මම පදවි තානාන්තර ඉල්ලලා නැහැ. නමුත් මගේ නම යෝජනා වෙලා තිබුණා. මම කිව්වේ අවස්ථාවක් ලැබුණොත් ඒ මාස 12ට ඒ අභියෝගය බාරගන්න මම සූදානම්. නමුත් ඇප්ලයි කරලා කැන්වස් කරලා ගන්න බලාපොරොත්තුවක් නැහැ. මම කතානායක පදවිය ගත්තාට පස්සේ 2015න් පසු සිරිකොතට ගියේ නැහැ. මම හිතුවේ දැන් මම ස්වාධීන පුද්ගලයෙක්.

අප කිසිවකුත් කවදාවත් නොදැකපු තත්වයක් රටේ උද්ගත වෙලා තිබෙනවා. පළපුරුදු දේශපාලකයකු හැටියට මේ අවස්ථාව ඔබ කොහොමද දකින්නේ?

නිදහසට පෙර උපන් පුද්ගලයෙක් හැටියට මගේ ජිවිත කාලය තුළ මං කවදාවත් මෙවැනි තත්වයක් මේ රටේ දැකලා නැහැ. ඉතාමත් කනගාටුදායක තත්වයක්. ඒ වගේම විශාල විනාසකාරී තත්වයක්. ඒ වගේම රටේ ජනතාව මේ තරමට දුක් විඳපු කාලයක් මට මතක නැහැ. 1953දී හර්තාල් තිබුණා. හැත්තෑ ගණන්වල සමහර ආනයනයන් සීමා කරලා තිබුණා. නමුත් මේ විදියෙ තත්වයක් කවදාවත් ඇතිවුණේ නැහැ. මේකට ප්‍රධාන හේතුව තමයි මේ රටේ තියෙන දේශපාලන බල පොරය. දැන් රට බිංදුවටම වැටිලා තියෙනවා. ආහාර නැහැ. ජීවන වියදම අහස උසට නැගලා තියෙනවා. දිනපතා විදුලි කප්පාදුවක් තියෙනවා. කිරිපිටි නෑ. ගෑස් නැහැ. ජනතාව වැඩියෙන්ම කාලය ගත කරන්නේ පෝලිම්වල. මේ වගකීමෙන් රජයට කොහොමත් බේරෙන්න බැහැ. මේක කළමනාකාරීත්වයේ දුර්වලකමක්.

පසුගිය ජනාධිපතිවරණයේදී ජනාධිපතිවරයා වරමක් ඉල්ලුවේ මේ රට සශ්‍රික කරන්න, ත්‍රස්තවාදයෙන් මුදවාගන්න, මේ රටට වාසනාවන්ත කාලයක් උදා කරන්න. නමුත් අද ඇතිවෙලා තියෙන්නේ අවාසනාවන්ත කාලයක්.

20වැනි සංශෝධනයෙන් මේ රට විනාස වුණා. ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය විනාස වුණා. පාර්ලිමේන්තුව එහෙම පිටින්ම රබර් මුද්‍රාවක් බවට පත්වුණා. මේ තත්වයට ජනාධිපති, අගමැති සමග ආණ්ඩුවේ සියලු දෙනා වගකිව යුතුයි. ජනතාව 69 ලක්‍ෂයක් ඡන්දෙ දුන්න කතාව ඇත්ත. නමුත් ඊට විරුද්ධව 62 ලක්‍ෂයක් ඡන්දය දුන්නා. ඒකත් අපි අමතක කරන්න නරකයි. ජනාධිපති වුණාට පස්සේ එතුමා සෑම පුරවැසියකුගේම ජනාධිපති. මුළු රටේම ජනාධිපති. නමුත් එතුමා ගත්තු සමහර තීරණ නිසා, විශේෂයෙනක්ම කෘෂිකර්මාන්තය බිඳවැටුණා. අද ගොවියා කොච්චර අමාරුවෙන් ජීවත් වෙනවාද කියලා අපිට තේරුම් ගන්න පුළුවන්.

මොකක්ද ඔබ හිතන්නේ මේ තත්වයෙන් ගොඩයාමට සුදුසු ක්‍රියාමාර්ගය විදියට?

දැන් මේ අවස්ථාවේදී ඊළඟ මැතිවරණයකින් ඊළඟ පාලනය තෝරා ගන්නා තුරු අන්තර් පාලනයක් ඇතිකිරීම යෝග්‍යයි කියන මතයේ තමයි මේ රටේ බහුතර ජනතාව, විශේෂයෙන්ම ආගමික නායකත්වය, සිවිල් සමාජය, පරිපාලන ක්‍ෂෙත්‍රය යනාදි සියලු දෙනාම හිතන්නේ. මොකද හෙට මැතිවරණයක් තියන්න බැහැ. ඒකට කාලයක් ගතවෙනවා. ඒ නිසා සියලුම පක්‍ෂවල එකඟත්වයෙන් පාලනයක් ඇතිකරන්න පුළුවන් නම්, ජාතිය ගොඩනැගීමේ හරි, සමගි රජයක් හරි, අන්තර්කාලීන ආණ්ඩුවක් හරි පිහිටුවන්න පුළුවන් නම්, මේ රට තවත් පිරිහීමට පත්වීම නවත්වාගන්න පුළුවන්. නමුත් අවාසනාවකට අපිට අද ඒ එකඟත්වය පෙනෙන්නේ නැහැ. අද තාමත් පක්‍ෂ ඉන්නේ බලපොරයේ. ඒ නිසා විපක්‍ෂයට එකඟත්වයකට එන්න බැරිවෙලා තියෙනවා. නමුත් මෙයින් පීඩා විඳින්නේ අසරණ ජනතාව.

පාර්ලිමේන්තුව තුළ මීට විසඳුමක් ලබාගන්නට පුළුවන්කමක් තිබුණාද?

මිනිස්සු බලාපොරොත්තු වුණා පාර්ලිමේන්තුවෙන් මේ ප්‍රශ්නය විසඳාගන්න පුළුවන් වෙයි කියලා. නමුත් දැන් ඒ විශ්වාසය කැඩිලා තියෙනවා. පාර්ලිමේන්තුවෙන් මේක තාමත් විසඳාගන්න බැරිවුණා. පාර්ලිමේන්තුවේ මේක කතාකරන්නේ නැහැ. පාර්ලිමේන්තුවට මේ ගැන සැලැස්මක් නැහැ. ඇමති මණ්ඩලයටත් මේ ගැන සැලැස්මක් නැහැ. බලය රඳවා ගැනීම සඳහා සහ බලය ලබාගැනීම සඳහා බලපොරය පමණයි දැන් තියෙන්නේ. ඒ නිසා තමයි ජනතාව එළියට බැස්සේ. පෝලිම්වල මිනිස්සු මැරී වැටෙන කාලයක ජනතාව කුපිත වීම අපි තේරුම් ගන්න ඕනෑ.

ඒ වගේම විශේෂයෙන් අපි අගය කරන්න ඕනෑ තරුණ නව පරපුර එළියට ආවා.

දේශපාලනඥයන්ට කරන්න බැරිවුණු, පාර්ලිමේන්තුවට කරන්න බැරිවුණු, සිවිල් සමාජයට කරන්න බැරිවුණු පණිවිඩයක් නව පරපුර අද රටට දීලා තියෙනවා. ඒ ශක්තිය මේ අවස්ථාවේදී මේ රට හදාගන්න, වැරදි හදාගන්න, අලුත් ව්‍යවස්ථාවක් හදාගන්න, මහ දවාලේ දූෂණ සිදුවෙච්ච රටක් සුද්ද කරගන්න අවශ්‍ය නිතිරීති ගෙනෙන්න යොදාගන්න අපට පුළුවන්. සෑම දෙනාම එක උත්සාහයක් දැරුවොත්. අවාසනාවකට මට ඒ බවක් පෙනෙන්නේ නැහැ.

මම දකින්නේ අඩු ගානේ අවුරුද්දක්වත් යනවා මේ රට හරියට පීල්ලේ තියාගන්න. ඊට පස්සේ මාසයක් දෙකක් ඇතුළත ජනමත විචාරණයකින් අපිට විධායක ජනාධිපති ක්‍රමය අහෝසි කරන්න පුළුවන්. ඒ එක්කම එක දවසේ පාර්ලිමේන්තු මහමැතිවරණයකුත් තියන්න පුළුවන්.

ඔබ කියන විදියේ එකඟතාවක් ඇතිකරගන්නේ කොහොමද කියන එක ප්‍රශ්නයක්..

ජාතික එකඟතාවකට එන්න ඕනෑ නම් ඉස්සෙල්ලාම ජනාධිපතිවරයා මිත්‍රත්වයේ හස්තය දිගු කළ යුතුයි. ඒ වාගේම එතුමා විපක්‍ෂයේ විශ්වාසය දිනාගත යුතුයි. ඒ සඳහා කළ යුත්තේ ඉස්සෙල්ලාම 20වැනි සංශෝධනය අහෝසි කරන එක. ඒක එක දවසෙන් පාර්ලිමේන්තුවේ කරන්න පුළුවන්. දැනටමත් පාර්ලිමේන්තුවේ න්‍යාය පුස්තකයට ඇතුළත් කරලා තියෙනවා 20 වැනි සංශෝධනය අහෝසි කිරීම සහ 19ට ආපසු යෑම. ඉන්පසු පරණ විදියට පසුගිය රජය කාලෙ වගේ පාර්ලිමේන්තුවට ඒ බලතල ලැබෙනවා. ඊට පස්සේ විධායක ජනාධිපති ක්‍රමය අහෝසි කිරීම. ඒක එක දවසෙන් කරන්න බැහැ. ඒත් යම්කිසි කාලසීමාවක් තුළ මේක කරනවා කියලා ජනාධිපතිවරයාට පොරොන්දුවක් දෙන්න පුළුවන්, මේ රටේ ජනතාවට. මේ රට හදන්න ඕන නම්, අන්තර්කාලීන වැඩ පිළිවෙළකට යන්න පුළුවන්. නමුත් පාර්ලිමේන්තුවේ ඉන්න 225 දෙනාම මේ වැඩපිළිවෙළේ කොටසක් වෙන්න ඕනෑ.

ඒ අතරේ අරලියගහ මන්දිරෙන් පිටව ආ මැර පිරිසක් ගෝල්ෆේස් අරගළයට පහර දෙනවා..

මේ රටේ ලොකු ඉල්ලීමක් තියෙනවා ජනාධිපතිවරයා සහ අගමැතිවරයා ඉවත් විය යුතුයි කියලා. මේ හඬ රටෙන් ඇහෙනකොට ඒවාට කන් යොමු කරන්නේ නැතිව ඉන්න අමාරුයි. මේ තරුණ බලය අද විසාල වශයෙන් රට පුරාම ගිහිල්ලා තියෙනවා. සමහර අවස්ථාවල සමහර තැන්වල අසෝබන සිදුවීම් ඇතිවුණා. ඒවා අපි අනුමත කරන්නේ නැහැ. නමුත් මේ ඔක්කොම ඇවිස්සුණේ අරලියගහ මන්දිරේ ඇතිවෙච්ච සිද්ධිය නිසායි. ඊට ඉස්සෙල්ලා දවසේ අපිට ආරංචිය ලැබුණා මෙන්න මෙහෙම සිද්ධියක් වෙන්න යනවා, ගෝල්ෆේස් එකේ තරුණයන් හිංසාකරලා, බය කරලා ගහලා පන්නන්න සැලැස්මක් තියෙනවා කියලා. ඒ කියන්නේ කෑම ඕඩර් කරලා සැලසුම් කරලා සෙනග එකතු කරනවා කියලා ආරංචි වුණා. අපි අදාළ අංශ දැනුවත් කළා.

වෙච්ච සිද්ධිය දැක්කාම අපිට පෙනෙනවා, අරලියගහ මන්දිරේට ආපු මිනිස්සු කුපිත කළා කතාවලින් ඒක ඇතුළෙදි. ජනතාව උසිගැන්වුවා. ඒ කළ දේ වැරදියි. ඒකේ වගකීමෙන් අග්‍රාමාත්‍යවරයාට මිදෙන්න බැහැ. උසිගන්වපු තවත් මැති ඇමතිවරු කීප දෙනෙක් උන්නා. ඒ අයත් වගකිව යුතුයි. ඒක ඉතාමත්ම අසෝබන සිද්ධියක්. ලජ්ජා සහගත සිද්’ධියක්. සාමකාමීව මාසයක් පුරා අරගළය ගෙනගිය නව පරපුරට මේ විදියට පහරදීම දැක්කාම, බිම දාගෙන පොලුවලින් පහරදීලා, ඒක ගැන අපි හරියට කනගාටු වෙනවා. මෙතැනදි මට මතක් වෙනවා, 2018 ව්‍යවස්ථා කුමන්කත්‍රණය වෙලාවේදී පාර්ලිමේන්තුවේදී වෙච්ච සිද්ධියත්. දෙතැනම තිබුණේ එකම දේශපාලන සංස්කෘතියක්. ඒ සංස්කෘතිය සමහර පක්‍ෂවල තියෙනවා. ඒ නිසා ජනතාව කුපිත වුණා. ගිනිතැබීම් ආදි දේවල් අපි අනුමත කරනවා නෙවෙයි. නමුත් මිනිසුන්ගේ වේදනාවක් තිබුණා. ඒ වේදනාව තමා එදා එළියට පැන්නේ. මාස ගණනකට පෙර ඉඳන් අපි කිව්වා මේක කවදා හරි පුපුරනවා කියලා. ජනතාවට හැමදාම වහල්ලු හැටියට සලකන්න බැහැ. තරුණ පරපුර කොහෙත්ම ඒක පිළිගන්නේ නැහැ. පොල්ලෙන් ගහලා ඉස්සර කාලේ කළාට දැන් කාලේ එමෙහම කරන්න අමාරුයි.

මේ වෙලාවේ මැතිවරණයකට යාම සුදුසුය කියලා හිතනවාද?

මැතිවරණයකට යාම හොඳ වෙන්න පුළුවන් මේක මෙහෙම ඇදගෙන යනවාට වඩා. නමුත් ඒක කොයිතරම් ප්‍රායෝගිකද කියලා ප්‍රශ්නයක් තියෙනවා. ඒකට මාස තුනක් හතරක් යන හින්දා. රට හරි පැත්තට තියන්න වුණත් අවුරුද්දක්වත් ගතවෙනවා. ඉස්සෙල්ලා පැය විසිහතරේම විදුලිය ලැබෙන්න ඕනෑ. පෝලිම් යුගය නවත්තවන්න ඕනෑ. ආර්ථිකය, අපනයන නංවන්න ඕනෑ. ඒ විදියේ දේවල්වල ප්‍රතිඵල ලැබෙන්න පටන්ගන්නත් අවුරුද්දක් විතර යාවි. ඒක තමයි නියම ක්‍රමය. නමුත් මේ තියෙන විදියට අවසානයක් නැත්නම් මැතිවරණයක් තමයි එකම පිළියම. නමුත් ඊට මෙහා අන්තර්වාර පාලනයක් මගින් මේක විසඳාගන්න කියන එකයි සාධාරණ සමාජයක් හැටියට අපි කියන්නේ. අවුරුද්දක කාලෙන් පස්සේ වහාම මැතිවරණයට සුදානම් වෙන්න. ඒකට මාස තුනක් යයි. ඒක හුඟාක් ප්‍රායෝගිකයි.

මේ ක්‍රියාවලිය ඇතුළත මූලික හා ප්‍රබලම විරෝධය එල්ලවුණේ ගෝඨාභය රාජපක්‍ෂ මහතාටයි.

මේ ආණ්ඩුව ගත්තු තීන්දු තීරණ ගැන ප්‍රධානම වගකීම තියෙන්නේත් ඔහුටයි. ඒ වගකීම් තියාගෙනත් ඔහු තවදුරට ජනාධිපති තනතුරේ සිටීම ඔබ දකින්නේ කොහොමද?

එහෙම තනතුරේ ඉන්න කිසිම සදාචාරාත්මක අයිතියක් ඔහුට නැහැ. වැරදි තිබුණා කියලා එතුමාම පිළිගත්තා. එතුමාට ඒ වගකීමෙන් මිදෙන්න බෑ. ඒ වගකීම සම්පූර්ණයෙන්ම එතුමාට පැවරෙනවා.

හිටපු කතානායකවරයකු හැටියට, වර්තමාන පාර්ලාමේන්තුව මේ රටේ ප්‍රශ්න ගැන දක්වන සංවේදිභාවය ගැන කොහොමද හිතන්නේ?

මගේ වකවානුවේදී අපි පාර්ලිමේන්තු මන්ත්‍රීවරුන් සඳහා චර්යාධර්ම පද්ධතියක් ඇතිකළා. අවුරුදු 25කට පස්සේ. නමුත් දැන් පාර්ලිමේන්තුවේ සම්පූර්ණ වගකීම ඉෂ්ට කෙරෙනවා කියලා මට කියන්න බැහැ. පාර්ලිමේන්තුව දැන් අසෝබන පොරපිටියක් වෙලා. සමහරු පාවිච්චි කරන වචන පවා ශීලාචාර සමාජයකට අහගෙන ඉන්න පුළුවන් ඒවා නෙවෙයි. පක්‍ෂ නායකයන්ට අයිති දෙයක් තමයි තමන්ගේ සාමාජිකයො නීත්‍යනුකූලව විනයක් ඇතිව කටයුතු කරන බවට වගකීම. එය සිදුවෙන්නේ නැහැ.

පාර්ලිමේනතුව රටේ ප්‍රශ්න ගැන කතාකරන වාදභූමියක්. අනෙක් පැත්තෙන් ජනතාවගේ ව්‍යවස්ථාදායක බලය ආරක්‍ෂා කරන තැනක්. පාර්ලිමේන්තුවේ ප්‍රධානියා හැටියට කතානායකවරයා ඒ දෙකම වෙනුවෙන් පෙනීසිටිය යුතුයි. ඒ තනතුරේ භූමිකාව මේ වෙලාවෙදි ඉටුවෙනවා කියලා හිතනවාද?

කතානායකවරයාගේ මධ්‍යස්ථභාවය ඉතාම අවශ්‍යයි. ඔහුට ගෞරවය උපයාගන්න පුළුවන් වෙන්නේ ඒ විදියට ක්‍රියාත්මක වුණොත් පමණයි. නමුත් සමහර අවස්ථාවලදී අපි දකිනවා කතානායකවරයාටත් අපහාස කරනවා. හැම දෙනාම බලාපොරොත්තු වෙන්නේ කතානායකවරයාගේ ස්වාධීන හැසිරීමක්.

විපක්‍ෂයේ පක්‍ෂ මේ වෙලාවෙ හැසිරීම ගැන මොකද හිතන්නේ?

රට මෙවැනි ප්‍රපාතයකට වැටුණාම ගොඩ ගන්න නම්, විපක්‍ෂය සමගියෙන් අත්වැල් බැඳගන්න ඕනෑ. නමුත් එහෙම සමගියක් අද ඇතිවෙලා නැහැ. විපක්‍ෂය තුළ දකින්න ලැබෙන්නේ දේශපාලන බලය ලබාගැනීම සඳහා උත්සුක වීමක් තමයි. නමුත් රටේ අවාසනාවකට ඒ අය අතර ඇතිවිය යුතු සමගිය ඇතිවෙලා නැහැ. එක්කහු වෙන්න පුළුවන් නම් ඒ ශක්තිය ඇති මේ රට ගොඩනගන්න. ඉදිරි දින තුන්සිය හැටපහ තුළ පාර්ලිමේන්තුව තුළ දේශපාලනය කොන් කරලා පෙට්ටියක දාලා තියලා අත්වැල් බැඳගෙන වැඩ කරන්න පුළුවන් ප්‍රතිපත්ති හදලා අවම කොන්දේසිවලට එකඟවෙලා රට හදන ප්‍රතිපත්ති හැදුවොත් රට ඉස්සරහට යන්න පුළුවන්.

ජනතාවගේ පැත්තෙන් මේ වෙලාවෙ හැසිරෙන විදිය ගැන මොකක්ද ඔබේ තක්සේරුව?

මම පහුගිය කාලේ දැක්කා වෘත්තීයවේදීන් සහ සිවිල් සමාජය ප්‍රබල හඬක් නගනවා. අදත් මම සිවිල් සමාජ සංවිධාන කීපයක් හමුවුණා. ඔවුන්ගෙන් හොඳ යෝජනා ඇවිත් තිනෙවා. නීතිඥ සංගමයේ යෝජනාවලියත් ප්‍රායෝගිකයි.

සෝභිත හාමුදුරුවන්ගෙන් පටන් අරගෙන විධායක ජනාධිපති ක්‍රමය අහෝසි කරන්න ඕනෑය කියලා ගෙනා අදහසට විරුද්ධවයි පහුගිය ඡන්දෙදි බලය ඡන්දය ලැබුණේ. දැන් ආණ්ඩු පක්‍ෂය ඇරෙන්න, රටේ සියලුම පාහේ දේශපාලන පක්‍ෂ විධායක ජනාධිපති ක්‍රමය අහෝසි කරන්න ඕනෑ කියන ස්ථාවරයට ඇවිත්.

මුළු රටේම ඒකට පොදු හඬක් නැගෙනවා. 20 ගෙනාවේ 19න් වැඩ කරගන්න බැරි නිසා කියලානේ කිව්වේ. නමුත් 20 ගෙනල්ලා හාල් මිල අඩු කරන්න පුළුවන් වුණාද? බඩුමිල අඩුකරන්න පුළුවන් වුණාද? ආර්ථිකය දියුණු කරන්න පුළුවන් වුණාද? 20න් රට එහෙම පිටින්ම පිරිහුණා. අන්තර්ජාතිකවත් අපි අසරණ වුණා. තනිවුණා. යුරෝපා පාර්ලිමේන්තුවේ 600ක් අපිට විරුද්ධව ඡන්දේ දුන්නේ ඇයි? අපේ ක්‍රමවේදය ඒ අය අනුමත නොකරපු නිසා. දැන් ජනතාවට වැටහිලා තියෙනවා මිලියන 22ක ජනතාවගේ අනාගතය එක පුද්ගලයකුට බාරදෙන්න බැහැ කියලා. පාර්ලිමේන්තුව ශක්තිමත් කරන්න කියලා.

අපේ කාලයේ පාර්ලිමේන්තුවේ ආංශික අධීක්‍ෂණ කාරක සභා 16ක් පිහිටෙව්වා ඒ ඒ අමාත්‍යාංශවලට. එයින් සීයට පනහක් ආණ්ඩු පක්‍ෂයටත් සීයට පනහක් විපක්‍ෂයටත් බාරදුන්නා. ඒවා හොඳට ක්‍රියාත්මක වුණා. ඒවායින් අවස්ථාවක් ලැබුණා රටේ ඉන්න බුද්ධිමතුන් කැඳවන්න. ඕනෑම පනතක් එන්න ඉස්සර ඒ කාරක සභාවේදී අනුමත වෙන්න ඕනෑ. ඒක ඇමරිකාවේ ඉතාම සාර්ථක වෙච්ච ක්‍රමයක්. ඇමරිකාවේ විදේශ සම්බන්ධතා කමිටුව ඉතාම බලවත්.

2015 අත්දැකීම තමයි පුරවැසියෝ ආණ්ඩු හදන්න මුල් වුණාට, හැදුවායින් පස්සේ ඔවුන්ට පාලනය සඳහා සම්බන්ධයක් නොමැතිවීම. අපි අලුත් ආණ්ඩුක්‍රමයකට යනවා නම් පුරවැසියන්ට රාජ්‍ය පාලනයට දායක වෙන්න අවස්ථාවක් තියෙන්න ඕනෑ කියලා ඔබ හිතනවාද?

ඒක ඉතාම අවශ්‍යයි. පුරවැසියන් වගේම මේ නව පරපුරත් රාජ්‍ය පාලනයට හවුල් කරගන්න වෙනවා. ඔවුන්ගේ දක්‍ෂකම, අධිෂ්ඨානය සහ කැපවීම දැක්කාම අනාගතයට හොඳ සලකුණක් හැටියට මම දකිනවා. 19 යටතේ ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථා සභාවේ සිවිල් සමාජයෙන් තුන්දෙනෙක් සාමාජිකයන් හිටියා. පත්කිරීම් කිරීමේදී ඒ අයට අපි දුන්නා සුදුසු අය තෝරලා අපේ රැස්වීමට ඉදිරිපත් කරන්න කියලා. අඩුපාඩු තිබුණා නම් ව්‍යවස්ථා සංශෝධනයකදි අපි බලාපොරොත්තු වෙනවා වෙනස් කරන්න. ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථා සභාවෙන් තමයි ඉහළ තනතුරුවලට තෝරගත්තේ. එතැනදි අපි කළ පත්වීම් කිසිවකට බෙදීමක් තිබුණේ නැහැ. ඒකමතිකවයි කළේ කියලා බොහොම සන්තෝසෙන් කියන්න පුළුවන්. ආණ්ඩු පක්‍ෂය නියෝජනය කළ අයට සහ විපක්‍ෂය නියෝජනය කළ අයට, සිවිල් සමාජ නියෝජිතයන්ට කියන හැම දෙනාගේම හඬට අපි කන්දුන්නා. අවසාන තීරණය ගන්නකොට එකඟත්වයෙන් තමයි ගත්තේ. අද එහෙම නෙවෙයිනේ. ආණ්ඩුවෙන් නම් එවනවා. විපක්‍ෂය එවන නම් බාරගන්නේ නැහැ. ජනාධිපතිට අවශ්‍ය නම් පත්කරනවා.

19ට යනවා නම් එහි තියෙන ජනාධිපතිවරයා සහ අගමැති වෙනම මහජන වරම්වලින් පත්කෙරෙන තත්වය වෙනස් කළ යුතුයි නේද?

ඒක නිසා තමයි අපි කියන්නේ ඊළඟ ජනාධිපතිවරණයට පෙර විධායක ජනාධිපති ක්‍රමය අහෝසි කරන්න ඕනෑ කියලා. 19න් බල කේන්ද්‍ර දෙකක් ආවානේ. එතැන ගැටලුවක් ආවා. ඒක මම පිළිගන්නවා. ඒක වෙනස් කිරීම අනිවාර්යයි ගෝල්ෆේස් එකෙත් එන්නේ ඒ හඬනේ. ගෝල්ෆේස් එකෙන් ආපු හඬ ලංකාව පුරාම ගියා. 20 ගෙනාවාට පහුවදා ඉඳලාම අපි ඒක ගැන කිව්වා. නමුත් රටේ ලොකු අවධානයක් ඒ වෙලාවේ තිබුණේ නැහැ ඒ ගැන. අද ඒක ප්‍රමුඛ හඬ වෙලා තියෙන්නේ.

අද සෝභිත හාමුදුරුවො හිටියා නම් මොනවා කරයිද?

මං හිතන්නේ උන්වහන්සේ අඬයි. නැතිනම් හෘදය වස්තුව පුපුරයි. ඒ තරමට උන්වහන්සේ දුක්වෙයි. මේවා උන්වහන්සේ බලාපොරොත්තු වෙච්ච දේවල් නෙවෙයිනේ. උන්නාන්සේ 70 වෙනි උපන් දිනේ අපි සාධාරණ සමාජයක් සඳහා ව්‍යාපාරය පටන් ගත්තේ විධායක ජනාධිපති ක්‍රමය අහෝසි කරන්න. අන්තිම මොහොතේ පොඩි පොඩි වෙනස්කම් කරගන්න පුළුවන් වුණා.

මේ වෙලාවේ අන්තර්කාලීන ආණ්ඩුවේ අගමැති හැටියට සලකා බැලෙන ලැයිස්තුවේ ඔබේ නමත් තිබුණා.

මම පදවි තානාන්තර ඉල්ලලා නැහැ. නමුත් මගේ නම යෝජනා වෙලා තිබුණා. මම කිව්වේ අවස්ථාවක් ලැබුණොත් ඒ මාස 12ට ඒ අභියෝගය බාරගන්න මම සූදානම්. නමුත් ඇප්ලයි කරලා කැන්වස් කරලා ගන්න බලාපොරොත්තුවක් නැහැ. මම කතානායක පදවිය ගත්තාට පස්සේ 2015න් පසු සිරිකොතට ගියේ නැහැ. මම හිතුවේ දැන් මම ස්වාධීන පුද්ගලයෙක්. කිසිම දේශපාලන පක්‍ෂයකට මම අයිති නැහැ. මට රට ගැන හැඟීමක් තියෙනවා. මට ඉදිරිපත් වෙන්න කියලා ඔය යෝජනාව ආවාම විශේෂයෙන් ආගමික නායකත්වයෙන්, සිවිල් සමාජයෙන්, තරුණයන්ගෙන් ගෝල්ෆේස් එකෙන්, මම කිව්වේ රටේ එකඟත්වයක් තියෙනවා නම් ඒ මාස 12 කරලා මට ගෙදර යන්න පුළුවන් කියලා.■

2015 ජනාධිපතිවරණයෙන් පරාජය වුණ මහින්ද රාජපක්ෂ බලය අත හරින්නට මත්තෙන් කතා කළේ රනිල් වික්‍රමසිංහටය. ඔහුගේ ඒ තීරණය රාජපක්ෂවරුන්ට අතිශයින් ඵලදායක විය. 2022 අරගලයෙන් අසරණ වන අධි බලැති ජනාධිපති ගෝඨාභය රාජපක්ෂ බලය අත හරින්නට මත්තෙන් කතා කරන්නේ ද රනිල් වික්‍රමසිංහටය. ඔහුගේ ඒ තීරණය අතිශයින් ඵලදායක විය හැකිය.

හේ රනිල් නම් වේ

පසු ගිය මැතිවරණයෙන් රනිල් අන්ත පරාජයකට පත් විය. සිය පක්ෂයට ලැබුණේ බෝනස් අසුනක් පමණි. ඒ ආසනයට කෙනෙකු පත් නොකර රනිල් කල් මැරුවේය. ඒ කල් මැරීම තුළ වූයේ නිරපරාදේ කාලය ගත වීමක් නොවේ. වැදගත් දේශපාලන සංවාදයක් ඒ කාලය තුළ සිදු විය. එය නිම වන්නේ මහින්ද මිතුරාගේ පූර්ණ අනුග්‍රහය ඇතිව බෝනස් අසුනට රනිල් මන්ත්‍රීවරයෙකු ලෙසින් දිව්රුම් දීමෙනි. එය ඇතමුන්ට ලැජ්ජා සහගත කරුණක් වුව රනිල්ගේ කුප්‍රකට නුවණට අනුව එය දේශපාලනික වාසියක් බව පසක් කර ගන්නේ ඔහුය.

පක්ෂය ප්‍රතික්ෂේප කළ ද, දිවි නසා ගන්නට මුල් වුණ ගජ මිතුරන් බහුතරය හැර පියා ගිය ද රනිල් සැලුණේ නැත. කොරෝනා වංසගතය පැමිණි වහාම ඔහු සිය දේශපාලනික අත්දැකීම් හා දැනුම භාවිතයට ගෙන ඉතා දක්ෂ ලෙස අදහස් පළ කරමින් කැපී පෙනුණේය. පාර්ලිමේන්තුව තුළ තමන්ගේ දැනුමට හා පරිචයට අභියෝග කරන්නට කිසිවෙකු නැති බව රනිල් හොඳින් වටහා ගත්තේය. ඔහු සිය දේශපාලන පෞරුෂය හෙමින් මැති සභය තුළ ගොඩ නංවා ගන්නට උත්සුක වන්නේය. කබරාල්ගේ මුග්ධභාවය සහ ඔහුගේ අභිප්‍රාය ගැන අතැඹුල සේ දන්නා රනිල් සිය දැනුම විදහා පෑවේ අනාගත වක්තෘවරයෙකු ලෙසිනි. ඔහු කියූ පරිදි – සිතූ පරිදි ගෝඨාභයගේ ආණ්ඩුව කන්දෙන් පල්ලටම රූටන්නට විය. විවිධාකාරයෙන් තම හිසට සහ මුහුණට එල්ල කරන ප්‍රහාර ඔහු තුට්ටුවකට මායිම් නොකළේය.

තමන්ට තරුණ පරපුරේ හෝ වැඩිහිටි පරපුරේ හෝ කීර්තියක් නැති බව රනිල් දනියි. අවමන් – ගැරහුම් ඔහු සසල නොකරයි. තනි ශක්තියෙන් ආණ්ඩුකරණයට රනිල් අවස්ථාවක් උදා කර ගනියි. ඔහු නවතින්නේ කොතනින්ද?

රනිල් තම ඉවසීමෙන් දැන් නැගිට සිටියි. මෙවර ඔහු අගමැති පදවියේ දිව්රුම් දෙන්නේ කාගේවත් ආධාරයෙන් නොවේ, නිතරගයෙනි. හැට නව ලක්ෂයට තරු පෙන්වමින් පමණක් නොව ඔහු අගමැති පදවියට පත් වන්නේ පනස් පන් ලක්ෂයත් නිලංකාර කරමිනි.

මහින්ද රාජපක්ෂ රාජ්‍ය බලය ලබා ගන්නට සමත්කම් පෑවද බලය ගිලිහෙන විට අන්ද මන්දව මුග්ධයෙකු ලෙස කෑදරකමින් අරලියගහ මන්දිරයට සෙනඟ කැඳවා ‘ඉල්ලා ගහ ගැනීමෙන්‘ විශද කළේ අදූරදර්ශීභාවයයි. එහි ප්‍රතිඵලය නොසිතූ විරූ එකකි. ගෝඨාට බෑ මට පුළුවන් සින්දුවක් කියන්නට දතකට මැද ගත් මහින්ද පළමු වතාවට නිරුවත් වෙයි. ගෝඨාට පාඩමක් ඉගැන්වීමට – රිදවීමට කළ සාහසික උමතු ක්‍රියාව හේතුවෙන් ගෝඨාභය අන්ත අසරණ වෙයි. එහෙත් ගෝඨාභයට වඩා අනාගත කල දසාව නරක් වන්නේ මහින්දටය. නාමල්ට කිරුළ පැළැන්දවීම ඔහුට සිය ජීවිත කාලය තුළ පුළුවන් වේ යයි සිතන්නට දැන් කිසිම පසුබිමක් නැත.
බලය රැක ගැනීම සම්බන්ධව ගෝඨාභය අසරණ තැනකට තල්ලු වුව, අධි බලැති ගෝඨාභය රනිල් ළඟ යාචකයෙකුගේ තත්වයට පත් වෙයි. ඒ පණ බේරා ගැනීමටය. රනිල් අගමැති බවට පත්ව රටේ දැවෙන ප්‍රශ්න යම් තරමකින් නිරාකරණය කර ගත හොත් ගෝඨාභය තරම් සැනසුම් සුසුම් හෙළන කෙනෙකු තවත් නැත.

අරමුණ හා අවස්ථාව

රනිල්ට පක්ෂ නායකත්වය ලැබුණ දා සිට පැහැදිලි අරමුණක් තිබුණි. එය නම් විධායක ජනාධිපති පදවියට පත් වීමය. එහෙත් ඔහු ඒ වෙනුවෙන් පක්ෂය සංවිධානය කරමින් කැපවුණ දේශපාලනයක නිමග්න වූයේ නැත. ඔහුගේ අරමුණ සාක්ෂාත් කර ගැනීමට ඔහු කල් මැන්නේ මහින්දගේ රාජ්‍ය පාලනය බිමටම සමතලා වුණ පසුවය. එනිසාය ඔහු සරත් ෆොන්සේකාට වරක් ඉඩ ලබා දෙන්නේ. තව වරක් සිරිසේනට ඉඩ ලබා දෙන්නේ. ඔහුගේ ගණන් හැදීමට අනුව නිසැකවම මහින්දගේ වැරදි තීන්දු තීරණ නිසා ආර්ථිකය බිද වැටීම ගැන සැකයක් ඇති නොවීය. ඔහු තිගැස්සුණ කාරණය වන්නේ මහින්ද සිය ධුර කාලය නිම වීමට මත්තෙන් ජනාධිපතිවරණයකට පියවර ගැනීමය. ඒ අවස්ථාවේ දී ද මහින්ද දිනපු දෙන් යන අදහසකි ඔහු තුළ තිබුණේ. එහෙත් සමාජයට රාජපක්ෂවරුන්ගේ පාලනය නිම කිරීමට උවමනා විය. ඒ වෙනුවෙන් සිරිසේන තෝරා ගත් විට රනිල් කල්පනා කරන්නේ රාජ්‍ය පාලනයට කිසිම කිසි ශක්‍යතාවක් නැති සිරිසේන දිනවීමෙන් තමන්ගේ අරමුණ බිඳ නොවැටෙන බවයි. සිරිසේනව ඔහු දුටුවේ දේශපාලනයේ බාලාංශයවත් සමත් නොවුණු කෙනෙකු ලෙසටය. එහෙත් රනිල්ගේ අව තක්සේරුවට සීමාවක් නොතිබීම නිසා ජනාධිපතිවරණයේ කටයුතු සිදු වෙන අතර වාරයේ සිරිසේන සිය ළයෙහි විෂඝෝර සර්පයෙකුට ජීවය දෙන්නේය. එහි කූඨ ප්‍රාප්තිය ජනාධිපතිවරණයෙන් අනතුරුව මහින්ද බලය අත් හැර යන්නට පෙර රනිල්ව කැඳවා ආරක්ෂාව හා පහසුකම් සලසා ගැනීමය. පසු අවස්ථාවක සිරිසේනම කිව්වේ එජාපයේ ඡන්ද තමන්ට ලැබුණත් ජනාධිපතිවරණයෙන් දිනුවේ තමන් බවත්, මහින්ද රනිල් කැඳවීම හා රනිල් රහසින්ම මහින්ද මුණ ගැසෙන්නට ගොස් ඔහුට පොරොන්දු රැසක් ලබා දීමත් නිසා තමන් නිවටයෙකු නොවිය යුතුය යන්න වටහා ගත් බවය. ඒ වූ කලී සීතල යුද්ධයක්ව වැඩෙමින් තිබුණ කෝපය මුදාහරින්නට පිටිය සැකසීමය. මේ අතර වාරයේ දේශපාලනයේ තක්කඩිකම් පිළිබද ඔස්තාර් රටින් පිටව සිරිසේන හීලෑ කර ගන්නට අවශ්ය සැලසුම් සකස් කළේය. ඔහු එක පැත්තකින් රනිල් සමඟ සම්බන්ධකම් තර කර ගනිමින්ම සිරිසේනගේ හීන් තැනින් අල්ලා ගැට ගසන්නට ද පියවර ගත්තේය. ශ්‍රීලනිපයේ නායකත්වය සිරිසේනට ලබා දීමට සමත් වීම හා රනිල් සමඟ සම්බන්ධකම් තර කර ගැනීමට සමත් වීම හොඳින් සිදුවුණ බැවින් බැසිල් ලංකාවට පෙරළා පැමිණෙයි. ඔහු පැමිණෙන්නේම සිරිසේනට කෙළවන්නටය. ශ්‍රීලනිපය ද විනාශ කර දමන රිසියෙන් පොදු ජන පෙරමුණ ගොඩ නගන්නේය. රනිල් ඒ සියල්ල දෙස බැලුවේ කිසියම් ආස්වාදයක් විඳිමිනි.

සැබවින්ම තිරය පිටු පස සිට බැසිල් කළේ රනිල් හා සිරිසේන පුළුවන් තරම් කෙටවීමය. අනුවණ සිරිසේන වට කර ගත් දේශපාලන අපතයන් බැසිල්ගේ අණසක පරිදි අවශ්‍ය පියවර ගත්තේය. සිරිසේන පත් කරන කැබිනට් මණ්ඩලයට චමල් රාජපක්ෂ ඇතුළත් කර ගැනීම ගැන ඇතමෙකු ප්‍රශ්න කරන විට සිරිසේන එය තමන්ගේ ජයග්‍රහණයක් ලෙස සැලකීය. චමල් කැබිනට් මණ්ඩලය තුළ සිටීමේ සියලු වාසි ලබන්නේ බැසිල්ය. තවත් පැත්තකින් සිරිසේන හිර කරන්නේ වජිර අබේවර්ධනය. ඔහු මහින්ද සමඟ නොබිඳුණ සම්බන්ධතාවක් තරකරගෙන සිටියේ තිරු නඩේසන් හරහාය.

රනිල් නැති කර දමන අරමුණින් මහින්දව හදිසියේ අගමැති පදවියට පත් කිරීම ද සිරිසේන කරන්නේ බැසිල්ගේ ඉල්ලීම පරිදිය. බල උමතුවෙන් හා රනිල් ගැන වෛරයෙන් පසුවුණු සිරිසේන බැසිල් සමඟ සම්බන්ධකම් ගොඩ නඟා ගන්නට වෑයම් කරන්නේ බැසිල්ගේ සියලු කොන්දේසිවලට යටත් වෙමිනි. බැසිල් ක්‍රමයෙන් කොන්දේසි තද කරන්නට විය. කිසිසේත්ම නීතියට අනුව ඉටු කළ නොහැකි කොන්දේසියකි බැසිල් ඉදිරිපත් කරන්නේ. එය නම් මහින්දට අගමැති පදවිය ලබා දීම ය. කළ නොහැකි ඉල්ලීම ද කළ පසු බැසිල් පටන් ගන්නේ ශ්‍රීලනිපය නැතිම කර දමන්නට පොහොට්ටුව ශක්තිමත් කිරීමටය.

මේ සියල්ලෙන් අවධාරණය කරන්නේ රනිල්ට තනි බලයක් – තනි නායකත්වයක් වෙනුවෙන් තිබුණ අරමුණ ඔහුගේ සාවද්‍ය තීන්දු හේතුවෙන් ගිලිහී ගිය සැටිය. එහෙත් රනිල් ඒ කිසිවකින් පසු බෑවේ නැත.

සජිත් ඉවර කිරීම

රනිල් පක්ෂයට ලැබුණ එකම අසුනට පත් වෙන්නේ තිරසර අරමුණක් ඇතිවය. ඒ අරමුණ සජිත්ගේ දේශපාලන ඉරණම තීන්දු කිරීමය. සජිත් ජනාධිපතිවරණයට ඉදිරිපත් වීමට අවස්ථාව ලබා ගන්නේ බලහත්කාරගයෙනි. රනිල් කල්පනා කළේ ජනාධිපති පදවිය දරන්නට සජිත්ට කිසිම හැකියාවක් නැති බවය. එහෙත් මංගල ප්‍රමුඛ පිරිසක් කල්පනා කරන්නේ ගෝඨාභය පරාජය කිරීමට සජිත් ඉදිරිපත් කිරීමෙන් හැකි බවය. රනිල් අඩියක් පස්සට ගන්නේය. රනිල්ගේ දේශපාලන සටකපටකම් උපයෝගී කර ගත්තේ නම් ගෝඨාභය පරාද කිරීමට පුළුවන්කමක් තිබුණි. ඒ පුළුවන්කම ලැබෙන්නේ කරූ ජයසූරිය ජනාධිපතිවරණයට ඉදිරිපත් කිරීමෙනි. එහෙත් අවසන් මොහාත දක්වාම රනිල් කළේ කරූ ජයසූරියට කැරට් අලය පෙන්වීමය.

සජිත්ව ජනාධිපතිවරණයෙන් දිනවීමට රනිල්ට කිසිම උවමනාවක් තිබුණේ නැත. ඔහු සජිත් වැඩ කළේය හා නොකළේය යන්නය ජනාධිපතිවරණයේ දී අනුදත් ප්‍රතිපත්තිය වන්නේ.
අද වන විට රනිල් තරඟයේ පළමුව බැට් කරන්නට ටොස් එක දිනා සිටියි. ඒ අනුව සජිත්ගේ කණ්ඩායම දෙකඩ වෙයි. සජිත්ට විපක්ෂ නායක පදවිය ද ඉදිරියේ දී අහිමි වෙයි. එපමණක් නොව සමගි ජන බලවේගය ද රනිල් සමතලා කර දමන්නට අවැසි සියලු පියවර ගනියි. සජබෙන් කිහිප දෙනෙකු රනිල් සිය කැබිනට් මණ්ඩලයට පත් කරගෙන සජබය කඩා දැමුණ පසු පොහොට්ටුවෙන් යළි මහින්ද මැති සභයේ විපක්ෂ නායක පදවියට පත් වෙන්නට පුළුවන. එසේ විය හැක්කේ වැඩිම ආසන සංඛ්‍යාවක් තිබෙන්නේ පොහොට්ටුවට බැවිනි.

අරගලය තුළින්ගෝ ඨා ගෝ හෝම්

අරගලය ගොඩ නැගෙන්නේ ගෝඨාභය ගෙදර යවන්නටය. අරගලය බොහෝ අය අවතක්සේරු කළ ද අරගලය විදහා පාන්නට සමත් වන්නේ අයෝමය ශක්තියකි. අරගලය ලද ජයග්‍රහණයන් අප්‍රමාණය. ඒ ගැන වෙනම විස්තර කළ යුතුය.

අරගලයේ ප්‍රධාන ඉල්ලීම වන ගෝඨා ගෝ හෝම් එකට කුමක් ද වන්නේ?

රනිල් අගමැති වී මාස හතරක පමණ කාලයක් තුළ, වැඩිම වුණොත් මාස හයක පමණ කාලයක් තුළ ගෝඨාභය ඉල්ලා අස් වනු ඇත. ගෝඨාභයට අවශ්‍යව තිබෙන්නේ ඉක්මනින් බලය අතහැර නිරුපද්‍රිතව ඇමෙරිකාව බලා පිටත් වීමටය. නෛතික වශයෙන් ඊට නපුරක් නොවන දේ කර දෙන්නට රනිල් නිසැකවම පොරොන්දු වී ඇතුවාට සැකයක් නැත. සමහර විට ගෝඨාභය 19 බලාත්මක කිරීමෙන් පමණක් නොව විධායක ජනාධිපති පදවිය අහෝසි කර දැමීමෙන් ඉතිහාසයේ කිසිවෙකු නොකළ දෙයක් ද කරන්නට බැරි නැත.

ගෝඨාභය ඉක්මනින් බලය අතහැරියොත් එය ගෝඨා ගෝ හෝම් අරගලය ජයග්‍රහණය කිරීමය. බැලූ බැල්මට එය ජයග්‍රහණයක් වුව රාජපක්ෂවරුන්ගේ අවසානය එයින් විනිශ්චය නොවේ.
මහින්ද රාජපක්ෂ – බැසිල් රාජපක්ෂ – ගෝඨාභය රාජපක්ෂ – චමල් රාජපක්ෂ දේශපාලන වැඩ බිම තුළ නිල වශයෙන් බලය අත් හරින්නට පුළුවන. එහෙත් නාමල් රාජපක්ෂ සහ ශශින්ද්‍ර රාජපක්ෂ දේශපාලන වැඩ බිම තුළ ක්‍රමයෙන් බලාත්මක වනු ඇත. ඔවුන්ට අවශ්‍ය සහයෝගය විනා අනර්ථයක් රනිල්ගෙන් සිදු වන්නේ නැත. එය ස්ථිරය.

සොරා ගත් ධනය ලැබේ ද?

රනිල් වික්‍රමසිංහ රාජපක්ෂවරුන් සොරා ගත් ධනය ආපසු ලබා ගැනීමට අවශ්‍ය කිසිම නීතිමය පියවරක් ගන්නේ නැත. ඔහු නීතිය ක්‍රියාත්මක වෙන්නට ඉඩ හරියි. එහෙත් ඒ ක්‍රියාත්මක වීම අධිකරණය අබිමුවට ගමන් කළ පසුව අවශ්‍ය පියවර ගෙන සියලු රාජපක්ෂවරුන්ට අදාළ නඩු හබ නිෂ්ක්‍රිය කර දමනු ඇත. යහ පාලනය තුළ ඔහු ඒ ක්‍රීඩාව මැනවින් කළේය.

රාජපක්ෂවරුන්ගේ අනාගත ආරක්ෂාවට රනිල් වික්‍රමසිංහ තරම් වටිනා සම්පතක් තවත් නැත. රාජපක්ෂවරුන්ට රනිල් යනු සිතූ පැතූ සියලු සම්පත් උරුම කර දෙන සම්පතකි.

මෙහිදී තවත් දේවල් සිදු වනු ඇත. විමල් – ගම්මන්පිල – විජේදාස යන කිසිවෙකුට රනිල්ගෙන් අනර්ථයක් වනු නැත. එහෙත් සිරිසේන ඉවරම වනු ඇත. ඒ කෙසේ ද?
”හේ රනිල් නම් වේ”

ආර්ථිකය රනිල් ගොඩ ගනියි ද?

ලංකාව අද ඇද වැටී තිබෙන තත්වයෙන් යම් තරමකට හෝ ගොඩ ගැනීමට රනිල් නමැති අගමැතිට පුළුවන් වේවි ද? පුළුවන් වුණොත් ඔහු නොබෙල් ත්‍යාගය ලබා දෙන්නට තරම් වටිනා දක්ෂ දේශපාලනඥයෙකි, නායකයෙකි.

ආර්ථික අර්බුදය යම් අන්දමකට සමනය කළහොත් බඩගින්න නිසා කැළඹුණ පුරවැසියන් ආපසු නිවෙස්වලට වී ටෙලි නාට්‍ය නරඹන්නට පටන් ගන්නට පුළුවන. ඒ සමඟින් දේශපාලන වැඩබිම තුළ නාමල් රාජපක්ෂ ගොඩ නැඟීමට හොර පාරවල්වලින් මහින්ද වැඩ කරනු ඇත.

රට ආර්ථික අර්බුදයෙන් කෙසේ හෝ ගොඩ ගන්නවා නම් එය යහපති. එහෙත් එය ක්ෂණිකව කළ හැක්කක් නොවේ. රනිල් ආර්ථිකය ගොඩ නැඟීමට ගන්නා හැම පියවරක්ම ලංකාවේ දේශපාලන වැඩ බිම උණුසුම් කරනු ඇත. ජවිපෙ හා පෙරටුගාමී පක්ෂවලට බහුලව දේශපාලන වැඩ පවරා ගන්නට සිදු වෙනු ඇත.

සමහර විට රනිල් සජිත්ට පාඩමක් උගන්වා – සිරිසේනටත් පාඩමක් උගන්වා මහින්ද මිතුරාට අවැසි පරිදි රාජපක්ෂවරුන්ට නීතියේ රැකවරණය සලසා දේශපාලන ජීවිතය නිම කර දමන අරමුණක දැන් සිටිනවා වෙන්නටත් බැරි නැත.

රටට අත්වන ඉරණම කුමක් ද?

රනිල් ගෝ හෝම්

අරගලය මා වටහා ගෙන තිබෙන අන්දමට තක්කඩි දේශපාලනඥයන්ට ගිනිකෙළි සංදර්ශනවලින් නිම කළ හැකි එකක් නොවේ. රනිල් අගමැති වීම සමඟින් – අලුතින් පත්වන කැබිනට් මණ්ඩලය සමඟින් අරගලය අලුත් වීම අනිවාර්ය බව මගේ හැඟීමය.

රනිල්ට ජනතාවගේ ප්‍රසාදයක් නැත. ඔහු සැබවින්ම ජනතාව ප්‍රතික්ෂේප කළ පුද්ගලයෙකි. ඔහු යළි ආණ්ඩුකරණයට වරමක් ලබන්නේ ජන වරමක් නැතිවය. ඇත්තටම නම් හොර පාරකිනි. මේ තත්වය අලුත් අරගලයකට පදනම නොවී තිබිය හැකි ද?

රනිල් අගමැති වශයෙන් පත් කර ගන්නා කැබිනට් මණ්ඩලය තුළ කිහිප දෙනෙකු හැරෙන්නට බහුතරය පාරාජිකා වූවන් බව කිව යුතු නැත. තරුණ අරගලය එහෙම පිටින්ම කෝප ගන්වන චරිත ද කැබිනට් අමාත්‍යවරුන් වෙන්නට පුළුවන. එසේ නොවුණත් ආපහු කරළියට එන්නේ දෙසිය විසි පහම එපා යන සටන් පාඨයයි.

රනිල්ගේ ගණන් හැදීම්වලට අනුව අරගලය දියවී යන එකකි. එහෙත් රනිල්ගේ දේශපාලන වපසරියට අදාළ වී නැති යථාර්ථයන් අරගලය පදනමේ පවතී. අරගලය යම් විරාමයක් ලැබ අලුත් ජවයකින් පිබිදෙන්නට හෝ පවතින අරගලය සක්‍රියව පැවතීම හෝ අපේක්ෂා කළ හැකිය.
රනිල් අගමැති පදවියට පත්කොට ගෝඨාභය නිදහස් වී යන්නට පුළුවන. එහෙත් රනිල්ට ආර්ථිකය ගොඩ නංවා රට තුළ යහපත් දේශපාලන සංස්කෘතියක් ගොඩ නැංවීමට හාස්කම් කරන්නට පුළුවන්කමක් නැත. මේ වන විට ජවිපෙ – ජාතික ජන බලවේගය දේශපාලන වැඩ බිම තුළ පුළුල් වී තරමට වඩා පුළුල් වීමටත් පුළුවන.

රනිල් ගෝ හෝම් නිම කරන්නට සිදු වන්නේ පාර්ලිමේන්තුව විසුරුවා හැරීමෙනි. ඒ ඔස්සේ පාරාජිකා වී සිටින දේශපාලනඥයන් පමණක් නොව, එසේ පාරාජිකා නොවුණු දේශපාලනඥයන් ද අතු ගෑවී යන්නට පුළුවන. රනිල්ගේ කැබිනට්ටුවේ කිසිම අමාත්‍යවරයෙකුට රට තුළ පවතින – මෝරන අසහනය තුනී කරන්නට පුළුවන්කමක් නැත. ඊට මුල් වන්නේ දේශපාලන ප්‍රතිසංස්කරණ කරන්නට රාජපක්ෂවරුන් රැක බලා ගන්නා යථාර්ථයක නැති බැවිනි.

අරගලය මැතිවරණයක් ලබා ගනු ඇත. ඒ මැතිවරණයට ඉදිරිපත්ව මැති සභය නියෝජනය කරන්නට සුදුසු පිරිසක් බිහි වන්නේ කෙසේ ද? අලුත් මැති සභයක් රට යථා තත්වයට ගොඩ නඟන්නේ කෙසේ ද?

රාජපක්ෂවරුන් සොරා ගත් මහා ධනසම්භාරයෙන් අඩක් හෝ රජයට ලබා නොගෙන ඉදිරි ගමනක් තිබේද? දිවි පරදුවට තබා කළ අරගලයේ මූලික අභිප්‍රායන් සැනසිලි තිළිණ ලබමින් අත්හැර දමන්නට අරගලය සූදානම් වනු නැත. ඉන් අවධාරණය කරන්නේ අදට වඩා හෙට තත්වය නරක බවය. හොඳටම නරක් විය හැකි බවය.■

පසුගිය නව වැනිදා, හිටපු අගමැති මහින්ද රාජපක්ෂගේ ආශීර්වාදය සහ උසිගැන්වීම මගින් මෙහෙයවනු ලැබූ දේශපාලන මැර පිරිසක් විසින් ‘මයිනාගෝ ගම’, සහ ‘ගෝඨාගෝ ගම’ විරෝධතාවේ යෙදී සිටි පිරිසට එල්ල කරනු ලැබූ ප්‍රහාරය, ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය ගරු කරන පුරවැසියන්ගේ හෙළා දැකීමට දැනටමත් පාත්‍ර වී තිබේ. එම ප්‍රහාරය, එහි කර්තෘවරුන් නොසිතූ ආකාරයේ දේශපාලන ප්‍රතිඵල ගණනාවකට දැන් තුඩුදී තිබේ. අග්‍රාමාත්‍යව සිටි මහින්ද රාජපක්ෂගේ වැටීම ඉක්මන් වූයේ ඒ ප්‍රහාරයේ ක්ෂණික ප්‍රතිඵලයක් ලෙසය. සමස්ත රාජපක්ෂ පවුලේම දේශපාලන ව්‍යාපෘතියද දැන් තාවකාලිකව බිඳ වැටී තිබේ. තවමත් බලයේ සිටින රාජපක්ෂ පවුලේ සාමාජිකයා වන ගෝඨාභය ජනාධිපතිවරයාගේ බලයේ පදනම්ද එම ප්‍රහාරය නිසා තවත් දෙදරවා තිබේ.

“යන යකා කොරහත් බිඳගෙන ගියා” යන ගැමි වහරේ අදාළ බව සනාථ කරමින් අගමැති මහින්ද ධුරයෙන් ඉවත් වීමේ සිදුවීමෙහි දේශපාලන ඇඟවීම් ගණනාවක්ම තිබේ. එය ජනාධිපති සහ අගමැති යන දෙදෙනා අතර පැවති සැඟවී සිදුවූ බලඅරගලය එළියට පැමිණි අවස්ථාවක්ද වේ. එදා හවස පැවැත්වීමට නියමිතව තිබූ තීරණාත්මක කැබිනට් රැස්වීමට පෙර, තම බලය පෙන්වීමට, අගමැතිවරයා යොදා ගත් යාන්ත්‍රණයක් වූ බව පෙනෙන්නේ, අරලියගහ මන්දිරයේ පැවති රැස්වීම හා ඉන්පසු දියත් කළ ප්‍රහාරයයි. එහෙත් එය කැරකී තමාටම ආපසු වැදුණු පාරාවළල්ලක් වී තිබේ. එහි ප්‍රතිඵලයක් ලෙස දේශපාලන පක්ෂයක් ලෙස පොදු පෙරමුණද, බලයෙහි තවමත් ඉතිරි වී සිටින ජනාධිපතිවරයාද, මුළු ආණ්ඩුවද ඇද වැටී තිබෙන්නේ, ගොඩ ආ නොහැකි අර්බුදයකටය.

මැයි 09දා හදිසියේ නිර්මාණය වූ මෙම අර්බුදයේ අනෙක් ක්ෂණික ප්‍රතිඵලය නම්, ජනාධිපතිවරයාගේත්, සමස්ත ආණ්ඩුවේත් සුජාතභාවය, එනම් ආණ්ඩු කිරීමට ඇති සදාචාරාත්මක අයිතිය මුළුමනින්ම වාගේ අහිමිවීමයි. ජනාධිපතිවරයාටද ආණ්ඩුතන්ත්‍රයේ ප්‍රධානියා ලෙස රට ආණ්ඩු කිරීමට තවමත් නෛතික බලයක් තිබුණද, එය දැන් බොහෝ පුරවැසි පිරිස් පිළිනොගන්නා බලයක්ද වී තිබේ. ජනාධිපතිවරයාට තමන් පාලනය කිරීමට ඇති නෛතික මෙන්ම සදාචාරාත්මක අයිතියද පුරවැසියන් විසින් ප්‍රතික්ෂේප කරනු ලැබීමේ ක්‍රියාදාමය ඉහළම හිණිපෙත්තට පැමිණියේ පසුගිය 9දා අගමැති සහෝදරයා කළ ‘ත්‍රස්තවාදීන්’ සහ ‘ප්‍රචණ්ඩ’ ක්‍රියාව නිසාය. පොදු පෙරමුණු ආණ්ඩුවේ වැටීම දෙදෙනාම ආරම්භ කළ අවුරුදු දෙකක් තිස්සේ වර්ධනය වූ ක්‍රියාවලියක් නම්, එය උච්ඡස්ථානයට පැමිණියේ මැයි 9දාය. එම ක්‍රියාව ජනාධිපතිවරයාද කල්තියා දැන සිටි, ඔහුද අනුමත කළ දෙයක් දැයි අපි නොදනිමු. එහෙත් සමාජයේ ගොඩ නැඟී තිබෙන මතය නම්, එය ජනාධිපති-අගමැති දෙදෙනාගේ හවුල් මෙහෙයුමක්ය යන්නයි.

නවවැනිදා සිදුවූ සිද්ධියේ තවත් අතුරු ප්‍රතිඵලයක් නම් පුරවැසි විරෝධතා ව්‍යාපාරයේ ශක්තිය සහ දේශපාලන සුජාතභාවය පියවර ගණනාවකින්ම ඉදිරියට යාමයි. දේශපාලනය මැරයින් දෙතුන් දහසක් විසින් තමන්ට එරෙහිව දියත් කළ ‘ආණ්ඩු ත්‍රස්තවාදී ප්‍රහාරය’ පැය කිහිපයක් තුළදී පරාජය කිරීමට නිරායුධ සහ සාමකාමී විරෝධතා ව්‍යාපාරයේ සිටි පුරවැසියෝ සමත් වූහ. එය පුරවැසි ව්‍යාපාරය ලැබූ දේශපාලන සහ සදාචාරාත්මක ජයග්‍රහණයක්ද වේ.

මෙම පසුබිම තුළ නව දේශපාලන තත්ත්වයක්ද නිර්මාණය වී තිබේ. එය නම් හිංසනය සහ ප්‍රචණ්ඩත්වය පැතිරීමයි. එය ආරම්භ කෙළේ ගාලුමුවදොර විරෝධතා ව්‍යාපාරයට පැමිණි අගමැතිගේ ආධාරකරුවන්ය. ප්‍රහාරකයින්ට ‘ක්ෂණික දඬුවම් දීමේ’ ප්‍රතිචාරයක්ද ක්‍ෂණිකව මතුවිය. එය ප්‍රහාරයට ගොදුරුවූ කණ්ඩායම්වලින් එල්ල වූ ආත්මාරක්ෂක ප්‍රතිචාරයයි. එහෙත් පසුදින පටන්, ආණ්ඩු ත්‍රස්තවාදයේ සංවිධායකයින් සහ එයට සහභාගි වූවන්ගේත් ආණ්ඩුවට සම්බන්ධ දේශපාලකයින්ගේත් නිවෙස් හා දේපළවලට, රාත්‍රී කාලයේ පහරදීම් සහ ගිනි තැබීම් දක්වා වර්ධනය වී තිබේ. මෙය වනාහී රටේ සාමයටත්, පුරවැසි ව්‍යාපාරයටත් බරපතළ හානි පැමිණවිය හැකි එමගින් ආණ්ඩුවේ කොටස්වලට වාසි ඇති කරවන ඒ නිසාම පැතිරීමට ඉඩ නොතැබිය යුතු තත්ත්වයකි.

පුරවැසි ව්‍යාපාරයේද ආණ්ඩුවට සම්බන්ධ නැති දේශපාලන පක්ෂ සහ සිවිල් සමාජ කණ්ඩායම්වල ද ක්ෂණික අවධානය මෙම හදිසි අවශ්‍යතාව වෙත යොමු කිරීම අත්‍යවශ්‍ය වී තිබේ. ප්‍රචණ්ඩත්වය රට පුරා පැතිරවීමට අවශ්‍ය දේශපාලන කණ්ඩායම්ද, මැර කණ්ඩායම්ද, ආණ්ඩුවට සම්බන්ධ කොටස්ද, ඉදිරි දින කිහිපය තුළ සංවිධානාත්මකව අලුත් ‘මෙහෙයුම්’ දියත් කිරීමේ හැකියාව අඩුවෙන් තක්සේරු කළ යුතු නැත. දැනට සිදුවී තිබෙන ප්‍රචණ්ඩ ක්‍රියාවලට ‘පළිගැනීමේ ප්‍රතිචාර’ දියත් කිරීම, එවැන්නක ආරම්භය වන්නටද පුළුවන. එවැන්නක් සංවිධානය කිරීමට අවශ්‍ය මුදල්, පිරිස් සහ මැර බලය පොහොට්ටු පක්ෂයට තිබේ.

ඉදිරි දින සහ සති කිහිපය තුළ ලංකාවේ සමාජය තුළ ප්‍රචණ්ඩ ක්‍රියා පැතිරීමට අවශ්‍ය පසුබිම දැනටමත් සම්පාදනය වී තිබේ. පසුගිය 9දා අගමැතිවරයාගේ කණ්ඩායම දියත් කළ ‘ආණ්ඩු ත්‍රස්තවාදී’ ප්‍රහාරයේ එක් අරමුණක් වී තිබෙන්නට ඇත්තේද මෙම පසුබිම නිර්මාණය කිරීමයි. ග්‍රාමීය මට්ටමේ ආණ්ඩුවේ ආධාරකරුවන්ද, ඔවුන්ට විරෝධය දක්වන පුරවැසි කණ්ඩායම් අතරද ‘ප්‍රති ප්‍රහාර දීමේ’ ප්‍රචණ්ඩ ක්‍රියා පොහොට්ටු පක්ෂයේ කණ්ඩායම්වලට පහසුවෙන්ම ඇති කළ හැකිය. එමෙන්ම ආගම්වාදී සහ ජාතිවාදී ප්‍රචණ්ඩ ක්‍රියා සහ කැරලි ඇති කිරීමටද පොහොට්ටුවේ කණ්ඩායම් පසුබට නොවනු ඇත. තමන් අතින් ගිලිහී යන බලය තම අතට ගෙන රඳවා ගැනීමට රාජපක්ෂ පවුලේ සාමාජිකයන්ට ඉතිරි වී ඇති එකම විකල්පය වන්නේද රටේ පුරවැසියන් අතර ‘සිවිල් යුද්ධ’ තත්ත්වයක් නිර්මාණය කිරීමයි. 2019 පාස්කු දින ප්‍රහාරය පිටුපස රාජපක්ෂ බල ව්‍යාපෘතියද තිබුණේය යන දැනට අප රටේ ප්‍රචලිත මතය ඇත්ත නම්, එවැනි දෙයක් නැවතත් සංවිධානය කිරීමට ඔවුන් සතු උවමනාව සහ හැකියාව අඩුවෙන් තක්සේරු කළ යුතු නැත. මැයි 09දා ආණ්ඩුවේ මැර කණ්ඩායම, සමහර දකුණු ඉන්දියානු චිත්‍රපටවල දැකිය හැකි යුද්ධ පිළිබඳ දර්ශනද සිහිගන්වන ලෙස දියත් කළ ප්‍රහාරයේ වීඩියෝ දර්ශනවලින් අපට ලබාගත හැකි එක් අනතුරු හැඟවීමක් වන්නේද මෙයයි.

ආණ්ඩුවට සම්බන්ධ කණ්ඩායම්වලට මෙන්ම ස්වාධීනව ක්‍රියා කරන මැර කණ්ඩායම්වලද ප්‍රචණ්ඩත්වය සමාජය පුරා පහසුවෙන් පැතිරවිය හැකි පසුබිමක් දැන් නිර්මාණය වී ඇති බව අපි ඉහතදී සඳහන් කළෙමු. එම පසුබිම නිර්මාණය වීමට තුඩු දුන් ප්‍රධාන සාධක කිහිපයක් මෙසේ සාරාංශයෙන් දැක්විය හැකිය. තමන්ගේ ජීවිතය මෙන්ම අනාගතය අන්ධකාර කරන වර්තමාන ආර්ථික හා සමාජ අර්බුදයේ නිර්මාතෘවරුන් මෙම ආණ්ඩුවේ නායකයින් බව පුරවැසියෝ දනිති. ඔවුන්ගේ අසාර්ථකත්වය සහ ඔවුන් නිර්මාණය කර ඇති විනාශකාරී තත්ත්වය ගැන කිසිදු වගවීමක් හෝ පසුතැවීමක් නොදක්වන පාලකයන් ගැන පුරවැසියෝ කෝපයට පත්වී සිටිති. මැයි 09 සිදුවූ මැර ප්‍රහාරය නිසා එම කෝපය තවත් උත්සන්න වී තිබේ. මෙම පුරවැසි කෝපය දෙපැත්තටම කැපෙන ආයුධයකි. එය සාධනීය මෙන්ම විනාශකාරී අරමුණුවලටද යොදාගත හැකිය. පුරවැසි ව්‍යාපාරය එම කෝපයේ ඉතාම සාධනීය ප්‍රතිඵලයයි.

දෙවැනි සාධකය, ආණ්ඩුව පත්වී ඇති බරපතළ අර්බුදයයි. අගමැති සහ කැබිනට් මණ්ඩලයක් නැති තත්ත්වයක් තුළ රටෙහි දේශපාලන වශයෙන් පවතින්නේ අර්ධ-අරාජක තත්ත්වයකි. මේ අතර මැයි 09දා සිදුවීමෙහි ප්‍රතිඵලයක් වී තිබෙන්නේ ජනාධිපතිවරයාගේ බලයද පෙර නොතිබූ ආකාරයේ දුර්වල තත්ත්වයකට ඇද වැටීමයි. ඔහුගේ අධිකාර බලය සමාජය තුළ පිළිනොගන්නා තත්ත්වයක් දැන් නිර්මාණය වී ඇත. රාජ්‍ය සේවකයන් මෙන්ම මහජනතාවද ජනාධිපතිවරයාගේ නියෝග සහ උපදෙස් පිළිගන්නේ නැත. බොහෝ කණ්ඩායම් ආණ්ඩුවට පනවා ඇති ඇඳිරි නීතිය පවා නොතකමින්, පොලිසි බලා හිඳිද්දී ගිනි තැබීම්, පහරදීම් වැනි ක්‍රියාවල යෙදෙන බව පෙනෙන්නේ ඒ නිසාය.

මේ අතර පොහොට්ටු පක්ෂයට සම්බන්ධ ජාතික මට්ටමේ සහ ප්‍රාදේශීය මට්ටමේ දේශපාලනඥයෝ මහජන කෝපයේ ඉලක්ක බවට පත්වී සිටිති. දූෂණය, අල්ලස, අයුතු ලෙස ධනවත් වීම සහ ප්‍රදර්ශනශීලී බලකාමය නිසා එවකට සිටි අගමැතිවරයා 9 වැනිදා විවෘත කළ නව අවකාශය තුළ ඔවුහු පහසුවෙන්ම මහජන වෛරයටද දැන් පාත්‍ර වී සිටිති. මෙම දේශපාලනඥයන්ගේ නිවාස, වාහන, දේපළ ඔවුන්ට අයත් දූෂිත දේශපාලන පන්තියේත්, දේශපාලන සංස්කෘතියේත් සජීවී සංකේත ලෙස සලකමින් කෝපයට පත් මහජනයා දැන් ප්‍රතිචාර දක්වන්නට පටන් ගෙන තිබේ. මෙය කොතැනින් අවසන් විය හැකි දෙයක් දැයි කිව නොහැකියි. එය පොහොට්ටුව පාක්ෂිකයින්ගෙනුත්, සංවිධානාත්මක සහ ප්‍රචණ්ඩ ප්‍රති ප්‍රහාරවල ආරාධනා කරන, දේශපාලන වශයෙන් පාලනය කළ නොහැකි, විෂම චක්‍රයක ආරම්භය වීමේ විභවතාව ඇති ක්‍රියාවක් බව නම් අප කිසිසේත්ම අමතක නොකළ යුතුය.

මහජනයාගේ සමහර කොටස් තමන් දැනට පත්වී තිබෙන අන්ත දුගී බව සහ අසරණකම නිසාම ධනවතුන්ටද, ව්‍යාපාරිකයන්ටද, කඩ සාප්පුවලටද පහරදීමේ තත්ත්වයට තල්ලුවීමේ ඉඩකඩ ද දැන් විවෘත වී තිබේ. ජනාධිපතිවරයා සහ ආණ්ඩුව පත්වී ඇති අකර්මණ්‍යතාව සහ දැනට ඉදිරියට යන අර්ධ අරාජක පසුබිම තුළ නාගරික සහ ග්‍රාමීය සමාජයේද දුගී ජන කොටස් අතරින් මතුවන මෙවැනි ‘සමාජ කැරලිකාරී’ පුද්ගලවාදී ප්‍රතිචාර, ලංකාවේ දැනට පවත්නා අර්බුදය තුළ බොහෝ විට සිදුවිය හැකි දේය.

මෙපරිදි, අප රටේ වර්තමාන අර්බුද මොහොතේ දිග හැරෙන ප්‍රචණ්ඩතාවල මූලය, ස්වභාවය සහ ඉදිරිමග පිළිබඳ තේරුම් ගැනීම පමණක් ප්‍රමාණවත් නැත. එම ප්‍රචණ්ඩත්වය නිසා ලංකාවේ පුරවැසියන් විසින් පසුගිය සති ගණනාව තුළ සාමකාමීව ඉදිරියට ගෙන යනු ලැබ තිබෙන ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී විප්ලවය පත්විය හැකි අනතුර ගැනද සාකච්ඡා කළ යුතුව තිබේ. පුරවැසි ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී ව්‍යාපාරයේ ශක්තිය ගොඩ නැගී තිබෙන්නේ එහි ඇති සාමකාමී ස්වභාවය සහ ඒ නිසාම ගොඩ නැගී තිබෙන පුළුල් පුරවැසි සහභාගිත්වය මතය. මෙම ස්වභාවය දිගටම රැක ගැනීම සහ ප්‍රචණ්ඩකාරීත්වය පරාජය කිරීමට පුරුවසි කොටස් බලමුළු ගැන්වීම පුරවැසි ව්‍යාපාරයේ අලුත්ම කාර්යය වී තිබෙන්නේ ඒ නිසාය.

ලංකාවේ මේ දිනවල අලුතින් ළඟාවී තිබෙන දේශපාලන අර්බුදය සුළු පටු එකක් නොවේ. රාජපක්ෂ කඳවුර පහසුවෙන් බලය අතහැර ඉවත් වී යතැයි අපේක්ෂා නොකළ යුතුය. තම දේශපාලන පුනරාගමනය සහ පැවැත්ම සඳහා ප්‍රචණ්ඩත්වය අවියක් ලෙස යොදා ගැනීමේ පළපුරුද්දක් ඇති රාජපක්ෂ කඳවුරෙහි ඊළඟ පියවර ගැන විමසිල්ලෙන් සිටීම පුරවැසි ව්‍යාපාරය විසින් කළ යුතුව තිබේ. ප්‍රචණ්ඩත්වය සමාජයේ පතුරුවමින් එය තම බලය රැක ගැනීමේ දේශපාලන අවියක් කර ගැනීමට ඔවුන් සතු හැකියාව ගැන විමසිල්ලෙන් සිටිය යුතුද වේ. ඒ සමගම, විරෝධය පැතිරීමෙන් නොනැවතී, ඉන් ඉදිරියට ගිය දේශපාලන උපක්‍රම ගැන සිතීමටද දැන් පුරවැසි ව්‍යාපාරය ඉදිරිපත් විය යුතුව තිබේ.

ඒ සඳහා සිතා බැලිය යුතු විකල්ප පියවරක් වන්නේ දැනට යෝජනා වී ඇති අන්තර්වාර පාලන ක්‍රමයේ න්‍යාය පත්‍රය, තීරණ සහ ක්‍රියාමාර්ග හැඩගැස්වීමට බලපෑම් කිරීමේ අවකාශය ලබා ගැනීමයි.

අන්තර්වාර පාලන ක්‍රමයක් පිළිබඳ යෝජනාවට දැන් අලුත් සන්දර්භයක් 10දා සිට ගොඩනැගෙමින් තිබේ. අගමැති සහ කැබිනට් මණ්ඩලය අස්වීමෙන්ද, 9දා සිදුවීමෙන්ද පසුව රාජපක්ෂ පවුලේත්, පොහොට්ටු පක්ෂයේත් දේශපාලන ශක්තිය දුර්වල වී තිබේ.

ජනාධිපතිවරයාගේ බලයද දැන් දුර්වල වී තිබේ. ‘ආණ්ඩුව කරන්නේ කවුද?’ යන ප්‍රහ්නයට දැන් අලුත්ම පිළිතුරක් අවශ්‍ය කරන තත්ත්වයට දැන් රටේ දේශපාලන අර්බුදය ගමන් කර තිබේ. පාර්ලිමේන්තුව හෝ සාමකාමී මාර්ගවලින් දැනට තිබෙන ප්‍රශ්නයට අත ගැසීමට,

පාර්ලිමේන්තුවේ විශාල බහුතරයක් තිබුණද, පොහොට්ටු පක්ෂයට නුපුළුවන. මේ අතර, ඒ සඳහා සජබෙ, ජවිපෙ සහ අනෙක් දේශපාලන පක්ෂවලට ඇත්තේ මඳ පාර්ලිමේන්තු ශක්තියකි.
මෙම පසුබිම තුළ, ලංකාවේ දේශපාලනය නව දිශානතියකට යොමු කිරීමේ දේශපාලන අවකාශයක්, පුරවැසි ව්‍යාපාරය ඉදිරියේ විවෘත වී තිබේ. මෙම අවකාශය පුරවැසි ව්‍යාපාරය විසින් පරෙස්සමෙන් සහ මූලෝපායිකව භාවිත කළ හැකිය. ඒ සඳහා මූලික අදහස් කිහිපයක් පහත දැක්වේ.

පසුගිය සඳුදා සිට දිග හැරෙන දේශපාලන ක්‍රියාවලිය පුරවැසි ව්‍යාපාරය ඉදිරියේද සන්ධිස්ථානයක් විවෘත කර ඇත. එය මෙවැන්නකි.

පුරවැසි ව්‍යාපාරය නිසා ආණ්ඩුවත්, රාජපක්ෂ කඳවුරත් දෙදරී ඇත.

බලය අතහැර දැමීමේ විකල්පය තෝරා ගැනීමේ සූදානමක් තවමත් නැති වන්නට පුළුවන. ඔවුන් බලයෙන් තල්ලු කිරීමට දැනට ඇති හොඳම මාධ්‍යයක් වන්නේ ඔවුන් නැති ‘අන්තර්වාර’ හෝ ‘භාරකාර’ ආණ්ඩුවක් විපක්ෂයේ දේශපාලන පක්ෂවල මූලිකත්වයෙන් පිහිටුවීමයි. දැනට නීතිඥ සංගමයෙන් ඉදිරිපත් කර ඇති අන්තර් වාර ආණ්ඩු යෝජනාවලිය, අවශ්‍ය යාවත්කාලීන කිරීම්ද සහිතව යළි සකස් කර, එය ‘සංක්‍රමණීය ආණ්ඩුවක්’ බවට පරිවර්තනය කිරීම, පුරවැසි ව්‍යාපාරයට නැති තත්ත්වයක් මෙම සතිය තුළ ගොඩ නැගී තිබේ.

පුරවැසි ව්‍යාපාරය තමන් ගැනම තක්සේරුවක් කර ගන්නේ නම්, එය විසින් පිළිගත යුතු කරුණක් වන්නේ, එය දැන් පාර්ලිමේන්තුවට සමාන්තර, පුරවැසි දේශපාලන බල කේන්ද්‍රයක් බවට පත්වී ඇත යන්නයි. අන්තර් වාර ආණ්ඩුවට අවශ්‍ය දේශපාලන වරම ලබාගත යුතු වන්නේ පාර්ලිමේන්තුවෙන් පමණක් නොවේ. එය රටේ දැනට බිහිවී ඇති සමාන්තර බල මධ්‍යස්ථානයක් වන පුරවැසි ව්‍යාපාරය වෙතින් ප්‍රධාන වශයෙන් ලබාගත යුතුව තිබේ. මෙම ශක්තිය ඉදිරියට ගෙන යෑමේ මාවත් විවෘත කර ගැනීම පුරවැසි ව්‍යාපාරයේ ක්‍රියාකාරිකයන් ඉදිරියේ අද මතුවන කර්තව්‍යයකි. ■