ගෝඨාභය රාජපක්ෂ ජනපතිවරයාට හිතුවක් කිරීම සඳහා තුනෙන් දෙකේ බලයක් ලබාදීම මරණ මංචකයේදී සිහි කොට සතුටු විය හැකි පින්කමක් යැයි කියමින් බුදු දහම විකෘති කළේ මෙම භික්ෂුවය. රාජපක්ෂ පාලනය යටතේ සිදුවන හමුදාකරණය ගැන ඇසූ විට බුදුන් වහන්සේ සංඝ විනය නිර්මාණය කළේ මුළුමනින්ම හමුදා පුහුණුවක් තුළින් යැයි කීවේ මේ භික්ෂුවය. 20 වන සංශෝධනය තුළින් 19 වන සංශෝධනය පමණක් නොව 13 වන සංශෝධනයද අහෝසි විය යුතු බව කිව්වේ මේ භික්ෂුවය.

අනුරාධපුර රෝහලේ සුළු සේවිකාවක ලෙස සිය වෘත්තීය ජීවිතය ආරම්භ කළ කාන්තාවක මේ වන විට මෙරට රාජ රාජ මහා අමාත්‍යාදින්ට දැනමුතුකම්, ගුරුහරුකම් දෙන තරම් මහා බලයක් අත්පත් කරගෙන ඇති බව ප්‍රසිද්ධ රහසකි. ඥානා, ඥානා අක්කා හා ඥානා මෑණියෝ යනුවෙන් හැඳින්වෙන මෙම කාන්තාව කෝටිපති ව්‍යාපාරිකාවකද බව සති අන්ත සිංහල පුවත්පතකට කියා තිබුණේ අනුරාධපුර නගරාධිපතිවරයාය. ආණ්ඩු පක්ෂයේ පමණක් නොව විපක්ෂයේ දේශපාලකයන්ද ආර්ථික, සමාජ ක්ෂේත්‍රයන්හි ඉහළින් වැජඹෙන්නන්ද ඇගේ සරණ යන බව වාර්තා වේ.

වෛරසයකින් බිහිවුණු රෝගයකට ගුප්ත ඇදහිලිවලින් පිළියම් සෙවූ රටක පේන කියන්නියක මෙතරම් ධනයක් හා බලයක් අත්පත් කර ගැනීම පුදුමයක් නොවේ. අනාවැකි කියන්නන්ට යටහත් පහත් වූ රජුන් පෙර අපර දෙදිගම වූ බව ඉතිහාසය කියයි. වත්මන් ලංකාවේ කුමක් හෝ ගුප්ත නූලක් හෝ වෙනයම් සංකේතයක්/භාණ්ඩයක් නොපැළඳි දේශපාලකයකු දැකීම පවා විරලය.

2019 නොවැම්බරයේ සිට මේ දක්වා ගනු ලැබූ රාජ්‍ය තීන්දු තීරණ කවරක් පිටුපස මෙම ඥානා නම් වූ පේන කියන්නිය (හෝ වෙනත් ඒ වර්ගයේ පුද්ගලයන්) සිටියාදැයි කිව නොහැක. ලංකාව ගෙල මුලින්ම හිරවී ඇති මේ මොහොතේ ඇය රටේ ඉදිරිය ගැන කුමන අනාවැකියක් කියනවාදැයි දන්නේද ඒවා අසන බලැත්තන් පමණි. නමුත් ලංකාවේ නුදුරු අනාගතය පිළිබඳව පෙර මග ලකුණු දැනගැනීමට රහසිගත හෝ ගුප්ත නොවූ නිමිත්තක් තිබේ. එනම් ලෙබනන් රටේ වර්තමානයයි.

ලෙබනනය අද මුහුණ දෙන උග්‍ර සමාජ-ආර්ථික-දේශපාලන සෝදාපාළුව ආරම්භ වූයේ 2019 ඔක්තෝබරයේය. වසර දෙකහමාරට ආසන්න කාලයක් ආර්ථිකයද ජන ජීවිතයද නිමක් නොපෙනෙන අගාධයක් කරා ක්‍රම ක්‍රමයෙන් තල්ලුවෙමින් පවතී. ආහාර හා ඉන්ධන හිඟකම, විදුලිය කප්පාදුව, ගෑස් අහේනිය, ඉහළ යන බඩු මිල හා විරැකියාව ලෙබනනය පෙළන ප්‍රශ්නවලින් කිහිපයකි. ලෝක බැංකු ඇස්තමේන්තුවලට අනුව එරට ජනතාවගෙන් 80%කට වැඩි ප්‍රමාණයක් මේ වනවිට දරිද්‍රතාවට වැටී ඇත. මේ කාලය තුළ ලෙබනන පවුමේ අගය 90%කින් පහත වැටී ඇත. නිල වශයෙන් ලෙබනන් පවුමේ හුවමාරු අගය ඇමරිකන් ඩොලරයකට 1500 සීමාවේ පවතී. නොනිල වශයෙන් නම් ඇමරිකානු ඩොලරයක් මිලදී ගැනීමට ලෙබනන් පවුම් 30,000ක් පමණ අවශ්‍යය.

ආර්ථික කඩාවැටීම දේශපාලන ගැටුම්කාරී තත්ත්වයන් වර්ධනය වීමට තුඩු දී තිබේ. දශක ගණනක් පුරා ලෙබනනයට පිළිකාවක් වූ – වරෙක සිවිල් යුද්ධයකට පවා හේතුවූ- ආගමික බෙදීම් යළිත් උත්සන්න වෙමින් පවතී. පැලැස්තර අලවනු විනා අර්බුදයේ මූලයන් හඳුනාගෙන ඒවාට පිළියම් කිරීමට එරට දේශපාලන නායකයෝ තවමත් අසමත්ය. ජාත්‍යන්තර මූල්‍ය අරමුදල සමඟ සාකච්ඡා 2020දී ඇරඹුණද මේ දක්වා එකඟතාවට පැමිණීමට දෙපාර්ශ්වයට නොහැකිව ඇත. එරට රජයද, ආණ්ඩුවද ව්‍යාපාරික ප්‍රජාවද, ජනතාවද සමස්තයක් වශයෙන් රටද ඉලක්කයක් අරමුණක් නැතිව පාවෙමින් සිටිති. රට මේ තරමින් හෝ පවතිනුයේ ජාත්‍යන්තර ආධාර උපකාරවල පිහිටෙනි. මේ වසරේ මැයි මස මහ මැතිවරණයක් පැවැත්වීමට නියමිත වුවද එයින් අර්බුදයේ නිමාවකට මග පෑදේද යන්න සැකසහිතය.

ලෙබනන් කඩාවැටීම 1850න් පසු සිදුවූ දරුණුතම ආර්ථික අර්බුදවලින් එකක් ලෙස ලෝක බැංකුව හඳුන්වයි. අර්බුදයේ මූලයන් හඳුනාගෙන අවශ්‍ය දුෂ්කර විසඳුම් ක්‍රියාත්මක කිරීමේ හැකියාව හා/හෝ වුවමනාව එරට දේශපාලන නායකයන්ට නොමැති තත්ත්වයක් තුළ ලෙබනනය ඉදිරියේ ඇත්තේ විනාශකාරී මාවත් දෙකක් පමණක් බව විචාරකයෝ කියති. එකක් නම් ආර්ථික පීඩනය ආගමික අන්තවාදය බවට පත්වී යළිත් රට සිවිල් යුද්ධයකට තල්ලු වීමයි. අනෙක නම් ආර්ථිකයත්, දේශපාලන ක්‍රමයත් සමස්ත සමාජයත් එක තැන පල්වෙමින් ජරාජීර්ණ වීමයි.

ලෙබනනය අතීතයේ හැඳින්වුණේ මැදපෙරදිග ස්විට්සර්ලන්තය ලෙසය. ලංකාවද කලක ආසියාවේ ස්විට්සර්ලන්තය ලෙස හැඳින්විණි. මෙරට මෝදුවෙමින් පවතින අර්බුදයට වහාම විසඳුම් නොසෙව්වොත් ලංකාව ආසියාවේ ලෙබනනය වන දින නොදුරු බවට අනුමාන කරන්නට අනුරාධපුරේ ඥානා නමැති පේන කියන්නියට මෙන් කාලි වරමක් අවශ්‍ය නොවේ.

විපක්ෂය සිටිනුයේ IMF එකටත් පිටුපසින්ද?

ලංකාව අද සිටිනුයේ මෙරට නූතන ඉතිහාසයේ කිසි කලකත් නොවූ විරූ ස්ථානයකය. යුද්ධ, කැරලි කෝලාහල, ජනවාර්ගික/ආගමික ප්‍රචණ්ඩත්වයන් අපට ආගන්තුක නොවේ. ආර්ථික කඩාවැටීම්, ජීවන වියදම් බර, පෝලිම්, දූෂණය, විදෙස් සංචිත හිඟකම, ණය බර, විරැකියාව, දුප්පත්කම… මේ සියල්ල අපට හුරුය. නමුත් පෝලිම්වල සිටින මිනිසුන් මැරී වැටෙන, නිර්වින්දන බෙහෙත් නොමැති නිසා රජයේ රෝහල්වල සැත්කම් නතර වෙන, දිනකට පැය 10ක් විදුලිය කපන, බංග්ලාදේශයෙන් ණය ඉල්ලන, දිනක ආනයන සඳහාවත් ප්‍රමාණවත් විදෙස් සංචිත නොමැති, උද්ධමනයෙන් ලෝකයේ 6 වන ස්ථානය අත්පත් කරගත් මෙවන් සමයක් නම් අපේ නූතන ඉතිහාසයේ නොවීය.

තමන්ගේ පාලන සමය තුළ ලංකාව විදෙස් ණය ගත්තේ නැතැයි මෙයට මාස කිහිපයකට පෙර ජනපතිවරයා උදම් ඇනීය. ඔහුගේ ක්‍රියා කලාපය දෙස බලන විට ඔහු මෙම මහා බොරුව කියන්නට ඇත්තේ දැනුවත්ව නොව නොදැනුවත්ව යයි සිතේ. රටක ආර්ථිකය පිළිබඳව මළපොතේ අකුරක් නොදන්නා නායකයකු රැවටීම නොදරුවන්ට හඳ පෙන්නා හඳහාමි කිරියි පැණියි රැගෙන එනවා යයි කීම වැනි පහසු ක්‍රියාවකි. ඇතැම්විට බැඳුම් කර විකිණීම, ජාත්‍යන්තර මුදල් හුවමාරුව (currancy swaps) යනු ණය නොවේ යැයි කවුරුන් හෝ ජනපතිවරයාට කියන්නට ඇත. මාර්තු 5 වැනිදායින් පසු විදුලිය නොකපන බවට ඔහු මහත් අභිමානයෙන් රටට සහතික වූයේද කාගේ හෝ දිරච්ච ලණුවක් අනුභව කිරීම නිසා විය හැක.
නාගරික උද්‍යාන හා ඇවිදින මං තීරු පිළිබඳව දැනුමක් හා අත්දැකීමක් ඇති විශ්‍රාමික හමුදා නිලධාරියකු ආර්ථිකය පිළිබඳව පඬිරුවනක්, සංවර්ධන සුපර් මෑන් කෙනෙක් යන මහා මිථ්‍යාව නිර්මාණය කළ රාජපක්ෂ පවුල පොදු ජන පෙරමුණ, වියත් මග හා සිංහල-බෞද්ධ සංඝ සංස්ථාවන් කිසිදු විචාරයකින් තොරව එම බොරුව වැළඳ ගත් 69 ලක්ෂයක් ඡන්දදායකිනුත් අද රට වැටී ඇති තෙරක් නොපෙනෙන වගුරේ සම නිර්මාතෘවරුය.

ලංකාව පෙර නොවූ විරූ අර්බුදයක ගිලී ඇත්තේ ගෝඨාභය-මහින්ද-බැසිල් පාලනය වෙත කිසිදු ආණ්ඩුවක් නොකළ වැරදි දෙකක් එක්වර සිදු කිරීම නිසාය. එකක් නම් 2019 නොවැම්බර්/දෙසැම්බර් බදු කප්පාදුවයි. දෙවැන්න නම් ඉන් නිර්මාණය වූ මූල්‍ය හිඟය පියවා ගැනීමට 2020 පෙබරවාරියේ සිට මහා පරිමාණයෙන් මුදල් අච්චු ගැසීමයි.

ලංකාවේ ආර්ථිකය පිළිබඳව ජාත්‍යන්තර මූල්‍ය අරමුදල සිදු කළ පිටු 95ක විස්තරාත්මක විශ්ලේෂණ වාර්තාව IMF සංවිධානය ගිය සතියේ ප්‍රකාශයට පත් කළේය. මෙම වාර්තාව පාර්ලිමේන්තුවට දීමට පවා පාලකයන් මැලිවූයේ මන්ද යන්න එය කියවන විට පැහැදිලි වේ.

රාජපක්ෂවරුන් තම බදු කප්පාදුව මාර්කට් කළේ පොදු ජනතාවට දෙන සහනයක් ලෙසය. නමුත් එය ඩොනල්ඩ් ට්‍රම්ප් ගණයේ රටේ ඉහළම ආදායම් ලබන සුළුතරයට දුන් සහනයක් බව IMF වාර්තාවෙන් අනාවරණය වේ.

2019 දුන් බදු සහන අතර කිහිපයක් ප්‍රමුඛ විය. එකක් නම් බදුවලින් නිදහස් ආදායම් සීමාව රුපියල් ලක්ෂ 8 සිට මිලියන් තුනක් දක්වා ඉහළ දැමීමය. ඒ අනුව මිලියන 2.99ක ආදායම් උපයන්නකු වුවද බදුවලින් නිදහස්ය. දෙවැන්න නම් ඉහළම ආදායම්ලාභීන්ගෙන් අය කරන ආදායම් බදු ප්‍රමාණය 24% සිට 18% දක්වා පහළ දැමීමයි. තෙවැන්න නම් උපයන විට ගෙවීමේ PAYE බද්ද මුළුමනින්ම පාහේ අහෝසි කිරීමයි. සිව්වැන්න නම් සමාගම් ආදායම් බද්ද (corporate Income Tax) 28% සිට 24% දක්වා අඩු කොට ක්ෂේත්‍ර කිහිපයක් මුළුමනින්ම බදුවලින් නිදහස් කිරීමයි. වැට් බද්ද ගෙවිය යුතු සීමාව මිලියන 12 සිට මිලියන 300 දක්වා ඉහළ දැමීමත්, වැට් බද්ද 15% සිට 8% දක්වා අඩු කිරීමත් ජාතිය ගොඩනැගීමේ බද්ද අහෝසි කිරීමත් අනෙක් පියවරයන්ය.

ගෝඨාභය-මහින්ද-බැසිල් පාලනයේ බදු කප්පාදුවෙන් සාමාන්‍ය ජනතාවට (69 ලක්ෂයෙන් බහුතරයද ඇතුළුව) බලපාන එකම පියවර වූයේ වැට් බද්ද අඩු කිරීමත්, ජාතිය ගොඩනැගීමේ බද්ද අහෝසි කිරීමත්ය. වැට් හෝ වෙනත් වක්‍ර බද්දක් ඉහළ දැමූ විට එහි බර පාරිභෝගිකයන් මත පටවන්නට යුහුසුලු වෙන වෙළෙන්දන් එවැනි බද්දක් අඩු කළ විට එහි වාසිය තමන්ම භුක්ති විඳින බව අපි අත්දැකීමෙන්ම දනිමු. වක්‍ර බදු අඩු කිරීමෙන් යම් වාසියක් සාමාන්‍ය ජනතාවට ලැබෙන්නේ ඒ සඳහා ආණ්ඩුව මැදිහත් වුවහොත් පමණි. 2015දී සිරිසේන-වික්‍රමසිංහ පාලනය එවැනි මැදිහත්වීමක් කළේය. නමුත් 2019/2020දී රාජපක්ෂවරු එවැනි කිසිදු මැදිහත්වීමක් නොකළහ. එබැවින් වක්‍ර බදු අඩු කිරීමේ වාසියද සාමාන්‍ය ජනතාවට නොලැබුණි.

රාජපක්ෂ බදු කප්පාදුවෙන් වාසි ලැබුවේ ඉහළම ආදායම් ලබන පිරිස් පමණි. වියත් මගට ඍජුව හා වක්‍රව සම්බන්ධ වූයේත් ඇතැම්විට ඊට හා පොදු ජන පෙරමුණට මුදලින් ආධාර කළේත් මෙම පිරිස්ය. ඔවුන්ට මෙම බදු කප්පාදුව දේව ආශීර්වාදයක් විය. (අනුරාධපුර නගරාධිපතිවරයා කියන ආකාරයට ඥානා නම් වූ පේන කියන්නිය කෝටිපති ව්‍යාපාරිකාවක නම් ඇයද මින් වාසි ලබන්නට ඇත.)

රටේ සුළුතරයක් (10%-20% පමණ) ලැබූ වාසියේ බර පැටවුණේ ජනතාව මතය.

ධනවතුන්ට බදු සහන දීමෙන් අහිමි වූ රජයේ ආදායම පියවා ගැනීමට පාලකයෝ මුදල් අච්චු ගසන්නට පටන් ගත්තෝය. එයින් රුපියලේ අගය බාල්දු විය. මුලින් රුපියලේ ජාත්‍යන්තර අගය ඇමරිකානු ඩොලරයට රුපියල් 200ක පමණ මට්ටමක තබා ගැනීමට ආණ්ඩුව විදේශ සංචිත භාවිත කළේය. විදෙස් සංචිත මසක ආනයන සඳහාවත් ප්‍රමාණවත් නොවන තත්ත්වයට අඩුවූ පසු රුපියලේ අගය ඩොලරයට 200 මට්ටමට කෘත්‍රිම ලෙස තබා ගැනීමට ආණ්ඩුව ක්‍රියා කළේය. මෙයින් විදේශ ශ්‍රමිකයන් බැංකු පද්ධතිය හරහා රටට මුදල් එවීම බරපතළ ලෙස අඩු විය. එයින් විදේශ සංචිත තවත් පහළ බැස්සේය. සැත්කම් සඳහා අවශ්‍ය නිර්වින්දන ඖෂධ ගෙන්වා ගැනීමටවත් ඩොලර් නැති තත්ත්වයට ලංකාව පත්වූයේ එලෙසය.

ඉන්ධන අර්බුදය මැද රථ පෙළපාලියක් යාම පිළිබඳව රටේ බොහෝ විවේචන එල්ල විය. ඒ සාධාරණය. නමුත් ලංකාව මේ අතිදුෂ්කර මොහොතේ ආර්ථික වශයෙන් එක රටක් නොවන බව සනිටුහන් කරන ඇත්තක් ඇත. ODEL ආයතනය One Galle Face සාප්පු සංකීර්ණයේදී මෙරට ප්‍රථම Polo Ralph Laures ශාඛාව විවෘත කළේ මේ අතරතුරය. මේ ඇතැම්වා ලාංකීය නිෂ්පාදන විය හැක. නමුත් බොහෝ දේ චීනයේ හෝ වෙනත් Polo Ralph Laures නිෂ්පාදනය කරන රටවලින් ආනයනික භාණ්ඩ විය යුතුය. නිර්වින්දන බෙහෙත් ගෙන්වන්නට නැති ඩොලර් ඩිසයිනර් ඇඳුම් පැළඳුම් ගෙන්වන්නට තිබේ. රාජපක්ෂවරුන්ගේ සැබෑ ප්‍රමුඛතාවන් හඳුනාගන්නට මෙයට වඩා උදාහරණයක් අවශ්‍ය නොවේ.

ආර්ථික අර්බුදයට පිළියම් සෙවීමට පත් කළ දේශපාලනඥයන්ගෙන් සමන්විත මණ්ඩලයට උපදෙස් දීම සඳහා උපදේශක කමිටුවක්ද ගතවූ මස පත් කෙරිණි. එහි සාමාජිකයෝ අතිබහුතරයක් කෝටිපති ව්‍යාපාරිකයෝය. ඔවුහු බොහෝ දෙනෙක් වියත් මග සංදර්ශනවලදී ඉදිරි අසුන් දරා සිටියහ. 2019 බදු කප්පාදුවෙන් වැඩියම වාසි ලැබුවේද ඔවුන්ය. ඔවුන් එම බදු කප්පාදුවෙන් වූ වරද නිවැරදි කරන්නට උපදෙස් දෙයිද?

හොරාගෙ අම්මාගෙන් පේන අසනවා යැයි අපේ ජන වහරේ කියමනක් තිබේ. බදු කප්පාදුවෙන් නිර්මාණය වූ අර්බුදයට විසඳුම් සෙවීමට ඒ කප්පාදුවෙන් වඩාත් වාසි ලැබූවන් පත් කිරීම සම කළ හැක්කේ සොරකම පිළිබඳ පරීක්ෂා කිරීම හොරාගේ අම්මාට පැවරීමටය.

ජාත්‍යන්තර මූල්‍ය අර්මුදලේ වාර්තාවෙන් පැහැදිලිව කියවෙන කාරණාවක් නම් 2019 බදු කප්පාදුව අහෝසි කළ යුතු බවය. VAT බද්ද වැඩි කරන්නැයි මූල්‍ය අරමුදල කියන බවට චෝදනා කරන්නවුන් නොකියන කතාව නම් ඉහළ ආදායම් ලබන්නන්ට දුන් බදු සහන අහෝසි කිරීම මූල්‍ය අරමුදලේ ප්‍රධාන යෝජනාවක් බවය.

ලංකාවේ ඉහළ ආදායම්ලාභීන් හා සමාගම් මත පනවන බදු (Personal Income Tax PIT; Corporate Income Tax CIT) කලාපයේ අනෙක් බොහෝ රටවල් සමග සසඳන විට අඩු මට්ටමක පවතින බවත්, මෙම බදු පරිමාව පුළුල් කොට ඒවා ඉහළ දැමිය යුතු බවත් මූල්‍ය අරමුදලේ එක් යෝජනාවකි. කලාපයේ අනෙක් බොහෝ රටවලට වඩා ලංකාවේ සමාජ සුබසාධක වියදම් අඩු මට්ටමක පවතින බවත්, ආර්ථික අර්බුදයෙන් වඩාත්ම බැට කන අඩු ආදායම්ලාභී ජනතාවට සහනයක් වන ලෙස මෙම වියදම් ඉහළ දැමිය යුතු බවත් මූල්‍ය අරමුදලේ තවත් යෝජනාවකි.

ආණ්ඩුව ඉහළ ආදයම් ලබන්නන්ට දුන් බදු සහන නතර කිරීම පිළිබඳ කතා නොකිරීම පුදුමයක් නොවේ. පුදුමය නම් විපක්ෂයේ පක්ෂත් මේ ගැන කතා නොකිරීමය.

මේ රටේ ආර්ථිකය වැනසූ සැබෑ ආර්ථික ඝාතකයන් නම් රාජපක්ෂ ආණ්ඩුවයි. මේ ආර්ථික ඝාතකයන් නැති කළ ආර්ථිකයට යළි ජීවය දෙන්නට විපක්ෂය ඉදිරිපත් කරන යෝජනා කවරේද? අඩුම තරමින් 2019 සිදු කළ ඍජු හා වක්‍ර බදු කප්පාදුව ආපසු හැරවීමට විපක්ෂය එකඟද? මේ ආපසු හැරවීම වැට් වැඩි කිරීමකින් නතර නොකොට ආදායම් බදු (පුද්ගලික හා සමාගම්) හා PAYE බදු දක්වා ගෙන යාමට විපක්ෂය සූදානම්ද?

මූල්‍ය අරමුදල සිය යෝජනා සියල්ල රට ඉදිරියේ තබා ඇත. ඒ යෝජනා පිළිබඳව තම මතය කුමක්දැයි විපක්ෂය දැන්වත් සවිස්තරව ප්‍රකාශ කළ යුතු නොවේද?

ගිහි-පැවිදි ජාතිවාදී අවතාර

රාජපක්ෂ-විරෝධය හුදු බැසිල් විරෝධයකටත් ආණ්ඩු විරෝධය ජාතිවාදයටත් ලඝු කිරීමේ වීරවංශ ගම්මන්පිල ව්‍යායාමයට අලුතෙන්ම එක්වී ඇත්තේ මැදගොඩ අභයතිස්ස හිමියන්ය. රාජපක්ෂවරුන් යළි බලයට පත් කිරීමට මෙම භික්ෂුවගෙන් වූ දායකත්වය අන් කිසිවෙකුටවත් නොදෙවෙනිය. ගෝඨාභය රාජපක්ෂ ජනපතිවරයාට හිතුවක් කිරීම සඳහා තුනෙන් දෙකේ බලයක් ලබාදීම මරණ මංචකයේදී සිහි කොට සතුටු විය හැකි පින්කමක් යැයි කියමින් බුදු දහම විකෘති කළේ මෙම භික්ෂුවය. රාජපක්ෂ පාලනය යටතේ සිදුවන හමුදාකරණය ගැන ඇසූ විට බුදුන් වහන්සේ සංඝ විනය නිර්මාණය කළේ මුළුමනින්ම හමුදා පුහුණුවක් තුළින් යැයි කීවේ මේ භික්ෂුවය. 20 වන සංශෝධනය තුළින් 19 වන සංශෝධනය පමණක් නොව 13 වන සංශෝධනයද අහෝසි විය යුතු බව කිව්වේ මේ භික්ෂුවය.

රාජපක්ෂ පාලනය තුළින් තමන් අපේක්ෂිත සිව්පසය නොලැබුණු නිසා දුන් තම අතීත ස්වාමීන්ට බැණ වදින මෙම ගිහි පැවිදි දේශපාලන අවතාරවල ඉලක්කය විපක්ෂ අවකාශය තමන්ට වාසිදායක ලෙස ප්‍රතිනිර්මාණය කිරීමයි. තම අරමුණ ගෝඨාභය ජනපතිවරයා බලයෙන් ඉවත් කිරීම නොව, බැසිල් ඇමතිවරයා ගෙදර යැවීම බව වීරවංශ මන්ත්‍රීවරයා කියයි. ගම්මන්පිල මන්ත්‍රීවරයා ඉදිරිපත් කිරීමට සැරසෙන ව්‍යවස්ථා සංශෝධනයේ ඉලක්කය ද්විත්ව පුරවැසි වගන්තිය වඩාත් ශක්තිමත් කොට ව්‍යවස්ථාගත කිරීම පමණි. අභයතිස්ස හිමියන්ගේ බලක්කයද බැසිල් රාජපක්ෂ රට පැටවීමයි. තම දේශපාලන මනදොළ සපුරා ගැනීම සඳහා ඔවුන් දැන් සැරසෙනුයේ කොටි භීතිකාව පණ ගන්වා දෙමළ විරෝධය වැපිරීමටය. ඒ සඳහා ඔවුන් යොදා ගනුයේ ආණ්ඩුව හා ටීඑන්ඒ සංවිධානය අතර පැවති හමුවයි.

තම අරමුණ එක්සත් නොබෙදුණු හා නොබෙදිය හැකි (Indivisible) ලංකාවක් තුළ ජනවාර්ගික ප්‍රශ්නයට දේශපාලන විසඳුමක් බව සම්පන්දන් මන්ත්‍රීවරයා පැහැදිලිව කියා සිටියේය. එය වත්මන් විපක්ෂයේ කිසිදු පක්ෂයකට ගැටලුවක් විය නොහැක. උතුරු නැගෙනහිර ඉඩම් ප්‍රශ්නය හා අතුරුදන්වූවන්ගේ ප්‍රශ්නය විසඳීමත්, ජාත්‍යන්තර දෙමළ සංවිධාන මත පනවා ඇති තහනම ඉවත් කිරීමත් (මෙම තහනම පැනවූයේ යුද්ධ සමයේ නොව 2014දී පළාත් පාලන මැතිවරණ වටයෙන් ආණ්ඩුවේ ඡන්ද ප්‍රතිශතය පහත වැටීමට ප්‍රතිචාර ලෙසය. 2015දී ඉවත් කෙරුණු මෙම තහනම නව රාජපක්ෂ පාලනය විසින් යළි පැනවිණි.) මෙම ඉල්ලීම් කිසිවකටත් එරෙහි වන්නට වත්මන් විපක්ෂයට නොහැක.

වීරවංශ-ගම්මන්පිල නඩයත් ඔවුන්ට සහාය දෙන භික්ෂූනුත් සැරසෙනුයේ මෙම සාධාරණ හා මානුෂික ඉල්ලීම් කොටි යළි නැඟිටීමක් ලෙස මවාපාමින් දෙමළ විරෝධය අවුළුවා ඒ මගින් යළිත් වැඩි බලයක් සහිතව ආණ්ඩුවට එක්වීමටය.

රාජපක්ෂවරුන්ගේ මෝඩ බලතණ්හාවේ ශාපයෙන් දුක් විඳින ලංකාවට ඇති එකම සැනසීම විපක්ෂය ජාතිවාදය හෝ ආගම්වාදය ඇවිළවීමෙන් වැළකී සිටීමය. ඒ තත්වය තවදුරටත් පවත්වා ගැනීම විපක්ෂ නායකයන්ගේ වගකීමයි. දෙරණ නාලිකාව සුපුරුදු අන්තවාදී සෙල්ලමට සැරසෙන විට ජාතිවාදය අවුලන්නට එපා යැයි රනිල් වික්‍රමසිංහ එජාප නායකයා කළ පැහැදිලි ප්‍රකාශය, ටීඑන්ඒ ඉල්ලීම්වලින් රටට හානියක් නොවන බව ඔහු පෙන්වා දීම හොඳ ආරම්භයකි.
සුමන්තිරන් හා රාසමානික්කම් වැනි ටීඑන්ඒ මන්ත්‍රීවරුන්ට කොටියා යැයි හඬ නැඟුණේ පාර්ලිමේන්තුවේ ආණ්ඩු පක්ෂයේ පැත්තෙනි. ඒ නිර්ලජ්ජිත ජාතිවාදී හඬ විපක්ෂයේ පැත්තෙන්ද නැඟීම වැළැක්වීම විපක්ෂ නායකවරයාගේද විපක්ෂයේ සියලු පක්ෂවලද වගකීමයි. අපේ අනාගතය තීරණය වීමේදී එයද තීරණාත්මක සාධකයක් වනු ඇත. ■

ආණ්ඩුව දැන් පිම්බාම වැටෙන දතක් සදිසි ය. පිඹින්නේ කවුරුන් ද? රට වැසියන්ගේ ඉරණම විසඳෙන්නේ පිඹින්නට පුළුවන් සියල්ලන් එක්වීමෙන් පමණි. ඉන් මෙහා විසඳුමක් නැත.
ඇත්ත වශයෙන්ම දැන් ආණ්ඩුවට යන එන මං නැත. එහෙත් ආණ්ඩු බලය මහජන වරමකින් ලැබී තිබෙන නිසා ආණ්ඩුව ඔහේ බලා සිටීමය කරන්නේ. විපක්ෂයේ සියලු පක්ෂ තව දුරටත් බලා සිටිය යුතු ද?

කසාදයක් කර ගන්නට උවමනාවෙන් සිටින හතළිස් විය සමීපයේ සිටින තැනැත්තියක, ‘සියලු දුසිරිතින් තොර – උගත් රූමත් – කුලවත් – ඉහළ තනතුරක් දරන හා ‘කඩවසම්’ තරුණයෙකු ගැන සිහිනයක් දකිනවා නම් ඇයට මහලු මඩමක මරණය නිසැක ය.

අනුවණකම් වලින් නැත්තටම නැතිවුණ රටක ජනතාව අද ”හිස මත පතිත පොලු පහරකින්” නිලංකාරව, පියවි සිහියෙන් අවධි විය හැකි තත්වයකය. මේ පසුබිම තුළින් ම විනාශයට ඇද දමන ලද රාජ්‍යය යළි ගොඩ නඟන්නට පුළුවන් වන්නේය. ඒ සඳහා සියල්ලට කලින් කළ යුත්තේ රාජපක්ෂ පවුලෙන් රටට – ජනතාවට නිදහස අත්පත් කර ගැනීම ය. ඒ වෙනුවෙන් රටම පාරට බැස්සත් පලක් නැත. ඒ වෙනුවෙන් විපක්ෂයේ සියලු පක්ෂ පොරොන්දම් නොබලා එක් විය යුතුම වේ. මේ වග අනේක වාරයක් ලියා ඇත. ඒත් සජබෙත් – ජවිපෙත් නිසැකවම ඉර පායන්නේ තමන්ට යයි සිතා සිල්ලර වැඩ කරමින් කාලය ගත කරන අන්දම දැන් නම් අප්‍රසන්නය.

ජීවත් වෙන්නට පෝළිම්වල ළගින්නට සිදුව තිබෙන මිනිස්සු එකතු කොට ආණ්ඩුවට බැණ වැදීම දැන් අවශ්‍ය නැත. ආණ්ඩුවට ලුණු ඇඹුල් ඇතිව බනින්නට ජනතාව අවශ්‍ය තරමට ප්‍රායෝගිකව අත්දැකීම් ලබා ඇත.

එනිසා ”අපිටම විතරයි පුළුවන්” – ”අපිම විතරයි හරි”, යනුවෙන් උඩඟු මනසින් කිසිදු පක්ෂයක් කටයුතු කළ යුතු නොවේ. තවදුරටත් තනි තනිව ගමන් ගැන නම් හිතන්නේ ජනතාව තනි අලින්ට එරෙහි වන දිනයත් ඈතක නොවිය හැකිය.

විෂ බඳුනක්ම ය.

ජනාධිපතිගේ හෝ අගමැතිගේ හෝ ආණ්ඩුවේ හෝ කිසිම හොඳක් නැත. අන්තිම අසාර්ථකය. රාජපක්ෂවරුන් රටට හෝ ජනතාවට තඹ දොයිතුවක ආදරයක් ඇති පිරිසක් නොවේ. ඔවුන්ට, රට හරි හම්බ කර ගැනීම පිණිස ය. ජනතාව, යෙහෙන් වැජඹීම පිණිසය. ඉතා අසීරු අවස්ථාවේ පවා වෙර දරන්නේ හැකි තරම් සාරය උරු බොන්නටය. කවර ලේබල අලවාගෙන කරළියට ආවත් රාජපක්ෂවරුන් වෙනස් වන පිරිසක් නොවන බව පැහැදිලිය. ඔවුන්ට බලය යනු චුවින්ගම් එකකි. කිසිවෙකු හෝ තව දුරටත් රාජපක්ෂවරුන්ගේ පාලනයකින් සෙතක් සැලසේ යයි සිතනවා නම් අවසිහියෙන් හෝ මුග්ධ ලෙසින් වස බඳුනක් පානය කිරීම සදිසි ය. ඒ නිසා වස බඳුන ඉවත දැමිය යුතුම ය.

වස බඳුන තුළ තිබෙන්නේ රට – ජාතිය ආගම බව වටහා ගැනීම වස බඳුන ඉවත දැමීමට අවශ්‍ය ඥානය වේ. පාපයට බිය නැති පුද්ගලයන්ට ආගමක් කොයින් ද? ඔවුන්ට ආගම යනු පවතින්නට පළිහකි.

මේ මොහොතේ රට තුළ තත්වය කුමක් වුවත් තීරණාත්මක මොහොතේ ජාතිය සහ ආගම වෙනුවෙන් කැඳවන්නට කුලී හේවායන් රාජපක්ෂවරුන් නඩත්තු කරගෙන සිටින බවත් අප වටහා ගත යුතුය. එබැවින් අනවශ්‍ය සිහින දකිමින් විපක්ෂයේ හැම පක්ෂයක්ම මහ පොළොවේ දේශපාලනයට අවතීර්ණ විය යුතුය.

විපක්ෂයේ ප්‍රධාන පක්ෂය වටා කුඩා පක්ෂ ඒකරාශී වීමක් හා – මේ ප්‍රධාන පක්ෂය විවෘත ගැඹුරු සංවාදයක් ඔස්සේ කුඩා පක්ෂ තුළ දැඩි ලෙස විශ්වාසය තහවුරු කරමින් ඒකරාශී කර ගැනීමක් ද නැත. ජවිපෙ පැත්තෙන් පැවසෙන්නේ අප හැර අන් අය අපට විශ්වාස නැති බවය. ඊට දක්වන හේතු කාරණා ද බැහැර කළ නොහැකිය. එහෙත් විමානයට ගෙවදින්නට මත්තෙන් යකා දුරින් දුරු කළ යුතුව තිබේ.

එකතු වීම සම්බන්ධයෙන් ජවිපෙ දක්වන අදහස්වලින් ගම්‍ය වන්නේ අනම්‍යශීලී බවකි. වස බඳුන යෙහෙකි, එකතු වීම් නොහැක. තව දුරටත් මෙබඳු මතවාදයක ගිලී සිටීමෙන් රටේ අනාගතය අවිනිශ්චිත බවක – ඝන අඳුරක ඔහේ එකෙල මෙකෙල වෙයි.

සටන් බිම කොතනද?

මහජනතාවගේ ඡන්දයෙන් පත්වුණ, මහජන නියෝජිතයන් සිටින තැන වන පාර්ලිමේන්තුව විපක්ෂයේ සටන් බිම බවට පත් කර ගත යුතුය. සටන් කළ යුත්තේ යහපාලන ආණ්ඩුව කුමන්ත්‍රණයකින් පෙරළා දමන්නට ගත් ගෝත්‍රික විලාසයෙන් නොවේ. ආණ්ඩුව පෙරළා දමා ජනාධිපතිවරයා ගෙදර යවන්නට මැතිවරණයක්ම අවශ්‍ය ද? මේ වැදගත් ප්‍රශ්නයකි. එහෙත් මැතිවරණයක් නියමිත දවසට හෝ අදාළ කාලයේ ලබා ගෙන ආණ්ඩුව පෙරළා දමන්නට පෙරුම් පිරිය යුතු නැත. ආණ්ඩුවේ සිටින ප්‍රගතිශීලී කොටස් සමඟ විපක්ෂය පාර්ලිමේන්තුවේ තුනෙන් දෙකකට වැඩි බලයක් නිර්මාණය කර ගත යුතුය. කථානායක ආණ්ඩුවේ රූකඩයක් බැවින් කිසිවක් කළ නොහැකිය යනුවෙන් විපක්ෂයේ පක්ෂ පසුගාමී විය යුතු නොවේ. ශක්තිමත් බලවේගයක් පාර්ලිමේන්තුව තුළ ගොඩ නැඟුණහොත් ජනාධිපතිවරයාට බලහත්කාරයෙන් ආණ්ඩු කරන්නට කිසිසේත්ම හැකි වන්නේ නැත.

සටනක් යනු විවේක සුවය ලබමින් – නා කියා ගෙන ඉඩ තිබෙන විදිහට කරන්නක් නොවිය යුතුය. සටනක් යනු ජයග්‍රහණයක් අපේක්ෂාවෙන් ප්‍රබල ප්‍රයත්නයක් විය යුතුය. පාර්ලිමේන්තුව විසුරුවා හරින තැනට ජනාධිපතිවරයා පොළඹවන වේගයක් සටන තුළ තිබිය යුතුය.

ජනාධිපතිවරයා තමන්ගේ අසාර්ථකභාවය වටහා ගෙන පාර්ලිමේන්තු මැතිවරණයකට කල් මනින බවක් පෙනේ. ආණ්ඩුවට ළැදි පිරිසගේ සියලු නඩු හබ අවසන් කර ගැනීම පිළිවෙළින් කරගෙන විත් චොකා මල්ලිව නිදහස් කර ගැනීම ඔස්සේ ජනාධිපතිවරයාගේ අරමුණය පිටතට පැන්නේ. එහෙත් තව දුරටත් සල්ලි අච්චු ගසමින් සියලු ප්‍රශ්න සමහන් කරන්නට මත්තෙන් මැතිවරණයක් කරා එළඹිය හැකි නම් රටට විපතක් වූ විෂ බඳුන දුරින් දුරු කරන්නට තිබෙන හැකියාව ඉහළය.

ජනතාව අත් විඳිමින් තිබෙන ප්‍රශ්නවලට විසඳුමක් නැත. දැන් ජනතාව වෙනසකට සූදානම්ය. ඒ වෙනසට ජනතාවට දායක විය හැක්කේ දෙවනුවය. පළමුව කළ යුත්තේ මහජන නියෝජිතයන් බහුතරය මැතිවරණයක් වෙනුවෙන් අඛණ්ඩ සටනක නිමග්න වීමය.

මැතිවරණයකින් පසුව

පළමුව මැතිවරණයකට ගොස් ජයග්‍රහණය කළත් ජනාධිපතිවරයා අතිශයින් බලසම්පන්න බැවින් ආණ්ඩුවක් කරන්නට පුළුවන් ද? නොපමාව මැතිවරණයකට යාමෙන් – ජයග්‍රහණය වෙනුවෙන් එකමුතුව කැපවීමෙන් තුනෙන් දෙකක බලයක් ලබාගන්නට පුළුවන් වනු ඇත. ඒ තුනෙන් දෙකේ බලය ෆන් එකක් කර නොගෙන ජනාධිපතිවරයා විශ්වාසභංගයකින් ගෙදර යවන්නට භාවිත කළ යුතුය. අලුත් පාර්ලිමේන්තුවේ කථානායකවරයා වත්මන් කථානායකයා නොවන බැවින් පියවරෙන් පියවර කඩිනමින් කළ හැකි දෑ ඇත.

ජනාධිපතිවරයාගේ ධුර කාලය නිමවන තෙක් බලා සිටීම – පාර්ලිමේන්තුවේ කාලය නිමවන තුරු බලා සිටීම සැබෑ විපක්ෂයක කාර්යය නොවේ. අවංක මහජන නියෝජිතයන් වේ නම් ඔවුන්ගේ කාර්යය ද එය නොවේ. බලා සිටීම හේතුවෙන් සිදුවන දේ වන්නේ කිසිවෙකුට ආණ්ඩු කරන්නට පුළුවන් තත්වයක් නැති වීමය. ඉන් ජනතාව කබළෙන් ළිපට වැටීමය සිදු වන්නේ.
සමහර පක්ෂයක දේශපාලනයේ හැඩ තල පිරික්සන විට කුකුසක් පහළ වන්නේ ආණ්ඩුකරණයෙහි වෙනසකට බියක් සහ අකමැත්තකැයි සිතේ. ඇතැම් පක්ෂ නායකයන් කැමැත්තේ විස්තර විචාරකයාගේ භූමිකාව නිරූපණයට විනා – පිටියට ගොස් ක්‍රීඩා කිරීමට නොවේ. හේතුව ක්‍රීඩා කරන්නට බය ද? නොහැකිකම ද?

තනි කකුළෙන් හිට ගත්තොත්

මේ මොහොතේ සියලු පුරවැසියන්ගේ පරම වගකීම විය යුත්තේ විපක්ෂයේ සියලු පක්ෂවලට තනි කකුළෙන් සිට නොගන්නා ලෙසට බල කර සිටීම යයි සිතමි. නිල වශයෙන් රාජ්‍ය පාලනයට බලයක් අහිමි අවකාශයකදීත් තනි තනි ගමන් ගැන කල්පනා කරනවා නම්, ඒ ඒ චරිත නිල බලයක් උරුම කර ගත් විට හැසිරීම අති භයානක වනවාට සැකයක් නැත. ජනතාවට රසවත් කතා කියා වරම් ලත් පාලකයන් මේ වන විට ඕනාවටත් වඩා පාඩම් ඉගෙන ගෙන ඇත. පාඩම් ඉගෙන ගත්තාටම පලක් ඇද්ද? ඒ උගත් පාඩම්වලින් නියමාකාරව ප්‍රයෝජන ලැබිය යුතුය.

විපක්ෂයේ සියලු පක්ෂ එක මේසයක වාඩිවී ”බලය බෙදා හදා ගැනීම” සම්බන්ධයෙන් ගැඹුරින් කතා කළ යුතුව තිබේ. එකතු වී නම් ආණ්ඩුකරණයට වරමක් දිනා ගන්නේ, ආණ්ඩුකරණයට එකතුවුණ සියල්ලන්ගේ කුසලතාවලින් දක්ෂතාවලින් ආණ්ඩුව සමන්විත විය යුතුය. මෙහිදීත් අතිශයින් වැදගත් කාරණාව වන්නේ විධායක ජනාධිපති පදවිය තබාගෙන බලය බෙදා හදා ගන්නේ කෙසේ ද යන්නය. මේ සම්බන්ධයෙන් සිරිසේන ඉගැන්වූ පාඩම ද යළි සමාලෝචනය කරනු වටියි.

සිරිසේන විධායක ජනාධිපති පදවියට පත්ව, පාර්ලිමේන්තුව විසුරුවා හැරීම පමා කරමින් හා ජාතික ආණ්ඩුවක් කියා විකාරයක් අටවාගෙන කළේ විනාශයකි. වැදගත්ම අමාත්‍යාංශ ඔහු ශ්‍රීලනිපය සතු කර ගත්තේය. අනෙක් අමාත්‍යාංශවලින් එකක දෙකක හැරෙන්නට හැම අමාත්‍යාංශයකටම ලේකම්වරුන් පත් කළේ සිරිසේනට අභිමත පරිද්දෙනි. ඉතා දක්ෂ පුද්ගලයන්ට පවා තීරණ ගන්නට සිදු වුණේ සිරිසේනගේ හිත දිනා ගනිමින්ය. ඒ නිසා යහ පාලන ආණ්ඩුවේ ප්‍රගතිශීලී වැඩ රැසක් අබල දුබල කිරීමට හා බිඳ දැමීමට සිරිසේන සමත් විය.
එබැවින් විධායක ජනාධිපතිවරයෙකු ඉහළින් තබාගෙන රටට – ජනතාවට අනාගතයක් දකින්නට පුළුවන්කමක් නැත. තනි කකුළෙන් හිට ගැනීමට ප්‍රිය කාටත් උවමනාව තිබෙන්නේ විධායක බලයේ රස පහස විඳින්නටය. එබැවින් ඊට ඉඩ තිබිය යුතු නැත.

එකතු වීමට වැඩ පිළිවෙළක්

රට වැටී තිබෙන අගාධයෙන් ගොඩ ගන්නට නම් තනි පුද්ගලයෙකුට නොහැකිය. අසාමාන්‍ය බලයක් භුක්තියට සවි කර ගත් ගෝඨාභය කළ සාර්ථකම ක්‍රියාදාමය තමා නඩුහබවලින් නිදහස් වීම හා තම පවුලේ උදවිය හා ගජ මිතුරන් නඩු හබවලින් නිදහස් කිරීමය. ඒ වෙනුවෙන් ඔහුට තිබුණ අරමුණ ඔහු සාර්ථකව හඹා ගියේය.

දැන් රට ඉන් පාඩමක් උගත යුතුය. ඒ පාඩම නම් විධායක ජනාධිපති පදවිය තිබෙන තුරා නීතිය මත පාලනය අපට උරුම කර ගන්නට බැරිය යන්නය.

යහ පාලන ආණ්ඩුව පැවති සමයේ තිබුණ ව්‍යවස්ථාදායක සභාව ඔස්සේ අධිකරණ ක්ෂේත්‍රයෙහි සිදු කෙරුණ යහපත් දේ දිගටම සිදු වුණේ නම් රටට – ජනතාවට අත්වන සෙත අති මහත්ය. විනිසුරුවරුන් පත් කිරීම ව්‍යවස්ථාදායක සභාව කළ නිර්දේශ මත සිදු කිරීම හා සිදු නොකිරීම හා සමඟ අද සිදු වෙන අන්දම සලකා බලන විට වැටහෙන ගැඹුරු සත්‍යයක් ඇත. එය නම් විධායක ජනාධිපති නීතිය මත පාලනයට කිසි ලෙසකින් හෝ කැමති නැති බවය. සිරිසේන සතුව විධායක බලය තිබුණත් ඔහුට සිදු කරන්නට සිදුවුණ ප්‍රතිසංස්කරණ හේතුවෙන් ඔහුට අධිකරණයට අවැසි අන්දමට බලපෑම් කරන්නට පුළුවන් වූයේ නැත. ඉතිහාසයේ පළමු වතාවට විධායක ජනාධිපතිගේ තීන්දුව සාවද්‍ය බවට සත් පුද්ගල විනිසුරු මඬුල්ලක් ඒක මතික තීන්දුවක් ලබා දුන්නේ විධායක පදවිය නැතිකළ අවකාශයක නොව බලතල අඩු කළ අවකාශයක දී ය. මේ තත්වය දන්නා වෙන්ඩ ජනාධිපතිවරුන් කිසි ලෙසකින් හෝ විධායක ජනාධිපති පදවියේ බලතල අඩු කරන්නටවත් සතුටු වේ දැයි සිතිය නොහැකිය. මේ පසුබිම තුළ සියලු සමාජ බලවේග ශක්තිමත්ව පුද්ගලයෙක් වෙනුවට – වැඩ පිළිවෙළක් වෙනුවෙන් ගොඩ නැඟීම අවශ්‍ය වේ.

පුද්ගලයා කටයුතු කරන්නේ තනි මතයටය

ගෝඨාභය විධායක ජනාධිපති පදවියට පත්ව කළ එකම සාර්ථක කටයුත්ත නඩු හබවලින් නිදහස් වීම සමඟ එක පෙළ තැබිය හැකි එක කටයුත්තක් සිරිසේන ද තනි මතයට කළේ ය. (ඔහු විධායක ජනාධිපති පදවියේ සිටි කාලයේ සිදු කෙරුණ කිසිම සාධනීය ප්‍රතිසංස්කරණයක් ඔහුගේ මතයට අනුව සිදු වුණ ඒවා නොව, සමාජ බලවේගයේ බලපෑමේ සාර්ථක ප්‍රතිඵලය) සිරිසේන තනි මතයට කළේ ඔහු වෙනුවෙන් කටයුත්තකි. එය නම් කුප්‍රකටය. අගනුවර වටිනාම භූමිභාගයක වටිනා නිවාස කිහිපයක් එකතු කොට වාස භූමියක් තනා ගැනීමය. පුදුමය වන්නේ විධායක පදවිය ලත් සැණින් තමන් වෙනුවෙන් සාර්ථකව වැඩ කරන්නට පුළුවන් වීමය. ඒ සාර්ථකත්වයෙන් අඩකින් අඩක් හෝ රාජ්‍ය පාලනයට කැප කරන්නට සමත් වී නම් රට හෙමින් හෝ ඉදිරියට නොවේ ද යන්නේ?

සිරිසේන පාස්කු ප්‍රහාරය සම්බන්ධ තමන් දන්නා රහස් සඟවා ගැනීම – ගෝඨාභය රාජපක්ෂට නීතියේ රැකවරණ සැලසීම – නිවට අන්දමට පැරදී ගෝඨාභයට අභිමත ආණ්ඩුවක් ගොඩ නඟා ගන්නට පක්ෂය වෛශ්‍යා වෘත්තියේ යෙදවීම වැනි කටයුතු මැනවින් සිදු කෙරුණ අවකාශය තුළ සිරිසේනගේ පැවැත්ම නිරුපද්‍රිත විය. අද සිරිසේන වෙන ගමනකට සූදානම් වේ. මේ අල්ල පනල්ලේය සිරිසේනගේ නිල නිවස සම්බන්ධ වාරණ නියෝගයක් නිකුත් වන්නේ. සිරිසේන බලය අවභාවිත කරමින් උරුම කර ගත් නිල නිවස සම්බන්ධ නඩුව කවුරුන් පැවරූ නඩුවක් වුව ඒ නඩු තීන්දුව අනුව සිරිසේනට නිල නිවස හිමි වීම හෝ අහිමි වීම අවසන දී විධායක ජනාධිපතිගේ තනි මතයට අදාළ වේ. ශ්‍රේෂ්ඨාධිකරණයෙන් දීර්ඝ නඩු විභාගයකින් පසුව මනුෂ්‍ය ඝාතනයට වරදකරුවෙකුව මරණ දඬුවම ලැබ සිටියෙකු නිදහස් කොට රජයේ උසස් පදවියක් එසැණින් ලබා දෙන්නට විධායක ජනාධිපතිට බලය ඇත්නම් සිරිසේනට නිල නිවස සන්තක කර දෙන්නට කවර බැරි කමක් ද?

ජනතාවගේ ප්‍රශ්නය

ජනතාව පක්ෂ පාට භේදයකින් තොර විඳින පීඩාව ඉතා දරුණුය. එහි අවසානයක් ද නොපෙනේ. හැට නව ලක්ෂයක් තමන් කර ගත් වරද නිවැරදි කර ගැනීමට පෙරුම් පුරති.
සියලු රටවැසියන් හදවතින්ම අසන ප්‍රශ්නයක් ඇත. ඒ කුමක් ද?

විපක්ෂයේ සියලු පක්ෂ, ඒවායේ නායකයන් – ඉහළ තලයේ උදවිය අවංකව කල්පනා කරන්නේ රටට යහපතක් කිරීමට නම් – රටේ ජනතාවගේ යහපත සැදීමට නම් – කිසිම පෞද්ගලික අභිමතාර්ථයන් නැත්නම්, මක් නිසා ද සියල්ලන් එකට එකතු වී අගාධයෙන් ගොඩ එන්නට ලෑස්ති නොවන්නේ? තනි තනිව ගමනක් යන්නට වෙර දරන්නේ මන්ද?

දේශපාලන පක්ෂයක් නිර්මාණය වන්නේ ජනතාවගේ යහපත උදෙසා නොවන්නේද? යහපත් ආණ්ඩුකරණයක් උදෙසා නොවන්නේද?

දේශපාලන පක්ෂයක ප්‍රධාන අරමුණ හැරමිටියෙන් යනතුරුම දේශපාලන වැඩ බිම තුළ සිඟමන් යැදීම ද?

අප පාසල් යන කාලයේ සිටි වාමාංශික නායකයන් අබල දුබලව අවසඟ කයින් යුතුව බලය වෙනුවෙන් දේශපාලන වැඩ බිම තුළ සැරි සරා අවසන් ගමන් ගිය සැටි සැටි අපි දුටිමු. ඔවුන් තනි තනිව බුදු වන්නට පතා තනිවීම පමණක් අඩුවකින් තොරව උරුම කර ගත් අන්දමය අප දුටුවේ. ඇතැම් පක්ෂයක නායකයෙක් දෙවැන්නා හෝ තුන්වැන්නා – තවත් අය වියපත්ව අසරණව මිය ගිය විට පක්ෂයට කළ හැකි වූයේ ”විප්ලවීය ආචාරය” පුද කරන්නට පමණය. අවම වශයෙන් ජීවිත කාලයම දේශපාලනයට කැප කළ ඒ ඒ චරිත වෙනුවෙන් බුහුමන් දැක්වීමට කනත්තට පැමිණෙන්නට තරම් පිරිසක් ද නොවූ සැටි අපට දකිනන්ට ලැබුණි. ඔවුන් අවංක පුද්ගලයන් විය යුතුය. ප්‍රතිපත්තිගරුක පුද්ගලයන් ද වන්නට ඇත. දේශපාලන පොත හරියටම කියවූ උදවිය වන්නටත් ඇත. එහෙත් කාලයාගේ ඇවෑමෙන් ජනතා තීන්දුව වූයේ ඔවුන් රටටවත් – ජනතාවටත් පලක් නැති මිනිසුන්ය යන්නය. මේ සැහැසි කියමනක් විය හැකිය. වේදනාකාරී කරුණක් විය හැකිය. එනමුත් දේශපාලන වැඩ බිම තුළ මොන නායකයෙක් හෝ ”තිරිහන්” වන්නේ නැත. නිසැකවම ”වියපත්” වන්නේය.

වියපත්ව මහලුව මිය යන දේශපාලනයකට වඩා, අවසානයක් දකිනන්ට බැරි වන මුත් සෑහෙන දුරක් යා හැකි දේශපාලනයක් වෙනුවෙන් ”එකට එකතු වී” ශක්තිමත් බලවේගයක් ලෙස විපක්ෂයේ සියලු පක්ෂවලට එක ගමනක් යන්නට බැරි ඇයි?

රට වෙනුවෙන් – ජනතාව වෙනුවෙන්, එසේත් නැත්නම් ”විෂ බඳුන” පෙරළා දැමී වෙනුවෙන් හෝ එකතු වීමට බැරි පක්ෂ කෙසේ ද රටට – ජනතාවට යහපත් අනාගතයක් උරුම කර දෙන්නේ.

හැම පක්ෂයක්ම වෙර දරන්නේ නිවසක උරුමක්කාරයන් වීමට බවකි පෙනේනේ. එහෙත් නිවසකට මුළුතැන් ගෙයක් සේම – වැසිකිළියක් ද උවමනාය. අංග සම්පූර්ණ නිවසක් තැනීමට හා ඒ නිවසට අවශ්‍ය මූලික අවශ්‍යතා හඳුනාගෙන කටයුතු පිළිවෙළ කිරීමට තනි පුද්ගලයෙකුට පුළුවන් ද? පුළුවන්ය යන උත්තරය දෙනවාට වඩා – ”හොඳයි අපි ඔක්කොම එක අරමුණකින් එකතුව අංග සම්පූර්ණ නිවසක් හදමු” යයි හිතන්නට බැරි මන් ද?

විපක්ෂයේම ජීවත් වීමෙන් ඇතැම් පක්ෂ – නායකයන්, අනම්‍යශීලීව ප්‍රාණයෙන් නිරුද්ධ – වෙනස් වීමට නුවණක් හෝ ප්‍රඥාවක් නැත්තන් වී සිටින්නේ ද?■

ලංකාව දැනට පත්ව ඇති තියුණු අර්බුදය වැනි තත්ත්වයකට මුහුණ දෙන ඕනෑම රටක, රාජ්‍යය, සමාජය, පාලක පන්තිය, ජනතාව යන විවිධ අංශවල තිබෙන සාමාන්‍යයෙන් දකින්නට නොලැබෙන අංග ලක්ෂණද අනාවරණය වෙයි. මෙම අර්බුදය අප රටේ රාජ්‍යය ගැන හෙළිකරන්නේ කුමක්ද යන්න විමසා බැලීමට තරම් වටිනා කරුණකි. පිළිතුර නම් මේ දිනවල අපගේ රාජ්‍යය පුරවැසියන් සම්බන්ධයෙන් දක්වන කුරිරු ආකල්පය නැවත නැවතත් අනාවරණය වන බවයි. රාජ්‍යයේත්, පාලකයන්ගේත්, නිලධරතන්ත්‍රයේත් කුරිරුකම් එළියට එන බවයි.

රාජ්‍යය යනු නිසර්ගයෙන්ම කුරිරුභාවයට හැකියාව දක්වන සහ කුරිරුභාවයේ ඒකාධිකාරය තමන්ට හිමි යැයි විශ්වාස කරන ආයතනයකි. රාජ්‍යයේ කුරිරුභාවයේ ශක්‍යතාව ජනතාවගෙන් වසන් කිරීමට පාලකයෝ සාමාන්‍යයෙන් ඉදිරිපත් වෙති. ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය යනු පාලක පන්තීන්ට ඒ සඳහා ඇති වැදගත් මාධ්‍යයකි. “ජනතාව රැක බලා ගැනීම” තම වගකීමක් ලෙස සැලකීම, නූතන රාජ්‍යයේ ගති ලක්ෂණයකි. එය සුභසාධනවාදය සහ ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය යන දෙක වෙතින්ම පෝෂණය කර ඇති රාජ්‍ය ගතිලක්ෂණයකි. කුරිරුකම වසා ගැනීමේද මාධ්‍යයකි.

එහෙත් ‘ජනතාව රැක බලා ගැනීමේ කාර්යය’ රාජ්‍යයට අමතක වන, රාජ්‍යය විසින් අමතක කරනු ලබන අවස්ථාද තිබේ. එම අමතක කිරීම වනාහී රාජ්‍යයත්, පාලක පන්තියත්, නිලධරතන්ත්‍රයත් එකට සිදු කරන දෙයකි. දැනට ලංකාවේ සිදුවෙමින් තිබෙන්නේ රාජ්‍යය, පාලක පන්තිය සහ නිලධාරි පන්තිය යන පාර්ශ්ව තුනම මහජනතාවට ක්‍රෑර ලෙස සැලකීමයි. රාජ්‍යයේ ප්‍රචණ්ඩත්වය තිබෙන්නේ අවි ආයුධවලින් සිදුකරන දේවල්වල පමණක්ම නොවේ. අවි රහිතව කරන දේවලද කුරිරුබවේ අඩුවක් නැත. මේ දිනවල විදුලිය කැපීම, රුපියලේ අගය අසීමිත ලෙස පහළට වැටෙන්නට දී බලා සිටීම, ගෑස්, ඩීසල් සහ පෙට්‍රල් හිඟය නැවැත්වීමට අසමත්වීම සහ නොනවතින බඩු මිල ඉහළයෑම යන මේවායින්, ප්‍රදර්ශනය වන්නේ රාජ්‍යයත් පාලක පන්තියත් සතු පරපීඩක තෘප්තියක් ලැබීමේ කුරිරු ගති ලක්ෂණයයි.

දිනෙන් දින උග්‍රවන විදුලිය කැපීම යන කරුණ, අප රටේ අතිබහුතරය අත්විඳින රාජ්‍ය ක්‍රෑරත්වයේ අලුත්ම නිදසුනයි. කොළඹ නගරය, කොළඹ නගරයෙන් පිටත ජනාධිපතිවරයාගේ පුද්ගලික නිවස තිබෙන මිරිහාන, ඇමතිවරුන්ගේ හා හමුදා ප්‍රධානීන්ගේ පුද්ගලික නිවාස පිහිටා තිබෙන පාරවල් යන ස්ථාන කිහිපයක් හැර රටේ සෑම තැනකම වසන පුරවැසියන් මේ දිනවල විඳින දුක ගැන ඇත්තටම කාට කියන්නද? ජනාධිපතිට, අගමැතිට, මුදල් ඇමතිට, විදුලිය භාර ඇමතිට ඒ ගැන පැමිණිලි කර වැඩක් නැතිවා පමණක් නොව, පුරවැසියන්ගේ දුක ගැන කිසිදු සංවේදීතාවක් ද ඒ කාටවත් නැත. අන් පුරවැසියන් මෙන් දවසකට පැය අටක් දහයක් පමණ විදුලිය කැපීමට ලක් නොවන ඔවුන්ට, මේ දිනවල දවල්ටත් රෑටත් ඇති ගිනි රස්නයෙන් පීඩා විඳින කුඩා දරුවන්, මහලු සහ වැඩිහිටි ජනයා, රෝගී ජනයා මෙන්ම නිරෝගී අය පවා දිනපතා, දවල් සහ රෑ විඳින හිරිහැරය සහ දුක ගැන කනගාටුවක් නොදැනෙන පාලකයන් සහිත රාජ්‍යයක් කුරිරු රාජ්‍යයක් නොවන්නේ නම් කුමක්ද?

අවසානයක් පෙනෙන්නට නැති විදුලිය කැපීම නිසා පුරවැසියන් පත්වන්නේ ශාරීරික පීඩනයට පමණක් නොවේ. මානසික පීඩනයකටද, මහත් ආතතියකටද ඔවුහු පත්වෙති. මේ දිනවල ලංකාවේ, කොළඹ නගර සීමාව හා මිරිහාන ආදි ප්‍රදේශ කිහිපයක හැර මුළු රටේ ජනතාවගෙන් බහුතරය උදේට නැඟිටින්නේ ‘තවත් සුබ දවසක් උදාවී ඇත’ යන හැඟීමෙන් නොවේ. තමන්ට තවත් කාලකණ්ණි දවසක් ලබාදී ඇති පාලකයන් ගැන කෝපයෙනි. පැය කීයක් අදත් විදුලිය කපාවිද? විදුලිය කැපීම කීයට පටන් ගෙන කීයට අවසන් වේවිද? යනාදි අවිනිශ්චිත හැඟීම් සහිත ආතතියකින් ආරම්භ කරන දවස කිසිසේත් ඵලදායී එකක්ද නොවේ. එදිනෙදා ජීවිතයේ කාර්යයන් බොහොමයකට විදුලිය මත යැපීම ග්‍රාමීය සමාජය තුළද පැතිරී ඇති කාලයක, ලංකාවේ පුරවැසියන්ගෙන් අතිබහුතරයට මෙම කාලකණ්ණි ඉරණම ලබා දුන් පාලකයන් කරන්නේ තම දුෂ්ට පාලනය පිළිබඳව මහජනතාවගෙන් සමාව අයදිනවා වෙනුවට මහජනතාව මායා කතා මගින් රැවටීමයි.

කෑම පිසීමට අවශ්‍ය ගෑස්ද, ඊට අමතරව භූමිතෙල්, ඩීසල්, පෙට්‍රල් සොයමින් අසාර්ථක ප්‍රයත්න දරමින් වෙහෙසුණු තවත් පුරවැසි කොටස් පත්වූ ඉරණමද රාජ්‍යයේද එහි පාලක පන්තියේද කුරිරු ක්‍රියාවල අවසානයක් නොදකින වින්දිතයෝ වෙති. මෙම වින්දිත ජනයා දැන් මුහුණ දෙන්නේ දිනපතා ඉහළ යන ජීවන වියදමේ අභියෝගයටයි. ආහාර සහ අත්‍යවශ්‍ය භාණ්ඩවල මිල ඉහළ යද්දී, පාලක පන්තියේ ඉහළ කොටස් හැසිරෙන්නේ ඒ පිළිබඳව කිසිදු වගකීමක් තමන්ට නැත යන හැඟීමද ප්‍රදර්ශනය කරමිනි.

මේ සියල්ලේ ප්‍රතිඵලය වී තිබෙන්නේ, ලංකාවේ පුරවැසියන්ගෙන් අති බහුතරය, හෙට දවස ගැන පවා බලාපොරොත්තුවක් නැති, අපේක්ෂාභංගත්වයටත්, කෝපයටත්, කලකිරීමටත්, දෛනික ආතතියටත් භාජනය වන මනුෂ්‍ය පිරිසක් බවට ඇද වැටීමයි. එම තත්ත්වයෙන් ගොඩ ඒමට මහජනතාවට ඇති එකම මග තමන්ගේ පුරවැසිභාවයේ ගරුත්වය ආරක්ෂා කර ගැනීමට ඇති එකම මග වන විරෝධතා දේශපාලන ක්‍රියාවල යෙදීමයි. බොහෝ පුරවැසියෝ පසුගිය කාලයේ විරෝධතා ක්‍රියාවල යෙදුණහ. එම ක්‍රියා ඉදිරියට ගෙනයෑම සහ සාමූහික පුරවැසි ක්‍රියාකාරීත්වය සඳහා පිවිසීම, තමන්ගේ ආත්ම ගරුත්වය රැක ගැනීමට, අප රටේ පුරවැසියන්ට ඉතිරි වී තිබෙන විකල්පයයි.

“සර්ව පාක්ෂික” සමුළුව

ගිය සතියේ ජනාධිපතිවරයාගේ සහභාගිත්වයෙන් පැවැත්වුණ ‘සර්ව පාක්ෂික’- එය ඇත්තටම ‘අසර්ව පාක්ෂික’ සාකච්ඡාවකි- සමුළුව ගැන රටේ ජනයා තුළ ඇතිවී තිබෙන්නේ උපහාසාත්මක ප්‍රතිචාරයකි. රටේ දැනට තිබෙන උග්‍ර අර්බුදයට ඍජුවම වගකිවයුතු සහ වගඋත්තරකාර පිරිස එකතු වී පැවැත්වූ එම රැස්වීමේ ව්‍යාජත්වය ගැන මහජනතාවට අමුතුවෙන් පැහැදිලි කළ යුතු නැත. එය හරියට මංකොල්ලකාර කණ්ඩායම් එකිනෙකාට ස්තුති කර ගැනීමට පවත්වන දිවා භෝජන සංග්‍රහයක් වැන්න.

මේ අතර, එම සමුළුවේ අතුරු කතාවක් ගැන තරමක් ජනමාධ්‍ය අවධානය යොමුවී තිබේ. එනම් උතුරු-නැගෙනහිර ප්‍රශ්න විසඳීමේ ‘නව ආරම්භයක්’ ගැනීමට ජනාධිපතිවරයා සහ ද්‍රවිඩ ජාතික සන්ධානය සාකච්ඡා ආරම්භ කිරීමයි. ත්‍රස්තවාදය වැළැක්වීමේ පනත යටතේ අත්අඩංගුවට ගෙන ඇති ද්‍රවිඩ සිරකරුවන් නිදහස් කිරීමට පියවර ගැනීම, උතුරු-නැගෙනහිර ඉඩම් ප්‍රශ්නය විසඳීමට පියවර ගැනීම, උතුරු-නැගෙනහිරට බලය විමධ්‍යගත කිරීම ගැන සාකච්ඡා කිරීම සහ දෙමළ ඩයස්පෝරාවගේ අයෝජන පදනම් කරගෙන උතුරු-නැගෙනහිර සංවර්ධන අරමුදලක් යන කරුණු හතර ඉදිරි සාකච්ඡාවල තේමාවනු ඇත.

ජනාධිපතිවරයාගේ පැත්තෙන් බලන විට දෙමළ ජාතික සන්ධානය සමග ඉහත කරුණු මත සාකච්ඡා මාලාවකට එළඹීම සාමාන්‍ය සිදුවීමක් නොවේ. දෙමළ ප්‍රශ්නයට දේශපාලන විසඳුමක් පිළිබඳ අදහසට ඉතා මෑතක් වනතුරු තදින් විරුද්ධව සිටි ජනාධිපති ගෝඨාභය රාජපක්ෂ දැන් පෙන්වන නම්‍යශීලීභාවයේ අර්ථය කුමක්ද? එය දියේ ගිලෙන මිනිසා ලී කොටයක හෝ එල්ලී ගොඩට පිහිනීමට තැත් කිරීම වැනි ක්‍රියාවකි යන්න ඒ ගැන එල්ල විය හැකි පළමු ප්‍රතිචාරයයි. හැම පැත්තෙන්ම අසාර්ථකවීම්ද, පසුබෑම්ද මැද්දේ සිටින ජනාධිපතිවරයා තමන්ටද දේශපාලන ජයග්‍රහණයක් සොයමින් සිටින දෙමළ ජාතික සන්ධානයේ පිහිට පැතීම සිදුවන දෙයෙහි දෙවැනි අර්ථය යැයිද කෙනෙකුට කිව හැකිය. ඇත්ත වශයෙන්ම, ද්‍රවිඩ ජාතික සන්ධානයට සහ රාජපක්ෂ ආණ්ඩුවට බැරෑරුම් දේශපාලන පියවරක් හවුලේ ඉදිරියේ තබන්නට හැකියාව තිබේද?
ලංකාවේ වේගයෙන් තියුණු වන මහා අර්බුදය පිළිබඳ පසුබිම තුළ රාජපක්ෂ-සම්බන්දන් ගිවිසුමක් දක්වා දිවෙන සාකච්ඡා ක්‍රියාවලියක් ආණ්ඩුව සහ දෙමළ ජාතික සන්ධානය අතර සිදුවේ යැයි අනුමාන කිරීම තරමක් දුෂ්කරය. තම අලුත් න්‍යාය පත්‍රයට රාජපක්ෂ පවුලේ අනෙක් සාමාජිකයන්ද, හමුදා නායකත්වයද සිංහල-බෞද්ධ ජාතිවාදී බලවේගද එකතු කරගැනීමට ජනාධිපතිවරයාට හැකිවනු ඇත්ද, නැද්ද යන්න මෙහිදී වැදගත් වන කරුණකි. රාජපක්ෂ පවුලේ සහෝදරයන් අතර ඇති බල දේශපාලනයේ නව ගතිකත්වයන්ද මෙහිදී වැදගත් සාධකයක් වනු ඇත. පසුගිය කාලයේ රටේ පැතිරුණු අදහසක් නම්, ගෝඨාභය රාජපක්ෂ ජනාධිපති ධුරයෙන් ඉවත් කොට, ජනාධිපතිවීමේ යටි අරමුණක් මුදල් ඇමති බැසිල් රාජපක්ෂ සතුව ඇත යන්නයි. ‘රජ වාසල’ තොරතුරු නොලැබෙන පුරවැසියන්ට මේ පිළිබඳව පැහැදිලි අදහසක් සකසා ගැනීම දුෂ්කරය. දෙමළ ජාතික සන්ධානය සමග සාකච්ඡා ඇරඹීමෙන් තමන්ගේ දේශපාලන තත්ත්වය ශක්තිමත් කර ගැනීමට ජනාධිපතිවරයා අනපේක්ෂිතව තීරණය කළේ මේ හේතුව නිසා යැයිද කෙනෙකුට අනුමාන කළ හැකිය.

කෙසේ වුවත්, රාජපක්ෂ-සම්බන්දන් ගිවිසුමක් සඳහා රාජපක්ෂ-සුමන්දිරන් සාකච්ඡා මාලාවක් ඇරඹීමට හොඳටම ඉඩ තිබේ. ඒ සඳහා ඇමෙරිකානු ආණ්ඩුවේ සහායත්, තල්ලුවත් ලැබෙනු ඇත. එහෙත් දෙමළ ජාතික සන්ධානය කළ යුතු එක් දෙයක් තිබේ. එනම් ඉතිහාසය අමතක නොකිරීමයි. දෙමළ ජනයාට අමතක නැති පාඩමක් වන්නේ, සිංහල දේශපාලන නායකයන්, තමන්ට සාකච්ඡාවලින් දේශපාලන අවාසියක් ලැබෙන බව දුටු වහාම, සාකච්ඡා ක්‍රියාවලියෙන් ඉවත්වීමයි. නැතහොත් සාකච්ඡා බිඳ වැටීමට ඉඩ සැලසීමයි. මෙම කලාව පසුව එල්ටීටීඊ නායකයෝද මැනවින් ප්‍රගුණ කළහ. දෙමළ ජාතික සන්ධානයේ නායකත්වය පරෙස්සම් විය යුතු කරුණක් මෙතැන තිබේ. එය නම් සාකච්ඡා අසාර්ථක වුවහොත් තමන් මත වරද පටවනු ලැබීමට ඉඩ නොතැබීමයි.

අවුලෙන් අවුලට යෑම

ඊයේ විදුලිය කැපීම පැය අටක්ම සිදුවිය. අද එය පැය දහය දක්වා දික්විය. ආරංචි හැටියට හෙට පැය 13ක්ම විදුලිය කැපෙනු ඇත. මෙම ප්‍රවණතාව නවතින්නේ නැත්නම් දවසකට පැය 24ක්ම විදුලිය කැපීමේ යථාර්ථයට මුහුණදීමටද අප රටේ ජනතාවගේ අති බහුතරයට සිදුවනු ඇත.
විදුලි අර්බුදය, අප රටේ ආර්ථික, මූල්‍ය සහ ආණ්ඩුකරණ අර්බුදයේ නිර්මාණයක් විය. දැන් සිදුවන්නේ නිර්මාණය නිර්මාපකයකු වීමයි. එනම් විදුලිය අර්බුදය විසින් ආර්ථික, සමාජ සහ දේශපාලන අර්බුදය තමන්ට තියුණු කරනු ලැබීමයි.

“ලංකාව දැන් පත්වී තිබෙන්නේ අරාජික තත්ත්වයකටය”යි සමහර දෙනා කියූ දේ බැරෑරුම් ලෙස මෙතෙක් ගණන් නොගත් අයටද, එම විග්‍රහය ගැන ගැඹුරින් සිතා බැලීමට දැන් සිදුවෙමින් පවතී. විදුලිය අර්බුදය සම්පූර්ණයෙන්ම ආණ්ඩුවේ පාලනයෙන් ගිලිහී ගොස් ඇත යන කරුණ දැන් පැහැදිලිය. දැන් පැන නැඟී තිබෙන්නේ විදුලිය අර්බුදය විසින් ආණ්ඩුවද පාලනය කරනු ලැබීමයි. “ලංකාව අරාජක වෙලා” යන අදහසෙහි සැබෑ අර්ථය වී තිබෙන්නේ එයයි.

මෙහි අවසාන දේශපාලන ප්‍රතිඵලය කුමක් වනු ඇත්ද? එය පිළිතුරක් සිතීමට නොහැකි තරම් සංකීර්ණ ප්‍රශ්නයකි. එයට හේතුව ලංකාවේ රාජ්‍යය පෙර නොවූ විරූ, කල් පවත්නා සහ දිග්ගැස්සුණු, එමෙන්ම පහසු විසඳුමක් නැති අර්බුද ගණනාවකට හිරවී සිටීමයි. ඊනියා සර්ව පාක්ෂික සමුළුව එයට කිසිසේත්ම විසඳුමක් නොවේ. එය හරියටම මේ අර්බුද සියල්ලෙහිම වගඋත්තරකරුවන්ගේ දිවා භෝජන සංග්‍රහයකට වැඩි යමක් නොවීමයි.

මේ පසුබිම තුළ ලංකාව ‘අසමත් රාජ්‍යයක්’ යන කීර්තිනාමයද විවාද රහිතවම හිමි කර ගනු ඇත. ලංකාව යනු ලෝකයේ අන් කිසිදු රටක් විසින් අනුගමනය නොකළ යුතු වන මොඩලයක් බවටද වේගයෙන් පත්වෙමින් තිබේ. මෙවැනි තත්ත්වයක් තුළ දිගටම ආණ්ඩු බලයේ සිටීමට රාජපක්ෂ පවුලේ සාමාජිකයන්ට ඇති දිරිගැන්වීම් කුමන ඒවා විය හැකිද? මෙය රාජපක්ෂ පවුලේ සාමාජිකයන් ළඟින් ඇසුරු කරන අයගෙන් ඇසිය යුතු ප්‍රශ්නයකි. රාජපක්ෂලාට බලයේ සිටීමට නොහැකි නම්, ආණ්ඩු බලය ලබාගැනීමට ඇත්තටම අවශ්‍ය වනු ඇත්තේ කාටද? සජබෙට? ජවිපෙට? ශ්‍රීලනිපයට? එජාපයට? ඒ සියලුදෙනාම පිළිතුරු අපේක්ෂා කරන ප්‍රශ්නය වනු ඇත්තේ, “ආණ්ඩු බලය අරගෙන මොනවා කරන්නද?” යන්නයි. ඇත්තටම කළ හැකි දේවල් නම් ඒ තරම්ම නැත. විරුද්ධ පක්ෂ ඉදිරියේ තිබෙන ප්‍රහේලිකාත්මක ප්‍රශ්නය නම් ආණ්ඩු බලය ලබා නොගෙන ඉඳීම යහපත් වන තරමට රටේ අර්බුදවලට විසඳුම් සෙවීම පහසු නැත යන්නයි.

පුරවැසියන්ට කරන්නට තිබෙන්නේ දැනට මුළු රටම විනාශයට ඇද දැමීමට වගකිවයුතු දේශපාලන පන්තියට සහ නිලධාරී පන්තියට දඬුවම් කිරීමයි. රාජ්‍යයේ කුරිරුකම් සහ හදවතක් නැති ආණ්ඩුකරණ ක්‍රියාවලිය නැවැත්විය හැකි නව පාලක පිරිසක් නිර්මාණය කරගැනීමයි. ලංකාවේ තවමත් ඉතිරි වී තිබෙන ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය තුළ ඒ සඳහා ඇති ඉඩ තුළින් ක්‍රියාත්මකවීමයි. ■