ජූඞ් රත්නම්ගේ Demons in Paradise සිනමා කෘතිය මට නැරඹීමට ලැබී නැත. කෙසේ වෙතත් පසුගිය දිනවල මේ සිනමා කෘතිය යාපනයේ පැවැත්වෙන සිනමා උළෙලක පෙන්වීමට නොහැකි වීම පිළිබඳ ප‍්‍රශ්නය මේ වනවිට සාකච්ඡාවට භාජනය වේ. ඇතැම් පැහැදිලි නැති තොරතුරු පිළිබඳ ප‍්‍රශ්නය කවරක් වුවත්, චිත‍්‍රපටය පෙන්වීම සම්බන්ධයෙන් උතුරේ සමාජයේ ඇතැම් පාර්ශවවලින් එල්ල වූ විරෝධයන් සලකා බැලීමට උළෙලේ සංවිධායකයන්ට සිදු වී ඇති බව පෙනේ. අදාළ චිත‍්‍රපටය පෙන්වීම පිළිබඳව විශේෂයෙන් සලකා බැලීමට සංවිධායකයන්ට සිදු වී ඇති බව පෙනෙන්නේ මෙම විරෝධයන්හි පසුබිමේ ය.
මෙහි දී විරෝධයට මුල්වී තිබේ යැයි සිතිය හැකි කරුණු දෙකක් තිබේ. එකක් සිනමා කෘතියේ අඩංගුව විශේෂයෙන්ම එල්ටීටීඊ සංවිධානයේ ක‍්‍රියාකාරකම් පිළිබඳ ඒ තුළ තිබේය කියන විවේචනයයි. දෙවැන්න, ජූඞ් රත්නම් උතුරේ යුද්ධය සම්බන්ධයෙන්, විශේෂයෙන්ම යුද්ධය අවසන් වූ ආකාරය සම්බන්ධයෙන් ප‍්‍රසිද්ධියේ දක්වන ලද ඇතැම් අදහස්ය. දෙමළ සමාජයට කෙතරම් හානියක් වුවත් යුද්ධය මේ ආකාරයෙන් අවසන් වීම පිළිබඳව ඔහු සතුටට පත්වන්නේ ය යන අරුත ඇති අදහසක් ඔහු විසින් ප‍්‍රකාශ කරනු ලැබ තිබුණි. මේ තත්වය තුළ උතුරේ තවමත් ක‍්‍රියාත්මකව පවත්නා රැුඩිකල් දෙමළ ජාතිකවාදී අදහස් දරන පිරිස් වෙතින් මේ චිත‍්‍රපටය උතුරේ ප‍්‍රදර්ශනය කිරීමට විරෝධය එල්ල වීම තේරුම් ගත හැක. විශේෂයෙන්ම එම රැුඩිකල් දෙමළ ජාතිකවාදී දේශපාලනය තුළ තවමත් විසම්මුතික අදහස් කෙරේ ඉවසනසුලූ ආකල්පයක් දැකීමට නොහැකි තත්වයක් තුළ එවැනි ආකල්පයක් බෙහෙවින් තේරුම් ගත යුතුය.
දැන් අප ඉදිරියේ ඇති වැදගත්ම ප‍්‍රශ්නය වන්නේ මෙවැනි ආකල්පයක් සමඟ චිත‍්‍රපට උළෙලේ සංවිධායකයන් ගනුදෙනු කරන්නේ කෙසේ ද යන්නයි. සාමාන්‍යයෙන් මෙවැනි ක‍්‍රියාකාරකම්වල නිරතවන පිරිස් අදහස් ප‍්‍රකාශ කිරීමේ අයිතිය වෙනුවෙන් ඉතාම තීව‍්‍ර ලෙස පෙනී සිටින අය වෙති. විශේෂයෙන්ම මේ උළෙලේ සංවිධායකයන් සම්බන්ධයෙන් ද ඒ ප‍්‍රකාශය වලංගු වේ. දකුණේ සමාජය තුළ මෙවැනි සමාන්තර අවස්ථා පැනනැඟි විට ඒ පිරිස් අදහස් ප‍්‍රකාශ කිරීමේ අයිතිය උදෙසා ඉතා තීව‍්‍ර සහ කොන්දේසි විරහිත ලෙස පෙනී සිටීම දක්නට ලැබේ. නමුත් මේ අවස්ථාවේ දී උළෙල සංවිධායකයන් වෙතින් මෙන්ම දකුණේ සිටින බොහෝ ප‍්‍රකාශන අයිතිය වෙනුවෙන් පෙනී සිටින පිරිස් වෙතින් තරමක් වෙනස් ආකල්පයක් ප‍්‍රකාශයට පත් වීම දැකිය හැකිය. ඒ අය වෙතින් ඉදිරිපත්වන ආකල්පය ලෙස පෙනී යන්නේ උතුරේ දැනට පවත්නා තත්වය පිළිබඳ සංවේදීතාවකින් යුතුව කටයුතු කිරීම වැදගත් බවයි. එයින් ඒ පිරිස් අඟවන බව පෙනෙන්නේ අදහස් ප‍්‍රකාශ කිරීමේ අයිතිය පිළිබඳ මූලධර්ම උතුරේ සමාජයට අදාළව භාවිත කිරීමේ දී දැනට දක්නට ලැබෙන පශ්චාත් යුද වාතාවරණය පිළිබඳව සංවේදීතාවකින් යුතුව කටයුතු කළ යුතු බවයි.
ඒ ආකල්පය තේරුම් ගැනීමේ දුෂ්කරතාවක් නොමැත. නමුත් ගැටලූ‍ව වන්නේ ඒ ආකල්පය දකුණේ තත්වයට අදාළව ද සැලකිල්ලට ගත් කල අප බරපතළ උභතෝකෝටිකයකට මුහුණ දීමයි.
උතුරේ දේශපාලනය අතිශයින් සංකීර්ණ එකකි. උතුර සහ දකුණ අතර, විශේෂයෙන් උතුරේ දේශපාලනය සහ දකුණේ සිංහල-බෞද්ධ ජාතිකවාදී දේශපාලනය අතර පසමිතුරුතාව තවමත් තීව‍්‍ර වෙමින් පවත්නා වාතාවරණයක් තුළ තත්වය බෙහෙවින් සංකීර්ණ වේ. ගැටලූ‍සහගත තත්වය වන්නේ එවැනි තත්වයක් තුළ පුළුල් ප‍්‍රජාතන්ත‍්‍රවාදී ප‍්‍රවේශයක් තුළ තමන්ගේ මැදිහත් වීම් යුක්තිසහගත කරගන්නා පිරිස් උතුරේ පවත්නා තත්වයට කිසියම් මැදිහත් වීමක් කරන්නේ කෙසේ ද යන්නයි. ජූඞ් රත්නම්ගේ චිත‍්‍රපටය පිළිබඳ මෙම සිදුවීම අප ඉදිරියේ තබන්නේ එම ගැටලූ‍වයි. සංවිධායකයන් හා ඔවුන්ගේ තීරණය කෙරේ කිසියම් සහනුකම්පාවක් සහිත පිරිස්වල තර්කය වන්නේ තත්වය ගැටලූ‍සහගත වුව ද, උතුරේ ජනයාට සීමිත වශයෙන් හෝ මෙවැනි සංස්කෘතික උළෙලක් පිළිබඳ අත්දැකීම සඳහා අවස්ථාව ලබා දීම උචිත බවයි. නමුත් එහි දී ගැටලූ‍ව වන්නේ අදාළ විරෝධයන්ට යට වීම මගින් උතුරේ සමාජය තුළ ශක්තිමත් වන විසම්මුති විරෝධී දේශපාලන ප‍්‍රවණතා ශක්තිමත් කිරීමට දායක වීමක් සිදුවන්නේ නැති ද යන්නයි. මට පෙනෙන දෙය වන්නේ උළෙලේ සංවිධායකයන් මේ ප‍්‍රශ්න පිළිබඳව එතරම් බෑරැරුම් ලෙස සිතාබැලීමක් නොකරන බවයි. ඔවුන් සංහිඳියාව පිළිබඳව දැනට පවත්නා පටු කතිකාව තුළ සිරවී ඇති සෙයක් පෙනේ.
නිර්මාල් රංජිත්‍ දේවසිරි
