ලංකාවට අවශ්‍ය රාජ්‍ය මාදිලිය කවරක් විය යුතුද යන ප‍්‍රශ්නය නිදහසින් පසු ලංකාවේ දේශපාලන විවාදයේ පැවැත තිබෙන, නිරන්තරව මතුවන බැ?රුම් තේමාවකි. එම විවාදය ආරම්භ වූයේ 1948දී නිදහස ලැබී අවුරුදු දෙක තුනක් ඇතුළතය. ආරම්භක විවාදය සිදුවූයේ ඒකීය රාජ්‍ය මාදිලියක්ද? සන්ධීය රාජ්‍ය මාදිලියක්ද? යන ප‍්‍රශ්නය වටාය. එය මේ දක්වාම නොවිසඳී තිබෙන ප‍්‍රශ්නයකි.
මේ අතර, ලංකාවට අවශ්‍ය වන්නේ ‘අධිකාරවාදී රාජ්‍ය මාදිලියකි’ යන තර්කය 1960 ගණන්වල පටන් මතුවී තිබිණ. එහි ධාරා තුනක් තිබිණ. ඉන් පළමුවැන්න ප‍්‍රකාශයට පත්කරනු ලැබුවේ, අගමැති බණ්ඩාරනායක මහතාගේ මරණයෙන් පසු බණ්ඩාරනායක පවුලේ සාමාජිකයන් විසිනි, 1960 ගණන්වලදී මතුවී තිබුණු ආර්ථික අර්බුදයට සහ දේශපාලන ව්‍යාකුලත්වයට විසඳුම ඇත්තේ, ප‍්‍රජාතන්ත‍්‍රවාදයෙන් තරමක් ඉවතට ගිය අධිකාරවාදයට නැඹුරුවූ ක‍්‍රමයකින් යැයි සිරිමාවෝ බණ්ඩාරනායක අගමැතිතුමියත්, එතුමියගේ පළවෙනි ආණ්ඩුවේ ප‍්‍රබලතම ඇමතිවරයා ද වූත්, එතුමියගේ විවාහයෙන් ඥාති සහෝදරයා වූත්, තරුණ ෆීලික්ස් ඩයස් බණ්ඩාරනායකත්ය. ෆීලික්ස් 1960 ගණන්වල මුල් කාලයේදී පාර්ලිමේන්තුවේදී සිදුකළ ප‍්‍රසිද්ධ ප‍්‍රකාශයක් නම්, (ඒකබලවාදී පාලන තන්ත‍්‍රයක පොඞ්ඩක් ලංකාවට අවශ්‍යය* යන්නයි.
දෙවැන්න, ශ‍්‍රීලනිපය, ලසසපය සහ කොමියුනිස්ට් පක්‍ෂය 1970දී පිහිටුවූ සමගි පෙරමුණු සන්ධානයයි. ලංකාවේ ‘සමාජවාදය’ පිහිටුවීමේ අරමුණෙන් පිහිටුවන ලද මෙම සන්ධානයේ ප‍්‍රධාන න්‍යායාචාර්යවරුන් වූයේ සමසමාජ පක්‍ෂයේ සහ කොමියුනිස්ට් පක්‍ෂයේ නායකයන්ය. ආර්ථික, සමාජ හා දේශපාලන ප‍්‍රතිසංස්කරණ මාධ්‍යයෙන් ‘සමාජවාදය’ ගොඩනැගීමේ න්‍යාය පත‍්‍රයක් ගොඩනැගූ සමගි පෙරමුණු ක‍්‍රියාමාර්ගයේ එක් අංගයක් වූයේ ‘ශක්තිමත් රාජ්‍යයක්’ නිර්මාණය කිරීමයි. වමේ පක්‍ෂ දෙක විසින් සපයන ලද න්‍යායික සාධාරණකරණයට අනුව, ලංකාවේ සමාජවාදී පරිවර්තනයේ ප‍්‍රධානතම ආයතනික ඒජන්සිය විය යුතු වූයේ රාජ්‍යයයි. සමාජවාදයට පරිවර්තනය වීම ‘රාජ්‍ය-කේන්ද්‍රීය’ ක‍්‍රියාවලියක් ලෙසද න්‍යායගත කෙරිණ. මේ අනුව, ලංකාවේ සමාජවාදී පරිවර්තනයේ ආයතනික නියමුවා, සමගි පෙරමුණේ දේශපාලන පක්‍ෂවල පාලනයට සහ හිමිකාරිත්වයට යටත් කරන ලද රාජ්‍යය, එහි ආයතනික පිරිස් බල සහිත රාජ්‍ය යාන්ත‍්‍රණයයි. 1972 පළමු ජනරජ ව්‍යවස්ථාව මෙම අධිකාරවාදී සමාජවාදී රාජ්‍ය සිහිනයේ සංස්කෘතික ප‍්‍රකාශනයයි.
ජයවර්දන සිහිනය
තුන්වැනි මූලාශ‍්‍රය එක්සත් ජාතික පක්‍ෂ නායකයා වූ ජේ.ආර්. ජයවර්දන මහතාය. 1960 ගණන්වල පටන්ම ඔහු එම ශක්තිමත් රාජ්‍ය ව්‍යාපෘතිය පිළිබඳ අභිලාෂය ඉදිරිපත් කෙළේය. 1968 වසරේදී ලංකා විද්‍යාභිවර්ධන සංගමයේ වාර්ෂික උත්සවයේ ප‍්‍රධාන අමුත්තා වශයෙන් ඔහු කළ දේශනය මේ සම්බන්ධ සුප‍්‍රසිද්ධ අවස්ථාවකි. ලංකාවට අවශ්‍ය වන්නේ, පාර්ලිමේන්තුවේ පාලනයෙන් නිදහස් වූ විධායකයක් සහිත ජනාධිපති ක‍්‍රමයකැයි ඔහු මෙම දේශනයේදී තර්ක කෙළේය. එකල ඔහුගේ පරමාදර්ශී මාදිලිය වූයේ ජර්මනියේ පළමුවැනි ලෝක යුද්ධ කාලයේ බිහිවූ වයිමාර් සමූහාණ්ඩුවයි. මහජන මතය සහ මහජන නියෝජිතයන්ගෙන් සමන්විත පාර්ලිමේන්තුව ගැන ජේ.ආර්. නිතරම පළ කෙළේ අකමැත්තක් සහ සැකයකි. ඒ දෙකම රටේ දේශපාලන අස්ථාවරභාවයටත්, ආණ්ඩුක‍්‍රමය දුර්වල කිරීමටත් තුඩු දෙන බව ඔහු දැඩි ලෙස විශ්වාස කෙළේය. ඔහුගේ තර්කයට අනුව ලංකාවේ ක්‍ෂණික ආර්ථික සංවර්ධනය සඳහා අවශ්‍ය දේශපාලන ස්ථාවරභාවය සහතික කිරීම සඳහා ශක්තිමත් ආණ්ඩුවක් අවශ්‍යය. ශක්තිමත් ආණ්ඩුවක් නිර්මාණය කළ හැක්කේ වැනෙන මහජන නියෝජිතයන්ගෙන් සමන්විත පාර්ලිමේන්තුවෙන් ස්වාධීනවූ, පාර්ලිමේන්තුව තම ග‍්‍රහණයේ තබාගන්නා, නොසැලෙන සහ නිර්භීත විධායක ජනාධිපතිවරයකු කේන්ද්‍ර කරගත් රාජ්‍ය ව්‍යුහයකිනි.
නිශේධනීය පාඩම්
1978 දෙවැනි ජනරජ ව්‍යවස්ථාව, මෙම ශක්තිමත් රාජ්‍යයක් පිළිබඳ ජේ.ආර්. ජයවර්දන මහතාගේ පුද්ගලික ව්‍යාපෘතියේ ප‍්‍රකාශනයයි. එම ශක්තිමත් ආණ්ඩු අත්හදා බැලීමේ ප‍්‍රතිඵල අප රටේ බොහෝ දෙනාට දැන් අමතක වී තිබෙන බව පෙනේ. ඒවා අමතක නොකළ යුතු පාඩම්ය. ඒවා ‘වියත් මගේ ’ සිටින සාපේක්‍ෂ වශයෙන් තරුණ වෘත්තිකයන්ද ඉගෙනගත යුතු පාඩම්ය. අප රටේ වර්තමාන දේශපාලන සාකච්ඡුාවේදී විශේෂයෙන් මතක් කර ගත යුතු නිශේධනීය පාඩම්ය. ඒවායින් කිහිපයක් මෙසේය.
- ශක්තිමත් රාජ්‍යයක් යනු ආණ්ඩුවට සහ පාලකයන්ට හිතුවක්කාර ලෙස රට පාලනය කිරීමට ඉඩ සලසන දේශපාලන ව්‍යුහයක් හෝ රාමුවක් නොවේ.
- ශක්තිමත් රාජ්‍යයක් යනු මහජන නියෝජිතයන්ගෙන් සමන්විත ව්‍යවස්ථාදායකයත්, පුරවැසි නිදහසේ අවසාන බලකොටුව වන ස්වාධීන අධිකරණයත්, දේශපාලන විධායකයේ ආධිපත්‍යය යටතට ගන්නා ප‍්‍රජාපීඩක පාලන තන්ත‍්‍රයන්ට ඉඩ සලසන දේශපාලන ක‍්‍රමයක් නොවේ.
- ශක්තිමත් රාජ්‍යයක් යනු වාර්ගික බහුතරවාදයේ ආධිපත්‍යය මත සකස් කරන, සුළු ජන වාර්ගික පුරවැසියන් දෙවැනි පෙළේ පුරවැසියන් බවට පත්කෙරෙන ප‍්‍රතිපත්ති සහ භාවිත සහිත රාජ්‍යයක් නොවේ.
- ශක්තිමත් රාජ්‍යයක් යනු පුරවැසියන්, දේශපාලන විරුද්ධවාදීන්, වෙනස් මත දරන්නන් සහ පුරවැසි නිදහස සඳහා සටන් කරන පුරවැසි කොටස් මත මර්දනය යොදාගන්නා දේශපාලන ව්‍යුහයක් නොවේ.
- ඒවා සියල්ල, ‘ශක්තිමත් රාජ්‍යය’ යන මිථ්‍යාව සහ ස්වයං රැුවටීම ඇතිකරන සාධකයි. ඒවායේ සැබෑ ප‍්‍රතිඵලය වන්නේ ‘ශක්තිමත්’ යන මිථ්‍යාව මත ‘දුර්වල’ රාජ්‍යයක් නිර්මාණය කිරීමයි. පවත්නා දුර්වල රාජ්‍යය තවත් දුර්වල කරමින්, එය නව අර්බුද කරා තල්ලූ කිරීමයි.
මහින්ද යුගයේ පාඩම්
මීට සමාන නිශේධනීය අත්දැකීම් මහින්ද රාජපක්ෂ ජනාධිපතිවරයාගේ දෙවැනි ධුරකාලයේදී, මීට අවුරුදු දහයකටත් අඩු සුළු කාලයක් තුළද මෙරට පුරවැසියන්ට ලැබිණ. ඒවාද අමතක නොකළ යුතු ඒවාය. ඉහත කී ජේ.ආර්. ජයවර්දන යුගයේ අත්දැකීම් යළි නිර්මාණය කරන අතරම, මහින්ද රාජපක්ෂ ‘ශක්තිමත්’ පාලන තන්ත‍්‍රයේ නිශේධනීය පාඩම් මෙලෙස විය.
- දේශපාලන බලය යනු කෙනකුට මහජනතාවගෙන් ලැබෙන පුද්ගලික ත්‍යාගයක් හෝ දායාදයක් නොවේ. එය හිතුවක්කාරව භාවිත කළ යුත්තක්ද නොවේ. දේශපාලන බලයට නිසර්ගසිද්ධ සීමා තිබේ. ඒවා නොතකා රාජ්‍ය පාලනයේ යෙදීම, රාජ්‍යයේද තමන්ගේද පරිහාණියට තුඩු දෙයි.
- බලයට සීමා තිබෙන බව නොතකා රාජ්‍ය පාලනයේ යෙදෙන්නේ කවරෙකුද, ඔහු හෝ ඇයට, ස්වයං-සන්තාපයට පත්වීමට වැඩි කල් ගත වන්නේ නැත.
- පාලකයන් රාජ්‍ය බලය භාවිත කළ යුත්තේ ප‍්‍රජාතන්ත‍්‍රවාදය, නීතියේ ආධිපත්‍යය සහ සංවරණ සහ තුලන ක‍්‍රමවලට යටත්ව, ඒවා විසින් නියම කරනු ලැබ ඇති සීමාවන්ට, නියමයන්ට සහ ප‍්‍රතිමානීය මූලධර්මයන්ට හැකි තාක් දුරට එකඟවය. ඒවා නිශේධනය කරන පාලකයෝ, හේගල්ගේ සුප‍්‍රසිද්ධ උපමාවකින් කියන්නේ නම්, තමන්ගේම නිශේධනයේ නිශේධනයද තමන් වෙනුවෙන්ම නිර්මාණය කරගනිති. එනම්, තමන්ට රාජ්‍ය බලය දැරීමට ඇති අයිතියද සුජාතභාවයද නැති කර ගනිති. මහජන විරෝධයේ සහ එරෙහිවීමේ ඉරණමට ගොදුරුවෙති.
යළි-අර්ථකථනයක්
ඉහත අවසානයේ සඳහන් කළ කරුණ, අපට ආරාධනය කරන්නේ, ‘ශක්තිමත් රාජ්‍යය’, ‘ශක්තිමත් ආණ්ඩුව’, ‘ශක්තිමත් පාලකයා’ වැනි සංකල්ප යළි-අර්ථ දැක්වීමේ අවශ්‍යතාව, ලංකාවේ වර්තමාන දේශපාලන විවාදය තුළ පැනනැගී තිබෙන බවයි. ලංකාව මෙන්ම, වර්තමාන ඉන්දියාවේද, තවත් බොහෝ රටවලද, දේශපාලනය තුළ ‘ශක්තිමත්’ යන වචනය අර්ථ විග‍්‍රහ කරන්නේ, ඉතා පටු, සමහර විට විකෘති අර්ථවලිනි. ඉන්දියාවේ අගමැති මෝදි මේ සඳහා ඉතාම සමකාලීන නිදසුනක් සපයයි. ඔහු පළමුවැනි වරට අගමැති ධුරය අපේක්‍ෂාවෙන් තරග කරන විට, ඔහුගේද ප‍්‍රධාන සටන් පාඨයක් වූයේ ’ශක්තිමත් නායකයකු සිටින, ශක්තිමත් භාරත රාජ්‍යයක්’ ගොඩනගන බවයි. ඒ සඳහා තම සුදුසුකම් කියා පෑමට තමන්ගේ පපුව අඟල් 59ක් පළලයැයි ඔහු ප‍්‍රචාරය කෙළේය. තමාගේ නිරෝගී, ශක්තිමත් දේහය ප‍්‍රදර්ශනය කිරීමට, ප‍්‍රසිද්ධ උත්සව සංවිධානය කර, ටීවී කැමරා ඉදිරියේ දුෂ්කර යෝගාසනද කරමින්, යෝග ව්‍යායාමද කෙළේය. මේවා කෙළේ, මහලූ, වැනි වැනී ඇවිදින මන්මෝහන් සිං නම් කොංග‍්‍රස් ලක්‍ෂයේ අගමැතිවරයා යටතේ ‘දුර්වල රාජ්‍යයක්’ වූ භාරතය ‘ශක්තිමත් රාජ්‍යයක්’ කිරීමට තමන් සතු ශාරීරික සුදුසුකම් පෙන්වීමටය. ලංකාවේද මෙවැනි ශරීර ශක්ති සන්දර්ශන තුළින් ශක්තිමත් රාජ්‍යයක් ගොඩ නැගීමේ සුදුසුකම් විනිශ්චය කළ හැකියැයි සිතන අය සිටින බව පෙනේ. නූතන ෆොටෝෂොප් තාක්‍ෂණයද මේ අයගේ සේවයට පැමිණ ඇත.
සම්ප‍්‍රදාය දෙකක්
‘ශක්තිමත් රාජ්‍යය’, ‘ශක්තිමත් ආණ්ඩුව’ සහ ‘ශක්තිමත් පාලකයා’ යන වචනවලට අර්ථ සපයන දේශපාලන සම්ප‍්‍රදාය දෙකක් ලෝකයේ තිබේ. ඉන් පළමුවැන්න, අප ඉහතදී දුටු, ජේ.ආර්. ජයවර්දන, මහින්ද රාජපක්ෂ, නරේන්ද්‍ර මෝදි යන අය නියෝජනය කළ සහ කරන ‘නග්න බලය තුළින් ශක්තිය භාවිත කිරීමේ’ ප‍්‍රවේශයයි. මේ මගින් ශක්තිමත් කෙරෙන්නේ රාජ්‍යය සතු හිතුවක්කාර, මර්දනකාරී සහ ප‍්‍රජාපීඩක බලයයි, ආයතනයි, හැකියාවයි. සිරිතක් ලෙස එය සිදුවන්නේ තනි පුද්ගලයකු වටා රාජ්‍ය බලය කේන්ද්‍රගත කිරීමෙන් සහ එම පුද්ගලයාගේත්, ඔහු නායකත්වය දෙන ආයතනවලත්, ඔහුගේ අනුගාමිකයන්ගේත් චර්යාව සීමාවන්ට, විවේචනයට හෝ ස්වාධීන විනිශ්චයට යටත් නොවිය යුතුය යන උපකල්පනය මතය. ‘පාලකයා වරදක් නොකරයි. පාලකයා සෑම විටම නිවැරදිය: පාලකයා යනු සමාජ යහපතේ සහ දේශපාලන ප‍්‍රඥාවේ උල්පතයි.’ යන ව්‍යාජ උපකල්පනයද ඒ හා සම්බන්ධය. එවැනි ‘ශක්තිමත්’ පාලකයන් ප‍්‍රජාතන්ත‍්‍රවාදය සහ නීතියේ ආධිපත්‍යය ගැන දක්වන්නේ අවඥාවකි. ‘ඒවා අප රටට නොගැළපෙන ‘මිල අධික ආභරණ’ යැ’යි එවැනි පාලකයන්ගේ න්‍යායාචාර්යවරු සහ ප‍්‍රචාරකයෝ පුවත්පත් ලිපි ලියති: රූපවාහිනී දේශන පවත්වති.
පුරවැසි දෘෂ්ටි කෝණය
දෙවැනි ප‍්‍රවේශය, පළමුවැන්නට වඩා මූලධාර්මික වශයෙන් වෙනස්ය. එය ‘ශක්තිමත් රාජ්‍යය,’ ‘ශක්තිමත් ආණ්ඩුව’ සහ ‘ශක්තිමත් පාලකයා’ යන වචන අර්ථ දක්වන්නේ, රාජ්‍යයේ, ආණ්ඩුවේ සහ පාලකයාගේ දෘෂ්ටි කෝණයෙන් පමණක් නොවේ. සමාජයේ සහ පුරවැසියන්ගේද දෘෂ්ටි කෝණවලිනි. එම ප‍්‍රවේශයේ ප‍්‍රධාන උපකල්පන කිහිපයක් මෙසේ සාරාංශ කළ හැකිය.
- රාජ්‍යයක්, ආණ්ඩුවක් හෝ පාලකයකු ශක්තිමත් වන්නේ, ඒවායේ ද්‍රව්‍යමය ශක්තිය මතම නොවේ. ඒවායේ චර්යාධාර්මික ශක්තියද මතය. ඒ දෙක එකිනෙකින් වෙන් නොකළ යුතුය.
- රාජ්‍යයට නිසර්ග මර්දනකාරී සහ පීඩාකාරී බලයක් තිබේ. එය හිතුවක්කාරව සහ ප‍්‍රජා පීඩකව භාවිත කිරීමේ ප‍්‍රලෝහනය, නැතහොත් පෙළඹීම පාලකයන් තුළ නිතැතින්ම තිබේ. එය පාලනය කර නොගන්නා පාලකයා ප‍්‍රජා පීඩකයකු වී මහජන කෝපයට, වෛරයට සහ මහජනයා විසින් එළවා දමනු ලැබීමට පාත‍්‍රවීම දේශපාලනයේ ඇති අනිවාර්ය නීතියකි. එවැනි සීමා විරහිත රාජ්‍ය බල භාවිතය තාවකාලිකය. එය කරන්නේ රාජ්‍යය, ආණ්ඩුව, පාලකයා ශක්තිමත් කිරීම නොව දුර්වල කිරීමයි.
- රාජ්‍යයක් ශක්තිමත් වීමට නම් එය, එය නියෝජනය කරන දේශපාලන ප‍්‍රජාවේ ජනවාර්ගික, සංස්කෘතික, සමාජමය හා දේශපාලන විවිධත්වයේ සත්‍ය පිළිබිඹුවක් විය යුතුය. බහුවාර්ගික සමාජයක රාජ්‍යය ඒකවාර්ගික නොවිය යුත්තේත්, සමාජ සහ දේශපාලන විවිධතා පවතින සමාජයක රාජ්‍යය ඒකාධිපති හෝ තනි පක්‍ෂ රාජ්‍යයක් හෝ නොවිය යුත්තේත් එබැවිනි. එසේ නොවන රාජ්‍යයක්, ආණ්ඩුවක් සහ පාලකයකු පත්වන්නේ සමාජයේ සහ දේශපාලන ප‍්‍රජාවගේ ප‍්‍රධාන කණ්ඩායම්වලින් හුදෙකලා වීම සහ ඒවායේ ප‍්‍රතික්‍ෂෙප කරනු ලැබීමට පාත‍්‍රවීමයි.
- රාජ්‍ය පාලනය පිළිබඳ අතීතයේ සිට පවතින ස්වර්ණමය මූලධර්මයක් වන්නේ රාජ්‍යයේ, ආණ්ඩුවේ සහ පාලකයාගේ ‘සුජාතභාවය’ (ඛැටසඑසප්ජහ* යන්නයි. දේශපාලනය තුළ සුජාතභාවය පිළිබඳ මූලධර්මයේ අර්ථ දෙකක් තිබේ. පළමුවැන්න, නීත්‍යනුකූලභාවයයි. දෙවැන්න, මහජනයා සිය කැමැත්තෙන් ලබාදෙන චර්යාධාර්මික පක්‍ෂපාතභාවයයි. මේ අර්ථ දෙකෙන්ම, හෝ එහි එකකින්, සුජාතභාවය අහිමි වන රාජ්‍යයක, ආණ්ඩුවක, පාලකයකුගේ ශක්තිය දුර්වල වීම අනිවාර්ය වීම, දේශපාලනයේ ඇති එක් නියාමයකි. සුජාතභාවය යනු බලයෙන්, බලහත්කාරයෙන්, ඇෙඟ් හයියෙන් සහ රටවැසියන්ටත් පිටරටවලටත් පෙන්වන චණ්ඩිකමෙන්, එනම් රාජ්‍යය සතු මර්දනකාරී ශක්තිය මාධ්‍යයෙන් ලබාගත හැක්කක් නොවේ. එය ප‍්‍රජාතන්ත‍්‍රවාදය, නීතියේ ආධිපත්‍යය, ආර්ථික සංවර්ධනය, සමාජ සුබසාධනය, ජනහිතකාමිත්වය, මධ්‍යස්ථවාදිත්වයෙන් සහ බලය බලය සඳහාම නොව සමාජ යහපත සඳහා ප‍්‍රජාපීඩක, හිතුවක්කාර සහ මර්දනකාරී නොවී බාවිත කිරීමෙන් දිනාගත යුත්තකි.
නීතියේ යාන්ත‍්‍රණ බිඳවැටීම
අපගේ මෙම සාකච්ඡාව අවසන් කිරීම සඳහා, ඉන්දියාවේ පළවන ෂබාස්බ ෑංචරුිි පත‍්‍රයේ පසුගිය ඉරිදා පළවූ ලිපියක් ගැන සඳහන් කරමු. එම ලිපියෙන් කියා තිබුණ දේ, ‘ශක්තිමත් රාජ්‍යයක්’ පිළිබඳ ලංකාවේ සිදුවන සාකච්ඡුාවටද අදාළය. එම ලිපිය ලියා තිබෙන්නේ ‘ශක්තිමත්’ අගමැති නරේන්ද්‍ර මෝදිට අවුරුදු ගණනාවක්ම ගීතිකා සහ ප‍්‍රශංසා ස්තෝත‍්‍ර ගායනය කළ ඉන්දියානු මාධ්‍යවේදිනියක වන තව්ලීන් සිං මහත්මියයි. පසුගිය මාස දෙක තුනක කාලයේ පටන් ඇය මෝදි ආණ්ඩුවේ විවේචකයකු බවට පත්වී ඇත. පසුගිය ඉරිදා ඇය ලියා තිබුණු කොලමේ තේමාව වූයේ, ඉන්දියාවේ ප‍්‍රජාතන්ත‍්‍රවාදයේ එක් කුලූනක් වන නීතියේ ආධිපත්‍යයේ යාන්ත‍්‍රණයත්, මෝදිගේ ආන්ඩුව යටතේ බිඳවැටෙන්නට පටන්ගෙන ඇති බවයි. පසුගිය මාස කිහිපය තුළ, ඉන්දියාවේ අධිකරණය, පොලිසිය, අපරාධ පරීක්‍ෂණ සහ යුක්තිය පසිඳලීමේ ක‍්‍රියාවලිය තුළ ආණ්ඩුව කරන ඇඟිලි ගැසීම් සහ මැදිහත්වීම්, පොලිසිය දේශපාලනීය කිරීම, ආණ්ඩුවේත් පොලිසියේත් ආරක්‍ෂාව යටතේ, ආණ්ඩුවට විරුද්ධ වන අයට එරෙහිව පැතිරෙන සිවිල් මැර බලය යන දේ තව්ලීන් සිංගේ නිරීක්‍ෂණයේ පසුබිමයි.
අප රටේද, ‘නීතියේ ආධිපත්‍යයේ යාන්ත‍්‍රණ බිඳවැටීමේ ක‍්‍රියාවලිය පටන්ගෙන තිබෙන බව පසුගිය සති කිහිපය තුළ පොලිසිය, අධිකරණ, නීතිපති දෙපාර්තමේන්තුව යන ආයතන සම්බන්ධව පුවත්පත්වල පළවී ඇති වාර්තා සහ පැතිරෙන ආංරචි දෙස බලන විට නිරීක්‍ෂණය කළ හැකිය. 2015 වන විට ලංකාවේ තිබුණේ නීතියේ ආධිපත්‍ය ක‍්‍රියාවලිය බිඳවැටුණු තත්ත්වයකය. 2015-2019 කාලය තුළ පැවැති ‘යහපාලන’ ක‍්‍රමයට එම පරිහාණිය ආපසු හැරවීමට නොහැකි විය. එකල ජනාධිපතිවරයා සහ අගමැතිවරයාද කෙළේ, නීතියේ ආධිපත්‍යයේ යාන්ත‍්‍රණ ප‍්‍රතිෂ්ඨාපනය කිරීමට පියවර කිහිපයකුත්, ඒවා යළි දුර්වල කිරීමට අලූත් පියවර කිහිපයකුත් ගැනීමය.
ලංකාවේ ප‍්‍රජාතන්ත‍්‍රීයකරණ ක‍්‍රියාවලියේ යථාර්ථය බව පෙනෙන්නේ, ‘එක් පියවරක් ඉදිරියට: පියවර දහයක් පස්සට’ යන මූලධර්මය බව පෙනේෟ මෙරට පුරවැසියන් ඉදිරිපිට ඇති වර්තමාන අභියෝගය වන්නේ ‘පියවරක් පෙරට, පියවර දහයක් පස්සට’ යන තර්කණය බිඳදැමීමේ දේශපාලන මාර්ග පරිකල්පනය කිරීමයි.
