිවරු වුණාද කියා අපි දන්නවා. එවැනි තත්ත්වයක් තුළ තානාපති කාර්යාල තුළ ඡන්දය ප්‍රකාශ කරන්නට අවස්ථාව උදා කිරීම ගැටළු සහගත විය හැකියි. අනෙක් අතට පිලිපීනයේ, ඉරාකයේ, ඇෆ්ගනිස්ථානයේ අත්දැකීම් ඇසුරින් සිතා බැලීමේදී පැහැදිලි වන කරුණ වන්නේ විදෙස්ගත එක පුරවැසියෙක්ගේ ඡන්දයක් වෙනුවෙන් සැලකිය යුතු මුදලක් වියදම් කරන්නට සිදුවෙන බව. ඒ තරම් ඩොලර් ප්‍රමාණයක් වියදම් කරන්න පුළුවන්ද, ඒක අපට දරාගන්න පුළුවන්ද කියන ප්‍රායෝගික ප්‍රශ්නය එනවා.

අනෙක් පැත්තෙන් මැදපෙරදිග ශ්‍රී ලාංකික ශ්‍රමිකයින් ලක්ෂ 16ක් පමණ සිටිනවා. ඔවුන්ට ඡන්දය ප්‍රකාශ කිරීමේදී නවීන තාක්ෂණික ක්‍රමවේද භාවිත කිරීමේ හැකියාව තිබෙනවා. හැබැයි රාජ්‍ය මාධ්‍යක විපක්ෂයක අපේකෂ්කයෙකුට සාකච්ඡාවක් ලබැගැනීම පවා දුෂ්කර කාරණයක් වූ රටක මැතිවරණ ප්‍රචාරය සඳහා මැදපෙරදිග ජනතාව සම්බන්ධ කරගන්නේ කෙසේද යන ප්‍රශ්නය පැන නැගෙනවා. එය අන්තර්ජාල භාවිතයෙන් කරනවාද. ගිහිල්ලා කරනවාද. ඒ සඳහා ආණ්ඩුවෙන් ප්‍රතිපාදන දෙනවාද? ආණ්ඩුව එවැනි ක්‍රියාවලියක දී සර්ව සාධාරණව ක්‍රියා කරයිද යන ප්‍රශ්න අප හමුවේ තිබෙනවා. යම් ආණ්ඩුවක් තීන්දු කළොත් විදෙස් ශ්‍රමිකයින්ට ඡන්ද අයිතිය දිය යුතුයි කියා, එතකොට ඡන්දයේ අනෙක් කොටස් ගැනත් සලකා බලන්න වෙනවා. අමතක නොකළ යුතුයි මැතිවරණයක මූලිකාංගයක් තමයි ජනතාව දැනුවත් කිරීම. සාධාරණ ප්‍රචාරක අවකාශයක් නිර්මාණය කිරීම. විදෙස් ශ්‍රමිකයන්ට ප්‍රචාරක කටයුතු කරන්නේ කොහොමද. ඔවුන්ට ලංකාව ගැන වැරදි තොරතුරු ලැබෙන්නට තියෙන ඉඩකඩ මොනතරම්ද. එම නිසා මා හිතනවා මේ කටයුත්ත ප්‍රමාද නොකළ යුතු දෙයක් වගේම ඒ සඳහා අනවශ්‍ය තරම් හදිසි නොවිය යුතු කාරණයක් කියා. මා එයින් අදහස් කළේ ඔවුන්ට ඡන්ද අයිතිය නැති බව නෙවෙයි. ඔවුන්ගේ අයිතිය නිසියාකාරව ලබාදිය යුතු නිසා. ඡන්ද අයිතිය කියන්නේ පත්‍රිකාවේ කතිරය සලකුණු කිරීමේ අයිතිය විතරක් නෙවෙයි. මුලින් තේරීම් කාරක සභාවක් හරහා මේ පිළිබඳව පුළුල් කතිකාවක් ඇති කළ යුතුයි. 

 

ඉලෙක්ට්‍රොනික් ක්‍රමයට ඡන්දය පාවිච්චි කිරීම ගැනත් යෝජනා තියෙනවා නේද?

බොහෝ අය කියනවා ඉලෙක්ට්‍රොනික් යන්ත්‍ර භාවිතයෙන් ඡන්දය ප්‍රකාශ කරන්න හැකියි කියා. එහෙත් තාක්ෂණය පාවිච්චි කරමින් මැතිවරණ පැවැත්වූ රටවල් අද සාමාන්‍ය ක්‍රමවලට නැවත හැරෙමින් ඉන්නවා. ශ්‍රී ලංකාවේ මිනිස්සු තාමත් කැමතියි ඡන්ද පොළට ගොස් ඡන්දය ප්‍රකාශ කරන්න. ඒ ගැන අපි සතුටු වෙන්න එපැයි. ඒත් ඔවුන් පුරුදු වුණ ක්‍රමයක් තියෙනවා. ඒක වෙස් කරන්න අමාරුයි.■

■ ප්‍රියන්ජිත් ආලෝකබඩාර

දෙමළ ජනතා ප්‍රශ්න වෙනුවෙන් අරගල කරන්න වේවි

 

ප්ලොට් නායක ධර්මලිංගම්  සිද්ධාර්ථන්

ඉදිරියේදී ඔබේ  පක්ෂය පාර්ලිමේන්තුව තුළ කරන්නේ කුමක්දැයි එකඟතාවට පැමිණි ඉන්නවාද?

අපි ඉදිරියේදී පාර්ලිමේන්තුව තුළ කරන්නේ මොනවාද කියලා නිශ්චිතව සහ විස්තර සහිතව කියන්න බැහැ. එහෙත් දැනට පක්ෂයක් විදියට දෙමළ ජාතික සන්ධානය අනිවාර්යයෙන්ම විපක්ෂයේ සිටිය යුතුයි කියා මතයක ඉන්නවා. විපක්ෂයේ සිට අපිට පුළුවන් විදියට අසාධාරණයට එරෙහිව පාර්ලිමේන්තුව තුළ හඬ නඟනවා. දෙමළ ජනතාවගේ හඬ පාර්ලිමේන්තුවේ නියෝජනය කරන්නට අපගේ උපරිම උත්සහ ගන්නවා.

 

විපක්ෂයේ සිටින සමගි ජන බලවේගය වැනි කණ්ඩායම් එක්ක එකතුවෙනවාද?

නැහැ. දෙමළ ජාතික සන්ධානය කිසිම පක්ෂයක් සමඟ එකතු විය යුතුයි කියා බලාපොරොත්තුවක් නැහැ. ඒත් යම් යම් අවස්ථාවලදී යහපත් කාරණා පිළිබඳව අපිට යම් යම් පක්ෂවලට සහයෝගය දෙන්න සිදුවෙනවා. අපිට ඒ යහපත් ක්‍රියාවන් කරන්නේ කුමන පක්ෂය සමඟද කියා බලන්නේ නැහැ. රටට යහපතක් වෙනවා නම් අපි ඕනෑම කෙනෙක් සමඟ එකට වැඩ කරන්න සූදානම්. ආණ්ඩුව එක්ක වුණත් වැඩ කරන්න අපි ලෑස්තියි.

 

ගෝඨාභය රාජපක්ෂ දෙමළ ජනතා අවශ්‍යතා ගැන සංවේදී බව හිතනවාද?

අපිට විශ්වාස කරන්න අමාරුයි ගෝඨාභය රාජපක්ෂ ඇතුළු ඔහුගේ කණ්ඩායමට දෙමළ ජනතාවගේ දීර්ඝකාලීන ප්‍රශ්න විසඳන්න උවමනාවක් තියේවි කියලා. මම අදහස් කළේ සංවර්ධන කටයුතු සම්බන්ධයෙන් සහයෝගය ලබා දෙන බවයි. ඒ ගැන සැකයක් නැහැ. ඒත් දෙමළ ජනතාවගේ  ප්‍රශ්න වෙනුවෙන් අපි අනිවාර්යයෙන්ම අරගල කළ යුතුයි. මා කියන්නේ ආයුධ සන්නද්ධ අරගල ගැන නෙවෙයි. වරදවා වටහාගත යුතු නැහැ. අපි ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී අරගලයක ඉන්න වේවි. ජාතික ප්‍රශ්නයට විසඳුමක් ලබාගැනීම අපේ අරමුණ.

 

ජාතික ආණ්ඩුවක් පිහිටුවීමට ඔබලාට ආරාධනාවක් ලැබුණහොත් ඒ සදහා සහයෝගය දක්වනවාද?

ජාතික ආණ්ඩුවකට යායුතු බව ප්‍රකාශ කරලා තිබුණේ ඊපීඩීපී පක්ෂයේ ඩග්ලස් දේවානන්ද මහත්මයා. ඒ පාර්ලිමේන්තු මැතිවරණයට කලින්. ඔහු පවසලා තිබුණේ දෙමළ ජනතාවගේ ප්‍රශ්න විසඳීමට මේ කියන ජාතික ආණ්ඩුව ගොඩනැගීමට බලාපොරොත්තු වන බවයි. ඔහුගේ පක්ෂයට ලැබුණේ පාර්ලිමේන්තුවේ ආසන 2ක් පමණයි. එවැනි සුළු ආසන සංඛ්‍යාවක් තියාගෙන ජාතික ආණ්ඩු හදනවා කියන කාරණය විහිළුවක් හැටියට මම දකින්නේ. අපි ජාතික ආණ්ඩුවකට සහයෝගය දක්වන්නේ නෑ. එහෙත් ආණ්ඩුව, ජාතික ආණ්ඩුවක් හදන්න ඉඩ තියෙනවා.

 

උතුරු නැගෙනහිර ජනතාව දෙමළ ජනතා සන්ධානය පිළිබඳව කළකිරීමකින් සිටින හිතනවාද?

දෙමළ ජනතාව තුළ දෙමළ ජාතික සන්ධානය පිළිබඳ ප්‍රසාදයක් තිබුණා, මම හිතනවා ඒක තවමත් ඇති කියලා. ප්‍රතිඵලවල වෙනසක් තියෙනවා. ඒත් මම හිතන්නේ නැහැ පසුගිය කාලයේදී  දෙමළ ජාතික සන්ධානය දෙමළ ජනතාවගේ අප්‍රසාදයට ලක්වුණා කියලා. අපි ජනතාව උදෙසා වැඩ කොටසක් කළා. ඒ ගැන ඔවුන් දන්නවා. එහෙත්, තනි පක්ෂයක ආධිපත්‍යය පවතින්න ඕනෑ නැහැ. වෙනත් අදහස්වලට, වෙනත් කණ්ඩායම්වලට අවස්ථාව තියෙනවා.

 

විග්නේෂ්වරන් මහත්මයා පවසනවා දෙමළ ජනතාව පිළිබඳව ඔබේ පක්ෂය කිසිවක් කළේ නැති බව…

අපි දෙමළ ජාතික සන්ධානය වෙනුවෙන් අපේ ජීවිත කැප කරලා තිබෙනවා. විග්නේෂ්වරන් මහත්මයා වගේ අලුතින් පක්ෂයට එකතු වුණු අයත් ඒ අතර සිටිනවා. අපිට කියන්න තියෙන්නේ හැම තැනම කැපවෙලා වැඩ කරන අය සහ නොකරන අය සිටිනවා. ඕනෑම කෙනෙකුට විවේචන කරන්න අයිතියක් තියෙනවා. අපි පිළිගන්නවා අපේ පක්ෂයේ යම් යම් දුර්වලතා තිබෙන බව. එහෙත් විග්නේෂ්වරන් මහත්මයා කියන තරම් අපි නරක පක්ෂයක් නෙවෙයි. අපි මැතිවරණයට එනකොට ඉදිරිපත් කළ සියලුම ප්‍රතිපත්ති දෙමළ ජනතාව වෙනුවෙන් ක්‍රියාත්මක කරන්න අපි උත්සහ ගත්තා. ඒ සඳහා අපිට පැවැති ආණ්ඩුව සමඟ ඉවසීමෙන් කටයුතු කරන්න සිදු වුණා. අපි ආණ්ඩුව සමඟ කටයුතු කළේ ජනතාවගේ ප්‍රශ්නවලට විසඳුමක් ලබා ගන්න. ඒ නිසා ඩීල් දැමීම් ගැන ඔහු පවසන දේවල්වල කිසිදු සත්‍යතාවක් නැහැ. දෙමළ ජාතික සන්ධානයේ විතරක් නොවෙයි වෙනත් පක්ෂවලත් කැපවීමෙන් වැඩ කරන්නේ නැති නායකයන් ඉන්නවා.

 

ඉදිරියේදී ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී අවකාශය හැකිලෙනු ඇතැයි බියක් තියෙනවා නේද?

අපි මූලිකව සටන් කරන්නේ ශක්තිමත්, ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී රටක්  වෙනුවෙන්.  මේ රටේ හැම පුද්ගලයෙකුටම අවශ්‍ය ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදයයි. ලංකාවට විතරක් නෙවෙයි ඕනෑම රටකට මූලිකව අවශ්‍ය වන්නේ  ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය. අපිට බැහැ රට විනාශ කරලා දාන්න. රටක නිදහස නැති වුණහොත් රට විනාශවෙලා යන්න විශාල ඉඩකඩක් තිබෙනවා. විශේෂයෙන්ම ශ්‍රී ලංකාව වැනි රටක මිනිසුන් කාලයක් තිස්සේ බොහෝම නිදහස්ව, ප්‍රජාතත්ත්‍රවාදීව ජීවත් වුණා. ඒක තේරුම් ගැනීම වැදගත්. දීර්ඝ කාලයක් නිදහසේ ජීවත් වූ අයට, එක්වරම ඒ නිදහස හැකිළීම ලොකු ගැටලුවක් වෙනවා. ඔවුන් ලෑස්ති නැහැ යන්ත්‍ර වගේ, වහලුන් වගේ ජීවත්වෙන්න.

 

පසුගිය ආණ්ඩුව සමයේ පත් කරගත් ස්වාධීන  කොමිෂම් සභා ඉදිරියේදී ඉවත්කරන්න ඉඩකඩක් ඇති බව පෙනී යනවා නේද?

මානව හිමිකම් කොමිෂම් සභාව සහ මැතිවරණ කොමිෂම් සභා වැනි ස්වාධීන කොමිෂම් සභා රටකට හරි වැදගත් ආයතන. ඒවා නැති කරන්න යම් කෙනෙක් උත්සහ කළොත් අනිවාර්යයෙන්ම අපි ඒ ආයතන රැකගගැනීම වෙනුවෙන් පෙනී ඉන්නවා. එවැනි ප්‍රශ්නයක් ඉදිරියේදී පැමිණියහොත් දෙමළ ජාතික සන්ධානය පක්ෂයක් විදියට ඒ ගැන තීරණයක් ගන්නවා. එහෙත් දැන් අපි ඒ වගේ ප්‍රශ්න පිළිබඳව ආවේගයෙන් කතා කළ යුතු නැහැ.■

හොඳ ව්‍යවස්ථා සංශෝධනයක් ගේන්න ආණ්ඩුවට පුළුවන්

2

පාර්ලිමේන්තු මැතිවරණය අවසන්ය. ආණ්ඩු පක්ෂයට පාර්ලිමේන්තු මන්ත්‍රීධුර 145ක් ලැබී ඇති අතර ආණ්ඩුව සමඟ සිටින අනෙකුත් පක්ෂවලට ලැබෙන ආසන ප්‍රමාණයත් එක් වූ කල තුනෙන් දෙකක බලයක් ලැබෙනු ඇත. ආණ්ඩුව බලාපොරොත්තුවන ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථා සංශෝධනය කිරීමේ අවස්ථාව ඇති අතර, දැන් ආණ්ඩුව කරනවායැයි කියූ ව්‍යවස්ථා සංශෝධනය කුමක්දැයි රටේ පුරවැසියන්ට බලාගත හැකිවනු ඇත.

අප නිවැරදිවම අලුත් ව්‍යවස්ථා සංශෝධනයේ ඇති කරුණු දන්නේ නැත. දැනට අප දන්නේ ස්වාධීන කොමිෂන් සභා සහ ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථා සභාව අහෝසි කිරීමේ වුවමනාව ආණ්ඩුවට ඇති බවය. තුනෙන් දෙක ලැබුණොත් මැතිවරණ කොමිසම අහෝසි කරන බව මහින්දානන්ද අලුත්ගමගේද කියා තිබුණි.

‘අපට අවශ්‍යයි තුනෙන් දෙකේ බහුතරය. අලුතෙන්ම ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථාවක් මේ රටට අවශ්‍යයි. අර විජේදාස රාජපක්ෂ මහත්තයා කියනවා කොහොමද එයා රෑ එළිවෙනකන්ම මේක සංශෝධනය කරපු හැටි. දහනවය. එක්කෙනෙක් ඇවිත් කියනවාලු මේක දාන්න කියලා. තව කෙනෙක් ඇවිල්ලා කියනවාලු ඒක දාන්න කියලා. අන්තිමේ එයා හදපු එක නෙවෙයි, එයා දන්නෙත් නෑලු තියෙන්නේ මොකක්ද කියලා.’ මේ පොහොට්ටුවේ නිර්මාතෘ බැසිල් රාජපක්ෂ මැතිවරණයට පෙර ගාල්ලේදී කියා ඇති කතාවකි. ඒ ප්‍රකාශයෙන් තුනෙන් දෙක වුවමනා බව පැහැදිලි වෙයි.

එහෙත් මේ ප්‍රකාශයෙහි ව්‍යාජ කරුණක්ද ඇත. රෑ එළිවෙනතුරු සංශෝධනය කළ කතාව මුල්ම බොරුවය. 19 සම්මත කරන්නට මදක් රෑ වූ බව ඇත්තය. එහෙත් එළිවනතුරු සංශෝධනය කළේ නැත.

එහෙත් බරපතල බොරුව අනෙකකි. බැසිල් රාජපක්ෂගේ ඉහත බොරු ප්‍රකාශය අනුව වියදාස රාජපක්ෂ 2015 දී රටේ විශාල පිරිසක් සටන්කර ඇත්තේ විජයදාස රාජපක්ෂ හැදූ එකක් සම්මත කරගන්නටය. මෛත්‍රීපාල සිරිසේන පාර්ලිමේන්තුවේ රස්තියාදු වී ඇත්තේ විජයදාස රාජපක්ෂ හැදූ එකකට ඡන්ද එකතු කරන්නටය. පාර්ලිමේන්තුවේ අතිබහුතරය වූ, අද පොහොට්ටුවේ සිටින කණ්ඩායමත් ඇතුළත්ව පාර්ලිමේන්තුවේ එක්කෙනෙක් හැර සියළුදෙනා ඡන්දය දී ඇත්තේ විජයදාස රාජපක්ෂ හැදූ එකක් වෙනුවෙනි. ජනමතය නිර්මාණය කිරීම සඳහා මාදුළුවාවේ සෝභිත හිමි ඇතුළු රටේ වැඩි පිරිසක් දඟලා ඇත්තේ විජයදාස රාජපක්ෂ නම් ප්‍රාඥයාගේ දැනුමින් බිහි වූ ඒ මහා පනත සම්මත කරගන්නටය. අන්තිමේ අහිංසක විජයදාසගේ ඇස්වලට වැලි ගසා ඔහු හැදූ එක විකෘති කර ඇත. බැසිල් රාජපක්ෂ මහතා කල්පනා කරන ආකාරයට විජයදාසගේ පනතක් සම්මත කරගන්නට එතරම් මහන්සියක් ලංකාවේ ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය ගරු කරන ප්‍රජාව දඟලා ඇත්තේ ඇයි? විජයදාසගේ වාසගම රාජපක්ෂ නිසාද?

බැසිල් රාජපක්ෂ ඇතුළු මහත්වරුන් එසේ මවා පෙන්වන්නට උත්සාහ කළත්, ඇත්තටම 19 වැනි සංශෝධනය බිහිවුණේ දශක ගණනක් තිස්සේ ලංකාවේ තිබූ සංවාදයවල ප්‍රතිඵලයක් ලෙස බව ව්‍යවස්ථාව ගැන සාමාන්‍ය දැනුමක් ඇති අය පවා දනී.

බැසිල් රාජපක්ෂ පෙන්වන්නට උත්සාහ කර ඇත්තේ 19 වැනි සංශෝධනය හැදුවේ විජයදාස රාජපක්ෂ බව නොවේ. එය හදිසියේ ගෙන ආ එකක් බවය. එයට සංශෝධන ගොඩක් එකතු වී ඇති බවය. එහෙත් ඒ වෙනුවෙන් ඔහු 19 හැදුවේ විජයදාස බව කියා තිබුණි. විජයදාස රාජපක්ෂත් 19 වැනි සංශෝධනය හැදුවේ තමන් බව විවිධ තැන්වල කියා ඇත. 19 සංශෝධනය පසුපස ඇති බර හෑල්ලු කිරීමට ඒ කතා කියයි.

එහෙත් 19 වැනි සංශෝධනය තනි මිනිහෙක් හැදූ එකක් නොවේ. තනි පුද්ගලයෙකුගේ හෝ පවුලක අරමුණු වෙනුවෙන් තැනූ එකකුත් නොවේ. පෙර සඳහන් කළ පරිදි ලංකාවේ ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය අගයන පිරිස් දීර්ඝ කාලයක් කළ සංවාදයක ප්‍රතිඵලයකි. පක්ෂ, විපක්ෂ එකඟතාව ලැබුණු එකකි.

19 වැනි සංශෝධනය කෙටුම්පත් කළේ කණ්ඩායමක් බව ඇත්තකි. රටටම එකතු වී කෙටුම්පත් සැකසිය නොහැක. එහෙත් විජයදාස රාජපක්ෂ ඒ මූලික කණ්ඩායමේ සාමාජිකයෙක්ද නොවේ. ඔහු එකල සිටි අධිකරණ ඇමතිවරයා පමණකි. 19 වැනි සංශෝධනය ගෙන ආවේ එකල අගමැති රනිල් වික්‍රමසිංහය. පනත කෙටුම්පත් කරන්නටත් විජයදාස රාජපක්ෂ සම්බන්ධ නොවීය. පනත කෙටුම්පත් කරන්නට විද්වත් උපදේශක මණ්ඩලයක් සිටි අතර ආචාර්ය ජයම්පති වික්‍රමරත්න, සුරේන් ප්‍රනාන්දු වැනි අය එම උපදේශක මණ්ඩලයේ සිටියේය. ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථා සම්පාදනය ගැන දැනුම අතින් විජයදාස රාජපක්ෂට හැරෙන්නටත් බැරි තරම් විද්වතුන් එම ව්‍යවස්ථා සම්පාදන ක්‍රියාවලියේ සිටි නිසා විජයදාස රාජපක්ෂගේ දායකත්වය අවශ්‍ය නොවීය. ඒ නිසා 19 ගැන විජයදාසගෙන් විමසීම තේරුමක් නැත.

අධිකරණ ඇමතිවරයා වූ නිසා, 19 වැනි සංශෝධනයේ කමිටු අවස්ථාවේදී සංශෝධන යෝජනා කිහිපයක් ඉදිරිපත් කිරීම පමණක් ඔහු කර තිබුණි.

අනෙක 19 වැනි සංශෝධනය මුල් කෙටුම්පත පසුව අඳුනගන්න බැරි තරම් සංශෝධනය වූවක් නොවේ. 19 වැනි සංශෝධනයෙන් මුලින් යෝජනා කළේ කුමක්දැයි දන්නා ලංකාවේ පුරවැසියන් සම්මත වූ සංශෝධනයේ එය තිබුණු බව දනී. මුල් කෙටුම්පතට හේතු දෙකක් නිසා යම් සංශෝධන කිහිපයක් එකතු විය. එක් හේතුවක් වුණේ ශ්‍රේෂ්ඨාධිකරණය ඇතැම් සංශෝධනවලට ජනමතවිචාරණයක් අවශ්‍ය බව ප්‍රකාශ කිරීමය. ඒ  අනුව ජනමත විචාරණයක් අවශ්‍ය කොටස් ඉවත් කරනු ලැබීය. අනෙක් හේතුව පාර්ලිමේන්තුවේ බහුතරය වූ විපක්ෂයේ සහයෝගය ලබාගැනීමය. ඒ සඳහා ඔවුන් ඉදිරිපත් කළ යෝජනා කිහිපයකට සංශෝධන ඉදිරිපත් කරනු ලැබීය.

විජයදාස හැදුවේ මොකක්දැයි අපි නොදනිමු. එය ඔහුගේ ගෙදර තිබෙනවා විය හැකිය. ගෙදර තිබෙන ඒ සංශෝධනයට වඩා සම්මත වූ එක වෙනස් විය හැකිය. එහෙත්, පාර්ලිමේන්තුවට මුලින් ඉදිරිපත් කල 19 වැනි සංශෝධනයේ කෙටුම්පත හා සම්මත වූ පනත අද වුණත් ඕනෑ කෙනෙකුට අන්තර්ජාලයෙන් බාගත කර කියවිය හැකි විනිවිදභාවයක් ඇති ලියවිලි දෙකකි. වෙනස් වුණේ කුමක්දැයි කියවන අයෙකුට තේරුම්ගත හැකිය.

අනෙක 19 වැනි සංශෝධනය වෙනුවෙන් පෙනී සිටින, එය රැකගැනීමේ වැදගත්කම ගැන පෙන්වාදෙන කිසිම පක්ෂයකට සම්බන්ධ නැති ස්වාධීන සිවිල් ක්‍රියාකාරිකයන් සිටී. ඔවුන් අදටත් 19 වැනි සංශෝධනය වෙනුවෙන් පෙනී සිටින්නේ එය විජයදාස රාජපක්ෂ හෝ වෙනත් පුද්ගලයෙකු හැදූ එකක් නිසා නොවේ. එම සංශෝධනවල වැදගත්කම නිසාය.

බැසිල් රාජපක්ෂ මහතාට අවශ්‍යම නම් 19 වැනි සංශෝධනයට අන්තිම මොහොතේ එකතු වූ සංශෝධන ගැන දිනේෂ් ගුණවර්ධන, වාසුදේව නානායක්කාර, විමල් වීරවංශ වැනි හිටපු මන්ත්‍රීවරුන්ගෙන් විමසිය හැකිය. අන්තිම මොහොතේ සංශෝධන යෝජනා කළේ ඔවුන්ය. ඒ මොහොතේ ඔවුන්ගේ සහයෝගය අවැසි නිසා, එවැනි යෝජනා ප්‍රතික්ෂේප කිරීමේ හැකියාවක්ද නොවීය. ජාතික ආණ්ඩුවක් හදන්නට පක්ෂ දෙකක් තිබුණාම ප්‍රමාණවත් බවට සංශෝධන එකතු කළේ ඔවුන්ගේ යෝජනා අනුවය. ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථා සභාවට සිවිල් සමාජ නියෝජිතයන් වෙනුවට පාර්ලිමේන්තුවේ සාමාජිකයන් සංයුතිය වැඩි කළේ වාසුදේව නානායක්කාරගේ යෝජනාවක් අනුවය. අන්තිම මොහොතේ ආ සංශෝධන එවැනි ඒවාය.

එවැනි සංශෝධනයෙන් 19 වැනි සංශෝධනයේ හරය වෙනස්වුණේ නැත.

කඩිමුඩියේ ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථා සංශෝධන හැදීම ගැන කතාකරන්න ඕනෑනම්, බැසිල් රාජපක්ෂට 18වැනි සංශෝධනය ගැන කතාකළ හැකිය. එහෙත් අද පොහොට්ටුවට ‘නිර්මාතෘ’වරුන් හිටියාට, යුධ ජයග්‍රහණයට පියවරුන් හිටියාට 18 වැනි සංශෝධනයට ‘නිර්මාතෘ’ කෙනෙක් නැත. වාසනාවට 18 වැනි සංශෝධනය ගෙන ආ මොහොතේ විමල් වීරවංශලා, දිනේෂ් ගුණවර්ධනලා, වාසුදේව නානායක්කාරලා සංශෝධන ඉදිරිපත් කරමින් කොන්දේසි දැම්මේ නැත. වාසනාව කීවේ 18 ගෙනා අයගේ වාසනාව නොවේ. දිනේෂ්ලාගේ, වාසුලාගේ වාසනාවටය. එදා කොන්දේසි දැම්මානම් ඔවුන්ගේ දේශපාලන ගමනත් අහවරය.

සංශෝධන යෝජනා නොආවේ ඔවුන්ගේ අදහස් කවුරුත් විමසුවේ නැති නිසාය. හදිසි පනතක් ලෙස 18 වැනි සංශෝධනය සම්මත කළ අතර, 18 ඉදිරිපත් කළේ එකල පාර්ලිමේන්තු කණ්ඩායමේ සාමාජිකයන්ගේ අනුදැනුමක් ඇතිව නොවේ. 18 කඩිමුඩියේ සම්මත කිරීම ගැන ඊට වඩා උදාහරණ කොයින්ද. එය වෙන තැනක හදා, ඉදිරිපත් කළ පසු කටපියාගෙන අත ඔසවන්නට වූ ලියවිල්ලකි. ඒ මොහොතේ සාමාන්‍ය පුරවැසියන් අතර සිටි සිවිල් ක්‍රියාකාරිකයන්ට 18 වැනි සංශෝධනය කියවා බලා, ඒ ගැන විරෝධය හෝ එකඟතාව පළකරන්නටවත් කාලවේලාව ප්‍රමාණවත් නොවීය.

අනෙක 18 වැනි සංශෝධනය ආවේ පොදුජන ව්‍යාපාරයක ඉල්ලීම් මත නොවේ. දීර්ඝකාලීන සංවාදයක් මත නොවේ. එය මහින්ද රාජපක්ෂගේ රාජපක්ෂගේ බල වුවමනා අනුව කෙටුම්පත් වී පාර්ලිමේන්තුවට ආවේය. ඊට පසු 18 වැනි සංශෝධනය අහෝසි කරන විට 18 වැනි සංශෝධනය රැකගත යුතු බව කියමින් හඬනගන්නට කිසිදු සිවිල් ක්‍රියාකාරිකයෙක් හිටියේ නැත. අඩු තරමේ විමල් වීරවංශලාවත් 18 වැනි සංශෝධනය රැකගැනීම වැදගත් බව එදා කීවේ නැත.

සරත් වීරසේකර 18වැනි සංශෝධනය අහෝසි කරමින්, 19 වැනි සංශෝධනය සම්මත කළ වෙලාවේ එයට පක්ෂව ඡන්දය දුන්නේ 18 රැකගැනීමේ අදහසට වඩා 19 වැනි සංශෝධනයට ඔහු විරුද්ධ නිසාය. අනෙක 18 වැදගත්, පොදුජනයාට වැදගත් එකක් නම් ආණ්ඩුවේ නායකයන් පසුගිය මැතිවරණ ප්‍රචාරක කටයුතුවලදී කියන්නට තිබුණේ තුනෙන් දෙක ලැබුණොත් 18 වැනි සංශෝධනය නැවත බලාත්මක කරන බවය. ඔවුන් එසේ කීවේ නැත. ඒ වෙනුවට කීවේ නව ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථාවක් ගෙන එන බවත්, 19 වැනි සංශෝධනයේ ‘නරක’ ලක්ෂණ වෙනස් කරන බවත්ය. හේතුව 18ට දැන් අයිතිකාරයෙක් නැති නිසාය. 18ට එවැනි පදනමක් නැති නිසාය. ඩිව් ගුණසේකර වැනි නායකයන් පසුව  18වැනි සංශෝධනයට අත ඉස්සීම ගැන තමා පසුතැවිලි වන බව පසුව කීවේ ඒ නිසාය.

 

18 වැනි සංශෝධනයේදී ලැබුණු අත්දැකීම් සලකා බැලූ කළ තුනෙන් දෙක ලැබුණාට පසු ව්‍යවස්ථාවේ ඇති දේවල් ඔවුන්ට කියන්නට ඕනෑ නැත. දැන් නායකයන් අතර ඇතිවන සාකච්ඡා, සංවාදවලදී නව ව්‍යවස්ථාවේ ඇති කරුණු තීරණය කරනු ඇත. ඔවුන් අතර ව්‍යවස්ථාවේ ඇති කරුණු ගැන වාද විවාද ඇතිවනු ඇත්තේ රාජපක්ෂ පවුලේ සාමාජිකයන් අතරය. ව්‍යවස්ථා සංශෝධන කෙටුම්පත එළියට පැමිණෙනු ඇත්තේ එම සාමාජිකයන් අතර සාකච්ඡාවලින් පසුය. ඊළඟ පාර්ලිමේන්තුවේදී වාසුදේව නානායක්කාර වැනි නායකයන්ට නව ව්‍යවස්ථාවට අත ඔසවන්නට සිදුවනු ඇත. 

එහෙත් නව ව්‍යවස්ථාව 18 වැනි සංශෝධනය වගේ එකක් වනු ඇතැයි කීමට අප ඉක්මන් විය යුතු නැත. ආණ්ඩුවට අවශ්‍යතාවක් තිබේනම් 19 වැනි සංශෝධනය සම්මත කළා වාගේ කළ හැකිය. ජනතාව ඉදිරියේ සංවාදයට ලක් කොට ව්‍යවස්ථා සංශෝධන යෝජනාවක් ඉදිරිපත් කළ හැකිය. දැනට ඇති ව්‍යවස්ථාව ඉදිරියට ගෙනයන ආකාරයේ ප්‍රගතිශීලී ව්‍යවස්ථාවක් සම්මත කරගත හැකිය. ආණ්ඩුවට හැකියාව ඇත. වුවමනාව තිබේද යන්න ප්‍රශ්නයකි.

කෙසේ වෙතත් වැදගත් කාරණාවක් සිහිපත් කළ යුතුය. ආණ්ඩුවට තුනෙන් දෙකක බලයක් නැති බවත්, ඇත්තේ 145ක් බවත් අමතක නොකළ යුතුය. ආණ්ඩුවට තුනෙන් දෙක සම්පූර්ණ වෙන්නේ උතුරු නැගෙනහිර නායකයන්ගේ ඡන්දවලින්ය. අඩු තරමේ එම නායකයන්ට ඡන්දය ලබාදුන් ඡන්දදායකයන්ගේ වුවමනා එපාකම් ගැනවත් නව ව්‍යවස්ථා සංශෝධනයකදී ආණ්ඩුව කල්පනා කළොත් යහපත්ය.

අවසානයේ තවත් වැදගත් දෙයක් සිහිපත් කළ යුතුය. ඒ නව ව්‍යවස්ථාවකට අවශ්‍ය වෙන්නේ කුමක්දැයි අලුතින් කරුණු සොයන්නට ඕනෑ නැති නිසාය. පසුගිය පාර්ලිමේන්තුව කාලයේ ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථා සම්පාදන සභාවක් ලෙස පාර්ලිමේන්තුවේ සාමාජිකයන් රැස්විය. එම සභාවෙහි මෙහෙයුම් කමිටු රැස්විය. දැන් එම මෙහෙයුම් කමිටුවල වාර්තා පිළිගන්නේ නැති බව ආණ්ඩුව කියයි. කමක් නැත. එම වාර්තා ඕනෑ නැත.

එහෙත් එම මෙහෙයුම් කමිටු වෙත ශ්‍රී ලංකා පොදුජන පෙරමුණ හා ශ්‍රීලනිප නියෝජනය කරන නායකයන් ඉදිරිපත් කළ යෝජනා ටිකත්, ආණ්ඩුවට තුනෙන් දෙක ගැනීමට සහයෝගය දක්වන ඩග්ලස් දේවානන්දාගේ ඊපීඩීපී පක්ෂය ඉදිරිපත් කළ යෝජනාවත් සලකා බැලීම ප්‍රමාණවත්ය. ඊට අමතරව විවිධ මාතෘකා සඳහා යෝජනා ඉදිරිපත් කිරීමට පත්කළ කමිටු අතර දැන් පොදුජන පෙරමුණේ නායකයන් සිටි කමිටු ඇත. බන්දුල ගුණවර්ධන වැනි අය ඒ කමිටුවල සිටි නායකයන්ය. ඒ කමිටු වාර්තාත් සලකා බැලිය හැකිය. දැන් පොදුජන පෙරමුණේ සහ ශ්‍රීලනිපයේ නියෝජිතයන් වන දකුණේ පළාත් නියෝජනය කරන හිටපු පළාත් සභා මහඇමතිවරුන් ඉදිරිපත් කළ යෝජනාත් සලකා බැලිය හැකිය. ඒ අනුව ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථා සභාවට තම කණ්ඩායමේ අය ඉදිරිපත් කළ යෝජනා ටිකවත් සලකා බැලුවොත් ප්‍රමාණවත්ය. ඊට අමතරව ඕනෑනම් අලුතින් විපක්ෂයේ යෝජනා ඉල්ලා සිටිය හැකිය.

ආණ්ඩුවට ඕනෑනම් අප පුදුමයට පත්කරමින් හොඳ ව්‍යවස්ථා සංශෝධනයක් ගෙන ආ හැකිය. තව අවුරුදු පහකින් දහයකින් තමන් ගෙනා එකක් බව කියන්නත් ලැජ්ජා හිතෙන අන්දමේ (18වැනි සංශෝධනය වාගේ) එකක් නැවත ගෙන ආ යුතු නැත.■

■ අනුරංග ජයසිංහ

හැමෝම අන්දමන්ද වී..

0

ආණ්ඩුවටත් පුදුමයි

ශ්‍රී ලංකා පොදුජන පෙරමුණට මහා මැතිවරණයෙන් තුනෙන් දෙකේ බලයක් ලැබී නැතත්, එම පෙරමුණට සහයෝගය දක්වන අනෙකුත් පක්ෂවලට ලැබී ඇති ආසන සංඛ්‍යාවත් එකතු වූ කළ තුනෙන් දෙකක බලයක් පොදුජන පෙරමුණ ප්‍රමුඛ ආණ්ඩුවට ලැබී හමාරය. පොදුජන පෙරමුණට ආසන 145ක්, ඩග්ලස් දේවානන්දා මහතාගේ ඊපීඩීපීයට ආසන 2ක්, පිල්ලෙයාන්ගේ ටීඑම්වීපීයට ආසන 2ක්, අතාවුල්ලා මහතාගේ නායකත්වයෙන් යුත් ජාතික කොංග්‍රසයට ආසනයක් වශයෙන් ලැබී ඇති අතර ශ්‍රීලනිපය නියෝජනය කරමින් යාපනය දිස්ත්‍රික්කයෙන් ඉදිරිපත් වූ අංගජන් රාමනාදන් තේරී පත්වී ඇත. ඊටත් අමතරව රතන හිමි හා ගලගොඩඅත්තේ ඥාණසාර හිමි නියෝජනය කරන අපේ ජනබල පක්ෂයට ජාතික ලැයිස්තුවෙන් මන්ත්‍රීධුරයක් හිමිය. ඒ අනුව ආණ්ඩුව ඉල්ලා සිටි තුනෙන් දෙකක බලය ලැබී ඇත.

‘ශ්‍රී ලංකා පොදුජන පෙරමුණ තවත් විශිෂ්ට විජයග්‍රහණයක් අභියස සිටින බව 2020 මහා මැතිවරණයේ මේ වන විට නිකුත් වී ඇති නිල ඡන්ද ප්‍රතිඵලවලින් තහවුරු වෙයි. මේ රටේ සාතිශය බහුතර දේශප්‍රේමී ජනතාව රට වෙනුවෙන් නිවැරදි තීන්දුවක් ලබා දී තිබේ. හෙට දින බලාපොරොත්තුවේ උදා අරුණලු අපේ මාතෘභූමිය මත පතිත වනු ඇත්තේ එම විජයග්‍රහණයේ ප්‍රභාතය ද සමග බව සක්සුදක් සේ පැහැදිලිය.’ මේ ජාතික මට්ටමේ මැතිවරණ ප්‍රතිඵල අනුව ශ්‍රී ලංකා පොදුජන පෙරමුණ ජයගැනීමෙන් පසු මහින්ද රාජපක්ෂ මහතාගේ නිල ෆේස්බුක් පිටුවේ තැබූ සටහනකි.

‘මේ වනවිට ප්‍රකාශිත නිල ඡන්ද ප්‍රතිඵල අනුව ශ්‍රී ලංකා පොදුජන පෙරමුණ විශිෂ්ඨ ජයග්‍රහණයක් ලබාගන ඇත. සෞභාග්‍යයේ දැක්ම ප්‍රතිපත්ති ප්‍රකාශනය බලගැන්වීමට අවශ්‍ය පාර්ලිමේන්තුවක් සෑදීමේ බලාපොරොත්තුව හෙට දිනයේ සාක්ෂාත් කරගත හැකි බව මාගේ විශ්වාසයයි.’ ගෝඨාභය රාජපක්ෂගේ ෆේස්බුක් පිටුවේ එසේ තිබුණි.

ශ්‍රී ලංකා පොදුජන පෙරමුණ හා එම පක්ෂය සමඟ කටයුතු කරන පක්ෂවලට මෙතරම් දැවැන්ත ජයක් ලැබීම ගැන ශ්‍රී ලංකා පොදුජන පෙරමුණේ නායකයන් සතුටින් මෙන්ම පුදුමයටත් පත්ව සිටී. මැතිවරණයට පෙර පක්ෂ අභ්‍යන්තරයේ සිදුකළ සමීක්ෂණවලින් මැතිවරණ ජයක් ලැබෙන බව පැහැදිලි වුණත්, මෙතරම් විශාල ආසන ප්‍රමාණයක් ලැබෙනු ඇතැයි අනුමාන කළේ නැත.

ලැබුණු ඡන්ද ප්‍රතිඵලය ගැන රාජපක්ෂ පවුලේ සාමාජිකයන් ඉතා සතුටින් සිටින බව අනිද්දා හා අදහස් දැක්වූ බලවතෙකු කීය.

ශ්‍රී ලංකා පොදුජන පෙරමුණේ ජාතික සංවිධායක (පොදුජන පෙරමුණේ සාමාජිකයන්ගේ භාෂාවෙන් කීවොත් නිර්මාතෘ) බැසිල් රාජපක්ෂට ප්‍රතිඵල ලැබෙන අතර සුභපැතුම් පණිවුඩ රැසක් ලැබී ඇත. බොහෝ අය සිහිපත් කර තිබුණේ ඡන්දයට පෙර බැසිල් රාජපක්ෂ මැතිවරණ ප්‍රතිඵලය ගැන අනුමානයක් කර තිබුණු නමුත් මේ තරම් ඉහළ ප්‍රතිඵලයක් ඔහු අනුමාන කර තිබුණේ නැති බවය.

‘මමත් බයෙන් තමයි ඡන්දෙට කලින් 130ක් ලැබෙන බව කීවේ. දිනනවා කියලා දැනගෙන හිටියා ඊට වඩා ලැබෙනවා කීවොත් විහිළුවක් කියලා හිතයි. ඒ නිසයි 130ක් කීවේ.’ බැසිල් රාජපක්ෂ එලෙස කතාකළ අයට එසේ කියා තිබුණි.

ඡන්දයේදී පොදුජන පෙරමුණේ උපක්‍රමය වී තිබුණේ තම පක්ෂයට ලැබෙන බවට විශ්වාස කළ හැකි සෑම ඡන්දයක්ම පාවිච්චි කරන තැනට වගබලාගැනීම බව අනිද්දා සමඟ අදහස් දැක්වූ ආණ්ඩුවේ ඉහළ නායකයෙකු කීය. ඒ සඳහා තම පක්ෂයේ ග්‍රාමීය මට්ටමේ පාක්ෂිකයන් වෑන්, බස් ආදී වාහන යොදවා ඡන්දපොළට රැගෙන යෑමට ඔවුන් කටයුතු කර තිබුණි.

සියල්ලට වඩා ඔවුන් පුදුමයට හා සතුටට පත්ව සිටියේ උතුරු-නැගෙනහිර පළාත්වල දෙමළ ජනතාවගේ ඡන්ද වැඩිපුර ලැබීම ගැනය. ඇතැම් ප්‍රදේශවල දෙමළ ජනතාව අතර මුස්ලිම් විරෝධයක් යම් දුරකට ඇත. එම විරෝධයත්, ආණ්ඩුව මුස්ලිම් ජනතාව කෙරෙහි දක්වන බව පෙනෙන ආකල්පයත් ඔවුන්ට වැඩිපුර ඡන්ද ලැබීමට එක හේතුවක් බව ආණ්ඩුවේ නායකයන්ගේ අදහසය.

එහෙත් බැසිල් රාජපක්ෂ අමතා සුබපැතූ අයට ජයග්‍රහණය ගැන විස්තර කරමින්, මේ ජයග්‍රහණයේ වැඩි ගෞරවය දී ඇත්තේ වත්මන් විපක්ෂයටය. එනම්, හිටපු ආණ්ඩුවටය. ‘ඔවුන් ආණ්ඩුවේ හිටපු කාලයේ කරපු දේවල්වල ජනප්‍රියත්වය නැති කරගත්තා.’ බැසිල් රාජපක්ෂගෙන් ප්‍රතිඵලය ගැන විමසූ කෙනෙකුට ඔහු කියා ඇත්තේ එලෙසය.

‘චොකා මල්ලි’ දෙක, වාසු හය

පසුගිය සතියේ මහාධිකරණයෙන් මරණ දඬුවම ලැබුණු ප්‍රේමලාල් ජයසේකර හෙවත් ‘චොකා මල්ලි’ මෙවර මැතිවරණයේදී රත්නපුර දිස්ත්‍රික් පොදුජන පෙරමුණු මනාප ලැයිස්තුවේ දෙවැනි ස්ථානයට පත් වී ඇත. එම දිස්ත්‍රික්කයේ පළමු ස්ථානයට පවිත්‍රා වන්නිආරච්චි පැමිණ ඇත.

එහෙත් රත්නපුර දිස්ත්‍රික්කයේ පළමු ස්ථානයට තරඟ කළ තවත් දේශපාලනඥයෙකු වූයේ වාසුදේව නානායක්කාරය. ඔහු දිස්ත්‍රික්කයේ දෙමළ ජනතාවගේ ඡන්ද ඉලක්ක කරමින් දෙමළ භාෂාවෙන් පවා ප්‍රචාරක ව්‍යාපාරයේ නියැලී තිබුණි. ඊට අමතරව ප්‍රේමලාල් ජයසේකරට හිතවත් ඡන්දදායකයන්ගේ සහයෝගය ලැබීම පිණිස, ප්‍රේමලාල් ජයසේකරට ඡන්දය දෙන ලෙස විශේෂ ප්‍රකාශයක්ද කර තිබුණි.

අගෝස්තු 06 වැනිදා රාත්‍රියේ මනාප ගණන් කරන මුල් අවස්ථාවේ වාසුදේව නානායක්කාර සිටියේ තුන්වැනි තැනය. ඔහු බියෙන් සිටියේ සිව්වැනි තැනට වැටේවි කියාය. ‘තරඟ කළේ පළවැනියා වෙන්න. දැන් හතර නොවුණොත් ඇති.’ තමන්ගේ හිතමිත්‍රයෙක් සමඟ වාසුදේව නානායක්කාර මහතා කියා තිබුණේ එලෙසය. රාත්‍රියේ වෙහෙසකර නිසා, ඔහු නින්දට ගොස් තිබුණි.

එහෙත් ඔහු පාන්දර දැක ඇත්තේ තමන් තුන්වැනි තැන නොව, හයවැනි තැනට වැටී ඇති බවය.

ශ්‍රීලනිප ගොඩ

මෙවර මැතිවරණයේදී ශ්‍රීලනිපයට සැලකිය යුතු ආසන සංඛ්‍යාවක් ලැබී ඇත. ශ්‍රීලනිප පරාජය කළ යුතු බවට ප්‍රචාරක ව්‍යාපාරයක් ගෙනගියද මෛත්‍රීපාල සිරිසේන, නිමල් සිරිපාල ද සිල්වා, දයාසිරි ජයසේකර, දුමින්ද දිසානායක, මහින්ද අමරවීර, රංජිත් සියඹලාපිටිය, ශාන්ත බණ්ඩාර, චාමර සම්පත් දසනායක වැනි ශ්‍රීලනිප අපේක්ෂකයන් ගණනාවක් මැතිවරණය ජයගෙන ඇත. ඒ අතර පොළොන්නරුව හා බදුල්ල දිස්ත්‍රික්කවල පළමු ස්ථානයට ශ්‍රීලනිප අපේක්ෂකයන් වන මෛත්‍රීපාල සිරිසේන හා නිමල් සිරිපාල ද සිල්වා පැමිණ ඇත.

ශ්‍රීලනිප මන්ත්‍රීවරුන් ආණ්ඩුවේ ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථා සංශෝධන ආදියට නිහඬ සහයෝගයක් ලබාදෙන නමුත්, එදිනෙදා පාර්ලිමේන්තුවේදී වෙනම කණ්ඩායමක් ලෙස කටයුතු කරන්නට බලාපොරොත්තු වන බව ශ්‍රීලනිප නායකයෙකු කී කතාවය. විශේෂයෙන් දයාසිරි ජයසේකර පාර්ලිමේන්තුවේදී ආණ්ඩුව ප්‍රශ්න කරමින්, විපක්ෂ මන්ත්‍රීවරයෙකුගේ චරිතයටත් යම් දුරකට පණ පෙවීමට බලාපොරොත්තු වෙයි. තමන්ගේම ස්වාධීන අනන්‍යතාවක් ගොඩනඟාගැනීම දයාසිරිගේ බලාපොරොත්තුවය. තේරී පත්වූ අපේක්ෂකයන්ට නැවත ශ්‍රීලනිප ශක්තිමත් කිරීමේ වුවමනාවක් තිබේනම්, ඊට හැකියාව ඇත. එයට කොන්දක් තිබිය යුතුය. ස්වාධීන අනන්‍යතාවක් නැතිව ශ්‍රීලනිපයට ගමනක් නැත.

 

යහ-ජාතිකත්වයට වෙච්ච දේ

ජවිපෙ හා එජාප මහා මැතිවරණයේදී නොසිතූ පරාජයන් ලැබූ බව ඇත්තය. එහෙත් මහා මැතිවරණයෙන් දැවැන්තම පරාජයක් ලැබූ තවත් කණ්ඩායමක් වුණේ ප්‍රධාන විපක්ෂය ලෙස පෙනී සිටි සමගි ජන බලවේගයය. ආණ්ඩු හදන බව කී ඔවුන්ට, ආණ්ඩුවට අභියෝගයක් විය හැකි මට්ටමේ මන්ත්‍රීධුර සංඛ්‍යාවක් ලබාගන්නටත් නොහැකි වූ බව සැඟවිය යුතු නැත. එක්සත් ජාතික පක්ෂයෙන් වෙන්ව ඔවුන් වෙනම ඉල්ලුවේ මන්ත්‍රීධුර සංඛ්‍යාවක් ගන්නට නොවේ.

සමගි ජන බලවේගය ජයගත්තේ ත්‍රිකුණාමල දිස්ත්‍රික්කය පමණි. ඒ එම දිස්ත්‍රික්කයට ශ්‍රී ලංකා මුස්ලිම් කොංග්‍රසය, රිෂාද් බදියුදීන් මහතාගේ පක්ෂය සමඟ එක්ව සමගි ජන බලවේගය තරඟ කළ නිසාය.

අඩු තරමේ සජිත් ප්‍රේමදාස ඉදිරිපත් වූ කොළඹ දිස්ත්‍රික්කයෙන්වත් සැලකිය යුතු ජයග්‍රහණයක් තබා ගෞරවණීය පරාජයක්වත් ලබාගැනීමට ඔවුන්ට නොහැකි විය. හිරුණිකා ප්‍රේමචන්ද්‍ර, සුජීව සේනසිංහ වැනි අපේක්ෂකයන් කොළඹ දිස්ත්‍රික්කයෙන් ඉල්ලා පරාජය විය.

‘ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී සෞභාග්‍ය සම්පන්න රටක් උදෙසා නොබියව සමගි ජන බලවේගයට ඡන්දය ප්‍රකාශ කළ ශ්‍රී ලංකාවාසී ඔබ සැමට ස්තුතියි.’ යනුවෙන් සමගි ජන බලවේගයේ නායක සජිත් ප්‍රේමදාස සමාජ මාධ්‍යවල සටහහනක් තබා තිබුණි. එහි ඇති ‘සෞභාග්‍ය’ යන වචනය මේ වනවිට ගෝඨාභය රාජපක්ෂ ඉදිරිපත් කර ඇති ‘සෞභාග්‍යමත් රටක්’ යන තේමා පාඨයට ගැලපෙන එකක් වීම සමගි ජන බලවේගයේම ඇතැම් අයගේ විවේචනයට ලක් වී තිබුණි.

පොදුජන පෙරමුණට හෝ ගෝඨාභය රාජපක්ෂට වෙනස් තමන්ගේම අනන්‍යතාවක් ගොඩනඟගාන්නට නොහැකි වීම සජිත් ප්‍රේමදාසගේ පරාජයට හේතු වූ බව පක්ෂයේ කේන්තියෙන් සිටින ඇතැම් පරාජිත අපේක්ෂකයන්ගේ අදහසය. ගෝඨාභය රාජපක්ෂලාගේම සංකල්ප, ඔවුන්ගේම මතවාද වෙනස් ආකාරයකට පුනරුච්ඡාරණය කිරීමෙන් ඡන්ද ජයගත නොහැකි බව ඔවුන් පවසයි. ‘යහ-ජාතිකත්වය’ වැනි සංකල්ප නොව, ආණ්ඩුවේ කේන්ද්‍රයට වදින ආකාරයේ අභියෝගයක් ඉදිරියේදීවත් එල්ලකළ යුතු බව ඔවුන්ගේ අදහසය.

මෙවැනි දියාරු වචන සජිත්ලා කීවේ ‘සිංහල-බෞද්ධ’ ඡන්ද කෝටාවෙන් කෑලි කඩාගන්නටය. එහෙත් මහනුවර, කොළඹ ආදී දිස්ත්‍රික්කවල ප්‍රතිඵලවලින් පෙනෙන ආකාරයට අන්තිමේ සිදුව ඇත්තේ ආණ්ඩුවේ ‘සිංහල-බෞද්ධ’ ලේබලයෙන් යුත් ක්‍රියාකලාපයට විවේචනයකුත් නැති නිසා ඒ මතවාදය තව තවත් ශක්තිමත් වීමය. අන්තිමේ ඉතිරිවී ඇත්තේ දෙමළ හා මුස්ලිම් ඡන්ද පමණි. සියළු ඡන්ද සෝදාගෙන ආණ්ඩුවටම ලැබීමය. මේ අදහස් පරාජය වූ අපේක්ෂකයන්ගේ අදහස්ය.

ජවිපෙ වේදනාවෙන්

මෙවර මැතිවරණයේදී පසුගිය මැතිවරණයේදී ලැබුණු ආසන ප්‍රමාණයවත් ලබාගැනීමට ජවිපෙ අසමත් විය. මෙවර ලැබුණේ ආසන තුනක් පමණි.

එහෙත්, ඔවුන් දිස්ත්‍රික්ක කිහිපයකම මන්ත්‍රීධුරයක් ලබාගැනීමේ ආසන්නයට පැමිණ තිබුණි. උදාහරණයක් ලෙස සුනිල් හඳුන්නෙත්තට තවත් ඡන්ද තුන්සීයක් තිබුණානම් මාතරින් ජයගැනීමට හැකියාව තිබුණි. මොණරාගල හා අනුරාධපුර දිස්ත්‍රික්කවල සීයට පහක ප්‍රතිශතය ආසන්නයටම පැමිණ තිබුණි. එම දිස්ත්‍රික්කවල තවත් ඡන්ද සුළු ප්‍රමාණයක් ලැබුණානම් ආසනයක් ලැබෙන්නට ඉඩ තිබුණි. කළුතර, හම්බන්තොට හා මාතර සීයට පහ ඉක්මවා ඡන්ද තිබුණත් ආසනයක් ලබාගැනීමට අසමත් විය.

අගෝස්තු 06 වැනිදා උදේ වරුවේ පවා ඔවුන් සිටියේ කොළඹ, හම්බන්තොට, ගම්පහ, මාතර, කළුතර, අනුරාධපුර හා කුරුණෑගල දිස්ත්‍රික්කවල ජයග්‍රහණ ගැන ස්ථීර විශ්වාසයෙනි. ඒ දිස්ත්‍රික් හතේ කොහොමත් එන බවත් බදුල්ලෙන්, මොණරාගලින් හා කොළඹ දිස්ත්‍රික්කයේ තවත් මන්ත්‍රීධුරයක් ලැබුණානම් හොඳ බව ඔවුන්ගේ අදහස විය. ජාතික ලැයිස්තු මන්ත්‍රීධුර දෙකකුත් ලැබී පාර්ලිමේන්තු මන්ත්‍රීවරුන් 12 දෙනෙකුගෙන් සමන්විත බලඇණියක් ගොඩනැගීම ඔවුන්ගේ බලාපොරොත්තුව විය.

‘අන්ත පරාජයක් ලැබුණානම් දුක නෑ. මෙච්චර ළඟට ඇවිල්ලත් මගහැරුණ එක ගැනයි දුක.’ තම හිතමිතුරු නීතිඥවරයෙක්ව එම නීතිඥවරයාගේ නිවසේදී මුණගැසුණු ජවිපෙ නායක අනුර කුමාර දිසානායක හා නීතිඥයා අතර කතාබහේදී එම අදහස පළ වී තිබුණි.

පරාජය වූ අය පාර්ලිමේන්තුවට ගෙනෙන්නේ නැති බව ජවිපෙ නායක අනුර කුමාර දිසානායක මීට පෙර කියා තිබුණි. ඒ අනුව කොළඹින් ජයගත් අනුර කුමාර දිසානායනක, ගම්පහින් ජයගත් විජිත හේරත් හා ජාතික ලැයිස්තුවේ ඉහළින්ම නම ඇති බිමල් රත්නායක පාර්ලිමේන්තුවට යැවීමට ඔවුන් බලාපොරොත්තු වේ.

 

රනිල්

ජාතික ලැයිස්තුවට

එක්සත් ජාතික පක්ෂය තමන්ට ලැබුණු ප්‍රතිඵලය ගැන වික්ෂිප්තව සිටී. එක්සත් ජාතික පක්ෂය මෙතරම් දැවැන්ත පරාජයක් ලබනු ඇතැයි කිසිවෙක් අනුමාන කළේ නැත. ආසන්න වශයෙන් මන්ත්‍රීධුර දහයක් පමණ රැගෙන නැවත ක්‍රමයෙන් නැගිටීමට හැකි පසුබිමක් නිර්මාණය වනු ඇතැයි ඔවුන් ගණන් හදා තිබුණි. එහෙත් එම ගණන් හැදීම් සුණුවිසුණු කරමින්, මනාපවලින් එකම ආසනයක්වත් නොලැබෙන තැනට ඔවුන් පත්විය.

‘සම්පූර්ණ ජාතිවාදය මත පදනම් වූ ඡන්දයක්.’ ප්‍රතිඵල ලැබීමෙන් පසු නායකයන් අතර ඇතිවූ සාකච්ඡාවකදී එවැනි අදහසක් මතු වී තිබේ. එහෙත් නායකයන් ස්වයං විවේචනාත්මකව කියා ඇත්තේ ආණ්ඩුවේ ජාතිවාදී, මිලිටරිවාදී හා අධිකාරිවාදී ප්‍රවණතාවලට ඍජු ප්‍රතිචාර දැක්වුවානම් එජාපයට මීට වඩා වැඩි අවස්ථාවක් තිබුණු බවය. ඒ වෙනුවට ආර්ථිකය සංවර්ධනය කිරීමේ ‘මැජික් එක’ රනිල් වික්‍රමසිංහ සතු බව පෙන්වමින් මැතිවරණය කිරීමට එක්සත් ජාතික පක්ෂය උත්සාහ කළේය.

‘සමගි ජන බලවේගය සහ ජාතික ජන බලවේගය කියන කණ්ඩායම් දෙකම ජාතිවාදය ගැනත්, මිලිටරිවාදය ගැනත් කෙළින් කතාකළේ නෑ. අපට තමයි ඒ හැකියාව තිබුණේ.’ එක්සත් ජාතික පක්ෂයේ ජාතික ලැයිස්තුවේ සිටි එක් අපේක්ෂකයෙකු කීවේ එසේය.

‘දැන් යෝජනා වෙලා තියෙන්නේ රනිල් වික්‍රමසිංහ ජාතික ලැයිස්තුවෙන් පාර්ලිමේන්තුවට යවන්න ඕනෑ කියලයි. එහෙත් අපි එකතුවෙලා කරන දේ තීරණය කරන්න ඕනෑ. කොහොමත් දැන් සමගි ජන බලවේගය එක්ක එකතුවෙන්න බෑ.’ එක් නායකයෙකු එසේ කීය.■

■ දේශපාලන වාර්තාකරු

ආයුධ දැම්මෙ ශානි බව කියන හැටියට සීසීඩීයේ නෙවිල් පෙරේරා සහ නිශාන්ත මට කිව්වා

0

එහෙම කිව්වොත් අත්අඩංගුවට ගන්නේ නැහැයි කිව්වා

 

මහේස්ත්‍රාත් හමුවේ විශේෂ ප්‍රකාශයක් දෙමින් පොලිස් පරීක්‍ෂක මෙන්ඩිස් කියයි.

 

‘අපරාධ පරීක්‍ෂණ දෙපාර්තමේන්තුවේ හිටපු අධ්‍යක්‍ෂ ජ්‍යේෂ්ඨ පොලිස් අධිකාරි ශානි අබේසේකර, තමා සන්තකයේ තිබුණු ආයුධ තොගයක් ගෙනැවිත් දී, කළගෙඩිහේන වත්තක ඌරු කොටුවක් තුළ, හිටපු නියෝජ්‍ය පොලිස්පති වාස් ගුණවර්ධන එම වරදට හසුකිරීමේ අදහසින් වළලන්නට කී බව’ට ප්‍රකාශයක් දෙනවා නම්, තමා අත්අඩංගුවට නොගෙන මුදාහරින බව කොළඹ අපරාධ කොට්ඨාසයේ (සීසීඩී) නිලධාරීන් දෙදෙනෙකු තමාට පොරොන්දු වූ බව, අගෝස්තු 4 වැනිදා, ගම්පහ මහේස්ත්‍රාත් අධිකරණය ඉදිරියේ ප්‍රකාශයක් කරමින්, කලක් අපරාධ පරීක්‍ෂණ දෙපාර්තමේන්තුවේ සේවය කළ, දැනට ඇඹිලිපිටිය පොලිසියේ රාජකාරියේ නියුතු පොලිස් පරීක්‍ෂක ආර් එස් එම් මෙන්ඩිස් කීවේය.

එම ප්‍රකාශය අපරාධ නඩු විධාන සංග්‍රහය පනතේ  127 වගන්තිය යටතේ වාර්තා කරන ලෙස පොලිස් පරීක්‍ෂක මෙන්ඩිස්ගේ නීතිඥ චමින්ද අතුකෝරල මහේස්ත්‍රාත්වරයාගෙන් ඉල්ලූ විට, සිය නිල මැදිරියේදී මෙන්ඩිස් මහතාගේ ප්‍රකාශය සටහන් කර ගැනීමට මහේස්ත්‍රාත්වරයා කටයුතු කෙළේය.

මෙන්ඩිස් මහතාගේ එම ප්‍රකාශයත් සමග, ජේ්‍යෂ්ඨ පොලිස් අධිකාරි ශානි අබේසේකරට විරුද්ධව කොළඹ අපරාධ කොට්ඨාසය පවත්වාගෙන යන විමර්ශනවලට අදාළ නඩු කටයුත්ත අලුත්ම මානයක් වෙත ගමන් කරමින් තිබේ.

මෙන්ඩිස් මහතා මහේස්ත්‍රාත්වරයාට ප්‍රකාශ කර සිටියේ, කොළඹ අපරාධ කොට්ඨාසයේ සහකාර පොලිස් අධිකාරි නෙවිල් පෙරේරා සහ නිශාන්ත නමැති තවත් පොලිස් පරීක්‍ෂකවරයකු තමාට එසේ කී බවයි. තමා එවැනි අසත්‍යයක් ප්‍රකාශ කිරීම ප්‍රතික්‍ෂෙප කළ විට අගෝස්තු 3 වැනිදා අත්අඩංගුවට ගෙන මහේස්ත්‍රාත්වරයා වෙත ඉදිරිපත් කළ බවද මෙන්ඩිස් මහතා අධිකරණයට කීවේය.

 

මෙහෙම වෙන්නේ ඇයි?

මෙන්ඩිස් මහතාගේ මේ ප්‍රකාශයත්, එදින අධිකරණයේදි සිදුවූ දේත් සිංහල, ඉංග්‍රීසි පුවත්පත් වාර්තා කර තිබුණේ පුදුම හිතෙන විදියටය. අගෝස්තු 5 වැනිදා ඬේලිමිරර් පුවත්පත සිය මුද්‍රිත සංස්කරණයේදී සඳහන් කළේ, මෙන්ඩිස් මහතා ලබන 7 වැනිදා දක්වා රිමාන්ඞ් බන්ධනාගාරගත කිරීමට මහේස්ත්‍රාත්වරයා නියම කළ බවක් පමණකි. මෙන්ඩිස් මහතා කිසිම විශේෂ ප්‍රකාශයක් අධිකරණයට කළ බවක් එම ප්‍රවෘත්තියේ සඳහන් නොවීම විස්මයට කාරණයකි. එහෙත් එදිනම ඬේලිමිරර් ඔන්ලයින් සංස්කරණයෙහි ඉහත කාරණා පිළිබඳ විස්තරාත්මක වාර්තාවක් පළවිය. පුදුමයකට මෙන්, මිනිත්තු ගණනක කාලයක් තුළ එම පුවත ඬේලිමිරර් ඔන්ලයින් සංස්කරණයෙන් ඉවත් කර තිබිණ. අනෙක් පුවත්පත සියල්ලකමද මෙන්ඩිස්ගේ මෙම ප්‍රකාශය ගැන සඳහන් නොකරම, සාක්‍ෂි ගෙතීමේ චෝදනාවට ඔහු රිමාන්ඞ් කළ බව පමණක් සඳහන් කර තිබිණ. ඒවා එසේ සිදුවන්නේ කෙසේදැයි කවුරුත් දන්නේ නැත. පසුගිය කාලයේ, නඩුවල විත්තිකරුවන් ජනාධිපති කොමිසම ඉදිරියට විත්, ‘ගෝඨාභය පටලවන්න කියා අපට කිව්වා’ කී හැම විටකම, එම ප්‍රකාශ පොල් ගෙඩි අකුරෙන් මේ පුවත්පත්වලම පළවෙද්දී මේ පුවත පමණක් පළනොවන්නේත්, පළවූවත් ඒ වහාම ගැලවෙන්නේත් ඇයිදැයි පැහැදිලි නැත.

 

අත්අඩංගුවට ගැනීම

අපරාධ පරීක්‍ෂණ දෙපාර්තමේන්තුවේ හිටපු අධ්‍යක්‍ෂ ජේ්‍යෂ්ඨ පොලිස් අධිකාරි ශානි අබේසේකර, කොළඹ අපරාධ කොට්ඨාසය විසින් ඔහුගේ නිවසේදී අත්අඩංගුවට ගැනෙන්නේ ජුලි 31වැනිදා උදේය. ඒ, ‘බොරු සාක්‍ෂි ගෙතීමේ’ චෝදනාවකට අදාළව යැයි මාධ්‍ය වාර්තා කළේය. උදේ අත්අඩංගුවට ගැනෙන ඔහු රාත්‍රි 9 පමණ වන තෙක් සීසීඩීයේ රඳවාගෙන ප්‍රකාශයක් සටහන් කරගන්නා අතර, රාත්‍රි 10ට පමණ ගම්පහ මහේස්ත්‍රාත් මංජුල කරුණාරත්න වෙත ඉදිරිපත් කෙරිණ. සීසීඩීය ගොනුකළ ‘බී‘ වාර්තාවෙන් ඔහුට චෝදනා නගා තිබුණේ ගිනි අවි ආඥා පනත යටතේය. ගිනි අවි ආඥා පනත යටතට ගැනෙන වැරදි සම්බන්ධයෙන් ඇප ලබාදීමට මහේස්ත්‍රාත් අධිකරණයට බලයක් නැත. එනිසා, එදින අනිවාර්යය වූයේ ශානි බේසේකර රිමාන්ඞ් බන්ධනාගාරගත කිරීමයි. අගෝස්තු 4වැනිදා සහ 7 වැනිදා නඩුව නැවත කැඳවීමට මහේස්ත්‍රාත්වරයා නියම කෙළේය.

 

මොහොමඞ් ෂියාම් ඝාතනය

ශානි අබේසේකරට මේ චෝදනා ගොනුවන්නේ ව්‍යාපාරික මොහොමඞ් ෂියාම් ඝාතනය සම්බන්ධයෙන් අපරාධ විමර්ශනවලට මූලිකත්වය දීම නිසාය. මොහොමඞ් ෂියාම් ඝාතනය කෙරෙන්නේ 2013 අවුරුද්දේ මැයි මාසයේය. ෂියාම්ගේ මස්සිනා එවකට ජනාධිපති මහින්ද රාජපක්‍ෂ හිතවතෙකි. ඔහු ඇතුළු පවුලේ ඥාතීහු ජනාධිපතිවරයා හමුවී ඝාතනය ගැන සාධාරණ විමර්ශනයක් පවත්වන ලෙස ඉල්ලා සිටියෝය. ඒ අනුව, 2013 වෙසක් පෝය දින, එවකට පොලිස්පති එන්කේ ඉලංගකෝන් සහ  සීඅයිඩීය භාර ජ්‍යෙෂ්ඨ නියෝජ්‍ය පොලිස්පති රවි සෙනෙවිරත්න අරලියගහ මන්දිරයට කැඳවූ ජනාධිපති මහින්ද, මෙම විමර්ශනය සීඅයිඩීයේ ‘වැනෙන්නේ නැති’ දක්‍ෂ නිලධාරියකුට බාරදෙන ලෙස නියම කෙළේය. රවි සෙනෙවිරත්න මහතා එවිට කීවේ, එවැනි සුදුස්සකු සීඅයිඩීයේ සිටී නම් ඒ ශානි අබේසේකර බවයි. පසු දිනෙක පොලිස්පතිවරයා හා සෙනෙවිරත්න මහතා, ශානි අබේසේකර කැඳවා ෂියාම් ඝාතනයේ විමර්ශන කටයුතු බාරගන්නා ලෙස ඉල්ලා සිටියහ.

 

බාරගන්න බැහැ

ශානි අබේසේකර ගත් කටටම කිව්වේ, එම විමර්ශනය තමන්ට බාරගත නොහැකි බවයි. ‘අඟුලාන සිද්ධිය ගැන විමර්ශන කළ නිසා පොලිසියේ බාගයක් මං එක්ක දැන් තරහයි. ඒ නිසා මට ඕක බාරගන්න බැහැ.‘ ශානි තිර හඬින් කීවේය.  අඟුලාන සිද්ධිය යැයි ශානි කීවේ, 2009 අගෝස්තු 11 වැනිදා, අඟුලාන පොලිසියේ අත්අඩංගුවේ සිටි තරුණයන් දෙදෙනකුට වෙඩි තබා ඝාතනය කිරීමේ අපරාධය සම්බන්ධයෙන් අඟුලාන පොලිසියේ පොලිස් නිලධාරීනට එරෙහිව පැවැත්වුණු විමර්ශනය ගැනය. (එම අපරාධයට අදාළ නඩුවේ ත්‍රිපුද්ගල මහාධිකරණ විනිසුරු තීන්දුව අනුව පොලිස් නිලධාරීන් හතර දෙනකුට මරණ දඬුවම නියම වූ අතර, විමර්ශන ඉතාමත් දක්‍ෂ අන්දමින් කිරීම ගැන ශානි අබේසේකර මහාධිකරණ විනිසුරුවරුන්ගේ විශේෂ ගරු සඳහන් කිරීමකට ලක්විය.) ‘මේක බාරනොගන ඉන්න බැහැ. ජනාධිපතිතුමාට අපි ශානිගේ නම දැනුම්දීලයි ආවේ.’ සෙනෙවිරත්න හා පොලිස්පති ශානිට කීවෝය.

 

වාස්ගෙන් මරණ තර්ජන

මොහොමඞ් ෂියාම් ඝාතනය ගැන විමර්ශන ශානි වෙත පැවරෙන්නේ ඒ ආකාරයටය. ශානි විමර්ශන කටයුතු කරද්දී, නියෝජ්‍ය පොලිස්පති වාස් ගුණවර්ධන සිද්ධියට සම්බන්ධ බවට තොරතුරු ලැබිණ. ඔහුගෙන් හා සම්බන්ධ අනෙක් පොලිස් නිලධාරීන්ගෙන් ප්‍රකාශ සටහන් කරගන්නට ශානිට අවශ්‍ය වූ නමුත්, සිය ඉහළ පොලිස් බලය පාවිච්චි කරමින් වාස් ගුණවර්ධන ප්‍රකාශ දීම මගහරිමින් සිටියේය. අවසානයේ, ඔවුන්ට එරෙහිව අධිකරණ නියෝග ලබාගන්නා බවට දැනුම් දීමෙන් පසු වාස් ගුණවර්ධන ප්‍රකාශය දීමට පැමිණියේය. එහෙත්, 2013 ජුනි 13 වැනිදා, ප්‍රකාශය දෙන අතරතුරේදී වාස් ගුණවර්ධන ප්‍රකාශය සටහන් කරගත් ශානිට, අසභ්‍ය වචනයෙන් බැන, ඔහු මරා දමන බවට තර්ජනය කළේය. ‘ශානි මං මිනිමරුවෙක්. උඹට හැමදාම මාව ඇතුළෙ තියන්න බැහැ. මං එළියට ආවාම උඹලා ඔක්කොටම මොකද වෙන්නේ කියලා බලාගනිං.’ ඒ තර්ජනයයි. (මේ මරණ තර්ජනය ගැන ශානි කළ පැමිණිල්ලට අනුව කොළඹ මහාධිකරණය ඉදිරියේ වාස් ගුණවර්ධනට නඩු පැවරුණු අතර එය 2018දී අවසන් විය. මහාධිකරණ විනිසුරු ගිහාන් කුලතුංග විසින් වරදකරු කරන ලද වාස් ගුණවර්ධනට අවුරුදු පහක බරපතළ වැඩ ඇති සිරදඬුවමක් නියම විය.) 

ශානි අපරාධ විමර්ශනය කරගෙන ගියේ ඒ තරම් නරක තත්වයක් යටතේය.

කෙසේ වෙතත් අවසානයේ වාස් ගුණවර්ධන, ඔහුගේ පුත්‍රයා වන රවිඳු ගුණවර්ධන හා තවත් පොලිස් නිලධාරීන් හතරදෙනකුට එරෙහිව ත්‍රිපුද්ගල මහාධිකරණ විනිසුරු මඬුල්ලක් ඉදිරියේ, විරුද්ධකාර ව්‍යාපාරිකයකුගෙන් රුපියල් මිලියන 10ක් ලබාගැනීමේ එකඟතාව මත, ව්‍යාපාරික මොහොමඞ් ෂියාම් පැහැරගෙන ගොස් ඝාතනය කිරීම සම්බන්ධයෙන් නඩු පැවරුණි. සීසීටීවි දර්ශන අනුව, ෂියාම් කොළමදී පැහැර ගැනෙන්නේ වාස් ගුණවර්ධනට අයත් වාහනයකිනි. ෂියාම් පැහැරගන්නා විට රවිඳු ගුණවර්ධන රියැදුරු අසුනේ සිටියේය. විත්තිකරුවෝ වරදකරුවන් කරනු ලැබ 2015දී මරණීය දණ්ඩනයට නියම වූහ. වාස් ගුණවර්ධන තීන්දුවට එරෙහිව අභියාචනය කරන ලදුව දැන් එය ශ්‍රේෂ්ඨාධිකරණය ඉදිරියේ විභාග වෙමින් තිබේ.

 

ආයුධ ගබඩාවක්

විමර්ශන කරගෙන යන අතරතුර වාස් ගුණවර්ධනගේ නිවසෙහි සිටි සේවකයන්ගෙන් තවත් තොරතුරක් ලැබිණ. එනම්, වාස් ගුණවර්ධනගේ නිවසේ තිබුණු ආයුධ සමූහයක්, එතැනින් ඉවත්කොටගෙන පොලිස් වාහනයක පටවාගෙන ගොස්  කලගෙඩිහේන ප්‍රදේශයේ ඌරු කොටුවක වළලා ඇති බවත්, එම ආයුධ වාස් ගුණවර්ධනගේ නිවෙසින් පිටකර ඇත්තේ ඔහුගේ පොලිස් කාර්යාලයේ සේවයේ නියුතු පොලිස් පරීක්‍ෂක නිරෝෂ් චමින්ද විල්ලරආරච්චි විසින් බවත්ය.

තොරතුරු හඹා ගිය සීඅයිඩීයේ පොලිස් පරීක්‍ෂක නිශාන්ත සිල්වා (ඔහු මේ වන විට විදේශගතව සිටියි.) ඇතුළු පිරිසට 2014 මැයි මාසයේදී කළගෙඩිහේන ඌරු කොටුවක වළලා තිබූ දැවැන්ත ආයුධ තොගයක් හමුවිය. ඒ සම්බන්ධයෙන් විමර්ශන තොරතුරු නීතිපති දෙපාර්තමේන්තුවට හා කොටුව මහේස්ත්‍රාත්වරයාට වාර්තා කරන ලදුව, නීතිපති දෙපාර්තමේන්තුවේ උපදෙස් පරිදි අත්අඩංගුවට ගැනීම් හා වැඩිදුර විමර්ශන සිදුවිය. ඒ අතර, ඌරු කොටුව හිමි ප්‍රියන්ත නැලිගම යුවල අත්අඩංගුවට ගන්නා ලෙස ගම්පහ මහෙස්ත්‍රාත්වරයා නියම කළ අතර, නීතිපති දෙපාර්තමේන්තුව ඔවුන් අත්අඩංගුවට ගැනීමට කළ මහේස්ත්‍රාත් නියෝගයට එරෙහිව මහාධිකරණයට ප්‍රතිශෝධන ඉල්ලීමක් ඉදිරිපත් කෙළේය. එය මහාධිකරණය විසින් ප්‍රතික්‍ෂෙප කරනු ලැබිණ.

නීතිපති දෙපාර්තමේන්තුවෙන් සීඅයිඩීයට උපදෙස් ලැබුණේ, කොටුව හිමි නැලිගම දෙපළ රජයේ සාක්‍ෂිකරුවන් කිරීමටය.

ආයුධ තොගය සම්බන්ධයෙන් වාස් ගුණවර්ධනට හා ඔහුගේ බිරිඳට එරෙහිව මහාධිකරණයේ අධිචෝදනා ගොනු කිරීමට නීතිපති දෙපාර්තමේන්තුව සූදානම් වෙමින් සිටියත්, මේ වන තෙක් නඩු පවරා නැත. එම අධිචෝදනා පත්‍රයේ සාක්‍ෂිකරුවන් හැටියට නැලිගම යුවල ඇතුළත් කර ඇති බවද දැනගන්නට තිබේ.

 

පරණ කතා හා අලුත් කතා

2014දී විල්ලරආරච්චි හා නැලිගම සීඅයිඩීයට ප්‍රකාශ දෙමින් සඳහන් කෙළේ, ආයුධ එහි සඟවන්නට නියම කෙළේ වාස් ගුණවර්ධන බවය. එහෙත් 2020දී ඔවුන් දෙදෙනා නැවත ප්‍රකාශයක් සීසීඩීයට දෙමින් කියා සිටින්නේ, එහි ආයුධ දමන්නට උපදෙස් දුන්නේ ශානි අබේසේකර බවත්, එසේ දැමුයේ ශානි අබේසේකර ලබාදුන් ආයුධ තොගයක් බවත්ය.

එම ආයුධ තොගය දැවැන්ත එකකි. ටී56 ගිනිඅවි 7ක්, ජීව උණ්ඩ, ගල් කටස්, ආර්පීජී උණ්ඩ ආදිය එහි තිබිණ. එම ආයුධ තොගය ගැන වාස් ගුණවර්ධනගේ (ෂියාම් ඝාතනය පිළිබඳ) මහාධිකරණ නඩුවේදී සඳහන් වුණ විට විනිසුරුවරුන් පවා කිව්වේ ‘ඒක පුංචි ආමරියක් (ආයුධ ගබඩාවක් ) වගේනේ’ කියාය. එම නඩුවේදී විත්තිකූඩුවේ සිට ප්‍රකාශයක් කළ වාස් ගුණවර්ධන, අදාළ ආයුධ තමාගේ බව පිළිගෙන තිබේයැයි දැනගන්නට ඇත. එල්ටීටීයෙන් අල්ලාගත් ආයුධ තමන් ලබාගත් බවත් ඔහු කියූ බවට දැනගන්නට තිබේ. එම ආයුධ තොගයෙන් ටී56 තුනක්, මහවිලච්චිය සහ තන්තිරිමලේ පොලිස් ස්ථානවලින් වාස් ගුණවර්ධන නීති විරෝධී ලෙස ලබාගත් ඒවා බවටද තොරතුරු තිබේ. ඒ සම්බන්ධයෙන් එම පොලිස් ස්ථානාධිපතිවරුන්ට විරුද්ධව විමර්ශනයක් පවත්වා ඇති බවත්, විනය පරීක්‍ෂණ දැනට පැවැත්වෙන බවත් වාර්තා වෙයි.

 

අධිකරණයෙන් ඉල්ලීමක්

අගෝස්තු 4වැනිදා, ගම්පහ මහේස්ත්‍රාත් අධිකරණයේදී ශානි අබේසේකරට අදාළ නඩුව කැඳවූ අවස්ථාවේදී අප මුලින් කී පොලිස් පරීක්‍ෂක මෙන්ඩිස්ද සීසීඩීයේ භාරය යටතේ අධිකරණයට ඉදිරිපත් කරන ලදි. එහිදී ඔහු වෙනුවෙන් පෙනීසිටි නීතිඥ චමින්ද අතුකෝරල, අධිකරණයෙන් ඉල්ලීමක් කරමින් කීවේ, ‘නීතිපති දෙපාර්තමේන්තුවේ මේ සම්බන්ධ ලිපිගොනුව තිබෙන බවත්, මේ හැම දෙයක් ගැනම ලිඛිත සාක්‍ෂි එහි තිබෙන බවත්’ය. උසාවියට පැමිණ තම ස්ථාවරය පැහැදිලි කරන ලෙස නීතිපතිතුමාට නියෝගයක් නිකුත් කරන ලෙස අතුකෝරල මහතා ඉල්ලා සිටියේය. 

ඒ අනුව, මහේස්ත්‍රාත් පොලිසියට විධාන කෙළේ, 7 වැනිදාට කලින් නීතිපති හමුවී, 7 වැනිදාට අධිකරණයට පැමිණ සහාය දෙන ලෙස නීතිපතිගෙන් ඉල්ලා සිටින හා අදාළ උපදෙස් ලබාගන්නා ලෙසයි. ‘මමත් පෞද්ගලිකව හිතනවා නීතිපති මේකට සහාය දෙන්න ඕනෑ කියලා.’ මහේස්ත්‍රාත්වරයා කීවේය.

මෙන්ඩිස්ට අමතරව තවත් පොලිස් නිලධාරියකුද ගම්පහ මහේස්ත්‍රාත් ඉදිරියේ ප්‍රකාශයක් වාර්තා කර ඇති බව දැනගන්නට තිබේ.

මේ අවස්ථාවේදී අධිකරණය ඇමතූ නීතිඥ චමින්ද අතුකෝරල කළ ප්‍රකාශය ඉතා වැදගත්ය.

 

මේ කූඩුවම තමයි

‘මෙවැනි නීති විරෝධී වැඩවලට විරුද්ධව ශ්‍රේෂ්ඨාධිකරණය ඉදිරියේ මූලික අයිතිවාසිකම් නඩු පැවරුවොත්, නියෝග දුන් ඉහළ නිලධාරින්, තමන්ය නියෝග දුන්නේ කියා පිළිගන්න එකක් නැහැ. තනියෙන් වගඋත්තර කියන්න වෙන්නේ මේ පහළ පොලිස් නිලධාරීන්ටමයි.’ ඔහු කීවේය.

‘මේ විදියට සීසීඩීයත් අපරාධ විමර්ශන විමර්ශන කරනවා. මේ සිදුවීම ප්‍රවණතාවක් බවට පත්වෙලා, ඒගොල්ලො කරන නඩුවලදීත් තීන්දුව දීලා අවුරුදු පහ හයකට පස්සේ සාක්කිකාරයො කිව්වොත් එහෙම, ‘අපිට බලපෑම් කරලායි ප්‍රකාශ ගත්තේ’ කියලා මොකද වෙන්නේ? ඒ ගැන විමර්ශන කළ සීසීඩීයේ පොලිස් නිලධාරීන්වත් හිරේ දාන්න පුළුවන්. සාක්‍ෂි මෙහෙයෙව්වාය කියලා රජයේ නීතිඥ මහත්තයාවත් හිරේ දමන්න පුළුවන්, වැරදි සාක්කි මත නඩුවේ තීන්දුව දුන්නාය කියලා නඩුකාරතුමාවත් හිරේ දමන්න පුළුවන්. මේ ප්‍රවණතාව එච්චර භයානක තැනකට යන්න පුළුවන්. මේ නඩුවේ ඇත්ත මොකක්ද කියලා අපට වඩා හොඳින් පොලිසියේ මහත්තුරු දන්නවා. ඒ ඇත්ත එළිවෙච්ච දවසට ඒ මහත්තුරුන්ට නගින්න වෙන්නෙත් මේ විත්තිකූඩුවටම තමයි.’

නීතිඥ අතුකෝරළ කී කතාව, ශානි අබේසේකර, මෙන්ඩිස් වැනි අවංක පොලිස් නිලධාරීන් වර්තමානයේ මුහුණ දී සිටින ඛේදවාචකය මැනැවින් පැහැදිලි කරයි. තමන් වෙත අපරාධ විමර්ශනයක් පැවරුණු විට මේ දක්‍ෂ නිලධාරීහු පුද්ගල තරාතිරම, දේශපාලන භේද නොතකා එම විමර්ශන විශිෂ්ට ලෙස පවත්වති. එම විමර්ශනවල ප්‍රතිඵලය ලෙස නීතිපති දෙපාර්තමේන්තුවට සම්පූර්ණ අපරාධ විමර්ශන ගොනුවක් ලැබේ. අධිකරණය ඉදිරියේ පැමිණිල්ල මෙහෙයවීමට එය ඉතාම වැදගත්ය. රජයේ නීතිඥවරු එම තොරතුරු මත අධිකරණය ඉදිරියේ ශිල්ප දක්වති. අවසානයේ විනිසුරුවරු අපරාධකරුවන් වරදකරුවන් කරති. විමර්ශන පැවැත්වූ පොලිස් නිලධාරීන්ගේ සහාය ගැන ඔවුන්ට ප්‍රශංසාද කරති. එහෙත්, නඩුවේ තීන්දුව දී අවුරුදු කිහිපයකට පසුව, සමහර සාක්‍ෂිකරුවෝ හෝ වෙනත් පුද්ගලයෝ පොලිසියට පැමිණ, තමා සාක්‍ෂි දුන්නේ අහවල් පොලිස් නිලධාරියාගේ තර්ජනයට බයේ බව අලුතෙන් කියති. ඒ කාලයේ පොලිසිය අලුත් විමර්ශනයක් පටන්ගෙන, මුල් විමර්ශන කළ පොලිස් නිලධාරීන් ‘බොරු සාක්‍ෂි ගෙතීමේ වරදට’ අත්අඩංගුවට ගනිති. රිමාන්ඞ් කරන ලෙස අධිකරණයෙන් ඉල්ලති.

ඉතින් මෙවැනි තත්වයක, අපරාධ විමර්ශකයන්ගෙන් ස්වාධීන, කොන්ද පණ ඇති, විමර්ශනයක් බලාපොරොත්තු විය හැකිද? ඔවුන් අනාගතයේ තමන්ට විය හැකි මේ අවදානම ගැන බලා, එක්කෝ විමර්ශන හරිහැටි නොකරති. නැතිනම්, අපරාධකරුවන් සමග මිත්‍ර සන්ථව පවත්වාගෙන ඔවුන්ගේ ලබාගත හැකි දේ ලබාගනිති.

 

ශානිට ලැබෙන තෑගි

ශානි අබේසේකර වැනි ශ්‍රී ලංකා පොලිසියේ කීර්තිමත් අපරාධ විමර්ශකයකුට සිදුවී තිබෙන්නේ, තමන්ගේ කොන්ද පණ ඇතිකම නිසා, ඊටත් වඩා දරුණු ඉරණමකට මුහුණ දෙන්නටය. අද ශානිට විරුද්ධව චෝදනා ගොනු කර තිබෙන්නේ ගිනි අවි ආඥා පනත යටතේය. වාස් ගුණවර්ධන වරදට හසුකරන්නට අවිආයුද තොගයක් වෙනත් පොලිස් නිලදාරීන් ලවා කලගෙඩිහේනේ වත්තේ වළ දැමූ බවටය. එක පැත්තකින් ගිනි අවි ආඥා පනත යටතේ චෝදනා නිසා, ශානිට ඇප ලබාදෙන්නට මහේස්ත්‍රාත්වරයාට නොහැකිය. ඒ හේතුවෙන් දීර්ඝ කාලයක් රිමාන්ඞ් බන්ධනාගාරගත වී සිටින්නට ශානිට සිදුවී තිබේ. තමාගේ කීර්තිමත් අපරාධ විමර්ශන ඉතිහාසයට ශානි අබේසේකරට ලැබෙන ‘තෑග්ග’ එයයි. එම ආයුධ තොගය ඇත්තටම ශානි ‘අතින් දැම්මා’ නම්, ඔහු එවැනි අතිවිශාල ආයුධ තොගයක් සන්තකයේ තබාගත් ‘භයානක පුද්ගලයකු’ හැටියට සිතන්නට මහජනයා මෙයින් පොළඹවනු ලැබේ. සමස්ත පොලිස් දෙපාර්තමේන්තුවට, තමන්ගේ අවංක කැපවීම නිසා ශානි ලබාදුන් ඉමහත් කීර්තියට, පොලිසියෙන්ම ඔහුට ලැබෙන ‘තෑග්ග’ද එයයි.

මේ සිදුවන්නේ කුමක්දැයි සාධාරණ බුද්ධියක් ඇති ඕනෑම කෙනකුට පැහැදිලිය. ශානි අබේසේකර වනාහි, 2015ට පෙර තිබුණු ‘අපරාධ රාජ්‍යයේ’ අපරාධකරුවන්ට එරෙහිව බලවත්ම අපරාධ විමර්ශනවලට දායකත්වය හා නායකත්වය දුන් අපරාධ විමර්ශකයාය. ඔහුගේ සුපිළිපන්භාවය පිළිබඳව රටේ අවංක පොලිස් නිලධාරීන්ටවත්, නීතිඥවරුන්ටවත්, විනිසුරුවරුන්ටවත් සැකයක් නැත. ඔහුගේ සුවිශේෂ ජීවන රටාව හා පැවතුම් ඒ සුපිළිපන්භාවය නැවත නැවතත් තහවුරු කරයි.

මේ ආණ්ඩුව පත්වූ විගසම දින ගණනක් තුළ, දංගෙඩියට යැවුණු ජ්‍යෙෂ්ඨ පොලිස් අධිකාරි ශානි අබේසේකර හෙවත් සීඅයිඩීයේ අධ්‍යක්‍ෂවරයා පළමුව, ගාල්ල ප්‍රදේශය භාර නියෝජ්‍ය පොලිස්පතිගේ ‘පෞද්ගලික සහායක’ හැටියට මාරු කෙරිණ. දෙවනුව, වැඩ තහනමට ලක්කෙරිණ. මුළු වැටුපම ගෙවීම නැවැත්විණ. පසුව ශානි කළ අභියාචනයකට අනුව වැටුපෙන් භාගයක් ගෙවන්නට කොමිසම නියම කෙළේය. එහෙත්, ඒ භාගයද ඔහුට නොලැබෙයි. අදටත් ඔහුට එරෙහිව පොලිස් කොමිසමේ චෝදනා ගොනුකෙරී නැත. ඒ වෙනුවට විවිධාකාර චෝදනා තිස් ගණනක් යටතේ ශානිට එරෙහිව ‘අභ්‍යන්තර පරීක්‍ෂණ’ පටන්ගෙන පැවැත්වෙයි. අවසානයේ, දැන් ඔහු දැවැන්ත ගිනි අවි තොගයක් ‘අතින් දැමූ’ බවට චෝදනා ලැබ රිමාන්ඞ් භාරයේය.

ඒ අතර ඔහු, ඉහත කී ‘අපරාධ රාජ්‍යයේ’ අපරාධකරුවන්ට එරෙහිව දැන් පැවරී ඇති, නමුත් තවමත් අවසානයක් දක්වා ගොස් නැති අතිවිශේෂ නඩුවල ප්‍රධාන සාක්‍ෂිකරුවෙකි. ප්‍රධාන විමර්ශකයාය.

ඔහුට පහර දීම, ඔහු නිහඬ කිරීම, එම නඩුවල පැමිණිල්ලටද කරන බලවත්ම ප්‍රහාරයයි. එහි අවසානය කුමක්ද? පැමිණිල්ල අංගවිකල කර, අපරාධකරුවන් මතුමහලට නංවා, අපරාධ විමර්ශකයන් දංගෙඩියට යවා, පරණ අපරාධ රාජ්‍යය නැවත ස්ථාපනය කිරීමයි.

ඒ අනුහසින්, දැනටමත් බන්ධනාගාරගතව සිටින දේශපාලන බැඳියාවක් ඇති අපරාධකරුවන්, තොග පිටින් සමාව ලබා සමාජයට යළි පිවිසීම අප බලාපොරොත්තු විය යුතුය.■

■ අරුණ ජයවර්ධන