In Our Mad and Furious City කෘතියට පදනම් වී තිබෙන්නේ ඔබ හැදීවැඩුණු ලන්ඩන් නගරයද?
ඇත්තටම, මං හැදීවැඩුණේ මේ කෘතියේදී තරුණ පිරිස් කතාබහ කරන උපභාෂාව, ඒ වාගේම මෙහි දිගහැරෙන භාෂා විලාසය සමගිනුයි. මේ ප‍්‍රදේශයට ආවේණික වී තිබූ රිද්මය හා ශක්තිය පුබුදුවාලන්න මට වුවමනා වී තිබුණා. බොරුව නැති නමුත් සත්‍යය ගැබ්වුණු දේවල් මෙහි තිබෙනවා. කෘතිය තුළ ඇසෙන සංවාද හරහා මට දැනෙන්නේ ලන්ඩනයේ ජීවත්වෙන බවයි. මේ වචනවල දෝංකාරය හා එහෙන් මෙහෙන් ඇහෙන සද්දත් එක්ක මගේ අදහස වී තිබුණේ නගර මැද ඉඳන් මේ කෘතිය කියවන බව පාඨකයාට දැනවීමයි.
බහුතාල නාදය කෘතිය තුළින් ඇහෙන බව ෂබ ධමර ඵ්ා ්බා ත්‍මරසදමි ක්‍සඑහ ගැන ලියැවී තිබෙන එක් විචාරයක සටහන් වී තිබෙනවා. ඇත්තටම, ඔබට වුවමනා කළේත් එයද?
බහුතාල නාදයක් බව කීම බොහොම සුන්දර කතාවක් වුණත් සමහර විට තරමක් මෘදු වෙන්න පුළුවන්. නෙස්ඩන් හා වෙම්බ්ලිවලින් ඇවිදගෙන යද්දී ඒ වටපිටාව හරිම ඝෝෂාකාරී බව දැනෙනවා. මේ නගරය සමහර මිනිස්සුන්ට අකාරුණික වෙන්න පුළුවන්, ගැටීම් හා බෙදීම්වලින් පිරී තිබෙන්න හැකියි. නමුත්, සමහරවිට මේ අමිහිරි බව අත්‍යවශ්‍ය බව දැනෙනවා. ලන්ඩනය කියන්නේ විවිධාකාර තැන්වල සිට පැමිණුණු ජනයා එකට එකතුවන තැනක්. ඉතිං, මේ හැමදෙනාම ඔවුන්ට අනන්‍ය වූ ස්වභාෂාව, උච්චාරණ, සංස්කෘතිය, ඉතිහාසය හා උනන්දුව අතහැරලා එකම විදියට කතා කරාවි යැයි මට හිතාගන්නත් බැහැ.
මේ කෘතියේ සමහර අවස්ථාවලදී අව්‍යක්ත යැයි සැලකෙන යෙදුම් සන්දර්භානුගත නොකර ලියද්දි ඔබට ඔබ ගැනම විශ්වාසයක් දැනුණාද?
කා වෙනුවෙන් සන්දර්භානුගත කරන්නද?
ඒක හරිම අමනකමක් නේ. සංවේදීතාව නිසා මොකක් හරි දෙයක් අපහසුතාවට ලක් නොකර ඉදිරිපත් කිරීමේ අවශ්‍යතාවක් මට දැනිලා නැහැ. යමක් ඒ විදියටම ප‍්‍රකාශ කිරීම හරිම අවංකයි. සාමාන්‍යයෙන් කිසිම බුරුලක් නොදක්වන ලේඛකයන්ගේ ලේඛනයන්ට මං ඉබේම ආකර්ෂණය වෙනවා. ස්කොට්ලන්ත උපභාෂාවෙන් ලියන ජේම්ස් කෙල්මන් මගේ ප‍්‍රියතම ලේඛකයෙක්. මං මේ ලියන්නේ ඇත්තම බව දන්නවා නම් එවැනි අවස්ථාවකදී සංවේදීතාව ගැන හිතන්න වුවමනා වෙන්නේ නැහැ. පේ‍්‍රක්ෂකයන්ගෙන් ඔබ්බට ගිහිං මං හිතන්නේ නැහැ. ලේඛනයේ යෙදෙන විට මං බෝලයක් අතට ගත්තා වගේ. අන්තවාදී බව හා ප‍්‍රචණ්ඩත්වයේ නාමයෙන් මට බාධාවක් වෙන දෙයක් ගැන හොයනවා වගෙයි.
මේ කෘතිය ලියැවීමේ මූලාරම්භය වෙන්නේ ලී රිග්බි ඝාතනයද ?
ලී රිග්බි සිද්ධිය මා තුළ දැඩි පෙළඹවීමක් ඇති කළා. මේ සිද්ධිය වෙද්දි මං හිටියේ පින්ලන්තයේ. ලේ පෙරාගෙන වැටී සිටි ලී වාගේම ඔහුව මරාදැමූ මයිකල් අදේබොලාජෝගේ දර්ශනත් මං දුටුවා.
නමුත්, මං දැඩි කම්පනයට පත්වුණේ මේ සිද්ධිය නිසා නොවෙයි, මං කතාකරන විදියටම ඔහුත් කතාකරන නිසායි, මගේ පාසලේ දරුවන් අඳින විදියටම ඔහුත් ඇඳගෙන හිටිය නිසායි. ඒ වගේම ඔහුගේ විලාසය, ඔහු දුටුවාම දැනෙන මොකක්දෝ සමීප බවක් හිතේ තියෙනවා. තමන්ගේ නිවසට පෙනෙන මායිමේදී මේ විදියට ක‍්‍රියාත්මක වුණේ ත‍්‍රස්තවාදයයි.
මට මේ සිද්ධිය ගැන කරන්න පුළුවන් වෙලා තිබුණු ඉතාම නරකම දෙය නැත්නම් නීරස දේ වුණේ ඒ සිද්ධිය පදනම් කරගෙන කතාවක් රචනා කිරීමයි. තරුණ කොල්ලෙක් රැුඩිකල් වුණේ කොහොමද කියන එකයි. මොකද මට වදයක් වුණේ ඒ කාරණේ නෙමේ, වදයක් වුණේ ඔහුව හඳුනා ගැනීමයි. අතිදුෂ්ටයෝ දැන හඳුනා ගැනීම වෙනුවට එකිනෙකට වෙනස් හඬවල් පහකින් වර්තනය වන අන්දම හඳුනා ගන්න මට වුවමනා වුණා. මේ නිසා කෘතියේ ඉන්න හැම චරිතයක්ම ඔවුන්ගේම වූ අන්තවාදයක් ඉදිරිපත් කරනවා.
බුකර් සම්මානය වෙනුවෙන් දිගු ලැයිස්තුගත කෘතීන් අතර ඔබේ කෘතිය තිබෙන බව දැනගත්තාම මොකක්ද දැනුණේ ?
මේ ගැන නිල වශයෙන් නිවේදනය කරන්න දින කීපයකට කලින් ඒ බව මට දැනගන්න ලැබුණා. මගේ කෘතිය ප‍්‍රකාශනය කළ කාර්යාලයෙන් මේ ගැන සඳහන් කළ බොහොම සතුටු හිතෙන ඊමේල් පණිවිඩයක් එවා තිබුණා. කුස්සියේ එහේ මෙහේ දුවමින් උඩ පැනපු මම ඒ ගැන මුලින්ම කිව්වේ බිරිඳටයි. එදා මම කොහෙවත් ගියේ නැහැ. ලේඛන ජීවිතේ සම්බන්ධයෙන් කිසි දිනක මං වෙන කිසිම ලේඛකයෙකු එක්ක කිසිම සංවාදයක් කරලා තිබුණෙත් නැහැ. නමුත්, මගේ ජීවිතයේදී මට කරන්න පුළුවන් වෙන කිසිම සුන්දර දෙයක් ගැන මට දැන් හිතාගන්නවත් බැහැ. බුකර් සම්මානයට නිර්දේශිත දිගු ලැයිස්තුවේ කෘති අතරට පැමිණීම පවා ලේඛනයේදී කළ යුතු දේවල් අතරේදී අපිට කාලයක් හා අවකාශයක් ලබාදීමක් වගේ. මං කාලය හා අවකාශය පස්සේ යන කෙනෙකු නිසා මේ අවස්ථාව මට හරිම වැදගත්.
ඔබ දැන් ජීවත්වෙන්නේ මැල්මෝවල. ඔබේ දෙවැනි නවකතාවට පදනම්වී තියෙන්නෙත් ලන්ඩනයමද?
මේ නවකතාව ආරම්භ වෙන්නේ ලන්ඩනයෙන් පිටතදීයි. නමුත්, ඇත්තටම මේක ස්ථානය පදනම් කරගත්තු නවකතාවක් නෙමෙයි. භාෂාව පදනම් කරගත්තු එකක්. අරාබි කාව්‍ය, සිරියාවේ ඉන්න පියෙකු හා පුතෙකු වටා ලියැවුණු කෘතියක්. මැල්මෝ නගරය බොහොම නිහඬ අවකාශයක් හා හිතට තැන්පත් බවක් ලබාදෙනවා. පළවෙනි කෘතිය හා දෙවැනි කෘතිය අතර තරමක භූගෙ ා්ලීය වටිනාකමක් තිබීම විශිෂ්ටයි.
ඔබේ පියා In Our Mad and Furious Cityකෘතිය මිලදීගත් අවස්ථාවේදී ඔබ ඒ ගැන පළකළ ට්වීටර් පණිවිඩය රැුල්ලක් වගේ පැතිරිලා ගියා. 40,000ක් රි-ට්වීට් වෙලා තිබුණා. ඇත්තටම සිද්ධ වුණේ මොකක්ද?
ලංකාවේ ඉඳන් මෙහේ ආව මුල් කාලයේදී තාත්තා කිසිම ඉංග‍්‍රීසි වචනයක් කතා නොකළ බව නිතරම ඔහු මට කියලා තියෙනවා. ඔහු ? කාලේ තියෙන පාසල්වලට ගියත් චාර්ජින් හරස් වීදියේ තියෙන ත්‍දහකැි කඬේට ගිහිං පොත් රාක්කවල තියෙන පොත් කියවලා ස්වයං-අධ්‍යයනයක් කරලා තියෙනවා. බොහෝ වෙලාවට ඔහු එහෙම ගිහිං තියෙන්නේ දවල් කෑම වෙලාවේදීයි. පොත් කඬේ බිම ඉඳගෙන ඔහු පොත් කියවලා තියෙනවා. මං දැනුම් තේරුම් තියෙන වයසට එන තෙක්ම තාත්තා මේ කතාව ඉවරයක් නැතුව කියලා තියෙනවා.
මගේ අම්මායි, තාත්තායි එක්ක ආයෙමත් පාරක් ත්‍දහකැිවලට ගිහිං, මගේ අතින් රචනා වුණු කෘතිය තෝරන්න මගේ තාත්තාට පුළුවන් වුණා නම්, අනිවාර්යයෙන්ම, ඒ අපූරු අවස්ථාව මගේ ඇස් ඉදිරිපිටම දකිමින් ඒ ගැන ට්වීටර් එකේ ඡුායාරූපයක් පළකළ වෙලාවේ ඒ වටා මුළු ලෝකේම එකතු වුණා.
මේ මොහොතේදී ඔබේ පොත් මේසේ තියෙන පොත් ගැන සිහිපත් කළොත් ?
අරාබි කාව්‍ය හා ප‍්‍රබන්ධ කෘති ගොඩක් තියෙනවා. සිරියානු කවියෙකු වෙන අදොනිස්ගේ ඒවා විශේෂයි, ඔටේසා මොෂ්ෆෙග් අතින් නිර්මාණය වුණු My Year of Rest and Relaxation කෘතිය. හිතන්නවත් බැරි තරමට භ‍්‍රාන්තිය දනවන කෘතියක් වෙන අහමඞ් බොනානිගේ ඔයැ ්‍යදිචසඒක කෘතිය තිබෙනවා. ඇත්තටම, මේ කෘතිය එඩිතර බව දනවන්නක්.
ඔබේ හිත්ගත්තු ලේඛකයන් කවුද ?
මං එඩිතර බව දැනෙන විදියේ ප‍්‍රබන්ධ රචනා කරන ලේඛකයන්ට කැමතියි. අලි ස්මිත්, ගුන්තර් ග‍්‍රාස්, සැමුවෙල් බෙකට් හා නිකොලා පාකර් වගේ අය.
ඔබේ කුඩා අවධියේදී වැඩියෙන්ම ඇලූම් කළේ මොන වාගේ කෘතීන්වලටද ?
හැම දරුවෙක්ම සාමාන්‍යයෙන් තෝරාගන්න කෘතීන්, රෝල්ඞ් ඩාර්ල්ගේ කතාවලට දැඩි ඇල්මක් දැක්වුවා. නිසි විදියට කියවන්න යොමුවුණේ ගැටවර අවධියේදීයි. සල්ලිකාර අය ගැවසෙන ප‍්‍රදේශවල තියෙන පුණ්‍ය ආයතන මට්ටමින් පවත්වාගෙන යන පොත් කඩවලට නිතරම ගියා. බ්ලූම්ස්බරි හෝ මියුස්වෙල් හිල්වල පිහිටි ඔක්ස්ෆර්ම් පොත් කඬේට ගියා, එහෙන් පොත් අරගෙන ආපහු නෙස්ඩන්වලට ආවා. මං වඩාත් ආදරය කළ ලේඛකයන් මුණගැහුණේ එහෙමයි. සැමුවෙල් බෙකට් කියන්නේ මාර චරිතයක්. ඔහු බොහොම දැඩි තැනැත්තෙක්.
ලේඛනය කියන්නේ සුවපහසු බව හෝ සැහැල්ලූ බව දැනෙන්න අඳින ඇඳුමක් නොවෙයි. වර්ජිනියා වුල්ෆ් කියන්නේ වෙනමම චරිතයක්. යුදෙව් – ඇමරිකන් සම්භවයක් තියෙන ලේඛකයන් මාව උත්තේජනය කළා. චිකාගෝවේ වීදි අතරින් ඇවිද යමින් යුදෙව් උරුමය ගැන සිත් වසඟ කරවන කතා ලියූ ඉෂාක් බෂෙවිස් සිංගර්, සෝල් බෙලෝ වගේ අය අතිසමීප බවක් දැනෙනවා.
වින්ධ්‍යා ගම්ලත්
