ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථාව සංශෝධනය කිරීම වැනි අතිශය බැරෑරුම් කාර්යයක් ගැන පැයක් දෙකක් ඇතුළත තීන්දුවක් ගැනීමට අපේ ඇමති මණ්ඩලය දැක්වූ සමත්කම පෙන්වන්නේ, ඔවුන්ගේ කුශාග්‍ර බුද්ධිය නොව, රාජපක්ෂ වහල්කමය.
අසරණ අලි සබ්රි කරන්නට ඇත්තේ ජනාධිපති කියූ දෙය ලියූ එකය.
ව්‍යාජ විරෝධතාකරුවන් ඒ සංශෝධනය සම්මත කළ යුතු බවට අනාගතයේදී මහජනතාවට බණ දේශනා කිරීමටද, හොඳටෝම ඉඩ ඇති බව අප තේරුම් ගත යුතුය.
ඒකා-අධිපති චින්තනය ඇත්තේ ජනාධිපතිටය
ගෝඨාභය රාජපක්ෂ මහතා ජනාධිපතිවරණයේදී හඳුන්වා දෙන ලද්දේ, රට ගලවාගන්නට ආ, දැක්මක්, විනයක් හා වැඩපිළිවෙළක් තිබෙන, කාර්යශූර හා තීක්‍ෂ්ණ නායකයකු හැටියටය. එහෙත්, බලයට පත්වී මාස දහයක් ගතවන විට ඔහුගේ ඒ මැවූ ප්‍රතිරූපය වේගයෙන් ගරාවැටෙන කනගාටුදායක තත්වයක් නිර්මාණය කර තිබේ.
20වැනි සංශෝධනය ආශ්‍රයෙන් මේ දිනවල වරින් වර වේදිකාගත වන ජවනිකා ගෝඨාභය රාජපක්ෂ ජනාධිපතිවරයාගේ ඊනියා ප්‍රතිරූපය බිමට සමතලා කරන්නට වුණත් සමත්ය. එපමණක් නොවෙයි, 20 සංශෝධනය රාජපක්ෂ ආණ්ඩුවේ විකාරරූපී ස්වභාවය මනාව පෙන්නුම් කරන ලද්දකි.
20 කෙටුම්පත කෙළින්ම ආවේ කැබිනට් මණ්ඩලයටය. ඊට පෙර ආණ්ඩුවේ සාමාන්‍ය ලොකු පොඩි දේශපාලක කිසිවකුවත් 20හි තිබෙන්නේ කුමක්දැයි දැනසිටියේ නැත. කැබිනට් මණ්ඩලයට ඉදිරිපත් කළ කෙටුම්පතේද, ‘අනුමත කිරීම සඳහා පමණයි, සාකච්ඡාව සඳහා නොවේ’ යනුවෙන් ආවරණ සටහනක් තිබුණු බවද තහවුරු නොකළ ආරංචි මාර්ග කියයි. කෙසේ වෙතත්, පැයක් දෙකක් ඇතුළත කැබිනට් මණ්ඩලය, 20වැනි ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථා සංශෝධන කෙටුම්පත අනුමත කළේය. ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථාව සංශෝධනය කිරීම වැනි අතිශය බැරෑරුම් කාර්යයක් ගැන පැයක් දෙකක් ඇතුළත තීන්දුවක් ගැනීමට අපේ ඇමති මණ්ඩලය දැක්වූ සමත්කම පෙන්වන්නේ, ඔවුන්ගේ කුශාග්‍ර බුද්ධිය නොව, රාජපක්ෂ වහල්කමය.
සාමාන්‍යයෙන් බැරෑරුම් කාරණයක් ඇමති මණ්ඩල අනුමැතිය සඳහා ඉදිරිපත් කරන විට, රැස්වීමට දින කිහිපයකට, සතියකට පමණ පෙර ඇමතිවරුන්ට ලබාදීම සිරිතකි. එවිට ඔවුන්ට ඒ ගැන අධ්‍යයනය කර රැස්වීමට පැමිණිය හැකිය. එසේ නොවුණු විටක, රැස්වීමට මුලින්ම ඉදිරිපත් වූ කාරණයක් ගැන තමන්ගේ නිරීක්‍ෂණ ලබාදීම සඳහා දින කිහිපයක් ඉල්ලීමද ඇමතිවරු කරති. මේ කිසිවක් 20දී සිදු නොවීය. ඉතින්, ඒ සාමූහික වගකීමේ වේශයෙන් ආ වහල්කම මිස අන් කුමක්ද?
20 කෙතරම් විකාරරූපීව කෙටුම්පත් කර අත්දැයි යන්න ගැන සමාජයෙන් විවිධාකාර ප්‍රතිචාර නැගෙන්නට ගත් විට, ඇමති මණ්ඩලයේ සමහර සාමාජිකයන්ට තමන්ගේ ‘සාමූහික වගකීම’ පවා හීනියට අමතක විය. කැබිනට් රැස්වීමේදී, ජනාධිපතිවරයා ඉදිරියේ මුනිවත රැකගෙන කැමැත්ත දුන්නත්, මහපොළවට පය තැබූ විට මහජනතාවගේ අදහස් උදහස් දැනගන්නට ලැබෙන නිසා, 20 ගැන යම් ‘හීනි’ විවේචනයක්වත් කළ යුතුයැයි ඒ අයටම සිතෙන්නට ඇත. ඊට, ආණ්ඩුව බලයට ගෙනඑන්නට කැපවූ අන්ත ජාතිකවාදී ගෙවිඳු කුමාරතුංග, ගුණදාස අමරසේකර, වසන්ත බණ්ඩාර, බෙංගමුවේ නාලක හිමි වැනි පිරිස්ද තකට තක ලෙස එකතු වූහ. ඒ හරහා ද්විත්ව පුරවැසිභාවය, පනත් කෙටුම්පතක් ගැසට් කරන කාලය අඩුකිරීම ආදි කරුණු අරබයා හීන්කෙඳිරි විවේචනයක් ඔවුන්ගේ මුවින් ගිලිහුණේ, ‘අපි අපිම විවේචන කරගෙන ඇත්ත මහජන විවේචනය දුර්වල කිරීමේ’ අධ්‍යාශයෙන් විය යුතුය. ඉතින්, මාධ්‍යත් ඒ හීනි විවේචන පස්සේ ගියේය. ඒවා, ආණ්ඩුව පෙරළන තරම් ලොකු කර මහා ප්‍රචාරයක් ලබා දුන්නේය.
ආණ්ඩුවේම කොටස්කාර මේ විවේචකයෝ, ඊට පසු ජනාධිපතිවරයා හමුවූහ. හමුවෙන් පසු එළියට ඇවිත් කිව්වේ, ජනාධිපතිතුමා තමන් ඉදිරිපත් කළ ‘කෙටුම්පතේ වැරදි පිළිගත් බවත්, වහාම ඒවා නිවැරදි කර අලුත් කෙටුම්පතක් ඉදිරිපත් කරන බවට පොරොන්දු වූ බවත්’ය. වැරදි පිළිගැනීමට තරම් ජනාධිපතිතුමා ‘නිහතමානී වීම’ හේ්‍රෂ්ඨ රාජ්‍ය නායකයකුගේ ගුණයක් හැටියට මේ අයම මාධ්‍යවලට කීහ.
ඒ අතර, අගමැතිවරයාද, 20ගැන සොයාබලා නිර්දේශ කිරීම සඳහා කමිටුවක් පත් කළේය. ජීඑල් පීරිස්ගේ සිට අලි සබ්රි දක්වා, රාජපක්‍ෂවරුන්ට එහෙයි කියන පිරිසක් ඒ කමිටුවේ සාමාජිකයෝ වූහ. ඔවුන්ගේ වාර්තාව, අඟහරුවාදා අගමැතිවරයාට ඉදිරිපත් කරන ලදි. එම වාර්තාව, බදාදා පැවැත්වෙන ඇමති මණ්ඩල රැස්වීමට ඉදිරිපත් කරන බවට අගමැතිවරයා පොරොන්දුවූ බව කමිටුවේ මහත්වරු මාධ්‍ය ඉදිරියේ කියාසිටියෝය.
සති දෙකකට පෙර ඇමති මණ්ඩලයට 20 සංශෝධනය ඉදිරිපත් වූ විට ඊට කැමැත්ත පළ කළ අගමැතිවරයා, ඊට පසු ඒ ගැන විමසීමට කමිටුවක් පත්කිරීම අප සැලකිය යුත්තේ විකාරයක් ලෙසද? විහිළුවක් ලෙසද? ඒ අනුව, ඇමති මණ්ඩලයට 20 එන විට අගමැතිවරයාවත් එය දැක තිබුණේ නැද්ද? අනෙක් අතට, ඇමති මණ්ඩලය 20 සම්මත කළ අවස්ථාවේ අගමැතිවරයාවත්, එය කියවා තිබුණේ නැද්ද?
ඒ අතර, දැන් සිදුව ඇත්තේ කුමක්ද? යුතුකම්වාදීන් මෙන්ම, අගමැතිවරයාගේ කමිටුවත් ගෝඨාභය රාජපක්ෂ පවුල විසින් අනාථ කිරීමය. යුතුකම්වාදීන්ට පොරොන්දු වූ පරිදි, කෙටුම්පත සංශෝධනය කර නැවත අලුත් කෙටුම්පතක් ඉදිරිපත් කෙරුණේ නැත. අගමැතිගේ කමිටු වාර්තාව අමාත්‍ය මණ්ඩල රැස්වීමට ඉදිරිපත් කෙරුණේද නැත. ඒ වෙනුවට, රාජපක්ෂ ගැති මාධ්‍ය වාර්තා කළේ, 20වැනි සංශෝධන කෙටුම්පත මුල් විදියටම පාර්ලිමේන්තුවට ඉදිරිපත් කරන බවත්, අවශ්‍ය සංශෝධන කාරක සභා අවස්ථාවේදී සිදුකරන බවත්ය.
අන්තිමට ජනාධිපතිවරයා 20හි සම්පූර්ණ වගකීම භාරගත්තේය. තමාට මහජන වරමක් ලැබී ඇති බවත්, ඒ අනුව කටයුතු කිරීමට 20 ගෙනා බවත් කී ඔහු, තමාගේ වුවමනාවට කැමැත්ත නොදෙන්නේ නම් 19 තවදුරටත් තබා ගන්නා ලෙසද ඇමති මණ්ඩල රැස්වීමේදී සියල්ලන්ටම දන්වා සිටියේය. මනුවර්ණ මීට පෙරද ලියා ඇත්තේ 20හි නිර්මාතෘවරයා ගෝඨාභය රාජපක්ෂ බවත්, එය ගෝඨාභය චින්තනය හැටියට අප බාරගත යුතු බවත්ය. ජනාධිපතිවරයා දැන් ඒ බව තහවුරු කොට තිබේ. අසරණ අලි සබ්රි කරන්නට ඇත්තේ ජනාධිපති කියූ දෙය ලියූ එකය.
පනත් කෙටුම්පත්වලට කාරක සභා අවස්ථාවේදී සංශෝධන ඉදිරිපත් කිරීම ගැන පොහොට්ටුවාදීන්ට තිබුනේ දැඩි විරෝධයකි. ඒ විරෝධය ඇවිත් තිබුණේ, යහපාලන ආණ්ඩුව කෙටුම්පත්වලට මහ රෑ විවිධ සංශෝධන ඇතුළත් කළායැයි (පොහොට්ටුවේ අයම බොරුවට හැදූ) චෝදනා නිසාය. ඒ හේතුවෙන්, පනතක මූලික අදහසට අදාළ නොවන සංශෝධන කාරක සභා අවස්ථාවේදී ඉදිරිපත් කළ නොහැකියැයි විධිවිධානයක්ද 20 වැනි සංශෝධන කෙටුම්පතට ඇතුළත් කර තිබිණ. (එය ප්‍රායෝගිකව ක්‍රියාත්මක නොවන හුදු සැරසිල්ලක් පමණක් බව වෙනම කතාවකි.) දැන්, තමන්ගේ ඒ විරෝධයම අමතක කරමින්, ආණ්ඩුව කාරක සභා අවස්ථාවේ, කෙටුම්පත සංශෝධනය කරන බවට විරෝධතාකරුවන්ට පොරොන්දු වී තිබේ.
කාරක සභා අවස්ථාවේදී සංශෝධන එකතු කිරීම පාර්ලිfාම්න්තු සම්ප්‍රදායේ පිළිගත් අංගයකි. එහි ඇති අවදානමක් වන්නේ, පාර්ලිමේන්තුවේ වැඩි බලය ඇති පක්‍ෂයට, තමන් කැමති සංශෝධන එකතු කර, එය වැඩි ඡන්දයෙන් සම්මත කර ගැනීමට හැකියාවක් තිබීමයි. කාරක සභා අවස්ථාවද, ඡන්දයෙන් සම්මත කරගැනීමද සම්පූර්ණයෙන්ම පාර්ලිමේන්තුව තුළ සිදුවන ක්‍රියාකාරකම් වෙයි. පනත් කෙටුම්පතක් සම්මත වූ පසුව, එය නීතිය බවට පත්වන අතර, අධිකරණයක් ඉදිරියට ගොස් ඒ නීතිය ගැන ප්‍රශ්න කරන්නට හැකියාවක්ද අපේ රටේ නැත.
යහපාලන ආණ්ඩුවේ පනත් කෙටුම්පත් කාරක සභා අවස්ථාවේදී වැරදි විදියට සංශෝධනය කළේයැයි බොරුවක් නිර්මාණය කළේ පොහොට්ටු දේශපාලකයන්ය. දැන් ඔවුහුම කාරක සභා අවස්ථාවේදී 20 සංශෝධනය කරන්නට බලාපොරොත්තු වෙති. ආණ්ඩු හිතවාදී මාධ්‍යවේදී ‘දි අයිලන්ඞ්’ පුවත්පතේ ෂමීන්ද්‍ර ෆර්ඩිනැන්ඩු, රූපවාහිනී සාකච්ඡාවකදී කිව්වේ, මේ ආණ්ඩුවත් කාරක සභා අවස්ථාවේදී සංශෝධන කරන්නට ගියොත්, ආණ්ඩුවේ අවසානය එය බවයි.
මෙවැනි විප්‍රකාර ජවනිකා හරහා, 20 වැනි සංශෝධනය පසුගිය සති දෙක තුළ ආ ගමන ගැන බලන විට, එයින් පිළිබිඹු වන්නේ, ගෝඨාභය රාජපක්ෂ ආණ්ඩුව ‘මහජන මතය’ට නිහතමානීව කන් දෙමින්, තමන් ගෙනෙන ව්‍යවස්ථා සංශෝධන පවා වෙනස්කරන්නට තරම් නැමෙනසුලු බවද? කිසිසේත් නැත. තමන්ගේම කට්ටිය ගෙනෙන මිතුරු විවේචනවත්, ඊට අවශ්‍ය ගෞරවයෙන් යුතුව පිළිගන්නට ජනාධිපති ගෝඨාභය රාජපක්ෂ සුදානම් නැති බවයි. ඒ විවේචකයන් කියන දේ පිළිගත්තා නම්, මේ වන විට, එක්කෝ අලුත් කැබිනට් පත්‍රිකාවක් හරහා, 20 මුල් කෙටුම්පත වෙනස් කොට ඉදිරිපත් කර තිබිය යුතුය. අඩු ගණනේ මහින්ද රාජපක්ෂ අගමැතිවරයාගේ කමිටුවේ නිර්දේශවත් කැබිනට් මණ්ඩලයට ඉදිරිපත් කර තිබිය යුතුය. ඒ කිසිවක් නොකර, සොඳුරු විවේචකයන් අමාරුවේ දැමීමෙන්, රාජපක්ෂ ජනාධිපතිවරයා නැවතත් පෙන්වා තිබෙන්නේ තමන්ගේ දරදඬු සිතීමේ ක්‍රමයේ ස්වභාවයයි. ‘මේක හැදුවේ මම.’ යැයි කීමෙන් ජනාධිපතිවරයා ඒ දරදඬු බව ප්‍රදර්ශනය කර තිබේ.
රටේ මහජනතාව හැටියට, බැරෑරුම්ව කල්පනා කළ යුතු දෙයක් මෙතැන ඇත. එනම්, මේ විවේචකයන් කිසිවකු, 20 සංශෝධනයේ දේශපාලන හරයට විරුද්ධ වී නැති බවයි. ඔවුන්ට ඇත්තේ ද්විත්ව පුරවැසිකම, පනත් කෙටුම්පතක කාලය වැනි ආනුෂංගික කාරණා ගැන ප්‍රශ්න මිස, 20 කෙටුම්පතේ හරය ගැන ප්‍රශ්නයක් නොවීමයි. එයින් තේරෙන්නේ, ඔවුන් 20 කෙටුම්පතේ හරයට සපුරාම එකඟවන බවයි.
20හි හරය කුමක්ද? ඒකාධිපතිත්වය ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථාවට නැවත එකතු කිරීමයි. 17න් දියාරු කළ ජනාධිපතිගේ ඒකාධිපත්ත්වය 18න් නැවන ඇතුළත් කරන ලදි. 19න් නැවතත් ඒකාධිපතිත්වය පාලනය කළ අතර, 20න් නැවතත් එය ව්‍යවස්තාවට ඇතුළත් කෙරෙයි.
රට ඒකාධිපති පාලනයකට යටත් කරගැනීමේ වුවමනාව ඇත්තේ කාටද? ගෝඨාභය රාජපක්ෂ ජනාධිපතිටය. ඔහුගේ නායකත්වය යටතේ ඒ ඒකාධිපති පාලනයට හවුල් වීමට ඔහුගේ සහෝදර රාජපක්ෂ පවුලටද වුවමනාව තිබේ. ඒ වුවමනාවට අබමල් රේණුවකවත් විරෝධයක්, පසුගිය දිනවල ව්‍යාජ විරෝධයටක් පෑ ආණ්ඩුවේම කොටස්කාරයන්ට නැත. ඔවුන් සියල්ලන්ටම අවශය්‍ය වන්නේ ගුණදාස අමරසේකර ‘සභ්‍යත්ව රාජ්‍යයක්’ හැටියට නාම ගන්වා ඇති, රජ කෙනකුගේ පාලනයට සමාන වහල් පාලනයක් දක්වා රට ආපස්සට ගෙනයෑමටයි.
20 සංශෝධනය එන්නේ ඒ චින්තනයේ ප්‍රතිඵලයක් හැටියටය. ඒ නිසා. කර්තෘ අඥාතයි, ලියපු කෙනෙක් නෑ වැනි වාගාලංකාරයන්ගෙන් ඔබ්බට ගොස්, තේරුම් ගත යුතු කාරණය වන්නේ, 20 යනු රාජපක්‍ෂලාගේ පාලන චින්තනය ප්‍රකාශ කරන ලියැවිල්ල බවයි. මේ ලියැවිල්ල, බොහෝ විට මේ විදියටම, සමහර විට කුඩා අනුකුඩා සංශෝධන සහිතව, පාර්ලිමේනතුවේ දී සම්මත වීමටද, ඉහත කී ව්‍යාජ විරෝධතාකරුවන් ඒ සංශෝධනය සම්මත කළ යුතු බවට අනාගතයේදී මහජනතාවට බණ දේශනා කිරීමටද, හොඳටෝම ඉඩ ඇති බව අප තේරුම් ගත යුතුය.
ඒ අතර, 20හි භයානකකම බාල කර පෙන්වීම සඳහා, 20 යනු අලුත් ව්‍යවස්ථාවක් ගෙන එන තුරු කරන අන්තර්කාලීන ක්‍රියාවක් බවද, අලුත් ව්‍යවස්ථාව ගෙන ආ විට 20 නැතිවන බවද ජනාධිපති ඇතුළු ආණ්ඩුවේ උදවිය කියති. අලුත් ව්‍යවස්ථාවක් ගෙන එන්නේ නම්, 20 අහෝසි වන බව, උසස් පෙළ පන්තිවල සිසුන්ද තේරුම් ගනු ඇත. එහෙත්, 20න් පසු ගෙනඑනවායැයි කියන අලුත් ව්‍යවස්ථාව, 20හිම ඉදිරි පියවරක් මිස ආපසු පියවරක් නම් නොවන බව පැහැදිලිය.
20හි ඉදිරි පියවර යනු කුමක්ද? 20 යනු, ජනාධිපතිවරයාට, විධායකයත්, ව්‍යවස්ථාදායකයත්, අධිකරණයත් පාලනය කිරීමේ සම්පූර්ණ බලය පවරන ඒකාධිපතිවාදී නීති ප්‍රතිසංස්කරණයකි. පෙර කීවා සේ එය රාජපක්ෂ ආණ්ඩුවේත් එහි අනුගාමිකයන්ගේත් වුවමනාවයි. කෙසේ වෙතත් 20 අන්තර්කාලීන විධිවිධානයක් නම් ඊට පසු එන අලුත් ව්‍යවස්ථාව කුමක් විය හැකිද? 20න් ජනාධිපතිවරයාගේ බලයට සම්පූර්ණයෙන් යටත් කරවන ලද විධායකය, ව්‍යවස්ථාදායකය හා අධිකරණය අලුත් ව්‍යවස්ථාවෙන් යළිත් නිදහස් හා ස්වාධීන කරනු ඇද්ද? එසේ කරාවියැයි කවුරු හරි කියන්නේ හෝ සිතන්නේ නම් ඔවුන්ගේ මොළය පරීක්‍ෂා කරගත යුතුය. මේ උදවියගේ අලුත් ව්‍යවස්ථාවෙන් කරන්නට නියමිත එකම කාර්යය නම්, 20න් තාවකාලිකව හෝ ගෙන ආ ඒකාධිපතිත්වය, අලුත් ව්‍යවස්ථාවක් තුළින් ශක්තිමත් හා බලවත් කිරීමයි. වෙන විදියකට කියතොත්, අලුත් ව්‍යවස්ථාව 20ටත් වඩා ප්‍රජාතන්ත්‍ර විරෝධී වනු ඇත. ඒකාධිපතිවාදී වනු ඇත. භයානක වනු ඇත.
19 වනාහි, ලංකාවේ ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී පාලන වපසරිය තිබුණු තත්වයට වඩා කැපී පෙනෙන ලෙස විශාල කළ ව්‍යවස්ථා සංශෝධනයකි. කුඩා තාක්‍ෂණික ප්‍රශ්න තිබෙන මුත්, 19හි කිසිම හරයාත්මක වරදක් නැත. (19 නිසා පොලිස්පති ඉවත් කරන්න බෑ, ජනපතියි අගමැතියි තරහ වෙනවා වැනි අමූලික බොරු නොකියන්නේ නම්) ඒ ගැන සංයුක්තව ඕනෑ තරම් වාද විවාද කළ හැකිය. 19 වැරදියි කියනවා නම් කළ යුතු දේවල් දෙකක් තිබුණි. එකක්, 19හි ඇති වැරදි නිවැරදි කිරීමය. දෙක, 19ටත් වඩා ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී සංශෝධනයක් ගෙනඒමය. 20 මේ දෙකෙන් එකක්වත් කළ එකක් නොවේ.
සරල උදාහරණයක් ගනිමු. මැතිවරණ කොමිසමේ සාමාජිකයන් ගණන 3ක්ව තිබියදී එහි රැස්වීමක ගණපූරණයද 3ක් වීම 19හි තිබුණු බලවත් තාක්‍ෂණික වරදකි. 17වැනි සංශෝධනයේ මැතිවරණ කොමිසමේ සාමාජිකයන් 5 දෙනකු සිටි නිසා, 3ක ගණපූරණය නිවැරදි නමුත්, එය 3ට අඩුකිරීමේදී ගණපූරණ අවශ්‍යතාව වෙනස් කරන්නට යහපාලන ව්‍යවස්ථා කෙටුම්පත්කරුවන්ට මගහැරී තිබුණේය. ඒ නිසා කළ යුතුව තිබුණේ, මැතිවරණ කොමිසමේ සාමාජිකයන් සංඛ්‍යාව වැඩිකිරිම හෝ ගණපූරණ සංඛ්‍යාව අඩු කිරීමයි. ඒ දෙකෙන් එකක්වත් 20න් කර තිබුණේ නැත. ඒ කියන්නේ, 20 කෙටුම්පත්කරුවන්, අඩුගණනේ 19හි තාක්‍ෂණික කාරණා ගැනවත් නිසි අවධානයකින් කටයුතු කර නැති බවය.
19න් ඉදිරියට රටක් හැටියට අප ගමන් කළ යුතුව තිබුණේ, විධායක ජනාධිපති ධුරය අහෝසි කර පාර්ලිමේන්තුවට පාලන බලය පැවරීමේ ඊළඟ පියවර වෙත නොවේද? එසේ යන විට, මහජන ඡන්දයෙන් ජනාධිපතිවරයකුත්, පාර්ලිමේන්තුවත් පත්වීමෙන් ඇතිවන ව්‍යාකුලතාව පහව ගොස්, එක බල කේන්ද්‍රයක් පමණක් රටේ ඇතිවේ. පාර්ලිමේන්තුවට පාලන බලය ලැබීම යනු, රටේ තනි පාලනයක් ගෙනයන හිතුවක්කාර ජනාධිපති ධුරයක් පවත්වාගැනීමට වඩා ලක්‍ෂ වාරයක් ප්‍රජාතන්තවාදී ඉදිරි පියවරකි. ඒ නිසා 20න් කළ යුතුව තිබුණේ 19නුත් එහා යන ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී ප්‍රතිසංස්කරණ රටට හඳුන්වා දීමයි. එය සිදු නොවීය. ඒ වෙනුවට, උපන් දා සිට විවේචනයට හසුව තිබෙන 1978 ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථාවේ මුල් ස්වරූපයට ආපස්සට යෑමක් 20න් සිදුවෙයි.
ඉදිරිය සැලකිල්ලෙන් බලන විට, දැන් ගෝඨාභය රාජපක්‍ෂට ඇති ජනවරම සමාන කළ හැක්කේ, 1930 ගණන්වලදී හිට්ලර්ගේ නාසි පක්‍ෂයට ජර්මනියේ දී ලැබුණු ජනවරමටය. ඒ ජනවරම හරහා, මිලියන 6ක මහා මිනිස් සංහාරයක් දක්වා හිට්ලර් විනාශකාරී ගමනක් ගියේය. ලංකාවේ අනුනායක හිමිවරුන්ගේ පවා අනුමැතිය ඇත්තේ හිට්ලර් වැනි පාලකයකුටය. ඒ අතර, රාජපක්ෂ ආණ්ඩුවේ ජාතිකවාදී මතවාදීන්ගේ වුවමනාව, පණ්ඩුකාභය පන්නයේ රාජ සභාවකින් රට පාලනය කරන්නටය. අලුත් ව්‍යවස්ථාව හැදිය යුත්තේ ඒ පන්නයට යැයිද ඔවුහු කියති. පණ්ඩුකාභය නොව, දේවානම් පියතිස්සගේ පන්නයට රට ගෙනගියත්, එය ගුණදාස අමරසේකරගේ සභ්‍යත්ව රාජ්‍යය යන ව්‍යාජයෙන් හැඳින්වෙන නමුත්, ඒකාධිපතියකුගේ පාලනයකි. දස රාජ ධර්මය පෙරටු කර ගත් රජකෙනකු රට පාලනය කළ විට සියලු උපද්‍රව දුරුවී රට කේතුමතියක් වෙතැයි ඔවුහු ඒ ඒකාධිපති පාලනයට අයිසින් ලෙස විවිධ දේ තවරති. ඒ හරහා, රජ කෙනකුගේ බලය ගෝඨාභය රාජපක්‍ෂට හිමි විය යුතුයැයි ඔවුහු කල්පනා කරති. ඔවුන්ගේ ඉදිරි අභිලාෂය ඒ බලය ගෝඨාභය අත පත් කිරීමයි.
එහෙත්, කුමන රජ කෙනකු වුවත්, තමන්ට හා තමන්ගේ සනුහරයට වුවමනා විදියට පමණක් නීති සාදන බවද, තමන්ගේ එවුන්ට පක්‍ෂව හා විරුද්දකාරයන්ට එරෙහිව ඒ නීතිය ක්‍රියාත්මක කරන බවත්, නඩු අසන්නේද තමන්ගේ එකාට මුක්තිය ලැබෙන සේත්, විරුද්දකාරයාට මරණ දඬුවම හිමි වන සේත් බවත් අප අමතක කළ යුතු නොවේ. එවැනි වැඩවසම් පාලනයකින් නිදහස්ව අපි අඩුගණනේ අවුරුදු දෙසියයකට වැඩි කාලයක් ගත කර ඇත්තෙමු.
දැන්, මේ රාජපක්ෂ ගැත්තන් හදන්නේ ජනවරමක සාටෝපය තවරා, රටේ සියලු පාලන බලතල භුක්ති විඳින, නීතියට හසු නොවන, කිසිවකුට ප්‍රශ්න කළ නොහැකි, ඒකාධිපති රජකෙනකු තනන්නටය. ඒ ප්‍රයත්නය නිසි ලෙස හඳුනාගෙන ඊට විරුද්ධ වීම අපේ කාර්යය විය යුත්තේය. ■
