No menu items!
21.7 C
Sri Lanka
1 May,2025
Home Blog Page 184

අක්කර දසදහස් ගණන් කැලෑ කැපීම් හුදෙකලා සිදුවීම් නෙවෙයි

මාර්ග සහ ගොඩනැගිලි ඉදිකිරීම් ආදියෙහි උප කොන්ත්‍රාත්තු ලබාගත් ඇතැම් ප්‍රාදේශීය ව්‍යාපාරිකයන් පවා දැන් උත්සාහ කරන්නේ වන ඉඩමක බඩඉරිඟු වැවීමේ කොන්ත්‍රාත්තුවක් ගන්නටය. මහා පරිමාණයෙන් වැවීම ආණ්ඩුවේ ප්‍රතිපත්තියක් වී තිබේ.

ඇවන්ගාඩ් සමාගමට වගා කිරීම සඳහා අක්කර 40,000ක් ඉඩම් ලබා දීමට සූදානම්ය. ඇවන්ගාඩ් සමාගමට මෙවැනි කටයුත්තකට සුදුසුකම් ලැබුණේ කෙලෙසද යන්න අමුතුවෙන් විමසිය යුතු පැනයක් නොවේ. ඒ සුදුසුකම අප සැම දන්නෙමු. පසුගිය කාලයේ කොවිඩ්-19 රෝගීන් නිරෝධායනයට යොමු කිරීමේ සිට බොහෝ දේවල් ඇවන්ගාඩ් සමාගමේ යහපත වෙනුවෙන් ක්‍රියාත්මක වූ රජයේ ප්‍රතිපත්ති වේ.
2020 දී ගත් අමාත්‍ය මණ්ඩල තීන්දුවක් අනුව ‘මත්ද්‍රව්‍ය උවදුරින් ජනතාව මුදවා ගැනීම සඳහා එයට ඇබ්බැහි වූ සහ සිර ගත වී ඇති සිරකරුවන් කෘෂිකර්මය සඳහා යොමු කර පුනරුත්ථාපනය කිරීම’ සඳහා රජය ව්‍යාපෘතියක් අරඹා ඇත. ඒ වෙනුවෙන්ද රජය සතු ඉඩම් හෙළිපෙහෙළි කර වගා කිරීමට තීන්දු කර ඇත.
කෘෂිකර්ම අමාත්‍යාංශයේ හිටපු ලේකම් මේජර් ජෙනරාල් සුමේධ පෙරේරා ඔක්තෝබර් 16 වැනිදා ඇවන්ගාඩ් සමාගමට නිකුත් කරන ලද ලිපියක් අනුව අක්කර 40,000ක් වගා කිරීමට ඇවන්ගාඩ් සමාගමට ලබා දීමට තීන්දු කර ඇත. එම ලිපියේ සඳහන් අන්දමට වගා කිරීම සඳහා දැනටමත් ඇවන් ඇග්‍රො නමින් සමාගමක්ද ස්ථාපිත කර ඇත.
පසුගිය සතියේ ඉඩම් හා කෘෂිකර්ම ප්‍රතිසංස්කරණ ව්‍යාපාරයේ සජීව චාමිකර අප සමඟ කීවේ වත්මන් ආණ්ඩුවේ අනුමැතිය යටතේ මහා පරිමාණ ව්‍යාපෘති ලෙස හෙළි කරන බවට, තම සංවිධානය හඳුනාගෙන ඇති වනාන්තර ඉඩම් ප්‍රමාණය අක්කර ලක්ෂ දෙකක් ඉක්මවන බවය. මේ බොහෝ ව්‍යාපෘති දැවැන්ත වගා කිරීමේ ව්‍යාපෘතිය. උදාහරණයක් ලෙස ඇවන්ගාඩ් සමාගමට අක්කර 40,000ක බඩඉරිඟු වගා කරන්නට දෙන්නේ විදෙස් රටවලින් බඩඉරිඟු ආනයනය අවම කිරීමේ වුවමනාවත් ඇතිවය. ආණ්ඩුවේ සැලසුම සමස්තයක් ලෙස අක්කර 80,000ක පමණ බඩඉරිඟු සමාගම් ලවා වගා කරවීමය. ඒ වෙනුවෙන් ඉඩම් අවැසි වෙයි. ඇතැම් ඉඩම් වනාන්තර ලෙස පැවති ඉඩම්ය. තවත් ඒවා වන සංරක්ෂණ දෙපාර්තමේන්තුව යටතේ පාලනය වූ රක්ෂිත වේ. තවත් ඒවා වනාන්තර වැවී ඇති නමුත්, මහවැලිය හෝ වෙනත් අමාත්‍යාංශයකට අයත් වූ ඉඩම්ය.
මෑත කාලයේ වගා කිරීම් වෙනුවෙන් ඉඩම් ලබා දීමේ සිදුවීම් ගණනාවක් තිබේ. මෙවැනි වගාවලට ඉඩම් ලබා දීමේ වරදක් නැතැයි කෙනෙකුට තර්ක කළ හැක. අප මේ සටහනේදී මෙම ව්‍යාපෘතිවල යහපත් හෝ අයහපත්කම ගැන කතා නොකරන්නෙමු. හැඟීම්බර පරිසර කතා මෙහි නොලියන්නෙමු. මේ ගැන එකිනෙකට වෙනස් මතවාද ඇත. ඒ වෙනුවට මෙවැනි ප්‍රවණතාවක් තිබෙන බව තහවුරු කිරීමට පමණක් උත්සාහ කරන්නෙමු. මේ ප්‍රවණතාවයේ යහපත් හා අයහපත් පැති ඉදිරියේදී සාකච්ඡා කළ හැක.
ආණ්ඩුව ප්‍රතිපත්තියක් වශයෙන්ම පාරිසරික සම්පත් උපරිම පාවිච්චියට ගැනීමට පටන්ගෙන ඇත. ආණ්ඩුවට දැන් මහා පරිමාණ ඉදිකිරීම් ව්‍යාපෘති ආදිය කළ නොහැක. ඒ නිසා ආණ්ඩුවට හිතවත් මහා පරිමාණ ව්‍යාපාරිකයන් මෙන්ම ප්‍රාදේශීය මට්ටමේ පවා මෙවැනි වගා කටයුතු ආදී ව්‍යාපෘතිවලට යොමු වීමේ ප්‍රවණතාවක් ඇත. මහා මාර්ග ඉදිකිරීමක උප කොන්ත්‍රාත්තුවක් ගැනීම වෙනුවට බඩඉරිඟු හෝ වෙනත් බෝගයක් වගා කිරීම වෙනුවෙන් ආණ්ඩුවේ කොන්ත්‍රාත්තුවක් ගැනීමට ඇතැම් ප්‍රාදේශීය බලවතුන් දැන් උනන්දුවක් දක්වයි.
කැබිනට් මණ්ඩල සාමාජිකයන් මෙන්ම, ආණ්ඩුවේ සාකච්ඡාවලට සහභාගී වූ ඉහළ නිලධාරීන්ගෙන්ද ඇසෙන්නේ මෙවැනි ඉඩම්වල මහා පරිමාණ වගා කටයුතු ආදිය සිදු කිරීම කෙරෙහි ආණ්ඩුව විශාල අවධානයක් යොමු කර තිබෙන බවය.

නීතිය
ඒ ප්‍රතිපත්තියේ හොඳ නරක කෙසේ වෙතත් පහත දැක්වෙන නීතිමය පසුබිම අප සඳහන් කරන බොහෝ හෙළි පෙහෙළි කිරීම්වලදී උල්ලංඝනය කර ඇති බව කිව හැක.
සංශෝධිත 1980 අංක 47 දරන ජාතික පාරිසරික පනතේ 23බ වගන්තියට අනුව ප්‍රකාශිත 1993 ජුනි 24 දින අංක 772/22 දරන ගැසට් නිවේදනයට අනුව හෙක්ටයාර එකකට වැඩි වනාන්තර ප්‍රදේශයක් එළි කර වනාන්තර නොවන භාවිතාවක් සඳහා යොදා ගැනීමේ ව්‍යාපෘති ක්‍රියාත්මක කිරීමට පෙර පරිසර බලපෑම් ඇගයීම් ක්‍රියාවලියට අනුව අනුමැතිය ලබා ගත යුතු ය.
එම ගැසට් නිවේදනයේ ම දැක්වෙන ලෙස ජාතික උරුම වන භූමියක් ලෙස ප්‍රකාශිත ප්‍රදේශයක මායිමේ සිට මීටර 100 ක් ඇතුළත සහ වන රක්ෂිතයක් ලෙස ප්‍රකාශිත භූමියක මායිමේ සිට මීටර 100 ක් ඇතුළත සංවර්ධන ව්‍යාපෘතියක් ක්‍රියාත්මක කිරීමට පෙර ද පරිසර බලපෑම් ඇගයීම් ක්‍රියාවලියට අනුව අනුමැතිය ලබා ගත යුතු ය.
අනුමැතියකින් තොරව නීති විරෝධීව සිදු කරන ක්‍රියා වලට එරෙහි ව නීතිමය ක්‍රියාමාර්ග ගැනී‌මේ බලය මධ්‍යම පරිසර අධිකාරියට ඇත. ජාතික පාරිසරික පනතේ 23අඅ උප වගන්තියට අනුව නිවැරදි පරිසර බලපෑම් තක්සේරු ක්‍රියාවලියට යටත් ව අනුමැතිය ලබා ගැනීමකින් තොර ව නීති විරෝධීව ව්‍යාපෘතියක් ක්‍රියාත්මක කරන අවස්ථාවක දී පනතේ 31 වගන්තියට අනුව මහේස්ත්‍රාත් අධිකරණයක් ඉදිරියේ වරදකරුවෙකු කළ හැක. එවිට රුපියල් 15,000 ක් නොඉක්මවන දඩයකට හෝ වසර 2 ක් දක්වා බන්ධනාගාරගත කිරීමකට හෝ දඬුවම් දෙකටම යටත් කළ හැකි ය.

දෙල්ගොඩ
සිංහරාජ පද්ධතියට අයත් දෙල්ගොඩ රක්ෂිතයේ හෙළිපෙහෙළි කරන්නේ අක්කර 143 ක ප්‍රදේශයකි. දැනටමත් අක්කර 10ක් පමණ හෙළි කර ඇත. එය අයත් වන්නේ කලවාන ප්‍රාදේශීය ලේකම් කොට්ඨාශයේ, වැවගම ග්‍රාම නිලධාරී කොට්ඨාශයේ, සුදුවැලිපතන ගමටය.
මේ හෙලිපෙහෙලි කළ කොටස කුකුළේගඟ හා සම්බන්ධ කුඩව ගගේ ප්‍රධාන අතු ගංගා වල ජලපෝෂක වනාන්තර පද්ධතිය වේ. සිංහරාජයට අදාල වනාන්තර පද්ධතියම රැකෙන්නේ එකම නීතියකින් නොවේ.
1988 අංක 3 දරණ ජාතික උරුම වන භූමි පනතේ 2 වන වගන්තියට අනුව 1988 ඔක්තෝම්බර් 21 වන දින අංක 528/14 දරණ ගැසට් නිවේදනය මඟින් හෙක්ටයාර 11,187 ක වනාන්තර ප්‍රදේශයක් සිංහරාජ ජාතික උරුම වන භූමිය ලෙස ප්‍රකාශයට පත් කර තිබේ. ලෝක උරුමයක් යැයි කියන්නේ එම ජාතික උරුම වන භූමියය.
2009 අංක 65 දරණ පනතින් අවසන් වරට සංශෝධිත වන සංරක්ෂණ ආඥා පනතේ 3 වන වගන්තියට අනුව ප්‍රකාශිත 2019 නොවැම්බර් 20 දින අංක 2150/31 දරණ ගැසට් නිවේදනය මඟින් සිංහරාජ ජාතික උරුම වන භූමිය හා ඒ වටා පිහිටි වනාන්තර හෙක්ටයාර 36,475 ක් සිංහරාජ වන රක්ෂිතය ලෙස ප්‍රකාශයට පත් කර ඇත.
මීට අමතර ව මෙම රක්ෂිත ප්‍රදේශ ආවරණය වන භූමි ප්‍රදේශ හා ඒ වටා කලාපය 1951 අංක 25 දරන පස සංරක්ෂණ පනතේ 3 වන වගන්තියට අනුව 2008 මැයි 22 වන දින අංක 1550/9 දරන ගැසට් නිවේදනය මඟින් පස සංරක්ෂණ කලාපයක් ලෙස ප්‍රකාශයට පත් කර තිබේ. ඊට හේතු ව මේ කලාපය කඳුවැටි සහිත නායයාමේ අවධානමක් පවතින කලාපයක් වීමය.
මේ කලාපයේ ඕනෑම සංවර්ධන ක්‍රියාවලියක් ජාතික පාරිසරික පනතට අනුව පාලනය කර ඇත. මේ සියල්ල උල්ලංඝනය කරමින් ව්‍යාපාරිකයන් පිරිසක් දෙල්ගොඩ තේ වවමින් සිටී.

හම්බන්තොට
මහවැලි, කෘෂිකර්ම, වාරිමාර්ග හා මහවැලි සංවර්ධන හිටපු අමාත්‍ය චමල් රාජපක්ෂ මහවැලි අධිකාරියේ නිලධාරීන්ට දී තිබුණු උපදෙස් අනුව හම්බන්තොට අලි කළමනාකරණ රක්ෂිතයට අයත් ඉඩම් විවිධ සංවර්ධන ව්‍යාපෘති හා මහ පරිමාණ ඒක භෝග වාණිජ්‍ය වගාවන් සඳහා ලබා දීමට කටයුතු කිරීමට තීන්දු කර තිබුණි. ගල්වැව, වැලිවැව, කුරුදාන, කැටැන්වැව, ගලහිටිය වැවට ඉහලින් පිහිටි අන්දර වැව දක්වා ප්‍රදේශය ගොන්නෝරුව හා බුරුතන්කන්ද අතර ප්‍රදේශ වල අක්කර 2000 කට වැඩි ප්‍රදේශයක් ඩෝසර් යන්ත්‍ර භාවිතා කරමින් හෙළිපෙහෙළි කරමින් සිටියේ, පෙර කී රජයේ ප්‍රතිපත්තියේ දිගුවක් ලෙසය.
හම්බන්තොට ගොවීන් නොනවතින සටනකට එක්ව සිටින්නේ එයට එරෙහිවය. මාරාන්තික උපවාසයක් සහ අඛණ්ඩ සත්‍යග්‍රහයකින් ගොවීන් ඉල්ලුවේ හම්බන්තොට අලි කළමණාකරණ රක්ෂිතයේ සීමා ගැසට් කර, එහි කිසිදු හෙළි කිරීමක් නොකරන ලෙසය. මහජන සටන් නොනවතින තැන, රක්ෂිතය ගැසට් කිරීමට කැබිනට් තීන්දුවක් පවා ගෙන තිබුණි. එහෙත් තවමත් එම තීන්දුව ක්‍රියාත්මක වී නැත.
යෝජිත අලි කළමනාකරණ රක්ෂිතයේ සිට මදුනාගල අභය භූමිය දක්වා අලි ගමන් කිරීම සිදු වන බුරුතන්කන්ද අලිමංකඬේ ඉඩම් සියල්ලම මහවැලි අධිකාරිය මඟින් ජනතාවට බෙදා දීමේ ප්‍රතිඵලයක් ලෙස මදුනාගල අභය භූමිය තුළ අලි – ඇතුන් 18 ත් 20 ත් අතර ප්‍රමාණයක් කොටු වී සිටී. මේ සතුන් ඒ අවට ගම්මාන වලට පිවිසීම හා වගා බිම්වලට පැමිණ වගා හානි කිරීම නිරන්තරයෙන් සිදු වේ. ජනතාව නැගී සිටියේ ඒ ඍජු බලපෑම නිසාය.

බඩඉරිඟු වගාව
බඩඉරිඟු වගාව වෙනුවෙන් වනාන්තර ඉඩම් පරිහරණය කිරීම ගැන අපි මුලින් කීවෙමු. කෘෂිකර්ම දෙපාර්තමේන්තුවේ කෘෂිකර්ම අධ්‍යක්ෂ ජෙනරාල්වරයා වෙත ‘බඩඉරිඟු හා අනෙකුත් අතිරේක ආහාර බෝග වගාව 2020/21 මහ අමතර ඉඩම් හඳුනා ගැනීම’ යනුවෙන් ලිපියක් යොමු කර තිබේ. ඒ වන සංරක්ෂක දෙපාර්තමේන්තුවය.
එම ලිපියෙහි තිබෙන්නේ ‘ආර්ථික පුනර්ජීව හා දිළිඳුකම පිටුදැකීම සඳහා වන ජනාධිපති කාර්ය සාධක බලකායේ හා ජනාධිපති ලේකම් විසින් ලබා දුන් උපදෙස් අනුව බඩ ඉරිඟු වගාව සඳශා අවිධිමත් ලෙස යොාදා ගෙන ඇති වන සංරක්ෂණ දෙපාර්තමේන්තුව කළමණාකරීත්වයේ පවතින ඉඩම් ක්ෂේත්‍රයේ පරීක්ෂා කර මාස් කන්නය සඳහා යොදා ගැනීමට ගොවීන්ට ප්‍රවිශ්ඨ වීමේ අවසරය ලබා දීම’ පිළිබඳය.
එම ලිපියේ වැඩිදුරටත් සඳහන් වන්නේ අදාල ඉඩම් වන සංරක්ෂණ දෙපාර්තමේන්තුවේ ක්ෂේත්‍ර නිලධාරීන් වෙත පෙන්වන ලෙසය.
අම්පාර, හම්බන්තොට, අනුරාධපුර හා මොණරාගල දිස්ත්‍රික්වල ඉඩම් බඩ ඉරිඟු වගාවට යොදා ගැනීමට අවසර දීම ගැන එහි සඳහන්ය.
ඊට පසු කෘෂිකර්ම අධ්‍යක්ෂ ජෙනරාල් ඩබ්ලිව්.එම්.ඩබ්ලිව්. වීරකෝන් මහවැලි, වාර්මාර්ග සහ ග්‍රාමීය සංවර්ධන අමාත්‍යාංශයට යොමු කරන ලද ලිපියක මෙම ඉඩම් වගා කිරීම පිළිබඳ සඳහන් කර තිබේ. එම ඉඩම්වල වගා කිරීමට වගා සහතික පත්‍ර නිකුත් කිරීමට යෝජනා කර ඇත. එහි සඳහන් වන ආකාරයට මෙම ඉඩම්වල ප්‍රමාණය හෙක්ටෙයාර් 32,000ක් පමණය.

පොල්ලබැද්ද-රඹකැන්ඔය
ගම්වාසීන්ගේ මෙන්ම ආදිවාසීන්ගේද නැගී සිටීම නිසා කතාබහට ලක් වූ තවත් සිදුවීමක් වන්නේ පොල්ලබැද්ද-රඹකැන්ඔය හෙළිපෙහෙලි කිරීමය.
2020 ඔක්තෝබර් 15 දිනැති ලිපිය ශ්‍රී ලංකා මහවැලි අධිකාරියේ අධ්‍යක්ෂ ජෙනරාල් වෙත මධ්‍යම පරිසර අධිකාරියෙන් ලියූවකි. එහි සඳහන් කරුණු අනුව මෙහි සඳහන් ඉඩම්වල මීට පෙර ද වගා කර ඇත. හෙළිපෙහෙළි කිරීම් කර ඇත. එම ප්‍රදේශවල වගා කටයුතු කිරීම සඳහා අවසර ඉල්ලා ඇත.
මේ ඉඩම් අයත් වන්නේ ශ්‍රී ලංකා මහවැලි අධිකාරියටය. එහෙත්, සාමාන්‍යයෙන් මහවැලි අධිකාරියට අයත් ඉඩම්වල වනාන්තර තිබේ නම්, ඒවායේ වගා කිරීමට මධ්‍යම පරිසර අධිකාරියේ අනුමැතිය අවශ්‍ය නොවේ. එහෙත්, හෙළි පෙහෙලි නොකරන ලද වනාන්තර හෙළි කිරීමට නම් මධ්‍යම පරිසර අධිකාරියේ නිර්දේශ අවශ්‍ය වන බව අප මේ සටහනේ මුලින්ම පෙන්වා දුන්නෙමු.
මධ්‍යම පරිසර අධිකාරිය දැනුම් දී ඇත්තේ දැනටමත් හෙළිපෙහෙළි කර ඇති ප්‍රදේශවල වගා කිරීමට නම් මධ්‍යම පරිසර අධිකාරියේ අනුමැතියක් අවශ්‍ය නොවන බවය.
එහෙත්, අන්තිමේ මාධ්‍යවලින් සහ ප්‍රදේශවාසීන් හෙළිදරව් කළේ පොල්ලබැද්ද-රඹකැන්ඔය වනාන්තර ඉඩම් පවා හෙළිපෙහෙළි කර ඇති බවය.

කන්තලේ
2020 නොවැම්බර් 02 වැනිදා කේඑස්ටී එවර්ග්‍රීන් ප්ලාන්ටේෂන් ලිමිටඩ් ආයතනයේ හෙවත් කන්තලේ සීනි සමාගමේ කළමණාකාර අධ්‍යක්ෂ කේ.එස්.ටී. පෙරේරා ඉඩම් අමාත්‍ය එස්.එම්. චන්ද්‍රසේන වෙත ලිපියක් යොමු කර තිබුණි. ඒ කන්තලේ සීනි සමාගම මැන සංවර්ධනය කරන ලද ඉඩම් ප්‍රාදේශීය ලේකම්ගේ මැදිහත්වීමෙන් ගොවීන්ට ලබා දෙන බව කියමිනි.
එම ඉඩමේ සඳහන් වන්නේ වල් බිහි වූ ගොවි බිම් සංවර්ධනය කිරීම අරඹා, මේ වන විට අක්කර 2000ක පමණ ප්‍රමාණයක් සුද්ධ කර සිටින බවය. එම ඉඩම සංවර්ධනය කරන ලද්දේ ජනාධිපති විශේෂ කාර්ය බලකායේ සභාපති බැසිල් රාජපක්ෂ එම ඉඩම් ලබා දීමට එකඟ වීමෙන් පසුව බව ද ලිපියේ සඳහන්ය. බැසිල් රාජපක්ෂ එලෙස ඉඩම් ලබා දෙන්නට එකඟ වන්නේ කෙලෙසදැයි වෙනම විමසිය යුත්තකි. කෙසේ වෙතත්, කැබිනට් පත්‍රිකාවකින් ඉඩම ලබා දීම සඳහා බැසිල් රාජපක්ෂ දූරකථනයෙන් ඉඩම් අමාත්‍ය එස්.එම්. චන්ද්‍රසේන අමතා උපදෙස් ලබා දුන් බව එහි සඳහන්ය. ඉඩම් අමාත්‍යාංශ ලේකම් ඒ.කේ.ඒ. රණවකට දූරකථනයෙන් අමතා ඉඩම් පිළිබඳ කතා කළ බවත් සඳහන්ය.
කන්තලේ සීනි සමාගමට ප්‍රශ්නය වී ඇත්තේ එම ඉඩම් පිළිබඳ යොමු කරන ලද කැබිනට් පත්‍රිකාව අනුව, ඉඩම් ගොවීන්ට ලබා දීමට තීන්දු කිරීමය. එම සමාගම ලිපියෙන් ඉල්ලීම් කර ඇත්තේ ඉඩම් තම සමාගමට ලබා දෙන ලෙසය.
මේ සිදුවීම් පෙනෙන්නේ ආණ්ඩුව වනාන්තර ඉඩම් පාවිච්චි කරමින්, මහා පරිමාණ වගා කටයුතු කිරීම සඳහා පුළුල් සැලසුමක් ක්‍රියාත්මක කරමින් සිටින බවය. එහි පාරිසරික බලපෑම කුමක්ද, එයින් රටට යහපතක් හෝ අයහපතක් සිදු වේද යන්න පුළුල්ව සාකච්ඡා කළ යුත්තකි.■

එන්නත දෙන්නෙත් ‘ධම්මික පැණිය’ දුන් විදිහටමයි

ගෝඨාභය රාජපක්ෂ ආණ්ඩුව ‘වියත්’ ආණ්ඩුවකි. ජනාධිපතිවරයාගේ පටන් එම පාර්ශ්වයේ අවසාන මන්ත්‍රීවරයා දක්වා ‘වැඩකාරයන්’ සහ ‘වියතුන්’ වන බවට හැඟීමක්, බලය ලබාගැනීම සඳහා රාජපක්ෂ කඳවුර මගින් සමාජගත කොට තිබුණි. වැඩකාරයන් හෙවත් දක්ෂයන් සමාජ පරීක්ෂාවට ලක්වන්නේ, අභියෝග යහමින් ඇති විටකදී පමණි. මේ ආණ්ඩුව බලයට පත්වූ ගමන්ම, ඒ පරීක්ෂාවට ඉඳුරා ගැළපෙන යෝධ අභියෝගයක් ඊට අභිමුඛ විය. ඒ, කෝවිඩ් වසංගතයයි.
එය, පෙර නොවූ විරූ අභියෝගයක් බව ඇත්ත. යුද්ධය සම්බන්ධයෙන් ලෝකයා සතුව තිබූ යාවත්කාලීන දැනුම, කෝවිඩ් වසංගතය ගැන තිබුණේ නැත. එහෙත්, ඒ ඒ රටවල ප්‍රමාණය, ජනගහන ඝනත්වය සහ, ලෝකයා සමග එකිනෙක රටවල් දක්වන සහසම්බන්ධතාව මත, සෑම රටකම සාර්ථක/අසාර්ථකභාවය පිළිබඳ සාපේක්ෂ ඇගැයීමක් කළ හැකිය. උදාහරණයක් වශයෙන්, දූපත් රටවල් අනිත් රටවලට වඩා මේ වසංගතයට මුහුණදීමේදී සාර්ථකත්වයක් පෙන්වා ඇති බව පෙනී යයි. ලංකාවත් දූපතක් වන නිසා, අපේ සාර්ථකත්වය හෝ අසාර්ථකත්වය පිළිබඳ දළ අදහසක් ඇති කරගත හැක්කේ, එවැනිම වෙනත් දූපත් රටවල් සමග සන්සන්දනය කිරීමෙනි. මීට පෙර අවස්ථාවක මේ කොලමේ ඒ ගැන සාකච්ඡා කොට තිබේ.
ලංකාව යනු, මුල සිටම මේ තරගයේදී වෙනත් රටවල්වලට වඩා වාසිදායක තත්වයක සිටි රටකි. එහෙත්, ඒ වාසිදායක තත්වය එක දිගටම අපේ නායකයන් නාස්ති කරගත්තා මිස, ඒ වාසිය රුකුලක් කරගනිමින් කෝවිඩ් සතුරා සමග සාර්ථකව පොරබැදීමට කටයුතු කළේ නැත. එහිදී මිථ්‍යාව සහ බොරුව මතම බලධාරීන් විශ්වාසය තබා සිටි බවට ඕනෑ තරම් සාක්ෂි තිබේ. ‘ධම්මික පැණිය’ සහ ‘වතුර කළගෙඩි ගඟේ දැමීම’ ඒ අතරින් කැපීපෙනුණු අවස්ථා දෙකක් පමණි.
තවමත් පාලකයෝ මේ සම්බන්ධයෙන් බොරු කියති. බොරු කරති. පසුගිය දින කිහිපයේ දිනකට සොයාගන්නා රෝගීන් සංඛ්‍යාවේ සෑහෙන අඩුවක් පෙන්නුම් කෙරේ. එම අඩු සංඛ්‍යාලේඛන ලැබෙන්නේ, පී.සී.ආර්. පරීක්ෂණ සහ ඇන්ටිජෙන් පරීක්ෂණ අඩුවෙන් කරන නිසා ය. දවසකට කරන පරීක්ෂණ ප්‍රමාණය අඩු වන තරමට, එදාට සොයාගැනෙන රෝගීන් සංඛ්‍යාවත් අඩු වන්නේය. පසුගිය 25 වැනිදා සිට 28 වැනිදා දක්වා කොළඹ සිට අනුරාධපුරය දක්වාත්, එතැන් සිට එම දිස්ත්‍රික්කයේ තවත් බොහෝ තැන්වලත්, ආපසු කොළඹ දක්වාත් ගමන් ගත් මට, ඒ කිසි තැනක අහඹු පරීක්ෂණ සිදු කරන බවට හෝඩුවාවක්වත් දැකගැනීමට නොලැබුණි.
එන්නත පිළිබඳ නොයෙක් ආරංචි තිබේ. ඒ ආරංචි කිසිවක්, එන්නත ලබාදීමේ සාර්ථකත්වය පිළිබඳ ආරංචි නොවේ. ‘ධම්මික පැණිය’ ලබා ගැනීමට මිනිසුන් පොරකෑ අයුරින්ම එන්නත ලබා ගැනීමටත් මිනිස්සු පොරකති. මීටරයක පරතරය තබා නොගනිති. වරු ගණන් රස්තියාදු වෙති. සමහර තැන්වල, ‘ධම්මික පැණිය’ අවස්ථාවේදී මෙන්ම කලහකාරී වූ බවටත් ආරංචි තිබේ. ඒ සියල්ල, ජනතාවගේ වරදින් නොව, බලධාරීන්ගේ වරදින් සහ අකාර්යක්ෂමතාව හේතුවෙනි.
එන්නත යනු ප්‍රතිකර්මයක් නොව, රෝගය පාලනය කිරීමේ ක්‍රමයක් පමණි. එහිදී විශේෂයෙන් සැලකිල්ලට ගැනෙන්නේ, එසේ රෝගය පාලනය කරන අතරේම, සිදුවිය හැකි මරණ සංඛ්‍යාව හැකිතාක් වළක්වා ගැනීමයි. දැනට සොයාගෙන ඇති එන්නත් වර්ග සියල්ලම පාහේ, රෝගය වැළැක්වීමේ ක්‍රමයක් වශයෙන් සාර්ථකත්වයක් පෙන්නුම් කරන්නේ සියයට 75 සිට සියයට 95 දක්වා වන අගයකිනි. එහෙත් ඒ සෑම එන්නත් වර්ගයක්ම පාහේ මරණය වැළැක්වීම සම්බන්ධයෙන් සියයට 100 කට ආසන්න සාර්ථකත්වයක් පෙන්නුම් කරන බව වාර්තා වෙයි.
දියුණු රටවල එන්නත ලබා දෙන්නේ එකී මරණ සාධකය ප්‍රමුඛත්වයේ ලා සලකමිනි. ඒ අනුව, මුල් වටයේදී වෛද්‍ය අංශයේ සේවකයන්ට ප්‍රමුඛ ස්ථානය ලැබෙන අතර, සාමාන්‍ය සමාජයට එය ලබා දීම පටන් ගැනෙන්නේ මුලින්ම වයස අවුරුදු 70 ට වැඩි ජනතාවගෙනි. සමහර රටක, වෛද්‍ය අංශයේ සේවකයන්ටත් කලින් වයස අවුරුදු 70 ඉක්මවූ ජනතාවට එන්නත දෙනු ලැබේ. ඊශ්‍රායලය එවැනි රටකි. කෙසේ වෙතත්, ඊශ්‍රායලයේ රෝහල් පද්ධතිය තුළ තිබෙන දියුණුව මත එරට සෞඛ්‍ය සේවකයන් දෙවැනි ස්ථානයට දැමීම ප්‍රශ්නයක් නැති වුවත්, සෞඛ්‍ය සේවකයන්ට පවා මනා සෞඛ්‍ය ආවරණ පහසුකම් නැති ලංකාව වැනි රටක, අනුන්ගේ ජීවිත බේරා ගැනීම වෙනුවෙන් අවදානමක් දරන ඒ සෞඛ්‍ය සේවකයන් පළමු කණ්ඩායම වශයෙන් සැලකීමේ වරදක් නැත. එහෙත් ඊට පසුව, මුලින්ම එන්නත ලබා දිය යුතුව තිබුණේ වයස අවුරුදු 60/70 ට වැඩි පුද්ගලයන්ට ය. එවැනි ප්‍රතිපත්තියක් අනුගමනය කරන්නේ, ඉහතින් කී පරිදි, මරණයට පත්වන සංඛ්‍යාව පාලනය කරගැනීමටයි.
එහෙත් ලංකාවේදී එම ප්‍රතිපත්තිය මේ වන විට ඔළුවෙන් සිටුවා තිබේ. වයස අවුරුදු 74ක් වන මගේ මිතුරෙකුට තවම එන්නත ලැබී නැති අතර, වයස අවුරුදු 57ක් වන ඔහුගේ බිරිඳට එන්නත ලැබී තිබේ. එසේ කිරීමට බලධාරීන් යොදාගන්නා තර්කණය කුමක්දැයි පැහැදිලි නැත. ඉතා දුරස්ථ වශයෙන් සිතාගත හැකි හේතු දෙකක් තිබේ. එකක් වන්නේ, රෝගීන්ගේ සංඛ්‍යාවට සමානුපාතිකව, රෝගයෙන් මරණයට පත්වන සංඛ්‍යාව ලංකාවේදී අඩු අගයක් පෙන්නුම් කිරීමයි. ඒ නිසා මරණ සංඛ්‍යාව අඩු කරගන්නවාට වඩා, රෝගීන් සංඛ්‍යාව අඩු කරගැනීම වැඩි වැදගත්කමක් ඇති දෙයක් වශයෙන් බලධාරීන් සලකනවා විය හැකිය. අප කලින් කී පරිදි, පී.සී.ආර්. පරීක්ෂණ අඩුවෙන් කිරීම මගින් සැබෑ රෝගීන් සංඛ්‍යාවත් අඩු කොට පෙන්වීමට බලධාරීන් තුළ ඇති නැමියාව සමග ඒ තර්කය ගැළපෙයි. දෙවැන්න වන්නේ, ලංකාව වැනි රටක සමාජ සංසරණය අඩුවෙන්ම සිදුවන්නේ වැඩිම වයස් කාණ්ඩයට අයත් පුද්ගලයන් වීම නිසා විය හැකිය. ඒ නිසා, ලැබී තිබෙන සීමිත එන්නත් ප්‍රමාණය, වැඩිම සමාජ සංසරණයක (රස්තියාදුවක) නියැලෙතැයි සිතන, ඒ නිසාම, රෝගය පැතිරවීමට වැඩිම ඉඩක් ඇතැයි සිතන, මහලු වියට පා තබා නැති පිරිස් සඳහා ලබාදීම වඩාත් වැඩදායක වේ යැයි බලධාරීන් සිතනවා විය හැකිය. ඒ කුමක් වුවත්, වයස් කාණ්ඩ ප්‍රමුඛත්වය පිළිබඳ තමන්ගේ ප්‍රතිපත්තිය පසුපස ඇති විද්‍යාත්මක හේතු ජනතාවට දන්වා සිටීමේ වගකීමක් පාලකයන්ට තිබේ.
මෙය ලියන මොහොත වන විට (4) ලංකාවේ කෝවිඩ් මරණ සංඛ්‍යාව 483 කි. ඊළඟ සතිය අවසන් වන විට එය 500 ඉක්මවා යාමට හොඳටම ඉඩ තිබේ. වෙනත් බොහෝ රටවල් සමග සසඳද්දී එය අඩු සංඛ්‍යාවක් වූවත්, අපේ සෞඛ්‍ය ඇමතිවරිය වතුර කළගෙඩි ගඟට දැමූ දා සිට ඇති වී තිබෙන මරණ සංඛ්‍යාවේ වර්ධන වේගයේ අනුපාතිකය ඉතා ඉහළ ය. ඒ නිසා, මුළු මරණ ප්‍රමාණය තවම දහස් ගණනක් නොවෙතැයි කියා උදම්ඇනීමේ හැකියාවක් අපට නැත.
පාලකයන්ගේ ‘වියත් මග’ සහ ‘වැඩකාරයන්’ පිළිබඳ ප්‍රබන්ධය මොන තරම් පුස්සක්ද යන්න, කෝවිඩ් වසංගතය පාලනය කරගැනීමේදී දක්වා ඇති අසාර්ථකත්වයත්, අවසානයේ එන්නත ලැබී තිබියදී එය පවා ක්‍රමවත් ආකාරයකින් ජනතාවට ලබා දීමට දක්වා ඇති අසාර්ථකත්වයත් හැරුණු විට, ඒ සමස්ත අසාර්ථකත්වයේ ප්‍රතිඵලයක් වශයෙන් මරණයට පත්වන එක් විශේෂිත ජන කොටසකගේ මෘතදේහ සම්බන්ධයෙන් අනුගමනය කළ යුතු විද්‍යාත්මක ප්‍රතිපත්තිය සම්බන්ධයෙන්ද මොනවට පෙන්නුම් කොට තිබේ.
කෝවිඩ් වසංගතය ලංකාවට පැමිණි දා පටන් ලංකාවේ සෞඛ්‍ය අංශය අනුගමනය කෙළේ ‘ලෝක සෞඛ්‍ය සංවිධානය’ නිකුත් කොට තිබූ නිර්දේශයන් ය. මීටරයක දුරක් පවත්වා ගැනීම, මුඛ ආවරණ පැලඳීම සහ නිරන්තරයෙන් අත් සේදීම වැනි සෞඛ්‍ය කමටහන් සියල්ල, ලෝක සෞඛ්‍ය සංවිධානයෙන් දෙන ලද නිර්දේශයන් ය.
එහෙත් එක කාරණයක් පමණක් ලංකාවේ ආණ්ඩුව භාරගත්තේ නැත. එනම් කෝවිඩ් මළ සිරුරු ඉවත් කරන ආකාරයයි. පසුගිය වසරේ මාර්තු මාසය වන විට ලෝක සෞඛ්‍ය සංවිධානය ඒ පිළිබඳ පැහැදිලි මඟපෙන්වීමක් කර තිබුණි. එනම්, අවශ්‍ය සෞඛ්‍ය පියවර ගැනීමෙන් පසුව, භූමදානය කිරීම හෝ ආදාහනය කිරීම කළ හැකි බව ය. ඉන්පසු පසුගිය වසරේ සැප්තැම්බරයේදී ලෝක සෞඛ්‍ය සංවිධානය තමන්ගේ නිර්දේශ නැවත වරක් ඉදිරිපත් කරමින්, කෝවිඩ් මළසිරුරු භූමදානය කළ හැකි බව පැහැදිලිව කියා සිටියේය.
‘රෝග මර්දනය සහ වැළැක්වීම පිළිබඳ ජාත්‍යන්තර මධ්‍යස්ථානය’, මේ වසංගතය ඇති වූ දා පටන්ම, මෘතදේහ භූමදානය කිරීම අනුමත කෙළේය. සෞඛ්‍ය කාරණා සම්බන්ධයෙන් කටයුතු කරන මේ ලෝක සංවිධාන දෙකම කියා සිටියේ, කෝවිඩ් මළසිරුරු භූමදානය කිරීමෙන් මොන ආකාරයකින් හෝ කෝවිඩ් වයිරසය බෝ වීමේ ඉඩක් කොහෙත්ම නැති බවයි. එපමණක් නොව, මේ විෂයට වඩාත් අදාල ප්‍රබුද්ධ ක්ෂේත්‍රය වන, ක්ෂුද්‍ර ජීවවිද්‍යාව පිළිබඳ කීර්තිමත් මහාචාර්යවරියක වන ජෙනිෆර් පෙරේරාගේ සභාපතිත්වයෙන් යුතුව, සෞඛ්‍ය ඇමති පවිත්‍රා වන්නිආරච්චි විසින් මේ සම්බන්ධයෙන් පිහිටුවන ලද විශේෂඥ අනු-කමිටුවත් ගිය වසරේ දෙසැම්බර් මාසයේ ඉදිරිපත් කළ වාර්තාවෙන් කියා සිටියේද, මළසිරුරු භූමදානය වැළැක්වීමට නිර්දේශ කිරීමට තරම් කිසිදු විද්‍යාත්මක සාක්ෂියක් නැති බවයි. එහෙත් සෞඛ්‍ය ඇමතිවරිය විසින් පිහිටුවන ලද තවත් කෝවිඩ් කමිටුවක් තම නිර්දේශය තුළ, මේ ගැන අවදානමක ඉඩක් ඇති බව සඳහන් කර තිබුණි. ඒ කමිටුව සමන්විත වුණේ, අධිකරණ වෛද්‍ය නිලධාරීන්ගෙනි. අධිකරණ වෛද්‍ය නිලධාරියෙකු යනු, වසංගත රෝග පිළිබඳව හෝ වෛරසවේදය පිළිබඳව හෝ විශේෂඥයෙක් නොවේ. එහෙත් ආණ්ඩුව තවමත් කටයුතු කරන්නේ ඒ කමිටුවේ නිර්දේශ මත බව පෙනේ. එම මතය සමාන වන්නේ, ලෝකයේ තවත් එක රටකට පමණි. ඒ චීනයයි.
ලංකාවේ ආර්ථික සංවර්ධනය සහ ණය සම්බන්ධයෙන් චීනය පස්සෙන්ම යන ලංකාවේ ආණ්ඩුව මේ කාරණයේදීත්, ලෝක මතය නොව, චීනයේ මතය භාරගත්තේය. චීනයේ මතය අපට ගැළපුණේ, එය පැහැදිලිවම, මුස්ලිම්-විරෝධී ජාතිවාදී බලවේග විසින් මේ රට තුළ ඇති කරන ලද අවිද්‍යාත්මක සහ මිථ්‍යාමය කරුණු සමගත් එය සමපාත වීම නිසා ය. මේ රටේ මුස්ලිම් ප්‍රජාව, කෝවිඩ් වසංගතයෙන් සමාජයට අනතුරක් විය හැකි, තමන්ගේ ආගමික හෝ සංස්කෘතික අයිතියක් වෙනුවෙන් පෙනී සිටියේ නැත. වසංගත තත්වයකදී ආගමික විශ්වාස පසෙකින් තබා, විද්‍යාත්මක චින්තනයට මුල් තැන දිය යුතුය. ඒ ගැන මුස්ලිම් ප්‍රජාවගේ ආරෝවක් නැත. ඔවුන්ට ඇති ප්‍රශ්නය වන්නේ, මළ සිරුරක් භූමදානය කිරීමෙන් කෝවිඩ් වයිරසය පැතිරෙතැයි යන මිථ්‍යාව මුළු ලෝකයාම ප්‍රතික්ෂේප කරද්දී, ලංකාවේ පාලකයන් ඒ මිථ්‍යාව පිළිගන්නේ කුමන විද්‍යාත්මක පදනමක් මතද යන්නයි. එය පැහැදිලිවම ආගමික ජන කොට්ඨාසයක් වශයෙන් ඔවුන් ඉලක්ක කරගත් වර්ගවාදී ආකල්පයක් බව ඔවුන්ගෙන් වසං කිරීමට පුළුවන්කමක් ඇත්තෙන්ම කෙනෙකුට නැත.
කෝවිඩ් වසංගතය සම්බන්ධයෙන් (පැණි-කළගෙඩි) මිථ්‍යාව පස්සෙන් ගිය ආකාරයටම, මේ අවස්ථාවේදී පාලකයන් ජාතිවාදය පස්සෙනුත් යන බව පෙනෙන්ට තිබේ. ලෝක මතය ඉදිරියේත්, විශේෂයෙන්, මෑතකදී ලංකාවට පැමිණි පාකිස්තානු අගමැතිවරයාගේ බලපෑමත් නිසා, අඩියක් පස්සට තබන සේයාවක් මවා පෙන්වීමට දැන් පාලකයෝ පියවර ගෙන සිටිත්. ඒ අනුව, ඉරණතිව් නමැති දූපතේ මුස්ලිම් ජාතික කෝවිඩ් මළසිරුරු භූමදානය කිරීමට සැරසෙති.
දැන් මතුවන ප්‍රශ්නය මෙයයි. ආණ්ඩුව විශ්වාස කරන විදිහට, මිනී වැළලීමේදී භූගත ජලය මාර්ගයෙන් කෝවිඩ් වයිරසය පැතිරෙයි නම්, ඉරණතිව් දූපතේ මිනී වැළලීමේදී එය සිදු නොවන්නේද? ඒ දූපතේද වෙසෙන්නේද මෙරට වැසියන් ය. එහෙත් එක වෙනසක් තිබේ. ඒ වැසියෝ දෙමළ ජාතිකයෝ ය.
දැන් ඔබට පැහැදිලිද? එක සුළුජන වර්ගයකගේ මළමිනියකින් බෝ විය හැකි යැයි විශ්වාස කරන වසංගතයක්, තව සුළුජන වර්ගයක් වෙත ප්‍රවාහනය කෙරේ. කුමක් සඳහාද? මහ-ජන වර්ගයේ හිසින් ගත් එක් මිථ්‍යාවක් නඩත්තු කරනු පිණිස ය. එය, ‘ධම්මික පැණිය’ සහ ‘වතුර කළගෙඩි’ සෙල්ලමට වඩා මුග්ධ ය. අමානුෂික ය.■

හම්බන්තොට චීනයට දී ත්‍රිකුණාමලය ඉන්දියාවට දෙයි වැඩ කරන විරුවා ස්වෛරීත්වය රැකගන්නේ එහෙමයි

  • නමුදු ඉන්දියාවට මෙම තෙල් ටැංකි අවශ්‍ය වන්නේ ආර්ථික කාරණයකට වඩා භූ දේශපාලනික කාරණයකට බව මෙම ඉහළ කොටසේ තෙල් ටැංකි අත්හැර දමා තිබීමෙන් පෙනී යයි.

ත්‍රිකුණාමල වරාය තුළ ඉන්දියාවේ මැදිහත්වීම ඉදිරියේදී කෙසේ සටහන් වනු ඇතිද?

ත්‍රි කුණාමලයේ තෙල් ටැංකි පිළිබඳ කතාව තවදුරටත් අලුත් වී තිබේ. ඒ ඛනිජ තෙල් නීතිගත සංස්ථාවේ සභාපති සුමිත් විජේසිංහ මාධ්‍යයට කර ඇති ප්‍රකාශයක් සමඟින්ය. ඔහු කියා ඇත්තේ ඉන්දියානු ඔයිල් සමාගම හෙවත් අයිඕසීයත් සමඟ ඒකාබද්ධව ත්‍රිකුණාමල වරාය පරිශ්‍රය තුළ ඛනිජ තෙල් ගබඩා පහසුකම් ඇතිකරන බවය. ඒ සඳහා ශ්‍රී ලංකා වරාය අධිකාරිය සතු ත්‍රිකුණාමල වරායේ අක්කර 100ක භූමි භාගයක් ඉල්ලා ඇති බවද එයට අදාළව අවබෝධතා ගිවිසුමක් අත්සන් කරන බවද විජේසිංහ මහතා කියා තිබුණි. එය දකුණු ආසියානු ඛනිජ තෙල් කේන්ද්‍රයක් වශයෙන්ද ඔහු හඳුන්වා තිබුණි. මෙම අක්කර 100 ව්‍යාපෘතිය තවදුරටත් අක්කර 500ක් දක්වා පුළුල් විය හැකි බවද ඔහු අදහස් දක්වා තිබුණි.
මෙම ප්‍රකාශයත් සමඟ තවදුරටත් නිෂේධනය වී තිබුණේ අමාත්‍ය උදය ගම්මන්පිල ත්‍රිකුණාමලය තෙල් ටැංකි සංකීර්ණය ගැන මීට පෙර කියූ කතාවය. ඉන්දියානු ඔයිල් සමාගමට බදු පදනම යටතේ ලබාදී ඇති එය නැවත ශ්‍රී ලංකාවට ලබාගෙන ඛනිජ තෙල් ගබඩා පහසුකම් ඇතිකරන බවට උදය ගම්මන්පිල මහා වීර ක්‍රියාවක් ලෙස රටට කීවේය. එම ප්‍රකාශය එක් දිනක කාල පරාසයක් තුළ බොරුවක් බවට පත්වූයේ එම තෙල් ටැංකි නැවත ලබාදීමට කිසිදු අදහසක් නැති බව ඉන්දියානු මහා කොමසාරිස් කාර්යාලය නිවේදනය කිරීමත් සමඟය.
ඊට අමතරව සුමිත් විජේසිංහ මුලින් කී ප්‍රකාශයත් සමඟ කියා තිබුණේ හම්බන්තොට වරාය අසල මහවැලි අධිකාරියට අයත් අක්කර 100ක ඉඩමක් ඛනිජ තෙල් ව්‍යාපෘතියක් සඳහා ඉල්ලා ඇති බවය. එම ව්‍යාපෘතියත් ඉන්දියාව සමඟ සිදුකරන්නේද යන්න කියා නැති නමුත් චීනය සමඟ සිදුකරන්නක් නොවන බව පැහැදිලිය. මන්ද දැනටමත් හම්බන්තොට වරායේ චීනය සිදුකරන එක් ප්‍රධාන කාර්යයක් වන්නේ ශ්‍රී ලංකාව හා අවට සැපයුම් වෙනුවෙන් තෙල් නැව්වලට ඉන්ධන සැපයීම නිසාය.
ඉහත ප්‍රකාශ අනුව පෙනී යන්නේ මේ නව තෙල් ගබඩා පහසුකම ඇති කරන්නේ ඉන්දියානු ඔයිල් සමාගමට බදු පදනම මත ලබාදී ඇති තෙල් ටැංකි සංකීර්ණයේ නොවන බවය. ශ්‍රී ලංකා වරාය අධිකාරිය සතු ඉඩමක අලුතින් ඉදිකරන තෙල් ටැංකි සංකීර්ණයක බවය. ජාත්‍යන්තර මූල්‍ය ආයතනයක හෝ විදේශ රටක ණය ආධාරයක් නොලැබුණහොත් ශ්‍රී ලංකාවට අලුතින් තෙල් ටැංකි ඉදිකිරීමට ආර්ථික හැකියාවක් නැති බව පැහැදිලිය. ලංකා ඛනිජ තෙල් නීතිගත සංස්ථාවටත් එවැනි හැකියාවක් නැත. ඒ අනුව මෙම තෙල් ටැංකි සංකීර්ණය ඉදිකිරීම සඳහා ඉන්දියානු ඔයිල් සමාගම ආයෝජනය කරන බවට කිසිදු සැකයක් නැත. හරියටම කොළඹ වරායේ නැගෙනහිර පර්යන්තයෙන් ආරම්භ වී දැන් බටහිර පර්යන්තයට මාරු වී ඇති ඉන්දියානු ආයෝජනය වාගේය. ත්‍රිකුණාමල වරායේ ඉන්දියානු වපසරිය කුඩා වීම වෙනුවට මේ මඟින් සිදුවන්නේ පුළුල් වීමය.
මේ තත්වය සමහර විට චීනය මෙහෙයවන ඉන්දියානු විරෝධීන්ට කාලයක් ජීවත් වීම සඳහා සටන් පාඨයක් වීමට ඉඩ ඇත. කොහොමත් ඉන්දු ලංකා ගිවිසුම අනුව ඉන්දියාවේ අනුදැනුමකින් තොරව ත්‍රිකුණාමල තෙල් ටැංකි කිසිවකුට ලබාදිය නොහැකිය. නමුත් මේ අලුත් ව්‍යාපෘතියෙන් ඉන්දියාව සිදුකිරීමට යන්නේ චීනයේ හම්බන්තොට තෙල් මෙහෙයුම් මෙන් ඔවුන්ටත් අඩුම තරමින් කලාපයට හෝ තෙල් මෙහෙයුම් ත්‍රිකුණාමලයේ සිට ලබා ගැනීමටය. දැනට ත්‍රිකුණාමලයේ සිට අයිඕසීය සිදුකරන්නේ ශ්‍රී ලංකාව තුළට තෙල් මෙහෙයුම් සිදුකිරීමය.
ත්‍රිකුණාමල තෙල් ටැංකි බදු ගිවිසුමක් යටතේ ඉන්දියානු අයිඕසී සමාගමට ලබාදුන්නේ 2003 වසරේදීය. ඒ වසර 35ක කාලයකටය. එය නැවත ලබා ගැනීම සඳහා ශ්‍රී ලංකාව 2038 දක්වා තවත් අවුරුදු 17ක් බලා සිටිය යුතුය. එසේ වුවද ඉන්දීය අයිඕසී සමාගමද එම තෙල් ටැංකිවලින් සම්පූර්ණ ප්‍රයෝජනයක් දැනට ලබා ගන්නේද නැත. ඉහළ හා පහළ ලෙස බෙදී ඇති එම තෙල් ටැංකි සංකීර්ණයෙන් අයිඕසීය දැනට භාවිත කරන්නේ පහළ තෙල් ටැංකි ලෙස හඳුන්වන චීන වරාය තුළ ඇති තෙල් ටැංකි පමණය. එහි තිබූ තෙල් ටැංකි දෙකක් ඉවත් කර අයිඕසී ලිහිසි තෙල් සඳහා යොදා ගැනීමට ඉදිකර ඇති ටැංකි දෙකත් සමඟ ටැංකි 15ක් දැන් භාවිතයේ පවතී.
ටැංකි 84කින් සමන්විත ඉහළ ටැංකි සංකීර්ණය යනු කැළෑවෙන් වැසී ඇති භූමියකි. එහි ඇති තෙල් ටැංකි අලුත්වැඩියාවකින් තොරව භාවිත කළ නොහැකි බව ඒවා නැරඹීමට ගිය අයෙකුට පෙනෙන ප්‍රධානම කාරණයය. එසේම අලුත්වැඩියා කිරීමකින් හෝ භාවිත කළ හැකිද යන්න පැන නඟින තවත් ප්‍රශ්නයකි. මේ ටැංකිවලට ඉන්ධන රැගෙන ආ භූගත නල මාර්ගවල තත්වය කෙසේදැයි කිව නොහැකිය. මෙම තෙල් ටැංකි හා ඒවාට සම්බන්ධ භූගත නල මාර්ගවල තත්වය කෙසේදැයි ඒවා පරික්ෂාවට ලක්කර සුදුසුකම් ලත් පිරිසක් මෙතෙක් කියා නැත. අපට අසන්නට ලැබෙන්නේ මෙම තෙල් ටැංකි ගැන සටන් පාඨ කියන දේශපාලනඥයන් හා වෘත්තීය සමිති නායකයන් පමණය. සමහර විට අලුතින් ටැංකි ඉදිකිරීම මේ ටැංකි මත මරාගෙන මැරෙනවාට වඩා වාසිදායක විය හැකිය.
මේ ආකාරයට කෑ ගසන දේශපාලනඥයන් හා වෘත්තීය සමිති නායකයන් මෙම තෙල් ටැංකි ගැන කතා කරන්නේ නොදන්නා ආර්ථික වාසියකට වඩා භූ දේශපාලනික අර්ථයකින් නම් එය වෙනම සාකච්ඡා කළ යුතු කරුණකි. නමුදු ඉන්දියාවට මෙම තෙල් ටැංකි අවශ්‍ය වන්නේ ආර්ථික කාරණයකට වඩා භූ දේශපාලනික කාරණයකට බව මෙම ඉහළ කොටසේ තෙල් ටැංකි අත්හැර දමා තිබීමෙන් පෙනී යයි. මන්ද මේ එක් තෙල් ටැංකියක් වෙනුවෙන් අයිඕසී සමාගම අවුරුද්දකට ඩොලර් 1000ක මුදලක් ශ්‍රී ලංකාවට ගෙවමින් තිබෙන නිසාය. ශ්‍රී ලංකා බලධාරින් ඉල්ලුවා යැයි කියන මේ ආකාරයට භාවිත නොකරන තෙල් ටැංකි පවා මුදල් ගෙවමින් පවත්වාගෙන යමින් ඉන්දියාව ගිවිසුම් කාලයට මෙහා නොදෙන්නේ එම දේශපාලන හේතුව නිසා විය යුතුය.
අවුරුදු 35ක බදු කාලයෙන් පසු එම තෙල් ටැංකි ඉන්දියාවට අහිමි වීම සඳහා ගිවිසුම අලුත් නොවුණත්, දැනට චීන වරාය භූමියේ ඇති මෙහෙයුම් සිදුකරන තෙල් ටැංකි රැක ගැනීම සඳහාත්, එහි සිට ශ්‍රී ලංකාව තුළ සිදුකරන මෙහෙයුම් තවදුරටත් සිදුකිරීම සඳහාත් අයිඕසීය උත්සාහ ගනු ඇත යන්න බැහැර කළ නොහැකි තර්කයකි.
ඛනිජ තෙල් සංස්ථාවේ සභාපතිවරයා කියා ඇති ඉන්දීය අයිඕසීයත් සමඟ සිදුකරන අලුත් ව්‍යාපෘතියේ ආයෝජනය ඉන්දියාවේ නිසා අවුරුදු 35ක් හෝ ඊට වඩා ඈතට දිවෙන ව්‍යාපෘතියක් වීමට ඇති ඉඩකඩ බොහෝය. අක්කර 100කින් පටන් ගන්නා එය අක්කර 500ක් දක්වා පුළුල් වනවිට ත්‍රිකුණාමල වරායේ ඉන්දීය බලාපොරොත්තුව ඉටුවනු ඇත. වත්මන් සංදර්භය තුළ එය නැවැත්වීමේ හැකියාවක් චීන හිතැති ඉන්දීය විරෝධීන්ට නොහැකිවනු ඇත. මන්ද කොළඹ වරායේ නැගෙනහිර පර්යන්තය මෙන් ත්‍රිකුණාමල වරාය රැකගැනීමට වරාය වෘත්තීය සමිති අරගලයක් ආරම්භ වේයැයි සිතිය නොහැකි නිසාය. ඒ නිසා චීනයට ශ්‍රී ලංකාවෙන් ලබාදෙන්නේ මොනවාද ඊට අනුරූපව ඉන්දියාවටද ශ්‍රී ලංකාවෙන් ලබාදෙන දේවල් දැක බලා ගනිමින් ඉන්නට ඉදිරියේදී කාට කාටත් සිදුවනු ඇත.■

 

භූමදානයට වෙන තැනක් ජනපතිගෙන් පොරොන්දුවක්

0

■ අනුරංග ජයසිංහ

ඉරණතිව් දූපත වෙනුවට කොවිඩ්-19 ආසාදිතයන්ගේ සිරුරු භූමදානයට වෙනත් තැනක් යොදා ගන්නා බව ධීවර අමාත්‍ය ඩග්ලස් දේවානන්දා වෙත ජනාධිපති ගෝඨාභය රාජපක්ෂ සහ අග්‍රාමාත්‍ය මහින්ද රාජපක්ෂ පොරොන්දු වූ බව ධීවර අමාත්‍ය ධීවර අමාත්‍යාංශයේ මාධ්‍ය අංශය නිවේදනයක් නිකුත් කරමින් ප්‍රකාශ කර ඇත.

මාර්තු 03 දිනැති එම මාධ්‍ය නිවේදනයේ සඳහන් වන්නේ ධීවර අමාත්‍ය ඩග්ලස් දේවානන්දා මේ පිළිබඳ කළ පැහැදිලි කිරීමකට ජනාධිපතිවරයා සහ අගමැතිවරයා උනන්දුවෙන් සවන් දුන් බවය.

ඉරණතිව්හි මුහුදු කූඩැල්ලක් අපනයන ගම්මානයක් සඳහා ඇමෙරිකන් ඩොලර් මිලියන 25කට අධික මුදලක් ආධාර ලෙස ලබාගැනීමට නියමිත බවත්, භූමදානය සඳහා දූපත යොදා ගැනීමෙන් එම ව්‍යාපෘති අඩාල වනු ඇති බවත් ජනාධිපතිවරයා හා අගමැතිවරයා වෙත ධීවර අමාත්‍යවරයා දැනුම් දී ඇතැයි එම නිවේදනයේ සඳහන්ය.

සුළුතර ජනතාවගේ හැඟීම්වලට හානි නොවන ආකාරයට අවසන් තීන්දුවක් රජය ගනු ඇතැයි ධීවර අමාත්‍යවරයා විශ්වාසය පළ කළ බවද එම නිවේදනයේ සඳහන්ය.■

ව්‍යවස්ථාව එන තුරු පළාත් සභා ඡන්ද නෑ

පළාත් සභා මැතිවරණය නව ව්‍යවස්ථාවක් සම්මත කරන තුරු නොපැවැත්විය යුතු බව ශ්‍රී ලංකා පොදුජන පෙරමුණේ බහුතර මතය බව අනිද්දා සමඟ අදහස් දැක්වූ ආණ්ඩුවේ නායකයෝ කිහිපදෙනෙක් පැවසූහ.
ආණ්ඩුවේ එක් ප්‍රබල අමාත්‍යවරයෙකු කීවේ මේ වන විට පවතින අභ්‍යන්තර බෙදීම් නිසා පළාත් සභා මැතිවරණය ඉක්මනින් පැවැත්වීමට ආණ්ඩුවේ උනන්දුවක් නොමැති බවය. පසුගිය සතියේ පළාත් සභා මැතිවරණයක් පිළිබඳ පුවත් පළවුණේ ජිනීවා මානව හිමිකම් කවුන්සිල සැසිවාරය සහ ඉන්දියාවෙන් එල්ල වූ බලපෑම් නිසා බවද ඔහු කීය.
මාර්තු 03 වැනිදා පළාත් සභා හා පළාත් පාලන අමාත්‍ය ජනක බණ්ඩාර තෙන්නකෝන්ගෙන් මාධ්‍යවේදීන් කිහිපදෙනෙකු කළ විමසීමකදී අමාත්‍යවරයා කියා තිබුණේ පළාත් සභා මැතිවරණය පැවැත්වීමක් ගැන තමන් නොදන්නා බවත්, තමන් එය දැනගත්තේ පුවත්පත්වලින් බවත්ය.■

ඉහළ විනිසුරුවරුන් මේ තරම් පාච්චල් විය යුතුද?

  • මේ සියලු විවේචන හා ප්‍රහාර, තමන්ට සාපේක්‍ෂව බැසගන්නා නිගමන මත පදනම් වන අතර, පොදු ගුණාකාරය ලෙස ඔවුහු සියල්ලෝම කොමිසම විවේචනය කරති.
    කෙටියෙන් කිවහොත්, කොමිසම, කළ දේටත් බැනුම් අසයි. නොකළ දේටත් බැනුම් අසයි.

පාස්කු ඉරිදා ප්‍රහාරය ගැන විමර්ශනය කරන්නට ජනාධිපති මෛත්‍රීපාල සිරිසේන පත්කළ ජනාධිපති කොමිසම, සිය වාර්තාව ගෝඨාභය රාජපක්‍ෂ ජනාධිපතිවරයාට බාරදීමෙන් පසුව, මේ වන විට විවිධ පෙරමුණුවලින් එල්ලවන කර්කශ ප්‍රහාරයන්ට කොමිසම ලක්වන බව පෙනේ.
ඒ සියලුම ප්‍රහාර දේශපාලනිකය. හෙවත්, ඒවා එල්ල වන්නේ දේශපාලනික වශයෙන් තමන් සිටින ස්ථාවරයන් අනුවය. උදාහරණයක් හැටියට, fමෛත්‍රීපාල සිරිසේන ජනාධිපතිවරයා මේ ජනාධිපති කොමිසම පත්කරන විට, ඔහු සිටියේ, පාස්කු ප්‍රහාරය සම්බන්ධයෙන් තමා හැරුණු විට, යහපාලන ආණ්ඩුවේ එජාප දේශපාලන නායකයන් මෙන්ම ආරක්‍ෂක අමාත්‍යාංශය ඇතුළු රාජ්‍ය නිලධාරීන් ඊට වගකිව යුතුය යන ස්ථාවරයේය. ප්‍රහාරය සිදුවුණු වහාම එවකට පොලිස්පතිවරයාත්, ආරක්‍ෂක ලේකම්වරයාත් කැඳවූ සිරිසේන ජනාධිපතිවරයා, ඔවුන්ට වගකීම බාරගන්නා ලෙස බලපෑම් කළේය. ඊට පසු තමා පත්කළ කමිටුවක් හරහා, ඉහත නිලධාරීන් වරදකරුවන් වන ආකාරයට වාර්තාවක් ලබාගත්තේය.
ඊට පසු, ආණ්ඩුවේ අනෙක් පාර්ශ්වය වන එජාපය, පාර්ලිමේන්තු තේරීම් කමිටුවක් පත්කළේය. ඒ ඉදිරියේ සාක්‍ෂි දීමට ජනාධිපති සිරිසේන ගියේ නැත. එහිදී ඉදිරිපත් වුණු සාක්‍ෂිවලින් ජනාධිපති සිරිසේනත් වගකීම පැහැර හැර ඇති බව පැහැදිලි විය.
කාදිනල්වරයා ඇතළු කතෝලිකයන්ගේ පාර්ශ්වයෙන් එල්ලවුණු දැඩි බලපෑම හමුවේ අවසානයේදී හෙතෙම 2019 සැප්තැම්බර් 22වැනිදා මේ ජනාධිපති කොමිසම පත්කළේය.
අද ඒ කොමිසමේ වාර්තාවෙන් හිටපු ජනාධිපති සිරිසේනට නඩු පැවරීමට නිර්දේශ කර තිබේ. ඒ හේතුව නිසාම, ආණ්ඩුවේ ශ්‍රී ලංකා නිදහස් පක්‍ෂ පාර්ශ්වය සිටින්නේ කොමිෂන් වාර්තාවට එරෙහි අවි ඔසොවාගත් තත්වයකය. ශ්‍රීලනිපයේ ලේකම් දයාසිරි ජයසේකර, ගිය සති අන්තයේ පුවත්පතකට කියා තිබුණේ, වාර්තාව ‘දේශපාලනික වාර්තාවක්’ බවය. ශ්‍රීලනිපයේ අනෙක් සියලු දේශපාලකයන්ගේද අදහස එයම වන අතර, ඔවුහු වාර්තාව පිළිනොගන්නා බව කියති. හිටපු අගමැති රනිල් වික්‍රමසිංහද, සති අන්ත පුවත්පතකට කතාකරමින් කොමිෂන් වාර්තාව ‘අසම්පූර්ණ වාර්තාවක්’ යැයි විවේචනය කර තිබුණේය. ‘බුද්ධි අංශ තොරතුරු අරයාට දුන්නාද මෙයාට දුන්නාද කියල අහලා පිටු ලක්‍ෂයකින් සමන්විත වාර්තාවක් හදලා වැඩක් තියෙනවාද? ඒකයි මම කියන්නෙ අසම්පූර්ණ වාර්තාවක් කියලා.’ ඔහු එහිදී කියා තිබුණේය. මීට අමතරව, විවිධ ජාතිකවාදී මෙන්ම ජාතිවාදී පාර්ශ්ව, දේශපාලන පක්‍ෂ හා කණ්ඩායම් හරි හරියට කොමිෂන් වාර්තාව ප්‍රතික්‍ෂෙප කරයි. හෙළාදකියි. දේශපාලන න්‍යාය පත්‍රයක් ක්‍රියාත්මක කිරීමක් යැයි චෝදනා කරයි.
කොමිසමේ වාර්තාවෙන් ගලගොඩඅත්තේ ඤාණසාර භික්‍ෂුවටද එරෙහිව චෝදනා එල්ල වී තිබිණ. ඉන් කෝපයට පත්, බොදුබල සේනා සංවිධානය, කොමිසම විවේචනය කරමින් නිවේදනයක් නිකුත් කළේය. ‘..මෙවන් කොමිෂන් සභා වාර්තාවක් රචනා කරන තැනැත්තකු හට පැවතිය යුතු අපක්‍ෂපාතීත්වය සහ වෘත්තීයමය නිපුණත්වය වෙනුවට …කෙරේ පෞද්ගලික වෛරයකින් කටයුතු කරන්නෙකු මෙම ආධුනික ලියැවිල්ල තුළින් මතුවන බව කනගාටුවෙන් සඳහන් කරමු..
..මෙවන් ජාතික වශයෙන් වැදගත් සහ අතිවිශාල රාජ්‍ය සම්පත් ප්‍රමාණයක් වැයවන ජනාධිපති පරීක්‍ෂණ කොමිෂන් සභා ස්ථාපිත කොට ඒවාට සාමාජිකයන් නම් කිරීමේදී එසේ පත්කරනු ලබන සාමාජිකයන්ගේ වෘත්තීයමය හැකියාවන් හා පරිණතභාවය පිළිබඳව වැඩි අවධානයක් යොමුකිරීමට කාලය පැමිණ ඇත. ..එවන් ත්‍රස්ත ප්‍රහාරයක් මෙරට තුළ අනාගතයෙහි සිදුවීමේ හැකියාවන් සහ මාර්ග හඳුනාගනිමින් ඒවාට අදාළ නිර්දේශ ජනාධිපතිවරයාට ලබා දෙනු වෙනුවට ජනාධිපතිවරයා ලබාදුන් බලතල අතික්‍රමණය කරමින් අන්‍ය කූමන්ත්‍රණකාරී මාර්ගයක මෙම කොමිෂන් සභාව ගමන්කොට ඇති බව කනගාටුවෙන් සඳහන් කරමු.’
මෙලෙස චෝදනාවලට ලක්වන්නේ, හුදෙක් අජීවී කොමිෂන් වාර්තාව පමණක් නොවේ. ඒ ප්‍රහාරවලට එල්ල වන්නේ, මුළු කොමිසමමය. කොමිසමේ සිටියෝ කවරහුද? එක් ශ්‍රේෂ්ඨාධිකරණ විනිසුරුවරයෙකි. එක් අභියාචනාධිකරණ විනිසුරුවරයෙකි. ඔවුහු දැනටත් සේවයේ යෙදීසිටිති. ඊට අමතරව හිටපු ශ්‍රේෂ්ඨාධිකරණ විනිසුරුවරු දෙදෙනෙක්ද කොමිසමේ සාමාජිකයෝ වූහ.
පාස්කු කොමිසමේ එදිනෙදා සාක්‍ෂි විමර්ශන, හැම අතින්ම වෘත්තීය මට්ටමේ පවත්වාගන්නා ලදි. නීතිඥවරුන්ට, සාක්‍ෂි දීමට පැමිණි අයට එහි සැලකීම වෘත්තීය මෙන්ම ගෞරවාන්විතද විය. එවැනි තත්වයක් පවත්වාගෙන යෑමේ ගෞරවය, ඉහත පරිණත විනිසුරුවරුන්ට ලැබිය යුතුය. උපාලි අබේරත්න නමැති හිටපු ශ්‍රේෂ්ඨාධිකරණ විනිසුරුවරයා සහ තවත් හිටපු අභියාචනාධිකරණ විනිසුරුවරයකු සාමාජිකත්වය ඉසිලූ පළිගැනීමේ කොමිසම, කිසිම නීතියකට, සදාචාරයකට හෝ පිළිවෙළකට නැති කැළෑ උසාවියක් බවට පත්ව තිබුණු ආකාරය සමග සන්සන්දනය කරන විට පාස්කු කොමිසමේ වෘත්තීයභාවය කැපීපෙනේ. ඇත්ත වශයෙන්ම උපාලි අබේරත්න වැනි පුද්ගලයන්, තමන්ට වඩා කනිෂ්ඨ මේ විනිසුරුවරුන්ගෙන්, වෘත්තීයභාවය යනු කුමක්දැයි ඉගෙන ගත යුතුය.
එවැනි ගෞරවනීයත්වයක් පවත්වාගෙන ගිය පාස්කු කොමිසම, අද වැටී ඇති අපහාසාත්මක තත්වය, මෙවැනි කොමිෂන් සභාවල පැවැත්ම පිළිබඳ නැවත සිතීමකට අප යොමුකරවයි.
මේ කොමිෂන් සභා අධිකරණමය ස්වභාවයේ ඒවා හෙවත් උසාවි නොවේ. ජනාධිපතිවරයා මේවා පත්කරන්නේ, තමාට අවශ්‍ය දෙයක් ගැන කරුණු සොයා තමා වෙත වාර්තා කිරීමටය. එනයින් එය විධායකයේ කාර්යභාරයට අයත් කොමිසමක් බවට පත්වේ. ඊට පත්කර ඇත්තේ, ශ්‍රේෂ්ඨාධිකරණ හෝ අභියාචනාධිකරණ හෝ මහාධිකරණ හෝ විනිසුරුවරුන්ද යන්න නොසලකා, ඔවුහු සියල්ලෝම විධායකයෙන් පැවරෙන කාර්යයක් ඉටුකරන්නන් බවට කොමිසමකදී පත්වෙති. මේ කාර්යය ඉටුකිරීමේදී සිය අධිකරණ කාර්යබාරය පසෙක ලා ඔවුහු විධායකයේ වුවමනාව ඉටුකරන්නන් බවට පත්වනවාට අමතරව, කොමිසමේ වැඩකටයුතු ආරම්භයේ පටන් අවසානය දක්වාම, විවිධ පාර්ශ්වයන්ගේ ‘වපරැහින් බැලීමට’ විෂය වෙති. විවේචනයට විෂය වෙති. ප්‍රතික්‍ෂෙප කිරීමට හා හෙළාදැකීම්වලටද විෂය වෙති.
කොමිසම පත්කළ ජනාධිපතිවරයාට දේශපාලනිකව විරුද්ධ පාර්ශ්වය හැම විටම පෙන්වන්නට උත්සාහ ගන්නේ, මෙවැනි කොමිෂන් ජනාධිපතිගේ බළල් අතක් බවය. කොමිසමේ වාර්තාවෙන් වගඋත්තරකරුවන් වන උදවිය පෙන්වන්නට හදන්නේ තමන්ගෙන් පළිගැනීමට හෝ තමන් විනාශ කිරීමට කොමිසම උත්සාහ කර ඇති බවය. තවත් පාර්ශ්වයක් කල්පනා කළ හැක්කේ, කොමිසමෙන් තමන් බලාපොරොත්තු වූ දෙය ඉටු නොවුණ බවය. හෙවත් තමන් පැතූ අන්තයට කොමිසම නොගිය බවය. මේ සියලු විවේචන හා ප්‍රහාර, තමන්ට සාපේක්‍ෂව බැසගන්නා නිගමන මත පදනම් වන අතර, පොදු ගුණාකාරය ලෙස ඔවුහු සියල්ලෝම කොමිසම විවේචනය කරති. කෙටියෙන් කිවහොත්, කොමිසම, කළ දේටත් බැනුම් අසයි. නොකළ දේටත් බැනුම් අසයි.
එංගලන්තයේ ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථා හා පරිපාලන නීති විශේෂඥයන් වන ඩබ්ලිව් වේඩ් සහ ඒ ඩබ්ලිව් බ්‍රෑඩ්ලි සිය ‘ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථා සහ පරිපාලන නීතිය’ පොතේ මෙවැනි විමර්ශන කොමිසන් සභාවලට විනිසුරුවරුන් පත්කිරීම ගැන මෙසේ කියති.
‘බලයේ සිටින ආණ්ඩුව තමන්ගේ අභිමතාර්ථ මුදුන් පමුණුවා ගැනීම සඳහා අධිකරණය යොදා ගන්නේය යන චෝදනාව මෙවැනි යොමුකිරීම් මගින් පැනනැගිය හැකිය. විනිශ්චයකාරවරයාගේ වාර්තාවට එකඟ නොවන අය විසින් කරනු ලබන දේශපාලන විවේචනයට විනිශ්චයකාරවරයා නිරාවරණය කිරීමද, එවැනි යොමු කිරීම් සිදුවිය හැකි යැයි පෙනීයන සෑම අවස්ථාවකම විනිශ්චයකාරවරුන්ගේ සේවය ලබාගත හැකියැයි ආණ්ඩුව පූර්ව නිගමනය කිරීමද නොකළ යුතු වේ.’
මෙයින් කියන්නේ, කොමිෂන් පත්කිරීම ආණ්ඩු සිය දේශපාලන න්‍යාය පත්‍රයේ කොටසක් හැටියට තම වුවමනා එපාකම් අනුව කරන බවයි. එවිට, ඊට සහභාගි වන විනිසුරුවරුන් පත්වන්නේ ආණ්ඩුවේ අතකොළු බවට යැයි කිසිවකුට පැහැදිලිවම චෝදනා කළ හැකිය.
මේ තත්වය, කොමිසමකට පත්කෙරෙන හිටපු හෝ සේවය කරමින් සිටින රාජ්‍ය නිලධාරීන් සම්බන්ධයෙන් ලොකු අවුලක් ඇතිකරන්නේ නත. අවුල ඇතිකරන්නේ විනිසුරුවරුන් කෙරෙහිය. හිටපු විනිසුරුවරුන්ටත් වඩා සේවයේ යෙදී සිටින විනිසුරුවරුන් කෙරෙහිය. ඔවුන්ගේ කාර්යභාරය දේශපාලන වශයෙන් බලා කෙරෙන විවේචනයකදී, ඔවුන්ගේ අධිකරණ සේවයද අභියෝගයකට මුහුණ දෙයි. කොමිසම හරහා ඔවුන් වෙත ආරෝපණය කෙරෙන දේශපාලන ළැදියාවන් හෝ න්‍යාය පත්‍ර, දෛනිකව අධිකරණයේ නඩු විසඳීමෙහිදීද අඩු වැඩි වශයෙන් ඔවුන්ට අදාළ වීම වැළැක්විය නොහැකිය. සරල විදියට කිවහොත්, මේ විනිසුරුවරු අහක යන කුණු ගොඩක් තමන්ගේ ඇඟේ ගාගත් තත්වයට පත්වෙති.
විනිසුරුවරුන්, විශේෂයෙන් ඉහළ අධිකරණ විනිසුරුවරුන් මේ තත්වයට පහත වැටිය යුතුද? නොවිය යුතුය. ඇත්ත. ලංකාවේ ක්‍රියාත්මක වන ජනාධිපති කොමිෂන් සභා හා විශේෂ ජනාධිපති කොමිෂන් සභා නීති දෙක යටතේ, ජනාධිපතිවරයා විසින් කොමිෂන් සභා සාමාජිකටයන් හැටියට හිටපු හෝ සිටින විනිසුරුවරුන් පත්කළ හැකිය. එහෙත්, ඒ පත්වීම් බාරගැනීම අනිවාර්යයක් නොවේ. උදාහරණයක් හැටියට, පළිගැනීමේ කොමිසමේ වාර්තාව සලකා බැලීමට පත්කළ විශේෂ ජනාධිපති කොමිසමේ සාමාජිකයකු වූ රංජිත් ගුරුසිංහ විනිසුරුවරයා ඉන් ඉල්ලා අස්වුණේය. ඔහු ඉල්ලා අස්වූයේ ඇයිද යන්න නොදන්නා නමුත්, ඉල්ලා අස්වීමේ හෝ ජනාධිපතිගේ පත්කිරීම ප්‍රතික්‍ෂෙඵ කිරීමේ අයිතියක් හැම විනිශ්චයකරුවකුටම තිබේ.
වැදගත්ම කාරණය නම්, මෙවැනි පත්කිරීම් භාරගන්නා මොහොතේදීම මේ විනිසුරුවරුන් එකී පදනම් සහිත හා පදනම් රහිත දේශපාලන විවේචනයන්ට තමන් නිරාවරණය වීමට මාර්ගය විවෘත කරගන්නා බවයි. ජනාධිපතිවරයා රටේ ඉහළම බලය ඇත්තා නිසා හා තමන්ට පැවරෙන වගකීම තම විනිසුරු දැනුම හා පළපුරුද්ද යොදාගෙන අපක්‍ෂපාතීව ඉටුකර දිය හැකිය කියන විශ්වාසය ඇති නිසා, විනිසුරුවරුන් මේ පත්කිරීම් බාරගන්නවා වෙන්නට පිළිවන. සමහර විට, ජනාධිපතිවරයා, තමන්ගේ එකම පත්කිරීම් බලධාරියා වන බැවින් (විශේෂයෙන් 20වන ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථා සංශෝධනයෙන් පසු) තමන් එම පත්කිරීම් ප්‍රතික්‍ෂෙප කිරීමෙන් අනාගත විනිසුරු උසස්වීම්වලට බාධාවක් වෙතැයි සිතනවාද විය හැකිය. ඒ වාගේම විශ්‍රාමයෑමෙන් පසු ජනාධිපති විසින් පිරිනැමෙන තානාපතිකමක් හෝ වෙනත් ඉහළ තනතුරක් ලැබීමට හෝ නුසුදුසුකමක් ඉන් ඇතිවෙතැයි සිතන නිසාද මෙවැනි පත්වීම් ප්‍රතික්‍ෂෙප කරන්නට බොහෝ දෙනා මැලිවන්නට ඉඩ තිබේ. ඉහළ අධිකරණ විනිසුරුවරයකු විශ්‍රාම ගිය පසු, නැවත නීතිඥ වෘත්තියේ යෙදෙන්නට අවශ්‍ය නම් ඒ අවසරය දිය හැක්කේද ජනාධිපතිවරයාටය යනුවෙන් අපේ ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථාවේ ඇති සඳහනද, සමහර විට මේ විදියට දෙපාරක් සිතීමට හේතු වනවා හැකිය. මේ කුමන හේතුවක් නිසා හෝ විනිසුරුවරු තමන් අනවශ්‍ය දේශපාලන ගැරහුම්වලට නිරාවරණය කරගනිති. ජනාධිපතිවරයා පවරන කාර්යය ඉටුකිරීම තමන්ගේ දේශපාලන හෝ වෙනත් ආකාරයක වගකීමකිය යනුවෙන් විශ්වාස කරන විනිසුරුවරයකු ලබන ගැරහුම් නම්, තමන් විසින්ම කැඳවාගන්නා ඒවා බැවින් ඒ ගැන අප කලබල විය යුතු නැත.
වෘත්තීය පළපුරුද්ද, දැනුම හා ප්‍රමිතිය ඇති ඉහළ අධිකරණ විනිසුරුවරුන්. මෙලෙස තමන් අනවශ්‍ය පාච්චලයකට ලක්කරගන්නේ ඇයි? රටේ ඉහළම අධිකරණයක විනිසුරුවරයකු හැටියට, ඊට අදාළ වෘත්තිකභාවය හා ප්‍රමිතීන් ආරක්‍ෂා කර නම්බු පිටින් විශ්‍රාම යනවා විනා, ජනාධිපතිවරයාගේ වුවමනාවන්ට යටත් වී, සමහර විට බළල් අතක් බවට පත්වී, අනවශ්‍ය දේශපාලන විවේචනයකට තමන් හසුකරගන්නට ඉඩ දෙන්නේ ඇයි? ■

හරි ක්‍රමවේදයකට නෙවෙයි ගාල් කරලා තියෙන්නේ – ටෙලිනාට්‍ය අධ්‍යක්ෂ රංගන ශිල්පී රොෂාන් රවින්ද්‍ර

0

■ ප්‍රියන්ජිත් ආලෝකබණ්ඩාර

ඔබේ වැඩි කැමැත්ත තියෙන්නේ රූපවාහිනියට නේද?
මම රූපවාහිනියට කැමතියි. ටෙලි නිර්මාණයකට අපි සම්බන්ධ වුණාම වැඩි ප්‍රේක්ෂක පිරිසක් ටෙලිනාට්‍ය බලනවා කියන පදනමේ ඉඳලා මම එහෙම කියන්නේ. අද අපේ රටේ ඇති වෙලා තියෙන තත්වය එක්ක වැඩිම ප්‍රේක්ෂක ප්‍රතිචාරය තියෙන්නේ රූපවාහිනියේ. මම වැඩියෙන්ම දායක වෙලා තියෙන්නෙත් ටෙලි නාට්‍යවලට. වැඩකට නැති චිත්‍රපට දහයක රඟපානවාට වඩා එක හොඳ ටෙලිනාට්‍යක රඟපෑවත් ඇති. මෑත භාගයේ හරිහමන් සිනමා කෘතියක් අපේ රට් හැදුණේ නෑ. අපි ලෝක සිනමාවේ උසස් කෘති රසවිඳලා තියනවා. අපේ සිනමාව තව බොහෝ වර්ධනය වෙන්න ඕනෑ. මීට වඩා හොඳ නිර්මාණ බිහි වෙන්න ඕනෑ. පිටපත් රචකයෝ, අධ්‍යක්ෂවරු බිහි වෙන්න ඕනෑ. ලොකේ දියුණු රටවල සිනමා කලාව ඉදිරියෙන්ම තියනවා. කලාව ඉදිරියෙන් තියන රටවල් දියුණු වෙලා තියනවා.
අපි අපේ රටේ ටෙලිනාට්‍ය ක්ෂේත්‍රයේ කඩාවැටීම ගැන කතා කළාට මේ වෙනකොට ලෝකයේ රූපවාහිනී මාලා නාටක සිනමාව තරමටම මුදල් වියම් කරන, වෙහෙස වෙලා හදන, ජනප්‍රිය නිර්මාණ බවට පත් වෙලා තියනවා. අපේ රූපවාහිනියට ඒ වගේ වැඩක් කළාම කියන්නේ මෙයා රූපවාහිනියයි, සිනමාවයි පටලවාගෙන කියලා. අපි රූපවාහිනී මාධ්‍යයේ විනාශය පැත්තට යනකොට වෙනත් රටවල් දියුණු පැත්තට ගමන් කරමින් ඉන්නවා.
ලංකාවේ ක්‍රිකට් ටීම් එක හරියට දක්ෂතා දක්වන්නේ නෑ කියලා මේ දවස්වල මුළු රටම කතා කරනවා. කැළඹිලා තියනවා. පරණ මනිස්සුත් ඒ ගැන කතා කරනවා. ලෝකේ ඉන්න ක්‍රිකට් විශේෂඥයෝ ගෙනැත් කතා කරනවා. ඒත් මේ කලාවට වෙලා තියන හානිය ගැන කතා කරන්න කවුරුවත් නෑ. කලා ක්ෂේත්‍රයේ 25,000 ක් විතර වැඩ කරනවා. නායකයෙකුටවත් ඔළුවක් තිබුණොත් මේක ගොඩ ගන්න ඕනෑ කියලා ලොකු දෙයක්.

පාලකයෝ මිනිස්සු ඥාණනය කරන කලාවට අනුග්‍රහය දක්වන්නේ නෑ කියන එකයි පොදු පිළිගැනීම..
අපේ රටවල ඒක එහෙම වෙන්න පුළුවන්. දියුණු රටවල තත්වය ඊට ටිකක් වෙනස්. කලාව කියන්නේ රටක් දියුණුයි ද කියලා මනින මිනුම් දඬුවලින් එකක්. ඇතතටම අපිට තේරෙන්නේ නෑ. හරි අර්බුදකාරී තැනක මේ ක්ෂේත්‍රය තියෙන්නේ. බැරිකම නෙවෙයි. අවශ්‍යතාව තියෙන එක මිනිහෙක් හිටියා නම් හදන්න පුළුවන්. නාලිකාවල ඉන්න අයටත් යම් රසවින්දනයක් හෝ තිබුණා නම් මේ වගේ වෙන්නේ නෑ. මම හිතන්නේ රසවින්දනය කියන දේ නාලිකාවල ඉන්න අයට ආදාල නෑ. ඒ අය ඉන්නේ වෙන තැනක. ඒ නිසා ඒ අයට මොකුත් කියන්නත් බෑ. අපි නිර්මාණකාරයෝ හැටියට ඔය කියන සේරම ඔළුවේ තියාගෙන තමයි නිර්මාණ කරන්න ඕනෑ. මම මහා බර නිර්මාණයක් කරලා මිනිස්සු මේක බලන්න ඕනෑ කියලා බල කළාට වැඩක් නෑ. මිනිසුන්ටත් ඒක බලන්න පුළුවන්කම තියෙන්න ඕනෑ. ඒ නිසා සරල රසවින්දනය ඕන්නෑ කියන තැන නෙවෙයි මම ඉන්නේ. සරල රස වින්දනය විතරක්ම තියාගත්තොත් අපේ රසවින්දනය මොට වෙනවා.

රස වින්දනය විවිධයි යථාර්ථවාදී නිර්මාණ වාගේම ෆැන්ටසි බලන්නත් මිනිස්සු කැමතියි..
අපි අපේ නිර්මාණ හරහා යම් කිසි මතවාදයක්, නිර්මාණ රසවින්දනයක් ගොඩනගන්න ඕනෑ කියලා හිතනවා. චිත්‍රපටියක් බලනකොට ඒක රස විඳින්න මම තෝරා ගත්ත ක්‍රම විධි ටිකක් තියනවා. ළමයෙක් වුණත් එහෙම යම් විධික්‍රමයක් එක්ක කෘතියක් රස විඳින්න පුහුණු කරන්න ඕනෑ කියලා මම හිතනවා. අපි යමක් ළමයෙකුට රසවිඳින්න දුන්නාම ඒ ළමයාගේ රසවින්දනය හැදෙන්නේ එතැනින්. චිත්‍රපටි පාසල්වලින් කරන්නේ ඒකනේ. චිත්‍රපටි පාසලක ඉගෙන ගත්තහම රසවින්දනය පිළිබඳ යම් අදහසක් හැදෙනවා. රූපවාහිනිය දාලා විකාශය වන දේ බලනවා කියන තැනින් මෙහාට අපේ ප්‍රේක්ෂකයා ගන්න ඕනෑ. ඒ වගකීම තියෙන්නේ මේ මාධ්‍ය භාවිත කරන අයට. තියෙනවාට වඩා ජීවිතය ගැඹුරින් දැනෙන්න ප්‍රක්ෂේපනය කරන්න පුළුන් නම් හරිම වටිනවා. මගේ රාජකාරිය ඒක කියලා තමයි මම හිතන්නේ. මට පිටරටවල ඉන්න සමහර අය කතාකරලා කියනවා අපේ අපේ ජීවිතවල කතාව තමයි තණමල්විල නාට්‍යයේ තියෙන්නේ කියලා. සිනමාව සම්බන්ධයෙන් මම කියන දේ එක විෂයක් පමණයි. සරල රසවින්දනය සඳහා දේවල් හදන්න මිනිස්සු ඕනෑ තරම් ඉන්නවා. හැබැයි මම කියන තැන ඊට ටිකක් එහා තියෙන්නේ. ඒ සඳහා යම් පරිචයක් අවශ්‍යයි.

තණමල්විල කොල්ලෙක් අත්දැකීම මෙන වගේද?
තණමල්විල කොල්ලෙක් හදපුවාම, නාලිකාවල තියෙන බලාධිකාරයත් එක්ක කොහොමද නිර්මාණයක් විකුණාගන්නේ කියන ගැටලුවට මට ඉස්සෙල්ලාම මුහුණ දෙන්න වුණා. ටෙලිනාට්‍ය නිෂ්පාදනයකට ගෙවන්න වෙන්නේ බොහෝම අඩු මුදලක් කියලා තමයි රූපවාහිනී නාලිකා පෙන්වා දෙන්න හදන්නේ. තණමල්විල කොල්ලෙක් නාට්‍යයෙන් ඒකට උත්තරයක් හම්බ වුණා. ලංකාවේ ප්‍රේක්ෂකයා ඉන්දියානු දීර්ඝ ටෙලි නාට්‍යයම නෙමෙයි ඉල්ලන්නේ, වෙන බලන්න දෙයක් නැති නිසා පෙන්වන දේ බලාගෙන සිටීමට ඔවුන්ට සිදු වෙලා කියලා තණමල්විල කොල්ලෙක් සනාථ කළා. සම්මත වට්ටෝරුවෙන් මිදිලා වෙනස් විදිහට හැදෙන නාට්‍යක් ජනප්‍රිය කරන්න පුළුවන් බව අපි පෙන්නුවා. ඒකත් දැක්කේ නෑ වගේ ඉන්න ස්වභාවයක් තමයි තියෙන්නේ. සිනමාව හරි, කලාව හරි හරියට හදාරපු කෙනෙක් තණමල්විල නාට්‍ය බැලුවොත් මගේ නාට්‍ය කොතනද ස්ථානගත වෙන්නේ කියලා වටහාගන්න පුළුවන්. වර්ණවත් රූපරාමු තමයි අපේ ප්‍රේක්ෂකයා ඉල්ලන්නේ කියලා පහුගිය කාලේ රූපවාහිනී නාලිකාවලින් මතයක් හදලා තිබුණා. එහෙම හිතලා කිසිම අන්තර්ගතකින් තොරව පාට පාට දේවල් පෙන්වන්න පටන් අරන්. සිනමා කෘතියක හරි, ටෙලි නාට්‍යක හරි වර්ණවත්භාවය කියන්නේ ඕක නෙවෙයි. වර්ණවත්භාවය තියෙන්න ඕනෑ නිර්මාණ අන්තර්ගතයේ. ඒ අන්තර්ගතයට ගැලපෙන්නයි වර්ණ තියෙන්න ඕනෑ.නැවත ටෙලි නාට්‍යක් කරන්න මම ලෑස්ති වුණා. නිෂ්පාදකවරයක් කැමති වෙලා ඉඳලා ආයෙත් බෑ කියලා තියනවා. ඒ නිසා වෙනත් නිෂ්පාදකවරයෙක් සොයන ගමන් ඉන්නේ. චිත්‍රපටියකුත් ලෑස්ති කරන් නිෂ්පාදකවරයෙක් හොයමින් ඉන්නවා.

කලා ශිල්පීන් හා තාක්ෂනික ශිල්පීන් බොහෝ දෙනෙක්ගේ ආදායම් මාර්ග ඇහිරී ගිහින් තිබෙනවා නේද?
මේ වෙනකොට හැමෝම අපිට බල කරමින් ඉන්නේ වැල යන අතට මැස්ස ගහන්න කියලා. ශිල්පීන් ලෙස මේ වෙලාවේ අපි ඉතාම අමාරු තත්වයක ඉන්නේ. බලයට පත් වෙන පාලකයන්ටත් අපි දිගින් දිගටම මේ කෂේත්‍රයේ තියෙන ප්‍රශ්නය ගෙනිහිල්ලා තියනවා. මේක කාට හරි තේරෙයි කියලා හිතලා. ඒත් තවම තේරිච්ච එකෙක්වත් ආවේ නෑ. අපේ කලාවේ තියන කඩා වැටීම කියලා මම අදහස් කරන්නේ සමස්ත සමාජ ක්‍රමයේම කඩා වැටිලා නිසා මේ ක්ෂේත්‍රයත් කඩා වැටිලා කියන එක නෙමේ. කොවිඩ් තත්වය නිසා මුළු ලෝකයම මුහුණ දීලා තියෙනවා කියන තත්වයත් නෙවෙයි. මම කියන්නේ කොවිඩ් එන්න කලිනුත් අපිට ප්‍රශ්න තිබුණා. කොවිඩ් ආවට පස්සේ ඒ තත්වය වඩාත් වැඩි වුණු එක ඇත්ත. අපි හරි පාරක නෙමේ මේ ගමන් කරමින් ඉන්නේ. හරි ක්‍රමවේදයකට නෙවෙයි ගාල් කරලා ඉන්නේ. අපේ හිටපු ප්‍රවීණයෝ පවා තමන්ගේ ගොඩ හදා ගන්න කටයුතු කළා මිසක් පොදුවේ ක්ෂේත්‍රයේ අනාගතය ගැන හිතන්න ඕනෑ කියන තැන හිටියේ නෑ. තම තමන්ගේ නම් හදාගෙන තම, තමන් ගොඩ යන විදිහක් තමයි බොහෝ අය බලන්නේ. ව්‍යාපාරයක් ලෙස මේ ක්ෂේත්‍රය ගොඩ නගා ගන්න ඇයි අපිට බැරි. මේ රටවල පාලකයින්ගෙනුත් මීට වඩා දෙයක් බලාලොරොත්තු වෙන්න බෑ.
ආසියාවේ හොඳම ටෙලිනාට්‍ය කලාව තිබුණු රට අපේ රට කියලානේ කියන්නේ. එක්තරා නාලිකාවකින් තමයි ඒක නැති කරේ. මේ නැති කිරීමේ පළමු වෙඩිල්ල පත්තු කළේ. ඉන්දියාවේ පෙන්නගන්න බැරිව තිබුණු ටෙලි නාට්‍ය මෙහේ ගෙනැල්ලා හඬ කවලා පෙන්නන්න පටන් ගත්තා. ඊට පස්සේ ඉන්දියාවෙන් අධ්‍යක්ෂවරු ගෙනැල්ලා මෙහෙ නාට්‍ය හදන්න පටන් ගත්තා. ඊට පස්සේ මෙගා නාට්‍ය ආවා. ඒ අර්බුදයේ දිගුව තමයි අපි මේ ගෙවමින් ඉන්නේ. ආපහු මේ ක්‍රමය හදනවා නම් හදන්න පුළුන් ඒ අයටම තමයි. මේ නාලිකා දෙක තුන ඇතුළේ ඉන්දියානු, තුර්කි, නළු, නිළියෝ පිරිලා ඉන්නකොට අපි කොහෙද වැඩ කරන්නේ. අපිට ඉන්දියාවේ ගිහින් වැඩ කරන්න පුළුවන්ද? අපේ ඒවා ඉන්දියාවේ පෙන්වන්න පුළුවන් ද? රටක් විදිහට අපට ප්‍රතිපත්ති තියෙන්න ඕනෑ. එතකොට තමයි අපිට දැනෙන්නේ අපි වෘත්තිකයෝ කියල.

හැම දේම ගෝලීය වෙලා නිසා අපට මේ තත්වයන් තුළ වැඩ කරන්න සිදු වෙනවානේ..
නිකම්ම ග්ලෝබල් වුණා කිය කිය ඉඳලා වැඩක් නෑ. මෙගා නාට්‍යවල එකම කට්ටියක්, එක දිගට තමන්ගේම පිරිසක් දාගෙන වැඩ කරගෙන යද්දි තව නළුවකුට, නිළියකට අවස්ථාවක් ලැබෙන්නේ කොහොමද? ආසියාවේ හොඳම ටෙලිනාට්‍ය කලාව තිබුණා කියපු කාලේ අපේ නාට්‍යක තිබුණේ කොටස් 12 යි, 18 යි. දැන් 100 යි, 200 යි, 300 යි, 1000 යි. නව මාධ්‍ය පැමිණීම ගැන අද අපි කතා කරනවා. ඒවා ආවත් අවසානේ රූපවාහිනී නාලිකා අපිව හූරගෙන කන එකමයි වෙන්නේ. නිර්මාණකරුවෙක් නිර්මාණයක් කරල නාලිකාවට විකුණුවාට පස්සේ ගිවිසුම අනුව යූටියුබ් අයිතිවාසිකමත් ඒ අය අරගන්නවා. කන්න තියන සේරම ටික කාලා මෙන්න මේක කාපන් කියලා අපට හපේ විසි කරනවා.
ශාරුක් ඛාන් ආවේ රූපවාහිනී මාලා නාටකකවලින්. ඉන්දියාවේ බොහෝ නළු, නිළියෝ රූපවාහිනියෙන් සිනමාවට එන්නේ. එහෙම ඇවිල්ලා ආයෙත් රුපවාහිනියට යන්න ඒ අයට සිද්ධ වෙන්නේ නෑ. මොකද එතන ඉඳලා සිනමා කර්මාන්තය ඇතුලේ ඔවුන්ට හොඳින් පවතින්න පුළුවන්. අපේ රටෙත් එහෙම තත්වයක් තියනවා නම් රූපවාහිනිය බදා ගෙන ඉන්න ඕනෑ නෑ. අත්දැකීම් තියන අයට රූපවාහිනියෙන් සිනමාවට ඇවිත් හොඳ නිර්මාණ කරන්න තිබුණා.■

 

 

 

 

 

 

ශුද්ධ සංගීතයේදී හැඟීම් එකයි – දර්ශන රුවන් දිසානායක

0

■ නිත්‍යා සෙව්වන්දි

සංගීතඥයෙකු මෙන්ම චිත්‍රපට අධ්‍යක්ෂකවරයෙකු වන දර්ශන රුවන් දිසානායක මේ දිනවල සංගීතවත් කළ මහපොළව ටෙලිනාට්‍යයේ තේමා ගීතය කතා බහට ලක් වී ඇත. ඔහු සංගීතය දකින ආකාරය පිළිබඳව පිළිසදරක යෙදුනෙමු.
‘ටෙලි නාට්‍ය සංගීතය තුළ මම නිර්මාණය කළ උපරිමයක් විදිහට මහපොළව ටෙලිනාට්‍යයේ සංගීතය හඳුන්වන්න පුළුවන්, පිටරටවල පවා මහපොළවෙ සංගීතය විශේෂ කතා බහකට ලක් වෙලා තියෙනවා. මෙතෙක් කල් ටෙලි නාට්‍ය සංගීතය තුළ භාවිත නොවුණ ආකෘතියක් මම ගෙනවා ඒ නාට්‍යට. විශේෂයෙන්ම තේමා ගීතය සහ පසුබිම් සංගීතය. තේමා ගීතය ගායනා කළේ තුසිත් සිම්සන් සහ සචිනි සඳමාලිගේ. ඒ දෙන්නව මම මේ ගායනය උදෙසා අලුතින් යොදාගත්තේ. සංගීත ක්ෂේත්‍රයේ විශේෂඥයෝ රෝහණ වීරසිංහගේ ඉඳලා ජානක ෆොන්සේකා ආදී ගොඩක් අය මේ මහපොළව ටෙලිනාට්‍ය සංගීතය ගැන මට කතා කරලා අගය කළා. මටම පුදුමයි මේ සංගීත නිර්මාණය පිළිබඳව වැඩිපුරම අගය කළේ ලංකාවේ සංගීතඥයින්. ඒ අතර විශ්වවිද්‍යාල ආචාර්ය මහාචාර්යවරුනුත් ඉන්නවා. ඒක ලංකාව තුළ සිදුවුණු විශේෂ සිදුවීමක්. මේකට හේතුවෙනවා මේ ටෙලිනාට්‍ය අධ්‍යක්ෂකවරයා වන සුමිත් රත්නායක. ඔහු සුවිශේෂී අධ්‍යක්ෂකවරයෙක්. එයාගේ භාවිතාව තුළ අලුත් වෙනසක් කරන්න මට නිදහස දුන්නා. සාමාන්‍යයෙන් පරණ අයගෙන් ඒ වගේ නිදහසක් හම්බවෙනවා අඩුයි. මොකද එයාලා එල්බගත් දේවල් තියෙනවා. මට මේකෙදි එල්බගත් දේ නැතුව හිතුවක්කාරී විදිහට මගේ ගවේෂණය සිදු කරන්න මට අධ්‍යක්ෂකවරයා නිදහස දුන්නා.
මේ ගීතයේදී සංගීත සංයෝජනයේ ආකෘතිමය වෙනසක් සිදු කරලා සම්ප්‍රදාය කඩලා තියෙනවා. සාමාන්‍යයෙන් ගීතයක් ශ්‍රැති ස්වරයෙන් පටන් අරන් නැවත එම ශ්‍රැති ස්වරයෙන් ම ඉවර වෙනවාමයි. නමුත් මෙහි දී පටන් ගන්න ශ්‍රැති ස්වරයෙන් නෙමෙයි වෙනත් ස්වරයකින් තමයි ඉවර කරන්නේ. ඒක මට කරන්න පුළුවන් වුණේ සංගීතය ගැන මට තියෙන දැනුමට වඩා මට අනිත් සමාජය ගැන, සොබාදහම, ඉතිහාසය ආදී විෂයන් පිළිබඳව මට තියෙන සංවේදීකම, කියවීම නිසාවෙන්.
අතීතයේ සිට අපි ඉස්සරහට යනවා මිසක් නැවත මුලට යන්නේ නෑ. අතීතය නැවත වෙනත් වෙනත් ආකාරයෙන් හමුවෙන්න පුළුවන්. ඒකටම අපි ආපහු එන්නේ නෑ. අපි ආපහු හෝමෝ හැබිලිස් වෙන්නේ නෑ. නමුත් අපි දැන් ඇවිත් ඇවිත් පරිහානියේ කෙළවරට යනවා. මට කියන්න ඕන වුණා මේ ගීතයේදිත් සංරචනාව තුළ මිනිසුන්ගේ සංවේදනා වෙන විදිහකට. ඒකට තමයි ඔය ආකෘතිය භාවිත කළේ.
කිසිම කලා විෂයක් අපිට බෙදුම් රේඛාවකින් වෙන් කරන්න බෑ. සංගීතය වෙනස් වෙන්නේ දේශයෙන් දේශයට භාෂාව නිසා. භාෂාව වෙනස් වෙන්නේ පරිසරය නිසා. සොබාදහම තමයි භාෂාව වෙනස් කරලා දෙන්නේ. මිනිසුන්ගේ හැඟීම් දැනීම් සියල්ල එකයි. අපි වෙනස් වෙන්නේ භාෂාව නිසා. සංගීතය වෙනස් වෙන්නෙත් භාෂාව නිසා. භාෂාවේ හැඩය සංගීතය ගන්නවා. හැබැයි ඒ වගේම භාෂාව සංගීතයේ හැඩය ගන්නවා. ඒක තමයි සංගීතමය භාෂාව කියන්නේ. ලෝක සංගීතය වෙන් කරන්න බෑ බටහිර අපරදිග කියලා, ඒක ප්‍රකාශන මාධ්‍යයක්. ගීත ආකෘතිය වචනවලින් වෙනස් වෙන්න පුළුවන්. වචන නැතුව ශුද්ධ සංගීතයේදී මිනිසුන්ගේ හැඟීම් එකයි.
භාෂාවෙදි වෙනස් වෙන්නේ ප්‍රකාශනයයි. සංගීතයේදී භාෂාව අතික්‍රමණය කරගෙන යන්න පුළුවන්. ඒකෙදි මම සෑහෙන සැළකිළිමත් වෙනවා බෙදුම් රේඛාවලින් මිදිලා මේ පොළවෙ භාෂාවට අනුව හැඩයක් ගන්න. ඒ හැඩය අපේ අනනන්‍යතාව වෙනවා. ඒ හැඩය විශ්වීය තලයක නැත්තම් ගෝලීය තලයක තියන්න පුළුවන් නම්, ඒක තමයි මගෙ උත්සාහය. එංගලන්ත ගායිකාවක් වන නිලී සැන්ටනී මහපොළවෙ සංගීතයට පුදුම තරම් කැමතියි. එයාට තෙරෙන්නේ නෑ මේ ගීතයේ වචන. සංගීතයට පුදුමාකාර ඇල්මක් දක්වනවා. බංගලාදේශයේ විශ්වවිද්‍යාලයේ මොනාලි කථිකාචාර්යවරියක් මේ ගීතයට කැමැතියි. එතනින් තමයි මම සාර්ථකත්වය මනින්නේ. අපේ රටේ තියෙන ප්‍රශ්නය තමයි අපි විෂයන් උගන්න්නේ බෙදා වෙන්කරමින්. බෙදා වෙන්කරන තැනම අපි බෙදෙනවා මිසක් එකමුතුකමක් ගොඩනැගෙන්නේ නෑ. පාසල ඇතුළෙත් එහෙමයි ගණිතය, විද්‍යාව කරන අය වෙනම බමුණු මතයක, රදල තලයක ඉන්නවා. කලා කරන අය වෙනම චූල තැනක. ඒවා වෙන් වෙන්නේ අධ්‍යාපනය ඇතුළෙ. විෂයක් ඇතුළෙ තියෙන අන්තර් සම්බන්ධතාව උගන්න්නනේ නැති එකම මේ රටේ බෙදීමට ලොකු හේතුවක්. ආගම, භාෂාව, වර්ණය, විෂයන් අනුව අපි බෙදෙනවා. අධ්‍යාපනයෙදි කරන්නෙත් මේකමයි. ඒක නිසා තමයි සමාන ගෞරවයක් වෘත්තීන් අතර නැත්තේ. මේ කුඩා රට චින්තනය අතින් අදහස් අතින් බෙදිලා තියෙනවා පුදුමාකාර විදිහට. සංගීතයෙන් පුළුවන් ඒවා එකතු කරන්න. සකල කලාවම ඒ සඳහා හොඳ තෝතැන්නක්. කලාකරුවන්ට ලොකු වගකීමක් තියෙනවා මේ රටේ.
මම අධ්‍යාපනය පිළිබඳ දකින අර්බුදය ගැන චිත්‍රපටයක් නිර්මාණය කරමින් ඉන්නවා, සහ ජාතික සංස්කෘතික සංහිදියාව පිළිබඳ දමිළ චිත්‍රපටයක කටයුතුවල නිරත වෙනවා. ඩියර් නේචර් නමින් ඉංග්‍රීසි භාෂාව ඇතුළු විවිධ භාෂාවන්ගෙන් ගායනා කරන ලද ගීත 8කින් යුක්ත ඇල්බමයක් එළි දැක්වීමටත් බලාපොරොත්තුවෙන් ඉන්නවා. මේ අවුරුද්දේ දී මගේ හැදැරීම් තුළින් ගොඩනගපු පොතක් එළි දැක්වීමටත් නියමිතයි.’■

වාසු කිව්වා අඬු පස්සේ කඩාගත්තහැකි දැන් පියවර ගන්න – මානව හිමිකම් ක්‍රියාකාරික බි්‍රටෝප්‍රනාන්දු

කඩවුණු පොරොන්දුව චිත්‍රපටියේ ඉඳලා, සිනමාවේ රංගනයෙන්, තිර රචනයෙන්, ගායනයෙන්, පද රචනයෙන් සහ සංගීතයෙන් විශාල කාර්යභාරයක් කළ හියුගෝ ප්‍රනාන්දු ඔබේ තාත්තා. ඔබ කලාවට නොගියේ ඇයි?
අපේ තාත්තා නිතරම කියපු දෙයක් තමයි කලාකාරයා කොළා විතරයි කියලා. එයා කිව්වා ඒ නිසා බත්වලට කවදාවත් කලාව තියාගන්න එපා කියලා. තේවලටයි සිගරැට්වලටයි විතරක් තියාගත්තාට කමක් නෑ කියලා. කලාව අමතර දෙයක් විදියට කරන්න බලාගෙන, වෙන ප්‍රධාන දෙයක් කරන්න කියලයි ඔහු කිව්වේ. ඒ නිසා මාත් ඇතුළු ඔහුගේ දරුවන් හයදෙනා කලාවට යොමු කළේ නෑ. ලොකු අයියා පමණක් කාලයක් හෘදය වස්තුවේ සැත්කමක් කරපු හින්දා විජය ස්ටුඩියෝ එකට අරගෙන ගිහින් සංස්කරණ වැඩවලට දැම්මා. වෙන රස්සාවක් කරන්න බැරි නිසා. අවුරුදු පහක් විතර අයියා ඒකේ හිටියා. එච්චර තමයි හියුගෝ මාස්ටර්ගේ දරුවන් කලාවට යොමු වුණේ.

නැත්නම් ඔබටත් කලා හැකියාවක් තියෙන්න ඇති..
අපේ පවුලේ හැමෝටම හොඳට ගායනා කරන්න පුළුවන්. අපේ ගෙදර සර්පිනා එකක් තිබුණා. අන්තිම අමාරු කාලයේ තාත්තා විකුණනතුරු. ඕවා වාදනය කරන්න අපට හැකි වුණා. ගිටාරය, ඩෝලය වාදනය කරන්න පුළුවන් වුණා. මට සර්පිනාව සහ ඕගනය යම් ප්‍රමාණයකට පුළුවන්. මගේ අයියා කෙනෙක් කැලිප්සෝ බෑන්ඩ් එකක හොඳ වාදකයෙක් විදියට වැඩ කළා. මම පල්ලියේ ගීතිකා කණ්ඩායමේ ගායනා කළා.

හියුගෝ ප්‍රනාන්දු ඒ කාලෙ ලංකාවේ ජනප්‍රියම චිත්‍රපටි ලියලා, ගීත ගයලා හිටියත් අමාරු කාලයක් තිබුණාද?
හැට ගණන්වල ඉඳලා සිනමාස් සමාගමේ රුපියල් දාහක මාසික පඩියට තමයි ඔහු වැඩ කළේ. ඒක ස්ථීර රැකියාවක්. ඒ වැටුපට පොත්පත් ලීවා, නළු නිළියන් පුහුණු කළා, ගායනා කළා. ඒ නිසා අපට යහපත් ආදායමක් තිබුණා. ඒ කාලේ අපේ පාරටම ටෙලිෆෝනයක් තිබුණේ අපටම විතරයි.
හැත්තෑවේදී හෙළ නළු නිළි හවුල කියා එකක් හැදුවා. අපේ තාත්තා ඒකේ උප සභාපති කෙනෙක්. එයාලා අදහසක් ගෙනාවා චිත්‍රපටි බෙදාහැරීම සංස්ථාවක මැදිහත්වීමෙන් කරන්න ඕනෑ බව. ඒ කියන්නේ චිත්‍රපටි සංස්ථාව. මේක සිනමාස් සමාගමට අභියෝගයක්. තාත්තා ඒ සමාගමේ වැඩ කරන අතරතුරේම චිත්‍රපටි සංස්ථාව ඉල්ලන යෝජනාවට කරගැහුවා. ඔවුන් දේශපාලන නායකයන් මුණගැහුණා. සිරිමා බණ්ඩාරණායක මැතිණිය විතරයි බලයට පත් වුණොත් චිත්‍රපටි සංස්ථාවක් පිහිටුවන්න කැමති වුණේ. ඒ නිසා අපේ තාත්තා, ඩොමී ජයවර්ධන, ස්ටැන්ලි පීරිස් වගේ අය ඇගේ වේදිකාවට නැග්ගා. තාත්තා යූඇන්පීකාරයෙක් වුණත් චිත්‍රපටි සංස්ථාව වෙනුවෙනුයි ඒක කළේ. ඊට පස්සේ තාත්තා සිනමාස් සමාගමෙන් අයින් කළා. ඔය කාලෙට කලින් අදට වඩා හෙට හොඳයි, චණ්ඩියා වගේ ජනප්‍රියම චිත්‍රපටි ලියමිනුයි තාත්තා හිටියේ. ඒ ජනප්‍රියත්වය උපරිම කාලයේ තමන්ගේම වැඩක් කරන්නට සිනමාස් එකෙන් අයින්වෙමු කියලා තාත්තාට යෝජනාවක් ආවා. තාත්තා කීවේ කාපු තැනක පහරන්නේ නෑ කියලා. එහෙම අයින් නොවී හිටපු තාත්තා අර ඡන්ද වැඩේ නිසා අයින් කළා. ඊට පස්සේ කිව්වා හියුගෝ මාස්ටර් සම්බන්ධ කිසිම චිත්‍රපටියකට සිනමාස් එකේ ස්ටුඩියෝ ආදී පහසුකම් දෙන්නේ නෑ කියලා.

ඊට පස්සේ?
තාත්තාගේ චිත්‍රපටි ආදායම සම්පූර්ණයෙන් නැති වුණා. තාත්තා කොහොමත් අඩි ගහපු කෙනෙක්. ඒත්, බීම තවත් වැඩි වුණා. මට මතකයි කාපු පිඟානේ ඔළුව තියාගෙන බුදියන තරමට බිව්වා. තාත්තාට සමහරුන් නඩු දාමු කියලා යෝජනා කළා. ඒත්, තමන්ට මෙච්චර කල් කන්න දීපු මනුස්සයාට එහෙම දෙයක් කරන්නේ නැති බව තාත්තා කිව්වා. අන්තිම කාලයේ චිත්‍රපටියක් දෙකක් ලැබුණා. ටිකක් ගොඩ ආවා. ඒත් ඒ වෙනකොට අපිත් රැකියා කළා. ගෙදර ආර්ථිකය සාමාන්‍ය තත්වෙට ඇවිල්ලා තිබුණා. ඒත්, අපේ තරුණ කාලයේ කලාවට එන පසුබිම අර සිදුවීම් නිසා ඇහිරුණා.

ඉස්කෝලේ ගියේ කොහොමද?
අපි මීගමුවේනේ. ඒ කාලේ අපේ පරම්පරාවම පල්ලියේ ඉස්කෝලෙන් තමයි අධ්‍යාපනය පටන්ගතතේ. ඊට පස්සේ අපි මාරිස්ටෙලා විද්‍යාලයට ගියා. මට කලින් ඉන්න අයියාට රුසියාවේ ශිෂ්‍යත්වයක් ලැබිලා ගියා. ඊටත් කලින් අයියා කොළඹ සෙමනේරියට ගියා. මාත් බ්‍රදර් කෙනෙක් වෙන්න සෙමනේරියට ගියා. ඒත් ටික කාලයක් ඉඳලා බැරි තැන මම ගෙදරට පණිවිඩයක් යැව්වා එතැන ඉන්න බෑ කියලා. අපේ අම්මලා කැමතියි පවුල්වල කවුරුහරි ස්වාමි කෙනෙක් ඉන්නවානම්. ඒ නිසා පවුලෙන් අයියා ඉන්න කොළඹ සෙමනේරියට මා යැව්වා. හැත්තෑඑක වෙද්දී මට අවුරුද්දක් දෙකක් ඉන්නට ගෙදර යන්න කියලා සෙමනේරියෙන්ම කිව්වා. ඒකට හේතුවක් තිබුණා. සෙමනේරිය හිටියේ යූඇන්පී හිතවාදීව. ඒත් අපට උගන්වපු ආර්ථික විද්‍යා ගුරුවරයා ශ්‍රීලනිපයට බරයි. හැත්තෑවේ ඡන්දයේදී ඔහු මහවැලියට විරුද්ධව හිටියා. අපි ඒ පැත්තේ. අනෙක් හැමෝම යූඇන්පී පැත්තේ. අපට වතුරත් ගැහුවා. මැතිවරණයේදී ඊ.එල්. සේනානායක හෙම පරදිනකොට අපි උඩ පැනගෙන හිටියා. ඒකෙන් පස්සේ තමයි හැත්තෑඑකේ කැරැල්ල අස්සේ මම ගෙදර ආවේ.

ඒ කාලයේ ලොකු දේශපාලන උනන්දුවක් තිබුණාද?
නෑ. අර සර් යූඇන්පී විරෝධී නිසා අපි කිහිපදෙනෙක් ශ්‍රී ලංකා පැත්තට බර වෙලා හිටියා. ඒත්, අපට කිසිම දේශපාලන දැනුමක් තිබුණේ නෑ. මට අවුරුදු දාහතක් විතර. මම හැත්තෑහත වෙනතුරු කිසිම දේශපාලනයක් කළේ නෑ. උසස්පෙළ කළාට පස්සේ රස්සාව හම්බ වුණා. හැත්තෑහතර වෙද්දී කාලගුණ විද්‍යා දෙපාර්තමේන්තුවේ දියතලාවේ රස්සාවකට ගියා. ඔය කාලයේ මීගමුවට ඡන්දය ඉල්ලුවා සමසමාජ පක්ෂයේ නෙල්සන් පීරිස් කියා කෙනෙක්. මගේ යාළුවෙකුගේ ඥාතියෙක්. මගෙන් පොඩි සපෝට් එකක් ඉල්ලුවා. නෙල්සන් අපේ ගෙදර ඇවිත්, දණගහලා තාත්තාට වැන්දාත් එක්ක. මොකද, ඔවුන්ට තාත්තාගේ සපෝට් එක ඕනෑ වෙලා තිබුණේ. මම ඔය කාලේ වාමාංශික පෙරමුණ ටිකක් ටච් කරගෙන හිටියා.

නව සමසමාජ පක්ෂයට ගියේ ඊට පස්සේද?
ඔය කාලයේ මට ලොකු තේරුමක් තිබුණේ නෑ. මට තිබුණ දේශපාලන උනන්දුව නිසා නව සමසමාජ පක්ෂයේ වැඩවලටත් සම්බන්ධ වුණා. නගර සභා ඡන්දයට තරග කළා. අසූතුනේදී විතර ගමේ තරුණ සමාජයක් හදාගත්තා. පල්ලියේ වැඩ කළා.

රැකියාවෙන් අයින් වෙලාද?
නෑ. මම කටුනායක වැඩට ආවා. දවස් දෙකක් වැඩ, දවස් දෙකක් ඕෆ්. ඒ නිසා දේශපාලන වැඩවලට විවේකය තිබුණා. මම වෙළඳ කලාපයේ කම්කරුවන් සංවිධානය කරන්න මම ගියා. ලීනස් ජයතිලක වගේ අයත් හිටියා. මුලින්ම අපි පොඩි රෝනියෝ සඟරාවක් ගහලා රුපියලට වික්කා. ඔය අප්‍රේල්වල වෙළඳ කලාපයේ ස්ට්‍රයික් රැල්ලක් ආවා. අප්‍රේල් බෝනස් ඉල්ලලා. මේක කම්කරුවන් අතරින් ආපු ඉල්ලීමක්. ඒ අස්සේ ගෑණු ළමයෙක් ලියපු කවියක් නිසා පොලීසියට අප අල්ලාගෙන ගියා. ළමයින් පිරිසකගේ රස්සාවක් නැති වුණා. නඩු දාන්න උත්සාහ කළත් අසමත් වුණා.
අන්තිමේදී වුණේ මේකයි. මම කම්කරුවන්ට නඩු පැවරීම් ගැන උනන්දු වෙන්න පටන් ගත්තා. හැමදාම කම්කරු උසාවියට ගිහින් බලාගෙන හිටියා. කම්කරු උසාවියට ගිහින් මීගමුවේ ලොකු නඩු තොගයක් කළා.

නීතිඥයෙක් වුණාද?
අධ්‍යාපන සුදුසුකම් සම්පූර්ණ කළේ නෑ. ඒත්, කම්කරු උසාවියේ ඕනෑම නියෝජිතයෙකුට පෙනී ඉන්න පුළුවන්. ඒත් මම පොත්පත් කියවලා හරස් ප්‍රශ්න අහන්න හුරු වුණා. මම කරපු නඩු ගොඩක් දින්නා. මේ ප්‍රශ්නය තුළ අපි අසාධාරණයක් වුණොත් නඩු පැවරීම්, කම්කරු කාර්යාලයට පැමිණිලි කිරීම් වැඩ කරන අයට හුරු කළා. ඔය කාලෙ වෙළඳ කලාපයේ පත්‍රිකා බෙදන්න දුන්නේ නෑ. මට මතකයි විවියන් ගුණවර්ධනත් වතාවක් පොලීසියට අල්ලාගෙන ගියා පත්‍රිකා බෙදන්න ගිහින්.
ඒත්, අපි දවසක් පත්‍රිකාවක් බෙදන්න ගියා. එදා නිවාඩු දීලා. ළමයි ගෙවල්වල ගිහින්. පොලීසිය ආවා. මා අත්අඩංගුවට ගත්තා. ජයන්ති රන්දෙණිය කියන අපේ මිතුරියයි මගේ නෝනායි මගේ ඇඟේ එල්ලුණා. අපි තුන්දෙනා ජීප් එකට දාගත්තා. අනෙක් අයට ගැහුවා. ගුටි කාපු අය අතරේ සුදර්ශන ගුණවර්ධන, ෆ්‍රෙඩී ගමගේ වගේ අයත් හිටියා. එතැනට එස්.බී. දිසානායක, වාසුදේව නානායක්කාර, අලෙවි මවුලානා වගේ පිරිසකුත් ආවා. මට ඇප දෙනතුරු ඒ අය ඇවිත් බලා හිටියා. පොලීසියෙන් මට කිව්වා ආපහු වෙළඳ කලාපෙට ආවොත් අඬු කඩනවා කියලා. එතකොට වාසු කිව්වා අඬු පස්සේ කඩාගත්තහැකි, දැනට ගන්න ඕනෑ පියවර ගන්න කියලා.

අතුරුදන් වූ අය වෙනුවෙන් පෙනී හිටියේ කොයි කාලෙ ඉඳන්ද?
මම කලින් කිව්වානේ ජයන්ත රන්දෙණිය ගැන. ඇයත් ඇගේ සැමියාත් මගේ මිත්‍රයෝ. එක් වතාවක ගෝරියකට ඇගේ සැමියා මැදි වුණා. ඒක ඔහු ප්‍රේමදාසට ඒ කාලයේ ප්‍රශ්න ගැන ලියපු නිසා, ඔහුගේ වැඩ තහනම් කිරීම වෙනුවෙන්ම පටලවපු ගෝරියක්. ගෝරිය ගැන පරීක්ෂණයක් කළා. ඒ පරීක්ෂණයට මට යන්න පුළුවන්ද කියා ඇහුවා. ඒත් මට යන්න බැරි වුණා. ලයනල් කියලා වෙන කෙනෙක් තමයි රංජිත් එක්ක ගියේ. ඒ පරීක්ෂණයෙන් පස්සේ එළියට බහිද්දී ඒ දෙන්නා වෑන් එකකින් හප්පලා, වෙඩි තියලා, මිනිය පුච්චලා අතුරුදන් කළා. මම එතැනින් තමයි අතුරුදන්වීම් ගැන හොයන්න පටන්ගත්තේ. ජයන්තිගෙන් ඉල්ලීමක් ආවා සැමියාට යුක්තිය ඉටු කරගන්නට උදව් වෙන්න කියලා. ඔය කාලෙම කම්කරුවන් 12 දෙනෙක් අතුරුදන් වුණා. අපි 1991 ඔක්තෝබර් 27 වැනිදා පළවැනි වතාවට රංජිත් සහ ලයනල් ඝාතනය කළ තැන සැමරීමක් කළා. අතුරුදන්වීම් අවසාන වන තෙක් සිහිකිරීම් නොනවත්වා කරන බව එදා පොරොන්දු වුණා. අදටත් ඒ සැමරීම කරනවා. ඒ කාලයේ තමයි මහින්ද රාජපක්ෂලා, වාසුදේවලා වගේ අයත් අතුරුදන්වීම් ගැන මැදිහත්වෙන්න පටන්ගත්තේ. අතුරුදන් වූ අය වෙනුවෙන් ජාත්‍යන්තර සහ දේශීය වේදිකාවල කතා කරන්න පටන්ගත්තේ. පසුකාලීනව උතුරේ අතුරුදන්වීම් වැඩිපුර සිද්ධ වුණා. දකුණේ අතුරුදන්වීම්වලට එරෙහිව කතා කරපු සමහරුන් ඊට පස්සේ ඒ විෂයෙන් ඈත් වුණා. ඒත් අපි 2010න් පස්සේ උතුරේ අතුරුදන් වූ පවුල්වල මව්වරුන් සංවිධානය කළා. 2015න් පස්සේ නැගෙනහිර මව්වරුන් සංවිධානය කරන්න මම මැදිහත් වුණා. ඒත් 2019 විතර වෙනකොට උතුරු නැගෙනහිර මව්වරුන් හොඳින් සංවිධානය වෙලා. ඔවුන් වෙනුවෙන් කතා කරන්නත් ගොඩක් අය හිටියා. මම නැවත වතාවක් දකුණේ අතුරුදන් වූ පවුල්වල සාමාජිකයන් එක්ක වැඩ කරන්න පටන්ගත්තේ ඒ නිසා. දැන් මම කරමින් ඉන්නේ ඒක.■

ඒක කිය කියා හිටියොත් ජීවිතේට ටෙලිනාට්‍ය ලියන්න බෑ – නාඩගම්කාරයෝ ටෙලිනාට්‍යයේ පිටපත් රචක සද්ධාමංගල සූරියබණ්ඩාර

නාඩගම්කාරයෝ කතා සංකල්පය කොහෙන්ද?
මේක මම හිතලා ගොඩනැගූ කතා සංකල්පයක් නෙවෙයි. මගේ ගම නුවර. අප්පච්චි කටුගස්තොට රාහුල විද්‍යාලයේ සංගීත ගුරුවරයා. අපි පුංචි කාලයේ ගමේ රස්තියාදු ගහන කොල්ලන් අල්ලාගෙන එකමුතු කලා කවය කියලා කවයක් හදාගෙන නාට්‍ය කළා. සරා වගේ කසිප්පුකාරයන්ම නෙවෙයි. ඒත්, තාත්තාට තිබුණ චේතනාවක් තමයි මේ ළමයින්ගේ ජීවිතයට වටිනාකමක් දෙන්න ඕනෑ කියලා. කතාවේ වස්තු බීජය ඒක. ඒත්, ඒක බොහෝදුරට වෙනස් වෙලා තියෙනවා. සමහර සිදුවීම්වලට පදනම් වුණේ තාත්තා ළමයින් එක්ක විඳපු අත්දැකීම්. මේවා මෙසේ විය යුතුයි කියලා මා හිතුවේ නෑ.

ඔබේ මූලික පදනම මුරණ්ඩු අය මෙල්ල කිරීමට කලාවට තියෙන හැකියාව වෙන්න ඇති..
ඒක තමයි මූලික අදහස. අපි සමාජයේ හැමදාම දකිනවා පුංචි වැරැද්දක් තිබුණත් පුද්ගලයන්ට ගහලා, තල්ලු කරලා දාන බව. මේ අයගේ වටිනාකම රැකගන්න උත්සාහ කරන්නේ නෑ. බෞද්ධ භික්ෂූන්ටත් ඒකයි වෙන්නේ. අධ්‍යාපනයේදීත් ඒකයි වෙන්නේ. මම ඇඟිලි සලකුණ කළ කාලයේ පාතාලයන් ඇසුරු කළා. එතකොටයි දැක්කේ, පාතාලයේ හිතාගන්න බැරි සුන්දර මිනිසුන් ඉන්න බව. අපේ සමාජය හැදිලා තියෙන්නේ ඔවුන්ට ගහලා වට්ටලා දාන්න. රිමාන්ඩ් එකට ගියත් එහෙමයි. පොලීසියට ගියත් එහෙමයි. කවදාවත් මිනිහෙක් හැදිලා එළියට එන්නේ නෑ.

හිරේ ගිහින් මිනිසුන් හැදෙන්නේ නැති බව ටෙලිනාට්‍යයේ ඉන්න හාමුදුරුවන්ගේ දෙබසක කියනවා..
ඔව්. අපේ සමාජයේ ඒ ඒ සංස්ථා තමන්ගේ වැඩේ කරන්නේ නෑ. තමන්ගේ වැඩේ කරන්න කියලා මේකෙදි කියනවා. ඔන්න එහෙම කියලා, මම සමාජ ශෝධකයෙක් නෙවෙයි උත්සාහ කරන්නේ. ටෙලිවිෂන් එක කියන්නේ මහා සමාජ වෙනසක් කරන්න ඉඩ තියෙන මාධ්‍යයක් නෙවෙයි. මම උත්සාහ කරන්නේ ඒ අවකාශයේ ඉඳන්, මේ ටෙලිනාට්‍යයවත් ඒ වගේ තැනකට ගෙනියන්න පුළුවන්ද කියා බලන්න.

ටෙලිනාට්‍ය කලාව කියන්නේ සාමාන්‍ය ප්‍රේක්ෂකයන්ට විනෝදෙන් බලන්න තියෙන අවකාශයක්. නාඩගම්කාරයෝ සරල, රසවත් ටෙලිනාට්‍යයක්..
මම උත්සාහ කළෙත් ඒක ගේන්නයි. ලොකු දේවල් කරන්න ඕනෑ නැහැ. මේක රස වින්දන මාධ්‍යයක්, සන්නිවේදන මාධ්‍යයක්. ටෙලි නාට්‍යයක් බලලා, හිනාවෙලා නිදා ගන්න පුළුවන්. ඒ නිසයි මම පොඩි හාස්‍යමය රසයක් රඳවා ගන්න බැලුවේ.

හාමුදුරුවන් සහ මාස්ටර් පැත්තක් බලාගෙන දීර්ඝ අවවාද අනුශාසනා දෙන දර්ශන තිබුණා නම් සාමාන්‍ය ප්‍රේක්ෂකයාට එපා වේවි..
ඕක ගැන තව දෙයක් කියන්න ඕනෑ. නාට්‍යය පටන්ගනිද්දී මම ඔහොම එකක් හිතුවේ නෑ. මම සාමාන්‍ය ප්‍රේක්ෂකාගාරය ගැන හිතුවේ. ඒත් දැන් පොඩි අභියෝගයක් තියෙනවා. දැන් ඔබලා වැනි අය මට කතා කළා. මේ ටෙලිනාට්‍යය බලාවි කියා නොසිතූ උදවිය මේකේ තියෙන ගැඹුර ගැන කතාබහ කළා. දැන් මම දෙගිඩියාවක. කවුරු වෙනුවෙන්ද මේක ලියන්නේ. මොන ප්‍රේක්ෂකාගාරයටද. සමහර වෙලාවක මම පිටු ගණන් ලියලා කපලා දැම්මා. සමහර වෙලාවට හාමුදුරුවන්ට පතරංග ජාතක වගේ දෙබස් ලිව්වා. අවවාද ලිව්වා. සමාජ විචාර ලිව්වා. මම ඉස්සරහට බලාගෙන ඉන්නේ මටම වුණේ මොකක්ද කියලා නැවත හැරී බලන්නට.

සමහර අය දීර්ඝ ටෙලිනාට්‍යයක් විකාශය වෙන අතරතුරේ ඉතිරි කොටස් ලිවීම විවේචනයට ලක් කරනවා. ඒත්, ඒක වෙනම අත්දැකීමක් නේද?
අපට අපි ගැනම පොඩි රාමුවක් එනවා. අපි කොටස් 40ක ටෙලිනාට්‍යයක් ලීවොත් ඒක අවසන්. මම ඒක වැරදි බව කියන්නේ නෑ. අග හිතාගෙන ටෙලිනාට්‍යයක් ලියලා ඉවර කරන්න පුළුවන් නම් හොඳයි. ඒත් අපි මේක කරන්නේ කොටස් විදියට. කොටස් විසිදෙකක් විතර එක දිගට කරනවා. ඊට පස්සේ දවස් 15ක් නිහඬව ඉන්නවා. නැවත පටන්ගන්නවා. ඒකෙන් අපට පෝෂණය ලැබෙනවා. මම ඇදගෙන යන්න බැරි තරම් ටෙලිනාට්‍යය ඇදගෙන යන්න කැමති නෑ. යම් තැනකදී අවසන් වෙන්න ඕනෑ. මිනිසුන් ඉවර කළේ ඇයිද කියලා විමසන තැනදී ඉවර කරන්න ඕනෑ. ඉවර නොකරන්නේ ඇයිද කියා අහනතුරු නොඉඳ. ටෙලිනාට්‍යයක් විකාශය වෙන අතරතුරේ ලැබෙන පෝෂණයත් එක්ක අපට වෙනස්ම තැනකට කතාව ගන්න පුළුවන්. සමහරුන් අහනවා අතර මැද්දේ, අහවල් චරිතයට වෙන්නේ අහවල් දේ නේද කියලා. එතකොට මට හැඟීමක් එනවා ඒක කරන්න එපා කියලා. එතකොට ලියන්නෙක්ට වාසියක් වෙනවා. දීර්ඝ නාට්‍යය ලියන්න වෙන්නේ ඒ විදියට තමයි.

ගේම් ඔෆ් ත්‍රෝන්ස් වගේ දැවැන්ත කතා මාලාවක පවා මුල් කොටස් විකාශය වෙනකොට අවසානය තීන්දු වෙලා නෑ..
ඒක හරි. ගේම් ඔෆ් ත්‍රෝන්ස් එකේ සමහර චරිත එක පාර මරා දානවා. කතා මාලාව ඇදෙනවා වගේ නම්, එකපාර වෙනසක් කරනවා. ඔවුන් අවුරුද්දකට වතාවක් සීසන් විදියටයි යන්නේ. අපි නාට්‍යය යන අතරේයි කරන්නේ. ඒත්, මේක ලියන්නෙක්ට පෝෂණය වෙන්න හොඳයි.

නාඩගම්කාරයෝ එකේ ඉන්න සමහර නරක චරිත පවා දුෂ්ඨයන් බව පේන්නේ නෑ. සමහර චරිත බලා ඉන්න ආසයි. ඔබ ඒ බව දන්නවාද?
මම දන්නවා. කුකුළා ලකුණ මුදලාලි පවා සංකීර්ණ චරිතයක්. ඒ කිසිම චරිතයක් එක්ක ප්‍රේක්ෂකයන් තරහා වෙන්නේ නෑ. මාලන් කියන්නෙත් ගමකින් නගරෙට ආපු කෙනෙක්. මේවා ඇත්තටම තියෙන දේවල්නේ. අපට කියන්න බෑනේ ටවුමට ඇවිත් නිළියක් වෙන්න හදන සිඟිති වගේ තරුණියක් වැරදියි කියලා. එයාලාට මේ සිස්ටම් එකත් එක්ක ගනුදෙනු කරන විදිය තේරෙන්නේ නෑ. එයාලාට තවම හුරු නෑ. එයාලා හුරුවෙනකොට පරක්කු වෙන්න පුළුවන්. ඒත්, කිසිම චරිතයක් නරකයි කියලා කියන්න බෑ.

ඔබ චරිත ගැන දන්නවා කීවා. පුංචි චරිතවලට පවා ඔබේ විශේෂ සැලකීමක් තියෙන බව පේනවා..
මේ වගේ ටෙලිනාට්‍යයක් පටන්ගනිද්දී, අවසානය ගැන සීයට සීයක් දන්නේ නෑ. නාට්‍යය වෙනස් වේවි. ඒත්, චරිත වෙනස් වෙන්න බෑ. මුලින් අපි චරිත සම්පූර්ණයෙන් හදන්න ඕනෑ. හිතන විදිය, නම, හැසිරීම් ආදිය ස්ථාවර වෙන්න ඕනෑ. ඒ ඒ චරිත වෙනස් වෙන්න ඕනෑ අපට පෙනෙන හේතු මත විතරයි. සරාගේ අභ්‍යන්තරයේ ඉන්න අහිංසක කොල්ලා එළියට එන්න ඕනෑ හැමෝටම පේන විදියට. මම දන්න විදියට සමහර පාතාලයන්, අපරාධකරුවන් බිහිවෙන්නේ හිත හොඳ වැඩි නිසා. සරා ඇයි මාස්ටර්ට යටහත් වුණේ. මාස්ටර් මුලින්ම ඔහු පොලීසියට අල්ලා නොදුන් නිසා. සමහර විට ඒ ගති ලක්ෂණ ඉස්සරහට වෙනස් වේවි. මාත් දන්නේ නෑ. ඒත් එහෙම වෙන්නේ අපට හොඳට පේන හේතු, සිදුවීම් නිසා.

කොළඹ නාගරික විසික්ත කාමරවල දෙබස් පවුල් ප්‍රශ්න විසඳන මෙගා ටෙලිනාට්‍යයකට වඩා, මේ වගේ ටෙලිනාට්‍යයක් මෙගා විදියට කිරීම අභියෝගයක්..
ඒක අමාරු වැඩක්. කලාව පෝෂණය වෙන්න නම් ආර්ථික හයිය ඕනෑ. මෙගා සහ වීකෙන්ඩ් කියලා ටෙලිනාට්‍ය බෙදන්නේ ආර්ථික සාධක නිසා. සති අන්ත ටෙලිනාට්‍යයකට බජට් තියෙනවා. මෙගා කියන වචනෙත් ගැලපෙන්නේ නෑ. මේවා මෙගා නම්, ගේම් ඔෆ් ත්‍රෝන්ස් එකට කියන්නේ මොකක්ද. ලාබෙට, දිගට කරන්න පුළුවන් ඒවා තමයි සාමාන්‍යයෙන් දිනපතා යන්නේ. වියදම අඩු නිසා තමයි හැමදාම විසික්ත කාමරයට ටෙලිනාට්‍ය සීමා වෙන්නේ. හැමවෙලේම පවුලේ අය කතා කරන්නේ සෝෆා එකේ ඉඳගෙන. අපේ ගෙවල්වල ජීවිතේට සෝෆා එකේ ඉඳගෙන කතා කරන්නේ නෑ. ඒත් මේක ලයිට් කරලා හදා ගත්තාම ටෙලිනාට්‍යයට ලේසියි. මම ඇත්තටම අභියෝගයක ඉන්නේ. හැබැයි අපේ නිෂ්පාදක, අධ්‍යක්ෂ කතා කරලා කොහොමහරි කරන්නයි සැලසුම් කළේ. ස්වර්ණවාහිනිය අපට ගෙවන්නේ නෑ කියලා නෙවෙයි මේ කියන්නේ. අපේ කර්මාන්තයම ඉන්නේ ආර්ථිකමය ගැටලුවක. ඉස්සර ගාමිණී ෆොන්සේකා, විජය කුමාරතුංග වගේ අය සමාජ ශක්තිය හදාගත්තේ චිත්‍රපටිවල රඟපාලා. ඒත්, දැන් නළුවෙක් ජීවත්වෙන්නේ කොච්චර අමාරුවෙන්ද.

ඒත් ඒ අමාරුකම් ගැන බැණ බැණ නිකම් ඉන්නත් බෑ නේද?
අන්න ඒක තමයි. ටෙලිනාට්‍යයක් ලිවීම වෙනුවෙන් ගෙවන මුදල ගැන මා තෘප්තිමත් නෑ. ඒත් මම ඒක කිය කියා හිටියොත් ජීවිතේට ටෙලිනාට්‍ය ලියන්න බෑ. අපි කරන්න ඕනෑ ලැබෙන දෙයින් උපරිමය. නවාතැන් අරගෙන, බාහිරට ගිහින් තමයි රූගත කරන්නේ. ගමක වුණත්, ගෙවල්වලට දර්ශන සීමා කළොත් දවසකට කරන දර්ශන සංඛ්‍යාව වැඩි කරගන්න පුළුවන්. ඒත් මම මේ නාට්‍යයම සැලසුම් කළේ බාහිර. මම කීවේ, ගෙවල් ඇතුළේ රූගත කරන්න හිතන්න එපා කියලයි. ඉදිරියේදී වැහි කාලයක් ඒවි. කොච්චර දර්ශන දවසකට කරන්න පුළුවන්ද කියන එක සැකයි. දැන් අව්ව. ඒත් එහෙමයි කියලා රූගත කිරීම් නවත්වන්න බෑ. ඔය වගේ නිෂ්පාදන අභියෝග තමයි වැඩිපුර තියෙන්නේ. කතාව දිගටම උණුසුම් විදියට ලිවීමේ අභියෝගයට වඩා අර ප්‍රායෝගික ප්‍රශ්නය තියෙන්නේ.

දැන් විශාල පිරිසක් මේ නාට්‍ය බලනවා. ඒ කියන්නේ, රාමුවෙන් පිට වැඩක් මහන්සිවෙලා කළොත් බලන්න අය ඉන්නවා කියලයි..
ඒක නම් පේනවා. ලංකාවේ මිනිසුන් ටෙලිවිෂන් බලනවා අඩුයි. මම වුණත් බලන්නේ නෑ. අපි යූටියුබ් එකෙන්, අන්තර්ජාලයෙන් තමයි වැඩිපුර බලන්නේ. මේ ටෙලිනාට්‍යය ටෙලිවිෂන්වලට කරපු නිර්මාණයක්. සෑහෙන පිරිසක් ටෙලිවිෂන් එකේ බලනවා. මමත් සිවාත් (අධ්‍යක්ෂ ජයප්‍රකාශ් සිවගුරුනාදන්) නිතර කතා කරන්නේ, මොකක්ද බං මේකට මිනිසුන් කැමතිවෙන්න හේතුව කියලා. අපට හිතෙන්නේ නාඩගම්කාරයෝ මාර වැඩක් නෙවෙයි කියලයි. එක වෙලාවක (අධ්‍යක්ෂවරයෙක් වන) අනුරුද්ධ ජයසිංහගෙන් මම ඇහුවා මේක ගැන අදහස. ඔහු කිව්වා මේක සමහරුන්ට මඟහැරුණු ගමේ සංස්කෘතික, කලා අනන්‍යතාවක් තියෙන ටෙලිනාට්‍යයක් කියලා. තණමල්විල කොල්ලෙක් එකේ ගම තියෙනවා. නාඩගම්කාරයෝ එකේ තියෙනවා තණමල්විල කොල්ලෙක්ට මඟහැරුණු සංස්කෘතික පැත්තක්. උදාහරණයක් විදියට ටෙලිනාට්‍යයේ යන නාඩගම්, නූර්ති සිංදු ගැන ලොකු උනන්දුවක් හැදිලා. අපේ හිත් ඇතුළේ ඒ ගැමි සංස්කෘතික පැත්තට බැඳීමක් තියෙනවා.

අනෙක් පැත්තෙන් ගමට ගියාට මන්දගාමී නෑ..
අපේ ජීවන රටාවම වේගවත්. දැන් අපට ළා හිරු දහසක් හදන්න අමාරුයි. වේගය ඕනෑ. අපි ලියනකොට ඒ වේගය තියාගෙන ලියන්න ඕනෑ. අපි ගැමි කවියක හෝ ගීයක කොටසක් දානකොට වුණත් සම්පූර්ණ එක දාන්නේ නෑ. සම්පූර්ණ එක ගියොත් කම්මැලි වෙනවා. ඒත් හැකි විදියට දානවා. ඉදිරියේදීත් ඒ වගේ දේවල් තියේවි. මාස්ටර් යම් වෙලාවක සිංදුවක් කිව්වොත් ඒ ගැන පසුබිම් දැනුමක් දෙන්නත් බලනවා. ප්‍රසන්නජිත් පවා ඉල්ලුවා, ඒ ගීතයක පසුබිම් විස්තරයත් ටිකක් දැනගන්න තිබුණා නම් හොඳයි කියලා. මොකද, බලන සමහර අහනවා මේ සිංදු අලුත් ඒවාද කියලා. මේ විදියට කරගෙන ගිහින් අපේ ප්‍රේක්ෂකයන් කැමති වේවිද කියලා බලමු.■