No menu items!
26 C
Sri Lanka
7 December,2024

මහජන ඡන්දයෙන් පත්වුණත් ජනාධිපති යනු පරමාධිපත්‍යයේ කොටසක් පමණි

Must read

ජනාධිපති පදවියට පත්ව එළැඹුණ පළමුවැනි නිදහස් සමරුවේදී ජනාධිපති ගෝඨාභය රාජපක්‍ෂ කළ කතාව, බොහෝ දෙනාගේ සිත් ඇදගත් බව අමුතුවෙන් කිවයුතු නැත. එහි ඇති කරුණු සියල්ලම සමග එකඟ විය නොහැකි වුවත්, සමස්තයක් හැටියට එය රාජ්‍ය නායකයකුගේ දැක්ම හා මෙහෙවර පිළිබඳ ප‍්‍රශස්ත ප‍්‍රකාශයක් ලෙස සැලකිය හැකිය. ඇත්ත වශයෙන්ම එවැන්නක් කළ යුතුව තිබුණේ, මීට අවුරුදු හත්තෑ එකකට පෙර අප නිදහස දිනාගත් පසු පළමු වරට පැවති නිදහස් සමරුවේදීය. රාජපක්‍ෂ ජනාධිපතිවරයා සිය කතාවේදී මූලධර්ම කොටගත් කාරණා පසුගිය අවුරුදු හැත්තෑ දෙක තුළම සාක්‍ෂාත් කරගන්නට අපට නොහැකි වීම නිසා, ඒ සා කාලයකට පසුවත් ඒ දේම කියන්නටත්, එය අලූත් දෙයක් ලෙස සලකන්නටත් අපට සිදුවී තිබේ.

සමස්තයක් ලෙස ජනාධිපතිවරයාගේ කතාව රටේ රාජ්‍ය නායකයාගේ පාලන ප‍්‍රතිපත්ති සාරාංශගත කොට කියූවක් විය. එහෙත්, ඒ ධනාත්මක ප‍්‍රතිපත්ති අතර තිබෙන කිසියම් අධිකාරවාදී සංඥාවන්ද අප ඉස්මත්තට ගෙන සලකා බැලිය යුත්තේ, එවැනි යහපත් දැක්මක් ප‍්‍රකට කළ ජනාධිපතිවරයකුගෙන් රටේ ප‍්‍රජාතන්ත‍්‍රවාදී පාලන ක‍්‍රමයට විය හැකි කිසියම්ම ආකාරයක හෝ අවදානමක් වළක්වාගනු සඳහාය.

ජනාධිපතිවරයා, ඉතාම නිවැරදි ලෙස රටේ ප‍්‍රධාන පාලන ආයතන තුන වන ව්‍යවස්ථාදායකය, විධායකය හා අධිකරණය යන ආයතනවල බලතල ගැන කීවේ මෙසේය.

‘ ඕනෑම ප‍්‍රජාතන්ත‍්‍රවාදී සමාජයක යහපැවැත්ම හා ප‍්‍රගමනය සඳහා ශක්තිමත් විධායකයක්, ව්‍යවස්ථාදායකයක් හා ස්වාධීන අධිකරණයක් අවශ්‍ය වෙනවා. රටක පැවැත්ම සඳහා අත්‍යවශ්‍ය මෙම ප‍්‍රධාන ආයතන ගැන කුමන ආකාරයකින් හෝ ජනතා විශ්වාසය පළුදුවන්නේ නම් එය රටක අරාජිකත්වයක් ඇතිවීමට හේතු වෙනවා.

ඒ නිසා සියලූ පාර්ශ්වයන් තමන්ට ලබා දී ඇති බලතල රටේ සුභසිද්ධියට මෙන්ම ජනතා පරමාධිපත්‍යය ආරක්ෂා කිරීම සඳහා ජාතික දැක්මක් තුළ සිය කාර්යභාරය ඉටු කළ යුතුයි. ’

ඉහත පළමුවැනි වාක්‍යයේ තිබෙන ‘ශක්තිමත්’ යන යෙදුම, විදායකය. ව්‍යවස්තාදායකය හා අධිකරණය යන ආයතන තුන සම්බන්ධයෙන්ම ජනාධිපතිවරයා දැක්වූ විශේෂණයකැයි සර්ව ශුභවාදී ලෙස සිතන්නට මනුවර්ණ කැමතිය. ඒ කියන්නේ, රටක යහපැවැත්ම උදෙසා එක සේ ‘ශක්තිමත් පාලන ආයතන තුනක්’ පැවැතිය යුතු බවයි. එහෙත් ජනාධිපතිවරයා ඊට පසු කී දෙයින් ඒ අදහස කිසියම් සෙලවීමකට බඳුන්වනු පෙනෙයි. ඒ කොටස මෙසේය.

‘මේ රටේ ජනතාවගේ අවශ්‍යතාවයන් ක‍්‍රියාත්මක කිරීමට මම බැඳී සිටිනවා. ඒ මාගේ වගකීම හා යුතුකමයි. එය ක‍්‍රියාත්මක කිරීමට කිසිම බාධාවක් රාජ්‍ය නිලධාරීන්ගෙන් හෝ ව්‍යවස්ථාදායකයන්ගෙන් හෝ අධිකරණයෙන් මම බලාපොරොත්තු වෙන්නේ නැහැ.’

මෙයින් ජනාධිපතිවරයා අධිකරණයත් ව්‍යවස්ථාදායකයත්, විධායකයේ අනෙක් කොටසුත්, තමාගේ කාර්යයට බාධා නොකළ යුතුය යන්න අදහස් කෙළේ නම්, එය පාලන ව්‍යුහය වැරදි ලෙස ගැනීමකි.

ප‍්‍රජාතන්ත‍්‍රවාදී පාලන ක‍්‍රමයක ප‍්‍රධාන පාලන බලතල තුනකි. නීති සෑදීමේ බලය, එම නීති ක‍්‍රියාත්මක කිරීමේ බලය හා එම නීති අනුව පුද්ගලයන් අතර ඇතිවන ආරාවුල් විසඳීමේ බලය ලෙස ඒවා හැඳින්වේ.  පිළිවෙළින් එම බලතල ක‍්‍රියාත්මක කෙරෙන්නේ, ව්‍යවස්ථාදායකය, විධායකය හා අධිකරණය විසිනි. අපේ ආණ්ඩුක‍්‍රම ව්‍යවස්තාව අනුව, ඉහත බලතල තුනත්, මූලික අයිතිවාසිකම් හා ඡුන්ද බලයත් එකට ගත්විට ‘ජනතා පරමාධිපත්‍යය’ හැටියට හැඳින්වෙයි.

නීති සෑදීමේ බලය ක‍්‍රියාත්මක කරන්නේ ව්‍යවස්ථාදායකය හෙවත් පාර්ලිමේන්තුවයි. විධායකයට නීති හදන්නට නොහැකිය. විධායකය කරන්නේ පාර්ලිමේන්තුව විසින් සාදන ලද නීති ක‍්‍රියාත්මක කිරීමය. ලංකාවේ ආණ්ඩුක‍්‍රම ව්‍යවස්ථාව අනුව, විධායකය යනු ජනතා පරමාධිපත්‍යයේ එක් කොටසක් පමණක් වන විට, විධායකය යනු එක් පුද්ගලයෙක් පමණක්ද නොවේ. කොටස් තුනකින් එය සමන්විතය. ජනාධිපති, අගමැති ප‍්‍රමුඛ ඇමති මණ්ඩලය සහ රාජ්‍ය සේවය ඒ තුනයි.

1978 ආණ්ඩුක‍්‍රම ව්‍යවස්ථාව අනුව, මෙයින් ජනාධිපති ධුරයට, එක පැත්තකින් අගමැති ප‍්‍රමුඛ ඇමති මණ්ඩලයත්, රාජ්‍ය සේවයත් බලවත් ලෙස පාලනය කිරිමේ අධිකාරි බලයක් ලබාදී තිබේ. එය ජේආර් ජයවර්ධනගේ ඒකාධිපති සිහිනයක් සැබෑ කිරීමකි. ප‍්‍රංශයේ ජෙනරාල් චාල්ස් ඩිගෝල් විසින් 1958දී හඳුන්වා දෙන ලද අර්ධ ජනාධිපති-පාර්ලිමේන්තු ආණ්ඩුක‍්‍රමය ලංකාවයටත් සුදුසුයැයි ජේආර් ජයවර්ධන සිතුවේ 1966දී පමණයැයි කියනු ලැබේ. 1970-72 කාලයේ ව්‍යවස්ථා සම්පාදක මණ්ඩලයටද ඔහු එම ආකෘතිය ඉදිරිපත් කෙළේය. එහෙත් ඔහුගේ ප‍්‍රතිවාදියා වූ මෙන්ම තද පාර්ලිමේන්තුවාදියකු වූ ඩඞ්ලි සේනානායකගේ විරෝධය බලවත් ලෙස ඒ කෙරෙහි එල්ල විය. ඩඞ්ලිගේ ඇවෑමෙන් එජාප නායකත්වයටද, 1977 ජුලි මැතිවරණයෙන් අගමැති පදවියටද පත්වුණු ජේආර්, එම මැතිවරණයේදී ලද හයෙන් පහක බලය පාවිච්චි කොට සිය ඒකාධිපති සිහිනය සැබෑ කරන අලූත් ආණ්ඩුක‍්‍රම ව්‍යවස්ථාව සම්මත කරගත්තේය.

බලවත් ජනාධිපති ධුරයක් එම ව්‍යවස්ථාවෙන් තහවුරු කෙරුණද, තීරණාත්මක පාලනයක්ද එම තනතුර කෙරෙහි ඇතිකිරීමට ජේආර් ජයවර්ධනගේ ව්‍යවස්ථාව හරහා උත්සාහ ගෙන තිබුණි. ඒ පාලනය, ජනාධිපතිවරයා කෙරෙහි එල්ල වන්නේ ව්‍යවස්ථාදායකය හා අධිකරණය යන අනෙක් පාලන ආයතන දෙක වෙතිනි.

ප‍්‍රජාතන්ත‍්‍රවාදී පාලනයකදී ව්‍යවස්ථාදායකයටත්, විධායකයටත්, අධිකරණයටත් වෙන වෙනම ක‍්‍රියාත්මක විය හැකි බලතල හිමිය. ඒවා මොනවාදැයි අපේ ආණ්ඩුක‍්‍රම ව්‍යවස්ථාවෙන් දක්වා තිබේ. එවැනි බලතල එම ආයතනවලට නැත්නම් රටේ පාලනය ගෙන යා නොහේ. එසේ වුවද, තමන්ට හිමි බලය අත්තනෝමතික ලෙස පාවිච්චි කරන්නට හෝ නැති බලයක් පාවිච්චි කරන්නට හෝ එම ආයතන තුනෙන් එකකටවත් නොහැකිය. එවැනි තත්ත්වයක් උද්ගත වුවහොත්, අනෙක් ආයතන දෙක ඉදිරියට පැමිණ එම හිතුවක්කාර බලය වැළැක්වීම හා තුලනය කළ හැකි ක‍්‍රම අපේ ආණ්ඩුක‍්‍රම ව්‍යවස්ථාවෙන්ම දක්වා තිබේ. එය ලෝකයේ පිළිගත් බලතල බෙදීමේ න්‍යායේ ගතිලක්‍ෂණ විදහාපෑමකි. එම න්‍යාය අනුව, එක් එක් පාලන ආයතනයකට, තමන්ගේ සීමාව තුළ කටයුතු කිරීමට බලය තිබෙන අතර, එය ඉක්මවා යන විට අනෙක් පාලන ආයතන දෙකේ සංවරණයන්ට හා තුලනයන්ට යටත් වේ. මෙවැනි පාලනයක් නොතිබුණහොත්, එක් ආයතනයකට හෝ තුනටම හෝ හිතුමතේ බලය අභ්‍යාස කළ හැකිය. එය මහජනතාවට ඉතාම අහිතකරය.

ජනාධිපති ධුරය සැලකුවහොත්, ඊට වැඩි බලතල හිමිව ඇති නමුත්, නිශ්චිත අවස්ථාවන්හිදී එම බලතල සීමාව ඉක්මවා යෑම වැළැක්වීමට ව්‍යවස්ථාදායකයට හා අධිකරණයට හැකිය. ඒ නිසා ජනාධිපතිවරයා වනාහි අනිවාර්යයෙන්ම අනෙක් පාලන ආයතන දෙකේ සංවරණයන්ට හා තුලනයන්ට යටත් තැනැත්තෙකි. උදාහරණයක් හැටියට තමන්ට වුවමනා වේලාවක පාර්ලිමේන්තුව විසුරුවා හැරීමට ජනාධිපතිවරයාට නොහැකිය. 19 වැනි සංශෝධනයෙන් එය අවුරුදු හතරහමාරකට පසුව කළ යුතුයැයි නියම කොට තිබේ. එය නොසලකා පාර්ලිමේන්තුව විසුරුවා හරින්නට ජනාධිපති මෛත‍්‍රීපාල සිරිසේන පියවර ගත්විට, අධිකරණය සිය බලය යොදා එය නැවැත්වීය. අධිකරණයට එම බලය නොතිබිණි නම්, 2018 ඔක්තෝබර් 26 වැනිදා පත්කරන ලද නීති විරෝධී ආණ්ඩුව තවමත් බලයේ සිටින්නට ඉඩ තිබිණ. ජනාධිපතිවරයා කිසියම් පුද්ගලයකුගේ මූලික අයිතිවාසිකම් කඩකළහොත්, ඔහුට එරෙහිව  මූලික අයිතිවාසිකම් පෙත්සමක් ශ්‍රේෂ්ඨාධිකරණය ඉදිරියේ විභාග කළ හැකිවීම තවත් තුලනයකි.

ඒ අනුව, ජනාධිපතිවරයාට බලතල පාවිච්චි කල හැකි නමුත්, හිතුවක්කාර ලෙස කලහොත් එය වළක්වාලීමට අධිකරණයට පුළුවන. දෝෂාභියෝග යෝජනාවක් හරහා ජනාධිපතිවරයා ධුරයෙන් ඉවත්කිරීමට වුවත් බලය පාර්ලිමේන්තුවට ලබාදී තිබේ.  නීති පැනවීමට ජනාධිපතිට බලය නැතිවා මෙන්ම, රටේ සම්පූර්ණ මූල්‍ය පාලනය හිමිව තිබෙන්නේ පාර්ලිමේන්තුවටය. ජනාධිපතිට ඒ ගැන කළ හැකි දෙයක් නැත. හදිසි අවස්ථාවකදී තනි මතය අනුව ජනාධිපතිට පැනවිය හැකි ‘හදිසි නීති රෙගුලාසි’ වුවත්, පාර්ලිමේන්තුව අනුමත නොකළහොත් පවත්වාගෙන යෑමට ජනාධිපතිට නොහැකිය.

ජනාධිපතිවරයා මහජන ඡුන්දයෙන් තේරී පත්වන බව සැබෑවක් නමුත් ඔහු ජනතා පරමාධිපත්‍යයේ එක් කොටසක් පමණකි. ඒ නිසා තමාගේ වැඩවලට බාධා කරන්නට එපායැයි ව්‍යවස්ථාදායකයටත්, අධිකරණයටත්, රාජ්‍ය සේවයටත් කියන්නට ජනාධිපතිට හැකියාවක් නැත. හරි නම්, අධිකරණයත් පාර්ලිමේන්තුවත් ජනාධිපති වැඩ කරන දෙස අවදියෙන් බලාසිටිය යුතුය. ආණ්ඩුක‍්‍රම ව්‍යවස්ථාවෙන් ජනාධිපතිට පවරා ඇති වැඩ ටික, ඒ මාත‍්‍රාවට ඉටුකිරීමේදී ජනාධිපතිවරයාට බාධා කරන්නට කිසිවකුට නොහැකිය. ඒ සීමාව පනින විට අනිවාර්යයෙන්ම ඔහු අනෙක් ආයතන දෙකේ පාලනයට යටත් විය යුතුය.

නිදහස් දින කතාවේ ඒ කොටසෙන් කියැවෙන්නේ ජනාදිපති ගෝඨාභය රාජපක්‍ෂගේ අනාගත පාලන ක‍්‍රමවේදය යැයි නොසිතන්නට අපි කැමතිය. ඒ කියන්නේ ප‍්‍රජාතන්ත‍්‍ර විරෝධී අධිකාරවාදී, අනෙක් ආයතනවල පාලනයෙන් නිදහස්, පාලනයකට ඔහු යනු ඇතැයි නොසිතන්නට අපි කැමතිය. එවැනි පාලනයකට අඩියක් පවා තබන විට, ඔහු ඒ වැරදි මාර්ගයෙන් මුදවාගත යුත්තේ ව්‍යවස්ථාදයකය හා අධිකරණය විසිනි. ඒ සඳහා රටේ පරම නීතියෙන් හෙවත් ආණ්ඩුක‍්‍රම ව්‍යවස්ථාවෙන් ඒ ආයතන දෙකට අවශ්‍ය සියලූ බලය දී තිබේ. එය නොසලකන්නට ජනාධිපතිට නොහැකිය.x

- Advertisement -spot_img

පුවත්

LEAVE A REPLY

Please enter your comment!
Please enter your name here

- Advertisement -spot_img

අලුත් ලිපි