වැලිගම ප්‍රාදේශීය සභාවේ සභාපති ලසන්ත වික්‍රමසේකර, පසුගිය 22 වැනිදා ඔහුගේ කාර්යාලය තුළදීම වෙඩි තබා ඝාතනය කෙරිණ. ඒ, එදින උදේ වරුවේය. මේ වන තෙක් කිසිවකු ඒ සම්බන්ධයෙන් අත්අඩංගුවට ගෙන නැත.
එහෙත් ඝාතනය සිදුවූ දින දහවල් වන විට, ඝාතනය වූ පුද්ගලයාගේ ‘අපරාධකාරී ඉතිහාසය’ සම්බන්ධ විවිධාකාර වාර්තා සමාජ මාධ්‍යවල විසිරෙන්නට විය. ඒ සඳහා එක් තැනකින් නිර්මාණය කරන ලද සමාජ මාධ්‍ය දැන්වීමක් (ෆ්ලයර් එකක්) බොහෝ දෙනා ෂෙයාර් කර තිබිණ. එම ෆ්ලයර් බොහොම කැමැත්තෙන් ෂෙයාර් කරගත් අය කවුදැයි සොයාබලන විට පෙනෙන්නේ, ඔවුන් සියලු දෙනාම පාහේ ජාතික ජන බලවේගයේ පාක්ෂිකයන් හා හිතවතුන් බවය. ඔවුන් අතර සිටි සමහරුන්, මහින්ද රාජපක්ෂ ආණ්ඩු කාලයේ මානව හිමිකම් හා ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය, නීතියේ පාලනය වැනි ප්‍රමිතීන් වෙනුවෙන් බලවත් ලෙස පෙනීසිටි අය බවද මතකයට නගාගත හැකිය.
ඒ සියල්ලටම වඩා ලජ්ජාසසහගත හැසිරීම දකින්නට ලැබුණේ ජාජබ ආණ්ඩුවෙනි. එහි මහජන ආරක්ෂාව භාර අමාත්‍යවරයා වන ආනන්ද විජේපාල, එදිනම දහවල් පාර්මේන්තුව අමතමින් ඝාතනයට ලක්වූ පුද්ගලපයාගේ ඉහත කී අපරාධකාරී පැටිකිරියම පුනරුච්චාරණය කළේය.
පුද්ගලයකු ඝාතනය කිරීම අපරාධයකි. එය අපරාධයකටත් වඩා අපරාධයක් වන්නේ, සංවිධානාත්මක අපරාධකරුවන් සැලසුම් සහගතව, ආයුධ දරමින් ප්‍රසිද්ධියේ හැසිරෙමින්, මහජනතාව බියෙන් තැතිගන්වමින්, රිසි රිසි පුද්ගලයන් ඝාතනයෙහි යෙදීමය.
එවිට එය පුද්ගලයන් දෙදෙනකු අතර ඇතිවන අපරාධයක් වෙනුවට, මුළු සමාජයටම එරෙහිව කරන අපරාධයක් බවට පත්වෙයි. (අපරාධ යනු කොහොමත් සමාජයටම එරෙහි වරදකි.) එවැනි තැන්වලදී පෙනෙන්නේ රටේ නීතියේ පාලනයක් නැති බවයි. පසුගිය කාලයේ දවසකට එකා දෙන්නා බැගින් ප්‍රසිද්ධ ස්ථානවලදී වෙඩිතබා මැරීමද, ඒ වෙඩිතැබීම්වලට අනිවාරතේ ගොදුරුවී දරුවන් ඇතුළු අහිංසක පුද්ගලයන් මියයාම හා තුවාල ලැබීමද සිදුවන විට, ආණ්ඩුවේ මහජන ආරක්ෂාව බාර ඇමතිවරයාත්, අනෙක් වගකිවයුත්තනුත් පෙන්වා දුන්නේ, ඒවා සංවිධානාත්මක අපරාධකරුවන් අතර සිදුවන දේ පමණක් වන බැවින්, රටේ ජාතික ආරක්ෂාවට බලපෑමක් නැති බවයි.
කෙසේ වෙතත්, පසුගිය කාලය තුළ දිනපතා සිදුවන වෙඩිතැබීම් අඩුවිය. එනිසා වැලිගම ඝාතනය වාර්තාවන්නේ නිහඬ ටික කාලයකට පසුවය. පසුගිය කාලයේ එවැනි වෙඩිතැබීම් අඩුවුණා නම් අඩුවුණේ, එම සංවිධානාත්මක අපරාධකරුවන්ටම වුවමනා නිසා මිස, ආරක්ෂාව තහවුරු කිරීමට ආණ්ඩුව දැරූ උත්සාහයක් නිසා නොවන බව, කාලයකට පසුව වුවද, වැලිගම ප්‍රාදේශීය සභාපතිගේ නිල කාමරයට, විශාල පිරිසක් අවට සිටිද්දී, පැමිණ වෙඩිතබා පලායාමෙන් පෙනේ. තමන්ට වුවමනා වේලාවට වුවමනා තැනදී, වෙඩි තැබීම තවමත් එම අපරාධකරුවන්ට සුළු දෙයකි. රාජ්‍ය ආරක්ෂාව පෙර විදියටම කැලේ විසිවෙලාය.
මහින්ද රාජපක්ෂ ආණ්ඩු කාලයේ, පොලිස් අත්අඩංගුවට ගන්නා සැකකරුවන් ආයුධ පෙන්වීමට ගෙනගොස් වෙඩි තබා මරාදැමීම සුලබව සිදුවිය. ඒ හැම වෙඩි තැබීමකදීම, එය කළේ පොලිසිය බව වසන්නට, පොලිස් මාධ්‍ය ප්‍රකාශකට වගකීමක් පවරා තිබිණ. එනම්, සැකකරුවකු ඝාතනය කළ වහාම, මාධ්‍ය සාකච්ඡාවක් පවත්වා එම සැකකරුගේ අපරාධ ඉතිහාසය විස්තර කිරීමයි. එයින් පොලිසිය පෙන්වන්නට උත්සාහ කළේ, ඝාතනය වුණු පුද්ගලයා, එවැනි මරණයකට කොයිතරම් සුදුසුදැයි කියාය.
මේ මුළු ක්‍රියාදාමයම කෙතරම් නීතියේ පාලනයට විරුද්ධ දැයි, තිරිසන් දැයි, අපරාධකාරී දැයි අලුතෙන් කිවයුතු නැත. එහෙත්, වෙඩිතැබීමත්, පොලිස් මාධ්‍ය ප්‍රකාශක ඒවා සාධාරණය කිරීමත්, ජනමාධ්‍ය ඒ විස්තර මහත් අභිරුචියෙන් පළකිරීමත්, නොකඩවා සිදුවිය. පසුව බලයට ආ මෛත්‍රීපාල සිරිසේන ජනාධිපතිගේ කාලයේ එවැනි පොලිස් මිනිමැරුම් එකක්ද, අනුර කුමාර දිසානායකගේ කාලයේ දෙකක්ද සිදුවිය.
ආරක්ෂාව බාර ඇමති ආනන්ද විජේපාල පාර්ලිමේන්තුවේදී කළ ලජ්ජාසහගත හා නින්දිත පැහැදිලි කිරීම සැලකිය යුත්තේ ඉහත පසුබිමේ තබාය. අපරාධකරුවකු වුවද, මහජනතාව විසින් තෝරා පත්කරගන්නා ලද මහජන නියෝජිතයකු මහ දවාලේ ඝාතනය වූ විට රටේ මහජන ආරක්ෂාව බාර ඇමතිවරයා, පාර්ලිමේන්තුවේදී කිව යුත්තේ, ඝාතනය වූ අය ඊට ලක්වීමට කොතරම් සුදුසුදැයි කියාද? එවිට, ජනාධිපතිවරයා වචනවලින් ලස්සනට කියන නීතියේ පාලනයට සිදුවන්නේ කුමක්ද? මේ ඇමතිවරයාත්, රාජපක්ෂ පාලන කාලයේ පොලිස් මිනීමැරුම් සාධාරණය කළ පොලිස් මාධ්‍ය ප්‍රකාශකත් අතර ඇත්තේ කිනම් වෙනසක්ද?
මේ ඝාතනය සාධාරණය කිරීමට අවශ්‍ය වන්නේ එක් පාර්ශ්වයටකය. ඒ, ඝාතනය කළ මිනීමරුවන්ටය. ඔවුහුද සංවිධානාත්මක අපරාධකරුවෝය. අවාසනාවකට අපේ රටේ මහජන ආරක්ෂක ඇමතිවරයාද මේ ඝාතනය සාධාරණය කරයි. ඉතින් ඔහුද ඉන්නේ මිනීමරුවන්ගේ පැත්තේ නොවේද? ඝාතනය කළ සංවිධානාත්මක අපරාධකරුවන්ගේ පැත්තේ නොවේද?
