කෙනෙකු එකිනෙකට පරස්පර අවශ්‍යතා දෙකක් වෙනුවෙන් පෙනී සිටින විට ස්වභාවයෙන්ම ඔහුට දෙපැත්තක් වෙනුවෙන් එක විට කතා කිරීමට සහ එක විට වැඩ කිරීමට සිදුවෙයි. යහපාලන ආණ්ඩුවේ නායකයා වශයෙන් එහි පාර්ශ්වකරුවන්ගේ පැත්තටත්, ඊට ප‍්‍රතිපක්ෂව එම යහපාලන ආණ්ඩුවට වින කැටීමට තතනන තමන්ගේම පක්ෂයේ ඇතැම් කැබිනට් ඇමතිවරුන්ගේ පැත්තටත් බර වීමට විටින් විට ජනාධිපතිවරයා පියවර ගත්තේ සහ ගනිමින් සිටින්නේ එබැවිනි.
ශ‍්‍රී ලංකා නිදහස් පක්ෂය කඩා දැම්මේ තමා ය යන චෝදනාවෙන් ගැලවීමට ජනාධිපතිවරයා තම පාක්ෂිකයන්ට ඉදිරිපත් කළ එක් ප‍්‍රධාන තර්කයක් තිබුණි. එනම්, 2015 ජනවාරි 8 වැනි දා ජයග‍්‍රහණය ලත් විගස, එනම් ජනවාරි 9 වැනි දා වැනි දිනයක පාර්ලිමේන්තුව විසුරුවා හැරියේ නම් ශ‍්‍රී ලංකා නිදහස් පක්ෂය අතුගෑවී යාමට තිබුණු බවත්, එක්සත් ජාතික පක්ෂය එහිදී දීප ව්‍යාප්ත ජයග‍්‍රහණයක් ලබා ගත හැකිව තිබුණු බවත් පෙන්වා දීමයි. එදා එසේ නොකිරීමෙන් ශ‍්‍රී ලංකා නිදහස් පක්ෂය බේරා ගැනීමට තමන්ට හැකි වූ බව ඔහු ශ‍්‍රී ලංකා නිදහස් පාක්ෂිකයන්ට කීය. ඊළඟට, මහින්ද රාජපක්ෂට අගෝස්තු පාර්ලිමේන්තු මැතිවරණයේදී නාමයෝජනා දීම පිළිබඳ යහපාලන පාර්ශ්වයෙන්, විශේෂයෙන් එක්සත් ජාතික පක්ෂයෙන් එල්ල වුණු චෝදනාවෙන් ගැලවීමට ඔහු කෙළේ, මහින්ද රාජපක්ෂ කුරුණෑගලින් ජයග‍්‍රහණය කළත් අගමැතිකම ඔහුට නොදෙන බව තමා කල් තියා ප‍්‍රකාශයට පත් කළ නිසා එම පක්ෂයේ, එනම් ශ‍්‍රී ලංකා නිදහස් පක්ෂයේ ජයග‍්‍රහණය තමා විසින් හිතමතා සීමා කළ බවට තර්ක කිරීමයි. ගමේ භාෂාවෙන් මෙය හඳුන්වන්නේ දෙපිටකාට්ටුව කියා ය.
යහපාලනයේ මුළු කාලයෙන් අඩකට වැඩියෙන් දැන් අවසන්ව තිබේ. මේ කාලය තුළ රාජපක්ෂ කඳවුර දිනෙන් දින ශක්තිමත් කළ හැකි සෑම දෙයක්ම මේ ආණ්ඩුව කෙළේය. දුෂිතයන්ට සහ අපරාධකරුවන්ට විවිධ අවසරයන් යටතේ රැුකවරණය සැපයීමට අමතරව, තමන්ගේ නපුංසක චර්යාව හරහා රාජපක්ෂ කඳවුර තුළ තිබූ සෑම බියක් සහ සැකසාංකාවක්ම අත්හැර ගන්නා තත්වයට මේ වන විට ඔවුන් ඔසවා තබා තිබේ.
පරම්පරා ගණනක් දිග්ගැස්සෙතැයි සිතූ රාජපක්ෂවාදී පාලනයක් ආම්බාන් කිරීම එදා පහසු කටයුත්තක් නොවුණි. එසේ වීත්, ඉතිහාසය ලංකාවට තවත් අවස්ථාවක් ලබා දුන්නේය. ඒ, මෛත‍්‍රිපාල සිරිසේන සහ රනිල් වික‍්‍රමසිංහ රාජ්‍යත්වයට පත්කිරීමෙනි. මහින්ද රාජපක්ෂගෙන් මේ දෙන්නා උගත යුතු බොහෝ දේවල් තිබුණි. උදාහරණයක් වශයෙන්, එල්.ටී.ටී.ඊ. සංවිධානය විසින් පන්නා හරිනු ලැබූ මුස්ලිම් වැසියන් බැසිල් රාජපක්ෂ විල්පත්තුවේ පදිංචි කැරැුවීය. වෛද්‍ය අධ්‍යාපනය තුළ පෞද්ගලීකරණයට ඉඩ දිය යුතු බවට තීරණය කළ මහින්ද රාජපක්ෂ, සයිටම් විශ්වවිද්‍යාලය ස්ථාපිත කෙළේය. ඔහුගේ ආණ්ඩුවෙන් පදිංචි කැරැවූ ඒ විල්පත්තුවාසී මුස්ලිම් ජනතාව, ජාතිවාදීන්ගෙන් සහ අන්තවාදීන්ගෙන් ආරක්ෂා කර ගැනීමට මේ ආණ්ඩුව අසමත් විය. එසේම, අවුරුදු පහක් තිස්සේ මහින්ද රාජපක්ෂ පවත්වාගෙන ආ සයිටම් විශ්වවිද්‍යාලය ඉදිරියට ගෙනයාමටත් මේ ආණ්ඩුවට නොහැකි වී ඇත. මහින්දගේ කාලයේ පෙට‍්‍රල් ලීටරයක මිල රුපියල් 150ක් විය. එහිදී, හිටපු අගවිනිසුරු සරත් නන්ද සිල්වා එය රුපියල් 100ට අඩු කරන ලෙස නියෝගයක් නිකුත් කෙළේය. එහෙත් ජනාධිපති රාජපක්ෂ එය තුට්ටුවකට මායිම් කෙළේ නැත. අද එම පෙට‍්‍රල් ලීටරයම 138 දක්වා (මහින්දගේ ආදර්ශයට යාම සඳහා තවත් රුපියල් 12කින් ඉහළ දැමිය යුතුව තිබේ) ඉහළ දැමූ විට මේ ආණ්ඩුව ජනතාවට බදු බර පටවන බවට කෑගැසීමට තරම් රාජපක්ෂලා ශක්තිමත් වුණේ කෙසේද?
අවුරුදු තුනක් ඇතුළත රාජපක්ෂ කඳවුර හිස එසැවීම සහ එම කාලය තුළ සිංහල-බෞද්ධ ජාතිවාදයටත් එක විට හිස එසැවීමට හැකි වී තිබීම මගින් කියාපාන්නේ, මේ ආණ්ඩුවේ අසාර්ථකත්වයයි. ජනාධිපතිවරයා සහ අගමැතිවරයා, නීතිය හා සාමය පිළිබඳ කාරණයේදී මෙන්ම, ජාතිවාදය සහ ආගම්වාදය පිළිබඳ කාරණයේදීත් අනුගමනය කෙළේ, මහින්ද රාජපක්ෂ අනුගමනය කළ ප‍්‍රතිපත්තියේම අඩු මාත‍්‍රාවකි. හැකි තාක් ජාතිවාදීන්ට සහ ආගමික අන්තවාදීන්ට අවනත වීම හරහා (උදාහරණයක් වශයෙන්, දළදා මාලිගාව ඉදිරිපිට පාර විවෘත නොකිරීම ආදියෙන්) ඔවුන්ගේ පක්ෂපාතීත්වය තමන්ගේ පැත්තට දිනා ගත හැකිය යන අදහස මේ රාජ්‍ය නායකයන් දෙන්නා තුළම තිබේ. හිටපු රජයේ හොරුන් සහ අපරාධකරුවන් තමාට දේශපාලනික වාසියක් ඇති වැඩපිළිවෙළක් තුළ ආරක්ෂා කර ගනිමින් තමන්ගේ අනාගත දේශපාලනික න්‍යාය පත්රය එකලස් කර ගැනීමටත්, දෙදෙනා අතර බල අරගලය තුළ එම කාරණය නිවැරදිව ස්ථානගත කර ගැනීමටත්, මේ නායකයෝ දෙදෙනාම උදක්ම යොමු වෙති. මොවුන් දෙන්නාම අදටත්, එම ප‍්‍රතිපත්තියෙන් කිසි වාසියක් තමන්ට ලැබී නැති බව තේරුම් නොගනිති. තෙල්දෙනියේ ගින්නෙන් පසු ජනාධිපතිවරයා නුවර යන්නේ එම ජාතිවාදී ගින්න ඇවිලවීම සඳහා දීර්ඝ කාලීන න්‍යාය පත‍්‍රයක පිහිටා වැඩ කරන ඇල්ලේ ගුණවංශ වැනි භික්ෂූන් පිරිවරාගෙන ය. මෑත අතීතයේ පවා ජාතිවාදයට උඩගෙඩි දුන් තවත් භික්ෂූන් වහන්සේලා පිරිවරාගෙන මාධ්‍ය සාකච්ඡුා පැවැත්වීමට තරම් ජනාධිපතිවරයාගේ දේශපාලනික විනිශ්චයන් මේ කාලය තුළ උඩු යටිකුරු විය.
යහපාලනයට වැරදුණ තැන් බොහොමයක් ඇතත්, ඒ සියල්ල තනි මූලාශ‍්‍රයකින් ව්‍යුත්පන්න වූ බවක් පෙනේ. එනම්, 2015 ජනවාරි 8 ජයග‍්‍රහණයේ සැබෑ ගතිකත්වයන් ගැන මේ නායකයන් දෙන්නා තුළම නිවැරදි තක්සේරුවක් නොතිබීමයි. ඔවුන් දෙන්නාටම එය, ඔඩොක්කුවට වැටුණු යමක් රිසි සේ පරිභෝජනය කිරීමේ භාග්‍යයක් පමණක් විය. මේ නිසා දෙන්නාම, ඊට කලින් රාජපක්ෂ නායකත්වය කළා සේම, ‘ඞීල් දේශපාලනයට’ යොමු වූහ. එම දේශපාලනයේ ‘ආරම්මණය’ වුණේ මහින්ද රාජපක්ෂ ය. ආරම්මණය යනු, භාවනාවකදී, සිත රඳවාගන්නා තනි කේන්ද්‍රයයි. මහින්ද රාජපක්ෂ ආරම්මණයක් වශයෙන් ගැනීමේ වරදක් නැත. මන්ද යත්, පරාජය කළ යුතුව තිබුණේ ඔහු බැවිනි. එහෙත් මේ නායකයන් දෙන්නාටම අනුව, ඔහු 2015 ජනවාරි 8 වැනි දා පරාජය කොට තිබුණි. ඊළඟ ජනාධිපතිවරණයක් එන තෙක්, ඔවුන්ට අනුව, තවත් ඒ සම්බන්ධයෙන් කරන්නට දෙයක් නැත, දේශපාලනික මුග්ධත්වය යනු එයයි. මේ දේශපාලනය තුළ, ජනාධිපති සිරිසේන මහින්ද රාජපක්ෂ ප‍්‍රතික්ෂේප කොට, ඔහුගේ හෝහපුටුවන් භාරගත්තේය. මේ වන විට ගෝඨාභය රාජපක්ෂත් භාරගනිමින් සිටී. රනිල් වික‍්‍රමසිංහ, අර හෝහපුටුවන් ප‍්‍රතික්ෂේප කොට, මහින්ද රාජපක්ෂ භාරගත්තේය. ඒ කෙතෙක්ද යත්, සිරිලිය දුෂණය පිළිබඳ කටඋත්තරයක් ගැනීම සඳහා රාජපක්ෂ ආර්යාව පොලීසියකට ගෙන්වීමත් ‘අනේ අපොයි’ දෙයක් වශයෙන් සලකමින්, කතානායකවරයාගේ නිල නිවසේදී එම කටඋත්තරය ගැනීමට සැලැස්වීමෙනි. මීට අමතරව, විවිධ ආකාරයෙන් පැරණි ආණ්ඩුවේ අක‍්‍රමිකතා දෙස දයාර්ද්‍ර සිතින් බැලීමට අගමැතිවරයා නොයෙක් වර උත්සාහ ගෙන තිබේ. මෙකී හැසිරීම තුළ මොවුන් දෙන්නාම හිතාමතා අමතක කළ මුඛ්‍ය කාරණය වන්නේ, රාජපක්ෂ සංස්කෘතිය තිබෙන්නේ මහින්ද නැමැති පුද්ගලයාගේ ශරීරය තුළ නොව, ඔහුගේ පරිවාරය සහ ඒ පරිවාරය සමග ඈඳුණු විශේෂිත (අව)භාවිතා මාදිලියක් සමග වන බව ය. ඒ සමස්ත (අව)භාවිතය, මේ රටේ නීතියට හා සාමයට කෙලින්ම අදාළ ය. මේ රටේ අධිකරණයට කෙලින්ම අදාළ ය.
අගමැතිවරයා වක‍්‍රාකාරයෙන් මේ දේවල් කරන විට හෝ එසේ කිරීමට වෙනත් පුද්ගලයන්ට ඉඩ හරින විට, ජනාධිපතිවරයා විවිධ අවස්ථාවල නීතියේ ආධිපත්‍යයට සෘජුව අත පෙවූ බවට සාක්ෂි තිබේ. ඇතැම් අපරාධකරුවන් අත්අඩංගුවට ගැනීම, පොලිස් නිලධාරීන්ට සෘජුව බලපෑම් කිරීමෙන් ජනාධිපතිවරයා වැළැක්වීය. සජින් වාස් ගුණවර්ධන, මහින්දානන්ද අලූත්ගමගේ වැන්නන්ගේ සිට, හිටපු නාවුක හමුදාපති කරන්නාගොඩ වැන්නන් දක්වා, ජනාධිපතිවරයාගේ ජනාධිපති හස්තය දිග් වූ අවස්ථා තිබේ. ඒ අතර, විමල් වීරවංශ සහ ‘නිලමේලා’ වැනි සිල්ලරකාරයන්ට රක්ෂාවරණය සපයා දුන් අගමැතිවරයා, රාජපක්ෂ ඇතුළු කල්ලියේ මෝරුන්ගේ පරීක්ෂණ කඩිනම් නොකිරීමට, වක‍්‍රාකාරයෙන් වගබලා ගත්තේය. විශේෂ මහාධිකරණ පිහිටුවීමට අවුරුදු තුන හමාරක් ගියේ මේ දෙන්නාගේ ඒ හැසිරීම හේතුවෙනි.
ඔවුන් එසේ හැසිරුණේ ඇයි? අර මහින්ද රාජපක්ෂ නැමැති පුද්ගල ‘ආරම්මණයේ’ අන්ධ වහලූන් වීම නිසා ය. ජනාධිපතිවරයා බැලූවේ, රාජපක්ෂගේ සංස්කෘතිය පරාජය කිරීමෙන් නොව, එය තමන් තුළට අවශෝෂණය කර ගැනීමෙන් හෙවත් උරා ගැනීමෙන් මහින්ද පරාජය කළ හැකි වන බව ය. (එම ආයාසය මේ වන විට නිර්ලජ්ජිත පරාජයකට මුහුණදී ඇතත්* එසේ කිරීමට ඔහු සමත් වුවත්, ඉන් ඇති පලේ කුමක්ද? එයින් අපට අත්වන්නේ, මහින්ද කෙනෙකු වෙනුවට සිරිසේන කෙනෙකු රටට ලැබීමක් පමණි. අනිත් අතට, රනිල් වික‍්‍රමසිංහ, රාජපක්ෂලාගේ කඳවුර හැකි තාක් ජනාධිපතිවරයාගේ කඳවුරෙන් කඩා ගැනීමට හෝ ඈත් කොට තබා ගැනීමට හතර අතේ ‘ඞීල්’ දැම්මේය. එහිදී ජනාධිපතිවරයා මෙන්ම ඔහුත් කෙළේ, රාජපක්ෂ සංස්කෘතිය තමන් තුළට, කැමැත්තෙන් හෝ අකමැත්තෙන්, අවශෝෂණය කර ගැනීමයි. මන්ද යත්, මෙවැනි හැසිරීම් රටාවකට කෙනෙකු යොමු වූ විට, එය හුදෙක් තනි පුද්ගල එකඟතා (ඔයා මට රුපියලක් දෙන්න, මං ඔයාට රුපියල් දෙකක් දෙන්නම්) මත පමණක් නොව, ඒ ඒ පුද්ගලයන්ගේ විශ්වාසයන් සහ හර පද්ධතීන් මතත් තීන්දු වීමට පටන් ගන්නා බැවිනි. එහි අවසාන ප‍්‍රතිඵලය වී ඇත්තේ, එක රාජපක්ෂ කෙනෙකු වෙනුවට දැන් අපට රාජපක්ෂලා තුන් දෙනෙකු ලැබී තිබීමයි. එක් කෙනෙක් ඔරිජිනල් මහින්ද රාජපක්ෂ ය. (ඔහු තවමත් නිරුපද්‍රිත ය). දෙවැන්නා, මෛත‍්‍රීපාල රාජපක්ෂ ය. ඔහු දැන් රටේ ජනාධිපති ය. තෙවැන්නා, රනිල් රාජපක්ෂ ය. ඔහු දැන් රටේ අගමැති ය. හතරවැනි රාජපක්ෂ කෙනෙකුත්, මේ විදිහට ගියොත්, 2020 දී ලැබෙන්නට ඉඩ තිබේ.
2015 ජනවාරියේදී මේ රටේ මිනිසුන්ට අවශ්‍ය කෙළේ එය ද? (ඉතිරිය ඉදිරියට)