පළමුවෙනි කොටස
ජාතික අධ්‍යාපන ප්‍රතිපත්ති මාලාව නම් ලියවිල්ලක් පළවී ඇත. කවරයේ සඳහන් අන්දමට එය ප්‍රකාශයට පත්කර ඇත්තේ අමාත්‍ය මණ්ඩල කමිටුවකිනි. එම කමිටුවේ ජනාධිපතිතුමා, අගමැතිතුමා හා අධ්‍යාපන ඇමතිතුමා සිටි බව සඳහන් වෙතත්, කමිටුවේ අනිත් ඇමතිවරුන් කවුරුන්දැයි මේ ප්‍රකාශනයේ කොතැනකවත් නැත. මෙසේ නමක් ගමක් සොයාගත නොහැකි අමාත්‍ය මණ්ඩල කමිටුව, එසේම නමක් ගමක් සොයාගත නොහැකි ‘විසිපස් දෙනෙකුගෙන් සමන්විත විද්වත් නිලධාරී කමිටුවකට මේ ලියවිල්ල සැකසීම බාරදුන්’ බව පූර්විකාවේ සාඩම්බරයෙන් සඳහන් වේ. ලියවිල්ලේ නම් සොයාගත නොහැකි අමාත්‍ය මණ්ඩල කමිටුවට හා විද්වත් නිලධාරී කමිටුවට ඉතා භාරධුර වැඩක් පැවරී තිබුණු බව පිටකවරයේ මාතෘකාවෙන් පෙනේ. එනම් ජාතික අධ්‍යාපන ප්‍රතිපත්ති මාලාවක් සකස් කොට එය ශ්‍රී ලංකාවේ පාර්ලිමේන්තුවට ඉදිරිපත් කිරීමයි.
තැනූවෙකු නැති සුඛෝපභෝගී නිවෙස් මිහිපිට පහළවීම, අයිතිකරුවන් නැති මැණික් මලු නිවෙසටම ගෙනැවිත් භාරදීම වැනි හාස්කම් ගැන අධිකරණයේදී පවා කියවෙන ශ්‍රී ලංකාව වැනි පින් බිමක, ලියූ අයෙකු සොයාගත නොහැකි මෙවැනි ප්‍රතිපත්ති මාලාවක් ප්‍රාදුර්භුත වීම අරුමයක් නොවේ. මෙවැනි කර්තෘ අඥාත ප්‍රතිපත්ති ප්‍රකාශන පහළකිරීම වත්මන් රජයේ මෝස්තරයක් වී තිබේ. එය මේ රජයට අරුමයක් නොවුණත්, අපට එය කරුමයක් වී ඇත්තේ වැරදීමකින්වත් මේ ලියවිල්ලේ සඳහන් වී ඇති කරුණු ක්‍රියාත්මක කළහොත් එහි හොඳ හෝ නරක විපාක විඳීමට සිදුවෙනුයේ අප රටේ අනාගත පරපුරට වීමයි. දැනට අධිකරණ කිහිපයකින් ඇප ප්‍රතික්ෂේප වී සිටින කෙහෙළිය රඹුක්වැල්ල වැනි අයෙකු ගැන විශ්වාසය පළකළ, ජනතා විශ්වාසය කිසිසේත්ම නැති, ඉදිරිපත් කරන ඕනෑම දෙයකට බහුතර අනුමැතිය ගත හැකි, වත්මන් පාර්ලිමේන්තුව මේ ලියවිල්ලේ අගමුල නොවිමසා අනුමත කිරීම ස්ථිර බැවිනි.
සුජාත නොවන ලියවිල්ල
රටක අධ්‍යාපනයේ දිශානතිය තීරණය කිරීම භාරධුර කාර්යයකි. ඒ දිශානතිය තීරණය කරන්නේ රටේ විධායකය හෝ ව්‍යවස්ථාදායකය නම් ඒ ආයතන රටේ මහජනතාවගේ සැබෑ නියෝජිතයන් විය යුතුය. අද අප රටේ ජනාධිපතිව සිටින්නේ මහජනතාව විසින් පත්කරගත් අයෙකු නොව, මහජන ඡන්දයකදී 2.1%ක් වැනි කුඩා ප්‍රතිශතයක ඡන්ද ලබාගත් දේශපාලන පක්ෂයක නායකයෙකි. එසේම වත්මන් අගමැති හා ඇමති මණ්ඩලය මේ ජනාධිපතිවරයා හෝ බලයෙන් පහවුණු ජනාධිපතිවරයෙකු විසින් පත්කරන ලද අයයි. මෙවන් තත්ත්වයක් යටතේ මහජන මතය නියෝජනය නොකරන ජනාධිපතිවරයෙකු, අගමැතිවරයෙකු හා ඇමති මණ්ඩලයේ කිහිපදෙනෙකු මේ රටේ අධ්‍යාපනයේ දිශාව තීරණය කිරීම විද්වතුන් යැයි තමන් හඳුන්වාගන්නා නිර්නාමික විසිපස් දෙනෙකුට භාරදීමම බරපතළ වරදකි. අවම වශයෙන් මෙවැනි ලියවිල්ලක් සකස්කිරීමට ප්‍රථම වත්මන් පාර්ලිමේන්තුවේ සියලු පාර්ශ්ව මේ කටයුත්තට සම්බන්ධ කරගැනීම මේ කටයුත්ත කළ අයගේ වගකීම වී තිබිණි. මේ සියලු කරුණු විමසා බැලීමේදී මෙම ලියවිල්ල සුජාත ලියවිල්ලක් නම් නොවේ.
වචන හරඹය
මේ ලියවිල්ලේ විධායක සාරාංශයේ දැක්වෙන පරිදිම, විෂයානුබද්ධ ඉගැන්වීම්වලට සීමාවී තිබෙන, තරගකාරී විභාග කේන්ද්‍රීය අධ්‍යාපන ක්‍රමය අපේ අනාගත පරපුර ලොව සමඟ ඉදිරියට ගෙනයා හැකි වාහකයක් නොවේ. ‘අධ්‍යාපනය මානව ප්‍රාග්ධන සංවර්ධයේ ප්‍රධානම මෙහෙයුම් යාන්ත්‍රණය’ බව මේ ලියවිල්ලේ සඳහන් වෙයි. එසේම එහි සඳහන් වන්නේ 2021 මාර්තු මස සිට, එනම් ශ්‍රී ලංකාව බංකොලොත්බව ප්‍රකාශ කළ යුගයේ සිට ඇතිවූ ආර්ථික අර්බුදය හමුවේ පැනනැගී ඇති ආර්ථික අභියෝගය තේරුම්ගෙන ‘රජය විසින් ආර්ථික ස්ථාවරත්වය තහවුරු කරමින් යළි සංවර්ධන ඉලක්ක ළඟා කරගැනීම උදෙසා සමස්ත අධ්‍යාපන ක්ෂේත්‍රයේම පූර්ණ ප්‍රතිසංස්කරණයක් කිරීමේ’ අභිලාෂයෙන් මේ ලියවිල්ල ඉදිරිපත් කරන බවයි. මේ ලියවිල්ලේ සඳහන් කරුණු සලකා බලනවිට නම් මේ ආර්ථික ස්ථාවරත්වය වහාම ඇතිකර ගැනීමේ කඩිනම් වැඩපිළිවෙළකට සරිලන ලෙස අධ්‍යාපනය වෙනස් කිරීමේ අභිලාෂයෙන් එය සකස්කොට ඇති බවක් නොපෙනේ. සැබවින්ම එය අද සිට තව වසර 24කින්, 2048දී එනම් ලංකාවට නිදහස ලැබී අවුරුදු සියයකින් එළඹෙන වසරේදී ලංකාව සංවර්ධිත රටක් බවට පත්කරන්නේ යැයි කියන දේශපාලන හිස් කථාවට සරිලන ලෙස අධ්‍යාපන ක්‍රමය වෙනස් කළ යුතු යැයි හූමිටි දෙන ලියවිල්ලකි.
‘පාසල්වල විෂයානුබද්ධ ඉගැන්වීම්වලට සීමාවී තිබෙන, තරගකාරී විභාග කේන්ද්‍රීය අධ්‍යාපන ක්‍රමය සමස්ත වශයෙන්ම වෙනස් කළ යුතු’ බව ලියවිල්ලේ සඳහන් වේ. මෙය ලියවිල්ලේ නිර්නාමික කතුවරුන් පමණක් නොව ලංකාවේ අධ්‍යාපන ක්‍රමය ගැන කතාකරන ඕනෑම අයෙකු පවසන කරුණකි. ලියවිල්ල පුරා දක්නට ඇති ප්‍රධානම දුර්වලතාව නම් අධ්‍යාපන විද්‍යාව යම් පමණකට හැදෑරූ ඕනෑම අයෙකු දන්නා සරල කරුණු බරපතළ භාෂාවකින් පුන පුනා පැවසීමයි. බොහෝ කරුණු විදේශික අධ්‍යාපනඥයන්ගේ ලියැවිලිවලින් කරන ලද කට් ඇන්ඩ් පේස්ට් වාක්‍ය වේ. වචන හරඹයන්ගෙන් ඔබ්බට ගොස් අපේ අධ්‍යාපනයේ මිහිමත ඇති ගැටලු හඳුනාගත් බවක් නම් ලියවිල්ලේ නොපෙනේ.
නිදහස් අධ්‍යාපනය සුරැකිය යුතුද?
ලංකාවේ අධ්‍යාපන ක්‍රමය පිළිබඳ ඕනෑම වෙනසක් ඇති කිරීමට යෝජනා කරන ලියවිල්ලක මුලින්ම සඳහන් විය යුතු කරුණක් නම් එය ඉදිරිපත් කරන්නන් නිදහස් අධ්‍යාපනය යන සංකල්පය පිළිගන්නේද නැත්ද යන්නයි. ලෝකයේ විවිධ රටවල අධ්‍යාපන ක්‍රම ගැන ගැඹුරින් හදාරා හෝ නොගැඹුරින් අතපත ගා ලංකාවේ අධ්‍යාපන ක්‍රමය වෙනස් කිරීමට තැත් දරන ඕනෑම කෙනෙකු සිහියේ තබාගත යුතු වැදගත් කරුණක් ඇත. එනම් නිදහස් අධ්‍යාපන ක්‍රමය, ශ්‍රී ලාංකික සමාජය සමඟ ගසට පොත්ත මෙන් ඇලී-ගැලී පවතින බවයි. මේ පොත්ත ගැලවීමට උත්සාහ දරන්නා, ගසට කොතරම් පොහොර දැමීමට උත්සාහ කළත් ජනතා වෛරයට පාත්‍ර වේ.
මුලින්ම නිදහස් අධ්‍යාපනය යනු කුමක්දැයි නිර්වචනය කරගත යුතුය. මේ ගැන විවිධ නිර්වචන ඇති මුත්, ‘රජය විසින් හෝ වෙනත් ආයතන විසින් ශිෂ්‍යයන්ගෙන් මුදල් අය නොකර පවත්වාගෙන යනු ලබන උසස් මට්ටමේ අධ්‍යාපනය, නිදහස් අධ්‍යාපනය’ යැයි අර්ථදක්වා මේ කරුණට අවතීර්ණ වෙමු. විවිධ රටවල් විසින් විවිධ මට්ටමින් නිදහස් අධ්‍යාපනය පවත්වාගෙන යනු ලැබේ. ශ්‍රී ලංකාව බොහෝ කලක් තිස්සේ ප්‍රාථමික ශ්‍රේණියේ සිට විශ්වවිද්‍යාලය දක්වා ඉහළ මට්ටමේ නිදහස් අධ්‍යාපනයක් පවත්වාගෙන යයි. ලෝක බැංකුව, එක්සත් ජාතීන්ගේ සංවර්ධන අරමුදල වැනි ජාත්‍යන්තර ආයතනවල නිගමනයන්ට අනුව පවා, අප රටේ ආර්ථික දර්ශකවලට සාපේක්ෂව, ඉතා හොඳ මානව සම්පත් දර්ශකයක් (යමප්බ ාැඩැකදචපැබඑ සබාැං) පවතින්නේ අප රටට උරුම නිදහස් අධ්‍යාපනය හා නිදහස් සෞඛ්‍ය සේවය නිසාය. එනිසා කොතරම් අඩුපාඩු තිබුණත් රටේ ඕනෑම ශිෂ්‍යයෙකුට මුදල් නොගෙවා විශ්වවිද්‍යාලය දක්වා අධ්‍යාපනය ලබා ගැනීමේ අයිතිය සුරැකීම අතිශයින්ම වැදගත්ය. එසේම අධ්‍යාපනය ලොවේ අනෙකුත් රටවලට සමාන්තර ඉහළ මට්ටමේ අධ්‍යාපනයක් විය යුතුය.
ලියවිල්ලේ 15 වෙනි පිටුවේ අමුතු වාක්‍යයක් ඇත. ඒ මෙසේය ‘මුල් ළමාවිය සිට 12+ දක්වා පාසල් අධ්‍යාපනය සඳහා සිසුන්ට ගෙවීමට ඇති හැකියාවට කිසිදු බාධාවක් නොවන පරිදි අධ්‍යාපනය සඳහා වන රාජ්‍ය අරමුදල් සාමාන්‍ය අධ්‍යාපනය වෙත යොමු කිරීමට ප්‍රමුඛතාව ලබාදිය යුතුය.’ මෙහි සාමාන්‍ය අධ්‍යාපනය යනු පාසල් අධ්‍යාපනයයි. නිදහස් අධ්‍යාපනය සුරැකීම ගැන අවධානයකින් යුතුව මේ වාක්‍යය ලියුවේ නම් එය මෙසේ වෙනස් විය යුතුය. ‘මුල් ළමාවිය සිට 12+ දක්වා පාසල් අධ්‍යාපනය සඳහා සිසුන්ට නොගෙවීමට ඇති හැකියාවට කිසිදු බාධාවක් නොවන පරිදි අධ්‍යාපනය සඳහා වන රාජ්‍ය අරමුදල් සාමාන්‍ය අධ්‍යාපනය වෙත යොමු කිරීමට ප්‍රමුඛතාව ලබාදිය යුතුය.’ සිතාමතා මෙවනි වැරදි ප්‍රකාශයක් කිරීමෙන්ම මේ ලියවිල්ලේ සැඟවුණු කර්තෘවරුන්ගේ අභිමතාර්ථය, මුදල් ගෙවන සාමාන්‍ය අධ්‍යාපනයකට මේ රට තුළ මුල්තැන දීම බව පැහැදිලිය.
ලියවිල්ලේ විවිධ තැන්වල ඉස්මතු කරන අදහසක් නම් රජයට අධ්‍යාපනයේ මුළු බරපැන දැරිය නොහැකි නිසා අධ්‍යාපනයේ කොටසක් පුද්ගලික අංශයට භාරදිය යුතු බවයි. මේ තර්කය මුළුමනින්ම වැරදිය. සිදුවිය යුත්තේ කුමන ආර්ථික අපහසුකම් තිබුණත් අධ්‍යාපනය හා සෞඛ්‍යය ගුණාත්මකබවින් ඉහළ අයුරින් පවත්වාගෙන යාම ඕනෑම රජයක මූලික වගකීම වීමයි. රජය අන් සියලුම වියදම්වලට වඩා අධ්‍යාපනයට හා සෞඛ්‍යයට මූලිකත්වය දිය යුත්තේ අප රට දිවෙන රෝදවල කඩ ඇණ දෙක ඒවා වන නිසාය. මේවාට රජය කරන වියදම වියදමක් නොව අනාගතය සඳහා කෙරෙන ආයෝජනයකි. විශේෂයෙන්ම ආර්ථික වශයෙන් ඇදවැටුණු අපේ රටට නැවත හිස එසවීමට හැකිවන්නේ මේ රටේ ජනතාව සෞඛ්‍ය සම්පන්නව, දැනුමින් සන්නද්ධව සිටියොත් පමණි. පවතින සංගණන අනුව පසුගිය වසර දෙක තුළ රටේ දුප්පතුන් සංඛ්‍යාව දෙගුණ වී ඇත. පවුල් පිටින් දුප්පත්වෙමින් පවතින මෙවන් අවධියක මුදල් නොගෙවා අධ්‍යාපනය ලැබීමේ අයිතිය සුරැකීම වෙනුවට, මුදල් ගෙවා අධ්‍යාපනය ලැබීමේ අයිතිය සුරැකීම ගැන කතා කිරීම හිත්පිත් නැති ආමානුෂික ක්‍රියාවකි.
නිදහස් අධ්‍යාපනය පිළිබඳව ඇති තවත් දුර්මතයක් නම් නිදහස් අධ්‍යාපනය විවෘත වෙළඳපොළ ආර්ථික ක්‍රමය පවතින රටවලට නොගැළපෙන සමාජවාදී සංකල්පයක් බවයි. විවෘත වෙළඳපොළ ආර්ථික ක්‍රමය පවතින යුරෝපයේ බොහෝ රටවලද, සමාජ ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී මූලධර්ම මත ක්‍රියාත්මක වන ලොවේ බොහෝ රටවලද ඇත්තේ නිදහස් අධ්‍යාපනයයි. මේ රටවල පෞද්ගලික විශ්වවිද්‍යාල ඇත්තේද අතලොස්සකි. කරුණු නිසි ලෙස නොදැනගෙන අධ්‍යාපන ක්‍රම පිළිබඳ විශාරදයන් ලෙස පෙනීසිටින අය ඕනෑම ලියවිල්ලට නිදහස් අධ්‍යාපනය දුර්වල කිරීමේ සංකල්ප කිහිපයක් ඇතුළු කොට ඒ සංකල්ප වෙනුවෙන් දිවි පරදුවට තබා සටන් වදිති. එවිට සිදුවන්නේ අධ්‍යාපන ප්‍රතිසංස්කරණ පිළිබඳ සමස්ත ලියවිල්ලේ කරුණු අමතකවී නිදහස් අධ්‍යාපනය සුරැකිය යුතුද නැත්ද යන්න ගැන දෙපිලකට බෙදී සටන් කිරීමයි. මේ සටන නිසා සිදුකළ යුතු අධ්‍යාපන ප්‍රතිසංස්කරණවලට පවා අවධානය නොලැබී යයි.
පුද්ගලික අධ්‍යාපනයට යම් තැනක් ඇත්තේ ගුණාත්මකබවින් ඉහළ, රජය ලබාදෙන, නිදහස් අධ්‍යාපනයට අනුගත නොවීමට යම් සාමාජීය හේතුවක් නිසා තීරණය කරන සමාජ තීරුවට ඔවුන්ට අවශ්‍ය සේවාව ලබාදීමටය. එසේ වුවත් අධ්‍යාපනය රජය නියාමනය කළ යුතුය. ලියවිල්ලේ කිසිදු තැනක හතු පිපෙන්නාක් මෙන් බිහිවී ඇති ජාත්‍යන්තර පාසල් නමින් හඳුන්වන පාසල් නියාමනය කිරීමට කිසිදු යෝජනාවක් ඇතුළු නොවන්නේ ඇයිදැයි වටහා ගත නොහැක. මේ පාසල්වල ඉගැන්වෙන විෂය මාලාවන්, ගුරුවරුන්ගේ ප්‍රමිතිය හා අයකරන ගාස්තු, රජය විසින් පිහිටුවනු ලබන යම් අධිකාරියක් මගින් අධීක්ෂණය කළයුතු වන්නේ, මෙම පාසල්වලින් බිහිවන්නේද අප රටේ පුරවැසියන් බැවිනි.
මධ්‍යගතද? විමධ්‍යගතද?
ලියවිල්ලේ ඇති අනෙක් බරපතළ අවුල නම් පවතින අධ්‍යාපන ක්‍රමය මධ්‍යගත හෝ විමධ්‍යගත ලෙස පවත්වා ගත යුතුද, එසේ නම් ඒ අධ්‍යාපනයේ කුමන අංගද යන්න ගැන පැහැදිලි අදහසක් ඉදිරිපත් නොකිරීමයි. එහි එක් තැනක ස්වයං පාලනයක් ඇති නව ආයතන, පළාත් අධ්‍යාපන මණ්ඩල, පාසල් කළමනාකරණ මණ්ඩල ඇතිකොට ඒ ඒ ආයතන අතර තරගයක් ඇතිකොට, ඉගෙනීම නව්‍යකරණයකට භාජනය කළ යුතු බව සඳහන් වේ. මෙය නිදහස් අධ්‍යාපනයේ අක්මුල් දුර්වල කරන ඉතා භයානක යෝජනාවකි. මේ ස්වයං පාලන මණ්ඩලවලට විවිධ අයුරින් මුදල් සොයාගැනීමේ බලතල ලබාදිය යුතු බව තවත් තැනක සඳහන් වේ. මේ ස්වයං පාලන මණ්ඩල අවසාන වශයෙන් කෙළවර වනු ඇත්තේ මූල්‍යමය වශයෙන් ස්වාධීන, සිසුන්ගෙන් මුදල් අයකර ගන්නා ආයතන ලෙසිනි. මේ යෝජනාව ක්‍රියාත්මක වුවහොත් මේ රටේ අධ්‍යාපනය තෝරාගත් පිරිසකගේ මෙවලමක්ව පැවති කල තිබූ ‘පාසල් සමාගම්’ යුගයකට අප රට ආපසු හැරී ගමන් කරනු ඇත.
පවතින පුහුණු විෂයමාලා විශේෂඥවරුන්ගේ හිඟය නිසා නිසා අද ජාතික අධ්‍යාපන ආයතනයේ විවිධ අංශ පවා පවත්වා ගෙනයනු ලබන්නේද අසීරුවෙනි. මෙවන් තත්ත්වයක් යටතේ මේ ලියවිල්ලේ අපේක්ෂිත වෙනස්කම්වල සඳහන් වන අයුරින් පළාත්වලට ස්වයංපාලිත තත්ත්වයක් ලබාදීම කිසිසේත්ම ප්‍රයෝගික නොවේ. ලියවිල්ල පිළියෙළ කිරීමේදී ලංකාව වැනි කුඩා රටක් බවත්, ආර්ථික අගාධයකට වැටී සිටින බවත් අප රට අධ්‍යාපනය සඳහා වියදම් කරන්නේ කුඩා මුදලක් බවත් අමතක වී ඇති බව පෙනීයයි. අධ්‍යාපනයේ විවිධ අංශ විමධ්‍යගත කිරීමෙන් සිදුවන්නේ ඒ සඳහා යන වියදම අධික වී අධ්‍යාපන සේවය කඩාකප්පල් වීමයි.
මුල් ළමාවිය අධ්‍යාපනය
29 වෙනි පිටුවෙහි මුල් ළමාවිය එනම් පෙර පාසල් අධ්‍යාපනයේ ඇති ප්‍රශ්න හා වියවුල් පිළිබඳ සඳහන්ව ඇත. අමාත්‍යාංශ, කාර්යාංශ, ආයතන, පළාත් සභා, පුද්ගලික ආයතන, රාජ්‍ය නොවන සංවිධාන, ආගමික ආයතන මගින් පාලනය වන පෙර පාසල් හා මොන්ටිසෝරි ලෙස පෙර හඳුන්වා දැන් මුල් ළමාවිය සංවර්ධන මධ්‍යස්ථාන ලෙස හඳුන්වන මේ ආයතන බොහොමයක් නොදරුවන්ට අකුරු හා ඉලක්කම් උගන්වන ආයතන බවට පත්වී තිබේ. තම දරුවන්ට ඉංග්‍රීසි භාෂාවෙන් කතා කරවීමේ ආශාවෙන් පෙළෙන දෙමව්පියෝ විශාල මුදලක් වැයකොට තම දරුවන් ජාත්‍යන්තර ළමා පාසල්වලට දරුවන් ඇතුළු කරති. මේ ආයතන අධීක්ෂණය සඳහා ඇති මුල් ළමාවිය සංවර්ධන ලේකම් කාර්යාලය ජාතික අධ්‍යාපන ආයතනය වෙත අන්තර්ග්‍රහණය කිරීම මේ ලියවිල්ලේ ඇති වැදගත් යෝජනාවකි. මේ කාර්යාංශය ඉන්පසුව මේ ආයතනවල විෂය නිර්දේශ, ඉගැන්වීම අධීක්ෂණය කිරීම, පෙර පාසල් ගුරුවරුන්ගේ පුහුණුව විධිමත් කිරීම වැනි දෑ සිදුකළ යුතුය.
මේ ආයතනවල ගුරුවරියෝ බොහෝ දෙනෙක් පොදු කම්කරු නීතිවලට පවා යටත් නොවී, ඉතා අඩු වැටුපකට, විශාල මානසික පීඩාවකින්, තාවකාලික පදනමින් වැඩ කරති. මොවුන්ගේ ජීවන මට්ටම ඉහළ දමා, මනා පුහුණුවක් ලබාදී, මොන්ටිසෝරි ටීචර් සමාජයේ ගෞරවයට ලක්වන කාන්තාවක බවට පත්නොකොට ඔවුන් දිගු කාලීන වෘත්තිකයන් බවට පත්කළ නොහැක. එවැනි වෙනසක් නොකර දරුවන්ගේ බුද්ධි වර්ධනයේ වැදගත් අවධියක ඉගැන්වීම භාරව සිටින මේ කාන්තාවන්ගෙන් දරුවනට උපරිම පල ලබාදිය නොහැක.
ප්‍රාථමික අධ්‍යාපනය
පළමුවෙනි ශ්‍රේණියේ සිට පස්වෙනි ශ්‍රේණිය දක්වා පාසල් කාලය දරුවන්ගේ මූලික ජීවන කුසලතා වර්ධනය උදෙසා කැපවිය යුතු බවට ලියවිල්ලේ ඇති සඳහන නිවැරදිය. එසේ වුවත් මේ කාල පරාසය තුළ මූලික ජීවන කුසලතාවන් වන ආවේග පාලනය, නිවැරදි චින්තනය, පුද්ගලයන් සමඟ සන්නිවේදනය, තර්කානුකුලව සිතීම, අභියෝග භාරගැනීම, තම උත්සාහයෙන් ඉගැනීම වැනි ඉගැන්වීමට හෝ ඉගැනීමට දැනට ඇති බාධා හඳුනාගැනීමක් හෝ එවැනි බාධාවන් මඟ හැරවීමට ගත යුතු පියවර ගැන කිසිදු සඳහනක් ලියවිල්ලේ නැත.
වත්මන් අධ්‍යාපන ක්‍රමය දරුවන්ගේ බුද්ධි වර්ධනයේ එක් එක් අවස්ථාවේ වර්ධනය කළ යුතු හැකියාවන් මොට කරන අයුරුත්, එය පිරිපුන් මිනිසෙකු බිහිකිරීමට බලපාන අයුරුත් පිළිබඳව මා සහ තවත් විශේෂඥ වෛද්‍යවරුන් කිහිපදෙනෙකු විසින් මීට වසර දහයකට ප්‍රථම පාර්ලිමේන්තු කමිටුව්කදී කරුණු ඉදිරිපත්කර, අධ්‍යාපන අමාත්‍යංශයේදී ද, දිවයිනේ ප්‍රධාන නගර රැසකදී ද සම්න්ත්‍රණ මාලාවක් පවත්වන ලදි. මේ දේශනවල අඩංගු කරුණු පුවත්පත්වල ලිපි මාලාවක් ලෙස පළවී පසුව පොතක් ලෙස එලිදැක්විණි. මේ කිසිදු කරුණක් සම්බන්ධයෙන් මේ දක්වා වැදගත් පියවරක් ගෙන නැත.
මේ ජීවන කුසලතා පාසල තුළදී ඉගැන්වීමට නම් පළමුවෙන්ම ඒ කුසලතාවන් වැඩි දියුණුවන අන්දමේ විෂය නිර්දේශයක් මේ අවධියට තැනිය යුතුය. දෙවනුව ඒ විෂය නිර්දේශයට අනුව ප්‍රාථමික ශ්‍රේණිවල ඉගැන්වීම් කිරීමට දැනට සිටින ගුරුවරුන් පුහුණුකළ යුතුය. මේ දෙක සිදුකළත් පාසල් දරුවන් ජීවන කුසලතා වැඩි දියුණුවන අන්දමේ අධ්‍යාපනයක් ලබා ගැනීමට දෙමවුපියන් හා දරුවන් සූදානම් නොවේ නම් මේ අභිමතාර්ථය ඉටුනොවේ.
පස්වැනි ශ්‍රේණියේ ශිෂ්‍යත්වය අමතකවීම
මේ ප්‍රතිපත්ති රාමුවේ කිසිම තැනක පස්වැනි ශ්‍රේණියේ ශිෂ්‍යත්වය ගැන හෝ එය ප්‍රාථමික අධ්‍යාපනයට ඇතිකරන බලපෑම ගැන හෝ සඳහනක් නොකරයි. මෙය මහ පොළවේ යථාර්ථය හඳුනානොගත් ලියවිල්ලක් බව තවදුරටත් තහවුරු වන්නේ එයිනි. තමන් අධ්‍යාපන විශේෂඥයන් ලෙස හඳුන්වාගන්නා අහසෙහි සිටින අය ප්‍රාථමික අධ්‍යාපනය දරුවන්ගේ මූලික ජීවන කුසලතා වර්ධනය උදෙසා කැපවිය යුතු බව සඳහන් කළත්, පොළවෙහි සැබවින්ම සිදුවන්නේ තුන්වෙනි ශ්‍රේණියේ සිට පස්වැනි ශ්‍රේණිය දක්වා දෙමවුපියන් හා දරුවන් මේ සියල්ල අමතක කොට භාෂාව, ගණිතය, සාමාන්‍ය දැනුම හා බුද්ධි පරීක්ෂණය කේන්ද්‍ර කරගත් පස්වැනි ශ්‍රේණියේ ශිෂ්‍යත්වයට සූදානම් වීමයි. මේ කිසිවක් ජීවන කුසලතා දියුණු කිරීමට ඉවහල් වන ක්ෂේත්‍ර නොවේ. රැකියා වෙළඳපොළට නොගැළපෙන, තම යුතුකම් හා වගකීම් නොදන්නා පුරවැසියන් බිහිවන්නේ බුද්ධි වර්ධනයේ වැදගත් අවස්ථාවක් වන ප්‍රාථමික අධ්‍යාපන යුගයේ ජීවන කුසලතා වර්ධනය නොවීම නිසාය. ඒ බව අපේ අධ්‍යාපන විශේෂඥයන් හඳුනාගන්නා තෙක් උසස් අධ්‍යාපනයේ කුමන වෙනස්කම් කළත් පලක් නොවේ.
මෙයට විසඳුමක් ලෙස අපේ පඬිවරුන් යෝජනා කරනු ඇත්තේ පස්වැනි ශ්‍රේණියේ ශිෂ්‍යත්වය අහෝසි කිරීමයි. මෙය දැනට පවතින සමාජ දේශපාලන යථාර්ථය යටතේ කළ නොහැක්කකි. වසර 40ක් වැනි කෙටි කාලයක් තුළ 20% සිට 80%ක් දක්වා ශීඝ්‍රයෙන් වර්ධනය වී ඇති අප රටේ මධ්‍යම පංතික සමාජ ස්තරයේ අපේක්ෂාවන්ට සරිලන අන්දමේ පාසල් පද්ධතිය වැඩි දියුණු කිරීමට මේ දක්වා පැවති කිසිම රජයක් සමත්වී නැත. ඒ නිසා ජනප්‍රිය පාසල් අතලොස්සට තම දරුවා ඇතුළු කරගැනීමට මධ්‍යම පංතික දෙමවුපියන් දරන උත්සාහයේ ප්‍රතිඵලයක් ලෙස මීට දශක කිහිපයකට පෙර දරුවනට බරක් නොවෙන විභාගයක්ව පැවති පස්වැනි ශ්‍රේණියේ ශිෂ්‍යත්ව විභාගය අද බලු පොරයක්ව ඇත. ‘හොඳම පාසල ළඟම පාසල’ වැනි හිස් සටන්පාඨවලින්ද මේ තරගය නැති කළ නොහැක. ඒ, තම දරුවාට ජනප්‍රිය පාසලකට ඇතුළුවීමට හැකි වුවහොත් ලැබෙන අධ්‍යාපනය කෙසේ වෙතත් සමාජ පිළිගැනීම වැඩි බව මේ දෙමවුපියන් දන්නා නිසාය. ජනප්‍රිය පාසලක ආදි සිසුවෙකු වීම තම දරුවාගේ අනාගතයට ඇතිකරන බලපෑම විශාල බව දන්නා අප රටේ සුවිසල් මධ්‍යම පංතිය කිසිවිටකත් මේ විභාගය අවලංගු කිරීමට ඉඩ නොදෙනු ඇත. තමන් මේ විභාගය අවලංගු කරන්නේ යැයි සිංහනාද කළ අපේ අධ්‍යාපන ඇමතිවරුන් කිහිපදෙනෙකු හිමින් සීරුවේ පල්ලම් බැස්සේ, එවැන්නක් කිරීම තම දේශපාලන අනාගතයට සුබදායක නොවන බව දැනගත් නිසාය.
මෙවැනි අන්තෝ ජටා බහි ජටා ප්‍රශ්නයකට ඉදිරිපත් කළ හැකි එක් විසඳුමක් නම් මේ විභාගය හත්වැනි ශ්‍රේණිය දක්වා කල් දමා ජනප්‍රිය පාසල්වල පන්ති හයවැනි ශ්‍රේණියේදී නොව අටවෙනි ශ්‍රේණියට පසුව පළල් කිරීමයි. මේ මගින් මධ්‍යම පංතික දොලදුක සංසිඳෙනු ඇති අතර, ප්‍රාථමික ශ්‍රේණිවල දරුවන් පස්වෙනි ශ්‍රේණිය දක්වා මූලික ජිවන කුසලතාවන් වර්ධනය කෙරෙන අන්දමේ අධ්‍යාපනයකට යොමු කළ හැකිය. මෙයට සමගාමීව දැනට පවතින මුළු පාසල් සංඛ්‍යාව වන (2021) 10,141න් 38%ක් වන පස්වැනි ශ්‍රේණිය දක්වා ළමුන් සිටින පාසල් 3393හි පන්ති 7 වෙනි ශ්‍රේණියේ ශිෂ්‍යත්ව විභාගය දක්වා පුළුල් කළ යුතුය. දැනට ප්‍රාථමික ශ්‍රේණිවල ශිෂ්‍ය සංඛ්‍යාව වන ලක්ෂ 16කින් ලක්ෂ 6ක් ඉගෙනුම ලබන්නේ මේ කුඩා ප්‍රාථමික පාසල්වලය. මෙවැන්නක් තුළින් ජනප්‍රිය පාසල්වල තදබදය අඩුවෙනු ඇති අතර, කුඩා පාසල් වැසීයාමද අඩුවනු ඇත.
කනිෂ්ඨ ද්විතීයක යුගය
හයවැනි ශ්‍රේණියේ සිට දහවෙනි ශ්‍රේණිය දක්වා කාලය වන මෙය මේ ලියවිල්ලේ අඩුම අවධානය යොමුකර ඇති කොටස වේ. එය ජීවිතය සඳහා පදනම යොදන කාලය ලෙස මේ ලියවිල්ලේ සඳහන්ව ඇතිමුත් ඒ කුමන පදනමක් දැයි ලියවිල්ලේ සඳහන් නොවේ. සැබෑ ලෙසම සාක්ෂරතාව හා සාමාන්‍ය දැනුම වර්ධනය කරගත යුතු අවධිය වන මේ වයසේදී භාෂාව, ගණිතය, සාමාන්‍ය දැනුම හා බුද්ධි පරීක්ෂණය කේන්ද්‍ර කරගත් ශිෂ්‍යත්ව විභාගය පැවැත්වීම සුදුසුවේ. එසේම වයස අවුරුදු 12 වන විට වෙනත් පාසලකට අනුගත විය හැකි වයසකට දරුවා මුහුකුරා ගොස් ඇත.
දැනට කනිෂ්ඨ ද්විතීයක අවධියේ පාසල් විෂයමාලාවේ ලක්ෂණය නම් අනවශ්‍ය විෂය කරුණු සහිත විෂයයන් රාශියක් ළමුන්ට ඉගැන්වීමයි. අධ්‍යාපන අමාත්‍යාංශයේ අනුදැනුම ඇතිව හෝ නැතිව මේ ඉගැනුම් බර වැඩිකිරීම විදුහල්පතිවරුන්ගේ අභිරුචිය මත සිදුවේ. මේ කාලය තුළ, මා දන්නා කොළඹ නගරයේ එක් ජනප්‍රිය රජයේ පාසලක සිංහල, දෙමළ, ඉංග්‍රීසිවලට අමතරව තවත් භාෂා දෙකක් දරුවන්ට ඉගැන්විණි. සමස්තයක් ලෙස භාෂා පහක් වන මේ ප්‍රමාණය ගැන ඇසූ මා පවසා සිටියේ තවත් එක් භාෂාවක් ඉගැන්වුවහොත්, මේ පාසලෙන් ෂඩ් භාෂා පරමේශ්වරයන් රැසක් බිහිකර ගතහැකි බවයි. සත්‍ය වශයෙන් සිදුවනුයේ විෂය කරුණු වැඩි නිසා කිසිදු කරුණක් සිතෙහි නොරැඳීමයි.
එසේම මේ කාලය දරුවා සමූහ ක්‍රීඩාවන්ට සිත යොමුකළ යුතු අවධියයි. ප්‍රාථමික ශ්‍රේණිවලදී අසංවිධිත සෙල්ලම්වල නිරත විය යුතු දරුවා ඉන්පසුව සංවිධිත ක්‍රීඩාවල නිරතවිය යුතුය. කණ්ඩායමක් ලෙස වැඩකිරීම, නායකත්වයට ගරු කිරීම, නායකත්වය දීම, ඉලක්කයකට වැඩ කිරීම ක්‍රීඩාව තුළින් ශාරීරික සුවයට වැඩිමනත් ලෙස දරුවා ලබන දැනුම් වේ. මෙවන් වැදගත් අධ්‍යාපන අංශයක් වන ක්‍රීඩා අධ්‍යාපනය’ යන වචනය පවා පිටු 31ක මේ ලියවිල්ලේ කොතැනක වත් සඳහන් නොවේ.
ජ්‍යෙෂ්ඨ ද්විතීයක හා ජ්‍යෙෂ්ඨ අවධිය
මේ අවධි පිළිබඳ මෙතෙක් පළවූ ලියවිලි හෝ ක්‍රියාත්මක කළ වැඩපිළිවෙළට අමතර කිසිදු නව කරුණක් මේ ලියවිල්ලේ අඩංගුව නැත. පාසලේ දරුවන් ගතකළ යුතු වසර ගණන අඩු කිරීමට මේ ලියවිල්ලේ ඇති යෝජනාව හා අනෙකුත් යෝජනා මීට පෙර කිහිප වතාවක් විවිධ ලියවිලිවල පැවසී තිබිණි.
-විශේෂඥ වෛද්‍ය අජිත් අමරසිංහ-
(දෙවෙනි කොටස ලබන සතියේ පළවේ.)(එක්සත් ජනරජ පෙරමුණේ සභාපති වන ලිපියේ රචකයා, ජාතික අධ්‍යාපන කොමිෂන් සභාවේ සාමාන්‍ය අධ්‍යාපනය පිළිබඳ කමිටුවේ හිටපු සාමාජිකයකු වූ අතර වත්මන් අධ්‍යාපනයේ ක්‍රමයේ ගැටලු ගැන පොත් හා ලිපි සම්පාදනය කර ඇත්තෙකි.)
