No menu items!
27.7 C
Sri Lanka
13 June,2025
Home Blog Page 98

නාවික හමුදාවට කිව්වාට වැඩක් නෑ
අපේ මත්ස්‍ය සම්පත ඉන්දියාවට දෙන්න එපා උතුරේ ධීවරයෝ හඬනගති

0

■ අමන්දිකා කුරේ

ඉන්දීය ධීවරයන් ශ්‍රී ලංකා මුහුදු සීමාවට මසුන් මරන්නට පැමිණීම වරින් වර පසුගිය කාලය පුරාවට ම ඇති වූ ගැටලුවකි. එහි දී ධීවරයන් විවිධ විරෝධතා දැක්වූ අතර ඊට නිසි පිළිතුරක් තවමත් ලැබී නොමැත. ඉන්දීය ධීවරයන් මෙරට මුහුදු සීමාවට පැමිණීමේ ප්‍රශ්නයට වැඩි වශයෙන් මුහුණ දෙන්නට සිදුව තිබෙන්නේ උතුරේ ධීවරයන්ට ය. යුද්ධය පැවති කාලයේ ශ්‍රී ලංකාවේ උතුරු මුහුදේ මසුන් ඇල්ලීමට මුහුදු යාමට ධීවරයන්ට අවසර නොතිබුණි. මේ වන විට ඊට අවසර ඇති හෙයින් කුඩා බෝට්ටුවලින් ගොස් උතුරේ ධීවරයෝ මසුන් මැරීම සිදු කරති. කාලයක් තිස්සේ මසුන් ඇල්ලීම සිදු නොකළ බැවින් උතුරු මුහුදේ මත්ස්‍ය අස්වැන්නද ඉහළ මට්ටමක පවතින බව උතුරු ධීවරයෝ පවසති. ඔවුන් පෙන්වා දෙන්නේ ඉන්දීය ධීවරයන් මසුන් මැරීම සඳහා ලංකා මුහුදු සීමාවට පැමිණීමට එය එක් හේතුවක් බවයි.


මෙම දකුණු ඉන්දීය ධීවරයන් ට්‍රෝලර් යාත්‍රා භාවිත කරමින් ලංකා මුහුදු සීමාවේ මසුන් මරන අතර ශ්‍රී ලංකාවේ දැනට තහනම් පන්න ක්‍රමයක් වන දැල් ක්‍රමයක් භාවිත කරමින් ඔවුන් මෙම මසුන් මැරීම කරන බවට ධීවරයෝ චෝදනා කරති. මෙම දැල් මුහුදු පතුල දක්වාම යොදා ඇදගෙන යාම නිසා මත්ස්‍ය අස්වැන්න පමණක් නොව කුඩා මාළු පැටවුන් හා ඔවුන්ට ජීවත් වීමට අවශ්‍ය පරිසරය ද එමගින් විනාශ වේ. දකුණු ඉන්දියානු මුහුදේ දිගින් දිගටම දකුණු ඉන්දීය ධීවරයන් මෙලෙස තහනම් පන්න ක්‍රම භාවිත කරමින් මසුන් ඇල්ලීම නිසා එහි මත්ස්‍ය සම්පත සැලකිය යුතු ප්‍රමාණයකින් අඩුව තිබීම නිසා ඔවුහු වරින් වර ශ්‍රී ලංකා මුහුදු සීමාවට ඇතුළු වී මසුන් ඇල්ලීම සිදු කරති.


පසුගිය කාලය පුරාවටම පේදුරුතුඩුවේ වෙල්වැටිතුරෙයි ප්‍රදේශයේ ධීවරයන් මෙම ගැටලුවට මුහුණ දුන් අතර ඉන්දීය ධීවරයන්ගේ ට්‍රොලර් යාත්‍රා ගමන් කිරීමේ දී වෙල්වැටිතුරෙයි ධීවරයන්ගේ ධීවර ආම්පන්නවලට අවස්ථා ගණනාවක දීම හානි සිදු වී තිබුණි. එම ට්‍රෝලර් යාත්‍රාවලින් වෙල්වැටිතුරෙයි ධීවරයන්ගේ යාත්‍රා හප්පාගෙන යන්නට වෑයම් කළ අවස්ථා ද වාර්තා විය. ධීවරයන් වරින් වර මේ පිළිබඳව ධීවර ඇමති ඩග්ලස් දේවානන්දද දැනුවත් කළ අතර ඔවුන් හා දමිළ ජාතික සංධානයේ ක්‍රියාකාරීන් එක්ව වරක් බෝට්ටුවලින් ගොස් විරෝධතාවක් ද දක්වන ලදි.


එවැනි පසුබිමක් තිබිය දී පසුගිය සතියක වෙල්වැටිතුරෙයි සිට මුහුදු ගිය ධීවරයන් දෙදෙනෙකු අතුරුදන් වූ අතර දින කිහිපයකට පසු ඔවුන්ගේ සිරුරු වෙරළට ගොඩ ගසා තිබුණි. ධීවරයන් පවසන්නේ ඔවුන් දෙදෙනා මිය යන්නට හේතුව ඉන්දීය යාත්‍රාවකින් ඔවුන්ගේ බෝට්ටුව හප්පාගෙන ගොස් ඇති නිසා බවයි. ඒ අනුව ඔවුන් දින 8ක පමණ කාලයක් සත්‍යග්‍රහයක ද නිරත වූයේ මෙම සිදුවීම්වලට අදාළව යුක්තිය ඉටු කරදෙන ලෙස හා නැවත ඉන්දීය ට්‍රෝලර් යාත්‍රා ලංකා මුහුදු සීමාවට පැමිණීම වළක්වන ලෙස ඉල්ලමිනි. ධීවර ඇමතිවරයා ද අවස්ථා දෙකක දී එම ධීවරයන් සමග සාකච්ඡා කිරීමට පැමිණිය ද සාකච්ඡා විසඳුමකින් තොරව අවසන් විය. අවසන් සාකච්ඡාවේ දී ධීවර විරෝධය හමුවේ ධීවර ඇමතිවරයා කෝපයට පත්වී ධීවරයන්ට බැන වදිමින් සාකච්ඡාව අතරමැද ඉවත්ව ගියේ ය.


මේ වන විට ධීවර විරෝධයට සහයෝගය දක්වන දමිළ ජාතික සංධානයේ පාර්ලිමේන්තු මන්ත්‍රී ශානකියන් රාසමාණික්කම් මෙලෙස අදහස් පළකළේ ය.


‘මේක අද ඊයේ අටන් ගත්ත ප්‍රශ්නයක් නෙවෙයි. කාලයක් තිස්සේ අපි මේ ප්‍රශ්නයට විසඳුම් ඉල්ලනවා. දකුණු ඉන්දීය ට්‍රෝලර් යාත්‍රා ඇවිල්ලා තහනම් ක්‍රම යොදාගෙන සිදු කරන මේ මසුන් ඇල්ලීම නිසා අපේ මත්ස්‍ය සම්පත විනාස වෙනවා. අවුරුදු සිය ගාණක් යනවා ඒ වගේ දෙයක් ස්වාභාවිකව නැවත සැකසෙන්න. ඉන්දීය මුහුදු සීමාවේ දිගටම මේ වැඩේ කරලා ඒවා විනාශ වෙලා නිසා තමයි ලංකාව පැත්තට එන්නේ. කලින් එකක් දෙකක් හොරෙන් ඇවිත් හොරෙන් යන එකක් තිබුණේ. දැන් එළිපිටම ඒ යාත්‍රා ඇවිල්ලා යනවා කිසිම බයක් නැතිව. යාපනය මුහුදු වෙරළට ගියාම පේන දුරකින් තමයි මේ යාත්‍රා ඇවිල්ලා මාළු අල්ලන්නේ. නාවික හමුදාවට දැනුම් දුන්නාට වැඩකුත් නෑ. නාවික හමුදාව අපට නිල වශයෙන් නොකිව්වාට අපි ඒ නිලධාරීන්ට කතා කරලා ඇහුවාම කියන්න්නේ ඒ ට්‍රෝලර් යවන්න අදාළ උපදෙස් ඉහළින් ලැබිලා නෑ කියලා. පහුගිය දවසක මාළු අල්ලන්න ගිය ධීවරයෝ දෙන්නෙක්ගෙ මළ සිරුරු හමුවුණා. එක මළ සිරුරක් හිස මොකක් හරි දේකට අහු වෙලා තැලිලා කියලා පේනවා. අපි සැක කරන්නේ ඉන්දීය බෝට්ටුවකින් මෙයාලාව හප්පලා එක්කෙනක්ව බෝට්ටුවේ හිර වෙන්න ඇති කියලා.


අපට තියෙන ප්‍රශ්නය මේ තියෙන ප්‍රශ්නයට අදාළව පවතින නීතියවත් ක්‍රියාත්මක කරන්නේ නැති එක. එහෙම මුහුදු සීමාව උල්ලංඝනය කරලා ආවාම නඩු දාන්න ඕනෑ. දැන් හරියට ඒක ක්‍රියාවලියවත් වෙන්නේ නෑ. දකුණේ ධීවරයන් හා දකුණු ඉන්දීය ධීවරයන් අතර මේ ප්‍රශ්නය ඇති වුණා නම් මේ වෙනකොට රට පුරාම ජාතික ප්‍රශ්නයක් ඇති කරලා විසඳුම් දෙන්නත් සෑහෙන්න පාර්ශ්ව ඉදිරිපත් වෙලා ඉවරයි. දැන් ප්‍රශ්නය තියෙන්නේ උතුරේ දමිළ ධීවරයන් සහ දකුණු ඉන්දියාවේ දමිළ ධීවරයන් අතර නිසා මේකට තවම කවුරුත් විසඳුම් දෙන්න ඉදිරිපත් වෙලා නෑ. පසුගිය කාලය පුරාවටම ඉන්දියාවේ රාජ්‍ය තාන්ත්‍රිකයන්ව අපේ රටේ අය ගිහින් හමුවුණා. ඒ වෙලාවේ දී මේකට විසඳුමක් ඉල්ලන්න තිබුණා. මේ ප්‍රශ්නය ඉන්දියානු නාවුක හමුදාව සහ ලංකාවේ නාවුක හමුදාව කියන අංශ දෙකම එකතු වෙලා කරන්න ඕනෑ දෙයක්.”
නාවික හමුදා මාධ්‍ය ප්‍රකාශක කපිතාන් ඉන්දික ද සිල්වාගෙන් කළ විමසීමේ දී ඔහු පැවසුවේ ඉන්දීය ධීවරයන් අත්අඩංගුවට ගැනීමට යාමේ දී ඔවුන් කළහකාරීව හැසිරී නාවුක හමුදා බෝට්ටුවලට ද හානි කර පැන යාමට උත්සාහ කරන බවයි.


‘මේ අයව අල්ලාගන්න යනවිට ඔවුන් ඉතාම කලහකාරීව හැසිරිලා අපේ බෝට්ටුවලටත් හානි කරලා පැනලා යන්න උත්සාහ කරනවා. පසුගිය දවසකත් එහෙම අල්ලාගන්න ගියාම අපේ බෝට්ටු දෙකකට හානි කළා. ඒ වගේම අපි මේ පිළිබඳව සෝදිසියෙන් ඉන්නේ. ශ්‍රී ලංකා මුහුදු සීමාවේ ගැඹුරු මුහුදේ ඉන්නවා නම් අපි ඔවුන්ව ආපසු හරවා යවනවා. එහෙම නැති නම් අල්ලාගන්නවා. මුහුද කියන්නේ වැටක් ගහලා තියන්න පුළුවන් දෙයක් නෙවෙයි. අපි සෝදිසියෙන් හිටියට ඔවුන් කොහොමහරි හොරෙන් එන්න උත්සාහ කරනවා.’


ධීවරයන් මුහුණ දී තිබෙන ගැටලු සම්බන්ධයෙන් විමසීමට අප යාපනය දිස්ත්‍රික් ධීවර සමුපකාර සමිතියේ සභාපති ආන්නලිංගම් ආන්නරාසා සම්බන්ධ කරගත්තෙමු. ඔහු පවසන්නේ දකුණු ඉන්දියාව ආශ්‍රිතව 25000ක පමණ බෝට්ටු ප්‍රමාණයක් මසුන් ඇල්ලීම සඳහා යන බවයි. ඒ අතරින් ට්‍රොලර් බෝට්ටු 2500ක් පමණ පවතින බවත් ඔවුන්ගෙන් ඇතැම් යාත්‍රා ශ්‍රී ලංකා මුහුදු සීමාවට පැමිණෙන බවත් ඔහු පවසයි. මීට පෙර උතුරු පළාතේ ධීවරයන් 27000ක් පමණ සිටිය ද මේ වන විට එම ප්‍රමාණය 23000ක් දක්වා අඩු වී තිබෙන්නේ මෙම හේතුව නිසා බව ආන්නරාසා මහතා පෙන්වා දෙයි.


මෙම ට්‍රෝලර් බෝට්ටු බහුතරයක් දකුණු ඉන්දීය ව්‍යාපාරිකයන්ට සහ දේශපාලකයන්ට අයත් ඒවා බවට ඔහු චෝදනා කරයි. 2004-2016 කාලය තුළ සාමාන්‍ය ඉන්දියානු ධීවරයන් සමග සහයෝගයෙන් ශ්‍රී ලංකාවේ ධීවරයන් ද කටයුතු කළ ද මේ වන විට එම තත්වය වෙනස් තිබේ. එමෙන් ම 2016 දී හිටපු විදේශ ඇමති මංගල සමරවීර, පාර්ලිමේන්තු මන්ත්‍රී එම්.ඒ.

සුමන්තිරන් හා ඉන්දීය විදේශ ලේකම් අතර මේ පිළිබඳව සාකච්ඡාවක් පවත්වා නැවත ඉන්දියානු ධීවරයන් ශ්‍රී ලංකා මුහුදු සීමාවට ඇතුළු නොවන බවට එකඟතාවකට පැමිණිය ද ඒවා ක්‍රියාත්මක වී නොමැති බව ආන්නරාසා මහතා පෙන්වා දෙයි. ‘ඉන්දියාව අපිට බැරි අවස්ථාවල උදවු කළා තමයි. නමුත් අපේ ගේ ඉස්සරහට ඇවිත් අපේ වස්තුව කොල්ලකාලා යනවා නම් අපට තවදුරටත් බලන් ඉන්න බෑ’ ඔහු පවසයි. දීර්ඝ කාලයක් පුරාවටම පවතින මෙම ගැටලුවට විසඳුමක් සෙවීමට අපහසු වී ඇත්තේ දමිළ ජනතාව නියෝජනය කරන දමිළ පාර්ලිමේන්තු මන්ත්‍රීවරුන් මෙම ප්‍රශ්නයට බෝල පාස් කිරීමක් සිදු කරන නිසා බවට ඔහු චෝදනා කරයි. ‘දමිළ ජනතා නියෝජිතයන් විවිධ කරුණුවලට ඉන්දියාවේ අයව හමුවෙනවා. ඉතින් ඔවුන්ට ඇයි බැරි දමිළ ජනතාවගේ මේ ප්‍රශ්නය ගැනත් කතා කරන්න.’


තවදුරටත් මෙම ගැටලුවට අදාළව ආණ්ඩුව විසඳුම් ලබා දීමට සූදානම් නැති නම් මෙම ප්‍රශ්නය පිළිබඳව යුරෝපා සංගමය ඇතුළු ජාත්‍යන්තර සංවිධානවලට පැමිණිලි කිරීමට බලාපොරොත්තු වන බව ආන්නරාසා මහතා පැවසුවේය. ඊට අමතරව මෙම ප්‍රශ්නය සම්බන්ධයෙන් මූලික අයිතිවාසිකම් නඩුවක් ගොනු කිරීමට ද සිය සංගමය හා මුලතිව්, කිල්නොච්චි, මන්නාරම දිස්ත්‍රික්කවල ධීවර සංගම් ද බලාපොරොත්තු වන බව ඔහු වැඩිදුරටත් පැවසුවේ ය.■

13 වැනි ව්‍යවස්ථා සංශෝධනය:
විධායක ජනාධිපති ක්‍රමයේ
අන්තිම ක්ෂමාලාපය

විධායක ජනාධිපති ක්‍රමය අහෝසි කළ යුතු බවට මීට සති දෙකකට කලින් මේ කොලමේ කළ කරුණු දැක්වීම තුළ, 13 වැනි ව්‍යවස්ථා සංශෝධනය පිළිබඳ කාරණය සැලකිල්ලට ගෙන නැති බව අපේ මිතුරෙක් පෙන්වා දුන්නේය. ඔහු කියා තිබුණේ, විධායක ජනාධිපති ක්‍රමය තවදුරටත් තබාගත යුතු බවට තර්ක කරන බොහෝ දෙනා, 13 වැනි ව්‍යවස්ථා සංශෝධනය පිළිබඳ ප්‍රශ්නය මතු කරන බවයි.


ඒ කතාවේ සාමාන්‍ය අදහස මෙයයි: 13 වැනි ව්‍යවස්ථා සංශෝධනය යටතේ පළාත් සභා ක්‍රමයක් ඇති කොට තිබේ. මේ පළාත් සභා ක්‍රමය තුළින් පළාත් නවයට ලබා දී ඇතැයි කියන ස්වීයත්වය හෝ ස්වාධීනත්වය තුළ, බෙදුම්වාදයක බීජ මෝරා වැඩීමට ඉඩ තිබේ. රටේ සෙසු පළාත් සම්බන්ධයෙන් ඒ ගැටලුව පැන නොනැඟෙතත්, වෙනම ජාතිකත්වයක් නියෝජනය කරන ජනතාවක් වෙසෙන උතුරේ විටින්විට බෙදුම්වාදී ප්‍රවණතා දක්නට ඇති බැවින්, රටෙන් කැඩී වෙන්වීමට ඔවුන්ට යම් උපකාරයක්, මේ කියන පළාත් සභා ක්‍රමය හෙවත් 13 වැනි ව්‍යවස්ථා සංශෝධනය නිසා සැපයීමට ඉඩ ඇති බව ඉන් කියැවෙයි. ඒ අනුව, ජනතා පරමාධිපත්‍යයේ පුද්ගල බලාධිකාරයක් වශයෙන් පාලන ව්‍යුහය මුදුනේ විධායක ජනාධිපතිවරයෙකු සිටීම, ඉහත කී බෙදුම්වාදයක් පිළිබඳ උතුරේ තර්ජනයට තිරිංගයක් විය හැකි බවට තර්ක කරනු ලැබේ.


මේ තර්කය තුළම එක් ව්‍යංග්‍යාර්ථවත් කතාවක් සැඟව තිබේ. එනම්, මේ කියන විධායක ජනාධිපතිවරයා අනිවාර්යයෙන්ම සිංහලයෙකු වන බවයි. ඒ නිසා, උතුරේ දෙමළ ජනතාවගෙන් මතුවන බෙදුම්වාදී තර්ජනයකදී, රටේ ඒකීයත්වය සහ භෞමික අඛණ්ඩත්වය ආරක්ෂා කරගැනීම සඳහා, දෙමළ නොවන (සහ මුස්ලිම් නොවන) පුද්ගලයෙකු පාලන මර්මස්ථානය හෙවත් ජනාධිපති තනතුරේ සිටීම වැදගත් වන බවයි.

සිංහලයෙකුට මිස වෙන කිසිවෙකුට අයිති නැති ජනාධිපති තනතුර


එම උපකල්පනය තුළම, බෙදුම්වාදය පෝෂණය කරන්නකි. දෙමළ සහ මුස්ලිම් මිනිසුන්, කිසි දවසක තමන්ගේ මිනිහෙකුට අත්වෙතැයි නොසිතන තනතුරක් සහිත ක්‍රමයකට තමන්ගේ අයිතිය නොකියනු ඇත. එම ක්‍රමය, එනම් විධායක ජනාධිපති ක්‍රමය, තමන්ව නිරන්තරයෙන් සැක කරමින් තමන්ව මට්ටු කිරීම සඳහා මිස, තමන්වත් එක සමාන පාර්ශ්වකරුවන් වශයෙන් භාර නොගන්නා ක්‍රමයක් බව සිතන්නට පටන්ගනු ඇත. එවැනි මනෝභාවයක්ම බෙදුම්වාදී චින්තනයට තුඩුදෙයි.


අපේ කල්පනාව මෙහිදී යොමුවන්නේ, ඉහත කී උපකල්පනයේ සදාචාරය ගැන නොවේ. ඇමරිකාවේ ජනාධිපති තනතුරට කළු ජාතිකයෙකුට පත්විය හැකි විය. එම කාරණයම, එරටේ කළු-සුදු භේදයකින් තොරව සියල්ලන් විසින්ම එකී විධායක ජනාධිපති ක්‍රමය භාරගැනීමට හොඳ හේතුවකි. අපේ රටේ එවැනි තත්වයක් කිසි දවසක ඇති විය නොහැකි නම්, එවැනි ජනාධිපති ක්‍රමයක් සදාචාරමය වශයෙන්වත් යුක්තිසහගත ක්‍රමයක් විය නොහැකි බව පමණක් දැනට කිව හැකිය.


දැන් අප, ඉහත කී පැහැදිලි කිරීම් මත, මූලික උපන්‍යාස දෙකක් ඇති කරගත යුතුව තිබේ: එකක් වන්නේ, 13 වැනි ව්‍යවස්ථා සංශෝධනය (පළාත් සභා) නිසා බෙදුම්වාදයක් ඇති විය හැකි බවයි. දෙවැන්න වන්නේ, විධායක ජනාධිපති ක්‍රමයක් එවැනි බෙදුම්වාදයකට තිරිංගයක්/බාධකයක් විය හැකි බවයි.


ලංකාවේ බෙදුම්වාදී චින්තනයේ ඉතිහාසය ඉතා දීර්ඝ එකකි. අඩු වශයෙන්, 1931 දක්වාවත් ඒ ඉතිහාසයේ මනෝමය බීජ රෝපණය හඳුනාගත හැකිය. 13 වැනි ව්‍යවස්ථා සංශෝධනය ඇතුළු පළාත් සභා ක්‍රමය එන්නේ 1987 අවසාන භාගයේදී ය. ඒ වන විට, විධායක ජනාධිපති ක්‍රමය ඇති වී අවුරුදු 9 කි. නූතන ලංකාවේ තිරශ්චීන කළු පැල්ලම ඇති කරමින්, බෙදුම්වාදය නව අදියරකට ඔසවා තැබූ 83 කළු ජුලියට අවුරුදු 5 කි. ඇත්ත වශයෙන්ම, 13 වැනි ව්‍යස්ථා සංශෝධනය ගෙනෙන විට, පෙරහැර ගොස් හමාර වී තිබුණි. ඒ නිසා, අප දන්නා බෙදුම්වාදයට 13 වැනි ව්‍යවස්ථා සංශෝධනයේ කිසි නෑකමක් නැති බව කිව යුතුය. එහෙත් මත්තට එවැනි අවදානමක් ඇතැයි කීම එනයින්ම බැහැර කළ නොහැකි බව ඇත්ත.

වර්ධරාජා පෙරුමාල්


ඒ ගැන අතීත කතාවක් තිබේ: 13 වැනි ව්‍යවස්ථා සංශෝධනය යටතේ ඇති කළ පළාත් සභා අතරින් පළමු උතුරු-නැගෙනහිර පළාත් සභාවේ බලය හිමි වුණේ, ඊ.පී.ආර්.එල්.එෆ්. සංවිධානයටයි. එහි නායකයා වුණේ, වර්ධරාජා පෙරුමාල් ය. 1990 මාර්තු 1 වැනිදා ඔහු ලංකා ආණ්ඩුවට ඉල්ලීම් 19 ක් ඉදිරිපත් කෙළේය. ඒවා නොදුන්නොත්, උතුරු-නැගෙනහිර පළාත් සභාව මගින් ‘නිදහස් ඊලාමයක්’ ප්‍රකාශයට පත්කරන බව ඔහු කියා සිටියේය. එනම්, ඔවුන් ලංකාවෙන් කැඩී වෙන් වන බවයි.


ඒ තර්ජනයෙන් පසු සිදුවුණේ කුමක්ද? ශ්‍රී ලංකාවේ මධ්‍යම ආණ්ඩුව උතුරු-නැගෙනහිර පළාත් සභාව විසුරුවා හැරියේය. එම පළාතේ පාලන බලය මධ්‍යම ආණ්ඩුවට පවරා ගත්තේය. පළාත් සභා ක්‍රමය තුළ තනි පළාත් සභාවකට යා හැකි උපරිම දුර එය බවත්, එසේ ගියොත් ඊට ප්‍රතිකර්මයක්, එම පළාත් සභා ක්‍රමයේ ව්‍යුහය තුළම ඇති බවත් එයින් පෙන්නුම් කෙරුණි.
මේ සිද්ධියෙන් පසු දිගහැරුණු බෙදුම්වාදී කතාව, 19 වැනි ව්‍යවස්ථා සංශෝධනයට හෝ පළාත් සභාවලට ඈතින්වත් නෑකමක් නැති, ආණ්ඩුව සහ කැරලිකරුවන් යන දෙපාර්ශ්වය සතු හුදු සන්නද්ධ බලය මත පමණක්ම නිරාකරණය කරගැනීමට යොමු වුණු ඉතිහාසයකට අයත් වන්නකි. තවත් විදිහකින් කිව්වොත්, පළාත් සභා ක්‍රමය ඔස්සේ වෙනම රාජ්‍යයක් ලබා ගැනීමේ දවල් හීනයක ප්‍රභාකරන් සිටියේ නැත. ඒ නිසා, 13 වැනි ව්‍යවස්ථා සංශෝධනය නිසා රට කැඩී යාමේ තර්ජනයක් ඇතැයි මොහොතකට පිළිගත්තත්, විධායක ජනාධිපති ක්‍රමයක් එය වැළැක්වීමට වඩාත් සුදුසු යැයි සිතීමට හේතුවක් ඇත්තේ නැත.


මේ කරුණු දැක්වීම තුළ තව පොඩි කොස්සක් ඉතිරි වෙයි. එනම්, එදා වර්ධරාජා පෙරුමාල්ගේ පළාත් සභාව විසුරුවා හැර පාලන බලය මධ්‍යම ආණ්ඩුවට පවරා ගත්තේ ජනාධිපතිවරයා විසින් නොවේද යන්නයි. ඔව්, ඔහු විසින් තමයි. ඕනෑම රටක මෙවැනි ප්‍රශ්නයක් ඉදිරියේ බලය අභ්‍යාස කරන යම් ආයතනයක් තිබේ. ඒ ආයතනය සමන්විත වන්නේ, ත්‍රිවිධ හමුදාවේ සේනාධිනායක සහ රාජ්‍ය ආරක්ෂාව භාර ප්‍රධාන තනතුර දරන රාජ්‍ය නායකයාගෙනි. විධායක ජනාධිපති ක්‍රමයක් තුළ එම තනතුර දරන්නා ජනාධිපතිවරයා වන අතර, කැබිනට් පාර්ලිමේන්තු ක්‍රමයක් තුළ එම තනතුර දරන්නා අගමැතිවරයෙකු හෝ නාමික ජනාධිපතිවරයෙකු හෝ වන්නේය. ඉතිං, මොන ආණ්ඩුක්‍රමයක් තිබුණත්, වර්ධරාජා පෙරුමාල්ට අත්වනු ඇත්තේ එම ඉරණමම බව කෙනෙකුට සිතාගත හැකිය.


ඇත්තෙන්ම, 13 වැනි ව්‍යවස්ථා සංශෝධනය ගෙනාවේ, මේ රටේ ජාතික ප්‍රශ්නයක් ඇති බව පිළිගැනීමත්, එයට ව්‍යවස්ථාමය විසඳුමක් තිබිය යුතුය යන්න පිළිගැනීමත් නිසා ය. (මෙය, එනම් 13 වැනි ව්‍යවස්ථා සංශෝධනය, ඉන්දියාව විසින් අප මත බලහත්කාරයෙන් පැටෙව්වේය යන තර්කයත්, මේ යටතේ ඇති කරගත් පළාත් සභා ක්‍රමය සුදු අලියෙකු වී ඇත්තේය යන තර්කයත්, අප මේ මොහොතේ සාකච්ඡා කිරීමට බලාපොරොත්තු වන ප්‍රස්තුතයට අදාළ නොවේ).


මේ ලිපියෙන් උත්සාහ කරන්නේ, බෙදුම්වාදය සහ විධායක ජනාධිපති ක්‍රමය අතර, හොඳට හෝ නරකට, යම් ඓන්ද්‍රීය සම්බන්ධයක් ඇතැයි හෝ නැතැයි ඔප්පු කිරීමට නොවේ. පාර්ලිමේන්තු ක්‍රමයක් යටතේ වළක්වා ගත නොහැකි බෙදුම්වාදයක්, විධායක ජනාධිපති ක්‍රමයක් යටතේ වළක්වා ගත හැකිය යන මිථ්‍යාවට උත්තර දීම පමණක් මේ ලිපියේ අරමුණ වන්නේය.


ඒ සීමාව තුළ, ජාතික ප්‍රශ්නයක් ඇති රටකට නොහොබිනාම ක්‍රමය වන්නේ විධායක ජනාධිපති ක්‍රමය බව පෙන්වා දිය හැකිය. මන්ද යත්, එවැනි ක්‍රමයක් තුළ, ජනතා පරමාධිපත්‍යය වශයෙන් ජනාධිපතිවරණයකින් ප්‍රකාශයට පත්වන්නේම මහජාතියේ පරමාධිපත්‍යම වන බැවිනි. ඒ බව පසුගිය ජනාධිපතිවරණය විසින්ම ඔප්පු කොට පෙන්වන ලදි. එතෙක්, මෙරට සුළු ජාතීන් සිතා සිටියේ ජනාධිපතිවරයා පත්කර ගැනීම සඳහා තමන්ගේ ඡන්දයත් අවශ්‍ය වන බැවින්, තමන්ට යම් විදිහක පාර්ශ්වීය බලයක් ජනාධිපතිවරයා සම්බන්ධයෙන් අභ්‍යාස කළ හැකි බවයි. එහෙත් පසුගිය ජනාධිපතිවරණයෙන් සහ ඉන්පසුව ගෝඨාභය රාජපක්ෂ ජනාධිපතිවරයා මේ මොහොතේ සුළු ජාතීන් සම්බන්ධයෙන් හැසිරෙන ආකාරය දෙස බලන විට (ගලගොඩඅත්තේ ඥානසාර) අද සුළු ජාතීන් විධායක ජනාධිපති ක්‍රමය ගැන ඉස්සර සිතූ විදිහට නොසිතනු ඇත.

ජනාධිපති ක්‍රමයක් වඩාත්නො ගැළපෙන්නේ ජාතික ප්‍රශ්නයක් ඇති රටකට ය


අපේ ඉතිහාසය දෙස බලන විට, මුලින් ආවේ, 13 වැනි ව්‍යවස්ථා සංශෝධනය නොව, විධායක ජනාධිපති ක්‍රමයයි. ඒ 1978 දී ය. එසේ තිබියදී, දැන් 13 ක් තිබෙන නිසා ජනාධිපති ක්‍රමයත් තබාගත යුතු යැයි කීම බරසාර කතාවක් නොවේ.


ඊළඟට, බෙදුම්වාදයේ ඉතිහාසය කාලානුරූපව බැලුවොත්, අලුතෙන් 13 වැනි ව්‍යවස්ථාවක් ගෙන ඒමට තුඩු දුන්, ජාතීන් අතර යුදමය තත්වය වර්ධනය කෙරුණේ 1978 දී ඇති කරගත් විධායක ජනාධිපති ක්‍රමයක් තුළදී බව පෙන්වා දිය හැකිය. එහෙත් බෙදුම්වාදයේ බීජ වැපිරී තිබුණේ ඊට කලින් යැයි කෙනෙකුට කිව හැකිය. ඒ ගැන විවාදයක් නැත. නිදහස ලැබීමටත් පෙර සිටම එම බීජ මේ සමාජය මත වැපිරෙමින් තිබුණු බව මීට කලිනුත් අප කියා ඇත. එහෙත්, බෙදුම්වාදය නමැති ප්‍රපංචය සක්‍රීය යුදමය තත්වයක් දක්වා පරිවර්තනය වීමක්, ඉහතින් කී දෙමළ කැරලිකරුවන් විසින් 1975 දී යාපනය නගරාධිපති fදාරෙයිඅප්පා ඝාතනය කරන තෙක් සිදුව තිබුණේ නැත. ඔව්, ඒ අවස්ථාවේ (1975) රටේ තිබුණේද විධායක ජනාධිපති ක්‍රමයක් නොව, අගමැති ප්‍රමුඛ පාර්ලිමේන්තු ක්‍රමයක් තමයි. එසේම, ෆෙඩරල් ක්‍රමයක් ඉල්ලා උතුරේ ප්‍රධාන දේශපාලන පක්ෂය වන ‘දෙමළ එක්සත් විමුක්ති පෙරමුණ’ කරළියට එන්නේද 1977 දී ය. ඔව්, ඒ වෙලාවේ රටේ තිබුණේත්, විධායක ජනාධිපති ක්‍රමයක් නොව, අගමැති ප්‍රමුඛ පාර්ලිමේන්තු ක්‍රමයක් තමයි.


දැන් මුල් තර්කයට අපි යමු: එනම්, 13 වැනි ව්‍යවස්ථා සංශෝධනය මගින් ඇති විය හැකි යැයි කියන බෙදුම්වාදය, විධායක ජනාධිපති ක්‍රමයට පින්සිදු වන්නට වළක්වාගත හැකි වන්නේය යන්නයි. එම තර්කයේ යම් සත්‍යයක් ඇති නම්, අප ඉහතින් කී උතුරේ බෙදුම්වාදී මොටෙයි ව්‍යාපාරය මැඩලීමේ ශක්තියක් මේ කියන විධායක ජනාධිපති ක්‍රමයට තිබිය යුතුව තිබුණි. යාපනය නගරාධිපති fදාරෙයිඅප්පා ඝාතනය කරන විට දෙමළ කැරලිකරුවන්ගේ සංවිධානයේ සිටියේ සාමාජිකයන් 13 දෙනෙකු පමණක් බව කියැවේ. ඉතා පහසුවෙන්, මේ කියන කාර්යක්ෂම විධායක ජනාධිපති ක්‍රමය යටතේ එම ළදරු ව්‍යාපාරය මැඩලිය යුතුව සහ මැඩලිය හැකිව තිබුණු බව, ඉහත කී විධායක ජනාධිපති ක්‍රමයේ ‘ආශ්චර්යය’ පිළිබඳ තර්කය අප පිළිගන්නේ නම්, අප එළැඹිය යුතු නිගමනයයි.


එහෙත් එසේ වුණේ නැත. සිදු වුණේ එහි ප්‍රතිලෝමයයි. කැරලිකාර සාමාජිකයන් 13 දෙනෙකුගේ ව්‍යාපාරය, ඉන්දියානු හමුදාව සමග පවා යුද්ධ කළ හැකි සන්නද්ධ ව්‍යාපාරයක් බවට පත්වන්නේ, විධායක ජනාධිපති ක්‍රමයක් යටතේ ය. ලංකා ඉතිහාසය ලෝකයා ඉදිරියේ කණපිට හරවන 1983 කළු ජුලි විනාශය ඇති වන්නේ සහ ඇති කරනු ලබන්නේ, විධායක ජනාධිපති ක්‍රමයක් යටතේ ය. පාර්ලිමේන්තු ක්‍රමයක් යටතේ වයස අවුරුදු 3 ක (1975-1978) ළදරු වියේ සිටි ගරිල්ලා ව්‍යාපාරයක්, අවුරුදු 34 ක් තිස්සේ (1975-2009) ලොකු මහත් වුණේ විධායක ජනාධිපති ක්‍රමයක් යටතේ ය. ඒ සියල්ලෙන් පෙනී යන්නේ, මේ දෙක අතර (13 වැනි ව්‍යවස්ථා සංශෝධනය සහ විධායක ජනාධිපති ක්‍රමය අතර) සම්බන්ධයක් ඇතැයි පෙන්නුම් කළ යුතුම නම්, ඇති කරගත හැකි නිගමනය වන්නේ, (බෙදුම්වාදයක අවදානම ඇතැයි කියන) 13 වැනි ව්‍යවස්ථා සංශෝධනය තිබෙන නිසා විධායක ජනාධිපති ක්‍රමයක් අවශ්‍ය කරන්නේය නොව, විධායක ජනාධිපති ක්‍රමයක් තිබුණු නිසා 13 වැනි ව්‍යවස්ථා සංශෝධනයක් අවශ්‍ය කෙළේය යන්නයි.


අවසානයේදී උතුරේ සන්නද්ධ ව්‍යාපාරය හමුදාමය වශයෙන් අවසන් කෙළේ විධායක ජනාධිපති ක්‍රමයක් තිබුණු නිසා යැයි කියන පිරිස්ද සිටිති. එසේ නම්, ඊට කලින්, කාලයක් වශයෙන් ගත්තොත්, අඩු වශයෙන් අවුරුදු 31 ක කාලයක් (1978-2009) තිස්සේත්, ජනාධිපතිවරුන් වශයෙන් ගත්තොත්, ඊට පෙර සිටි (ජේ. ආර්. ජයවර්ධන, ආර්. ප්‍රේමදාස, ඩී. බී. විජේතුංග සහ චන්ද්‍රිකා බණ්ඩාරනායක ඇතුළු) ජනාධිපතිවරුන්/වරියන් 4 දෙනෙකු යටතේත් එය අවසන් කළ යුතුව තිබුණි. එහෙත් එසේ වුණේ නැත. එයින් පෙනී යන්නේ, අවසානයේ බෙදුම්වාදී යුද්ධය අවසානයක් කරා ළඟා වූයේ, ඊට පිටස්තර වෙනත් දේශපාලනික සහ භූ-දේශපාලනික වෙනස්කම් ගණනාවක් තුළ ඇති කරගත් නිර්දය හමුදාමය මැදිහත්වීමක් විසින් බවයි.


ඒ දේශපාලනික සහ භූ-දේශපාලනික වෙනස්කම් කවරේද යන්න වෙනම ලිපියක සාකච්ඡා කළ යුතු මාතෘකාවකි. එසේ වෙතත්, ඒ කතාව ගැන දැනට කිව හැකි එක දෙයක් තිබේ. එනම්, එකී දේශපාලනික සහ භූ-දේශපාලනික වෙනස්කම් යටතේ, විධායක ජනාධිපති ක්‍රමයක් නොව, කැබිනට්-පාර්ලිමේන්තු ක්‍රමයක් තිබුණත්, ප්‍රතිඵලය මෙයම විය හැකිව තිබුණු බවයි.■

සේවක ප්‍රතිලාභවලට කෙළවන
බැසිල්ගේ අධිභාර බද්ද
බැංකු හා මූල්‍ය ආයතනවලට අධිභාරයෙන් බදු අඩුකිරීමක්

0

එක් වරක් පමණක් අයකරන 25% බද්ද ඊපීඑෆ් ඇතුළු අරමුදල්වලට කෙළවීමටද යනුවෙන් අප ප්‍රශ්න කරමින් විස්තරාත්මක ලිපියක් පළකළේ පසුගිය වසරේ නොවැම්බර් 30 දින පුවත්පතටය. එසේ අප ප්‍රශ්න කරනු ලැබුයේ මුදල් අමාත්‍ය බැසිල් රාජපක්ෂ 2022 වර්ෂය සඳහා ඉදිරිපත් කළ අයවැය යෝජනාවේ තිබූ රුපියල් බිලියන 2කට වඩා බදු අයකළ හැකි ආදායමක් ලබන පුද්ගලයන්ගෙන් හා ආයතනවලින් එක් වරක් පමණක් අයකරන සියයට 25ක බද්ද සම්බන්ධයෙන්ය.


එම අධිභාර බද්ද පිළිබඳ පනත් කෙටුම්පත දැන් ප්‍රකාශයට පත්කර තිබේ. මුදල් ඇමති බැසිල් රාජපක්ෂගේ නියමය පරිදි 2022 පෙබරවාරි 03 දින සහිතව රජයේ ගැසට් පත්‍රයේ දෙවන කොටසේ අතිරේකයක් ලෙස 2022.02.07 දින නිකුත් කර ඇති එම පනත් කෙටුම්පත හඳුන්වා ඇත්තේ ‘අධිභාර බද්ද පැනවීම සඳහා විධිවිධාන සැලැස්වීම පිණිස සහ ඊට සම්බන්ධ සහ ආනුෂංගික කරුණු සඳහා විධිවිධාන සැලැස්වීම පිණිස වූ පනත් කෙටුම්පතකි’ යනුවෙන්ය.
එම අධිභාර බද්ද පනත් කෙටුම්පත තුළ විස්තර කර ඇත්තේ මෙසේය. ‘2017 අංක 24 දරන දේශීය ආදායම් පනතේ විධිවිධාන ප්‍රකාරව ගණනය කරනු ලබන, 2020 අප්‍රේල් මස 01 වන දිනයෙන් ආරම්භ වන තක්සේරු වර්ෂය සඳහා, බදු අයකළ හැකි ආදායම රුපියල් මිලියන දෙදහසක් ඉක්මවනු ලබන යම් පුද්ගලයකුගේ, හවුල් ව්‍යාපාරයක හෝ සමාගමක, බදු අයකළ හැකි ආදායම මත සියයට විසිපහක අනුප්‍රමාණයකට අයකරනු ලැබිය යුතුය.’


සිය අයවැය කතාවේදී මෙම අධිභාර බද්ද මගින් උපයා ගැනීමට බලාපොරොත්තු වන ආදායම ලෙස මුදල් අමාත්‍ය බැසිල් රාජපක්ෂ ප්‍රකාශ කළේ රුපියල් බිලියන 100කි. එහිදී ඔහු කීවේ සමාගම් 62කින් එම බද්ද අය කරන බවයි. එමෙන්ම බැංකු හා මූල්‍ය ආයතනවලින්ද මෙම බද්ද අයකරනු ලබන බවත් එම ආයතන දැනට ගෙවනු ලබන සියයට 28ක බද්දට වඩා මෙය වාසිදායක බවත්ය. එසේම බැංකු හා මූල්‍ය ආයතනවලට මෙම බද්ද මගින් රුපියල් බිලියන 200ක වාසියක් හිමිවන බවත්ය.


බැංකු හා මූල්‍ය ආයතන සම්බන්ධයෙන් මුදල් ඇමතිවරයාගේ එම පැහැදිලි කිරීම තරමක් අපැහැදිලි එකකි. ඊට හේතුව එක් වරක් පමණක් අයකරන මෙම අධිභාර බද්ද නිසා එම වර්ෂයේදී බැංකු හා මූල්‍ය ආයතනවලින් අයකරන බදු ප්‍රමාණය රුපියල් බිලියන 200කින් අහිමි වන්නේ නම් ඊට වඩා වැඩි මුදලක් මෙම අධිභාර බද්ද මගින් අයකරගත හැකි විය යුතු වීමය. මන්ද මුදල් ඇමතිවරයා කියූ ආකාරයට මෙම බද්ද මගින් අයකර ගැනීමට බලාපොරොත්තු වන ආදායම රුපියල් බිලියන 100ක් වීම නිසාය. රුපියල් බිලියන 100ක් සෙවීම සඳහා රුපියල් බිලියන 200ක් අත්හැරිය යුතු නැති නිසාය. එමෙන්ම එම අත්හැරීම මගින් වැඩිපුර බදු ආදායමක් අයකර ගැනීමට වඩා, තිබුණාට වඩා බදු ආදායම අඩුවීමක් සිදුවන නිසාය.


මේ තොරතුරු මෙසේ වෙද්දී අප පසුගිය නොවැම්බර් මාසයේදී මුදල් අමාත්‍ය බැසිල් රාජපක්ෂගේ මෙම අයවැය යෝජනාව ගැන කළ සැක පහළ කිරීම, ඒ සම්බන්ධයෙන් වූ මෙම පනත් කෙටුම්පත ඉදිරිපත් කිරීමත් සමඟ අද යථාර්ථයක් බවට පත්වී ඇත. ඒ ගැන විපක්ෂය දැන් ප්‍රශ්න කරන්නේ හා ප්‍රකාශ කරන්නේ මෙම බදු අයකිරීම සේවක භාරකාර හෙවත් ඊපීඑෆ් අරමුදලට මෙන්ම සේවක අර්ථ සාධක හෙවත් ඊටීඑෆ් අරමුදල්වලට අදාළ වන බවයි. පාර්ලිමේන්තුවේදී ඒ සම්බන්ධයෙන් විපක්ෂය ප්‍රශ්න කළද ආණ්ඩුව පාර්ශ්වයෙන් ඒ සඳහා පිළිතුරු ලබාදීමක් සිදුනොකළ අතර එම කරුණ ප්‍රතික්ෂේප කළේද නැත. එමෙන්ම කැබිනට් තීරණ දැනුම් දීමේ මාධ්‍ය හමුවේදී මේ සම්බන්ධයෙන් ප්‍රශ්න කිරීමේදීද කැබිනට් මාධ්‍ය ප්‍රකාශකවරු ඒ සම්බන්ධයෙන් සෘජු පිළිතුරක් ලබා නොදුන් අතර ඊපීඑෆ් වැනි අරමුදල්වලට මෙම බදුද අදාළ වන බව බැහැර කළේද නැත.


අධිභාර බද්ද පිළිබඳ පනත් කෙටුම්පතේ අර්ථ නිරූපණය යටතේ මෙම බද්ද අය කළ හැකි සමාගම යන්න විස්තර කර ඇත්තේ ‘ ‘සමාගම’ යන්නට, 2017 අංක 24 දරන දේශීය ආදායම් පනත යටතේ ඒ යෙදුමට දී ඇති අර්ථයම තිබිය යුතුය.’ යන්නය
ඒ අනුව 2017 අංක 24 දරන දේශීය ආදායම් පනත විස්තර කරන්නේ ඒකක හා භාර යනුවෙන් හඳුන්වන අරමුදල්ද එම පනත යටතට වැටෙන බද්දට යටත් ඒවා වන බවය. එහි 3න් වන කාණ්ඩයේ භාර හා ඒකක භාර යටතේ දැක්වෙන්නේ ‘භාරයක් එහි අර්ථලාභීන්ගෙන් වෙන්ව බද්ද අයකරනු ලැබීමට යටත්විය යුතුය.’ යන්නය.


එමෙන්ම 2017 අංක 24 දේශීය ආදායම් පනතේ ඒකක භාරවලින් බද්ද අය කිරීම යටතේ සඳහන් කරන්නේ එම පනතේ කාර්ය සඳහා සුදුසුකම් ලබන ආයෝජන ව්‍යාපාරයක් සිදු නොකරන සෑම ඒකක භාරයක්ම හෝ සෑම ආයෝජන අරමුදලක්ම ශ්‍රී ලංකාවේ වාසික සමාගමක් ලෙස සලකනු ලබන බව හා ඊට එම පනතේ ශ්‍රී ලංකාවේ වාසික සමාගම්වලට අදාළ වන විධිවිධාන අදාළ වන බවයි.


දේශීය ආදායම් පනතේ මෙම සියලු අර්ථ දැක්වීම් අනුව පෙනී යන්නේ මුදල් අමාත්‍ය බැසිල් රාජපක්ෂගේ මෙම අධිභාර බද්ද ඊපීඑෆ්, ඊටීඑෆ් ඇතුළු අරමුදල්වලට අදාළ වන බවයි.


ඊපීඑෆ් අරමුදලේ වෙබ් අඩවියේ ඇති ආකාරයට 2019 වර්ෂයේදී එම අරමුදල රුපියල් බිලියන 259ක බද්දට යටත් ආදායමක් ලබා ඇති අතර එම ආයෝජන ලාභය මත සියයට 25ක බද්දක් අයකළහොත් එම අරමුදලෙන් පමණක් එම වර්ෂයට අදාළව රුපියල් බිලියන 64.75ක බද්දක් අයවේ. මෙම පනතේ සඳහන් 2020 අප්‍රේල් 01 වැනිදා සිට 2021 අප්‍රේල් 21 වැනිදා දක්වා වූ කාලයට එම අරමුදලේ ආයෝජන ලාභය තවම නිල වශයෙන් ප්‍රකාශයට පත්කර නැති අතර එක්සත් ජාතික පක්ෂයේ හිටපු පාර්ලිමේන්තු මන්ත්‍රී මහාචාර්ය ආශු මාරසිංහ පසුගිය වසරේ නොවැම්බර් මස 15 වැනිදා ජාතික රූපවාහිනියේ පැවති සාකච්ඡාවකදී ප්‍රකාශ කර තිබූ ආකාරයට ඊපීඑෆ් අරමුදලේ 2020 ආයෝජන ආදායම රුපියල් බිලියන 280කි. ඉන් සියයට 25ක් යනු රුපියල් බිලියන 70කි.


පෞද්ගලික අංශයේ සේවකයින්ගේ අනෙක් ප්‍රධානම අරමුදල වන ඊටීඑෆ් අරමුදලේ වෙබ් අඩවියට අනුව එහි 2020 වසරේ ආයෝජන ආදායම රුපියල් බිලියන 33ක් වන අතර ඉන් සියයට 25ක් යනු රුපියල් බිලියන 6.25කි. ඉහත සඳහන් කළ රූපවාහිනී සාකච්ඡාවේදී ආශූ මාරසිංහ මහතා පැවසූ තවත් කරුණක් වූයේ විශ්වවිද්‍යාල ආචාර්යවරුන්ගේ අරමුදල 2020 වර්ෂයේදී රුපියල් බිලියන 80ක ආදායමක් ලබා ඇති බවයි. ඒ අනුව එම අරමුදලෙන් සියයට 25ක් යනු රුපියල් බිලියන 20කි.


මීට අමතරව සේවකයින්ගේ විශ්‍රාම, පාරිතෝෂික හා අර්ථසාධක අරමුදල් රාශියක් පවතින අතර ලංකා බැංකුව, මහජන බැංකුව, ජාතික ඉතිරි කිරීමේ බැංකුව රාජ්‍ය බැංකුවලද, එසේම කොමර්ෂල් හා හැටන් නැෂනල් යන පෞද්ගලික බැංකුවලද වාර්ෂිකව රුපියල් බිලියන 2ට වඩා ආදායම් උපදවන අරමුදල් පවතී. එමෙන්ම රජයේ සේවකයින්ගේ යහසාධක අරමුදල, අධ්‍යාපන සමුපකාර අරමුදල හා සෞඛ්‍ය සේවකයින්ගේ අරමුදල් වැනි විශාල ආදායම් උපදවන අරමුදල් පවතී.


ඉහතින් පෙන්වා දුන් ආකාරයට රුපියල් බිලියන 100ක ප්‍රමාණයක් අයකර ගැනීමෙන් පසු මෙම බද්ද අයකර ගැනීම නොනවතින නිසා ඊපීඑෆ්, ඊටීඑෆ් ඇතුළු සේවකයින්ගේ අරමුදල්වලින් මෙම අධිභාර බද්ද යටතේ රුපියල් බිලියන 100කට වැඩි මුදලක් අයකර ගැනීමට නියමිත බව මේ අනුව පෙනේ. ඒ මගින් සිදුවන්නේ එම අරමුදල්වල සාමාජිකයින්ට එම අධිභාර බද්ද අයකරන වර්ෂයේ ගෙවන ප්‍රතිලාභය අඩුවීමය. අවසානයේ ඉන් සිදුවන්නේ පොදු ව්‍යවහාරයේ සමාගම් යනුවෙන් අප හඳුන්වන සමාගම්වලින් අයකරන අධිභාර බද්දක් වශයෙන් පෙන්නුම් කළ මෙම බද්දෙන් සේවකයින්ගේ අරමුදල්වලට හෙවත් සේවක ප්‍රතිලාභවලට ආණ්ඩුව අත තියා ඇති බවය.


මුදල් අමාත්‍ය බැසිල් රාජපක්ෂ මෙම අධිභාර බදු යෝජනාව පාර්ලිමේන්තුවට ඉදිරිපත් කළ අවස්ථාවේදී නැඟුණු ප්‍රශ්නවලට පිළිතුරු වශයෙන් උජාරුවෙන් කීවේ මෙම බද්දට විරුද්ධ කවුද යන්න හා මෙම අධිභාර බද්ද අය කරගන්නා සමාගම් 62 වෙනුවෙන් පෙනී සිටින්නේ කවුදැයි යනුවෙන්ය. මුදල් අමාත්‍ය බැසිල් රාජපක්ෂගේ එම උජාරු ප්‍රශ්න කිරීම් අමුම අමු බොරුවක් බව විපක්ෂයේ චෝදනා හා ප්‍රශ්න කිරීම් හමුවේ ආණ්ඩුව දක්වන ප්‍රතිචාරවලින් සහ අධිභාර බද්ද පිළිබඳ පනත් කෙටුම්පතෙන් දැන් පැහැදිලිය.


දැන් අනිවාර්යෙන්ම විපක්ෂ මන්ත්‍රීවරුන්ට මෙම අධිභාර බද්දට එරෙහිව මුදල් අමාත්‍ය බැසිල් රාජපක්ෂ කී සමාගම් 62 කෙසේ වෙතත් සේවක අරමුදල් වෙනුවෙන් පෙනී සිටින්නට සිදු වන්නේය. එසේ සේවක අරමුදල් වෙනුවෙන් විපක්ෂය පෙනී සිටින විට ඒ සම්බන්ධයෙන් බැසිල් රාජපක්ෂට කියන්නට තිබෙන්නේ කුමක්දැයි ප්‍රශ්න කළ යුතුය.


මෙම සේවක අරමුදල්වලට අත තැබීමට මුදල් අමාත්‍ය බැසිල් රාජපක්ෂ ඇතුළු ආණ්ඩුවට අදහසක් නැත්නම් අධිභාර යෝජනාව ඉදිරිපත් කළ අවස්ථාවේ මතු කළ ප්‍රශ්නවලට පිළිතුරු වශයෙන් බැසිල් රාජපක්ෂ ඇමතිවරයා කී ලෙස බැංකු සහ මූල්‍ය ආයතනවලට මෙම එක් වරක් අයකරන සියයට 25ක බද්දෙන් ලැබෙන වාසිය අත්හැරීම නොකළ යුතුව තිබුණී. බැසිල් රාජපක්ෂ ඇමතිවරයා එහිදී කීවේ එතෙක් බැංකු හා මූල්‍ය ආයතන ගෙවූ සියයට 28ක සම්පූර්ණ බදු ප්‍රමාණයට අනුව රුපියල් බිලියන 200ක ලාභයක් බැංකු හා මූල්‍ය ආයතනවලට ලැබෙන බවය. සේවක අරමුදල්වලට අත තිබීමේ අරමුණක් ආණ්ඩුවට නොතිබුණේ නම් කළ යුතුව තිබුණේ බැංකු සහ මූල්‍ය ආයතන ගෙවනු ලැබූ එම බදු ප්‍රමාණය සුපුරුදු ලෙසම අයකරගෙන සේවක අරමුදල් මෙම අධිභාර බද්දෙන් නිදහස් කිරීමය.


එමෙන්ම මෙතෙක් බැංකු හා මූල්‍ය ආයතන සියයට 28ක බද්දක් ගෙව්වේ නම් එය සියයට 25ක් දක්වා අඩු කිරීම එම බැංකු හා මූල්‍ය ආයතනවලට කෙසේවත් අධිභාර බද්දක් වන්නේ නැත. එය හුදු අධිභාර බද්ද නම් වූ නමක් පමණක් වේ. ඒ අනුව මෙම අධිභාර බද්දෙන් මුදල් ඇමති බැසිල් රාජපක්ෂ ඇතුළු ආණ්ඩුව සිදුකර ඇත්තේ බැංකු හා මූල්‍ය ආයතනවලට බදු අඩුකර සහන දීමත් ඊපීඑෆ් ඇතුළු සේවක අරමුදල්වලට අධිභාර බද්දක් පනවා එම අරමුදල්වලට අත තැබීම මගින් එම අරමුදල්වල දායකත්වය හිමි සේවකයින්ගේ ප්‍රතිලාභවලට කෙළවීමය.■

සෞඛ්‍ය වර්ජන, යළි සිතන්නට..

0

ඉල්ලීම් කිහිපයක් මුල් කර ගනිමින් හෙද සහ පරිපූරක වෛද්‍ය සේවා ආරම්භ කර ඇති වැඩ වර්ජනය විසඳුම් නොලැබීම නිසා තවදුරටත් ඉදිරියට යන අයුරක් පෙන්නුම් කර ඇත.


සිය ඉල්ලීම් සම්බන්ධයෙන් සෞඛ්‍ය ඇමතිවරයා සමඟ පැවති සාකච්ඡා අසාර්ථක වූ බව වර්ජනයේ නියුතු වෘත්තීය සමිති ප්‍රකාශ කරන අතර සෞඛ්‍ය ඇමතිවරයාගේ පාර්ශ්වයෙන් ප්‍රකාශ වන්නේ එම ඉල්ලීම්වලින් බොහොමයකට මේ වනවිටත් විසඳුම් ලබාදී ඇති බව හා ඉතිරි ඉල්ලීම්වලට විසඳුම් ලබාදීමට සලකා බලමින් යන බවය.


මෙම වර්ජනයට සහාය නොදක්වන රාජ්‍ය සේවා එක්සත් හෙද සංගමය මෙහෙයවන මුරුත්තෙට්ටුවේ ආනන්ද හිමියන් වර්ජනයට සහාය නොදක්වන සිය සමාජිකයින්ට තර්ජන එල්ලවන බව පවසමින් වර්ජනයට එරෙහි ස්ථාවරයක සිට අදහස් පළකරමින් සිටින අතර වර්ජනයේ නිරත වෘත්තීය සමිති ඔහුටද ප්‍රතිචාර දක්වමින් සිටියි.


එමෙන්ම රජයේ වෛද්‍ය නිලධාරීන්ගේ සංසදය මෙම වර්ජනය හේතුවෙන් රෝගීන්ගේ අයිතිවාසිකම් කඩවන බවට අදහස් පළකරමින් සිටින අතර ඒ වර්ජනය හේතුවෙන් පීඩා විඳි රෝගීන්ගේ දුක්ගැනවිලිවලට අමතරවය.


සෞඛ්‍ය වැඩවර්ජනයේ ඉල්ලීම් සාධාරණද අසාධාරණද යන්න සලකා බැලීම මෙම සටහනේ අරමුණ නොවන අතර විශේෂයෙන්ම සෞඛ්‍ය සේවාව වැනි රෝගී ජීවිත සමඟ කටයුතු කරන ක්ෂේත්‍රවල ඉල්ලීම් දිනා ගැනීමේ ක්‍රමවේද රෝගීන්ට හානියක් නොවන පරිදි සිදුකළ නොහැකිද යන ප්‍රශ්නය මතු කිරීම සඳහා ගන්නා උත්සහායකි.


අප රට සම්බන්ධයෙන් ගත් කල රජයේ රෝහලකින් ප්‍රතිකාර ගැනීමට එන රෝගීන්ගෙන් අති බහුතරයක් පෞද්ගලික රෝහලකින් ප්‍රතිකාර ලබා ගැනීමට බැරි අසරණ මිනිසුන් බවට විවාදයක් නැත. ඔවුන්ට පෞද්ගලික රෝහලකින් ප්‍රතිකාර ගැනීමට වත්කමක්වත්, රක්ෂණ ක්‍රමයක්වත් නැත. ඒ නිසා මේ රෝගීන්ට දැනෙන්නට වර්ජන කිරීමෙන් ඒ මගින් ආණ්ඩුවට දැනිය හැකිවෙතැයි සිතීම මුලාවකි. ආණ්ඩුවේ සහ ඉන් පිටත සිටින දේශපාලනඥයින් හා ඔවුන්ගේ පවුල්වල උදවිය ප්‍රතිකාර ගන්නට බොහෝ විට රජයේ රෝහල් වෙත පැමිණෙන්නේ නැත. එසේම රජයේ හා පෞද්ගලික අංශයේ ඉහළ නිලධාරීන් ඇතුළු බොහෝ පිරිසක් රජයේ රෝහල්වලට පැමිණෙන්නේ නැත. ඒ නිසා රජයේ රෝහල්වල ප්‍රතිකාර සේවා අඩාල වූවා කියා ඔවුන්ට හෝ ඔවුන්ගේ පවුල්වල සාමාජිකයින්ට දැනෙන්නේ නැත.


එසේ තීන්දු තීරණ ගන්නා පිරිසට දැනෙන්නට නම් ලියුම්කරුට සිතෙනා ආකාරයට කළ යුතු එක දෙයක් වන්නේ පෞද්ගලික රෝහල්වල ප්‍රතිකාර සේවා අඩපණ කිරීමට උත්සාහ කිරීමය. ඒ මගින් තීන්දු තීරණ ගන්නා අයට යම් දැනීමක් සිදුවිය හැකිය. එසේ කීමට හේතුව වන්නේ රජයේ වෛද්‍යවරුන්ගෙන් අති බහුතරයක් මෙන්ම හෙද සේවාව හැරුණු විට පරිපූරක වෛද්‍ය සේවාවල අති බහුතරයක්ද පෞද්ගලික රෝහල්වල සේවය කිරීම හෝ පෞද්ගලික රෝහල් වෙනුවෙන් සේවය සලසන අය වන නිසාය.


රජයේ සේවය වෙනුවෙන් කරන ඉල්ලීම් තීන්දු තීරණ ගන්නා අයට වඩා දැනෙන ආකාරයෙන් කළ හැක්කේ එවැනි වෙනස් ක්‍රියාමාර්ගවලින් පමණය. (මීටත් වඩා වෙනස් හා නිර්මාණාත්මක දැනෙන ක්‍රියාමාර්ගද ඔවුන්ට සිතිය හැකිය.)


එවැන්නක් අත්හදා බලන්නට රජයේ සෞඛ්‍ය සේවාවල පිරිස් සූදානම්ද?■

හයිවේ හදන සල්ලිවලින් මිනිසුන්ට කන්න දෙන්න
තිස්ස විතාරණ

0

■ අමන්දිකා කුරේ


අධිවේගී මාර්ග සෑදීමට වෙන් කර ඇති මුදල් ආර්ථික අර්බුදය හමුවේ අසරණ වී සිටින ජනතාවට අවශ්‍ය ආහාර ලබා දීමට ආණ්ඩුව යොදාගත යුතු බවට පාර්ලිමේන්තු මන්ත්‍රී මහාචාර්ය තිස්ස විතාරණ පවසයි.


ඔහු මේ බව ප්‍රකාශ කළේ පෙබරවාරි 10 වන දින පැවති මාධ්‍ය හමුවකදීය.

ආණ්ඩුවේ අභ්‍යන්තර රැස්වීම්වල දී සිය යෝජනා ඉදිරිපත් කළ ද ඒවාට නිසි අවධානයක් නොලැබෙන බවද මන්ත්‍රීවරයා එහිදී ප්‍රකාශ කර තිබේ.


සිය අදහස්වලට අවශ්‍ය අවධානය නොලැබෙන බව මහාචාර්ය තිස්ස විතාරණ මීට පෙර අවස්ථා ගණනාවක දී ද ප්‍රකාශ කර තිබේ.■

පීටීඒ සංශෝධනයේ ලිහිල් කිරීමක් නෑ
සුමන්තිරන්

0

■ අමන්දිකා කුරේ


ත්‍රස්තවාදය වැළැක්වීමේ සංශෝධිත පනත් කෙටුම්පත තුළ එම පනත ලිහිල් කිරීමට අදාළ අලුතෙන් කිසිවක් ඇතුළත් කර නොමැති බව දමිළ ජාතික සංධානයේ පාර්ලිමේන්තු මන්ත්‍රී එම්.ඒ.සුමන්තිරන් ප්‍රකාශ කළේ ය.


ඔහු මේ බව පැවසුවේ විදේශ අමාත්‍යවරයා විසින් එම පනත් කෙටුම්පත පාර්ලිමේන්තුවට ඉදිරිපත් කිරීමෙන් පසු පැවති පළමුවර කියවීමේ විවාදයේ දීය.


පනතට අනුව රඳවා තබා ගැනීමේ කාලය මාස 18 සිට මාස 12 දක්වා අඩු වුවද වසර 18කටත් වඩා මෙම පනත යටතේ අත් අඩංගුවට ගෙන ඇති පුද්ගලයන් රඳවාගෙන සිටින බවට ඔහු චෝදනා කළේ ය.


මෙවැනි වැදගත් පනත් කෙටුම්පතක් පිළිබඳව විවාදයක් පවතින අවස්ථාවක දී අධිකරණ අමාත්‍යවරයා ඇතුළු ආණ්ඩු පක්ෂයේ මැති ඇමතිවරුන් විශාල ප්‍රමාණයක් පාර්ලිමේන්තුවේ නොසිටීම ද සුමන්තිරන් මහතා විවේචනයට ලක් කළේ ය.


මෙම පනත් කෙටුම්පත පාර්ලිමේන්තුවේ පළමුවර කියවීම පෙබරවාරි 10 වන දින සිදු විය.■

සැකකාර වෛද්‍යවරයා කරුණු සඟවනවා: නි. සොලිසිටර් ජනරාල්

0

■ අමන්දිකා කුරේ


බොරැල්ල සියලු ශාන්තුවරයන්ගේ දේවස්ථානයේ බෝම්බ සිදුවීමට අදාළව අත්අඩංගුවට ගනු ලැබූ විශ්‍රාමික වෛද්‍යවරයා බෝම්බය ලබා ගත් ආකාරය පිළිබඳව කරුණු සැඟවීමක් කරන බවත් මේ සිදුවීම පසුපස තවත් කණ්ඩායමක් සිටින බවට සැක කරන බවත් නීතිපතිවරයා වෙනුවෙන් පෙනී සිටි නියෝජ්‍ය සොලිසිටර් ජනරාල් දිලීප පීරිස් අධිකරණයේ දී ප්‍රකාශ කර තිබේ.


රට තුළ නියමිත අරක්ෂාවක් නොමැති බව පෙන්වීමට සහ මහජන කැළඹීමක් ඇතිකිරීමේ අරමුණින් මෙම බෝම්බ තබා ඇති බවට ද නියෝජ්‍ය සොලිසිටර් ජනරාල්වරයා පවසා තිබේ.
කෙසේවුවත් පසුගිය කාලයේ පොලිසිය විසින් මාධ්‍යයට ලබා දුන් කරුණුවල අඩංගු වූයේ සිය බිරිඳ හා විවාහය සම්බන්ධ හේතු නිසා වෛද්‍යවරයා බෝම්බ තබා ඇති බවකි.


මෙම බෝම්බ සිදුවීමට අදාළව බෝම්බ තැබූ පුද්ගලයා බවට මුලින් ම පොලිසිය ප්‍රකාශ කළ සියලු ශාන්තුවරයන්ගේ දේවස්ථානයේ සන්ක්‍රිස්තියන්වරයා වන මුනීන්ද්‍රන් ඇප මත නිදහස් කිරීමට කොළඹ අතිරේක මහේස්ත්‍රාත් රජීන්ද්‍රා ජයසූරිය පෙබරවාරි 09 වන දින නඩුව කැඳවූ අවස්ථාවේ නියෝග කරන ලදි.

මෙම නඩුව යළි කැඳවීම මාර්තු 29 දක්වා කල් තබා ඇති අතර විමර්ශන කටයුතු කඩිනමින් අවසන් කර එහි ප්‍රගතිය එදිනට වාර්තා කරන ලෙස අතිරේක මහේස්ත්‍රාත්වරිය කොළඹ අපරාධ කොට්ඨාසයට නියෝග කර තිබේ.


කෙසේ වෙතත් සැකකාර වෛද්‍යවරයාගේ පුත්‍රයා වන ඕෂල හේරත් මහතා සිය පියා ත්‍රස්තවාදය වැළැක්වීමේ පනත යටතේ රඳවාගෙන ඔහුට බොරු චෝදනා එල්ල කරන බව කියමින් ජාත්‍යන්තර මානව හිමිකම් කවුන්සිලයට හා එක්සත් ජාතීන්ගේ සංවිධානයට ලිපි දෙකක් ද යොමු කර තිබේ.


ඊට අමතරව වෛද්‍යවරයා වෙනුවෙන් මූලික අයිතිවාසිකම් පෙත්සමක් ගොනු කර තිබෙන අතර පෙබරවාරි 14 ශ්‍රේෂ්ඨාධිකරණයේ දී එය කැඳවීමට නියමිතය.■

නිදහස් උළෙලේ එල්ටීටීඊ ඡායාරූපයක් ගැන පරීක්ෂණ

0

පෙබරවාරි 04 වැනිදා පැවති නිදහස් දින උත්සවයේ ආචාර පෙළපාලියේ යුද්ධයෙන් ආබාධිත සෙබළුන් ගමන්ගත් රථයේ සැරසිල්ල තුළ එල්ටීටීඊ කොමාන්ඩෝ සෙබළුන්ගේ ඡායාරූපයක් මුද්‍රණය වී තිබීම ගැන යුද හමුදාව පරීක්ෂණයක් ආරම්භ කර ඇතැයි වාර්තාවේ.


මෙම පරීක්ෂණය ආරම්භ කර ඇත්තේ ආබාධිත සෙබළුන් ගමන්ගත් එම රථයේ සැරසිල්ල තුළ තිබූ ඡායාරූප අතරින් එක් ඡායාරූපයක එල්ටීටීඊ කොමාන්ඩෝ සෙබළුන්ගේ ඡායාරූපයක් තිබෙන බවට ටැමිල් ගාඩියන් වෙබ් අඩවිය පළකර තිබූ වාර්තාවකින් පසුය. එම වෙබ් අඩවිය සඳහන් කර ඇත්තේ 2008 වර්ෂයේ වන්නි ප්‍රදේශයේ පැවති සටනක් සම්බන්ධයෙන් ටැමිල් නෙට් වෙබ් අඩවිය එම ඡායාරූපය පළකර තිබූ බවයි.එම වාර්තාවෙන් කියා ඇත්තේ එල්ටීටීඊ සෙබළුන්ට ශ්‍රී ලංකා නිදහස් දිනයේදී ආචාර කළ බවයි. ආචාර පෙළපාලියට ජනාධිපතිවරයා ඇතුළු ත්‍රිවිධ හමුදා නායකයින් හා පොලිස්පතිවරයා ආචාර දක්වනු ලැබීය. මේ සම්බන්ධයෙන් විමසීම සඳහා යුද හමුදා මාධ්‍ය ප්‍රකාශක බි්‍රගේඩියර් නිලන්ත ප්‍රේමරත්න සම්බන්ධ කරගැනීමට උත්සහ කළද එය අසාර්ථක විය. ■

අනුරාධපුර රැස්වීම
පොහොට්ටුවේ එකක්: දුමින්ද

0

■ අමන්දිකා කුරේ


අනුරාධපුර සල්ගාදු ක්‍රීඩාංගණයේදී පෙබරවාරි 09 පැවති රැස්වීම ශ්‍රී ලංකා පොදුජන පෙරමුණේ රැස්වීමක් පමණක් වූ බව ශ්‍රී ලංකා නිදහස් පක්ෂයේ ජාතික සංවිධායක සූර්යබල, සුළං හා ජල විදුලි ජනන ව්‍යාපෘති සංවර්ධන රාජ්‍ය අමාත්‍ය දුමින්ද දිසානායක පවසයි.

පෙබරවාරි 10 වන දින පාර්ලිමේන්තුවේ දී මන්ත්‍රීවරයෙකු ඇසූ ප්‍රශ්නයකට පිළිතුරු දෙමින් ඔහු මේ බව ප්‍රකාශ කළ අතර මෙම රැස්වීමට ආණ්ඩුවට සහයෝගය දක්වන වෙනත් කිසිදු පක්ෂයක් සම්බන්ධ නොවූ බව ද පැවසුවේ ය.


‘රැස්වීම දැක්කාම තේරෙනවා එතන ඉන්නේ පොදුජන පෙරමුණේ අය විතරයි කියලා. අපි ඔවුන්ගේ දේශපාලන ගමනට සුබ පතනවා’ යැයි අමාත්‍යවරයා වැඩිදුරටත් පැවසුවේ ය.


ජනාධිපතිවරයාගේ හා අගමැතිවරයාගේ ප්‍රධානත්වයෙන් පැවති එම රැස්වීමට අනුරාධපුර දිස්ත්‍රික්කය නියෝජනය කරන දුමින්ද දිසානායක රාජ්‍ය අමාත්‍යවරයා සහභාගි වූයේ නැත.■

අධිභාරයට එරෙහිව වෘත්තීය සමිති පෙරට

0

අයවැය යෝජනාවක් අනුව මුදල් ඇමති බැසිල් රාජපක්ෂ ඉදිරිපත් කර ඇති සියයට 25ක් වූ අධිභාර බද්ද සේවක අර්ථසාධක අරමුදල ඇතුළු සේවක අරමුදල්වලින් කපා ගැනීමට එරෙහිව ගත යුතු ඉදිරි ක්‍රියාමාර්ග ගැන තීරණය කිරීම සඳහා ඊට විරුද්ධ වෘත්තීය සමිති එක් වේදිකාවකට කැඳවීමට තීරණය කර ඇත.


එම තීරණය ගෙන ඇත්තේ ඒ සම්බන්ධයෙන් පෙබරවාරි 10 වැනිදා ප්‍රධාන වෘත්තීය සමිති කිහිපයක් රැස්වී කළ සාකච්ඡාවකින් අනතුරුවය.


ඒ අනුව එම බද්දට එරෙහි සියලු වෘත්තීය සමිති පෙබරවාරි 18 වැනිදා සවස 3ට කොළඹ කොළඹ මහජන පුස්තකාලයට කැඳවීමට තීරණය කර ඇත.


ජාතික කම්කරු උපදේශක සභාව නියෝජනය කරන වෘත්තීය සමිති ඇතුළු තවත් වෘත්තීය සමිති කිහිපයක් සේවක අරථසාධක අරමුදල ඇතුළු සේවක අරමුදල්වලින් සියයට 25ක අධිභාරයක් අයකර ගැනීමට එරෙහිව පෙබරවාරි 10 දින රාජගිරියේ පිහිටි ශ්‍රී ලංකා නිදහස් සේවක සංගම් කාර්යාලයේදී මාධ්‍ය සාකච්ඡාවක් පැවැත්වූ අතර එයට ශ්‍රී ලංකා නිදහස් සේවක සංගමය, නිදහස් වෙළඳ කලාප සහ පොදු සේවා සේවක සංගමය, අන්තර් සමාගම් සේවක සංගමය, ලංකා වෘත්තීය සමිති සම්මේලනය, නැෂනල් යූනියන් ඔෆ් සී ෆෙයාරස් ශ්‍රී ලංකා, ලංකා වතු සේවා සංගමය, සීඑම්යූ, එක්සත් කම්කරු සම්මේලනය, ලංකා බැංකු සේවක සංගමය, ජාතික සේවක සංගමය හා ලංකා ජාතික වතු කම්කරු සංගමය යන වෘත්තීය සමිති සහභාගි වී තිබේ. ශ්‍රී ලංකා නිදහස් පක්ෂය, ජනතා විමුක්ති පෙරමුණ, එක්සත් ජාතික පක්ෂය, කොමියුනිස්ට් පක්ෂය යන පක්ෂවල වෘත්තීය සමිති මෙන්ම විවිධ ක්ෂේත්‍රවල ස්වාධීන වෘත්තීය සමිති එම මාධ්‍ය හමුවට ඒ අනුව එක්වී තිබේ.


පෙබරවාරි 18 වැනිදා කොළඹ මහජන පුස්තකාල ශ්‍රවණාගාරයේ පැවැත්වෙන වෘත්තීය සමිති

කැඳවීමට විවිධ දේශපාලන පක්ෂවලට අයත් මෙන්ම ස්වාධීන වෘත්තීය සමිති රැසක් එක්වීමට නියමිත බව වාර්තාවේ.
මෙම අධිභාර බද්දට එරෙහිව අදහස් දැක්වීම සඳහා පොදු දේපල හා මානව හිමිකම් සුරැකීමේ මධ්‍යස්ථානය යටතේ ගොනුවී සිටින වෘත්තීය සමිති සහ සංවිධාන 20ක් පෙබරවාරි 11 දින ලංකා බැංකු සේවක සංගම් මූලස්ථානයේදී මාධ්‍ය හමුවක් පැවැත්වීමට නියමිතව තිබුණි.
කම්කරු අමාත්‍ය නිමල් සිරිපාල ද සිල්වා මාධ්‍යවලට මෙන්ම පාර්ලිමේන්තුවේද ප්‍රකාශ කර තිබුණේ ඊපීඑෆ් හා ඊටීඑෆ් අරමුදල්වලින් එවැනි අධිභාර බද්දක් ගෙවීමට ඔහු සූදානම් නැති බව හා ඒ සම්බන්ධයෙන් දේශීය ආදායම් දෙපාර්තමේන්තුවට ඔහු දැනුම් දීමක් කර ඇති බවයි. මෙම අරමුදල් ආයෝජනයෙන් ලබන මුදල් ආදායමක් ලෙස නොසැලකිය යුතු බවද ඔහු කියා ඇත.■