වැඩ පිළිවෙළක්
දිනවන්න පුළුවන් ද?

ලංකාවේ රාජ්‍ය පාලනය අයාලේ යන සැටි ජනතාවට බලා සිටින්නට සිදුව ඇත. පාර්ලිමේන්තුවේ වාද විවාද එහෙම පිටින්ම ආණ්ඩුවේ ‘නූගත්කම‘ පරයමින් මැරකම් ද විදහා පායි. ඉන් සනාථ වන්නේ ආණ්ඩුව වියරුවෙන් බව නොවේ ද?

පාර්ලිමේන්තුථාවේ කථානායකවරයා, සභානායකවරයා, ආණ්ඩු පක්ෂයේ සංවිධායක එකම අච්චුවකින් නිපදවා ඇත. මේ තිදෙනා ජනාධිපති – අගමැති දෙපළගේ හිත සුව පිණිස උපරිම සේවයක් කරන බව හොඳටම පැහැදිලි ය.

මේ ආණ්ඩුව බලයට පත් කරන්නට බොහෝ භික්ෂූන් සහ කාදිනල් හිමි විශාල සේවයක් කළ බව ඔව්හුම පවසති. අද කාදිනල් හිමි නන්නත්තාරව සිටින අතර සිංහල බෞද්ධ ආණ්ඩුවක් වෙනුවෙන් කැපවුණ භික්ෂූහු වහසි බස් දොඩති. එහි හොඳම එක ගලගොඩඅත්තේ විදහා පා ඇත.

දැන් ලංකාව පවතින්නේ නින්දා සහගත තත්වයක බව කිව යුතු නැත. මේ සම්බන්ධයෙන් ඉතිහාසයක් ඇතත් උත්සවාකාරයෙන් ආරම්භය සිදු කළේ ජනාධිපති සිරිසේන විසිනි. ඔහු හැදූ කුමන්ත්‍රණ ආණ්ඩුව ඔස්සේ මැතිසභය තුළ මහජන නියෝජිතයන් වනචාරීන් ලෙස හැසිරුණ අන්දම ලෝක ප්‍රසිද්ධය. ඒ කිසිදු වනචාරී ක්‍රියාවකට නීතිය ක්‍රියාත්මක කරන්නට ඉඩ නොදුන්නේ ජනාධිපති සිරිසේනය. ලංකාවේ අනාගතය වෙනුවෙන් ශිෂ්ට පාලනයක් ගොඩ නැඟීමට කුමක් කළ යුතු ද?

ප්‍රශ්නය කොතන ද?

ලංකාවේ දේශපාලන සංස්කෘතියේ පරිහානිය පටන් ගන්නේ විධායක ජනාධිපති පදවිය ඇති කිරීමෙන් අනතුරුවය. මේ කාරණය ගැන අවබෝධයෙන් විධායක ජනාධිපති ක්‍රමය අහෝසි කිරීමට යෝජනා ඉදිරිපත් කරමින් ඒ සඳහා කැපවුණ ක්‍රියාදාමයන්ට ද ඉතිහාසයක් ඇත. එහි තීරණාත්මක අවස්ථාව වන්නේ 2015 පැවති ජනාධිපතිවරණයයි. සිරිසේන කැට තියා ආවේ විධායක ජනාධිපති ක්‍රමය අහෝසි කරන්නටය. කෙළවර වුණේ අසාර්ථකම – අපකීර්තිමත්ම ජනාධිපතිවරයෙකු ලෙස නම ඉතිහාසයේ රන් අකුරින් ලියමිනි.

ගෝඨාභය රාජපක්ෂ ජනාධිපතිවරණයට ඉදිරිපත් වන්නේ 19 වෙනි ව්‍යවස්ථා සංශෝධනය අහෝසි කොට අසීමිත බලතල ඇති ජනාධිපතිවරයෙකු බවට පත්වීමට ය. ඔහු සහේතුව ලෙස රටට ඉදිරිපත් කළේ ජාතික ආරක්ෂාව ඇති කිරීමට විධායක ජනාධිපති ක්‍රමය ශක්තිමත් විය යුතු බවයි. කෙසේ හෝ ඔහු සිය අපේක්ෂාව මුඳුන් පත් කර ගත්තේය.

අද ආපහු ජනතාව ඉදිරියේ සැබවින්ම තිබෙන්නේ හැමදාම හෝද හෝදා මඩේම දාපු ප්‍රශ්නයම වේ. එය නම් විධායක ජනාධිපති ක්‍රමය අහෝසි කළ යුතුය යන කාරණාවයි. ඒ වෙනුවෙන් කැප වෙන්නේ කවුරුන් ද?

2015 ජනාධිපතිවරණයට දින නියම වන්නට මත්තෙන් ම විධායක ජනාධිපති ක්‍රමය අහෝසි කළ යුතුය යන මතය සෝභිත හිමියන් සමාජ ගත කරන්නට පටන් ගත්තේය. ඉතා මැනවින් එය දේශපාලන කරළියට පැමිණි අතර ඒ වෙනුවෙන් ජන වරමක් ද ලැබුවේ ය. අභාග්‍යය නම් ජනවරමට පිටුපෑම ය. එදා ජන වරමට ගරු කළේ නම් අද පවතින්නේ ශීලාචාර රාජ්‍ය පාලනයකි. නීතිය මත පාලනයකි. නීතියේ ආධිපත්‍යය තහවුරු වූ පාලනයකි.

රටට අත්වුණ ඉරණම ගැන අවබෝධයෙන් ඉදිරියට යන්නට ජනතාව කෙසේ හෝ පෙළ ගැසුණ ද අවසානයේ එය නින්දිත විදිහට ආපස්සට හරවා දමමින් රට ආපස්සටම තල්ලු කිරීමට ජනතාව විශ්වාසය තැබූ පුද්ගලයාම කටයුතු කරයි. දැන් හොඳින්ම පැහැදිලි වන කාරණය නම් විධායක ජනාධිපති ක්‍රමය අහෝසි කරන්නට කිසිවෙකු කැමති නැති බවයි.

සජබ කොතනද?

අද නිල විපක්ෂය නියෝජනය කරන්නේ සජබ ය. එළඹෙන ජනාධිපතිවරණයට සජබෙන් ඉදිරිපත්වන අපේක්ෂකයා සජිත් ප්‍රේමදාස බවටය වාර්තා වන්නේ. සජිත් විධායක ජනාධිපති ක්‍රමය ගැන කිසිවක් කියා නැත. කනින් කොනින් ඇසෙන්නේ ‘අසීමිත බලතල‘ අඩු කරන බව ය. මේ නම් පලක් ඇති වැඩක් නොවේ. අසීමිත බලතල අඩු කරපු කෙනා බලය පාවිච්චි කළ හැටි අපි දනිමු. අන්තිමට ඔහුම ඊට ගැරහුවේය. එහෙත් කයිවාරු ගහන්නේ තමන් සතු බලය අසීමිත ලෙස කපාහැරි පුද්ගලයා තමාය යන්න කියමිනි.
තතු කෙසේ වුව සජිත් ප්‍රේමදාස දැන් සිය මතය ජනතාවට පවසන්නට සුදුසුම අවස්ථාවේ සිටියි.

මම ජනාධිපතිවරණයට ඉදිරිපත්ව, විධායක ජනාධිපති ක්‍රමය අහෝසි කිරීමට ‘ඇපවෙමි – කැපවෙමි‘ කියා එතුමන් ප්‍රතිඥා දෙන භාෂාවෙන් රටට කිව යුතුය. එය නොකියන්නේ නම් එහි තේරුම ඔහු විධායක ජනාධිපති ක්‍රමය අත්හරින්නට සූදානමක් නැති බව ය. එසේ නම් රටේ නීති ගරුක පුරවැසියන්ට යහපත් රාජ්‍ය පාලනයක් වෙනුවෙන් බලවේගයක් ගොඩ නැඟීමට ඒකරාශී වීම අපහසුය.

විධායක ජනාධිපති ක්‍රමය අවශ්‍ය වන්නේ ජාතික ආරක්ෂාව උදෙසාය යන මතය දැන් නිෂේධනය වී හමාරය. විධායක ජනාධිපති ක්‍රමය අවශ්‍ය වන්නේ ජනතාවට සෞභාග්‍යය උදා කිරීමටය යන ප්‍රවාදය ද නිෂේධනය වී හමාරය. විධායක ජනාධිපති ක්‍රමයෙන් රට විනාශයෙන් විනාශයට කරා ගමන් කරන බව නම් සනාථ වී ඇත. එහි පූර්ණ ගෞරවය ගෝඨාභය රාජපක්ෂට හිමි ය.

විධායක ජනාධිපති පදවිය සතු බලතල අඩු කිරීමට කැමති වෙමි යන කතාවේ තේරුම කුමක් ද? විධායක ජනාධිපති ක්‍රමයට කැමැතිය යන්නය. මේ නම් බලය ලබා ගැනීම වෙනුවෙන් චාටු කතාවකි. බලය අසීමිත ලෙස අඩු කළ සිරිසේන කළ කී දෑ කෙසේ ද? ඔහු ගෙදර යන්නට පෙර නම ඉතිහාසයේ ලියවෙන වැඩ දෙකක් කළේ ය. එකක් මීනිමරුවෙකුට ජනාධිපති සමාව ලබා දීම ය. අනෙක සිර දඬුවම් විඳිමින් සිටි ගලගොඩඅත්තේව නිදහස් කිරීම ය. අසීමිත ලෙස බලය අත් හළ පුද්ගලයාගේ තරම වටහා ගන්නට මේ දෙක හොඳටම ප්‍රමාණවත්ය. අනෙක් අතින් නීති ගරුක පාලනයක් ඇති කරන්නට ප්‍රතිඥා දුන් ගෝඨාභය රාජපක්ෂ කළේ කුමක් ද? ගලගොඩඅත්තේ එක රටක් එක නීතියක් හදන්නට පත් කිරීම ය. මේ මොන තරම් නින්දා සහගත වැඩක් ද? වියරු කටයුත්තක් ද? හිරේ ගිය මිනිහෙකුට එක රටක් එක නීතියක් හදන්නට පදවියක් නිර්මාණය කිරීම විශද කර සිටින්නේ පාලකයාගේ තරම සහ මොළයයි. ඉතින් අසීමිත ලෙස බලතල අඩු කළ තැනැත්තාත් – අසීමිත ලෙස බලය සන්තක කර ගත් තැනැත්තාත් යන දෙන්නාම එකම කාසියේ දෙපැත්ත නොවේ ද?

මේ නිසා රටේ ප්‍රධාන විපක්ෂය වන සජබ රටට තිර සර ලෙස ප්‍රකාශයක් කළ යුතුය. එය යථාර්ථයක් බවට පත් කරන අන්දම ගැන ප්‍රතිඥාවක් නෛතික රාමුවකින් ඉදිරිපත් කළ යුතුය. එය සිදු නොවන්නේ නම් සියලු ප්‍රගතිශීලී බලවේග ඒකරාශී වීම – වැඩ පිළිවෙළක් සම්පාදනය කිරීම, එය දිනවීම වෙනුවෙන් නොපමාව වැඩ පටන් ගත යුතු ය.

පුළුවන් කාට ද?

විධායක ජනාධිපති ක්‍රමය අත් හරින්නට පුළුවන්කම තිබෙන්නේ බොරු නොකියන්නෙකුටය. හොරකම් නොකරන්නෙකුටය. මීනී නොමරන්නෙකුටය. නීතියේ ආධිපත්‍යය තහවුරු කරන්නට කැමැත්තෙකුටය. පවුල් පිටින් – පරම්පරා පිටින් රාජ්‍ය බලය භුක්ති විඳින්නට සූදානම් නොවන පුද්ගලයෙකුටය. හපෝ, එහෙම කෙනෙකු නම් හොයා ගන්නට ලේසි නැත යන්න බොහෝ දෙනා පවසති. එය වැරදි ය. වැරදියයි කියන්නේ හිතන රාමුවේ තිබෙන වරද නිසා ය. පානුයි බතුයි මාරුවෙන් මාරුවට කන කෙනෙකුට වෙන විකල්ප නැති බව හැබෑවකි. පානුයි බතුයි වෙනුවට වෙන කෑමක් ගැන හිතන්නට බැරි ඇයි?

පාර්ලිමේන්තුව නීති සම්පාදනය කරන තැන නම්, රාජ්‍ය පාලනයේ පරම වගකීම කැබිනට් මණ්ඩලය සතු නම්, විධායක ජනාධිපතිට මේ දෙකම රබර් මුද්‍රාවක් බවට පත් කර ගන්නට පුළුවන් වූ විට රටක් නීතිය මත පාලනය වන්නේ කෙසේ ද? ඇත්ත වශයෙන්ම රට පල්ලම් බහින්නේ පාර්ලිමේන්තුව නාමික ස්ථානයක් වීමත් – කැබිනට් මණ්ඩලය ජනාධිපතිගේ අණට කීකරු සේවකයන් පිරිසක් වීමත් නිසා ය. මේ ව්‍යුහය වෙනස් කරන්නට ‘බලය රස විඳ‘ තිබෙන කිසි කෙනෙකුට නොහැකි බවය හැම විටම වැටහෙන්නේ.

විධායක ක්‍රමය ගැන ඔට්ටු වුණ පුරවැසියන් කිසිසේත් සිරිසේනව විශ්වාස කළේ නැත. ඇත්තටම සිද්ධ වුණේ කරන්නට දෙයක් නැතිකම ය. සිරිසේනව විශ්වාස කළේ චන්ද්‍රිකා බණ්ඩාරනායකයි. රනිල් වික්‍රමසිංහව – ආර්. සම්බන්ධන්ව – සෝභිත හිමියන්ව සහ අනෙක් දේශපාලන චරිත එකඟ කර ගත්තේ චන්ද්‍රිකා බණ්ඩාරනායකයි. සිරිසේන කෙරේ චන්ද්‍රිකා බණ්ඩාරනායක අසීමිත විශ්වාසයක් තැබුවේ කවර පදනමක පිහිටා ද? මට හිතෙන විදිහට ඒ අසීමිත විශ්වාසය තැබුවේ විධායක ජනාධිපති පදවිය හොබවන විට තමන්ගේ අණට කීකරුව කටයුතු කළ සේවකයෙකු වී සිටි නිසා ය. ප්‍රතිඵලය කුමක් ද? සිරිසේන සූක්ෂ්මව චන්ද්‍රිකා පැත්තකට කර දැමීම ය. මෙහි හරි අපූරු යථාවක් තිබේ. දොරටු පාලයා වුව සිහසුනේ වාඩි කළ පසු ඔහු ඇත්තටම රජු ය. දොරටුපාල රජුට ඇත්තම රජු නැසීමට හැකි ය.

චන්ද්‍රිකාගේ මැදිහත්වීම අසාර්ථක වීම යන කාරණයෙන් උගත යුතු පාඩම නම් කිසිසේත් ‘දුබලයෙකු බලෙන් අල්ලා ගෙන‘ සිහසුනේ වාඩි කිරීම ඉතා භයානකය යන්න ය. දුබලයා යනු තුඹසක සැඟව සිටි සර්පයෙකුට සමාන ය. එබැවින් විධායක ජනාධිපති ක්‍රමය අහෝසි කිරීමට පුළුවන්කම තිබෙන්නේ නීති ගරුක ශීලාචාර පුරවැසියෙකුට පමණක් බව අප වටහා ගත යුතු ය.

පිටින් හොයාගෙන හරි යයි ද?

දේශපාලනඥයෙකු ලෙස භූමිකාවක් නැති කෙනෙකුට රාජ්‍ය පාලනය නොහැකිය යන මතය ගෝඨාභයගේ අසාර්ථක වීම ඔස්සේ ප්‍රබලව මතුව තිබෙන කාරණාවකි. මෙහි තිබෙන්නේ අර්ධ සත්‍යයක් යයි මට සිතේ. ගෝඨාභය අසාර්ථක වන්නේ ඔහු දේශපාලනඥයෙකු නොවුණ නිසා ම ද? ගෝඨාභය මන්ත්‍රීවරයෙකු හෝ අමාත්‍යවරයෙකු හෝ නොවී සිටි කෙනෙකු බව සැබෑ ය. එහෙත් ඔහු මන්ත්‍රීවරයෙකුට වඩා – කැබිනට් අමාත්‍යවරයෙකුට වඩා – අගමැතිට වඩා මහින්ද රාජපක්ෂ සමයේ බලය පරිහරණය කළ කෙනෙකි. අද අපට පැහැදිලි කාරණාව වන්නේ දේශපාලනඥයා යනු බලය භුක්ති විඳින්නා යන්න මිස වෙන කිසිවක් නොවේ. ගෝඨාභය බලය පරිහරණය කළ අන්දම හොඳයයි ජනතාව, ‘මහනායකලා‘ සහ කාදිනල් කල්පනා කිරීමය වරද වන්නේ.

ගෝඨාභය ලේකම්වරයෙකු ලෙස වැඩ කළේ පරිපාලන නිලධාරියෙකුට අදාළ වගකිව යුතු නීති රාමුවක පිහිටා නොවේ. සැබවින්ම ඔහු නීති ගරුක ලේකම්වරයෙක් නොවී ය. නීතිය ගැන තැකීමක් වී නම් දෙමාපියන්ගේ සොහොන හදන්නට රාජ්‍ය මුදල් සිය නිලධාරීන් හරහා යොදවන්නේ ද? අනෙක් පැත්තෙන් ජනතාව වරදා ගත් ප්‍රබල තැනක් විය. එය නම් තමන්ට සම්බන්ධයක් නැති – පුද්ගලයන්ගේ ජීවත්වීමේ අයිතිය අහිමි කර දැමීම ‘කමක් නෑ‘ කියා හිතීම ය. ඉහළම ස්වර්ණාභරණ සාප්පුවකින් මිලට ගත් රන් භාණ්ඩයක් පවා බැංකුවේ උගසට තබන්නට ගිය විට බැංකුව කරන්නේ එය නියම රත්තරන් දැයි විද්‍යාත්මකව පරීක්ෂා කිරීම ය. ආගමික නායකයන් සහ ජනතාව කළ වරද නම් ගෝඨාභය කවුරුන්දැයි හඳුනා නොගැනීම ය.

අංගුලිමාල රහත් වන්නේ එසමයෙහි බුදුන් වහන්සේ ජිවමානව සිටි බැවිනි. ලංකාවේ බුද්ධාගම යනු ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථාවෙන් ආරක්ෂා කරන එකක් විනා ධර්මය විසින් ආරක්ෂා කරන එකක් නොවේ. එනිසාය ගලගොඩඅත්තේ චීවරයක් දරන්නට සමත්ව සිටින්නේ.

ජනාධිපතිවරණයක් යනු ඡන්දයකි. ඡන්දයක් යනු මහජන කැමැත්ත ලබා ගැනීමකි. මහජන කැමැත්ත ලංකාව තුළ ප්‍රධාන දේශපාලන පක්ෂ දෙකක් දීර්ඝ කාලයක් තිස්සේ බෙදාගෙන ඇත. ඉතින් කැමැත්ත ලබා ගැනීමට ශක්තිය තිබෙන්නේ මේ දෙකෙන් එකකට බව අපි දනිමු. මහ පොළොවේ තත්වය අනුව එළඹෙන මැතිවරණයේ දී සජබට මහජන කැමැත්ත ලබා ගැනීමට තිබෙන හැකියාව වැඩි විය හැකිය. එනිසා සජබ විධායක ජනාධිපති පදවිය ගැන රටට කරන ප්‍රකාශය ඉතා වැදගත්ය. හොරගල් අහුලන්නේ නම් සිවිල් බලවේග ශක්තිමත් විය යුතුය. කාලය ගෝඨාභය ලබා දී ඇත. පුළුල් දැවැන්ත සිවිල් බලවේගයක් විසින්, මිනීමරුවෙකු නොවන, හොරෙකු නොවන, බොරුකාරයෙකු නොවන, මානසික රෝගියෙකු නොවන, මමත්වයෙන් මඬනා ලද්දෙකු නොවන, අධ්‍යාපනයක් ලබා ඇති, නීති ගරුක, කෙටියෙන් කියනවා නම් ‘වැදගත් ශේෂ පත්‍රයකට‘ හිමිකම් කියන්නෙකු කෙරේ විශ්වාසය තැබිය යුතුය. එවැන්නෙකු නැහැනේ කියන එක සහමුළින්ම වැරදි ය.

වැඩේ කරයි ද?

සියලු බාධක ජයගෙන – සුදුස්සෙකු සොයාගෙන – ඔහු ජයග්‍රහණය කළ පසුව, ඔහු වැඩේ කරයි ද? මෙතැනදී අප වටහා ගත යුතු කාරණාව වන්නේ සිරිසේන වැඩේ නොකළේ මන්ද යන්න ය. ඇත්ත වශයෙන්ම සිරිසේනව පුටුවේ වාඩි කරන්නට තීරක කාර්යය කළ පුද්ගලයන්ට නිසි වැඩ පිළිවෙළක් නොතිබිණි. සිරිසේනට පුටුවේ වාඩි කර සැප විඳින්නට හැර අරමුණ අයාලේ හැරීමය කළේ. ලොකුම වරද වූයේ ‘රාජලක්ෂලා සඳහටම ඉවරයි‘ කියා උද්දාම වීම ය. ඇත්ත වශයෙන්ම රනිල් රටට ආදරේ කෙනක් වී නම්, 2015 ජයග්‍රහණයේ අරමුණට ගරු කළේ නම් රාජපක්ෂලා සඳහටම ඉවර ය.

දේශපාලන වැඩ බිම තුළ කිසිම හොඳ දෙයක් ඉබේ සිදුවන්නේ නැත. එය සනාථ කරන හොඳම නිදර්ශනය 19 වෙනි ව්‍යවස්ථා සංශෝධනයයි. 19 වෙනි සශෝධනය සම්මත වන්නට මුල් වූ ප්‍රධාන හේතුව සෝභිත හිමියන් අදාළ දිනයේදී ජනතාව සමඟ පාරට බැසීම ය. ඒ අවස්ථාවේ චන්ද්‍රිකා බණ්ඩාරනායකද පාරට ආවේ ය. ඉන් සිරිසේනට යම් සංඥාවක් කෙරිණි. ඒ වන විට සිරිසේන බලයේ රස හරි ලෙස භුක්ති විඳ සිටියේ නැත. යම් කීකරු කමකින් ද පසු විය. මනමාලිය කැන්ද ආ විගසම නැන්දම්මාට ඇටෑක් නොකර සිටීම සේම නැන්දම්මාගේ සිත දිනා ගන්නට බැලීම ලංකාවේ සිරිත ය.
රනිල්ව සේම සිරිසේනව බෙල්ලෙන් අල්ලා ‘රටට දුන් ප්‍රතිඥාව ඉටු කරපල්ලා‘ කියා චන්ද්‍රිකාට කියන්නට පුළුවන්කම තිබුණි. ඇය එය කළේ නැත. ඒ වෙනුවට කළේ වෙන වෙන වැඩ ය. ඒ කිසිවක් 2015 ජන වරමට අදාළ නොවී ය.

අරමුණක් වෙනුවෙන් කැපවුණ කවරෙකු වුව, වැඩ පිළිවෙළක් යථාර්ථයක් බවට පත් කිරීමට අවංකව කැප වන්නේ නම් ස්වාධීන ආස්ථානයක පිහිටා සිටිම අවශ්‍ය ය. මෙහිදී සෝභිත හිමියන් පැවසූ කරුණක් සිහි වේ.

”මහත්තයො මං ආණ්ඩු පිහිටුවන්න කැප වෙලා තියෙනවා කියන එක හැබෑව. ආණ්ඩුවක් පිහිටෙව්වාට පස්සේ මං නියෝජනය කළේ විපක්ෂය කියන කතාවත් හැබෑව. හැම ආණ්ඩුවක්ම පිහිටෙව්වාට පස්සේ ඉස්සර වෙලාම බලනවා මට පුදන්න. මං දන්නවා ඒක කපටි වැඩක් බව. මං කිසි දවසක කිසිම ආණ්ඩුවකින් කිසි දෙයක් ඉල්ලුවෙ නෑ, ලබා ගත්තෙත් නෑ. මං උත්සාහ කළේ රටට කියපු දේ කරවා ගන්න. කරවා ගන්න බැරි වුණා. ඒත් ඒ නිසා මට හයියක් ලැබුණා ආපහු වතාවක් ජනතාව ඉස්සරහට සිවුර ඇඳගෙන යන්න – ගිහින් කථා කරන්න. පාත්තරේට බෙදන්න හැරියත්, බෙදා ගත්තත් දෙකම එකයිනෙ…”

2015 තිබුණ එක වැදගත් දෙයක් වන්නේ ජනාධිපතිවරයාගේ ජයග්‍රහණයට කැපවුණ සිවිල් බලවේග නියෝජනය කළ පුද්ගලයන්ගෙන් බහුතරය තමන්ගේ පාත්තරයට බලයක් බෙදා නොගැනීම ය. එහෙත් ඒ ස්වාධීනත්වයට වැඩ පිළිවෙළක් දිනවීම වෙනුවෙන් තීරක බලයක් ලෙස කටයුතු කිරීමට නොහැකි විය. සිරිසේන සේම රනිල් කළේ ඔවුන් මුළා කිරීම ය. අවසන චන්ද්‍රිකාත් නොසිතූ විරූ ලෙස අසරණ වූවා ය.

එබැවින් හරි හමන් වැඩ පිළිවෙලක් අවශ්‍ය ය. එය දිනවන පිළිවෙළක් ද අවශ්‍ය ය. කිසිවක් ඉබේ සිදු වන්නේ නැත.

විනාශය නවත්තන්නේ කෙසේ ද?

කසල ගොඩක් කුණු වෙන්නට පටන් ගත් විට ගඳ ගැසීම අනිවාර්ය වේ. කළ යුතු එකම දේ කසල ගොඩ විනාශ කිරීම ය. මැරයෙකු මැරකම් කරන විට බණ කියා පලක් නැත, මැරයාට නීතිය ක්‍රියාත්මක කළ යුතු ය. පපුවට තුවක්කුවක් තබාගෙන සිටින විට මෛත්‍රී භාවනාව කළාට පලක් නැත. තුවක්කුව උදුරා විසි කළ යුතුය. හැම අවදානමකටම අදාළව මූලික කාරණා දෙකක් ඇත. පළවෙනි එක කොන්දේසි විරහිතව අවදානමෙන් ගැලවීම ය. දෙවෙනි එක යළි අවදානමට මුහුණ නොදෙන්නට වග බලා ගැනීම ය.

රාජපක්ෂවරුන්ට තව දුරටත් රාජ්‍ය පාලනයට ඉඩ නොදිය යුතුම ය, ඔවුන් පරාජය කළ යුතුම ය. මහින්ද රාජපක්ෂගේ දරුවන් – ලේලිලා – ලේලිලාගේ පරපුරු බලය භුකිත් විඳින අන්දම අනුව මේ උදවිය ඉදිරියේ රාජ්‍ය පාලනයට වරම් ලබා ගත හොත් රට නැත්තටම නැති වෙනු නියතය. එබැවින් යළි වතාවක් රාජපක්ෂවරුන් මහජන වරමකින් පරාජය කළ යුතුම ය. ඒ වූ කලී අවදානමෙන් ගැලවීම නම් වේ. දෙවැන්න යළි අවදානමකට ලක් නොවන්නට නීතිය ක්‍රියාත්මක කිරීම ය. මේ කටයුතු දෙකම 2015 දී කරන්නට හොඳටම පුළුවන්කම තිබුණි. කළේ නැත. නොකළේ බල තෘෂ්ණාව හා බල අරගලය දරුණු වීම ය. පරාජයට පත්වුණ බලවේගය අවප්‍රමාණ කිරීමක් ද නොතිබුණා නොවේ.

ජනාධිපතිවරයාගේ අසාර්ථක වීම ඔස්සේ ලබන පරාජය දකිමින් තමන්ගේ ඔඩොක්කුවට බලය වැටෙනු ඇත යන සිහිනයක් දකින කෙනකුට විනාශය වළක්වන්නට නොහැකි ය. විනාශය වළක්වන්නට නම් වැඩ පිළිවෙළක් දිනවා එය බලාත්මක කර ගත යුතු ය. වැඩ පිළිවෙළක් දිනවීම යනු අවසන් මොහොතේ කළ යුත්තක් නොවේ. මහින්ද රාජපක්ෂ කළා සේ ගෝඨාභය රාජපක්ෂ වේලාසනින් ජනාධිපතිවරණයකට ගිය හොත් වැඩ පිළිවෙළක් දිනවන්නට අපහසු ය. එයත් සිහි තබාගෙන වැඩ පිළිවෙළක් දිනවන්නට හෘදය සාක්ෂියක් තිබෙන කවුරුත් කොන්දේසි රහිතව ඒකරාශී විය යුතු වන්නේය.■