■ සරත් චන්ද්‍රජීව

අරුණෝදයේ විලාපයට පසු සටහන

ඉන්දියාවත් ලංකාවත් අතර ජන සංක්‍රමණය විමසා බැලීමේදී ඒ පිළිබඳ විස්තර ඉතා ඈත අතීත ඉතිහාසය තුළට ගමන් කරනවා. එහෙත් ලංකාව බි්‍රතාන්‍ය ක්‍රීටයේ යටත් විජිතයක් වීමෙන් පසු කෝපි, සිංකෝනා, කොකෝ සහ පැඟිරි වගාකිරීමට ඉන්දියාවෙන් මෙරටට පළමුව ජනයා ගෙනැවිත් තිබෙනවා. උඩරට ප්‍රදේශයේ අත්හදා බැලීම්වලින් පසුව ඵලදායි වූ තේ වතු වැවීම, රබර් වගාව මෙන්ම දුම්රිය මාර්ග සහ ගොඩනැගිලි ඉදිකිරීම, කොළඹ නගරයේ කම්කරු හා පවිත්‍රතා කටයුතු සඳහා යොදා ගැනීම පිණිසත් ඉන්දියාවේ විවිධ ප්‍රදේශවලින් කුල පීඩනයට පත්ව සිටි ඉතා දුප්පත් ජනයා මෙරටට ගෙනැවිත් පදිංචි කර තිබෙනවා. මේ වකවානුවේ ඉන්දියාව ද බි්‍රතාන්‍ය යටත් විජිත පාලනය යටතේ පැවති හෙයින් බි්‍රතාන්‍ය පාලන අධිකාරියට මෙම කටයුතු පහසුවී තිබෙනවා. මෙම ජනයා ‘බි්‍රතාන්‍යයන්ගේ වහලුන්’, ‘කුලීකරුවන්’ (කූලීස්), ‘යටත්විජිත දාසයන්’ වැනි විවිධ නම්වලින් අතීතයේ හදුන්වා තිබෙනවා. එහෙත් ඔවුන් ‘වැඩකරන ජනයා’ වශයෙන් ද මේ අතර හඳුන්වා තිබෙනවාග වාර්තාගත ඉතිහාසය අනුව මෙසේ ඉන්දියානු ජනයා බි්‍රතාන්‍ය යටත්විජිත සමයේ පළමුව මෙරටට ගෙනැවිත් තිබෙන්නේ ‘පෙරදිග ඉන්දියානු සමාගම’ විසින් 1796 වසරේදී. මෙම ජනයා දකුණු ඉන්දියාවේ රාම්නාත්, තින්නවේලි, මදුරෛ, ත්‍රිචිනාපොලි ප්‍රදේශවලින් ද සලෙම්, තන්ජෝර්, අර්කොට් දිස්ත්‍රික්කවලින් ද මුහුදුබඩ කර්ණාටක ප්‍රදේශයෙන් ද මලබාර්, කොචින්, ට්‍රැවන්කෝර් ප්‍රදේශවලින් ද තෙලිඟු ජනයා ආන්ද්‍රා ප්‍රදේශයේ චිට්ටූර්, නෙල්ලූර් දිස්ත්‍රික්කවලින් ද මෙහි ගෙනැවිත් තිබෙනවා. මෙසේ ගෙන එන ලද ජනයා දුම්රිය දෙපාර්තමේන්තුව, වැවිලි කර්මාන්ත දෙපාර්තමේන්තුව වැනි විවිධ දෙපාර්තමේන්තු යටතේ වැඩවලට යොදවා ඇති අතර කොළඹ නගරයේ ජනයා මෙහෙයවා ඇත්තේ ප්‍රසිද්ධ වැඩ දෙපාර්තමේන්තුව හා කොළඹ නගර සභාවයි.
(බලන්න:S.Muthiah (2003) The Indo-Lankans their 200 year saga: A pictorial record of the people of
origin in Lanka from 1976, Indian Heritage Foundation Colombo)

පෞද්ගලික අත්දැකීම්

මගේ ළමා කාලයේ නුවරඑළිය ලිඩෙස්ඩේල් වතුයායේ සහ රාගල ප්‍රදේශයේ ගත කිරීම නිසා තේවතුවල සේවය කළ මේ ද්‍රවිඩ ජනයාගේ දරිද්‍රතාව සහ ජීවන රටාව මා සියැසින් දැක අත්විඳ තිබෙනවා. 1970-72 මා සිටියේ මගේ ලොකු බාප්පා සහ පොඩි අම්මා සමගයි. බාප්පා තේ වතු කොන්දොස්තර කෙනෙක්. මේ වකවානුවේ සේවය කළේ රත්නපුර උඩකරවිට ‘නිරිඇල්ල’ වතුයායේ. ඉතා තරුණ කාලයේ සිට සුදු තේවතු පාලකයන් යටතේ පුහුණු වී තිබු ලොකු බාප්පාට තේ වගාව ඔහුගේ ජීවිතය වී තිබුණා. මේ කාලයේදී ද තේ වතුවල ජනයාගේ ලයින් කාමර ජීවිතය ගැන සජීවීව දැක ගැනීමට මට අවස්ථාව ලැබුණා.

කොළඹ 07 හෝර්ටන් පෙදෙසේ රජයේ කලා හා කලා ශිල්ප විද්‍යාලයට උසස් අධ්‍යාපනය සඳහා 1973දී ඇතුල් වීමෙන් පසුව කලාශිල්ප විද්‍යාලයේ වැසිකිළි සෝදන්නට ආ සක්කිලියර් කුලයේ ඉන්දු-ලංකා මිනිසුන්ගේ ජීවිත ගැන මා දැනගත්තා. තේවතුවල කම්කරුවන්ට ටකරම් වහලයකුත් සමග බිත්තිවලින් වටවූ උසින් අඩු මඳ ආලෝකයෙන් යුත් ලයින් කාමර නිවාස පන්තියක් තිබුණත් කොළඹ නගරයේ පවිත්‍රතා සඳහා සිටි ජනයාට එවැනි පහසුකමක්වත් තිබුණේ නැහැ. පරණ ටකරම්වලින් සාදාගත් වහලයත් ලෑලි කෑලි, ගෝනි පඩංගු හා කාඩ්බෝඩ්වලින් ආවරණය වූ පැල්පත්වල මේ ජනයා අතිශය දුක්ඛිත ජීවිතයක් ගත කළා.

විශේෂ චරිත

කොළඹ රජයේ කලා හා කලා ශිල්ප විද්‍යාලයේ ඉගෙන ගන්නා කාලයේ (1973-78) එහි ගුරුවරුන්ට අමතරව අපගේ ඇසුරට පත් විශේෂ චරිත කිහිපයක් විද්‍යාලයේ සේවය කළා. ඉන් පළමුවැන්නා චිත්‍ර ඇඳීමට යොදාගන්නා කැන්වස්වලට හා සිල්ක්ස්ක්‍රීන් මුද්‍රණ රෙදි සවිවන ලී වට්ටුව සකස් කිරීමත් චිත්‍රවලට ලී රාමු මෙන්ම මූර්තිවලට ලී බේස් ද සාදා දුන් වෛද්‍යසේකරයි. දෙවැන්නා සුදු පාට ජාතික ඇඳුමින් සැරසුණු ඒබ්‍රහම් අයියා. තුන්වැන්නා ජේමිස් අයියා. හිටියෙ පුස්තකාලයේ සහායකයෙක් වශයෙන්. මරදානෙ ටෙක්නිකල් කොලේජ් එකේ චිත්‍ර කලා හා සැලසුම් පාඨමාලා 1949 දී වෙනම අංශයක් හැටියට හෝර්ටන් පෙදෙසට ගෙන ඒමෙන් පසුව සේවයට බැඳී තිබුණු මේ අය කලා ශිල්ප විද්‍යාලයේ පුරෝගාමියා වූ චිත්‍ර ශිල්පී ජේ.ඩී.ඒ. පෙරේරාට වෙන්ව තිබූ චිත්‍රාගාරයේ කරන වැඩවලට සම්බන්ධ වී දිගු කාලීන අත්දැකීම් තිබුණ අය. ජේ.ඩී.ඒ. පෙරේරා චිත්‍රයක් ඇඳලා ඉවර කළාම “මොකද හිතන්නෙ චිත්‍රය ගැන, තව වැඩ කරන්න ඕනද නැද්ද”යි මේ තිදෙනාගෙන් ඇසීම පුරුද්දක් කරගෙන තිබුණු බව විද්‍යාලය තුළ එකල ප්‍රකට කතාවක්. චිත්‍ර ඇඳ නොතිබුණාට දෘශ්‍ය සාක්ෂරතාව පිළිබඳ හොඳ ඉවක් මේ තිදෙනාටම තිබුණා.

හතර වැනියා සුන්දරලිංගම්. විදුහල්පති කාර්යාලය (පසුව අංශ ප්‍රධාන කාර්යාලය) තුළ පසෙකින් ගොස්, අංශ ප්‍රධානියාට වෙන්කර තිබූ වැසිකිළිය සේදීමත් හේවුඩ් ගොඩනැගිල්ලේ පහළ මාලයේ සහ ඉහළ මාලයේ තිබූ පුස්තකාල කාර්ය මණ්ඩලයේ හා කථිකාචාර්යවරුන්ගේ වැසිකිළි පවිත්‍ර කිරීමත් ඔහුගේ ප්‍රධානියාට රාජකාරිය වුණා. ශිෂ්‍ය ශිෂ්‍යාවන්ගේ වැසිකිළි පවිත්‍ර කිරීම ඔහුගේ බිරිඳ කන්නම්මාගේත් පුත්‍රයාවූ මහාලිංගම්ගේත් රාජකාරිය වුණා. පරිශ්‍රයේ ඉදිරිපස හැර හේවුඩ් ගොඩනැගිල්ලේ දෙපස හා පසුපස ඉදිකර තිබූ උසින් අඩු ඇස්බැස්ටස් ෂීට් වහලය සහිත ඇතුළත පෙනෙන පරිදි ඉදිරිපස කොටු දැල්වලින් ආවරණය කර තිබූ උසින් අඩු ගොඩනැගිලි පෙළ හෙවත් පැරණි හේවුඩ් මන්දිරය සතුව තිබූ අශ්ව ගාල කලා ශිල්ප විද්‍යාලයේ ලෝහ, දැව, මැටි, රෙදිපිළි චිත්‍රාගාර විෂයන් ස්ථාපිත ගොඩනැගිල්ල බවට පත්වුණා. මෙම ගොඩනැගිල්ල සහ තාප්පය අතර තිබූ අඩි 03ක පරතරය අතර කොටසේ තැනක කැඩුණු බංකුවක් මත සුන්දරලිංගම් කණ්ඩායම විවේක ගන්නා ස්ථානය වුණා. ඉදල්, කොසු බුරුසු, බාල්දි සමග ගිනිවතුර බෝතල් ද මේ පටු තීරුවේ ඔවුන් සමගම තිබුණා.

කැන්ටිමත් ඉහතින් කී කලා ශිල්ප ගොඩනැගිල්ලෙත් (අශ්වගාල) අතර තිබූ කාණුව අයින දිගේ අඩි දෙකක තීරුවකින් මෙම කොටසට ඇතුල් වීමට තිබුණා. මෙම තීරුවෙන් ඇතුල්වී ඔවුන් සමග ඉඳහිට කතා බහට ගියත් ඔවුන් එයට වැඩි කැමැත්තක් දැක්වූයේ නැහැ. මගේ දෙවන අධ්‍යයන වසරේ අනු විෂයයන් දෙක සඳහා මා තෝරා ගත්තේ සැහැල්ලු ලෝහ සැලසුම් සහ සෙරමික් සැලසුම්. 1970 දශකයේ මුදල් අහේනිය හා ද්‍රව්‍ය හිඟය නිසා ඔක්සයිඩ් මිලදී ගැනීමේ අපහසුතාව මත සෙරමික් සඳහා දුඹුරු පාට වර්ණ දියරයක් සහ පැණි දුඹුරු පාට දිස්නයක් සෑදීම සඳහා මලකඩ එකතුකර අඹරා එය සාදා ගත්තා. මලකඩ එකතු කිරීමට අමතරව පාට වීදුරු කැබලි විශේෂයෙන් නිල්පාට වීදුරු එකතු කළා. මේ කටයුත්ත සඳහා කොල්ලුපිටියේ සිට ගල්කිස්ස දක්වා වෙරළට සමාන්තරව රේල් පාර දිගේ ඇවිද්දා. රේල් පාරේ තැන තැන අතහැර දමා තිබූ යකඩ පීලිවලින් මේ මලකඩ එකතු කළා. රේල් පීලිවලින් මලකඩ එකතු කිරීමේ අදහස මට කීවේ කසළ සෝදන්නට පැමිණි සුන්දරලිංගම් පවුලයි. මට වඩා වසර පහකින් වැඩිමහල්ව සිටි අඩි හයකට වඩා උස මහාලිංගම් සමග මේ කාර්යයට අපි රේල් පාර දිගේ ඇවිද්දා. පළමු වතාවට ඔවුන්ගේ පැල්පත් සහිත වත්තට (බම්බලවත්තේ සක්කිලි වත්ත) ගියා. මහාලිංගම් එයට කැමති වුණේ නැහැ එය මට අපහාසයක් යැයි ඔහු කීවා. සෙරමික් විෂය ප්‍රධානි මේ පවිත්‍රතා කම්කරුවන් හැඳින්වූයේ ‘කූලී’ යන යමින්. ගෙදර ගිය වෙලාවක බාප්පාට මේ ගැන කීවාම “කූලී කියන්නේ කිසිදු රැකියාවක් සඳහා පුහුණුවක් හෝ හැකියාවක් නැති කියන එකටයි. හැකියාවක් නැත්නම් තේ වතු මෙච්චර ලස්සනටත් තේ කර්මාන්තයක් තියෙන්නෙත් කොහොමද. තේ ගස් කප්පාදුව අපට කරන්න පුළුවන්ද. ගල්වැටි දාලා කඳු සෝදා යෑමෙන් වළක්වා ගන්නා විදිය මොනතරම් ක්‍රමවත්ද. රේල්පාරවල් කොච්චර හොඳට හදලා තියෙනවද. ඔවුන් වැඩකරුවො” යයි කීවේ කූලී යන හැඳින්වීමට බාප්පාගේ අකමැත්ත පළ කරමිනුයි.

ඊළඟ වසරේදී එළිමහන් ඇඳීමක් සඳහා මේ පැල්පත්වල දළ සටහන් අඳිමින් අපි ශිෂ්‍ය කණ්ඩායමක් මේ වත්ත පසුකර පයින් ගියා. මා පමණක් මහලිංගම්ලගේ ගෙදර ගියා.

මූර්ති ශිල්පී මහාචාර්ය කර්බෙල්ගේ පැමිණීම

එස්.ඩබ්.ආර්.ඩී. බණ්ඩාරනායක දිවංගත අගමැතිවරයාගේ ලෝකඩ මූර්තියක් ගාලු මුවදොර සවිකිරීම සඳහා රුසියානු මූර්ති ශිල්පී මහාචාර්ය ලෙව් කර්බෙල් 1976 මෙරට පැමිණියා. ඒ අතර කලා හා කලා ශිල්ප විද්‍යාලයේ ශිෂ්‍යාවන්ට මූර්ති කලා නිදර්ශනයක් කිරීම සඳහා මහාචාර්යවරයා විද්‍යාලයට ද ආවා. ඒ වනවිට අපේ විද්‍යාලයේ නම ‘ශ්‍රී ලංකා විශ්වවිද්‍යාලයේ සෞන්දර්ය අධ්‍යයන ආයතනය’ වශයෙන් වෙනස් වී තිබුණා. මාපලගම විපුලසාර හිමියන් ද මහාචාර්යවරයා සමග ආවා. ආයතනයේ මූර්ති අංශ මගින් ද්‍රව්‍ය සහ උපකරණ සූදානම්කර තිබුණා. අසුන්ගෙන සිටි විපුලසාර හිමියන්ගේ ශීර්ෂ මූර්තිය, ශිල්පී මහාචාර්ය ලෙව් කර්බෙල් පැයකටත් වඩා අඩු කාලයකින් වේගවත්ව අඹා පෙන්වමින් ආලේඛ්‍ය මූර්ති නිදර්ශනයක් ඉදිරිපත් කළා. මෙම නිදර්ශනයෙන් ලද උත්තේජනයෙන් පසු මගේ ප්‍රධාන පාඨමාලාව වූ චිත්‍ර පාඨමාලාවෙන් ඉවත් වී ප්‍රධාන පාඨමාලාව ලෙස මූර්ති පාඨමාලාවට මා ඇතුළත් වුණා. 70 දශකයේ තිබූ චිත්‍ර උපකරණ හිඟයෙන් ඇතිවූ පීඩාව ද මෙම පාඨමාලා මාරුවට හේතු වුණා. මහාචාර්ය කර්බෙල් කළ දේ අවබෝධ කර ගැනීමට මිත්‍රයෙකු අසුන් ගන්වා මගේ පළමු ආලේඛ්‍ය මූර්තිය කළා. ඒ සඳහා පෙනී සිටියේ ජී. මලවිආරච්චි. තරුණ මහලිංගම්ට මසකට රුපියල් 10ක් හෝ 15ක් දීමට තීරණය කරගෙන මහලිංගම් මගේ ආලේඛ්‍ය සඳහා පෙනී සිටින නිදර්ශනය බවට පත්කර ගත්තා. මෙය ඉතාම දුෂ්කර තත්වයකින් කැමති කරවා ගැනීමක් වුණා. අවම වශයෙන් සතියකට එක ප්‍රායෝගික අත්හදා බැලීමක්වත් මේ අනුව සිදු කළා. මැටි සූදානම්කර තැබීම, ඇඹීමට පෙනී සිටීම, ඇඹීම අවසානයේ මූර්ති අංශයේ ගුරුවරුන් දෙදෙනාගේ නිරීක්ෂණ හා ඇගයීම්වලින් පසු මැටි ගලවා ඉවත් කොට පිරිසිදු කිරීම මහලිංගම්ගේ රාජකාරිය වුණා. සතියකට වතාවක් මෙය දිගටම කෙරුණා. මට මසකට ශිෂ්‍ය ණය ලැබුණේ රුපියල් 150ක්. ක්‍රමයෙන් මහලිංගම් මගේ අත්උදව්කාරයා සහ මිත්‍රයා බවට පත් වුණා. එකල සිටි ශිෂ්‍යයන්ගෙන් ප්‍රමාණයෙන් විශාල මූර්ති කළේ මා පමණයි. ඒ නිසා මට උදව්කරුවෙක් අවශ්‍යම වුණා.

ආයතනයේ පවිත්‍රතා කටයුතු භාරව සිටි ඉන්දු – ලංකා පවුල සමග ඇසුර

උදේට කැන්ටිමෙන් ලබාගන්නා පාන් බාගයක් සමග හිස් සෝඩා බෝතලයකට ලබා ගන්නා ප්ලේන්ටියක් සුන්දරලිංගම් පවුල විවේක ගන්නා ස්ථානයට රැගෙන ගොස් කුඩා වීදුරුවකට බෝතලයෙන් තේ කහට එක වත්කර පාන් කාලක් එක් අයෙක් උදේ ආහාරය වශයෙන් තේ වීදුරුවේ පොඟවා ගෙන කෑම ඔවුන්ගේ දෛනික රටාව වුණා. දවල්ට කළෙත් ඒ දේමයි. රාත්‍රි ආහාරයට ගෙදර ගොස් දියට හොද්දක් සමග පොල් රහිත රොටී ඔවුන්ගේ ආහාරය වුණා. ආයතනයේ ඔවුන් සිටින ස්ථානයට මා ගියවිට කබල් බංකුවෙන් නැගිට හිටගෙන සිටිනවා හැර ඔවුන් කවදාවක් ඉඳගත්තේ නෑ. මා ද ඔවුන් සමග හිටගෙනම කතාබහේ යෙදුණා. ඔවුන් කවදාවත් සෙරප්පු හෝ සපත්තු දැම්මේ නැහැ. හිස් වැසුම් පැළඳුවේ නැහැ. වැස්සකට හෝ තද අව්වකට කුඩයක් ඉහලුවේ නෑ. බස්වල ගමන් ගියේ නෑ. හෝර්ටන් පෙදෙසේ සිට බම්බලවත්තට ඔවුන් ගියේ පා ගමනින්. ඒ වගේම බම්බලවත්තේ සිට හෝර්ටන් පෙදෙසට ආවේත් පා ගමනින්. බසයකට නැගී සමව අසුන් ගැනීමකට තිබූ අකමැත්ත සහ පසුබෑම මෙයට හේතු වුණා. මා එකල දුම්බීමට පුරුදු වී සිටියා. ඉඳ හිට දුම්වැටියක් දෙකක් තාත්තටයි පුතාටයි එකිනෙකාට නොපෙනෙන්නට දීමට මා පුරුදුවී සිටියා. දුම්වැටියක් ඉරීම ඔවුන්ට මහත් සතුටක් ගෙන දෙන්නක් වුණා. ඔවුන් බීව්වේ ‘රාජා බීඩි’.

යාපනයේ සිටි මිතුරු මිතුරියන් ඉරිදා රාත්‍රි තැපැල් දුම්රියෙන් යාපනයේ සිට එන විට ඉඳහිට ‘උප්පුමා’ (රුලං පිටිවලින් සාදා තෙම්පරාදු කර ඇති පිට්ටු වැනි රසවත් කෑමක්) පාර්සලයක්, තල් අල, තල් හකුරු, අඹ කාලෙට අඹ වැනි දෑ මටත් ගෙනාවා. ඒවායින් කොටසක් මහලිංගම් පවුලට දීම මට පුරුද්දක් වුණා. එම පුරුද්දේ පළමු දවසෙ උප්පුමා පාර්සලය දෙකට කඩා එකක් මගේ ලී කබඩ් එක තුළ තබා අනෙක කැන්ටිම ළඟ පටු තීරුවෙන් තාප්පයත් ගොඩනැගිල්ලත් අතර විවේක ගන්නා සුන්දරලිංගම් පවුල වෙත ගොස් දුන්නා. සුන්දරලිංගම් කීවේ “මහත්තයා මේවා යාපනේ කුලවතුන් කන කෑම. ‘දොරේ කඩවුලේ සාමි’ (මහත්තයා, දෙවියනේ) අපිව ඇසුරු කරන බව දැනගත්තොත් මහත්තයාව සම්පූර්ණයෙන් ඒගොල්ලො අයින් කරාවි. ඔයා අල්ලන දෙයක්වත් ඒගොල්ලො අල්ලන එකක් නෑ. කරුණාකරලා අපි ඉන්න තැනට එන්න එපා” යැයි බැගෑපත්ව ඉල්ලා සිටියා. එහෙත් යාපනේ මිතුරන්ගේ පැත්තට මේ කිසිවක් සන්නිවේදනය නොවී මගේ චර්යාව දිගටම පැවතුණා. මේ කාලයේ ඇතැම් අවස්ථාවල ඔවුන්ගේ ශෝකී කතන්දර අත්දැකීම් ඔවුන් මා සමග කිව්වා. සුන්දරලිංගම්ට (පියා) හොඳට සිංහල කතාකිරීමට හැකියාව තිබුණා. ඔහුගේ බිරිඳ කන්නම්මාට සිංහල කතාකිරීමට හැකියාව තිබුණේ නැහැ. මහලිංගම්ටත් සිංහල කතාකිරීමට හැකියාව තිබුණා. මගේ පළමු තෙළිඟු පාසල ඔවුන් සමගයි.

‘හඳුනා නොගත් කසළ සෝදන්නියකගේ කතාව’ සුන්දරලිංගම් සහ බිරිඳ දෙමළ බසින් සාකච්ඡා කරමින් පළමුවෙන්ම කීවේ 70 දශකයේ මේ වකවානුවේ. මේ කතාව 1930ට සම්බන්ධව විස්තර කිරීම මට තදින් මතක හිටියේ මගේ තාත්තාගේ උපන් අවුරුද්ද ද 1930 නිසයි. “හින්දු දෙවිවරුන්ගේ නම් ඔයගොල්ලො දාගෙන ඉන්නෙ මොකද. වාසගම්වලින් නම් කියන්නේ නැද්දැ”යි මා ඇසූ වෙලාවක ඔවුන් කීවේ “චෙට්ටියාර්, මුදලියර්, රාවතර් වගේ වාසගම් අපට තහනම්. අපි සක්කිලියර්ලා පහත්ම කුලේ. ඒක නිසා අපි කරන්නෙ ඒ ගොල්ලොත් වඳින දෙවියන්ගෙ නම් අපේ නම් හැටියට දාගන්නවා”. 1978 පැවති මගේ උපාධි ප්‍රදානෝත්සවයේදී මා විසින් නිර්මාණය කර තිබූ ප්‍රමාණයෙන් ලොකු මූර්ති එහා මෙහා ගෙනියන්න උදව් කළ කණ්ඩායමේ වැඩි බර කරගැහුවේ මහාලිංගම්. ඔහු සද්දන්ත ශරීරයක් සහිත කෙනෙක්. මා විශ්වවිද්‍යාලයෙන් පිටව ගියාට පසු මේ සියලු දෙනා සමග තිබූ සබඳතාව බිඳී ගියා. 1982/83 ඔවුන් මා නැවත හමුවුණේ පෑලියගොඩ සහ වත්තල අතර පැල්පත් යායෙදී

තරුණසේවා නිලධාරියෙකු වශයෙන් කොළඹ ක්ෂේත්‍ර කටයුතු රාජකාරි අතර ඔවුන්ට උදව්කළ හැකි මගක් තිබේදැයි දැනගැනීමටයි. නැවතත් 1991 මා කථිකාචාර්යවරයෙක් ලෙස කැලණිය විශ්වවිද්‍යාලයේ සෞන්දර්ය අධ්‍යයන ආයතනයට පැමිණීමෙන් පසු දැනගත්තේ ඔවුන් සුපුරුදු පරිදි පැරණි රාජකාරියේ යෙදී සිටින බවයි. 1994 සිට 1999 අග දක්වා පශ්චාද් උපාධි අධ්‍යයන කටයුතු සඳහා මා විදේශගතව සිටියා.

මහලිංගම් මගේ කාර්යාලයට කැඳවූ වේලාවට ඔහු කවදාකවත් අසුන් නොගත්ත නිසා පුටුවෙන් නැගිට මේසය ඉදිරිපිටට විත් මේසයට බරදී හිටගෙන ඔහු සමග කතාබහ කිරීම මගේ පුරුද්දක් වුණා. 2000 වසර අගදී දිනක් මහාලිංගම් මා හමුවීමට පැමිණ ඔහුගේ පුත්‍රයා තංගවේලුට ඔහු කරමින් සිටි රැකියාව ස්ථිර කරදෙන මෙන් ඉල්ලා සිටියා. ඒ අනුව තංගවේලු කම්කරු තනතුරක් සඳහා ඉල්ලුම් කළා. එහෙත් ආයතනයේ වෛද්‍යවරයා විසින් තංගවේලු වෛද්‍ය පරීක්ෂණයෙන් අසමත් කළා. හේතුව වශයෙන් දක්වා තිබුණේ ඔහු මානසික ආබාධයකින් පෙළීමයි. පසුව මා වෛද්‍යවරයා හමුවී මේ පිළිබඳ විමසීමක් කළා. තංගවේලු කරන අප්‍රසන්න රැකියාව හොඳ සිහියෙන් කරන්න පුළුවන් රැකියාවක් නොවන බව පවසමින් ප්‍රතිකාර පන්තියක් නියම කර ඉන්පසුව නිර්දේශ කළ හැකිදැයි ඇසුවා. ඒ සඳහා පැහැදිලි උත්තරයක් වෛද්‍යවරයා ලබාදුන්නේ නෑ. පසුව අධ්‍යක්ෂවරයාට දැනුම් දී තංගවේලු අනියම් කම්කරු තනතුරේ දිගටම තබා ගත්තා.
තංගවේලු කථා කළේ ඉතාම අඩුවෙන්. ඔහුගේ සිංහල කතා කිරීම ඉතා දුර්වලව තිබුණා. දෙමළ බසින් කතා කළොත් අත්දෙක පිටුපසට බැඳගෙන සිනාසෙමින් අඩුවෙන් කතාකරමින් පිළිතුරු දීම ඔහුගේ පුරුද්දක්.

ඉහත සිදුවීමෙන් පසු මහලිංගම් කාර්යාලයට කැඳවා තංගවේලු පිළිබඳ වෛද්‍යවරයා කී දේ මහලිංගම්ට මා කීවා. “සර්ගෙ වරදක් නෙවෙයි. ඒක ඇත්ත, මහත්තයා ඉගෙන ගන්න කාලයේ මහත්තයත් එක්ක අපේ තාත්තා අපේ ආච්චි කෙනෙක් ගැන කියපු කතාවක් මතකද, ඕක අපේ පරම්පරාවෙන් එන ලෙඩක්” යැයි පවසමින් තංගවේලුගේ වෛද්‍ය පරීක්ෂණය අසමත් වීම මහාලිංගම් සාධාරණීකරණය කළා. මා නැවතත් ඒ මුළු කතාවම කියන්නැයි මහලිංගම්ගෙන් ඉල්ලා සිටියා. ‘හඳුනා නොගත් කසළ සෝදන්නියකගේ කතාව’ තුන්වෙනිවර හෙවත් අවසන්වරට ඇසුවේ ඒ අවස්ථාවේදී.

2001 වසරේදී මා සෞන්දර්ය අධ්‍යයන ආයතනයේ අධ්‍යක්ෂවරයා වශයෙන් පත්වීමෙන් පසුව හෝර්ටන් පෙදෙසේ පරිශ්‍රයෙන් ඇල්බට් චන්ද්‍රවංක පරිශ්‍රයට රාජකාරි සඳහා මාරු වුණා. මහලිංගම්ගේ දණහිසෙන් පහළ තිබුණු තුවාලවලට විෂබීජයක් ඇතුල්වීම නිසා එම වසරේදී ඔහු මියගියා. පෑලියගොඩත් වත්තලත් අතර ඔවුන්ගේ පැල්පත් සහිත වත්තට ගොස් මහලිංගම්ට අපි අවසාන ගෞරවය දැක්වුවා.

හඳගමගේ ‘අල්බොරාදා’ චිත්‍රපටිය ජපානයේ ජාත්‍යන්තර චිත්‍රපටි උළෙලක තරඟකාරී අංශයකට ඉදිරිපත් කොට ඇති බව 2021 ඔක්තෝබර් මාසයේ දැනගන්න ලැබීම නිසා නෙරූදාගේ ‘මෙමොආස්’ පොත කියවීමේ උවමනාව මට ඇති වුණා. සෞන්දර්ය කලා විශ්විද්‍යාලයේ පශ්චාත් උපාධි පර්යේෂකයෙකු වන බි්‍රතාන්‍ය පුරවැසි දුල්ෂාන් එල්ලාවල සමග කළ සාකච්ඡාවකදී ඔහු එම පොත මා වෙත ලැබෙන්නට සැලැස්සුවා. මෙමොආස් පොතේ 99 සහ 100 වන පිටුවලට මා ළඟා වුණේ නොවැම්බර් මාසයේ මුල් සතියේ දිනෙක රාත්‍රි 2.30ට. මේ කොටස කියවද්දි මගේ හෘදය ස්ඵන්දනය වෙනස් වුණා. පපුව ගැහෙන්න පටන් ගත්තා. නෙරූදා කියන කතාවේ ඊළඟ කොටසට ඉතාම සමාන කතාවක් මා බිම් මට්ටමින් සුන්දරලිංගම්, තංගම්මා හා ඔවුන්ගේ පුත්‍රයා වූ මහාලිංගම්ගෙන් දැනගෙන සිටි නිසා මේ දෙකේ සම්බන්ධය මාව කම්පනයට පත් කළා. එවෙලේම ලොකු කෝපි කෝප්පයක් සාදාගෙන ‘අල්බොරාදා ප්‍රබන්ධයෙන් ඔබ්බට’ ගවේෂණාත්මක පර්යේෂණ පත්‍රිකාව ලිවීම ආරම්භ කළා. ලිවීම නතර කළේ පාන්දර 6.30ට. ඒ වනවිට පපුවේ ගැස්ම සාමාන්‍ය වී තිබුණා. පැය දෙකක් නින්දට වැටී උදේ 10.00ට නැවත ලිවීම ආරම්භ කළා. එය පුවත්පත්වල පළ කළත් හිත ඇතුළේ දෝංකාර දෙමින් තිබූ තත්වය අවසන් වුණේ නැහැ. ‘හඳුනා නොගත් කසළ සෝදන්නියකගේ පැමිණිල්ල’ එළිදුටුවේ එහි ප්‍රතිඵලයක් ලෙස 2021 දෙසැම්බර් මාසයේ දී. ■

මුහුණට මුලිච්චිය අසුභයි
ඇල්ලීමත් හිරිකිතයි
කුලවතුන්ගේ මල මූත්‍රා
සෝදා පිරිසිදු කිරීමයි රාජකාරිය

ලෝකයාට නොපෙනී
උදාවට පෙර හිරු දෙවි
අරුණෝදයේ පෙනී නොපෙනී ඡායාවක්ව
කුලවතුන්ගේ බාල්දි කක්කුස්සිය සෝදා
රැගෙන හිසින් නොපෙනී යනවා

මුහුදින් එහා අපේ රටේ
ආන්ද්‍රාවේ අමරාවතියේ
ඉපදී මෙරට ආවාලු අතීතයේ
බුද්ධඝෝෂ කියලා බෞද්ධ සන්නාසි කෙනෙක්
මෙරටුන් වැඳ නමස්කාර කළාලු සන්නාසි සාමිට
එතුමා ලිව්වාලු ‘විසුද්ධිකරණ මාර්ගම්’, ‘ධම්මපද’
පුස්තක මෙරට වසමින්
තාත්තයියා1 අම්මම්මාට2 කියනවා
මමත් අහගෙන හිටියා දවසක්

මුහුණට මුලිච්චිය අසුභයි
ඇල්ලීමත් හිරිකිතයි…..

ඇණතියාගෙන මුහුදට නෙත් යොමා
මගේ කල්පනා මුහුදේ ගිලී…..

‘කෙල්ලට ඔළුවෙ අමාරුවක් තියෙනවා.
බලාගත්තු අතේ බලාගෙනයි ඉන්නෙ’
තන්ඩි්‍ර3 කිව්වා තල්ලිට4
ඇසුණා යාන්තමට
නැගෙන බිඳෙන මුහුදු විලාපය අස්සේ..

කක්කුස්සි පඩිය මත
ටින් බෙලෙක්කයක දමා තිබෙන
කාසි පනම් ගෙනැවිත් දුන්නේ තන්ඩි්‍රටයි
තන්ඩි්‍රගේ අසනීප නිසා
තන්ඩි්‍රගෙයි තල්ලිගෙයි රස්සාවට
මාවත් යැව්වා වැල්ලවත්තට

පට සාරි පලතුරු දමා තිබුණත්
යන එන මග අයිනේ
අන්සතු දෑ ඇල්ලීම තහනම්
අයිති නෑ අකැපයි අපට ඒවා

එකදාස් නවසිය තිහේ අවුරුද්දේ
දවසක අරුණෝදයේ
මීදුම මැදින් ප්‍රාදූර්භූතවූ දිග්ගජම්5 සුදු මිනිසා
තදින් අත අල්ලාගෙන ඇදගෙන ගියා බංගලාව ඇතුළට
හදවත ගැහුණා මුහුදේ රළට වඩා වැඩියෙන්

මුහුණට මුලිච්චිය අසුභයි
ඇල්ලීමත් හිරිකිතයි

උඩ වැස්මටත් යටි වැස්මටත්
ඇඟේ ඔතා ගෙන සිටි එකම රෙද්ද
අසුරු සැණින් ගලවා ඇඳ මත මා හෙළා
වැතිරුණා මා මත දිග්ගජම් සුදු මිනිසා

තුෂ්ණිම්භූතව ගල් ගැසී යහන මත
මා මුදා ගන්නැයි යැද්දා
පත්තිනි කාලි මෑණිවරුන්ගෙන්
හිතේ මැවුණු මහා දේවි මෑණිවරුන්ගේ ප්‍රතිමාවක් සේ
ගල්වී උන්නා දෑස් විවර කරගෙනම
දෙවියන් පැමිණෙන තෙක්..
අම්මා දෙවියෝ ප්‍රාදූර්භූතව මා මුදා ගත්තේ නෑ.

මුහුණ කට නොසෝදා කුණු කෙළ ද සමග
පෙරදා රෑ වෙරි මතේ ගඳ
සුරුට්ටු සුවඳ මුසුව හුස්ම වැටුණා මුහුණට
කුසගින්න නිවූ රොටී බාගය පෙරදා රාත්‍රියේ
කහට කෝප්පය සමග උදේ හිස් බඩින්
කොයින්ද වීරියක් හටනට දිග්ගජම්මෙකුට එරෙහිව

සන්තර්පණය වූ දිග්ගජම්
සාරියකුත් පලතුරුත් දිගු කළා සිනාසී…
පෙරදා දිනවල අලුයම යන එන පාර අයිනේ
තිබූ පෙරේත ගොටුව මෙය බව සිහිවී
හනිකට ගෙදර දිව්වා එක හැල්මෙ

නහය රිදිලා අතගා බැලුවාම
වැඩිවිය පැමිණි දා අම්මම්මා තෑග්ගට දුන්
වීදුරු පබළු මූකුත්ති දෙකෙන්
එකක් හැළිලා දිග්ගජම්ගේ දැඟලිල්ලට

තල්ලිට කීවාම මේ වෙච්ච ඇබැද්දිය
ඈ හඬා වැටී මා සැනසුවා
“උඹේ තාත්තයියාගෙයි අම්මම්මාගෙයි
ආච්චිලයි සීයලයි ගෙනාවේ
ආන්ද්‍රාවෙන් ඉන්දියාවේ
මෙහෙ කුලවතුන්ගේ වැසිකිළි හෝදන්න
පහත්ම කුලයේ අපි….
මුහුණට මුලිච්චිය අසුභයි
ඇල්ලීමත් හිරිකිතයි

අපේ භාෂාව තෙළිගු
තමිල්නාඩුවේ දෙමළට වඩා
අපේ වහර වෙනස්
අපි කතා කරන්නේ ආන්ද්‍රා දෙමළයි.
නා කූටුරු6… මේ රටේ මිනිසුන්ට එය අණ්ඩර දෙමළයි

බන්ගාරු කූටුරු7… අපි සක්කිලි
ඒ වුණාට අපි අරුන්දතියර්ලා, සක්කිලියර්ලා.
සියලු මිනිසුන් ඇහැරෙන්නට කලින්
හිරු දෙවියන් වඩින්නටත් කලින්
අපි අවදිවෙනවා අරුණෝදයේ කුරුල්ලන් සමග”
තල්ලි මා සැනසුවා කඳුළු වගුරුවා

අම්’මායි 8 උඹ ගෙදර හිටපන් හැංගිලා
යන්න එපා එළිපහළියට
තදින් සුසුමක් හෙළා
අපට පිටුපා තන්ඩි්‍ර කීවා මුහුද දෙස බලා
දවසක අරුණෝදයේ ගෙදර ආවා අමුත්තෙක්
තන්ඩි්‍රටත් තල්ලිටත් වඩා වයසක
මව්පියෝ දෙන්නාම කීවේ ඔහු සමග මට යන්න

තන්ඩි්‍රගේ අයියගේ පුතා වැල්ලේ රැකලා ඉඳලා
දිග්ගජම්ට අනින්න ගියාලු එයාගෙ කිරිච්චියෙන්
මට කරපු වින්නැහියේ තරහට
දිග්ගජම්ගේ සේවකයා කන්නයියාගේ පිටකොන්ද කඩලා
එයා දැන් අබ්බගාතයෙක්
ඒ දෙමව්පියෝ දොස් කියන්නෙත් මටලු

හඬා වැලපුණත්
තල්ලියි තන්ඩි්‍රයි දෙන්නත් සමග
සෝදරුදුයි9 සෝදරියි10 දමා යන්නට බෑ කියා අඳෝනාවෙන්
පත්තිනි කාලි මෑණියෝ යැද්දත්
දිග්ගජම් මගේ පතිවත කෙළෙසා ඇති නිසා
මට යන්න වුණා අමුත්තා සමග

දෙමව්පියන් භාරදුන් හිමියා සමග ගියත්
එයා කාසකාරයෙක්
බීවේ වයින් ස්පිරීතු දෙහි ගෙඩි මිරිකා දමා
දුකටත් සතුටටත්
දවසක බීම විස වී දින ගණනක් වැතිරි සිට කෙඳිරි ගාමින්
අරුණෝදයේ දවසක ඔහු මිය ගියා
වෙරළ දිගේ දුවගෙන තන්ඩි්‍රගෙයි තල්ලිගෙයි
ගෙදර නැවත ආවත් හතිදාගෙන
ඔවුන්ට මහත් වදයක් මා

මළ හිරු බැසයන වෙලාවක
සොහොන් පල්ලා
හිමි දේහය සුදු වතින් ඔතා චිතකය මත තැබුවා
පරයර්වරු වැඩි සද්ද නොනැගෙන්න
තප්පු බෙර වැයුවා හෙමිහිට

චිතකය ඇවිලුවා සොහොන් පල්ලා
හිරු නැගෙන රත් පැහැයෙන්
සැමියා දවන චිතකයට පනිනවාලු බිරින්දෑවරු ආන්ද්‍රාවේ
සිහිවුණා නෑදෑයෝ කියන කතන්දර
තන්ඩි්‍රටයි තල්ලිටයි කරදරයක් නොවෙන්න
තවත් දරුවෙක් එක්ක
සිත හදාගෙන දෑත් එක්කර
නමස්කාර කරගෙනම දිව්වා ගින්න ඇතුළට
‘මදුරාපුරය මෙන් කොලොම්පුරය ද ගිනි ගනිත්වා……’

මදුරාපුරය මෙන් කොලොම්පුරය ගිනිගත්තේ නෑ
දිග්ගජම් මගේ පතිවත කෙළෙසූ නිසා ද ඒ…..
නැතිනම් මුතු මැණික් දැමූ රන් සිලම්බු
කන්නගීට මෙන් මට නො තිබුණු නිසා ද

ගෝදාවරියේ, ක්‍රිෂ්ණා නදියේ පාවී
චිතකයේ අළු මුහුදට ගියත් ආන්ද්‍රාවේ
අපේ අළු ගඟක් නැතිවම
මුහුදට වැටුණා බම්බලවත්තෙන්
ගින්නෙන් නොදැවුණු ආත්මය
යුක්තිය සොයා සැරිසරණවා……
මගේ දූෂකයා ලියූ මානුෂීය ලිපිවලට
කවි සාහිත්‍ය ප්‍රබන්ධවලට
සාමය, සාධාරණ සේවාවට සම්මාන පදක්කම්
දිග්ගජම්ට ලෝකයා බුහුමන් කරනවා
කවියේ සාහිත්‍යයේ දිග්ගජම් එයා……

සීලාචාර තානාපති එයා
කවියා සහිත්‍ය ලෝකයේ
එයාගේ ‘මතක සටහන්වල’
ලියා තිබෙන්නේ මා පරයා කුලේ කියලාලු
මා පරවර් වුණා නම්
අරුණෝදයේ ඇවිත් වැසිකිළිය හෝදන්න
දිග්ගජම්ට අහුවෙන්නේ නෑ
පරවරුන් මළගෙවල්වල බෙර ගහනවා
නගරයේ කැලි කසළ අතුගානවා
අපට වඩා උන් උසස් කුලයේ

මුහුණට මුලිච්චිය අසුභයි
ඇල්ලීමත් හිරිකිතයි

නොබෙල් ත්‍යාගලාභි චිලියානු මහා කවියා
සක්කිලි මට පෙම් කළාලු
කව්දෝ ලියා තිබුණාලු
ප්‍රේමයෟ කුමක්ද එය
පෙම් සුව අපට අයිති නෑ….

කලාව, සාහිත්‍ය බොරු කියනවාද මොනතරම්
මනස්සෘෂ්ටිය, රැවටිලි ගෙත්තම්, මිථ්‍යාව රසවත් කර
අපේ අඳෝනා මත රමණය, හිංසාව විකුණනවා..
මගේ ආත්මය උන්ට දැනී නෑ
මගේ විලාපයත් උන්ට ඇසී නෑ

අම්මම්මායි තාත්තයියායි මට කතාකළේ
‘අන්දමයින බාලිකා‘11 කියලයි
ගෙදර රත්තරන් නැති වුණත්
තල්ලි කීවේ ‘බන්ගාරු කූටුරු’ කියලයි
තන්ඩි්‍ර කීවේ මගෙ ‘අම්’මායි’ කියලයි
බර්තා12 කීවේ ‘ප්‍රේමිකුදු’13 කියලා ලතාවෙන්
පොතක ලියූ නමක් මට නෑ
ඒ නිසා දෙවියොත් මගේ නඩුව ඇහුවේ නෑ……

මුහුණට මුලිච්චිය අසුභයි
ඇල්ලීමත් හිරිකිතයි
ලෝකයාට නොපෙනී
උදාවට පෙර හිරු දෙවි
අරුණෝදයේ පෙනී නොපෙනී යනවා ඡායාවක් වී■

තෙළිඟු පද සහ එහි සිංහල අරුත්

1. තාත්තයියා: සීයා 2. අම්මම්මා: ආච්චි
2. තන්ඩි්‍ර: තාත්තා 4. තල්ලි: අම්මා
3. දිග්ගජම්: යෝධයා 6. නා කූටුරු: මගෙ දුවේ
4. බන්ගාරු කූටුරු: රත්තරන් දුවේ
5. අම්’මායි : කෙල්ල 9. සෝදරුදු: මල්ලි
6. සෝදරි: නංගි 11. අන්දමයින බාලිකා: හුරතල් කෙලී
7. බර්තා: සැමියා 13. ප්‍රේමිකුදු: ආදරියේ

■ ඇන්තනී වෙරංග පුෂ්පික

‘අපි බොහෝ දෑ ලදිමු. එහෙත් උන්නතිකාමයෙන් පෙළීමේ සීමාවක් ද නොදත්තෙමු. අපිට ජීවිතයක් ලැබී ඇත. එහි අරුත තමන් වෙනුවෙන්ම පමණක් ජීවත් විය යුතුයි යන්න ද? ආදරය අවශ්‍ය ය. බෙදාගැනීම අවශ්‍යය. තවකෙකු දරාගැනීම අවශ්‍යය. පුළුවන් හැටියට පොළවේ පය ගසාසිටීම අවශ්‍යය. සතුට රැඳී ඇත්තේ මනුෂ්‍යත්වය තුළම පමණි. හුවමාරු කළ යුත්තේ ද එයම පමණි.

මට අපූරු ගනුදෙනු හමුවිය. ජීවිතය තුළ අහඹු වෙනස් සිතීම්, ක්‍රියාවන් මා ලද්දේ එහෙයිනි. අප ජීවත් විය යුතුයි. කලාවත් ජීවත් කළ යුතුයි. අනෙකාගේ හෘදය ස්ඵන්දනය පවා ග්‍රහණයට ලක්කළ හැකි වන තෙක් කලාවෙන් ද ජීවිත සෙවිය යුතුයි. ඒ සහකම්පනය දැනිය යුතුයි.’

ඇය නලීෆා සලීන්. කුඩා කාලයේ සිටම නර්තනයට තිබූ බලවත් ආශාව නිසාම පාසලේ නර්තනය විෂයක් විදිහට ඉගෙනගෙන උසස් පෙළින් පසුව කොළඹ විශ්වවිද්‍යාලයේ ශ්‍රී පාලි මණ්ඩපයට ඇය තේරී පත්වෙනවා. ඇය එහිදී නර්තනයේ විවිධ ශෛලීන් හදාරමින්, නව මානයන් ඔස්සේ යමින් සාම්ප්‍රදායික සීමාවන් අතික්‍රමණය කොට, නර්තනයේ විවිධ චලනයන් මඟින් අනෙකාව තේරුම් ගැනීමටත්, අනෙකා තුළ විශ්වාසය ගොඩනැගීමටත් සියලුදෙනාම මේ සමාජයේම කොටස්කරුවන් බව පැවසීමටත්, බෙදා වෙන් වී සිටින එකිනෙකට වෙනස් සමාජ කොටස් වෙත ආදරය සහ මනුෂ්‍යත්වයේ දෑත් දිගු කරන තරුණියක්. මේ සඳහා ඇය තෝරා ගත්තෙ මිශ්‍රක්ෂමතා කියන නර්තන ප්‍රවේශයයි.
නර්තනය කියන්නෙ රිද්මයානුකූලව කරන දේහ චලනයකට. එය වචන භාවිතයෙන් තොරව සිදු කරන සන්නිවේදනයක්. ලෝකයේ ඇති සියලුම භෞතික හා මානව සංසිද්ධීන් සිදු වෙන්නෙ කිසියම් වූ රිද්මයකට අනුවයි. නාඩි වැටීම- හෘදය ස්පන්දනය වැනි අභ්‍යන්තර ක්‍රියාවලීන් පවා සිදු වෙන්නෙ රිද්මයකට අනුව. ඇතැම් දාර්ශනිකයන් පවසන්නෙ නර්තනයේ ප්‍රභවය මානව සංහතියේ ආරම්භය දක්වා දිව යන බවයි. අද වෙනකොට විවිධ ශෛලීන්, නව සම්ප්‍රදායන් බිහිවෙලා නර්තනය නව මානයන් වෙත ගමන් කර තියෙනවා. ගොඩක් වෙලාවට අපේ නැටුම්වල මූලික වෙන්නෙ විනෝදාස්වාදය පමණයි. වැඩි දෙනෙක් කතා වෙන්නෙ අලංකාරවත්ව ශරීරය ඔප්නංවලා සිදු කරන නර්තනාංගවලට. ඒත් කලාව කියන්නෙ ඊට එහා ගිය මිනිස්සු එක්ක බද්ධ වෙන්න ඕනෑ දෙයකට. කලාව තුළින් මිනිසුන්ගෙ ගැටලුවලට විසඳුම් හොයන්න ඕනෑ. මිනිස්සු තනි වෙන වෙලාවලදි මිනිස්සුන්ට ශක්තියක් වෙන්න ඕනෑ. නර්තනය ඇතුළෙ නලීෆා සෙව්වෙත් මේ දේම තමයි.

‘නර්තනය කියලා ගොඩක් අය හිතාගෙන ඉන්නෙ නටන්න පුළුවන් අය විතරක් කරන එකක් කියලා. හැබැයි නැටුම කියන එක කිසිම තැනකදි වෙන් කරන්න බැහැ. කවුද ඒ සඳහා සුදුසු, කවුද සුදුසු නැත්තෙ කියලා. පොදුවේ මනුෂ්‍යයෙකු වෙලා ඉපදිච්ච ඕනෑම අයෙකුට නටන්න පුළුවන්. කලාව ඇතුළේ සීමාවල් තියෙන්න බැහැ.’

භරතමුනි පඬිතුමා විසින් රචිත නාට්‍ය හා සංගීතය පිළිබඳ පැරණිම ග්‍රන්ථයක් වන ‘නාට්‍ය ශාස්ත්‍රය’ තුළ නාට්‍ය හා සංගීතය පිළිබඳව නීති රීති පද්ධතියක් සඳහන් වෙනවා. ඒ වගේම තමයි නර්තනයේ ඉතිහාසය ගැන අධ්‍යයනය කරද්දි ලිංගිකත්වය අනුව, කුලය අනුව, සමාජ තරාතිරම් අනුව නර්තන කලාවට යම් යම් සීමා පැනවී තිබෙනවා. අද වෙනකොට මේ කියන ගොඩක් සීමාවන් බිඳිලා තිබුණත් දෘෂ්ටිවාදී නොවන සීමාවන් පැනවී තිබෙනවා. ජාතිය, ආගම, ප්‍රදේශය, ආර්ථිකය, සමාජ තත්වය, පෙනුම වගේ හේතු මේ සඳහා බලපා තිබෙනවා. ඒ වගේම තමයි විශේෂ අවශ්‍යතා සහිත විවිධ ආබාධ සහිත පුද්ගලයන්, සමාජයේ අවවරප්‍රසාදිත පිරිස් මේ සමාජය විසින් හිතාමතාම බැහැර කරලා තිබෙනවා. මෙන්න මේ කියන බෙදීම් බිඳ දමන්න කලාව තුළින් මනුෂ්‍යත්වය, සමානාත්මතාව ගොඩනගන්න නිර්මාණය වුණ කලා ප්‍රවේශයක් තමයි මිශ්‍රක්ෂමතා නර්තනය කියන්නෙ. නලීෆා සලීම් ශ්‍රී පාලි මණ්ඩපයේ නර්තනය ඉගෙනගෙන සීමාවාසික පුහුණුව සඳහා විසැබිලිටි සංගමයත් සමඟ එක් වුණාට පස්සෙ තමයි මිශ්‍රක්ෂමතා නර්තනය ගැන දැනගන්නෙ. නල්ලිෆා අපිත් එක්ක මේ ගැන කතා කළා.

‘මම පොඩි දවස්වල ඉඳන්ම නර්තනය ගැන ගොඩක් උනන්දුයි. පාසල් කාලයේ ඉඳන්ම තමයි නර්තනය ගැන ඉගෙන ගන්නෙ. උසස් පෙළින් පස්සෙ මම කොළඹ විශ්වවිද්‍යාලයේ ශ්‍රී පාලි මණ්ඩපයට යන්න පුළුවන් වුණා නර්තනය ගැන වැඩිදුර ඉගෙන ගන්න. එතැනදි නර්තනය පිළිබඳ විවිධ ශෛලීන් ඉගෙන ගන්න ලැබුණා. හැබැයි මම සීමාවාසික පුහුණුව සඳහා විසැබිලිටි කියන සංගමය සමඟ කටයුතු කරන්න ගියාට පස්සෙ තමයි දන්නෙ මිශ්‍රක්ෂමතා කියලා මෙවැනි නර්තන ශෛලියක් තිබෙනවා කියලා. මුලදි මට තිබෙන ප්‍රශ්න කොහොමද කලාව හරහා විසඳගන්නේ කියලා මම දැනගෙන හිටියෙ නෑ.

මට ලොකු කුතුහලයක් තිබුණා නර්තනය හරහා හුදු විනෝදාස්වාදයකට එහා මිනිස්සු එක්ක ගනුදෙනු කරන්නෙ සහ ඔවුන් තුළ තිබෙන බාධක කලාත්මක ප්‍රවේශයක් තුළින් ඉවත් කරන්නෙ කොහොමද කියන එක ගැන. ගොඩක් දෙනෙක් ඉගෙන ගන්නෙ සාම්ප්‍රදායික නර්තනය ඇතුළෙම ඉඳගෙන. බැලූ බැල්මට පෙනෙනවා මිශ්‍රක්ෂමතා නර්තන ශෛලිය සහ සාම්ප්‍රදායික නර්තන ශෛලීන් අතර තිබෙන වෙනස. ලංකාව වගේ රටවල තිබෙන සංස්කෘතියත් එක්ක සාම්ප්‍රදායික නර්තනය තමයි ඉදිරියට ගෙනියන්නෙ. හැබැයි ඊට වඩා විශාල පරාසයක් මේ කලාව ඇතුළෙ තිබෙනවා. මිශ්‍රක්ෂමතා ශෛලිය කියන්නෙත් ලෝකයේ තිබෙන නව කලාත්මක ප්‍රවේශයක්. අපි වැඩ කරන්නෙ නර්තනය මූලික කරගෙන.

වාචිකව යමක් කියනවාට වඩා භෞතිකව ගැටෙද්දී විවිධ වූ ශරීර දැනීම් හා ස්පර්ශයන් හඳුනාගන්නවා. මේ තුළින් අපි විවිධත්වය ගැන ආකල්පය අරගෙන යනවා. එකිනෙකා එකිනෙකාට වෙනස් කියන හැඟීම ශරීර මඟින් පෙන්වනවා. අපි චලනයන් නිර්මාණය කරන්නෙ ඒ අරමුණ ඇතිව. ඒ ඒ සමාජ කණ්ඩායම්වල ප්‍රශ්න තේරුම් ගෙන කලාවෙන් ඒ ප්‍රශ්න නැති කරන්නෙ කොහොමද කියන එක ගැන ප්‍රායෝගිකව පෙන්වනවා. මේ නර්තන කලාවත් එක්ක වැඩ කරද්දි කොහොමද මිනිස්සුන්ගෙ අභ්‍යන්තරය දකින්නෙ, අනිත් කෙනාගෙ ශරීරය තේරුම් ගන්න ඕනෑ කොහොමද කියන එක පුරුදු වෙනවා. මේ කලාව ඇතුළෙ තිබෙන ප්‍රැක්ටිස් එකේ තරම කියනවා නම් බස් එහෙක යද්දි කවුරුහරි ආබාධ සහිත පුද්ගලයෙක් ළඟ තැනකින් වාඩි වුණොත් ඒ කෙනාගෙ ශරීරයේ තිබෙන අපහසුතා මොනවාද කියල අඳුනගන්න පුළුවන්. අපි නොදැනුවත්වම ඒ තරම් සහවේදනයක් මේ තුළින් ලැබෙනවා.’

මිශ්‍රක්ෂමතා නර්තනය අනිත් අය හඳුනාගන්න සහ ගැටලු වෙනස්කම් හඳුනාගෙන ඒවා මඟහරවා ගන්න කරන දෙයක් නිසා කෙනෙක්ට හිතෙන්න පුළුවන් මේ දේ කොහොමද කරන්නෙ කියලා. ඒ වගේම මේ නර්තනය ඉගෙනගැනීම ගොඩක් අමාරු දෙයක් කියලා. හැබැයි නලීෆා නම් කියන්නෙ මේ ශෛලිය ඕනෑම අයෙකුට පහසුවෙන් ඉගෙන ගන්න පුළුවන් දෙයක් කියලා. ඒ වගේම ඇයත් මේ කලාවට යොමු වුණේ කලා මණ්ඩපයේ අධ්‍යාපනය ලැබීමෙන් පසුවයි.

‘මේ නර්තන ශෛලිය සාම්ප්‍රදායික නර්තන ශෛලිය වගේ ආකෘතියකට කොටු වෙලා නැහැ. අපි කරන චලනයන් දවස් ගාණක ඉඳන් පුරුදුවෙලා කරන දේවල් නෙමෙයි. මෙහිදී කරන්නේ අපිට හම්බවෙන ඒ ඒ ප්‍රජාවන් අනුව, ඒ අයට කතා කරන්න ඕනෑ විදිහ අනුව ඒ මොහොතෙම චලනයන් නිර්මාණය කරනවා. උදාහරණයක් විදිහට අපි කන්නාඩියක් ඉදිරියේ යම් කිසි චලනයක් කරනකොට ඒ චලනයේ ප්‍රතිබිම්බය එක හා සමානයි. ඒ වගේ අපි කණ්ඩායමක් හදලා ඒ කණ්ඩායමේ ඉන්න කෙනෙක්ට කැමති චලනයක් කරන්න කියනවා. ඒක ඒ විදිහටම අනෙක් සාමාජිකයිනුත් ඊට පස්සෙ අනුගමනය කරනවා. ආබාධ සහිත කෙනෙක් ඉස්සරහට ගිහින් ඒ දේ කරනකොටත් ඒ විදිහටම ආබාධ රහිත අයත් අනුගමනය කරද්දි ආබාධ සහිත පුද්ගලයාට හිතෙනවා ඔහුව ප්‍රතික්ෂේප කළ, ඔහු බියෙන් හිටිය සමාජය ඔහුත් සමගම එකට ඉන්නවා වගේ හැඟීමක්. මේ වගේ විවිධ වූ චලනයන් ඒ ඒ පුද්ගල කණ්ඩායම් අනුව වෙනස් කරමින් සිදු කරනවා. ඒ වගේම මේ නර්තන ශෛලිය ඉගෙන ගන්න එක අපහසු දෙයක් නෙමෙයි. නමුත් මේක දවසෙන් දෙකෙන් කරන්න පුළුවන් වැඩකුත් නෙමෙයි. අපි කාලයක් තිස්සේ ආබාධ සහිත හා ආබාධ රහිත පිරිස් සමග විවිධ ක්‍රියාකාරකම්, වැඩමුළු පවත්වලා ලබා ගන්න ප්‍රැක්ටිස් එකත් එක්ක තමයි මේ නර්තන ශෛලිය පුරුදු වුණෙ. මේ නර්තන ශෛලියේ දී වැදගත්ම කොටස වෙන්නෙ අනෙකාව තේරුම් ගැනීමයි.’

විසැබිලිටි කියන සංවිධානය හරහා මිශ්‍රක්ෂමතා නර්තනය මඟින් ආබාධ සහිත පුද්ගලයන් ඉලක්ක කර ගනිමින් ඔවුන් තුළ තිබෙන ගැටලු මගහරින්නට උදවු කරනවා.

නමුත් මිශ්‍රක්ෂමතා නර්තනය කියන්නේ ආබාධ සහිත පුද්ගලයන් විතරක් වෙනුවෙන් කරන දෙයක් නෙමෙයි. ආබාධ රහිත ඕනෑම ජන කොට්ට්ඨාසයක් වෙනුවෙන් වුණත් කරන්න පුළුවන්. නලීෆා සලීන් ආබාධ සහිත පිරිස් සමග වගේම ආබාධ රහිත විවිධ ජන කණ්ඩායම් සඳහා මිශ්‍රක්ෂමතා නර්තනය මඟින් ඔවුන්ගේ ඇති යම් යම් ගැටලු හඳුනාගෙන ඒව මඟහැරවා ගැනීමටත් උදවු වෙනවා. වතුකරයේ ජනතාව, මහල් සංකීර්ණවල හිරවෙලා ඒකාකාරී ජීවිතයක් ගතකරන ජනතාව, ජාතික හා ආගමික වශයෙන් පීඩාවන්ට ලක්වෙච්ච පිරිස්, සමාජයේ අවවරප්‍රසාදිත ජන කොට්ඨාස, පාසල් ළමුන්, ඒ වගේම ශරීර ලක්ෂණ, පෙනුම වර්ණය වගේ හේතු නිසා සමාජයේ කොන් කළ, ප්‍රතික්ෂේප කරන පිරිස් වගේ විවිධ ජන කණ්ඩායම් අතරට ගිහින් ඔවුනුත් මේ සමාජයේම කොටසක් විදිහට සලකන්න සහ සමාජය ගැන වගේම ඔවුන් තුළ විශ්වාසය ගොඩනගන්න කටයුතු කරනවා.■

■ අමන්දිකා කුරේ

ඔබ කලාවට ප්‍රවිෂ්ට වුණේ කොහොමද?

මාව මුලින් ම හඳුනා ගන්නේ ළමා ගායිකාවක් හැටියට. මට වයස අවුරුදු 13ක් වගේ වෙන කාලයේ දී තමයි මාව ‘හපන් පැදුර’ වැඩසටහන හරහා හඳුනා ගන්නේ. ඉන්පසුව මම පාසලෙන් බාහිර ව සංගීතය හදාරන්න පටන් ගත්තා. මම පාසලේ දී සෞන්දර්ය විෂය වශයෙන් හැදෑරුවේ නැටුම් විෂය. මම හපන් පැදුර වැඩසටහනට සම්බන්ධ වෙන්න පෙර නන්දා මාලනී මහත්මියගේ සංගීත ආශ්‍රමයට ගියා සංගීතය හදාරන්න. ඒ පාසල් යන්නත් පෙර මම ඉතා ම කුඩා කාලයේ දී. පසුව මම මංජුලා සෙනවිරත්න මහත්මිය යටතේ කලාභූමි ආයතනයේ සංගීතය හැදෑරුවා. ඉන්පසුව උත්තර භාරතීය හින්දුස්ථානී රාගධාරී සංගීතය හැදෑරීමක් කළා.

පාසල් අධ්‍යාපනය අවසන් කරලා විශ්වවිද්‍යාලයට ඇතුළත් වන තෙක් මම ප්‍රේමසිරි කේමදාස මහා සංගීතවේදියා වෙතට සංගීත පුහුණු වීමේ කටයුතුවලට ගියා. ඒ අනුව මට ‘අග්නි’ ඔපෙරාවට සම්බන්ධ වෙන්න අවස්ථාවක් ලැබුණා. ඒ විදිහට තමයි මම කලාවට එන්නේ.

ඔබ රංගනයට යොමුවුණේ?

බොහොම මෑත කාලයේ දී. සෞන්දර්ය කලා විශ්වවිද්‍යාලයේ මගේ විශ්වවිද්‍යාල අධ්‍යාපනයත් ඉවර කරලා ඉන්න කාලයේ දී තමයි රංගනය සඳහා අවස්ථාවක් ලැබෙන්නේ. මට හපන් පැදුර වැඩසටහනට සම්බන්ධ වෙලා ඉඳපු කාලයේ දී දේවින්ද කෝංගහගේ නිර්මාණය කළ ඒකාංගික ටෙලිනාට්‍යයකට ආරාධනා ලැබුණා. ඒ ලැබුණු චරිතයට රංගනයෙන් දායක වුණා. නමුත් කුඩා කාලයේ දී මට රංගනය ගැන ලොකු ආසාවක් තිබුණේ නෑ. ඒ වගේම රංගනය ගැන ලොකු අවබෝධයක් සහ අදහසක් තිබුණෙත් නෑ.

2015 දී මට පළමුවරට ආනන්ද අබේනායක කියන අධ්‍යක්ෂවරයා හමුවෙනවා. ඔහු මගෙන් ඇහුවා රඟපාන්න කැමතිද කියලා. ඒ වන විට ඔහුගේ නිර්මාණයකට නවක නිළියක් සොයමින් සිටියා. ආනන්ද අබේනායක කියන්නේ අපි කුඩා කාලයේ ඉඳලා ම ගොඩක් කැමති අධ්‍යක්ෂවරයෙක්. ඒ නිසා මටත් ආසාවක් ඇතිවුණා රංගනයට එන්න. ඔහුගේ ඒකාංගික ටෙලිනාට්‍යයකට මම සම්බන්ධ වුණා “කිරිසුවඳ“ කියලා. මම තරුණියක් වශයෙන් මුලින් ම රංගනයෙන් දායක වුණු පළමුවෙනි ටෙලිනාට්‍යය ඒක. ආනන්ද අබේනායක මහතා මට මුලින් ම ආරාධනා කළ ටෙලිනාට්‍යට නෙවෙයි මම සම්බන්ධ වුණේ. මේ ඒකාංගික ටෙලි නාට්‍යයට. කිරි සුවඳ නාට්‍යයට සම්බන්ධ වෙලා ටික කාලයක් යනකොට මම වේදිකා නාට්‍යවලට සම්බන්ධ වෙන්න පටන් ගත්තා.
මම මුලින් ම සම්බන්ධ වුණේ “ගිරි කූට කාශ්‍යප“ කියන සංගීතමය නාටකයට. එය අධ්‍යක්ෂණය කළේ අකිල සපුමල් කියන අධ්‍යක්ෂවරයා විසින්. ඒක සංගීතමය නාටකයක් වූ නිසා ඔවුන් ප්‍රධාන කාන්තා චරිතය නිරූපණය සඳහා හොඳට ගායන හැකියාවක් තියෙන කෙනෙක් බලාපොරොත්තු වුණා. මේ කාලය දී මට රංගනය ගැන ලොකු අදහසක් තිබුණේ නෑ වගේ ම රඟපාන්න තරම් ලොකු ධෛර්යයක් තිබුණේත් නෑ. නමුත් මම සංගීතමය දේවල්වලට ගොඩක් ආසයි. ඒ නිසා ඔවුන් මාව ඒ නාට්‍යයට මාව සම්බන්ධ කරගත්තා. ඒ නාට්‍යය වෙනුවෙන් 2017 වසරේ රාජ්‍ය නාට්‍ය උළෙලේ මට හොඳ ම නිළියට හිමි සම්මානය හිමිකර ගන්න ලැබුණා. ඉන්පසුව මම වේදිකා නාට්‍ය කිහිපයකම රඟපාන්න පටන් ගත්තා. ගුත්තිල කාව්‍ය, නොමළ කෝලම්, ට්‍රෝජන් කාන්තාවෝ වගේ නාට්‍ය කිහිපයක.

ඊටත් පස්සේ තමයි ආනන්ද අබේනායක මහත්මයා නැවත මට ඔහුගේ “වීරයා ගෙදර ඇවිත්“ නාට්‍යයට සම්බන්ධ වෙන්න කියලා ආරාධනා කරන්නේ. එයින් පසුව මම තුෂාරි අබේසේකර මහත්මියගේ ටෙලිනාට්‍යයකටත් සම්බන්ධ වුණා. රංගනය කියන්නේ මම බොහොම මෑතක සම්බන්ධ වුණු ක්ෂේත්‍රයක්.

කලා ක්ෂේත්‍රයේ ඔබ මෙතෙක් පැමිණි ගමන තුළ ඔබට ඇති අමතක නොවන අත්දැකීම් ගැන කිව්වොත්?

මම පොඩි කාලයේ ඉඳන් ම කලාවට සම්බන්ධ වෙලා ඉඳපු නිසා මට ඒ වගේ ගොඩක් අත්දැකීම් තියෙනවා. විවිධ නිර්මාණ ල වැඩ කරනකොට විවිධ අත්දැකීම් හම්බවෙලා තියෙනවා.

පොඩි කාලෙ හපන් පැදුරට සම්බන්ධ වෙලා ඉඳපු කාලයේ අත්දැකීම් හරි ම සුන්දර හා වටිනා අත්දැකීමක් කියලා මම හිතනවා. ඒවා හරිම ලස්සන මතකයන් විදිහට හිතේ තියෙනවා. අපට හම්බවුණු ඒ අවස්ථාව, එයින් ඉගෙන ගත්ත දේවල් වගේ ම පොඩි ළමයි ඔක්කොම එකට එකතු වෙලා ඉඳපු කාලය ගැන වටිනා මතකයන් මගේ හිතේ රැඳිලා තියෙනවා.

ප්‍රේමසිරි කේමදාස-නන්දා මාලනිය වැනි දැවැන්ත චරිත එක්ක ඔබේ සංගීත අත්දැකීම මොනවගේ ද?

මම හිතනවා ඔවුන් සමීපයේ ඉගෙන ගන්න තරම් මම භාග්‍යවන්ත වුණා කියලා. පුංචි කාලයේ ඉඳන් ම ක්ෂේත්‍රයේ ඇසූපිරූ තැන් ඇති අයව ඇසුරු කරන්න ලැබුණා. මට අද යම් අගය කිරීමක් අද ලැබෙනවා නම් මට දැනුම දීපු ඒ චරිත සියල්ලන්ට ම මගේ ගෞරවය ලැබිය යුතුයි කියලා මම හිතනවා. ඒ විදිහට මට ගුරුහරුකම් දීපු විශාල පිරිසක් ඉන්නවා. ඔවුන් හැමෝට ම ඒ ගෞරවය ලැබිය යුතු යි.

වීරයා ගෙදර ඇවිත් නාට්‍යය වෙනුවෙන් ඔබ සම්මානයට පාත්‍ර වුණා.

“වීරයා ගෙදර ඇවිත්“ කියන්නේ මම පළවෙනියාට ම කරපු දීර්ඝ ටෙලි නාට්‍ය. මම කලින් සිටි ටෙලිනාට්‍ය සියල්ල ම ඒකාංගික ටෙලිනාට්‍ය නිසා මේක මම මුලින් ම සම්බන්ධ වුණු ටෙලිනාට්‍යය කියලා හැඳින්වූවත් වරදක් නෑ. මම හිතනවා ඒ නිසා ඒ ලැබුණු අවස්ථාව ඉතා වටිනා අවස්ථාවක් කියලා. ඒ වගේ ම හරි ම අභියෝගාත්මක අවස්ථාවක්. ඒකට හේතුව වුණේ මට ගොඩක් දර්ශන රඟපාන්න ලැබුණේ ජයනි සේනානායක අක්කා සහ රොෂාන් රවීන්ද්‍ර අයියා සමග. ඔවුන් දෙදෙනා ම ඉතා ම දක්ෂ හා දැවැන්ත රංගන ශිල්පීන් දෙදෙනෙක්. ඒ නිසා ම මට නිතර ම තිබුණු ප්‍රශ්නයක් තමයි ආනන්ද අබේනායක වගේ දක්ෂ අධ්‍යක්ෂවරයෙකුගේ නිර්මාණයක් ඇතුළේ අර වගේ දක්ෂ රංගන ශිල්පීන් එක්ක මාව එකට ඉන්නකොට මොන විදිහට ගැළපෙයි ද කියන කාරණය. මේ නාට්‍යයේ වැඩ කළ කාලය පිළිබඳ මතකයන් මගේ ජීවිතයේ වටිනාම මතකයන් කිව්වොත් නිවැරදියි. ජයනි සේනානායක සහ රොෂාන් රවීන්ද්‍ර කියන්නේ හරි ම නිහතමානී අය. මම ආධුනික නවක ශිල්පිනියක්. ආනන්ද අබේනායක මහතාගේ පටන් සියලු දෙනාම මට ඒක දැනෙන්න දුන්නේ නෑ. ඔවුන් හැමෝ ම මගේ චරිතය සාර්ථක කරගන්න සහයෝගය ලබා දුන්නා. ඒ අනුව 2021 රාජ්‍ය රූපවාහිනී සම්මාන උළෙලේ හොඳ ම සහාය නිළියට හිමි සම්මානය මම ලබා ගත්තා වීරයා ගෙදර ඇවිත් චරිතය වෙනුවෙන්.

ඊට පෙර 2019 රයිගම් සම්මාන උළෙලේත් හොඳ ම සහාය නිළියට හිමි සම්මානය ලැබුණා ඒ චරිතය වෙනුවෙන් ම.

කුමන ක්ෂේත්‍රයේ නිර්මාණයක් වුවත් ඊට සම්බන්ධ වීමට ඔබ තීරණය කරන්නේ කොහොම ද?

මම මුලින් ම නිර්මාණයකට සම්බන්ධ වීමට පෙර හිතනවා මට ඒ නිර්මාණය ගැළපෙන්නේ මොන විදිහට ද කියලා. ඒ නිර්මාණයෙන් තෘප්තියක් ලබන්න පුළුවන් ද, ඒ හරහා මටත් විඳීමක් තියෙනවා ද කියන කාරණය ගැන මම හිතනවා. රංගනයෙන් දායක වන නිර්මාණ නම් මම ඒවා ගැන විශේෂයෙන් සොයා බලනවා. කවුද අධ්‍යක්ෂවරයා කියන එක, ඒ වගේම පිටපත ගැන සැලකිලිමත් වෙනවා. සංගීත නිර්මාණයක් වුණත් පද රචනය ඇතුළු හැමදේම ගැන උනන්දු වෙනවා.

ඔබේ ඉදිරි නිර්මාණ මොනවා ද?

ඉදිරියේ දී මගේ සංගීත නිර්මාණ කිහිපයක් ම එළිදැක්වීමට බලාපොරොත්තු වෙනවා. ඊට අමතර ව මම රංගනයෙන් දායක වුණු තුෂාරි අබේසේකර මහත්මියගේ ටෙලිනාට්‍යයක් විකාශය වෙන්න නියමිතයි. ඒ ටෙලිනාට්‍යයේ ප්‍රධාන චරිතය නිරූපණය කරන්න මට අවස්ථාව ලැබුණා. වේදිකා නාට්‍ය ක්ෂේත්‍රයේ මේ දිනවල ප්‍රදර්ශනය කෙරෙන අශෝක හඳගමගේ ‘ඇන්ටික් කඩයක මරණයක්’ නාට්‍යයේ මම චරිතයක් නිරූපණය කරනවා.

ඔබට සමාජයට දෙන්න අවශ්‍ය පණිවිඩය කුමක් ද?

මම සමාජයට කියන්න කැමතියි මේ මොහොත ගැන සංවේදී වෙන්න කියලා. රටේ තත්වය ගැන, රට යහපත් තැනකට ගන්න පුළුවන් දෙයක් කලාවෙන් කළ හැකියි. ඒ සඳහා ලොකු කාර්යභාරයක් කලාකරුවන්ට තියෙනවා. කලාකරුවන්ගේ හා ජනතාවගේ ප්‍රධාන වගකීම ඒක. ඇති වෙලා තිබෙන ප්‍රශ්නවලින් ගොඩ එන එක වෙනුවෙන් පෙනීසිටීම හැමෝම කළ යුතුයි. දැන් සිදුවෙන දැවැන්ත පරිසර විනාශය, අනෙකුත් සමාජීය ආර්ථික දේශපාලන වශයෙන් ඇතිවෙලා තියෙන හැම ගැටලුවක්ම නිරාකරණය කරගන්න අපට පුළුවන් විදිහට හා ධනාත්මක විදිහට බලපෑමක් කරමු කියලා අවසාන වශයෙන් කියන්න කැමතියි.■