No menu items!
22.3 C
Sri Lanka
29 March,2024

අලුත් ආණ්ඩුවෙන් ඕනෑ මොනවාද?

Must read

තරුණයන් ඉදිරියට ආ යුතුයි

නීතිඥ ප්‍රශාන්තලාල් ද අල්විස්

මේක ලංකා ඉතිහාසයේ තීරණාත්මක ඡන්දයක්. මේක 225ම එපා කියන ජනතා මතයක් තිබුණ පසුබිමක තිබුණ මැතිවරණයක්. අලුත් අය ඕනෑ බව මිනිසුන් කීවා. අපේ මහජනතාව එසේ කීවත්, ඒ විදියට ඡන්දය දී ඇති බව පෙනෙන්නේ නෑ. තවමත් වහලුන් පක්ෂවල ඉන්න බව මම හිතනවා.

බලයට පත් වූ ආණ්ඩුව ප්‍රතිපත්ති මත පාලනයක් ගෙනයනු ඇතැයි මා අපේක්ෂා කරනවා. එහෙත් එසේ සිදුවේවි කියා හිතන්නේ නෑ. මහජන නියෝජිතයන් ප්‍රතිපත්ති වෙනුවට පෞද්ගලික අරමුණු ඉදිරියට දමාගත් පාලනයක් ගෙනයනු ඇතැයි මා හිතනවා.

එහෙත් මොන පක්ෂයකින් හෝ අලුත් අදහස් තියෙන අලුත් මිනිසුන් ඒවි කියලා මට ප්‍රාර්ථනාවක් තිබුණා. පළවැනි වතාවට ජාතික ලැයිස්තුවෙන්වත් රටට අවශ්‍ය උගත් මිනිසුන් පත්කරනු ඇතැයි මා බලාපොරොත්තු වුණා. අපි කතාකරන මොහොත තෙක් ඒ බලාපොරොත්තු ඉටුවුණාදැයි හරියට දැනගන්න ලැබුණේ නෑ. ඒත් ඒ බලාපොරොත්තු යථාර්තයක් වේයැයි මා හිතන්නේ නෑ.

අලුත් ව්‍යවස්ථාවක් ඕනෑ. මා විශ්වාස කරන්නේ ස්වයංජාත ව්‍යවස්ථාවක්. ජනතාව අතරින් ආ, ඔවුන්ගේ අනුමැතිය ලත් ව්‍යවස්ථාවක්. භූතානය ව්‍යවස්ථාවක් හැදුවේ අවුරුදු හයක් තිස්සේ එකතු කළ ජනතා අදහස් ඇසුරෙන්. මම භූතානයේ ව්‍යවස්ථාව කෙටුම්පත් කරන්න දායක වූ අගවිනිසුරුතුමා එක්ක බෞද්ධ නීති දර්ශනය ගැන අධ්‍යන කළා. ඒ දැනුම එක්ක මගේ බලාපොරොත්තුව දළ ජාතික සතුට මත පදනම් වූ එවැනි ව්‍යවස්ථාවක්.

පාර්ලිමේන්තු මැතිවරණයට තරුණ අය බොහොමයක් ඉදිරිපත් වුණා. නැවුම් මුහුණු ගණනාවක් ආවා. එහෙත් මට පාර්ලිමේන්තුව ගැන ලොකු බලාපොරොත්තුවක් නෑ. එක තරුණයෙක් හරි පාර්ලිමේන්තුවට ගියොත් ඒක ලොකු ජයග්‍රහණයක් බව තමයි මම ප්‍රතිඵල ලැබෙන්නට කලින් කල්පනා කළේ.

තරුණයන් යැයි කීවේ අවුරුදු විස්සේ නෑඹුල් අය නොවෙයි. යම් පරිණතකමක් ඇති, දේශපාලන පරිචයක් ඇති අය. අවුරුදු තිස්පහේ විතර අය. එතැනින් වෙනස පටන්ගන්න පුළුවන්. ඒ අය අතරින් පාර්ලිමේන්තුවට තේරී පත්වූ අයට පාර්ලිමේන්තු මන්ත්‍රීවරුන් ලෙස විශාල කාර්යභාරයක් තියෙනවා. තේරී පත් නොවූ අයට පාර්ලිමේන්තුවෙන් පිටත විශාල කාර්යභාරයක් තියෙනවා. ඔවුන් දේශපාලනයේ ඉදිරියට ආ යුතුයි. ඒ තරුණයන් ඉදිරියට ගැනීම මා වැනි වියපත් අයගේ වගකීමක් බව මා හිතනවා. අපේ පරම්පරාවේ අයට මේ රටේ වෙනසක් කරන්න බැරි බව මා විශ්වාස කරනවා. ලෝකයේ නව ප්‍රවණතා එක්ක තරුණ පරපුර තමයි ඉදිරියට එන්නේ. රටේ ව්‍යවස්ථා වෙනසකට, දේශපාලන සංස්කෘතියේ වෙනසකට තරුණයන් මුල් වූ සාකච්ඡා ආරම්භ කරන්න ඕනෑ. ඒක තමයි ඊළඟ අවුරුදු පහේ විය යුත්තේ.

 

ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය වැළඳගත යුතුයි

කථිකාචාර්ය අතුල විතානවසම්

දේශපාලන ක්ෂේත්‍රයේ ප්‍රධාන අභියෝග දෙකක් මඟහරින්න බෑ. එකක් ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය සාක්ෂාත් කිරීම. පසුගිය කාලයේදී ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය ක්‍රමයෙන් පාරිහානිය කරා ගමන් කරන බව අපි දැක්කා. රාජ්‍ය යාන්ත්‍රණය ගැන ජනතා විශ්වාසයක් නෑ. විධායකය බලය මධ්‍යගත කිරීමේ ප්‍රවණතාවක් තියෙනවා. මිනිසුන්ගේ අයිතිවාසිකම්, නිදහසට පහර වදිනවා. ඒ අනුව ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය පිළිබඳ ප්‍රශ්නයක් තියෙනවා.

ඊට අමතරව ජනවාර්ගික ගැටළුවට විසඳුමක් ඕනෑ. පළාත් සභා ක්‍රමය ජනවාර්ගික ගැටළුවට විසඳුමක් විදියට ගෙනාවාට ඒකෙන් සම්පූර්ණයෙන් දෙමළ ජනතාවගේ ගැටළු විසඳන්න බැරිවුණා. පළාත් සභා ක්‍රමයෙන් මූලික වශයෙන් අරමුණු කරගත් බලය බෙදාහැරීමේ අරමුණුවලට ගමන් කරන්න බැරිවුණා. ඒ හා බැඳුණු ප්‍රධානම අවුල තමයි රටේ ජනවාර්ගික කණ්ඩායම් අතර සංහිඳියාව ගොඩනඟන්නේ කොහොමද කියන එක.

දැන් අලුත් ප්‍රශ්නයක්. මුස්ලිම් ජනතාව රටේ දේශපාලන ප්‍රවාහයෙන් ඈත්වෙමින් ඉන්නවා. ඒ ගැන බලයට පත් වූ ආණ්ඩුව වගකියන්න ඕනෑ. අලුතින් බලයට පත්වෙන ආණ්ඩුවත් වගකියන්න ඕනෑ.

පාලකයන් සිංහල, දෙමළ හා මුස්ලිම් කියලා ජනකොටස් ටික බෙදාගත්තාම රටක් පාලනය කරන්න පුළුවන්ද කියන ප්‍රශ්නය එනවා. මේක ගැඹුරු ප්‍රශ්නයක්. මේකට විසඳුම් හොයන්න ඕනෑ. මේ ජනකොටස් තුන එකතු කරගෙන තනි ජාතියක් ගොඩනඟන්නේ කොහොමද කියන බැරූරුම් ප්‍රශ්නයට ආණ්ඩුව මුහුණදෙන්න ඕනෑ.

ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය හා ජනවාර්ගික ප්‍රශ්නය පිළිබඳ කාරණා ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථාව එක්කත් බැඳෙනවා. ඒ වෙනුවෙන් ව්‍යවස්ථාව සංශෝධනය කරන්න ඕනෑ. ඒ නිසා ආණ්ඩුව කියන එක ඇත්ත. නව ආණ්ඩුව ව්‍යවස්ථා සංශෝධනයකට අතගැසිය යුතුයි. ඒත් ඒක කළ යුත්තේ තනි පවුලක් වටා බලය ඒකරාශී වෙන විදියට නෙවෙයි. තනි පුද්ගලයෙක් වටා බලය ඒකරාශී වෙන විදියට නෙවෙයි. තනි පුද්ගලයෙක් වටා බලය ගොනු කරන්න යනවානම් ඒ තරම් අමනෝඥ ක්‍රියාවක් නෑ.

ආණ්ඩුවට තුනෙන් දෙකක් තියෙනවාද කියන එක අදාල නෑ. අනෙකුත් ප්‍රශ්න සම්බන්ධ කරමින් රටේ පුළුල් දේශපාලන කතිකාවක් ගොඩනඟමින් ආණ්ඩු ව්‍යුහය ප්‍රතිව්‍යුහගතකරණයකට ලක් කරන්න ඕනෑ. රාජ්‍යය නැවත සකස් කිරීමේ බරපතල අභියෝගයකට මුහුණදෙන්න ඕනෑ. පහුගිය අවුරුදු ගණනාව තුළ බලයට පත් වූ ආණ්ඩු කළා වගේ පෞද්ගලික සුඛවිහරණයට යන්නේ නැතිව සැබෑ ප්‍රශ්න විසඳන්න වෙනවා.

දැඩි පාලනයක් මත රට ගොඩනඟන්න පුළුවන් බව මිත්‍යාවක්. එහෙම කරන්න ගිහින්, ගැටළු ඇතිවුණොත් ආණ්ඩුවටම වන්දි ගෙවන්න වෙනවා. ජේ.ආර්. ජයවර්ධන කාලයේ ඒ වගේ වැඩපිළිවෙලක් ගෙන ගිහින්, ජීවිත ගණනාවක් විනාශ වෙලා ශෝකාන්විත කෙළවරකින් අවසන් වුණා. ඒ නිසා ඇති වූ ජාතීන් දෙකක්, අරමුණු දෙකක් මුල් කරගෙන කරපු විප්ලවවාදී ව්‍යාපාර දෙකේම මූලික විරෝධය තිබුණේ සිංහල පාලක පන්තියක් මධ්‍යගත බලයක් ගොඩනැඟීමටත්, ඒ මධ්‍යගත පාලනයෙන් පීඩාකාරී බලයක් ගෙනගියෑමටත් එරෙහිව.

බලය අරගෙන ඒක සමරමින් තව තව බලය ඒකරාශී කරගෙන තමන්ට ඕනෑ පාලනයක් ගෙනයන බව හිතනවානම් ඒක ඉතා ව්‍යසනකාරීයි. ඒකත් එක්ක ඉදිරියට යන්න බෑ. එහෙම කරන්න ගියොත් ඉදිරි අවුරුදු පහ තුළ ආණ්ඩුවට බරපතල අභියෝග එල්ලවේවි. ඒ අභියෝග සමහරවිට ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී ස්වරූපයෙනුත්, ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී නොවන ස්වරූපයෙනුත් එල්ලවෙන්න පුළුවන්.

අපට ජාත්‍යන්තර සමාජයෙන් ඈත්වෙන්න බෑ. අපි කොන්වෙන්න බෑ. අමනෝඥ පාලකයන් හිතනවා ජාත්‍යන්තර සමාජය නැතිව රට පාලනය කරන්න පුළුවන් බව. ඒක පරාජය කළ යුතු මානසිකත්වයක්.  හමුදාව තියාගෙන, ලෝකෙන් කොණ්වෙලා රටවල් පාලනය කරන්න බෑ.

රාජපක්ෂ පාලනය සිහියට නඟාගත යුත්තේ 2015දී ඔවුන්ට වෙච්ච දේ මොකක්ද කියන එක. 2015 පත් වූ ආණ්ඩුව ප්‍රඥාවන්ත විදියට කටයුතු කළානම් 2019 දී රාජපක්ෂලාට ජයගන්න බෑ. 2019දී රාජපක්ෂලා ජයගත්තේ පහුගිය පාලන තන්ත්‍රය ජනතාවට එපා වූ නිසා. ඒ කැකෑරෙන වෛරයෙන් තමයි ජනතාව ඡන්දය දුන්නේ. නව ආණ්ඩුව උද්දාමයට පත්වෙන්න හොඳ නෑ, මේ ජනවරම අපට ඕනෑ දෙයක් කරන්න දුන්න එකක් කියලා. ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය පිටුදැකිය යුතු දෙයක් නෙවෙයි. ඒක වැළඳගත යුතු දෙයක්. මිලිටරිවාදය, අධිකාරිවාදය අත්හැරලා ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී ආණ්ඩුකරණයකට ගෙනගියොත් තමයි රටටත් හොඳ, ඔවුන්ටත් හොඳ. එහෙම නැතිව ගෙනයන පාලනය ඉතා කෙටි පාලනයක් වෙන්න පුළුවන්. 2015 අත්දැකීමට අමතරව ඔවුන් ජේ.ආර්., ප්‍රේමදාස, චන්ද්‍රිකා හා රනිල්-මෛත්‍රී ආණ්ඩුවලට අත් වූ ඉරණම සිහිතබාගත යුතුයි. අවුරුදු පහකට ලැබුණ බලයෙන් රට හදන්න හිතන්නයි ඕනෑ.

 

එම්සීසී බැරිනම් සීඑම්එම් හරි අත්සන් කරලා කන්න දෙන්න

ආචාර්ය අමින්ද මෙත්සිල

2019 ජනාධිපතිවරණයේදී ගෝඨාභය රාජපක්ෂ ජනාධිපතිවරයාට අනපේක්ෂිත ජයක් ලැබුණේ අලුත් පරම්පරාව ඔහු ගැන විශ්වාස කළ නිසා. අපි නිදහස ලබලා අවුරුදු හැත්තෑදෙකක්. අපේ කලාපයේ රටවල් අතර, ගොඩක් සංඛ්‍යාලේඛනවලින් අද අපට පහළින් ඉන්නේ ඇෆ්ගනිස්ථානය විතරයි. අපි පහළටම වැටිලා. ඒ නිසා නැවතත් රට හරිගස්සලා විනයානුකූල, දූෂණයෙන් තොර සංවර්ධනයක් ඇතිකිරීම ගැන හැමෝම බලාපොරොත්තු තියාගෙන ඉන්නවා. මේ ආණ්ඩුව වැඩ පටන්ගනිද්දී තමයි කොවිඞ්-19 වසංගතය ආවේ.

ස්ථිරසාර ආණ්ඩුවක් ඕනෑ බව මිනිසුන් හිතන බව පේනවා. මැතිවරණයෙන් පසු ජනතාවගේ බලාපොරොත්තුව තමයි ඉක්මනින් සංවර්ධනයේ මාවතට රට ගැනීම. මිනිසුන්ගේ සහයෝගය ඒ අරමුණ වෙනුවෙන් ලැබී ඇති බව පේනවා.

එහෙත් ජනතාවට කෙටිකාලීන බලාපොරොත්තුත් තියෙනවා. කොවිඞ්-19 වසංගතය අවසාන වෙන දිනය ගැන ඉඟියක්වත් නෑ. ඉතින්, ජනතාවගේ ජීවන තත්වය රැකගැනීම, රැකියා සුරක්ෂිතතාවය ලබාදීම ආදී කෙටිකාලීන බලාපොරාත්තු තමයි ජනතාවට වැඩිපුර තියෙන්නේ. හයිවේ හදන්න, ගුවන් තොටුපළ හදන්න වගේ ලොකු බලාපොරොත්තු නෑ.

රජය අයවැයක් ඉදිරිපත් කරලා නෑ ගිය අවුරුද්දේ. මේ අවුරුද්දේ අයවැයක් ඉදිරිපත් කරන්න ඕනෑ, ආණ්ඩුව ආ හැටියේම. අයවැයෙන් ඉතිහාසයේ කවදාටත් වැඩිය සහන ලැබීම ගැන ජනතාව බලාපොරොත්තු වෙනවා. රජය විශාල අර්බුදයකට මුහුණදෙනවා සහන දෙන්නේ කොහොමද කියලා.

සහන නොදුන්නොත් පළවැනි වතාවේම ජනප්‍රියත්වය හීන වෙන්න පුළුවන්. පාරිභෝගිකයන්ට හා ව්‍යවසායකයින්ට සහන දෙන්න ඕනෑ. සහන දෙන්න නම් රජයට සල්ලි ඕනෑ.   ඒත් රජයේ ආදායම කඩාවැටිලා. බදු ආදායම් නෑ, විදේශ ශ්‍රමිකයන්ගේ ආදායම් නෑ, ඇඟලුම් කර්මාන්තයේ ආදායම නෑ.  ඊට අමතර ණය තියෙනවා. රුපියල් බිලියන 2000ක් ණය ගෙවන්න ඕනෑ. දැඩි මූල්‍ය දුෂ්කරතාවන්ට යටත්වෙලා ජනතාවට සහන සලසන්නේ කොහොමද කියන එක තමයි රජයට තියෙන අභියෝගය.

රජය ණය ගත්තාද වගේ කාරණා කිසිවක් ජනතාවට අදාල නෑ. ඔවුන්ට ඕනෑ ජීවිත පවත්වාගැනීමට. දැනුත් පෞද්ගලික අංශයේ සේවකයන්ට වැටුපෙන් භාගයක් විතරයි ගෙවන්නේ. සමහර ආයතන කඩාවැටිලා. රජය ඒවා විසඳන්න ඕනෑ.

කොවිඞ් නිසා ඇති වූ සමාජීය ගැටළුත් තියෙනවා. කොළඹ ඉස්කෝලවල වැඩකළාට ගමේ ඉන්න ළමයින් මාර්තු මාසයේ ඉඳලා ගෙදර. ආයෙත් සැරයක් ඔක්තෝබර් හා නොවැම්බර් සති පහක නිවාඩුවක් එනවා උසස්පෙළ හා නිවාඩු වෙනුවෙන්. මේ අවුරුද්දේ ඉතා කෙටි කාලෙකට තමයි ඉස්කෝලේ තිබුණේ. එය ළමයින්ගේ අධ්‍යාපනයටත්, සමාජයීය ජීවිතයටත් බලපානවා. මේ වගේ අතුරු ප්‍රශ්න ගොඩක් තියෙනවා.

මේ මොහොතේ 19 වැනි සංශෝධනය, අලුත් ව්‍යවස්ථා, එම්සීසී, සෝෆා වගේ ප්‍රශ්න එතරම් වැදගත් විදියට මිනිසුන් කල්පනා කරන්නේ නෑ. මිනිසුන් කියයි, එම්සීසී බැරිනම් සීඑම්එම් හරි අත්සන් කරලා අපට කන්න දෙන්න කියලා.

 

කලාපීය බල අරගලය අලුත් අභියෝගයක්

කථිකාචාර්ය සුමිත් චාමින්ද

ආණ්ඩු බලය ලැබූ ශ්‍රී ලංකා පොදුජන පෙරමුණ ඉදිරියේ තියෙන අභියෝගය මෙතෙක් කිසිදු පාලනාධිකාරියක් මුහුණ නොදුන් අභියෝගයක් බව මා හිතනවා. එක් පැත්තකින් ආර්ථික අභියෝගය. කොවිඞ්-19 වසංගත තත්වයෙන් පසු ලෝකය පුරා ඇතිවීමට නියමිත ගැඹුරු අර්බුදයක් තියෙනවා. දේශපාලන අර්ථශාස්ත්‍රඥයන් තර්ක කරන්නේ 1929 ඇතිවුණ මහා ආර්ථික අවපාතයෙන් පසු, ඇතැම්විට ඊටත් වඩා ගැඹුරු, දැවැන්තම අර්බුදය මේක බව. මෙවැනි අර්බුදයකට මුහුණදීමේ අත්දැකීම් කාටවත් නෑ.

ශ්‍රී ලංකාවේ ජාතික ආදායමට දායක වෙන හැම ක්ෂේත්‍රයක්ම අර්බුදයට ගොදුරු වෙලා. විදේශ ශ්‍රමිකයන් ලංකාවට එවන මුදල් ප්‍රමාණය අඩුවෙලා. අපි නිෂ්පාදනය කරන යුරෝපීය වෙළඳපළ ඉලක්ක කරගත් ඇඟලුම් ආදී භාණ්ඩවලට තියෙන ඉල්ලුම දුර්වල වෙලා. සංචාරක කර්මාන්තය කඩාවැටිලා. අවිධිමත් අංශයේ ආර්ථික කටයුතුවල යෙදෙන අතිවිශාල පිරිසක් ඉන්නවා. ඔවුන් අර්බුදයක ඉන්නවා. විරැකියාව පිළිබඳ විශාල ප්‍රශ්නයක් තියෙනවා.

ඒ එක්කම කලාපීය බල අරගලය ආණ්ඩුවට මුහුණදෙන්න සිද්ධවෙන අලුත් අභියෝගයක්. වර්තමානයේ අපට පෙනෙනවා, වසංගත තත්වයත් පසුබිම් කරගෙන දෙවන සීතල යුද්ධයක් ඇමෙරිකා එක්සත් ජනපදය හා චීනය අතර වර්ධනය වීමේ අවදානමක් තියෙන බව. ඒකේ සලකුණු අද අපට පේනවා. චීනයේ ජාතික ආරක්ෂක පනත මුල් කරගෙන හොංකොංවල ඇති වූ විරෝධය, චීනය හා තායිවානය අතර ඇතිවන අරගලය හා ඇමෙරිකාව හා චීනය අතර දකුණු චීන මුහුදේ ආයුධ සන්නද්ධ ගැටුමක ආසන්නයේ පැවතීම තීරණාත්මකයි. ඊට අමතරව චීනය හා ඉන්දියාව අතර දේශසීමා ගැටුමත් මේ බල අරගලය ප්‍රකාශයට පත්වීමක්.

පළමු සීතල යුද්ධය ඇමෙරිකා එක්සත් ජනපදය හා සෝවියට් දේශය අතර පවතින විට ලංකාව තිබුණේ ප්‍රධාන ගැටුම්කාරී කලාපයක නෙවෙයි. එහෙත් ඇමෙරිකා එක්සත් ජනපදය හා චීනය අතර යුද්ධයක ප්‍රධාන ගැටුම්කාරී කලාපය තමයි ආසියා, පැසිෆික් කලාපය. එහි මධ්‍යයේ ලංකාව පිහිටා තියෙනවා. චීන ව්‍යාප්තවාදය ගැන සිදුකරන ජාත්‍යන්තර මට්ටමෙන් සිදුකරන දේශපාලන විග්‍රහවලදී හම්බන්තොට වරාය හා පාකිස්ථානයේ ග්වාගාර් වරාය ගැන නිතර සඳහන් වෙනවා. මේ දෙකම පාලනය කරන්නේ චීනය. ඊට ප්‍රතිපාක්ෂිකව ඇමෙරිකා එක්සත් ජනපදය සෝෆා ගිවිසුම යටතේ ඇමෙරිකානු හමුදාවට ශ්‍රී ලංකාවේ පහසුකම් ලබාදෙනවා. ඊට අමතරව එම්සීසී ගිවිසුම ගැන ඔවුන් උනන්දුවක් දක්වනවා. ඉන්දියාවත් කොළඹ වරායේ නැගෙනහිර ජැටිය ගැන දක්වන උනන්දුව තුළ භූ දේශපාලනික වුවමනාකම් තියෙන බව පැහැදිලියි. ඒ සියල්ල මැද චීනයේ ණය උගුලකට ලංකාව හසුවේවිද කියන බය තියෙනවා. ආර්ථික අර්බුදය සමඟ සම්බන්ධ වූ විදේශ සම්බන්ධතා පිළිබඳ අර්බුදයකුත් එනවා. ඔය විදියට මහා බලවතුන් අතර බල ගැටුමේ කේන්ද්‍රයට අපි හසුවෙලා ඉන්නවා.

මේක සම්බන්ධයෙන් පැහැදිලි උපායමාර්ගික දැක්මක් බලයට පත් වූ පාලකයින්ට තියෙන බව පේන්නේ නෑ. ඒ නිසා එම අර්බුදයේ ගොදුරක් බවට ලංකාව පත්වෙන බව අනුමාන කළ හැකියි.

ඊට අමතරව ගෝඨාභය රාජපක්ෂ ජනාධිපතිවරයාගේ නායකත්වයෙන් යුත් ආණ්ඩුව සිංහල බෞද්ධ ජාතිකවාදයේ ආන්තික ධාරාවක් නියෝජනය කරනවා. ඒ නිසා විදේශීය සම්බන්ධතාවලදී ලංකාව හුදෙකලා තත්වයකට ගමන් කරන්න හේතුවේවි කියන සැකය තියෙනවා. ජිනීවා මානව හිමිකම් කවුන්සිලයේ යෝජනා සම්බන්ධයෙන් දක්වන ප්‍රතිචාර, ලංකාවේ ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය හා මානව අයිතීන් පිළිබඳ උනන්දු පාර්ශ්ව කෙරෙහි දක්වන ප්‍රතිචාර නිසා හුදෙකලා වීමේ අවදානමක් තියෙන බව පේනවා. ඉන්දියාව සමඟ පවතින සම්බන්ධය ලංකාවේ දේශපාලන ස්ථාවරත්වය සම්බන්ධයෙන් ඉතාම තීරණාත්මකයි. පවතින ලෝක යථාර්තය තුළ හුදෙකලා වීම අසීරුයි. ලංකාවේ සිංහල බෞද්ධ අන්තවාදයක් නඩත්තු කරන අතරතුරේ ලෝකය සමඟ යහපත් සම්බන්ධයක් පවත්වාගැනීම පරිකල්පනය කරන්න බෑ. විශේෂයෙන්ම ලංකාවේ දෙමළ ජනතාවගේ පැවැත්ම සම්බන්ධයෙන් ඉන්දියාව සංවේදීයි.■

 

- Advertisement -

පුවත්

LEAVE A REPLY

Please enter your comment!
Please enter your name here

- Advertisement -

අලුත් ලිපි