මහාචාර්ය රොහාන් සමරජීව
ශ‍්‍රී ලංකා තොරතුරු හා සන්නිවේදන තාක්ෂණ නියෝජිතායනයේ සභාපති
ඉන්දියාවේ ආධාර් ව්‍යාපෘතියේ ආභාෂය ලබපු, විද්‍යුත් ජෛව හැඳුනුම්පතක් පිළිබඳ පූර්ව සැලසුම් ලංකාවේ රජය විසිනුත් සකස් කරමින් ඉන්නවා. එවැනි ව්‍යාපෘතියක අවශ්‍යතාවය ගැන ඔබේ අදහස මොකක්ද?
ඉන්දියාවේ මේ කාරණය ගැන අවුරුදු දහයක් ගිහින්. නඩු ගිහිල්ලා, අධිකරණ තීන්දු ඇවිල්ලා තියෙනවා. මිනිස්සු මේක වැඩ කෙරෙන විදිය ගැනත් අඩුපාඩු ගැනත් අත්දැකීමෙන් දන්නවා. ලංකාවේදී ඒ අත්දැකීම් නැහැ. ඒ නිසා මම මේ සංවාදයට එන්නේ මේ කාරණය ගැන පැහැදිළි කිරීමක් කරන කෙනෙක් විදියට.
රාජ්‍යය මොකටද මේ තරම් පුරවැසියා ගැන දැනගන්නේ කියන ප‍්‍රශ්නය බොහෝ අය අහනවා. සමහර අය හිතනවා, රාජ්‍යය පුරවැසියන්ගේ තොරතුරු දැනගන්නේ මිනිස්සුන්ව හිරේ දාන්න, බදු ගහන්න වගේ නරක දේවල්වලට කියලා. එහෙත් සුභසාධන රාජ්‍යය සංකල්පයකුත් තියෙනවා. ඒකේදී රජය විසින් පුරවැසියාට සේවාවන් සපයනවා. සේවාවන් සපයද්දී රජය නිවැරදිවම සේවාවන් සපයන්න නම් පුද්ගලයා කොහේද ඉන්නෙ වගේ තොරතුරු අවම වශයෙන්වත් දැනගන්නට සිද්ධවෙනවා. හැබැයි රජයේ සේවාවන් ලබාදීමේ සංකල්පය ගැන විවිධ අදහස් තියෙනවා. කෙනෙක් කියනවා හැමෝටම දෙන්න අවශ්‍ය නැහැ, අවශ්‍ය පුද්ගලයන්ට විතරක් දෙන්න කියලා. තවත් යෝජනාවක් තියෙනවා එක් එක් පුද්ගලයාට ගැලපෙන විදියට සේවාවන් විශේෂීකරණය කරලා ලබාදෙන්න කියන එක. එතකොට රජයට තියෙන සම්පත් නාස්ති වෙන්නේ නැහැ. නිවැරදිවම සම්පත් ලබාදෙන්න පුලූ‍වන්. එතකොට රජය මේ පුරවැසියා ගැන යම් තොරතුරු ටිකක් දැනගත යුතුයි. ඒ වගේම මේ සහනයන් ලබාගන්නා පුද්ගලයන් සැබෑ පුද්ගලයන් බව තහවුරු කරගත යුතුයි. එකම සහනය දෙවතාවක් නොගිය බව තහවුරු විය යුතුයි. නැතිනම් මේ සහන අනවශ්‍ය අයට යන්න ඉඩ තියෙනවා.
ආධාර් නම් ඉන්දීය ව්‍යාපෘතිය හැදුණේ කොහොමද?
මේ කාරණා මත පදනම් වෙලා ඉන්දියාවේ නන්දන් නීලකානි කියලා පුරවැසියෙක් තමන්ගේ පෞද්ගලික අදහස් ඇතුලත් කරලා පොතක් ලියනවා. ඒ පොතේ තැනක තියෙනවා තාක්ෂණය පාවිච්චි කරලා සියළු පුරවැසියන්ගේ තොරතුරු එකතු කරලා අනන්‍යතාවයක් දිය යුතු බව. ඒකෙන් වංචාවන් වළක්වන්න පුලූ‍වන්. අනෙක් පැත්තෙන් රාජ්‍යයට අද නොපෙනෙන සියලූදෙනාවම පෙනෙන්න පටන්ගන්නවා. තොරතුරු ගත්තාම මේක ඇනලසයිස් කරලා අවශ්‍යතා තියෙන අයව හඳුනාගන්න පුලූ‍වන්. මේ පොත දැකලා ඉන්දීය කොංග‍්‍රස් ආණ්ඩුව කිව්වා ඔයා ඇවිත් මේ කියන අදහස ක්රියාත්මක කරන්න කියලා. අමාත්‍ය තනතුරකට සමාන මට්ටමේ පදවියක් ඔහුට දුන්නා. ඔහුට අවශ්‍ය වුණා මේක සිය පුරවැසියන්ට දෙන්න. ඒත් ඉන්දීය ස්වදේශ කටයුතු අමාත්‍යාංශයට තමයි සියලූ පුරවැසියන් පිළිබඳ ඒකාධිකාරී බලය තියෙන්නෙ. පුරවැසියන් සම්බන්ධ කටයුතුවලට බලය තියෙන්නෙ ඔවුන්ට.
එයාගේ මතය අනුව පුද්ගලයෙක් සැබෑවට ජීවත්වෙනවා කියන අනන්‍යතාවය ඔප්පු කරන්න පුලූ‍වන් ඇඟිලි සලකුණු සහ ඇහේ තියෙන රටාව අනුව. ඔවුන් කිව්වා අපි පුරවැසියා කියන සංකල්පයට නොයන බව. ඇඟිලි සලකුණක් තිබුණු පමණින් යම් පුද්ගලයෙක් පුරවැසියෙක් බව තහවුරු වෙන්නෙ නැහැ. එහෙත් එහෙම පුද්ගලයෙක් සැබෑවට ලෝකයේ ජීවත්වෙන බව තහවුරු වෙනවා. ඔවුන් එහෙම තහවුරු කරගත්ත කෙනාට අංකයක් දෙනවා. ඒ අංකය යටතේ ඔහුගේ ඇඟිලි සලකුණ, ඇස්වල රටාව, ඔහුගේ ආදායම වගේ තොරතුරු රැුසක් සටහන් වෙනවා.
ආධාර් කාඞ් එකෙන් කෙරෙන්නේ කෙනෙක් කොහේ හෝ සිට ඇඟිලි සලකුණක් දුන්නාම ඒක ඒ වෙලාවේම පුද්ගලයන් ගැන දත්ත තියෙන ගබඩාවට යනවා. අන්තර්ජාලය හරහා තහවුරු කරලා එවනවා මේ තමයි අහවලා කියලා. මේක ආවාම කලින් මම කීවා වගේ එකම කෙනාට දෙවතාවක් ආණ්ඩුවේ සහන ගන්න බැහැ. මොකද මේ කෙනා අහවල් සහනය අරන් තිබෙන බව සලකුණු වෙනවා. ඒ වගේම සැබෑවට ජීවත්නොවෙන පුද්ගලයෙකුගේ කෘත‍්‍රිම නමක් යොදලා නිලධාරීන්ට සහන ලබාදීමේ කටයුත්තෙන් යටිමඩි ගහන්න බැහැ. මොකද අවතාරවලට ඇඟිලි සලකුණු නැහැ.
රාජ්‍යය හැර වෙනත් ආයතනවලිනුත් මේ ක‍්‍රමය ගැන ඉල්ලූ‍මක් තියෙනවාද?
මේක නවීන සමාජයක අවශ්‍යතාවයක්. මේ ක‍්‍රමයට ලෝකයේ ලොකු ඉල්ලූ‍මක් තියෙනවා බැංකු ක‍්‍රමයෙන්. බැංකුවලට තියෙනවා නෝ යුවර් කස්ටමර් කියලා නීතියක්. ගණුදෙනු කරද්දී ඉලෙක්ට්‍රොනික් උපාංගවලින් ගණුදෙනු කරන්න පුලූ‍වන්. ඒත් බැංකු ගිණුමක් විවෘත කිරීම තාක්ෂණය පාවිච්චි කරලා කරන්න බැහැ. කෙනෙක් බැංකු ගිණුමක් විවෘත කරනවානම් ඒ ගිණුම විවෘත කරන අවස්ථාවේදී බැංකුව විසින් කස්ටමර්ව දැනගන්න ඕනෑ. එහෙම සත්‍ය පුද්ගලයෙක් ඉන්නවාද. එයාගේ මූලික තොරතුරු මොනවාද කියලා. ඒ සඳහා බැංකුව යම් ක‍්‍රියාපිළිවෙතක් පාවිච්චි කරන්න වෙනවා පුද්ගලයාව අඳුනගන්න. හැබැයි බැංකුවට ඒ කටයුත්ත වෙනුවෙන් පාරිභෝගිකයාව ගෙන්වාගන්න වෙනවා. ඊළඟට ඔවුන්ට වියදමක් යනවා ඒ කටයුත්ත වෙනුවෙන්. බැංකු ක‍්‍රමයෙන් අහනවා අපට විද්‍යුත් ක‍්‍රමයට බැංකු ගිණුම් හිමියාගේ අනන්‍යතාවය හඳුනාගන්න බැරි මොකද කියලා.
තවත් එකක් තමයි ඉලෙක්ට්‍රොනික වාණිජ කටයුතු. ඉස්සර ව්‍යාපාරයක් කරද්දි දෙදෙනා මුහුණට මුහුන හමුවෙනවා. එහෙත් දැන් එහෙම නැහැ. සමහරවිට ගණුදෙනුකරුවන් දෙන්නා ලෝකයේ කෙළවර දෙකක ඉන්නෙ. භාණ්ඩයක් මිලදී ගනිද්දී මිලදි ගන්නා කෙනාව භාණ්ඩය සපයන කෙනා විශ්වාස කරන්නේ නැහැ. විශ්වාස කරන්නේ මුදල් ගෙවීම සඳහා පාවිච්චි කරන ක්‍රෙඩිට් කාඞ්පත අයිති සමාගම වෙන්න පුලූ‍වන්. මුදල් ගෙවන බැංකුවක් වෙන්න පුලූ‍වන්. අතරමැදියෙක්ව. අතරමැදියෙක් නැතිව අන්තර්ජාලය හරහා ගණුදෙනු කරන්නේ කොහොමද. ඒකට තියෙන එක විදියක් තමයි අනෙකාගේ අනන්‍යතාවය තහවුරු කරගැනීම. අපි මේ පැත්තෙන් අපේ ඇඟිලි සලකුණ හෝ අයිඩෙන්ටිය දානවා. එතකොට එහේ සමාගම විසින් අපේ දත්ත තියාගෙන ඉන්න පුද්ගලයාගෙන් ( උදාහරණයක් ලෙස ඉන්දියාවේ ආධාර් කාඞ්පතට අදාල දත්ත ගබඩාවෙන් ) අහනවා මේ ඇඟිලි සලකුණට අදාල පුද්ගලයෙක් ඉන්නවාද කියලා. දත්ත ගබඩාවෙන් කියනවා ඔව්. මේ ඉන්නෙ රොහාන් සමරජීව කියන පුද්ගලයා කියලා. ඕක තමයි මේ පිටිපස්සේ තියෙන දර්ශණය.
ඒ කියන්නේ අන්තර්ජාලය හරහා පුද්ගලයන් ගණුදෙනු කරන ලෝකයක, නිකන්ම කාඞ්පතක් වන පුද්ගල හැඳුනුම්පතකට එහා ගිය, වර්චුවල් අනන්‍යතාවයක් අවශ්‍ය බව. එහෙත් වර්චුවල් අවකාශයට අපේ අනන්‍යතාවයට අයිති දත්ත ලබාදුන්නාම ඒ හරහා තමන්ගේ ආරක්ෂාවට තර්ජනයක් වේයැයි සමාජය තුළ බියක් තියෙනවා නේද?
අපේ සාමාන්‍ය හැඟීමක් තියෙනවා අපේ පුද්ගලිකත්වයේ යම් යම් පැතිකඩවල් ආරක්ෂිතව තියාගන්නා බව. මිනිස්සු තමන්ගෙ ජීවිතයේ හැම පැතිකඩම විවෘත කරන්නෙ නැහැ. අපි වැඩකරන ආයතනය එක්ක කියන්නෙ නැහැ අපේ ආගමික කටයුතු. අපි ආගමික කටයුතු කරද්දී අපි විනෝදයට කරන දේවල් කියන්නෙ නැහැ. අපි පන්සලේදී දැහැමෙන් සෙමෙන් කටයුතු කරලා පහුවදාට කසිප්පු බොනවා වෙන්න පුලූ‍වන්. අපි ඒ ඒ පැති වෙන් කරගන්නවා. අපට බයක් තියෙනවා මේ අලූ‍ත් තාක්ෂණය තුළින් අපේ ජීවිතයේ හැම පැතිකඩක්ම එකිනෙක සම්බන්ධ කරයි කියලා. එහෙම වුණාම පුද්ගලිකත්වයක් ඉතිරි වෙන්නේ නැහැ කියලා. මට රහස් නැතිවෙන්න පුලූ‍වන්.
රාජ්‍යය විසින් මගේ සියලූ තොරතුරු දැනගැනීම ගැන පුරවැසියා බයයි. දැන් තියෙනවා එක අංකයක්. ඒ අංකයයි මායි සමපාතයි. ඒ අංකයට මගේ වෛද්‍ය තොරතුරු, මගේ භාණ්ඩ මිලදී ගැනීම්, මගේ ආර්ථිකය, මම යන එන තැන් කනෙක්ට් වෙනවා. ඒ සියලූ තොරතුරු මේ අංකය යටතේ ගබඩා වීම මට හානිදායකයි. අනෙක් එක මේකෙන් පස්සේ රජයට තියෙනවා රටේ ජීවත්වෙන මුළුමහත් සමාජයේම තොරතුරු. සවිස්තර වශයෙන්. ඒ තොරතුරු ඇනලයිස් කරලා සමාජය ගැන විවිධ දේවල් හොයාගන්න පුලූ‍වන්. මිනිස්සු කැරළි ගහනවාද නැද්ද, යම් පුද්ගලයෙක් දැන් ඉන්නෙ කොහෙද ඊයේ හිටියේ කොහේද කියලා පවා රජයට මේ අංකයෙන් හොයාගන්න පුලූ‍වන්. මේක දැවැන්ත බලයක්.
තව කෙනෙක් තමන් ගැන දැනගත්තාම තමන්ව ‘අන්දවන්න’ ඒ කෙනාට පුලූ‍වන් කියලා ජනතාව හිතනවා නේද?
වෙළෙඳසැල් ජාලයකින් කාඞ්පතක් ලබාදීලා තියෙනවා කියලා හිතමු. ඒ කාඞ් එක හරහා බඩු ගැනීම පිළිබඳ තොරතුරු එකතු වෙනවා. ඒ ඒ අය ගන්න භාණ්ඩ පිළිබඳව තොරතුරු ඒ අංකය යටතේ ගබඩා වෙනවා. ඒකෙන් ඔහු ගන්න භාණ්ඩවල රටාවන් හඳුනගන්නවා. ඒ අනුව එක් එක් පාරිභෝගි කයන්ට ගැලපෙන විදියට විවිධ ප‍්‍රවර්ධන දැන්වීම් එනවා. ඇතැම්විට එහෙම එන ප‍්‍රවර්ධන දැන්වීම්වලින් පුද්ගලයෙක්ව අපහසුතාවයට පත්වෙන්නත් පුලූ‍වන්. හැබැයි මේක අලූ‍ත් දෙයක් නෙවෙයි. අතීතයේ පටන්ම මේක තිබුණා. මම මෙහෙම උදාහරණයක් දෙන්නම්.
එක කාලෙක මම කඬේකට යන්න හුරුවෙලා හිටියා. ඒ කඬේ ඉන්න අය දෙනවා මට මම කන කෑම. මොකද මම හැමදාම එනවා. මම උදේට වැඩිය කතාකරන්න කැමති නැහැ. මම කතා නොකරම කඬේට ගිහින් ඉඳගත්තාම එයාලා මම කන දේවල් දෙනවා. ඉතින්, මට ඒ ගැන හරි සතුටුයි. මේ අය යම් ප‍්‍රමාණයකට මා ගැන දන්නවා. ඒ දැනීම තුළින් එයා මට ගැලපෙන දේ දෙනවා. ඒක ඉස්සර ඉඳන්ම තිබුණා. අපි හන්දියේ කඬේට ගිහින් බඩු ගන්න ගියාම මුදලාලි දන්නවා අපි ගන්නෙ මොන භාණ්ඩද කියලා. සමහරවිට මුදලාලි කියනවා අද අහවල් වර්ගයේ බඩු ටිකක් ඇවිල්ලා තියෙනවා කියලා. මොකද මුදලාලි දන්නවා මේ පාරිභෝගිකයා ඒ ජාතියේ බඩුවලට කැමතියි කියලා.
එහෙත් ගමේ වෙළෙඳසැලත්, මනුස්සයෙක් මත්පැන් මිලදී ගන්න තැනත් එකිනෙකට සම්බන්ධයක් නැහැ. දැන් එකම අංකයකට අපේ සියලූ දත්ත සම්බන්ධ වීම ගැන ඇතිවෙන බිය සාධාරණයි නේද?
ඔව්. ඒක ඇත්ත. මම හිතලා කිව්වේ නැතිනම් මා පිළිබඳ තොරතුරු සියල්ල එක්කෙනෙක් දැනගත්තෙ නැහැ. අනෙක සමහර වෙලාවට අපි පිළිබඳ තොරතුරු අපි වසන් කරනවා. උදාහරණයක් විදියට ආණ්ඩුව ඉදිරියේ තොරතුරු වසන් කරන අවස්ථා ගමුකො. ආණ්ඩුවලට බොරු කියන අවස්ථා ගැන මම අමුතුවෙන් කියන්න ඕනෑ නැහැනෙ. උදාහරණයක් කියමු. මගේ මිත‍්‍රයෙක් ඉන්නවා. ඔහුට රට යන්නට වීසා ගන්න බැංකු වාර්තාවක් අවශ්‍යයි. එතකොට ඔහු තමන්ගේ බැංකු ගිණුමට මගෙන් සල්ලි ටිකක් ඉල්ලගෙන දාගන්නවා. ඒ සල්ලි පෙන්නලා වීසා ගන්නවා. ආයේ මට සල්ලි දෙනවා. මෙයා ඒ තැනට සල්ලි තියෙන බව ව්‍යාජ ලෙස පෙන්නුවාට ආදායම් බදු දෙපාර්තමේන්තුවට සල්ලි තියෙන බව පෙන්වන්නෙ නැහැ. ඒත් මේ යෝජිත ක‍්‍රමය නිසා මේක කරන්න බැරිවෙන්න ඉඩ තියෙනවා. වීසා ගන්නට දෙන තොරතුරු ආදායම් බදු දෙපාර්තමේන්තුව එක්ක කනෙක්ට් වෙනවා. හැබැයි මෙහෙම කාරණයක් තියෙනවා. එකම අංකයක් යටතේ අපේ තොරතුරු ගබඩා වුණොත් අපි යන යන තැනට ෆෝම් පුරවන්න අවශ්‍ය නැහැ. හැම තැනකටම ගිහිල්ලා අපේ තොරතුරු අලූ‍තෙන් දෙන්න අවශ්‍ය නැහැ.
සමහර තොරතුරු ඉතා සංවේදීයි නේද?
ඔව්. උදාහරණයක් විදියට සෞඛ්‍ය තොරතුරු කියන්නේ ඉතාම සංවේදී දෙයක්. මම උදාහරණයක් කිව්වොත් මහින්ද රාජපක්ෂ මහත්තයා ඇමෙරිකාවේ ගිය වෙලාවක ඔහුට පිළිකාවක් තියෙන බව ප‍්‍රචාරයක් ගියා. ඒක ඔහුගේ දේශපාලන ව්‍යාපෘතිවලට බාධාවක්. කෙනෙක් අහනවා ලංකාවේ දේශපාලනඥයන් ඇයි බෙහෙත් ගන්න පිටරට යන්නෙ කියලා. මොකද මෙහේදී බෙහෙත් ගත්තොත් දත්ත හෙළිවෙනවා කියලා. අපි හිතමු ලංකාවේ සෞඛ්‍ය දත්ත අර අංකයට කනෙක්ට් වෙනවානම් ඔහු බෙහෙත් ගන්න බියවෙන්න ඉඩ තියෙනවා. නැත්නම් හොරෙන් බෙහෙත් ගන්න ඉඩ තියෙනවා. මොකද පුද්ගලයෙකුගේ සෞඛ්‍යය කියන්නේ වැදගත් තොරතුරක්. මේ තොරතුරුවල ආරක්ෂාව ඉතාම වැදගත් බව කියනවා. මම හිතන විදියට සෞඛ්‍ය තොරතුරු තමයි වඩාත්ම සංවේදී තොරතුරු. මේවා ආරක්ෂා කිරීම වැදගත්. ඉන්දියාවේදී නම් මේ වගේ තොරතුරු ලීක් වෙලා තිබුණා. ඒක සිද්ධවුණේ මෙහෙමයි. ඉන්දියාවේ බැංකුවක් ගැන හිතමු. එතැන බැංකු ගිණුම් 10 000ක් විවෘත වෙනවා. බැංකුවෙන් ඒ 10 000 ගේ අනන්‍යතාවය ආධාර් ව්‍යාපාතියෙන් විමසනවා. එතකොට ආධාර් එකෙන් යවනවා ඒ 10 000ට අදාල තොරතුරු. අපි හිතමු බැංකුවට ටික කාලයක් යද්දී ලක්ෂයක විතර තොරතුරු වරින් වර ගිහින් තියෙනවා කියලා. දැන් බලද්දී බැංකුව ලඟත් විශාල දත්ත ගබඩාවක් තියෙනවා. මේ බැංකුවෙන් දත්ත ලීක් වෙන්න පුලූ‍වන්. හැබැයි මේ ප‍්‍රශ්ණයට විසඳුමක් විදියට ඉන්දියාවේ ක්රියාත්මක කළා අලූ‍ත් ක‍්‍රමයක්. එතකොට බැංකුවෙන් විමසද්දී මෙහෙම කෙනෙක් ඉන්නවාද කියලා බැංකුවට දත්ත ගබඩාවෙන් සියළු තොරතුරු යන්නෙ නැහැ. එහෙම කෙනෙක් ඉන්නවාද නැද්ද කියන කාරණය තහවුරු කිරීම පමණක් කරනවා. ලංකාවේ මේක ක්රියාත්මක කරද්දී ඒ වගේ අත්දැකීම් මත දත්තවලට සපයන ආරක්ෂාව වැඩි කරන්න අපට පුලූ‍වන්.
ඒ සියල්ල තිබියදී වුණත් ආණ්ඩුවක් විසින් තොරතුරු වැරදි විදියට පාවිච්චි කරන්න ඉඩ තියෙනවා නේද? සමහරවිට මැතිවරණයකදී මේ තොරතුරු පාවිච්චි කරලා ජනතා මතය තමන්ට ඕනෑ විදියට හැඩගස්වාගන්න ඉඩ තියෙනවා….
අපි ඔය උපකල්පනයක් කරන්නයි උත්සාහ කරන්නෙ. ඒ්ත් ඔයා දන්නවාද ලංකාවේ ඔය මාතෘකාව ගැන උපකල්පන කරන්න අවශ්‍ය නැති බව. 1983 ජුලි මාසයේදී ලංකාවේ රාජ්‍ය දත්ත පාවිච්චි කළා. මිනිස්සුන්ව ඝාතනය කරන්න. ඒ ලංකාවේ තියෙන ඡුන්ද හිමි නාමලේඛනය කියන දත්ත එකතුව. ඡුන්ද හිමි නාමලේඛනයේ තියෙන්නෙ නම, ස්ත‍්‍රී පුරුෂ භාවය, ලිපිනය, ජාතික හැඳුනුම්පත් අංකය වගේ දත්ත. ලංකාවේ කෙනෙකුගේ නමෙන් ජාතිකත්වය කියන්න පුලූ‍වන්. මේ කොළ අරගෙන දෙමළු ඉන්නවා මේ මේ තැන්වල කියලා කට්ටිය ආවා. එතැන ප‍්‍රශ්නය තමයි ඡුන්ද හිමි නාමලේඛනයේ තියෙන තොරතුරු රාජ්‍ය රහසක් නෙවෙයි. ආණ්ඩුපක්ෂවල ඡුන්දය ඉල්ලන අයත් ඡුන්දහිමි නාමලේඛනය අරගෙන එනවා. ඔවුන් දන්නවා නිවාසවල තියෙන ඡුන්දහිමි නාමලේඛන. තාක්ෂණය නැතිව වුණත් හානියක් කරන කෙනෙක්ට හානිය කරන්න පුලූ‍වන්. දැන් වුණත් දේශපාලන පක්ෂ විවිධ කැම්පේන් වලට දත්ත පාවිච්චි කරනවා. ඇත්ත. කැම්පේන්වලට පමණක් නෙවෙයි, මිනිස්සුන්ව මරන්න වුණත් ඒ තොරතුරු පාවිච්චි කරන්න ඉඩ තියෙනවා. ඒත් විසඳුම මොකක්ද. මේ තොරතුරු කඩදාසිවල තියාගෙන ඉන්න එකද? විද්‍යුත් වශයෙන් තියාගන්න එකද? ඔය දෙකෙක් මොකක් කළත් අවදානමක් නැති වෙන්නෙ නැහැ. අපට එවැනි සිදුවීම් සිදුනොවෙන්නට අවශ්‍ය ආරක්ෂාව සපයන්න පුලූ‍වන්. ඒත් අවදානම බිංදුවක් බව මට කියන්න බැහැ. මේ අවදානම කියන්නේ ලංකාවේ ප‍්‍රජාතන්ත‍්‍රවාදය, යහපත් ආණ්ඩුකරණයට අදාළ කාරණාවක්.
