2015 ජනවාරි මාසයේ සිට බලයේ සිටින යහපාලන ආණ්ඩුව ලෙස එකල හඳුන්වනු ලැබූ සභාග ආණ්ඩුවේ ධුර කාලයේ අවසන් හය මාසයට ලංකාව ළඟාවන්නේ අතිශයින්ම දේශපාලන ව්‍යාකුලත්වයක පැටලීගෙනය. මේ ව්‍යාකුලත්වයේ ප‍්‍රධාන කතුවරයා වන්නේ ජනාධිපතිවරයාය. පසුගිය වසරේ ඔක්තෝබර් මාසයේ සිට ඔහු ගෙන ඇති සෑම දේශපාලන තීන්දුවකම ප‍්‍රතිඵලය වී තිබෙන්නේ රට ව්‍යාකුලත්වයෙන් ව්‍යාකුලත්වයට පත්වීමයි.
අභිලාෂ ගැටුම
ජනාධිපතිවරයාගේ මෙම ව්‍යාකුල උත්පාදන ක‍්‍රියාවලියේ ප‍්‍රධාන ලක්‍ෂණය නම් ඔහුගේ පුද්ගලික දේශපාලන අභිලාෂ සහ රටේ පොදු දේශපාලන අවශ්‍යතා අතර ඇති අතිශය නොගැළපීමයි. රටේ පොදු දේශපාලන න්‍යාය පත‍්‍ර‍්‍රය, තමන්ගේ පුද්ගලික දේශපාලන අභිලාෂ න්‍යාය පත‍්‍රයට යට කිරීමෙන්, එතුමා රටට සිදුකරන දේශපාලන හානිය ගැන, අගමැතිවරයා, ඇමතිවරුන්, විපක්‍ෂ නායකවරයා වැනි අනෙක් වගකිවයුතු දේශපාලනඥයන් ප‍්‍රතිචාර දක්වන්නේද සාපේක්‍ෂ නිහඬතාව මගිනි. ඒ මගින් සිදුව ඇත්තේ ලංකාවේ රාජ්‍ය සහ ආණ්ඩුකරණ ක‍්‍රියාවලියත්, ප‍්‍රජාතන්ත‍්‍රවාදී ආණ්ඩුකරණ රාමුවටත්, ජනාධිපතිතුමා සහ එතුමාගේ වටේ සිටින අය කරන හානිය ගැන තිබිය යුතු විවේචනයක් සහ විරෝධයක්, ප‍්‍රතිෂ්ඨාපිත දේශපාලන පන්තිය වෙතින් පළ නොවීමයි. මේ මගින් ජනාධිපතිතුමා දැනට හැසිරෙන්නේ දඟකාර පාසල් සිසුවකු හැසිරෙන ආකාරයටය. අගමැති සහ විපක්‍ෂ නායකගේ ප‍්‍රතිචාරය හරියට, මේ දඟකාර පාසල් සිසුවා තමන්ගේම හිතුවක්කාර ක‍්‍රියා නිසා අමාරුවේ වැටෙන සැටි දැක ප‍්‍රීති වීමට බලා සිටින තවත් පාසල් සිසුන් දෙදෙනකු ලෙසය.
අපේ වර්තමාන දේශපාලන නායකත්වයේ සිටින ඉහළම තිදෙනාගේ මෙම ළදරු දේශපාලන චර්යාව විසින් රටටත්, මහජනතාවටත් අත්පත් කර දෙනු ඇත්තේ විශාල හානියක්ු බව පුරවැසියන්ට සෙමින් සෙමින් අවබෝධ වෙමින් යයි. මේ තරම් වගකීම් විරහිත, දේශපාලන නායකත්වයක් විසින් තමන් තවදුරටත් තල්ලූකරනු ලබන්නේ තව තවත් දේශපාලන අගාධයකටය යන ප‍්‍රත්‍යක්‍ෂය දැන් පුරවැසියන්ගෙන් ප‍්‍රකාශ වන්නට පටන්ගෙන තිබෙන බව, ඔවුන් සමග කරන කතාබහේදී මේ දිනවල නිරීක්‍ෂණය කළ හැකිය.
කෙඳිරි ගෑම
මරණ දණ්ඩනය යළි ක්රියාත්මක කිරීම පිළිබඳ විවාදයේදී ජනාධිපතිවරයාගේ හැසිරීම සහ කියන දේත්, පාස්කු ඉරිදා සිදුවීම ගැන හිටපු ආරක්‍ෂක ලේකම් සහ පොලිස්පති මත වරද පැටවීමට ඔහු ගෙන ඇති පියවරත්, ජනාධිපතිවරයාගේ ඉහත කී පුද්ගලික අභිලාෂ සාක්‍ෂාත් කරගැනීමේ න්‍යාය පත‍්‍රයේ, ඉතාම නරක ප‍්‍රකාශවීම් දෙකයි. ඒ පියවර මගින් රටට සිදුවන හානිය ගැන තමන්ට කිසිදු සංවේදීතාවක් නැති බව එතුමා සෑම දිනකම ප‍්‍රදර්ශනය කරද්දී අනෙකුත් වගකිව යුතු දේශපාලන නායකයන් කරන්නේ කුමක්ද? කෙඳිරි ගෑමයි. ‘මරණ දණ්ඩනය ක්රියාත්මක කිරීම අපේ පක්‍ෂයේ ප‍්‍රතිපත්තිවලට විරුද්ධයි’ කියා එක් නායකයකු කියද්දී, අනෙක් නායකයා කියන්නේ කුමක්ද? ‘මගේ කාලයේ නම් මම ඒවාට අත්සන් කළේ නෑ’ කියා කෙඳිරි ගෑමයි. ඒ වෙනුවට මේ දෙදෙනා කළ යුතුව තිබෙන්නේ, මුළු රටේම කීර්තිනාමය ලෝකය හමුවේ විනාශ කරන, ජනාධිපතිවරයාගේ මෙම තීරණයට විරුද්ධව එළිපිටම විරෝධය පළකරමින් මීට වඩා සිහිබුද්ධියෙන් සහ වැඩිහිටි පුද්ගලයකු ලෙස තම රාජකාරි සහ වගකීම් ඉටුකරන ලෙස ජනාධිපතිවරයාට විවෘතවම බල කිරීමයි.
සිහිබුද්ධිය
වගකිවයුතු දේශපාලන නායකයන් තම දේශපාලන වගකීම පැහැර හරිද්දී සර්ව බලධාරී ජනාධිපතිවරයාගේ හිතුවක්කාර තීරණයට අභියෝග කිරීම පැවරී තිබෙන්නේ කාටද? කිසිදු බලයක් හෝ හයියක් නැති පුරවැසියන් පිරිසකටය. ඔවුහු අභියාචනා අධිකරණය සහ ශ්‍රේෂ්ඨාධිකරණය ඉදිරියට යමින්, ජනාධිපතිගේ තීරණය හිතුවක්කාර, අත්තනෝමතික, නීති විරෝධී සහ ආණ්ඩුක‍්‍රම ව්‍යවස්ථා විරෝධී එකක් ලෙස ප‍්‍රකාශ කරන්නැයි ඉල්ලා සිටිති. අප රටේ ආත්ම ගෞරවයේ ඉරණම දැන් දේශපාලන නායකයන් අතින් ගිලිහී ගොස් ඉහළ අධිකරණයේ විනිශ්චයකාරවරුන් ඉදිරියට මාරුවී ඇත. තම රටේ ගෞරවය මෙන්ම අනාගතය ගැනද කැක්කුමක් ඇති පුරවැසියන් දැන් තවත් දෙයක් කළ යුතුය. එනම්, අඩු තරමින් අප රටේ අධිකරණයවත්, එහි සාමාජික විනිශ්චයකාරවරුන්වත්, සිහිබුද්ධියෙන් යුතුව තීරණ ගන්නවා ඇතැයි උදේ හවස යාඥා/ප‍්‍රාර්ථනා කිරීමයි. තමන් වටේ සිටින රාජ්‍යකාරකයන්ද, පරිපාලකයන්ද, වෘත්තීය දේශපාලන පංතියද සිහි විකල්වී සිටින අවධියක, අවුල් නොවූ සිතක් ඇති, සිහි බුද්ධිය, විචාර බුද්ධිය සහ තැන්පත්කම ඇතිව තීරණ ගන්නා එකම මහජන ආයතනය තමන් යැයි අපේ අධිකරණය තවත් වරක් ඔප්පු කරනු ඇතැ’යි අපේක්‍ෂා කිරීමට දැන් අපේ රටේ පුරවැසියන්ට නැවත වරක් සිදුවී තිබේ. එහිි පළමු අවස්ථාව මතුවුයේ ගිය වසරේ ඔක්තෝබර් 26 වැනිදායින් පසුවය.
දුර්වලකමක්
ජනාධිපතිවරයා පසුගිය සති කිහිපය තුළම නැවත වරක් ප‍්‍රදර්ශනය කළ බරපතළ දුර්වලකමක් ගැන කෙටියෙන් හෝ සඳහන් කළ යුතුය. එය නම්, ජනාධිපතිවරයාට තිබිය යුතුයැයි ආණ්ඩුක‍්‍රම ව්‍යවස්ථාවත්, පුරවැසියනුත්, ලෝකයාත් අපේක්‍ෂා කරන සිහි බුද්ධිය, විචාර බුද්ධිය සහ තැන්පත්කම එතුමා වෙතින් ගිලිහී යෑම දිනපතාම සිදුවෙමින් පවතින බවයි. එතුමා දුන් ඉහළ පත්වීම් ලබා ප‍්‍රතිලාභ ලබමින් සිටින එතුමාගේ උපදේශකයන් සහ හිතවතුන් මේ ගැන එතුමාට අවවාද කරනවා ඇතැයි කිසිසේත්ම සිතිය නොහැකිය. ඔවුන් බොහෝ විට කරනු ඇත්තේ, එතුමාගේ පරිහාණිය බලාසිටිමින් එයට එතුමා තවත් උනන්දු කරවීම විය හැකිය. තමාගේ වර්තමාන ස්වාමියා විනාශයට පත්වීම ගැන ඔවුන් කිසිවකු කලබල නොවනු ඇත. මන්ද යත්, දේශපාලන ස්වාමිවරුන් මාරු කිරීම මේ කිසිවකුටත් ඒ තරම් ප‍්‍රශ්නයක් නොවන නිසාය. අද සිරිසේන නම් හෙට රාජපක්‍ෂවරුන් වෙත යෑම ඔවුන්ට හෘදය සාක්‍ෂිමය ප‍්‍රශ්නයක් නොවේ. එහෙත්, මෛත‍්‍රීපාල සිරිසේන මහතා ජනාධිපති කරවීමට, පුද්ගලික අනතුරුද නොතකා වැඩකළ මා වැනි අයට නම්, තම සිහි බුද්ධිය සහ දේශපාලන තැන්පත්කමට තවදුරටත් හානි නොකරගන්නා ලෙස එතුමාට නැවත නැවතත් කීම දේශපාලන යුතුකමක් සහ වගකීමකි. මන්ද, ජනාධිපතිවරයා නොතැන්පත්, විචාර බුද්ධිය නැති කෙනකු ලෙස තීරණ ගැනීම මුළු රටටම හානිකර ප‍්‍රතිඵල ගෙනදෙන බැවිනි. එතුමා දිගටම එසේ කිරීම, බලාගෙන සිටිය හැකි දෙයක් නොවන හෙයිනි.
මේ අතර, මරණ දණ්ඩනය යළි ක්රියාත්මක කරවීමට අභියෝග කරමින්, හෘදය සාක්‍ෂිය ඇති නිර්භීත පුරවැසියන් කිහිප දෙනකු ඉදිරිපත් කර ඇති පෙත්සම් විභාග කරන අප රටේ ඉහළ අධිකරණය ඉදිරියේ ඇත්තේ ඓතිහාසික සහ තවත් වරක් සමහරවිට නොලැබෙන අභියෝගයකි. එනම්, රටක් වශයෙන් ලංකාවත්, දේශපාලන ප‍්‍රජාවත් වශයෙන් මෙරට පුරවැසියනුත්, ඡුන්දයෙන් තෝරා පත්වූ නායකයන්ට වඩා ශිෂ්ටාචාරමය වශයෙන් ඉදිරියෙන් සිටින බව ලෝකයා ඉදිරියේ ප‍්‍රකාශ කරසිටීමේ තීන්දුව ගැනීමයි.
