කාදිනල් මැල්කම් රංජිත්තුමා සහ අධිකරණ ඇමති අලි සබි්‍ර මහතා මෙම නව දේශපාලන ප්‍රවණතාවේ විවෘත සහ පැහැදිලි ප්‍රකාශකයන්ය.
කාදිනල් මැල්කම් රංජිත්, එතුමා කරන සමහර දේත්, එතුමා කරන සමහර ප්‍රකාශත් නැවත වරක් අප රටේ දේශපාලන සාකච්ඡාවේ මාතෘකාවක් වී තිබේ. සිරිතක් පරිදි එවැනි සාකච්ඡාවලදී ප්‍රකාශ වන මත, එකිනෙකට පරස්පර සහ ධ්‍රැවීකරණයට ලක්වූ, එනම්, එකිනෙකට හමුවිය නොහැකි ලෙස දෙකට බෙදුණ, ඒවා වෙයි. එක් ප්‍රවේශයකින් කාදිනල්තුමා ප්‍රශංසාවටත්, අනෙක් ප්‍රවේශයෙන් එතුමා හෙළා දකීමටත් පාත්‍ර කරනු ලැබේ. මෙම ලිපියේ අරමුණ මෙම ප්‍රවේශ දෙකටම අයත් නැති, තුන්වැනි ප්‍රවේශයකින් මෙම කාරණය දෙස බලා, විකල්ප විග්‍රහයක් ඉදිරිපත් කිරීමයි.
මෙම විකල්ප විග්‍රහයේ මූලික ප්‍රස්තුතය මෙසේය.
ලංකාවේ දෙමළ, මුස්ලිම්, උඩරට දෙමළ සහ කතෝලික යන ප්‍රධාන සුළුතර ප්‍රජා කොටස්වල නව ප්‍රභූ කොටස් අතරින් මතුවී තිබෙන නව දේශපාලන ප්‍රවණතාවක් වන්නේ, එම ජනකොටස් සිංහල-බෞද්ධ බහුතර ප්‍රජාව සමග ගැටුමකට යන්නේ නැතිව, තමන්ට හිමි දෙවැනි පුරවැසි තත්වය පිළිගනිමින්, අලුත් දේශපාලන ගමනක් යා යුතුය යන්නයි. පොදු ජන පෙරමුණේ දේශපාලන නායකයන් ඉදිරියේද, බෞද්ධ භික්‍ෂූන් වහන්සේලා ඉදිරියේද ලංකාවේ කතෝලික සභාවේ ප්‍රධානියා වන කාදිනල්තුමා දක්වන ගෞරව සම්ප්‍රයුක්ත චර්යාවද, අධිකරණ ඇමති අලි සබි්‍ර මහතා තම කතාවලදීත්, ආණ්ඩුවේ නායකයන් ඉදිරියේ ප්‍රකාශයට පත්කරන ශරීර භාෂාවෙනුත්, සංකේතවත් ලෙස ප්‍රකාශයට පත්වන්නේ මෙම දේශපාලන පණිවුඩයයි. සිංහල-බෞද්ධ සමාජයේ දේශපාලන සහ ආගමික නායකත්වයන් මෙම තත්වය සලකන්නේ, ‘ජාතිය එක්සත් කිරීමේ’ සාර්ථක මූලෝපායක ප්‍රතිඵලයක්ද වන බවයි.
ලංකාවේ කතෝලික සහ ක්‍රිස්තියානි ප්‍රජාවන්ගේ පැත්තෙන් බලන විට කාදිනල්තුමාගේ මෙම පණිවුඩය ගැන ඒකමතිකත්වයක් නැති බව පෙනේ. සමහර දෙනකු එයට කැමතිය. තවත් අය අකමැතිය. එසේ විරුද්ධ සහ පක්‍ෂ වීමටද හේතු තිබේ. විරුද්ධ වීම ප්‍රධාන තර්ක දෙකක් මත පදනම් වන බව පෙනේ. තම කතෝලික /ක්‍රිස්තියානි ආගම වනාහි බුද්ධාගම, හින්දු ආගම, ඉස්ලාම් ආගම්වලට වඩා ධුරාවලිත්මක වශයෙන් උසස් ආගමක්ය යන්න සාම්ප්‍රදායික කතෝලික සහ ක්‍රිස්තියානි භක්තිකයෝ විශ්වාස කරති. එය ආගම්වල තරගකාරි ඉතිහාසය වෙතින් පැන නැගෙන විශ්වාසයකි. දෙවැනි විරෝධය මතුවන්නේ ලිබරල්වාදී අදහස් තිබෙන, කතෝලික/ක්‍රිස්තියානි කොටස්වලිනි. ඔවුන් සිතන්නේ, ආගමික සහ වාර්ගික ප්‍රජාවන්, දේශපාලන වශයෙන් සමානයන් හැටියට සැලකිය යුතුය යන්නයි. එම ප්‍රජාවන් අතර සම්බන්ධයේ බලධුරාවලියක් නොතිබිය යුතුය යනු ඔවුන්ගේ අදහසයි. ඊට වෙනස්ව කාදිනල්තුමා කියන්නේ, ලංකාවේ කතෝලික ප්‍රජාව, ලංකාවේ සමාජයේ ඇති ආගමික බලධුරාවලිය යථාර්ථයක් ලෙස පිළිගෙන, එය ප්‍රශ්න කරන්නේ නැතිව, එම බලධුරාවලිය තුළ එම ද්වීතියික තත්වය පිළිගෙන බෞද්ධ ආගමික නායකත්වයත්, දේශපාලන නායකත්වයත් සමග සමාදානයෙන් ඉදිරියට යා යුතු බවයි.
පොදු ප්‍රවණතාවක්
මෙම තර්කයම, කාදිනල්තුමා තරම් ඍජුව නොව වක්‍රව ප්‍රකාශ කරන දේශපාලන ප්‍රවණතා උතුරේ දෙමළ, උඩරට දෙමළ සහ මුස්ලිම් සමාජවලින්ද මෑත කාලයේ බිහිවී තිබේ. ඔවුන් වෙතින් ප්‍රකාශයට පත්වන නව දේශපාලන ස්ථාවරය මෙසේ සාරාංශ කොට දැක්විය හැකිය. මෙම ප්‍රජා කොටස් පසුකාලයේ උත්සාහ ගත්තේ, සිංහල සමාජය සමග ගැටුම් ඇතිකර ගැනීම තුළින් තම දේශපාලන අයිතිවාසිකම් ලබාගැනීමටය. එම ප්‍රවේශය සම්පූර්ණයෙන් අසාර්ථක වී ඇත. එල්ටීටීඊයේ පරාජයත්, සහරාන් කණ්ඩායමේ පරාජයත් පිළිබඳ පසුබිම තුළ මෙම සුළු ජන කණ්ඩායම් සහ සිංහල දේශපාලන නායකත්වය අතර, දේශපාලන සම්බන්ධතාවේ ස්වභාවය අලුත් කිරීමේ ඓතිහාසික අවකාශයක් බිහි වී තිබේ. ඒ අනුව සුළු ජන වාර්ගික කණ්ඩායම් කළ යුත්තේ, තම සුළු ජනභාවය සහ සාපේක්‍ෂ වශයෙන් බල රහිත බව යථාර්ථයක් ලෙස පිළිගෙන, දේශපාලන අයිතිවාසිකම් පිළිබඳ ඉල්ලීම්වලට තවදුරටත් ප්‍රමුඛත්වය නොදී, ආර්ථික අවකාශ ලබාගෙන, ‘සංවර්ධන අයිතිවාසිකම්’වලට ප්‍රමුඛත්වය දීමයි. ඒ සඳහා සිංහල දේශපාලන නායකත්වය සමග අලුත් ආකාරයේ සන්ධාන ඇතිකර ගැනීමයි. එම සන්ධානවල ලක්‍ෂණය වන්නේ, ‘කේවෙල් කිරීම’ නොව ‘දෙන දෙය ලබාගැනීම’යි. එය වනාහි තවදුරටත් ‘කේවෙල් කිරීමේ’ සුළුජන දේශපාලනය නොව ‘ලද දෙයින් සතුටුවීමේ’ සුළුජන දේශපාලනයයි.
ඉහත අප දැක්වූයේ ලංකාවේ සුළුජන වාර්ගික දේශපාලනයේ නවතම ප්‍රවණතාව පිළිබඳ තරමක් සරල කරන ලද විග්‍රහයකි. එම දේශපාලනයේ සංකීර්ණතාද තිබෙන බව අප අමතක නොකළ යුතුය. නිදසුනක් ලෙස, මෙම ප්‍රවණතාවට, එම වාර්ගික සමාජවල පොදු ඒකමතිකත්වයක් තවමත් නැත. එයට විරුද්ධ ප්‍රතිචාරද එම සමාජවල තිබේ. එම ප්‍රවණතාවේ දේශපාලන ඉලක්ක සාර්ථක වීම ගැන නිශ්චිත සහතිකයක්ද නැත. මේ සියල්ල අප කළ යුතු පුළුල් විග්‍රහයකදී සැලකිල්ලට ගත යුතු සාධකයන් වෙයි.
සමාජ පදනම්
ඉහත කී ප්‍රවණතාව නිසි පරිදි තේරුම් ගැනීමේදී, එම ප්‍රවණතාවන්ගේ සමාජ පදනම් ගැනද අවධානය යොමු කිරීම ප්‍රයෝජනවත්ය. සමාජයක දේශපාලන ඉල්ලීම් සහ ව්‍යාපෘති සාමාන්‍යයෙන් ඉදිරියට දැමෙන්නේ, සමාජ කණ්ඩායම් වෙතිනි. නව සමාජ කණ්ඩායම් ඒ අතර ඉදිරියෙන් සිටියි. දේශපාලන අභිලාෂ සහිත නව සමාජ කණ්ඩායම් බිහිවන්නේ, සමාජ-ආර්ථික පරිවර්තනයේ ඍජු ප්‍රතිඵල ලෙසය. මෙම න්‍යායික තර්කය ආශ්‍රය කොටගෙන දැන් අපි ලංකාවේ සුළුජන ප්‍රජාවන් අතර, ඉහත අප හඳුනාගත් නව දේශපාලන ව්‍යාපෘතිය මතු කරන සමාජ බලවේග කවරේදැයි හඳුනාගනිමු.
සිංහල, දෙමළ සහ මුස්ලිම් යන ලංකාවේ ජන වාර්ගික ප්‍රජා කණ්ඩායම් සියල්ලෙහි දේශපාලනය වෙනස් වීමට පසුගිය දශක කිහිපය තුළ බල පෑ ප්‍රධාන සාධකයක් ගැන සැලකිල්ල යොමු කිරීමට අපට මෙහිදී සිදුවේ. එය නම්, 1977 ආර්ථික ලිබරල්කරණයත්, 1990 ගණන්වලින් පසුව ඇතිවූ ගෝලීයකරණය සහ නව-ලිබරල් ධනවාදයත් පිළිබඳ පසුබිම තුළ ඇතිවූ ආර්ථික සහ සමාජ පරිවර්තනයයි. ලංකාවේ ධනවාදී ආර්ථිකය ලෝක ධනවාදී ආර්ථිකය සමග වඩාත් කිට්ටුවෙන් සම්බන්ධ වීමත්, නව කාර්මික, වාණිජ සහ මූල්‍ය ධනවාදී පන්ති ස්තර බිහිවීමත් එහි එක් වැදගත් ප්‍රතිඵලයක් විය. පසුගිය දශකය පමණ කාලය තුළ තවත් අලුත් ධනපති ස්තර දෙකක් බිහිවිය. ඉන් පළමුවැන්න, ජාත්‍යන්තර ප්‍රාග්ධනයද සම්බන්ධ, ලංකාවෙන් පිටත තම ව්‍යාපාරික කටයුතු පවත්වාගෙන යන ‘පාරජාතික’ යන වචනයෙන් හැඳින්විය හැකි ධනපති ස්තරයයි. දෙවැන්න, නව-ලිබරල්වාදී පරිවර්තනය පසුබිමෙහි බිහිවූ වෘත්තික සමාජ ස්තරයයි. මේ සමාජ ස්තර දෙකේම ඇති පොදු ලක්‍ෂණයක් නම්, ඔවුන් අතිශයින් ධනවත් වීමයි. එමෙන්ම ඔවුහු සිංහල, දෙමළ, මුස්ලිම්, ක්‍රිස්තියානි, බෞද්ධ, හින්දු, ඉස්ලාමීය ආදි විවිධ ආගමික ප්‍රජාවන්ටද අයත් අය වෙති. නව ලිබරල් ධනවාදය විසින් කර ඇති දෙයක් නම්, මෙම ව්‍යාපාරික සහ වෘත්තික පන්ති ස්තර අතර ප්‍රාග්ධන සමුච්චීකරණය සඳහා සාම්ප්‍රදායිකව තිබූ ජනවාර්ගික බාධා සහ සීමා බිඳ දැමීමයි. මෙහි ඉතා වැදගත් ප්‍රතිඵලය නම්, මෙම නව ධනපති, ව්‍යාපාරික සහ වෘත්තීය ස්තර අතර පංති ඉල්ලීම්වලට ප්‍රමුඛත්වය ලැබීමයි. අන්තර්-වාර්ගික පන්ති සහයෝගතාවක් සඳහා අවශ්‍ය ද්‍රව්‍යමය පදනම් අලුතින් නිර්මාණය වීමයි.
වාර්ගිකත්වයද? පන්තියද?
මෙම අන්තර්වාර්ගික පන්ති සහයෝගතා දේශපාලනය, තවත් කාරණා දෙකක් සහිතව දේශපාලන වශයෙන්, පසුගිය අවුරුදු දෙකු තුන තුළ, විශේෂයෙන් 2019න් පසුව, සකස්වී තිබෙන බවද පෙනේ. 2019 අප්‍රියෙල් මස සිදුවූ මුස්ලිම් ත්‍රස්තවාදී ප්‍රහාරය මේ ක්‍රියාවලිය ඉක්මන් කරමින්, කුළුගැන්වීමට තුඩු දුන් බවද පෙනේ. එම කාරණා දෙකෙන් පළමුවැන්න, සිංහල-බෞද්ධ දේශපාලන ආධිපත්‍යය සහ නායකත්වය පිළිගැනීම හැර වෙන විකල්පයක් නැතැයි දෙමළ, මුස්ලිම් සහ කතෝලික ප්‍රජාවන් නියෝජනය කරන අලුත් ස්තර අතර පිළිගනු ලැබීමයි. දෙවැන්න, තමන් අලුතෙන් සන්ධානගත විය යුත්තේ, සිංහල-බෞද්ධ ආධිපත්‍යවාදයේ දේශපාලන නියෝජිතයන් සමග පමණක්ය යන නිගමනයට එම ස්තරවල නායකයන් එළැඹීමයි. මේ සියලු දෙනාම රාජපක්ෂ පවුලේ නායකත්වය, තම නව දේශපාලන නායකත්වය ලෙස පිළිගන්නේ මේ කාරණා දෙක නිසාය. එජාපය හෝ සමගි බලවේගය හෝ ජවිපෙ හෝ ටීඑන්ඒ හෝ මෙම නව පන්ති බලවේගවල දේශපාලන අභිලාෂවලට සේවය කරන ඒවා නොවේ. ඒවායින් නියෝජනය වන්නේ ලංකාවේ ජනවාර්ගික දේශපාලනයේ පැරණි ප්‍රවේශයයි.
කාදිනල් මැල්කම් රංජිත්තුමා සහ අධිකරණ ඇමති අලි සබි්‍ර මහතා මෙම නව දේශපාලන ප්‍රවණතාවේ විවෘත සහ පැහැදිලි ප්‍රකාශකයන්ය. උතුරේ සහ උඩරට දෙමළ සමාජවල මෙම ප්‍රවණතාවේ ප්‍රකාශකයන් තවමත් සිටින්නේ, තම ස්ථාවරය, ඒ තරම් විවෘතවම අනාවරණය කරන්නේ නැතිවය. එය ටිකක් හෝ එළියට පැමිණියේ පසුගිය පාර්මේන්තු මැතිවරණ ව්‍යාපාරයේදීය.
මෙම තත්වය එජාප, සජබ, ජවිපෙ සහ ටීඑන්ඒ යන පක්‍ෂවල දේශපාලනයට බලපා ඇති ආකාරය තවමත් පැහැදිලි නැත. ශ්‍රී ලංකා මුස්ලිම් කොංග්‍රසය නම් දැනටමත් එම ප්‍රවණතාවේ ගොදුරක් වී හමාරය. ටීඑන්ඒහි දෙකඩ වීමක් ඉදිරි කාලයේ සිදුවන්නේ නම්, එයට මූලික සාධකය වන්නට ඉඩ තිබෙන්නේ මේ කාරණයයි. දේශපාලන සමානත්වය, ආර්ථික ප්‍රතිලාභ වෙනුවෙන් හුවමාරු කරගන්නා නව ජනවාර්ගික දේශපාලන මාදිලියක් ලංකාවේ අලුතෙන් ගොඩනැගෙන්නේද යන්න ඉදිරි කාලයේදී විමසිල්ලෙන් බලා සිටිය යුතු කරුණක් වනු ඇත.■
යහපාලන ආණ්ඩු කාලයේ ජනතාව ලත් ජයග්‍රහණ එකින් එක විනාශ කිරීම රාජපක්ෂ ආණ්ඩුවේ ප්‍රතිපත්තිය වී තිබේ. 19වැනි සංහෝධනයෙන් ඇතිකරන ලද ස්වාධීන කොමිෂන් සභාවලින් කොටසක් දැනටමත් විනාශ කර හමාරය. ඒ, අලුතින් ඒවාට පත්කළ සභාපතිවරුන්, සාමාජිකයන් හරහාය. උදාහරණයක් හැටියට, මානව හිමිකම් කොමිෂන් සභාව, සර්ව සිංහල කොමිසමක් බවට පත්කර ඇති අතර, එහි සභාපති හැටියට දේශපාලකයකු පත්කිරීමෙන් එය දේශපාලන සභාවක් බවටද පත්කර තිබේ. දැන් කොමිසම ඇත. එහි සාරය නැත.
